Myron – perfekcyjnie opanował sztukę uchwycenia postaci w ruchu. Jego najsłynniejsze dzieło przedstawia przygotowującego się do rzutu dyskiem mężczyznę (Dyskobol);

Poliklet – Twórca kanonu, jaki przedstawia właściwe, matematyczne proporcje masy ciała ludzkiego. Słynny zwłaszcza jego posąg młodzieńca Doryphoros (Niosący włócznię) – zasada kontrapostu czyli przeciwwagi: ciężarów, mas, napięć, kierunków. Jest to swobodne ułożenie ciała i zatrzymanie w czasie.

Średniowiecze: W malarstwie kolorystyka zmienia się wraz ze skalą wartości. Najpierw prymat miała czerwień – kolor cesarski, potem kolor ten ustąpił błękitowi, który przypisany był Maryi Dziewicy i królom Francji. Inne popularne barwy to zieleń symbolizująca zwodnicze pokusy młodości, żółty – symbol zła, zdrady i oszustwa. Nad wszystkimi kolorami dominowało złoto. Najbardziej znani twórcy:

Hieronim Bosch, Giotto di Bondone , Hubert i Jan van Eyck, Hans Memling

Renesans: Twórcy malarstwa to Leonardo da Vinci, Michał Anioł Buonarroti, Rafael, Piero della Francesca, Sandro Botticelli, Tycjan, Hieronim Bosch, Piotr Bruegel, Jan Van Eyck, Albrecht Dürer; powrót do tematyki mitologicznej; nowatorskie odczytanie scen biblijnych

Twórcy rzeźby to Donatello, Filippo Brunelleschi, Leonardo Da Vinci, Michał Anioł,

posągi przedstawiają bogów i bohaterów, w idealnej harmonii ciała; piękne rzeźby sakralne z serii Pietà (przedstawienie Matki Boskiej trzymającej na kolanach martwego Chrystusa, np. Pietà watykańska Michała Anioła z bazyliki św. Piotra w Rzymie); rzadziej stosowany szary kamień i drewno, zyskuje natomiast marmur i odlewy z brązu;

barok: Malarstwo w epoce baroku przeżywało swój bujny rozkwit. Tworzono obrazy zawierające sceny mistyczne, alegoryczne, mitologiczne, pejzaże, portrety i martwe natury. Istotną rolę odgrywał koncept, ważne było zaskakiwanie odbiorcy dzieła sztuki. Malarze, aby silniej oddziaływać na zmysły, stosowali krzywe, powyginanych linie, gry światła i cienia. Ideał piękna i mody to: rubensowskie kształty, włosy blond, biżuteria.

Najwięksi europejscy twórcy to:

El Greco, Caravaggio, Peter Paul Rubens , Diego Velázquez, Anton van Dyck , Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer

Klasycyzm- oświecenie: W przeciwieństwie do tendencji obowiązujących w epoce poprzedzającej oświecenie, kiedy to dominował ruch, w malarstwie klasycyzmu dużą popularność zyskały wystudiowane portrety. Obrazy, wpisujące się w ten nurt, charakteryzowała harmonijna kompozycja. Ponadto ich tematyka często nawiązywała do mitologii. Malarstwo rokokowe charakteryzowało się zamiłowaniem do miniatury i uwiecznianiem miłosnych scenek. Najwybitniejszymi malarzami oświeceniowymi byli:

·Antonie Watteau – (rokoko) , ·Jan Piotr Norblin – (rokoko), ·Jacques – Luis David – (klasycyzm)

Romantyzm: Caspar David Friedrich – jeden z najwybitniejszych przedstawicieli niem. romantyzmu

·Francisco Goya – malarz hiszpański (przełom kilku epok)

·Eugène Delacroix – czołowy przedstawiciel francuskiego romantyzmu

pozytywizm: W malarstwie owego okresu triumfy święci realizm i naturalizm. Charakterystyczne dla tych kierunków w sztuce jest dążenie do jak najwierniejszego odzwierciedlenia rzeczywistości, podjęcie nowych „niemalarskich”, bo zwyczajnych, całkiem prozaicznych tematów, unikanie heroizmu i poetyckości. W Polsce Wojciech Gerson, Aleksander Kotsis oraz bracia Gierymscy.

Młoda Polska:

U schyłku XIX wieku działał nasz najwybitniejszy malarz Jan Matejko. Życie w dawnej Polsce odtworzał na obrazach Juliusz Kossak i jego syn, Wojciech Kossak – autor obrazów batalistycznych. Jako portrecista zasłynął Henryk Rodakowski. Twórcą nowoczesnego pejzażu związanego z życiem wsi i jej mieszkańców był Józef Chełmoński. Do największych malarzy tego okresu zaliczamy też Aleksandra Gierymskiego. Pod koniec XIX wieku przeniknął do malarstwa polskiego impresjonizm. Na wystawie w Paryżu w roku 1874 pokazano obrazy największych impresjonistów, m. in. Edwarda Maneta, Edgara Degasa, Claude’a Moneta, Augusta Renoira. Zasady sztuki impresjonistycznej stosowali i Polacy, m. in. Leon Wyczółkowski Władysław Ślewiński, Jan Stanisławski – twórca małych obrazków, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Józef Mehoffer.

XX-lecie międzywojenne:

Kubizm - Sztuka od czasów renesansowych do końca XIX wieku pojmowana była jako odtwarzanie rzeczywistości. Miała naśladować naturę–swój niedościgniony wzór, być jej iluzją.
W wieku XX nastąpiły radykalne zmiany. Sztuka przeszła od odtwarzania do tworzenia. Dzieło sztuki stało się tworem autonomicznym, nie zastępowało rzeczywistości, lecz tworzyło nową. Przestało być nośnikiem treści historycznych, religijnych czy literackich.
Powstały we Francji kubizm najbardziej drastycznie zrywał z dotychczasowymi poglądami na malarstwo oraz zapoczątkował krystalizowanie się nowego języka plastycznego XX wieku. Nie bez racji termin „awangarda” (oznaczający tych którzy idą na przedzie) użyto po raz pierwszy w odniesieniu do kubistów. Ich wpływ na sztukę był ogromny że mówi się nawet o kubistycznej rewolucji

Ekspresjonizm – terminu tego po raz pierwszy użył dla oznaczenia swojej sztuki francuski malarz J. A. Hervè w 1901 roku nadając tę nazwę cyklowi swoich obrazów wystawionych w Salonie Niezależnych. Kierunek w sztuce rozwinął się na dobre na początku XX w. w Niemczech, ale korzeniami sięga do eksperymentów artystycznych wielkich twórców schyłku XIX w.: Vincenta van Gogha, Edwarda Muncha, Jamesa Ensora i Paula Gauguina, których można określić jako prekursorów ekspresjonizmu.

Ekspresja (łac. exprimere - wyrażać) to wyrazistość, siła oddziaływania dzieła na odbiorcę, na emocjonalną sferę jego psychiki. "Dzieło ekspresyjne" i "ekspresjonistyczne" to dwa osobne pojęcia.

Cechy charakterystyczne to deformacja i ostro zamalowywane kontury przedmiotów. Ekspresjonizm miał na celu wyrażenie uczuć artysty. Przeciwstawiał się naturalizmowi i mieszczaństwu. Wyraźna mimika w teatrze, w kinie kontrast barw.

Abstrakcjonizm- jest to kierunek we współczesnych sztukach plastycznych , który charakteryzuje się wyeliminowaniem wszelkich przedstawień mających bezpośrednie odniesienie do form lub przedmiotów obserwowanych w realności. Jest to sztuka abstrakcyjna, bezprzedmiotowa. Malarze abstrakcyjni szukali nowych form tj.: linia – plama, pion – poziom, odrzucając figuratywność na rzecz wewnętrznej konstrukcji obrazu układu linii barwnych plam, prostych form geometrycznych. Malarstwo to pragnęło wyzwolić się od tematu, odejść od rzeczywistości, zrezygnować z naśladowania natury. Prekursorem abstrakcjonizmu byli: Wassily Kandinsky, Edward Munch oraz Ernst Ludwig Kirchner. Abstrakcjonizm dzieli się na geometryczny (nazywany nieorganicznym lub zimnym) oraz na niegeometryczny (analogicznie nazywany też organicznym lub ciepłym).

nadrealizm - Surrealizm (zwany także nadrealizmem) – kierunek w sztuce powstały w 1924 we Francji, początkowo występujący wyłącznie w literaturze, później w sztukach plastycznych, filmie i teatrze. Termin ten stworzył w 1917 roku Guillaume Apollinaire[1]. W założeniach miał to być bunt przeciw klasycyzmowi, realizmowi, empiryzmowi, racjonalizmowi, utylitaryzmowi i konwencjom w sztuce. W malarstwie założeniem surrealizmu było "wyrażanie wizualne percepcji wewnętrznej". Artyści starali się wykreować obrazy burzące logiczny porządek rzeczywistości. Często były to wizje groteskowe, z pogranicza jawy, snu, fantazji, halucynacji, a odsunięte od racjonalizmu.

Jako istotną inspirację dla dzieł surrealistów przyjmuje się malarstwo Hieronima Boscha, żyjącego na przełomie XV i XVI wieku. Ponadto korzystali oni z doświadczeń dadaizmu

Land Art w Ameryce

Artysta, który rozwinął ten ruch jako jeden z pierwszych, wykształcony w Bułgarii, rozpoczął działalność artystyczną w Paryżu i tworzy do dzisiaj w Ameryce, to Christo Jawaszew. Jego pierwsza realizacja w krajobrazie, to żelazna kurtyna z beczek, którą przegrodził w 1962 roku ulicę Visconti w Paryżu, oraz z 1961 roku opakowany fragment doku na przystani w Kolonii. Od tego czasu – na początku sam później we współpracy z Jean-Claude –  przegradzał, albo opakowywał różne formy architektoniczne i krajobrazowe. Jego coraz większe realizacje w Stanach Zjednoczonych tworzyły krajobraz zajęty, ale nie ingerowały w niego w sposób trwały.

Land Art w Polsce

Polski LandArt mimo, że związany jest z silną tradycją awangardy teatralnej i konceptualnej i powtarza liczne wątki europejskiego i amerykańskiego LandArtu, to przybrał bardziej subtelne formy, bliższe temu, co po angielsku nazywa się earth art.

Pewne odpowiedniki Land Artu, bliskiego wzorom europejskim rozwinęły się w Polsce szerzej w latach 90.

Wśród polskich twórców Land Artu wymienić można: Jacka Damięckiego, Pawła Chawińskiego, Jana Stanisława Wojciechowskiego, Jana Rylkego, Jarosława Kozakiewicza czy Jarosława Koziarę.

W latach siedemdziesiątych estetyka feministyczna zaczęła stawiać pierwsze kroki. Badaczki takie jak np.: Linda Nochlin, Silvia Bovenschen, zaczęły zadawać pierwsze pytania: Czy nie ma sławnych wielkich artystek?, czy są jakiekolwiek artystki – kobiety? Następne w kolejności były feministyczne interwencje w sztuce:Guerilla Girls

Abstrakcja:

W latach 20 XX w. abstrakcja wybuchła jak supernowa. Zasadniczo nie ma sporu, jak ją określać i odbierać. Wg Michela Seuphora “ jest to wszelka sztuka nie zawierająca żadnych wspomnień, żadnych odsyłaczy do rzeczywistości , niezależnie od tego czy rzeczywistość była czy nie punktem wyjścia artysty. Za pierwszych świadomych abstrakcjonistów uznaje się 3 twórców: Wassily'a Kandinsky'ego , Kazimierza Malewicza i Pietra Mondriana. Wpółcześni badacze wyróżniają całe

Wpółcześni badacze wyróżniają całe mnóstwo odmian abstrakcji: geometryczną, liryczną, konkretną, analityczną, pomalarską, ekscentryczną.

Konceptualizm:

Jego główną cechą jest prymat idei nad realizacją ( samo finalne dzieło sztuki to zbędny balast odwracający uwagę od intelektualnego wyzwania, problemu filozoficznego, czy też lingwistycznego. Liczy się wyłącznie ów koncept ) Jak to pokazać? Poprzez wystawianie notatek, roboczych rysunków, diagramwó, czyli wszystkiego tego co składa się na “ zapis procesu myślowego”.

Słowem artysta konceptualista nie musi umieć namalować konia, ale musi mieć o nim coś ważnego do powiedzenia.

Z czasem do worka z nadrukiem: konceptualizm zaczęto wrzucać coraz więcej zjawisk i artystycznych manifestacji, a jego zawartość stała się dla przeciętnego odbiorcy synonimem sztuki niezrozumiałej, dziwacznej a nawet podejrzanej. Z pewnością k. jest trudny w odbiorze wymaga od widza dużej koncentracji i myślnia, a nie podziwiania.

Happening:

To rodzaj parateatralnego spektaklu, w którym jednak bardziej niż końcowy efekt liczy się samo działanie. Rzadko przeprowadzany wg ścisłego scenariusza, nie ma ściśle okeślonych ram czasowych i jest zbiorem mniej lub bardziej improwizowanych czynności, do których realizacji też chętnie wciąga się widzów. W latach 70- tych pojawił się termin performance, obejmujący te projekty, w których istotna stawała się osoba samego artysty, zaś rola publiczności była bardziej bierna. Przykłady: Tadeusz Kantor, Jerzy Bereś, Włodzimierz Borowski, Krzysztof Wodiczko, Paweł Althamer, Cezary Bodzianowski.

Instalacja:

Instalacja obok sztuki wideo zdominowała sale wystawowe. Jest to dzieło przestrzenne, złożone z wielu elementów. Twórca może stworzyć je od początku do końca sam, wykorzystując tradycyjne techniki artystyczne i wóczas mówimy o instlacjach malarskich ( np. Leon Tarasewicz ) lub też rzeźbiarskich . Może też skorzystać z tego , co znajdzie dookoła siebie, od szpilki po samochód i połaczyć to w całość. Za pierwszą instalację, choć wówczas tak nie nazwaną , uznaje się dziwną formę, którą konstruował przez 10 lat Kurt Schwitters. “ Merzbau”

Land Art.:

Sztuka ziemi, reazlizowana na wielkich otwartych przestrzeniach. Najbardziej znany twórca to Christo

Graffiti:

Zaczęło się z 1970 r. od Portorykańczyków bazgrzących w nowojorskim metrze , a skończyło na światowej karierze jednego z nich , wylansowanego przez e. Warchola -Jeana Michela, Basquiata – zwanego czarnym Van Gogh'em

film “ Taniec śmierci”

video art.:

Dziś muzea i galerie prezentujące współczesną sztukę coraz częściej przypominają kinowe multipleksy, a ekrany, kamery, telewizory spotyka się częściej niż blejtramy i cokoły pod rzeźby. Twórcami korzystającymi z tego środka artystycznego są w Polsce np. Katarzyna Kozyra, Zbigniew Libera, Paweł Althamer,Dominik Lejman.

Flash mob to zachwianie konwencjonalnej rzeczywistości, oderwanie od szarej codzienności. To troche happening, troche zabawa.

Flash mob (dosł. błyskawiczny tłum) – określenie, którym przyjęło się nazywać sztuczny tłum ludzi gromadzących się niespodziewanie w miejscu publicznym w celu przeprowadzenia krótkotrwałego zdarzenia, zazwyczaj zaskakującego dla przypadkowych świadków.

W akcji uczestniczą nieznani sobie ludzie znający jedynie jej termin i planowane działanie. Zazwyczaj akcje takie organizowane są za pośrednictwem Internetu lub SMS-ów.

Flash moby łączy aspekt zabawy, oraz zwrócenia uwagi na monotonię zwykłego miejskiego życia. Schematy zachowań, choć upraszczają życie, akceptowane są czasem bezkrytycznie.