DRUGA AWANGARDA
Skąd nazwa:
Nazwa ugrupowania poetyckiego wzięła się od miejsca w którym żyli i tworzyli jej członkowie, czyli Lublina.
Lata istnienia:
Awangarda lubelska istniała w latach 30. XX wieku. Gdy w 1933 roku jej założyciel i teoretyk Józef Czechowicz wyprowadził się z Lublina do Warszawy, grupa przestała istnieć.
Organ prasowy:
Awangardziści lubelscy drukowali wiersze i artykuły w dziale literackim dziennika „Ziemia lubelska”, istniejącego od 1906 roku. Ich starania o własny miesięcznik literacki zakończyły się wydaniem jednego tylko numeru zatytułowanego „Barykady”.
Cechy:
wizjonerski katastrofizm z istotnym wpływem ekspresjonizmu.
Program:
piękno pejzażu,
temat wiejski uznany na zasadzie marzeń lub skojarzeń, snu,
nie podzielała optymizmu cywilizacyjnego i racjonalizmu futurystów oraz Awangardy Krakowskiej,
konieczność zachowania rygoru konstrukcyjnego,
krytykowali oni poetykę Skamandra.
Co pisali?
Wiersze emocjonalne (pozbawione rygoru zwięzłości i prostoty, postulowanej przez Tadeusza Peipera),
Wiersze pesymistyczne, nie odnajdziemy w nich witalności czy afirmacji życia, tak widocznie obecnych w twórczości Skamandrytów czy Awangardzistów Krakowskich. Ich tematem jest najczęściej katastroficzna wizja końca cywilizacji.
Przedstawiciele:
Józef Czechowicz,
Bronisław Ludwik Michalski,
Józef Łobodowski