Pchniecie kulą jest konkurencją lekkoatletyczną łatwą do przeprowadzenia w każdych prawie warunkach terenowych. W nauczaniu tej konkurencji wymaga się od miotaczy przygotowania ogólnego, siłowego i specjalnego.
W nauczaniu wstępnym pchnięcia kulą należy stosować stopniowanie ćwiczeń, tzn. przechodzenie od najprostszych do złożonych i od łatwych do trudnych, aby nie przekraczać aktualnych możliwości ćwiczących i nie przytępiać ich wrodzonych dyspozycji psychofizycznych przez systematyczne działanie tymi samymi bodźcami, co często występuje w treningu zaawansowanych. Postępowanie z zawodnikami klas wyższych wymaga już systemu treningowego opartego na obowiązującej organizacji pracy szkoleniowej.
Metodyka nauczania pchnięcia kulą ma prowadzić, drogą szeregu ćwiczeń wykonywanych w określonej kolejności, do stworzenia i utrwalenia nawyku ruchowego oraz osiągnięcia poprawnej, ekonomicznej techniki.
W nauczaniu pchnięcia kulą wyodrębnić należy kolejno następujące fazy:
pokaz i zaznajomienie z techniką pchnięcia;
oswojenie z kulą;
nauka zasad techniki:
pchnięcie kulą z miejsca,
pchnięcie kulą z rozbiegu (doślizgu);
nauka szczegółów w technice pchnięcia kulą;
doskonalenie techniki ze sprzętem np. kulą, a także przez stosowanie:
ćwiczeń specjalnych ze sprzętem nietypowym (zastępczym)
ćwiczeń imitujących pchnięcie kulą
ćwiczeń wspomagających
specjalnych ćwiczeń siłowych.
Oszczep
Określony poziom ogólnego i specjalnego przygotowania fizycznego ćwiczących jest warunkiem przystąpienia do nauki techniki. Ćwiczący powinni już dysponować odpowiednią siłą, szybkością, gibkością i ruchomością w stawach. Te niezbędne cechy rozwijamy stosując odpowiednie ćwiczenia.
W rzucie oszczepem dobra organizacja zajęć treningowych jest tym istotniejsza, że musi zapewnić ćwiczącym bezpieczeństwo. Nauczanie techniki powinno odbywać się na boisku lub na wydzielonym do rzutów polu. Podłoże, gdzie lądują oszczepy, powinno być miękkie. Ma to znaczenie w początkowej fazie nauczania, kiedy niewłaściwie lądujące oszczepy padając na twarde podłoże ulegają szybkiemu zniszczeniu. Prowadzący zajęcia – trener, instruktor czy nauczyciel – powinien w sposób przemyślany kierować kolejnością rzutów, określić kierunek, regulować sposób poruszania się ćwiczących po polu rzutów. Wskazane jest, aby rzuty odbywały się tylko w jednym kierunku.
Celem osiągnięcia właściwych efektów w nauczaniu techniki oraz dla przyspieszenia procesu jej opanowania, należy zabezpieczyć ćwiczącym odpowiednią ilość oszczepów, sprzętu zastępczego i uzupełniającego, jakimi są piłki lekarskie, piłki uszate, małe kule, kije itp.
Zasadniczym celem nauczania techniki jest przygotowanie ćwiczących do wykonywania rzutu oszczepem w pełnej formie technicznej z pełnego rozbiegu, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Należy pamiętać, że opanowanie poszczególnych ćwiczeń metodycznych nie jest celem samym w sobie i ostatecznym, lecz kolejnym krokiem i etapem w opanowywaniu techniki w całości.
Pokaz i objaśnienie techniki rzutu oszczepem
2. Nauka uchwytu, trzymania i wyrzutu ręką.
Nauka rzutu z miejsca.
a)z ustawienia przodem do kierunku rzutu w dużym wykroku głęboki zamach przez cofnięcie ręki z oszczepem do tyłu wraz z obrotem tułowia w prawo i odchyleniem w kierunku przeciwnym do kierunku rzutu oraz ugięciem prawej – zakrocznej nogi w stawie kolanowym.
b) z ustawienia przodem do kierunku rzutu w wykroku zamach w sposób opisany pod a), przy czym w końcowej fazie tego ruchu następuje uniesienie nogi wykroczne, a ciężar ciała jest cały na ugiętej w kolanie nodze zakrocznej
4. Nauka wyrzutu z kroku skrzyżnego.
5. Nauka rozbiegu i odprowadzania oszczepu6.
6.Nauka rzutu z pełnego rozbiegu
7. Doskonalenie techniki.