Od 1786, jeszcze raz Bibliotekoznawstwo przedstawiało charaktery pisma z 15 wieku, które spisano z odwiedzonych bibliotek w przeważnie krótkich zapiskach.

Hirsching od 1788 miało pozwolenie, na wykłady na uniwersytecie w piśmie staro drukowym. Roth, Polyhistor Aufklärungszeit napisał liczne dzieła nad rzeczami i osobami, dzisiaj są to przydatne podkładki znajomości 18 Wieku.

On uwzględniał obok charakterów pisma też Staro druki15. Wieku z osobnymi szczegółami liczyła się i dla pojedynczych bibliotek wartościowe egzemplarze często mając wiele stron. Obok pisma nieustannie zmieniające określenia Roth przejmuje od swoich poprzedników też trzykrotnie ”typografia inkunabułów”. Powstaje nowy Abbreviatur” inkunabułów”.

Cokolwiek z Hirsching do jej nowatorski Abbreviatur skłaniać może, słowo zostało pochwycone tam i stawał się przez ich żyjących współczesnie bardzo spontaniczne. Szło o Jahresbreite. W niecałym roku po ukazaniu się pierwszego tomu od Hisching "próbie" to zabierało Roth być na czasie z "Gemeinnüziges leksykon". Klement Alojzy Baader (1762-1838), , w latach 1789 do 1792 jeszcze raz podróżował do Monachium, w których uwzględnił odwiedzane przez niego biblioteki, a także miejscowości i wszystkie wartościowe rzeczy zapisywał.To wydaje się się podczas Baaders Niderschrift wykonywano pewne przesunięcia, gdyż w drugim tomie widać silniejsze uwzględnienia ralacji z bibliotekami. U Baadersa uwagę człowieka przykuwa wprowadzenie "blos wykazy spoglądają od inkunabułom" widać w niej ukrytą krytykę Hirschinga. Gdyż od 15 wieku w staro drukach wchodzi cały arsenał ogólnie używanych wyrażeń na przekór.

Z bogatej biblioteki benedyktyńskiego klasztoru Tegernsee zobaczyć można , którego on dużo druków w pojedynczy „inkunabułów” pod tym też taki, która w lata 1505, 1509, 1519 nie powinien być wydrukowany. Dlatego są włączone do druków 16wieku szczegółowo przy bibliotece benedyktyńskiego opactwa Schäftlarn. Z wyjątkiem 157 strony gdyż jest inna niż 156 strona w roku 1500 wydrukowanych inkunabułów.

Czasowo ostateczne ustalenie tych druków aż na koniec roku 1500 poprzez Ludwika następował, który przy tym na to wcześniejszy bibliografów i ten odwoływał się Zeitgrenze w latach 1826 do 1838 pojawiających się wykazowi kazał niszczyć, a także jak jego bibliograficzni poprzednicy określać Titles bedint.

Ale użycie słowa nie dało zatrzymywać się wcale w listom od Johann Andrzeja Schmeller (1785-1852) przy Franciszku Hoheneicher znalazły się wielokrotne słowa : ‘Nareszcie miej ją pod ręką pracowanie inkunabułów oraz rękopis w miarę sił ‘

Schmeller mówi, całkowicie prawidłowo o inkunabułach. Tak jak Egon cezara Conte Corti (1886 - 1953), austriackiemu historycznemu pisarzowi, znaleziony inkunabuł w 1938

We wszystkich innych przypadkach to słowo zostało przyjęte jako Feminium do niemieckiego języka. Z zeznania świadka Goethes za użycie słowa "inkunabułu", które on kiedy kierownicy podporządkowywali w bibliotece Weimarer stosowała 1824 w liście do Karola w sierpieniu, na wstępie mógł zostać skazany. Goethe ten proces zanotował też w jego "dziennikach". Człowiek mógłby odnosić ten wczesny do antykwarycznej oferty przez Fryderyka Wilhelma Theodor Börner, od którego się katalogowy egzemplarz otrzymał do domowej biblioteki Goethes. Świadectwo można oceniać równocześnie wczesne źródło inwazji słowa "inkunabułu" w Antykwariacie- księgarni.

Goethe niższy urzędnik administracyjny słowo "inkunabuł" zamienia na "Staro druk 15 Wieku " i tak to przyjęło się od pokoleń. Goethe jako naukowiec słowo zastosował w zamyśle tak by to w mowie nauki humanizmu przyjęto i używano. Goethe jako poeta słowo unikał i tutaj posługiwania się opisem. Na początku drugi części "Wahlverwandtschafter" to przez Charlotte przyciągniętego architekta uwydatniona rola przypada. On także ożywia małe przyjęcie z różnego rodzaju rozrywki i doprowadza przedmioty przed oblicze jego na wcześniejsze czasy wskazujących zbiorów.

Staro druki 15 Wieku były od 17 Wieku zawsze jako osobny rodzaj wydrukowanych książek i traktuje się je w sposób wyjątkowy jak u "bibliotecznych naukowców" Molbech i Schreittinger. "Inkunabułami" stawały się ostatecznie za nim w bibliotekach weszły technologie. W 1839 słowo "inkunabuł" powstawało w Niemczech, a więc nowa faza wyznaczenia tych druków była wdrażana.

Duńczyk Christiana Molbech (1783-1857), bibliotekarz przy Kgl. Biblioteka w Kopenhaga i Proffesor historii literatury, łączy "Inkunabuły" jeszcze ze starszymi i rzadko potrzebowanym słowem "Paleotyp".

To dotychczasowy Zeunisse przez użycie słowa "inkunabułu" = Staro druk 15 - wieku są dla koniec 18 i początek 19. Wieku tekstowe zawartości z list pobieranych. To jest także stanem, jak człowiek widzi go też dla słowa 'incunabula" = początek w 16. i wczesny 17. Wiek mógłby przyjmować. Dziesiątka lat znajduje po Schrettingers "podręcznik" potem słowo "inkunabułu" = Staro druk 15. Wieku też wejście tytuły od książkom i Zeitschriften- wypracowaniom.

Różnica formalny art. jakimi jest przyniesienie słowo staje się "inkunabułem" ogólnym zamyśle od "począteku", obszar, przedmiot musi, być od początku załączany i wyraźnie podkreślany, przeważnie w formie następujący Genitivs, tak jak to już w języku łacińskim przypisywany Klassizität Gründungszeit uniwersytetowi jako pierwsze utwory litografii, najwcześniejsze pomniki od ratuszów. To znaczenie słowa jest "inkunabułem" w Niemczech od 15. Wieku w naukowy uzus językowy obkładać i to aż do teraźniejszości, najpierw na teksty w języku łacińskim, potem bądź uznawanym za wyraz obcy w niemiecki język odbierany i przetwarzany. W to i tylko w tym zmyśle bibliografowie mówili 17. i 18. Wieku też od "typografia inkunabułu" i z tym początki druku typograficznego były osądzane. Państwo powinno posługiwać się tym powszechnym sposobem wyrażania się w ówczesnej mowie naukowców.

Jak też słowo "inkunabuł" jest stosowany bez znaczącego dodatku, tak to określa wyłącznie typograficzny Staro druk 15. Wieku. Spisane słowa zostawił "inkunabuł" na książce lub innym dokumencie papierowym, jednocześnie przeprawą od "incunabula" w języku niemiecki w wyraz obcy "inkunabuł". Słowo zdobyło od tego czasu i w tym zmyśle międzynarodową ważność.