Art. 19. 1. Funkcjonariusze podczas pełnienia obowiązków służbowych są uprawnieni do stosowania względem osób pozbawionych wolności środków przymusu bezpośredniego w postaci: 1) użycia siły fizycznej; 2) umieszczenia w celi zabezpieczającej; 3) założenia kasku ochronnego; 4) założenia kajdan lub prowadnic; 5) założenia pasów obezwładniających lub kaftana bezpieczeństwa; 6) użycia wodnych środków obezwładniających; 7) użycia siatki obezwładniającej; 8) użycia chemicznych środków obezwładniających; 9) użycia reflektora olśniewającego; 10) użycia petard; 11) użycia pałek służbowych; 12) użycia pocisków niepenetracyjnych, miotanych z broni palnej. 2. Środki przymusu bezpośredniego, wymienione w ust. 1, mogą być stosowane, jeżeli jest to konieczne, wyłącznie w celu przeciwdziałania: usiłowaniu zamachu na życie lub zdrowie własne albo innej osoby, nawoływaniu do buntu, rażącemu nieposłuszeństwu, groźnemu zakłóceniu spokoju i porządku, niszczeniu mienia lub ucieczce osoby pozbawionej wolności. 3. Środki przymusu bezpośredniego wymienione w ust. 1 pkt 1 i 4 oraz 6-12 mogą być stosowane także wobec osób innych niż pozbawione wolności w razie groźnego zakłócenia przez te osoby porządku na terenie jednostek organizacyjnych lub w przypadkach określonych w art. 20. 4. Wobec kobiet nie stosuje się środków przymusu bezpośredniego wymienionych w ust. 1 pkt 10-12, a wobec kobiet ciężarnych lub karmiących - także środków wymienionych w ust. 1 pkt 5-9. 5. W uzasadnionych przypadkach można w czasie konwojowania lub doprowadzania osoby pozbawionej wolności zastosować kajdany, pas obezwładniający lub prowadnice w celu zapobieżenia ucieczce tej osoby lub objawom jej czynnej agresywności. 6. Środków przymusu bezpośredniego nie wolno stosować dłużej niż wymaga tego potrzeba. Art. 20. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego wymienione w art. 19 ust. 1 są niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności danego zdarzenia nie jest możliwe, funkcjonariusz ma prawo użycia broni palnej lub psa służbowego wyłącznie: 1) w celu odparcia bezpośredniego zamachu na życie, zdrowie lub wolność funkcjonariusza albo innej osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu; 2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia, których użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu funkcjonariusza albo innej osoby; 3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną funkcjonariuszowi lub innej osobie uprawnionej do posiadania broni palnej; 4) w celu odparcia niebezpiecznego, bezpośredniego zamachu na obiekty zakładu karnego lub aresztu śledczego; 5) w celu udaremnienia ucieczki osoby pozbawionej wolności z zakładu karnego zamkniętego lub aresztu śledczego; 6) w celu odparcia bezpośredniego zamachu na konwój ochraniający osoby, broń palną, amunicję, dokumenty zawierające wiadomości stanowiące tajemnicę państwową, pieniądze lub inne przedmioty wartościowe; 7) w celu udaremnienia ucieczki konwojowanej lub dozorowanej osoby pozbawionej wolności, jeśli: a) pozbawienie wolności nastąpiło w związku z podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstw: zabójstwa, rozboju, kradzieży rozbójniczej, wymuszenia rozbójniczego, umyślnego ciężkiego uszkodzenia ciała, zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem, podpalenia lub umyślnego sprowadzenia w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia lub zdrowia, lub b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba pozbawiona wolności może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub innego niebezpiecznego narzędzia; 8) w pościgu za osobą, wobec której użycie broni było dopuszczalne w przypadkach określonych w pkt 1-3 oraz 5-7. |
Art. 21. 1. Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, użycie broni palnej lub psa służbowego powinno być odpowiednie do stopnia zagrożenia, następować po uprzednim ostrzeżeniu o ich użyciu i w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, względem której je zastosowano, oraz nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób. 2. Ostrzeżenia przewidzianego w ust. 1 nie stosuje się, jeżeli zwłoka w stosowaniu środka przymusu bezpośredniego, użyciu broni palnej lub psa służbowego grozi bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia funkcjonariusza lub innej osoby albo zrealizowaniem działań, o których mowa w art. 20 pkt 1-3 i 6. w sprawie szczegółowych warunków stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposobu postępowania w tym zakresie. § 2. 4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać osadzonego lub inna osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się wezwaniu - ostrzec o możliwości zastosowania tego środka. § 3. 1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje. W przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością. 2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w które został wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania zamachu na życie lub zdrowie ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za osadzonym lub inna osobą. O zaistniałym zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu bezpośredniemu przełożonemu. § 19. 1. Siatkę obezwładniającą stosuje się w celu częściowego unieruchomienia osadzonego lub innej osoby. 2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo zarzuca ręcznie. § 20. 1. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia zdolności widzenia lub obezwładnienia osadzonego albo innej osoby. 2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej. 3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz zakłada maskę przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których mowa w ust. 1. 4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon śluzowych, należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy. § 22. 1. Petardy stosuje się w celu rozbicia i ukierunkowania wycofania zgrupowania osadzonych lub innych osób. 2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób. 3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych. § 23. W czasie stosowania wodnych i chemicznych środków obezwładniających oraz petard należy zachować szczególną ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia ludzkiego. § 25. Pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej, stosuje się w celu obezwładnienia osadzonego lub innej osoby, tak aby nie zagrażały one życiu ludzkiemu. § 26. Środki przymusu bezpośredniego powinny być stosowane przez taką liczbę funkcjonariuszy, która zapewni skuteczne i bezpieczne działanie. |
PS wz. 44. 1. Lufa. 2. Wyrzutnik. 3. Szkielet. 4. Zatrzask lufy. 5. Mechanizm spustowo – uderzeniowy (podzespoły: kurka, zaczepu kurka i spustu). PS wz. 78. 1. Lufa. 2. Wyrzutnik. 3. Szkielet z uchwytem. 4. Zatrzask lufy. Obsługiwanie Bieżące oraz Obsługiwanie Okresowe nr 1 wykonują użytkownicy uzbrojenia pod nadzorem osoby wydającej uzbrojenie z magazynu, w którym było przechowywane.Podczas obsługi bieżącej dokonuje się kontroli stanu technicznego uzbrojenia poprzez oględziny w stanie złożonym i po częściowym rozłożeniu oraz czyszczenia i konserwacji. Przegląd w stanie złożonym polega na sprawdzeniu:
Przegląd w stanie rozłożonym polega na sprawdzeniu:
Materiały i środki do czyszczenia oraz konserwacji uzbrojenia. Nafta antykorozyjna (Antykor - N) - służy do czyszczenia broni. Płyn konserwacji broni (PKB) - służy do konserwacji broni. Olej antykol -N - służy do konserwacji broni. WD - 40 - środek stosowany do czyszczenia i konserwacji. Czyste i miękkie szmatki do czyszczenia, wycierania i smarowania poszczególnych części broni. Czyste pakuły bez paździerzy do czyszczenia przewodu luf gwintowanych. Szczotki i pędzelki z miękkim włosiem do czyszczenia i konserwacji. Zestawy patyczków do czyszczenia miejsc trudno dostępnych. Przybornik i wycior odpowiedni do danego rodzaju broni. Etapy czyszczenia broni po strzelaniu. Etap 1 – Bezpośrednio po zakończeniu strzelania na strzelnicy należy przetrzeć odpowiednim środkiem wszystkie części, na które działały gazy prochowe, żeby zwilżyć osad prochowy. Etap 2. – Po przybyciu do jednostki przeprowadzamy czyszczenie broni. Czyścimy wszystkie zewnętrzne i wewnętrzne części broni, używając do tego odpowiednich środków. Następnie części te należy do sucha wytrzeć i zakonserwować. Etap 3 – Polega na czyszczeniu tej jednostki broni przez około dwa, trzy kolejne dni. UGŁ – 200 – 1: 1. Pokrywka górna z potarką. 2. Krążek (dystansowy) zabezpieczający. 3. Zapalnik (główka zapalnika, opóźniacz lontowy, masa podpałowa). 4. Ładunek palno – łzawiący (w skład którego wchodzi: mączka prochu czarnego, talk kosmetyczny, chloroacetofenon). 5. Cylinder wewnętrzny. 6. Kadłub. 7. Krążek z otworami (diafragma). 8. Pokrywka dolna. UGŁ – 200: 9. Ładunki wybuchowe (uniemożliwiające odrzucenie). 10. Urządzenie świstowe (pełni rolę odstraszającą). NPŁ 1. Łuska zewnętrzna. 2. Spłonka. 3. Ładunek miotający. 4,5. Krążki zabezpieczające. 6. Łuska wewnętrzna (z opóźniaczem lontowym, ładunkiem palno – łzawiącym takim jak w UGŁ). 7. Metalowe okucie łuski wewnętrznej. 8. Otwory łuski wewnętrznej. 9. Krążek rozpoznawczy (metalowy, srebrno – szary). Budowa ogólna petard. Petarda z lontem 1.Kadłub petardy. 2. Cylinder wewnętrzny. 3. Ładunek wybuchowy. 4. Denko. 5. Krążek uszczelniający. 6. Opóźniacz lontowy. 7. Krążek górny. 8. Nakrywka z tasiemką. Petarda z zapalnikiem tarciowym ZT – 1 1.Kadłub petardy. 2. Cylinder wewnętrzny. 3. Ładunek wybuchowy. 4. Denko. 5. Krążek uszczelniający. 6. Opóźniacz lontowy. 7. Obsada lontu z nakrętką bakelitową. 8. Zapalnik tarciowy ZT – 1. |
Amunicja niepenetracyjna miotana ze strzelb kal.12 Nb. kal.12/70 z poc. gum. CHRABĄSZCZ 20, 30 lub 50. Pociskiem we wszystkich nabojach jest taki sam gumowy walec z ubrzechwieniem aerodynamicznym (powodującym stabilizację lotu pocisku) w tylnej jego części na ok. 1/2 długości. Masa pocisku – 8g. Średnica pocisku – 18,8mm. Prędkość początkowa – CHRB 20 – 145m/s CHRB 30 – 170m/s CHRB 50 – 300m/s Nb. kal.12/70 z poc. gum. BĄK Pociskiem naboju jest gumowa kula. Masa pocisku – 4,3g. Średnica pocisku – 17mm. Prędkość początkowa – 175m/s. Nb. kal.12/70 z poc. gum. RÓJ Pocisk naboju to ładunek 15-tu gumowych kulek umieszczonych w sabocie (koszyku) z polietylenu. Masa pocisku – 0,32g. Średnica pocisku – 8mm. Prędkość początkowa – 250m/s. Amunicja niepenetracyjna miotana z 26mm Pistoletów Sygnałowych 26mm nb. z poc. gum. BĄK Pociskiem naboju jest pojedyncza gumowa kula umieszczona w łusce. Masa pocisku – 9,05g. Średnica pocisku – 24mm. Prędkość początkowa – 130m/s. 1. Łuska. 2. Metalowe okucie łuski (wewnątrz spłonka i ładunek miotający). 3. Pocisk. 4. Krążki uszczelniające. 5. Krążek zamykający. 26mm nb. z poc. gum. RÓJ Pocisk naboju to ładunek ok.48 kulek gumowych ułożonych bezpośrednio w łusce. Masa pocisku – 0,32g. Średnica pocisku – 8mm. Prędkość początkowa – 150m/s. 1. Łuska. 2. Metalowe okucie łuski (wewnątrz spłonka i ładunek miotający). 3. Pocisk (śrut gumowy). 4. Krążki uszczelniające. 5. Krążek zamykający. Amunicja niepenetracyjna miotana z rewolweru. Naboje rewolwerowe kal. .38 „KOMAR”, „OSA”, „SZERSZEŃ”. Pociskiem w tych nabojach jest woreczek wypełniony drobnym śrutem. Masa pocisku – 3g. Średnica pocisku – 25mm. Średnica śrutu – 1mm. Prędkość początkowa – KOMAR – 250m/s. OSA – 300m/s. SZERSZEŃ – 350m/s. 1. Kapturek plastykowy. 2. Pocisk – woreczek ze śrutem.3. Śruciny. W skład budowy ogólnej SZO – 84 wchodzi: 1. Nasadka. 2. Pakiet siatkowy. 3. Pokrywa nasadki. 4. Łącznik (wkrętka) do mocowania nasadki do RWGŁ. 5. Pokrowiec nasadki. 6. Przyrząd do składania siatki obezwładniającej. 7. Klucz płaski 17. Nasadowy Siatkowy Zestaw Obezwładniający oprócz części wymienionych w zestawie SZO – 84 posiada także: 1.Wkład redukcyjny do lufy. 2.Rękojeść. 3.Łącznik (wkrętka) do mocowania nasadki do 26mm PS. 4.Klucz (trzpień) do łącznika. Amunicja do 26mm Pistoletów Sygnałowych. Do naboi sygnałowych dziennych zaliczamy: 26mm nb.sygn. czerwony dym. 26mm nb.sygn. niebieski dym. Do naboi sygnałowych nocnych (używanych w SW) zaliczamy: 26mm nb.sygn. biały płomień. *** 26mm nb.sygn. zielony płomień. ** 26mm nb.sygn. czerwony płomień. * |
|---|
Art. 19. 1. Funkcjonariusze podczas pełnienia obowiązków służbowych są uprawnieni do stosowania względem osób pozbawionych wolności środków przymusu bezpośredniego w postaci: 1) użycia siły fizycznej;2) umieszczenia w celi zabezpieczającej;3) założenia kasku ochronnego; 4) założenia kajdan lub prowadnic;5) założenia pasów obezwładniających lub kaftana bezpieczeństwa; 6) użycia wodnych środków obezwładniających;7) użycia siatki obezwładniającej; 8) użycia chemicznych środków obezwładniających;9) użycia reflektora olśniewającego;10) użycia petard;11) użycia pałek służbowych;12) użycia pocisków niepenetracyjnych, miotanych z broni palnej. 2. Środki przymusu bezpośredniego, wymienione w ust. 1, mogą być stosowane, jeżeli jest to konieczne, wyłącznie w celu przeciwdziałania: usiłowaniu zamachu na życie lub zdrowie własne albo innej osoby, nawoływaniu do buntu, rażącemu nieposłuszeństwu, groźnemu zakłóceniu spokoju i porządku, niszczeniu mienia lub ucieczce osoby pozbawionej wolności. 3. Środki przymusu bezpośredniego wymienione w ust. 1 pkt 1 i 4 oraz 6-12 mogą być stosowane także wobec osób innych niż pozbawione wolności w razie groźnego zakłócenia przez te osoby porządku na terenie jednostek organizacyjnych lub w przypadkach określonych w art. 20. 4. Wobec kobiet nie stosuje się środków przymusu bezpośredniego wymienionych w ust. 1 pkt 10-12, a wobec kobiet ciężarnych lub karmiących - także środków wymienionych w ust. 1 pkt 5-9. 5. W uzasadnionych przypadkach można w czasie konwojowania lub doprowadzania osoby pozbawionej wolności zastosować kajdany, pas obezwładniający lub prowadnice w celu zapobieżenia ucieczce tej osoby lub objawom jej czynnej agresywności. 6. Środków przymusu bezpośredniego nie wolno stosować dłużej niż wymaga tego potrzeba. Art. 20. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego wymienione w art. 19 ust. 1 są niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności danego zdarzenia nie jest możliwe, funkcjonariusz ma prawo użycia broni palnej lub psa służbowego wyłącznie: 1) w celu odparcia bezpośredniego zamachu na życie, zdrowie lub wolność funkcjonariusza albo innej osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu; 2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia, których użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu funkcjonariusza albo innej osoby; 3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną funkcjonariuszowi lub innej osobie uprawnionej do posiadania broni palnej; 4) w celu odparcia niebezpiecznego, bezpośredniego zamachu na obiekty zakładu karnego lub aresztu śledczego; 5) w celu udaremnienia ucieczki osoby pozbawionej wolności z zakładu karnego zamkniętego lub aresztu śledczego; 6) w celu odparcia bezpośredniego zamachu na konwój ochraniający osoby, broń palną, amunicję, dokumenty zawierające wiadomości stanowiące tajemnicę państwową, pieniądze lub inne przedmioty wartościowe; 7) w celu udaremnienia ucieczki konwojowanej lub dozorowanej osoby pozbawionej wolności, jeśli: a) pozbawienie wolności nastąpiło w związku z podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstw: zabójstwa, rozboju, kradzieży rozbójniczej, wymuszenia rozbójniczego, umyślnego ciężkiego uszkodzenia ciała, zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem, podpalenia lub umyślnego sprowadzenia w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia lub zdrowia, lub b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba pozbawiona wolności może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub innego niebezpiecznego narzędzia; 8) w pościgu za osobą, wobec której użycie broni było dopuszczalne w przypadkach określonych w pkt 1-3 oraz 5-7. Art. 21. 1. Stosowanie środków przymusu bezpośredniego, użycie broni palnej lub psa służbowego powinno być odpowiednie do stopnia zagrożenia, następować po uprzednim ostrzeżeniu o ich użyciu i w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, względem której je zastosowano, oraz nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób. 2. Ostrzeżenia przewidzianego w ust. 1 nie stosuje się, jeżeli zwłoka w stosowaniu środka przymusu bezpośredniego, użyciu broni palnej lub psa służbowego grozi bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia funkcjonariusza lub innej osoby albo zrealizowaniem działań, o których mowa w art. 20 pkt 1-3 i 6. |
w sprawie szczegółowych warunków stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni palnej lub psa służbowego przez funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz sposobu postępowania w tym zakresie. § 2. 4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać osadzonego lub inna osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się wezwaniu - ostrzec o możliwości zastosowania tego środka. § 3. 1. O zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje kierownik jednostki lub osoba, która go zastępuje. W przypadku wykonywania czynności służbowej przez kilku funkcjonariuszy, o zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego decyduje funkcjonariusz dowodzący tą czynnością. 2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w które został wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania zamachu na życie lub zdrowie ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za osadzonym lub inna osobą. O zaistniałym zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu bezpośredniemu przełożonemu. § 19. 1. Siatkę obezwładniającą stosuje się w celu częściowego unieruchomienia osadzonego lub innej osoby. 2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej § 20. 1. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się w celu krótkotrwałego zakłócenia zdolności widzenia lub obezwładnienia osadzonego albo innej osoby. 2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej. 3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz zakłada maskę przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których mowa w ust. 1. 4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon śluzowych, należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy. § 22. 1. Petardy stosuje się w celu rozbicia i ukierunkowania wycofania zgrupowania osadzonych lub innych osób. 2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób. 3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych. § 23. W czasie stosowania wodnych i chemicznych środków obezwładniających oraz petard należy zachować szczególną ostrożność, uwzględniając ich właściwości mogące stanowić zagrożenie dla życia ludzkiego. § 25. Pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej, stosuje się w celu obezwładnienia osadzonego lub innej osoby, tak aby nie zagrażały one życiu ludzkiemu. § 26. Środki przymusu bezpośredniego powinny być stosowane przez taką liczbę funkcjonariuszy, która zapewni skuteczne i bezpieczne działanie. |
PS wz. 44. 1. Lufa. 2. Wyrzutnik. 3. Szkielet. 4. Zatrzask lufy. 5. Mechanizm spustowo – uderzeniowy (podzespoły: kurka, zaczepu kurka i spustu). PS wz. 78. 1. Lufa. 2. Wyrzutnik. 3. Szkielet z uchwytem. 4. Zatrzask lufy. UGŁ – 200 – 1: 1. Pokrywka górna z potarką. 2. Krążek (dystansowy) zabezpieczający. 3. Zapalnik (główka zapalnika, opóźniacz lontowy, masa podpałowa). 4. Ładunek palno – łzawiący (w skład którego wchodzi: mączka prochu czarnego, talk kosmetyczny, chloroacetofenon). 5. Cylinder wewnętrzny. 6. Kadłub. 7. Krążek z otworami (diafragma). 8. Pokrywka dolna. UGŁ – 200: 9. Ładunki wybuchowe (uniemożliwiające odrzucenie). 10. Urządzenie świstowe (pełni rolę odstraszającą). NPŁ 1. Łuska zewnętrzna. 2. Spłonka. 3. Ładunek miotający. 4,5. Krążki zabezpieczające. 6. Łuska wewnętrzna (z opóźniaczem lontowym, ładunkiem palno – łzawiącym takim jak w UGŁ). 7. Metalowe okucie łuski wewnętrznej. 8. Otwory łuski wewnętrznej. 9. Krążek rozpoznawczy (metalowy, srebrno – szary). Budowa ogólna petard. Petarda z lontem1.Kadłub petardy. 2. Cylinder wewnętrzny. 3. Ładunek wybuchowy. 4. Denko. 5. Krążek uszczelniający. 6. Opóźniacz lontowy. 7. Krążek górny. 8. Nakrywka z tasiemką. Petarda z zapalnikiem tarciowym ZT – 1 1.Kadłub petardy. 2. Cylinder wewnętrzny. 3. Ładunek wybuchowy. 4. Denko. 5. Krążek uszczelniający. 6. Opóźniacz lontowy. 7. Obsada lontu z nakrętką bakelitową. 8. Zapalnik tarciowy ZT – 1. Amunicja niepenetracyjna miotana ze strzelb kal.12 Nb. kal.12/70 z poc. gum. CHRABĄSZCZ 20, 30 lub 50. Pociskiem we wszystkich nabojach jest taki sam gumowy walec z ubrzechwieniem aerodynamicznym (powodującym stabilizację lotu pocisku) w tylnej jego części na ok. 1/2 długości.Masa pocisku – 8g.Średnica pocisku – 18,8mm.Prędkość początkowa – CHRB 20 – 145m/s CHRB 30 – 170m/s CHRB 50 – 300m/s Nb. kal.12/70 z poc. gum. BĄK Pociskiem naboju jest gumowa kula. Masa pocisku – 4,3g. Średnica pocisku – 17mm. Prędkość początkowa – 175m/s. Nb. kal.12/70 z poc. gum. RÓJ Pocisk naboju to ładunek 15-tu gumowych kulek umieszczonych w sabocie (koszyku) z polietylenu. Masa pocisku – 0,32g. Średnica pocisku – 8mm. Prędkość początkowa – 250m/s. Amunicja niepenetracyjna miotana z 26mm Pistoletów Sygnałowych 26mm nb. z poc. gum. BĄK Pociskiem naboju jest pojedyncza gumowa kula umieszczona w łusce. Masa pocisku – 9,05g. Średnica pocisku – 24mm. Prędkość początkowa – 130m/s. 1. Łuska. 2. Metalowe okucie łuski (wewnątrz spłonka i ładunek miotający). 3. Pocisk. 4. Krążki uszczelniające. 5. Krążek zamykający. 26mm nb. z poc. gum. RÓJ Pocisk naboju to ładunek ok.48 kulek gumowych ułożonych bezpośrednio w łusce. Masa pocisku – 0,32g. Średnica pocisku – 8mm. Prędkość początkowa – 150m/s. 1. Łuska. 2. Metalowe okucie łuski (wewnątrz spłonka i ładunek miotający). 3. Pocisk (śrut gumowy). 4. Krążki uszczelniające. 5. Krążek zamykający. Amunicja niepenetracyjna miotana z rewolweru. Naboje rewolwerowe kal. .38 „KOMAR”, „OSA”, „SZERSZEŃ”. Pociskiem w tych nabojach jest woreczek wypełniony drobnym śrutem. Masa pocisku – 3g. Średnica pocisku – 25mm. Średnica śrutu – 1mm. Prędkość początkowa – KOMAR – 250m/s. OSA – 300m/s. SZERSZEŃ – 350m/s. 1. Kapturek plastykowy. 2. Pocisk – woreczek ze śrutem.3. Śruciny. W skład budowy ogólnej SZO – 84 wchodzi: 1. Nasadka. 2. Pakiet siatkowy. 3. Pokrywa nasadki. 4. Łącznik (wkrętka) do mocowania nasadki do RWGŁ. 5. Pokrowiec nasadki. 6. Przyrząd do składania siatki obezwładniającej. 7. Klucz płaski 17. Nasadowy Siatkowy Zestaw Obezwładniający oprócz części wymienionych w zestawie SZO – 84 posiada także: 1.Wkład redukcyjny do lufy. 2.Rękojeść. 3.Łącznik (wkrętka) do mocowania nasadki do 26mm PS. 4.Klucz (trzpień) do łącznika. Amunicja do 26mm Pistoletów Sygnałowych. Do naboi sygnałowych dziennych zaliczamy: 26mm nb.sygn. czerwony dym. 26mm nb.sygn. niebieski dym. Do naboi sygnałowych nocnych (używanych w SW) zaliczamy: 26mm nb.sygn. biały płomień. *** 26mm nb.sygn. zielony płomień. ** 26mm nb.sygn. czerwony płomień. * |
|---|