PIERWSZA WOJNA PUNICKA:
Konflikt ten dotyczył Sycylii. Kartagińczycy starali się powiększyc swój stan posiadania właśnie na tej wyspie. Rzymianie, którzy kończyli opanowywanie południowej części Półwyspu Apenińskiego uznali ich poczynanie z bardzo niebezpieczne. Wojna wybuchła w 264r p.n.e. Zmusiła rzymian do wybudowania floty której wcześniej nie miała. Po długich walkach w czasie których rzymianie czterokrotnie tracili i odbudowywali swoją flotę, Kartagina musiała zgodzić się na pokój w 241r p.n.e. Musieli wycofać się z wyspy, zapłacić wielką kontrybucję i ograniczyć liczebność floty wojennej.
DRUGA WOJNA PUNICKA:
Po I wojnie którą Kartagina przegrała nastroje anty rzymskie w tym kraju były bardzo silne. Pewnej arystokratycznej rodzinie, Barakidów, udało się stworzyć na terenie Hiszpanii własne państwo które było mało związane z Kartaginą, ale działało w jej interesach. Gromadzono tam środki na wojnę z Rzymem. Tą znakomitą bazę do działań wojennych odziedziczył Hannibal. Wojna rozpoczęła się w 218r p.n.e.. Obie strony oskarżały siebie o jej wywołanie, ale i tak jasne było że obie jej chciały. Hannibal nie miał dostatecznie licznej floty aby morzem przeprawić się do Italii, więc musiał iść przez Pireneje, południową Galię i przez Alpy. Straty były znaczne, ale w ten sposób Hannibal zyskiwał element zaskoczenia. Kiedy dotarł do doliny Padu miał około 20000 pieszych i 6000 jeźdźców. Swoją armię uzupełnił jeszcze barbarzyńcami, którzy także walczyli z Rzymem. Kartagiński wódz liczył że jego pierwsze sukcesy wystarczą aby sprzymierzeńcy Rzymu dołączyli do niego. Trzy pierwsze bitwy wygrał m.in. pod Kannami w 216r p.n.e. Rzymianie zdawali sobie sprawę że nie stać ich na ryzyko jeszcze jednej wielkiej bitwy i ograniczyli się do wojny podjazdowej, która była bardzo niewygodna dla wojsk Hannibala. W czasie wojny wódz ten doszedł nawet pod Rzym wzbudzając panikę, ale miał zbyt mało wojska by szturmować miasto. Oczekiwane posiłki z Hiszpanii zostały rozbite po drodze.
Rzymianie zdecydowali się uderzyć w samą Kartaginę. Publiusz Korneliusz Scypio przystąpił do organizowania jeszcze jednej wielkiej armii i przeprowadził ją do Afryki. Hannibal musiał wrócić i bronić Kartaginy. Bitwa pod Zamą w 202r p.n.e. zdecydowała o końcowym zwycięstwie Rzymu. Kartagina wyrzekła się hiszpańskich posiadłości, straciła resztki floty i musiała zapłacić wysoką kontrybucję.
TRZECIA WOJNA PUNICKA:
Po II wojnie punickiej Kartagina była bardzo słaba. Podstawą jej ekonomiki nie był już handel, ale uprawianie ziemi. Rzymianie jednak nadal bali się tego państwa myśląc że jest w stanie odbudować swoją potęgę. I to tłumaczy wypowiedzenie III wojny punickiej, mającej na celu całkowite zniszczenie Kartaginy. Mieszkańcy miasta bronili się zaciekle, chociaż wiedzieli że i tak nie mają szans. Rzym zdobył Kartaginę w 146r p.n.e. Do niewoli sprzedał tych którzy przeżyli, miasto zrównali z ziemią, a z ich terytoriów utworzyli prowincję.

Hannibal, Hannibal Barkas, Barca (ur. 247 p.n.e. - zm. 183 p.n.e.) - syn Hamilkara Barkasa, dowódca wojsk antycznej Kartaginy.

Dowództwo objął w 221 p.n.e., po śmierci Hazdrubala, który zginął w zamachu. Poszerzał kartagińskie posiadłości w Hiszpanii. Zajął m.in. sprzymierzone z Rzymem miasto Sagunto 219 p.n.e. W ten sposób rozpoczęła się druga wojna punicka. Hannibal wyruszył z Hiszpanii z 40-tysięczną armią przez Pireneje, południową Galię, Alpy do Italii. Po przekroczeniu Alp pokonał nad rzeką Ticinius welitów i ekwitów dowodzonych przez konsula Korneliusza Scypiona, który w walce otrzymał ciężkie obrażenia, a przed śmiercią uchronił go jego syn Publiusz. Następnie Hannibal zwyciężył armię drugiego konsula Semproniusza nad rzeką Trebią. Ostra zima w północnej Italii spowodowała śmierć jego słoni. Zadał jednak po niej armii rzymskiej wiele klęsk, m.in. nad jeziorem Trazymeńskim i pod Kannami 2 sierpnia 216 p.n.e. Po tej ostatniej porażce wojska rzymskie nie podejmowały już otwartej bitwy.

Przez kolejnych 10 lat Hannibal walczył w Italii. Nie zajął Rzymu, jak zamierzał. W 204 p.n.e. Scypion Afrykański wylądował w Kartaginie, zmuszając Hannibala do wycofania się z Italii i w bitwie pod Zamą w 202 p.n.e. pokonał Hannibala. Kartagina straciła wszystkie swoje posiadłości poza Afryką i musiała zapłacić kontrybucję oraz podporządkować swoją politykę zagraniczną Rzymowi. Hannibal przez pewien czas pozostał w Kartaginie, ale rzymskie intrygi zmusiły go do ucieczki. Schronił się na dworze seleucydzkiego władcy Antiocha III Wielkiego. Po klęsce Antiocha w wojnie z Rzymem w 189 p.n.e. uciekł do Bitynii, gdzie popełnił samobójstwo, wypijając truciznę, którą dostał od ojca i nosił zawsze w pierścieniu, by nie wpaść w ręce Rzymian i nie zostać umieszczonym w klatce podczas triumfu. Przed śmiercią powiedział: "Uwolnijmy Rzymian od ich długiego niepokoju, skoro twierdzą, iż zbyt długo jest czekać na śmierć starego człowieka". Liwiusz podaje, że Hannibal i Scypion Afrykański podobno spotkali się. Wtedy Scypion zapytał Hannibala, kto według niego był najlepszym wodzem w historii. Hannibal odpowiedział, że Aleksander Wielki, ponieważ z o wiele mniejszą armią podbił cała Persję. Rzymianin zapytał wtedy, kogo wymieniłby na drugim miejscu. Kartagińczyk odpowiedział, że Pyrrusa. Po tym pytaniu Scypion zapytał, kogo by widział na 3 miejscu. Hannibal wymienił siebie. Scypion zaśmiał się i spytał go, na którym miejscu umieściłby siebie, gdyby Scypion go nie pokonał. Hannibal odparł, że wtedy umieściłby siebie na 1. miejscu. Zajście powyższe nie miało jednak miejsca (Scypiona nie było wtedy w Kartaginie). Było ona chwytem "propagandowym" mającym wynieść Scypiona nad Barakidę.