Nowotwory jądra

Geriatria wykład p. dr Piotr Czynsz 14.10.2010r.

Nowotwory jądra – grupy ryzyka

Od 50 lat powoli, ale stale wzrasta liczba zachorowań i zgonów z powodu raka jądra. Nowotwory jądra stanowią 1% ogółu nowotworów. Mimo to stanowią najczęstszą przyczynę zgonów u mężczyzn z powodów nowotworowych. Rozpowszechnianie się nowotworów jąder w formie przerzutów jest tak szybkie, że z na ogół przerzuty rozpoznawane są szybciej niż nowotwór pierwotny. Przy okazji badania dowodzą o spadku profilu płodności u mężczyzn.

Objawy niepokojące

Epidemiologia

Wzrost zachorowań o 1-2% rocznie

Polacy 1963-1986 10,3% rocznie

Mężczyźni pomiędzy 15-44 r.ż.

Średnia skrócenia życia 35.6 lat

Łagodny rozrost stercza

Jest procesem związanym z niekontrolowanym rozrostem komórek elementów włóknisto- mięśniowych i gruczołowych.

Epidemiologia

Choroba dotyczy ok. 35% mężczyzn powyżej 60r.ż. Najczęściej wśród rasy białej, najrzadziej dotyka rasy azjatyckiej.

Łagodny rozrost stercza nie u wszystkich objawia się w postaci objawów. Wielkość gruczolaka nie zawsze wpływa na przebieg i nasilenie objawów. Pierwsze objawy BPH występują ok. 50r.ż.

Przebieg kliniczny

  1. Okres początkowy – zaburzenia mikcji

  2. Okres częściowego zalegania moczu

  3. Okres dekompresji

CUKRZYCA

Starsi ludzie najczęściej chorują na cukrzycę typu II – niezależną od insuliny (NIDDM- non insulin dependent diabetes mellitus). Cechą charakterystyczną jest to, że niedobór insuliny nie występuje albo ma inne przyczyny niż cukrzyca I typu.

Zmiany w tkankach ludzi starszych powstałe w wyniku cukrzycy:

Podłoże cukrzycy II typu:

  1. Czynniki inwolucyjne

  2. Czynniki genetyczne

  3. Czynniki środowiskowe

W starości mniejsza się wrażliwość komórek beta trzustki na wzrost stężenia glukozy w surowicy krwi np. po posiłku. Jest to wyrazem niewydolności tych komórek, zaniku zdolności do reagowania na wyższe stężenia glukozy. Paradoksalnie ogólna ilość insuliny jest zwykle wyższa z powodu receptorowej i pozareceptorowej insulinooporności komórek, między innymi: tucznych, mm. Szkieletowych i kom. Wątrobowych.

Predyspozycje do insulinooporności są uwarunkowane genetycznie, a jej ujawienie następuje pod wpływem czynników środowiskowych, np. otyłości u 80% chorych, błędy żywieniowe, zmniejszona aktywność fizyczna, leki zmniejszające zawartość glukozy we krwi (moczopędne, alfa-dopa, estrogeny, hydrocortizon).

Przedłużająca się hiperglikemia i pozostawienie w komórkach beta glukozy hamuje sekrecję insuliny, której poziom z czasem maleje.

Pierwsze objawy i cechy cukrzycy II mogą być niecharakterystyczne:

  1. Neuralgia, zakażenie skóry, świąd krocza

  2. Duże stężenie glukozy we krwi może nie powodować wystąpienia pragnienia ani glikozurii

  3. Groźna w skutkach jest hipoglikemia i przewlekła neuroglikemia, która bywa przyczyną śpiączki

  4. Objawy hipoglikemii u osób starszych: zaburzenia pamięci, bóle głowy, zwłaszcza w godzinach rannych, osłabienie, depresja, głód, poty, drgawki, pobudzenie psychoruchowe – mogą nawet wystąpić przy niskich cukrach.

Powikłania NIDDM są najczęściej skutkiem mikroangiopatii i neuropatii

  1. Retinopatia i nefropatia

  2. Nadciśnienie tętnicze

  3. Polineuropatia – zaburzenia czucia powierzchownego, parestezje, bóle, niekiedy porażenie kończyn.

  4. Neuropatia autonomiczna – pocenie twarzy, głowy i karku pod wpływem bodźców smakowych, hipotonia ortostatyczna, może doprowadzić nawet do NZK

  5. Stopa cukrzycowa – to współistnienie objawów jałowej martwicy kości, polineuropatii, angiopatii ze zgorzelą oraz grzybicą skóry i paznokci.

Leczenie cukrzycy II typu:

Rozpowszechnienie cukrzycy typu II w ostatnich dekadach przybiera charakter epidemii. Częstość występowania cukrzycy narasta wraz z wiekiem. Ze względu na wydłużenie się czasu trwania życia rośnie odsetek osób starszych. Stąd problemy związane z cukrzycą u osób starszych się coraz bardziej istotne w codziennej praktyce lekarskiej.

W patogenezie cukrzycy wieku starszego odgrywa także rolę przedłużona biotransformacja insuliny w wątrobie. Jej wynikiem jest upośledzeniem hamowania przez insulinę uwalnianie glukozy z wątroby oraz nasilenie powstawania glukozy w procesie glukoneogenezy i glukogenolizy.

Efektem podwyższonych mechanizmów są obserwowane wraz z wiekiem zmiany poziomu glikemii. Po 30 r.ż. dochodzi do wzrostu glikemii na czczo o 1-2mg/dl (0.05-0.09 mmol/l) na każdą dekadę oraz wzrost glikemii poposiłkowej o 15mg/dl (0.08mmol/l) na każdą dekadę.

Czynniki ryzyka występowania cukrzycy w wieku starszym:

Kryteria laboratoryjne rozpoznawania cukrzycy wg WHO:

Zapotrzebowanie energetyczne:

ELIMINACJA CUKRÓW PROSTYCH!

Aktywność fizyczna:


Wyszukiwarka