Migotanie komór
Migotanie komór (ang. Ventricular Fibrillation, VF, V-fib) – zaburzenie rytmu serca, polegające na szybkiej i nieskoordynowanej pracy serca (częste pobudzenia mięśnia sercowego w okresie refrakcji względnej), które jeśli nie zostanie szybko przerwane (do kilku minut) nieuchronnie prowadzi do śmierci.
Migotanie komór rozpoznaje się na podstawie elektrokardiogramu. W wypadku migotania komór zapis EKG zespołu QRS ma postać nieregularnej sinusoidy. Jeśli sinusoida ma kształt regularny i częstość akcji mieści się w granicach 200–300 uderzeń na minutę – stan taki nazywany jest trzepotaniem komór. Jeśli sinusoida ma kształt nieregularny, impulsy mają zmienną amplitudę – wówczas rozpoznaje się migotanie komór. Częstość akcji serca w takiej sytuacji może dochodzić do 600 pobudzeń na minutę.
EKG: migotanie komór
Jest jednym z najczęstszych mechanizmów śmierci (zatrzymania krążenia) u chorych na zawał mięśnia sercowego. VF może być wysokofalowe albo niskofalowe.
Mechanizm powstawania
Wyróżnia się trzy mechanizmy elektrofizjologiczne prowadzące do komorowych zaburzeń rytmu serca, w tym do VF:
zjawisko fali nawrotnej (ang. re-entry),
aktywność wyzwalana,
nieprawidłowy automatyzm (w dysfunkcji węzła zatokowo-przedsionkowego).
Leczenie
W warunkach pierwszej pomocy, jedyną możliwością leczenia jest przeprowadzenie zabiegów reanimacyjnych. Postępowanie reanimacyjne polega na prowadzeniu podstawowych zabiegów reanimacyjnych do czasu gdy zaistnieje możliwość oceny rytmu na kardiomonitorze. W przypadku potwierdzonego zapisem migotania komór przeprowadza się jednorazową defibrylację o energii 120 J defibrylatorem dwufazowym o fali rektolinearnej, 150 J defibrylatorem dwufazowym o standardowej fali wyładowania lub 360 J defibrylatorem jednofazowym, po czym nie oceniając rytmu przeprowadza się 2 minuty BLS (zabiegi reanimacyjne). Po dwóch minutach BLS ponownie ocenia się rytm. W razie dalszego utrzymywania się VF wykonuje się ponowną defibrylację energią 150–200 J defibrylatorem dwufazowym bez względu na kształt fali, lub 360 J defibrylatorem jednofazowym i podejmuje zabiegi BLS przez kolejne dwie minuty. Przed trzecią oceną rytmu podaje się 1 mg adrenaliny dożylnie. Jeżeli po 3 defibrylacjach utrzymuje się migotanie komór podaje się 300 mg amiodaronu dożylnie w 5% roztworze glukozy. Po każdorazowej ocenie rytmu zawsze następują 2 minuty BLS. Począwszy od trzeciej oceny rytmu za każdym razem podaje się adrenalinę dożylnie.
Niskofalowe migotanie komór często nie poddaje się defibrylacji. Stosując adrenalinę i.v. i zewnętrzny masaż serca można zmienić niskofalową w wysokofalową VF. Defibrylację powtarza się dopóki serce nie powróci do prawidłowego rytmu.
Leki użytkowane przy VF: Adrenalina w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (tzw. bolus) 1 mg i.v. (powtarzana co każde 3 minuty); Amiodaron 300 mg bolus i.v. (przy długotrwałym migotaniu, jeśli defibrylacja i adrenalina nie pomaga).
Nazwa migotanie komór pochodzi od wrażenia, jakie daje nieskoordynowana praca serca, widoczna przy otwartej klatce piersiowej. Serce podczas napadu wygląda, jakby migotało światło lamp nad stołem operacyjnym.
Wyszukiwarka