Ludwisarstwo jest jedną z dziedzin rzemiosła artystycznego zajmującego się tworzeniem, odlewaniem i obróbką przedmiotów brązu, miedzi, mosiądzu i spiżu takich jak: dzwony, działa, posągi oraz drobne przedmioty codziennego użytku: świeczniki, lichtarze.

Ludwisarstwo znane było od najdawniejszych czasów: pojawia się na Dalekim Wschodzie już w epoce brązu. W starożytności ludwisarstwo uprawiane było m.in. w Egipcie, Grecji i Rzymie o czym świadczą zachowane rzeźby brązowe (siedzący bokser, wilczyca kapitolińska) i przedmioty codziennego użytku (etruskie stoliki brązowe itp.), skąd przeniosło się do Bizancjum. W Europie zachodzniej po upadku cesarstwa zachodniego sztuka ludwisarska rozwijała się od wczesnego średniowiecza, czego przykładem mogą być m.in. Drzwi Gnieźnieńskei w Polsce oraz inne przedmioty - kraty z kaplicy Karla Wilekiego w Akwizgranie, Lew Brunszwicki, Świecznik i Kolumna Bernwarda oraz wiele innych. Tak naprawdę jednak ludwisarstwo jako odręba dziedzina rzemiosła artystycznego zaistaniała dopiero w XIII wieku, kiedy to pojawiły się pierwsze grupy zrzeszające ludwisarzy, tworzące odrębne, nizależne cechy. Jednak rozkwit ludwisarstwa nastąpił dopiero w XVI wieku, zwłaszcza w e Francji i Niemczech (nieco póżniej w Rosji). Wtwdy to bowiem zaczęły powstawać (oprócz typowo cechowyc warsztatów) odrębne pracownie ludwisarskie przynależące do dworów królewskich i magnackich.

oprócz zakładów cechowych powstawały ludwisarnie królewskie i magnackie. W Polsce pierwszymi ludwisarzami byli zakonnicy, w XIII–XIV w. pojawiły się ludwisarnie miejskie (Kraków, Lwów, Gdańsk); głównymi ośrodkami ludwisarstwa w Polsce były: w XV w. Kraków, w XVI–XVII w. także Gdańsk, Lwów, Toruń, Warszawa, Wilno; od końca XVI w. armaty i kule armatnie były wytwarzane przez ludwisarnie królewskie (od 1634 przy Arsenale warszawskim) i magnackie (np. Radziwiłłów w Nieświeżu, Lubomirskich w Wiśniczu, Koniecpolskich w ich dobrach na Ukrainie), a także liczne zakłady metalurgiczne, m.in. w Bobrzy, Pankach, Samsonowie, Suchedniowie; w XIX w., w związku z rozwojem przemysłu metalurgicznego, ludwisarstwo jako odrębne rzemiosło straciło na znaczeniu; obecnie istniejące ludwisarnie odlewają głównie dzwony; w Polsce działa kilka zakładów, 3 z nich prowadzą członkowie rodziny Felczyńskich.