Podwójne zapłodnienie – u okrytozalążkowych obie gamet męskie biorą udział w zapłodnieniu, jedna łączy się z komórką jajową, a wynikiem syngamii jest diploidalna zygota. Z zygoty rozwija się zarodek. Druga komórka plemnikowa wnika do komórki centralnej, a jej haploidalne jądro zlewa się z dwoma jądrami biegunowymi lub diploidalnym jądrem wtórnym. Powstaje triploidalne jądro o liczbie chromosomów 3n – jądro bielmowe. Z zapłodnionej komórki centralnej rozwija się u okrytozalążkowych tkanka odżywcza dla zarodka, czyli bielmo, które jest triploidalne i zaczyna swój rozwój po podwójnym zapłodnieniu.
I. komórka plemnikowa (1n) + komórka jajowa (1n) zygota (2n)
II. Komórka plemnikowa (1n) + komórka centralna (2n) komórka macierzysta bielma (3n)
Po podwójnym zapłodnieniu w woreczku zalążkowym zygota rozwija się w zarodek rośliny, a komórka bielmowa wytwarza bielmo, równocześnie osłonki zalążka rozwijają się w łupinę nasienną i w ten sposób zalążek przekształca się w nasienie, natomiast ściany zalążni rozrastają się w owocnię i tworzą wraz z nasionami owoc.

Proces zapylenia- samozapylenie (autogamia) – gdy pyłek kwiatowy pochodzi z tego samego kwiatu, lub innego kwiatu, ale tej samej rośliny. Zapylenie krzyżowe (ksenogamia, allogamia) – gdy pyłek pochodzi z kwiatu innej rośliny (tego samego gatunku). Samozapylenie w istotny sposób utrudnia powstanie u potomstwa nowych kombinacji genów, z tego też powodu u większości roślin istnieją mechanizmy zapobiegające samozapyleniu i ułatwiające zapylenie krzyżowe. Zapylanie pyłkiem pochodzącym od innej rośliny nazywa się obcopylnością, a rośliny te roślinami obcopylnymi.
Sposoby zapylenia
anemogamia (wiatropylność) – zapylenie przez wiatr
hydrogamia – zapylenie przez wodę
zoogamia – zapylenie przez zwierzęta, np.
Kwiaty posiadają specjalne przystosowania do tego celu. Znamiona ich słupków są kleiste, a pyłek jest zwykle bardzo niewielkich rozmiarów. U roślin wiatropylnych są niewielkie i niepozorne, o uproszczonej budowie, za to wytwarzają ogromną ilość pyłku. Rośliny owadopylne, by zwabić zwierzęta wytwarzają duże i barwne kwiaty. Gdy kwiaty są niewielkie, łączą się w duże kwiatostany, czego doskonałym przykładem jest np. słonecznik. Jego ogromny kwiat to w istocie kwiatostan – koszyczek. U wielu roślin z rodziny astrowatych część kwiatów w kwiatostanie jest bezpłodna i służy wyłącznie do zwabiania owadów swoją barwą. Wiele kwiatów wabi zwierzęta za pomocą zapachu, np. róża, konwalia majowa, fiołek i inne, a niektóre także wytwarzają słodki nektar.

-SKRZYPY Equisetales-
Skrzyp błotny Equisetum palustre. - pospolity na mokrych łąkach i brzegach wód.
Skrzyp polny E. arvense - o pędach zarodnionośnych pojawiających się przed zielonymi pędami płonnymi; występuje pospolicie po polach, rowach i innych wilgotnych miejscach.
Skrzyp bagienny E. fluviatile- pospolity na całym niżu, na bagnach i w płytkich wodach stojących.

-PAPROCIE Filicidae-
Nasięźrzał pospolity Ophioglossum vulgatum- dość częsty na wilgotnych łąkach.
Nerecznica samcza Dryopteris filix-mas- podobnie jak poprzednia.
Orlica pospolita Pteridium aquilinum- bardzo pospolita w lasach sosnowych na niżu.
Paprotka zwyczajna Polypodium vulgare- dość pospolita w niżowych zbiorowiskach leśnych
Salwinia pływająca Salvinia natans- paproć różnozarodnikowa, w rozproszonych stanowiskach, w wodach stojących.

-WIDŁAKI Lycopodiales -
Widłak goździsty Lycopodium clavatum- pospolity w całym kraju w suchych lasach i na wrzosowiskach.
Widłak jałowcowaty L. annotinum- dość pospolity w całym kraju w cienistych lasach.

Okwiat
U dwuliściennych okwiat jest zwykle zbudowany z kielicha (kalyx) i korony (corolla), może występować także kieliszek (epikalyx). Korona składa się z płatków korony (petala), powstających w wyniku przekształcenia pręcików. Barwę płatkom roślin owadopylnych nadają barwniki rozpuszczone w soku komórkowym w wakuoli (np. antocyjany) lub barwniki w plastydach, bardzo rzadko – zabarwione błony cytoplazmatyczne lub cytoplazma. Kielich składa się z działek kielicha (sepala), powstających najczęściej w wyniku przekształcenia liści przykwiatowych, zrośniętych ze sobą lub wolnych. Działki powstają z przekształconych liści przykwiatowych. Kieliszek jest dodatkowym okółkiem składającym się z działek, występującym pod kielichem. U jednoliściennych występuje zwykle okwiat pojedynczy, który składa się z dwóch okółków zwykle jednakowych listków. Są one barwne (np. u tulipana), niektóre rośliny mają okwiat częściowo lub całkowicie zredukowany np. wierzba, trawy, co zwykle wiąże się z przystosowaniem do wiatropylności.

Mchy i wątrobowce
1. Budowa:
a) ulistniona łodyżka (gametofit)
b) łodyżka nieulistniona z zarodnią (sporofit)
c) nibylistki – silnie higroskopijne
d) chwytniki
2. Środowisko życia – wilgotne, zacienione.
3. Torfowce jako przykład mchu żyjącego w środowisku bardzo wilgotnym. Są surowcem do tworzenia torfu.
4. Przystosowanie mchu do życia na lądzie.

Paprocie

1. Budowa anatomiczna:
a) ulistniona łodyga (sporofit)
b) zielone przedrośle (gametofit)
c) pierzaste liście
d) korzenie
e) zarodnie na spodniej stronie liści
2. Budowa wewnętrzna:
- Tkanka przewodząca złożona jest z części łyka (przewodzącego pokarm), złożone z komórek sitowych, oraz części drewna (przewodzącego wodę i sole mineralne), zbudowanego z cedek.
3. Rozmnażanie:
a) przez zarodniki
b) przez połączenie gamet w obecności wody

Skrzypy i widłaki

1. Schemat budowy tak jak u paproci.
2. Budowa anatomiczna – podobnie do paproci.
3. Zarodnie u skrzypów skupione są w kłosach zarodnionośnych na specjalnych pędach (łodygach)
4. Zarodnie u widłaków skupione są w kłosach zarodnionośnych lub osadzone w kątach liści.
5. Wszystkie gatunki widłaków są pod ochroną.

Annulus – pierścień u paproci cienko zarodnikowych dzięki któremu otwierają się zarodnie

Haptery - taśmowate wyrostki ściany komórkowej zarodnika u skrzypów sprzyjające rozsiewaniu zarodników oraz łączeniu się ich w grupy, co ułatwia zapłodnienie, gdy z zarodników rozwiną się męskie i żeńskie przedrośla.

Zarodnie u Lycopodium annotinum - kłosy złożone z liści zarodniowych wyrastają pojedynczo na szczytach pędów, są siedzące. Liście zarodniowe z błoniastymi brzegami mają szerokojajowaty kształt, są zaostrzone. Początkowo mają żółtawy, później brunatny kolor. Zarodniki dojrzewają od lipca do września.

Zarodnie u paprotników - zarodnie (sporangia) paprotników wykształcają się głównie na powierzchni liści. Liście takie nazywane są liśćmi zarodnionośnymi. Mają zwykle odmienną budowę od liści asymilacyjnych . Często też są skupione w kłosy zarodnionośne. W zarodniach w wyniku mejozy powstaje szereg haploidalnych zarodników dających początek gametofitowi.