park karajobrazowy kalwari zebrzydowskiej

Malina Katarzyna Kl. I c T

  1. Kalwaria Zebrzydowska

  2. Klasztor

  3. Dróżki

  4. Góra kalwaria

  5. Kalwaria Panewniki

  6. Kalwaria kodeńska

  7. Kalwaria Krzeszowska

  8. Kalwaria Pacławska

  9. Kalwaria Pakoska

  10. Kalwaria piasecka

  11. Kalwaria Piekarska

  12. Kalwaria Paszkowska

  13. Kalwaria Pszowska

  14. Kalwaria na Cierniaku

  15. Kalwaria Świętokrzyska

  16. Kalwaria Tokarska

  17. Kalwaria Ujazdowa

  18. Kalwaria Wejherowska

  19. Kalwaria Wileńska

  20. Kalwaria żmudzka

  1. Miasto położona jest między dwoma masywami Beskidem Makowskim i Pogórzem Wielickim, na wysokości 335-400 m n.p.m., w kotlinie rzeki Skawinki, u stóp góry Żar i Lanckorony. Kalwaria Zebrzydowska jest ośrodkiem ruchu pielgrzymkowego do położonego na szlaku papieskim, sanktuarium pasyjno-maryjnego oo. bernardynów, w skład którego wchodzi położony między górami Żar i Lanckorona:

Turyści mogą oglądać wkomponowane w otoczenie kościółki, kapliczki i figury. Przejście każdego ze szlaków zajmuje ok. trzy godziny. Najcenniejszym zabytkiem sakralnym w Kalwarii jest cudowny wizerunek Matki Bożej Kalwaryjskiej w kaplicy Zebrzydowskich. Coroczne nabożeństwa pasyjne jak i maryjne przyciągają rzesze pielgrzymów (ok. 1 mln). Kalwaryjską specyfiką są odgrywane w okresie Wielkiego Tygodnia niezwykle barwne misteria pasyjne oraz w sierpniowy odpust Zaśnięcia i Wniebowzięcia NMP Kalwaryjskie uroczystości, należące do najbardziej okazałych w Polsce.

Do innych zabytków należą:

Przez swoje położenie na północnym skraju Beskidu Makowskiego miasto jest punktem wyjścia na szlaki turystyczne prowadzące m.in. do Makowa, na Koskową Górę, do Myślenic lub przez Babicę i Sularzówkę na Laskowiec. Okolice miasta stanowią atrakcyjny fragment Beskidu Niskiego o silnie sfalowanych wzniesieniach i łagodnych dolinach. Przeważa krajobraz rolniczy z dużymi kompleksami leśnymi, z górującymi nad okolicą dwoma masywami – Lanckoroną z ruinami średniowiecznego zamku i górą Żar.

  1. Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej – sanktuarium pasyjno-maryjne oo. bernardynów znajdujące się w Kalwarii Zebrzydowskiej. Bazylika i klasztor położone są na południe od miasta, u szczytu Góry Żar, na południe i wschód od nich znajdują się 42 kaplice i kościoły dróżek. Kalwaryjskie sanktuarium jest jednym z ważniejszych miejsc kultu pasyjnego i maryjnego- łączy zarówno kult Chrystusa cierpiącego, jak i Matki Bożej. Ideą przewodnią jest odwzorowanie ostatniej drogi Chrystusa (Droga Pojmania i Droga Krzyżowa). W sanktuarium znajduje się obraz Matki Boskiej Kalwaryjskiej. W 1600 roku Mikołaj Zebrzydowski, wojewoda krakowski, na pobliskim wzniesieniu Żar ufundował kościółek pw. Ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, zbudowanym wg modelu przywiezionego w 1599 roku z Jerozolimy przez Hieronima Strzałę. Jak głosi legenda, decyzję wojewody miało ugruntować widzenie, w którym Urszula Zebrzydowska ujrzała przez okno nad górą Żar trzy płonące krzyże unoszące się ku niebu. Kościółek ten został uroczyście konsekrowany przez nuncjusza papieskiego Klaudiusza Rangoni 4 października 1601 roku, w obecności biskupa krakowskiego Bernarda Maciejowskiego. Kaplica pierwotnie miała służyć prywatnej pobożności, jednak wojewoda postanowił wybudować kaplicę Grobu Chrystusa oraz niewielki klasztor. Zebrzydowski 1 grudnia 1602 r. sporządził akt fundacyjny i przekazał części góry Żarek i miejsce pod budowę klasztor Bernardynom. W 1603 r. dokument zatwierdzony został przez biskupa krakowskiego i króla Zygmunta III. W latach 1604–1609 według projektu Jana Marii Bernardoniego wzniesiony został kościół i klasztor, konsekrowany w 1609 w dzień uroczystości św. Franciszka przez biskupa krakowskiego Piotra Tylickiego. W 1604 roku Zebrzydowski zainspirowany dziełem Chrystiana Adrichomiusa opisującą Jerozolimę w czasach Chrystusa, postanowił wybudować (w latach 1609-1617, wg planów Pawła Baudartha) dwanaście kaplic Drogi Krzyżowej oraz pustelnie Pięciu Braci Polaków z kaplicą św. Marii Magdaleny. Po jego śmierci w 1620 roku opiekunem sanktuarium został jego syn Jan Zebrzydowski, który wybudował (1623-1641) pięć dalszych kaplic pasyjnych, osiem kaplic maryjnych, rozbudował kaplice Ukrzyżowania i Grobu Matki Bożej oraz wybudował tzw. gradusy obok ratusza Piłata i kaplicę znalezienia Krzyża z pustelnią św. Heleny. Kolejnym fundatorem był Michał Zebrzydowski, który rozbudował kompleks klasztorny przez poszerzenie go o drugi wirydarz od strony północnej (1654-1655) i wybudowanie kaplicy Matki Bożej Kalwaryjskiej (1658-1667). Ostatnia wielka fundatorka, Magdalena Czartoryska, podjęła się powiększenia kościoła o długą i szeroką nawę (1680-1702), ufundowała też fasadę, dwie wieże przy elewacji frontowej (1702-1720) oraz dwie kaplice: św. Antoniego (1687) i Niepokalanego Poczęcia (1749)[2]. Wraz ze śmiercią Magdaleny Czartoryskiej kończy się okres wielkich fundatorów- odtąd ofiary szlachty, duchowieństwa oraz pątników staną źródło funduszu na rozbudowę, konserwacje i konieczne adaptacje Kalwarii.

  2. Założenie przestrzenne Kalwarii tworzą rozłożone na obszarze 6 km2 o łącznej długości 5 km., 42 kaplice i kościoły Dróżek Pana Jezusa oraz Matki Boskiej.

W założeniu znajdują się również zupełnie odrębne budowle, nie należące do Drogi Krzyżowej lub luźno związane z Męką Chrystusa, takie jak Betsaida, Kościół Wniebowstąpienia czy Pustelnia św. Marii Magdaleny

  1. Góra Kalwaria– miasto w województwie mazowieckim, w powiecie piaseczyńskim, nad Wisłą. Wieś rycerska Góra istniała już w XIII w., ale większe znaczenie zaczęła odgrywać od r. 1666, z chwilą gdy stała się własnością biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego. Zniszczenie wsi w czasie potopu szwedzkiego umożliwiło zrealizowanie planowanego założenia urbanistycznego – systemu dróg kalwaryjskich, przystosowanych do odprawiania nabożeństw pasyjnych. W roku 1670 wydany zostaje przywilej miejski (prawo magdeburskie) oraz nadana nazwa Nowa Jerozolima. Zostają osadzone zakony dominikanów, dominikanek, franciszkanów obserwantów, bernardynów, pijarów i marianów (1677), a samo miasto w całości przeznaczone jest dla katolików (zabroniono osiedlać się w nim Żydom). Po śmierci Wierzbowskiego następuje stopniowy upadek. Pod koniec XVIII w. i na początku XIX w. większość kościołów i kaplic zostaje rozebrana, a na początku XIX w. zostaje uchylony zakaz osiedlania się Żydów, którzy w krótkim czasie stają się największą grupą wyznaniową w mieście. Góra Kalwaria staje się wtedy jednym z ważniejszych w Polsce centrów chasydyzmu (działa tu m.in. cadyk Yitzchak Meir Alter). W latach 1867–1879 siedziba powiatu, 1883–1919 pozbawiona praw miejskich.

  2. Góra Świętej Anny - najwyższe wzniesienie grzbietu Chełma na Wyżynie Śląskiej o wysokości 407,6 m n.p.m. [3] Obok miejscowość o tej samej nazwie. Góra ta jest twardzielcem nefelinitowym w obrębie zrębu Chełma zbudowanego z wapiennych skał triasu. Nefelinity i zawarte w nich wielkie (do 80 m) bloki wapieni triasu i kredy oraz kredowych piaskowców, a także piroklastyki związane są z zapadnięciem się wulkanu istniejącego tu 27 mln lat temu (oligocen) i powstaniem kaldery. Obecnie odsłaniające się skały pochodzą z najgłębszej części kaldery, znajdującej się kilkadziesiąt metrów poniżej powierzchni na której stał stożek wulkaniczny. Sam stożek został całkowicie zerodowany w neogenie. Miejscami zbocza góry przykryte są lessami związanymi ze zlodowaceniem północnopolskim. Na południowym zboczu góry istnieją nieczynne kamieniołomy: nefelinitu (rezerwat przyrody Góra Św. Anny) oraz dwa wapienia. W rezerwacie występuje niewielka krasowa Jaskinia w Rezerwacie o długości 5m. Rezerwat, od 2006, udostępniony jest turystom dzięki ścieżce dydaktycznej. Spośród chronionych zwierząt można tam napotkać m.in.: żmiję zygzakowatą, gniewosza i padalca.

Klasztor franciszkański na Górze Św. Anny

W zamierzchłych czasach stała tu pogańska świątynia. Obecnie na Górze znajduje się bazylika i sanktuarium, z figurką św. Anny Samotrzeciej (XV wiek) z jej relikwiami, franciszkański zespół klasztorny z Rajskim Placem (dziedzińcem arkadowym) z lat 1733-1749, na którym stoi 15 stuletnich konfesjonałów, jest także grota wykonana na wzór groty z Lourdes oraz 40 kaplic kalwaryjnych z lat 1700-1709. Na szczycie Góry Św. Anny zbudowano w latach 80. XV wieku klasztor i kościół, który od XVIII wieku jest ważnym centrum pielgrzymkowym.

Park Krajobrazowy Góra Św. Anny

Góra Św. Anny jest najwyższym wzniesieniem powołanego w 1988 roku Parku Krajobrazowego o tej samej nazwie. Obszar Parku Krajobrazowego obejmuje tereny o bogatej rzeźbie, licznie występują tu chronione gatunki grzybów i roślin. Głównymi zagrożeniami przyrody Parku są zanieczyszczenia atmosferyczne oraz wybudowana autostrada A4, która podzieliła Park na dwie części, a której budowa wywołała protesty społeczne poparte przez ludzi nauki i kultury. Góra Św. Anny leży w części południowej Parku.[4]. Rejon Góry św. Anny jest uznany za geopark od 2010.

  1. Katowice – miasto położone w południowej Polsce, stolica województwa śląskiego, dawniej autonomicznego województwa śląskiego, główny ośrodek Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Z liczbą 308 724 mieszkańców jest 10. miastem w kraju pod względem liczby ludności i 11. pod względem powierzchni, mając prawie 165 km²[1]. Historycznie miasto położone jest na Górnym Śląsku. W latach 1945–1950 stolica województwa śląsko-dąbrowskiego, 1950–1953 oraz 1956–1998 — województwa katowickiego, 1953–1956 — województwa stalinogrodzkiego. Położenie Katowice leżą na Wyżynie Katowickiej, będącej częścią Wyżyny Śląskiej, we wschodniej części Górnego Śląska. Miasto leży na dziale wodnym Wisły i Odry – naturalnej granicy Małopolski i Śląska. Przez Katowice przepływają rzeki: Rawa – dopływ Brynicy i Kłodnica – dopływ Odry oraz kilka mniejszych. Teren miasta odznacza się urozmaiconą rzeźbą terenu, a różnice wysokości względnych wynoszą około 100 m, najwyższe wzniesienie jest położone 352 m n.p.m. (znajduje się on w dzielnicy Murcki), a najniższy punkt leży na wysokości 261 m n.p.m. (w dzielnicy Zarzecze). Pod względem geologicznym, Katowice położone są w Niecce Śląsko-Krakowskiej. Katowice graniczą z Chorzowem, Siemianowicami Śląskimi, Sosnowcem, Mysłowicami, Lędzinami, Tychami, Mikołowem, Rudą Śląską i Czeladzią. W obrębie kilkuset kilometrów od Katowic leży 6 europejskich stolic: Berlin, Bratysława, Budapeszt, Praga, Warszawa i Wiedeń.

  2. Kalwaria Kodeńska Zespół kaplic drogi krzyżowej znajdujących się na terenie dawnej rezydencji rodu Sapiehów. Została wybudowana na wale otaczającym dawny arsenał (zbrojownia – obecnie ołtarz polowy), cerkiew oraz zamek Sapiehów. Obecnie miejsce wraz z ze znajdującym się tu kościołem pw. św. Ducha, martyrologium, piwnicami zamkowymi, zbrojownią i ogrodem zielnym stanowi kompleks religijny. W roku 1920 na ziemię podlaską przybyli Misjonarze Oblaci i stali się kustoszami Sanktuarium Matki Bożej Gregoriańskiej. Po przybyciu zastali tylko puste mury obecnej bazyliki mniejszej. Udało im się odzyskać główny ołtarz z Opinogóry. Zaczęto już wówczas myśleć o nowym wystroju kościoła, a zarazem o projekcie kalwarii w miejscu dawnej rezydencji rodu Sapiehów. Dokumentacją i projektowanie kalwarii kodeńskiej zajął się artysta i dobrodziej Sanktuarium - prof. Marian Kiersnowski z Warszawy. Wówczas wraz z żoną ofiarnie pracował wtedy w kodeńskim kościele i na ten czas mieszkał w klasztorze Misjonarzy Oblatów. Jego autorstwa jest zarówno ambona, balaski, stalle, stacje drogi krzyżowej w bazylice św. Anny, jak i cztery boczne ołtarze oraz organy. Sam prof. Kiersnowski wyrzeźbił też figurę Matki Bożej Kodeńskiej, która znajduje się na jego grobie na cmentarzu w Kodniu. Miejscem usytuowania kalwarii jest obszar dawnego zamku Sapiehów. Na początku lat 30. XX wieku usypano wokół dawnego arsenału wzgórze. Na fundamentach dawnego zamkowego arsenału zbudowano ołtarz polowy ze scenami z życia Maryi.

  3. Kalwaria Pacławska – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Fredropol. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie przemyskim.Osada założona przez Andrzeja Maksymiliana Fredrę w 1665.

  4. Kalwaria Piekarska w Piekarach Śląskich – wchodzi w skład Sanktuarium Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej

  5. Kalwaria Pszowska – zespół czternastu murowanych neobarokowych kaplic, położonych na rozległym pagórkowatym terenie w Pszowie. Kalwaria znajduje się w odległości ok. 3 km od centrum miasta Wewnątrz kaplic znajdują się figury przedstawiające sceny danej stacji drogi krzyżowej Jezusa Chrystusa. Pierwsze kaplice zostały wybudowane w 1907r. z inicjatywy księdza proboszcza Brunona Laski. Pozostałe kaplice wybudował kanonik Mikołaj Knowała. 1 września 1929 uroczyście poświęcono kaplice. Mistrz budowlany Walenty Maciejek zaprojektował i wybudował kaplice .

  6. Radochów– wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Lądek-Zdrój. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie wałbrzyskim. Położona przy głównej drodze z Kłodzka do Lądka, w dolinie rzeki Biała Lądecka, na wysokości ok. 390-430 m n.p.m. Liczy ok. 500 mieszkańców. Miejscowość ma charakter rolniczo-rekreacyjny. Stanowi punkt wypadowy do wycieczek w Góry Złote, Góry Bialskie i Masyw Śnieżnika. Posiada kilka baz noclegowych o charakterze agroturystycznym. Wieś powstała we wczesnym średniowieczu przy starym szlaku handlowym z Javornika do Kłodzka, tzw. Solnej Drodze. Pierwsza wzmianka o wsi pochodziła z 1362. Najstarsza wersja nazwy wsi utworzona została zapewne od imienia Richard i oznaczała wieś Richarda, jej właściciela lub założyciela. W wyniku zniekształceń tej nazwy powstała druga, nowsza jej wersja Reyersdorf, stosowana do 1945. Wieś poniosła duże szkody podczas powodzi w lipcu 1997.

Kalwaria na Cierniaku

Kaplica Matki Bożej Wspomożenia Wiernych z poł. XIX w., położona w lesie na północno-wschodnim stoku góry Cierniak (595 m n.p.m.), na wysokości ok. 530 m n.p.m., została ufundowana przez Antoniego Wachsmanna (1809-1888) jako dar dziękczynny za wyleczenie z ciężkiej choroby. Od strony wsi prowadzi do niej droga gruntowa, zakończona schodami z ponad 200 kamiennych stopni z nazwiskami fundatorów. Na czternastym stopniu licząc od góry znajduje się napis "Polnische Freundschaft" ("Polska Przyjaźń"). Stopień ten ofiarowało Towarzystwo Przyjaciół Polski za udział Polaków w Wiośnie Ludów 1848 w Niemczech. Obok kaplicy sztuczna grota z figurą Matki Boskiej. Wokół kościółka rozmieszczone są murowane z cegły klinkierowej stacje drogi krzyżowej z obrazami malowanymi na blasze, przedstawiającymi sceny z męki Chrystusa. Ok. 150 m od kalwarii w drewnianym domu mieszka pustelnik, opiekujący się kaplicą. Co roku 15 sierpnia odbywa się w kalwarii odpust z nabożeństwem przed ołtarzem polowym na leśnej polanie, przyciągający tłumy wiernych i turystów. Po uroczystościach odpustowych, we wsi u stóp góry organizowany jest festyn i zabawa pod gołym niebem, trwająca często do białego świtu

  1. Morawica – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Morawica. Znajduje się tu Świętokrzyskie Centrum Psychiatrii. Miejscowość jest siedzibą gminy Morawica. Dla rozwoju wsi zasłużeni byli dziedzic Edward Oraczewski i wójt Władysław Herod. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego. Przez Morawicę przepływa Czarna Nida oraz Morawka będąca dopływem tej pierwszej.

  2. Wambierzyce (niem. Albendorf, czes. Vambeřice) – wieś o zabudowie przypominającej miasteczko w gminie Radków, w powiecie kłodzkim, województwo dolnośląskie, zwana śląskim Jeruzalem. Ważny ośrodek pielgrzymkowy i turystyczny. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie wałbrzyskim.

Powstanie w tym miejscu sanktuarium maryjnego związane jest z XII. wiecznym przekazem jakoby niewidomy Jan z Ratna w tym miejscu odzyskał wzrok, a jego oczom miała ukazać się postać Matki Bożej.

Wambierzyce to ważne sanktuarium maryjne na Dolnym Śląsku. Znajduje się tu Bazylika pod wezwaniem Nawiedzenia NMP z początku XVIII wieku, wybudowany w miejscu drewnianej kaplicy z 1263, o ciekawej barokowej architekturze (krużganki dookoła owalnej nawy, 11 kaplic). We wnętrzu wykonana z drewna lipowego figurka Matki Boskiej Królowej Rodzin, datowana na XIV wiek (inne źródła XIII wiek) ukoronowana w 1980 roku. W 1936 kościołowi nadano tytuł bazyliki mniejszej. W 1945 r. wieś włączono w granice Polski, zaś jej dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec.Kościół góruje nad niewielkim rynkiem, z którego prowadzi do niego 57 schodów o symbolicznym znaczeniu: 9 (liczba chórów anielskich) + 33 (wiek Chrystusa w chwili ukrzyżowania) + 15 (wiek Marii w chwili poczęcia Chrystusa). Ponadto z inicjatywy Daniela Osterberga - w tym czasie właściciela Wambierzyc - od końca XVII do XIX wieku powstała tu kalwaria z około 100 kaplicami i kapliczkami oraz 12 bramami. Płynący przez wieś strumień nosi nazwę Cedron, nazwy okolicznych wzgórz nawiązują do tematyki biblijnej (Tabor, Syjon, Horeb itp). Odnosi się to w swojej symbolice do Jerozolimy z czasów, kiedy żył Chrystus i sprawia, że miejscowość, będąc od XII wieku ośrodkiem kultu maryjnego, jest odwiedzana przez liczne pielgrzymki oraz turystów. Od czerwca 2007 roku w Wambierzycach posługują franciszkanie z prowincji św. Jadwigi Śląskiej. Pierwszym kustoszem był o. Damian Stachowicz OFM. Od sierpnia 2009 roku funkcję tę pełni o. Albert Krzywański OFM

  1. Kalwaria Ujazdowska – niezachowany zespół 28 kaplic istniejących do końca XVIII w. w Warszawie, a ufundowanych przez Augusta II Mocnego i Augusta III Sasa. Budowa Kalwarii Ujazdowskiej trwała od 1724 do 1731 r. Droga Krzyżowa zaczynała się w miejscu, gdzie obecnie znajduje się plac Trzech Krzyży. Początek zaznaczony był dwoma kamiennymi obeliskami ustawionymi po obu stronach drogi. Szczyty tych kolumn wieńczyły krzyże pasyjne. Biegła ona prosto w kierunku Zamku Ujazdowskiego, nieco przed nim schodziła ze skarpy ku Wiśle, a następnie zawracała i prowadziła z powrotem na skarpę przy Zamku Ujazdowskim.

Kalwarię Ujazdowską zaprojektował architekt królewski Joachim Daniel Jauch z Miśni przebywający w Warszawie na dworze królewskim. Po raz pierwszy uroczystości Wielkiego Tygodnia obchodzono w 1732 r. Projekt Kalwarii nie został do końca zrealizowany. Od kaplicy Grobu Pańskiego droga kalwaryjska miała przebiegać mostkiem nad ulicą Agrykola w kierunku Pałacu Ujazdowskiego, a jej elementem końcowym miał być okazały kościół Zmartwychwstania Pańskiego

W głębi każdej z kapliczek kalwaryjskich były umieszczone płaskorzeźby dostosowane do tematyki danej stacji, oraz ułożone przez biskupa Józefa Andrzeja Załuskiego poetyckie sentencje, podsuwające odpowiednie myśli do kontemplacji. Ostatnia w zespole była stacja Grobu Pańskiego. Kaplica ta była większa, podobna do kaplicy w Jerozolimie. Składała się z dwóch pomieszczeń. Z większego pomieszczenia, przez otwór w ścianie, widoczne było drugie pomieszczenie z figurą Pana Jezusa w Grobie. Marmurowa figura, dłuta dobrego rzeźbiarza rzymskiego z końca XVII wieku, sprowadzona była do Polski przez Stanisława Herakliusza Lubomirskiego.

Opiekę nad stacjami tej Kalwarii sprawowali Trynitarze, którzy od końca XVII wieku mieli swój klasztor i kościół na Solcu. Od 1770 roku zaczęto rozbierać poszczególne kapliczki stacyjne. Ocalały tylko dwa fragmenty Kalwarii Ujazdowskiej z jej początku i końca. Początek to dwa zrekonstruowane w XIX w. obeliski kamienne z krzyżami, które nadal zdobią plac Trzech Krzyży. Z tymi kolumnami wiąże się nazwa placu Trzech Krzyży, trzeci krzyż trzyma bowiem św. Jan Nepomucen.

Druga zachowana pamiątka to rzeźba Chrystusa z kaplicy Grobu Pańskiego. Po rozebraniu tej kaplicy 1792 r. złożono ją początkowo w kościele św. Anny istniejącym wówczas w rejonie belwederu, następnie przeniesiono ją do kościoła Trynitarzy na Solcu i na koniec w 1826 r. do kościoła św. Aleksandra na placu Trzech Krzyży, gdzie przetrwała zburzenie kościoła w 1944 r. Obecnie znajduje się tam w bocznym ołtarzu z lewej strony. Do niedawna jeszcze istniał fragment jednej z kapliczek tej Kalwarii na posesji w Alejach Ujazdowskich, obecnie rozebrany

  1. Kalwaria Wejherowska to zespół 26 kaplic ufundowanych przez wojewodę malborskiego Jakuba Wejhera, założyciela Wejherowa. Została zbudowana w latach 1649 - 1655. Jest ona perłą architektury sakralnej Polski Północnej i obok Kalwarii Zebrzydowskiej i Pakoskiej jest najstarszym sanktuarium Męki Pańskiej w Polsce. Wspólnie z zabudową miejską Wejherowa i zespołem pałacowo - parkowym, tworzy ona jednolity kompleks o dużych walorach krajobrazowo-przestrzennych. Jest jednym z trzech najwybitniejszych tego rodzaju założeń w Polsce.

Fundację kaplic rozpoczęto od wytyczenia dróżek kalwaryjskich i wyznaczenia miejsc pod budowę kaplic. Niepotwierdzona naukowo informacja głosi, że odległości pomiędzy poszczególnymi kaplicami równe są odległościom poszczególnych etapów męczeńskiej drogi, jaką przebył Chrystus w Jerozolimie (odległości były mierzone krokami). Pod każdą z kaplic znajduje się garść ziemi pochodząca z Jerozolimy. Wzgórzom Kalwarii Wejherowskiej nadano biblijne nazwy: Góra Oliwna, Syjon, Golgota.

Opiekę nad Kalwarią sprawują oo. franciszkanie, których do miasta sprowadził sam Jakub Wejher w 1647 roku, a funkcję kustosza pełni gwardian tutejszego klasztoru. Kalwaria Wejherowska jest częścią Sanktuarium Pasyjno - Maryjnego w Wejherowie.

W latach 2006-2008 Kalwaria Wejherowska została poddana kompleksowej renowacji w ramach projektu "Zachowanie i udostępnienie dziedzictwa Pomorza poprzez utworzenie Parku Kulturowego w Wejherowie", współfinansowanego przez Unię Europejską.

  1. Kalwaria Wielewska to drugi po Kalwarii Wejherowskiej obiekt tego typu na Pomorzu Gdańskim, położony malowniczo na wzgórzach otaczających Wiele i Jezioro Wielewskie. Pierwsze plany powstały w 1905 roku, zaś pozwolenie na budowę parafia uzyskała dopiero w 1915 roku. Fundatorami byli: ks. Józef Szydzik, oraz miejscowy gospodarz, który przekazał grunty pod budowę kalwarii - Durajewski. Po przejściu księdza Szydzika do Chełmży, budowę kontynuował ks. Józef Wrycza. Projekt powstał w Monachium w pracowni Theodora Mayra.


Wyszukiwarka