1.Samowychowanie, Empatia 2. Asertywność ,
Samowychowanie - działanie które podejmuje jednostka bez kontroli zewnętrznej i zewnętrznego przymusu.Dziecko podejmując samo jakieś decyzje, decyduje o tym co robi, decyzje są pozytywne, dziecko uczy się samowychowania poprzez podejmowanie decyzji.
Empatia (gr. empátheia "cierpienie") – w psychologii zdolność odczuwania stanów psychicznych innych osób[1] (empatia emocjonalna), umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia, spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość (empatia poznawcza). Osoba nie posiadająca tej umiejętności jest "ślepa" emocjonalnie i nie potrafi ocenić ani dostrzec stanów emocjonalnych innych osób. Silna empatia objawia się między innymi uczuciem bólu wtedy, gdy przyglądamy się cierpieniu innej osoby, zdolnością współodczuwania i wczuwania się w perspektywę widzenia świata innych ludzi.
Asertywność – respektowanie praw własnych i praw innych
Zachowania:
-bronimy własnych praw uznając jednocześnie prawa innych
-wyrażamy swoje potrzeby poglądy. Dlaczego zachowujemy się asertywnie?:
-jesteśmy zadowoleni z siebie i innych
-mamy szacunek dla siebie i innych
-pomaga nam to w osiągnięciu celów i realizacji naszych potrzeb
-dzięki temu mniej ranimy innych
-daje to poczucie kontroli nad własnym życiem
-jesteśmy uczciwi w stosunku od samego siebie i innych
Przykłady praw osobistych/zdania asertywne/:
-mam prawo być sobą
-mam prawo dbać o swoje interesy
-chcę dawać wyraz swoim uczuciom
-chcę się sobą opiekować dbać o siebie
-jestem silny
-jestem w porządku także wówczas gdy nie udaje mi się odnieść sukcesów w moich zamierzeniach
-jestem ważny dokładnie tak samo jak inni ludzie
-jestem wartościowym człowiekiem
-wierzę w siebie
-mam wiele mocnych stron
-mam prawo do popełniania błędów
-nie muszę być doskonały
-jestem w stanie osiągnąć to czego pragnę
-potrafię zachować się stanowczo jeśli sytuacja tego wymaga
-to normalne że jest się zdenerwowanym gdy robi się coś nowego lub coś czego się boję.
Agresywność – respektowanie praw własnych lekceważenie praw innych:
Zachowania:
-bronimy własnych praw, lekceważymy prawa innych
-dominują nad innymi, czasem ich upokarzają
-nie słuchamy innych
-podejmujemy decyzje nie uwzględniające praw innych
-przyjmujemy postawy wrogie lub obronne
Przekaz brzmi:
-ja tak uważam – a Ty jesteś głupi skoro myślisz inaczej
-takie są moje odczucia – Twoje się nie liczą
Uległość – respektowanie praw innych lekceważenie praw własnych
Zachowania:
-lekceważymy własne prawa, pozwalając innym je naruszać
-nie przedstawiamy własnych potrzeb poglądów i odczuć
-zachowujemy się nieuczciwie
Przekaz brzmi:
-liczy się to co Ty myślisz a nie to co myślą inni
-liczą się Twoje odczucia a nie moje
-ważne jest jak Ty widzisz tę sytuacje
1.komunikacja niewerbalana
Komunikacja niewerbalna dotyczy zawsze uczuć, sympatii i preferencji,
Sygnały niewerbalne mogą być emocjonalne zimne lub emocjonalnie ciepłe
Obserwując jakiś ruch wzmocnij go od 10-100 razy a odkryjesz jaką niesie informację dany człowiek
Musi wystąpić zgodność języka werbalnego z niewerbalnym
2.Podmiotowe ocenianie ucznia
3.podmiotowe traktowanie uczniow wg Roggers'a,
1. Akceptacja
2. Autentyczność
3. Empatia
4. Umiejętności komunikacyjne
5. Umiar swobody i przymusu w procesie wychowania
6. Personalizm
Niebagatelnym sposobem podmiotowego traktowania uczniów jest także zachowanie wobec nich umiaru swobody i przymusu przez nauczycieli. Na ogół wydaje się, że swoboda i przymus wykluczają się wzajemnie. O tym,że tak jest, świadczy fakt, iż we wszystkich znanych współcześnie koncepcjach pedagogicznych są one niemal stałymi atrybutami wychowania. Nawet w koncepcjach, w których uznaje się przymus za naczelny dezyderat postępowania wychowawczego, toleruje się przynajmniej pewną namiastkę swobody, a w koncepcji o przesadnie liberalnej orientacji wychowania nietrudno o stwierdzenie niemałej dozy przymusu. Współcześnie, zgodnie z postulatem podmiotowego traktowania uczniów, istniej kierunek zapewniający im względnie duży zakres swobody. Kierunek ten pozostaje zgodny z jednym znajgłębszych pragnień człowieka, niemniej jednak warto wiedzieć, że nadmiar dawanej uczniom swobodyodbiega wyraźnie od zalecanego tu podmiotowego ich traktowania w procesie wychowania. Po prostuuczniowie nie zawsze potrafią bez szkody dla siebie korzystać z nadmiaru pozostawionej im swobody.Dlatego wymagają upodmiotowienia, którego granice nakreśla dawana im swoboda ograniczanawolnością używaną przez ich kolegów i nauczycieli. Oznacza to, że podmiotowe traktowanie uczniów,jakkolwiek zabezpiecza przysługujące im prawo do współdecydowania o sobie i podejmowania decyzji,bywa jednak ograniczane ich własnym dobrem i dobrem wspólnym .
Podmiotowe traktowanie dzieci i młodzieży jest istotnym warunkiem poprawnie zorganizowanej pracy wychowawczej. Jednostka traktowana podmiotowo ma prawo do wewnętrznej niezależności, samodzielności działania i odpowiedzialności za jego skutki. Nauczyciele, zgodnie z tym warunkiem, powinni liczyć się z godnością, wartością osobistą uczniów, z ich potrzebami psychicznymi tj. z potrzebą miłości, szacunku, bezpieczeństwa, przynależności, samorealizacji. Podmiotowe podejście do dzieci i młodzieży pozwala na okazywanie im szerokiego zakresu swobody. Nauczyciele stają się dla nich bardziej doradcami a nie zwierzchnikami, nie wymuszają na nich posłuszeństwa a jedynie dyskretnie ukierunkowują ich w samodzielnym działaniu. Ważnymi cechami charakteryzującymi nauczyciela o podmiotowym podejściu do uczniów są: akceptacja, autentyczność oraz rozumienie empatyczne.
1.wyjaśnić komunikaty ja i ty i po 2 przykłady do nich,
„JA” - jest wolnym od akcentowania władzy sposobem komunikowania się. EMOCJE CIEPŁE
Komunikat „JA”:
- uczucie + konkretne zachowanie partnera
*czuję się lekceważona, gdy spóźniasz się na spotkanie,
*denerwuję się, gdy mi przerywasz
*przykro mi że zapomniałeś o moich urodzinach
-uczucie + zachowanie + przewidywane konsekwencje zachowania partnerów
*kiedy się nie uczysz boję się że nie zdasz
*przeszkadza mi kiedy biegacie po korytarzu boję się że zrobicie sobie krzywdę
Rozwiązywanie problemów przez wypowiedź „JA”:
4 rodzaje komunikatów typu „JA”:
-INFORMUJĄCE – ma miejsce wówczas gdy ktoś podaje informacje o sobie, swoich poglądach, przekonaniach, upodobaniach, zainteresowaniach itp. Np. „Ja nie potrafię pracować na komputerze”, „Jestem zmęczony”
-ZAPOBIEGAWCZE(prewencyjne) – jasno pokazujesz drugiej osobie jak chciałbyś ukształtować pełne aspekty życia, potrzebujesz współpracy drugiej osoby np. ”na przyszłość chce aby materiały oddawane były w terminie, ponieważ ja chce dotrzymać terminów, a nie chcę tłumaczyć się przez czyjeś niedbalstwo”
-RESPONSYWNE – informuje nas o Twojej decyzji, gdy ktoś zadaje pytanie np. „nie pożyczę Ci pieniędzy, ponieważ sam ich potrzebuję”
-KONFROTACYJNE – odnosi się do swoich własnych odczuć i twego zachowania jako reakcji na zachowanie innej osoby
| Komunikat typu „Ty”: EMOCJE ZIMNE |
|---|
zawiera zgeneralizowaną ocenę partnera bez wskazania na konkretne zachowanie, które jest jej podstawą. Jest to działanie agresywno-obronne. Utrudnia ono porozumienia. Maskuje ono intencje dostarczenia informacji zwrotnych dostarczających wskazówek do zmiany zachowania partnera. Akcentuje natomiast intencję dokuczenia, poniżenia rozmówcy. |
Np.:
Przestańcie się kłócić!
|
2. Co to jest oligofrenopedagogika(nauka zajmująca się umysłowo chorymi) i logopedia(nauka zajmująca się wadami wymowy), Surdopedagogika-zajmuje się ludżmi głuchymi i niedosłyszącymi.
Resacjolizacyjna- zajmuje się osobamiz zaburzeniami i niedostosowaniami społecznymi.Tyflopedagogika-zajmuje się osobami niedowidzącymi i niewidzacymi3. przyczyny niepowodzeń dydaktycznych- omów biopsychiczne
Przyczyny społeczno- ekonomiczne- to całokształt tych względnie trwały warunków materialnych, społecznych i kulturalnych, które powodują niekorzystną sytuację życiową dziecka w środowisku rodzinnym, szkolnym i pozaszkolnym.Bardzo złe warunki materialne i mieszkaniowe, rozpad struktury rodziny i zakłócenia jej wewnętrznej atmosfery, niski poziom intelektualny i kulturalny rodziców, niewłaściwa postawa rodziców wobec dziecka, brak zrozumienia i zaspokojenia potrzeb dziecka oraz brak zainteresowania jego nauką wpływają na niekorzystne wyniki w nauce i na występowanie niepowodzeń szkolnych.
Przyczyny dydaktyczne: a) względnie zależne od nauczyciela: błędy i usterki metodyczne, brak przestrzegania zasad nauczania, niedostateczna opieka szkoły nad uczniami z trudnościami dydaktycznymi, niedostateczna znajomość uczniów, duża absencja nauczyciela, złe przygotowanie do pracy i prowadzonych zajęć, b)względnie niezależne od nauczyciela: niedokładnie opracowane podręczniki szkolne, przeładowane programy nauczania, niska pozycja społeczna nauczyciela, brak pomocy dydaktycznej, warunki życiowe dziecka, niekompletny sprzęt szkolny.
Przyczyny biopsychiczne: zakłócenia w rozwoju emocjonalnym, zakłócenia i zaburzenia funkcjonowania społecznego, zaburzona lateralizacja, dysfunkcje analizatora słuchowego(np. wada wymowy), zaburzenia percepcji wzrokowej, zaburzenia rozwoju ruchowego, wadliwa regulacja napięcia mięśniowego, obniżenie sprawności manualnej, obniżenie sprawności intelektualnej, nadpobudliwość ruchowa, ADHD
1. Funkcje i jaka jest ocena szkolna.
Ocena szkolna- to informacja o wyniku kształcenia wraz z komentarzem dotyczącym tego wyniku
* komentarz pisemny- opis tego co dziecko zrobiło, różny dla każdego dziecka
* komentarz ustny- kiedy dziecko pyta nas wprost; mimika, gęsty, ton głosu
Funkcje oceny:
1. DYDAKTYCZNA- powinna być informacją o stopniu opanowania treści (czynności) przez ucznia
2. DYDAKTYCZNO- PROGNOSTYCZNA- powinna informować o stopniu i znajomości zagadnienia, nie koniecznie w oparciu o program wyłącznie szkolny, jest również pomocna przy planowaniu czynności nauczyciela, a także informacje o przyszłych wynikach ucznia na podstawie bieżących ocen dydaktycznych
3. STERUJĄCO-METODYCZNA- powinna uzmysłowić nauczycielowi konieczność zmiany lub kontynuacji metody pracy z uczniem (dotychczasowe są mało skuteczne lub bardzo skuteczne)
4. PSYCHOLOGICZNA- powinna obejmować kontakt zdrowia psychicznego i fizycznego ucznia
5. WYCHOWAWCZA- powinna uwzględnić zaangażowanie, staranność, wkład pracy, warunki środowiskowe, itp.
6. SELEKTYWNA- powinna odróżniać uczniów dobrze przygotowanych do dalszej nauki od tych, którzy tej umiejętności jeszcze nie posiedli
7. SPOŁECZNA- powinna kształtować stosunki w klasie i określić przygotowanie i predyspozycje ucznia do dalszej nauki, pracy (świadectwo kompetencji zawodowej)
2. Kto tak rozwalił te skakanki i zabawki? Podaj przykład rozwiązania problemu metodą wyboru. 3. Wymienić subdyscypliny pedagogiki wg Kawuli
w kryterium rozwojowym.
1.przedszkolna pedagogika.
2.wczesnoszkolna pedagogika (1 kl.-3kl)
3.pedagogika dzieci i młodzieży (od 4 klasy do ostatniej szkoły sr)
4. pedagogika ludzi dorosłych- andragogika wychowanie i kształtowanie ludzi dorosłych.
5.obejmująca ludzi w wieku poprodukcyjnym GERAGogiKA
w kryterium dziedzin działalności ludzkiej.
1.pedagogike pracy socjalnej.
2.pedagogike opiekuńczo-wychowawczo, społeczno- opiekuncza
3.pedagogike czasu wolnego.
4.pedagogika ekologiczna.
5.pedagogika pracy.
6.pedagogika medialna.
7.pedagogika zdrowia
w kryterium instytucjonalnym.
Pedagogika przedszkolna
Pedagogika szkolna
Pedagogika szkoły wyższej.
w kryterium metodologicznym.
1. pedagogika ogóla jako autoreflekcja samej pedagogiki.
2. historia wychowania- opisywanie koncepcji na przestrzeni wieków.
3.diagnostyka pedagogiczna-nauka badan pedagogicznych.
4.pedagogika społeczna- środowiskowa twórca helenaradlinska.
w kryterium działalności edukacyjnej.
1. dydaktyka ogólna i dydaktyka szczegółowa, jeden wyjątek metodyka nauczania początkowego
2.teoria wychowania, która zajmuje się całym procesem wychowania.
1. 3 przyklady czasopism pedagogicznych skierowanych do nauczycieli wf
-Wychowanie fizyczne i zdrowotne
-Wychowanie fizyczne i sport
- Lider
Anamneza (gr. anamnesis – przypominanie) – sposób poznania danej rzeczy poprzez przypominanie sobie o niej niezależnie od doświadczenia zmysłowego danego człowieka.
3. ocena miedzyszkolna
1 wyjaśnij błąd podobieństwa i łagodności 2 różnice pomiędzy;
Błąd podobieństwa polega na przypisywani kandydatom takich cech, jakie sam rekruter posiada. Np. osoby, które uważają się za zorganizowane, mogą podobnie oceniać potencjalnych pracowników, a przez „zauważone podobieństwo” okazywać kandydatowi większą sympatię.
Błąd łagodności jest jedną z odmian podstawowego błędu atrybucji. Wynika z faktu, że większość ludzi wchodzi w interakcję mając pozytywne oczekiwania co do rozmówcy. Objawia się deformowaniem informacji, które docierają o interlokutorze podczas rozmowy. Informacje o zaletach rozmówcy są łatwo zauważane, informacje o wadach ignorowane. Błąd łagodności polega na przecenianiu zalet innych ludzi i niedocenianiu wad.
2.słuchanie(proces aktywny), słyszenie(proces bierny)
Warunki aktywnego słuchania: kontakt wzrokowy, koncetracja uwagi, używanie zachęcających zwrotów, powstrzymanie się od wyrażania własnych opinii, empatia, stosowanie technik aktywnego słuchania, zgodność jezyka niewerbalnego z językiem werbalnym, dokładna znajomość znaczenia własnego uśmiechu.
Techniki aktywnego słuchania:a) odzwierciedlenie-mówimy mówcy jakie wg nas są jego odczucia, b)parafrazowanie-ujmujemy w inne słowa sens usłyszanej wypowiedzi sprawdzając czy dobrze zrozumieliśmy, c)klaryfikacja-skupienie się na najważniejszym, prosimy rozmówcę o skoncentrowanie się na sprawie ważniejszej
3 wymień podstawowe pojęcia dotyczące pedagogiki u opisz dwa wybrane:środowisko wychowawcze,nauczanie, proces wychowania , sytuacja wychowawcza ,wychowanie , kształcenie , metody wychowania , treści , cele ,programy nauczania , trudności szkolne itp
Wychowanie - świadomie organizowana działalność społeczna, oparta na stosunku wychowawczym miedzy wychowankiem a wychowawcą, której celem jest wywołanie zamierzonych zmian w osobowości wychowanka. Zmiany te obejmują zarówno stronę poznawczo – instrumentalną, związaną z poznaniem rzeczywistości i umiejętnością oddziaływania na nią, jak i stronę emocjonalno – motywacyjną, która polega na kształtowaniu stosunku człowieka do świata i ludzi, jego przekonań i postaw, układu wartości i celu życia.
Nauczanie -planowe, systematyczne kierowanie procesem uczenia się,.Współdziałanie nauczyciela i ucznia jest wymaganiem nauczania. Nauczanie może być przypadkowe lub planowe , zorganizowane i tak jak planuje nauczyciel .
1.komunikacja werbalna i niewerbalna.
Komunikacja niewerbalna – dotyczy wszystkich ludzkich zachowań postaw i obiektów innych niż słowa, które komunikują wiadomości i posiadają wspólne społeczne znaczenie. Obejmuje: wygląd fizyczny, ruch ciała, gesty, wyraz twarzy, ruch oczu, dotyk, głos oraz sposób wykorzystywania czasu i miejsca w komunikowaniu się. Nie zawiera jednak gestów które zawierają słowa, takich jak język migowy, ani słów pisanych lub przekazywanych elektronicznie
Komunikacja werbalna
Komunikacja werbalna to przekazywanie informacji za pomocą wyrazów. Dużą rolę odgrywają tu takie czynniki, jak:
• akcent (badania dowiodły, że jest ważniejszy niż treść wiadomości!)
• stopień płynności mowy (świadczy o kompetencji i odpowiedzialności)
• treść wypowiedzi (jest uzależniona od władzy oraz związków międzyludzkich, zależnych od przyjętego systemu kulturowego).
2 Dlaczego rodzice powinni uczestniczyć w życiu szkoły.
3. Teorie doboru treści kształcenia:
a) Materializm dydaktyczny (encyklopedyzm)
Główne założenia materializmu dydaktycznego (encyklopedyzmu):
• Najważniejszym zadaniem szkoły jest przekazanie uczniom jak największej ilości wiadomości z różnych dziedzin nauki
• Encyklopedyści uważali, że proporcjonalnie do ilości przyswojonego materiału przez ucznia rośnie stopień zrozumienia
• Umieszczenie dotychczasowych programach nauczania jak najwięcej materiału ze swojej dyscypliny
Słabości i wady encyklopedyzmu:
- przeładowanie programów szkolnych
- niedostateczny stopień korelacji treści i kształcenia
- pośpiech i powierzchowność dotychczasowych realizacji treści
− uczniowie są bierni
b) Formalizm dydaktyczny
Główne założenia formalizmu dydaktycznego:
• Treści kształcenia to tylko środek służący do rozwijania zdolności i zainteresowań poznawczych uczniów
• Cel szkoły to pogłębianie, rozszerzanie, uszlachetnianie właśnie tych zdolności
• Do ich rozwijania najlepiej nadają się przedmioty instrumentalne, czyli matematyka i języki
• Zwolennicy tej teorii: Heraklit, Schmidt
Słabości formalizmu dydaktycznego:
- eksponowanie podmiotowej strony kształcenia
- pomijanie przekazywania usystematyzowanej wiedzy dotychczasowych świecie
- ignorowanie rozwijania umiejętności praktycznych
c) Utylitaryzm dydaktyczny
Główne założenia utylitaryzmu:
• Przedstawiciele: John Dewey, dotychczasowych. Kerschensteiner
• Kryterium doboru treści jest rekonstrukcja społecznych doświadczeń ludzkości
• Szkoła winna być miniaturą życia społecznego, miejsca, które przygotowuje do działalności praktycznej
• Układając program nauczania należy kierować się zasadami:
- problemowe podejście do treści kształcenia
- kształtowanie umiejętności praktycznych
- łączenie pracy z zabawą
- aktywizowanie uczniów
- włączanie uczniów dotychczasowych nurt życia środowiska lokalnego
Słabości utylitaryzmu dydaktycznego:
- nacisk na rozwój umiejętności i sprawności
- pomijanie przekazywania usystematyzowanej wiedzy dotychczasowych świecie
- subiektywne kryteria doboru treści kształcenia.
d)Materializm funkcjonalny
Główne założenia materializmu funkcjonalnego:
Twórca: W. Okoń:
• Podkreśla konieczność przekazywania uczniom dotychczasowych procesie kształcenia wiedzy, jak i rozwijanie umiejętności posługiwania się nią
• Założenie dotychczasowych trwałym związku poznania z działaniem
• Dotychczasowych materiałach nauczania należy eksponować „idee przewodnie”i kształcenia
1.Wyjaśnić pojęcie, wychowanie i pojęcie wychowanie samorzutne.
Wychowanie- to celowe i zamierzone oddziaływanie na wychowanka w celu prawidłowego ukształtowania osobowości jednostki H.Muszyński
* cel wychowania
* plan wychowania (dokumentacja wychowania)
* zamierzony - określony kierunek
2. Przedstawić zjawisko ,,wyuczona bezradność" i opisać.
Wyuczona bezradność – w pracy socjalnej termin oznacza stan wyuczony, wytworzony przez narażenie na szkodliwe, nieprzyjemne sytuacje, w których nie ma możliwości ucieczki lub których nie da się uniknąć.W psychologii termin oznaczający utrwalenie przekonań o braku związku przyczynowego między własnym działaniem (reakcją), a jego konsekwencjami (wzmocnieniem).
3. Przedstawić i opisać mowę niewerbalną mimiki twarzy.
Wyraz twarzy(mimika):-wzdychanie, -płacz, -marszczenie brwi: surowe lub łagodne
-uśmiechanie się
-błaznowanie, -zdziwienie
-smutek
-uwaga
-skupienie
Gesty:
-otwarte(zachęcające do rozmowy)
-zamknięte
Nasz wygląd:
-twarz, włosy, ciało
-odzież i jej kolor
-męskość
-kobiecość
Ton głosu:
-opanowany/spokojny
-wysoki/piskliwy/płaczliwy
-oddech:
*urywany/krótki
*świszczący/agresywność/
*głęboki, miarowy
Nasze otoczenie:
-dom
-praca
-samochód
-rodzina
-przyjaciele
Sposób w jaki:
-siedzimy
-stoimy
-Chodzimy
-kontaktujemy się wzrokowo:
*wbijający/agresja/
*rozlatany/niepokój, osoby psychicznie chore/
*nieruchomy/zawieszony/
*patrzenie obrazem
-supły ciała
-słuchanie lustrzane / 0.5 sek później powtarzamy ruch drugiej osoby/
1.Akceptacja bezwarunkowa- za wszelką cenę akceptujemy drugą osobą taką jaka jest, nie chcemy nic w niej zmienić. Autentyczność-
3. Co obejmuje WSO wewnątrzszkolny system oceniania: Obejmuje:
1. Formułowanie przez nauczycieli wymagań edukacyjnych
2. Informowanie uczniów i rodziców o wymaganiach
3. Bieżące ocenianie
4. Klasyfikacyjne ocenianie wg. Skali zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji
5. Zaliczanie niektórych przedmiotów
6. Przeprowadzenie egzaminów klasyfikacyjnych
2. Rozwinąć myśl korczaka„zło trzeba leczyć, a nie potępiać”(że każdy ma prawo popełnić błąd i należy pomóc mu sobie z tym poradzić)
3.czym różni sie uczenie okazjonalne od zaplanowanego (okazjonalne- najczęściej w domu przez rodziców bo tego nie planują, zaplanowane-w szkole systematycznie prowadząc plany itp)
Główne założenia koncepcji wychowania T. Gordona .
Krok 1: rozpoznać konflikt i nazwać go.
Krok 2: znaleźć możliwe rozwiązania.
Krok 3: krytycznie ocenić te możliwe rozwiązania.
Krok 4: decydować się na najlepsze do przyjęcia rozwiązanie.
Krok 5: wypracować sposoby realizacji tego rozwiązania.
Krok 6: późniejsze zbadanie oceniające, jak sprawdziło się w życiu to rozwiązanie. KROK 1: ROZPOZNAĆ
I NAZWAĆ KONFLIKT
To jest faza decydująca, jeśli rodzice chcą wciągnąć dziecko w rozwiązywanie problemu. Muszą uzyskać jego uwagę i zapewnić sobie jego współdziałanie we wspólnym rozwiązaniu.
KROK 2: ROZWINĄĆ MOŻLIWOŚCI ROZWIĄZAŃ
Kluczem do tego etapu jest względnie duża liczba możliwych rozwiązań. Matka czy ojciec mogą zaproponować: "Co moglibyśmy na przykład z tym zrobić?", "Rozważmy możliwe rozwiązania", "Zastanówmy się wspólnie i znajdźmy możliwe rozwiązania", "Musi być dużo możliwości rozwiązania tego problemu".
KROK 3: KRYTYCZNIE OCENIĆ PROPOZYCJE ROZWIĄZAŃ
Na tym etapie dopiero jest usprawiedliwione podjęcie krytycznej oceny zgłoszonych propozycji rozwiązań. Jedno z rodziców może powiedzieć: "No dobrze, a teraz zastanówmy się, które z tych rozwiązań będzie najlepsze". Albo też:
"A teraz przyjrzyjmy się, które z tych rozwiązań odpowiada nam wszystkim", albo "Co myślimy o tych wszystkich możliwościach, które nam wpadły do głowy?", "Czy któreś z nich jest lepsze niż inne?" Na ogół te rozwiązania, które albo przez rodziców, albo dzieci zostaną ocenione jako nie do przyjęcia - skreśla się (podając powody, dla których zostają odrzucone) tak, że ostatecznie pozostaną dwa lub jedno.
W tym stadium rodzice nie powinni zapomnieć podać uczciwie dzieciom, co odczuwają: "To by mi się nie podobało" albo "To nie zaspokoi moich potrzeb", czy "Uważam, ze to rozwiązanie byłoby niesprawiedliwe wobec mnie".
KROK 4: ZDECYDOWAĆ SIĘ NA NAJLEPSZE ROZWIĄZANIE
Ten stopień wcale nie jest tak trudny do pokonania, jak myślą nieraz rodzice. Jeśli przestrzegało się zasad wszystkich poprzednich kroków i wymiana myśli i reakcji uczuciowych była otwarta, szczera i uczciwa, niekwestionowane, rozważne rozwiązanie wyłoni się z dyskusji niemal samo. Czasem któreś z rodziców czy dzieci wysunie twórcze rozwiązanie, najoczywiściej najlepsze i do przyjęcia przez wszystkich.
KROK 5: WYKONAĆ POWZIĘTĄ DECYZJĘ
Gdy już decyzja została przyjęta, pozostaje często konieczność dokładnego rozpracowania szczegółów wykonania.
Rodzice i dzieci zajmą się ustaleniem "Kto co wykona i do kiedy?" albo "Czego potrzebujemy, żeby to zrobić?", albo też "Kiedy zaczynamy? Pytania, które często wymagają dalszej dyskusji, np. przy problemach prac domowych czy innych, to: "Jak często?", "W których dniach?", i "Co jest konkretnie wymagane?" Przy konfliktach dotyczących pory kładzenia się do łóżek rodzina będzie pewnie dyskutować, kto będzie sprawdzał godzinę na zegarze i podawał czas. W konfliktach dotyczących porządku w pokoju dzieci może trzeba będzie bliżej określić, co rozumiemy jako porządek.
Rozwiązania wymagają niekiedy zakupów takich jak np. tablica jako punkt ogłoszeń, worek na bieliznę dla dziecka, nowe żelazko do prasowania dla córki itp. W tych przypadkach może okazać się konieczne ustalenie, kto to załatwi i także, kto za to będzie płacił. Pytania wykonawcze zostawiamy na moment, gdy już wszyscy jasno ustalą, że godzą się na ostateczną decyzję. Nasze doświadczenie mówi zresztą, że gdy podjęta zostanie ostateczna decyzja wybranego rozwiązania, to elementy jego wykonania zazwyczaj łatwo się ustala.
KROK 6: PÓŹNIEJSZA OCENA KRYTYCZNA
Nie wszystkie początkowe, wynikające z metody bez porażek rozwiązania okazują się dobre. Licząc się z tym muszą rodzice niejednokrotnie dopytywać się u dzieci, czy nadal zgadzają się z podjętym postanowieniem. Dzieci czepiają się nieraz rozwiązań, które później okazują się dla nich trudne do wykonania. Albo też któreś z rodziców natrafia na przeszkody różnego rodzaju, które nie pozwalają dotrzymać jego części zadań wynikających z umowy.
Może dobrze byłoby, żeby rodzice po pewnym czasie zapytali się, czy dzieci są zadowolone: "Jak sprawdza się nasze rozstrzygnięcie?", "Czy jesteś wciąż zadowolony z naszej umowy?" To ujawni dzieciom rodzicielskie zainteresowanie dla ich potrzeb i życzeń. Niekiedy taka indagacja udzieli informacji, które ukażą konieczność zmiany pierwotnych postanowień.
Np. może okazać się niemożliwy powrót do domu w sobotę przed jedenastą, jeśli pokaz filmowy trwa dłużej. Jedna z rodzin odkryła, że wolna od przemocy metoda podziału domowych obowiązków według propozycji najmłodszej córki, która podjęła się zmywania naczyń po kolacji, wymaga od niej w tygodniu aż 5-6 godzin pracy, podczas gdy starsza córka, której zadaniem było dbać o porządek w łazience i pokoju dziecięcym, pracowała zaledwie 3 godziny tygodniowo. To wydawało się niesprawiedliwe wobec młodszej, dlatego po dwóch tygodniach rozkład obowiązków został zmodyfikowany.
Naturalnie nie wszystkie posiedzenia podejmowane dla rozwiązania konfliktów bez przemocy, wymagają przejścia wszystkich sześciu kroków. Niekiedy problem zostaje rozwiązany dzięki jednej propozycji, kiedy indziej na etapie oceniania zgłoszonych możliwości ktoś jeszcze dorzuci najlepszą. Niemniej jednak warto zachować w pamięci i uwadze tę drogę sześciu kroków.
Strefy osobowości w ujęciu pedagogicznym
Osobowość Człowieka - można porównać do koniczynki, każdy płatek to odrębna, ważna, niepowtarzalna u każdego człowieka strefa :
*PŁATEK U - symbolizuje umysł i intelekt (myślenie i procesy pamięciowe uwaga, procesy logiczne ale i twórczego analizowania rzeczywistości, zdolności do wykorzystywania błędów w myśleniu i działaniu)
*PŁATEK C - symbolizuje ciało (z jego fizycznością, sprawnością, zdrowiem, wyglądem zew., metabolizmem, a także jego chorobami i niepełnosprawnością )
*PŁATEK P - symbolizuje psychikę (wrażliwość, temperament, emocje, odczucia,lęki i fobie)
*PŁATEK D - symbolizuje duchowość (wartość, zasady, uznawane normy, światopogląd oraz styl życia)
Jan Amos Komeński
Złota reguła Jana Amosa Komeńskiego
„Niech to złotą będzie zasadą dla uczących ażeby tylko, co mogą udostępniali zmysłom, a więc i rzeczy widzialne wzrokowi, słyszalne słuchowi, zapachy węchowi, rzeczy smak mające smakowi, namacalne dotykowi, a jeśli coś jest uchwytne dla kilku zmysłów, należy je kilku zmysłom na raz udostępnić”
Podkreśla znaczenia trzech zdolności ludzkich
1. Umysł- myślenie
2. Ręka- praca
3. Język- mowa
Określił, że nauczanie ma być dostępne dla wszystkich ludzi
metody rozwiązywania konfliktów wg.T. Gordona
1. Uczenie samorządności (obecnie samorządy w szkole), organ ustawodawczy - sejm dziecięcy w jego domu sierot. Składał się z 20 posłów (dzieci). Samorządność dalej - rada samorządowa (organ wykonawczy). Do rady tej należało 10 wychowanków i 1 nauczyciel - przewodniczący rady samorządowej. Była również wyybierana komisja podręczników, zeszytów, czystości, komisja problemowa. Sąd koleżeński pracował w oparciu o kodeks zawierający 100 paragrafów (utworzył go Korczak). Sąd koleżeński obradowł raz w tygodniu. Skład to 5 wychowanków i wychowawca. Rzecznik praw ucznia, stoi na czele w szkole, rzecznik bierze udział w naradach i jest wybierany przy wyborach do samorządu szkolnego. Metoda plebiscyt życzliwości i niechęci, jedna z technik socjometrycznych w stosunku do 1 os. czy ja lubimy czy nie. Dziecko "wchodzące" do domu sierot brało udział w takim plebiscycie. Inne dzieci wypowiadały się czy je lubią, czy nie. To odbywało się miesiąc po jego przybyciu do domu sierot, kiedy się juzzaklimatyzowało. Plebiscytowi podlegali również wychowawcy.
2. Metoda zakładów: Wychowanek zakładał się sam ze sobą, że np. przestanie używać wulgaryzmów. Spisanie kontraktu z dzieckiem, jeśli ma problemy wychowawcze. w obecności pedagoga, wychowawcy na kartce A4 spisywali kontrakt. Zawarte było w nim działanie, które naprawi zachowanie dziecka. Uczeń się pod nim podpisuje. w tym kontrakcie musza byc konkrety: TAK: będę uważał żeby nie wagarować. NIE: od kutra przestanę wagarować (nierealne)
3. Metoda dyżury szkolne: Obecnie obowiązuje to tylko w szkołach podstawowych. Gimnazjum i szkoła średnia zrezygnowała z tego.
4. Szafa rzeczy znalezionych - uczenie dzieci uczciwości. Jesli przez tydziń nie znalazł się właściciel danej rzeczy, rzecz przechodziła do osoby, która ja znalazła.
5. Skrzynka na listy z problemami - uczniowie mogli zadawać intymne pytania