Systemy i warunki funkcjonowania ferm drobiu

Cechy systemów utrzymania drobiu

1. Ekstensywne warunki chowu

1. Nieograniczony wybieg

2. Mała liczebność stada

3. Zwierzęta nie wyspecjalizowane, kury ogólnoużytkowe

4. Mniejsze wymagania do pomieszczeń (schronienie – budynki adoptowane i wyposażenie.

Zalety:

1. Wykorzystanie pasz gospodarskich, odpadów oraz wybiegów (40 -60 % dziennej dawki)

2. Produkcja na samo zaopatrzenie

3. Mniejsze ryzyko szerzenia się chorób

4. Chów w warunkach dobrostanu

Wady:

1. Niska produkcyjność

2. Sezonowość produkcji

3. Rozproszenie dostawców i trudności w organizacji zbytu

1. System półintensywny

1. ograniczone wybiegi

2. większa liczebność stada

3. zwierzęta mniej wyspecjalizowane (kury ogólnoużytkowe lub bezrasowe)

4. większe wymagania do pomieszczeń (główne miejsce przebywania, wyposażenie)

5. stosowanie mieszanek paszowych, jako podstawowej dawki dziennej

6. użycie wyspecjalizowanych ptaków w danym kierunku (mięsne, nieśne)

Zalety:

1. mniejsza sezonowość

2. większa towarowość

Wady:

1. strata gruntów i wpływ na środowisko

2. potrzeba budynków

1. System intensywny

1. Podłogowy (ściółka, grunt, siatka)

2. Bateryjny

Warunki chowu:

1. Wzrost produkcyjności poprzez:

- podniesienie wydajności jednostki

- zwiększenie liczebności stad (np. powyżej 5000 niosek 10000 brojlerów)

b) chów bezwybiegowy to zbyt duże nakłady i strata gruntów

c) budynki specjalistyczne często bezokienne z możliwością sterowani mikroklimatem

d) użycie wysokowydajnych ptaków ( wyspecjalizowanych w zależności od kierunku produkcji)

e) stosowanie mieszanek pełnoporcjowych

f) stosowanie mechanizacji podstawowych prac

g) doskonały program profilaktyki

Zalety:

1. Możliwość mechanizacji

2. Możliwość kontroli stada zarodowego

3. Duża towarowość

Wady:

1. Kapitałochłonność

2. Kontrowersyjny

3. Ścisły reżim i profilaktyka

4. Koncentracja

1. Systemy alternatywne

System zapewniający wysoką produkcyjność zachowujący ich dobrostan np. system baterii klatek.

Cechy rynku i potencjalne bariery.

1. Wysoki profesjonalizm, i stopień specjalizacji materiału zwierzęcego – optymalne warunki utrzymania.

2. Duża kapitałochłonność (koncentracja, struktura produkcji wobec niskiej opłacalności), wymagania zwierząt.

3. Wysokie koszty ewentualnego kredytu

4. Pogarszające się warunki rynku zbóż, ceny, spadek produkcji

5. Trudne do prognozowania popytu warunki , zwiększone ryzyko inwestowania

6. Brak integracji podmiotów biorących udział w produkcji drobiarskiej

7. Wysokie ceny pasz dodatków, nieuregulowany rynek zbóż

8. Zbyt mały popyt na jaja i mięso drobiowe ( przykład chorego manipulowania konsumentów w rodzaju rozpowszechniania informacji na temat rzekomego związku spożywania jaj i zatrucia pałeczkami salmonelli i innymi chorobami

9. Znikomy zakres subsydiowania produkcji przez państwo i niekorzystne dla konkurencyjności produktów krajowych w porównaniu z importem z innych krajów gdzie takie subsydiowanie jest stosowane.

10. Ograniczona obecnie możliwość eksportu

11. Elastyczność organizacyjna i hodowlana pozwalająca na zmianę kierunku i skali produkcji

Układ rozrodczy

Część lewa się rozwija, a prawa zanika. U dobrych niosek liczba dojrzałych pęcherzyków jest większa. Pęcherzyk dojrzewa sukcesywnie. W jajniku wyróżniamy dwie warstwy: jajo twórczą, ( można zobaczyć kolejno dojrzewające pęcherzyki) Powierzchnia pęcherzyka jest cała dobrze ukrwiona z wyjątkiem części centralnej ( najczęściej w miejscu pęknięcia osłonki).

Wyowulowane jajo dostaje się do jajowodu, który składa się z 5 odcinków:

1. Lejek jajowodu

2. Część białko twórcza

3. Cieśń jajowodu

4. Macica

5. Pochwa

Lejek służy do wychwytywania kul żółtkowych. Część białko twórcza odpowiedzialna jest za wytworzenie białka. Na początku białko jest gęste, potem ulega rozrzedzeniu. Skrętki białkowe w białku. Na końcu ukształtowane biało trafia do cieśni. Utworzone zostają kolejne warstwy. Cieśń różni się kosmkami i światłem. Macica (gruczoł skorupowy) – formowanie skorupy, może być skorupa barwiona. Na gruczole macicy i pochwy znajdują się gruczoły pigmentowe charakterystyczne dla danego gatunku i rasy.

Pochwa, delikatna, delikatna mięśniowa , elastyczna, spełnia istotną rolę w tworzeniu jak i wydalaniu jaja. Pochwa uchodzi do kloaki. Ma zdolność do wynicowania się. Chroni to przed zanieczyszczeniem kałem. W pochwie następuje pokrycie śluzem jaja, śluz szybko wysycha po zniesieniu jaja.

Od owulacji do zniesienia jaja – czas średnio trwa 26 godzin.

Godzina 6⁰⁰ 9⁰⁰ 12⁰⁰ 15⁰⁰ przerwa 1 lub 2 dni

Jajo I II II IV

U kaczek ostatnie jajo w cyklu to godzina 6⁰⁰ - 7⁰⁰. U kur można mówić o wpływie zewnętrznym na zniesienia jaja.

Struktura skorupy:

1. Warstwa brodawkowa (centrum)

2. Warstwa gąbczasta (palisadowa)

Między tymi warstwami znajdują się pory, które umożliwiają wymianę powietrza między zarodkiem a środowiskiem.

Kutikula – ochrona przed drobnoustrojami. Z chwilą rozpoczęcia inkubacji kutikula ulega destrukcji i oddychanie jest ułatwione.

Cechy słabo odziedziczalne:

1. Żywotność

2. Śmiertelność

3. Zaburzenia rozrodu

4. Choroby dróg oddechowych

Wysoka odziedziczalność (0,3 – 0,5)

1. Ciężar jaja

2. Masa jaja

3. Barwa skorupy

4. Struktura skorupy

Wpływ cech na nieśność

1. Wiek dojrzałości płciowej

2. Intensywność nieśności

3. Przerwa zimowa ponad 7 dni

4. Kwoczenie

5. Mała wytrwałość w nieśności (okres pierzenia hamuje nieśność)

Cechy wpływające na jakość jaja

1. Ciężar ciała

2. Długość produkcji

3. Wielkość ciała

4. Szerokość piersi, kąt

Wpływy hormonalne

1. Przedni płat przysadki

FSH

- wywołuje wzrost pęcherzyków

- wywołuje wzrost kanalików nasiennych jąder

LH

- stymuluje wzrost tkanki gonad wydzielającej hormony (androgeny)

- wywołuje owulacje, czyli pęknięcie pęcherzyka

- powstrzymuje FSH

Prolaktyna

- wywołuje kwoczenie kur

- wywołuje wydzielanie mleczka wola

- wywołuje instynkt wodzenia piskląt

2. Tylny płat przysadki

Oksytocyna

- macica stymuluje wzrost mięśni w trakcie znoszenia jaja

Wazotocyna

- rozpoczyna znoszenie jaj i skurcze jajowodu

3. Jajnik

Estrogen

- wzrost dodatkowych organów płciowych i wpływ na drugorzędne cechy płciowe

Progesteron

- inicjuje uwalnianie LH poprzez mechanizm nerwowy z przedniego płata przysadki

Relaksyna

- rozluźnia kości miednicy (znoszenie jaj)

4. Jądra

Androgen (gł. Testosteron)

- stymuluje popęd płciowy

- wzrost dodatkowych organów płciowych oraz drugorzędnych cech płciowych (kolor grzebienia, typ upierzenia)

5. Przytarczyce

Hormon przytarczycowy

- tworzenie skorupy jaja

Wpływ środowiska na nieśność

W zależności od systemu utrzymania różne będzie środowisko i jego wpływ na nieśność.

Główne typy baterii do chowu drobiu

1. Płaskie (8 – 10 m²)

2. Kaskadowe z pełnym przesunięciem klatek (10 – 12 szt./m²)

3. Kaskadowe z częściowym przesunięciem klatek (16szt./m²)

4. Wielopiętrowe (16 – 22 szt./m²)

Wpływ otoczenia na nieśność:

1. Zbyt niska temperatura, wysoka temperatura max do 20°C (16 - 20°C)

2. Odpowiednia wilgotność 65% - 75%

3. Budynek powinien być wzdłuż osi wiatru, chroni przed oziębieniem

4. Zbyt wysokie stężenie gazów (amoniaku, dwutlenku węgla, azot)

5. Wentylacja

6. Oświetlenie (wpływ fizjologiczny światła, stymulowanie procesów reprodukcyjnych, niezbędne światło do regulacji nieśności, niezbędne do celów reprodukcyjnych w zastosowanym systemie świetlnym, nie należy robić ciągłych zmian. 1-2 tydzień, 23 – 24 godziny światła. Po 4 tygodniach, 12 godzin światła. Zwiększanie dnia świetlnego po osiągnięciu dojrzałości płciowej.

7. Natężenie światła w pierwszych dniach 3W/m², po 3 tygodniach 2W/m², po 4 tygodniach 1W/m²

Żywienie

- zagęszczenie do 5-6 ptaków na m²w bateriach inaczej

- ilość niosek przepadających na gniazdo

- stosunek poligamiczny w produkcji towarowej samice są nie potrzebne.

Tworzenie i doskonalenie genetyczne rodów nieśnych i mięsnych

W produkcji towarowej biorą udział mieszańce.

Cele krzyżowania:

1. Uzyskanie i wykorzystanie heterozji

2. Wykorzystanie zdolności kombinacyjnej rodów (eliminacja niekorzystnych współzależności cech użytkowych)

3. Wykorzystanie i adaptacja specjalistycznych genów w populacji np. karłowatość, autosexing

Linia, jeden gatunek, jedna rasa selekcjonowana w określony sposób na wybraną cechę, w określonym kierunku. Grupa zwierząt selekcjonowana po kilku pokoleniach powinna być doskonała na selekcjonowaną cechę. W selekcji grupa zwierząt uzyskuje małą zmienność, a dużą homozygotyczność.

Ród męski, rasa ojcowska. W obrębie rodów męskich i żeńskich tworzone są linie.

Żeby hodowla była skuteczne to w każdym rodzie powinno być 40 -60 linii.

Kilkanaście linii selekcjonowanych w tym samym kierunku pozwala wybrać następna. Linię mateczną na daną cechę, dajemy do porównania ile genów, najlepszy układ dający najlepszy efekt heterozji.

Krzyżowanie międzyliniowe, między linią mateczną i linią ojcowską selekcjonowaną na daną cechę.

Metody selekcji u drobiu:

1. Powtarzalna selekcja na efekt heterozji w obrębie linii selekcjonowanej, na tle testowej wybieramy linię na następny efekt heterozji. Metoda RS, stosowana u ptaków mięsnych.

2. Metoda powtarzalna, obustronna selekcja: ród męski, żeński traktowany jest tak samo RSS-

3. Przemienna powtarzalna selekcja na efekt heterozji, różni się tym że selekcjonuje się obydwie linię w obydwu dokonuje się na efekt heterozji w obrębie potomstwa.

Ocena wartości hodowlanej i metody selekcji

Metody selekcji:

1. Następcza, kolejno doskonali się poszczególne cechy, u drobiu niepraktyczna ze względu na dużą ilość cech

2. Niezależna, selekcjonuje się na kilka cech, ustala się poziom, wszystkie powyżej tego poziomu wchodzą do stada selekcyjnego.

3. Wskaźnikowa, najczęściej stosowana, wyznacza się indeks selekcyjny (suma wartości cech). Zaletą tej metody jest nie brakowanie osobników których tylko jedna cecha jest gorsza.

4. Wartość hodowlana, uwarunkowanie genetyczne cechy wpływające na potomstwo.

Kontrola użytkowości ma na celu:

1. Przeprowadzenie selekcji

2. Ocenić skuteczność selekcji

Budowa układu rozrodczego samca

Jądra leżą po stronie grzbietowej , wzdłuż odcinka lędźwiowego kręgosłupa, obok przedniego płata nerek. Składają się z: parzystych jąder, najądrza, nasieniowodu, narządu kopulacyjnego – prącia. W zależności od gatunku jest mniej lub bardziej rozwinięty. U koguta nie ma prącia.

Jądra, położone w grzbietowej części jamy brzusznej pod kręgami lędźwiowymi, w pobliżu nerek, po obu stronach aorty, od żyły czczej tylnej. Mają kształt fasolowaty, owalny, barwy jasnej. Wielkość zależy od rasy, wieku, stanu fizjologicznego. W okresie godowym jądra powiększają się kilkakrotnie w stosunku do stanu spoczynku. U koguta masa jąder wynosi 40g, u kaczora 100g, a u indyków 36g, u gąsiora 9g. Jądra oprócz plemników wytwarzają hormony: androsteron i testosteron (wytwarzanie drugorzędowych cech płciowych). Jądra zbudowane są z kanalików plemnikotwórczych, gdzie wytwarzane są plemniki i kanalików odprowadzających. Kanaliki te łączą się na przyśrodkowych krawędziach jąder w małe otwory od których odchodzą nasieniowody.

Najądrza, słabo rozwinięte, niewielkie.

Nasieniowody, biegną po grzbietowej stronie brzucha w kierunku ogonowym, są dobrze rozwinięte, długie, cienkie, kręte. Ich zakończenie jest w kloace. W końcowym odcinku rozszerzają się tworząc wyrostki brodawkowe, które wchodzą do klaki obok ujścia moczowodu. W tych naczyniach jest płyn limfatyczny, miesza się z plemnikami i jest wydalany w fazie ejakulacji wzdłuż rynienki podłużnej prącia.

Narząd kopulacyjny, umiejscowiony jest w tylnej części kloaki, u kogutów i indorów jest szczątkowy w postaci dwóch brodawek wzdłuż których środkiem przebiega rynienka nasienna. W czasie wzwodu wypełnia się limfą i nabrzmiewa, to umożliwia zetknięciu się kloaki samca i częściowo wynicowanego jajowodu samicy. U gąsiora i kaczora dobrze rozwinięte prącie ukryte w ścianie kloaki, w którym wyróżnia się część wewnętrzną zwaną podstawową i część zewnętrzną zwaną trzonem. W podstawie prącia znajduje się podłużna bruzda, którą podczas ejakulacji spływa nasienie. Trzon prącia ma kształt ślepo zakończonej skręconej rurki, w której znajdują się ciała jamiste napełniające się limfą w czasie pobudzenia płciowego. Powoduje to nabrzmienie i erekcję. Wzdłuż trzonu prącia biegnie spiralnie rowek który jest przedłużeniem bruzdy podstawy prącia. Podczas ejakulacji krawędzie rowka stykają się tworząc rynienkę nasienną, którą spływa nasienie do jajowodu samicy.

Sposoby krycia:

- krycie z ręki ( 1 kura, 1 kogut – kontrolujemy)

Krycie haremowe, wykorzystuje się stosunek poligamii

Spermatogeneza, proces powstawania i dojrzewania plemników, gamet męskich, przebiega w jądrach. Składa się z 3 faz: spermatogeneza, mejoza, spermiogeneza.

Nasienie ptaków składa się z plemników i plazmy. Plazma jest płynną częścią nasienia wytwarzaną przez nabłonki dróg wyprowadzających.

Budowa plemnika: główka (jądro, akrosom), witka (szyjka, wstawka, część główna, część końcowa)

Główka ma kształt przecinka, powoduje to, że nie ma wyraźnego odgraniczenia od wstawki. Przednia część główki plemnika stanowi akrosom, w którym znajdują się enzymy hydrolityczne ułatwiające plemnikom przedostanie się przez błonę wite linową do żółtka i przez błonę komórki jajowej podczas procesu zapłodnienia. Główną część główki stanowi jądro z haploidalną liczbą chromosomów. Witka plemnika jest organem ruchu, kilkakrotnie dłuższa od głowy, z którą jest połączona odcinkiem zwanym szyjką. Za nią znajduje się . Mitochondria dostarczają plemnikowi energii niezbędnej do ruchu. Plemnik porusza się główką do przodu ruchem falistym. Jakość i ilość nasienia zależy od: gatunku, wieku, stanu zdrowotnego, cech osobniczych, umiejętności pobierania tego nasienia

Dojrzałość płciową samice uzyskują w różnym wieku:

Koguty 4 -5 miesięcy

Indyki 6 -7 miesięcy

Kaczory 6 – 7 miesięcy

Gąsiory 7 – 8 miesięcy

Ocenę nasienia przeprowadza się 3krotnie: na początku przed inseminacją, podczas inseminacji, po inseminacji

Nasienie dobrej jakości powinno mieć konsystencję gęstej śmietany o jednakowym perłowym kolorze.

Ocena nasienia: makroskopowa (na podstawie wyglądu i konsystencji), mikroskopowa.

Koncentracja plemników w 1 mm³ możemy obliczyć pod mikroskopem za pomocą stolika lub spektrohronometru lub fluory metru. Ruchliwość plemników bada się po pobraniu nasienia, stwierdza się korelacje pomiędzy ruchliwością plemników i zapłodnieniem jaj.

Inseminacja u drobiu nie jest zalecana wykonywana ale u dwóch gatunków jest konieczna (indyki, kury w klatkach).

Inseminacja

- indywidualna, kura unasienniana przy nasieniu znanego samca najczęściej nasieniem koguta inseminuje się jedną kurę, kura jest inseminowana przez kilka dni.

- przeznaczenie różnego nasienia na różne kury, nasienie może być mieszane, zapłodnienie może być lepsze.

Kojarzenia naturalne

- stosunek poligamiczny

Stada zestawia się zestawia się w tym samym wieku, ale stosuje się też udział kur starszych (jednorocznych 10-15%

U gęsi stosunek 1 – 4, u kaczek 1 – 8, u indyków 1 – 8. W większych grupach np. 100 kogutów 1000 kur, są lepsze wyniki krycia. Umożliwienie kontroli potomstwa: znakowanie ptaków, analiza lęgów, dobór do krzyżowania znanych osobników

- krycie z ręki, 1 samiec 1 samica, zabieg stosowany częściej u gęsi, gęsi mają zdolność do moogami, obydwa ptaki powinny być do siebie przyczajone. Trzeba wykonywać często 2 razy w tygodniu. Krycie naturalne jest mniej skuteczne jeżeli, jajo jest w jajowodzie, koguty nie chcą kryć.

Specyfika drobiu:

Długa żywotność plemników w jajowodzie kury 7 -14 dni, elementy monogami, u drobiu nie występuje ruja, to czy dojdzie do zapłodnienia zależy od obecności samca, w przypadku gęsi tylko okres reprodukcyjny trwa kilka miesięcy od grudnia do czerwca . Jakość piskląt może być różna w zależności od tego w jakim miesiącu te pisklęta były wylęgane, jakość piskląt może być związana z wiekiem stada, nie można grupować lęgów po kurach w różnym wieku, trzeba dostosować wiek stada do inkubatorów i inkubatory do wieku stada.

Odchów kurcząt w kierunku nieśnym i mięsnym

- Temperatura odpowiednia do wieku, w pierwszych tygodniach 35 – 36°C, z każdym tygodniem temperatura zmniejszana jest o 1 – 2 °C aż do osiągnięcia 20°C.

Program świetlny ma za zadanie nie dopuścić do zbyt wczesnej dojrzałości płciowej szczególnie u kurcząt mięsnych reguluje rozwój.

Żywienie dostosowane do celu jaki chcemy uzyskać. Celem programu żywieniowego jest aby nie dopuścić do zbyt wczesnej dojrzałości płciowej.

W żywieniu kurcząt mięsnych stosuje się ograniczanie w pobieraniu paszy aby zapobiec zbyt wczesnej dojrzałości płciowej.

- nie dostają tylko składników pokarmowych ile są w stanie przetrawić ale uzyskują odpowiedni rozwój w odpowiednim czasie

- nie powinny mieć skłonności do otłuszczania

Obsada mniejsza w przypadku ptaków mięsnych od 20 szt. W początku 1m² do 8 w końcowym odchowie. Kury muszą być przyzwyczajone do znoszenia jaj w gniazdach na grzędach.

Ściółka powinna być odpowiedniej jakości żeby nie było pleśni, grzybów.

Przycinanie dzioba ½ i 1/3 górnej połowy dzioba, w celu załagodzenia zachowań wykonuje się w 6 -16 dniu, nie później niż 2 – 3 tygodnie przed rozpoczęciem nieśności.

Budynki najczęściej, najczęściej bezokienne

Obsada kur nieśnych 25 szt./1m², zmniejszana do 9szt./m²

Ekonomiczne aspekty funkcjonowania ferm drobiarskich.

Analiza SWOT

Do silnych stron branży drobiarskich w Polsce należą:

- znaczny potencjał produkcyjny

- brak ograniczeń rozwoju ze względu na środowisko/ brak nadmiernej koncentracji stad

- Wysokie kwalifikacje producentów żywca drobiowego ich doświadczenie

- chłonny krajowy rynek zbytu

- Rozwinięta konkurencja

- zakończenie procesu prywatyzacji

- relatywnie wysoki standard technologiczny i sanitarny firm – liderów branży

- szeroki asortyment i wysoka jakość oferty towarowej, w tym również przetworów z drobiu

- rosnący stale eksport mięsa i przetworów z drobiu

- wysokie kwalifikacja pracowników oraz nadzór w ubojniach i przetwórniach

- szybki rozwój ferm i liderów branży

- koncentracja ubojów i przetwórstwa

- powstanie i rozwój grup kapitałowych i rozszerzenie więzi organizacyjnych pomiędzy przedsiębiorcami

- postępujące uprzemysłowienie ubojów i przetwórstwa

- nowe kanały zbytu wymagające zmiany w produkcji

- brak interwencji na rynku drobiarstwa

Do słabych stron polskiego drobiarstwa należy zaliczyć

- rozdrobnienie produkcji żywca drobiowego

- niejednolitość jakościowa surowca z punktu widzenia potrzeb zakładów przetwórczych

- brak zintegrowania pionowego branży

- niedostateczny jeszcze zasięg informacji rynkowej

- trudne warunki inwestowania

- drogie kredyty, wysokie koszty modernizacji

- mała stabilność rynku drobiarskiego, jego uzależnienie od konkurencji na rynku wieprzowiny

- zbyt mała koncentracja ubojów i przetwórstwa w relacji do rynków Europy Zachodniej

- niska przeciętna rentowność produkcji i przetwórstwa

- mała zdolność generowania własnego kapitału

- niedostatek nowoczesnego marketingu i zarządzania

- mała skuteczność egzekwowania przepisów i brak tradycji poszanowania wzajemnych zobowiązań

- niedorozwój otoczenia instytucjalnego przetwórstwa drobiu i jaj

Szanse dla całego rozwoju polskiego drobiarstwa stwarzają:

- relatywnie wysokie, mimo zwolnienia tempa wzrostu gospodarczego

- wysoka elastyczność odchodowa popytu na mięso drobiowe

- korzyści komparatywne ujawniające się w produkcji zwłaszcza dużego drobiu

- regulację ustawy weterynaryjnej organizujące nie liczną konkurencję na rynku drobiarskim

- wzrost spożycia drobiu, wynikający ze zmiany struktury konsumpcji mięsa i jego przetworów

- obniżenie kosztów produkcji dzięki nowym bardziej wydajnym typom drobiu i lepszej technologii i organizacji produkcji

- nasilenie działań marketingowych

- przyszła integracja z UE stwarzająca szansę swobodnego, obrotu towarami o wysokiej jakości

- duży potencjalny rynek zbytu na wschodzie dla produktów prostych i relatywnie tanich.

Zagrożenia dla rozwoju drobiarstwa:

- elementy praktyki rządu, które skutkują wysokimi cenami zbóż i pasz

- okresowe wahania koniunktury na rynku drobiarskim

- stopniowa redukcja korzyści komparatywnych związanych z niska opłata pracy wynikającą zarówno ze wzrostu płac jak i bardzo wysokich nakładów na płacę.

- brak stabilności wschodnich wyników zbytu na danym znaczeniu

- brak praktyk państwa zmierzający do ograniczenia ryzyka jakie niesie eksport produktów drobiarskich na wschód

- naciski środowiska drobiarskiego na wprost protekcjonalizmu

- integracja z UE stwarzają zagrożenia okresowo niższymi cenami żywca rzeźnego i mięsa kurcząt w UE niż w Polsce

- zmiany w handlu detaliczny, wytwarzające zmiany w systemie sprzedaży szczególnie przez przetwórstwo drobiu

- wysoce przewyższające znacznie stopę inflacji , koszty kredytu

- niedostateczna skuteczność eliminowania z rynku firm nieefektywnych, a utrzymujących się na nim w wyniku nieuczciwej konkurencji

- elastyczność organizacyjna i hodowlana pozwalająca na względnie łatwą zmianę kierunku i skali produkcji