POLITECHNIKA POZNAŃSKA LABORATORIUM ZAKŁAD TWORZYW SZTUCZNYCH	Elżbieta Czarnywojtek
	WBMiZ ZiIP ZP1
	Rok studiów: drugi sem. IV Rok Akadem.2012/2013
Ćw. Przeprowadzone w dn.: 12.03.2013r	Sprawozdanie przyjęto dnia
SPRAWOZDANIE Z ĆWICZENIA NR 1 TEMAT: Identyfikacja tworzyw sztucznych.

1. CEL ĆWICZENIA.

Poznanie metody identyfikacyjnej polegającej na badaniu tworzyw sztucznych w otwartym płomieniu oraz określenie na jej podstawie rodzajów polimerów będących głównymi składnikami analizowanych próbek.

1. PRZEBIEG ĆWICZENIA.

Identyfikacji zostało poddanych pięć próbek różnych tworzyw sztucznych, które kolejno umieszczaliśmy z grupą w nieświecącej części płomienia i trzymaliśmy je tam aż do momentu zapalenia. Następnie obserwowaliśmy zjawiska zachodzące w czasie styku próbki z płomieniem i w momencie jej zapalenia. Po obserwacji zjawisk zachodzących w płomieniu wyjmowaliśmy próbkę z płomienia aby zaobserwować jej zachowanie po przerwaniu spalania. Na podstawie obserwacji identyfikowaliśmy materiały przy pomocy tabeli z charakterystyką tworzyw sztucznych.

1. OPIS STANOWISKA.

Stanowisko do identyfikacji tworzyw sztucznych składa się z:

• palnik, do którego gaz doprowadzany jest przez wężyk;

• strefa zabezpieczająca wraz z wyciągiem produktów spalania ;

• chwytak do palnika;

• blaszka ochronna;

• szafka z szufladami, w której znajdują się próbki badanych tworzywa sztucznych;

1. OPIS BADANYCH PRÓBEK.

1. PRÓBKA 1: Poli(met akrylan etylu) – PMMA

   1. Próbka po zapaleniu paliła się sama;

   2. Materiał miękł pod wpływem podwyższonej temperatury i delikatnie trzeszczał;

   3. Płomień po styku z próbką był niebieski i świecący;

   4. Zapach dymu był słodki, lekko owocowy

2. PRÓBKA 2 I 3: Polipropylen – PP

   1. Próbka paliła się sama i ulegała topieniu, przez co odpadały od niej krople stopionego tworzywa;

   2. Płomień był świecący z niebieskim środkiem;

   3. Zapach który wydzielała próbka był podobny do zapachu parafiny (co kojarzyło nam się z cmentarzem i Wszystkimi Świętymi);

   4. Próbka nie należała do miękkich, trzeba było użyć siły aby móc ją lekko nagiąć;

3. PRÓBKA 4: Poli(chlorek winylu) – PVC

   1. Próbka paliła się w płomieniu ale gasła poza nim;

   2. Pod wpływem płomienia materiał ulegał jakby zwęgleniu, zmieniał swoją barwę dążąc do czarnej;

   3. Dym miał barwę białą;

   4. Płomień był żółty o zielonym brzegu;

   5. Zapach wydzielany przez identyfikowany materiał był duszący, ostry, jakby chlorowodorowy;

4. PRÓBKA 5: polistyren – PS

   1. Materiał palił się po zapaleniu, miękł od temperatury;

   2. Dym był ciemny, kopcący;

   3. Płomień miał barwę żółtą, świecącą;

   4. Próbka wydzielała zapach kwiatowy;

5. PRÓBKA 6: Poliamid – PA

   1. Próbka trudna do zapalenia, jednak gdy już uległa rozpaleniu dalej paliła się sama i wydawała trzeszczący dźwięk;

   2. PA ulegało topieniu, w wyniku którego od całej próbki odpadały ciągnące się krople tworzywa które nie odpadały od tworzywa w całości tylko ciągnęły się na cienkich nitkach wytworzonych poprzez odpadanie od próbki;

   3. Płomień który wytwarzała próbka po styku z płomieniem był początkowo jasny, a następnie przechodził w niebieskawy z lekko zieloną otoczką;

   4. Dym miał charakterystyczny zapach palonego białka;

6. PRÓBKA 7: poliwęglan – PC

   1. Próbka paliła się w płomieniu ale poza nim momentalnie gasła;

   2. Materiał ulegał stopieniu i zwęgleniu;

   3. Dym był kopcący;

   4. Płomień chwilami był żółty i świecący aby po chwili przejść w brak szczególnego zabarwienia;

   5. Wytwarzany zapach był podobny do fenolu;

1. WNIOSKI.

• Identyfikacja tworzyw sztucznych metodą płomieniową, wykonywaną po raz pierwszy, jest dosyć trudna. Osoby identyfikujące nie były przyzwyczajone do trafnego określenia która próbka jest jakim tworzywem;

• Niektóre ze zjawisk zachodzących w czasie ćwiczenia były trudno dostrzegalne, jak np. pienienie się materiału pod wpływem podwyższonej temperatury, gdyż materiał pienił się nieznacznie, prawie niewidocznie, a miało to znaczenie dla trafnej identyfikacji;

• Często zapachy wydawały nam się całkiem odmienne od rzeczywistych, ponieważ każdy z nas ma inaczej ukształtowane kubki węchowe, dla nas osób które przeprowadzały identyfikację metodą płomieniową było to trudne zadanie do określenia, ponieważ nie byliśmy przyzwyczajeni do tak specyficznego określenia zapachu;

• Metoda płomieniowa jest jedną z prostszych metod zidentyfikowania tworzyw sztucznych, jest ona jednak prosta dla osób które mają do czynienia z tworzywami sztucznymi na co dzień, dla laika nie jest to wcale taka łatwa sprawa;

• Aby mieć stuprocentową pewność identyfikacji powinniśmy wykonać to ćwiczenie nie tylko przy pomocy metody palnikowej ale powinniśmy także poznać inne sposoby identyfikacji abyśmy w przyszłości mogli trafniej określać tworzywa;