Socjologia religii wytyczne do wywiadu biograficznego

Strona tytułowa zapisu wywiadu biograficznego

  1. Imię i nazwisko osoby przeprowadzającej, kontakt telefoniczny i adres (na wypadek potrzeby uzupełnienia informacji)

  2. Informacje o respondencie/respondentce

  1. Imię i pierwsza litera nazwiska

  2. Wiek

  3. Płeć

  4. Status społeczny:

- uczeń (jakiej szkoły)

- pracownik (jakiego zakładu, na jakim stanowisku, od jak dawna)

  1. obecne miejsce zamieszkania – nazwa miejscowości i wielkość

  2. miejsce pochodzenia – wieś lub małe miasteczko – wielkość, rejon Polski i najbliższe duże miasto – nazwa

  3. stan cywilny – jeżeli małżeński – od jak dawna, jeżeli rozwiedziony/a - od jak dawna

  4. wykształcenie – podać nazwę skończonej szkoły

  5. uogólniony stosunek do religii

UWAGA: większość tych informacji uzyskujemy w trakcie wywiadu biograficznego, w związku z tym nie zadajemy odrębnych pytań

  1. własne spostrzeżenia i obserwacje dotyczące przeprowadzonej rozmowy i rozmówcy według własnego uznania. To, co wyda się ważne, charakterystyczne, przybliżające osobę, dające wyobrażenie o tym, jakim jest człowiekiem.

Zalecenia dot. przeprowadzania wywiadu

  1. dyspozycji „uczymy się” w tym sensie, że rozmawiając nie trzymamy kartki z dyspozycjami przed sobą, mamy ją „w głowie”

  2. przed rozpoczęciem rozmowy pytamy o zgodę na nagrywanie rozmowy, zapewniamy o anonimowości, tj. o tym, że nigdy w żadnych okolicznościach nie zostaną ujawnione dane personalne, znane tylko osobie przeprowadzającej rozmowę;

  3. w trakcie rozmowy powstrzymujemy się od komentarzy i wyrażania własnych opinii, bo może to zniekształcić to, co badani mówią o sobie

  4. jeżeli badani pytają nas wprost o coś, co dotyczy nas, staramy się odpowiadać wymijająco, szczególnie w tym, co dotyczy naszych opinii i przekonań. Mniej zniekształcające są fakty dotyczące naszego życia. Zawsze można powiedzieć tak: „Teraz rozmawiamy o Pana/Pani doświadczeniach. Jak tę część rozmowy skończymy, porozmawiamy o moich”, lub coś w tym rodzaju.

  5. Używamy języka potocznego. Dyspozycje do wywiadu czasem są formułowane zbyt scjentystycznie, są one adresowane do osoby przeprowadzającej rozmowę, nie do rozmówcy. Np. w części dotyczącej dzieciństwa odnośnie rodziców i rodzeństwa „czy byli zdolni do używania religijnego języka” transformujemy na: czy w domu mówiło się o religii/ i jeżeli tak, to „wyciągamy dalej” – co mianowicie mówiło się i w jakich okolicznościach.

  6. Zachowanie osoby przeprowadzającej wywiad: najkorzystniejszą sytuacją komunikacyjną jest „siedzenie na rogu” tj. przy stole tak, że osoba z którą rozmawiamy siedzi z jednego rogu stołu a my z drugiej strony tego samego rogu. Utrzymujemy cały czas kontakt wzrokowy z rozmówcą, nie zakładamy rąk na piersi (tworzy to dystans). Poza tym, generalnie „staramy się być sobą”, tj. reagujemy tak „jak zwykle” – śmiejemy się, kiedy zostało powiedziane coś śmiesznego itp. Jest to „naturalność kontrolowana”

  7. Przepisujemy z taśmy magnetofonowej wywiad dokładnie tak jak jest nagrane, również to co mówimy my. Niczego nie poprawiamy. Proszę być przygotowanym na to, że język mówiony różni się od pisanego, różni się także od języka kazań, które są przygotowywane i wygłaszane przez specjalistów od mówienia. Wahania, chwile milczenia zaznaczamy trzema kropkami. Nie usuwamy powtórzeń, typu i i i. nie pomijamy żadnego uhm.

Podstawowe kryterium oceny przeprowadzonego wywiadu:

a – wyczerpanie dyspozycji do wywiadu biograficznego i informacji na stronie tytułowej.

UWAGA: proszę się nie niepokoić i nie bać. Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że na ogół ludzie bardzo lubią mówić o własnym życiu i wspominać swoją przeszłość.

Historia mojego życia

Jestem studentką/ studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przeprowadzamy badania naukowe na temat tego jak ludzie widzą swoje życie – swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Będziemy bardzo wdzięczni, jeżeli zechce Pani/ Pan porozmawiać ze mną na temat swoich życiowych doświadczeń. Rozmowa ta będzie anonimowa a wyniki użyte do celów naukowych.

Historia mojego życia (instrukcja dla badających)

- w pierwszej kolejności pytamy co ktoś robił/robi

- w drugiej – czego doświadczył/a

- w trzeciej – interpretacja tych działań i doświadczeń

Dyspozycje do wywiadu pogłębionego

Dzieciństwo

Życie w szkole

Doświadczenia okresu dojrzewania i dojrzewania płciowego

Życie „po szkole”

Życie społeczne „po szkole”

Ocena życia „młodych dorosłych” znanych respondentom, na przykładzie grupy kilku (3-4) przyjaciół – ta partia jest ważna także dlatego, że pośrednio informuje o wartościach uznawanych przez samych respondentów, ich percepcji i wrażliwości wobec innych

4b. ocena własnego życia, własnego stylu życia i samego siebie

4c. doświadczenia osobiste

Wnioski dotyczące samego siebie

Jeżeli po zakończeniu wywiadu czujesz, że jakaś partia wywiadu została pominięta – można do tego wrócić. Respondent powinien mieć przekonanie o znaczeniu informacji których udzielił i poczucie, że nie uczynił nic wbrew samemu sobie


Wyszukiwarka