Czynnik chłodniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Czynnik chłodniczy – czynnik termodynamiczny, który uczestniczy w wymianie ciepła w urządzeniu chłodniczym lub pompie ciepła. Wrząc pod niskim ciśnieniem i w niskiej temperaturze pobiera ciepło, które następnie oddaje w trakcie skraplania pod wyższym ciśnieniem i w wyższej temperaturze.

Czynniki chłodnicze zostały wprowadzone do chłodnictwa w latach trzydziestych XIX wieku, wraz z wynalezieniem przez Jacoba Perkinsa parowego sprężarkowego urządzenia chłodniczego.

Podział czynników chłodniczych[edytuj]

Klasyfikacja płynów roboczych wykorzystywanych w urządzeniach chłodniczych

• syntetyczne

  • jednorodne

    • freony

  • niejednorodne

    • mieszaniny azeotropowe - nie wykazujące poślizgu temperaturowego

    • mieszaniny zeotropowe (nieazeotropowe) – wykazujące poślizg temperaturowy. Czynniki te są mieszaniną czynników jednoskladnikowych o różnej lotności. Poślizg temperaturowy jest zjawiskiem niekorzystnym - powoduje, że zjawisko parowania nie przebiega izotermicznie

• naturalne

  • organiczne

    • węglowodory (lub ich mieszaniny)

  • nieorganiczne

    • amoniak (R-717)

    • dwutlenek węgla (R-744)

    • powietrze (R-729)

    • woda lodowa (może zawierać znaczne ilości dodatków, np. glikolu)

Wymagania stawiane czynnikom chłodniczym[edytuj]

Idealny czynnik chłodniczy powinien mieć dobre własności termodynamiczne, być bezpieczny dla ludzi i środowiska oraz nie powodować korozji.

Nie znaleziono jeszcze substancji, która spełniałaby wszystkie wymagania.

Zatrucie glikolem etylenowym

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Efekt toksyczny rozpuszczalników organicznych
ICD-10 T52 T52.3 Glikole

Zatrucie glikolem etylenowym − do zatrucia dochodzi poprzez omyłkowe lub samobójcze wypicie płynu zawierającego glikol etylenowy, zawarty np. w niezamarzającym płynie chłodniczym stosowanym w samochodach takim jak "Borygo".

W przebiegu zatrucia dochodzi do rozwoju kwasicy metabolicznej, a także uszkodzenia nerek, wątroby i mózgu.

Glikol etylenowy łatwo wchłania się z przewodu pokarmowego. Początkowe objawy zatrucia to bóle i zawroty głowy, później dołączają się bóle brzucha, wymioty, czasem biegunka. Po okresie pobudzenia przypominającym upojenie alkoholowe, dochodzi do działania depresyjnego na ośrodkowy układ nerwowy i wystąpienia śpiączki z przyśpieszonym i pogłębionym oddechem.

Przyjmuje się, że dawką śmiertelną może być około 100 ml.

Decydujące dla rozpoznania tego zatrucia jest badanie zawartości glikolu etylenowego we krwi lub moczu.

Postępowanie[edytuj]

Odtrutką w zatruciach glikolem etylenowym jest alkohol etylowy.

• U osób przytomnych podaje się 50-80 ml 40% alkoholu etylowego.

• U osób nieprzytomnych alkohol etylowy podaje się w stężeniu 5-10% w postaci wlewu kroplowego z 5% glukozą.

• Konieczne jest zwalczanie kwasicy metabolicznej poprzez podawanie bikarbonatu lub trisaminolu.

• W ciężkich zatruciach niezbędne staje się zastosowanie hemodializy.