1. Natężenie pola magnetycznego – wielkość wektorowa charakteryzująca pole magnetyczne, w ogólnym przypadku określana z użyciem prawa Ampère'a wzorem:

gdzie:

H – natężenie pola magnetycznego,

I – prąd przepływający przez dowolną powierzchnię rozpiętą na zamkniętym konturze C.

Jego jednostką w układzie SI jest A/m

Między indukcją magnetyczną B a natężeniem pola magnetycznego H zachodzi relacja:

gdzie

• – przenikalność magnetyczna ośrodka, wyrażona w henrach na metr.

1. Indukcją pola magnetycznego to podstawowa wielkość wektorowa opisująca pole magnetyczne.

Indukcja magnetyczna jest definiowana nie wprost, ale przez siłę działającą na poruszający się ładunek elektryczny (noszącą nazwę siły Lorentza)[1]:

Jeżeli w pewnym obszarze na poruszający się ładunek działa siła określona przez następujący iloczyn wektorowy to w obszarze tym występuje pole magnetyczne o indukcji .

gdzie:

• – siła działająca na ładunek elektryczny z powodu jego ruchu w polu magnetycznym

• – ładunek elektryczny

• – prędkość ładunku

W układzie SI jednostką indukcji magnetycznej jest tesla oznaczana wielką literą T.

1. Siła Lorentza — siła jaka działa na cząstkę obdarzoną ładunkiem elektrycznym poruszającą się w polu elektromagnetycznym. Wzór podany został po raz pierwszy przez Lorentza i dlatego nazwano go jego imieniem.

Wzór określa, jak siła działająca na ładunek zależy od pola elektrycznego i pola magnetycznego (składników pola elektromagnetycznego):

gdzie:

F – wektor siły (w niutonach),

q – ładunek elektryczny cząstki (w kulombach),

E – wektor natężenia pola elektrycznego (w woltach / metr),

B – wektor indukcji magnetycznej (w teslach),

v – wektor prędkości cząstki (w metrach na sekundę),

1. Prawo Ohma – prawo głoszące proporcjonalność natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia panującego między końcami przewodnika.

Dla prądu stałego proporcjonalność napięcia U i prądu I wyraża się wzorem:

nosi on nazwę konduktancji i jest odwrotnością rezystancji

1. Ruchliwość nośników - w fizyce oraz chemii, wielkość wyrażająca związek między prędkością dryfu elektronów, jonów lub innych nośników ładunku, i zewnętrznym polem elektrycznym. Ruchliwością nazywa się czasem również sam proces ruchu skierowanego (dryfowania) nośników ładunku pod wpływem pola elektrycznego.

W przypadku ciał stałych ruchliwość elektronów oraz dziur (ruchliwość nośników ładunku) zależy od temperatury.

Ruchliwość definiowana jest jako prędkość dryfu nadawana przez jednostkowe pole elektryczne:

gdzie μ jest ruchliwością.

Najczęściej wyraża się ją w m²/Vs.

1. Efekt Halla to zjawisko fizyczne polega on na wystąpieniu różnicy potencjałów w przewodniku, w którym płynie prąd elektryczny, gdy przewodnik znajduje się w poprzecznym do płynącego prądu polu magnetycznym. Napięcie to, zwane napięciem Halla, pojawia się między płaszczyznami ograniczającymi przewodnik, prostopadle do płaszczyzny wyznaczanej przez kierunek prądu i wektor indukcji pola magnetycznego. Jest ono spowodowane działaniem siły Lorentza na ładunki poruszające się w polu magnetycznym.

lub

gdzie:

n - koncentracja nośników,

q - ładunek nośnika prądu (elektrony bądź dziury)

c - grubość płytki, wymiar w kierunku pola magnetycznego,

I - natężenie prądu,

R - stała zależna od materiału (tzw. stała Halla).

B - wartość indukcji magnetycznej,

$$R = \frac{U_{H}c}{\text{IB}}$$

Napięcie Uh, powstałe pomiędzy ściankami przewodnika, nazywane jest napięciem Halla. Efekt Halla umożliwia pomiar znaku ładunków poruszających się w przewodniku oraz ich koncentrację.

Dla znanych materiałów pomiar napięcia Halla pozwala określić wartość indukcji B pola magnetycznego