Gromadzimy się w dzisiejszy wieczór wokół Chrystusa Pana jak uczniowie na Ostatniej Wieczerzy. Sprawując Mszę Wieczerzy Pańskiej, która jest rozpoczęciem obchodów Paschy, uczestniczymy w tych samych wydarzeniach. Jezus zaprasza nas do wspólnego stołu. Weźmie chleb i wino i przemieni je w swoje Ciało i Krew, aby nas nakarmić. Wszystko to czyni z miłości ku nam.
Zanim odejdzie do Ojca, czyni Siebie nieustannie obecnym pod osłoną znaków sakramentalnych, zwłaszcza Eucharystii i Kapłaństwa, których ustanowienie dziś wspominamy. Odchodząc Chrystus zobowiązał nas do wzajemnej miłości, która jest największym przykazaniem. Jej znakiem w liturgii będzie umywanie nóg i procesja z darami, czyli miłość, która służy i miłość, która ofiarowuje.
Proszę zrobić przejście w nawie bocznej od strony zakrystii oraz w nawie głównej dla uroczystej procesji na wejście.
Podczas uroczyście śpiewanego hymnu „Chwała na wysokości Bogu" będą biły wszystkie kościelne dzwony i dzwonki. Potem zamilkną aż do Wigilii Paschalnej. Wraz z nimi zamilkną organy. Ta cisza ma być znakiem zachęcającym nas do milczącego pochylenia się nad cierpieniem Chrystusa.
W pierwszym czytaniu usłyszymy dziś opis uczty paschalnej Starego Przymierza. Tę ucztę sprawowali Żydzi w noc ich wyzwolenia i zawsze potem na pamiątkę tej nocy. Naszym wyzwoleniem jest Pascha Chrystusa, czyli prawdziwego Baranka, który wyzwala nas z grzechu.
Słowa, które przekazuje św. Paweł, słyszymy podczas sprawowania każdej Eucharystii. Ich mocą i mocą działania Ducha Świętego staje się obecna wśród nas śmierć Zbawiciela i jej zbawienny skutek — nasze Odkupienie.
Wprowadzenie do Ewangelii
(po II czytaniu)
Przed ustanowieniem sakramentu Eucharystii podczas ostatniej wieczerzy, Chrystus umył nogi uczniom. Jest to symbol pokory i miłości. Do takiej miłości, która umie służyć, zobowiązał nas wszystkich. Jest ona największym przykazaniem i warunkiem owocnego udziału w Eucharystii, którą od najdawniejszych czasów chrześcijanie nazywali Ucztą Miłości.
Wprowadzenie do obrzędu umycia nóg
(po homilii)
Chrystus Pan nieustannie podkreśla, że pierwszym przykazaniem jest miłość Boga i bliźniego. W niepojętym, pełnym pokory geście umywania nóg uczniom daje wyraz tej wyjątkowej miłości. Obrzęd ten znany i praktykowany w średniowieczu przyjął się powszechnie.
/Towarzyszył mu śpiew: „Gdzie miłość wzajemna i dobroć". Dziś wracamy do tego zwyczaju, aby głębiej przeżyć sens miłości Chrystusa/ lub /Towarzyszący mu śpiew pomaga nam głębiej przeżyć sens miłości Chrystusa/opcjonalnie: uzgodnić z organistą czy jest/
Największą tajemnicą Eucharystii jest realna obecność Chrystusa pod postaciami chleba i wina – owoców naszego umartwienia wielkopostnego. Wraz z nimi składamy nasze trudy i wyrzeczenia tych 40 dni, aby Dobry Bóg przemienił je na swoją chwałę.
Jako dziękczynienie za kapłanów pracujących w naszej parafii, ministranci składają w darze ołtarza szaty liturgiczne, ornat i stuły, które są oznaką władzy kapłańskiej.
Wprowadzenie przed przeniesieniem Najświętszego Sakramentu do ołtarza adoracji
(po oracji po Komunii Świętej)
Za chwilę Najświętszy Sakrament zostanie przeniesiony do Ołtarza Adoracji. Pan nasz przed swoją męką prosił uczniów słowami: „Czuwajcie i módlcie się". Pragnął, aby byli oni z Nim tej samej nocy, gdy razem spożywali wieczerzę i gdy zostawił im siebie w sakramentalnych znakach. Zostańmy przy Nim i my, uwielbiając Chrystusa i dziękując Mu za Jego obecność w naszym życiu pod postacią daru, którym jest Eucharystia.
Po zakończeniu liturgii z ołtarza zostanie zdjęty obrus. Puste tabernakulum i odkryty ołtarz przypominają o uwięzieniu Jezusa. Zostaną wyniesione krzyże i opróżnione naczynia z wodą święconą. W Wielki Czwartek za odśpiewanie hymnu „Sław języku tajemnicę…” można otrzymać odpust zupełny.
Proszę zrobić przejście w nawie głównej oraz w nawie bocznej po stronie kaplicy przechowania i adoracji.