Fat.

w celu uzyskania dostępu do danych FAT posługuje sie tablicami alokacji plików oraz wpisami kalalogowymi. Zawqartość tych elementów informuje Windows, gdzie znajduje sie plik, który chcemy odczytac lub zmodyfikować.

TABLICA ALOKACJI PLIKÓW to lista wszystkich jednostek alokacji woluminu> kada jednistka ma przypisany jeden z czterech stanów: nieużywanych, klaster zajęty przez plik, klaster uszkodzony i ostatni klaster pliku. Klaster woluminy FAT mają logiczne numery. Liczba klastrów, które może obsłużyć FAT. zależy od jego typu, np. FAT 16 ma ogranizcone do 216 klastrów. Ponieważ uszkodzenie struktury tablicy systemu FAT przechowuje dwie kopie tablicy.

WPIS KATALOGOWY to kolejny istotny element biorący udział w zarządzaniu strukturą danych. Każdt woluymin pa sfomatowaniu udostepnia katalog główny nioezawierajacy plików ani folderów.w w tystemie FAT jest oddzielne miejsce na przechowywanie informacji o wpisach do katalogu głownego. każdy utworzony plik lub folder otrzymuje oddzielny, 32=bajtowy wpis z takimi onformacjami jak nazwa opis atrybutów, data i czas utworzenia, data ostatniego dosteou, identyfikator pierwszego klastara i rozmiar pliku. Po utworzeniu nowego dokumentu system doda wpis z danymi. Katalogi sa rozróżniane według ustawionego ospowiedniego atrybutu.

Jedna z waznieszych informacji o wpusie pliku jest adresowanie zajmowanego przez neigio klastra. Jesli plik zajmuje 23 KB a rpzmiar jednostki alokacji wynosi 4KB to dane pliku sa zapisywane na sześciu klastrach. Gdy zsoatenie np. uruchomiany notatnik w celu edycji dakomensty sestem misu pobrać zawartośc pliku. w tym celu odnajcuje wpis katalogiwt i informacje o pierwszym klastrze dokumentu. Po uzyskaniu adrwesu klastrach należacyhc do tego dok. ostanu klaster zawuera identyfikatar pliku końca pliku tzw. Łańcuch alokacji lików FAT.

NTFS architektura systemu NTFS różni sie zdfecydowanie od sposobu funkcjonowania systemu FAT, którego najważniejsza zaleta jest prostota to równoczebus hjego wieksza wada bo oznacza ograniczone możliwości swiadczenia dodatkocych usług. w systemie NTFS informache potrzebne do zarzadzania dan\ymi sa przechowywane w srupie plików systemiowcyn zwanych plikami mertadanych. ssa ibe tworzone w czasie formatowania woliumu. przechowywanie informacji o strukturze partycji w plikach systemowtych ma wile zalet łątwa lokalizacje danych.

Najważnieszymi elementem struktury systemu NFTS jest tablica MFT to baza dachych zapisana róniez w postacu pliku gromadzaca informacje opisujace każdy plik wynosi 1KB szesnaćie pierwsyzch rekordów MFT to informacje o samej tablicy oraz o plikach metadanych systemu NFTS. Nasteonie odpowiada jeden rekorf. Jesli plik ma wiele atrybutów informacja o nim może zajmować wiecej wierszy w tablicy. plik odpowie dnia mały może byc przechowywany w talicy a nie na klastrach sestemu plików podobnie jka Fat NFTS utrzymuje cześciową kopie indormacji o strukturze systemu plików. Dane te sa umieszczone w plik metadanych $MFTMirr.

Tablica MFT to głowny plik metadanych. oprócz niego NFTS [psługuje sie jeszcze dziesiącioma innycmi oplikamisystemowymi w których gromadzi informacje o zabezpieczeniach przydziałąch dyskowych odnalezionych uszkodzonych sektorach itd. wsród nich jest także jest także dziennik operacji woluminu. Windows wykorzystuje go do przywracania spójniości systemu plików do awari.

Klaster to podstawa

Jeśli system plików będzie FAT Windows dobiera odpowiedni rozmiar klastra do rozmiaru woluminu. Na wilkość ma również wpływ typ systemu.

Typ systemów plików.

	FAT 12	FAT 16	Fat 32
Rozmiar wpisu w tablicy FAT	12	16	32
Max. Liczba klastrów w partycji	2^12=4096	2^16 = 65536	2^32 = 4 294 967 296
Min. Rozmiar klastra	512 KB	2KB	4 KB
Max. Rozmiar klastra	4 KB	32 KB	32 KB
Max. Wielkość partycji	12 Mb	2 GB	2TB

Właściwe dobranie wielkości klastra ma bardzo istotne znaczenie, ponieważ wydajność odczytu i zapisu zależy od trafionego określonego rozmiaru jednostek alokacji. Aby dokonać właściwego wyboru należy

Bezpieczeństwo operacji.

W kategorii niezawodności lepszy system plików jest NTFS. W chwili gdy program do testowania spójności dysku informuje, że odnalazł zgubione klastry a następnie seria plików ukazuje się uszkodzona, oznacza to brak dobrego zabezpieczenia systemu plików. NTFS nie dopuszcza do takich bledów a usterki SA automatycznie naprawiane. Przypadkowy reset komputera lub nagła przerwa z zasilaniu w czasie zapisywania w systemie FAT kończy się problemami. Ponieważ zapisanie pliku wprowadza zmiany w danych konfiguracyjnych systemów plików, gwałtowna przerwa oznacza niedokończenie modyfikacji. NTFS w celu zapewnienia niezawodności systemu plików stosuje mechanizm trans akcyjny. Transakcja zamyka grupę zmian wprowadzonych do meta NTFS w nierozerwalną całość. Po awarii i ponownym uruchomieniu komputera przerwane sytuacje SA wycofywane lub ponawiane. Informacje o działaniach dysku przechowuje jeden z plików meta danych NTFS . Na podstawie jego zawartości Windows ocenia czy spójność systemu pliku została naruszona. Dodatkowa zaleta NTFS jest odporność na uszkodzenia kluczowych sektorów struktury sytemu. Najbardziej istotne dane systemu plików o woluminie są dublowane jeśli odczytanie jednego z sektorów meta danych zakończy się błędem, system może Sieno do jego kopi zapasowych przechowywanych i innym miejscu na dysku.

Dodatkowe funkcje NTFS.

Jedna z dodatkowych funkcji NTFS jest szyfrowanie danych, które wykorzystywane jest w sytuacjach gdy z jednego komputera korzysta wiele osób. Kolejną przedartą funkcją jest nadawanie uprawnień do plików i folderów. Dzięki temu każdy może tworzyć niedostępne dla innych zasoby lub wyznaczać sposób dostępu do danych. Ze względu na możliwość szczegółowego przyznawania przywilejów odczytywać, zapisywać usuwać lub uruchamiania plików nadawanie uprawnień jest bardziej elastyczne niż szyfrowanie. W NTFS można śledzić sposób dostępu do wskazanych plików poprzez włączenie i skonfigurowanie . Rezultat monitorowania będzie przekazywany do dziennika zabezpieczenia. Inspekcje można włączyć w module zasady zabezpieczeń lokalnych, która znajduje się w folderze narzędzia administracyjne. Kolejną funkcja w NTFS SA przydziały dyskowe , służące do zarządzania wolną przestrzenia wolimi nu. Pozwala nam sprawdzać ile miejsca zajmują dane poszczególnych użytkowników lub ograniczać dostępno dla nich przestrzeń dyskową. Po przekroczeniu limitu przez dana osobę nie będzie ona mogła zapisywać nowych plików. Od 47str. Dalej.

Lekcja

Temat: Struktura dysku. Dysk fizyczny i logiczny.

Max 4 partycje podstawowe lub 3 partycje podstawowe i jedną rozszerzoną. W rozszerzonej partycji możemy utworzyć 32 dyski logiczne.

Strategie szeregowania dysku [edytuj]

• FIFO – (ang. first in, first out) żądania są przetwarzane sekwencyjnie wg kolejki. Pierwsze żądanie w kolejce jest obsługiwane jako pierwsze. Sprawiedliwa strategia nieprowadząca do zagłodzenia, ruchy głowicy losowe przy wielu procesach, mała wydajność.

• Priorytet – mniejsze zadania uzyskują wyższy priorytet i są wykonywane szybciej, dobry czas reakcji. Nie optymalizuje wykorzystania dysku, lecz wykonanie zadań.

• LIFO – (ang. last in, first out) ostatni na wejściu i pierwszy na wyjściu. Ryzyko zagłodzenia przy dużym obciążeniu, poprawia przepustowość i zmniejsza kolejki.

• SSTF – (ang. shortest service time first) najpierw obsługiwane jest żądanie, przy którym są najmniejsze ruchy głowicy; dobra wydajność, ryzyko zagłodzenia.

• SCAN – ramię „skanuje” dysk, realizując napotkane na swojej drodze żądania, a gdy dotrze do ostatniej ścieżki, wówczas zaczyna skanować dysk w drugą stronę.

• C-SCAN – skanowanie tylko w jednym kierunku. Po osiągnięciu końca ścieżki ramię wraca na przeciwny koniec dysku i zaczyna skanowanie w tym samym kierunku.

• N-step-SCAN – żądania są ustawiane w podkolejkach od długości N. Każda podkolejka jest przetwarzana zgodnie ze strategią SCAN. Dla dużego N zbliża się do SCAN, dla N=1 jest to FIFO.

• FSCAN – dwie podkolejki. Gdy skanowanie się rozpoczyna, żądania są umieszczone w pierwszej podkolejce. Żądania pojawiające się w czasie skanowania są ustawiane do drugiej podkolejki i przetwarzane po zakończeniu skanowania zadań z pierwszej podkolejki.

Native Command Queuing

Schemat poruszania się głowicy z systemem NCQ i bez

NCQ (ang. Native Command Queuing) – sposób optymalizacji pracy dysku twardego polegający na zmianie kolejności zadań zapisu i odczytu podczas współpracy kontrolera i dysku, tak aby zadania były wykonywane przy minimalnej liczbie skoków głowic dysku. Pozwala to uzyskać większą wydajność podczas dużych obciążeń, zmniejszając przy okazji mechaniczne zużycie dysku.

Dysk twardy z NCQ nie używa tego trybu, jeśli kontroler sprzętowy lub sterownik kontrolera nie obsługują NCQ. Kontrolery sprzętowe SATA II standardowo obsługują NCQ. System operacyjny Miscorosf Windows wymaga instalacji odpowiedniego sterownika obsługi NCQ, natomiast systemy Micrsosoft Windows Vista i późniejsze obsługują NCQ natywnie.