"Dziady" jako arcydramat romantyczny.

"Dziady" Mickiewicza są uważane za wzorcowy utwór romantyczny (czyli arcydramat), gdyż wykazuje się wszelkimi ważnymi cechami, które są typowe dla późniejszych utworów romantycznych; Najważniejsze są to: synkretyzm rodzajowy (dramat w części II, epika w opowieściach duchów, liryka w improwizacji) oraz gatunkowy (opowiadanie, monolog, wiersz, powieść poetycka, komedia itp.); Zerwanie z klasycyzmem, wiążące się z odrzuceniem zasad decorum (odpowiadania stylu tematowi), trzech jedności (wielowątkowość, wielomiejscowość ale głównie w części III), zmianą koncepcji tragizmu (nie ma fatum ponad bohaterami, brak dwóch całkiem równoważnych wartości, mimo to nie jest pewien swojego wyboru i ma cały czas niepewność, aha - nieszczęśliwie zakochany) i struktury artystycznej (akty i sceny są, ale nie ma, lub zmieniono podstawy istnienia chóru); Pojawiają się brak powiązań przyczynowo skutkowych, luźna i otwarta kompozycja, fragmentaryczność, ważne przemieszanie realizmu z fantastyką, co ma być kreacją świata, w którym współistnieją ludzie i siły nadprzyrodzone; Kreuje nowego, specyficznego bohatera romantycznego; Wszystko to powoduje, że "Dziady", mimo nazwania ich dramatem, są niesceniczne, a to głównie ze względu na problemy techniczne i małą wciągalność widza w akcję (która jest tragicznie fragmentaryczna)