Jest największym ze śląskich zamków, a jego charakterystyczna sylwetka należy do najbardziej rozpoznawalnych wśród polskich zabytków. Położony jest na skalnym cyplu w malowniczym zakolu rzeki Pełcznicy i stanowi obecnie połączenie wielu stylów od gotyku po neorenesans. Potężna budowla o kubaturze 150 tys. m³ licząca ponad 400 pomieszczeń, stanowi jedną z większych atrakcji turystycznych nie tylko na Śląsku, ale także poza granicami Polski. Legenda mówi, że już w roku 955 rycerz Funkenstein wzniósł obronną budowlę, jednak nic nie potwierdza tak wczesnego istnienia jakiegokolwiek zamku lub grodu. Pierwsze przekazy mówią o zniszczeniu przez Przemysła II grodu w Książu w roku 1263. Obecnie trudno ustalić, czy mowa jest o strażnicy istniejącej w miejscu obecnego zamku, czy położonego w innym miejscu np. Starym Książu.

Murowany zamek w Książu został wzniesiony przez księcia świdnickiego Bolka I Surowego w latach 1288-91 i zajmował płd-wsch część skalnego cypla. Posiadał nieregularny plan wykorzystujący walory obronne wzgórza, skalne stromizny otaczające go z trzech stron. Głównym elementem zamku była 30 metrowa czworoboczna wieża. Wjazd prowadził od płd-wsch i poprzedzała go wykuta w skale sucha fosa. Zapewne w późniejszym okresie powstała wewnętrzna zabudowa zamku usadowiona na różnych poziomach. Wzdłuż muru wzniesiono budynki otaczające dziedziniec. Kolejny trzykondygnacyjny budynek powstał po zewnętrznej stronie kurtyny południowej. Położone obok zamku podzamcze zwane zamkiem dolnym, posiadało własne obwarowania z bramą wzmocnioną dwoma basztami. Zamek w Książu strzegł drogi z Czech do miast Śląska i należał do łańcucha twierdz strzegących granic księstwa świdnickiego. Po przeniesieniu przez księcia Bolka I dworu z Lwówka do Książa, zyskuje on rangę głównej obok Świdnicy siedziby książęcej. W tym czasie nazywany jest Furstenberg, czyli Książęca Góra.

W maju 1945 Książ zostaje zajęty przez oddziały Armii Czerwonej. Po rocznym pobycie żołnierze radzieccy opuszczają zamek, który prze wiele lat pozostaje niezabezpieczony i skazany na dewastację przez grasujących na tych terenach szabrowników. Dopiero w połowie lat 50-tych dokonano prowizorycznego zabezpieczenia obiektu, a w roku 1960 przy pomocy saperów zbadano podziemne tunele. W latach 70-tych podjęto prace mające na celu udostępnienie zamku turystom. W czerwcu 1991 powołana zostaje spółka z o.o. „Zamek Książ”, której zadaniem jest gospodarowanie całym książańskim kompleksem.

Obecnie zespół zamkowy składa się z wielu budowli położonych w rozległym parku. Wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany zamek to mieszanka wielu stylów. Wejście prowadzi od płn-wsch przez dawny budynek bramny, flankowany dwoma wieżami połączony ze zrekonstruowanym murem obronnym. Za bramą znajdują się XVIII-wieczne oficyny, a dalej za suchą fosą dziedziniec przedzamkowy. Centralną częścią całego założenia jest zamek górny. Główne wejście do niego prowadzi od wschodu przez reprezentacyjne barokowe skrzydło wschodnie. Najstarszymi zachowanymi fragmentami zamku jest gotycka wieża oraz tzw. „Długi Dom”. Zamek w Książu pozbawiony jest praktycznie cech budowli obronnej, jednak z pewnością można zaliczyć go do najlepiej zachowanych arystokratycznych rezydencji w Polsce. Odwiedzany rocznie przez tysiące turystów wart jest zobaczenia.