Pieczenie i zaczerwienienie, łzawienie:

-najczęsciej spotykana dolegliwość.Przyczyną tego stanu może być przemęczenie oczu, brak snu, długotrwałe oglądanie telewizji, praca przy komputerze, przebywanie w zadymionych, zakurzonych pomieszczeniach, palenie papierosów, negatywne działanie słońca, wiatru, nadmierne opalanie w solarium (bez okularków), uczulenia, noszenie soczewek kontaktowych oraz choroby oczu. Jeśli przyczyną nie jest choroba można próbować pomóc sobie poprzez stosowanie kompresów, przemywań.

Opuchlizna powiek:

Jej przyczyną jest gromadzenie się wody w tkankach, zwykle z powodu przemęczenia, nadmiaru soli w pozywieniu. Podpuchnięcia mogą być spowodowane źle dobranymi kosmetykami do pielęgnacji oczu. Jeśli powieki są często podpuchnięte należy zrobić badania, konieczna będzie konsultacja lekarska, ponieważ opuchnięcia mogą być spowodowane problemami z sercem, ciśnieniem krwi, pracą nerek, wątroby, a także alergią.

Doraźnie można sobie pomóc przez stosowanie zimnych kompresów, okładów (np.. kostka lodu owinięta w kilka warstw gazy, plaster ogórka lub awokado wyjęte z lodówki). Można również stosować kremy, Żele lub maseczki mające działanie drenujące (można schłodzić taki kosmetyk w lodówce, zimny działa jeszcze lepiej na opuchnięte powieki).

Obwódki pod oczami:

ciemnoszare, brązowe lub nawet sine,czarne -to często spotykana dolegliwość,mogą być one wynikiem: nerwowości, brak snu, niewłaściwego odżywiania, wyczerpania organizmu, chorobą, braku Żelaza i witamin, złego krążenia krwi w skórze pod oczami, skłonność dziedziczna do sińców pod oczami (bardzo cienka skóra powiek i wokół oczu), naukowcy odkryli rodzaj grzybka pleśniowego, który powoduje spowolnienie krążenia krwi w naczyńkach wokół oczu - są osoby szczególnie wrażliwe na ten rodzaj grzybka i u tych osób sińce mogą być bardziej widoczne, na skutek alergii mogą również powstać pod oczami worki. Nie znana jest jeszcze niestety metoda walki z grzybkiem pleśniowym.

By zlikwidować sińce pod oczami zalecana jest odpowiednia ilość snu, wypoczynek, przebywanie na świeżym powietrzu, dieta bogata w witaminy. Można stosować kremy z zawartością arniki, miłorzębu, kasztanowca (te składniki działają obkurczająco na naczyńka), można stosować rano chłodne okłady ( krem pod oczy można przechowywać w lodówce, schłodzony będzie lepiej działała zwężajaco na naczyńka). Do picia polecam sok z cytryny z miodem (rozrzedzony wodą). Na powieki można nakładać kompresy z czarnej herbaty (nie może być to herbata aromatyzowana gdyŻ może wywołać podrażnienie spojówek).Walka jest trudna ale warto spróbować.

Do wykonywania makijażu można używać kosmetyków kamuflujących sińce nie należy przesadzać z ilością nakładanych kosmetyków.

Opuchnięcie dolnej powieki:

Najczęsciej spowodowane jest stanami wyczerpania nerwowego,zaburzeniami krązenia lub chorobą nerek.Powstaje na skutek zastojów limfatycznych lub dziedzicznej skłonności do odkładania się pod oczami tkanki tłuszczowej. Pierwszym krokiem w przypadku zauważenia opuchnięć powieki dolnej jest przeprowadzenie badań lekarskich, jeśli choroba jest wykluczona można stosować terapię polegającą na stosowaniu kosmetyków zawierających ziołowe wyciągi ( przywrotnik, bluszcz, skrzyp),można stosować kompresy z kwiatów lipy, świetlika lekarskiego.

Zmarszczki w zewnętrznych kącikach oczu:

Tzw.kurze łapki to pierwsza widoczna oznaka starzenia się skóry, pierwsze cieniutkie linie pojawiają się zwykle ok. 25 roku życia (zdarza się, Że wcześniej - u palaczek, amatorek słońca i solarium). Do pielęgnacji okolic oczu należy stosować odpowiednie kosmetyki,kremy należy nakładać bardzo delikatnie, uważając, aby nie rozciągnąć skóry, można skórę wokół oczu delikatnie opukiwać

MASKI ROZMIĘKCZAJĄCE /rozgrzewające/

Najczęściej stosowane są do cer tłustych, zanieczyszczonych jak również do innych rodzajów skór przed zabiegiem oczyszczania. Za pomocą tych masek skóra uwalnia się od nadmiernej ilości brudu i wydzielin skórnych. Skóra się rozpulchnia co ułatwia oczyszczanie oraz przygotowuje skórę do przyjęcia kolejnych preparatów. Maski rozmiękczające stosowane są także to cer słabo ukrwionych, bladych, zmęczonych i atroficznych.

Do masek rozmiękczających zaliczamy:

* kataplazma - tzw. ziołówka, której podstawą są zioła o działaniu śluzorodnym (siemię lniane, len, lipa, otręby pszenne, płatki owsiane, korzeń prawoślazu). W zależności od rodzaju dodanych ziół kataplazma może mieć działanie baktejobójcze, przeciwzapalne, przeciwłojotokowe, pobudzające, ściągające i tym samym może być stosowana do różnych rodzajów cer

* maska parafinowa - stosowana głównie do skóry tłustej i zanieczyszczonej w celu rozpulchnienia i rozszerzenia porów a także przy doborze odpowiednich składników można stosować do wszystkich rodzajów cer (pobudza, łagodzi, odżywia). Składniki można dodać bezpośrednio do maski lub pod maskę

Do rozgrzania skóry możemy także zastosować maski - samogrzejąca z błota morskiego oraz naturalna maskę rozgrzewająca torfowa.

MASKI ŚCIĄGAJĄCE

Są stosowane w celu zamknięcia porów po zabiegu oczyszczania. Zwykle zawiera tlenek cynku, kredę, kaolin, ziemie okrzemkową, węglan magnezu i są pozbawione tłuszczy. Maski ściągające można wzbogacać przez dodanie nalewek lub naparów ziołowych w zależności od rodzaju skóry i osiągnięcia zamierzonego efektu.

MASKI LECZNICZE

Są maskami , które stosuje się w celu przyswojenia przez skórę leczniczych preparatów. W zależności od stanu chorobowego skory stosuje się maski zawierające związki odkażające, leczące, bakteriobójcze itp.

MASKI NAWILŻAJĄCE

Celem stosowanie jest poprawa stanu skóry, likwidacja uczucia ściągania, zmiękczenie naskórka, nawilżenie skóry, spłycenie zmarszczek. Maski nawilżające stosowane w gabinetach mają dużo głębsze działanie i stosuje się je w połączeniu z innymi preparatami głęboko działającymi. Stosowane są do wszystkich rodzajów cer.

MASKI OCZYSZCZAJĄCE

Stosowane są do usuwania zrogowaciałego naskórka, oczyszcza skórę z zanieczyszczeń i wydzielin skórnych, cerę rozświetlają i nadają zdrowy wygląd. W skład masek oczyszczających wchodzą drobinki ścierające naskórek pochodzenia roślinnego lub syntetycznego oraz enzymy, które rozpuszczają powierzchniowe warstwy naskórka. Maski oczyszczające zawierają glinki które, które pochłaniają łój oraz inne zanieczyszczenia.

Maski oczyszczające:

* "scrub" peeling drobno, średnio lub gruboziarnisty

* enzymatyczne - stosowane z wapozonem dają lepszy efekt

* krem gommage - doprowadzane do wyschnięcia na twarzy

Maski oczyszczające stosowane są do wszystkich rodzajów cer.

MASKI GIPSOWE-MODELUJĄCE

Są to maski specjalne, zawierają węglan cynku, magnez, kaolin, siarkę, glicerynę latex. Mają działanie liftingujące, aktywizuje czynności skóry. Pod maskę nakłada się ampułkę z wysoką zawartością substancji aktywnych, następnie tłustą maskę lub krem a następnie maskę gipsową. Maski gipsowe można stosować na twarz, dekolt, piersi, brzuch, pośladki, ręce.

Przeciwwskazaniem do zastosowania masek gipsowych;

* klaustrofobia

* alergia

* trądzik

* uszkodzenia skory

* trudności w oddychaniu

W przypadku choroby tarczycy maski nie stosujemy na szyje.

Do masek modelujących (liftingujących) zaliczamy maski:

* typu "peel of" - tworzą błonkę na skórze

* alginaty - maska zimna - okluzja - ma działanie odżywcze, wygładzające, stabilizujące, lecznicze, regenerujące, nawilżające - aktywizuje preparaty zastosowane pod maskę.

MASKI KOLAGENOWE

Są wytwarzane z naturalnego hydrolizatu kolagenu, występują w postaci płatów kolagenowych lub w ampułce. Maska kolagenowa hamuje parowanie wody z naskórka, wzmacnia skuteczność wprowadzanych substancji czynnych, poprawia napięcie i elastyczność skóry.

MASKI ŻELOWE

Tworzą na skórze przeźroczysty, elastyczny film. dzięki temu skóra otrzymuje dużą porcje wilgoci staje się bardziej napięta i elastyczna. Maski żelowe zawierają kwas hialuronowy, aminokwasy, naturalny czynnik nawilżający, wyciągi ziołowe oraz substancje odżywcze.

MASKI POD OCZY

Są przeznaczone do miejsc szczególnie delikatnych i wrażliwych jak górna i dolna powiek. Zawierają niewielka ilość związków tłuszczowych, mają bardzo delikatną konsystencję. Likwidują sińce pod oczami, worki i zmarszczki.

Łupież to przypadłość, która każdemu może się przytrafić, a jest to nadmierne łuszczenie się naskórka skóry owłosionej głowy, któremu nie towarzyszy stan zapalny.

Bardzo często pacjenci zgłaszający się do gabinetu dermatologicznego i określają mianem "łupieżu" objawy łojotokowego zapalenia skóry głowy, łuszczycy, tzw. pseudotinea amiantacea (nazwa choroby nie ma odpowiednika w języku polskim) i rzadziej grzybicy. Najczęściej rozpoznawanym schorzeniem dermatologicznym jest właśnie łupież skóry owłosionej głowy.

Łupież suchy (zwykły) nie powoduje nadmiernego wypadania włosów, aczkolwiek mogą być one znacznie suchsze i łamliwe. Jeśli nie będziemy leczyć łupieżu zwykłego to z czasem nasili się i przerodzi w łupież tłusty.

Największe rozpowszechnienie łupieżu zwykłego u obojga płci występuje w wieku 10-20 lat. Łupież zwykły jest częściej spotykany u chłopców i mężczyzn, z wiekiem może przekształcać się w łupież tłusty lub utrzymywać się nawet przez całe życie. U niemowląt i dzieci jest prawie niespotykany

Łupież łojotokowy rozwija się zwykle z łupieżu zwykłego. To już nie drobne, suche, białe łuseczki, lecz tłuste, w kolorze żółtym, tworzące strupy. Są znacznie mocniej przytwierdzone do podłoża niż łuski w łupieżu suchym. Następstwem tego typu łupieżu jest łysienie łojotokowe, a chorobie może towarzyszyć świąd. Najczęściej można zaobserwować wspomniane schorzenie u mężczyzn, po 20 roku życia. Łojotokowe zapalenie skóry głowy na ogół występuje u osób z łojotokiem. Rolę czynnika chorobotwórczego może odgrywać drożdżakowaty grzyb Pityrosporum ovale.

Oprócz łojotoku, tłustych nieprzyjemnych strupów, przerzedzenia włosów można zauważyć towarzyszący rumień skóry, grudki, krostki, objawy wysiękowe. Krostki, jako wynik wtórnej infekcji bakteryjnej bywają bolesne. Zmiany pojawiają się w postaci rumienia, złuszczania na skórze czoła, w okolicach za uszami, na karku, na klatce piersiowej w okolicy mostka, na twarzy, w okolicach narządów płciowych i odbytu. Zwane są okolicami łojotokowymi. Choroba może przekształcić się w ogólne zapalenie skóry, choć stan taki często się nie zdarza, ale jest to już ciężki przypadek. Od łupieżu tłustego odróżnia je przedłożony nasilający się stan zapalny.

Bardzo rzadko stosuje się specjalnie sporządzane preparaty zawierające środki przeciwłojotokowe i redukujące: siarkę S, rezorcynę, choć również skuteczne jak ówczesne środki, a wyparte ze względu na gotowe preparaty, łatwiejsze i wygodniejsze w użyciu. Leczenie ma za zadanie zlikwidowanie objawów choroby, dopasowując środek do mycia głowy, który podtrzyma zadowalający stan. Zalecony szampon pacjent powinien stosować do czasu, aż będzie skutecznie działał.

Łupież tłusty jest mniej widoczny, ale sprawia więcej problemów, a nasiąknięte łojem łuski przylegają mocno do skóry głowy. Mogą odrywać się po użyciu np. szamponów o działaniu odtłuszczającym do włosów tłustych. Łój wówczas ulega wymywaniu i łuski łatwiej się odrywają. W łupieżu tłustym nawarstwionych łusek należy się pozbyć podobnie jak w odmianie zwykłej, za pomocą oliwki salicylowej.

Obecnie w danym łupieżu zaleca się stosowanie preparatów przeciwgrzybicznych. Skuteczne są: Nizoral, Ketokonazol, Canesten. Lepsze efekty daje stosowanie szamponu Nizoral lub Seboklar. Preparaty jednak nie zawsze są skuteczne we wszystkich przypadkach łupieżu tłustego. Można także wypróbować preparaty sterydowe. Szampony lecznicze zalecane w przypadku tego łupieżu to tzw. dziegciowe np. Tar, Polytar, Denorex, Freederm, które można długo stosować. Choć zapach szamponu jest nieprzyjemny, to jednak po dokładnym spłukaniu jest niewyczuwalny. Kolejny szampon także wskazany to ten zawierający siarczek selenu tj. Selsun.

Łupież pstry to powierzchowne zakażenie naskórka, objawiające się żółtobrunatnymi plamami zlokalizowanymi głównie na klatce piersiowej, wywołane przez drożdżaki z gatunku Pityrosporum ovale. Zwykle pojawia się po okresie dojrzewania płciowego, bardzo rzadko występuje u dzieci. Objawy towarzyszące łupieżowi to różowe lub żółtobrunatne plamy, nieregularnego kształtu, z tendencją do szerzenia się i zlewania ze sobą. Zmiany mają tendencję do nawrotów, a świąd występuje sporadycznie. Czynnikiem sprzyjającym rozwojowi zakażenia jest delikatna, wilgotna skóra. Wielkie znaczenie mają również takie czynniki jak: niedożywienie, zły stan ogólny organizmu, sterydoterapia i predyspozycja genetyczna organizmu.

patogen inhibitora melanogenezy, kwasu azelainowego. Plamy uwidaczniają się po posmarowaniu nalewka jodową wykazując żółtawe lub ceglaste zabarwienie. Oprócz występowania schorzenia na klatce piersiowej może pojawić się jeszcze na górnej części tułowia, szyi, ramionach, przedramionach, owłosionej skórze głowy, rękach, wzgórku łonowym. Rodzaj tzw. grzybicy przenoszony jest bezpośrednio od osoby chorej lub przez kontakt z pościelą, bielizną osoby chorej. Choroba przebiega bezobjawowo i ma charakter przewlekły.Rozpoznanie łupieżu pstrego ustala się na podstawie wyglądu i lokalizacji.

Leczenie polega na stosowaniu leków miejscowych pod postacią szamponów, płynów lub żeli przeciwgrzybicznych, a w przypadkach opornych na leczenie stosuje się dodatkowo leki doustne.

Łuszczyca zwykle dotyczy jednocześnie wielu okolic ciała. Zdarza się jednak, że objawy umiejscawiają się tylko i wyłącznie na skórze owłosionej głowy. W tych przypadkach choroba wygląda tak jak łupież tłusty lub łojotokowe zapalenia skóry w stadium bez zmian krostkowych i wysięku. Przy rozpoznania schorzenia konieczne jest bardzo dokładnie zbadanie pacjenta, by zidentyfikować choćby pojedyncze zmiany na skórze gładkiej lub na paznokciach, gdyż łuszczyca bardzo często atakuje płytki paznokciowe. Choroba często występuje w rodzinie, dlatego konieczna jest także szczegółowa rozmowa lekarza z pacjentem. Rozpoznanie można też oprzeć na histopatologicznym badaniu wycinka skóry.

Grzybica skóry owłosionej głowy, w zależności od jej odmiany, może przypominać łupież zwykły lub tłusty. Do łupieżu zwykłego podobna jest grzybica strzygąca powierzchowna lub drobnozarodnikowa powierzchowna skóry owłosionej głowy. Łupież tłusty może być zbliżony do niektórych odmian grzybicy woszczynowej. W przypadku grzybicy występują zawsze zmienione chorobowo włosy i są wtedy koloru białego, szarego, matowe, zależne od rodzaju grzybicy. Zazwyczaj grzybica nie obejmuje całej skóry głowy, a jej ogniska są okrągławe, a także oddzielone.

W celu zidentyfikowania choroby zaleca się badanie na obecność grzybów, tak łusek zmienionego chorobowo naskórka głowy, jak i włosów.

Łysienie w znacznym stopniu i dużo wcześniej dotyczy mężczyzn niż kobiet. Czynnikiem, który sprzyja procesowi łysienia jest męski hormon dihydrotestosteron (DHT).

Androgeny to męskie hormony płciowe (testosteron, dwuhydrotestosteron), wytwarzane głównie przez komórki śródmiąższowe Leydiga w męskich gruczołach płciowych (jądrach), które także, choć w niewielkich ilościach, występują w organizmie kobiecym. Hormony pełnią funkcję przekaźnika sterując działaniem narządów oraz ich układów. U mężczyzn łysina pojawia się już przy normalnej pracy hormonów, natomiast u kobiet łysienie spowodowane jest zazwyczaj nadmierną produkcją męskich hormonów płciowych. Zbliżony efekt daje też przyjmowanie leków zawierających androgeny, jak również spowodowane może być nadwrażliwością mieszków włosowych na męskie hormony płciowe (wówczas łysienie pojawia się nawet przy nieznacznym podwyższeniu poziomu androgenów). Wahania hormonalne mogą powodować nadmierną utratę włosów również w początkowym okresie fazy przekwitania. Podczas gdy u mężczyzn łysienie w wyniku dziedziczonej skłonności nie uznaje się za chorobę, u kobiet z łysieniem wiążą się dwa stany chorobowe. Pierwszy stan chorobowy to podwyższony poziom androgenów (poza wpływem na owłosienie) powoduje zaburzenia w pracy całego organizmu. Drugi stan chorobowy to utrata włosów oznaczający dla pań jednoznacznie oszpecenie i wiąże się z nieatrakcyjnością, doprowadzając do emocjonalnych rozterek. Należy pocieszyć strapione kobiety, iż, przebieg genetycznie uwarunkowanego łysienia jest u kobiet znacznie rzadziej tak radykalny, jak u mężczyzn i tylko w wyjątkowych przypadkach prowadzi do wytworzenia się zakoli nad skroniami czy całkowitego wyłysienia nad czołem.

łysienie

Proces wypadania włosów w obszarach zagrożonych nie rozpoczyna się gwałtownie. W pierwszym stadium włosy stają się w danym miejscu znacznie krótsze i cieńsze, tak, że z wolna zaczynamy dostrzegać prześwity skóry głowy, aż w końcu w tych miejŹscach pozostaje tylko delikatny puszek jasnych, wełnistych włosków. Niezależnie od cech indywidualnych powstawanie łysiny u mężczyzn przebiega podobnymi etapami. Najpierw przesuwa się ku górze granica włosów nad czołem. Zakola na skroniach stają się coraz głębsze, aż wreszcie dochodzą do wykształconej na okrągło łysiny na czubku głowy tzw."tonsury".

Powstawanie łysiny rozpoczyna się u mężczyzn już między 20-tym a 30-tym rokiem życia. Proces wypadania włosów przebiega skokowo. Na początku można zaobserwować wzmożone wypadanie włosów raz lub dwa razy w ciągu roku, następnie okresy te rzadziej występują. Jeżeli nasz organizm przetrwa pierwszy kryzys, kolejnego powrotu utrapienia możemy spodziewać się między 35-tym a 45-tym rokiem życia. Wówczas utrata włosów ciągnie się od 3 do 4 lat. U większości mężczyzn łysina dochodzi wówczas do stadium końcowego. Osiągnięty stan utrzymuje się niezmiennie przez lata i dopiero w sędziwym wieku proces łysienia się odnawia.

U mężczyzn łysienie ma charakter miejscowy, w pierwszej kolejności wypadają włosy na czołowych zakolach i stopniowo łysina przesuwa się do tyłu. U kobiet wypadanie włosów to ich przerzedzanie, więc łatwiej jest zamaskować proces ich wypadania. Nadmierne wypadania włosów u kobiet następuje w późniejszym wieku, najczęściej w okresie menopauzy, choć można obserwować znaczną ich utratę w okresie ciąży lub w przypadku choroby, gdy organizm nie otrzymał wystarczającej ilości niezbędnych witamin.

Zatrzymać wypadanie włosów to sprawa znacznie łatwiejsza niż uzyskanie ich odrostu. Najważniejsze jest właściwa diagnoza. Im wcześniej rozpoczniemy leczenie łysienia - tym lepiej dla Nas!

U dorosłego człowieka, niezależnie od wieku, płci, może wystąpić kilka rodzajów łysienia. Mają one zróżnicowane przyczyny, objawy oraz przebieg. W zależności od rodzaju łysienia stosuje się różne metody terapii. Najważniejszym krokiem w walce z łysieniem jest konsultacja dermatologiczna, gdzie lekarz określi typ łysienia i dobierze skuteczną i bezpieczną metodę leczenia.

Na podstawie badania mikroskopowego można zróżnicować łysienie poporodowe, łysienie spowodowane talem, łysienie spowodowane lekami antymitotycznymi, łysienie plackowate.

Za pomocą biopsji owłosionej skóry głowy można odróżnić łysienie plackowate od nawykowego wyrywania włosów, zmiany nowotworowe. Za pomocą badania histopatologicznego lub immunofluorescencyjnego można ustalić rozpoznanie tocznia rumieniowatego, liszaja płaskiego i twardziny.

Jeśli jesteś narażeni na stresy, cierpimy na jadłowstręt psychiczny, gdy farbujemy włosy to może być także przyczyną nadmiernego wypadania włosów.

Obecnie na rynku dostępne są różnorodne szampony, odżywki, zioła proponowane jako środki zapobiegające łysieniu. Jednak zdecydowana większość posiada jedynie działanie odżywiające, wzmacniające włosy, regenerując ich strukturę i poprawiając kondycję. Bezpieczne i skuteczne leczenie problemu łysienia powinno odbywać się tylko pod kontrolą lekarza dermatologa. Wizyta u lekarza pozwali ustalić rodzaj łysienia, jego przyczynę i dobrać właściwą dla pacjenta formę terapii. Uzyskajmy najwięcej informacji o wszystkich dostępnych metodach leczenia.

Łysienie androgenowe (łysienie typu męskiego) jest najczęstszym rodzajem łysienia (95% wszystkich przypadków łysienia), uwarunkowaną genetycznie (występuje rodzinnie), zależne od rasy, gdyż częściej występuje u mężczyzn rasy białej.

Cierpią na nie zarówno kobiety jak i mężczyźni, choć mężczyźni o wiele częściej, stąd inna nazwa - łysienie typu męskiego. Najbardziej charakterystycznym objawem jest przerzedzanie się włosów w kątach czołowych (tzw. zakola) u mężczyzn, a u kobiet na środku głowy. Wywołuje go dihydrotestosteron, który atakując mieszki włosowe, osłabia rosnące włosy i w konsekwencji doprowadza do ich wypadnięcia.

W przypadku leczenia łysienia androgenowego u kobiet w leczeniu miejscowym pierwsze miejsce zajmuje minoksydyl. Możemy stosować także preparaty zawierające estrogeny. Jeśli terapia miejscowa się nie powiedzie to w leczeniu ogólnym poleca się preparaty o działaniu antyandrogenowym (spironolakton i octan cyproteronu w połączeniu z estrogenami).

Łysienie androgenowe

Nie istnieje kuracja w 100% działająca na każdego pacjenta i przynosząca za każdym razem zadowalające efekty. Są one bowiem zależne od warunków pacjenta, ale zdarza się, że niektóre osoby bardzo dobrze reagują na kurację, inne mają przeciwne odczucia. Na łysienie androgenowe składa się wiele czynników, dlatego środki stosowane w dobrej kuracji powinny uzupełniać się, by wyeliminować jak najwięcej z niekorzystnych faktorów, wpływajacych na wypadanie włosów.

Właściwa kuracja oparta na najnowszych założeniach powinna podchodzić do problemu łysienia kompleksowo poprzez:

* aktywację włosów w wyniku używania stymulatorów wzrostu tj. środki do stosowania miejscowego.

* zastosowanie inhibitorów DHT, gdzie można łączyć środki doustne i do stosowania miejscowego.

* blokowanie receptorów androgenowych, gdzie przewagażają środki do stosowania miejscowego.

Można rozpocząć terapię jednym konkretnym środkiem i później w miarę upływu czasu wykorzystywać kolejne rozwiązania, uzupełniając tym samym "dietę dla włosów". Udowodniono, że przystępując do tematu kompleksowo osiąga się jednak optymalne efekty. Wszystko zależy od samodyscypliny i energii, którą chcemy poświęćić aby zminimalizować problem lub całkiem się go pozbyć.

Łysienie anagenowe (dystroficzne) jest spowodowane przedwczesnym zakończeniem fazy wzrostu włosa (anagenu) i prowadzi w bardzo krótkim czasie do jego wypadnięcia. Przyczyną może być radioterapia, chemioterapia i ciężkie infekcje. Przykładem łysienia anagenowego jest łysienie plackowate.

Łysienie plackowate to utrata włosów w kształcie owalnym lub okrągłym. Zaczyna się w małych skupiskach, po czym zwiększa swój zasięg. Łysienie plackowate najczęściej występuje na skórze głowy, ramionach i brwiach, choć może wystąpić w każdym miejscu ciała, gdzie występują włosy. Łysienie plackowateMoże rozwijać się powoli, lub bardzo szybko, i może być częściowe lub całkowite. Najpierw można zauważyć miejsca, w których włosy zaczynają się przerzedzać, potem powstaje łyse miejsce. Wkrótce włosy zaczynają wypadać w znacznie większych ilościach. Łyse miejsce zaczyna się powiększać, w różnym tempie, we wszystkich lub w jednym kierunku, co powoduje powstanie owalnego lub okrągłego łysego miejsca. Skóra zazwyczaj jest delikatna blada, czasami różowawa. Czasami cała głowa zostaje pozbawiona włosów a nawet brwi i rzęs.

Leczenie może trwać kilka miesięcy, nawet lat, a dolegliwość może trwać przez kilka lat i potem samoczynnie zaniknąć, lub doprowadzić do całkowitego wyłysienia. Może rozpocząć się w każdym momencie życia. Zazwyczaj wspomnianej przypadłości nie towarzyszą inne dolegliwości, choć mogą się zdarzyć jednostronne bóle głowy, brak apetytu. Jest znanych kilka teorii wyjaśniających przyczynę tej konkretnej przypadłości. Pierwsza mówi, że jest to choroba pasożytnicza. Kolejna teoria mówi, że jest to spowodowane reakcją nerwową wywołaną w przypadku szoku, strachu, stanów nerwowych. Przyczyny mogą się także łączyć. W tym przypadku łysienia najbardziej wiarygodną hipotezą wypadania włosów w tym przypadku łysienia jest reakcja układu autoimmunologicznego, który włosy traktuje jako obce ciało i za wszelką cenę próbuje się ich pozbyć.

Łysienie telogenowe polega na przejściu znacznej liczby włosów w fazę spoczynku (telogenu), co powoduje zwiększoną Łysienie telogenoweutratę włosów po kilku miesiącach. Przyczyn łysienia telogenowego może być bardzo dużo. Należą do nich m.in. niektóre leki, ciężkie infekcje, zaburzenia hormonalne np. niedoczynność tarczycy, choroby włosów (grzybice). Cierpią też na nie kobiety po porodzie.

Jeśli czynniki szkodliwe ustąpią lub podjęte zostanie leczenie chorób tj. anemia, niedoczynność tarczycy, utrata włosów nie będzie trwała. Wypadanie włosów telogenowo poza zidentyfikowaniem przyczyny problemu i jego wyeliminowaniem najczęściej nie wymaga leczenia. Bowiem gęstość włosów zwykle powraca do pierwotnego stanu po upływie około pół roku. W leczeniu łysienia telogenowego mogą pomóc na porost włosów biotyna i niebiesko-zielone algi. Jednak terapia powinna zostać podjęta po wykluczeniu innego podłoża łysienia.

Łysienie rozlane może być objawem różnych stanów chorobowych, np. obniżonego poziomu żelaza w surowicy krwi, nerwic, zaburzeń hormonalnych. U kobiet ze skłonnościami rodzinnymi do łysienia czynnikami wywołującymi stan chorobowy mogą być detergenty w szamponach, lakiery do włosów, farby do włosów.

Łysienie rozlaneLeczenie rozlanego łysienia kobiet polega przede wszystkim na wykluczeniu innych schorzeń, co wymaga wykonania dodatkowych badań. W przypadku uczucia napięcia skóry głowy zaleca się duże dawki witaminy E. Miejscowo zaleca się wcieranie preparatów o działaniu drażniącym, nierzadko z dodatkiem sterydów (preparaty robione w aptekach na receptę jak Alpicort, Neril tonik). We wszystkich przypadkach zaleca się zaniechanie farbowania i ondulowania włosów. Do mycia powinno używać się szamponów o łagodnym działaniu bez barwników i substancji zapachowych.

Zapalenie mieszków włosowych jest reakcją zapalną w powierzchownej części mieszka włosowego i może powodować otwarcie mieszka lub zapalenie okołomieszkowe.

Część włosowo – łojowa mieszka jest podzielona na 3 przedziały: Lejek (część powierzchowna, zakończona przewodem łojowym), przesmyk (pomiędzy przewodem łojowym a guzowatością mięśnia arrector pili) i część wewnętrzna (trzon i cebulka włosa). Schemat anatomiczny jest podstawą do jakiejkolwiek oceny występowania zapalenia mieszków włosowych.

Łysienie poporodowe

Na skutek zaburzeń hormonalnych w czasie ciąży i w okresie popołogowym może pojawić się znaczne przerzedzenie włosów. Po pewnym czasie włosy wracają do równowagi, jest to problem trwający najwyżej kilka miesięcy.

Łysienie psychogenne

Na skutek depresji, długotrwałego stresu czy nagłych silnych przeżyć psychicznych (np. śmierć bliskiej osoby, wypadek samochodowy) może wystąpić znaczne wypadanie włosów. Po ustaniu przyczyny sytuacja się zwykle normalizuje.