ROPUCHOWATE (BUFONIDAE)

Ropucha Paskówka (Bufo calamita)

Opis

Dorosłe osobniki ropuchy paskówki osiągają długość od niecałych 5 do 7,5 centymetra. Samiec jest nieznacznie mniejszy od samicy. Najbardziej charakterystyczną cechą, od której pochodzi nazwa tej ropuchy, jest wąski wyraźny jasny pasek przechodzący przez środek grzbietu od głowy do końca ciała. Poza tym na pierwszy rzut oka przypomina ropuchę szarą. Płaz woli biegać niż skakać. Stąd ludowa nazwa - ropucha żwawa. Samiec jest bardzo podobny do samicy, lecz na podgardlu ma pojedynczy pęcherz głosowy. Paskówka wykazuje duże podobieństwo do podobnych ropuch z Ameryki Północnej. Z pewnością wszystkie pochodzą od bardzo im bliskich form znanych już z trzeciorzędu.

Ropucha paskówka pojawia się w końcu marca lub na początku kwietnia. Jej tryb życia jest podobny jak ropuchy zielonej. Tak jak inne ropuchy prowadzi nocny tryb życia. Jest bardzo żarłoczna. Poluje na ślimaki i stawonogi. Zdobycz łowi zwinnie biegając, a nie skacząc.

Płaz ten ma niewielu wrogów, ponieważ jego gruczoły produkują substancje o nieprzyjemnym zapachu i dużym stopniu toksyczności. Jednak liczba gruczołów jadowych jest mniejsza u niego niż u innych krajowych ropuch. Tak jak dla wszystkich płazów dużym dla niej zagrożeniem jest człowiek.

Paskówka żyje na terenach o lekkiej glebie, w której zagrzebuje się używając tylnych i przednich nóg. Zimuje na lądzie, w różnych kryjówkach, również wykopanych przez siebie norach.

Występowanie

Gatunek ten zamieszkuje głównie zachodnią i środkową Europę. Brak jej w Europie południowej i południowo-wschodniej, we Włoszech i na Bałkanach. Na północy występuje aż po Szkocję, na południowym zachodzie po Półwysep Pirenejski. Żyje w południowej Szwecji nad Bałtykiem, aż po Zatokę Fińską. Nigdzie nie tworzy podgatunków.

Paskówka jest najbardziej sucholubną z występujących w Polsce ropuch. Występuje na pograniczu borów sosnowych, a nawet na wydmach. Poza okresem godowym unika terenów wilgotnych. Jest gatunkiem nizinnym, wyjątkowo wchodzi w doliny górskie. Można ją spotkać na wysokości do 1200 m n.p.m.

Ropucha paskówka jest najrzadziej spotykaną z naszych ropuch, choć występuje prawie w całym kraju, aczkolwiek są to stanowiska wyspowe, na których jednak zawsze jest stosunkowo liczna. Są autorzy jednak, którzy sugerują, że mała liczba podawanych stanowisk jest spowodowana jej mało osiadłym i skrytym trybem życia.

Ropucha szara, ropucha zwyczajna (Bufo bufo)

Opis

Gatunek płaza, największa z żyjących w Polsce ropuch.

U tego gatunku dymorfizm płciowy pod względem wielkości ciała jest najwyraźniej zaznaczony wśród polskich ropuch. Samce - mniejsze - osiągają długość 48-97 mm, samice - większe - długość 61-125 mm.. Skóra grzbietu chropowata ze względu na liczne brodawki. Z tyłu głowy olbrzymie gruczoły przyuszne. Błony bębenkowe są małe i słabo widoczne. Na środkowych palcach tylnych nóg występują podwójne modzele stawowe. Błony pławne sięgają do połowy palców. Zabarwienie grzbietu jest brązowe w różnych odcieniach szarości, zwykle jednolite. Brzuch zawsze jaśniejszy, brudnoszary, pokryty plamami.

Występowanie

Gatunek ten występuje w niemal całej Europie oraz w części Afryki i Azji (po Japonię), głównie na nizinach. W górach dochodzi do 2100 m n.p.m. Na krańcach zasięgu tworzy podgatunki. Osobniki podgatunku Bufo bufo spinosus zamieszkującego południową Europę osiągają 25 cm. Polskę zamieszkuje rasa nominalna, jest znana na terenie całego kraju. W Tatrach dochodzi do piętra kosodrzewiny.

Ropuchę tę można spotkać w lasach, na polach i w ogrodach. Unika terenów bardzo suchych i podmokłych.

Behawior

Prowadzi wieczorny i nocny lądowy tryb życia (młode polują także w ciągu dnia), do wody wchodzi tylko podczas godów. Podczas łowów z reguły chodzi unosząc ciało nieco nad ziemią. Skokami porusza się nieporadnie – zazwyczaj tylko w czasie ucieczki. Jest bardzo żarłoczna i zjada wszystkie zwierzęta, jakie znajdą się na jej drodze. Poluje na duże dżdżownice, nagie ślimaki, owady, pająki. Czasem łowi także drobne kręgowce – inne płazy, gady, a nawet małe gryzonie i pisklęta ptaków. Jest bardzo pożyteczna w walce ze szkodnikami ogrodów i pól. Jako zwierzę o nocnym trybie życia zastępuje śpiące wtedy ptaki owadożerne. Masowo zjada szkodniki, takie jak owady i ślimaki. Ponadto jest jednym z nielicznych zwierząt pożerających stonkę ziemniaczaną. Na terenach pasiek zjada duże ilości pszczół, na których jad, jak również na jad os, nie jest specjalnie wrażliwa.

Ropucha szara jest silnie przywiązana do miejsca, szczególnie stare osobniki. Dzięki dobrej orientacji w przestrzeni po polowaniu wraca do swojej stałej kryjówki. Obiera sobie na nią zazwyczaj nory kretów i gryzoni (albo wykopane samodzielnie), szpary między korzeniami drzew lub gęste krzewy. W sen zimowy zapada późną jesienią. Zimuje zagrzebana w ziemi lub w piwnicach.

Zagrożenia

Zagrożenia można podzielić na dwie zasadnicze grupy: naturalne (wrogowie, pasożyty), które są groźne jedynie dla pojedynczych osobników (chyba że zostanie zachwiana równowaga ekologiczna), oraz powodowane przez człowieka (np. ginięcie ropuch pod kołami samochodów).

Dorosłe ropuchy mają niewielu naturalnych wrogów. Polują na nie jedynie zaskrońce, rzadziej sowy. Na młode ropuszki opuszczające zbiorniki wodne polują także ptaki, inne płazy, czasami również owady, czy pająki. Duże zagrożenie stanowią dla nich również samochody, gdyż trasy ich wędrówek nierzadko przecinają się z drogami.

Płazy te mają wiele pasożytów. Jednym z groźniejszych jest mucha ropuszanka (Lucilia bufonivora). Składa ona jaja do jamy nosowej ropuchy. Z jaj wylęgają się larwy o postaci czerwia, które umiejscawiają się w otworach nosowych i oczodołach, a następnie stopniowo wyjadają ciało żywiciela, omijając główne narządy, aby nie spowodować zbyt wczesnej śmierci. Ropucha ginie w męczarniach po kilkunastu dniach. Zarażone ropuchy zachowują się nietypowo - nie reagują na zagrożenia, wychodzą w słoneczne dni na otwarte przestrzenie.

Ropucha zielona (Bufo viridis)

Gatunek płaza z rodziny ropuchowatych.

Występowanie: na nizinach i w górach, nawet do wysokości 800 m, a w Alpach nawet do 2000 m. Zamieszkuje suche łąki, pola uprawne, zabudowania gospodarskie i mieszkania.

Opis

Długość ciała do 10 cm. Grzbiet jasnopopielaty w zielone plamy. Ropucha zielona ma smukłe ciało, delikatną skórę złocistozielone tęczówki oczu. Żywi się m.in. owadami, ślimakami. Prowadzi nocny tryb życia. Gody zaczynają się w maju lub w czerwcu i to tylko wtedy, gdy temperatura powietrza nie spada poniżej 10 °C. Samce nawołują samice poprzez głośne, perliste, wysokie trele. Samica składa skrzek w postaci dwóch 4-metrowych równoległych sznurów, w których intensywnie czarne jaja ułożone są w jednym lub dwóch regularnych rzędach. W sen zimowy ropucha zielona udaje się pod koniec września lub na początku października. Zimuje w wygrzebanych przez siebie norkach, pod kamieniami lub w zabudowaniach ludzkich.

RZEKOTKOWATE (HYLIDAE)

Rzekotka drzewna (Hyla arborea)

Opis

Rzekotka jest małą, zaledwie kilkucentymetrową żabą (samce mierzą 31-51, a samice 37-60 mm). Ma delikatne, smukłe i proporcjonalne ciało. Jej tylne nogi są długie, przystosowane do skoków. Palce rzekotki zakończone są okrągłymi, lepkimi przylgami służącymi do chodzenia po gładkich pionowych powierzchniach (może się wspinać nawet po pionowych szybach). Błony pławne na jej nogach są krótkie. Na grzbiecie skóra rzekotki jest bardzo gładka, lśniąca i delikatna, zaś na brzuchu chropowata. Patrząc od góry, na czubku pyska zobaczymy leżące blisko siebie dwa małe otwory nosowe. Dalej znajdują się duże, szeroko rozstawione, wyłupiaste oczy o poziomych, eliptycznych źrenicach. Za oczami znajdują się wyraźnie widoczne błony bębenkowe. Grzbiet rzekotki ma zielony kolor, jednak dzięki zdolności mimetyzmu jego barwa może się zmieniać od jasnożółtej do prawie czarnej. Zmiana taka może nastąpić już w przeciągu 15 - 20 min. Brzuch jest białawy i lepki co dodatkowo ułatwia utrzymywanie się na gładkich powierzchniach. Dymorfizm płciowy jest słaby. Samce wyróżniają się obecnością pojedynczego rezonatora na podgardlu, które jest żółtobrązowe lub ciemnoszare, u samców ciemniejsze niż u samic. W okresie godów u samców na pierwszym palcu kończyn przednich pojawiają się niewyraźne białe modzele godowe.

Występowanie

Rzekotka drzewna zasiedla głównie środowiska nizinne (w górach dociera do 1500 m. n.p.m.) z dobrze rozwiniętą warstwą drzew i krzewów, wśród liści których żyje. Może żyć także wśród traw. Prowadzi lądowy, najczęściej nadrzewny tryb życia. Można ją spotkać nad brzegami zbiorników wodnych, na skrajach lasów, w parkach, na zakrzaczonych łąkach i w ogrodach. Obszar występowania rzekotki niemal dokładnie pokrywa się z europejskim biomem lasów liściastych. Zamieszkuje całą środkową Europę, Półwysep Bałkański i część Półwyspu Pirenejskiego, zaś w południowej Europie tworzy podgatunki. W rejonie Morza Śródziemnego rzekotkę drzewną zastępuje rzekotka śródziemnomorska (Hyla meridionalis). W Polsce występuje forma nominalna - na terenie całego kraju, choć wszędzie nielicznie.

Gody

Rzekotki odbywają gody dość późno. Ze snu zimowego budzą się w kwietniu, a gody przypadają na kwiecień lub maj. Gody odbywają się najbardziej intensywnie w ciepłe i wilgotne noce. Spadek temperatury poniżej 10°C powoduje przerwę w godach, które wznawiane są po ociepleniu. Samica odnajduje partnera kierując się, wydawanym przez niego charakterystycznym głosem. Samce odzywają się głośno, a ich głos jest najbardziej donośny wśród polskich płazów. Godujące rzekotki można usłyszeć nawet z odległości jednego kilometra. Samiec w fazie ampleksusu przytrzymuje samicę uchwytem pachwinowym. Samica składa do 1000 jaj w pakietach wielkości orzecha włoskiego. Jeden pakiet zawiera 10 do 50 jaj. Rzekotki składają skrzek na dnie stojących zbiorników wodnych. W zbiorniku powinna znajdować się również roślinność wodna, potrzebna kijankom. Kijanki mają oliwkowe ubarwienie z charakterystycznym złotym połyskiem, a po wykluciu mierzą ok 5 mm. W lipcu i sierpniu (2-3 miesiące od opuszczenia osłon jajowych) kijanki przeobrażają się w małe (13-15 mm) rzekotki. Czasami kijanki mogą zimować w stawie. Po przeobrażeniu młode przez pewien czas przebywają w małych grupkach na roślinności porastającej brzeg zbiornika. Dojrzałość płciową osiągają po ok. 2 latach.

Życie

Rzekotki (poza okresem godowym) prowadzą ściśle lądowy tryb życia (można je spotkać nawet w znacznych odległościach od wody). Zgodnie z nazwą żyją na niskich drzewach i krzewach o szerokich liściach takich jak leszczyna, malina czy jeżyna, również na źdźbłach trawy. Nie wchodzą jednak wyżej niż na 10 m. Młode można spotkać również na ziemi. Poza okresem godowym żyją samotnie. Płazy te chętnie kryją się wśród liści. Są tam bardzo trudne do dostrzeżenia, gdyż ich ciało przypomina kształtem liść, a jego kolor może się zmieniać w ogromnym zakresie. Dodatkowo w przypadku zagrożenia rzekotka siedzi nieruchomo i w razie czego spada w gęstwinę liści poniżej. Przed drapieżnikami chroni je również silna trucizna wytwarzana, w małych ilościach, przez ich gruczoły skórne. Może się ona wspinać nawet po gładkich zwisających liściach. Aktywna jest głównie o zmierzchu i w nocy. Najczęściej siedzi nieruchomo czekając na zdobycz, a gdy nadleci jakiś owad łapie go szybkim wyrzutem języka i nawet w locie prawie nigdy nie chybia! Żywi się owadami (głównie muchówkami i błonkówkami) zjada również omomiłki i inne niewielkie chrząszcze oraz skorki, pluskwiaki i pajęczaki. Rzekotka kończy aktywne życie wraz z opadaniem liści. W sen zimowy zapada na początku października, zimuje na ziemi w szczelinach lub pod grubą warstwą liści. Niektórzy autorzy sądzą, że zimuje również w wodzie. Ze snu zimowego budzi się w kwietniu.

Ciekawostka

Samce rzekotek mogą wydawać odgłosy również poza okresem godów, aczkolwiek są one zupełnie inne niż podczas godów (samce nie urządzają wspaniałych koncertów, a tylko skrzeczą). Skrzeczenie to nie ma nic wspólnego z pogodą, a trzymanie rzekotek w roli żywego barometru nie da rezultatów. Poza tym rzekotka jest gatunkiem chronionym i takie postępowanie jest nielegalne. Zdobyczą rzekotki padają również jadowite owady, takie jak osy, których jad im nie szkodzi.

ŻABOWATE (RANIDAE)

Żaba jeziorkowa (Rana lessonae)

Bardzo podobna do żaby wodnej, w zasadzie zewnętrznie różni się od niej tylko długością goleni, średnią ogólną wielkością i typem preferowanego środowiska. Oba gatunki należą do rodzaju Rana z rodziny żabowatych (żab właściwych). Żaba jeziorkowa zamieszkuje niziny (występuje do wysokości 400 m n.p.m.) Europy Środkowej i południowej Skandynawii.

Charakterystyka gatunku

Żaba jeziorkowa należy do grupy żab zielonych, stale przebywających nad wodami. Żaba jeziorkowa wybiera niewielkie wody stojące lub wolnopłynące, ale jej występowanie często pokrywa się z występowaniem żaby wodnej, która jest hybrydą żaby jeziorkowej i żaby śmieszki.

Wielkość

Dojrzałe samce do 6 cm, samice do 7 cm.

Ubarwienie

Zielone, z domieszką czerni i brązu; plamy nieregularne, na kończynach układają się w poprzeczne paski.

Rozród

Jaja składane w postaci nieregularnych kłębów.

Pokarm

Owady, pajęczaki, ślimaki, małe kręgowce.

Środowisko

Niewielkie jeziora, oczka wodne, stawy i młaki.

Żaba wodna (Rana esculenta) (wł. Rana kl. esculenta)

Naturalny klepton diploidalny lub triploidalny (hybryda) żaby jeziorkowej i żaby śmieszki (vide: Rana esculenta complex). Żaby wodne żyją zazwyczaj we wspólnych populacjach z żabami jeziorkowymi. Zamieszkuje Europę Środkową i od południowej Szwecji po Wołgę, a na południu jej zasięg dochodzi do Włoch i północnej Bułgarii.

Charakterystyka gatunku

Żaba wodna należy do tzw. żab zielonych, stale przebywających nad wodami; jej występowanie często pokrywa się z występowaniem żaby jeziorkowej (rzadziej śmieszki).

Wielkość

Dojrzałe samce do 8,5 cm, samice do 10 cm.

Ubarwienie

Zielone, z domieszką czerni i brązu; plamy nieregularne, na kończynach układają się w paski.

Rozród

Hybrydogeneza (zobacz też: Żaby zielone); krzyżówki wsteczne z obydwoma gatunkami rodzicielskimi; samica składa jaja haploidalne i diploidalne. Z diploidalnych wykluwają się osobniki triploidalne. Bywa, że diploidalne są nie jaja, ale plemniki. To również prowadzi do powstania osobników triploidalnych. Jaja (od 0,8 mm do 2,6 mm - zależnie od tego, czy haploidalne czy nie) składane w postaci nieregularnych kłębów, w liczbie od 1-10 tysięcy. Kijanki osiągają duże rozmiary (nawet do 18 cm).

Pokarm

Owady, pajęczaki, ślimaki, małe kręgowce.

Środowisko

Żaba wodna wybiera wody stojące lub wolnopłynące, zarówno małe jak i większe.

Żaba śmieszka (Rana ridibunda)

Jeden z 6 gatunków płazów z rodziny żabowatych występujących w Polsce.

Opis. Długość ciała 7 – 13 cm, masa ciała 30 – 110 g. Ciało krępej budowy, na głowie wyraźnie widoczne błony bębenkowe. Skóra pokryta brodawkami, gruba i chropowata. Dobrze widoczne fałdy grzbietowe. Na wszystkich kończynach błony pływne, sięgające końców palców. Grzbiet ciała ma kolor od oliwkowozielonego do ciemnobrązowego. Występują na nim ciemniejsze plamy o nieregularnych kształtach. Plamy te są cechą gatunkową, umożliwiającą łatwe odróżnienie żaby śmieszki od innych żab. Brzuch ciała jest również plamisty.

Występowanie. Występuje na całym terenie nizinnej Polski, jest jednak rzadka.

Biotop. Jest silnie związana ze środowiskiem wodnym. Najczęściej spotkać ją można nad dużymi zbiornikami wodnymi, takimi, jak jeziora, stawy, rozlewiska rzeczne, ale występuje też w mniejszych zbiornikach takimi jak śródleśne stawy, rowy melioracyjne. Zwykle przebywa na lądzie, ale tuż nad wodą, gdzie poluje na zdobycz. Gdy zbiorniki te wysychają podejmuje wędrówkę w poszukiwaniu innych i wtedy spotkać ją można w nietypowych dla niej miejscach.

Tryb życia. Jest aktywna w dzień. Odżywia się głównie owadami, skorupiakami, pająkami, ale także drobnymi kręgowcami; rybami, myszami, pisklętami ptaków, małymi wężami, kijankami i małymi płazami, również własnego gatunku. W gospodarstwach rybnych może wyrządzać szkody. Poluje na lądzie. Przestraszona ucieka natychmiast do wody. Jesienią, zwykle w październiku zapada w sen zimowy. Spędza go na dnie zbiorników wodnych.

Gody. Istnieją różnice w wyglądzie zewnętrznym między samcem i samicą – dymorfizm płciowy. Samiec jest mniejszy, ma dobrze wykształcone modzele godowe oraz duże rezonatory, służące do wzmocnienia głosu wydawanego podczas godów. Ma też jaśniejsze ubarwienie ciała. Brak jest, zarówno u samca, jak i samicy szaty godowej. Żaby śmieszki późno rozpoczynają gody – trwają one zwykle od końca kwietnia do czerwca. W tym czasie przebywają w zbiornikach wodnych, zwykle w tych samych, w których zimowały. Samiec wydaje charakterystyczne odgłosy, zwane popularnie rechotaniem żab. W toku godów samiec obejmuje samicę uchwytem ampleksus. W czasie, gdy składa ona jaja, samiec wypuszcza plemniki. Zapłodnienie jaja następuje w wodzie.

Ochrona. Gatunek podlegający w Polsce ochronie ścisłej.

Żaba moczarowa (Rana arvalis)

Gatunek płaza bezogonowego z podrodzaju żab brunatnych (na zdjęciu widoczny samiec w szacie godowej).

Opis. Długość ciała samic 4 – 8 cm, masa ciała 8 – 24 g, długość ciała samców 4 – 8 cm, masa ciała 8 – 30 g. Ciało delikatnej budowy, błona bębenkowa mniejsza od oka, oczy wypukłe. Skóra cienka i gładka. Na grzbiecie ciała wyraźnie widoczne fałdy grzbietowe. Ubarwienie podobne do ubarwienia żaby trawnej. Grzbiet ciała ubarwiony na różne odcienie koloru brązowego i pokryty licznymi, ciemniejszymi plamami. Brzuch biały, lub kremowy. Skóra na wewnętrznych powierzchniach kończyn tylnych jest przeźroczysta. Cechą gatunkową żaby moczarowej jest występowanie okrągłych, niemal czarnych plam okolic brzeżnych ciała..

Występowanie. Obszar jej występowania obejmuje Europę Północną i Azję Północną (aż po Syberię). Na północy sięga aż po koło podbiegunowe, a nawet nieco je przekracza. W Polsce występuje dość pospolicie, ale wyłącznie na nizinach.

Biotop. Wykazuje większe od pozostałych naszych żab przystosowanie do życia w środowisku lądowym, żyć może nawet w dość suchych biotopach. Jest bowiem bardziej wytrzymała na brak wody. Występuje na łąkach, w lasach świerkowych, liściastych, polanach śródleśnych, a nawet w suchych terenach o podłożu wapiennym. Można ją spotkać w dzień nie tylko podczas deszczu, jak większość płazów, ale także przy słonecznej pogodzie. Często przebywa na zupełnie odkrytych terenach.

Tryb życia. Jest aktywna głównie w dzień. Żywi się ślimakami, dżdżownicami, pająkami, owadami i ich larwami i innymi drobnymi zwierzętami. Sen zimowy odbywa na lądzie, zimując w różnych norach ziemnych, wnękach pod korzeniami drzew, pod stertami gałęzi, pod darnią łąk. Budzi się ze snu zimowego zwykle w marcu i od razu rozpoczyna wędrówkę do najbliższych zbiorników wodnych, by odbyć gody i złożyć jaja. Ponieważ zimują dość daleko od stawów, wędrówka trwa dosyć długo. Podczas tej wędrówki nie zachodzi ampleksus.

Gody. Dobrze wykształcony dymorfizm płciowy. Godujący samiec ma na palcach przednich kończyn duże czarne modzele godowe, wyraźnie widoczne rezonatory i obwisłe fałdy skórne. Bardzo charakterystyczną cechą jest pojawienie się szaty godowej. Godujący samiec ma grzbiet i boki ciała ubarwione na kolor jaskrawo niebieski. U samic brak szaty godowej. W stawach wcześniej pojawiają się samce. Żaby w czasie godów gromadzą się na płyciznach i wśród trzcin i [[sitowia. Samce podczas godowania wydają donośne głosy i są bardzo ruchliwe (ale tylko te, które nie są w stanie ampleksus). Są przy tym bardzo ostrożne i przy każdym podejrzanym głosie, lub ruchu kryją się i milkną.

Ochrona. W Polsce podlega ścisłej ochronie. Lista gatunków zwierząt objętych ścisłą ochroną

Żaba dalmatyńska, żaba zwinka (Rana dalmatina)

Gatunek płaza z rodziny żabowatych. Występuje w Europie, również w Polsce, ale tylko na kilku stanowiskach w południowej jej części. Żywi się owadami. Podobnie jak inne gatunki żab objęta jest ochroną ścisłą.

Preferowane środowiska: Gatunek ten występuje zarówno na nizinach, wyżynach jak i w górach (do 1720 m n.p.m.). Żaba dalmatyńska jest gatunkiem ciepłolubnym. Z tego względu na północy zasięgu zamieszkuje głównie niziny. Występuje w dobrze nasłonecznionych i stosunkowo suchych lasach liściastych: bukowe i dębowe .Rzadziej występuje w lasach brzozowych i kasztanowych. Spotykana jest również na łąkach i na terenach po wyrębach lasów, na trawiastych polanach śródleśnych i w gęstych zaroślach oraz w lasach bagiennych. Rozmnaża się w bardzo różnych zbiornikach wodnych, zarówno wód stojących, jak i płynących: w starorzeczach, strumieniach, małych stawach, również w obetonowanych zbiornikach w pobliżu wiejskich zabudowań.

Tryb życia: Poza okresem godów prowadzi lądowy tryb życia, oddalając się od zbiornika wodnego do około 2 km. Na lądzie porusza się długimi skokami o długości do 2 m i wysokości do jednego metra (stąd inna polska nazwa tego gatunku - "żaba zwinka"). Jest raczej kiepskim pływakiem, ale uciekając może czasem ukryć się w wodzie, o ile jest ona w pobliżu. W Europie Środkowej zimuje między wrześniem - październikiem a styczniem - lutym na dnie zbiorników wodnych (głównie samce), lub na lądzie (głównie samice). Wykazuje aktywność zmierzchową i dzienną. W godzinach popołudniowych zazwyczaj chowa się do kryjówek.

Pożywienie: Żywi się owadami, ślimakami i dżdżownicami.

Występowanie:Polska zamuje jedynie kilka stanowisk,żaba dalmatyńska jest gatunkiem bardzo rzadkim. Znaleziono ją w Kotlinie Sandomierskiej w okolicach Przemyśla, Dębicy i Nowego Brzeska. Przez wiele lat w ogóle kwestionowano jej występowanie w naszym kraju. Podlega w Polsce całkowitej ochronie prawnej.

Żaba trawna (Rana temporaria)

Podobnie jak żaba dalmatyńska (Rana dalmatina) zwana też żabą zwinką oraz żaba moczarowa (Rana arvalis) należy do tzw. żab brunatnych (jest ich najpospolitszym przedstawicielem żyjącym u nas). Ciało żaby trawnej ma długość 7-10 cm. Jest ono wydłużone, krępe, pysk stosunkowo szeroki, ale bardziej zaostrzony niż u żaby wodnej.

Zachowanie

Żaby trawne okres snu zimowego spędzają zwykle zagrzebane w mule na dnie zbiorników wodnych, ale niedojrzałe osobniki zimują często na lądzie w wilgotnych kryjówkach. Wiosną żaby trawne są pierwszymi żabami budzącymi się ze snu zimowego. Poza okresem godowym prowadzą wyłącznie lądowy, zmierzchowo-nocny tryb życia. żywią się różnymi bezkręgowcami (pająkami, ślimakami, dżdżownicami, chrząszczami, owadami błonkoskrzydłymi oraz innymi stawonogami). Polują głównie o zmroku lub w czasie deszczu. Same także mają wielu wrogów; żywią się nimi między innymi: zaskrońce, jeże, borsuki, sowy oraz żmije.

Występowanie

Występuje na ogromnym obszarze. Można ją spotkać od północnej części Półwyspu Iberyjskiego aż do Wysp Japońskich. Jako jedyny płaz dochodzi do Przylądka Północnego i żyje w pasie tundry arktycznej. W całej Europie pospolita jest rasa nominalna żaby trawnej (Rana temporaria temporaria). Nie ma jej tylko na półwyspach: Bałkańskim, Apenińskim i Pirenejskim oraz w południowej Francji, ale występują tam dwie lokalne rasy o stosunkowo niewielkim obszarze rozsiedlenia. Rasa alpejska (Rana temporaria hannorati) żyje np. w południowo-wschodniej Francji, a rasa iberyjska (Rana temporaria parvipalmata) w północno-zachodniej Hiszpanii. żaba trawna żyje głównie w lasach; można ją spotkać również na bagnistych łąkach, torfowiskach, w ogrodach, parkach, w zaroślach nad brzegami wód stojących i płynących, a często nawet daleko od wody. W górach dochodzi do 3000 m n.p.m., lecz spotykano ją nawet na wysokości 4000 m. W Polsce żaba trawna jest bardzo pospolita. Jest najpospolitszym płazem Tatr (występuje tam do 2000 m n.p.m.), odbywa np. gody w niektórych stawach na Dolinie Gąsienicowej i w Smreczyńskim Stawie.