J. D. Robb

Zapłacisz krwią

1

Stała w Czyśćcu i patrzyła na śmierć. Krwawą, podłą i okrutną w swej radości, która pojawiła się w tym miejscu jak rozkapryszone dziecko kierowane pragnieniem zaspokojenia bezmyślnej brutalności.

Morderstwu rzadko towarzyszy ład. Nieważne, czy zostało starannie i po mistrzowsku zaplanowane, czy dokonane pod wpływem szaleńczego impulsu, zawsze pozostawia po sobie bałagan, który sprzątnąć musi ktoś inny, a nie morderca.

Jej praca polega na przekopywaniu się przez gruzowisko zbrodni, na zebraniu części, dopasowaniu ich i stworzeniu z nich obrazu życia, które zostało ukradzione. Z tej ryciny musi potem sporządzić wizerunek zabójcy.

Był rok 2059, wiosna zbliżała się niepewnymi krokami, dzień dopiero się rozpoczynał. Eve, stąpając po morzu rozkruszonego szkła, spokojnie przyglądała się piwnymi oczami koszmarnemu pejzażowi: rozbitym lustrom, potłuczonym butelkom, kawałkom drewna. Roztrzaskane ekrany na ścianach, przewrócone i powy­ginane przepierzenia. Droga skóra i materiały wyściełające stołki i miejsca do siedzenia podarte na kolorowe strzępy.

To, co jeszcze wczoraj było luksusowym klubem ze striptizem, teraz zamieniło się w stertę drogich śmieci. To, co kiedyś było człowiekiem, leżało pod wyginającym się w łuk barem. Teraz byłą ofiarą, zlaną własną krwią.

Porucznik Eve Dallas ukucnęła przy trupie. Była policjantką, a więc nieboszczyk należał do niej.

- Mężczyzna. Czarny. Koło czterdziestki. Liczne i rozległe obrażenia głowy oraz reszty ciała. Wielokrotnie połamane kości. - Wyjęła z przenośnego zestawu przyrząd pomiarowy, służący do zmierzenia temperatury ciała i powietrza. - Wygląda na to, że śmierć nastąpiła po uderzeniu w czaszkę, ale na tym się nie skończyło.

- Ktoś go stłukł pałką na kotlet.

Eve w odpowiedzi na uwagę asystentki tylko odchrząknęła. Potem przyglądając się leżącemu przed nią dość młodemu, dobrze zbudowanemu mężczyźnie, zapytała:

- Co widzisz, Peabody?

Asystentka automatycznie zmieniła pozycję i wytężyła wzrok.

- Denat... cóż, wygląda na to, że został zaatakowany od tyłu. Prawdopodobnie padł już po pierwszym uderzeniu. Jednak zabójca na tym nie poprzestał, lecz zadawał następne ciosy. Sądząc po ułożeniu plam krwi i kierunku, w którym rozprysnął się mózg, ofiara zginęła od uderzeń w głowę i była bita nadal, kiedy już leżała, prawdopodobnie nieprzytomna, na podłodze. Niektóre z obrażeń z pewnością zostały zadane po zgonie. Za narzędzie zbrodni posłużyła zapewne metalowa pałka, a ten, kto jej użył, musiał dysponować znaczną siłą. Bardzo prawdopodobne, że zabójca znajdował się pod wpływem środków chemicznych, ponieważ rozmiar zniszczeń wskazuje na wzmożoną agresywność, często demonstrowaną przez osoby zażywające zeusa.

- Czas zgonu: czwarta nad ranem - stwierdziła Eve, potem odwróciła głowę i spojrzała na Peabody.

Były na służbie, więc asystentka miała na sobie nieskazitelnie czysty i wyprasowany mundur, a czapka policyjna tkwiła na jej ciemnych krótkich włosach pod przepisowym kątem. Eve uznała, że oczy Peabody, przejrzyste i głębokie, świadczą, mimo bladości policzków spowodowanej straszliwym obrazem, o tym że dziew­czyna jakoś się trzyma.

- Motyw? - zapytała.

- Wygląda to na zabójstwo na tle rabunkowym, pani porucznik.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Kasa jest otwarta i pusta. Maszyna na żetony kredytowe roztrzaskana.

- Hm. W takim luksusowym lokalu rachunki reguluje się zazwyczaj żetonami kredytowymi, no ale zapewne była tu również jakaś gotówka.

- Narkoman potrafi zabić dla drobnych.

- Zgadza się. Tylko dlaczego denat znalazł się sam na sam z narkomanem w zamkniętym klubie? Dlaczego wpuścił kogoś na prochach za bar? I... - Palcami w rękawiczkach ochronnych Eve podniosła z krwawej kałuży mały srebrny żeton. - Dlaczego nasz narkoman to zostawił? Wokół ciała leży ich więcej.

- Może mu wypadły. - Ale Peabody zaczynała domyślać się, że nie dostrzega czegoś, co widzi jej przełożona.

- Może.

Zbierając monety, Eve naliczyła ich około trzydziestu. Zamknęła je w torebce na dowody rzeczowe i podała asystentce. Potem podniosła pałkę. Była cała we krwi i w szarej masie mózgu. Długa i podejrzanie sporo ważąca.

- To porządny, drogi metal. Czegoś takiego narkoman nie znajdzie na ulicy. Prawdopodobnie okaże się, że pałka stanowiła wyposażenie klubu i zawsze stała za barem. Okaże się też, Peabody, że nasza ofiara znała zabójcę. Może umówiła się z nim na drinka po pracy.

Eve zmrużyła oczy, wyobrażając sobie rozwój wydarzeń.

- Może się sprzeczali, a po jakimś czasie sprzeczka zamieniła się w poważną kłótnię. Bardzo prawdopodobne, że morderca już wcześniej miał jakieś pretensje do ofiary. No i wiedział, gdzie znajdzie pałkę. Wszedł za bar. Musiał to robić już nieraz, bo ofiara wcale się tym faktem nie przejęła. Nawet nie pomyślała, żeby się obrócić.

Za to Eve się obróciła, przyglądając się pozycji ciała i otacza­jącym je plamom krwi.

- Pierwsze uderzenie rzuciło go twarzą na ścianę naprzeciwko, wyłożoną lustrem. Przyjrzyj się ranom na twarzy. To nie są zadrapania od lecących okruchów szkła. Są zbyt długie i za głębokie. Udaje mu się jednak odwrócić i wtedy morderca zadaje następny cios, w szczękę. Ofiara znowu się obraca. Chwyta się za półki i ściąga je na siebie. Butelki spadają i się tłuką. W tym momencie otrzymuje śmiertelne uderzenie. To, przez które jego czaszka pęka jak skorupka jajka.

Znowu przykucnęła, opierając się na piętach.

- Potem morderca bije już gdzie popadnie, a następnie demoluje pomieszczenie. Może pod wpływem emocji, a może dla zmylenia policji. Ale jest na tyle opanowany, żeby wrócić do ciała i przed wyjściem jeszcze raz spojrzeć na swoje dzieło. Tutaj też porzuca zbędną już pałkę.

- Chciał, żeby to wyglądało jak napad rabunkowy? Jak zabój­stwo dokonane przez narkomana?

- Taaak. Albo nasz denat był idiotą, a ja zbyt wysoko oceniam jego poziom intelektualny. Sfilmowałaś ciało i otoczenie?

- Tak, pani porucznik.

- Przekręćmy go.

Pogruchotane kości zachrzęściły jak kamienie wrzucone do worka.

- O, cholera! - Eve sięgnęła po identyfikator leżący w kałuży tężejącej już krwi. Starła ją zabezpieczonym palcem, odsłaniając zdjęcie i odznakę. - Był na służbie.

- To policjant? - Peabody zbliżyła się, a wokół nagle zapadła cisza. Członkowie ekipy z dochodzeniówki, zbierający odciski po drugiej stronie baru, urwali rozmowę, przestali się poruszać. Z wyrazem oczekiwania w oczach zwrócili się w stronę Eve.

- Detektyw Taj Kohli. - Podniosła się z poszarzałą twarzą. - Jeden z nas.

Peabody przeszła po zaśmieconej podłodze do miejsca, gdzie stała jej przełożona, która obserwowała pracowników pogotowia, przygotowujących ciało ofiary do przewiezienia do kostnicy.

- Zebrałam podstawowe informacje, Dallas. Należał do 128 brygady, Wydział Narkotyków. W policji pracował od ośmiu lat. Wcześniej służył w wojsku. Miał trzydzieści siedem lat. Żonaty. Dwoje dzieci.

- Ma coś w aktach?

- Nie, pani porucznik, jest czysty.

- Musimy się dowiedzieć, czy znalazł się tu w związku z jakąś służbową akcją, czy tylko dorabiał po godzinach. Elliot? Przynieś mi dyski z kamer przemysłowych.

- Nie ma ich. - Do Eve zbliżył się policjant z dochodzeniówki z twarzą wykrzywioną gniewem. - Wyczyszczone. Wszystkie. Klub ma pełny podgląd, ale ten sukinsyn zabrał wszystkie dyski. Nie mamy nic.

Zacierał za sobą ślady. - Z ręką na biodrze Eve obróciła się dokoła. Klub miał trzy piętra; scena znajdowała się na parterze, parkiet do tańczenia na pierwszym i drugim, a pokoje gościnne na samej górze. Wyliczyła, że aby kamery mogły objąć całość, musiało ich być co najmniej dwanaście, jeśli nie więcej. Wyjęcie z nich dysków kosztowało zabójcę sporo zabiegów i czasu. - Morderca znał to miejsce - uznała. - Albo jest specem od systemów bezpieczeństwa. Dekoracja - mruknęła. - Te znisz­czenia to tylko dekoracja, przykrywka. On wiedział, co robi. Panował nad rozwojem wydarzeń. Peabody, sprawdź, do kogo należy klub, kto go prowadzi. Chcę znać nazwiska wszystkich, którzy tu pracują.

Pani porucznik? - Jeden z policjantów, wyglądający na zakłopotanego, przecisnął się do Eve. - Na zewnątrz jest cywil.

- Na zewnątrz jest mnóstwo cywili. I niech tam zostaną.

- Tak, pani porucznik, ale ten chce z panią rozmawiać. Mówi, że to jego klub. I, hm...

- I, hm, co?

- I że pani jest jego żoną.

- Przedsiębiorstwo Rozrywkowe Roarke'a - powiedziała na glos Peabody, odczytując informację z palmtopa. Posłała przeło­żonej ostrożny uśmiech. - Zgadnij, kto jest właścicielem Czyśćca?

- Mogłam się domyślić. - Eve ze zrezygnowaną miną ruszyła w stronę frontowych drzwi.

Wyglądał identycznie jak przed dwiema godzinami, kiedy się rozstawali, udając się do swoich zajęć. Elegancki i oszałamiająco przystojny. Lekką kurtką, zarzuconą na czarny garnitur, poruszały podmuchy wiatru. Bryza zmierzwiła też krucze włosy okalające poetycznie grzeszną twarz. Wrażenie elegancji potęgowały ciemne okulary przeciwsłoneczne.

Gdy je zdjął, odsłaniając połyskujące niebieskie oczy, napotkał wzrok Eve. Włożył okulary do kieszeni i uniósł brew.

- Dzień dobry, pani porucznik.

- Już kiedy tu wchodziłam, miałam złe przeczucia. To miejsce do ciebie pasuje. Dlaczego, do cholery, jesteś właścicielem prawie wszystkiego?

- Ten klub to spełnienie chłopięcych marzeń. - Głos mężczyzny jakby odbył podróż do dalekiej Irlandii i powrócił z muzycznym akcentem tego kraju. Roarke oderwał wzrok od żony i spojrzał na policyjną taśmę odgradzającą miejsce zdarzenia. - Wygląda na to, że obydwoje mamy kłopoty.

- Musiałeś mówić, że jestem twoją żoną?

- Przecież jesteś - odparł beztrosko. - I z każdym dniem coraz bardziej mnie to cieszy. - Uniósł jej dłoń i nim zdążyła ją wyrwać, potarł kciukiem obrączkę.

- Żadnego dotykania - syknęła, co tylko wywołało u niego uśmiech rozbawienia.

- Nie tak mówiłaś przed kilkoma godzinami. Mówiłaś...

- Zamknij się, Roarke. - Rozejrzała się, ale żadna z towarzy­szących jej osób nie znajdowała się na tyle blisko, by ich usłyszeć. - To dochodzenie policyjne.

- Tak mi właśnie powiedziano.

- Kto ci powiedział?

- Kierownik obsługi, który znalazł ciało. Najpierw oczywiście zadzwonił na policję - wyjaśnił - ale potem naturalnie zawiadomił mnie. Co się stało?

Nie było sensu złościć się na to, że sprawy męża splatają się z jej pracą. Zresztą któryś raz z kolei. Próbowała pocieszyć się myślą, że Roarke zapewne pomoże jej przejść przez papierkową robotę.

- Czy pracuje u ciebie barman o nazwisku Kohli? Taj Kohli?

- Nie mam pojęcia. Ale mogę się dowiedzieć. - Wyciągnął z kieszeni cienki notes elektroniczny i wstukał pytanie. - Nie żyje?

- Właśnie.

- Tak, pracował u mnie - potwierdził, a irlandzki akcent w jego głosie przybrał bardziej metaliczny ton. - Przez ostatnie trzy miesiące. Cztery wieczory w tygodniu. Miał rodzinę.

- Wiem. - Takie szczegóły jej mąż uważał za istotne, co zawsze chwytało Eve za serce. - To policjant - dodała. Tym razem Roarke opuścił brwi. - Tej informacji nie ma w twoim małym notesiku, co?

- Nie. Wygląda na to, że mój personalny nie był wystarczająco ostrożny. Zajmę się tym. Czy wolno mi wejść do środka?

Tak, za chwilę. Od jak dawna jesteś właścicielem tego klubu?

- Mniej więcej od czterech lat.

- Ile osób zatrudniasz na pełen lub na część etatu?

- Dostarczę pani wszystkich danych, pani porucznik, i odpowiem na wszystkie pytania - w jego oczach, gdy wyciągał rękę do drzwi, pojawiła się irytacja - ale najpierw chciałbym zobaczyć swój klub.

Wszedł, rozejrzał się, po czym utkwił wzrok w grubym czarnym worku układanym na czymś, co pracownicy kostnicy nazywają „spacerówką”.

- Jak zginął?

- Całkowicie - rzuciła Eve, a potem westchnęła, widząc, że mąż odwraca się i patrzy na nią ze złością. - Brutalnie. Zatłuczony metalową pałką. - Zobaczyła, że Roarke spogląda w stronę baru i przygląda się plamom krwi, lśniącym na potłuczonym szkle niczym jakieś awangardowe malowidło. - Po kilku pierwszych uderzeniach nic już nie czuł.

- Czy dostałaś kiedyś pałką? Ja tak - powiedział, zanim zdążyła się odezwać. - Nic przyjemnego. Ale raczej nie można uznać, że było to zabójstwo na tle rabunkowym, nawet jeśli się założy, że złodzieja poniosło.

- Dlaczego?

- Tu jest dużo wysokogatunkowego alkoholu, za który nasz złodziej na jakiś czas dobrze by się urządził. Po co tłuc butelki, jeśli można je sprzedać? Jeśli włamujesz się do takiego miejsca, to nie po forsę, ale po trunki i może jeszcze po sprzęt.

- Wiesz to z własnego doświadczenia? Docinek tylko go rozśmieszył.

- Naturalnie. Z doświadczenia właściciela klubu i uczciwego obywatela.

- Racja.

- Co z dyskami z kamer bezpieczeństwa?

- Zniknęły. Zabrał wszystkie.

- To znaczy, że przygotował napad wcześniej.

- Ile jest tych kamer?

Roarke ponownie wyciągnął notes.

- Siedemnaście. Dziewięć na parterze, sześć na pierwszym piętrze i dwie na górze, obejmujące całość. Zanim zapytasz, klub jest zamykany o trzeciej, co znaczy, że obsługa wychodzi jakieś pół godziny później. Ostatni pokaz, a mamy tu tylko pokazy na żywo, kończy się o drugiej. Muzycy i artyści...

- Striptizerki.

- Jak wolisz - zgodził się bez sprzeciwu. - No więc artyści wychodzą zaraz po występie. W ciągu godziny podam ci nazwiska i harmonogram imprez.

- Będę wdzięczna. Dlaczego Czyściec?

- Jako nazwa? - Przez usta przemknął mu cień uśmiechu. - Spodobała mi się. Ksiądz powie, że czyściec to miejsce, w którym można się oczyścić, zrehabilitować. Trochę jak więzienie. Mnie zawsze kojarzył się z ostatnim miejscem, w którym jeszcze można być człowiekiem. Zanim wyrosną ci skrzydła lub staniesz twarzą w twarz z ogniem piekielnym.

- Co byś wolał? - zapytała zaciekawiona. - Skrzydła czy ogień?

- W tym rzecz. Najbardziej podoba mi się bycie człowiekiem. - Przerwał, bo obok nich przejechała „spacerówka”. Roarke podniósł rękę i pogłaskał żonę po krótko ostrzyżonych kasztanowych włosach. - Przykro mi.

- Mnie też. Znasz jakiś powód, dla którego nowojorski policjant miałby pracować jako tajniak w twoim Czyśćcu?

- Nie znam. Oczywiście jest możliwe, że niektórzy klienci zabawiali się tu w sposób niekoniecznie aprobowany przez policję, ale nie informowano mnie o niczym szczególnym. Jakieś narkotyki mogły zmieniać właścicieli w pokojach dla gości lub pod stolikami, ale nie dochodziło tu do większych transakcji. Wiedziałbym o tym. Striptizerki nie sprzedają się klientom, chyba że są licencjonowane, a niektóre są. Nie wpuszczamy tu niepełnoletnich. Ani klientów, ani pracowników. Mam swoje zasady, pani porucznik.

- Nie napadam na ciebie. Próbuję tylko wyrobić sobie zdanie.

- Denerwuje cię, że w ogóle tu jestem.

Milczała przez chwilę, bo pracownicy kostnicy otworzyli drzwi, aby wywieźć ciało Kohliego. Do środka wdarły się odgłosy wzmagającego się o tej porze ruchu ulicznego. Operator ruchomego chodnika na widok ciała w worku głośno przeklął.

- Tak, jestem zła, ale mi to minie. Kiedy byłeś tu ostatnio?

- Kilka miesięcy temu. W klubie panował spokój, więc nie musiałem zajmować się nim osobiście.

- Kto go prowadzi?

- Rue MacLean. Porozmawiam z nią i przekażę ci informacje, które od niej uzyskam.

- I to jak najszybciej. Chcesz teraz obejrzeć klub?

- Nie ma sensu. Zrobię to, gdy sobie przypomnę, jak wyglądał. Chciałbym wtedy móc się do niego dostać.

- Zajmę się tym. Tak, Peabody? - rzuciła pytająco Eve, widząc, że zbliża się jej asystentka.

- Przepraszam, ale pewnie chciałabyś to wiedzieć. Roz­mawiałam z kapitanem brygady, do której należała ofiara. Jedzie do żony Kohliego z kimś, kto zajmuje się wspieraniem rodzin ofiar. Chce wiedzieć, czy mają czekać, czy iść bez ciebie.

- Powiedz im, żeby zaczekali. Zaraz wyjeżdżamy i spotkamy się na miejscu. Muszę lecieć - rzuciła do męża.

- Nie zazdroszczę pani pracy, pani porucznik. - Ponieważ tego potrzebował, chwycił ją za rękę i mocno uścisnął. - Ale pozwolę ci do niej powrócić. A te informacje dla ciebie postaram się zebrać jak najszybciej.

- Roarke! - zawołała za nim, gdy już stał przy drzwiach. - Przykro mi z powodu klubu.

- To tylko drewno i szkło. Tego nie zabraknie - odparł, patrząc na żonę przez ramię.

- Wcale tak nie myśli - mruknęła Eve, kiedy drzwi się za nim zamknęły.

- Słucham, pani porucznik?

- Ktoś z nim zadarł i nie puści tego płazem. - Westchnęła. - Chodźmy, Peabody. Spotkajmy się z żoną i miejmy już za sobą piekło. Zwłaszcza to.

Kohliowie mieszkali w porządnym, średniej klasy budynku na East Side, w dzielnicy, gdzie można spotkać tylko młode małżeństwa i emerytów. Dla snobów takie miejsca są zbyt skromne, a dla światka przestępczego za bogate.

Prosty budynek był ładnie, a nawet elegancko przebudowany po wojnach miejskich.

Zabezpieczenie wejścia stanowił szyfr cyfrowy.

Eve dostrzegła swoich kolegów ze 128 brygady, jeszcze zanim zdążyła zaparkować i włączyć sygnalizację „na służbie”.

Najpierw przyjrzała się kobiecie. Zadbana blondynka w okula­rach przeciwsłonecznych i tanim granatowym garniturze. Spo­jrzawszy na jej buty na wąskich wysokich obcasach, Eve domyśliła się, że pracuje za biurkiem.

Sprawiała wrażenie zarozumiałej.

Mężczyzna był barczysty i miał wystający brzuszek. Posiwiałe miejscami włosy powiewały na wietrze wokół spokojnej, opano­wanej twarzy. Na jego nogach lśniły wypolerowane na glans policyjne buty z ciężkimi podeszwami. Rękawy opiętej marynarki były poprzecierane na łokciach i przy mankietach.

Długodystansowiec, uznała. Z tych, co to zaczynają od obchodów, potem dostają służbę na ulicy, aż wreszcie na koniec trafiają za biurko.

- Porucznik Dallas. - Kobieta zrobiła krok do przodu, ale nie wyciągnęła dłoni. - Poznaję, bo często widuję panią w mediach. - Nie było to powiedziane z otwartą przyganą, ale jej cień pobrzmie­wał jednak w glosie policjantki. - Kapitan Roth ze 128. A to sierżant Clooney z naszej brygady. Teraz pełni funkcję doradcy rodzinnego.

- Dziękuję, że na mnie zaczekaliście. To inspektor Peabody, moja asystentka.

- W jakim punkcie dochodzenia pani się znajduje, pani porucznik?

- Ciało detektywa Kohliego zostało przekazane do autopsji. Ma być potraktowane priorytetowo. Ja natomiast zaraz po wyjściu stąd napiszę raport i przekażę go przełożonym. - Eve zamilkła, chcąc uniknąć przekrzykiwania zatrzymującego się w pobliżu autobusu. - W tej chwili, kapitan Roth, mogę pani powiedzieć jedynie to, że mam martwego policjanta, który, pracując po godzinach w nocnym klubie ze striptizem, padł ofiarą wyjątkowo brutalnego napadu. Zdarzyło się to we wczesnych godzinach porannych. Kohli był w klubie barmanem.

- Zabójstwo na tle rabunkowym?

- Wątpliwe.

- W takim razie, jaki był, według pani, motyw?

Eve poczuła w żołądku kiełkujące ziarno niechęci. Wiedziała, że musi być czujna, bo inaczej nasionko szybko się rozrośnie.

- Na tym etapie dochodzenia nie chciałabym formułować opinii na temat motywu. Kapitan Roth, czy zamierza pani stać na ulicy i zadawać mi te wszystkie pytania, czy może woli przeczytać mój raport, kiedy już go oddam?

Roth otworzyła usta, potem wciągnęła głośno powietrze.

- Chcę być dobrze zrozumiana, pani porucznik. Detektyw Kohli pracował pod moimi rozkazami przez pięć lat. Będę mówić otwarcie. Zależy mi na tym, by to śledztwo było prowadzone z całym poświęceniem.

- Podzielam pani uczucia związane z tą sprawą, kapitan Roth. Mogę jedynie zapewnić, że jak długo będę prowadzić śledztwo, poświecę mu się całkowicie. - Zdejmij te przeklęte okulary, myślała Eve. Chcę zobaczyć twoje oczy. - Oczywiście wolno pani zwrócić się z prośbą o zmianę prowadzącego - ciągnęła. - Ale nie będę ukrywała, że nie zrzeknę się tej funkcji łatwo. Stałam nad Kohlim dziś rano. Widziałam, co mu zrobiono. Jestem pewna, że nie bardziej niż ja pragnie pani ująć zabójcę.

- Pani kapitan. - Do przodu wysunął się Clooney, kładąc lekko dłoń na łokciu Roth. Pod jego jasnoniebieskimi oczami wiła się gęstwina zmarszczek. Sprawiały, że wyglądał na zmęczonego i godnego zaufania. - Pani porucznik, w tej chwili wszyscy jesteśmy podekscytowani. Ale pamiętajmy, że mamy tu zadanie do wykonania. Podniósł głowę i spojrzał na okna cztery piętra wyżej. - Nasze uczucia w niczym nie dorównują uczuciom kobiety, którą zaraz spotkamy.

- Masz rację. Masz rację, Art. Miejmy to za sobą.

Roth zwróciła się w stronę drzwi wejściowych, używając do ich otwarcia uniwersalnego klucza.

- Pani porucznik? - Clooney zaczekał na Eve. - Domyślam się, że będzie pani chciała przesłuchać Patsy, żonę Taja. Muszę jednak prosić, aby potraktowała ją pani łagodnie. Wiem, przez co za chwilę przejdzie. Kilka miesięcy temu straciłem syna. Był na służbie. To przerażające i rozrywające serce doświadczenie.

- Nie zamierzam kopać leżącego, Clooney. - Eve weszła do budynku, zatrzymała się i odwróciła. - Nie znałam go - powie­działa już spokojniej - ale został zamordowany i był policjantem. To mi wystarcza. W porządku?

- Tak. Oczywiście.

- Chryste, nienawidzę tego - rzuciła, idąc za Roth do windy. - Jak pan to robi? - zapytała Clooneya. - Chodzi mi o wspieranie rodzin ofiar. Jak pan to znosi?

- Mówiąc szczerze, wybrali mnie, bo potrafię zachować spokój. Medytacja - dodał z uśmiechem. - Przyjąłem tę funkcję na próbę, ale przekonałem się, że mogę robić coś dobrego. Wiem, co czują rodziny ofiar... na każdym etapie.

Zacisnął usta i wszedł do windy. Na jego twarzy już dawno nie było uśmiechu.

- Potrafię to znieść, ponieważ mogę pomóc... choćby troszeczkę. To ważne, że jestem policjantem. A w ciągu ostatnich kilku miesięcy przekonałem się, że jeszcze istotniejszy jest fakt, że sam przeżyłem podobną stratę. Czy straciła pani kogoś z rodziny, pani porucznik?

Niczym błyskawica przez umysł Eve przemknął obraz obskur­nego pokoju, w którym znajdował się zakrwawiony mężczyzna i ona z połamanymi kośćmi, wciśnięta w róg.

- Nie mam rodziny.

- Cóż... - mruknął posępnie Clooney. Winda zatrzymała się na czwartym piętrze.

Wiedzieli, że żona Kohliego się domyśli. Partnerka policjanta wie, gdy tylko otworzy drzwi. Wypowiadane słowa nieco się różnią i to, jak brzmią, tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia. W chwili kiedy drzwi się otwierają, czyjeś życie zmienia się nieodwracalnie.

Nie mieli nawet szansy zapukać, nim się zaczęło.

Patsy Kohli była ładną kobietą o gładkiej hebanowej cerze i krótkich kręconych, ciemnych włosach. Była ubrana do wyjścia, a na piersiach miała nosidełko z niemowlęciem. Obok niej stał mały chłopiec, trzymający matkę za rękę i podskakujący niecierpliwie.

- Chodźmy na huśtawkę! Na huśtawkę!

Ale jego matka zamarła w miejscu, a radość, która przed chwilą lśniła w jej oczach, zaczęła szybko niknąć. Podniosła rękę, przyciskając nią niemowlę do serca.

- Taj.

Roth zdjęła okulary. Jej niebieskie oczy było chłodne, oficjalne i bez wyrazu.

- Patsy. Musimy wejść.

- Taj. - Wdowa nie ruszyła się z miejsca, wolno kręcąc głową. - Taj.

- No, Patsy. - Clooney objął ją ramieniem. - Może usiądziemy?

- Nie. Nie. Nie.

Chłopczyk zaczął płakać, pokrzykiwać i ciągnąć matkę za rękę. Zarówno Roth, jak i Eve spojrzały na niego w panice. Peabody weszła do mieszkania i ukucnęła przy nim.

- Cześć.

- Idziemy na huśtawkę - powiedział żałośnie chłopczyk, a po jego pucołowatych policzkach zaczęły spływać wielkie łzy.

- Pani porucznik, może pójdę z chłopcem na spacer? - za­proponowała Peabody.

- Dobry pomysł. Bardzo dobry. - W odpowiedzi na coraz głośniejszy płacz dziecka w żołądku Eve rosła bolesna gruda. - Pani Kohli, jeśli się pani zgodzi, moja asystentka zabierze syna na krótki spacer. Myślę, że tak będzie najlepiej.

- Chad. - Patsy spojrzała w dół, jakby budziła się ze snu. - Szliśmy do parku. Dwie przecznice stąd. Na huśtawki.

- Zabiorę go tam, pani Kohli. Będzie ze mną bezpieczny. - Z pewnością, która wywołała zdumienie Eve, Peabody podniosła chłopca i posadziła go sobie na biodrze. - Hej, Chad, lubisz sojowe hot dogi?

- Patsy, daj mi córeczkę. - Clooney delikatnie rozpiął nosidełko i wyjął z niego niemowlę. Następnie, ku zaskoczeniu i przerażeniu Eve, podał jej dziecko.

- Och, proszę posłuchać, ja nie mogę...

Ale Clooney już prowadził wdowę do kanapy, pozostawiając Eve z ciężarem w dłoniach. Krzywiąc się, spojrzała w dół i gdy duże czarne oczy popatrzyły na nią z ciekawością, poczuła, że jej dłonie zaczynają się pocić.

Dziecko zakwiliło, więc Eve pospiesznie rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu pomocy. Clooney i Roth już otoczyli Patsy. Cichy głos mężczyzny brzmiał jak mruczenie. Pokój, w którym się znajdowali, był mały. Na dywanie leżały dziecięce zabawki. Roznosił się tu zapach, którego Eve nie znała; talku, kredek i słodyczy. Zapach dzieci.

W końcu dostrzegła leżący na podłodze koło krzesła kosz ze starannie złożonym praniem. Doskonale, uznała, i z ostrożnością osoby niosącej bombę domowej roboty położyła na nim niemowlę.

- Zostań tu - szepnęła, niezręcznie głaszcząc ciemną główkę. I znowu zaczęła oddychać spokojniej.

Spojrzała na pokój. Zobaczyła, że kobieta na kanapie skuliła się i kołysze równomiernie z rękami w dłoniach Clooneya. Nie wydawała z siebie żadnego dźwięku, a łzy spływały jej po twarzy jak deszcz.

Eve trzymała się z boku, przyglądając się pracy Clooneya, patrząc na wspierającą wdowę parę, otaczającą ją z dwóch stron. To, pomyślała, jest teraz jej rodzina. Być może to mało, ale w chwilach takich jak ta jest wszystkim.

Smutek opadł na pokój jak mgła. Eve wiedziała, że minie wiele czasu, zanim ta mgła się uniesie.

- To moja wina. Moja wina. - Były to pierwsze słowa wypo­wiedziane przez Patsy, odkąd usiadła na kanapie.

- Nie. - Clooney uścisnął jej rękę, czekając, aż na niego spojrzy. Wiedział, że kobieta musi popatrzeć mu w oczy, zobaczyć w nich pocieszenie i nadzieję. - Z pewnością nie.

- Nigdy by tam nie pracował, gdyby nie ja. Po urodzeniu Jilly nie wróciłam do pracy. Chciałam zostać w domu. Pieniądze, które mogłam zarobić, były o wiele mniejsze niż...

- Patsy, Taj cieszył się, że chcesz zostać w domu z dziećmi. Był taki dumny z nich i z ciebie.

- Nie mogę... Chad. - Uwolniła dłonie i przycisnęła je do twarzy. - Jak ja mu to powiem. Jak będziemy mogli żyć bez Taja? Gdzie on jest? - Opuściła ręce i rozejrzała się niewidzącym wzrokiem po pokoju. - Muszę pójść i go zobaczyć. Może nastąpiła pomyłka.

Eve wiedziała, że nadeszła jej kolej.

- Przykro mi, pani Kohli, ale nie było pomyłki. Jestem porucznik Dallas. Prowadzę śledztwo.

- Widziała pani Taja. - Wdowa wstała roztrzęsiona.

- Tak. Przykro mi, bardzo przykro z powodu tego, co panią spotkało. Czy może pani ze mną porozmawiać, pani Kohli? Pomóc mi znaleźć osobę, która to zrobiła?

- Porucznik Dallas - zaczęła Roth, ale Patsy potrząsnęła głową.

- Nie, nie. Chcę mówić. Taj by tego chciał. Chciałby... Gdzie jest Jilly? Gdzie moje dziecko?

- Ja, eee... - Czując, że znowu się poci, Eve wskazała kosz z bielizną.

- Och. - Patsy otarła łzy z twarzy i uśmiechnęła się. - Jest taka dobra. Taka słodka. Prawie nie płacze. Położę ją w kołysce.

- Ja to zrobię, Patsy. - Clooney wstał. - Ty porozmawiaj z panią porucznik. - Zerknął na Eve ze współczuciem i zrozumieniem. - Tego chciałby Taj. Czy chcesz, żebyśmy do kogoś zatelefonowali, żeby do ciebie przyjechał? Może do siostry?

- Tak. - Wdowa westchnęła. Tak, proszę. Zadzwońcie po Carlę.

- Kapitan Roth tym się zajmie, prawda pani kapitan? A ja położę dziecko.

Roth przez chwilę się wahała. Miała zaciśnięte zęby. Clooney łagodnie przejął dowodzenie, a jego przełożona nie należała do osób, które lubią dostawać rozkazy od podwładnych.

- Tak, oczywiście. - Posyłając Eve ostrzegawcze spojrzenie, przeszła do drugiego pokoju.

- Pracowała pani z Tajem? - spytała wdowa.

- Nie.

- Nie, oczywiście, że nie. - Patsy potarła czoło. - Pani musi być z Wydziału Zabójstw. - Zaczynała się łamać, z jej ust wymknął się przeciągły jęk, ale po chwili, co Eve obserwowała z wielkim podziwem, wzięła się w garść. - Co chce pani wiedzieć?

- Pani mąż nie przyszedł rano do domu? Nie zmartwiło to pani?

- Nie. - Wdowa wyciągnęła rękę do tyłu, objęła oparcie kanapy i pochyliła się. - Powiedział, że prawdopodobnie prosto z klubu pojedzie na posterunek. Czasami tak robił. I powiedział, że ma się z kimś spotkać po zamknięciu lokalu.

- Z kim?

- Tego nie mówił, tylko to, że ma się z kimś spotkać.

- Czy zna pani kogoś, kto mu źle życzył, pani Kohli?

- Był policjantem - odparła kobieta po prostu. - Czy zna pani kogoś, kto źle pani życzy, pani porucznik?

Ma słuszność, pomyślała Eve i skinęła głową.

- Może ktoś szczególny? Ktoś, o kim pani wspominał.

- Nie. Taj nie przenosił spraw zawodowych do domu. Myślę, że wziął to sobie za punkt honoru. Nie chciał nas niczym martwić. Nawet nie wiedziałam, nad czym pracuje. Nie lubił o tym mówić. Ale martwił się. - Wdowa złożyła mocno splecione dłonie na kolanach i zapatrzyła się na nie. Wpatrywała się, jak zauważyła Eve, w złotą obrączkę. - Wiem, że czymś się martwił. Zapytałam go o to, ale mnie zbył. To cały Taj - udało jej się wydusić z drżących w lekkim uśmiechu ust. - Właśnie taki. Niektórzy powiedzieliby, że był mężczyzną dominującym. Taki chyba był, a w pewnych sprawach kierował się bardzo staroświeckimi zasadami. Był dobrym człowiekiem. Wspaniałym ojcem. Kochał swoją pracę. - Zacisnęła usta. - Byłby dumny, gdyby zginął na służbie. Ale nie tak. Nie w ten sposób. Ktokolwiek to uczynił, pozbawił go tego. Zabrał go mnie i dzieciom. Jak to możliwe? Pani porucznik, jak to możliwe?

Ponieważ nie istniała odpowiedź na to pytanie, Eve mogła jedynie zadawać następne.

2

To było trudne.

- Tak. - Eve odjechała od krawężnika, starając się zrzucić z siebie ciężar, który wyniosła na barkach z mieszkania wdowy. - Patsy będzie się trzymała. Dla dzieci. Jest silna.

- Wspaniałe te jej dzieciaki. Mały to prawdziwy spryciarz. Naciągnął mnie na sojowego hot doga, trzy czekoladki i loda.

- Pewnie nieźle cię wymęczył. Peabody uśmiechnęła się łagodnie.

- Mam siostrzeńca w jego wieku.

- Masz siostrzeńców w każdym wieku.

- Mniej więcej.

- Wytłumacz mi pewną rzecz, skoro masz takie doświadczenie w sprawach rodzinnych. Jest mąż i żona. Kochają się, są dobrym, oddanym sobie małżeństwem, mają dzieci. Dlaczego w takim razie żona, wyglądająca na osobą zaradną i inteligentną, nic nie wie na temat pracy męża? Nie ma pojęcia, czym on się na co dzień zajmuje?

- Może mąż lubi zostawiać pracę za drzwiami mieszkania.

- Jakoś to do mnie nie przemawia - mruknęła Eve. - Jeśli się z kimś żyje, wie się, czym partner się zajmuje, o czym myśli, czym się martwi. Patsy powiedziała, że Kohliego coś niepokoiło, ale nie wiedziała co. I wcale nie nalegała, żeby jej to wyjawił. - Pokręciła głową i zmarszczyła czoło. Przebijała się przez gęsty ruch uliczny. - Nie rozumiem tego.

- Twój związek z Roarkiem charakteryzuje inna dynamika.

- Co to, do cholery, ma znaczyć?!

- Cóż. - Peabody omiotła wzrokiem profil przełożonej. - Próbowałam łagodnie powiedzieć, że żadne z was nie zgodziłoby się na ukrywanie czegokolwiek przed drugim. Gdy z jednym dzieje się coś dziwnego, drugie, widząc to, docieka tak długo, aż się wszystkiego dowie. Obydwoje jesteście wścibscy i na tyle sprytni, że nie dajecie się wywieść w pole. Ale pomyśl na przykład o mojej ciotce Miriam.

- Muszę?

- Chodzi mi o to, że jest żoną wujka Jima już od czterdziestu lat. Wujek codziennie rano wychodzi do pracy i wieczorem wraca do domu. Mają czworo dzieci, ośmioro... nie... dziewięcioro wnuków i są bardzo szczęśliwi. Ciocia nie wie nawet, ile jej mąż zarabia. On po prostu daje jej pieniądze...

Eve o mały włos najechałaby na tył taksówki. - 'Co?

- No, mówiłam, że waszym związkiem rządzi inna dynamika. Tam wujek daje cioci pieniądze na życie i dom. Ona go pyta, jak mu minął dzień, on odpowiada, że dobrze, i na tym kończy się rozmowa na temat jego pracy. - Peabody wzruszyła ramiona­mi. - Tak to się między nimi układa. Natomiast moja kuzynka Freida...

- Rozumiem już, o co ci chodzi, Peabody. - Eve włączyła pokładowy wideofon i połączyła się z policyjnym prosektorium.

Od razu przełączono ją na numer Morse'a.

- Nadal nim się zajmuję, Dallas. - Na twarzy lekarza rysował się zadziwiająco poważny wyraz. - To masakra.

- Wiem. Masz już wyniki toksykologiczne?

- Tym się zająłem w pierwszej kolejności. Nie znajdował się pod działaniem narkotyków. Tuż przed śmiercią wypił kilka piw i jadł orzeszki. Wygląda na to, że został uderzony w chwili, gdy przełykał piwo. Ostatni treściwy posiłek, który spożył jakieś sześć godzin przed zgonem, składał się z kanapki z kurczakiem i sałatki z makaronem. Popił to kawą. W tym momencie mogę powiedzieć ci na pewno tylko to, że był w doskonałej formie fizycznej, zanim jakiś sukinsyn nie rozkwasił tego biedaka na kawałki.

- W porządku. Zgon nastąpił od uderzenia w czaszkę?

- Czy nie mówiłem, że nadal się nim zajmuję? - Głos Morse'a nagle stał się ostry jak promień lasera. Zanim Eve zdążyła coś powiedzieć, lekarz podniósł rękę w plastikowej rękawiczce, do łokcia umazaną we krwi. - Przepraszam. Ale mogę ci już coś jednak powiedzieć. Zabójca zaszedł ofiarę od tyłu. Pierwsze uderzenie trafiło Kohliego w tył głowy. Rany na twarzy wskazują, że upadł na szkło. Następny cios, w szczękę, powalił go na ziemię. Potem ten sukinsyn otworzył mu czaszkę jak jakiś orzech. Na szczęście Kohli już tego nie czuł, bo nie żył. Również inne obrażenia zostały zadane po zgonie. Jeszcze ich wszystkich nie policzyłem.

- Powiedziałeś mi to, co chciałam wiedzieć. Przepraszam, że tak nalegałam.

- Nie, to moja wina. - Morse wydął policzki. - Znałem go, więc to osobista sprawa. Był porządnym facetem, lubił pokazywać zdjęcia i hologramy swoich dzieciaków. Nieczęsto spotyka się u nas wesołych ludzi. - Zmrużył oczy. - Cieszę się, że to ty prowadzisz śledztwo, Dallas. Dostaniesz mój raport pod koniec zmiany.

Przerwał połączenie, pozostawiając Eve wpatrzoną w pusty monitor.

- Był lubiany - rzuciła. - Kto więc żywił urazę do tego porządnego faceta, dumnego tatusia i kochającego męża? Kto odważył się zamienić go w krwawą miazgę, wiedząc, że koledzy policjanci zrobią wszystko, aby odnaleźć zabójcę? Mimo że był tak ceniony, ktoś musiał go bardzo nienawidzić.

- Ktoś, kogo wsadził do więzienia? - zasugerowała Peabody. Nie wolno bać się zbirów, których się przymknęło, pomyślała Eve. Ale trzeba o nich pamiętać.

- Jeśli policjant umawia się na drinka i odwraca plecami do kogoś, kogo wysłał wcześniej do pierdla, sam się prosi o kłopo­ty - powiedziała. - Musimy się pospieszyć ze zbieraniem informacji o Kohlim. Chcę się dowiedzieć, jak przebiegała jego służba.

Eve po wejściu na komendę skierowała się prosto do swojego pokoju, ale na drodze stanęła jej kobieta, która podniosła się z ławki dla oczekujących.

- Porucznik Dallas?

- Zgadza się.

- Nazywam się MacLean. Rue MacLean. Właśnie usłyszałam o Taju. Ja... - Uniosła dłonie. - Roarke wspomniał mi, że chce się pani ze mną zobaczyć, więc postanowiłam przyjść sama od razu. Chcę pomóc.

- Doceniam to. Proszę chwileczkę zaczekać. Peabody. - Eve odeszła na bok wraz z asystentką. - Zajrzyj do akt Kohliego, potem sprawdź jego finanse.

- Finanse?

- Tak. Jeśli napotkasz jakieś trudności, dzwoń do Wydziału Elektronicznego, do Feeneya. Poszperaj trochę w komputerze. Dowiedz się, z kim się przyjaźnił w pracy. Nie opowiadał o niej żonie, ale może znalazł sobie kogoś innego, komu się zwierzał. Chcę wiedzieć, czy miał jakieś hobby, zainteresowania. I sprawdź, w jakich śledztwach uczestniczył. Chcę zobaczyć jego życie jak na dłoni.

- Tak, pani porucznik.

- Pani MacLean? Przejdziemy do pokoju przesłuchań. Moje biuro jest zbyt ciasne.

- Jak pani sobie życzy. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Po prostu nie rozumiem, jak coś takiego mogło się wydarzyć.

- Zaraz o tym porozmawiamy. - I nagramy to, pomyślała Eve, prowadząc Rue MacLean przez labirynt korytarzy do miejsca przesłuchań. - Chciałabym nagrywać naszą rozmowę - zapowie­działa, gestem dłoni zapraszając kobietę do kwadratowego pokoju, w którym stały jedynie stół i dwa krzesła.

- Oczywiście. Pragnę tylko pomóc.

- Proszę usiąść. - Eve włączyła magnetofon. - Porucznik Eve Dallas. Przesłuchanie Rue MacLean. Pani MacLean zgłosiła dobrowolną chęć współpracy i zgodziła się na zarejestrowanie jej zeznań dotyczących funkcjonariusza Taja Kohliego. Wydział Zabójstw. Doceniam fakt, że sama się pani do mnie pofatygowała, pani MacLean.

- Nie wiem, co pani powiedzieć, żeby było pomocne w śledz­twie.

- Prowadzi pani klub, w którym Taj Kohli pracował jako barman?

Eve, przyglądając się rozmówczyni, od razu zrozumiała, dlaczego mąż ją zatrudnił. Przed nią siedziała energiczna, elegancka i ładna kobieta. Jej fiołkowe oczy, teraz przepełnione przejęciem, lśniły w kremowej twarzy jak klejnoty.

Miała delikatne rysy, niemal arystokratyczne, ale dość zdecy­dowany podbródek. Była zgrabna, drobna i doskonale ubrana. Wysmukłe ciało zakończone parą oszałamiających nóg opinała śliwkowa garsonka.

Włosy koloru słońca były zaczesane gładko do tyłu, na co może sobie pozwolić tylko osoba pewna siebie, mająca doskonale ukształtowaną czaszkę.

- Czyściec. Tak, zarządzam tym klubem od czterech lat.

- A wcześniej czym się pani zajmowała?

- Byłam hostessą w innym małym śródmiejskim klubie. Jeszcze wcześniej byłam tancerką. Artystką - dodała z lekkim uśmie­chem. - Uznałam, że już dosyć sceny, i postanowiłam znaleźć takie zajęcie, przy którym nie musiałabym z siebie niczego zdejmować. Roarke dał mi taką szansę, najpierw w Trends, gdzie pracowałam jako hostessa, potem w Czyśćcu, którego jestem szefową. Pani mąż ceni osoby ambitne, pani porucznik.

W tę uliczkę lepiej nie wchodzić przy włączonym magnetofonie, zdecydowała w myśli Eve.

- Czy w zakresie pani obowiązków jako kierownika klubu mieści się przyjmowanie nowych pracowników?

- Tak. To ja zatrudniłam Taja. Szukał dorywczego zajęcia. Jego żona właśnie urodziła dziecko i starała się o zasiłek macierzyński. Taj chciał dorobić i zgodził się pracować na nocną zmianę, a ponieważ był szczęśliwy w małżeństwie, nie obawiałam się, że coś głupiego wpadnie mu do głowy.

- Czy tylko takie wymagania stawiacie pracownikom?

- Nie, ale te są dość istotne. - Rue uniosła palec. Lśnił na nim pierścionek z trzema kamieniami koloru jej oczu. - Potrafił przyrządzać drinki i je serwować. Znał się na ludziach i umiał wyczuć tych, którzy sprawiają kłopoty. Nie wiedziałam, że jest policjantem. W podaniu o przyjęcie do pracy napisał, że jest ochroniarzem, i to się zgadzało.

- W jakiej firmie?

- Lenux. Zadzwoniłam tam i rozmawiałam z kierownikiem... przynajmniej tak mi się wydawało, który potwierdził słowa Kohliego. Nie miałam powodu, by w nie wątpić. Na początek przyjęłam go na dwutygodniowy okres próbny. Sprawdził się, więc został u nas.

- Czy ma pani numer telefonu do tej firmy?

- Tak. - Rue odetchnęła głośno. - Już próbowałam się tam dodzwonić, ale numer, który mam, nie odpowiada.

- Niemniej chciałabym go znać. Sprawdzę go.

- Oczywiście. - Rue sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej elektroniczny notes. - Nie mam pojęcia, dlaczego mi nie powie­dział, że jest policjantem - wyznała, wystukując coś na klawia­turze. - Może się obawiał, że go nie zatrudnię. Ale kiedy się wie, że właścicielka też jest policjantem...

- Nie jestem właścicielem klubu.

- No tak, cóż. - Kobieta wzruszyła ramionami i podała Eve swój notes.

- Taj znajdował się w klubie po zamknięciu. Czy to było normalne?

- Nie, ale też nie aż tak rzadkie. Zwyczajowo klub zamyka główny barman, który akurat pracuje na tej zmianie, wraz z jednym z ochroniarzy. Zeszłej nocy głównym barmanem był Taj, a według moich danych klub miał z nim zamykać Nester Vine, bo to była jego kolejka. Nie zdołałam jeszcze skontaktować się z nim.

- Czy jest pani w klubie codziennie?

- Pięć wieczorów w tygodniu. Przysługują mi wolne niedziele i poniedziałki. Wczoraj zostałam do drugiej trzydzieści w nocy. Klienci już wyszli. Jedna z dziewcząt miała zły dzień. Kłopoty z chłopakiem. Zawiozłam ją do domu, przez jakiś czas pocieszałam, a potem wróciłam do siebie.

- Która była wtedy godzina?

- Kiedy dotarłam do domu? - Rue zamrugała. - Może trzecia trzydzieści albo za piętnaście czwarta. Tak mi się wydaje.

- Jak nazywała się kobieta, którą pani odwiozła do domu?

- Mitzi. - Rue wciągnęła powietrze. - Mitzi Treacher. Pani porucznik, gdy ostatnim razem widziałam Taja, żył i stał za barem.

- Po prostu zbieram fakty, pani MacLean. Czy wie pani, w jakim nastroju był detektyw Kohli, kiedy się pani z nim rozstawała?

- Chyba w dobrym. Nie rozmawialiśmy dłużej. Kilka razy podeszłam do baru po wodę mineralną. Pytałam go, jak leci, czy wieczór jest spokojny, tego typu rzeczy. Boże! - Zacisnęła powieki. - To był miły człowiek. Cichy, opanowany. Zawsze podczas pierwszej przerwy dzwonił do żony, żeby sprawdzić, jak sobie daje radę.

- Używał służbowego telefonu?

- Nie. Zabroniliśmy korzystania z firmowej linii w celach prywatnych, z wyjątkiem nagłej potrzeby. Dzwonił z prywatnego telefonu komórkowego.

- Czy używał go zeszłej nocy?

- Nie wiem. Dzwonił do żony zawsze. Ale wczoraj nie widziałam. Nie zwróciłam uwagi. Nie, proszę zaczekać. - Tym razem Rue przymknęła oczy na dłużej. - Jadł kanapkę w sali dla obsługi. Pamiętam, że tamtędy przechodziłam. Drzwi były otwarte. Mówił coś po dziecięcemu, chyba rozmawiał z dzieckiem - stwierdziła, otwierając oczy. - Pamiętam to, bo to było takie słodkie i głupie: wielki facet grucha do telefonu jak niemowlę. Czy to ważne?

- Próbuję tylko zarysować sobie jakiś obraz. Przy ofierze ani nigdzie w pobliżu ciała nie znaleziono telefonu komórkowego. Czy wczoraj albo kiedykolwiek zwróciła pani uwagę na kogoś, kto kręcił się przy barze w czasie zmiany Taja?

- Nie. Mamy oczywiście stałych klientów. Odwiedzają nas kilka razy w tygodniu. Taj poznał ich na tyle, że wiedział, jakie lubią drinki. Klienci potrafią to docenić.

- Czy zaprzyjaźnił się z jakimś współpracownikiem?

- Raczej nie. Jak powiedziałam, był cichym facetem. Koleżeńskim, ale z nikim nie nawiązał szczególnie bliskich kontaktów. Zajmował się barem. Patrzył, słuchał.

- Czy za barem trzymacie metalową pałkę?

- To legalne - szybko rzuciła Rue, blednąc. - Czy nią właśnie...

- Czy Taj miał kiedykolwiek okazję jej użyć albo zamierzał to zrobić?

- Nigdy. - Kobieta pocierała klatkę piersiową długimi, posuwis­tymi ruchami płasko rozłożonej dłoni. - Choć domyślam się, że musiał ją kilka razy wziąć do ręki. Stukał nią w bar dla odstraszenia. To zazwyczaj wystarczy, zwłaszcza w wykonaniu takiego wielkoluda jak on. Nasz klub należy do ekskluzywnych. Rzadko dochodzi w nim do prawdziwych awantur. Prowadzę czysty interes, pani porucznik. Roarke nie zgodziłby się na nic innego.

Wstępny raport był jasny, ale dla Eve mało satysfakcjonujący. Miała przed sobą fakty. Martwy policjant zatłuczony pałką i zniszczenia, które wskazywałyby na narkomana pod wpływem zeusa albo innej zabójczej kombinacji chemikaliów. Niezręczna próba upozorowania, że do morderstwa doszło w trakcie włamania na tle rabunkowym; zaginiony telefon komórkowy i trzydzieści żetonów kredytowych.

Ofiara dorabiała, pragnąc podreperować rodzinny budżet. W jej aktach i przebiegu służby brak jakichkolwiek skarg i uwag. Taj był lubiany przez kolegów i kochany przez rodzinę. Z tego, co Eve dowiedziała się do tej pory, nie żył ponad stan, nie zdradzał żony i nie prowadził żadnego poważnego śledztwa, które mogłoby doprowadzić do jego śmierci.

Na pierwszy rzut oka wyglądało to jak nieszczęśliwy wypadek. Ale Eve w to nie wierzyła.

Wprowadziła na ekran monitora zdjęcie policjanta i zaczęła się mu przyglądać. Wielki facet o dumnym spojrzeniu. Stanowcza szczęka, szerokie ramiona.

- Ktoś chciał się ciebie pozbyć, Kohli. Kogo aż tak wnerwiłeś? - Wstała, ale zaraz znowu usiadła przed komputerem. - Wykonaj test prawdopodobieństwa na podstawie akt bieżącej sprawy oraz wstępnego raportu z autopsji. Jakie jest prawdopodobieństwo, że Kohli znał zabójcę?

Przetwarzanie... Prawdopodobieństwo, przy bieżących danych i wstępnym raporcie - 93,4 procent na potwierdzenie hipotezy, że obiekt Kohli znal zabójcę.

- Tak, cóż, miałam rację. - Eve pochyliła się i zanurzyła palce we włosach. - Kogo znają policjanci? Innych policjantów, pro­stytutki, przestępców, rodzinę. Sąsiadów. Kogo znają barmani? - Wybuchnęła krótkim szyderczym śmiechem. - Wszystkich. Jaką czapkę włożył pan na swoje ostatnie spotkanie, detektywie?

- Pani porucznik? - W drzwiach pojawiła się głowa Peabody. - Wiem już, jakimi sprawami zajmował się ostatnio Kohli. Nie ma żadnych śladów wskazujących na to, że prosił o akta spraw innych niż te, które prowadził. Sprawdziłam też jego stan majątkowy. Wszystko, co posiada, stanowi współwłasność, tak więc, żeby obejrzeć jego konto, musimy mieć nakaz lub zgodę małżonka.

- Zajmę się tym. Akta przebiegu służby?

- Mam przy sobie. Nic szczególnego nie zwróciło mojej uwagi. Pół roku temu przyczynił się do przymknięcia grubszej ryby. Jakiegoś dealera narkotyków o nazwisku Ricker.

- Max Ricker?

- Tak. Kohli był na dole łańcucha dochodzeniowego, zajmował się głównie śledzeniem albo grzebaniem w papierach. Nie był obecny przy aresztowaniu, w przeciwieństwie do porucznika Millsa i detektyw Martinez. Połączyli pewną hurtownię narkotyków z Rickerem i namierzyli go. Niestety na koniec jakoś się wywinął, ale udało się przygwoździć jego sześciu wspólników.

- Ricker nie należy do osób, które bez zastanowienia brudzą sobie ręce czyjąś krwią. Ale zapewne nie myślałby długo, gdyby w grę wchodziła zemsta, nawet na policjancie. - Uświadomiwszy to sobie, Eve poczuła przypływ energii. - Sprawdź, czy Kohli zeznawał. Wydaje mi się, że sprawa dotarła do sądu, zanim została oddalona. Dowiedz się też, jaką rolę odegrał przy aresztowaniu.

Wydobądź to z kapitan Roth, a jeśli będzie się opierała albo robiła ci jakieś trudności, przekaż ją mnie. Będę u komendanta.

Komendant Whitney, słuchając raportu Eve dotyczącego śledztwa, stał przy oknie. Duże dłonie złączył na plecach i przy­glądał się powietrznemu ruchowi ulicznemu.

Jeden z nowych Cloud Dusters przeleciał na tyle blisko budynku, że komendant mógł zobaczyć oczy młodego pilota, który łamał w tej chwili przepisy o ruchu powietrznym.

Ryzykant, pomyślał Whitney, i głupiec, dodał, usłyszawszy wysokie, jękliwe zawodzenie syreny powietrznego patrolu.

Złapali go, ucieszył się w duchu. Gdyby zawsze prawo dawało się tak łatwo egzekwować.

Gdy stojąca za nim Eve zamilkła, odwrócił się. Jego szeroką twarz o śniadej cerze otaczały ścięte krótko, po wojskowemu, siwiejące włosy. Ten wysoki mężczyzna o chłodnym i opanowanym spojrzeniu pierwszą połowę swojej kariery policyjnej odbył na ulicy. I choć drugą przesiedział za biurkiem, to nie zapomniał jeszcze, jak się czuł, gdy co rano przypinał kaburę z bronią.

- Zanim skomentuję pani raport, pani porucznik, chcę poinfor­mować, że kontaktowała się ze mną kapitan Roth ze 128. Złożyła oficjalną prośbę o przeniesienie sprawy dotyczącej zabójstwa Kohliego do jej wydziału.

- Wspominała mi, że zamierza to zrobić.

- I jaka jest pani opinia w tej sprawie?

- To zrozumiałe. I podyktowane emocjami.

- Zgadzam się. - Przez chwilę milczał, przechyliwszy głowę. - Nie pyta pani, czy przystanę na prośbę kapitan Roth?

- Nie przemawiają za tym żadne przesłanki taktyczne, a jeśli jednak zdecydowałby się pan oddać śledztwo kapitan Roth, musiałby pan najpierw przedyskutować to ze mną.

Whitney zasznurował usta, a potem znowu odwrócił się do okna.

- Ma pani rację. Zostawiam śledztwo pani. Ale to delikatna sprawa. Zarówno dla wydziału kapitan Roth, jak i dla każdego policjanta w Nowym Jorku. Śmierć jednego z nas jest zawsze przykrym wydarzeniem, choć przecież znamy ryzyko. W tym wypadku jednak, biorąc pod uwagę brutalność tego morderstwa, cała sprawa ma inną wagę. Sądząc po okrucieństwie zbrodni, morderca nie był chyba profesjonalistą.

- Prawdopodobnie nie, ale nie wykluczam też i takiej ewen­tualności. Jeśli założymy, że w zabójstwo zamieszany jest Ricker, to możemy spekulować, że wynajął kogoś do wykonania tego morderstwa. I albo kazał najemnikowi narobić bałaganu, albo ten był narkomanem lub osobą niezrównoważoną psychicz­nie. Nie sprawdziłam jeszcze, jakiego rodzaju policjantem był Kohli, więc nie mam pojęcia, czy mógł, z braku rozsądku lub przez zapalczywość, świadomie narazić się na konfrontację z najemnikiem Rickera, z którym nie miał szans wygranej. Kazałam Peabody przejrzeć jego akta i sprawy, którymi się zajmował. Muszę się dowiedzieć, z kim utrzymywał bliskie kontakty, poznać nazwiska przestępców, których ścigał, i jak dalece wplątany był w dochodzenie i rozprawę sądową związane z Rickerem.

- Nie po raz pierwszy podejrzewa się Rickera o to, że zaaranżował śmierć policjanta. Ale on działa mniej brutalnie.

- Moim zdaniem, komendancie, morderstwo miało podłoże osobiste. Czy chodziło o policję w ogóle, czy tylko o samego Kohliego, nie wiem. Ale czuję, że to sprawa prywatna. Właś­cicielem klubu jest Roarke - dodała na koniec.

- Tak, słyszałem. - Whitney odwrócił się, przebiegł wzrokiem po twarzy Eve i przeszedł do biurka. - A więc ta sprawa jest prywatna z kilku powodów, pani porucznik.

- Dzięki temu łatwiej i szybciej uzyskamy dane dotyczące działalności, pracowników i klienteli klubu. Już przesłuchiwałam jego kierowniczkę, która sama się do mnie zgłosiła. Fakt, że Kohli ukrył przed nią informację, że jest policjantem, każe mi się zastanawiać, czy nie prowadził w klubie prywatnego dochodzenia. Barman to doskonała przykrywka. A że nic mi nie wiadomo, żeby dostał oficjalny rozkaz prowadzenia tajnego śledztwa w klubie, więc musiała to być jego własna inicjatywa.

- Nie słyszałem o żadnej akcji, oficjalnej lub nie, która wymagałaby obecności detektywa Kohliago w Czyśćcu. Ale porozmawiam na ten temat z kapitan Roth. - Whitney podniósł dłoń, nim Eve zdążyła się sprzeciwić. - Lepiej będzie, jeśli to pytanie padnie z tego biura, a nie z pani strony, Dallas. Nie chcę niepotrzebnie rozgrzewać i tak już gorącej atmosfery.

- Oczywiście - zgodziła się, choć niechętnie. - Potrzebuję zgody na przejrzenie kont bankowych Kohliego. Wprawdzie mogłabym o zgodę poprosić jego żonę, ale na razie wolałabym nie poruszać z nią tematów dotyczących męża.

- I nie chce jej pani alarmować, zanim nie zapozna się z zawartością rodzinnego portfela - zakończył za nią komendant. Położył szeroko rozwarte dłonie na biurku. - Podejrzewa pani, że brał łapówki?

- Bardzo bym pragnęła wyeliminować to podejrzenie.

- Proszę więc to uczynić, tylko dyskretnie. Załatwię dla pani to zezwolenie. A pani niech mi przyprowadzi zabójcę.

Resztę dnia Eve spędziła, ślęcząc nad aktami Kohliego, zapoznając się ze sprawami, którymi się zajmował, próbując stworzyć jego wizerunek. Wizerunek policjanta.

Zobaczyła przeciętnego funkcjonariusza, który wypełniał pole­cenia na średnim poziomie, jeśli nawet nie poniżej swoich możliwości. Rzadko brał wolne dni, ale też rzadko zostawał w pracy po godzinach.

Nigdy nikogo nie zabił, tak więc nie przechodził globalnych testów psychologicznych. Niemniej zamknął lub był bliski zamk­nięcia wielu spraw, a jego sprawozdania, dotyczące tych niedokoń­czonych lub dokończonych dochodzeń, były profesjonalne, staranne i wyczerpujące.

Eve doszła do wniosku, że Taj był człowiekiem, który postępował przepisowo, robił, co do niego należało, po czym wracał do domu, zostawiając pracę za sobą.

Zastanawiała się, jak mu się to udawało i czy to w ogóle możliwe.

Jego kariera wojskowa prezentowała się podobnie. Żadnych potknięć, ale też żadnych blasków. Wstąpił do armii w wieku dwudziestu dwóch lat, odsłużył sześć, z czego ostatnie dwa w policji wojskowej.

Zdaniem Eve, prowadził całkowicie przeciętne życie. Niemal zbyt przeciętne i normalne.

Telefon do Nestera Vine'a z Czyśćca doprowadził ją do wyglądającej na przygnębioną żony Vine'a, która poinformowała Eve, że jej maż wrócił poprzedniego dnia do domu wcześniej niż zwykle, ponieważ bardzo źle się czuł. O trzeciej nad ranem zabrano go do szpitala, skąd właśnie wróciła. Okazało się, że miał atak wyrostka robaczkowego.

Jeśli chodzi o alibi, było nie do podważenia. Ta rozmowa nie przyniosła Eve większego pożytku oprócz tego, że pani Vine poradziła jej skontaktować się z jedną ze striptizerek o imieniu Nancie, która podobno została w klubie po tym, jak Kohli zmusił Vine'a do powrotu do domu.

Wymazać Nestera, pomyślała Eve, po czym do listy osób, z którymi musi porozmawiać, dołączyła striptizerkę.

Mimo ciągłych prób, nie mogła się połączyć z porucznikiem Millsem i detektyw Martinez. Ich telefony pozostawały głuche. Otrzymała informację, że znajdują się w terenie i nie są osiągalni. Zostawiła każdemu wiadomość na automatycznej sekretarce, zebrała akta i zaczęła się przygotowywać do wyjścia do domu.

Postanowiła porządnie przyjrzeć się finansom Kohliego.

Złapała Peabody w jej kąciku, rozprawiającą się z zaległą robotą papierkową.

- Zostaw resztę do jutra i idź do domu.

- Tak? - Asystentka spojrzała na zegarek i twarz jej pojaś­niała. - W samą porę. Umówiłam się z Charlesem na obiad na ósmą. Będę miała trochę czasu, żeby się przygotować. - Słysząc, że w odpowiedzi przełożona tylko odchrząkuje, Peabody uśmiech­nęła się. - Wiesz, jaki to problem, kiedy się chodzi z dwoma facetami?

- Uważasz McNaba za faceta?

- Gdy ma dobry dzień, stanowi miłe przeciwieństwo Charlesa.

Ale to nieistotne. No, więc wiesz, jaki jest problem w widywaniu się z nimi obydwoma?

- Nie, Peabody. Jaki?

- Nie ma żadnego. - Śmiejąc się głośno, Peabody pochwyciła torbę i wybiegła z biura. - Do zobaczenia jutro.

Eve potrząsnęła głową. Wystarczy jej kłopotów z jednym mężczyzną.

Eve starała się nie myśleć w tej chwili o dochodzeniu. Zresztą nie było to takie trudne, bo ruch uliczny był na tyle duży, że pochłaniał większość jej uwagi, nie wspominając już o kolorowych reklamach zachwalających wszystko, od wiosennej mody do najlepszych modeli aut.

Nagle na jednym z ekranów reklamowych zobaczyła znajomą twarz i z wrażenia niemal nie wjechała na chodnik.

Nad Czterdziestą Czwartą rozpościerała się twarz Mavis Freestone, otoczona burzą mieniących się różnymi barwami włosów. Mavis podskakiwała, wirowała, okryta zawiązanymi w najdziw­niejszych miejscach skrawkami materiału w kolorze elektryzują­cego błękitu. Przy każdym ruchu jej włosy z czerwonych robiły się złote lub oślepiająco zielone.

To do niej pasuje, pomyślała Eve z grymasem uśmiechu na twarzy.

- Jezu, Mavis. Patrzcie tylko państwo, jaka z niej gwiazda. Przyjaciółka przebyła długą drogę od parania się uliczną kradzieżą, za co Eve ją w swoim czasie zatrzymała, poprzez występy w trzeciorzędnych klubach, aż do obecnej chwili, kiedy to stała się wielką gwiazdą świata muzycznego.

Muzycznego, myślała Eve, w najszerszym znaczeniu tego słowa.

Sięgnęła do pokładowego wideofonu, zamierzając zadzwonić do koleżanki, żeby powiedzieć jej, na co właśnie patrzy, ale w tej samej chwili odezwał się telefon komórkowy.

- Tak? - Nie mogła oderwać wzroku od ekranu z reklamą, choć kilku mniej cierpliwych kierowców już na nią trąbiło. - Dallas.

- Hej, Dallas.

- Webster. - W jednej chwili mięśnie Eve stwardniały jak kamienie. Wprawdzie znała się z Donem Websterem na stopie towarzyskiej, ale żaden policjant nie lubi telefonów z Wydziału Spraw Wewnętrznych. - Dlaczego dzwonisz na mój prywatny numer? Wasz wydział ma obowiązek korzystać z oficjalnych kanałów.

- Chciałem tylko z tobą pogadać. Masz wolną chwilę?

- Przecież rozmawiamy.

- Ale nie twarzą w twarz.

- A po co?

- No, Dallas. Poświęć mi dziesięć minut.

- Jestem w drodze do domu. Skontaktuj się ze mną jutro.

- Tylko dziesięć minut - powtórzył. - Spotkamy się w parku koło twojego domu.

- Czy to sprawa związana z WSW?

- Pogadamy. - Posłał jej lekki uśmiech, co tylko bardziej rozbudziło jej podejrzliwość. - Spotkamy się w parku. Jestem tuż za tobą.

Zmrużyła oczy, zerknęła w lusterko wsteczne i przekonała się, że Webster nie kłamie. Nic nie mówiąc, przerwała połączenie.

Nie zatrzymała się przed bramą domu, tylko przejechała jeszcze jakieś dwie przecznice, dla zasady. Potem, upewniwszy się, że znalazła jedyne wygodne miejsce do parkowania, zatrzymała się.

Nie zdziwiła się, widząc że Webster zaparkował tuż za nią na ulicy, ignorując piorunujące spojrzenie jakiejś eleganckiej pary i ich trzech równie eleganckich afganów. Włączył sygnał świetlny „na służbie” i wszedł za Eve na chodnik.

Uśmiech był jego sprzymierzeńcem, a ponieważ wiedział o tym, więc go przywołał. Rozświetlił mu przyjaźnie niebieskie oczy, pobłyskujące w pociągłej twarzy o ostrych rysach. Ciemnokasztanowe, lekko kręcone włosy miał krótko obcięte. Z wiekiem będzie się zapewne coraz bardziej upodabniał urodą do typu uczonego.

- Zrobiłaś karierę, Dallas. Niezłe sąsiedztwo.

- Tak, co miesiąc urządzamy sobie balangę i szalejemy. Czego chcesz, Webster?

- Jak ci leci? - rzucił niby od niechcenia i ruszył w stronę zielonego trawnika i drzew ukwieconych wiosennymi pączkami.

Hamując gniew, Eve wepchnęła dłonie do kieszeni i zrównała się z nim.

- Dobrze. A co u ciebie?

- Nie mogę narzekać. Miły wieczór. Wiosna w Nowym Jorku jest piękna.

- A co tam u Jankesów? I chyba na tym przerwiemy tę towarzyską gadkę. Czego chcesz?

- Nigdy nie lubiłaś rozmawiać. - Bardzo dobrze pamiętał ten jedyny raz, kiedy udało mu się zaciągnąć Eve do łóżka; nie padło wtedy ani jedno słowo. - Może znajdziemy jakąś ławkę? Jak powiedziałem wcześniej, wieczór jest taki przyjemny.

- Nie chcę szukać ławki. Nie chcę sojowego hot doga i nie chcę rozmawiać o pogodzie. Chcę wrócić do domu. Więc jeśli nie masz mi nic interesującego do powiedzenia, właśnie to zrobię. - Odwróciła się i zaczęła iść z powrotem do samochodu.

- Prowadzisz śledztwo w sprawie Kohliego?

- Zgadza się. - Odwróciła się, a jej system alarmowy rozświetlił się na czerwono. - Co to ma wspólnego z WSW?

- Nie powiedziałem, że ma to coś wspólnego z WSW, oprócz zwykłych procedur uruchamianych w sytuacji, gdy ginie policjant.

- Ale w skład tych procedur nie wchodzi prywatne spotkanie z prowadzącym śledztwo.

- Czasami omijamy przepisy. - Podniósł dłoń. - Do diabła z nimi, skoro są takie sztywne.

Patrząc koledze prosto w oczy, Eve zbliżyła się i stanęła tuż przed jego nosem.

- Nie obrażaj mnie, Webster. Co ma WSW do mojego do­chodzenia?

- Posłuchaj. Widziałem wstępny raport. To poważna sprawa. Trudna dla wydziału, dla brygady, dla rodziny.

Coś zaczynało jej świtać.

- Znałeś Kohliego?

- Nie bardzo. - Uśmiechnął się słabo z lekkim rozżaleniem i zgorzknieniem. - Większość policjantów nie dba zbytnio o utrzymywanie kontaktów towarzyskich z WSW. To śmieszne, że wszyscy użalają się nad skorumpowanym policjantem, ale nikt nie chce wymienić uścisku dłoni z osobą która wyciąga takiego brudasa z błota.

- Chcesz powiedzieć, że Kohli był brudny?

- Nic takiego nie mówiłem. Nie mam prawa rozmawiać z tobą o szczegółach dochodzenia prowadzonego przez wydział, jeśli nawet takie dochodzenie w ogóle by się toczyło.

- Pieprzysz, Webster. Po prostu, pieprzysz. Jeśli był w coś zamieszany, muszę o tym wiedzieć.

- Nie wolno mi rozmawiać o sprawach WSW. Za to wiem, że zaglądałaś w konto Kohliego.

Przez chwilę stała, milcząc, starając się pohamować gniew.

- Mnie też nie wolno rozmawiać na temat śledztwa. Ale dziwię się, że wydział szczurów tak się nim zainteresował?

- Nie próbuj mnie wkurzyć, bo ci się nie uda - rzucił Webster, wzruszając zarazem ramionami. - Pomyślałem po prostu, że szepnę ci nieoficjalnie słówko, tak po przyjacielsku. Wiedz, że lepiej by się stało dla wydziału, gdyby sprawa została jak najszybciej i jak najciszej zamknięta.

- Czy Kohli brał od Rickera?

Tym razem, choć jego głos pozostał spokojny, zdradził się ze zdenerwowaniem, napinając mięśnie szczęki.

- Nie wiem, o czym mówisz. Grzebanie w finansach Kohliego to ślepa uliczka, Dallas. Możesz tylko sprawić przykrość jego rodzinie. Ten człowiek zginął, nie będąc na służbie.

- Tego człowieka pobito na śmierć. Był policjantem. Jego żona została wdową. Dzieci straciły ojca. I to wszystko ma mieć mniejsze znaczenie tylko dlatego, że Taj nie zginął w czasie odbywania służby?

- Nie. - Webster posiadał choć tyle sumienia lub rozsądku, by zrobić zawstydzoną minę, a potem spojrzeć przed siebie z zadu­mą. - Ale stało się, a ty nic więcej nie znajdziesz.

- Nie mów mi, jak mam wykonywać swoją pracę, Webster. Nigdy mi nie mów, jak mam prowadzić śledztwo w sprawie o zabójstwo. To ty porzuciłeś pracę w policji, nie ja.

- Dallas. - Dołączył do niej, zanim zdążyła dojść do brzegu chodnika. Pochwycił jej ramię i osłonił się drugą ręką, bo odwróciła się w jego stronę gwałtownie. Spojrzała mu chłodno prosto w oczy.

- Zabierz rękę. Już!

Wykonał polecenie, chowając dłoń do kieszeni.

- Próbuję ci tylko przekazać, że WSW chce, aby ta sprawa została cicho zamknięta.

- Dlaczego sądzisz, że będę się przejmowała tym, czego chce cholerne WSW? Jeśli masz mi coś do powiedzenia, co jest związane ze śmiercią detektywa Taja Kohliego, proszę, zrób to w drodze oficjalnej. I nigdy więcej mnie nie śledź, Webster. Nigdy.

Wsiadła do samochodu, poczekała na dziurę w korku i włączyła się do ruchu.

Patrzył za nią, potem ruszył w stronę wysokiej bramy, za którą krył się obecny świat Eve. Trzy razy głęboko nabrał powietrza, a kiedy to nie poskutkowało, ze złością kopnął w tylne koło swojego wozu.

Nienawidził tego, co zrobił. A co więcej, nienawidził świadomo­ści, że tak naprawdę nigdy nie przestało mu na niej zależeć.

3

Gniew z niej parował przez całą drogę do wielkiej kamiennej budowli, z której Roarke uczynił swój dom. Swój i jej.

Nici z próby pozostawienia pracy za drzwiami. Co, do diabła, można zrobić, gdy praca sama idzie za człowiekiem, aż pod ganek? Websterowi o coś chodziło, a to oznacza śledztwo, i to śledztwo prowadzone przez Wydział Spraw Wewnętrznych.

Eve uznała, że musi natychmiast pozbyć się złości wywołanej podstępnym najazdem Webstera. Jeśli będzie spokojniejsza, szybciej wpadnie na to, o co mu chodziło, a czego nie chciał otwarcie powiedzieć.

Zostawiła samochód na końcu podjazdu, bo tak się jej podobało i dlatego, że to irytowało majordomusa Roarke'a, Summerseta, który sam był, zdaniem Eve, bardzo irytujący.

Złapała teczkę z aktami i znajdowała się już w połowie schodów, gdy nagle się zatrzymała. Wypuściła wolno powietrze, wzięła głęboki wdech, obróciła się i po prostu usiadła.

Uznała, że nadszedł czas na zmianę. Czas na siedzenie i rozkoszo­wanie się miłym wiosennym wieczorem, cieszenie się cudowną prostotą kwitnących drzew i krzewów. Mieszka tu ponad rok, a tak rzadko miewa okazję na przyjrzenie się swojemu otoczeniu. Pora docenić to, co Roarke zbudował, i styl, w jakim to zrobił.

Sam dom z łukami, wieżyczkami i oszałamiającymi szklanymi płaszczyznami był pomnikiem smaku, zamożności i elegancji. Jego rozliczne pokoje wypełniały dzieła sztuki, antyki i wszystko, co zapewniało wygodę i sprawiało przyjemność.

Wokół domu rozpościerał się ogromny teren, bo Roarke lubił duże przestrzenie i chciał czuć się ich właścicielem. Zarazem jednak pragnął mieć w pobliżu roślinność, której prostota go zachwycała.

Dlatego też dom otoczony był głównie ogrodami. A wszystko zamykał wysoki kamienny mur i metalowa brama, zaopatrzona w system alarmowy, oddzielające posiadłość od miasta.

Miasto czaiło się jednak przy bramie, obwąchując ją niczym wygłodniały kundel. Tak naprawdę było nieodłączną częścią posiadłości i wyrażało jedną ze stron osobowości Roarke'a, a także Eve. Bo Roarke wychował się na miejskich uliczkach między kamienicami Dublina. To była jego szkoła przetrwania. Eve także wyrosła w mieście i z nim łączyła wspomnienia z dzieciństwa. Świadomość tego, co musiała zrobić, żeby uciec, ścigała ją nawet teraz, gdy już była dorosła.

Tarczą ochronną przed przeszłością są dla Roarke'a pieniądze i władza. Dla niej policyjna odznaka. I chyba zrobiliby wszystko, on i ona, aby tej tarczy nikt im nie odebrał. Jednak, o dziwo, odkąd są ze sobą, stali się... normalni. Udało im się stworzyć małżeństwo i dom.

Dlatego też Eve mogła siedzieć teraz na tych stopniach, z brzydotą mijającego dnia brudzącą jej serce, i przyglądać się porośniętym pączkami gałązkom, poruszanym lekkim wiatrem. I czekać na niego.

Zobaczyła długi czarny samochód, cicho podjeżdżający pod dom. Z tyłu wysiadł Roarke, zamienił słowo z kierowcą, a gdy wóz odjechał, ruszył w jej stronę z takim wyrazem w oczach, jakiego u nikogo nie widziała. Nikt nigdy tak na nią nie patrzył, tak jakby nic innego oprócz niej nie istniało na świecie.

Kiedy tak na nią patrzył, zawsze jej serce zaczynało bić szybciej.

Usiadł obok, odstawił aktówkę i odchylił się do tyłu tak jak ona.

- Cześć - powiedziała.

- Cześć. Wspaniały wieczór.

- Tak. Kwiaty wyglądają pięknie.

- Rzeczywiście. Wiosenne odrodzenie. To komunał, ale praw­dziwy, jak większość komunałów. - Roarke pogłaskał żonę po włosach. - Co robisz?

- Nic.

- No właśnie. To nie w twoim stylu, kochana Eve.

- Przeprowadzam eksperyment. - Skrzyżowała nogi. - Pró­buję się przekonać, czy potrafię zostawić pracę poza domem na komendzie.

- I jak ci wychodzi?

- Kiepsko. - Zamknęła oczy. - Szło mi jako tako, jeszcze gdy jechałam do domu. Widziałam reklamę z Mavis.

- A tak. Bardzo efektowna.

- Nic mi o niej nie mówiłeś.

- Pojawiła się dopiero dzisiaj. Przypuszczałem, że ją zobaczysz, i chciałem, żebyś miała niespodziankę.

- No to ci się udało. - Na wspomnienie reklamy usta Eve ozdobił uśmiech. - O mały włos nie wjechałabym na chodnik. Siedziałam w samochodzie i miałam zamiar zadzwonić do Mavis, gdy nagle ktoś zatelefonował do mnie.

- A więc praca nałożyła ci się na życie prywatne.

- Mniej więcej. To był Webster. - Ponieważ już się nie uśmiechała, tylko spoglądała z kwaśnym grymasem na drzewa, nie zauważyła, że mąż lekko się nachmurzył. - Don Webster z Wydziału Spraw Wewnętrznych.

- Tak, pamiętam, kto to jest. Czego chciał?

- Próbuję się właśnie tego domyślić. Zadzwonił na mój prywatny telefon i poprosił o spotkanie.

- Tak? - mruknął Roarke podejrzanie spokojnym głosem.

- Przeszedł sam siebie. Śledził mnie od samej komendy. Spotkałam się z nim przecznicę stąd i kiedy w końcu dał sobie spokój z uprzejmościami, zaczął mowę na temat sprawy Kohliego.

Już samo opowiadanie o całym zajściu burzyło jej krew w żyłach.

- Mówił, że WSW chce, żeby sprawę zakończyć cicho i że nie podoba się im, że sprawdzam finanse Kohliego. Ale nie chciał niczego potwierdzać ani negować. Twierdził, że to przyjacielska i nieoficjalna rada.

- A ty mu wierzysz?

- Nie, ale nie wiem, czym chciał mnie nakarmić. I nie podoba mi się to, że lepkie paluchy WSW dotykają mojej sprawy.

- Ten facet jest tobą zainteresowany osobiście.

- Webster? - Spojrzała na męża ze zdumieniem. - Nie, to nieprawda. Spędziliśmy ze sobą noc wiele lat temu, ale to był początek i zarazem koniec naszych bliższych kontaktów.

Może twoim zdaniem, pomyślał Roarke, ale nie powtórzył tego na głos.

- W gruncie rzeczy nie wiem, czy chodziło o Kohliego, czy może bardziej o związek z Rickerem.

- Maxem Rickerem?

- Tak. - Wzrok Eve zaostrzył się. - Znasz go. Mogłam się domyślić.

- Poznaliśmy się. Jaki związek?

- Jakieś pół roku temu Kohli pracował z zespołem, który przyskrzynił Rickera. Nie był główną osobą prowadzącą do­chodzenie, a Rickerowi udało się wymknąć, ale i tak stracił przez to dużo czasu i pieniędzy. Może wynajął kogoś, żeby wyrównać porachunki z policją.

- To, co widziałem dzisiaj w Czyśćcu nie pasowało mi do Rickera.

- Nie sądzę, żeby zależało mu na pozostawianiu po sobie odcisków palców.

- No, tak. - Przez chwilę Roarke milczał. - Chcesz pewnie wiedzieć, czy kiedykolwiek łączyły mnie z jakieś interesy?

- Wcale cię o to nie pytam.

- Owszem, pytasz. - Wziął ją za rękę, pocałował, potem wstał. - Przejdźmy się.

- Przywiozłam sobie do domu pracę. - Uśmiechając się, Eve pozwoliła, żeby mąż podciągnął ją w górę. - Na tym koniec eksperymentu. Muszę się do niej zabrać.

- Będzie ci się lepiej pracowało, gdy sobie wszystko wyjaśnimy. Wiatr strącił z drzew płatki, które wyglądały na trawie jak różowo - białe kropki śniegu. Kwiaty, których nazw Eve nie znała, ścieliły się przed nią jak błękitno - białe narzuty. Zachodzące słońce przynosiło ze sobą spokój wieczoru. Z lekką bryzą nadleciał słodki zapach roślinności.

Roarke pochylił się, by zerwać kwiat. Podał go Eve. Był to tulipan z pięknie ukształtowanym kielichem, jakby go ktoś wyrzeźbił w wosku.

- Od lat nie widziałem Maxa Rickera ani z nim nie roz­mawiałem. Ale kiedyś prowadziliśmy razem interesy.

Podniosła kwiat, słysząc ciężki oddech miasta obwąchującego bramę.

- Jakie?

Roarke zatrzymał się i obrócił jej głowę, tak że popatrzyli sobie w oczy. Przekonał się z żalem, że wzrok żony wyraża niepokój i skrępowanie.

- Po pierwsze, pozwól, że ci wyjaśnię, iż nawet ktoś... z takim smakiem jak mój... nie ma ochoty na pewne działania. Morderstwo na zamówienie niewątpliwie do nich się zalicza. Nigdy dla niego nie zabijałem, a jeśli chodzi o ścisłość, to dla nikogo innego, wyłącznie dla siebie.

Eve ponownie skinęła głową.

- Nie wchodźmy w to, nie teraz.

- W porządku.

Ale zaszli za daleko, żeby móc się ot tak prostu wycofać.

- Narkotyki?

- Był taki czas na początku mojej kariery, gdy nie mogłem... Nie - poprawił się, zdając sobie sprawę, jak ważna jest uczciwość. - Gdy nie zwracałem szczególnej uwagi na to, jakim towarem handluję. Tak, od czasu do czasu zajmowałem się narkotykami i nieraz miałem do czynienia z Rickerem i jego organizacją. Ostatni raz pracowaliśmy ze sobą... Chryste, więcej niż dziesięć lat temu. Nie podobały mi się jego praktyki i w końcu osiągnąłem pozycję, która pozwoliła mi nie negocjować z osobami, które mi nie odpowiadały.

- W porządku.

- Eve. - Trzymał dłoń na twarzy żony. Patrzył jej głęboko w oczy. - Kiedy cię poznałem, większość moich interesów była już legalna. Dokonałem tego wyboru dawno temu, bo tak chciałem. Po poznaniu ciebie przestałem zajmować się sprawami, które nadal jeszcze mogły budzić wątpliwości. Uczyniłem to, ponieważ wiedziałem, że ty byś tego chciała.

- Nie musisz mówić mi tego, co już wiem.

- Muszę, właśnie teraz. Zrobiłbym dla ciebie prawie wszystko, ale nie mogę, nie potrafię zmienić swojej przeszłości ani tego, co mnie przyprowadziło do tego miejsca.

Spojrzała na kwiat, doskonały i czysty, potem na męża. Na Boga, z pewnością nie czystego, ale dla niej doskonałego.

- Nie chcę, byś cokolwiek zmieniał. - Położyła mu ręce na ramionach. - Jest dobrze tak, jak jest.

Później, po wspólnej kolacji, podczas której obydwoje uważali, żeby nie poruszać tematów związanych z pracą, Eve przeszła do swojego domowego gabinetu i zabrała się do przeglądania finansów Taja i Paty Kohlich.

Przyjrzała się im z każdej możliwej strony, wypiła trzy kawy, doszła do pewnych wniosków, potem wstała. Zapukała do drzwi oddzielających jej gabinet od gabinetu męża i weszła.

Siedział za konsolą i, jak się zdążyła zorientować, rozmawiał z kimś z Tokio. Podniósł rękę tak, żeby nie widać było tego gestu w kamerze, dając jej znać, że ma zaczekać.

- Żałuję, ale tym razem projekt nie odpowiada moim potrzebom, Fumi - san.

- Projekt jest oczywiście wstępny i do negocjacji. - Głos płynący z mikrofonu był wyraźny i chłodny, ale nie chło­dniejszy, zdaniem Eve, niż spokojna i uprzejma mina jej męża.

- W takim razie może podyskutujemy o tym później, gdy wyliczenia wyjdą już poza wstępną fazę.

- Będzie to dla mnie zaszczyt, Roarke - san, zwłaszcza jeśli będę mógł osobiście porozmawiać z panem na ten temat. W odczuciu moich wspólników, tak delikatne negocjacje lepiej prowadzić w ten właśnie sposób. Tokio jest piękne wiosną. Może odwiedzi pan moje miasto, na nasz koszt oczywiście, w najbliższej przy­szłości.

- Przykro mi stwierdzić, że taka podróż, choć wydaje się bardzo pociągająca, jest przy obecnym nawale zajęć niemożliwa. Jednakże sprawi mi wielką radość spotkanie się z panem lub z którymś z pańskich wspólników tu, w Nowym Jorku. Jeśli to możliwe, wystarczy, że skontaktujecie się z moim administratorem.

Z wielką ochotą pomoże panom we wszelkich planach dotyczących podróży.

Nastąpiła krótka przerwa w rozmowie.

- Dziękuję za miłe zaproszenie. Skontaktuję się z moimi wspólnikami, a potem jak najszybciej z pańskim administratorem.

- W takim razie czekam. Dorno, Fumi - san.

- Co znowu kupujesz? - zapytała Eve.

- To się jeszcze okaże, ale powiedz, co sądzisz o posiadaniu japońskiej drużyny bejsbolu?

- Lubię bejsbol - odparła po chwili zastanowienia.

- No to dobrze. W czym mogę pani pomóc, pani porucznik.

- Jeśli jesteś zajęty transferem drużyn sportowych, moja sprawa może poczekać.

- Niczego nie kupuję, przynajmniej do czasu zakończenia negocjacji. - W jego oczach pojawił się chytry ognik. - I na moim boisku.

- Świetnie, więc najpierw pytanie. Gdybym nie chciała roz­mawiać z tobą o mojej pracy, o moich zajęciach zawodowych, co byś zrobił?

- Oczywiście bym cię zlał. - Wstał, zdziwiony, że żona się śmieje. - Ale myślę, że to nieprzyjemne doświadczenie zostanie nam oszczędzone, ponieważ w naszym przypadku twoje pytanie nie ma sensu. Dlaczego je zadałaś?

- Spróbuję przedstawić ci to w inny sposób, ponieważ przeraża mnie wizja, że jednak mnie zbijesz. Czy dwoje ludzi może, będąc małżeństwem, mieszkając pod jednym dachem, nie wiedzieć nic o pracy męża lub żony? - Gdy w odpowiedzi Roarke uniósł kpiąco brwi, Eve zaklęła. - Ty to co innego. Nikt nie nadąży za interesami, które prowadzisz. Poza tym z grubsza wiem, czym się zajmujesz. Kupujesz, co tylko się da, i produkujesz chyba wszystko, co jest znane rodzajowi ludzkiemu. A teraz zastanawiasz się, czy nie kupić japońskiej drużyny bejsbolowej. Widzisz?

- Mój Boże, moje życie to otwarta księga. - Okrążył biurko. - Ale wracając do twojego pytania. Tak, uważam, że to możliwe, że ludzie żyjący razem nie wiedzą nic o swoich zawodowych zajęciach. A co będzie, jeśli ci powiem, że lubię łowić ryby.

- Łowić ryby?

- Na przykład. Załóżmy, że moją pasją jest łowienie ryb i że na każdy weekend wyrywam się do Montany, aby sobie porzucać wędką. Czy wypytywałabyś mnie ze szczegółami, jak mi poszło, czy ryby brały albo coś w tym rodzaju, po moim powrocie?

- Łowić ryby? - powtórzyła, a Roarke się roześmiał.

- Sama widzisz. A wiec na twoje pytanie odpowiadam w ten sposób. Ale dlaczego pytasz?

- Próbuję wyobrazić sobie taką sytuację. Ponieważ jednak może cię kusić, żeby mnie zlać, a wtedy ja musiałabym cię powalić, podzielę się z tobą moimi zawodowymi rozterkami. Może zechciałbyś się czemuś przyjrzeć?

- Dobrze. Tylko mnie nie powalaj.

- Powalę.

- Jak ci się uda - rzucił i mijając żonę, wszedł do jej gabinetu. Na monitorze widniał raport dotyczący finansów Kohliego.

Roarke przysiadł na brzegu biurka i pochylił na bok głowę, przyglądając się ekranowi.

Obydwoje wiedzieli., że liczby są dla niego jak powietrze. Po prostuje wdychał.

- Standardowe wydatki typowej średnio zamożnej rodziny - skomentował. - Rozsądne spłaty kredytu, dokonywane bez więk­szych opóźnień. Koszty utrzymania samochodu i opłaty za garaż są nieco za wysokie. Powinni je zmniejszyć. Mało wydają na ubrania, jedzenie, rozrywki. Widać nie wychodzą często. Pieniądze na konto wpływają regularnie co dwa miesiące; jest to chyba związane z wypłatą pensji. Z pewnością nie można oskarżyć tej rodziny o życie ponad stan.

- Nie, nie można. Ale intrygujące są koszty związane z samo­chodem, biorąc pod uwagę fakt, że Kohli miał do dyspozycji auto służbowe i ani on, ani jego żona nie posiadali własnego pojazdu.

- Naprawdę? - Unosząc brwi, Roarke jeszcze raz spojrzał na ekran. - A więc coś tu się nie klei, lecz suma poniżej czterech tysięcy miesięcznie to w końcu żadne wielkie pieniądze.

- Ale zawsze - mruknęła Eve. - A teraz popatrz na to. Konto inwestycyjne. Fundusze na wykształcenie, emerytalne, oszczędności. - Wywołała na ekran następne tabele. - Aaa. - Z ust Roarke'a na ich widok wyrwał się odgłos zaskoczenia.

- Ktoś dbał o przyszłość. Pół miliona w ciągu ostatnich pięciu miesięcy na dobry procent. Chociaż poradziłbym mu większe zróżnicowanie lokat.

- Już się nie przydadzą te twoje fachowe porady. Poza tym policjant nie zarabia pół miliona dzięki zręcznemu inwestowaniu swojej marnej pensji. Zyskuje je, brudząc sobie ręce.

Usiadła, czując rosnący gniew.

- Brał w łapę. Pytanie, od kogo i dlaczego. Lokaty i rachunki były ukryte, ale nie jakoś specjalnie głęboko. To dość idiotyczne.

Wstała i zaczęła krążyć po pokoju.

- Idiotyczne, a nie sądzę, żeby Kohli był głupi. Raczej pewny siebie, pewny, że jest kryty.

- Gdyby go nie zamordowano, nikt nie sprawdzałby stanu jego konta - zauważył Roarke. - Żył tak, żeby nie wzbudzać zainte­resowania. Żył na miarę swoich zarobków.

- Tak, robił swoje. Ni mniej, ni więcej. Wieczorem wracał do domu, do ładniutkiej żony i dzieci, wstawał następnego dnia i zaczynał to samo od początku. Beznamiętnie. Był typem policjanta, na którego nikt nie zwraca uwagi i wszyscy go lubią. Miły, cichy facet. Ale WSW mu się przyglądało. - Zatrzymała się przed oknem. - Przyglądali się i wiedzieli o łapówkach. Z jakiegoś powodu nie chcą, żeby ktoś się o nich dowiedział. Ale tu nie chodzi o biedną wdowę, bo WSW nie ma takich skrupułów. A więc kto kryje kogo?

- Możliwe, że po prostu strzegą swojego terytorium. Jeśli go śledzili, może sami chcą zamknąć śledztwo.

- Tak, być może. To do nich pasuje. - Ale coś Eve jednak nie dawało spokoju. - Łapówkarz czy nie, ktoś go zamordował. Zamordował policjanta. I on jest mój. - Skinęła głową w stronę ekranu. - Chcę pogadać z Maxem Rickerem.

- Pani porucznik. - Roarke stanął za żoną i pogłaskał ją po plecach. - Ufam twoim zdolnościom, twojemu intelektowi i in­stynktowi, ale Ricker to niebezpieczny facet, który gustuje w mało przyjemnych rozrywkach. Zwłaszcza jeśli chodzi o kobiety.

Będziesz go pociągała z kilku powodów, a jednym z nich, i wcale nie najmniej ważnym, będzie fakt, że jesteś związana ze mną.

- Naprawdę? - mruknęła i odwróciła się.

- Nasza współpraca nie zakończyła się najmilej.

- A więc będę mogła to wykorzystać. Jeśli się mną zainteresuje, łatwiej uda mi się dotrzeć do jego prawników i umówić się z nim na spotkanie.

- Pozwól, że ja to załatwię.

- Nie.

- Pomyśl chwilę. Mogę do niego dotrzeć szybciej i prościej.

- Nie tym razem i nie tym sposobem. Nie możesz zmienić swojej przeszłości - stwierdziła - a on jest jej częścią. Nie należy jednak do twojej teraźniejszości.

- Ale należy do twojej.

- Zgadza się. I niech tak zostanie. Jeśli się okaże, że Ricker był powiązany z Kohlim, zapewne będziesz o tym wiedział szybciej ode mnie, bo nie wyobrażam sobie, że przestaniesz się interesować tą sprawą. Ale jakimkolwiek policjantem był Kohli, muszę stanąć w jego obronie. Umówię się na spotkanie z Rickerem, gdy nadejdzie odpowiednia pora.

- Pozwól mi przynajmniej najpierw trochę się rozejrzeć. Podejmując jakieś decyzje, będziesz już miała więcej atutów w kieszeni - tłumaczył Roarke, obiecując sobie zarazem w duchu, że i tak zrobi to, co należy, aby utrzymać żonę z daleka od Rickera.

- Proszę bardzo - rzuciła lekko, chociaż wcale nie przyszło jej to łatwo. Wolała się jednak zgodzić. - Powiedz mi, co c nim wiesz. Podaj mi jakieś nieznane fakty.

Roarke, zakłopotany, odszedł, żeby nalać sobie kieliszek brandy.

- Jest bardzo sprytny, inteligentny i potrafi być czarujący, jeśli chce. Jest dość próżny i lubi towarzystwo pięknych kobiet. Kiedy go zadowalają, potrafi być dla nich bardzo szczodry. Ale gdy go do siebie zniechęcą... - Obrócił się, potrząsając alkoholem w kieliszku. - Potrafi być brutalny i nie cofa się przed niczym. To samo charakteryzuje jego pracowników i wspólników. Widzia­łem, jak kiedyś poderżnął gardło swojemu służącemu za to, że podał mu nadtłuczony kieliszek.

- Dzisiaj trudno o dobrego służącego.

- Prawda? Jego głównym źródłem dochodu jest produkcja i dystrybucja narkotyków na dużą skalę, ale interesuje się także handlem bronią, płatnymi zabójstwami i seksem. Ma w kieszeni kilku wysoko postawionych oficjeli, którzy go kryją. Już godzinę po tym, jak do niego zatelefonujesz, będzie wiedział o tobie wszystko. Dowie się rzeczy, które ty wolałabyś pozostawić dla siebie.

Poczuła ucisk w żołądku, ale pokręciła głową.

- Jakoś to zniosę. Ma rodzinę?

- Miał brata. Mówi się, że się go pozbył w trakcie jakieś rodzinnej kłótni. Nie znaleziono jego ciała. Ma też syna, Alexa, mniej więcej w moim wieku, może kilka lat młodszego. Nigdy go nie widziałem, bo kiedy robiłem z Rickerem interesy, Alex mieszkał w Niemczech. Mówi się, że ojciec trzyma go krótko.

- Jakie są jego słabości?

- Próżność, arogancja, chciwość. Jak do tej pory pobłażanie sobie uchodziło mu prawie bezkarnie. Ale ostatnio zaczęły krążyć jakieś plotki, bardzo ciche i ostrożne, o tym, że ma kłopoty z głową i w rezultacie niektóre z jego interesów podupadają. To jest jedna z uliczek, którą bym na twoim miejscu przeszukał.

- Jeśli jest wplątany w śmierć Kohliego, jego bezkarność się skończy. Nawet jeśli ma nie wszystko w porządku pod kopułą, i tak nie ominie go więzienie. Myślisz, że zgodzi się na spotkanie ze mną, gdy go o to poproszę?

- Spotka się z tobą, bo będzie ciekawy. Ale jeśli nadepniesz mu na odcisk, nigdy tego nie zapomni. Jest zimny i cierpliwy. Będzie czekał rok, dziesięć lat, jeśli trzeba, ale do ciebie wróci.

- W takim razie, kiedy zdecyduję się nadepnąć mu na odcisk, muszę pamiętać, żeby zrobić to z całej siły.

Coś więcej, pomyślał Roarke. Jeśli ona zaczepi Rickera, ten będzie musiał umrzeć.

Odwróciła się do niego w nocy. Rzadko to robiła, chyba że męczyły ją koszmary. Gdy zasypiała, spała mocno. Może domyślała się, że on tego potrzebuje, potrzebuje czuć ją owiniętą wokół siebie w ciemności, a ta intymność bardziej niż słowa mówiła o tym, kim się dla siebie stali.

Odszukała jego usta, wpiła się w nie, przesuwając dłonie na plecy i z powrotem na biodra.

Przetaczali się po szerokim łożu, dwa ciała zaplątane w siebie, ciepła skóra i oddechy coraz szybsze z każdym dotykiem.

Smak jej ust, szyi, piersi wypełniał go całego, jak zawsze, choć zarazem czuł, że chce więcej. Bicie jej serca, które czuł pod dłonią, pod ustami i jej pierwsze ciche jęki rozkoszy burzyły w nim krew.

Wygięła się pod nim, otworzyła dla niego zachęcająco, zarazem sama żądając.

Wsunął się w żonę: gorącą, wilgotną, wyczekującą i kiedy zamknęła się na nim, jęknął. Ich ciała unosiły się i opadały w powolnym, miękkim rytmie poruszającym noc.

Uniósł głowę i zobaczył lśnienie w jej wpatrzonych w niego oczach.

- Eve - powiedział i dołączył do jej opadania.

Leżał w ciemności, przysłuchując się jej oddechowi. Znał rozmaite powody, dla których mężczyzna potrafi zabić, a najsil­niejszy z nich to pragnienie utrzymania tego, co kocha.

4

Porucznik Alan Mills zadzwonił do Eve akurat w chwili, gdy ta sięgała po drugi już kubek kawy. Kiedy zobaczyła jego zaspane, zapuchnięte oczy i bladą twarz, pomyślała, że jemu też przydałaby się spora dawka kofeiny.

- Dallas, tu Mills. Szukała mnie pani.

- Zgadza się. Prowadzę śledztwo w sprawie Kohliego.

- Sukinsyn. - Mills prychnął, potem pociągnął nosem. Chciał­bym dostać w swoje ręce tego kutasa, który go zabił. Co pani ma?

- Różne rzeczy. - Nie zamierzała dzielić się informacjami z dochodzenia z człowiekiem, który wyglądał tak, jakby się jeszcze nie wygrzebał z łóżka, a kładł się do niego pewnie pod wpływem chemicznych regulatorów nastroju, raczej nieaprobowanych przez władze. - Pan i detektyw Martinez przez cały zeszły rok pracowaliście z Kohlim w oddziale specjalnym. Sprawa Maxa Rickera.

- Tak, tak. - Mills potarł twarz. Eve usłyszała, jak ostra szczecina chrzęści pod jego dłonią. - Z nim i z tuzinem innych funkcjonariuszy, a ten sprytny sukinsyn i tak nam się wymknął. Podejrzewa pani, że Ricker ma coś wspólnego z morderstwem?

- Sprawdzam to. Muszę sobie wyrobić zdanie na temat Ko­hliego, a wtedy może zobaczę obraz jego zabójcy. Jeśli miałby pan trochę wolnego czasu z rana, Mills, może złapałby pan Martinez i spotkalibyśmy się na miejscu zbrodni. Będę wdzięczna za każdą podpowiedz.

- Słyszałem, że sprawa została przekazana do naszego wydziału.

- Źle pan słyszał.

Wydawał się oswajać z tą informacją i w końcu jednak mu się chyba nie spodobała.

- Kohli był jednym z nas.

- A teraz jego sprawa należy do mnie. Proszę o współpracę. Zamierza mi pan pomóc?

- I tak chciałem zobaczyć to miejsce. Kiedy?

- Najlepiej od razu. Będę w Czyśćcu za dwadzieścia minut.

- Złapię Martinez. Pewnie jeszcze oddaje się sjeście. Jest Meksykanką.

Wyłączył się, a Eve, przed wepchnięciem komunikatora do tylnej kieszeni spodni, przyglądała mu się w zadumie.

- Rany, Mills. Nikt mi nie powiedział, że z ciebie taki totalny i całkowity dupek.

- Ten dupek jednak będzie chciał udowodnić, że ma jaja, których tobie brakuje - zauważył Roarke. Przerwał przeglądanie porannych wyników z giełdy, żeby posłuchać rozmowy żony z kolegą.

- Tak, wiem.

Sięgnęła po kaburę i przypasała ją. Roarke'owi, obserwującemu ją, przyszło na myśl, że inne kobiety w takich chwilach przypinają klipsy do uszu. Wstał i dotknął dołeczka w podbródku Eve.

- Bardzo szybko się przekona, że się myli. Nikt nie ma większych jaj od pani, pani porucznik.

Sprawdziła broń i włożyła do kabury.

- Czy to komplement, czy uszczypliwość?

- Obserwacja. Ja także chciałbym jeszcze raz zobaczyć miejsce zbrodni, w związku z ubezpieczeniem.

Z ubezpieczeniem, już to widzę, pomyślała Eve.

- Nie dzisiaj, kolego. Ale postaram się, żeby klub był dostępny dla ciebie już jutro.

- Jako właściciel mam prawo tam wejść w celu określenia strat.

- Jako prowadząca śledztwo mam prawo zabronić wstępu na miejsce zbrodni do czasu, aż uznam, że zebrałam wszystkie dowody.

- Przecież ekipa daktyloskopii już wczoraj zakończyła zbieranie odcisków i sfilmowała całe pomieszczenie. - Sięgnął do stolika i podniósł dyskietkę. - Od tego momentu właścicielowi wolno już wchodzić do pomieszczenia w towarzystwie reprezentanta policji oraz agenta ubezpieczeniowego w celu ustalenia kosztów remontu. To informacja od moich prawników na ten temat, pani porucznik. Odebrała od niego dyskietkę.

- No i kto tu trzęsie jajami - mruknęła, na co Roarke się uśmiechnął. - Może nie mam teraz dla ciebie czasu.

Podszedł do szafy w ścianie i z lasu ubrań wyjął jedną z marynarek. Trudno jej było pojąć, jak można dobrać pasujące do siebie części garderoby, gdy ma się tak duży wybór.

- Może będziesz musiała go znaleźć. Pojadę z tobą. Mam kilka zleceń dla swoich ludzi w klubie, gdy już skończymy.

- Ustaliłeś to wczoraj przed powrotem do domu.

- Hm. - Podszedł do szafy żony i wybrał szarą koszulę pasującą do jej spodni. Gdyby miała ją wybrać sama, zajęłoby jej to co najmniej godzinę. - Jest zimno - powiedział, podając jej koszulę.

- Myślisz, że jesteś taki sprytny, co?

- Tak. - Pochylił się, pocałował ją i zręcznie zapiął guziki koszuli. - Gotowa?

Nie odzywaj się do policjantów - ostrzegła, gdy podjeżdżali pod klub.

- A o czym, na Boga, miałbym z nimi rozmawiać? - zdziwił się, nie odrywając oczu od palmtopa i korespondencji, która nadeszła do niego w nocy.

Eve zaparkowała przy krawężniku.

- Nie wolno ci chodzić po klubie beze mnie, Peabody albo osoby, którą wyznaczę - ciągnęła. - I nie wolno ci niczego stamtąd zabrać. Powtarzam: niczego.

- Interesuje cię mały domek letniskowy w Juno na Alasce? - Spojrzał w stronę żony i natknął się na jej zmrużone oczy. - Nie, widzę, że nie. Mnie chyba też nie. O, jesteśmy. - Schował palmtopa do kieszeni. - I zdaje się, że pierwsi.

- Roarke, żadnych wygłupów.

- Na szczęście zostawiłem czerwony gumowy nos w biurze. - Wysiadł z samochodu. - Mam otworzyć? - Wskazał na policyjną plombę na drzwiach wejściowych klubu.

- Tylko nie zaczynaj. - Walcząc ze sobą, żeby nie dać się wyprowadzić z równowagi, podeszła do drzwi i zlikwidowała kod na plombie. - Jeśli będziesz się źle zachowywał, przyrzekam, że wezwę kilku umięśnionych funkcjonariuszy i każę cię wy­prowadzić.

- Ależ kochanie, bardziej mnie podniecisz, kiedy sama to zrobisz, demonstrując swoją policyjną brutalność.

- Mów tak dalej, spryciarzu. - Otworzyła drzwi. - W środku panował półmrok. Nadal było tu czuć nieprzyjemny zapach rozlanego alkoholu, mieszającego się z zapachem stężałej krwi i chemikaliów używanych przez speców od daktyloskopii.

- Światło - wydała komendę. - Przy barze.

Te żarówki, które jeszcze działały, rozświetliły się, oblewając zniszczoną salę zimnym blaskiem.

- Nie wygląda lepiej niż wczoraj, co? - Roarke, rozglądając się, czuł lekkie pulsowanie gniewu.

- Zamknij drzwi. - Eve powiedziała to spokojnie, nabrała powietrza i skupiła się na tym, co potrafiła robić najlepiej. Zajęła się morderstwem. - Morderca przyszedł po zamknięciu klubu. Ale bywał w nim wcześniej. Musiał znać to miejsce, jego rozkład, system zabezpieczeń. Może tu pracuje, ale jeśli nawet pracował zeszłej nocy, to wyszedł po zakończeniu działalności klubu z innymi pracownikami. Żeby nikt nie mógł mu powiedzieć, że został sam z Kohlim.

Rozglądając się, przeszła do baru.

- Siada i prosi o drinka. Jest przyjacielski, rozluźniony. Mają do porozmawiania o interesach, coś muszą obgadać. Dlatego są sami.

- Dlaczego nie poprosił Kohliego, żeby wyłączył kamery? - zapytał Roarke.

- Nie martwił się kamerami. Zamierzał się nimi zająć później. Na razie trwają przyjacielskie pogaduszki po pracy przy drinku. Nic, co by mogło wzbudzić policyjną czujność Kohliego. Jeśli ją miał. Kohli bierze dla siebie piwo, stoi za barem. Czuje się dobrze. Zajada orzeszki. Zna tego faceta. Prawdopodobnie nie pierwszy raz umawiali się na drinka.

Spojrzała w górę, sprawdzając położenie kamer.

- Kohli też się nimi nie przejmuje. A więc albo nie rozmawiają o czymś, co mogłoby go zdradzić, albo sam je wcześniej wyłączył. Cały czas jego rozmówca zastanawia się, kiedy zrobić pierwszy ruch. Wchodzi za bar i tym razem sam przyrządza sobie drinka.

Eve przechodzi za bar, widząc scenę oczyma wyobraźni. Kohli, duży i silny, w stroju klubowym. Czarna koszula, czarne spodnie. Popija piwo i przegryza je orzeszkami.

- Zabójcy krew pulsuje w skroniach, serce mu łomocze, ale nie pokazuje tego po sobie. Może rzuca jakiś dowcip, prosi Kohliego, żeby mu coś podał. To wystarczy, żeby Kohli na chwilę się odwrócił. Zabójca ma okazję, aby pochwycić pałkę i uderzyć.

Wystarczyła sekunda, pomyślała, nie dłużej. Nie potrzeba więcej, żeby złapać pałkę, unieść ją i zadać cios.

- Pierwszy trafia w ramię. Kohli pada twarzą w szkło. Spadają butelki. Rozlega się wielki huk... - Huk - powtórzyła, mając przymrużone, nieobecne oczy. - Bębni w głowie zabójcy. Sprawia, że jego krew zaczyna tętnić, poziom adrenaliny się podnosi. Teraz nie ma już odwrotu. Uderza drugi raz, w głowę. Wyraz twarzy Kohliego sprawia mu przyjemność. Są na niej ból i zaskoczenie. Trzecie uderzenie kończy sprawę, powoduje rozłupanie czaszki. Morderca widzi krew i kawałki mózgu. Ale to nie wystarczy.

Uniosła dłonie, złożyła je w pięści i położyła jedną na drugiej, jak pałkarz w bejsbolu.

- Chce wszystko zrównać z ziemią. Uderza jeszcze raz i drugi, a dźwięk gruchotanych kości brzmi w jego uszach jak muzyka. Przeszywa go. Zabójca posmakował krwi. Oddech rzęzi mu w płucach. Kiedy odrywa się od Kohliego, tylko na chwilę, żeby pomyśleć, wyciąga mu z kieszeni odznakę i rzucają w szkarłatną kałużę. To coś oznacza, ta krew na odznace i to, że zabójca przesuwa na nią ciało.

Na chwilę zamilkła, zastanawiając się.

- Morderca jest cały we krwi. Ma zakrwawione ręce, ubranie, buty. Ale nie ma śladów krwi dokoła. Przebrał się. Był na tyle przytomny, żeby doprowadzić się do porządku przed wyjściem. Krew Kohliego, jego skórę i tkankę mózgową znaleziono w od­pływie umywalki w barze.

Odwróciła się i spojrzała na rurę ściekową pod barem pokrytą proszkiem daktyloskopowym.

- Mył się tutaj, obok ciała leżącego za nim. Zimny. Zimny jak głaz. Potem zajął się resztą, niszczeniem klubu. Zrobił sobie z tego prawdziwą zabawę. Celebrował to. Ale nadal jest przytomny. Porzucił pałkę koło Kohliego za barem. Proszę, zrobiłem to. Potem wyjął z kamer dyski i wyszedł.

- Pani porucznik, czy zdaje sobie pani sprawę, co znaczy wkładać sobie do głowy taki obraz? To jest odwaga. Zadziwiająca odwaga.

- Robię to, co musi być zrobione.

- Nie. - Roarke położył dłoń na jej ręce, przekonując się, że jest lodowata. - Robisz o wiele więcej.

- Nie odwracaj mojej uwagi. - Odsunęła się, ponieważ poczuła się trochę zmieszana własnym chłodem. - Poza tym to tylko teoria.

- Ale cholernie sugestywna. Sprawiłaś, że to zobaczyłem. Krew na odznace. Jeśli się nie mylisz, że to coś znaczyło, Kohli zginął prawdopodobnie dlatego, że był policjantem.

- Tak. Do tego właśnie ciągle nawiązuję.

Obejrzała się, bo otworzyły się drzwi. Natychmiast poznała Millsa, chociaż okazał się potężniejszy, niż się spodziewała, a swoje rozmiary zawdzięczał głównie otyłości.

Nie korzysta ze służbowego programu rozwoju fizycznego, pomyślała, ani z przerw, które przysługują policjantom na ćwiczenia w siłowni.

Stojąca obok niego kobieta była niska i szczupła, wydawała się energiczna. Jej skóra miała oliwkowy odcień, który zawsze przywodził Eve na myśl ciepłe kraje. Miała ciemne i lśniące włosy, zaczesane do tyłu w długi koński ogon. Jej ciemne oczy tryskały żywotnością.

Mills wyglądał przy niej jak upasiony, zaniedbany kundel.

- Słyszałam, że była tu jatka. - Martinez mówiła urywanymi słowami, z lekkim egzotycznym akcentem. - Ale widzę, że było gorzej. - Omiotła oczami Roarke'a, zatrzymując je na nim przez sekundę, potem jej wzrok spoczął na Eve. - Zapewne to pani jest porucznik Dallas.

- Zgadza się. - Eve zrobiła kilka kroków w ich stronę. - Dziękuję, że się zjawiliście. Ten cywil jest właścicielem klubu.

Niemal niezauważalnie skinąwszy głową, Mills przeszedł do baru. Poruszał się jak niedźwiedź. Otłuszczony, przejedzony.

- Gówniana śmierć.

- Jak każda. - Martinez odwróciła się do drzwi, sięgając zbyt szybko, zdaniem Eve, do kabury przy pasku.

- Moja asystentka - powiedziała Eve, przedstawiając wcho­dzącą Peabody. - Peabody, to detektyw Martinez i porucznik Mills. - Szybkim ruchem postukała palcem po kołnierzyku, potem odwróciła się, żeby pójść za Martinez do baru.

Rozpoznając sygnał, Peabody włączyła dyktafon.

- Jak długo znaliście Kohliego? - zapytała Eve.

- Ja kilka lat. Przeniosłam się do 128 z Brooklynu. - Policjantka przyglądała się zniszczeniom pod stopami. - Porucznik znał go dłużej.

- Tak, od samego początku jego służby. Był czyściutki, skrupulatny i przestrzegał zasad. To mu zostało z wojska. Stanowił wzór policjanta, ale tylko na jedną zmianę.

- Daj spokój, Mills - mruknęła Martinez. - Przecież, do cholery, stoimy w jego krwi.

- Mówię tylko, jak było. Nie mogłem zmusić go do pozostania w pracy choćby minuty dłużej bez bezpośredniego rozkazu kapitana. Ale faktem jest, że kiedy był na służbie, dawał z siebie wszystko.

- Jak się dostał do grupy rozpracowującej Rickera?

- Martinez chciała go mieć u siebie. - Mills pokręcił głową, zobaczywszy zniszczenia za barem. - To ostatni policjant, o którym bym pomyślał. Założyłbym się, że gdyby żył, to po zakończeniu służby, na emeryturze, zająłby się budową domków dla ptaków albo podobnym gównem.

- Faktycznie to ja wciągnęłam go do oddziału specjalnego - przyznała Martinez. Odchylała się od Millsa w taki sposób, jakby chciała powiedzieć, że lepiej trzymać się od niego z daleka. Niedobrze, pomyślała Eve, zwracając na to uwagę. - Byłam głównym oficerem śledczym pod dowództwem porucznika Millsa. Kohli miał świra na punkcie szczegółów. Nigdy nie przeoczył jednego słowa. Jeśli brało się go na inwigilację, spisywał raport, w którym było wszystko, co widział przez cztery godziny, nawet zawartość śmietnika. Był spostrzegawczy. Zmarszczyła czoło, widząc plamę po krwi.

- Jeśli myśli pani, że to Ricker nasłał na niego swoje psy, ja tego tak nie widzę. Kohli był na tyłach, wyszukiwał informacje. Uczestniczył w aresztowaniu, ale nie robił nic oprócz nagrywania tego, co się dzieje. To ja ujęłam Rickera, chociaż nic to nie dało.

- Kohli zajmował się szczegółami - powiedziała Eve. - Nie­które z nich mogły dotrzeć do Rickera, pomagając mu się wymknąć.

Zapadła cisza. Eve zobaczyła, że Martinez i Mills patrzą na siebie porozumiewawczo, po czym obydwoje odwracają wzrok na nią.

- Nie podoba mi się to, co pani mówi, pani porucznik. - W głosie Millsa kryła się groźba, brzmiała jak zardzewiały metal w spoconej dłoni.

Kątem oka Eve zauważyła, że i Roarke, i Peabody poruszyli się. Zła na nich, dała krok do przodu, zasłaniając im widok plecami.

- To, co mówię, nie wykracza poza rutynę.

- Tak, gdyby słuchał tego jakiś dupek albo idiota. Ale my jesteśmy policjantami. Kohli, tak jak pani i ja, nosił odznakę. Jakim prawem zarzuca mu pani, że miał brudne ręce?

- Nie powiedziałam, że miał.

- Jak to nie? - Mills wycelował w Eve palcem. - Próbuje nam pani to zasugerować, Dallas. Ale niech pani nie liczy na moją pomoc w tym względzie. Właśnie dlatego ta sprawa powinna być w naszych rękach, a nie jakiejś idiotki z komendy głównej.

- Sprawa jest w rękach jakiejś idiotki z komendy głównej, Mills. I tak zostanie. - Eve zauważyła, że jej odpowiedź wywołała u Martinez lekki uśmiech. - Pytanie musiało być zadane, więc je zadałam. Nadal nie otrzymałam odpowiedzi.

- Odpieprz się. To jest moja odpowiedź.

- Mills - mruknęła Martinez. - Stonuj nieco.

- I to też pieprzę. - Odwrócił się w stronę koleżanki. Miał zaciśnięte w pięści dłonie i poczerwieniałą twarz. - Cholerne spódniczki nie powinny być przyjmowane do tej roboty. Proszę bardzo, Martinez, zabawiaj się z tą ulubioną suką Whitneya, a zobaczysz, dokąd cię to zaprowadzi. Żaden gliniarz nie obrzuca błotem drugiego, kimkolwiek by on był.

Rzuciwszy Eve nienawistne spojrzenie, wyszedł. Martinez odchrząknęła i podrapała się w głowę.

- Porucznik ma na pieńku z kobietami i mniejszościami narodowymi.

- Naprawdę?

- Tak. Więc niech pani nie bierze jego wypowiedzi do siebie. Proszę posłuchać, sprawa z Rickerem należała do mnie, a Kohli był tylko urzędnikiem. Dałam mu papierkową robotę. Mnie też nie podobają się pani pytania, ale rozumiem, że powinno być tak, jak pani mówi. Musi je pani zadać. Kohli może nie garnął się do dodatkowych zajęć, ale szanował policyjną odznakę. Lubił swoją pracę i to, że jest policjantem broniącym prawa. Nie wyobrażam sobie, pani porucznik, żeby brał. Po prostu to do niego nie pasowało.

To zależy, pomyślała Eve, gdzie się położy części układanki.

- Co miał na myśli Mills, mówiąc: kimkolwiek był?

- Chodzi o Kohliego? - W oczach policjantki zalśniło coś, co wyglądało jak rozbawienie. - Kohli był Murzynem. Zdaniem Millsa, policjantem może być tylko mężczyzna i to biały, heteroseksualny. Prywatnie Mills jest straszliwym dupkiem.

Eve poczekała, aż Martinez wyjdzie.

- Nagrałaś wszystko, Peabody?

- Tak, pani porucznik.

- Koniec nagrania. Zrób kopię dla mnie, a swoją trzymaj w ukryciu. Oprowadź Roarke'a po klubie, żeby mógł zrobić spis strat. Macie na to piętnaście minut - oświadczyła. - Potem wychodzicie, a klub będzie znowu zaplombowany, dopóki nie zmienię decyzji.

- Jest piękna, kiedy się złości, nie sądzisz, Peabody?

- Zawsze tak uważałam.

- Czternaście minut - przypomniała Eve. - I czas leci.

- Może zaczniemy od góry? - Roarke podał Peabody ramię. Kiedy znaleźli się poza zasięgiem jej głosu, Eve wyciągnęła komunikator i połączyła się z Feeneyem z elektronicznego.

- Potrzebuję przysługi - powiedziała, gdy po minucie zmęczona twarz kolegi pojawiła się na ekranie.

- Jeśli dotyczy tego zmarłego policjanta, nie będziemy się liczyć. Każdy człowiek z mojego wydziału poświęci tej sprawie tyle czasu, ile tylko będziesz chciała. Jeśli jakiemuś sukinsynowi się wydaje, że może spokojnie zabić policjanta, to się przekona, że się myli.

Eve odczekała, aż Feeney przestanie się pieklić.

- Przejdź na rozmowę prywatną, dobrze?

Policjant zmarszczył czoło, ale włożył słuchawki na uszy.

- O co chodzi?

- To ci się nie spodoba. Ale wyjaśnijmy sobie wszystko od razu, żebyś mi potem nic nie pominął. Chcę, żebyś sprawdził dla mnie dwójkę policjantów. Porucznika Alana Millsa i detektyw Juliannę Martinez, obydwoje z Wydziału Narkotyków ze 128.

- To mi się rzeczywiście nie podoba.

- Zrób to po cichu, Feeney. Nie chcę żadnej awantury. Twarz policjanta, i tak już szara, poszarzała jeszcze bardziej.

- Tym bardziej mi się to nie podoba.

- Przykro mi, że cię o coś takiego proszę. Zajęłabym się tym sama, ale ty zrobisz to szybciej i ciszej. - Spojrzała w górę na Roarke'a i Peabody, oglądających drugie piętro. - Mnie też się to nie podoba, ale zanim zamknę drzwi, muszę je otworzyć.

Chociaż był sam w swoim biurze, Feeney ściszył głos.

- Rozglądasz się tylko, Dallas, czy szukasz brudu?

- Teraz nic ci nie wyjaśnię, ale mam tyle przesłanek, że nie mogę ich zignorować. Zrób to dla mnie, Feeney, a kiedy skończysz, daj mi znać. Gdzieś się umówimy i zapoznam cię z moimi informacjami.

- Znam Millsa. To dupek.

- Tak, miałam wątpliwą przyjemność go poznać.

- Ale mimo wszystko, nie widzę go biorącego, Dallas.

- W tym kłopot, prawda? Nigdy nie chcemy tego widzieć. Schowała komunikator, przysunęła sobie stołek barowy i usiadła.

Zaczęła spisywać w notatniku nazwiska, na środku umieszczając Kohliego ze strzałką do Rickera, a od niego do Millsa i ich razem łącząc z Martinez. Dodała do tego Roth, łącząc ją ze wszystkimi, a następnie na dole w rogu wpisała Webstera i WSW.

Od niego narysowała strzałkę prowadzącą do Kohliego, za­stanawiając się, czy może go połączyć z kimś jeszcze.

Potem, ponieważ musiała to zrobić, dopisała Roarke'a, dołączyła go do Kohliego i do Rickera, mając nadzieję, że na tym się skończy.

Śmierć, pomyślała, mieści się w pewnym schemacie. Miejsce zbrodni, ciało, metoda, czas, to co zostało, to co zabrano. To wszystko części tego schematu.

Narkotyki, pomyślała, nie przestając notować. Krew na odznace. Przesadna brutalność. Striptizerki. Zniknięcie dysków z kamer przemysłowych. Seks? Pieniądze. Trzydzieści żetonów.

Nadal ze zmarszczonym czołem coś notowała, kiedy stanęli obok niej Roarke i Peabody.

- Dlaczego żetony? - zapytała na głos. - Dlatego, że zmarł przez pieniądze? Żeby nie wyglądało to na napad rabunkowy? Jeszcze jeden symbol? Krwawa forsa. Dlaczego tych żetonów było akurat trzydzieści?

- Trzydzieści srebrników - rzucił Roarke, na co Eve od­powiedziała mu zdziwionym spojrzeniem. - Najwyraźniej nie chodziła pani, pani porucznik, na lekcje religii. Judasz dostał trzydzieści srebrników za wydanie Chrystusa.

- Trzydzieści srebrników. - Zrozumiała, skinęła głową i wsta­ła. - Możemy się domyślać, że Judaszem był Kohli. Ale kto jest Chrystusem? Po raz ostatni rozejrzała się po klubie. - Czas się skończył - rzuciła do męża. - Musisz zadzwonić po swój samochód.

- Pewnie już na mnie czeka. - Roarke otworzył drzwi, przy­trzymując je przed Eve i Peabody. Chwycił przechodzącą żonę, przyciągnął do siebie, przytulił i ciepło pocałował. - Dziękuję za współpracę, pani porucznik.

- O rany, ten to potrafi całować - prawie zaśpiewała Peabody, kiedy Roarke wsiadł do limuzyny. - Wystarczy zobaczyć, jak to robi, żeby wiedzieć, że jest w tym mistrzem.

- Tylko sobie nie wyobrażaj za wiele.

- Nie potrafię przestać. - Peabody potarła usta, a jej przełożona zaplombowała drzwi. - I powiem ci, że to wyobrażenie pozwoli mi przetrwać dzień.

- Przecież masz już swojego faceta.

- To nie to samo. - Wzdychając, dziewczyna wśliznęła się do wozu patrolowego. - Nawet nie blisko. Dokąd jedziemy?

- Spotkać się ze striptizerką.

- Powiedz, że to mężczyzna, a ten dzień okaże się moim najlepszym.

- Czeka cię więc rozczarowanie.

Nancy mieszkała w atrakcyjnym przedwojennym budynku przy Lexington. Na wyższych piętrach w oknach wisiały skrzynki, z których wylewały się kwiaty, a umundurowany odźwierny o radosnym wyrazie twarzy obdarzył Eve czarującym uśmiechem, kiedy pokazała mu odznakę.

- Mam nadzieję, że nie będzie żadnych kłopotów, pani porucz­nik Dallas. Jeśli się do czegoś przydam, proszę tylko dać mi znać.

- Dziękuję, myślę, że sobie poradzę.

- Założę się, że dostaje dużo napiwków - rzuciła Peabody, kiedy weszły do niewielkiego, ale eleganckiego holu. - Wspaniały uśmiech, ładny tyłeczek. Odźwierny nie może wyglądać lepiej.

Przyglądała się westybulowi, dyskretnym tabliczkom z nazwis­kami, lśniącym drzwiom windy i wspaniale ułożonym wiosennym bukietom.

- Myślałam, że w takich budynkach nie mieszkają striptizerki, tylko urzędnicy wyższego stopnia. Ciekawe, ile Nancy zarabia rocznie.

- Myślisz o zmianie profesji?

- Tak, jasne - sarknęła Peabody, wchodząc do windy. - Faceci tłoczą się w kolejce, żeby zobaczyć mnie nagą. Chociaż McNab...

- Tylko nie zaczynaj. Nie zniosę tego. - Eve wybiegła z windy, na szóstym piętrze i szybko wcisnęła dzwonek przy apartamen­cie C. Z ulgą przyjęła fakt, że drzwi zaraz się uchyliły, nie dając Peabody czasu na rozwinięcie tematu.

- Nancy Gaynor?

- Tak.

- Porucznik Dallas, policja nowojorska. Czy możemy wejść, chcemy z panią porozmawiać.

- Och, oczywiście. Chodzi o Taja.

- Nancy pasowała do apartamentu, który zajmowała. Schlud­na, atrakcyjna i ładna jak promyk słońca. Była młoda, nie miała więcej niż dwadzieścia pięć lat. Kręcone złociste włosy, różowe usta i duże zielone oczy przywodziły na myśl lalkę. Dopasowa­na żółtawa garsonka pięknie układała się na jej zgrabnej syl­wetce.

Dziewczyna cofnęła się w głąb mieszkania, pozostawiając za sobą w powietrzu delikatny liliowy aromat. Była boso.

- Tak mi przykro - zaczęła. - Coś strasznego. Rue dzwoniła wczoraj do wszystkich i mówiła, co się stało. - Duże oczy Nancy wypełniły się łzami. - Nie mogę uwierzyć, że coś takiego zdarzyło się w Czyśćcu.

Bezradnym gestem wskazała długą łukowatą kanapę, pokrytą różowym welwetem i górą lśniących poduch.

- Lepiej usiądźmy. Mam paniom coś podać, coś do picia?

- Nie, proszę nie robić sobie kłopotu. Czy zgodzi się pani, panno Gaynor, żebyśmy nagrywały tę rozmowę?

- Och, och. Ojej! - Nancy przygryzła piękną dolną wargę i złączyła dłonie przed naprawdę wystrzałowym biustem. - Raczej tak. A musi pani nagrywać?

- Jeśli się pani zgodzi. - Striptizerka, która mówi „ojej”. Tego się Eve nie spodziewała. A myślała, że widziała już wszystko.

- Dobrze. Pomogę, jak potrafię. Ale możemy usiąść, prawda? Bo jestem chyba trochę zdenerwowana. Dotychczas nie miałam nic wspólnego z morderstwem. Wprawdzie raz już policja mnie przesłuchiwała, kiedy się tu przeprowadziłam z Utumwa, bo moja współlokatorka była licencjonowaną dziewczyną do towarzystwa i jej licencja wygasła, ale ja jestem pewna, że to było jakieś przeoczenie. Rozmawiałam z policjantem, który przewodniczył komitetowi wydającemu licencje. Ale to co innego. Eve tylko zamrugała.

- Utumwa?

- To w Iowa. Wyprowadziłam się stamtąd pięć lat temu. Miałam nadzieję zostać tancerką na Broadwayu. - Uśmiechnęła się lekko. - Przypuszczam, że wszystkie dziewczyny, które zjawiają się w Nowym Jorku, mają podobne marzenia. Jestem niezłą tancerką, ale, cóż, inne też są dobre. Życie w tym mieście jest drogie, więc zatrudniłam się w klubie. To nie był najsympatycz­niejszy klub - wyznała, powiewając długimi rzęsami. - A ja zaczynałam się bać, czułam się zniechęcona i myślałam, że chyba powinnam wracać do Iowa, wyjść za Joeya, ale z niego jest taki gaduła, wiedzą panie. No i wtedy Rue zobaczyła mój występ i zatrudniła mnie w lepszym klubie. Tam było milej, o wiele lepiej zarabiałam, a klienci mi się nie narzucali. Potem, gdy Rue przeniosła się do Czyśćca, zabrała niektóre z nas ze sobą. Czyściec to naprawdę luksusowy lokal. Chcę, żeby to panie wiedziały. Nie zdarzają się tam żadne cuda niewidy.

- Cuda niewidy - powtórzyła Eve, nieco oszołomiona potokiem słów i informacji. - Doceniam fakt, że mówi nam pani to wszystko.

- Och, chcę po prostu pomóc. - Nancy pochyliła się. - Rue powiedziała, że jeśli ktoś z nas coś wie, ma się z panią skontak­tować. Z panią porucznik Eve Dallas. I że powinniśmy odpowiadać na wszystkie pani pytania i zrobić, co się da, ponieważ, no, tak się należy i jest pani żoną Roarke'a. A on jest właścicielem Czyśćca.

- Już to gdzieś słyszałam.

- Ojej, odpowiedziałabym na pani pytania, nawet gdyby nie była pani jego żoną. No, bo przecież to mój obywatelski obowiązek, a poza tym Taj był naprawdę miłym facetem. Szanował mnie, rozumie pani? Nawet w takim luksusowym klubie niektórzy pracownicy zaglądają tam, gdzie nie powinni. Przed Tajem jednak można było paradować nago przez cały dzień, a on ani razu nie spojrzał. Miał żonę i dzieci i naprawdę ich kochał.

Jak to się wyłącza, zastanawiała się Eve.

- Panno Gaynor...

- Och, może mi pani mówić Nancy.

- W porządku, Nancy. Pracowałaś wczoraj wieczorem? Czy tancerka o imieniu Mitzie też wczoraj miała zmianę?

- Jasne. Pracujemy prawie zawsze razem. Mitzie wyszła wczoraj dość wcześnie. Była przygnębiona, wie pani, bo ten dupek... o, proszę wybaczyć mi mój język... jej chłopak rzucił ją dla jakiejś stewardesy. Załamała się i płakała w przebieralni, bo ten chłopak był miłością jej życia i miała za niego wyjść, i mieli sobie kupić domek w Queens. A może to było w Brooklynie, no i potem...

- Panno Gaynor...

- Zdaje się, że to nie ma znaczenia, prawda? - rzuciła dziew­czyna z wesołym uśmiechem. - Potem Rue zawiozła Mitzie do domu. Rue jest naprawdę dobra dla tancerek. Sama kiedyś tańczyła. Może powinnam zadzwonić do Mitzie, dowiedzieć się, jak ona się czuje.

- Jestem pewna, że się ucieszy. - Eve pomyślała, że wprawdzie jest zmuszona słuchać potoku słów, ale przynajmniej potwierdzały one wersję Rue, dawały jej alibi. - Może mi powiesz, kiedy po raz ostatni widziałaś Taja.

- Dobrze. - Nancy wyprostowała się, pokręciła tyłeczkiem, złożyła czyściutkie jak u pensjonarki dłonie na kolanach. - Wczoraj miałam dwa pokazy oraz dwa tańce grupowe i trzy prywatne występy, więc byłam trochę zajęta. W czasie pierwszej przerwy widziałam Taja, jak jadł kanapkę z kurczakiem. Powie­działam: „Hej, Taj, ta twoja kanapka wygląda, jakby ją można było zjeść”. To był taki żart, bo przecież po to są kanapki, żeby je jeść.

- Ha - wydusiła z siebie Eve.

- Taj się roześmiał i powiedział, że rzeczywiście jest dobra i że zrobiła ją dla niego żona. Wzięłam sobie wiśniowy napój gazowany i powiedziałam, że zobaczymy się później, bo muszę pójść zmienić kostium.

- Rozmawialiście o czymś jeszcze?

- Nie, tylko o tej kanapce z kurczakiem. Potem poszłam się przebrać. W garderobie był prawdziwy młyn. Jedna z dziewczyn, chyba Dottie, nie mogła znaleźć swojej czerwonej peruki i, jak mówiłam Mitzie...

- Tak, o Mitzie już wiemy.

- Uhm. Jedna z dziewczyn, to była chyba Charmaine, mówiła jej, żeby posłała chłopakowi krzyżyk na drogę, na co Mitzie jeszcze bardziej się rozpłakała, więc Wilhimena, która była facetem, ale zmieniła płeć, powiedziała, żeby się zamknęła. To znaczy Charmaine, żeby się zamknęła, nie Mitzie. No i wszystkie uwijałyśmy się jak w ukropie, bo miałyśmy zaraz taniec grupowy. Zatańczyłyśmy więc, a potem miałam prywatny występ. Zoba­czyłam Taja przy barze i pomachałam do niego.

Eve czuła, że za chwilę uszy jej odpadną.

- Czy z kimś rozmawiał?

- Nie zauważyłam. On tak pracował, że wszyscy od razu dostawali swoje drinki i nikt się nie denerwował. Wystąpiłam przed takim biznesmenem z Toledo. Powiedział, że ma urodziny, ale oni czasami specjalnie mówią takie rzeczy, żebyśmy zrobiły coś ekstra. Rue nie pozwala jednak na żadne ekstra, chyba że dziewczyny mają licencję. Ale i tak dał mi sto dolarów napiwku. Potem była moja kolej na karuzeli, czyli na tym piętrze, które się obraca. Nie pamiętam, czy do chwili zamknięcia widziałam jeszcze Taja, bo byłam bardzo zajęta... Chociaż przypominam sobie, że zachciało mi się jeszcze raz tego soku wiśniowego, więc mi go nalał. Usiadłam na chwilę przy barze, żeby odpocząć. Goście i personel już wychodzili.

Nancy nabrała powietrza, więc Eve otworzyła usta, ale dziew­czyna była szybsza.

- A, i Viney był chory. Hm, Nester Vine. Dziewczyny nazywają go Viney, bo jest długi i chudy jak winorośl. To śmieszne, jak do niektórych pasują ich nazwiska. Viney był blady, pocił się i ciągle wychodził do toalety, aż w końcu Taj kazał mu iść do domu. Ja byłam trochę smutna, bo dowiedziałam się, że Joey zaręczył się z Barbie Thomas.

- W Utumwa.

- Zgadza się. Ona zawsze za nim latała. - Nancy na chwilę posmutniała, ale zaraz wzięła się w garść. - No i Taj mnie pocieszał, mówił, żebym się tym nie przejmowała. Tłumaczył mi, że jestem ładna i młoda, więc w odpowiednim czasie znajdę sobie dobrego męża. Mówił, że będę wiedziała, kiedy spotkam tego mi przeznaczonego. Po prostu będę wiedziała. Przypuszczam, że myślał o sobie i o swojej żonie, bo zawsze, kiedy o niej myślał, miał w oczach taki ciepły blask. Ta rozmowa z nim mi pomagała, więc trochę się zasiedziałam. Viney powinien Tajowi pomóc zamknąć, ale się rozchorował. Czy mówiłam o tym?

- Tak - potwierdziła Eve, lekko skołowana. - Mówiłaś.

- No więc, jak wspomniałam, rozchorował się. W zasadzie nie wolno nam zamykać w pojedynkę, ale czasami tak się zdarza. Taj powiedział, że robi się późno i że powinnam wracać do domu. Zaproponował, że wezwie dla mnie taksówkę, ale ja wolałam pojechać metrem. Nie pozwolił mi, bo w nocy na ulicy jest niebezpiecznie, więc zamówiłam taryfę i Taj czekał na nią razem ze mną pod drzwiami, aż przyjechała. Taki właśnie był - stwierdziła dziewczyna i jej oczy znowu zrobiły się wilgotne. - Był słodki.

- Czy mówił ci, że czeka na jakiegoś znajomego tego wieczoru?

- Chyba nie... - Striptizerka zamilkła, zacisnąwszy usta. - A może. Może mówił, kiedy wypłakiwałam smutki związane z Joeyem i wyrzuciłam z siebie, że tęsknię za przyjaciółmi z rodzinnego miasta. Chyba powiedział wtedy, że przyjaciele są ważni. I dodał, że ma się później spotkać z jakimś swoim przyjacielem. Ale nie sądziłam, że chodziło mu o ten wieczór. Zresztą - westchnęła i przycisnęła palce do oczu - ten, kto zabił Taja z pewnością nie był jego przyjacielem. Przyjaciele nie robią czegoś takiego.

To zależy, nie zgodziła się w duchu Eve. To zależy od przyjaciela.

5

Eve zastanawiała się, czym powinna się teraz zająć. Albo zacznie od przesłuchiwania striptizerek, klientów i przyklubowych włóczęgów, co jej zajmie około trzech dni, albo skoncentruje się tylko na Rickerze.

Podjęcie decyzji nie sprawiło jej kłopotu, musiała tylko wy­znaczyć ludzi do zajęcia się sprawami, których ona zaniechała.

Weszła do pokoju detektywów i rozejrzała się po twarzach. Niektórzy funkcjonariusze siedzieli przy telefonach, inni pisali raporty lub przeglądali notatki. Kilku słuchało zeznań jakiegoś cywila, wyglądającego bardziej na podekscytowanego niż prze­straszonego. W powietrzu roznosił się swąd kiepskiej kawy i stęchłego środka odkażającego.

Znała tych policjantów. Niektórzy byli sympatyczni, inni mniej, ale wszyscy dobrze wykonywali swoje zadania. Nie miała w zwy­czaju wykorzystywać faktu, że jest starsza rangą, i sądziła, że teraz także się bez tego obejdzie.

Poczekała, aż cywil, podniecony i zadowolony z siebie, skończy zeznawać.

- Czy mogliby państwo mnie wysłuchać?

W jej kierunku zwróciło się tuzin twarzy. Widziała, jak ich wyraz się zmienia. Wszyscy obecni w pokoju wiedzieli, jakie śledztwo prowadzi. Nie, pomyślała, patrząc na odkładane słuchawki telefonów i gasnące monitory. Nie musi odwoływać się do swojej rangi.

- Mam wytypowanych ponad sześćset osób, które mogą mieć coś do powiedzenia na temat śmierci detektywa Taja Kohliego. Trzeba je albo wyeliminować, albo przesłuchać. Przydałaby mi się pomoc. Ci z was, którzy nie prowadzą ważnych spraw lub widzą możliwość poświęcenia kilku godzin ekstra w ciągu następnych dni, niech zgłoszą się do mnie albo do Peabody.

Pierwszy wstał Baxter. Eve popatrzyła na niego z wdzięcznością, myśląc, że choć czasami facet jest straszliwie upierdliwy, to zawsze można na nim polegać.

- Ja mam czas. Wszyscy mamy czas. - Rozejrzał się po pokoju, sprawdzając, czy może ktoś ma zamiar mu się sprzeciwić.

- Dobrze. - Eve włożyła ręce do kieszeni. - A więc zapoznam was ze szczegółami... - Od tej chwili musiała być ostrożna. - Detektyw Kohli został zatłuczony pałką w luksusowym klubie ze striptizem, który nazywa się Czyściec. Dorabiał w nim do pensji. W czasie dokonywania morderstwa klub był zamknięty i wygląda na to, że Kohli znał zabójcę. Szukam osoby, którą znał na tyle dobrze, żeby się z nią spotkać sam na sam i nie bać się odwrócić do niej plecami.

Kogoś, myślała, do kogo zadzwonił lub ten ktoś zadzwonił do niego w czasie jego zmiany na prywatny telefon komórkowy. Na ten, który morderca zabrał z miejsca zbrodni.

- O ile mi wiadomo, Kohli nie prowadził żadnego poważ­niejszego dochodzenia ani nie zbierał informacji potrzebnych do dochodzenia. Ale jest prawdopodobne, że zabójca był wewnętrz­nym lub zewnętrznym informatorem. Nie ma podstaw, aby sądzić, że było to morderstwo na tle rabunkowym. To sprawa osobista - dodała, przyglądając się twarzom. - Czyjś prywatny atak na policjanta. Ci ze 128 uważają, że to oni powinni prowadzić śledztwo. Ja twierdzę, że my.

- Jasne, że my. - Detektyw o imieniu Carmichael ze skrzywioną miną podniosła kubek do kawy.

- Jak na razie media się nas nie czepiają - ciągnęła Eve. - Nie jest to dla nich gorący kąsek. Relacja o śmierci barmana nie zwiększy oglądalności, nawet jeśli barman był policjantem. Ich to nie interesuje. - Zamilkła i znowu popatrzyła na twarze obecnych. - Ale nas interesuje. Każdy, kto chce pomóc, niech powie Peabody, ilu świadków czuje się na siłach przesłuchać. Ona wszystko ustawi. Pamiętajcie o zrobieniu dla mnie kopii zeznań i raportów.

- Hej, Dallas, mogę się zająć striptizerkami? - rzucił radośnie Baxter. - Tymi o obfitszych kształtach?

- Jasne, Baxter. Wszyscy wiemy, że masz szansę zobaczyć nagą kobietę tylko wtedy, gdy za to zapłacisz. - Rozległ się chór ironicznych pochrząkiwań i śmieszków. - Wyjeżdżam w teren, więc jeśli będę wam potrzebna, łapcie mnie przez komunikator.

Wyszła, zmierzając do swojego biura, a za nią Peabody.

- Jedziesz w teren sama? - spytała asystentka.

- Ty musisz zostać tutaj, żeby koordynować spotkania ze świadkami.

- Tak, ale...

- Peabody, aż do zeszłego roku zawsze wychodziłam w teren sama. - Odsuwając krzesło od biurka, by usiąść, Eve dostrzegła w oczach asystentki cień urazy. Siłą powstrzymała się, żeby nie przewrócić oczami. - To nie znaczy, że nie jestem zadowolona z twojej pomocy. Weź się w garść. Potrzebuję cię tutaj do pilnowania przebiegu przesłuchań i segregowania danych. W spra­wach technicznych jesteś lepsza ode mnie.

Peabody rozchmurzyła się.

- Tak, to prawda. Ale dołączę do ciebie, jak już to skończę.

- Dam ci znać. Może już zaczniesz, dopóki wszyscy są tacy chętni do poświęcenia swojego czasu dla sprawy? - Na znak, że to koniec rozmowy, Eve włączyła komputer. - Za­bierajmy się do pracy.

- Tak jest, pani porucznik.

Eve poczekała, aż asystentka wyjdzie, po czym wstała i zamk­nęła drzwi. Po powrocie do biurka wywołała na monitor wszystkie informacje dotyczące Maxa Rickera.

Nie chciała żadnych niespodzianek.

Widziała go już na zdjęciach, ale teraz przyjrzała się mu uważniej. Twarz o wyraźnych rysach wskazywała na silną osobowość. Nad zaciętymi ustami widoczny był srebrzysty wąsik, w żaden sposób nie łagodzący wyrazu ust. Oczy Rickera także miały srebrzysty poblask, były mętne i nieczytelne.

O próżności, o której wspominał Roarke, świadczyły wypielęg­nowane, starannie ułożone ciemne włosy, poprzetykane nielicznymi siwymi pasmami, kolczyk z brylantem w prawym uchu i jasna, wręcz biała skóra, bez jednej zmarszczki, ściśle opinająca wystające kości.

Obiekt Max Edward Ricker. Wzrost 185. Waga 92 kilogramy. Rasa biała. Urodzony 3 lutego 2000 w Filadelfii, Pensylwania. Rodzice: Leon i Michelle Ricker, nie żyją. Rodzeństwo: brat, nie żyje.

Wykształcenie: magisterium z ekonomii, Uniwersytet Pensyl­wanii.

Nieżonaty. Jeden syn, Alex, urodzony 26 czerwca 2028. Matka zarejestrowana pod nazwiskiem Morandi, imiona: Ellen Mary. Nie żyje.

Obecnie obiekt posiada rezydencje w Hartford Connecticut, a także w Sarasocie na Florydzie, we Florencji, w Londynie, posiadłość Long Neck w kolonii Yost i hotel Nile River na Vegas II.

Wykonywany zawód, według jego informacji, przedsiębiorca.

Eve odchyliła się na oparcie krzesła, zamknęła oczy i w tej pozycji słuchała komputera streszczającego dane dotyczące inte­resów prowadzonych przez Rickera. Kiedyś już słyszała coś podobnego przy sprawdzaniu innego mężczyzny, który także prowadził rozliczne interesy, posiadał mnóstwo przedsiębiorstw i zarządzał wieloma organizacjami. Tak jak Ricker teraz, tamten także wydawał jej się wtedy niebezpieczny.

Tamto dochodzenie zmieniło jej życie.

Chciała sprawić, żeby obecne zmieniło los Rickera.

- Komputer, proszę podać mi dane z akt kryminalnych. Aresztowania i oskarżenia.

Przetwarzanie...

Znowu się rozsiadła, czekając, aż dane pojawią się na ekranie. Kiedy to się stało, ze zdumienia uniosła brwi. Przez lata Ricker był wielokrotnie stawiany w stan oskarżenia - poczynając od małych kradzieży w 2016 roku, poprzez zarzuty o posiadanie nielegalnej broni, rozprowadzanie narkotyków, oszustwa finan­sowe, przekupstwa - i dwukrotnie podejrzewany o współudział w morderstwie. Nigdy nie został za nic skazany, zawsze jakoś się wyśliznął, ale lista jego wykroczeń była długa i urozmaicona.

- Nie jesteś taki przebiegły jak Roarke, co? - mruknęła pod nosem. - On nigdy nie dał się złapać. I w tym rzecz. Jesteś arogancki i nie przejmujesz się, że cię złapią. - Znowu przyjrzała się twarzy przestępcy. Bo, gdy cię łapią, masz okazję zakpić sobie z systemu. To twój słaby punkt, Ricker. Komputer, przekopiuj dane na dysk. - Odwróciła się do wideofonu. Nadszedł czas, by się dowiedzieć, gdzie obecnie Ricker odświeża swoje umęczone ciało.

Okazało się, że akurat przebywa w swojej posiadłości w Connecticut, co Eve potraktowała jako łut szczęścia. Za arogancję z jego strony natomiast uznała fakt, że zgodził się z nią spotkać, nie każąc jej wcześniej przebijać się przez tłum swoich prawników.

Dojechała do posiadłości we właściwym czasie. Przy bramie wjazdowej przywitało ją trzech topornych strażników, którzy tylko dla formalności sprawdzili jej identyfikator. Kazano jej zostawić samochód zaraz za bramą i wsiąść do niewielkiego eleganckiego pojazdu.

Kierował nim mały i zgrabny android kobieta. Jechały razem wijącą się trzypasmową ścieżką, kończącą się przy rozłożystym trzypiętrowym domostwie. Rezydencja, samo drewno i szkło, postawiona była na skalnym wzniesieniu, pod którym szemrało niespokojne morze.

Przed wejściem znajdowała się fontanna, w postaci kamiennej kobiety w otulającej ją długiej szacie, trzymającej dzban, z którego wdzięcznym strumieniem lała się bladoniebieska woda, wpadająca do basenu z czerwonymi rybkami. Po wschodniej stronie domu, przy klombie z kwiatami, krzątał się ogrodnik.

Był ubrany w luźne szare spodnie i koszulę, na głowie miał kapelusz z szerokim rondem, a w rękach laser o podwojonym zasięgu.

W drzwiach powitał Eve następny android, także kobieta, ale już roślejsza od poprzedniej, odziana w czarny strój służącej. Na ustach miała zapraszający uśmiech, w oczach ciepło.

- Dzień dobry, pani porucznik. Pan Ricker już na panią czeka. Mam nadzieję, że miała pani przyjemną podróż. Proszę za mną.

Idąc śladami androida, Eve przyglądała się wnętrzu domu. Kapało tu od bogactwa. Nie było tak elegancko jak u Roarke'a, gdzie też się czuło zamożność właściciela, ale panowała domowa atmosfera, dzięki drewnu użytemu jako główny materiał wykoń­czeniowy i stonowanej kolorystyce. Ricker wybrał nowoczesność, przepych i jaskrawość, które aż kłuły w oczy. Ogólnie wnętrza świadczyły o braku gustu.

Sprzęty sprawiały wrażenie kanciastych, a najchętniej wykorzys­tywanym materiałem było srebro. Eve odniosła wrażenie, że ten szlachetny metal jest dla Rickera czymś w rodzaju symbolu jego zamożności.

Trzydzieści srebrników, myślała, wchodząc do urządzonego na czerwono pokoju z zapierającym dech widokiem morza za oknem. Ściany aż uginały się od obrazów w stylu modernistycznym, surrealistycznym lub innym równie, zdaniem Eve, koszmarnym. Nie trafiały do jej przekonania.

Powietrze przesycała ciężka woń kwiatów, kojarząca się z po­grzebem. Światło było zbyt jaskrawe, meble, stojące na srebrnych nóżkach, dziwnie powyginane, obłożone błyszczącymi poduszkami.

Ricker siedział na krześle i popijał z długiej wąskiej szklanki jakiś szokująco różowy napój. Na widok gościa wstał z wdziękiem i uśmiechem na ustach.

- Ach, Eve Dallas. W końcu się spotykamy. Witam w moich skromnych progach. Czego by się pani napiła?

- Niczego.

- Zatem proszę mi powiedzieć, kiedy tylko zmieni pani zdanie. - W głosie mężczyzny pobrzmiewała jakaś grubiańskość, kojarząca się Eve z czarno - białymi filmami, które lubił oglądać Roarke. - To wszystko, Marta.

- Oczywiście, panie Ricker. - Android wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

- Eve Dallas - powtórzył Ricker z błyskiem oczach, za­praszając ją gestem dłoni, by usiadła na wskazanym przez niego krześle. - To absolutnie wspaniałe. Czy mogę pani mówić po imieniu?

- Nie.

Błysk w jego oczach stał się nagle stalowy, choć Ricker wybuchnął nieszczerym śmiechem.

- Wielka szkoda. W takim razie, pani porucznik, może zechce pani usiąść. Muszę się przyznać, że bardzo byłem ciekaw kobiety, z którą ożenił się jeden z moich starych... Chciałem powiedzieć, protegowanych - dokończył, siadając. - Ale jestem przekonany, że Roarke nie zgodziłby się na to określenie. Więc nazwę go moim byłym współpracownikiem. Miałem nadzieję, że będzie pani towarzyszył.

- On nie ma do pana żadnej sprawy.

- - W tej chwili. Proszę usiąść i czuć się swobodnie. Trudno się czuć swobodnie, siedząc na tak brzydkich krzesłach, ale Eve skorzystała w końcu z zaproszenia gospodarza.

- Jest pani bardzo atrakcyjną kobietą - rzucił od niechcenia, przesuwając po niej wzrokiem.

Mężczyźni patrzący w ten sposób na kobiety chcą sprawić, by czuły się fizycznie i psychicznie nieswojo. Eve poczuła jedynie lekką urazę.

- Ma pani bezpretensjonalny, świadczący o pewności siebie styl - kończył Ricker. - Oczywiście, to zaskakujące, że spodobała się pani Roarke'owi, ponieważ jego zawsze interesowały kobiety bardziej eleganckie, no i wyraźniej kobiece. - Postukał palcami o oparcie krzesła, a Eve zauważyła, że spiłowane w ostre czubki paznokcie ma delikatnie pomalowane. - Ale, jakie to sprytne z jego strony, że wybrał panią, kobietę o takiej profesji. Cóż to za wygoda mieć intymnego sprzymierzeńca w siłach policyjnych. Przemówienie miało na celu wyprowadzenie Eve z równowagi, ale ona tylko przechyliła głowę.

- Naprawdę? A dlaczego miałoby to być dla niego takie wygodne, panie Ricker?

- Biorąc pod uwagę jego zainteresowania. - Łyknął odrobinę napoju. - Interesy, którymi się zajmuje.

- A pan ma jakiś związek z jego interesami, panie Ricker?

- Tylko w sensie teoretycznym, ponieważ w przeszłości byliśmy związani wspólnymi sprawami.

Eve pochyliła się.

- Czy zgodzi się pan powiedzieć o tych powiązaniach do mikrofonu?

Oczy mężczyzny zrobiły się wąskie jak u węża.

- A nie boi się pani go stracić, pani porucznik?

- Roarke potrafi o siebie zadbać. A pan?

- Czy ujarzmiła go pani, pani porucznik? Czy zrobiła pani z wilka domowe zwierzątko?

Eve wybuchnęła szczerym śmiechem.

- To zwierzątko bez większego trudu mogłoby rzucić się panu do gardła. I pan o tym dobrze wie. Nie mam pojęcia, dlaczego tak bardzo się go pan boi. To interesujące.

- Myli się pani. - Jednak palce gospodarza mocniej zacisnęły się na podłużnej szklance.

Eve przyglądała się jego poruszającej się grdyce. Wyglądał tak, jakby się bronił przed połknięciem czegoś naprawdę niesmacznego.

- Nie sądzę. Ale to nie z powodu Roarke'a się tu znalazłam. Wolałabym porozmawiać o pana interesach, panie Ricker. - Wyciągnęła dyktafon. - Jeśli się pan zgodzi.

Usta wygięły mu się, ale ten grymas w niczym nie przypominał uśmiechu.

- Oczywiście - odparł i stuknął palcem w oparcie krzesła. W pokoju pojawił się hologram. Za długim stołem, z założonymi rękami i czujnymi spojrzeniami, siedziało sześciu mężczyzn w czarnych garniturach.

- Moi prawnicy - wyjaśnił gospodarz.

Eve położyła dyktafon na srebrnym stole, po czym wygłosiła formułkę dotyczącą praw zeznającego.

- Jest pani sumienna. Roarke'owi to z pewnością się podoba. Mnie także.

- Czy zrozumiał pan przedstawione pańskie prawa i zobowią­zania, panie Ricker?

- Jak najbardziej.

• - I skorzystał pan z prawa do obecności adwokata, a ściślej mówiąc, sześciu adwokatów, którzy uczestniczą w tym nie­formalnym przesłuchaniu. Pół roku temu został pan aresztowany za... - Podniosła dłoń, bo choć znała zarzuty na pamięć, postanowiła odczytać je z notatnika, który miała przy sobie. - Za produkcję, posiadanie i dystrybucję nielegalnych substancji łącznie z halucynogenami i znanymi środkami uzależniającymi, za międzynarodowy i interplanetarny transport tych substancji, posiadanie zakazanej broni, prowadzenie fabryki przetwarzającej bez zezwolenia środki chemiczne...

- Pani porucznik, aby zaoszczędzić cenny czas, pragnę stwier­dzić, że byłem świadom zarzutów stawianych mi po tym niefor­tunnym aresztowaniu zeszłej jesieni. Tak jak jestem przekonany, że pani także ma świadomość, że większość tych niedorzecznych zarzutów została oddalona, a w sprawie pozostałych odbyła się rozprawa, w trakcie której zostałem uniewinniony.

- Według moich informacji, pańscy adwokaci zawarli z przed­stawicielem prokuratury Nowego Jorku umowę, w wyniku której kilka mniejszych zarzutów zostało oddalonych. W zamian za to pański reprezentant przekazał prokuraturze nazwiska i inne dane dotyczące czterech handlarzy bronią i narkotykami. Nie jest pan szczególnie lojalny wobec swoich współpracowników, panie Ricker.

- Przeciwnie, jestem nad wyraz lojalny. Nie mam współ­pracowników zajmujących się handlem bronią czy narkotykami, pani porucznik. Jestem przedsiębiorcą i co roku przekazuję wysokie dotacje na rzecz organizacji społecznych i politycznych.

- Tak, słyszałam, zwłaszcza o tych politycznych. Bardzo szczodrze obdarował pan organizację o nazwie Kasandra.

- To prawda - przyznał, podnosząc dłoń, by tym gestem uciszyć jednego z prawników, który zaczął coś mówić. - I byłem zaszokowany, zaszokowany aż do szpiku kości, kiedy się dowie­działem, że owa organizacja prowadzi działalność terrorystyczną. Wyświadczyła pani światu, pani porucznik, ogromną przysługę, przyczyniając się swoją działalnością do jej zniszczenia. Do czasu, aż prawda o niej nie pojawiła się w mediach, byłem przekonany, że Kasandra zajmuje się ochroną praw i bezpieczeństwa amerykań­skiego społeczeństwa... zgoda, że za pomocą środków militarnych. Ale legalnych.

- Jaka szkoda, że nie przyjrzał się pan Kasandrze bliżej, panie Ricker, czego można się było spodziewać po osobie z pana możliwościami, zanim przekazał im pan dziesięć milionów pańskich ciężko zarobionych dolarów.

- To błąd, którego głęboko żałuję. Pracownik odpowiedzialny za współpracę z tą organizacją został zwolniony.

- Rozumiem. Miał pan stanąć przed sądem w kilku sprawach, których nie obejmowała pańska umowa z prokuraturą. Jednak zginęły niektóre z dowodów oraz część danych z akcji prze­prowadzonej w jednej z należących do pana hurtowni.

- Czy to oficjalnie potwierdzone oskarżenie? - Ricker podrzucił głową, burząc staranną fryzurę. - Zebrane dane były nieliczne, niekompletne i pełne błędnych informacji. Policja spreparowała je po to, by dokonać nalotu na hurtownię, która choć należy do mnie, była podnajęta przez inną osobę.

Eve zauważyła, że oczy Rickera zabłysły gniewem, a kosz­marnie spiłowane paznokcie zaczęły wystukiwać na poręczy nerwowy rytm.

- Cała sprawa to zwykłe nękanie i moi adwokaci już się szykują do wytoczenia oskarżenia nowojorskiej policji.

- Co pana łączyło z detektywem Tajem Kohlim?

- Kohli? - Ricker nie przestawał się uśmiechać, choć w jego oczach coraz mocniej rysowała się wrogość. - Niestety, to nazwisko nic mi nie mówi. Mam wielu znajomych wśród pani kolegów, pani porucznik. Jestem wielkim poplecznikiem ludzi, którzy służą społeczeństwu. Ale to nazwisko... Zaraz, zaraz.

Potarł usta palcem, a Eve wydało się, że słyszy jego chichot.

- Kohli, tak, oczywiście. Słyszałem o tej tragedii. Został zabity, niedawno prawda?

- Kohli był członkiem zespołu, który wykrył pana hurtownię, w wyniku czego ją zamknięto, co kosztowało pana kilka milionów.

- Pan Ricker nigdy nie był oficjalnie powiązany z rzeczoną hurtownią, laboratorium i centrum dystrybucyjnym na terenie miasta Nowy Jork, które zostały odkryte i zamknięte przez nowojorską policję i Biuro Bezpieczeństwa. Nie zgadzamy się na umieszczenie w tym nagraniu twierdzenia zawierającego cokolwiek innego.

Adwokat mówił dalej tym samym bezbarwnym tonem, ale ani Ricker, ani Eve nie spojrzeli nawet w jego kierunku.

- To przykre, że ten pani detektyw został zabity, pani porucznik. Ale czy będę przesłuchiwany za każdym razem, gdy jakiegoś policjanta spotka podobnie smutny koniec? Można by to uznać za dalsze usiłowanie nękania mnie.

- Nie, nie można by, ponieważ zgoda na to przesłuchanie została wydana bez żadnych warunków. - Teraz ona się uśmiech­nęła. - Jestem pewna, że zespół pańskich prawników to wyjaśni. Kohli pracował nad szczegółami, panie Ricker. Był w tym dobry. Jestem przekonana, że jako przedsiębiorca oraz człowiek światowy przyzna mi pan rację, że prawda kryje się w szczegółach. A prawda ma to do siebie, że wychodzi na wierzch, bez względu na to, jak głęboko została zakopana. Potrzeba tylko odpowiedniej osoby, która zajmie się jej odkopaniem. Jestem wielką zwolenniczką prawdy i zawsze bardzo się denerwuję, gdy ginie któryś z moich kolegów. Tak więc odkrycie prawdy, a także znalezienie osoby, która zabiła Kohliego albo zaaranżowała jego śmierć, stało się moją misją.

- Nie dziwi mnie, że tak się pani przejęła śmiercią kolegi, tak brutalną i na dodatek mającą miejsce w lokalu należącym do pani męża. - W głosie Rickera pobrzmiewała źle ukrywana nuta ekscytacji. - To dopiero niefortunny przypadek, prawda, pani porucznik? Dla was obojga. Czy właśnie dlatego to mnie pani obrzuca zakamuflowanymi oskarżeniami, zamiast wezwać na przesłuchanie własnego męża?

- Nie mówiłam nic o brutalności ani o miejscu zbrodni. Skąd pan ma te informacje, panie Ricker?

Po raz pierwszy wyglądał na zdezorientowanego, wzrok zrobił mu się mętny, szczęka opadła. Sześciu prawników zaczęło mówić naraz, ale tylko w tym celu, żeby dać swojemu pracodawcy czas na zastanowienie. Wykorzystał go i uspokoił się.

- Lubię wiedzieć różne rzeczy, pani porucznik. Moje interesy wymagają, żebym zbierał informacje. Takie jak ta, że w jednym z lokali należących do pani męża zdarzył się przykry incydent.

- Od kogo dostał pan tę informację?

- Zdaje się, że od któregoś z moich współpracowników. - Machnął ręką od niechcenia, ale dłoń, zanim znowu opadła na oparcie, złożyła się w pięść. - Nie pamiętam. Czy posiadanie jej jest sprzeczne z prawem? Zbieram wiadomości. To coś w rodzaju hobby. Kolekcjonuję informacje na temat osób, które mnie interesują. Takich jak pani. Wiem, na przykład, że od ósmego roku życia wychowywała się pani w stanowym domu dziecka, po tym, jak znaleziono panią pobitą na ulicy.

Dłoń Rickera, kiedy mówił, rozprostowała się, a oczy mu pojaśniały. Stały się bardziej wygłodzone, pomyślała Eve. Jak u kogoś, kto się szykuje na wyśmienity posiłek.

- Zgwałcono panią, prawda? I to dość brutalnie. Zapewne trudno jest pani żyć z takimi wspomnieniami, pogodzić się z faktem, że w tak obrzydliwy sposób odebrano pani niewinność. Nawet nie ma pani własnego imienia, tylko to nadane przez jakiegoś anonimowego pracownika z opieki społecznej. Eve, to sentymentalne imię, kojarzy się z pierwszą kobietą. Za to Dallas jest bardzo praktyczne. To przecież w Dallas panią znaleziono, na jakiejś brudnej uliczce.

Osiągnął swój cel. Nagle Eve poczuła ból w żołądku i chłód przeszywający ją całą. Ale nie spuściła wzroku z Rickera. Nie zmieniła wyrazu twarzy.

- Gramy kartami, które nam rozdano. Ja także zbieram informacje. Głównie o ludziach, którzy obrażają moje poczucie stylu. Wyszukuj sobie o mnie, co chcesz, Ricker. Tym sposobem przekonasz się, z kim tym razem masz do czynienia. Kohli należy teraz do mnie i dowiem się, kto i dlaczego oraz jak go zabił. Wierz mi. Koniec przesłuchania - rzuciła i podniosła dyktafon.

Mimo że prawnicy wybuchli w tej chwili zastrzeżeniami i przestrogami, Ricker wyłączył hologram. Choć trudno to sobie wyobrazić, był jeszcze bledszy niż na początku spotkania.

- Niech pani uważa, pani porucznik. Ci, którzy mi grożą, źle kończą.

- Przejrzyj jeszcze raz informacje, które o mnie zebrałeś, Ricker, a zobaczysz, że się tego nie boję.

Wstał tak jak Eve i zrobił krok do przodu z takim wyrazem twarzy, że poczuła przypływ nadziei. Nadziei na to, że przynajmniej na chwilę straci nad sobą panowanie. Chwila by jej wystarczyła.

- Uważasz, że możesz się ze mną mierzyć? Myślisz, że twoja odznaka jest aż tak ważna? - Strzelił palcami tuż przed jej nosem. - O tak, ślad po tobie zaginie.

- Spróbuj, to zobaczymy.

Mięśnie twarzy Rickera drżały, ale się odsunął.

- Może wierzy pani, że chroni ją związek z Roarkiem? Błąd. Jest słaby, zmiękł i zrobił się sentymentalny, i to na dodatek z powodu policjantki. Kiedyś wiązałem z nim pewne plany. Teraz mam inne.

- Jeszcze raz radzę spojrzeć w moje dossier. Przekona się pan, że nigdy nie potrzebowałam nikogo do ochrony. Ale powiem panu jedno: Roarke będzie miał niezły ubaw, kiedy się dowie, jak bardzo się go pan boi. Razem będziemy się z tego śmiali.

Chciała się odwrócić, ale złapał ją za ramię. Serce aż podskoczyło jej z radości, choć wzrok, którym obrzuciła napastnika, pozostał chłodny.

- Bardzo proszę - mruknęła.

Paznokcie Rickera zatopiły się w jej skórze tylko raz, ale głęboko. Potem odsunął dłoń. Opanowany, rzuciła w myślach Eve. Nie, wcale nie potrafi nad sobą tak dobrze panować, jak mu się wydaje.

- Odprowadzę panią.

- Znam drogę. Lepiej niech się pan zabierze do pracy, Ricker, upewni się, że dobrze zatarł ślady. Zamierzam poruszyć każdy kamień, pod którym się pan ukryje. I będę przy okazji dobrze się bawiła.

Opuściła salon, nie dziwiąc się, gdy przy drzwiach spotkała kobietę androida, czekającą na nią z uprzejmym uśmiechem.

- Mam nadzieję, że miło spędziła pani czas, pani porucznik. Odprowadzę panią do wyjścia.

Odchodząc, Eve usłyszała dźwięk, który z pewnością był odgłosem tłuczonego szkła.

Nie, pomyślała i uśmiechnęła się do siebie. Wcale nie jest taki opanowany.

Odprowadzono ją do samochodu. Mijając bramę, czuła na sobie czujne spojrzenia.

Dziesięć minut później zauważyła, że jest śledzona. Ścigający ją osobnicy nawet nie starali się specjalnie kryć. Pozwoliła im jechać za sobą i z prędkością przekraczającą dozwoloną przejechała dwadzieścia mil. Wtedy pojawił się następny samochód. Zjechał z rampy tuż przed nią, tak że znalazła się w potrzasku.

Zabawmy się więc. Zaśmiała się w myślach i wcisnęła pedał gazu.

Zmieniała pasy, przebijała się między pojazdami, ale nie starała się specjalnie. Po skalkulowaniu swojej pozycji zaczęła telefonować. Niemal od niechcenia.

Udając, że wpadła w panikę, zjechała z autostrady tuż nad linią Nowego Jorku.

- Wiedziałam, że mnie nie zawiedziecie - mruknęła, kiedy dostrzegła dwa znajome pojazdy we wstecznym lusterku. - Idioci.

Zadowolona, że droga przed nią jest prawie pusta, znowu mocniej nadepnęła pedał gazu. Przez jakiś czas jechała przed siebie. Potem nagle zrobiła skręt o sto osiemdziesiąt stopni i zaczęła gnać prosto na swoich prześladowców. Jeden odskoczył w prawo, drugi w lewo. Obydwu zarzuciło, a Eve w tym samym momencie włączyła syrenę.

Wyskoczyła z wozu z przygotowaną bronią.

- Policja! Wysiadać z rękami w górze. - Zauważyła, że pasażer drugiego samochodu sięga do kieszeni kurtki. Strzeliła w reflektory wozu.

Trzask szkła zmieszał się z wyciem syren nadjeżdżających wozów policyjnych.

- Natychmiast wysiadać z wozu. - Wolną ręką wyciągnęła odznakę. - Policja. Jesteście aresztowani.

Jeden z kierowców pojawił się na jezdni z wykrzywioną wściekłością twarzą, ale trzymał ręce w górze. Po chwili stanęło koło niego jeszcze dwóch białych i dwóch czarnych mężczyzn.

- Z jakiego powodu?

- Zaczniemy może od przekroczenia dozwolonej prędkości. - Wystawiła kciuk. - Ręce na dach. Wiecie, jak się zachować w takich sytuacjach.

Wokół zaroiło się od funkcjonariuszy.

- Mamy ich skuć, pani porucznik?

- Tak, opierali się rozkazom. I spójrzcie na to. - Przestała obszukiwać pierwszego kierowcę, bo spod marynarki wyjęła mu karabin. - Ukryta broń. Ludzie, na dodatek zakazana. No, czekają was niezłe kłopoty.

Po szybkim przeszukaniu znalazła jeszcze więcej broni, sześć uncji exotiki, dwie zeusa, zestaw wytrychów i trzy krótkie stalowe rurki.

- Zawieźcie tych straceńców na komendę, dobrze? - poprosiła jednego z funkcjonariuszy. - Zamknijcie ich za posiadanie broni, narkotyków, transport nielegalnej broni w pojeździe mechanicznym i przekraczanie z nim granicy stanu. I jeszcze za posiadanie podejrzanych narzędzi.

Otrzepując dłonie, uśmiechnęła się złośliwie.

- A, nie zapomnijcie o przekroczeniu prędkości. Pan Ricker będzie z was bardzo niezadowolony, chłopaki. Bardzo niezado­wolony.

Wsunęła się za kierownicę swojego wozu i wzruszyła ramionami.

Spokój, spokój Ricker, pomyślała, pocierając miejsce, gdzie wbił swoje krwiożercze paznokcie. Nigdy nie wydawaj rozkazów pod wpływem emocji.

Runda pierwsza należy do mnie.

6

Ian McNab wystudiowanym swobodnym krokiem wszedł do pokoju detektywów. Osobie z warkoczem do pasa i w pomarań­czowych spodniach trudno o swobodne zachowanie, ale łan nad tym pracował.

Miał pretekst, by znaleźć się w tym miejscu. Kilku detektywów poprosiło Wydział Elektroniczny o przeprowadzenie testów praw­dopodobieństwa dotyczących niektórych świadków w sprawie Kohliego. Było to zadanie dla McNaba i tym się zamierzał wytłumaczyć.

Miał takie powód, żeby się tu znaleźć. A powód ten siedział w maleńkiej kabince wetkniętej w szary koniec pokoju, zajęty swoimi obowiązkami.

Wygląda tak fajnie, gdy jest pogrążona w pracy. Chyba zwariował na jej punkcie. I nie był z tego powodu szczególnie szczęśliwy, ponieważ planował, że musi mieć czas, aby zaliczyć tyle kobiet, ile tylko się da. Po prostu kochał kobiety.

Ale nagle w jego życiu pojawiła się Peabody w brzydkich policyjnych butach oraz nietwarzowym mundurze i to, jak się mawia, było to.

Nie wykazywała większej ochoty do współpracy, ale w końcu zaciągnął ją do łóżka. Robili to również na podłodze w kuchni, w windzie, w samochodzie, w pustej szatni, wszędzie tam, gdzie pchnęła go jego płodna wyobraźnia. Ale Peabody nie oszalała na jego punkcie.

Musiał za to przyznać, choć każdego dnia się z tego powodu zżymał, bo on miał na jej punkcie hopla, i to wielkiego.

Wcisnął się do wąskiej kabiny i posadził chude pośladki na brzegu biurka, przy którym pracowała.

- Hej, szefowo, jak leci?

- Co ty tu robisz? Dlaczego nie jesteś u siebie? - zapytała, nie odrywając się od pracy, nie podnosząc na niego wzroku. - Znowu udało ci się zerwać łańcuchy?

- Nie zamykają nas tak jak was tutaj. Jak ty możesz pracować w takiej klitce?

- Wydajnie. Idź sobie, McNab. Mam tu naprawdę kupę roboty.

- Sprawa Kohliego? Wszyscy mówią tylko o niej. Biedny sukinsyn.

Ponieważ usłyszała w jego głosie prawdziwe współczucie, uniosła wzrok. I dostrzegła, że zielone oczy lana nie są tylko smutne. Była w nich też wściekłość.

- Tak. Mamy podejrzenie, kto go zabił. Dallas już nad tym pracuje.

- Nikt nie zrobi tego lepiej. Twoi koledzy poprosili nas o sprawdzenie kilku nazwisk. Wszyscy w wydziale, od Feeneya do najniższego funkcjonariusza, siedzą nad tym.

Peabody zdobyła się na szyderczy uśmieszek.

- A ty nie?

- Mnie kazano przyjść tutaj i zebrać najświeższe dane. No, Peabody, my też jesteśmy zaangażowani w tę sprawę. Daj mi coś, z czym mógłbym wrócić.

- Jeszcze nic nie mam. Ale coś ci powiem, tylko zachowaj to dla siebie - zaczęła, zniżając głos i zerkając w wąskie wejście do kabinki. - Nie wiem, na co wpadła Dallas. Wyszła w teren i nie zabrała mnie ze sobą. Nie powiedziała, dokąd się wybiera. Ale kilka minut temu zadzwoniła. Policjanci przywiozą tu czterech nieszczęśników, których mamy przymknąć za różne wykroczenia, włączając w to posiadanie nielegalnej broni. Eve chce, żebym jak najszybciej sprawdziła tych facetów. Już tu jedzie.

- Co znalazłaś?

- Wszyscy czterej byli gośćmi znanych stanowych instytucji i przeważnie trafiali tam za poważne przestępstwa. Napady i napady połączone z zabójstwem. I posłuchaj. - Zniżyła głos jeszcze bardziej, tak że McNab musiał się pochylić, przez co owiał go przyjemny zapach jej szamponu. - Są związani z Maxem Rickerem.

McNab otworzył usta i stłumił w sobie okrzyk zdumienia.

- Myślisz, że za sprawą Kohliego stoi Ricker? - zapytał cicho.

- Nie mam pojęcia, ale wiem, że Kohli znajdował się w ekipie, która go przymknęła zeszłej jesieni. Wiem to, bo Dallas kazała mi zebrać akta tego dochodzenia i zapis z rozprawy sądowej. Przejrzałem je pobieżnie i wiem, że Kohli zajmował się tylko papierkową robotą i nie zeznawał. Oczywiście sprawa po trzech dniach została oddalona z sądu. No i teraz Dallas zatrzymała czterech goryli Rickera.

- To dopiero.

- Możesz wspomnieć o tej czwórce, ale nic nie mów o ich powiązaniu z Rickerem, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej.

- Mógłbym się zgodzić, ale muszę mieć jakąś zachętę. Może wpadniesz do mnie wieczorem?

- Nie wiem, jakie plany ma Dallas - odparła Peabody, widząc, że McNab uśmiecha się do niej. Z jakiegoś powodu, którego nie pojmowała, coraz ciężej przychodziło jej opieranie się temu głupkowatemu uśmiechowi. - Ale prawdopodobnie uda mi się urwać.

- W takim razie, kiedy przyjdziesz, moglibyśmy... - Zaczął się nad nią pochylać z zamiarem złożenia propozycji, która trzymałaby ją w napięciu do końca zmiany, ale nagle jak kamień wystrzelony z procy odskoczył od biurka. - Jezu, komendant.

- Uspokój się - skarciła go Peabody, lecz ona także przyjęła pozycję na baczność.

Whitney pojawiał się czasami w pokoju detektywów, ale niezbyt regularnie.

- O rany, idzie tutaj - wysyczał McNab.

Peabody sięgnęła nerwowo do munduru, chcąc go poprawić, lecz nie zdążyła.

- Inspektorze. - Whitney zajął sobą wejście do kabiny i przyszpilił McNaba ciemnymi oczami o stalowym wyrazie. - Zmienił pan wydział?

- Nie, panie komendancie, nasz wydział współpracuje z Wydziałem Zabójstw przy sprawie dotyczącej detektywa Taja Kohliego. Jesteśmy przekonani, że ta międzywydziałowa współpraca przyczyni się do szybkiego zamknięcia dochodzenia.

Jest dobry, pomyślała Peabody z podziwem, ale też z irytacją. Sprytny jak wąż.

- W takim razie może powinien pan wrócić do siebie i stamtąd kontynuować współpracę, zamiast przeszkadzać innym w pracy.

A jednak nie aż tak sprytny, kontynuowała monolog wewnętrzny Peabody.

McNab chciał zasalutować, ale w ostatniej chwili się po­wstrzymał i zniknął.

- Pani inspektor, czy ma pani dane, o których zebranie prosiła pani porucznik? Dotyczące tych czterech aresztowanych?

Aresztowanych? Już? Jezu!

- Tak, panie komendancie.

- Proszę o wydruk - powiedział Whitney i wyciągnął dłoń. Peabody podała mu papiery.

- Zgodnie z rozkazem, panie komendancie, wysłałam kopię do komputera pokładowego w wozie porucznik Dallas i do jej biura.

Whitney tylko odchrząknął, po czym odwrócił się, od razu zabrawszy się do przeglądania danych. Zatrzymał się i spojrzał na Eve, która właśnie weszła do pokoju.

- Pani porucznik, proszę do pani biura.

Peabody, aż się skrzywiła, słysząc ton, w jakim padła prośba. Twardy jak granit. Zbierając odwagę, wyszła ze swojej kabiny. Nie mogła powiedzieć, że poczuła się zawiedziona, gdy przełożona dała jej znak ręką, żeby została.

Ktoś rozniecił ogień, pomyślała Peabody. Tylko nie wiedziała, kto ma na nim spłonąć.

- Panie komendancie. - Eve otworzyła drzwi, poczekała, aż Whitney wejdzie do biura, potem je zamknęła.

- Proszę mi wyjaśnić, pani porucznik, dlaczego opuściła pani granice stanu i pani jurysdykcji i przesłuchiwała Maxa Rickera bez przedyskutowania ze mną pani zamierzeń oraz bez zachowania obowiązującej w takich okolicznościach procedury?

- Komendancie, jako prowadząca dochodzenie nie jestem zobowiązana prosić o zezwolenie przeprowadzania przesłuchań. I przysługuje mi prawo opuszczenia obszaru mojej jurysdykcji, jeśli przesłuchanie dotyczy dochodzenia.

- I prawo do nękania cywilów z innego stanu?

Eve poczuła pierwszą falę irytacji, ale postanowiła się jej nie poddać.

- Nękania?

- Zadzwonił do mnie prawnik Rickera, który skontaktował się także z biurem komisarza, strasząc, że zaskarży panią, departament policji oraz miasto Nowy Jork za nękanie jego klienta, a takie za napaść i zatrzymanie jego czterech pracowników.

- Naprawdę? Widać się przestraszył. I dobrze - mruknęła Eve pod nosem. - Nie sądziłam, że tak mocno go dotknę. Komendancie - zaczęła, zwracając się ponownie do przełożonego. - Skontaktowałam się z Rickerem, poprosiłam o zgodę na przesłuchanie i otrzymałam ją.

Wyciągnęła z szuflady zapieczętowaną dyskietkę.

- Prośba została zadana z tego komputera, a odpowiedź na nią nagrałam, tak jak i przesłuchanie Rickera przeprowadzone w jego domu po poinformowaniu go o prawach i obowiązkach w obecności jego sześciu adwokatów.

Wyjęła drugą dyskietkę, tym razem z torby.

- Przesłuchanie jest zarejestrowane, komendancie, i to za świadomą zgodą Rickera. Z całym szacunkiem, ale facet robi z igły widły.

- Dobrze. Tak też myślałem. - Whitney zabrał obydwie dys­kietki. - Ale zarzucanie Rickerowi prosto w twarz, że zabił policjanta, to dość odważne posunięcie. Lepiej, żeby miała pani podstawy, na których mogłaby się pani oprzeć.

- Moja praca wymaga ode mnie sprawdzania każdej poszlaki i każdego śladu.

- A czy wymaga ona zaczepiania czterech mężczyzn na publicznej drodze, narażania ich życia i życia niewinnych prze­chodniów przez niebezpieczną jazdę i doprowadzenia do znisz­czenia dwóch pojazdów?

Była zbyt doświadczoną policjantką, by pozwolić sobie w tej chwili na jakąkolwiek gniewną odpowiedź. Ale miała ją na końcu języka.

- W drodze powrotnej z Connecticut do Nowego Jorku zauwa­żyłam, że jestem śledzona przez dwa cywilne pojazdy, w których siedziało po dwóch mężczyzn. Mimo że starałam się uciec, te pojazdy kontynuowały pościg, przekraczając przy tym dozwoloną prędkość. Mając na względzie bezpieczeństwo pozostałych użyt­kowników drogi, postanowiłam opuścić zatłoczoną autostradę i zjechać na drogę mniej uczęszczaną. W tym momencie dwa pojazdy jeszcze zwiększyły prędkość, sprawiając wrażenie, jakby chciały na mnie najechać. Przekroczyły granice stanu. Nie mając pewności, co zamierzają osobnicy z pojazdów, wezwałam pomoc i nie chcąc dalej poruszać się z dużą prędkością na zamieszkanym terenie, włączyłam syrenę i zrobiłam ostry skręt, w rezultacie czego dwa pojazdy zjechały z drogi.

- Pani porucznik...

- Panie komendancie, chciałabym dokończyć mój raport doty­czący tego incydentu. - Mimo że była zdenerwowana, jej glos pozostał spokojny.

- Proszę, pani porucznik, niech pani kończy.

- Powiadomiłam mężczyzn ze ścigających mnie pojazdów, że jestem funkcjonariuszem policji, i kazałam opuścić te pojazdy. W tym momencie wydało mi się, że jeden z zatrzymanych wykonał podejrzany ruch po broń. Jak się potem okazało, nie myliłam się. Wystrzeliłam ostrzegawczo, strzał zniszczył reflektory pojazdu. Na pomoc przyjechały dwa radiowozy i czterech napastników zostało zatrzymanych. W trakcie przeszukania, co jest, biorąc pod uwagę okoliczności, dopuszczalne, przy napastnikach oraz w ich pojazdach znaleziono niedozwoloną broń, dwa rodzaje nielegalnych substancji w małych ilościach, podejrzane narzędzia oraz dwie ciężkie stalowe rury. Poprosiłam funkcjonariuszy z radiowozów o przewiezienie zatrzymanych na komendę, gdzie kazałam zamknąć ich w areszcie na podstawie różnych oskarżeń. Skontaktowałam się z moją asystentką, prosząc ją o sprawdzenie zatrzymanych, i wróciłam na komendę z zamiarem napisania raportu i przesłuchania zatrzymanych.

Mówiła cały czas głosem spokojnym, jednostajnym i chłodnym. Nie pozwoliła, by nawet cień triumfu zabłysnął w jej oczach. Ponownie sięgnęła do torebki i wyciągnęła z niej dwie dyskietki.

- Całe zajście było rejestrowane najpierw przez komputer w moim wozie, potem za pomocą dyktafonu przy kołnierzyku. W moim przekonaniu postępowałam zgodnie z procedurą.

Whitney zabrał dyskietki i pozwalając sobie na nikły uśmieszek, schował je do kieszeni.

- Dobra robota. Cholernie dobra robota.

Eve nakazała sobie zmianę biegów, ale mimo wszystko jej „dziękuję” zabrzmiało dość oschle.

- Jest pani wściekła, bo panią przesłuchałem? - zapytał Whitney.

- Tak, panie komendancie, jestem.

- Nie dziwię się. - Bezwiednie postukał palcami w kieszeń, w której leżały dyskietki, po czym podszedł do wąskiego okna. - Byłem przekonany, że się pani zabezpieczyła, ale nie do końca. Poza tym będzie pani, mimo tego, że istnieją nagrania, przepyty­wana przez prawnika. Chciałem sprawdzić, jak sobie pani da z tym radę. I poradziła sobie pani. Jak zawsze.

- Potrafię rozmawiać z prawnikami.

- Bez wątpienia. - Whitney wciągnął powietrze, przyglądając się beznadziejnemu widokowi z okna i zastanawiając się, jak można pracować w tak małym pomieszczeniu. - Oczekuje pani przeprosin, pani porucznik?

- Nie. Nie, komendancie.

- Dobrze. - Odwrócił się do niej, a jego twarz znowu przybrała typowy dla niego szorstki wyraz. - Przełożeni rzadko przepraszają. Działała pani zgodnie z przepisami i tego od pani oczekuję. Jednakże nie zmienia to faktu, że wciągając Rickera do sprawy, postawiła pani wydział w kłopotliwej sytuacji.

- To martwy policjant postawił wydział w takiej sytuacji.

- Proszę nie prawić mi złośliwości, pani porucznik - obruszył się Whitney. - I proszę nie lekceważyć mojego osobistego i służbowego stanowiska w sprawie zamordowania detektywa Kohliego. Jeśli Ricker miał z tym coś wspólnego, chcę go widzieć za kratkami nawet bardziej niż pani. Tak, bardziej - podkreślił na koniec. - A teraz niech mi pani powie, dlaczego Ricker, mimo że sam zgodził się na przesłuchanie, wysłał za panią tych czterech zbirów?

- Zalazłam mu za skórę.

- Proszę o szczegóły, pani porucznik - mruknął Whitney i rozejrzał się. - Na czym, do diabła, w tej dziurze można usiąść?

Bez słowa podsunęła swoje skrzypiące krzesło. Przyglądał się mu przez chwilę, po czym potrząsnął gwałtownie głową i ryknął:

- Myśli pani, że nie wiem, że to zniewaga? Usiądę na tym zgliszczu i znajdę się na podłodze. Chryste, Dallas, przecież jesteście oficerem. Możecie mieć porządne biuro, zamiast tej jaskini.

- Podoba mi się tu. Do większego pokoju musiałabym wstawić krzesła, może nawet stół. Wtedy ludzie zaczęliby wpadać do mnie na pogawędki.

- Mnie to pani mówi - wycedził przez zęby komendant. - No, ale niech mnie pani uraczy tą sławetną kawą Roarke'a.

Przeszła do autokucharza i zaprogramowała go na dwie filiżanki mocnej czarnej kawy.

- Komendancie, chciałabym przez chwilę porozmawiać z panem nieoficjalnie.

- Niech mi pani da tę kawę i może pani sobie mówić, jak pani chce, nawet przez następną godzinę. Jezu, co za zapach.

Uśmiechnęła się do siebie, przypominając sobie, jak sama się czuła, kiedy po raz pierwszy spróbowała kawy Roarke'a. Praw­dziwej, nie z soi ani innego ziania wymyślonego przez człowieka. Już wtedy powinna była wiedzieć, że zostanie z Roarkiem, choćby dla tej kawy.

A ponieważ została, to teraz odwróciła się z filiżanką w ręce, podała ją komendantowi i zaczęła mu się zwierzać.

- Mój mąż był związany z Rickerem pewnymi interesami. Zakończył te kontakty jakieś dziesięć lat temu. Ricker mu tego nie zapomniał ani nie wybaczył. Chciałby odpłacić się Roarke'owi, gdyby tylko nadarzyła się okazja, nawet przeze mnie, jeśli odniosłoby to skutek, na jakim mu zależy. W czasie przesłuchania wykorzystałam jego powiązania z Roarkiem, żeby mu dopiec. Udało mi się. Kilka razy stracił panowanie nad sobą. Jeśli nadal będę godziła w to bolesne miejsce, w końcu zupełnie straci kontrolę nad sobą.

- Jak bardzo chce się zemścić na Roarke'u?

- Bardzo. Ale chyba się go boi i to go denerwuje. Tylko że Ricker nie wie, że to, co go naprawdę dręczy, to strach. On sądzi, że to nienawiść. Wysłał za mną tych idiotów, bo nie myślał, tylko reagował. Jest zbyt sprytny, by kazać czterem pozbawionym mózgów mięśniakom nękać policjanta. Bałby się, że zaprowadzą nas do niego. Ale zapomniał się i ich wysłał. Chciał mnie zranić, ponieważ z niego zakpiłam. Ponieważ jestem żoną Roarke'a i z niego żartowałam.

- Rozdrażniła go pani. Niech się pani nad tym zastanowi. Mógł panią skrzywdzić, gdy była pani u niego.

- Nie zanieczyściłby sobie gniazda. Ryzykowałam, ale nie bez zastanowienia. Jeśli udałoby mi się przycisnąć któregoś z tych idiotów, moglibyśmy ściągnąć Rickera i ponaciskać na niego.

- Z takich typków nie jest łatwo cokolwiek wydusić.

- Myślę, że nie będzie to trudne. Chcę tylko zamknąć Rickera. Uniknął więzienia za handel narkotykami. Tak być nie powinno. Dokładnie przejrzałam raporty i zapis rozprawy. Wyglądają jak podręczniki prawa; jego strona wykorzystała każdy paragraf. No i te niejasności. Zamieszanie w dowodach rzeczowych, jeden z głównych świadków oskarżenia znika, choć miał być pod ochroną, jakiś urzędnik w prokuraturze odkłada zeznania do niewłaściwych akt. Małe dziury tworzące większe, przez które w końcu Ricker się wymyka.

- Zgadzam się i nikt bardziej niż ja nie chciałby go przymknąć. Ale jego powiązanie z Kohlim jest bardzo niewyraźne, jeśli w ogóle istnieje. Gdzie je pani widzi?

- Pracuję nad tym - odparła krótko. Myślała o Websterze i jego aluzjach, ale nie była jeszcze gotowa, żeby o tym mówić.

- Dallas, nie wolno pani zrobić z Rickera osobistej wendety.

- I nie zamierzam. Niech mi pan da więcej czasu, komendancie.

- To pani prowadzi dochodzenie. Tylko proszę na siebie uważać. Jeśli to nie Ricker zabił Kohliego, nie zawaha się, żeby się na pani odegrać. A z tego, co mi pani powiedziała, wnioskuję, że ma jeszcze inne powody.

- Tak mu się dam we znaki, że popełni jakiś błąd. W przeci­wieństwie do mnie.

Oddała się do dyspozycji adwokatów zatrzymanych. Jej zdaniem, były to szumowiny w garniturach za pięć tysięcy dolarów, niemniej znające wszystkie triki. Mimo to mieli duży kłopot z podważeniem faktu nagrania całego zdarzenia.

- Nagranie - rzuciła z uśmiechem główna szumowina o na­zwisku Canarde, unosząc doskonale opiłowany palec. - Tylko pani je posiada. Skąd mamy wiedzieć, że dyskietki nie zostały spreparowane lub nie majstrowano przy nich w celu nękania mojego klienta.

- A dlaczego pana klient jechał tuż za mną z Connecticut do Nowego Jorku?

- Poruszanie się po drogach publicznych nie jest zakazane, pani porucznik.

Eve tylko przysunęła do siebie akta i postukała w nie palcem.

- Przewożąc ukrytą i nielegalną broń.

- Mój klient twierdzi, że to pani ulokowała broń w jego pojeździe.

Przeniosła wzrok na klienta, mężczyznę o wadze około 130 kilogramów, z dłońmi jak połcie szynki i twarzą, którą kochać może tylko matka, jeśli cierpi na krótkowzroczność. Jak na razie ani razu się nie odezwał.

- No, to miałam kupę roboty. Czy dobrze rozumiem, że pański klient, który, jak widać, nagle stracił mowę, twierdzi, że po­dróżowałam swoim policyjnym wozem, mając w nim cztery samoładujące się ręczne karabiny laserowe i kilka dalekodystansowych, po to, aby gdy tylko natknę się na jakiegoś niewinnego cywila, wrobić go w posiadanie nielegalnej broni? Może dlatego że, na przykład, nie spodobała mi się jego twarz.

- Mój klient nie ma pojęcia, jakimi motywami się pani kierowała.

- Pański klient to dupek, który już nieraz miał do czynienia z policją. Napady, włamania, posiadanie nielegalnej broni, napady ze śmiertelnymi ofiarami. Nie broni pan chłoptasia śpiewającego w chórze, Canarde. Z tym, co na niego mamy, pójdzie siedzieć, i to na długo. W najlepszym razie na dwadzieścia pięć lat, ciężkie więzienie bez możliwości skorzystania ze zwolnienia warunkowego, w kolonii karnej poza Ziemią. Nigdy nie byłeś w takiej pozaziemskiej kolonii, co, koleś? Eve w uśmiechu pokazała zęby.

- Cele na Ziemi w porównaniu z tymi tam są jak salony w pałacach.

- Spodziewaliśmy się podobnego zastraszania - rzekł spokojnie Canarde. - Mój klient nie ma nic więcej do powiedzenia.

- Jasne, bo do tej pory usta mu się nie zamykały. Pozwolisz Rickerowi zrobić z siebie kozła ofiarnego? Myślisz, że on się przejmuje tym, że spędzisz dwadzieścia pięć lat w pierdlu?

- Porucznik Dallas - przerwał jej Canarde, ale Eve nie odrywała wzroku od jego klienta, widząc w jego oczach pierwsze słabe przebłyski strachu.

- Nie ciebie chcę, Lewis. Jeśli dbasz o własną skórę, będziesz ze mną współpracował. Kto cię za mną dzisiaj wysłał? Powiedz nazwisko, a odetnę cię od tej sprawy.

- Przesłuchanie się skończyło. - Canarde wstał.

- Skończyło się, Lewis? Chcesz, żeby się skończyło? Chcesz swoją pierwszą noc z dwudziestopięcioletniego wyroku spędzić w areszcie? Czy on płaci ci aż tyle, czy ktokolwiek może zapłacić ci za to, że wytrzymasz dwadzieścia pięć lat w klatce, z kawałkiem deski zamiast łóżka, z kamerami patrzącymi, jak sikasz do żelaznego kibla? Na planecie nie ma luksusów, Lewis. Nie wysyłają tam na rehabilitację, choć tak mówią politycy. Chodzi o karę.

- Proszę milczeć, panie Lewis. Zakończyłem to przesłuchanie, pani porucznik, i domagam się, by mój klient dostał zgodę na przysługującą mu rozprawę.

- Tak, będzie miał rozprawę. - Wstała. - Jesteś idiotą, Le­wis, jeśli myślisz, że ta papuga w drogim garniturze broni ciebie.

- Nie mam nic do powiedzenia ani policji, ani żadnym zdzirom. - Lewis podniósł wzrok i uśmiechnął się szyderczo, ale w jego oczach widoczny był strach.

- Widzę, że nie mam czego u ciebie szukać. - Eve dała znak strażnikowi. - Zaprowadź tego gnojka do jego dziury. Dobrego snu, Lewis. Panu, Canarde, nie będę życzyła tego samego - rzuciła, wychodząc. - Słyszałam, że rekiny nie sypiają.

Skręciła za rogiem, minęła korytarz i weszła do pokoju, gdzie czekali na nią, obserwując przesłuchanie, Whitney i Peabody.

- Rozprawy mają się odbyć jutro. Zaczynają się o dziewiątej - poinformował Whitney. - Canarde i jego drużyna przyłożyła się.

- W porządku, to znaczy, że nasi chłopcy spędzą noc w celi. Przed rozprawą chcę jeszcze raz nacisnąć na Lewisa. Możemy go przesunąć na sam koniec kolejki, dzięki czemu będę miała na niego więcej czasu. On pierwszy się złamie.

- Zgoda. Pani porucznik, czy była pani kiedyś w kolonii karnej poza planetą?

- Nie, panie komendancie. Ale słyszałam, że to szambo.

- Gorzej. Lewis pewnie też to wie. Niech pani trzyma się tej linii. I proszę iść do domu - dodał. - Trochę się przespać.

- Gdyby mi coś takiego groziło, wydałabym nawet własną matkę - powiedziała Peabody, kiedy zostały same. Czy naprawdę mogą mu wlepić aż dwadzieścia pięć lat?

- O tak. Nie wolno zadzierać z policją. System tego nie lubi. I Lewis jest tego świadomy. Będzie się dzisiaj w nocy nad tym zastanawiał. Przyjdź jutro do pracy o wpół do siódmej. Spróbujemy nacisnąć na niego jeszcze raz z samego rana. Możesz mi towarzyszyć, grając rolę złej policjantki.

- Uwielbiam to. Jedziesz do domu? - zapytała Peabody, wiedząc, że przełożona często zostaje dłużej.

- Tak, tak, jadę. Po pieszczotach z tą bandą muszę wziąć prysznic. Szósta trzydzieści, Peabody.

- Tak jest, pani porucznik.

Nie jadła lunchu, więc była bardzo niezadowolona, gdy się przekonała, że batonik, który ukryła, zniknął. Widać złodziej słodyczy znowu uderzył. Musiała się zadowolić jabłkiem, które ktoś nierozważnie zostawił w służbowej lodówce.

Zaspokoiła jednak głód na tyle, że po przybyciu do domu bardziej była zainteresowana długim gorącym prysznicem niż jedzeniem. Przeżyła lekki zawód, gdy w holu nie natknęła się na Summerseta, przez co nie mogła uciąć sobie z nim ich stałej wieczornej sprzeczki.

Najpierw prysznic, postanowiła, wbiegając na schody. Potem odszuka Roarke'a. W czasie kąpieli zastanowi się, ile z wydarzeń dnia mu ujawni.

Odnosiła wrażenie, że najlepiej przysłuży się utrzymaniu harmonii w jej małżeństwie, nie wspominając na razie o Rickerze.

Weszła do łazienki i stanęła jak wryta. Na samym środku ujrzała wielki bukiet kwiatów, których słodki zapach powodował ból zębów.

Dopiero po chwili zorientowała się, że wiązanka ma długie i chude nogi w ciemnych spodniach.

Summerset. Prysznic może poczekać.

- To dla mnie? Jezu, nie trzeba było. Summerset, jeśli nie okiełznasz swoich uczuć do mnie, Roarke cię wyrzuci, a moje życie wreszcie zyska sens.

- Pani poczucie humoru - odezwały się kwiaty z lekkim słowiańskim akcentem - jak zawsze zwala mnie z nóg. Ta obrzydliwa wiązanka właśnie została dostarczona przez pry­watnego doręczyciela.

- Uważaj na kota - ostrzegła, bo Summerset chciał ruszyć przed siebie, a Galahad akurat przecinał mu drogę. Z mimo­wolnym podziwem patrzyła, jak stopa służącego ląduje o koci włos od ogona zwierzęcia. Summerset odstawił ogromny bukiet na stół.

Galahad wskoczył na niego, powąchał kwiaty, po czym straciw­szy zainteresowanie, wrócił na podłogę pod nogi lokaja.

- Przysłano je dla pani - poinformował Summerset. - A ja zostawiam je na pani głowie.

- Kto je przysłał? Chyba nie Roarke, bo nie są w jego stylu.

- Z pewnością nie. - Summerset pociągnął nosem prawie tak samo jak przed chwilą kot i obrzucił wyrafinowaną kompozycję spojrzeniem pełnym obrzydzenia. - Może któryś z przestępców próbuje panią przekupić kwiatami.

- Tak, jasne. - Sięgnęła po wizytówkę, otworzyła ją, a potem warknęła niczym kot stojący między nogami służącego. - To ten sukinsyn Ricker.

- Max Ricker? - Obrzydzenie Summerseta zmieniło się w lo­dową nienawiść. - Dlaczego przysyła pani kwiaty?

- Żeby mnie wkurzyć - odpowiedziała nieobecnym głosem, po czym poczuła w żołądku skurcz strachu. - - Albo Roarke'a. Zabierz je stąd. Spal albo wyrzuć do śmieci. Pozbądź się ich, i to szybko.

I nic nie mów Roarke'owi. - Złapała służącego za rękaw. - Nie mów Roarke'owi.

Eve nigdy o nic nie prosiła Summerseta. Duma jej na to nie pozwalała. Fakt, że nagle to zrobiła, i to dość gorączkowo, uruchomił w umyśle lokaja dzwonek alarmowy.

- A co Ricker ma do pani?

- Jestem dla niego celem, do cholery! Gdzie jest Roarke?

- W swoim gabinecie na górze. Proszę mi pokazać wizytówkę. Czy on panią straszy?

- To jest przynęta - rzuciła niecierpliwie. - Na Roarke'a. Użyj windy. Ruszaj się. Pozbądź się tych kwiatów. - Zmięła wizytówkę w dłoni, nim Summerset zdążył ją pochwycić. - Natychmiast.

Lokaj zrobił niezadowoloną minę, ale podniósł wazon z bukietem.

- Musi pani bardzo, bardzo uważać - powiedział, po czym odwrócił się w stronę windy.

Eve odczekała, aż w niej zniknie, rozprostowała wizytówkę i jeszcze raz ją przeczytała.

Nie miałem jeszcze okazji ucałować narzeczonej. M. Ricker.

- Ja ci dam okazję - mruknęła i podarła wizytówkę na strzępy. - Jak się spotkamy w piekle.

Wrzuciła papierki do toalety, spuściła wodę, odetchnęła, a potem się rozebrała. Ubrania rzuciła na podłogę, kaburę na długą toaletkę i weszła do kabiny prysznicowej o szklanych ściankach.

- Pełny strumień - poleciła, zamykając oczy. - Czterdzieści stopni.

Woda biła w nią gorącym strumieniem, rozgrzewając chłód, który się pojawił wraz z bukietem. Eve postanowiła nie myśleć o nim więcej, a za to zastanowić się, jak następnego dnia podejść Lewisa.

Czując się lepiej, zakręciła wodę, wytarła włosy w ręcznik, odwróciła się i krzyknęła:

- Jezu! Jezu Chryste! Roarke, przecież wiesz, że nie lubię, kiedy się tak zakradasz!

- Wiem. - Otworzył drzwi do kabiny suszącej, wiedząc, że żona woli to od wycierania się ręcznikiem. Z wieszaka na drzwiach zdjął szlafrok.

Kiedy jednak Eve wyłoniła się z kabiny, zamiast go jej podać, przycisnął do siebie.

- Kto cię tak zadrapał?

- Co?

- Masz podrapane ramię.

- Tak? - Spojrzała na ramię, przypominając sobie Rickera i jego płonące oczy, kiedy wbijał jej paznokcie w skórę. - Rzeczywiście. Pewnie o coś zaczepiłam. - Sięgnęła po szlafrok, ale Roarke się odsunął. - Przestań, nie mam czasu na te twoje gierki.

Taka uwaga zazwyczaj wywoływała uśmiech na jego twarzy. Eve poczuła skurcz żołądka, widząc, że wbite w nią oczy męża pozostały zimne.

- To są ślady po paznokciach, pani porucznik. Kto cię zadrapał?

- Na Boga! - Udając irytację, pochwyciła szlafrok. - Jestem policjantką, nie pamiętasz? A to znaczy, że codziennie mam do czynienia z paskudnymi osobnikami. Jadłeś już? Umieram z głodu.

Pozwolił jej wrócić do sypialni, poczekał, aż wstuka w autokucharza zamówienie.

- Gdzie są kwiaty? O cholera!

- Jakie kwiaty?

- Te, Eve, które dostarczono niedawno.

- Nie wiem, o czym mówisz. Właśnie... hej!

Odwrócił ją tak energicznie, że zadźwięczały jej zęby. Uderzyłby ją chyba, gdyby nie zamarła, widząc furię w jego oczach.

- Nie oszukuj mnie. Do cholery, nigdy mnie nie oszukuj!

- Przestań. - Trzymał ją za ramiona, ale nawet teraz, mimo wściekłości, nie chciał sprawiać jej bólu, więc omijał podrapane miejsce. - Tu ciągle przychodzą jakieś kwiaty. Nie wiem, o co ci chodzi. A teraz mnie puść. Jestem głodna.

- Zniosę i, na Boga, znoszę wiele, Eve. Ale nie pozwolę, żebyś kłamała mi prosto w oczy. Masz na ramieniu zadrapania, których wcześniej nie widziałem, i są to ślady po paznokciach. Summerset na dole karmi śmietnik wiązanką kwiatów. Z twojego polecenia, jak sądzę, ponieważ wcześniej przyniósł je tutaj. Do cholery, jeszcze czuć ich zapach! Czego się boisz?

- Niczego.

- W takim razie kogo? Kto sprawił, że masz w oczach strach? - Ty.

Wiedziała, że robi coś złego, okrutnego. I nienawidziła siebie za to, widząc, że oczy męża ciemnieją, że odsuwa się od niej zbyt spokojnie.

- Przepraszam.

Nie mogła ścierpieć, kiedy mówił do niej tym sztywnym, formalnym tonem, nienawidziła go bardziej niż krzyku. Więc gdy się odwrócił, by odejść, poddała się.

- Roarke. Do diabła, Roarke! - Musiała za nim pobiec, złapać go za ramię. - Przepraszam. Słuchaj, przykro mi.

- Mam pracę.

- Nie traktuj mnie w ten sposób. Nie mogę tego znieść. Nie wiem, co robić, bo cokolwiek bym zrobiła, i tak będziesz wściekły.

Zniechęcona wróciła do sypialni i opadła na sofę, patrząc z gniewem przed siebie.

- Dlaczego nie spróbujesz powiedzieć mi prawdy?

- W porządku. Ale musisz mi najpierw coś przyrzec.

- To znaczy?

- Och, wyjmij z tyłka ten kij, który połknąłeś i usiądź.

- Czuję się zadziwiająco wygodnie z tym kijem w tyłku. - Przyglądał się jej twarzy, kalkulując i spekulując. W końcu zrozumiał. - Byłaś u Rickera?

- Czy ty jesteś jakieś medium? - Potem szeroko otworzyła oczy, podniosła się szybko i pobiegła za mężem. - Hej, hej, przyrzekłeś!

- Nic ci nie przyrzekałem.

Dognała go w korytarzu, zastanawiając się, czy nie powalić go na podłogę, ale zdecydowała wykorzystać jego słaby punkt. Po prostu się do niego przytuliła.

- Proszę.

- On ciebie dotknął.

- Roarke, spójrz na mnie. Roarke. - Położyła dłonie na jego twarzy. Zaglądanie mu w oczy równało się samobójstwu. Wiedziała, że w tej chwili jest zdolny do wszystkiego. - Rozdrażniłam go. Celowo. I teraz jest zdenerwowany. Te kwiaty to było uderzenie w ciebie. Chce, żebyś go ścigał. Chce tego.

- I dlaczego miałbym nie zaspokoić jego pragnień?

- Ponieważ proszę, żebyś tego nie robił. Ponieważ to ja mam go schwytać i jeśli dobrze rozegram sprawę, uda mi się.

- Czasami prosisz mnie o bardzo niewiele.

- Wiem. Wiem, że możesz go przyszpilić. Wiem, że znalazłbyś na to sposób. Ale to nie jest dobra droga. Ty już nie jesteś kimś takim.

- Nie? - zapytał zaczepnie, ale wściekłość, ta pierwsza i ośle­piająca, ustępowała.

- Nie, nie jesteś. Widziałam dzisiaj Rickera i widzę ciebie. Jesteś zupełnie kimś innym niż on. Zupełnie.

- Mogłem być taki jak on.

- Ale nie jesteś. - Kryzys minął. Czuła to. - Chodźmy do pokoju i usiądźmy. Wszystko ci opowiem.

Położył palec na jej podbródku i odwrócił jej twarz do siebie. Choć gest był czuły, Roarke oczy nadal miał zimne.

- Nigdy więcej mnie nie oszukuj.

- Dobrze. - Zamknęła dłoń na jego nadgarstku w milczącym przyrzeczeniu. - Dobrze.

7

Krok po kroku zrelacjonowała mężowi przebieg dnia mniej więcej tym samym tonem, którego używała przy zdawaniu raportu Whitneyowi. Bez pasji, profesjonalnie, na chłodno.

Roarke nie odzywał się, nie powiedział słowa, doprowadzając tym Eve do szału. Nie spuszczał też z niej wzroku, a ona, patrząc mu w oczy, nie umiała odgadnąć, co myśli, co czuje.

Wiedziała, do czego jest zdolny, gdy się go przyciśnie. Nie, nawet nie trzeba go przyciskać, uznała, czując, jak jej nerwy zrywają się do galopu. Nie wtedy, kiedy wierzy, że metody, którymi się posługuje, są do zaakceptowania.

Gdy skończyła, wstał i podszedł swobodnym krokiem do panelu w ścianie, w którym krył się barek. Przysunął sobie kieliszek do wina, podniósł butelkę.

- Masz ochotę?

- O tak.

Napełnił dwa kieliszki tak spokojnie i naturalnie, jakby dys­kutowali na temat jakiegoś mało znaczącego domowego incydentu.

Eve nie należała do osób, które łatwo wyprowadzić z równowagi, i choć nieraz doświadczała bólu i ocierała się o śmierć, teraz wychodziła z siebie, widząc spokój męża. Wzięła od niego wino, upominając się w duchu, żeby nie wypić go jednym haustem.

- Więc to wszystko.

Roarke usiadł, moszcząc się wygodnie na poduszkach. Jak kot, pomyślała. Bardzo duży i bardzo niebezpieczny kot. Popijał wino, przyglądając się jej znad kryształowego brzegu kieliszka.

- Eve - odezwał się spokojnie.

- Co?

- Czy oczekujesz, naprawdę oczekujesz, że nic nie zrobię? Odstawiła kieliszek. To nie był dobry moment na picie wina.

- Tak.

- Nie jesteś głupią kobietą. Zawsze podziwiałem twój instynkt i intelekt.

- Nie rób tego, Roarke. Nie rób z tego osobistej sprawy. Jego oczy zalśniły stalowym, zimnym blaskiem.

- To jest osobista sprawa.

- Dobrze, ale posłuchaj. - Dam sobie radę, myślała. Musiała. Pochyliła się do męża. - Nie jest to sprawa osobista, jeśli nie dasz mu się w nią wciągnąć. On chce, żeby była osobista, bo pragnie się z tobą pobawić. Roarke, nie jesteś głupim człowiekiem. Zawsze podziwiałam twój instynkt i intelekt.

Po raz pierwszy od przeszło dwóch godzin jego usta ułożyły się do słabego uśmiechu.

- Dobrze powiedziane, Eve.

- On nie może mnie skrzywdzić. - Widząc wyłom, po­stanowiła natychmiast weń zanurkować. Opadła na kolana i położyła mężowi ręce na ramionach. - Chyba że mu na to pozwolisz. Może mnie zranić przez ciebie. Nie wchodź w tę grę.

- Uważasz, że nie mogę wygrać? Usiadła na piętach.

- Wiem, że możesz. I to mnie właśnie przeraża. Przeraża mnie, gdy pomyślę, ile twoja wygrana może nas kosztować. Nas, Roarke. Nie rób tego. Pozwól mi samej go rozpracować.

Przez chwilę nic nie mówił, tylko patrzył jej w oczy, za­stanawiając się, co w nich widzi.

- Jeśli jeszcze raz cię dotknie, zostawi na tobie swój ślad, zginie. Nie, bądź cicho - nakazał, zanim zdążyła się odezwać. - Będę się trzymał z boku, bo mnie o to prosisz, ale jeśli Ricker przekroczy granicę, zacznę działać. Nadarzy się odpowiedni moment i miejsce, żeby zrobić z nim koniec.

- Nie chcę tego.

- Kochana Eve. - Dotknął jej, a właściwie musnął palcami po brodzie. - Aleja chcę. Nie znasz go. Mimo że z nim rozmawiałaś i czegoś się o nim dowiedziałaś, to go nie znasz. A ja tak. Czasami, pomyślała, należy poprzestać na tym, co dają.

- Nie będziesz go prześladował?

- Teraz nie. Wiele mnie to kosztuje, więc już nie wierć mi dziury w brzuchu.

Kiedy wstał, wciąż czuła chłód, więc zaklęła pod nosem.

- Nadal jesteś na mnie wściekły.

- O tak, jestem.

- Czego jeszcze ode mnie oczekujesz? - Podniosła się, modląc się w duchu, żeby z braku innych pomysłów nie walnąć pięścią w tę wspaniałą twarz. - Przecież cię przeprosiłam.

- Przeprosiłaś, bo przyłapałem cię na gorącym uczynku.

- Dobrze, zgadza się. Z grubsza. - Tracąc cierpliwość do niego, do siebie, z całej siły kopnęła w sofę. - Nie wiem, jak to się robi! Kocham cię, a takie sytuacje doprowadzają mnie do szału. To okropne.

Musiał się roześmiać. Spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Chryste, Eve, jesteś klejnotem.

- Powinnam przynajmniej dostać jakieś wsparcie za... Chole­ra! - syknęła, bo odezwał się brzęczyk jej komunikatora. Miała ochotę po prostu go wyłączyć i rzucić nim o ścianę. Opadła na sofę. - Dallas. Co?

Komunikat dla porucznik Eve Dallas. Dostaliśmy wiadomość o znalezieniu zwłok na moście George 'a Washingtona, wschodni kraniec, poziom drugi. Ze wstępnej identyfikacji wynika, że ofiarą jest porucznik Alan Mills ze 128 brygady, Wydział Narkotyków. Ma pani natychmiast stawić się na miejscu zabójstwa.

- O Boże. Zrozumiałam. Skontaktujcie się z inspektor Delią Peabody i jej też każcie tam jechać.

Chciała się ruszyć, ale głowa opadła jej ciężko, w żołądku czuła kamienie.

- Następny policjant. Następny martwy policjant.

- Jadę z tobą. Z panią, pani porucznik - powtórzył Roarke, widząc, że potrząsa głową - albo sam. Ale jadę. Ubierz się. Poprowadzę. Dojadę tam szybciej.

Zlany światłami łuk mostu lśnił na tle nocnego nieba. Tłoczyły się na nim powietrzne pojazdy, zamazujące sobą niewyraźny kształt księżyca.

Życie tętniło.

Na moście, na drugim poziomie, teraz zamkniętym dla ruchu, stało tuzin czarno - białych wozów patrolowych, sku­pionych w jednym miejscu i przypominających psy gończe na polowaniu. Eve, przedzierając się przez tłum policjantów i cywili, słyszała brzęczyki telefonów, szmer rozmów, prze­kleństwa.

W pewnej chwili jej twarz oblało silniejsze światło migające lodowatą bielą i krwistą czerwienią. Nie odzywając się do nikogo, szła prosto do szarobeżowego pojazdu zaparkowanego na pasie awaryjnym.

Mills siedział na miejscu pasażera z zamkniętymi oczami, z głową opuszczoną na piersi, jakby się zatrzymał na krótką drzemkę. Od głowy w dół był tylko plamą krwi.

Eve stanęła, by włożyć plastikowe rękawiczki. Przyjrzała się ułożeniu ciała.

Ktoś go tak posadził, pomyślała, pochylając się do otwartego okna. Zobaczyła odznakę leżącą na podłodze w kałuży krwi i dostrzegła też słabe migotanie srebrnych monet.

- Kto go znalazł?

- Dobry samarytanin. - Do przodu wysunął się jeden z funk­cjonariuszy, jakby nie mógł się doczekać swojej kolejki. - Siedzi w radiowozie z kilkoma policjantami. Jest w szoku.

- Macie nazwisko, zeznanie?

- Tak, pani porucznik. - Policjant pospiesznie otworzył elek­troniczny notes i coś na nim wystukał. - James Stein, 1001 Dziewięćdziesiąta Piąta. Pracował do późna. - Wracał do domu, kiedy zobaczył samochód na pasie awaryjnym. Ruch nie był duży, więc zdążył zauważyć, że w ktoś w środku siedzi. To mu się nie spodobało. Zatrzymał się i podszedł, chcąc w razie potrzeby pomóc. Gdy zobaczył trupa, zadzwonił na policję.

- Kiedy to było?

- O dwudziestej pierwszej piętnaście. Ja i mój partner byliśmy tu pierwsi, dziesięć minut później. Rozpoznaliśmy wóz wydziału, zgłosiliśmy to i podaliśmy jego numery oraz opis ofiary.

- W porządku. Odwieźcie Steina do domu.

- Nie chce go pani przesłuchać?

- Nie teraz. Spiszcie jego adres i odwieźcie go. - Odwróciła się od funkcjonariusza i zobaczyła, że z następnego biało - czarnego pojazdu wyskakują jej asystentka i McNab.

- Pani porucznik. - Peabody spojrzała na samochód i zacisnęła usta. - Kiedy przyszła wiadomość, byłam z McNabem. Nie mogłam się go pozbyć.

- Tak. - Eve popatrzyła w kierunku miejsca, gdzie stał Roarke, ciemna sylwetka na tle świateł. - Wiem, o czym mówisz. Włóż, rękawiczki i sfilmuj miejsce zbrodni. - Nie starała się przełknąć przekleństwa, gdy zobaczyła następny samochód, z którego wyskoczyła kapitan Roth. Ruszyła w jej kierunku.

- Proszę o raport, pani porucznik - powiedziała kapitan Roth. Eve nie miała obowiązku składać jej raportów i obie o tym wiedziały. Przez chwilę patrzyły na siebie, mierząc siły.

- Wie pani, pani kapitan, tyle samo, co ja.

- Wiem, pani porucznik, że spieprzyła pani sprawę i że mamy następnego denata.

Szmer rozmów wokół nagle ucichł, jakby ktoś pociągnął nożem po strunach głosowych.

- Kapitan Roth, rozumiem pani zdenerwowanie i dlatego przymknę oko na to, co pani powiedziała. Jeśli chce mi pani coś zarzucić, proszę to zrobić drogą oficjalną. I niech pani nie krzyczy na mnie w czasie, gdy prowadzę dochodzenie.

- Już go pani nie prowadzi.

Eve po prostu przesunęła się na środek, zagradzając Roth drogę.

- Owszem, prowadzę i mam prawo usunąć stąd panią, jeśli uznam to za konieczne. Proszę mnie do tego nie zmuszać.

- Chcesz się ze mną zmierzyć, Dallas? - Roth wbiła palec w mostek Eve. - Masz ochotę na małą rundkę?

- Nieszczególnie, ale dojdzie do tego, jeśli jeszcze raz mnie pani dotknie albo będzie się wtrącała do mojego śledztwa. A teraz albo się pani cofnie i pozwoli mi pracować, albo będzie pani zmuszona opuścić zamknięty obszar.

Oczy Roth płonęły. Eve zebrała się w sobie, szykując się do ostrej konfrontacji.

- Pani kapitan! - Przez tłum policjantów przedarł się Clooney. Miał poczerwieniałą twarz, ciężko oddychał, jakby biegł. - Pani kapitan, czy mogę z panią porozmawiać? Na osobności.

Roth trzęsła się jeszcze przez chwilę, ale potem trochę się uspokoiła. Skinąwszy szybko głową, odwróciła się i odeszła do swojego samochodu.

- Przykro mi, pani porucznik - mruknął Clooney. Przemknął wzrokiem po Eve, a potem z bólem popatrzył na Millsa. - To w nią uderzyło.

- Zauważyłam. Dlaczego tu jesteście, Clooney?

- Wieści szybko się rozchodzą. - Westchnął przeciągle i głę­boko. - Będę musiał dzisiaj zapukać do następnych drzwi, rozmawiać z kolejną wdową. Cholera!

Odwrócił się i odszedł do czekającej na niego przełożonej.

- Nie ma podstaw, żeby tak na ciebie napadać - rzucił McNab zza pleców Eve.

Odwróciła się i popatrzyła na miejsce zbrodni, które Peabody starannie filmowała.

- To jest podstawa - stwierdziła Eve.

McNab był innego zdania, ale nie chciał się sprzeczać.

- Mogę w czymś pomóc?

- Dam ci znać. - Odsunęła się i spojrzała za siebie. - McNab.

- Tak, pani porucznik?

- Nie zawsze jesteś skończonym dupkiem.

Policjant uśmiechnął się, wsunął ręce w kieszenie i poszedł w stronę Roarke'a.

- Hej, ty też tu jesteś?

- Jak widzisz. - Roarke odczuwał przemożną chęć na zapalenie papierosa, co go irytowało. - Co to za historia z tą kapitan Roth? - Widząc, że McNab wzrusza ramionami, uśmiechnął się. - Ian, nikt nie zna tylu plotek co detektyw z Wydziału Elektronicznego.

- Masz rację. No, trochę poszperaliśmy, kiedy dowiedzieliśmy się, co się stało z Kohlim, który służył pod jej dowództwem. To twarda sztuka, pracuje w policji osiemnaście lat, dokonała całej masy aresztowań, ma stertę pochwał i kilka reprymend za niesubordynację. Ale to z początków służby. Żeby awansować, musiała grzebać się w niezłym gównie. Kapitanem jest od roku i mówi się, że trzyma się tego stołka paznokciami. Zwłaszcza od czasu tej sprawy z Rickerem.

Obydwaj spojrzeli na miejsce, w którym Eve i Roth się starły.

- I dlatego jest taka przewrażliwiona?

- Na to wygląda. Kilka lat temu miała drobne kłopoty z al­koholem. Sama zgłosiła się na terapię, zanim problem stał się poważny. Jest drugi raz zamężna, ale, jak mówią moje źródła, nie układa jej się z mężem. Ona żyje głównie pracą. - McNab przez chwilę milczał, przyglądając się Roth rozmawiającej z Clooneyem. - Chcesz znać moją opinię? Lubi bronić swojego terytorium i lubi współzawodnictwo. Prawdopodobnie musi taka być, by nosić kapitańskie pagony. Utrata dwóch osób boli. Zżera ją świadomość, że sprawą zajmuje się inny policjant. Zwłaszcza policjant z reputacją Dallas.

- To znaczy?

- Mówi się, że Dallas jest najlepsza - wyjaśnił po prostu McNab. Uśmiechnął się nieznacznie. - Peabody też chce być taka, kiedy dorośnie. A skoro już o niej mowa, chciałem, żebyś wiedział, że rada, którą mi dałeś, no wiesz, żeby traktować ją bardziej romantycznie, była trafna.

- Cieszę się.

- Chociaż nadal umawia się z tym wymuskanym lalusiem do towarzystwa.

Roarke spojrzał w dół na rękę McNaba, który wyciągnął do niego olbrzymią paczkę gumy do żucia. A co tam, do diabła, pomyślał i wziął jedną kostkę.

Żując, przyglądali się zawzięcie, jak pracują ich kobiety.

Eve zignorowała gapiów. Mogła zlecić ich usunięcie i pozostawić tylko najniezbędniejszy personel, ale czuła, że postąpiłaby źle. Policjanci, którzy ją otaczali, byli jakby symbolem hołdu dla odznaki.

- Ofiara to porucznik Alan Mills ze 128 brygady Wydziału Narkotyków. Rasy białej, wiek pięćdziesiąt cztery lata.

Recytowała dane do dyktafonu, delikatnie unosząc policzek denata.

- Ofiara została znaleziona przez cywila, Jamesa Steina. Denat siedzi na miejscu pasażera w swoim wozie służbowym, stojącym na pasie awaryjnym po wschodniej stronie mostu George'a Washingtona. Powód zgonu jeszcze nieznany. On pił, Peabody.

- Tak?

- Po zapachu wygląda mi to na dżin.

- Nie wiem, jak mogłaś to wyczuć - mruknęła asystentka. - Przy tym smrodzie.

Ręką w ochronnej rękawiczce Eve odchyliła marynarkę Millsa i przekonała się, że jego broń znajduje się na swoim miejscu.

- Nie wygląda na to, żeby chciał jej użyć. Dlaczego nie prowadził? Przecież to jego wóz. Policjant nie lubi, kiedy ktoś inny siada za jego kółkiem. - Zmarszczyła nos. - Czuję tu coś więcej niż tylko stężałą krew, ekskrementy i dżin. - Odpięła pas bezpieczeń­stwa, potem instynkt kazał jej odsunąć ręce. I słusznie, bo wnętrzności Millsa wysypały się na zewnątrz, wyślizgując się spod koszuli.

- Och. O Chryste. - Peabody zachłysnęła się, pobladła i cofnęła się o krok. - Dallas...

- Łykaj powietrze. Szybko.

- Już dobrze, ja... - Asystentka nie dokończyła jednak, czując bunt żołądka. Zdążyła jeszcze podbiec do barierki mostu, po czym rozstała się z serem i serowymi tacos, którymi raczyli się wcześniej z McNabem.

Eve, wstrząśnięta, zamknęła na chwilę oczy. W głowie słyszała jednostajne warczenie, jakby huk morza. Przez moment o niczym nie myślała, a potem zdała sobie sprawę, że warczenie, które słyszy, to odgłosy ruchu ulicznego, dochodzące z dolnego poziomu mostu i z nieba.

Rozpięła zabryzganą koszulę Millsa i ujrzała rozcięcie za­czynające się na piersi i sięgające krocza.

Nagrała tę informację na dyktafon. Peabody nadal wymiotowała.

Wymęczona asystentka wyprostowała się w końcu, odsunęła od poręczy i nabrała do płuc świeżego powietrza. Przemknęła wzrokiem po twarzach z tłumu: niektóre były pochmurne, niektóre zdumione, inne przerażone. Nie tylko ona przechylała się przez poręcz mostu.

- Już mi dobrze. Już jest w porządku.

Eve usłyszała słaby głos Peabody, mimo dudniących w jej uszach dzwonów.

- Chodź, usiądź na chwilę. Usiądź, kochanie - namawiał McNab.

- McNab, weź od Peabody kamerę - powiedziała Eve. - Po­trzebuję jej.

- Nie, ja to zrobię. Już mogę. - Peabody odsunęła dłoń McNaba, który poklepywał ją pokrzepiająco. Wyprostowała się. Jej twarz była trupio blada. Zadrżała, ale podeszła do przełożonej. - Przepraszam, pani porucznik.

- Nie ma się czego wstydzić. Daj mi kamerę. Ja to skończę.

- Nie. Mogę już filmować.

Eve popatrzyła na nią uważniej, potem skinęła przyzwalająco głową.

- Więc zrób to, tylko o nim nie myśl. Odetnij się od tego, co widzisz.

- Jak? - spytała Peabody, ale zabrała się do pracy.

Eve uniosła dłoń i już miała nią potrzeć twarz, gdy w porę przypomniała sobie, czym umazana jest jej ręka.

- Gdzie, do diabła, podziewa się lekarz?!

- Pani porucznik. - To Roarke podszedł do wozu, wyciągając w stronę żony nieskazitelnie białą jedwabną chusteczkę.

- Dzięki. - Użyła jej bez wahania. - Nie wolno ci tu stać. Musisz się cofnąć. - Rozejrzała się, gdzie by tu wyrzucić zabrudzoną chusteczkę, i w końcu włożyła ją do torebki na dowody rzeczowe.

- Potrzebujesz minuty odpoczynku - spokojnie oświadczył Roarke. - Każdy by potrzebował.

- Nie mogę sobie na to pozwolić. Jeśli się złamię lub choćby pokażę, że to możliwe, natychmiast stracę panowanie nad miejscem zbrodni. - Kucnąwszy, włożyła nowe rękawiczki, potem wstała i podała mężowi jego chusteczkę schowaną w torebce. - Prze­praszam za nią.

Następnie, widząc nadchodzącą kapitan Roth z Clooneyem u boku, szerzej rozstawiła nogi. Roth zatrzymała się nagle, tak jakby uderzyła w niewidzialną ścianę, wpatrzona w to, co pozostało po człowieku, który służył pod jej dowództwem.

- O, Matko Święta! - Tylko to zdołała z siebie wydusić. Jej oczy pozostały suche, za to oczy Clooneya zasłoniła wilgotna mgiełka.

- Jezu, Mills. Jezu, co oni ci zrobili. - Zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać. - Nie możemy powiedzieć o tym jego rodzinie. Nie możemy wyjawić im szczegółów. Kapitan Roth, musimy dotrzeć do jego rodziny, zanim zdobędą informacje inną drogą. Musimy ukryć przed nimi najgorsze, dla ich dobra.

- Dobrze, Art. W porządku. - Roth patrzyła na Eve wyciągającą komunikator. - Co pani robi?

- Sprawdzam, co się dzieje z lekarzem, pani kapitan.

- Już to zrobiłam. Zjawi się za dwie minuty. Mogę prosić na moment, pani porucznik? Na osobności. Clooney, pomóż asystentce pani porucznik zabezpieczyć miejsce zbrodni. Nie dopuszczajcie bliżej innych policjantów.

Eve, idąc za Roth, przesunęła się spod mocnych świateł w lekki półcień.

- Pani porucznik, chcę panią przeprosić za mój wybuch.

- Przeprosiny przyjęte.

- To poszło bardzo szybko.

- Tak jak pani przeprosiny.

Roth zamrugała, potem pokiwała wolno głową.

- Nienawidzę przepraszać. Nie zdobyłam stopnia kapitana, pobłażając swoim złym nastrojom i przepraszając za nie. Przypusz­czam, że z panią sprawa ma się podobnie. Kobiety w policji nadal są pod baczną obserwacją i są ostrzej oceniane.

- Może to prawda, pani kapitan, ale ja staram się nie zwracać na to uwagi.

- W takim razie jest pani silniejsza ode mnie, Dallas, albo o wiele mniej ambitna. Bo dla mnie to prawdziwe piekło. - Kapitan Roth nabrała powietrza, a potem wypuściła je przez zaciśnięte zęby. - Moja napaść na panią stanowiła reakcję emocjonalną, takie popuszczenie nerwom, a poza tym była niestosowna i nie na miejscu. Powiem pani, że ciężko przeżyłam śmierć Kohliego, ponieważ bardzo go lubiłam. Śmierć Millsa zdenerwowała mnie, bo go nie lubiłam, bardzo nie lubiłam. - Obejrzała się do tyłu i na samochód. - Był z niego prawdziwy sukinsyn i nie krył się ze zdaniem, że miejsce kobiety jest w domu przy garach, a nie w policji. Nie znosił czarnych, Żydów, Azjatów. Do diabła, nie cierpiał każdego, kto nie był taki jak on: tłusty, biały i mężczyzna. Ale służył u mnie i temu, kto go tak urządził, życzę tego samego.

- Ja także, pani kapitan.

Roth znowu skinęła głową. Usłyszały nadjeżdżającą karetkę i obydwie spojrzały w jej stronę. Morse, zauważyła Eve w myślach. Tylko najlepsi dla chłopców w niebieskich mundurkach.

- Morderstwo to nie moja działka, Dallas, jak mi to w spokojny i rozsądny sposób przypomniał Clooney. Ma pani dobrą reputację i polegam na niej. Chcę... - Roth zatrzymała się, jakby połykając jakieś niecierpliwe słowa. - Byłabym wdzięczna za kopię raportu.

- Dostanie ją pani z samego rana.

- Dziękuję. - Kapitan odwróciła się i przemknęła wzrokiem po twarzy Eve. - Czy naprawdę jest pani taka dobra, jak mówią?

- Nie słucham tego, co mówią. Roth roześmiała się krótko.

- Jeśli chce pani awansować, lepiej niech pani zacznie. - I wyciągnęła dłoń.

Eve potrząsnęła nią. Potem się rozstały, jedna, żeby mówić o śmierci, druga, by nad nią stać.

Wracając, Eve podniosła głowę i dostrzegła dziennikarski helikopter.

Postanowiła prasą zająć się później.

- No, zrobili z niego niezły pasztet, co? - Morse spokojnie ubrał się w ochronny fartuch, potem zabezpieczył dłonie i stopy.

Eve czekała na niego obok.

- Zacznij od badań toksykologicznych. Założę się, że w chwili zgonu był nieprzytomny. Jego broń tkwi w kaburze, a na ciele brak śladów obrony. Czuć od niego dżin.

- Trzeba by go wlać całe mnóstwo, żeby unieruchomić faceta o takiej masie. Myślisz, że go zabili, gdy siedział w samo­chodzie?

- Za dużo krwi, żeby mogło być inaczej. Zabójca upił go albo nafaszerował narkotykami, rozpiął koszulę i rozciął mu brzuch. Potem zapiął koszulę i przypiął nieboszczyka pasami. Chyba nawet trochę opuścił do tyłu siedzenie, żeby wnętrzności się nie wysypywały. Miały pozostać na miejscu, dopóki jakiś szczęśliwiec nie odepnie pasów.

- Chyba wiem, kto okazał się tym szczęśliwcem. - Morse uśmiechnął się do Eve ze współczuciem.

- Tak, to ja wyciągnęłam fartowny los. - Do diabła, jeszcze długo będzie pamiętała, co czuła, kiedy bebechy Millsa spływały jej po rękach. - Zabójca przywiózł Millsa tutaj - kontynuowała - i odszedł. Nie znajdziemy żadnych odcisków. - Rozejrzała się. - Dużo ryzykował, przyjeżdżając tu. Musiał siedzieć i czekać na odpowiedni moment na ulotnienie się z tego miejsca. To wymagało od niego wiele odwagi. Musiał mieć gdzieś w pobliżu drugi samochód.

- Wspólnik?

- Może. Może. Nie wolno tego wykluczyć. Zapytam tych z drogówki, czy widzieli jeszcze jakiś inny samochód stojący na tym pasie. Przecież nie rozpłynął się w powietrzu. Miał plan. Wiedział, co robi. Daj mi wyniki toksykologiczne, Morse.

Peabody stała przy poręczy, obok niej McNab. Na twarz dziewczyny wróciły już kolory, ale Eve wiedziała, co asystentka zobaczy dzisiaj w nocy, gdy zamknie oczy.

- McNab, chcesz pomóc?

- Tak, pani porucznik.

- Idź z Peabody do budki strażników i odbierz od nich dyski. Wszystkie, ze wszystkich poziomów, z ostatnich dwudziestu czterech godzin.

- Wszystkie?

- Musimy być dokładni, a może wtedy nam się poszczęści. Zabierz się do ich przeglądania, zaczynając od tyłu od godziny dwudziestej. Znajdź mi ten samochód.

- Jasne.

- Peabody, sprawdź naszego dobrego samarytanina, Jamesa Steina. Nie spodziewam się, że coś znajdziesz, ale zrób to jednak. Staw się jutro u mnie w domu o ósmej rano.

- Masz rano rozmowę z Lewisem - przypomniała asystent­ka. - A ja miałam zjawić się na komendzie o szóstej trzy­dzieści.

- Sama zajmę się Lewisem. Ciebie czeka długa noc.

- Ciebie też. - Na twarzy dziewczyny pojawił się grymas uporu. - Zjawię się na komendzie tak, jak było ustalone, pani porucznik.

- Chryste, rób, jak chcesz. - Eve przeciągnęła dłonią po włosach i dodała: - Każ funkcjonariuszom, którzy byli tu pierwsi, zawieźć cię do domu. Jeden z nich to napaleniec. Musi się czymś zająć.

Odwróciła się plecami i ruszyła w stronę Roarke'a.

- Muszę cię zostawić.

- Pojadę z tobą na komendę, a potem znajdę sobie już jakiś sposób na dotarcie do domu.

- Nie jadę teraz na komendę. Mam coś przedtem do załatwienia. Każę cię odwieźć jednemu z policjantów.

Roarke z niechęcią spojrzał na radiowóz.

- Poradzę sobie, ale dziękuję.

Dlaczego, zastanawiała się Eve, wszyscy się z nią dzisiaj sprzeczają?

- Nie zostawię cię przecież na tym przeklętym moście.

- Niech się pani o mnie nie martwi, pani porucznik, dotrę jakoś do domu. A ty dokąd się wybierasz?

- Muszę coś zrobić, zanim napiszę raport - odparła, myśląc z żalem, że w głosie męża nadal słychać chłód. - Jak długo jeszcze zamierzasz się na mnie wściekać?

- Jeszcze nie zdecydowałem, ale dam ci znać.

- Przez ciebie czuję się jak idiotka.

- Kochanie, do tego nie jestem ci potrzebny.

Wyrzuty sumienia zmieszane z wściekłością skurczyły jej żołądek. Spojrzała gniewnie na męża.

- Pieprzę to - rzuciła i potem, chwyciwszy Roarke'a za klapy płaszcza, przyciągnęła go do siebie i mocno pocałowała w usta. - Zobaczymy się później - mruknęła i odeszła.

- Możesz na to liczyć.

8

Dona Webstera wyrwało z kamiennego snu coś, co początkowo wziął za szczególnie silną burzę z piorunami. Kiedy już nieco bardziej oprzytomniał, doszedł do wniosku, że ktoś chce się dostać do jego mieszkania, przebijając się przez ścianę za pomocą młota.

Sięgając po broń, zdał sobie sprawę, że ktoś wali do drzwi.

Naciągnął dżinsy, wziął ze sobą pistolet i wyjrzał przez wizjer.

Za drzwiami stała Eve. Na jej widok przez głowę Webstera przeleciał tumult myśli: erotyczne fantazje, ale też zaniepokojenie.

- Akurat byłaś w sąsiedztwie? - spytał.

- Ty sukinsynu! - Pchnęła go i zamknęła za nimi drzwi. - Chcę odpowiedzi, i to natychmiast.

- Nigdy nie byłaś mistrzynią gry wstępnej. - Zaraz pożałował tego, co powiedział, i ukrył zmieszanie pod ironicznym uśmiesz­kiem. - O co chodzi?

- Chodzi o policjanta, Webster, następnego, który nie żyje. Uśmiech znikł z jego twarzy.

- Kto? Jak?

- Ty mi powiedz.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie. On pierwszy opuścił wzrok.

- Nie wiem.

- A co wiesz? Jakie jest stanowisko WSW w tej sprawie? Bo jakieś jest. Czuję to.

- Posłuchaj, przychodzisz tu wykłócać się o... Chryste, jest po pierwszej w nocy, skaczesz mi do gardła, twierdząc, że zginął jakiś policjant. Nawet mi nie powiedziałaś, kto to jest i jak zginął, a żądasz, do cholery, żebym podawał ci jakieś informacje.

- Mills. Detektyw Alan Mills. Wydział Narkotyków, z brygady Kohliego. Chcesz wiedzieć jak? Ktoś rozciął mu ciało od gardła do jaj. Wiem, bo jego bebechy wypadły mi na ręce.

- Chryste. Chryste. - Potarł twarz obydwiema rękami. - Muszę się napić.

Odszedł.

Eve sunęła za nim jak burza. Przypominała sobie niejasno jego stare mieszkanie, to, które zajmował, gdy pracował na ulicy. Obecne było o wiele większe i dostatniej urządzone.

Pomyślała z goryczą, że WSW dobrze płaci swoim pracownikom.

Stał w kuchni, przy lodówce i wyciągał piwo. Obejrzał się na nią z zastanowieniem.

- Też chcesz?

Ponieważ nie odpowiedziała, odstawił butelkę do lodówki.

- Widzę, że nie. - Otworzył pozwolił, a gdy kapsel upadł na podłogę, pociągnął długi łyk. - Gdzie to się stało?

- Nie przyszłam po to, żeby odpowiadać na twoje pytania. Nie jestem jednym z twoich donosicieli.

- Ani ja twoim - odgryzł się, a potem oparł się o drzwi lodówki. Potrzebował zebrać myśli, opanować emocje. Jeśli tego nie zrobi, Eve wyciągnie z niego coś, czego nie wolno mu wyjawić.

- To ty do mnie przyszedłeś - przypomniała. - Albo zarzucałeś przynętę, albo ją czułeś. A może jesteś po prostu szpiegiem WSW.

Na te słowa wzrok mu stwardniał, ale nic nie powiedział, tylko znowu uniósł butelkę i pociągnął łyk.

- Masz ze mną kłopot, zgłoś to przełożonym. Zobaczymy, dokąd cię to zaprowadzi.

- Sama rozwiązuję swoje problemy. Co mają ze sobą wspól­nego Kohli, Mills i Ricker?

- Zadzieranie z Rickerem to jak mieszanie kijem w gnieździe szerszenia. Możesz zostać użądlona.

- Już z nim zadarłam. Nie wiedziałeś o tym, co? - rzuciła, na co oczy Webstera zalśniły. - Ta informacja jeszcze do ciebie nie dotarła? Trzymam w areszcie czterech z jego obstawy.

- Nie możesz ich tam trzymać.

- Może i nie, ale bardzo prawdopodobne, że wyciągnę od nich więcej niż od któregokolwiek z naszych. Kiedyś byłeś policjantem.

- Nadal nim jestem, do cholery, Dallas!

- Więc zachowuj się jak policjant.

- Myślisz, że skoro nie pokazują mnie w mediach, nie prowadzę poważnych spraw, po których zakończeniu tłumy wiwatują, to nie zależy mi na pracy? - Odstawił butelkę z brzękiem na blat. - Robię to, co robię, właśnie dlatego, że mi na tym zależy. Gdyby każdy glina był taki cholernie uczciwy jak ty, nie potrzebowalibyśmy WSW.

- Czy oni brali, Webster? Mills i Kohli? Czy brali? Twarz mężczyzny ponownie stała się nieodgadniona.

- Nie mogę powiedzieć.

- Bo nie wiesz czy nie chcesz powiedzieć?

Spojrzał jej w oczy. Przez sekundę, tylko przez sekundę, widziała w nich żal.

- Nie mogę.

- Czy w WSW toczy się dochodzenie związane z Kohlim, Millsem albo też innymi funkcjonariuszami ze 128?

- Jeśli nawet - zaczął, cedząc słowa - to ta informacja byłaby utajniona. Nie miałbym prawa potwierdzać ani zaprzeczać, ani dyskutować na temat szczegółów.

- Skąd Kohli brał forsę, którą lokował na swoich kontach inwestycyjnych?

Usta Webstera zacisnęły się. Wyciągnie to z niego? Zrobiłaby to, pomyślał, nawet paznokciami.

- Nie mam nic do powiedzenia na ten temat.

- Czy znajdę podobne sumy na koncie Millsa?

- Bez komentarza.

- Powinieneś zostać politykiem, Webster. - Odwróciła się na pięcie.

- Eve. - Nigdy wcześniej nie mówił do niej po imieniu, nie na głos. - Uważaj - poradził cicho. - Bądź ostrożna.

Nie zatrzymała się, jakby nie usłyszała ostrzeżenia. Gdy z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi, stał przez chwilę w miejscu, staczając ze sobą wewnętrzną walkę. Potem przeszedł do wideofonu i zaczął działać.

U ej następnym adresatem był Feeney. Po raz drugi tej nocy wyrwała kogoś z głębokiego snu. Otworzył drzwi z zapuchniętymi oczami, bardziej niż zwykle potargany, a jego blade nogi wystające spod wytartego szlafroka przypominały kurze łapki.

- Jezu, Dallas, jest chyba druga w nocy.

- Wiem, przepraszam.

- Cóż, wchodź, tylko cicho, żeby żona się nie obudziła i nie pomyślała, że powinna nam zrobić kawy albo coś w tym rodzaju.

Mieszkanie Feeneya było małe, plasowało się kilka klas niżej pod względem obszerności i stylu od apartamentu Webstera. W salonie na środku, na wprost telewizora, stało duże brzydkie krzesło. Zasłony były zaciągnięte, pokój robił wrażenie zadbanego, ale zużytego pudła.

Natychmiast poczuła się tu jak w domu.

Feeney poszedł do kuchni, małej, wąskiej, ze zniszczonym blatem biegnącym pod ścianą. Eve wiedziała, że kolega sam go zrobił, bo żona nękała go o to tygodniami. Nic nie mówiąc, usiadła na stołku, czekając, aż Feeney wstuka w autokucharza zamówienie na kawę.

- Myślałem, że wezwiesz mnie wcześniej. Trochę zwlekałaś.

- Przykro mi, ale coś mnie zatrzymało.

- Tak, słyszałem. Drażniłaś Rickera. To twardy orzech do zgryzienia.

- Zamierzam go przełknąć, zanim skończę sprawę.

- Tylko się upewnij, że nie będziesz miała po nim niestraw­ności. - Postawił na blacie dwa parujące kubki i sam usiadł na drugim stołku. - Mills jest skorumpowany.

- Mills nie żyje.

- Cóż, cholera. - Feeney zamilkł, w zamyśleniem popijając kawę. - Umarł, będąc bogatym. Do tej pory na jego różnych kontach znalazłem dwa i pół miliona, a może być tego więcej. Postarał się, żeby dobrze zakopać tę forsę, w większości przypad­ków użył nazwisk nieżyjących krewnych.

- Czy możesz wyśledzić, skąd ta forsa pochodziła?

- Jeszcze mi się nie udało. Z Kohlim też nie. Te pieniądze były tyle razy prane, że chyba są sterylne. Mogę ci tylko powiedzieć, że gotówka zaczęła spływać na konta Millsa strumieniami na dwa tygodnie przed zaniknięciem Rickera. Już wcześniej coś tam wchodziło, ale prawdziwa forsa pojawiła się dopiero wtedy. Potarł twarz w miejscu, gdzie nocny zarost zaczynał go kłuć.

- Kohli wystartował później. Kilka miesięcy później. Nie mam jeszcze niczego na Martinez. Albo jest czysta, albo bardziej ostrożna. Zerknąłem w konta Roth.

- I?

- W ciągu ostatniego półrocza wyjmowała spore sumy. Na pierwszy rzut oka wygląda to tak, jakby stała na skraju bankructwa.

- Czy ma to jakiś związek z przychodami pozostałych?

- Nadal to sprawdzam. - Westchnął. - Pomyślałem, że mógł­bym zajrzeć do ich notatników i pamięci wideofonów. To mi zajmie trochę czasu, bo muszę być ostrożny.

- Dobrze, dzięki.

- Jak zginął Mills?

Usiadła i popijając kawę, opowiedziała. Nadal jeszcze czuła się z tym źle, ale gdy skończyła, było lepiej.

- To był dupek - oświadczył Feeney. - Ale taka śmierć jest ohydna. Załatwi! go ktoś, kogo znał. Policjant nie daje się tak łatwo do siebie zbliżyć, a tym bardziej tak urządzić, chyba że nie ma się na baczności.

- On pił. Intuicja mi podpowiada, że pił z kimś. Tak jak Kohli. Może umówili się na przejażdżkę, napili się. Stał się nieuważny, ululał się, zginął.

- Tak, to prawdopodobne. Dobrze, że wyznaczyłaś McNaba do sprawdzenia dysków z mostu. Zrobi to porządnie.

- Ma się stawić razem z Peabody o ósmej u mnie w domu. Dołączysz do nich?

Popatrzył na nią i posłał jej ten swój żałosny psi uśmiech.

- Sądziłem, że już się dołączyłem.

Była prawie czwarta nad ranem, gdy wróciła do domu. Zaczął padać lekki wiosenny deszczyk. Opierając głowę o kafelki, zmywała z siebie tłuszcz nocy, dopóki nie przestała czuć zapachu krwi i żółci.

Nastawiła budzik na piątą. Zamierzała ponownie uderzyć w Lewisa, a to oznaczało następną podróż na komendę zaledwie za godzinę. Przyrzekła sobie, że przez tę godzinę będzie spała.

Wsunęła się do łóżka, wdzięczna za ciepło bijące od Roarke'a . Nie śpi, myślała. Nawet jeśli spał, zanim dotarła do domu, to, ponieważ miał sen kota, obudził się, kiedy się koło niego położyła.

Ale nie odwrócił się do niej, jak to robił zazwyczaj, nie objął ani nie wypowiedział jej imienia, żeby Eve łatwiej przyszło zanurzyć się we śnie.

Zamknęła oczy, wyciszyła umysł i ciało.

A gdy obudziła się godzinę później, była sama.

Znajdowała się w swoim wozie, prawie już odbijała od krawężnika, gdy z domu wybiegła za nią Peabody.

- Mało brakowało, a bym cię nie złapała.

- Nie złapała? Co ty tu robisz?

- Spałam tu. Ja i McNab. - W sypialni, pomyślała Peabody, o której będzie marzyła do końca życia. - Przywieźliśmy dyski tutaj. Roarke stwierdził, że lepiej tak, niż wracać do McNaba, a potem znowu rano tu przyjeżdżać.

- Roarke tak stwierdził?

- No, tak. - Asystentka zajęła miejsce pasażera i zapięła pasy. - Pojechał razem z nami po dyski, potem wezwał swój samochód, więc przyjechaliśmy tutaj razem z nim i zabraliśmy się do roboty.

- Kto zabrał się do roboty?

Peabody na tyle już oprzytomniała, że wyczuła w głosie przełożonej pewną irytację. Miała ochotę powiercić się na siedze­niu, ale nie wypadało.

- No, ja i McNab... i Roarke. Już kiedyś nam pomagał przy takich technicznych zadaniach, więc pomyślałam sobie, że nie ma w tym nic złego. Będziesz miała do nas o to pretensję?

- Nie. Co mi to da?

W odpowiedzi Eve pobrzmiewało jakieś zniechęcenie, które nie spodobało się jej asystentce.

- Skończyliśmy około trzeciej. - Peabody starała się mówić wesołym tonem. - Nigdy jeszcze nie spałam na łóżku żelowym. To tak, jakby się leżało na chmurce, chociaż, jak sądzę, przez chmurę można przelecieć. McNab chrapał jak lokomotywa, aleja i tak zasnęłam dwie sekundy po położeniu się. Jesteś zła na Roarke'a - wypaliła w końcu.

- Nie. - Ale on jest zły na mnie. - Znaleźliście na dysku wóz Millsa?

- O rany. Nie wierzę, że ci tego nie powiedziałam. Tak, mamy go. Przejechał punkt opłat o 20.18. Mills wyglądał, jakby spał, dopóki nie zrobiliśmy zbliżenia i nie zobaczyliśmy krwi.

- Kierowca, Peabody.

- To jest właśnie ta niezbyt dobra wiadomość. Nie było żadnego kierowcy. McNab powiedział, że trzeba to będzie sprawdzić na komputerze pokładowym, ale wyglądało to tak, jakby wóz był kierowany przez automatycznego pilota.

- Zaprogramował go. - Eve nie pomyślała o tym. Bardzo sprytne. Wywiózł gdzieś Millsa, a potem zaprogramował wóz na automatyczne prowadzenie. Nie obchodziło go już, czy samochód będzie miał wypadek.

- Tak, my też doszliśmy do takiego wniosku. McNab nazwał ten wóz meteorem śmierci. No wiesz, ma nazwę meteor - tłumaczyła nieprzekonująco Peabody. - Takie głupie żarty przy­chodzą człowiekowi do głowy tylko późno w nocy.

- Żeby zaprogramować wóz policyjny, trzeba znać kod. Albo trzeba mieć pozwolenie, inaczej nikt się do niego nie dostanie. Jest wyposażony nawet w zabezpieczenia przed elektronicznymi włamywaczami.

- To samo powiedział Roarke - potwierdziła Peabody, ziewając szeroko. - Ale w wyjątkowych przypadkach można przechytrzyć zabezpieczenia.

Roarke coś o tym wie, pomyślała gorzko Eve.

- Jeśli tak było, to będzie to widać. - Sięgnęła po wideofon, wykręciła numer Feeneya i poprosiła go, żeby osobiście przetes­tował komputer pokładowy w wozie Millsa. - Jeśli Feeney nic nie znajdzie - myślała dalej na głos, skręcając do garażu komendy - to znaczy, że zabójca znał kod albo miał pozwolenie.

- Nie mógł mieć tego pozwolenia, Dallas, bo to by znaczyło, że jest...

- Policjantem. Zgadza się. Peabody spojrzała na przełożoną.

- Nie sądzisz chyba...

- Posłuchaj. Śledztwo w sprawie morderstwa nie zaczyna się wraz ze znalezieniem ciała. Zaczyna się w momencie spisania listy podejrzanych, rozpatrzenia okoliczności, przemyślenia mo­tywów. Masz do dyspozycji swoje podejrzenia, dowody rzeczowe, wszelkie informacje, które zbierasz w trakcie dochodzenia, historię ofiary, no i zabójcę. Starasz się łączyć ze sobą te elementy i robisz to tak długo, aż zaczynają tworzyć logiczną całość. Wyciągasz wnioski. I pozostawiasz je dla siebie - dodała. - Nic nie mówisz. Nie martw się. Jeśli wyjdzie, że to policjant, też sobie jakoś poradzimy.

- Tak, oczywiście, ale robi mi się niedobrze na samą myśl o tym.

- Wiem. - Eve wysiadła z wozu. - Każ przyprowadzić Lewisa na przesłuchanie.

Napiła się kawy i chcąc o siebie zadbać, kupiła w automacie na piętrze przesłuchań coś, co nazywano ciastkiem wiśniowym. Miało raczej smak wiśniowego kleju na trocinach, ale zapełniło jej żołądek.

Weszła do pokoju przesłuchań, niosąc duży kubek własnej, albo raczej Roarke'a, kawy, ponieważ wiedziała, że jej zapach skłoni nawet dorosłego do błagania o ten napój na kolanach. Usiadła, cała w uśmiechach, a Peabody z ponurą miną stanęła przy drzwiach. Eve włączyła magnetofon.

- Dzień dobry, Lewis. Na zewnątrz zaczyna się piękny dzień.

- Słyszałem, że pada.

- Hej, nikt ci nigdy nie mówił, że kiedy pada, kwiaty lepiej rosną? A więc jak ci się spało?

- Zupełnie dobrze.

Znowu się uśmiechnęła i upiła łyk kawy. Miał podkrążone oczy, domyśliła się zatem, że nie spał więcej niż ona.

- No więc, jak mówiliśmy w czasie naszego ostatniego spot­kania...

- Nie muszę nic mówić bez adwokata.

- Czy kazałam ci coś powiedzieć? Peabody, cofnij taśmę i sprawdź, czy mu kazałam.

- Twoja gówniana gadka na mnie nie działa. Nie mam nic do powiedzenia. Będę milczał. To moje obywatelskie prawo.

- Wykorzystuj je, Lewis, póki możesz. Bo w kolonii karnej na Omedze nikt nie zwraca uwagi na takie drobnostki. Tam właśnie cię poślę. Będzie to moja życiowa misja i dopilnuję, żeby wsadzili cię do najmniejszej z tych. ich betonowych cel. Tak więc ty milcz, a mówić będę ja. Oto widzimy spisek mający na celu porwanie oficera policji.

- Nie możesz tego udowodnić. Nawet cię nie dotknęliśmy.

- Czterech uzbrojonych mężczyzn w dwóch samochodach, ścigających taką kruszynę jak ja, na pełnym gazie, aż poza granice stanu. Nie powinieneś przekraczać tej granicy, kochasiu. Mogę to zgłosić federalnym, a założę się, że oni z wielką radością się za ciebie wezmą. Z twoją kartoteką i nielegalną bronią, którą przewoziłeś, mają wszystko, co potrzeba, żeby wsadzić cię już na najbliższy lot na Omegę. Dodaj do tego narkotyki.

- Nie biorę żadnych narkotyków.

- Były w pojeździe, który prowadziłeś. To następny błąd. Wiesz, że gdybyś był pasażerem, można by potraktować cię lżej. Ale jako kierowca posiadający nielegalną broń i narkotyki, jesteś dla mnie łakomym kaskiem. Ricker nawet nie zdąży pomachać ci na pożegnanie przed twoim odlotem na Omegę.

- Nie mam nic do powiedzenia.

- Tak, już to słyszałam. - Dostrzegła, że Lewis zaczynał się pocić. - Założę się, że adwokaci Rickera nafaszerowali cię przeróżnymi obietnicami. Założę się, że potrafię je wszystkie wymienić. Posiedzisz jakiś czas, ale nie za darmo. Pogadają z grubymi szychami i załatwią ci jakieś milutkie więzienie. Pięć, najwyżej siedem lat. I wyjdziesz jako bogaty człowiek. Założę się, że się nie mylę, co?

Widząc przestrach w oczach Lewisa, przekonała się, że trafiła w dziesiątkę.

- Oczywiście oszukują cię i mam nadzieję, że jesteś na tyle sprytny, że zrozumiałeś to przez noc. Kiedy już cię zamkną, to na zawsze, a jeśli nie spodoba ci się więzienie i zaczniesz się rzucać, jeden z twoich koleżków z celi dostanie wiadomość. Trucizna w ziemniakach puree. Jedno dźgnięcie w nerkę w czasie godzinnego spaceru. Nieszczęśliwy wypadek pod prysznicem, kiedy to pośliźniesz się na mydle i skręcisz sobie kark. Nie dowiesz się, skąd przyjdzie zagrożenie, dopóki nie umrzesz.

- Jeśli będę z wami rozmawiał, umrę, zanim tam dotrę.

A więc o to chodzi, pomyślała, pochylając się. Pierwsze pęknięcie.

- Jest ochrona świadków.

- Pieprzę to. On mnie wszędzie znajdzie.

- Nie jest magikiem, Lewis. Proponuję ci dobry układ. Ty mi dasz to, czego chcę, a ja ci dam nietykalność, wolność, nowe życie, gdziekolwiek zechcesz, na Ziemi lub poza.

- Dlaczego miałbym wam ufać?

- Ponieważ nie zależy mi na tym, żebyś nie żył. To istotne, prawda?

Lewis nic nie odpowiedział, ale przesunął językiem po ustach.

- Odnoszę wrażenie, że Ricker nie jest pewny. Czy tobie wydaje się pewny, Lewis? - Poczekała chwilę, dając gorylowi czas na zastanowienie. - On powie, że spieprzyłeś sprawę. Nie będzie się liczyło, że sam cię za mną posłał, że postąpił głupio. To ciebie oskarży o to, że mnie nie zdybałeś i że dałeś się złapać. I wiesz, że Ricker jest trochę walnięty.

Myślał o tym przez całą noc, wiercąc się i rzucając na wąskim łóżku w ciemnej celi. Sam doszedł do podobnych wniosków, a co więcej, nie podobało mu się rybie spojrzenie oczu Canarde'a. Ricker był znany z tego, że nie wybaczał błędów swoim pracow­nikom.

- Ale nie będę siedział.

- Na to właśnie musimy zapracować.

- Zapracować? Chrzanię to. Załatw mi nietykalność. Nie powiem słowa, dopóki nie zobaczę prokuratora i papierów od niego. Nietykalność, Dallas, nowe nazwisko, nowa twarz i sto pięćdziesiąt tysięcy.

- I może, skoro już się tym zajmujemy, załatwię ci też piękną żonę i dwójkę słodkich bobasków.

- Ha. Śmieszne. - Czuł się teraz lepiej. Lepiej niż przez te ostatnie godziny. - Sprowadź mi tu prokuratora i papiery, a zacznę mówić.

- Zajmę się tym. - Wstała. - Możesz iść na rozprawę. Ale zachowuj się spokojnie i pamiętaj o swoich prawach obywatelskich. Pamiętaj o milczeniu. Jeśli Canarde coś zwącha, pójdzie z tym prosto do Rickera.

- Wiem, jak to działa. Załatw mi ochronę.

U dało się? - rzuciła Peabody, kiedy szły korytarzem.

- Tak. - Eve już połączyła się z sekretariatem prokuratora i z niesmakiem słuchała godzin urzędowania, podawanych prze­mądrzałym głosem przez automatyczną sekretarkę. - Wygląda na to, że wyrwę dzisiaj z łóżka następną osobę. Wracajmy. Chcę zerknąć na dyski z mostu. Potem zabierzemy się za sprawdzanie wszystkich.

- Wszystkich?

- Feeney nam pomoże.

Spodziewała się, że Roarke będzie pracował w domu z McNabem przy jednym z jego genialnych komputerów. Kiedy się przekonała, że McNab jest sam, była zaskoczona, zła i zawiedziona. Zerknąwszy na drzwi łączące ich gabinety, zorientowała się, że świeci się na nich czerwona lampka, oznaczająca, że drzwi są zamknięte.

Niech nie liczy na to, że ona do niego zapuka.

- Nie mogłem wydobyć więcej, niż pani dałem, pani porucz­nik - tłumaczył się McNab. - Wyczyściłem obraz i jest teraz przejrzysty, ale widać na nim tylko martwego faceta w samo­chodzie.

Podniosła wydruk, który dla niej zrobił, i przyjrzała się Millsowi.

- Przejrzyj resztę. Chcę, żebyś pauzując, powiększył każdy samochód, ciężarówkę, motor i pieprzony rower odrzutowy, przejeżdżający po tym poziomie od tego momentu do zamknięcia mostu.

- Chcesz zobaczyć każdy pojazd, który wjeżdżał od wschodu na most George'a Washingtona na drugi poziom przez więcej niż godzinę?

Posłała mu lodowate spojrzenie.

- Tak brzmiał mój rozkaz, detektywie. Czy macie jakieś kłopoty ze zrozumieniem go?

- Nie, pani porucznik. Nie - zaprzeczył McNab, ale pozwolił sobie na jedno ciężkie westchnienie.

Eve odeszła do biurka, włączyła wideofon, skontaktowała się z doktor Mirą, najlepszym psychologiem wydziału, i umówiła się z nią na następny dzień. Po chwili zastanowienia połączyła się jeszcze ze swym przełożonym.

- Panie komendancie, poprosiłam o pomoc przy bieżącym śledztwie kapitana Feeneya i detektywa McNaba z Wydziału Elektronicznego.

- Wolno pani włączyć do sprawy Wydział Elektroniczny lub każdego, kto jest pani potrzebny. To standard, pani porucznik, i pozostawiam to pani ocenie. W jakim punkcie znajduje się dochodzenie w sprawie Millsa?

- Wolałabym zdać raport osobiście, gdy uzyskam więcej danych. Tymczasem proszę o pozwolenie na inwigilację detektyw Martinez ze 128.

- Czy, pani zdaniem, ona miała coś wspólnego z tymi zabój­stwami?

- Nie mam danych potwierdzających to podejrzenie, panie komendancie, lecz, moim zdaniem, nawet jeśli Martinez nie jest wplątana w zabójstwa, może stać się celem mordercy. Zamierzam ją przesłuchać, a na razie się o nią martwię.

- Dobrze, pani porucznik. Dopilnuję tego.

- Czy słyszał pan o dochodzeniu prowadzonym przez WSW w sprawie Kohliego, Millsa lub Martinez?

Oczy Whitneya zamieniły się w szparki.

- Nie. A pani o czymś takim słyszała?

- Nie... ale coś mi się nie zgadza.

- Zrozumiałem. Proszę do południa o raport. Media zwęszyły temat i zaczynają mnie nachodzić. Dwóch martwych policjantów to już jest przebój.

- Tak jest, panie komendancie.

Wykręciła numer do Nadine Furst z Kanału 75. Złapała ją w domu.

- Dallas, cieszę się. Dostałam właśnie interesującą wiadomość z pewnego źródła. Ktoś zabija policjantów?

- W moim biurze... - Eve spojrzała na zegarek i wyliczyła czas. - Równo o 10.30. - Do tej pory skończy z Feeneyem, zamknie rozprawę Lewisa i wróci na komendę. - Dostaniesz to, co mam, przed zaplanowaną konferencją prasową, na wyłączność.

- A kogo mam za to zabić?

- Nie posuniemy się aż tak daleko. Chcę, żeby to wyglądało jak... powiedzmy przeciek. Z jakiegoś nieznanego policyjnego źródła. Łatwo cię przestraszyć, Nadine?

- Hej, przecież spotykałam się z dentystą. Nic mnie już nie przestraszy.

- Cóż, będziesz jednak chciała ukryć swój piękny tyłeczek. Ten przeciek będzie dotyczył Maxa Rickera.

- Jezu Chryste, Dallas. Co na niego masz? Czy to pewniak? Hej, czy to nie zapach Emmy, nie, może nawet Pulitzera?

- Zwolnij. Równo o 10.30, Nadine. A jeśli usłyszę coś przed naszym spotkaniem, zerwę umowę i skopię ci tyłek.

- Mój piękny tyłek - przypomniała dziennikarka. - Będę na czas.

Eve rozłączyła się i pogrążyła w rozmyślaniu, zastanawiając się, czym powinna zająć się w dalszej kolejności. Potem odwróciła się i dostrzegła, że Peabody i McNab wpatrują się w nią.

- Jakiś problem? - spytała.

- Nie, pani porucznik. Dzięki temu, że pracujemy tutaj, mam już przejrzane pierwsze dziesięć minut - odparł McNab.

- Pracuj szybciej.

- Może gdybym zjadł śniadanie.

- Jesteś tu od ośmiu godzin. Pewnie nie zostało już nic, co nadawałoby się do zjedzenia. - Ponownie spojrzała w stronę drzwi do gabinetu Roarke'a. Bardzo ją kusiły. Uratowało ją wejście Feeneya.

- Zróbcie sobie przerwę. - Feeney położył dyskietki na jej biurku, przysunął sobie krzesło, usiadł i rozprostował nogi. - Sprawdziłem ten pokładowy komputer z każdej strony. Nikt nie wchodził w program, mogę przysiąc.

- Czy użyto kodu Millsa? - zapytała Eve.

- Nie. - Feeney pogrzebał w kieszeni, a po chwili zaczął z grobową miną zajadać orzeszki ziemne. - Użył kodu bezpieczeń­stwa. Starego, ale nadal działającego w tym wozie. To kod, z którego korzystają policyjni mechanicy, gdy chcą przewieźć lub sprawdzić uszkodzone pojazdy. Od kilku lat obowiązuje nowy, ale starsze pojazdy nadal reagują na tamten. Rzecz w tym, że morderca musiał mieć uniwersalny klucz, żeby go wprowadzić.

- Klucz Millsa znajdował się w jego kieszeni.

- Tak. - Feeney westchnął. - Tak, mówiłaś. Zabójca jednak zdołał przejść wszystkie pułapki. Mogę je odtworzyć, jakbym miał mapę.

Eve skinęła głową. To, co usłyszała, potwierdzało jej podejrzenia, ale zamiast się ucieszyć, czuła nieprzyjemny ucisk żołądka. Z twarzy Feeneya wyczytała, że przeżywa to samo.

- Wychodzi na to, że szukamy policjanta na emeryturze albo w czynnej służbie.

Feeney głośno przegryzł orzeszka.

- Cholera.

- Obydwie ofiary ufały swojemu zabójcy albo przynajmniej nie uważały, że może im coś z jego strony zagrażać. - Eve przeszła za biurko i wyciągnęła tablicę ścienną. - Kohli - zaczęła, rysując wykres. - Do Millsa. Mills do Martinez. Roth łączy się z całą trójką. W samym środku jest Max Ricker. Kto jeszcze jest związany ze sprawą? - W odpowiedzi wskazała listę nazwisk osób z Wydziału Narkotyków, które pracowały przy sprawie Rickera. - Sprawdzimy ich wszystkich.

Zamilkła i popatrzyła po twarzach.

- Dokładnie, ale bez zwracania na siebie uwagi. Skoncentrujcie się na finansach. Zarówno Kohli, jak i Mills mieli podejrzane kwoty na kontach. Idźcie za tymi pieniędzmi.

- Cholera - mruknął McNab. Przyglądał się nazwiskom szeroko otwartymi oczami. - Pani porucznik, jeśli tych dwóch brało od Rickera albo od kogoś innego, po co ich było sprzątać. Po co inny glina, który też bierze, miałby chcieć się ich pozbyć?

- Sądzisz, że złodzieje mają honor, McNab?

- Nie, no, w pewnym sensie. Chodzi mi o to, że nie widać w tym celu.

- Ochrona własnego tyłka. Poczucie winy, wyrzuty sumienia. - Wzruszyła ramieniem. - Albo choćby coś tak prostego jak to, że Ricker zapłacił za oczyszczenie pola. Trzydzieści srebrników - myślała na głos. - Ricker uwielbia srebro. Może na tej liście nie znajdziemy zabójcy, ale natkniemy się na następny cel. Trzydzieści srebrników - powtórzyła. - Symbol zdrady. Może ten, który ich zabił, chciał, żebyśmy wiedzieli, że to byli źli gliniarze. Musimy się dowiedzieć dlaczego. Zacznijcie od sprawdzenia, ilu jeszcze policjantów bierze.

- Gówno będzie latało wszędzie, jak to się wyda - powiedział Feeney. - Niektórzy nie będą zadowoleni z tego powodu, że obrzucasz odznakę błotem.

- Już ją ktoś obrzucił krwią. Muszę dostać się na komendę, a potem do sądu. Lepiej popracujmy dzisiaj tutaj. Zaraz dostawię wam jeszcze jeden komputer, żebyście mogli połączyć się w sieć.

Na drzwiach gabinetu Roarke'a nadal paliła się czerwona lampka. Nie zamierzała się poniżać, pukając do nich na oczach współpracowników. Wyszła z pokoju, przeszła przez korytarz i chowając dumę do kieszeni, zapukała.

Roarke stanął w drzwiach z aktówką w ręce.

- Pani porucznik, właśnie wychodziłem.

- Tak, no, ja też. Mój zespół będzie pracował dzisiaj tutaj. Przydałby nam się jeszcze jeden albo dwa komputery.

- Summerset da wam wszystko, czego potrzebujecie.

- Tak, dobrze. Cóż...

Dotknął jej ramienia i obrócił ją tak, że razem ruszyli w stronę schodów.

- Coś jeszcze? - spytał.

- Naprawdę przeszkadza mi to w pracy, że ciągle się na mnie boczysz.

- Wyobrażam sobie. Co chcesz, żebym zrobił? Był taki uprzejmy, że miała ochotę go kopnąć.

- Przecież cię przeprosiłam, do diabła.

- Przeprosiłaś. Jakie to niegrzeczne z mojej strony, że nadal się na ciebie, jak to powiedziałaś, boczę.

- Jesteś w tym lepszy ode mnie - mruknęła ponuro. - Nie mamy równych szans.

- W życiu rzadko zdarzają się równe szanse. - Ale zatrzymał się w połowie schodów, nie potrafiąc znieść przygnębienia żony. - Kocham cię, Eve. Nic tego nie zmieni, nic nie jest w stanie. Ale, Chryste, jestem na ciebie wściekły.

Ogarnęła ją ulga, gdy usłyszała, że ją kocha, zmieszana z irytacją, że znowu ma do niej pretensję o coś, co uważała za posunięcie słuszne.

- Posłuchaj, nie chciałam, żebyś wdał się w...

- Och. - Położył palec na jej ustach, żeby ją uciszyć. - O to chodzi. Cały problem w tym jednym zdaniu. Wątpię, żebyś miała teraz czas, więcej, wiem, że go nie masz, zatem proponuję, żebyś zastanowiła się nad nim później, w ciągu dnia, gdy będziesz walczyć o sprawiedliwość.

- Nie mów do mnie tak, jakbym była idiotką. Pocałował ją, po czym się odwrócił.

- Wracaj do pracy, Eve. Porozmawiamy później.

- Jak to możliwe, że on jest górą - mruknęła pod nosem. Słyszała, że mąż powiedział coś do Summerseta, następnie drzwi się otworzyły, a potem zamknęły.

Ruszyła w dół po schodach, odgrywając tę scenę ponownie w myślach, z wszystkimi ostrymi i mądrymi słowami, które by powiedziała Roarke'owi, gdyby miała więcej czasu na za­stanowienie się.

- Pani porucznik. - U podnóża schodów stał Summerset, podając jej kurtkę. Nigdy tego nie robił. - Dopilnuję, by pani pracownicy otrzymali sprzęt, którego potrzebują.

- Tak, to wspaniale.

- Pani porucznik.

Włożyła ręce w kieszenie kurtki i spojrzała na służącego z grymasem.

- Co, do diabła?! Nawet nie mrugnął.

- W związku z pani decyzjami z zeszłego wieczoru...

- Nie zadzieraj ze mną, ty staruchu. - Minęła służącego i otworzyła drzwi.

- Uważam - ciągnął tym samym opanowanym głosem - że były słuszne.

Równie dobrze mógł jej przystawić do głowy jej własny pistolet. Obróciła się do niego z rozdziawionymi ustami.

- Co powiedziałeś?

- Uważam także, że ma pani wyśmienity słuch, a nie lubię się powtarzać. - Powiedziawszy to, odszedł korytarzem, pozostawiając ją wpatrzoną w jego plecy.

9

Nadine zjawiła się na czas, gotowa do nagrywania na żywo, i Eve, mimo że nie umawiały się na bezpośrednią relację, zgodziła się. Nadine była lekko zdziwiona uległością przyjaciółki.

Właśnie przyjaciółki, bo znały się i przyjaźniły od dawna i już ich nic tak jak niegdyś nie dziwiło. Bez większych ceregieli usadowiły się w biurze. Nadine nie liczyła na sensacje, bo wiedziała, że Eve nie marnuje amunicji, chyba że ma w tym swój ceł.

Niemniej dziennikarka doceniała fakt, że jako pierwsza, prze­ścigając konkurencję, będzie mogła przeprowadzić wywiad z pro­wadzącą śledztwo i podać ścisłe dane dotyczące dochodzenia.

- Z tego, co usłyszałam - mówiła do kamery - wynika, że detektyw Kohli i porucznik Mills zostali zabici w zupełnie odmienny sposób. Skąd pani podejrzenie, że zabójstwa są ze sobą powiązane? Sądzi pani tak dlatego, że służyli w tej samej brygadzie?

Sprytnie, pomyślała Eve. Nie miała wątpliwości, że Nadine udało się zebrać informacje o ofiarach i wie o ich udziale w aresztowaniu Rickera. Ale jest na tyle mądra, żeby nie wymieniać jego nazwiska, zanim nie dostanie sygnału, że jej wolno.

- Tak, sądzę, że zabójstw dokonała ta sama osoba. Przemawiają za tym pewne fakty, ale nie mogę ich na razie omawiać publicznie. Detektyw Kohli i porucznik Mills pracowali w jednej brygadzie i razem brali udział w wielu akcjach służbowych. Idziemy tym tropem. Nowojorska policja, a także Wydział Bezpieczeństwa Wewnętrznego wykorzystają wszystkie dostępne środki, aby wyśledzić, zidentyfikować i wymierzyć sprawiedliwość zabójcy naszych dwóch kolegów.

- Dziękuję, pani porucznik. Tu Nadine Furst, nadająca na żywo z Komendy Głównej dla Kanału 75 - kończyła nagranie Nadine. Potem przesłała je do swojej stacji, skinęła głową operatorce kamery i z powrotem usiadła naprzeciwko przyjaciółki.

Zdaniem Eve, wyglądała jak kot przygotowujący się do pożarcia kanarka.

- No, to mów - zachęciła Nadine.

- Nie mam czasu. Spieszę się do sądu - odparła Eve. Dziennikarka zerwała się z krzesła.

- Dallas...

- Możesz mnie odprowadzić? - zaproponowała od niechcenia Eve i spojrzała wymownie na operatorkę kamery.

- Jasne, to doskonały dzień na spacery. Lucy, wracaj do redakcji. Znajdę sobie jakiś środek transportu.

- Oczywiście. - Zawsze uprzejma i przekonana, że w powietrzu wisi coś więcej, Lucy wyniosła kamerę.

- Mów - zażądała Nadine, gdy zostały same. - Ricker.

- Nie tutaj. W drodze.

- Och, ty mówiłaś poważnie. - Nadine spojrzała na swoje eleganckie, ale niepraktyczne pantofelki na wysokich obcasach. - Do diabła, ile ja się muszę nacierpieć, żeby powiedzieć społeczeń­stwu to, co ma prawo wiedzieć.

- Nosisz te narzędzia tortur tylko dlatego, że dzięki nim twoje nogi wyglądają szałowo.

- Masz rację. - Nadine ze zrezygnowaną miną wyszła za przyjaciółką z biura. - A jak tam sprawy osobiste?

Eve weszła do zjeżdżającej na dół windy, zdumiona tym, jak blisko jest od opowiedzenia jej o swoich problemach z Roarkiem. W końcu Nadine jest kobietą, a Eve czuła potrzebę pogadania z kimś o jakiejś strategii lub czymś podobnym.

Potem uzmysłowiła sobie, że Nadine, mimo wspaniałego wyglądu, inteligencji i poczucia humoru, nie odnosi oszałamiają­cych sukcesów w relacjach męsko - damskich.

- W porządku.

- No, odpowiedź zajęła ci trochę czasu. Pojawiły się jakieś kłopoty w raju?

W głosie przyjaciółki było wystarczająco dużo współczucia, żeby Eve zaczęła się łamać.

- Jestem tylko trochę zdezorientowana. - Wyszła z windy, zamierzając wybrać się na dłuższy spacer. Potrzebowała powietrza, czasu. I tej szczególnej anonimowości panującej na zatłoczonej ulicy. - Pamiętaj, Nadine, że to, czego się teraz dowiesz, pochodzi z nieoficjalnego policyjnego źródła.

- Będę pamiętała, choć chcę ci zwrócić uwagę, Dallas, że po dzisiejszym wywiadzie ktoś może pomyśleć, że to ty jesteś tym źródłem.

- Nie żartuj.

Nadine przyjrzała się twarzy przyjaciółki.

- Wybacz, ale nie rozumiem, więc muszę zapytać wprost. Chcesz, żeby ktoś uznał, a przynajmniej podejrzewał, że to ty jesteś źródłem informacji, które zamierzasz mi podać?

- Nie zamierzam podać ci informacji, tylko przypuszczenia. Zrobisz z nimi, co zechcesz. Już to wiesz, więc nie będę marnowała czasu, wyjaśniając ci, że Kohli i Mills brali udział w aresztowaniu Maxa Rickera.

- Tak, wiem o tym. Ale z drugiej strony przy aresztowaniu pracowało wielu innych policjantów. Ricker jest znanym prze­stępcą, ale trudno sobie wyobrazić, żeby zamierzał usunąć ich wszystkich. Z jakiego powodu? Bo się na nich rozzłościł? To prawda, że stracił kupę forsy, ale nie siedzi.

- Są powody, by sądzić, że był związany przynajmniej z jedną z ofiar. - Eve pilnowała się, żeby nie wyjawić wszyst­kiego, co wie. Nadine sama musi poszperać. - Dzisiaj rano odbędzie się rozprawa wstępna czterech mężczyzn, pracowników Maxa Rickera. Są oskarżeni o wiele wykroczeń, między innymi o pościg za oficerem policji. Wdaje mi się, że jeśli Ricker jest na tyle odważny, żeby w biały dzień wysłać za policjantem swoich ludzi, to nie cofnie się też przed zleceniem zamordowania policjanta.

- Posłał ich za tobą? Dallas, jako reporterka jestem zachwycona tą wiadomością. - Nadine położyła dłoń na ramieniu Eve. - Jako twoja przyjaciółka radzę ci wyjechać na wakacje. Gdzieś bardzo, bardzo daleko.

Eve zatrzymała się przed schodami prowadzącymi do wejścia do sądu.

- Twoje policyjne źródło nie może ci powiedzieć, że Ricker jest podejrzany o zamordowanie lub o zlecenie zamordowania dwóch nowojorskich policjantów. Wolno ci jednak ujawnić, że policja prowadzi bardzo skrupulatne dochodzenie i przygląda się uważnie współpracownikom, a także działalności i interesom prowadzonym przez niejakiego Maxa Edwarda Rickera.

- Nie przyskrzynisz go, Dallas. Jest jak wąż, zmienia się i znika.

- Obserwuj mnie - zachęciła przyjaciółkę Eve i weszła na schody.

- Zamierzam - mruknęła Nadine. - Chociaż już się o ciebie boję.

Eve weszła do gmachu, starając się nie wchodzić w pole widzenia kamer bezpieczeństwa. Wybrała najkrótszą drogę, prze­znaczoną dla policji i władz miejskich, przeszła przez bramkę bezpieczeństwa i wtedy rozpętało się piekło.

Z drugiego piętra, gdzie miało się odbyć przesłuchanie Lewisa, usłyszała krzyki, więc rzuciła się na schody, rozpychając ludzi.

Lewis leżał na podłodze. Twarz miał szarą, oczy wywrócone białkami na wierzch.

- Przewrócił się! - zawołał ktoś. - Po prostu się przewrócił. Niech ktoś wezwie pogotowie. Lekarza.

Przeklinając, pochylona przepychała się do przodu.

- Proszę pani, musi się pani cofnąć. Popatrzyła w górę na mężczyznę w mundurze.

- Porucznik Eve Dallas. To mój podejrzany.

- Przykro mi, pani porucznik. Wezwałem już pogotowie.

- Nie oddycha. - Usiadła na Lewisie okrakiem, rozerwała mu koszulę na piersi i rozpoczęła reanimację. - Zabierzcie stąd tych ludzi. Zamknijcie cały obszar...

- Zamknąć?

- Zamknąć - rozkazała i przyłożyła wargi do ust Lewisa, wiedząc, że to daremne.

Reanimowała go do czasu przyjazdu ekipy medycznej, która uznała go za zmarłego. Zdegustowana, przygwoździła strażnika Lewisa.

- Zdajcie mi raport. Chcę wiedzieć o wszystkim, co się zdarzyło od chwili, gdy wyprowadziliście go z celi.

- Postępowałem standardowo, pani porucznik, zgodnie z prze­pisami. - Funkcjonariusz nastroszył się w obawie, że ktoś będzie go winił za to, że jakiemuś oprychowi wysiadło serce. - Zgodnie z rozkazami aresztant został skuty i przetransportowany tutaj.

- Kto brał udział w tej operacji?

- Ja i mój partner. Dostaliśmy instrukcję, że nie wolno mu się kontaktować z pozostałymi trzema podejrzanymi. Wprowadziliśmy go do sądu, na to piętro.

- Nie pojechaliście strzeżoną windą?

- Nie, pani porucznik. - W tym momencie policjant lekko się skrzywił. - Była zablokowana. Weszliśmy po schodach. Nie sprawiał nam żadnych kłopotów. Jego adwokat już tu czekał. Poprosił, żebyśmy poczekali, aż skończy naradzać się z innym klientem przez telefon komórkowy. Staliśmy z boku i w pewnym momencie aresztant zadrżał i upadł. Zaczął ciężko oddychać. Mój partner starał się mu pomóc, a ja próbowałem trzymać z daleka tłum gapiów. Zaraz potem pojawiła się pani.

- Z jakiego jesteście komisariatu - zerknęła na jego plakietkę z nazwiskiem - sierżancie Harmond?

- Z Wydziału Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

- Czy ktoś podchodził lub kontaktował się z aresztantem?

- Nikt, pani porucznik. Mój partner i ja staliśmy po jego bokach, zgodnie z procedurą.

- Chcesz powiedzieć, że nikt nie zbliżył się do tego faceta przed jego upadkiem?

- Nie. To znaczy po tym, jak przeszliśmy przez bramkę bezpieczeństwa, bo taki jest wymóg. Stało tam kilka osób w kolejce i kilka przechodziło przez bramkę. Ale nikt nie rozmawiał ze zmarłym ani nie miał z nim fizycznego kontaktu. Ktoś tylko zatrzymał mojego partnera, pytając go o drogę do sądu cywilnego.

- Jak blisko aresztanta znajdowała się ta osoba pytająca o drogę?

- To była kobieta. Wyglądała na zdenerwowaną i zatrzymała się, gdy na siebie wpadliśmy.

- Dobrze się jej przyjrzałeś, Harmon?

- Tak, pani porucznik. Miała coś koło dwudziestki, blondynka, niebieskie oczy, jasna cera. Płakała, płakała, chociaż starała się to pohamować. Była wyraźnie przygnębiona i upadła jej torebka, z której wysypała się zawartość.

- Założę się, że pan wraz z partnerem chętnie pomogliście jej pozbierać przedmioty.

Ton głosu Eve zaniepokoił go. Funkcjonariusz poczuł ssanie w żołądku.

- Pani porucznik, to nie mogło trwać dłużej niż dziesięć sekund, a podejrzany był zakuty w kajdanki i cały czas go widzieliśmy.

- Pokażę ci coś, Harmon, a ty opowiesz o tym swojemu partnerowi. - Gestem kazała lekarzowi pogotowia odsunąć się od zmarłego. - Pochylcie się tu - rozkazała, znowu kucając przy ciele. - Widzisz ten słaby znak, czerwonawą plamkę nad sercem denata?

Bliski paniki, przerażony Harmon musiał mocno wytężać wzrok. Prawie wbił nos w klatkę piersiową Lewisa.

- Tak, pani porucznik.

- Czy wiecie, co to jest, sierżancie?

- Nie, pani porucznik. Nie wiem.

- To ślad po strzykawce ciśnieniowej. Ta wasza zapłakana blondyna zabiła wam podopiecznego pod waszym cholernym nosem.

Kazała przeszukać każdy kąt budynku w pogoni za kobietą pasującą do opisu podanego przez Harmona, ale nie spodziewała się, że ją znajdzie. I nie myliła się. Wezwała na miejsce zbrodni techników, żeby rozpoczęli rutynowe oględziny, i pozwoliła sobie na przyjemność przesłuchania Canarde'a.

- Wiedział pan, że wykituje, prawda?

- Nie mam pojęcia, o czym pani mówi, pani porucznik. - Byli w komendzie, gdzie w pokoju przesłuchań numer trzy adwokat spokojnie i od niechcenia sprawdzał sobie manicure. - Pragnę przypomnieć, że znalazłem się tu z własnej woli. Dzi­siaj rano nie zbliżałem się do mojego klienta. Poza tym musicie jeszcze ustalić, czy jego śmierć nie nastąpiła z przyczyn natural­nych.

- Zdrowy mężczyzna poniżej pięćdziesiątki pada na ziemię na skutek ataku serca. Bardzo wygodne, zwłaszcza że prokuratura była gotowa do zapewnienia mu nietykalności w zamian za to, że będzie zeznawał przeciwko innemu pańskiemu klientowi.

- Jeśli nawet taka nietykalność została mu zagwarantowana, to ja o tym nic nie wiem. Nie informowano mnie też, że coś podobnego było mojemu klientowi proponowane. Taka oferta powinna zostać złożona Lewisowi przeze mnie lub w mojej obecności, ponieważ byłem jego oficjalnym przedstawicielem.

Miał małe ząbki, wyjątkowo małe ząbki. I pokazał je, gdy jego usta rozchylił szeroki uśmiech.

- Zdaje się, że złamała pani, a z pewnością ominęła, legalną procedurę. To nie będzie się podobało mojemu klientowi.

- Tu ma pan rację. Może pan poinformować swojego klienta, Canarde, że jedno, co osiągnął, to że mnie wkurzył. Pracuję lepiej, kiedy jestem wkurzona.

Adwokat ponownie posłał jej swój gadzinowaty uśmiech.

- Mojemu klientowi, pani porucznik, to obojętne. A teraz, proszę mi wybaczyć, ale muszę się zająć tragicznym wypadkiem pana Lewisa. Zdaje się, że miał żonę i brata. Przekażę im moje kondolencje. A jeśli jakimś dziwnym zrządzeniem losu okaże się, że ma pani rację i ktoś pomógł panu Lewisowi dostać się na tamten świat, poradzę jego rodzinie, by zaskarżyła nowojorską policję o zaniedbanie i przyczynienie się do jego śmierci. Z wielką przyjemnością zostanę ich reprezentantem.

- Założę się, że on nawet nie musi panu płacić, Canarde.

Wystarczy, że rzuci panu rybę, a pan podskakuje z piskiem i nurkuje za nią w błoto.

Choć na ustach prawnika nadal tkwił uśmiech, to w jego oczach nie został po nim ślad. Wstał, skinął głową i opuścił pokój.

Mogłam to przewidzieć - mówiła Eve do komendanta. - Mogłam się domyślić, że Ricker ma swoich ludzi w wydziale i w biurze prokuratora.

- Zabezpieczyła się pani. - Whitney czuł rosnący gniew, który mógł stać się dla niego paliwem. - Na temat starań o zapewnienie nietykalności powiadomiła pani tylko najpotrzebniejszy personel.

- A mimo to doszło do przecieku. Przez śmierć Lewisa nie uda mi się nastawić pozostałej trójki aresztantów przeciwko Rickerowi. Nawet nie mogę być pewna, czy dostaną najcięższy wyrok. Potrzebuję jakiś środek nacisku, komendancie. Już raz zaszłam Rickerowi za skórę i mogę to powtórzyć. Ale potrzebuję czegoś, nawet drobnostki, która usprawiedliwi ściągnięcie go na przesłuchanie.

- To nie będzie łatwe. Jest za dobrze izolowany. Mills? - spytał Whitney. - Nie ma pani wątpliwości, że brał.

- Nie, panie komendancie. Nie mam. Ale jeszcze nie wiem, jak jest z tymi jego pieniędzmi i z Rickerem. Feeney nad tym pracuje, a ja sprawdzam kilka innych tropów.

- Od tej chwili proszę mi codziennie składać raport na temat przebiegu śledztwa. Proszę mnie zawiadamiać o każdym kroku. Każdym, pani porucznik.

- Tak jest, panie komendancie.

- Proszę także o spis nazwisk policjantów, którym się przy­glądacie. Zarówno tych, których oczyściliście z podejrzeń, jak i tych, których nie oczyściliście.

- Tak jest, sir.

- Jeśli uważacie, że w sprawę zamieszane są jeszcze inne osoby z wydziału oprócz Kohliego i Millsa, musimy to zgłosić do WSW.

Przyglądali się sobie przez chwilę, zastanawiając się, co teraz powiedzieć.

- Zaczekałabym z informowaniem WSW do czasu, aż uda mi się zebrać dowody na to, co w obecnym stadium śledztwa stanowi tylko podejrzenie głębszych powiązań.

- A jak długo, pani zdaniem, trzeba czekać?

- Gdybym dostała dwadzieścia cztery godziny, komendancie...

- Jeden dzień, Dallas. - Whitney skinął głową. - Na dłużej nie możemy sobie pozwolić.

Nie marnując więc czasu, odnalazła Martinez, skontaktowała się z nią i umówiła na spotkanie. Poza obszarem policyjnym.

Wybrała małą kawiarenkę w połowie drogi między ich miejscami pracy. Na tyle daleko od obydwu, że nie groziła im policyjna obserwacja.

Martinez spóźniła się kilka minut, dzięki czemu Eve mogła się jej przyjrzeć i ocenić po wyglądzie, gdy wchodziła. Biorąc pod uwagę mowę ciała, było oczywiste, że Martinez nałożyła na siebie tarczę ochronną.

- Musiałam na to spotkanie przeznaczyć swój prywatny czas. - Jej ramiona były tak samo sztywne jak głos. Usiadła za stołem naprzeciw Eve. - I nie mam go wiele.

- Dobrze. Ja także nie. Napije się pani kawy?

- Nie piję kawy.

- To jak pani żyje?

Martinez uśmiechnęła się kwaśno, skinęła na usługującego androida i zamówiła wodę.

- Tylko żeby nie była z kranu - ostrzegła. - Poznam się i spalę ci obwody. No, to przejdźmy przez to gówno - zwróciła się ponownie do Eve. - Oczekuje pani zapewne, że powiem coś na Kohliego i Millsa, ale tak nie będzie. Szuka pani brudu dla WSW, a mnie od tego chce się rzygać.

Eve podniosła filiżankę z kawą i znad niej przyglądała się spokojnie rozmówczyni.

- Cóż, rozumiem. Tylko skąd bierze pani te wszystkie in­formacje?

- Wieść się niesie, zwłaszcza gdy jeden glina ściga drugiego.

Wszyscy o tym mówią w 128. Mamy dwóch martwych policjantów. Cholera, wydaje mi się, że powinna pani raczej próbować znaleźć ich mordercę, niż obrzucać ich błotem, mimo że nawet nie są jeszcze pogrzebani.

Taki temperament nie pomoże Martinez wspinać się po szczeb­lach kariery, pomyślała Eve, choć podobała jej się szczerość policjantki.

- Cokolwiek pani słyszała, cokolwiek pani myśli, moim głów­nym celem jest złapanie mordercy.

- Tak, jasne. Pani celem jest krycie tyłka męża.

- Przepraszam?

- To on jest właścicielem Czyśćca. Tak właśnie myślałam, że może coś w tym klubie nie grało i Kohli na to wpadł. Nie wiedzieli, że jest policjantem, więc może nie uważali. A kiedy zobaczył za dużo, zdjęli go.

- A Mills?

Martinez wzruszyła ramionami.

- To pani twierdzi, że te zabójstwa są powiązane.

- Wie pani, kiedy panią pierwszy raz zobaczyłam z Millsem, pomyślałam, że to on jest idiotą w waszym tandemie. A tu proszę, zjawia się pani i bardzo poważnie podważa moją wiarę we własne zdolności oceniania ludzkich charakterów.

- Nie jest pani moim przełożonym. - Martinez miała ciemne oczy, które teraz wyglądały jak dwa czarne słońca. - Nie muszę wysłuchiwać tych bzdur.

- W takim razie niech pani przyjmie pewną radę od kogoś, kto pracuję w tym zawodzie dłużej niż pani. Niech się pani nauczy, kiedy uderzać, a kiedy czekać. Jest tu pani tylko pięć minut, a powiedziała mi więcej, niż pytałam.

- Gówno pani powiedziałam.

- Powiedziała mi pani, że w pani komisariacie ktoś zaczyna gadać. Rozniosła się już wieść, prawdopodobnie dzięki temu samemu źródłu, że istnieją powody, aby sądzić, iż Kohli i Mills brali. Niech pani zapyta samą siebie, skąd to wyszło? Komu zależy, żeby policjanci mieli się na baczności i krzywo na mnie patrzyli? Niech pani myśli, pani detektyw. - Dając jej na to czas.

Eve sięgnęła po filiżankę. - Nie muszę kryć męża. Od dawna sam się sobą zajmuje. Tylko ktoś, kto ma powody, by się bać, podejrzewa lub wie, że moje dochodzenie obrzuca błotem te dwie ofiary.

- Plotka łatwo się rozchodzi - stwierdziła Martinez, ale już mniej pewnie. Sięgnęła po szklankę z wodą, gdy tylko ta pojawiła się na stole.

- Tak, zwłaszcza gdy komuś na tym zależy. Myśli pani, że to ja przesłałam na konto Kohliego i Millsa po trzy miliony dolarów, żeby kryć tyłek męża? Uważa pani, że przelewałam im te pieniądze od miesięcy, po to żeby na koniec doprowadzić do skandalu z ich udziałem?

- To pani twierdzi, że taka forsa istnieje na ich kontach.

- Zgadza się, tak twierdzę.

Martinez przez chwilę nic nie mówiła, tylko wpatrywała się w oczy Eve. Potem spuściła wzrok.

- O cholera! Nie będę nadawała na innego policjanta. Jestem piątym pokoleniem pracującym w tym zawodzie. W mojej rodzinie od stu lat zawsze był jakiś policjant. To coś dla mnie znaczy. Musimy się nawzajem bronić.

- Nie proszę pani o wydawanie sądów. Proszę o myślenie. Nie każdy z nas szanuje policyjną odznakę. Dwóch policjantów z pani brygady nie żyje. Obydwaj mieli na kontach tyle forsy, ile normalny gliniarz nie jest w stanie zarobić nawet przez całe życie. Teraz są martwi. Ktoś podszedł obok tak blisko, że załatwił ich, nim zdążyli mrugnąć. Jest pani przygotowana na to, że będzie następna?

- Następna? Uważa pani, że mogę być celem? - Do oczu Martinez powrócił ogień. - Sądzi pani, że też brałam?

- Nie dostrzegłam nic, co kazałoby mi tak myśleć. A roz­glądałam się.

- Przeklęta dziwka. Wypruwam sobie flaki dla tej roboty, a pani chce mnie oddać WSW?

- Nikomu nie zamierzam pani oddawać, ale jeśli nie będzie pani rozmawiała ze mną szczerze, sama się pani spali. W ten lub inny sposób. Kto znajduje się w centrum tego wszystkiego? - spytała po prostu Eve, pochylając się nad rozmówczynią. - Niech pani będzie wreszcie detektywem, na Boga, i zacznie myśleć. Kto miał jakieś powiązania z Kohlim i Millsem i tak dużo forsy, żeby mógł skłonić ich do łapownictwa?

- Ricker. - Martinez tak mocno zacisnęła dłonie na brzegu stołu, że aż jej pobielały palce. - Cholera!

- Mieliście go, prawda? Robiliście na niego nalot, wiedząc, że macie wszystko, co potrzebne, żeby go aresztować, oskarżyć i wsadzić do pierdla. Byliście starannie przygotowani.

- Miesiącami się do tego sposobiłam. Żyłam tym śledztwem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Starannie sprawdzałam, czy czegoś nie przeoczyłam. Nie spieszyłam się. A potem klapa. Nie mogłam tego zrozumieć. Powtarzałam sobie, że ten sukinsyn był za sprytny, za dobrze kryty. Ale jednak... - Mogłam podejrzewać, że miał kogoś u nas. Musiał mieć. Nie chciałam jednak tego sprawdzać. Nadal nie chcę.

- Ale teraz to się musi zmienić.

Martinez uniosła szklankę i napiła się wody tak, jakby jej gardło trawił ogień.

- Dlaczego jestem śledzona?

- A więc zauważyła pani ochronę?

- Tak, pomyślałam, że teraz zaczęła pani rozpracować mnie.

- Jeśli się dowiem, że jest pani na usługach Rickera, zrobię to. Na razie chodzi o pani bezpieczeństwo.

- Nie chcę tego. Jeśli mam pani pomóc, muszę mieć swobodę ruchów, nie czuć niczyjego oddechu na karku. Mam prywatne kopie wszystkich danych, notatki opisujące każdy krok wiodący do aresztowania Rickera. Po tym, jak sprawa padła, przejrzałam je, ale nie miałam do tego serca. Teraz będzie inaczej.

- Chciałabym dostać te dokumenty.

- To moja własność.

- Gdy przymkniemy Rickera, dopilnuję, żeby przypisano pani odpowiednie zasługi.

- Praca w policji wiele dla mnie znaczy. Ta sprawa... Kapitan powiedziała, że straciłam obiektywizm. Miała rację - dodała Martinez, wykrzywiając usta. - Straciłam. Jadłam to śledztwo codziennie na śniadanie każdego dnia i co noc z nim spałam. Gdybym utrzymała odpowiedni dystans, może dostrzegłabym, co się szykuje. Zwróciłabym uwagę na to, że Mills wepchnął się do dochodzenia i odgrywa ważniaka. Brałam to za jego zwykłe zgrywanie się na macho.

- Oczekuje się od nas, że będziemy za sobą stali. Nie miała pani powodów, żeby go podejrzewać.

- Pogrzeb Kohliego ma się odbyć za dwa dni. Teraz nie mam wątpliwości, że skumał się z Rickerem. Splunę na jego grób. Mój dziadek zginął, pełniąc służbę w czasie wojen miejskich. Uratował dwoje dzieci. Nie chcę się chwalić, Dallas. Tu jednak chodzi o honor policjanta.

Eve pokiwała głową, a po chwili zastanowienia pochyliła się.

- Martinez, zajęłam się jednym z goryli Rickera. Namówiłam go do współpracy. Miał mieć z prokuratury gwarancję nietykal­ności. Dzisiaj rano był termin wstępnej rozprawy. Zabili go na korytarzu sądowym, mimo obstawy dwóch policjantów. Są prze­cieki, a nie wiem, w którym miejscu zacząć, by je wyśledzić. Chcę, żeby pani wiedziała, zanim się w to włączy, że mogę nie być w stanie działać dalej po cichu i nie mieszać do tego pani nazwiska. Grożą pani z tego powodu nieprzyjemności.

Martinez odsunęła pustą szklankę.

- Jak powiedziałam, chodzi o honor policjanta.

Resztę dnia Eve spędziła na wyszukiwaniu i czytaniu wszyst­kich dostępnych materiałów, aż do bólu oczu. Pod pretekstem zbierania dodatkowych informacji znowu odwiedziła Patsy Kohli. Po dwudziestu minutach rozmowy była przekonana, że przy­gnębiona wdowa o niczym nie wie.

Tak przynajmniej podpowiadał jej instynkt, tylko że nie wiedziała, czy nadal może mu ufać.

W głowie obracała nową listą nazwisk, które McNab podrzucał jej co kilka godzin. Policjanci, których oczyścił, i ci, którzy nadal są podejrzani.

Ponieważ miała bliżej do komendy, pojechała tam i zamknąwszy się w swoim biurze, przeprowadziła kilka testów prawdopodobień­stwa, wykorzystując nowe informacje i nowe nazwiska.

Bez względu na to, jakie konfiguracje podawała komputerowi, nie otrzymywała niczego interesującego. I niczego nie znajdzie, pomyślała, dopóki nie pogrzebie głębiej.

Będą musieli rozebrać życia tych policjantów na części składowe. Za każdym razem, gdy oczyszczą jednego, na resztę będzie spadał większy ciężar. Wiedziała, co to znaczy być sprawdzanym. Pamiętała, jak psy WSW deptały jej po piętach, a ona dostawała od tego białej gorączki. A gdy już w końcu ustalono, że jest czysta, i tak czuła się obrzydliwie, nie mogąc pozbyć się niesmaku, jaki pozostał po sprawdzaniu.

Nie była w stanie wejść głębiej, nie zwracając na siebie uwagi. Chyba że skorzysta z nielegalnego, nierejestrowanego sprzętu Roarke'a. Ale bez pomocy męża nie da sobie z nim rady. Nie potrafi sama usunąć niepotrzebnych warstw. Nie mogła jednak prosić go o pomoc, skoro narobił tyle hałasu z tego powodu, że nie chciała, żeby włączał się do sprawy.

Opuściła głowę na ręce, wcale nie zdziwiona, a w rzeczy­wistości wręcz zadowolona, że czuje w skroniach pulsowanie. Porządna, solidna migrena da jej okazję do poużalania się nad sobą.

Postanowiła wracać do domu. Po drodze znowu zobaczyła reklamę z Mavis i zanim zdążyła pomyśleć, sięgnęła do wideofonu i połączyła się z domem przyjaciółki, nie wierząc tak naprawdę, że ją tam zastanie.

- Halo. Hej! Hej, Dallas!

- Zgadnij, na co w tej chwili patrzę?

- Na nagiego jednorękiego Pigmeja.

- Cholera! Jesteś dobra. No to na razie.

- Zaczekaj, zaczekaj. - Chichocząc, Mavis zajrzała w swój monitor, tak jakby dzięki temu mogła zobaczyć to, co widzi Eve. - Co tam jest?

- Ty. Jakieś milion razy większa niż w rzeczywistości i wisisz nad Times Square.

- Och! I jak? Powiedz, dobrze wyglądam? Cały czas szukam pretekstu, żeby się tam przejechać i zobaczyć. Muszę dać twojemu mężowi mocnego buziaka. Leonardo twierdzi, że jemu to w tych okolicznościach nie przeszkadza, ale pomyślałam, że powinnam też zapytać o zdanie ciebie.

- Nie uzgadniam z Roarkiem, z kim wolno mu się całować. Brwi Mavis, w tej chwili neonowo różowe, podniosły się aż do jagodowych włosów.

- Och, kłócicie się?

- Nie. Tak. Nie. Och, nie wiem, co się między nami dzieje. Prawie się do mnie nie odzywa. Czy ty... zresztą nieważne.

- Czy ja co? - Mavis przykryła ekran dłonią i zaczęła coś do kogoś szeptać. - Przepraszam. Leonardo przymierza nowy kostium. Hej, a może wpadniesz?

- Nie. Jesteś zajęta.

- Ach. No, Dallas, nigdy nie zaglądasz na swoje stare śmiecie. Jeśli jesteś teraz na Times Square, to masz do mnie dwa kroki. Właśnie miałam zamiar zrobić sobie wielkiego drinka. Przyjeżdżaj.

- Nie, ja... - Eve syknęła do pustego ekranu, zamierzając zadzwonić ponownie, żeby się wymówić, ale potem wzruszyła ramionami. Przypomniała sobie oziębły ton, jakim rozmawiał z nią rano Roarke. - A tam, do diabła - mruknęła. - Wpadnę do niej tylko na kilka minut.

10

Mavis Freestone i Leonardo od roku zajmowali dawne mieszkanie Eve i zupełnie je zmienili.

Gdy Eve w nim mieszkała, składało się w zasadzie z jednej tylko sypialni, prawie pozbawionej sprzętów, bez zbędnych bibelotów, a autokucharz najczęściej był pusty. Swój ówczesny styl życia nazywała prostym, ale z pewnością nie nijakim.

Natomiast dla Mavis nawet żeglowanie w rakiecie po zewnę­trznym pierścieniu Saturna było nijakie.

Gdy przyjaciółka otworzyła drzwi, Eve uderzyły kolory. Cała feeria. Każdy odcień i ton były podniesione do wrzaskliwego poziomu, wzory i faktura materiałów przyprawiały o zawrót głowy.

I to była właśnie Mavis.

Część gościnna apartamentu zarzucona była tkaninami. Całymi kilometrami tkanin. Niektóre z nich, jak Eve się domyślała, stanowiły dekorację; inne Leonardo wykorzystywał do swoich projektów. Wysłużona sofa, którą Eve zostawiła, przeprowadzając się do Roarke'a, teraz osłonięta była irytująco jaskrawym pokrow­cem, błyszczącym jak kryształ. Jakby tego nie było dosyć, na sofie piętrzyły się stosy różnobarwnych poduszek i narzuty spływające na ziemię, gdzie leżały też inne, zastępujące dywaniki.

Po ścianach spływały koraliki, wstążki i Bóg wie co jeszcze. Takie same koraliki, pobrzękując wesoło, zwieszały się z sufitu pomalowanego w szkarłatne gwiazdy, umieszczone na błyszczącym srebrnym tle.

Nawet stoły były wykonane z materiału i wyglądały jak dziwaczne abstrakcyjne bryły. Eve przypuszczała, że w tym mieszkaniu nie uda się znaleźć ani jednej twardej powierzchni lub ostrego rogu.

I choć trochę się przestraszyła, że goszcząc tu dłużej, doprowadzi się do zawału serca, to musiała przyznać, że wystrój mieszkania doskonale pasował do Mavis.

Przywodził na myśl sztorm o wschodzie słońca. Na Wenus.

- Tak się cieszę, że przyszłaś. - Mavis wciągnęła przyjaciółkę w środek psychodelicznego krajobrazu, po czym obróciła się z wdziękiem. - I co myślisz?

- Ale o czym?

- O moim nowym stroju.

Drobna, szczupła i promienna jak różdżka wróżki, Mavis znowu się obróciła wkoło, pokazując ledwo zasłaniającą uda... nie tego nie można nazwać sukienką, uznała w myślach Eve. Przypuszczała, że jest to kostium sceniczny, a składał się on z przecinających się ukośnie pasów materiału, przechodzącego od głębokiego fioletu do neonowego różu. Staniczek, ledwie zasłaniający piersi, odsłaniał gołe, teraz opatrzone bliźniaczymi tatuażami przedstawiającymi bratki, ramiona.

Rękawy - to chyba były rękawy - ześlizgiwały się wzdłuż rąk. Botki o cienkich jak igły obcasach w takie same kolorowe paski jak cały strój sięgały ud.

- To jest... - Eve nie miała pojęcia, co powiedzieć - szokujące.

- Prawda? TS. Totalnie szałowe. Tina nałoży mi odpowiednią farbę na włosy. Leonardo jest geniuszem. Leonardo, przyszła Dallas. Robi koktajl - wyjaśniła Mavis. - Przyszłaś w samą porę. Nienawidzę pić sama, a wiesz, że Leonardo nie może, bo ma słabą głowę.

Nie przestawała szczebiotać i ciągnąć Eve ku różowej sofie. Nie zamierzała pozwolić przyjaciółce uciec, dopóki się nie dowie, co się dzieje.

- O, już jest. - Jej głos stał się piskliwy, a w oczach zalśniło szaleństwo. - Dzięki, moje kochanie.

Do pokoju wpłynął Leonardo, wysoki mężczyzna z włosami splecionymi w lśniące warkocze, o złotych oczach i gładkiej miedzianej cerze, którą zawdzięczał mieszanemu pochodzeniu.

Przy swoim pokaźnym wzroście, w błękitnej szacie z kapturem sięgającej kostek, poruszał się z zadziwiającą gracją. Popatrzył z oddaniem na Mavis, a rubinowe kolczyki koło ust i pod lewą brwią zamigotały filuternie.

Głos, gdy odezwał się do Mavis, był przepełniony taką samą tkliwością jak głos jego ukochanej.

- Nie ma za co, żółwiku. Witaj, Dallas. Przygotowałem lekką przekąskę na wypadek, gdybyś nie była po lunchu.

- Czy on nie jest TS?

- Jasne - odparła Eve, patrząc, jak przyjaciółka tuli się do kochanka. Nawet na wysokich obcasach nie sięgała mu piersi. - Nie rób sobie kłopotu, Leonardo.

- Jaki tam kłopot. - Postawił przed nią tacę z jedzeniem i dzbanem koktajlu. - To miłe, że wpadłaś, Mavis nie będzie musiała sama spędzać wieczoru. Ja jestem umówiony.

Ukochana posłała mu spojrzenie wyrażające uwielbienie. Pla­nowali spokojny wieczór tylko we dwoje, na co rzadko mieli czas. Powiedziała mu, że przychodzi Eve i że coś jest nie w porządku. Gdy doszła do wniosku, że chce zostać sama z przyjaciółką, nawet nie mrugnął.

Jest idealny, pomyślała Mavis, westchnąwszy.

- Nie mogę długo zostać - zaczęła Eve, ale Leonardo już brał w ramiona Mavis, całując ją tak intymnie i długo, że Eve skrzywiła się i odwróciła oczy.

- Baw się dobrze, moja gołąbeczko.

Posłał Eve promienny uśmiech i zdołał wypłynąć z mieszkania, na nic nie wpadając.

- Nie jest nigdzie umówiony.

Mavis zaczęła zaprzeczać, potem się uśmiechnęła, wzruszyła ramionami i zaczęła nalewać alkohol do szklanek.

- Powiedziałam mu, że potrzebujemy trochę czasu na babskie pogaduszki. Przyjął to naprawdę bardzo spokojnie. Więc... - Podała przyjaciółce szklankę wielkości wanienki dla noworod­ków, wypełnioną po brzegi szmaragdowozieloną cieczą. - Chcesz się najpierw trochę wstawić, a potem mi wszystko opowiesz czy zaczniesz od razu?

Eve otworzyła usta, potem je zamknęła, a jeszcze później mocno zacisnęła. Już dawno nie piła z Mavis jej ulubionego koktajlu.

- Może będę piła i opowiadała.

- W porządku. - Mavis trąciła swoją szklaneczką o szklankę Eve, co zapowiadało jeszcze wiele takich toastów.

Więc... - Mavis była przy trzecim drinku. Większość sojowych chipsów, sosu serowego i kukurydzianych kluseczek przygotowa­nych przez Leonarda dawno już została zjedzona. - Pozwól, że złożę w całość to, co usłyszałam. Zadarłaś z jakimś złym facetem, który kiedyś robił interesy z Roarkiem, nie mówiąc o tym mężowi.

- Bo to sprawa policji. Moja praca.

- Tak, tak, tylko zbieram to, co powiedziałaś, do kupy. Potem ten zły facet wysłał za tobą innych złych facetów.

- Dałam sobie z nimi radę.

Mavis przyjrzała się przyjaciółce świdrującym wzrokiem.

- Zależy ci na moim zdaniu czy na swoim?

- Już się zamykam - mruknęła Eve i nalała sobie następnego drinka.

- Gdy wróciłaś do domu, zastałaś tam kwiaty od tego złego faceta i paskudny liścik. - Widząc, że Eve zamierza otworzyć usta, podniosła palec, którego paznokieć był pomalowanym na fioletowo. - Zrobił to, żeby cię przestraszyć i rozwścieczyć Roarke'a, tak więc kazałaś Summersetowi wyrzucić kwiaty. Ale Roarke je zobaczył i zapytał cię o nie. A ty na to powiedziałaś: „Och? Jakie kwiaty?”

- Nie powiedziałam „Och”. - Drinki robiły swoje. - Nigdy tak nie mówię. Może powiedziałam „Hm”. To zupełnie co innego.

- Nieważne. Ty. Jakie słowo oznaczające kłamstwo brzmi milej? - Mavis przymknęła jedno oko, jakby chciała wyostrzyć wzrok. - Bujanie. Zbujałaś go, bo nie chciałaś, żeby wyszedł i zmiótł z powierzchni ziemi tego złego faceta i jeszcze może po drodze wdał się w jakieś kłopoty.

Tak naprawdę Eve wolała słowo kłamać niż bujać, ale po­stanowiła o tym nie mówić.

- Mniej więcej.

- Cóż, to było głupie z twojej strony. Eve szeroko otworzyła usta.

- Głupie? Mówisz, że postąpiłam głupio? Czekałam, że mi powiesz, że miałam rację. Na tym polega przyjacielska pomoc.

- Dallas. - Mavis pochyliła się, po czym z gracją ześliznęła się na podłogę. - Nie bierzesz pod uwagę czynnika męskiego. Oni mają fiuty. Nie wolno ci nigdy o tym zapominać, gdy masz do czynienia z facetem.

- O czym ty mówisz? - Eve także ześliznęła się na podłogę, wlewając w siebie resztę alkoholu. - Wiem, że Roarke ma fiuta. Używa go, gdy tylko ma okazję.

- Instrument ten jest połączony z ich ego. To fakt stwierdzony medycznie. A może jest odwrotnie. - Mavis ze wzruszeniem ramion wypiła resztę mocnego płynu. - To zagadka nurtująca wszystkie kobiety. Nie uwierzyłaś, że potrafi sam o siebie zadbać.

- On nie uwierzył, że ja mogę o siebie zadbać.

- Dallas, Dallas. - Potrząsając głową, Mavis poklepała Eve po udzie. - Dallas - powtórzyła po raz trzeci z wielkim współ­czuciem. - Zróbmy więcej tego koktajlu. Będziemy go potrzebo­wały, gdy dojdziemy do przekonania, że mężczyźni to świnie.

W połowie następnego dzbana Eve położyła się na podłodze i zaczęła się wpatrywać w koraliki zwisające ze srebrzystego sufitu.

- Jeśli mężczyźni to świnie, dlaczego kobiety chcą z nimi być?

- Ponieważ kobiety reagują na poziomie emocjonalnym. - Mavis lekko czknęła. - Nawet ty.

Eve położyła się na boku i uważnie spojrzała na przyjaciółkę.

- Ja nie.

- Ty też. Najpierw zainteresował się, bo zadziałały hormony. To znaczy, przyjrzyj się jemu. Ten facet to seksualna... Daj mi minutkę. Seksualna... uczta. Tak, to dobre określenie. Potem dopiero trafił do twojej głowy, bo jest sprytny, inteligentny tajemniczy, i ma wszystkie te cechy, które cię pociągają. Praw­dziwy kłopot jest dopiero wtedy, gdy dostaje się do twojego serca. Co wtedy robi? Facet zaczepia w nim haczyki i ciągnie cię za sobą, dokąd chce.

- Cholera, nie jestem przecież jakąś rybą.

- Wszyscy jesteśmy rybami - stwierdziła z powagą Mavis. - Pływającymi w wielkim oceanie życia.

Eve wlała w siebie wystarczająco dużo alkoholu, żeby uznać to stwierdzenie za niesamowicie śmieszne.

- Ty idiotko - wystękała, gdy odzyskała oddech.

- Hej, to nie ja przechodzę kryzys uczuciowy. - Opierając się na rękach i kolanach, Mavis podczołgała się do przyjaciółki i pocałowała ją siarczyście w policzek. - Biedactwo, mama zaraz ci powie, co masz zrobić, żebyś mogła poczuć się lepiej. - Sięgnęła po dzban z koktajlem, rozlała płyn do szklanek, cudem nie roniąc ani jednej kropli.

- No więc, co?

- Zerżnij go na śmierć.

- To wszystko? To jest ta najlepsza rada mamusi?

- To jedyna rada. Mężczyźni to świnie z fiutami, więc po dobrym seksie zazwyczaj zapominają, dlaczego się wściekli.

- Mam użyć czterech liter, żeby to naprawić? - Gdzieś na dnie zamroczonego alkoholem umysłu Eve czaiło się przekonanie, że takie podejście jest obarczone poważnym błędem. Ale nie umiała uchwycić jego istoty. - To może podziałać - uznała.

- Gwarantuję. Ale...

- Wiedziałam, że będzie jakieś ale. Wyraźnie to czułam.

- To jest tylko, no... to nazywa się środek doraźny. Ale, Dallas, masz jeszcze jeden problem do rozwiązania. Musisz się zastanowić, dlaczego robiłaś coś za jego plecami. Nie chodzi o to, że jest w tym coś naprawdę złego, bo czasami musimy tak postąpić. Tu jednak masz dwie kamienne głowy, które w siebie walą. - Pokazała to, uderzając dłońmi o siebie, i w końcu jednak wylała koktajl. - Och.

- Mówisz, że mam kamienną głowę?

- Jasne. Dlatego cię kocham. A gdy te dwie głowy będą się tak o siebie obijać, co jakiś czas coś będzie pękać.

- Prawie ze mną nie rozmawia.

- To taka złośliwość z jego strony. - Mavis wypiła resztkę koktajlu, a potem mocno uścisnęła przyjaciółkę. - Chcesz lody?

- Będzie mi niedobrze. O jakim smaku?

Ponownie znalazły się na podłodze z wielkimi kubłami „Potrójnej dekadencji” polanej chmurą różowej bitej śmietany.

- Nie popełniłam błędu - rzuciła Eve między kolejnymi kęsami.

- Oczywiście, że nie. Jesteśmy kobietami. My się nie mylimy.

- Nawet Summerset stanął po mojej stronie, a on mnie nienawidzi.

- To nieprawda.

- Ja kocham tego głupiego drania.

- Och, to takie słodkie. - Oczy Mavis, znacznie już zamazane, wypełniły się sentymentalną wilgocią. - Gdybyś mu to powiedziała, z pewnością między wami lepiej by się układało.

Eve musiała się przez chwilę zastanowić.

- Jezu! Nie chodziło mi o Summerseta tylko o Roarke'a. Kocham tego durnia. Miałam nadzieję, że przestanie się na mnie boczyć. Ta sprawa, którą prowadzę, tak mnie przygniata, że sama nie wiem, co robię.

- Ty zawsze wiesz, co robisz. Dlatego jesteś panią porucznik Eve Dallas.

- Nie chodzi mi o pracę, Mavis. Wiem, co robię w pracy. Chodzi mi o Roarke'a, o nasze małżeństwo, o te bzdury, o miłość. Chyba się upiłaś.

- Oczywiście, że się upiłam. Każda z nas wypiła cały dzban koktajlu Leonarda. Tak przy okazji, czy on nie jest najsłodszym facetem pod słońcem.

- Masz rację. - Eve odstawiła swoją pustą szklankę i przycisnęła rękę do brzucha. - Muszę iść zwymiotować.

- Dobrze. Ja po tobie, więc daj mi znać, jak skończysz. Gdy Eve stanęła na chybotliwych nogach i wytoczyła się z pokoju, Mavis po prostu zwinęła się w kłębek, pod głowę podciągnęła jedną z satynowych narzut i zapadła w błogi sen.

Eve obmyła twarz i przyjrzała się swojemu wymęczonemu odbiciu w lustrze. Sprawiam wrażenie miękkiej, pomyślała. Miękkiej, trochę głupiej i bardzo pijanej. Z pewnym żalem sięgnęła po pigułki trzeźwiące, które Mavis miała w zapasie. Po krótkim zastanowieniu postanowiła zażyć tylko jedną. Gdyby chciała całkowicie pozbyć się zamroczenia, musiałaby wziąć pełną dawkę, a wtedy byłaby otępiała.

Kiedy zobaczyła Mavis śpiącą na podłodze, wyglądającą jak laleczka między kolorowymi zabawkami, uśmiechnęła się.

- Co ja bym bez ciebie poczęła?

Pochyliła się i lekko potrząsnęła ramieniem przyjaciółki. W odpowiedzi usłyszała seksowne mruknięcie, więc postanowiła porzucić zamiar ułożenia Mavis do łóżka. Ściągnęła z sofy narzutę i szczelnie okryła nią śpiącą.

Wyprostowała się, czując, że kręci się jej w głowie.

- Tak, na wpół pijana. Nieźle.

Wyszła z mieszkania, tocząc się jak bokser szykujący się do walki. Zamierzała rozprawić się z Roarkiem, i to bez cackania się. Była na to gotowa.

Świeże powietrze uderzyło w nią i niemal zwaliło z nóg. Przez chwilę stała w miejscu, wolno oddychając, potem ruszyła i dotarła do samochodu prawie w prostej linii. Miała na tyle przytomności umysłu, żeby zaprogramować urządzenie automatycznego pilota i kazać się zawieźć do domu.

Wszystko teraz wyjaśni, obiecywała sobie w myśli. Tak, właśnie tak. I jeśli nawet będzie musiała w tym celu zaciągnąć Roarke'a do łóżka... cóż, zdobędzie się na to poświęcenie.

Na tę myśl wybuchnęła salwą śmiechu. Rozsiadła się wygodniej, zadowolona z jazdy.

Nowy Jork sprawia takie radosne wrażenie, uznała. Wszędzie stoją stragany, a na ulicach pełno jest ludzi. Ludzi i ulicznych złodziejaszków, myślała z pewnym rozrzewnieniem, bogacących się na nieuważnych turystach.

Tłusty dym unoszący się z budek z sojowymi hot dogami kleił się do szyb jej wozu. Dwie prostytutki popychały się na rogu Szóstej i Sześćdziesiątej Drugiej, a ich alfons starał się je rozdzielić. Taksówka chciała zrobić ostry manewr, wymijając drugą, ale to jej nie wyszło i otarły się błotnikami. Obydwaj kierowcy wyskoczyli ze swoich wozów jak pajacyki na sprężynie z pudełek i zaczęli sobie wygrażać zaciśniętymi pięściami.

Boże. Jak ona kocha to miasto.

Przyglądała się grupce przyjezdnych wyznawców Czystej Sekty o ogolonych głowach, zdążających do dzielnicy willowej. W górze przepłynęła reklama namawiająca do zakupu pakietu wczasowego na Vegę II. Cztery dni, trzy noce, zwiedzanie planety, luksusowe warunki dla dwóch osób, a wszystko za bardzo, bardzo niską cenę 1285 dolarów.

Cóż za okazja!

Reklama przesuwała się w stronę centrum, Eve w przeciwną.

Liczba przechodniów zmniejszyła się, byli lepiej ubrani. Stragany zaczęły błyszczeć czystością.

Witamy w świecie Roarke'a, pomyślała, rozbawiona trafnością własnych spostrzeżeń.

Gdy zbliżała się do bramy, na jej drodze stanęła jakaś postać. Eve krzyknęła, ale na szczęście automatyczny pilot zarejestrował przeszkodę i uruchomił hamulce. Poczuła, że lekka irytacja zamienia się w niesmak, bo z cienia wyłonił się Webster.

Opuściła szybę i spojrzała na niego gniewnie.

- Marzysz o śmierci? To pojazd służbowy i jechałam na automatycznym pilocie.

- To dobrze, bo wydajesz się lekko niedysponowana. - Śpiąca, pomyślał. Śpiąca, urżnięta i seksowna. - Wieczór w mieście?

- Ugryź się w ucho, Webster. Czego chcesz?

- Muszę z tobą porozmawiać. Może mnie do siebie zaprosisz?

- Nie chcę cię w swoim domu.

Zachęcający uśmiech, który przywołał na twarz, stwardniał.

- Dziesięć minut, Dallas. Przyrzekam, że nie ukradnę sreber.

- Mam biuro na komendzie. Umówmy się.

- Gdyby to nie było ważne, myślisz, że plątałbym się pod twoim domem, czekając na to, żeby dać ci okazję wjechania mi w tyłek?

Wolałaby nie dostrzegać logiki jego tłumaczenia. Żałowała, że wytrzeźwiała już na tyle, że nie stać jej, mimo wielkiej chęci, na podniesienie szyby, odjechanie i pozostawienie Webstera tam, gdzie stoi. Wskazała więc kciukiem na siedzenie dla pasażera. Gdy okrążał samochód, zdała sobie sprawę, że przez ostatnie kilka godzin ani razu nie pomyślała o dochodzeniu.

- Mam nadzieję, że to jest ważne, Webster. Jeśli mnie zwodzisz, zrobię coś więcej, niż tylko wjadę ci w tyłek.

Dojechała do bramy. Czujnik rozpoznał identyfikator Eve i wrota rozsunęły się bezgłośnie.

- Niezłe zabezpieczenia jak na rezydencję - zauważył Webster. Nie przejęła się jego kąśliwą uwagą, ale żałowała, że nie zażyła więcej tabletek trzeźwiących i nie jest w stanie myśleć jaśniej.

Zostawiła samochód na końcu podjazdu i poprowadziła gościa w górę po schodach. Robił, co mógł, żeby nie gapić się na dom, ale nie umiał się powstrzymać przed cichym gwizdnięciem, gdy otworzyła frontowe drzwi.

- Mam spotkanie - powiedziała na widok pojawiającego się Summerseta, który zdążył tylko otworzyć usta.

Z rękami wsuniętymi w kieszenie ruszyła na górę. Webster poddał się i już otwarcie wpatrywał się w eleganckiego lokaja i otoczenie.

- No, no, ale chata. Staram się wyobrazić sobie ciebie tutaj. Nigdy mi się nie kojarzyłaś z typem księżniczki. - Gdy weszli do biura Eve, które Roarke urządził w stylu jej starego mieszkania, Webster skinął głową. To już bardziej do ciebie pasuje. Opływowo i praktycznie.

- A teraz, skoro już wyraziłeś swoją aprobatę, wyrzuć z siebie, po co przyszedłeś. Mam robotę.

- Ale miałaś czas, żeby wypić sobie wieczorem kilka głębszych. Pochyliła głowę w bok i złożyła ręce na piersiach.

- Czy wydaje ci się, że możesz powiedzieć cokolwiek na temat tego, jak spędzam swój wolny czas?

- Pozwoliłem sobie tylko zauważyć. - Przechadzał się po pokoju, podnosząc i odkładając różne przedmioty, gdy nagle wzdrygnął się, dostrzegając wielkiego kocura zwiniętego na krześle i łypiącego na niego zwężonymi dwukolorowymi oczami.

- Pałacowy strażnik?

- Owszem. Jedno moje słowo, a wydrapie ci oczy i pożre język. Nie zmuszaj mnie, żebym go napuściła na ciebie.

Webster roześmiał się, nakazując sobie w duchu spokój.

- Masz może kawę?

- Tak. - Stała nadal w tym samym miejscu. Znowu się roześmiał, krótko i z rezygnacją.

- Chciałem powiedzieć, że bywałaś przyjaźniejsza, ale to nieprawda. Coś w tej twojej złośliwości mnie pociąga. Chyba jestem stuknięty.

- Do rzeczy albo wychodź.

Skinął głową, lecz nadal nic nie tłumacząc, podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.

- Twoje obecne ścieżki śledztwa naruszają teren działań WSW.

- Och, tak mi przykro.

- Mówiłem im o tobie. Ostrzegałem. Nie słuchali mnie. Myśleli, że sobie z tobą poradzą. - Odwrócił się i napotkał jej wzrok. - Jestem tu, żeby ci powiedzieć, że masz zostawić w spokoju Rickera.

- Nie masz prawa niczego mi rozkazywać.

- Proszę - poprawił się. - Proszę, abyś nie włączała w do­chodzenie osoby Maxa Rickera.

- Odmawiam.

- Dallas, naciskasz złe guziki. Możesz zepsuć śledztwo, które toczy się już od miesięcy.

- Wewnętrzne śledztwo?

- Nie mogę ani potwierdzić, ani zaprzeczyć.

- W takim razie wyjdź.

- Próbuję ci pomóc. Jeśli się wycofasz, obydwoje otrzymamy to, za czym gonimy.

Oparła się biodrem o róg biurka.

- Chcę znaleźć zabójcę policjanta. A ty czego chcesz?

- Myślisz, że mnie na tym nie zależy? - Jego głos stał się gorętszy. Oczy zapłonęły. - Wiem, w jaki sposób obaj ci ludzie zginęli.

- Nie rozumiem, na czym ci zależy, Webster. Może mi to powiesz.

- Na wykonaniu zadania - odparował. - Upewnieniu się, że zostanie wykonane jak należy i czysto.

- A Mills i Kohli byli brudni?

Zaczął coś mówić, ale szybko przerwał i włożył ręce do kieszeni.

- Bez komentarza.

- Nie potrzebuję twojego komentarza. WSW może mieć powody, żeby trzymać tymczasem tę informację w tajemnicy. W porządku. Tak się składa, że ja także mam ku temu powody. Ale to się w końcu wyda. Związek z Rickerem wyjdzie na jaw i to raczej wcześniej niż później. Ilu jeszcze martwych policjantów mam zobaczyć, aż wy, chłopaki, uporacie się z tym swoim wewnętrznym śledztwem? Wiedziałeś, że brali, i zostawiłeś ich samych sobie.

- To nie jest takie biało - czarne.

- Wiedziałeś - powtórzyła, czując, że robi się coraz bardziej gorąco. - A także to, że byli w kieszeni u Rickera i że pomogli mu się wymigać od oskarżeń, które w innym przypadku do­prowadziłyby go do więzienia na resztę jego nienormalnego życia. Od jak dawna to wiesz?

- Wiedzieć to nie znaczy udowodnić, prawda, pani porucznik?

- Pieprzysz, Webster. To tylko pieprzenie. W ciągu zaledwie kilku dni zebrałam na tych dwóch policjantów tyle, że spokojnie mogłabym ich oskarżyć i odebrać im odznaki. Zostawiłeś ich w jakimś celu. Teraz chcesz, żebym odczepiła się od Rickera. Skąd mam wiedzieć, że nie zrobił miejsca w swojej kieszeni także dla ciebie?

Oczy mu zapłonęły i zanim się zorientowała, był już przy niej.

- To poniżej pasa.

- To WSW uczy uderzać poniżej pasa.

- Istnieją powody, dla których robię to, co robię i nie muszę się przed tobą usprawiedliwiać. Kiedyś potrafiłaś być twarda, Dallas. Od kiedy jesteś taka pokręcona? Może od czasów, gdy zaczęłaś kręcić z Roarkiem?

- Odsuń się. Natychmiast. Ale nie zrobił tego. Nie mógł.

- Mills był śmieciem. Chcesz ryzykować zaprzepaszczenie dochodzenia, nad którym pracujemy od miesięcy, żeby stanąć w jego obronie? Sprzedałby cię za drobne.

- Teraz nie żyje. Czy tak właśnie WSW postrzega sprawied­liwość, wyprute bebechy za to, że się brało? Jeśli to Ricker go zabił, wykorzystał do tego innego gliniarza. To ma być wyrównanie porachunków?

Oczy Webstera pociemniały.

- Dlaczego by nie.

- Bo nie. Tak nie można. - Przyglądała mu się uważnie. A ty o wszystkim wiedziałeś. Wiedziałeś, zaczynając od Kohliego, i dlatego... - Zamilkła, bo części układanki zaczęły się przesuwać i powstała inna całość. Od tego poczuła skurcz żołądka. - Kohli. Jego nie wymieniłeś. Tylko Millsa. Bo Kohli nie był śmieciem, prawda, Webster? Był tylko narzędziem. Wystawiłeś go. Wykorzys­tałeś.

- Zostaw to.

- Do diabła, nie! - Jej furia była jak żywa i zaciskała pazury na mózgu. - On nie brał, to ty dawałeś. Żeby wyglądał na tego złego, żeby mógł zbierać dla ciebie informacje, zbliżyć się do policyjnych źródeł Rickera.

Zamknęła oczy, układając sobie wszystko w głowie.

- Wybrałeś go, bo był czysty, a zwłaszcza dlatego, że był przeciętny. Prawie niezauważalny. Skrupulatny policjant z silnym wyczuciem dobra i zła. Zagrałeś nim, wciągnąłeś go - mówiła cicho, znowu otwierając oczy i obserwując Webstera. - Jego przeszłość w wojsku przemawiała za nim. Był karny, słuchał rozkazów. Prawdopodobnie zaproponowałeś mu podwyżkę, pomoc w oszczędzaniu na większe mieszkanie dla rodziny. Zawarliście naprawdę dobry układ, przemawiający do jego poczucia obowiązku, oddania rodzinie. Ale była jeszcze ta sprawa z Rickerem. Poświęcił jej dużo czasu i musiał zostać usunięty, gdy akcja nie wypaliła. Wystawiłeś go.

- Nikt nie przystawiał mu pistoletu do skroni. - Webster mówił ochrypłym głosem, bo zżerały go wyrzuty sumienia. - W 128 pojawił się poważny problem. Kohli pasował do wizerunku osoby, której potrzebowaliśmy. Wystarczyłoby, żeby się nie zgodził.

- Wiedziałeś, że tego nie zrobi, bo przecież pasował do tego pieprzonego wizerunku. Do cholery, Webster, on zginął, bo ktoś uwierzył w wasz podstęp! Uwierzył, że Kohli brał.

- Może teraz powiesz, że powinniśmy byli to przewidzieć? - Był wściekły, a w połączeniu z wyrzutami sumienia tworzyła się z tego paskudna mieszanka. - Pojawił się znikąd. To była jego praca, Dallas. Znał ryzyko. Wszyscy je znamy.

- Tak, znamy ryzyko i z tym żyjemy. Albo umieramy. - Podeszła bliżej, prawie dotykając czołem jego twarzy. - Mnie, Webster, wykorzystałeś w ten sam sposób. I nikt mnie o nic nie pytał. Przyszedłeś do mnie niby to po przyjacielsku, niby nieofi­cjalnie, by rzucić mi pod nogi wystarczającą ilość śmieci, żebym zajrzała w odpowiednie miejsca i znalazła forsę, którą Kohli odłożył na konto, tak jak mu kazałeś. A ja to znalazłam i doszłam do wniosku, że był skorumpowany. Kazałeś mi sprawdzić uczci­wego policjanta i obrzucić go błotem.

- Myślisz, że mnie nie chce się od tego rzygać?

- Nie wiem, od czego chce ci się rzygać. Zamierzała się odwrócić, ale chwycił ją za ramię.

- Zostanie oczyszczony, gdy nadejdzie właściwa pora. Zostanie pośmiertnie odznaczony. Zajmiemy się jego rodziną.

Eve zacisnęła zwieszoną dłoń w pięść. Ale jej nie użyła. Zastosowała lodowatą pogardę.

Zostaw mnie. Wyjdź z mojego domu.

- Rany boskie, Dallas, nikt nie chciał, żeby do tego doszło.

- Ale wykorzystałeś to, gdy się stało. Nawet jeszcze nie zdążył ostygnąć.

- To nie był mój wybór. - Ogarnięty furią, złapał ją za drugie ramię i mocno nią potrząsnął. - Nie powinienem tu dzisiaj przychodzić. Nie wolno mi było powiedzieć ci tego wszystkiego.

- Więc po co powiedziałeś?

- Wydział znajdzie sposób, żeby cię wykopać z tej sprawy albo, jeśli uznają, że tak będzie lepiej, postawią cię na drodze Rickera. W każdym wypadku będziesz chodziła z tarczą strzelniczą na plecach. Zależy mi na tobie.

Przyciągnął ją do siebie tak nagle, że nie zdążyła go po­wstrzymać.

- Hej!

- To prawda. Zawsze tak było.

Odpychała się oburącz od piersi Webstera, czując mocne walenie jego serca. Gorąco.

- Jezu, zwariowałeś?

- Zabierz ręce od mojej żony, bo inaczej ci je połamię. - To był Roarke. Stał w drzwiach. - A mam na to sporą ochotę.

11

Jego głos brzmiał bardzo uprzejmie, ale Eve nie dała się zwieść. Potrafiła rozpoznać wściekłość, nawet ubraną w elegancką otoczkę. Dostrzegła ją także w lodowato niebieskich oczach Roarke'a.

Przestraszyła się i poczuła strach i ból, jakby dostała cios w splot słoneczny. W rezultacie, gdy uwolniła się z uścisku Webstera i stanęła między nim a mężem, w jej głosie, kiedy się odezwała, była groźba, ale i napięcie.

- Roarke. Mamy tu z Websterem ważne spotkanie służbowe. Trochę się ze sobą nie zgadzamy, to wszystko.

- Nie wydaje mi się. Idź znajdź sobie jakieś zajęcie, Eve. Gdzie indziej.

Uraza walczyła ze strachem. Eve czuła, jak jej mięśnie zaczynają drżeć, oczami wyobraźni widziała już siebie aresztującą własnego męża za popełnienie morderstwa.

- Weź się w garść. - Rozstawiła szerzej nogi. - Źle zrozumiałeś sytuację.

- Nie, niczego źle nie zrozumiał. Przynajmniej jeśli chodzi o mnie. - Webster odsunął się od Eve. - I nie zamierzam chować się za kobietą. Chcesz to zrobić tutaj? - Skinął głową do Roarke'a. - Czy na zewnątrz?

Roarke uśmiechnął się, zdaniem Eve, niczym wilk przed rzuceniem się na ofiarę.

- Tu i teraz.

Skoczyli do siebie. Szarżując jak para baranów w okresie godowym, pomyślała Eve chwilę później, kiedy jej mózg zaczął na nowo pracować. Przez chwilę była zbyt zaszokowana, by zrobić coś więcej, niż tylko na nich patrzeć.

Widziała, jak Webster unosi się w powietrze, a następnie opada na stół, który rozpadł się pod jego ciężarem. Galahad odskoczył od niego, prychając, ale wcześniej zdradziecko drapnął go w ramię.

Musiała przyznać, że Webster szybko się podniósł, chociaż krwawił. Pięści latały przy nieprzyjemnym odgłosie obijających się o siebie kości. Żyrandol zadrżał.

Krzyczała, miała jednak wrażenie, że to nie jest jej głos. Nakazując sobie rozsądek, wyciągnęła broń, pospiesznie spraw­dziła, czy jest nastawiona na najniższe rażenie, po czym puściła strumień między walczących mężczyzn.

Głowa Webstera obróciła się w szoku, ale Roarke tylko się wzdrygnął. A jego pięści, cały czas w pogotowiu, natarły na twarz przeciwnika.

Webster upadł na następny stół, zamieniając go w drzazgi. Tym razem pozostał na podłodze. Ale Roarke zaraz pochwycił go za kołnierz i pociągnął na nogi.

- Roarke. - Eve trzymała przed sobą broń w pewnych dłoniach. - Wystarczy. Puść go albo cię ogłuszę. Przysięgam, że to zrobię.

Jego oczy napotkały jej wzrok. Płonęły furią, parzyły. Puścił przeciwnika, a ten wpółprzytomny osunął się na podłogę, ogarniając się rękami. Gdy Roarke ruszył w stronę żony, do pokoju wśliznął się Summerset.

- Wyprowadzę gościa.

- Zrób to - zgodził się Roarke, nie odrywając oczu od Eve. - I zamknij drzwi. Ogłusz mnie, proszę? - mruknął jedwabiście, gdy znalazł się krok od żony.

Odsunęła się, czując, że nerwy mogą ją zawodzić.

- Jeśli się nie uspokoisz, zrobię to. Chcę sprawdzić, jak bardzo został zraniony.

- Nie zgadzam się. Nie wolno ci, więc będziesz musiała mnie ogłuszyć - zachęcał z dublińskim akcentem. - Zrób to.

Usłyszała zamykające się drzwi, szczęk zamków. Strach ścisnął jej gardło, budząc w niej zarazem furię, ale mimo to znowu cofnęła się o krok.

- Tu się nic nie działo. To wstyd, że podejrzewasz, że było inaczej.

- Kochana Eve, gdybym wierzył, że coś się tutaj działo za twoją zgodą, ten facet nie wyszedłby stąd żywy. - Wyraz jego twarzy nie zmienił się, gdy zbliżył się i wytrącił jej broń z ręki. - Ale ty stanęłaś między nami.

- Nie chciałam, żeby do tego doszło. - Wyciągnęła przed siebie ramiona. - Do tej eksplozji testosteronu. Cholera, zdemolowałeś mi biuro oraz napadłeś na funkcjonariusza, i to bez powodu. Tylko dlatego, że pokłóciłam się z kolegą o sprawy służbowe.

- Z kolegą, który kiedyś był twoim kochankiem, a w chwili, gdy wszedłem, między wami rozgrywały się sprawy osobiste.

- Dobrze. Może i tak było. Ale to cię nie tłumaczy. Gdybym napadała na każdą twoją byłą kochankę, musiałabym chyba pokiereszować twarze wszystkim kobietom w Nowym Jorku i jeszcze wielu poza planetą.

- To coś zupełnie innego.

- Dlaczego? - Teraz go ma, pomyślała z satysfakcją. - Dlaczego to ma być coś innego?

- Ponieważ nie zapraszam swoich byłych kochanek do mojego domu i nie pozwalam im, by mnie obejmowały.

- To nie było tak. To było...

- I ponieważ - złapał ją z przodu za koszulę i pociągnął w górę, tak że stała na palcach - należysz do mnie.

Oczy Eve prawie wyszły z orbit.

- Co? Co? Jak jakaś własność? Jak jeden z twoich cholernych hoteli?

- Tak, jeśli wolisz.

- Nie wolę. Wcale nie wolę, do cholery! - Złapała go za ręce, chcąc mu je wykręcić, ale zdołała tylko rozerwać własną koszulę. W głowie dźwięczał jej ostrzegawczy alarm, ale mimo to spró­bowała znowu się uwolnić. Skończyło się tym, że trzymał ją jeszcze mocniej, przyciskając jej plecy do swego torsu.

- W krótkim czasie przekroczyła pani kilka granic, pani porucznik - mówił jej gorącym głosem do ucha. Gorącym i niebez­piecznym. - Sądzisz, że należę do tego rodzaju mężczyzn, którzy spokojnie przechodzą nad takimi sprawami do porządku? Myślisz, że przez miłość do ciebie straciłem zęby?

Jakby na dowód, że tak nie jest, zanurzył je lekko w jej szyi.

Nie mogła myśleć, nie z tą czerwoną mgłą zasłaniającą jej umysł. Po prostu nie mogła złapać oddechu.

- Puść mnie. Jestem zbyt wściekła, żeby się z tobą teraz spierać.

- Nie, nie jesteś wściekła. - Obrócił i przycisnął plecami do ściany, unosząc jej ramiona ponad głowę. Miała przed sobą jego twarz, twarz upadłego anioła. - Jesteś zaintrygowana i choć to ci się nie podoba, jesteś też podniecona. Krew mocno ci pulsuje i drżysz. Część z tego to strach, ale tylko niewielka część.

Nie mylił się. Miała ochotę skląć go za to, ale rzeczywiście podniecenie krążyło w niej jak stado małych mrówek.

- Sprawiasz mi ból. Puść mi ręce.

- Nie, nie puszczę. Może do tej pory byłem zbyt delikatny i ostrożny, właśnie dlatego, że nie chciałem sprawiać ci bólu. Zapomniałaś już, Eve, do czego się zobowiązałaś?

- Nie. - Zerknęła na jego usta. Boże, jak ich teraz pragnęła.

- Należysz do mnie i przyznasz to jeszcze dzisiaj. - Wyciągnął do niej wolną rękę i rozdarł jej koszulę na piersiach. - A teraz dostanę to, co jest moje.

Opierała się, ale pod wpływem dumy, a duma jest słabsza od pożądania. Postawiła stopę za stopami męża i spróbowała pozbawić go równowagi. Nie broniąc się, upadł na podłogę, ale pociągnął ją za sobą.

Siła uderzenia pozbawiła ją tchu, mimo to w automatycznym odruchu obrony natychmiast uniosła kolano gotowe do uderzenia. Roarke przekręcił się na bok, unikając ciosu, jednak nie puszczając jej rąk. Przyszpilił ją. Sprężyła się, rzuciła mu w twarz przekleństwo, odwracając w bok głowę w ucieczce przed jego zbliżającymi się ustami.

Poczuła na szyi bijące od nich gorąco, a po chwili zęby Roarke'a zatapiające się w jej skórze.

Gdyby tylko chciał, potrafiłby się pohamować. Z trudem zdobyta ogłada stała się już jego drugą naturą. Jednak bestia tkwiąca w nim chciała się wydostać na wierzch. Wydostać się na wolność. A zapach Eve, zapach kobiety, rozgrzewał mu krew.

Była silna. Już nieraz się z nią ścierał, ale zawsze pamiętał o tym, że jest kobietą. Że jest od niego słabsza. Nie tym razem, pomyślał.

Nie tym razem.

Położył rękę na jej piersi. Skórę miała gorącą i wilgotną. Wydała z siebie jakiś dźwięk przypominający albo warknięcie, albo jęknięcie, a gdy przycisnął usta do jej warg, ugryzła go.

Nagły ból jeszcze bardziej rozbudził tętniące w nim prymitywne pożądanie. Kiedy podniósł głowę, oczy płonęły mu dziko.

- Liomsa.

Już kiedyś tak do niej powiedział, w języku jego młodości. Moja. Walczyła, próbując go z siebie zrzucić, ale gdy jego usta ponownie jej dotknęły, gorące, twarde i spragnione, przegrała.

Pożądanie, w swej prymitywnej formie, wdarło się również w nią. Pragnęła. Chciała. Teraz i jej ciało wygięło się, już nie w proteście, ale w potrzebie, a ich usta połączyły się w dzikiej pasji.

Puścił jej ręce, ale tylko po to, by szarpnąć za rozerwaną koszulę żony i zedrzeć. Eve była zaplątana w szelki kabury, jakby była w sidłach. Znowu ogarnął ją strach. Czuła się bezbronna.

- Powiedz to, Eve. Do cholery, powiedz. - Znowu ją pocałował, przenosząc usta na szyję i na biust. Wbijał w nią zęby. I ręce.

Zawyła i wygięła głowę do tyłu. Rozkosz, ostra jak żyletki, rozcinała ją, niszcząc jej dumę.

Uwolniła się od szelek kabury i zdarła z męża koszulę. Pragnęła ciała, jego ciała. Chciała je czuć, smakować. Każdy oddech był opłacany cierpieniem.

Dotykał jej, sprawiając ból. Długie zręczne palce uwodziły ją aż do szaleństwa, pragnąc więcej. Zerwał z niej spodnie i odrzucił na bok. I bez litości wbił się w nią ustami.

Uwolnienie przeszyło ją jak nawałnica. Miotając się, zatopiła palce w dywan, szukając jakiejś kotwicy, która trzymałaby ją przy ziemi. Ale i tak pofrunęła w górę, pozbawiona kontroli.

A on nie przestawał.

Nie mógł.

Ciche, dzikie jęki, które z siebie wydawała, jątrzyły, pobudzały i tak pulsującą w nim krew do jeszcze szybszego, dzikszego obiegu. Każdy haust powietrza był nią przesiąknięty: gorącym, ostrym smakiem kobiety.

Przemykał ustami po jej drżącym ciele, zatrzymując się na piersiach. Wszedł w nią palcami.

Znowu osiągnęła orgazm, drżąc gwałtownie, a jej nieopanowany krzyk był dla niego jak ciemny dreszcz; niespodziewany ból na plecach, gdzie wbiła paznokcie, stanowił demoniczną przyjemność.

- Powiedz, powiedz - domagał się zduszonym głosem, widząc, jak jej oczy robią się mgliste, bo znowu doprowadzał ją na szczyt uniesienia. - Cholera, usłyszę to od ciebie.

Jakimś sposobem, mimo szaleństwa, które nią owładnęło, zrozumiała. Nie o poddanie się, nawet po tym wszystkim, nie o poddanie się ją prosił. Ale o akceptację. Paliło ją gardło, całe jej ciało domagało się połączenia. Kiedy się przed nim otworzyła, uniosła ku niemu biodra, wyszukała w pamięci celtyckie słowa.

- Mój - powiedziała. - Ty też jesteś mój. - I zbliżyła do niego usta, a on się w niej zatopił.

Leżała pod nim, wyczerpana i oszołomiona. Dzwonienie w uszach nie pozwalało myśleć. Chciała odnaleźć się w tym ciele, które przed chwilą reagowało tak prymitywnie. Ale jeszcze bardziej chciała rozpływać się w uczuciach, które nadal przez nią przepływały.

Gdy się poruszył, próbowała przekręcić się na brzuch, co robiła zawsze, gdy była wykończona. Ale Roarke wziął ją w ramiona i uniósł z podłogi.

- Jeszcze nie skończyliśmy.

Zostawiając zdemolowane biuro, zaniósł ją do sypialni.

Kiedy się obudziła, przez okno wpadało światło słoneczne. Ciało dawało o sobie znać bólem promieniującym prawie z każdego jego centymetra. A Roarke'a nie było.

Leżała więc na wymęczonym przez noc łóżku między po­skręcanymi prześcieradłami, między obecnym w niej zawstydze­niem a uczuciem przyjemności. Zdała sobie sprawę, że nic nie zostało rozwiązane. Równowaga nie powróciła. Wstała i poszła pod prysznic, zastanawiając się, czy zeszłej nocy coś naprawili, czy może raczej bardziej zepsuli.

Udało jej się ubrać bez spoglądania w lustro, w którym mogła zobaczyć swoje oczy. Broń z kaburą leżała na stoliku w sypialni. Przypinała ją, próbując sobie przypomnieć, kiedy Roarke ją tam położył.

Mając ją już przy sobie, poczuła się pewniejsza. Albo tak jej się wydawało, przynajmniej do chwili, gdy weszła do biura i natknęła się w nim na Peabody, wpatrującą się w zniszczenia.

- Ech, niezła zabawa - rzuciła asystentka.

- Miał tu miejsce mały incydent. - Eve kopnięciem odepchnęła na bok potłuczoną lampę i podeszła prosto do swojego biurka. W tej chwili zależało jej wyłącznie na tym, by utrzymać dowodzenie. - Uzyskałam informacje, które są przydatne dla śledztwa. Usiądź.

Peabody odchrząknęła i ustawiła prosto krzesło. Po raz pierwszy, od kiedy pamiętała, przełożona zaczynała poranną naradę bez kubka kawy w ręku. Peabody mimo to usiadła i wyjęła notes.

- Moją uwagę zwróciła pewna operacja WSW - zaczęła Eve, po czym powiedziała asystentce to, co ta powinna wiedzieć.

Gdy skończyła, Peabody położyła notes na kolanach.

- Jeśli wolno mi wyrazić własną opinię, pani porucznik, to uważam, że to śmierdzi.

- Zgadzam się z tobą.

- Ukrywając tak ważne dane, WSW utrudniło prowadzenie dwóch dochodzeń w sprawie o zabójstwo. Nawet oni nie mają do tego prawa.

- Nie, nie mają i zamierzam się tym zająć. Na razie chcę, żebyś skontaktowała się z doktor Mirą i poprosiła ją, żeby przeniosła naszą konsultację tutaj. Lepiej, żeby WSW nic nie wywąchało. Wezwij McNaba. Musi szybko i jeszcze dokładniej przyjrzeć się liście policjantów ze 128, i to także ma być zrobione tutaj. Dopóki nie rozpracujemy łańcucha powiązań, WSW nic od nas nie dostanie.

- I jak tu mówić o solidarności - mruknęła Peabody. - Cholerne szczury z WSW.

- Odstaw na bok osobiste odczucia. Zamordowano policjantów. Nie możemy sobie pozwolić na żadne urazy. - Ale sama czuła to co asystentka. - Jadę teraz przekazać osobiście nowe informacje Whitneyowi. Wrócę w ciągu dwóch godzin lub skontaktuję się z tobą, gdybym miała się spóźnić.

- Tak jest. Chcesz, żebym tu posprzątała?

- To nie należy do twoich obowiązków - rzuciła Eve, po czym zacisnęła powieki i wzięła głęboki oddech. - Przepraszam za osobiste wtręty. Nie zwracaj na nic uwagi, chyba żeby ci coś przeszkadzało. Powiedz Mirze, że ta konsultacja jest teraz najważ­niejsza. Przedtem zbierz jak najwięcej danych o ludziach ze 128. - Zamilkła, myśląc o czymś, ale potem ze wzruszeniem ramion ruszyła do drzwi. - I byłabym wdzięczna, gdybyś poinformowała Roarke'a, że postaramy się oczyścić jego klub do końca dnia.

Nie był w najmniejszym stopniu zainteresowany Czyśćcem, choćby miał w nim, jak przypuszczał, spędzić wiele czasu, pokutując za swoje grzechy. I wcale nie był zaskoczony, kiedy spotkał w recepcji swojego biura oczekującego na niego Dona Webstera.

Sekretarka Roarke'a, wyjątkowa kobieta, zdolna i bardzo wnikliwa, weszła na teren recepcji i sprytnie ustawiła się między dwoma panami.

- Masz dość przeładowany program zajęć na dzisiejszy poranek. Ten dżentelmen chciałby się z tobą spotkać i niechętnie przystaje na ustalenie terminu na jakiś późniejszy dzień w tym tygodniu.

- Przyjmę go teraz. Dziękuję, Caro. Webster...

Skinął rękaw stronę korytarza prowadzącego do jego gabinetu, nie bez przyjemności dostrzegając na twarzy gościa ciągnącą się od prawego oka przez policzek szeroką szramę i rozcięcie na ustach.

Sam czuł piekący ból w żebrach, co nie stanowiło dla niego powodu do dumy. Wszedł do gabinetu, podszedł do biurka, ale nie usiadł. Z rękami wsuniętymi niedbale do kieszeni, huśtając się na piętach, przyjrzał się przeciwnikowi.

- Masz chęć na następną rundę?

- Bardziej, niż pragnę zobaczyć wschód słońca - odparł Webster, po czym, widząc błysk w oczach Roarke'a, szybko potrząsnął głową. - Ale będę musiał z tego zrezygnować. Nie bez przykrości muszę przyznać, że miałeś wczoraj całkowite prawo mi przyłożyć.

- I w tym względzie całkowicie się zgadzamy - rzucił gładko Roarke. - Pamiętaj, że jeśli jeszcze raz zobaczę twoje łapska na czymś, co należy do mnie, stracisz je. Przysięgam.

- Sama by się tym zajęła, gdybyś nam dał jeszcze pięć minut. Cholera, wystarczyłoby pięć sekund. Chcę, żebyś to wiedział.

- Nigdy nie wątpiłem w wierność Eve.

- Świetnie. - Webster czuł, że część ciężaru, który spoczywał na nim przez całą noc, odpadła. - Nie chciałem, żebyś myślał, że ona... Do diabła! - Przesunął ręką po włosach. - Mieliśmy zawodowy problem, a ja zrobiłem z niego sprawę osobistą. To ja czuję się winny - wyjaśniał. - Wydaje mi się, że kocham twoją żonę.

- To rzeczywiście jest kłopot. Podziwiam twoją odwagę, że mówisz, mi to prosto w twarz. - Zastanawiając się nad tym, co usłyszał, Roarke wybrał sobie krzesło i wyciągnął papierosa. Zauważył szybkie spojrzenie Webstera, więc uniósł brew.

- Chcesz?

- Nie palę od pięciu lat, trzech miesięcy i... chyba dwudziestu sześciu dni. Nie pamiętam tylko, ile godzin. Pieprzę to. - Wziął papierosa i robiąc zeza, zaciągnął się mocno. - Nie znam cię - kontynuował - ale o tobie słyszałem.

- Ja mogę powiedzieć to samo - odparł Roarke. - Sądzisz, że Eve mi nie powiedziała, że kiedyś spędziliście ze sobą noc?

Próbując wzruszyć ramionami, Webster także usiadł.

- Nic dla niej nie znaczyłem. Wiedziałem to wtedy i wiem teraz. Słyszałem, co o tobie mówią, Roarke. Jeśli postanowisz mnie przygwoździć, zrobisz to. Jestem na to przygotowany. Nie chcę tylko, żeby przeze mnie ucierpiała Dallas.

- Gdyby wiedziała, że próbujesz ją ochraniać, prawdopodobnie wbiłaby ci jądra w gardło.

Po raz pierwszy Webster się uśmiechnął, ale zaraz zaklął, bo przecięte usta zapłonęły bólem.

- Tak, cóż. - Dotknął ostrożnie wargi. - Nie lubię, żeby ktoś inny za mnie obrywał, gdy to ja coś spieprzyłem.

- Nie orientuję się, co o mnie wiesz albo sądzisz, że wiesz, ale powiem ci jedno: nie biję kobiet, zwłaszcza, gdy nie robią nic oprócz tego, że są sobą. - Roarke'owi przypomniało się, jak w nocy potraktował Eve, ale zaraz bezlitośnie odpędził od siebie to wspomnienie. Na później. - A polowanie na ciebie sprawiłoby przykrość Eve. Mógłbym się uprzeć, ale nie mam powodu.

Webster spojrzał w dół na papierosa.

- Jesteś inny, niż przypuszczałem.

- Mogłem być taki, jak oczekiwałeś.

- To, czym mogłeś być, jest nieważne. - Przełykając ślinę, Webster zaciągnął się po raz ostatni. - Liczy się to, co jest teraz. O tym... aaa. - popukał się po zranionym policzku - trzeba mi ciągle przypominać. - Zgniótł w popielniczce papierosa i wstał. Napotykając wzrok Roarke'a, wyciągnął dłoń. - Jestem wdzięczny za poświęcony mi czas.

Roarke także wstał. Poczuł litość, a zaraz potem szacunek. Zdziwiony tą niespodziewaną reakcją, uścisnął rękę Webstera, uśmiechając się. - Mam na żebrach ranę wielkości talerza, a moje nerki czuję tak, jakby ktoś je okładał cegłami.

Mimo pękniętych warg Webster wykrzywił je w uśmiechu.

- Dzięki. - Ruszył do drzwi, ale tuż przed nimi odwrócił się. - Pasujecie do siebie, wiesz. Ty i Dallas. Chryste, ale wy do siebie pasujecie.

Owszem, pomyślał Roarke, gdy drzwi się zamknęły. Tylko że takie dopasowanie nie zawsze jest wygodne.

Whitney nie eksplodował wprawdzie, kiedy Eve przekazała mu informacje, z którymi do niego przyszła, ale był tego bliski.

- Czy może pani to zweryfikować?

- Nie, panie kapitanie, nie w tej chwili. Ale ta informacja jest prawdziwa. Moje źródło jest wiarygodne.

- A kto jest tym źródłem?

Eve pogrążyła się w rozmyślaniu i uznała, że nie ma wyboru.

- Żałuję, ale nie mogę tego ujawnić.

- Nie jestem jakimś cholernym dziennikarzem, Dallas.

- Komendancie, te informacje zostały mi przekazane w tajem­nicy. Nie mam skrupułów przy ujawnianiu ich treści, ale nie wskażę informatora.

- Utrudnia mi pani skopanie tyłka WSW.

- Przykro mi z tego powodu.

- Uderzyłbym w nich - ciągnął Whitney, stukając palcami w biurko. - Zaprzeczaliby, zwodzili i lawirowali. Jeśli, jak pani twierdzi, ta operacja zaczęła się jakiś czas temu, nie bardzo uśmiechałoby się im kogokolwiek z nią zapoznawać, nawet mnie.

Oparł się o krzesło i zmrużył oczy w zamyśleniu.

- Polityka to brudna gra, ale ja jestem dobry w te klocki.

- Tak, panie komendancie. - Eve pozwoliła sobie na lekki uśmiech. - To prawda.

- Niech pani będzie przygotowana na to, że zostanie wezwana na dywanik, aby przedyskutować tę sprawę, pani porucznik - zapowiedział, mając na myśli biuro komisarza policji. - Rozkręcę koło.

- Będę do usług, komendancie. Na razie, póki sytuacja się nie zmieni, będę pracowała z moim zespołem w domu.

Whitney skinął głową, odwracając się do wideofonu.

- Może pani odejść.

W garażu, gdy biegła do swojego wozu, na drodze stanęła jej Carmichael.

- Mam coś, co może panią zainteresować. Sprawdziłam już większość świadków na mojej liście i zwróciłam uwagę na pewną kelnerkę.

- No i?

- Zadaje się, że odsiedziała krótki wyrok. Nie wielkiego, ale miała okazję obcować z policjantami. Twierdzi, że przypuszczała, iż Kohli jest gliniarzem, nic sobie jednak z tego nie robiła. Nie przejęła się też tym drugim gliniarzem, który zjawiał się w klubie od czasu do czasu, siadał przy barze i popijał whisky.

- Jakim drugim gliniarzem?

- No właśnie - rzuciła Carmichael z krzywym uśmiechem. - Zadałam to samo pytanie. A odpowiedź brzmi, że była to policjantka. Ładna blondynka. Przycisnęłam trochę naszą kelnereczkę i dostałam dość dokładny rysopis. Rysopis kapitan Roth ze 128 brygady.

- Cholera.

- Tak. Taki ogólny opis mógłby pasować do tysiąca kobiet, ale coś mi zaświtało. Więc wyciągnęłam zdjęcia i dałam kelnerce do porównania. Od razu wskazała na Roth.

- Dzięki. I zatrzymaj to dla siebie, dobrze?

- Da się zrobić. Właśnie szłam na górę, żeby zostawić raport na pani biurku. - Carmichael wyciągnęła z torebki dyskietkę. - Chce go pani teraz?

- Tak. Jeszcze raz dziękuję.

Eve wepchnęła dyskietkę do kieszeni i pobiegła do samochodu. Postanowiła wtłoczyć do swojego planu zajęć odwiedziny w 128.

- Peabody. - W drodze połączyła się w z asystentką. - Wyciąg­nij dane na temat Roth i kop. Nie przejmuj się hałasem, bo chcę, żeby było głośno.

- Tak jest. Umówiłam cię z Mirą na dziesiątą trzydzieści w twoim biurze w domu.

- Postaram się, żeby nie musiała na mnie czekać. Sprawdź te dane i wcale nie staraj się o dyskrecję.

Eve nie spodziewała się orkiestry powitalnej, gdy przekroczyła próg 128. Zarejestrowała kilka chłodnych spojrzeń i uwag po­czynionych na boku ściszonym głosem. Jeden z bardziej pomys­łowych policjantów chrząknął jak prosiak.

Zamiast to zignorować, Eve podeszła do jego biurka.

- Macie talent, detektywie. Czy dajecie płatne występy na przyjęciach?

Zacisnął usta.

- Nie mam pani nic do powiedzenia.

- To się dobrze składa, bo ja wam też nie mam nic do powiedzenia. - Patrzyła na niego tak długo, aż odwrócił wzrok. Zadowolona, ruszyła do biura kapitan Roth.

Był to narożny pokój i, jak przypuszczała Eve, zdobyty z trudem. Miał parę okien, solidne biurko i rośliny doniczkowe na parapecie.

Przez przeszklone drzwi Eve zobaczyła, że Roth natychmiast wstała, gdy tylko spotkały się ich oczy. Eve nie zamierzała pukać.

- Jak pani śmie przeglądać moje prywatne akta bez powiado­mienia mnie o tym? - zaczęła Roth. - Przekroczyła pani swoje uprawnienia, pani porucznik.

- Jedna z nas na pewno to zrobiła. - Eve zamknęła za sobą drzwi. - Dlaczego martwi się pani, że zaglądam do pani akt. Co mogę w nich znaleźć?

- Nie martwię się, tylko jestem wściekła. Chodzi o zawodową uprzejmość, o której pani zapomina przez tę wendetę przeciwko mojemu wydziałowi. Zamierzam powiadomić o pani zachowaniu komendanta Whitneya oraz komisarza.

- Pani prawo, pani kapitan. Tak jak moim prawem, prawem prowadzącej śledztwo, jest zapytać panią, dlaczego ukryła pani przede mną fakt, że odwiedzała pani detektywa Kohliego w Czyść­cu. Kilkakrotnie - dodała, widząc, że Roth się wzdraga.

- Pani informacja jest niedokładna.

- Nie sądzę. Porozmawiamy o tym tutaj, pani kapitan, czy na komendzie? Wybór należy do pani. A dając go, robię to z zawo­dowej uprzejmości.

- Jeśli sądzi pani, że pozwolę się zniszczyć, to się pani myli.

- To pani się myli, jeśli oczekuje, że pozwolę pani ukrywać się za rangą kapitana. Gdzie pani była w nocy, kiedy zamordowano detektywa Kohliego?

- Nie muszę odpowiadać na obraźliwe pytania.

- Będzie pani musiała, jeśli wezwę panią na przesłuchanie. A zrobię to.

- Tamtej nocy nie było mnie w pobliżu Czyśćca.

- Proszę to udowodnić.

- Mam nadzieję, że zgnije pani w piekle. - Roth stanowczym krokiem obeszła biurko, podeszła do drzwi i spuściła żaluzje. - To, gdzie się znajdowałam, jest moją osobistą sprawą.

- Nie ma spraw osobistych w śledztwie dotyczącym morderstwa.

- Jestem policjantką, pani porucznik, i to dobrą. Lepiej spraw­dzam się za biurkiem niż na ulicy, ale i tak jestem cholernie zdolna. Moje odwiedziny w klubie, do którego rzeczywiście kilka razy wstąpiłam na drinka, nie mają nic wspólnego ze śmiercią Kohliego ani z moją pozycją służbową.

- W takim razie dlaczego ukryła pani tę informację?

- Ponieważ nie powinnam pić. - Na policzki kobiety wypłynęły rumieńce, oznaka udręki, którą przechodziła. - Mam problemy związane z alkoholem i już raz odbyłam terapię odwykową. Ale wie pani, jak to jest - mruknęła i wróciła za biurko. - Nie dopuszczę, żeby takie małe przewinienie zagroziło mojej zawodowej karierze. Kiedy po raz pierwszy wpadłam do Czyśćca, nie wiedziałam, że Kohli w nim pracuje. Wracałam tam, bo chciałam mieć przy sobie znajomą twarz. Nie wspominałam o tym, ponieważ był to fakt bez znaczenia.

- Dobrze pani wie, że to nieprawda, pani kapitan.

- Do cholery! Chroniłam swój tyłek. Co w tym dziwnego? Znowu patrzyły na siebie wrogo, Roth za swoim biurkiem, broniąca terytorium, którego zdobycie tyle ją kosztowało.

- Wiem, że chce pani dowieść, że Kohli i Mills byli skorum­powani. Ale mnie pani w to nie wciągnie.

- Na konto pani męża wpłynęło kilka pokaźnych przelewów.

- Do cholery! Wzywam adwokata. - Sięgnęła do wideofonu, ale zaraz złożyła dłoń w pięść. Eve w milczeniu przyglądała się toczonej przez nią wewnętrznej walce. - Nie mogę tego zrobić, bo zostanie to oficjalnie odnotowane. Ma mnie pani w garści.

Kapitan Roth nabrała głęboko powietrza, potem je wypuściła.

- Kilka miesięcy temu zaczęłam podejrzewać męża o romans. Miałam powody. Był rozkojarzony, nie interesował się mną, wracał późno do domu, nie pojawiał się na umówionych spot­kaniach. Wreszcie zapytałam go wprost, ale zaprzeczył. Niektórzy mężczyźni potrafią odwrócić takie oskarżenia przeciwko partnerce, tak że w końcu ona okazuje się winna. Mimo że w duchu człowiek jest przekonany, że ma rację. Po prostu, pani porucznik, moje małżeństwo zaczynało się rozpadać, a ja nie potrafiłam temu zapobiec. Jest pani policjantką, kobietą i mężatką. Wie pani, że to nie jest łatwe. Eve nie odpowiedziała, Roth zresztą na to nie liczyła.

- Byłam przygnębiona, zła i rozkojarzona. Powiedziałam sobie, że nie zaszkodzi wypić sobie drinka na uspokojenie. Albo dwa. No i wylądowałam w Czyśćcu. Kohli stał za barem. Obydwoje udawaliśmy, że nic szczególnego się nie dzieje. A tymczasem moje małżeństwo się rozpadło. Odkryłam, że maż nie tylko baraszkuje w pościeli innej kobiety, ale też przelewa pieniądze z naszego wspólnego konta na własne. Nie mogłam nic zrobić, chociaż rujnował mnie finansowo, popychał do kieliszka i ile wpływał na moją wydajność w pracy. - Jakieś dwa tygodnie temu zebrałam się w sobie. Wykopałam tego leniwego sukinsyna z domu i zgłosiłam się na odwyk. Jednak nie powiadomiłam o tym przełożonych. Jest to niezgodne z regulaminem. Niezbyt duże wykroczenie, ale zawsze. Od tamtej pory nie zaglądałam już więcej do Czyśćca ani też nie widywałam detektywa Kohliego, nie licząc pracy.

- Kapitan Roth, przykro mi z powodu pani osobistych kłopotów, ale muszę wiedzieć, gdzie się pani znajdowała tej nocy, której zginął detektyw Kohli.

- Do północy byłam na spotkaniu Anonimowych Alkoholików w podziemiach kościoła w Brooklynie. - Uśmiechnęła się słabo. - Małe szanse, żebym mogła tam wpaść na kogoś znajomego, a na tym mi zależało. Potem z kilkoma kolegami z AA wybrałam się na kawę. Opowiadaliśmy sobie historie wojenne. Wróciłam do domu, sama, około drugiej i położyłam się spać. Nie mam alibi na czas, o który pani pyta.

Już spokojniejsza Roth spojrzała Eve prosto w oczy.

- Wszystko, co pani powiedziałam, jest poufne i niepotwier­dzone, ponieważ nie poinformowała mnie pani oficjalnie o moich prawach. Jeśli wezwie mnie pani na przesłuchanie, pani porucznik, będzie pani miała twardy orzech do zgryzienia.

- Pani kapitan, jeśli zdecyduję się panią wezwać, może pani być pewna, że ja także będę twarda.

12

Potrzebowała czasu na przyjęcie i wchłonięcie nowych informa­cji, żeby ułożyły się w logiczną całość. I musiała się dobrze zastanowić, czy chce zniszczyć czyjaś karierę. Tym bardziej że na razie wyglądało na to, że jedyną winą tej osoby był brak ostrożności.

Eve obawiała się także, że przez własne kłopoty małżeńskie lepiej rozumie i współczuje Roth, co wpływa na bezstronność jej osądu.

Postanowiła porozmawiać na ten temat z Mirą, wprowadzić dane do komputera i przeprowadzić test na prawdopodobieństwo. Wszystko zgodnie z regulaminem.

Gdy weszła do swojego domowego biura, uprzątniętego, poli­cyjna psycholog już tam była. Peabody i McNab, usadowieni plecami do siebie, pochylali się nad swoimi komputerami.

- Przepraszam, że kazałam ci czekać.

- Nic się nie stało. - Mira odstawiła na bok filiżankę, zapewne, jak domyślała się Eve, wypełnioną herbatą. - Peabody mnie uprzedzała, że możesz się spóźnić.

- Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli porozmawiamy w innym pokoju?

- Ależ skąd. - Mira wstała. Ubrana była jak zawsze elegancko, w kostium w odcieniu wiosennej zieleni. - Lubię zwiedzać twój dom.

Eve zaprowadziła psycholog do najbliższego salonu, mimo że nie była do końca przekonana, że jest to najlepsze miejsce na konsultacje. Mira jednak westchnęła z aprobatą.

- Cóż za piękny wystrój - powiedziała, podziwiając ciepłą kolorystykę wnętrza, zgrabną linię mebli, blask wypolerowanego drewna i szkła. - Mój Boże, Eve, czy to Monet?

Eve zerknęła na obraz wyglądający jak paleta farb składających się w wyobrażenie ogrodu.

- Nie mam pojęcia.

- Oczywiście, to Monet - stwierdziła Mira, zbliżywszy się do malowidła. - Och, zazdroszczę ci tej kolekcji przedmiotów artystycznych.

- Ona nie jest moja.

Mira odwróciła się i uśmiechnęła.

- Zazdroszczę ci jej tak czy inaczej. Mogę usiąść?

- Tak, jasne. Przepraszam. Przykro mi, że zarzuciłam cię taką ilością informacji w krótkim czasie.

- Obydwie jesteśmy przyzwyczajone do pracy pod presją. Te morderstwa poruszyły cały departament. Zapewne trudno jest pracować w samym centrum tego zamieszania.

- Jak powiedziałaś, umiemy pracować w każdych warunkach.

- Tak. - Jest coś jeszcze, myślała Mira. Zbyt dobrze znała Eve, żeby nie zauważyć tych wprawdzie niewielkich, jednak dla niej dostrzegalnych sygnałów. Ale można z tym poczekać. - Skłaniam się do twojego stanowiska, że obydwie ofiary zostały zabite przez tę samą osobę. Ta sama metoda, ten sam wzór. Monety, ofiary, brutalność i ta pewność siebie.

- To policjant - rzuciła Eve. - Albo ktoś, kto nim kiedyś był.

- Bardzo prawdopodobne. Twój zabójca jest wściekły, ale kontroluje się na tyle, żeby usuwać za sobą ślady. Wściekłość ma podłoże osobiste. Powiedziałabym nawet, że głęboko osobiste.

- Jest wściekły, bo wie, że Kohli i Mills brali albo ponieważ sam brał?

- Sądzę, że raczej to pierwsze. To nie jest czyn kogoś, kto chce się ochronić, lecz kogoś, kto wymierza sprawiedliwość. Mści się. Twój zabójca jest systematyczny. Pragnie, aby ofiary obwołano Judaszem, by ich zbrodnie wyszły na jaw.

- Dlaczego w takim razie ich po prostu nie ujawnił? Nietrudno znaleźć dowody, jeśli chce się ich poszukać.

- To mu nie wystarcza. Utrata odznaki i idący za tym wstyd, to dla niego za mało. To za łatwe. On sam chce wymierzyć karę. On lub ona sami byli ukarani w jakiś sposób, bardzo możliwe, że zdarzyło się to w pracy, i uważają, że kara była niesprawiedliwa. Być może niesprawiedliwie oskarżono tego człowieka. System w jakiś sposób go zawiódł i już mu nie ufa.

- Ofiary znały jego albo ją.

- Tak, tego jestem pewna. Nie tylko dlatego, że najwyraźniej nie były przygotowane na atak, ale także dlatego, że wściekłość zabójcy wskazuje na bliski związek z ofiarami. Bardzo możliwe, że pracowały z zabójcą. Niewykluczone, że przyczyniły się, przynajmniej zdaniem mordercy, jakimś czynem do niesprawied­liwości, która go spotkała. Gdy go odnajdziesz, Eve, zrozumiesz te powiązania.

- Czy postrzegasz go jako osobę cieszącą się autorytetem?

- Odznaka policyjna niewątpliwie nadaje autorytet.

- A może to ktoś z dowództwa?

- Możliwe. Ale pewność siebie mordercy nie płynie z faktu, że zajmuje wysokie stanowisko. Jego szalona arogancja ma swe źródło we wściekłości, a wściekłość, częściowo, ma podłoże w utracie wiary w system, który morderca reprezentuje.

- System go wykołował, ofiary wykołowały system. Dlaczego więc ma do nich żal?

- Ponieważ skorzystały na wadach systemu, a morderca nie. Eve skinęła głową. Takie tłumaczenie przemawiało do niej.

- Czy jesteś świadoma podejrzeń, że w 128 istnieje poważny problem wewnętrzny? Pracownicy z tej brygady mają powiązania ze zorganizowaną mafią. Z Maxem Rickerem?

- Tak. Wynika to jasno z raportu, który mi przekazałaś.

- Muszę ci wyjawić, Mira, że okazało się, iż detektyw Kohli był czysty i brał udział w tajnej akcji WSW, która miała za zadanie wykrycie tej korupcji.

- Rozumiem. - Jasne oczy psycholog zachmurzyły się. - Rozumiem.

- Nie wiem, czy morderca już jest tego świadom. Raczej w to wątpię. Jaka może być jego reakcja, gdy się dowie, że Kohli był w porządku?

Mira wstała. Jej zawód wymagał umiejętności postawienia się w sytuacji mordercy, identycznego myślenia. Czyniąc to, podeszła do szerokich okien i wyjrzała na ogród, w którym tańczyło morze cukierkoworóżowych tulipanów. Potrafiła na nie spojrzeć tak, by widzieć plamy barw, takie jak na obrazach Moneta.

Nie ma nic bardziej uspokajającego, pomyślała, niż przyglądanie się roślinom.

- Początkowo nie będzie mógł w to uwierzyć. Nie jest zabójcą, tylko człowiekiem wymierzającym sprawiedliwość. Gdy jednak prawda do niego dotrze, wpadnie w furię. System po raz wtóry zdradził go i zmylił, a on przez to odebrał życie niewinnej osobie. Ktoś za to zapłaci. Być może ktoś z WSW, bo tam się wszystko zaczęło. Być może ty, Eve - powiedziała Mira i odwróciła się. - Ponieważ przynajmniej pośrednio, rzuciłaś mu ten koszmar prosto w twarz. Teraz będzie się mścił podwójnie. Za siebie i za Kohliego. Kiedy tylko wieść o uczciwości Kohliego do niego dotrze i ją przetrawi, zabije. Będzie zabijał, dopóki nie zostanie ujęty.

- Co mogę zrobić, żeby zwrócił się właśnie przeciwko mnie? Mira wróciła na swoje miejsce i usiadła.

- Myślisz, że pomogłabym ci w tym, nawet jeślibym umiała?

- lepiej znać jego cel, niż się go domyślać.

- Tak, tak można by sądzić - odparła spokojnie Mira. - Zwłaszcza jeśli celem będziesz ty. Ale nie jesteś w stanie ukierunkować umysłu mordercy. On się rządzi własną logiką. Już wyznaczył sobie następną ofiarę. Ta informacja, gdy ją pozna, może wpłynąć na zmianę jego planów. Będzie musiał odbyć żałobę, a potem naprawić niesprawiedliwość.

Eve zmarszczyła czoło.

- On ma sumienie?

- Tak, i Kohli będzie je obciążał. Śmierć Kohliego będzie go dręczyła. Ale kogo za nią obwini? Tego nie umiem ci powiedzieć.

- Dlaczego, do diabła, nie zasadzi się na Rickera?

- Być może tak się stanie, ale najpierw chce uprzątnąć własne podwórko.

- Jak mam ochraniać ludzi, a zarazem ich sprawdzać - mruknęła pod nosem Eve. - Jak mam to robić, gdy oni patrzą na mnie jak na wroga?

- Czy to cię właśnie martwi? Że twoi koledzy się od ciebie odwracają?

- Nie. - Eve wzruszyła ramionami. - Nie, z tym dam sobie radę.

- W takim razie, ponieważ nie mam wiele więcej do dodania na temat charakterystyki mordercy, może mi powiesz, co cię trapi?

- Mam wiele na głowie. - Na znak, że nie chce dalej rozmawiać, Eve wstała. - Jestem wdzięczna, że tu przyjechałaś. Wiem, że to dla ciebie kłopot.

Ale nie była jedyną upartą kobietą w pokoju.

- Siadaj, nie skończyłam - rzuciła Mira.

Nieco zdumiona rozkazującym tonem psycholog, Eve usiadła.

- Mówiłaś...

- Mówiłam, że masz mi powiedzieć, co cię trapi. Jesteś nieszczęśliwa i rozkojarzona. Podejrzewam, że powód ma podłoże osobiste.

- Jeśli nawet tak jest, to nie ma teraz czasu na roztrząsanie moich prywatnych spraw - odparła Eve.

- Czy koszmary nocne się wzmogły? Dopadają cię wspo­mnienia?

- Nie. Cholera! To nie ma nic wspólnego z moim ojcem, z moją przeszłością, nic z tych rzeczy. Ale to nieważne.

- Powiem ci coś, co powinnaś przemyśleć. A mianowicie, że bardzo mi na tobie zależy.

- Mira.

- Bądź cicho. - Rozkaz, choć stanowczy, wypowiedziany był ciepłym głosem. - Zależy mi, i to na bardzo osobistym poziomie. Być może będzie cię to krępowało, ale jesteś dla mnie kimś w rodzaju przyszywanej córki. Szkoda, że to wyznanie tak cię zakłopotało - dodała psycholog, widząc zaskoczenie pojawiające się w oczach Eve. - Nie znasz moich dzieci, ale zapewniam cię, że potwierdziłyby, że jestem nieugięta, kiedy chodzi o ich szczęście. Staram się nie wtrącać, chcę jednak znać powody ich zmartwień.

Eve poczuła się ogłuszona, przytłoczona tyloma emocjami, chwytającymi za gardło, że nie była zdolna wydusić z siebie słowa. Nie miała matki, nie miała więc związanych z nią wspomnień. Nie potrafiła też znaleźć ochrony przed ofertą otrzymaną od kobiety, która na nią patrzyła i proponowała, że zostanie jej matką.

- Nie mogę o tym mówić.

- Oczywiście, że możesz. Jeśli nie chodzi o twoją przeszłość, znaczy, że nie dajesz sobie rady z teraźniejszością. Jeśli to sprawa osobista, chodzi o Roarke'a. Pokłóciliście się?

Ten zwrot „pokłóciliście się”, tak spokojny i cywilizowany, wywołał w Eve reakcję, której wcale się nie spodziewała. Zaczęła się śmiać i śmiała się tak długo, aż rozbolały ją żebra. Nagle uświadomiła sobie, że jej perlisty śmiech bardzo przypomina łkanie.

- Nie wiem, jak to nazwać. Przede wszystkim chodzi o to, że on się do mnie nie odzywa.

- Eve. - Mira poklepała jej dłoń. Ten gest skruszył ostatnie zamki.

Z Eve wylało się wszystko, co się zebrało od chwili, gdy weszła do sypialni i zobaczyła Summerseta, chwiejącego się na nogach pod ciężarem wazonu z wielkim bukietem kwiatów.

- Poszłam do Mavis - mówiła. - I upiłam się. To brzmi głupio, ale...

- Przeciwnie, to brzmi bardzo sensownie. Spotkałaś się z przy­jaciółką, której ufasz, która zna was oboje, sama pozostaje w monogamicznym związku i kocha swojego partnera. Upicie się to upust ciśnienia, a przegadanie sprawy z przyjaciółką było próbą poszukiwania wyjścia z impasu.

- Powiedziała, że powinnam... - Eve nie potrafiła się zdobyć na wierne powtórzenie słów Mavis - ...go uwieść.

- Znowu bardzo rozsądna rada. Seks otwiera drzwi dla komu­nikacji i zmniejsza napięcie. Nie podziałał?

- Tak naprawdę to nie miałam szansy na spróbowanie. Pojawiła się pewna osoba, nie mogę ci powiedzieć, kto to był, ale ma ona związek ze śledztwem i z moją przeszłością. Ten ktoś czekał na mnie przed domem. Zaprosiłam go do środka, do swojego gabinetu, żeby porozmawiać o śledztwie i... Jezu... nie wiem, co w niego wstąpiło. Można powiedzieć, że się na mnie rzucił, a ja właśnie miałam go powstrzymać, nawet używając siły, kiedy Roarke...

- O, kochanie, wyobrażam sobie, że nie był zadowolony. Eve przez chwilę milczała, zdumiona słowem, którego użyła psycholog. Bała się ponownie roześmiać. Bała się, że nie będzie umiała przestać się śmiać.

- Można tak powiedzieć. Nastąpiła wymiana zdań, a potem rzucili się na siebie. Najgorsze, że ja przez minutę po prostu stałam tam z otwartymi ustami. Łamali meble, lała się krew, a ja tylko stałam jak idiotka.

- Przypuszczam jednak, że niedługo.

- Nie, ale zawsze. W końcu wyciągnęłam broń.

- Dobry Boże.

- Była nastawiona na niski poziom rażenia. - Eve zrobiła ręką obronny gest. - Wystrzeliłam ostrzegawczo, jednak Roarke mnie zignorował. Na nieszczęście ten drugi, nie. Wtedy mój mąż go znokautował. Summerset go wyprowadził, a ja powiedziałam Roarke'owi, żeby się uspokoił, bo do niego strzelę.

- Jestem pewna, że cię posłuchał.

- Nie zwracał na mnie uwagi. Wepchnął mnie w róg, a ja nie potrafiłam. Potem... hm... on...

- Och. - Mira poczuła mrowienie w żołądku. - Rozumiem.

- Nie, nie. Nie uderzył mnie ani nic w tym stylu.

- Nie o tym myślałam. On się z tobą kochał.

- Nie. To nie było to. On mnie po prostu wziął. Nie chciałam mu się poddać. Powiedziałam sobie, że się nie poddam, ale byłam... Cholera, podnieciłam się, a on to wiedział i zdarł ze mnie ubranie. Trochę ze sobą walczyliśmy, potem wylądowaliś­my na podłodze i następnie ja zaczęłam zdzierać ubranie z niego. Rzuciliśmy się na siebie jak zwierzęta. Nie mogłam go powstrzymać, ani siebie, ani tego, co się działo. I nie chciałam, bo byłam taka napalona, że miałam ochotę, by zjadł mnie żywcem.

- Och - wydusiła z siebie Mira.

- - Nie powinnam ci tego mówić. - Eve zacisnęła wypełnione udręką oczy. - Co ja zrobiłam?

- Nie, nie, kochanie, moja reakcja była bardzo nieprofesjonalna, za co cię przepraszam. Za to była bardzo kobieca. - W duchu psycholog pomyślała, że jej maż będzie ogromnie zadowolony, że ta rozmowa miała miejsce.

- - Nie tylko pozwoliłam mu się wziąć, ja mu w tym pomogłam. Sprawiło mi to przyjemność. - Eve spojrzała nieszczęsnym wzrokiem na swoje puste ręce. - To jest chore.

- Nie. Odczuwanie przyjemności z tego, co mi przed chwilą opisałaś, to całkowicie zdrowa reakcja. Nadzwyczaj zdrowa, jeśli wolno mi tak powiedzieć. Eve, wy się kochacie. Namiętny seks...

- To przeszło szczyt namiętności.

- Błagam, więcej nie zniosę. - Teraz już Mira śmiała się całkiem otwarcie. - Ty i Roarke jesteście obydwoje silni, uparci, żywiołowi i bardzo się kochacie. Był na ciebie zły, że chcesz go chronić własnym kosztem. Ty także byłabyś na niego zła, gdyby coś takiego próbował robić.

- Ale...

- Wiesz, że to prawda. Tak samo, jak wiesz, że zrobiłabyś to jeszcze raz, i on też. Uderzyłaś w jego ego. Ryzykowny krok, zwłaszcza w stosunku do takiego mężczyzny jak Roarke. Potem, zanim zdążył do końca zrozumieć sytuację, zastał cię w ramionach innego mężczyzny.

- Powinien wiedzieć, że ja nigdy bym...

- Oczywiście, że wiedział, ale nie potrafił znieść dwóch uderzeń naraz. Pomyśl przez chwilę i szczerze odpowiedz. Czy naprawdę byś chciała, żeby cię posłuchał?

- Ja... może nie - przyznała Eve, zgrzytając zębami. Potem odetchnęła, zdumiona, że czuje się lepiej. - Nie, nie chciałabym.

- Oczywiście, że nie. A reakcja twojego męża była, biorąc pod uwagę jego charakter, czysto fizyczna. Walka upewniła go w jego poczuciu własnej wartości. Terytorialnie. Ta kobieta jest moja.

- To właśnie powiedział - mruknęła Eve.

- Dość zrozumiałe. Jesteś jego kobietą. Tak jak on jest twój. A ty stoisz przed nim i celujesz w niego bronią. Och, co to musiał być za widok. Tak więc on, mówiąc metaforycznie, wyciągnął własną broń.

Usta Eve zadrżały.

- Mira, uważam, że to jest straszne.

- Niemniej obydwoje zareagowaliście w sposób naturalny, ostrym seksem, który bez wątpienia przyniósł ci wiele satysfakcji.

- Można by tak pomyśleć, ale nawet nie ostygliśmy, gdy Roarke mnie podniósł i zaniósł do sypialni do łóżka. I wszystko zaczęło się na nowo.

Mira wpatrywała się w nią oszołomionym wzrokiem.

- Czy on jest na jakiejś specjalnej diecie? Bierze witaminy? Eve czuła, że usta jej się rozszerzają, a mięśnie, spięte przez cały dzień, rozluźniają.

- Dzięki. I nawet nie musiałam wymiotować, tak jak rzygałam po drinkach i lodach u Mavis.

- To plus. Ten mężczyzna kocha cię wszystkim, co tylko posiada, wszystkim, czym jest. Eve, to oznacza, że możesz go zranić. Odczekaj chwilę, a potem idź porozmawiaj z mężem.

- Zrobię to.

- Muszę wracać do biura. - Mira wstała. - Zamierzam wcześniej urwać się dzisiaj do domu i zaskoczyć mojego męża.

Eve odprowadziła elegancką panią psycholog zdumionym wzrokiem.

- Pani doktor?

- Tak?

- Ta... hm... sprawa z matką. To było dziwne, ale miłe.

- Mnie też jest miło. Do widzenia, Eve.

Eve, czując przypływ nowych sił, wróciła do swojego gabinetu i wysłała Peabody i McNaba na dwudziestominutową przerwę. Widząc, że McNab natychmiast skierował się do kuchenki przy gabinecie, kazała mu go w ogóle opuścić.

- Idź na dół, na górę, bylebyś tu nie sterczał. Potrzebuję ciszy. Trzymajcie się z daleka od sypialni - dodała, widząc błysk w oku McNaba.

Usiadła i najpierw skontaktowała się z Feeneyem. Chciała, żeby jej towarzyszył, gdyby została wezwana do komisarza.

- Komputer, przeprowadź test prawdopodobieństwa na pod­stawie wszystkich dostępnych danych dotyczących kapitan Eileen Roth. Czy kapitan Roth może być zabójcą?

Przetwarzanie.

Eve, czekając, aż komputer przetworzy dane i wyliczy procenty, krążyła po pokoju. Myślała o tym, że rozmowa z Mirą wróciła jej siły, a także energię i chęć do podjęcia działań.

Myślała o Roth, desperacko starając się łączyć życie zawodowe z osobistym. Roth robi karierę, ale kosztem prywatności.

To mi się nie przytrafi, postanowiła.

Bez względu na to, ile będzie musiała z siebie dać, zamierzała odnieść sukces. Na obydwu polach.

Odpowiedź na zadane pytanie. Przy' dostępnych danych praw­dopodobieństwo, że kapitan Roth dokonała zabójstw, w których sprawie toczy się śledztwo, wynosi sześćdziesiąt siedem przecinek trzy dziesiąte procent.

Nisko, pomyślała, ale nie poniżej progu testowania.

- Komputer, przeprowadź test ponownie, dodając nowe infor­macje, tylko do mojej wiadomości. Kapitan Roth jest uzależniona od alkoholu, ma problemy małżeńskie i finansowe. Poza tym wiedziała, że ofiara pracowała w Czyśćcu i odwiedzała to miejsce na kilka tygodni przed morderstwem.

Przetwarzanie. Dodatkowe dane podnoszą prawdopodobieństwo o dwanaście przecinek osiem dziesiątych procent, co daje wynik osiemdziesiąt i jedna dziesiąta procent.

- Tak, to już coś. Ten wynik, pani kapitan, wpisuje panią na moją listę osób najbardziej podejrzanych.

Nim zdążyła się poruszyć, odezwał się brzęczyk wideofonu.

- Dallas.

- Martinez.

W tle słychać było spory hałas. Ruch uliczny, pomyślała Eve. Martinez nie dzwoni z komisariatu.

- Masz coś dla mnie?

- Mam nieścisłości w aktach, niezgodne z moimi raportami. Próbowałam to sprawdzić, ale nie potrafię dojść, kto dokonał zmian. To pewne, że ktoś starał się zamącić w dokumentach, pozmieniał dane trochę tu, trochę tam.

- Dostarcz mi kopię. Mam zaufanego i dyskretnego w Wydziale Elektronicznym. Da sobie z tym radę. Jest jak pies myśliwski, wy wącha wszystko.

- Boję się przesyłać to na pani komputer w komendzie.

- Prześlij więc do mojego domu. - Eve podała kod iden­tyfikacyjny.

- Mam. Hej, miała pani odwołać moją ochronę.

- Zrobiłam to.

- Cóż, jeśli tak, to znaczy, że chodzi za mną ktoś inny. Ale też policjanci, umiem to rozpoznać.

- Zajmij się swoimi sprawami i postępuj rutynowo. Nie kontaktuj się ze mną przez żadną z linii departamentu.

- Znam zasady, pani porucznik.

- Dobrze. Jeśli będziesz chciała ze mną porozmawiać, łącz się z moim biurem albo osobistym wideofonem. Gotowa? - Wyre­cytowała numery. - Nie narażaj się niepotrzebnie i nie rób z siebie bohaterki. Nikomu nie ufaj.

- Nie ufam nikomu, nawet pani.

- I słusznie - mruknęła Eve. - Dzięki temu jeszcze żyjesz. Odwróciła się od wideofonu i przyjrzała danym wyszukanym przez Peabody. Odnalazła w 128 trzech następnych poten­cjalnych podejrzanych. Pragnąc ich zobaczyć, kazała kom­puterowi wyświetlić ich fotografie. Nad jedną zatrzymała się z uśmiechem.

- No, no, czy to nie jest nasz chrząkający detektyw, Jeremy K. Vernon. Nie podoba mi się twoja buźka, Jerry. Przyjrzyjmy ci się bliżej i do diabła z dyskrecją.

Pogrzebała w finansach Veraona, ale nie natknęła się na nic alarmującego. Postanowiła więc szukać dalej, licząc, że Vernon ma inne, ukryte głębiej konta. Zaczęła dopasowywać hasło, wstukując na próbę różne kombinacje złożone z liter nazwiska, adresu, z liczb utworzonych z daty urodzenia, numeru komisariatu i odznaki.

Była głęboko pogrążona w pracy, gdy do pokoju wróciła Peabody.

- Wiedziałaś, że masz paellę? Z najprawdziwszymi na świecie małżami. Nigdy nie jadłam paelli na lunch.

- Mniam, mniam. - Eve nawet nie spojrzała na asystentkę. - Wejdź na drugi komputer i skopiuj dane o detektywie Jeremym Vernonie.

- Znalazłaś coś?

- Tak, mam tu jakieś niejasności. Ilu policjantów ma kilka kont, i to założonych w bankach w innych miastach? - Teraz już podniosła oczy, posyłając asystentce wymowne spojrzenie.

- Ja nie. Po zapłaceniu czynszu, rachunków za paliwo, no i jedzenie mam szczęście, jeśli coś mi zostaje. Choćby na kupno nowej bielizny, którą zresztą powinnam sobie znowu szybko odświeżyć. Prowadzenie życia intymnego to wielka i bardzo przyjemna odmiana, ale muszę mieć do tego zaopatrzone szuflady.

- Detektywi zarabiają więcej niż zwykli funkcjonariusze z dro­gówki - spekulowała na głos Eve - ale jeśli ich płace nie zmieniły się diametralnie od moich czasów, ten facet nie miał skąd wyciągnąć 300 000 z kawałkiem. A to pewnie nie wszystko. Zmarli krewni - mruczała. - Mills wykorzystał nieżyjących człon­ków rodziny. Gdzie, do diabła, podziewa się McNab?

- Jeszcze się napycha. Masz także ciasto truskawkowe. Nie każ mi po niego iść. Jestem łakoma, a ciasto wyglądało naprawdę wspaniale.

Eve odwróciła się do wideofonu. Nigdy jeszcze nie używała domowego interkomu, ale obecna chwila wydawała się bardzo odpowiednia na pierwszą próbę. Ustawiła głos na pełną moc.

- McNab! Sprowadź tu ten swój kościsty tyłek. I to już.

- Nie tyle jest kościsty, co zbity - sprostowała Peabody, za co zarobiła od Eve mordercze spojrzenie.

- Mówiłam ci coś na ten temat.

- Tak tylko wspomniałam - mruknęła dziewczyna. - Chcesz, żebym zaczęła szukać jego przodków?

- Niech McNab się tym zajmie. Jest szybszy od nas obu. - Eve wstała. - Niech pogrzebie w komputerze, a potem podzielcie się nazwiskami. Szukajcie kont bieżących. Jeśli nazwiska nie wystar­czą, wykorzystajcie daty urodzenia, daty śmierci, numery iden­tyfikacyjne, numery praw jazdy, cokolwiek wam przyjdzie do głowy. Wszystkie kombinacje. Robię sobie godzinę wolnego na sprawy osobiste.

Wychodząc, wpadła na zdyszanego McNaba.

- Rany, Dallas, to było tak, jakbym usłyszał głos Boga. O mało nie umarłem ze strachu.

- Masz truskawki na ustach. Wytrzyj je i zabieraj się do pracy.

- Dokąd ona poszła? - zapytał, kiedy Eve zniknęła. - - Zrobiła sobie godzinę wolnego. Sprawy prywatne.

- Dallas i sprawy prywatne? Może to jednak był głos Boga i nastąpił koniec świata.

Słuchając gadaniny McNaba, Peabody uśmiechała się, ale ponieważ ostatnio była dla niego zbyt miła, postanowiła nie pokazać mu, że ją rozbawił.

- Ma prawo do prywatnego życia jak każdy z nas. A jeśli nie posadzisz tu zaraz tego swojego kościstego tyłka i nie weźmiesz się do pracy, kiedy wróci, kopnie cię tak, że znajdziesz się w New Jersey.

- Nie piłem jeszcze kawy - poskarżył się McNab, ale poma­szerował do swojego biurka. - Co sprawdzała?

- Tego faceta. Mamy się przyjrzeć stanowi jego finansów.

- Hej, ja go znam. To Vernon.

- Znasz go?

- Tak, tak, pamiętam go. Kiedyś wezwano mnie do pomocy w akcji. Byłem wtedy w drogówce. Przymykali jakichś handlarzy narkotyków. To dupek.

- Dlaczego? Czy nie dorównywał twojemu błyskotliwemu intelektowi?

McNab rzucił Peabody kwaśne spojrzenie.

- Straszny ważniak i narwaniec. Pobił faceta, którego wtedy przymykaliśmy. Wszędzie przechwalał się tą akcją, a to była mała sprawa. Złapali kilka dziwek, kilku alfonsów i kilka kilogramów exotiki. A on mówił tak, jakby rozbił jakiś wielki kartel. Pod­władnych traktował jak niewolników. Słyszałem, że jakiś facet do towarzystwa oskarżył go o znęcanie się. Vernon dostał za to po łapach.

- Miły facet.

- Tak, książę. Mówią, że lubi zamykać dziwki za posiadanie cwotiki, bo zawsze uszczknie dla siebie kilka uncji. No, Jerry, staruszku, w przyrodzie nic nie ginie.

McNab, zupełnie zapomniawszy o kawie, wymownym gestem rozprostował kilkakrotnie palce i zabrał się do pracy.

13

Biuro Roarke'a znajdowało się w luksusowym wieżowcu, którego był właścicielem. Wysoka budowla kończąca się hebanową lancą, kłującą błękitny brzuch nieba, była popularnym motywem pocztówek i hologramów, kupowanych przez turystów.

Wnętrza, prezentujące się tak samo elegancko, wypełniały obite pluszem meble, kwietne aranżacje, tropikalne rośliny, animowane mapy i oceany lśniących kafelków na ścianach.

Tylko nieliczne firmy posiadające biura w budynku nie należały do Roarke'a, reszta była jego własnością, łącznie ze sklepami, restauracjami i salonami piękności.

Jego biuro mieściło się na ostatnim piętrze, gdzie Eve mogła się dostać prywatną windą. Wjechała nią, niezapowiedziana, przez nikogo nieoczekiwana i z kamieniem wielkości meteoru na plecach.

Recepcjonistka rozpromieniła się na jej widok. Ponieważ była to sprytna i doświadczona kobieta, powitalny uśmiech pozostał na jej ustach, mimo że od razu dostrzegła wojownicze błyski w oczach gościa.

- Pani porucznik Dallas, jak miło panią widzieć. Niestety Roarke ma teraz zebranie i obawiam się, że nie będzie dostępny. Może ja mogę coś...

- Czy on tam jest?

- Tak, ale... Och, pani porucznik... - Kobieta podniosła się od biurka, jednak Eve przemaszerowała obok, nie zważając na nią. - Proszę. Naprawdę nie wolno.

- Mnie wolno.

- To bardzo ważne zebranie. - Recepcjonistka, ryzykując zdeformowanie dość ładnej twarzy, zagrodziła drogę gościowi. - Gdyby zechciała pani poczekać. Zapewne nie więcej niż dziesięć minut. Już wkrótce zrobią przerwę na lunch. Może podam pani kawę albo ciastko.

Eve popatrzyła na nią, zastanawiając się.

- Jak masz na imię?

- Loreen, pani porucznik.

- No więc, Loreen, nie chcę ani kawy, ani ciastka, ale dziękuję. Nie zapomnę powiedzieć Roarke'owi, że się starałaś. A teraz zejdź mi z drogi.

- Aleja...

- Bardzo się starałaś - dodała Eve, po czym odepchnęła recepcjonistkę i otworzyła drzwi do gabinetu męża.

Roarke stał przed swoim burkiem, opierając się o nie z obojęt­nym, pewnym siebie wyrazem twarzy. Za jego plecami roztaczała się panorama tętniącego miasta. Z uprzejmym zainteresowaniem słuchał jednego z sześciu siedzących przed nim mężczyzn. Wszyscy mieli na sobie czarne garnitury. Gdy drzwi się otworzyły, spojrzał w ich kierunku, a Eve miała przyjemność zobaczyć, jak w jego oczach pojawia się zdziwienie.

Szybko jednak odzyskał równowagę.

- Panie, panowie. - Wyprostował się z leniwą gracją. - Eve, moi reprezentanci, adwokaci i doradcy finansowi Green Space Agricultural Port. Moja żona, porucznik Eve Dallas. Znasz Caro, moją administratorkę.

- Tak, cześć. Jak leci? Musimy porozmawiać.

- Proszę mi na moment wybaczyć. - Podszedł do drzwi, chwycił Eve mocno za ramię i wypchnął ją z gabinetu.

- Przykro mi, proszę pana - zaczęła, jąkając się Loreen. - Nie mogłam powstrzymać pani porucznik.

- Nic się nie martw, Loreen. Nikt by nie potrafił. Wszystko w porządku. Wracaj do swojego biurka.

- Tak, proszę pana. Dziękuję. - Z wyraźną ulgą recepcjonistka umknęła, jakby uciekała z płonącego budynku.

- To nie jest odpowiednia chwila, Eve.

- No więc będzie, ponieważ mam ci kilka rzeczy do powiedzenia, i to teraz. - Zerknęła ponad jego ramieniem. - Chcesz, żebym mówiła w obecności tych twoich reprezentantów, ad­wokatów i tak dalej?

Nie przejął się ani jej nastrojem, ani sytuacją, w jakiej go stawiała. Dłonią na znak ostrzeżenia ściskał, wcale nie tak delikatnie, jej ramię.

- Porozmawiamy w domu.

- Rzadko nam się to ostatnio zdarza. Porozmawiamy teraz. - Uniosła dumnie głowę na znak, wcale niedelikatnego, wyzwania. - A jeśli ci się wydaje, że możesz wezwać ochronę i kazać mnie stąd wyrzucić, ostrzegam, że pod jakimkolwiek bzdurnym pretek­stem zaaresztuję cię i zaciągnę na komendę. Nawet mi się podoba ten pomysł. Poświęcam ci czas - stwierdziła już spokojniej. - Oczekuję tego samego od ciebie.

Przyglądał się jej twarzy. Gdyby zobaczył na niej tylko upór, także odpowiedziałby uporem albo by go zignorował. Ale dostrzegł coś jeszcze.

- Daj mi dziesięć minut. Caro? - Kiedy jego dłoń spłynęła delikatnie po jej ramieniu, Eve poczuła ulgę. - Czy mogę cię prosić o zaprowadzenie mojej żony do sali konferencyjnej C?

- Oczywiście. Tędy, pani porucznik. Czy podać pani kawę?

- Już miałam taką propozycję wraz z ciastkiem, gdy prze­straszyłam Loreen.

Uprzejmy uśmiech na twarzy Caro, prowadzącej Eve przez korytarz, nie zmienił się, ale w jej oczach pojawiło się rozbawienie.

- Tu będzie pani wygodnie. - Otworzyła podwójne drzwi i wprowadziła żonę szefa do ładnego, niemal domowego pokoju z dwoma przytulnymi kanapami, lśniącym drewnianym barkiem i atrakcyjnym, wzniosłym widokiem miasta.

- Nie przypomina sali konferencyjnej.

- Zadziwiające, o ile lepiej się pracuje w przytulnym otoczeniu. Na jakie ciastko ma pani ochotę, pani porucznik?

- Hm? Och, nie wiem. Jakiekolwiek. Czy wolno ci powiedzieć, czego dotyczyło zebranie?

- Oczywiście. - Z całym spokojem Caro zaprogramowała autokucharza stojącego za barkiem. - Green Space upada, chociaż jego przedstawiciele twierdzą inaczej. W ciągu ostatnich trzech lat koszty utrzymania coraz bardziej przewyższają zyski. Poziom produkcji spada, choć nadal jest zachowana wysoka jakość. Największe problemy są ze stale rosnącymi kosztami transportu.

Wyjęła z autokucharza porcelanową filiżankę z parującą kawą i talerzyk z ciastkami.

- I Roarke układa się z nimi w sprawie tańszego transportu?

- Chyba tak, a poza tym chce wynegocjować wykup kontrolnego pakietu udziałów. W zamian skieruje do Green Space swoich specjalistów, którzy zajmą się restrukturyzacją. Potem będzie już miał czas dla pani.

- Caro, a czy Green Space chce mu sprzedać te udziały?

- Nie mają na to dużej ochoty. - Caro postawiła tacę na stole. - Ale nabiorą jej do końca zebrania. - Czy mogę podać pani coś jeszcze, pani porucznik?

- Nic, dziękuję. Czy Roarke zawsze zwycięża?

Uśmiech na twarzy Caro pozostał niewzruszony, kobieta nawet nie mrugnęła.

- Oczywiście. Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę zadzwonić na Loreen. - Podeszła do drzwi, ale przed wyjściem jeszcze się odwróciła i spojrzała na Eve z cieplejszym uśmiechem. - Zaskoczyła go pani, pani porucznik. Nie jest to łatwe.

- Tak - mruknęła Eve, gdy Caro cicho zamykała za sobą drzwi - bo mało jeszcze widziałaś.

Była podniecona, zdenerwowana i nie miała ochoty na żadne ciastka. Ale jednak przełknęła jedno, a potem uznawszy, że zwiększenie poziomu cukru dobrze jej zrobi, sięgnęła po następne.

Zlizywała właśnie resztki z palców, gdy pojawił się Roarke. Wbił w nią wzrok, zamykając za sobą drzwi plecami.

Jest wkurzony, pomyślała. Nie tylko zaskoczony, ale na serio wkurzony. Dobrze. Gdy ma się do czynienia z najbogatszym i potencjalnie najgroźniejszym człowiekiem świata, przydaje się każda przewaga.

- Mam mało czasu, więc go oszczędzajmy - zaczął. - Jeśli przyszłaś tu, żeby usłyszeć przeprosiny za wczorajszą noc, nie licz na to. Chcesz porozmawiać ze mną o czymś jeszcze? Ludzie na mnie czekają.

Tak to załatwia, myślała. To jest jego technika. Chłodno przedstawia swoje stanowisko, a potem zastrasza. Jest dobry, ale w więzieniach siedzi wielu spryciarzy, którzy przeżywszy prze­słuchania porucznik Eve Dallas, mogliby potwierdzić, że ona też jest twarda.

- Dojdziemy do tego, a ponieważ ja także się spieszę, zacznijmy od początku. Spotkanie z Rickerem stanowiło część moich zawodowych obowiązków i nie zamierzam za to przepraszać.

Pochylił głowę.

- Jeden do jednego.

- W porządku. Nie wiem, czy powiedziałabym ci sama z własnej woli o tym spotkaniu, czy nie. Pewnie nie, gdybym wiedziała, że uda mi się wymigać. I nie zamierzałam ci mówić, że wysłał za mną swoich ludzi, ponieważ dałam sobie z nimi radę.

Roarke, słuchając żony, czuł rosnący gniew, zatykający mu gardło, ale się nie odezwał. Podszedł do baru i zamówił dla siebie kawę.

- Nie mam prawa dyskutować na temat działań podejmowanych przez ciebie w związku z twoją pracą, pani porucznik. Ale pozostaje faktem, że ja i Ricker byliśmy ze sobą powiązani. Wiedziałaś o tym, gdy do niego szłaś. Rozmawialiśmy na ten temat.

- Zgadza się. Tak było. I zapowiadałam ci, że zamierzam się z nim umówić.

- Nie wspomniałaś, że chcesz to zrobić natychmiast, bez żadnych przygotowań.

- Nie muszę cię o niczym uprzedzać, jeśli dotyczy to mojej pracy. Po prostu muszę wykonywać stojące przede mną zadania. Poza tym byłam przygotowana. Już po pięciu minutach rozmowy z Rickerem wiedziałam, że najbardziej pragnie dostać się do ciebie. Nie zamierzałam mu tego ułatwiać, pozwalając się wyko­rzystać.

Roarke wpatrywał się w piękny wzór na porcelanowej filiżance, choć w skrytości ducha marzył o tym, by rzucić nią o ścianę.

- Doskonale potrafię sam o siebie zadbać.

- Tak, cóż, ja też. Więc jak? Nic mi nie mówiłeś o swoich planach zawojowania rynku warzywnego?

Spojrzał na nią z lekkim zainteresowaniem.

- Przepraszam?

Nienawidziła, gdy zwracał się do niej tym idiotycznie nadętym tonem. A on o tym wiedział.

- Ta umowa z ludźmi z Green Space. Czy wprowadziłeś mnie w szczegóły?

- A po co? Nagle zainteresowałaś się warzywami?

- Przejęcie tego rynku to duża sprawa. Tym się właśnie obecnie zajmujesz, ale nie skonsultowałeś tego kroku ze mną. W takim razie ja także nie musze konsultować z tobą tego, co robię.

- To zupełnie co innego.

- Dla mnie nie.

- Reprezentanci Green Space nie wynajmą na mnie płatnego mordercy.

- Być może przyjdzie im na to ochota, biorąc pod uwagę sposób, w jaki z nimi negocjujesz. Układanie się z kryminalistami to moja praca. Ożeniłeś się z policjantką i musisz się nauczyć z tym żyć.

- Umiem z tym żyć. To co innego. On chce mojej głowy, nie twojej. Zabicie ciebie byłoby dla niego tylko dodatkową korzyścią.

- O tak. Zrozumiałam to. Zrozumiałam, kiedy tylko zobaczyłam kwiaty od niego. Jak sądzisz, dlaczego wpadłam w panikę? - Podeszła do baru i oparła na nim dłonie. - Spanikowałam i nie lubię sobie tego przypominać. Kiedy odczytałam wizytówkę, zdenerwo­wałam się, a potem nawet przeraziłam. Przeraziłam się na myśl o tym, co mógłbyś zrobić. On liczył, że to zrobisz. I uznałam, że najlepiej będzie pozbyć się tych kwiatów. Żebyś ich nie widział, żebyś nigdy się o nich nie dowiedział. Może nie myślałam, tylko reagowałam. Bałam się o ciebie. Czy to zabronione?

Nie miał odpowiedzi. Odstawiając filiżankę, usilnie starał się uporządkować własne myśli.

- Okłamałaś mnie.

- Wiem, ale cię za to przeprosiłam. Jednak zrobiłabym to samo jeszcze raz, bo nie umiałabym inaczej. I nie obchodzi mnie, że znowu byś się wściekł.

Wpatrywał się w nią, rozdarty między irytacją a zdumieniem.

Czy ty naprawdę myślisz, że chodzi mi o własne ja?

- Jesteś facetem, prawda? Specjaliści twierdzą, że to, co zrobiłam, nadwątliło twoje poczucie własnej wartości, a oznacza to tyle samo co kopnięcie w jaja.

- Jakich specjalistów masz na myśli? - zapytał szczególnie słodko.

- Rozmawiałam z Mavis. - Dostrzegła złowrogi błysk w oczach męża, więc przymrużyła swoje. - Mówiła sensownie, podobnie jak Mira. Miałam prawo z kimś porozmawiać, ponieważ ty byłeś jak lód.

Musiał odczekać chwilę, by to przetrawić. Podszedł do okna i zaczął przez nie wyglądać, czekając, aż furia ustąpi miejsca rozsądkowi.

- W porządku. Miałaś prawo i powód, żeby porozmawiać z przyjaciółkami. Ale tu nie chodzi o moje ego, Eve. Nie zaufałaś mi.

- Mylisz się - zaprzeczyła, myśląc zarazem, że nie ruszy się z miejsca, dopóki jej mąż nie odzyska wiary w siebie. Jeśli rzeczywiście przyczyniła się do pomniejszenia tej wiary. - Bardzo się mylisz. Nigdy nikomu tak nie ufałam jak tobie. Nie odwracaj się znowu ode mnie, do cholery! Nie rób tego. Bałam się - powiedziała, gdy stanął do niej twarzą. - Nie radzę sobie dobrze ze strachem. Zazwyczaj nie dopuszczam go do siebie, ale tym razem mną owładnął. Nie zrobiłam niczego złego, ty też nie. Obydwoje mieliśmy rację, tylko na innych poziomach.

- To zdumiewająca i bardzo wyczerpująca analiza. Sam już dochodziłem do podobnych wniosków, tyle że wyprowadziła mnie z równowagi ta wczorajsza scenka. - Podszedł do żony i stanął tuż przed nią. Oczekujesz, Eve, że dam się kopnąć w jaja dwa razy z rzędu i będę milczał potulnie jak baranek?

W innym przypadku roześmiałaby się z tego porównania. Mężczyzna, który stał przed nią, nigdy nie był potulny. Robił to. co chciał, i ponosił tego konsekwencje.

- Chodziło o pracę. Złapał ją silnie za podbródek.

- Nie obrażaj mnie.

- Od tego się zaczęło. Nie mam pojęcia, jak doszło do tego, do czego doszło. Webster miał informacje, poufne, takie, przez które, gdyby mi je wyjawił, mógłby dostać po tyłku. Krążyliśmy wokół tematu, sprzeczaliśmy się, potem... Nie mam pojęcia, co, do diabła, w niego wstąpiło.

- Widzę, że rzeczywiście nie masz pojęcia. - Eve była cał­kowicie, czasami irytująco, nieświadoma swojego uroku.

- Zaskoczył mnie - ciągnęła - ale dałabym sobie w końcu z nim radę. Zanim się obejrzałam, ty już tam byłeś. I zaczęliś­cie się ze sobą gryźć jak psy o kość. I co tu mówić o obra­żaniu.

- Celowałaś we mnie z broni. - Tego akurat nie mógł przełknąć. Nie wiedział, czy kiedykolwiek mu się to uda.

- Zgadza się. - Odepchnęła jego rękę. - Masz mnie za idiotkę, która wskoczy między dwóch oszalałych facetów? Ustawiłam broń tylko na oszołomienie.

- - No tak, po co ja tak rozpaczam? Na oszołomienie. - Musiał się roześmiać. - Chryste, Eve.

- Nie użyłabym jej. Prawdopodobnie. A gdyby nawet, byłoby mi bardzo przykro. - Spróbowała się uśmiechnąć i wydało jej się, że na twarzy męża w odpowiedzi zobaczyła cień podobnej reakcji. Postanowiła więc mówić dalej. • - A ty tam stałeś, spocony, potargany i wściekły jak cholera. I tak diabelnie seksowny. Miałam ochotę na ciebie skoczyć, gryźć cię tutaj - mówiła, przeciągając palcem po jego szyi. - Nie takiej reakcji oczekiwałam po sobie. Zanim zdążyłam się zastanowić, wbiłeś mnie w ścianę.

- Pomysł, żeby cię zmiażdżyć, wydał mi się mniej przyjemny.

- Dlaczego zniknąłeś rano? Dlaczego teraz w czasie naszej rozmowy dotknąłeś mnie tylko dwa razy?

- Powiedziałem, że nie będę przepraszał za to, co się stało wczoraj. Nie będę. Nie mogę. Niemniej... niemniej - powtórzył, po czym jej dotknął, musnął koniuszkami palców włosy. - Nie dałem ci wyboru. Jeśli nawet nie fizycznie - powiedział szybko, żeby nie zdążyła zaoponować - to emocjonalnie. Chciałem tego. Ale od tamtej pory męczy mnie to, martwię się, że mogło ci to przypomnieć twoje dzieciństwo.

- Moje dzieciństwo?

Nie miała pojęcia, jak wiele dla niego znaczy wyraz nie­zrozumienia na jej twarzy. Jak go tym uspokoiła.

- Twojego ojca, Eve.

Teraz niezrozumienie zamieniło się w zszokowanie.

- Nie. Jak mogłeś tak myśleć? Pragnęłam cię. Między nami nie istnieje nic, co... - Musiała obudzić obrzydliwe wspomnienia, ale zdobyła się na to. - Tam nie było miłości, pasji, nawet pożądania. Zgwałcił mnie, bo mógł. Zgwałcił dziecko, własne dziecko, bo był potworem. On nie może mnie skrzywdzić, kiedy jestem z tobą. Nie pozwól, żeby skrzywdził ciebie.

- Nie przeproszę cię. - Uniósł dłoń, aby przesunąć palcami po jej policzku. - Bo nie chciałem cię skrzywdzić. Kocham cię, Eve.

I tylko to chciałem ci wczoraj pokazać.

Wziął ją w ramiona, a ona się w niego wtuliła i tak pozostała.

- Byłam taka skołowana.

- Ja także. - Przesunął ustami po włosach żony, czując, że jego świat znowu odzyskuje równowagę. - Tęskniłem za tobą, Eve.

- Nie pozwolę, żeby moja praca to zniszczyła.

- Nie niszczy. Uporaliśmy się z tym po swojemu. - Odsunął ją od siebie i delikatnie pocałował. - A poza tym dzięki takim sytuacjom jest ciekawie, prawda?

Westchnęła i odsunęła się.

- Odeszło.

- Co odeszło?

- Od kilku dni stale bolała mnie głowa. Ból zniknął. To chyba ty byłeś jego powodem.

- Kochanie. To takie słodkie.

- Tak, jestem słodka. Czy popsułam ci pertraktacje z Green Space?

- A jakie znaczenie ma kilka milionów wobec naszego życia? - Bawił się przez chwilę jej przerażeniem. - Wygłupiam się. Wszystko jest w porządku.

- Cieszę, że wróciło ci poczucie humoru. Jednak u mnie dużo się dzieje. Może porozmawiamy o tym później, chyba że będziesz wolał mówić o warzywach.

- Na mój gust temat warzyw już wyczerpaliśmy.

- Dobrze. Wiesz, mimo że między nami znowu jest tak słodko, muszę cię o coś poprosić i trudno mi się na to zdobyć. Przydałaby mi się twoja pomoc przy dochodzeniu.

- No, pani porucznik, dzięki pani czuję, że życie jest ciekawe.

- Takiej reakcji się spodziewałam.

Odezwał się jej komunikator. Wyciągnęła go i wysłuchała asystentki Whitneya, która kazała jej natychmiast stawić się w biurze komisarza.

- Zrozumiałam. Gong na następną rundę - rzuciła do Roarke'a.

- Stawiam na ciebie.

- Ja też. - Wspięła się na palce, mocno cmoknęła męża w policzek i ruszyła do drzwi. - Tak przy okazji, kochasiu, jesteś mi dłużny lampę.

Przekraczając próg gabinetu, była pełna energii i w wojow­niczym nastroju. W tym miejscu rządził komisarz Tibble, stanow­czą, a czasami nawet bezwzględną ręką.

Policjanci na ogół się go bali. Eve szanowała.

- Porucznik Dallas. - Nie siedział za biurkiem, ale stał przed nim. Jego postawa przypomniała jej Roarke'a. Stojąc, miał kontrolę nad siedzącymi osobami znajdującymi się w pokoju i nad sytuacją, z powodu której się tu znaleźli.

Na jego znak usiadła między Whitneyem a kapitanem Baylissem z Wydziału Spraw Wewnętrznych. Kapitan Roth siedziała sztywno po drugiej ręce Baylissa, a Feeney rozpierał się na krześle za nią.

- Zaczniemy od informacji, którą otrzymałem, a która mnie bardzo zainteresowała. Chodzi o wewnętrzne śledztwo, skupiające się przede wszystkim na Wydziale Narkotyków i 128 brygadzie tego wydziału.

- Komisarzu Tibble, chcę zgłosić sprzeciw wobec faktu, że takie śledztwo zostało zapoczątkowane oraz, prowadzone bez mojej wiedzy.

- Przyjąłem go do wiadomości - rzucił komisarz, kiwając głową w stronę kapitan Roth. - Jednakże WSW ma prawo prowadzić dochodzenia bez powiadamiania o tym kapitana brygady. Z drugiej strony - ciągnął, zwracając wzrok na Baylissa - niepowiadomienie o dochodzeniu komendanta wydziału oraz komisarza policji, czyli mnie, jest już łamaniem regulaminu.

- Panie komisarzu - Bayliss chciał się podnieść, ale Tibble gestem dłoni kazał mu nie wstawać.

Dobre posunięcie, pochwaliła w duchu Eve. Trzeba trzymać robaki na swoim miejscu.

Bayliss usiadł, a na policzki wypłynęły mu lekkie rumieńce.

- WSW ma prawo do pewnej swobody działania, gdy przyczynia się ona do podtrzymania tajności śledztwa. Biorąc pod uwagę rodzaj informacji, jakie posiadaliśmy, wiedząc o istnieniu prze­cieków, postanowiliśmy utajnić śledztwo, o którym wiedziało tylko kilku wybranych oficerów.

- Rozumiem. - Tibble oparł się o biurko w taki sposób, że Eve, przełknęła uśmiech satysfakcji. - A czy wolno mi zapytać, kapitanie, kto tak postanowił?

Ja wraz z kilkoma wysokiej rangi pracownikami mojego wydziału.

- Rozumiem. Ustaliliście wspólnie, że należy pominąć Komendę Główną.

- Tak, panie komisarzu - odparł z uporem Bayliss. - Mieliśmy powody podejrzewać, że przecieki sięgają samej góry. Informując ją o zamiarze przeprowadzenia takiego dochodzenia, narazilibyśmy je na szwank, zanim by się na dobre zaczęło.

- Czy mam przez to rozumieć, że wasz wydział podejrzewa komendanta Whitneya?

- Nie, panie komisarzu.

- - A więc może to moja osoba stanowi cel waszego wewnętrz­nego śledztwa?

Bayliss otworzył usta, ale zaraz rozsądnie je zamknął, dając sobie czas na uruchomienie szarych komórek.

- Panie komisarzu, pozostaje pan poza wszelkimi podejrzeniami.

- Już, tak? - zakończył jedwabiście Tibble. - Co za ulga, kapitanie. Jednak mimo ustalenia, że ani ja, ani komendant nie jesteśmy przestępcami i nie popełniliśmy żadnej zbrodni, która by zagrażała akcji WSW, wy nadal nie poinformowaliście nas o dochodzeniu.

- O polowaniu na czarownice - mruknęła Roth pod nosem, na co Bayliss posłał jej wściekłe spojrzenie.

- Wydało nam się to niepotrzebne. Zamierzaliśmy najpierw zakończyć akcję.

- Czy mam panu tłumaczyć, kapitanie, dlaczego postąpił pan błędnie?

Bayliss musiał znieść następne gniewne i piorunujące spojrzenie przełożonego.

- - Nie, panie komisarzu. Żałuję tego przeoczenia. I zgodnie z rozkazem, komisarzu Tibble, wszystkie raporty, akta, dokumenty i notatki są teraz do pana dyspozycji.

- Mam nadzieję, że wraz z dokumentacją i informacjami związanymi ze śledztwami prowadzonymi obecnie przez porucznik Dallas?

Wyraz uporu nakrył twarz Baylissa niczym kamienna maska.

- W mojej opinii te dwie sprawy nie są powiązane.

- Naprawdę? Czy ma pani własną opinię na ten temat, porucznik Dallas?

- Tak, panie komisarzu. Moim zdaniem, kapitan Bayliss ponownie popełnił błąd w ocenie sytuacji. Uważam, że tych dwóch policjantów należących do brygady 128, zamordowanych w ciągu ostatniego tygodnia, zabiła ta sama osoba. Przypuszczam, że jedna z ofiar, porucznik Mills, była sprawdzana przez WSW i okazało się, że brała łapówki, zmieniała dowody oraz przyczyniała się do fiaska wielu dochodzeń. Detektyw Kohli, wtyczka WSW, zgodził się odgrywać skorumpowanego policjanta. Jest to zwyczajna procedura i nie widzę w tym nic złego, natomiast uważam za wielkie uchybienie ukrywanie przez WSW danych na temat detektywa Kohliego już po jego śmierci. Nie znam precedensu, by WSW miało prawo utrudniania dochodzenia w sprawie o morderstwo w celu ochrony własnej akcji.

- Ja takie z czymś takim nigdy się nie spotkałem. Kapitanie?

- Nasza operacja znajdowała się w delikatnym punkcie. - Bayliss nastroszył się i lekko obrócił, spoglądając na Eve wzrokiem pełnym furii. - Kohli wszedł w nią z własnej woli Nikt na niego nie naciskał. Zgodził się na dodatkowe zadania, bo chciał dorobić. Nie mieliśmy żadnych podstaw do obaw o jego życie, za to mogliśmy mieć pewność, że jako barman w Czyśćcu skontaktuje się z Rickerem.

Eve miała ochotę zapytać, co Ricker ma wspólnego z Czyśćcem, ale nie starczyło jej odwagi. Nie w tym miejscu i nie w tym momencie.

- A po tym, jak zginął, kapitanie?

- Nie mogliśmy tego zmienić, ale myśleliśmy, że jeśli nie ujawnimy prawdy o Kohlim i będzie uchodził za skorumpowanego, pozwoli nam to odkryć inne przecieki w 128.

- Wykorzystaliście jednego z moich ludzi! - wrzasnęła Roth. - Myślicie, że mój wydział składa się tylko z Millsa? Przekupni policjanci nie są jego wyłączną domeną.

- Ma tam ich pani dostatecznie wielu.

- Podano mi mylne informacje - wtrąciła się Eve. - To łamanie przepisów. Poza tym w każdych okolicznościach próba prze­szkodzenia w dochodzeniu w sprawie zamordowanego kolegi, używanie tego zamordowanego kolegi jako zasłony to postępo­wanie godne pogardy. Według mnie, Kohli zginął na służbie. I zasługuje na szacunek.

- Pani porucznik - mruknął Whitney, ale niezbyt przekonują­co. - Wystarczy.

- Nie, panie komendancie, zupełnie nie wystarczy. - Gdy wstała, Tibble nie zareagował. - WSW rozpoczyna wielką operację, bo jakiś nieuczciwy policjant psuje opinię nam wszystkim. Tyle tylko że, gdy mierny urzędniczym dokonuje samowolnych posunięć i wykorzystuje swoje stanowisko, każąc podwładnym zaniechania procedury, oraz stara się wpłynąć na dochodzenie w sprawie zabójstwa dla własnej korzyści, ma na swoim sumieniu takie samo przestępstwo jak policjant, którego ściga.

- Przekroczyłaś granicę. - Bayliss skoczył na nogi. - Sądzisz, że wolno ci wskazywać palcem na mnie. Od piętnastu lat utrzymuję wydział w czystości. Sama pani nie jest kryształowa, pani porucznik. Powiązania pani męża może i są głęboko zakopane, ale da sieje odkopać. Nie powinna pani brać udziału w tej sprawie.

- Proszę się nie wyżywać na mojej podwładnej - spokojnie rozkazał Whitney. Uniósł dłoń, żeby powstrzymać Feeneya, który wstał z krzesła i zmierzał do Baylissa. - I proszę zaniechać dalszych uwag dotyczących jej życia osobistego i zawodowych kompetencji. Gdybym chciał się wdawać w wycieczki osobiste, powiedziałbym, zresztą z wielką radością, że nie ma pan nawet połowy prawości, którą może się poszczycić porucznik Dallas. Ale nie będę się w to wdawał. Komisarzu Tibble, chciałbym złożyć oświadczenie.

Tibble rozpostarł ręce w geście przyzwolenia.

- Komendancie.

- Po przejrzeniu dokumentacji, która dotarła do mnie z takim opóźnieniem, dochodzę do wniosku, że kapitan Bayliss w poważny sposób przekroczył swoje uprawnienia i powinien zostać ukarany. Poza tym, ponieważ wspomniana dokumentacja jest jeszcze analizowana, proponuję więc, dopóki nie zapadnie decyzja, czy dochodzenie wydziału należy przerwać, czy kontynuować, zawiesić kapitana w obowiązkach.

- Policjanci karmią Rickera informacjami - zaprotestował Bayliss. - Wreszcie dotarłem do punktu, kiedy można to wykryć.

- Być może, kapitanie, ale nie ma prawa bez porządku. - Tibble przyglądał się podwładnemu. - Zwłaszcza dla tych, którzy przysięgali go strzec. Zostaje pan zawieszony. O rodzaju kary powiadomię pana po zastanowieniu. Radzę skontaktować się z reprezentantem związku zawodowego i ze swoim adwokatem. Jesteście wolni.

- Panie komisarzu.

- Powiedziałem, jesteście wolni, kapitanie. Proszę mi wierzyć, że lepiej nie zmuszać mnie do wygłoszenia osobistej opinii na ten temat.

Bayliss zacisnął zęby i obrócił się na pięcie. Zanim zniknął z pokoju, spalił Eve wzrokiem.

- Kapitan Roth.

- Panie komisarzu, czy mogę coś powiedzieć? - Kapitan wstała. - Proszę o wgląd w dokumentację dotyczącą mojej brygady. Podejrzanymi są moi ludzie. Mój wydział jest pod obstrzałem.

- Kapitan Roth. Pani wydział to jeden wielki bałagan. Odrzucam prośbę. Ma pani czas do jutra do popołudnia na napisanie pełnego raportu dotyczącego sytuacji w pani brygadzie. Będę się nią od tej chwili szczególnie interesował. Tak więc oczekuję pani jutro.

- Tak jest. Panie komisarzu, mogę jeszcze słowo?

- Tak, proszę, pani kapitan.

- Przyjmuję pełną odpowiedzialność za sytuację panującą w mojej brygadzie. Mills pozostawał pod moim dowództwem, a. niestety, nie mogę powiedzieć, że było ono wystarczająco skuteczne. Jeśli, gdy cała sprawa zostanie przeanalizowana, poprosi mnie pan o rezygnację...

- Nie spieszmy się teraz, pani kapitan. Do zobaczenia jutro.

- Tak, panie komisarzu.

Kiedy wyszła, Tibble znowu oparł się o biurko.

- A teraz, pani porucznik, proszę mi powiedzieć, jak głęboko siedzi pani w tym bałaganie i kto jest pani informatorem? Ma pani obowiązek podać mi personalia tej osoby, jeśli otrzyma pani taki rozkaz. A więc niech pani potraktuje to pytanie jak rozkaz.

- Panie komisarzu, jestem zakopana w tym bałaganie po uszy i niestety nie mogę wykonać rozkazu i wyjawić nazwiska informatora.

Tibble strzelił oczami w stronę Whilneya.

- Zdaje się. że jestem ci dłużny pięćdziesiąt dolarów. Pan komendant założył się ze raną, a ja byłem na tyle głupi, że przyjąłem zakład. Twierdził, że nie wyjawi pani informatora. Doszły mnie słuchy, że sprawdzała pani kapitan Roth.

- Owszem. Rozpoczęłam weryfikację pani kapitan w ramach śledztw związanych z zabójstwami Kohliego i Millsa. Moim zdaniem, zostali zabici przez policjanta.

- Rozumiem. To bardzo poważny trop.

- Tak, panie komisarzu.

- Podejrzewa pani kapitan Roth?

- Dowodzi brygadą, w której służyły ofiary. Musiałam wziąć ją pod uwagę. Przepytałam panią kapitan, przeanalizowałam dane i przeprowadziłam test prawdopodobieństwa.

- A jego rezultat?

- W granicach sześćdziesięciu procent.

- Niedużo, ale jednak coś. Nie będę marnował pani czasu ani też swojego, prosząc panią o zreferowanie poszczególnych kroków, które poczyniła pani w trakcie dochodzenia. W tej chwili - uzupełnił. - Ale zapytam, pani porucznik, czy pani mąż jest powiązany z Maxem Riekerem na gruncie osobistym lub zawodo­wym i czy to powiązanie powinno interesować nasz departament?

- Maż nie ma żadnych zawodowych powiązań z Maxem Riekerem. Choć, o ile mi wiadomo, kiedyś, jakieś dziesięć lat temu, istniały między nimi tego typu kontakty.

- A osobiste relacje?

To trudniejsza sprawa, pomyślała Eve.

- W czasie przesłuchiwania Rickera odniosłam wrażenie, że żywi jakąś osobistą urazę do mojego męża. Nie powiedział tego otwarcie, ale dawał do zrozumienia. Roarke odniósł sukces, jest sławny - stwierdziła, nie potrafiąc znaleźć lepszego określenia. • - Tego rodzaju pomyślność budzi niechęć i zazdrość u niektórych osób. Jednakże nie widzę powodu, dla którego potencjalna uraza Rickera do mojego męża miałaby interesować policję.

Jest pani uczciwa, Dallas. Ale także ostrożna, powiedziałbym niemal dyplomatyczna. I jak widzę, to, co mówię, panią obraża.

- W pewnym sensie - wydusiła z siebie Eve.

- Czy ma pani jakieś obiekcje wobec faktu, że zmuszona jest pani ścigać zabójcę, którym może się okazać jeden z pani kolegów, no i wiedząc, że ofiary były skorumpowane?

- Żadnych. Porządek i prawo są na pierwszym miejscu, komisarzu Tibble. Przestrzegamy prawa. Nie wolno nam ani nie jesteśmy przeszkoleni do tego, aby sądzić i skazywać.

• - Dobra odpowiedź. Ona ci przynosi chlubę, Jack. Pani porucznik - ciągnął, podczas gdy Eve starała się opanować prawdziwe zdumienie wywołane komentarzem Tibble'a - proszę składać raporty swojemu komendantowi i proszę go o wszystkim zawiadamiać. Może pani wracać do pracy.

- Tak jest. panie komisarzu. Dziękuję.

- Jeszcze jedno - powiedział, kiedy sięgała do klamki - Bayliss z chęcią upiekłby panią na rożnie.

- Tak, zdaję sobie z tego sprawę. Nie on pierwszy. Gdy drzwi się zamknęły, Tibble usiadł za biurkiem.

- To śmierdzące szambo, Jack. Bierzmy się do łopat i po­sprzątajmy tu trochę.

14

Dobra robota, Dallas. - Feeney zjechał z Eve windą na parter. - A teraz powiem ci to, czego oni ci nie powiedzieli. Jeśli Bayliss z powrotem usiądzie za swoim biurkiem, zacznie do ciebie strzelać.

- Nie dam się zastraszyć takiemu szczurowi jak on. W kostnicy leży dwóch policjantów i jeden świadek. Niech sobie Bayliss dyszy ogniem, a ja i tak doprowadzę śledztwo do końca.

- Ale uważaj. Jadę do ciebie, zastąpić na jakiś czas McNaba.

- Spotkamy się tam, ale najpierw zajrzę do mieszkania Kohliego i jeszcze raz porozmawiam z jego żoną. Ściągnę Peabody. Znasz może detektywa Jeremy'ego Vernona z Wydziału Narkotyków?

Z zaciśniętymi ustami Feeney grzebał w pamięci.

- Nie. To nazwisko nic mi nie mówi.

- Nie podoba mi się jego zachowanie i konto bankowe. Prawdopodobnie wezwę go na pogawędkę, najpóźniej jutro. Chcesz być obecny?

- Uwielbiam przysłuchiwać się twoim pogawędkom. Rozdzielili się. Eve, przeciskając się między przechodniami, dotarła do swojego wozu. Czekając, aż z drogi zjedzie jej autobus, skontaktowała się z Peabody, po czym ruszyła.

- Jadę do Kohlich. Spotkajmy się tam. Chcę pogadać z wdową.

- Już wychodzę. Dallas, McNab znalazł trzy następne konta należące do detektywa Vernona. Obecnie suma wynosi dwa miliony sześćset tysięcy i nadal rośnie.

- Czy to nie interesujące? Posłuchaj, jedzie tam do was Feeney.

Niech McNab sprawdzi porządnie, skąd Vernon wziął te pieniądze. Niech się upewni, że ten sukinsyn nie wygrał ich na jakiejś loterii lub nie odziedziczył spadku po którymś z tych jego zmarłych krewnych. Sprawdźcie jego wydatki. Nie chcę dać mu szans, gdy go wezwę.

- Tak, pani porucznik. Stawię się u Kohlich, kiedy tylko nasz wspaniale działający miejski transport mnie tam dowiezie.

- Weź taksówkę i zapisz to na swoje konto wydatków służ­bowych.

- Mam takie konto?

- Jezu, Peabody, to wpisz na moje. Ruszaj się. - Eve zakończyła rozmowę i przedzierając się przez miasto, zatopiła się w rozmyś­laniach.

W 128 istnieje korupcja. W ogóle w całym Wydziale Narkotyków i gdzie indziej też. Korupcja wiązała się z osobą Maxa Rickera, a dwaj funkcjonariusze uczestniczący w akcji, której celem było jego zatrzymanie, nie żyją. Jeden z nich siedział Rickerowi w kieszeni.

WSW przeprowadziło nieautoryzowaną, potajemną operację, w której brał udział drugi ze zmarłych.

Kohli zginął w Czyśćcu, przypomniała sobie Eve. W klubie należącym do Roarke'a. Co Ricker ma wspólnego z klubem Roarke'a?

Czy Bayliss węszył tam, próbując wyniuchać stare powiązania? Zrobił na niej wrażenie fanatyka.

WSW wysłało do niej Webstera, jej starego znajomego, żeby nafaszerował ją mylnymi informacjami na temat Kohliego.

Kapitan brygady albo utraciła kontrolę nad swoimi ludźmi, albo sama jest skorumpowana. Ma problem lub sama stanowi problem. Tak czy inaczej, na pierwszym miejscu na liście podejrzanych Eve znajdowała się wysokiej rangi funkcjonariuszka policji.

Kluczem jest Ricker. Nęci policjantów i wsadza ich sobie do kieszeni. Jego interesy, pomyślała, w dużym stopniu opierają się na takich właśnie nieuczciwych policjantach. Jeśli Eve dowie się czegoś na ich temat, wyśledzi ich, to czy Ricker się ujawni? Zacznie ją ścigać?

Bardzo by jej to odpowiadało, podobnie jak wyłuskanie mu z kieszeni jej skorumpowanych kolegów. Ale to jest sprawa drugoplanowa. Przede wszystkim musi ich śledzić, aby wykryć zabójcę.

Mira mówiła o pomszczeniu jakiejś straty lub zdrady. Nie o zemście, ale o pomszczeniu. Zdaniem Eve, różnica między tymi dwoma pojęciami stanowiła klucz do zagadki. Oczyszczenie policyjnej odznaki przelaną krwią.

Fanatyk? Zastanawiała się. Ktoś w rodzaju Baylissa. Ktoś, kto odrzuca prawo, gdy to prawo wchodzi mu w drogę i przeszkadza osiągnąć cel.

Wyszukała miejsce do parkowania, zadowolona, że jest na poziomie ulicy, i to tylko pół przecznicy od bloku, w którym mieszkała wdowa po Kohlim.

Sekundę później obok niej zatrzymał się samochód. Popatrzyła na niego nieco zdezorientowana. Gdy drzwi obcego wozu zaczęły się otwierać, instynkt już podpowiadał Eve, że dzieje się coś dziwnego. Wyskoczyła na ulicę z wyciągniętą bronią.

Było ich czterech i jedno spojrzenie wystarczyło, żeby się przekonać, że są lepiej i ciężej uzbrojeni od tych, których posłał za nią Ricker za pierwszym razem.

- Nie ma co robić hałasu, pani porucznik. - Mężczyzna stojący z lewej strony mówił uprzejmym tonem, wskazując na laserowy pistolet o długiej lufie, wystający spod poły rozpiętego eleganckiego wiosennego płaszcza.

Kątem oka Eve dostrzegła, że mężczyzna stojący po prawej zaczyna okrążać samochód. Pomyślała o użyciu broni; palec drżał jej nad cynglem.

Wtedy na ulicy pojawił się chłopiec, może dziesięcioletni, na zniszczonym rowerku. Jeden z mężczyzn poderwał chłopaka w górę, a rower poleciał dalej ulicą. Chłopiec krzyknął, wtedy mężczyzna przytknął mu lufę do szyi.

- On albo ty.

Powiedział to tak obojętnie, że Eve się wściekła.

- Puść go. - Rozmyślnie zwiększyła poziom mocy pistoletu. W oczach chłopca było przerażenie. Wydawał z siebie odgłosy krztuszącego się kociaka. Eve czuła, że nie może dłużej pozwalać sobie patrzeć na dziecko, bo utraci opanowanie.

- Niech pani wsiada do samochodu, pani porucznik. Spokojnie i szybko, póki nie ucierpiał jeszcze ktoś niewinny.

Musiała wybierać i zrobiła to w jednej sekundzie. Broń, kiedy z niej wystrzeliła, aż podskoczyła jej w dłoni. Trafiła mężczyznę trzymającego chłopca między oczy. Zobaczyła, że dzieciak upada, potem z ulgą usłyszała jego przerażony krzyk, więc, żeby go kryć, strzeliła ponownie.

Wturlała się pod samochód, chwyciła stopę chłopca i przyciąg­nęła go do siebie, zdrapując mu przy tym skórę z nogi.

- Nie ruszaj się i bądź cicho.

Przesunęła się na drugą stronę samochodu, a gdy się spod niego wyczołgiwała, usłyszała nową serię strzałów.

- Rzucić broń! Rzucić, skurwysyny, albo te wasze móżdżki będą wam wyciekać przez uszy.

Webster, pomyślała, po czym jak błyskawica wyskoczyła spod samochodu. Wycelowała w jednego z napastników i trafiła go w środek tułowia. Padł na ziemię. Podniosła jego głowę, potem opuściła na chodnik, po czym sprawdziła, co robi Webster. Pozostał mu już tylko ostatni zbir, ale nieuzbrojony, który stał nieruchomo z podniesionymi rękami.

- Znowu mnie śledzisz, Webster?

- Chciałem z tobą porozmawiać.

Podniosła się, lekko skrzywiła i spojrzała w dół. Na kolanie miała długie brzydkie rozcięcie.

- Zrobiłeś się ostatnio gadatliwy. Masz tamtego?

- Tak. - Uśmiechnął się nieznacznie na dźwięk syren policyj­nych. - Pomoc. Pozwoliłem sobie ją wezwać.

Kulejąc, Eve zebrała broń, przyglądając się przy okazji trzem leżącym mężczyznom. Potem wróciła do samochodu, uklęknęła i zajrzała pod wóz.

Dzieciak zamilkł, to musiała mu przyznać, ale po brudnej twarzy płynęły wielkie łzy.

- Wyjdź. Już jest bezpiecznie.

- Chcę do mamy.

- Wcale się nie dziwię. Chodź. Wyczołgał się spod wozu, wycierając nos ręką.

- Chcę do domu.

- Dobrze, za chwileczkę. Skaleczyłeś się?

- Nie. - Usta chłopca drżały. - Czy mój rower się zepsuł?

- Nie wiem. Zaraz każę go komuś przyprowadzić.

- Mama mówiła, żebym nie jeździł po ulicy.

- No tak, następnym razem słuchaj, co mówi mama. - Gdy tylko wóz policyjny zatrzymał się przy nich, przywołała jednego z funkcjonariuszy. - Niech ktoś pójdzie po rower tego dziecka. Powiedz temu panu, jak się nazywasz - zwróciła się do chłopca. - Zabierze cię do domu. Gdyby twoja mama chciała ze mną porozmawiać... - Sięgnęła do kieszeni, trochę zaskoczona, że nie zapomniała zabrać wizytówek. - Powiedz mamie, żeby zadzwoniła pod ten numer.

- Dobrze. - Dzieciak znowu pociągnął nosem, przyglądając się jej teraz bardziej z zaciekawieniem niż z przestrachem. - Czy pani też jest policjantem?

- Tak. - Z tylnej kieszeni wyjęła kajdanki. - Tak, też jestem policjantem.

Obróciła na plecy pierwszego mężczyznę, sprawdziła mu puls, uniosła powiekę. Ten nie potrzebował kajdanek.

- Nie mogłaś ryzykować ogłuszenia - rzucił zza jej pleców Webster. - Musiałaś nastawić broń na zabijanie, pamiętając o bezpieczeństwie cywili.

- Wiem, co miałam robić - odparła ze złością.

- Gdybyś była wolniejsza albo gdybyś źle wycelowała, albo gdybyś celowała trochę niżej, chłopak nie wracałby teraz do swojej mamy.

- To też wiem. Dzięki za pomoc.

Skinął głową, a potem się odsunął, pozwalając jej zająć się miejscem wypadku. Kazała jednemu z policjantów rozpędzić grupkę gapiów.

Przyjechało pogotowie, a zaraz za nim taksówka. Webster zobaczył wyskakującą z niej Peabody. Od razu pobiegła do przełożonej. Ze zdumieniem stwierdził, że Peabody w odpowiedzi na rozkaz odejścia wydany przez Eve potrząsa głową. Rozpoczęła się krótka, ale zapalczywa sprzeczka, aż w końcu Eve podrzuciła ręce w górę, a potem pokuśtykała do jednego z sanitariuszy, żeby opatrzył jej kolano.

Webster, szczerze rozbawiony, podszedł do Peabody.

- Jak ci się to udało?

Dziewczyna była zdumiona jego widokiem i nie umiała tego ukryć, ale wzruszyła ramionami.

- Postraszyłam ją Roarkiem.

- Jak to?

- Przypomniałam jej, że jeśli wróci do domu z nieopatrzoną raną, on się wkurzy, a potem sam zajmie się opatrunkiem. I nafaszeruje Eve środkami przeciwbólowymi. Ona tego nie znosi.

- A więc Roarke trzyma ją krótko.

- Obydwoje trzymają się krótko. Tak im odpowiada.

- Zauważyłem. Dasz mi porozmawiać z nią minutkę?

- To nie zależy ode mnie. - Peabody odeszła, by dopilnować transportu podejrzanych.

Webster podszedł do karetki, przykucnął i przyglądał się pracy sanitariusza.

- Nic strasznego, ale spodnie są do wyrzucenia.

- To tylko zadrapanie.

- W skórę wbił się żwir - zauważył sanitariusz.

- Żwir, żwir - sarknęła Eve, krzywiąc się. - Jak ja was nienawidzę.

- Och, wiemy. Mój kolega dał mi dwadzieścia dolarów, żebym opatrzył panią zamiast niego. - Kończył swoją robotę, podczas gdy Eve przeżuwała gniewne słowa. Potem się odsunął. - No już. Chce pani lizaka?

Ponieważ usta jej drżały, zaniechała przekleństwa. Wstała.

- To twoje najłatwiej w życiu zarobione dwadzieścia dolarów, kolego.

Odeszła, nadal lekko utykając, a Webster krok za nią.

- No a teraz, po tej dawce rozrywki, może poświęcisz mi chwilę?

- Muszę przesłuchać świadka, potem jechać na komendę, wsadzić tych chłopaczków i napisać raport. - Westchnęła. - Czego chcesz?

- Przeprosić.

- W porządku. Przeprosiny przyjęte. - Ale nie zdążyła odejść, bo złapał ją za ramię. - Webster.

- Tylko minutkę. - Włożył ręce do kieszeni. - Wczoraj stra­ciłem nad sobą kontrolę i jest mi przykro z tego powodu. Postawiłem cię w kłopotliwej sytuacji. Byłem wściekły, bardziej na siebie niż na ciebie, ale dzięki temu miałem okazję. No dobrze, powiem prawdę. Nigdy nic przestałem żałować, że ze sobą zerwaliśmy.

O wiele mniej by ją zaskoczył, gdyby dostała od niego pięścią w twarz.

- Co? A my kiedykolwiek ze sobą byliśmy?

No, to mnie będzie bolało przez następnych kilka tygodni. Powiedzmy, że nie myślałem o tobie bez przerwy przez ostatnie kilka lat, ale były takie chwile. I kiedy zeszłej zimy miałaś kłopot, i spotkaliśmy się kilka razy twarzą w twarz, no, znowu coś poczułem. To mój problem, nie twój.

Milczała, zastanawiając się nad tym, co usłyszała, wysilając umysł, ale nic mądrego nie przychodziło jej do głowy.

- Nie wiem, co powinnam teraz powiedzieć.

- Nic. Po prostu chciałem wyjaśnić kilka spraw, wyrzucić to z siebie. Roarke miał pełne prawo powybijać mi zęby. - Webster sprawdził ich stan, przesuwając po nich językiem. - Co mu się prawie udało. - Spróbował wzruszyć ramionami. - Chciałbym pozostawić to już za sobą, jeśli i ty się zgodzisz.

- Tak, jasne. Muszę...

- Jeszcze jedno, póki próbuję oczyścić sobie sumienie. Przy­chodząc do ciebie w sprawie Kohliego, wykonywałem rozkazy. Nie podobało mi się to. Wiem, że widziałaś się z Baylissem u Tibble'a.

- Twój kapitan jest dupkiem.

- Tak, tak, zgadza się. - Wciągnął powietrze. - Posłuchaj, przeniosłem się do WSW, bo chciałem robić coś dobrego, ponieważ wierzyłem, że warto dbać o zachowanie uczciwości na własnym podwórku. Nie wygłoszę ci teraz prelekcji na temat nadużywania władzy, ale...

- To dobrze, bo mogłabym dośpiewać ci coś o twoim choler­nym kapitanie.

- Domyślam się. Wczoraj nie przyszedłem do ciebie tylko dlatego, że mi się podobasz. Ta cała operacja, kierunek, który przybrała, zaczynała stawać mi w gardle. Bayliss mówił, żeby obejmować całość, ale kiedy się nie widzi szczegółów, to jaki z tego pożytek? - Popatrzył na odjeżdżającą karetkę i eskortę policyjną. - Gdy się doda szczegóły, Dallas, powstaje zupełnie nowy obraz. Szukasz zabójcy policjanta i trafiasz prosto na Rickera.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem.

- Dobrze, powiem. - Spojrzał na nią. - Chcę się włączyć w śledztwo.

- Zapomnij o tym.

- Jeśli uważasz, że nie wolno mi ufać, mylisz się. A jeśli obawiasz się, że sprawię ci jakieś osobiste kłopoty, mylisz się podwójnie.

- Nie obawiam się żadnych osobistych kłopotów. Nawet gdybym chciała cię włączyć do śledztwa, nie mam prawa tego zrobić.

- Jesteś prowadzącym. Ty dobierasz sobie zespół. Cofnęła się, włożyła kciuki w kieszenie na piersiach i z roz­mysłem obrzuciła rozmówcę szacującym, obraźliwym spojrzeniem.

- Kiedy ostatnio byłeś na ulicy, Webster?

- Jakiś czas temu, ale to jest jak seks. Nie zapomina się, jak to się robi. Przecież właśnie uratowałem ci tyłek, nie?

- Sama go sobie uratowałam. Dlaczego, do cholery, miałabym włączyć cię do zespołu?

- Mam wiele informacji. Mogę zebrać więcej. Poza tym myślę o pozostawieniu WSW i przeniesieniu się, może do Wydziału Zabójstw. Jestem dobrym policjantem, Dallas. Pracowaliśmy już razem i nieźle nam to wychodziło. Daj mi szansę. Potrzebuję odpokutować za winy.

Miała tuzin powodów, by odmówić. Ale też kilka argumentów równoważących ten tuzin.

- Zastanowię się.

- Dobrze. Wiesz, jak się ze mną skontaktować. - Odszedł, lecz po chwili zawrócił, uśmiechając się. - Nie zapomnij, że ja też staję do odznaczenia za tych dupków tutaj. Odprowadziła go zamyślonym wzrokiem.

- Już nie mamy tu nic do roboty, pani porucznik. - Peabody, zżerana ciekawością, podeszła do Eve. - Policjanci zabierają podejrzanego do aresztu. Broń została skonfiskowana. Ten martwy koleś jest w drodze do kostnicy, dwaj pozostali jadą do szpitala w towarzystwie strażników. Spisałam nazwisko i adres tego małego chłopca. Czy mam powiadomić służby dla nieletnich, żeby przysłali przedstawiciela, przy którym będzie mógł ci złożyć zeznanie?

- Z tym się wstrzymaj. Lepiej, żeby chłopiec zeznawał przed kimś innym, a nie przede mną, bo w grę wchodzi fakt użycia broni nastawionej na najwyższe rażenie. To będzie wyglądało czyściej. Potem wszystko spiszę i zdam raport Whitneyowi, chociaż najpierw porozmawiam sobie jeszcze z tą szumowiną, która tu stoi. Chodźmy zająć się tym, po co tu przyszłyśmy.

- Jak noga?

- W porządku. - Ponieważ asystentka jej się przyglądała, Eve starała się nie utykać.

- Dobrze się złożyło, że Webster był w pobliżu - zagaiła Peabody.

- Tak, dobrze, ale nie chce mi się teraz o tym mówić.

- Ty tu rządzisz.

- Postaraj się pamiętać o tym następnym razem - rzuciła Eve z lekką irytacją, otwierając drzwi bloku Kohliego. - I nie krzycz na mnie, żebym opatrzyła ranę na oczach zgrai policjantów i wścibskich cywili.

Może i nie powinna tego robić, ale krzyk poskutkował, pomyślała Peabody, choć była na tyle rozsądna, żeby nie dzielić się tym wnioskiem z przełożoną.

Drzwi mieszkania Kohliego otworzyła kobieta, której Eve nie znała.

- Tak?

- Porucznik Dallas, nowojorska policja. - Eve podniosła od­znakę. - Chciałabym rozmawiać z panią Kohli.

- Jest niedysponowana.

- Przykro mi, że odwiedzam ją w tak trudnym okresie, ale prowadzę śledztwo w sprawie śmierci jej męża. Muszę zadać pani Kohli kilka pytań, a uzyskane odpowiedzi mogą nam bardzo pomóc w dochodzeniu.

- Carla, kto to?

Do drzwi podeszła Patsy.

- To ty. - Otworzyła gwałtownie drzwi na całą szerokość, podczas gdy druga kobieta starała się ją uspokoić, powtarzając coś cicho. - Jak śmiesz tu przychodzić? Jak śmiesz pokazywać swoją twarz w moim domu.

- Patsy, uspokój się. Patsy. Powinnaś iść się położyć. Proszę sobie iść - rzuciła kobieta do Eve. - Niech pani stąd idzie.

- Nie, nie, wpuść ją. Mam jej kilka rzeczy do powiedzenia. Eve weszła do mieszkania, a u boku Patsy pojawił się sierżant Clooney.

- Patsy, musisz zachować spokój.

- Mam być spokojna? Jutro jest pogrzeb mojego męża, a ta kobieta chce go obsmarować. Zrujnować mu reputację. Zniszczyć wszystko, co miało dla niego znaczenie.

Nie było łez, była furia. Eve tak wolała.

- Pani Kohli, jest pani w błędzie.

- Myślisz, że nie słyszałam? Myślisz, że nie wiem? - syczała z nienawiścią Patsy. Eve patrzyła na Clooneya. - Nie, nie od niego... On twierdzi, że robisz to, co do ciebie należy. Ale ja wiem, co ty robisz.

- Patsy. - Clooney położył rękę na ramieniu wdowy. - Nie chcesz przecież denerwować dzieci.

A w mieszkaniu, jak zauważyła Eve, było ich dużo. Jedno najmniejsze, chodziło na niepewnych jeszcze nóżkach, co Eve bardzo denerwowało. Potem był mały chłopczyk, którego Peabody wzięła ze sobą na spacer w czasie ich pierwszej wizyty. Siedział na podłodze w towarzystwie dziewczynki mniej więcej w tym samym wieku co on. Oboje przyglądali się Eve wielkimi oczami.

O wiele lepiej się czuła, mając przed sobą tamtych czterech zbirów, którzy na nią napadli.

- Carla. - Kontrolując się z całych sił, Patsy zwróciła się do kobiety, którą Eve w końcu zidentyfikowała jako siostrę pani Kohli. - Zabierzesz dzieci do parku? Zrobisz to dla mnie?

- Nie chcę zostawiać cię samej.

- O mnie się nie martw. Tylko zabierz dzieci. I tak za długo siedzą w domu.

Eve nie ruszała się ze swojego miejsca, przyglądając się scenie, która równie dobrze mogłaby rozgrywać się w cyrku. Dzieci, bijąc się między sobą zaciśniętymi piąstkami, zostały upchnięte do jakiegoś wózka na kółkach. To, które umiało już trochę chodzić, padło nagle na pupę i roześmiało się na cały głos, ale zaraz Carla włożyła mu szelki.

Starszym dzieciom kazała trzymać się za ręce. Nastąpiła krótka, desperacka chwila poszukiwań kurtki chłopca, w końcu odnaleziono ją. Poziom hałasu sięgnął niebezpiecznych wyżyn i urwał się nagle, gdy całe przedszkole zniknęło za drzwiami.

- Nie zaproponuję, żeby pani usiadła - rzuciła oschle Patsy. - Nie podam nic do picia. Mój mąż był dobrym człowiekiem. - Jej drżący głos prawie się załamał. Ale mówiła dalej. - Uczciwym. Nigdy nie zrobił nic, co mogłoby splamić jego nazwisko lub przynieść wstyd mnie albo dzieciom.

- Wiem, pani Kohli - powiedziała Eve i zaraz zamilkła, choć miała przygotowaną całą tyradę. - Informacje, które zebrałam w trakcie dochodzenia, potwierdzają pani słowa. Pani mąż był uczciwym policjantem.

- W takim razie dlaczego rozpowiada pani o nim te wstrętne kłamstwa? Dlaczego pozwala pani, by ludzie, nawet jego koledzy, myśleli, że brał od kogoś łapówki?

- Patsy. - Zanim Eve zdążyła się odezwać, Clooney ponownie dotknął ramienia wdowy. - Porucznik Dallas wykonuje swoje obowiązki, tak jak Taj wykonywał swoje. Usiądź, proszę.

- Chcę wyjaśnień. - Patsy poszła jednak za nim i pozwoliła posadzić się w fotelu. - Należą mi się.

- Tak, proszę pani, należą się pani. W tej chwili mogę jedynie wyjawić, że okazało się, iż detektyw Kohli brał udział w tajnej akcji, która wymagała od niego udawania skorumpowanego.

Operacja miała na celu wykrycie łapownictwa w policji. Według mnie. pani mąż zginął na służbie. I tak to ujmę w moim oficjalnym raporcie.

- Niczego z tego nie rozumiem. - Wdowa opuściła głowę, a łzy napłynęły jej do oczu. - Niczego.

- Na razie nie mogę wyjawić pani szczegółów, ale niech mi pani wierzy, pani Kohli, że robię wszystko, aby odnaleźć zabójcę pani męża. A pani może mi w tym pomóc.

- Ale w jaki sposób? Przepraszam, proszę usiąść. Zrobię kawę.

- Nie ma potrzeby, żeby...

- Muszę się uspokoić. - Patsy podniosła się. - Potrzebuję chwilę się zastanowić. Proszę mi wybaczyć.

- Tak dobrze się trzymała - mruknął Clooney, kiedy wdowa opuściła pokój. - Chyba za dobrze. Zapewne ze względu na dzieci. I teraz to.

- Co to, Clooney? - Eve odwróciła się do niego. - Co pan jej mówił?

- Że jej maż był dobrym człowiekiem - odparował. - I że pani wykonuje swoje obowiązki.

Zamilkł i podniósł rękę na znak, że potrzebny jest jej moment na ostudzenie nerwów.

- Niech pani posłucha, nie wiem, skąd Patsy wzięła te infor­macje, że obrzuca pani jej męża błotem. Nie chciała mi powiedzieć. Wiem tylko, że zadzwoniła do mnie kilka godzin temu. Była bliska histerii. Podniósł z sofy małą zabawkę, plastikową ciężarówkę, i zaczął ją obracać w dłoniach. - Dzieci - powiedział, jakby on także dawał sobie chwilę na uspokojenie. - Nigdy nie wiadomo, na czym się usiądzie, gdy w domu są dzieci.

- Czego ona od pana chciała, sierżancie?

- Wsparcia. Tego w końcu chcą ci, co przeżyli. I to próbowałem jej dać. Dochodziły mnie od dwóch dni pewne pogłoski, ale nie bardzo w nie wierzyłem. - Znowu na chwilę zamilkł. - Nie znam pani, więc tak do końca nie byłem niczego pewny. Ale moim zadaniem jest przede wszystkim wspierać rodzinę ofiary. Od chwili, gdy się tu zjawiłem, tylko tym się zajmuję.

- No tak. Może mi pan podać jakikolwiek powód, dla którego miałabym obsmarować uczciwego policjanta, którego nawet nie znałam?

- Nie. - Clooney westchnął. - To właśnie jej mówiłem. I so­bie. - To samo zresztą, choć niemądrze by było się z tym zdradzić, powtarzał swojej pani kapitan. - Ale rozbudziła pani w naszej brygadzie bardzo złe nastroje. Trudno to zignorować.

Do pokoju wróciła Patsy, niosąc tacę. Postawiła ją na stole.

- Taj chciałby, żebym spróbowała... - odezwała się cicho. - Chciałby, żebym współpracowała. Nie wiedziałam o tej... akcji. Nigdy mi o niej nie mówił. Teraz już wiem o pieniądzach, o tych innych kontach. Myślałam... myślałam, że to pani je tam przelała. Ma pani bogatego męża. Byłam taka zła.

- Teraz obydwie jesteśmy złe - rzuciła Eve. - Nie podoba mi się, że ktoś wykorzystał moją osobę, by sprawić pani ból i by zrujnować reputację człowieka, którego przysięgłam chronić. Kto pani powiedział, że to ja przelałam pieniądze na konto pani męża?

- Nikt. - Znowu wyglądała na zmęczoną i zmieszaną. Furia ją wypaliła i pozostawiła pustkę i dezorientację. - Tak po prostu ktoś tam coś rzucił w chwili złości. Taj miał w wydziale wielu przyjaciół. Nawet nie wiedziałam, że aż tak wielu. Byli tacy dla mnie mili. Pani kapitan przyszła tu osobiście, zapewnić mnie, że policja urządzi mu oficjalny pogrzeb.

- Czy to kapitan Roth powiedziała pani, że szargam reputację pani męża?

- Nie, nie, raczej nie. Powiedziała tylko, że nie jest ważne, co kto o nim mówi, ale ja mogę być z niego dumna. To, że ona mi to powiedziała, dużo dla mnie znaczyło. Większość kolegów z wydziału przyszła do mnie z kondolencjami i z ofertą pomocy.

- Ale ktoś kontaktował się z panią także dzisiaj?

- Tak, ale on też chciał mi tylko pomóc. Chciał, żebym wiedziała, że cały wydział stuprocentowo stoi za Tajem. Począt­kowo nie zrozumiałam, ale on potem powiedział, że nie powinnam się przejmować tymi bzdurami, które wychodzą z pani biura. Że to jest ukartowane. Chciał się nawet wycofać, gdy się zorientował, że o niczym nie wiem, ale go przycisnęłam. Wtedy mi powiedział.

- Kto to był?

- Nie chcę, żeby miał kłopoty. - Patsy złożyła dłonie przed sobą i mocno zacisnęła, jakby toczyła ze sobą walkę. - Jerry Vernon. Detektyw Vernon. Ale on tylko chciał pomóc.

- Rozumiem. Czy detektyw Vernon był bliskim przyjacielem pani męża?

- Nie sądzę. Chyba niezbyt. Taj raczej nie nawiązywał głębszych przyjaźni z kolegami z pracy. Kilku przychodziło do nas czasami na obiad, ja spotykałam się z żonami niektórych z nich.

- Pomogłoby mi bardzo, gdybym wiedziała, z kim się przyjaźnił.

- Och, oczywiście. - Wymieniła kilka nazwisk, relaksując się przy tym.

- Chcesz mnie chyba zranić, Patsy - rzucił Clooney.

- No oczywiście i ty, Art. - Wzięła go za rękę, tak jakby chwytała się kotwicy.

- Taj przyjaźnił się z moim synem - wyjaśnił Clooney. - Od czasu do czasu wyciągali staruszka na piwo. Ale Taj był raczej domatorem.

- Pani Kohli, powiedziała mi pani, że tamtej nocy mąż do pani zadzwonił i powiedział, że po pracy ma się jeszcze z kimś spotkać w Czyśćcu.

- Tak, ale nie powiedział z kim, a ja nie pytałam. Powoli miałam dosyć tego, że wraca tak późno do domu. Na początku rozmawiałam z nim dość ostro, ale mnie uspokoił. On to potrafił - dodała z uśmiechem. - Przyrzekł, że nie będzie to już długo trwało, bo prawie osiągnął to, o co mu chodziło. Sądziłam, że ma na myśli te dodatkowe pieniądze na nowe mieszkanie, które chcieliśmy kupić. Kazał mi pocałować od niego dzieci i na koniec powiedział „Kocham cię, Patsy”. To były ostatnie słowa, które od niego usłyszałam. I bardzo do niego pasowały.

15

Napastnik w eleganckim płaszczu i o uprzejmym głosie nazywał się Elmore Riggs. Pobieżna weryfikacja jego słów potwierdziła, że rzeczywiście urodził się z tym nazwiskiem, jakieś trzydzieści dziewięć lat temu w Vancouver w Kanadzie.

Do Nowego Jorku trafił po pewnej scysji z kanadyjskimi władzami, związanej z przemytem wybuchowych urządzeń przez granicę, w wyniku której został na jakiś czas umieszczony w więzieniu, a potem, gdy go zrehabilitowano, wyniósł się z Kanady.

Zamieszkiwał w czystej, średnio zamożnej enklawie po północnej stronie miasta, a zawodowo określał się jako specjalista od spraw bezpieczeństwa.

Dziwne nazwisko jak na wynajętego zbira, uznała w duchu Eve.

Zaopatrzona w te dane, skierowała się do miejsca przesłuchań, gdzie miała się spotkać z Feeneyem i razem z nim przemaglować Riggsa.

Gdy stanęła na pasie transmisyjnym, drogę zastąpił jej Vernon.

- Chyba się pan zgubił, co, detektywie?

- Myślisz, że mnie przestraszysz? - Vernon pchnął Eve całym ciałem, aż kilku przechodzących obok policjantów za­trzymało się.

Machnęła im uspokajająco ręką.

- No, nie wiem, Jerry. Trochę mi wyglądasz na przestraszonego.

- Wszyscy wiedzą, że próbujesz obrzucić błotem nasz wydział. Jesteś szpiclem WSW, Jeśli ci się wydaje, że możesz mnie obsmarować, tak jak Kohliego i Millsa, to lepiej się zastanów.

Już się skontaktowałem z reprezentantem związków zawodowych i zamierzamy dobrać ci się do skóry.

- Jezu, Jeny, teraz ty mnie przestraszyłeś. Tylko nie reprezentant związków. - Wzdrygnęła się.

- Nie będziesz taka mądra, kiedy ci wytoczymy sprawę i zaczniemy wyduszać forsę z tego twojego bogatego mężusia.

- Mój Boże, Peabody, sprawa sądowa. Chyba zemdleję.

- Niech się pani nie martwi, pani porucznik. Przytrzymam panią. Odbiorą ci odznakę policyjną - szydził Vernon. - Jak przed­tem, tylko że tym razem ją zatrzymają. Zanim z tobą skończę, będziesz żałowała, że kiedykolwiek usłyszałaś moje nazwisko.

- Daleko nam do końca, Jerry. Ale już się nie mogę doczekać. - Eve uśmiechnęła się złośliwie do policjanta. - Udupię cię. Kiedy Ricker się o tym dowie, kiedy zacznie się martwić, że badam te tłuste konta, które ci zapewnił, nie będzie z. ciebie zadowolony. Nie sądzę, żeby reprezentant związków na wiele ci się przydał przy Rickerze.

- Nic na mnie nie masz. Tylko blefujesz. Pewnie chcesz zająć miejsce Roth w 128. więc mieszasz, ile się da, żeby wysadzić ją z siodła. Ona też tak uważa.

- Tylko pamiętaj, żebyś wspomniał o tym w swoim pozwie sądowym. Opowiesz, jak to na chybił trafił wskazałam na ciebie i postanowiłam cię zniszczyć, tak jak i twój cały wydział, żeby usiąść za waszym biurkiem. To powinno ci pomóc.

Przysunęła się bliżej do Vernona, przewiercając go wzrokiem.

- Ale najlepiej zacznij myśleć, jak się chronić. Forsa z łapówek ci nie pomoże, ponieważ zamierzam doprowadzić do tego, żeby twoje konta zostały zamrożone.! kiedy będziesz się tym wszystkim zajmował, pamiętaj, że jestem jedyną osobą, która chce z tobą rozmawiać i która ma, wprawdzie marginalny, ale zawsze, powód, by chcieć, żebyś żył. Ja się przed tobą nie chowam, za to Ricker skrada ci się za plecami. No i jest jeszcze zabójca likwidujący skorumpowanych policjantów. Nigdy nie wiadomo, skąd się pojawi.

- To stek gówna.

Vernon uniósł dłonie zaciśnięte w pięści, na co Eve wysunęła podbródek.

- Na twoim miejscu bym tego nie robiła - ostrzegła spokojnie. - Ale proszę bardzo.

- Dobiorę się do ciebie. - Opuściwszy pięści, zszedł z pasa transmisyjnego. - Jesteś skończona - rzucił z nienawiścią i wsko­czył do windy jadącej w dół.

- Jeszcze nie i postaram się dopiąć swego - mruknęła Eve. - Wyślijcie za nim kogoś. Nie chcę, żeby zrobił coś głupiego. - Wzruszyła ramionami. - Wiesz, na co mam teraz ochotę?

- Skopać komuś tyłek, pani porucznik?

- Właśnie. Chodźmy spocić Riggsa.

- Znowu utykasz.

- Wcale nie. I zamknij się.

Eve pokuśtykała do miejsca przesłuchań A, gdzie czekał na nie Feeney, pakując w usta orzeszki.

- Co tak długo?

- Miałyśmy miłe spotkanie z bliskim przyjacielem. Czy Riggs domagał się adwokata?

- Nie. Zadzwonił, jak twierdził, do żony. Muszę powiedzieć, że jest słodziutki. I bardzo grzeczny. Spokojny i dobrze wy­chowany.

- Jest Kanadyjczykiem.

- Och, to wszystko wyjaśnia.

Weszli do pokoju, w którym cierpliwie czekał na nich Riggs, usadzony na bardzo niewygodnym krześle.

- Dzień dobry, panie Riggs - powiedziała Eve i podeszła do stołu.

- Pani porucznik. Miło panią widzieć. - Spojrzał w dół na jej rozdarte spodnie. - Przykro mi z ich powodu. Bardzo w nich pani do twarzy.

- Tak, mnie też ich szkoda. Rozpoczynamy nagrywanie. - Podała bieżące dane, potem usiadła. - Bez adwokata, Riggs?

- Nie tym razem, ale dziękuję, że pani zapytała.

- A więc rozumie pan swoje prawa i obowiązki?

- Jak najbardziej. Po pierwsze, proszę mi pozwolić powiedzieć, że bardzo żałuję tego, co zrobiłem.

Sprytne, pomyślała. To nie jest idiota.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Bardzo żałuję tego, co się dzisiaj wydarzyło. I chcę zaznaczyć, że moim zamiarem nie było wyrządzenie komukolwiek krzywdy. Teraz widzę, jak nierozsądnie postąpiłem, nachodząc panią w ten sposób. Chciałbym za to przeprosić.

- To naprawdę ładnie z pana strony. Jak to się stało, że jechał pan ulicami Nowego Jorku, uzbrojony po zęby w zakazaną broń, z zamiarem porwania lub wyrządzenia krzywdy oficerowi policji?

- Zadałem się ze złym towarzystwem - odparł z łagodnym uśmiechem Riggs. Nic nie usprawiedliwia faktu, że posiadałem niedozwoloną broń, jednakże chciałbym zauważyć, że mój zawód, specjalisty od spraw bezpieczeństwa, często wymaga ode mnie otaczania się elementem kryminalnym, a tacy osobnicy zazwyczaj są wyposażeni w nielegalną broń. Oczywiście, należało oddać ją odpowiednim władzom.

- Skąd ją wzięliście?

- Od mężczyzny, którego pani zabiła. To on mnie wynajął, dzisiaj rano.

- Ten mężczyzna pana wynajął?

- Tak. Naturalnie. Gdy mnie wynajmował, nie miałem pojęcia, że pani jest policjantką. Powiedział mi, że jest pani niebezpieczną kobietą, która zagraża jemu i jego rodzinie. To jasne, że zostałem oszukany. Niestety, uwierzyłem mu, i to był duży błąd z mojej strony.

- Skoro nie wiedział pan, że jestem policjantką, dlaczego na miejscu napadu nazwał mnie panią porucznik?

- Nic takiego sobie nie przypominam.

- A więc przyjął pan tę robotę? Jak nazywał się mężczyzna, który pana wynajął?

- Haggerty, Clarence Haggerty. Tak przynajmniej mi powie­dział. Proszę sobie wyobrazić moje zaskoczenie, gdy okazało się, że naszym celem nie jest nastraszenie kobiety, która rzekomo groziła jego rodzinie.

- Właśnie próbuję - spokojnie odparła Eve. - Podejrzewam, że pochwycenie małego chłopca i przystawienie mu lufy do szyi uznał pan za doskonały sposób zastraszenia.

- To się wydarzyło tak szybko. Byłem w szoku, kiedy tamten pochwycił chłopca. Najprawdopodobniej moje reakcje były spowol­nione. Najwyraźniej Haggerty, albo jak on się tam naprawdę nazywał, nie był tym, za kogo mi się podawał. Ktoś, kto traktuje dziecko w taki sposób... - Zamilkł, z przygnębieniem kręcąc głową. - Nawet się cieszę, że go pani zabiła, pani porucznik. - Uśmiechnął się na nowo. - Bardzo.

- Wierzę. - Pochyliła się. - Riggs, naprawdę myślisz, że ta twoja słodka historyjka przejdzie?

- Dlaczego by nie? Jeśli chce pani zobaczyć dokumenty potwierdzające moją umowę o pracę u pana Haggerty, z radością je pani dostarczę. W papierach zawsze trzymam porządek.

- Domyślam się.

- To oczywiście nie znosi mojej odpowiedzialności za to, co się wydarzyło. Bez wątpienia utracę licencję ochroniarza. Zostanę skazany na więzienie lub w najlepszym razie na areszt domowy. Jestem gotowy przyjąć karę, jaką wymierzy mi sąd.

- Pracujesz dla Maxa Rickera.

- Niestety, nie przypominam sobie tego nazwiska. Jeśli ten Max Ricker kiedyś mnie wynajął, jego dane będą w moich kartotekach. Z radością wypiszę dla pani upoważnienia, żeby mogła je pani przejrzeć.

- Czeka cię co najmniej dwadzieścia pięć lat, Riggs.

- Mam nadzieję, że sąd nie będzie aż tak ostry, skoro nie wiedziałem, w jakim celu zostałem wynajęty. I nie dołożyłem także palca do krzywdy chłopca. Oszukano mnie. - Uniósł dłonie, ale jego twarz pozostała spokojna. - Jednak, jak już mówiłem, gotowy jestem przyjąć każdy wyrok sądu.

- Uważasz, że tak jest lepiej, niż skończyć jak Lewis.

- Przepraszam? Czy ja znam jakiegoś Lewisa?

- Jest już pokarmem dla robaków. I obydwoje wiemy, że Ricker może się postarać, żebyś skończył podobnie.

- Nic nie rozumiem, pani porucznik. Przykro mi.

- Zacznijmy od początku, ale odpowiedzi mają być jednosylabowe.

Przesłuchiwała go jeszcze ponad godzinę, oddając co jakiś czas przesłuchanie w ręce Feeneya, dla zmiany tempa, potem znowu je przejmując. Była raz ostra, raz łagodna.

Riggs nie złamał się, nie zmienił swojej wersji nawet na jotę. Miała wrażenie, że przesłuchuje perfekcyjnie zaprogramowanego androida.

- Wyprowadźcie go - rzuciła z odrazą, potem sama wyszła z pokoju. - Ten facet nic nie powie - mruknęła, kiedy dołączył do niej Feeney. - Tym razem Ricker wysłał mądrzejszych ludzi. Ale Riggs nie do końca panował nad sytuacją. Nie spodziewał się tej scenki z pochwyceniem chłopca. On nie jest idiotą, ale pozostali mogli być głupsi. Niech podwoją straże przy tych dwóch w szpitalu i przekażą mi, w jakim są stanie.

- Riggs, jeśli będzie miał dobrego adwokata, wykorzystując tę linię obrony, dostanie nie więcej niż pięć lat.

- Wiem i on też to wie. Zarozumiały sukinsyn. Sprawdźmy tych dwóch ze szpitala.

- Ja się tym zajmę. Żeby nie robić dymu, bo go teraz nie potrzebujemy, nie będę pracował u siebie.

- Dobrze. Ja idę spisać raport, a potem wracam do domu. Mam kilka rzeczy do sprawdzenia.

Gdy skończyła, już dawno minęła jej zmiana. Zwolniła Peabody, po czym zeszła do garażu. Obolała noga ją wkurzała. W głowie jej dudniło, ale tym się tak nie przejmowała.

Ale gdy dotarła na poziom garażu i zobaczyła swój służbowy wóz, miała ochotę kogoś udusić.

- Cholera!

Ten samochód, który w dodatku naprawdę był sprawny, przydzielono jej dopiero osiem miesięcy temu. Był brzydki i choć już raz się zepsuł, został naprawiony. Ale najważniejsze było to, że należał do niej, i dlatego starała się o niego dbać.

Teraz przednia maska, bagażnik i drzwi po obu stronach były roztrzaskane, opony poprzebijane, a tylne okno wyglądało tak, jakby ktoś w nie strzelał laserem.

Nie umiała wyjść ze zdumienia, że coś takiego mogło się zdarzyć na policyjnym parkingu obserwowanym przez kamery przemysłowe.

- Hm. - Za jej plecami pojawił się Baxter. - Słyszałem, że miałaś jakieś kłopoty, ale nie wiedziałem, że zniszczyłaś samochód. Ci z serwisu nie będą z tego powodu szczęśliwi.

- Nie ja go zniszczyłam. Jak to możliwe, że ktoś tu wszedł i rozwalił mi wóz? - Zrobiła krok w stronę samochodu, ale Baxter pochwycił ją za ramię.

- Lepiej trzymać się z daleka. Wezwij saperów. Widać, że twój obecny wróg ma spory temperament.

- Masz rację. Tak, masz rację. Jeśli ten wóz wybuchnie, nigdy więcej nie dadzą mi następnego. I tak niezbyt mnie lubią w Wydziale Zaopatrzenia.

Samochód był czysty, a Eve, dzięki wsparciu Baxtera, który wezwał ludzi z zaopatrzenia i im posmarował, udało się wydębić cztery nowe opony. Zostawiła mechaników zmieniających koła oraz naprawiających drzwi tak, żeby dały się otwierać i zamykać, i poszła do garażowej ochrony.

Powiedziano jej, że nastąpiła przerwa w nagrywaniu.

- No i co? - zapytał Baxter po jej powrocie.

- Przerwa w nagrywaniu, piętnaście minut śniegu i zablokowany głos. Tylko na tym poziomie. Niczego nie zauważyli. - Zmrużyła niebezpiecznie oczy. - Zapewniam cię, że następnym razem zauważą. Nie musisz tu ze mną sterczeć, Baxter.

- Wprawdzie ty tu rządzisz, Dallas, ale wszyscy bierzemy udział w tej grze. Powinnaś zrobić coś z nogą. Kulejesz.

- Nieprawda. - Westchnęła, otwierając powyginane drzwi wozu. - Dzięki.

- Nie dostanę całusa na pożegnanie?

- Jasne, kochanie. Podejdź no tutaj. Roześmiał się i cofnął.

- Jeszcze mnie walniesz. Jedziesz do domu?

- Tak.

Odszedł do swojego wozu.

- Ja też jadę w tamtą stronę - rzucił i usiadł za kierownicą.

Wolała, żeby zachowanie kolegi ją irytowało, ale nie po­trafiła się do tego zmusić. Wyjeżdżając na podjazd, była czujna; rozglądała się za pościgiem, spodziewając się zasadzki. Podróż przeszła jej spokojnie, nie licząc mijających ją z pis­kiem opon zniecierpliwionych kierowców, bo jechała dość wolno.

Pomachała Baxterowi na pożegnanie przy bramie, myśląc o tym, że znajdzie dla niego w zapasach Roarke'a butelkę whisky w ramach podziękowania.

Gdy szła frontowymi schodami, przyszło jej do głowy, że sama z chęcią by się napiła. Kieliszek chłodnego wina i może trochę spróbuje popływać, żeby rozprostować kości.

Miała przeczucie, że czekają długa noc.

- Domyślam się - zaczął Summerset, między nogami któ­rego przechadzał się kot - że brała pani udział w jakimś karambolu.

- Źle się domyślasz. To mój samochód brał udział w karambolu. - Pochyliła się, wzięła na ręce Galahada i otarła policzek o jego miękką sierść, szukając odrobiny ulgi. - Gdzie jest Roarke?

- Jeszcze nie wrócił. Gdyby sprawdziła pani plan jego dnia, wiedziałaby, że nie będzie go jeszcze przez godzinę. Te spodnie nadają się do wyrzucenia.

- Wszyscy mi to powtarzają. - Zostawiła kota, ściągnęła kurtkę i rzuciła ją na kamienny postument. Minęła lokaja, zamierzając udać się na basen.

- Pani kuleje.

Eve nie zatrzymała się, ale wydała z siebie jeden krótki okrzyk wściekłości.

Pływanie pomogło. Naga i sama miała wreszcie czas przyjrzeć się kolanu. Musiała przyznać, że sanitariusz dobrze się spisał. Rana się goiła, mimo że bolała jak diabli.

Oprócz niej dostrzegła jeszcze kilka innych zadrapań i siniaków. Niektóre powstały w trakcie uprawiania dzikiego seksu z Roarkiem.

Bez nich reszta obrażeń nic wyglądała aż tak źle. Czując się lepiej, włożyła szlafrok, a mając wzgląd na bolące kolano, wsiadła do windy i pojechała do swojej sypialni. W drzwiach prawie wpadła na Roarke'a.

- Hej, pani porucznik. Właśnie chciałem zjechać na dół z zamiarem dołączenia do pani.

- Już pływałam, ale mogę popatrzeć. Jeśli będziesz nagi.

- Może odłożymy to na później i popływamy razem. - Wciągnął ją do sypialni. - Co się stało z twoim samochodem?

- Nie mogę tego udowodnić, ale stawiam na Rickera. W takim stanie znalazłam go w garażu komendy. Zdaje się, że się nawzajem denerwujemy. - Ruszyła w stronę szafy.

- Dlaczego kulejesz?

Przewróciła oczami, ale powstrzymała się przed waleniem głową w ścianę.

- Zadrapałam kolano. Posłuchaj, chcę się ubrać, a potem napić wina. Wszystko ci opowiem. - Zaczęła zdejmować szlafrok, pamiętając o siniakach i zadrapaniach. - Miałam dzisiaj kłopoty, turlałam się po ulicy. Jestem trochę posiniaczona, więc nie wpadaj w panikę.

- Postaram się nie zwariować. - Kiedy stanęła przed nim naga, tylko westchnął. - Jesteś bardzo kolorowa. Połóż się.

- Nie.

- Eve, połóż się albo cię do tego zmuszę. Zajmę się ranami i będzie po wszystkim.

Chwyciła koszulę.

- Posłuchaj mnie, kolego. Dzisiaj wiele razy musiałam się hamować, żeby komuś nie przyłożyć. Uważaj, bo tracę już cierpliwość. - Ale gdy zrobił krok w jej stronę, odrzuciła koszulę. - Już dobrze, dobrze. Nie mam ochoty na walkę. A skoro chcesz się bawić w lekarza, najpierw nalej mi wina.

Rzuciła się na łóżko, położyła na brzuchu i powiedziała tonem, który miał go zirytować:

- Wino. Białe i schłodzone.

- Do usług. - Wziął kieliszek i wrzucił do niego proszek przeciwbólowy, wiedząc, że gdy Eve go poczuje, nastąpi jej kolej na irytację. Odszukał maść na zadrapania i postawił ją obok siebie na podłodze.

- Usiądź, tylko bez jęczenia.

- Ja nie jęczę.

- Rzadko - przyznał. - Ale kiedy już ci się to zdarza, nadrabiasz ilość jakością.

Podniosła kieliszek, podczas gdy on smarował najgorzej wy­glądające miejsca.

- Dlaczego nie położysz się koło mnie, doktorku?

- Mam taki zamiar trochę później. W taki sposób odbieram zapłatę.

Zdążyła wypić pół kieliszka, zanim zauważyła efekt.

- Czego tu dosypałeś? - dopytywała się. - Dałeś mi środek przeciwbólowy? - Chciała odstawić kieliszek, ale on wcześniej wziął go od niej, chwycił ją za włosy, odciągnął w tył głowę i wlał jej resztę do gardła.

Zachłysnęła się. Zaczęła pluć.

- Nienawidzę tego.

- Tak, wiem, ale mnie to tak bawi. Odwróć się.

- Pocałuj mnie gdzieś.

- Kochanie, zrobię to, tylko odwróć się.

Musiała się roześmiać. Zmieniła pozycję, przyznając w duchu, że najgorszy ból ustępuje. Westchnęła, czując się jeszcze lepiej, gdy na jej pośladkach spoczęły cudowne usta męża.

- Nie przestawaj - zachęcała.

- Późnej. Najpierw chcę się zająć ranami.

- Czuję się już dobrze.

- Chcę się z tobą kochać, Eve. - Znowu ją przekręcił, tym razem delikatnie, i pochylił się nad nią. - Powoli i bardzo, bardzo długo. Dlatego przedtem musisz się czuć o wiele lepiej niż tylko dobrze.

- Zaczynam się czuć bardzo dobrze. - Wyciągnęła do niego ręce, chcąc go przyciągnąć, ale on złapał ją i podciągnął w górę.

- Opowiedz mi, co się wydarzyło.

- Jeśli nie chcesz się ze mną kochać, ubiorę się.

- W szlafrok. - Podał go jej. - Będzie ci wygodniej w czymś luźnym. A mnie zajmie mniej czasu zdejmowanie go.

Nie widząc potrzeby negowania logiki tego stwierdzenia, włożyła szlafrok i podeszła do autokucharza.

- Chcesz coś?

- To samo co ty.

Zamówiła spaghetti z korzennym sosem. Usiadła przed mężem i zaczęła się doładowywać na nadchodzącą noc, referując wyda­rzenia dnia.

Słuchał jej, ale fakt, że niczego nie komentował, trochę ją niepokoił. Nagle apetyczne spaghetti przestało jej smakować.

- Obmyśliłam już następne ruchy i pomaga mi w tym świadomość, że mam pełne poparcie komisarza. Byłam w siód­mym niebie, gdy opieprzał Baylissa. Bez litości. Podziwiałam go.

- Eve.

Spojrzała mężowi w oczy, zimne jak lód, niebieskie niczym wody oceanu. Dziwne, myślała, gdy wcześniej patrzyła w twarze czterech zbirów, czuła tylko lekki przypływ adrenaliny. Jedno spojrzenie w oczy Roarke'a było o wiele bardziej pobudzające.

- Napadał na ciebie już trzy razy. Mimo że nie będzie ci się to podobało, nie zaakceptujesz tego, zamierzam się z nim rozprawić.

- Dwa razy - poprawiła. - Trzeci raz to był napad na mój samochód, poza tym za każdym razem wygrywałam. Ale - ciągnęła - przewidziałam twoją reakcję. Pewnie na niewiele to się zda, chcę ci jednak przypomnieć, że z uwagi na mój zawód napadano już na mnie i tak będzie się działo nadal. Ta osobista sprawa między wami nie powinna mieć wpływu na moją pracę.

- Mylisz się. - Głos Roarke'a brzmiał zatrważająco łagodnie.

- Niezależnie od tego chcę cię prosić o współpracę. Wyczuwała jego hamowaną furię.

- Myślisz, że zdołasz mnie udobruchać, Eve?

- Nie, cholera, nie! I przestań tak na mnie patrzeć. Przez ciebie tracę apetyt. - Odłożyła widelec. - Przydałaby mi się twoja pomoc. Przecież prosiłam o nią przed dzisiejszymi wydarzeniami? Zmieniło się tylko to, że wysłał za mną następnych zbirów, a ja dałam sobie z nimi radę. Musiało mu to bardzo dopiec. Jeśli zajmiemy się nim razem, współpracując, obydwoje możemy dostać to, czego chcemy. Choć ty zapewne nie do końca, bo myślę, że pragniesz go schwytać i usmażyć na ogniu, ale możemy zrobić co się da w ramach prawa.

- Prawo to twoja miara, nie moja.

- Roarke. - Dotknęła jego dłoni. - Złapię Rickera i bez ciebie, ale wtedy potrwa to dłużej i z pewnością nie będzie takie satysfakcjonujące. Tylko pomyśl, czy nie wolałbyś, żeby spędził resztę życia za kratkami, niż od razu go sprzątać.

Zastanowił się.

- Nie.

- Jesteś przerażającym facetem, Roarke. Wyjątkowo prze­rażającym.

- Ale będę z panią współpracował, pani porucznik. I jeśli ta współpraca będzie się dobrze układała, pomyślę o Rickerze za kratkami. Zrobię to dla ciebie. Choć uwierz, że kosztuje mnie to więcej, niż sądzisz.

- Wiem i dziękuję.

- Nie dziękuj, zanim nie skończymy. Pamiętaj, że jeśli nasza współpraca nie da takich wyników, jakich oczekuję, zajmę się nim na swój sposób. Czego potrzebujesz?

Odetchnęła.

- Po pierwsze, chcę wiedzieć, dlaczego WSW wysłało Kohliego do Czyśćca. Co takiego albo kogo chcieli tam złapać? Bayliss wspominał dzisiaj coś o tym, że Ricker ma coś wspólnego z klubem, ale ty mówiłeś, że nie pracujesz z nim już od dziesięciu lat.

- Zgadza się. Odebrałem mu niektóre z jego lukratywnych interesów i odszedłem. Sprzedałem je potem lub pozmieniałem. Co do Czyśćca, Ricker nie ma z nim nic wspólnego. Ale miał. Kupiłem ten klub od niego pięć lat temu. A raczej powinienem powiedzieć - dodał, widząc, że żona szeroko otwiera oczy - że moi reprezentanci kupili go od jego reprezentantów.

- Był właścicielem Czyśćca? I ty mi tego nie powiedziałeś?

- Pani porucznik, chciałbym przypomnieć, że nie pytała mnie pani o to.

- Na Boga - stęknęła i wstała na równe nogi. Zaczęła krążyć i myśleć.

- A kiedy dowiedziałem się o śmierci Kohliego, nie myślałem o tym, nie widziałem żadnego związku, nie uważałem, że to jest istotne. Klub już dość długo należy do mnie, został całkowicie zmieniony, pracują w nim zupełnie inni ludzie.

- Jeśli wykorzystał go jako przykrywkę, jego ludzie nadal mogą tam przychodzić. Robić tam interesy.

- O niczym takim nigdy mnie nie informowano. Jeśli nawet coś się tam dzieje, to tylko coś małego.

- W twoim klubie został zamordowany policjant. To nie jest nic małego.

- Racja.

- Dlaczego Ricker sprzedał klub?

- Mój wywiad w tym czasie poinformował mnie, że robiło się tam ociupinkę za gorąco. Ricker często pozbywa się interesów i własności, gdy się przeżyją i przestają być dla niego użyteczne. To normalna praktyka przedsiębiorcy.

- Skoro jest na ciebie taki zawzięty, dlaczego zgodził się sprzedać ci ten klub?

- O tym, że sprzedał go mnie, dowiedział się dopiero po fakcie. Podejrzewam, że nie był zadowolony, ale nie mógł się już wycofać. - Roarke oparł się o krzesło i teraz on pogrążył się w rozmyślaniach. - Być może umyślnie rozpowszechnił plotkę, że w klubie dochodzi do jakichś podejrzanych transakcji, a może rzeczywiście wysyłał tam swoich ludzi. Może miał nadzieję, że w ten sposób się na mnie odegra. Poczekał, aż klub zacznie dobrze prosperować, i wtedy postanowił zamieszać. On potrafi być cierpliwy. Potrafi czekać nawet kilka lat.

- A ponieważ miał wtyczki w policji, nietrudno mu było sprawić, żeby plotka szybko się rozeszła. WSW złapało się na nią, zaczęło węszyć i wystawiło Kohliego. To mi pasuje. I coraz bardziej wygląda na to, że ten biedaczyna zginął na darmo.

- Ty to naprawisz. - Roarke wstał.

- Tak, naprawię. Muszę sprawdzić pewne tajne dane, tak żeby nikt się o tym nie dowiedział.

Uśmiechnął się.

- Pani porucznik, zdaje się, że w tym mogę pani pomóc.

Max Ricker stał w swoim luksusowym salonie w drogiej posiadłości w Connecticut na twarzy domowego androida o imieniu Marta, którą przed chwilą z wściekłością przydepnął.

Robot został nieodwracalnie zniszczony.

Canarde w czasie tego wybuchu furii trzymał się rozsądnie z boku. Już niejednokrotnie bywał świadkiem podobnych scen, więc wiedział, że kiedy jego chlebodawcę ogarnia szał, potrafi rozwalać w kawałki nie tylko roboty.

Przez jakiś czas w pokoju słychać było tylko rzężący oddech i nieprzyjemny chrzęst plastyku oraz zgrzytanie metalu. Canarde czekał spokojnie, aż Ricker się opanuje, choć martwiło go, że szef coraz częściej traci nad sobą kontrolę.

Zaczynał myśleć, że nadchodzi czas na wprowadzenie w życie starannie przygotowanego planu ucieczki i ukrycie się do końca życia w zaciszu eleganckiego domu, który zakupił pod fałszywym nazwiskiem w Paradise Colony.

Ale wiedział, że dopóki to nie nastąpi, jest w stanie nieco uciszyć burzę.

- Kobieta, sama, a oni nie potrafią dać sobie z nią rady?! Nie potrafią?! Przyrzekam, przysięgam, że ja dam sobie radę z nimi.

Ricker kopnął to, co pozostało po głowie Marty, na bok. W powietrzu wisiał smród przepalonych obwodów. Spokojniejszy, jak zawsze po takim epizodzie, podszedł do barku i napełnił kieliszek swoim ulubionym różowym napojem: słodzonym rumem silnie zaprawianym barbituranami.

- Jeden nie żyje, mówisz? - zapytał już bardziej zrównoważo­nym głosem, którego ton pasowałby raczej do pytania na przykład o liczbę gości zaproszonych na obiad. Spokój wypełniał też jego wzrok, gdy spojrzał na Canarde'a.

- Tak. Ines i Murdock są w szpitalu. Uważam jednak, że jeśli odegrasz się na Riggsie, a on okaże się lojalny, źle to wpłynie na morale twoich ludzi.

Ricker wziął łyk, przemykając wzrokiem po sylwetce adwokata. - Skąd to przekonanie, że interesuje mnie morale moich ludzi?

- Powinno - rzucił Canarde, wiedząc, że dużo ryzykuje. - Wykazując dobrą wolę, a nawet pobłażliwość w takiej sytuacji, podobnie jak byłeś bezlitosny wobec Lewisa w innych okolicznoś­ciach, wysyłasz swoim ludziom jasną informację. Poza tym - dodał - Riggsem możemy się zająć za jakiś czas. Ricker nie przestawał pić i uspokajać się.

- Masz rację. Oczywiście masz rację. - Uśmiechnął się tak nagle, że było to aż przerażające. - Dziękuję ci. Obawiam się, że przez tę irytującą policjantkę pogarsza mi się zdolność oceny sytuacji. Na niektóre rzeczy warto poczekać.

Przyszedł mu na myśl Roarke, na którego czekał już tyle lat. I czy w końcu nie znalazł doskonałego miejsca do uderzenia?

Ale trudno jest czekać, trudno jasno rozumować, kiedy czuje się posmak krwi.

- Zapewnij pana Riggsa, że doceniam jego lojalność i że zostanie ona wynagrodzona.

Ruszył w stronę okna, po drodze potykając się o szczątki androida. Przyglądał im się przez chwilę, mając pustkę w głowie. Nie umiał sobie przypomnieć, skąd się wzięły. Następnie, po­stanawiając o nich zapomnieć, obszedł je, odsunął okiennicę i wyszedł na taras prowadzący do ogrodu.

- Całe życie zdobywałem to, co posiadam, po to by pewnego dnia przekazać wszystko mojemu synowi. Mężczyzna musi pozostawić swojemu potomstwu jakieś dziedzictwo. - Jego głos był coraz bardziej niewyraźny. - Ale zanim to nastąpi, mam jeszcze do zrobienia kilka rzeczy. A jedną z nich, którą zamierzam dokonać już wkrótce, jest zniszczenie Roarke'a. Padnie przede mną na kolana. Dopnę tego, Canarde.

Popijając różowy napój, przyglądał się z zadowoleniem ogrodowi.

- Dopnę tego - powtórzył - a ta jego policjantka będzie mnie błagała o litość.

16

W swoim gabinecie, który zawsze był zamknięty, Roarke trzymał nigdzie nierejestrowany wysokiej klasy sprzęt elektro­niczny. Wszędobylskie oko Straży Informatycznej nie było w stanie go wyśledzić ani się dowiedzieć, co Roarke przetwarza lub do jakich systemów zagląda za jego pomocą.

A ponieważ był bardzo uzdolnionym informatykiem, mógł zajrzeć praktycznie wszędzie i wyszukać każdą informację, której potrzebował.

Chociaż do tajnego pokoju, oprócz niego, mieli dostęp jeszcze tylko Eve i Summerset, a pomieszczenie służyło wyłącznie do celów zawodowych, było urządzone ze smakiem, miało piękne, szczelne zasłony na oknach, a na podłodze drogą terakotę.

Panel kontrolny w kształcie litery U często przywodził Eve na myśl dobrze zaprojektowany statek kosmiczny, a Roarke stojący za jego pulpitem kapitana tego statku.

Tutaj Eve mogła bezpiecznie naginać prawo lub pozwalać, by maż ją w tym wyręczał.

- Pierwsza Roth - powiedziała. - Twierdzi, że mąż czyści jej konto, szykując miłosne gniazdko dla siebie i swojej kochanki. Kapitan Eileen Roth. Zamieszkała...

- To niepotrzebne.

Roarke lubił takie zadania prawie tak samo jak wyraz irytacji na twarzy żony, przyglądającej się, z jaką łatwością przechodzi przez przeszkody i zawiłości systemu, z którymi nie potrafią dać sobie rady nawet najwięksi spece w Wydziale Elektronicznym. Zamiast nakazać komputerowi odczytać dane, przesłał je na ekran wiszący na ścianie.

- To gniazdko nie jest bardzo imponujące - zauważył. - Ale można się domyślić, że wystarczy na miły kącik do schadzek. Facet jest pisarzem, ale nigdzie niezatrudnionym. Niektóre kobiety pociąga taki artystyczny typ. Te romantyczne nastroje.

- Naprawdę? - rzuciła Eve sucho.

- Tak. To nie jest jego pierwsza kochanka - dodał, posyłając na drugi ekran następne dane. - Ma za sobą dwa małżeństwa i trzy nieformalne związki i za każdym razem pod koniec ogałaca partnerki z zasobów pieniężnych.

- A wydawać by się mogło, że Roth ma za dużo sprytu, żeby dać się tak oszukać. Jezu, przecież jest policjantką.

- Miłość - mruknął Roarke - jest ślepa.

- To wierutna bzdura. Ja przecież znam cię od podszewki. Uśmiechnął się.

- Och, pani porucznik, dzięki pani czuję, że żyję. - Pocałował żonę w rękę.

- Przestań się wygłupiać. - Pacnęła go po dłoni, odsuwając się, co znowu go rozśmieszyło.

Pomyślał, że dobrze jest znowu być z żoną w zgodzie.

- Dwa razy płaciła za coś jakiemuś Luciusowi Breckowi - zauważyła. - Za każdym razem po trzy tysiące. Kto to jest ten Breck?

Ponieważ nie wiedziała, że Roarke nauczył komputer rozpo­znawać jej głos, podskoczyła, gdy maszyna odpowiedziała jej uprzejmie na pytanie:

Lucius Breck. Konsultant od uzależnień. Prywatna praktyka. Adres biura: Sixth Avenue 529, Nowy Jork. Zamieszkały...

- Nieważne. To potwierdza jej zeznanie. Jezu, jest bliska krachu finansowego, ale wynajęła prywatnego terapeutę, chociaż może mieć pomoc za darmo z firmy. Co i tak jej nie pomoże, bo nie utrzyma stanowiska, gdy to wszystko się wyda.

I jeszcze jest przekonana, że to ona szykuje się na jej następcę. Eve potrząsnęła głową. Wielkie dzięki, ale nie. Może kiedyś zgodzi się przyjąć kapitańskie gwiazdki, ale, niech ją diabli porwą, jeśli da się zabrać z ulicy i posadzić za biurkiem.

- Nie umiesz znaleźć innych kont należących do Roth?

- Nie znajdę czegoś, czego nie ma - rozsądnie zauważył Roarke. - Jak sama widziałaś, twoja kapitan znajduje się na pograniczu finansowej ruiny. Żeby zapłacić Breckowi, wyjęła forsę z konta emerytalnego. Poza tym żyje bardzo skromnie.

- A więc ona jest czysta, ale nie jej wydział, co może stanowić motyw. Była przełożoną obydwu ofiar i odwiedzała Kohliego w Czyśćcu. Wyniki jej testu prawdopodobieństwa są dość niskie, ale to się może zmienić, gdy dołączę analizę jej osobowości, zrobioną przez policyjnego psychologa, i moją własną opinię na jej temat.

- A jak ona brzmi?

- Roth jest twarda, wybuchowa i tak się zajęła swoją karierą, że przestała dostrzegać niuanse. Przysłania życie osobiste i błędy, jakie w nim popełniła, żeby chronić swoją pozycję. Możliwe, że kryje też ludzi z wydziału, obawiając się, że zostanie wylana, gdy ich przestępstwa wyjdą na jaw. Pierwsze morderstwo charakteryzowała wielka agresja. A jak wspomniałam, Roth jest bardzo wybuchowa.

Odwróciła się do męża.

- Detektyw Jeremy Vernon. I tak mam już na niego wystar­czająco dużo materiału, żeby go zatrzymać, ale najpierw pozwolę mu się trochę podenerwować.

- Czego chcesz ode mnie?

- Żebyś połączył jego pieniądze z Rickerem. Niestety, infor­macji zdobytej w ten sposób nie będę mogła użyć jako dowodu. Ale mogę się postarać, by Vernon myślał, że potrafię to zrobić. Złamię go, jeśli będę wiedziała o nim więcej. Jest związany z obydwiema ofiarami i z Roth. No i z Rickerem.

- Ricker potrafi się dobrze kryć i z pewnością tego typu wydatki starannie zakamuflował.

- Ale czy możesz znaleźć to, o co proszę? Uniósł brwi.

- Mam nadzieję, że było to pytanie retoryczne. Chociaż trochę czasu mi to zajmie.

- Więc dlaczego nie zaczynasz? Czy mogę wejść na drugi komputer i sprawdzić inne nazwiska?

- Poczekaj. - Wydał kilka niezrozumiałych dla Eve poleceń, po czym wystukał coś na klawiaturze. Komputer potwierdził gotowość do działania i zaczął cicho szumieć. - Sam przejdzie przez pierwsze warstwy - wyjaśnił - i to tak samo szybko jak ja. Co to za nazwiska?

Popatrzyła na męża.

- Rue MacLean.

Jeśli ogarnęła go irytacja lub złość, to nie pokazał tego po sobie.

- Podejrzewasz ją?

- Prowadzi klub. Wie albo powinna wiedzieć, co się tam dzieje. Powiedziałeś mi, że Ricker był kiedyś jego właścicielem, a WSW podejrzewa, że nadal coś tam śmierdzi. Jeśli Ricker załatwia w klubie jakieś swoje interesy, Rue o nich wie. I tobie też to już przyszło do głowy.

- Owszem, sprawdzałem ją wczoraj. Bardzo starannie. Kom­puter, podaj na ekran trzeci wyniki sprawdzania Rue MacLean. Sama możesz się im przyjrzeć - zwrócił się do Eve. - Nie znalazłem niczego alarmującego. Ale z drugiej strony, jeśli współpracuje z Rickerem, na pewno jest ostrożna. Zna mnie.

- Czy chciałaby tak ryzykować?

- Nigdy bym jej o to nie podejrzewał.

Na początek Eve przyjrzała się finansom Rue.

- Jezu, Roarke, ile ty jej płacisz.

- Dobre zarobki zachęcają do lojalności, a poza tym ona prowadzi klub praktycznie sama. Zarabia na to, co jej daję. Przekonasz się zaraz, że potrafi też wydawać. Tej zimy wybrała się na wakacje na Saint Barthelemy. Ricker ma tam w pobliżu swoją bazę.

Zamilkł, żeby nalać sobie kieliszek brandy.

- Zamierzam ją zapytać o to jutro.

- Po prostu?

- Tak i będę wiedział, czy kłamie.

Eve przyjrzała się twarzy męża: zimnej, twardej, bezlitosnej. Tak, będzie wiedział i niech Bóg ma MacLean w opiece, jeśli go oszukuje.

- Wolałabym, żebyś tego nie robił. Jaja o to zapytam.

- Jeśli nawet jest w jakikolwiek sposób związana z Rickerem, to powiązanie ma niewiele wspólnego z twoim śledztwem. Rue pracuje u mnie i to ja z nią porozmawiam.

- A jeśli ją wystraszysz...

- Jeżeli ma powody, żeby się bać, nie będzie miała dokąd pójść. Wtedy odeślę ją do ciebie. Ktoś jeszcze?

- Ty wcale ze mną nie współpracujesz.

- Przeciwnie. - Rozłożył ręce, wskazując na pokój i pracujące komputery. - Pozwoli pani, że zadam pani jedno pytanie, pani porucznik. Chce pani schwytać mordercę czy Maxa Rickera?

- Oczywiście, że mordercę. Ale ponieważ Ricker jest w to wplątany, zamierzam przygwoździć ich obu.

- Dlatego że jest wplątany w zabójstwa, czy dlatego że kiedyś miał związek ze mną?

- Z obydwu powodów. - Nieświadomie zmieniła pozycję, gotując się do walki. - I co z tego?

- Nic. Chyba że, w jakichś okolicznościach, staniesz między nami. - Popatrzył na kieliszek brandy. - Ale po co na siłę sprowadzać kłopoty. Nazwiska.

Nie zamierzała stwarzać żadnych problemów, ale z całego serca chciała najpierw dobrać się do Rickera.

- Porucznik Don Webster.

Po ustach Roarke'a przemknął słaby uśmieszek.

- A to dopiero interesujące. O co go podejrzewasz? Że jest zabójcą czy potencjalną ofiarą?

- W tej chwili o nic. Dzisiaj znowu mnie śledził. Może, tak jak twierdził, w tym celu, żeby mnie przeprosić za to, że zachował się jak idiota. A może cała ta scena była ukartowana. Muszę zebrać o nim, co się da, zanim zdecyduję, czy mogę mu zaufać.

Nic nie mówiąc, Roarke postukał w klawiaturę i po chwili na ekran wypłynęły dane.

- Już go sprawdzałeś?

- Myślałaś, że tego nie zrobię? - zapytał spokojnie. - Webster jest czysty jak śnieg. Co, jeśli użyć kryteriów, które zastosowałaś w przypadku Roth, umieszcza go na liście podejrzanych.

- Tak, jeśli nie weźmie się pod uwagę jednego. - Marszcząc czoło, zbliżyła się do ekranu. - Wiedział o Kohlim, pomagał stworzyć jego fałszywy wizerunek. Po co miałby zabijać uczciwego policjanta? Dowody rzeczowe, moje przeczucia, a także charak­terystyka mordercy sporządzona przez Mirę każą nam szukać kogoś, kto chce coś pomścić. Kogoś, kto uprząta skorumpowanych policjantów. Webster, jako jeden z niewielu, wiedział, że Kohli nie brał. A więc nie, nie jego szukam, jeśli jest czysty.

- A gdyby nie był?

- Wtedy, być może, bym go podejrzewała, bo mógłby zabić Kohliego, dlatego że ten był uczciwy i mógł się domyślać, że Webster bierze. Co to są za przelewy? Dla jakiejś LaDonny Kirk. Wypływają regularnie co miesiąc od dwóch lat.

- Webster ma siostrę, która jest rozwiedziona. Dziewczyna studiuje medycynę, a on jej pomaga.

- Hm. To może być przykrywka.

- Nie, nie jest. Sprawdziłem. A tak nawiasem mówiąc, ona jest w pierwszej dziesiątce najlepszych studentów na roku. Webster od czasu do czasu gra - ciągnął Roarke, popijając brandy. - Nie stawia dużo, więc robi to wyłącznie dla rozrywki. Obstawia sezonowe rozgrywki koszykówki i ma słabość do drogich gar­niturów zaprojektowanych przez, moim zdaniem, niezbyt dobrych projektantów. Nie odkłada zbyt wiele na czarną godzinę, ale żyje w ramach swoich możliwości. Co nie jest w jego przypadku trudne. Zarabia dwa razy tyle co ty na tym samym stanowisku. Na twoim miejscu bym się poskarżył.

- Chłopaki zza biurka - rzuciła Eve z odrazą. - Kto ich tam wie. Sprawdziłeś go bardzo starannie.

- Wolę być ostrożny.

Eve uznała, że w tych okolicznościach może zostawić Webstera w spokoju.

- Chce wejść do śledztwa.

- Co?

- Chce z nami pracować. Poprosił mnie, żebym go włączyła do zespołu. Czuje się wykorzystany i pragnie odkupić winy. Wierzę mu.

- Czy pytasz o moje zdanie?

Eve pomyślała, że kontakty międzyludzkie mogą czasami powodować uciążliwości.

- Pytam się, czy pojawią się między nami jakieś nieporozu­mienia, jeśli go włączę.

- A gdybym powiedział, że tak?

- Wtedy go nie wezmę. Przydałby się, ale go nie włączę.

- Kochana Eve. Nie musiałaś się martwić o... - przypomniał sobie zwrot, którego kiedyś użyła - o to, że mój fiut zacznie wariować. Rób tak, jak ci jest wygodnie. Muszę się tym zająć - powiedział, gdy komputer zasygnalizował przerwę. - Masz więcej nazwisk?

- Kilka.

- Proszę. - Wskazał na boczny komputer, potem usiadł za konsolą.

Siadając, Eve myślała o swoim małżeństwie i o tym, że jest ono dla niej zagadką, której chyba nigdy nie rozwiąże. Za dużo w nim niewiadomych. I wszystko się nieustannie zmienia. Roarke'owi chyba nie przeszkadza, że będzie pracowała z mężczyzną, którego poprzedniej nocy praktycznie zmiażdżył.

A może jest odwrotnie i jego zgoda to tylko podstęp.

Będzie się o to martwiła później.

Zabrała się do pracy. Przynajmniej było to coś, co rozumiała. Sprawdziła nazwiska osób, które podała jej Patsy Kohli. Nazwiska przyjaciół jej męża. Detektywa Gavena, Pierce'a i oficera Goodmana, a także sierżanta Clooneya.

Na pierwszy rzut oka każdy z nich był czysty jak łza. Detektyw Arnold Gaven miał na swoim koncie sporo pochwał i sporą liczbę zamkniętych dochodzeń. Był żonaty, miał pięcioletnią córkę i należał do policyjnej drużyny siatkówki.

Historia detektywa Jona Pierce'a wyglądała podobnie, tylko zamiast córki miał trzyletniego syna.

Oficera Thomasa Goodmana, młodszego od poprzedników o dwa łata, uważano za dobrego kandydata na detektywa. Niedawno się ożenił, jest ministrantem w swoim kościele.

Religia, pomyślała Eve. Trzydzieści srebrników.

Clooney, weteran z dwudziestosześcioletnim stażem, jest związany z 128 brygadą od dwunastu lat. Eve ze zdumieniem odczytała informację o tym, że przez jakiś czas jego partnerem była Roth. Rozdzielili się, gdy ta awansowała. Niektórych taki rozwój wydarzeń mógłby mocno zdenerwować.

Clooney był żonaty, a choć nie mieszkał z żoną, to nigdzie nie widniała adnotacja sugerująca, że się z nią rozwiódł lub że są w separacji. Jego syn Tadeus zginął podczas wykonywania obowiązków służbowych, próbując zapobiec napadowi rabun­kowemu.

Eve czytała relację z tego wydarzenia ze zmarszczonym czołem. Tadeus zauważył włamanie do sklepu przy Dwudziestej Czwartej róg Siódmej. Wkroczył tam z bronią, aby ochronić sobą jakiegoś cywila. Złodziej zaatakował go z tyłu. Pchnął kilka razy nożem, po czym oczyścił sklep i uciekł.

Sprawa nie została zamknięta.

Tadeus Clooney zostawił żonę i córeczkę.

Śmierć syna musiała zwalić Clooneya z nóg. Ale czy z takiego powodu doświadczony policjant mógł zamienić się w zabójcę?

I dlaczego miałby za ten wypadek obarczać winą innych policjantów?

Jako ostatniego sprawdziła kapitana Boyda Baylissa.

Jest czysty, myślała, odczytując dotyczące go dane. Jeśli się patrzy tylko na wypolerowaną powierzchnię. Uczęszcza do kościoła, udziela się społecznie, zasiada w zarządach kilku organizacji charytatywnych, ma dwójkę dzieci, które posłał do ekskluzywnych prywatnych szkół. Jest żonaty od osiemnastu lat z kobietą, która wniosła do małżeństwa spore pieniądze i wysoki status społeczny.

Eve była nieco zdziwiona, że nigdy nie pracował w terenie. Nawet krótki okres pełnienia obowiązków posterunkowego prze­siedział za biurkiem: zajmował się sprawami administracyjnymi i biurowymi, dowodami rzeczowymi. Urodzony truteń.

Ale sprytny. Awansował, a potem przeszedł do WSW.

I tam, pomyślała, odnalazł swoje powołanie.

Co interesujące, nie po raz pierwszy otrzymał naganę służbową. Już wcześniej ostrzegano go, że jego metody pracy są niedopusz­czalne. Jednak trzeba przyznać, że mimo wątpliwych procedur, które stosował, kopał w brudach. I departament to doceniał, choć nie był zachwycony. Dlatego też do tej pory Bayliss nie poniósł jeszcze poważniejszej kary, mimo że pozwalał sobie na znaczące nadużycia władzy, jak choćby bezprawne przetrzymywanie podej­rzanych, nielegalny podsłuch i inwigilacje. Najbardziej lubił nastawiać policjantów przeciwko sobie.

Policjant przeciwko policjantowi. Eve zastanawiała się, ile dzieli taką osobę jak Bayliss, zajmującą się niszczeniem karier innym, od kogoś, kto zabija ludzi.

Odkryła coś jeszcze bardziej interesującego, a mianowicie to, że po niepowodzeniu śledztwa w sprawie Rickera poddano ocenie działanie Baylissa, za które dostał naganę. Głównie za próbę zdyskredytowania pewnego sierżanta, zajmującego się w sprawie Rickera dowodami rzeczowymi.

Posunął się aż tak daleko, że nękał żonę i dzieci owego policjanta, a jego samego wezwał na przesłuchanie i przetrzymywał bez możliwości wezwania adwokata przez ponad cztery godziny.

Do urzędu skarbowego wpłynął anonimowy donos, w wyniku którego finanse sierżanta zostały dogłębnie sprawdzone. Wprawdzie nie udowodniono Baylissowi, że to on lub ktoś z jego załogi wysłał anonim, ale wszyscy go o to podejrzewali. Urząd skarbowy nie znalazł nic podejrzanego, niemniej cała sprawa kosztowała nie­szczęśliwego policjanta tysiące dolarów w postaci kar i zmarno­trawionego czasu.

Eve postanowiła przyjrzeć się bliżej Baylissowi i nękanemu przez niego sierżantowi Mattowi Myersowi.

Chciała sięgnąć głębiej, ale zabrakło jej umiejętności. Zerknęła na Roarke'a, jednak jego skoncentrowany wyraz twarzy wskazywał, że nie byłby zadowolony, gdyby mu teraz przeszkodzono.

Tak więc, nie chcąc się przyznawać, że nie potrafi wejść do osobistych akt Baylissa, spróbowała innej drogi.

Skontaktowała się z Websterem.

- Bayliss - powiedziała bez zbędnych wstępów. - Mów.

- Fanatyk, ukrywający się pod przykrywką orędownika moral­ności. Kupiłem ten wizerunek i, z przykrością przyznaję, wierzyłem mu dość długo. Oddany swojej misji. Przy okazji ma charyzmę jak jakiś prorok ogłaszający nową religię.

Eve wyprostowała się i odchrząknęła.

- Naprawdę?

- Tak, jest przekonywający i przez to, nim się obejrzysz, lądujesz w kupie gówna. Z drugiej strony wykrył wiele przypadków korupcji i dzięki niemu wielu nieuczciwych policjantów straciło pracę.

- Ale stosował podejrzane metody.

- Zgadza się. - Webster westchnął i potarł kark. - To prawda, zwłaszcza w ostatnich latach. Jego poczynania niepokoiły mnie. Jestem przekonany, że ma bardzo szczegółowe kartoteki dotyczące większości policjantów. Ale mi ich nie pokazywał. Przekraczał wiele granic, prywatnych i służbowych. Kiedyś uważałem takie postępowanie za usprawiedliwione.

- Co cię zmusiło do zmiany zdania?

- Sierżant Myers. Brał nieformalny udział w akcji pochwycenia Rickera. Nagle gdzieś zniknął. Bayliss myślał, że sprzedał się Rickerowi, i gonił za nim jak wściekły pies. Był przekonany, że Myers siedzi u Rickera w kieszeni, chociaż nie było na to dowodów ani jawnych, ani ukrytych. Moim zdaniem, uparł się, że bez względu na cenę wywali Myersa z policji. Ale facet mu się postawił. Nie złamał się. A gdy departament go oczyścił, przeniósł się do Queens. Bayliss dostał za niego po łapach.

- Od komisarza.

- Właśnie. Zaraz potem Bayliss rozpoczął tę operację z Kohlim. Może miał nadzieję, że się zrehabilituje i dostanie pochwałę. Nie wiem, Dallas, to trudny człowiek.

- Nie wiesz, czy ten Myers żyje i jak mu się wiedzie w Queens?

- Nie doszły mnie żadne informacje o jego śmierci. - Webster szerzej otworzył oczy. - Chryste, Dallas, chyba nie myślisz, że to Bayliss zabija policjantów?

- Tym sposobem pozbywałby się ich z policji, prawda - rzuciła. - Każda metoda jest dobra. Mówiłeś, że chcesz pracować przy tej sprawie. Mówiłeś poważnie?

- Tak, tak. Poważnie.

- A więc zlecam ci pierwsze zadanie. Sprawdź Myersa, dowiedz się, czy ostatnio nie spotkał go jakiś nieprzyjemny wypadek. A jeśli nadal oddycha, dowiedz się, czy odwiedzał ostatnio nasze wesołe miasto.

Webster, mimo że przestał pracować w Wydziale Zabójstw przed wielu laty, szybko kojarzył. Skinął głową.

- Rozumiem. Ma mnóstwo powodów, żeby żywić urazę do skorumpowanych policjantów. W jakim kierunku idzie twoje dochodzenie?

- W wielu. W tej chwili zamierzam uzyskać nakaz zatrzymania i przesłuchania Baylissa.

- Uwierzę, jak zobaczę - mruknął.

- Kiedy go dostanę - ciągnęła chłodno Eve - będę chciała, żebyś mi pomógł. Odezwę się.

Rozłączyła się, a gdy się odwróciła, zobaczyła, że Roarke jej się przygląda.

- Sprawdzasz Baylissa?

- Tu jest brud i tam jest brud. Ma go pod paznokciami. Jak daleko jest od umyślnego zrujnowana komuś życia do zabicia kogoś? - Wzruszyła ramionami. - Webster ma zebrać informacje o Myersie. Zobaczymy, dokąd to nas zaprowadzi. Nie mogę powiedzieć, że Bayliss jest u mnie na pierwszym miejscu. Nie sądzę, że jest aż tak agresywny, a poza tym pamiętaj, że Kohli był czysty.

- Wystarczy więc tylko sprawdzić osobiste akta Baylissa.

- Tak, dla ciebie to pestka. Ja muszę uzyskać na to oficjalne pozwolenie. Zamierzam wezwać go na przesłuchanie i dlatego moje działanie musi być zgodne z regulaminem.

- W takim razie od razu poproś o jeszcze jeden nakaz. Vernon.

- Jest na mojej liście - zaczęła i wstała. - Odkryłeś, skąd pochodzą jego pieniądze?

- Tak. Trafiają do niego bardzo okrężną i zawiłą drogą. Doszedłem do spółki z o.o. należącej do Rickera. To wprawdzie nie znaczy, że Ricker osobiście przekazywał mu tę forsę, ale jednak jest w to wmieszana jego korporacja. Nie jest już taki sprytny jak kiedyś - mruknął. - Ani tak ostrożny. Kiedyś znale­zienie tych informacji zajęłoby mi dwa razy więcej czasu.

- Może to ty jesteś dwa razy sprytniejszy niż kiedyś. - Eve podeszła do męża i położyła mu rękę na ramieniu. Na monitorze zobaczyła plątaninę cyfr, nazwisk i nazw firm. Jedno nazwisko natychmiast wpadło jej w oko. Uśmiechnęła się.

- Canarde? Dobrze czytam? To on autoryzował elektroniczny transfer pieniędzy do Northeast, które następnie przeszły do tej drugiej korporacji, a z niej na konto kasyna na Vegas II, gdzie odebrał je Vernon, rzekomo jako wygraną.

- Jestem z ciebie taki dumny. - Roarke mocno ucałował jej dłoń.

- Dzięki, ale ustawiłeś dane w kolumnach i tylko idiota by ich ze sobą nie połączył. Bardzo chciałam coś mieć na tego sukinsyna Canarde'a. Teraz już mam. Tylko nie mogę tego wykorzystać - stwierdziła ze zniechęceniem i odeszła. - Chyba że zmuszę Vernona do gadania.

Przyrzekła sobie, że tego dopnie, a tymczasem, odsuwając się od pulpitu kontrolnego pod okno, tak żeby tylko je było widać w jej komunikatorze, połączyła się z komendantem Whitneyem.

Roarke przysłuchiwał się rozmowie, obserwując żonę jasno przedstawiającą swoją prośbę. Robi to rzeczowo, pomyślał, zwięźle i spokojnie. Czytał w niej jak w książce, więc domyślał się, jakie następne kroki zamierza podjąć.

Nie był też w najmniejszym stopniu zaskoczony, gdy naciskała na Whitneya, zmuszając go, żeby zajął się załatwianiem nakazu zatrzymania od razu, a nie dopiero następnego dnia z rana, jak chciał.

- Panie komendancie, chcę przesłuchać kapitana Baylissa już dzisiaj.

- Pani porucznik, kapitan Bayliss nadal pozostaje wysokiej rangi funkcjonariuszem policji. Przekonanie sędziego, aby wydał natych­miastowy nakaz zmuszający Baylissa do poddania się przesłuchaniu związanemu z dwoma zabójstwami będzie bardzo trudne.

- Zdaję sobie z tego sprawę, komendancie. Dlatego właśnie połączyłam się z panem, mając nadzieję, że pan z kolei skontaktuje się z komisarzem Tibble'em.

- Chce pani, żebym w tej sprawie rozmawia! z Tibble'em?

- Mam pewne informacje, które pozwalają mi przypuszczać, że komisarz zechce przychylnie spojrzeć na naszą prośbę. W tej chwili nie potrafię powiedzieć, czy kapitan Bayliss jest podej­rzanym, czy raczej potencjalną ofiarą. Jednakie do którejś z tych grup należy bez wątpienia. Jeśli jest celem mordercy, szybka akcja może uratować mu życie. Jeśli podejrzanym, wtedy pośpiech może uratować życie komuś innemu.

- Dallas, pani osobiste uczucia...

- Nie mają w tej sprawie znaczenia ani wpływu na to, co odkryłam.

- Lepiej, żeby była pani tego pewna - mruknął Whitney. - Skontaktuję się z komisarzem.

- Dziękuję, komendancie. Składam też prośbę o następny nakaz dotyczący detektywa Jeremy'ego Vernona z brygady 128. Chcę, żeby zgłosił się do mnie na oficjalne przesłuchanie jutro o dziewiątej rano. To przesłuchanie także będzie dotyczyło bieżącego dochodzenia.

- Chryste! - pozwolił sobie na okrzyk zdumienia Whitney. - Nie marnowała pani czasu.

- Tak, panie komendancie - odparła chłodno Eve, na co jej przełożony parsknął krótko śmiechem.

- Załatwię pani te nakazy, pani porucznik. Niech się pani spodziewa mojej obecności podczas przesłuchań. Być może zjawi się też komisarz Tibble. Musimy być ostrożni, bo to wygląda tak, jakbyśmy przejęli zadania WSW.

- Zrozumiałam. Czekam na weryfikację i dokumenty z na­kazami.

- Dobra robota - pochwalił Roarke, gdy skończyła.

- Czeka mnie jeszcze długa droga. Muszę się ubrać. Dzięki za pomoc.

- Poczekaj chwilę. - Wstał i podszedł do żony. Ujął jej twarz i pocałował w usta z trochę desperacką tkliwością.

W odpowiedzi zadrżała lekko i opuściła ręce na jego biodra.

- Roarke.

- Przez chwilę nic nie mów. - Pocałował ją namiętnie.

Wtuliła się w niego, wdzięczna za tę chwilę delikatnej rozkoszy. Zrozumiała, że chce jej pokazać inne oblicze namiętności, odmienne od tego, którego doświadczyli w nocy po kłótni.

Gdy się odsunął, uśmiechała się.

- Mam jeszcze wolną krótką chwilkę.

- Wracaj szybko do domu. - Tym razem przycisnął usta do jej czoła. - A wtedy będziemy mieli tyle czasu, ile zechcemy.

- Słusznie. - Ruszyła do drzwi, ale w połowie drogi obejrzała się z głośnym śmiechem. - Gdy robisz to, co... no wiesz, właśnie zrobiłeś, zawsze czuję się trochę pijana. Nawet mi się to podoba.

Była już w drzwiach, kiedy zobaczyła, że na twarz męża wypłynął promienny uśmiech.

Godzinę później wraz z Peabody stała przed innymi drzwiami. Bayliss mieszkał w eleganckim osiedlu na przedmieściach Nowego Jorku. Jego dom, dość ładny, ale mało oryginalny, miał dwa piętra i stał w gąszczu innych bliźniaczo do niego podobnych. Otaczał go zgrabny parkan i starannie przystrzyżony trawnik, a przy drzwiach pobłyskiwała kontrolna lampka alarmu.

W środku było ciemno i cicho, a na furtce widoczna była dyskretna tabliczka z ostrzeżeniem, że dom jest wyposażony w system alarmow7 firmy Alarm Dog Security System.

Jednak, mimo że wydawało się, że w środku nie ma nikogo, gdy Eve przycisnęła dzwonek, natychmiast odezwał się czyjś głos proszący ją o przedstawienie się.

- Policja - powiedziała i uniosła odznakę. - Mam nakaz i muszą mi państwo otworzyć.

W drzwiach bez zwłoki pojawił się elegancki android ubrany w prosty szary mundurek pokojówki.

- Przykro mi, pani porucznik, ale ani kapitana, ani pani Bayliss nie ma w domu.

- A gdzie są?

- Pani Bayliss wyjechała z siostrą do Paryża na wiosenne zakupy. Nie ma jej w domu od trzech dni. Co do kapitana, trudno mi powiedzieć, gdzie go można znaleźć. W domu go nie ma.

- Ten nakaz pozwala mi wejść i samej się o tym przekonać.

- Tak, pani porucznik. Wprowadzono mi program z przepisa­mi. - Android odsunął się. - Ale przekona się pani, że mówię prawdę.

Eve weszła do środka.

- A był dzisiaj w domu?

- O tak. Przyjechał zaraz po szesnastej, a wyszedł dokładnie pięćdziesiąt osiem minut później. Nie spodziewam się już dzisiaj jego powrotu.

- A to dlaczego?

- Kapitan wyszedł z walizką.

- Gdzie jest jego pokój? Jego sypialni?

- Na pierwszym piętrze, pierwsze drzwi po lewej. Czy mam tam panią zaprowadzić?

- Nie. - Eve pokonała schody, wpadła a do pokoju i zaklęła. Spieszył się, myślała. Drzwi do szafy stały otworem, szuflady były wysunięte.

- Następny miłośnik ubrań - mruknęła.. - Trudno powiedzieć, ile ze sobą zabrał. Peabody, dowiedz się, gdzie zatrzymała się jego żona w Paryżu. Bayliss ma jakiś domek weekendowy, jakąś daczę. Zdaje się, że w Hampton. Postaraj się zdobyć adres.

- Myślisz, że się ukrył?

- Myślę, że wyjechał - odparła Eve ostro. - Postaraj się o ten adres. Musi tu mieć gabinet. Idę go obejrzeć.

Gabinet znajdował się na pierwszym piętrze. Zanim do niego dotarła, zdążyła już wyrobić sobie zdanie na temat stylu życia gospodarza. Dom był tak zimny i zorganizowany jak komputer. Wszystko miało swoje miejsce.

Zauważyła też, że Bayliss nie dzieli z żoną sypialni. Albo raczej łóżka, ponieważ sypialnia znajdująca się dalej w korytarzu urządzona była typowo po kobiecemu, z przebieralnią, dwu­poziomową szafą i biurkiem, na którym leżał między innymi ładny papier listowy z imieniem żony w nagłówku.

Gabinet Baylissa przenikał chłód. Od r a z u rzucało się w oczy, że szukał tu czegoś w pośpiechu. Krzesło było odsunięte od biurka, a pudełko na dyskietki niedomknięte.

Nerwy, pomyślała. Nerwy, przez które tym razem nie potrafił być tak sprytny i ostrożny jak zazwyczaj. Czego się boisz, Bayliss?

Wyciągnęła palmtopa i wykorzystując numer odznaki Baylissa, sprawdziła, czy nie znajduje się na liście pasażerów lecących do Paryża. Nie znalazła jego nazwiska, ale nie mogła być pewna, czy nie użył fałszywego.

Podeszła do drzwi i zawołała Peabody.

- Mam dla ciebie kilka zleceń - powiadomiła asystentkę.

- Wykorzystamy nakaz do granic możliwości. Skontaktuj się z Feeneyem. Ten komputer - pokazała kciukiem za siebie - niech Feeney przejrzy go dokładnie. Bayliss zabrał ze sobą dyskietki z danymi, ale Feeney potrafi się dowiedzieć, co na nich jest. Kiedy on będzie zajmował się komputerem, ty przeszukaj dom, centymetr po centymetrze.

- Tak jest. A ty dokąd idziesz? - zapytała Peabody, widząc, że Eve wychodzi.

- Na plażę.

17

Eve sprawdziła pasy bezpieczeństwa, tłumiąc rosnącą w niej desperacką potrzebę, by po prostu zamknąć oczy.

- Tak naprawdę to nie muszę się aż tak spieszyć.

Roarke zerknął na nią, unosząc brew. Siedział za sterami nowego powietrzno - lądowego pojazdu o nazwie Sports Streamer, tnąc nim ciemniejsze już niebo.

- Twierdziłaś coś innego, kiedy prosiłaś mnie, żebym cię tam zawiózł.

- Nie wiedziałam, że masz nową zabawkę, którą chcesz wypróbować. Jezu. - Popełniła błąd i spojrzała w dół. Zobaczyła linię wybrzeża i malutkie pudełka domów i hoteli. - Nie musimy też lecieć aż tak wysoko.

- Wcale nie jesteśmy wysoko. - Wiedział, że żona ma lęk wysokości, ponieważ jednak zależało jej na czasie, postanowił, mimo że spodziewał się jej panicznej reakcji, użyć nowego samolociku i zarazem go przetestować.

- Wystarczająco wysoko, żeby się rozbić - mruknęła i po­stanowiła pomyśleć o czymkolwiek. Podróż samochodem, zwłasz­cza jej służbowym, do nadmorskiej kryjówki Baylissa zajęłaby im o wiele więcej czasu.

A nawet gdyby pożyczyła od męża jedną z jego luksusowych limuzyn i tak tnąc powietrze, dotrze nad morze szybciej, niż trzymając się ziemi.

Najbardziej logicznym rozwiązaniem było namówić Roarke'a, żeby z nią tam poleciał. Może to i logiczne, myślała, tylko czy przeżyje tę podróż.

- Bayliss coś knuje - powiedziała, przekrzykując szum sil­ników. - Zbyt szybko ewakuował się z domu, nie przeprogramował domowego androida i zabrał ze sobą kartoteki.

- Będziesz go mogła o to zapytać już za kilka minut. - - Testując kontrolkę, Roarke uniósł pojazd jeszcze sześć metrów, po czym skręcił.

Eve spojrzała na niego z przestrachem, zdziwiona, że steruje ręcznie.

- Co robisz?

- Tylko sprawdzam. Zdaje się, że to maleństwo nadaje się już do produkcji.

- Jak to?

- To jest prototyp.

Poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. Naprawdę to poczuła.

- To znaczy wersja eksperymentalna?

Ciemne włosy Roarke'a rozwiewało powietrze wpadające przez otwarte okienko. Posłał żonie radosny uśmiech.

- Już nie. Spadamy.

- Co? - Czuła wszystkie koniuszki nerwów. - Co?

- Robię to specjalnie, kochanie.

Gdyby był sam, wykonałby manewr o wiele ostrzej, ale mając na względzie Eve, opadali delikatnie.

- Przejdź na tryb lądowania - rozkazał.

Tryb lądowania potwierdzony. Opuszczam klapy.

- Kontakt z ziemią.

Kontakt z ziemią potwierdzony. Przechodzę na jazdę naziemną.

Srebrny streamer osiadł na ziemi bez najmniejszego odgłosu, a także, jak zauważyła zdenerwowana Eve, bez zmniejszania prędkości.

- Zwolnij. To teren obserwowany przez policję.

- Jesteśmy przecież w podróży służbowej. Kiedy zrobi się cieplej, wybierzemy się na taką samą wycieczkę, ale z opuszczonym dachem.

Zdaniem Eve, nawet w piekle nie byłoby wystarczająco gorąco, żeby zmusić ją do podróżowania bez dachu w tym dwuosobowym pojeździe. Jednak jego pokładowa mapa nawigacyjna zrobiła na niej wrażenie. Nie tylko widać było na niej posiadłość Baylissa, ale też wylądowali zgodnie z jej wyliczeniami półtora kilometra od celu.

Logika, pomyślała, jednak czasami popłaca.

Ze wschodu dochodził do niej coraz silniejszy szum morza. Okolica zaczynała się zagęszczać szklano - drewnianymi willami, rywalizującymi ze sobą tarasami rozciągającymi się nad plażą. Przerwy między domami wypełniały porośnięte morskimi trawami i piaskowymi różami ogródki, w których pyszniły się marynistyczne rzeźby.

Gdzieniegdzie widać było światło w oknach, ale większość willi wyglądała na opuszczone. Ich bogaci właściciele pojawiali się w nich, uciekając z Nowego Jorku, dopiero w weekend i na dłużej w czasie lata.

- Jak to się stało, że ty nie masz willi w tej okolicy?

- Ależ mam. Zbudowałem tu kilka domów i wynajmuję je, ale jakoś nigdy nie ciągnęło mnie, żeby samemu w nich mieszkać.

Dla mnie ta mieścina jest zbyt nudna. - Uśmiechnął się. - Ale jeśli chciałabyś...

- Nie. Za duży tłok. Pewnie ludzie nie mają tu czasu na wypoczynek, tylko spędzają go na niekończących się przyjęciach.

- Okropne. - Roarke rozbawiony skręcił w podjazd i zaparkował za dużym czarnym sedanem. - Czy to może być jego samochód?

- Tak. - Eve przyjrzała się domowi. Nie różnił się bardzo od pozostałych w okolicy. Wielkie łuki wypełnione szklanymi oknami, od których odbijały się promienie zachodzącego słońca i tarasy, na których stały wielkie donice z olbrzymimi kwiatami lub drzewkami. Ostatnie piętro było całe otoczone tarasem.

- Dość luksusowo jak na policjanta - zauważyła. - No, ale ma bogatą żonę. - Zerknęła na Roarke'a. - Małżeństwo z krezusem ma swoje plusy.

- No, myślę.

- Jeśli jest w środku, to siedzi po ciemku. Nie podoba mi się to. - Zamierzała przekonać męża do pozostania w samochodzie, ale teraz instynkt podpowiadał jej, że należy ułożyć inny plan.

Wysiedli obydwoje i ruszyli wąskim chodnikiem prowadzącym do drzwi. Po obu stronach znajdowały się szklane ściany wyłożone stylizowanymi muszelkami. Widać było przez nie salon z wysokim sufitem i jasnymi ścianami.

Eve instynktownie odsunęła kurtkę, żeby mieć łatwiejszy dostęp do broni. Nacisnęła dzwonek.

- Wyglądałoby na to, że dom jest pusty, gdyby nie ten samochód.

- Może wybrał się na spacer po plaży. Po to przecież przyjeżdża się nad morze.

Potrząsnęła głową.

- Chyba nie jest w nastroju do spacerów. - Podjęła decyzję, pochyliła się i wyjęła pistolet z kabury umieszczonej przy kostce.

- Obejdź dom, ale nie używaj tego, dobrze? Chyba że będziesz musiał.

- Znam zasady. - Wsunął broń do kieszeni. - Myślisz, że Bayliss może być niebezpieczny?

- Nie, nie myślę. Ale to na wszelki wypadek. Wejdę na drugi poziom i obejdę go dokoła od lewej do prawej. Pilnuj tyłów.

- Ty też.

Rozdzielili się, wierząc, że każde da sobie radę, cokolwiek się wydarzy. Eve weszła bocznymi schodami na taras. Tutaj drzwi były już całe ze szkła, ale zasłaniały je żaluzje przeciwwłamaniowe. Ruszyła dalej w lewo, stąpając powoli i rozglądając się uważnie.

Nagle zatrzymała się, bo pod jej stopami coś zalśniło. Pochyliła się. Woda, zdziwiła się. Ktoś zostawił na tarasie mokre plamy. Wyprostowała się i poszła za nimi.

Szum morza wzmagał się. Pojawiły się pierwsze gwiazdy, lśniące na jasnogranatowym niebie. Eve usłyszała kroki po prawej. Ktoś wspinał się po schodach. Położyła rękę na broni.

Trzymała ją przed sobą, gdy zza budynku wyłonił się Roarke.

- Na schodach jest woda - poinformował.

- Tutaj też. - Podniosła dłoń, dając mu sygnał. Boczne drzwi były otwarte.

Skinął głową na znak, że rozumie, i tak jak ona przysunął się do drzwi. Spojrzeli sobie w oczy. Eve wstrzymała oddech, a po sekundzie dała sygnał, że wchodzą.

- Idź na prawo - poleciła. - Światło. - Gdy rozbłysło, zamrugała kilkakrotnie, żeby przyzwyczaić wzrok do nagłej jasności. Ruszyła w lewo. - Kapitanie Bayliss! - zawołała. - Tu porucznik Dallas. Mam nakaz. Musi się pan ujawnić. - Jej głos odbijał się echem od wysokiego sufitu i piaskowych ścian.

- Mam złe przeczucie - mruknęła. - Bardzo złe. - Trzymając broń przed sobą, szła za mokrymi plamami. Znalazła się w sypialni. Na łóżku zobaczyła otwartą walizkę Baylissa, obok rzuconą niedbale kurtkę.

Spojrzała na Roarke'a, który sprawdzał szafę wnękową wielkości pokoju. Ona zajrzała do drugiej, znajdującej się po przeciwnej stronie, potem przeszła za śladami do drzwi łazienki.

Znowu dała znak mężowi, czekając, aż do niej dołączy. Wolną ręką przekręciła gałkę i pchnęła drzwi. Chroniona z tyłu przez Roarke'a, zajrzała do środka.

Uderzyła w nią głośna muzyka. Aż się wzdrygnęła, słysząc głos Mavis wypełniający luksusowe wnętrze. Łazienka była biało - złota. Jej biel aż kłuła w oczy. Pełno tu było luster, a dwie jednakowe umywalki miały rozmiar wanienek, w których można było się wykąpać.

Eve, stąpając po pozalewanych wodą białych kaflach, przecięła ukształtowane w literę L pomieszczenie, kierując się do krótszej części.

Stała tam wysoka wanna, biała jak szczyty Alp, nie licząc czerwonej strużki pozostawionej przez krew skapującą z wystającej z wanny ręki. Krew była również na policyjnej odznace leżącej na podłodze.

- Cholera. - Eve zajrzała do wanny i przekonała się, że jest już stanowczo za późno na wzywanie pogotowia.

W środku leżał Bayliss z głową opartą na srebrnej poduszce. Był przyklejony do wanny taśmą, przepasaną w kilku miejscach przez jego ciało.

Szeroko otwarte oczy zastygłe z wyrazem przerażenia zasnuła już mgła śmierci.

Na dnie wanny coś lśniło. Eve rozpoznała żetony, domyślając się, że jest ich trzydzieści.

- Nie byłam wystarczająco szybka. Ktoś pragnął jego śmierci bardziej, niż ja pragnęłam, żeby żył.

Roarke podniósł rękę i pogładził żonę po karku.

- Będziesz potrzebowała swoich narzędzi.

- Tak - przyznała z niechęcią. - Zabójca uciekł, ale bądź ostrożny. - Sięgnęła po komunikator. - Muszę się skontaktować z lokalną policją. Spisać protokół. Potem to zgłoszę. Przez ten czas zostaniesz moim pomocnikiem. Wracając do mnie, spryskaj się proszkiem ochronnym i nie...

- Mam niczego nie dotykać - skończył za nią. - Okropna śmierć - dodał. - Był przytomny, kiedy morderca go krępował i woda się podnosiła. Pomieszczenie jest dźwiękoszczelne. Nikt nie słyszał jego wołania o pomoc.

- Oprócz mordercy - mruknęła Eve, po czym odwróciła się i włączyła komunikator.

Sfilmowała miejsce zbrodni i dokonała wstępnych oględzin jeszcze przed przyjazdem ekipy lokalnej policji. Potem wyszła jej na spotkanie przed dom. Wiedząc, że musi połączyć autorytet z dyplomacją, poprosiła raczej, niż zleciła miejscowemu szeryfowi rozesłanie jego ludzi po sąsiadach.

- O tej porze roku mamy niewielu wczasowiczów - wyjaśnił szeryf Reese. - Jak pani przyjedzie w czerwcu, będzie zupełnie inaczej.

- Zdaję sobie sprawę, ale może będziemy mieli szczęście. Szeryfie, to jest pański obszar działania, ofiara jednak pochodzi z mojego. Zabójca też. Ponieważ morderstwo jest związane z bieżącym dochodzeniem, podlega mnie. Niemniej będę po­trzebowała pańskiej pomocy i współpracy.

- Może pani na nie liczyć, pani porucznik. - Szeryf przy­glądał się jej przez chwilę. - Niektórzy uważają, że my tu na prowincji jesteśmy zacofani, ale to nie jest do końca prawda. Przestępstwa zdarzają się u nas rzadziej niż w Nowym Jorku, ale kiedy już coś takiego ma miejsce, nie stoimy z założonymi rękami.

- Wierzę. - Podała mu spray ze środkiem ochronnym. - Czy znał pan kapitana Baylissa?

- Jasne. - Reese spryskał sobie ręce i buty. - On i jego żona regularnie tu przyjeżdżali. Każdego roku spędzali tu cały sierpień oraz jeden weekend w miesiącu, a czasami zjawiali się na dłużej. Wydawali przyjęcia, robili zakupy. Nie bratali się z miejscowymi, ale utrzymywali z nimi poprawne stosunki. Nigdy nie było z nimi żadnych kłopotów.

Eve poszła za szeryfem na górę.

- Czy Bayliss często przyjeżdżał sam?

- Raczej nie. Czasami zjawiał się w piątkowy wieczór, raz, dwa razy do roku, i zostawał do niedzieli. Brał łódkę i szedł łowić. Jego żona tego nie lubi. Powiadomiła już ją pani?

- Z moich informacji wynika, że jest w Paryżu. Skontaktujemy się z nią. Czy Bayliss zjawiał się tu z kimś innym niż z żoną?

- Nie umiem tego powiedzieć. Niektórzy panowie tak robią, przywożą kolegę lub kochankę. To samo odnosi się do pań. Bayliss był wiernym mężem. Nigdy nie słyszałem, żeby sprowadził tu sobie kogoś dla... rozrywki.

Skinęła głową i wprowadziła szeryfa do łazienki. Reese stanął nad wanną, spojrzał w dół i głośno westchnął.

- Jezu, przykry widok. Muszę wyznać, że wcale mi nie żal, że ta sprawa należy do pani, pani porucznik. - Podrapał się po głowie. - Nie rozumiem tylko, dlaczego zabójca zostawił ofiarę przyklejoną do wanny, jeśli chciał, żeby to wyglądało na samobójstwo?

- Wcale tego nie chciał. Potrzebował krwi, w której mógł zanurzyć odznakę. To jego symbol. Zarejestrowałam już na taśmie filmowej miejsce zbrodni, a skoro pan też je obejrzał, wypuszczę wodę i zbadam ciało.

- Proszę bardzo. - Szeryf odsunął się i spojrzał na wchodzącego Roarke'a.

- Mój chwilowy pomocnik - wyjaśniła Eve. - To szeryf Reese.

- Wiem, kim pan jest - stwierdził Reese. - Często widzi się pana twarz w telewizji. Ma pan tu w okolicy posiadłość.

- Zgadza się.

- Jest zadbana, a my to tutaj doceniamy. To pana pojazd stoi przed domem?

- Tak. - Roarke uśmiechnął się. - Nowa linia.

- Super.

- Pozwolę go panu obejrzeć przed naszym odjazdem - przyrzekł Roarke.

- Z chęcią.

- Ofiara jest mężczyzną rasy białej, zidentyfikowany jako kapitan Boyd Bayliss, wiek czterdzieści osiem lat. Przyczyna zgonu: wydaje się, że przez utonięcie. Rana na lewym nadgarst­ku, potencjalnie śmiertelna. - Nałożyła mikrookulary. - Żad­nych widocznych śladów po uderzeniach - dodała, po czym zdjęła okular)'. - Ofiara ma na sobie złotą obrączkę i złoty ręczny zegarek. Została przytwierdzona do wanny mocną taśmą samoprzylepną przeprowadzoną przez szyję, lewe ramię, pierś, tors, pas, obydwa uda i kostki. Nie wydaje się, żeby ofiara się broniła.

W czasie, gdy Eve referowała to, co widzi, woda, pluszcząc, uciekała przez otwór ściekowy. Wraz z obniżaniem się jej poziomu na powierzchni pojawiły się genitalia zmarłego.

- Muszę obejrzeć ciało. Szeryfie, może pan to potrzymać? - Zdjęła dyktafon i podała go Reese'owi.

- Wolę swoją pracę niż to, co pani robi. - - Reese przypiął mikrofon do koszuli i przysunął się do wanny.

Eve stanęła na podwyższeniu i przerzuciła nogę nad brzegiem wanny. W wyobraźni widziała już przebieg wydarzeń. Była pewna, że Bayliss był nieprzytomny. Nikt nie zdołałby przenieść zdrowego, dobrze zbudowanego, dorosłego mężczyzny i związać go bez walki.

Stanęła okrakiem nad ciałem, tak jak prawdopodobnie zrobił to zabójca. Pochylona, zaczęła od oględzin taśmy.

- Mocna. Wygląda jak taśmy używane do oklejania ciężkich przesyłek. Morderca przycinał ją ostrym narzędziem. Końce nie są poszarpane. Zapewne były to nożyczki albo nożyk do papieru. Porządna, staranna robota. Nie spieszył się.

Taśma, gdy ją odrywała od gładkiej wilgotnej powierzchni wanny, lekko chrzęściła. Eve nie spieszyła się, uważnie pakując ją do torby na dowody rzeczowe.

Gdy uwolniła głowę ofiary, podniosła ją i odwróciła. Nie znalazła żadnych śladów po uderzeniu.

Ogłuszył go, pomyślała. Użył broni. Prawdopodobnie policyj­nego pistoletu. Cholera.

Pracowała dalej, oddając Roarke'owi zapieczętowaną w torbie taśmę.

Jej ruchy były szybkie, ale dokładne. Oczy pozbawione wyrazu. Dystansuje się, jak tylko potrafi, koncentrując umysł i ruchy na zadaniu, myślał Roarke.

Jego żona z pewnością nie uważałaby, że do tego, co robi, potrzebna jest odwaga. Jednak on miał inne zdanie. Podziwiał jej całkowite oddanie się pracy, mimo że stała nad ciałem człowieka, którego nie lubiła.

- Mikro okulary - rzuciła, więc je podał.

Włożyła je sobie na nos i kucnęła, żeby przyjrzeć się zatartemu naskórkowi. Bayliss próbował zerwać taśmę. Bez rezultatu. Eve, oglądając otarcia, prowadziła wewnętrzny monolog. Tak, myślała, morderca chciał, żebyś żył i był przytomny, gdy napełniał wannę wodą. Żebyś krzyczał, błagał i płakał.

Czy wołałeś do niego po imieniu? Założę się, że tak.

Obróciła zmarłego, nieświadomie czyniąc to bardzo delikatnie. Na plecach i pośladkach zobaczyła lekkie odgniecenia, w miejscach, gdzie ciało dotykało powierzchni wanny.

Na biodrze Bayliss miał mały tatuaż, złoto - czarny, replikę odznaki, takiej samej, jak ta, która leżała na podłodze umazana we krwi.

- Policjant do szpiku kości - skomentowała. - Przynajmniej za takiego się miał. Zapewne bardzo nie chciał tak umierać. Nagi, bezsilny, upodlony.

Zebrała żetony z dna wanny.

- Trzydzieści - powiedziała, potrząsając nimi w dłoni, po czym wrzuciła je do torebki na dowody, którą trzymał Roarke. - Zmienia metody, ale nie symbole. Śmierć nastąpiła stosunkowo niedawno. To znaczy, że nie spóźniliśmy się aż tak bardzo. Krew dopiero zaczęła tężeć. Potrzebuję termometru, żeby dokładnie określić czas zgonu.

- Pani porucznik. - Roarke podsunął jej termometr. - Zdaje się, że zjawił się pani zespół.

- Hm? - zapytała nieprzytomnie. Ale po chwili i ona usłyszała stłumione odgłosy dochodzące z klatki schodowej. - W porządku. Prawie skończyłam. Godzina - stwierdziła z odrazą, patrząc na termometr. - Spóźniliśmy się nie więcej niż godzinę.

Właśnie wychodziła z wanny, gdy do łazienki weszła Peabody.

- Pani porucznik.

- Nagrywamy, Peabody. Dopilnuj, żeby go zapakowano i załatw transport. I przyślij tu ekipę od odcisków. Czy przyjechał z tobą ktoś z Wydziału Elektronicznego?

- Feeney i McNab.

- Kiedy dotrą, każ im sprawdzić system alarmowy, a potem telefony. Choć sama nie wiem po co. Dziękuję, szeryfie. - Wyciągnęła rękę po dyktafon. - To moja asystentka, inspektor Peabody. Teraz ona zajmie się dalszymi działaniami, jeśli to panu nie będzie przeszkadzało.

- Ależ skąd.

- Chcę przeszukać dom. Bayliss zabrał ze sobą kartoteki. Muszę je odnaleźć.

- Gabinet na pierwszym piętrze - wtrącił się Roarke, zwracając jej uwagę na siebie. - Mogę cię tam zaprowadzić.

Coś w głosie męża mówiło, że wolałby pokazać ten gabinet tylko jej. Zwalczyła irytację, która pojawiła się automatycznie na myśl, że bez pozwolenia chodził po domu, i odwróciła się do Reese'a.

- Chciałabym, żeby pan ze swoimi ludźmi przepytał sąsiadów. Poza tym dobrze by było, żebyście skontaktowali się z wozami patrolowymi i zapytali, czy ktoś przypadkiem nie widział dzisiaj w okolicy jakiegoś podejrzanego pojazdu.

- Zajmę się tym natychmiast. Ale na zewnątrz, jeśli nie będzie pani miała nic przeciwko temu. Muszę zaczerpnąć powietrza.

- Dzięki. - Ruszyła za Roarkiem, przepuszczając na schodach ekipę dochodzeniówki. - Dlaczego chodziłeś po domu? To oficjalne śledztwo i nie pozwolę, żeby cywile czuli się tu jak u siebie.

- Działałem jako twój tymczasowy asystent - usprawiedliwił się. - A tak przy okazji, wszystkie okna i drzwi mają założone czujki alarmowe. Alarm należy do najlepszych, a produkuje go moja firma. Nikt w nim nie grzebał. A to znaczy, że morderca znał kod. Udało mi się też znaleźć automat sterujący kamerami - ciągnął. - Feeney potwierdzi, że w nim też nikt nic nie naruszył, a kamery zostały wyłączone za pomocą kodu. Tak więc od godziny siódmej wieczorem nie ma nagrań tego, co działo się przed domem i wewnątrz.

- Nasz chłopiec się napracował.

- Mówisz o mnie czy o zabójcy?

- Ha, ha, bardzo śmieszne. Nie panikuje, nie spieszy się, zaciera za sobą ślady. I cały czas jest wściekły. To musi być cholernie dobry policjant.

Minęła drzwi wskazane przez męża. Znalazła się w dużym gabinecie z tylną ścianą ze szkła, przez którą widać było morze.

Od razu dostrzegła oznaki pośpiechu. Różne przedmioty leżały nie na swoim miejscu. Mokra plama na chromowym blacie biurka została utworzona przez płyn, który wylał się z przewróconej szklanki. Obok znajdował się rzucony niedbale stos dyskietek. Kupka ubrań na podłodze. Rozpoznała garnitur, który Bayliss miał na sobie u Tibble'a.

- Morderca zaskoczył go przy pracy - zaczęła. - Bayliss wcześniej przygotował sobie drinka. - Podniosła szklankę i po­wąchała. - Chyba szkocka. Zamierzał przejrzeć kartoteki. Coś usłyszał, podniósł wzrok, zobaczył kogoś w drzwiach. Podskoczył na równe nogi i wylał zawartość szklanki. Może nawet miał czas wypowiedzieć imię, ale zaraz padł.

Obeszła pokój, potem biurko.

- Zabójca rozebrał go tutaj. Zgodnie z wcześniej obmyślanym planem. Zanim pojawił się przed Baylissem, obszedł cały dom, zapoznając się z jego rozkładem. Cholera, może nawet bywał tu na przyjęciach i go znał. Rozbroił kamery bezpieczeństwa, wyjął z nich dyski. A taśma? Przyniósł ją ze sobą?

Zabrała się do otwierania szuflad i szafek.

- Nie, popatrz. Tu jest rolka takiej samej, tylko nie odpieczętowana. Znalazł to, czego potrzebował, w tym gabinecie.

Resztę taśmy i narzędzie, którym ją przycinał, zabrał. Nie znajdziemy ich.

- Pani porucznik - cicho odezwał się Roarke. - Niech pani spojrzy na dyskietki.

- Już, zaraz się nimi zajmę. Potem zaniósł Baylissa na górę. Jest silny. Nie zauważyłam żadnych śladów świadczących o tym, że Baylissa ciągnięto, żadnych zadrapań lub siniaków. Położył go do wanny. Nie wrzucił, bo nie ma obrażeń. A potem przykleił taśmą. Morderca nie zdjął z siebie ubrania, ale pozbył się butów. W łazience brakuje odcisków podeszew, za to mokre kałuże oznaczają, że wychodząc, ociekał wodą.

Tak, widziała wszystko oczami wyobraźni. Tę cierpliwość i skrupulatność zabójcy, mimo szaleństwa wściekłości trawiącego jego serce.

- Potem czekał, aż Bayliss oprzytomnieje. Wtedy odbyła się krótka rozmowa. Dlatego właśnie umrzesz. Dlatego właśnie zasługujesz na to, żeby umrzeć, żeby cierpieć ze strachu i poniżenia. I puścił wodę gorącym strumieniem, słuchając błagań i krzyków Baylissa. Poziom wody się podnosi, jest gorąca, ale on pozostaje zimny. Zimny jak lód. Przygląda się śmierci. Stoi tam i patrzy, jak nadchodzi.

Ten widok go nie podnieca ani nie przygnębia. To tylko zadanie, które należało wykonać, i to wykonać dobrze. Aby osiągnąć cel. Gdy woda wypełnia płuca Baylissa, kiedy ofiara przestaje walczyć, a jej oczy nieruchomieją, zabójca wyjmuje monety i rzuca je na ciało. Judaszowe srebrniki.

Potem odwraca się, ociekający wodą, podnosi buty i wychodzi tą samą drogą, którą przyszedł. Zostawia otwarte drzwi, bo chce, żeby morderstwo zostało odkryte jak najszybciej. Chce, żeby się o nim dowiedziano. Ogłoszono. Rozmawiano. Zadanie nie będzie zakończone, dopóki departament się nie dowie, że zginął następny policjant.

- Nie potrafię tak rekonstruować wydarzeń - rzucił Roarke. - Jesteś niesamowita.

- To nic trudnego.

- Nie wtedy, gdy się słyszy, jak ty to robisz - mruknął.

Zastanawiał się, ile jeszcze Eve przechowuje w pamięci takich scen jak ta, którą przed chwilą opisała? Ilu zabójców i ofiar?

Kiedyś mu tłumaczyła, że aby nie dać się pokonać takim koszmarnym widokom, nie pozwolić im wniknąć w psychikę, trzeba umieć zachować dystans. Wiedział, że Eve nic potrafi tego zrobić i że wszystko ją przenika, a potem prześladuje, ale może właśnie z tego powodu jest taką dobrą policjantką.

- Obejrzyj dyskietki, Eve.

- Widziałam je.

Było ich mnóstwo. Rozpoznawała niektóre nazwiska widniejące na etykietach. Policjanci. Szczurze kartoteki Baylissa zawierające dowody przestępstw. Nawet najwyższych funkcjonariuszy.

- Przynajmniej był demokratyczny w tym polowaniu na czarow­nice. - Dostrzegła etykietkę ze swoim nazwiskiem. - Spakujemy je i zabierzemy ze sobą. Przejrzenie ich nie będzie należało do przyjemności. Jego komputer nadal jest włączony. - Usiadła i popatrzyła z zastanowieniem na pusty ekran.

- W środku znajduje się dyskietka. I, jak mi się wydaje, nie należąca do ofiary.

- Dotykałeś tego? - Obróciła się z krzesłem, spoglądając na męża z gniewem. - Mówiłam, żebyś...

- Zamknij się, Eve, i obejrzyj jej zawartość.

Miała mu więcej do powiedzenia, o wiele więcej, ale postanowiła zaczekać, aż będą sami. Odwróciła się do monitora.

- Włącz dyskietkę - poleciła.

Na ekranie w ciszy pojawiły się proste, jasne litery na szarym tle.

Porucznik Dallas, ponieważ prowadzi Pani śledztwo w sprawie śmierci Kohliego, Millsa, a teraz także Barlissa, adresuję tę wiadomość do Pani.

Bardzo żałuję śmierci detektywa Taja Kohliego. Zostałem wprowadzony w błąd, przede wszystkim przez człowieka, na którym zaraz wykonam egzekucję za jego przestępstwa. Przestępstwa przeciw odznace, której używał w złych celach, będąc żądny władzy. Czy to mniejszy grzech niż Millsa, który zdradził odznakę dla pieniędzy?

Nie interesuje mnie, czy ma Pani podobne poglądy do moich. To, co robię, jest związane z przysięgą i nie zatrzymam się.

Mając na względzie zależności między nami, poświęciłem czas i przeczytałem dane, które Bayliss zebrał na Pani temat. Jeśli jego zarzuty i oskarżenia opierają się na rzeczywistych podstawach, Pani także znieważyła odznakę. Nie zamierzam wierzyć kłamcy, policjantowi, którego zaślepiła żądza władzy. Ale muszę się nad tym zastanowić.

Daję Pani siedemdziesiąt dwie godziny na oczyszczenie się z zarzutów. Jeśli okaże się, że poprzez męża łączy Panią coś z Maxem Rickerem, zginie Pani. Jeśli zarzuty są fałszywe, a Pani jest tak zdolna i oddana służbie, jak się o Pani mówi, znajdzie Pani sposób na złamanie Rickera i jego organizacji w wyznaczonym czasie. Będzie to wymagało poświęcenia i wykorzystania wszystkich Pani zdolności. Ponieważ pragnę być sprawiedliwy, bo sprawiedliwość jest właśnie moim celem, przyrzekam, że w tym czasie nie zaatakuję ani Pani, ani nikogo innego, dając Pani chwilę oddechu.

Proszę schwytać Maxa Rickera, Pani porucznik. Albo ja rozprawię się z Panią.

18

Eve skopiowała wiadomość, dyskietki zamknęła w torbie na dowody rzeczowe, a komputerem kazała zająć się Feeneyowi. Ten zabrał sprzęt do wydziału i tam rozłożył go na części składowe. Eve zdawała sobie sprawę, że wszystkie te czynności są tylko formalnością. Zabójca, oprócz wiadomości adresowanej do niej, z pewnością nie zostawił po sobie w komputerze śladu.

Ricker znajdował się również na jej liście i zamierzała go schwytać. Ale nie mógł być i nie będzie priorytetem. To nie on morduje policjantów, choć bez wątpienia coś go łączy z mordercą.

Najpierw trzeba zatrzymać szalonego policjanta, który teraz na dodatek straszy także ją. I niech straszy, a ona i tak nie zmieni kierunku dochodzenia, nie skoncentruje się na Rickerze. Miała do wykonania zadanie i zamierzała je realizować krok po kroku.

Pospieszyła techników, osobiście zadzwoniła do laboratorium z kilkoma pogróżkami dołączonymi do prośby, by potraktowali jej próbki priorytetowo. Sama była gotowa prowadzić śledztwo przez dwadzieścia cztery godziny na dobę do samego końca. I tak też będą pracować wszyscy z jej zespołu.

Roarke miał do wykonania inne zadanie, o zupełnie odmien­nym charakterze. Nie zamierzał marnować czasu i pytać Eve, jakie ma plany, ani się z nią kłócić o to, że powinna przedsięwziąć jakieś kroki w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa.

Zostawił ją przy pracy i sam wrócił do Nowego Jorku. Gdy tylko tam dotarł, od razu zabrał się do realizacji swojego planu.

Pojechał do Czyśćca i odkodował szyfr przy wejściu. Bałagan został uprzątnięty, a pierwsze prace naprawcze już się toczyły. Klub nie przypominał eleganckiej jaskini grzechu sprzed zabójstwa, ale wkrótce znowu nią będzie. Za kilka dni.

Nowe oświetlenie odbijało się od posadzki, teraz skomponowanej ze srebrnych kwadratów i okręgów. Lustra za barem zgodnie z instrukcjami Roarke'a, zostały wymienione na ciemnoniebieskie, co dawało trochę nieziemski efekt.

A raczej, pomyślał Roarke, kosmiczny, a o taki mu właśnie chodziło. Przeszedł za bar i sięgnął po brandy, gdy na długich kręconych schodach pojawiła się Rue MacLean.

- Sprawdzałam system zabezpieczeń - poinformowała i uśmiech­nęła się. - Działa doskonale. Podziwiam tempo, z jakim prowadzisz remont.

- Chcę otworzyć klub w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin.

- Siedemdziesięciu... - Odebrała od niego szklaneczkę, którą podał jej przez kontuar baru i głośno westchnęła. - Jakim cudem?

- Już się o to postaram. Powiadom personel, że ma się jutro rano stawić do pracy, a sama ustal kolejność dyżurów. Otwieramy w piątek wieczorem, i to z wielka pompą. - Sprawdzając, jakie wrażenie zrobi) na Rue, podniósł do ust szklaneczkę z brandy.

- Ty tu jesteś szefem.

- Zgadza się. - Wyjął papierosy, położył paczkę na barze i zapalił jednego. - Jak on do ciebie dotarł?

Dostrzegł grymas paniki, po którym natychmiast na twarzy Rue pojawiło się zdumienie.

- Słucham?

- Używał mojego klubu do swoich interesów. Nic wielkiego. Chodzi o to, żeby mógł siedzieć w tej swojej luksusowej fortecy i wyobrażać sobie, jak robi ze mnie dupka w moim własnym klubie. Z czasem stanie się nieostrożny, jeśli już to nie nastąpiło. To dla niego charakterystyczne. Jego lekkomyślność jest chyba bardzo niebezpieczna. Być może ten gliniarz, który został tu zamordowany, coś wywąchał. Ale zmarł, zanim dotarł do sedna.

Rue zrobiła się blada, tak blada, że jej twarz stała się prawie przezroczysta.

- Myślisz, że to Ricker kazał zabić tego policjanta?

Zaciągnął się, a potem wypuścił dym, patrząc na nią przez szare kłęby.

- Nie, nie bezpośrednio. Ale interesujący jest moment, w którym doszło do tej zbrodni. Niekorzystny dla policjanta. Potencjalnie również dla mnie i oczywiście dla ciebie, Rue.

- Zupełnie nie wiem, o czym mówisz.

Chciała się cofnąć, ale Roarke tak silnie chwycił ją za rękę, że zrozumiała, iż lepiej zrobi, pozostając, tam gdzie stoi.

- Nie rób tego - rzucił tak łagodnie, że aż zadrżała. - Tylko mnie wkurzysz. Pytam, jak do ciebie dotarł. Pytam, ponieważ od dawna jesteśmy przyjaciółmi.

- Przecież wiesz, że nic mnie nie łączy z Rickerem.

- Miałem taką nadzieję. - Przechylił głowę. - Ty drżysz. Myślisz, że cię skrzywdzę? Widziałaś, żebym kiedykolwiek uderzył kobietę, Rue?

- Nie. - Jedna łza, duża i błyszcząca, spłynęła jej po policzku. - Nie, nic widziałam. To nie w twoim stylu.

- Ale za to w stylu Rickera. Co on ci zrobił?

Tym razem to wstyd wypychał jej z oczu łzy, zatykał gardło.

- O Boże, Roarke, tak mi przykro. Bardzo przykro. Zabrał mnie z ulicy, a właściwie dwóch jego ludzi, wprost z ulicy. Zawieźli mnie do niego. Akurat jadł jakiś wykwintny lunch. Powiedział mi, co się stanie i co ze mną będzie, jeśli się mu nie podporządkuję.

- A więc zgodziłaś się.

- Na początku nie. - Wyjęła z jego paczki papierosa i chciała go zapalić, ale jej się nie udawało. Roarke podtrzymał jej rękę. - Byłeś dla mnie dobry. Traktowałeś mnie z szacunkiem i uczciwie. Wiem, że nie musisz mi wierzyć, ale powiedziałam mu, żeby sobie poszedł do diabła. Powiedziałam, że kiedy się dowiesz, co zamierza, to... cóż, wymyśliłam różne straszne rzeczy, które mu zrobisz. A on tam tylko siedział, z tym okropnym, złośliwym uśmieszkiem na twarzy, i czekał, aż się złamię. Bałam się. Bałam się, kiedy tak na mnie patrzył. Jakbym była robakiem, a on zamierzał mnie rozgnieść, jeśli najdzie go taka ochota. Potem wymówił nazwisko i podał adres. Nazwisko mojej matki.

Rzęziła, podnosząc szklaneczkę i pijąc z niej łapczywie.

- Pokazał mi nagrania. Kazał ją śledzić, obserwować dom, który ty mi pomogłeś dla niej kupić. Filmował ją, jak była na zakupach, w odwiedzinach u przyjaciół, po prostu wszędzie. Chciałam się wściec, być zła, ale nie mogłam przełamać przera­żenia. Przyrzekł, że jeśli będę mu posłuszna, a powiedział, że przecież nie ma w tym nic złego, moja matka uniknie gwałtu, tortur i pobicia.

- Zapewniłbym jej ochronę, Rue. Mogłaś mi zaufać. Potrząsnęła głową.

- On potrafi znaleźć słaby punkt. Zawsze. To jego dar. I tak naciskać, aż zrobisz wszystko, żeby tylko przestał. Więc zdradziłam cię, żeby go powstrzymać. - Otarła łzy. - Przykro mi.

- Nie tknie twojej matki, przyrzekam ci. Zawiozę ją w pewne miejsce, gdzie będzie bezpieczna, dopóki się z nim nie uporamy.

Rue spojrzała na niego zaskoczona.

- Nie rozumiem.

- Poczujesz się lepiej, gdy nie będziesz się o nią bała, a mnie potrzebna twoja energia do zajęcia się klubem.

- Nie wyrzucisz mnie? Po czymś takim?

- Nie mam matki, ale wiem, co to znaczy kochać kogoś bardziej niż własne życie i do czego jest się zdolnym, żeby uchronić ukochaną osobę przed niebezpieczeństwem. Uważam, że popełniłaś błąd, nie ufając mi, ale nie winię cię za to.

Usiadła, zanurzywszy twarz w dłoniach. Podczas gdy zanosiła się cichym płaczem, Roarke odstawił brandy i postawił na ladzie butelkę z wodą mineralną.

- Napij się tego, będziesz miała jaśniejszy umysł.

- Właśnie z tego powodu on cię tak nienawidzi. - Odezwała się głosem ochrypłym, ale już nie drżącym. - Bo nigdy nie mógłby, nie potrafiłby być tobą. Nie jest w stanie zrozumieć, co jest w tobie takiego, co sprawia, że zawsze potrafisz być sobą. On nie tylko pragnie twojej śmierci, on chce cię zruj­nować.

- Liczę na to. A teraz powiem ci, co zrobisz.

Eve uznała, że skoro już rok bawi się w małżeństwo i odgrywa rolę żony, to ma prawo uważać, że zna swojego męża i wie, jak z nim postępować w różnych sytuacjach. Chodziło o jej pracę. Najłatwiej uniknąć jego wtrącania się w nią, nie rozmawiając z nim na tematy związane z dochodzeniem tak długo, jak to tylko możliwe.

Nie zastanawiając się dłużej, zadzwoniła do domu z pokładowego wideofonu. Połączyła się od razu z aparatem w sypialni, zakładając, że jest to ostatnie miejsce, w którym o tej porze dnia Roarke mógłby się znajdować. Przypuszczała, że jest w swoim biurze. Postanowiła zostawić wiadomość na automatycznej sekretarce, licząc na to, że minie sporo czasu, zanim mąż ją odsłucha.

- Hej! - Uśmiechnęła się krzywo do ekranu. - Pomyślałam, że powinnam ci powiedzieć, że będę w pracy. Prześpię się tam. Potem zajmę się mózgowcami z laboratorium, próbując wydobyć z nich wyniki. Skontaktuję się z tobą, gdy tylko będę miała wolną chwilę. Do zobaczenia.

Zakończyła połączenie i nieświadoma tego, cicho odetchnęła. Dostrzegła ponure spojrzenie Peabody.

- O co chodzi?

- Chcesz poznać zdanie niezamężnej kobiety na temat tej małżeńskiej karuzeli?

- Nie.

- Dobrze wiesz, że Roarke nie przejdzie obojętnie nad tym, że ignorujesz pogróżki - ciągnęła mimo wszystko Peabody, nie przejmując się wrogim spojrzeniem przełożonej. - Próbujesz więc go unikać. Jestem zbyt zajęta, żeby teraz rozmawiać, nie czekaj na mnie. - Nie potrafiła pohamować kpiącego tonu. - Już widzę, jak ci to coś pomoże.

- Zamknij się. - Eve poruszyła się na siedzeniu, walcząc z ciekawością i ostatecznie przegrywając z nią. - Dlaczego uważasz, że nie pomoże?

Wprawdzie jesteś sprytna, Dallas, ale Roarke jest spryt­niejszy. Może nawet pozwoli cię jakiś czas poharcować, ale potem nastąpi bum.

- Bum? Co, do diabła, znaczy to bum?

- Nie wiem, bo nie jestem taka sprytna jak wy dwoje. Ale dowiemy się, kiedy to zobaczymy. - Peabody pohamowała ziew­nięcie. Podjeżdżały pod budynek laboratorium. - Już dawno nie jeździłam zwykłym radiowozem. - Dotknęła cienkiego, straszliwie niewygodnego siedzenia. - I wcale się nie stęskniłam.

- Nic lepszego nie wpadło mi w ręce. Dostanie mi się za to, że przejęłam ten wóz na miejscu zbrodni od tamtejszej policji, ale mój jest takim wrakiem, że nie nadaje się już do niczego.

- No tak. - Peabody znowu ziewnęła i potarła oczy. - Za to ten policjant, któremu go zabrałaś, był wniebowzięty. Pewnie zawiesi sobie w tym samochodzie plakietkę z napisem „Tu siedziała Eve Dallas”.

- Odczep się. - Ale kiedy wspinały się po schodach, Eve śmiała się z pomysłu asystentki. - Chcę, żebyś zadzwoniła do Wydziału Zaopatrzenia. Nie darzą cię tam taką nienawiścią jak mnie. Jeszcze nie. Zmuś ich, żeby naprawili mi samochód.

- Będzie szybciej, jeśli skłamię i złożę zamówienie pod innym numerem odznaki.

- Tak, masz rację. Użyj numeru Baxtera. Jesteś wykończona - zauważyła, gdy Peabody ponownie ziewnęła. - Kiedy już tu skończymy, zrobisz sobie godzinną przerwę albo weź coś na rozbudzenie. Cokolwiek. Musisz być teraz przytomna.

- Zaraz złapię drugi oddech.

Strażnik przy drzwiach wyglądał, jakby nie wiedział, co to znaczy drugi oddech. Miał półprzymknięte oczy, pognieciony mundur i wgnieciony prawy policzek.

- Możecie wejść - powiedział krótko i natychmiast schował się do swojej służbówki.

- To miejsce w nocy przypomina grób. - Peabody lekko się wzdrygnęła. - Gorzej niż w kostnicy.

- Ożywimy nieco atmosferę.

Nie spodziewała się, że Dickie wpadnie w szał radości na jej widok. I nie spodziewała się, że ponownie usłyszy głos Mavis. A właśnie on wdarł się do jej uszu, gdy przekroczyła próg laboratorium.

Główny laborant Berenski, którego przezywano, bynajmniej nie z czułością, Dickhead, siedział pochylony przy elektronicznym mikroskopie, a jego chude pośladki poruszały się w takt muzyki. Podśpiewywał sobie cicho pod nosem.

W tej chwili Eve już wiedziała, że może prosić laboranta nawet o gwiazdkę z nieba. Miała odpowiednią kartę przetargową.

- Hej, Dickie.

- Dla ciebie pan Dickie. - Uniósł głowę, a Eve przekonała się, że miała rację. Berenski nie był szczęśliwy z powodu jej pojawienia się. Patrzył na nią wrogo, a duże usta wykrzywiał mu grymas kpiny. I, jak zauważyła, koszulę włożył na lewą stronę. - Kto to słyszał, żeby wyciągać mnie z łóżka w środku nocy. Dla ciebie, Dallas, wszystko jest zawsze najważniejsze. Nie naciskaj na mnie. bo i tak wyniki dostaniesz dopiero wtedy, jak będą. Ani minuty wcześniej. Idź sobie gdzieś i nie stój mi nad głową.

- Ale ja cały dzień marzyłam o tym, żeby być blisko ciebie. Prześliznął się po niej podejrzliwym wzrokiem. Zazwyczaj, gdy się u niego zjawiała, to tylko po to, żeby na niego krzyczeć. Nie ufał jej, kiedy była taka uśmiechnięta i żartowała.

- Masz całkiem dobry nastrój jak na kogoś, przed kim ścielą się trupy - zauważył złośliwie.

- Cóż mogę powiedzieć. To ta muzyka tak mi poprawia humor. Wiesz, że w przyszłym tygodniu Mavis ma tu koncert. Słyszałam, że wyprzedali już wszystkie bilety. Ty też o tym słyszałaś, Peabody?

- Tak. - Mimo zmęczenia asystentka łapała w lot, o co chodzi przełożonej. - Daje tylko jeden występ. To szałowa babka.

- Szałowa to mało powiedziane - rzucił Dickie. - Dlatego pociągnąłem za kilka sznurków i zdobyłem dwa bilety na ten koncert. Na drugim balkonie.

- Przez takie sznurki można się dorobić tylko rozbitego nosa. - Eve przyglądała się swoim paznokciom. - Mogę ci załatwić dwa miejsca w pierwszym rzędzie i wejście za kulisy. Rozumie się, jeśli w zamian za to zyskam przyjaciela.

Głowa Dicka podskoczyła, a jego palce niczym odnóża pająka pochwyciły ramię Eve.

- Nabijasz się ze mnie?

- Skąd. Gdybym zyskała przyjaciela - powtórzyła - a ten zrobiłby wszystko, żebym jak najszybciej dostała wyniki, któ­rych potrzebuję, załatwiłabym mu te bilety i wejściówkę za kulisy.

Oczy laboranta zrobiły się wilgotne.

- Masz we mnie od tej chwili najbardziej oddanego przyjaciela.

- Jakie to słodkie. Więc podaj mi wyniki, Dickie, w ciągu godziny, a te bilety znajdą się w twoich małych chciwych łapkach. Znajdź coś dla mnie, cokolwiek, na tego faceta, a ja dopilnuję, żeby Mavis obdarzyła cię długim i mokrym po­całunkiem w policzek.

Poklepała go po głowie i ruszyła do wyjścia. Przy drzwiach obejrzała się za siebie i zobaczyła, że Dickie nie usiadł, ale nadal stoi z szeroko otwartymi ustami i wybałuszonymi oczami.

- Zostało ci już tylko pięćdziesiąt dziewięć minut, Dickie. Zegar bije.

Laborant rzucił się do mikroskopu.

- Sprytne - rzuciła Peabody po drodze. - Jesteś taka prze­biegła.

Po powrocie na komendę Eve kazała swojej asystentce napisać wstępny raport na podstawie nagrań i notatek zebranych na miejscu zbrodni, a sama zatelefonowała do rodziny zmarłego.

Zajęło jej to więcej czasu, niż miała do stracenia, i tylko ją przygnębiło. Żona Baylissa nie umiała jej odpowiedzieć na żadne pytanie, a jeśli nawet przeszkadzał jej w tym szok, to Eve nie miała czasu czekać, aż kobieta ochłonie.

Wdowa odmówiła identyfikacji zwłok pokazanych na kasecie wideo, wpadła w histerię, aż w końcu siostra odebrała jej słuchawkę.

Na ekranie pojawiła się ładna blada brunetka. W tle słychać było płacz.

- Nie zaszła żadna pomyłka?

- Nie, nie zaszła. Mogę załatwić, żeby przyjechał tam do was do hotelu ktoś z policji, kto pomoże pani Bayliss.

- Nie, nie potrzeba. Zajmę się nią. Ja i rodzina. Obcy tylko pogorszą sprawę. Dzisiaj kupiła mu spinki do koszuli. Boże.

Brunetka zamknęła oczy i westchnęła. Sprawiała wrażenie opanowanej, co trochę zmniejszyło niepokój Eve.

- Natychmiast wracamy. Zajmę się przygotowaniami. Zajmę się siostrą.

- Proszę po powrocie jak najszybciej się ze mną skontaktować. Muszę jeszcze raz porozmawiać z panią Bayliss. Przykro mi z powodu tego, co się stało. - Eve osunęła się na krzesło i niewidzący wzrok wbiła w pusty ekran.

Kohli, Mills, Bayliss. Postanowiła zapomnieć o dochodzeniu, za to wyobrazić sobie ludzi. Policjantów. Chociaż każdy z nich nosił odznakę, to każdy nosił ją inaczej. Wszyscy, tego była pewna, znali swojego zabójcę. Dwaj pierwsi znali go aż tak dobrze, że mu ufali.

Zwłaszcza Kohli. Nocna pogawędka przy drinku w pustym klubie. Coś takiego robi się z przyjacielem. Z drugiej strony mówił o tym spotkaniu żonie. Może umówił się nie z przyjacielem, ale ze współpracownikiem, którego szanował albo oczekiwał od niego porady. Nieformalnej. Przy piwie.

Ktoś, myślała, z brygady Kohliego. Ktoś, jak podejrzewała, kto miał jakieś powiązania z Rickerem.

- Komputer, podaj listę pracowników brygady 128 łącznie z osobami, które przeszły na emeryturę w ciągu ostatnich dwóch... nie, poprawka, trzech lat, sprawdzając zarazem, który z policjantów tej brygady miał jakikolwiek związek z docho­dzeniami dotyczącymi Maxa Rickera. Następnie zrób to samo, ale zamiast Rickera wstaw jego syna... Jak on się nazywał? Alex. Na koniec podaj listę osób związanych ze śledztwami, w których jako adwokat przesłuchiwanych świadków lub po­dejrzanych występował Canarde.

Przetwarzanie. To zadanie zajmie co najmniej cztery godziny i dwadzieścia minut...

- Więc rusz tyłek.

Nieznane polecenie. Proszę wydać inne.

- Chryste. Rozpocznij przetwarzanie danych.

Komputer zaszumiał, a Eve zrobiła sobie kawę i przeszła z nią do sali konferencyjnej. Tam włączyła drugi komputer i znalazła wszystkie dane o Vernonie. Teoretycznie mogła to zrobić na swoim komputerze, nie zważając na to, że wykonywał inne polecenie. W porównaniu z jej poprzednim sprzętem ten był cudem techniki. Wolała jednak nie ryzykować.

Przeglądanie danych o Vernonie zajęło jej godzinę. Postanowiła już wkrótce wezwać go na przesłuchanie i porządnie mu dopiec.

Powoli kawa przestawała działać, a wyrazy na monitorze zaczynały się zlewać w jedną plamę, gdy nagle rozbudził ją brzęczyk komunikatora.

- Dallas?

- Czy dostanę tego całusa z języczkiem?

- Nic nie mówiłam o językach - mruknęła Eve, a w myśli zapamiętała sobie, że ma ostrzec Mavis, żeby, gdy Dickhead pojawi się za kulisami, miała mocno zaciśnięte usta. - Co dla mnie masz, Dickie?

- Coś, co rozmiękczy nawet takie zimne serce jak twoje. Mam małą grudkę zbitego proszku ochronnego z boku wanny.

- Jezu, powiedz, że jest na nim odcisk. Sama dam ci się pocałować.

- Policjanci zawsze oczekują cudów. - Wypuścił z sykiem powietrze. - Mam na razie tylko skawaloną grudkę proszku. Pewnie morderca popryskał nim ręce i stopy, ale trochę przesadził. Wiesz, co się dzieje, kiedy za dużo się tego proszku użyje?

- Tak, kawali się i odpryskuje. Do cholery, Dickie, co mi po kawałku zbitego proszku?

- Słuchasz mnie czy wolisz gadać? Ten kawałek odprysnął prawdopodobnie wtedy, gdy morderca wrzucał tego twojego faceta do jego ostatniej kąpieli. Dlatego jest bardzo prawdopodobne, że ten mały strzęp paznokcia, który mam, a który znalazłem dzięki mojemu geniuszowi i talentowi, należy do zabójcy.

Starała się nie przewrócić.

- Porównałeś z DNA Baylissa?

- A na kogo ja wyglądam? Na jakiegoś idiotę? Otworzyła usta, ale przypomniała sobie, że go potrzebuje, więc natychmiast je zamknęła.

- Przepraszam, Dickie, mam za sobą długą noc.

- Mnie to mówisz. Nie pasuje do DNA Baylissa. Ten śliczny klejnocik znalazłem po wewnętrznej stronie taśmy obok włosa Baylissa. Łatwo się domyślić, że to włos z ramienia, bo na torbie na dowody rzeczowe napisałaś, że taśma stamtąd pochodzi, ale mało kto wpadłby na pomysł, żeby szukać pod spodem taśmy mikroskopijnego ułamka paznokcia mordercy, co?

- Jasne. Do cholery, Dickie, jesteś dobry! Wspaniały. Zdaje się, że się w tobie zakochałam.

- Ze wszystkimi kobietami tak się to kończy. Wysyłam ci wstępne wyniki. - Przemknął przez pokój na swoim ulubionym krześle na kółkach. - Mężczyzna, rasy białej i nic więcej ci teraz nie mogę powiedzieć. Jeśli chcesz, żebym ci podał przybliżony wiek, pochodzenie i wszystkie te informacje, musisz się liczyć z tym, że to potrwa. Zwłaszcza że próbka jest tak mała, że prawie nie ma na czym pracować. Może znajdę coś więcej. Skoro proszek odłupał się w jednym miejscu, może odpadł też w innym. Jak na razie jedyny włos, jaki znalazłem, należy do Baylissa.

- - Działaj tak dalej. Życzę owocnej pracy, Dickie.

- Tak. Wiesz co, Dallas? Złap tego faceta, a my go przyszpilimy paznokciami w sądzie.

- Tak, łapię.

Rozłączyła się i oparła plecami o krzesło.

Kawałek paznokcia, myślała. Zdarzało się już, że skazywano ludzi na podstawie niewiele większych dowodów.

Paznokieć. Nieostrożność. Pierwsze potknięcie zabójcy. Trzy­dzieści srebrników. Symbolika religijna. Jeśli ofiary reprezentują Judasza, kto jest Chrystusem? Doszła do wniosku, że nie morderca. Chrystus nadstawiał swoim wrogom drugi policzek, morderca się mści. Chrystus, który był synem Bożym. Synem?

I jeszcze ta wiadomość dla niej. Wyrzuty sumienia. Zabójca ma sumienie, a śmierć Kohliego tak go męczy, że musiał to cierpienie złagodzić tłumaczeniem się, usprawiedliwieniem. I po­stawił ultimatum.

Złap Rickera. Znowu wracają do Rickera.

Ricker. Syn. Czyściec.

Roarke.

Interesy, myślała. Interesy z przeszłości.

Leżała po ciemku na łóżku, ale nie spała. Nie było bezpiecznie spać, zanurzyć się w krainie marzeń.

Pił i nie był sam.

Kiedy ich głosy się wzmagały, a zdarzało się to często, potrafiła rozróżnić poszczególne słowa. Skoncentrowała się na głosie ojca, bo to on może wśliznąć się w ciemność, jeśli nie wypije wystarczająco dużo. Wejdzie, jego cień pojawi się w otwartych drzwiach, a za nim ostre światło.

Jeśli będzie zły na towarzysza, a nie udało mu się wypić wystarczająco dużo, może zrobić jej krzywdę. Może tylko ją uderzy. Może. Jeśli będzie miała szczęście.

Ale jeśli nie, pobije ją tak, że będzie cała poraniona i posinia­czona, a jego słodkawy oddech zacznie się robić szybki i ciężki. Ta wytarta koszulka, w której sypia, nie będzie dla niej żadną osłoną. Jej prośby i opieranie się tylko go bardziej rozwścieczą, tak że będzie oddychał bardzo szybko, szybciej, jak wielki motor.

Potem położy rękę na jej ustach, odcinając jej dostęp powietrza, tłumiąc jej krzyk, gdy będzie wkładał w nią swoją rzecz.

- Tatuś ma coś dla ciebie, mała dziewczynko. Mała dziwko. Leżała w swoim łóżku i drżała.

Nie skończyła jeszcze ośmiu lat.

- Potrzebuję więcej pieniędzy. To ja ryzykuję. To ja nadstawiam swój tyłek.

Język mu się plątał, ale jeszcze niewystarczająco.

- Umówiliśmy się. Wiesz, co się dzieje z ludźmi, którzy mi podskakują? Ostatni, który próbował... zmienić zasady, nie pożył nawet na tyle długo, żeby tego żałować. Cały czas znajdują jego kawałki w East River.

Głos był cichy; musiała natężyć słuch, żeby zrozumieć słowa. Ale ten ktoś nie był pijany. Nie, nie. Potrafiła rozpoznać po mowie, czy ktoś pił. Ten nie pił. Ale ton głosu budził w niej dreszcze przerażenia. Był niby to spokojny, jednak pobrzmiewały w nim jakieś nieprzyjemne tony.

- Nie szukam kłopotów, Ricker - zajęczał ojciec, a ona cała się skurczyła. Jeśli się boi, to ją skrzywdzi. I użyje pięści. - Mam wydatki. Muszę utrzymać córkę.

- Nie interesuje mnie twoje prywatne życie, tylko mój towar. Dopilnuj, żeby został dostarczony jutro wieczorem na czas i pod właściwy adres. Wtedy dostaniesz resztę.

- Dopilnuję.

Przesuwane po podłodze krzesło zaskrzypiało.

- Tak będzie lepiej dla ciebie i dla twojej córki. Jesteś pijany. Nie lubię pijaków. Jutro masz być trzeźwy.

Usłyszała kroki, otwieranie i zamykanie drzwi. Potem nastąpiła cisza.

Przerwał ją trzask rozbijanego szkła, przekleństwa. Zaczęła się trząść.

Razem z nią ściany. Walił w nie pięściami. Lepiej niż w nią, myślała. Niech wali w ściany i niech znajdzie następną butelkę. Błagam, błagam, niech wyjdzie szukać alkoholu, niech znajdzie sobie kogoś innego do ukarania.

Błagam.

Ale drzwi do jej pokoju nagle otworzyły się z hukiem. Stał w nich cień otoczony ostrym światłem.

- Na co się tak gapisz? Podsłuchiwałaś? Wsadzałaś nos w nie swoje sprawy?

Nie, nie. Nie mówiła, tylko szybko kręciła głową.

- Powinienem cię tu zostawić, szczurom i gliniarzom. Szczu­ry odgryzą ci palce i nogi. Potem przyjdą gliniarze. Wiesz, co robią z małymi dziewczynkami, które nie zajmują się swoimi sprawami?

Rzucił się do niej, podnosząc do góry za włosy, aż na głowie poczuła ogień. Mimo to starała się nie krzyczeć.

- Wsadzają je do ciemnych dziur w ziemi i tam je zostawiają, żeby robaki wchodziły im do uszu. Chcesz się znaleźć w takiej dziurze, mała dziewczynko?

Nie płakała. Nie chciała, ale łzy same wylatywały jej z oczu. Uderzył ją. Raz, drugi, ale prawie nie widząc jej, więc zaczęła mieć nadzieję.

- Zbieraj swój leniwy tyłek z łóżka i spakuj swoje rzeczy. Muszę gdzieś iść, spotkać się z ludźmi. Jedziemy na południe, mała dziewczynko.

Wtedy się uśmiechnął. Dużym bezzębnym uśmiechem, choć w oczach nadal miał szał.

- Ricker myśli, że mnie przestraszył. Tam, do diabła! Mam część jego pieniędzy i jego pieprzone prochy. Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni. Pieprzony Max Ricker.

Kiedy wstała, żeby się spakować, myślała tylko o tym, że przede wszystkim tym razem jej się upiekło, przynajmniej na tę noc. Dzięki jakiemuś Maxowi Rickerowi.

Obudziła się z mocno bijącym sercem i wyschniętym gardłem.

Ricker. O Boże, Ricker i jej ojciec.

Złapała się za oparcie krzesła, żeby nie stracić równowagi, by przywiązać się do teraźniejszości. Czy sen ukazywał prawdę, czy tylko stał się produktem zmęczenia i wyobraźni?

Prawdę. Kiedy pamięć odkrywała przed nią te małe scenki, zawsze były prawdą. Widziała siebie, poplątane włosy, wielkie oczy, chude ramiona, skuloną w łóżku niczym zaszczute zwierzę w norze.

Słyszała głosy.

Pochylając się, przycisnęła palce do skroni.

Max Ricker znał jej ojca. W Nowym Jorku. Tak, była pewna, że tamtej nocy znajdowali się w Nowym Jorku. Po jakim czasie wylądowali w Dallas? Ile czasu jeszcze minęło, zanim nastała ta noc, gdy to poczuła w ręku nóż i przyłożyła go do gardła gwałcącego ją ojca? Noc, kiedy go zabiła?

Dużo, bo zdążyły im się skończyć pieniądze ukradzione Rickerowi, który z pewnością w tym czasie już poszukiwał jej ojca, by zemścić się za kradzież.

Ale ona go uprzedziła.

Eve wstała i zaczęła krążyć po pokoju. To, co się potem wydarzyło, nie ma teraz znaczenia i nie wolno jej dopuścić, żeby na nią wpływało.

A jednak, cóż za cyniczne zrządzenie losu. Najpierw Ricker i jej ojciec. Teraz Ricker i Roarke.

A także, bez wątpienia, Ricker i ona.

Czy może zrobić cokolwiek innego, niż znowu wziąć sprawy w swoje ręce?

19

Musiała napić się kawy. Potrzebowała się przespać. Po­trzebowała snu bez marzeń sennych. I potrzebowała reszty wyników z laboratorium.

Ale w umyśle Eve zakorzeniło się coś jeszcze, coś, co kazało jej zapomnieć na chwilę o bieżących wynikach i przeprowadzić jeszcze jeden test na komputerze.

Właśnie się do niego zabierała, gdy dostała wezwanie z biura komisarza.

- Nie mam na to czasu. Cholerna biurokracja. Nie mam czasu biegać do Tibble'a, żeby podawać mu fakty o śledztwie, które będzie mógł przekazać mediom.

- Dallas, idź, skończę za ciebie ten test - zaoferowała się Peabody.

Ale Eve chciała sama go przeprowadzić, bo dotyczył spraw osobistych. I w tym właśnie tkwił problem. Pozwoliła, by jej prywatne życie zmieszało się z dochodzeniem.

- Za godzinę ma się tu stawić Vernon. Jeśli spóźni się choćby pół minuty, wyślij do niego ludzi i każ im go tu ściągnąć. Zapoznaj się z jego charakterystyką - dodała, chwytając kurtkę. - Skontaktuj się z Feeneyem. Chcę, żeby razem z McNabem uczestniczyli w przesłuchaniu. Chcę, żeby przy tym przesłuchaniu było dużo policjantów.

Zawahała się, spoglądając na komputer. Nie ma sensu marnować czasu, upomniała się w duchu. To bezcelowe.

- Dodaj dane, które przetwarzam, do reszty akt i przeprowadź test dotyczący tych trzech zabójstw.

- Tak jest. Na kogo?

- Zorientujesz się - rzuciła Eve już przy drzwiach. - Jeśli nie, to znaczy, że źle wybrałaś zawód.

- Umieram z niepokoju - mruknęła Peabody, siadając.

Eve natomiast przyrzekała sobie, że u komisarza nie będzie się bawiła w ciuciubabkę, tylko zreferuje zwięźle stan rzeczy, tak jak rzeczywiście wyglądają. Tibble ma prawo przejmować się wizerun­kiem departamentu, polityką, cackaniem się z WSW, ale ona nie ma takiego obowiązku.

Jej jedynym zadaniem jest zamknięcie dochodzenia.

Nie będzie spokojnie potakiwała, kiedy każą jej upchnąć w harmonogramie następną idiotyczną konferencję prasową. A jeśli Tibble'owi się wydaje, że odsunie ją od śledztwa, żeby nie narazić się mediom, może sobie...

O Boże.

Takie nastawienie niczego dobrego jej nie przyniesie. Ani to współczucie, które się w niej rodziło na myśl, że jej podejrzenia co do osoby mordercy mogą się okazać słuszne.

Ma obowiązek zamknąć śledztwo, aby uszanować w ten sposób ofiary zabójstw, nie oglądając się na to, że za życia niekoniecznie zasługiwały na szacunek.

Co do Rickera, jego sprawę także zamierza zamknąć.

Tibble nie kazał jej czekać, co ją wprawiło w lekkie zdumienie, ale prawdziwego szoku doznała dopiero, kiedy weszła do gabinetu komisarza i zobaczyła w nim Roarke'a. Siedział sobie tam całkiem spokojny i opanowany.

- Pani porucznik. - Tibble, stojąc przy biurku, gestem dłoni kazał jej wejść do środka. - Proszę usiąść. Miała pani ciężką noc - dodał. Jego twarz była spokojna i pozbawiona wyrazu. Podobnie jak twarz Whitneya, który siedział z rękoma opartymi na udach.

Odniosła wrażenie, że znalazła się w pokoju, w którym trwa gra w pokera o bardzo wysokie stawki i tylko ona jedna nie wie, co to za stawka.

- Panie komisarzu, wstępny raport dotyczący śmierci Baylissa został już uzupełniony wynikami z laboratorium. - Spojrzała wymownie na Roarke'a. - Nie mogę powiedzieć więcej ze względu na obecność osoby postronnej.

- Ta osoba bardzo nam się przydała zeszłej nocy - stwierdził Tibble.

- Tak, panie komisarzu. - Ona także wiedziała, jak zakrywać swoje karty, więc tylko skinęła głową. - Dotarcie do domu weekendowego Baylissa w jak najkrótszym czasie było bardzo ważne.

- Ale nie dotarła tam pani wystarczająco szybko.

- To prawda.

- To nie była krytyka, pani porucznik. Pani intuicja w sprawie Baylissa zadziałała poprawnie. Gdyby się nią pani nie pokierowała, moglibyśmy teraz nie mieć pojęcia o tym, że został zamordowany. Podziwiam pani wyczucie, pani porucznik, i wzorując się na pani, zamierzam wykorzystać swoje. Mianowałem Roarke'a tymczaso­wym asystentem. Dołączy do dochodzenia w sprawie Maxa Rickera, toczącego się równocześnie z dochodzeniem w sprawie zabójstw.

- Komisarzu Tibble.

- Ma pani jakieś obiekcje, pani porucznik? - łagodnie zapytał Tibble. Gdyby głowa Eve nie pękała, mogłaby usłyszeć, że w jego pytaniu czai się rozbawienie.

- Kilka, zaczynając od tego, że sprawa Rickera nie jest najważniejsza. Uzyskałam nowe informacje, które właśnie analizuję i które, jak wierzę, doprowadzą mnie do aresztowania mordercy. Ricker rzeczywiście jest związany z zabójstwami - kontynuowała - ale jego osoba nie jest w tej chwili istotna i jego zatrzymanie nie przyspieszy pojmania zabójcy. Ci dwaj są powiązani tylko emocjonalnie. I dlatego ściganie Rickera uznaję za sprawę drugoplanową. Powinniśmy więc odłożyć ją do czasu, gdy przynajmniej przesłucham osobę, którą podejrzewam o dokonanie zabójstw. Proszę zatem, aby wszelkie działania dotyczące Rickera zostały odłożone, dopóki nie zamknę bieżącego dochodzenia.

Tibble przyglądał się jej uważnie.

- Teraz pani jest celem dla mordercy.

- Jak każdy inny policjant. Morderca próbuje odwrócić moją uwagę od siebie i przenieść ją na Rickera. Nie zamierzam mu się podporządkować. I, z całym szacunkiem, pan chyba też nie powinien.

Ostatnie zdanie wypowiedziała z takim naciskiem, że komisarz aż uniósł brwi. Kąciki jego ust także się uniosły, ale nie do uśmiechu.

- Pani porucznik Dallas. Od lat obserwuję pani pracę i nigdy nie widziałam, żeby zbaczała pani z kursu, kiedy już go sobie pani wyznaczyła. Ale być może nie byłem dostatecznie spo­strzegawczy lub obecne dochodzenia stanowią dla pani zbyt duże obciążenie. Jeśli tak jest, przydzielę sprawę Rickera komuś innemu.

- To już drugie ultimatum stawiane mi w ciągu zaledwie kilku godzin. Nie cieszy mnie to.

- Nikt nie oczekuje od pani radości. Ma pani wykonywać swoje obowiązki.

- Komisarzu - rozległ się spokojny głos Roarke'a. - Zasko­czyliśmy panią porucznik, która ma za sobą ciężką i nieprzespaną noc. Z pewnością jest zdumiona moją obecnością w tym miejscu. Proponuję, byśmy wyjaśnili pani porucznik powód, dla którego się tu znalazłem, a potem będziemy planowali dalsze posunięcia.

Już miała na końcu języka brzydkie słowa, za pomocą których zamierzała powiedzieć mężowi, że niepotrzebnie jej broni, ale przerwał jej Whitney, wstając i kiwając głową.

- Myślę, że możemy zaczerpnąć powietrza i trochę się zrelak­sować. Napiłbym się kawy, panie komisarzu. Za pozwoleniem, pójdę po nią dla nas wszystkich, a w tym czasie Roarke wyjaśni Dallas nasz plan.

Tibble skinął głową, że się zgadza, machnął ręką w stronę Roarke'a, a potem usiadł.

- Jak ci wcześniej mówiłem współpracowałem kiedyś trochę z Rickerem. Pozwoliłem sobie powiadomić o tym twoich przeło­żonych. W trakcie tej współpracy przekonałem się, że nie wszystkie jego interesy opierały się na legalnych działaniach. Gdy się rozstawaliśmy, nie było między nami przyjaźni, głównie dlatego, że to rozstanie sporo Rickera kosztowało. Stracił z jego powodu wiele pieniędzy, a także klientów. Wiadomo, że potrafi żywić urazę za dużo mniejsze przewinienia popełnione w stosunku do jego osoby i że nigdy nie zapomina o zemście. Nie prze­jmowałem się tym, aż do niedawna.

Spojrzał na Whitneya, który podał mu kawę. - Jak wiesz, zakupiłem przez pośrednika klub należący do Rickera. Przerobiłem go, zatrudniłem nowych pracowników i nadałem mu nową nazwę. Lokal przynosił zyski, był prowadzony zgodnie z prawem, ale po zamordowaniu twojego kolegi odkryłem, że Ricker wykorzystywał zarówno lokal, jak i niektórych z moich pracowników do prowadzenia w nim swoich ciemnych interesów.

MacLean, pomyślała Eve. Była tego pewna.

- Chodzi głównie o narkotyki - dodał. - Ponieważ Ricker nie potrzebuje mojego klubu do prowadzenia własnych interesów, jest jasne, że umyślnie sprowadził je pod mój nos, żeby zainteresować mną policję. Co kosztowałoby mnie i ciebie wiele kłopotów i nieprzyjemności.

- Sprzedała cię. - Eve czuła, że wściekłość zbierająca się w jej gardle zaraz ją udusi. - Rue MacLean.

- Przeciwnie - zaprzeczył bez mrugnięcia okiem. - Odkryła infiltrację Rickera i powiedziała mi o niej zeszłej nocy.

Eve pomyślała, że mąż wygaduje wierutne bzdury, ale po­stanowiła tymczasem niczego nie korygować.

- Ricker wykorzystał kontakty w WSW i za ich pomocą puścił informację o narkotykach w moim klubie. WSW wysłało tam Kohliego, który miał dobry węch i potrafił wykryć wszystko. I wykrył, wcześniej, niż chciał tego Ricker. Mogę darować Rickerowi, że handlował u mnie narkotykami, bo to nie był wielki handel, ale sytuację zmienia całkowicie fakt zabicia policjanta na moim terenie.

- To nie Ricker - wyrwało się Eve nieświadomie, co zabrzmiało jak obrona przestępcy. - On tylko podpalił lont - mruknęła. - Dzięki swoim układom w policji i w brygadzie Kohliego wiedział, które guziki ma nacisnąć, którą ranę posypać solą. Wprawdzie nie mógł przewidzieć, do czego to doprowadzi, ale i tak miał niezłą zabawę.

Zamilkła, a po chwili na znak dany przez Tibble'a znowu zaczęła mówić.

- To aresztowanie w zeszłym roku bardzo go rozeźliło. Wytrąciło z równowagi. Martinez zebrała potrzebne dowody i zamknęła go. Pojawił się jednak Mills, który je zniszczył. Rickerowi udało się wykręcić od kary, ale cała ta sprawa naprawdę go zdenerwowała.

- I chcąc udowodnić, że nadal jest silny, zaaranżował zabicie policjanta w moim klubie. To jest logiczne, tylko po co się nad tym wszystkim zastanawiać i marnować czas. Mogę ci go wystawić. Czy to nie wystarczy?

Nie chciała, żeby Roarke włączał się do śledztwa. Nie chciała, bo się o niego bała.

- Sama mogę go schwytać.

- Nie wątpię - przyznał. - Jednak przy mojej pomocy zrobisz to szybciej i będziesz miała jeszcze czas i energię na zajęcie się tym równoległym śledztwem w sprawie zabójstw. W piątek o dwudziestej odbędzie się uroczyste otwarcie Czyśćca. Ricker zjawi się o dziesiątej.

- Po co?

- Żeby ubić ze mną interes. A ja się zgodzę na jego warunki, bo rzekomo obawiam się o twoje bezpieczeństwo. Eve - mruknął - przecież możesz na chwilę odstawić dumę na bok i pozwolić mi wystawić ci go pod nos.

- On ci nie uwierzy.

- Uwierzy. Po pierwsze dlatego, że to prawda, a po drugie dlatego, że będę udawał, że jest odwrotnie i pozwolę mu się rozgryźć. Spodziewa się oszustwa, bo sam jest kłamcą. Powiem mu, że znudziło mi się już uczciwe życie i że zatęskniłem za mocniejszymi wrażeniami. No i za pieniędzmi.

- Jesteś przecież właścicielem połowy wszechświata.

- Dlaczego zadowalać się polową, skoro można mieć wszyst­ko. - Roarke upił łyk kawy, przekonując się, że jest tak gorzka i niedobra, jak się spodziewał. - Uwierzy mi, bo będzie chciał uwierzyć. Chce wierzyć, że wygrał. Poza tym nie jest już tak sprytny jak kiedyś ani tak ostrożny. Chce mnie mieć w garści, żeby móc mnie rozerwać na strzępy, kiedy przyjdzie mu na to ochota. Pozwolimy mu myśleć, że to jest możliwe. Gdy dobijemy targu, będziesz go miała.

- W klubie ustawimy naszych ludzi - przejął wyjaśnienia Whitney. - A Roarke zajmie się tym, żeby całe wydarzenie zostało wiernie zarejestrowane. Szefowa klubu odegra rolę łączniczki, umawiając spotkanie. Musi pani zapoznać Roarke'a z historią Kohliego, żeby mógł pokierować rozmowę z Rickerem w tym kierunku. Jeśli maczał palce w tym morderstwie, chcę, żeby za to zapłacił.

- Domyśli się, że to zasadzka - nie dawała za wygraną Eve. - Dlaczego miałby rozmawiać o interesach nie na własnym terenie? Każe swoim ludziom wszystko sprawdzić.

- Będzie rozmawiał - upierał się Roarke - ponieważ nie będzie się umiał oprzeć pokusie. I nadal uważa klub za swój obszar działania. Więc niech go sprawdza. Nie znajdzie niczego, czego nie będę chciał mu pokazać.

Eve odwróciła się od męża i wstała.

- Panie komendancie, mojemu mężowi brakuje w tej sprawie obiektywizmu, a poza tym nie jest przeszkolony. Bardzo praw­dopodobne, że Ricker będzie próbował go zaatakować. Poza tym ten plan, oprócz tego, że stawia Roarke'a w sytuacji zagrożenia życia, może także przysporzyć mu poważnych kłopotów natury prawnej.

- Zapewniam panią, pani porucznik, że nic mu nie grozi. Będzie mu przysługiwała bezkarność dotycząca wszystkiego, co padnie z jego ust w czasie tej rozmowy, a co mogłoby go obciążyć. Jeśli chodzi o zagrożenie życia, to odnoszę wrażenie, że pani mąż doskonale potrafi o siebie zadbać. Jego współpraca w tej sprawie zaoszczędzi departamentowi mnóstwo czasu i pieniędzy. Obiek­tywnie rzecz biorąc, pani porucznik, nie możemy sobie pozwolić, żeby z mej nie skorzystać. Jeśli czuje pani, że nie jest w stanie brać udziału w tej operacji, wystarczy powiedzieć. W tych okolicznościach nie będzie to rzutowało na opinię o pani.

- Wykonam moje zadanie.

- Dobrze. Byłbym zawiedziony, gdyby postanowiła pani inaczej. Proszę skoordynować wasze harmonogramy. Niech pani zapozna męża ze sprawą Kohliego, a on panią z zabezpieczeniami, które założy w klubie. Chcę, żeby w ciągu dwudziestu czterech godzin każdy członek ekipy poznał swoje zadania. Nie przyjmuję do wiadomości przecieków, błędów, żadnych prawnych kruczków, które pozwoliłyby Rickerowi wyśliznąć się nam z rąk. Przynieście mi tę jego cholerną głowę na talerzu.

- Tak jest.

- I proszę o złożenie mi do szesnastej pełnego raportu. Jesteście wolni.

Eve i Roarke wyszli. Roarke nie odzywał się, bo nie miał śmiałości. Bał się, że cokolwiek by teraz wyszło z jego ust, mogłoby go dużo kosztować.

- Spotkamy się w południe - rzuciła Eve, gdy poczuła, że w jakimś stopniu odzyskała już panowanie nad sobą. - W moim domowym gabinecie. Przynieś ze sobą schemat zabezpieczeń z całą dokumenta­cją, a także listę pracowników, którzy będą w piątek w klubie wraz z ich krótką charakterystyką. Domyślam się, że już wymyśliłeś interes, który chcesz ubić z Rickerem. Muszę poznać szczegóły. I nie chcę więcej żadnych niespodzianek. Nie odzywaj się do mnie teraz - rozkazała, sycząc. - Milcz. Zastawiłeś na mnie pułapkę.

Chwycił ją za ramię, zanim zdążyła odejść. Odwróciła się z dłonią złożoną w pięść.

- Proszę bardzo - zachęcił łagodnym głosem. - Uderz, jeśli ma ci to przynieść ulgę.

- Nie zrobię tego tutaj. - Musiała wykorzystać cały zasób sił psychicznych, by mówić cicho. - Już i tak jest bardzo źle. Puść mnie. Spóźnię się na przesłuchanie.

Ale Roarke wepchnął ją do windy.

- Sądziłaś, że nic nie zrobię, że będę stał z boku i się przyglądał? Trzęsła się, zastanawiając się, co jej jest? Drżała, była zmęczona i bliska paniki.

- Nie masz prawa wtrącać się do mojego życia zawodowego.

- Ach tak, teraz nie mam prawa? Kiedy jednak jestem ci do czegoś potrzebny, to mam, tak? Wtedy mogę się wtrącać. Ale tylko wtedy, kiedy mnie o to prosisz.

- Dobrze. W porządku! W porządku! - Wyrzuciła w górę ręce, wściekła, bo miał rację, a to znaczyło, że ona się pomyliła. - Czy wiesz, co zrobiłeś? Czy wiesz, co ryzykujesz?

- A potrafisz wyobrazić sobie coś, czego bym dla ciebie nie zaryzykował? Nie potrafisz, ponieważ nic takiego nie istnieje. Nie istnieje, do cholery! - Złapał ją mocno za ramiona.

Trochę ją fascynowało patrzenie na niego, kiedy tracił panowanie nad sobą, gdy jego głos przybierał ten ostry ton. Ale teraz nie miała nastroju, aby zachwycać się mężem.

- Jakoś dotychczas dawałam sobie radę sama i tak by było do momentu zamknięcia śledztwa.

- Ale zakończysz je ze mną. Kiedy już zaczniesz połykać dumę, Eve, uważaj, żebyś się nią nie udławiła. - Powiedziawszy to, wyszedł z windy i zostawił ją samą.

Vernon nie miał szczęścia. Eve mogłaby gryźć szkło i było to widać na jej twarzy, gdy weszła do pokoju przesłuchań.

- Kazałaś mnie tu przywlec jak jakiegoś kryminalistę! - krzyknął zatrzymany, zrywając się na równe nogi.

- Zgadza się, Vernon. - Pchnęła go z całej siły na krzesło.

- Do cholery, domagam się adwokata!

Złapała go za kołnierz i pchnęła tym razem na ścianę, podczas gdy Feeney, McNab i Peabody stali z boku i przyglądali się tej scenie z różnym zainteresowaniem.

- Ja ci dam adwokata. Przyda ci się. Ale wiesz co, Vernon, na razie jeszcze nie nagrywamy. Zauważyłeś, co? I zauważyłeś, że moi koledzy nawet się nie ruszyli, żeby mnie powstrzymać przed zdeformowaniem ci tej twojej parszywej gęby. Zanim wezwiemy ci tego cholernego adwokata, najpierw trochę poobijasz się o ściany.

Próbował ją odepchnąć, ale wbiła mu łokieć w brzuch.

- Zabierz ręce! - rzucił.

Zamachnął się i chybił, bo Eve zrobiła unik. Potem zgiął się wpół, wijąc się z bólu przeszywającego krocze, w które go kopnęła.

- Mam trzech świadków, którzy zeznają, że się na mnie rzuciłeś. Za to wsadzą cię do aresztu, a tam już czekają ci wszyscy duzi i źli chłopcy, żeby ciągnąć losy, który pierwszy umówi się z tobą na randkę w piątkowy wieczór. Założę się, że wiesz, Vernon, co ci duzi i źli chłopcy robią z policjantami, którzy trafiają za kratki? Wystarczy im kilka godzin. I tyle właśnie, biorąc pod uwagę mój ciężki stan po pobiciu, zajmie mi skontaktowanie się z twoim adwokatem.

Oddech Vernona nadal przypominał charczenie.

- Przyszłam tu z zamiarem zatańczenia sobie z tobą, ale odchodzi mnie ochota. Skoro nie chcesz rozmawiać ani ze mną, ani z moimi kolegami, wsadzimy cię do aresztu za napaść, a potem do więzienia za korupcję, nadużycie władzy, przyjmowanie łapówek, współpracę z członkami zorganizowanej grupy kryminal­nej i przede wszystkim za współudział w morderstwie.

- To bzdura. - Odzyskał wreszcie oddech, choć jego twarz nadal była blada i zlana potem.

- Nie sądzę. Ricker też tak nie będzie myślał, kiedy się dowie, że jesteś tu i kwiczysz jak zarzynane prosię. A to się wyda, ponieważ mam nakaz zatrzymania Canarde'a. - Jeszcze nie miała, ale nie budziło wątpliwości, że go dostanie. - Jak cię wypuścimy, będziesz się modlił, żeby znaleźć się w pierdlu i zabawiać się w męża i żonę z pewnym facetem o imieniu Bruno.

- Przecież przyszedłem i chcę zawrzeć umowę.

- Tak, tylko że nie pojawiłeś się na czas.

- Nie z mojej winy.

- Nie podoba mi się twoja postawa, Vernon. Właściwie to już cię nie potrzebuję. Zamierzam jeszcze dziś zamknąć śledztwo i aresztować Rickera, co mi sprawi dużą przyjemność. Ty mi do tego wcale nie jesteś koniecznie potrzebny.

- Blefujesz. Myślisz, że tego nie widzę? Jestem przecież policjantem.

- Jesteś pieprzoną ujmą dla policji i nigdy więcej w mojej obecności nie nazywaj siebie policjantem, bo w przeciwnym wypadku kopnę cię w ten twój pieprzony tyłek.

Jeśli ma Canarde'a, myślał, i jeśli jest tak blisko zatrzymania Rickera, to z nim koniec. Trzeba się szybko ratować.

- Może nie jestem koniecznie potrzebny, ale przydadzą ci się pewne informacje. A mam ich sporo. Nawet nie zdrapałaś jeszcze wierzchniej warstwy pokrywającej 128.

- Zdrapałam i jestem zajęta taplaniem się w błocie na samym dnie. Tam cię przecież znalazłam.

- Mogę ci powiedzieć więcej - zachęcał, próbując się uśmiech­nąć. - Mogę ci podać nazwiska, Dallas, i to nie tylko ze 128. Nazwiska z górnej półki, nazwiska ludzi z mediów, aż po Waszyngton. Ale najpierw zapewnijcie mi nietykalność, zmienioną tożsamość i forsę na nowe życie.

Ziewnęła szeroko.

- Jezu, Vernon, nudzisz mnie.

- Bez gwarancji nietykalności niczego ci nie powiem.

- To nie. Peabody, wrzuć tego śmiecia do aresztu. I sprawdź, czy Bruno wrócił z miasta.

- Słyszałam, że wrócił i czuje się osamotniony.

- Jezu, poczekajcie. Jeśli mnie zamkniecie, nie wyjdę z tego żywy. Muszę dostać gwarancje, dobrze o tym wiecie. Po co mam wam cokolwiek mówić, skoro i tak dostanę nożem w plecy?

- Rany, Vernon, sączysz mi smutek w serce. Zgadzam się na zapewnienie ci nietykalności za wszystko oprócz współudziału w morderstwie. Za to, jeśli jesteś winny, zapłacisz. Co do twarzy, nazwiska i miejsca zamieszkania, to już twój problem.

- Sama nietykalność mi nie wystarczy.

- Trudno. Tylko tyle mogę ci zapewnić, a i tak mam poczucie niesmaku i nie pozbędę się go przez wiele tygodni.

- Nie miałem nic wspólnego z zabójstwami.

- W takim razie czym się martwisz?

- Mam prawo wezwać przedstawiciela związku. - Mówił jękliwym tonem, co Eve przypomniało jej ojca.

- Jasne - odpowiedziała tylko i odwróciła się do drzwi.

- Poczekaj. Przedstawiciel tylko wszystko skomplikuje. Zróbmy więc inaczej. Przyrzekniesz mi nietykalność i to zostanie oficjalnie nagrane na dyktafon.

Odwróciła się z powrotem do stołu. Usiadła.

- Przesłuchanie detektywa Jeremy'ego Vernona, prowadzone przez porucznik Eve Dallas. Obecni są kapitan Ryan Feeney, detektyw łan McNab, asystentka Deliah Peabody. Przesłuchiwany Jeremy Vernon zgodził się złożyć zeznania i odpowiedzieć na pytania w zamian za zapewnienie mu nietykalności w razie, gdyby został oskarżony o korupcję i nadużycie władzy. Czy zgadzasz się złożyć te zeznania i odpowiedzieć na pytania z własnej nieprzymuszonej woli?

- Zgadzam się i chcę z wami współpracować.

- To wystarczy, Vernon. Pracujesz w nowojorskiej policji i jesteś detektywem, tak?

- Pracuję w policji od szesnastu lat, a w brygadzie 128 w Wydziale Narkotyków od sześciu.

- I przyznajesz się, że w tym czasie przyjmowałeś łapówki i inne korzyści w zamian za przekazywanie informacji, wspoma­ganie nielegalnych działań i generalnie wykonywanie poleceń Maxa Rickera.

- Brałem forsę, bo się bałem. Wstydzę się tego, ale bałem się, że Ricker każe mnie zabić. Nie ja jeden.

Kiedy już zaczął, Eve myślała, że nie da się go zatrzymać. Całą godzinę zajęło mu wymienianie nazwisk, przytaczanie faktów i powiązań.

Mówiąc, starał się wybielić siebie, za to całkowicie pogrążył 128 brygadę.

- Kapitan Roth?

- Ona? - Vernon sarknął z ożywieniem. - Niczego nie widziała. Moim zdaniem, nie chciała widzieć. Miała co innego na głowie. Robiła karierę. Bawiła się w politykę. Ma jednak kłopot, bo brakuje jej fiuta, chociaż bardzo by go chciała mieć. Zawsze się wścieka, gdy któryś z policjantów ignoruje jej rozkazy, ponieważ jest kobietą. I jeszcze ten jej mąż darmozjad, robiący ją w trąbę. Roth pije. Tak się zaangażowała w akcję przeciwko Rickerowi, że przestała być czujna. Dzięki temu łatwo ją było obejść. Przekazywaliśmy informacje, gubiliśmy kluczowe dowody, zmie­nialiśmy raporty, to wszystko.

- Tak, wszystko.

- Słuchaj. - Vernon pochylił się do przodu. - Ricker jest sprytny. Wie, że nie musi mieć całej brygady. Obstawia tylko najważniejsze osoby, a oni już wszystkiego pilnują i szukają chętnych do współpracy. Wiadomo przecież, kto weźmie, a kto nie.

- Kohli nie brał.

- Kohli był uczciwy. Jeden z chłopaków ze 128 dowiedział się o akcji przeciwko Rickerowi od, powiedzmy, kogoś z 64. Rozejrzał się, popytał. Potem przekazał zebrane informacje Rickerowi, a on mu za nie odpowiednio zapłacił.

Uniósł ręce, uśmiechając się.

- Proste, nie? Tak się dzieje zawsze. Ricker wie, jakie akcje zamierza przeprowadzić policja. Jeśli dotyczą jego, ma czas się zabezpieczyć, a akcja kończy się fiaskiem. Jeśli chodzi o jego konkurentów, nie robi nic, tylko spokojnie czeka, aż gówno zacznie latać, a potem podbiera konkurentom klientów albo nawet cały biznes. Ma ludzi w Wydziale Dowodów Rzeczowych, dziennikarzy, którzy piszą to, co on im zleci, polityków, którzy nie pozwalają mu się skompromitować. Zauważyłem jednak, że w ostatnich latach zaczął popełniać błędy. Jest chaotyczny.

- Ricker?

- Tak. Za bardzo naciska własnych ludzi. Ciągle żłopie ten swój sok nafaszerowany narkotykami. To ćpun, wariat. Stacza się i przez to popełnia pomyłki. Choćby ta likwidacja policjanta. Jezu.

Eve pochwyciła Vernona za nadgarstek.

- Czy wiadomo ci, że Ricker rozkazał zamordować Taja Kohliego?

Miał ochotę potwierdzić, ale wiedział, że jeśli nie będzie do końca uczciwy, Dallas się zorientuje i znajdzie sposób, żeby go ukarać.

- Nie mogę powiedzieć, że rozkazał, ale tak mówili.

- Kto tak mówił, Vernon?

- Od czasu do czasu umawiałem się na drinka z jednym z ludzi Rickera. Ten facet, Jake Evans, mówił mi jakiś miesiąc temu, że jego szef igra sobie z WSW, zabawia się nastawianiem policjantów przeciwko sobie. Wiedział, że WSW posłało do tego klubu swojego człowieka, który miał rozglądać się za skorumpowanymi policjantami. Tylko że takich tam nie było. Rozumiecie?

- Tak, rozumiemy.

- Jasne. To Ricker rozpuścił taką plotkę dla zabawy. Zależało mu na tym, żeby narobić smrodu właśnie w tym klubie, i dlatego posłał do niego swoich handlarzy narkotyków. Ale zdaje się, że wpadł potem na inny pomysł, znalazł lepszy sposób na szczucie policjantów przeciwko sobie. Jakieś psychologiczne gówno, jak to ujął Evans. Ricker jest dobry w takich psychologicznych rozgrywkach. Nadaje do tego drugiego policjanta na pierwszego. Ten drugi... Nadążacie?

- Tak. Mów dalej.

- W porządku. Ten drugi policjant miał jakieś kłopoty. Osobiste albo zawodowe i Ricker na nich żerował, a zarazem dawał do zrozumienia, że ten pierwszy policjant, Kohli, zrobił coś nielegal­nego. Nawet więcej, bo wszystko, co było złe, spychał na Kohliego. Evans mówił, że to, co robił Ricker, było skomplikowane i ryzykowne, ale Evans w sumie mało wiedział, bo jego szef nie mówił zbyt dużo na ten temat. Oczywiście Evansowi to wszystko bardzo się nie podobało. A do tego człowiek Rickera w WSW, tam też ma jednego. Jego człowiek miał dopilnować, żeby te insynuacje dotarły do tego drugiego policjanta. No i chyba się udało.

- Jak się nazywa wtyczka w WSW?

- Nie wiem. Przysięgam - dodał, widząc, że Eve mruży groźnie oczy. - My się nawzajem nie znamy. Nie wszyscy. Zazwyczaj to wychodzi, ale nie zawsze. Może Bayliss, co? Bayliss nie żyje. No, Dallas. Podałem ci prawie dwadzieścia nazwisk. Dorwiesz się do tych osób, to dowiesz się więcej.

- Tak, dowiem się. - Wstała. - A od ciebie już niczego więcej nie wyciągnę. McNab, zabierz tę kreaturę w bezpieczne miejsce. Dajcie mu na całą dobę dwóch strażników, niech się zmieniają co osiem godzin. Feeney, ty masz ich wybrać.

- Dobra.

- Dallas, tyle ci powiedziałem, że mogłabyś teraz postarać się dla mnie o zgodę na nową tożsamość - dopominał się Vernon.

Nawet na niego nie spojrzała.

- Peabody, ze mną.

- Hej, Dallas!

- Ciesz się z tego, co masz, sukinsynu - mruknął Feeney, gdy Eve wyszła. - Zaledwie cię musnęła po jajach. Jeszcze chwila, a ja bym ci je odciął.

- Nawet nie mogę się wściec. - Peabody stała w korytarzu, plecami do pokoju przesłuchań. - Jest mi tak niedobrze. Uwielbiam swoją pracę, a przez niego wstyd mi, że jestem policjantką.

- Złe podejście. To ten facet powinien się wstydzić, a nie ty. Tylko że on nie wie, co to jest wstyd. Pracujesz uczciwie dzień po dniu i robisz to, co do ciebie należy. Czego się tu wstydzić. Zrób kopię przesłuchania i przekaż ją do Tibble'a. Dzięki Bogu Vernon spada na jego głowę. W południe mam następne spotkanie. Opowiem ci o nim po powrocie.

- Tak jest. Co z Canarde'em?

- Na razie nic. Zostawiam go sobie na później.

- Chcesz teraz poznać wynik tego testu, który kazałaś mi przeprowadzić?

- Wynik jest wystarczająco wysoki, żeby dostać nakaz aresz­towania?

- Prawdopodobieństwo sięga siedemdziesięciu sześciu pro­cent, ale...

- Ale... - powtórzyła Eve - komputer nie bierze pod uwagę załamania psychicznego oraz tego, że Ricker bawił się w szczucie policjantów. Zatrzymamy go. Zrobimy to po cichu po moim powrocie.

- A jeśli w tym czasie znowu kogoś zabije?

- Nie, dał słowo. Nie złamie go.

20

Eve weszła do domu, wydobyła z siebie ciche warknięcie na widok Summerseta, po czym poszła prosto na górę. Miała wiele do powiedzenia i zamierzała zacząć od razu.

Znowu warknęła, na znak cichej pogróżki, kiedy się przekonała, że jej gabinet jest pusty. Ale drzwi prowadzące do gabinetu Roarke'a stały otworem. Prostując ramiona, ruszyła do nich. Idąc, usłyszała głos męża przepełniony zniecierpliwieniem.

- Nie mogę teraz przyjechać.

- Ale sytuacja wymaga pana obecności. Tonaka się wlecze, a Urząd Ochrony Środowiska opóźnia wydanie pozwolenia na otwarcie sektora tropikalnego. Bez pana interwencji nie uda nam się dotrzymać terminów. Koszty się zwiększają, a kary będą...

- Masz moje upoważnienie, możesz sam się tym zająć. W końcu za to ci płacę. Nie będę w stanie przylecieć na Olympus przez kilka następnych dni, może dłużej. Jeśli Tonaka się wlecze, to go popędź. Zrozumiałeś?

- Tak, proszę pana. Gdybym tylko wiedział, przynajmniej w przybliżeniu, kiedy będzie pan mógł obejrzeć resort.

- Dam ci znać, jak sam będę wiedział.

Roarke rozłączył się, oparł o krzesło i zamknął oczy.

W tej chwili Eve uświadomiła sobie dwie kwestie: po pierwsze to, że życie męża nie kończy się na jej osobie i że oprócz zajmowania się jej sprawami prowadzi też własne poważne interesy, o czym ona często nie pamięta.

A po drugie, i to było dla niej istotniejsze, wyglądał na zmęczonego.

Złość, którą w sobie pielęgnowała, ulotniła się, już niepotrzebna.

Niechciana. Niemniej instynkt kazał jej wejść do pokoju z gniewną miną.

Natychmiast wyczuł jej obecność i otworzył oczy.

- Pani porucznik.

- Roarke - odpowiedziała tym samym opanowanym i oficjal­nym tonem, z którym on się do niej zwrócił. - Mam ci kilka rzeczy do zakomunikowania.

- Nie wątpię. Może wolisz przejść do swojego gabinetu?

- Możemy zacząć tutaj. Po pierwsze, mimo mojej nieudolności, udało mi się zawęzić dochodzenie, moje dochodzenie, do jednego podejrzanego. Osoba ta zostanie zatrzymana i przesłuchana pod koniec dnia.

- Gratuluję.

- Przedwcześnie. Przesłuchanie to jeszcze nie aresztowanie. Wykorzystując źródła i procedury policyjne, znalazłam dowód, nic specjalnego, ale zawsze, na to, że Ricker był powiązany z tymi zabójstwami, i mam nadzieję oskarżyć go o współudział, a wcześniej wezwać i przesłuchać. Zwróć uwagę, że dokonałam tego wszystkiego bez twojej pomocy i bez tego planu, który ułożyłeś z moimi przełożonymi. Jeśli postanowicie go realizować, narazisz się na niebezpieczeństwo, a nie mówię tylko o twoim życiu i zdrowiu, ale również o tym, że wszystko, o czym będziesz rozmawiał z Rickerem, zostanie zarejestrowane i może zostać użyte przeciwko tobie w sądzie.

- Jestem tego całkowicie świadom.

- Policja zapewnia ci nietykalność, więc nie trafisz do więzienia, jednak przez tę sprawę może ucierpieć twoja reputacja, a co za tym idzie, także interesy, które prowadzisz.

Obok zmęczenia dostrzegła w oczach męża błysk arogancji.

- Pani porucznik, moja reputacja oraz moje interesy nie mogą ucierpieć, ponieważ wszyscy znają ich podejrzane początki.

- Być może, ale teraz jest inaczej.

- Naprawdę uważasz, że nie uda mi się przeprowadzić tej akcji bez uszczerbku na reputacji i bezpieczeństwie?

- Nie, Roarke, uważam, że ci się uda. Udaje ci się wszystko, co sobie zaplanujesz, i to mnie do pewnego stopnia przeraża. Wkurzyłeś mnie - dodała.

- Jestem tego świadom.

- Wiedziałeś, że tak będzie. Gdybyś najpierw przyszedł z tym pomysłem do mnie...

- Brakowało czasu i obydwoje byliśmy zajęci. Ta sprawa dotyczy także mnie, Eve, czy ci się to podoba, czy nie.

- Nie podoba mi się, ale być może nie z tych powodów, o których ty myślisz.

- Zrobiłem to, co uznałem za najprostsze i najrozsądniejsze. Nie jest mi z tego powodu przykro.

- Żadnych przeprosin? Mogłabym cię do nich zmusić.

- Naprawdę?

- Tak, naprawdę. Dlatego, że masz do mnie słabość. Zapytaj, kogo chcesz. - Ruszyła do biurka, patrząc na męża, który zaczął się podnosić. - Ja też mam do ciebie słabość. Nie rozumiesz, że między innymi dlatego byłam na ciebie taka wściekła. Nie chcę, żeby się do ciebie zbliżał. Nie chcę, żeby ktoś taki cię dotknął. Czy tylko ty masz prawo martwić się o mnie? Mnie już nie wolno martwić się o ciebie?

- Nie. - Westchnął, przesuną! dłonią po włosach w rzadkim u niego geście frustracji. - Nie, nie tylko ja mam prawo się martwić.

- Drugi powód mojej wściekłości to duma, którą trudno było przełknąć. Tobie też to łatwo nie przychodzi. I jeszcze powiedziałeś, że współpracuję z tobą tylko wtedy, gdy jest mi to na rękę. Miałeś rację. Nie twierdzę, że to się zmieni, ale miałeś rację. I wcale nie jestem z tego powodu szczęśliwa. I na koniec: zostawiłeś mnie dzisiaj przy windzie i odszedłeś. Odchodzisz ode mnie w ten sposób tylko wtedy, kiedy masz ochotę mi dopiec.

- No to musiałbym bez przerwy cię gdzieś zostawiać. Nie roześmiała się, choć na to liczył.

- Ale nie zostawiasz, w tym rzecz. Nie odchodzisz. - Obeszła konsolę, potem ujęła jego twarz. - Nie zostawiasz mnie.

- Eve. - Pogłaskał ją czule po ramionach.

- Jeszcze nie skończyłam. Wasz plan jest dobry. Zresztą jest jeszcze czas, żeby go ulepszyć. Ale wolałabym, żebyś, zamiast się nim zajmować, podniósł teraz słuchawkę, skontaktował się z tym kimś, z kim właśnie rozmawiałeś, i poleciał na Olympus, i żebyś zajął się tym, czym, zdaje się, nikt inny nie potrafi się zająć. Wolałabym to, Roarke, bo znaczysz dla mnie więcej niż ktokolwiek na tym świecie. Ale tak się nie stanie. A jeśli w piątek cokolwiek ci się przydarzy...

- Nic mi się nie przydarzy.

- Jeśli cokolwiek ci się przydarzy - powtórzyła - poświęcę życie, żeby uczynić piekło z twojego.

- To uczciwe podejście - mruknął i pocałował ją.

- Godzina. - Wtuliła się w niego. - Ucieknijmy od tego wszystkiego na godzinę. Potrzebuję być z tobą. Potrzebuję być tym, kim jestem, gdy jestem z tobą.

- Znam doskonałe miejsce.

Lubiła plażę - gorąco, wodę, piasek. Potrafiła się tu zrelak­sować, na co rzadko sobie pozwalała.

Mógł jej to zapewnić i sam odpocząć przez godzinę w sali hologramów.

Wybrał wyspę, którą lubili obydwoje. Długie wybrzeże z żółtym piaskiem porastały gdzieniegdzie poruszające się leniwie palmy i pachnące kwiaty. Gorąco bijące ze złotej tarczy słońca równoważyła lekka bryza nadlatująca znad oceanu, przynosząc ze sobą słony zapach.

- Wspaniale. - Eve, oddychając głęboko, czuła, jak znika napięcie w karku i ramionach. Pragnęła, żeby Roarke poczuł to samo. - Cudownie. - Chciała zapytać, czy nastawił regulator czasowy, potem postanowiła nie psuć nastroju.

Zdjęła kurtkę i ściągnęła buty.

Fale, przejrzyste i błękitne z białą pianą, jak koronki na rąbku sukni, obijały się o brzeg. Dlaczego się temu opierać?

Następnie odpięła kaburę, potem przyszła kolej na spodnie. Przechyliła głowę i spojrzała na męża.

- Nie masz ochoty popływać?

- Potem. Lubię się przyglądać, jak się rozbierasz. Robisz to tak... sprawnie.

Roześmiała się.

- Cóż, proszę bardzo. - Zdjęła koszulę, potem stanik. Naga jak po urodzeniu, pobiegła do morza i zanurkowała w fale.

- Dziękuję - mruknął, patrząc, jak odpływa trochę za daleko. W końcu zaczął się też rozbierać.

Pływała niczym węgorz, szybko i bez strachu. Przez jakiś czas ścigał się z nią dla zabawy, a potem po prostu obrócił się na plecy i dał się unieść prądowi, pozwolił wodzie, słońcu i tej chwili zmyć z niego zmęczenie.

I czekał na nią.

Podpłynęła.

- Lepiej się czujesz? - spytała.

- Niewątpliwie.

- Wcześniej wyglądałeś na zmęczonego. - Miała ochotę strącić z niego to znużenie. - Rzadko ci się to zdarza.

- Bywałem już zmęczony. Wsunęła rękę we włosy Roarke'a.

- Jeśli uda ci się trochę odsapnąć, będziemy się ścigać do brzegu. Nie otwierał oczu.

- Kto powiedział, że mi się nie uda?

- Cóż, unosisz się na wodzie jak jakieś szczątki.

- W pewnych kręgach nazywa się to relaksem. Ale - jego ramię znikło pod wodą, po czym nagle objęło Eve - skoro masz taki nadmiar energii.

- Hej. - Roześmiała się, oplatając go nogami. - Uważaj, tu jest głęboko.

- Tak właśnie lubię. - Przysunął do niej usta, wilgotne i po­ciągające. Przycisnął ją do siebie i schowali się pod wodą.

Ciepłą czystą wodą ze słońcem igrającym na powierzchni. Czuła miękkość jego ust i sprężystość ciała. Poddała się, pozwalając się wciągnąć głębiej. Gdy wypłynęli, nabrała dużo powietrza, a potem wtuliła się policzkiem w twarz męża.

Unosili się na wodzie, która rytmicznie w nich uderzała, pieszcząc ich swym falowaniem. Musnął wargami jej ramię, na co odpowiedziała uśmiechem. Potem znowu znalazła jego usta i się w nie wpiła.

Wracali leniwie do brzegu, unosząc się z falami i opadając wraz z nimi, płynąc razem, potem oddaleni od siebie, ale tylko na odległość ramienia.

Gdy poczuła grunt pod nogami, stanęła. Woda sięgała jej do pasa. Przyglądała się Roarke'owi, gdy przesuwał palcami po jej twarzy.

- Uwielbiam na ciebie patrzeć, kochana Eve. I dotykać.

Jej piersi, małe i sprężyste, zdawały się rozgrzewać od jego pieszczot. Błyszczące kropelki wody na jej skórze, niczym maleńkie diamenciki, zamieniały się w łezki i spływały w dół.

- Oddaj się mi. - Palce Roarke'a przesunęły się na jej tułów, potem na biodra. I wsunęły się w nią.

Westchnęła i jęknęła. Jej rozleniwione zmysły rozbudzały się powoli. Słońce zmąciło jej wzrok, tak że widziała już tylko błękit. On zawładnął jej ciałem, więc czuła już tylko rozkosz.

Kiedy fala zniosła ich bliżej brzegu, Eve owinęła się wokół męża, pełna zaufania, chęci, taka, jakiej jej pragnął.

Pocałował ją, nadal jeszcze zachowując cierpliwość, choć pożądanie zaczynało już burzyć mu krew. Przesunął ustami po jej szyi, ramionach, piersiach, a ona go głaskała i pospieszała.

Fale uderzały w nich, potem się cofały i w ich rytmie Roarke zagłębił się w żonie. Z zachwytem patrzył, jak odgina w tył głowę i osiąga orgazm.

- Roarke. - Głos miała zachrypnięty od namiętności, oddech przyspieszony. - Wejdź pode mnie.

Zabrakło mu tchu, serce się zatrzymało, umysł przestał pracować. Z oczami wbitymi w oczy Eve poddał się rozkoszy.

Godzina minęła. Eve nie czuła wyrzutów sumienia, że ją tak spędziła. Sucha, ubrana, stojąc w swoim gabinecie, zamierzała opowiedzieć Roarke'owi o Kohlim i zapoznać się z systemem zabezpieczeń, przygotowanych przez męża na spotkanie z Rickerem.

Potem system obejrzy jeszcze Feeney, a gdy już wraz z Roarkiem uznają, że działa bez zarzutu, Eve stanie za pulpitem sterowniczym, będzie obserwowała klub, monitorowała akcję, nadzorowała wszystkich członków załogi.

Przygotowana na każde posunięcie Rickera.

- Znal mojego ojca. - Wyrzuciła to z siebie, nie zdając sobie sprawy, że to zrobiła oraz że ta informacja ciążyła jej już od długiego czasu.

Roarke, który miał właśnie objaśnić żonie wykres widniejący na ekranie, odwrócił się i popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami. Nie musiała mówić, o kogo chodzi, nie musiała nic tłumaczyć. Widział to na jej twarzy.

- Jesteś tego pewna?

- Wczoraj w nocy dopadła mnie retrospekcja... nad ranem - poprawiła się, czując się śmiesznie i niepewnie. - Podejrzewam, że wspomnienia naszły mnie w związku z jakimiś danymi, które wcześniej studiowałam. Po prostu cofnęłam się w czasie.

- Usiądź i opowiedz mi.

- Nie mogę siedzieć.

- Dobrze. Więc opowiadaj.

- Byłam w łóżku. W moim pokoju. Okazuje się, że miałam swój pokój, chociaż nie sądzę, aby zdarzało się to często. Pamiętam, że nie było tak zawsze. Ale zdaje się, mieliśmy wtedy jakieś pieniądze. To chyba były pieniądze Rickera. Było ciemno, a ja podsłuchiwałam, bo on pił w pokoju obok. Modliłam się, żeby pił dalej. Rozmawiał z kimś o interesach. Nic nie rozumiałam. Nie obchodziło mnie to. Bo dopóki rozmawiali, pili, dopóty on do mnie nie przychodził. Ten drugi to był Ricker. On tak się do niego zwracał.

Czuła, że głos więźnie jej w gardle. Nie spodziewała się, że będzie jej tak ciężko relacjonować to, co jej się przypomniało, choć w głowie miała bardzo jasny obraz tamtej sytuacji.

- Ricker straszył ojca, że jeśli schrzani interes, to on mu pokaże. Myślę, że chodziło o narkotyki. Zresztą to bez znaczenia. Rozpoznałam jego głos, gdy sobie przypomniałam tę scenę. Nie wiem, czy przed tamtą nocą kiedykolwiek go słyszałam. Nie pamiętam.

- Widziałaś go? Czy on widział ciebie?

- Nie, ale wiedział o mnie. Ojciec coś o mnie wspomniał, gdy domagał się więcej pieniędzy za swoją usługę. Więc wiedział, a kiedy Ricker sobie poszedł, ojciec przyszedł do mnie. Był przestraszony i wściekły. Trochę mnie poszturchał, a potem kazał mi się pakować. Powiedział, że jedziemy na południe. Miał pieniądze i chyba te narkotyki albo ich część. Nic więcej sobie nie przypominam, tylko to, że byliśmy w Nowym Jorku. Jestem pewna, że to był Nowy Jork. I chyba... chyba wylądowaliśmy potem w Dallas. Kiedy skończyły się pieniądze, wylądowaliśmy w Dallas. Nie mogliśmy mieć już pieniędzy, bo mieszkaliśmy w takim okropnym pokoju i prawie umieraliśmy z głodu, a ojciec nie miał na alkohol. Boże.

- Eve. - Roarke stał teraz koło żony, głaszcząc ją po ramio­nach. - Zostań tutaj. Zostań ze mną.

- Jestem tu. Zostanę. To mną potrząsnęło, ot i wszystko.

- Wiem. - Trzymał ją przez chwilę w objęciach. - Przykro mi. - Pocałował ją we włosy.

- To jest koło, koło. Ogniwo za ogniwem. Ricker i mój ojciec, ojciec i ja. Ricker i ty. Ty i ja. Nie wierzę w takie rzeczy. Ale tak to wygląda.

- Nie zranią cię przeze mnie. - Odchylił jej głowę. - Nigdy przeze mnie cię nie skrzywdzą.

- Nie o to mi chodziło.

- Wiem, ale to jest pewne. Przełamiemy ten zaklęty krąg. Zrobimy to wspólnie. Bardziej niż ty wierzę w takie rzeczy jak przeznaczenie.

- Tylko wtedy, gdy odzywa się w tobie ta twoja irlandzka krew. - Uśmiechnęła się, ale też odsunęła. - Czy może o mnie wiedzieć? Czy powiązał mnie z tą małą dziewczynką?

- Nie wiem.

- Czy szukając mojego ojca, dowiedział się przy okazji, kim jestem? Czy możliwe jest dotarcie do informacji z przeszłości na mój temat?

- Eve, chcesz, żebym spekulował.

- Mógłbyś? - przerwała mu, znowu na niego patrząc. - Gdybyś chciał zdobyć te informacje, potrafiłbyś?

Wiedział, że nie chodzi jej o pocieszenie, a o fakty.

- Gdybym znał czas, tak. Ale ja mam większe od Rickera doświadczenie w tych sprawach.

- Ale mógłby? Miał takie możliwości? Zwłaszcza gdy zaczął śledzić mojego ojca, po tym, jak on go oszukał.

- To możliwe. Ale nie sądzę, żeby marnował czas na śledzenie ośmioletniej dziewczynki, która została zaplątana w całą sprawę przypadkiem.

- Coś o mnie jednak wiedział. Gdy go odwiedziłam, wspominał coś o tym, gdzie mnie znaleziono i w jakim to było stanie.

- Ponieważ cię sprawdzał. Sprawdzał przeszłość porucznik Eve Dallas. Ale nie szukał informacji o małej pobitej dziewczynce.

- Tak, może masz rację. Zresztą to nie ma znaczenia. - Zatrzymała się przy swoim biurku i podniosła małe rzeźbione pudełeczko, które Roarke podarował jej kiedyś na przeprosiny. - Czy mógłbyś odnaleźć te dane?

- Tak, mógłbym, jeślibyś tego chciała.

- Nie. - Odstawiła pudełko. - Nie chcę. To, czego chcę, mam tutaj. Przeszłość nie kryje niczego, czego chciałabym się dowie­dzieć. Żałuję, że dopuściłam do tego, aby te wspomnienia tak na mnie wpłynęły. Nie przypuszczałam, że tak silnie podziałają. - Westchnęła i z pogodniejszą już twarzą odwróciła się do męża. - Nie miałam okazji zastanowić się nad tym wszystkim, bo byłam zbyt pochłonięta wściekłością na ciebie. Mamy mnóstwo pracy i mało czasu. Możesz ze mną pójść.

- Myślałem, że chcesz zapoznać się z systemem bezpieczeństwa.

- Zrobimy to na komendzie. Umówiłam się tu tylko po to, żeby nakrzyczeć na ciebie bez świadków.

- Czy to nie dziwne? Ja zgodziłem się z tego samego powodu: żeby nakrzyczeć na ciebie.

- To tylko świadczy o tym, jacy z nas pomyleńcy.

- Przeciwnie. - Wyciągnął do niej rękę. - To pokazuje, że doskonale do siebie pasujemy.

Ponieważ próba wciśnięcia więcej niż dwóch osób do małego biura Eve wiązałaby się z pogwałceniem kilku praw fizyki, postanowiła przeprowadzić naradę w sali konferencyjnej.

- Mamy mało czasu - zaczęła, kiedy wszyscy członkowie zespołu się rozsiedli. - Dochodzenie w sprawie morderstw i sprawa Rickera zbiegły się w czasie, więc będziemy je prowadzić jednocześnie. Wyniki z laboratorium, wszystkie dostępne dane oraz wyniki testów na prawdopodobieństwo, dotyczące morderstw, znajdują się w waszych raportach. Nie prosiłam jeszcze o nakaz, ale zrobię to wraz z obowiązkowym badaniem DNA, jeśli podejrzany odmówi stawienia się na przesłuchanie z własnej woli. Zamierzam wybrać się do podejrzanego razem z Peabody zaraz po naradzie.

- Procent prawdopodobieństwa jest niski - zauważył Feeney, przyglądając się wydrukowi ze zmarszczonym czołem.

- Wzrośnie, a DNA podejrzanego będzie pasowało do DNA paznokcia znalezionego na miejscu zamordowania Baylissa. Biorąc pod uwagę wieloletnią pracę sierżanta Clooneya w departamencie, jego nieposzlakowaną opinię, stan emocjonalny oraz okoliczności, wolę sama go zatrzymać i mam nadzieję, że skłonię go do przyznania się do winy. Doktor Mira jest przygotowana do przeprowadzenia konsultacji i testów.

- Media zrobią z tego wielką sensację. Eve skinęła przytakująco do McNaba.

- - Możemy nimi trochę pokierować. - Już zdecydowała, że skontaktuje się z Nadine Furst. - Zasłużony policjant o nieskazitel­nej opinii zawodowej, którego jedyny syn poszedł w ślady ojca. Był jego dumą, bo z oddaniem poświęcił się służbie. Z tego powodu kilku skorumpowanych policjantów, i niech dla prasy będzie ich tylko kilku, pozbywa się syna.

- Udowodnienie tego... - zaczął Feeney.

- Nie musimy niczego dowodzić - przerwała mu. - Musimy to ogłosić, żeby nam uwierzono. Ricker - ciągnęła. - On za tym stał. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Syn Clooneya był czysty i zamierzał taki pozostać. Awansował stopniowo, aż doszedł do pozycji detektywa. Nie można go było kupić. W akcji skierowanej przeciwko Rickerowi brał udział od samego początku.

Wiem to z akt Martinez. Był pionkiem, ale też dobrym policjantem. Powołanie odziedziczył po ojcu. Złóżcie to do kupy - zapropo­nowała i oparła się biodrem o stół konferencyjny. - Jest uczciwy, młody i sprytny. Ambitny. Udział w operacji przeciwko Rickerowi to dla niego wyzwanie i zamierza dać z siebie wszystko. Naciska, szuka i kopie, gdzie się da. Ludzie Rickera w policji przekazują mu tę informację. Denerwują się. Ricker postanawia dać przykład. Pewnej nocy dobry policjant zatrzymuje się w swoim sąsiedztwie przy skrzyżowaniu Dwudziestej Czwartej i Siódmej. Przejeżdża tamtędy codziennie w drodze powrotnej z pracy. Jest włamanie. Spojrzyjcie do raportu: w tym miejscu nigdy wcześniej nie doszło do włamania, ale tamtego wieczoru było, akurat w czasie, gdy przejeżdżał syn Clooneya. Dobry policjant wkracza do akcji i zostaje zabity. Właściciel wzywa policję, posiłki jednak zjawiają się dopiero po dziesięciu minutach. A ambulans ze względu na opóźnienie techniczne, jak stwierdzono w raporcie, przyjeżdża po następnych dziesięciu. Chłopak wykrwawia się na śmierć na podłodze. Dla przykładu.

Odczekała chwilę, chcąc mieć pewność, że każdy policjant znajdujący się w pokoju ujrzy tę scenę tak samo wyraźnie jak ona.

- W radiowozie, który przyjechał na pomoc młodemu Clooneyowi, było dwóch policjantów, a ich nazwiska znajdują się na liście, którą podał mi dzisiaj rano Vernon. Ludzie Rickera. Pozwolili mu umrzeć. Sygnał został wysłany: to ci grozi, jeśli staniesz mi na drodze.

- W porządku, to się trzyma kupy - zgodził się Feeney. - Ale skoro Clooney rozumował tak samo jak ty, dlaczego nie zabił tych policjantów z radiowozu?

- Zabił. Jeden z nich przeniósł się trzy miesiące temu do Filadelfii. Został powieszony w swojej sypialni. Uznano, że to samobójstwo, ale coś mi się wydaje, że teraz sprawa będzie otwarta na nowo. Na łóżku leżało trzydzieści żetonów. Drugi utonął; pośliznął się w wannie, będąc na wakacjach na Florydzie. Uznano to za nieszczęśliwy wypadek. Tam też znaleziono żetony.

- Eliminuje ich od miesięcy - wyrzuciła z siebie Peabody. - Jednego za drugim.

- Do Kohliego. Załamał się przy Kohlim. Znał jego rodzinę, był z nim związany. Co więcej, jego syn przyjaźnił się z Kohlim, więc gdy Ricker przez WSW rozniósł plotkę, że Kohli bierze, Clooney jakby ponownie utracił syna. Zabójstwa stały się bardziej agresyw­ne, bardziej osobiste, wyraźniejsze w warstwie symbolicznej. Krew na odznace. Nie umiał się powstrzymać. To, co teraz robi, czyni dla uczczenia pamięci syna. Dla jego honoru. Ale świadomość, że zabił niewinnego człowieka, dobrego policjanta, załamała go. O to chodziło Rickerowi. Przygląda się, jak się nawzajem niszczymy.

- Już nie jest taki sprytny - odezwał się Roarke. - Nie potrafi zrozumieć takiego człowieka jak Clooney ani takich emocji jak miłość i smutek. Ricker miał szczęście - dodał. - Ułożył przed sobą części układanki, które połączył pomyślny dla niego obrót wydarzeń albo, jeśli wolicie, miłość.

- Być może, ale dzięki temu, że układał te części, mamy teraz sposobność go ugotować. To nas doprowadza do drugiej części naszego dochodzenia. Jak już wiecie, Roarke został nam przy­dzielony jako cywilny pomocnik w akcji mającej na celu zaaresz­towanie Maxa Rickera. Peabody, czy znasz potoczną nazwę takich współpracowników?

Asystentka powierciła się na krześle.

- Tak, pani porucznik. - Ponieważ Eve czekała, Peabody zamrugała niepewnie, a potem powiedziała: - Hm... tajniak albo łasica, pani porucznik.

- O ile wiem - wtrącił Roarke - łasice są specjalistkami w łapaniu szczurów.

- Dobre. - Feeney pochylił się i poklepał go po plecach. - Bardzo dobre.

- No, więc mamy dla ciebie bardzo dużego szczura. - Eve wyprostowała się, włożyła ręce do kieszeni i zapoznała resztę zespołu z planem działania.

Roarke z podziwem przysłuchiwał się jej rzeczowemu, zwięz­łemu sprawozdaniu, w którym zawarła, nie zapominając o niczym, wszystkie najistotniejsze elementy. Rozglądając się po twarzach zebranych osób i widząc ich skupienie, nie miał najmniejszych wątpliwości, kto w tym pokoju stoi za sterami, kto tu rządzi.

Pomyślał, że jego żona w poprzednim wcieleniu musiała być generałem albo przynajmniej służyć w wojsku.

I ta kobieta, ten wojownik, drży, kiedy on bierze ją w ramiona. Czyż to nie cudowne?

- Roarke?

- Tak, pani porucznik.

Eve, widząc wyraz oczu męża, poczuła dreszcz podniecenia. Popatrzyła na niego, marszcząc czoło.

- Zostawiam cię z Feeneyem i McNabem. Sprawdźcie razem system bezpieczeństwa, tak żeby nic w nim nie szwankowało, żeby nie było w nim nawet najmniejszych usterek czy nieprawidłowości.

- Nie będzie.

- Dopilnuj tego. Na czas akcji do zespołu włączę detektyw Martinez. Chcę, żeby stanęła do odznaczenia, jeśli nasza operacja się powiedzie. Czy są jakieś zastrzeżenia? - Czekała, ale od­powiedziała jej cisza. - Peabody, ty idziesz ze mną.

Ruszyła do wyjścia, ale tuż przed drzwiami obejrzała się. Roarke patrzył za nią z lekkim uśmiechem i wyzywającym błyskiem w niebieskich oczach.

- Jezu, gdy się na niego patrzy, człowiek od razu ma na niego ochotę.

- Słucham, pani porucznik?

- Nic, nic - mruknęła Eve i zbierając się w sobie, opuściła pokój. - Nic takiego. Czy mój samochód został już naprawiony albo wymieniony?

- Dallas, jakie to słodkie. Nie wiedziałam, że wierzysz w bajki.

- Cholera. W takim razie jakiś ukradniemy. - Na usta Eve wypłynął złośliwy uśmieszek. - Może na przykład wóz Roarke'a.

- Och, powiedz, że to XX, 6000. Mój ulubiony.

- Jak, do cholery, uda nam się przewieźć podejrzanego w dwu­osobowym samochodzie? To jakiś modny teraz typ sedana. Znam kod. Roarke wcale się nie zdziwi, kiedy zejdzie do garażu i przekona się, że go nie ma. Myślę...

Prawie wpadła na Webstera.

- Pani porucznik, chcę pani zająć tylko minutkę.

- Nie mam nawet minutki. Możemy iść i rozmawiać.

- Jedziesz do Clooneya.

- Do cholery! - Chociaż mówił cicho, odwróciła głowę, sprawdzając, czy nikt ich nie słyszy. - Dlaczego tak myślisz?

- Nadal mam swoje źródła. - Jego twarz była ponura, a głos przygaszony. - Zostawiasz za sobą okruchy. Mogę za nimi iść jak po śladach.

- Zaglądałeś do moich plików?

- Dallas. - Czując przypływ gniewu, położył rękę na jej ramieniu. - Siedzę w tym po uszy. Część z tego, co robiłem, wykonując rozkazy, mogło się przyczynić do tego, co się wydarzyło. Dowiedziałem się o synu Clooneya. Pozwól mi pojechać z tobą.

Przekrzywiła głowę.

- Ktoś w WSW siedzi w kieszeni Rickera. Skąd mam wiedzieć, że to nie ty?

Jego ręka opadła.

- No właśnie, skąd. - Westchnął. - Trudno. - Cofnął się o krok, zamierzając się odwrócić.

- Poczekaj, Peabody. - Eve machnęła do asystentki i odeszła z nią na bok. - Nie będziesz miała nic przeciwko temu, że cię tu zostawię? Dokończysz papierkową robotę.

Peabody spojrzała na Webstera, który stał z rękami w kieszeniach i z nieszczęśliwym wyrazem na twarzy.

- Nie, pani porucznik.

- W porządku. Przygotuj pokój przesłuchań. Zasłoń lustro weneckie. Nie chcę, żeby ktoś widział, kiedy będę rozmawiała z Clooneyem. Chcę mu pozostawić choć odrobinę godności.

- Zajmę się tym. Życzę powodzenia.

- Przyda się. - Wróciła do Webstera. - Chodźmy. Zamrugał, potem wciągnął powietrze.

- Dzięki.

- Nie ma za co. Jedziesz, bo potrzebuję balastu.

21

Peabody ociągała się, zwlekała, a gdy uznała, że dłużej się nie da, poszła do sali konferencyjnej.

Na ściennym ekranie widać było jakiś skomplikowany schemat, a Feeney, patrząc na niego, pogwizdywał, jakby to była naga kobieta.

- Hej, szefowo. Co tam? - zapytał McNab.

- Zmiana planów. Mam tu z wami zostać.

- Dallas nie pojechała po Clooneya? - zdziwił się Feeney.

- Tak, tak, pojechała. - Peabody z wielkim zaangażowaniem wybrała krzesło, strzepnęła z niego nieistniejące pyłki i usiadła.

- Sama?

Na dźwięk głosu Roarke'a skuliła się, ale w końcu spojrzała w stronę męża przełożonej, starając się unikać jego wzroku, i wzruszyła ramionami. - Nie, nie sama. Hm, będziesz mi musiał wyjaśnić działanie tego systemu po ludzku. Nie znam języka technicznego.

- Kto z nią pojechał? - zapytał Roarke, chociaż już wiedział. To było podobne do jego żony.

- Z nią? Och, hm, Webster.

Zapadła cisza. Peabody zacisnęła dłonie ukryte w kieszeniach, czekając na wybuch.

- Rozumiem. - Gdy Roarke po prostu odwrócił się do ekranu i wrócił do wyjaśnień, nie wiedziała, czy ma czuć ulgę, czy raczej strach.

Webster trochę się opierał, rzucając jakieś kąśliwe uwagi na temat luksusowych samochodów, ale w końcu rozsiadł się w nim z przyjemnością.

Mimo to nadal był zdenerwowany.

- No dobra, zakończmy to. Nie ja jestem człowiekiem Rickera w WSW. Domyślałem się, że musi kogoś takiego mieć, nie wiem jednak, kto to jest. Ale się dowiem. I zapłacę za to każdą cenę.

- Webster, gdybym uważała, że jesteś związany z Rickerem, leżałbyś na podłodze w komendzie i szukał swoich zębów.

Uśmiechnął się.

- To dla mnie wiele znaczy.

- Tak, tak, oszczędź sobie.

- Więc... wszedłem w twoje pliki. Możesz mnie za to skopać później, jeśli będziesz chciała. Znałem twój kod i hasło. Bayliss je skądś wykopał. Nie miałem do tego prawa, ale to zrobiłem. Chciałem zobaczyć, co zamierzasz w sprawie Clooneya. Dobra robota.

- Spodziewasz się, że się zaczerwienię i powiem, że nic się nie stało. Jeszcze raz coś takiego się powtórzy, to na ciebie doniosę i wybiję ci zęby.

- Uczciwe. Nie masz nakazu.

- Zgadza się.

- Masz mało dowodów, ale przecież wystarczą, żeby sędzia wydał nakaz.

- Nie chcę się za nim wstawiać, ale Clooney ma prawo do współczucia.

- Bayliss nienawidził policjantów takich jak ty. - Webster spojrzał na zatłoczone ulice Nowego Jorku, kolorowe i krzykliwe. - Już zapomniałem, jak to się pracuje w ten sposób. Nie chcę więcej tego zapominać.

- Więc słuchaj. Zrobimy tak. Clooney mieszka na West Side. W apartamencie. Wyprowadził się ze swojego domu na peryferiach kilka miesięcy po śmierci syna.

- Ale teraz przecież ma służbę, więc nie zastaniemy go w domu.

- Nie dokończyłeś czytać moich akt. Dzisiaj ma dzień wolny. Jeśli go nie będzie, popytamy sąsiadów, aż ktoś nam powie, gdzie go można szukać. Pójdziemy za nim albo zaczekamy. Ja będę mówiła. Chcę, żeby poszedł z nami z własnej woli. Tak ma się to odbyć.

- Dallas, on zabił trzech policjantów.

- Pięciu. Nie przeczytałeś też do końca mojej ostatniej notatki. Opuszczasz się, Webster. Dokładny policjant to szczęśliwy policjant.

Znalazła adres i zaczęła się szykować do parkowania w miejscu zabronionym, gdy sobie przypomniała, że w wozie Roarke'a nie ma sygnału świetlnego „na służbie”.

Klnąc pod nosem, krążyła, aż znalazła puste miejsce. Dwie przecznice dalej, na pierwszym poziomie.

- To strzeżony budynek - zauważyła, wskazując głową w stronę kamer bezpieczeństwa i tabliczki kodującej. - Złamiemy kod. Nie chcę, żeby miał czas na przygotowanie się na nasze przyjście.

Webster otworzył usta, żeby jej przypomnieć o braku nakazu. Potem je zamknął. W końcu to ona tu rządzi.

Użyła uniwersalnego klucza, wprowadzając numer swojej odznaki. Bardziej zaawansowany system kazałby podać typ operacji, ale ten odblokował posłusznie zamki.

- Czwarte piętro - powiedziała, kierując się do jedynej windy. - Masz broń?

- Tak.

- Nie byłam pewna, czy wy, chłopaki z WSW, nosicie przy sobie coś więcej oprócz notesu. Nie wyjmuj jej.

- Cholera, szkoda, myślałem, że wywalę zamki strzałem. Nie jestem idiotą, Dallas.

- WSW, idiota. WSW, idiota. Nigdy nie umiałam tych pojęć rozróżnić. Ale wystarczy tej frywolności. Trzymaj się z tyłu - rozkazała, kiedy dotarli na czwarte piętro. - Nie chcę, żeby cię zobaczył przez wizjer.

- Może ci nie otworzyć.

- Otworzy. Jest mnie ciekaw. - Wcisnęła dzwonek. Czekała. Czuła, że jest obserwowana, więc starała się przybrać obojętny wyraz twarzy.

Po chwili Clooney otworzył.

- Pani porucznik, nie byłem... - przerwał, bo do drzwi podszedł Webster. - Nie spodziewałem się gości.

- Możemy wejść, sierżancie, porozmawiać?

- Jasne, jasne. Właśnie robiłem sobie kanapkę staromodnym sposobem.

Cofnął się, spokojny, rozluźniony. Doświadczony, sprytny policjant, pomyślała Eve. Dlatego właśnie nie zwróciła na niego uwagi.

Podniósł nóż szybkim, zwinnym ruchem, celując w jej gardło. Ale Eve także odebrała porządne szkolenie. Zapewne uniknęłaby ciosu, tylko że nie zdążyła się o tym przekonać.

Przeszkodził jej Webster, który pchnął ją na tyle silnie, że straciła równowagę. Teraz on znalazł się na linii noża.

Eve krzyknęła, ale krew już trysnęła. Webster leciał w dół, a ona, wyciągając broń, zrywała się na nogi. Clooney rzucił się przez pokój. Gdyby strzeliła do jego pleców bez ostrzeżenia, trafiłaby go. Instynktowne wahanie i poczucie lojalności spowo­dowały moment opóźnienia.

Clooney uciekł na schody przeciwpożarowe za oknem.

Podbiegła do Webstera. Oddychał szybko, płytko, a krew wytaczała się silnym strumieniem z długiego rozcięcia na piersi.

- Jezu, Jezu.

- Nic mi nie jest. Leć.

- Zamknij się. Po prostu się zamknij. - Wyrwała z kieszeni komunikator, skoczyła na nogi i podbiegła do okna. - Ranny policjant. Ranny policjant. - Wydyszała adres, rozglądając się za Clooneyem. - Natychmiast przyślijcie ambulans. Ranny policjant. Podejrzany ucieka pieszo, kieruje się na zachód. Jest uzbrojony i niebezpieczny. Biały mężczyzna, sześćdziesiąt lat.

Mówiąc, ściągała z siebie kurtkę, szukając w mieszkaniu ręczników.

- Metr siedemdziesiąt pięć, sześćdziesiąt kilo. Siwy, oczy niebieskie. Zbieg jest podejrzany o wielokrotne morderstwo. Trzymaj się, Webster, ty cholerny sukinsynu. Jeśli mi tu umrzesz, naprawdę się wścieknę.

- Przykro mi - wydyszał, gdy zdzierała z niego koszulę i okładała ranę ręcznikami. - Chryste, jak to boli. Co to był za... - Przerwał walcząc o utrzymanie przytomności. - Co to był za nóż?

- Skąd, do cholery, mam wiedzieć. Duży i ostry.

Myślała tylko o tym, że krwi jest za dużo. Przeciekała przez ręczniki. Źle. Naprawdę źle.

- Zaszyją cię. Za tę szramę dostaniesz odznaczenie. Będziesz się nią chwalił wszystkim kobietom.

- Bzdury. - Starał się uśmiechnąć, ale już jej nie widział. Szarzało mu przed oczami. - Otworzył mnie jak pstrąga.

- Zamknij się. Kazałam ci się zamknąć.

Westchnął lekko, potem posłuchał jej polecenia i stracił przytom­ność. Przysiadła przy nim, zbierając krew i czekając na głos syren.

O potkała Whitneya w poczekalni oddziału chirurgii. Jej koszula i spodnie przesiąknięte były krwią Webstera. Była blada jak śmierć.

- Spieprzyłam sprawę. Byłam pewna, że potrafię go przekonać, żeby ze mną poszedł. A teraz uciekł i umiera następny policjant.

- Webster ma najlepszą z możliwych opiekę. Każde z nas jest odpowiedzialne za siebie, Dallas.

- Wzięłam go ze sobą. - Pomyślała, że na stole operacyjnym mogłaby teraz leżeć Peabody. Och Boże, i tak też byłoby źle.

- Sam tego chciał. Tak czy owak wykryła pani zabójcę i zrobiła to dzięki swoim talentom śledczym. Sierżant Clooney nie pozo­stanie długo na wolności. Posłaliśmy za nim ludzi. Jest znany. Nie ma pieniędzy.

- Sprytny policjant potrafi się dobrze ukryć. Wypuściłam go, komendancie. Nie wykorzystałam okazji, żeby do niego strzelić, i nie pobiegłam za nim.

- Gdyby jeszcze raz musiała pani wybierać, ścigać podejrzanego czy ratować życie kolegi, co by pani wybrała?

- Zrobiłabym to samo. - Spojrzała w stronę sali operacyjnej. - Choć nie wiem, czy to się na coś przydało.

- Ja też tak bym postąpił. Pani porucznik, proszę iść do domu. Proszę się wyspać. Musi pani zebrać wszystkie siły, żeby zakończyć dochodzenie.

- Panie komendancie, chciałabym zaczekać, aż lekarze powie­dzą nam coś na temat stanu Webstera.

- W porządku. Napijmy się kawy. Chyba nie jest gorsza niż na komendzie.

Wracając do domu, czuła, że jej ciało domaga się od­poczynku, ale nie umysł. Ze sto razy przywoływała w pamięci scenę w mieszkaniu Clooneya. Czy nie było w jego oku błysku, który powinna zauważyć na sekundę przed tym, jak wyciągnął nóż?

Gdyby Webster się nie wmieszał, czy zdążyłaby zrobić unik i się obronić?

Nie ma sensu o tym rozmyślać, uznała, wchodząc po stopniach do domu. Niczego to już nie zmieni.

- Eve.

Z saloniku wyszedł Roarke. Czekał tam na nią. Już nieraz wracała do domu zlana krwią, wykończona, niosąc ze sobą rozpacz. Tak jak teraz.

- Och, Roarke.

- Przykro mi. - Podszedł do niej i wziął w ramiona. - Przykro.

- Lekarze mówią, że chyba nie przeżyje. No, nie mówią, ale widać to po ich twarzach. Znaczna utrata krwi, poważne obrażenia wewnętrzne. Nóż ugodził go w serce, płuca i Bóg wie, w co jeszcze. Wezwali jego rodzinę, mówiąc, żeby się pospieszyli.

Mimo że zdawał sobie sprawę ze swojego egoizmu, Roarke myślał tylko o tym, że to mogła być ona i że to jemu by teraz radzono, żeby się spieszył.

- Chodźmy na górę. Musisz się wykąpać i przespać.

- Tak, nic innego, tylko się przespać. - Ruszyła w stronę schodów, ale po kilku krokach osunęła się na nie i zatopiła twarz w rękach.

- Co ja sobie, do cholery, myślałam? Za kogo ja się, cholera, uważam? To Mira jest psychologiem, nie ja. Skąd to przekonanie, że jestem w stanie dotrzeć do głowy tego człowieka i zrozumieć, co się w niej dzieje?

- Bo to potrafisz. Ale każdy z nas popełnia błędy. - Pogłaskał ją po plecach. - Powiedz mi, co on myśli teraz.

Potrząsnęła głową i wstała.

- Jestem zbyt zmęczona. Jestem na to za bardzo zmęczona. Weszła na górę do sypialni i zaczęła się rozbierać. Chciała wejść pod prysznic, ale Roarke pochwycił ją za rękę.

- Nie, do wanny. Po kąpieli w wannie będziesz lepiej spała. Napuścił wody. Gorącej, bo taką lubiła, dodał relaksującego płynu i zaprogramował bicze. Sam też się rozebrał i wszedł do wanny razem z żoną, przyciągając ją do siebie.

- Zrobił to dla mnie. Clooney szedł na mnie, a Webster przewrócił mnie i nadział się na nóż.

Roarke przycisnął usta do czubka jej głowy.

- W takim razie jestem jego dłużnikiem. Mam u niego dług, którego nigdy nie spłacę. Ale ty możesz. Kończąc śledztwo. I to właśnie zrobisz.

- Tak, skończę je.

- Ale teraz odpoczywaj.

Zmęczenie opadło na nią jak kamień. Przestała mu się opierać, poddała się.

Obudziło ją światło poranka i zapach kawy. Kiedy ot­worzyła oczy, zobaczyła męża siedzącego przy niej z filiżanką w ręku.

- Ile byś za nią zapłaciła?

- Podaj cenę. - Usiadła, wzięła kawę i upiła łyk z wdzięcznoś­cią. - To moja ulubiona część życia małżeńskiego. - Czekała, aż kofeina zacznie działać. - To znaczy seks też jest w porządku, ale kawa... Kawa jest oszałamiająca. A ty jak zawsze jesteś uczynny. Dziękuję.

- Nie ma za co.

Chwyciła go za rękę, nim zdążył wstać.

- Nie zasnęłabym wczoraj tak szybko, gdyby nie było cię przy mnie. - Uścisnęła mu dłoń, a potem przesunęła się na brzeg łóżka, sięgając do wideofonu. - Chcę sprawdzić, co z Websterem.

- Już dzwoniłem. - Wiedział, że nie chciałaby, żeby ją oszu­kiwał, więc powtórzył szczegółowo to, czego się dowiedział.

- Przeżył noc, ale dwa razy było ciężko. Zrobili mu następną operację. Nadal jest w stanie krytycznym.

Odstawiła kawę, żeby potrzeć twarz obydwiema rękami.

- Uważał, że musi się zrehabilitować, no to teraz ma okazję.

Czyściec prezentował się jak nigdy. Luksus pomieszany z grzesznością.

- Szybko się uporałeś z tym remontem - mruknęła Eve po wejściu do klubu. Stanęła przed trzema pomostami schodów, udekorowanymi czerwonymi lampkami umieszczonymi w stopniach. Przyjrzawszy się dokładniej, stwierdziła, że poręcze rzeźbione są w lśniące węże, co kilka centymetrów połykające ogon poprzedniego.

- Interesujące.

- Tak. - Roarke pogładził dobrze utrzymaną dłonią głowę gada. - Tak myślałem. I praktyczne. Wejdź na schody.

- Po co?

- Żebym miał zabawę.

Ze wzruszeniem ramion wspięła się na pierwsze trzy stopnie.

- No i?

- Feeney? Rejestrujesz broń?

- Jasne. Skaner wykazuje na schodach numer jeden obecność policyjnego lasera i drugiej broni, pistoletu ukrytego w kaburze przy kostce.

Eve spojrzała w stronę ukrytych głośników, z których dobiegał głos Feeneya. Z uśmiechem odwróciła wzrok na męża.

- Dlaczego sam na nie nie wszedłeś?

- No, bo nie. Podobne skanery znajdują się przy wszystkich wejściach i wyjściach, w łazienkach i pokojach. Będziemy wiedzieli, z czym mamy do czynienia.

- Ładunki wybuchowe? - zapytała, schodząc. - Noże?

- Z ładunkami nie ma problemu, wykrywamy je. Z nożami jest trudniej, ale detektor metalu wyłapie wszystko. Jeszcze raz sprawdzimy cały klub na godzinę przed otwarciem.

- Gdzie zamierzasz rozmawiać z Rickerem?

- Podzieliliśmy lokal na dwadzieścia dwa sektory. Każdy ma własny system bezpieczeństwa, a one połączone są ze stanowiskiem kontrolnym. Ja będę w sektorze dwunastym, o tam.

Wskazał ręką na stolik stojący przy brzegu sceny, otoczony niskimi ściankami działowymi. Eve prześliznęła się wzrokiem po złoto - czerwonych rurach wystających ze sceny, okrągłych kolum­nach i pozłacanych klatkach wielkości człowieka.

- Blisko akcji.

- No cóż, widowisko musi się toczyć. Przepierzenie wokół stołu jest specjalnie przygotowane dla naszych celów. Będzie nas widać i słychać na stanowisku kontrolnym.

- Ricker prawdopodobnie zechce sprawdzić otoczenie skanerem.

- Domyślam się, ale nasz system przewyższa wszystko, co on może mieć.

- Jesteś wyjątkowo pewny siebie.

- Poufnie mogę zdradzić, pani porucznik, że to ja zaprojek­towałem ten system i już go przetestowałem. W czasie mojej rozmowy z Rickerem na scenie będzie występowało dwóch członków mojej ochrony osobistej.

- Striptizerki są twoimi ochroniarzami?

- Nie musisz ich nienawidzić tylko dlatego, że są piękne. Jeśli będą musiały się zmierzyć z ludźmi Rickera, dadzą sobie z nimi radę.

- W naszym układzie nie było mowy o ochronie cywilnej. W każdym sektorze będą policjanci.

Skinął głową.

- Mogłem oczywiście wystawić swoją ochronę, nie mówiąc ci o tym. Ale jako tymczasowy współpracownik czuję się w obowiąz­ku informować dowodzącego o swoich posunięciach.

- Spryciarz.

- Kocham cię.

- Łazienki są cudowne - stwierdziła Peabody, podchodząc. - Poczekaj, aż je zobaczysz, Dallas. Umywalki są wielkości małych jezior, a toaletki mają blaty kilometrowej długości. I te seksowne malowidła na ścianach. No i stoją tam sofy.

Zanim Eve zdążyła odpowiedzieć, asystentka odchrząknęła i znowu zaczęła mówić.

- Skończyliśmy z McNabem obchód, pani porucznik. Cały system: audio, wideo i skanery działają poprawnie.

- Tylko wasz mundur nie jest zapięty jak należy, inspektor Peabody.

- Mój... - Dziewczyna spojrzała w dół, zaczerwieniła się po czubki krótko obciętych włosów i pospiesznie zapięła złote guziki, które McNab wcześniej równie pospiesznie rozpinał.

- Och, rany boskie, Peabody, czy wy jesteście królikami? Idź gdzieś się popraw i pohamuj na jakiś czas swój temperament.

- Tak jest, pani porucznik. Przepraszam. Peabody zniknęła, a Eve spojrzała krzywo na męża.

- Nie myśl sobie, że nie wiem, jak cię to bawi. Powiedziałam ci, że ten McNab zmarnuje mi asystentkę.

- Jako współpracownik nowojorskiej policji uważam takie zachowanie za godne pożałowania. - Odwrócił się z uśmiechem, który nadawał jego twarzy niemożliwie młody wygląd. - Absolut­nie nie na miejscu. Uważam, że powinniśmy natychmiast przejrzeć te łazienki osobiście.

- Zboczeniec. - Włożyła ręce do kieszeni i już zamierzała odejść, gdy usłyszała skrzypienie drzwi wejściowych. Stanęła w nich Rue MacLean.

Zawahała się, widząc lodowate spojrzenie Eve, potem jednak wyprostowała ramiona i przeszła przez hol. Spotkały się przy barze, przy którym Kohli serwował swojego ostatniego drinka.

- Pani MacLean.

- Pani porucznik. Wyobrażam sobie, co sobie pani o mnie myśli, i zgadzam się, żeby powiedziała mi to pani w twarz.

- Po co? Na tej podłodze była krew policjanta. To mówi samo za siebie.

- Eve. - Roarke dotknął jej ramienia, po czym odwrócił się do Rue. - Widziałaś się z Rickerem?

- Tak. On...

- Nie tutaj. - Gestem Eve wskazała na boczną ścianę. Stanowisko kontroli i prowadząca do niego winda były ukryte za obrazem przedstawiającym upadek Adama. Wsiedli do windy i w milczeniu wjechali na piętro.

Roarke podszedł do lodówki z drzwiami z matowego szkła i wyjął oziębione butelki z wodą mineralną.

- Usiądź, Rue. Rozmowa z Rickerem wyczerpuje każdego.

- Tak, dziękuję.

- Jacy my jesteśmy uprzejmi? - Eve, wściekła, gestem dała znać mężowi, że nie chce wody, którą jej podawał. - Tacy cywilizowani i uroczy. Chcesz jej ufać, kolego, to twoja sprawa. Nie oczekuj tego samego ode mnie. Wystawiła cię.

- Zgadza się. - Roarke włożył w drżące dłonie Rue szklankę. - A teraz ona mi się rewanżuje, wiele ryzykując.

Chwycił dłoń szefowej klubu, bo coś na niej dojrzał. Choć się opierała, spokojnie rozpiął jej mankiet i podwinął rękaw.

Od nadgarstka do łokcia ręka była upstrzona ciemnymi sińcami.

- Uderzył cię. Przykro mi.

- Lubi to. Siniaki znikną. Jestem pewna, że twoja żona przyzna, że zasłużyłam sobie na coś o wiele gorszego.

- Ma palce jak kolce - rzuciła tylko Eve, choć poczuła się poruszona. - Dlaczego użył ich przeciwko pani?

- Po pierwsze dlatego, że mu wolno. Gdyby mi nie uwierzył, wyglądałabym o wiele gorzej. Moja informacja od ciebie, Roarke, wprawiła go w dobry nastrój. - Rue popiła trochę wody, po czym odstawiła szklankę. - Było prawie tak, jak przypuszczałeś. Poszłam do niego, żądając zapłaty za informację. To go wkurzyło, trochę mną porzucał, aż zgodziłam się zdradzić mu wszystko za darmo. Ucieszył się. Z nieobecnym spojrzeniem zapięła mankiet. - Powiedziałam mu, że jesteś przygnębiony, zły i że wypruwasz sobie żyły, żeby jak najszybciej otworzyć klub, ponieważ tracisz kupę forsy przez to, że jest zamknięty. No i że się denerwujesz, bo gliny dyszą ci w kark. Na koniec dodałam, że słyszałam o twoich kłótniach z żoną.

- Dobrze. - Roarke usiadł na poręczy fotela.

- Pokłóciliście się o to dochodzenie i o to, że masz z jego powodu same problemy. Powiedziałam, że namawiasz żonę do zrezygnowania z pracy w policji. Bardzo się o to sprzeczaliście.

Wyrzucałeś żonie, że znalazła się po drugiej stronie barykady. Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe, ale bardzo wyraziście nakreśliłam obraz osoby na dnie. Jesteś już zmęczony chodzeniem na palcach, zmęczony traceniem pieniędzy, ponieważ starasz się prowadzić interesy zgodnie z prawem, bo tak chce twoja żona. Mówiłam, że jej groziłeś i obrzucałeś oskarżeniami. Pani krzyczała. - Rue, nie bez satysfakcji, zwróciła się do Eve.

- Cóż, dzięki.

- Ricker był zachwycony. Powiedziałam mu następnie, że po wyjściu twojej żony podeszłam do ciebie i wysłuchałam twoich żalów. Wypiliśmy kilka drinków, przy których mi wyznałeś, że masz dosyć uczciwego życia. Że nudzi cię ono, poza tym twoje małżeństwo się rozpada. Może i kochasz żonę, ale potrzebujesz jakiejś odmiany. Żona przecież nie musi się dowiedzieć, że wracasz na stare śmiecie. A ty musisz mieć coś, czym mógłbyś się zająć, żeby nie martwić się ciągle o żonę. I wpadłeś na pomysł, że upiekłbyś dwie pieczenie na jednym ogniu, zwracając się do Rickera z propozycją ubicia jakiegoś interesu. Współpracowalibyście ze sobą po cichu, on by dostawał większą część zysków, za to zostawiłby twoją żonę w spokoju. Ty ze swojej strony zaczniesz namawiać ją do zrezygnowania z pracy w policji, ale Ricker musi przyrzec, że jej nie skrzywdzi, dopóki będziesz nad nią pracował. Stwierdziłeś, że wprawdzie kochasz żonę, ale nigdy się nie zgodzisz, żeby trzymała cię na smyczy. Ja ci przytaknęłam i zaproponowałam, że porozmawiam z Rickerem. Tę część najtrudniej mu było kupić.

Rue dotknęła obolałego ramienia.

- Przekonałam go, że się zgodziłeś na to, bo nie byłeś sobą. Zmiękłeś i stałeś się nieostrożny w niektórych sprawach. Myślę, że w końcu to przełknął, ponieważ chciał, a poza tym uważa, że nie odważyłabym się mu kłamać. - Znowu sięgnęła po szklankę i przepłukała gardło wodą. - Nie było tak źle, jak oczekiwałam - zdecydowała. - Połknął haczyk, zanim zdążyłam go do końca założyć. Temu prawnikowi, Canarde'owi, to się nie podobało, ale Ricker kazał mu się zamknąć. Nie posłuchał, więc Ricker rzucił w niego przyciskiem do dokumentów. Nie trafił, za to w ścianie jest wielka dziura.

- Och, jaka szkoda - mruknęła Eve.

- Zgadzam się - przytaknęła Rue. - W każdym razie Canarde wtedy już się zamknął, a Ricker powiedział, że przyjdzie. Nie przepuści okazji, żeby cię poniżyć i przytrzeć ci nosa. I dodał, że jeśli się okaże, iż trzeba było słuchać adwokata, wtedy zastrzeli cię na miejscu. Jeśli nie jest w stanie cię zrujnować, zabije. To są jego słowa.

- No, to wyśmienicie - uznał Roarke, czując budzące się w nim podniecenie myśliwego.

- Niezupełnie. - Eve włożyła kciuki w kieszonki na piersiach i odwróciła się do Rue. - Dlaczego nie powiedziała pani, że Roarke płakał?

Rue odpowiedziała jej spojrzeniem wypełnionym wdzięcznością, a Eve pomyślała, że może jednak ich plan się powiedzie.

22

Czas uciekał. Prowadzenie dwóch poważnych operacji naraz oznaczało, że w każdą godzinę trzeba było upchnąć dwie. Eve pozostawiła Czyściec może w aż nazbyt kompetentnych rękach męża i udała się do podmiejskiego domku Clooneya.

- Baxter już przesłuchiwał jego żonę. Wysłał go do niej Whitney - powiadomiła Peabody, na co przełożona odpowiedziała jej chłodnym spojrzeniem.

- To odwiedzimy ją jeszcze raz. Coś wam się nie podoba, inspektor Peabody?

- Nie, pani porucznik.

Eve czas upływał jak z bicza strzelił, ale asystentka obawiała się, że dla niej następne trzydzieści godzin będzie się wlec w ślimaczym tempie. Kiedy podjechały pod jednopiętrowy domek Clooneya, dostrzegła radiowóz obserwacyjny, zaparkowany w wi­docznym miejscu. Uznała, że lepiej będzie nie wspominać o nim przełożonej.

Gdyby Clooney próbował dostać się do domu, też by go zauważył, ale może o to właśnie chodziło.

Zachowując milczenie, szła dróżką za Eve do drzwi wejściowych.

Otworzyła im ładna kobieta o ciepłej twarzy, wyglądająca na wyczerpaną, nieszczęśliwą i przestraszoną. Eve przedstawiła się, pokazując odznakę.

- Znaleźliście go. Nie żyje.

- Nie. Nie, pani Clooney. Nie znaleźliśmy jeszcze pani męża. Możemy wejść?

- Nie mam nic do powiedzenia. Powiedziałam już wszystko. - Ale kobieta odwróciła się. Szła z opuszczonymi ramionami, jakby dźwigała ogromny ciężar. Wprowadziła gości do czystego małego saloniku.

Perkal i koronki. Wytarte dywany, stare wygodne krzesła. Telewizor, który widział lepsze czasy. I figurka Matki Boskiej na stole, spoglądająca na pokój spokojnymi, współczującymi oczami.

- Pani Clooney, muszę zapytać, czy pani mąż się z panią kontaktował.

- Nie. Nie zrobiłby tego. Jest tak, jak powiedziałam temu drugiemu policjantowi, który mnie przesłuchiwał. Myślę, że doszło do jakiejś straszliwej pomyłki. Nieobecnym ruchem odsunęła z twarzy kasztanowe włosy, wypłowiałe jak dywany. - Art nie czuł się dobrze. Od jakiegoś czasu nie był sobą. Ale nie zrobiłby tych rzeczy, o które go oskarżacie.

- Dlaczego miałby się z panią nie kontaktować, pani Clooney? Jest pani jego żoną. To jest jego dom.

- Tak. - Kobieta usiadła tak, jakby nogi odmówiły jej po­słuszeństwa. - To prawda. Ale przestał to dostrzegać, przestał w to wierzyć. Zagubił się. Zgubił swoją drogę, nadzieję. Wiarę. Wszystko się zmieniło od śmierci Thada.

- Pani Clooney. - Eve usiadła i pochyliła się, chcąc wzbudzić zaufanie kobiety. - Pragnę mu pomóc. Chcę znaleźć mu pomoc, której potrzebuje. Dokąd mógł się udać?

- Nie wiem. Kiedyś bym wiedziała. - Kobieta wyjęła z kieszeni porozrywaną papierową chusteczkę. - Przestał ze mną rozmawiać, nie dopuszczał mnie do siebie. Kiedy zginął Thad, razem go opłakiwaliśmy. Thad był wspaniałym młodym człowiekiem. - Spojrzała na fotografię w srebrnych ramkach - przedstawiającą młodego mężczyznę w mundurze. - Byliśmy z niego tacy dumni. Gdy go straciliśmy, uczepiliśmy się mocno siebie, tej dumy i miłości. Dzieliliśmy się tym z żoną Thada i jego dzieckiem. To nam pomagało. To, że nasz wnuk był blisko.

Wstała, podniosła następną fotografię. Tym razem oprócz Thada była na niej także uśmiechnięta młoda kobieta i niemowlę o pucołowatych policzkach.

- To była wspaniała rodzina.

Pieszczotliwie przesunęła palcami po fotografii, a potem ją odstawiła i usiadła.

- Później, w kilka tygodni po śmierci Thada, Art zaczął się zmieniać, zrobił się zamyślony i zamknięty. Nie rozmawiał ze mną. Nie chciał chodzić do kościoła. Kłóciliśmy się w związku z tym, a potem nawet to się urwało. Egzystowaliśmy w tym domu - powiedziała pani Clooney, rozglądając się po znajomym wnętrzu, które jej wydawało się obce - zamiast w nim żyć.

- Czy pamięta pani, kiedy maż zaczął się zmieniać?

- Jakieś cztery miesiące temu. To nie jest długi okres, biorąc pod uwagę fakt, że jesteśmy małżeństwem więcej niż trzydzieści lat. Ale dla mnie to wieczność.

Eve policzyła, że czas pierwszego morderstwa się zgadza.

- Niekiedy wcale nie wracał do domu na noc. A gdy się już pojawił, spał w starym pokoju Thada. Potem się wyprowadził.

Mówił, że mu przykro. Że musi wszystko naprawić, zanim znowu będzie moim mężem. Nie słuchał mnie i nie dał się przekonać. Niech mi Bóg wybaczy, ale byłam już wtedy tak zmęczona, taka zła i pusta w środku, że nie obchodziło mnie jego odejście. - Zacisnęła usta i zamrugała, żeby odpędzić łzy. - Nie wiem, gdzie jest ani co zrobił. Ale chcę powrotu mojego męża. Gdybym wiedziała cokolwiek, co mogłoby w tym pomóc, powiedziałabym wam.

Eve wyszła, sprawdziła sąsiadów, rozejrzała się po okolicy, w odpowiedzi otrzymała jednak tylko zaskoczenie i niedowierzanie. Clooney był dobrym przyjacielem, kochającym mężem i ojcem, godnym zaufania członkiem lokalnej społeczności.

Nikt nie miał od niego żadnych wiadomości lub się do tego nie przyznawał.

- Wierzysz im? - zapytała Peabody, gdy wracały do miasta.

- Wierzę jego żonie. Jest zbyt przestraszona i zagubiona, żeby kłamać. Clooney wie, że będziemy go szukać w domu. U przyjaciół i krewnych. Nie jest taki głupi, żeby ukryć się u znajomych, ale muszę to sprawdzić. Wrócimy na komendę i jeszcze raz przejrzymy jego dane. Może coś zwróci naszą uwagę.

Minęły jednak dwie godziny i nic. Eve przyłożyła palce do oczu, myśląc o napiciu się kawy, potem odjęła dłonie od twarzy i w drzwiach zobaczyła Mirę.

- Przemęczasz się, Eve.

- Jestem zmuszona. Przepraszam, czy my umawiałyśmy się na spotkanie?

- Nie, ale pomyślałam, że może ci się przydać moja opinia na temat Clooneya.

- Tak, rzeczywiście. - Eve rozejrzała się i westchnęła. - Straszny bałagan. Od kilku dni nie wpuszczam tu sprzątających.

- Nie przejmuj się. - Mira usadowiła się wygodnie na brzegu biurka. - Nie sądzę, żeby on zmienił albo mógł zmienić swoje plany. Nadal jest skupiony na tobie, a to znaczy, że będzie się trzymał blisko ciebie.

- Mówił też, że nie zabije następnego policjanta, ale bez zmrużenia oka wbił nóż w Webstera.

- To był raczej impuls niż wykalkulowane posunięcie. Celował w ciebie, a poza tym uważał, że robi to we własnej obronie. Przyszłaś po niego. Ty i pracownik WSW. Wierzę, że nadal jest w mieście, nadal śledzi wydarzenia i robi plany. Czy ty byś tak nie postępowała?

- Tak, robiłabym to samo, gdybym uznała, że muszę coś zakończyć, dałabym się zabić, próbując dopiąć celu. - Rozmyślała już o tym w trakcie jednej z wypraw do głowy Clooneya. - On zamierza umrzeć, prawda, pani doktor?

- Tak myślę. Da ci czas, jak obiecał, a jeśli nie udowodnisz, że jesteś czysta, będzie próbował cię zabić. Może to zakończyć, próbując zamordować Rickera, a potem, co jest bardzo praw­dopodobne, będzie chciał sam się zabić. Nie będzie miał śmiałości zobaczyć się z żoną, kolegami, księdzem. Ale spotka się z synem.

- Nie zamierzam pozwolić, żeby do tego doszło.

Chciała iść prosto do domu, jednak wcześniej zadzwoniła do szpitala, żeby się dowiedzieć o stan zdrowia Webstera. Powiedziano jej, że nie ma zmian. Ale, tak jak z żoną Clooneya, musiała to sama sprawdzić.

Szła korytarzem na odział intensywnej terapii, obawiając się każdego kroku. Nienawidziła zapachu, dźwięków i w ogóle szpitala. Jeśli siostra przełożona zapyta, czy jest kimś z rodziny, nie zawaha się i skłamie.

Po chwili znalazła się w małym pomieszczeniu, przy łóżku otoczonym maszynerią, wpatrzona w białą twarz Webstera.

- No i co, przecież ci powiedziałam, że mnie to wkurzy. Leżysz tu i wymigujesz się od roboty. Do cholery, Webster! - Złamała się i położyła rękę na jego dłoni. Pomyślała, że ręka jest zimna. Za zimna. - Myślisz, że mam na to czas? Mam roboty po uszy, a ty zamiast mi pomóc, uciekasz w śpiączkę. Rusz ten swój tyłek.

Pochyliła się i powiedziała mu głośno prosto w twarz.

- Słyszysz mnie, sukinsynu? Ruszaj tyłek, bo za dużo tych policjantów, którzy mi umierają. Nie pozwolę, żebyś zwiększył tę liczbę. I jeśli liczysz na to, że będę łkała nad twoim grobem, to się mylisz, kolego. Splunę na niego. - Ścisnęła mu rękę, czekając na reakcję, która nie nadeszła. - Świr - mruknęła, z większym uczuciem, niż zamierzała.

Obróciła się i stanęła jak wryta, bo w drzwiach zobaczyła Roarke'a. Przez głowę przeleciało jej tysiąc myśli, ale żadna wyraźna.

- Tak myślałem, że cię tu znajdę.

- Ja właśnie... - Włożyła ręce do kieszeni.

- Próbujesz pomóc przyjacielowi - zakończył i podszedł do żony. Położył ręce jej na ramionach i pocałował w czoło. Ten gest był bardzo delikatny, bardzo wspierający i bardzo mężowski. - Sądzisz, że jestem o to zazdrosny?

- Myślę, że nie. Tylko że ta sytuacja jest trochę dziwaczna, to wszystko.

- Chcesz tu jeszcze zostać?

- Nie. Powiedziałam już to, co chciałam mu powiedzieć. - Ale się obejrzała. - Kiedy z tego wyjdzie, porządnie skopię mu tyłek.

- Potrzymam ci płaszcz. - Roarke objął ją ramieniem. - Wracajmy do domu, pani porucznik. Jutro czeka nas dzień pełen zajęć.

Był pełen zajęć i mijał za szybko. Ze swojej kryjówki mogła widzieć na ekranie każdy sektor klubu.

Upierała się, że światła są zbyt przyćmione, ale Roarke ich nie zmienił. Utyskiwała na zbyt głośną muzykę, lecz w tej sprawie też się nie ugiął. Teraz dotarło do niej, że zapomniała o jeszcze jednej rzeczy.

Tłok.

Nie przewidziała, że na otwarciu klubu zjawi się tyle osób. Złościła się, myśląc, że Roarke by to przewidział.

- Mamy za mało policjantów - powiedziała do Feeneya. - Klub jest czynny dopiero niecałą godzinę, a już jest pełno, jakby dawali tu drinki za darmo i mieli pozwolenie na grupowy seks.

- Może i tak jest Roarke wie, jak ściągnąć klientelę. Damy sobie radę, Dallas. ; opatrz, w sektorze drugim mamy jakiegoś dowcipnisia, stolik szósty. Dosypał coś do drinka swojej partnerki. Moim zdaniem jest naćpany.

- Niech takimi rzeczami zajmuje się ochrona Roarke'a. - Oparła rękę na ramieniu Feeneya i razem patrzyli na ekran. - Nie chcę, żeby policjanci wtrącali się w rutynowe działania. - Poza tym miała ochotę się przekonać, jak sprawna jest ochrona męża.

Cholernie, uznała, widząc, że w ciągu zaledwie trzydziestu sekund wielki mężczyzna w ciemnym garniturze pojawił się przy stoliku, skonfiskował podejrzany płyn, po czym z łatwością poderwał z krzesła zamroczonego delikwenta.

- Zgrabnie i dyskretnie - skomentował Feeney. - Nie narobił hałasu.

- Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się ta cała akcja. Zbyt wiele rzeczy może się nie udać.

- Będzie dobrze. Masz po prostu atak histerii.

- Co?

- Mrówki w spodniach, nerwy na postronkach.

- Cholera, Feeney, ja nigdy nie wpadam w panikę.

- Ale teraz tak jest - stwierdził z przekonaniem i z roz­bawieniem. - Twój facet potrafi o siebie zadbać, Dallas. Nie ma lepszych od niego.

- Tak, może to właśnie mnie martwi. - Szybko odnalazła Roarke'a na ekranie i przyglądała się, jak się przedziera przez tłum z taką miną, jakby jego największym zmartwieniem był krój garnituru.

A ona stała dwa piętra wyżej i oblewała się potem.

Właśnie dlatego, że znajdowała się dwa piętra ponad nim. Czuła by się lepiej, spokojniej, gdyby brała udział w akcji tam na dole. Jak Peabody, pomyślała, siedząca przy barze w cywilnym stroju.

- Peabody, odbierasz mnie?

Asystentka wykonała ledwo zauważalny ruch głową.

- Mam nadzieję, że ten drink, który pijesz jest bez alkoholu. Peabody uśmiechnęła się.

Z jakiegoś powodu Eve poczuła się dzięki temu lepiej. Przy drzwiach odezwał się dzwonek. Z ręką na broni sprawdziła w kamerze kto to. Rozkodowała zamek i otworzyła.

- Martinez, zeszłaś ze swojego posterunku.

- Jest jeszcze czas. Mogę pani zająć minutę? Nie miałam okazji powiedzieć tego wcześniej. - Zniżyła głos. - A jeśli wydarzenia potoczą się tak, jak chcemy, to potem też nie będzie sposobności. Chcę podziękować za to, że włączyła mnie pani do tej akcji.

- Zasłużyłaś sobie na to.

- Wiem. Ale pani nie musiała o mnie pamiętać. Jeśli kiedykol­wiek będzie pani czegoś potrzebowała, może pani na mnie liczyć. I na mój oddział.

- Dzięki, doceniam to.

- I jeszcze słówko na temat Roth. Dostała naganę. Góra przysyła kogoś do oceny jej pracy. Wyznaczyli jej półroczny okres próbny, po którym ustalą, czy pozostanie na swoim stanowisku.

Eve pomyślała, że kogoś takiego jak Roth musiało to porządnie zaboleć. Ale...

- Mogła skończyć o wiele gorzej.

- Zgadzam się. Niektórzy się zakładają, że rzuci wszystko w diabły i zrezygnuje. Aleja tak nie myślę. Myślę, że Roth wytrwa.

- Też tak uważam. A teraz, jeśli już skończyłyśmy tę sesję plotek, wracaj na swoją pozycję.

Martinez uśmiechnęła się.

- Tak jest, pani porucznik.

Eve ponownie zamknęła drzwi i zwróciła się w stronę ekranu. Właśnie siadała, gdy nagle zamarła.

- Boże, dlaczego o tym nie pomyślałam? To Mavis. Mavis i Leonardo. - Zbierając się na odwagę, przełączyła się na kanał Roarke'a. - Właśnie weszła Mavis. Razem z Leonardem idą przez sektor piąty. Pozbądź się ich. Zmuś ich do powrotu do domu.

- Zajmę się tym - padła cicha odpowiedź, a ona mogła tylko przyglądać się bezradnie.

- Roarke! - Mavis wydała z siebie okrzyk zachwytu i powie­wając niebieskimi piórami, rzuciła się w jego ramiona. - Tu jest cudownie! Nawet cudowniej niż przedtem. Gdzie jest Dallas? Nie przyszła na wielkie otwarcie?

- Pracuje.

- Och, szkoda. Dotrzymamy ci towarzystwa. Wspaniała kapela! Są szałowi. Już chce mi się tańczyć.

- Będziecie mieli lepszy widok na drugim piętrze.

- Tu wszystko widać.

- Stamtąd też - zapewnił Roarke, myśląc zarazem, że bez wyjaśnień nie uda mu się namówić przyjaciół do wyjścia. Ale może uspokoić Eve, umieszczając ich jak najdalej od centrum akcji. - Rue? - Skinął na szefową klubu. - To moi przyjaciele. Daj im najlepszy stolik na drugim piętrze. Goszczą się na mój rachunek.

- Dzięki, miło z twojej strony. - Leonardo klasnął w rękę Mavis. - I niepotrzebnie.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Muszę się teraz zająć pewną sprawą. Potem do was przyjdę, to wypijemy razem drinka.

- Och, jesteś taki słodki. No, więc do zobaczenia później. Gdy upewnił się, że udają się we właściwym kierunku, podszedł do McNaba.

- Miej na nich oko. Pilnuj, żeby się stamtąd nie ruszali, zanim się nie skończy.

- Nie martw się - odpowiedział chłopak.

Dziewczyny na scenie rozbierały się i wyginały, wyglądając tak, jakby naprawdę podobało im się to, co robią. Muzyka bębniła, a po podłodze snuł się niebieskawy dymek.

Między tancerkami przechadzała się holograficzna czarna pantera z obrożą wybijaną srebrnymi ćwiekami. Za każdym razem, gdy podrzucała łeb i wydawała z siebie przeraźliwy ryk, tłum odpowiadał tym samym.

Roarke odwrócił się plecami do sceny i przyglądał się Rickerowi wchodzącemu do klubu.

Nie zjawił się sam, zresztą Roarke się tego nie spodziewał. Wpłynęło wraz z nim z tuzin osób, które natychmiast przeczesały wzrokiem otoczenie. Połowa zaczęła się przedzierać przez tłum.

To pewnie przednia straż, pomyślał Roarke. Mają przy sobie miniskanery wyczuwające kamery, alarmy i broń.

Ale znajdą tylko to, co chciał, żeby znaleźli.

Ignorując ochroniarzy Rickera, przedarł się przez kolorowy tłum na spotkanie gościa.

- W porządku - mruknęła Eve. - Zawiadom ekipę. Niech wszyscy ustawią się na swoich pozycjach. - Wydawała rozkazy lodowatym tonem, choć jeszcze przed chwilą pociła się ze strachu. - Feeney, podaj mi stan uzbrojenia przybyłych. Chcę wiedzieć, co przy sobie mają.

- Już się robi.

A oto i oni, pomyślała patrząc na ekran.

- Minęło trochę czasu - powiedział Roarke.

Usta Rickera wygięły się lekko, ale tylko w kącikach.

- Trochę minęło. - Oderwał wzrok od Roarke'a, żeby szybko się rozejrzeć. - Imponujące - stwierdził z lekkim znudzeniem. - Ale klub striptizowy jest tylko klubem striptizowym, bez względu na wystrój.

- A interes jest nadal interesem.

- Słyszałem, że masz jakieś kłopoty z interesami.

- Nic, z czym nie dałbym sobie rady.

- Naprawdę? Słyszałem, że w zeszłym roku straciłeś kilku klientów.

- Dokonałem pewnej... restrukturyzacji.

- Ach tak. Może w podarunku ślubnym dla ukochanej żony.

- Zostaw moją żonę w spokoju.

- To trudne, jeśli w ogóle możliwe. - Ricker czuł satysfakcję, prawdziwą satysfakcję, słysząc to lekkie napięcie w głosie Roarke'a. Kiedyś, pomyślał, za żadne skarby nie pokazałby po sobie zdenerwowania. - Ale podyskutujmy, może zaproponujesz mi coś, co skłoni mnie do zastanowienia.

Roarke nabrał głęboko powietrza, jakby się uspokajał.

- Chodźmy do mojego stolika. Postawię ci drinka.

Chciał się odwrócić, ale jeden z ludzi Rickera położył mu rękę na ramieniu, zamierzając sprawdzić, czy ma przy sobie broń. Roarke złapał go za kciuk i mocno wygiął.

Zachował się tak, bo zdawał sobie sprawę, że okazywanie nagle zbyt wielkiej słabości wyglądałoby podejrzanie.

- Zrób to jeszcze raz, a ci go oderwę i cię nim nakarmię. - Spojrzał na Rickera. - Powiedz mu, że nie żartuję.

- Cieszę się, widząc, że nie wszystko się zmieniło. - Ricker kazał swojemu człowiekowi odsunąć się. - Ale chyba nie spo­dziewasz się, że będę z tobą pił bez podstawowego zabezpieczenia.

- Niech jeden z twoich ludzi sprawdzi mnie i stolik skanerem. A jak ci to nie odpowiada, pieprz się. To jest teraz mój klub.

Mięsień w szczęce Rickera drgnął. Oblała go fala wściekłości, niemniej skinął głową na zgodę.

- Nigdy mi się nie podobał ten twój irlandzki temperament, choć jest taki efektowny. Ale, jak mówisz, to twój klub. Jeszcze.

- W porządku - rzuciła Eve. - Idą do stolika. Feeney, powiedz mi, że nic nie wykryją tym swoim skanerem.

- Mój nie wykrył. Poprosiłem Roarke'a, żeby pokazał mi schemat zabezpieczeń, ale tylko się uśmiechnął.

Przesunął się do drugiego monitora.

- Popatrz, mają czyste wyniki i widzą tylko to, co Roarke chce im pokazać. A teraz usiądą, zamówią drinki i zaczną rozmawiać.

- Peabody - rzuciła Eve, sprawdzając na skanerze uzbrojenie przeciwników. - Twój człowiek stoi po lewej stronie baru, mieszaniec, czarny garnitur. Metr sześćdziesiąt, sześćdziesiąt kilo wagi, ciemne włosy do ramion. Ma przy pasku policyjny laser. Widzisz go?

Peabody kiwnęła głową.

- Niech wszyscy trzymają się swoich obiektów na odległość wzroku, ale nie wkraczajcie. Nie wkraczajcie i nie rozbrajajcie ich, dopóki nie wydam rozkazu. Martinez, twój człowiek...

Twój odział androidów ma zostać za przepierzeniem - zapo­wiedział Roarke, siadając za stołem. - Nie rozmawiam o interesach przy świadkach.

- To samo pomyślałem. - Ricker podszedł do krzesła.

Miał wreszcie to, czego pragnął, co planował przez lata. Roarke będzie go błagał. Na kolanach. A jeśli będzie próbował się stawiać, laserowy skalpel ukryty w lewym rękawie wyrzeźbi na tej młodej i pięknej twarzy wyraz pokory.

- Niezły widok - zauważył, kiedy tancerki pojawiły się na scenie. - Zawsze miałeś dobry gust. I słabość do kobiet.

- To prawda. Jak sobie przypominam, ty lubiłeś je bić. Moja żona ma siniaki po spotkaniu z tobą.

- Naprawdę? - zapytał niewinnie Ricker. Och, to jest to, czego tak wyczekiwał, o czym tak marzył. Od tak dawna. - Widać byłem nieostrożny. Czy ona wie, że prowadzimy tę rozmowę? A może od czasu do czasu spuszcza cię ze smyczy?

Roarke wyciągnął papierosa i postukał nim o stół. Na twarzy Rickera widniał kąśliwy uśmieszek. Za to na twarzy Roarke'a rysowała się wewnętrzna walka, co widząc jego rozmówca, się roześmiał. Roarke spojrzał do menu.

- Whisky - zlecił do mikrofonu i uniósł brew.

- Dla mnie to samo z uwagi na stare czasy.

- Dwa razy. Jameson. Podwójna i czysta - rzucił Roarke, potem usiadł i zapalił papierosa. - Powiem teraz coś prosto z mostu i też z uwagi na stare czasy. Nie tykasz mojego małżeństwa. - W jego głosie brzmiał gniew i wyglądało na to, że ma kłopot z kontrolowaniem tego. - Próbowałeś dorwać się do mojej żony, ale ona odesłała ci przesyłkę.

- Miała szczęście. - Ricker z zaciśniętymi ustami sięgał po szklankę wypełnioną bursztynowym płynem. - A ono nie trwa wiecznie.

- Czego chcesz w zamian za jej bezpieczeństwo?

- Och. - Ricker z zachwytem w oczach oparł się o siedzenie. - To rozsądne pytanie. Tylko zastanawiam się, dlaczego miałbym na nie rozsądnie odpowiedzieć?

- Opłaci ci się to - szybko zapewnił Roarke. Zbyt szybko jak na człowieka dumnego lub biznesmena.

- To cię może sporo kosztować. - Ricker pochylił się. - Widzisz, mnie się podoba dokuczanie twojej żonie.

- Słuchaj...

- Nie, ty słuchaj. Zamknij tę swoją arogancką gębę, którą sam powinienem zamknąć wiele lat temu, i słuchaj. Zrozumiałeś?

- Ten facet marzy o śmierci.

Roarke wyraźnie usłyszał uwagę Feeneya i docenił jej traf­ność. Położył dłonie złożone w pięści na stole, oddychając głośno.

- Tak, zrozumiałem - rzekł. - Określ mi swoje warunki, do cholery. Jesteśmy ludźmi interesu. Powiedz mi, czego chcesz. - Chryste, co za straszliwy dureń, myślał Roarke. Odchrząknął i sięgnął po whisky. Napił się. - Proszę - rzucił. - Powiedz, czego chcesz.

- Lepiej. O wiele lepiej. Kilka lat temu bardzo niespodziewanie zerwałeś naszą współpracę, co mnie kosztowało 1,2 miliona w gotówce, utratę towaru i o wiele boleśniejszą utratę reputacji. Więc na początek odbiorę od ciebie dziesięć milionów w amerykań­skich dolarach.

- A co dokładnie kupuję za te dziesięć milionów?

- Dokładnie, Roarke? Życie twojej żony. Przelejesz te pieniądze na konto, którego numer podam ci przed północą, albo dam rozkaz, by został wykonany wyrok, który wydałem na jej głowę.

- Musisz mi dać trochę czasu, żebym...

- O północy albo ją zabiję.

- Nawet ty powinieneś się zastanowić, zanim wyślesz płatnego mordercę na policjanta, i to tak wysokiej rangi.

- Jestem ci winien o wiele więcej niż jednego policjanta. Twój wybór. Zatrzymaj pieniądze, stracisz kobietę. - Ricker przeciągnął ze zgrzytem paznokciami po szklance. - Ta kwestia nie podlega negocjacji.

- To nam wystarczy - mruknęła Eve. - Wystarczy, żeby go zamknąć.

- Wyciągnie z niego więcej. - Feeney poruszył się na krześle. - Dopiero się rozgrzewa.

- Ona jest warta tych dziesięć milionów, ale... - Roarke uniósł szklankę i pijąc wolno, wyglądał tak, jakby coś obliczał. - Wierzę, że nasze obopólne zaufanie wzrośnie, jeśli dodamy coś do tej umowy. Jestem zainteresowany czymś więcej niż tylko zapew­nieniem bezpieczeństwa żonie. Posiadam pewne fundusze, które chciałbym po cichu zainwestować.

- Zmęczyło cię odgrywanie uczciwego obywatela?

- Jednym słowem? Tak. - Roarke wzruszył ramionami, rozejrzał się i zapatrzył, nieco za długo, na nagie tancerki. Wyczuwał zdumienie przeciwnika. - Zamierzam zmienić otoczenie, zacząć trochę podróżować. Szukam nowych przedsięwzięć. Czegoś z biglem.

- I zwracasz się do mnie? Mógłbyś do mnie przyjść, gdybyśmy byli sobie równi, ale teraz musisz się przede mną czołgać, zanim rzucę ci ochłap.

- W takim razie ta rozmowa jest pozbawiona sensu. - Roarke znowu wzruszył ramionami, ale niezbyt stanowczo. Dokończył drinka.

- Byłeś kiedyś taki agresywny, zimny. A teraz popatrz na siebie. Wyssała z ciebie wszystkie soki. Zmiękłeś, co? Zapomniałeś, jak to jest wydawać rozkazy, które zmieniają ludziom życie. Które je kończą. Mógłbym skończyć twoje pstryknięciem palców. - Ricker pochylił się, a jego oczy płonęły. - Może to nawet zrobię, biorąc pod uwagę stare czasy - wyszeptał.

Roarke z trudem się powstrzymał, by nie walnąć w tę wstrętną gębę pięścią.

- Wtedy nie dostaniesz ode mnie tych dziesięciu milionów ani niczego innego. Może słusznie jesteś na mnie zły za to, że się od ciebie odwróciłem.

- Odwróciłeś? Odwróciłeś? - Ricker walnął pięścią w stół i wrzasnął tak, że słuchającemu Feeneyowi zadźwięczało w uszach. - Zdradziłeś mnie. Okradłeś. Rzuciłeś mi w twarz moją szczodrość. Powinienem cię za to zabić. Być może powinienem zrobić to teraz.

- Jeśli chcesz rekompensaty, Ricker, z chęcią ci zapłacę. Wiem, na co cię stać. Szanuję to.

Dla podkreślenia słów i efektu, zamawiając następną rundkę, Roarke uniósł drżącą rękę.

- Nadal mam swoje źródła. Możemy się wspierać. Moje stosunki z policją mogą ci się przydać.

Ricker wybuchnął krótkim śmiechem. Serce waliło mu tak mocno, że bolała go pierś. Nie chciał następnej whisky. Potrzebował swojego pięknego różowego drinka. Ale najpierw skończy. Naj­pierw wykończy Roarke'a.

- Nie potrzebuję twoich gliniarzy, ty zadufany głupku. Mam w kieszeni cały pieprzony oddział.

- Ale nie taki jak jej. - Roarke pochylił się. - Chcę zmusić Eve, żeby zrezygnowała z pracy w policji, ale najpierw przekonam ją, żeby zrobiła coś użytecznego. Użytecznego dla ciebie.

- Nie jest użyteczna nawet dla ciebie. Mówi się, że macie jakieś małżeńskie kłopoty.

- To tylko drobne sprzeczki. Miną. Te dziesięć milionów pomoże - zauważył Roarke, odbierając drugą partię drinków. - Obniży ciśnienie. No i zmuszę żonę, żeby jak najszybciej zrezygnowała z pracy policji. Już nad tym pracuję.

- Dlaczego? Sam powiedziałeś, że powiązania z policją są użyteczne.

- Chcę żony, a nie cholernego gliniarza. Chcę, żeby moja kobieta miała dla mnie czas, a nie żeby znikała na całe dnie i noce na jakieś dochodzenia. - Krzywiąc się, upił spory łyk. - Mężczyzna ma do tego prawo, prawda? Jeśli będę chciał gliniarza, kupię go sobie. Nie muszę się z nim żenić.

Jest lepiej, kalkulował Ricker. Lepiej, niż oczekiwał. Będzie miał pieniądze Roarke'a, jego poniżenie i zobowiązania. I może to wszystko mieć do czasu, aż go zabije.

- Mogę ci to załatwić - rzucił.

- Załatwić co?

- Jej rezygnację. Doprowadzę do niej w ciągu miesiąca.

- W zamian za co?

- Za ten klub. Chcę go z powrotem. I jeszcze jest sprawa pewnego transportu, którego się spodziewam. Mój klient okazał się niewypłacalny. Weź ten towar, powiedzmy, za następne dziesięć milionów, oddaj mi klub, a dobijemy targu.

- Jaki to towar?

- Farmaceutyki.

- Wiesz, że nie mam wystarczających kontaktów, żeby hand­lować narkotykami.

- Nie mów mi, co masz, a czego nie masz. - Głos Rickera nasilił się. - Jak śmiesz zadzierać nosa. - Rzucił się przez stół i pochwycił Roarke'a za kołnierz. - Chcę tego, czego chcę!

- Robi się coraz bardziej nerwowy. Musimy wkroczyć. - Eve już wybiegała z pokoju, ale Feeney ja zatrzymał.

- Poczekaj. Pozwól mu działać.

- Nie mogę tu dłużej siedzieć.

- Nie zadzieram nosa - szybko i nerwowo odparł Roarke. - Po prostu nie mam gdzie tych narkotyków upchnąć.

- To twój problem. Twój. Zrobisz to, co ci każę, albo nie dostaniesz nic.

- Dobrze, dobrze. Nie ma problemu.

No, jest wściekły, myślał Roarke. Oszalały. Plotki o jego niezrównoważeni okazały się prawdą.

- Dwadzieścia milionów to kupa forsy. Ale zaryzykuję, żeby dostać to, na czym mi zależy. No i żeby spłacić dług wobec ciebie. Ale powiedz mi, kto ci pomoże wyrzucić Eve z policji? Muszę to wiedzieć, żeby się przed nią bronić, kiedy mnie o to oskarży.

Ricker oddychał już bardzo głośno, ale jakby tego nie słyszał. Ręce, kiedy podnosił szklaneczkę z whisky, silnie mu drżały, tego jednak też nie widział. Widział tylko spełnienie swoich marzeń.

- Mogę zniszczyć jej karierę w ciągu tygodnia. Tak, tak szybko. Wystarczy pociągnąć za odpowiednie sznurki. Ta sprawa, nad którą ona teraz pracuje. Denerwuje mnie. Obraziła mnie. Śmiała się ze mnie.

- Przeprosi cię za to - przyrzekł Roarke. - Dopilnuję tego.

- Tak, będzie musiała to zrobić. Będzie musiała przeprosić. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek się ze mnie śmiał. Zwłaszcza kobieta.

Trzeba go popchnąć we właściwą stronę, myślał Roarke. Delikatnie i szybko.

- Zrobi to. Ty rządzisz, ty masz władzę.

- Zgadza się. Oczywiście. Mam. Jeśli pozwolę jej żyć, będziecie musieli zapłacić mi za oderwanie jej od tego dochodzenia, za wyrzucenie jej z policji. Wiem, jak to zrobię: mylne informacje wprowadzone do odpowiedniego komputera. To wystarczy.

Roarke potarł usta wierzchem dłoni.

- Ci gliniarze, którzy zostali zamordowani... Jezu, Ricker, ty za tym stoisz?

- I będzie ich więcej. To mnie bawi.

- Nie chcę mieć nic wspólnego z zabijaniem policjantów. To niebezpieczne.

- Nie bądź śmieszny. Nikt mi nic nie zrobi, bo nikogo nie zabiłem. Po prostu dałem pomysł odpowiedniej osobie, włożyłem broń w najbardziej odpowiednie ręce. To taka zabawa. Chyba pamiętasz, jak lubię gry? I jak lubię wygrywać.

- Tak, pamiętam. Nikt nie jest od ciebie lepszy. Jak to zrobiłeś?

- Aranżacja, Roarke. Uwielbiam układanki i uwielbiam patrzeć, jak ich części wskakują na miejsce.

- Sypiam z policjantką, a nie zdołałem wyrobić sobie takich układów. - Głos Roarke'a przepełniał podziw. - Nie doceniałem cię. Wypracowanie ich musiało ci zająć dobre kilka lat.

- Miesięcy. Tylko kilka miesięcy. To sprawa wybrania od­powiedniego celu. Młodego policjanta, zbyt sztywnego, by chciał grać. Wyeliminowanie go to pestka, dopiero potem zaczyna się całe przedstawienie, kiedy się to rozszerza, gdy zasadzisz nasiona w obolałym sercu ojca. A potem tylko się przyglądasz, jak niegdyś uczciwy policjant zabija. Raz za razem. I nic mnie to nie kosztuje.

- Genialne - mruknął Roarke.

- Tak, i satysfakcjonujące. A co najlepsze, mogę to zrobić ponownie, kiedykolwiek przyjdzie mi ochota. Morderstwo przez pełnomocnika. Nikt nie jest bezpieczny, a już z pewnością nie ty.

Przelej pieniądze i dopóki wiatr się nie zmieni, będę cię ochraniał. I twoją żonę.

- Za dwadzieścia milionów dolarów?

- Na razie.

- To okazja - cicho powiedział Roarke i wyciągnął rękę do tej pory ukrytą pod stołem. A z nią pistolet. - Niestety na myśl, że mam z tobą ubić interes, robi mi się niedobrze. Och, każ swojemu człowiekowi zostać w miejscu, bo inaczej z przyjemnością tego użyję. Poznajesz, Ricker? To nielegalna broń, którą przed laty handlowałeś. Mam sporą kolekcję dwudziestowiecznej broni, wraz z licencją kolekcjonera. Pozostawiają w ciele okropną dziurę. Ten to dziewięciomilimetrowy glock. Zedrze ci skórę z czaszki.

Ricker, zaszokowany widokiem broni, stracił mowę. Już od lat, od bardzo, bardzo dawna nikt nie ważył się do niego celować.

- Postradałeś zmysły.

- Ależ skąd. Moje zmysły są w porządku. - Roarke złapał przeciwnika za rękę, wykręcił ją mocno, chwytając laserowy skalpel, który wysunął się Rickerowi z rękawa. - Zawsze lubiłeś ostre przedmioty.

- Umrzesz za to. Cierpiąc. Myślisz, że wyjdziesz stąd żywy?

- Oczywiście. A oto i moja żona. Jest piękna, prawda? Sądząc po odgłosach w słuchawce od podsłuchu, który twoje skanery przeoczyły, twoi pozbawieni mózgów ludzie są już otoczeni.

Poczekał, aż Ricker się rozejrzy.

- Jeden z nas stracił wyczucie, Ricker, i zdaje się, że tym kimś jesteś ty. Wystawiłem cię, co okazało się dziecinnie proste.

- Dla policjantki. - Ricker z dzikim wyrazem oczu skoczył na nogi. - Wystawiłeś mnie dla gliniarza.

- Zrobiłbym to dla kundla, gdyby mnie o to poprosił. Och, proszę, spróbuj - mruknął - a moje życie nabierze sensu.

- Wystarczy, Roarke, cofnij się. - Eve wsunęła się za przepie­rzenie i wepchnęła w żebra Rickera lufę pistoletu.

- Już nie żyjesz. Obydwoje jesteście martwi. - Ricker odwrócił się i uderzył ją w twarz. W odpowiedzi natychmiast do niego strzeliła.

- Powiedz, że go zabiłaś.

- Nie, tylko oszołomiłam. - Wytarła rękawem krew z ust, spoglądając na uciekających ludzi i na striptizerki, które nie przerwały tańca.

Roarke podał jej chusteczkę, potem sięgnął do głowy Rickera i uniósł ją za szyję z podłogi.

- Nie.

- Nie wtrącaj się - rzucił ostro, kiedy Eve ukucnęła, żeby go powstrzymać. - Lepiej się nie wtrącaj, dopóki nie skończę.

- Jeśli go zabijesz, cała akcja pójdzie na marne. Spojrzał na nią, a w jego oczach pojawiła się czułość.

- To prawda, ale nie zamierzam go zabić. - Oddał jej swój pistolet. Jednak zatrzymał skalpel i przykładając jego ostry koniec do gardła przestępcy, powiedział: - Słyszysz mnie, Ricker, prawda? Słyszysz mnie wystarczająco wyraźnie. To ja cię wpa­kowałem w to gówno i masz o tym pamiętać, kiedy będziesz się miotać po tej klatce, do której cię wsadzą. Będziesz o tym myślał do końca swoich dni.

- Zabiję cię - wydusił z siebie Ricker, unosząc lekko rękę.

- Cóż, nie udało ci się to jak dotąd. Ale zachęcam cię do następnej próby. Słuchaj mnie uważnie. Dotknij jej, dotknij czegokolwiek, co należy do mnie, a zaprowadzę cię do piekła i obedrę ze skóry. Nakarmię cię twoimi własnymi oczami. Przysięgam. Przypomnij sobie, jaki byłem kiedyś, a dotrze do ciebie, że to zrobię. I nie tylko to.

Wyprostował się.

- Niech go ktoś stąd zabierze. To mój klub.

23

Nie spała długo, ale za to głęboko, bo wiedziała, że Ricker jest w więzieniu. Kiedy zamykali go w areszcie i gdy minęło oszołomienie po postrzale, wrzeszczał jak opętany, domagając się adwokata.

Ponieważ od razu też zajęła się Canarde'em, który również wylądował w więzieniu, adwokat Rickera przez jakiś czas będzie miał dużo do roboty.

Zrobiła podwójne kopie dyskietek z nagraniami akcji w Czyśćcu. Zapieczętowała wszystkie i po jednej kopii zostawiła w domu.

Tym razem nie będzie zagubionych dowodów, utraconych danych i skasowanych plików.

I mieli go ugotowanego na twardo.

Powiedziała sobie, że to wystarczy, że musi wystarczyć, a potem padła do łóżka. Wyłączyła się jak przepalony obwód i natychmiast się obudziła, gdy Roarke położył jej rękę na ramieniu i wypowie­dział jej imię.

- Co? - Instynktownie sięgnęła do pasa, gdzie miałaby broń, gdyby nie była naga.

- Spokojnie, pani porucznik. Jestem nieuzbrojony. I ty też nie.

- Ja... huu. - Potrząsnęła głowę. - Byłam nieprzytomna.

- Zauważyłem. Przepraszam, że cię budzę.

- Dlaczego już wstałeś? Dlaczego jesteś ubrany? Która godzina?

- Kilka minut po siódmej. Musiałem odebrać wczesne telefony. I kiedy się tym zajmowałem, ktoś zadzwonił. Ze szpitala.

- Webster - wyszeptała. Nie dowiadywała się o niego poprzed­niej nocy po zakończeniu akcji. A teraz jest za późno, pomyślała.

- Ocknął się - ciągnął Roarke. - I wygląda na to, że chce cię widzieć.

- Ocknął się? Żyje i odzyskał przytomność?

- Najwyraźniej. Wczoraj mu się poprawiło. Nadal jego stan jest poważny, ale już stabilny. Lekarze wyrażają ostrożną nadzieję. Zawiozę cię.

- Nie musisz.

- Chcę. Poza tym, jeśli zobaczy, że pilnuję swojego terytorium - uniósł jej dłoń i pogłaskał - może go to rozweseli.

- Tyłka, a nie terytorium.

- Zauważ, że twój tyłek jest właśnie moim terytorium. Odrzuciła z siebie kołdrę i dała mu świetny pokaz tego terytorium, biegnąc pod prysznic.

- Będę gotowa w dziesięć minut.

- Nie spiesz się. Nie sądzę, żeby Webster się gdzieś wybierał. Wyszli dopiero po dwudziestu minutach, bo Roarke namówił żonę na kawę. Następną wypiła po drodze w samochodzie.

- Kupimy mu kwiaty?

- Chyba nie. Jeślibyś to zrobiła, szok znowu wpędzi go w śpiączkę.

- Jesteś taki zabawny i to z samego rana. - Popiła trochę kawy, zastanawiając się nad czymś. - Ten zwrot, hm... nakarmię cię twoimi własnym oczami, to jakieś irlandzkie przekleństwo?

- Nic mi o tym nie wiadomo.

- A więc wymyśliłeś je wczoraj? Mówiłam to już i powtórzę: jesteś przerażający.

- Zabiłbym go za to, że cię uderzył, gdybyś nie stanęła mi na drodze.

- Wiem. - I dlatego właśnie pilnowała, żeby stać mu na drodze. - Nie musiałeś mieć przy sobie pistoletu. Wnoszenie nielegalnej broni do miejsca publicznego jest zakazane. Wiesz, ile kłopotów mnie czeka z tego powodu?

- Kto powiedział, że był nabity?

- A był?

- Oczywiście, ale kto o tym wie? Niech się pani odpręży, pani porucznik. To pani go zatrzymała.

- Nie, nie ja. Ty to zrobiłeś.

- Kompromis, o którym ostatnio zapominamy. My go za­trzymaliśmy.

- Zgadzam się. I jeszcze jedno. Ta cała mowa o prawach mężczyzny i o tym, że kobieta powinna być przy mężu, gdy on jej chce. To była tylko gadka na pokaz, co?

- Podzielisz się ze mną tą kawą? Odsunęła rękę z filiżanką.

- Nie. To było tylko na pokaz. Tak?

- Cóż, niech pomyślę. Byłoby miło, gdyby moja kobieta krzątała się po domu i witała mnie w progu, kiedy wieczorem wracam z pracy, uśmiechem i drinkiem. To piękny obrazek, nie uważasz?

Odwrócił się i zobaczył, że patrzy na niego skrzywiona, więc wybuchnął śmiechem.

- Jak myślisz, ile czasu by minęło, zanim zanudzilibyśmy się na śmierć?

- Dobrze, że to mówisz, bo już chciałam zmarnować tę dobrą kawę, wylewając ci ją na kolana. Ale i tak się nią nie podzielę.

Gdy zajechali na szpitalny parking, Eve odwróciła się na siedzeniu, żeby spojrzeć mężowi w twarz.

- Zakończenie sprawy Rickera, zanim przekażę ją prokuraturze, zajmie mi jeszcze kilka dni. Myślę, że ocena jego stanu psychicz­nego, biorąc pod uwagę jego zachowanie, będzie zadaniem skomplikowanym.

- Wyląduje na zamkniętym oddziale psychiatrycznym.

- O tak. I uwierz mi, że to nie piknik. Niezależnie od tego musimy przesłuchać mnóstwo osób i przeszukać jego posiadłości i biura. Większość spraw przekażę Martinez, ale i tak przez jakiś czas będę miała urwanie głowy. Gdybyś mógł odłożyć ten wyjazd na Olympus, to później wybrałabym się tam z tobą.

Wjechał w puste miejsce i zatrzymał samochód.

- Z własnej woli chcesz się wyrwać na kilka dni? I to poza planetę, a ja nie muszę cię w tym celu nafaszerowywać nar­kotykami?

- Powiedziałam, że z chęcią z tobą pojadę. Jeśli będziesz z tego robił taką wielką sprawę, równie dobrze możemy...

- Cicho. - Pochylił się i pocałował ją w usta. - Odłożę wyjazd, żebyśmy mogli pojechać razem.

- To dobrze. - Wysiadła z wozu. Przeciągnęła się. - Popatrz tam rosną... jak one się nazywają?

- Żonkile - powiedział i wziął ją za rękę. - Żonkile, Eve. Jest wiosna.

Nie zabierała ręki przez całą drogę do szpitala i do maleńkiego pokoiku Webstera.

Twarz rannego nie była już tak szara jak ostatnio, gdy go widziała, ale nie tryskała też zdrowiem. Była raczej tak biała jak bandaże na jego klatce piersiowej.

Poczuła niepokój, widząc, że leży nieruchomo i się nie odzywa.

- Mówiłeś, że się obudził.

Mimo że powiedziała to szeptem, oczy Webstera natychmiast się otworzyły. Przez chwilę były nieprzytomne, zbolałe. Potem, gdy nieco pojaśniały, pojawił się w nich błysk rozbawienia.

- Hej.

Mówił tak cicho, że podeszła bliżej.

- Nie musiałaś przychodzić z ochroną. Jestem za słaby, żeby się do ciebie dobierać.

- Jeśli o to chodzi, nigdy się ciebie nie bałam, Webster.

- Wiem. Do cholery. Dzięki, że przyszłaś.

- Nie ma za co. Nie musiałam zbytnio zbaczać z drogi. Zaczął się śmiać, stracił oddech, a potem leżał nieruchomo, starając się go odzyskać.

- Ty głupi sukinsynu - rzuciła z naciskiem, wywołując na jego twarz wyraz zdumienia.

- Co?

- Myślisz, że nie umiem sama się obronić? Że potrzebuję idioty z WSW, żeby mnie osłaniał swoim ciałem?

- Nie. - Humor mu wracał. - Nie wiem, co mnie naszło.

- Gdybyś został na ulicy, zamiast tyć przy biurku, nie leżałbyś tu. Kiedy staniesz na nogi, urządzę cię tak, że znowu od razu trafisz do szpitala.

- To dopiero będzie zabawa. Powiedz mi coś, co pomoże mi znieść oczekiwanie. Macie go? Tu nikt nie chce mi nic powiedzieć.

- Nie, nie mamy go.

- Cholera. - Znowu zamknął oczy. - To przeze mnie.

- Och, zamknij się. - Odeszła do małego okienka i oparła na parapecie ręce zwinięte w pięści, starając się uspokoić.

Roarke zajął jej miejsce przy łóżku.

- Dziękuję - powiedział.

- Proszę bardzo.

I tylko tyle musieli sobie powiedzieć.

- Mamy Rickera - ciągnęła Eve, gdy gniew zaczął ją opusz­czać. - Przymknęliśmy go wczoraj.

- Co? Jak? - Webster chciał usiąść, ale nie mógł nawet unieść głowy. Za to zaklął z taką energią, na jaką go tylko było stać.

- To długa historia. Opowiem ci kiedy indziej. Ale go mamy i jego adwokata oraz wielu jego ludzi. - Odwróciła się i podeszła do łóżka. - Rozbierzemy jego organizację kawałek po kawałku.

- Mogę pomóc. Będę szukał danych, prowadził testy. Weź mnie do zespołu. Zwariuję tu bez zajęcia.

- Przestań, ranisz mi serce. - Potem wzruszyła ramionami. - Pomyślę o tym.

- No, nie ociągaj się. Przecież ci mnie żal. - Udało mu się uśmiechnąć. - I powinienem ci powiedzieć, wam powiedzieć, żeby nie było niedopowiedzeń, że zaczynam się w tobie odkochiwać.

- No, to mnie uspokoiłeś, Webster.

- Ja z pewnością czuję się spokojniejszy. Musiałem tylko w tym celu dać się pociąć. Nie ma nic lepszego od śpiączki, żeby zobaczyć rzeczy w odpowiedniej perspektywie. - Powieki mu opadły, ale zmusił się, żeby je podnieść. - Te lekarstwa zwalają z nóg.

- Więc śpij. Kiedy staniesz na nogi, będziesz miał dużo roboty, więc teraz odpoczywaj, ile się da.

- Dobrze, ale zaczekajcie. - Tracił przytomność, jednak walczył o to, żeby ją jeszcze przez chwilę zachować. - Muszę ci zadać pytanie. Byłaś tu wcześniej?

- Wcześniej?

- No, Dallas, przecież wiesz, o co chodzi. Byłaś tu i mówiłaś coś do mnie?

- Może i wpadłam, żeby zobaczyć, jak wygląda idiota. Dlaczego pytasz?

- Bo miałem sen. Stałaś nade mną. Ja płynąłem, a ty stałaś tam i przeklinałaś mnie. Czy już ci mówiłem, jak seksownie wyglądasz, kiedy przeklinasz?

- Jezu.

- Wybacz tę lubieżność z przeszłości. Mówiłaś, że oplujesz mój grób?

- Tak zrobię, jeśli jeszcze raz odlecisz. Zaśmiał się słabo.

- Kto tu jest idiotą? Nie będzie żadnego grobu. W tych czasach, żeby mieć grób, trzeba być religijnym albo bogatym. Kremacja, tak się teraz odchodzi. Ale miło było usłyszeć twój głos. Pomyś­lałem wtedy, że to fruwanie już mnie nudzi. No, ale muszę lecieć. Jestem zmęczony.

- Tak, tak, leć. - I ponieważ już zasnął, a Roarke ją rozumiał, poklepała Webstera po dłoni. - Wyliże się.

- Tak, wyliże.

- Chyba był zadowolony, że go odwiedziliśmy. - Przesunęła ręką po włosach rannego. - Kremacja. Co za kretyn. Ale chyba ma rację. Groby wyszły z mody. Oprócz... Och nie. - Odwróciła się do męża. - Jestem taką idiotką. Bogatą i religijną. Wiem, dokąd pójdzie, żeby to skończyć. Ty prowadzisz.

Wybiegła z pokoju i rzuciła się do schodów.

- Grób jego syna.

- Tak, tak. - Wyciągnęła palmtopa. - Do cholery, na jakim cmentarzu go szukać? Bo muszą mieć grób. Ludzie, którzy trzymają w pokoju święte figurki, chcą mieć grób, żeby postawić na nim krzyż.

- Ja go znajdę szybciej. - Dobiegli do windy. - Ty wezwij pomoc.

- Nie, żadnej pomocy. Jeszcze nie. Muszę pierwsza go znaleźć, żeby się upewnić. Syn miał na imię Thad. Thadeus Clooney.

- Mam. Trzy działki, cmentarz Sunlight. New Rochelle.

- Niedaleko domu. To ma sens. - Zmieniła palmtopa na komunikator i wybiegła przez westybul na parking. - Peabody, słuchaj.

- Pani porucznik? Dallas?

- Obudź się i ubierz. Masz zadanie do wykonania. - Eve wskoczyła do samochodu. - Weź służbowy wóz z kierowcą i bądź gotowa. Jadę śladami Clooneya. Jeśli okaże się, że wpadłam na dobry trop, skontaktuję się z tobą. Musisz się spieszyć.

- Dokąd? Dokąd jedziesz?

- Do umarlaków - odpowiedziała Eve. - Ruszaj się - rzuciła do Roarke'a, wyjeżdżającego z parkingu. - Mógł już się dowiedzieć o Rickerze.

- Zapnij pasy - poradził jej mąż i wcisnął pedał gazu.

Zmarli spoczywali w promieniach słońca i w cieniu drzew, na delikatnie wznoszących się zielonych wzgórzach, poprze­cinanych miękką bielą i szarością grobów. Rzędy krzyży zmusiły Eve do zadania sobie pytania, jak żyjący potrafią szukać w takim miejscu ukojenia, mając przed sobą niezaprzeczalny dowód własnej śmiertelności.

Ale najwyraźniej szukali, bo spostrzegła, że na wielu grobach leżą kwiaty. Symbol życia składany śmierci w podarunku.

- Którędy?

Roarke miał na ekranie plan cmentarza.

- Na lewo przez to wzniesienie. Szli razem wzdłuż alejek.

- Gdy po raz pierwszy z tobą rozmawiałam - przypomniała sobie - byliśmy na cmentarzu. Trochę okropne, co?

- Pasuje do nas. - Położył jej rękę na ramieniu. - Jest tam. Instynkt cię nie zawiódł.

Zatrzymała się, przyglądając się mężczyźnie siedzącemu na miękkiej trawie przed obłożonym kwiatami grobem. A nad nim stał krzyż, biały i czysty.

- Musisz się cofnąć - powiedział Roarke.

- Nie.

Nic nie mówiąc, Eve przykucnęła i wyciągnęła z kabury u nogi pistolet.

- Wierzę, że użyjesz tego dopiero w ostateczności. - Podała mu broń. - Zaufaj mi. Wiem, co robię. Muszę spróbować z nim porozmawiać. Proszę, żebyś pozwolił mi dać mu tę szansę. Kompromis.

- W porządku.

- Dzięki. Zadzwoń do Peabody. Powiedz, żeby przyjechała. Potrzebuję jej tu.

Poszła sama po lekkim zboczu między grobami. Wiedział, że nadchodzi. Był doświadczonym policjantem, który umie się maskować, ale poznała po lekkim poruszeniu jego ciała, że wie, iż ona się zbliża.

I tak jest lepiej, pomyślała. Wolała go nie zaskakiwać.

- Sierżancie.

- Pani porucznik. - Nadal na nią nie patrzył, nie odrywał wzroku od nazwiska wyrytego na białym krzyżu. - Chcę, żeby pani wiedziała, że mam broń, ale nie zamierzam pani skrzywdzić.

- Doceniam to. Ja też mam broń i też nie chcę pana skrzywdzić. Musimy porozmawiać, sierżancie. Mogę usiąść?

Spojrzał na nią. Miał suche oczy, ale zorientowała się, że płakał. Nadal na policzkach widać było ślady po łzach. I zobaczyła, że broń, ten sam typ co jej, tkwi w jego dłoni opartej na kolanach.

- Przyszła pani mnie aresztować, aleja się nigdzie nie wybieram.

- Mogę usiąść?

- Jasne. Niech pani siada. To dobre miejsce do siedzenia. Dlatego je wybraliśmy. Tylko myślałem, że to Thad będzie tu siedział i rozmawiał ze mną i ze swoją matką. Nie ja. Był światłem mojego życia.

- Czytałam jego akta z przebiegu służby. - Usiadła po drugiej stronie grobu. - Był dobrym policjantem.

- Tak, był. Och, a ja byłem z niego taki dumny. Z jego zachowania, z tego, jak wciągnął się w tę pracę, jakby się do niej urodził. Może i tak było. Zawsze stanowił dla mnie powód do dumy, chociaż po raz pierwszy, gdy go wziąłem na ręce, płakał i wiercił się. Tyle życia w takiej małej istotce. - Wolną ręką przesunął po trawie porastającej grób syna. - Pani nie ma jeszcze dzieci, pani porucznik?

- Nie.

- Niech mi pani uwierzy, że miłość do dziecka przewyższa każde uczucie. Nie da się tego zrozumieć, dopóki się jej nie doświadczy. I nie mija, mimo że dzieci dorastają. Rośnie wraz z nimi. To ja tam powinienem leżeć, nie mój syn. Nie mój Thad.

- Zatrzymaliśmy Rickera. - Powiedziała to szybko, bo zoba­czyła, że jego dłoń zaciska się na pistolecie.

- Wiem. - Dłoń się rozluźniła. - Słyszałem to, siedząc w mojej kryjówce. Wszyscy potrzebujemy kryjówek, prawda?

- Odpowie za życie pana syna, sierżancie. - Mówiła do niego sierżancie i zamierzała powtarzać to słowo jak najczęściej, żeby mu przypominać, kim jest. - Chcę, żeby pan to wiedział. Odpowie za współudział w morderstwie. Morderstwie dokonanym na oficerze policji. I odpowie też za innych. Przy tych wszystkich oskarżeniach nie wyjdzie z więzienia do końca życia. Umrze w nim.

- To jest jakieś pocieszenie. Nigdy nie uważałem, że pani z nim współpracuje. Tak naprawdę to wiedziałem, że tak nie jest. Ale w ostatnim czasie nie potrafiłem jasno myśleć. Po Taju.

- Sierżancie.

- Odebrałem temu chłopcu życie. Był tak samo niewinny jak mój syn. Zrobiłem z jego miłej żony wdowę i zabrałem dzieciom kochającego ojca. Zaniosę żal, wstyd i przerażenie ze sobą do grobu.

- Nie. - Powiedziała to spokojnie, ale stanowczo, widząc, że przystawił sobie broń do szyi. Gdyby strzelił, umarłby na miejscu. - Zaczekaj. Czy tak chcesz uhonorować swojego syna, składając na jego grobie następne życie? Czy tego chciałby Thad? Czy tego oczekiwałby po ojcu?

Był taki zmęczony. Widać to było po jego twarzy, słychać w głosie.

- A co innego?

- Chcę, żebyś mnie wysłuchał. Jeśli się uprzesz, nie po­wstrzymam cię. Ale jesteś mi winny trochę czasu.

- Może jestem. Za tego chłopca, który był z tobą, kiedy do mnie przyszłaś. Spanikowałem. Spanikowałem - powtórzył jak zaklęcie. - Nawet nie wiem, kto to był.

- Nazywa się Webster. Porucznik Don Webster. Żyje, sierżancie. Będzie zdrowy.

- Cieszę się. Jeden krzyż mniej do niesienia.

- Sierżancie. - Szukała słów. - Jestem policjantką od mor­derstw - zaczęła. - Czy kiedykolwiek pracował pan w Wydziale Zabójstw? - Wiedziała, że nie. Wiedziała o nim wszystko.

- Nie. Ale jeśli jest się policjantem, zawsze ma się do czynienia z morderstwem. Tylko że po tylu latach służby, ile ja mam za sobą, morderstwo nie wzbudza już takich emocji.

- Pracuję dla zmarłych. Nie umiem zliczyć, ilu ich było. Śnią mi się. Wszystkie te stracone twarze, skradzione życia. To jest ciężkie. - Była zaskoczona, że mu to mówi. - Czasami tak ciężko jest widzieć te twarze we śnie, że budzę się cala zbolała. Ale nie umiem robić nic innego. Od kiedy pamiętam, chciałam zostać policjantką. Widziałam to wyraźnie i tylko to potrafię.

- Czy jest pani dobrą policjantką? - Łzy znowu ściekały mu po policzkach. Ze współczucia lub rozpaczy, nie umiała powiedzieć. - Eve. Ma pani na imię Eve, prawda? Czy jest pani dobrą policjantką, Eve?

- Tak, jestem cholernie dobrą policjantką.

Teraz już otwarcie łkał, a ona czuła, że też ma łzy w oczach.

- Thad chciał tego samego co pani. Miał jedną jasną wizję. Tak, jasną wizję. A oni pozwolili mu się wykrwawić na śmierć. Pozwolili mu umrzeć. I dla czego? Dla czego? Dla pieniędzy. To mi rozrywa serce.

- Oni zapłacili, sierżancie. Nie mogę powiedzieć, że to, co pan zrobił, było słuszne, nie chcę nikogo osądzać. Ale jedno jest pewne, oni zapłacili za to, co zrobili pana chłopcu, co zrobili odznace. Ricker też zapłaci. Przysięgam panu, tutaj na grobie dobrego policjanta. Zapłaci za to, że bawił się nimi wszystkimi jak marionetkami. Panem też się bawił. Zagrał na pańskiej miłości do syna. Na pańskim smutku. Dumie. Pozwoli mu pan dalej pociągać za sznurki? Czy splami pan swój honor i honor pańskiego syna, pozwalając mu wygrać?

- Co mogę zrobić? - Łzy lały się mu po policzkach. - Jestem przegrany. Przegrany.

- Może pan zrobić to, czego oczekiwałby po panu Thad. Może się pan z tym zmierzyć.

- Jestem zhańbiony - wyszeptał. - Myślałem, że gdy będzie po wszystkim, odczuję zadowolenie i ulgę. Będę wolny. Ale czuję się tylko splamiony.

- Może to pan jeszcze zmienić, nadrobić. Może pan zetrzeć z siebie część tego wstydu. Może pan pójść ze mną, sierżancie. Pójdzie pan ze mną, bo jest pan policjantem.

- Więzienie albo śmierć. - Znowu na nią spojrzał. - To trudny wybór.

- Tak, bardzo trudny. Jeszcze trudniej jest samemu wymie­rzać sprawiedliwość. Niech pan pozwoli, żeby system pana osądził. Przecież wierzymy w niego, w ludzi takich jak my, w sens naszej pracy i w odznakę. Proszę, żeby poszedł pan ze mną, sierżancie. Proszę, żeby nie był pan jedną z twarzy z moich snów.

Opuścił głowę i zaczął się kołysać, tak że łzy skapywały na kwiaty ułożone na grobie. Wyciągnął przez nie rękę i chwycił dłoń Eve. Zacisnął. Siedziała nieruchomo, a on płakał.

Potem pochylił się do przodu i przycisnął usta do białego krzyża.

- Tęsknię za nim. Nie ma dnia, żebym nie tęsknił. - Z wes­tchnieniem podniósł broń i podał Eve. - Proszę.

- Dziękuję. - Wstała, czekając, aż on też podniesie się powoli. Otarł twarz rękawem, wciągnął powietrze.

- Chciałbym zadzwonić do żony.

- Ucieszy się, słysząc pana. Nie chcę nakładać panu kajdanek, sierżancie Clooney. Proszę mi przyrzec, że pójdzie pan z własnej woli z moją asystentką, która zawiezie pana na komendę.

- Ma pani moje słowo, Eve. To dobre imię. Cieszę się, że to właśnie pani po mnie przyszła. Nie zapomnę, że to pani. Jest wiosna - zauważył, gdy się wspinali po wzniesieniu. - Mam nadzieję, że znajdzie pani czas, żeby się nią cieszyć. Zima zbyt szybko nadchodzi i zawsze trwa za długo.

Zatrzymał się na szczycie, gdzie czekali Peabody i Roarke.

- Te twarze z pani snów? Myślała pani, że może pojawiają się po to, by pani podziękować?

- Nie. Chyba nigdy mi to nie przyszło do głowy. Moja asystentka zawiezie pana radiowozem, sierżancie. Ja pojadę za wami. Peabody, sierżant Clooney oddaje się w nasze ręce.

- Tak, pani porucznik. Proszę za mną, sierżancie. Gdy odeszli, Eve wsunęła broń Clooneya do kieszeni.

- Myślałam, że go stracę.

- Nie, miałaś go w chwili, gdy usiadłaś.

- Może. - Odetchnęła głośno. - O wiele łatwiej jest przydeptywać im szyję butem. Wzruszył mnie.

- Tak. A ty jego. - Roarke pochylił się i ku jej rozbawieniu, podciągnął nogawkę jej spodni i wsunął broń z powrotem do kabury na kostce. - Nasza wersja Kopciuszka.

Roześmiała się, rozpędzając trochę tym śmiechem ucisk wokół serca.

- Cóż, mój królewiczu, poprosiłabym cię, żebyś zawiózł mnie na bal, ale co powiesz o podrzuceniu mnie do pracy?

- Z przyjemnością.

Połączyli ręce i ruszyli przed siebie, omijając drzewko szelesz­czące młodymi zielonymi listkami. I zostawili za sobą zmarłych.