46. CNOTA POBOŻNOŚCI

12.12.1975 r.

Jezus: Jest nakazem Boskiej Opatrzności, by ludzie pielgrzymujący na ziemi utrzymali stosunki ze swym Bogiem Stwórcą, Panem i Odkupicielem przez znaki i poszczególne przepisy.

Znaki te są różne, choć mają jeden cel. Bóg zaś może utrzymywać z wami stosunki nawet bez znaków.

Użycie tych środków, które regulują wasze stosunki z Bogiem Stwórcą i Panem, nazywa pobożnością. Pobożność jest cnotą o wielkim znaczeniu, bo pozwala ona duszom wznosić się ku swemu Stwórcy, by wyrażać Mu swe uczucia, przepraszać za popełnione winy łączyć się z głosem całego stworzenia oraz z chórem całego świata stworzeń żyjących i nawet z naturą martwą w hymnie słusznego uwielbienia, wszystkich i wszystkiego.

Wszystkich i wszystkiego, zwróconym ku Niemu, Alfie i Omedze.

A więc pobożność powinna być cnotą wszystkich. Biada tym, którzy ją wyniszczają w sobie. Gaszą wtedy w sobie wszelkie światło Boże, odłączając się od Boga i stają się pożądaną zdobyczą szatana.

Człowiek bez pobożności jest jakby pozbawiony członków: nie może nic nikomu dać, ani sam coś od kogoś przyjąć. Człowiek bez pobożności nie jest wolny i jest skazany na zostanie niewolnikiem szatana. A w rękach diabła stanie się narzędziem zguby dla innych.