Związek Socjalistów Polskich - powstał w 1950 r. na tle kryzysu prezydenckiego po 1947 r. Powołała go grupa działaczy PPS opowiadających się za prezydentem A. Zaleskim i odwołująca się do PPS J. Piłsud-skiego, m.in.: Adam Pragier, Wiesław Wohnut, Jerzy Gawenda, Jan Dankowski, Antoni Pająk. Uzyskał on też poparcie kilku osobistości, m.in. premiera T. Tomaszewskiego, amb. J. Łukaszewicza i amb. T. Filipowicza oraz gen. K. Zamorskiego. Pierwotnie objął swym zasięgiem niektóre środowiska socjalistów w W. Brytanii, Niemczech, Belgii. W 1954 r. był jednym z nielicznych stronnictw, które nie podpisało Aktu Zjednoczenia i aktywnie wspiera ośrodek prezydencki A. Zaleskiego wchodząc w skład kolejnych Rad Narodowych i rządów RP powoływanych przez prezydenta Zaleskiego. Jego wpływ ograniczał się jednak na ogół tylko do wąskiej grupy działaczy socjalistycznych w środowisku emigracyjnym. W tym też czasie m.in. przewodniczącym Rady był - A. Pragier, premierem (1956-1966) - A. Pająk, J. Gawenda - ministrem informacji oraz oświaty i kultury, a następnie spraw zagranicznych. Działacze ZSP aktywnie współtworzyli rządowe pismo „Rzeczypospolitą Polską". W 1972 r. włączają się w akcję scaleniową współtworzą ówczesną Radę Narodową (m.in. A. Prager, S. Karalus, gen. K. Zamorski) i rząd (J. Gawenda - wicepremier). Przewodniczącymi ZSP byli kolejno A. Pragier (1950-1978) i J. Gawenda (1978-1982). W końcu lat 80. próbowano wznowić działalność ZSP (J. Gawenda, S. Nowak, T. Piesakowski). W latach 50 redagowano „Głos Wolny".
Fragment książki „ Emigracyjny Dramat „ Arkadiusza Urbana wyd. 1998 r. Dom Wydawniczy Belloona.