Strategia polityki pieniężnej opisuje sposób postępowania, jaki może stosować bank centralny dla osiągnięcia ostatecznych celów polityki pieniężnej za pośrednictwem swoich instrumentów.
Działania dyskrecjonalne – decyzje podejmowane odrębnie dla każdego przypadku
*/ Podstawą podejmowania decyzji przez bank centralny jest szeroki zakres informacji.
Prowadzić to może do subiektywizmu oceny sytuacji, gdyż różną wagę można przyznać różnym informacjom. Uniemożliwi to podmiotom prywatnym rozpoznanie wzorca polityki pieniężnej, co może doprowadzić do destabilizacji ich oczekiwań.
*/ Czas napływania informacji, a przede wszystkim duże (trudne do oszacowania) opóźnione działanie środków polityki pieniężnej, doprowadzić może do tego iż owe decyzje monetarne gdy zaczną osiągać zamierzony rezultat mogą być już nieaktualne. (Sytuacja bieżąca może wymagać działań przeciwnych.)
Działania według reguł – związanie się reguła postępowania, która jest oznajmiana publicznie
Propozycję taką wysunęli monetaryści K. Brunner i Milton Friedman. Bank centralny powinien zostać pozbawiony swobody decyzji, zobowiązany do troszczenia się o stałe tempo wzrostu wybranego agregatu monetarnego i do utrzymania raz wybranego tempa wzrostu – bez reagowania na jakiekolwiek wydarzenia rozgrywające się poza obrębem procesów sterowania podażą pieniądza.(tzw. „silnie wiążąca reguła” lub „reguła k procent”).
Polityka silnych reguł oczywiście pozbawiona jest sprzężenia zwrotnego z realnym sektorem gospodarki. Rozwinięto więc politykę reguł i stworzono politykę elastycznych reguł (politykę zamkniętej pętli) (– w odróżnieniu od polityki silnych reguł (polityki otwartej pętli)). Polityka elastycznych reguł przyjmuje, że za regułę możemy przyjąć sytuację gdy bank centralny ustala i oznajmia, jak będzie reagował na określone wydarzenia. Bank centralny uwzględniać będzie więc nowe informacje o stanie gospodarki (mające charakter szoków), których nie można było przewidzieć w momencie formułowania reguły – musi to jednak robić w sposób przewidywalny dla podmiotów prywatnych.
W ten sposób decydująca staje się wiarygodność banku centralnego. Podmiotu prywatne ufają bankowi że ten będzie podejmował taki decyzje korygujące by, wcześniej ogłoszona ścieżka cen została zrealizowana. Uwzględniają to w swoich przewidywaniach co, prowadzi do działań które wyprzedzają decyzje samego banku (i same w sobie mają charakter korygujący). Rolę wtórną odgrywa tu opóźnione działanie efektów polityki pieniężnej.
Wzrost podaży pieniądza wywiera dodatni wpływ na realny PKB w krótkim okresie. Przyczynę tego przypisuje się najczęściej temu, że w krótkim okresie poziom cen nie podnosi się o tyle samo co podaż pieniądz. Jest to spowodowane zjawiskiem sztywności cen.
W krótkim okresie ceny są sztywne co przy zwiększeniu masy pieniądza, wydawałoby się, mogłoby doprowadzić do wzrostu produkcji. Jednak podmioty prywatne mają również dostęp do tych samych danych co bank centralny. Wynika z tego że jedynym skutkiem zwiększenia masy pieniądza ponad wzrost PKB byłaby podwyżka cen, niwelująca owo zwiększenie masy (krzywa podaży Lucasa przesunie się w górę nie zwiększając realnego PKB). Podmioty prywatne bowiem będą brały pod uwagę owy wzrost masy pieniądza. Przy systematycznej polityce pieniężnej efekt pobudzenia PKB w ten sposób jest niemożliwy, racjonalne podmioty nie dadzą się zaskoczyć, możliwe jest to jedynie przy nieprzewidzianych ekspansjach podaży pieniądza.
Polityka pieniężna która jest przewidywalna jest nieskuteczna.