Piękno i to, co piękne.
Czy jest piękno absolutne, niezależne od ludzkich opinii, czasów,
kontekstu? A może piękne jest to, co tylko mi się podoba?
dziedzina filozofii, która
zajmuje się zagadnieniami piękna i brzydoty, harmonii i
dysharmonii. Zaczątki estetyki odnajdujemy u sofistów,
utworzona przez nich estetyka zajmowała się głównie teorią
poezji
w szerokim znaczeniu estetyka
pojmowana jest, jako: ogólna teoria piękna dzieł sztuki i
przedmiotów naturalnych.
(gr. aisthetikos - dosł.
'dotyczący poznania zmysłowego', ale też 'wrażliwy') –
dziedzina filozofii, zajmująca się pięknem
i innymi wartościami
estetycznymi.
Sytuacja
estetyczna
artysta (twórca), proces
twórczy, dzieło sztuki, odbiorca, proces percepcji sztuki oraz
wartości estetyczne. Zadaniem estetyki filozoficznej jest opisać
relacje pomiędzy poszczególnymi elementami sytuacji estetycznej.
Nie istnieje idealnie piękne
ciało, ale istnieje ideał piękna
Potrzeba człowieka bycia
pięknym
jest pojęciem względnym a
wielu powiedziałoby, że jest ono niezwykle subiektywne
W encyklopedii: „Piękno
jest podstawową kategorią estetyki, określającą zasady i
czynniki przeżyć estetycznych.”
Piękno to harmonia duszy i
ciała, która odzwierciedla się w wyrazie twarzy, wdzięku,
poziomie kultury osobistej, wykształceniu… Obejmuje ono cały
fizyczne, mentalne i psychiczne usposobienie człowieka
Ładne ciało jest synonimem
młodzieńczego, fizycznie sprawnego ciała, pozbawionego nadmiaru
tkanki tłuszczowej- synonimem zdrowia
W zdrowym ciele zdrowy duch
/Mens sana in corpore sano/
„piękna twarz to najlepsza
rekomendacja”
Istnieje silny, nierozerwalny
związek między wyglądem ciała a jego fizyczną sprawnością
Mięśnie dają plastyczność
ciału, są „akumulatorem energii organizmu i aktywatorem funkcji
krążenia, oddychania oraz funkcji nerwowych”
Sokrates: „wstydem jest
zestarzeć się przed czasem z powodu lenistwa i nieuwagi”
Demokryt: „więcej ludzi
nabywa uroku dzięki ćwiczeniom niż dzięki cechom urodzenia”
„socjologia ciała”
Wzrost zainteresowania
masowych środków przekazu problematyką ciała (operacje
plastyczne, tatuaże, kolczykowanie, diety, publiczne dyskusje)
Podejście
filozoficzne do piękna
Platon- poznawalność natury
(ciała człowieka) można przedstawić w postaci wzorów
matematycznych i układów geometrycznych; piękno jest tym co tłum
uważa za najbardziej pożądany … podniecający kształt
ludzkiego ciała
Piękne jest to co dobre,
harmonijne, proporcjonalne, co cechuje się porządkiem i właściwą
proporcją poszczególnych części
teorię piękna.
Zapoczątkowana przez pitagorejczyków, przejęta przez Platona
i obowiązująca do końca starożytności głosiła, iż
piękno jest obiektywną własnością rzeczy i polega na
harmonii części, na właściwej tych części proporcji,
a właściwa proporcja jest matematyczna, jest stosunkiem
najprostszych liczb.
Arystoteles- ludzka potrzeba
czerpania radości z rzeczy zmysłowych
Sofiści- pojęcie i kryteria
piękna są czymś subiektywnym, ma charakter lokalny i wykazuje
zmienność czasową
Sokrates- neguje pojęcie
piękna jako stałej kategorii. Sokrates twierdził, że piękno
jest jedyną rzeczą boską i jednocześnie widzialną.
Kant, Hume- subiektywizm w
ocenie piękna; Hume- piękno istnieje w duchu tego, który to
piękno ogląda. Istnieją pewne wspólne kryteria oceny piękna
(„standard of taste”)
w średniowieczu Św.
Augustyn, który mówił: „Kocham jedynie piękno, w pięknie
tylko formy, w formach tylko ich proporcje, w proporcjach
tylko liczby”.
„Piękno polega na
właściwej proporcji…”
Tomasz
z Akwinu (XIIIw.)
„Piękno zawiera zawsze
odrobinę dziwaczności, która sprawia, że jest szczególnie
piękne”
Charles
Baudelaire (XIXw.)
„Piękne jest morze,
piękniejsze jest niebo, lecz najpiękniejsze jest wnętrze ludzkiej
duszy” Nędznicy Wiktor Hugo
Brzydota
jedna z kategorii
estetycznych,
określana najczęściej jako przeciwieństwo piękna
i przypisywana tym zjawiskom i przedmiotom, które nie są piękne
według kanonu piękna przyjętego w danym miejscu i czasie.