Glen Cook

A Imię Jej Ciemność

KSIĘGA DRUGA TRYLOGII LŚNIĄCEGO KAMIENIA

(Przełożył: Jan Karłowski)

Wiatr wyje i zawodzi mroźnym tchnieniem. Trzaskają i sy­czą błyskawice. Nad równiną lśniącego kamienia wściekłość jest ożywioną siłą. Nawet cienie są przestraszone.

Blizny kataklizmu poszarpały równinę, która wcześniej znała tylko epokę mrocznej doskonałości. Powierzchnię prze­cina długa rysa niby ślad poszarpanej błyskawicy. W żad­nym miejscu pęknięcie to nie jest tak szerokie, aby nie prze­szło przez nie dziecko, a jednak wydaje się bezdenne. Uno­szą się nad nim smugi mgły. Niektóre są lekko zabarwione. Nawet ślad koloru krzyczy jaskrawo na tle tysięcy odcieni szarości i czerni.

W sercu równiny stoi masywna, szara warownia, obca, starsza niźli jakiekolwiek spisane wspomnienia. Jedna z jej starożytnych wież upadła po drugiej stronie rysy. Z głębi twierdzy dobiega powolne uderzenie niczym dudnienie serca świata płoszące zastarzałą ciszę.

Śmierć jest wiecznością. Wieczność jest kamieniem. Ka­mień - ciszą.

Kamień niezdolny jest przemówić, jednak kamień pamięta.

1.

Stary spojrzał w górę. Szarpnął głową, wyraźnie zirytowany tym, że mu przerwano.

- Co jest, Murgenie?

- Poszedłem na przechadzkę z duchem. Chodzi o to trzęsienie ziemi, którego echa czuliśmy niedawno.

- No i? Tylko nie próbuj mi wciskać jakiegoś bełkotliwego gówna, jakim mnie zazwyczaj raczy Jednooki. Nie mam na to czasu.

- Im dalej na południe, tym większe zniszczenia.

Stary otworzył już usta, ale prawie natychmiast zamknął je na powrót, najwyraźniej postanawiając przemyśleć wszystko, zanim cokolwiek powie.

Konował, Stary, Kapitan Czarnej Kompanii, w chwili obecnej z łaski boskiej dyktator wojskowy Taglios oraz wszystkich jego terytoriów lennych, prowincji i protektoratów, zupełnie nie wygląda na kogoś takiego. Dawno przekroczył pięćdziesiątkę, może nawet niedaleko mu już do sześćdziesiątych urodzin. Wzrost - co najmniej sześć stóp. Podczas czterech lat spędzonych głównie w koszarach nabrał trochę ciała. Wysokie czoło pod rzadką czupryną. Ostatnio zaczął udawać, że zapuszcza brodę. Jest posiwiała. Podobnie jak resztki krótko przyciętych włosów na głowie. Głęboko osadzone, lodowatobłękitne oczy nadają mu twardy, nieco prze­rażający wygląd, jakby był jakimś psychopatycznym mordercą.

On nie ma o tym pojęcia. Nikt mu nigdy nie powiedział. Czasami do­prawdy wygląda, jakby sprawiało mu przykrość, że ludzie się go boją. Nie rozumię, dlaczego. A to głównie chodzi o oczy. Potrafią być naprawdę przerażające.

Sam uważa się po prostu za jednego z chłopaków. Przeważnie. Gdyby się zorientował, jak działa na ludzi, bezwzględnie wykorzystywałby tę wiedzę. Jego wiara w wartość złudzeń tworzonych w umysłach innych zdradza niemalże religijną pasję.

Wstał.

- Przejdźmy się trochę, Murgenie.

Gdy znajdujesz się w Pałacu, a chcesz zatrzymać dla siebie treść rozmo­wy, najlepiej się bez przerwy poruszać. Pałac jest ogromny, niczym pszczeli ul, poprzecinany labiryntem korytarzy, ukrywających niezliczone sekretne przejścia. Próbowałem rysować jakieś plany, ale do końca życia nie udało­by mi się nawet odnaleźć ich wszystkich - zresztą teraz już i tak na to za późno, każdy dzień bowiem może przynieść rozkaz wymarszu na południe.

Chodziło o to, że zawsze istniała możliwość, iż nasi przyjaciele podsłu­chają wszystko, o czym będziemy mówić. Już i tak udało nam się odnieść znaczny sukces, pozbywając się wrogów z najbliższego otoczenia.

W drzwiach dołączył do nas Thai Dei. Stary skrzywił się. Nie miał żad­nych osobistych uprzedzeń względem mojego strażnika i zięcia, ale nie podobała mu się sytuacja, w której aż nazbyt wielu braci z Kompanii miało podobnych towarzyszy, a żaden z nich nie podlegał jego bezpośrednim rozkazom. Ponadto nie ufał Nyueng Bao. Nie zaufał im dotąd, nigdy nie zaufa, choć zapewne sam nie potrafiłby wytłumaczyć dlaczego. Rozumiał oczywiście wszystko doskonale - nie było go tam, w samej kuźni piekieł, gdzie wykute zostały te więzi. Potrafił wziąć to pod uwagę. Sam bawił wów­czas w innych piekłach. W owym czasie doprawdy dużo przecierpiał.

Nieznacznie skinąłem dłonią Thai Deiowi. Cofnął się o krok - symbo­licznie raczej akceptując naszą potrzebę prywatności, niźli rzeczywiście biorąc ją pod uwagę. W każdym razie i tak mógłby słyszeć każde nasze słowo.

A więc z pewnością będziemy rozmawiać w dialekcie Berylu, jednego z Miast Klejnotów, które leżą sześć tysięcy mil poza krawędzią takiego świa­ta, jaki Thai Dei potrafiłby sobie chociaż wyobrazić. Ciekawe więc, po co Konował w ogóle kłopotał się tym, by odejść na bok, skoro mieliśmy roz­mawiać w obcym języku. Żaden Taglianin i tak nie zrozumiałby ani słowa.

- Opowiedz mi - powiedział.

- Poszedłem na spacer z duchem. Udaliśmy się na południe. Spraw­dziłem rutynowo to, co zawsze. Po prostu codzienny rytuał. - Teraz do­piero pojąłem, dlaczego nie chciał zostać w miejscu. Duszołap. Duszołap mówiła dialektami Miast Klejnotów. Będzie jej trudniej podsłuchać, o czym mówimy, jeśli najpierw będzie musiała nas znaleźć:

- Przecież powiedziałem ci, żebyś zwolnił. Zbyt wiele czasu z nim spę­dzasz. Może cię wessać. W ten sposób cholernie łatwo uwolnić się od bólu. Dlatego ja już z nim nie chadzam.

Mój ból ukryłem głęboko.

- Nie ma sprawy, szefie. - Nie uwierzył mi. Dobrze wiedział, ile Sahra dla mnie znaczyła, jak było mi jej brak. Jak bardzo bolało. - Jakoś sobie radzę. W każdym razie, chciałbym, abyś wiedział, że im dalej zapuścić się na południe, tym większe widać zniszczenia.

- Dlaczego miałoby mnie to obchodzić? Czy może mam już skakać z radości, bo chcesz mi powiedzieć, że dom Władcy Cienia zawalił mu się na głowę?

- Jak chcesz, to skacz, ale tym razem musisz znaleźć sobie inny po­wód. Wśród wad Długiego Cienia na pewno nie znajdziemy architekto­nicznej nieudolności.

- Jakoś przeczuwałem, że nie powiesz mi nic z tego, co naprawdę chciałbym usłyszeć. W ogóle nie jesteś zabawny.

Częścią moich obowiązków jako Kronikarza było przypominanie mym przełożonym, że nie są jeszcze równi bogom.

- Może kiedy indziej. Przeoczenie wyszło nieomal bez szwanku. Ale Kiaulune zostało zniszczone. Tysiące zginęło. A wiadomo, że w przypad­ku tego typu katastrof jeszcze wiele tysięcy umrze od chorób, chłodu i z głodu. - Wielkimi krokami zbliżał się właśnie środek zimy.

Kiaulune jest najdalej na południe położonym miastem zamieszkanym przez ludzi. Jego nazwę tłumaczy się jako Brama Cienia. Kiedy dwadzie­ścia lat temu Władca Cienia, Długi Cień, pojawił się jakby znikąd i obwo­łał panem tych terytoriów, zmienił jego nazwę na Pułapka Cienia. Jedynie ci mieszkańcy Ziem Cienia, którzy woleli unikać drażnienia go, stosowali na co dzień nazwy narzucone im wraz z niewolą.

- To mają być dobre wieści?

- Bez wątpienia dzięki temu spowolnieniu ulegnie tempo budowy Prze­oczenia. Długiemu Cieniowi się to nie spodoba, ale będzie musiał poświęcić czas, by pomóc swym poddanym. W przeciwnym razie rychło zabraknie mu ludzi, którzy by dla niego pracowali.

Nasza mała procesja wolno podążała przez zatłoczone korytarze. Ta część Pałacu została w całości przeznaczona na przygotowania wojenne. Obecnie ludzie zaczynali się już pakować. Wkrótce wyruszamy na połu­dnie, by zrealizować największą, a być może również ostateczną ofensy­wę przeciwko armiom Władców Cienia. Większość naszych sił już masze­rowała, ich tranzyt był procesem powolnym i niełatwym. Wieki zabiera przerzucenie potężnych mas ludzkich na znaczne odległości. Nasi ofice­rowie już od lat kładli fundamenty pod to przedsięwzięcie.

Konował zapytał:

- Chcesz więc powiedzieć, że nie musimy się szczególnie śpieszyć?

- Właśnie, teraz nie ma potrzeby. Trzęsienie go osłabiło.

- Przed trzęsieniem też nie było powodów do pośpiechu. Dojdziemy tam, zanim uda mu się skończyć ten przerośnięty zamek z piasku.

Racja. Rzucenie hasła do rozpoczęcia kampanii już teraz było spowo­dowane głównie tym, że Kapitan i jego kobieta tak bardzo łaknęli zemsty.

Dodajcie też imię Murgena do listy mścicieli. Moje pragnienie zemsty było najświeższej daty, było też najbardziej krwiożercze. Moja żona sta­nowiła ostatnią ofiarę. Długi Cień i Narayan Singh zapłacą za śmierć Sahry. Zwłaszcza Narayan Singh. O ty, żyjący święty Dusicieli, towarzysz twoich nocnych wędrówek również cię ściga.

- Nawet jeśli poniósł poważne straty, nie powinno to w niczym zmie­niać naszych planów.

Przyznałem mu rację.

- Fakt. Chociaż daje nam to większą swobodę manewru.

- A jednak może jest w tym jakiś sens... wpaść na nich, póki jeszcze są ogłupiali. Jak daleko sięgają zniszczenia? Czy chodzi tylko o Kiaulune?

- Poważnie zniszczone zostały wszystkie miasta położone na południe od Danda Presh. Im dalej, tym gorzej to wygląda. Po tamtejszych miesz­kańcach trudno oczekiwać, by zostało im dość energii na odparcie inwazji.

- To wszystko stanowi dodatkowy powód, by trzymać się planu. Zmiażdżymy ich, zanim się pozbierają.

Stary był zawzięty i mściwy. Przypuszczam, że te cechy były u niego efektem wykonywanej pracy. No i tego całego zła, które mu wyrządzono.

- Jesteś gotów? - zapytał.

- Do wymarszu? Ja i wszyscy moi domownicy skończyliśmy już przy­gotowania. Powiedz tylko kiedy, a ruszamy w drogę. - Każdy, kto tylko by zechciał, usłyszałby w tych słowach moją własną gorycz.

Starałem się ze wszystkich sił, aby pragnienie zemsty nie zapuściło zbyt głęboko swoich korzeni. Nie mogłem pozwolić, żeby stało się obsesją.

Konował zacisnął usta, przez chwilę wyglądał naprawdę ponuro. Do moich domowników należał nie tylko Thai Dei, ale również matka Sarie, Ky Gota oraz Wujek Doj, który tak naprawdę nie jest niczyim wujkiem, niemniej pozostaje członkiem rodziny. Konował nie ufał również jemu. Ale w istocie nie ufał nikomu, kto od lat nie należał do bractwa Kompanii. Natychmiast dał mi tego dowód.

- Murgen, chciałbym, żebyś do listy ludzi, których regularnie spraw­dzasz, dołączył również Radishę. Założę się, że w tym samym momencie, gdy wyjedziemy za mury miasta, zacznie kombinować, jak wbić nam nóż w plecy.

Nie kłóciłem się. Było to bardzo prawdopodobne. Przez całą jej histo­rię Czarną Kompanię spotykał brak wdzięczności ze strony pracodawców. Zazwyczaj ci łajdacy mieli później dość powodów, by żałować swej niegodziwości. Tym razem jednak naprawdę były szansę, że uda nam się zdławić ich wysiłki w zarodku, to znaczy zanim Radisha Drah wraz ze swym bratem, Prahbrindrah Drah, zdołają dopuścić się wobec nas poważniej­szej zdrady. Obecnie Radisha i książę musieli się powstrzymywać. Póki żyje Długi Cień, Kompania zawsze będzie w ich oczach mniejszym złem.

Zapytałem:

- Zaglądałeś już do tych ksiąg?

- Jakich ksiąg?

Naprawdę potrafił być irytujący.

- Ksiąg, dla których ryzykowałem moją drogocenną dupę - warkną­łem - wyrywając je z rąk Duszołap tamtej nocy. Zaginionych Kronik, któ­re zapewne mogą nam powiedzieć, dlaczego każdy przeklęty, durny wład­ca i kapłan na tym krańcu świata dostaje zaparcia ze strachu na samą wzmiankę o Czarnej Kompanii.

- Ach. Chodzi ci o te księgi.

- No. Te... - Zrozumiałem, że celowo stara się mnie rozdrażnić.

- Nie miałem jeszcze czasu, Murgen. Chociaż zdążyłem już się przekonać, że będziemy potrzebowali tłumacza. Nie są napisane we współcze­snym tagliańskim.

- Tego się właśnie obawiałem.

- Astralnego wędrowca zabieramy ze sobą na południe. Zaskoczyła mnie ta nagła zmiana. Ostatnimi czasy zachowywał się tak paranoicznie, że niezależnie od powodów nie wspomniałby o Kopciu, czy to wymieniając jego imię, czy też w jakikolwiek inny sposób, nawet gdy­by rozmowa toczyła się w języku innym niż tagliański. Gdzieś zawsze mogła się czaić jakaś wrona.

- Przypuszczałem, że tak będzie - odparłem. - Stanowi zbyt przydat­ne narzędzie, by go tu zostawiać.

- Należy tak to załatwić, by nikt się nie dowiedział.

- Hm?

- Radisha już się zastanawia, co takiego interesującego w nim do­strzegliśmy, iż dbamy o niego i utrzymujemy przy życiu. Ona sama sądzi, że nie ma żadnych szans, aby przyszedł do siebie. Jeżeli zacznie się nad tym głębiej zastanawiać, na koniec może uda jej się dodać dwa do dwu. - Wzruszył ramionami. - Pogadam z Jednookim. Wy dwaj możecie przemy­cić go, kiedy nikt nie będzie patrzył.

- Jeszcze jedna rzecz do zrobienia w wolnym czasie, który mógłbym poświęcić na kopiowanie.

- Hej. Baw się, póki możesz. Już wkrótce zaśniemy na wieki. Nie był człowiekiem religijnym.

2.

- Znowu ja muszę się zajmować wszystkim - jęczał Jednooki. - Jak coś trzeba zrobić, to po prostu posyła się Jednookiego. Już on się o wszyst­ko zatroszczy.

- Tylko jeśli nie uda się najpierw znaleźć Murgena - odwarknąłem.

- Jestem za stary na to gówno, Dzieciaku. Powinienem już przejść na emeryturę.

W tej kwestii mały, czarny człowieczek miał rację. Wedle zapisków w Kronikach liczył już sobie ponad dwieście lat, a wciąż żył, głównie dzię­ki swoim sprytnym czarom oraz szczęściu dalece przekraczającemu wszyst­ko, na co mogłaby zasłużyć ludzka istota.

Znajdowaliśmy się właśnie w mrokach spiralnej klatki schodowej i tar­galiśmy ciało na noszach. Kopeć nie ważył wiele, ale obecność Jedno­okiego, tak czy siak, zmieniała to zadanie w prawdziwą katorgę.

- Jesteś już gotów się zmienić? - zapytałem. Niosłem wyższy koniec. Mam ponad sześć stóp wzrostu. Jednooki miałby pięć, gdyby go postawić na grubej księdze. Ale jest z niego mały, uparty gówniarz, który nigdy nie przyzna, że nie ma racji.

Z jakiegoś powodu Jednooki wbił sobie do głowy, że będzie mu ła­twiej nieść po schodach niższy koniec noszy.

- No. Tak myślę. Kiedy dojdziemy do następnego podestu. Wyszczerzyłem zęby w ciemność. Wtedy zostanie nam do pokonania jeszcze tylko jedno piętro. Potem wymruczałem:

- Mam nadzieję, że cholerny Śpioch zdąży na czas.

Chociaż nie miał więcej niż osiemnaście lat, Śpioch był już weteranem Czarnej Kompanii, służył w niej bowiem od czterech lat. Przeszedł razem z nami przez ogień Dejagore. Wciąż jeszcze ma zbyt duże skłonności do spóźniania się, poza tym jest trochę nieodpowiedzialny, ale, do diabła, przecież jest jeszcze strasznie młody. Wiek czynił go najlepszym kandy­datem do tego, by pojechać wozem nocą przez całe Taglios, nie zwracając przy tym niczyjej uwagi. Jako Taglianin Yehdna łatwo mógł uchodzić za czyjegoś ucznia. Nikt nie będzie się po nim spodziewał, że wie, co robi. Terminatorzy robią to, co im się każe. Ich mistrzowie rzadko kiedy czują się zobowiązani do wyjaśnienia czegokolwiek. Dzieciak zresztą napraw­dę nie będzie miał pojęcia, co właściwie stanie się dzisiejszej nocy. Jeżeli przybędzie na czas, a i potem wszystko pójdzie zgodnie z planem, mogą upłynąć całe lata, zanim dowie się, w czym uczestniczył. Miał ulotnić się, dopóki jeszcze wóz nie zostanie obciążony swym tajemniczym ładunkiem.

Kiedy już załadujemy Kopcia, Jednooki zajmie się resztą. W krytycz­nej sytuacji zawsze może twierdzić, że ciało na wozie należy do Goblina. Żaden z ewentualnych obserwatorów zapewne nie będzie w stanie stwier­dzić różnicy. Przez ostatnie cztery lata nikt nie mógł oglądać Kopcia, zresztą wcześniej również rzadko pokazywał się publicznie. A i Goblin od pewne­go czasu przebywał gdzieś daleko, ponieważ Stary wysłał go z jakąś mi­sją już wiele tygodni temu.

Gdyby ktokolwiek spostrzegł Jednookiego, od razu będzie wiedział, z kim ma do czynienia. Jest najbardziej charakterystycznym członkiem Kompanii. Okropny, zniszczony, stary kapelusz zdradzi go nawet w zupeł­nych ciemnościach. Jest tak cholernie paskudny, że równie dobrze mógł­by świecić własnym światłem.

Odrobinę tylko przesadziłem.

Ludzie jednak uwierzą w wyjaśnienia Jednookiego, ponieważ wszy­scy w Taglios wiedzą, że ten wstrętny, pokurczony karzeł zawsze prowa­dza się z żabiopyskim, małym czarodziejem o imieniu Goblin.

Cała sztuczka zasadzała się na tym, by niczyjej uwagi nie zwrócił kolor skóry Kopcia. Gdyby jednak stało się inaczej, Jednooki zawsze może za­czarować go i sprawić, aby rzeczywiście przypominał Goblina w wystar­czającym stopniu, by zwieść dowolne tagliańskie oko.

Na koniec ktoś wreszcie odkryje, że Kopeć zniknął z Pałacu. Być może stanie się to raczej późno. Przez przypadek. Gdy temu komuś uda się prze­niknąć jakoś przez sieć mylących zaklęć, otaczających pomieszczenie, w którym od lat spoczywał ukryty Kopeć. Tym “kimś” może być Radisha Drah. Ona oraz Wujek Doj byli jedynymi ludźmi, nie licząc mnie, Konowała i Jednookiego, którzy wiedzieli, iż Kopeć jeszcze żyje, nawet jeśli istota o tym nie wymawianym imieniu nieodwracalnie zagubiła się w krainach komy.

Zresztą większy pożytek z niego teraz niźli wówczas, gdy był świado­my i piastował stanowisko tajnego nadwornego czarodzieja. Kopeć był tak skończonym tchórzem, jak to tylko możliwe w przypadku istoty ludzkiej.

Dotarliśmy na półpiętro. Przeklęty Jednooki omal nie wypuścił swoje­go uchwytu noszy. Śpieszyło mu się do zmiany.

- Powiedz mi, kiedy będziesz gotów - oznajmiłem.

- Nie próbuj mi się tu stawiać, Dzieciak. - Wymruczał kilka słów w ja­kimś martwym języku, które były zupełnie niepotrzebne, zamierzone tyl­ko jako element widowiska. Mógłby powiedzieć to samo po tagliańsku, z identycznym rezultatem. Który sprowadzał się mniej więcej do tego, iż ponad jego wstrętnym kapeluszem wykwitła kula jarzącego się błotne­go gazu.

- Powiedziałem coś?

- Nie musisz nic mówić, Dzieciaku. Uśmiechasz się niczym jakiś gównożerny pies. - Ale dyszał rozpaczliwie, widać było, że dłużej nie da rady.

- Stary pierdziel jest cięższy, niżby się na pierwszy rzut oka zdawało, no nie?

Faktycznie, był. Być może dlatego, że po czterech latach snu składać się musiał głównie ze smalcu, mając za całe pożywienie zupę, sos od pie­czeni oraz inne pomyje, jakie udawało mi się wlać mu łyżeczką do gardła.

Doglądanie go stanowiło cholernie nieprzyjemne zajęcie. Pozwoliłbym mu zdechnąć, gdyby nie był tak przydatny. W stosunku do tego faceta Kompanii na pewno nie zbywało na ciepłych uczuciach. Cóż, być może bardziej lubiłem go teraz, gdy był w stanie śpiączki, niźli wówczas, gdy znajdował się w pełni władz umysłowych, chociaż osobiście nigdy nie mieliśmy ze sobą do czynienia. Słyszałem jednak tyle przerażających opo­wieści o jego tchórzostwie, że niewiele potrafiłbym powiedzieć na jego korzyść. Cóż, kiedy jeszcze był przytomny, w miarę nieźle sprawdzał się w roli dowódcy straży pożarnej. Ogień był wrogiem, którego Taglios zna­ło w znacznie bardziej osobisty sposób niż dalekich Władców Cienia.

Gdyby nie okazał się skończonym tchórzem i nie przeszedł na stronę Długiego Cienia, nie byłyby obecnie w tak opłakanym stanie.

Z powodów niezrozumiałych nawet dla Jednookiego, pogrążony w śpiączce duch Kopcia stosunkowo luźno związany jest z jego ciałem. Usta­nowienie połączenia z jego ka jak to się w tych stronach nazywa, nie przed­stawia szczególnych trudności. Ponadto posłusznie spełnia polecenia. Mogę połączyć się z nim, oddzielić od własnego ciała i dosiadając go, po­dróżować niemalże wszędzie, zobaczyć prawie wszystko, co przyjdzie mi do głowy. Dlatego właśnie teraz mamy zeń tyle pożytku. I ten sam powód decyduje o tym, by wszystko, co go dotyczy, trzymać w ścisłej tajemnicy. Jeżeli zdołamy wygrać tę mroczną wojnę, zwycięstwo w znacznej mierze będzie efektem tego, że byliśmy w stanie nauczyć się “wędrować z duchem”.

- Mogę już iść - powiedział Jednooki.

- Szybko dochodzisz do siebie, stary pierdzielu.

- Lepiej uważaj, co kłapiesz szczęką, Dzieciaku, bo nigdy nie będziesz miał szansy się przekonać, jak to jest, kiedy ma się tyle lat, że można już oczekiwać traktowania z szacunkiem, a za nic nie da się go wyegzekwo­wać od takich szczeniaków jak ty.

- Przestań. Zaczepiasz mnie tylko dlatego, że Goblin od ciebie uciekł.

- A właśnie, gdzie też się podziało to skarłowaciałe mysie łajno? Wiedziałem. Czy też powinienem wiedzieć. Spacerowałem z duchem.

Jednooki wszakże wiedzieć nie musiał, dlatego też nic mu nie powie­działem.

- Bierz się do tych przeklętych noszy, złamany kutasie.

- Wiedziałem Dzieciaku, że będziesz mi uprzyjemniał życie w równym stopniu jak ten skunks.

Chwyciliśmy nosze. Kopeć wydał z siebie bulgoczący odgłos. Spie­niona strużka śliny wypłynęła z kącika jego ust.

- Pośpiesz się. Muszę oczyścić mu usta, zanim się udławi.

Jednooki na szczęście nic nie odpowiedział. Oszczędzał oddech. Nie­zgrabnie gramoliliśmy się po schodach. Kopeć zaczął wydawać takie odgłosy, jakby już się dusił. Kopniakiem otworzyłem drzwi i wyszedłem na zewnątrz, nie zastanowiwszy się nawet, co może nas czekać po drugiej stronie. Znaleźliśmy się na ulicy.

- Połóż go na ziemi - warknąłem. - Potem osłoń nas na chwilę, bym mógł się nim zająć.

Nie wiadomo, kto mógł nas obserwować. Tagliańskie noce skrywają niezliczone pary ciekawskich oczu. Każdy chciałby wiedzieć, czym zajmują się bracia z Czarnej Kompanii. Przyjęliśmy założenie, że niektóre z tych oczu należą do ludzi, o których, jak dotąd, nie mieliśmy zielonego pojęcia. Paranoja też jest sposobem na życie.

Ukląkłem przy noszach, uniosłem nieco jeden koniec i odwróciłem głowę Kopcia. Szyja wahnęła się zupełnie luźno, jakby pozbawiona krę­gosłupa. Kopeć zagulgotał i rozkaszlał się.

- Szybciej - powiedział Jednooki.

Rozejrzałem się dookoła. W naszą stronę zmierzał wysoki strażnik Shadar, w dłoni trzymał latarnię. Jeden z pomysłów Starego - nocne, pie­sze patrole w znacznej mierze sparaliżowały szpiegowskie wysiłki wroga. Teraz jednak nasza wynalazczość mogła zwrócić się przeciwko nam.

Żołnierz w turbanie przeszedł tak blisko, że materia jego szarych spodni lekko musnęła moje ramię. Ale niczego nie wyczuł. Jednooki nie jest żad­nym mistrzem czarnoksiężników, jednak kiedy się skoncentruje, potrafi wykonać cholernie dobrą robotę. Kopeć powtórnie zacharczał.

Shadar zatrzymał się, spojrzał za siebie. Jego oczy rozszerzyły się. Niewiele więcej można było dostrzec między turbanem a potężną bro­dą. Nie mam pojęcia, co zobaczył, jednak dotknął swego czoła, a potem machnął palcami, wykonując dłońmi dwa szybkie półkola, które skończy­ły się na sercu. Tak wyglądało zaklęcie przeciwko złemu urokowi, popu­larne wśród mieszkańców Taglios. Szybko ruszył dalej.

- Coś ty zrobił? - zapytałem.

- Nieważne - odrzekł Jednooki. - Ładujemy go. - Wóz czekał do­kładnie w tym miejscu, gdzie Śpioch miał go zostawić. - Na pewno donie­sie. Za kilka minut będzie tu cała jego rodzina.

Strażnicy byli wyposażeni w gwizdki. Nasz człowiek przypomniał so­bie o swoim i zaczął dmuchać w niego w momencie, gdy Jednooki unosił swój koniec noszy. W ciągu kilku chwil odpowiedziały mu z oddali bliź­niacze, przenikliwe tony.

- On będzie tak się cały czas, cholera, ślinił? - zapytał Jednooki.

- Położę go na boku. Flegma będzie mogła spokojnie wypływać. Ale to ty jesteś facetem od medycyny. Skoro ma zdechnąć na zapalenie płuc, lepiej od razu zacznij go leczyć.

- Idź uczyć ojca dzieci robić, Dzieciaku. Po prostu wsuń tego małego gnoja na wóz, a potem zabieraj dupę i znikaj za drzwiami.

- Cholera. Chyba zapomniałem je zablokować.

- Nazwałbym cię głupim gówniarzem, ale wkurza mnie stwierdzanie rzeczy oczywistych. Uff! - Udało mu się wtaszczyć swój koniec noszy na dno wozu. Śpioch, dobry chłopak, nie zapomniał zostawić tylnej burty opuszczonej, dokładnie tak jak mu kazano. - Pamiętałem za ciebie.

- W końcu przecież i tak wychodziłeś ostatni. - Do diabła, naprawdę będę zadowolony, gdy Goblin wróci i Jednooki będzie miał się z kim kłó­cić. Wsunąłem mój koniec noszy na wóz.

Jednooki już wdrapywał się na kozioł.

- Nie zapomnij podnieść burty.

Położyłem Kopcia na boku, tak by ślina mogła mu swobodnie wypły­wać z ust, uniosłem burtę i wsunąłem dębowe kołki w odpowiednie otwory.

- Sprawdź, co z nim, gdy tylko uda ci się od tamtych uwolnić.

- Zamknij się i spadaj.

W tej chwili już wszędzie dookoła słychać było dźwięki gwizdków. Wyglądało to tak, jakby wszyscy strażnicy akurat znajdujący się na służ­bie ruszyli w naszą stronę. Ich ciekawość może ściągnąć na nas niepożą­daną uwagę. Pobiegłem do tylnego wyjścia. Za moimi plecami stalowe obręcze kół turkotały już po kamieniach bruku. Jednooki będzie miał szan­sę, by sprawdzić skuteczność naszej legendy.

3.

Od tylnego wejścia było dość daleko do miejsca, które nazywałem swoim domem. Po drodze zatrzymałem się przy celi Konowała, powinien wiedzieć, co się zdarzyło, gdy wynieśliśmy Kopcia na zewnątrz.

- Oprócz tego Shadara nikogo innego nie widzieliście? - upewnił się.

- Nie. Ale to zamieszanie ściągnie na nas uwagę. Jeżeli usłyszą, że za­angażowany był we wszystko Jednooki, ludzie, którzy się nami interesują, zaczną węszyć dookoła. Raczej nie będą mieli wątpliwości, że coś jest gra­ne, nawet jeśli nasz czarodziej sprzeda strażnikowi swoją opowiastkę.

Konował odchrząknął. Zapatrzył się w dokumenty, od których studio­wania go oderwałem. Widać było, że jest ze szczętem umęczony.

- Teraz i tak nic z tym nie możemy zrobić. Prześpij się trochę. Za dzień lub dwa my również ruszamy.

- Ehe. - Nieszczególnie paliło mi się w drogę, zwłaszcza zimą. - Nie­zbyt mnie to cieszy.

- Hej. Ja jestem starszy i bardziej tłusty od ciebie.

- Ale ty masz do kogo jechać. Pani czeka.

Mruknął coś całkowicie bez entuzjazmu. W sposób skłaniający do zastanowienia nad jego oddaniem tej kobiecie. Od czasu kłopotów z Klin­gą... Nie mój interes.

- Dobrej nocy, Murgenie.

- Tak. Tobie też, szefie. - Nie starał się mnie pocieszać, nie zniósłbym chyba tego.

Ruszyłem w stronę pomieszczenia, które zajmowałem, chociaż nie cze­kało tam na mnie nic prócz łóżka, na którym nie zaznam spoczynku. Od­kąd Sarie odeszła, miejsce to stało się jałową ziemią mego serca.

Zamknąłem za sobą drzwi, rozejrzałem dookoła, jakby w każdej chwili mogła wyskoczyć z któregoś kąta i ze śmiechem oznajmić mi, że wszystko było tylko kiepskim żartem. Ale ten żart nie dobiegł jeszcze końca. Matka Gota nie zdążyła nawet dotąd sprzątnąć bałaganu, jaki został po napaści Dusicieli. A chociaż była natrętna, nie tknęła niczego na moim stole, na którym wciąż próbowałem uporządkować poczerniałe resztki Kronik.

Musiałem chyba zagubić się we własnych myślach. Nagle zrozumia­łem, że nie jestem sam w pomieszczeniu. W mgnieniu oka dobyłem noża.

Zupełnie niepotrzebnie. Troje ludzi, którzy stali, wpatrując się we mnie, to była rodzina. Rodzina mojej żony - brat Sarie, Thai Dei, z ręką na tem­blaku, Wujek Doj i Matka Gota. Z tej trójki tylko stara odzywała się sto­sunkowo często. Ale jej z kolei nie miałem najmniejszej ochoty słuchać. Nie kończących się utyskiwań babska, które we wszystkim potrafiło do­strzec tylko ponure strony.

- Co? - zapytałem. Odpowiedział Wujek Doj:

- Znowu odpłynąłeś? - W jego głosie pobrzmiewało zmartwienie. - Dokąd tym razem? Dejagore?

- To było coś innego. Od jakiegoś czasu tamte rzeczy już się nie zda­rzają. - Wszyscy troje dalej patrzyli na mnie w taki sposób, jakby coś przylepiło mi się do nosa. - Czego?

- Wyglądasz jakoś dziwnie. - To był znowu Wujek Doj.

- Cholera. Masz przeklętą rację. Straciłem żonę, która znaczyła dla mnie więcej niż... - Zdławiłem w sobie gniew.

Odwróciłem się, zamierzając wyjść.

Nic z tego. Kopeć znajdował się w wozie jadącym na południe.

Oni nie przestawali na mnie patrzeć. Tak było zawsze, za każdym ra­zem, gdy wracałem, nie pozwoliwszy wcześniej Thai Deiowi pójść ze sobą. Nie lubili spuszczać mnie z oka. Ta myśl i te spojrzenia, jakie wbijali we mnie, sprawiły, że poczułem leciutki dreszcz - opanowało mnie uczucie, jakiego musiał zapewne doznawać Konował za każdym razem, gdy pa­trzył na Nyueng Bao.

Śmierć Sarie pozostawiła po sobie pustkę większą niźli ta, która znala­zła się w moim sercu. Ona była duszą, ożywiającą tę osobliwą gromadkę.

- Masz ochotę na przechadzkę Drogą Miecza? - zapytał Wujek Doj. Droga Miecza, system sformalizowanych ćwiczeń towarzyszący jego stylowi walki przy użyciu długiego, oburęcznego miecza, mogła się stać równie wygodnym środkiem uśmierzenia bólu jak spacery z duchem. Chociaż Wujek Doj udzielał mi lekcji, praktycznie rzecz biorąc od chwili, gdy stałem się członkiem rodziny, wciąż nastręczało mi sporych trudno­ści wprawienie się w głęboki trans, jakiego wymagała Droga.

- Nie teraz. Nie dzisiejszej nocy. Jestem zmęczony. Bolą mnie wszyst­kie mięśnie. - Jeszcze jeden z nieskończonej liczby powodów, dla któ­rych opłakiwać będę Sarie. Ten zielonooki anioł był mistrzynią masażu, a pod jej delikatnymi dłońmi znikało napięcie mięśni spowodowane cało­dniowym wysiłkiem.

Mówiliśmy w języku Nyueng Bao, którym posługiwałem się już do­syć sprawnie. Jednak Matka Gota koniecznie musiała się wtrącić:

- Co ty robisz, uciekasz przed samym sobą? - a pytanie zadała w swoim odrażającym tagliańskim. Nie docierało do niej, że bynajmniej nie mówi tym językiem niczym rodowita mieszkanka okolicznych terenów.

- Pracują. - Nawet mimo paranoi Starego, i tak zachowałbym sprawę Kopcia wyłącznie dla siebie. Do diabła, dużo ryzykuję, wymieniając go choćby na tych stronicach, a przecież piszę je w języku, w którym tak daleko na południu naprawdę niewielu potrafiło mówić, cóż dopiero czytać.

Duszołap czai się gdzieś w okolicy. Nasze zabezpieczenia, mające spra­wić, by nie natrafiła na Kopcia, były znacznie bardziej skomplikowane i sta­ranniej dopracowane niźli te, które miały powstrzymać Radishę i Wład­ców Cienia. Duszołap nie tak dawno była w Pałacu. Skradła Kroniki, które Kopeć schował, zanim spotkało go nieszczęście. Jestem jednak raczej pewien, że nie znalazła samego Kopcia. Otaczająca go sieć mylących za­klęć jest ponoć tak subtelna na skraju, że nawet gracz równie potężny jak Duszołap nie zauważy, iż kieruje się w złą stronę, jeśli nie będzie napraw­dę skoncentrowany na wykryciu magicznych pułapek.

- Rozmawiałem tylko z Kapitanem - oznajmiłem im. - Powiedział, że oddział z głównej kwatery wyrusza jutro, najpóźniej pojutrze. Wciąż je­steście zdecydowani jechać ze mną?

Wujek Doj kiwnął głową. Chociaż w jego głosie naprawdę trudno byłoby doszukać się jakichś emocji, gdy przypomniał mi:

- My również mamy dług do spłacenia.

Skromny dobytek, jaki posiadała ta trójka, był już popakowany i zrzu­cony na stos przy drzwiach mieszkania. Od wielu dni gotowi byli do wymarszu. W przeciwieństwie do nich, mnie czekało jeszcze sporo pracy. Okłamałem Konowała, mówiąc, że w każdej chwili jestem gotów do pod­róży.

- Chciałbym się teraz położyć. Nie budźcie mnie dla innego powodu niźli koniec świata.

4.

Sen nie stanowi ucieczki przed bólem. Sen zamieszkują sny. We śnie wędruję do miejsc znacznie bardziej przerażających niż te, które odwie­dzam na jawie.

W snach wciąż wracam do Dejagore, do śmierci i chorób, morderstw, kanibalizmu i ciemności. W snach Sarie wciąż żyje, niezależnie od potwor­ności miejsc, w których przebywa.

Tej nocy jednak sny nie sprowadziły na mnie cudu jej ponownego towarzystwa.

Pamiętam tylko jeden z nich. Z początku pojawił się jako cień, jako wszechogarniająca nienawiść pełna rozigranego okrucieństwa, jakbym tonął w duszy pająka, zabawiającego się torturowaniem swych ofiar. Nienawist­na obecność nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi. Przepłynąłem przez nią na drugą stronę. A tam sen gwałtownie zwichnął się na boki, skręcił i nabrał życia, choć było to życie złożone wyłącznie z czerni, bieli i szarości.

Znalazłem się w miejscu, gdzie rządziły rozpacz i śmierć. Niebo było niczym ołów. Wokół mnie gniły rozrzucone ciała. Odór zgnilizny był na tyle silny, że odstraszał nawet padlinożerców. Zmarniała roślinność po­kryta była czymś, co wyglądało niby gruba jak ślina warstwa pasikoni­ków. W kompletnym bezruchu kłębiło się tylko odległe stado wron.

Chociaż zdjęty przemożnym strachem i odrazą, zdawałem sobie spra­wę, że scena ta ma w sobie coś swojskiego. Próbowałem uczepić się tej myśli, ścigałem ją desperacko, chciałem zachować zdrowe zmysły, odkry­wając, skąd znać mogę miejsce, w którym nigdy dotąd nie byłem. Chwie­jąc się i potykając, szedłem przez równinę kości. Piramidy czaszek stano­wiły moje kamienie milowe.

Moja stopa omsknęła się na czaszce dziecka, która pomknęła na bok, grzechocząc wśród rozwleczonych resztek szkieletów. Upadłem. I spada­łem długo. A potem znalazłem się w zupełnie innym miejscu.

“Tu jestem. Jestem tym snem. Jestem drogą ku życiu”.

To była Sarie.

Uśmiechnęła się do mnie, potem zniknęła, wszakże uczepiłem się tego jej uśmiechu, jakby stanowił jedyną rzecz zdolną zmusić mnie, abym trzy­mał głowę ponad wodami morza szaleństwa.

Znalazłem się w tym drugim miejscu. Miejscu złotych jaskiń, gdzie obok drogi siedzieli starcy, zesztywniali w czasie, żywi, lecz niezdolni poruszyć choćby powieką. Ich obłęd ciął powietrze milionem pojedynkujących się brzytew. Niektórych pokrywały lśniące sieci lodu, jakby milion bajecz­nych jedwabników osnuł ich kokonami delikatnych niteczek zamarznię­tej wody. Zaczarowany las sopli zwisał ze stropu jaskini.

Próbowałem dalej brnąć naprzód, obok tych starców, próbowałem wydostać się z tego miejsca. Biegłem, ale tak jak biega się w snach - roz­paczliwie powoli, zmierzając donikąd.

A potem przerażenie ostatecznie ścisnęło mnie w swe kleszcze, gdy zrozumiałem, że znam niektóre z tych wiekowych twarzy.

Biegłem z coraz większym wysiłkiem, zmagając się z gęstniejącym oporem zwierzęcego, złego śmiechu.

Ktoś mnie dotknął, odepchnąłem jego rękę i sięgnąłem pod poduszkę po ukryty tam sztylet. Zdążyłem już go dobyć, kiedy potężny cios spra­wił, że aż zdrętwiał mi nadgarstek. Głęboki głos warknął:

- Murgenie!

Udało mi się skupić wzrok. Nade mną stał Wujek Doj. Wydawał się smutny, zmartwiony. W nogach łóżka zobaczyłem Thai Deia, stamtąd mógłby mnie łatwo dosięgnąć, gdybym rzucił się na Doja. Matka Gota stała w drzwiach wyraźnie podniecona.

Wujek Doj powiedział:

- Krzyczałeś w języku, którego żadne z nas nie zna. Kiedy przyszli­śmy, zobaczyliśmy, jak walczysz z ciemnością.

- Przyśnił mi się koszmar.

- Wiem.

- Hę?

- To oczywiste.

- Sarie tam była.

Na moment twarz Matki Goty skurczyła się w maskę gniewu. Wymru­czała coś cicho i nazbyt szybko, bym mógł zrozumieć, ale udało mi się pochwycić imię Hong Tray i słowo “wiedźma”. Babka Sahry, od dawna już nieżyjąca, stanowiła jedyny powód, dla którego jej rodzina zaakcep­towała nasz związek. Hong Tray udzieliła mu swego błogosławieństwa.

Ky Dam, dziadek Sahry, również nieżyjący, twierdził, że jego żona po­siada drugi wzrok. Być może. Widziałem już, jak sprawdzają się jej przepo­wiednie, podczas oblężenia Dejagore. Po większej części jednak były one nazbyt sybilińskie, bardzo niejasne.

Przy pewnej okazji usłyszałem, jak Sarie również określiła ją jako wiedźmę.

- Co to za zapach? - zapytałem. Dreszcze przestały mną już trząść. Szczegóły z mego snu teraz potrafiłbym sobie przypomnieć jedynie w wy­niku intencjonalnego wysiłku. - Mamy tu jakąś zdechłą mysz?

Wujek Doj zmarszczył brwi.

- To była jedna z twoich podróży przez czas?

- Nie. To było raczej jak podróż do piekła.

- Czy chciałbyś przespacerować się Drogą Miecza? - Droga była re­ligią Doja, czasami wydawało się też, że stanowiła główny powód, dla którego żył.

- Nie teraz. Chciałbym wszystko sobie poukładać w głowie, dopóki pamiętam. To może się okazać ważne. Niektóre obrazy zdawały się znajo­me. - Opuściłem stopy na posadzkę, świadom, że wciąż mnie uważnie obserwują.

Odkąd Sarie odeszła, coraz częściej bywałem przedmiotem takiej ob­serwacji.

Ale nie nadszedł jeszcze czas, by cokolwiek z tym zrobić.

Powędrowałem do mojego stołu, usiadłem i zabrałem się do pracy. Wujek Doj i Thai Dei wyciągnęli drewniane miecze do ćwiczeń i zaczęli rozgrzewać się po drugiej stronie pomieszczenia.

Matka Gota, nie przestając mówić do siebie, zabrała się. do sprzątania. Dopóki była w takim nastroju, nie należało jej przeszkadzać w uprzątaniu mojego bałaganu - od czasu do czasu wypowiadałem więc kącikiem ust kąśliwe uwagi, tylko po to, by nie przestawała kipieć ze złości.

5.

Wielki, ciemny, poszarpany kształt powoli opuszczał się w dół, koły­sząc się w nieprzewidywalny sposób w lodowatym tchnieniu zimy. Skrzek bólu wzbił się ponad skargi wiatru. Po dwakroć złachmaniony dywan próbował osiąść na szczycie wieży, gdzie oczekiwał go Władca Cienia. Dwukrotnie niespodziewany podmuch wiatru omal nie spowodował kata­strofy. Panujący nad dywanem zawył ponownie i opuścił się pięćdziesiąt stóp niżej, wybierając większe i bardziej bezpieczne lądowisko na masyw­nych murach obronnych Przeoczenia.

Władca Cienia przeklinał pogodę. Tej zimy wypełnione ponurą poświa­tą dni były omalże równie paskudne jak noce. To tu, to tam, w zupełnie nieprzewidywalnych zakątkach lęgły się cienie. Cała jego praca i geniusz nie były w stanie zatkać wszystkich szpar, w których mogłyby się czaić. W idealnym jego zdaniem świecie byłby zdolny zatrzymać samo słońce bezpośrednio nad fortecą, gdzie mogłoby wypalić do cna resztki nocy i sprowadzić zagładę na grozę, która w niej mieszkała.

Długi Cień nie zszedł na dół, by powitać swego sprzymierzeńca, Wyjca. Niech ta żałosna, mała, zniekształcona pokraka sama do niego przyj­dzie. Spotykając się z nim twarzą w twarz, potrafił udawać, iż są sobie równi, jednak nie była to prawda. Nadejdzie dzień, gdy pozbędzie się również Wyjca. Ale zanim to nastąpi, upłynie jeszcze dużo czasu. Najpierw trzeba się uporać z tymi drobnymi niedogodnościami, jakich przysparzała mu Czarna Kompania. Taglios musi zostać wybatożone ogniem i cieniem. Jego kapłani i książęta wymazani z oblicza świata. Senjak zostanie pojmana, wydrze się jej wszystkie mroczne sekrety, a potem zniszczy ją, ostatecz­nie i po wsze czasy. Jej szaloną, kapryśną siostrę, Duszołap, należy wy­tropić, zamordować, jej ciało zaś niech będzie rzucone psom na pożarcie.

Długi Cień zachichotał. Większość z tych myśli wypowiedział na głos. Kiedy był sam, nie dbał, że ktoś może go podsłuchać.

Jego lista ludzi, których należało się pozbyć, rosła niemalże z dnia na dzień.

Oto było kolejnych dwoje.

Pierwsze oblicze, które pokazało się u wylotu klatki schodowej, nale­żało do Dusiciela, Narayana Singha, następne do dziecka, które Kłamcy nazywali Córką Nocy. Długi Cień przelotnie tylko spojrzał w jej oczy.

Odwrócił się zaraz, by obserwować zniszczenia rozciągające się na pół­noc od Przeoczenia. Wśród ruin płonęły jeszcze pojedyncze ognie.

Dziecko miało zaledwie cztery lata, jednak jego oczy stanowiły okna otwierające się na samo jądro ciemności. Można by niemalże pomyśleć, że zza pustych źrenic patrzy potworna bogini Kina we własnej osobie.

Była prawie tak przerażająca jak te żywe strzępy ciemności, dzięki któ­rym otrzymał tytuł Władcy Ciemności, gdyż potrafił nimi władać. Dziec­kiem była tylko jej zewnętrzna powłoka cielesna. Kryjąca się wewnątrz istota była o całe wieki starsza i bardziej mroczna niźli brudny, wychudzo­ny człowieczek, który mienił się jej strażnikiem.

Narayan Singh nie miał nic do powiedzenia. Stanął na krawędzi para­petu i drżał w przenikliwie zimnym wietrze. Dziecko przyłączyło się do niego. Mała również nie przemówiła, ale w najmniejszym stopniu nie inte­resowało jej zrujnowane miasto. Jej uwaga skupiona była na nim.

Na mgnienie oka Długi Cień przestraszył się, że potrafi ona odczytać jego myśli.

Powlókł swą wysoką, kościstą postać ku wyjściu z klatki schodowej, zatroskany, że Wyjec na tak długo zostawia go samego z tymi dziwaczny­mi stworzeniami. Zaskoczony był, widząc generała Nar, Mogabę, obec­nie głównego dowódcę jego wojsk, wspinającego się po schodach w ślad za małym czarodziejem. Obaj pochłonięci byli rozmową, prowadzoną w nie­znanym mu języku.

- Cóż więc?

Wyjec unosił się w powietrzu, jak to miał w zwyczaju, nawet gdy nie pilotował dywanu. Odwrócił się w stronę pytającego.

- Identyczna historia stąd aż do Równiny Charandaprash. Na wschód i zachód podobnie. Trzęsienie nie oszczędziło nikogo. Chociaż szkody stają się tym mniejsze, im dalej podążać na północ.

Długi Cień odwrócił się natychmiast, spojrzał na południe. Nawet w szybko zapadającym, zimowym zmroku rozciągająca się tam równina zdawała się lśnić. Teraz wyglądała w jego oczach, jakby szydziła zeń, i na moment pożałował pragnienia, które skłoniło go do rzucenia jej wyzwa­nia wiele już lat temu. Zdobył całą potęgę, o jakiej wówczas marzył - i od­tąd nie zaznał ani chwili spokoju.

Miejsce położone za Bramą Cienia kusiło go samym swym istnieniem. Korzeń jego mocy był jednocześnie jego zmorą.

Nie dostrzegł na niej żadnych śladów zniszczeń wywołanych trzęsie­niem. Brama, jak wierzył, winna być odporna na wszelkie katastrofy. Tyl­ko jedno narzędzie zdolne było otworzyć drogę od zewnątrz.

Odwrócił się i zobaczył uśmiech na twarzy dziecka, z otwartych ust niczym miniaturowy kieł wampira sterczał jedyny ząb. Łączyła w sobie najbardziej przerażające cechy obu swych matek.

Wyjec wrzasnął, ale wrzask ścichł w połowie niczym ucięty nożem.

- Zniszczenia wywołane katastrofą nie pozostawiają nam innego wyboru, jak tylko przerwać prace imperialne, póki ludność nie będzie w stanie na powrót podołać związanym z nimi trudom.

Długi Cień uniósł do twarzy kościstą, urękawicznioną dłoń, by popra­wić maskę, którą nosił zawsze, gdy przebywał w towarzystwie innych.

- Co powiedziałeś? - Musiał chyba źle usłyszeć.

- Zastanów się nad miastem, które masz przed oczyma, mój przyja­cielu. Miasto to istniało jedynie po to, by forteca mogła być zbudowana, wyższa, mocniejsza. Ale ci, którzy tutaj żyją, muszą jeść, aby mieć siły do pracy. Muszą chronić się gdzieś przed dokuczliwością pogody, w prze­ciwnym razie osłabną i pomrą. Muszą mieć przynajmniej odrobinę ciepła i wodę, która nie przyprawi ich o śmierć z dyzenterii.

- Nie będę się z nimi pieścił. Jedynym celem ich życia jest służyć mnie.

- Którego to celu nie będą w stanie zrealizować, gdy umrą - zauwa­żył czarny generał. - Bogowie ostatnimi czasy nam nie sprzyjają. Trzęsie­nie ziemi zadało nam poważniejsze straty niż razem wzięte armie Taglios przez wszystkie lata tej wojny.

To była znaczna przesada, Długi Cień doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Jego trzej towarzysze, jak on Władcy Cienia, zostali pokonani. Ich wielkie armie skończyły swój żywot wraz ze śmiercią dowódców. Ale zrozumiał nie wypowiedziane przesłanie. Sytuacja powoli stawała się poważna.

- Przyszedłeś tu tylko po to, aby mi to powiedzieć? - Było objawem arogancji ze strony generała pojawiać się w Przeoczeniu bez wezwania. Ale Długi Cień mu wybaczył. W swoim sercu miał ciepły kącik dla Mogaby, który w dużej mierze przypominał mu jego własne, młodsze wcielenie. Potrafił zdobyć się na pobłażliwość wobec generała Nar i to wówczas, gdy zachowywał się w sposób, który nie przyszedłby nawet na myśl pozostałym jego kapitanom.

- Przyszedłem prosić, abyś jeszcze raz rozważył twe rozkazy nakazu­jące mi pozostawać dalej na miejscu w Charandaprash. Po tej katastrofie w znacznie większym stopniu niźli dotąd potrzebna mi jest swoboda ru­chów, muszę zyskać na czasie.

To był dawny, dawny spór. Długi Cień był już nim zmęczony.

- Jeżeli nie potrafisz zastosować się do rozkazów, generale, i to bez kwestionowania każdego z nich, a nadto bez ciągłego nachodzenia mnie, będę musiał znaleźć kogoś, kto bardziej będzie się do tego nadawał. Na przykład nasuwa się tu osoba kolegi Klingi. Zrobił dla nas niesamowite rzeczy.

Mogaba pochylił głowę, nie powiedział nic. Najlepiej ze wszystkich zgromadzonych w tym miejscu zdawał sobie sprawę, że sukcesy Klingi były rezultatem właśnie tego, iż to jemu pozwolono na ten rodzaj swobo­dy decyzji i manewru, o jakie sam dopraszał się od ponad dwóch lat.

Wybuch Długiego Cienia nie był dlań żadnym zaskoczeniem. Jednak Mogaba czuł się zobowiązany spróbować, przynajmniej tyle winien był swym żołnierzom.

Dusiciel Singh dał krok w kierunku Władcy Cienia. Poprzedzała go fala nieprzyjemnej woni. Długi Cień aż szarpnął się w tył. Mały człowieczek zaś powiedział:

- Wyruszyli przeciwko nam. Nie ma już żadnych wątpliwości. Długi Cień nie uwierzył w informację, głównie dlatego, że nie chciał, by okazała się prawdziwa.

- Zima dopiero się zaczęła. - Ale kiedy spojrzał na Wyjca, pokurczo­ny, mały czarodziej skinął tylko owiniętą w łachmany głową.

Potem zdławił w gardle wrzask podobny do pierwszego krzyku nowo­rodka. A potem powiedział:

- To prawda. Wszędzie, gdzie tylko zdarzyło mi się być, widziałem maszerujące siły tagliańskie. Żaden z oddziałów nie był szczególnie licz­ny, znajdują się jednak wszędzie, maszerując po wszelkich zdatnych do użytku drogach. Do tego kroku musiały je skłonić podejmowane przez Singha próby skrytobójczego mordu na głównych przywódcach.

Nieudane próby Singha, tego jednak Długi Cień nie oznajmił na głos. Jego własna siatka szpiegowska była obecnie znacznie osłabiona, jed­nak tyle zdołała mu jeszcze przekazać. Przymierze z Dusicielami było bar­dzo niepopularne, a przez to również zapewne nietrwałe. Kłamców kocha­no na Ziemiach Cienia nie bardziej niźli na Terytoriach Taglios.

Mogaba przestąpił z nogi na nogę, ale stłumił słowa, które już cisnęły mu się na usta. Długi Cień i tak doskonale wiedział, o co chodzi. Generał pragnął, by pozwolono mu uderzyć na tagliańskie oddziały, zanim zaczną łączyć się w większe siły na Równinie Charandaprash.

- Wyjec. Znajdź Klingę. Powiedz mu, by próbował w miarę możliwo­ści likwidować te rozproszone oddziały. Generale.

- Panie? - Mogaba musiał dokładać wszelkich starań, by ton jego głosu pozostał obojętny.

- Możesz wysłać część swojej kawalerii na północ, by nękała wroga. Ale tylko część i tylko kawalerię. Jeżeli przekonam się, iż zrozumiałeś moje słowa jako pozwolenie na całkowitą swobodę ruchów, to chyba rzeczy­wiście zapewnię ci całkowitą swobodę ruchów. Po drugiej stronie Bramy Cienia. - Minęło już wiele dni, odkąd wysłał kogoś przez bramę, czyniąc sobie widowisko z jego okrutnej śmierci. Po prostu nie starczało mu już czasu na zapewnianie sobie rozrywek. Zresztą, nie posiadając Lancy, nie był zdolny otworzyć drogi przez bramę. Drugi klucz zaś został skradziony dawno temu przez jednego z jego obecnie martwych towarzyszy. A nekromantyczną mocą, dzięki której mógłby wezwać ich cienie i zmusić łaj­daków, by zdradzili, gdzie ukryli tę rzecz, nie dysponował. - Czy wyrazi­łem się dość jasno?

- Całkowicie. - Mogaba wyprostował się jeszcze o włos. Koncesja nie była wielka, ale to już pewien postęp. Tereny na północ od Charandaprash nie były szczególnie odpowiednie na manewry kawalerii, a więc będzie musiał wykorzystywać swych jeźdźców jako konną piechotę. Wszakże nadarzała się wreszcie sposobność do działania. - Dziękuję, panie.

Długi Cień spojrzał z ukosa na dziecko, które nie odzywało się właści­wie prawie wcale. Zaskoczył go wyraz skończonej pogardy na jego twa­rzy, który zniknął jednak, gdy spojrzał na nią wprost, zniknął tak szybko, iż można było uznać go wyłącznie za twór rozkojarzonej wyobraźni.

Władca Cienia pozwolił swojemu spojrzeniu wędrować po przestrzeniach równiny lśniącego kamienia. Kiedyś gnała go obsesyjna żądza dowiedze­nia się wszystkiego na temat tego miejsca. Teraz już tylko nienawidził go, żałując, że w swoim czasie nie odwrócił się i nie odszedł, równocześnie jed­nak potrzebował go rozpaczliwie. Bez panowania nad nim byłby słaby, nie stanowiłby żadnego wyzwania dla takich jak Wyjec czy ta kobieta, Duszołap, której szaleństwo i wrogość były całkowicie nieprzewidywalne. Która w każdym calu wydawała się ucieleśnieniem chaosu.

- Gdzie znajduje się ta, którą zwą Duszołap? - zapytał. - Czy nie ma po niej żadnego znaku?

Wyjec, otrzymujący raporty od tkaczy cienia skrinsa, których krąg kierował kolonią nietoperzy-szpiegów, skłamał:

- Nic. Chociaż doszły mnie wieści, że coś dziwnego wydarzyło się w Taglios, kiedy bracia Jamadara Singha wniknęli do Pałacu. To mogła być ona. - Z gardła małego czarodzieja wyrwał się krzyk dwakroć tak dłu­gi i przeszywający jak zazwyczaj.

Zaczął się trząść, dygotać i ślinić. Nawet dziecko cofnęło się o krok. Nikt nie pośpieszył z pomocą.

6.

Cztery dni minęły, zanim Konował wreszcie gotów był do opuszczenia Taglios. Większość tego czasu spędził na kłótniach z Radishą. Ich nara­dy odbywały się na osobności. Nie pozwolono mi w nich uczestniczyć. Te strzępy informacji, które później usłyszałem od Cordy'ego Mathera, zdawały się potwierdzać moje podejrzenia, iż ostro brali się za łby. A na­wet Cordy nie usłyszał choćby dziesiątej części tego, o czym tam mó­wiono.

Nie sądzę, by Cordy był zadowolony z roli, jaką wyznaczono mu w naj­bliższym otoczeniu siostry Księcia. Radisha coraz bardziej traktuje go tak, jak możni mężczyźni traktują swe kochanki. Oficjalnie jest komendantem gwardii książęcej i w tej roli wykonuje cholernie dobrą robotę, im bardziej jednak stara się zadowolić Kobietę, tym bardziej ona jest najwyraźniej pewna, że stanowi tylko zabawkę, że nie można mu zaufać w żadnych decydujących sprawach.

Gdyby nie doskwierała mu ta sprawa, nie wspomniałby mi o konflik­tach.

- Ciągle te same stare porachunki? - zapytałem. - Wydatki? - Przez wszystkie lata Konował zmusił Radishę do zakupienia milionów strzał, setek tysięcy włóczni i oszczepów, dziesiątków tysięcy lanc, siodeł i sza­bli. Zapełnił magazyny mieczami i tarczami. Udało mu się wydobyć od niej pieniądze na ruchomą artylerię i wozy służące do transportu jaszczy. Zgromadził konie pociągowe, muły i zaprzęgi wołów w liczbie setek tuzi­nów. Posiadał słonie bojowe i słonie robocze. Wystarczyłyby do tego, by pobudować nowe miasta. Tysiąc składanych latawców pudełkowych, tak wielkich, że mogły unieść w powietrze człowieka...

- Te same stare spory - przyznał Mather. Szarpnął gniewnie lok splą­tanych, brązowych włosów. - On najwyraźniej spodziewa się, że wszyst­ko pójdzie źle.

- Wszystko?

- Zimowa ofensywa. O to właśnie się kłócą. Zaczyna się zbieranie rezerw na wypadek, gdyby się nie powiodło.

- Hm. - To dokładnie przypominało stylem pomysły Starego. Nigdy nie dość przygotowań. Przypuszczalnie właśnie dlatego, w miarę jak sła­bła ochota pomszczenia napaści Dusicieli, zdawał się mniej chętny do tego, by rzucić wszystko na jedną szalę.

Ale znając Konowała, te argumenty mogły również stanowić część jakiejś podstępnej strategii. Może próbował napędzić stracha Radishy, skłonić ją, by mniej chętnie wdawała się w rozmaite polityczne gierki, kie­dy on będzie poza miastem.

- Powoli zaczyna przeciągać strunę.

- Co masz na myśli?

- Jest taki moment, od którego z Kobietą nie da się już rozmawiać.

- Och. Wystarczy. Zrozumiałem. Jeżeli Stary posunie się choć odro­binę dalej, będzie musiał uciec się do swych uprawnień dyktatora i umie­ścić Księżną w areszcie. Ale zrobi tak, nawet gdyby miał wsadzić tym samym kij w gniazdo pełne jadowitych węży.

- On to zrobi - poinformowałem Mathera. Zakładając, że słowo do­trze do Radishy. - Ale na pewno nie z powodu sporu o kwestię rezerw wojennych. Przynajmniej, nie sądzę. Jeżeli Prahbrindrah Drah i Radisha nie dotrzymają swych obietnic i nie pomogą Kompanii wrócić do Khatovaru, cóż... Kapitan może stać się niemiły.

Główną obsesją Konowała już od blisko dziesięciu lat było poprowa­dzenie nas z powrotem do źródeł Kompanii znajdujących się w osławio­nym Khatovarze. Jeżeli nacisnęło się go odrobinę, czasami można było wyczuć omalże fanatyczną determinację, ukrytą za paradą masek, jakimi czarował świat.

Miałem nadzieję, że Cordy przekaże wiadomość swej kochance. A nad­to próbowałem na własną rękę trochę pogrzebać kijem w mrowisku, by zobaczyć, czy jak go strach oblezie, zdradzi coś z królewskich zamiarów dotyczących naszych poszukiwań.

Nie była to kwestia, na temat której Książę i jego siostra wiele rozma­wiali, głównie dlatego, że Prahbrindrah Drah nabrał upodobania do życia w polu i po prostu nie widywał się z siostrą nazbyt często. Wędrówki z duchem również nie dostarczyły mi żadnych informacji o tej kwestii.

Ale postawa Kopcia na swój sposób stanowiła dowód. To właśnie jego pełna rozpaczy determinacja, aby utrzymać Kompanię jak najdalej od Khatovaru, doprowadziła go ostatecznie do zdrady na rzecz Władcy Cienia, a tym samym znalazł się na pozycji, w której został wystawiony na cios. Jak to zauważyła Pani w swoim wkładzie do Kronik, władcy Taglios, zarówno religijni, jak świeccy, nie większą darzyli nas miłością niźli sa­mych Władców Cienia. My zdawaliśmy się im chyba po prostu nieco ła­godniejsi. Jeśli jednak przed czasem zejdziemy ze sceny, niedługo będą opłakiwali nasze zniknięcie.

Długi Cień nie widział żadnego pożytku z istnienia kapłanów. Eksterminował ich, gdzie tylko napotkał. To mógł być jeden z wielu powodów, dla których Klinga przystał do jego sprawy. Stary przyjaciel Mathera cier­piał na najostrzejszy i najbardziej chroniczny przypadek nienawiści do kapłanów, z jakim się dotąd w życiu spotkałem.

- A co myślisz o Klindze? - zapytałem. Pytanie to miało odwieść Mathera od zastanawiania się nad moim porządkiem dnia.

- Wciąż nie pojmuję. To po prostu nie ma najmniejszego sensu. On ich przyłapał, jak to robili?

- Nie przypuszczam. Ja wiedziałem. Wędrowałem z duchem. Kopeć zabierał mnie niemalże w dowolne miejsce. Nawet w przeszłość, wstecz, prawie do tego momentu, kiedy demon skoczył na niego i sprawił, iż musiał poszukać schronienia w najgłębszej, ocienionej warstwie swej duszy. Ale nawet po użyciu Kopcia przyjrzenia się wściekłemu spotkaniu między Klingą a Starym, mającym zresztą już mocno w czubie, spotka­niu, które dotyczyło nazbyt wyraźnego zainteresowania Klingi osobą Pani, wciąż nie potrafiłem niczego pojąć. - Ale powiem ci, biorąc pod uwagę sposób, w jaki Książę, Klinga i Wierzba-Łabędź, a także prawie każdy inny facet w mieście, robili z siebie błaznów za każdym razem, gdy Pani prze­chodziła obok któregoś z nich, nie wiem, czy powinienem go winić, że na koniec nie wytrzymał.

- Ale przecież co najmniej tyle samo facetów w identyczny sposób patrzyło na twoją żonę. Była najpewniej najpiękniejszą kobietą, jaką każ­dy z nich widział w życiu. A nie eksplodowałeś.

- Jak rozumiem, miał to być komplement, Cordy. Dzięki. Zarówno w imieniu Sarie, jak i moim. Chcesz, żebym był szczery? Przypuszczam, że tu chodziło o coś więcej niż o Panią. Przypuszczam, że Stary sądził, iż Klinga nasadził kogoś na nas.

- Hę?

- No. Musisz zdawać sobie sprawę z jego pochodzenia. - Cordy uro­dził się na moim krańcu świata. Wiedział, jak mają się rzeczy. - Całe lata spędził w towarzystwie Dziesięciu Których Schwytano. Te potwory ukła­dały plany, które w pełni rozwijają się po upływie dziesięcioleci.

- A niektóre wciąż jeszcze nas otaczają. Dlaczego jednak właśnie Klinga?

- Ponieważ niczego o nim nie wiemy. Wyjąwszy to, że wyciągnęliście go z jamy aligatorów. Czy co tam.

- A o mnie i Wierzbie wiesz wszystko?

- Wiem. – Nie wyjaśniałem dalej, że moi bracia z Kompanii, Otto i Hagop, przebyli całą drogę z powrotem do imperium, a po drodze pogrzebali nieco w przeszłości dwóch dezerterów z imperialnej armii, Cordwooda Mathera i Wierzby-Łabędzia.

To jednak nie pozwoliło Matherowi poczuć się swobodniej.

Bardzo niedobrze.

Nigdy nie zaszkodzi, jeśli nasza paranoja zmartwi kogoś do tego stop­nia, że będzie się lepiej zachowywał.

Spojrzałem na Thai Deia. Zawsze był przy mnie. Ale nigdy o tym nie zapomniałem. Mógł być moim strażnikiem i szwagrem, mógł zawdzięczać mi uratowanie życia części swej rodziny, mogłem nawet bardzo go lubić, jednak nigdy w jego obecności nie mówiłem o niczym istotnym, używa­jąc tagliańskiego bądź języka Nyueng Bao, przynajmniej dopóki nie było innego wyjścia.

Być może paranoja Starego zdołała przesączyć się do najgłębszych zakątków mojej duszy. Może brało się to stąd, że Thai Dei, Wujek Doj i Matka Gota czasami zdawali się zupełnie obojętni wobec śmierci Sahry. Zachowywali się w taki sposób, jakby śmierć syna Thai Deia, To Tana była rzeczą dziesięciokrotnie bardziej poważną... Wybrali moje towarzy­stwo i podróż na południe w nadziei uzyskania okazji do zemsty, a jednak wydawało się, że poświęcali tej sprawie nazbyt mało namiętności. Dla mnie pamięć o Sarie jest rzeczą świętą, kultywuję ją każdego dnia.

Mimo iż zdawałem sobie sprawę, że uporczywe myślenie o Sarie nie jest niczym dobrym. Za każdym razem, gdy owładnęła mną ta obsesja, miałem ochotę biec prosto do miejsca, gdzie znajdował się Kopeć. Ale Kopeć teraz nie jest już mój. Jednooki zabrał go z miasta, a choć trudno się spodziewać pośpiechu po małym czarodzieju, astralny wędrowiec stawał się coraz bardziej i bardziej odległy.

7.

Konował przysłał mi wiadomość, że chce mnie widzieć. Powędrowa­łem do jego dziury w murze, już chciałem zapukać, gdy usłyszałem we­wnątrz głosy. Zamarłem, spojrzałem na Thai Deia. Nie był szczególnie potężnej postury ani nazbyt przystojny, zawsze jednak zachowywał się tak biernie, że trudno było choćby zgadnąć, co sobie myśli. W tej chwili jednak zdawał się nie słyszeć niczego, czego słyszeć nie powinien. Stał tylko bez ruchu, drapiąc łubki, w które ujęto jego złamane ramię.

Potem do moich uszu dotarł dziki wrzask, jakby odgłosy kłótni tysiąca wron.

Załomotałem do drzwi.

Hałas natychmiast ucichł.

- Wejść.

Uczyniłem, jak mi kazano, akurat w porę, by zobaczyć, jak wielka wrona trzepocze się w małym oknie celi Konowała. Bliźniacza siostra tej pierwszej przycupnęła na szczycie wieszaka, który wyglądał, jakby go właśnie wyciąg­nięto z rynsztoka. Konował nie dbał szczególnie o materialny dostatek.

- Chciałeś mnie widzieć?

- Tak. Kilka spraw. - Od początku mówił w forsbergańskim. Thai Dei nie mógł niczego zrozumieć, chociaż Cordy Mather na pewno pojąłby co nieco, gdyby zdarzyło mu się podsłuchiwać. Podobnie zresztą jak wro­ny. - Wyruszamy przed wschodem słońca. Tak zdecydowałem. Kilku głów­nych kapłanów zaczyna sobie myśleć, że nie stać mnie na to, co zrobiła dla nich Pani, zaczynają więc powoli naciskać to tu, to tam, sprawdzają, skąd wieje wiatr. Doszedłem do wniosku, że lepiej się stanie, jeśli będzie­my w drodze, zanim powiążą mnie w supełki.

To zupełnie nie było do niego podobne. Kiedy jednak pod koniec przemowy wykonał kilka znaków językiem głuchoniemych, zrozumiałem, że przemowa przeznaczona była dla innych uszu, nawet jeśli zasadniczo była zgodna z prawdą.

Konował przysunął sobie zwój dokumentów leżący na stole.

- Zadbaj o to, zanim wyruszymy. Upewnij się, że nikt nie będzie w sta­nie połączyć tego z nami.

- O co chodzi? - To już brzmiało zupełnie niedobrze.

- Bądź gotów do wymarszu. Jeżeli naprawdę musisz targać ze sobą krewnych ze strony żony, niech również się przygotują. Przyślę wam słowo.

- Twoje zwierzaczki doniosły ci o czymś, co powinienem wiedzieć? - Jakbym nie wiedział, że wcale nie są to jego zwierzątka, tylko szpiedzy, tudzież posłańcy od Duszołap.

- Ostatnio nic. Nie martw się tym. Będziesz pierwszym, który się dowie. To był właśnie jeden z tych momentów, kiedy chwytały mnie ataki paranoi. Nie mogłem być pewny, jaki jest ostatnimi czasy stopień zażyło­ści związków Konowała, Duszołap i tych wron. Musiałem to, co mówi, całkowicie brać na wiarę, choć równocześnie moja wiara wystawiana była właśnie z rozmaitych stron na surowe próby.

- To wszystko?

- To wszystko. Upewnij się, czy masz wszystko, czego ci potrzeba. Już niedługo.

W blasku jednej z kilku lamp oświetlających korytarz oddzielający apartamenty Konowała od moich rozwinąłem dokument. Nie poczyniłem najmniejszych wysiłków, aby powstrzymać Thai Deia przed obejrzeniem go. Nie umiał czytać. A ponadto nota napisana była w urzędowym języku Jałowca i zredagowana, jakby jej adresatem miał być bystry sześciolatek. To było moje szczęście, ponieważ bardzo słabo znałem ten język, a cała moja wiedza na jego temat pochodziła z dokumentów datujących się na czas, który Kompania spędziła tam na długo przed moim zaciągnięciem się.

W owych czasach Duszołap była martwa. Przypuszczam, że właśnie dlatego Konował wybrał ten język. Jedyny, którego jego zdaniem nie mogła znać.

Sama wiadomość była prosta. Nakazywała mi zabranie Kronik, które wydarłem z rąk Duszołap, ona zaś ukradła z miejsca, gdzie ukrył je przed nami Kopeć, a następnie złożenie ich w pomieszczeniu, w którym chowa­liśmy Kopcia.

Miałem ochotę cofnąć się i kłócić z nim. Chciałem, by pozwolił je za­brać ze sobą. Ale musiałem uznać słuszność rozumowania. Duszołap oraz wszyscy pozostali, którym zależało, byśmy nigdy nie dostali tych Kronik w ręce, przyjmą najpewniej założenie, że będziemy trzymać je pod ręką do czasu aż nie uda nam się ich odszyfrować. Zresztą w trakcie trwania kam­panii w polu i tak nie będziemy mieli czasu, by troszczyć się o nie. A więc równie dobrze można je ukryć w miejscu, o którego istnieniu jak dotąd wiedziała tylko Radisha.

- Gówno - powiedziałem cicho po tagliańsku. Niezależnie od tego, jak wielu języków już się uczyłem, to słowo zawsze się przydawało. Miało niemalże takie samo zastosowanie w każdej mowie.

Thai Dei nie zapytał, o co chodzi. Thai Dei nigdy nie pytał.

Za moimi plecami otworzyły się drzwi położone w pobliżu następnej lampy, Konował wyszedł ze swej celi, na jego ramieniu przycupnął czar­ny, pierzasty kleks. Oznaczało to, że wybiera się na spotkanie z jakimś tubylcem. Wierzył, że wrony onieśmielają Taglian.

Zwróciłem się do Thai Deia:

- To jest coś, co muszę załatwić zupełnie sam. Idź i powiedz Wujkowi Dojowi i matce, że jeszcze tej nocy wyruszamy. Tak postanowił Kapitan.

- Musisz mnie odprowadzić kawałek. Sam nie znajdę drogi w tym gro­bowcu. - Sądząc z tonu głosu, powiedział to, co naprawdę sądził.

Nyueng Bao potrafili dobrze skrywać swe uczucia, jednak nie widzia­łem najmniejszego powodu, dla którego ktoś, kto wychował się na tropi­kalnych bagnach, miałby czuć się jak u siebie wewnątrz potężnego kopca kamieni. Szczególnie zaś wówczas, gdy wszystkie jego wcześniejsze do­świadczenia z pobytu w miastach i mieszkania w większych budynkach były skrajnie nieprzyjemne.

Szybko ruszyłem więc, by odprowadzić go na teren Pałacu, który znał na tyle dobrze, aby dalej poradził sobie sam. Natychmiast musiałem do­trzeć do celi Konowała, zanim powrócą on i jego skrzydlaty przyjaciel. Tam właśnie bowiem przechowywaliśmy obecnie księgi. Nie chcieliśmy, by ktokolwiek wiedział, iż je posiadamy - nawet jeśli Duszołap nie mogła mieć co do tego większych wątpliwości, pod warunkiem rzecz jasna, iż odkryła, że zostały skradzione z miejsca, gdzie je ukryła.

Co za pokręcona gra.

Dotknąłem nadgarstka, by się upewnić, że wciąż mam na ręku pętlę z drutu, w istocie zaś amulet, który dał mi Jednooki, abym uniknął wpły­wu wszystkich mylących i zwodzących zaklęć, otaczających komnatę, w której trzymaliśmy Kopcia.

Jednak zanim zabrałem księgi - pamiętając o tym, że Konował wypło­szył wszystkie wrony - zamknąłem okno i zaciągnąłem zasłonę, a potem zacząłem zastanawiać się, jak je najlepiej ukryć, kiedy już dostarczę je do miejsca, gdzie Konował chciał, by się znalazły.

Zapewne nie minie dużo czasu od naszego wyjazdu, zanim Radisha zacznie się zastanawiać, któż teraz troszczy się o czarodzieja. Gotów by­łem się założyć, że będzie go szukać. Była na tyle uparta, by na koniec wreszcie znaleźć jakoś drogę do jego pomieszczenia.

Chociaż ostatnimi czasy nie wykazywała szczególnego zainteresowa­nia samym Kopciem, nigdy nie straciła nadziei, że uda się go jakoś przy­wrócić do normalnego stanu. Jeżeli uda nam się odnieść znaczące sukcesy w walce w Władcą Cienia, ona tym bardziej będzie pragnęła jego pomocy.

Nad wszystkim, co robiliśmy, wisiały potencjalnie nieprzyjemne kon­sekwencje.

8.

Kiedy Stary postanowi wymarsz, to naprawdę maszeruje. Świat wciąż jeszcze spowijały grobowe ciemności, gdy wyszedłem z Pałacu i zastałem go, czekającego na mnie z dwoma potężnymi, czarnymi ogierami, które Kompania przyprowadziła ze sobą z północy. Pochodziły ze specjalnej hodowli Pani jeszcze z czasów, gdy znajdowała się u szczytu potęgi; kształ­towane od źrebaka przy pomocy magii, potrafiły biec bez śladu zmęcze­nia, szybciej niźli jakikolwiek rumak z żyjących na świecie. I były równie sprytne jak przeciętnie głupi człowiek.

Konował wyszczerzył zęby, gdy zobaczył rodzinę mojej żony. Taki obrót spraw wprowadził ich w całkowite zakłopotanie. W jaki sposób mieli za nami nadążyć?

Mnie też trochę to wkurzyło.

- Zajmę się tym - oznajmiłem w języku Nyueng Bao. Podałem Thai Deiowi moje rzeczy, wspiąłem się na potwora, którego Konował przypro­wadził dla mnie. Minęło dużo czasu, od kiedy ostatnio na którymś jecha­łem, ten jednak zdawał się mnie pamiętać. Szarpnął łbem i parsknął na powitanie. - Cześć, wielki chłopie. - Zabrałem mój dobytek z rąk Thai Deia.

- Gdzie jest sztandar? - chciał wiedzieć Konował.

- Na wozie Jednookiego. Śpioch włożył go tam, zanim...

- Straciłeś go z oczu? Nie wolno ci nawet na chwilę wypuszczać go z rąk.

- Myślałem, żeby może Śpioch przejął tę robotę. - Chorąży był jednym z przysługujących mi tytułów. I bynajmniej nie najbardziej ulubionym. Teraz, kiedy byłem Kronikarzem, powinienem przekazać ten zaszczyt ko­muś innemu. Konował zresztą sam o tym wspominał przy jakiejś okazji. - Teraz daj mi swoje rzeczy - zwróciłem się do Tai Deia, kiedy już umieści­łem moje przed siodłem.

Jego oczy rozszerzyły się, gdy pojął, co zamierzam.

- Przez cały czas trzymajcie się kamiennej drogi - powiedziałem, kie­rując swe słowa do Matki Goty i Wujka Doja - dopóki nie dogonicie ar­mii. Jeżeli żołnierze będą chcieli was zatrzymać, pokażcie im ten papier. - Kolejny pomysł Wyzwoliciela. Coraz większa liczba ludzi zaangażowanych w wojenny wysiłek otrzymywała strzępy papieru, które stwierdzały, kim są i kto jest za nich odpowiedzialny. Ponieważ nieliczni tylko mieszkańcy Taglios byli piśmienni, wysiłek nie wydawał się wart zachodu.

Być może. Ale Stary zawsze miał swoje powody. Nawet jeśli chodziło tylko o wprowadzenie zamieszania.

Konował zrozumiał, do czego Zmierzam, właśnie w tej samej chwili, gdy wyciągnąłem dłoń, by pomóc Thai Deiowi wspiąć się na grzbiet konia. Już otwierał usta, by zrobić mi piekło, ale wszedłem mu w słowo:

- Nie przejmuj się. Nie ma o co się kłócić.

Twarz Thai Deia zawsze przypomina czaszkę obleczoną cienką war­stwą smagłej skóry. Obecnie wyglądała tak, jakby jej właściciel usłyszał właśnie wyrok śmierci.

- Wszystko będzie dobrze - uspokoiłem go, zrozumiawszy, iż jeszcze nigdy w życiu nie dosiadał konia. Nyueng Bao posługiwali się wodnymi bawołami, hodowali też nieliczne słonie. Nie jeździli na ich grzbietach, chyba że w dzieciństwie, dla zabawy, wykorzystując je głównie do orki.

Nie miał więc na to najmniejszej ochoty. Naprawdę, to było widać. Spojrzał na Wujka Doja, tamten jednak milczał. Nie było innego wyjścia.

Na twarzy Konowała musiało się chyba odbić dość paskudne zado­wolenie, czy co tam jeszcze. Thai Dei patrzył na niego przez chwilę, drżąc na całym ciele, a potem wyciągnął do mnie zdrową dłoń. Wciągnąłem go na grzbiet. Był równie twardy i żylasty jak oni wszyscy, ale nie ważył pra­wie nic.

Koń obdarzył mnie spojrzeniem równie paskudnym jak to, którym wcześniej obrzucił mnie szef. Z faktu, że poniesienie nas obu nie sprawi tej bestii szczególnych kłopotów nie wynikało, że zaraz musi mieć na to ochotę.

- Gdy tylko będziecie gotowi - powiedział Konował.

- Jedziemy.

Pomknął naprzód. Od razu narzucił dzikie tempo. Jechał, jakby był nie­zdolny do odczuwania bólu. Mruczał coś gniewnie i pokrzykiwał, bym nie zostawał z tyłu. Mamrotał coś nawet wówczas, gdy dogoniliśmy eskor­tę kawalerii na południe od miasta. Zwykłe wierzchowce nie miały szansy nadążyć za nami w tym tempie. Od czasu do czasu musiał więc czekać na nie, by nas dogoniły. Zazwyczaj wysuwał się wtedy naprzód, otoczony chmarą wron. Ptaki przybywały i odlatywały, a kiedy zdarzało nam się rozmawiać, zawsze wiedział, gdzie znajduje się Klinga, a gdzie nasze od­działy, w którym miejscu oddziały tagliańskie natrafiły na opór, a kędy przeszły bez najmniejszego trudu. Wiedział, że Mogaba wysłał na północ kawalerię, aby spowolnić nasze postępy.

To było co najmniej dziwne. Najzwyczajniej w świecie wiedział o rze­czach, o których niczego wiedzieć nie powinien. A Jednooki wciąż jesz­cze był przed nami, jechał z prędkością, której nie uznałbym za możliwą, gdybyśmy obecnie nie starali się go bezskutecznie dogonić.

Wieczorem pierwszego dnia Konował wreszcie przestał się boczyć. Znowu stał się jak dawniej towarzyski. Stojąc twarzą do brodu Ghoja, zapytał:

- Pamiętasz, jak przyjechaliśmy tu pierwszy raz?

- Pamiętam deszcz, błoto, nieszczęście i setki ludzi z Ziem Cienia, pró­bujących nas zabić.

- To były czasy, Murgenie.

- Najbardziej przypominały chyba sezon w piekle. I mówi to człowiek, który przeszedł przez gorsze jeszcze piekła.

Zachichotał.

- A więc podziękuj mi za tę piękną, nową drogę.

- Dziękuję ci za tę piękną, nową drogę. - Taglianie nazwali ją Drogą Skalistą bądź Drogą Kamienną. Za pierwszym razem, gdy po niej podró­żowaliśmy, stanowiła wyłącznie nitkę błota.

- Naprawdę sądzisz, że Śpioch nadaje się do roboty chorążego?

- Myślałem już o tym. Jeszcze nie mam ochoty zrezygnować.

- I to jest ten sam Murgen, który skarżył się, że zawsze jego wysyła się pierwszego do każdej brudnej roboty?

- Powiedziałem, że przemyślałem sobie wszystko. Doszedłem do wnio­sku, że mam swoje powody. - Nasi pozostali towarzysze mówili mi, że bardzo dobrze daję sobie radę z utratą Sarie. Sam byłem podobnego zdania.

Konował spojrzał za siebie na Thai Deia, który rozpaczliwie przywarł do łukowato wygiętego grzbietu srokatej klaczy, jaką zdobyliśmy dla nie­go przed około trzydziestoma milami. Radził sobie nieźle, zwłaszcza jak na faceta zdolnego używać tylko jednej dłoni.

- Nie pozwól, by te powody, jakiekolwiek by nie były, przyćmiły ci zdrowy rozsądek. Kiedy wszystko zostanie już powiedziane i zrobione, my wciąż będziemy Czarną Kompanią. To inni faceci mają za nas umierać.

- Panuję nad sobą. Należałem do bractwa Czarnej Kompanii na dłu­go przedtem, zanim zostałem mężem Sarie. Nauczyłem się, jak sobie da­wać radę z uczuciami.

Nie wyglądał na przekonanego. Potrafiłem go zrozumieć. Nie troszczył się o mnie, ale o to, co zrobię w sytuacji krytycznej. Przetrwanie całej Kompanii zależeć może od tego, w jaki sposób zachowa się pojedynczy człowiek w momencie, gdy uderzy fala gówna.

Kapitan spojrzał za siebie. Pomimo najwyższych wysiłków nasza eskor­ta zaczęła się rozciągać. Nie przejął się nią w najmniejszym stopniu. Zapytał:

- Dowiedziałeś się czegoś na temat rodziny swej żony?

- Znowu zaczynasz? - Nigdy w istocie nie przestał. A ja nie wiedzia­łem, co mu powiedzieć. - Co sobie pomyślisz, jak ci powiem, że miłość jest ślepa?

- Murgenie, jesteś skończonym głupcem, jeśli naprawdę w to wie­rzysz. Być może powinieneś zawrócić i powtórnie przeczytać Księgę Konowała.

Posunął się za daleko.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Ja również mam swoją panią. Na szczęście wciąż jeszcze żyje. Łączy nas mnóstwo rzeczy. Zrobiliśmy razem dziecko. Oczywiście każdej parze głupców może się to przez przypadek zdarzyć, jednak zazwyczaj jest to znak poważnego związku. Ale to, co nas łączy jako mężczyznę i kobietę, ojca i matkę, nie oznacza, że ufam Pani choćby odrobinę w jakiejkolwiek, prócz tej jednej, sprawie. A ona nie może zaufać mnie. To bierze się stąd, że jest właśnie taka, jaka jest. Z życia, jakie wiodła.

- Sarie nigdy nie miała żadnych ambicji, szefie. Wyjąwszy może tylko to, bym naprawdę osiadł z nią gdzieś na roli, jak to zawsze obiecywałem, a nie w chwale skręcił sobie kark w jakiś typowy dla wojska, heroiczny sposób, na przykład spadając z konia i tonąc podczas przekraczania w bród strumienia w czasie pory deszczowej.

- O Sahrę nigdy się nie martwiłem, Murgenie. Mnie kłopocze ten Wu­jek, który nie zachowuje się jak żaden inny Nyueng Bao, jakiego dotąd w życiu spotkałem.

- Hej, to jest tylko staruszek, który w głowie ma wyłącznie miecze. Jest kapłanem, a jego biblia to ostra stal. I żywi urazę. Wystarczy wycelo­wać go w kierunku Władcy Cienia.

Konował ponuro pokiwał głową.

- Czas pokaże. - Bardzo dobrze wychodziło mu bycie ponurym. Przekroczyliśmy wielki, kamienny most, który Pani rozkazała wznieść przy brodzie Ghoja. Na południowym brzegu wrony obsiadły drzewa. Wrzeszczały, sprzeczały się, podrywały do lotu, najwyraźniej nasz widok bardzo je rozbawił.

- Bardziej przejmuję się tymi stworami - oznajmiłem.

Konował nie odpowiedział. Zarządził postój, aby dać wytchnienie zwierzętom. Tak wiele oddziałów przewędrowało już tędy przed nami na południe, że z pewnością nigdzie nie dałoby się znaleźć dobrze wypoczę­tych koni na zmianę. W zamieszaniu, jakie towarzyszyło całemu temu salutowaniu formujących się pośpiesznie wartowników, spojrzałem na południe i zauważyłem:

- Ten stary błazen cholernie szybko pędzi. - Zdążyłem już zadać py­tanie i dowiedziałem się, że Jednooki wciąż znajduje się o dzień drogi przed nami.

- Dogonimy go, zanim dotrze do Dejagore. - Konował, mówiąc te sło­wa, zmierzył mnie jednocześnie wzrokiem, jakby się obawiał, że nazwa miasta uderzy we mnie z całą mocą jakiegoś strasznego zaklęcia. Rozcza­rowałem go. Thai Dei, który mógł śledzić przebieg rozmowy, ponieważ mówiliśmy po tagliańsku, również niczego po sobie nie okazał, chociaż czasy oblężenia dały się we znaki jego ludowi równie mocno jak żołnie­rzom Kompanii. Nyueng Bao rzadko zdradzali swe prawdziwe uczucia w obecności obcych.

Zwróciłem się do Thai Deia:

- Oddaj swego konia stajennym, a potem zobaczymy, czy nie da się gdzieś znaleźć czegoś przyzwoitego do jedzenia. - Życie w siodle nie obfituje w rozkosze podniebienia.

Z tego samego powodu, dla którego nie było nowych koni na zmianę, w fortecy przy Ghoja niewiele można było znaleźć delikatesów. Ponieważ jednak należeliśmy do oddziału Wyzwoliciela, otrzymaliśmy świeżo ubi­tego, bojowego koguta, który był tak mięsisty i soczysty, że mój żołądek omal się nie zbuntował, gdy wziąłem do ust pierwsze kęsy. Po jedzeniu mogliśmy schronić się przed zimnem we wnętrzu warowni i zażyć nieco snu. Właściwie powinienem trzymać się blisko Konowała na wypadek, gdyby jego rozmowy z lokalnymi dowódcami godne były zanotowania w Kronikach, jednak po krótkim, wewnętrznym sporze z samym sobą po­stanowiłem zamiast tego się wyspać. Jeżeli Stary usłyszy coś godnego odnotowania, na pewno sam mi o tym powie. W innym razie zawsze mogę później wrócić tutaj z Kopciem.

Śniłem, ale moja pamięć nie zachowała snów tak długo, bym mógł je potem zanotować. Były dość nieprzyjemne, jednak nie na tyle przytłacza­jące bądź straszne, by Thai Dei musiał mnie budzić.

Przed wschodem słońca znajdowaliśmy się już na powrót w drodze.

Jednookiego dogoniliśmy w miejscu, gdzie droga wiodła przez wzgó­rza otaczające Dejagore. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem jego wóz i zro­zumiałem, że musi to być on, zadrżałem, ze wszelkich sił dławiąc w sobie pokusę, by pognać mego wierzchowca szybszym krokiem. Naprawdę pragnąłem już dostać Kopcia w swe ręce.

Być może bardziej mnie dręczyły moje problemy, niż gotów byłem sam się przed sobą przyznać. Jednak nie okazałem tego w taki sposób, by kto­kolwiek mógł coś zauważyć.

Jednooki nawet odrobinę nie zwolnił.

Zauważyłem znaczne zmiany, jakie zaszły w okolicy od czasu tych pie­kielnych dni, które spędziłem w Dejagore - czy też Jaicur, jak je nazywali miejscowi, wreszcie Stormgardzie, którą to nazwę nosiło, będąc siedzibą obalonej Władczyni Cienia, Cień Burzy. Biedna wiedźma, okazała się cał­kowicie niezdolna do obrony Ziem Cienia przed burzą, jaką zapowiedzia­ło nadejście Czarnej Kompanii.

Równina otaczająca miasto została całkowicie osuszona, zniknęły rów­nież szczątki i ciała, chociaż w powietrzu wciąż jeszcze mogłem wyczuć woń śmierci. Jeńcy wywodzący się z mieszkańców Ziem Cienia dalej pra­cowali na murach obronnych miasta i w samym mieście. Co nie powinno wydawać się dziwne. Przy życiu nie został bowiem prawie żaden z rdzen­nych jego mieszkańców.

- Ciekawy pomysł, sadzenie roślin bezpośrednio w piasku - powie­działem, widząc coś, co wyglądało jak pszenica ozima, kiełkująca przez zeszłoroczne ściernisko.

- Jeden z pomysłów Pani - odparł Konował. Wciąż obserwował mnie spod oka, jakby się spodziewał, że w każdej chwili mogę zacząć toczyć pianę z pyska. - Wszędzie, gdzie ustanowiony został garnizon, jednym z obowiązków żołnierzy jest wytwarzanie żywności na własną rękę.

Gdy szło o logistykę działań wojennych, Pani zdradzała znacznie więk­sze doświadczenie niż Konował. Zanim dotarliśmy do Taglios, nigdy nie walczył z siłami przekraczającymi liczebnością Kompanię. Pani udało się stworzyć z ogromnego imperium maszynę produkującą wojnę przez całe dziesięciolecia.

Stary zwyczajnie więc zostawił jej większość tych kwestii. On sam wolał raczej trzymać się z boku, układać plany swych knowań i wykuwać narzę­dzia, które Pani mogła potem używać.

Pomysł z zasiewami nie był niczym nowym. Pani wprowadziła go w ży­cie wokół większości swych stałych siedzib na północy.

Trzeba się trzymać tego, co już wcześniej okazało się skuteczne.

Pomaga także w zapewnieniu uległości sąsiadów fakt, że nie kradnie się ich córek i sieje się zboże.

- Jesteś pewien, że nic ci nie jest? - dopytywał się Konował.

Znajdowaliśmy się niemalże u podnóża rampy wiodącej do północne­go barbakanu. Jednooki był teraz nie dalej niż sto stóp przed nami, do­skonale zdając sobie sprawę z naszej obecności, a jednak nie zwolnił nawet na jotę. Przypuszczam, że nieświadomie zacząłem przyspieszać, stąd to pytanie.

- Panuję nad wszystkim, Kapitanie. Już więcej nie zdarza mi się po­wracać do przeszłości i rzadko kiedy budzę się z krzykiem. Wszystkie kło­poty ze snem ograniczają się do drobnych dreszczy i potów.

- Chcę od razu wiedzieć, jeśli kiedykolwiek coś zacznie ci dolegać. Spodziewam się, że zostaniemy tu przez jakiś czas. Będziesz musiał jakoś to wytrzymać.

- Niczego nie spieprzę - obiecałem.

9.

Po tym jak Thai Dei i ja otrzymaliśmy kwatery w jednym z tych samych budynków, które zajmowaliśmy podczas oblężenia, dalsze wydarzenia nie kazały na siebie długo czekać. Prace nad odbudową nie objęły jeszcze tej części miasta. Resztki starych śmieci wciąż walały się dookoła.

- Przynajmniej wywieźli wszystkie szkielety - zwróciłem się do Thai Deia.

Odchrząknął i rozejrzał się dookoła, jakby w każdej chwili spodziewał się zobaczyć duchy.

- Będziesz czuł się tutaj w miarę dobrze? - zapytałem. Nyueng Bao wierzyli w duchy, zjawy i upiory przodków, które ścigają cię, jeżeli nie zadbałeś o właściwe pogrzebanie ich ciał. A wielu pielgrzymów Nyueng Bao wydało tutaj swe ostatnie tchnienie, nie doczekawszy się dobrodziej­stwa stosownej ceremonii.

- Nie ma innego wyjścia. Wszystko musi być gotowe, kiedy przybę­dzie Wujek Doj.

Jak na Thai Deia była to długa przemowa.

Wujek Doj był swego rodzaju kapłanem. Najpewniej zechce skorzy­stać z tej okazji, by zakończyć to, na co nie miał czasu cztery lata temu.

- Poradzisz sobie sam. Ja mam mnóstwo rzeczy do zrobienia. - Odległe miejsca, które należało zobaczyć. Ból, od którego należało dać sobie chwilę wytchnienia, choćbym nawet sam przed sobą nie potrafił się do niego przyznać.

Thai Dei zaczął już odkładać na bok swój skromny dobytek.

- Nie. Są jeszcze inne sekrety Kompanii, w które nie mogę cię wta­jemniczać, sprawy, które muszę załatwić sam.

Thai Dei odchrząknął, niemalże zadowolony, że tym razem będzie mógł zostać sam.

Zresztą zawsze było to możliwe, on jednak nie słuchałby, nawet gdy­bym upierał się, że nic nie jest mi winien. Przecież gdyby nie ja, nie stracił­by swej siostry i syna.

Kłótnia z Nyueng Bao przypominała kłótnię z wodnym bawołem. Nie było sposobu, by ich przekonać, poza tym już po krótkiej chwili tracili zainteresowanie twoimi argumentami i przestawali słuchać. Równie do­brze można było oszczędzić wydatkowaną energię.

- Już się zacząłem zastanawiać, kiedy wreszcie cię ujrzę - powiedział Jednooki, gdy w końcu udało mi się go znaleźć. Przyprowadził wóz do naszej dawnej części miasta, ale nie pozbył się jeszcze swojego ładunku. Wóz zaparkował w wąskiej alejce, gdzie - jak zakładałem - ukryje go na­stępnie za siecią kamuflujących zaklęć, zatroszczywszy się wpierw o swój zaprzęg.

- Wyprzęgnij zwierzęta, Dzieciaku, i zabierz je do jakiejś tymczasowej stajni, ja zajmę się tutaj doprowadzeniem rzeczy do porządku.

Kłócenie się z Jednookim ma mniej więcej tyleż sensu co w przypadku Nyueng Bao. Potrafi udawać całkowitą głuchotę. Tak też postąpił i w tym przypadku. Zajął się swoją robotą, nie zwracając na mnie uwagi, zupełnie jakbym wcale nie stał tuż przy nim. Aby zwiększyć skuteczność działania, zająłem się końmi. Przypuszczam, że musiałem mruczeć coś na temat tego, iż żałuję, że Goblin jeszcze nie wrócił.

Ten mały czarodziej o wyglądzie ropuchy jest najlepszym przyjacie­lem i równocześnie najgorszym wrogiem Jednookiego. Było go tak trud­no odnaleźć, że już zacząłem myśleć, iż mam kłopoty z wytłumaczeniem Kopciowi, czego właściwie chce. od niego. Potem spróbowałem powró­cić do miejsca, w którym widziałem go ostatnio, w delcie rzeki, na samym skraju terytorium Nyueng Bao. Mój plan polegał na tym, by podążać za nim przez czas do miejsca, gdzie znajdował się obecnie. I wszystko szło znakomicie, do chwili aż łódź Goblina wpłynęła w chmurę mgły i nie poja­wiła się już więcej z drugiej strony. Kopeć nie potrafił go odnaleźć.

Minęło trochę czasu, zanim zrozumiałem, że Kopeć mógł zostać tak zaprogramowany, aby unikać Goblina. Przypuszczalnie chodziło o to, by o miejscu jego pobytu nie dowiedział się Jednooki i nie postanowił przy­padkiem się wtrącić. Mały gnojek gotów byłby narazić całą operację na klęskę, ponieważ zapewne nie zastanowiłby się nawet przez chwilę, gdy­by zapragnął wyciąć jakiś wstrętny kawał swemu przyjacielowi.

Zacząłem trochę eksperymentować. Z pewnością Kopeć otrzymał ja­kieś szczególne polecenia. Stary nie przestał jeszcze go odwiedzać.

Kiedy już pojąłem, o co chodzi, nie miałem szczególnych trudności z pokonaniem zabezpieczeń Konowała. Należało się wszak obawiać, że Jednookiemu również nie przysporzą one większych kłopotów.

Znalazłem Goblina na piaszczystej plaży daleko na południe, na nie zaznaczonym na mapach wybrzeżu Shindai Kus, straszliwej pustyni, któ­ra zajmuje sporą połać lądu pomiędzy pomocnymi i południowymi regio­nami Ziem Cienia. Nieprzebyty łańcuch gór zwanych Dandha Presh wy­dawał się tutaj znacznie niższy, zapewne tylko dlatego, że ich szczyty ginęły w oceanie.

Goblin patrzył w morze. Statek stał na kotwicy przy brzegu. Łodzie śmigały po powierzchni. Goblin wyrzucał z siebie gwałtowną litanię skarg. Z wyrazów twarzy jego towarzyszy można było spokojnie wnosić, że już wielokrotnie słyszeli to wszystko.

Co, u diabła, robił Goblin na tym martwym brzegu?

Cofnąłem się w czasie, aby stwierdzić, jak doszło do wszystkiego.

Goblin rozdzierany był uczuciem nienawiści. Cóż więc zrobił Kapitan? Wysłał właśnie Goblina, aby sporządził mapy nieznanego wybrzeża. Goblin nienawidził bagien i mokradeł. A więc oczywiście pierwszy etap podróży powiódł go w dół rzeki przez deltę, która stanowiła jedno z największych bagien świata, rozciągała się na przestrzeni dwustu mil, pozbawiona była choćby jednego przyzwoitego kanału i najwyraźniej zupełnie nie nadawała się na miejsce pobytu ludzi, ponieważ żyli na niej wyłącznie Nyueng Bao.

Goblin nienawidził podróży morskich niemalże w takim samym stopniu jak Jednooki. A więc dlaczego przedostał się przez mokradła, przy czym omal po drodze nie wybudował kanału prowadzącego przez nie? Po co chciał się dostać na wybrzeże oceanu z falami wyższymi niż dowolne drze­wo, które posiada choć odrobinę szacunku dla samego siebie? Goblin nie cierpiał pustyni. A więc jak się czuł, kiedy w końcu jego zaimprowizo­wana flotylla dotarła do skraju bagnistego wybrzeża? Widząc okolicę tak nieurodzajną, że żyć na niej mogły tylko skorpiony i piaskowe pchły? Na której za dnia piecze cię żar słońca, zaś w nocy marzniesz z zimna i nigdy nie udaje ci się pozbyć piasku. Wiatr nawiewa go w każdą szparę ubrania. Teraz również miał buty pełne piasku...

- Nie urodziłem się po to, by znosić coś takiego - skarżył się Goblin. - Nikt nie zasłużył sobie na taki los. A ja to już w ogóle. Czy kiedykolwiek zrobiłem coś złego Staremu? W porządku, może ja i Jednooki trochę pili­śmy i czasami trochę się awanturowaliśmy, ale w końcu co z tego? Po prostu płonął w nas młodzieńczy duch, Śpioch wcale nie jest lepszy od nas.

Naturalnie nawet przez moment nie pomyślał o tym, że kiedy on i Jed­nooki upijali się, zawsze kończyło się to kłótnią, w efekcie której rzucali nie ukończone zaklęcia, wywołując szkody znacznie gorsze, niźli kiedy­kolwiek mogłoby się przydarzyć Śpiochowi.

- Człowiek musi się czasami wyluzować, wiadomo, o co chodzi. Prze­cież nikomu nigdy nie stało się nic złego? - Tego już nie można było na­zwać przesadą, było to zwyczajne kłamstwo. - Do diabła, w świecie, w któ­rym istniałby chociaż szczątek sprawiedliwości, dawno już znajdowałbym się na emeryturze w miejscu, gdzie wino jest słodkie, a dziewczęta potra­fią docenić mężczyznę z odrobiną doświadczenia. Oddałem Kompanii najlepsze wieki swego życia.

Goblin nienawidził wyzwań, które przed nim stawały. To znaczy sytu­acji, kiedy musiał zacząć myśleć i podejmować decyzje. To pociągało za sobą odpowiedzialność. Zależało mu na tym, by przepłynąć przez życie, robiąc tylko to, co konieczne, podczas gdy kto inny myślał i podejmował decyzje za niego.

Goblin nie znosił również ciężkiej pracy, a na tej pustyni wszyscy musieli wypruwać sobie żyły, by pozostać przy życiu.

Kazałem Kopciowi, by poniósł mnie wyżej, tam gdzie orły... - gdyby któryś z nich potrafił przeżyć w takiej okolicy - aby zobaczyć, co tak podrażniło Goblina.

Naprawdę nie przesadzał, gdy mówił o pustyni. W pobliżu wybrzeża Shindai Kus w całości składała się ze złotego piasku. Fale nanosiły go z dna morza. Nieustające wiatry niosły go dalej, w głąb lądu, do gołej ska­ły szorowały nim powierzchnię wzgórz, które rosły w kierunku wschod­nim i zmieniały się w Dandha Presh. Na samym wybrzeżu nieliczne już wzgórza wznosiły się więcej niż kilkaset stóp ponad powierzchnię pusty­ni. Żadne z nich nie wykazywało nawet śladu erozji będącej efektem dzia­łania wody. Od tysięcy lat nie spadła tutaj kropla deszczu.

Zacząłem opuszczać się niżej. Goblin wraz z pozostałymi dwoma to­warzyszami powoli posuwał się w głąb lądu, uważnie badając powierzch­nię. Przed nimi coś nagle eksplodowało spod piasku. Coś, czego wygląd z pozoru zdawał się zupełnie niemożliwy. Potwór, który nie mógł istnieć w tym świecie, diabelska istota rozmiarów słonia, obdarzona jednak więk­szą ilością odnóży i bardziej owłosiona niż tarantula, na dodatek wypo­sażona w macki jak u ośmiornicy i ogon skorpiona. Kołysząc się, ruszył naprzód. Najwyraźniej spoczywał tu już od dłuższego czasu czekał na odgłos kroków, które wywabią go z kryjówki pod powierzchnią.

Towarzysze Goblina rzucili się do ucieczki. Mały czarodziej zaklął, a po­tem powiedział:

- Następną rzeczą, której najbardziej nienawidzę, są jakieś stwory wy­skakujące na mnie spod piasku. - I póki potwór wciąż jeszcze był trochę ogłupiały, uderzył weń jednym ze swych najlepszych, magicznych tworów.

Między jego rozłożonymi dłońmi pojawiło się coś, co przypominało szeroką na jard, trzyramienną gwiazdę do rzucania, wykonaną z matowe­go szkła. I użył jej zgodnie z pozornym przeznaczeniem. Potwór zawył z wściekłości, gdy gwiazda odcięła parę macek i kilka odnóży z prawej strony. Próbował dosięgnąć Goblina, który zdecydował się zrezygnować z okazywania męstwa i zebrał dupę w troki.

Potwór kręcił się w kółko, zataczał ogromne kręgi i rył szerokie bruzdy w złotym piasku. Zupełnie stracił zainteresowanie ludźmi na plaży. Przez jakiś czas próbował połączyć ze sobą odcięte członki, ale tusze nie chcia­ły się zrosnąć. Na koniec zadrżał, jakby zrozumiał daremność przedsię­wzięcia, i zaczął zagrzebywać się w piasku, używając do tego celu odnó­ży, które mu jeszcze pozostały.

- A kolejną rzeczą - narzekał Goblin - której szczerze nienawidzę, jest cały pomysł Cienistej Drogi.

Cienista Droga była jakimś sekretnym projektem, do którego mnie nie dopuszczono, ponieważ nie było żadnej potrzeby, bym coś o nim wie­dział. Tylko raz czy dwa razy udało mi się podsłyszeć sam kryptonim.

- Zaczynam się nawet zastanawiać, do jakiego stopnia jeszcze lubię Konowała. To gówno to czyste szaleństwo. Mam nadzieję, że ten sukin­syn spędzi cały swój pośmiertny żywot w miejscu takim jak to.

Nie musiałem dłużej pozostawać z Goblinem. Radził sobie nieźle. Jak w przypadku każdego dobrego żołnierza, jeżeli klął i narzekał, oznaczało to, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Wróciłem do Dejagore. Wróciłem do swego ciała, spoczywającego na wozie Jednookiego. Byłem spragniony i wygłodzony. Kopeć pachniał niezbyt pięknie.

- Jednooki! Muszę dostać coś do zjedzenia. Gdzie jest kuchnia polowa?

Mały, czarny człowieczek wsunął do wnętrza wozu swój odrażający kapelusz. Mogłem niemal dostrzec pod nim jego równie paskudne obli­cze. Musiało się już ściemniać.

- Dla nas znajduje się na cytadeli.

- Czy to nie wspaniałe? Raczej jednak nie będę jadł mięsa. - Mogaba i jego towarzysze, którzy wówczas byli jeszcze po naszej stronie, pod­czas oblężenia kwaterowali w cytadeli, zjadając na kolację przypadkowych, nieszczęsnych obywateli Jaicur.

- Staraj się wmówić sobie, że jesz kurczaka. To nie jest takie złe - po­wiedział Jednooki i tego starczyło, by mój żołądek skręcił się w supeł. Zmarszczył nos. - Śmierdzi tutaj.

- Mówiłem ci. Lepiej, żebyś mył go chociaż od czasu do czasu. Spróbował na mnie swego złego spojrzenia. Nie zadziałało. Powiedzia­łem tylko:

- Ty będziesz musiał z nim żyć.

10.

Sądziłem, że Konował będzie nas poganiał, by jak najszybciej spotkać się z Panią. Nie widzieli się już od jakiegoś czasu. Ale wydawało się, iż jest zadowolony, że może zażyć wypoczynku w Dejagore, coraz częściej ob­cował ze swymi czarnymi posłańcami.

Wrony wywoływały niepokój wśród tych członków Starej Gwardii, których obowiązki zatrzymały w Dejagore. Świeca i Astmatyk przyszli do mnie ze skargą. Co miałem im powiedzieć?

- On jest szefem. Sądzę, że może sobie lubić wrony, jeśli ma na to ocho­tę. - Uważnie przyjrzałem się Astmatykowi, niezdolny wręcz uwierzyć, że choroba jeszcze go nie zabiła. Obecnie kaszlał niemal bez przerwy.

- Chodzi o to, co o nich myślą tubylcy - powiedział Świeca. - Stano­wią zły omen dla wszystkich prócz Dusicieli.

- Mam wrażenie, że mogą stanowić zły omen dla wszystkich, którzy będą się uskarżać na ich obecność. Astmatyk, masz tutaj stały przydział?

Staruszek w jakiś sposób wykaszlał twierdzącą odpowiedź.

- Dobrze. Nie wydaje mi się, abyś o tej porze roku powinien służyć w polu.

- Co dobrego przyjdzie komu z tego, by mnie tu zostawić? Po to, abym umierał w samotności?

- Jeszcze mnie przeżyjesz, uparty, stary pierdzielu.

- Teraz jestem już częścią wszystkiego. Wy, ludzie, cały czas mówicie nam o naszej przeszłości, a teraz możemy się przekonać, gdzie jest to miej­sce, z którego wyszliśmy... Mam zamiar tam dotrzeć.

Kiwnąłem głową, przyjmując jego wyjaśnienia. Był w porządku.

Dzięki temu zastanowiłem się nad tym, jak różniliśmy się od pozosta­łych band najemników, które dotąd w życiu widziałem. Wśród naszych żołnierzy nie było prawie śladu znęcania się nad sobą czy brutalności. Historycznie rzecz biorąc, nigdy nie mógłbyś dostać się w nasze szeregi, jeśli byłeś takim rodzajem gówniarza, któremu przyjemność sprawia za­dawanie bólu tym, którzy znajdują się wokół ciebie. A jeśli nawet tak się stało, szansę na to, że przeżyjesz długo, nie były zbyt wielkie.

Struktury historii i kultury naszego bractwa odciskały się na jego człon­kach od samego początku i właściwie bez przerwy, a jeśli komuś udało się przeżyć dostatecznie długo, zazwyczaj wsiąkały weń głęboko.

Konował, oczywiście, był skrajnym zwolennikiem tych zasad rządzą­cych życiem Kompanii. I udało mu się sprzedać je wszystkim pozostałym. Za wyjątkiem Mogaby. Jednak głównym problemem Mogaby było to, że to nie on dowodził Czarną Kompanią.

Tak naprawdę nie ma to znaczenia, wyjąwszy tylko fakt, że nie byli­śmy bezładną zbieraniną brutali. Byliśmy wrażliwą bandą niedopasowa­nych do otoczenia ludzi, którzy próbują dbać o swych braci. Przynajmniej przez większość czasu.

Pojawił się Jednooki i sam zaprosił się do rozmowy, nie zwracając zupeł­nie uwagi na Astmatyka, mimo iż stary gruźlik pochodził z jego rodzin­nych stron.

- Hej, Dzieciaku, widziałem ostatnio Trolla idącego Ulicą Lśniącą Kro­plami Rosy. Pewien jesteś, że nie wiesz, gdzie jest Goblin? Postanowiłem sobie, że zrobię z nich parę.

Trollem nazywali współplemieńcy Matkę Gotę, oczywiście za jej ple­cami. Wobec nich zachowywała się jeszcze bardziej nieprzyjemnie niż względem nas, obcych. My mieliśmy przynajmniej wymówkę. Nie urodzi­liśmy się jako Nyueng Bao.

Odrzekłem Jednookiemu:

- Naprawdę udało im się szybko tutaj dotrzeć, biorąc pod uwagę spo­sób, w jaki ona maszeruje. - Moja teściowa chodziła tak, jakby cierpiała na chroniczną krzywicę, a na dodatek pozbawiona była stawów w kolanach, prze­taczała się z boku na bok niczym statek kupiecki na wzburzonym morzu.

Mały, czarny człowieczek rzucił z ukosa spojrzenie na Thai Deia, który oczywiście znajdował się w pobliżu, jak zawsze, kiedy nie powiedziało mu się wyraźnie, by trzymał się z dala. Na twarzy Thai Deia najwyraźniej gra­ły emocje. Jednooki powinien uważać, by nie obrazić go na tyle, by tam­ten natychmiast rzucił się na niego...

Wyszeptałem:

- Nawet on czasami nazywa ją Trollem. Ale tobie zalecałbym ostroż­ność. - Głośniej zaś zapytałem: - A co z Wujkiem Dojem?

- Jego nie widziałem.

- Thai Dei. Lepiej zrobisz, jak poszukasz swojej matki. - Wujek Doj sam nas znajdzie. Wtedy, gdy mu to będzie odpowiadało.

Wszyscy patrzyliśmy za odchodzącym Thai Deiem. Kiedy oddalił się poza zasięg głosu, wymruczałem:

- Nawet przez moment za nią nie tęskniłem. - Miałem nadzieję, że Thai Dei znajdzie jakiś sposób, by przedłużyć moją radość.

Jednooki parsknął.

- Gdybyś chciał poznać moje zdanie, to ona stanowi doskonałą ko­bietę nie dla Goblina, lecz dla ciebie - oznajmiłem.

- Uważaj, co mówisz, Dzieciaku.

- Mówię, co myślę.

- Masz zupełnie chore poczucie humoru. A poza tym, wkurzyłeś Starego.

- Hę? Jak?

- Z tego co mówił, od kilku dni zalegasz ze swoimi regularnymi raportami.

- Och... Aha. - Nie była to do końca prawda, ale jakoś tak się złoży­ło. - Zajmę się tym od razu.

- Wciąż masz swoją bransoletę?

- Ech...- Miałem ją. - No.

- Dobrze. Będzie ci potrzebna.

Świeca i Astmatyk nie mieli pojęcia, o czym rozmawiamy. Ale Świeca miał dla mnie dobrą radę na pożegnanie.

- Nie zapominaj o wronach - powiedział.

Ostatnimi czasy wrony nieszczególnie się mną interesowały. To mi się również nie podobało, ale być może miało sens z innego punktu widzenia niż mój. Znajdowałem się bardzo blisko Konowała. Duszołap powinna także i mnie śledzić. Stosownie do starego powiedzenia. Przezorny zawsze ubezpieczony.

Musiałem nadgonić wydarzenia, które nastąpiły od czasu, gdy ostat­ni raz spędziłem kilka dłuższych chwil z Kopciem. Powinienem sprawdzić, jak wygląda sytuacja na froncie, zamiast dowiadywać się, co robi Goblin. Konowała Goblin nie interesował. Niezależnie od wszystkiego poczyna­nia tego małego gnojka stanowiły tajemnicę, której nikt nie miał prawa znać.

Sznurek na moim nadgarstku pozwolił mi dostać się do wozu Jedno­okiego, uniknąłem dezorientacji czy zmylenia, zaklęcia działały w taki sam sposób jak w labiryncie Pałacu. Jednak podążające za mną wrony, zaczę­ły tracić orientację już w odległości ćwierci mili. Zgubiłem je.

Zastanawiałem się, czy to rzeczywiście dobrze. Ich osobliwe zacho­wanie z pewnością obudzi ciekawość Duszołap... oczywiście wtedy, gdy znajdzie chwilę wolnego czasu, by oderwać się od pozostałych knowań.

Zastanawiałem się, czy nastawienie Kopcia względem Duszołap zmie­niło się po wyjeździe z Pałacu, może teraz uda mi się go nakłonić, by ją śledził. Dopóki byliśmy w Taglios, jego dusza z uporem odmawiała współ­pracy, ilekroć starałem się dowiedzieć, co właśnie porabia szalona siostra Pani.

Wspiąłem się na wóz i rozmościłem wygodnie. Wyglądało na to, że Jednooki na własną rękę uprawiał spacery z duchem. Woda i jedzenie były pod ręką. Będę musiał jeść i pić, zanim uda mi się zdobyć odpowiednią porcję informacji. Spacery z duchem szybko wysysały żywotne soki i ener­gię. Jednak zdawałem sobie sprawę z zawartej w tym pułapki. Świat, po którym wędrował Kopeć, był tak bezproblemowy, że łatwo można było zapomnieć, iż trzeba zeń wrócić do rzeczywistości, choćby po to, by coś zjeść. W przeciwnym razie łatwo można było skończyć w taki sam spo­sób, jak Kopeć.

Napiłem się solidnie i zjadłem słodką bułkę, potem ległem na śmierdzą­cym materacu, zaniknąłem oczy i sięgnąłem, aby pochwycić duszę Kop­cia. Miałem niejasne wrażenie, że jest czymś przejęta. Zazwyczaj jest prze­cież całkowicie pusta, pozbawiona emocjonalnego wyrazu. Nie potrafiłem znaleźć żadnego wytłumaczenia dla jej wyczuwalnej niepewności. Być może Jednooki nie dbał w wystarczającym stopniu o jego potrzeby ciele­sne. Lepiej sprawdzić. Ale dopiero wówczas, gdy zakończę swój obchód.

Poszliśmy. Już w chwilę później obserwowałem, jak zastępy tagliańskie wcinają się niczym pożar lasu w słabą obronę żołnierzy Cienia. Połu­dniowcy wciąż jeszcze nie mogli otrząsnąć się po trzęsieniu ziemi. W wie­lu miejscach ich porażka była tak błyskawiczna, że nie zdążyła się nawet zamienić w paniczną ucieczkę.

Sprzeczne raporty zaczynały powoli docierać do Mogaby, stacjonu­jącego na Charandaprash. Odsyłał je do Długiego Cienia. Władca Cienia był nadal przekonany, że nie stać nas na poważniejszą ofensywę zimową, a obecny atak stanowi jedynie sprytny manewr Konowała, mający na celu odwrócenie uwagi od tego, czym zajmuje się naprawdę.

Długi Cień otrzymywał swe raporty najwyraźniej bez pomocy ze stro­ny Wyjca. Wyglądało na to, że nieszczęsny, udręczony, mały czarodziej zrobił sobie wakacje. Nigdzie nie potrafiłem go znaleźć.

Narayan Singh i Córka Nocy znajdowali się w rezerwowym obozie Dusicieli w pobliżu miejsca stacjonowania głównych sił Mogaby na Cha­randaprash. Nie mam pojęcia dlaczego, ale to dziecko czymś zwróciło moją uwagę. Zacząłem lawirować wstecz i naprzód w czasie, obserwując ją. W miarę obserwacji denerwowałem się coraz bardziej. Odkryłem coś, o czym Stary winien się bezzwłocznie dowiedzieć.

Jego córka potrafiła jakoś postrzegać odległe wydarzenia, chociaż nie w tak bezpośredni sposób, jaki był udziałem Kopcia. Dotąd jeszcze nikt jej nie słuchał, nawet Singh, jednak z pewnością kiedyś zaczną, gdy Narayan zrozumie, że wszystkie jej niejasne przepowiednie pasują do wska­zówek zaczerpniętych z innych źródeł.

Za każdym razem najwyraźniej wpadała w trans. Chciałem zbadać całą sprawę nieco dokładniej, jednak Kopeć się zbuntował. I tym razem wcale nie miałem pewności, czy słusznie go obwiniam. Ten dzieciak roztaczał wokół siebie taką aurę, na widok której, nawet w tej pozbawionej uczuć przestrzeni, po której przechadzał się Kopeć, przenika człowieka dreszcz i zaczyna się myśleć o grobach oraz rzeczach, które lepiej, by zostały głę­boko pogrzebane.

Pani znajdowała się daleko na południe od Dejagore, wyciskała ostat­nie poty z siebie i swych żołnierzy. Na pozór wyglądała na skrajnie wy­cieńczoną, jednak z pewnością nie było widać po niej przeżytych lat, przy których wiek Jednookiego znaczył niewiele więcej niż wiek szczeniaczka. Wierzba-Łabędź, wraz z Królewską Gwardią, podążał z jej taborami, po­dobnie jak Prahbrindrah Drah, który utrzymywał, iż konieczna jest koor­dynacja wspólnych wysiłków. Pani była w wystarczającym stopniu opa­nowana, by nie robić awantur o takie gówno, jak czyjeś krowie spojrzenia.

Łabędź był zakłopotany. Książę zawiedziony. Podsłuchiwałem ich przy rozmaitych okazjach, podczas których próbowali się domyśleć, co też tak bardzo martwi Panią. Nie doszli do żadnych wniosków, ona zaś nie dała im z pewnością choćby śladu wskazówki. Zadowolona była, że może zno­wu dla samej siebie zachować spustoszenie i ból wewnętrznego świata.

Przypuszczam, że po życiu tak długim jak jej, równie samotnym, a szar­panym udręką w czasach, gdy była żoną Dominatora, otwarcie się przed istotami niższego rzędu czy bodaj prośba o pomoc skierowana do nich zdawały się przedsięwzięciem zupełnie bezcelowym, choć przecież w chwili obecnej ona sama przecież była jedną z nas, robaków. W mniejszym lub większym stopniu.

Wbrew wszystkim opiniom wygłaszanym zarówno przez amatorów, jak i ekspertów, jej utracone moce stopniowo powracały. Nie była wprawdzie tą Panią, która zbudowała imperium na północy, dość potężną, że mogła na smyczy trzymać dziesięcioro takich jak Wyjec, traktując ich niby psy strzegące jej i wykonujące jej mroczne rozkazy, była jednak już na tyle silna, by myśl o niej nie dawała spokoju Wyjcowi i Długiemu Cieniowi, oraz, nie mam najmniejszych wątpliwości, jej siostrze, Duszołap.

To był kolejny klin, który rzeczywistość wbiła między Konowała a Panią. Stary nie ufał tej stronie jej osobowości, która kochała ciemność. Zbyt długo przebywał w jej pobliżu. Bał się, że może ją stracić. Ja z kolei oba­wiam się, że odsunął ją od siebie, ponieważ nie potrafił szczególnie do­brze radzić sobie ze swymi strachami.

Pani stała się koszmarem wszystkich tych, którzy stanęli jej na drodze, co do tego nie było najmniejszych wątpliwości. Pochód jej wojsk, w miej­scach gdzie ktoś tylko spróbował się mu przeciwstawiać, znaczyły ślady okrucieństw większych niż nieszczęścia spowodowane trzęsieniem ziemi.

Moich braci z Kompanii wszędzie znajdowałem w samym ogniu walki, prowadzili ten czy inny oddział. Strażnicy Nyueng Bao mieli ręce pełne roboty. Chociaż po wielu latach, podczas których Konował i Pani ścigali ich bezlitośnie, zaś ich siły uległy znacznemu przerzedzeniu, Kłamcy nie bez powodu tak właśnie się nazywali. Ci, którzy pozostali przy życiu, byli najbardziej utalentowani ze wszystkich, a teraz nie przepuszczali żadnej sposobności, aby w imię swej bogini uderzyć na Kompanię.

Chociaż Mogaba miał kilka tysięcy kawalerii, która szła na północ, jak dotąd nie angażował jej w walki. Z sił żołnierzy Cienia w regionach zala­nych tagliańską powodzią jedynie oddział Klingi nie został jeszcze nią ogarnięty. A Klinga po kilku błyskotliwych - oraz bez wątpienia przyspa­rzających mu odpowiedniej satysfakcji - potyczkach z regimentami wy­stawionymi przez tagliańskich przywódców religijnych nie czynił szcze­gólnych wysiłków, by utrzymać zajęte terytoria. Cofał się nieprzerwanie w kierunku Charandaprash, narzucając tempo na tyle tylko szybkie, aby mieć pewność, że nasze siły nie następują mu na pięty.

Na całym obszarze jego operacji jak grzyby po deszczu wykwitały od­działy religijnej partyzantki. Mimo konfliktów, w jakie z nimi popadał, Ko­nował pozwolił kapłanom prowadzić własną wojnę w sposób zupełnie nie­zależny od reszty operacji militarnych. Klinga nienawidził kapłanów i nigdy nie ukrywał swego stanowiska. Współdziałanie z Władcą Cienia dało mu sposobność do nieskrępowanego wyrażania tej nienawiści. Kapłanom z ko­lei w równym stopniu zależało na tym, aby uciszyć go na zawsze.

Stary wydawał się całkowicie zadowolony z takiego obrotu spraw, kapłani, mocno przecież tkwiący w tradycji intryg i ingerencji w wydarze­nia świeckie, wydatkowali swe skarby, czas oraz energię najbardziej od­danych wiernych na usunięcie kogoś, kogo szczerze nie znosił.

Klinga, wycofując się, nie ustawał w wyszukiwaniu tych facetów, a później bezwzględnie wszystkich likwidował. Jak na generała pozbawio­nego jakiegokolwiek wcześniejszego formalnego wykształcenia wojsko­wego, naprawdę robił dobrą robotę, wykorzystywał wszystkie słabe miej­sca swych wrogów.

Siły obu stron ściągały powoli na Równinę Charandaprash z całego południa. Nie minie dużo czasu i tam właśnie odbędzie się wielkie przed­stawienie. Z pewnością nastąpi to jeszcze przed końcem zimy.

Wracałem do Dejagore, a potem znowu wędrowałem z Kopciem. Czas upływał, niemalże nie pozostawiając po sobie śladu przeżytych dni. Sta­ry znowu dał rozkaz do wymarszu. Ledwie cokolwiek zauważyłem. Byłem zbyt zajęty Kopciem. Konowałowi nie podobało się, że przez cały czas przebywam w wozie, jednak tak wiele działo się w tak wielu rozmaitych miejscach, że musiał na to przystać, jeśli chciał uzyskiwać wszystkie in­formacje, jakich potrzebował. Jednakże jego nastawienie mógł zmienić najlżejszy podmuch wiatru.

Przez czas jakiś udawałem, że jestem chory, aby dostarczyć wronom oraz rodzinie mojej żony jakiegoś wytłumaczenia faktu, że cały czas spę­dzam na wozie. Wrony są głupie. Nie połapały się. Ale przypuszczam, że Wujek Doj zrozumiał, iż chodzi tu o coś innego, i to jeszcze zanim przeje­chaliśmy wszyscy przez południową bramę Dejagore.

11.

Nigdy nie byłem alkoholikiem ani opiumistą. W tej części świata nie­mal wszystkie religie krzywo patrzą na alkohol, w związku z czym niełatwo go tutaj dostać... chociaż Jednooki jakoś nie miał najmniejszych proble­mów ze znalezieniem tej drobiny, którą jednak gdzieniegdzie dawało się kupić. Jeżeli naprawdę nikt niczego nie miał w okolicy, wówczas sam za­czynał pędzić. Przez całe moje życie na widok nałogowców trząsłem się ze strachu. Kiedy widziałem faceta, którego ból zagnał poza kurtynę alko­holu czy jakiegoś narkotyku, miałem ochotę uciekać, bojąc się, że taka sama słabość może czaić się we mnie.

A jednak powoli zaczynałem ulegać pokusie wolności od ciągłej męki, jaką można było znaleźć w przestrzeni między światami. Kiedy wędrowa­łem z Kopciem, potworności Dejagore i udręka, jaką pozostawiła po so­bie śmierć Sarie, zmieniały się w odległe, lekkie mrowienie bólu. Słaba część mojej istoty obiecywała, że nawet te odległe uszczypnięcia znikną, jeśli tylko będę dalej pracował z Kopciem.

Byłem jednocześnie szczęśliwy i najbardziej żałosny, jak tylko można sobie wyobrazić. Rodzina mojej żony nie mogła mi w niczym pomóc. Wujek Doj powtarzał tylko ciągle, że muszę być silny.

- Śmierć i rozpacz są czymś, co trapi nas przez całe życie. Ten cały świat jest jednym bólem i utratą, rozświetlają go tylko na krótko przelotne chwile szczęścia i cudowności. Musimy żyć dla tych chwil, które dopiero nadejdą, nie zaś opłakiwać minione.

- Musimy żyć dla zemsty - warczała Matka Gota. - Ty stary głup­cze. - Kiedy na mnie spoglądała, w jej oczach widziałem pogardę. Nie miała najmniejszego zamiaru oszczędzać moich uczuć. - W ostatnich dniach swego życia moja matka była kobietą szaloną. Najlepiej byłoby, gdyby­śmy pozbyli się tego słabeusza.

Będąc słabym i nie dbając więcej o sprawy tego świata, nie czułem się zobowiązany do uprzejmości.

- Założę się, że tam, u was, na bagnach, każdej nocy wszyscy dzięku­ją swej szczęśliwej gwieździe, która wiedzie cię daleko od domu.

Thai Dei równie dobrze mógłby być wykuty z litego kamienia, a prze­cież stawiałem go w sytuacji, w której jego zobowiązania emocjonalne musiały zderzać się ze sobą.

Wujek Doj zachichotał. Położył dłoń na ramieniu Thai Deia.

- Pięknie zachowana postawa, młodzieńcze. Gota, muszę przypomnieć ci, że jesteśmy tu tylko tolerowani. Kamienny żołnierz pozwala nam być ze sobą jedynie przez pamięć Sahry. Jego dowódca gotów jest w każdej chwili nas wygonić.

Chociaż dawałem sobie już zupełnie nieźle radę z pojmowaniem moty­wacji Nyueng Bao, w owe dni rozumiałem, że spora część tych umiejętno­ści gdzieś się zapodziała. Najwyraźniej próbował jej powiedzieć, aby prze­stała wkurzać Konowała, ponieważ może ich wypędzić. I z pewnością potrafiłby to zrobić bez zmrużenia oka. Uważał ich za coś niewiele lepsze­go od markietanek i hałastry z taborów. A tamtych Konował nienawidził. Uważał, że są gorsi niż pijawki.

Jednak nie potrafiłem najzwyczajniej odpędzić podejrzenia, że Wujko­wi Dojowi chodzi o coś więcej niż zemstę na mordercach Sahry i syna Thai Deia, To Tana.

Nie miałem pojęcia, gdzie się znaleźliśmy. Przypuszczam, że około osiemdziesięciu mil na południe od Dejagore, wjeżdżaliśmy bowiem wła­śnie na tereny, które dopiero od niedawna znajdowały się w naszych rę­kach i na których naszą obecność witano zapewne z takim samym stoicyzmem jak wcześniejsze trzęsienie ziemi. Niewiele tutaj uprzątnięto, od czasu jak werbownicy Władcy Cienia nakłonili tubylców do podjęcia próżnego usiłowania powstrzymania naszego pochodu. Dzielni głupcy. Teraz nie miał ich kto pogrzebać.

Tutaj właśnie dopadł mnie atak ostatecznej paranoi. Nie zdawałem so­bie sprawy z tego faktu, ponieważ akurat byłem na wozie, ale właśnie roz­bijano obóz. Byłem nieobecny duchem, śledziłem manewry kawalerii, Mogabę oraz podpatrywałem jego narady, podczas których zastanawiał się, w jaki sposób może jeszcze bardziej uprzykrzyć nam życie na Charandaprash. Serce me przepełniało szyderstwo. Nie miał najmniejszych szans, by nas czymkolwiek zaskoczyć. Z kolei na podstawie obserwacji poczy­nań Pani oraz wszystkich sił specjalnego przeznaczenia, jakie ona i Ko­nował zgromadzili razem, wiedziałem, że z naszej strony czeka go niejedna przykra niespodzianka.

Ale Mogaba był bystry, spodziewał się czegoś takiego. Musiał do­brze poznać Konowała, zanim zdezerterował do Władcy Cienia.

I wtedy zwalił się na mnie atak paranoi. Zadowolenie z samego siebie wyparowało w jednej chwili. Gdybym przebywał we własnym ciele, zacząłbym zapewne się trząść i czuć, jakby znienacka wrzucono mnie do lodowatej rzeki. Nagle pojąłem, że nie jestem już sam.

Gdyby nie to, że w świecie Kopcia emocje są znacznie przytłumione, natychmiast uciekłbym zdjęty trwogą. A tak, wykonałem tylko rodzaj nagłego obrotu na płaszczyźnie astralnej.

Przez sekundę zdało mi się, że dostrzegam twarz, nie patrzyła w moją stronę.

Była to twarz pochodząca chyba ze wspólnego bagażu koszmarów ludzko­ści, wielka jak krowa, w kolorze gnijącej oberżyny. Jej uśmiech składał się wła­ściwie z samych kłów. A uśmiechała się na widok wszystkiego, co ją otaczało.

Jej oczy były talerzami ognia, a równocześnie przypominały kałuże ciemności, w których zatonie każda dusza.

Wycofałem się, z początku bardzo ostrożnie, potem jednak z pełną pręd­kością ku bezpieczeństwu, jakie obiecywała rzeczywistość, kiedy potwor­ne oblicze, jakby czymś znienacka zaskoczone, zaczęło się odwracać.

Wydostałem się na świat realny zdjęty takim przerażeniem, iż nie pa­miętałem nawet, czy jestem spragniony i głodny. Trząsłem się i bełkota­łem jakieś słowa, zupełnie pozbawione sensu. Wkrótce pojawił się Stary. Jednooki pobiegł po niego i przyprowadził, gdy zaczynałem już odzyski­wać panowanie nad sobą.

- Co się, u diabła, stało, Murgenie? Miałeś znowu rodzaj zapaści? Zamierzasz znowu zacząć odpływać w tę swoją przeszłość? Nie możesz mi tego zrobić. - Dotknął mego ramienia, poczuł dreszcze trzęsące mnie od ziąbu, który wciąż przenikał mnie do szpiku kości. - Jednooki...

Wyskrzeczałem:

- Właśnie widziałem Kinę. Nie mam pojęcia, czy ona także widziała mnie.

Śmierć jest wiecznością. Wieczność jest kamieniem. Kamień - ciszą.

Kamień nie potrafi przemówić, ale kamień przecie pamięta.

Głęboko, w samym sercu szarej warowni stoi potężny tron wykona­ny z drzewa przeżartego upływem czasu. Tron osunął się na bok i prze­chylił odrobinę. Na nim spoczywa ciało uwięzione w magicznym śnie, przyszpilone do siedziska srebrnymi nożami, które przeszyły jego stopy i dłonie. Nie tak dawno jeszcze zupełnie pozbawiona wyrazu twarz te­raz wykrzywiona jest w agonii.

Postać wciąga głęboki oddech. Ciszę przeszywa potężne, powolne uderzenie, niczym odgłos dalekiego grzmotu.

Jest to jakiś rodzaj nieśmiertelności, ale płaci się za nią diamentami bólu, skarbem umęczenia.

Nocą, kiedy zamierają podmuchy wiatru i nic nie płoszy już małych cieni, forteca na powrót odnajduje spokój w ciszy.

Cisza jest kamieniem. Kamień jest wiecznością. Wieczność - śmiercią.

12.

Na południe od Światłocienia, który nie stawiał żadnego oporu, teren porośnięty jałowcem wznosi się, staje się coraz bardziej kamienisty, zaś jego powierzchnia marszczy się niczym twarz mej teściowej. Tam, gdzie rzadko dochodzi słońce, zalegają łaty śniegu. Drzew jest tutaj niewiele i przeważnie należą do odmiany uparcie odmawiającej zrzucania przynaj­mniej części swych owoców na zimę. Owoce są twarde i suche, w miarę jednak jak oddalaliśmy się od cywilizowanych obszarów oraz miejsc, gdzie można było dostać jakiekolwiek jadalne pożywienie, coraz bardziej nam smakowały. Trudy szlaku, którym zgodnie z naleganiami Kapitana mieli­śmy podążać, przerosły znacznie wszystko, co przewidywaliśmy podczas przygotowań. A nie było tutaj żadnych spławnych wodnych dróg, któ­rymi barki mogłyby dostarczać zapasy.

Prowadziliśmy ze sobą bydło. Zwierzęta ledwie mogły same wyżywić się na skąpej roślinności. Ci z nas, którzy chcieli jeść mięso, mogli żuć łykowatą wołowinę. Ale wkrótce po rozpoczęciu wymarszu zrozumiałem, że Konował popełnił błąd, rozpoczynając zimową kampanię.

Żołnierze, będący wegetarianami, cierpieli okrutnie.

Zrywający się o poranku wiatr kąsał niemiłosiernie. Zdecydowanie nie była to pora roku sprzyjająca podróżnym. Jeżeli Mogaba zdolny będzie nam się dłużej opierać, czekają nas niezgorsze kłopoty.

Zmuszenie nas, byśmy go ścigali, mogło okazać się z jego strony naj­lepszą z możliwych strategii. Zatrzymanie nas na Charandaprash, dopóki wszystkie nasze siły nie połączą się razem, dołączą do nich tabory, a po­tem zwodzenie i nękanie wojną podjazdową, póki nie wyczerpiemy resz­tek zapasów. Wtedy będzie mógł bez przeszkód dorżnąć wygłodniałych niedobitków podczas prób ucieczki.

Chociaż nigdy o tym nie wspominał nazbyt obszernie, plan Konowała po części polegał na tym, by uzupełniać zapasy naszej armii, dzięki zajmo­waniu magazynów, które Mogaba przygotował dla siebie. W obecnej chwili Kapitan, choć wspominał o tym nad wyraz ostrożnie, liczył wyłącz­nie na odniesienie zwycięstwa. Postawił nas w sytuacji, z której po pro­stu nie było innego wyjścia.

Tereny otaczające Światłocień dalej nieźle prosperowały, pomimo trzę­sienia ziemi, jednak znajdowały się o cztery dni marszu za nami. Nasi furażerowie, wyłącznie w czasie podróży powrotnej, zjadali połowę tego, co udało im się zdobyć.

Długi Cień dalej do końca nie był przekonany, że nasza ofensywa za­mierzona jest na poważnie. Miał po prostu poważne problemy z wyobra­żeniem sobie, jakimi drogami wędrują umysły funkcjonujące inaczej niż jego rozum. Sam Mogaba również żywił określone wątpliwości, chociaż i Kłamcy, i jego własna agentura nieprzerwanie karmili go informacjami o rozmaitych klęskach spadających na stronników Władcy Cienia. Jedy­nie kilka zniszczonych trzęsieniem miast i miasteczek podjęło poważniej­sze niż tylko symboliczne, próby oporu. Kapitan dobrze wybrał właściwy moment, nawet jeśli kierowały nim emocje.

Ciemny masyw górski, mieniący się błękitami i szarościami, rozciągał się na południowym horyzoncie. Charandaprash znajdowała się w odle­głości zaledwie kilku dni. Kapitan dał rozkaz do spowolnienia marszu, od­tąd więc armia poruszała się znacznie rozważniej, co dawało żołnierzom sposobność do polowań i zdobywania większych ilości pożywienia. Do naszego oddziału powoli dołączały inne i tworzyły rosnącą z każdym dniem siłę. Kawaleria Mogaby nie miała jak dotąd ochoty na poważniej­sze potyczki. Przed nami od czasu do czasu wznosiły się ku niebu pióro­pusze dymu, kiedy wycofujące się tabory wroga nie zdołały umknąć naszym jeźdźcom.

Oddział stanowiący osłonę sztabu trzymał się głównej drogi. Teraz już wszędzie można było zobaczyć przy niej sponiewierane ciała. Wszyst­kich możliwych ras, niewiele jednak należało do naszych ludzi.

Konował wygonił mnie wreszcie z wozu Jednookiego. I stanowczo zabronił przebywania w środku, dopóki oddziały znajdują się w marszu. A więc jechałem na czele kolumny, mając pod sobą grzbiet tego potężne­go, czarnego ogiera, nad sobą zaś zawsze powiewający sztandar Kompa­nii. Wrony towarzyszyły nam nieprzerwanie. Spodziewałem się, że Duszołap, gdziekolwiek odbierała ich raporty, była nimi szczerze ubawiona. Sztandar, który dzierżyłem, zaadaptowaliśmy z wzorca, jaki sama przydzie­liła nam już całe dziesięciolecia temu, widniejące na nim godło - zionąca ogniem czaszka - skopiowane było z jej pieczęci.

Wujek Doj szedł obok mnie. Niósł lancę i Różdżkę Popiołu, swój świę­ty miecz. Wziął na siebie rolę strażnika, od czasu jak Thai Dei zaczął prze­bywać głównie w towarzystwie swojej matki. My pierwsi napotykaliśmy kolejne ciała.

- Tam jest jeszcze jeden, który wygląda na Kłamcę - powiedziałem, wskazując na paskudnie zmasakrowane zwłoki, odziane, pomimo panują­cego chłodu, jedynie w przepaskę poszarpaną na biodrach.

- Dobrze - oznajmił Wujek Doj. Przetoczył trupa na plecy. Musiał dopaść go ktoś, kto pałał szczególną odrazą do jego kultu. Został strasz­liwie storturowany, widać było, że większość obrażeń zadano mu, kiedy wciąż jeszcze żył.

Nie potrafiłem znaleźć w sobie choć odrobiny litości. Ludzie tacy jak on zamordowali moją Sarie.

Nie napotykaliśmy na swej drodze niczego prócz oznak naszych niekwestionowanych zwycięstw. Ale one jakoś nie potrafiły natchnąć mnie otuchą w pomyślną przyszłość.

Drogi powoli zbiegały się. Nasze siły rosły coraz szybciej. Z każdą go­dziną znajdowaliśmy się bliżej Charandaprash, Mogaby i jego czterech dywizji dobrze wyszkolonych, wrednych i - co najważniejsze - mających o co walczyć weteranów. Zbliżaliśmy się na spotkanie żołnierzy, który przez lata przygotowywali się do walki z nami. Żołnierzy, którzy nie byli nieudol­ną, pośpiesznie zmobilizowaną, w istocie obojętną wobec sprawy milicją lokalną, jaka dotąd stanowiła rdzeń sił stawiających nam opór. W obliczu wszystkich Taglian Stary prezentował absolutną wiarę w zwycięstwo, ale oni nie znali go dość dobrze, ja wiedziałem, że trapią go wątpliwości.

Mieliśmy po swojej stronie przewagę liczebną, jednak nasi ludzie nie byli wymusztrowani do tego stopnia, by działali niczym automaty. Nasi ludzie nie obawiali się swoich oficerów bardziej niż śmierci. Nasi ludzie nie znali ceny, jaką płaci się za wzniecenie gniewu Władcy Cienia. A przy­najmniej nie poznali jej w tak bezpośredni sposób jak obrońcy Charanda­prash. Nasi ludzie nie byli szkoleni i poty, póki nie poznali każdego głazu na obszarze, na którym przyjdzie im walczyć.

13.

Wiatr dmuchnął mi w twarz dymem i zapachem śmierci. Jakiś żołnierz krzyknął. Spojrzałem za siebie. Nadjeżdżał Kapitan, mający na sobie odra­żającą, czarną zbroję Stwórcy Wdów, którą wykonała dla niego Pani. Tysiączny raz zastanawiałem się nad związkami łączącymi go z Duszołap.

- Chciałeś, żebym przyjechał?

- Jest tu coś, co powinieneś zobaczyć, jak mniemam. - Sam też jesz­cze tego nie oglądałem, wiedziałem jednak, czego oczekiwać.

Machnął dłonią.

- Jedźmy.

Wjechaliśmy na niewielkie wzniesienie. Potem zatrzymaliśmy się i spoj­rzeliśmy na ciała sześciu niewysokich, smagłych ludzi, zbyt starych, by mogli być żołnierzami. Leżały w zagłębieniu, wydrążonym w kamienistym gruncie, wokół ogniska, nad którym wciąż jeszcze unosiła się cieniutka smużka dymu.

- Gdzie są żołnierze, którzy ich zabili?

- Nie ma ich nigdzie w pobliżu. Z takimi ludźmi nie można ryzykować. Konował chrząknął niezadowolony, potrafił jednak zrozumieć sposób myślenia zwykłego żołnierza. Zdjął ten swój paskudny hełm ze skrzydeł­kami. Wrony skorzystały ze sposobności, by przysiąść na jego ramio­nach. Wydawało się, że ich nie zauważa.

- Można by rzec, że zdołaliśmy ściągnąć na siebie czyjąś uwagę. Już wcześniej zdarzało mi się spotykać tych małych, ciemnoskórych ludzi, całe lata temu, na samym początku, gdy przybyliśmy na południe, a ostatni raz w świętym dla Kłamców Gaju Przeznaczenia, gdzie brałem udział w zasadzce, w którą wpadło wielu ich przywódców. Grupka tych tkaczy cienia skrinsa na swoje nieszczęście znajdowała się tam na rozkaz Władcy Cienia.

Ci tutaj zajmowali się tym samym co tamci - wykorzystywali do szpie­gowania i przesyłania wiadomości stada małych cieni. Konował wskazał coś dłonią. Spojrzałem. Niektórym z tych starców dosłownie wypruto kawałki ciała. Zauważył:

- Pani często powtarza, że trzeba uważać z tymi bambusowymi za­bawkami.

Prawie dogoniliśmy już Panią. Trasa jej marszu prowadziła kilkanaście mil po naszej lewej stronie. Jeżeli Konowałowi udało się ją choćby poca­łować, musiała to być sprawa magii. Zanadto się śpieszył, ponieważ chciał zdobyć całkowitą kontrolę nad punktem zbornym swoich dwu dywizji.

Przez plecy przewiesił sobie bambusową tyczkę. Ja postąpiłem podob­nie. W obecnej chwili identycznie wyposażeni byli wszyscy żołnierze głównych sił. Niektórzy nieśli pełne tobołki.

- Och?

- Dostanie ataku wściekłości, jeśli przejdzie im to w nawyk. - Kono­wał był najwyraźniej rozbawiony.

- Nigdy nie była zbyt silna w dowodzeniu piechotą.

Przeciętny piechur nie oddałby dupy szczura za wygląd i zasady funk­cjonowania broni. Jego obchodzi tylko to, by utrzymać się przy życiu i wy­konać swoją robotę przy możliwie najmniejszym ryzyku. Te bambusowe cuda zostały zaprojektowane po to, by zwalczać zabójcze cienie? No i co z tego, kurwa? Jeżeli używanie ich pozwala łatwiej dobrać się do dupy tym paskudnym, małym czarodziejom, to zgadnijcie, co się może zdarzyć?

Łup! I po krzyku.

14.

Na godzinę przed zapadnięciem zmroku zobaczyliśmy jezioro Tanji. Nagły widok był tak zdumiewający, że stanąłem jak wryty.

Jezioro szerokie było na wiele mil, jego powierzchnia miała barwę zim­nej szarości. Brzeg wyginał się po mojej prawej stronie w kierunku, w któ­rym wiodła droga. Po naszej lewej stronie teren był nierówny i dziki. Zbo­cza coraz wyższych wzgórz zbiegały prosto ku powierzchni wody. Z przeciwległego brzegu zdawały się wyrastać bezpośrednio stoki samego Dandha Presh, całe szare w zapadającym zmierzchu, ciemniejsze u pod­stawy, zaś jaśniejsze na szczytach, gdzie pobłyskiwały czapy wiecznych śniegów. Jakiś swawolny bóg rozciągnął w poprzek krajobrazu cienkie pasmo chmur w połowie drogi do gór, tak że wyglądało, jakby szczyty wyrastały z magicznego dywanu.

Szarość, szarość, szarość. W tej chwili cały świat zdawał mi się pogrą­żony w szarzyźnie.

- Imponujące - powiedział Kapitan.

- Nie tak jak wówczas, gdy widzi się to oczyma Kopcia.

Spojrzał na mnie i zmarszczył brwi, chociaż w pobliżu nie było nawet jednej wrony, która mogłaby nas posłuchać.

- Spójrz tam.

W odległości kilku mil przed nami płonęła jakaś wioska. Kula błękitne­go ognia wyprysnęła z szalejącej pożogi, pomknęła ponad powierzchnią wody, nieznacznie chybiła niewielką łódź. Ludzie na jej pokładzie próbo­wali wiosłować mocniej, ale najwyraźniej niektórych zaczęły już chwytać skurcze i tylko przeszkadzali sobie wzajemnie. Rój świetlnych pocisków runął w ich kierunku, nie tylko błękitnych, lecz również zielonych, żółtych, różowych oraz w dziwnym, oszałamiającym odcieniu fioletu. Jeden z lu­dzi na łodzi podskoczył i zatoczył się, kiedy kolejna kula ognista trafiła go w gardło. Przeleciał przez burtę. Jego manewr niebezpiecznie zachwiał łodzią. Nabrała wody i dziób desperacko uniósł się na chwilę w górę.

Kula światła przewierciła się przez dno i zostawiała na brzegach rozja­rzoną dziurę.

Jednak większość pocisków chybiła. Minąwszy łódź, leciały dalej nad powierzchnią wody i powoli zwalniały. Na koniec zniosła je bryza i zniknęły w oddali.

Stado wron w podnieceniu poderwało się w górę. Teraz krążyły nad naszymi głowami. Dwie największe przysiadły Konowałowi na ramionach. Pozostałe rozproszyły się parami.

Łódź zatonęła. Wcześniej zmierzała na wyspę niewiele większą niż kawałek skały sterczący ponad powierzchnię wody. Szczyciła się roślin­nością składającą się z kilkunastu poskręcanych sosen i odrobiny krze­wów rosnących bez szczególnego entuzjazmu. Wrona, która zbliżyła się do niej zanadto, nagle złożyła skrzydła i jak kamień runęła w dół, uderzyła w powierzchnię wody i unosiła się na niej bez ruchu.

Konował spojrzał wściekłym wzrokiem.

- Murgenie! Zejdź na dół po stoku i znajdź jakieś miejsce, gdzie nie ma wiatru. Miejsce, gdzie będziemy mogli zaszyć się na noc. Rozmieść oddziały, ale tylko po tej stronie grzbietu. Chcę mieć tej nocy podwójne warty. I dwie baterie katapult wycelowane w tę wyspę.

W tej samej chwili żywe ornamenty na jego ramionach poruszyły się.

Nie wspomniałem nawet o nich. Zaczynał się robić coraz bardziej straszny - w każdym razie nie odpowiadał już na żadne pytania.

Jeden z kruków zaskrzeczał. Konował odchrząknął coś w odpowiedzi. Zsiadł z konia, porwał jakąś dodatkową bambusową tyczkę z rąk najbliższego żołnierza, ruszył w dół zbocza. Jego koń poszedł za nim śladem, który jej końcem rysował w glebie.

Żołnierze, których powoli przybywało, poszli za jego przykładem. W miarę jak postępowali, od przodu formowali szyk bojowy. Nie potrafi­łem zsunąć mojej tyczki z pleców, ponieważ wciąż jeszcze siedziałem na koniu, a nadto przeszkadzał mi sztandar. Ruszyłem za pieszymi. Wujek Doj stanowił jednoosobową ariergardę.

Dwaj żołnierze milicji Cienia nagle wyprysnęli z ukrycia. Chwiejnie pognali ku brzegowi jeziora. Pogonił za nimi rój strzał.

Obecne rozkazy nie pozwalały brać jeńców. Żołnierze Cienia zostali jednak ostrzeżeni. Przez cztery lata cieszyli się naszą łaską. Dość czasu, by mogli dokonać wyboru.

Po tym wszystkim żołnierze zaczęli zbierać się przy swoich oddziałach, szukając schronienia i rozpalając ogniska, na których gotowano strawę. Ich szeregi stopniowo rosły. Nasz sztab zebrał się na zawietrznej stronie strzaskanego głazu, wszyscy narzekali i dygotali z zimna. Pesymiści za­czynali już rozważać szansę na to, że wkrótce spadnie śnieg.

Wbiłem drzewce sztandaru w ziemię. Potem razem z Wujkiem Dojem zabraliśmy się za przygotowywanie kolacji. W tej armii nie było służących. Służący zjadają pożywienie, które żołnierze mogą zachować dla siebie.

Na kolację miał być ryż i suszone owoce. Konował i ja będziemy mogli dodać do tego po kilka pasków suszonej wołowiny. Wujek Doj zje swój ryż z jakimś rodzajem rybnej mączki. Wielu żołnierzy nie będzie jadło żad­nego mięsa, z powodu jakichś swoich religijnych zakazów.

- Być może uda nam się złowić ryby w tym jeziorze - zauważyłem. Stary spojrzał na powierzchnię wody.

- Faktycznie, wygląda na to, że mogą być tu pstrągi. - Ale nie powie­dział nic na temat ewentualnych możliwości ich schwytania.

Pojawiły się wozy artylerii. Każdy z nich miał leże szerokości czterech stóp, długi był na dziesięć, wypakowany ciasno bambusowymi tulejami. Stanowiły najnowszy produkt arsenałów Pani. Kapitan dokonał przeglądu ich pozycji. Bardzo mu zależało, by ustawione były we właściwy sposób.

Pod tak zachmurzonym niebem nie minie dużo czasu, zanim zrobi się dostatecznie ciemno, by cienie mogły wyruszyć na polowanie.

Na wschodnim brzegu jeziora, gdzie prawe skrzydło dywizji Pani brnęło przez bardzo trudny teren, w powietrze wystrzelił pojedynczy grot świat­ła, pomknął na południe, stracił szybkość, a następnie powoli zaczął opa­dać. Wkrótce pomknęły za nim kule wszelkich kolorów.

W szeregach żołnierzy zapanowało nerwowe poruszenie.

Z najbliższego wozu dobiegł świszczący dźwięk. Kula zielonego ognia przemknęła ponad powierzchnią jeziora, jej blask odbijał się w wodzie. Wie­czorna bryza zupełnie zamarła. Tafla jeziora powoli robiła się zupełnie gładka.

Byłem zdenerwowany bardziej niż którykolwiek z żołnierzy. Widziałem już, na co stać tych małych, śmierdzących tkaczy cienia. Widziałem już ludzi wywrzaskujących z siebie swe żywoty, podczas gdy w ich ciała wgryzały się niewidzialne kły.

Żołnierze słyszeli dosyć opowieści na ten temat. Tej nocy zapewne żaden z wartowników nie zaśnie.

Zielona kula nie dosięgnęła wyspy. Westchnąłem. Być może mimo wszystko nie było żadnego niebezpieczeństwa.

Obsada wozów wypuszczała kolejne kule w regularnych odstępach czasu. Żadna nie doleciała do wyspy. Powoli odzyskiwałem pewność sie­bie. Żołnierze powoli się rozluźniali. W końcu rozwinąłem moje koce i leg­łem na ziemi, obserwując strumienie ognistych kuł mknące po niebie.

Dobrze było wiedzieć, że żaden atak cieni nie nastąpi niepostrzeżenie.

Słuchałem, jak obsada wozów zakłada się, jaki kolor będzie miała na­stępna kula. W tej kwestii nie istniał żaden ustalony wzorzec. Powoli za­częli się tym nudzić. Wkrótce będą przeklinać, że obciążono ich tym obo­wiązkiem, gdy wszyscy pozostali mogą iść spać.

15.

Miałem właśnie przedziwny sen dotyczący Cordy Mathera i Radishy, kiedy ktoś szarpnął mnie za ramię. Jęknąłem, rozwarłem z trudem powieki. Wiedziałem, że nie muszę pełnić obowiązków wartownika. Miałem pomóc w gotowaniu. Przeklinając, nasunąłem koce na głowę i spróbowałem po­wrócić do Pałacu, gdzie Mather kłócił się z Radishą na temat jej planów wykiwania Czarnej Kompanii po pokonaniu Władcy Cienia. Naprawdę czułem się tak, jakbym rzeczywiście znajdował się tam, nie zaś w zwy­kłym śnie.

- Obudź się. - Wujek Doj szturchnął mnie powtórnie. Spróbowałem zachować w pamięci treść snu. Chodziło w nim jeszcze o coś. Coś mglistego, lecz groźnego, coś dotyczącego Radishy. Coś, co naprawdę potężnie zdenerwowało Mathera.

Uznałem, że w trakcie snu udało mi się rozwikłać jakąś ważną kwestię.

- Obudź się, Wojowniku Szkieletów.

To poskutkowało. Nienawidziłem, gdy Nyueng Bao nazywali mnie w ten sposób, nigdy nie wyjaśniwszy, co właściwie mieli na myśli. Wark­nąłem więc:

- Czego?

- Nadchodzą kłopoty.

Z ciemności wyszedł Thai Dei. Przemówił!

- Jednooki powiedział mi, bym cię ostrzegł.

- A co ty tutaj robisz? - Jego ramię nie wygoiło się jeszcze całkowicie. Spojrzałem na Kapitana. Nie spał. Na jego ramieniu przycupnął ptak, dziób ruszał się tuż przy uchu. Objął spojrzeniem Thai Deia i Wujka Doja, ale nic nie powiedział. Ciężko wygramolił się z legowiska, wziął w rękę kilka bambusowych tyczek i mozolnie pomaszerował do miejsca, z którego mógł obserwować jezioro. Powlokłem się za nim. Wujek Doj dreptał tuż przy mnie. Zawsze mnie dziwiło, że człowiek tak niski i barczysty potrafi poru­szać się równie cicho i zwinnie.

W zalegających nad wodą ciemnościach nie zobaczyłem nic nowego. Okazjonalne strzępy światła nieprzerwanie cięły smugami dywan nocy.

- Jak świetliki.

Nad głowami świeciły miliony gwiazd. Faceci, którzy spodziewali się opadów śniegu, z pewnością będą srodze rozczarowani.

- Tss - syknął Konował. Nasłuchiwał czegoś. Może słuchał tego prze­klętego ptaka na swoim ramieniu?

Gdzie się podział drugi?

Z jednego z wozów ze świstem wyleciała szkarłatna kula i podzieliła los pozostałych. Tym razem jednak, gdy już zbliżała się do wyspy, zanurkowa­ła nagle, skręciła na prawo i skropiła pomarszczoną wodę dziesiątkiem ty­sięcy rubinów. Na tafli jeziora rozlała się plamą krwi, która szybko wsiąkła.

Nigdzie w pobliżu nie było widać refleksów na powierzchni wody.

- Cienie.

Pół tuzina kuł pomknęło w mrok. Ich blask wyciął z czerni nocy kształt rzeki ciemności pełznącej przez jezioro. Potem ogniste kule zaczęły fru­wać wszędzie nad ruinami wioski, która płonęła wtedy, gdy tamta łódź szła na dno.

Ci gówniarze, którzy tam siedzieli, łatwo wpadali w panikę. Kapitan wydał rozkaz:

- Przeprowadźcie jeszcze jeden wóz. Tym w dole potrzebne będzie wsparcie. I zobaczcie, czy przypadkiem nie da się tu podprowadzić kilku kolejnych.

Jacyś indywidualiści już strzelali w kierunku wioski niezależnie od pożytku, jaki mógł z tego wyniknąć. Konował zwrócił się do obsady dru­giego wozu:

- Odetnijcie tę wyspę. Wszystkim, co macie. Murgenie, chcę, żeby wszyscy zostali obudzeni. Zaraz uderzy fala gówna.

Pobiegłem zadąć odpowiedni rytm na kilku rogach znanych ze swych przeraźliwych odgłosów.

Z obu wozów wystrzelono jednocześnie. Spusty szczękały, zamki skrzy­piały, obracając się. Bambusowe tuleje wściekłymi seriami wypluwały z siebie kolory. Ile kul może pomieścić się na jednym wozie? Cała kupa tego gówna.

Tuleje kawalerii przenosiły piętnaście ładunków. Typowe tuleje pie­choty oraz długie tuby będące również na jej wyposażeniu zawierały odpowiednio po trzydzieści i czterdzieści ładunków. Setki tulei pomiesz­czonych na każdym z wozów były jednak jeszcze dłuższe.

Świetliki oszalały. Każda kula śmigała w dół za którymś z cieni. Każda trafiała coraz bliżej brzegu.

- Kupa cieni - lakonicznie zaobserwował Konował. To było coś no­wego, ale jednocześnie coś, czego obawialiśmy się od lat. Fale cieni, powódź cieni, zamiast pojedynczych, które czyhały po kątach w roli szpie­gów i zabójców.

Wydawało się, że Stary jest zupełnie spokojny. Kolana nieomal ugi­nały się pode mną. Pobiegłem, ale nie uciekałem, tylko pochwyciłem sztan­dar i wiązkę bambusów. Drzewce wbiłem w ziemię obok Starego, chwyci­łem roboczy koniec tyczki, wycelowałem na południe, dłonią wymacałem rękojeść mechanizmu spustowego i zacząłem obracać. Za każdą ćwiercią obrotu wypluwała z siebie ognistą kulę. Zwróciłem się do Thai Deia:

- Łap się za jakiś bambus, bracie. Ty też, Wujku. To nie jest coś, co da się powstrzymać za pomocą miecza.

Z przeciwległego zbocza również zaczęły nadlatywać kule, kreśląc łuki w powietrzu. Wystarczająco wiele z nich znajdowało się już w jednej chwili nad głowami, by z łatwością można było zobaczyć falę ciemności zmie­rzającą w naszą stronę. Ogniste kule tonęły w jej mroku niczym jaskrawy grad, rozbłyskiwały się i topiły w nim. Oto szła fala powodzi rodem z na­szych nocnych koszmarów, które śniliśmy już od tak dawna, wszystkie moce piekła, które spuścił na nas Władca Cienia.

Ogniste kule tysiącami konsumowały cienie. Ale powódź niepowstrzy­manie parła naprzód. W przeciwieństwie do śmiertelnych żołnierzy, te istoty nie potrafiły nic innego, jak tylko słuchać rozkazów. Czar zmuszał je do tego.

Ładunki w mojej tubie skończyły się. Porwałem następną. Wujek Doj i Thai Dei zaczęli pojmować powagę sytuacji. Znaleźli swoje tuleje i za­brali się do roboty, chociaż Thai Dei posługiwał się tylko jedną ręką i nie mógł osiągnąć szczególnej szybkości.

Mroczna fala wypełzła już na brzeg jeziora i zaczęła się wspinać po zboczu. W miarę jak podchodziła coraz bliżej, mogłem już rozróżnić poje­dyncze cienie.

Po raz pierwszy widziałem te istoty zaraz po tym jak przybyliśmy do Taglios, w tych czasach, gdy było jeszcze czterech Władców Cienia i razem potrafili sięgnąć o wiele dalej, niż teraz mógł osamotniony Długi Cień. Tkacze cienia skrinsa przybyli wówczas na północ, by nas zabić. Zawieiedli. Ale w owych czasach używali drobnych cieni, niewiele większych niż moja pięść. Zresztą nigdy dotąd nie widziałem większego od kota.

Przy niektórych cieniach, stanowiących część mrocznej powodzi, krowa wydawałaby się malutka. Te potrafiły wchłonąć ognistą kulę bez widocz­nej dla siebie szkody. Widziałem, jak wiele z nich przeżyło wielokrotne trafienia.

Wymamrotałem:

- Być może Pani nie okazała się tak bystra, jak sama o sobie myśli.

- Pomyśl, jak byśmy wyglądali bez jej bystrych wynalazków - odpa­rował Konował.

Już bylibyśmy martwi.

- Masz mnie.

Bliżej. Coraz bliżej. Czarna ściana znajdowała się obecnie zaledwie o sto jardów od nas, cienie kłębiące się w niej były coraz mniej liczne, jednak dalej niezmordowanie parły naprzód.

Artylerzyści na wozach nie potrafili już obniżyć celowników, by tra­fiać w cienie, przenieśli więc swój ogień na wyspę.

Wujek Doj krzyknął i wyciągnął Różdżkę Popiołu. Nie miałem pojęcia, co postanowił dokonać przeciwko temu monstrualnemu skrzepowi ciem­ności, który gnał prosto na nas, podczas gdy rój małych cieni krążył wokół niego niby przerażone potomstwo. Żaden miecz nie dysponował mocą przeciwko tej ciemności.

Spróbowałem wypalić dziurę w jądrze tej galarety mroku i w tym mo­mencie znalazłem się na skraju paniki.

Śmierć szalała, otwierając swą nienażartą paszczę coraz bliżej i bliżej nas. Płonące kule wystrzeliwane z tyłów zaczęły padać wokół, a małe cie­nie zapadały już pomiędzy skały.

Rozległy się pierwsze wrzaski.

Czarna masa zapłonęła żywym ogniem, kiedy uderzyły w nią ogniste kule. Zwolniła, zwolniła jeszcze odrobinę, ale nawet na moment nie przy­stanęła. Ryczała i wyła niczym dzik wściekle szukający swego przeciwni­ka. Mocniej zacisnąłem uchwyt swej broni, wykrzykiwałem jakieś pozba­wione sensu słowa. Ten morderczy podmuch oddechu samego piekła próbował mnie dopaść, ale w tym momencie okazało się, że nie potrafi. Wyglądało to tak, jakby w ostatniej chwili ta istota natrafiła na jakąś nie­widzialną nieprzebytą barierę.

Ciemność promieniowała przejmującym, omszałym przerażeniem, ja­kie wzbudzała w głębi duszy. Tak właśnie w moich oczach wyglądają isto­ty, które wypełzają z grobu, pchane głodem, jaki znać mogą jedynie ci, którzy nigdy do końca nie umarli, wonią duszy, którą pamiętałem ze zbyt wielu złych snów spędzonych na zasłanym szkieletami pustkowiu wśród starców zaplątanych w kokony osnowy lodu. Moje przerażenie rosło z każ­dą chwilą. Szarpałem za spust mojej broni długo po tym, jak skończyły się ładunki, długo po tym, jak nie było już najmniejszego powodu do kręce­nia dźwignią.

Cienie wciąż usiłowały mnie dopaść, póki ogień zaporowy ognistych kuł nie pochłonął ostatniego szeptu ciemności.

Podniecenie szybko opadało. Teraz nasze skierowane ku wyspie kule odnalazły swoje następne cele.

Obecnie skalisty ząb brał cięgi również od dywizji Pani. Jej żołnierze zdali sobie sprawę z tego, co się święci. Natężenie ognia stało się tak wielkie, że mogłoby pochłonąć nieomal całą wyspę.

Potem Konował zarządził ograniczenie ognia do poziomu zalecanego przez zwykłą ostrożność.

- Nie ma sensu marnować naszych środków. Możemy spokojnie ocze­kiwać, że nieraz jeszcze przyjdzie nam z czymś takim walczyć. - Patrzył na mnie przez jakieś pół minuty. Potem zapytał: - W jaki sposób mogliśmy tak się dać zaskoczyć? - Tym razem użył języka miasta Jałowca.

Wzruszyłem ramionami.

- Mnie nie pytaj. - Wybrałem forsbergański, ponieważ tamtym nie mówiłem zbyt sprawnie. - Byłem zajęty dzierżeniem sztandaru. - Co mia­ło znaczyć, że to na jego rozkaz, o którym wszak twierdził, iż miał dosta­teczne powody, by go wydać, praktycznie rzecz biorąc, byłem ostatnimi czasy odcięty od Kopcia. A więc musiał liczyć wyłącznie na to, że Jedno­oki ostrzeże go dostatecznie szybko.

- Cholera - powiedział, ale w jego głosie nie słychać było odpowied­niej ilości jadu. - Pieprzone gówno. Nie staraj się być zbyt bystry...

Po powierzchni jeziora przetoczył się przeraźliwy krzyk. Żołnierze Pani otworzyli wściekły ogień do czegoś, co uniosło się ponad wyspą i po­mknęło na południe. Konował warknął:

- Wyjec!

- Teraz udało nam się go nieźle nastraszyć, szefie. Władca Cienia za­czyna wystawiać do gry mocnych chłopców.

Konował tylko leciutko wykrzywił usta. Ledwie dostrzegalnie. Jego poczucie humoru ostatnimi czasy poszło do diabła. Być może stracił je, kiedy był więźniem Duszołap. A może wówczas, gdy okazało się, że zo­stał ojcem, natomiast szansę na to, iż kiedykolwiek zobaczy własne dziec­ko, są doprawdy nieznaczne.

Wyjec uciekł.

Na koniec wszyscy się pokładli, jednak prawie nikt tej nocy nie zmru­żył już oka.

16.

Nadszedł świt. Nasi zmarli zostali już pogrzebani przez żołnierzy, któ­rzy nie potrafili zasnąć. Nie musiałem patrzeć na żadną wykrzywioną ago­nią twarz.

Ale nie odnosiło się to do umęczonego krajobrazu. Wyglądał, jakby przez cały rok w ziemię wokół jeziora biła nawałnica błyskawic. Jacyś odważni żołnierze już myszkowali na brzegu, zbierając martwe ryby.

Po istotach, które zaatakowały nas tej nocy, nie zostało ani śladu.

- Możesz teraz zacząć spędzać odrobinę... odrobinę!... więcej czasu z Kopciem - zasugerował Stary, co oczywiście stanowiło coś więcej niż zwykłą sugestię, chociaż zaproponował mi to z oporami. Przestał wierzyć, że Jednooki przysporzy mu czegokolwiek prócz zmartwień.

Rozejrzałem się dookoła. Rodziny mojej żony nie można było nigdzie dostrzec. Zapewniłem więc Starego:

- Jednooki zdążył nas ostrzec.

- Ale nie określiłbym tego mianem “na czas”. Wyjcowi i Długiemu Cieniowi całe dni musiało zabrać przygotowanie takiego ataku. Powinni­śmy być nań przygotowani.

- Być może jednak to, że nie byliśmy, zadziałało na naszą korzyść.

- Dlaczego? Jak?

- Gdybyśmy urządzili zasadzkę na tych, którzy urządzili zasadzkę na nas, zaczęliby się zastanawiać, skąd o niej wiedzieliśmy. Teraz natomiast, skoro wszystko odbyło się w taki sposób, jak się odbyło, siedzą tylko i przeklinają Panią, zastanawiając się, co robić dalej.

- Masz rację. Wciąż jednak wolałbym wcześniejsze ostrzeżenia. Tyl­ko nie przyzwyczajaj się zanadto do wędrówek w towarzystwie ducha.

- A co ze sztandarem? Nie mam pojęcia, gdzie ostatnimi czasy prze­bywa Śpioch, a pod ręką nie ma żadnego zaprzysiężonego brata. - Nikt, kto nie należał do Kompanii, nie miał prawa choćby dotknąć naszej naj­cenniejszej relikwii. Sztandar - a właściwie lanca, do której był przytro­czony - stanowi jedyny artefakt, jaki posiada od samego początku. Z naj­starszych nawet Kronik wszystkie były po wielokroć kopiowane, a na dodatek tłumaczone na kolejne języki.

- Ja się tym zajmę. Ty się rozchorowałeś i musisz przez jakiś czas je­chać na wozie - oznajmił Konował.

Nie mieliśmy kłopotów ze zrozumieniem się. W swej pełnej zbroi Stwór­cy Wdów stanie się przerażającą postacią, kiedy jeszcze na dodatek we­źmie do ręki sztandar. Już teraz wydawało się, że jest otoczony mroczną poświatą.

To wrażenie musiało być przede wszystkim wynikiem zaklęć, jakimi Pani pokrywała zbroję i jakie wbudowywała w nią, warstwa po warstwie, przez całe lata. Mimo że Stwórca Wdów był wynalazkiem zupełnie pozbawio­nym mocy, jego widok miał sugerować coś przekraczającego granice zwy­kłego świata, miał pobudzać w duszy obserwatora najbardziej mroczne przesądy. Podobnie było w przypadku postaci Pożeracza Żywotów, któ­rą Pani stworzyła dla siebie. Ale tamten obrósł już własną legendą. Być może zresztą od samego początku był czymś więcej niż tylko sztuczką ilu­zjonisty.

Kiedy Pani wdziewała swoją zbroję, do złudzenia przypominała w niej jeden z awatarów bogini Kiny. Niektórzy z jej żołnierzy oraz liczniejsze jeszcze szeregi jej wrogów rzeczywiście wierzyli, że kiedy w ogniu bitwy przywdziewa kostium Pożeracza Żywotów, wciela się w nią sama mrocz­na bogini. Nie podobały mi się te pomysły i ich nie akceptowałem, Pani wszakże sama nigdy nie dementowała tych plotek.

Myśli takie wiodły mnie wprost do podejrzeń, którymi czasami zaprzą­tałem sobie głowę, przynajmniej od chwili, gdy po raz pierwszy przeczy­tałem będący jej dziełem tom Kronik. Czy możliwe jest, aby jednak była narzędziem Matki Nocy? Choćby nieświadomym niczego?

Wujek Doj i Thai Dei podejrzliwie zmarszczyli czoła, kiedy oznajmiłem im, że ponownie jestem chory i zamierzam przez czas jakiś jechać na wozie Jednookiego. Byłem pewien, iż Wujek Doj wiedział, że Kopeć znajduje się na wozie, i bez wątpienia bardzo chciał odkryć, dlaczego pogrążony w śpiącz­ce czarodziej okazał się na tyle ważny, aby targać go ze sobą na wojnę. Nie próbował jednak wydusić ze mnie jednoznacznych odpowiedzi. Nie zapo­minał o badawczym wzroku Konowała, który ciągle na nim spoczywał.

- Jak leci, Dzieciaku? - zapytał Jednooki, kiedy wspiąłem się na wóz. W jego głosie wyraźnie można było dosłyszeć przygnębienie. Być może Stary porządnie zmył mu głowę. Który to już raz?

- Straciłeś trochę niezłej zabawy wczorajszej nocy.

- Nieszczególnie mnie to martwi. I powiem ci, że jestem, cholera, zbyt stary na takie gówno. Jeżeli Konował naprawdę szybciutko nie doprowa­dzi nas do Khatovaru, mam zamiar zrezygnować i zająć się uprawą porów.

- Mam trochę niezłych nasion rzepy. I brukwi. Mógłbym znaleźć za­jęcie dla rządcy...

- Pracować dla ciebie? A gówno! W każdym razie wiem, gdzie mogę dostać tanio trochę ziemi. W górze rzeki, w Dhojar Prine. Zabiorę Goblina ze sobą i zrobię z niego nadzorcę robotników.

Gadał głupoty i obaj doskonale zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Za­proponowałem więc:

- Jeżeli chcesz prowadzić duże gospodarstwo, będzie ci potrzebna do pomocy dobra kobieta. Moja teściowa z radością wyszłaby powtór­nie za mąż.

Kwaśnym tonem poinformował mnie:

- Wszystko już ustaliłem tak, żeby to Goblina z nią skojarzyć. To mia­ło być największe arcydzieło mojego życia. Ale on musiał gdzieś poleźć i teraz nie wiadomo, gdzie się podziewa.

- Bogowie też mogą sobie, cholera, pożartować, nie?

- Nie pierdol. Powinieneś zażywać więcej snu. Wyglądasz, jakbyś był na nogach przez całą noc. I stajesz się zbyt drażliwy.

Niczym demon wezwany mocą przywołania jego imienia matka Gota przeszła kołyszącym się krokiem wokół wozu Jednookiego. Ten aż pisnął zaskoczony. Na moment odebrało mi dech w piersiach. Ona miała znajdo­wać się daleko z tyłu, gdzieś na drodze. Ale przecież Thai Dei również powinien wlec się gdzieś z taborami.

Stara tachała tak znaczną ilość broni, że wyglądała niczym karłowaty handlarz śmiercią. Spojrzała w górę. Jej zwyczajowy, ponury grymas znik­nął. Uśmiechnęła się do Jednookiego, ukazując swe braki w uzębieniu.

Jednooki obdarzył mnie spojrzeniem pełnym beznadziejnego błagania.

- Nie znają się na żartach. Nawet na drobnych, żadnego nie przepusz­czą. Nie żyłuj go, Dzieciaku. Wyleczyłem go z kaszlu, ale teraz nie najle­piej przyjmuje swoją zupę. - Nie zwracając uwagi na kobietę Nyueng Bao, rozmościł się na koźle i strzelił z bata.

Nie marnowałem czasu. Ułożyłem się wygodnie i wybrałem na prze­chadzkę z duchem.

Lubię słowo konsternacja. Można dosłyszeć w nim dokładnie to samo, co w oznaczanym przez nie zjawisku.

Kiedy przybyłem na miejsce, atmosferę panującą w sztabie Mogaby można było określić jedynie mianem wielkiej, gównianej konsternacji. Ani on, ani jego oficerowie nie potrafili wydobyć z Wyjca spójnych rapor­tów, sam Wyjec nie był bowiem w szczególnie dobrej kondycji, kiedy do­tarł do Charandaprash. On i jego dywan zostali jednak trafieni przez strzel­ców Pani.

A najważniejszy z tego był fakt, że zarówno Wyjec, jak i Władca Cie­nia urządzili sobie to nocne świętowanie, nawet nie skonsultowawszy się z Mogabą. Mogaba był skrajnie wkurzony w taki sposób, jak to zwykle przytrafia się generałom, gdy ich ocena sytuacji zostaje wzgardzona.

Siły Klingi połączyły się z wojskami Mogaby. Konował mówił wcze­śniej o tym, że należy spróbować ich rozdzielić, jednak ostatecznie nic z tego nie wyszło. Nie było czasu na zaplanowanie operacji i zebranie do­statecznie silnej formacji.

Zazwyczaj szefowi udaje się rozróżniać między tym, czego by się chcia­ło, a tym, co możliwe do wykonania, niezależnie od tego, jakie by były jego prywatne odczucia.

Po przybyciu do Mogaby Klinga objął stanowisko dowódcy dywizji lewej flanki, co oznaczało, że w boju stanie przeciwko Prahbrindrahowi Drahowi. Interesujące, nieprawdaż, że wszyscy dowódcy dywizji głów­nej armii żołnierzy Cienia, włączywszy w to samego głównodowodzące­go generała, byli renegatami, którzy porzucili naszą sprawę.

Wszyscy oni byli żołnierzami bardzo kompetentnymi, wątpiłem jed­nak, by w jakimkolwiek stopniu obchodziło to Długiego Cienia. Dla niego liczyło się głównie to, że dzięki temu będą mieli silne motywacje, zmusza­jące ich do uniknięcia za wszelką cenę porażki i schwytania.

Przeniosłem się do Przeoczenia, aby być na miejscu, gdy przybędzie Wyjec z wiadomościami z frontu. To powinno być zabawne. Gdy sprawy nie szły po jego myśli, Długi Cień stawał się dzikim, toczącym pianę z ust szaleńcem.

Musiałem nieznacznie dostosować moją pozycję w czasie, aby obser­wować, jak wrzeszczący czarownik przybywa na latającym dywanie, któ­ry właściwie cały składał się teraz z dziur, a w kupie trzymała go jedynie garstka nitek. To prawdziwy cud, że nie zapadł się pod nim.

Długi Cień wysłuchał raportu Wyjca. Był zły, ale nie pozwolił sobie na wybuch, by nie obrazić sprzymierzeńca. To było dziwne. Nie należał do tych, którzy szczególnie dbając uczucia innych. Wyjec zauważył:

- Tym razem była o krok przed nami.

- Czy którykolwiek z naszych pomocników przeżył tę potyczkę?

- “Potyczkę?” Nie.

- Nadszedł więc czas, by wycofać skildirsha poza Dandha Presh. Odtąd będziemy używać ich wyłącznie do komunikacji i w zadaniach re­konesansowych. Co ze skrinsa? Czy jakieś jeszcze się tam znajdują?

- Nie żyją. Przynajmniej żaden z tych, których tam dostarczyłem.

- Świetnie.

To było doprawdy osobliwe. Długi Cień pod wpływem złych wieści zawsze przemieniał się w krwiożerczego wariata. Wyjec dodał:

- Rozporządzaj umiejętnie tymi, którzy wciąż żyją. Rozkaż im, aby za­częli nauczać reguł swego rzemiosła każdego, kto tylko dysponuje odpo­wiednimi zdolnościami. Jeżeli twój potężny generał zawiedzie, a Kompa­nia przedrze się przez Charandaprash, tkacze cienia będą bezcenni.

Długi Cień odchrząknął, poprawił swoją maskę.

- Znasz tę kobietę. Senjak. Czy posiada moc zdolną zniszczyć nasze armie?

- W dawnych czasach bez wątpienia posiadała. Możliwe, że teraz również jest już dość silna. Chyba że udamy się na miejsce bitwy, by ją zająć, podczas gdy nasi żołnierze wyrżną jej wojska.

Wydało mi się interesujące, że oni uważają, iż to Pani dowodzi, niezależnie od tego, jaki obraz prezentowaliśmy oficjalnie. Być może było taki dlatego, że Wyjec przez zbyt długi czas żył pod jej pantoflem, a po prawdzie to był jej niewolnikiem. Mógł być niezdolny do uwierzenia, iż ona zgodzi się na rolę mniejszą niż tylko bezwzględnej władczyni. Ponadto najwyraźniej nie potrafili pojąć faktu, iż nasze lepiej umotywowane oddziały pobiły jego regularną armię bez żadnej czarnoksięskiej, mistycznej czy boskiej pomocy. Długi Cień zapytał:

- Nadchodzą z całą swą siłą?

- Tak. Chociaż tym razem zerwali z klasyczną praktyką. Wielu cywi­lów z taborów osłabło już podczas próby przeżycia w kraju spustoszo­nym wcześniej przez wojskowych furażerów.

Prawda. A nawet sami żołnierze nie dysponowali już stuprocentową sprawnością bojową. Niezależnie od tego, ile posadziliśmy plonów, ostatni etap naszej podróży wiódł przez zupełnie spustoszoną krainę.

- Ale ich siły są liczebniejsze?

- Siły bojowe tak, choć w niewielkim stopniu. Ale składają się na nie głównie słabiej zdyscyplinowani żołnierze. Wszystkie świadectwa wska­zują na to, że zdecydowała się na ten krok z powodów politycznych. Kler tagliański zdołał już podnieść się po ciosie, jaki zadała mu cztery lata temu. Zaczął znowu sprawdzać jej siły. W ten sposób po prostu postanowiła zająć czymś jego uwagę. Szpiedzy Singha donoszą, że wszystkie co znacz­niejsze postacie Taglios oczekują, iż kampania zakończy się porażką.

- Odpocznij trochę. Przygotuj drugi dywan. Skoro już muszę udać się na miejsce, niech w pełni poniosę związane z tym ryzyko. Chcę przy­być tam, zanim Mogaba ulegnie pokusie, by zaangażować się w walkę przeciwko swoim wrogom.

Nawet obecnie, gdy naturalna katastrofa na nieokreślony czas odwlek­ła budowę Przeoczenia, Długi Cień zdecydowany był stosować przez ten czas taktykę wymijającą, miast przystąpić do ofensywy.

Nie jestem żadnym geniuszem militarnym, ale czytałem dostępne Kro­niki, i to po kilka razy. Nigdzie nie znalazłem nawet wzmianki o kimś, kto wygrałby wojnę, siedząc na dupie.

W większym nawet stopniu, niż nienawidziłem go osobiście, czysto profesjonalnie potrafiłem pożałować Mogaby. Żal ten będzie trwał zapew­ne jakieś piętnaście sekund. Zanim poderżniemy mu gardło.

17.

Podczas mojej wizyty w Przeoczeniu Kopeć najwyraźniej zachowywał się spokojnie i nie sprawiał kłopotów, postanowiłem więc opuścić świat astralny na czas potrzebny, by napełnić nasze żołądki pożywieniem i wodą. Cały się zabrudził. Jednooki nie miał najmniejszego zamiaru zatrzymywać wozu i czyścić go, więc zaszczyt ten spadł na mnie, podczas gdy wóz skrzypiał, kołysał i rzucał mną na wszystkie strony. Po wykonaniu miło­siernego obowiązku postanowiłem sobie również ulżyć, zanim podobny kłopot przytrafi mi się, kiedy będę przebywał poza ciałem. Zdarzało się to już wcześniej.

Wyjrzałem z wozu i przekonałem się, że cała rodzina Ky kręci się do­okoła na odległość rzutu kamieniem od wozu. Jednooki spojrzał na mnie ponuro. Nie podobało mu się, kiedy podchodzili za blisko. W szczegól­ności nie cierpiał, gdy matka Gota próbowała wciągnąć go w rozmowę. Wyszczerzyłem do niego zęby i udałem się w krzaki.

Ktoś chyba wziął mnie za marudera wojsk Cienia, ale moje szczęście wciąż działało i udało mi się wrócić do wozu w jednym kawałku. Jednooki narzekał:

- Chciałbym dostać w swoje łapy tego kutasa, któremu zdawało się, że to jest droga. Przeklęty kozioł rozbija mi dupę na miazgę.

- W każdej chwili możesz się ożenić, pójść na emeryturę, zwolnić z Kompanii i zacząć uprawiać rzepę.

- Masz poważne problemy ze stosunkiem do starszych, Dzieciaku. Znalazłeś coś ciekawego?

- Jeszcze nie. Ale wracam tam znowu. Kiedy tylko przestaniesz paplać.

- Przeklęte dzieciaki. Próbujesz być dla nich miły... - Lewe, tylne koło wpadło w jakąś dziurę, całym wozem zatrzęsło, a Jednookiemu zamknęło paszczę na tak długo, ile trzeba, by wiązką przekleństw porazić zaprzęg. Umieściłem się wygodnie obok Kopcia.

Ponieważ pogrążony w nieświadomości czarodziej zdawał się dzisiaj szczególnie uległy, postanowiłem, że być może nadszedł czas, by zbadać, jakie są granice jego możliwości, sprawdzić, czy wreszcie uda mi się zmu­sić go, by podszedł bliżej do miejsc, których zawzięcie unikał w przeszłości.

Zacząłem od terenów położonych na południe od Przeoczenia, spraw­dziwszy tylko przelotnie, co nowego słychać u Wyjca i Długiego Cienia. Kiaulune borykające się z następstwami katastrofy nie miało żadnego powabu. Przeoczenie, o ile samo w sobie wspaniałe, stanowiło jedynie maskę szaleństwa i rozpaczy. Poza nim leżały skaliste, szare stoki, niemal­że na tyle strome, by można je określić jako urwiska. Z Kiaulune biegła droga omijająca Przeoczenie i pnąca się w górę zasłanego głazami stoku.

Na tej drodze nigdy nie panował szczególny ruch, jednak wytyczona była wyraźnie. Tylko kilka upartych, twardych roślin zapuściło tutaj korzenie. Wyjąwszy jedno obsunięcie trochę wyżej na zboczu, najwyraźniej rów­nież żadne kamienie nie miały ochoty przebywać na powierzchni drogi.

Spróbowałem skierować Kopcia w tę stronę. Nie udało mi się osiąg­nąć większego sukcesu niż za którymkolwiek z poprzednich razów, co oznacza, iż zanim Kopeć odmówił pójścia dalej, przebyłem połowę dy­stansu dzielącego Przeoczenie od zwałowiska.

Któregoś dnia Czarna Kompania podąży w górę tej drogi. Nikt inny nigdy jeszcze tędy nie przeszedł, ale my tego dokonamy. Była to bowiem droga wiodąca do Khatovaru. Była to droga, która zaprowadzi nas do miejsca naszego początku.

Z Kiaulune pognałem Kopcia na północ, trochę na oślep poszukując Duszołap, szalonej, złośliwej siostry Pani. Nie udało mi się nigdzie odna­leźć choćby śladów jej pobytu, pamiętałem jednak, że ona znakomicie potrafi się ukrywać, jeśli nie chce być widziana. Potem przyjrzałem się samemu Staremu, wykorzystując zdolność Kopcia do poruszania się tak w czasie, jak i w przestrzeni, chciałem wyśledzić wstecz te wrony, które podążały za armią i trzymały się wciąż koło niego.

Tylko na chwilę udało mi się oszukać wstrętnego tchórza. Na wystar­czająco długą chwilę, by zdołać przenieść się w miejsce, z którego mo­głem zobaczyć niezwyciężoną rywalkę Pani. Znajdowała się na pustko­wiu, zupełnie sama, wyjąwszy jej zwierzątka. Posilała się, nigdy dotąd nie widziałem ani nie słyszałem, by Duszołap w ogóle jadała. Była wspaniała. Wspaniała w taki sposób, w jaki wspaniałe może być tylko zło. Przez chwilę czułem to samo poruszenie, jakiego doświadczyłem, kiedy po raz pierw­szy zobaczyłem Sahrę.

Myśl o Sahrze zaskoczyła mnie. Pobyt poza ciałem oznaczał przecież wakacje od bólu...

W tej samej chwili, gdy spuściłem zeń swoją uwagę, tchórzliwa dusza Kopcia chyba zrozumiała, jak blisko Duszołap się znalazła. Zaczął mi się wyrywać, jakby budziła w nim najgorętszą odrazę. Nie opierałem się. Ja również chciałem znaleźć się jak najdalej od niej.

Duszołap była kobietą szaloną, śmiałą poza granice rozsądku, zdolną porwać się niemalże na wszystko, co jej dostarczy choćby chwilowej za­bawy. Ostatnimi czasy musiała mieć jej aż nadto.

Jeżeli ufać wizjom Kopcia, obecnie znajdowała się w odległości nie więcej jak mili, pośrodku całej zgromadzonej armii, niedostrzeżona, tak blisko, że mogłaby uderzyć w każdego, w każdej chwili, gdyby przyszła jej na to ochota. A to się czasami zdarzało.

Stary powinien się dowiedzieć... Czy może już wiedział? Sam mógł dojść do takiego wniosku, znając ograniczoną wytrzymałość wron.

Postanowiłem zostawić te tereny i zabrałem Kopcia z powrotem do Pałacu w Taglios. To najwyraźniej sprawiło mu przyjemność. Natychmiast przeniósł się do pomieszczenia, gdzie od dawna go ukrywaliśmy. Posadz­kę w nim pokrył już kurz. Zagubione Kroniki wciąż znajdowały się w kry­jówce, do której je schowałem.

W innej części Pałacu Radisha zajmowała się swą powszednią pracą polegającą na zarządzaniu imperium, w tej chwili towarzyszyli jej wpły­wowi kapłani, arystokraci oraz urzędnicy, którzy udawali przez cały czas, że właściwie tylko chwilowo zastępuje swego brata, Prahbrindraha Draha. Póki wszyscy jednomyślnie grali swe role, umówiwszy się, że nie dostrzegają przedłużającej się nieobecności Księcia, machiny imperium nie ustawały w swej stosunkowo sprawnej działalności.

Po prawdzie, chociaż nikt tego nigdy publicznie nie ogłosił, państwo działało znacznie skuteczniej bez obecności księcia, który zazwyczaj cen­zurował poczynania i tępił ostrze woli swej siostry.

Znalazłem Kobietę i zacząłem krążyć wokół niej jak jakiś niewidzialny komar, do przodu i do tyłu w czasie, wtykałem mój długi dziób w każdą rozmowę - wyjąwszy te, które prowadziła z Cordym Matherem, kiedy ni­kogo nie było w pobliżu. Wyjąwszy przynajmniej większość z nich.

Usłyszałem dość dużo, by wiedzieć, że Mather jest wykorzystywany. Ale wykorzystywano go w taki sposób, na który większość mężczyzn z ochotą się zgadza, przynajmniej przez jakiś czas.

Jej rozmowy z przełożonymi rozmaitych wyznań i religii były dopraw­dy interesujące, chociaż nigdy na tyle jasne, by w pełni mnie zadowolić. Radisha dzieciństwo i młodość spędzała przeważnie we wrogim środowi­sku Pałacu, gdzie w najlepszych czasach tysiące intryg, wielkich i ma­łych, rozgrywało się każdego dnia i nigdy nie brakowało chciwych uszu gotowych podchwycić wszystko, co się powie.

W każdym razie dowiedziałem się tyle, że nie miała najmniejszego za­miaru dotrzymać słowa danego Kapitanowi i Kompanii. Niespodzianka, niespodzianka. Ale nie zaczęła jeszcze wprowadzać w życie żadnego po­myślanego z rozmachem planu zdrady. Podobnie jak wszyscy pozostali przekonana była, że zimowa kampania Konowała stanowiła albo wybieg taktyczny nie skierowany bynajmniej przeciwko Władcy Cienia, albo je­śli zostanie przeprowadzona rzeczywiście, oznaczać będzie pogrom tagliańskich armii. I trwała przy swoim stanowisku, pomimo że tyle już razy zwyciężaliśmy w obliczu pewnej, zdawałoby się, porażki.

Zapewne będziemy mogli doprowadzić do tego, by pożałowała, że nie przyłożyła się bardziej ambitnie do tej próby wbicia nam noża w plecy.

Jakie inne jeszcze zaułki cudzych knowań należałoby przemierzyć? Goblin? Da sobie radę, nawet jeśli nie będę zaglądał mu przez ramię.

Z czystej ciekawości, a także dlatego, że nie byłem jeszcze gotów powrócić do świata, prześledziłem wstecz poczynania wszystkich członków rodziny mojej żony w ciągu ostatnich tygodni. Nie dowiedziałem się ni­czego, co w najmniejszym choćby stopniu usprawiedliwiałoby paranoję Starego. Ale to był ostrożny ludek, poza tym sami, tylko trzej jego przed­stawiciele pozostawali osamotnieni pośród ludów, którym Nyueng Bao nie mieli powodów ani ufać, ani ich kochać. Thai Dei i Wujek Doj niewiele rozmawiali ze sobą na jakiekolwiek tematy, czyli zachowywali się w taki sam sposób jak wówczas, gdy przebywali w moim towarzystwie. Matka Gota była inna niż oni. Ale też właściwie tylko utyskiwała się na rozmaite niedogodności.

Jej opinia o mnie nie była raczej pochlebna. Trudno jej było wytrzy­mać choćby godzinę i nie przekląć swej matki za to, że chciała, bym został członkiem rodziny Ky.

Ale bywały wszak chwile, kiedy ja także niezbyt przyjaźnie myślałem o Hong Tray, za to, że chciała, by jej rodzina została również moją.

Co teraz powinienem sprawdzić? Nie byłem jeszcze gotów, by wracać.

Narayan Singh i Córka Nocy? Znajdowali się na Charandaprash ra­zem z Mogabą, próbując zebrać razem pod sztandarem Władcy Cienia parszywe resztki kultu Kłamców. Stamtąd nie mogli nam na razie szcze­gólnie zaszkodzić.

A więc Pani. Potem wrócę z raportem do Kapitana. Nie śledziłem jej dotąd, jednak wszędzie, gdzie się znajdowała, można było najpewniej znaleźć kogoś, czyje poczynania Kompania winna znać, jak choćby Prahbrindrah Drah lub Wierzba-Łabędź.

Księcia nie było w obozie Pani. Jakoś jednak zdołał przedłożyć obo­wiązek ponad tęskne życzenia. Przebywał obecnie w sztabie własnej dy­wizji i zajmował się swoją robotą.

Charandaprash nie była już jakimś odległym miejscem na mapie. Trze­ba tylko obejść jezioro, pokonać kilka wzgórz oraz dolin i już jesteśmy, stoimy i patrzymy ponad kamienną równiną na wylot jedynej możliwej do pokonania przełęczy wiodącej przez Dandha Presh.

Łabędź, rzecz jasna, czatował blisko Pani. Wyglądał na zmartwione­go, niezależnie od tego, czy zawracałem kilka dni wstecz, czy też obser­wowałem go w czasie teraźniejszym. Panią trapiły kłopoty, których z ni­kim innym nie chciała dzielić. Wyglądała, jakby w ogóle nie spała tej nocy. Wiedziałem, że nawet w najlepszych czasach sypia bardzo mało. Więc jeśli o nią chodzi, całkowita rezygnacja ze snu, tak jak obecnie, kiedy zbliżali­śmy się do najważniejszej konfrontacji od wielu lat - i która stanie się decydującym wydarzeniem w całej historii Kompanii - pozwalała przy­puszczać, iż także nie pokłada najmniejszej wiary w przyszłość.

Wycieczka na skroś prądu czasu podsunęła mi wszakże jedną czy dwie wskazówki. Faktycznie obywała się bez snu. A kiedy zdrzemnęła się na chwilę, nie wypoczywała dobrze. Wyglądało to tak, jakby męczyły ją sny równie paskudne jak te, które trapiły mnie.

Z jakiegoś powodu wrony nawet się do niej nie zbliżały. Ale zawsze można było je znaleźć gdzieś dookoła, gdzieś w oddali. Obserwowały.

Pani nie była ciekawym obiektem inwigilacji. Nie robiła nic prócz pracy. Nie troszczyła się już również o to, by wyglądać przejmująco pięknie, w prze­ciwieństwie do swej siostry. A może, jak to czynią niektóre kobiety, prze­stała zupełnie dbać o siebie, ponieważ miała już swojego mężczyznę?

Jeżeli jednak wziąć pod uwagę opinię Wierzby-Łabędzia, to z jej wy­glądem wszystko było w jak najlepszym porządku. Nawet po czterech latach całkowitego braku powodzenia on wciąż był szczęśliwy, gdy mógł znajdować się w jej towarzystwie, używał swego przydziału w charakte­rze dowódcy gwardii królewskiej, byle tylko przebywać w pobliżu frontu.

O czym więc mogłem donieść z tego miejsca? Że Pani potrzebuje choć odrobiny wypoczynku? Być może. Wyczerpanie może w decydującym momencie osłabić jej zdolność krytycznego osądu sytuacji.

Zacząłem powoli zbierać się do powrotu, dryfując ponad wodami je­ziora Tanji, które naprawdę robiło cholernie potężne wrażenie, nawet z punktu widzenia Kopcia.

Zadrżałem w przeszywającym podmuchu zimnego wiatru...

Przecież, kiedy wędrowało się z Kopciem, nie było żadnego wiatru. Ani ciepła, ani zimna, żadnego bólu. Tylko byt i jego ogląd.

Oraz strach.

Ponieważ gdzieś tam, w gęstniejącej ciemności ponad południowym brzegiem jeziora majaczył mroczny duch, który przybrał postać o wielu ramionach i cyckach, z twarzą ozdobioną czarnymi wargami odsuniętymi w grymasie obnażającym uśmiech wampira.

Można tu jednak śmiertelnie się przerazić. Mnie się udało..

18.

- W porządku? - zapytał Jednooki, kiedy przepełzłem do niego na przód wozu. Na świecie panowała już ciemność. Rozpuścił swój zaprzęg, aby zwierzęta pożywiły się skąpą roślinnością, rozpalił ognisko, a teraz na powrót siedział na koźle i polerował włócznię, która zdawała się wyrzeźbiona z hebanu i inkrustowana srebrem, przedstawiającym setkę groteskowych postaci. - Rzucałeś się i krzyczałeś.

- Dzięki, że przyszedłeś sprawdzić, czy nic mi nie jest.

- Starucha powiedziała, że tak jest z tobą przez cały czas. Myślałem, ze nie ma się o co martwić.

- Być może nie było. Po prostu przewróciłem się na twoje destylaty. - Nie była to prawda, ale miałem wrażenie, że gdzieś musi coś mieć. Nawet podczas oblężenia Dejagore jemu i Goblinowi w jakiś sposób uda­ło się wyprodukować coś, co pili jako piwo.

Kupił mój tekst, a przynajmniej zastanawiał się wystarczająco długo, by się zdradzić. Jeżeli ten jego wóz zatrzyma się w jednym miejscu na wy­starczający okres, wówczas coś, co mogłoby być spożytkowane z więk­szą korzyścią jako pożywienie dla wojska lub pasza dla koni, zmieni się w coś innego, śmierdzącego, ale za to płynnego i zawierającego określo­ny procent alkoholu.

- Po co ci ta włócznia? - zapytałem. - Od jakiegoś czasu już jej nie widziałem. - Stworzył ją w szczególnym celu, jakim było zabijanie Wład­ców Cienia.

- Rozmawiała z kilkoma braćmi, którzy są z dywizją Pani. Przyszli tu­taj, gdy chrapałeś. Wielki Kubeł i Rudy. Powiedzieli, że ostatnimi czasy kilka razy widzieli wielkiego, czarnego kota. Wykombinowałem sobie, że lepiej będzie, jeśli przygotuję, co mam najlepszego.

W jego głosie nie sposób było wyczuć zatroskania, jednak wiedzia­łem, że jest niespokojny. Ta włócznia stanowiła arcydzieło jego magicznej sztuki. Kotem zaś była prawdopodobnie zmiennokształtna o imieniu Lisa Deale Bowalk, która nie potrafiła wydostać się ze zwierzęcej postaci, po­nieważ Jednooki zabił jej nauczyciela, zanim zdążył jej pokazać, jak to się robi. Już wcześniej próbowała go dopaść. Pewien był, że spróbuje znowu.

- Złap ją jeśli potrafisz - poradziłem mu. - Mam przeczucie, że mogli­byśmy ją wykorzystać, gdyby pozwolić Pani trochę nad nią popracować.

- Jasne. O tym pomyślę najpierw.

- Idę się zobaczyć ze Starym.

- Powiedz mu, że chcę wracać do domu. Tutaj jest, cholera, za zimno dla takiego staruszka jak ja.

Zachichotałem w taki sposób, jak się tego po mnie spodziewał. Zla­złem na ziemię mimo zesztywniałych mięśni i skierowałem się mniej więcej w tę stronę, gdzie przypuszczałem, że można napotkać Konowała. Zwra­całem uwagę głównie na wielkość ognisk.

To dobrze, że Jednooki i ja nabraliśmy zwyczaju porozumiewania się w starych językach. Zanim uszedłem dwadzieścia stóp, z cieni wyszedł Thai Dei. Nic nie powiedział, ale był tu i strzegł moich pleców, czy miałem na to ochotę, czy nie.

19.

Kampania trwała nadal. Wozy się psuły. Zwierzęta okulawiały. Ludzie kaleczyli się. Słonie narzekały na pogodę. Podobnie jak ja. Parę razy spadł śnieg, nie w postaci kożucha z wielkich, miękkich, mokrych płatków, lecz jako gnany wiatrem śrut, który kłuł skórę i nigdy nie pozostawiał po so­bie nic prócz nielicznych, rzadkich spłachetków, kiedy już przestawał sypać.

Do jasnych stron całej sytuacji należało zaliczyć to, że kawaleria Mogaby ani razu nie zastąpiła nam drogi. Nie stanowiła problemu, dopóki nasi furażerowie i zwiadowcy nie wysuwali się zanadto naprzód. Przy­puszczam, że Mogaba bardziej zainteresowany był wiedzą o tym, gdzie się znajdujemy, niż marnowaniem żołnierzy na próby powstrzymania nas, zanim dotrzemy do jego umocnień.

I wtedy, pewnego popołudnia, nikt nie wydał rutynowego rozkazu zatrzymania się i rozbicia obozu. Żołnierze dalej chwiejnie szli naprzód, zawzięcie przeklinali ukąszenia wiatru, a jednocześnie przypominali sobie nawzajem, że generałowie rzadko kiedy wydają trafne decyzje i pochodzą z nieskalanego łoża. Gdyby to zależało od nich, nigdy nie chcieliby zo­stać generałami.

Poszedłem szukać Kapitana.

Znalazłem go z wielkimi wronami na ramionach. Kolejne krążyły nad jego głową i sprzeczały się. Uśmiechał się, jedyny szczęśliwy głupiec w całej armii. Generał generałów.

- Hej, szefie! Mamy tak się wlec przez całą noc?

- Znajdujemy się w odległości mniej niż dziesięciu mil od Charanky-cośtam. Myślę, że lepiej będzie rozbić obóz tam, kiedy Mogaba przybę­dzie o świcie.

Żył we własnym świecie, nie było co do tego żadnych wątpliwości. Musiał zostać generałem. Naprawdę uwierzył, że może igrać sobie z rozu­mem Mogaby. Nie widział Mogaby w Dejagore. Przynajmniej nie przyj­rzał mu się w wystarczającym stopniu.

Próbowałem się kłócić:

- Będziemy tak wykończeni, że z łatwością zatańczy nam na głowach.

- Nie zrobi tego. Długi Cień przywiązał mu do ogona kulę i łańcuch.

- A więc skopie nam nasze dupy, a potem nakłamie coś swemu szefowi.

- To jest to, co ty byś zrobił?

- Hę... - Faktycznie, mógłbym.

- Długi Cień będzie tam, by go pilnować. Prześpij się trochę. Kiedy wstanie słońce, chciałbym, żebyś siedział na ramieniu Mogaby. - Wujek Doj znajdował się w odległości zaledwie kilku kroków, słyszał wszystko.

Mówiliśmy forsbergańskim, ale wątpiłem, czy to wystarczy jako ostatecz­ny środek ostrożności.

Te wrony nigdy nie oddalały się od niego.

Z tej wymiany zdań wyniosłem przekonanie, że Konował ma plan. Czasami naprawdę trudno było mi w to uwierzyć.

- Jeszcze nie jestem zmęczony. - Chociaż byłem głodny i spragnio­ny. Po dłuższym czasie spędzonym z Kopciem zawsze się tak czułem. Sko­rzystałem z przysługującego mi miejsca w kantynie oficerów sztabowych.

Posłańcy zaczęli przybywać i odjeżdżać. Konował narzekał:

- Sądzę, że to właśnie odpowiednia chwila, by mówić ludziom, co mają robić.

- To naprawdę ciekawa koncepcja. Po całych trzech latach.

- Czy naprawdę potrzebujemy kolejnego bystrego jak diabli Kroni­karza, Murgenie? Idź i się prześpij.

Zaczął zwoływać wyższych oficerów na naradę. Mnie nie zaproszono.

Wróciłem do wozu Jednookiego, gdzie zjadłem jeszcze trochę, wypi­łem odrobinę wody, a potem ponownie ruszyłem na włóczęgę po astral­nym świecie.

Razem z głównym ogniomistrzem podsłuchiwaliśmy przez chwilę Konowała i jego dowódców, ale nie warto było tracić na nich czasu. Dowie­działem się bardzo mało. Konował przez cały czas mówił, odsyłając słu­chających do szczegółowej mapy, na której pokazywał wszystkim, gdzie chciałby, aby stały ich jednostki przed frontem Mogaby. Jedyną praw­dziwą niespodzianką było to, że postanowił na koniec, iż dywizja Prahbrindraha Draha będzie jednak stała w centrum, podczas gdy jego włas­ne dwie dywizje rozmieszczone zostaną na prawej flance - wyjąwszy jeden zespół, który przeszedł specjalny trening i miał zająć miejsce na skraju lewej flanki, poza oddziałami Pani.

Ciekawe. Nasze prawe skrzydło będzie musiało zmierzyć się i walczyć akurat z dywizją żołnierzy Cienia, których dowództwo przydzielono Klindze.

Konował naprawdę chciał go dostać.

Pani zamrużyła oczy i zapytała:

- Dlaczego zdecydowałeś się na taki szyk armii? Od lat już rozmawia­liśmy o tym...

Konował nawet raczył jej uprzejmie odpowiedzieć:

- Ponieważ chcę, byście tak właśnie byli rozlokowani.

Pani miała prawdziwe kłopoty z utrzymaniem na wodzy swoich emo­cji. W całym swym długim życiu nie musiała wkładać w to tyle wysiłku. Konował wyczuł coś.

- Kiedy nie wyjaśniam wam czegoś, nikt inny również się nie dowie, co zaplanowałem. - Poczęstował jedną ze swoich wron okruchem chleba.

To pomogło. Trochę. Ale Prahbrindrah Drah i większość pozostałych nie mieli pojęcia, jaką rolę odgrywają wrony w planach Konowała.

Zostawiłem na moment Kopcia, ponownie napiłem się wody, przegry­złem coś, upewniłem się, że śpioch dostał swoją porcję zupy. On potrze­bował niemal tyle samo wartości odżywczych co ja. Być może do pewne­go stopnia żerował na mnie, kiedy wędrowaliśmy poza ciałem, jak jakiś gatunek psychicznego pająka.

Zasnąłem. Męczyły mnie złe sny, z których pamiętałem jedynie strzę­py, kiedy już się obudziłem. Występowała w nich Radisha. A także Duszołap. Przypuszczam, że starcy z jaskiń również, chociaż moja pamięć nie przechowała żadnego wspomnienia na ich temat. Gdzieś jakaś ponura forteca.

Zrezygnowałem z prób przypomnienia sobie i wyruszyłem w towarzy­stwie Kopcia, by przyjrzeć się postępowi naszych wojsk z perspektywy naszego wroga.

Ogniste kule siały skroś nocy kolorowe perły. Pochodnie jasnymi cętkami znaczyły odległe zbocza, wśród nich świeciły wyspy i węże świat­ła. Dowódcy żołnierzy Cienia obserwowali to bez żadnych komentarzy, wyjąwszy sugestię Klingi, że Kapitan stara się pozornie zwiększyć posia­daną siłę, każąc palić więcej pochodni.

Nie obchodziło ich to. Spora część młodszych oficerów oczekiwała, że Długi Cień spuści ich ze smyczy, kiedy tylko nas zmiażdżą. Widzieli już siebie, jak wczesną wiosną maszerują na północ, aby w pełni lata móc swobodnie plądrować i gwałcić.

Ale wśród nich kilku było weteranami armii, którym daliśmy się we znaki w przeszłości. Ci okazywali więcej szacunku. I zdradzali nie mniej intensywne pragnienie porządnego dołożenia nam. Nie sądzili, że będzie to łatwe, wierzyli jednak, że uda się nas pokonać.

Sam Mogaba zdawał się bardziej pochłonięty swoimi planami kontrinwazji niż przygotowaniami do dalszego powstrzymywania nas na prze­łęczy.

Nie podobało mi się to, nie widziałem jednak niczego, co przekonało­by mnie, iż pokłada nadmierną wiarę we własne siły.

A jednak na widok tych wszystkich kuł ognistych i pochodni nabie­rałem ducha.

Ta potężna masa ludzka znajdująca się w ruchu stanowiła efekt wy­korzystania siły mobilizującej Czarnej Kompanii. I nie miałem najmniej­szych kłopotów z przypomnieniem sobie, kiedy było nas tylko siedmiu, najbardziej nieprzyjemna gromadka bandziorów, jaka kiedykolwiek cho­dziła po tej ziemi. To było ledwie trochę dawniej niż pięć lat temu. Triumf czy porażka, ta kampania zabrzmi w Kronikach potężnym uderzeniem dzwonu.

Wróciłem ponownie do swego ciała i zasnąłem na powrót. Kiedy obu­dziłem się, nasze straże przednie właśnie wchodziły na równinę Charandaprash. We wszystkich niżej położonych miejscach i w wyżłobieniach terenu gromadziła się mgła.

20.

Zatrzymaliśmy się wśród potwornego zamieszania. Wyjrzałem z wozu.

Pojedyncze pasma mgieł zmieniły się we wszechobejmującą, szarą pokrywę, za którą zniknął świat. Ludzie z pochodniami śpieszyli tu i tam, ich ognie lśniły niczym błędne ogniki. Żaden nie zbliżył się do mnie. Wszystkie siły zeszły się razem i w obecnej chwili świat wydawał się bar­dzo zatłoczonym miejscem.

Pojawił się Konował. Musiałem mu to powiedzieć:

- Wyglądasz na kompletnie wykończonego.

- Nogi wrastają mi w dupę. - Wspiął się na wóz, przyjrzał Kopciowi, rozmościł wygodnie i przymknął oczy.

- I co?

- Hm?

- Jesteś tutaj. Jak poszło? Co z twoimi przeklętymi zwierzaczkami? Obserwują nadal?

Przez chwilę myślałem, że udało mu się już zasnąć. Nie odpowiedział od razu:

- Ukrywam się. Przed ptakami także. Jednooki je przegnał. - Jakieś dwie minuty później dodał: - Nie podoba mi się to, Murgenie.

- Co ci się nie podoba?

- Bycie Kapitanem. Żałuję, że nie poprzestałem na roli Kronikarza i le­karza. Mniejsze napięcie.

- Świetnie dajesz sobie radę.

- Ja to widzę inaczej. Gdybym nie został Kapitanem, nie martwiłbym się tak o przyszłość.

- Do diabła. A ja sobie tutaj myślałem, że właśnie przeżywasz szczyt swej kariery, wyciskając ze wszystkich ostatnie poty.

- Wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, to zaprowadzić nas z po­wrotem do domu. Ale oni mi nie pozwalają.

- Z pewnością nikt nigdy nie zamierzał uprzejmie otworzyć nam drzwi. W szczególności Radisha nie miała takiego zamiaru. Ostatnimi czasy dość intensywnie zastanawia się, co z nami zrobić.

- Tak właśnie powinno być. - Uśmiechnął się. - A ja nie zapomnia­łem o niej. - Przerwał na chwilę, po czym powiedział: - Jesteś na bieżąco ze swoimi Kronikami. Jaka była najgorsza sytuacja, w której kiedykolwiek się znaleźliśmy?

- Wedle mego osądu to miało miejsce właśnie tutaj. Na samym po­czątku naszego istnienia, czterysta lat temu. Ale można się tego jedynie domyślać na podstawie tych Kronik, które się zachowały.

- Historia może się powtórzyć. - W jego głosie nie można było do­słyszeć emocji. Wcale. Nie był krwiożerczym człowiekiem.

Ja również nie jestem mimo nienawiści, jaka mnie opętała ostatnimi czasy. Ale moje skrupuły nie obejmowały wszystkich. Pragnąłem widzieć na własne oczy, jak kilka tysięcy łajdaków cierpi za to, co zrobiono Sahrze.

Konował zapytał:

- Czy znasz jakikolwiek sposób potwierdzenia autentyczności Kro­nik, które odebrałeś Duszołap?

- Co? - Cóż za potworne pytanie. Ale nigdy dotąd nie przyszło mi na myśl. -Powiadasz, że mogą nie być prawdziwe?

- Nie potrafię ich odczytać, ale jestem w stanie dostrzec, iż nie są to oryginały. To kopie.

- Czyli mogą nie opowiadać prawdziwej historii?

- Kopeć wierzył w każde słowo w tomach, które miał w ręku. Przekaz ustny dodatkowo potwierdzał jego poglądy, w których widział Kompanię jako największą potworność całych dziejów, chociaż właściwie nie było w niej nic szczególnego. Ale naprawdę zastanawiam się, dlaczego nie istnieją żadne współczesne przekazy ze strony niezależnych obserwa­torów.

- Coś się stało. Nawet jeśli te księgi, które obecnie posiadamy, są tyl­ko czystym fałszem. Co o tym myślisz?

Przez chwilę Konował zdawał się skrajnie zmęczony walką.

- Murgenie, coś się tutaj dzieje, coś większego od ciebie, ode mnie, Pani, Taglian, Władców Cienia i całej reszty. Dzieją się naprawdę dziwne rzeczy, i w żaden sposób nie potrafię ich ze sobą połączyć. Zacząłem się zastanawiać nad przyczynami tych twoich zapaści w przeszłość.

- Ja sądzę, że Duszołap musiała mieć z tym coś wspólnego.

- Równie dobrze może być, jak myślisz. Ona wtyka swój nos we wszystkie pozostałe sprawy. Ale nie przypuszczam, by można było ją w całości obarczać odpowiedzialnością. Myślę, że my wszyscy... nawet Duszołap... jesteśmy przez kogoś manipulowani. A ostatnimi czasy za­czynam nawet podejrzewać, że nie dzieje się to od wczoraj, lecz trwa już przez całe wieki. Że, gdybyśmy mieli dostęp do zagubionych Kronik i po­trafili je odczytać, sami zobaczylibyśmy wszystkie wydarzenia w zupeł­nie innym świetle.

- Chcesz powiedzieć, że chodzi o to, o czym mówi Pani w swojej księ­dze? O Kinę? Z tego powodu, że ja sam ją widziałem kilka razy podczas moich wędrówek w świecie astralnym. Albo przynajmniej widziałem coś, co mogło być nią, jeżeli wziąć pod uwagę jej mit oraz to, co na jej temat mówi Pani.

- Kina. Tak. Albo coś, co pragnie, byśmy myśleli, że chodzi tutaj o Kinę.

- Czy nie sprowadza się to do tego samego, przynajmniej jeśli o nas chodzi?

- Hm. Sądzę, że ona znowu śni te swoje sny. Ja również uważałem podobnie.

- Mnie się też tak zdaje. Wygląda na strasznie wymizerowaną.

- Podczas naszej podróży tutaj dużo na ten temat myślałem. Kiedy tak jechaliśmy całymi dniami, nie miałem wiele do roboty, tylko myślałem. I doszedłem do wniosku, że wydarzenia zaczęły się toczyć trochę za szyb­ko jak dla rzekomej Kiny. To jest istota, która przywykła do kształtowania długich, powolnych gier cieni, manipulacji, którym dekady zajmuje roz­winięcie się w pełnym kształcie. Być może, jeśli spojrzymy z naszego punktu widzenia, chodzić tu będzie o całe pokolenia. Jej ogromna intryga mogła zostać zawiązana, zanim jeszcze nasi bracia wyruszyli na pomoc. Ale teraz my wracamy do domu i wszystko wali się jej na głowę, ponie­waż wydarzenia zaczynają biec zbyt szybko jak dla niej. Im bardziej stara się teraz nimi kierować, tym bardziej niezgrabnie jej to w końcu wychodzi.

- Na przykład?

- Jak to, co zrobiła z Kopciem.

- Naprawdę doszedłem do wniosku, że to musiało być dzieło Duszołap. - Chociaż w tym przypadku również nie było żadnych danych, by właśnie ją obwiniać.

- Przypuszczam, że ta możliwość również wchodzi w grę. Możliwe jest nawet, że obie go ścigały i weszły sobie w drogę.

Przypomniałem sobie wszystko, czego dowiedziałem się o tym incy­dencie z księgi Pani. Ostatecznie postanowiłem jednak trwać przy teorii obarczającej winą za te wydarzenia Duszołap. Mitologia Kłamców nie wyposażała Kiny w tak wielką zdolność ingerowania w ziemskie sprawy. Celem istnienia całego kultu było rozpętanie epoki tak dramatycznych potworności, by bariery chroniące nasz świat przed wtargnięciem Kiny mogły zostać obalone od naszej strony.

Wyjaśniłem wszystko Konowałowi.

Tylko wzruszył ramionami.

- Posłuchaj tego. Jestem niemal absolutnie przekonany, że w bitwie pod Dejagore nie miał ocaleć nikt z Czarnej Kompanii. Z wyjątkiem Pani. Tylko ona miała przeżyć. A jej kolej miała nastąpić, kiedy Dusiciele po­rwali nasze dziecko.

Zastanowiłem się nad tym, co powiedział.

- Gdyby ten facet, Ram, nie oddał za nią życia...

- Wtedy byłby już koniec wszystkiego. Kina miałaby swoją Córkę Nocy po tej stronie, a Rok Czaszek bez żadnej przeszkody miałby się wła­śnie rozpocząć.

Starałem się wyglądać na szczególnie zaciekawionego. Przyszło mi to bez trudu, ponieważ naprawdę byłem. Chciałem, by mówił dalej. Zanim skończy, być może naprawdę uda mi się w odrobinę większym stopniu zrozumieć, dlaczego postępował tak, jak postępował.

Powiedział:

- Dżoker popsuł Kinie rozdanie.

- Dżoker? Masz na myśli Duszołap?

- Ona jest największa z nich. Ale jest jeszcze Wyjec, był Zmienny i wciąż jeszcze gdzieś tam biega uczennica Zmiennego. Wszyscy oni nie stanowią części planu.

To była hipoteza. Jej zasięg jednak dalece przekraczał wszystkie my­śli, jakie przychodziły mi do głowy. Albo też może raczej jego tok rozumo­wania szedł w zupełnie inną stronę.

- Musisz uważać, Murgenie. Nie próbuj wyzbyć się swoich uczuć. Nie pozwól, by wędrówki z duchem uwiodły cię bez reszty. Ta istota ma­nipuluje nami poprzez nasze emocje.

- Dlaczego miałbym się martwić? Ja tylko zapisuję wydarzenia. Jego odpowiedź była co najmniej tajemnicza.

- Chorąży może się okazać ważniejszy od samej Córki Nocy, zanim wszystko dobiegnie końca.

- Jak to? Zmienił temat.

- Rozglądałeś się ostatnio za forwalaką? - Miał na myśli zmiennokształtną, pochwyconą w zwierzęcą postać uczennicę, o której wspomi­nał chwilę przedtem.

Spróbowałem sobie przypomnieć, w końcu powiedziałem:

- Parę razy jej szukałem, ale nie widziałem jej od czasu, kiedy powró­ciłem w przeszłość, by przeżywać powtórnie masakrę przy Vehdna-Bota.

- Rozumiem. Nie ma się co śpieszyć, ale kiedy znajdziesz czas, spró­buj odkryć, gdzie ona teraz przebywa. To niemożliwe, byśmy mieli tyle szczęścia, żeby zwyczajnie dała się komuś zabić.

- Och, z pewnością się to nie stało. Jednooki mówi, że jest gdzieś tu­taj, na tym pustkowiu, i podąża za nami. Ostatniej nocy rozmawiałem z nim na jej temat. Jest przekonany, iż jedyny cel jej życia stanowi wyrównanie z nim porachunków za to, że zabił Zmiennego, zanim ten nauczył ją powracać do ludzkiej postaci.

Konował zachichotał.

- Tak. Biedny, stary dzieciak. Któregoś dnia wreszcie odkryje, że wcale nie stanowi pępka świata. Oby wszystkie niespodzianki, które nas czeka­ją, były równie przyjemne. A wszystkie niespodzianki, jakie przygotował nam Mogaba, były naprawdę takie, że tylko boki zrywać. - Zachichotał ponownie, tym razem w dość paskudny sposób. Kiedy wspinałem się na powrót do wozu, dodał: - No, już prawie czas na rozpoczęcie przedsta­wienia.

Wojnę rozumiał raczej w kategoriach przedstawienia, teatru, nie zaś jako śmiertelną grę.

21.

Znowu krążyłem nad głową Mogaby. Ja, Murgen, anioł wywiadu.

Wyjec i Długi Cień przybyli wkrótce po świcie. Sądzili, że potrzebne będą połączone wysiłki ich obu, aby powstrzymać Panią przed ponow­nym spuszczeniem Mogaby gównianą rynną. Moce Pani wydawały się wzbierać niczym powódź, w miarę jak posuwała się coraz dalej na południe.

Idea ta uderzyła mnie z siłą niemalże religijnego objawienia. Zrozumia­łem strach, który drążył Kapitana. Podejrzewał, że Pani odzyskuje swe moce dzięki paktowi z Kiną.

Sam ją o to podejrzewałem, i wcześniej, i teraz.

Wnioskując ze sposobu, w jaki działają czary, przynajmniej na ile ja się na tym wyznawałem, utrata mocy, która dotknęła ją podczas bitwy w Krai­nie Kurhanów, powinna być nieodwracalna. Miało to coś wspólnego z ja­kąś niezgłębioną, tajemną mową prawdziwych imion. Mitologia Gunni zawierała liczne opowieści dotyczące bogów, demonów i diabłów, skon­struowane wokół tematu ukrywania swego prawdziwego imienia w ska­łach, drzewach czy ziarnach piasku na plaży, aby wrogowie niezdolni byli do ich odnalezienia i tym samym zdobycia władzy nad posiadaczem imie­nia. Cała ta sprawa moim zdaniem nie miała najmniejszego sensu, co nie przeszkadzało bynajmniej temu, aby była jak najprawdziwsza.

Prawdziwe imię Pani zostało wymienione podczas finalnego przedsta­wienia z udziałem jej męża. Przeżyła, ale zgodnie z mistycznymi regułami była obecnie zwykłą śmiertelniczką. Z identycznymi widokami na możli­wość zostania zabitą. Dla byłych kolegów i koleżanek z jej minionej pro­fesji była interesująca ze względu na to, iż stanowiła chodzący magazyn grzesznej wiedzy. Nie utraciła bowiem nic ze swej wiedzy, jedynie zdol­ność do jej stosowania w praktyce.

Byłem więc zaskoczony, że nie stała się dotąd obiektem bardziej rady­kalnego polowania, niż to miało miejsce w rzeczywistości.

Nie znajdowała się już dłużej we władzy swego imienia. Sama całkowi­cie bezbronna, przynajmniej na pozór, nie mogła wykorzystać przewag płynących ze znajomości prawdziwych imion pozostałych. W przeciw­nym razie już dawno temu poradziłaby sobie z Wyjcem i swoją siostrą. A z pewnością nie przekaże tych imion Jednookiemu i Goblinowi. Prędzej pewnie wolałaby umrzeć.

Trzeba było być dziwnym człowiekiem, by zostać czarodziejem lub czarownicą.

W każdym razie realizowała jakieś swoje plany, co do tego nie było najmniejszych wątpliwości. Jednooki czy Goblin nie byli niczym szcze­gólnym, jednak w pewnych sytuacjach jest tak, jak z wrzuceniem kamie­nia do studni.

Z podsłuchanych rozmów wynikało jasno, że Długi Cień dałby sobie odciąć dwa, a nawet trzy palce, byle tylko położyć łapy na tym, co wie­działa Pani.

Śmieszne. Kiedykolwiek wysyłał po nią Wyjca, tamtemu wszystkie wydarzenia dosłownie rozłaziły się w rękach. Można by pomyśleć, że Wyjec nie ma najmniejszej ochoty, by jego główny wspólnik stał się jesz­cze bardziej potężny.

Któregoś dnia będę musiał poprosić Panią, by wyjaśniła mi tę całą rzecz z prawdziwymi imionami w taki sposób, by nawet taki głupek jak ja mógł wszystko pojąć. Być może uda mi się nawet nakłonić ją, by opowiedziała trochę o całym tym interesie z czarami, aby ci, którzy czytają te Kroniki, mieli przynajmniej najbardziej ogólne pojęcie, o co właściwie chodzi.

Wiedza na pewno nie powstrzyma nikogo z nas, kto znajdzie się na drodze rozpętanego czaru, przed zesraniem się w gacie, jednak miło było­by mieć chociażby najbardziej nawet mgliste rozeznanie, co kryje się za śmiercią, jaką niesie ten cały ogień.

Żołnierze Cienia zajęli już swoje pozycje. Sennie żuli polowe racje, nie mieli wiele do roboty, jak to się żołnierzom najczęściej zdarza. Póki wszy­scy czekaliśmy, zawisłem nad głowami tych, którzy posługiwali się języ­kiem, jaki potrafiłem zrozumieć. Ci filozofowie wystawiali szczegółową ocenę intelektu i charakteru generałów, którzy uformowali swe oddziały i kazali im czekać w gotowości, podczas gdy nic zapewne się nie zdarzy. Nic. Przeklęci Talowie byli zbyt, cholera, zmęczeni, by coś przedsięwziąć. Całą cholerną noc przecież maszerowali.

Słowo “Tal” było rodzajem kalamburu. Stanowiło skrót od nazwy Taglianin, oznaczało jednocześnie gówno w dialekcie Sangel, którym po­wszechnie posługiwano się na południe od Danda Presh.

Czułem się, jakbym sam wojował razem z tymi facetami. Mówili moim językiem.

Mogaba wzniósł dla siebie potężną wieżę obserwacyjną w bezpiecz­nej odległości od linii frontu. Była wykonana z drewna. Pomyślałem, że już wkrótce przekona się, jak będzie mu w niej niewygodnie. Długi Cień j i Wyjec stali teraz obok niego na jej szczycie. Panująca wśród nich atmosfera nie była szczególnie świąteczna, ale też daleka od przygnębięnia. Nikt się szczególnie nami nie przejmował.

Zanosiło się na to, że Długi Cień będzie miał powody do radości. Ta bitwa stanowiła punkt kulminacyjny wszystkich jego dalekosiężnych planów. Kiedy dobiegnie końca, nic już nie będzie mogło stanąć mu na drodze do zostania panem świata. Wyjąwszy może kilku sprzymierzeń­ców, którzy nie do końca podzielali jego wygórowane ambicje.

Zrobiło mi się nieswojo. Człowiek lubi, gdy się go bierze poważnie. Mogabie w jakiś sposób udało się przekonać tych facetów, od szczytów hierarchii wojskowej do prostego żołnierza, że są niezwyciężeni.

W wojaczce często stajesz się taki, jakim sobie siebie wyobrażasz. Zaufanie do samego siebie jest dźwignią zwycięstwa.

Wyjec nie zakrzyczał ani razu, odkąd mu się przypatrywałem, Długi Cień ani razu nie dostał napadu wściekłości.

Biorąc pod uwagę to, ile zamieszania robili wcześniej wokół Pani, po­winni teraz nieco bardziej się przejmować.

22.

Wschodzące słońce wypaliło mgłę - wszędzie, tylko nie wokół nasze­go obozu. Wiatr, właściwie słabiutka bryza, wiał od strony skrzydła Pani. Płonęły w nim kopcące ogniska, króre zakrywały widok obozu. Żołnierze Cienia mogli widzieć jedynie hołotę z taborów i markietanki, których za­gnano do podsycania ognia - oraz cztery drewniane wieże wznoszące i się ponad dymem i mgłą. To były nasze główne wieże oblężnicze, złożone z przyciętych uprzednio elementów, które barkami dostarczono nam po rzece Naghir przy stosunkowo nieznacznym wysiłku i dużej liczbie do­brych, staromodnych przekleństw.

Nie potrafiłem zrozumieć, jaki mógł być tutaj pożytek z wież oblężniczych. Przecież nie mieliśmy się wdzierać na żadne mury obronne.

Znając Konowała, projekt ten powzięto głównie dlatego, by Mogaba miał się nad czym zastanawiać.

Zanurkowałem z Kopciem w dym ognisk. Wrzała tam ożywiona dzia­łalność, ale nie miała nic wspólnego z tym, czego się spodziewałem. Żoł­nierze spali. Na nogach byli i kręcili się wokół głównie cywile. Dokładali do ognia, budowali wieże, wygładzali grunt, tworzyli ścieżki wiodące ku liniom Mogaby, przeklinali chwilę, w której urodził się Konował. Na pewno nie poszli za armią, by potem wykonywać całą tę robotę.

Żołnierze, którzy zaganiali ich do wykonywania tej pracy, raczej nie byli szczególnie uprzejmi. Stary był na tyle bystry, by brygady robocze dobrać wedle religii, a potem przydzielał im dowódców, którzy nie podzie­lali przekonań swych podwładnych.

Niektóre ze szczegółów planu Konowała przesączały się już w szeregi, ale nie było sposobu, by ktokolwiek zdołał złożyć je razem do kupy. Stary nie pozwoliłby przecież, by wyłonił się z nich pełny obraz, a potem jakiś geniusz zdołał zinterpretować wszystkie fragmenty.

Teraz całe zadanie polegało na tym, by powstrzymać jedynego czło­wieka, który wiedział, co się tu szykuje, dopóki... Ech ty, Murgenie. Gdzie twoja wiara w Czarną Kompanię?

Nigdy nie istniała, chyba że na pokaz.

Aha. Oto Wierzba-Łabędź, wysoki, blond i piękny, jeszcze bardziej niż ja wysilał się, by zrozumieć. Dobra intuicja pomoże mu zarobić kilka punk­tów u Pani. Ale teraz w zmieszaniu mamrotał tylko coś do swych towa­rzyszy.

Panią znalazłem niedaleko absolutnie nie przejętą tym, co działo się wokół. Skupiła się na swej pracy. Swój punkt dowodzenia przeniosła na pagórek, którego szczyt wystawał ponad kłęby dymu. Patrzyła w górę przełęczy, gotowa, na wypadek gdyby druga strona spróbowała coś przedsięwziąć.

Zabrałem Kopcia z powrotem do wozu Jednookiego. Czas na śniadanie.

- Cholera, najwyższy czas, Dzieciaku! - skarżył się Jednooki. - Mu­sisz zacząć skracać swe podróże. Skończy się na tym, że gdzieś się zgubisz.

Wszyscy mi to bez przerwy powtarzali. Ale skoro nic nie zapowiada­ło, by było to możliwe, nie zwracałem uwagi na ich obawy.

- Stało się coś interesującego? - zapytałem.

- Właśnie trwa wojna. Chodź. Zejdź mi z drogi. Potrzebuję starego pierdziela, żeby wykonać swoją robotę. Idź, poćwicz sobie trochę. Zjedz coś. Ugotuj mu jakiejś zupy, abyś mógł go nakarmić, kiedy już skończę.

- Ty go nakarmisz, kiedy już skończysz, oddechu nietoperza. To na­leży do twoich obowiązków.

- Ty masz naprawdę poważne problemy ze stosunkiem do starszych, Dzieciaku.

- Będziemy atakować albo coś?

- Nie. Przespacerowaliśmy się przez pięćset cholernych mil w samym środku pieprzonej zimy tylko dlatego, że powiadali, iż jest tutaj najlepsze Paliwo do grilla.

- Wszyscy zachowują się, jakby byli naćpani.

- Możesz to przypisać temu, że rzeczywiście są naćpani. Nie wiem. To tylko moje zdanie. Mogę się mylić. Zejdź mi z drogi. Mam robotę do wykonania.

Kopciło straszliwie. A im bliżej przedniej linii frontu, tym było gorzej. Byle jard czynił znaczącą różnicę. Po pierwszych kilku krokach w tym kierunku zdecydowałem, że moja ciekawość może zaczekać. Zostałem w pobliżu wozu. Zjadłem, potem znowu coś zjadłem, a potem jeszcze raz. Wypiłem większość wody z zapasów Jednookiego. Najwyraźniej służyła my dobrze, wnioskując ze sposobu, w jaki zgwałciła mój żołądek.

Zacząłem myśleć o Sahrze. Wiedziałem, że teraz będę myślał o niej coraz częściej. Niebezpieczeństwo ma to do siebie, że skupiasz się na rzeczach, które są dla ciebie najważniejsze.

Prześladowała mnie również myśl o bliskości Narayana Singha. Żyjący święty Dusicieli znajdował się nie dalej niż o milę i doglądał swego ogniska, podczas gdy Córka Nocy sennie przyglądała się temu dokładnie owinięta w koce, które miały ochronić ją przed chłodem i wilgocią.

Drgnąłem. Cholera! Wizje sprowadzone chwilową zadumą były niemalże realne.

Niespokojnie czekałem, by móc znowu wrócić do Kopcia. Chciałem się przekonać, czy rzeczywiście Singh właśnie robi sobie śniadanie. Czu­łem dojmującą potrzebę uwolnienia się od myśli krążących wokół Sarie.

Kiedy wreszcie blizny pokryją jątrzące się rany? Kiedy przestanie boleć tak bardzo, że trzeba przed bólem uciekać?

Wbiłem wzrok w ogień i próbowałem przegnać ponure myśli. To było niczym rozdrapywanie strupa pokrywającego ranę. Im bardziej się starałem myśleć o czymś innym, tym bardziej moje myśli lgnęły do Sarie. Na koniec wreszcie jednak taniec płomieni wypełnił bez reszty moją świadomość i zdało mi się, że po jego drugiej stronie zobaczyłem moją żonę, rozczochraną, piękną i nieco bladą - zajmowała się najbardziej codzienną sprawą, jaką jest gotowanie ryżu. Czułem się tak, jakbym zaglądał w przeszłość, skroś czasu, i oglądał obrazy z mego poprzedniego życia.

Z mego gardła wydarł się dźwięk, przypominający chyba jęk psa dławiącego się na smyczy, poderwałem się na równe nogi. Tylko nie to! Omalże nie runąłem znowu w przeszłość... a może nie?

Jednooki wygramolił się z wozu.

- Zrobione, Dzieciaku. Możesz go sobie wziąć, jeżeli jest to konieczne, ale naprawdę powinieneś zrobić sobie przerwę. I tak przez jakiś czas nic się nie zdarzy.

- Co my palimy w tych ogniskach? Siedziałem tu i miałem jakieś wizje czy co.

Jednooki nabrał w płuca kilka galonów powietrza, potem przez czas jakiś wstrzymywał oddech, aż wreszcie odetchnął i rozczarowany pokręcił głową.

- Wyobrażasz coś sobie.

- Nigdy mi się to nie zdarzało.

Nigdy mi się to nie zdarzało. To było warte zastanowienia. Rozejrza­łem się dookoła, żeby sprawdzić, czy nikt nie słucha. Matka Gota znajdo­wała się przy rodzinnym ognisku, ale jej forsbergański nie był na tyle dobry, żeby cokolwiek zrozumiała.

Sama nałożyła na siebie obowiązek gotowania dla całej rodziny wszyst­kich posiłków. Co oznaczało, że nawet nie licząc wymagań energetycz­nych, jakie nakładały na mnie podróże z Kopciem, i tak z pewnością nie przytyję. Wciąż gromadziła swój osobisty arsenał. Postępowała w taki sposób, jakby najwyraźniej doskonale wiedziała, jak się nim posługiwać, owymi nieczęstymi czasy, kiedy chciało jej się trudzić ćwiczeniami z Thai Deiem i Wujkiem Dojem. Do mnie odzywała się raczej rzadko. To nie ja byłem powodem, dla którego się tutaj znalazła. Byłem tylko zawadą i źró­dłem kłopotów.

Już ona doskonale wiedziała, że nic by nie nastąpiło, gdyby miłość i Hong Tray nie weszły w drogę zdrowemu rozsądkowi oraz starodaw­nym obyczajom.

Byłem wprost zadowolony, że trzymała się z dala ode mnie. Sam mia­łem problemy z trzymaniem swoich uczuć na wodzy. A wśród nich domi­nowało niewzruszone przekonanie, iż życie mogłoby być dla mnie znacz­nie przyjemniejsze, gdyby matka Sarie nigdy nie zechciała zostać z nami. Sahra mogłaby nawet jeszcze żyć. Chociaż tego ostatniego stwierdzenia nie potrafiłem nijak wyprowadzić z żadnej znanej mi logiki.

Niezależnie od tego, jak bardzo nęciła mnie perspektywa przebywania w towarzystwie Kopcia, postanowiłem jednak jakoś przetrzymać ból. Prze­cież muszę się do niego przyzwyczaić. A więc, dlaczego nie przespacero­wać się ponownie po obozie? W jakiś sposób mogę trzymać się z dala od najgęstszego dymu.

Niemalże od razu, gdy tylko ruszyłem w drogę, obok mnie zmateriali­zował się Thai Dei.

- Twój temblak zniknął - stwierdziłem. - Z powrotem wróciłeś do pracy. - Skinął głową. - Jesteś pewien, że nie za wcześnie? Możesz je sobie znowu złamać, jeżeli nie pozwolisz, by wyleczyło się do końca.

Thai Dei wzruszył ramionami. Zmęczyło go już bycie kaleką. I o to właśnie chodziło. Biorąc pod uwagę, jaki był twardy, zapewne miał rację.

- Co się dzieje z Wujkiem Dojem? - Nie widziałem starego od jakie­goś czasu. Skoro Thai Dei wrócił, Doj mógł ulec pokusie, aby na własną rękę szukać pomsty. Dla jego umysłu, bez reszty podążającego Drogą Miecza, mógł to być całkiem rozsądny pomysł.

Thai Dei wzruszył ramionami. Miał szczęście, że nie musiał gadaniem zarabiać na życie. Wtedy zapewne byłoby go jeszcze mniej niż teraz.

- Pomóż mi, bracie. Naprawdę będzie mi przykro, jeśli ten stary da się zabić. - Wujek Doj nie był szczególnie stary. Mógł mieć z dziesięć lat więcej niż Konował i był znacznie bardziej od niego żwawy.

- Na to sobie nie pozwoli.

- Miło mi to słyszeć. Problem polega na tym, że to się może przydarzyć każdemu. Jeśli już o tym mowa, przypomnij mu, żeby nie próbował zachowywać się szczególnie osobliwie w obecności ludzi, którzy nas nie znają. Kapitan nie był z nami w Dejagore.

Thai Dei nagle, zupełnie znienacka stał się niemożliwie gadatliwy.

- On żyje we własnym piekle. - To oczywiście była prawda, ale nie spodziewałbym się po żadnym Nyueng Bao takiej uwagi.

- Z pewnością. A ono go wykoślawia. W taki sam sposób, jak i wykoślawiło Dejagore. On nikomu już nie ufa. W ten sposób żyje skrajnie samotnym życiem, ale nic na to nie może poradzić. A w szczególność nie ufa ludziom, których wierzenia, sprawy i motywacje są dla niego zupełnie nieprzeniknione.

- Wujek?

- Musisz przyznać, że Wujek Doj jest dziwny nawet wedle norm Nyueng Bao.

Thai Dei odchrząknął i w milczeniu przeżuwał tę kwestię.

- On sprawia, że Kapitan staje się bardzo nerwowy. - A Kapitan był bardzo potężnym człowiekiem.

- Rozumiem.

- Mam nadzieję. - Zazwyczaj nawet Doj musiał wyduszać z Thai Deiaj pojedyncze słowa, czułem się więc niemalże zaszczycony. Dalej miał ochotę rozmawiać. Dowiedziałem się dużo na temat jego dzieciństwa, spędzonego z Sahrą, które było właściwie zupełnie pozbawione godnych uwagi zdarzeń. Wierzył, że na jego rodzinie ciąży klątwa. Ojciec umarł, kiedy oni i Sahra byli jeszcze dziećmi. Jego żona, My, utonęła, kiedy ich syn, Toj Tan, miał zaledwie parę miesięcy, na wczesnym etapie pielgrzymki, która ostatecznie przywiodła Nyueng Bao do Dejagore akurat na czas, by przeżyli w nim oblężenie. Sahra wyszła za mąż za Sama Danh Qu, który zafundował jej kilka lat piekła, zanim nie zmarł na gorączkę w pierwszych tygodniach oblężenia. Potem wszystkie dzieci Sahry zginęły pod mieczami ludzi Mogaby w Dejagore, To Tan zaś w wyniku napaści Dusicieli, której efektem była także śmierć mojej żony i złamana ręka Thai Deia.

Nikt w jego rodzinie nigdy nie umarł ze starości. Śmierć najwyraźniej sobie ich upodobała, po kolei wymierali. Matka Gota najpewniej nie mogła już mieć dzieci. Thai Dei wprawdzie mógł jeszcze zostać ojcem, ale nie spodziewał się, by to nastąpiło. Ja myślałem, że zginie, mszcząc swoją siostrę i syna.

Thai Dei stracił ochotę do rozmowy, kiedy tylko padło imię To Tana.

Nasza armia zajęła następujące pozycje: dywizja Pani na lewej flance, książęca w centrum, obie formacje Kapitana po prawej stronie, ustawio­ne jedna za drugą. Cała nasza kawaleria zgromadziła się w szczelinie, jaka tam powstała między dywizją frontową a odwodową.

Dlaczego tak? Rezerwowa dywizja powinna ubezpieczać środek. Za­wsze tak było, od zarania czasu.

I dlaczego Konował ustawił swoje specjalnie wytrenowane jednostki daleko poza dywizjami Pani?

Albo Stary sądził, że uda mu się wprawić Mogabę w szał, kiedy będzie próbował zrozumieć, co się dzieje, albo pozwolił, by jego nienawiść do Klingi i jego paranoja rządziły taktycznym namysłem.

I dlaczego cywile z taborów, zgłaszający się na ochotnika lub zapę­dzani w inny sposób, zgromadzili się wszyscy razem na pierwszej linii fron­tu? Konował nienawidził tej zbieraniny. Że nie przegnał jej już całe tygo­dnie temu, stanowiło istny cud dla wszystkich, którzy go znali.

Nigdzie nie mogłem znaleźć Wujka Doja. Wciąż.

23.

Poczułem, że się zaczęło, zanim jeszcze warknął bęben czy zawyła trą­ba. Pobiegłem do wozu, we mgle przeskakując skały i ogniska.

Kazałem Kopciowi zabrać się do miejsca na szczycie wieży, skąd Mogaba obserwował przebieg wydarzeń. Natychmiast wyczułem panu­jącą tam niepewność. Mogaba znał Konowała. Wiedział, że połowa tego, co zrobi Stary, będzie miała na celu wprowadzenie zamieszania w jego myśli. Ale która połowa? Sama wiedza na ten temat mogła zasiać ziarno zwątpienia w każdą z jego decyzji.

Wstrętem napawał mnie Mogaba-zdrajca, ale podziwiałem Mogabę-człowieka. Był wysoki, przystojny, inteligentny. Dokładnie jak ja. Ale on ponadto był doskonałym wojownikiem.

Nie zostawił przy sobie żadnego oddziału, towarzyszyli mu tylko kurigerzy i dwaj wielcy zaszczańcy. A oni zupełnie dobrze udawali parę braci śpiących. Ich strategia polegała na tym, by poczekać, aż Pani wykona ruch, aby jeden mógł ją dopaść, podczas gdy drugi spróbuje oślepić.

Z platformy Mogaby rozciągał się nieszczególnie dobry widok, chociaż przypuszczalnie lepszego nie dało się uzyskać. Część jego lewej flan­ki stała zakryta spiętrzoną masą głazów, a po prawej stronie stromy załom skrywał przed jego wzrokiem część prawego skrzydła oraz kilka oddzia­łów tagliańskich.

Zabrałem Kopcia w górę, między kłębiące się wrony, abyśmy lepiej mogli wszystko widzieć. Dym rozwiewał się powoli. Ludzie bezładnie szli w górę zbocza, niezdolni do utrzymania porządnego szyku na skalistym gruncie.

Teraz zrozumiałem, dlaczego oddziały wyposażono w kotwiczki.

Kotewki są niczym wielkie pluskiewki, które dzieciaki w charakter znakomitego dowcipu lubią sobie podkładać pod siedzenia, z tym że mają zaostrzone końce, czasami pokryte trucizną. Kotewka jest poręcznym narzędziem militarnym, w szczególności zaś gdy żołnierze, przeciwko którym stajesz, siedzą na końskich grzbietach. Rozrzucasz kotewki, tam gdzie konie muszą ścieśnić się na wąskiej przestrzeni, i masz zagwarantowany dobry początek - albo nawet miejsce pod paskudną pułapkę.

Aha! Wreszcie wypatrzyłem brakującego członka rodziny.

Wujek Doj był odziany w swój najlepszy ubiór, swoje święte wdzianko szermiercze, jakby nie chciał sprawiać nam dodatkowego kłopotu z ubieraniem trupa, kiedy przyjdzie go grzebać. Do diabła. Powinienem zapytać Thai Deia o obyczaje pogrzebowe Nyueng Bao. Wielu Nyueng Bao umierało w mojej obecności, ale nigdy nie brałem udziału w tym, co następowało później.

Wciąż miałem do nich pretensje, że zajęli się Sahrą i To Tanem i niej dopuścili mnie do ceremonii.

Wujek Doj szedł dumnym krokiem w górę zbocza, do czasu aż dotarł jakieś pięćdziesiąt stóp przed pierwsze szeregi żołnierzy Cienia. Wtedy przystanął i wykrzyczał wyzwanie mające sprowokować do walki Narayana Singha.

Zgadnijcie, kto nie wyszedł, by z nim walczyć? Nikt nawet nie raczył odpowiedzieć. Nikt nawet nie sprawił sobie tyle kłopotu, by przekazać wiadomości do obozu Kłamców.

Wujek Doj wygłosił następnie szereg bardzo formalnych obraz, dyskredytujących Kłamców oraz ich sprzymierzeńców. Cały kłopot polegał jed­nak na tym, że były to rzeczywiście bardzo formalne obelgi, wywodzące się wprost ze stylizowanej szkoły wyzwania i odpowiedzi na nie. Nie miał naj­zwyczajniej pojęcia, w jaki sposób uczynić swoją prezentację możliwą do zrozumienia przez ludzi, którzy nie mówili językiem Nyueng Bao.

Biedny Wujek. Czterdzieści lat intensywnych przygotowań zaowoco­wało wreszcie tym szczytowym momentem - a ci faceci widzieli tylko sza­lonego starca.

Doj zaczął powoli zdawać sobie sprawę z tego, co się dzieje. Wtedy i naprawdę się wściekł. Zaczął wykrzykiwać swe obelgi po tagliańsku. Kil­ku żołnierzy Cienia zrozumiało go. Jego wiadomość wkrótce dotarła do obozu Dusicieli. Nie została tam dobrze przyjęta.

W moich oczach całe przedstawienie zaczęło wyglądać nagle równie zabawnie, jak reszta toczących się spraw.

Nic z tego nie było częścią planu Kapitana.

Wujek ciągle wykrzykiwał swe wyzwania.

Wyżej, w obozie Kłamców, kieszonkowy mesjasz Dusicieli powiedział swym towarzyszom:

- Nie zareagujemy. Poczekamy. Ciemność to nasz czas. A ciemność zawsze nadchodzi. - Po krótkiej chwili zapytał: - Kim jest ten człowiek?

Odpowiedział mu barczysty facet, wyglądający tak, że każdy mógłby na jego widok dostać gęsiej skórki:

- On był w Dejagore. Jeden z pielgrzymów Nyueng Bao. - Człowiek, który się. odezwał, miał na imię Sindhu. Przybył do Dejagore podczas oblężenia jako wysłannik Pani i szpieg Kłamców. Naprawdę wstrętny typ. Pewien byłem, że już dawno nie żyje.

Takie jak Sahra umierają, ale tacy jak Sindhu czy Narayan żyją dalej. Głównie z tego powodu nie jestem człowiekiem religijnym. Chyba że Gunni mają rację i rzeczywiście istnieje koło żywotów, w którym każdy osta­tecznie otrzyma to, na co zasłużył.

Sindhu ciągnął:

- Był jakimś kapłanem oraz ich Mówcą. Jedna z jego rodziny na ko­niec poślubiła Chorążego Czarnej Kompanii.

- A więc wszystko staje się jasne. Bogini rozgrywa właśnie gambit jednej ze swych subtelnych gier śmierci. - Spojrzał na Córkę Nocy. Dzie­ciak siedział tak nieruchomo, że było to co najmniej przerażające. Jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Żadna czteroletnia dziewczynka nie jest do tego zdolna.

Narayan Singh zdawał się w jakiś sposób zakłopotany. Jego bogini zabawiała się czasami w śmiertelne żarty, których kosztem obarczała swych najbardziej oddanych wyznawców. Nie miał najmniejszej ochoty stać się jedną z ofiar jej figlów.

- Ciemność to nasz czas - powtórzył. - Ciemność zawsze nadchodzi.

Ciemność zawsze nadchodzi. Brzmiało to niczym dewiza Kiny. Spoj­rzałem powtórnie na bachora Konowała i Pani. Naprawdę mnie niepokoił. Za każdym razem, gdy go widziałem, był coraz straszniejszy. Gdyby to nie było takie trudne, gdy przebywało się poza ciałem, krzyczałbym, wzywa­jąc Panią i Starego.

W rzeczy samej, omalże mi się udało. Być może zaczynałem nabywać zdolności odczuwania emocji w czasie pracy.

Odpłynąłem w inne miejsce, przekonałem się, że Mogaba w znacznie większym stopniu zwraca uwagę na staromodne wyzwania Wujka niż Singh. Ale on pamiętał Wujka Doja jeszcze z dawnych, złych czasów.

- Chcę, żeby uciszono tego człowieka - oznajmił. - Żołnierze patrzą na niego, zamiast obserwować wroga.

Kiedy nie udało mu się wymusić na Kłamcach żadnej reakcji, Wujek Doj zaczął obrażać żołnierzy Cienia i ich panów. Jakiś oszczep pomknął w jego stronę. Ruchem zbyt szybkim, by mogło za nim nadążyć oko, wy­ciągnął Różdżkę Popiołu i odbił pocisk.

- Tchórze! - zawołał. - Renegaci! Czy któryś z was, Nar, jest na tyle mężczyzną, by zmierzyć się ze mną? - Pogardliwie pokazał im plecy i ru­szył w stronę naszych szeregów, zanim zdążyła go zalać nawała włóczni. Doskonałe posunięcie - w najmniejszym stopniu nie wyglądało na odwrót.

24.

I otworzyły się wrota wszystkich piekieł.

Rogi zawyły. Zawarczały bębny. Potykając się i chwiejąc niezgrabnie, biednie uzbrojony motłoch, na dodatek wyposażony w kiepściutkie mo­rale, ruszył w górę zbocza - to sześćdziesiąt tysięcy głodnych i wymizerowanych cywilów z taborów atakowało sługusów cienia. Nasi żołnierze gnali ich przed sobą na ostrzach mieczy.

Zupełnie zgłupiałem. Struchlałem właściwie. Kapitan przeżywał wpraw­dzie ostatnio ciężkie chwile, ale nigdy nie przypuszczałem, że może oka­zać się na tyle bezwzględny, by zgromadzić razem cywilów, a potem po­gnać ich naprzód w charakterze ludzkiej lawiny. Kiedy jednak zastanowiłem się nad tym, to faktycznie od tygodni już ostrzegał żołnierzy, by nie po­zwalali nikomu, na kim im zależało, iść za wojskiem. Ci, którzy w ogóle się nad tym zastanawiali, dochodzili raczej do wniosku, że oznacza to, iż Sta­ry po prostu nie spodziewa się zwycięstwa.

Ci ludzie właściwie szli na rzeź. Ale z pewnością uda im się do pewne­go stopnia pokaleczyć szeregi Cienia, a resztę trochę stłamsić, co będzie ostatecznie działało na naszą korzyść.

Żołnierze byli bezlitośni. Wprawili dekowników w prawdziwe szaleń­stwo przerażenia. Kiedy uderzyli wreszcie w centrum sił Mogaby oraz na jego prawą flankę, naprawdę udało im się przeniknąć poza przednie sze­regi wojsk Cienia.

Dywizja Klingi pozostała nietknięta.

Kiedy wszyscy skupili uwagę na naszym ataku, specjalnego przezna­czenia siły Konowała opuściły cień lewego skrzydła Pani i pośpiesznie weszły w obrzeżające przełęcz pustkowia. Oczywiście Mogaba rozstawił warty poukrywane tam wśród skał. Natychmiast wywiązała się walka.

Nasze słonie ruszyły naprzód, zaraz za oddziałami poganiającymi ho­łotę z taborów. Żołnierze Cienia byli zbyt zajęci, by zwracać na nie uwagę. Słonie używały wielkich, drewnianych kafarów, którymi wbijały w ziemię potężne, stalowe kolce.

Usłyszałem przenikliwy wrzask brązowych trąb Cienia. Z jakichś po­wodów, których nie potrafiłem się domyślić, dywizja Klingi nagle ruszyła naprzód, skośnie w lewo, w dół zbocza, pod takim kątem, jakby miała za­miar obejść naszą prawą flankę. Podziwiałem sprawność, z jaką jego lu­dzie utrzymują szyk na tak nierównym gruncie.

Teraz wreszcie byłem świadkiem jednego ze słynnych napadów gnie­wu Długiego Cienia.

- Tym razem posunąłeś się za daleko! - grzmiał na Mogabę, kiedy tylko odzyskał panowanie nad sobą na tyle, by być zdolnym do artyku­łowania spójnej wypowiedzi. - Co, u diabła, sobie wyobrażasz, że wyko­nujesz takie posunięcia bez konsultacji ze mną? Wyjaśnij przynajmniej, do czego właściwie zmierzasz! - Wrzeszczał tak, tupał po powierzchni nierównej platformy, drapał maskę, aż pomyślałem, że być może ukaże wreszcie światu swoją twarz, którą przed nim skrywał, zawsze, z wyjąt­kiem chwil, gdy był sam.

- Nie mam pojęcia, co on robi. - Mogaba zignorował gniew Władcy Cienia. Przechylił się przez balustradę platformy i obserwował poczyna­nia dywizji Klingi. Zdawał się tak ogłupiały, jakim go jeszcze nigdy nie widziałem. - Cicho bądź.

Wyjec skomentował tę obrazę szeregiem wrzasków.

Długi Cień na powrót zatonął w nieartykułowanym bełkocie.

Zagrzmiały tagliańskie trąby. Kawaleria Shadar galopem wydostała się ze szczeliny dzielącej dwie dywizje Starego i ruszyła w przestrzeń, jaka otwarła się między dywizją Klingi a resztą armii Cienia. Jej atak wywołał nieco mniejsze wrażenie niż pochód Klingi. Kiedy już zaczęli gnać, nawet nie udawali, że starają się trzymać szyk.

Klinga zignorował ich. Kontynuował swe natarcie.

Mogabę opanowało takie podniecenie, jak chyba jeszcze nigdy do­tąd. Nie miał zielonego pojęcia, do czego Klinga zmierza.

Długi Cień i Wyjec omal się nie pobili.

Co tu się, u diabła, dzieje?

Znienacka rozbrzmiewający warkot bębnów stanowił zapowiedź po­stępów wiodącej dywizji Konowała. Kierowała się prosto w przestrzeń opróżnioną przez siły Klingi. Kawaleria płynęła naprzód i osłaniała ze­wnętrzną flankę maszerującego wojska. Potem rezerwowa dywizja doko­nała zwrotu w prawo i ruszyła śladem Klingi.

A ja gapiłem się na to wszystko jak jakiś idiota.

Wydarzenia rozwijały się, jakby wszystko zostało wcześniej niezwy­kle starannie przygotowane, jednak nikt nie miał pojęcia, co się właściwie dzieje. Wszystkich opanowało pomieszanie. Na jakichś bardziej odległych obszarach teatru działań, jak na przykład stanowisku dowodzenia Pani, nikt nie miał zielonego pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi.

Tylko Kapitan zapewne mniej więcej wiedział, on jednak prawdopodobnie kierował działaniami dokonującymi się w trzech kierunkach na raz - próbował zdobyć kontrolę nad prawym skrzydłem armii Cienia, zachować kontrolę nad armią Klingi i pozostawać w kontakcie z wydarzeniami. Był więc zapewne niezdolny do uchwycenia ogólnego obrazu przebiegu bitwy.

Nie mogłem mu w żaden sposób pomóc. Zanim wrócę do ciała, zwlekę się z wozu, znajdę go na froncie, odległym teraz o milę od wozu Jednookiego, cała sytuacja zmieni się radykalnie.

Na naszym lewym skrzydle oraz w centrum żołnierze dalej gnali przed sobą cywilów z taborów. Cały ten pomysł powoli zmieniał się przedstawienie grozy o rozmiarach, które pamiętane będą jeszcze przez następne pokolenia.

Przednia dywizja Konowała bezpośrednio uderzyła na żołnierzy Cienia i próbowała zająć pozycje opuszczone przez Klingę. Rezerwy Mogaby ruszyły do walki. Walczyły, trzeba przyznać, bardzo dobrze. Odepchnęły Konowała. Ledwie. Odniosłem jednak wrażenie, że Stary nie był jeszcze ostatecznie gotów do wysiłku koniecznego do zdobycia tego stanowiska.

Jedna kompania Shadar, która znalazła się teraz wyżej niż wróg, podeszła na odległość lotu strzały do obozu Dusicieli. Przez kilka minut garstka łuczników prowadziła bezładny ostrzał, który nie spowodował żadnych widocznych szkód.

Tymczasem Wyjcowi udało się wreszcie przemówić do opętanego złością Długiego Cienia.

- Nie możemy pozwolić sobie na luksus marnowania czasu na wzajemne kłótnie! Kobieta może w każdej chwili uderzyć. Jeżeli nie będziemy uważali...

Kilka jeszcze mocnych docinków w tym samym stylu skłoniło w końcu Władcę Cienia, by zrozumiał, że pobłażanie własnym emocjom czyni go podatnym na magiczny atak. A jego przyboczny nie będzie wszak bronił go przez cały czas. Postępował doprawdy nieroztropnie, gdy pozwalał sobie na te dzikie napady wściekłości i wrzasków.

Wciąż jeszcze się trzęsąc, niezdolny do wyraźnego artykułowania słów, Długi Cień skoncentrował swą uwagę na Pani.

Pani stała tylko na swoim stanowisku i czekała.

Teraz Mogaba próbował zwrócić na siebie uwagę Długiego Cienia. Władca Cienia jednak nie spuszczał wzroku z Pani. Mogaba nalegał. Wreszcie udało mu się skłonić tamtego, aby odwrócił się w jego stronę, tylko że wtedy wyglądało już na to, iż kryzys minął. Strach, jakim napawali ich nasi żołnierze, przestał już wystarczać, by biedni dekownicy szli dalej naprzód. Dywizja Kapitana wycofała się na swoje wyjściowe pozycje. Siły Klingi zatrzymały się dwie mile na zachód poza polem bitwy. Otaczała je nasza kawaleria i odwodowa dywizja. Żołnierze Cienia służący w tej jednostce byli równie osłupiali jak cała reszta. Ale to byli dobrzy żołnierze. Wykonywali otrzymane rozkazy.

Mogaba zwrócił się do Długiego Cienia:

- Zostaliśmy oszukani, ale nie w taki sposób, jakiego się spodziewa­liśmy. Jednym bystrym posunięciem Konował zdziesiątkował nasze sze­regi. Teraz jest już niemożliwe, bym utrzymał te pozycje, chyba że zechcesz wydać inne rozkazy.

Długi Cień wychrząkał pytanie aż drżące od wściekłości.

Mogaba odpowiedział:

- Najlepiej byłoby teraz zaatakować, póki Taglianie są zdezorganizo­wani i rozproszeni, jeszcze zanim żołnierze zrozumieją, jak rozpaczliwa stała się nasza sytuacja.

Długi Cień jednak w innym świetle widział rozgrywające się wydarzenia.

- Kolejny raz zapominasz, że twoim zadaniem jest realizować moje życzenia, nie zaś kwestionować je. Dlaczego musisz być takim pesymi­stą? - Spojrzał na siły Klingi, których jedynie część widoczna była z miej­sca, gdzie stał. Najwyraźniej jego samego trapiły pesymistyczne myśli. - Z łatwością odparłeś ich atak.

Mogaba z wyraźnym trudem stłumił płonący w nim gniew. Żałowałem, że nikt, naprawdę nikt, nie miał pojęcia o miejscu, z którego pochodził Długi Cień. Czasami ten człowiek zdawał się równie naiwny, jak był potężny.

Mogaba machnął dłonią gdzieś w stronę oddziałów Klingi.

- Zostaliśmy otoczeni. Straciliśmy już dotąd cały legion, ponieważ ty tak chętnie zgodziłeś się przyjąć pod swoje sztandary kolejnego śmier­dzącego zdrajcę.

Biedny, durny ja, nie miałem pojęcia, o czym on mówi. Dla mnie to wcale nie było takie oczywiste.

Długi Cień też jeszcze nie potrafił dokonać tego kroku myślowego. Widział tylko zwycięstwo w otwartej walce między ścierającymi się siłami.

- Jak wielu udało nam się zabić? Zobacz! Ciała leżą pokotem na polu. Tworzą prawdziwe wzgórza. Policz ich, a otrzymasz tysiące. Te wrony będą pożywiać się na nich jeszcze przez wieki.

Ale człowiek pod maską nie mógł zaznać spokoju. Nie przestawał spo­glądać w stronę sił Klingi. Mogaba odwarknął:

- Być może jeden na stu wśród tych poległych był żołnierzem. To wszystko cywile z taborów, złodzieje i kurwy, nienasycone żołądki, które pasożytują na każdej armii, jeśli na to pozwolić. Byli bezużytecznymi, dru­gorzędnymi szumowinami. Konował wykorzystał ich, abyśmy mieli się czym zająć, a sam w tym czasie zniszczył czwartą część naszych sił i wszelką nadzieję na zwycięstwo. Jego weterani przewyższają nas w tej chwili li­czebnie. A przede wszystkim są wypoczęci. - Wskazał dłonią na wzgórza rozciągające się po jego prawej stronie, gdzie specjalne siły Konowała stale postępowały naprzód i krok za krokiem zdobywały teren. - Wkrótce znajdą się na takiej samej wysokości jak my. Od początku byli na to przy­gotowani.

- A ty nie przygotowałeś się, by jej bronić?

- Przewidziałem wysiłek Konowała. Tylko głupiec nie zwróciłby uwagi na te wzgórza. Ale nie przewidziałem bomb zapalających, których użył.

Stanowiły one najlepszy produkt zbrojowni Jednookiego pracujących w Taglios, przetransportowano je tutaj kosztem ogromnego wysiłku za­równo finansowego, jak i ludzkiej pracy, ale teraz okazało się, że było warto. Trudno było utrzymać teren, mając przed sobą wojska wyposażone w takie bomby.

Kapitan i jego sztab szli w stronę dywizji Klingi. Coś się działo. Po­mknąłem również w tamtym kierunku.

Klinga wyszedł zza muru swych żołnierzy, stanął twarzą w twarz z Ka­pitanem po przeciwległej stronie liczącego jakieś sto jardów obszaru ka­mienistego gruntu. Nasi ludzie zajęli pozycje poza zasięgiem strzały z łuku, rozluźnieni, lecz czujni, oczekiwali na rozwój wydarzeń. Byli tylko odrobi­nę mniej zdumieni niż wojska zdrajcy, które obecnie ustawione były jak do przeglądu raczej niż do walki.

Klinga i Konował spotkali się w połowie drogi. Wymienili tylko kilka słów. O ty, głupi Murgenie, spodziewałeś się, że Stary wyrówna rachu­nek nienawiści z tym, którego od dawna energicznie ścigał. Zamiast tego otoczył Klingę ramionami i zaczął się śmiać.

Jak na Kapitana ten śmiech trwał doprawdy długo. Można było w nim posłyszeć zdecydowanie szaleńcze tony.

Zaczęli skakać w górę i w dół, trzymając się wzajem za ramiona.

Potem Klinga odwrócił się. Zawołał do swoich żołnierzy:

- Rzućcie broń i poddajcie się. W przeciwnym razie zostaniecie zabici. To było tak niesamowicie wymyślone, że dopiero teraz, gdy żołnierze Klingi zaczęli powoli słuchać rozkazów, tak jak ich zresztą nauczono, zro­zumiałem, na czym polegał cały przekręt.

Zdrada Klingi była udawana. Trwający przez lata pościg Konowała za nim był od początku do końca reżyserowany - wyjąwszy to, że przy oka­zji używał Klingi do eksterminacji niewygodnych fanatyków religijnych.

Nie ma nic lepszego od sytuacji, w której twoi wrogowie wykonują za ciebie brudną robotę.

Co więcej, efektem trudu Klingi było to, iż Władca Cienia stał się jed­ną z postaci najbardziej znienawidzonych w kręgach kościelnych. Całe terytoria poddawały się nam, nie stawiwszy choćby zupełnie mizernego oporu.

A teraz Klinga poddał ćwierć najlepszych żołnierzy Władcy Cienia.

Nigdzie w Kronikach nie było strategii oszustwa tak przemyślnej jak ta. A Konował wymyślił ją zupełnie samodzielnie. Długo jeszcze będzie zaśmiewał się w kułak, wiedząc, że Mogaba nawet sobie nie wyobrażał, iż coś takiego może mu przyjść do głowy. Mogaba uważał Konowała za człowieka, który nie odetchnie porządnie, zanim się pierwej nie poradzi Kronik.

25.

Pozostawiłem Kopcia własnemu losowi. W pobliżu wozu nie było ni­kogo prócz Matki Goty i Thai Deia. Przyłączyłem się do nich. Nie odezwa­li się do mnie ani słowem. Ja również jadłem w milczeniu, wypiłem przy okazji mnóstwo wody, następnie wspiąłem się z powrotem na wóz i ucią­łem sobie dłuższą drzemkę. Śniłem. Sny nie były szczególnie miłe. Wystę­powała w nich Duszołap, z pozoru znakomicie się bawiła. Bawiła się, po­nieważ zwodziła nas bez wątpienia, bowiem właśnie to dostarczało jej największej radości.

Obudziłem się, pojadłem znowu, ledwie świadom, że pochłaniam jed­ne z najgorszych produktów kuchni Matki Goty. Połykałem wodę, jak­bym po raz pierwszy od wielu tygodni miał okazję się napić. Niejasno zdawałem sobie sprawę, że w oczach Thai Deia, ilekroć na mnie spojrzał, rozbłyskiwał niepokój. Próbowałem wyrozumować, o co chodzi, ale nie potrafiłem się skupić.

Zrobiło się już dość późno. Obóz pogrążony był w ciszy. Żołnierze wciąż trwali na wysuniętych pozycjach. Nocne warty uważnie przeszuki­wały teren, ostrzeżono bowiem wszystkich, iż w obozie nieprzyjaciela są też Dusiciele. Wartownicy trochę plotkowali, kiedy zatrzymywali się, by ogrzać ręce nad ogniskiem. Nieco dalej jacyś ocaleli z ataku cywile zebrali swój żałosny dobytek i przycupnąwszy, czekali w milczeniu, zanim nie zostaną zagnani do następnego ataku.

Na wzgórzach trwała zażarta walka. Mogaba zamierzał drogo okupić każdy jard oddanej ziemi.

Nie wszystkim dekownikom pozwolono odejść na bok. Ogniska na flance Pani ponownie płonęły i zasnuwały nasz obóz dymem. Czyżby w umyśle Kapitana lęgło się nowe diabelstwo?

Jakiś czas później, kiedy się pokazał, zapytałem go o to.

- Mam nadzieję, że tak sobie pomyślą - odrzekł. Nie przestawał się uśmiechać. - Chcę, żeby przez resztę swego życia Mogaba już zawsze musiał nerwowo spoglądać przez ramię, podskakiwał na najlżejsze poruszenie wśród cieni, myślał, że w każdej chwili ziemia może mu się rozstąpić pod nogami. Co być może rzeczywiście kiedyś nastąpi. - Zaśmiał się znowu.

Wszyscy starsi oficerowie zaczęli gromadzić się przy ogniskach pło­nących niczym świąteczne ognie Gunni. Politycznie neutralni kapłani wszystkich wiar odbywali rytuały dziękczynne. Pojawiła się nawet Pani w towarzystwie swych oficerów i adoratorów. Wyglądała niczym półbogini, bardziej realna niż którekolwiek tagliańskie bóstwo z wyjątkiem groź­nej Kiny. We współczesnej nam epoce jedynie Kina zdawała się intereso­wać sprawami tego świata. Ale nią kierowały osobiste motywy.

Trudno powiedzieć, kto spośród zebranego tłumu bardziej był zdu­miony. Klinga rozmościł się obok Starego. Nie przestawał się uśmiechać. Nie potrafił przestać paplać ze swoim starym kumplem, Łabędziem. Bied­ny Cordy Mather był w domu z Kobietą. On również mógłby się teraz znakomicie zabawić.

Nie widziałem Klingi od lat. Wtedy był małomównym cynikiem. Zupeł­nie inaczej niż dzisiaj. A Jednooki, jak się okazało, nie miał jeszcze czasu, by puścić w ruch swą destylatornię.

Klinga wrzasnął w stronę Konowała, Konował odwrzasnął mu coś. Łabędź zwrócił się do mnie:

- Nie zwracaj na nich uwagi. Jeszcze nie potrafi zejść ze sceny.

- Przypuszczam, że dopóki trwał ten ich spisek, musieli żyć w wielkim napięciu.

Stary słyszał Łabędzia, ale nie zwrócił na niego większej uwagi.

- Jutro będziemy mieli dobrą, staromodną zabawę w samym centrum. Ostatnia rzecz, jakiej Mogaba oczekiwałby po mnie. Książę, ty pójdziesz pierwszy. Niech twoi ludzie pokażą nam, jacy są dobrzy.

Pociągnąłem potężny haust wody, miałem nadzieję, że Jednookiemu udało się jednak coś, choćby odrobinę, wypędzić na dzisiejszą noc. Jed­nak gdyby nawet, zapewne nie można liczyć, by zmieniło się to w regułę. Żadna z tagliańskich religii nie tolerowała piwa, podobnie jak Pani czy Książę, którym nie spodobałoby się zapewne, gdyby pijani żołnierze spie­przyli im całą robotę. Ale czego nie widzą, tego nie będą mogli potępić. A więc mogłem po prostu zaproponować Jednookiemu, by ruszał z pro­dukcją.

Zapytałem:

- Naprawdę zamierzasz powiedzieć nam, co się dzieje? W oczach Konowała rozbłysły leniwe iskierki rozbawienia.

- Nie. - Pochylił się bliżej i wyszeptał: - Nie pozwól, by się ktoś do­wiedział. Ale przestali wysyłać cienie na przeszpiegi. - Wskazał na ogni­stą kulę kierującą się w stronę przełęczy. Jak dotąd nie byliśmy jeszcze świadkami wielkiej magii Pani.

- Jak poszło?

- Oszczędzają je. - Uśmiechnął się znowu. Uśmiechem tym objął wszystkich skupionych dookoła. Wreszcie przemówił do całego zgromadzenia. - Sądzę, że wszyscy już wiecie, co macie dalej robić. Odpocznijmy trochę.

W jaki sposób niby wszyscy mieliby wiedzieć, co mają robić dalej? Te strzępy wiedzy, którymi podzielił się z innymi, były skrajnie niejasne.

Konował spojrzał na Panią. Wyglądała, jakby znalazła się na skraju załamania. Praca była męcząca, jednak jej wyczerpanie przekraczało wszyst­ko, czego można by oczekiwać. Kawał twardego faceta ten mój Kapitan. Czasami jego uczucia były oczywiste i wyraźne. Krzywdził wtedy innych dla kobiety, którą kochał.

- Łabędziu, nie odchodź jeszcze. Chciałbym z tobą porozmawiać.

Mnie zaś grzecznie poproszono, bym zabrał ze sobą swoją niepożąda­ną dupę i poszedł się przespać.

26.

Chciałem nawet zasnąć. Byłem zmęczony, mimo iż trudno powiedzieć, bym napracował się w czysto fizycznym sensie tego słowa. Ale kiedy wróciłem do wozu Jednookiego i położyłem się, zacząłem się bezsennie wiercić i przewracać z boku na bok. Na zewnątrz Matka Gota wylewała z siebie nie kończące się litanie skarg. Najwyraźniej na jej liście rankingo­wej kłopotów stanowiłem jedynie pomniejsze nazwisko. To Wujek Doj był gwiazdą. Hong Tray była gwiazdą. Sahra też była gwiazdą, za to że zgodziła się zrobić, co zalecała jej Hong Tray. Albo za to, że przeciągnęła Hong Tray na swoją stronę. Wiedźmy, obydwie. Thai Dei nie odzywał się częściej, niż to miał w zwyczaju. Chciał może nawet wtrącić jakieś spro­stowanie, jedno czy drugie, ale matka nie dała mu szansy.

Znowu te same stare sprawy, te same, jeśli chodziło o Matkę Gotę. Przez większość czasu i tak nie słuchałem tego, co mówi. Zastanawiałem się, czy, czysto hipotetycznie, można ją do tego stopnia znieważyć, aby zamilkła.

Jej gadanie nieodparcie skłaniało mnie do myślenia o kobiecie, którą kochałem.

Przewróciłem się na bok, powierciłem i zacząłem zmagać z bólem. Są­dziłem, że z czasem powinien stawać się coraz mniej przemożny. I, rzecz jasna, martwiło mnie to. Czy to będzie w porządku? Czy w ten sposób nie zdradzam Sarie?

Musiałem sobie dopiero przypomnieć, że przecież jestem dorosłym mężczyzną, przyzwyczajonym do twardego życia, toteż nie powinienem ulegać obsesji, niezależnie od tego, jak wielkim skarbem była Sarie.

Umęczony tymi myślami przeniosłem się w ten stan, kiedy to jeszcze się nie śpi w pełni, ale również nie jest się zupełnie trzeźwym. Kiedy do pewnego stopnia można sterować swoimi snami i jednocześnie unosić się wśród nich.

Nagle znalazłem się z powrotem w przeszłości, przerzucony błyskawicznie i gwałtownie przez czas tchnieniem śmiechu i szyderczym głosem, który zapytał mnie, gdzie też się dotąd podziewałem. Po tylu dniach, które minęły spokojnie, nie oczekiwałem tego, ale też nie przestałem się strzec. Obecnie byłem już doświadczonym w tych sprawach zawodnikiem.

Chociaż nie do końca zaskoczony, poczułem jednak lekką dezorienta­cję. Wędrowałem z duchem wystarczająco często, by rozwinąć w sobie pewną elastyczność. Próbowałem zachowywać się w taki sam sposób, jak wcześniej postępowałem z duszą Kopcia.

Otaczająca mnie aura rozbawienia ustąpiła miejsca zaskoczeniu. Wykonałem coś w rodzaju transwymiarowego, szybkiego obrotu - i natychmiast kątem oka pochwyciłem obraz głównej podejrzanej, Duszołap, któ­ra klęczała wśród jakiegoś zestawu magicznych przedmiotów w pobliżu ogniska, gdzieś na porośniętym jałowcem podejściu do Charandaprash. Teraz przyszła na mnie kolej, by okazać rozbawienie. Nawet jeśli nie pa­nowałem nad sytuacją, wiedziałem przynajmniej, kto mną manipuluje.

A teraz, w jaki sposób wygrać następne posunięcie i dowiedzieć się, dlaczego?

Otoczył mnie rechot wron. Jak gdyby nie miało znaczenia, że rozpo­znałem, któż to i czym się zajmuje.

Brzmiało to niczym Duszołap, przynajmniej jeśli wnioskować ze spo­sobu, w jaki Konował opisał ją w swoich Kronikach. Siła działająca na rzecz czystego chaosu, rzadko dająca komuś choćby cień wyjaśnienia, co ma się zdarzyć, póki owo coś właśnie się nie działo.

Próbowałem przypomnieć sobie, gdzie obecnie znajdują się te Kroni­ki. Kolejne spojrzenie na Duszołap mogłoby się okazać przydatne. A może nawet długa, serdeczna rozmowa ze Starym. On znał Duszołap lepiej niż ktokolwiek z żyjących, włączywszy w to jej siostrę. Nie sądziłem, by Pani choć zdawała sobie sprawę z tego, co dzieje się w umyśle jej siostry. Być może zresztą wcale jej na tym nie zależało.

Być może widziałem rzeczy, których wcale nie było? Cóż mogłem wie­dzieć o tym, co Pani naprawdę sobie myśli? W ciągu ostatnich trzech lat nie wymieniłem z nią w sumie nawet setki słów. A nawet przedtem rozma­wialiśmy głownie o informacjach przeznaczonych do upamiętnienia w Kronikach.

Rechot wron przeszedł niepostrzeżenie w śmiech Duszołap.

- W sumie naprawdę nie wiem, czy mam ochotę dzisiaj sobie poigrać.

Wielka niewidzialna dłoń pochwyciła mnie i cisnęła w wietrzną ciem­ność. Wirowałem niby podrzucony w powietrze włoski orzech, chociaż nie byłem niczym więcej jak tylko snem.

Próbowałem opanować ten ruch w podobny sposób, jakbym postąpił podczas wędrówki z duchem. I znowu udało mi się do pewnego stopnia odzyskać kontrolę. Uczucie wirowania zniknęło. Wtedy powróciła świa­domość przestrzeni i czasu, a wraz z nią zdolność postrzegania.

Jednak nie można powiedzieć, bym w pełni odzyskał wzrok. Wszyst­ko wydawało się rozmyte, wyraźnie widziałem tylko rzeczy znajdujące się bardzo blisko, przypomniało mi się, co Hagop mówił o zmianach w swoim wzroku, w miarę jak stawał się starszy. Ale nie było wątpliwości, iż znaj­duję się w dżungli. Czy miejsce wydawało mi się znajome? Dżungla to dżungla. Widziałem już w swoim życiu kilka i wszystkie są do siebie po­dobne, zwłaszcza jeżeli nie widzi się wyraźnie dalej niż na dwadzieścia stóp. Insektów tyle, ile much w latrynie. A z dala, przytłumiony, dochodził do mnie wrzask tysięcy ptaków. Kilka przysiadło nawet w takiej odległości, że mogłem je zobaczyć. Zauważyłem, iż one również zdawały się mnie dostrzegać. To był właśnie powód ich wrzaskliwego podniecenia.

Szybko się odwróciłem. Dżungla, nie ma najmniejszych wątpliwości. Ale przesycona wilgocią. Wstrętna powierzchnia czarnego stawu znaj­dowała się dosłownie o cale od miejsca, gdzie spoczywałyby moje stopy, gdybym w ogóle miał jakieś stopy.

Małpy skakały po gałęziach nad moją głową zdenerwowane wrzawą, jaką czyniły ptaki, ale najwyraźniej niezdolne do tego, by mnie zobaczyć. Przynajmniej nie z takiej odległości. Jedna, kołysząc się, zbliżyła się na jakąś stopę, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Ta mnie zobaczyła. Była tak zaskoczona, że straciła uchwyt, wrzasnęła przerażona i wpadła do czarnego stawu, gdzie zaczęła się miotać w panice.

Krokodyl omal jej nie dopadł. Omal. Udało jej się wydostać z wody ułamek sekundy wcześniej, zanim zatrzasnęły się szczęki. Nic nie zmusi cię do większego wysiłku niż jakieś szybko poruszające się, wielkie zębiska.

Jednak próba ataku, jaką podjął krokodyl, zdradziła jego obecność łowcom krokodyli, którzy zmaterializowali się w chwilę później, niosąc najeżonymi kolcami włócznie w dłoniach.

Życie jest okrutne.

Ci łowcy krokodyli okazali się nadzwyczaj nerwowi. Zastanawiali się, dlaczego ptaki dostały szału. Zastanawiali się, dlaczego małpy zupełnie zdziczały, dlaczego jedna z nich wpadła do czarnego stawu. Zrozumienie ich nie stanowiło dla mnie najmniejszego problemu. Posługiwali się języ­kiem Nyueng Bao, jakby stanowił ich mowę ojczystą. Bo tak też było.

Znajdowałem się gdzieś w delcie.

Słabo, ledwie, ledwie, poza wrzawą, jaką czyniły ptaki, mogłem dosły­szeć rozbawienie wron.

Straciłem poczucie kierunku.

Nie było tu Kopcia, który zabrałby mnie do domu.

To nie był tylko sen. Potrafiłem kontrolować swoje poruszenia, ale nie miałem pojęcia, jak wykorzystać tę wiedzę... W górę. W górę, to zawsze pomagało w przypadku Kopcia. Im wyżej się znalazłeś, tym bardziej zie­mia przypominała niewiarygodnie szczegółową mapę. Potem trzeba było tylko znaleźć znajome punkty orientacyjne. Ruszyłem w górę.

Znalazłem się w najbardziej paskudnej, najdzikszej części delty. Cały świat był tylko czarną wodą, chmarami owadów i gęsto stłoczonymi drze­wami. Bardzo to przypominało moje wyobrażenie Piekła.

Chcąc zobaczyć coś więcej, musiałem wydostać się jeszcze wyżej, tam gdzie szybują sokoły. Jednocześnie psychiczne dreszcze aż wykręciły moje imaginacyjne ja; strach przeniknął mnie brutalnie i głęboko. Wraz ze mną wznosiła się natychmiastowa pewność, że nigdy nie znajdę żadnych punktów orientacyjnych.

Słońce stanowi punkt orientacyjny. Jeżeli ma się oczy, by je dostrzec.

Mój wzrok nie działał szczególnie sprawnie. Nie potrafiłem nawet doj­rzeć ptaków, które uciekały przede mną.

A więc w żaden logiczny sposób nie jestem w stanie znaleźć punktów orientacyjnych. Cóż, tam jest trochę inny odcień zieleni.

Inny odcień zieleni okazał się pustym poletkiem ryżowym. Zygzaka­mi, poruszając się w tę i tamtą stronę, odnalazłem wreszcie wioskę, potem ścieżkę, która z niej wychodziła, i pomknąłem wzdłuż niej. Poruszałem się tak szybko, jak tylko mogłem. A przecież i tak wiedziałem, że zabierze mi dużo czasu, zanim wrócę tam, skąd zacząłem.

Przeklęta Duszołap!

Usłyszałem szydercze głosy wron.

Zobaczyłem wioskę, która zdawała mi się znajoma.

Ktoś mógłby powiedzieć, że wszystkie sioła Nyueng Bao wyglądają identycznie. Fakt, w znaczniej mierze jest to prawda, przynajmniej z tego, co dotąd zobaczyłem. Ale świątynie różniły się znacznie, ich wygląd za­leżał bowiem od statusu i bogactwa miejscowości. Widziałem już tę świą­tynię przedtem, całe tygodnie temu, kiedy poszukiwałem Goblina. Wów­czas też zobaczyłem przy niej dziewczynę, która do tego stopnia przypominała Sahrę, że łzy wciąż jeszcze płynęły mi z oczu, nawet kiedy już opuściłem świat zamieszkiwany przez Kopcia.

Zatrzymałem się tutaj, przez jakiś czas dryfowałem wokół i obserwo­wałem mieszkańców zajętych sprawami wczesnego poranka. Wszystko było tu typowe dla sioła Nyueng Bao, przynajmniej zgadzało się z tym, co wcześniej mi opowiadano. Nawet pomimo tego, że był właśnie środek zimy, zawsze znalazła się jakaś praca do wykonania. Ludzie więc zabierali się do niej.

To była znakomicie prosperująca miejscowość. Zapewne również bardzo stara. Świątynia była duża i wyglądała, jakby stała tu od wieków. Kolumny po obu stronach odrzwi stanowiła para potężnych dwugłowych słoni, a każdy z nich wysoki był na trzech mężczyzn Nyueng Bao. Wśród Gunni dwugłowe słonie stanowiły symbol boga szczęścia. Przypomniało mi się, jak Jednooki mówił, że szczęście przedstawia się w takiej postaci ze względu na to, iż jest potężne i dwulicowe.

Och. To musi być ta dziewczyna, którą widziałem wcześniej. Sobowtór Sahry. Wyszła właśnie ze świątyni, wyglądała na wyczerpaną i skrajnie smutną. Czy to może być ta sama kobieta? Ta, którą widziałem poprzed­nim razem, przypominała odrobinę młodszą wersję Sarie. Ta teraz wyglą­dała na starszą, utyła o dziesięć funtów i przybyło jej kilka lat. Miała tę niewiarygodną twarz, ale zarówno jej biodra, jak i piersi były odrobinę cięższe niż Sahry, poza tym była trochę flejowata, coś co się mojej żonie nigdy nie zdarzało, nawet w najgorszych czasach. Ta kobieta była brud­na, obdarta, pogrążona w rozpaczy.

Ale w tak wielkim stopniu przypominała Sarie, że chciałem zbliżyć się do niej i uwolnić ją od brzemienia bólu, jakakolwiek byłaby jego przyczyna.

Podpłynąłem bliżej, niemalże radując się własnym bólem, jaki płynął z użalania się nad sobą, zastanawiałem się jednocześnie, dlaczego ta kobieta ma na sobie biel, kiedy niemalże wszyscy Nyueng Bao, z wyjąt­kiem kapłanów, odziewali się w czarne szaty. Wyjąwszy może szczególne okazje.

Mogę zapytać Thai Deia, kiedy już wrócę. Jeżeli kiedykolwiek uda mi się znaleźć drogę powrotną.

Znajdowałem się tak blisko tej kobiety, że omal mogłem wziąć ją w ra­miona i pocałować, oczywiście gdybym tylko przebywał tu cieleśnie. Chciałem to zrobić, bowiem jej twarz bardzo przypominała oblicze Sarie.

Czy Sarie miała jakieś kuzynki? Wiedziałem, że miała wujków, ponie­waż przynajmniej jeden z nich zginął podczas oblężenia Dejagore. Mogła mieć również ciotki, które zostały w delcie. Grupa pielgrzymów stanowiła jedynie cząstkę zamieszkującej ją populacji.

Kobieta w bieli spojrzała dziwnym wzrokiem tam, gdzie powinna znaj­dować się moja twarz. Jej oczy rozszerzyły się. Z miejsca pobladła. Wyda­ła z siebie skrzek, potem zemdlała. Kilku starszych mężczyzn odzianych w barwne szaty wybiegło ze świątyni. Zaczęli krzątać się wokół niej i pró­bowali przenieść ją do wnętrza, a jednocześnie bez przerwy paplali coś do siebie, lecz tak szybko, że nie mogłem nic zrozumieć. Odzyskała przy­tomność, gdy pomogli jej się podnieść.

- Sądzę, że widziałam ducha - odpowiedziała na natrętne pytania. - To pewnie od postu.

Od postu? W moich oczach wcale nie wyglądała, jakby ostatnimi cza­sy rezygnowała ze szczególnie wielu posiłków.

A więc, wyczuła moją obecność, hę? Warte zapamiętania. Ale miałem przed sobą jeszcze długą walkę o powrót do ciała. Nikomu na nic się tam nie przydam taki zagubiony. Znalazłem drogę wychodzącą z miejscowo­ści i ruszyłem nią w kierunku, który, jak wierzyłem, w końcu zawiedzie mnie do Taglios. Tam będzie już łatwo znaleźć drogę na południe.

27.

Oszczędzony mi został jednak najcięższy scenariusz podróży. Niedłu­go po tym, jak natrafiłem na rzekę, cały mój wszechświat zaczął się trząść w posadach. Po trzecim z kolei nienaturalnym dreszczu, który mnie prze­szył, zacząłem odczuwać ból. Dwukrotnie jeszcze zapadałem się w ciem­ność, przenikałem przez nią i odzyskiwałem świadomość w wozie Jedno­okiego. Ten mały gówniarz trzymał mnie za poły koszuli i klepał po twarzy, mruczał jednocześnie coś o obudzeniu mojej dupy.

Kiedy wreszcie otworzyłem oczy, przekonałem się, że siedzę obok cia­ła Kopcia. Spływałem potem. Całym moim ciałem wstrząsały drgawki.

Jednooki domagał się wyjaśnień:

- Co, u diabła, się z tobą dzieje?

- Nie jestem pewien. Duszołap, jak sądzę. To było trochę tak, jak wte­dy, gdy zapadałem się w przeszłość i cofałem do Dejagore. Tylko że teraz pomknąłem niby ziarno cukrowego melona do jakiegoś miejsca położo­nego w delcie. Wiedziałem, co się dzieje, ale nie potrafiłem tego kontrolo­wać. Na pewien sposób przypominało to spacer z duchem. Ale nie wi­działem zbyt dobrze... - Zdałem sobie sprawę, że bełkoczę, na dodatek po tagliańsku. Udało mi się jednak jakoś to opanować.

- Porozmawiamy o tym później. Mam robotę do wykonania. Otworzyłem już usta, by zaprotestować.

- Jeżeli chcesz pogadać, idź i poszukaj Konowała. Albo zrób, co tam sobie chcesz. Tylko zejdź mi z drogi. Nie żartuję, kiedy mówię o tej robocie.

Zły, wygramoliłem się z wozu. Na zewnątrz panował dzień, tak jak na bagnach. Wszędzie kłębił się dym. Z frontu dobiegały głośne hałasy, ale sytuacja na nim zdawała się stabilizować. Szansę na to, że Stary zechce poświęcić swój czas i posłuchać opowieści o mojej niemiłej przygodzie, były niewielkie. Nie mogła się przecież w żaden sposób równać z tym, co działo się obecnie wokół.

Poszedłem, by posiedzieć przy ognisku. Zgasło już. W rzeczywistości popioły były nawet zimne.

Gdzie był Thai Dei oraz jego matka? Gdzie jest Wujek Doj?

Na pewno nie ma ich tutaj.

Znalazłem wodę i napiłem się, zastanawiałem się jednocześnie, jak długo potrwa, zanim zapasy wody zaczną się wyczerpywać, jak to się już zaczęło z jedzeniem. Zdrzemnąłem się. Na koniec Jednooki skończył wresz­cie swoją pilną robotę. Przyszedł i usiadł obok mnie.

- Dobra, teraz możesz mi o wszystkim opowiedzieć. Opowiedziałem mu.

- Tym razem mogłeś się dowiedzieć czegoś naprawdę ważnego, Dzie­ciaku.

- Na przykład czego?

- Powiem ci, ale najpierw muszę pogadać z Konowałem.

28.

Byłem efrytem, który unosił się ponad ramieniem Mogaby. On i jego kapitanowie nie mogli się otrząsnąć z szoku.

Długi Cień ostrzegł ich właśnie, by przestali przeszkadzać poczyna­niom jego wojennego imperium.

- Ktoś chyba napełnił błotem usta tego idioty - warknął jeden z wier­nych Mogabie Nar. - Co za kretyn.

Zgodziłem się z nim.

Ale najwyraźniej kretyn z nadwyrężonym słuchem. Nie zareagował na najbardziej bezpośrednią prowokację, jaką kiedykolwiek usłyszałem ze strony tych, którzy mu służyli.

Mogaba sam udawał, że niczego nie dosłyszał. Obserwował zbocza. Trwała tam bezustanna, wredna, bezlitosna walka. Nasze oddziały atako­wały, zmieniając się od czasu do czasu. Ludzie Mogaby nie mieli takiej możliwości. Praktycznie rzecz biorąc, wyczerpał już swe odwody. W jego oczach nie było wiele nadziei, kiedy odsyłał swych dowódców do ich jednostek. Ale był z niego żołnierz nad żołnierzami. Będzie walczył, póki nie padnie.

Całkiem tak, jak próbował to robić w Dejagore.

Złapie nas krótko za włosy na karku, nawet jeśli jego żołnierze mieliby zjadać ciała poległych towarzyszy, byle tylko nas przetrzymać.

Nasze wieże oblężnicze pełzły naprzód niczym wielkie, powolne statki. Nasze słonie i ci cywile z taborów, którzy jeszcze żyli, ciągnęli je, używając do tego celu lin przechodzących przez bloki przymocowane do stalowych kolców, które wcześniej wbijały słonie. Kiedy wieże na koniec zatrzymały się, żołnierze rozstawili mantyle, aby wypełnić szczeliny między nimi. Chro­nieni przez mantyle inżynierowie zaczęli wznosić drewniany mur.

Pociski leciały w stronę wież rojami.

Mogaba nie miał żadnej machiny na tyle potężnej, by jej pociski prze­biły osłony wieży. Musiał jednak coś zrobić.

Władca Cienia zabronił mu tej jednej jedynej rzeczy, która mogła oka­zać się skuteczna. Długi Cień był gorszy od każdego rozpieszczonego dzieciaka i uparty niczym głaz. Rzeczy po prostu miały zostać zrobione tak, jak on sobie umyślił, i koniec. Mogaba nie miał prawa ruszyć się choć­by na krok do przodu.

Mogaba zbliżał się już do granic wytrzymałości, jednak nie był jeszcze gotów, by otwarcie przeciwstawić się Długiemu Cieniowi. Doskonale so­bie zdawał sprawę, że Pani znajdowała się gdzieś tam, pośród naszych sze­regów, i tylko czekała, aby uprzykrzyć mu życie. Nastąpi to w ciągu kilku sekund po tym, jak Władca Cienia zbierze swoje zabawki i pójdzie do domu.

Nie mogąc atakować, Mogaba postanowił, że się wycofa, a możliwie najmniejsze siły zostawi do walki na froncie. One z kolei również miały się następnie wycofać w bezpieczne miejsce w taki sposób, byśmy nie za­uważyli całego manewru.

Ale ja obserwowałem.

Mogaba zwrócił się do Wyjca:

- Lepiej trzymaj swój dywan w pogotowiu. Robię to, co robię, ale mam związane obie ręce. To już nie potrwa długo.

Długi Cień odwrócił się w jego stronę. Jego spojrzenie mogło zabijać.

Postawa Wyjca również nie wróżyła dobrze. Nie podobało mu się, że w obecności świadków ktoś określił go jako tchórza.

Na przeciwległej stronie przełęczy wybuchło nagłe zamieszanie. Prze­skoczyłem do obozu Kłamców. A tam był już Wujek Doj ze swą Różdżką Popiołu i urządzał prawdziwą rzeź wśród Dusicieli. Paskudna, stara Mat­ka Gota ubezpieczała jego plecy, poruszając się przy tym niemal równie zwinnie jak on. Nieźle jak na starą dziewczynkę, która ćwiczyła jedynie wówczas, gdy nie mogła znaleźć żadnej wymówki.

W jaki sposób się tutaj dostali?

I wtedy runęło prawdziwe gówno.

Prahbrindrah Drah ostatecznie przystąpił do ataku, który Stary kazał mu przeprowadzić. Tuzin bojowych słoni poprzedzał szpicą postępy wojsk Księcia.

Oddziały żołnierzy Cienia pomknęły, by obsadzić swe przednie umoc­nienia. Strzały poleciały falami.

Mogaba okazał się lepszy od nas. Utrzymał swe linie obronne. Wy­mordował nasze słonie. Jego ludzie wykazali się znacznie lepszą dyscy­pliną. Odparli Księcia i zadali mu straty równie bolesne, jak przewidywa­łem z początku, zanim jeszcze miałem okazję oglądać którąkolwiek ze sztuczek Kapitana.

Mogaba przeprowadził wściekły kontratak, który zmienił się ostatecz­nie w pogoń za niedobitkami wroga. Drewniane mury łączące nasze wieże oblężnicze utrzymały się jednak do chwili, gdy Długi Cień zrozumiał, co Mogaba robi, i kazał mu się wycofać.

Natychmiast, jakby wiedząc, co się dzieje, i to bez żadnego wsparcia ze strony moich raportów, Konował przeprowadził atak na jego flankę. Dosłownie kilka minut później Pani zaatakowała po lewej stronie.

Walki na wzgórzach stawały się coraz bardziej zaciekłe. Zgubiłem ślad moich energicznych krewnych. Narayan Singh i Córka Nocy uciekli z obo­zu Kłamców i schronili się pod wieżą obserwacyjną Mogaby.

Z naszej strony nie nastąpiły już żadne niespodzianki. Dywizje kolej­no atakowały. Ludzie Mogaby dawali im odpór, ale podczas walki trafiali w burzę pocisków. Robotnicy posuwali wieże naprzód, cal po calu. Długi Cień dalej zachowywał się irracjonalnie. Zaczynał się już zachowywać nie tylko jak kompletny przygłup, ale wręcz aktywnie pracował na rzecz swe­go samobójstwa. Przez cały czas kazał wiązać Mogabie ręce, a nogi pętał łańcuchem, jednak zalewał go równocześnie potokami wyrzutów, ponie­waż wyglądało na to, że zaczyna przegrywać.

A wzgórza stały w ogniu.

Ta odsłona bitwy dobiegała już niemal końca.

29.

Zwróciłem się do Konowała:

- Odkryłem, dlaczego Długi Cień nie zgadza, się na danie swobody Mogabie, nawet wówczas gdy widać wyraźnie, że tak byłoby najlepiej. On się boi, że z Mogaby może wyjść drugi Klinga.

- Jest ślepym głupcem - oznajmił Klinga. - Nie ma pojęcia o tym, jak należy rozumieć ludzi.

- Co? - zapytałem.

- Mogaba musi zniszczyć Konowała. Nie stać go na wymyślenie ni­czego więcej. Żyje opętany obrazem samego siebie, jaki stworzył na wła­sny użytek.

Konował wydobył z siebie jakiś nieuprzejmy odgłos. Klinga ciągnął:

- Mogaba ma problemy z nawiązywaniem kontaktu z rzeczywistością. Ta konfrontacja stała się osią całego jego życia. Jeżeli nie ma zwycięstwa, nie ma też przyszłości.

Konował nie poczuł się szczególnie skomplementowany.

- Rozumiem to wszystko w bardzo podobny sposób. - Zwrócił się do mnie: - Długi Cień ma rację w jednej kwestii. Cały świat naprawdę ma ochotę dobrać mu się do dupy. Jakie morale panuje tam, u nich?

Zamrugałem. Czy spodziewał się, że mu powiem w obecności ludzi, którzy nie mieli pojęcia o istnieniu Kopcia?

- Niższe niż tyłek węża - powiedział Jednooki. Spojrzałem na niego wściekłym wzrokiem.

- Zaczynają się załamywać?

- To nastąpi dopiero wówczas, gdy Mogaba ucieknie. Mogą go na­prawdę nie znosić, ale mu wierzą.

Spojrzałem na Panią. Jej oczy były przymknięte. Wyglądała, jakby korzystała z okazji, by się zdrzemnąć. Rzadko kiedy występowała na głów­nej scenie, grając pierwsze skrzypce, ale w istocie pracowała ciężej niż ktokolwiek inny. W każdej sekundzie musiała być całkowicie czujna.

Zastanawiałem się, czy Długi Cień i Wyjec mają pojęcie, jak bardzo musi być wyczerpana, i czy spróbowaliby wykorzystać sytuację. Zadrżałem.

Kapitan pokiwał głową najwyraźniej zatopiony w jakichś swoich my­ślach.

- Wyruszamy o trzeciej nad ranem. Tymczasem niech wszyscy od­poczną. - Jego maska generała rozpływała się, kiedy patrzył na Panią. W tych chwilach jego uczucia wyraźnie odbijały się na twarzy.

Pogrążyłem się w zadumie, wspominałem koszmary, które Pani opisała w swej księdze, wszystkie tak przepełnione obsesją śmierci i zniszczenia, tak bardzo przypominające te, jakie mnie dręczyły. Pewien byłem, że prze­żywa je ponownie. Przez większość czasu starała się odepchnąć od sie­bie sen, próbowała unikać tego, co ze sobą niósł. Przed oczyma stanęła mi postać Kiny, tak jak ją opisała Pani, czarna i wysoka, naga, lśniąca, z czworgiem ramion i ośmioma cyckami, dalej wampirze kły oraz wysma­kowana biżuteria z dziecięcych czaszek i oderżniętych penisów. Dziew­czynka nie do końca przypominająca starą, dobrą mamusię.

Zastanawiałem się, czy Pani śniła w którejkolwiek z tych chwil, kiedy przelotnie widziałem istotę, którą mogła być Kina.

Drgnąłem. Przez moment myślałem, że w moje nozdrza pochwyciłem delikatny powiew perfum Kiny, na które składał się odór gnijących ciał. Już wkrótce dookoła będzie tego pełno. Tylko chłód zapobiegnie temu, by nie stało się naprawdę źle.

Wrzasnąłem. Thai Dei potrząsał mną za ramię. Skąd on się tu wziął? Wyglądał na zaniepokojonego. Konował również na mnie patrzył. Podob­nie jak pozostali. Odpłynąłem w koszmar, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co się dzieje. Kapitan zapytał:

- Co się stało?

- Zły sen.

Pani odchodziła już w towarzystwie Łabędzia i Klingi. Zatrzymała się i spojrzała na mnie. Jej nozdrza poruszały się niespokojnie, jakby ona również potrafiła wyczuć ten odór. Zmierzyła mnie twardym wzrokiem.

- Przepraszam? - Nie dosłyszałem kolejnego pytania, kiedy Pani i ja mierzyliśmy się na spojrzenia.

- Rodzina twojej żony, Murgenie. Gdzie oni są?

- Nie mam pojęcia. Dzisiejszego ranka przedostali się jakoś do obozu Kłamców i wpadli tam w szał bojowy. - Mówiłem cicho, ponieważ nie miałem pewności, czy istnieje choć jeden język, którego nie znałaby Pani bądź jej poplecznicy. - Wujek Doj zarżnął około pięćdziesięciu Kłamców, podczas gdy Matka Gota osłaniała jego plecy. To był widok. Naprawdę lepiej byłoby nie rozgniewać tej kobiety. - Przeszedłem na Nyueng Bao. - Thai Dei, gdzie jest Doj i twoja matka?

Wzruszył ramionami. To mogło oznaczać, że albo nie wie, albo nie ma zamiaru powiedzieć.

- Thai Dei również nie ma pojęcia. - A gdzie Thai Dei podziewał się ostatnimi czasy? Przez niemal cały dzień nie było go w pobliżu.

Nawiązując do tego, co powiedziałem o Wujku Doju i Matce Gocie, Konował zauważył:

- Mówiłem ci miliony razy, żebyś nie przesadzał. Starzy ludzie nie mogą...

- Nie przesadzam. Wszędzie było pełno krwi i gówna. Miecz tego star­szego chłopaka poruszał się tak szybko, że ledwie można było nadążyć za nim wzrokiem. Wszystko, czego chciały te dupki, to jak najszybciej zejść mu z drogi. Singh porwał dziecko i uciekł z nim. Ukrywa się teraz pod wie­żą Mogaby. Nawet Córka Nocy była trochę wzburzona obrotem spraw.

- I co dalej stało się z twoimi krewnymi? Uparty bękart.

- Zniknęli, tak jest w porządku? Nie szukałem ich. Może żołnierze ich dopadli. - Wątpiłem w to wszakże.

Stary pokiwał głową. Spojrzał na Thai Deia.

- Jeszcze z nimi pogadam. Wyśpij się trochę. Jutro czeka nas długi dzień.

Wychodziło na to, że powinienem być dobrze wypoczęty Thai Dei wyglądał, jakby naprawdę żałował, że nie zna kilku języków więcej.

30.

Miałem rację. Wzgórza okazały się kluczem do przełęczy. Ale nie po­trzeba było geniusza, żeby to pojąć, co?

Walki wznowione zostały od deszczu bomb zapalających. Po raz pierw­szy cały nasz front odpalił z bambusowych tyczek w górę wzgórza. Pani dostała piany na usta, przeklinała marnotrawstwo.

Kolejny raz Prahbrindah Drah miał zaszczyt zaatakować jako pierwszy. Trudno było uwierzyć, że żołnierze Mogaby nie zostali zmiecieni wstępnym ogniem, jednak książę natrafił na zacięty opór. Żołnierze Cienia walczyli teraz zażarcie, ponieważ nie widzieli innego wyjścia. Ich wyszkolenie wzięło nad nimi górę, czyli stało się to, czego się od nic oczekuje w sytuacjach śmiertelnego zagrożenia. Książę szarżował nieustępliwie, ale nie doprowadziło go to do żadnych ostatecznych wyników.

Mogabie udało się stworzyć mały oddział rezerw, głównie chyba mocą wyobraźni. Posłał go to ty, to tam, wykorzstywał umysł, ducha i wolę do własnego zbawienia. Jednak był skazany. Jego przekleństwem okazało się szaleństwo tego, który go zatrudniał.

Długi Cień był przynajmniej równie nieustępliwy, jeśli od tego miał zależeć los jego dupy.

Aż dotąd głównym celem egzystencji było utrzyma­nie przełęczy przed atakami Czarnej Kompanii. Świat się zawali, jeśli my przejdziemy Dandha Presh. Ale kiedy ogniste kule zaczęły mu świstać nad głową, wypalając w powierzchni wieży czarne blizny, wpadł na nowy pomysł. Zwrócił się do Wyjca:

- Przygotuj swój dywan, Generale. Wezwij Kłamcę Singha, dziecko oraz swoich pięciu najbardziej wartościowych oficerów. - Znienacka wydal się całkowicie spokojny, bez reszty racjonalny, skończenie opanowany, na pozór właśnie ten rodzaj absolutnego władcy, którego pragnąłby mieć nad sobą każdy człowiek.

Wyjec gapił się na niego przez jakieś pół minuty, zanim wreszcie poki­wał głową. Mały czarodziej nosił własną maskę, ale ona nie potrafiła ukryć jego pogardy.

- Decyzja o wycofaniu się podjęta w tym momencie może się okazać przedwczesna - oznajmił Mogaba. Byłem niemal gotów przyznać, że ten człowiek był świętym. Diabelskim świętym, prawda, niemniej jednak świę­tym. Jego cierpliwość zdawała się bezgraniczna. Długi Cień gorszy był od rozpieszczonego dziecka. Znowu zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób udało mu się zdobyć tak ogromną władzę. - Sytuacja wciąż jesz­cze jest do uratowania, jeśli tylko pozwolisz mi to zrobić.

- Postąpisz tak, jak ci powiedziano, generale.

- Raczej tak. Dokładnie tak, jak to czyniłem przez cztery lata. Co osta­tecznie doprowadziło nas do sytuacji, w której się znajdujemy. Najlepsza armia tej epoki przywiedziona została na skraj rozpaczy przez człowieka, któremu wolno stosować jedynie strategię uwzględniającą egotyzm, stra­chy i fantazje pewnego czarodzieja, którego wiedza na temat spraw woj­skowych nie obejmuje nawet takiej kwestii, jak to, który koniec włóczni należy trzymać w dłoni. Przekonałem się, że moi wrogowie krok po kroku zadziwiająco dobrze poinformowani są o twoich wadach charakteru.

Mogaba zmierzył Wyjca zawistnym spojrzeniem. Paranoja i podejrzliwość nie były wyłączną własnością naszej strony. Ani też prywatne knowania.

Długi Cień aż dławił się z wściekłości. Mogaba nie popuszczał.

- Nie wezwę moich kapitanów. Nie opuszczę tego stanowiska ani nie rzucą moich żołnierzy tylko dlatego, że ciebie opuściła odwaga. Jeżeli chcesz odejść, odejdź. Nam pozwól walczyć. Możemy zginąć w ogniu zesłanym na nas przez tę kobietę, Senjak, ale przynajmniej żaden z moich ludzi nie zostanie zaatakowany od tyłu.

Długi Cień zaczął się ślinić. W każdej chwili mógł wybuchnąć.

- Znajdź w sobie resztę honoru, człowieku. Trzymaj nerwy na wodzy i pozwól zawodowcom robić ich robotę. Spraw, by twoi żołnierze chcieli za ciebie walczyć. - Mogaba odwrócił się plecami do Władcy Cienia. - Posłaniec. - Wysłał go do wzgórz położonych wyżej z wiadomością gło­szącą, iż nie jest zadowolony z tego, jak się mają rzeczy.

Wysoki Shadar, wyposażony chyba w nadzwyczajnie potężne ramio­na, rzucał już bombami zapalającymi niebezpiecznie blisko wieży Moga­by. Znajdujący się poniżej Narayan oraz Córka Nocy przestraszyli się nie na żarty.

Przez jakiś czas sądziłem, że Mogaba ma zamiar upierać się przy swoim i doprowadzi do końca przedsięwziętą próbę buntu. Rozsyłał na wszyst­kie strony kurierów i umacniał ducha swych żołnierzy. A Długi Cień rze­czywiście uspokoił się trochę po kilku minutach, zamiast dać się ponieść nieartykułowanym wybuchom wściekłości. Przez jakiś czas czekał, zato­piony w swoich myślach. Obawiałem się, że Mogaba jednak zdołał po­stawić na swoim i przekonał go, iż naprawdę nie ma lepszego miejsca, w którym można by zmierzyć się z nami, nie ma lepszych żołnierzy, którzy podołaliby temu zadaniu, nie ma lepszego dowódcy, który zdolny byłby nas pokonać. Niepokoiłem się, że wreszcie zadziałał jego dobrze rozbu­dowany instynkt samozachowawczy.

I wtedy zobaczyłem, jak Władcę Cienia stopniowo ogarnia ciemność, gotów byłbym nawet przysiąc, że nie zrodziła się ona w jego duszy.

Długi Cień zakwiczał jak zarzynany wieprz. Zaczął tupać nogami i wy­krzykiwać coś w języku, którego nikt nie rozumiał, a potem padł na kolana. Drżał na całym ciele, jakby zdjął go jakiś rodzaj ataku epileptycznego. Nie przypominało to w niczym jego zwykłych napadów gniewu. Jęczał i płakał, bez przerwy gadał coś, w taki sposób, który skłaniał mnie do zastanowienia, czy choćby sam rozumie to, co mówi. Wszyscy zgromadzeni na platformie wieży gapili się na niego w osłupieniu. Wyjec rozglądał się dookoła, jakby oczekiwał nadciągających skądś kłopotów i to najgorszego autoramentu. Na przelotną chwilę spojrzałem na Panią, ale przekonałem się, ze nie podjęła żadnych działań. Była tylko bardziej jeszcze czuj-

Kolejny raz Prahbrindrah Drah miał zaszczyt zaatakować jako pierwszy. Trudno było uwierzyć, że żołnierze Mogaby nie zostali zmieceni wstępnym ogniem, jednak Książe, natrafił na zacięty opór. Żołnierze Ci nią walczyli teraz zażarcie, ponieważ nie widzieli innego wyjścia. Ich wyszkolenie wzięło nad nimi górę, czyli stało się to, czego się po nich oczekuje w sytuacjach śmiertelnego zagrożenia. Książę szarżował nieustępliwy ale nie doprowadziło go to do żadnych ostatecznych wyników. Mogabie udało się stworzyć mały oddział rezerw, głównie chyba mocą wyobraźni. Posyłał go to tu, to tam, wykorzystywał umysł, ducha i wole do sprawy własnego zbawienia. Jednak był skazany. Jego przekleństwem okazało się szaleństwo tego, który go zatrudniał.

Długi Cień był co najmniej równie nieustępliwy, jeśli od tego miał za­leżeć los jego dupy. Aż dotąd głównym celem egzystencji było utrzyma­nie przełęczy przed atakami Czarnej Kompanii. Świat się zawali, jeśli my przejdziemy Dandha Presh. Ale kiedy ogniste kule zaczęły mu świstać nad głową, wypalając w powierzchni wieży czarne blizny, wpadł na nowy pomysł. Zwrócił się do Wyjca:

- Przygotuj swój dywan, Generale. Wezwij Kłamcę Singha, dziecko oraz swoich pięciu najbardziej wartościowych oficerów. - Znienacka wydal się całkowicie spokojny, bez reszty racjonalny, skończenie opanowany, na pozór właśnie ten rodzaj absolutnego władcy, którego pragnąłby mieć nad sobą każdy człowiek.

Wyjec gapił się na niego przez jakieś pół minuty, zanim wreszcie poki­wał głową. Mały czarodziej nosił własną maskę, ale ona nie potrafiła ukryć jego pogardy.

- Decyzja o wycofaniu się podjęta w tym momencie może się okazać przedwczesna - oznajmił Mogaba. Byłem niemal gotów przyznać, że ten człowiek był świętym. Diabelskim świętym, prawda, niemniej jednak świę­tym. Jego cierpliwość zdawała się bezgraniczna. Długi Cień gorszy był od rozpieszczonego dziecka. Znowu zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób udało mu się zdobyć tak ogromną władzę. - Sytuacja wciąż jesz­cze jest do uratowania, jeśli tylko pozwolisz mi to zrobić.

- Postąpisz tak, jak ci powiedziano, generale.

- Raczej tak. Dokładnie tak, jak to czyniłem przez cztery lata. Co osta­tecznie doprowadziło nas do sytuacji, w której się znajdujemy. Najlepsza armia tej epoki przywiedziona została na skraj rozpaczy przez człowieka, któremu wolno stosować jedynie strategię uwzględniającą egotyzm, stra­chy i fantazje pewnego czarodzieja, którego wiedza na temat spraw woj­skowych nie obejmuje nawet takiej kwestii, jak to, który koniec włóczni należy trzymać w dłoni. Przekonałem się, że moi wrogowie krok po kroku zadziwiająco dobrze poinformowani są o twoich wadach charakteru.

Mogaba zmierzył Wyjca zawistnym spojrzeniem. Paranoja i podejrzliwość nie były wyłączną własnością naszej strony. Ani też prywatne knowania.

Długi Cień aż dławił się z wściekłości. Mogaba nie popuszczał.

- Nie wezwę moich kapitanów. Nie opuszczę tego stanowiska ani nie rzucą moich żołnierzy tylko dlatego, że ciebie opuściła odwaga. Jeżeli chcesz odejść, odejdź. Nam pozwól walczyć. Możemy zginąć w ogniu zesłanym na nas przez tę kobietę, Senjak, ale przynajmniej żaden z moich ludzi nie zostanie zaatakowany od tyłu.

Długi Cień zaczął się ślinić. W każdej chwili mógł wybuchnąć.

- Znajdź w sobie resztę honoru, człowieku. Trzymaj nerwy na wodzy i pozwól zawodowcom robić ich robotę. Spraw, by twoi żołnierze chcieli za ciebie walczyć. - Mogaba odwrócił się plecami do Władcy Cienia. - Posłaniec. - Wysłał go do wzgórz położonych wyżej z wiadomością gło­szącą, iż nie jest zadowolony z tego, jak się mają rzeczy.

Wysoki Shadar, wyposażony chyba w nadzwyczajnie potężne ramio­na, rzucał już bombami zapalającymi niebezpiecznie blisko wieży Moga­by. Znajdujący się poniżej Narayan oraz Córka Nocy przestraszyli się nie na żarty.

Przez jakiś czas sądziłem, że Mogaba ma zamiar upierać się przy swoim i doprowadzi do końca przedsięwziętą próbę buntu. Rozsyłał na wszyst­kie strony kurierów i umacniał ducha swych żołnierzy. A Długi Cień rze­czywiście uspokoił się trochę po kilku minutach, zamiast dać się ponieść nieartykułowanym wybuchom wściekłości. Przez jakiś czas czekał, zato­piony w swoich myślach. Obawiałem się, że Mogaba jednak zdołał po­stawić na swoim i przekonał go, iż naprawdę nie ma lepszego miejsca, w którym można by zmierzyć się z nami, nie ma lepszych żołnierzy, którzy podołaliby temu zadaniu, nie ma lepszego dowódcy, który zdolny byłby nas pokonać. Niepokoiłem się, że wreszcie zadziałał jego dobrze rozbu­dowany instynkt samozachowawczy.

I wtedy zobaczyłem, jak Władcę Cienia stopniowo ogarnia ciemność, gotów byłbym nawet przysiąc, że nie zrodziła się ona w jego duszy.

Długi Cień zakwiczał jak zarzynany wieprz. Zaczął tupać nogami i wy­krzykiwać coś w języku, którego nikt nie rozumiał, a potem padł na kolana. Drżał na całym ciele, jakby zdjął go jakiś rodzaj ataku epileptycznego. Nie przypominało to w niczym jego zwykłych napadów gniewu. Jęczał i płakał, bez przerwy gadał coś, w taki sposób, który skłaniał mnie do zastanowienia, czy choćby sam rozumie to, co mówi. Wszyscy zgromadzeni na platformie wieży gapili się na niego w osłupieniu. Wyjec rozglądał się dookoła, jakby oczekiwał nadciągających skądś kłopotów i to najgorszego autoramentu. Na przelotną chwilę spojrzałem na Panią, ale przekonałem się, ze nie podjęła żadnych działań. Była tylko bardziej jeszcze czujna niż zazwyczaj, wyczuwała bowiem, że coś się dzieje, ale nie miała poję­cia, cóż to by mogło być.

Jęcząc, Długi Cień powoli powstał. Stanął przed Mogabą. Zaczął tu­pać i wrzeszczeć, jednocześnie wykonywał jakieś ruchy swymi kościsty­mi, schowanymi w rękawicach palcami.

Mogaba padł znienacka na ziemię, jakby otrzymał cios obuchem to­pora w głowę.

Długi Cień wrzasnął wściekle na posłańców oczekujących wieści do przekazania. Pchnął jednego z nich, by wezwał na górę Singha i dziecko, pozostałych posłał po swych wybranych oficerów. Kurierzy poszli wy­pełnić polecenia bez entuzjazmu, jakiego przecież nie można się spodzie­wać po ludziach, którzy właśnie usłyszeli, że zostaną tu porzuceni na śmierć tylko dlatego, by ich szalony szef mógł spokojnie uciec.

Tylko jeden człowiek, ten który wysłany został przez Narayana Sing­ha, naprawdę wywiązał się ze swego zadania. Pozostali zdecydowali się raczej rozpocząć przedwczesny odwrót na południe. Nie widzieli żadnej przyczyny, dla której mieli zaakceptować zdradę wodzów.

Nasi chłopcy na wzgórzach zdołali wrzucić kilka bomb zapalających do wnętrza konstrukcji wieży obserwacyjnej. Gdzieś przemknął się snaj­per z bambusową tubą. Jego umiejętności celowniczych raczej nie można było pozazdrościć. Ale te małe, ogniste pociski nie leciały w sposób rów­nie przewidywalny jak strzała.

Długi Cień kazał wnieść Mogabę na dywan Wyjca. Wyjec nie powie­dział nic, chociaż w moim mniemaniu oczywiste było, iż zgadzał się z Mo­gabą, że ten dzień nie należy jeszcze do bezpowrotnie straconych.

Do diabła, wydało mi się, że bardziej obawiali się Pani, niż naprawdę powinni. Przypuszczałem, iż jedna duża fala czarodziejskiego gówna zdolna byłaby ją załatwić. Ale może udało jej się ich oszukać. Może Wyjec zbyt dobrze pamiętał jeszcze dawne czasy, aby teraz zaryzykować otwarte starcie z nią. Nieważne. Nie mieli najmniejszej ochoty spróbować sił w pojedynku.

Dywan, który Wyjec sprowadził na Charandaprash, był znacznie więk­szy od tego, jaki wcześniej doprowadził do ruiny. Mógł pomieścić tuzin ludzi wraz z całym ich wyposażeniem.

Długi Cień przestał się wściekać. Sam wydawał się zdumiony własnym zachowaniem, ponieważ naprawdę wyszeptał:

- Co ja teraz zrobię? - Doskonale zdawał sobie sprawę, że wszystko spieprzył, ale należał do tego rodzaju facetów, którzy, po tym jak już naga­dają to, czego nie powinni, nie potrafią się wycofać i przyznać, że nie mieli racji. Świat pełen jest takich ludzi. Wszystkim nam powodziłoby się le­piej, gdyby ich ojcowie zadusili ich, gdy tylko zaczęli zdradzać pierwsze oznaki takiego zachowania. Ten głupiec wolał raczej poświęcić armię, niż przyznać się do błędu.

Kilkunastu ludzi stało na platformie, kiedy wdrapał się na nią Singh wraz dzieckiem. Głównie byli to posłańcy, którym nie zlecono przekazania żadnych wiadomości. Jedynie kilku oficerów. Kiedy Narayan i Córka Nocy zajęli swe miejsca na dywanie, nawet najgłupsi żołnierze zrozumieli, że wielcy chłopcy uciekają. Po tym jak Długi Cień wszedł również na dywan i zaczął znowu majaczyć, ci, których miano pozostawić na miejscu, zdecy­dowali, że wcale im się ten pomysł nie podoba. Postanowili przyłączyć się do uciekających w tej samej chwili, gdy Wyjec uniósł już dywan w po­wietrze. Pojazd powietrzny zadrżał, przechylił się na jedną stronę, zaha­czył o krawędź platformy i zaczął ześlizgiwać się bokiem w stronę zbocza.

W jednej chwili w jego stronę pomknęły bomby zapalające. Żołnierze próbowali uniknąć deszczu nadlatującego ognia. Dywan zachwiał się jesz­cze gwałtowniej. Ludzie pospadali z niego. Wybuchła bomba. Kiedy pło­mienie rozlały się w powietrzu, Wyjcowi udało się odzyskać kontrolę nad dywanem. Pomknął na południe, chwiejąc się niby pijana kometa.

Żołnierze na wzgórzach otworzyli ogień ze swoich urządzeń. Wyjec lawirował szaleńczo w powodzi lecącego nań gówna. Nie udało mu się uniknąć wszystkich trafień. Tylko rozpaczliwym czarom Długiego Cienia zawdzięczali, iż uniknęli pożarcia żywcem przez płomienie.

Co się działo z Panią? Teraz mogła szukać swej szansy. Łajdacy zajęci byli ratowaniem własnych tyłków. Gdyby udało jej się teraz ich trafić, byłoby po sprawie. A Narayan Singh i dzieciak stanowiliby dodatkową ozdobę naszego zwycięstwa.

Wtedy usłyszałem dźwięk przypominający odgłos tysięcy spierają­cych się szeptów, milionów, setek milionów nabrzmiewających pędem cyklonu. Przeszedł obok mnie niewidzialny i pognał w górę przełęczy. Pełna przerażenia cisza zaległa w miejscu, kędy przeszedł. Poza światem astral­nym efekt musiał być stokroć bardziej przerażający. Żołnierzom obu stron broń wypadła z rąk, spojrzeli w górę.

Wyjec wydał z siebie wrzask rozpaczy, który wzbił się ponad hałas towarzyszący bitwie. Obudziło to jełopów na wzgórzach, którzy napraw­dę nie mieli nic lepszego do roboty, niż ciskać bombami zapalającymi w odlatującego czarodzieja. Ogień został podjęty, podwojono jego na­tężenie.

Wyjec kierował się ku ziemi. Pomoc, jaką uzyskał od swego towarzy­sza, okazała się niewystarczająca. Nie potrafił lecieć i walczyć równocze­śnie. Dywan ciężko uderzył o ziemię. Żołnierze zostali rozrzuceni po ca­łym zboczu, wśród nich leżał też Mogaba. Większość podniosła się i rzuciła do ucieczki. Mogaba, gdy odzyskał przytomność, zaczął chwiejnie gra­molić się w stronę swoich oddziałów, niepomny zupełnie na otaczający go chaos bitwy. Musiała go chronić chyba boska łaska, bowiem nie do­znał żadnej krzywdy.

Pomimo iż w świecie ducha wszystko wydaje się zupełnie wyzute z emocji, poczułem przypływ uniesienia. Mieliśmy ich! Ta bitwa została wygrana. Tylko momenty dzieliły nas od zakończenia wojny! Szepczący czar Pani rozszarpał Wyjca i Władcę Cienia, gdy faceci na zboczach zato­pili ich w powodzi ognia bomb zapalających.

Zasięg i głębia subtelności zasadzki przygotowanej przez Kapitana, konstruowanej przez lata, a wspartej w swym założeniu na ocenie charak­teru Władcy Cienia, dopiero teraz wyłaniały się z cienia. Poczułem się przytłoczony, nie tylko dlatego, że wszystko zadziałało, jak przewidziano, ale ponieważ Stary przewidział wszystkie możliwe ewentualności. Jedy­nie on i jego bogowie wiedzieli, na co jeszcze był przygotowany. Tam, w dole, pozostały całe tony wciąż nie wykorzystanych rozmaitych mate­riałów.

To był koniec. Droga została otwarta. Ruszyłem z powrotem w stronę wozu Jednookiego. Będziemy musieli działać szybko, aby mieć pewność, że Kompania utrzyma dające jej przewagę pozycje. Pierwsza rzecz, jaką należało zrobić, to zebrać razem bractwo Kompanii.

Jak dużo czasu jeszcze upłynie, zanim nauczę się, że nie należy dzielić skóry na żywym niedźwiedziu?

Stary z pewnością nie chciał sprowokować odpowiedzi, jaką otrzymał. Z pewnością również nie było to zamiarem Pani, choć ona mogła obawiać się czegoś w tym rodzaju. Nie przypuszczam, by Konował miał w ogóle pojęcie, że coś podobnego może się wydarzyć.

Byłem już prawie przy wozie, kiedy przestrzeń astralną wypełnił odór, jakby ktoś właśnie rozkopał wszystkie groby na świecie. Dotąd nie zda­rzyło mi się zaznać szczególnych wrażeń zapachowych w tym miejscu, ale w porównaniu z tym one wszystkie i tak były niczym.

Ogarnął mnie strach. Panika w każdej chwili mogła zdjąć trwogą całe moje ja. Musiałem się stąd wydostać jak najszybciej, póki strach nie sprawi, że niemożliwe będzie przypomnienie sobie drogi ucieczki.

W głębi wąwozu Córka Nocy stała na szczycie głazu, nie zważając na przelatujące obok niej ogniste kule. Drobne ramionka uniosła do góry na powitanie nadciągającej ciemności, wzywała ją, a jej usta wykrzywiał zły uśmiech.

Coś się zbliżało. Coś, co zdarzyło mi się w krótkich mgnieniach zoba­czyć kilka razy wcześniej.

31.

Wytoczyłem się z wozu, zwisłem, trzymając się jedną dłonią kozła woźnicy, i kołysałem niczym małpa. Było już znacznie później, niż można sądzić. Nie tylko na zewnątrz było ciemno, ale najwyraźniej nadchodził już kolejny świt.

Nie. To nie był świt. Światłość ta nie była światłością słońca ani księ­życa. Jej źródło znajdowało się na przełęczy. Czy to może bomby zapala­jące podpaliły jakiś magazyn, gdzie zgromadzili swe zapasy żołnierze Cienia?

Chciałem, aby tak było. Jednak wiedziałem lepiej. To nie był żaden ziem­ski ogień.

Pobiegłem w kierunku sztabu Pani, zbyt mocno jednak chwiałem się na nogach, by poruszać się odpowiednio szybko. Ciało miałem całkowi­cie odwodnione. Cokolwiek się działo, Pani będzie w to zaangażowana. A miejsce obok niej mogło na dodatek okazać się najbezpieczniejsze.

Nie musiałem biec daleko, jednak przedstawienie prawie się skończy­ło, zanim dotarłem do celu. Otoczona przez swoich przyjaciół wciąż pró­bowała dostać Wyjca, ostatecznie wszak zawiodła, choć nie ze swojej winy.

Do gry wszedł nowy gracz.

Z początku jego postać, konsystencja i barwa były dość niepewne. Potem jednak zderzył się z mocą Pani. Moc zabija moc, a towarzyszy temu światło. Światło ukazało mi coś, na oglądanie czego nie miałem najmniej­szej ochoty.

Była czarna. Miała sto stóp wysokości. Cztery ramiona. Istota, która nawiedzała Pani sny i czasami straszyła w moich. To była ciemność rosz­cząca sobie prawa do córki Konowała.

Pani wypowiedziała walkę temu kolosowi na oczach setek tysięcy i czy­niąc to, wprowadziła zamieszanie w umysły wielu ludzi.

Kłamcy musieli być uniesieni radością. Nastały ciężkie dla nich czasy, ale oto mieli konkretny dowód, że Rok Czaszek naprawdę może zostać zrealizowany. Że właściwie zbliża się wielkimi krokami. Że ich bogini stała się już na tyle silna, by sięgnąć na nasz świat i ochronić swoją wybraną córkę oraz żyjącego świętego, Narayana Singha.

Jednak ten obraz Kiny niczym szczególnym nie różnił się od zwierzaczków Długiego Cienia. Nie był niewrażliwy na działanie kuł ognistych z bam­busowych tub Pani. Panika, jaką jej pojawienie się wywołało, sprawiła, że niemalże natychmiast wiele kul przeszyło powietrze. Wkrótce też Kina przypominała jakąś mitologicznego potwora wymalowanego na zjedzo­nej przez mole tapecie.

Wszystko skończyło się, zanim zdążyłem odzyskać dech w piersiach. Kina stopiła się, zniknęła. Obraz bogini trwał na tyle długo, by jej dziecko oraz jego obrońcy zdążyli uciec. Wciąż kołysząc się, i tląc, dywan Wyjca zniknął nam z oczu. Setki milionów szeptów zaczęły cichnąć.

Pani upadła na ziemię. Podnieśli ją i położyli na noszach. Łabędź i Klinga chwycili za ich końce. Otoczyli ich jej najbardziej lojalni żołnierze, ludzie, którzy byli z nią od wielu lat. Zwróciłem się do Łabędzia:

- Nie musicie się martwić o tych tam, w górze. Kierują się ku Prze­oczeniu z podwiniętymi pod siebie ogonami. Mogaba stracił przytomność i prawdopodobnie jest ranny. Teraz nikt już nie dowodzi.

Łabędź rzucił mi pełne niedowierzania spojrzenie.

- Po co, u diabła, mówisz mi te rzeczy! Znajdź swojego przeklętego Kapitana i jemu powiedz.

- Dobry pomysł. Poszedłem go poszukać.

32.

Dywizja Prahbrindraha Draha podczas drugiego ataku poniosła prze­rażające straty. Ludzie Mogaby za nic w świecie nie chcieli zapomnieć o pierwszym prawie przetrwania: nigdy nie pokazuj pleców. Naprawdę trud­no jest zabić żołnierza, który do tego stopnia zrósł się ze swoim wyszko­leniem, że nie pozwala sobie na rezygnację z niego, mimo iż wszystkie instynkty i uczucia mówią mu, aby porzucił swą broń i uciekł bądź skulił się w kłębek, aby wrzeszczeć z niepowstrzymanego strachu.

Cała kwestia z ćwiczeniem żołnierzy, póki nie zaczną skarżyć się na głupotę całego tego przedsięwzięcia, polega na tym właśnie, aby byli zdolni do automatycznego wykonywania czynności, kiedy nadejdzie gro­za. Walka w znacznie większym stopniu niż na zorganizowanym zabijaniu opiera się na strachu i jego organizacji. Ci, którym uda się lepiej poradzić sobie ze strachem, okażą się gwiazdami dnia.

Stary już dawno temu poczynił tę obserwację, nie interweniował jed­nak w sytuację Księcia, póki wreszcie członkowie jego własnego sztabu nie zaczęli mamrotać pod nosem. Zapytałem go, dlaczego się powstrzy­mywał.

- Chciałem mu dać szansę, by pokazał Taglios, z jakiej jest ulepiony gliny. Sam też zresztą chciałem się o tym przekonać. Nie chcę, żeby w jego sprawie obudziły się jakieś wątpliwości, kiedy przyjdzie mu objąć dowództwo.

Na pozór brzmiało to ładnie, ale w moich uszach trąciło czymś podej­rzanym. Kiedy w grę wchodził Konował, stawałem się bardzo podejrzliwy.

Później pozwolił, by dywizja Pani, wspierana przez Gwardię Wierzby-Łabędzia, zluzowała oddziały Księcia. Pani błyskawicznie zdobywała teren, chciała jak najwięcej załatwić, zanim Mogaba zdolny będzie odzy­skać dowództwo drugiej strony. Była jednak tak wyczerpana, że czary, które udawało jej się wykonać, znaczyły niewiele więcej niż zwykłe ma­newry mylące.

Zastanawiałem się, dlaczego Konował nie wycofa jej z boju, aż nie dojdzie do siebie. Jednak teraz nie spędzałem tak wiele czasu jak dawniej na próbach rozplatania jego myśli. Mrocznych planów czy czego tam jesz­cze. Nie znałem już wcale tego człowieka.

Wycofał dywizję Pani na krótko przed południem. Przesunął łuczni­ków na flanki, rozproszył swoje dwie dywizje w natarciu, w porządku następowania po sobie, kiedy to pierwsza siła walczy aż do wyczerpania, a potem następna wchodzi na jej pozycje, aby szczęśliwie zaatakować zdziesiątkowanego przeciwnika. Ale zanim bębny zaczęły swą ponurą pieśń, wysłał naprzód parlamentariuszy. Poszedłem z nimi, niosłem sztan­dar. Ta cholerna rzecz powinna chyba przejść na dietę. Z każdym dniem wydawała się coraz cięższa.

Nie miałem na to ochoty. Znalazłem się tutaj tylko dlatego, że Kono­wał stanowczo nalegał. Wolałbym dosiąść Kopcia, przebywać poza cia­łem, przekonać się, jakie są dalsze plany Długiego Cienia, Wyjca, Duszołap i kogo tam jeszcze. Należało również skontrolować poczynania Radishy. Zbyt długo już nie składałem jej wizyty.

Przynajmniej ona przez jakiś czas nie będzie wiedziała, co się stało.

Mogaba zaskoczył mnie, wyszedł na nasze spotkanie. Kulał. Pokry­wała go plątanina bandaży. Wyobraziłem sobie, że gdyby nie miał tak ciem­nej skóry, zapewne ukazywałby światu całą kolekcję siniaków. Jedno z je­go oczu było całkowicie zapuchnięte. Usta zaciśnięte w grymasie tłumionego bólu. Ale na zewnątrz nie zdradzał więcej uczuć niż hebano­wa statua. Powiedział:

- Udało ci się bardzo zręcznie wykorzystać nasze słabości. Głosem ostrożnym, ale i zmęczonym Konował odparł:

- Jesteś dupkiem i rzeźnikiem. Czy musimy marnować kolejne żywo­ty ludzkie?

- Ta bitwa mogła się zakończyć, ale wojna wciąż jeszcze trwa. Jej osta­teczny wynik może wcale nie zdecydował się tutaj.

Trudno było zarzucić fałsz temu wnioskowi. Jeżeli naprawdę szybko nie wyruszymy naprzód, będziemy mieli ogromne kłopoty z utrzymaniem tej armii w całości.

Uśmiech na twarzy Konowała znakomicie pasował charakterem do zbroi Stwórcy Wdów, którą ostatnimi czasy jakby cokolwiek niechętnie zdejmował.

- Tyle już razy powtarzałem ci, żebyś dokładnie przeczytał Kroniki. Tyle już razy powtarzałem ci, że będziesz żałował, jeśli tego nie zrobisz.

Mogaba również się uśmiechnął, jakby i on coś wiedział.

- To nie są święte pisma.

- Co?

- Twoje drogocenne Kroniki. Nie są święte. To są jedynie opowieści w równej części sfabrykowane z legend i oczywistych kłamstw. - Twardym wzrokiem spojrzał na mnie. - Będzie cię to drogo kosztowało, jeśli zawierzysz przeszłości, Chorąży.

Tym razem Kapitan uśmiechnął się delikatniej. Bitwa prowadzona przy pomocy uśmiechów?

Konował wykazał się sporą dozą oryginalności, ale Mogaba nie po­trafił tego zrozumieć. Nie potrafił, ponieważ nie przeczytał ksiąg. Nie wy­zna tego publicznie, jednak nie przeczytał tych ksiąg tylko dlatego, że nie potrafił czytać. Nie umiał czytać. W Gea-Xle, skąd pochodził, umiejętność czytania nie była uznawana za godną wojownika.

Teraz nie było już wątpliwości, kto przejął inicjatywę na froncie psy­chologicznym. Konował powiedział:

- A więc będę musiał jeszcze trochę was pozabijać, zanim odważycie się spojrzeć prawdzie w oczy?

- Prawda jest zmienna, zależy od interpretacji. W tym przypadku jej ostateczna postać pozostaje nieokreślona. Być może przyniosłeś ze sobą dobrą receptę na ukołysanie nas do snu. - Mogaba odwrócił się, powie­dział, co miał do powiedzenia. Pokuśtykał w górę zbocza. Z napięcia jego pleców można było wywnioskować choćby to, jak jego duma cierpi wy­łącznie z tego powodu, że musiał pokazać nam swój ból. Mruczał coś do siebie na temat tego, że Władcy Cienia nareszcie tu już nie ma i nikt nie będzie mu przeszkadzał.

Powiedziałem:

- Hej, Szefie, on nie ma już na plecach Długiego Cienia.

- A więc nie będzie mógł go już dłużej zasłaniać. Uważaj!

Thai Dei podskoczył i ustawił tarczę nad moją głową, akurat na czas, by uratować mnie przed deszczem strzał.

- Aha! Pogoda naprawdę robi się nieprzyjemna.

Chłopcy w górze zbocza mieli naprawdę dużo śmiechu, gdy obser­wowali nasz odwrót. Doprawdy stanowiliśmy niezłe widowisko, gdy wycofywaliśmy się we trzech i próbowaliśmy schronić pod jedną, zbyt małą tarczą.

Ten zręczny gówniarz, Mogaba, zszedł do nas na dół tylko po to, by zdobyć kilka minut dla swych żołnierzy. Zaatakowali w momencie, gdy do nich dotarł. Ich nastroje nie były już takie jak przed bitwą, jednak dys­cyplina pozostawała niewzruszona.

Strzały z flanek i wież oraz ogniste kule lecące właściwie zewsząd spra­wiły, że ich wysiłek mógł wyglądać na zły pomysł. W każdym razie natarli na nas, jakby myśleli, iż ten atak stanowi ich ostatnią nadzieję. Sytuacja zaczęła wyglądać rozpaczliwie. Ale wtedy Pani zdecydowała, że dosta­tecznie już odpoczęła.

Charandaprash nabrało całkiem żywych barw.

Po tym walka nie trwała już długo. Ale kiedy zapanowała cisza, nawet nasze oddziały rezerwowe były nazbyt zmęczone, by kogokolwiek ści­gać. W uznaniu ich zasług Konował pozwolił ocalałym cywilom z tabo­rów zatrzymać wszystkie łupy, jakie uda im się zebrać.

Ci, którzy tego próbowali, w większości zostali pozabijani.

Plany Mogaby na najbliższą przyszłość stanowiły główny temat roz­mowy wokół wielkiego ogniska. Wydawało się, jakby obecny był przy nim każdy oficer przewyższający szarżą porucznika i każdy miał własną teorię. Albo dwie. A żadna z nich nie była w najmniejszym stopniu prze­konująca.

Kiedy wybrałem się na spacer z duchem, nie mogłem nigdzie znaleźć Mogaby, nawet gdy cofnąłem się dostatecznie w czasie. Ale uciekałem na najlżejszy nawet ślad przerażającego odoru śmierci, zanim zdążyłem się dobrze rozejrzeć dookoła.

Czy ona teraz już zawsze tu będzie, za każdym razem, gdy będę wędro­wał z duchem?

Konował nie potrafił dodać niczego nowego do próżnych spekulacji. Siedział tylko przy ogniu, wyglądał na zadowolonego z siebie i bardziej rozluźnionego, niż widziałem go od wielu lat.

Pani siedziała obok niego i również wyglądała bardzo dobrze. Jakby wreszcie udało jej się porządnie wyspać. Zwróciłem się do niej:

- Kiedy znajdziesz kilka wolnych minut, chciałbym z tobą porozma­wiać. Prawie nic nie wiem o tobie, a coś chciałbym zapisać w Kronikach.

Westchnęła i odparła:

- Nie przypuszczam, bym mogła opowiedzieć ci coś ciekawego. Mogłem użyć Kopcia, by wyśledzić jej poczynania w przeszłości. Ale to nie powiedziałoby mi nic o tym, co miała w głowie. Zapytała Konowała:

- Dlaczego wyglądasz jak kot, któremu udało się dostać do garnca ze śmietanką?

- Ponieważ Długi Cień i Wyjec nie wrócili. - Spojrzał na mnie. Chciał wiedzieć dlaczego. Ale nie w tej chwili. To mogło poczekać. - I dlatego, że ty też wyglądasz tak samo. - Po wypoczęciu nie wyglądała już na tak wyniszczoną mimo swego spotkania twarzą w twarz z Kiną, czy cokol­wiek to było. - Ponieważ teraz będą musieli ukryć się w Przeoczeniu, póki Długi Cień nie sformuje jakichś wojsk z załóg garnizonów i milicji lokalnej, która raczej nie będzie chciała się wtrącać w żadną poważną awanturę.

Wciąż był Władcą Cienia. Nie zagrał jeszcze swej ostatniej karty. A mury obronne Przeoczenia wznosiły się na sto stóp. Miałem nadzieję, że Konował nie sądzi, iż wszystko, co nam jeszcze pozostało do zrobienia, będzie miało charakter swobodnej przechadzki.

- Zwróć uwagę, że właściwie gówno powiedział - wymamrotał Łabędź do Klingi. Nie miał najmniejszych kłopotów z zaakceptowaniem powrotu kumpla. Niektórzy z ludzi nie potrafili do teraz uwierzyć, że cała ta sprawa ze zdradą była tylko zwykłym przekrętem. Szczególnie doty­czyło to tych, którzy mieli krewnych wśród eksterminowanych przez Klin­gę oddziałów świątyni. - Ten sukinsyn zwyczajnie nie mówi nikomu, co właściwie zamierza. Nawet tobie i mnie. Ma rękawy pełne paskudnych sztuczek, a my dowiadujemy się o nich w tym samym czasie co jakiś bied­ny kutas, któremu się one przydarzą.

Spojrzał na Panią, na chwilę posmutniał, niezdolny zrozumieć, co też widziała w Starym. Sam też się nad tym kilkakrotnie zastanawiałem, póki Sarie i ja nie zakochaliśmy się w sobie.

To wszystko nie miało sensu. Modlić się o wolność, by potem nią wzgardzić.

Jeśli mowa o ograniczeniach wolności, to krewnych mojej żony wciąż nigdzie nie było. Za wyjątkiem Thai Deia, oczywiście. Byłby przy mnie, nawet gdyby opuścił mnie mój cień.

Klinga śmiał się z kwaśnej miny Łabędzia. Po swojej przygodzie zmie­nił się całkowicie. Znalazł wreszcie własną niszę w świecie.

- Jeżeli naprawdę chcesz wiedzieć, to lepiej pożycz te księgi od Murgena. Tam jest wszystko powiedziane, jeśli tylko wiesz, gdzie szukać.

Murgen mu odpowiedział:

- Niezły plan. Ale Murgen nie zabrał ksiąg ze sobą. Z wyjątkiem tej jednej, nad którą ostatnimi czasy też szczególnie dużo nie siedział.

Komentarz Łabędzia był krótki i obsceniczny. Podobnie jak Mogaba nie umiał czytać.

Klinga zaproponował:

- Nakłoń Murgena Wielkie Uszy, aby ci je opowiedział. Potrafi cyto­wać rozdziały i wiersze niemal równie zręcznie jak Konował. Zresztą on właśnie jest jego pieczołowicie wybranym następcą.

Dawny Klinga nie miał poczucia humoru. Nie byłem pewien, czy tego lubię bardziej. Kiedyś nie zależało mu, by być śmiesznym.

- Podejmę się tego, jeśli zapłata będzie słuszna - zapewniłem ich. - My, z gatunku najemników, nie robimy nic, póki nam nie zapłacą.

Muszę zapamiętać, by przez jakiś czas trzymać się z dala od Kopcia, na tyle długo, by przynajmniej porobić solidne notatki. Charandaprash była przełomowym momentem w dziejach Kompanii. Jak dotąd nie odda­łem sprawiedliwości randze wydarzenia.

A kiedy będę wędrował z duchem, powinienem skupiać uwagę na rze­czach, które rzeczywiście należy bacznie obserwować.

Nie wolno mi robić tego tylko dlatego, by uciec od bólu.

W obecnej chwili zresztą ból nie był już tak wszechogarniający. Być może kilka spotkań z Kiną stanowiło znakomite lekarstwo na romantycz­ne ekscesy.

- Thai Dei - powiedziałem cicho w języku Nyueng Bao, aby zazna­czyć od razu, że jest to zwykła sprawa osobista, a nie oficjalne pytanie - co oznacza, gdy kobieta Nyueng Bao odziewa się w biel?

- Co? - Zdawał się zaskoczony. - Nie rozumiem, bracie.

- Po prostu przypomniałem sobie sen, jaki miałem kilka dni temu. Kobieta, która wyglądała podobnie do Sahry, miała na sobie białą szatę. Nyueng Bao zawsze noszą czerń, z wyjątkiem tych rzadkich chwil, kiedy udają się na zewnątrz, do świata. Albo kiedy są waszymi kapłanami. Czy nie jest tak?

- Śniłeś o Sahrze?

- Cały czas o niej śnię. Czy tobie nie śni się My?

- Nie. Nauczono nas, byśmy pozwalali odejść ich duchom.

- Och. - Nie potrafiłem w to uwierzyć. Gdyby była to do końca praw­da, skąd wówczas brałoby się to naglące wezwanie do poszukiwania zem­sty? - A więc, co oznacza biała suknia? Czy to w ogóle coś znaczy?

- Znaczy to, że niedawno owdowiała. Mężczyzna, który stracił swoją żonę, również ubierze się na biało. Ona może nosić tę biel przez cały rok. Kiedy ma ją na sobie, nikt nie ma prawa złożyć jej oferty małżeństwa... chociaż, rzecz jasna, mężczyźni z jej rodziny będą się nieoficjalnie rozglą­dać dookoła. W przypadku mężczyzny jego ojciec i bracia mogą badać możliwości, ale nie wolno im będzie przemawiać w jego imieniu, dopóki nie zrzuci bieli.

To było dla mnie coś nowego.

- Przez cały czas, gdy byliśmy w Dejagore, nigdy nie widziałem żad­nego Nyueng Bao w bieli. A Sarie z pewnością nie odczekała roku po śmierci Danha, aby się mną zainteresować.

Na twarzy Thai Deia wykwitł jeden z rzadkich u niego uśmiechów.

- Sarie interesowała się tobą, jeszcze zanim Danh umarł. Zadurzyła się w tobie, kiedy przyszedłeś pierwszy raz, by zobaczyć się z Dziadkiem. Nie miałeś pojęcia, jakie kłótnie były na ten temat. Szczególnie po tym, jak babka ogłosiła, że przeznaczeniem Sarie było wziąć sobie kochanka spo­śród obcych.

A więc ten uśmiech nie był oznaką dobrego humoru. Potrafię sobie wyobrazić, jak zachowywała się Matka Gota.

- Ale Sarie nigdy nie nosiła bieli. Ani nikt inny.

- A w całym mieście nie było nawet skrawka białej materii, którego nie nosiłby tagliański żołnierz. Dziadek nie sądził, by politycznie było za­bierać im ich tuniki. - Thai Dei uśmiechnął się ponownie. Już tylko przez to jego twarz jeszcze bardziej zaczęła przypominać czaszkę. Dodał: - Sta­nowiliśmy niewielką grupę. Po tak długo trwającej pielgrzymce wszyscy się znali. Wiedzieliśmy, które z nas straciło partnera. I wiedzieliśmy, że i tak nic nie da się zrobić, póki nie wrócimy do naszych wiosek i świątyń.

A więc kobieta, którą widziałem, gdy zagubiłem się w delcie, była wdową. Sądzę, że to mogło wyjaśnić, dlaczego wydawała się mizerna i nieszczęśliwa.

- Powinieneś mi opowiedzieć coś więcej o Nyueng Bao. Czułbym się w mniejszym stopniu głupcem, kiedy coś się wydarza.

Uśmiech na twarzy Thai Deia zamarł.

- Nie istnieje już potrzeba, byś poznawał nasze obyczaje, nieprawdaż? Nie stałem się jednym z nich, nawet przez małżeństwo. On znajdował się tutaj, ponieważ zgodził się na przyjęcie określonych zobowiązań, nie dlatego, że byłem członkiem rodziny.

Należało się nad tym poważnie zastanowić.

33.

Konował pozwolił wszystkim odpoczywać, zanim pognał nas do cze­goś, co uważaliśmy z początku za ostatni atak na pozycje obronne żołnie­rzy Cienia. Dostałem malarii czy czego tam, czym zaraziłem się wskutek bliskości Kiny. Przez jakiś czas na przemian trzęsły mną zimne dreszcze i biły na mnie siódme poty. W konsekwencji nie mogłem śledzić poczy­nań naszych wrogów.

Nieważne. Stary dalej potrafił gadać z wronami.

Na umocnieniach, które Długi Cień uznał za decydujące, nie było obec­nie żadnych żywych żołnierzy Cienia. Podczas gdy my oddawaliśmy się lenistwu, siedząc przy ogniskach i odpoczywając, Mogaba i jego kapita­nowie przesunęli swe wojska. Próbowali nawet zniszczyć zapasy, których nie mogli zabrać ze sobą, nie udało im się jednak tego dokonać w wyniku wysiłków czujnej kawalerii Shadar, która zdołała je odbić.

Śmierć jest wiecznością. Wieczność jest kamieniem. Ka­mień - ciszą.

Kamień jest pęknięty.

Nocą, kiedy wiatr już nie zawodzi, a niewielkie cienie chowają się w swych kryjówkach, kamień czasami szepce. Kamień czasami przemawia. Kamień czasami przywołuje swe dzieci, pląsające w otchłani. Niekiedy pasma barwnej mgły unoszą się, aby pieścić postać przyszpiloną do prze­chylonego tronu.

Czasami cienie gonią się radośnie po równinie lśniącej w księżycowej poświacie, zjadają się wzajem i stają coraz silniejsze. Ich wspomnienia sięgają tak daleko, jak to ma miejsce w wypadku kamienia. Pamiętają wolność.

Niekiedy pochyły tron obsuwa się o milionową część cala, przechylając coraz bardziej. Ostatnimi czasy zdarza się to częściej i częściej.

Kamień drży. Wieczność uśmiecha się szyderczo, w mia­rę jak pożera własny ogon. To zimne święto dobiega już nie­malże końca.

Nawet śmierć zaczyna się powoli niecierpliwić.

34.

Słyszałem, jak Jednooki przeklina los w ogólności oraz kilku Taglian Yehdna w szczególności. Jedno z kół jego wozu utknęło między głaza­mi, a żołnierze nie uwolnili go na tyle szybko, by zadowolić małego czarodzieja. Przez cały ranek był w parszywym nastroju. Przypuszczam, iż uważał, że nie ruszymy na południe po zwycięstwie na Charandaprash. Przypuszczam, iż uważał, że Stary zadowoli się zdobyciem przełęczy, a potem wycofa się w strefę cieplejszego klimatu, aby tam przeczekać do lata.

Dokąd mógł się udać Długi Cień? Oczywiście do domu. Ale z powo­du trzęsienia ziemi jego dom stanowiła budowla, która nie zostanie tak szybko ukończona. A więc skąd ten gwałtowny pośpiech? Jakiż to fana­tyk z klapkami na oczach nie odpocznie nawet na moment, aby upić się choć raz, a dobrze po wygraniu bitwy tak wielkiej i w trakcie jej trwania najwyraźniej zapowiadającej się na przegraną?

Jednooki mówił to wszystko i wiele jeszcze innych rzeczy, od czasu jak Konował oznajmił mu, że ma bezzwłocznie ruszać na południe. Jed­nooki nie był zadowolonym żołnierzem.

Jego nieszczęście stało się tym głębsze, że musiałem z nim jechać. Gorączka i dreszcze nawiedzały mnie, a potem odchodziły. Kapitan wi­dział w tym dobrą wymówkę, bym mógł przebywać blisko Kopcia - przed którym zresztą regularnie mnie ostrzegał. Nie poinformowałem go, że wędrówki z duchem stały się teraz w takim samym stopniu nieprzyjem­ne, jak kuszące były wcześniej, i że zaczęło straszyć w dziedzinie pozacielesnej. Z Jednookim również nie rozmawiałem na ten temat. Wiem, że powinienem. We własnych oczach wypadłbym nieładnie, gdyby coś złego stało się przez to, iż nie ostrzegłem ich odpowiednio wcześnie.

Ale nie chciałem również wywoływać wilka z lasu. Jednooki nie wspominał, by podczas swoich okazjonalnych podróży natrafił na coś niezwykłego. Być może zanadto pozwalałem hulać własnej wyobraźni.

Obecnie mój stan był całkiem niezły. Trochę wymęczony podróżą i wstrząsany poruszeniami wozu, nie cierpiałem już jednak od gorączki i nie musiałem zmagać się z trzęsącymi mną dreszczami. Być może nad­szedł właśnie czas, by trochę rozejrzeć się dookoła.

Jednooki z kozła wozu warknął na Thai Deia.

- To nie jest dobry pomysł, Jednooki - warknąłem w języku Miast Klejnotów. - Mógłby skopać ci tyłek z równą łatwością, jak na ciebie spojrzeć.

- Ha! To powinno być interesujące. Zobaczmy, co w takiej sytuacji zrobi JoJo. Może nawet się obudzi.

Jak większość żołnierzy Kompanii Jednooki również miał strażnika Nyueng Bao. Był nim Cho Dai Cho, najbardziej nienarzucający się i po­zbawiony ambicji strażnik osobisty, jaki kiedykolwiek chodził po tym świecie. Trzymał się blisko niego tylko dlatego, że zarządzili tak starsi plemienia. Nie wydawał się szczególnie zainteresowany ratowaniem Jednookiego ani przed zagrożeniem, jakie sam dla siebie stanowił, ani przed kimkolwiek innym. W ciągu ostatniego miesiąca nie widziałem Cho więcej jak jakieś cztery razy.

Nie potrafiłem odnaleźć Duszołap. Wiedziałem, że musi być gdzieś w pobliżu, a Kopeć nawet szczególnie nie buntował się, kiedy próbowa­łem ją odnaleźć, jednak poczynania tej kobiety skrywało przed światem zaklęcie, które chroniło ją nawet przed tego typu inwigilacją. Mogłem tylko przypuszczać, że jest gdzieś niedaleko, wnioskując z przelotów wron w kierunku pasma gór wznoszących się na zachodzie i odlotów stamtąd.

Rozglądałem się też za zmiennokształtną przyjaciółką Jednookiego, Lisa Bowalk, ale po niej również nie potrafiłem znaleźć śladu. Nie by­łem też w stanie sprecyzować miejsca pobytu Mogaby oraz tych paru Nar, którzy zdecydowali się pójść za nim, kiedy porzucił Kompanię dla służby u Władcy Cienia.

To było coś, nad czym należało się zastanowić. Jeżeli ci ludzie za­częli podejrzewać, że są obserwowani... Ale oto bez najmniejszego tru­du odnalazłem Długiego Cienia w jego kryształowej kopule na szczycie najwyższej wieży Przeoczenia - siedział przy kamiennym biurku, spo­kojnie wydawał rozkazy posłańcom, racjonalnie, lecz z wigorem czynił przygotowania do obrony swego kurczącego się imperium i nie podej­mował żadnych wysiłków, aby skryć się przed moim wzrokiem.

Trochę niżej, w apartamentach prywatnych, przebywał niespokojny i osłabiony Narayan Singh, obecnie przysiadł skulony w kącie, gdy Cór­ka Nocy - przypominająca już raczej potworną karlicę niż normalne dziecko - najwyraźniej pogrążona była w rozmowie ze swoją duchową matką. W pomieszczeniu dawał się wyczuć rozsiewany przez Kinę odór, ale brak było tego przerażającego poczucia jej obecności, na które na­tknąłem się wcześniej.

Przyglądałem się jej jakiś czas. Cofałem się po kilka godzin wstecz. Nie mogło być żadnych wątpliwości. Narayan Singh już niczym nie rzą­dził. Był tylko narzędziem Córki Nocy, użytecznym głównie jako głos, dzięki któremu mogła się porozumiewać z Władcą Cienia oraz z Kłam­cami. Ale Singh już zaczynał podejrzewać, że czas jego przydatności mija, że niezadługo dzieciak gotów będzie się go pozbyć.

Kiedy nadejdzie czas, zrobi to, nie poświęcając całej sprawie więcej myśli i emocji, niż się przeżywa wyrzucenie przez ramię dobrze ogry­zionego wieprzowego żeberka.

Jej rozmowy z boską rodzicielką odmieniały ją w błyskawicznym tempie.

Wyglądało na to, że Kina zaczynała się śpieszyć, być może powoli już brakowało jej czasu, a więc nie mogła czekać spokojnie, aż dziecko dojrzeje do wypełnienia swej roli.

Czułem się bardzo niespokojny w obecności tego bachora, mimo że naprawdę znajdowałem się w odległości setek mil. Wyniosłem się stamtąd.

Próbowałem wyśledzić miejsce pobytu Wyjca, ale dostrzegałem je­dynie przelotne obrazy, przemykał to tu, to tam na swoim ze szczętem zszarganym, a kilka dni później połatanym już na nowo, mniejszym dy­wanie. On też podjął drastyczne środki ostrożności. Potrafiłem odna­leźć go jedynie wówczas, gdy naprawdę się śpieszył i, tak to przynaj­mniej wyglądało, wyprzedzał w locie swoją tarczę niewidzialności.

Przed kim się tak ukrywał, skoro nie wiedział o mnie?

Wciąż pozostawała Radisha, której już od dawna nie składałem wizyty.

Znalazłem ją w obecności licznego zgromadzenia podczas audiencji dla najważniejszych kapłanów głównych świątyń miasta. Tematem spot­kania była, nic szczególnie zaskakującego, tocząca się właśnie wojna. W szczególności zaś bluźniercze, ateistyczne i antyklerykalne nastawienie ludzi kierujących tagliańskim wysiłkiem bojowym. Nowe pokolenie kapłanów było znacznie bardziej zgodne w kwestii współpracy pomię­dzy rozmaitymi sektami niż poprzednie, które zapłaciło życiem za swo­je uparte, prowincjonalne nastawienie.

- Nie ma żadnych wątpliwości - Radisha zgodziła się z wcześniej­szą wypowiedzią kapłana Rhavi-Lemna, bogini braterskiej miłości - że Wyzwoliciel wysłał wojska wybrane spośród wiernych, aby przy ich pomocy wyrównać rachunki z Klingą. - Wieści ze strefy działań wojen­nych wciąż jeszcze były daleko. - Jest zupełnie zaślepiony nienawiścią, to prawda, jednak jakoś musicie się z tym pogodzić.

- Ponieważ Klindze obiecano stanowisko protektora naszej prowincji w przypadku zwycięstwa Władcy Cienia. A wtedy dokona ekstermina­cji nas wszystkich. Oczywiście, jeśli wciąż będzie żył.

- Co znowu prowadzi nas do kwestii kluczowej, nieprawdaż? Na­wet jeśli mój brat rzeczywiście stanie się kompetentnym dowódcą i zdo­ła utworzyć korpus doświadczonych oficerów, ani sami żołnierze, ani lud nie uwierzą, że jesteśmy w stanie pokonać Władcę Cienia bez po­mocy Czarnej Kompanii. Wciąż znajdujemy się w sytuacji, która zmu­sza nas, byśmy ciemność zwalczali ciemnością, mając nadzieję, że to nasza ręka ciemności ostatecznie zatriumfuje, a potem będziemy w sta­nie jakoś ją sobie podporządkować.

Rhavi-Lemna była rozsądną boginią. Naturalne więc, że jej kapła­nom nie przystawała postawa gwałtowników i wojennych podżegaczy. Jednak Gunni mieli w swym panteonie setki bogów i bogiń, ważniej­szych i pomniejszych, a niektórzy z nich byli dużo mniej tolerancyjni. Ktoś krzyknął:

- Powinniśmy od razu zabić wszystkich! Stanowią większe zagro­żenie dla naszego sposobu życia niż jakiś zamaskowany czarownik ży­jący osiemset mil stąd.

Wciąż było wielu Taglian, którzy ani nie służyli w armii, ani jak do­tąd nie udali się nawet na południe, by zobaczyć, jaki spadek Władcy Cienia zostawili po sobie w krajach, które zostały wyrwane spod ich władzy. Ludzi, którzy za nic nie uwierzą, po prostu dlatego, że wolą, aby prawda wyglądała inaczej.

To był nie kończący się spór, którego rozstrzygnięcia niekoniecznie winienem spodziewać się za mego życia. Trwała wojna, a dopóki jej nie wygramy, szkoła myślenia “Zabić ich wszystkich!” zawsze pozostanie znaczącą mniejszością. Niemniej jednak ci, którzy w każdej chwili go­towi byli wznieść okrzyk: “Zabić ich wszystkich!”, stanowili dość licz­ną gromadkę.

- Ich jest najwyżej pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu - odparowała Radisha. - Czy naprawdę trudno będzie się ich pozbyć, kiedy przestaną już być użyteczni, a nie dadzą się pozabijać na wojnie?

- Cholernie trudno, jak mi się wydaje. Władcy Cienia się to nie uda­ło. Również Kłamcom jakoś nie wyszło.

- Podjęto już w tej sprawie odpowiednie kroki.

O, ciekawe. Jak dotąd niczego nie dostrzegłem.

Nastał więc czas, by przenieść się w minione dni.

Wyruszyłem w przeszłość. Podskakując niczym siedmioletnia dziew­czynka grająca w klasy, muskałem paluszkami każdą kolejną godzinę, przynajmniej mniej więcej do czasu, gdy ostatni raz sprawdzałem po­czynania Kobiety. Niedużo było tam do oglądania. Głównie te same rze­czy co zawsze. Głęboką nocą, w rozmowach z Cordym Matherem, po­mysł gonił pomysł, a każdy kolejny był przezeń odrzucany, i to tym bardziej zdecydowanie, im bardziej podobał się Kobiecie.

Jedną z ciekawych rzeczy, jakie odkryłem, był fakt, że Radisha za­częła się rozglądać, aby odszukać Kopcia. Zapewne zaczynała już coś podejrzewać, choć jeszcze nie potrafiła sprecyzować swych podejrzeń. Mather cały czas zapewniał ją, że jesteśmy facetami w porządku, i z pew­nością musieliśmy zatroszczyć się o opiekę nad czarodziejem. Przecież nie pozwolimy facetowi umrzeć z głodu.

- Oni go nienawidzą, kochany. Zdradził ich, zrobił wszystko, co tyl­ko mógł, aby ich zniszczyć.

- Znaleźliby na pewno okrutniejszy sposób wyrównania rachunków. Ale najpierw poczekaliby, aż się obudzi. Żeby świadom był bólu.

Cordy doskonale rozumiał, co działo się w mojej głowie. Śmierć z gło­du brzmiała zupełnie nieźle, a nadto rzeczywiście chciałem, aby zdawał sobie sprawę z tego, co się z nim dzieje.

W zupełności wystarczyłoby pewnie, gdyby odzyskał przytomność i przekonał się, że jest w naszych rękach. Dostałby sraczki ze strachu.

Cofałem się w przeszłość, przemierzałem czas, jaki upłynął od mojej ostatniej wizyty, ale nie potrafiłem znaleźć nic szczególnie niesamowi­tego. Kobieta niczego nie powiedziała otwarcie, wyjąwszy tę chwilę, kiedy zrezygnowała z usług Mathera, a i wówczas nie można zarzucić jej szczególnej oryginalności. Jednak nie potrafiłem uwolnić się od myśli, że coś się tu szykuje.

Była Radishą Drah. Całe życie spędziła w przekonaniu, że cokol­wiek powie albo zrobi, może być widziane lub podsłuchane przez ko­goś, kto nie życzył jej najlepiej.

Przeskoczyłem z powrotem do dnia dzisiejszego, ale wciąż nie po­trafiłem znaleźć nic, co sprawiłoby, abym skłonny był natychmiast wra­cać do Starego.

Dopiero kiedy do Taglios dotrą wieści z Charandaprash, można się spodziewać wybuchu podniecenia. Wówczas niektórzy ludzie przesta­ną myśleć tak jasno i ostrożnie. Wtedy powrócę.

Zanim na dobre opuściłem Taglios, dałem jeszcze nura do dawnej kryjówki Kopcia. Stare Kroniki znajdowały się tam, gdzie je ukryłem.

Jednak ciekawa sprawa: kiedy odchodziłem, zauważyłem, że wszę­dzie, na całym terenie pałacu, a także w jego okolicy, było mnóstwo wron.

Gdy wróciłem do własnego ciała, Jednooki wciąż jeszcze przeklinał. Czy raczej znowu przeklinał, z czego zdałem sobie sprawę, gdy wyjrza­łem przez tylną burtę wozu. Kolejne koło utknęło. Od poprzedniego razu musieliśmy przejechać jakieś kilkanaście mil. Odwodniony byłem tak, iż czułem się, jakbym wysechł na kość. Uniosłem wieko jednej z bary­łek, w których Jednooki trzymał wodę. Niewiele jej już zostało w środ­ku. Zaś to, co zostało, wyglądało dość paskudnie. Mimo to wypiłem.

Zszedłem z wozu i poszedłem zobaczyć, jak Jednooki znęca się nad kolejną grupą swych ofiar.

- Ty mały gnojku. Przestań wreszcie wrzeszczeć na tych, którzy ci pomagają. Bo inaczej wepchną ci ten przeklęty kapelusz do gardła, a ja będę musiał iść piechotą. Gdzie jest Stary?

35.

- Wszędzie wrony, co? - zadumał się Konował. - Ciekawe. Sądzisz, że nie powinienem być zaskoczony?

- To jej?

W tej chwili wokół nas również było mnóstwo wron. Oczywiście. Nie pozwolił Pani ich przegnać.

- Prawdopodobnie.

- Wszystkie?

- Należy się z tym liczyć. Wtedy unikniesz przykrej niespodzianki. Opowiedz mi o Długim Cieniu. - Ostatnie zdanie wypowiedział nie na głos, lecz w języku migowym, którego wszyscy nauczyliśmy się, kiedy Pupilka, Biała Róża, była jeszcze z Kompanią. Potem używaliśmy go ra­czej rzadko, mi zaś nie przyszło do głowy, że w ten sposób moglibyśmy swobodnie się porozumiewać, nawet otoczeni całymi stadami tych pta­ków. W sumie, kiedy się nad tym zastanowić, sposób wydawał się oczy­wisty. Te potworki nie będą miały jak przekazać podsłuchanej informacji.

Nikt nie sądził, że ptaki rozumieją, co relacjonują. Po prostu powta­rzały podsłuchane słowa.

Moje palce nie były już tak zręcznie jak niegdyś. Miałem trochę trud­ności z przekazaniem, że Długi Cień odmienił się całkowicie i teraz krząta się wokół swoich spraw, w sposób chłodny, całkowicie opanowany i pełen determinacji.

- Ciekawe - powtórzył Konował. Spojrzał na przełęcz. Oddziały Księcia, idące w awangardzie, wykryły zasadzkę żołnierzy Cienia. Roz­gorzała zażarta walka. Kolumna pełznąca za nimi zaczęła się łamać. Zapowiadały się dalsze kłopoty.

Przelotnie objąłem wzrokiem stoki wznoszące się po obu stronach przełęczy. Jeżeli Mogaba ma tam więcej ludzi, może nam sprawić po­ważne kłopoty.

- Nie ma - odparł Konował, jakbym na głos wypowiedział swe myśli.

- Stajesz się coraz bardziej przerażający. - Obecnie przez większość czasu miał na sobie przynajmniej fragmenty swego niesamowitego rynsz­tunku Stwórcy Wdów. Rzadkie były chwile, gdy na jego ramieniu nie siedziała wrona. Miał już wśród nich nawet swoje ulubienice, można je było poznać po tym, że zawsze je karmił.

- Kiedy muszę grać jakąś rolę, staram się żyć zgodnie z jej wyma­ganiami. - Znowu przeszedł na język migowy. - Chcę, żebyś znalazł Goblina. To jest w tej chwili najważniejsze.

-Hę? Westchnął.

- Zrobiłbym to sam, ale teraz nie mam czasu. - Na głos zaś dodał: - Cholernie dobrze wychodzi Mogabie ta taktyka opóźniająca. Przełęcz jest diabelnie ciasna. - Odwrócił się i poszedł w kierunku czoła stłoczo­nej kolumny. Prahbrindrah Drah będzie się musiał tłumaczyć niczym zu­pełnie świeży rekrut.

Znienacka jednak zawołał jeszcze do mnie przez ramię:

- Gdzie są twoi krewni, Murgenie?

- Co?

- Gdzie oni są? O co im chodzi? - Używał kolokwialnego tagliańskiego, co oznaczało, że nie dba o to, czy Thai Dei go rozumie. Czy też, że właśnie na tym mu zależy.

- Nie widziałem ich nigdzie. - Spojrzałem na Thai Deia. Pokręcił głową. - Być może wrócili do domu.

- Nie przypuszczam. Gdyby to nastąpiło, reszta tych błaznów odeszłaby razem z nimi. A tak się nie stało, nieprawdaż?

Wcale tak nie uważałem, ale nie miałem ochoty się kłócić. Konował nigdy nie będzie czuł się dobrze w towarzystwie Nyueng Bao. Zapewni­łem go więc, że będę na nich uważał i natychmiast go powiadomię, gdy się tylko czegoś dowiem, a potem odszedłem.

Kiedy wracałem do wozu Jednookiego, wpadłem na Śpiocha.

- Cześć, synku. Jak leci? - Nie widziałem go od czasu tamtej nocy w Taglios, gdy wykradaliśmy Kopcia z Pałacu. Obecnie razem z Wiel­kim Kubłem pomagał szkolić oddziały sił specjalnych. Wyglądał na zmęczonego, a przecież był jeszcze w ogóle za młody na wojaczkę.

- Jestem zmęczony, głodny i zaczynam się zastanawiać, czy lanie, jakie dostawałem od moich wujków, rzeczywiście było gorsze od tego, co teraz robię.

Każdy, kto po tym, co przeszedł Śpioch, potrafiłby zachować poczu­cie humoru, był według mnie jak najbardziej w porządku.

Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek wróci i ich pozabija. Wątpiłem w to jednak. Chociaż taki sposób postępowania byłby jak najbardziej na miejscu w tej dziwacznej kulturze południa.

Śpioch zapytał:

- Rozmawiałeś już z Kapitanem?

- Przez cały czas z nim rozmawiam. Jestem Kronikarzem.

- Mam na myśli tę robotę Chorążego. Powiedziałeś, że mógłbyś...

- Aaa. Tak. - Nie potrafił ukryć podniecenia. Jednak nie było się czemu dziwić. Mianowanie na Chorążego oznaczało, że ci, którzy są nad tobą, sądzą, iż przeznaczony jesteś w Kompanii do osiągnięcia wiel­kich rzeczy. Chorąży często zostaje Kronikarzem. Często też mianują go Porucznikiem, ponieważ zawsze przebywa w centrum wydarzeń i wie wszystko o tym, co się dzieje. Porucznik natomiast niemal bez wyjątku zostaje Kapitanem, kiedy zwalnia się to stanowisko.

Konował był anomalią na epokową wręcz skalę, wybrano go bowiem w czasie, kiedy było nas jedynie siedmiu, nikt nie miał większych kom­petencji, a poza tym nikt i tak nie zechciałby przyjąć tej roboty.

- Zaproponowałem mu to. Nie powiedział: nie. Przypuszczalnie zostawi całą rzecz w mojej gestii. A to oznacza, że całą sprawą zajmie­my się dopiero w przyszłości, ponieważ obecnie każdy w tej armii pra­cuje po dwadzieścia godzin na dobę. Nie mam czasu, żeby cię uczyć.

- My teraz nie mamy nic do roboty. Mogę więc po prostu trzymać się blisko ciebie i...

Głos Wielkiego Kubła wzniósł się ponad tumult ruszającej armii. Kazał Śpiochowi natychmiast zbierać dupę, ponieważ postanowiono, że to właśnie oni, a nie nikt inny mają łupać ten orzech.

- Powodzenia. I nie śpiesz się, synku - oznajmiłem mu. - Do dia­bła. Zachowuj się tak, jak ja postępuję z Kronikami. Poczekaj na oblę­żenie Przeoczenia. Wówczas będziemy mieli mnóstwo czasu. Również na naukę czytania i pisania.

- Już się zacząłem uczyć. Wierz albo nie wierz. Znam już pięćdzie­siąt trzy powszechnie stosowane litery. Potrafię już rozwikłać niemalże wszystko.

Pismo tagliańskie jest dość skomplikowane, ponieważ zawiera po­nad sto liter w alfabecie powszechnym i kolejnych czterdzieści dwie w wysokim tagliańskim, używanym jedynie przez kapłanów Gunni. Wiele liter posiada odmienne znaczenie w zależności od kasty. Kastowość jest dla Gunni bardzo ważna.

- Tylko tak dalej - pocieszyłem Śpiocha. - Jeżeli będziesz tak zde­terminowany, na pewno ci się uda.

- Dzięki, Murgen. - Chłopak pomknął w górę zbocza, prześlizgi­wał się lekko przez ciżbę, jakby był nasmarowany tłuszczem.

- Nie dziękuj mi - wymamrotałem. Wielu chorążym nie poszczę­ściło się tak, jak mnie. Nie jest to praca, po której można oczekiwać długiego życia.

Na przeciwnej stronie przełęczy dostrzegłem Panią. Jak zawsze oto­czona była przez swych adoratorów oraz większość tych Nar, którzy nie zdezerterowali z Kompanii. Skierowałem się w jej stronę

.

36.

Ludzie rozstępowali się, żeby mnie przepuścić. Tak to jest, kiedy dajesz innym pokosztować słodkiego i jednocześnie zjełczałego smaku historii. Konował naprawdę dokonał tego, że treść Kronik stała się arty­kułem wyznania wiary dla każdego z Kompanii.

Pani wyglądała tak jak zawsze. Jej zazwyczaj całkowicie obojętny wyraz twarzy zdradzał teraz ślad irytacji. Powiedziałem:

- Wygląda na to, iż będziemy zmuszeni tu czekać, póki oddział Kubła nie przekona ludzi Mogaby, iż naprawdę lepiej, aby już poszli sobie do domu, zamiast sterczeć tu w taki ziąb.

Jeśli już mowa o pogodzie, to doprawdy zaczynała się powoli stawać podła. Zrywał się coraz silniejszy wiatr. Bardziej przenikliwy niż w cią­gu ostatnich kilku dni. Ciężkie chmury piętrzyły się ponad głowami. Zanosiło się na to, że wkrótce spadnie śnieg.

- No, miejmy nadzieję - powiedział Łabędź. - Musimy wreszcie zleźć z tych skał. - Nie adresował swoich słów do mnie, naprawdę. - Nienawidzę gór.

- Ja także jestem już zmęczony zimnem i śniegiem - powiedziałem. Zaś do Pani zwróciłem się z pytaniem: - Naprawdę musisz mnie unikać?

- Co chcesz wiedzieć?

- W jaki sposób odzyskujesz swe moce? Sądziłem, że ten występ w Krainie Kurhanów pozbawił cię ich na zawsze.

- Jestem złodziejką. W każdym razie, nie twoja sprawa.

Jej towarzysze spojrzeli na mnie z nienawiścią, głównie dlatego, iż osądzili, że może w ten sposób uda im się zarobić po kilka dodatkowych punktów.

- Śniłaś znowu?

Zastanawiała się przez chwilę, potem przyznała:

- Tak.

- Tak też sądziłem. Wyglądałaś na trochę wytrąconą z równowagi.

- Jeżeli wchodzisz do gry, musisz zapłacić stawkę. A co z tobą, Kro­nikarzu?

Doszedłem do wniosku, że nie mam najmniejszej ochoty niczego jej zdradzać. Szczególnie w obecności tych facetów. Ale jakoś się zmusiłem.

- Tak. Coś, co mogło być Kiną, pojawiło się kilkakrotnie w moich snach. Wyglądało to na ingerencję z zewnątrz. Zastanawiałem się, czy nastąpiło w tym samym czasie, kiedy niepokoiła ciebie.

To ją zaciekawiło. Można było niemal dostrzec, jak w głębinach jej spojrzenia przemykają myśli, jak rozważa, kalkuluje. Wreszcie odezwała się:

- Jeżeli zdarzy się to ponownie, odnotuj czas. Rzecz jasna, jeżeli będziesz mógł.

- Spróbuję. W jaki sposób udało ci się tamtej nocy stawić czoło Ki­nie i wyjść z tego bez szwanku?

Nawet nie zająknąwszy się, Pani przeszła płynnie na groghoriański, język, który znajdował się już prawie na skraju wymarcia.

- To nie była Kina.

Tego języka nauczyłem się od mojej babki, której lud w całości zo­stał starty z powierzchni ziemi w wojnach, podczas których konsolido­wało się imperium Pani. Babcia już od dawna nie żyła, podobnie zresztą jak i moja matka, ja zaś, od czasu, gdy zaciągnąłem się do Kompanii, nie używałem go wcale, chyba że okazjonalnie podczas przeklinania in­nych.

- W jaki sposób?... - Głos mi zadrżał. - Skąd mogłaś wiedzieć, że ja...?

- Kapitan okazał się na tyle miły, że kazał skopiować twoje pisma i przekazał je mnie. Gdzieś w nich wymieniasz Groghor. Zapewne nie posługuję się nim zbyt biegle. Nie mówiłam w tym języku od ponad stu lat. Przepraszam z góry za moje potknięcia.

- Mówisz znakomicie. Ale po co to wszystko?

- Moja siostra nigdy się go nie nauczyła. Podobnie zresztą jak ta gromadka, której połowę stanowią zapewne szpiedzy.

- Ale o co chodzi? Powiedziałaś, że to nie była Kina. Nawet jeśli, z pewnością udało się jej mnie oszukać. Bez wątpienia też pasowała do opisu.

- To była moja ukochana siostra. Udająca Kinę. Spodziewam się, że wielbicieli bogini zaskoczyła w tym samym stopniu jak resztę z nas.

- Ale... - Córka Nocy wyglądała na tak uszczęśliwioną.

- Potrafię nawiązać kontakt z prawdziwą Kiną, Murgenie. Wierz mi. Dlatego właśnie nie sypiam dobrze. Prawdziwa Kina wciąż pogrążona jest w swym transie. Wpływ na świat wywiera wyłącznie poprzez sny. A ja muszę brać w nich udział.

- A więc Kina naprawdę istnieje?

- Istnieje w każdym razie ktoś, kto pasuje do szczegółowego ryso­pisu, Murgenie. Nie jestem pewna, czy kiedy obudzi się, pomyśli o so­bie jako o Kinie czy choćby w ogóle jako o bogini. Ten ktoś chce spro­wadzić na ziemię Rok Czaszek. Chce się wyrwać ze skuwających go łańcuchów. To jedyne jej emocje, jakie udało mi się pojąć przez te wszyst­kie lata. Dla mnie jest nazbyt obca, bym mogła poznać ją lepiej.

- Jak Stary Ojciec Drzewo?

Musiała się chwilę zastanowić, aby przypomnieć sobie tę drzewno-boską istotę, która władała Równiną Strachu i stawiała jej opór, gdy wciąż jeszcze była Panią.

- Nigdy nie nawiązałam kontaktu z jego umysłem.

- Dlaczego twoja siostra miałaby udawać, że jest Kiną?

- Nigdy nie wiedziałam, dlaczego moja siostra robiła te rzeczy, któ­re robiła. Nie postępowała racjonalnie. W jej machinacjach dwa nigdy nie następowało po jeden, a trzy nie poprzedzało czwórki. Zdolna jest wydatkować niewiarygodne wręcz energie i ogromne fortuny po to tylko, aby sfinalizować udany żart. Potrafi niszczyć całe miasta, choć za­pewne nie umiałaby wytłumaczyć, dlaczego to zrobiła. Możesz wiedzieć, co ona robi, ale nie zrozumiesz dlaczego, albo możesz znać odpowiedź napytanie, dlaczego coś robi, ale nie odkryjesz, co to jest. Zachowywa­ła się w ten sposób od czasu, gdy skończyła trzy lata, zanim ktokolwiek w ogóle zdał sobie sprawę, że i na nią spadło przekleństwo daru mocy.

- Wierzysz, że jesteś przeklęta?

Naprawdę się uśmiechnęła. Kiedy się uśmiechała, jej piękno w całej okazałości roztaczało się przed patrzącym na nią.

- Przez szaloną siostrę na pewno. Żałuję, że nie mam choćby naj­bardziej mglistego pojęcia, dlaczego ona w ogóle się tu znalazła, a jed­nocześnie nic nie robi, tylko obserwuje nas i bezustannie przypomina nam o swojej obecności.

- Przypomina nam?

- Czy nie zmęczyły cię jeszcze te przeklęte wrony?

- Faktycznie, zmęczyły. Sądzę, że chodzi jej o zemstę.

- Gdyby tylko o to jej chodziło, zmiażdżyłaby mnie już dawno temu. Za plecami wyczułem jakieś poruszenie. Patrzył na nas szereg par oczu, a wszyscy stojący dostatecznie blisko, by słyszeć naszą rozmowę, starali się wykombinować jakoś, o co chodzi. To musiał być jakiś zupeł­nie ostateczny sekret, skoro rozmawialiśmy w języku, którego prócz nas nikt nie znał.

Wierzba-Łabędź wyglądał tak, jakby właśnie srodze zostały zranio­ne j ego uczucia.

- Proszę wybaczyć, panie - powiedział za moimi plecami jakiś głos. - Wyzwoliciel przesyła swoje uszanowania i pyta, czy nie mógłby być pan tak dobry i zabrać swej dupy do obowiązków, które panu wy­znaczył? Takie są jego słowa, jednocześnie kazał przypomnieć, że spo­dziewa się odpowiedzi przed zmrokiem.

To jednak nie było powiedziane w języku, którego nikt nie rozumiał. Nastrój Łabędzia poprawił się natychmiast. Nawet Pani zachichotała. Przypuszczam, że naprawdę się zarumieniłem.

- Będę chciał jeszcze z tobą o tym porozmawiać - zwróciłem się do Pani, która nie wydawała się w najmniejszym stopniu przejęta taką per­spektywą. Zaś posłańcowi, który był jakimś kuzynem wybitnego, tagliańskiego generała, odrzekłem: - Chociażby tylko dlatego sądzę, że powi­nienem zrobić to, co chce Stary.

37.

Sporo czasu zabrało mi odnalezienie Goblina, ale przecież nie było pośpiechu. Żołnierze Cienia, broniący górnych partii przełęczy, okazali się szczególnie uparci. Wielki Kubeł musiał użyć setek bomb zapalają­cych, aby ich wreszcie wykurzyć.

Omalże nie potrafiłem uwierzyć w to, co odkryłem. Goblin znajdo­wał się po drugiej stronie Dandha Presh. Jego Cienista Droga okazała się ekspedycją, której celem było przeprowadzenie sił desantowych przez Shindai Kus. Pewnego razu Konował wspominał o tej możliwości, chy­ba już całe wieki temu, jeszcze zanim wyruszyliśmy z Dejagore, zawsze jednak sądziłem, że jest to pomysł kompletnie niewykonalny. Tak więc możliwość jego realizacji nie przyszła mi do głowy nawet wówczas, gdy znalazłem Goblina na skraju Shindai Kus.

Goblin był wciąż sobą. Pustynia zapiekła w nim tylko jego charakter.

- Od całkowitego wyczerpania dzieli mnie zaledwie jeden krok i dzie­sięć sekund - skarżył się najbliżej stojącemu człowiekowi, którym był brat z Kompanii zwany Bubba-do, osobnik nieszczególnie błyskotliwy, który jed­nak, jak zauważyłem, stał, mając Goblina po lewej stronie, na lewe ucho bowiem gorzej słyszał. - Ale wreszcie dotarłem tutaj. Nareszcie jestem na miejscu. Zdążyłem na czas. A nikt nie ma zielonego pojęcia, że tu jestem.

W górach wznoszących się nad nami rozbłysły flary. Maleńkie kule światła zapłonęły ponad wysokim łańcuchem Dandha Presh. Bubba-do powiedział:

- Wychodzi na to, że tata Kapitan wygrał swój zakład.

- Martwię się. Wszystko wygląda mi coś nazbyt dobrze. Od lat już walczę z tymi ludźmi. Wiem, jak myślą. Znam Mogabę. - Tak samo zresz­tą jak Bubba-do, ale w oczach Goblina najwyraźniej nie miało to zna­czenia. - On nie pozwoli, aby Konował sprał mu dupę. W całej tej spra­wie z jego przejściem do Władcy Cienia, chodziło o to, że chciał udowodnić, kto jest lepszym żołnierzem i generałem.

Goblin gadał tak i gadał. Jego ludzie przez większość czasu nie zwra­cali na niego uwagi. Na koniec wreszcie wysłuchał raportów zwiadow­ców, a potem pozwolił podwładnym rozpalić kilka małych, starannie skry­tych przed ewentualnymi obserwatorami ognisk. Po tej stronie Dandha Presh było jeszcze zimniej niż na pomocnych stokach. Kiedy się nie ma­szerowało, nie można było wytrzymać bez ognia.

- Powinniśmy znaleźć jakąś farmę. Być może nawet niewielką miej­scowość. Moglibyśmy spędzić noc pod dachem.

- Trzeba by wówczas pozabijać wielu ludzi, by nikt na nas nie do­niósł, co przypuszczalnie zresztą i tak by się na nic nie zdało. Zawsze ktoś się wymknie.

Było już prawie ciemno. Szaleństwo rozpętane w wysokich partiach gór nabierało barw. Zacząłem się zastanawiać, czy aby Mogaba nie prze­bywał tam we własnej osobie i kierował działaniami obronnymi.

- Masz towarzystwo - powiedział ktoś. Nagle wszyscy, którzy zasie­dli przy ognisku Goblina, najwyraźniej przypomnieli sobie o nie cierpią­cych zwłoki obowiązkach, czekających na nich gdzieś indziej. Wszyscy prócz towarzyszącego Goblinowi strażnika Nyueng Bao, którym był czło­wiek do tego stopnia niepozorny, że nawet nie pamiętałem jego pełnego imienia. Thane, Trine, jakoś tak to szło. Ten po prostu przeniósł się na wygodniejsze miejsce, to znaczy na wyższą skałę, i ułożywszy miecz na kolanach, zdawał się w każdej chwili gotów do wypełnienia swego zadania.

Przyczyny, dla których wszyscy pozostali woleli znaleźć się w ja­kimś innym miejscu, stały się jasne już w kilka chwil później.

Znalazłem moją kolejną zgubę.

Wielka, okrutnie wyglądająca czarna pantera wyskoczyła z ciemno­ści otaczających niewielkie ognisko i ułożyła się w pobliżu ognia. Goblin wyciągnął rękę i podrapał ją za uszami.

Co, u diabła? Ze wszystkich żyjących na świecie ta właśnie pantera nie miała szczególnych powodów, by darzyć go uczuciem miłości. Cho­ciaż, oczywiście, w stosunku do Jednookiego miała znacznie więcej po­wodów, by go nie lubić.

- A więc mimo wszystko zdecydowałaś się nam pomóc, co? - po­wiedział Goblin. - Czy naprawdę tak trudno zaprzyjaźnić się z nami? - A potem wdał się w imaginacyjną odyseję argumentów opisujących w fantastycznych szczegółach, dlaczego właściwie forwalaka winien stać się naturalnym sprzymierzeńcem nas wszystkich, pomimo że Jednooki zrobił Zmiennokształtnemu to, co zrobił. Zmienny przecież tak naprawdę nie zostawił mu żadnej możliwości wyboru, nieprawdaż? W każdym razie, jest tylko kwestią czasu zgłębienie do końca natury uwalniające­go zaklęcia. Ostatnim razem, kiedy spotkał Jednookiego, brakowało im tylko trzech terminów i postulatów, aby wreszcie zedrzeć z niego zasło­nę tajemnicy.

Kiedy poszedłem szukać Konowała, mroźne ukąszenia wiatru poważ­nie już zaczynały dawać się we znaki. Gnany jego ostrymi podmuchami śnieg chłostał skórę. Od popołudnia nikt nie postąpił ani kroku naprzód. Ogniste kule migotały na tle nieba ponad przełęczą. W zasięgu wzroku nie płonęły prawie żadne ogniska. Nie było czym ich karmić. Ludzie tulili się do siebie w poszukiwaniu odrobiny ciepła. Prawie nikt nie pod­niósł na mnie oczu, kiedy przechodziłem. Mógłbym być samym Władcą Cienia, a i tak nikt by nie spojrzał. Gdybym jednak miał ze sobą gorące jadło, okrzyknięto by mnie mesjaszem.

Konował również nie siedział przy ognisku. Ale on miał dziewczynę, która go rozgrzewała. Czyli coś, czym nie mógł się poszczycić nikt inny. Wredny bękart.

- Nie miałbyś ochoty się przejść?

Nie, do diabła, nie miał. Nikt by nie miał, gdyby leżał owinięty w ko­ce z piękną dziewczyną, która tuliła się do niego w zimną noc.

- Zrób choć raz użytek ze swojej wyobraźni, Murgenie. Czy ja wy­glądam jak ktoś, kto chce, aby mu przeszkadzano?

- W porządku. Niech i tak będzie. Na koniec wreszcie zlokalizowa­łem człowieka, o którego ci chodziło. Znajduje się tam, gdzie oczekiwa­no, że będzie. Ale...

- A więc nie spuszczaj go z oczu.

- Pojawiły się pewne komplikacje.

- Nie spuszczaj go z oczu. Niech w nic się nie wdaje, dopóki nie znajdę dla niego czasu. Później.

Spojrzałem na niego i na Panią, a napotkawszy ich ponure spojrzenia, zdecydowałem, że jednak lepiej nie ignorować ich wymowy i odejść. Odszedłem, kręcąc głową. Są rzeczy, które jesteś w stanie zaakceptować intelektualnie, ale dalej pozostają niewyobrażalne. Ta dwójka, pogrążona w spazmach namiętności, należała właśnie do tej drugiej kategorii.

Jeżeli jemu się nie śpieszyło, ja również nie miałem powodów. Przegryzłem coś, przespałem się i śniłem o Sarie, zanim wreszcie wzią­łem się do roboty. To nie był sen, jakiego bym pragnął. Sarie wyglądała w nim na postarzałą, wymizerowaną i nosiła białą suknię. Ale i tak był znacznie przyjemniejszy niż wizyta w lodowym piekle, która nastąpiła po nim.

Ono z kolei wcale nie postarzało się wraz z upływem czasu, wszyst­kie szczegóły pozostały jak przedtem. Ale i tak nigdy się do niego nie przyzwyczaję.

Goblin miał pod ręką gotowe do użycia wszystkie swoje czary iluzji, jednak postanowił nie nękać nimi pierwszych uciekinierów, którzy śpie­szyli, by wydostać się z Dandha Presh. Prawdopodobieństwo, że ludzie ci będą nam nastręczać kłopotów w późniejszym okresie, było stosun­kowo najmniejsze. Pojmał kilku, aby mieć lepsze pojęcie o tym, co dzieje się na północy. Zwrócił się do pantery:

- Takie gówno jak Długi Cień nie zasłużyło sobie na takich stronni­ków jak Mogaba.

Pantera zamruczała głębokim, dochodzącym gdzieś z głębi gardła basem.

- Człowiek zaczyna się zastanawiać nad Mogabą. Dlaczego on po prostu nie zrezygnuje?

Mogaba miał jednak wszystko pod kontrolą. Jego odwrót, wiążący walką następującego za nim przeciwnika, przebiegał jak dotąd pomyślnie.

Jak zrozumiałem, setka żołnierzy Goblina to byli wszystko młodzi Taglianie, zainteresowani przyjęciem w szeregi Czarnej Kompanii. By­stry Goblin sprzedał im jakoś pomysł, że ta operacja stanowi coś w ro­dzaju egzaminu wstępnego. Mały, paskudny bękart.

Musiał się tam czuć bardzo samotnie. Jego strażnik, Thien Duc, znał tylko kilka słów po tagliańsku i nie bardziej zainteresowany był plotko­waniem niż Thai Dei. Konwersacyjne zdolności pantery należało uznać za mocno ograniczone. Wszyscy komandosi mieli nie więcej niż po dwadzieścia pięć lat. Goblin mówił dobrze po tagliańsku, ale nie potra­fił porozumiewać się młodzieżowym żargonem.

Teraz mruczał do siebie w dialekcie Miast Klejnotów:

- Brakuje mi Jednookiego. Może być niewart nawet dwóch muszych trucheł, ale... Nikt nie słyszał, chyba? My, starzy pierdziele, powinni­śmy trzymać się razem. Jesteśmy jedynymi, którzy wiedzą, o co w tym wszystkim chodzi.

- Czyżby?

- O tak. Myślę, że tak właśnie jest.

- Mówił pan coś? - zapytał jeden z młodych sierżantów i podszedł bliżej.

- Mówiłem do siebie, chłopcze. W ten sposób próbuję zapewnić sobie możliwość inteligentnej konwersacji. Myślałem na głos o Mogabie. O tym, jak wiedzie się tym, którzy są po drugiej stronie. Dziesięć minut po tym jak oni sprawią nam lanie, wszyscy zaczną się zastana­wiać, jak drugiemu wsadzić nóż w plecy.

- Proszę pana? - Młody Shadar wydawał się zgorszony choćby sa­mym przypuszczeniem, że nasza strona może przegrać tę wojnę.

- Jeżeli spieprzą to po tym wszystkim, co tutaj zrobili, to samo gów­no może przytrafić się naszej stronie.

Przy pomocy swych iluzji i komandosów Goblin zabrał się do wyła­pywania kolejnych uciekinierów, aby, póki robota wciąż jeszcze była dość łatwa, nauczyć swoich ludzi stosownych umiejętności i nie pozwo­lić chłopcom się nudzić.

Z przełączy zaczynały spływać większe siły Cienia. Posuwając się w pośpiechu i rozsypce, zgrabnie wpadali w pułapki Goblina, zupełnie jakby to już uprzednio przećwiczyli. Snajperzy brali na cel tych, którzy na pierwszy rzut oka sprawiali wrażenie oficerów. Ogień pocisków dzie­siątkował oddziały. Kiedy formowali szyk, aby przeprowadzić kontratak, okazywało się, że przeciwko sobie mają tylko iluzje i cienie.

Uwięziony na pozycji obserwatora zacząłem się zastanawiać, co wła­ściwie chce osiągnąć Goblin. Kłopoty, jakie sprawiał tamtym, były zupełnie nieproporcjonalne do liczebności jego oddziału, ale i tak suma jego działań nie mogła wywrzeć jakiegoś zdecydowanego wpływu na przebieg wojny. Chyba że... oczywiście, jego obecność tutaj oznaczała, że nie bę­dzie go gdzie indziej. Właśnie tego typu myśl mogła przyjść do głowy Konowałowi. Zlecić Goblinowi jakąś absurdalną misję po to, by nie plą­tał się pod nogami, nie upijał, nie wadził z Jednookim i na wszelkie moż­liwe sposoby nie zawadzał w prowadzeniu działań wojennych.

Chociaż... Żołnierze Cienia nie byli w stanie policzyć przeciwników. Wciąż nasyłał na nich widma. Plotki rozchodziły się po górach. Panika wkradała się w szeregi naszych wrogów. Ten efekt siłą oddziaływania przekraczał już zupełnie liczebność szeregów Goblina.

Istniał zasadniczy cel, motyw przewodni zasadzek Goblina. Główne wysiłki skierowane były na likwidowanie oficerów. Wyglądało, jakby nigdy nie miał najmniejszych kłopotów z wyłowieniem ich spośród tłu­mu zbiegów, w każdym razie czasu starczało mu, by za każdym razem ustawić swoich komandosów na odpowiednich stanowiskach.

Forwalaka. Kobieta pod postacią dzikiego kota. Wykonywała dla niego pracę zwiadowcy. Ale w jaki sposób porozumiewała się z nim?

Spędziłem mnóstwo czasu na próbach rozwiązania zagadki stresz­czającej się w pytaniu: Co, do cholery, się właściwie wokół mnie dzieje?

- Czuję się jak pieczarka na farmie pieczarek - oznajmiłem Kono­wałowi. - Trzymany w ciemnościach i karmiony końskim gównem.

Konował wzruszył ramionami i wypowiedział słynne już słowa:

- Nie musisz o niczym wiedzieć.

- Nie udało mu się dopaść Mogaby, jeśli na tym miał polegać plan. Ten sukinsyn musi chyba co rano brać kąpiele w tłuszczu, taki jest śli­ski. Dostał natomiast jednego z Nar, mianowicie Khucho.

Konował mruknął coś niewyraźnie.

- Nie jest to szczególny triumf - zgodziłem się. - Już i tak nieśli go na noszach z amputowaną jedną nogą. Ale powinieneś o tym wiedzieć, ponadto umieszczę jego imię w Kronikach - kiedyś należał przecież do Kompanii.

Konował wzruszył ramionami i ponownie coś mruknął. W taki wła­śnie sposób rozmawialiśmy sobie.

- Więc nikt mu już nie został - ciągnąłem dalej. - Jest tam zupełnie sam, bez jednego choćby przyjaciela.

- Nie użalaj się nad nim, Murgenie. Stało się tak dlatego, ponieważ sam tego chciał.

- Nie użalam się nad nim. Przeszedłem przez oblężenie Dejagore, mając tego faceta za dowódcę. Znacznie bardziej zależy mi na tym, aby otrzymał odpowiednią porcję bólu.

- Myślałeś już o przekazaniu sztandaru?

- Śpioch ciągle nachodzi mnie w tej sprawie. Powiedziałem mu, że zajmiemy się tą sprawą, kiedy zaczniemy oblężenie Przeoczenia.

- Jeżeli uważasz, że on jest właściwą osobą, ruszaj od razu ze szko­leniem. Sprawdź też jego poziom umiejętności czytania i pisania. Ale chcę, żebyś przez ten cały czas nie spuszczał sztandaru z oka.

- Uczy się pisanego tagliańskiego. Tak przynajmniej mówił.

- Dobrze. Muszę wracać do pracy.

Sukinsyn nie miał zamiaru dopuścić mnie do niczego.

Wysiłki Goblina stanowiły ostatnią kroplę, która przepełniła czarę wytrzymałości sił Cienia. Obrona się załamała. Ci, którzy przeżyli, po­szli w rozsypkę. Goblin oraz jego oddział rozpłynęli się w pustkowiach i ruszyli na południe.

Ich marsz poprzedzał strach dalece wyolbrzymiający rzeczywiste siły oddziału.

Podobał mi się sposób, w jaki potoczyły się sprawy. Mały czarodziej i jego chłopcy mieli pełną swobodę działania na terenach wciąż jeszcze nie przygotowanych, by stawić poważniejszy opór. Na terenach, które w wystarczającym stopniu nie doszły jeszcze do siebie po trzęsieniu zie­mi, aby w ogóle zdolne były do stawienia oporu.

A jednak czułem się tak, jakbyśmy zmierzali prosto w objęcia jakie­goś mrocznego przeznaczenia.

Już wcześniej tak bywało. Wydawało się, że zwycięstwo mamy w kie­szeni - a skończyło się na tym, że zostaliśmy zdziesiątkowani i zamknięci w oblężonym Dejagore.

38.

Konował wziął ze sobą oddział kawalerii i mnie na dodatek i wyru­szyliśmy jako forpoczta armii. Uciekający żołnierze Cienia padali pod ciosami naszych lanc. Na opór natrafialiśmy rzadko. Nasi furażerowie rozproszyli się w poszukiwaniu zapasów. Pomysł polegał na tym, by jak najszybciej zgromadzić wszystko, co da się zdobyć, aby doprowadzić do rychłej koncentracji naszych sił, zaraz po tym jak zejdą z gór.

Nie potrafiłem nie myśleć o naszym nieoczekiwanym zwycięstwie przy Brodzie Ghoja wiele lat temu, o późniejszych losach ówczesnej kampanii. Ale kiedy wspomniałem o swoich wątpliwościach Konowałowi, on tylko wzruszył ramionami i powiedział:

- Teraz jest inaczej. Nie mają już żadnych armii, które mogliby nam przeciwstawić. Nie mają już żadnych czarodziei, których mogliby wy­ciągnąć z rękawa. Nieprawdaż?

- Nie potrzebują ich. Długi Cień i Wyjec są z nich najsilniejsi, zdol­ni pożreć nas żywcem, jeżeli tylko zdecydują się to uczynić.

Wjechaliśmy do średniej wielkości miasteczka, które okazało się cał­kowicie wyludnione. Nie chodzi o to, że przed naszym pojawieniem się na tych terenach, można było spodziewać się w nim tłumów. Trzęsienie ziemi nie oszczędziło nikogo.

Udało się jednak odnaleźć wystarczającą ilość nie zrujnowanych do­mów, by wszyscy mogli schronić się na noc przed chłodem. Przez całą noc paliliśmy ogniska, co zapewne nie było najbardziej błyskotliwym posunięciem z taktycznego punktu widzenia. Nikt, kto wypocznie w cie­ple, nie będzie miał szczególnej ochoty znowu wychodzić na mróz.

Oto był problem, który zapewne w przyszłości stanie się powszech­ną udręką naszej armii. Chyba tylko głód będzie w stanie skłonić ludzi, by maszerowali naprzód.

Minął już tydzień od czasu, gdy rozstałem się z Kopciem. Brakowa­ło mi tych wędrówek z duchem bardziej, niż skłonny byłbym początko­wo przypuszczać. Wmawiałem sobie, iż nie potrzebuję go już, żeby uśmierzać swój ból. Ale łatwo było dać wiarę takiej argumentacji, kiedy zawsze był pod ręką, a właściwie codziennie przemierzałem w jego to­warzystwie obszary astralnego świata.

Kiedy tak jechałem, okrążałem wschodni kraniec piekła i próbowa­łem zapomnieć o tym, że odmrażam sobie dupę i głodzę na śmierć. Myślałem o innych swoich kłopotach.

Moim głównym problemem okazała się myśl o zemście.

Jedyną jak dotąd dobrą rzeczą tego przedsięwzięcia były jego humo­rystyczne strony, obserwowanie Thai Deia usiłującego poradzić sobie z tą swoją bezsensowną, siwą klaczą o łukowato wygiętym grzbiecie. Ten człowiek był uparty jak jasna cholera.

Przynajmniej co cztery godziny Konował pytał mnie o moich krew­nych. Nie miałem pojęcia, gdzie się znajdują. Thai Dei również twier­dził, że nic o nich nie wie. Ja z kolei utrzymywałem, że należy mu wie­rzyć. Konował jednak zaczynał dosyć nieprzyjemnie na mnie popatrywać.

Rozeszły się plotki, że pojmano dezerterów z armii Cienia, którzy znali położenie lodowej jaskini wypakowanej żywnością.

- Kupujesz to? - zapytałem.

- Brzmi, jakby ktoś sądził, że zaraz mu poderżną gardło, i wymyślił sobie taką historyjkę dla uratowania życia. Ale sprawdzimy to.

- I to właśnie teraz, gdy zdążyłem już przyzwyczaić się do ciepła.

- Do głodu również się przyzwyczaiłeś?

A więc pojechaliśmy, i jechaliśmy tak przed siebie coraz dalej, dzień po dniu, przez pola, lasy i wzgórza poznaczone skutkami trzęsienia zie­mi i całkowicie opuszczone przez ludność. Kapitan i ja dosiadaliśmy tych ogromnych, czarnych ogierów, on zamknięty w swojej nie dającej ciepła zbroi Stwórcy Wdów, ja targający ten przeklęty sztandar, pod­czas gdy Thai Dei próbował za nami nadążyć i zachowywał się, jakby zamierzał zostać co najmniej pomocnikiem woltyżera. Znaleźliśmy lo­dową jaskinię, o której mówili jeńcy. Na tyle, na ile mogliśmy się zo­rientować, stanowiła naprawdę skarb. Trzęsienie ziemi wywołało lawi­nę, która zasypała wejście. Dobrzy ludzie z tej prowincji właśnie próbowali je odkopać. Uwolniliśmy ich więc od przymusu ciężkiej pra­cy i zostawiliśmy żołnierzy, by oczekiwali na przyjście posiłków dosta­tecznie głodnych, aby chciało im się odkopać swoją kolację. Ruszyli­śmy dalej w stronę Kiaulune oraz Przeoczenia, próbując po drodze zdobywać pożywienie i unikać kłopotów. Jedno i drugie udawało nam się nieźle, do czasu aż znaleźliśmy się jakieś czterdzieści mil na północ od zniszczonego miasta.

W tutejszej okolicy widać było stosunkowo nieliczne ślady znisz­czeń spowodowanych przez trzęsienie, było cicho, spokojnie, porząd­nie, niemal pięknie - chociaż charakter krajobrazu, jak na mój gust, na­zbyt trochę był zimowy. Nagle, bez śladu ostrzeżenia, mimo iż wrony Starego wciąż były z nami, wpadliśmy prosto na oddział kawalerii Cie­nia, a żaden z nich nie wydawał się szczególnie dobrze usposobiony. Ich szarża rozbiła nasz oddział na szereg grupek. Wtedy na dodatek do wal­ki włączyła się jeszcze piechota. Na nasze szczęście była to tylko lokal­na milicja - źle uzbrojeni, całkowicie niedoświadczeni w walce chłopi. Na nieszczęście, prawdą jest, że jakieś kompletnie niewyszkolone i nie­doświadczone kutasy mogą zabić cię równie niechybnie jak szlachetny kapłan sztuk walki, taki na przykład Wujek Doj.

Udało mi się zatknąć sztandar na małym wzgórku, Stary był ze mną wewnątrz kręgu przyjaciół.

- A tego właśnie dnia nie mogłeś założyć tego przeklętego kostiu­mu - wrzasnąłem. - Nie mieliby odwagi na to gówniarstwo, gdybyś się w niego ubrał. - Kto wie? Mogło nawet być, jak mówię.

- Stawał się coraz cięższy. A poza tym jest mi w nim zimno i trochę już śmierdzi. - Wzruszył ramionami na myśl o szkaradnej, groteskowej zbroi. A potem opuścił na twarz przyłbicę paskudnego skrzydlatego hełmu, zaś dwie, prawie monstrualnie wielkie wrony natychmiast przy­siadły mu na ramionach. Smugi szkarłatnych płomieni niemal od razu zaczęły pełzać po całym jego ciele. Kilka tysięcy wron poczęło krążyć nad naszymi głowami, każda z nich wrzeszczała tak, jakby chciała wy­krzyczeć swoje maleńkie serduszko.

Postawieni przed szansą zmierzenia się z wronami, Stwórcą Wdów oraz sztandarem Kompanii atakujący po większej części postanowili raczej odpocząć sobie, przynajmniej do końca dnia.

Opowieści na nasz temat, jakie krążyły po tej okolicy, musiały być doprawdy straszne.

Kawalerzystów ulepiono z twardszej gliny. Nie zaprzestali walki. To byli weterani. A Długiemu Cieniowi zapewne udało się ich przekonać, że będziemy piekli na ruszcie ich żony oraz gwałcili dzieci, a potem z resztek zrobimy sobie karmę dla psów i skórę na buty.

Jednak rozbiliśmy ich. Zanim żołnierze rzucili się w pogoń, Stary już zarządził wymarsz na południe i oznajmił:

- Mamy jeszcze przed sobą mosty do zdobycia i posterunki do oczyszczenia.

Kilku ludzi nie zwróciło uwagi na wezwanie do powrotu. Zapytałem Starego:

- A co z nimi?

- Otrzymali szansę posłużenia jako przedmiot wartościowej lekcji. Ci, którzy przeżyją, będą mogli nas dogonić. - W jego głosie zabrzmia­ły twarde tony.

Nie pomyślał nawet o zorganizowaniu opieki i ochrony dla rannych. Wcześniej nigdy nie zapomniałby o czymś takim.

Być może chodziło o to, że wśród rannych nie znaleźli się bracia z Kompanii, chociaż było ich z nami kilkunastu.

Przypuszczam, że tego typu kalkulacje często leżały u podstaw jego decyzji, jednak nigdy nie działo się to w sposób tak jawny, by ktokol­wiek z obcych mógł się wszystkiego domyślić. Liczyłem, że tak dalej pozostanie. Dość już mieliśmy kłopotów.

Pułapkę Cienia oglądałem już setki razy w snach Kopcia. Spędziłem wiele dni, buszując po Przeoczeniu. Sądziłem więc, że znam miasto i for­tecę równie dobrze jak każdy z ich mieszkańców. Ale nic nie przygoto­wało mnie na zderzenie z rzeczywistością nie przefiltrowaną przez pu­sty umysł Kopcia.

Pozostałości Kiaulune zamieniły się w najzwyczajniejsze piekło. Głód i zarazy pochłonęły wszystkich, których oszczędziło trzęsienie ziemi. Długi Cień, korzystając z niechcianej rady, próbował im jakoś pomóc. Za późno. Pozwolił uchodźcom przynajmniej rozmieścić się w cieniu Przeoczenia i podjął wstępne kroki, aby się o nich zatroszczyć. W za­mian ludzie ci mieli zastąpić utraconych robotników, którzy pracowali przy budowie Przeoczenia przed trzęsieniem ziemi.

Ale od czasu katastrofy nastąpił niewielki postęp robót. Nawet Długi Cień nie mógł się uchylić przed koniecznością zaspokojenia potrzeb oca­lałych, co musiało odbyć się kosztem jego ambicji pobudowania nie­zdobytej warowni.

Nigdzie nie można było dostrzec śladu dzieci. Zapewne załatwiono tę sprawę, wyznaczając kogoś do opieki nad nimi. Bystre posunięcie, zupełnie nie pasujące do wizerunku Władcy Cienia. Pomysł musiał więc pochodzić od kogoś innego. Chociaż, po prawdzie, w koterii otaczają­cej Długi Cień nie potrafiłbym wyobrazić sobie nikogo, komu rzecz taka mogłaby przyjść do głowy.

Wychodziło na to, że jedyne prace budowlane, jakie ostatnio przed­sięwzięto, miały na celu zapewnienie schronienia samym budowniczym.

Na nic się nie przydadzą, kiedy forteca będzie oblegana. Jednak dla Długiego Cienia wszyscy mieszkańcy Ziem Cienia stanowili tylko na­rzędzia, którymi mógł rozporządzać do woli i które mógł wykorzysty­wać, jak to uważał za stosowne. Teraz chciał ich po prostu utrzymać przy życiu, ale zapewne tylko do czasu aż nie przestaną być użyteczni.

- Piekło zaczyna swymi mackami sięgać w głąb świata - zauważył Konował. Patrzył na ponure, cuchnące, poszczerbione mury ruin Kiaulune. Nie zwracał najmniejszej uwagi na lśniące cudo znajdujące się za miastem.

W przeciwieństwie do mnie.

- Znajdujemy się cholernie blisko, szefie. Nie mamy Pani, aby nas osłoniła.

Wyglądało na to, że się zupełnie tym nie przejmował. Przelotnie po­święcił Przeoczeniu odrobinę uwagi, gdy zatrzymał się, aby spojrzeć na nie wściekłym wzrokiem, i powiedział:

- Nie zdążyłeś jej skończyć na czas, co, ty sukinsynu?

Z ograniczonego punktu widzenia kogoś, kto oglądał tę fortecę i po­równywał ją z innymi tworami człowieka na tym świecie, wydawała się niezmiernie potężna. Do wzniesienia wyposażonych w liczne wieże murów obronnych wykorzystano szarobiały kamień, jednak w niektó­rych miejscach pomiędzy jasne bloki wbudowano kamienie ciemniej­sze, wykorzystano również materiały o barwie srebrnej, miedzianej i zło­tej. Przecinały one całość, układając się w kabalistyczne wzory.

Jakie siły dla obrony tych umocnień zgromadził Długi Cień od cza­su, gdy ostatni raz przywędrowałem tu z duchem? Czy miało to w ogóle znaczenie? Czy jakakolwiek armia zdobędzie te niewiarygodne mury, jeżeli rusztowania zostaną zwalone?

Większość wciąż jeszcze była na miejscu.

Konował pogrążył się w zadumie.

- Być może masz rację. Nie utrę im nosa tylko przez to, że pojawi­łem się tutaj we własnej osobie. - Obrócił trochę głowę i spojrzał za Przeoczenie, na widoczny w oddali nasyp. - Czy kiedykolwiek tam byłeś?

Rozejrzałem się dookoła. Nikt nie słuchał. Nawet wrony.

- Nie. Nigdy nie byłem w stanie dotrzeć dalej niż do połowy drogi oddzielającej Przeoczenie i miejsce, gdzie znajduje się ten obwał, które tutaj nazywają Bramą Cienia. Nie ma szczególnie na co patrzeć. Ale Kopeć za żadne skarby nie chce iść dalej.

- Mnie też się nigdy nie udało. Wynośmy się stąd. Wycofaliśmy się i rozbiliśmy obóz na północ od Kiaulune. Żołnierze nie czuli się tutaj szczególnie dobrze. Żaden z nich nie miał ochoty na posiłek i sen tak blisko ostatniego i zarazem najbardziej szalonego z Władców Cienia.

Skłonny byłem przyznać im rację.

Konował powiedział:

- Niewykluczone, że masz słuszność. Czułbym się lepiej, gdybyśmy mieli ze sobą Kopcia i mógłbyś przejść się na zwiady. - Potem uśmiech­nął się. - Ale przypuszczam, że pilnować nas będzie lepszy jeszcze od Pani anioł stróż.

- Co? Kto?

- Duszołap. Ona jest trochę szalona, jak wiewiórka, której dasz na­raz trzy orzechy, ale można przewidzieć niektóre jej posunięcia. Udało ci się kiedykolwiek dotrzeć w jej pobliże?

Jakby był pewien, że próbowałem.

- Tak naprawdę to nie. Kopeć nie chciał iść.

- Musisz pamiętać, że ona bardzo pragnie wykorzystać mnie, aby wyrównać rachunki z Panią za to, że nie pozwoliłem jej przedtem tego zrobić. To oznacza, że musi się o mnie troszczyć.

- Och. - Durny ja. Nie pomyślałem wcześniej o tym, w jaki sposób może on wykorzystywać Duszołap. - Chcesz złożyć swe życie w ręce Duszołap?

- Do diabła, nie. Ona wciąż pozostaje Duszołap. Może ją zaintere­sować coś innego, a wtedy zostawi tu wszystko i pójdzie sobie.

- Ale ona ma rachunki do wyrównania również z Długim Cieniem.

- O to właśnie chodzi. - Powtórnie wyszczerzył zęby. Najwyraźniej zadowolony był ze sposobu, w jaki układały się sprawy.

Martwiła mnie rola Duszołap w tym wszystkim. Rzadko podejmo­wała jawne działania, ale we własnym mniemaniu była jednym z głów­nych graczy. Ostatecznie zrobi na pewno coś skrajnie dramatycznego.

Czy istniało coś, czego Konował nie przewidział i nie uczynił czę­ścią swej strategii? On z pewnością uważał, że nie; co do tego nie było wątpliwości.

Nie mogłem się z nim zgodzić, ponieważ miałem w rękach niewzru­szone niczym skała dane, stwierdzające, że jest inaczej. Nie było sposo­bu, by zdolny był przewidzieć, że ja zacznę miewać te same koszmary, jakie dręczyły Panią, chociaż byłem w równym stopniu pewien, iż spo­dziewał się, że jej będą trwały nadal.

Tutaj, blisko Kiaulune, zmory nocne nękały ze znacznie większym natężeniem i częstotliwością. Nie mogłem się nawet zdrzemnąć, by nie skończyło się to wizytą w jaskini starców. Właściwie bezustannie zwie­dzałem w snach równinę szkieletów i trupów. Czasami docierałem do mitycznej krainy. Przynajmniej taką mi się zdawała. Rozległa szara płasz­czyzna, gdzie bogowie i diabły spotykali się w świętych bitwach, a najstraszniejszą istotą na polu walki był zawsze lśniący, czarny potwór, którego stąpnięcia wstrząsały ziemią, którego pazury drapały i rozszar­pywały, którego kły...

Niesamowite, zimne miejsce zatłoczone postaciami wychudzonych starców pojawiało się jednak w moich snach zawsze. Raz za razem. Było skrajnie odrażające, a jednak posiadało również pewien urok. Za każ­dym razem, kiedy spacerowałem wśród chłodnych cieni, w obliczach starców odnajdywałem kolejną znajomą twarz.

Sądziłem, że potrafię sobie z tym poradzić. Naprawdę tak uważa­łem. Przypuszczalnie dlatego, iż nie sądziłem, aby Kina przejmowała się słabo jaśniejącą świeczuszką, za jaką się w jej oczach uważałem. Zignorowałem fakt, że była boginią Kłamców. I zapomniałem, że Pani przestrzegła mnie, iż nie każdy, kto zdaje się Kiną, musi nią być.

Martwe miejsce zaczynało pachnieć coraz słodziej. Stawało się co­raz bardziej przyjemne, bezpieczne, kojące, dokładnie w taki sam spo­sób, w jaki przynosiły mi ukojenie wędrówki z duchem. Podejrzewa­łem, że moja radość z takiego pocieszenia stanowiła przyczynę, dla której Stary zabrał mnie ze sobą na południe przed wszystkimi innymi. Wziął mnie na odwyk.

Pragnąłem mu powiedzieć, że dałem już sobie z tym radę, ponieważ wierzyłem, iż tak jest naprawdę. Ale kiedy tak leżeliśmy pośród wzgórz i czekaliśmy na resztę naszej armii, by z nią mozolnie pójść dalej tą dro­gą, spędziłem wiele zimnych dni i zimniejszych jeszcze nocy, skulony przy ogniu przepłaszając od niego Thai Deia, uzupełniając swe notatki i drzemiąc. Dużo. Ponieważ kiedy zasypiałem, mogłem uciec od udręki serca i duszy, gdzie ból usadowił się niczym mały, twardy rdzeń, który nigdy nie sczeźnie. Czasami zdawało mi się nawet, że fruwam w taki sposób, jak to mi się udawało robić z Kopciem, chociaż ani tak daleko, ani do wszystkich miejsc, które mogły mi się zdawać interesujące. Oka­załem się przeciwieństwem Pani walczącej ze swymi snami za pomocą wszelkich dostępnych środków.

To było bardzo subtelne uwodzenie. Kina stopniowo zastępowała Kopcia.

Zauważyłem, że każdego poranka Kapitan przygląda mi się z ukosa, bacznie mnie obserwuje, kiedy zmęczony podnoszę się z posłania. Thai Dei nic nie mówił, ale również wyglądał na zmartwionego.

39.

Żołnierze śpiewali wokół ognisk, mimo iż padał śnieg. Morale było znakomite. Mieliśmy dość pożywienia. Spaliśmy w schronieniach, które przy odrobinie dobrej woli można by określić jako przyzwoite. Wróg nie czynił żadnych poważniejszych wysiłków, by dać nam się we znaki. Wiodące siły głównego trzonu armii weszły już na obszar tej prowincji i obecnie rozproszyły się, szerokim łukiem obchodząc Kiaulune i zaj­mując pozycje przewidziane na ostatnią fazę kampanii. Ale nawet wówczas, gdy żołnierze tłumnie siedzieli przy ogniach, grając w tonka, ktoś musiał dbać o to, by rzeczy toczyły się swoim torem. Stary sięgnął do swego czarodziejskiego kapelusza i wyciągnął słomkę z napisanym na niej moim imieniem.

Sądzę, że podmienił słomki.

Dostałem robotę, która polegała na poprowadzeniu patrolu na pół­noc na spotkanie oddziału kwatermistrzów, obejmującą przy okazji wy­szukanie terenów odpowiednich pod obozowiska, które okażą się potrzebne, kiedy już na serio przystąpimy do oblegania Przeoczenia. Tamci przyprowadzili też ze sobą paru jeńców, Pani bowiem uznała, iż mają oni informacje, które mogą zainteresować Kapitana.

Trzykrotnie podczas tej wyprawy starliśmy się z partyzantami. Poraz kolejny wdaliśmy się w potyczkę podczas powrotu. Napięcie powoli stawało się męczące. Byłem wyczerpany. Wciąż jednak nie w stu pro­centach, jak to utrzymywał Thai Dei, który również był mocno zmęczony.

- Wiadomość od twojej ukochanej. - Zwróciłem się do Starego i wrę­czyłem mu skórzany pakiet tak ciężki, jakby we wnętrzu mieścił kilka cegieł. - Cletus i jego bracia są z tym oddziałem. Rozmawiali już o zbu­dowaniu rampy, aby przedostać się przez mury Przeoczenia.

- Małe szansę. Z tobą wszystko dobrze?

- Jestem śmiertelnie zmęczony. Znowu nadzialiśmy się na partyzan­tów. Mogaba postanowił zmienić styl.

Spojrzał na mnie twardym wzrokiem, ale powiedział tylko:

- Odpocznij trochę. Chłopcy znaleźli jakiś dom, chciałbym, żebyś jutro go obejrzał. Możesz zabrać Cletusa i pozostałych, niech ci powie­dzą, ile roboty trzeba jeszcze w nim wykonać.

Odmruknąłem coś. Miałem już przyjemne lokum, wykopane w zbo­czu wzgórza, w wejściu wisiała prawdziwa kotara nie przepuszczająca zimna do środka, wewnątrz płonęło moje ognisko. Nasze ognisko. Mój szwagier mieszkał ze mną. W czasie wolnym od służby zmienialiśmy sukcesywnie tę naszą dziurę w prawdziwy pałac. Przynajmniej jeśli po­równać ze wszystkimi innymi kwaterami, w jakich przyszło nam miesz­kać od czasu opuszczenia Dejagore.

Jeśli zaś chodzi o nasze stosunki, to sił pozostawało nam tylko na tyle, by pomrukiwać coś siebie podczas przeżuwania kawałka twardego chleba przy rozpalaniu ogniska, a potem waliliśmy się na stosy łachma­nów, które wygrzebaliśmy gdzieś w ruinach Kiaulune.

Zasypiałem, zastanawiając się, jaki rozmiar mogą osiągnąć nasze problemy z partyzantką. O tej porze roku mogliśmy zwyczajnie wysyłać naszych furażerów w poszukiwaniu żywności i w ten sposób próbować ich zagłodzić, mając nadzieję, że głód skłoni ich, aby się poddali. Ale jeśli uda im się przetrwać zimę, wiosną będziemy mieli z nimi poważne kłopoty, zasieją własne plony, będą mogli pracować przy nich i bronić ich w trakcie dojrzewania.

Nie martwiłem się wszakże długo. Sen skoczył i porwał mnie w swe objęcia. A tam już czekały moje sny.

Tym razem rozpoczęło się od martwego pustkowia, zasłanego szkiele­tami i trupami, ale nie była to dokładnie ta sama nocna kraina, jaką była kiedyś. Zniknął gdzieś odór. Ciała leżały w taki sposób, w jaki obserwo­wać je można na malowidłach, blade, bez śladu płynącej z ran krwi. Nie tknięte zepsuciem, które dotyka je zawsze, gdy polezą na słońcu przez kilka dni. Wokoło nie można było dostrzec much, larw pożerających zwłoki, mrówek, żadnych padlinożerców rozszarpujących ludzkie mięso.

Tym razem niektóre z trupów otwierały oczy, kiedy przechodziłem obok. Kilka twarzy odległe przypominało oblicza ludzi, których znałem dawno temu. Moja babka. Wuj, którego lubiłem. Przyjaciele z dzieciń­stwa i kilku przyjaciół z pierwszych lat spędzonych w Kompanii, obec­nie już nieżyjących. Większość zdawała uśmiechać się do mnie.

Potem stanąłem przed obliczem, którego powinienem się tutaj spo­dziewać, przed obliczem, którego choreografii musiał być poświęcony cały szereg snów, zanim wreszcie można było cisnąć nim we mnie. Tak, powinienem się tego spodziewać, a jednak zostałem całkowicie wzięty przez zaskoczenie.

- Sahra?

- Murgen. - Jej odpowiedź doleciała do mnie jak najlżejsze tchnie­nie słabego powiewu. Szept ducha. Jak należało się spodziewać. W każ­dym razie jak powinienem się spodziewać, mimo iż byłem naiwny w te­go typu sprawach.

Natychmiast zrozumiałem, że to pułapka. Kina proponowała, że odda mi moją zmarłą. To, co zabrała, teraz mi odda. W tej chwili jednak nie dbałem o nic. Oczywiście, mogę odzyskać moją Sarie. Trzymałem ją w ramionach wystarczająco długo, bym całkowicie zatracił się w swych uczuciach. Potem nagle znalazłem się w ciemnym, zimnym, strasznym miejscu, gdzie, jak miałem zrozumieć, umieszczona zostanie Sarie, jeśli nie przybędę po nią, by poprowadzić do światła. Nie było to szczegól­nie subtelne. Sądzę, że Kina nigdy nie potrzebowała subtelności.

Zrozumienie głupoty tego tricku sprawiło, że łzy stanęły mi w oczach. Choć przecież...

Wyraźnie zaznaczona zewnętrzna ingerencja wydatnie wpłynęła na przyśpieszenie moich procesów myślowych, jak również emocji. Zro­zumiałem, że Kina odgrywa swoją sztukę przed tubylczą widownią, jak­bym pochodził z Taglios lub jednej z pokrewnych mu krain, gdzie reli­gie są ściśle ze sobą splecione. Nie potrafiła wziąć pod uwagę faktu, że nie wychowałem się w kręgu południowej mitologii. Nawet to, że zdol­na była nawiązać ze mną kontakt poprzez sny, nie przekonało mnie, iż mam do czynienia z boginią. Jej machinacje nie przekraczały tego, co potrafiłaby uczynić Pani, gdy znajdowała się u szczytu swej potęgi, a co jej mężowi udało się w istocie przeprowadzić zza grobu.

Nie połknąłem haczyka, choć przynęta była słodka.

A więc wtedy obnażyła cały ból mojej duszy i wyciągnęła na po­wierzchnię, tak że wrzeszczał, jakby kłuły go tysiące kolców.

Obudziłem się i stwierdziłem, że Thai Dei szarpie mnie za ramię. Warknąłem na niego:

- Daj spokój, człowieku! Co się stało?

- Krzyczałeś przez sen. Rozmawiałeś z Matką Nocy. Pamiętałem.

- Co mówiłem?

Thai Dei pokręcił przecząco głową. Kłamał. Zrozumiał wszystko. A to, co pojął, zdenerwowało go w najwyższym stopniu.

Próbowałem uporządkować myśli, nadać twarzy obojętny wyraz. Potem powlokłem moją martwą dupę do miejsca, gdzie spał Kapitan.

Z tym człowiekiem najwyraźniej było coś nie w porządku. Sam je­stem typem o raczej spartańskich upodobaniach, ale potrafiłbym sobie wyobrazić kilka luksusów, jakich mógłbym zażądać, gdybym był woj­skowym dyktatorem ogromnego imperium, potężnym wojownikiem i ge­nerałem, Kapitanem Czarnej Kompanii, a wokół znajdowało się pełno ludzi, którzy aż się rwali do tego, by zapewnić mi wszelkie wygody. Ale on żył w przewracającym się schronie wykonanym z połówki namiotu, w drugiej połowie stanowiącym zaś rodzaj szałasu z darni, tak jak najpośledniejszy chłopak od koni. Tyle tylko, że zabezpieczał go przed wiatrem. Jedyną oznaką statusu było to, że nie musiał dzielić go z nikim innym.

Nie rozstawił nawet wart, by go strzegły, chociaż znajdowaliśmy się głęboko na terytorium wroga, pomimo iż podejrzewaliśmy, że co najmniej kilku zdeklarowanych Dusicieli wciąż waruje w naszych szeregach.

Być może uważał, że nie potrzebuje wart, ponieważ nad jego schro­nieniem pochylało się wielkie, stare drzewo. Nieomal uginało się pod brzemieniem siedzących na nim wron.

Pozwoliłem sobie wejść do środka.

- W nazbyt wielkim stopniu ufasz obsesjom Duszołap, Szefie. - A przecież, kiedy podchodziłem do namiotu, nie mogłem pozbyć się uczucia, że jestem obserwowany. Być może Konował miał dobre powo­dy, by czuć się pewnym siebie.

Spał. Zostawił zapaloną lampę. Podkręciłem trochę knot, zabrałem się do budzenia śpiącego. Oprzytomniał w końcu, ale nie był szczegól­nie uradowany. Rzadko udawało mu się wyspać w takim stopniu, jakie­go by chciał. - Lepiej, żeby to było coś ważnego, Murgenie.

- Nie mam pojęcia, czy to jest ważne, czy nie, ale wydaje mi się, że coś zrozumiałem - zapewniłem go. - Spróbuję wszystko szybko stre­ścić. - Opowiedziałem mu sen. A potem wszystkie pozostałe sny, jakie przydarzyły mi się wcześniej.

- Pani powiedziała mi, że możesz się okazać podatny na ciosy. Po­nieważ nie wie nic o Kopciu, nie miała też pojęcia, w jaki sposób można by do ciebie dotrzeć.

- Pewien jestem, że istnieje powód - powiedziałem. - Sądzę, że wiem, co ona próbuje osiągnąć. Nie rozumiem jednak dlaczego.

- Wynika stąd, że nie zastanowiłeś się nad wszystkim porządnie.

- Co?

- Wiesz doskonale dlaczego, ale jesteś zbyt leniwy, by sam do tego dojść.

- Brednie - powiedziałem, ale zdławiłem w sobie gniew. Czułem, że oto zaraz stanę się słuchaczem jednego z jego wykładów.

- Stałeś się przedmiotem jej zainteresowania, ponieważ jesteś Cho­rążym, Murgenie. Spędziłeś ostatnich kilka lat na uzupełnianiu nowym materiałem moich i Pani Kronik, a więc powinieneś się w nich dobrze orientować. W obecnej chwili winieneś już zdawać sobie sprawę, że sztandar jest czymś szczególnym.

- Lanca Namiętności?

- Wedle Władców Cienia. Nie mamy pojęcia, co ta nazwa oznacza. Być może odpowiedź zagrzebana jest w tych Kronikach, które schowa­łeś gdzieś w Pałacu. Nieważne, o co dokładnie chodzi, jasne jest, że niektórzy ludzie z chęcią dostaliby ten sztandar w swoje ręce.

- Włączywszy w to Kinę. To chcesz powiedzieć?

- Oczywiście. Badałeś mit Kiny, w czasie kiedy byłeś uwięziony w Dejagore. Czy sztandary Wolnych Kompanii Khatovaru nie miały być kutasami demonów, czy czym tam?

To doprowadziło nas do obleśnych nieco spekulacji na temat tego, do czego Kinie potrzebny byłby nasz sztandar, potem trochę się pośmia­liśmy, wreszcie Kapitan powiedział:

- Dobrze zrobiłeś, że mi powiedziałeś. W głowach nas wszystkich dzieją się ostatnimi czasy dość dziwne rzeczy. Trzymamy je zamknięte przed światem, otaczamy tajemnicą i w ten sposób dajemy się wykorzy­stywać. Tak przynajmniej sądzę. Rozejrzyj się trochę, zostań tutaj przez jakiś czas. Staraj się trzeźwo na wszystko spoglądać. Jednooki będzie tu jutro, najdalej pojutrze. Porozmawiaj z nim... a potem zrób dokładnie to, co ci powie. Zrozumiałeś?

- Pojąłem. Ale teraz, co mam z tym wszystkim zrobić?

- Przetraw to sobie.

- Przetrawić sobie. W porządku.

- Kiedy będziesz wracał do swej nory, spójrz na Kiaulune i zadaj sobie pytanie, czy jesteś pierwszym facetem na świecie, który stracił kogoś, kogo kochał.

Oho. Zaczynał go już niecierpliwić mój opór i niechęć, by wy­zdrowieć.

- W porządku. Dobrej nocy - życzyłem mu. Reszta nocy upłynęła mi naprawdę paskudnie. Prawdziwe piekło. Za każdym razem, gdy przy­sypiałem, trafiałem prosto na równinę śmierci. Wielokrotnie zwiedza­łem jaskinie starców. Gdy tylko robiło się naprawdę źle, budziłem się, zazwyczaj sam, bez niczyjej pomocy, dwukrotnie jednak szarpany za ramię przez Thai Deia. Biedny chłopak. Nie było sposobu, by stwier­dzić, co naprawdę o mnie myśli po tych czterech latach spędzonych na obserwowaniu dziwacznych zachowań.

Na koniec, najprawdopodobniej znużona moim brakiem podatności, Kina opuściła mnie - zostawiła po sobie więcej niż lekki tylko ślad peł­nej irytacji groźby.

A kiedy wszystko już się skończyło, nie byłem do końca pewien, czy cała sprawa nie była tylko potworem wylęgłym z głębin mojej imaginacji.

Spałem. Potem obudziłem się. Wypełzłem z mojego schronienia. Jako następna figura wyposażona w określone przywileje, ja również mogłem obywać się bez towarzystwa, gdybym tylko zechciał. W rzeczy samej, jako Kronikarzowi przysługiwał mi namiot, którego używałem do od­bywania narad, prawdziwy płócienny namiot, w którym mogłem rozło­żyć moje rzeczy i pracować. Przysługiwał mi, ale nigdy dotąd jeszcze go nawet nie widziałem.

Sztandar stał na zewnątrz. Nie wyglądał jak coś, co wzbudziłoby zawiść choćby wioskowego kowala, a cóż dopiero wielkich potęg. Nic więcej prócz zardzewiałego grotu włóczni osadzonego na długim, drew­nianym drzewcu. Pięć stóp poniżej ostrza znajdowała się porzeczka, długa na cztery stopy, przymocowana na stałe do drzewca. Z niej zwisał czarny sztandar, na którym pysznił się symbol, jaki uznaliśmy za swój podczas walk na północy - srebrna czaszka zionąca złotym płomieniem, która pierwotnie stanowiła godło widniejące na osobistej pieczęci Duszołap. Czaszka nie była do końca ludzka, wyszczerzone kły aż nadto przypominały psie. Dolnej szczęki nie było. Jeden oczodół był szkarłat­ny. W niektórych przedstawieniach było to prawe oko, w innych lewe. Zapewniano mnie, że to coś oznacza, nikt jednak nie potrafił mi powie­dzieć, co mianowicie. Może miało to coś wspólnego z niestałą naturą Duszołap.

Każdy członek Kompanii nosił srebrną odznakę z podobnym godłem. Kazaliśmy sobie robić takie, gdy tylko nadarzała się sposobność. Kilka zostało zdjętych z ciał poległych. Niektórzy ludzie nosili trzy lub cztery, ci stanowili część oddziału, z którym na samym początku Konował po­stanowił wrócić do Khatovaru. Podejrzewałem, że w rzeczywistości Otto i Hagop mają ich po kilka tuzinów, które przywieźli ze sobą z północy.

Godło czaszki samo w sobie nie było onieśmielające. Przerażało to, co się za nim kryło.

Każdy na tym końcu świata przynajmniej udawał, jak jest przerażo­ny tym, co Kompania wyczyniała, gdy przechodziła tędy ostatni raz. Trudno uwierzyć, że kogokolwiek stać byłoby na takie okrucieństwa, by pamięć o jego czynach przetrwała wieki. Nie istnieje żadna potworność, której kilka generacji nie pogrążyłoby w mrokach niepamięci.

Kina musiała być za to w jakiś sposób odpowiedzialna. Manipulo­wała tymi ludźmi już od wieków, zsyłając na nich swoje sny. Przez całe epoki miała dość czasu, by wywołać trwałą, masową histerię. W rzeczy­wistości, gdyby obciążyć tę wielką, czarną boginię odpowiedzialnością za wszystkie wydarzenia, otrzyma się wzór, który wyjaśniał wiele zda­rzeń, jakie dotąd zdawały się pozbawione najmniejszego sensu. Wyja­śniał nawet, dlaczego w tę grę zaangażowanych było tak wielu szaleń­ców, wielkich i pomniejszych.

Czyż może zdarzyć się tak, że ewentualne wycofanie się Kiny z gry zaowocuje nagłym wybuchem normalności we wszystkich sferach życia?

Ale w jaki sposób pozbyć się boga? Czy istnieje jakaś religia, która tego naucza? W jaki sposób zrzucić boga ze swych barków, kiedy staje się nazbyt niewygodny? Nie. Wszystko, czego można się dowiedzieć z mitów, to jak przekupić boga, by dał ci spokój choćby na parę chwil.

40.

Po raz kolejny Jednooki za wszelką cenę próbował okazać się całko­wicie bezużyteczny.

- Nie łap mnie za jaja - tak brzmiała jego odpowiedź, kiedy zapyta­łem, jak mogę poradzić sobie z moimi snami.

- Do diabła z tym! Konował powiedział, że będziesz znał odpowiedź na to pytanie. Ale jeśli masz zamiar dalej w ten sposób to ciągnąć, pieprzyć cię. Wsadź sobie ją w ucho.

- Hej, Dzieciaku. Spokojnie. W jaki sposób?

- Celowo głupi.

- Zbyt jesteś młody, żeby być tak cyniczny, Dzieciaku. Skąd pomysł, że ja nie potrafię naprostować czegoś równie prostego jak zmora nawie­dzająca sny?

- Wziąłem go stąd, co jeden leniwy, mały staruch powiedział mi nie dalej jak jakieś dwadzieścia sekund temu.

- Nie zrobiłem tego. - Zaczął się miotać dookoła i tupać nogami. - Cholera. Jesteś pewien, że Stary kazał ci się do mnie zgłosić w tej sprawie?

- Jestem pewien.

- I opowiedziałeś mi wszystko? Nie pominąłeś żadnych szczegó­łów, których duma nie pozwoliła ci wymienić, tak że próbując coś zro­bić, prędzej się w dupę ugryzę, niż dokonam czegoś konkretnego?

- Powiedziałem ci wszystko. - Nie było to łatwe, ale tak właśnie zrobiłem.

- Muszę jakoś dojść z tym do ładu. Gubię się w tym. - Spojrzał na mnie w najbardziej wredny sposób, jak tylko potrafił. - Naprawdę je­steś pewien, że Stary wysłał cię do mnie? Nie było tak, że słyszałeś ja­kieś głosy?

- Jestem pewien. - Patrzyłem na ten jego głupi kapelusz, zastana­wiając się, czy udałoby mi się na tyle długo utrzymać go w dłoniach, by naprawić coś w jego kształcie.

- Nikt nie lubi zbyt chytrych dupków, Dzieciaku.

- Nawet ty masz przyjaciół, Jednooki.

Najwyraźniej krążył wokół i próbował uniknąć jakiejś konkretnej kwestii.

- Nie mam ochoty tego robić. Nie sądzę, żeby Konował wiedział, co robi. Dlaczego ja?

Nie zdawałem sobie sprawy, że mówi do siebie, a nie do mnie.

- Z tego względu, że jestem twoim bratem i potrzebuję pomocy.

- W porządku. Ale potem mi nie mów, że sam się nie prosiłeś. Chodź­my to wozu.

Przeszył mnie dreszcz antycypacji. Był tak silny, że zauważyli go i Jednooki, i Thai Dei. Jednooki mamrotał coś do siebie. Kiedy odwró­cił się, by odejść, powiedział do Thai Deia:

- Ty też chodź z nami.

Powodem okazała się obecność Matki Goty.

- Pojawiła się, co? - zauważyłem. Przypuszczalnie w moim głosie nie brzmiał szczególny entuzjazm. Tak naprawdę, to w ogóle nie odczuwałem entuzjazmu. Gdybym miał wybierać, wolałbym chyba zanurzyć tyłek w garnku pełnym wrzątku, niż mieć ją obok siebie.

- Kiedy nasze wojska zaczęły już schodzić z południowego krańca przełęczy, znalazłem ją siedzącą obok drogi. Wyglądała na kompletnie opuszczoną.

Wiedziałem, że marnuję czas, postanowiłem jednak zapytać:

- Gdzie byłaś? Gdzie jest Wujek Doj?

Czy rzekłem coś na głos? Najwyraźniej nie, sądząc z wyrazu jej twa­rzy. Nawet nie odpowiedziała. Zaczęła rugać Thai Deia za to, w jaki sposób się prowadzi. Być może włosy miał trochę zbyt długie albo nie przy strzyżoną brodę. Co było i tak zupełnie nieistotne. Zawsze znajdzie się coś, na co będzie się można skarżyć i co można skrytykować.

Jednooki powiedział:

- Póki zajmują się wzajemnym wytykaniem sobie błędów, chciałbym żebyś wlazł na wóz i przeszedł się na krótką przechadzkę z duchem. Spokojnie, chłopcze! Nie tak chętnie. Jeżeli Stary chce, żebym się zajął twoimi snami, to może istnieć po temu tylko jeden możliwy powód. - Zerknął przez ramię. Obrzucił matkę i syna naprawdę ciężkim spojrze­niem. - A ma to coś wspólnego z tym, nad czym kazał mi spędzić jakiś czas, jeszcze zanim wybraliście się w tę swoją pogoń za przygodą.

- Nie sądzisz, że mógłbyś wreszcie przejść do rzeczy? - Wsparłem obie dłonie na tylnej burcie wozu.

- W porządku, spryciarzu. Wejdziesz do środka i zabierzesz Kopcia z powrotem do tej nocy, kiedy umarła twoja żona. Przyjrzysz się temu, co się wydarzyło.

- A idź w cholerę!...

- Zamknij się, Dzieciaku. Nie mogę już wytrzymać twojego użalania się nad sobą. I sądzę, że Stary też ma tego dosyć. Jeżeli chcesz poradzić sobie z tymi snami, to wracaj tam i przyjrzyj się, cholera, dobrze temu, co uczyniło cię kimś, kim jesteś dzisiaj. Uważnie obserwuj każdą sekundę wydarzeń. Trzy razy, jeśli będzie to konieczne. A potem wracaj, to pogadamy.

Zacząłem się spierać.

- Zamknij paszczę i rób, co ci mówię. Albo nie rób i spędź sobie resztę życia pogrążony w fantastycznych rojeniach.

Wkurzył mnie do tego stopnia, że miałem ochotę skopać mu tyłek. Co nie byłoby mądre z kilku przynajmniej powodów. Gniew gotował się we mnie, kiedy wspinałem się na wóz.

Sądzę, że nikt tak do końca nie zna samego siebie. Naprawdę wie­rzyłem, przynajmniej do czasu spotkania Kiny, że poradziłem sobie z po­kusą niemożliwej obietnicy przywrócenia mi mojej zmarłej żony. Po nim jednak ból zaczął odzywać się znowu, z każdą chwilą coraz silniejszy.

Zabawne doprawdy, jak bardzo nie chciałem wracać i oglądać umie­rającej Sarie. Siłą jednak, która pchnęła mnie do tego, która przekonała mnie, że muszę to zrobić, było to tchnienie padliny, które musnęło mnie, gdy spotkałem się w świecie astralnym z tym czymś, kimś, kto mógł być Kina. Szukała mnie?

Znalazłem się w Pałacu. Rozpocząłem od skontrolowania poczynań Radishy Drah. Niewiele się u niej zmieniło, wyjąwszy to, że dotarły na miejsce nasze wieści o zwycięstwie pod Charandaprash. Obecnie jej debaty były znacznie bardziej ożywione, a podczas nich Radisha musia­ła zajmować niepopularne stanowisko i przypominać swoim współkon-spiratorom, że ta nieoczekiwana wiktoria nie oznacza jeszcze, iż Długi Cień został ostatecznie pokonany. Na koniec wreszcie zamknęła naradę i rozkazała Cordy'emu Matherowi wziąć udział w wywiadowczej wy­prawie na południe, zamierzonej jako projekt zebrania wiarygodnych informacji. Rozwiązanie czysto biurokratyczne, którym odsunęła od sie­bie na jakiś czas godzinę zdrady.

Pokonując opory, które były tak potężne, że ich natury do końca nie potrafiłem pojąć, powiodłem Kopcia do mojej dawnej kwatery. Wciąż nikt w niej nie zamieszkał. Wszystkie rzeczy leżały tam, gdzie je porzu­ciłem, zbierał się na nich kurz.

Kazałem Kopciowi cofnąć się w czasie, postępowałem nadzwyczaj ostrożnie, w miarę jak zbliżaliśmy się do dnia, kiedy zdarzyło się całe zło. Z jakiegoś powodu wydawało mi się, iż nadzwyczaj ważne jest, bym nie spotkał swojego wcześniejszego ja. Że jeśli to nastąpi, zostanę po­chwycony w pułapkę minionej sytuacji i będę musiał przeżywać ją ponownie, tak jak miało to miejsce w moich rozlicznych zapaściach w mroczne dni Dejagore.

Może powinienem ostrzec Sarie. Tamta kobieta na bagnach przez chwilę zdawała sobie sprawę z mojej obecności. Może to, że Sahra zna­ła mnie tak dobrze oraz moje pragnienie zmiany tego, co nastąpiło, po­trafią przerzucić ostrzeżenie ponad barierą czasu.

Wyglądało na to, iż moje podróże wstecz do Dejagore mogły zmie­nić kilka rzeczy, chociaż nie było sposobu, aby przekonać się o tym na pewno.

Tutaj. Strażnicy i kto tam jeszcze biegali wokoło. Niektórzy ścigali Dusicieli, inni kierowali się w stronę moich pomieszczeń. To musiało się stać już po tym, jak sam przybyłem na miejsce. A więc powinienem przeskoczyć w czasie nie więcej jak jakieś pół godziny.

Zrobiłem tak i przeniosłem się w przestrzeni do miejsca, którego użyli Dusiciele, aby przeniknąć do Pałacu. Widziałem już wcześniej tych morderców, ponieważ ciekawy byłem, w jaki sposób tak czujni ludzie mogli się dać wziąć przez zaskoczenie. Pierwsza para Dusicieli dotarła do wnętrza w przebraniu prostytutek świątyni, wypełniających obowią­zek względem swej bogini. Strażnikom nie przyszło na myśl, by nie wpuścić dwóch panienek. Winni byliby świętokradztwa.

To wszystko stało się dużo wcześniej, zanim ja włączyłem się w prąd czasu. Skoczyłem więc na górę, do pokojów, gdzie moja teściowa i Sarie zajmowały się domowymi obowiązkami i przygotowywały do pój­ścia na spoczynek. Wujek Doj i To Tan już spali. Thai Dei jeszcze nie, przypuszczalnie dlatego, że czekał, aż wrócę z pracy, przy której niepo­żądana była jego obecność. Oczy miał przymknięte, jakby próbował nie słuchać bezustannych narzekań swojej matki w odległym pomieszczeniu.

W jaki sposób Sarie to wytrzymywała, nie mam pojęcia. Szczególnie wówczas, gdy to ja byłem przedmiotem jej utyskiwań i krytyki.

Matka Gota była tego dnia znacznie bardziej zapalczywa niż zazwy­czaj. Chciała koniecznie wiedzieć, kiedy Sahra ma zamiar porzucić wresz­cie swoje uparte, idiotyczne nastawienie - niech tysiąc klątw spadnie na głowę Hong Tray - i wrócić na bagna, gdzie jej miejsce. Wciąż miała jeszcze szansę, że uda jej się wyjść za mąż, chociaż z pewnością już nie tak dobrze, biorąc pod uwagę, że najlepsze lata miała już za sobą, i fakt, iż pozwoliła, by splugawił ją obcy.

Sarie przyjmowała wszystko z takim spokojem, że zrozumiałem wreszcie, iż przyzwyczaiła się po prostu do tego i nie pozwalała, by ra­niło to jej uczucia. Zajmowała się swoją pracą, jakby Matka Gota w ogóle nie otwierała ust. Wkrótce zresztą skończyły swoje zajęcia. Sahra po­szła do naszego pokoju, nie mówiąc nic więcej jak tylko “Dobranoc”, co tylko dodatkowo zirytowało jej matkę.

Zawsze zdawałem sobie sprawę, że Matka Gota mnie nie aprobuje, i podejrzewałem, iż za moimi plecami wygaduje na mnie, jednak zasko­czyła mnie ilość jadu w jej słowach. Gdy słuchałem tej przemowy, poją­łem, iż jedynym powodem, dla którego przybyła do Taglios, było spro­wadzenie córki z powrotem do domu.

Wiedziałem, że przez małżeństwo ze mną Sahra złamała jakieś ple­mienne tabu, ale zupełnie źle osądziłem głębokość negatywnych uczuć, jakie Nyueng Bao żywią względem obcych.

W apartamentach zapanowała cisza. To Tan i Wujek Doj chrapali. Sarie zasnęła niemalże natychmiast. Matka Gota nazbyt była pogrążona w swoich narzekaniach, by móc od razu z nich zrezygnować. Najwi­doczniej nie potrzebowała żadnej publiczności.

Cały czas trwałem bez ruchu w miejscu, gdy drzwi do mieszkania otworzyły się i pierwszy Kłamca wśliznął się do środka. To był czło­wiek z czarnym rumel, zabójca, który mordował już wielokrotnie. Jeden za drugim, cały oddział znalazł się w pomieszczeniu. Sądzili, że przyj­dzie im walczyć z Konowałem, z Wyzwolicielem. Ostatnie wiarygodne doniesienia z Pałacu, jakie do nich dotarły, stwierdzały, że te apartamenty zajmuje właśnie Stary. Przekazał mi je ponad miesiąc wcześniej.

Rezultatem tego było nieszczęście, które dotknęło wszystkich z wy­jątkiem niego.

Chwilę po tym, jak już wszyscy znaleźli się w środku, zdali sobie sprawę, że w mieszkaniu znajduje się kilka osób. Szeptali zbyt cicho, by ktoś mógł ich usłyszeć. Wykonywali gesty palcami. Podzielili się na cztery grupy, w trzech było po trzech mężczyzn w ostatniej sześciu, ci zostali w głównym pomieszczeniu, tuż przed drzwiami prowadzącymi na korytarz.

To Tan, Thai Dei i Wujek Doj spali w najbliższym pomieszczeniu. To Tan najbliżej wyjścia ze wszystkich. Potem Wujek Doj. Potem Thai Dei.

To Tan nie miał żadnej szansy. Nawet się nie obudził. Ale Thai Dei nie spał jeszcze, a nad Wujkiem Dojem czuwać musiał chyba jego anioł stróż. Poruszył się w momencie, gdy zespół Dusicieli zaatakował go. Pomocnicy - których zadaniem jest przytrzymanie ofiary w taki spo­sób, aby się nie broniła, póki główny Dusiciel nie zawinie swego rumel wokół jej szyi i nie zadławi jej nie okazali się dość silni, by podołać swemu zadaniu. Zrzucił ich z siebie, potem trafił głównego Dusiciela gwałtownym ciosem łokcia. Zanim pozostali dwaj zdołali ponownie go dosięgnąć, już trzymał w dłoniach Różdżkę Popiołu.

Thai Dei był na nogach w tej samej chwili, gdy drzwi się otworzyły. Pomocnicy rzucili się na niego w momencie, kiedy sięgał po swe mie­cze, i wszyscy razem potoczyli się z nim w poprzek pomieszczenia. Wcześniej jednak zdołał pochwycić rękojeść krótkiego miecza.

Thai Dei wykrzyknął ostrzegawczo i smagnął ostrzem.

Dusiciele czekający w głównym pomieszczeniu, rzucili się na po­moc swoim towarzyszom. Zanim jednak zdążyli wbiec do pomieszcze­nia, Matka Gota również była już na nogach i wymachiwała mieczem, zaś Sahra, która nie miała żadnej broni i żadnego sposobu wydostania się z pomieszczenia, chyba tylko przedzierając się przez kłąb walczą­cych, próbowała znaleźć jakiś sposób, by zablokować wejście.

Następne dwie minuty oglądałem później wielokrotnie. W ciągu tego czasu zginęło wielu ludzi. Ale wszyscy byli Dusicielami. Thai Dejowi złamano rękę. Wujek Doj ścigał uciekających na korytarz.

A więc wszystko nie zdarzyło się w taki sposób, w jaki mi później opowiedziano; relacja mniej więcej zgadzała się z prawdziwymi wyda­rzeniami - aż do tego momentu. Jednak później żadni źli chłopcy nie przedostali się przez obronę Wujka Doją i nie zabili Sahry. Sahra nie była wprawdzie w najlepszym stanie, ale żyła. Kiedy Doj powrócił z pości­gu, Matka Gota zaproponowała, że da jej coś na uspokojenie. Wujek Doj przystał na ten pomysł. W ciągu kilku minut Sahra spała już w łóż­ku, w którym potem przelotnie ją widziałem.

Na jakiś czas musiałem zrezygnować ze swej obserwacji. W każdej chwili mogłem pojawić się tamten ja z przeszłości. Powróciłem, kiedy już wiedziałem, że będę spał martwym bykiem po wypiciu czegoś, co podał mi Wujek Doj, kiedy spoczywałem obok mojej ukochanej.

Obserwowałem ich, jak zabierają Sarie i To Tana. Wujek Doj, Thai Dei, rozmaici krewni, tak jak opowiedziała mi Matka Gota, kiedy wresz­cie się obudziłem, że zawieźli ich ciała, aby sprawić im stosowny po­chówek w domu.

Pomimo głuszącego emocje środowiska, w jakim się znajdowałem, udało mi się wykrzesać z siebie doprawdy nielichy wybuch gniewu.

Podążałem za grupą Nyueng Bao do ich ziemi ojczystej. Wieźli ze sobą również inne ciała. Napaść Dusicieli kosztowała Nyueng Bao ży­cie kilku strażników.

Niespodzianka, niespodzianka. Sarie przyszła do siebie, zanim grupka Nyueng Bao na dobre opuściła miasto. Zachowywała się niemal w ten sam sposób jak ja, kiedy się obudziłem i stwierdziłem, że jej już nie ma.

- Co się stało? - dopytywała się. - Dlaczego jesteśmy tutaj? - Swo­je pytania kierowała do Wujka Doja, ale Doj nie odpowiedział, wykonał tylko gest w stronę Thai Deia, którego twarz wykrzywiał ból złamanej ręki.

Thai Dei wymamrotał:

- Zabieramy cię do domu, Sarie. Nie ma już dłużej powodów, dla których miałabyś pozostawać w tym mieście zła.

- Co? Nie możecie tego zrobić. Odwieźcie mnie z powrotem do Murgena.

Thai Dei spojrzał w dół na wybrukowaną kamieniami powierzchnię drogi.

- Murgen nie żyje, Sarie. Zabili go tooga.

- Nie!

- Przykro mi, Sahro - powiedział Wujek Doj. - Wielu tooga zapła­ciło życiem, ale to była cena, jaką gotowi byli zapłacić. Również wielu z naszych ludzi zginęło, a tam, gdzie oni zawiedli albo gdzie nie byli obecni, wielu innych oddało swe życie. - Słowo określające owych “in­nych” stanowiło nazwę, jaką Nyueng Bao nadawali wszystkim, którzy nie byli Nyueng Bao.

- On nie mógł zginąć - zapłakała Sarie. Zaniosła się żałosnym łka­niem. - Nie mógł umrzeć, nie zobaczywszy swego dziecka!

Wujek Doj zamarł bez ruchu na swoim wozie, równie nieporuszony jak trzon topora. Thai Dei popatrzył na swoją siostrę i cicho jęknął. Po­nieważ przyzwyczaiłem się do obyczajów Nyueng Bao, założyłem, że jest to wynik jego zaniepokojenia, spowodowanego tym, że niemożliwe będzie wydać za mąż siostrę, która nosi w łonie dziecko obcego. Wujek Doj wymamrotał:

- Zaczynam powoli wierzyć, że twoja matka jest mądrzejsza, niż nam się zdawało, Thai Dei. Ona obwiniała o wszystko Hong Tray. Teraz jed­nak powoli zaczyna wychodzić na to, że twoja babka okazała się osta­tecznie niezwykle sprytna. Albo my po prostu jej nie zrozumieliśmy. Jej proroctwo mogło dotyczyć Murgena, tylko niebezpośrednio. Mogło dotyczyć dziecka, które Sahra nosi swoim łonie.

Zrozumiałem teraz, że tamta kobieta na bagnach, którą dotąd widzia­łem dwukrotnie, to musi być Sahra, nikt inny.

- A więc nie będzie już miejsca dla Sahry - oznajmił Thai Dei z wi­docznym bólem. - Jeżeli ona nosi bękarta obcego...

- Zabierzcie mnie z powrotem - powiedziała Sahra. - Jeżeli nie pozwolicie mi zostać, nie będę już więcej Nyueng Bao. Pójdę do ludzi mego męża. Znajdzie się dla mnie miejsce w Czarnej Kompanii.

To była herezja społeczna o takim rozmiarze, że zarówno Thai Dei, jak i Wujek Doj zamarli z rozdziawionymi ustami.

Nie sądzę, że ja także zamarłbym z rozdziawionymi ustami, gdybym tylko dostał teraz w ręce tych dwóch. Uniosłem się. Usłyszałem już do­syć, aby wiedzieć teraz, na czym stoję, gdzie znajduje się Sarie oraz jakie jest stanowisko mego wiernego towarzysza, Thai Deia. Stary mógł nie mieć absolutnej racji odnośnie Nyueng Bao, ale z pewnością rów­nież nie całkiem się pomylił.

Gwałtownie przeskoczyłem w czasie, śledząc Sarie. Thai Dei oraz Wujek Doj zabrali ją do świątyni, przed którą widziałem ją poprzednim razem. Oddali w ręce wujka-dziadka, który był tam kapłanem. Sahra była bowiem teraz w istocie sierotą, chociaż równocześnie kobietą dorosłą, dwukrotną mężatką. Świątynia stanowiła miejsce, do którego udawali się Nyueng Bao, którzy nie mieli żadnej bliskiej rodziny. Dawała im schronienie. Kapłani i zakonnice stawali się dla kogoś takiego jedną wielką rodziną. W zamian od sieroty oczekiwano, że poświęci swe ży­cie pobożnym czynom i jakimkolwiek tam bóstwom, które czcili Ny­ueng Bao.

Nikt mnie nigdy w tej kwestii nie uświadamiał, ale w świątyni, w której zamknięto Sahrę, stały posągi różnych bogów, przypominające zresztą do złudzenia niektórych bogów Gunni.

Shadar mieli tylko jednego boga dostatecznie wspaniałego, aby za­służył sobie na posąg, zaś doktryna Yehdna zabraniała w ogóle tworze­nia boskich podobizn.

Przyjrzałem się Sarie w jej obecnej postaci. Przyglądałem się przez jakąś godzinę, jak wypełniała swoje obowiązki. Pomagała sprzątać świątynię, nosiła wodę, pomagała w gotowaniu, czyli oddawała się wypeł­nianiu dokładnie tych samych obowiązków, jakie spoczywałyby na niej, gdyby była żoną jednego z Nyueng Bao w jakimś ich siole. Jednak lu­dzie ze świątyni unikali jej.

Nikt z nią nie rozmawiał, wyjąwszy kapłana, z którym łączyły ją więzy pokrewieństwa. Nic już nie można było dodać. Sama się skalała. Jedy­nym gościem, jaki czasami ją odwiedzał, był podstarzały jegomość o imieniu Banh Do Trang, pośrednik handlowy, którego przyjaźń Sahra zdobyła sobie podczas oblężenia Dejagore. Banh był również pośredni­kiem między nami, w czasie gdy rodzina Sahry zdecydowała się trzy­mać nas z dala od siebie. Dzięki niemu możliwe okazało się ostatecznie to, że Sahra wymknęła się z domu i znalazła mnie, zanim ktokolwiek ją zatrzymał.

Banh rozumiał. Kiedy był młody, Banh kochał kobietę Gunni. Spędził większość swego życia na podróżach handlowych po świecie. Nie uważał, że wszyscy “inni” stanowią od razu czyste zło. Banh był do­brym człowiekiem.

Dokładnie przepatrywałem czas i uważnie wybrałem moment, gdy Sahra odbywała swe popołudniowe modły. Punkt widzenia, którym by­łem, sprowadziłem ostrożnie w dół, dokładnie zatrzymałem go na po­ziomie jej oczu.

- Sarie. Jestem tutaj. Kocham cię. Okłamali cię. Żyję.

Sarie wydała z siebie dźwięk przypominający skowyt niewielkiego szczeniaczka. Przez krótką chwilę było tak, jakby spoglądała prosto w moje oczy. Jakby mnie widziała. Potem jednak szarpnęła się i przera­żona wybiegła z pomieszczenia

.

41.

Jednooki przez cały czas klepał mnie po twarzy, póki nie odzyska­łem przytomności.

- Żeby cię cholera, ty mały gnojku, przestań! -Bolała mnie już cała twarz. Jak długo mnie bił? - Jestem już! Jaki masz, kurwa, problem?

- Strasznie krzyczałeś, Dzieciaku. A jeżeli mówiłeś jakimkolwiek językiem, który rozumieją twoi krewni, to wywołałeś niezłe, cholerne zamieszanie. Chodź. Postaraj się opanować.

Starałem się opanować. Musisz się nauczyć kontrolować emocje, jeśli chcesz przeżyć w naszym interesie. Ale moje serce biło jak oszalałe, a myśli galopowały niepowstrzymanie. Trząsłem się, niczym zdjęty ata­kiem paskudnej malarii. Jednooki zaproponował mi wielki kubek wody. Wypiłem do dna.

- Częściowo jest to moja wina - powiedział. - Zostawiłem cię sa­mego. Nie sądziłem, że będziesz tam tak długo. Myślałem, że wszystko zrozumiesz i zabierzesz swoją dupę z powrotem, aby się przekonać, co zaplanowaliśmy.

Wyskrzeczałem:

- Co zaplanowałeś?

- Ja nie planuję. Myślę, że Stary po prostu chciał, aby wszystko ro­zeszło się po kościach, do czasu, aż nie postanowił, że musisz jednak wiedzieć.

- Nie miał zamiaru mi powiedzieć?

Jednooki wzruszył ramionami. Co zapewne znaczyło, że nie. Konował nie był bardziej entuzjastycznie nastawiony do mojego mał­żeństwa niż lud Sahry. Bękart.

- Muszę się z nim zobaczyć.

- On też chce się z tobą zobaczyć. Kiedy już zdołasz się opanować. Odchrząknąłem.

- Powiesz mi, kiedy będziesz w stanie znieść wszystko bez szcze­gólnych wrzasków i szaleństw.

- Mogę od razu, ty małe gówno! Co wy sobie, chłopcy, myśleliście, nie pozwalając mi?...

- Powiesz mi, kiedy będziesz w stanie znieść wszystko bez szcze­gólnych wrzasków i szaleństw.

- Ty małe gówno. - Zaczynało powoli brakować mi jadu. Napraw­dę długo znajdowałem się już poza ciałem. Musiałem coś zjeść. Przy­puszczałem jednak, że nie pozwolą mi nic przekąsić do czasu, aż nie spotkam się z Konowałem.

- Jesteś w stanie gadać? - zapytał Konował. - Skończyłeś z wrza­skami i szaleństwami?

- Wy, chłopcy, spędziliście cały ten czas, kiedy wędrowałem z du­chem, by przećwiczyć swoje role?

- A więc co zamierzają teraz krewni twojej żony, Murgenie?

- Nie mam najmniejszego, pieprzonego pojęcia. Ale myślę, że mam ochotę włożyć stopy Wujka Doją do ogniska i potem go zapytać.

Konował pił herbatę. Taglianie byli wielkimi amatorami herbaty. Ludzie zamieszkujący okoliczne regiony Ziem Cienia posunęli to upodo­banie do skrajności. Upił łyk.

- Chcesz trochę?

- No. - Potrzebowałem płynów.

- Zastanów się nad tym. Załóżmy, że weźmiemy go na przesłucha­nie dlatego, że ty, zupełnie znienacka, dowiedziałeś się, że cię wyruchali. Myślisz, że nikt - czy to Nyueng Bao, czy ktoś jeszcze inny - nie będzie się zastanawiał, skąd o tym wiemy, skoro dowód prawdziwości twoich słów znajduje się dobrych osiemset mil stąd?

- Nie dbam...

- Właśnie. Myślisz tylko o sobie. Ale konsekwencje twojego dzia­łania dotkną każdego żołnierza Kompanii. Być może obejmą nawet wszystkich ludzi, który przeszli z nami przez te góry. To może zmienić losy całej wojny.

Chciałem zbagatelizować jego argumenty, ponieważ wyrządzono mi wielką krzywdę i niczego teraz nie pragnąłem bardziej, jak wyrządzić krzywdę komuś innemu. Nie potrafiłem. Minęło już dość czasu, aby rozum zaczął zawodzić w rozumnej łepetynie. Ugryzłem się w język, zdławiłem słowa nabrzmiewające w moim gardle. Popiłem herbaty. Za­stanowiłem się. Na koniec powiedziałem:

- Masz rację. A więc co robimy? Konował dolał mi jeszcze herbaty.

- Nie przypuszczam, byśmy mieli cokolwiek robić. To znaczy, bę­dziemy robili to samo, co dotąd. Przyczaimy się jak pająki. Dotąd jedy­nie trzech ludzi zdaje sobie sprawę, jak niewiarygodnym narzędziem dysponujemy, nikt inny o tym wiedzieć nie powinien.

Odkaszlnąłem. Upiłem trochę herbaty. Powiedziałem:

- Ona myśli, że nie żyję. To kłamstwo określiło całe jej życie. Konował pogrzebał w ogniu. Zajrzał do swojej torby ze zdobyczną herbatą. Milczał. Jednooki na koniec wreszcie połapał się, o co chodzi.

- Och. No tak. Przypuszczam, Murgenie, że jesteś obeznany z tą księ­gą Kronik, którą napisała kobieta Kapitana. - Wyszczerzył się do mnie i ukazał parę szczerb po brakujących zębach.

- Słusznie. Tylko zachowuj się rozsądnie. Akurat mnie to obchodzi. Ty bydlaku.

- Mam wspaniały pomysł, Dzieciaku. Wracajmy do wozu. Które­goś dnia znalazłem coś, co cię może zainteresować.

Konował dodał:

- Wy, chłopcy, nie odchodźcie za daleko. Mamy już dość ludzi na miejscu, czas, by zacząć nieco nękać Długiego Cienia.

- Oczywiście - powiedział Jednooki. Wypełzł przez klapę wejścio­wą, mamrocząc do siebie. - Nie mogę zostawić gówniarza samego. - Wyszedłem za nim. Nie zatrzymał się. Nie przestał gadać. - Możemy sie­dzieć tu sobie przez następne sto lat i nikomu nie stanie się krzywda. Usta­nowić nasze przeklęte królestwo. Zagłodzić sukinsyna na śmierć. Ale nie! Musimy robić jakieś... - Zerknął za siebie. Znajdowaliśmy się już w ta­kiej odległości, że Stary z pewnością nie mógł nas słyszeć. - Dość tego gówna. Ty głupi gnoju. Nigdy nie powiedziałeś mi o Goblinie.

- A co jest do opowiadania?

- Wiedziałeś przez cały czas, gdzie on jest, no nie? Nie zginął ani nic. Obszedłeś blokady, jakie Konował nałożył na Kopcia, i znalazłeś to bezwartościowe małe gówno.

Nic nie powiedziałem. Goblin wciąż był gdzieś tam, zdany wyłącz­nie na siebie, przypuszczalnie kontynuował swoją misję. Zapewne wciąż okryta była ścisłą tajemnicą.

- Ha! Miałem rację. Nigdy nie potrafiłeś za cholerę kłamać. Gdzie on jest, Dzieciaku? Mam prawo wiedzieć.

Zacząłem się wycofywać. Być może nadszedł już czas, by zacząć odgrywać swoją rolę gdzie indziej.

- Mylisz się. Nie wiem, gdzie on jest. Nie wiem nawet, czy w ogóle jeszcze żyje. - Co było zresztą prawdą.

- Co masz na myśli, mówiąc, “nie wiem”?

- Mam może wadę wymowy? Miałeś Kopcia przez cały miesiąc dla siebie, pamiętasz? Ty. Mały gnojek, który wałęsał się bezczynnie po okolicznych wzgórzach, gdy ja byłem zupełnie gdzie indziej, uciekałem przed cieniami i unikałem pułapek armii Cienia.

- Teraz już wiem, że mnie rolujesz. Nie widziano tutaj żadnego cie­nia od czasu, kiedy przepędziliśmy je przy... Bzdury! Próbujesz mi tu wcisnąć kompletne bzdury.

- No. Sądzę, że zapomniałem o zasadzie numer jeden.

- Hę? O co ci chodzi?

- Nigdy nie denerwować Jednookiego, mówiąc mu prawdę.

- Ty cholerny krętaczu. Łażę już po tym świecie od dwustu lat i po­trafię poradzić sobie z takim gównem. - Wskoczył na opuszczoną klapę wozu i sięgnął do środka. Zacząłem się powoli wycofywać. Grzebał w jakichś łachmanach, które trzymał w schowku za kozłem. Spojrzał przez ramię i zobaczył, że się oddalam. - Masz zostać tu, na miejscu, kutasie.

Zeskoczył z wozu, zaczął machać ramionami, a równocześnie pisz­czał i jęczał w jednym z tych języków, których czarodzieje używają, aby reszta z nas myślała, że w tym interesie jest coś straszliwie niezwykłego i mistycznego - trochę tak samo, jak postępują prawnicy. Jednookiemu zresztą czasami zdarzało się najzupełniej spontanicznie osuwać w rolę kazuisty.

Między koniuszkami jego palców zaczęły przeskakiwać błękitne iskry. Usta rozciągnęły się w złym grymasie. Nie dałem mu Goblina, więc te­raz sam będę musiał zająć jego miejsce.

Cholera, teraz naprawdę pożałowałem, że Goblin jeszcze nie wrócił.

- Co jest?

Odwróciłem się gwałtownie. Kapitan szedł za nami. Jednooki aż się zachłysnął. Cofnąłem się o kilka kroków, wskutek czego Stary też zna­lazł się w polu rażenia.

Jednooki wbił ręce w kieszenie, usiłując skryć je przed naszym wzro­kiem.

- Ouć! - Próbował stłumić nagły jęk. Iskry, jak się okazało, nie zgasły. Konował zapytał mnie:

- Znowu pił?

- Jeśli tak, to nie mam pojęcia kiedy. Chyba że zanim mnie obudził. W każdym razie zachowywał się jak pijany.

- Kto? Ja? - pisnął Jednooki. - Nie ja. Nie ma mowy. Nie biorę już tego świństwa do ust.

- Nie miał czasu na rozstawienie sprzętu - zauważyłem.

- To gówno znaczy. Gdyby można było coś ukraść w okolicy, na pewno by znalazł. Znasz kogoś, kto na trzeźwo rzucałby się do bójki bez żadnych ważnych powodów?

- I w tym wojsku nie ma nikogo takiego - upierał się Jednooki. - Chyba że liczyć Goblina. On czasami... Czy on dalej jest w naszej Kom­panii, Kapitanie?

Konował zignorował jego pytanie. Zwrócił się do mnie:

- Masz zamiar zabrać teraz Kopcia z powrotem?

- Nie. - Nie przyszło mi to nawet do głowy. Moje myśli koncentro­wały się wyłącznie na jedzeniu.

Konował odchrząknął.

- Muszę teraz porozmawiać z moim sztabowym czarodziejem. Jed­nooki?

Odszedłem. A teraz co?

No, jedzenie.

Jadłem do czasu, aż kucharz zaczął zrzędzić pod nosem na tych, któ­rym wydaje się, że należą się im jakieś szczególne przywileje.

Kiedy już skończyłem, przespacerowałem się na pokrytych śniegiem zboczach wzgórz i próbowałem uspokoić szalejącą we mnie burzę. Chmury zaciągające niebo zapowiadały dalsze opady. Podejrzewałem, że jak dotąd mieliśmy po prostu szczęście. Ani razu śnieg nie zmienił się w szczególnie gwałtowną zadymkę i nigdy nie trwała ona długo. Zna­lazłem Thai Deia i jego matkę, stara wciąż wylewała z siebie potok na­rzekań. Wciąż.

Trzymałem się od nich z dala.

Dostrzegłem w oddali Klingę i Łabędzia. Pędzili dokądś w wielkim pośpiechu. To znaczyło, że Pani przybyła albo, przynajmniej, że przy­będzie wkrótce. Awangarda jej dywizji już zaczynała wznosić swój obóz.

Na południu, daleko za Kiaulune, włócznia słonecznego światła prze­biła pokrywę chmur i uderzyła w Przeoczenie. Cała ogromna forteca zalśniła niczym jakiś mityczny wizerunek raju. Trzeba było zabrać tam Kopcia i nadrobić stracony czas. Ale nie od razu. Jednooki i Stary wciąż coś do siebie mówili, zbliżywszy głowy. Być może rozmawiali o mnie.

Poszedłem w dół wzgórza, w kierunku miejsca, gdzie żołnierze Pani budowali swój obóz.

Myślałem o tym, jak się mają sprawy między Klingą a Panią. Przed swoją dezercją był jej głównym pomocnikiem. Nie powiedział jej o ni­czym, kiedy zrobił, co zrobił. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, by prze­baczyła mu jego oszustwo, niezależnie od tego jak skuteczne okazało się w rezultacie.

Wrony unosiły się ponad obozem. Być może Pani już była na miejscu.

Konował miał rację. Musimy zachowywać się jak paranoicy. Przez cały czas. Jeśli nie szpiegował nas Władca Cienia, z pewnością robiła to Duszołap albo Kłamcy, albo Wyjec. Czy też sama Kina. Nyueng Bao. Agenci Radishy. A może szpiedzy kapłanów, a może...

42.

Pani, jak się okazało, już przybyła, choć nikt mnie o tym nie powia­domił. Nie miałem jednak żadnych kłopotów z dotarciem przed jej obli­cze, co z kolei sprawiło, iż natychmiast zacząłem się zastanawiać, czy równie łatwo będzie stąd odejść.

Ona jednak uprzedziła moje pytania.

- Co my teraz będziemy robić, Murgenie? Jak tym razem wygląda jego gra?

Dałem krok do wnętrza namiotu i zamarłem z rozdziawionymi usta­mi. Od czasu, jak widziałem ją po raz ostatni, zaszły ogromne zmiany. To nie była ta Pani, z którą jechałem na południe. To nie była kobieta, która wydawała się skrajnie udręczona przed atakiem na Dandha Presh. Ta była wskrzeszoną Panią z dawnych lat, istotą wypełnioną mocą, tak straszliwą, że niemalże niezdolną do pomieszczenia w materialnej powłoce.

- Co się, u diabła, stało?

- Murgenie.

- Co? - skrzeknąłem. Musiałem przypomnieć sobie dopiero, że je­stem Kronikarzem. Kronikarz nie zna strachu. Stoi z boku, nie uczestni­czy w wewnętrznych sporach Kompanii. Nie daje się onieśmielać swo­im braciom. Zapisuje prawdę.

W każdym razie nieźle mnie przestraszyła.

- Chciałabym wiedzieć...

- O wszystko, co chcesz wiedzieć, lepiej zapytaj Starego. Nie potrafiłbym ci nic powiedzieć, nawet gdybym był tak ogłupiały na twoim punkcie jak Wierzba-Łabędź. Mnie on również nie mówi wszystkiego. To wszystko trzyma wciąż zamknięte w swej głowie. Widziałaś to miej­sce, tam, w górze. Gorsze niż Wieża w Uroku. Od kiedy tu przyjechali­śmy, nawet nie spojrzał na nie, choćby przelotnie. Nie widziałem, by się czymś szczególnym zajmował. Długi Cień i Wyjec też zresztą wiele nie zrobili.

- To denerwujące.

- No. I niekoniecznie wcale takie znowu sprytne, biorąc pod uwagę, w jakim się znajdziemy położeniu, gdyby na przykład dopadli go Du­siciele.

- Jest to mniej prawdopodobne, niż ci się zdaje.

- Z powodu Duszołap?

- Tak.

- Ona nie może być wszędzie, nie bardziej niż ty. A ich nie bez po­wodu nazywają Kłamcami. - Miałem nadzieję, że głos mi się za bardzo nie załamuje. Próbowałem utrzymać się w roli człowieka bez trwogi.

- Żadna z tych kwestii nie stanowi jednak przyczyny, dla której chcia­łeś się ze mną zobaczyć.

- Nie. Mam problem. Moje sny stają się coraz gorsze. Obecnie, mówiąc szczerze, jest już bardzo źle. Chciałbym wiedzieć, jak się ich pozbyć.

- Nie znalazłam sposobu. Musisz nauczyć się uważać, nigdy nie zapominaj, czym one są. Czy Kina cię wzywała?

- Nie sądzę. To wygląda raczej tak, jakby po prostu przechodziła przez moje sny i, jeśli trwam całkowicie bez ruchu, nie zwracała na mnie uwagi. Może po prostu podglądam cudze koszmary?

- Opowiedz mi o nich. Opowiedziałem jej.

- W znacznym stopniu przypominają sny, które mnie ciągle nękały. W każdym razie moje działy się głównie na równinie.

- Były wrony?

- Wrony? Nie. Tam nie ma nic żywego. Zastanawiałem się przez chwilę nad rym, co powiedziała.

- Jeśli chodzi o ścisłość, to nie do końca jest tak, jak mówiłem. Ona w jakiś szczególny sposób zdaje sobie sprawę z tego, kim jestem. Zwłasz­cza tamtej nocy, kiedy zostałem przeprowadzony przez jedną z wersji równiny ze snu, gdzie zobaczyłem moją żonę. Rozmawiałem z Sarie. Z rozmowy wynikało, że mogę ją dostać z powrotem.

- To coś nowego. W moim przypadku koszmary stawały się za każ­dym razem coraz gorsze. Sądzę, że ostatecznie chodziło o to, by złama­ło mnie wyczerpanie.

Odniosłem wrażenie, że ona również nie mówi mi całej prawdy. Powiedziałem:

- Nie potrafię uwierzyć, by cokolwiek, co spróbuje mi wcisnąć, gorsze było od rzeczy, jakie widziałem w prawdziwym życiu. Wiedząc ponadto, do czego ona zmierza...

- Udało jej się wykorzystać mnie, Murgenie. Ponieważ sądziłam, że wiem, co ona robi. Ale nie wiedziałam. To ona jest Królową Kłamców. Ja wcale nie byłam Córką Nocy. Byłam jedynie rozpłodową klaczą, która miała donosić dla niej mesjasza Dusicieli. Nie popełnij błędu, który ja popełniłam. Jeżeli naprawdę zwróciła na ciebie uwagę, musisz być bardzo, bardzo ostrożny. I informuj mnie o wszystkim.

Mruknąłem coś niewyraźnie.

- Czy notowałeś daty spotkań z Kina?

- Hm...-Tak też postępowałem, jednak zazwyczaj, gdy miały miejsce te zdarzenia, przebywałem poza ciałem, w astralnym świecie Kop­cia. - Niezbyt regularnie. - Podałem jej kilka przykładów, które z pozo­ru zdawały się zupełnie bezpieczne.

- To się na wiele nie przyda. Próbuj kontrolować swe emocje. Two­ja żona jest oczywistym narzędziem, za pomocą którego można tobą manipulować. Masz może jakieś pojęcie, dlaczego ona to robi?

- Przypuszczam, że chodzi o sztandar.

- Oczywiście. Coraz więcej mamy wskazówek, jednak nie znamy jeszcze całej opowieści. Lanca Namiętności. Tylko, że dotąd nigdy zdra­dziła żadnych szczególnych właściwości.

Było inaczej niż myślała, stało się to jednak w czasie i w sposób, którego nie mogłem jej wyjaśnić, nie demaskując Kopcia. Konował kie­dyś uderzył nią Wyjca, rana była właściwie powierzchowna, jednak mały czarodziej omal wtedy nie umarł.

- Być może nie posiadamy prawdziwej Lancy. A wszystkim się tyl­ko wydaje, że jest inaczej.

- Czy to jakiś kolejny skomplikowany podstęp? - wymruczała. Zapytałem:

- W jaki sposób mogę przestać śnić?

- Słuchasz mnie czy nie? Nie możesz.

- Nie przypuszczam, bym był na tyle silny, aby z nimi żyć.

- Nauczysz się. Moje przestały mnie nawiedzać, gdy urodziłam dziecko. Ale przerwa nie trwała długo. Teraz sądzę, że Kina zapomniała przerwać połączenie.

- Być może miał to zrobić Narayan, kiedy porywał ci córkę.

- Oczywiście, że tak.

- Przepraszam, że wspomniałem...

- To nie ma znaczenia. I tak pamiętam, pamiętam wystarczająco dobrze. Każdej minuty, każdej godziny. A któregoś dnia, już wkrótce, mam zamiar omówić to z Narayanem, w bardzo intymny i osobisty spo­sób. - Gdy wypowiadała te słowa, wyglądała równie paskudnie jak sama Kina, chociaż zapewne musielibyście się znajdować tam, na miejscu, a nadto znać jej historię, by pełni pojąć wrażenie, jakie wywierała. - Już wkrótce ujrzy swój prywatny Rok Czaszek. Zabrakło miejsc, w których mógłby się schować.

- Widziałaś Przeoczenie. Sądzisz, że potrzebna mu jakaś inna kry­jówka?

Zanim zdążyła mi odpowiedzieć, do postrzępionego namiotu wsunął swoją głowę Klinga.

- Jakiś Dusiciel właśnie zaatakował Wierzbę. Wierzba ma trochę kłopotów z oddychaniem, ale poza tym nie jest z nim źle.

- Wzięliście zamachowca żywcem? - zapytała Pani.

Zebrałem się do wyjścia. Jej nastrój zaczynał stawać się coraz bar­dziej mroczny. Nie miałem ochoty, by przyciskała mnie mocniej. Klinga uśmiechnął się.

- Jest w doskonałej kondycji. Chociaż zapewne najchętniej postarał­by się o atak serca.

Przecisnąłem się obok stojącego w drzwiach Klingi. Pani zmierzyła mnie beznamiętnym spojrzeniem, które mówiło wyraźnie, że później przyjdzie czas na dokończenie naszej rozmowy. Do tego czasu wymy­ślę, jak zejść jej z drogi. Być może ostatnio byłem z nią zbyt szczery.

Postanowiłem popatrzeć, choć trzymałem się na uboczu. Metody sto­sowane przez Panią podczas przesłuchania były zręczne, paskudne i sku­teczne. Żaden z obecnych nie zapomni nigdy lekcji, której był tu świad­kiem.

W ciągu kilku minut Dusiciel przyznał się, że dołączył do tłumu cy­wilów z taborów po naszym zwycięstwie pod Charandaprash. Rozkaz otrzymał od samego Narayana Singha. Wierzba-Łabędź był jego pier­wotnym celem. Inni ludzie z czerwonymi rumel otrzymali inne zadania. Oni również ukryli się wśród dekowników. Sama Córka Nocy udzieliła im pouczenia, aby byli skrajnie ostrożni podczas wypełniania swej mi­sji. Dzieci Kiny zostało już tak niewiele, że częścią ich powinności wzglę­dem bogini była obecnie dbałość o zachowanie swych żywotów.

Pani po prostu wiedziała, w jaki sposób skłonić człowieka do mó­wienia. Przypuszczam, że jest to jedna z tych rzeczy, których się uczysz, kiedy właściwie od zawsze przebywasz na tym świecie. Jedna z tych rzeczy, które ludzie w rodzaju Długiego Cienia najchętniej przemocą wydarliby z twojej głowy. Była tak skuteczna, że porzucił nadzieję na swą wieczystą nagrodę i zdradził jej imiona.

Wybrałem się na spacer w chwili, gdy Klinga organizował ekspedycję rzeźników.

Chcąc zapewne dodatkowo podkreślić swe uczucia względem nich, Pani własnoręcznie zadusiła jednego z Kłamców. Użyła własnej czarnej szarfy, zdjętej z trupa człowieka z czarnym rumel, którego zabiła wiele lat temu. Każdy Kłamca znał opowieść o tym wydarzeniu.

Takim sposobem przekazała swą wiadomość.

Wrony poderwały się w powietrze czarnym mrowiem.

Pani kazała zatknąć głowy Kłamców na lancach i zanieść do Prze­oczenia, przypuszczam, że miało to być zagajenie do jej przyszłej roz­mowy z Narayanem Singhiem.

Konował dołączył do mnie.

- Oto i moja słodziutka - powiedział i pokręcił głową. Jakby on miał zachować się inaczej, gdyby pierwszy dorwał tych ludzi.

Wiedział, co sobie pomyślę.

- Prawdziwa pani, dama, nie morduje ludzi w przyzwoitym towa­rzystwie. - Wyszczerzył zęby.

- W jakim przyzwoitym towarzystwie? Kompania nie jest przyzwo­itym towarzystwem. A ja sądzę, że to, co zrobiła, bardzo jest do Pani podobne.

- Tak. - Wyglądał niemal na rozbawionego tym wszystkim.

43.

Zajęło mi to ładnych parę godzin, ale w końcu znalazłem Śpiocha. Kierował pracami przy rozbijaniu obozu dla batalionu sił specjalnych Wielkiego Kubła. Oddział Kubła wykonywał lwią część roboty przy wyłapywaniu partyzantów Mogaby. Zwróciłem się do dzieciaka:

- Przejdźmy się trochę. Chcę z tobą pogadać. - Zebrałem garść ka­mieni, aby rzucać nimi we wrony, gdyby skrzeczące potwory okazały się nazbyt ciekawskie.

- Chodzi o to, o czym rozmawialiśmy? - Chłopak był podniecony. Nie przypominam sobie, żebym ja był podniecony, kiedy zostawałem Chorążym. Ale ja dostałem tę robotę niejako walkowerem. Nie było po prostu nikogo innego, kto byłby w stanie ją wykonywać. A ktoś musiał go nosić.

- Po części. Stary ostatecznie wyraził zgodę. Mówi, że jeśli o niego chodzi, jesteś w porządku. Pozostawił mi wybór. A więc robota jest twoja, przynajmniej jeśli o mnie chodzi. Będę go jeszcze nosił do czasu, aż się nie wyjaśni, w taki czy inny sposób, jak się skończy cała ta sprawa z Długim Cieniem. Ale mogę cię zacząć uczyć pewnych rzeczy już teraz. Szczególnie jeśli chodzi o czytanie i pisanie. I zadbać, aby starczyło ci czasu na naukę, dzięki czemu będziesz mógł uniknąć najbardziej nie­przyjemnych obowiązków.

Chłopakowi aż zaświeciły się oczy. Poczułem się trochę jak świnia.

- Ale jest jedna, specjalna robota, którą musisz wykonać najpierw. - Zobaczyłem, że w naszą stronę zmierza Wielki Kubeł, przypuszczalnie po to, żeby zapędzić dzieciaka do jednej z tych prac, o których przed chwilą wspomniałem.

- Co to jest? Na pewno sobie poradzę.

Oczywiście. To był też powód, dla którego Kubeł wybrał go z tłumu.

- Mam tajną wiadomość, którą trzeba przekazać do Taglios. Spra­wa jest gardłowa. Możesz zabrać ze sobą kilku chłopców, tak na wszel­ki wypadek. Wybierz takich, którzy dobrze trzymają się w siodle. Dam ci zezwolenie na korzystanie ze sztafet kurierów. - Uniosłem dłoń, by uprzedzić wszystko, co Kubeł mógłby powiedzieć. - To musi zostać załatwione najszybciej, jak tylko można.

Kubeł słyszał przynajmniej część mej przemowy.

- Zabierasz mi najlepszego człowieka, żeby zawiózł list?

- Tak. Ponieważ musi dotrzeć na miejsce.

- To jest naprawdę takie ważne? - zapytał Kubeł.

- Właśnie dlatego wziąłem go na stronę, by nikt nas nie podsłuchiwał.

- To pewnie lepiej będzie, jak już sobie pójdę. - Jak na złodzieja zbiegłego spod ręki sprawiedliwości, był z Kubła zupełnie niezły żoł­nierz.

- Pewnie tak.

- Niedobrze, że cię tracę, synku. - Kubeł poszedł, by kogoś innego zapędzić do rzeczonej roboty.

Śpioch powiedział:

- Jeżeli pożyczysz mi swojego konia, nie będę musiał brać ze sobą nikogo innego. I wrócę znacznie szybciej.

Miał rację. Miał cholerną rację - nie przyszło mi to wcześniej do głowy.

- Niech pomyślę.

Wszystko miało jednak kłopotliwą stronę. Stary może chcieć czegoś ode mnie, zanim Śpioch wróci. Jeżeli okaże się, że nie mam mojego konia, na pewno zacznie zadawać pytania.

Nie planowałem wtajemniczenia Kapitana w swój plan. Gdybym to zrobił, byłoby po sprawie.

- Będę z powrotem przed upływem miesiąca.

Na moim koniu może by mu się udało - gdyby miał tyłek z żelaza. Był młody i twardy, ale nie przypuszczałem, aby ktokolwiek był aż tak twardy. Chociaż... Przed upływem tego czasu z pewnością nic się nie zdarzy. Miesiąc co najmniej minie, zanim dotrą tutaj wszyscy maruderzy, a nasi dowódcy wysmażą jakiś plan. Niemożliwe, by Konował miał gotową strategią zdobycia Przeoczenia, jak wcześniej w Charandaprash. Nikt mnie nie przyłapie.

A kiedy dzieciak będzie miał tydzień forów, nawet Duszołap nie bę­dzie w stanie mu przeszkodzić.

- W porządku. Zrobimy to tak, jak mówisz. Jedna rzecz tylko. Wia­domość musi być doręczona do rąk własnych określonej osobie. Ona może być nieosiągalna natychmiast. Wtedy będziesz musiał na nią po­czekać.

- Zrobię wszystko, czego będzie wymagać zadanie, Murgenie.

- W porządku. Przyjdź do mojego... - Tego nie mogłem zrobić. Thai Dei z pewnością by wszystko słyszał. - Nie. Najpierw powiem ci, kogo masz odnaleźć. - Rozejrzałem się dookoła. Śpioch był jednym z nie­wielu weteranów Dejagore, któremu nie przyznano strażnika Nyueng Bao, ale Nyueng Bao w ogólności starali się uważać również na niego.

- Słucham. - Chłopak aż się palił, żeby się wykazać.

- Nazywa się Banh Do Trang. Był przyjacielem mojej żony. Jest pośrednikiem handlowym, który jeździ w tę i we w tę między Taglios a deltą. Sprzedaje wszystko, począwszy od ryżu, a skończywszy na kro­kodylich skórach. Jest stary i powolny, jednak to jedyny sposób, by do­starczyć wiadomość na bagna.

- Masz całą rodzinę...

- Być może nie zauważyłeś, w jak niewielkim stopniu Kapitan ufa tym ludziom.

- Zauważyłem.

- Istnieją dostatecznie dobre powody, by im nie ufać. Każdemu z nich, który przyszedł tu z nami.

- Rozumiem. Gdzie znajdę tego człowieka? Podałem mu wskazówki.

- Powiedz mu, od kogo jest ta wiadomość, ale tylko wówczas, jeśli zapyta. Powinien dostarczyć ją kobiecie o imieniu Ky Sahra w świątyni Ghangheshy w miejscowości Vinh Gao Ghang.

- Chcesz, żebym zaczekał na odpowiedź?

- To nie będzie konieczne. - Jeżeli wiadomość się przedostanie, będę mógł otrzymać odpowiedź bezpośrednio od Sarie. - Zamierzam napi­sać kilka kopii wiadomości. Rób, co chcesz, abyś tylko miał pewność, że choć jedna z nich przetrwa całą podróż.

- Zrozumiałem.

Chociaż nie zareagował na oficjalne imię Sahry, podejrzewałem, że zrozumiał dużo więcej, niż po sobie pokazał.

Później przedstawiłem Śpiocha mojemu ogierowi, któremu jasno dałem do zrozumienia, że nadszedł czas zarobić na swój owies. Zwie­rzak był dość bystry, by okazać tyle niesmaku, ile każdy żołnierz, które­mu kazano by wstawać i ruszać tyłek.

Dzieciak wyśliznął się z obozu w taki sposób, że nikt poza Wielkim Kubłem nie wiedział, iż odjeżdża.

44.

Władca Cienia znajdował się w swej kryształowej wieży, pochłonię­ty jakimś ezoterycznym eksperymentem. Nikogo wokół siebie nie do­strzegał. Śmierdzący wór łachmanów, który zawierał w sobie Wyjca, przycupnął na szczycie najwyższego z rusztowań otaczających Przeocze­nie. Prace przy jego budowie zostały podjęte, chociaż toczyły się iście żółwim tempem. Długi Cień nie zrezygnuje przecież tylko dlatego, że w pobliżu znajdowała się armia.

Niebo zaciągnęła gruba powłoka chmur. Zimny wiatr wył w rusztowa­niach. Front niesympatycznej pogody najwyraźniej zmierzał w naszą stronę.

- Posłałeś po mnie? - W głosie Singha brzmiała jakby uraza. Z pew­nością zaś był zaziębiony.

- To nie było wezwanie, przyjacielu Narayan - odparł Wyjec. Kłamca pojawił się wśród nich w sposób imponująco dyskretny. Łatwo można było zrozumieć, dlaczego stał się mistrzem wśród Dusicieli. - Wyłącz­nie zaproszenie. Być może posłaniec nie zdołał powtórzyć dokładnie moich słów.

Obok przemknęła wrona. Kolejna usadowiła się nieopodal. Dzioba­ły okruchy rozsypane w miejscu, gdzie robotnicy zrobili sobie przerwę na posiłek. Singh nie zwracał na nie uwagi. Od czasu trzęsienia ziemi wrony spotykało się dosłownie wszędzie. To były dobre dni dla czar­nych ptaków. Wyjec mówił dalej:

- Przyszło mi na myśl, że być może zainteresuje cię, co się dzieje na zewnątrz. Jak rozumiem, Pani przesłała ci osobistą wiadomość.

Singh spojrzał w dół na kompozycję siedmiu głów wskazywaną przez Wyjca. Nie dbając o pracujących wciąż robotników, tagliańscy kawalerzyści osadzili swe trofea wystarczająco blisko, by ich twarze łatwo da­wały się rozpoznać.

Narayan policzył głowy. Jego chude ramiona przygarbiły się nieco. Postawa Wyjca wyrażała subtelne szyderstwo.

- Mam rację? To jest wiadomość?

- Proroctwo. Ona próbuje przepowiedzieć moją przyszłość. Zdolna jest do takich rzeczy.

- Pracowałem dla niej. A przed nią dla jej męża. To nic nie jest. - Wyjec próbował stłumić zawodzenie, ale nie do końca mu się to uda­ło. - Wygląda na to, że ostatnimi czasy Kina niezbyt dobrze opiekuje się swymi dziećmi.

Singh nie próbował polemizować.

- I jak teraz chcecie sprowadzić na ziemię Rok Czaszek? Ilu twoich przedziwnych braci zostało jeszcze przy życiu?

- Szydząc z bogini, ryzykujesz więcej, niż ci się wydaje.

- Nie przypuszczam. - Wyjec tym razem skutecznie opanował wrzask wzbierający w jego gardle. Jak człowiek, któremu czasami udaje się stłu­mić chroniczny kaszel, jemu też niekiedy to wychodziło. - W każdym razie nie przypuszczam, bym zamierzał zostać tu na tyle długo, aby się o tym przekonać. Długi Cień jest zbyt szalony, by zrobić to, co zrobić musi. Nie mam ochoty upaść razem z nim. - Zmierzył Singha spojrze­niem z ukosa, oczekując na reakcję.

Narayan uśmiechnął się, jakby chował w zanadrzu wielką i wstrętną tajemnicę.

- Boisz się Pani. Nie potrafisz kontrolować swoich reakcji, kiedy o niej pomyślisz.

Tymczasem ja, Murgen, ektoplazmatyczny szpieg, przysiadłem na ramieniu karzełka i zastanawiałem się, czy ci dwaj okażą się na tyle uprzejmi, aby posunąć się odrobinę za daleko i podsuną mi coś, co mó­głbym potem wykorzystać. Wyjcowi najwyraźniej chodziło coś po głowie.

Singh zaczął się już zbierać do odejścia. Oczywiste było, że te głowy nie wpłynęły szczególnie na umocnienie jego wiary. W przeciwieństwie do potwornej podopiecznej nie radowały go bezgranicznie wizyty wła­snej bogini. Ani ona, ani Córka Nocy nie zatroszczyły się o wyjaśnienie nie mających końca katastrof, jakie spotykały jego bractwo.

Wyjec doskonale odczytał jego nastrój.

- Sprawiają, że zaczynasz się zastanawiać nad istnieniem boskiego porządku w świecie, nieprawdaż? - Wrzasnął, zanim Singh zdążył od­powiedzieć.

Stracił kontrolę nad sobą, ponieważ został zaskoczony.

Ja również zostałem zaskoczony.

Roje kolorowych kuł ognistych wystrzeliwanych z bambusowych tulei mknęły w stronę Przeoczenia. Po chwili kilka trafiło robotników, pozo­stałe uderzyły w rusztowania lub rozbiły się na murach obronnych. Bez większych problemów trawiły ciała ludzkie i materiały, z których wyko­nano rusztowania, zabarwiły sadzą nawet same umocnienia fortecy w miejscach, gdzie zaklęcia Długiego Cienia nie były dostatecznie gę­sto nałożone. Robotnicy wrzeszczeli i uciekali. Część rusztowań runęła.

Oddział tagliańskich jeźdźców pojawił się u wylotu parowu, pognał robotników w kierunku ich prowizorycznych domostw. Uniosłem się nieco w górę, jeźdźcy tymczasem wycofali się na skalisty grunt. Zoba­czyłem nadciągające ze wszystkich stron oddziały tagliańskiej piechoty. Wcześniej już wiele z nich zakradało się do domostw robotników od strony niewidocznej z twierdzy. Wielu miało na sobie ubrania do złu­dzenia przypominające odzież tubylców.

Co, do diabła?

To były oddziały Pani, bez najmniejszych wątpliwości. O co jej cho­dziło? I dlaczego Stary zachował to przede mną w tajemnicy? A może sam również o niczym nie wiedział?

Robotnicy zawrócili, tym razem uciekli przed atakiem żołnierzy, któ­rzy wypadli na nich z kompleksów mieszkalnych. Ich rodziny biegły razem z nimi, dzikim kłębowiskiem gnanym paniką i oszołomieniem.

Wtedy mnie olśniło.

Wspięli się na ocalałe jeszcze rusztowania i schronili w Przeoczeniu. A całe mnóstwo żołnierzy Pani poszło za nimi.

Ogniste kule wciąż rozbryzgiwały się na murach i ścianach wież. Wielu artylerzystów najwyraźniej szczególnie upodobało sobie tę wie­żę, którą wieńczyła kryształowa komnata Długiego Cienia. W niektó­rych miejscach fragmenty murów zaczynały już dymić i topić się. Prze­ważnie jednak - zwłaszcza tam, kędy Długi Cień miał zwyczaj się przechadzać - ochronne zaklęcia zostały już nazbyt starannie nałożone, aby ogniste kule spowodowały nieznaczne choćby odbarwienie murów.

Wyjec nie do końca potrafił pojąć, co się dzieje. Z miejsca, w którym się znajdował, nie można było dostrzec, jaki jest charakter ataku. Wi­dział tylko paniczną ucieczkę poddanych swego sprzymierzeńca.

- Wykluczone - wymamrotał. - Wykluczone, wykluczone, wyklu­czone. Długi Cień będzie gryzł kamienie ze złości. Mam nadzieję, że nie wpadnie na pomysł, abym to ja ukarał tych ludzi.

- Jesteś potężnym czarownikiem - powiedział Narayan Singh. - Dlaczego nie kontratakujesz?

- O to właśnie chodzi - odparł Wyjec. Dostrzegał przed sobą moż­liwość, którą Pani podsunęła mu świadomie swą strategią. - To jest pu­łapka. Gdzieś tam, w dole, są całe bataliony uzbrojone w te przyrządy, które ciskają ognistymi kulami. Czekają tylko, abym ja... lub Długi Cień... przedsięwziął kontratak.

Przeleciałem się trochę ponad okolicą. Wyjec miał rację. Za każdym krzakiem i skałą czaił się facet z wiązką bambusowych tulei. Nieliczni tylko uczestniczyli w ostrzale. Jak dotąd.

Ale co Pani zamierzała w ten sposób osiągnąć?

Kiedy wróciłem, okazało się, że Wyjec przeniósł się w miejsce, gdzie atakujący nie mogli go zobaczyć. Narayan przykucnął obok. Wyjec po­wiedział:

- Nie mam zamiaru bawić tu szczególnie długo, Singhu. Gdybym był na twoim miejscu, naprawdę zacząłbym się poważnie zastanawiać nad tym, nad sposobem otworzenia oczu sprzymierzeńcowi, który naj­wyraźniej stracił już całkowicie kontakt z rzeczywistością. Albo pomy­ślałbym o znalezieniu sobie przyjaciół mogących przysporzyć mi wię­cej dobrego.

Zastrzygłem moimi widmowymi uszami. Równocześnie odwróciłem się powoli i czyniłem użytek z mych widmowych oczu. W obecnej chwili kilka setek naszych ludzi znajdowało się już za murami Przeoczenia, choć ani Długi Cień, ani Wyjec nie zdawali sobie z tego sprawy.

Zastanawiałem się, czy Stary wiedział. Sądzę, że dałby mi jakąś wska­zówkę, a wówczas mógłbym się skoncentrować na obserwacji określo­nych działań.

Narayan zapytał:

- Masz jakieś propozycje?

Wyjec zmagał się z jednym ze swych wrzasków nabrzmiewających w gardle.

- Być może.

Przestrzeń wokół mnie rozjarzyła się kaskadą ślicznych ogni. Omal nie rozproszyły mojej uwagi. Udało mi się jednak jakoś skoncentrować, słuchałem dalej.

- Co masz na myśli? - westchnął Singh.

- Długi Cień jest sprytny, ale żaden z niego wielki intelektualista. W owych czasach Władcy Cienia zdobyli kontrolę nad cieniami, które wykorzystali potem do zbudowania swego imperium. Jednak zanim jesz­cze pojęli naturę ciemności, z którą wchodzą w konszachty, narobili naprawdę niesamowitego bałaganu. Na trwałe skruszyli pewne pieczę­cie, miast naruszyć je tylko okresowo. Człowiek się śpieszy, diabeł się cieszy. Aby rzeczy zupełnie się nie skiepściły, musieli ustawić kogoś na straży, żeby bez ustanku pilnował Bramy Cienia. Długi Cień na ochotni­ka zgłosił się do tego zadania. Pozostali sądzili, że dzięki temu będzie można trzymać go z dala od kłopotów, ponieważ nie będzie mógł pod­różować. Wiedzieli od samego początku, że jest kompletnie szalony. Ale on okazał się bardziej przebiegły, niż podejrzewali. Uplótł gęstwę za­klęć, które sprawiają, że Brama Cienia zamknięta jest dla wszystkich prócz niego. Jego prawdziwe imię stanowi część struktury zaklęcia. Jest to najprawdopodobniej największe ryzyko, jakie kiedykolwiek podjął, czyn, którego żałuje od momentu, gdy zacementował je na trwałe i zro­zumiał cenę, jaką przyszło zapłacić za moc. Cienie znają jego imię. Każdy, który zostaje przepuszczony przez bramę, przede wszystkim jego pragnie pożreć. Ceną, którą zapłacił, jest wieczna czujność. Jeżeli choć na moment rozluźni swą uwagę, umrze. - Wyjec pozwolił tym razem, by z jego gardła wyrwał się wrzask brzemienny namiętnością i bólem. Narayan Singh potrafił wyczuć różnicę.

- Co jest? - zapytał.

- Postąpił naprawdę głupio. Wszystko dla władzy i mocy. Jeżeli umrze, a jego imię rozpłynie się w nicość, wiążące zaklęcie rozplecie się i Brama Cienia stanie otworem. A to oznacza koniec świata.

- Czy oni o tym wiedzą? - zapytał Singh i ruchem dłoni wskazał oblegającą armię. Niektórzy z jej żołnierzy wciąż niezauważeni wśliz­giwali się po rusztowaniach; powodzenie tego manewru wynikało naj­pewniej stąd, że wszyscy uważali go za niemożliwy.

- Przypuszczalnie nie wiedzą. Chociaż Pani mogła jakoś to wydedukować.

Akurat. Teraz już wiedzieliśmy.

Narayan zastanawiał się przez chwilę, a później powiedział:

- Jeżeli to wszystko jest prawdą, sądzę, że nie powinieneś opusz­czać Przeoczenia. Obawiam się, iż bez twojej pomocy Czarna Kompa­nia jednak zwycięży. Niezależnie od tego, co on sądzi. W takim razie przeznaczenie dosięgnie cię, gdziekolwiek byś się schronił.

Wyjec wrzasnął krzykiem pełnym złości i rozpaczy, nie mógł pod­ważyć logiki uwagi Singha.

- On nie nadaje się na przywódcę, a jednak nie możemy go usunąć.

- Z tego nie przyszłoby nic dobrego, nieprawdaż? Jesteśmy obecnie zakładnikami jego strategii. A ona przede wszystkim wymaga ukończe­nia fortecy.

Raczej nie wydawało się to już możliwe. Jeżeli jeszcze więcej żoł­nierzy Pani dostanie się do wnętrza, szczątkowy garnizon Długiego Cienia nie poradzi sobie z nimi.

Narayan ciągnął:

- Być może generał będzie miał jakiś pomysł.

Obie strony wiedziały, że Mogaba żyje i dowodzi działaniami party­zantki. Jak dotąd nie poszczęściło mi się, gdy próbowałem go odnaleźć. Podobnie jak w przypadku Goblina. Kopeć był poręcznym narzędziem, ale trzeba było podać mu pewne wstępne punkty orientacyjne na po­czątku każdego zadania. Inna metoda polegała na cofnięciu się w cza­sie, a potem przenoszeniu maleńkimi skokami do przodu i do tyłu, dzię­ki czemu ludzi, którzy bardzo starali się, aby ich nie odnaleziono, można było zaskoczyć podczas jednej z ich sztuczek.

- Musimy go odnaleźć. Powodzenia, chłopcy.

- Są sposoby - oznajmił Narayan. - Córka Nocy posiada oczy, które widzą rzeczy zasłonięte przed spojrzeniem śmiertelników. Ale masz rację, należy coś zrobić.

Wyjec zgodził się.

Ja zgodziłem się z oboma.

Żołnierze tagliańscy wciąż wspinali się na mury obronne. Większość sama była zaskoczona, że tak gładko im idzie. Niewielu natrafiło na ja­kikolwiek opór, zanim dotarli na szczyt.

Ponownie zastanowiłem się, czy Stary wiedział, co nastąpi.

Doszedłem do wniosku, że chyba nastał już czas, by zobaczyć się z Konowałem. Tymczasem na szczycie murów pojawiła się Córka Nocy. Biegła w kierunku Wyjca i Singha tak szybko, jak jej tylko pozwalały krótkie nóżki. Kule ogniste dalej próbowały wgryźć się w mury Prze­oczenia. Sposób, w jaki prowadzono ogień, wydawał się celowy, wnio­skując choćby z rozkładu trafień, nie potrafiłem jednak wyróżnić w nim żadnego wzorca.

Coraz więcej żołnierzy wspinało się po rusztowaniach.

Dzieciak krzyknął na Singha i Wyjca. Potem wrzasnął Wyjec.

Wieści się rozeszły.

45.

Dosłownie wytoczyłem się z wozu. Po kilku krokach ugięły się pode mną kolana.

- Hola, tam! - zawołał Jednooki. - Co jest?

- Być może za dużo czasu z nim spędziłem. Jestem słaby. A ponad­to głodny i spragniony. - Podał mi wodę. Była słodka, zawierała też ja­kieś paskudne dodatki. Musiał coś z nią robić, by uzyskać alkohol.

- Gdzie jest Stary?

- Nie mam pojęcia. Widziałem jednak Thai Deia. - To zamiast ostrze­żenia.

Zacząłem mówić w innym języku.

- Pani nie zabawia się z nimi wcale tak niewinnie. Jej żołnierze wspię­li się po rusztowaniach. Wleźli na szczyt murów. W środku jest ich peł­no. Nie zdziwiłbym się, gdyby już walczyli. A część ludzi Księcia bije się w ruinach Kiaulune. Zakradli się tam, by pomóc Pani, ale utknęli. Tam byli jacyś żołnierze. Chyba jeden z oddziałów Mogaby. Walki trwają.

Wracając, mijałem ruiny i zaskoczyło mnie, gdy trafiłem na bitwę. Obecność walczących domagała się zbadania. Nie tak dawno temu ru­iny te zamieszkiwała jedynie garstka ocalałych z trzęsienia ziemi, nie­zdolna nawet wspomóc poważnie Długiego Cienia w realizacji jego pla­nów budowlanych.

Mogaba musiał przemycać ludzi w grupkach po kilku naraz.

- Wydaje mi się, że Konował wyruszył z jednym z patroli poszuku­jących Mogaby. Do czego ci jest potrzebny?

- Mam wrażenie, że on nie wie, co się dzieje. Pani chyba podjęła tę akcję na własną rękę. - Co byłoby w porządku, gdyby jak wcześniej dowodziła frontem, a nie, jak teraz, miała pod sobą jedynie czwartą część armii. - Nie mam pojęcia, jakie są jego plany, ale założę się, że nie chce, żeby ktoś w ten sposób mu je zniszczył.

Jednooki mruknął coś niewyraźnie. Zmierzył wzrokiem Thai Deia i Matkę Gotę, która znajdowała się w odległości kilkunastu jardów i szła w naszą stronę, prawie przygięta do ziemi potężną wiązką drewna na opał. Trzeba jej to oddać. Swoją część pracy wykonywała dobrze. Pry­watnego strażnika Jednookiego, JoJo, nigdzie nie można było dostrzec, co zresztą było normalne. Ci dwaj pasowali do siebie jak ulał.

Jednooki powiedział:

- Skoczę do wozu i znajdę go gdzieś. Ty spróbuj nabrać trochę sił. - I odszedł z marsem na czole, lecz zanim zniknął, rzucił mi przez ramię jeszcze jedno, zatroskane spojrzenie.

Pomogłem Matce z jej drewnem. Potem Thai Dei przyłączył się do mnie. W kilka minut posortowaliśmy je i połamaliśmy, osuszyliśmy wstępnie. Matka Gota podziękowała mi za pomoc, naprawdę.

Zdarzały jej się chwile, kiedy potrafiła być nawet uprzejma wzglę­dem obcego, który wszak nic nie mógł poradzić na to, że źle wybrał sobie rodziców. Ale chwile te były rzadkie. Można było na nie liczyć jedynie wówczas, gdy była w szczególnie dobrym nastroju.

Sam również byłem grzeczny. Po tym, jak już odkryłem, co zrobili mnie i Sarie, okazało się, że potrafię zachowywać się skrajnie popraw­nie i grzecznie. Miałem nadzieję, że niespodziewane wyszlachetnienie moich manier nie skłoni ich do jakichś podejrzeń. Uśmiechnąłem się lekko na myśl o Sarie. Potem zmartwiłem się, gdy przypomniałem sobie o Śpiochu. Nie miałem prawa obarczać go tak osobistą misją.

Zacząłem się przechadzać, zastanawiając się, czy nie powinienem wyznać wszystkiego Jednookiemu lub Staremu.

Jednooki zlazł ze swego wozu. Wyglądał, jakby zobaczył ducha, albo coś równie niespodziewanego i nieprzyjemnego.

Ruszyłem w jego stronę.

- Co jest?

- Nie wiem. Nie miałem czasu do końca tego zbadać. - Słowa te wyszeptał jednym, długim westchnieniem.

- Opowiedz mi.

- Znalazłem Konowała.

- W porządku. A więc gdzie jest? W czym problem?

- Jest poza obozem i rozmawia z właścicielką wron.

- Duszołap? Poszedł, żeby spotkać się z Duszołap?

- Nie śledziłem jego kroków w czasie. Nie mam pojęcia, na czym polega jego plan, ale teraz jest z nią. To właśnie robi.

- Czy wyglądało na to, że ponownie jest więźniem? - Nie czekałem nawet na odpowiedź. Skoczyłem do wnętrza wozu.

Kompletny ze mnie głupiec, nawet nie zapytałem Jednookiego, gdzie znajdował się Konował, a więc skończyło się na tym, że musiałem śle­dzić go od jego kwatery aż do miejsca spotkania z tą szaloną kobietą.

Specjalnie wybrał się na to spotkanie. Stwierdziłem to, gdy zabrałem Kopcia tak blisko, żeby słyszeć, jak bliźniacze wrony Konowała wyskrzekują instrukcje. Kłopoty zaczęły się, kiedy już doszedłem za nim przez skalisty teren do miejsca, w którym miał wyznaczone spotkanie - w pokrytym śniegiem, skalistym jarze, który był niemal niewidoczny pod gałęziami porastających jego brzegi sosen.

Nie udało mi się zbliżyć na tyle, by usłyszeć, o czym mówili. I tak z cudem graniczyło to, że Kopeć dał się podprowadzić wystarczająco blisko, bym mógł stwierdzić, że Stary naprawdę umówił się na randkę z Duszołap.

Dookoła było całe mnóstwo wron, wkrótce wyczuły moją obecność. Tak je to wzburzyło, że aż Duszołap wyszła, by sprawdzić, co się dzieje.

Wyniosłem się stamtąd.

Ciekawe, czy Konował coś podejrzewał.

Wróciłem znowu do swego ciała. Bystry Jednooki zaparzył już chy­ba całe wiadro herbaty, do tego przyniósł jeszcze świeży chleb z pobli­skiej, regimentowej piekarni, która właśnie rozpoczęła swą działalność. Zapytałem:

- Dotarłeś na tyle blisko, by coś usłyszeć?

- Ten mały gnojek nawet na krok nie chce się do niej zbliżyć. Jest w trzech czwartych martwy, ale wciąż w pięciu czwartych jest tchórzem.

- Nie wydaje mi się, byśmy mogli teraz go odwiedzić. Trzeba bę­dzie zaczekać. W tym czasie...

W tym czasie w Przeoczeniu zaczęło się dziać mnóstwo rzeczy. Roz­błyski ogni oświetliły cały obszar. Ciemna chmura pręgowana ogniem skłębiła się nad fortecą, ale po chwili mroźne kły wiatru rozszarpały ją na strzępy. Rogi i bębny wrzeszczały na siebie. Grad tysięcy pocisków zasypał mury obronne.

- W tym czasie mógłbyś przespacerować się i przyjrzeć temu, co się tam wyprawia, aby potem móc poinformować Starego, kiedy już do nas dotrze. Zapewne nastąpi to w chwili, gdy zda sobie sprawę, że coś się zaczęło dziać.

Rada nie była głupia. Jeżeli Konował miał podejmować decyzje, musiał mieć dostęp do wszelkich informacji, jakie da się zebrać.

- Staraj się utrzymywać moją kochającą rodzinkę z dala, co? - Nie potrafiłem sprawić, by w moim głosie nie zabrzmiała gorycz. Jednooki dosłyszał ją, ale o nic nie zapytał.

Przełknąłem ostatni kęs ciepłego jeszcze chleba, rozmościłem się wygodnie, ująłem duszę Kopcia i zabrałem w podróż poza ciało. Cała procedura stała się już tak prosta, że właściwie mógłbym wszystko ro­bić we śnie. Prawie nie musiałem już myśleć, dokąd chciałbym się udać. Dopóki nie było to jedno z miejsc, przed którymi wzbraniał się sam Kopeć.

W Przeoczeniu sytuacja wyglądała tak, jakby ktoś wsadził kij w mro­wisko. Ludzie biegali na wszystkie strony. Nie wyglądało na to, by kto­kolwiek zdawał sobie sprawę, dokąd zmierza. Wszyscy najwyraźniej chcieli tylko znaleźć się jak najdalej od miejsca, w którym byli na po­czątku. Od czasu do czasu Taglianie stawali twarzą w twarz z ludźmi Władcy Cienia, a wówczas strach zaczynał rządzić niepodzielnie i nie­odwołalnie.

Niektórzy z atakujących mieli dość zdrowego rozsądku, by zostać na szczycie murów, i stamtąd za pomocą swych bambusowych tulei uprzy­krzali życie mieszkańcom Przeoczenia. Jeden z poruczników zdzierał sobie gardło, wrzeszcząc na ludzi na zewnątrz murów i w środku forte­cy, że potrzebuje... już!... więcej jeszcze tej broni. Jego snajperzy zna­komicie się bawili, podczas zmieniania wnętrza warowni w kompletną ruinę. Obrońcy Przeoczenia nawet nie odważyli się pokazać.

Niektórzy z naszych ludzi oblegali w wieży Narayana Singha i Cór­kę Nocy. Zasypywali ich gradem ognistych kul. Wieża trzymała się jesz­cze tylko dlatego, że powierzchnia jej ścian została gęsto inkrustowana zaklęciami ochronnymi. Stanowiła przecież ulubioną kryjówkę Długie­go Cienia.

Wyjec uciekał. Taglianie krzyczeli za nim i siali ogniste kule tak szczo­drze, że mały czarodziej nie miał po prostu możliwości odpowiedzenia atakiem na atak. Ścigały go własne wrzaski.

Coraz więcej i więcej ludzi przenikało do wnętrza fortecy, wszyscy nieśli wiązki bambusowych tulei.

Niemożliwe, żeby było to takie proste. A może jednak?

Gdzie był Długi Cień? Jak dotąd nie brał udziału w bitwie.

Władca Cienia znajdował się w swej wysokiej wieży, patrzył na po­łudnie, w stronę szarego płaskowyżu, z pozoru zupełnie nieświadom, że piekło przyszło upomnieć się o niego. Cóż mogło go w takim stopniu Pochłonąć?

Nie. Nie był już zaabsorbowany tym eksperymentem, który przeprowadzał wcześniej. Wiedział.

Rusztowania otaczające Przeoczenie na całej długości nagle stanęły w ogniu. To było naprawdę potężne zaklęcie. W ciągu kilku sekund pło­mienie pożarły wszystkie palne elementy. Wielu ludzi spadło na dół i roz­biło się o ziemię.

Zanim jednak to nastąpiło, żołnierze Pani zaczęli opuszczać liny i dra­binki sznurowe, najwyraźniej specjalnie przystosowane do wysokości murów Przeoczenia. Były dość długie, by wspiąć się na sam szczyt, a co kilkanaście stóp wyposażone w rodzaj szkieletowych klatek, zamyślo­nych, aby utrzymywać je z dala od ściany i ułatwić żołnierzom wspi­naczkę.

Długi Cień nie mógł ich zobaczyć ze swojego stanowiska. Minie ja­kiś czas, zanim zrozumie, iż jego akcja przyniosła bardzo niewiele korzyści.

Obecnie jego sytuacja wyglądała następująco: był zamknięty w swej warowni, bez najmniejszej nadziei na ukończenie fortecy, bowiem ma­teriały na rusztowania mógł zdobyć tylko na zewnątrz.

Niezależnie od wszystkiego innego Pani udało się tyle osiągnąć. Odebrała mu jedyną broń, dzięki której mógł jeszcze odnieść niekwe­stionowane zwycięstwo. Nie mógł teraz spuścić ze smyczy sfory cieni, aby oczyściły świat z jego wrogów, ponieważ w takiej sytuacji sam rów­nież niezdolny byłby obronić się przed ciemnością.

Żołnierze Pani wciąż napływali do wnętrza Przeoczenia, powoli, ale poganiani przekonaniem, iż zmierzają wprost ku zwycięstwu, bowiem jedyny opór, jaki dotąd napotkali, był to opór sił ciążenia. Ich towarzy­sze zdążyli już zdobyć odcinek północnej ściany fortecy rozciągający się na przestrzeni dwustu jardów między dwoma zwieńczonymi krysz­tałowymi kopułami wieżami. Obie były już nadżarte przez ogień i po­czerniałe, kryształ zupełnie czarny od nieprzerwanego bombardowania ognistych kuł.

Ku mojemu zdziwieniu Pani wciąż trzymała na zewnątrz murów od­działy czające się z bambusowymi tulejami.

Nie spodziewałem się, żebym zrozumiał coś więcej z tego wszyst­kiego. Pani wywołała całe to zamieszanie w sposób jeszcze bardziej nie­spodziewany niż zazwyczaj Stary podczas swoich zaskakujących ataków.

Czy obecnie oboje będą grali w tę samą grę?

Tak naprawdę, to przypuszczałem, że Pani zabawiała się w to przez cały czas. Po prostu dotąd nie zwróciłem na to uwagi, ponieważ nigdy nie grała głównej roli.

Ludzie Księcia wciąż zmagali się z mrowiem partyzantów, którzy nieoczekiwanie pojawili się w Kiaulune. On jednak poprowadził teraz resztę i ominął pole walki. Wyglądało na to, że wkrótce następne od­działy piąć się będą po drabinkach.

Walki wewnątrz Przeoczenia stawały się znacznie bardziej zacięte, niż z początku przypuszczałem, że stać się mogą. Załogę tutejszego gar­nizonu w całości stanowili weterani, którzy od dawna byli już z Długim Cieniem. Mogli go nie kochać, ale wszyscy byli mu w pełni oddani, zde­terminowani i przekonani, że ze strony Czarnej Kompanii tak czy siak nie mogą oczekiwać litości. Przynajmniej walczyli, jakby tak uważali. Na terenie, który znali świetnie, a którego ich przeciwnicy nie znali wcale. Przy pomocy kilku grupek tych małych, ciemnych staruszków nazywa­nych tkaczami cienia skrinsa.

A cienie rzeczywiście przekradały się po fortecy. Tkacze cienia wie­dzieli, gdzie się ukrywają i w jaki sposób zmusić je, by ścigały naciera­jących.

Bambusowe tuby okazały się niezwykle pomocne. Ale nie na tyle, by uratować każdego. Całe wnętrze fortecy składało się z krętych koryta­rzy i ciemnych pomieszczeń, a nie było żadnego sposobu, by przekonać się, czy cienie czyhają w pobliżu, póki któryś nie zaatakował.

Byłem w stanie zlokalizować tych małych ciemnoskórych ludzi, jed­nak nie miałem możliwości poinformowania kogokolwiek o miejscu ich pobytu, co pozwoliłoby wyeliminować ich z gry.

Im głębiej żołnierze wdzierali się w głąb warowni, tym sytuacja sta­wała się gorsza.

Długi Cień jak dotąd nie przemęczał się. Podjął tę jedną próbę prze­ciwdziałania, potem już czysta bierność. A Wyjec... Co się stało z Wyjcem?

Wyjcowi udało się uniknąć pocisków żołnierzy. Krążył wokół i za­mierzał najwyraźniej dołączyć do Władcy Cienia. Długi Cień tymcza­sem dostał jeden ze swych ataków. I był to tym razem jeden z tych cięż­szych, wzięło go naprawdę mocno, rzucał się na wszystkie strony, rozdzierał ubranie, zgubił gdzieś maskę, omalże nie udławił się własnym językiem. Jego twarz i otaczający fragment posadzki zbryzgiwała try­skająca z jego ust ślina. W jaki sposób temu facetowi udało się przeżyć na tyle długo, by został jednym z najpotężniejszych czarowników świa­ta, kiedy dostawał ataków szału za każdym razem, gdy tylko coś nie szło po jego myśli?

I znowuż, nie istniała możliwość, abym kogokolwiek poinformował o jego zapaści, chociaż chwila wydawała się jak najbardziej stosowna, by ktoś przyszedł i kopnął go w głowę.

Zaklęcia ochronne strzegące wieży, gdzie schronienia poszukali Singh i Córka Nocy, były szczególnie mocne. Jednak próbujący ich dosięgnąć Taglianie doskonale zdawali sobie sprawę, z kim mają do czynienia.

A byli całkowicie oddani tej, która nimi dowodziła, oraz z pewnością motywowani niebanalną nagrodą, jaką wyznaczyła za głowę Narayana.

Pani oznajmiła, że za żywego Singha ci, którzy go dostarczą, otrzy­mają równo wartość jego wagi w rubinach.

Nigdy nie zaoferowała nic za swoją córkę.

Nagle, w jednej chwili niebo pociemniało. Jeszcze nie widziałem tylu wron naraz. Wyglądało, że mogą całkowicie przesłonić słońce.

46.

Pognałem, aby znaleźć Konowała i Duszołap. Kopeć był już tak wy­prowadzony z równowagi, że naprawdę udało mi się go zagnać tuż obok szalonej siostry Pani. Zdjęta wściekłością, wykonywała jakieś dziwne, do tańca podobne ruchy, rozmawiała ze sobą dziesiątkami rozmaitych głosów, przeklinała Panią za to, że okazała nadmierną inicjatywę, prze­klinała wrony, iż nie nadążają z przekazywaniem informacji z pola bi­twy na tyle szybko, by spełnić jej wymagania.

- Jeszcze nie czas! - wściekała się. - To nie jest jeszcze czas koniunkcji! Teraz nie może się to wydarzyć!

Chciałem jednak znaleźć Konowała, a Kopeć zaczął już protestować przed bliskością tej kobiety. Pomknęliśmy w górę, strasząc wrony, zo­stawialiśmy za sobą wyraźny ślad w mrowiącym się stadzie. Miałem nadzieję, że Duszołap nie będzie na tyle czujna, by się w tym połapać.

Zdarzały się chwile, gdy miałem wrażenie, że wie o mojej obecno­ści. Przeważnie miało to miejsce, kiedy coś wyrywało mnie z mego miej­sca w czasie.

Konowała nietrudno było odszukać. Galopem pędził do obozu, ciąg­nął za sobą, niby kometa, warkocz wron. Jego potężny, czarny ogier nie­mal płynął ponad ziemią.

Zwiększyłem pułap, aby zobaczyć, czy gdzieś jeszcze nie dzieją się jakieś godne uwagi wydarzenia. Kopeć zdawał się uradowany możliwo­ścią przebywania w górze, gdzie szybują orły. Znaleźliśmy się wyżej niż kiedykolwiek dotąd, powierzchnia ziemi stała się tak odległa, że nie po­trafiłem już wyróżnić na niej tak nieznaczących szczegółów jak ludzie czy zwierzęta, aż wreszcie już tylko największe dzieła człowieka odci­nały się od śnieżnego tła. Dandha Presh lśniła na północy niczym wy­szczerzone kły. Kłębiące się na zachodzie, ciemne chmury zapowiadały nadejście jeszcze bardziej ponurej pogody. Na południu zaś równina szarego kamienia rozbłyskiwała iskrami, jakby zaścielały ją świeżo wy­bite monety. Znikała w oddali i rozpływała się w szarej nicości, jednak­że na granicy pola widzenia coś majaczyło w tej szarości.

Cała północna ściana Przeoczenia wyglądała, jakby stała w ogniu.

Spłynąłem w dół i przekonałem się, iż Wyjec oraz Długi Cień połą­czyli swe siły i zgotowali kontratak wymierzony przeciwko żołnierzom broniącym szczytu murów. Po chwili Pani przyszła swoim ludziom z po­mocą. Każdy, kto tylko był w stanie posługiwać się bambusową tuleją, strzelał zażarcie, czasami z pozoru zupełnie na oślep.

Zalewane powodzią wszelakich ogni powietrze lśniło jakimiś cząstka­mi, które przywiodły mi na myśl zorze, polarną, jaką widywaliśmy już całe wieki temu, gdy Kompania przebywała w Krainie Kurhanów. Żaden z tych strzępów nie był większy od talerza. Fruwały wszędzie dookoła niczym roje komarów. Powietrze wypełniał dźwięk, jakby setki stalowych ostrzy cięły je z rozmachem. Wgryzały się we wszystko prócz kamieni najgęściej poznaczonych ochronnymi zaklęciami Długiego Cienia.

Pani znajdowała się bardzo blisko skraju tymczasowej wioski wznie­sionej dla uchodźców z Ziem Cienia. Otaczała ją ta sama grupka akoli­tów co zazwyczaj, gotowych odeprzeć każdy bezpośredni atak. Cokol­wiek robiła, zawsze efektem były owe klingi światła miotane przez powietrze, które zmuszały obrońców do ukrycia się, sprawiając jedno­cześnie, iż Wyjec i Długi Cień nazbyt byli nimi zajęci, aby sprawiać kłopoty jej samej lub jej żołnierzom.

Sztychy światła w ścisłym tego słowa znaczeniu nie znajdowały się pod bezpośrednią kontrolą Pani, ale krążyły wokół punktu, nad którym miała panowanie... przynajmniej przez większość czasu.

Wieża runęła i zwaliła się do wnętrza fortecy. W powietrze wzniósł się mieniący rozmaitymi kolorami słup pyłu, po chwili rozproszył go zwiastujący burzę wiatr z zachodu.

Zewnętrzne ściany fortecy, niedawno jeszcze pyszniące się nieskazi­telną barwą słoniowej kości, obecnie znaczyła plątanina skaz. Ludzie zajmujący się jej sprzątaniem musieli być nieźle wkurzeni.

Czarna plamka w oddali, która była Starym, już zdążyła dotrzeć do swoich kwater. Wiedziałem, że przede wszystkim będzie chciał zoba­czyć się ze mną. Niechętnie więc porzuciłem imponujące widowisko i powróciłem do swego ciała.

- Co się tu, u diabła, dzieje? - To były pierwsze słowa Jednookiego, gdy zlazłem z wozu. Wydarzenia w fortecy musiały wywrzeć na nim wielkie wrażenie, ponieważ cały przepełniony był ochotą do działania. Jedzenie i woda już na mnie czekały.

- Konował zaraz tu będzie. Opowiem wam za jednym zamachem. Jakby moje słowa miały magiczną moc - w tym samym momencie

Stary ukazał się na grzbiecie najbliższego wzgórza i ruszył w naszą stro­nę. Zeskoczył z siodła, zanim jeszcze jego ogier zdążył zaryć się kopy­tami w ziemię. Jęknął i twardo wylądował.

- Opowiadaj. - W lot pojął, że czekaliśmy na niego. Opowiedziałem mu wszystko, czego się dowiedziałem. Włączywszy fakt, że widziałem, jak rozmawiał z siostrą swej żony właśnie w tym mo­mencie, gdy uderzyła fala gówna. Przez cały czas trwania opowieści spo­glądał ponad moją głową w stronę Przeoczenia. Wyraz jego twarzy był chłodny, niewzruszony. Zasugerowałem, że Pani jednak, moim zdaniem, w żadnej mierze nie przekroczyła swoich uprawnień w ramach istniejącej struktury organizacyjnej. To chłodne spojrzenie spoczęło teraz na mnie. Spokojnie spojrzałem mu w oczy. Kilka nieprzyjemnych spotkań z Ki­ną potrafi zdziałać cuda, jeśli chodzi o banalne troski tego świata.

- Co ty kombinujesz, Murgenie?

- Skoro nie mówisz nikomu, co jest grane, to potem musisz zaak­ceptować, jeśli ruszą naprzód i zajmą się wykonywaniem swojej roboty.

Myślałem, że zacznie krzesać iskry zębami.

Wychudły, sparszywiały kundel przebiegł obok i w biegu chapnął szczękami zaskoczoną wronę. Odgryzł jej skrzydło.

Wszystkie chyba wrony na świecie rzuciły się na niego, zanim zdą­żył się nacieszyć swym obiadem.

- Jakie to symboliczne - powiedział Jednooki. - Patrzcie! Czarne wrony. Czarny pies. Wieczna walka.

- Czarny filozof - mruknął Konował.

- Czarna Kompania. Konował zmienił temat.

- Chodźmy, utniemy sobie krótką pogawędkę z moją szanowną uko­chaną. Gdzie ona jest, Murgenie?

Powiedziałem mu.

- Idziemy. - Ale musiał jeszcze zatrzymać się na chwilę, by przy­wdziać kostium Stwórcy Wdów. Co dało mi czas na pożyczenie od Thai Deia jego szarej klaczy i wysforowanie się do przodu. Konował zmarsz­czył brwi, ale o nic nie zapytał, gdy już mnie dogonił. Thai Dei nalegał na to, by udać się z nami, chociaż musiał biec teraz kłusem, aby dotrzy­mać nam kroku.

Nie udało mu się.

Mnie, rzecz jasna, również.

Nawet jeśli Pani i Stary mieli jakąś ostrą sprzeczkę, kiedy przybyłem na miejsce, było już po wszystkim. Być może później uda mi się cofnąć z Kopciem w czasie i dowiedzieć, co się stało podczas ich spotkania. Gdy znalazłem się na miejscu, oboje stali wpatrzeni w wysokie, białe mury i zastanawiali się, jak najlepiej wykorzystać zaistniałą sytuację.

Pani właśnie mówiła:

- Obawiam się, że nasze rezerwy bambusowych tub powoli się wy­czerpują. Pewne jest natomiast, że Długi Cień przynajmniej raz wyśle przeciwko nam cienie. - Mówiła po tagliańsku. Nie dbała więc o to, kto może słyszeć jej słowa. A w pobliżu znajdowało się mnóstwo żądnych wiedzy uszu, włączywszy w to Klingę, Wierzbę-Łabędzia oraz genera­łów Nar, Ochibę i Sindawe, z których żaden nie cieszy się moim pełnym zaufaniem. Rzecz jasna, wszędzie dookoła było również pełno wron.

Zamieniały powoli ruiny Kiaulune w jedną wielką ptasią kolonię. Przypuszczać należy, że przyczyną tego była luksusowa sytuacja - wszę­dzie wokół mnóstwo jedzenia. Mróz znakomicie konserwował ciała poddanych Władcy Cienia.

Wszyscy starali się je odstraszać, rzucając w nie kamieniami. Nabrały zatem wprawy w uchylaniu się przed pociskami. Należało więc sądzić, że żołnierze w końcu zrezygnują, a wówczas jedyne chwile, gdy dane nam będzie cieszyć się odrobiną prywatności, nastąpią, kiedy Pani użyje jed­nego z odstraszających zaklęć, które wymyśliła, by płoszyć te ptaki.

W stadzie krążącym nad naszymi głowami zauważyłem jakieś drże­nie, jakby dreszcz zdumienia i niepokoju. Poza mną, nikt nie zwrócił na to uwagi. Ale ja byłem czujny, gdyż zastanawiałem się, czy Jednooki będzie nas obserwował.

Gdyby ktoś poza mną zrozumiał, co się dzieje... W tym świecie nie można nic zdziałać, nie zostawiając gdzieś, jakoś żadnego śladu swych działań. Jeżeli inni wiedzą dokładnie, jaki rodzaj śladu zostawisz po sobie...

Jedna z kryształowych wież została równocześnie trafiona tyloma pociskami, że zadźwięczała niczym dzwon. Dźwięk rozpoczął się od niskiego pomruku, by potem przejść gwałtownie we wściekły gwizd. Kopuła wieży eksplodowała chmurą dymu, pyłu i wirujących odłam­ków, które, gdziekolwiek padły, wytapiały otwory w śniegu i odkrytej ziemi. Wydarzenie to było tak niespodziewane, że na chwilę rozproszy­ło nawet uwagę Pani.

Ten krótki moment Długi Cień wybrał sobie na czas, w którym zde­cydował się przypuścić kontratak. Wyglądało to tak, jakby buty jakie­goś niewidzialnego olbrzyma, wysokiego na tysiąc stóp, zaczęły strącać żołnierzy usadowionych na szczycie murów obronnych Przeoczenia oraz tych, którzy próbowali do nich dołączyć. W ciągu tych paru chwil, za­nim Pani zdołała otrząsnąć się z zaskoczenia i odpowiedzieć na atak, wszystkie drabiny zostały zdarte z murów, zaś oddziały trzymające zdo­byte odcinki rozbite. Wielu spadło i rozbiło się o ziemię.

Pani udało się zneutralizować tąpnięcia niewidzialnych buciorów, jednak wszystkie wysiłki zawieszenia nowych drabin spełzły na niczym. Długi Cień w pełni włączył się do gry.

Przez resztę dnia Konował stał i obserwował, jak rozwija się sytuacja. Zostałem z nim. Nic wielkiego jednak się nie zdarzyło.

Postanowiliśmy wreszcie wrócić do siebie. Konował powiedział:

- Ostatecznie wszystko okazało się próżnym wysiłkiem.

- Nasi ludzie wciąż jeszcze są w środku. Gdyby tylko udało się po­desłać im wsparcie.

- Robiliśmy wszystko, co w naszej mocy.

Niemalże widać było, jak myśli galopowały w jego głowie. Wyda­rzyło się coś, co nie mieściło się w scenariuszu, który sobie stworzył, a teraz próbował wyciągnąć z tej sytuacji wszelkie możliwe korzyści. Nie miał czasu zastanawiać się nad tak nieistotnymi pytaniami jak to, dlaczego użyłem konia Thai Deia, gdy mój szwagier musiał pójść pie­chotą. Co przypomniało mi, że powinienem sprawdzić, jak wiedzie się Śpiochowi. Pogoda i wojna nie zachowywały się w taki sposób, jak ocze­kiwałem, więc również i jego los wcale nie musiał układać się zgodnie z optymistycznymi przewidywaniami.

Podczas naszej przechadzki wiatr zaczął dąć doprawdy gwałtownie. Gnał zwiastujące burzę okruchy lodu.

- Mam wrażenie, że czekają nas ciężkie chwile. Konował coś tylko odmruknął.

- Szkoda, że nie udało jej się rano. Spalibyśmy w cieple i pod dachem. Przynajmniej była nadzieja, że to już ostatnia wielka burza tej zimy.

- To mi o czymś przypomina. Jak idzie zdobywanie ziaren na siew?

47.

Burza szalała długo. Kilka razy omal się nie zgubiłem, gdy przemie­rzałem drogę między schronem Jednookiego a kwaterą Konowała. Za­wierucha przyniosła ze sobą powietrze tak lodowate, że musieliśmy prze­nieść Kopcia do Starego, aby nam nie zamarzł. Żołnierze męczyli się srodze, chociaż głównie dlatego, iż nie potrafili zbudować sobie odpo­wiednich kryjówek. Jeńcy ostrzegali ich, że zima na tych terenach bę­dzie bardziej sroga niż jakakolwiek z tych, które poznali dotąd.

Ponownie miałem okazję zakosztować przyjemności dzielenia schro­nienia z Matką Gota. Thai Dei nalegał na wpuszczenie jej do środka, żeby nie musiała spędzać nocy na dworze, a ja chyba na starość staję się coraz bardziej miękki. Pozwoliłem na to.

Zachowywała się w sposób zupełnie dla siebie nietypowy. Przez więk­szość czasu w ogóle się nie odzywała. Grzecznie usuwała się na bok. Pomagała Thai Deiowi, gdy wykopywał zamarzniętą ziemię, aby powiększyć przestrzeń naszego schronienia. Nie wygłosiła nawet jednego pogardliwego komentarza przez cały czas, jaki spędzałem na pisaniu, Pracowała ciężko, chociaż w tej kwestii i tak nigdy nie mógłbym powiedzieć o niej złego słowa. Jej zachowanie sprawiało, że zaczynałem się denerwować. Stawała się niemalże ludzka. Chociaż dokładała napraw­dę nieznacznych starań, aby być miłą czy przyjazną.

Natomiast Kapitan przez cały czas trwania burzy dzielił mieszkanie z Kopciem i Jednookim. Był z tego znacznie mniej zadowolony niż ja. A powodem mojego niezadowolenia był fakt, że nie miałem, praktycznie rzecz biorąc, żadnej szansy, by podróżować z Kopciem. Kiedy wtaczałem się do ich kryjówki, pozwalali mi tylko na sprawdzenie kilku szczegółów, które i tak zazwyczaj pochodziły z przygotowanej wcześniej przez nich listy spraw, jakich nie mieli czasu sami skontrolować. Konował nie spę­dzał wiele czasu na wędrówkach z duchem, ale nie pozwolił też, by za­wierucha i jej paraliżujące skutki odciągnęły go od innej pracy.

Ponad nami, w twierdzy Przeoczenia, Długi Cień i Wyjec mieli do dyspozycji godziny równie długie jak nasze. Kiedy Władca Cienia nie spędzał czasu ze swym sprzymierzeńcem, Wyjcem, konferował z Narayanem.

Singh wydawał się niemalże rosnąć w oczach, teraz gdy miał kogoś, kogo mógł uważać prawie za przyjaciela. Córka Nocy natomiast, zado­wolona, że wreszcie może ignorować wszystkich, wiodła żywot całko­wicie skoncentrowany we własnym wnętrzu.

Walki w fortecy trwały. Niemalże zazdrościłem naszym chłopcom, którzy zostali zamknięci za jej murami. Przez cały czas żyli w napięciu i strachu, jednak zazwyczaj było im ciepło i mieli wystarczającą ilość pożywienia.

Co trzy dni spadała warstwa świeżego śniegu. Ostry wiatr dął nie­przerwanie. Zaczynałem się poważnie martwić o drewno niezbędne nam do przetrwania. Powłoka śniegu stawała się już powoli tak gruba, że wydostanie się na zewnątrz było niemal niemożliwe. Nikt nie miał poję­cia, jak wytwarzać rakiety śnieżne. Zapewne jedynie trzech lub czterech oprócz mnie facetów ze Starej Gwardii wiedziało w ogóle, czym one są.

Mogłoby się wydawać, że chwila jest jak najbardziej odpowiednia, by Długi Cień wysłał kilka swoich oswojonych cieni, ale on nie skorzy­stał ze sprzyjającej sytuacji. Nie był przekonany, że Wyjec jest w stanie sam stawić czoło Pani, ani, jak podejrzewałem, nie chciał na zbyt długi czas odwracać się do swego towarzysza plecami.

Dręczące mnie sny przybierały na sile. Stały się też bardziej urozma­icone. Nocami wędrowałem po równinie śmierci, zwiedzałem lodowe jaskinie - ale także podróżowałem do delty Nyueng Bao i widywałem Sahrę, oraz w góry, które pokonaliśmy, gdzie Goblin i Mogaba starali się przetrwać paskudną pogodę w nieporządnie skleconych kryjówkach.

Wszystkie te sny zdawały się bardzo rzeczywiste.

Bardziej jeszcze realne były moje sny dotyczące Duszołap, której samotna walka ze złośliwością natury była iście heroiczna. Miejsce, które wybrała na swą kryjówkę, najwyraźniej nie chroniło zbyt dobrze ani przed śniegiem, ani wiatrem, póki ten pierwszy nie przysypywał jej po sam czubek głowy.

Za pierwszym i za drugim razem, gdy nawiedziły mnie te sny, po­traktowałem je zupełnie obojętnie. Jednak trzeciej nocy wrażenie, że mam do czynienia z rzeczywistością, było tak przemożne, że postanowiłem trochę, przy nim pomajsterkować. Sen nie zmienił się, odmianie uległa natomiast moja w nim pozycja. Kolejnej nocy poeksperymentowałem sobie jeszcze trochę.

Rankiem, po zjedzeniu nie do końca trującego śniadania przygoto­wanego przez Matkę Gotę, powlokłem się przez śnieg, by zobaczyć z Ka­pitanem.

- Wygonili cię? - zapytał.

- Nie jest nawet tak źle, jeżeli nie czepiać się drobiazgów. Starucha przygotowuje w miarę znośne jedzenie.

- O co chodzi? Gdzie twój cień?

- Przypuszczam, że nie miał ochoty przedzierać się przez śnieg. - Śnieg był pierwszą rzeczą, wobec której Thai Dei postanowił skapitulo­wać. Tej zimy przeżywał pierwsze swoje poważniejsze doświadczenia z białym szaleństwem.

- Żaden z nas nie miałby na to ochoty. Wydobyliście coś ze starego kumpla?

- W taką pogodę? Chyba żartujesz. - Wciąż pozostawał przekona­ny, że Wujek Doj coś knuje. Być może powinienem wyśnić sen na jego temat. - Chciałem tylko powiedzieć, że moje sny stają się już komplet­nie dziwne. - Wyjaśniłem, o co mi chodzi.

- Jesteś pewien, że to nie tylko twoja wyobraźnia, że naprawdę opusz­czasz ciało?

- To wygląda trochę tak, jak wówczas, gdy wędruje się z Kopciem. Prawie tak samo. Nie jestem jednak w stanie sprawować nad tym kon­troli. Jak dotąd.

Konował chrząknął. Na jego twarzy pojawił się wyraz znamionujący namysł; najwyraźniej rozważał możliwości. Sam również dostrzegłem kilka z nich.

- Pomyślałem sobie, że mógłbym zrobić krótki obchód z Kopciem, aby przekonać się, czy rzeczywistość naprawdę pasuje do tego, o czym śniłem. - Miałem trochę kłopotów z zaakceptowaniem tej możliwości, gdyż od zbyt dawna już doświadczałem niezwykłych snów.

- Zrób tak. Najlepiej od razu.

- Po co się spieszyć? Śnieg jeszcze jakiś czas poleży.

Konował mruknął powtórnie.

Zmieniał się w prawdziwego starego pierdziela.

Podróż, właściwie lot z Kopciem nie pokazały mi niczego, czego bym wcześniej nie widział w snach. Jednak nie udało mi się zobaczyć Duszołap. Kopeć wciąż wzbraniał się przed zbliżeniem do niej choćby o krok. Ale kiedy wzniosłem się wysoko ponad ziemię, stwierdziłem, że w isto­cie zamieszkiwała zbocze wąwozu, gdzie pokrywa śnieżna była skraj­nie gruba.

48.

Na koniec doczekaliśmy się wreszcie zmiany pogody. Śnieg stop­niał. Wypełzliśmy z naszych kryjówek niczym stado świstaków. Podob­nie jak cała reszta świata. Ale niemal wszyscy bardziej zainteresowani byli dojściem do siebie, niż podjęciem dalszej walki.

Wewnątrz Przeoczenia walki wciąż trwały, chociaż większość żołnie­rzy Długiego Cienia zadowoliła się tym, że ludzie Pani zostali ze szczę­tem zakorkowani w środku. Ci z kolei nie spieszyli się szczególnie na śmierć, która zdawała się nieuchronna przy braku posiłków spoza mu­rów. Opanowali magazyny z zaopatrzeniem, które starczyć im mogło na dosyć długi czas, a ponadto pokładali całkowitą wiarę w tym, iż Pani podejmie wszystkie konieczne wysiłki, aby ich wyzwolić.

Naprawdę miała taki zamiar. Wykorzystałem Kopcia, aby przyglą­dać się, jak opracowuje odpowiednie plany. Jeszcze przed podjęciem akcji spodziewała się, że ludzie, którzy wedrą się do wnętrza, mogą przez czas jakiś pozostawać odcięci. Wybrała więc oddziały uderzeniowe i ich dowódców spośród tych, którzy jej zdaniem byli w stanie podołać tru­dom tego zadania.

Dywizja Księcia walczyła w ruinach Kiaulune oraz wśród wzgórz rozciągających się na północ od naszych pozycji. Mogaba wciąż nas nękał. Dywizja Pani trzymała pozycje między miastem a Przeoczeniem. Jedna z dywizji Kapitana otaczała fortecę z przeciwnego kierunku, po obu stronach drogi wiodącej do Bramy Cienia. Druga stanowiła nasze odwody.

Wiosna naprawdę zachowywała się tak, jakby była tuż za horyzontem.

Zapytałem Konowała:

- Nie sądzisz, że Prahbrindrah Drah zmęczył się już zdobywaniem w ciągłych potyczkach kolejnych zaszczytów?

Obdarzył mnie zaskoczonym spojrzeniem.

- Tak łatwo odczytać moje myśli?

- Dotyczące czego? - Rozejrzałem się dookoła. Jedynie Thai Dei znajdował się na tyle blisko, by móc coś słyszeć

- A więc tylko... Może być przecież tak, że żołnierze jego dywizji są najbardziej niekompetentni.

- I najmniej godni zaufania?

- Czeka nas jeszcze wiele ofiar, Murgenie, zanim dotrzemy do Khatovaru. Popraw mnie, jeśli się mylę. Wydaje mi się jednak, że w intere­sie Kompanii jest ograniczenie ich w naszych szeregach.

- Hm?

- Ufam mojej Starej Dywizji. Większość tych ludzi chce wstąpić do Kompanii. Przypuszczam, że przeważnie te podania są szczere. Faceci, którzy składają przysięgę, zawsze potem już zostają. Dla nich nie jest ona czymś nieznaczącym.

Przysięgę zawsze odbiera się w tajemnicy. Ostatni rekruci zostali pouczeni, aby sprawę swej nowej przynależności zachowali dla siebie. Nikt poza Kompanią nie miał pojęcia, jak silni naprawdę jesteśmy. Nie­którym ludziom z Kompani też zresztą wciskano ciemnotę, jeżeli mieli zbyt dużo wspólnego z Panią.

Stary zamienił paranoję w jedną ze sztuk pięknych.

- To pojmuję. Zastanawiam się natomiast, dlaczego Pani również musi ponosić straty? - Jeżeli jakieś zadanie nie lądowało na grzbiecie Księcia, zazwyczaj trafiało do niej.

Konował wzruszył ramionami. Zrozumiałem to w taki sposób, że sam właściwie nie ma pojęcia.

- Sądzę, że nie chcę jej stawiać w takim położeniu, w którym musia­łaby zwalczać zbyt wielką pokusę.

- A Nowa Dywizja?

- Nie poprosiłbym ich, by grali razem z Księciem. Prawdopodobnie nawet w wypadku wojny domowej nie staną po naszej stronie. - Spoj­rzał mi prosto w oczy. W trakcie tej kampanii stał się jeszcze twardszy. Przypominało to mierzenie się wzrokiem z samą Kiną.

Jednak nie uciekłem spojrzeniem. Konował wyjaśnił:

- Ja wywiążę się ze swojej części umowy.

Dał do zrozumienia, że nasi pracodawcy tego nie zrobią. Zwłaszcza Radisha już była zdecydowana nas wyruchać. Książę znajdował się wśród żołnierzy wystarczająco długo, aby stać się jednym z nich.

Nie było jednak sposobu, by podziałać naszą magią na jego siostrę.

- Spędziłem długie chwile, żałując, że nie pozostałem wiejskim chło­pakiem - oznajmiłem.

- Wciąż dręczą cię te koszmary?

- Każdej nocy. Ale to w niczym nie przypomina już tamtych napa­ści. Za każdym razem udaje mi się opanować je i wykorzystać sposob­ność, by się trochę rozejrzeć. Pewne jest jednak jak cholera, że to nic przyjemnego, tyle powinieneś wiedzieć. - Kina czy też ten ktoś, kto chciał za Kinę uchodzić, właściwie nie opuszczał moich snów. Wedle mej wła­snej opinii była to jednak Kina, nie zaś, na przykład, Duszołap. Wciąż próbowała skusić mnie obietnicami, że odda mi Sahrę. Szkoda tylko, że nie spróbowała niczego zrobić z tym smrodem.

- Na Panią również próbuje wpłynąć?

- Przypuszczalnie. Właściwie raczej na pewno. Choć może to Pani próbuje wpłynąć na nią.

- Hm. - Nie słuchał. W tej chwili skupił całą swoją uwagę na Prze­oczeniu. Znów zaczęły latać ogniste kule.

Kilka z nich rozbłysło także w ruinach Kiaulune. Ludzie, których Mogaba tam posłał, musieli być uparci. Ten facet naprawdę potrafił wyszukać sobie świetnych żołnierzy i natchnąć ich wolą walki za wszel­ką cenę. Prahbrindrah Drah zaczął przeczesywać części zrujnowanego miasta, budynek po budynku, przy okazji zbierając wszystko, co nada­wało się do spalenia.

Wciąż było bardzo zimno. W tej chwili na ziemi leżało jakieś osiem cali śniegu, pokrywając dalszych kilka cali zbitego lodu. I to ma być wiosna? Jak wiele jeszcze burz będziemy musieli przetrzymać, zanim pogoda przestanie robić nam przykre niespodzianki? Kryształowe igli­ce Długiego Cienia z pewnością były znacznie wygodniejsze. Wciąż zastanawiałem się, dlaczego ostatnimi czasy nie dokuczał nam bardziej.

Przyjrzałem się dymom unoszącym się nad Kiaulune. Miałem na­dzieję, że Książę zostawi choć kilka przyjemnych miejsc, gdzie ludzie obdarzeni specjalnymi przywilejami będą mogli odpocząć we względ­nie wygodnych warunkach, gdy ostatni partyzanci zostaną już wykurze­ni. Miałem już dosyć życia jak borsuk.

- Co się tam dzieje? - zapytał Konował i wskazał na Przeoczenie.

- Nic się nie zmieniło. Nie rozumiem Długiego Cienia. Za nic. Jest tak, jakby postanowił sam siebie zniszczyć. Popadł w jakiś rodzaj emo­cjonalnej zapaści, znowu nie jest w stanie okazać choć odrobiny inicjaty­wy. Spodziewam się, że sam widziałeś. Ja widziałem, więc wiem. To jest tak, jak wówczas, kiedy wiesz, co należy zrobić, ale nie potrafisz wyko-nać żadnego ruchu. Wydaje się, jakby żadna rzecz nie była warta choć odrobiny wysiłku. Ten sam rodzaj paraliżu, który owładnął Kopciem w cią­gu tych ostatnich tygodni, jakie poprzedziły jego zapadnięcie w śpiączkę.

Konował wyglądał, jakby się głęboko nad czymś zastanawiał. - A co z tobą? Sądzisz, że już dosyć wypocząłeś? Mimo tych wszyst­kich snów?

- Jeszcze nie jest tak źle. - Skłamałem, chociaż w istocie nie snu było mi trzeba. Potrzebowałem wytchnienia emocjonalnego. Kilku ty­godni spędzonych gdzieś samotnie, w towarzystwie mojej żony.

- Gdzie jest rodzina twojej żony?

Wieczne pytanie. Wujek Doj wciąż się nie pokazał.

- Dobre pytanie. Ale zanim zapytasz, powiem, że wciąż nie mam zielonego pojęcia, co sobie umyślili. Jeżeli w ogóle cokolwiek knują.

- Martwi mnie, że nazbyt wielu Nyueng Bao znajduje się zbyt blis­ko nas.

- Nic złego się nie stanie, Kapitanie. Nie ma takiej możliwości. Są z nami, próbują spłacić honorowy dług.

- Jak mi to zawsze powtarzasz, trzeba było tam być.

- Z pewnością łatwiej byłoby ci wtedy zrozumieć. Spojrzał rozjarzonym wzrokiem na wielką, białą fortecę.

- Sądzisz, że powinniśmy pozwolić, aby uchodźcy mogli wejść do środka?

- Hę?

- Kolejne obciążenie dla Długiego Cienia. Więcej gąb do wykarmienia.

- Nie wpuści ich za mury. - Wciąż nie mogłem wyjść z zadziwienia, że Długi Cień otoczył się tak nielicznym garnizonem. Wewnątrz Prze­oczenia nigdy nie znajdowało się więcej niż tysiąc osób, włączywszy w to służbę, jej rodziny oraz tych uciekinierów, którzy zdążyli dostać się do środka przed zniszczeniem rusztowań. Nie istniał żaden sposób, przynajmniej jeśli weźmiemy pod uwagę ziemskie środki, aby forteca mogła się utrzymać w obliczu wytężonych ataków.

Ale Długi Cień nie miał zamiaru posługiwać się zwykłymi siłami. Spodziewał się, iż bezpieczeństwo zapewnią mu, na tak długo jak tylko będzie trzeba, rozliczne, niewzruszone zaklęcia.

- Nie przypuszczam, by to miało potrwać dużo dłużej, Murgenie. Raczej wszystko zbliża się już do końca.

Kilka kul ognistych przeleciało w zasięgu naszych spojrzeń. Zrywa­jący się wiatr uniósł parę tych skrzynkowych latawców, które nasi kwa­termistrzowie targali przez całą drogę z Taglios. Na takim wietrze były one w stanie unieść dwudziestopięciofuntowy ciężar aż na szczyt mu­rów obronnych.

Konował powiedział, że wcale nie po to targał je ze sobą. Ale nie wyjaśnił, jakie były jego pierwotne zamiary.

- Podziwiam twoją ufność, szefie. No. Przyszłego roku w Khatovarze.

Hasło: “Przyszłego roku w Khatovarze” stało się sarkastycznym slo­ganem Starej Gwardii w ciągu tych ostatnich kilku lat. Większość z nas zapewne wolałaby się stąd wynieść i wrócić na północ. Ciągłe napięcie towarzyszące służbie u władców Taglios najwyraźniej nie sprzyjało ni­komu prócz Pani. Mimo iż pod oczami miała sińce z wyczerpania, zda­wała się rozkwitać w sytuacji, w której paranoja była jedynym rozsąd­nym sposobem stawienia czoła rzeczywistości.

Konował nie był rozbawiony. Cele, jakie postawił przed Kompanią, nie stanowiły w jego oczach przedmiotu stosownych żartów.

Jego poczucie humoru zostało podczas tej ofensywy ostatecznie za­mordowane, albo przynajmniej zapadło w śpiączkę jak Kopeć.

- Thai Dei. Może byśmy się przeszli na spacer? - Kiedy Stary po­padał w ten nastrój, lepiej było znajdować się gdzie indziej.

49.

Jednooki miał zastępować mnie w roli Kronikarza, przynajmniej do czasu, aż Śpioch nie wróci i nie nauczy się abecadła. Jednakże tych kil­ka razy, gdy obciążyłem go pracą- podobnie zresztą jak wówczas, gdy Konował prowadził Kroniki i kazał mu coś do nich napisać - dowiodło ostatecznie, iż naprawdę rozpaczliwie potrzebujemy Śpiocha. Stary pier-dziel przez większość czasu nie potrafił patrzeć dalej niż bieżąca chwi­la. Chociaż może nie powinienem go winić, biorąc pod uwagę jego wiek. Dlatego też zaskoczony byłem, gdy potrudził się, aby mnie poinformo­wać, dobrze już zresztą po fakcie, że kiedy badał z Kopciem okolicę, był świadkiem czegoś interesującego. Żeby nie było wątpliwości, niczego sam nie napisał i nie potrafił przypomnieć sobie wszystkich szczegółów, wszak lepiej późno niż wcale, nieprawdaż?

Być może. Stary Kopeć nie kotwiczył w czasie w taki sam sposób jak my wszyscy. On i ja podryfowaliśmy wstecz do chwili, nie tak znowu odległej, kiedy Narayan postanowił odwiedzić Wyjca na murach obron­nych, a ich pogawędkę przerwało wtargnięcie bandy nieczułych brutali Pani.

Singh i Córka Nocy schronili się następnie w swoich kwaterach. Dzieciak nie mówił wiele. Narayan najwyraźniej czuł się skrajnie skrę­powany w jej obecności, chociaż była przecież drobną istotką, nawet jak na swój wiek. Nie zwracając na niego większej uwagi, rozmościła się przy niskim stole do pisania i podkręciła knot przy małej lampie ole­jowej. Najbardziej zaskakującą rzeczą było dla mnie to, że widziałem ją przy pracy, którą sam wykonywałem niemalże każdego dnia.

Zdumiony, obserwowałem, jak jej drobna dłoń powoli, uważnie zapisuje słowa w języku, którego nie potrafiłem rozpoznać i którego, jak się przekonałem, ona sama nie potrafiła odczytać. Gdy tylko zobaczy­łem, co mała robi, natychmiast pomknąłem przez czas w poszukiwaniu wyjaśnienia.

Cała pisanina zaczęła się tydzień temu.

Był sam środek nocy. Narayan położył się późno, wcześniej modlił się, wyciszał swą duszę i próbował wprawić ją w stan, jaki Córka Nocy osiągnęła, gdy musnęła ją dłoń jej bogini. Próbował już tego wcześniej po sto razy. Tym razem również mu się nie udało. Porażka jednak nie sprawiała mu już przykrości. Był zrezygnowany. Chciał teraz już tylko, aby dane mu było zrozumieć.

Ledwie jednak zapadł w swe mroczne sny, Córka Nocy szarpnęła go za ramię.

- Obudź się, Narayanie. Obudź się...

Udało mu się rozewrzeć powieki. Dzieciak był nad wyraz ożywiony, takim nie widział go od czasu, gdy upewniła się, że jest narzędziem Kiny, ręką bogini działającą w tym świecie.

Jęknął. Miał ochotę ją uderzyć, miał ochotę kazać jej wracać z po­wrotem na jej siennik, ale przecież wierny był swej bogini, gotów do wypełniania jej woli. Wola Córki Nocy powinna zaś być uważana za przedłużenie woli Matki, niezależnie od tego, jak bardzo mogła uprzy­krzać życie.

- Tak? O co chodzi? - Ponownie jęknął i potarł twarz.

- Potrzebuję przyborów do pisania. Piór. Atramentu. Pędzli. Kała­marzy. Noży do ostrzenia piór. Wszystkiego, co potrzebne. Oraz wiel­kiej księgi pełnej pustych kart. Szybko.

- Ale ty nie potrafisz czytać ani pisać. Jesteś za mała.

- Moja matka poprowadzi mą rękę. Ale muszę się zabrać do tego szybko. Ona się boi, że nie zostało nam dużo czasu, że możemy się zna­leźć w niebezpieczeństwie.

- Co masz zamiar zrobić? - zapytał Narayan, obecnie już w pełni rozbudzony i całkowicie zbity z tropu.

- Ona chce, abym skopiowała Księgi Umarłych.

- Skopiowała? One przecież zaginęły tysiące lat temu. Nawet ka­płani Kiny wątpią, aby gdzieś jeszcze przetrwał choć jeden egzemplarz. O ile w ogóle kiedykolwiek istniały.

- Istnieją. W innym miejscu. Widziałam je. Będą też istnieć na powrót. Ona powie mi, co mam pisać.

Narayan przez chwilę zastanawiał się nad całym pomysłem.

- Dlaczego?

- Księgi muszą z powrotem wrócić na świat, aby dzięki ich pomocy udało się sprowadzić Rok Czaszek. Pierwsza Księga jest najważniejsza.

Nie znam jej tytułu. Ale kiedy skończę pisanie, będę w stanieją odczy­tać i wykorzystać do napisania pozostałych ksiąg. Użyję ich, aby otwo­rzyły mi drogę do mojej matki.

Narayanowi aż zatkało dech. Przełknął głośno ślinę. Sam był niepi­śmienny. Podobnie jak większość Taglian. Ale jak wielu z nie umierają­cych czytać ani pisać, zabobonnym lękiem napawali go ci, którzy potra­fili. Od czasu, gdy przyłączył się do Długiego Cienia, był świadkiem potężnych czarów, jednak zdolność obcowania ze słowem pisanym uwa­żał za największy cud ze wszystkich.

- Ona jest Matką Wszelkiej Nocy - wymamrotał. - Nie ma Więk­szych od Niej.

- Chcę tych przyborów, Narayanie. - To nie były słowa, jakimi po­sługują się czterolatki.

- Pójdę ich poszukać.

Parę godzin temu, po tym jak już uciekli przed żołnierzami Pani, walki zaś rozgrywały się naprawdę w niewielkiej odległości od miejsca ich pobytu, dzieciak pisał powoli, zaś Narayan przechadzał się i targały nim dreszcze. Na koniec mała uniosła wreszcie głowę znad księgi i zmierzy­ła go tym swoim niepokojącym spojrzeniem.

- Co się dzieje, Narayanie? - Zachowywała się, jakby potrafiła przej­rzeć go na wylot.

- Wydarzenia prześcigają moją zdolność pojmowania. Ten mały, śmierdzący wezwał mnie na szczyt murów, aby pokazać głowy moich braci zatknięte na ostrzach włóczni. Dar od twej rodzonej matki. - Za­jąknął się, najwyraźniej nie miał ochoty mówić dalej. Pomyślałem, że być może najgorszą torturą, jaką moglibyśmy mu zaaplikować, gdy go wreszcie schwytamy, będzie zapewne kąpiel. - Nie potrafię wyobrazić sobie, jaki cel przyświecał Bogini, gdy pozwoliła, aby ci wszyscy jej wierni synowie wpadli w ręce tej kobiety. Prawie nikt z naszych ludzi nie został już przy życiu.

Dzieciak pstryknął palcami. Singh urwał natychmiast.

- To ona ich zabiła? Kobieta, która dała temu ciału życie?

- Najwyraźniej. Popełniłem ogromny błąd, nie zatroszczyłem się odpowiednio o nią, kiedy zabierałem cię, by oddać prawdziwej matce.

Dziecko ani razu nie nazwało Pani swoją matką. Swego ojca również nigdy nie wymieniła.

- Pewna jestem, że moja matka posiada dostatecznie dobre powo­dy, skoro pozwala, aby się tak stało, Narayanie. Niech niewolnicy opusz­czą to miejsce. Skonsultuję się z nią. - Przez większość czasu o małą dbało kilka kobiet z Ziem Cienia. Traktowała je niczym części umeblowania. W rzeczywistości nie były przecież niewolnicami.

Singh wygnał kobiety za drzwi, jednocześnie obserwował poczyna­nia dziewczynki. Naprawdę wyglądała na zmieszaną jego skargami. Singh zatrzasnął drzwi za ostatnią ze służących. Kobiety nawet nie czyniły specjalnych wysiłków, aby ukryć ulgę, że odesłano je od tego małego potwora. Mieszkańcy Przeoczenia nie lubili Córki Nocy. Narayan przy­kucnął. Dzieciak znajdował się już w transie.

Do jakiegokolwiek nie udała się miejsca, nie pozostawała w nim dłu­go. Podczas transu jej twarz powlekła się bladością, a kiedy wróciła, widać było, że jest jeszcze bardziej zakłopotana niż wcześniej.

Gdy przebywała poza ciałem, świat astralny wypełnił się odorem śmierci. Skręciło mi wnętrzności. Kina jednak się nie pojawiła.

Dziewczynka zwróciła się do Singha:

- Nie rozumiem tego, Narayanie. Powiedziała, że nic z tego nie jest jej dziełem. Ani nie spowodowała tych śmierci, ani nie dopuściła, by się zdarzyły. - Mówiła takim głosem, jakby cytowała coś, co usłyszała, cho­ciaż i tak zawsze, gdy mówiła, robiła to w taki sposób, iż sprawiała wra­żenie znacznie starszej. - Nie miała pojęcia, że to się dzieje.

Obecnie oboje musieli stawić czoło kryzysowi wiary.

- Co? - Narayan był zaskoczony, wręcz przerażony. Strach stano­wił obecnie stały element jego życia.

- Pytałam ją, Narayanie, i ona nie wiedziała. Wiadomość o tych śmierciach była dla niej czymś nowym.

- Jak to jest możliwe? - Można było niemalże dostrzec, jak strach zatapia swoje zimne szpony coraz głębiej we wnętrznościach Kłamcy. Wrogowie Kłamców mogą ich wszystkich wymordować, a ich bogini nawet nie będzie sobie zdawała z tego sprawy? A więc co z ochroną, jaką miałyby się cieszyć Dzieci Kiny?

- Jakimi mocami piekieł dysponują ci mordercy z północy? - zapy­tał dzieciak. - Czy Stwórca Wdów i Pożeracz Żywotów naprawdę są czymś więcej niż tylko sztucznymi wizerunkami? Czy naprawdę możli­we jest, by byli półbogami, którzy kroczą po ziemi przebrani za śmier­telników, potężni na tyle, by zasnuć oczy mej matki pajęczyną iluzji?

Gołym okiem można było niemalże dostrzec trapiące ich wątpliwo­ści. Jeżeli ludzi z czerwonym i żółtym rumel można było tak łatwo po­chwycić i zabić, nie wzbudzając czujności ich obrończyni, cóż uratuje żywego świętego czy choćby mesjasza Dusicieli?

- Jeśli już o tym mowa - powiedział Singh - lepiej miejmy nadzie­ję, iż to miejsce jest naprawdę tak niezdobyte, jak chciałby wierzyć ten szaleniec, Długi Cień. Lepiej módlmy się, żeby był jednak w stanie po­zabijać wszystkich Taglian, którzy już wtargnęli do środka.

- Nie sądzę, by to miał być jego koniec, Narayanie. Jeszcze nie te­raz. - Ale nie wyjaśniła, co miała na myśli.

50.

Wy, którzy przyszliście po mnie i którzy czytacie te Kroniki, gdy mnie już dawno nie ma na świecie, pewnie będziecie mieli trudności z uwie­rzeniem w to, co powiem, ale zdarzały mi się chwile, kiedy robiłem na­prawdę głupie rzeczy. Jak tego dnia, gdy postanowiłem udać się do jed­nego z wysuniętych posterunków Pani, aby zobaczyć walkę z bliska, na własne oczy, miast obserwować ją wygodnie z bezpiecznej płaszczyzny świata astralnego bądź własnych snów.

Podejrzewam, że wyszedłem na głupca, jeszcze zanim dotarłem na linię frontu. Chwiałem się na nogach, musiałem omijać trupy leżące na ziemi, z których większość przypominała zwyczajne zwały śniegu, po­woli wydostające się na powierzchnię. Po tym, jak odmieni się pogoda, nastąpi kolejne święto wron, następna ceremonia rozkładu.

A właśnie się działo.

Padał deszcz, stale, choć nie można go było nazwać ulewą. Mieszał się ze śniegiem zalegającym ziemię. Miejscami w powietrzu wisiały już opa­ry na tyle gęste, by można nazwać je mgłą. Widoczność była mniejsza niż sto stóp. To było dla mnie zupełnie nowe doświadczenie, wędrówka po­przez mgłę, w deszczu padającym na grubą warstwę śniegu.

W rzeczywistości był to spacer wśród milczącego piękna. Nie potra­fiłem jednak zatopić się w podziwie, ponieważ czułem się nieszczęśliwy.

Thai Dei był wprawdzie jeszcze bardziej nieszczęśliwy ode mnie. Klimat w delcie był ciepły nawet podczas zimy.

Śpioch znajdował się na północy i cieszył się wczesną wiosną spły­wającą na Taglios i okolice. W obecnym stanie nienawidziłem go za to i zazdrościłem mu równocześnie. Powinienem pojechać sam.

Dostarczył moją wiadomość Banhowi Do Trangowi. Kiedy to się sta­ło, byłem muchą na ścianie. Stary człowiek spokojnie wziął list do ręki, nie okazał śladu wzruszenia, nie skomentował... wyjąwszy to, że popro­sił Śpiocha, aby zaczekał na wypadek, gdyby miała być odpowiedź. Moja wiadomość zaczęła swoją podróż do świątyni Gangesha. Banh Do Trang podjął się doręczyć ją osobiście.

Tymczasem znajdowałem się tak daleko, że równie dobrze mógłbym przebywać w innym świecie. Odmrażając sobie dupę.

- Jak myśmy się właściwie tutaj znaleźli? - zapytałem znienacka. Nie byłem pewien, skąd to pytanie. Wydawało się w obecnej chwili do­brym pytaniem.

Thai Dei zrozumiał je jednak literalnie. Temu człowiekowi nic już chyba nie pomoże. Pozbawiony był choćby śladu wyobraźni. Wzruszył ramionami. I starał się zachować tyle czujności, ile tylko potrafi zacho­wać człowiek, gdy próbuje jednocześnie nie dopuścić, by zimna woda ściekała mu za kołnierz. Nie spotkałem dotąd nikogo, kto do tego stopnia byłby zdolny podzielić swe życie na oddzielne części, i na dodatek każdej z nich poświęcać tyle uwagi, na ile zasługiwała. Był czujny, po­nieważ durny chłopak, czyli ja, zdecydował się iść na skróty przez ruiny Kiaulune. Prahbrindrah Drah opróżnił je całkowicie z wrogów, nie­prawdaż?

Być może. Ale jeśli rzeczywiście tak było, to skąd ci snajperzy, któ­rych spotkaliśmy dotąd dwukrotnie, rzeźnicy operujący z resztek tego, co przed trzęsieniem stanowiło domy mieszkalne? Moje prawe udo bo­lało w miejscu, gdzie trafił je szczęśliwy rykoszet. Nie paliłem się jed­nak szczególnie do szukania pomsty, chciałem tylko jak najszybciej się stąd wydostać.

Powiedziałem:

- Nie chodziło mi o to, dlaczego znaleźliśmy się tutaj, odmrażając sobie tyłki. Chciałem wiedzieć tylko, co robimy na tym krańcu świata, zaziębiając sobie jaja, podczas gdy szaleńcy pozbawieni na tyle zdro­wego rozsądku, by się poddać, ciskają w nas kamieniami, a Konował i Pani uważają, że jest to niezawodny sposób na zdobycie niezdobytej twierdzy.

Thai Dei pozwolił sobie na chwilową utratę kontroli.

- Czasami nie masz zielonego pojęcia, o co ci właściwie chodzi, nieprawdaż? - Natychmiast jednak odzyskał panowanie nad sobą i po­wrócił do swego zwyczajnego nastroju. - Idziesz drogą honoru, Murgenie. Wysilasz się, aby spłacić dług za Sahrę. Podobnie jak my wszyscy. Moja matka i ja podążamy za tobą, ponieważ twój dług jest naszym długiem.

Ty kłamliwy kutasie.

- Jasne. Dzięki. Wyegzekwujemy spłatę tego długu, no nie? Ale ta pogoda po prostu mnie wykańcza. A ty, jak się czujesz? - Jak większość młodych mężczyzn, którzy marzą o spędzeniu swych lat w Kiaulune.

- Ta mgła zupełnie odbiera mi ducha - przyznał.

Między nami przemknęła strzała, wypuszczona przez kogoś, kto nie do końca wiedział, co robi, i strzela do celów, których nie mógł wyraź­nie widzieć we mgle.

- To są naprawdę uparte małe bękarty - powiedziałem. - Mogaba musiał im chyba wmówić, że pożremy ich żywcem.

- Być może nie potrafią dostrzec żadnych świadectw, które upewni­łyby ich, że jest inaczej.

Podniosłem z ziemi strzałę.

- Tak znienacka stałeś się strasznie gadatliwy i filozoficznie nastro­jony w rozmowie ze mną?

Thai Dei wzruszył ramionami. Ostatnimi czasy stał się naprawdę bardziej wymowny. Było tak, jakby nie chciał, żebym zapominał, iż jest mi bliższy niż własny cień.

Weszliśmy na obszar, który przed trzęsieniem ziemi musiał zapewne stanowić plac. Mgła uniemożliwiała dostrzeżenie jakichkolwiek znaków.

- Cholera! - To był wyraz mojego filozoficznego stanowiska wzglę­dem zaistniałej sytuacji.

- Tam. - Thai Dei wskazał jakąś poświatę po naszej lewej stronie. Usłyszałem odgłosy przypominające stłumione, wygłaszane po tagliańsku przekleństwa. Coś jakby żołnierze przeklinający podczas gry w tonka, rozrywki, którą południowcy przyswoili sobie nader entuzjastycznie.

Skierowałem się w tamtą stronę, rozbryzgiwałem zmieszany z desz­czem śnieg. Tutaj jego warstwa była głęboka aż po kostki, wyjąwszy te miejsca, gdzie można było zapaść się głębiej, jak na przykład teraz, gdy postawiłem nogę na ziemi i nie dotknąłem twardego podłoża, póki nie zapadła się po kolano.

To potknięcie okazało się w istocie uśmiechem losu. Sprawiło, że zacząłem przeklinać po tagliańsku. Jacyś znajdujący się w pobliżu żo­łnierze pośpieszyli nam z pomocą. Mieli właśnie zastawić na nas za­sadzkę, usłyszeli bowiem wcześniej odgłosy naszego przedzierania przez błoto. Poznali mnie. Ja nie znałem żadnego z nich.

Okazało się, że należeli do grupki grającej w karty. Ich oficer poległ, sierżant został również zabity, nie mieli pojęcia, co ze sobą zrobić, sta­rali się więc trzymać na uboczu w jakimś miejscu, gdzie będzie ciepło. Jedna z naszych porażek w charakterze wojskowych pedagogów. Nie sprzyjaliśmy rozwojowi twórczego myślenia na poziomie oddziałów. Czy też na żadnym innym, jeśli już o tym mowa.

- Nie mogę wam powiedzieć, co macie zrobić, chłopcy, ponieważ nie znam waszej sytuacji. Przypuszczam, że powinniście spróbować powędrować wzdłuż hierarchii dowodzenia. Znajdźcie swego dowódcę kompanii.

Wyjaśnili mi, że cała ich kompania została wysłana, aby oczyścić ten teren ze snajperów. We mgle tamci nie mieli najmniejszego kłopotu z roz­poznaniem swoich wrogów - był nim każdy, kto nie był z nimi, luksus, jakim nie mogli się cieszyć Taglianie. Reszta ich kompanii znajdowała się więc gdzieś w tej mgle.

- Ogień rozpaliliście specjalnie?

- Nie, proszę pana. Paru chłopców zdenerwowało się i użyło swych bambusów. A potem już tylko podtrzymywaliśmy płomienie.

- Dlaczego nie podpaliliście budynków, żeby wykurzyć snajperów?

- Książę chciał tutaj ustanowić swoją kwaterę główną.

- Rozumiem. - Być może rozumiałem więcej, niż ten Taglianin so­bie wyobrażał.

Prahbrindrah Drah miał już swoją kwaterę główną. Znajdowała się w znacznie lepszym sąsiedztwie, co zapewniało o wiele bardziej komfortowe warunki życiowe.

- Nikt mnie o tym nie poinformował - oznajmiłem. - Powiem więc tylko tyle: nie dajcie się zabić podczas próby bronienia kupy gruzów i zwęglonych belek. Jeżeli te małe gówna będą do was strzelać, wykurzcię ich stąd. - Gdziekolwiek tylko Kroniki wspominają o walce w mie­ście, jedną rzecz podkreślają niezmiennie. Ta lekcja znalazła swoje bru­talne potwierdzenie podczas dni spędzonych w Dejagore. Jeżeli chociaż w najmniejszym stopniu będziesz troszczył się o uratowanie dóbr mate­rialnych, faceci po przeciwnej stronie pożrą cię żywcem. Kiedy już wal­czysz, nie wolno ci martwić się o nic, tylko o to, aby dopaść wroga, za­nim on dopadnie ciebie.

Z mgły wciąż nadlatywały w naszą stronę pociski. Nie czyniły żad­nej szkody, ale jednocześnie oznajmiały jasno, że snajperzy doskonale wiedzą, gdzie jesteśmy.

Ośmieleni moimi uwagami żołnierze Księcia odeszli, aby urządzić potężne całopalenie Kiaulune. Zachichotałem.

- Dumny jestem z siebie. Tak, właśnie tak.

- Co trzeba zrobić, musi zostać zrobione - oznajmił Thai Dei, myl­nie rozumiejąc moje zachowanie.

Nie było potrzeby, by informować go, że właśnie zrujnowałem jeden z planów Prahbrindraha Draha.

- Inaczej zaśpiewasz, kiedy skończy się na tym, że będziemy od­mrażać sobie tyłki, ponieważ te dupki spalą całe przeklęte miasto. - Ruiny Kiaulune stanowiły bogate zasoby drewna na opał, nie wspominając już o kamieniach, dzięki którym wzmacnialiśmy ściany swych ziemianek.

Ogień zaczynał już trawić kolejne budynki. Poczułem, jak zakręciło mi się w głowie. Czy to właśnie władza czyni z człowiekiem? Zostałem więc z nimi i dowodziłem tymi żołnierzami oraz innymi pozbawionymi przywódców typami, którzy zaczęli się wokół mnie zbierać. Snajperzy uparcie nie dawali się schwytać. Ognie zaczynały płonąć coraz liczniej.

Pod wieczór ochłodziło się. Zaczął padać deszcz. W zetknięciu z zie­mią zamieniał się w lodową kaszę, a potem marzł i pokrywał wszystko kryształową skorupą. Mgła przerzedziła się. W miarę jak poprawiała się widoczność odkryłem, że pożary objęły znacznie większą część miasta, niż pierwotnie zakładałem. Ogień wyrwał się spod kontroli i teraz sze­rzył niepowstrzymanie, dając dość ciepła, aby zalegającą ziemię war­stwę lodowej skorupy znowu zmienić w wodę.

Zamiast mgły mieliśmy teraz do czynienia z dymem. Zwróciłem się do Thai Deia:

- Obecnie będziemy musieli ściągać drewno na opał aż z gór. - Rozesłałem już rozkazy, aby nie wzniecać nowych pożarów. Nie na wiele się zdały.

Żołnierze stali się tak przewrażliwieni, że z tych bambusowych tulei zaczęli strzelać do siebie nawzajem.

Mogaba, gdyby mógł to widzieć, pękałby ze śmiechu. Zrobiła się ciemna noc. Zbyt dobrze i długo tu zabawiłem. Nie chcia­łem znaleźć się w Kiaulune po zapadnięciu zmroku. Tańczące płomie­nie sprawiały tylko, że robiłem się coraz bardziej nerwowy. Jakiż to zna­komity czas dla Władcy Cienia, by spuścić swe zwierzątka.

- Widziałeś to? - zapytałem.

- Co? - Thai Dei zdawał się naprawdę zbity z tropu.

- Nie mógłbym przysiąc. Moje oczy nie są już takie jak kiedyś, ale...- Nie było jednak potrzeby informować Thai Deia, że zdało mi się, iż widziałem postać Wujka Doja przemykającą wśród złudnych świateł, jakby sam stanowił jeden z cieni. Podobna do trolla postać postępowała tuż za nim. Matka Gota.

Ciekawe. Bardzo ciekawe.

- Przejdźmy się. - Ruszyłem w kierunku, w którym zdawali się po­dążać moi krewni. Thai Dei poszedł za mną. Oczywiście. - Thai Dei. Co naprawdę wiesz o Wujku Doju? Co nim kieruje? Dokąd on zmierza?

Thai Dei odpowiedział jednym z tych swoich neutralnych pomruków, które mogły oznaczać wszystko albo nic.

- Powiedz mi, cholera! Jestem częścią rodziny.

- Jesteś częścią Czarnej Kompanii. Kolejne mruknięcie.

- Przyznaję, że nie mam dość ciemnej skóry, że nie jestem odpo­wiednio niski, wystarczająco chudy, wstrętny czy też wreszcie na tyle głupi, aby być przedstawicielem miłującej bagna rasy panów Nyueng Bao De Duang, ale sprawowałem się dobrze jako mąż Sahry. - Stłumi­łem w sobie pragnienie, by cisnąć nim o jakiś mur zrujnowanego domu i tłuc go dotąd, póki mi nie wyjaśni, co właściwie sobie myśleli, gdy zabierali mi żonę i udawali, że zginęła. Ostatnimi czasy przekonałem się jednak, że nic tak nie pomaga w przytarciu nosa Thai Deia, jak wspo­mnienie o rasizmie Nyueng Bao.

- On jest kapłanem - wyznał Thai Dei po chwili znaczącego mil­czenia.

- Och! Tym mnie naprawdę zaskoczyłeś, bracie. Załóżmy wszak, że nie jestem tak do końca głupi. Że nie jestem jengal. - To słowo w mowie Nyueng Bao oznacza kogoś w rodzaju zdeformowanego w genitaliach i słabego na umyśle obcego.

- On jest powiernikiem starych tajemnic, bracie. Dawnych myśli i dawnych sposobów życia. Nasz lud stanowią rozmaici ludzie żyjący w rozmaitych miejscach, w rozmaitych czasach. Obecnie żyjemy tutaj i w taki sposób, jak musimy, ale są wśród nas tacy, którzy chronią staro­żytne umiejętności, obyczaje oraz wiedzę. Jako Kronikarz Czarnej Kompanii powinieneś być w stanie pojąć naszą misję. Może.

Narastający żar sprawiał, że ulice powoli wypełniał stopiony śnieg. Jego warstwa miała tylko kilka cali grubości, jednak niepokojąco za­czynała przypominać mi zalane wodą ulice innego miasta w innym cza­sie. To jest tylko koszmar, próbowałem sobie powiedzieć. Być może sen pełen udręki zesłany mi przez Kinę. Zapach jest ten sam, ale to nie jest Dejagore. Tutaj nie będziemy jeść szczurów, gołębi i wron. Tutaj nikt nie będzie pozwalał sobie na mroczne rytuały wymagające ofiar z ludzi.

Przyjrzałem się uważnie Thai Deiowi. On również przypominał so­bie tamte czasy. Powiedziałem:

- Wtedy było przynajmniej cieplej niż tutaj.

- Tamto też pamiętam, bracie. Pamiętani wszystko. - Co oznaczało przypomnienie, dlaczego tak wielu ludzi z tak dumnej rasy przystało do Czarnej Kompanii w charakterze niemal służących.

- Chciałbym, żebyś zawsze pamiętał tamte dni, Thai Deiu. Zostali­śmy zamknięci w piekle, ale przeżyliśmy. Nauczyłem się tam wiele. Pie­kło już nigdy nie będzie dla mnie niespodzianką ani też żadne tajemni­ce, jakie się przede mną skrywa. - Odrobina zamaskowanego krytycyzmu i manifest niewzruszonej filozofii, która wciąż prowadzi mnie przez świat.

Byłem w piekle. Odsłużyłem w nim swój czas. Ciemna bogini Kina nigdy nie będzie w stanie uczynić mi rzeczy gorszych niż te, które wi­działem na własne oczy.

Powałęsałem się trochę po okolicy, ale nie udało mi się już ani razu choćby przelotnie dojrzeć Wujka Doja. Jeżeli to jego właśnie widzia­łem wcześniej. Thai Dei i ja trzymaliśmy się ulic Kiaulune, promienio­waliśmy wręcz otuchą, chociaż w głębi naszych dusz czyniliśmy wszyst­ko, by zapomnieć wspólne wakacje w piekle. Ten mały gnojek nie wydusi już z siebie nawet jeszcze jednego słowa na temat Wujka Doja.

51.

Konował nie był szczególnie uszczęśliwiony.

- Nie życzę sobie, byś jeszcze raz w ten sposób odgrywał kaskade­ra, Murgenie. Nie ma najmniejszego powodu, by ryzykować.

- Odkryłem, że Książę ma jakieś swoje plany.

- Wielka, stara, owłosiona dupa. Od dawna o tym wiemy. Musiało się tak stać. I co jeszcze?

- Zawsze martwiłeś się o moich krewnych.

- To już minęło.

Ton jego głosu sprawił, że ponownie stałem się czujny, znowu wie­dział o czymś, czego nie miał zamiaru mi zdradzić. Albo też ułożył zno­wu jakiś plan, który postanowił trzymać w całkowitym sekrecie.

- Co się stało?

- Dotarliśmy do kamienia milowego. I nikt sobie z tego nie zdaje sprawy, co stawia nas w cholernie korzystnej sytuacji.

- A ty nie masz zamiaru mi o niczym powiedzieć?

- Słowa ode mnie nie usłyszysz. Mały ptaszek mógłby podsłuchać.

- Dlaczego spotykasz się z panią tych ptaszków? - Pytanie o tę spra­wę przeszło mi już w nawyk... podobnie jak jemu dowiadywanie się o Wujka Doja. Nie był zadowolony. Jednak nawet nie udawał, że próbu­je na nie odpowiedzieć.

- Masz swoją robotę do wykonania. Podwójną robotę, jeśli już o tym mowa. Zajmij się tym, co powinieneś zrobić. Jeżeli cię stracę, nie zosta­nie mi nikt prócz Jednookiego. - Zmierzył mnie twardym wzrokiem.

- Czyż nie byłoby to straszne? Zrozumiał mój sarkazm.

- Kiedy Śpioch będzie dostatecznie przygotowany? Od jakiegoś czasu nigdzie go nie widziałem.

- Ani ja. - Nie skłamałem, nieprawdaż? - Wykonywałem mapę wnętrza Przeoczenia. - Co oczywiście robiłem, o ile nie miałem żad­nych innych ważniejszych zadań. Nie wkładałem dość serca w śledze­nie ludzi, których miałem obserwować. - Wiesz, jak głęboko w ziemię zagrzebane są jego lochy?

- Nie. I wrony też nie wiedzą.

Przypuszczalnie mylił się w tej kwestii. Dawno temu Duszołap była więziona w kazamatach Przeoczenia. Ale w sumie miał rację. Dni na­szej paranoi nie miały się jeszcze ku końcowi.

- Załapałem. Myślę, że pójdę na spacer.

Znalazłem Jednookiego. Siedział po przeciwnej stronie ogniska niż Matka Gota. Nie rozmawiali ze sobą, ale widzieć ich razem, choćby to­lerujących się tylko, stanowiło samo w sobie wydarzenie na miarę histo­ryczną. Czy mały czarodziej próbował sprzedać ją Goblinowi? Miał w oczach to chytre spojrzenie, jakby zamierzył sobie coś naprawdę pa­skudnego.

Poszedłem do ziemianki Jednookiego. Mój cień usiadł obok swojej mamusi. Nakarmiła go jakąś ponurą imitacją gulaszu Nyueng Bao. Zjadł w milczeniu.

Wśliznąłem się poprzez zasłonę z poszarpanych kocy do wnętrza nory Jednookiego. W środku porządnie śmierdziało. Nie miałem pojęcia, kogo on właściwie chce oszukać. Nie było żadnej wątpliwości, tak pachniał zacier. Destylat będący końcowym efektem procesu smakować będzie równie paskudnie jak woniały substraty. Wkładał chyba do środka wszyst­ko, co mogło choć trochę sfermentować.

Kopeć leżał rozciągnięty na pryczy. Jednooki zmusił Loftusa i jego braci, aby ją dla niego zbili. Pogrążony w śpiączce czarodziej dyspono­wał najlepszym łożem w całej prowincji Ziem Cienia. Rozmościłem się w krześle obok jego posłania, zastanawiając jednocześnie, czy ostatecz­nie będę potrafił poradzić sobie bez niego. Zdecydowałem, że na ekspe­rymenty przyjdzie czas później. W tej chwili ważna była wiarygodność zdobywanych informacji.

Musiałem jednak wydostać go z tej dziury. Kiedy tylko będę w stanie jakoś przemycić go do Konowała. Który chyba się wówczas zesra.

Najpierw zająłem się Śpiochem. Odnalazłem go w miejskim miesz­kaniu Banha Do Trang, wciąż czekał. Podążyłem za Trangiem na bagna. Stary zdawał się czymś przejęty. Nie potrafiłem powiedzieć dlaczego. W obecnej chwili wciąż znajdował się dość daleko od świątyni, w której Sahra z minuty na minutę stawała się coraz grubsza. Minął zaledwie ty­dzień, odkąd widziałem japo raz ostatni, a jednak puchła w sposób dra­matyczny. Z czasów, gdy byłem dzieckiem, przypomniałem sobie żarty, jakie podrostki ukuwają na temat ciężarnych kobiet. Teraz nie wydawa­ły mi się wcale śmieszne.

Chciałem być przy niej, chociaż zdawałem sobie sprawę, że moja obecność na nic się nie zda. Każdego dnia rodzą się dzieci bez śladu pomocy ze strony swoich ojców, a ponadto we wszystkich miejscach, w jakich zdarzyło mi się przebywać, pomoc ta nie jest w ogóle pożąda­na. W kwestii porodu wszystkie kobiety jednoczyły się w niechęci do kręcących się dookoła facetów.

Ponownie wybrałem taką chwilę, gdy Sahra była zupełnie sama, i spróbowałem zmaterializować się przed jej oczyma. Szczęśliwy los nie zawiódł mnie. Ponownie było źle. Udało mi sie ją tylko skrajnie prze­razić.

- Wkrótce wszystkiego się dowiesz - próbowałem powiedzieć, ale udało mi się tylko przestraszyć jaskółki wijące gniazda pod strzechą.

Powinienem być bardziej cierpliwy. Wszystkie karty znajdowały się obecnie w moich rękach. Wujek Doj i Matka Gota nijak nie mogli od­gadnąć, że ja wiem.

Udałem się do Taglios, by sprawdzić poczynania Radishy Drah. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że żałowała już, iż odesłała Cordy'ego Mathera by miał oko na nas, złych chłopców. Bez swej zabaw­ki stawała się zbzikowaną, starą wiedźmą. Ludzie również to zauważyli.

Nie było to szczególnie korzystne, biorąc pod uwagę, że kapłani wciąż obserwowali ją zza węgła. Nadzór nad nią przysporzy mi jeszcze więcej pracy. Muszę omówić to z Konowałem, zobaczymy, czy będzie chciał to włączyć do projektu.

Prócz tego w Taglios nie odkryłem nic więcej ciekawego. Zwycię­stwo pod Charandaprash stało się tajemnicą poliszynela. Ludzie ze wszystkich kast i religii, bogaci i biedni, zwolennicy Czarnej Kompanii oraz jej wrogowie, najwyraźniej przekonani byli, że bez większych trud­ności teraz przyjdzie kolej na Przeoczenie. Gdziekolwiek zaglądałem, nigdzie nie mogłem dojrzeć choćby śladu lęku przed Władcą Cienia. Wyglądało na to, że Taglianie przygotowywali się na czasy pokoju i daw­ne sposoby życia polegające na knuciu spisków za plecami - być może jednak przedwcześnie.

Wróciłem więc na południe po śladach Cordy'ego Mathera.

Mather musiał być porządnie zawiedziony. Nie wziął sobie do serca swej misji. On i jego towarzysze nie dotarli jeszcze nawet do Charanda­prash. Nie poświęciłem dużo czasu na zbadanie całej sprawy, ale najwy­raźniej czekali na lepszą pogodę. A żołnierzom z jego oddziału nie bar­dziej spieszyło się, by dotrzeć na miejsce walk, niż jemu samemu.

Oni również myśleli, że wojna jest już wygrana. Dlaczego więc pę­dzić do miejsca, gdzie ludzie wciąż się zabijają? Chłopakowi może się coś stać! Nie mówiąc już o zimnie, prymitywnych warunkach życiowych, braku rozrywek i wykwintnej kuchni...

Powróciłem więc dalej na przenikniętą lodowatym wichrem i zlaną krwią stronę Dandha Presh, polatywałem to tu, to tam, szukałem śladów Mogaby, Goblina, forwalaki, Duszołap. Kopeć nie potrafił bądź nie chciał znaleźć żadnego z nich, chociaż przypuszczalnego miejsca pobytu Du­szołap można było domniemywać po zagęszczeniu wronich stad. Nie ruszyła się na krok z miejsca, gdzie wyśledziłem jej spotkanie ze Starym.

Do Bramy Cienia Kopeć również nie chciał się zbliżyć nawet o cal bardziej niż uprzednio.

Cholera! Niemal wszystkie siły oddziału, który Konował nazywał swoją Starą Dywizją, rozlokowane były obecnie w parowach i na ka­mienistych zboczach terenów oddzielających Przeoczenie od Bramy Cienia, wzdłuż drogi prowadzącej na południe, do Khatovaru. Niektó­rzy z tych głupców, ustawieni na posterunkach w pobliżu Bramy Cienia, zabawiali się strzelaniem do tego, co jak im się zdawało, widzą po dru­giej stronie. Właściwie przez cały czas kilka kul ognistych wciąż dryfo­wało w mroźnym powietrzu. Zastanawiałem się, czy Stary wie, co oni robią. Zastanawiałem się, czy to rzeczywiście najlepszy pomysł. Być może wystarczy tylko jedna zabłąkana kula ognista, by spowodować zawalenie się Bramy.

Wróciłem do Przeoczenia. To zawsze miało w sobie coś z ducha przy­gody - przekradanie się wśród ciemnych korytarzy fortecy. Biorąc pod uwagę, jak bardzo Długi Cień obawiał się cieni, można by sądzić, że wszystko w środku będzie jaskrawo oświetlone. Przypuszczam, iż sam zdawał sobie sprawę z niepodobieństwa zrealizowania takiego projek­tu, zadowolił się więc życiem ograniczonym do swej kryształowej kom­naty, a intensywne oświetlenie towarzyszyło mu tylko wówczas, gdy naprawdę musiał ją opuścić. Wolał więc, by nie zdarzało się to zbyt często.

Wyjcowi, Narayanowi i Córce Nocy zapewniono możliwość swobod­nego poruszania się po całej budowli. Nie obawiali się jej mrocznych zakamarków. Nigdy nie zdarzyło im się spotkać niczego przerażające­go. Dzieciak dojrzewał, żywiąc coraz większą pogardę dla obaw drę­czących Długiego Cienia. Ani ona, ani Narayan nie byli świadkami tego, na co w pełni stać zwierzaczki Długiego Cienia. Obawiałem się jednak, że my również nie mieliśmy o tym dostatecznego pojęcia.

Pani kazała wybudować fabrykę, w której wytwarzano brakujące tuby bambusowe. Była przekonana, że jeszcze nam się przydadzą. I to w znacz­nej liczbie. Niestety, obawiałem się, że raczej ma rację.

Kamień drży. Wieczność uśmiecha się szyderczo, w miarę jak pożera własny ogon. To zimne święto dobiega już niemal do końca.

Nawet śmierć zaczyna się powoli niecierpliwić.

Ściany spływają krwią.

W mrokach spowijających szarą fortecę trudno to dostrzec, ale kro­ple ciemnoczerwonej krwi, takiej jaką toczą żyły, zaczynają wyciekać ze szczelin między kamieniami. Lśnią purpurą w świetle dobiegającym z ot­chłani. Drobne cienie wadzą się wokół nich, zgłodniałe.

Pojedyncza wrona obserwuje wszystko.

Dobywająca się z otchłani mgła zaczyna wypełniać fortecę. Skryła już do połowy przekrzywiony tron. Obecnie kąt jego nachylenia osiąg­nął zaiste niebezpieczny poziom. Wygląda tak, jakby siedząca na nim postać mogła się w każdej chwili ześliznąć w kłęby mgły, gdyby nie przy­trzymywały jej w miejscu gwoździe sztyletów.

Tron obsuwa się o kolejną milionową część cala. Z gardła umęczo­nej postaci dobywa się jęk. Źrenice niewidzących oczu zaczynają bie­gać na wszystkie strony.

Pojedyncza wrona kracze.

Pierzchła cisza. Kamień pękł.

Tam gdzie napotka choćby szczelinę, życie zapuści korzenie.

Życie znajdzie jakiś sposób.

52.

Powiedziałem Staremu o żołnierzach strzelających przy Bramie Cie­nia. Zasępił się.

- Nie wydaje mi się, aby był to najlepszy pomysł. - Natychmiast posłał po gońca. Odesłał go po chwili z sugestiami nie do odrzucenia dla naszych braci na południu.

- Nie widzę tu żadnych wron - zauważyłem.

- Jednooki opracował dla mnie zaklęcie, które może sprawić, aby stały się głodne i zniknęły na jakiś czas. Ale nie na zawsze przecież.

Pojąłem wskazówkę.

- Nie wydaje mi się, abyśmy w wystarczającym stopniu udzielali wsparcia żołnierzom Pani w Przeoczeniu.

Konował wzruszył ramionami.

- Już mnie nie interesuje Przeoczenie. Przynajmniej nie za bardzo.

- Co? Nie przejmujesz się Długim Cieniem? Wyjcem? Narayanem Singhiem i twoją... Córką Nocy?

- Nie zrozum mnie źle. Nie jestem względem nich całkowicie obo­jętny. Po prostu w obecnej sytuacji nie grają już tak wielkiej roli jak dotąd.

- Chyba coś musiało mi umknąć. Co ty opowiadasz?

- Tylko snuję sugestie, Murgenie. Ale teraz możemy już ruszać na południe. W każdej chwili, gdy tylko przyjdzie nam ochota. Miałem rację odnośnie sztandaru.

- Hę... - powiedziałem. Nie będzie robił ze mnie idioty.

- Sztandar musiał się okazać kluczem do Bramy Cienia. Sądzę, że powinno nam się udać przejść przez nią prosto i spokojnie pomaszero­wać przed siebie, nie napotykając na żadne niebezpieczeństwo, przy­najmniej dopóki będziemy mieli ze sobą sztandar.

- Hę... - powiedziałem po raz drugi, ale tym razem moja głowa nie była już tak zupełnie pusta. - Chodzi ci o to, że możemy po prostu ze­brać wszystkich do kupy, powiedzieć do reszty tego tłumu: pieprzcie się, i odmaszerować, śpiewając wesołą marszową piosenkę?

- Właśnie. Być może.

A więc nie był do końca pewien.

- Czy nie pozostawiłoby to za wiele nie załatwionych spraw? Nie mówiąc już o ryzyku otworzenia Bramy Cienia w niewłaściwą stronę?

- Długi Cień jest panem Bramy Cienia. Potrafi utrzymać cementu­jącą ją pieczęć.

- A co, jeśli nie potrafi? Konował wzruszył ramionami.

- Niczego nie jesteśmy nikomu winni... Właśnie skończyłeś mi opowiadać o tym, jak to Radisha próbuje nas wyruchać. Prahbrindrah Drah też coś tam knuje w dole. Wyjec nie jest żadnym naszym przyjacielem, a Duszołap pomaga mi tylko dlatego, ponieważ sądzi, że dzięki temu zdoła dokuczyć Pani.

- Mam tam żonę, Szefie. A ona nosi w łonie moje dziecko. Nie wspo­minając już o Goblinie i jego oddziale, którego wprawdzie nie mogę odnaleźć, jednak jestem pewien, że gdzieś tam musi być i realizuje ja­kąś zleconą mu przez ciebie misję.

- Hm? O tym nie pomyślałem. Nie ma żadnej tajemnicy. Robota Goblina to już sprawa przeszłości, oczekuję jednak, że znajdzie się po­tem na właściwym miejscu, kiedy Książę postanowi zwrócić się prze­ciwko nam, albo podburzy do tego jakiegoś innego ryzykanta. Wtedy przyda nam się odrobina pomocy, która nadejdzie z niespodziewanej strony.

Mruknąłem z powątpiewaniem. Ale mogła to być prawda. Albo tyl­ko chciał, żebym tak myślał. Postanowiłem pominąć milczeniem całą sprawę. Mogłem poszukać odpowiedzi na te pytania, wykorzystując Kopcia, gdybym był na tyle zdeterminowany, chytry bądź odczuwał na­glącą potrzebę. Teraz zapytałem tylko:

- A co z Singhem? Masz zamiar go tak po prostu zostawić w spo­koju?

Nie wierzyłem, by Pani zgodziła się na to. Naprawdę trudno było stwierdzić, co się dzieje wewnątrz jej głowy, ale przypuszczałem, że nikt i nic nie jest w stanie skłonić jej do odejścia stąd, póki Narayan Singh cieszy się dobrym zdrowiem.

- Pozwoliłem, by rzeczy toczyły się własnym torem. I mam zamiar pozwolić, by jeszcze przez jakiś czas tak się właśnie działo. Ale kiedy nadejdzie właściwa chwila, nie zawaham się poprowadzić Kompanii drogą wiodącą do Khatovaru. - Ton jego głosu stał się nagle chłodny, twardy i w oficjalny sposób przeniknięty pewnością.

Powoli zaczynało mnie to denerwować. To nie było w porządku. Powiedziałem mu:

- Sądzę, że lepiej będzie, jak już sobie pójdę.

- Też przypuszczam, że już najwyższy czas. - Zdobył się na blady uśmiech.

Jedna z jego wielkich wron wsadziła swój dziób do pomieszczenia. Gdyby możliwe było, aby ptak sprawiał wrażenie zmieszanego, wyglądałby właśnie tak jak ona. A ponadto śmierdziała. Musiała ucztować w ruinach.

Zapytałem Jednookiego:

- Jak wielkie zaufanie winniśmy pokładać w naszym kontrakcie z Taglianami?

- Hm? - W odpowiedzi nie uzyskałem nic więcej ponad ten pełen zakłopotania pomruk. Chciał tylko, żebym sobie poszedł, aby mógł w sa­motności rozkoszować się swym destylatem.

- Chodzi mi o to, czy jesteśmy obowiązani dotrzymać naszej części umowy aż do czasu, kiedy oni naprawdę nie spróbują nas orżnąć?

- O co ci chodzi? - Machnął dłonią. Jednak wokół nie było żadnych ciekawskich dziobów.

- Rozmawiałem ze Starym, mówił coś o ominięciu Przeoczenia, za­pomnieniu o Długim Cieniu i wszystkich innych. Zostawieniu ich sa­mym sobie, podczas gdy my skierowalibyśmy się na południe.

Ten pomysł zaskoczył małego czarodzieja. Zrezygnował z prób zby­cia mnie.

- Wymyślił już, w jaki sposób moglibyśmy tego dokonać?

- Być może właśnie nad tym duma. Nie sądzę, aby wiedział na pew­no. Ale zakładam, że jest już gotów sprawdzić to w najbardziej nieprzy­jemny sposób.

- To niedobrze. W ten sposób możemy się znaleźć pośród najwięk­szej fali gówna, jaka... Przypuszczalnie jak nic, co potrafilibyśmy sobie wyobrazić. Jak coś wzięte prosto z mitu.

- Ja również tak uważam. Być może jednak on tylko kłapie ozorem. Jednak mogłoby się okazać dobrym pomysłem przypomnienie mu, że wciąż jeszcze nie przeczytał tych trzech zagubionych tomów Kronik. Mam przeczucie, iż nie powinniśmy ich lekceważyć.

Jednooki nawet w czwartej części nie podzielał mojej wiary w Kro­niki, co zapewne nie stanowiło nawet dziesiątej części wiary Konowała, ale na jego twarzy wykwitł grymas ulgi.

- Dobry pomysł. Przypomnę mu o tym.

- Subtelnie? Jeżeli uderzysz weń młotem, może się zrobić uparty.

- Subtelnie? Znasz mnie, Dzieciaku. Jestem bardziej subtelny niż natłuszczone gówno sowy.

- Znam cię, faktycznie. To mnie właśnie martwi.

- Nie mam pojęcia, co za demon opętał twoje pokolenie. Brakuje wam zaufania. Dla niczego nie macie szacunku.

- I żadnej cierpliwości dla gadających bzdury również - przyzna­łem. - Mam zapiski do zrobienia. Nie wspominając już o kłopotach, którymi muszę się pomartwić. - I pożywieniu do zjedzenia. Znowu by­łem głodny. Biorąc pod uwagę ilości, jakie pożerałem, kiedy wędrowa­łem z duchem, dawno już powinienem zrobić się na tyle gruby, by nie móc chodzić.

Przyłączyłem się do moich krewnych przy ich ognisku. Matka Gota nałożyła mi na talerz chochlę czegoś, cokolwiek to było, co parowało w jej kotle. Nikt nie odezwał się słowem. Ostatnimi czasy niedużo z nimi rozmawiałem. Zaczynali pewnie podejrzewać, że przestałem udzielać się towarzysko.

Dumałem nad tym, dlaczego stara nie gotuje w środku. Thai Dei i ja wykonaliśmy dla niej całkowicie prywatne pomieszczenie w ramach naszej wciąż rosnącej ziemianki, ale ona wchodziła do wnętrza jedynie wówczas, gdy pogoda robiła się paskudna albo czas był kłaść się spać.

Thai Dei w istocie wykonał większą część pracy przy budowie na­szego schronienia. Poza tym niewiele więcej miał do roboty. Najwyraź­niej nie był zaangażowany w knowania Wujka Doja i swej matki.

- Dziękuję - zwróciłem się do Matki Goty, kiedy skończyłem. - Tego właśnie było mi trzeba. - Nie potrafiłem się zdobyć na to, by powie­dzieć coś miłego na temat jej kuchni. Nawet gdyby kiedyś zawiodła kompletnie i ugotowała coś jadalnego, i tak nie potrafiłaby zrozumieć, o co mi chodzi. Nigdy nie rościła sobie pretensji do posiadania jakich­kolwiek umiejętności kulinarnych.

- Ty - powiedziała, rozpoczynając rozmowę, co rzadko jej się zda­rzało - Wojowniku Kości, czy strzeżesz się wron? Czy one są w jakiś sposób znaczące? - Jej tagliański był nie do zniesienia. Ja znacznie le­piej mówiłem w Nyueng Bao, jednak nie miała zamiaru wyświadczyć mi tej uprzejmości. Przypuszczam, że w jej oczach stanowiłoby to ro­dzaj uprawomocnienia mego związku z Sahrą. Już całe lata temu prze­stałem próbować zrozumieć, jakim tropem biegną myśli Matki Goty.

Odpowiedziałem w Nyueng Bao:

- Czasami przenoszą wiadomości. Szpiegują. Doskonale zdajemy sobie z tego sprawę. Myszy i szczury robią to samo. Ci, którzy wysyłają te zwierzęta, nie zaliczają się do naszych przyjaciół.

Posuwałem się za daleko, gdy mówiłem jej o tym wszystkim. Konował nie byłby zadowolony. Ale w ten sposób zarzucałem również przy­nętę. Miło byłoby się dowiedzieć, co ona sobie myśli lub kogo podej­rzewa. Czasami nie mogła się powstrzymać i coś jej się wymykało.

- Widywałam również sowy latające po nocy, Kamienny Żołnierzu. Nie zachowywały się w taki sposób, jak to zazwyczaj czynią sowy.

Tylko odmruknąłem w odpowiedzi. To było coś nowego. I zrozu­miałem, że jeśli ktoś wykorzystywał sowy, a nikt inny tego nie zauwa­żył, wówczas stara była znacznie bardziej bystra, niż podejrzewałem.

- Ostatniej nocy wiele wron poleciało, a potem wróciło z lśniącej fortecy.

Przyjrzałem się jej uważniej. Ostatniej nocy. Kiedy Thai Dei i ja by­liśmy w mieście z zagubionymi chłopcami. Kiedy ona włóczyła się w to­warzystwie Wujka Doja. Dostrzegła coś, co mi umknęło. Może.

Ostatnimi czasy wrony rzadko można było spotkać w pobliżu Prze­oczenia. Długi Cień zapałał najwyraźniej zdecydowaną niechęcią do tych ponurych zwiastunów. Jego kryształowe kopuły otoczone były drobny­mi, ale paskudnymi zaklęciami, które działały na zasadzie pajęczych sieci, uderzając, gdy ptaki znalazły się nazbyt blisko.

- Ciekawe - powiedziałem. - To może być coś nowego.

- Wrony pojawiały się tam już wcześniej, ale nigdy tak wiele.

- Hm. - Co też działo się tam takiego interesującego zeszłej nocy, że Duszołap musiała to wiedzieć? Dzisiaj nie spostrzegłem nic nienor­malnego. Być może cała sprawa warta była zbadania. Być może urabia­no mnie. Może Wujek Doj i Matka Gota umówili się, by sprawdzić dzi­wactwa dostrzeżone w moim zachowaniu podczas ostatnich miesięcy. Może przygotowywali się do zrobienia tego, o co podejrzewał ich Konował. Jeżeli rzeczywiście robił cokolwiek więcej, niż tylko podejrzewał.

Każdego o coś podejrzewał.

- Ten, który potrafi latać, zeszłej nocy opuścił fortecę, Żołnierzu Ciemności.

- Aha. - Jednak próbowała mną manipulować. Wiedziała, że niena­widzę tych enigmatycznych tytułów po raz pierwszy użytych przez jej ojca, Ky Dam. Stary Mówca nigdy ich nie wyjaśnił, a Matka Gota na pewno nie powie mi nic, skoro jej ojciec nie zdradził choćby najlżejszej wskazówki. - To jest naprawdę ciekawe. - Przez czas jakiś nie słysza­łem żadnych unoszących się w powietrzu odgłosów przenikliwych krzy­ków Wyjca. Chociaż, kiedy latał, zwykł używać maskujących zaklęć. Chciała pewnie, abym zaczął zadawać pytania, w ten sposób mogłaby zabawiać się ze mną i dalej mnie gnębić. Informacja, którą mi przekaza­ła, miała być wszystkim, co uzyskam. W obecnej chwili.

Nie miałem ochoty grać z nią w tę grę. Zwróciłem się do Thai Deia.

- Czy może zostałem właśnie przed chwilą wybrany honorowym członkiem plemienia?

Wzruszył ramionami. Wydawał się z lekka zaskoczony, że jego mat­ka w ogóle cokolwiek mi powiedziała.

Nie pobiegłem natychmiast, by odwiedzić Kopcia. Jeżeli tego wła­śnie oczekiwała po mnie starucha, miałem zamiar ją rozczarować, i to w wielkim stylu. Dopełniłem swoich obowiązków, pomogłem Thai Deiowi w jego robocie przy ziemiance, pojadłem znowu, napiłem się po­rządnie, przez jakiś czas pracowałem nad Kronikami. Nie mogłem zmie­nić już nic z tego, co wydarzyło się w nocy. A niezależnie od tego, co to było, nie było to wydarzenie tak trzęsące ziemią w posadach, aby stano­wiło bezpośrednie zagrożenie. Jednooki ułatwił mi zadanie. Wkrótce po zachodzie słońca pojawił się, niosąc w dłoniach gliniany dzban.

- Zupa gotowa - oznajmił. Zamieszał zawartością dzbana. Smród naprawdę paskudnego napitku wypełnił całą ziemiankę.

- W porządku! - Wstałem i poszedłem za nim w mrok.

53.

- To doprawdy szczęśliwy traf, że właśnie teraz się pokazałeś - powiedziałem Jednookiemu. - Właśnie muszę odejść. - Zdałem mu sprawę z tego, co powiedziała mi Matka Gota.

- Skąd ona może o tym wiedzieć?

Opowiedziałem mu więc o tym, jak dostrzegłem ją, gdy wraz z Wujkiem Dojem włóczyli się po nocy.

- Być może oni również mnie widzieli.

- Thai Dei mógł im powiedzieć.

- Tak sądzę.

- Uważasz, że to ważne?

- Specjalnie chcieli się upewnić, że dowiem się, a więc lepiej spraw­dzę. Nie zauważyłem niczego podczas rutynowego szperania.

Jednooki odchrząknął. Wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał.

- Chciałem ci już o tym wcześniej powiedzieć. Niezależnie od tego, jak dużo będziemy szukać, i tak wszystkiego nie znajdziemy, ponieważ nie będziemy wiedzieli, gdzie patrzeć.

Po prostu nie było dość czasu, aby patrzeć przez cały czas wszędzie. Zaproponowałem więc:

- Dlaczego nie weźmiesz odrobiny swojej magicznej mikstury i nie dasz jej moim krewnym? To na jakiś czas wykończy ich myślenie.

- Przypuszczam, że nawet nie wzięliby tego do ust.

- Oczywiście, wcale by nie musieli. Ale widziałem, jak dwa czy trzy razy Thai Dei brał dla towarzystwa coś na rozgrzewkę, a jego matce nawet zaczęło bardzo smakować i nie wiadomo, jak by się wszystko skończyło, gdyby Wujek Doj nie pilnował jej przez większość czasu, gdy przebywaliśmy w Taglios. Zawsze, gdy wychodził, udało jej się połknąć kilka pint. Od czasu, jak znaleźliśmy się w drodze, nie miała nawet okazji go powąchać.

- Bardzo interesujące. - Mały, czarny człowieczek zaczął się krzatać dookoła. - Powiem ci coś. Po prostu pójdę tam i dotrzymam im to­warzystwa, póki ty będziesz poza ciałem. Powiem im, że pracujesz.

Odszedł, zanim zakończyłem swoje przygotowania. Zabrał ze sobą oślizgłe, czarne wiadro. Wymamrotałem:

- Muszę zmusić go, by porozmawiał z Łabędziem. - Wierzba-Łabędź również pędził kiepskie piwo, ale odrobinę orientował się w sztuce browarniczej. W porównaniu z produktami Jednookiego wytwarzał ambrozję.

Kiedy ująłem duszę Kopcia, poczułem coś na kształt przypływu cie­plejszych uczuć, jakby jakaś jego część cieszyła się na myśl, że już nie jest sam, i była z tego powodu uradowana. Zabrałem go od razu do Przeoczenia, cofałem się w czasie w miarę, jak przemierzaliśmy przestrzeń, i unikałem ruin, gdzie płonęły pożary, abym nie musiał patrzeć na same­go siebie. Musiałem potem przenosić się do przodu i do tyłu, aby wresz­cie wykryć gdzieś wrony Matki Goty. Widzialne były jedynie przez moment, a i to niewyraźnie. Nadciągnęły z północy, leciały wysoko po­nad fortecą, potem opadły na nią niczym ciśnięte w dół kamienie. Nie było ich więcej niż tuzin, a więc jakakolwiek wiadomość, którą przeno­siły, albo polecenie, musiały być stanowczo ograniczone w treści. Po tym, co mi powiedziała moja teściowa, spodziewałem się, że będzie ich znacznie więcej.

Śladem ostatniej pomknąłem w dół. Stado nawet nie zbliżyło się do jaśniejących kopuł wież, gdzie Władca Cienia pracował do późna nad jakimś ezoterycznym tekstem. Skoczyły w ciemność dziedzińca i wle­ciały do wnętrza fortecy przez wąską szczelinę uchylonych drzwi. Mam­rotały coś do siebie, najwyraźniej niezadowolone z otoczenia, w którym się znalazły. Ostry krzyk, urwany w połowie, omal ich nie spłoszył.

Potem jakiś głos coś wyszeptał. Nie mogłem dojrzeć nic prócz naj­bardziej mglistego kształtu w mroku, jednak rozpoznałem urwany krzyk Wyjca. Nie pojąłem żadnego słowa z tych, które wypowiedział. Nie zro­zumiałem wron, które na zmianę wydawały z siebie dźwięki, z jakich zapewne składało się przesłanie. Dla mnie jednak decydującym frag­mentem informacji nie była treść przekazu, lecz sam fakt istnienia wia­domości. Duszołap i Wyjec porozumiewali się z sobą.

Cofnąłem się w czasie o kolejną godzinę. Wyjec nie robił nic, sie­dział tylko i czekał. Skoczyłem do przodu, zamierzałem przyglądać mu się w określonych odstępach czasu, póki nie znajdę czegoś interesującego.

Wystarczyło przenieść się tylko o kilka minut przed przybyciem wron. Zostały przez krótką chwilę. Potem Wyjec w towarzystwie szelestu swych łachmanów wycofał się w ciemność. Powoli popłynąłem w ślad za nim, śledziłem go wyłącznie za pomocą zmysłów słuchu i węchu. Nawet w świecie astralnym woń Wyjca była łatwo indentyfikowalna. Trzymał się ciemnych korytarzy, z dala od tras, którymi mógłby wędrować Długi Cień, póki nie dotarł do określonych drzwi. Zapukał, co mnie zaskoczy­ło. Wyjec nie należał do tego rodzaju facetów, którzy grzecznie pytają, czy można wejść.

Narayan Singh uchylił wąską szczelinę w drzwiach. Wyjec stłumił krzyk. Powoli rozwijał w sobie prawdziwy talent do milczenia. Singh cofnął się odrobinę i pozwolił mu wejść. Wyjec wśliznął się do środka niby najmniejszy Kłamca, wysłany z jakąś śmiertelnie niebezpieczną misją.

- Już czas - wyszeptał.

Czas na co?

Singh najwyraźniej wiedział. Natychmiast podszedł do Córki Nocy. Dzieciak przykucnął przed frontem małego kominka, fanatycznie przepisywał pierwszą Księgę Umarłych. W moich oczach dzieło wyglądało już prawie na ukończone. Ale któż mógł wiedzieć, ile stron liczyła cała księga?

Singh zdawał się niepewny, w jaki sposób winien odnosić się do dziewczynki. Ale niepewność ta ostatnio szczególnie się nasilała. Powoli stawał się zbędny i doskonale o tym wiedział.

Cóż, Pani zawsze będzie w stanie go do czegoś wykorzystać.

Zdołał zwrócić na siebie uwagę dziecka. Bogowie, ona stawała się naprawdę przerażająca! Otaczała ją już prawdziwa aura, coś, co można by określić jako mroczną poświatę. W słabym świetle jej oczy zdawały się lśnić, niby u wielkiej kocicy, która skrada się w kierunku przygasającego ogniska. Kiedy ty jesteś ospały, a ona głodna.

- Już czas - powiedział Narayan, a jego szept był na tyle słaby, że ledwo poruszył powietrze.

Dziewczynka grzecznie skinęła głową. Wykonała nieznaczny gest dłonią. Narayan skłonił się i wycofał. Nie mogło być najmniejszej wątpli­wości, kto tutaj rządzi, kto wydaje rozkazy, a kto słucha. Jak również żadnych wątpliwości, że ona sama znajduje się w rękach większej potę­gi. Wyciągnęła w kierunku Narayana swą dłoń, którą poprzednio pisała, aby pomógł jej wstać. Można było stąd wnosić, że nie potrafi sama roz­luźnić zesztywniałych mięśni. Jej nogi zdrętwiały za bardzo, aby mogła wstać o własnych siłach. Przez chwilę zrobiło mi się jej żal, póki sobie nie przypomniałem, że nie jest to żadne prawdziwe dziecko.

Wyjec wrócił na korytarz. Popłynął, unosił się w powietrzu przed Singhem i dziewczynką, badał, czy droga wolna. Oni ze swej strony nalegali, by zabrać lampę, co w najwyższym stopniu martwiło małego czarodzieja. Przez całą drogę mamrotał coś do siebie i narzekał.

Męczącą trasą, wybraną pieczołowicie, aby uniknąć spotkania z Długim Cieniem, żołnierzami garnizonu, jak również omijającą enklawę wciąż utrzymywaną przez ludzi Pani, Wyjec prowadził ich do nie strzeżonego fragmentu muru wychodzącego na Kiaulune. W dole płonęły ognie pożarów. Byłem tam, w towarzystwie Thai Deia, zmarznięty i roz­czarowany własną głupotą, która kazała mi wszystko oglądać na własne oczy.

Nie towarzyszyłem im w rzeczywistym czasie. Przeskakiwałem na­przód, przyspieszając bieg wydarzeń. Celem Wyjca był mały dywan scho­wany na szczycie pozbawionej kopuły wieży, normalnie nie wykorzy­stywanej do niczego. Dywan był nowy, mniejszy od tych, na których mogliśmy go widywać wcześniej, czarny jak otaczająca nas noc. Kolej­ny dowód na to, że nie możesz wiedzieć wszystkiego, co się dzieje dookoła, chyba że każdą minutą chcesz spędzić na obserwacji. Nie widziałem dotąd, by Wyjec pracował nad tym dywanem.

Nie zamieniwszy ze sobą ani słowa, cała trójka podniosła go, pode­szła do krawędzi parapetu i dała krok prosto w przepaść otwierającą się pod stopami. Wspięli się na jego powierzchnię, w czasie gdy dywan spadał. Narayan jęczał cichutko, oczy miał zamknięte. Na Córce Nocy nie wywarło to najmniejszego wrażenia.

Wyjec odzyskał kontrolę nad dywanem akurat na czas, by nie rozsmarowali się wszyscy na skałach i ruinach w dole. Potem położył go w łagodny ślizg dosłownie kilka stóp nad powierzchnią ziemi i cały czas manewrował tak, żeby między nim a Przeoczeniem znajdowały się ja­kieś większe obiekty.

Na krótką chwilę przeniosłem się do gabinetu Długiego Cienia. Wład­ca Cienia był niespokojny. Porzucił swe badania i teraz stał, spoglądał roztargnionym wzrokiem w kierunku Kiaulune. Wyczuł, że coś się dzie­je, ale nie potrafił dokładnie określić, co to jest.

Wyjec rozgrywał swą grę za plecami sprzymierzeńca. Omal nie zgu­biłem tego małego gówniarza. Musiałem wrócić do momentu, w którym przestałem go obserwować, aby śledzić go dalej. Wkrótce potem prze­leciał obok oddziału partyzantów Mogaby w ruinach. Nie zobaczyli go, ale wyczuli w jakiś sposób jego obecność i przerazili się ze szczętem, sądząc zapewne, iż oto jeden ze zwierzaczków Władcy Cienia poluje na zdobycz. Zamieszanie, jakie tym wywołali, ściągnęło na nich uwagę obo­zujących w pobliżu Taglian. Żołnierze zobaczyli coś ciemnego sunące­go przez mrok. Nie marnowali czasu na namysł, lecz natychmiast odpa­lili salwę ognistych kuł.

Wyjec zmienił taktykę. Dywan z miejsca nabrał pędu, czarodziej zaś pokrył go maskującym zaklęciem - na żadną z tych dwu czynności nie miał najmniejszej ochoty, póki znajdował się w pobliżu Przeoczenia. Zgubiłbym go wówczas, gdyby nie pomógł mi przypadek. Zabłąkana kula ognista trafiła w róg niewidzialnego dywanu, który zaczął się tlić. Maskujące zaklęcie nie obejmowało poświaty ognia, przynajmniej do­póki trzymałem się blisko.

Wyjec ostro wziął dupę w kroki. Ale wciąż trzymał się tak nisko nad ziemią, że gałęzie krzaków drapały spód dywanu. W pewnej chwili wle­ciał między jakieś namioty i linki, na których suszyły się rzeczy w jed­nym z obozów dywizji Prahbrindraha Draha. Mniej niepokoiło go to, że może zostać dostrzeżony przez naszą stronę niż przez własną.

Wyścig ten przepełnił mnie radosnym podnieceniem. Z początku go nie zauważyłem. Potem jednak uderzyło mnie, że odczuwam więcej emocji niż zazwyczaj. Ostatecznie zrozumiałem, że to, co czuję, stano­wi słabe odbicie emocji przepełniających duszę Kopcia.

Momentami podczas tego lotu zbliżaliśmy się na tyle blisko do Wujka Doja i Matki Goty, aby zostać zauważeni, jednak nie spostrzegłem po nich najmniejszego śladu. Przelecieliśmy też ponad moimi kwatera­mi, dostatecznie blisko, by zaskoczyć wartowników i wystraszyć konie. Trudno powiedzieć, by zaskoczyło mnie to, że Wyjec skierował swój dywan w stronę pewnego wąwozu, gdzie zalegał śnieg. Kopeć nie zro­zumiał, o co chodzi, dopóki nie znaleźliśmy się na tyle blisko, by wi­dzieć, jak dywan ląduje przed obliczem oczekującej nań Duszołap wśród nagłego zamieszania przerażonych wron. Reakcja ptaków rozbawiła mnie do tego stopnia, że uwolniłem na moment uchwyt na duszy Kopcia. I w tym momencie czarodziej się zbuntował.

“Ona to ciemność”.

Co?

To nie była moja myśl. Ale nie powtórzyła się już.

Wycofałem się więc, ruszyłem w górę, oddaliłem od tego miejsca, zadowolony, iż mogę powrócić do ciała z wiedzą, iż Wyjec i Duszołap planują jakąś zdradę, w którą zaplątani są także Narayan Singh i Córka Nocy.

Nastrój, który w tym momencie opanował Kopcia, jeżeli tak słabe echo emocji można określić tym słowem, równał się najczystszemu prze­rażeniu. A przerażenie było tam, włóczyło się po nocy, chociaż nie był to strach, który nawiedzał mego widmowego rumaka.

Kiedy mknąłem do swego ciała, w moje nozdrza uderzył zapach roz­kładu. Nie zobaczyłem jednak nic. Zatrzymałem się więc, poeksperymentowałem, ruszyłem w stronę przeciwną niż niewidzialne źródło odoru. Być może tamto coś również zdało sobie sprawę z mojej obecności. Odór znienacka stał się mocniejszy. Miałem wrażenie, jakby coś nagle się poruszyło. W świecie ducha zamigotały światełka. Przez mgnienie zo­baczyłem odrażającą twarz Kiny; patrzyła prosto na mnie. Ale jej oczy były ślepe. Tylko nozdrza łopotały, jakby chciały złapać mój zapach.

Przerażenie Kopcia mogło być tym, czego szukały te makabryczne nozdrza. Owładnęła nim nie kontrolowana panika.

“Ona to ciemność”.

Tym razem echo myśli było znacznie słabsze, a jednak nie mogło być wątpliwości. To nie tylko sprawa mojej wyobraźni.

54.

Stary nie wydawał się szczególnie zaskoczony, gdy usłyszał, że Du­szołap może mieć jakieś konszachty z Wyjcem.

- Nie liczyłem na to, ale dopuszczałem taką możliwość - powiedział. - Przez całe wieki pracowali razem. Być może chwyciliśmy wła­śnie Długiego Cienia za jaja.

- Lepiej, żeby ktoś go za coś trzymał, skoro kontroluje Bramę Cie­nia. A ponadto... - W jaki sposób miałem to wyrazić?

- A ponadto?

- Kopeć zaczyna, zdradzać oznaki budzącej się osobowości, jak przy­puszczam. - Opowiedziałem mu o tym, co się wydarzyło.

- Cholera! Nie chcemy, żeby obudził się właśnie teraz. - Na mo­ment zatopił się w myślach. - Nie mam pojęcia, jakbyśmy mogli po­wstrzymać ten proces, skoro już raz się zacznie.

- Lepiej porozmawiajmy o tym z Jednookim.

- Przyślij go tutaj. Czekaj! Opowiedz mi jeszcze o tej części forte­cy, gdzie skrywają się Singh i dziewczynka.

Zrozumiałem, że jest to coś więcej niż przelotne zainteresowanie. Zażądał, bym mu dostarczył map. Tę część warowni zdołałem już na­nieść na papier. Wszystko, co musiałem zrobić, to wydobyć rysunki z nory Jednookiego. Po drodze wstąpiłem więc do małego czarodzieja. Narze­kał, że się go budzi w samym środku nocy. Kiedy Stary dostał to, czego potrzebował, zaciągnąłem zasłonę nad alkową Kopcia i poszedłem spać, zostawiając ich pogrążonych w ich machinacjach.

Nie udało mi się umknąć przed Kiną tylko przez to, że wróciłem do własnego ciała. Czekała na mnie w snach. Wkrótce po tym, jak się poło­żyłem, znalazłem się na równinie szkieletów. Sahra również tam była.

Nie miałem najmniejszych kłopotów z pamiętaniem, iż jest tylko złu­dzeniem. W niczym nie przypominała Sahry, która żyła tak nędznie w świątyni Vinh Gao Ghang. Ta była zbyt młoda, zbyt świeża, pomimo jej bladości i wisielczej bruzdy charakterystycznej dla ofiar Kłamców.

Zaczynałem podejrzewać, że Kina działała opieszale i bez wyobraź­ni, chociaż niewątpliwie nie brakowało jej mocy. W jaki sposób jednak udawało jej się oddziaływać na Panią?

To prawda, że Pani nie miała pojęcia, przeciwko czemu występuje. Zaś ignorancja stanowi szczelinę w zbroi, którą świadomy jej istnienia wróg może łatwo wykorzystać. A także, oczywiście, Kina była Królową Kłamców. Zresztą nie miało już dłużej znaczenia, w jaki sposób Kina oszukała Panią. Teraz chodziło tylko o to, abym ja nie dał się jej oszukać.

Ta myśl sprawiła, iż niezdolny byłem udawać, jakobym nie wiedział, że zostałem oszukany. Nie byłem miły wobec fałszywej Sahry. Jej skóra pomarszczyła się, a potem zgniła na moich oczach. Perfumy Kiny, czyli smród martwych ciał, zaatakowały moje nozdrza. W szarej oddali cień skrzepł w czwororęczną, czarną tancerkę, wysoką na sto stóp, której cięż­kie kroki wzbijały w powietrze chmury kościanego pyłu, w miarę jak kręcąc biodrami, kroczyła w moją stronę. Jej kły ociekały jadem. Oczy płonęły niby czarne paleniska. Biżuteria z kości szczękała i grzechotała. Oddech był tchnieniem pomoru.

Córka Nocy przycupnęła na jej ramieniu niby maleńka druga głowa. Była podekscytowana jak dziecko po raz pierwszy zabrane przez rodzi­ców na wiejski jarmark.

Kina nie była zadowolona z Murgena.

Z kośćmi przedramion sterczącymi ze zgnilizny, zagiąwszy w szpo­ny pozbawione ciała palce, szkielet Sahry chwiejnie ruszył w moją stro­nę. Zapragnąłem oddalić się stąd i - uwaga! - udało mi się cofnąć kilka stóp. Znowu zmusiłem swoją wolę i znowu się cofnąłem, niezbyt dale­ko, zadziwiony tym, że potrafię tego dokonać, równocześnie zdumiony, że wcześniej nie przyszło mi to do głowy.

Kina przestała tańczyć i ruszyła zdecydowanie w moją stronę. Jej kły wydłużyły się. Sześć piersi sączyło truciznę. Wyrosła jej kolejna para ramion. Córka Nocy podskakiwała podniecona na jej ramieniu, niepo­mna na groźbę upadku. Zmusiłem się, by opuścić to miejsce.

Kontrolowałem swoje ruchy, ale ten świat nie należał do mnie. Nie potrafiłem uciekać szybciej, niż poruszał się jego stwórca. Potężna, lśnią­ca, obdarzona pazurami czarna dłoń opadła w dół. Odskoczyłem. Jeden ze szponów drasnął moje ciało. Żądza mroku przeniknęła mnie aż do kości.

I znalazłem się w jaskini pełnej starców pochwyconych w pajęcze sieci lodu. Szybowałem obok twarzy, o których nie tylko wiedziałem, że je znam, na dodatek pamiętałem skojarzone z nimi imiona.

Poczułem napływ paniki, jakiej można doświadczyć, kiedy jest się zamkniętym na niewielkiej przestrzeni w całkowitych ciemnościach. Strachu przed pogrzebaniem żywcem. Nie pozwoliłem jednak, by mną owładnął. Próbowałem ponownie zdobyć kontrolę na sobą i przekona­łem się, że potrafię przemieszczać się w obrębie jaskini, w którąkolwiek zechcę stronę, całkiem tak, jakbym wędrował z Kopciem. Jednak tutaj poruszałem się znacznie wolniej.

Spróbowałem przeniknąć przez ściany. Podobnie jak w świecie rze­czywistym, a inaczej niż wówczas, gdy dosiadałem Kopcia, powstrzy­mały mnie prawa rządzące światem materialnym. Jedyna droga wyjścia z jaskini wiodła naprzód bądź wstecz. Co nie miało szczególnego sensu, skoro śniłem i dostałem się tutaj, nie przebywszy żadnej skomplikowa­nej trasy.

Czy to możliwe, że prawa rządzące światem przyrody działały jedy­nie wówczas, gdy to ja kontrolowałem swe poruszenia? Czy dlatego nie­zdolny byłem przeniknąć przez ściany, gdyż nigdy nie nauczyłem się tej sztuki w życiu codziennym?

Postanowiłem ruszyć naprzód po łagodnym stoku, jakim wiodło dno jaskini, ponieważ zawsze tak postępowałem w tych fragmentach snu, które później pamiętałem. Gdy powziąłem już decyzję, poczułem nagle, jak za moimi plecami rodzi się czyjś gniew, jakby coś ścigało mnie i co­raz bardziej złościło się krnąbrnością swej przyszłej ofiary. Dołożyłem wszelkich starań, by poruszać się szybciej.

W tych lodowych jaskiniach starcy nie trwali w zupełnym osamot­nieniu. Napotykałem kolejnych starców, tym razem zupełnie mi nie zna­nych. Były tam również skarby. Były też śmieci, jakby wszystko, co kie­dykolwiek zostało zniszczone, ostatecznie lądowało tutaj. Widziałem również książki.

Trzy potężne tomy oprawione w wyświechtaną, popękaną, ciemną skórę spoczywały na wielkim, długim, kamiennym pulpicie, jakby cze­kając na trzech lektorów, którzy podejdą do nich równocześnie. Pierw­sza księga otwarta była gdzieś w trzech czwartych swej objętości. Po­chwyciłem jedynie kątem oka wygląd stronicy, zanim jakaś przemożna siła odepchnęła mnie od niej. Była w każdym razie identyczna ze stroni­cą, którą przepisywała Córka Nocy, kiedy Narayan Singh przerwał jej i powiódł ją na spotkanie z Duszołap. Kaligrafia pisma była dużo ład­niejsza, znacznie bardziej zdobna i kolorowa, jednak najwyraźniej dzie­ciak nie stracił nic istotnego. Nie miałem najmniejszych wątpliwości.

Gniew dyszący mi w plecy stał się silniejszy. Zachowywał się tak, jakby szukał obiektu, na którym mógłby się skupić. Dość wcześnie przy­swoiłem sobie lekcję, by nigdy nie zgłaszać się na ochotnika. Ruszyłem więc naprzód tak prędko, jak tylko niosła mnie moja wola, zastanawia­łem się jednocześnie, w jakim to rodzaju koszmaru przyszło mi się zna­leźć. Jego najbardziej dziwacznie i fantastyczne elementy były równo­cześnie najbardziej rzeczywiste. Być może stanowił on odbicie świata jawy.

Uczucie czyjejś rozgniewanej obecności za moimi plecami nasilało się, chociaż kiedy spoglądałem za siebie, nie potrafiłem niczego dostrzec. Nie zostałem jeszcze pochwycony. Przynajmniej tak zakładałem. Ale, nie przekraczając żadnej bramy, znienacka znalazłem się w zupełnie innym miejscu. Nad moją głową rozbłysło nagle pełne sklepienie gwiaź­dzistego nieba, lecz nie było choćby śladu księżycowego srebra. Wisia­łem wysoko ponad ziemią. Nie potrafiłem dostrzec śladu ziemi pod sobą.

To było niczym wędrówka z duchem bez ducha. Tyle że nie mogłem zwyczajnie rozkazać Kopciowi, aby przeniósł mnie niemal natychmiast w dowolne miejsce. Potrafiłem się poruszać, tak mi się przynajmniej zdawało, ale trudno było to stwierdzić z całą pewnością... Zrozumiałem, że potrzebuję znaków orientacyjnych. Stłumiłem narastającą w gardle panikę.

Zacząłem się zastanawiać. Miałem dostęp do informacji. Wiedzia­łem, gdzie jest góra, a gdzie dół. Ponad moją głową lśniło pole pełne gwiazd, tak licznych, że niemalże przyćmiewały blaskiem wyraźniejsze konstelacje, używane jako punkt odniesienia dla nawigacji. Kłopot po­legał na tym, że nigdy dotąd nie przyglądałem się baczniej południowe­mu nieboskłonowi. Wszelka więc próba wyznaczenia kierunku w opar­ciu o gwiazdy będzie niewiele lepsza od zwykłego zgadywania.

Pochwyciłem słaby zapach gnijącego mięsa. Jak smagnięcie batem podciął mnie, gdy zmierzałem w stronę gromady gwiazd, o której nieja­sno sobie przypominałem, że znajduje się wiosną nisko nad północnym horyzontem. Trzy z nich tworzyły spłaszczony trójkąt, wszystkie lśniły jaskrawym blaskiem. Gwiazda na wierzchołku trójkąta mrugała i migo­tała. Z tym gwiazdozbiorem związane były liczne legendy, większość z nich niosła dosyć nieprzyjemną treść. Ale nie studiowałem ich nigdy dotąd.

Z tej wysokości mogłem dostrzec czwartą gwiazdę w konstelacji, równie jasną jak pozostałe, nieco poniżej tamtej trójki. Pamiętałem, że ostatni raz widziałem taki ich układ, kiedy Kompania wciąż znajdowała się daleko na północ od Taglios.

Jak wysoko się znalazłem? Czy może jak daleko na północ od Kiaulune?

Zatrzymałem się i ruszyłem w dół, ku ziemi. Wkrótce przekonałem się, że jestem w regionie, gdzie rolnictwo stanowiło sztukę poddaną ści­słym regulacjom, dzieło wspólnoty, najbardziej efektywnie wykorzystu­jącej siły ludzkie, zwierzęce i narzędzia; widoczne rezultaty tych dzia­łań dostrzec można było w kręgu otaczającym centralnie położony dwór, okolony przez sioła i pojedyncze farmy rozciągające się wokół tego pierwszego niczym szprychy koła. Przygotowania do wiosennych za­siewów najwyraźniej już się zaczęły, choć na polach oczywiście nie było nocą ludzi.

Przemierzałem tak krąg za kręgiem. Ziemia między nimi stała odło­giem. Przypuszczam, że wykorzystywano ją na zabawy, a nadto dostar­czała drewna na budulec i opał oraz węgla drzewnego.

Słyszałem o tym regionie. Znajdował się na Ziemi Cienia na zachód do Kiaulune. Długi Cień eksperymentował ze skuteczniejszymi techni­kami uprawy roli, aby dzięki wykorzystaniu mniejszej liczby rąk do pra­cy móc produkować więcej żywności, a tym samym uzyskać wolną siłę roboczą do prac budowlanych przy Przeoczeniu oraz do służby w swo­ich armiach. Nie znajdowałem się więc szczególnie daleko od moich oddziałów.

Ruszyłem drogą wiodącą na wschód. Po określonym czasie, z pozo­ru minęły całe godziny, dostrzegłem poświatę pożarów w ruinach Kiaulune. Odnalazłem część obozu, w którym mieściła się moja kwatera, a za­raz potem nią samą. Czułem się na tyle wygodnie, że postanowiłem tro­chę poeksperymentować.

Zabrało mi tylko kilka chwil, zanim przekonałem się, że chociaż nie potrafię przenikać przez ściany czy choćby koce, które Jednooki zawie­sił w wejściu do swej ziemianki, a nawet przez ścianę namiotu, łatwo mogę prześliznąć się najmniejszą szczeliną bądź dziurą zbyt małą na­wet dla myszy albo węża. Nie potrafiłem także poruszać się w czasie. Ograniczony byłem wyłącznie do chwili teraźniejszej mego śpiące­go ciała.

Sprawowałem kontrolę nad snem. Zdawał się całkowicie rzeczywi­sty. Obóz wyglądał tak, jak powinien wyglądać w czasie, gdy spałem. Moja wyobraźnia z pewnością nie była na tyle dobra, aby stworzyć cały oniryczny świat, który wiernie odbijałby jawę. Wtedy przyszło mi na myśl naprawdę poważne pytanie. Czy będę zdolny powtórnie tego do­konać? Czy przejście do tej rzeczywistości na zawsze pozostanie poza moją kontrolą, w taki sam sposób, w jaki działo się to, gdy osuwałem się po ścianie dzisiejszego dnia w koszmary Dejagore? Jeżeli ma się to zda­rzyć tylko raz, lepiej, jeśli wykorzystam okazję na tyle, na ile jest tego warta.

Wyśliznąłem się z powrotem na mróz, którego nie czułem. Przez se­kundę myślałem, aby udać się nad równinę, ale nawet sama myśl od tym wywołała we mnie gwałtowny wstręt. Może później.

Zamiast tego ruszyłem w stronę gór. Wyśledzenie Duszołap powin­no wystarczyć. Przynajmniej do pewnego stopnia. Przy czym może się to odbyć, jak odkryłem, bez zakłócania spokoju wron. Nie obudziły się nawet. Podobnie jak ich pani. Uczestnicy spotkania dawno już ją opu­ścili. Czyli nie uda mi się, cholera, niczego dowiedzieć.

Mogłem więc wrócić do Przeoczenia i zobaczyć, co robią pozosta­li... I wtedy zobaczyłem leciutką poświatę na wschodzie. Zbliżał się świt. Zacząłem odczuwać przymus nakazujący mi wrócić do bezpiecznego schronienia własnego ciała. Pragnienie to stawało się coraz silniejsze w miarę, jak przybywało światła.

Ruszyłem w kierunku swojej ziemianki, zastanawiając się jednocze­śnie, czy w obecnej chwili też śnię się wampirzycy.

Matka Gota była już na nogach. Chociaż Duszołap nie była do tego zdolna, Ky Gota jakoś zdała sobie sprawę z mej obecności. Odwróciła się nawet, gdy wśliznąłem się do środka, spojrzała niemal prosto na mnie, zmarszczyła brwi, gdy niczego nie zobaczyła, a potem wzruszyła ramio­nami w taki sposób, w jaki się to zwykle robi, gdy ciarki przebiegają ci po plecach.

Wróciła do swego gotowania. Zauważyłem, że przygotowywała znacznie więcej pożywienia, niż ona, Thai Dei i ja bylibyśmy w stanie zjeść w ciągu dnia. Przypuszczałem, że część zaniesie Wujkowi Dojowi.

55.

- Wyglądasz jak gówno - poinformował mnie Jednooki przy śniadaniu.

- Dzięki za słowa otuchy.

- Co jest?

- Złe sny ostatniej nocy. - Nie miał pojęcia, przez co musiałem przejść. Postanowiłem nie mówić mu jeszcze o niczym, ale na tyle dłu­go już ćwiczyłem swój forsbergański, aby móc mu powiedzieć: - Wy­chodzi na to, że nasza przyjaciółka od wron kombinuje coś ze swoim starym kumplem, Wyjcem, naszym ulubionym Kłamcą i dzieciakiem.

Zarówno Thai Dei, jak i Matka Gotha popatrzyli na mnie ostro. Na określenie Kłamcy użyłem tagliańskiego słowa tooga. Identycznie brzmiało ono w Nyueng Bao.

- A przyjaciel Długi Cień sądzi, że nie ma się czym martwić.

- No. Stary zawsze powtarza, że nawet paranoikom czasami zdarza się, że zaprzyjaźnią się z kimś, kto spróbuje wbić im nóż w plecy. - Za­zwyczaj, kiedy tylko miałem okazję, informowałem go, że trochę prze­sadza z tym paranoicznym podejściem do świata.

- Przyjemnie dowiedzieć się o czymś takim, ale jak moglibyśmy tę wiadomość wykorzystać?

- To już nie mój problem. Ja tu tylko pracuję. Kapitan musi podej­mować decyzje. Dlatego właśnie jest Kapitanem. - Wyłącznie dla zaba­wy użyłem tagliańskiego słowa na określenie kapitana jammadar. Thai Dei i Matka Gota znowu zmierzyli mnie wzrokiem. W poruszonym przed chwilą kontekście Kłamców, jammadar oznaczał coś więcej niż tylko “kapitan”. Odnosił się do przywódcy oddziału, który stanowi rodzaj nie­wielkiego narodu Dusicieli. Jedynym jammadarem Kłamców, o którym obecnie wszyscy wiedzieli, że jeszcze żyje, był Narayan Singh. Został jammadarem jammadarów, zanim nie zniszczono jego kultu. Zapewne pomyślą, iż rozmawiamy o tej żywej legendzie, o świętym, który wciąż chodził po tej ziemi i działał na rzecz swej bogini.

Pochłonąłem resztę mojego śniadania, podziękowałem Matce Go­cie, wstałem i opuściłem ziemiankę. Thai Dei ruszył za mną. Powiedzia­łem więc:

- Idę tylko zobaczyć się z Kapitanem. Jeżeli chcesz, możesz tu zo­stać i dalej rozbudowywać nasz dom. - Obecnie własną dziurę w ziemi nazywaliśmy już domem.

Thai Dei potrząsnął głową. Ostatnimi czasy zaniedbywał trochę swoje obowiązki mojego strażnika. Ja jednak bynajmniej nie byłem dotknięty tym lekceważeniem.

Czas ma swoje sposoby, by złagodzić nawet najbardziej posępne postanowienie.

Czekałem jeszcze przez chwilę, czy Jednooki nie zechce się do nas przyłączyć, ale nie pojawił się w wyjściu. Ten mały gnojek w coraz więk­szym stopniu zdradzał się z ochotą spożywania obiadów z moją rodzi­ną, miast samemu kłopotać się przyrządzaniem posiłków. Czy po tych wszystkich latach powinienem się temu jeszcze dziwić?

Konował wyglądał na niemal tak szczęśliwego, jak ja się czułem. On również nie spędził tej nocy na łożu usłanym płatkami róż. Jęknął:

- O co chodzi tym razem?

- Śniłem trochę ostatniej nocy. Trafiłem do piekła i wydostałem się z niego, a potem udałem się na małą wędrówkę bez najmniejszej pomocy ze strony Kopcia. - Opowiedziałem mu wszystko z ponurymi szczegółami.

- Czy potrafiłbyś zrobić to znowu?

- Przez ponad rok wciskałem się w mysie dziury i szczeliny czasu. Być może nabrałem po prostu wprawy.

- Nie potrzebowalibyśmy wtedy Kopcia.

- Szczególnie teraz, kiedy najwyraźniej się budzi. - Na mojej twa­rzy musiała pojawić się naprawdę paskudna mina, bowiem uniósł brwi. Powiedziałem szybko: - To może być naprawdę zabawne, obserwować, jak będzie próbował się przystosować do nowego świata, w którym przy­szło mu się obudzić.

Konował uśmiechnął się szyderczo.

- Wolałbym w tym momencie stanąć pod wiatr. Wysra ze strachu swoje flaki, kiedy zobaczy, jak daleko udało się nam dojść. Przy okazji, skoro już tu jesteś, chciałbym, abyś poszedł zobaczyć się z Panią. Posła­łem do niej twoje mapy. Ma zamiar wyłuskać Narayana i schwytać dziew­czynkę. Gdyby ktokolwiek pytał cię o te mapy, ktokolwiek, to wszystko, co wiesz, to tyle, że schwytaliśmy kilku oficerów Mogaby, którzy wcze­śniej służyli w garnizonie Przeoczenia.

Odchrząknąłem, nieszczególnie uradowany. Zapewne nie będę w sta­nie kłamać przekonująco w obliczu Pani.

- Poeksperymentuj z tym. Muszę wiedzieć, czy naprawdę jesteśmy w stanie obyć się bez Kopcia.

- Już odkryłem poważne braki tej metody.

- Hm?

- Kiedy jestem sam, nie potrafię cofać się w czasie. Wziął głęboki wdech, a potem powoli wypuścił powietrze.

- Trudno oczekiwać, że stanie się inaczej? Musiała być jakaś pułap­ka. Kopeć okazał się ubezpieczony.

- Powiedziałeś, że porozmawiasz z Jednookim, aby nie dał mu się obudzić.

- Okazał się nieszczególnie pomocny.

- Czy nie jest tak zawsze?

- Jeżeli go zobaczysz, przyślij go tutaj.

- Dobra. - Opuściłem jego ziemiankę, zatrzymałem się na chwilę i objąłem wzrokiem obóz rozciągający się pod murami Przeoczenia. Po­wiedziałem do mego druha: - Szef chce, abym poszedł do Pani i poka­zał jej, jak ma wykonywać swoją robotę.

Dzień był słoneczny, jasny. Wiatru akurat na tyle, by rozwiać wiszą­cy w powietrzu dym i odór. Thai Dei zauważył:

- Może przynajmniej częściowo ziemia wyschnie.

Prawie cała pokrywa śnieżna zdążyła już stopnieć. Nadchodziła wio­sna. W okolicy Kiaulune oznaczało to porę błota. Ostatecznie błoto rów­nało się insektom.

Zastanawiałem się, czy topniejące śniegi nie spowodują powodzi, które wygnają Duszołap z jej kryjówki.

Był to czas, kiedy wiosna przyszła do Kiaulune. Gdzie indziej pano­wała już od dawna.

56.

- Myślałem, że szybciej uporacie się ze stolarką - narzekał właśnie Wierzba-Łabędź, kiedy przyłączyłem się do tłumu skupionego wokół Pani. Członkowie jej sztabu chrupali sobie niezobowiązująco jakieś cia­sto, gdy ona mówiła im, co mają zrobić, aby mogła schwytać Narayana.

- Pokazujesz się za każdym razem, gdy coś idzie źle. Klinga obdarzył mnie uśmiechem.

- Temu facetowi potrzebna jest dziewczyna.

- Jak widzę, znalazł już sobie jedną, tyle że ona ma chłopaka.

- I u niego właśnie była zeszłej nocy, co?

- Może. - To by wyjaśniało, dlaczego Konował był tak cholernie wykończony tego ranka.

Ten facet miał jedną randkę za drugą. Pani właśnie mówiła:

- Już wcześniej były tu cienie, jednak Jarwaral mówi, że ostatnimi czasy nie stanowiły zbyt poważnego problemu. Mając te mapy, być może zdołamy odnaleźć miejsce pobytu tkaczy cienia... gdybyśmy chcieli. Ja chcę. Zlikwidujemy ich, zanim zajmiemy się Kłamcą. Ach! Murgen.

- Musiała mnie zauważyć - wymruczałem do Klingi. Rozejrzałem się w poszukiwaniu nieuniknionych wron. Łatwo można je było zauwa­żyć, ponieważ były nieliczne. Para, którą dostrzegłem, zachowywała się, jakby była kompletnie pijana. Pani opracowała jakieś zaklęcie, aby ogra­niczyć przepływ informacji do swojej siostry.

- Wybijasz się z tłumu - pocieszył mnie Łabędź. - Kobiety zawsze cię zauważają.

Pani ciągnęła:

- Chodź tutaj. Kapitan wysłał mi te mapy. Co o nich wiesz?

- Przypuszczalnie są godne zaufania. - Na sto procent... chyba że w ciągu kilku ostatnich godzin dokonano w fortecy poważnej prze­budowy.

- Nie obejmują szczególnie dużego obszaru.

Dupa i gówno. Dupa i gówno. Nikt nigdy nie jest zadowolony.

- Chcesz, żebym poszedł i wykopał tego faceta, abyś mogła użyć jakichś nekromantycznych zabawek na jego trupie?

Obrzuciła mnie tak wstrętnym spojrzeniem, że przez chwilę obawia­łem się, iż zarzuci mi kłamstwo. Ale nie podważała moich słów, po pro­stu domagała się spodziewanego strachu i szacunku. Potem rozluźniła się i powiedziała:

- Wyjąwszy rozmieszczenie kryjówek tkaczy cienia oraz miejsca, gdzie zagrzebał się Singh, nie ma tu wiele więcej, o czym byśmy wcze­śniej nie wiedzieli.

A o to właśnie przede wszystkim chodziło, kobieto.

- Mam jeszcze trochę informacji. Długi Cień przez cały niemal czas zamknięty jest w swej wieży, tutaj, zajmuje się jakimiś swoimi sprawa­mi, którymi trudni się, zamiast uprzykrzać nam życie. Apartamenty Wyjca są mniej więcej gdzieś tu. Dwa dywany trzyma na płaskim tarasie, o tu, zaś maleńki, prosto spod igły, zwinięty pod łóżkiem.

Pani obdarzyła mnie przeszywającym spojrzeniem. Skąd mogłem to wiedzieć?

Powiedziałem jej:

- Tego dnia, kiedy tu przybył, Wyjec zaczął chronić swoją dupę na wypadek, gdyby jego wspólnik któregoś dnia zwrócił się przeciwko niemu.

- Hm? - mruknęła. - Wyjec rzeczywiście tak by postąpił. W szcze­gólności biorąc pod uwagę to, co Długi Cień próbował zrobić swoim wcześniejszym sprzymierzeńcom. - Przeniosła spojrzenie na mapy. Ale wiedziałem, że ta odpowiedź nie usatysfakcjonowała jej. Nigdy nie była usatysfakcjonowana, gdy ktoś inny wiedział więcej niż ona.

Gestem dłoni wezwała Isi, Ochibą i Sindawe, aby podeszli bliżej. Generałom Nar dobrze się z nią pracowało. Znacznie lepiej niż ze Starym. Konował nigdy im nie zaufał bez reszty, nawet po tym, jak opowie­dzieli się po stronie Kompanii przeciwko Mogabie.

- Czy powinniśmy to zrobić za dnia czy w nocy?

Ochiba, człowiek, którego słyszałem, jak przemawiał, może jakieś pięć razy w ciągu tych wszystkich lat, powiedział:

- To nie ma najmniejszego znaczenia dla takiej akcji.

- Prawda. Ale wolałabym zrobić to przy dziennym świetle. Ze wzglę­du na wpływ, jaki może mieć na morale.

- Obecnie jest właśnie dzień - zauważył Łabędź. Zwróciłem się do Klingi:

- Ten facet jest niemożliwy. Pani spojrzała na Łabędzia.

- Chcesz się przekonać, jak dobrze poradzi sobie tam twoja Gwardia?

- Byłbym uszczęśliwiony. Ale to nie jest jej robota.

Jej robota polegała na strzeżeniu Księcia i Księżnej, których ani on, ani oni nie widzieli ostatnimi czasy na oczy. Wszyscy tu zgromadzeni pomyśleli w tej samej chwili dokładnie o tym samym. Wszyscy jak na komendę spojrzeli na Łabędzia. Zaczerwienił się.

- Sindawe, wobec tego ty pójdziesz. - Pani cofnęła się trochę, aby wysoki Nar mógł podejść bliżej do map. Ja również wśliznąłem się za nim. Teraz mogłem już łatwo zobaczyć, że map jest więcej niż tylko jeden zbiór. Z tym, że jeden przygotowałem ja. Drugi, inaczej skonfigu­rowany, zapewne został złożony przez ludzi Pani na podstawie donie­sień jej żołnierzy z Przeoczenia.

Oficer Nar wpatrywał się w nie przez chwilę.

- Powinniśmy zmienić żołnierzy w twierdzy, zanim weźmiemy się do czegoś innego.

Isi zgodził się.

- Ludzie w środku od dawna już żyją w strasznym napięciu. Pani powiedziała:

- Zgadzam się na to. Sindawe ciągnął:

- Powinniśmy zwiększyć liczbę atakujących. Kiedy już wyruszymy, nie będzie miało sensu żadne udawanie. Nieprawdaż?

- Przypuszczalnie nie. Sukces czy porażka, jeżeli już ruszymy na­przód, na pewno zostaniemy zauważeni. A Kapitan nie zostawił nam wyboru poza atakiem. Nieprawdaż, Murgenie?

Wzruszyłem ramionami.

- Zawsze ustąpi przed opinią dowódcy danego teatru działań. Wiesz o tym. Przynajmniej wówczas, gdy podasz mu dobre argumenty.

- A więc nie mamy innego wyboru. Zwlekaliśmy już zbyt długo w nadziei, że pojawi się ktoś inny, kto zaproponuje skuteczne rozwiąza­nie dylematu Długiego Cienia.

- O co chodzi? - zapytałem.

- O fakt, że nie możemy go zabić. Wiesz o tym, nieprawdaż? Wiedziałem. Natomiast nie miałem pojęcia, w jaki sposób oni chcą przerzucić nowe wojska na teren Przeoczenia. Teraz mówił Sindawe:

- Powinniśmy od razu realizować wszystkie etapy zadania. Tutaj i tu­taj, prosto do kryjówek tkaczy cienia. I tutaj, do nory Kłamcy. A także zmasowany atak przeciwko załodze garnizonu, jak również przeciwko służbie. Aby nie mogli nam przeszkodzić w realizacji pozostałych zadań.

- Długim Cieniem też proponowałabym się zająć - zasugerowała Pani. - Być może nam się poszczęści.

Najwyraźniej coś mi umknęło. Przed moimi oczami wznosiła się wysoka na sto stóp ściana murów obronnych, już nawet w przybliżeniu nie tak lśniąca, jak była wcześniej, pozbawiona kilku swych pięknych wież, ale na pewno nie niższa choćby o stopę niż wcześniej. Dlaczego ci ludzie zachowywali się, jakby jej w ogóle nie było?

- Wszyscy macie zamiar przejść spacerkiem przez mury obronne czy co?

- Gdyby to okazało się odpowiednim sposobem - odparowała Pani.

- Będziemy się czołgać - poinformował mnie Sindawe. Wkrótce odkryłem coś jeszcze, co umknęło mojej uwadze, kiedy dokonywałem swych przeglądów w świecie astralnym - znowuż dlate­go, że nie wiedziałem, gdzie szukać.

57.

Przebili tunel pod murami. Dokładnie przez fundamenty. Ale to była mysia dziura. Facet mojego wzrostu musiał pełznąć na brzuchu jak wąż. Wiem, ponieważ spróbowałem. Dureń.

Dlaczego znowu musiałem robić to we własnym ciele? Mogłem pójść do siebie i wrócić tu na grzbiecie Kopcia. Przyjrzałbym się wszystkie­mu, nie narażając się na ataki klaustrofobii, obtarte łokcie i kolana, kop­niaki w nos obutymi nogami błazna, który pełzł przede mną. Żadnego pełznięcia przez bździny i odoru strachu setek małych wegetarian pe­łznących przede mną, którzy umarłego mogliby poderwać z grobu szczę­kiem swego oręża.

Gdzie byli chłopcy Władcy Cienia? W całym tym zamieszaniu mu­sieli nieźle się cieszyć i ostrzyć swe miecze. Będą mieli Talów na pod­wieczorek.

Po części tunel został wybity przez rozrzutne stosowanie ogniowych instrumentów Pani. W niektórych miejscach ściany wciąż były gorace. Cała sprawa była więc kompletnie nowa. Wszystkim, co zobaczyłem po jego drugiej stronie, była banda trzęsących tyłkami Taglian, którzy zbyt długo znajdowali się w tunelu. Wyglądali, jakby ujrzeli już niebo, ale banda dupków takich jak ja blokowała im wejście do niego.

Byłem ostatnim facetem w moim szeregu. Numer sto jeden. Kiedy spełzłem mu z drogi, numer pierwszy z tych chłopców z ulgą zanurkował w dziurę i zniknął mi z oczu.

Na każdą setkę, która dostała się do środka, jedynie dwudziestu musiało opuścić fortecę. Ta dwudziestka była nastawiona bardzo entuzjastycznie. Ale nikt nie słyszał szczęku broni ponad głowami.

Ochiba, Isi i Sindawe zaczęli wybierać oddziały, które spadną na ludzi Długiego Cienia. Sindawe zawsze zachowywał się wobec mnie przyzwoicie, nawet wówczas gdy jeszcze pracował dla Mogaby. Jednak naj­wyraźniej postanowił zmienić swój charakter.

- Masz ochotę poprowadzić oddział atakujący, Chorąży?

- Najwyraźniej pomyliłeś mnie z kimś, kto uważa siebie za bohatera.

- Możesz zarobić sobie czyjąś wdzięczność, chwytając Narayana Singha.

- Nie potrzebuję niczyjej wdzięczności. Pogadaj z Klingą albo Ła­będziem.

Sindawe zachichotał.

- Nie zobaczysz ich tutaj.

- Dlaczego?

- Nie należą do Kompanii. Pani nie zaufałaby im w krytycznej sy­tuacji.

Ciekawe. A jednak zaufała tym Nar.

Konował im nie wierzył. Przynajmniej nie na sto procent. Nigdy. Sin­dawe bez większych trudności przejrzał na wylot moje myśli. Uśmiech­nął się.

- To miejsce stanowi wystarczająco trudną sytuację.

- Tak. Ale ja wciąż nie mam zamiaru zostać bohaterem. Po prostu przyszedłem tu za wami, aby obserwować, a potem wszystko bezbłęd­nie zapisać.

- Sin - zawołał Isi. - Musimy ruszać. Ci z garnizonu zorientowali się, że coś się dzieje.

Żołnierze Cienia reagowali wolniej, niż można by oczekiwać. Sinda­we i jego przyjaciele byli znacznie szybsi. Prawie tak szybko, ile trwała myśl o tym, już wiedli trzy grupy do ataku, poruszając się, jakby wal­czyli u siebie w domu, chociaż żaden z nich nigdy dotąd nie był we wnętrzu Przeoczenia.

Wewnętrzne ściany twierdzy nie były wykładane białym marmurem. Gdziekolwiek się znaleźliśmy, miejsce to znajdowało się głęboko pod powierzchnią ziemi i było w nim brudno, mokro, a nadto jakieś nieprzy­jemne stworzenia posiadające o dwie, cztery, sześć albo nawet więcej nóg niż ja czaiły się w każdym cieniu. Thai Deiowi w ogóle się to nie podobało. Potrzebował kolejnych kilkuset ludzi, którzy przeszli obok niego, aby w ogóle wejść do wnętrza tunelu.

- Cofnij się - warknąłem na żołnierza, czekającego, by wyjść na zewnątrz. - Od tej chwili jest to tunel jednokierunkowy. Thai Deiu, uderz tego idiotę w głowę. A potem walnij tego głupca, który siedzi u wylotu tunelu i się gapi. Idziemy, ludzie. Na górze trwa wojna. Nie mamy czasu na ciupcianie się. - Zmieniałem się w prawdziwego trepa. Gdybym tyl­ko potrafił sprawić, żeby łatwiej rozumieli to, co mówię.

Słowo “ciupciać się” nie istnieje w tagliańskim. Wypowiadając je, ściągnąłem na siebie kilka niepewnych spojrzeń. Natomiast inne treści­we rzeczowniki, czasowniki i przymiotniki po większej części istnieją, wyposażone w swą zwyczajową siłę. Religijne bluźnierstwa zazwyczaj również działają z dobrym skutkiem.

- Ty - powiedziałem do właśnie wynurzającej się z tunelu głowy - przekaż do tyłu, że bijemy się. Potrzebujemy ludzi tak szybko, jak to tylko możliwe.

Ponownie pojawił się Sindawe. Był oficerem dowodzącym całością tego tańca śmierci. Rozbawiły go moje wrzaski. Ale zachował się poli­tycznie. Mógł sobie być wielkim generałem, gdy w grę wchodziły woj­ska tagliańskie. Jednak mógł przecież nadejść taki dzień, kiedy okaże się, że to ja jestem jego szefem w ramach Kompanii. Powiedział więc tylko:

- Wciąż jeszcze pozostał atak na Długiego Cienia. Możesz go po­prowadzić, jeśli chcesz.

Przypomniałem sobie czarną włócznię, którą Jednooki wykonał spe­cjalnie przeciwko Władcom Cienia. Mogłaby okazać się pożytecznym narzędziem, gdybym był takim głupcem, żeby pójść z nią na Długiego Cienia.

- Komuś innemu zostawię ten zaszczyt. Nie mam ochoty zawłasz­czać wszystkich honorów dla siebie.

Prawdę mówiąc, to miejsce z lekka mnie przerażało. Woń mokrego kamienia, podziemi i zastarzałego strachu, w połączeniu z chłodem i kiep­skim oświetleniem, za bardzo przypominała wszystkie moje koszmary dotyczące starców pochwyconych na zawsze w jaskiniach, gdzie niewi­dzialne pająki rozsnuły swe sieci i kokony z lodu.

Udział w ataku na Przeoczenie to był zły pomysł. Podejrzewałem obecnie, że kiedy podejmowałem tę decyzję, nie posłuchałem cichego głosu, jakim przemawiał do mnie mój strach, ponieważ wszyscy ci faceci, jak Klinga czy Łabędź, stali dookoła i marudzili na temat tego, że chłopcy z głównej kwatery nigdy nie ryzykują swoich zgrabnych i drogocennych tyłków, kiedy zaczyna płynąć krew i latać gówno. To było normalne, głupie gadanie. Zacząłem tę samą śpiewkę już w godzinę po złożeniu przysięgi. Po prostu nie chciałem być tym facetem, o którym żołnierze myślą, że spędził ostatnie trzydzieści lat, trzymając głowę wyżej niż dupa.

Moja wiadomość dotarła do drugiego końca tunelu. Ludzie zaczęli przybywać dwa razy szybciej niż dotąd.

Nie miałem pojęcia, czy Długi Cień i Wyjec zdają sobie sprawę, że znaleźliśmy drogę do wnętrza Przeoczenia. Nic nie wskazywało, żeby rozpaczliwie próbowali zakorkować niespodziewaną dziurę w ścianie. Ich reakcja była wściekła i energiczna, jednak mieściła się w ramach przewidywań, jakby sądzili, że gromadka uwięziona we wnętrzu nazbyt się rozbrykała.

Nasi ludzie nie zdołali dosięgnąć Długiego Cienia. Co nie było żad­ną niespodzianką. Niespodzianką stulecia byłoby, gdyby ten sukinsyn naprawdę pojawił się, dryfując w powietrzu brzuchem do góry. Podob­nie rzecz się miała z małym, wrzeszczącym przyjacielem Duszołap, Wyjcem. Na szczęście Isi, który realizował to zadanie, był na tyle by­stry, aby zdawać sobie sprawę, że może nie odnieść stuprocentowego sukcesu, próbując rozdeptać to małe gówno. A więc zadowolił się skrom­niejszym sukcesem i dopóty zmuszał Wyjca do tańca mającego urato­wać jego dupę przed pięćdziesięcioma facetami z bambusowymi tuleja­mi, póki pięciu innych nie spaliło jego latających dywanów. Wszystkich, prócz tego maleńkiego, który trzymał pod swoim łóżkiem. A Isi dostał­by nawet ten, gdyby Wyjec miał jaja i ścigał jego ludzi w taki sposób, jak Isi tego chciał. Czego Isi nie wziął pod uwagę, to faktu, że bardzo niewielu ludzi było zbudowanych równie potężnie jak on.

Niezależnie od tego, w jaki sposób tego dokonała, Pani doskonale wiedziała, jak przebiegają wydarzenia wewnątrz fortecy. Natychmiast zdała sobie sprawę z porażki usiłowań dopadnięcia Długiego Cienia i jej byłego pracownika. Wiedziała jakimś sposobem, że Narayanowi Singhowi oraz Córce Nocy, przypadkiem albo dzięki łasce ich bóstwa, zda­rzyło się pozostawać poza terenem swych kwater, kiedy jeden z naszych oddziałów poszedł ich pojmać. Służący nie mieli tyle szczęścia.

Większość z tych, których wybrano, aby zamieszkali w Przeoczeniu czy to w charakterze służących Władcy Cienia, czy też, aby bezpieczni byli przed szerzącą się zarazą, głodem bądź innymi nieszczęściami tra­piącymi świat, nie miała tyle szczęścia, ile ich władca. Ochiba zasko­czył garnizon kompletnie nie przygotowany do starcia. On i jego ludzie musieli mieć kłopoty ze słuchaniem swoich rodziców, kiedy dorastali. Nigdy chyba nie zrozumieli do końca takich pojęć, jak litość czy nie biorący udziału w walkach cywile.

Również jakiś czas później trudno mi było na nich patrzeć. Po tym, jak już wydostałem się z tej rzeźni. Po tym, jak w wyjściu do tunelu zaczęły się pojawiać pierwsze ofiary, aby się ewakuować, jeśli nadarzy się szansa. Po tym, jak Pani przestała już wysyłać dalszych żołnierzy, bowiem uznała, że będzie to marnotrawstwo sił. Po tym, jak udało mi się już stamtąd wydostać, w jednym nie draśniętym kawałku, ciągnąc za jeden koniec rannego Taglianina, podczas gdy Thai Dei popychał jego drugi koniec, ten zaś skarżył się przez całą drogę, a tunel był o milę dłuższy, kiedy się z niego wychodziło, niż gdy się szło w drugą stronę. Po tym jak wyszedłem już na świeże powietrze, tylko po to by zastać tam Wierzbę-Łabędzia i Klingę, zastanawiających się na głos, dlaczego nie jestem wewnątrz fortecy i nie odcinam właśnie uszu od czaszki Dłu­giego Cienia.

- Nie chciałem pozbawiać was szansy zadania ostatecznego pchnię­cia. Sindawe wszystko wam już przygotował. Wszystko, co musicie zro­bić chłopcy, to tylko wziąć parę ostrych noży i wśliznąć się przez tę dziurę. Jeśli już tam będziecie, możecie również zdjąć Wyjcowi skalp z głowy. Będą tam czekać na was razem, jak przypuszczam. Wysoko, w wieży Władcy Cienia.

- Gotów? - zapytał Klinga Łabędzia. - Ja już mam mój nóż. - Na jego twarzy błyszczał uśmiech. Był do końca zdecydowany dać Łabę­dziowi tyle samo gówna, ile on dał mi.

Pani podeszła do miejsca, gdzie staliśmy. Odziana była w kompletną zbroję Pożeracza Żywotów. Płomyki czerwonych ogni pomykały po jej czarnej, ohydnej powierzchni szybciej, niż mogło nadążyć oko. W oczach Taglian wizerunek Pożeracza Żywotów odpowiadał jednemu z awatarów Kiny Niszczycielki. Pomimo tego, co spotkało ją i jej córkę, wielu ludzi wciąż uważało, że stanowi ona materializację mrocznej bogini. Czasami ja również zaliczałem się do nich. Na pewno istniał między nimi jakiś związek. Ale ona nie będzie rozmawiać ze mną na ten temat. Ja z kolei nie powiedziałem jej nic o Kopciu. A więc byliśmy kwita.

- Doniesienia o jakichś sukcesach? - Jej głos był niczym basowy grzmot pobrzmiewający w długim, zimnym tunelu. - W ogóle nic?

- Mnóstwo ludzi poległo. Po obu stronach. Wielu z nich nie należa­ło do kategorii, którym byśmy szczególnie życzyli śmierci. Ale należa­łoby stwierdzić, iż pozostał im już tylko jeden sposób, aby utrzymać to miejsce.

- Mianowicie?

- Uwolnić cienie. - Słowa te niemal wyskrzeczałem. Nie chciałem wchodzić w rolę przepowiadacza przyszłości, jednak to była przyszłość nie wymagająca szczególnych zdolności wieszczbiarskich. - Chyba że ci dwaj pierwsi dopadną Długiego Cienia. - Wskazałem na Klingę i Ła­będzia.

Pani nie znajdowała się w nastroju do żartów. Nigdy zresztą nie była skłonna dowcipkować. Ta kobieta miała mniej więcej tyle poczucia hu­moru, ile moja teściowa. Natomiast świetna była w przeszywających spoj­rzeniach.

Zrobiła tę rzecz, która wywołała cyklon świetlistych ostrzy, i rozpu­ściła go między wyższymi wieżami. Dalej popłynął swobodnie, siał wszę­dzie ogromne zniszczenia, sprawiając, że Długi Cień oraz Wyjec nazbyt byli nim zajęci, by dokończyć wyrzynania jej żołnierzy.

58.

- To już drugi raz - warknął Stary. - Sądziłem, że dotarło do ciebie to, co powiedziałem po tej przygodzie w Kiaulune. - Porządnie wkurzyło go, kiedy dowiedział się o mojej wycieczce do wnętrza Przeoczenia. - Zabierzesz teraz Kopcia i sprawdzisz, co robią Wyjec i Władca Cienia.

Gdy Thai Dei i ja wróciliśmy do obozu, Konował już warczał i par­skał na kilku kurierów. Najwyraźniej sądził, że Pani wdała się w coś, czego reszta z nas będzie bardzo żałować.

Miałem wrażenie, że Duszołap dowiedziała się o wszystkim dość późno i była tym równie zachwycona jak Kapitan. Wszędzie widać było wrony. Zachowywały się nieprzyjemnie, nawet jak na agentów Duszo­łap. Krążyły nad głowami, rozsiewał, gdzie tylko mogły, wronie odchody.

- Kiedy skończysz z Długim Cieniem i Wyjcem, chciałbym, żebyś ustalił miejsce pobytu wszystkich naszych ludzi.

- Naszych?

- Chodzi mi o Kompanię. O Starą Gwardię. Nar. Chcę, żeby wszy­scy zgromadzili się razem. Ale naprawdę szybko.

- Zrobię to.

- Oczywiście. Tylko żeby to wszystko odbyło się przy udziale cho­ciaż odrobiny zdrowego rozsądku, Murgenie. Kompania, aby dojść do Khatovaru, potrzebuje Chorążego. Przypuszczalnie w większym stop­niu, niż kiedykolwiek potrzebowała Kapitana albo Porucznika.

- Mówiłem to już wcześniej, powtórzę znowu. Jeżeli ktokolwiek miałby choćby ślad pojęcia o tym, co zamierzasz, możliwe byłoby wy­konanie tych rzeczy, które chcesz, aby były zrobione, dokładnie na tę chwilę, która ci najbardziej odpowiada. - Odszedłem, zanim zdążyli­śmy się pokłócić w obecności tych wszystkich żołnierzy.

Długi Cień zwalał na Wyjca całą robotą. A Wyjec wkurzał go jesz­cze bardziej tym, że do niczego dostatecznie się nie przykładał. Właśnie wyczarował jakiś niewielki, kolorowy twór, wprost z powietrza. Musia­łem mu się przez chwilę przyglądać, zanim rozpoznałem przedstawie­nie obszarów Przeoczenia, które znajdowały się w rękach naszych od­działów. Skomplikowana mieszanina cyjanowych bieli i karmazynów - z ogonem, który sięgał przez całe fundamenty aż do pozycji Pani za murami.

Nie podejmował już żadnych wysiłków, aby powstrzymać wyrywa­jące się z gardła krzyki. Następowały teraz w krótkich odstępach, jeden po drugim, istne skowyty, które niosły jakieś bardzo osobliwe emocje.

Trzeci wrzask wyzwolił coś w głowie Długiego Cienia. Przestał uja­dać. Poprawił swą maskę, pochylił się, by spojrzeć na model Wyjca. Się­gnął doń palcami chudymi jak nogi pajęcze, co rzucało się w oczy, mimo iż odziewał je w rękawiczki, i wskazał prowadzący na zewnątrz ogon.

- W jaki sposób udało jej się tego dokonać? To powinno być nie­możliwe. - Jego szaleństwo i tyrady rozwiały się niczym mgła w poran­nym słońcu. Wyglądał tak, jakby jego myśli przebiły się przez otulający je zamęt. - Ten kamień jest nie do ruszenia.

- Tam, na zewnątrz, znajduje się Senjak, jeśli o tym zapomniałeś. Poradziła sobie z kamieniem w taki sam sposób, jak ty tego dokonałeś.

Długi Cień wydał z siebie odgłos przypominający syk kota. Pomy­ślałem, że przebłysk jasności myśli minął. Znalazł się chyba na skraju przewlekłego ataku. Oszukał mnie.

- Znajdź Kłamcę i jego szczenię. Przed północą muszą się znaleźć tutaj, wewnątrz tej wieży. Jeżeli chcą przeżyć.

Wyjec odpowiedział czymś w rodzaju pytającego mruknięcia.

- Jak dotąd nie wiedziałem, jak ich użyć. Nic nie jestem im winien. Niczego dobrego dla mnie nie zrobili. Ale dam im szansę przeżycia.

Nie czekałem, by przekonać się, co będzie dalej.

- Co ty tu robisz z powrotem tak szybko? - chciał wiedzieć Konował, kiedy usiadłem przed nim. - Nie byłeś poza ciałem wystarczająco długo, żeby...

- Przepraszam, szefie. Ale mam już jedną teściową. Właśnie, że tak. Byłem tam dość długo, by dowiedzieć się, że Długi Cień zamierza tej nocy spuścić cienie.

Konowałowi odjęło mowę. Pospiesznie wyrzuciłem z siebie wszyst­ko, czego się dowiedziałem. Kiedy skończyłem, powiedział:

- Masz rację. W tym, co mówił, nie pojawiło się wprawdzie słowo “cienie”, ale to nie może być nic innego. Wróć do nich. Wezwę Jedno­okiego i przekażę wszystkim wieści.

- Jak dużo zostało nam czasu?

- Nie mam pojęcia. Nie wiem, która może być teraz godzina. Po prostu zrób, co mówię.

- Będę potrzebował wody i jedzenia. Woda może być osłodzona.

- Idź. Poszedłem.

59.

Wracałem do swego ciała regularnie co kilka minut i kolejno infor­mowałem go o miejscu pobytu każdego z braci Kompanii, którego po­trafiłem odnaleźć. Stary wysłał ostrzeżenia do tych, do których mogli dotrzeć posłańcy, i kazał im ruszać natychmiast w stronę dywizji rozlo­kowanej przy Bramie Cienia. Wkrótce również z zaimprowizowanych manufaktur Pani wyruszyły wozy naładowane po brzegi zapasami bam­busa. W moich oczach stanowiło to dość ponury widok.

Przenosiłem się z miejsca na miejsce. Kiedy sądziłem, że niczemu to nie przeszkodzi, udawałem się na północ. Stada wron przybywały, a następnie odlatywały w stronę parowu, gdzie zagrzebała się Duszołap. Przeskakiwa­łem wstecz w czasie, obserwowałem Starego, więc, rzecz jasna, musiałem natrafić na moment, gdy szeptał coś do tych swoich dwu wielkich ptaków, a one po chwili zgodnie odleciały, by zanieść wiadomość szalonej siostrzycz­ce Pani. Oczywiście, nie potrafiłem zmusić Kopcia, by choćby zbliżył się do niej, a za każdym razem, gdy naciskałem go chociaż odrobinę mocniej, miałem to łaskoczące wrażenie typu: “Ona to ciemność”.

Cień identycznej myśli wyczułem, kiedy pośpieszyłem, aby spraw­dzić, jak sobie poczyna Córka Nocy, chociaż Kopeć nie zdradzał szcze­gólnych oporów przed zbliżeniem się do niej. Dzieciak pisał wściekle, jego drobną twarzyczkę wykrzywiał grymas bólu. Pracowała już nad kolejnym tomem. Niedawno go rozpoczęła.

- O cholera! Już skończyła pierwszą księgę? Konował powinien o tym wiedzieć. Być może znajdujemy się w większym gównie, niż są­dziłem.

A gdzie była Księga? Nie widziałem jej nigdzie. Lepiej się dowiedzieć.

Zanurkowałem w przeszłość.

Trafiłem na chwilę, gdy Córka Nocy płakała. Zobaczyłem ogłupiałe wobec tego faktu oblicze Narayana Singha. Nigdy dotąd nie widział jej łez i nie miał pojęcia, jak ją pocieszyć, chociaż w innym czasie, w in­nym świecie, zanim jeszcze Czarna Kompania przybyła do Taglios, miał przecież kiedyś własne dzieci,

Cofnąłem się jeszcze bardziej, aby odkryć przyczynę tego dziwacznego zachowania. Potrafiłbym od ręki wymyślić setkę równie niepraw­dopodobnych kandydatów, po których wcześniej spodziewałbym się stru­mieni łez niż po tej ponurej karlicy.

Wszystko zaczęło się już w momencie, gdy wraz z Singhiem wróciła do swych apartamentów po tym, jak wcześniej dosłownie o sekundy wyprzedzili komandosów Pani podczas ucieczki. Zwlekała trochę zbyt długo, bowiem choć została ostrzeżona, zbyt pochłaniało ją pisanie, aby zwracała baczniejszą uwagę na czas. Ich ucieczka miała miejsce w ta­kim pośpiechu, że musieli zostawić przepisaną właśnie księgę.

Przypuszczałem więc, że jakiś facet z oddziału Pani zrozumiał, iż jest ona ważna, i postanowił zabrać ją do swojej szefowej. Podejrzewał­bym Łabędzia bądź Klingę, gdyby w ogóle znaleźli się wewnątrz Prze­oczenia.

Przeżyłem ponowne zaskoczenie, kiedy wreszcie poznałem tożsamość sprawcy. Wyjec. Tej małej żmii udało się wśliznąć do jej apartamen­tów - chociaż, jak wszyscy przypuszczali, zajęty był akurat odpieraniem ataku naszych ludzi - podczas gdy Narayan i dziewczynka odczuwali właśnie efekty działania słabego zaklęcia dezorientującego, którym ich potraktował, w odległości nie większej niż pięćdziesiąt kroków od tego miejsca. Ukradł księgę.

Rozwrzeszczany czarodziej musiał się obawiać, że ktoś mógł go wi­dzieć, ponieważ przez następnych parę godzin zatrudniał pracującą cięż­ko gromadkę karzełków, a dodatkowo zużył garść własnych zaklęć, aby upewnić się, że dla wszystkich prócz niego księga będzie bezpowrotnie stracona. Na jej miejsce podłożył księgę o pustych kartach. Z zewnątrz jednak stanowiła bliźniacze odbicie tej, którą zabrał.

Ciekawe. Skąd Wyjec dowiedział się o księdze? Przetrząsnąłem swoją pamięć, zastanawiałem się, do którego miejsca w czasie powinienem się przenieść. Nic. Ani dzieciak, ani Singh nie wspominali o niej nikomu. Ludzie Długiego Cienia donieśli mu, że prosili o materiały do pisania, ale Władca Cienia nie wspomniał już o tym Wyjcowi.

Ja wiedziałem, że księga istnieje. Poinformowałem o tym Konowała. Wyjec odwiedzał Duszołap. A Stary z kolei porozumiewał się z nią. Czy to możliwe?

Jeżeli będę miał możliwość wśnienia się w miejsce, gdzie przebywa­ła, będę mógł spróbować odkryć... Cholera! We śnie mogłem oglądać tylko to, co działo się w danej chwili.

Wyniosłem się stamtąd, wróciłem do ciała. Od razu poczułem głód i pragnienie.

- Akurat na czas - brzmiały pierwsze słowa Jednookiego. Chciwie piłem wodę.

- Gdzie jest Konował?

- Poszedł, aby się upewnić, czy wszyscy wiedzą, że tej nocy muszą dokładnie pozamykać swoje schronienia. Próbuje zdobyć gdzieś te świece odstraszające cienie, ponieważ zaczyna brakować bambusowych tulei.

- Aha. - Posilałem się przez kilka następnych minut. Z pewnością trudno byłoby nazwać moje maniery szczególnie wyrafinowanymi. Po­tem zapytałem: - Masz jakieś pojęcie o tym, co właściwie jest grane między Kapitanem a Duszołap?

- Nie wiedziałem, że w ogóle coś się dzieje. Jęknąłem, wypiłem jeszcze kilka łyków wody.

- Jesteś ślepy? Wzruszył ramionami.

- Czego nie wiem?

- Ci dwoje przez cały czas wymieniają informacje. Moim zdaniem nie jest to szczególnie sprytnie pomyślane.

- Sądzisz, że Stary nie jest dość sprytny, żeby sobie z nią poradzić? Tak właśnie myślałem. Duszołap była zdradziecką starą małpą w cza­sach, kiedy dziadek Konowała jeszcze moczył pieluszki.

- Ja? Wątpić w Kapitana? Jak mógłbym w ogóle o czymś takim pomyśleć?

- Nie ty. Ty jesteś wiernym wyznawcą samobójczej drogi, po której on wędruje. Masz jakieś powody, żeby panikować? Kiedy tylko skoń­czymy tutaj z tymi rzeczami, chciałbym wrócić do mojej dziury. Znala­złem kilku durniów, którzy dali się namówić na parę partyjek tonka.

To był cały Jednooki. Zbliżał się koniec świata, a on myślał tylko o tym, żeby orżnąć kogoś w karty.

- Powiedz szefowi, że Wyjec ukradł kopię księgi, którą pisał dzie­ciak. Ale zostawił jej pusty egzemplarz, tak więc będzie mogła zacząć od początku. - Upiłem duży łyk wody, podczas gdy Jednooki tępo wpa­trywał się we mnie i czekał, aż wyjaśnię, o co mi chodzi. - Powiedziałem mu: - On zrozumie.

- Wszyscy mają przed wszystkimi jakieś tajemnice. Tak, że jedyny­mi, którzy wszystko wiedzą, są nasi wrogowie.

Jęknąłem i wróciłem do Kopcia. Jednooki miał oczywiście rację.

Kiedy zbliżyłem się do Pani, wyczułem u Kopcia znowu to jego: “Ona to ciemność”, tym razem wszak niezbyt silne. Musiał żywić jakąś szczególną awersję względem kobiet, ponieważ niezależnie do tego, o którą chodziło, zawsze reagował w identyczny sposób.

Informacje dotarły do Pani, nie wydawała się jednak nimi zmartwiona. To, że Długi Cień może spuścić swoje zwierzaczki, stanowiło głów­ny przedmiot jej trosk już od wielu lat. Jej ludzie przygotowani byli na tę ewentualność. Wszystko, co należało jeszcze zrobić, przez cały czas znajdowało się w stanie prawie gotowym. Jej dywizja może ponieść straty, na pewno jednak nie w wyniku jej zaniedbania. Tak właśnie myślała Pani, praktycznie rzecz biorąc, od zarania czasu.

Stłumiłem pokusę i pospieszyłem na północ. Wmawiałem sobie, że przede wszystkim pragnę sprawdzić, czy uda mi się odnaleźć Goblina i Mogabę. Dobrze byłoby wiedzieć, do jakiego stopnia będą narażeni na zbliżający się kataklizm. Ale w istocie chciałem dotrzeć dalej, dużo dalej. Pokonać całą drogę aż do źródła, gdzie biło me serce. Być może nigdy już jej nie zobaczę. To mogła być ostatnia noc mojego życia.

60.

Goblina za nic nie można było odnaleźć, pomimo że w miejscu jego przypuszczalnego pobytu ponad południowymi zboczami Dandha Presh stadami krążyły wrony. Natomiast efekty jego działalności dostrzec można było bez większych kłopotów. W każdym miejscu, gdzie tubylcy byli na tyle szaleni, aby kolaborować z Mogabą, oddział Goblina łupił i palił dla przykładu. Żołnierze Mogaby postępowali w ten sam sposób wobec wszystkich na tyle zbłąkanych, że chcieli współpracować z Goblinem bądź innym z naszych sprzymierzeńców. A więc z czysto prak­tycznego punktu widzenia, kiedy sądzić wyłącznie po następstwach ich czynów, nie można było odróżnić, czyim dziełem jest kolejna nauczka, którą otrzymali mieszkańcy danej wioski.

Tubylcom było zupełnie obojętne to, kto z kim walczy czy też dla­czego. Wiedzieli, że nie ma już ani dobrych, ani złych chłopców. W cią­gu tych kilku minut, które poświęciłem na szperanie w czasie, widywa­łem liczne ataki na rozmaite wioski i dwory. Im bliżej znajdowałem się teraźniejszości, tym łacniej można było oczekiwać, że ofiary będą się bronić... niezależnie od tego, kto je atakuje.

Forwalaka uczestniczył w niektórych nocnych rajdach Goblina. To­warzyszyły im także wrony, ale zazwyczaj było ich stosunkowo niewie­le, nawet jeśli wielki kot znajdował się daleko.

Mogabę odwiedzały również. Przynajmniej z pozoru tak wyglądało. Długi Cień z pewnością wyposażył swego generała w cały arsenał mi­stycznych instrumentów, zdolnych do rozproszenia uwagi takiego tropi­ciela jak ja, jak również do oślepienia wzroku wszelkich innych obser­watorów.

Ale to wszystko niewiele miało wspólnego z tym, co interesowało mnie naprawdę.

Chwilę poświęciłem na prześledzenie losów oddziału Cordy'ego Mathera. Kolega Cordwood znajdował się obecnie już po południowej stronie Dandha Presh, powoli dążył naprzód, ale właściwie chyba tylko dlatego, że góry były skrajnie niegościnnym miejscem. Cordy nie miał żadnych problemów z wronami. Tyle przynajmniej stwierdziłem.

Zaskoczyło mnie jednak, kiedy odkryłem, że stado tych małych po­tworków uwiło sobie gniazda wśród iglic i rumoszu zaścielającego dach Pałacu w Trogo Taglios. Chociaż po zastanowieniu doszedłem do wnio­sku, że właściwie nie ma czemu się dziwić. Wydarzenia w Pałacu mu­siały interesować Duszołap, która lubiła wściubiać swój nos w cudze sprawy.

Zbyt wielką miałem ochotę na odwiedzenie bagien, bym chciał mar­nować czas na odkrywanie tajemnic Radishy.

“Ona to ciemność”.

Większość jej czasu zajmowały spotkania z kapłanami oraz przywód­cami politycznymi kolejnych frakcji. Nasze księgi nadal były ukryte tam, gdzie je zostawiłem.

Zaskoczyło mnie jednak to, że Radisha nie podjęła żadnych poważ­niejszych wysiłków, aby odnaleźć Kopcia. Nie wierzyłem, że mogła o nim zapomnieć.

Ale ciągnęło mnie, by iść dalej. Banh Do Trang powinien już dotrzeć do Sahry. Och, rzeczywiście tak się stało. Naprawdę! Dla czystej przy­jemności wynikającej z zadawania sobie udręki towarzyszyłem mu przez ostatni etap podróży i szedłem za nim, kiedy zbliżał się do świątyni Ghangheshy. Jednak nim dotarł do celu swej podróży, na krótko zszedł ze szlaku, który stanowiła ścieżka wijąca się przez bagna przechodzące dalej w poletka ryżowe, i ucharakteryzował się za pomocą przywiezio­nych ze sobą materiałów. Trochę jeszcze błota, zmiana fryzury, szybka zmiana ułożenia postrzępionej pomarańczowej szaty i już stał się wę­drownym członkiem jednego z żebraczych kultów Gunni. Ich poślubie­ni ubóstwu misjonarze docierali niemal wszędzie. Nawet Nyueng Bao ich tolerowali. Jakość ich pobożności nie podlegała dyskusji, niezależ­nie od tego, jak szalone mogły być konkretne jednostki.

Religijna tolerancja panująca na południu moim zdaniem zawsze sta­nowiła coś zadziwiającego i niepokojącego równocześnie, chociaż w isto­cie był to jedynie starożytny obyczaj, wynikający stąd, że żadna ze wspól­not religijnych nie była tu na tyle silna, aby udowodnić pozostałym błędy ich doktryn, stawiając sprawę, w dosłownym sensie słowa, na ostrzu miecza.

Trang ruszył w dalszą drogę. Bardzo udatnie przedzierzgnął się w że­braka. Przypuszczam, że w rolę tę wchodził już wcześniej wielokrotnie, być może również podczas pierwszych wizyt w Taglios. Nyueng Bao nie byli tam szczególnie mile widziani. Stanowili nazbyt arogancką mniejszość.

Nieważne. Trang został wpuszczony do świątyni. Starsi kapłani naj­wyraźniej nie mieli kłopotów z rozpoznaniem postaci, którą udawał.

Nie udał się od razu do Sahry. Poczekał, aż nadejdzie wieczór, i do­piero wtedy zaaranżował przypadkowe z pozoru spotkanie. Wcześniej w ciągu dnia kilkakrotnie się mijali. Sahra go nie rozpoznała. Wpadł na nią i zaraz przeprosił cichym szeptem po tagliańsku, póki Sahra była jeszcze na tyle wzburzona przypadkowym zderzeniem, że mogła zdra­dzić się jakąś nazbyt gwałtowną reakcją.

Nie słyszałem tego, co powiedział. Zobaczyłem tylko, jak oczy Sah­ry nagle ożywają, przepełnione nieoczekiwaną nadzieją. Przyjęła jego uniżone przeprosiny i poszła swoją drogą.

Tej nocy zostawiła nie zamknięte drzwi swej celi. Pozwoliła sobie nawet na ekstrawagancję w postaci zapalonej świecy.

Trang przybył bardzo późno, kiedy spali wszyscy kapłani, prócz trzech przygotowujących się do złożenia o północy rytualnej ofiary, mającej natchnąć Ghangheshę pomysłem obdarzenia świata kolejnym cyklem dnia i nocy wolnym od nieszczęść i rozpaczy.

Trang zaskrobał cichutko w drzwi celi Sahry. Stanowiły nieporządnie zbitą z drewna klapę, która nie zatrzymałaby nawet dostatecznie zdeter­minowanej wiewiórki. Tak naprawdę, bardziej symbol rzeczy niż rzecz sama. Za nimi wisiał łachman pełniący rolę kotary, zasłaniający światło. Sahra wpuściła Tranga do środka, gestem wskazała mu matę. Stary usiadł, traktował to jako rzecz naturalną. Spojrzał na Sahrę błyszczącymi oczy­ma. Wiedziałem, że zna zasadniczą treść wiadomości, którą dostarczał, nawet jeśli był zbyt honorowym człowiekiem, aby ją przeczytać.

W tej chwili ogarnął mnie przemożny strach. Próbowałem wcześniej nauczyć Sahrę trochę czytać, ale nie odniosłem żadnych oszałamiają­cych sukcesów. W jaki sposób będzie ona zdolna do...? Oczywiście mogła poprosić Tranga. A wtedy przekonam się, jaki z niego przyjaciel. Jeżeli w tajemnicy sprzyjał rozwiązaniu zaproponowanemu przez Wujka Doja...

Maniery Sahry były skończenie doskonałe, co doprowadziło mnie zrazu niemalże do szaleństwa. Nawet jeśli nie zaproponowała gościowi herbaty ani też nie wdała się w żadną z ceremonii, jakich Nyueng Bao używają dla uniknięcia konieczności przejścia od razu do rzeczy, udało jej się co najmniej o piętnaście minut opóźnić wyłuszczenie zasadnicze­go celu jego wizyty.

- Mam dla ciebie wiadomość - oznajmił na koniec Trang szeptem tak cichym, że nie mógłby usłyszeć go nikt podsłuchujący pod drzwia­mi, nawet gdyby znał tagliański. - Trafiła do moich rąk za pośrednic­twem Kamiennego Żołnierza, który wiózł ją na północ przez całą drogę od ostatniej warowni Władcy Cienia. Nalegał, abym przekazał ci ją do rąk własnych. Oto ona.

Sahra uklękła przed nim. Nie było to dla niej łatwe. Robiła się już powoli naprawdę gruba. Spojrzała mu w oczy, lekko zmarszczyła czoło. Nie powiedziała ani słowa. Pomyślałem, że nie ufa swojemu głosowi na tyle, by odważyć się otworzyć usta.

- Żołnierz Ciemności wiedział, gdzie jesteś. Znał nazwisko, którym się posługujesz. I to w sytuacji, gdy ja sam nie podejrzewałem nawet, iż przeżyłaś jednak atak tooga. Twoja rodzina jest aż nazbyt przebiegła w swoim okrucieństwie.

Sahra przytaknęła. Wciąż nie potrafiła się zmusić, by powiedzieć słowo.

Bogowie, ależ ona była piękna!

- A oni wiedzą, choć oddaleni są o pół świata, dziecko. To mnie przeraża. To są przerażające czasy i przerażający ludzie zawitali w na­sze strony. Niektórych z nich nie potrafimy rozpoznać. Wojownicy Koś­ci nie zdają się bardziej przerażający od pozostałych, wszakże...

- Wiadomość, Wujku? - Użyła tego tytułu w charakterze formy grzecznościowej. Trang nie był jej powinowatym.

- Tak. Przepraszam. Gdy zbyt dużo myślę, przepełnia mnie prze­rażenie..

Sahra wzięła list z jego ręki, oglądała go przez chwilę, jakby bała się sprawdzić, co jest w środku. Ale równocześnie była szczęśliwa, wyraź­nie widziałem to na jej twarzy. Bracia jej męża pamiętali o niej i trosz­czyli się. - Kto to przywiózł?

- Nie podał mi swojego imienia. Bardzo młody. Jest Taglianinem. Gunni. Z niskiej kasty.

- Czy ma może bliznę, która sprawia, iż opada mu lewa powieka, tak że kiedy patrzysz na niego z tego profilu, wygląda, jakby miał kło­poty z obudzeniem się?

- W rzeczy samej. Znasz go?

- Pamiętam go. - Ponownie obróciła list w dłoniach.

- Zrób to, dziecko.

- Boję się.

- Strach zabija duszę.

Cholera! Znienacka w tym, co powiedział, zabrzmiały jako żywo sło­wa Wujka Doja, z czasów gdy dawał mi lekcje walki i szermierki. Czy stary Trang był kolejnym z tych tajemniczych kapłanów?

Sahra otworzyła list. Patrzyła teraz, spuściła oczy na to, co napisa­łem dużą, równą i wyraźną czcionką. Na koniec powiedziała:

- Przeczytaj go dla mnie, proszę, Wujku.

Trang wsadził swój mały palec za lewe ucho i zaczął drapać się po rzadkich kosmykach porastających jego głowę. Stary miał zresztą na skroniach znacznie więcej włosów niż na czubku głowy. Przebiegł wzrokiem moją wiadomość, którą trzymał w drugiej ręce. Zabrało mu jakąś chwilę, zanim ułożył sobie wszystko w myślach. Potem spojrzał na Sahrę. Otworzył już usta, by przemówić, nagle jednak najwyraźniej coś mu przyszło do głowy i jakby zaskoczony rozejrzał się dookoła. Przyszło mu do głowy mianowicie, że najwyraźniej jesteśmy w jakiś sposób zdolni widzieć, co się dzieje wewnątrz świątyni Ghangheshy. Przyszło mu na myśl, że ta chwila szczególnie nas będzie interesować. A zwłaszcza Żołnierza Ciemności o imieniu Murgen.

- To jest rzekomo list od twego męża. - Wahał się dosłownie przez ułamek chwili, kiedy postanowił opuścić przymiotnik “obcego”.

- Tak jest. Znam jego charakter pisma. Co pisze?

- Pisze, że nie zginął. Że oni powiedzieli mu, iż to ty zginęłaś. Że wie, gdzie jesteś i w jakich żyjesz warunkach, ponieważ posiadł wielką magię. Że przybędzie po ciebie, gdy tylko Władca Cienia zostanie zniszczony.

To było naprawdę dość dobre streszczenie tego, co napisałem.

Sahra zaczęła płakać.

Sahra? Chciałem utulić ją w ramionach. Zawsze to ona była tą sil­niejszą. Katastrofy, które ją spotykały, nie potrafiły jej złamać. Ona za­wsze nieustępliwie szła naprzód. Nigdy dotąd nie widziałem, by uroniła choć łzę. Nie podobało mi się, że widzę, jak się rozkleja.

Podpłynąłem w pobliże Tranga. Wzdrygnął się, rozejrzał dookoła.

- To nie jest wszystko, co napisał. Pisze jeszcze, że cię kocha i ma nadzieję, że wybaczysz mu, iż dopuścił, by stało się to wszystko.

Sahra stłumiła łzy. Pokiwała głową.

- Wiem, że mnie kocha. Pytanie jednak brzmi, dlaczego bogowie mnie nienawidzą? Nie zrobiłam nic, co mogłoby ich urazić.

- Bogowie nie myślą w taki sposób jak my. Oni układają plany i in­trygi, w których życie ludzkie jest jedynie słabym płomyczkiem, tylko sekundą w porównaniu z wiekiem. Nie pytają nas, czy chcemy w nim uczestniczyć, być może mając w alternatywie wieczną szczęśliwość. Używają nas w taki sposób, jak my wykorzystujemy zwierza mieszkają­cego w lesie, na bagnach i na polach. Jesteśmy gliną, w której rzeźbią.

- Wujku Trang. Niepotrzebne mi kazania. Potrzebuję męża. I chcę wyzwolić się spod władzy machinacji starego człowieka... - Sahra wzdryg­nęła się. Wykonała gest, który oznaczał, że ktoś jest na zewnątrz, że Trang ma zamilknąć.

Wypłynąłem z jej celi. O krok od jej drzwi stał kapłan, zamarły w nie­pewności. Kiedy przechodził obok, musiał słyszeć coś z tego, o czym rozmawiało tamtych dwoje. Rozejrzał się na obie strony po mrocznym korytarzu, potem spojrzał w dół na małą lampkę, którą trzymał w dło­niach, następnie podszedł bliżej jeszcze do drzwi celi Sahry i przyłożył do nich ucho.

Umiejscowiłem się tuż obok niego, skoncentrowałem w woli cały swój gniew i spróbowałem tryknąć się z nim głową.

Gwałtownie się odwrócił. Zadygotał. Pospiesznie odszedł z tego miej­sca. Gdy stawałem się dostatecznie szalony, potrafiłem, jak się okazuje, straszyć nie tylko ptaki.

Wróciłem do środka. Sahra chciała, żeby Trang przygotował i wysłał odpowiedź. Mnie wystarczyło to, że mogłem teraz słuchać, jak przepo­wiada treść swego listu, chociaż z pewnością będę wyczekiwał na wia­domość jako na potwierdzenie naszego wieczystego połączenia, sym­bol, który będę mógł nosić ze sobą do czasu, aż spotkamy się ponownie. Trang przystał na to, ale ostrożnie dobierał słowa. Przez cały czas roz­glądał się dookoła, jakby się bał, że jest to miejsce nawiedzane.

Zapytał:

- Jak przebiega twoja ciąża?

- To jest chyba jedyna rzecz, która udaje mi się dobrze, bez więk­szych wysiłków czy kłopotów, Wujku. Miałam już dzieci.

- To będzie większe niż twoje wcześniejsza dwójka. Twój mąż jest wielkim mężczyzną.

- Czy oczekujesz, że dziecko również będzie diabłem? Trang uśmiechnął się słabo.

- Na pewno nie w takim sensie, jak myślą pozostali. Ale w tym, któ­ry wynika z proroctwa Hong Tray, być może. Twoja babka była mądrą kobietą. Wszystkie jej proroctwa spełniły się... chociaż często nie w taki sposób, jak pierwotnie oczekiwaliśmy.

- Nie powiedziała niczego o żadnym potworze.

- To, co ona powiedziała, oraz to, co słyszeli twoja matka i Doj, niekoniecznie muszą stanowić tę samą rzecz. Są takie słowa, których ludzie nie chcą słuchać.

Zaczynał mnie interesować pod więcej niż jednym tylko względem. Być może dowiem się czegoś na temat Wujka Doja. Albo poznam ja­kieś szczegóły proroctwa Hong Tray, które, jak się obawiałem, było nie­malże równie tajemniczą kwestią, jak jednomyślna decyzja wszystkich Nyueng Bao, że Czarna Kompania z pewnością okaże się rodzajem wędrownej katastrofy gorszej niż wszelka powódź czy trzęsienie ziemi. Jednak Trang rozczarował mnie. Nie powiedział już nic więcej. W rze­czywistości raczej to on zamienił się w słuch.

Wyskoczyłem na korytarz.

Człowiek, którego przeraziłem wcześniej, wracał. I przyprowadził swoich przyjaciół. Ruszyłem na niego powtórnie, jeszcze bardziej roze­źlony niż poprzednim razem. Nie był żadnym bohaterem. Wrzasnął i cof­nął się kilka kroków. Jego towarzysze zaczęli coś do siebie gadać. Osta­tecznie zdecydowali, że ich przyjaciel musi mieć kłopoty ze zdrowiem psychicznym. Zajęli się więc nim, miast wejść do celi Sahry. Podążyłem za nimi, żeby upewnić się ostatecznie.

Kiedy wróciłem, Tranga już nie było. Przeskok w czasie nie zaowo­cował zdobyciem żadnych nowych informacji

.

61.

Sahra podeszła do swego posłania. Opadła na kolana, dłonie położy­ła na udach i patrzyła prosto przed siebie. Czekała. Powoli ustawiłem się dokładnie przed jej oczyma.

- Jesteś tu, nieprawdaż, Mur? Potrafię cię poczuć. Jesteś tym, co czułam przedtem, czyż nie?

Próbowałem jej odpowiedzieć. Usłyszałem wtedy: “Ona to ciem­ność!” Kopcia i cofnąłem się. A teraz znowu czemu? Sahra nie wywoły­wała w nim wcześniej żadnych uczuć. Czy tak?

Ostatnimi czasy nie cierpiał kobiet. Nawet wtedy, gdy znajdowali­śmy się w pobliżu Radishy, można było w nim wyczuć pewne napięcie. Wywarłem nań nacisk. Kopeć zaprotestował. Sahra wyczuła coś. Po­wiedziała:

- Teraz jestem zbyt gruba, żeby podróżować. Ruszę w drogę, gdy tylko nasz syn będzie w stanie ją znieść.

Syn? Mój syn? W tym momencie stałem się innym człowiekiem. Ale skutki przemiany trwały tylko kilka sekund. Tylko dopóki nie zastano­wiłem się, skąd ona może to właściwie wiedzieć?

Niektórzy ludzie i ją nazywali czarownicą. No dobra, uważali ją za trochę przerażającą. Ja nigdy w niej nic takiego nie dostrzegłem. Ale być może w jakiś sposób rzeczywiście była w stanie wiedzieć.

Mój świat zatrząsł się i zadrżał w posadach. Zdobyłem już dość do­świadczenia podczas wędrówek z duchem, by wiedzieć, że ktoś, tam gdzie znajdowało się moje ciało, próbuje mnie obudzić. Niechętnie pod­dałem się temu. Żałowałem, że nie istnieje sposób, żaden sposób, aby Sahra wiedziała, że otrzymałem jej wiadomość.

- Kocham cię, Sarie - pomyślałem.

- Kocham cię, Murgenie - powiedziała Sahra, jak gdyby mogła mnie naprawdę słyszeć.

Świat, w którym się znajdowałem, coraz gwałtowniej drżał w posa­dach. Pozwoliłem się zabrać ze świątyni Ghangheshy, ale nie dałem sobą całkowicie powodować. Próbowałem wstąpić jeszcze do Radishy, aby przyjrzeć się z bliska jej knowaniom, ale Kopeć wzbraniał się przed rym, okazał jej awersję niemalże równie silną, jaką przedtem zdradzał w obec­ności Duszołap.

“Ona to ciemność”.

Ziemia zamazywała się w smugi kolorów pod pojedynczym punk­tem widzenia, którym teraz byłem. Leciałem nisko i mknąłem z dużą szybkością. Być może to pomogło oszukać zaklęcia, dzięki którym Mogaba i Goblin pozostawali tak trudni do znalezienia. Pochwyciłem wyraźny, choć przelotny obraz zarówno jednego, jak i drugiego, kiedy przemykałem obok. Widziałem, jak maszerowali. Mogaba najwyraźniej odzyskiwał siły. Forwalaka był z Goblinem. Oba oddziały poruszały się wewnątrz chmar wron. Duszołap zapewne miała znacznie lepsze poję­cie na temat tego, co się dzieje, niż ja.

- Czy ty się nigdy nie nauczysz? - warczał na mnie Konował.

Ledwie starczyło mi sił, by usiąść i sięgnąć po coś do picia. Spędzi­łem znacznie więcej czasu poza ciałem, niż w trakcie zdawałem sobie z tego sprawę. Przy Sarie zawsze traciłem poczucie upływu czasu.

- Cholera - wymamrotałem. - To mnie dużo kosztowało. Mógłbym zjeść chyba wołu z kopytami.

- Nie miałeś zajmować się swoimi sprawami rodzinnymi. Poza tym chciałeś chyba powiedzieć nie “wołu”, lecz “wronę”. W każdym razie i tak w tej części świata nie znalazłbyś nadającego się do jedzenia wołu.

Odmruknąłem coś niewyraźnie. W jednym ręku trzymałem dzban wypełniony czymś słodkim, w drugiej zaś pajdę ciepłego jeszcze chle­ba. W tej chwili nie przyszło mi na myśl, by zapytać, na jakiej podstawie oni oskarżają mnie o zaangażowanie w rodzinne sprawy.

- Już się ściemnia. Wszyscy nasi ludzie zagrzebują się w swoich dziurach i szczelnie zamykają za sobą wejścia. Chciałem, żebyś był wypoczęty i gotowy, ponieważ ktoś musi obserwować Bramę Cienia. I żadnego zwiedzania okolicy. Przekażesz nam sygnał w tej samej chwi­li, gdy Długi Cień uchyli Bramę.

Uniosłem dłoń. Gdy tylko udało mi się przełknąć ostami kęs, zapy­tałem:

- Dlaczego nie obserwujemy Długiego Cienia? Kopeć nie będzie chciał się zbliżyć do Bramy. Mogę nie zauważyć wyślizgujących się cieni, póki nie będzie za późno. Natomiast Długiego Cienia mogę bez prze­szkód obserwować i dowiem się, kiedy będzie je wzywał. - Popiłem ostatni kęs chleba odrobiną osłodzonej wody.

Kopeć jęknął.

- Cholera. - Nagle Stary zaczął wyglądać, jakby się miał za chwilę rozpłakać.

- Gdzie jest Jednooki? - zapytałem. - Lepiej niech go ktoś tutaj sprowadzi.

Przez ostatnie lata Kopeć nie wydawał z siebie żadnych odgłosów.

- Ty go znajdź. Ja tutaj jestem lekarzem. - Ruszył w stronę pryczy Kopcia.

- Świetny pomysł. - Jakoś udało mi się wstać, a potem chwiejnie ruszyłem w stronę drzwi na wciąż jeszcze miękkich nogach.

62.

Noc była akurat odpowiednia na otwarcie bram wszystkich piekieł. Kiedy wędrowałem z duchem, nie dostrzegłem gromadzącej się ciem­ności, tak byłem zatopiony w myślach. Ale niebo powoli zaciągały chmu­ry, pogłębiające jeszcze ciemności.

- Jednooki! - zawołałem. - Bierz swoją martwą dupę i szybko tutaj!

Spojrzałem na chmury. W obecnej chwili moja propozycja wydawa­ła się jak najbardziej na miejscu. Gdzie był ten mały gówniarz? Wyskro­bałem się z ziemianki Konowała.

- Jednooki! - Skierowałem się w stronę jego dziury. Z pewnością nie miał zamiaru spędzić tam całej nocy? Czarodziej czy nie, nie włożył w jej wykopanie nawet tyle pracy, ile potrzeba byłoby dla przeczekania nocy, gdy cienie będą się przemykać pośród mroku.

Dotarłem już prawie na miejsce, kiedy od strony mojego schronienia dostrzegłem idącą ku mnie w mroku sylwetkę małego czarodzieja.

- Czego chcesz, Dzieciaku?

- Gdzie, u diabła, byłeś? Nieważne. Mamy kłopoty z duchem.

- Mm?

- Wydaje odgłosy - wyszeptałem. Potem rozejrzałem się dookoła. Zapomniałem uważać na to, co gadam.

To była moja szczęśliwa noc. Wokół nie było ani jednej wrony. Jednooki spojrzał przez ramię.

- Wydaje odgłosy? - Nie uwierzył mi.

- Jąkam się może? Bierz dupę w kroki i idziemy. Konował już go bada, sprawdza, czy nie jest chory. - Wciąż rozglądałem się dookoła w poszukiwaniu ewentualnych słuchaczy. Myszy, nietoperze i cienie też mają swoje małe uszka.

Zorze rozbłysły ponad obszarem położonym między Przeoczeniem a poszarpanymi runami Kiaulune, odbijały się jaskrawo w metalu, któ­rym inkrustowane były ściany fortecy. Ale rozbryzg świateł trwał tylko przez moment; Pani natychmiast włączyła się do akcji. W chwilę póź­niej jedyne światło, jakie można było dostrzec w najbliższym otocze­niu, dochodziło z ocalałych jeszcze, kryształowych komnat na szczy­tach wież Przeoczenia. Ulubione miejsce pobytu Długiego Cienia iluminowane było szczególnie jaskrawo.

- Masz zamiar stać tak tutaj i się gapić, czy bierzemy się do roboty?! To był Jednooki. Zawsze potrafił tak odwrócić kota ogonem, że wszelkie opóźnienia stanowiły wyłącznie moją winę.

Rozejrzałem się jeszcze raz dookoła, zanim wszedłem do środka. Wciąż nic. Puściłem łachmany zasłaniające wejście, na postumencie między wejściem a resztą towarzystwa postawiłem świecę odstraszająca cienie. Odpaliłem ją od najbliższej lampy. Nie powinniśmy liczyć na to, że Długi Cień będzie się trzymał naszego harmonogramu.

- Ciekawe, czy Władca Cienia zastanawia się, dlaczego nie palimy żadnych świateł i zachowujemy całkowitą ciszę.

- Sza - zwrócił się do mnie Jednooki. Potem wyszeptał: - Wydawa­ło mi się, że powiedziałeś, iż Konował zajmuje się jego zdrowiem.

Konował siedział na moim krześle zupełnie bezwładny.

- Kiedy odchodziłem, tak właśnie było. - Chwyciłem dzban i prze­płukałem gardło słodką wodą.

- Dla mnie nie wygląda na szczególnie ożywionego - oznajmił Jed­nooki. Szturchnął Kopcia.

- Nie powiedziałem, że wstał już i od razu zaczął tańczyć dżiga. Tylko jęknął. Przez cały czas, jaki z nim spędziłem, jedyne odgłosy wydawał wtedy, gdy sądziliśmy, że może nam umrzeć na zapalenie płuc. W tej sytuacji zwykły jęk też już coś znaczy. Konował myśli podobnie.

Teraz Stary wydał z siebie jakiś odgłos. Powoli przychodził do sie­bie. Kiedy tylko rozjaśniło mu się w głowie, powiedział:

- To może być ciekawe. Długi Cień właśnie posłał po Wyjca, Singha i dziewczynkę. Jest gotów, by zaczynać.

Jednooki narzekał.

- Znowu zacznie się ten horror. Znowu cienie. Wiem, że powinie­nem wziąć wtedy tę farmę i wycofać się. Ten nieprzyjemny kutas mówi, że karzełek robi się niegrzeczny. Że gada i w ogóle.

- Dał głos - warknął Konował. - Nazwij go jękiem. A kiedy próbo­wałem przyjrzeć się dziewczynce, natychmiast umknął i miałem wraże­nie, że odbieram jego reakcję podobną jak w przypadku cieni.

- “Ona to ciemność” - zacytowałem. - Ostatnimi czasy robi to za każdym razem, gdy zbliżam się do jakiejkolwiek kobiety. Najsilniejsze jest w obecności Duszołap. Sarie i Radisha znajdują się na drugim miejscu.

- Aha - powiedział Jednooki. - Zupełnie zapomniałem o tej starej wiedźmie. Jak ona się miewa, Murgenie?

- Interesuje cię to?

- Słyszałem, że Cordy już do nas jedzie. Może on będzie chciał wiedzieć.

- Masz zamiar mu powiedzieć, że szpiegowaliśmy jego dziewczynkę?

- Brr. Sądzę, że nie. Ale winien mu jestem dwa, może trzy prztyczki.

Nie przypuszczałem, żeby Jednooki mógł być komuś coś winien w ta­kich sprawach. No, może Goblinowi. Jednooki jest takim facetem, który pierwszy wyrówna z tobą dług. Jednooki jest też facetem, który wciąż może urządzić ci fajną niespodziankę, choćby minęło dwieście lat.

- Jeżeli nie uda mi się przeżyć dzisiejszej nocy, w moim sienniku jest testament. Prawie wszystko przechodzi na własność Goblina. Jed­nak chcę, żeby kilka rzeczy dostała Gota. - Odsuwał właśnie powieki Kopcia, toteż nie zauważył, jak wymieniliśmy z Konowałem zaskoczo­ne spojrzenia.

Konował odezwał się pierwszy:

- Jeżeli ty jej nie przeżyjesz, niewielka jest szansa, aby nam się udało.

- Dzieciak przeżyje. Jego teściowa twierdzi, że jest przeznaczony. A do czego, któż wie? Jedyna, która wiedziała, już nie żyje.

Zanim Stary zdążył zadać pytanie, poinformowałem go:

- On mówi o czymś, co powiedziała Hong Tray jeszcze w Dejagore. Nie jestem pewien, co to miałoby być. Sarie i ja rozmawialiśmy o tym, ale ona również niewiele zrozumiała. Ma to coś wspólnego z przyszło­ścią Nyueng Bao. Wiem natomiast, że na samą myśl o tym Wujek Doj i Matka Gota srają ze strachu. Thai Dei reaguje spokojniej, jednak on również nie pozostaje całkowicie obojętny. Sądzę, że jest zadowolony, nie wiedząc, co się tak naprawdę dzieje.

- Ja uważam, że już udało ci się w znacznym stopniu ukształtować los tych ludzi - odparł Konował. - Wciąż połowa plemienia wlecze się za nami. Gdzie jest twój zwierzaczek, Jednooki? Nie widziałem go od jakiegoś tygodnia.

- JoJo? Niech mnie cholera, jeżeli wiem. Póki nie plącze się pod nogami... Słuchajcie, nie widzę żadnych zmian u tego faceta. Nie w tym miejscu. Pozwólcie mi go wynieść na zewnątrz, wtedy przekonamy się, czy coś się w nim zmieniło, skoro już koniecznie chcecie to wiedzieć.

- Już ci mówiłem...

- Tak, tak. Zamknij się. Muszę się teraz skoncentrować. - Byle nie za bardzo. Kopeć tak już się przyzwyczaił, że wykorzystywano go w ten sposób, że nie wymagało to prawie żadnego wysiłku.

Konował powiedział:

- Miałem wrażenie, że teraz zachowywał się inaczej. Ale minęło już sporo czasu, odkąd ostatni raz z niego korzystałem

- A mnie od dawna nie udało się napotkać Kiny.

- A co z twoimi snami?

Nie potrafiłem sobie przypomnieć.

- To dziwne. Nie pamiętam. Ale w snach zapewne ją spotykałem. Przez cały czas mam takie same sny. Niemal już się do nich przyzwy­czaiłem.

- Być może o to właśnie chodzi. Bądź ostrożny.

- Jak mówi Jednooki, ostrożność to moje drugie imię.

- Głupota to jego drugie imię.

- Słyszałem wszystko. Zamienię cię w żabę. - Mały czarodziej zdą­żył już wrócić.

- Powiedziałem to wcześniej, powtórzę i teraz. Nie jesteś nawet na tyle dobry, by skutecznie zmieniać jedzenie w gówno. Jak diagnoza? - zapytałem.

- Poczekamy z nią do dnia, kiedy będziemy mieli więcej czasu, ale ty i ja musimy siedzieć z nim i obserwować, co uda nam się z tego wszyst­kiego zrozumieć.

- Co?

- Wydaje mi się, że kilka z tych ścian, za którymi zamknął swoją duszę, zaczęło się powoli rozpadać.

Konował zapytał:

- Czy on może obudzić się nam znienacka, dzisiejszej nocy, w sa­mym środku wszystkiego?

- Wątpię. Jego jaźń wciąż spoczywa pogrzebana głęboko we wnę­trzu. - Obserwował mnie, jak piłem wodę, potem podsunął mi udko pie­czonego kurczęcia. Nie jadasz źle, kiedy jesteś Wyzwolicielem. - Masz zamiar pochłonąć wszystko w zasięgu wzroku, Dzieciaku?

- Zapowiada się długa noc.

- Zostaniesz tutaj i zajmiesz się swoją robotą - oznajmił mi Kono­wał. - Tylko krótkie wycieczki. Chciałbym wiedzieć, co się dzieje, do­kładnie w momencie, gdy się to zdarzy,

- Racja. Rozkaz, Szefie.

- Jednooki. Trzeba położyć jeszcze kilka zaklęć wokół tego miej­sca. Coś takiego, co będzie odstraszać cienie, ale równocześnie pozwoli posłańcom w najgorszych chwilach wchodzić i wychodzić.

Jednooki uśmiechnął się szeroko garniturem dziurawych zębów i prze­krzywił na głowie ten swój wstrętny kapelusz tak, że wyglądał teraz jesz­cze bardziej paskudnie.

- Udało mi się skonstruować doskonały amulet, szefie. Pomyślałem sobie właśnie, że może przydać się tym posłańcom, kiedy nadejdą cięż­kie chwile.

- Jak dużo ma ich masz?

- W tej chwili równy piekarski tuzin.

- Tylko tyle?

- Hej. Niełatwo je wykonać.

I, oczywiście, zajmowanie się nimi odwracało jego uwagę od desty­latów i innych interesów na czarnym rynku.

Wystarczająco długo tkwiliśmy w jednym miejscu, żeby zdążył się już wplątać w mnóstwo podejrzanych operacji, niezależnie od tego, jak słabe perspektywy otwierało to miejsce. Co również pozwalało mu uni­kać mniej interesujących zajęć, jak na przykład wytwarzanie amuletów, które mogą komuś uratować życie.

Gotów byłem się założyć, że ma ich więcej niż te trzynaście, które właśnie zgodził się przekazać Staremu. Będzie miał przynajmniej po jednym na każdym z własnych nadgarstków i na każdej kostce, plus kil­ka schowanych, aby potem sprzedać je oferującym najwyższą cenę, kie­dy już się przekonamy, jak dobrze działają i jak bardzo są potrzebne. Ten mały gnojek jest naprawdę porządnym kawałem łotra. Ale był po naszej stronie, był naszym łotrem, najlepszym, jakiego mieliśmy. Chy­ba, żeby policzyć Panią, o której nawet nie potrafiłem myśleć jako o Po­ruczniku. Nigdy nie będę mógł uważać jej za część Czarnej Kompanii. Zbyt wiele bagażu przyniosła ze sobą.

- Robi się późno - zauważył Konował. - Mógłbyś przelecieć się na krótką wycieczkę do Przeoczenia, zobaczyć, co oni teraz robią. Jedno­oki, chciałbym umieścić swoich kurierów w twojej ziemiance.

- Co? Nie ma mowy, Szefie. Właśnie ją wysprzątałem. Napiłem się jeszcze, potem usiadłem obok Kopcia.

63.

Światło zalewające kryształową komnatę Długiego Cienia było tak jaskrawe, że aż kłuło nieuzbrojone oczy. Wykreowane magicznym spo­sobem, docierało ze wszystkich stron naraz, nie zostawiając ani jednego miejsca, w którym mógłby przyczaić się dziki cień. Nieliczne meble były gładkie, miały zaokrąglone kąty i krawędzie. Nie pozostawiono żadnych zakamarków, szczelin czy rogów, w których choćby szpileczka nieoswojonej ciemności mogła narodzić się do życia. Żaden zdziczały cień nie podkradnie się do niego.

Długi Cień chyba się przebrał, a być może nawet wykąpał, przygoto­wując na wydarzenia dzisiejszej nocy. Z pewnością miał na sobie nową maskę, czarną ze srebrem, inkrustowaną cyjanowym błękitem, kardy­nalską purpurą i szczególnie intensywnymi zieleniami. Wzory na masce zmieniały się w zależności od kąta, pod którym na nie patrzyłem. Kiedy upłynęła minuta, po której powinienem wracać, postanowiłem, że przyj­rzę się jeszcze trochę jego przygotowaniom. Zachowywał się jak nigdy dotąd.

Narayan Singh i dziewczynka przybyli parę minut przede mną. Usta­liłem to, skacząc na moment w przeszłość. Długi Cień zapytał:

- Gdzie jest Wyjec?

Singh wzruszył ramionami. Dziewczynka zachowywała się w taki sposób, jakby Długi Cień w ogóle się nie odezwał. Singh powiedział:

- Od wielu dni go nie widzieliśmy. - Co było kłamstwem w żywe oczy.

- Powinien już tu być. Ostrzegałem go. Dla jego własnego bezpie­czeństwa.

Dziewczynka usiadła na posadzce ze skrzyżowanymi nogami. Nie­zależnie od tego, co by się działo, nie zwracała najmniejszej uwagi na Władcę Cienia. Singh przypuszczalnie musiał siłą odciągać ją od jej pracy.

Zaciekawiony pomknąłem pod prąd czasu. I tutaj niespodzianka. Przekonałem się, iż to dzieciak poganiał Singha.

- Musimy zdążyć na czas.

Cofnąłem się jeszcze trochę. Znalazłem dzieciaka w stanie przypo­minającym trans, o którym twierdziła, że pozostaje wówczas w kontak­cie z Kina. Z pewnością odór Kiny był w tym momencie silny. Uciekłem stamtąd, zanim zwróciła na mnie uwagę. Ostatnimi czasy nie przejmo­wała się szczególnie moim istnieniem; uważałem ten stan za jak najbar­dziej zadowalający.

Wykonałem kilka szybkich skoków w najbliższą przeszłość i prze­konałem się, że Narayan oraz jego podopieczna odpowiedzieli na we­zwanie Długiego Cienia, ponieważ Kina kazała im tak postąpić. Cieka­we. Ale co to wszystko ma znaczyć?

Kiedy wróciłem do teraźniejszości, zobaczyłem Wyjca, który wzno­sił się właśnie po ostatnim skręcie spiralnych schodów wiodących do komnaty Długiego Cienia. Władca Cienia wyczuł, że tamten się zbliża, i zwrócił się twarzą do wejścia. Śmierdzący mały czarodziej pojawił się i wydał z siebie pojedynczy wrzask, zanim tamten zdołał mu robić wy­rzuty. Można było omal dosłyszeć w nim rozbawienie.

Długi Cień puścił to mimo uszu, chociaż ostatnimi czasy cierpiał na ciężki przypadek zrzędliwości. Dzisiejszej nocy był w tak dobrym na­stroju, że mógł sobie pozwolić na niezauważenie drobnych uchybień. Powiedział:

- Dobrze. Jesteśmy już wszyscy. Teraz rozegramy tę grę w taki spo­sób, jak powinienem uczynić to zaraz na samym początku. - Jednak w jego głosie zabrzmiała lekka konsternacja, jakby, znienacka zupełnie, zastanowił się nad tym, nad czym od dawna zastanawiali się wszyscy mężczyźni i kobiety w armii, która go oblegała, mianowicie dlaczego udało mu się zdziałać tak niewiele, skoro miał do dyspozycji tak dużo czasu. Przez chwilę było tak, jakby potężny wicher ducha rozwiał właś­nie gęstą mgłę, w której uścisku jego umysł tkwił od wieków.

Podejrzewałem, że niedaleki jest od prawdy. Nie potrafiłem odkryć tożsamości tego łotra, ale pewien byłem, że jeden z naszych najbardziej paskudnych żeńskich graczy, najprawdopodobniej Kina, dawno temu dosięgną go w jakiś sposób i od tego czasu systematycznie stępiał ostrze jego miecza. Jeżeli miałem rację, musiałem jednocześnie podziwiać sub­telność tego posunięcia. Długi Cień nie zdawał sobie bowiem z niego sprawy. Być może było tak dlatego, że manipulacja ograniczała się do ogłupiania go oraz potęgowania jego przyrodzonych idiosynkrazji i upo­ru. A jednak udało mu się skonstruować kilka ciętych zakląć. W czasie tych przypływów jasności myślenia sprawy nie szły dla nas najlepiej.

- Zamknij drzwi, Kłamco. - Głos Władcy Cienia pobrzmiewał dźwięcznie. - Nikt nie może nam przeszkadzać.

Wyjec usadowił się na wysokim stołku. Jak zrozumiałem, został on specjalnie dla niego tu przyniesiony, dawno temu, kiedy po raz pierwszy sprzymierzył się z Władcą Cienia. Nie korzystał z niego często, ale nikt nigdy go nie zajmował. On i Długi Cień nie należeli do tego rodzaju kolegów, którzy zaglądają sobie przez ramię i dzielą się propozycjami i opiniami.

Władca Cienia zajął się nawet sprzątaniem swej komnaty. Zazwy­czaj zaśmiecał ją cały arsenał magicznych gadżetów, wszystkie rozłożo­ne na strategicznych pozycjach. Na dzisiejszą noc większość z nich zo­stała usunięta. Być może Długi Cień nie chciał wystawiać na próbę uczciwości swoich gości.

Po kilku nerwowych poruszeniach Narayan Singh zajął ochronną postawę obok Córki Nocy. Zauważyłem trójkąt czarnego jedwabiu, wystający zza jego biodrowej przepaski. Na dzisiejszy wieczór przybrał więc ceremonialny strój. To musiała być jego chusta dusiciela, jego rumel.

- W bardziej spokojnych czasach - zaczął Długi Cień - osobiście udałbym się do Bramy Cienia i założył tam odpowiednie pułapki, aby złapać cienie, których chciałbym użyć. W celu uzyskania najlepszego efektu winny być one właściwie wytresowane. Kiedy są wyćwiczone, nie atakują swoich przyjaciół. Skrinsa potrafią wówczas radzić sobie z nimi, nie kłopocząc tym mnie. Ale to nie są spokojne czasy.

Nie. Z pewnością nie były. A kiedy wspomniał o tkaczach cienia, zacząłem się zastanawiać, czy zdaje sobie sprawę, w jak katastrofalnym stanie się znajduje, jeśli chodzi o stan liczebny swej służby. Właściwie nigdy nie miał zbyt dobrych kontaktów z tymi, którzy zarządzali codzien­nymi sprawami fortecy. Wydawał rozkazy. Oni dbali o ich wykonanie. Jedynie garstka ludzi przeżyła ostatni atak Pani. Wciąż jednak dbali o nie­go, Wyjec tego dopatrzył.

Nie dysponował już żadnymi tkaczami cienia, którzy mogliby pokie­rować wytresowanymi cieniami, nawet gdyby je posiadał.

Z drugiej jednak strony...

Niegdyś na szczycie każdej wieży, rozmieszczonej co siedemdziesiąt stóp wzdłuż południowego muru Przeoczenia, znajdowała się krysz­tałowa kopuła. W każdej umieszczono lustro, którego używano do sku­piania w wiązkę płonącego pod kopułą światła. Wiązka ta następnie pa­dała na ziemię otaczającą drogę wiodącą od Bramy Cienia. Każde lustro obsługiwało kilku ludzi.

Długi Cień przesunął małe figurki stojące gromadnie na stole, jakby wykonywał naraz kilka ruchów w jakiejś grze planszowej. Wypowie­dział pojedyncze słowo.

Światła pod nie zniszczonymi jeszcze kopułami wież rozbłysły ja­skrawo. Snopy promieni pomknęły przez noc. Niczym oskarżycielskie palce wycelowane mniej więcej w miejsce, gdzie stacjonowała Stara Dywizja Konowała. Nie udało im się oświetlić zbocza choćby w poło­wie tak dobrze, jak to bywało dawniej, jednak trudno było się oprzeć wrażeniu. Robota została wykonana bez udziału choćby jednej ludzkiej ręki.

Pozostali również nie mogli zachować obojętności w obliczu takie­go widowiska. Narayan był z lekka zakłopotany, Wyjec znienacka nie­spokojny. Długi Cień nie zwrócił na to uwagi. Przeszedł do następnego etapu. Oznajmił:

- Światła nie są koniecznym elementem tego, co się wydarzy. Po prostu pomyślałem sobie, że może być zabawnie, jeśli nasi wrogowie będą mogli widzieć się wzajem, gdy życie z wrzaskiem wyrywać będzie się z ich gardeł.

Zachichotał.

Wyjec usiadł wyprostowany, nagle czujny, jakby połknął kij. Nie po­dobał mu się kierunek rozwoju wydarzeń. Może Długi Cień nie był aż tak wielkim kretynem, jak to się wszystkim wydawało.

Patrzyłem na dziewczynkę, oczekując jej reakcji. Zbyt długo. Kopeć szarpnął się tym swoim: “ona to ciemność”, i zaczął wycofywać. Przy­trzymałem go. Mieliśmy być świadkami podniecającego przedstawienia.

Długi Cień podszedł do wielkiej kryształowej sfery, osadzonej na piedestale pośrodku komnaty. Jego publiczność przyglądała się temu wszystkiemu uważnie, ale i nie bez pewnej nerwowości. Nie było to coś, co kiedykolwiek przedtem robiłby w obecności świadków. Wątpiłem nawet, by zdawali sobie sprawę z tego, czym jest ta sfera.

Kula miała cztery stopy średnicy. Do wydrążonego miejsca w jej centrum wiodły liczne kanaliki. Kiedy Długi Cień podszedł bliżej, po­wierzchnię sfery zmarszczyły błyski światła, jakby oliwę rozlano na wodzie, tylko że znacznie bardziej intensywne. Węże światła przebie­gały przez wewnętrzne przewody. Robił się z tego spektakl jak jasna cholera.

Długi Cień uniósł swe pajęcze dłonie. Ostrożnie zdjął rękawiczki i podwinął rękawy. Skóra jego dłoni miała barwę przezroczystej ropy, z błękitnymi żyłkami pod spodem, jak pleśniowy ser. Upstrzyła ją licz­na kolonia wątrobowych plam. Właściwie wcale nie miał na sobie ciała.

Władca Cienia wsparł dłonie na powierzchni sfery. Światła wewnątrz zatańczyły w podnieceniu. Lśniąca powierzchnia wspięła się, obejmu­jąc jego palce, pokryła dłonie. Jego palce zatonęły we wnętrzu kuli ni­czym gorące pręty, powoli wytapiające sobie drogę w lodzie. Pochwycił węże światła, zaczął nimi manipulować.

Równocześnie wypowiadał słowa takim tonem, jakby prowadził zwy­kłą rozmowę towarzyską, oczywiście używał języka, którego nikt poza nim nie rozumiał - chociaż Córka Nocy zmarszczyła czoło i pochyliła się naprzód, jakby potrafiła wyłapać od czasu do czasu pojedyncze słowo.

Władca Cienia wzywał cień. Nie potrafiłem go dostrzec. Znajdował się wewnątrz piedestału podtrzymującego kulę. Ale wyczuwałem go. Nie był szczególnie substancjalny, tylko bardzo, bardzo zimny.

Wyjec zeskoczył na posadzkę i pochylił się, by obserwować. Narayan i Córka Nocy patrzyli w zadziwieniu. Dzieciak dał kilka kroków naprzód. Singh zbliżył się do drzwi, aby mieć lepsze pole widzenia.

Długi Cień mówił przez kilka minut, powieki miał mocno zaciśnięte. Kiedy skończył, jasność wewnątrz kuli poczęła gasnąć. Wtedy otworzył oczy i popatrzył na południe, jak czynił to po dziesięć tysięcy razy przed­tem, obserwując teren iluminowany przez zwierciadła.

“Ona to ciemność!”

Przecież nie patrzyłem nawet na tego bachora...

Nie ta ciemność. Bardzo szczególna ciemność. Zaskakująca ciem­ność, która nie powinna pochwycić mnie tak wyzbytego czujności, zato­pionego w rozważaniach.

Duszołap.

Przeszła przez drzwi, które otwarł dla niej Narayan Singh w taki spo­sób, jakby właśnie zamierzała zapukać.

Na to Długi Cień najwyraźniej nie był przygotowany. Wcale, można by rzec. Został otoczony, całkowicie zdradzony, zanim nawet zdał sobie sprawę z przybycia Duszołap. Używałem wszelkich sił woli, aby trwać w miejscu, i dławiłem przerażenie Kopcia. Ten mały gówniarz zawodził i powtarzał to swoje “ona to ciemność!”, jakby to była jakaś mantra prze­ciwko jadowitym kłom nocy.

- Gra skończona - oznajmiła Duszołap głębokim, grzmiącym gło­sem bywalca amfiteatrów. Potem zachichotała niby kilkunastoletnia dziewczyna. - To była trudna robota, ale ostatecznie warto było. Na­prawdę podoba mi się mój nowy dom. - Oba te zdania wypowiedział głos starego mężczyzny, który strawił życie na prowadzeniu buchalterii.

Długi Cień został pochwycony, zamknięty i przyszpilony jak motyl w gablocie kolekcjonera. Był otoczony, wrogowie mieli nad nim przewagę liczebną i nie miałby żadnych szans, nawet gdyby był najwięk­szym czarodziejem, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi. Którym nie był. Ale i tak się nie poddał. Znał swoją wartość. Jego umysł nie był już dłu­żej zaćmiony. Ona nie ośmieli się go zabić, ponieważ oznaczałoby to zawalenie się Bramy Cienia.

Trzeba było poddać się dojmującemu pragnieniu Kopcia. Musiałem wracać, aby szybko przekazać wieści. Tak naprawdę, to powinienem przede wszystkim dotrzeć do Pani, ale nie było na to sposobu.

Długi Cień powolnymi ruchami naciągał na dłonie rękawiczki. Kie­dy zaczął wciągać pierwszą, Duszołap powiedziała:

- Lepiej tego nie rób. - Jej głos był aksamitnym tenorem sprzedaw­cy nagrobków. - W rzeczywistości, już czas...

Jego mały palec był zakrzywiony, jakby został złamany, a potem źle nastawiony już bardzo dawno temu. Paznokieć wyglądał niczym kawa­łek zgniłego, zeschłego, sczerniałego liścia szpinaku.

Władca Cienia wykonał ruch tym małym palcem.

Paznokieć odpadł w momencie, w którym Duszołap wypowiedziała słowo: “czas”.

Potrząsnąłem moją bezcielesną głową. Nigdy nie uda się zobaczyć wszystkiego.

W okamgnieniu paznokieć stał się cieniem, przepełnionym nienawi­ścią do światła.

Kopciowi udało się wyrwać.

64.

Sięgnąłem po kubek z wodą, a równocześnie wyprostowałem się na krześle. Jak przez mgłę dotarło do mnie, że znajduję się w ciasnej, ma­leńkiej alkowie, gdzie Stary trzymał Kopcia od czasu, jak przemycili­śmy go z wylęgarni zarazków Jednookiego. Zza skrywającej mnie, po­szarpanej zasłony dobiegały głosy.

Napiłem się raz jeszcze, otuliłem Kopcia kocami, przykryłem go ra­zem z głową, potem przeczesałem palcami włosy i wyszedłem z komórki.

Natychmiast zamilkli. Konował wyglądał na rozwścieczonego nie­mal do granic. Powiedziałem:

- To jest bardzo ważne. - Co spowodowało zmieszane spojrzenia Łabędzia i Klingi. - To dobrze, że oni są pod ręką. Wy, chłopcy, może­cie na chwilę wyjść na zewnątrz? Weźcie ze sobą świecę.

- Co ty, kurwa, robisz? - zapytał Konował. Musiał dokładać znacz­nych wysiłków, by ściszyć głos.

- Duszołap właśnie przejęła Przeoczenie.

- Hę?

- Weszła sobie do środka, podczas gdy Długi Cień spuszczał cienie. Co mu się zresztą na pewien sposób udało. A ona, Singh, dzieciak i Wyjec razem na niego napadli. Musiałem ci natychmiast powiedzieć. To wszyst­ko zmienia. Pani również musi o tym usłyszeć tak szybko, jak to tylko możliwe.

- Och! - Konował wciąż był zły, ale mogłem niemal widzieć bieg myśli w głębi jego błękitnych oczu, zobaczyć prawie, jak jego gniew zwraca się w inną stronę niczym statek zmieniający kurs. - To suka. Oszukańcza, parszywa, zdradziecka suka.

- Z tego, co mówiła, wynika, że postanowiła wprowadzić się do Prze­oczenia i zamieszkać w nim.

- Suka!

- Żałuję, że nie mogę ci nic więcej powiedzieć. Kopeć odmówił zostania w jej obecności. Nie myślisz, że lepiej powiedzieć Pani?

- Oczywiście, że lepiej jej powiedzieć. Zamknij się. Pozwól mi po­myśleć.

- Hej wy tam! - krzyknął Łabędź z drugiej strony zasłony chronią­cej przed chłodem wiatru. - Wy, chłopcy, lepiej tu przyjdźcie i popatrz­cie sobie.

- A teraz co znowu? - warknął Konował.

- Sam sprawdzę. Napisz im wiadomość, którą będą mogli zanieść Pani.

- W cholerę z tym. Może być już za późno. Ona miała zamiar sama zakraść się do Długiego Cienia.

Cholera. Ugrzęźliśmy głęboko w brunatnej materii. Może.

Wciąż czułem miękkość w kolanach, ale rzuciłem się na dwór. Poty­kałem się o własne nogi, kiedy wyłaziłem na poziom gruntu. Ziemia była wciąż wilgotna, nawet tutaj, na zboczu wzgórza.

Nie musiałem pytać Łabędzia, cóż go tak zaniepokoiło. Największy pokaz fajerwerków wszechczasów miał właśnie miejsce przy Bramie Cienia. Być może potyczka nad jeziorem Tanji mogłaby się z nim rów­nać, ale tamtą obserwowałem z samego środka.

- Niech to cholera! - zakląłem. W powietrzu fruwało tak wiele kul ognistych, że żadna eksklamacja nie oddałaby im sprawiedliwości.

Stoczyłem się po gliniastych schodach.

Konował wbijał się właśnie w swój kostium Stwórcy Wdów. Powie­działem:

- Zaczęło się przy Bramie Cienia. Musisz to zobaczyć, żeby uwie­rzyć. Mam nadzieję, że tym chłopcom wystarczy bambusów.

- Pani dała im tyle, ile mogła. Teraz jest to tylko kwestia liczby. Z czego zresztą zdawaliśmy sobie sprawę od początku. Jeżeli będziemy mieli więcej kul ognistych, niż oni rzucą przeciwko nam cieni, wygramy. Jeżeli nie, koniec nasz będzie żałosny. Ale niedługi.

- Z tego, co widziałem, Długi Cień nie zdążył wiele zrobić. Jeśli cię to w jakiś stopniu pocieszy.

- W najmniejszym. Nie mam pojęcia, co on powinien, a czego nie powinien zrobić, by wyzwolić niektóre tylko bądź wszystkie cienie. I nie ma sposobu, żebym mógł odgadnąć, co on właściwie zamierzał. Wy­jąwszy tyle, że z pewnością nie chciałby wypuścić ich tyle, żeby w koń­cu przyszły również po niego. Zapewne spróbuje odzyskać kontrolę nad tymi, które przeżyją po tym, jak załatwią się z nami.

- Nie wiedział, że nie ma już żadnych tkaczy cienia. Singh i Wyjec ostatnimi czasy karmili go bardzo wybiórczymi informacjami. Prawdzi­wy zasięg szkód, jakie spowodował wczorajszy atak Pani, pozostał dla niego całkowitą tajemnicą.

- Bez wątpienia kolejna zdrada naszej przyjaciółki, Duszołap.

- Mogę się założyć.

- Musisz tam wrócić. Ona nie zrobi dokładnie tej jednej, jedynej rzeczy. Wówczas zanadto wystawiłaby się na ciosy.

- Hę? - Moja kolej na wydawanie z siebie zabawnych odgłosów.

- Musi wiedzieć, że jesteśmy w stanie wejść do środka i wyjść na zewnątrz, kiedy tylko nam się spodoba. Będzie więc chronić swoją słodką dupeczkę. Idź i zobacz, co ona zamierza, zanim naprawdę to przedsięweźmie.

- Już pędzę, szefie.

Napiłem się trochę cukrowej wody i poszedłem.

Kopeć nie chciał wracać do Przeoczenia. Udało mi się jednak postawić na swoim. Oszukałem go, przynajmniej do pewnego stopnia, prze­niosłem się w przeszłość do chwili, zanim jeszcze uświadomił sobie obecność Duszołap. Potem przeskoczyłem naprzód i obserwowałem, jak cień eksploduje z małego palca Długiego Cienia.

Ruszył na Wyjca. Dopadł go. Wyjec zawył. I w jakiś sposób go od­pędził. Potem skoczył na Narayana Singha, który w momencie trafienia wrzasnął przeraźliwie. Wyjcowi i Duszołap udało się wspólnym wysiłkiem odciągnąć ożywioną ciemność od Kłamcy. Singh natychmiast stracił przytomność.

Cień nie został jeszcze pokonany. Teraz uderzył w Córkę Nocy.

W tej samej chwili, gdy rozległ się jej krzyk, świat ducha wypełnił odór Kiny. Tajfun wściekłości pomknął w stronę Przeoczenia. Kopeć pisnął swoje: “ona to ciemność”, i znowu uciekliśmy, wystrzeleni ni­czym grot z balisty. Pędziliśmy w górę, pędziliśmy na północ i pędziliśmy doprawdy prędko. Pokaz fajerwerków przy Bramie Cienia zniknął za stokami Dandha Presh. Znaleźliśmy się już dobrze na północ od Dejagore, zanim udało mi się podjąć choćby próbę odzyskania nad nim kontroli.

Świat ducha zamienił się w jeden przewlekły skowyt mojego wierz­chowca. Uciekał do miejsca, które uważał za bezpieczne. Do miejsca, które jakaś najgłębsza część jego jaźni zapamiętała z czasów, gdy był jeszcze zwykłym śmiertelnikiem.

Zaczął powoli odpowiadać na polecenia dopiero wtedy, gdy znaleź­liśmy się w Pałacu.

W środku wrzało niczym w ulu. Kapłani, gwardziści oraz urzędnicy biegali na wszystkie strony. Na ulicach miasta również panowało pod­niecenie. Strażnicy Shadar chodzili stadami, dokonując licznych aresz­towań.

To domagało się bliższego zbadania. Przyjrzałem się aresztowanym. Kilku zdawało się w odległy sposób znajomych. Skoczyłem wstecz w cza­sie i przekonałem się, że zabrano ich do pustych koszar Kompanii. Wśród tłumu zebranych dostrzegłem kilka zdecydowanie znajomych mi twa­rzy. Wszystko to byli ludzie, którzy jawnie manifestowali swoją życzli­wość względem Kompanii.

Krążyłem wokół, szukałem Radishy, potem cofnąłem się w czasie do początku... Na tyle, na ile byłem w stanie stwierdzić, rozpoczęła całą awanturę kilka godzin wcześniej, chociaż przedtem przez długie godzi­ny rozmieszczała swych ludzi na pozycjach. Prawdziwe aresztowania zaczęły się mniej więcej w tym samym czasie, gdy Duszołap wkroczyła do komnaty Długiego Cienia w Przeoczeniu.

Śpioch!

Cholera! Pospieszyłem do magazynu Banha Do Tranga.

Śpioch nie został aresztowany. Jeszcze nie. Kilku Shadar znajdowa­ło się już w sąsiedztwie. Właśnie go szukali. Ich przekleństwa nie pozo­stawiały w tej sprawie żadnych wątpliwości. Ale nie potrafili znaleźć jego kryjówki.

Poszukałem dzieciaka. Włożyłem w tę sprawę wszystko, na co tylko było mnie stać. Jeżeli to działało na bagnach, powinno również funkcjo­nować w mieście. Usadowiłem się dokładnie na wysokości jego oczu i wrzasnąłem. Spróbowałem zmierzwić mu włosy i poszarpać za uszy.

Przeraził się nie na żarty. Tym sposobem znalazł się poza trasą po­szukiwań strażników, chociaż wciąż na tyle blisko, by wszystko słyszeć i pojąć.

Nie czekałem na dalszy rozwój wydarzeń. Miał na tyle oleju w gło­wie, by wskakiwać na konia, wynosić się z miasta i nie dbać o odpo­wiedź od Sarie.

Chwyciłem Kopcia za ektoplazmatyczne włosy na karku i ruszyli­śmy na południe. Nie okazywał nawet odrobinę większej ochoty niż poprzednio.

Wróciłem do swego ciała. Stary już na mnie czekał.

- Co jest grane?

- Kina nadchodzi. Kopeć spietrał. Uciekł na północ. Musiałem stam­tąd wrócić. Tam również gówno lata w powietrzu.

- O? Co się dzieje?

- Radisha aresztuje wszystkich, którzy kiedykolwiek choćby uśmiech­nęli się do jednego z nas. Zaczęła niemal w tej samej chwili, kiedy Duszołap ruszyła na Długiego Cienia.

Nawet się nad tym nie zastanawiał.

- A więc mamy problem. Wróć tam. Chcę wiedzieć, jeżeli coś jesz­cze pójdzie źle.

Popiłem trochę słodzonej wody i ruszyłem.

Co jeszcze mogło pójść źle? A więc - dokładnie pod naszym nosem, w Kiaulune Prabrindrah Drah próbował rozbrajać żołnierzy Pani. Ona sama znajdowała się we wnętrzu Przeoczenia. Nie wiedziała jeszcze o ni­czym. Ja zaś nie miałem pojęcia, w jaki sposób szybko przekazać jej informację. Postanowiłem spróbować tej samej taktyki co ze Śpiochem. Może uda mi siej ą zaskoczyć na tyle, że zacznie coś robić.

Znalazłem ją już na klatce schodowej, wiodącej do kryształowej kom­naty. Kilku naszych najlepszych braci z Kompanii było razem z nią.

Opadłem w dół, zatrzymałem się przed jej twarzą i zaskrzeczałem:

- Uha! Uha! Huha! Zabieraj stąd swą dupę!

Aż podskoczyła. Zmrużyła oczy, zerknęła w ciemność w miejsce, gdzie zawisł w powietrzu punkt widzenia, którym byłem obecnie.

- Murgen?

- Zabieraj stąd swój tyłek, kobieto. To pułapka. A ludzie Księcia próbują rozbrajać twoich żołnierzy.

Odwróciła się i wyszczekała rozkazy.

Cholera! Była znacznie bardziej wrażliwa niż wszyscy pozostali.

Umknąłem stamtąd. Smród Kiny zaczynał powoli wypełniać klatkę schodową. Ciemna chmura przylgnęła do kryształowej wieży Długiego Cienia. Kina nie dysponowała szczególną siłą, którą mogłaby projekto­wać na obszar naszego świata, ale teraz całą skupiła w jednym miejscu. Kopeć na jej widok od razu ruszył w górę, tak więc mogłem wszystko oglądać z lotu ptaka.

Córka Nocy dochodziła do siebie po ataku cienia. Użyła całej siły użyczonej jej przez boginię, aby odrzucić tę istotę z powrotem na Wład­cę Cienia.

Długi Cień, oczywiście, od samego początku był kompletnie szalony, przeniknięty identyczną paranoją jak oni wszyscy. Nigdy nie ufał Wyjcowi. Nade wszystko jednak jego i małego śmierdziela łączyła wspól­na nienawiść do Czarnej Kompanii. Wzajemna nienawiść do siebie ni­gdy nie jest szczególnie obiecującym fundamentem dobrego małżeństwa.

Władca Cienia przygotował się na taką chwilę jak ta - chociaż nie prze­widział, że Duszołap znajdzie się na miejscu, aby pomóc zdrajcy. Nie ocze­kiwał również, że Dusiciel i jego podopieczna na własną rękę wprowadzą poprawki do sytuacji. Niemniej, był człowiekiem sumiennym. Skonstru­ował wszystko z kilkakrotnym marginesem bezpieczeństwa. Może wy­starczy. Jeżeli na dodatek okazałoby się, że go nie docenili.

Komnata na szczycie wieży zamieniła się w przedziwne akwarium wypełnione jękami i wrzaskiem, kłębami dymu, które pojawiały się i zni­kały zbyt szybko, by oko mogło nadążyć, wariacjami barw, ostrzami czystej energii, które cięły kamień i szkło, a potem odbijały się rykosze­tem od upartych zaklęć ochronnych. Nigdy nie oszczędzały tego, kto stanął im na drodze.

Duszołap wrzasnęła jak dziecko, które się nagle skaleczy. Opadła na jedno kolano, jęknęła, ale nie zrezygnowała z walki. Wyjec wył. Córka Nocy bełkotała jakieś fragmenty z pierwszej Księgi Umarłych. Odór Kiny w świecie ducha był dosłownie straszny, jednak dzieciak nie zdążył sko­piować księgi, nim została mu skradziona. Nie umiała otworzyć Kinie drogi powrotnej do domu.

Długi Cień próbował chyłkiem przekraść się do wyjścia. Przez chwi­lę wyglądało na to, że może mu się powieść. Kiedy opuści komnatę, ta z pewnością zapadnie się albo w jakiś inny sposób ulegnie zniszczeniu i pogrzebie wszystkich w swych ruinach. To był rodzaj pułapki, którą sam bym zastawił.

Singha nazywali żyjącym świętym. Był najprawdopodobniej najlep­szy w pokoleniu, w którym przyszło mu się narodzić. Wątpliwe wyróż­nienie w oczach większości z nas, a przecież każdy człowiek powinien mieć choćby na tyle szczęścia, aby odkryć tę jedyną rzecz, którą potrafi robić lepiej niż wszyscy pozostali.

Władca Cienia tyle zwracał uwagi na Narayana, ile na mysz. A Kłamca stał sobie z boku. Stał sobie z boku w jednej chwili, a w następnej był już zupełnie gdzie indziej. Jego chusta Dusiciela otoczyła gardło Wład­cy Cienia niczym czarna błyskawica.

Człowiek z czarnym rumel zostaje mistrzem Dusicieli po części dzięki umiejętności opanowania własnego strachu i podniecenia w chwilach napięcia. Narayan Singh posiadł tę sztukę, chociaż ostatnimi czasy nie miał szczególnych okazji do jej praktykowania. Ale teraz pokazał, co potrafi. Zachowywał tyle wyczucia, aby nie złamać Władcy Cienia kar­ku. Doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji.

Uduszenie kogoś jest procesem dość powolnym. Ofiara rzadko współpracuje z katem. Singh krzyknął:

- Potrzebuję pomocników! - Za pierwszym razem powiedział to w slangu Kłamców. Tylko dzieciak zrozumiał. Nie miała jednak dość siły, by przytrzymać wyrywającego się Władcę Cienia.

Zwróciła się do Duszołap:

- TY! Weź jego prawe ramię i pociągnij. Ty. Ty, śmierdzący. Chwyć jego lewe ramię. Teraz. W imię mej matki.

Duszołap warknęła:

- W imię twojej prawdziwej matki, która akurat jest moją siostrą dostaniesz lanie, kiedy tylko poradzimy sobie z tym kawałkiem gów­na. - Głos, którego użyła, mógł należeć do sobowtóra kogoś, kogo zna­łem kiedyś, a kto był przekonanym wyznawcą nieoszczędzania rózgi.

Długi Cień był jednak starym, upartym sępem. Szarpał się dużo dłu­żej, niż potrafiłby jakikolwiek człowiek pozbawiony dopływu powie­trza. Dzieciak zwrócił się do pozostałych.

- Uważajcie, byście go nie zabili.

- Idź uczyć swego ojca dzieci robić, bachorze. - Tym razem głos Duszołap zabrzmiał, jakby mógł należeć do Goblina, a ja poczułem na­gły napływ strachu o małego czarodzieja.

Długi Cień wreszcie opadł z sił.

- Zwiąż go i zaknebluj, a potem posadź w tym jego krześle - zwró­ciła się Duszołap do Wyjca. - Ale skrępuj porządnie. Potem rozejrzyj się dookoła, czy nie poukrywał tu jakichś innych niespodzianek. - Cień zniknął. Albo wymknął się przez popękane drzwi i skrył w jakimś zaka­marku, albo został zabity w walce.

Wyjec, dysząc ciężko, zapytał:

- A czym ty się zajmiesz, o potężna?

- Ustanowieniem od razu porządku dziobania. - Chwyciła Córkę Nocy, przyklękła na jedno kolano, przełożyła wierzgającego dzieciaka przez drugie, wymruczała zaklęcie, które sprawiło, że Narayan Singh przeleciał przez całe pomieszczenie i uderzył o ścianę z siłą, która po­zbawiła go przytomności. Potem spuściła spodnie małej i przeszła do udzielenia jej od dawna już zasłużonej lekcji grzeczności.

Dziewczynka nie krzyczała, jednak kiedy Duszołap z nią skończyła, z jej oczu strumieniami płynęły łzy. Widać było, że czuje się równocze­śnie poniżona i kompletnie opuszczona. Czekał ją zapewne kolejny kry­zys wiary. Odór Kiny rozwiał się, gdy dzieciak zaprzątał sobie głowę, swymi dyletanckimi inwokacjami.

Duszołap powiedziała:

- Spróbujesz mi wcisnąć jeszcze trochę tego gówna, kochaniutka, a następnym razem nawiążesz intymną znajomość z brzozową rózgą. Dobrze go związałeś?

- Pracuje, nad tym. Jeżeli mogłaś tak długo czekać, to nie powinnaś się teraz tak cholernie spieszyć.

- Chcę zdobyć kontrolę nad jego cieniami. Nie będą przecież cze­kać spokojnie...

- Wiem, na czym polegał jego plan. Pomagałem przy jego tworze­niu - wyskrzeczał Wyjec. W jego wrzasku zabrzmiał ton rozdrażnienia.

Musiałem zobaczyć się ze Starym.

65.

- Już się kłócą między sobą - powiedziałem Konowałowi po tym, jak wykopał wszystkich na zewnątrz. - Ale ostatecznie mają Długiego Cienia na haku. Duszołap zamierza tak go ustawić, żeby robił wszystko, co jej przyjdzie do głowy.

- Ma zamiar go schwytać?

To mi nie przyszło do głowy. Ten rodzaj rzeczy zdarzał się tylko daw­no, dawno temu.

- Będzie wiedziała jak?

- Może. Ale być może nie ma dostatecznej liczby danych, aby zro­bić to z kimś w rodzaju Długiego Cienia. Być może musiałaby znać jego prawdziwe imię. My wiemy, że ukrył je w zaklęciu wiążącym Bramę Cienia.

- A co tu się dzieje?

- Rozkazałem, żeby Nowa Dywizja przesunęła się bliżej Bramy Cienia i zluzowała Starą. Muszę doprowadzić do tego, by zaangażowali się w walkę z cieniami, zanim zorientują się, co robi Prahbrindrah Drah. Dzięki temu nie będą mogli wziąć w tym udziału. I będą mieli czas na to, żeby podjąć walkę z cieniami.

- Jaki im podałeś powód?

- Że Stara Dywizja nie ma dość bambusów. - Podczas takiej nocy jak dzisiaj żaden generał nie pozwoli, by jego ludzie przekazali swe bambusy innemu oddziałowi. - Jak również, że chcę, aby Stara Dywizja zaatakowała Przeoczenie z południa. Wydałem im też rozkazy, aby już brali się do roboty. Prawdziwe rozkazy otrzymają dopiero wówczas, gdy znajdą się już w odpowiedniej odległości.

Manewr przesunięcia dywizji od Bramy Cienia pod południową ścianę Przeoczenia ćwiczyliśmy kilkakrotnie. Być może Stary wciąż myślał o kilka kroków przez wszystkimi innymi.

- Sądzę, że udało mi się ostrzec Panią. - Opowiedziałem mu, co zrobiłem. - Wydawało mi się to właściwym posunięciem po uwzględ­nieniu okoliczności. Wiem, że potem na pewno będzie zadawać pytania.

- Och, z pewnością będzie. A kiedy otrzyma już odpowiedź, zapewne będzie gryzła kamienie z wściekłości.

- Nie wydajesz się szczególnie przerażony.

- Zanim nauczyła się mnie kochać, byłem więźniem Wieży w Uro­ku. Wtedy wyczerpałem zapas przerażenia, jakim mnie napawała.

Gdybym był nim, nie liczyłbym za bardzo na jej miłość. Ostatnimi czasy nieszczególnie przypominali kochającą się parę. Faceci tacy jak ja nigdy nie przestają kochać swoich Sarie, ale ludzie innego rodzaju potrafią przestać kochać, kiedy przez dłuższy czas żyją w napięciu. Po­wiedziałem:

- Muszę sprawdzić, co się dzieje z Goblinem. Kiedy obserwowa­łem ich walkę w wieży, przyszła mi do głowy naprawdę paskudna myśl. Jeżeli Duszołap okazała się tak akuratna, jak mi się wydaje, Jednooki może już być sierotą.

- Cholera - powiedział Konował cicho. - Zupełnie zapomniałem o tym elemencie. Słuchaj, kiedy będziesz szukał tego małego gnojka, za każdym razem powtarzaj Kopciowi następujące słowa: “białe małżeń­stwo” i “biały rycerz”. Na przemian. Wtedy będzie ci łatwiej znaleźć Goblina.

- Odkryłem, że musi być coś...

- I za każdym razem, gdy zobaczysz wrony, gdziekolwiek by to było, strasz je. Musimy oślepiać Duszołap, jak tylko potrafimy.

- Oszukała cię, co?

- Powiedzmy, że nie doceniłem jej ambicji. Najwyraźniej teraz ona zmierza już do czegoś więcej niż tylko wyrównania rachunków z Panią. Idź już.

Mantra “białe małżeństwo, biały rycerz” potrafiła zdziałać cuda. Kopeć i ja odnaleźliśmy Goblina niemalże natychmiast. A on znajdował się w głębokim gównie, właśnie tak, jak się obawiałem, tylko że nie było nawet w połowie dość głębokie, żeby to ucieszyło co poniektórych. Kiedy Kopeć i ja przybyliśmy na miejsce, odkryliśmy, że on i jego chłopcy leżą bardzo cichutko wśród jakiegoś rumowiska skał i czują się dość paskudnie. W ciągu najbliższych kilku minut komuś zapewne stanie się krzywda. Poważna krzywda.

Musiałem zanurkowć w staw czasu, aby odkryć, w jaki sposób do tego doszło.

Goblin jest tylko pomniejszym czarodziejem, niemniej jest nim na­prawdę. Ponadto wyposażony jest we właściwą przeciętnemu żołnierzowi Kompanii porcję nieufności. Nie potrafiłby kontrolować cieni, wron, nietoperzy czy myszy ani żadnych innych stworzeń w wystarczającym stopniu, aby wykorzystać je do zbierania informacji, jednak do pewne­go stopnia mógł manipulować niektórymi istotami. Jego wybór padł na miniaturową sówkę, powszechnie występującą po południowej stronie Dandha Presh. Największe egzemplarze nie przekraczają rozmiarami pięści mężczyzny.

Rozstawiał te stwory, aby strzegły jego obozu, gdziekolwiek zatrzy­mywał się na dłużej. I zawsze latały w przedniej straży, kiedy jego od­dział maszerował. Poruszał się bowiem jedynie nocami, wyjąwszy sytu­acje, gdy postanawiał zaatakować jakichś lojalistów Długiego Cienia.

Goblina nic nie mogło zaskoczyć. Nie zaskoczyło go nawet to, kiedy forwalaka podkradła się w ciemnościach do obozowiska i skoczyła na niego z towarzyszeniem basowego pomruku. Sowa, stosując okrzyk prze­znaczony wyłącznie dla scharakteryzowania tego typu zagrożenia, zdo­łała wydać go dopiero wówczas, gdy bestia przebiegła obok.

Żadne plany nie przewidywały tej nocy jej obecności w pobliżu.

Ponadto w sąsiedztwie odnotowano zbyteczną z pozoru i zupełnie niewytłumaczalną aktywność wron.

Goblin nabrał podejrzeń. Podejrzewał, że mogą nastąpić jakieś nie­przewidziane wydarzenia, więc przygotował się. Tak, na wszelki wypa­dek. Po jakimś czasie spędzonym w służbie Kompanii nawet żołnierz równie leniwy jak Jednooki zaczyna reagować na rozmaite oznaki i zwia­stuny zagrożenia.

Forwalaka zaatakowała - ale jej zęby i pazury trafiły na coś, co z pew­nością nie było Goblinem. Postać miała tylko w ogólnym przybliżeniu kształt człowieka, składała się z worków wypchanych liśćmi i słomą. Goblin obłożył ją zaklęciem, zgodnie z którym forwalaka nie mogła jej puścić, kiedy już schwytała.

Zdarzyło się to niemal w tej samej chwili, w której Duszołap wkro­czyła do gabinetu Długiego Cienia, zaś wszędzie otwarły się bramy wsze­lakich piekieł.

Mała postać, która w najmniejszej mierze nie przypominała Goblina i najprawdopodobniej w jeszcze mniejszym stopniu pachniała jak on, wyskoczyła z ciemności. Podeszła do pantery i energicznie kopnęła ją w żebra.

- Wiedziałem, że ta sprawa z tobą jest zbyt piękna, by mogła być prawdziwa. I to po tym, jak sprawiłem sobie tyle kłopotu, aby spróbo­wać o ciebie zadbać. - Łup. Kopnął ją ponownie. Forwalaka zawyła i ru­nęła na ziemię.

Jakiś głos z ciemności powiedział:

- Jeżeli dalej będziesz ją rozwścieczał, może się wyrwać i wygryźć ci drugą dziurę w dupie.

- Zasługiwałbym doprawdy na coś takiego, gdybym nie uczynił wówczas tego zaklęcia na tyle mocnym, by zatrzymało cztery takie jak ona. - Forwalaka zawyła ponownie. - Ale muszę coś zrobić z tym za­mieszaniem. - Rzeczywiście ryk bestii słychać było zapewne na odle­głość wielu mil.

Sowa zahukała. Tym razem jej głos nie oznaczał alarmu. Niemniej, już tylko forwalaka znajdowała się na otwartej przestrzeni, kiedy z mro­ku na polanę, gdzie stwór wciąż próbował uwolnić się od swej ofiary, wyszedł samotny Taglianin. Nowo przybyły zwrócił się do otaczających go ciemności:

- Białe małżeństwo, biały rycerz. - Wybuchnąłbym śmiechem, gdyby Kopeć pozwalał na taką opcję w ramach swych możliwości.

Pojawił się Goblin.

- Jakie są wieści, Mowfacie?

- Ktoś nadchodzi. Skradają się. I dobrze wiedzą, dokąd iść.

- Niespodzianka za niespodzianką. - Goblin kopnął Lisę Bowalk z taką siłą, która normalnemu człowiekowi złamałaby żebro. - Kiedy już cię sprzedają, robią to gruntownie. Czy kiedykolwiek wam mówi­łem, czym zajmowała się ta suka, kiedy ją pierwszy raz spotkaliśmy? Ledwie była na tyle dorosła, by krwawić z krocza, a już zabijała ludzi, by potem sprzedawać ich ciała.

- Wszystko to już słyszeliśmy, Szefie - zawołał głos z ciemności. - Skoro mamy mieć towarzystwo, przygotujmy przyjęcie.

- Nienawidzę tego gówna - poinformował Goblin Mowfata. - Nie­nawidzę tego kraju. Nienawidzę tych ludzi, nienawidzę...

- Nienawidzę przypominać ci o takich rzeczach, ale oni znajdują się w odległości mniejszej niż mila.

- Mogaba jest z nimi?

- Nie mam pojęcia. Nie czekałem, aż zbliżą się na tyle, bym mógł zobaczyć.

Goblin zabrał się wreszcie do wypełniania swych czarodziejskich obowiązków. Spreparował kilka swoich ulubionych magicznych potraw. Wśród nich, co od razu stało się oczywiste, można było oczekiwać iluzji.

Jednooki i Goblin uwielbiali pokazywać ludziom rzeczy, które w rze­czywistości nie istniały.

Opuściłem go na moment, by przyjrzeć się nadchodzącym.

Wydarzenia te miały miejsce nocą w skalistej, zalesionej i porośnię­tej krzewami okolicy. Nawet ja miałem kłopoty z obserwacją. Nie po­trafiłem dostrzec Mogaby, jednak potwierdziło się, iż są to jego party­zanci. To byli mali, twardzi gówniarze, po całej zimie spędzonej w interesie. Byli czujni i zachowywali się cicho.

Ruszyłem za nimi w czasie. Musiałem cofnąć się aż do chwil poprzedzających zachód słońca, by przelotnie choćby dostrzec Mogabę. Zoba­czyłem go, jak siedział przy ognisku w towarzystwie swoich chłopców niecałe pięć mil od obozu Goblina. Dzielił się pieczoną dziczyzną z wiel­kim, czarnym kociakiem.

Znowu się cofnąłem, zamiast po prostu iść za nimi, by przekonać się, dokąd poszli. Mantra, która rozwiała mgły spowijające Goblina, czyni­ła łatwiejszym również znalezienie Mogaby. Ale za każdym razem tyl­ko na kilka sekund.

Odkryłem to, co chciałem wiedzieć, potem przyłączyłem się do gro­madki Goblina akurat w czas, by obserwować zasadzkę na złych chłop­ców, którzy mieli posprzątać po słodziutkiej Lisie Bowalk.

Coś, co wyglądało niczym płomieniste widmo, zmaterializowało się na zboczu po przeciwnej stronie polany względem czekającego Goblina i reszty jego oddziału. Chociaż widmo zwróciło na siebie uwagę party­zantów Cienia, nie na tym polegała jego naczelna funkcja. Był to sygnał dla żołnierzy Goblina, by zasłonili oczy. Cztery, trzy, dwa, jeden. Błysk!

Ja nie zamknąłem oczu. Przez moment byłem równie ślepy jak ko­mandosi Mogaby. Potem jednak zadałem sobie pytanie, dlaczego wła­ściwie miałbym oślepnąć, i doszedłem do wniosku, że dlatego, iż spo­dziewałem się tego. Kiedy tylko postanowiłem, że będzie inaczej, ponownie odzyskałem wzrok. Co stanowiło kolejny dowód na to, że wiele rzeczy stanowi wyłącznie kwestię subiektywnego punktu widzenia oraz stosownych oczekiwań.

Rozbłysk nie tylko na moment oślepił żołnierzy Cienia, lecz również spryskał ich jakąś substancją świecącą w ciemnościach. W ten sposób zmienili się w doskonałe cele.

Tamci mieli nad żołnierzami Goblina przewagę liczebną. Czarodziej skorzystał więc ze sposobności, aby poprawić niekorzystne położenie. Dla południowców życie stało się nagle dość nieprzyjemne. A w przy­padku niektórych również i bardzo krótkie.

Goblin dodatkowo skomplikował ich sytuację, przywoławszy wid­ma licznych podobizn naszych obecnych i dawnych braci z Kompanii. To była stara sztuczka, zresztą jedna z jego ulubionych. Nie używał jej jednak na tyle często, aby pozostali wymyślili, jak sobie z nią radzić. Partyzanci walczyli z widmami i cieniami, gdy ludzie Goblina spokoj­nie ich dziesiątkowali. Ponieważ tamtym zbyt wiele czasu zajęło zrozu­mienie w pełni sytuacji, w jakiej się znaleźli, nie potrafili wypracować właściwie żadnej skutecznej taktyki.

Mogaba nie pokazał się. Nie potrafiłem go nigdzie znaleźć, mimo iż bardzo się starałem. Na koniec jego porucznikom przyszło wreszcie do głowy, że ugryźli kęs zbyt wielki, by móc go strawić. Zaczęli się wyco­fywać. Otrzepywali siebie wzajem, próbowali zetrzeć świecącą substancję, która czyniła ich dogodnym celem. Niektórzy próbowali się roze­brać, chociaż o tej porze roku z pewnością nie mogło się to przysłużyć ich zdrowiu.

Widma i prawdziwi ludzie Goblina ścigali ich. Zorganizowany od­wrót zamienił się w paniczną ucieczkę. Goblin deptał im po piętach. Schwytał los za ucho i teraz dobrze dawał się we znaki swym wrogom. Chciał do ostatka wykorzystać sprzyjający los. Pragnął złapać Mogabę, póki Nar nieświadomi byli rozmiarów katastrofy.

Życzyłem mu szczęścia.

Skoro moje obawy o Goblina okazały się zupełnie nieusprawiedli­wione, skierowałem się z powrotem, aby donieść o tym, jedynym chyba dobrym wydarzeniu dzisiejszej nocy.

66.

- Nie jest tak źle, jakby można sądzić - poinformował mnie Stary. - Przynajmniej jeszcze nie. - Przyglądał się, jak jednym haustem opróż­niałem kwartę słodzonej wody. - Wychodzi na to, że Stara i Nowa Dy­wizja przetasowały się bez większych kłopotów. A ponadto nie ma do­niesień, jakoby licznym cieniom udało się wydostać. Myślę, że Pani udało się utrzymać kontrolę nad sytuacją. A więc jakikolwiek rodzaj przedsta­wienia zamierzała nam zaprezentować Duszołap, zapewne nie pójdzie w całości po jej myśli.

Jednak w jego przemowie tkwiło mnóstwo ogromnych “chociaż...”, przez które wszystko brzmiało znacznie mniej optymistycznie, niż moż­na by sobie życzyć.

Konował zapytał:

- Jak się czujesz? Może powinienem kazać Jednookiemu cię zmienić?

- Prawdopodobnie bardziej przyda się tam, gdzie jest w tej chwili.

- Nie mam pojęcia. Jednooki to Jednooki. Kilka minut temu biegał dookoła, wymachiwał śmieszną, czarną włócznią i mamrotał coś bez sensu. Już zaczynałem podejrzewać, że się upił.

- Cholera. - Jednooki pijany i w nastroju do manifestowania swych talentów to raczej nie wróżyło dobrze. - To jest włócznia, którą wyko­nał, kiedy byliśmy oblegani w Dejagore. Ostatnim razem, gdy próbował jej użyć, też był pijany.

- To ta, którą zrobił, chcąc zabić Wirującego Cienia?

- Aby zabijać wszystkich Władców Cienia, masz rację.

- Tego Władcy Cienia nie chcemy zabić. Jeszcze nie.

- Prawdopodobnie martwi go również zmiennokształtna. Możesz mu powiedzieć, że nie stanowi już żadnego zagrożenia. Goblin ma ją pod kontrolą.

- Pewien jesteś, że nie chcesz zrobić sobie przerwy?

- Czuję się dobrze. - Wróciłem do alkowy, gdzie spoczywał Kopeć. Konował jeszcze zawołał za mną:

- Twoi krewni zrozumieli, o co chodzi z tymi cieniami?

- Thai Dei widział je nad jeziorem Tanji. Nie wyściubią nosa na zewnątrz.

Kopeć i ja udaliśmy się w górę na wysokość jakiejś pół mili, tak że­bym miał ogólne pojęcie na temat tego, co się dzieje, gdzie i kiedy.

Wszędzie coś się działo. W pobliżu Bramy Cienia noc żyła pędzący­mi, ognistymi kulami. Wychodziło na to, że część Starej Dywizji wciąż jeszcze tam pozostawała i dokładała ręki do dzieła swych zmienników.

Kilka kul ognistych dryfowało ponad Kiaulune oraz pustym obsza­rem oddzielającym ruiny miasta od Przeoczenia, chociaż nie było ich tak wiele, jak oczekiwałem. Być może zbyt późno przekazałem Pani ostrzeżenie.

Skierowałem się w dół. Pode mną rozbłysły nagle rubinowe punkty, jakby ruiny i otaczające je tereny tknął atak odry. W ciągu kilku chwil wypełzły z nich czerwone niteczki, które przemieszczały się przez mrok w poszukiwaniu innych cętek.

Cokolwiek to było, z pewnością stała za tym Pani. Swoim działa­niem spowodowała mnóstwo okrzyków i zamieszania. Wszyscy ludzie, przerażeni ich działaniem, należeli do dywizji Księcia.

Żołnierze Pani otaczali ich i rozbrajali. Tylko tych oczywiście, któ­rzy postanowili się poddać.

Purpurowe robaczki pełzały naprawdę szybko.

Sam Książę popisał się niepospolitym wręcz męstwem, w towarzy­stwie swego sztabu, osobistej ochrony i wszystkich innych, którzy po­trafili dostatecznie szybko biegać, by dotrzymać mu kroku w ucieczce. Pani szybko i skutecznie przywołała ich do porządku, a ci, którzy prze­żyli, w pełni rozumieli, że ich przyszłość może być znacznie mniej przy­jemna, jeśli przeniosą się w jakieś inne miejsce.

Wszędzie wokół leżały ciała poległych. W większości należały do upartych lojalistów tagliańskich.

Rubiny stawały się z każdą chwilą większe i jaśniejsze. Nici połą­czyły się, potem wyciągnęły w proste, sztywne pręgi. Widziane z bliska brzęczały i syczały, trzaskały głośno, gdy dotknął ich jakiś głupiec. Głu­piec natychmiast potem padał martwy na ziemię. Czerwone światła pach­niały nieprzyjemnie. Chwilę zabrało mi, zanim rozpoznałem ten smród, ponieważ nie spodziewałem się go w tym miejscu. Rubinowe światła wydzielały odór Kiny. Pani korzystała z mocy bogini, aby tworzyć swą magię.

Linie mocy, które rozmieściła na ziemi, wyznaczały obszar o kształ­cie trójkąta, oddzielając go od reszty terenu, z którego wprawdzie moż­na się było wydostać, ale tylko przy zachowaniu największej ostrożno­ści. Linie nie pozwalały ludziom wiernym Księciu wzajemnie spieszyć sobie z odsieczą. W konsekwencji Pani odnosiła zdecydowane triumfy, chociaż jej żołnierze wcale nie mieli znacznej przewagi liczebnej.

Była wstrętną, starą suką. Zbliżyłem się do niej. Najwyraźniej zado­wolona była już ze sposobu, w jaki rozgrywały się wydarzenia. Przynaj­mniej tak założyłem. Trudno odczytać stan jej emocji, skoro zakuta jest po czubek głowy w swą zbroję Pożeracza Żywotów. Mówiła właśnie do Isiego i Ochiby:

- To powinno wystarczyć. Przynajmniej na jakiś czas. Isi odrzekł:

- Nie sądzę, aby to miało oznaczać więcej ciepłych baraków i więk­szy żołd. - Od czasu bitwy pod Charandaprash nikt nie otrzymał ani grosza. Zwyczajnie dlatego, że nie było z czego wypłacać. Chyba że browarne matactwa Jednookiego okazały się większym sukcesem, niż oczekiwałem.

- Sądzę, iż oznacza to, że nasz kontrakt został unieważniony, tak. Kapitan będzie wściekły, ponieważ żaden z jego warunków nie został wypełniony.

To była prawda, chociaż Księcia i jego siostrę bezustannie ostrzega­no przed jakąkolwiek próbą niewywiązania się ze swojej części umowy. I w obecnej chwili te ostrzeżenia zapewne potężnie mu ciążyły. Nieza­leżnie od tego, jakimi kierował się pobudkami, związał swój los z losem Duszołap, a teraz tygrys, którego już dosiadł, wyrwał mu się z rąk. Ile już razy byłem świadkiem opowieści Konowała o tym, co stało się z naszy­mi byłymi pracodawcami, którzy zdradzili Kompanię?

Wiele razy. Duszołap musiała mu zaproponować coś naprawdę wiel­kiego, by go skłonić do zwrócenia się przeciwko nam. Musiała być prze­konana, że uda jej się poradzić sobie z Panią.

Być może warto poświęcić kilka minut, żeby spróbować odkryć, jaki zawarli rodzaj umowy.

Oddział Pani pilnował grupy więźniów. Usadzeni w równych rzędach, siedzieli ze skrzyżowanymi nogami. Żaden z nich najwyraźniej nie miał zamiaru protestować przeciwko sytuacji, w której się znalazł. Wierzba-Łabędź i Klinga znajdowali się wśród pojmanych. Wyglądali na przy­gnębionych.

A więc Sindawe nie mylił się, gdy mówił, że Pani im nie ufa.

Niemal żałowałem, że nie jestem tam we własnej osobie.

- Słyszałem, że Cordy ma dotrzeć tutaj jutro - wymruczał Łabędź do Klingi. - Akurat na czas.

Klinga odchrząknął.

- Dlaczego ten idiota coś takiego zrobił?

Zabrało mi chwilę, zanim domyśliłem się, że miał na myśli Prahbrindraha Draha, nie zaś Cordy'ego Mathera.

Klinga ponownie chrząknął. Łabędź chyba zrozumiał.

- Dlaczego do diabła nic mi nie powiedział? Przecież jestem po­dobno przeklętym dowódcą jego straży przybocznej.

- Dlatego, że zamiast wypełniać swe obowiązki, przez cały czas je­steś tutaj i rozbierasz ją wzrokiem?

- Przykro mi. On mi się nie podoba. Przypuszczasz, że to gówno dzieje się wszędzie? Czy tylko Książę się skiepścił?

- Żadnego gadania tam - powiedziała Pani, ale nie tak znowu opry­skliwym tonem. Potem dodała: - Ktoś ma jakiś pomysł, co mielibyśmy zrobić z naszymi zgromadzonymi tutaj przyjaciółmi?

- Trzymać się od nich z dala? - odrzekł Isi. Robił się z niego praw­dziwy błazen.

- Sądzę, że z pytaniem należy się zwrócić do Kapitana. - Pani od­wróciła się powoli, wpatrywała się w przestrzeń prawie tak, jakby mog­ła wyczuć obecność dodatkowego świadka.

Był to, jak przypuszczałem: eksperyment mający potwierdzić bez­pośrednio jej podejrzenia.

Wszystko jedno, Konował powinien wiedzieć, jak przedstawia się jej sytuacja.

67.

- Wyczułeś zapach Kiny? Jesteś pewien?

Stary nie wydawał się szczególnie zainteresowany szczegółami ope­racji, w wyniku której Pani udaremniła zamiary Prahbrindraha Draha. Wystarczał mu sam fakt, że jej się udało.

- Tak. Ale bogini nie było nigdzie w pobliżu. Spotykałem ją już dosyć często, bym mógł wyczuć jej obecność. Zwłaszcza dzisiejszej nocy.

- Ona chce się zwrócić do mnie po rozkazy?

- Może. Ale tak naprawdę to chyba chciała wiedzieć, jaka będzie reakcja. Ona podejrzewa.

- Prawdopodobnie wie. Wróciłeś do Bramy Cienia? Trzymamy się jeszcze?

- Nie, nie byłem tam. Przypuszczam, że powodzi im się nieźle. W każdym razie kul ognistych widziałem tam mniej niż jakiś czas temu.

Wydaje się, że jest tak z powodu braku celów, nie zaś tub bambuso­wych. Od czasu do czasu wybucha tam jednak niezłe zamieszanie.

- Potrzebujesz Jednookiego, żeby rzucił na ciebie zaklęcie?

- Obecnie czuję się dobrze.

- Uważaj na siebie. I obserwuj, jak się wycofujemy. Posłałem po Panią. Powinna już być tutaj.

Spróbowałem zabrać Kopcia na południe. Nie chciał iść. Próbowa­łem wrócić do Przeoczenia, aby przyjrzeć się poczynaniom Duszołap, Wyjca i Długiego Cienia, ale Kopeć wzbraniał się również przed zbliże­niem do któregoś z nich.

“Ona to ciemność!”

Nie dawał się oszukać i w żaden sposób zwieść. Powoli znowu do­chodził do siebie. Działo się to w zgodzie z tym, co wiedziałem o jego tchórzliwym charakterze. Co wróżyło, że w najbliższych dniach nie bę­dziemy mieli szczególnego pożytku z naszego chłopaka.

Jednak zgodził się ruszyć w górę. A więc skorzystałem ze sposobno­ści, aby kolejny raz zobaczyć, jak wygląda ogólna sytuacja.

Z rozkładu i natężenia ognistych robót wywnioskowałem, że nasza sytuacja w obecnej chwili nie jest zła. Brama Cienia utrzymała się. Prahbrindrah Drah kierował się na północ. Nieźle się spieszył, zapewne też miał o czym myśleć. Po drodze wysyłał posłańców z wiadomościami dla swych rozproszonych oddziałów, przekonany, że będziemy nazbyt zajęci, aby ich wytrwale ścigać. Nie miał jeszcze żadnych innych pla­nów, jak tylko wycofanie się i powtórne zebranie swej dywizji. Na pew­no nie podobał mu się sposób, w jaki tak zupełnie znienacka karta się odwróciła. Obiecano mu, że Pani zostanie powstrzymana. Zdecydował się na wielki książęcy krok, kiedy odłożył na bok swoje uczuciowe skłon­ności.

Gdyby uznał, że ma u Pani jakiekolwiek szansę, być może nie posu­nąłby się do zdrady. Nie chodzi nawet o to, że jego działania okazały się jakąś szczególną niespodzianką, lecz raczej o ich zgranie w czasie.

Zwierzaczek wczepiony w paznokieć małego palca Długiego Cienia zrujnował cały konspiracyjny harmonogram.

Kopeć w obecnej chwili najwyraźniej nie miał śladu ochoty na to, aby zbliżyć się do Pani, chociaż w tym przypadku dał się oszukać.

Musieliśmy znaleźć jakiś sposób, żeby uczynić go bardziej skłon­nym do współpracy. Być może skuteczne okaże się tu rozgrzane do czer­woności żelazo.

Wiadomo było, że cienie z pewnością wymykają się na zewnątrz. Przybyłem w tej samej chwili, gdy pierwszy dotarł w pobliże miejsca, gdzie rozlokowane były siły Pani. Teraz jednak nie przypominało to rzezi takiej jak nad jeziorem Tanji. Jedynym świadectwem ich obecności były okazjonalne krzyki umierających.

Od czasu mej ostatniej wizyty nastrój Pani znacznie się pogorszył. Ze złością przechadzała się dookoła. Różowe ognie skakały po jej zbroi Po­żeracza Żywotów. Ulatywały z niej niczym iskry w kuźni. Naprawdę po­tężnie się wkurzyła, nie potrafiłem jednak zrozumieć dlaczego. Wygląda­ła, jakby w każdej chwili miała ochotę ruszyć na Wierzbę-Łabędzia i Klingę. Za każdym razem, gdy przechodziła obok nich, dostawało im się kilka stosownych komentarzy. Ale ich zachowanie pozostawało bez za­rzutu. Nie dali jej pretekstu do podjęcia bardziej radykalnych kroków.

W każdym razie i tak nie udało mi się stwierdzić, dlaczego Klinga został uwięziony.

Wokół Pani zapach Kiny był dość silny, jednak nie wszystko wska­zywało na to, że bogini nie ma nigdzie w pobliżu.

Po tym, jak w dziki zupełnie sposób zareagowała na atak Długiego Cienia skierowany przeciwko Córce Nocy, spodziewałem się, że po ca­łej okolicy rozbryźnie się koszmar.

Pani przestała się przechadzać. Zaczęła nasłuchiwać. Zaklęła.

Koszmar nadchodził, ale te senne mary nie zrodziły się z pewnością pod czaszką Kiny.

Krzyki żołnierzy atakowanych przez cienie stawały się coraz częstsze.

- Idioci! - warknęła Pani. - Nie słuchali ostrzeżeń i teraz mają za swoje.

Potem odór Kiny zaczął się stawać coraz silniejszy.

Próbowałem złapać Kopcia w widmowego nelsona, aby zmusić go do pójścia do kryształowej komnaty Długiego Cienia. Od kiedy po raz pierwszy ujrzałem ją moimi bezcielesnymi oczyma, komnatę zawsze rozświetlał intensywny, zimny blask jasnej gwiazdy. Stanowiła punkt orientacyjny, który dostrzec można było znacznie łatwiej niż jakikol­wiek reflektor bądź latarnię morską. Ale dzisiejszej nocy, teraz, w tej chwili, światło migotało.

Kopeć wyjękiwał swoje: “ona to ciemność ona to ciemność ona to ciemność!”, niby jakąś ochronną mantrę i ostro mi się przeciwstawiał, jed­nak dzisiejszej nocy narzuciłem mu swoją wolę. Najwyraźniej było to możliwe, jeśli tylko kierowały mną odpowiednio silne emocje. Poza tym trzeba było tę walkę prowadzić przez cały czas. Kopeć ani na chwilę nie przestał wierzgać. Najwyraźniej nie potrzebował tych ton energii, które ja zużywałem. Być może żywił się mną niby jakiś wampiryczny duch.

Kryształowa komnata przypominała jedną wielką jatkę. W kącie, wciąż przywiązany do swego krzesła, spoczywał Władca Cienia otoczony kokonem lśniącej energii; zupełnie pozbawiony zmysłów, znajdował się w okropnym stanie. Uznałem, że musi mieć złamanych co najmniej kilka kości. Jego ubiór podarty był na strzępy. Gluty krwi rozbryzgały się na wewnętrznej powierzchni jego ochronnej skorupy. Podczas mojej nieobecności musiało się tu wiele zdarzyć. Zapewne próbował użyć ja­kiejś swojej kolejnej sztuczki, być może próbował kilkakrotnie. I zapła­cił za te usiłowania wysoką cenę. Być może niewiele brakowało mu było do śmierci. Może właśnie dlatego wewnątrz Przeoczenia tak często roz­legały się przeraźliwe krzyki.

Pomyślałem z początku, że Córka Nocy zniknęła, ale po chwili od­nalazłem ją ukrytą wewnątrz własnego jaja ochronnej mocy. Jej kokon był koloru ciemnej purpury, ledwie można było dojrzeć, co się dzieje w środku. A wewnątrz dziewczynka leżała zwinięta w pozycji embrio­nalnej, jednak najwyraźniej nie stała się jej żadna krzywda.

Wyjec wyglądał, jakby przed chwilą próbował zgwałcić tygrysa. Z je­go ust ciągle wyrywały się odgłosy, ale inne niż zazwyczaj. Te przypo­minały raczej ciągłe zawodzenie, przerywane okazjonalnymi rzężeniem powietrza w pękniętych płucach. Duszołap próbowała go uzdrawiać, ale sama też nie była w najlepszym stanie. Wyglądała, jakby próbowała mocować się z tym samym tygrysem jedynie z nieznacznie lepszymi wynikami. W obecnej chwili nie miała głowy na to, by przejmować się wydarzeniami dziejącymi się poza obrębem komnaty.

W powietrzu wisiał przenikliwy smród Kiny.

Umiejscowiłem bezcielesne kciuki Kopcia, wyłamałem je, zmusiłem go do cofnięcia się w czasie, do momentu, w którym udało mu się wy­mknąć spod mojej kontroli. Nigdy tam nie dotarliśmy. Kina pojawiła się pierwsza, złożyła drugą, niespodziewaną wizytę, podczas której przyła­pała wszystkich zupełnie nieuzbrojonych.

Kiedy zbliżyłem się na tyle, aby wyczuć obecność mrocznej bogini albo przynajmniej odległe echa jej teofanii, na chwilę się zdekoncentro­wałem. Kopeć skorzystał z tego momentu, rzucił się do ucieczki. Odzy­skałem nad nim kontrolę, zmusiłem do pozostania na miejscu.

Skakaliśmy tak w tę i we w tę, tam i z powrotem. Pochwyciłem kilka jeszcze ech ożywionej ciemności, która widziana kątem mego niewi­dzialnego oka wyglądała niczym miniaturowa wersja wielorękiej bogi­ni. Kina skoncentrowała się na owinięciu swego bachora w ciemną sko­rupę, która właśnie go otaczała. Wyjec i Duszołap odebrali swoje cięgi po chwili dosłownie próżnego oporu, kiedy udało im się zwrócić na sie­bie uwagę bogini w taki sam sposób, w jaki denerwująca osa latająca nad stołem zwraca uwagę tych, którzy postanowili zjeść obiad na dworze.

Długi Cień skorzystał z okazji, aby użyć przygotowanego wcześniej zaklęcia ochronnego, aby stworzyć jajo, które obecnie go otaczało. Więk­szość szkód, które poniósł, była zupełnie przypadkowa, skutki uboczne tego, co działo się podczas bijatyki między Kina i tamtymi.

Narayan Singh zdawał się niemal dokładnie rozmazany na posadzce. Nie potrafiłem powiedzieć, czy jeszcze żyje.

Pozwoliłem Kopciowi odciągnąć się stamtąd, skierowałem go do miejsca, gdzie przebywała Pani. Na jego skali strachu powinna teraz przypominać chyba bukiet kwiatków.

Zająłem pozycję przed nią, na poziomie oczu, tak jak to zrobiłem wcześniej. Nie poszło to zupełnie bezproblemowo. Nie stała spokojnie w miejscu. Wciąż mamrotała przekleństwa, kwitowała nimi rozlegające się wciąż dookoła wrzaski, które na dodatek stawały się coraz częstsze.

Długi Cień musiał balansować na krawędzi wieczności.

Wrzasnąłem. Pani zamarła. Spojrzałem w głąb otworów na oczy w jej paskudnym, czarnym hełmie. Lśniły z nienaturalną intensywnością. Je­żeli oczywiście coś, co od początku było nienaturalne, mogłoby się stać takim jeszcze bardziej. Wyszeptała:

- Znowu tu jesteś. Spróbowałem zawołać:

- Twoja koleżanka, Kina, sprała im dupska tam, na wieży. W tej chwili są zupełnie wykończeni. Nigdy nie będzie lepszej pory, by ich dopaść.

Pani odwróciła się odrobinę. Popatrzyła w kierunku osobistej wieży Długiego Cienia. Światło w kryształowej komnacie było słabe, migota­ło niczym w kopcącej lampie.

Przeznaczenie, którego Długi Cień tak bardzo się obawiał, jeszcze mogło go dopaść.

Pani zawołała na Isiego i Sindawe.

Nie pojęła dokładnej treści mej informacji, ale złapała jej ogólny sens - oto teraz nadszedł właściwy moment na to, by dołożyć ostatecz­nie Władcy Cienia.

68.

Tym razem, kiedy wróciłem do swego ciała, czułem się kompletnie zmarnowany. Miałem tylko tyle siły, by unieść stojący obok dzban z osło­dzoną wodą. Wyczerpałem moje zapasy energii znacznie szybciej naj­wyraźniej przez to, że musiałem cały czas walczyć z Kopciem.

Konował rozmawiał z kimś za zasłoną. Nie rozpoznałem głosu, a więc nie włączyłem się do dyskusji.

Rozmawiali, jak się zdaje, o gwałtownej degeneracji naszego szczę­ścia, spowodowanej nagłym wzrostem liczby cieni, którym udało się przedrzeć przez szeregi żołnierzy strzegących Bramy Cienia. W obec­nej chwili cienie grasowały już wszędzie, chociaż ich liczba nie była jeszcze katastrofalna.

Żołnierz składający Konowałowi raport był kurierem, który przebył całą drogę wokół Przeoczenia od miejsca, gdzie stacjonowała Stara Dywizja. Po wypełnieniu swojej misji nie miał najmniejszej ochoty wra­cać z powrotem w noc, nawet wówczas gdy Konował zaproponował mu jeden z amuletów Jednookiego.

- Teraz będziesz całkowicie bezpieczny - zapewniał go Konował. - Cienie nie będą sobie zdawać sprawy z twego istnienia.

- Nie ufam...

- Nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości, żołnierzu. Bo wezwę strażników.

Kopeć jęknął. Tym razem był to prawdziwy, głośny, dobyty z pełnej piersi jęk.

Konował powtórnie warknął coś do łącznika.

Ziemia zadrżała, jakby ktoś cisnął tuż obok wejścia siedmiotonowy głaz. Ziemia posypała się ze ścian. Trochę wpadło do miski z moim je­dzeniem, trochę posypało mi się za kołnierz. Byłem zbyt zmęczony, żeby się tym szczególnie przejąć czy choćby w ogóle zainteresować.

Konował odsunął kotarę.

- Co się dzieje?

- Stary pierdziel wydał właściwy sobie odgłos.

- Ale nie mógł przecież sprawić, by ziemia zadrżała, no nie? Wzruszyłem ramionami.

- Nic nie wiem na ten temat. Wiem tylko, że Pani postanowiła po­prowadzić kolejny atak na Przeoczenie. - Wyjaśniłem mu, jak wygląda sytuacja. - To byłoby coś, gdyby udało nam się zwyczajnie ich tam zła­pać. Gdyby okazało się, że pobiliśmy wszystkich, tylko dlatego, iż nie potrafili przestać się ze sobą kłócić.

- Przez ostatnie pięć lat nie robimy nic innego. W mniejszym lub większym stopniu. Nie podoba mi się jednak, że ona znowu tam poszła. Powinna gdzieś się przyczaić i zaczekać do rana. Miejsce takie jak Prze­oczenie może się stać śmiertelną pułapką, jeśli zapanują nad nim cienie.

Odrzekłem:

- Lepiej, żebyśmy zaczęli się przejmować stanem zdrowia Długie­go Cienia. Jeżeli w istocie trwałość Bramy Cienia zależna jest od niego.

- Mm?

- Wiele szalonych rzeczy, jakie czynił przez ostatnich kilka lat, po­dejmował, ponieważ był manipulowany przez Duszołap i Kinę. Ale pa­ranoję na punkcie cieni nabył dobre dwadzieścia lat wcześniej, zanim ktokolwiek z nas pokazał się w tej części świata. Jest przekonany, że wydostaną się i dopadną go. A co, jeśli ma rację? Co, jeśli one napraw­dę go dopadną? Nie mam pojęcia, co dzieje się z człowiekiem, kiedy cień wysysa z niego życie, prócz tego, że umiera potworną śmiercią.

- Jeżeli jeden z nich zabije Długiego Cienia, czy będzie to oznaczać pęknię­cie Bramy Cienia? Czy to właśnie dlatego tak bardzo chcą go dopaść?

- Nie mam pojęcia. Będę musiał zapytać Jednookiego.

- Gdzie jest ten mały gnojek? Powinien trzymać się w pobliżu, a nie grać w tonka.

- W tonka?

- Jakiś czas temu zaczął się robić upierdliwy, ponieważ chciał wró­cić do swej nory. Udało mu się namówić kogoś, żeby z nim zagrał.

- A więc naopowiadał ci kompletnych bzdur, Murgenie. Nie ma w tej armii nikogo na tyle głupiego, żeby chciał zagrać z nim w karty. Być może miał zamiar upić się w samotności. Dlaczego nie wybierzesz się na...

- Jestem wykończony. To jeden z powodów, dla których potrzebny mi jest Jednooki. Nie zostało mi już ani odrobiny sił.

Konował westchnął. Zaczął wkładać na głowę swój skrzydlaty hełm Stwórcy Wdów.

- Czego ma szukać?

- Zapewne powinien iść śladem Pani i sprawdzić, co się zdarzyło w komnacie Długiego Cienia. Będzie musiał jednak walczyć z Kopciem o każdy krok. Ten mały gówniarz naprawdę odzyskuje powoli swoją tchórzliwą duszę. Desperacko protestuje, gdy znajdzie się w pobliżu tego czy tamtego, albo... Nieważne. Powiedz mu, że jeśli zobaczy coś, o czym Pani powinna wiedzieć, może w pewien sposób ją ostrzec. Wystarczy umieścić swój punkt widzenia dokładnie naprzeciw niej i wrzeszczeć. Ona wprawdzie nie usłyszy ani słowa, ale zrozumie, że jest coś, o czym powinna wiedzieć. A potem resztę już sobie dośpiewa.

Konował zmarszczył czoło. Naprawdę martwił się o to, że Pani po­stanowiła wrócić do Przeoczenia. Zapytał:

- Dojdziesz jakoś do siebie?

Słodzona woda dodała mi na tyle sił, że mogłem wziąć teraz kromkę twardego pieczywa i kawałki kościstej kury, której jednak nie udało się prześcignąć kucharzy z kwatery głównej.

- Tak. Teraz już tak. Żałuję, że nie przyprowadziliśmy ze sobą wię­cej bydła. Poderżnąłbym z chęcią komuś gardło za dobry kotlet albo krwisty befsztyk.

- Jednooki ma upleść sieć zaklęć wokół tego miejsca, aby zabezpie­czyć je przed cieniami. Ale chcę, żebyś ty również nosił amulet. Tak na wszelki wypadek.

Nie jest mądrze liczyć na Jednookiego w stu procentach. Czasami zupełnie wszystko lekceważy. Czasami zapomina. Czasami bywa zbyt leniwy.

Konował kontynuował:

- Kiedy będziesz wracał, weź ze sobą sztandar. A potem przekaż amulet komuś innemu.

- A wracając, mam przejść obok dziury Jednookiego? Czuję się już znacznie lepiej.

- Ja się tym zajmę. Odpocznij trochę. Jeżeli za moimi plecami na­wróciłeś się na jakąś religię, błagaj swych bogów, by przeprowadzili nas przez pozostałą część tej nocy. - Na szczęście nie zostało jej już wiele. Niedługo cienie będą musiały poszukać sobie kryjówek. Sytuacja się odwróci. To żołnierze spędzą dzień, polując na nie.

Podczas naszej rozmowy usłyszeliśmy kilka odległych krzyków.

- No - zauważyłem, chcąc zakończyć naszą konwersację - czy nie jest tak i czy być nie powinno, że większość tych najgłupszych, tych którym nie chciało się pracować i narażać na niewygody, jest w tej chwili martwa?

- Na to właśnie liczę. Dopuszczam jednak możliwość, że cienie uczą się na swoich sukcesach. Ale także na porażkach.

Drżąc, wyszedłem w noc.

Chmury zasnuwały niebo, zupełnie przesłaniały gwiazdy. Nie potra­fiłem dostrzec nic prócz przypadkowych rozbłysków ognistych kul i po­światy otaczającej ocalałe wieże Przeoczenia.

Nasłuchiwałem odgłosów wydawanych przez wrony, sowy i nieto­perze, przez szczury i myszy. Nie usłyszałem nic. Wszystkie dźwięki wokół mnie pochodziły od ludzi. Dla cieni życie zwierzęce było niemal równie smaczne jak ludzkie. I znacznie łatwiejsze do upolowania.

Zaczął wiać lekki wiatr. Wciągnąłem powietrze w nozdrza, spojrza­łem w zwały chmur ponad głową. Wyglądały, jakby zwiastowały deszcz.

Zlazłem do mojej ziemianki. Wewnątrz zobaczyłem skulonego przy ogniu Thai Deia. Jak na Nyueng Bao był raczej blady, najwyraźniej prze­straszony. Dziwne. Miałem kłopoty z wyobrażeniem sobie, że może się czegokolwiek obawiać.

- Tutaj nic nam nie grozi - zapewniłem go. - Ta świeca odstraszy wszystkie cienie, którym uda się przedostać przez zaklęcia, jakie Jedno­oki położył na zewnątrz. - Nie wspomniałem już o sztandarze. Nie mu­siał tego wiedzieć. Rzuciłem mu amulet otrzymany od Jednookiego. - Dla pewności. Jeżeli będziesz miał go na sobie, wszędzie możesz się bezpiecznie udać.

- Nie pójdę nigdzie, póki słońce nie będzie stało wysoko na niebie.

- Podoba mi się twoja postawa. Zdradza zdrowy rozsądek. Jestem wyczerpany. Muszę trochę odpocząć, w przeciwnym razie chyba umrę. - Rozejrzałem się dookoła. - Gdzie jest twoja matka?

Thai Dei pokręcił głową.

- Nie mam pojęcia. Nie wiem nawet, skąd zacząć jej szukać... gdybym nawet potrafił zdobyć się na odwagę, aby coś zrobić z tą lodowatą wodą, w którą zmieniły się moje kości.

- Ale ona nie jest na zewnątrz z Wujkiem Dojem, nieprawdaż? - Zaniepokojony, zmęczony mówiłem, nie zastanawiając się nad słowami.

Thai Dei nie był jednak tak przerażony i zmartwiony, żeby nie zwró­cić uwagi na moje przejęzyczenie.

- Wujek Doj?

Po co dalej udawać?

- Och, wiem, że gdzieś się tutaj kręci. Widziałem go zeszłej nocy. Jego i Matkę Gotę, jak przekradali się wśród ruin Kiaulune. Któż wie, co robili i po diabła? Lub być może tylko diabeł właśnie wie, co kto robi i po co. Co on zamierza? Przecież nie szukał łupów, które przeoczyli ludzie Mogaby i Księcia.

Thai Dei tylko patrzył na mnie. Być może na jego ustach pojawił się leciutki cień uśmiechu. Nie trwał jednak długo.

- Czy ta świeca wystarczy na całą noc? - Najwyraźniej, gdy był wystraszony i zmartwiony, potrafił się zrobić nawet do pewnego stopnia gadatliwy.

- Wystarczy na wiele nocy. Mam zamiar iść się wysrać. Jeżeli w ten sposób poczujesz się lepiej, to załóż amulet i usiądź obok świecy. Tylko jej nie ruszaj. Musi zasłaniać wejście.

Thai Dei odchrząknął. Amulet już znalazł się na jego nadgarstku, a on znowu zaczął się zamartwiać. Powiedziałem:

- Rano najpierw pójdziemy poszukać twojej matki. - Teraz, kiedy pojawiła się możliwość, że mogła postradać życie, poczułem nagły przy­pływ troski o nią wynikający z wpajanej przez całe dzieciństwo tresury, w myśl której nawet najbardziej znienawidzony członek twojej rodziny jest nieskończenie cenny. I była to po części prawda. Kto będzie pilno­wał twoich pleców, jeśli nie rodzina?

Tak samo jest tutaj, w Kompanii. Najbardziej godny pogardy, nąjnędzniejszy z moich braci musiał więcej znaczyć w moich oczach niż którykolwiek z obcych. Na pewnym poziomie byliśmy wielką, odraża­jącą rodziną. Zdarzają się, oczywiście, rzadkie wyjątki, gnojki i dupki tak wstrętne, że należałoby ich z miejsca powiesić. Ale coś takiego nie przytrafiło się już od dawna.

Poszedłbym poszukać mojej teściowej, nawet mimo że wcześniej, co najmniej ze sto tysięcy razy, życzyłem sobie, by zniknęła z mojego życia.

Jeszcze nie zdążyłem się na dobre położyć, a już ogarnął mnie sen.

69.

Śniłem. Oczywiście. Na jawie czy we śnie, większość swego czasu i tak spędzałem w krainie koszmarów.

Znajdowałem się na równinie kości. Szalała na niej jakaś przemożna siła. Kości same płynęły na falach, miotane prądami. Rozrzucone szkie­lety sczepiały się ze sobą, powstawały i wędrowały bez celu przez kilka sekund lub minut, potem ponownie rozpadały się bezwładnie. Oczodoły czaszek patrzyły w moją stronę, gdziekolwiek się znalazłem. Wrony krakały szaleńczo z gałęzi kilku powykręcanych wiatrem drzew, oba­wiały się unieść w powietrze, ponieważ zatraciły zupełnie poczucie rów­nowagi. Zaś lot na wprost nieuchronnie musiał się skończyć uderzeniem w ziemię, gdzie nieszczęsne ptaki trzepotały skrzydłami i miotały się wśród kości niczym ćmy pochwycone w pajęczą sieć. Czarne chmury mknęły pod szarą niegdyś... zawsze... kopułą nieba. Dął lodowaty wi­cher. W jego podmuchach grzechotały rozrzucone kości.

Zapach Kiny był silny, ale jej samej nigdzie nie widziałem.

Jednak za plecami czułem czyjąś obecność. Tylko że nie potrafiłem odwrócić się na tyle szybko, by tego kogoś przyłapać.

Odwracając się, zrozumiałem jednak, że potrafię do pewnego stop­nia kontrolować swe ruchy, z czego skorzystałem i natychmiast podją­łem próbę wydostania się z tego miejsca. Naturalnie, w wyniku tego ru­chu niespecjalnie poprawiłem swe położenie.

Przeniosłem się do jaskiń lodu i starców. Odwieczne postaci nie wy­konywały żadnego ruchu, tylko cicho narzekały... Coś było w tym wie­trze. Zapach Kiny również tutaj był silny, ale znowuż nigdzie nie mog­łem jej spostrzec.

Niektórzy z tych chłopców mieli otwarte oczy. Obserwowali mnie, gdy ich mijałem.

Ponownie odniosłem wrażenie, że coś znajduje się za mną, ale kiedy spojrzałem do tyłu, nie zobaczyłem nic.

Panowałem nad swoimi poruszeniami. Ruszyłem w głąb tunelu, na koniec dotarłem do miejsca, gdzie Księgi Umarłych spoczywały na swo­ich postumentach. Pierwsza, którą przepisywała Córka Nocy, była obec­nie otwarta na jednej z początkowych stron.

Zapach Kiny stał się szczególnie silny.

Pozostawanie w tym miejscu nie miało żadnego sensu. Niczego stąd nie chciałem. Wyjąwszy to, żeby się wydostać.

Spróbowałem przypomnieć sobie, w jaki sposób wyszedłem stąd ostatnim razem. Przypuszczam, że po prostu bardzo tego musiałem chcieć.

Ogarnęła mnie ciemność.

Przypomniałem sobie o czymś, co pewnego razu powiedział Narayan Singh: “Ciemność zawsze nadchodzi”.

Zdawało mi się, że tym razem długo przebywałem w ciemnościach. Powoli narastał we mnie strach. Zacząłem się zastanawiać, jak dużo ra­cji musiał mieć Narayan.

Chociaż może nosić tysiące rozmaitych imion w tysiącach różnych epok, a nadejść może z tysiąca stron świata, ciemność zawsze przychodzi.

Kiedy powróciło światło, okazało się, że znowu jestem wysoko po­nad ziemią. Znalazłem się tak wysoko ponad chmurami, które napłynęły mi pod stopy, że zasłoniły ziemię, pozostawiając mnie na łasce tych ob­cych gwiazd.

Znalazłem na północy upiorną konstelację w kształcie sztyletu, skie­rowałem się w stronę, w którą zdążałem poprzednim razem, i z całą szyb­kością, na jaką było mnie stać, zanurkowałem w te chmury. W ciągu kilku chwil byłem już w dole, gdzie wierzchołki drzew muskałyby moje instrumenty miłosne, wiszące pod brzuchem, gdybym miał w ogóle ja­kiś brzuch. Myślę, że chyba mógłbym już to polubić - gdybym potrafił pozbyć się uczucia, że coś znajduje się za moimi plecami i na dodatek szybko mnie dogania.

Tym razem w dole nie paliły się żadne światła. Cały świat pachniał strachem, jakby każdy kamień, każde zwierzę i drzewo wyczuwały, że coś okropnego ma się wydarzyć. Zlokalizowałem wioskę. Pomimo póź­nej pory najwyraźniej wszyscy mieszkańcy byli na nogach. Gromadzili się w przestraszone grupki, ściskali w ramionach dzieci, żywy inwen­tarz zaganiali do chałup. Nie rozmawiali ze sobą wiele. Dzieci zawodziły.

W jaki sposób mogły dotrzeć do nich wieści o wydarzeniach w Prze­oczeniu? Czy usłyszeli może jakieś proroctwo, wedle którego dzisiej­szej nocy wrota Bramy Cienia miały zostać otwarte? Czy objawiono im znaki i omeny niedostrzegalne dla moich oczu? Czy w ogóle o czymś wiedzieli? Być może ich przerażenie nie miało nic wspólnego z Władcą Cienia i Czarną Kompanią.

Mknąłem naprzód. Daleko, daleko przed sobą widziałem od czasu do czasu iskierki przecinające niebo. To musiałyby być ognie płonące w domu.

Walka z cieniami nie dobiegła jeszcze końca.

Noc była długa.

Brama Cienia nie runęła. Jeszcze nie. Długi Cień wciąż żył.

Przypomniałem sobie, że teraz nie będę miał żadnych problemów ze zbliżeniem się do żadnej z tych “których imię ciemność”, skoro nie muszę targać ze sobą Kopcia. Ruszyłem ku migoczącym pozostałościom krysz­tałowej komnaty Długiego Cienia.

Duszołap jakoś trzymała się na nogach, chociaż wyglądała paskudnie, szydziła właśnie z Wyjca. Wrzaskliwy czarodziej ledwie zdawał sobie sprawę, gdzie się znajduje.

- Ruszaj się, ty bezużyteczny worku łachmanów! - złorzeczyła Duszołap głosem żony rybaka. - Musimy się stąd wydostać, zanim moja ukochana siostra zda sobie sprawę z dogodnej szansy, która właśnie wymyka się jej z rąk!

Jej droga siostra już szła po nią, a wszystko dzięki mnie. Byłem za­skoczony, że zabrało jej to tak dużo czasu. W ciągu ostatniej godziny musiała się chyba zrobić bardziej ostrożna niż zwykle. Rzecz jasna, na­leżało najpierw przepełznąć przez długi tunel, potem przemierzyć mrocz­ną fortecę, wreszcie wspiąć się po wysokich schodach, a przez cały czas uważać równocześnie, czy jakiś cień nie skoczy jej na plecy.

Wyjec dobył z siebie słaby, pytający okrzyk. Nie do końca jeszcze zdawał sobie sprawę, gdzie się właściwie znajduje czy też jakim sposo­bem się tu dostał. Teraz zdołał się skoncentrować na tym, by przestały mu się plątać stopy.

Duszołap również musiała uważać na swoje plecy. Rzuciła drobne zaklęcie, pojawił się robaczek światła, który zaczął wpełzać we wszyst­kie ciemne miejsca w totalnym bigosie, w jaki zamieniła się komnata. Wypłoszył nawet parę maleńkich cieni. Z łatwością umknęły przed jego żarem. Duszołap zaklęła.

- Ta cholera nie jest nawet dość szybka! - Cienie skoczyły w kie­runku Długiego Cienia, który znajdował się w znacznie gorszym stanie niż Wyjec. Jednak do pewnego stopnia zaczynał już sobie zdawać spra­wę z tego, co się wokół niego dzieje. Wyszeptał zaklęcie, zanim ciem­ność dotarła do jego skorupy. Małe cienie zakręciły się w miejscu i po­mknęły za napastnikami.

Najwyraźniej, póki żył, ta bitwa nie dobiegła jeszcze końca. Uparty gnojek.

Duszołap ciągnęła Wyjca za uszy. Przeszywający wrzask żony ryba­ka ponaglał:

- Ruszaj się! To miejsce stanie się twoim grobem, jeśli... - Wyczuła bezpośrednie zagrożenie. Pani musiała się znajdować niedaleko. - To ona. - Inny głos. Zakłopotany, przerażony, dziecinny. - Jak mogła się ośmielić? Nie może przecież już posiadać żadnej mocy. To nie działa w ten sposób.

Pani była już wewnątrz klatki schodowej. Najwyraźniej nie czuła śladu trwogi przed konfrontacją ze swą małą siostrzyczką. Niosła cały pęk bambusowych tulei.

Podobnie jak kilkunastu ludzi idących za nią. Zdolni byli wywołać niewielką nawałę ognistych kul. Znajdujący się w ariergardzie oddziału zabezpieczali schody. Trzymali tyczki gotowe do odpalenia we wszystko, co chciałoby pójść za nimi. Woń strachu stawała się powoli silniej­sza niż zastarzały odór perfum Kiny.

Duszołap uderzyła Wyjca kilkakrotnie, próbując przywrócić go do przytomności. Był zbyt oszołomiony, aby na coś się przydać. Odwróciła się w stronę otworu wejściowego. Zapieczętowała go niewielkim, ale starannie dobranym zaklęciem, a potem ponowiła wysiłki, by ocucić Wyj­ca; tylko on był w stanie zapewnić jej ucieczkę drogą powietrzną.

Małe cienie znowu się pochowały.

Drzwi zaczęły lśnić. Ich powierzchnię zmarszczyły tańczące barwy, zgodnie z rytmem, w jakim ogniste kule trafiały w ich zewnętrzną po­wierzchnię.

Duszołap wyciągnęła nóż i rozcięła ubranie Wyjca. Nie rozumiałem, po co, póki nie znalazła tego, czego szukała. Okazało się, że był to ka­wałek jedwabiu, cztery stopy na sześć po rozwinięciu, oraz mały pęk patyczków. Prostokąt materiału zesztywniał, gdy wypowiedziała okre­ślone słowo. Potem wzniósł się ponad posadzkę, jakby unosząc się na powierzchni delikatnie falującej w basenie wody. Duszołap rozerwała wiązkę patyczków, a potem złożyła z nich ramę, na której naciągnęła jedwab. Podczas pracy cały czas mamrotała coś pod nosem. Cała rzecz wydawała się nazbyt krucha, jednak ona w jednej chwili pochwyciła Córkę Nocy i wspięła się na dywanik. Ten opadł niżej, ale utrzymał jej ciężar.

Zapluwając się, pokrzywiony, jakby trafił go atak paraliżu, Wyjec szedł chwiejnie w stronę swego wehikułu ratunkowego. Zastanawiałem się, czy był to jego ostateczny sekret, czy też może wciąż miał jeszcze w rękawach parę awiacyjnych sztuczek. Założyłbym się, że właśnie coś takiego jak ten kawałek jedwabiu uratowało go przed śmiercią, kiedy wszyscy sądzili, że zginął, rozbijając się z dużą prędkością o ścianę Wieży w Uroku.

Duszołap zrobiła teraz coś niewiarygodnie gwałtownego. Większa część szczytu wieży zniknęła wewnątrz kuli białego światła. Rozbłysk był tak jasny, że ujawnił obecność wszystkich cieni, które pełzły przez noc, jednak na czas jakiś oślepił równocześnie wszystkich ludzi próbu­jących je zlikwidować.

Kiedy światło zniknęło, okazało się, że trzecia część kryształowego sklepienia wieży przestała istnieć. Duszołap chwyciła Wyjca za włosy, wciągnęła go na dywan i powiedziała jakieś słowo, które sprawiło, że maleńki wehikuł ruszył.

Niemal natychmiast zaczął opadać. Ledwie udało mu się opuścić zwieńczenie wieży. Potem poszybował nisko, coraz niżej, w kierunku nieprzyjaznych ludzi i jeszcze bardziej wrogich cieni polujących wza­jem na siebie wśród położonych w dole skał. Duszołap nie miała ochoty tam lądować, jednak dywan był przeciążony. Przeznaczony wszak dla jednego karzełka, którego miał wydostać z opałów, a nie dla wszystkich jego krewnych i znajomych.

Zapach Kiny ponownie stał się silniejszy. Wir gniewu powracał, by podjąć kolejną próbę. Bogini nie chciała, aby zabierano jej córkę.

Ukryty w swym kokonie bachor miał zamknięte oczy. Ochronna sko­rupa mocy, jak to się okazało, kiedy Duszołap ją obejmowała, była po­datna na odkształcenia i śliska. Na twarzy dzieciaka pojawił się ten po­godny wyraz, jaki gościł na niej zawsze, gdy porozumiewała się z Kiną.

Pani i jej kohorta wpadli do komnaty, w której wciąż leżeli, wstrzą­sani drgawkami i jęczący, Długi Cień oraz Narayan Singh. Ogniste kule w mgnieniu oka wykończyły drobne cienie. Kilka sekund później stru­mień ognia spadł na Duszołap i jej towarzyszy. Żadna z kul nie trafiła, ale zaalarmowały one naszych żołnierzy, którzy zobaczyli, że coś leci nad ich głowami. Wszystko, co potrafiło latać, z pewnością nie należało do przyjaciół.

Zainteresowanie i gniew Kiny potęgowały się błyskawicznie. W świe­cie astralnym rozpętał się ryk huraganu. Jej odór zalał materialny świat. Żołnierze wymiotowali, zwracając swój ostatni posiłek. Niebo pociem­niało znacznie bardziej, niż wytłumaczyć to było można samym wpły­wem nocy i chmur. Ziemia się zatrzęsła.

Tron obsuwa się o kolejną tysiączną część cala. Z gardła umęczonej postaci dobywa się jęk. Źrenice niewidzących oczu zaczynają biegać na wszystkie strony.

Pojedyncza wrona kracze.

Ptak zapomniał, że tu nikt nie może pozwolić sobie choćby na chwilę odpoczynku. Jego pazury wczepiły się w głowę śpiącej postaci. Zanim jednak zdąży złożyć na dobre skrzydła, już rozpaczliwie wrzeszczy. Od­nalazły go niewielkie cienie. Teraz radośnie wadzą się o życie, które zeń wyssały.

Ziemia drży. Cisza już pierzchła. Kamień pękł. I wciąż pęka. Światło otchłani staje się coraz jaśniejsze. Pastelowe, cienkie jak pajęczyna ba­biego lata pasma mgły sięgają swymi badawczymi, jak u morskiego anemona, mackami.

Pojawiają się barwy. Pojawia się życie, choć szczególnego rodzaju. Rozbłyskuje światło.

Budzi się śmierć. Wrony wywrzaskują swój paniczny gniew. I umie­rają.

Śmierć zawsze znajdzie jakiś sposób. Ciemność zawsze znajdzie dro­gę do wnętrza.

Ciemność zawsze nadchodzi.

70.

Chwilę zabrało mi, zanim zdałem sobie sprawę., że to drżenie nie było ani wyimaginowane, ani metaforyczne. Ziemia naprawdę się zatrzęsła. To było prawdziwe, cholernie potężne trzęsienie ziemi, równie paskud­ne jak tamto, które zniszczyło Kiaulune oraz większość Ziem Cienia, jeszcze zanim wyruszyliśmy na południe. Przestrzeń świata astralnego wypełniona jest przerażeniem, jest to boskie przerażenie, które źródło ma w sercu Kiny. W jej smrodzie można wyczuć zupełnie nowy powiew. Kto kiedy słyszał, żeby bóg się bał?

Ogniste kule wciąż znaczą noc.

Patrzyłem, jak Pani i jej ludzie, niepewnie trzymając się na nogach, zabierają Singha i Długiego Cienia. Zachowywali skrajną ostrożność podczas zajmowania się tymi dwoma. Pani dobrze wiedziała, jak nie­bezpieczny potrafi się okazać każdy z nich. W swoim czasie była taka jak oni.

Najwyraźniej miała ochotę pożegnać swoją siostrę w jakiś szczegól­ny sposób, zanim jednak zdążyła upleść zaklęcie, fala uderzeniowa za­trzęsła fortecą. Z kopuły częściowo już zdruzgotanej wieży zaczęły opa­dać fragmenty konstrukcji. Pani zadecydowała, że jest już jak najbardziej właściwy czas, aby ruszyć w dół schodów, gdzie istniało znacznie mniej­sze prawdopodobieństwo, że rzeczy zaczną się jej walić na głowę.

Ja z kolei postanowiłem, że pora jest odpowiednia, aby wrócić do ciała i porozmawiać z Konowałem. Potem przypomniałem sobie, że obecnie wcale nie podróżuję z Kopciem, a więc taka możliwość jest całkowicie poza moim zasięgiem. Nie potrafiłbym się zmusić do prze­budzenia.

Postanowiłem trzymać się blisko Duszołap i jej towarzyszy. Może się przydać informacja na temat tego, gdzie wyląduje, zanim odzyska na tyle kontrolę nad sytuacją, aby mogła z powrotem rozsnuć otaczającą ją zasłonę mgieł i odpychających zaklęć.

Przez moment, kiedy przeszedłem przez krawędź zrujnowanej ko­puły i wstąpiłem w otchłań nocy, zdało mi się, że słyszę zawodzenie Kopcia, w którym pobrzmiewało pragnienie ucieczki jak najdalej od wieży. Być może nazbyt już przyzwyczaiłem się do bliskości tego śmier­dzącego tchórza.

Zapach Kiny stał się silniejszy, potem trochę osłabł, znowu stał się bardziej dojmujący, jakby bogini miotała się na oślep to tu, to tam. Nic jednak nie ostudziło jej gniewu.

Duszołap udało się doprowadzić Wyjca do przytomności na tyle, aby zdołał utrzymać dywanik w powietrzu. Kiedy tylko odzyskał po części władze umysłowe, dywan zaczął się wznosić. Musieli zapewne kłócić się głośno, bowiem kule ogniste zaczęły ciąć noc coraz bliżej ich we­hikułu.

Nie było najmniejszych wątpliwości, że ta broń czerpała swą siłę nie tylko z materialnej domeny istnienia. Przekonałem się o tym w najbar­dziej nieprzyjemny sposób, ponieważ uległem dziecinnej pokusie. Po­zwoliłem jednej z nich przeszyć miejsce, gdzie mniej więcej w normal­nych warunkach znajdowało się me ciało.

Ból był potworny. Zrozumiałem, co muszą czuć cienie, gdy zostają trafione. Ale ognista kula nie zadziałała na mnie w taki sposób jak na nie - chociaż energia jej lotu osłabła w dramatyczny sposób, na tyle że nawet ja, pogrążony w agonalnym cierpieniu, zdołałem to zauważyć.

Nie miałem najmniejszego zamiaru wykonywać tej idiotycznej sztucz­ki ponownie.

Podczas tej zabawy omal nie straciłem z oczu Duszołap i Wyjca, potem jednak zacząłem uważniej obserwować tor lotu ognistych kul. Te, które wypuszczono za latającym cyrkiem Wyjca, wyznaczały jego ślad.

Duszołap kierowała się do tego samego wąwozu, gdzie przemieszkała całą zimę. Jednak prawdopodobieństwo, że zostanie tam na dłużej, było doprawdy niewielkie. Znaliśmy jego lokalizację.

Dogoniłem ich. Gdy się skoncentrowałem, potrafiłem poruszać się zupełnie niezłym tempem. Być może nazbyt się do niej zbliżyłem. Du­szołap znienacka chyba zdała sobie sprawę, że jest obserwowana. Za­trzymała dywan i zawróciła go. Nawet w otaczających nas ciemnościach mogłem zobaczyć jej lśniące intensywnym blaskiem oczy.

- Wyjec! - warknęła. - Wyczuwasz coś niezwykłego?

Nie było to najlepsze posunięcie. Ośmieliło bowiem małego czaro­dzieja, aby otworzył usta. Kiedy tylko to zrobił, wydarł się z nich potęż­ny krzyk. A Duszołap zatrzymała dywan akurat nad pozycjami jakichś uciekinierów Prahbrindraha Draha. To byli bardzo nerwowi żołnierze.

Pierwsze kule ogniste oświetliły dywan na tyle, by następni snajpe­rzy mogli z większą skutecznością prowadzić ostrzał. Wyjcowi ledwie udało się odzyskać kontrolę nad swymi strunami głosowymi, a już oto­czyły go ogniste kule. Wrzasnął ponownie. I tym razem ostatecznie się zdekoncentrował.

Dywan zaczął się ześlizgiwać w kierunku ziemi. Duszołap zaklęła głosem zbzikowanego starca i spróbowała odzyskać kontrolę nad po­jazdem. Ognista kula niemal musnęła jej kruczoczarne włosy. Rozwście­czona, otworzyła usta, by wyartykułować jakąś śmiertelną odpłatę.

Dywan zaczął spadać. Duszołap wrzasnęła, ostatecznie wyprowadzo­na z równowagi, wyciągnęła obutą stopę i zepchnęła Wyjca przez kra­wędź. Zawył gniewnie. Odwarknęła jakieś nieprzyjazne pożegnanie.

Dywan przestał spadać. Mamrotała zaklęcia, mające pomóc w jego opa­nowaniu, sprawiła, że znowu ruszył naprzód. Chłopcy na ziemi ani na chwilę nie przestali strzelać.

Kula ognista przebiła powłokę dywanu między Duszołap a Córką Nocy.

Wydawało się, że Kina, chociaż niezdolna do pochwycenia i zmiażdże­nia Duszołap, miała pełne rozeznanie w wydarzeniach. Tajfun gniewu rozszalał się po widmowym świecie. Mgliste odbicie wielorękiej bogini zaczęło się przesączać na naszą stronę. Ostatecznie nigdy do końca nie zestaliło się, na tyle jednak stało się widoczne, że przerażeni tagliańscy lojaliści rozpierzchli się na wszystkie strony świata.

Wyjec zawył. Spadał pionowo jak kamień. Jednak zawsze był ma­łym, szczęśliwym gnojkiem, a i tym razem szczęście go nie opuściło. Najpierw uderzył w gałęzie gęstej korony jakiegoś wiecznie zielonego drzewa. Musiały go potłuc niemiłosiernie, jednak spowolniły upadek. Na koniec runął na zbocze wzgórza wciąż pokryte nie stopniałym śnie­giem. Jego pokrywa była na tyle głęboka, iż zniknął pod nią cały. Nie miałem najmniejszych wątpliwości, iż do obiadu zdoła się wygrzebać i będzie tańczył niczym derwisz. Najpewniej też obudzi się w nastroju, w którym od razu zechce pokazać Duszołap, jak bardzo ją kocha.

Zawisłem na kilka minut w powietrzu i oznaczyłem miejsce. Wyjec nie poruszył się nawet. Wykombinowałem sobie, że najlepiej będzie, jak wrócę do swego ciała i spróbuję się obudzić. Wyglądało mi to na raz tylko w życiu zdarzającą się szansę - albo uda się zwerbować czaro­dzieja pierwszej kategorii, albo przynajmniej uwolnić go na zawsze od jego nieszczęść.

Podejrzewałem, że Konował wybrałby tę drugą opcję. Przez te wszyst­kie lata przeżyliśmy nazbyt wiele nieprzyjemnych spotkań z Wyjcem.

Czy wspominałem już o szczęściu sprzyjającym Wyjcowi? Nie po­trafiłem się obudzić. Najwyraźniej mój duch nie miał żadnej władzy nad ciałem, kiedy chciało spać. Wyglądało na to, że będę musiał udać się na dalszą wędrówkę, czy chcę tego, czy nie.

Przypomniałem sobie wydarzenia z zeszłego roku, kiedy wyszedłem poza ciało, mimo iż nawet nie spałem. Kiedy Duszołap w jakiś sposób cisnęła mną do delty, za pomocą środków dla mnie nie znanych i w celu, którego nigdy się nawet nie domyśliłem. Mogła zrobić mi to znowu. Szczególnie jeśli któraś z tych rzeczy, jakie zrobiłem ostatnio, zdołała zwrócić na siebie jej uwagę.

Istniała jednak nadzieja, że w jej oczach wszystko było jedynie grą, czymś co pewnego dnia zostanie wymazane, kiedy tylko już wszystkie części układanki jej machinacji wskoczą na swoje miejsce. Być może też po prostu eksperymentowała. Albo jedno i drugie, i coś jeszcze na doda­tek. Z rzeczy, które wiemy o Duszołap, pewne jest tylko to, że chaos jest jej domeną, a motywacje, jakimi się kieruje, często ulegają zmianie.

Musiałem być chyba wykończony. Zrozumiałem, że dopóki pozosta­ję na tym planie egzystencji, powinienem wykorzystać czas na przepro­wadzenie zwiadów. Pracować we śnie. Stary powinien mi płacić podwój­ny żołd. Ile to jest dwa razy sztyletem w plecy?

Książę jechał naprawdę szybko. Nie zbaczał z drogi prowadzącej na północ, co było chyba jedynym powodem, dla którego udało mi się go odnaleźć. Cała wataha jego chłopców jechała za nim. I naprawdę gnali co sił w końskich nogach. Cienie czaiły się wokół nich niby polujące stado wilków. Walka toczyła się w biegu. Ludzie Księcia nie mieli wielu bambusowych tulei, ale kiedy tylko jeden z oddziału zaczynał wrzesz­czeć, ginął pod nawałą ognistych kul, zanim atakujące cienie mogły dokończyć swego okrutnego dzieła.

Nie marnowałem swego czasu na Mogabę czy Goblina. Zbyt wiele trudu kosztowałoby mnie ich odnalezienie. Być może zajmę się tym, gdy wstanie świt. Słońce zresztą powinno już powoli wschodzić, jednak powłoka chmur nie była bardzo gruba.

Skierowałem się z powrotem w stronę Przeoczenia. Wszędzie wi­działem ślady ostatniego trzęsienia ziemi: obsunięty grunt, obalone drze­wa, zwalony most, który południowcy odbudowali po ostatnim trzęsie­niu, a potem zwalili tak, że nie mogliśmy z niego skorzystać, póki Cletus i jego bracia nie postawili go znowu. Oraz mnóstwo domów przewróco­nych lub zapadniętych, a także szczeliny w ziemi. Pewne szkody ponio­sło nawet Przeoczenie, wysoko na wieży, gdzie Długi Cień kłócił się ze swymi kolegami i gdzie później wszyscy wadzili się z Kina.

Kiedy zbliżyłem się bardziej, wielki blok białego kamienia oderwał się od wieży Długiego Cienia i stoczył do stóp muru. Za nim pomknęło kilka następnych. Wieża zachwiała się lekko, jakby wykonana była z ga­larety, nie zaś z kamienia. Potem jednak zdałem sobie sprawę, że oto widzę echa postępującej fali uderzeniowej lub być może następne trzę­sienie, jeszcze potężniejsze od poprzedniego.

Cholera! Czy ta cała przeklęta forteca ma się zaraz zwalić? Pani i jej oddział wciąż byli w środku. Nie. Niemożliwe. Żadne trzęsienie ziemi nie zniszczy Przeoczenia. Było po prostu nazbyt masywne. Praktycznie rzecz biorąc, tak za bardzo nie miałoby się gdzie zwalić, skoro stanowi­ło po większej części lity masyw kamienia pozbawiony pustych prze­strzeni.

Warsztaty, przy których pracował Długi Cień i jego tajemnicze ma­szyny, zaczęły się przesuwać po posadzce.

71.

Jęzor białego ognia liznął niebo i rozerwał brzuchy nisko wiszących chmur. Nawet w astralnym świecie mogłem słyszeć wycie uwolnionej energii. Części kryształowej kopuły dotknięte płomieniem zniknęły wśród błękitnych rozbłysków. Nieco dalej położone stopniały i spłynęły niczym wosk świecy. Spadły kroplami na ziemię. Zobaczyłem, jak ciężka krysz­tałowa sfera zmienia się w skwierczącą kałużę. W chwilę później posta­nowiłem, że jeśli przeżyję, przyjdę tu, do wieży - jeżeli ona też prze­trwa - i zabiorę sobie kawałek tego marmuru na pamiątkę.

Jęzor ognia zmienił kolor z białego na żółty, potem na czerwony, wreszcie zgasł, jednak w środku wciąż panował żar, przez jakiś czas topił wszystko dalej, chociaż znacznie już mniej gwałtownie. Władca Cienia zgromadził na szczycie tej wieży mnóstwo mocy.

Wszystkie materiały palne, znajdujące się w ruinach komnaty, obec­nie płonęły. Kilka małych cieni biegało tu i tam. Zdawały się niechętne opuszczeniu tego miejsca, niezależnie od katastrofy, jaka je dotknęła. Być może za bardzo się zadomowiły.

Spadły pierwsze krople deszczu. Te, które trafiały w strumień niewi­dzialnej energii, natychmiast zmieniały się w parę.

Pomyślałem, że powinienem zejść na dół, do fortecy, żeby zobaczyć, co się dzieje z Panią, ale jakoś miałem kłopoty z przekonaniem samego siebie, póki jeden z cieni nie uznał, że więcej szczęścia przynieść mu może pójście po śladach. Ślad, który wybrał, musiała zostawić Pani, kiedy zabierała swoich więźniów.

Częścią swego umysłu zastanawiałem się nad tym, jaki też los czeka Długiego Cienia i Narayana Singha. Perspektywy Narayana wydawały mi się szczególnie ponure.

Ruszyłem za cieniem. Nie miałem na to najmniejszej ochoty, ale czu­łem się zmuszony. Może zaczaić się na Panią i jej chłopców. Może być prawdziwie oddany swemu panu. Może podjąć próbę uwolnienia go.

Chyba zachichotałem, wyobraziwszy sobie, jak Długi Cień próbuje uciekać tak zmaltretowany. Nie odnajdywałem w sobie śladu współczu­cia dla tego faceta.

Próbowałem wyczuć obecność Pani przed sobą, ale nie potrafiłem. I oczywiście nie mogłem poruszać się nigdzie po liniach prostych. Wciąż nie umiałem przenikać przez ściany, co oznaczało, że muszę działać w ra­mach takich samych ograniczeń jak cienie. Czy znaczyło to, iż mogę dostać się wszędzie tam, gdzie one? Czy oznaczało to, iż cienie mogą się dostać wszędzie tam, gdzie ja? To nie była przyjemna myśl.

Wewnątrz Przeoczenia nie paliły się światła, było zupełnie cicho, na dodatek żadnych znaków orientacyjnych. Zmieniłem swoją decyzję szybkiego odnalezienia Pani. Mogę mieć koszmary dotyczące mroku i cia­snych pomieszczeń, nawet kiedy nie śpię.

Zawróciłem. Na tyle, na ile pamiętałem, nie przechodziłem przez żadne rozwidlenia, w których teraz mógłbym zgubić drogę.

Wpadłem prosto na cień.

Jedyne światło docierało z paleniska, gdzie kat podgrzewał swe na­rzędzia. Migotało, oświetlając popękaną i pomarszczoną, smagłą twarz małego człowieczka, który nie został żołnierzem nie dlatego, że tego chciał, lecz dlatego, iż sądził, że winien jest służbę swym bogom, kiedy zostanie do niej wezwany. Podobnie jak reszta jego ludu (a także jego wrogowie), miał nadzieję, że jego bogowie okażą się silniejsi i zwyciężą.

To był tylko fragment koszmaru, trwający może jakieś dwie sekun­dy, wypełniony informacjami tak obcymi memu umysłowi, że większo­ści nigdy nie byłbym zdolny pojąć. Nie wiedziałem, czy powinienem zakładać, że cień, który spotkałem naprawdę, w jakiś sposób związany był człowiekiem, który został zamęczony na śmierć, po tym jak wzięto go do niewoli w którejś z religijnych wojen. Żadna religia w tej części świata nie działała w ten sposób. Nawet Kłamcy tak nie postępowali - chociaż zdarzało się im czasami torturować swe ofiary, w wiekach mi­nionych przynajmniej, w Gaju Przeznaczenia, w czasie Święta Świateł.

Moje spotkanie z cieniem nie było tak naprawdę aż takie straszne. Nie przypuszczałem, że takie zderzenia w ogóle mogą mi się przyda­rzyć, póki wędrować będę w świecie astralnym. Ale gdybym znajdował się we własnym ciele, najprawdopodobniej skończyłoby się fatalnie.

Zdarzenie to sprawiło, że straciłem orientację, zacząłem zachowy­wać się doprawdy głupio. Popłynąłem wstecz, ku ruinom kryształowej komnaty. Temperatura w tym miejscu znacznie już opadła. Światła ogni pogasły. Ale na świecie pojawiło się nowe światło, widoczne mimo gru­bej powłoki chmur. W końcu nadchodził świt.

Kiedy tylko pojąłem, że nocne oblężenie ma się ku końcowi, uboga salwa kul ognistych rozbłysła przy Bramie Cienia. Potem świat zamarł. I przez kilka minut w zasięgu mego wzroku nikt nikogo nie zabijał.

Spojrzałem na południe i zrozumiałem, że teraz nie mam ze sobą Kopcia, który powstrzymywałby mnie przed udaniem się tam i rozejrzeniem trochę. A dla mojej obecnej natury cienie nie stanowiły najmniej­szego zagrożenia. Jeśli nawet chciałyby mnie skrzywdzić, cóż, zacho­wywały się nie inaczej niż zwykłe gryzonie. Niezależnie od tego, jak wielkie i złośliwe, trzymały się blisko powierzchni. Chciały zostawić sobie możliwość szybkiego znalezienia schronienia. A ja potrafiłem latać.

Ruszyłem na północ. Naprawdę. Jednak coś się wydarzyło. Ziemia zatrzęsła się znowu. Błyskawica uderzyła w Przeoczenie w odległości jedynie kilkunastu stóp ode mnie.

Thai Dei obudził mnie. Efekt był taki, że leciałem już na południe, ale w tym momencie poczułem się, jakby coś chwyciło mnie za kark i zawróciło na północ niby liść porwany podmuchem miniaturowej trą­by powietrznej.

- Nie chcę jeszcze wstawać - zwróciłem się do dłoni, która szarpała mnie za ramię. - Jestem zmęczony. Praco wałem całą noc. Ciężko. Chcę się przewrócić na drugi bok i chrapać przez następne osiem godzin.

Thai Dei szarpnął mnie znowu. A potem pojawił się kolejny problem. Być może znacznie poważniejszy. Moje stopy były mokre. Wsparłem się na jednym łokciu, a wtedy Thai Dei powiedział mi:

- Musisz wstawać!

- Nienawidzę tego, co powiem. Ale masz rację. Muszę wstawać. - Musiałem wstać, ponieważ strumień wody wpadł do wnętrza ziemianki i zmienił jej klepisko w grząską glinę.

Uderzyłem głową w belkę stropu.

- Co u diabła? - Powała obniżyła się co najmniej o połowę poprzed­niej wysokości. Przeciwległa ściana zawaliła się. Mogłem cokolwiek zobaczyć jedynie dzięki temu, że Thai Dei przyniósł ze sobą świecę odstraszającą cienie, kiedy przyszedł mnie odwiedzić. - Co się stało?

- Trzęsienie ziemi.

Ach. Tak. Nie przyszło mi wcześniej do głowy, że sam mógłbym też paść ofiarą katastrofy.

Zanim opuściłem nogi na polepę, zobaczyłem, że Thai Dei musiał wykonać już mnóstwo pracy, choćby po to, aby się do mnie dostać. Znaj­dowałem się w niszy. Większość naszej ziemianki zapadła się.

- Matka Gota? - zapytałem. Nie myśląc, przeszedłem na Nyueng Bao.

- Nie mam pojęcia, co z nią - odrzekł w tym samym języku. - Nie wróciła do domu. - W jego głosie pochwyciłem jakiś niezwykły ton. Powoli zaczynało go opanowywać napięcie. Z każdym rokiem otaczają­ca jego wnętrze lodowata skorupa pękała coraz bardziej, za każdym ra­zem na dłużej.

- W jaki sposób dostałeś się do środka?

- W miejscu, gdzie zapadł się dach.

Musiałem przykucnąć, aby dostrzec tę dziurę. No tak. Mogłem teraz widzieć, kędy wśliznął się do wnętrza. W otworze widać było fragment wstrętnego, szarego nieba. Wciąż mżyło. Jednak Thai Dei był o połowę mniejszy ode mnie.

289

- Musiałbym zostać tutaj, na dole, przez parę miesięcy, zanim uda­łoby mi się tędy przecisnąć. Nie powinienem tak przybierać na wadze, odkąd opuściliśmy Dejagore. - W obecnej chwili wszyscy wyglądali­śmy źle. Jak chodzące szkielety, przynajmniej większość z nas.

Zastanawiałem się, czy ma to coś wspólnego z moimi snami.

- Weź świecę. Ja pójdę, żeby powiększyć otwór.

Mój osobisty strażnik. To był bodajże pierwszy raz, kiedy rzeczywi­ście otrzymał szansę uratowania mojej dupy; uratowania jej przed zmiażdżeniem przez obrzydliwy, przemoczony dach schronu.

Podciągnął się w stronę otworu. Wierzgnął nogami. Skręcał w nim przez chwilę. Opuścił się z powrotem.

- Będziesz musiał mnie popchnąć.

- Zbyt wiele zjadłeś, kiedy tu siedzieliśmy i gawędziliśmy wesoło. Idź. - Z najwyższą ostrożnością postawiłem świecę. Stała się dla mnie bardzo ważna. Nie chciałem przebywać w tym ciasnym, zimnym, mo­krym miejscu pozbawiony światła.

Chwyciłem jego nogi i popchnąłem. W dziurze musiało być dość wody, żeby na brzegach nie było tarcia. Wysmyknął się na zewnątrz. Zachichotałem, kiedy wyobraziłem sobie ziemię rodzącą tego brzydkie­go, małego człowieczka niby jakiegoś demona gliny z mitologii Gunni.

Usłyszałem głosy. Coś zasłoniło mętne światło. Głos Konowała za­wołał:

- Hej, pasożycie, wciąż jeszcze oddychasz tam w dole?

- Ze mną wszystko w porządku. Myślałem właśnie o tym, by się zdrzemnąć.

- Równie dobrze możesz to zrobić. Trochę potrwa, zanim cię wy­ciągniemy.

- W porządku. Wszystko będzie dobrze. - Póki świeca będzie się palić.

Spojrzałem na nią. Zostało jeszcze dosyć sporo. Te rzeczy były tak zaprojektowane, by palić się długo.

Zacząłem rozmyślać o tym, co też chodziło po głowie Thai Deiowi, że musiał przyleźć w miejsce, gdzie mogły się czaić cienie, tylko po to, aby sprawdzić, czy ze mną wszystko w porządku. A to z kolei sprawiło, że zacząłem zastanawiać się bardziej poważnie nad krajobrazem jego wewnętrznego świata. Być może byłem niedbałym myślicielem albo może nie dość zaznajomionym z tym, co oznacza bycie Nyueng Bao. Nie potrafiłem nawet wymyśleć konsekwentnego sposobu postępowa­nia z nim - jakby składał się z kilku różnych, odrębnych osobowości.

On, a także pozostali Nyueng Bao uważali, że winni są mi dług tak wielki, iż Thai Dei poświęciłby swoje życie, aby mnie chronić. Oddałby mi swoje życie, a być może nawet i duszę. Równocześnie jednak świadomie zupełnie okłamywał i oszukiwał obcego, który był przyczyną hańby, jaka spadła na jego rodzinę. Oprócz tego, rzecz jasna, nie powie Żołnie­rzowi Ciemności choćby słowa, które mogłoby rzucić choć odrobinę światła na problem nastawienia Nyueng Bao względem Czarnej Kompanii.

Kiedy już zacząłem o tym myśleć, doszedłem do wniosku, że prze­cież nawet moja droga, ukochana Sarie nie posunęła się tak daleko. Za­wsze udawało jej się w jakiś zręczny sposób tak zmienić temat, że nawet tego nie dostrzegałem.

Powiedziałem coś w kierunku dziury, ale z drugiej strony nikt mi nie odpowiedział. Dobra, pieprzyć ich. Byłem zmęczony.

Kucnąłem w pogłębiającej się warstwie błota i zasnąłem na powrót.

Tym razem nie trafiłem donikąd. Nie robiłem nic innego, tylko spałem.

72.

Zrobiło się straszne zamieszanie, kiedy jeńcy z dywizji Księcia wy­ciągali mnie spod ziemi. Otto i Hagop, którzy zostali przydzieleni do Starej Dywizji i których nie widziałem od czasu Charandaprash, przy­szli sobie na mnie popatrzeć.

- Wygląda, jakby mieli tu w dole jedno z tych krecio-szczurzych stworzeń - zaczął Otto.

- Tyle że jest jeszcze brudniejszy. Gdyby nie padało, Otto, powie­działbym, że trzeba wziąć kubeł wody i wylać na nie.

- Błazny - wymamrotałem. - Zapomnieliście chyba, dlaczego się zaciągnęliście. - Był to jedyny sposób, aby wydostać się z miasta i nie wpadać w łapy jego rozwścieczonych mieszkańców.

- Jego nastrój najwyraźniej się poprawił od czasu, jak go ostatnio widzieliśmy - zauważył Hagop. - Nie pozwala, by te drobne nawroty choroby trapiły go dłużej.

- Jak wam się powodzi, chłopcy? Tutaj nie docierają do nas zbyt często osobiste wieści.

Hagop zmarszczył brwi. Otto powiedział:

- Tu się komuś przyłoży, tam się kogoś innego walnie. Nic poważ­nego. - Praktycznie rzecz biorąc, od czasu jak ich poznałem, jeden z nich lub obaj naraz zawsze właśnie dochodzili do siebie i leczyli jakieś rany. Z tego byli znani. Stanowili symbole, we właściwym sensie tego słowa. Ottona i Hagopa nie można było zabić, jedynie zranić, a póki oni pozo­stawali przy życiu, istniała również Czarna Kompania.

Hagop powiedział:

- Wysłaliśmy człowieka z porcją materiału dla Kapitana i odrobiną również dla ciebie. Żebyś go umieścił w Kronikach. Imiona.

- Och. - Konował i ja zawsze staraliśmy się zapisywać imiona na­szych poległych braci, przynajmniej na tyle, na ile byliśmy w stanie. Wielu chłopcom bardzo na tym zależało. Kiedy już odejdą, zapiski stanowić będą jedyne świadectwo, że kiedyś żyli. Była to swego rodzaju nieśmier­telność.

- Mnóstwo imion - kontynuował Hagop. - Setki. Ostatnia noc nie była zbyt pomyślna dla Starej Dywizji.

- Poradzisz sobie z tym? - zapytał Otto. - Masz tam wszystko za­grzebane w błocie?

- Mam. Ale bardziej dbam o Kroniki i resztę tego typu rzeczy niż o własne zdrowie. Trzymam je w pomieszczeniu, które wyłożone jest balami na ścianach, suficie i podłodze, z drenem i czym tam jeszcze. Tak na wszelki wypadek. Wiedziałem przecież, że Władca Cienia bę­dzie stanowił twardy orzech do zgryzienia. Setki imion? Naprawdę? Znałem kogoś?

- Wszystkie znajdują się na liście.

- Będę musiał dopisać je na zakończenie tomu, który teraz piszę. - Jeżeli były ich setki, musieli się zaciągnąć ostatnimi czasy, więc ich imio­na zapewne będą mi zupełnie obce.

Zmaterializował się Thai Dei. Wcześniej nie zauważyłem jego nie­obecności, dopiero teraz, gdy się pojawił. Powiedział:

- Z moją matką wszystko w porządku. - Jednak w jego głosie nie można było dosłyszeć absolutnej pewności.

- Mm?

- Znaleźli ją w dziurze czarodzieja, kiedy go wykopywali. I to dla­tego nie zabrali się do ciebie od razu. Kapitan wiedział, że z tobą wszystko w porządku. Nie miał pojęcia, czy czarodziej żyje, czy nie.

Zdałem sobie sprawę, że ma na myśli Jednookiego. Cóż, oczywiście, jeśli trzęsienie było wystarczająco paskudne, aby zniszczyć wytwory znakomitej sztuki rzemieślniczej, w które Thai Dei i ja wyposażyliśmy naszą konstrukcję, to schron Jednookiego w obecnej chwili zapewne nie był niczym więcej jak tylko wypełnionym deszczówką bajorem.

- A więc była w ziemiance Jednookiego?

Zakłopotany, szepcząc, ponieważ wokół znajdowali się inni Nyueng Bao, Thai Dei potwierdził:

- Byli oboje kompletnie pijani. Znaleźliśmy ich unurzanych we wła­snych wymiocinach. Nie mieli nawet pojęcia, że dach się zawalił, póki nie wygrzebała ich ekipa ratunkowa.

- Przykro mi - zapewniłem go. - Ale nie mogę powstrzymać się od śmiechu. - Skręcił mną potężny atak śmiechu. Chodziło o coś więcej niż tylko wyobrażenie tych dwojga zapijających się razem w trupa. Sta­nowił wyzwolenie całego napięcia ostatniej nocy.

Otto i Hagop patrzyli na zbocza na południu i tłumili własne rozba­wienie.

Po raz drugi skręcił mnie atak śmiechu. Zrozumiałem, że jeszcze przed obiadem plotka obiegnie całość niedobitków armii. Bez wątpienia wszyst­ko zostanie znacznie przesadzone i zmieni się w jakąś lubieżną epopeję, zanim dotrze do najdalej wysuniętych posterunków.

Stok, który stanowił obecnie schronienie dla głównej kwatery, za­mienił się w trzydzieści akrów ziemi poznaczonej śladami ospy. Nie przetrwała właściwie żadna ziemianka. Jeńcy kopali jeszcze w kilkuna­stu rozmaitych miejscach.

Zobaczyłem znajomą twarz, potem następną. Kierowali zespołami ratunkowymi.

- Więc tak. Przestała być na nich zła.

- Co? - zapytał Thai Dei.

- Nic. Tylko myślałem głośno. - O wilku mowa. Właśnie wycho­dziła z bunkra Starego, który przetrwał nawet nie draśnięty. Konował szedł tuż za nią. Żadne nie wyglądało na szczególnie wypoczęte. Ale z pewnością wyglądali na zadowolonych z siebie.

Warknąłem coś w nieartykułowany sposób, z samej głębi gardła. Moja żona znajdowała się o pół świata stąd.

Konował spokojnym krokiem podszedł do mnie.

- Czas na twoją doroczną kąpiel, Murgenie.

- Jeżeli tylko postoję dość długo na tym deszczu...

Pani popatrzyła na mnie takim wzrokiem, jakby chciała przewiercić mnie nim na wylot. Najwyraźniej miała też ochotę urządzić mi małe prze­słuchanie. Ale nie teraz, nie tutaj, nie w obecności tak wielu ludzi, któ­rzy raczej nie powinni poznać moich odpowiedzi, ponieważ przynaj­mniej połowa z nich nie do końca wiedziała, komu właściwie dochowuje wierności.

Zapytałem:

- Jak duże ponieśliśmy straty ostatniej nocy?

Konował wzruszył ramionami. Może trochę zimnego deszczu dosta­ło mu się za kołnierz.

- Jeszcze nie wiem. Pani nie może się doliczyć niemalże dwóch ty­sięcy ludzi.

- Jednak niektórzy powoli wracają - powiedziała i przyłączyła się do nas. - Przypuszczam, że ostatecznie znajdziemy większość z nich. - Najprawdopodobniej martwych.

Powiedziałem:

- Otto i Hagop mówią, że straciliśmy sporą część Starej Dywizji. Konował pokiwał głową.

- Przynieśli ze sobą listę. Jest znacznie dłuższa, niż miałem nadzieje, że będzie. Wciąż nie na wiele przydają nam się pozostałe dywizje. Nowa Dywizja wciąż jest jeszcze zdezorganizowana, zaś Księcia całko­wicie poszła w rozsypkę. Czy chcesz o czymś porozmawiać na osobno­ści? Masz taki wyraz twarzy.

- Tak. - Dym uniósł się nad niezgrabnym kominem schronienia Konowała. Odrobina ciepła naprawdę by mi się przydała. Jeżeli będzie trzeba, na poczekaniu wymyślę jakąś historyjkę.

Przyłączyłem się do niego w ciepłym wnętrzu bez szczególnych wy­rzutów sumienia i niewielkie odczuwając współczucie do chłopaków, którzy zostali na deszczu.

Pani poszła za nami do środka. Na jej twarzy skrzepł pełen zadowo­lenia z samej siebie, lecz jednocześnie prawdziwie godny wyraz.

Pani rozwinęła przy ogniu jedną z map Konowała.

- Możesz mi pokazać dokładnie, gdzie spadł? - Miała na myśli Wyjca. - Być może wciąż jeszcze istnieje możliwość złapania go, jeśli odniósł naprawdę poważne obrażenia.

- O co chodzi? - zapytał Stary, kiedy w odpowiedzi odmruknąłem coś niewyraźnego.

- Ehm... - odrzekłem. - Nigdy nie przestaniesz kusić licha, nieprawdaż?

Pani nie zamieniła mnie z miejsca w ropuchę. Ani w jednego ze wstręt­nych kreto-szczurów Ottona. Dzisiejszego ranka, inaczej niż w nocy, jej nastrój był raczej dobry.

Kopeć jęknął. Zaskoczył mnie, chociaż był to już jego drugi jęk, od czasu gdy znaleźliśmy się w ziemiance Konowała. Spojrzałem w jego stronę. Zasłona była odsunięta. Obok pogrążonego w śpiączce czaro­dzieja do alkowy upchnięto Długiego Cienia i Narayana. Nie potrafiłem sobie wyobrazić Pani i Starego czulących się do siebie o kilka kroków od tego towarzystwa, oczywiste jednak było, że całkowicie wykorzysta­li nadarzającą się sposobność.

W pewnym stopniu byłem zaskoczony, że Pani wydała swoich jeń­ców - nawet swemu facetowi. Długi Cień stwarzał znakomitą sposob­ność do zdobycia mocy. A Singh... Pani winna była Singhowi wiele. Ale podobnie i Kapitan. Być może postanowili zrobić z tego rodzinny interes.

Zadawała znacznie mniej pytań, niż pierwotnie zakładałem, głównie interesowały ją ograniczenia Kopcia. Nie wspomniałem, że mnie same­mu udało się rozwinąć zdolność podróżowania bez pogrążonego w śpiączce czarodzieja. Nie pytała. Konował wszak zauważył, że wie­działem o losach Wyjca, mimo iż podczas nieszczęsnej podróży Schwy­tanego znajdowałem się w swoim bunkrze.

- Poślę Klingę - zdecydowała. - Jest bystry. Wykona zadanie i nie pozwoli, aby on sam czy Wyjec zostali zabici.

Chciałem zapytać, w jaki sposób Klindze i Łabędziowi udało się na powrót wśliznąć w jej łaski, ale zdecydowałem, że nic mi do decyzji dotyczących zarządzania armią. Pani wyjaśniła zresztą już tę kwestię na sposób empatyczny poruszyła inną sprawę.

Poszła, by zaofiarować Klindze jego szansę.

Kiedy już wyszła, Konował zapytał:

- Gdzie jest sztandar?

- Pogrzebany w mojej ziemiance.

- Hm. A co z Kronikami i resztą materiałów?

- Są tam również. Ale z pewnością nic im się nie stało. Gdybyśmy mieli przeżyć następne trzęsienie, znacznie bardziej ulewne deszcze, wtedy... Nie wiem.

- Zajmiemy się tym, kiedy wszyscy nasi ludzie będą już odkopani.

- Co sprawiło, że przetransportowała tutaj Singha i Długiego Cienia? Zrozumiał.

- Ponieważ ja jestem lekarzem. A oni obaj znajdują się dosłownie o krok od śmierci. Być może, gdyby miała kogoś własnego pod ręką, kogoś, komu ufałaby... - Urwał. Nigdy do końca nie wierzył swojej ko­biecie, przynajmniej tam, gdzie część równania stanowiła ambicja.

- Ona przypuszczalnie mniej ryzykuje, niż ci się wydaje. Ostatniej nocy chyba udało mi się zrozumieć, na czym to wszystko polega.

- Co?

- Jej związek z Kiną. Jak działa i dlaczego istnieje. Myślę, że już wiem.

- Miałeś czas, żeby myśleć, gdy byłeś poza ciałem i odgrywałeś ducha?

- Trochę.

- A więc opowiedz mi o mojej ukochanej i Kinie.

- Zacznijmy od podstawowego założenia, że ona jest cholernie bystra.

- Och. No tak. - Uśmiechnął się do jakichś swoich myśli.

- Nie wspominając już o jej silnej woli.

- Masz zamiar marnować mój czas na wysławianie jej zalet? Czy też wreszcie przejdziesz do rzeczy?

- Już. Wymyśliłem tyle, że bardzo dawno temu, zanim dotarliśmy nawet do Gea-Xle, kiedy po raz pierwszy zdradziła nieoczekiwane oznaki odzyskiwania części swoich mocy, zrozumiała, że jakaś siła tutaj, na południu, zamierza ją wykorzystać. I pozwoliła, aby tak się stało. A to do tego stopnia zmyliło tę siłę, że zaczęła uważać ją za zaprzedanego niewolnika, podczas gdy w rzeczywistości dorobiła się pasożyta.

Po oczach Konowała widziałem, że rozważa kilka możliwych zastrze­żeń. Jednak powiedział tylko:

- Kontynuuj.

- To jest już właściwie wszystko. Kiedy bogini wykorzystuje Panią, w istocie to ona wpija się w Kinę, tak że może wyssać z niej tyle mocy, ile potrzebuje. Przypuszczam, że już do tego stopnia wgryzła się w nią, iż Kina nie może się jej pozbyć, nie kalecząc jednocześnie samej siebie. Przypuszczani nawet, że Pani do pewnego stopnia kontroluje działania bogini. Ostatniej nocy Kina nieźle się wkurzyła. Zagrożenie zawisło bezpośrednio nad Córką Nocy. Ale kiedy próbowała pomóc dzieciako­wi, nawet jeśli udało jej się narobić sporo zniszczeń, jej wysiłki nigdy dokładnie nie trafiały w zamierzony cel.

- A ty myślisz, że Pani...

- Tak. On ma rację. - Pani weszła w półmrok ziemianki. Nie można było stwierdzić, jak długo stała za naszymi plecami i słuchała. Kiedy przychodziło do cichego poruszania się, naprawdę można było ją na­zwać ciemnością. - Ta wiadomość nie ma prawa opuścić tego miejsca. Dopóki myślą, że ja naprawdę jestem autorką tego wszystkiego, rezulta­ty będą takie, jakbym rzeczywiście była.

Odkryłem interesujące kształty powstające na ścianie przed moimi oczyma. Skupiłem na nich całą swą uwagę. Konował zapytał:

- Jeżeli jesteś dla niej jakimś rodzajem wszy czy tam czego, dlacze­go Kina nie próbuje się ciebie pozbyć?

- Przez większość czasu Kina śpi. Ta jej część, która nie śpi, zainte­resowana jest tylko sprowadzeniem na ziemię Roku Czaszek. A poza tym jest raczej głupia. Aż do niedawna nie rozumiała, co jej zrobiłam. Może całą rzecz rozważać przez lata, zanim postanowi coś z tym zrobić.

- Ona zdaje się w inny sposób postrzegać czas - dodałem. Pani ciągnęła:

- Obawiam się tylko tego, że moja ukochana siostra również mogła rozwiązać tę zagadkę. Albo rozwiąże ją teraz, kiedy ma dziewczynkę. Dzieciak wie.

Powiedziałem:

- Duszołap ukrywa się w tym samym miejscu, co zawsze. - Stary wiedział, gdzie to jest.

Konował powiedział:

- Z przyjemnością bym jej dołożył. Jednak zostało nam jakieś dzie­sięć godzin na przygotowanie się do kolejnej nocy.

Zrozumiałem. Ale chłopie, czy to nie byłoby przyjemnie, gdyby Duszołap stała się tylko wspomnieniem?

Dwadzieścia minut spekulacji nie przyniosło żadnych wniosków od­nośnie ostatecznych motywów Duszołap. Nawet Pani nie potrafiła usta­lić, czego tamta naprawdę chce albo co zrobi w następnej kolejności.

- Ona zachowywała się w ten sposób od czasu, jak skończyła cztery lata - powiedziała Pani. - Cholera. Urodziła się zupełnie nieprzewidy­walna.

Musiałem wyglądać na trochę nazbyt zaciekawionego. Tutaj więc opowieść się skończyła.

Jednak nie umknął mej uwadze fakt, że ani Konował, ani Pani nie mówili o dziecku w żaden sposób, który mógłby sugerować, iż jest ona czymś innym niż zwyrodniałym potworem, pozbawionym wszelkich związków z nimi.

73.

Obserwowałem, jak Astmatyk kieruje zaganianiem małego cienia, który w jakiś sposób przedarł się blisko granicy bezpiecznej strefy Jed­nookiego, zanim wreszcie skrył się przed światłem. Pani zmodyfikowa­ła trochę amulety Jednookiego, tak że można było ich używać również do wykrywania cieni. Nasi chłopcy tropili je z wielkim zapałem - szcze­gólnie widocznym, jeśli wziąć pod uwagę, jak musieli być wyczerpani.

- Nie mogę uwierzyć, że ten facet jeszcze żyje - zauważyłem.

Jakby na potwierdzenie moich słów Astmatyk podjął próbę wykasłania sobie płuc. Był czymś w rodzaju żywej skamieliny już wówczas, gdy przystał do Kompanii, całe lata temu, i już wtedy umierał na gruźlicę. Jedyną dobrą rzeczą, jaką można było powiedzieć na temat jego sytu­acji to, że jednak udało mu się utrzymać przy życiu.

Thai Dei mruknął coś. Jego Astmatyk w najmniejszej mierze nie obchodził. Chociaż miał pomagać przy odkopywaniu zawartości nasze­go bunkra, większą część uwagi poświęcał swojej matce, która przeraź­liwie chrapała w namiocie należącym do kogoś, kto nie przeżył tej nocy. Jego twarz równie dobrze mogłaby być wykuta z kamienia. Oczy jak dwa kawałki lodu. Jeżeli jakiś Nyueng Bao zbliżał się zanadto do niego, w widoczny sposób się jeżył. Czekał tylko, żeby ktoś coś powiedział, wszystko jedno co, co mogłoby być poczytane za obrazę, a wtedy mógł­by rozładować swe zakłopotanie w porządnej walce.

Kiedy odkopali Matkę Gotę i Jednookiego, nie tylko okazało się, że oboje są pijani, ale na dodatek znajdowali się na tym samym legowisku, mając na sobie znacznie mniejszą ilość ubrania, niż nosili zazwyczaj.

A więc na tym polegała ta jego gra w tonka, co?

Starałem się bardzo nie szczerzyć zębów. Thai Dei mógł postano­wić, że mimo wszystko jestem częścią jego rodziny i zetrzeć mi uśmiech z oblicza.

Miałem nadzieję, że nie dojdzie do konfrontacji z Jednookim. Jednooki będzie miał morderczego kaca, kiedy się obudzi. Skacowany Jedno­oki nie był kimś, kogo należało drażnić.

Wiedziałem, że Konował był nie na żarty wściekły. Mały czarodziej doprowadził się do stanu bezużyteczności w chwili, gdy jego talenty były nam rozpaczliwie potrzebne.

Wszędzie jak okiem sięgnąć ludzie pospiesznie próbowali odbudo­wać swe schronienia i przygotować je na kolejną noc w pobliżu nie­szczelnej Bramy Cienia. Pani i Stary żywili nadzieję, że Długi Cień po­może im poradzić sobie z sytuacją, jednak jak dotąd nie mieli do prze­kazania nic szczególnie optymistycznego. Na razie nie potrafili nawet wydostać go z jego skorupy.

Nie mieli jednak czasu na to, by się szczególnie nim zajmować. Po­słańcy przybywali właściwie bez przerwy i nieustannie im przeszkadzali.

- Jeszcze kilkanaście łopat i myślę, że uda nam się dostać do środ­ka - zwróciłem się do Thai Deia. Zarekwirowałem drzwi, które ktoś inny wyszabrował wcześniej z ruin. Wykorzystałem je wcześniej do zamyka­nia tego małego pomieszczenia, którego budowę udało mi się ukończyć dokładnie tuż przed trzęsieniem ziemi.

Pojawił się jeden ze strażników Konowała.

- Kapitan pragnie się z tobą zobaczyć, Chorąży.

- Cudownie. Zaraz wracam, Thai Deiu. - Wygramoliłem się z błotnis­tej dziury i skierowałem w stronę ziemianki Konowała. Zanurkowałem do wnętrza. Tłumy, zazwyczaj zgromadzone wokół, znacznie się prze­rzedziły. Zdumiewające. - Posłałeś po mnie, szefie? - On i Pani stali obok stołu wykonanego z pochodzących z innego szabru drzwi, na stole spoczywał rozciągnięty Długi Cień. Władca Cienia był jednak za duży na to, żeby się na nim zmieścić, jego stopy zwisały poza krawędź.

Pani udało się usunąć ochronną skorupę czarownika.

- Właśnie przybył człowiek od Klingi, Murgenie. Znaleźli Wyjca. Wciąż był zagrzebany w śniegu. Nie wiedzą, czy jest tylko nieprzytom­ny, czy martwy. Leżał tam na tyle długo, że mógł zamarznąć na śmierć.

Ale to był przecież jeden ze Schwytanych. Nie umierali łatwo. Szcze­gólnie odnosiło się to do Wyjca. Zerknąłem na Panią.

- Stąd nie potrafię powiedzieć - oznajmiła. Konował ciągnął:

- Ujęli także Cordy'ego Mathera i jego oddział. Pytają, co mają z ni­mi zrobić. - Macał i wyginał członki Długiego Cienia, jak przypusz­czam w poszukiwaniu złamanych kości. Teraz zwrócił się do Pani: - Ten człowiek nie dojadał już od bardzo dawna.

- Być może obawiał się trucizny. - Spojrzała w dół, na maskę Władcy Cienia. Wykonała taki ruch, jakby chciała do niej sięgnąć.

- Pewna jesteś, że skasowałaś wszystkie jego zaklęcia? - zapytał Stary.

- Nigdy nie można być tego pewnym w przypadku kogoś, kogo nie znasz. Murgenie, czy kiedykolwiek widziałeś go bez maski?

Łącznik od Klingi aż zastrzygł uszami. Zbierał właśnie opowieści, które potem będzie mógł sprzedać chłopakom.

- Nie. W jaki niby sposób? Aż do tej pory nigdy go przecież nie widziałem.

Zrozumiała sugestię. Konował powiedział:

- Murgenie, chciałbym, żebyś zabrał paru ludzi, wśród nich Jednookie­go... choćbyś nawet musiał go nieść... i poszedł pomóc Klindze. - I może również miał na niego oko, co, szefie? On i Mather byli przecież tak dobry­mi kumplami? - Uważaj z Wyjcem. Jeśli ci się uda, przetransportuj go tutaj.

Jęknąłem nieszczęśliwie. Pani chwyciła za maskę Długiego Cienia. Stary jeszcze zapytał:

- Odkryłeś coś w kwestii upraw pory w tej okolicy? - Popatrzyłem na niego zdumiony. To była doprawdy dziwna zmiana tematu. Ale on już taki był. Jego umysł czasami poruszał się w kilkunastu kierunkach naraz. Kontynuował: - Musimy zacząć sadzić plony, jeżeli mamy za­miar tu zostać. To albo zniszczyć Mogabę, albo zacząć zjadać się na­wzajem.

Pani zdjęła maskę z twarzy Długiego Cienia.

Ciało tamtego wygięło się, jakby otrzymał cios sztyletem. Otworzył oczy. Ale na więcej nie było go stać. Został skrępowany i zakneblowany przez mistrzynię w swym fachu.

Zapytałem:

- Dlaczego nie przeprowadzimy się do jego domu? Tam są zapasy. Przynajmniej trochę. A w Przeoczeniu jest z pewnością znacznie bar­dziej sucho niż tutaj. Nie wiem, kto to jest. - Twarz Władcy Cienia była wychudzona, miał rysy orientalne, jednak był blady jak smalec. W otwar­tych ustach brakowało większości zębów, co potwierdzało diagnozę Konowała dotyczącą jego diety. Wyglądał na faceta, który cierpiał od ciągłych ataków krzywicy, szkorbutu czy czegoś w tym rodzaju.

- Ani ja - powiedziała Pani. W jej głosie brzmiało zdecydowane rozczarowanie. Nie przypuszczam jednak, żeby naprawdę spodziewała się, iż będzie to jeden ze Schwytanych albo przynajmniej ktoś, kogo już spotkała w przeszłości.

Zapytałem:

- Czy to coś zmienia?

- Miałam nadzieję na jakiś przełom. Na coś, dzięki czemu życie sta­nie się łatwiejsze.

- Wybrałaś sobie nieodpowiedniego męża. Szefie, czy uda mi się dotrzeć tam i wrócić przed zmrokiem?

Łącznik skinął głową.

- Z łatwością. To tylko cztery mile stąd. Przez większą część jedzie się drogą, która wciąż jest w niezłym stanie.

Kopeć jęknął znowu. Tym razem w jego skardze można było usły­szeć ślad strachu. Pani zmarszczyła brwi i spojrzała w jego stronę. Wła­śnie on stanowił problem, który miała nadzieję rozwikłać.

- Ruszaj więc - nakazał mi Konował. - W końcu wreszcie przecież zrobi się ciemno.

“Ciemność zawsze nadchodzi”.

- Uwielbiam spacery po deszczu. - Skinąłem na łącznika, wysze­dłem z powrotem na dwór. Spacer w deszczu nie będzie aż taki straszny, bardziej już nie mogłem zmoknąć.

- Kapitan chce, żebyśmy poszli i zabrali jakichś jeńców - powie­działem Thai Deiowi.

74.

Kiedy jest się całkowicie przemoczonym, podróżowanie nie należy do rzeczy przyjemnych. Na przykład przyczepiają się do człowieka róż­ne śmieci. Kiedy dotarłem do oddziału Klingi, miałem już pęcherze na stopach i obtarcie na wewnętrznej stronie prawego uda, które piekło po­tężnie. A wciąż przecież czekała mnie droga powrotna.

Thai Dei nie był w lepszym stanie niż ja. Żaden z chłopców, których zabraliśmy ze sobą, nie okazywał szczególnej wesołości. Musieli na zmianę nieść Jednookiego. Najbardziej ambitnym wysiłkiem karzełka jak dotąd było przewracanie się na bok i wymiotowanie przez krawędź noszy.

Miałem też zamiar wysforować się naprzód, żeby jeszcze zajrzeć do wąwozu Duszołap. Jednak pomysł ten zmarł śmiercią naturalną w cza­sie, gdy zeszliśmy z drogi w las. Kilkaset jardów ślizgania się wśród błota i sosnowych igieł, oraz - w ocienionych miejscach - śniegu na stro­mych zboczach wzgórz, szybko przekonało mnie, że nie jest to najlep­szy dzień na wykazywanie się osobistą inicjatywą. Poza tym, co do jed­nej rzeczy nie mogło być najmniejszych wątpliwości. Duszołap sama się później znajdzie.

Gruchnąłem na ziemię obok Klingi.

- Mieliście dobrą podróż? - zapytałem Mathera. - Przykro mi, że nie potrafiliśmy zamówić dla was lepszej pogody.

Klinga zachichotał. Podobnie jak Wierzba-Łabędź, który po chwili zauważył:

- Zresztą to jest i tak najbardziej znakomita pogoda ze wszystkich, na jakie mogłeś trafić, Cordy. Najlepszą zachowaliśmy dla ciebie.

- Wiedziałem, że dobrzy z was kumple. Zapytałem:

- Gdzie jest nasz przyjaciel, Wyjec? - Żadna część tej okolicy nie przypominała w najmniejszym stopniu tego, co w nocy obserwowałem z powietrza.

Łabędź wskazał na szczyt wzgórza, w kierunku południowym, ku miejscu, gdzie jakieś wiecznie zielone drzewa skupiły się w gęsty skrzep cieni.

- Gdzieś tam jest zagrzebany.

Faceci, którzy przyszli ze mną, postawili na ziemi nosze z Jedno­okim. Mały czarodziej jęknął, ale nie starczyło mu już woli, by przekli­nać lub grozić komukolwiek.

Zapytałem:

- W jaki sposób udało się wam, chłopcy, przekonać Panią, aby wy­puściła was na swobodę?

Klinga zachichotał.

- To ona przekonała jego. Wskazała, że każdy, kto nie trzyma się blisko i nie zachowuje przyjaźnie, nie ma żadnej ochrony przed cieniami.

Odkaszlnąłem.

- To na widok tego, co dzieje się dookoła, ludzie zaczynają przyglą­dać się swoim sumieniom. - Był to rodzaj pytania, które doprowadzało wielu do wybrania opcji, za które potem zmywali im głowy ludzie sie­dzący z pełnymi brzuchami przy płonących przyjemnie ogniskach. - Czy ktoś ma trochę tłuszczu? Albo czegoś, co mogłoby go zastąpić?

Mój stary kumpel, Thai Dei, miał przy sobie kulkę smalcu. Na wypa­dek gdyby musiał coś ugotować. Nyueng Bao nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Chociaż ich religia musi być jakimś bocznym pędem religii Gunni, jakoś złożyło się, że jedzą mięso, ale, w przeciwieństwie do Vehdna, nie włączają w to wieprzowiny. Bagna nie pozwalają im być zbyt wybrednymi. Thai Dei musiał nosić ze sobą ten smalec od lat i używać go wciąż i wciąż od nowa... Nieważne. Smalec był właśnie tym, czego mi było trzeba.

Opuściłem spodnie i obficie nasmarowałem wewnętrzną stronę ud.

- Dzięki temu przez jakiś czas będę mógł się w miarę swobodnie poruszać.

Jednooki zaczął rzucać się na swych noszach, walczył z kocami i skar­żył się, że mu mokro. Jego problem był banalny. Przecież już nie pada­ło. Zwymiotował powtórnie przez krawędź noszy, dławiąc się i krztu­sząc, potem ułożył ponownie do snu.

- To wygląda naprawdę paskudnie - skomentował moje odparzenia Łabędź.

- Może lepiej pocałuj - zaproponował Mather.

- Cóż za zgodność charakterów. Nasz stary kumpel, Cordy, bardzo urósł od czasu, jak spoufalił się z Kobietą...

Powiedziałem:

- Zajmijmy się więc odkopaniem czarodzieja. Klinga rzekł:

- Naprawdę wcale nie mam ochoty tego robić.

- Jasna sprawa. Ja również nie. Powiem ci coś. Dlaczego nie po­zwolimy Łabędziowi i Matherowi nim się zająć? My zostaniemy tutaj, aby ktoś mógł przekazać słowo do obozu w razie, jakby coś poszło źle.

Mather powiedział:

- Ten facet zdecydowanie zaczyna już gadać jak oficer. Zostałeś kilkakrotnie awansowany na polu bitwy?

- Jestem bogiem. - Pozwoliłem, by Thai Dei pomógł mi wstać. On nie rozwalał się na ziemi. Jego mięśnie ciągle nie były napięte. Ruszył w kierunku, który Łabędź wskazywał wcześniej.

Klinga zapytał:

- A co z twoim zwierzaczkiem? - Rzucił szyszką sosnową w Jedno­okiego. Ten ledwie drgnął.

- On ma już dosyć obowiązków. - Niech nikt nie budzi śpiącego czarownika

Jednooki usiadł na swym posłaniu. Wybełkotał:

- Słyszałem to, Dzieciaku. - Potem runął ponownie.

- Sądzę, że zostawimy go tutaj, a tego drugiego weźmiemy na no­sze - powiedziałem. Pomysł natychmiast wszystkim się spodobał. Na­wet Jednooki nie był przeciw. Za bardzo zajęty był chrapaniem.

Nie było najmniejszych śladów wskazujących na to, że Wyjec ruszył się choćby na cal z miejsca, gdzie spadł. Widać było tylko dziurę, tam gdzie zniknął pod śniegiem, a na jej dnie, jakieś osiem stóp w głębi, węzełek ciemnych łachmanów. Przyprószony drobnym śniegiem, który się na niego osypywał.

- Hej! Patrzcie tutaj! - zawołał żołnierz z miejsca oddalonego ja­kieś trzydzieści stóp w górę stoku od dziury Wyjca.

- Co masz? - zapytałem. Nie miałem zamiaru pokonywać nawet dziesięciu stóp, jeśli nie musiałem.

- Wygląda jak martwy wilk. Poszedłem w górę.

- To bękart, chłopcy! Znalazł martwego wilka. - Ukląkłem. - Wy­gląda, jakby został pochwycony przez cień. - Ślady na stoku wskazy­wały, że właśnie skradał siew stronę Wyjca, kiedy spotkało go nieszczę­ście. Potem próbował uciekać. Rzecz jasna nie był sam, jednak ślady wskazywały na bardzo nieliczne stado.

- Nie miałem pojęcia, że tak daleko na południu również żyją wil­ki - powiedział ktoś.

- Teraz już wiesz. - Śmierć wilka nie wydawała się niczym szcze­gólnie groźnym. Wyjąwszy tyle, że dzięki niej dowiedzieliśmy się, iż cienie były tu ostatniej nocy i wciąż mogły się gdzieś w pobliżu ukry­wać. - Bądźcie ostrożni, jeżeli znajdziecie się w jakimkolwiek ciem­nym miejscu.

Wróciłem do niżej położonego miejsca, by sprawdzić, co z Wyjcem. Nawet nie drgnął. Oczywiście.

- Żyje? - zapytał Łabędź. Klinga zaproponował:

- Weźmy długi kij i szturchnijmy go parę razy.

- Wykopiemy go - zdecydowałem.

- Czy to naprawdę mądry pomysł?

- Nie zrobi nic, póki nie wyciągniemy go z tej dziury. - Przynaj­mniej ja bym tak postąpił na jego miejscu. Zawsze należy pozwolić in­nym głupcom wykonać robotę, jeśli już nalegają.

Ten śnieg leżał tu już od dawna. Jego powierzchnia topniała i zama­rzała wiele razy. Był zbity i twardy. Na szczęście Wyjec nie znajdował się dokładnie osiem stóp pod powierzchnią. Wprawdzie przebił osiem stóp śniegu, jednak spadł na zbocze wzgórza i pod kątem prostym gru­bość pokrywy lodowej wynosiła jedynie cztery stopy.

Przyszło mi coś do głowy:

- Nie odrzucajcie tego świństwa za daleko. Może się jeszcze na coś przydać.

- Naprawdę go tu nie brakuje - narzekał Łabędź.

Thai Dei, jak zauważyłem, nie zaproponował swojej pomocy. Stał z tyłu z dłonią wspartą na rękojeści miecza, czujny i spoglądał spod oka w stronę Jednookiego. Być może jego zamiary naprawdę były złe, jego wrogość okazała się jednak niekonieczna. Kiedy co bardziej odważni żołnierze otrzepywali Wyjca ze śniegu, jeden z nich oznajmił:

- Jest zamarznięty na kość.

Przez zgromadzenie przeszło powszechne westchnienie ulgi.

- Wspaniale! - zauważyłem. - A więc oto co teraz zrobimy. Godzinę później mieliśmy już małego czarodzieja przywiązanego do tyczki, przykrytego warstwą śniegu grubą na sześć cali.

- Tylko uważajcie, żeby po drodze nie stała mu się jakaś krzywda - powiedziałem chłopakom, z których paru musiało oddać po trochę strzę­pów swej odzieży, aby zawinąć w nią Wyjca. Wszyscy jęczeli, narzekali i gderali. Chcieli wiedzieć, dlaczego go po prostu nie zapakujemy na nosze razem z tym drugim.

Jednookiemu chyba pęknie serce. Nikt go już nie lubił.

75.

- Używaj tej maści - poinformował mnie Stary. - I staraj się nie zabrudzić odparzeń, przynajmniej w takim stopniu, jak to tylko możliwe.

- Resztę drogi przeszedłem właściwie na rozstawionych nogach. - Popatrzyłem ponuro na Jednookiego, który siedział na klepisku w po­bliżu ogniska Konowała i nie odzywał się ani słowem. Wyglądał, jakby chciał, żebyśmy pozwolili mu spać przez następny rok, póki nie ustąpi ból. Było z nim wciąż tak źle, że nie miał nawet energii, aby się uskarżać.

Matka Gota wykazała znacznie większą odporność. Przypuszczam, że to dlatego, iż była młodsza. Ona i Wujek Doj pracowali już przy od­budowie rodzinnej ziemianki, kiedy Thai Dei i ja wróciliśmy z naszej wyprawy. Nikt, włączywszy w to Wujka Doja, nie miał nic do powie­dzenia. Ja również nie skomentowałem jego długiej nieobecności. Nie miałem teraz czasu na tajemnicze gierki Nyueng Bao. Pozwoliłem im więc spokojnie dalej grzebać w glinie; niech zrekonstruują schron, za­nim znowu zapadnie noc.

Pani położyła już Wyjca na blacie stołu, teraz go badała. Wreszcie ogłosiła:

- Powinien wyjść z tego. Zapytałem:

- Wyposażałaś ich w dziewięć żywotów, kiedy ich Schwytałaś? Ten mały kawał gówna robi się jeszcze bardziej uparty niż Kulawiec. - Tam­tego dupka zabijaliśmy chyba z pół tuzina razy. Tak przynajmniej nam się wydawało. A on zawsze wracał.

- Nie - odrzekła Pani. - Ale każdy, kto pragnie zostać czarodzie­jem na jego poziomie, nie marnuje żadnej sposobności, aby wciąż przy­gotowywać się na wszelkie wyobrażalne okoliczności.

Zapytałem Starego:

- Jak wygląda sytuacja? - W ciągu ostatnich godzin, gdy nie było mnie na miejscu, zaszły tam dramatyczne zmiany. Nie tylko to, że padał deszcz. Większość tych, którzy przeżyli, zgromadzona została albo w bezpośredniej bliskości oddziału broniącego kwatery głównej, albo bez­pośrednio pod Bramą Cienia. Wiele godzin pracy włożono w to, by od­naleźć wszystkie ocalałe i działające bambusy. Fabryka Pani, w której ładowano je ponownie, pracowała ciężko, jednak jej wysiłki były wła­ściwie niczym więcej jak symbolicznym wyrazem zdecydowania dowód­ców, by prowadzić dalej walkę.

- Wygląda znacznie lepiej, niż można byłoby sądzić. Pani sprawiła, że stan zdrowia Długiego Cienia ustabilizował się. Co oznacza, że zno­wu będziemy mieli do czynienia tylko z powolnym przeciekiem, jaki miał miejsce, zanim odniósł te obrażenia. Jeżeli będzie szybko odzyskiwał siły, być może w ciągu kilku dni uda nam się, skłonić go do zamknię­cia Bramy.

- Będziemy w stanie go kontrolować?

- O, tak. Zapewne widziałeś już w życiu posągi wielu generałów, które miały więcej swobody działania, niż ona zostawiła jemu.

Pani podniosła oczy znad swej pracy. Na jej ustach gościł najlżejszy z możliwych uśmiechów, ale zdradzał niewzruszone rozbawienie pra­dawnego doprawdy zła. “Ona to ciemność”. Kopeć z pewnością miał rację w tej sprawie.

Powiedziałem:

- Czy nie byłoby lepiej, gdybyśmy przenieśli się do Przeoczenia?

- Może. Ale to zawsze możemy zrobić. Kiedy już dojdziemy do sie­bie i przekonamy, gdzie są wszyscy. A także dowiemy się, komu w obec­nej chwili dochowują lojalności.

- Jeśli już o tym mowa. Wujek Doj wrócił. Teraz pomaga mojej te­ściowej i zachowuje się tak, jakby przez cały czas był na miejscu.

- Słyszałem.

- Ciekawe, jak udało mu się przeżyć. Szczególnie ostatnią noc. Pani spojrzała na mnie, jakby moje słowa wzbudziły w jej głowie zaskakujące skojarzenia. Powiedziała:

- Obserwuj Wyjca. Zawołaj mnie, jeśli choćby drgnie. Będę w po­bliżu. - Pospieszyła do drzwi.

Spojrzałem na Konowała. Wzruszył ramionami.

- Już więcej nie pytam.

- Wygląda na bardzo zmęczoną.

- Jak my wszyscy. Ale być może teraz będziemy mogli odpocząć. Jeżeli uda nam się odzyskać kontrolę nad Bramą Cienia, przez dłuższy czas nikt nie będzie chciał się nam naprzykrzać. Jeśli w ogóle kiedy­kolwiek.

Mogaba wciąż tam był. Ale nie miał już dłużej opiekuna. Oznaczało to, że nikt nie będzie mógł w magiczny sposób ochronić jego dupy. Po­winien się więc wycofać. A Prahbrindrah Drah może nie przeżyć dość długo, aby stać się rzeczywistym problemem. Żeby dostać się na przyjazne terytorium, musiał uniknąć zarówno cieni, jak i Goblina. A nawet tak zwane przyjazne tereny, nie okażą się dość przyjazne, jeśli nie uda mu się zebrać oddziału wystarczająco dużego, aby mógł się sam obronić. Chłopi są zawsze okrutni względem uciekających żołnierzy, kiedy uda im się przyłapać ich w niewielkiej liczbie. Przypuszczalnie jest tak dla­tego, że żołnierze są okrutni względem chłopów, kiedy przewaga liczebna jest po ich stronie, nie zaś, jak utrzymywało wielu superwyrafinowanych przedstawicieli klas militarnych, że wynika to ze zwierzęcej natury chłopstwa.

- Czy mógłbyś udać się do Bramy Cienia?

- Ja? Zaraz?

- Ty. Zaraz. Jeszcze przed zmrokiem. Poniesiesz sztandar. Aby sprawdzić moją teorię dotyczącą tego, czym jest. A jeśli okaże się praw­dziwa, będziesz mógł wtedy wspomóc żołnierzy broniących Bramy.

- Spróbuję. Ale nie jestem w najlepszym stanie.

- Możesz pojechać konno.

To było dopraszanie się o kolejny zestaw obtarć, ale oczywiście miał rację.

Z nieznacznym, paskudnym uśmieszkiem zauważył:

- Mógłbyś wyręczyć się w tej sprawie swoim uczniem... gdybyś miał takowego.

A więc wiedział, że Śpioch zniknął. Powinienem sprawdzić, co dzie­je się z dzieciakiem, kiedy tylko będę miał sposobność.

Pani wróciła do środka. Nie była szczególnie wysoka, jednak jej obec­ność przytłaczała. Zawsze byłem zaskoczony, gdy widziałem ją po ja­kimś czasie, ponieważ we wspomnieniach zwykle wydawała mi się przy­najmniej o stopę wyższa. Zwróciła się do mnie:

- Twój przyjaciel, Wujek Doj, nie jest po prostu zwykłym kapłanem jakiegoś tajemniczego kultu. On jest czarownikiem. Bardzo podrzęd­nym. Jego zdolności są mniejsze nawet niż Jednookiego. Ale ma ze sobą coś... amulet, artefakt, nie potrafiłam dokładnie określić co... który chroni go przed cieniami.

Konował spojrzał na mnie, jakbym powinien wiedzieć o tym już całe lata temu.

- Nie miałem pojęcia, szefie. Po raz pierwszy słyszę o czymś ta­kim. - Chociaż zawsze podejrzewałem, że Wujek Doj może być zdolny do czegoś jeszcze, a nie tylko do wymachiwania mieczem. W rzeczywi­stości jego zdolności szermiercze zawsze wydawały mi się poniekąd wspomagane magicznie. W jaki sposób facet mógłby przeprowadzić coś takiego jak ów atak na Kłamców pod Charandaprash i nie ulec przy tym choćby samej masie swoich przeciwników?

Nie wiedziałem, dlaczego to robię, ale powiedziałem Pani:

- Moja żona nie zginęła. Kłamcy nawet jej nie drasnęli, kiedy napadli na nasze mieszkanie. Thai Dei, Doj i jacyś kuzyni zabrali ją, a potem powiedzieli mi, że nie żyje. Przekonali także ją, że byłem już martwy, gdy wywozili ją z powrotem na bagna. Teraz trzymają ją zamkniętą w świątyni, gdzie nie sprawi im wstydu tym, że jest w ciąży. Doj i Gota nie chcą, byśmy byli razem. Zgodzili się na nasz ślub tylko dlatego, że rodzice Goty nalegali. - Sarie, jej rodzina i Nyueng Bao nie stanowili nigdy przedmiotu moich rozmów z Panią. Zresztą w ogóle nigdy dużo z nią nie rozmawiałem na żadne tematy, wyjąwszy materiały, których potrzebowałem do Kronik, albo jej tekst, w miejscach gdzie domagał się wyjaśnień.

Ponownie sprawdziła stan Wyjca, jednocześnie przysłuchując się mo­jej paplaninie. Zaproponowała:

- Opowiedz mi wszystko na ten temat. Zawsze miałam wrażenie, że coś się tu dzieje.

Czyżby? Słusznie. Ona i wszyscy, którzy byli wystarczająco sprytni, nie dawali się karmić fałszywym gównem.

Konował podszedł do drzwi i wystawił głowę na zewnątrz. Potem spojrzał znowu do środka.

- Hej, dlaczego nie powiedziałeś, że przestało padać? Być może uda­łoby mi się skłonić tych dupków, by ruszali się trochę szybciej. - Wy­szedł na dwór. Poczułem lekki przypływ współczucia dla niego. Wyglą­dał na jeszcze bardziej wykończonego, niż sam się czułem.

Powiedziałem:

- Wszystko mu opowiedziałem.

- On nie zawsze słucha. Opowiedz mi o Nyueng Bao. Opowiedziałem. Pani słuchała. Zadawała przenikliwe, nieprzyjemne pytania. Od czasu do czasu odpłacałem jej tym samym, kiedy docierali­śmy do kwestii, które mnie interesowały. Powiedziała wreszcie:

- Chciałabym również usłyszeć o twoich snach.

- One są zupełnie inne niż twoje. Tak mi się zdaje.

- Wiem. Te różnice mogą się okazać bardzo znaczące. Rozmawialiśmy przez długi czas. Ale nie dość długo dla mnie, który musiałem wyruszyć w drogę do Bramy Cienia i nieść ten cholerny sztandar.

76.

Zaczynało już powoli brakować koni. Większość tych, które nie zo­stały zjedzone, pozabijały zeszłej nocy cienie. I teraz były właśnie spo­żywane. Skończyło się na tym, że musiałem pożyczyć wierzchowca Pani. Konował nie powiedział ani słowa. Nie musiał. Gdzieś w dalszej drodze zapewne za to zapłacę.

Thai Dei znalazł się za moimi plecami. Ogier Pani, który przyzwy­czaił się do tego, że nosi na grzbiecie jedynie jej niewiele ponad sto funtów, a dodatkowo tylko od czasu do czasu zbroję, spojrzał na mnie złym okiem i szarpnął łbem do tyłu. Zapewniłem go więc:

- To tylko krótka przejażdżka. Obiecuję.

Stara Dywizja i część oddziałów Pani przeniesiona została do obozu w pobliżu Bramy Cienia. Kiedy dojechaliśmy, na jego obszarze niemal można było wyczuć panujące napięcie. Wiele twarzy trudno byłoby na­zwać przyjaznymi. To byli ludzie, którzy zostali z Kompanią, ponieważ ich szansę na przeżycie były w tym przypadku większe niż bez nas. Jed­nak zmierzch nie był już daleko, nikt więc nie miał zamiaru wywoływać awantur.

Postanowiłem nie mówić nikomu, po co przywiozłem sztandar.

Wieści roznosiły się szybko. Bracia z Kompanii pojawili się, aby stwierdzić, czy nie dzieje się coś szczególnego. Wpadałem na ludzi, któ­rych nie widziałem od miesięcy. Czasami nawet na takich, których nie widziałem od czasu wyjazdu z Taglios. Do diabła, zanim tu przyjecha­łem, już od lat nie widziałem Bubba-do. Ten człowiek był urodzonym skromnisiem.

Pojawili się Sindawe i Isi. Uznali, że musi się gotować coś wielkie­go, skoro wylazłem z mojej dziury. Teraz już rozumiałem, w jaki sposób mogli dojść do tak dziwacznych wniosków. Przez długi czas moje zaję­cie trzymało mnie blisko Kopcia.

Zmaterializował się Ochiba. On i dwaj pozostali Nar dowodzili przy Bramie Cienia. Większość wyższych dowódców tagliańskich zdezerte­rowała. Respektowali swoje zobowiązania względem Księcia. Podejrze­wałem, że pożałują, iż wybrali drogę honoru. Jeżeli już się to nie stało ostatniej nocy.

Sindawe chwycił wodze mojego ogiera. Thai Dei i ja zsiedliśmy z jego grzbietu. Wszyscy najwyraźniej oczekiwali, że coś powiem. Wzruszy­łem tylko ramionami. Odsunąłem materię spodni od oparzonych ud. Jazda konna wcale mi nie posłużyła. Dokładnie jak przewidywałem.

- Nie pytajcie mnie, dlaczego tutaj jestem. Stary kazał mi przyje­chać. A więc jestem. Dlaczego, to pozostaje jednak jego tajemnicą.

- A więc nic nowego? - zapytał Wielki Kubeł. - Nawet gdyby on kiedykolwiek powiedział prawdę, i tak nikt by mu nie uwierzył.

Rozejrzałem się dookoła. Ziemia tu była znacznie bardziej ubita niż na drodze, którą jechałem. Również znacznie bardziej sucha. Większość schronów znajdowała się jednak na powierzchni ziemi. Nazwać obóz nędznym i brudnym znaczyłoby użyć niewłaściwego słowa. Zobaczy­łem godła i proporce batalionów, które jeszcze rok temu odnawiane były dla ich blasku i poloru. Zapytałem:

- Czy morale jest naprawdę tak kiepskie?

- Tutaj właściwie już go nie ma.

- Z tego, co słyszałem, Nowa Dywizja ostatniej nocy odniosła mniej­sze straty niż którakolwiek z pozostałych.

Sindawe zauważył:

- Przez większość swego życia jesteś w tym interesie, Chorąży.

Wiesz, że stan morale niewiele ma wspólnego z faktyczną sytuacją. Ra­czej chodzi o to, jak ta sytuacja jest przez ludzi postrzegana.

Dokładnie tak. Ludzie chcą wierzyć w to, w co chcą wierzyć, dobro, zło czy rzeczy obojętne, i nie mieszają ich z faktami.

Powiedziałem:

- Być może nie powinniśmy wspominać tego tym chłopcom, ale sądzą, że Stary chce, abyśmy wkrótce ruszyli na południe.

Kubeł popatrzył na niezachęcający stok wzgórza.

- Jaja sobie robisz.

- Nie uwierzyłeś mu, kiedy powiedział, że tam właśnie się udaje­my? Nigdy nie czynił tajemnicy z tego, że zmierzamy do Khatovaru. Właśnie tym się zajmowaliśmy, od czasu gdy opuściliśmy Krainę Kur­hanów. - Zdawało się, jakby to było pół życia temu. Zanim on choćby zaciągnął się do nas.

Isi ponuro zauważył:

- Nie sądzę, żebyś znalazł tutaj kogokolwiek, kto naprawdę wierzył­by, że dojdziemy tak daleko. - A on nie był z Kompanią nawet tak długo jak Kubeł.

Isi nie przesadzał. Nie przypuszczam, by ktoś prócz Starego kiedy­kolwiek wierzył w Khatovar. Reszta z nas szła z nim dlatego, że nie mieliśmy dokąd pójść i nic więcej do roboty, jak tylko iść w ślad za sztandarem. Każdy dzień był swego rodzaju prezentem i w niewielkim stopniu istotne było to, kiedy zapadnie długa noc. Powiedziałem:

- Ostatnie przeszkody ludzkie zostały usunięte zeszłej nocy. Pani ma Długiego Cienia owiniętego w sznurki jak urodzinowy prezent.

Ponownie rozejrzałem się dookoła. Wszędzie, gdzie patrzyłem, lu­dzie ciężko pracowali. Nie było to widowisko zgotowane specjalnie na moje powitanie, jednak zebrałem mnóstwo niechętnych spojrzeń tylko dlatego, że byłem facetem z kwatery głównej. Skoro tu przyjechałem, mogło to oznaczać w istocie tylko kolejne żądania, więcej pracy, więcej trudu.

Światło powoli przybierało dziwny odcień. Nie zostało już wiele dnia.

- Co oni tutaj robią? - zapytałem i wskazałem brygadę roboczą naj­wyraźniej zajętą kopaniem rowów obronnych. Przeciwko cieniom oka­żą się równie przydatne jak bycze sutki.

- Zakopują zabitych podczas zeszłej nocy - poinformował mnie Kubeł.

- Och. Słuchaj. Trzymaj się blisko mnie. Chyba że będziesz koniecz­nie musiał coś zrobić. Reszta z was niech robi to, czym się właśnie zajmuje.

Sindawe powiedział:

- Isi lub ja będziemy lepszymi przewodnikami, Chorąży. Dowodzimy tutaj, więc nie mamy szczególnie dużo zajęć - Powiedział to z zupeł­nie poważnym wyrazem twarzy, jakby rzeczywiście tak myślał.

Podszedłem bliżej do zbiorowego grobu. Kopali go w formie rowu, ponieważ był to najbardziej skuteczny sposób ukrycia ciał pod twardą powierzchnią. Ukląkłem, przesunąłem palcami po wykopanej ziemi. Mimo padającego wcześniej deszczu była sucha tuż pod powierzchnią.

- Nie padało tutaj szczególnie mocno?

- Właściwie wszystko od razu zamarza - powiedział Isi. Spojrzałem w górę zbocza, poza Bramę Cienia. Z każdym jardem ziemia stawała się coraz bardziej obnażona. Rosły tam wprawdzie ja­kieś rośliny, ale skarłowaciałe, takie jak rosną na pustyniach.

Trupy żołnierzy nosiły oznaki cienistej śmierci. Wszystkie były wy­suszone, ich skóra ściemniała o kilka odcieni. Usta każdego martwego mężczyzny były rozwarte w krzyku. Ciała powykręcane. Nie można ich było rozprostować.

Wrony krążyły ponad głowami, ale żołnierze odpędzali je.

Dotknąłem ponownie dłonią twardej ziemi, zmierzyłem wzrokiem stok. Sama skała wyglądała niczym stwardniała glina, układająca się w setkach cienkich warstw, zżuwanych powoli przez czas.

- Sądzę, że tutaj nie będzie mocno padać. - Zastanawiałem się, czy erozja może stworzyć cieniom możliwość wydostania się z obszaru poza Bramą Cienia. Najwyraźniej nie. W przeciwnym razie świat zostałby zalany przez nie już dawno temu.

Nie udało mi się znaleźć żadnego zapisu, który dotyczyłby czasów, kiedy Bramy Cienia tu nie było. Była tak starożytna, że myśl o tym prze­kraczała wszelkie pojęcie, a jednak mimo tego nigdy nie stała się częścią żadnej tutejszej religii, przynajmniej pod żadną postacią, pod jaką można by ją rozpoznać. Wyjąwszy, być może, nieczęsto używany idiom, wspól­ny wielu językom południowym: “lśniący kamień”, którym oznaczano niewyjaśnialne opętanie przez mroczne szaleństwo, rodzaj demonicznie dzikiego nawiedzenia dodatkowo komplikowanego przez dziedziczny debilizm. Jedna z tych rzeczy, których Taglianie w otwarty sposób nigdy nie omawiali w obecności obcych, nawet jeśli wywierano na nich presję.

Do czasu aż władzę na tych terenach objęli Władcy Cienia, nielicz­ne, bardzo historyczne wzmianki napomykają o ziemiach leżących za Kiaulune, wyjąwszy to, że w jakiś sposób mają one związek z powsta­niem Wolnych Kompanii Khatovaru ponad czterysta lat temu.

Chociaż sam nie jestem wierzący, skłoniłem głowę i zmówiłem krót­ką modlitwę Gunni za zmarłych, zanim powędrowałem w górę po zbo­czu, żeby z bliska obejrzeć sobie źródło wszystkich kłopotów. Thai Dei uśmiechnął się do mnie szeroko. Musiałem zrobić coś, co mu się bardzo spodobało.

77.

- Pomóż mi go osadzić - zwróciłem się do Thai Deia, opierając drzewce sztandaru o ziemię, kilka jardów w dół zbocza poniżej pracują­cego oddziału żołnierzy. Thai Dei zgromadził kamienie u podnóża lan­cy, póki nie stanęła sama. Potem poszliśmy na nieco dalszą wycieczkę w górę wzgórza.

Kiedyś, dawno temu, musiała się tu znajdować forteca, wraz z pod­grodziem i prawdziwą Bramą. Nie byłem zdolny dostrzec jej podczas mych wypraw w świat astralny. Obecnie zostały z niej tylko porośnięte trawą fundamenty. Całość budowli musiała runąć już wieki temu, ale kamienie zostały na miejscu, przynajmniej do niedawna, kiedy niektó­rzy z naszych bardziej odważnych żołnierzy zabrali z bezpiecznej stro­ny niektóre, aby wykorzystać przy budowie schronów. Co pozwalało w nich zobaczyć - pomimo że byli tak tchórzliwi względem strachów przeszłości - prawdziwych bohaterów w porównaniu z ludźmi żyjący­mi w pobliżu tego miejsca.

Kiedy o tym pomyślałem, nie mogłem się powstrzymać, by po raz kolejny nie zacząć się zastanawiać, w jaki sposób dowolne przerażenie mogło przetrwać tak długo. A potem przyszło mi na myśl, że być może w jakiś sposób stanowiło to efekt poczynań Kiny. Może jej koszmary przesączały się do snów tych, którzy znali nazwę “Khatovar”?

Dlaczego więc nie zsikam się ze strachu? Być może jestem na tyle głupi, że nie obawiam się w wystarczającym stopniu tego, czego ze wszech miar powinienem się bać.

Kamień, którego użyto do konstrukcji fortecy, nie pochodził z tych okolic. To był szarawy piaskowiec, nie tylko nie występujący na tym zboczu, ale nadto nie przypominający niczego, co widziałem w stronach, z których tutaj przybyliśmy. Nie był podobny również do kamienia, któ­ry Długi Cień importował do budowy Przeoczenia.

Spojrzałem za siebie na Przeoczenie. Zachodzące słońce prześwie­cało pod chmurami i rozpalało płomieniem południową ścianę fortecy. To była jedyna część murów obronnych, którą Długiemu Cieniowi uda­ło się ukończyć. Metalowe znaki i pieczęcie na jej licu płonęły i nawet z tej odległości pomrukiwały mocą, pomimo że siedziba ich twórcy padła.

- To dopiero robi wrażenie - powiedziałem.

- Ale do niczego nam się tutaj nie przyda - zauważył Isi. Kubeł ponuro kiwnął głową. Sindawe, jak zauważyłem, gdzieś zniknął, zapewne wrócił do zajęć, które wykonywał, zanim tu przybyłem.

- Co ci faceci robią? - Grupy robocze zaznaczały stok i ruiny kolo­rowym pyłem kredowym, wymieniały identyczne oznakowania, które zmoczył deszcz.

- Oznaczają zasięg Bramy. Różne kolory oznaczają różne rzeczy. Sam nie nauczyłem się jeszcze wszystkich na pamięć. Jak rozumiem, pył świeci na kolorowo w ciemnościach, jeśli padnie na niego blask ogni­stej kuli. Najwyraźniej oznaczają one obszary zagrożenia i poziom nie­bezpieczeństwa, jakiego należy się spodziewać na każdym z nich.

- Tak właśnie jest? - zapytałem Kubła. Wzruszył ramionami.

- Mniej więcej.

Skomentowałem to niewyraźnym pomrukiem, podszedłem bliżej do pracujących. W miarę jak szedłem ku nim, czułem jakieś narastające drżenie czy też pomruk dobiegający gdzieś z mojego wnętrza. Stawał się coraz silniejszy, bardziej natarczywy. Zapytałem:

- Kto jest tu głównym specjalistą?

Mały, brudny człowieczek, zdenerwowany, że mu się przeszkadza, wyprostował grzbiet. Próbowałem zdobyć się na uśmiech. Pomimo że tak mały, należał do Shadar i dowodził tą roboczą brygadą Gunni. Miał brodę na tyle długą, że zupełnie pasowałaby do zwyczajowych ponad sześciu stóp jego współwyznawców. Nie był żołnierzem Kompanii. Za­uważyłem, że tutaj wszyscy zaprzysiężeni bracia noszą coś, co pozwala zidentyfikować ich przynależność - zazwyczaj była to jakaś niezgrabna wersja dyszącej ogniem czaszki, którą otrzymaliśmy od Duszołap dwa­dzieścia lat temu. Być może uważali, że może osłonić ich przed tym, co przelezie Bramę Cienia.

- W jaki sposób mógłbym cię pouczyć, Chorąży?

Och, ten człowiek był naprawdę utalentowany. Nie wychylał się na­wet na cal poza absolutną stosowność, lecz jasno dał mi do zrozumie­nia, w jaki to też sposób by mnie pouczył, w chwilę po tym, gdy nachy­liłbym się i złapał rękami za kostki.

- Chciałbym wiedzieć, czego dowiedziałeś się na temat budowli, która tu była. W szczególności, gdzie znajdowała się zazwyczaj Brama, jeżeli wiesz, a także tego, gdzie są jej najsłabsze miejsca.

- Chcesz się dowiedzieć, którędy przenikają cienie?

- Czy on się jąka, ty kutasie owłosiony? - zapytał Kubeł. Wykonałem uspokajający gest.

- Spokojnie. No właśnie. Kędy przedostają się na naszą stronę.

- Wszędzie w miejscach między tymi dwoma żółtymi plamami. - Mały Shadar popatrzył spode łba na Kubła. - Ten czerwony obszar ozna­cza teren, gdzie musiała się znajdować pierwotna Brama.

- Dziękuję. Nie będę ci więcej zabierał czasu.

- Czy cuda nigdy się nie skończą? - wymamrotał Shadar, kiedy już odwróciłem się i odszedłem.

Kubeł chciał chociaż trochę poprawić nastawienie tamtego, zdecydował jednak, że rzecz niewarta jest trudu. Nie teraz. Ale z pewnością później będzie inaczej, kiedy mnie już nie będzie w pobliżu.

Kilka prętów poniżej Bramy Cienia zobaczyłem stojaki na pochod­nie i pozostałości ognisk, których poprzedniej nocy użyto do oświetle­nia terenu. A także zaimprowizowane bunkry, w których leżeli żołnie­rze. Czekali na cienie i liczyli jedynie na świece odstraszające i szczęście, jakie towarzyszyć będzie strzałom z bambusowych tulei. Znajdowały się tam także dwie rozchwiane wieże wysokości dziesięciu stóp, które wzniesiono pospiesznie, aby prowadzić z nich ogień zaporowy.

Podszedłem jeszcze bliżej, dokładnie na skraj obszaru zaznaczone­go czerwonym pyłem kredy, nie zważając na to brzęczenie, aż zaczęło się robić naprawdę nieprzyjemne. Z tego miejsca mogłem dostrzec po­zostałości zawalonej Bramy. W swoim czasie musiała być naprawdę ma­sywna. Wyglądała tak, jakby naraz mogło przejść przez nią w rzędzie czterech ludzi. Nie było żadnych śladów, aby przed nią znajdowała się fosa, jakiś rów czy cokolwiek tego rodzaju. A rów jest przecież najstar­szą formą umocnień, jaka istnieje. Do dziś przecież kopie się go przed każdym murem obronnym, który nie stanowi takiej potworności inży­nieryjnej jak umocnienia otaczające Przeoczenie czy Dejagore.

Wynikało więc stąd, że zapomniani budowniczowie nie dbali o za­grożenia, jakie mogą nadejść z dołu zbocza.

Bramę Cienia wciąż wiązały jakieś silne zaklęcia. Można było po­czuć niemal, jak warczą na ciebie, jeśli zbliżyć się dostatecznie. Nie chciałem wystawiać na próbę mego szczęścia.

Powiedziałem w zamyśleniu:

- Dlaczego droga jest jeszcze we w miarę przyzwoitym stanie, sko­ro wszystko wokół kompletnie się rozpadło? - Im dalej w górę zbocza, tym lepiej była zachowana.

Nikt nie pokusił się o hipotezę. Być może obchodziło ich to tyle, co szczurza dupa. Za wystarczająco już paskudny uznali fakt, że musieli się w ogóle tutaj znaleźć.

Wróciłem do miejsca, gdzie wbiłem w ziemię sztandar. Niejasno wy­czuwałem, że coś się z nim dzieje, jakby powoli budził się do życia. Nieznacznie wibrował. Drżenie rozchodziło się chyba z grotu lancy. Co znakomicie pasowałoby do wszystkich teorii Konowała na temat Lancy Namiętności.

Thai Dei, Kubeł oraz Isi czuli to, co ja czułem, ale nie mieli pojęcia, o co chodzi. Zwróciłem się do Thai Deia:

- Chciałbym przenieść sztandar w takie miejsce, gdzie cienie musiały­by się na niego natknąć od razu po wyjściu z Bramy. Niech wiedzą, że chłopcy wrócili. - Teraz mówiłem do Isiego: - Dzisiejsza noc nie powinna być aż tak kiepska. Pani sądzi, że całkowicie panuje nad Długim Cieniem. Zanim zapadnie zmrok, być może Brama Cienia zostanie całkowicie zamknięta. - W co raczej wątpiłem, skoro nie posunęła się w tej sprawie zbyt daleko.

Ulga na twarzy Isi była niemalże komiczna.

Paru żołnierzy posłyszało część z tego, co mówiłem, i ruszyło, by roznieść plotki, które, bez wątpienia, podczas powtarzania znowu uro­sną. Kubeł narzekał:

- Nie mogę się już doczekać, żeby to zobaczyć.

Mm! Nie chcieliśmy, aby Taglianie wciąż lojalni wobec Prahbrindraha Draha byli szczególnie przekonani o własnym bezpieczeństwie.

- Powiedziałem przecież tylko, że może - zauważyłem. - A nawet jeśli zamknie ją ściślej niż pizdę dziewicy, wciąż jeszcze będzie kupa cieni, które wydostały się tędy zeszłej nocy, dalej kryją się pod kamie­niami i czekają na zachód słońca. - “Ciemność zawsze nadchodzi”. - Jeszcze nie wyszliśmy z lasu. Jeszcze długa droga.

Upewniłem się, że tę część mojej przemowy również podsłuchali.

“Nauczę cię jeszcze strachu przed ciemnością”. Kto to powiedział? Pierwszy mąż Pani być może, dawno temu, jeszcze zanim się urodzi­łem. Z pewnością jednak był to ktoś, kto sam otrzymał bolesną lekcję, całe wieki temu, pozostawiał po tym zapis w jednej ze starych Kronik.

Dodałem jeszcze:

- Będziemy musieli stawiać im czoło każdej nocy jeszcze przez dłu­gi czas.

- Naprawdę mamy zamiar tam pójść? - zapytał Kubeł, wskazując w górę zbocza, kiedy nikt prócz Thai Deia nie mógł go usłyszeć. Jednak nie robił z ewentualnej odpowiedzi na to pytanie żadnej szczególnej ta­jemnicy, w przeciwnym razie posłużyłby się językiem nie znanym Thai Deiowi.

- Być może. Jednak nie mam zielonego pojęcia kiedy. Stary wciąż mówi o sianiu plonów, abyśmy nie musieli zabijać się wzajem i zjadać. - Kiedy wypowiadałem te słowa, zastanawiałem się jeszcze, jak duży może być krąg wpływu sztandaru. Z pomocą Thai Deia umieściłem go mniej więcej w połowie średnicy przypuszczalnego obszaru od Bramy Cienia, pośrodku starej drogi. Potem wróciłem i porozmawiałem z dwoma Vehdna, aby pozwolili zająć nam ich wysunięty do przodu bunkier. Śmiesz­ne. Właściwie prawie wcale nie spierali się z nami.

Koń Pani przez cały czas chodził za mną, schodził z drogi, ale nie tracił niczego z rozwijającej się sytuacji. Powiedziałem mu:

- Wielkie dzięki. Możesz już teraz wracać do swojej szefowej. - Do mojego zawsze zwracałem się jak do równego sobie. Jeżeli będziesz trak­tował stwory w ten sposób, zrobią dla ciebie wszystko. Nawet przewiozą kogoś przez całą drogę do Taglios lub z powrotem. Koń był jeszcze mniej usposobiony do sporów niż żołnierze Yehdna. Potruchtał z powrotem.

Zastanawiałem się, co też może teraz robić Śpioch. Z pewnością nie odjechał jeszcze daleko. Nie minęło wiele czasu, od kiedy wszystko zmieniło się w gówno.

78.

Pasy kredowego pyłu wyznaczały pola ostrzału dla żołnierzy, tak że bardziej skutecznie mogli wybierać cienie, w które celowali. Ale, cho­ciaż lśniły w ciemnościach, niezbyt doskonale ujawniały obecność cieni.

Pani wyposażyła mnie w określone instrumenty i instrukcje, jak ich używać. Oczekiwano po mnie jednak, że oprę się wszelkim pokusom pójścia na skróty.

Mnóstwo żołnierzy przyszło popatrzeć. Taglianie byli zdjęci grozą, kiedy okazało się, że człowiek, który nie był ani kapłanem, ani czarow­nikiem, potrafi czytać. Sprawiali, że czułem się niczym wybryk natury.

Zasadniczo rzecz biorąc, wskazówki Pani dotyczyły tego, by poło­żyć pasy uplecionej ze skórzanych rzemieni liny w półkola wokół naj­bardziej dotkliwie zagrożonych punktów, w miejscu, gdzie kiedyś stała pierwotna Brama. Większa część liny miała posłużyć jako rodzaj szprych do tych półkoli.

Wszystko musiało być zrobione dokładnie według przepisów. Jed­nak one nie brały pod uwagę obecności sztandaru. Jeżeli nawet Pani zdała sobie sprawę z jego szczególnych właściwości, nigdy nie uwzględniła ich w swych magicznych kalkulacjach.

Nerwowo badałem wnętrze bunkra, który zajęliśmy. Klepisko od powały dzieliły ledwie trzy stopy. Było w nim miejsce dla czterech ludzi i sterty bambusów. Wnętrze mocno śmierdziało. Nikt nie wychodził na zewnątrz po zmroku, niezależnie od tego, jak bardzo go przypiliło. A jako schronienie dostarczało nieznacznych doprawdy wygód w porównaniu z siedzeniem bezpośrednio na deszczu.

Nakazałem wszystkim uważną obserwację.

- Kiedy cienie przejdą nad jedną ze skórzanych lin, ona rozbłyśnie iskrą, wtedy dowiemy się nie tylko, że jeden z nich tam jest, ale na doda­tek będziemy mogli śledzić jego poruszenia. Póki będziemy siedzieć tu spokojnie, możemy je obserwować i nie marnować żadnych kul ogni­stych. Sytuacja jednak zaczynała się robić ponura. Ewentualna powtór­ka zeszłej nocy oznaczała, że niezbyt wielu chłopców doczeka kolejne­go wschodu słońca.

- W niewielkim stopniu przypomina to materace - zwróciłem się do Thai Deia i poklepałem ziemię. - Dlaczego nie odpoczniesz trochę? - Cokolwiek się zdarzy, później i tak musiałem zasnąć, aby być zdolnym do wyprawienia się na łowy. Jeżeli uda mi się powtórnie dokonać wy­czynu z ubiegłej nocy.

Wypełzłem na zewnątrz, rozmościłem się na wygodnym bloku po­chodzącym ze starych murów. Przyjrzałem się dachowi mego nowego domu. Został wykonany z namiotu zdobytego na armii Cienia. Wszę­dzie wokół siebie widziałem łupy odebrane naszym wrogom. Tak wiele, za jakiś miesiąc zapewne będziemy równie wychudzeni i udręczeni cho­robami, jak wówczas kiedy przerwane zostało oblężenie Dejagore. Je­dyną przewagą, jaką mieliśmy nad wrogiem, było chyba tylko to, że wciąż jeszcze tu byliśmy. Mogliśmy dalej udawać, że jeszcze stanowimy ar­mię. Po nich została już tylko partyzantka Mogaby.

Co zrobi Mogaba, kiedy dowie się o katastrofie Długiego Cienia?

- Jeśli już mowa o katastrofach. - Nadchodziły naprawdę złe wieści. U dołu zbocza, gdzie droga wiodąca na południe przestawała już ostatecznie udawać prawdziwą drogę i zamieniała się w zniszczony, błot­nisty trakt, stał Wujek Doj i wpatrywał się w Bramę Cienia. Gdyby po­jawił się choćby chwilę później, byłoby już zbyt ciemno, by go spostrzec. Matka Gota znajdowała się jakieś pięćdziesiąt jardów zanim, wciąż jesz­cze szła naprzód, przeklinając go tak głośno, że z miejsca, gdzie sie­działem, mogłem odróżnić konkretne słowa. Oboje nieśli jakieś pakun­ki, co pozwalało wnioskować, że mają zamiar ponownie wprowadzić się do mnie. Robili się z nich zawodowi dzicy lokatorzy.

Cisnąłem kamieniem we wronę. Nie przyłożyłem się specjalnie, zaś ptak też nie okazał szczególnego entuzjazmu, gdy schodził z drogi poci­sku. Zwyczajnie się uchylił. Teraz, kiedy zmierzch powoli gęstniał, wo­kół można ich było zobaczyć już niewiele, chociaż i za dnia nie wystę­powały szczególnie licznie. Ciekawe. Nie byłem w stanie stwierdzić, co mogłoby wyjaśnić nieobecność zwyczajowego stada. Nikt jeszcze nie zaczął ich przecież zjadać. Być może wszystkie opiekowały się mamusią.

Zasiadłem przed wejściem do bunkra.

- Thai Deiu, co się stało, że twoja matka i Wujek Doj przyszli?

Thai Dei wyjrzał na zewnątrz, zerknął w dół stoku, wymamrotał ja­kieś przekleństwo w nyueng bao, potem wrócił do środka i położył się. Pomyśleć by można, że nie ma śladu szacunku dla starszych. Nie odpo­wiedział na moje pytanie.

Przyjrzałem się amuletowi, którego nie zwróciłem Konowałowi. Potem zmierzyłem wzrokiem długość mej odstraszającej cienie świecy. Wszystko powinno być w porządku. Przynajmniej taką miałem nadzieję.

Ktoś dużo ode mnie sprytniejszy powiedział kiedyś: “Nie ufaj czaro­dziejom”.

Przymknąłem powieki i pogrążyłem się w oczekiwaniu.

- Murgenie, znałeś facetów, którzy nosili imiona Trzęsiączka i Biją­cy Lewę?

Otworzyłem oczy.

- Rudy. Ty wstrętny sukinsynu. Skąd się tu wziąłeś? Nie widziałem cię od pół roku. Jak ci, kurwa, leci?

- O co chodzi? Minęło już tak dużo czasu, że nie wiem jak. Ale wciąż mam wszystkie nogi i ręce, i wciąż jeszcze dycham.

- Co cię czyni wygranym w żołnierskiej grze. Tak. Pamiętam Trzęsiączkę. On był Jaicuri. Wszyscy, których kiedykolwiek w życiu poznał, zginęli podczas oblężenia Dejagore. Przyłączył się do nas, kiedy opu­ściliśmy miasto. Z zawodu był kamieniarzem. Był z nami, kiedy zała­twiliśmy Kłamców w Gaju Przeznaczenia.

- To ten facet. Pod Charandaprash również dał niezłe przedstawienie.

- A ten drugi? Bijący Lewę? Jego nie znam.

- On jest gdzieś stąd, z Ziem Cienia. Jeniec, który włączał się w ru­tynowe obowiązki, aż stopniowo stał się jednym z nas. Ledwie złożył przysięgę, jakiś miesiąc temu.

Wiedziałem już, ale mimo to musiałem zapytać:

- Co z nimi?

- Nie przeżyli ostatniej nocy. Musiałem ci powiedzieć. Przecież za­wsze chcesz umieszczać te rzeczy w Kronikach.

- Dzięki. Chociaż naprawdę nie wiem, czy mi się to właściwie podoba.

- Co?

- Przez połowę czasu wy, chłopcy, rozmawiacie ze mną tylko wte­dy, gdy komuś poharatają dupę. Wtedy przychodzicie, ponieważ chce­cie, żebym ich upamiętnił.

- Porzuć wreszcie tę kwaterę główną, Murgenie. Pobądź z nami tu, w polu. Przestań być jednym z nich i zostań z powrotem jednym z nas.

Cholera! Najwyraźniej nie zdawałem sobie nawet z tego sprawy i przeszedłem od pracy do rozkazywania.

- Być może masz rację. Teraz, kiedy Władca Cienia został już wy­kończony, być może nastąpią jakieś zmiany. Będę o tym pamiętał.

Rudy odchrząknął. Nie wyglądał na przekonanego. Ruszył jednak w stronę swego punktu dowodzenia, zadowolony, że wypełnił obowiązek.

Skuliłem się jeszcze bardziej, zadrżałem. Zimny wiatr wiał znad rów­niny. Przypuszczalnie było to tylko dzieło mojej wyobraźni, ale zdało mi się, że czuję w nim powiew Kiny. Nasuwał wspomnienia nieustające­go wiatru dmącego ponad równiną szkieletów. W jego powiewach łopo­tał sztandar. Pomyślałem, że dobrze byłoby zgromadzić trochę więcej kamieni u jego podstawy, ale nie potrafiłem się do tego zmusić.

Myślałem też o cieple ogniska, jednak po tej stronie Przeoczenia niewiele drewna można było znaleźć. Chrustu używano wyłącznie do goto­wania. I tak nie zostało już zresztą szczególnie dużo prócz cykorii.

“Nauczysz się jeszcze żyć bez światła”. - To też było w jednej ze starych Kronik.

Przed moimi oczyma zatrzymała się para butów. Wujek Doj. Zgad­łem bez pudła, bo Matka Gota znajdowała się jeszcze w dole stoku; dy­szała i narzekała. Nigdy by za nim nie nadążyła z tym swoim kołyszą­cym się krokiem, gdyby na nią nie zaczekał.

- Wujku - zacząłem, nawet nie podnosząc wzroku. - Czemu za­wdzięczam wątpliwą przyjemność oglądania cię po tych wszystkich mie­siącach?

- Powinieneś umieścić swój sztandar bliżej, Żołnierzu Ciemności. Powinieneś trzymać go przy sobie, zawsze pod ręką. W przeciwnym razie najprawdopodobniej go zgubisz.

- Nie przypuszczam, by miało się tak stać. Ale jeden z lojalistów Księcia Prahbrindraha Draha, Kłamca, być może nawet pomniejszy cza­rodziej z typu on-uważa-że-jego-talent-pozostaje-tajemnicą-dla-wszystkich, każdy może wziąć to gówno. I skończyć w tym rowie, zanim nawet zrozumie, co się stało. - Gadałem bzdury, jednak on tego nie wyczuł. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. - Sztandar już dobrze będzie wie­dział, którzy to są dobrzy chłopcy.

Przykuśtykała Matka Gota. Niosła na plecach tobół równie duży jak ona sama, wszystkie mogące się przydać rzeczy, które wyszabrowała z ruin Kiaulune i z naszego wcześniejszego domu. Włączywszy w to za­pas drewna na opał.

Postanowiłem nie być dla niej całkowicie nieprzyjemny. Póki star­czy drewna. Na tym świecie żyli przecież kucharze gorsi od Matki Goty. Do nich z pewnością należałoby zaliczyć jej ulubionego syna i zięcia.

Wujek Doj, który był zarówno mężczyzną, jak i członkiem czegoś, co u Nyueng Bao uchodziło za wyższą kastę, niósł Różdżkę Popiołu i jakiś nie wymagający wielkiego trudu pakunek.

Matka Gota zrzuciła na ziemię swój tobół, opadła na czworaki i za­częła się wczołgiwać do bunkra. Kiedy napotkałem jej wzrok, nie mog­łem powstrzymać uśmiechu. Zaczęła mamrotać przekleństwa skierowane z pewnością przeciwko jakiemuś rodzajowi złego losu, który spowodo­wał trzęsienie ziemi w tak nieodpowiednim momencie.

Ziemia poruszyła się. Jednooki z pewnością słyszał to wyrażenie, skoro już tyle wieków żył na tym świecie.

Powiedziałem:

- Pozwól Thai Deiowi odpocząć. Zapowiada się kolejna długa noc. - Kiedy się pochyliłem, Wujek Doj musiał spostrzec koniec bambusowej tulei, którą upchnąłem za pas na plecach.

Zimny wiatr nasilał się coraz bardziej. Materia sztandaru łopotała i trzaskała.

Wujek Doj spojrzał w górę ciemniejącego stoku, zmierzył wzrokiem bunkier, potem spod pochmurnego czoła przeniósł wzrok na mnie, jak­by powoli zaczynał mieć coraz poważniejsze zastrzeżenia względem tego, co skłoniło go do opuszczenia bagien. Powiedziałem:

- Kiedy robisz w takim interesie jak my, czasami zmuszony jesteś żyć w ten sposób. - Matka Gota wypełzła na zewnątrz, wciąż mamrota­ła pod nosem, ujmowała w słowa to, co z pewnością myślał sobie Wujek Doj. Przypomniałem im: - Oczywiście zapraszam was do środka.

Wujek Doj otworzył już usta, ale stłumił w sobie ochotę do sprzecz­ki. Usiadł po drugiej stronie wejścia do bunkra, Różdżkę Popiołu ułożył na kolanach. Gota zwiedzała najbliższe otoczenie, zbierała kamienie. Nasi sąsiedzi nie protestowali, chociaż na tym krańcu świata tylko ka­mienie mogły służyć jako jakiś miernik bogactwa.

Przymknąłem oczy. Cicho, tylko po to, by im trochę dokuczyć, za­cząłem gwizdać piosenkę, którą Sarie nuciła, kiedy była szczęśliwa.

Jak to się zawsze dzieje, ciemność nadeszła.

79.

Pozwolili mi spać. Toteż spałem mimo zimna i wiatru, zapachów gotowania i odgłosów własnego chrapania. Kiedy noc już ostatecznie spowiła świat, powoli odczepiłem cumy łączące mnie z moim ciałem. Przez chwilę byłem niby strzęp płótna podrzucany przez bezcielesny wiatr. Nie uczyniłem żadnego poważniejszego wysiłku, aby przenieść się dokądś, ale również nie starałem się pozostać w miejscu. Powrót Wujka Doja, a wraz z nim nieszczęśliwych wspomnień, sprawił, że po­grążyłem się w czymś w rodzaju letargu.

Wiatr odczytał tęsknotę mego serca i poniósł mnie na północ. Szybo­wałem ponad górami i skroś pustkowi, mijałem zdobyte miasta. Na dro­dze wiodącej z Taglios do Dejagore zobaczyłem Śpiocha. Dobrze sobie wykombinował, że gdy będzie nieustannie jechał, nie zagrozi mu żadne niebezpieczeństwo. Żaden agent Radishy nie zdołałby prześcignąć jego rumaka.

Radisha zaś z kolei mocno przeżywała jego ucieczkę. Decydujące dla powodzenia spisku było, żeby dosłownie każdy brat z Kompanii został schwytany bądź zabity. Jeżeli choćby jednemu uda się uciec, zaraza powróci. Podobnie jak Narayan Singh, wiedziała. Ciemność zawsze nadchodzi. Widziała już wcześniej, jak to się działo, po katastrofie pod Dejagore.

Była przerażona. Była przekonana, że Rok Czaszek nadejdzie wkrót­ce, jeśli tylko nie powiedzie się najmniejsza cząstka jej wielkich pla­nów. Dużo miała do powiedzenia na temat Duszołap, a żadne słowo nawet odległe nie przypominało komplementu. Aby pozbyć się przerażające­go sprzymierzeńca, wzięła sobie nowego, który okazał się znacznie gorszy.

Pamiętała sztuczki i machinacje Duszołap sprzed kilku lat. Wiedzia­ła cholernie dobrze, że Duszołap była w mniejszym jeszcze stopniu prze­widywalna niż wszelka naturalna katastrofa.

Echa ostatnich wstrząsów dotarły nawet do Taglios, chociaż nie na­robiły tam żadnych szkód. Niektórzy obawiali się, iż oznaczają one, że bogowie - lub jakiś inne potężne siły - byli niezadowoleni z tego, co uczyniono Czarnej Kompanii.

Konował tak często wspominał o tym, iż Kompania zawsze odpłaca za zdradę, że niektórzy ludzie już przygotowywali się na nawałę pomsty. Znowuż będą musieli znosić lata terroru w imię Czarnej Kompanii, ter­roru, którego nikt nie chciał, a być może nie potrafił wyjaśnić. Czy nie mogło być tak, że wsączony on został do wszystkich serc przez jakieś tajemnicze źródło nie dysponujące swoją reprezentacją w materialnym świecie? Czy była to stara, dobra sztuczka Kiny?

Doszedłem do wniosku, że naprawdę muszę już wreszcie zajrzeć do tych starych Kronik, ukrytych w pokoju, w którym... Och, och.

Radisha nakazała gwardzistom i żołnierzom systematyczne poszuki­wania Kopcia. Mylące zaklęcia Jednookiego zapewne nie zdołają oprzeć się tak zdeterminowanym wysiłkom. Nie będą zdolne oszukać tak wielu przez cały czas.

Nie powinna się spodziewać, że odnajdzie go jeszcze żywego. Z pew­nością będzie chciała wiedzieć, co się z nim stało. Jednak nie chciałem, żeby go szukała. Mogła znaleźć moje księgi.

Głupiec, głupiec. Mogłem kazać Śpiochowi zabrać je, kiedy był w Ta­glios. Gdybym najpierw trochę się zastanowił i przygotował jakiś plan, można by upiec kilka pieczeni przy jednym ogniu. Naprawdę powinie­nem zacząć myśleć w ten sposób. Nie mogliśmy sobie więcej pozwolić na marnowanie sposobności.

Radisha zamknęła się w towarzystwie najbardziej wpływowych ka­płanów. Za każdym razem, gdy odwiedzałem Taglios, nawet jeśli minął choćby tylko dzień od mojej poprzedniej wizyty, wyglądało na to, że wpływy kapłanów rosną, podczas gdy bogaci kupcy i rzemieślnicy, z któ­rych wielu zawdzięczało swoje majątki istnieniu i wojennemu wysiłko­wi Czarnej Kompanii, coraz bardziej wypadali z łask. Chyba że byli jed­nocześnie kapłanami na tyle sprytnymi, aby wykorzystać swą pozycję w celu zdobycia korzyści, jakie zapewniało wyposażanie tagliańskich armii. Ciekawe może się okazać obserwowanie, w jaki sposób nowa burżuazja zdolna będzie zachować nowe sposoby myślenia w obliczu ro­snącego religijnego zagrożenia. Czy znajdzie się choćby jeden rodowi­ty Taglianin z jajami na tyle dużymi, aby się sprzeciwić?

Wysiłki Radishy, żeby nas orżnąć, zmusiły ją do tego, by chodzić do łóżka z ludźmi, którymi gardziła, i do zerwania z ludźmi myślącymi tak jak ona.

To spotkanie wyglądało jak kolejna sesja polegająca na załamywa­niu rąk. Kapłani chcieli dalszych koncesji od państwa w zamian za po­parcie kościelne. Na twarzy Radishy niemalże zupełnie wyraźnie malo­wała się myśl, że Pani miała naprawdę znakomity pomysł, kiedy wyrżnęła tak wielu ich poprzedników.

Znajdowałem się w psotnym nastroju. Opadłem do miejsca położo­nego tuż przy uchu Kobiety.

- Buu!

Drgnęła. Potem odwróciła się i spojrzała w pustą przestrzeń, a jej twarz powlekła śmiertelna bladość. W pomieszczeniu zapadła nagła ci­sza. Kapłani wyglądali na zakłopotanych. Oni również coś wyczuli. A to coś przebiło im serca czarną włócznią przerażenia. Próbowałem zdobyć się na diabelski śmiech. Jakieś jego odległe echo również przedostało się przez barierę oddzielającą dwa światy. Poczułem, jak pomieszcze­nie wypełnia najczarniejsze przerażenie. Radisha zadrżała, jakby tem­peratura spadła do najniższego poziomu w ciągu minionej zimy. A prze­cież wokół Taglios była już pora zasiewów.

Wyszeptałem jej do ucha:

- Woda śpi. - Nie zrozumiała słów, ale nie potrzebowała tego, by jeszcze bardziej się przerazić.

To było powiedzenie moich ludzi. “Nawet woda czasem śpi. Ale Wróg nigdy nie odpoczywa”.

Sarie spała, kiedy dotarłem do świątyni Ghangheshy. Do jej pomiesz­czenia przenikało akurat tyle światła, by można stwierdzić, że znajduje się w środku. Unosiłem się przez czas jakiś w powietrzu, cieszyłem się możliwością przebywania w jej obecności. Nie przeszkadzałem jej. Po­trzebowała snu.

Ja natomiast byłem zupełnie niewrażliwy na tę potrzebę.

A właściwie skąd tutaj światło? Kapłani umieścili dwie latarnie u wej­ścia do jej celi. Wydarzenie zeszłej nocy musiały dać się im porządnie we znaki.

Muszę się stać silniejszy, by móc sięgnąć rzeczywistości ze świata astralnego.

Czy nie dobrym pomysłem byłoby spróbować? Ale czy naprawdę chcę, żeby ludzie tu żyjący wiedzieli, iż coś się dzieje? Nie zaszkodzi, jeśli ich trochę przestraszę. Och, nie. Ale, z drugiej strony, podejmą kro­ki, by ukryć swoje diabelstwa.

Zrobiłem sobie wycieczkę po świątyni w poszukiwaniu dowodów wyraźnej zmiany nastawienia kapłanów. Nie odkryłem nic niezwykłe­go, chociaż akolici uczestniczący w nocnych ceremoniach byli trochę nazbyt zdenerwowani. Wróciłem, by strzec mojej ukochanej.

Cholera, jaka ona była piękna! Cholera, to się stawało coraz trud­niejsze, nie wspominając już o moim rozczarowaniu względem Wujka Doja i Matki Goty. Do diabła! Powoli zbliżał się czas na zadanie paru pytań. Znajdowali się już daleko od domu. Nie mieli dokąd uciec.

Sarie otworzyła oczy. Mój gniew stopniał bez śladu. Chwilę później spojrzała niemal dokładnie tam, gdzie się znajdowałem, i uśmiechnęła się swoim cudownym uśmiechem. Dieta złożona z ryb i ryżu musi być znakomita na zęby, ponieważ miała najbielsze, najdoskonalsze zęby, jakie kiedykolwiek widziałem.

- Jesteś tu, Mur? Czuję, że jesteś teraz gdzieś blisko mnie.

- Jestem tutaj - powiedziałem jej do ucha bez śladu tej złośliwości, jaką okazałem Radishy. Sarie prawdopodobnie nie wyłapała żadnych słów, ale zrozumiała, że ją usłyszałem.

- Strasznie za tobą tęsknię, Mur. Już dłużej nie potrafię uważać się za jedną z mojego ludu.

Ponieważ oni i tak ci na to nie pozwolą. Babcia Hong Tray nie żyła dość długo, by zobaczyć wyniki swych sybiliańskich mamrotań. Dzia­dek Ky Dam nie powiedział dość jasno, że przepowiednie Hong Tray przetrwają wieki. Rzecz jasna, obecna sytuacja mogła dokładnie odpo­wiadać temu, co starsza dama miała na myśli. Jednak nigdy nie napisała nic dla mnie.

Najlepsi z rasy wieszczów nigdy się nie mylą, ponieważ nigdy nicze­go nie zapiszą w kamieniu.

Chwila z Sarie skończyła się bez udziału mej woli. Wyglądała na zmartwioną, kiedy poczuła, że odchodzę. Wrzeszczałem i wierzgałem, ale nie potrafiłem zostać ani chwili dłużej.

Coś w świecie rzeczywistym domagało się mego udziału.

Kiedy wypływałem z celi Sarie, do środka bez pytania weszło kilku kapłanów. Jeden z nich zapytał:

- Z kim ty rozmawiasz, kobieto?

- Z duchami - odrzekła moja ukochana i obdarzyła ich najsłodszym ze swych uśmiechów.

80.

Z początku sądziłem, że to jakiś kawałek krzemienia wbił mi się w du­pę. To potrafiło cholernie zaboleć. Ale kiedy już wyciągnąłem go spod siebie, zobaczyłem jakiś ruch na tle gwiaździstego nieba po mojej pra­wej stronie. Jakiś głos zapytał:

- Obudziłeś się już, Chorąży? Sindawe.

- Raczej chyba trudno w to wątpić. A miałem tak piękny sen.

- Ponieważ Stary chce, żebyś uważał na nas, pomyślałem sobie, że dobrze będzie, gdy coś zobaczysz. - W przeciwieństwie do większości Nar Sindawe miał poczucie humoru. A w jego ramach dużą porcję bra­ku szacunku dla dowódców, mimo iż sam był jednym z nich. Mogabę musiał doprowadzać chyba do rozstroju nerwowego, kiedy jeszcze byli najlepszymi przyjaciółmi. Być może jednak Mogaba zaczął od takiej samej postawy, z której potem wyrósł. Wielu nieprzyjemnych, starych pierdzieli zaczyna jako faceci zupełnie do rzeczy.

Musiałem się podeprzeć rękoma, a potem uklęknąć, by móc się w ogó­le podnieść.

- Zesztywniałem jak pień drzewa - wyjęczałem.

- Kup sobie lepszy materac.

- Potrzebuję raczej lepszego ciała. Jak to, które miałem piętnaście lat temu. W porządku. Co się dzieje?

- Myślałem, że będziesz chciał zobaczyć, co się dzieje przy Bramie Cienia.

- Nie może to być z pozoru nic złego, w przeciwnym razie nie spa­cerowałbyś sobie tak spokojnie w ciemnościach. - Nigdzie wokół nie widziałem ogni, ale również żadnych odważnych dusz, jak Sindawe wa­łęsających się w mroku. Jednak najbardziej znaczący był chyba brak latających kul ognistych. Przynajmniej tutaj. Od czasu do czasu jakaś mignęła po przeciwległej stronie Przeoczenia.

Sindawe ruszył w górę zbocza, chociaż nie było to konieczne. Mog­łem już wyczuć lancę. Zdawało się, że się budzi. Mogłem już dostrzec iskry w miejscach, gdzie cienie przekraczały skórzane liny. Za linią roz­błyskujących iskier wyczuwałem nerwowe poruszenia.

W ogóle nie czułem strachu. Wcześniej strach pojawiał się zawsze tam, gdzie cienie znajdowały na tyle blisko, by można je było wyczuć.

Cienie stały się bardziej ożywione. Podobnie jak iskry. Zaczęły ska­kać i trzeszczeć. Żołnierze wykazywali znaczącą powściągliwość. Ża­den człowiek nie spanikował i nie zalał wzgórza strumieniem ognistych kul. Oni również nie czuli śladu strachu. Albo być może do tego stopnia byli już weteranami, żeby zrozumieć, iż w ten sposób można się tylko wygłupić. Zwłaszcza po nieszczęściach poprzedniej nocy. Głupich i ner­wowych można było znaleźć w tamtym rowie, który ci, co przeżyli, tak pracowicie wykopali.

- Niebo jest czyste - zauważyłem, być może tylko po to, by cokol­wiek powiedzieć. Ponad znajdującym się przed nami grzbietem niebo­skłon był tak jasny, jak wtedy gdy moje wędrówki z duchem zaprowa­dziły mnie ponad chmury.

- Mhm. - Sindawe rzadko kiedy marnował słowa na rozmowy o ni­czym.

- Rozpoznajesz któreś z konstelacji? - Ja nie potrafiłem. Było tak, jakbym patrzył na całkowicie obce niebo.

- Zbyt dużo gwiazd, by wyróżnić w nich konstelacje.

- Pętla - powiedział jakiś głos za moimi plecami. Drgnąłem. Nie słyszałem, by ktoś się zbliżał. I po właścicielce głosu nie oczekiwałbym, że potrafi się poruszać tak cicho.

- Matka? - Iskry tryskające od Bramy Cienia dawały dość światła, by zobaczyć, gdzie stoi. Sylwetka, którą mógł być Thai Dei, górowała nad nią, zadzierała przy tym głowę ku południowemu nieboskłonowi.

- To było w książce mojej matki. Wątek bajkowej opowieści, której nikt nie zrozumiał. O której nikt nie wiedział, skąd pochodzi. Trzyna­ście gwiazd, które tworzą pętlę.

Nie potrafiłem nic takiego dostrzec. To także powiedziałem na głos. Matka Gota musiała jednak chyba cofnąć się w czasie do jakiegoś inne­go wieku, tak dziwnie i niezwykle dla siebie się zachowywała. Chwyciła mnie za ramię, ściągnęła moją głowę w dół, zmusiła, bym w ten sposób patrzył wzdłuż jej wyciągniętego ramienia. Na koniec musiałem przyznać:

- Widzę coś, jakby odwróconą do góry nogami łyżkę wazową, do­kładnie ponad tym, co musi być horyzontem.

- To właśnie to, ty głupi, Kamienny Żołnierzu. Trzy gwiazdy są ukryte za krawędzią nieboskłonu. - Zdawała się osobliwie napięta.

- Rozpoznałaś ją, bez trzech gwiazd, z opisu w książce dla dzieci? Szczególnie jaskrawy rozbłysk wśród skórzanych lin ukazał mi jej twarz wpatrzoną we mnie, a jednocześnie pogrążoną w jakimś rodzaju głębokiego oszołomienia. Za nią stał Wujek Doj. Na jego twarzy gościł wyraz irytacji, który zniknął, kiedy tylko zrozumiał, że na niego patrzę.

- Gota. Tu jesteś. Kuzynie. Co to ma znaczyć?

Ze znacznie mniejszej odległości, niż sądziłem, Thai Dei powiedział:

- Żołnierz Ciemności zatrzymał potok śmierci. - Gwałtownie wy­rzucał z siebie zdania w języku Nyueng Bao. Użył kilku słów, które były dla mnie niezrozumiałe. Liczyłem, że być może kontekst zdradzi mi ich znaczenie.

Wujek Doj zwrócił się do Matki Goty:

- Ostrzegałem cię, byś uważała, co mówisz...

- Ja cię ostrzegałam, ty szarlatanie. - Przypuszczam, że właśnie to słowo miała na myśli. W słowie, które wybrała, tkwił rdzeń oznaczający oszustwo, wyposażony w superlatywny przedrostek.

Brzmiało to też jak słowo pokrewne kapłanowi. Klinga byłby rozba­wiony. Ja w każdym razie byłem.

Dawniej Gota zachowywała powściągliwość w obecności Wujka Doja, w porównaniu z tym, jak wymyślała wszystkim pozostałym. Za­zwyczaj jemu ustępowała, aczkolwiek z ociąganiem. Teraz sprzeczali się niczym dzieci. Odniosłem wrażenie, że ich kłótnia nie ma nic wspól­nego z tym, o co naprawdę chcieli się kłócić. Mimo tego awantura była interesująca sama w sobie, przynajmniej na tyle, na ile byłem w stanieją śledzić.

Szczególnym chyba celem przeznaczonym w życiu Thai Deiowi musiało być godzenie zwaśnionych. Wprawił tych dwoje w zakłopota­nie, kiedy umilkli na tyle, by mógł wtrącić słowo o tym, że oto kłócą się w obecności wszystkich Wojowników Kości, jacy żyją na świecie, a przy­najmniej tego, który rozumie ich paplaninę.

Doj zareagował natychmiast. Zamknął się i poszedł przespacerować. Powiedziałem:

- Mam nadzieję, że jakieś nerwowe typy nie strzelą do niego w ciem­nościach. - Thai Dei poszedł za nim.

Gota zamilkła tylko dlatego, że Doj odszedł i w takim razie chyba musiałaby kłócić się sama ze sobą. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie spróbować ze mną. Ale przypomniała sobie, że kimkolwiek byłem dla jej córki, byłem też Żołnierzem Ciemności. W każdym razie nie by­łem Nyueng Bao i tylko robaki żyjące w ziemi stały niżej ode mnie.

Sam też zresztą znajdowałem się w markotnym nastroju, ponieważ obudzono mnie zbyt wcześnie. Powiedziałem:

- Mnie się to raczej zdawało zabawne.

Kiedy odchodziła, wydawała takie odgłosy, jakby pluła. Adresując swoje słowa do spowijających wszystko ciemności, zapy­tałem:

- Czy ktoś ma jakieś pojęcie o konstelacji nazywanej Pętlą? Albo dotyczących jej opowieściach?

Nikt nic nie wiedział. Oczywiście.

Podczas następnych kilku dni zadawałem wszystkim pytania i zawsze uzyskiwałem odpowiedź przeczącą. Nawet Narayan Singh, jak najbar­dziej logiczne źródło informacji dotyczących pętli, sprawiał wrażenie, że nie wie niczego na temat tej konstelacji. Nie wyraził tego w zbyt wie­lu słowach, rzecz jasna, ale Pani zaznajomiona była z legendami Kłamców i też nic nie wiedziała, a nie potrafiła nic wydostać od żyjącego świętego Dusicieli.

Biedny facet, wszystko wskazywało na to, że będzie ich żyjącym męczennikiem, Narayanem Singhiem. Linia jego żywota składała się z nie kończącego się przerażenia.

Po upewnieniu się, że Brama Cienia została zamknięta, wpełzłem z powrotem do mego bunkra. Sztandar niemal płonął od mocy. Działo się tam coś godnego uwagi. Trzeba było spotkać się z Konowałem. We­wnętrzna strona moich ud wygoiła się już w dostatecznym stopniu. Gdy­bym tylko mógł się jeszcze wyspać.

Moi krewni nie stanowili już problemu. Żaden z nich nie wrócił do naszego paskudnego, małego bunkra. Miałem jego kamienną podłogę i odór dla samego siebie.

Spałem już właściwie, zanim jeszcze moja głowa dotknęła kamien­nej poduszki.

81.

Przez jakiś czas tylko spałem. Tak naprawdę, to przekonany jestem, że śniłem normalne sny, chociaż teraz już ich nie pamiętam. Potem, stop­niowo, mój duch ponownie zrzucił swe okowy w jakiś taki poszarpany, rozmyty sposób, który być może wskazywał na trudności, jakich mu to nastręczało. Nie czułem żadnego oporu, ale nie próbowałem donikąd się udać. Po prostu unosiłem się swobodnie.

Poszybowałem w górę. Wymagało to trochę wysiłku woli, następnie skierowałem się na południe i próbowałem odnaleźć pętlę gwiazd, które tak wyprowadziły z równowagi Matkę Gotę. Tak. Oto były. Ale musia­łem nabrać jeszcze z tysiąc stóp wysokości, aby zobaczyć wszystkie, a nawet wówczas trudno było wyróżnić je z tła. Bardzo szybko miały już zajść.

Kiedy się nad tym zastanowiłem, nie potrafiłem zrozumieć, w jaki sposób mogły wznieść się ponad horyzont na tyle, bym mógł je dostrzec z okolicy Bramy Cienia.

Nie pozwoliłem jednak, by myśl o tym kłopotała mnie nadmiernie. Wzrok mój zatrzymało coś na równinie kamienia. Przez dosłownie se­kundę widziałem tam cień bladego światła, mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie kiedyś dostrzegłem bryłę ciemności. Czy naprawdę tam coś było?

Nie udałem się tam, by sprawdzić. Nigdy nawet nie przyszło mi do głowy spróbować. Zastanawiając się nad tym później, nie potrafiłem zrozumieć dlaczego. Jak to się mogło stać, że nie potrafiłem wzbudzić w sobie odpowiednich motywacji? Dlaczego nie umiałem choćby przed­stawić sobie wszystkiego w postaci wyboru: tak czy nie? Nie miałem pojęcia. To odbywało się w taki sposób, jakbym mówił sobie: “hmm” i zajmował się dalej normalnym w świecie astralnym polowaniem na szczury.

Odrzuciłem pomysły odnalezienia Mogaby bądź Goblina. Potrafię być leniwy, nawet wówczas gdy cała moja praca polegać ma na myśle­niu. Odnalezienie ich wymagałoby wałęsania się tu i tam, zbyt wielu kal­kulacji. A i wówczas mogłoby mi się nie udać czegokolwiek osiągnąć. Postanowiłem więc, że zamiast tego zajmę się wyśledzeniem Duszołap. W obecnej chwili mogła już dojść do siebie na tyle, by przeklinać, snuć swe knowania i, być może, zajmować się czymś interesującym. Albo może też leżała sobie gdzieś i spała.

Duszołap właśnie leżała sobie i spała. Otoczona drzewami, z których każdą gałąź i gałązkę w całości obsiadły wrony. Wyglądało to tak, jakby wszystkie wrony na świecie zebrały się wokół jej kryjówki.

Niezwykłe, że choć na chwilę rezygnowały z poszukiwania pożywie­nia. Żyło się im dobrze. Ziemia pod drzewami, na których siedziały, po­kryta była grubą warstwą odchodów. Cienie snuły się ponad ziemią, skar­żyły się, ponieważ wrony nie chciały zejść na dół i zabawiać się z nimi.

Sam podobny cieniowi wśliznąłem się do jaskini Duszołap. Napo­tkałem na zaklęcia, które uplotła, aby ciemność nie miała do niej dostę­pu. Na chwilę zatrzymały mnie również, jednak na tyle różniłem się od tych, przeciwko którym były wymierzone, że w końcu znalazłem drogę do wnętrza.

Duszołap spała? Jak często jej się to zdarzało?

Córka Nocy czuwała. A była wrażliwym dzieckiem. Wyczuła moją obecność. Usiadła na swoim posłaniu z sosnowych igieł.

- Matka?

Sen Duszołap jak zawsze był lekki. Skoczyła na równe nogi, od razu obudzona, rozejrzała się w poszukiwaniu zagrożenia. Miała na sobie maskę stanowiącą w dawnych czasach jedną z jej cech charakterystycz­nych. Ostatnio obchodziła się bez niej, jednak rzadko widywałem ją w miejscach publicznych. I nigdy we własnym ciele.

Wyglądem przypominała Panią, chociaż być może jej rysy były jesz­cze bardziej harmonijne, zaś otaczająca ją atmosfera w jeszcze większym stopniu przesiąknięta zmysłowością. Konował twierdził, że oparł się jej uwodzicielskim zakusom. Oficjalnie wierzyłem jego słowom, ale nie mam pojęcia, w jaki sposób mogłoby mu się to udać. Sam miałbym z tym kło­poty, mimo mego oddania Sarie. Być może chodziło o jego wiek.

Kryjówkę Duszołap oświetlała pojedyncza, zwisająca ze stropu ja­skini lampa. Była bliską krewniaczką naszych świec odstraszających cie­nie. Ta nie była szczególnie jasna, jednak dawała dość światła, by ni­gdzie nie mogła skryć się mała śmierć.

- Co powiedziałaś? - Głos, którego użyła Duszołap, należał do czło­wieka, któremu poderżnięto gardło i teraz potrafił przemawiać jedynie ochrypłym szeptem. Głos ten brzemienny był nie tylko złośliwością, brzmiał on nadto w sposób, który odpowiadał dawnej przerażającej re­putacji Dziesięciu Których Schwytano. Brzmiała w nim litość węża, uczuciowość pająka.

Córka Nocy nie zareagowała w żaden sposób. Wnioskując z jej za­chowania, Duszołap mogłaby w ogóle nie istnieć.

Duszołap zachichotała niczym dziewczyna szepcząca sobie z inny­mi o chłopcach.

- Opór jest całkowicie pozbawiony sensu. Upór niepotrzebny. Nikt ci tutaj nie pomoże. - To był głos rozpaczy. On również brzmiał zgrzytliwie, ale tym razem był to głos starego mężczyzny umierającego na raka. - Jesteś moja i będziesz robić wszystko, aby mnie zadowolić. Te­raz mam ochotę, byś opowiedziała mi, co właśnie rzekłaś.

Dziewczynka uniosła oczy. Nie było w nich śladu miłości dla tej cio­ci, w której towarzystwie przyszło jej przebywać.

Duszołap roześmiała się. Czasami potrafiła być bardzo okrutną isto­tą. Wykonała nieznaczny gest dłonią. Dzieciak wrzasnął, szarpnął się jakby ugodzony. Próbował zdusić swe krzyki, by torturująca go nie mia­ła swojej przyjemności, ale jego wola, niezależnie od tego jak silna na swój wiek, nie miała kontroli nad ciałem.

- Wydaje ci się, że twoja matka była tutaj? Nie masz matki: ani w mo­jej siostrze, ani w Kinie. - Obecnie był to głos księgowego donoszącego o tygodniowych zyskach. - Teraz ja jestem twoją matką. Jestem twoją boginią. Jedynym powodem, dla którego będziesz żyła.

Przemieściłem swój punkt obserwacyjny, delikatnie, tak abym mógł lepiej je widzieć. Być może moje poruszenie zakłóciło spokój płomie­nia lampy, albo nieznaczny podmuch wiatru wkradł się do wnętrza. Nie­zależnie od tego, co to było, Duszołap przestała mówić i poświęciła swoją uwagę zbadaniu otoczenia.

Po jakiejś minucie, w trakcie której obracała się powoli, w całkowi­tym milczeniu, powiedziała zadumana:

- Coś tu jest. A ty wyczułaś to od razu. - Powrócił dziewczęcy chi­chot. - Natychmiast. I pomyślałaś sobie, że to może być Kina. Ale to nie ona, nieprawdaż?

Duszołap wykonała nagły gest odzianą w rękawicę lewą dłonią, jej palce zatańczyły zbyt szybko, by nadążyć za ich poruszeniami. Bachor osunął się na ziemię, w jednej chwili pozbawiony świadomości. Duszołap oparła się plecami o ścianę jaskini, przysunęła bliżej do siebie dwa worki z podniszczonej skóry. Na tej płaszczyźnie rzeczywistości niewiele potrafiłem wyczuć, ale gotów byłbym się założyć, że śmierdziały rów­nie paskudnie jak Wyjec. Była na tyle próżna, aby zadbać o swe niewia­rygodne piękno i zmysłowość, z pewnością jednak nie na tyle, by tracić szczególnie dużo czasu na higienę osobistą. Być może jej zapach zdołał­by mnie odstręczyć, gdyby nie wystarczyły do tego celu wspomnienia o Sarie.

Omal mnie nie przyłapała. Zdawało mi się, że niczego nie robi, tylko grzebie w swoich śmieciach. Na dodatek rozproszyłem uwagę i zatopiłem się w myślach. Udało mi się uratować jedynie dzięki temu, iż nazbyt przyzwyczaiła się, że jest zawsze sama, co najwyżej w towarzystwie wron. Zaczęła namyślać się na głos:

- Gdyby była to ta ześwirowana bogini, poczułabym jej zapach. Ona z pewnością zrobiłaby coś głupiego. Ale wiadomo, że czai się tutaj ktoś jeszcze. Przekonajmy się, kto to. Być może moja ukochana siostra. - Głos, którym wymówiła ostatnie słowa, przesycony był namiętną złością.

Jej dłoń skoczyła do jednego ze skórzanych worków ruchem nagłym niczym uderzenie węża, ale ja byłem już w ruchu i chytrze nie kierowa­łem się w stronę wyjścia. Prawie niewidzialna sieć czarnych nici, prze­mknęła mniej niż dwie stopy obok mnie. Gdy tylko opadła, pomknąłem w stronę wylotu jaskini. Nie miałem pojęcia, czy naprawdę potrafiłaby mnie schwytać, jednak nie chciałem tego sprawdzać.

Duszołap zaśmiała się. Tym razem nie był to żaden chichot. To był wydany z pełnej piersi dorosły śmiech rozbawienia.

- Czymkolwiek jesteś, nie potrafię ciebie oszukać. Nieprawdaż?

Z pewnością potrafiła. Dlatego właśnie zamierzałem się wydostać, póki jeszcze było to możliwe. Podobnie jak to musiało być ze wszystki­mi Dziesięcioma. Ona również była znacznie bardziej przerażająca, niż można było sądzić na pierwszy rzut oka. Szaleństwo przepajało ją, tyle że powoli.

Duszołap wykonała szereg gestów, w których uczestniczyły wszyst­kie palce obu jej dłoni. Przemówiła w jednym z języków ulubionych przez czarowników; ten brzmiał, jakby był językiem jej dzieciństwa. Kiedy już miałem wystawić mój bezcielesny nos przez szczelinę wiodą­cą na zewnątrz, poczułem zbliżanie się jakiejś naprawdę paskudnej obec­ności.

Cień wśliznął się do środka. Skulił się. Zadrżał. Poddał się woli Du­szołap. Nie zostałem już na tyle długo, aby przekonać się, do czego był jej potrzebny.

Dosyć, że dowiedziałem się, iż Duszołap odnalazła sposób, by posługiwać się cieniami. Co oznaczało, że zanim jeszcze ostatni Władca Cienia przestał na dobre wierzgać nogami, narodziła się już nowa królo­wa ciemności.

“Ona to ciemność”.

82.

- Miałem rację? - zapytał Konował.

- Odnośnie sztandaru?

- A niby o czym mówię? - Wyglądał na rozdrażnionego. Być może był to wynik napięcia wynikającego stąd, że musiał mieszkać z Panią oraz szaloną bandą złożoną z Kopcia, Singha i Długiego Cienia.

- Być może. Z pewnością można to było wyczuć. I nic się nie prze­dostało. - Byłem kompletnie wykończony. Wewnętrzna strona moich ud była znowu obolała po długim marszu powrotnym. - Ale nie potrafię dowieść, że nie był to efekt tych tandetnych sztuczek Pani.

- A więc lanca jednak jakoś zareagowała?

- O, tak. Wszyscy to widzieli i mogą poświadczyć. Niektórzy z pew­nością nie mają już żadnych wątpliwości, że było to związane ze sztan­darem. - Jak zawsze gdy odwiedzałem Starego, Thai Dei został na ze­wnątrz, nie miałem więc żadnych oporów, żeby opisać sprzeczkę między Wujkiem Dojem a Matką Gota.

- Dotyczącą tej konstelacji nazywanej Pętlą?

- Od tego wszystko się zaczęło. Przypuszczam jednak, iż była to tylko wymówka. Ich konflikt sięga znacznie głębiej.

- Ale od tego wszystko się zaczęło? - Uśmiechnął się do siebie, zapewne w podobny sposób jak ja, kiedy natychmiast przeszedłem do tej sprawy między Gotą a Jednookim.

- A gdzie jest twój oswojony czarodziej-oszust? - zapytałem. Nie był poza ciałem, nie dosiadł Kopcia, czego się po nim spodziewałem, kiedy nie było mnie w pobliżu. W obecnej chwili Pani całkowicie za­władnęła małym szefem strażaków.

Konował wzruszył ramionami.

- Zniknął mi z oczu, co mi w tej chwili jak najbardziej odpowiada.

Być może chował się gdzieś, zajmował swoją destylarnią, której oczy­wiście nie odnaleziono w jego ziemiance, kiedy ekipy ratunkowe prze­wróciły całe miejsce do góry nogami w poszukiwaniu czegoś więcej niż tylko biednego, starego Jednookiego.

Powiedziałem:

- Miałem sen. Albo być może udało mi się wyjść z własnego ciała. Niemalże zmienił się w koszmar.

- Mm?

- Duszołap wykombinowała, w jaki sposób zdobyć kontrolę nad cieniami. Dokładnie tak jak ten chłopiec zamknięty tutaj, w klatce. - Jednak Długi Cień był nieprzytomny. Znacznie bardziej niż Kopeć, któ­ry teraz jęczał nieprzerwanie co kilka minut.

Konował westchnął.

- Jestem rozczarowany, ale wcale mnie to nie zaskoczyło. Właśnie taki powinien być jej następny, logiczny krok. Miała dość czasu, aby wymyślić, jak się do tego zabrać

- Masz zamiar jakoś na to zareagować?

- Czy już tego nie zrobiłem?

- Za szybko dla mnie myślisz, szefie.

- Udało jej się wymyślić, jak zdobyć kontrolę nad kilkoma cienia­mi. A przynajmniej z grubsza coś takiego. Ale ja panuję nad ich źró­dłem. I nie muszę się nawet do niego zbliżać. Chociaż taki jest mój za­miar.

- Nie byłbym taki pewny swego, kiedy ona wchodzi w grę. Nigdy nie możesz wiedzieć, co zamierza. Przypomnij sobie, w jaki sposób udało jej się nasłać na nas tego demona, Żabiego Pyska.

- Niczego nie przesądzam z góry, Murgenie. - Spojrzał na swoją kobietę, spoczywają bez ruchu obok Kopcia. - Ale próbuję nie dać się sparaliżować paranoi.

Wielu ludzi zapewne nie zgodziłoby się z nim w tej kwestii. Z dru­giej jednak strony, to przecież właśnie on zdołał obalić Władcę Cienia, a teraz znajdował się na dobrej pozycji wyjściowej, żeby poradzić sobie z perfidią naszych sprzymierzeńców.

Ale Duszołap? Nie miałem najmniejszych wątpliwości, że Kopeć miał rację za każdym razem, gdy oznajmiał:

“Ona to ciemność!”

83.

Jednooki dogonił mnie zaraz po tym, jak opuściłem przybytek Konowała.

- Jej Czcigodność wciąż tam jest?

- Hę... Masz na myśli...? - Spośród wszystkich zgromadzonych wokół nas oczu i uszu, nie tylko Thai Dei nie powinien o niczym wie­dzieć.

- Wiesz, o co mi chodzi, Dzieciaku.

- Wciąż.

- Cholera! Od czasu, gdy się włączyła do zabawy, nie mogę nawet na dziesięć minut zostać z nim sam. Ta przeklęta kobieta musi naprawdę dbać o swoją linię.

Chyba minutę trwało, zanim pojąłem, o co mu chodzi. Potem roze­śmiałem się, kiedy przypomniałem sobie, jak bywałem po tym głodny.

- To się może w ten sposób skończyć. Jeśli naprawdę weźmie się do tego poważnie.

Jednooki wymamrotał coś i poszedł sobie. Jednak nie dotarł dużo dalej, niż znajdowała się jego ziemianka. Zaczął szperać w ziemi wokół zniszczonego dołu niczym pies próbujący wykopać królika z jego nory. Zabijał czas w oczekiwaniu na sposobność wędrówki z duchem. Zają­łem się swoimi sprawami, jednak głównie były to działania zupełnie pozorne, ponieważ w istocie nie miałem najmniejszej ochoty wracać w pobliże Bramy Cienia. Po jakichś dziesięciu minutach przetrząsania błota i rozmaitych śmieci Jednooki wrócił do mnie.

- Wczoraj odnalazłem tego małego gnojka, Goblina. Zeszłej nocy. Miał właśnie spaść z zasadzki na Prahbrindraha Draha. Chciałbym do­wiedzieć się, co ostatecznie z tego wyszło.

- Mhm. - Tak. Ja również miałem nadzieję, że uda mu się schwytać Księcia, nawet jeżeli miałoby to oznaczać poważną walkę. Wolałem ra­czej, by jego siostra obawiała się nas, niż była na nas wściekła. Byłaby z pewnością wściekła, gdybyśmy wysłali jej małego braciszka w stanie, w którym nadawałby się tylko na pogrzebowy stos.

Nie należała do kobiet, które skoczyłyby za nim w płomienie.

- Ten bękart radził sobie zupełnie nieźle, kiedy się przeciwko nam zwrócił - oznajmił Jednooki. - Nie ma żadnej gwarancji, że karzełek go załatwi.

- Ty się martwisz o Goblina?

“Ty?”

- Czy się martwię? Ja? Do diabła, nie. Nie dbam o to, co się stanie z tym małym gnojkiem. Ale jeśli on wykończy Prahbrindraha Draha, to jesteśmy w gównie tak głębokim, że będziemy musieli dobrze zadzierać głowy, aby zobaczyć horyzont.

- Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli się zapaść dużo głębiej niż już tkwimy. Mogą nas zabić tylko raz. A kiedy spróbują, zawsze nam o tym wcześniej powiedzą.

Jednooki parsknął. W żaden sposób nie przyzna się do tego, że mar­twi się o Goblina. Chociaż nieobecność tamtego najwyraźniej doprowa­dzała go do szaleństwa. Od całych wieków z nikim innym nie potrafił się już wadzić. Nikt inny nie zechce się z nim bawić.

Zapytałem:

- Dlaczego nie zrobisz kilku kawałów Wujkowi Dojowi, jeśli cierpisz na kompulsywny przymus darcia kotów z kimś, kto potrafi ci od­płacić pięknym za nadobne?

Thai Dei nagle zaczął bacznie interesować się naszym przekomarza­niem. Jednooki nie poczuł się szczególnie rozbawiony. Zapytał:

- Wydaje ci się, że Pani miała rację w jego przypadku? Nie wygląda na kogoś takiego.

- A ty wyglądasz? - W równie wielkim stopniu co śmieć porzucony w uliczce slumsów. - Wydaje ci się, że ona mogłaby kiedykolwiek omy­lić się w takiej kwestii?

- Wciąż jest zdrowa - zrzędził Jednooki.

Thai Dei najwyraźniej chciał wiedzieć, o czym rozmawiamy, ale nie potrafił chyba wymyślić sposobu, aby cokolwiek z nas wydostać i przy okazji nic samemu nie zdradzić. Gdyby tylko należał do tego rodzaju ludzi, którzy bez przerwy gadają, wówczas mógłby zapytać o cokolwiek, a nikt nie uznałby tego za coś znaczącego.

Zachichotałem.

Jednooki zapytał zupełnie skonsternowany:

- Masz zamiar tam wrócić?

- Muszę. Rozkaz szefa.

Jednooki popatrzył ponuro w stronę odległej płaszczyzny.

- Cholerni Talowie! Musieli akurat wbić nam nóż w plecy. Już po­stanowiłem wycofać się, gdy tylko skończymy z Długim Cieniem, a im zachciało się właśnie mnie wyruchać. Teraz muszę tam iść. Czekam na to z równą niecierpliwością, z jaką bym tęsknił, żeby mi ktoś wsadził rozpalony pogrzebacz w dupę. Ejże! Oto moja szansa. - Pomknął chwiej­nie w stronę ziemianki Konowała.

Pani właśnie z niej wychodziła. Wyglądała na jeszcze bardziej wy­czerpaną niż zazwyczaj. Musiała wędrować z duchem aż do granic swej wytrzymałości. Słaniała się na nogach, równocześnie jednak mówiła coś cicho do jednego z łączników czekających na przydzielenie im misji. Potem ruszyła tak szybko, jak potrafiła, w stronę swego obozu. Spojrza­ła na mnie, zmarszczyła brwi, jakby miała kłopoty z przypomnieniem sobie mojego imienia. Być może też tak i było. Spodziewano się po mnie, że będę przebywał w zupełnie innym miejscu.

Postanowiłem więc udać się tam, chociaż nie było to miejsce szcze­gólnie wskazane dla zmęczonych zawodowych żołnierzy.

84.

Matka Gota nie miała zamiaru rozmawiać z Wujkiem Dojem. Matka Gota nie będzie rozmawiać ze swym drogim chłopczykiem. Ale Matka Gota od lat nie potrafiła milczeć. A więc rozmawiała ze mną.

Nie była szczególnie zadowolona ze sposobu, w jaki układa się jej życie, chociaż nie chciała wdawać się w szczegóły podczas rozmowy z Żołnierzem Ciemności - czy był członkiem rodziny, czy nie.

Najwyraźniej przeżywałem właśnie okres budowania własnej, dobrej karmy. Wytrzymywałem jej narzekania, kiwałem głową i mru­czałem potakująco w odpowiednich miejscach, robiąc jednocześnie no­tatki dotyczące najświeższych wydarzeń. W pewnej chwili powie­działem:

- Zawsze możesz wrócić do domu. Po prostu spakujesz się i poje­dziesz na swoje bagna. Niech Wujek Doj sam gotuje swoją portulakę. - Portulaka była najnowszym odkryciem. Podpatrzono uciekinierów z Ziem Cienia, jak ją jedli. Była powszechnie występującym chwastem, nie ze szczętem niejadalnym. Jeśli gotowało się jego korzenie przez sześć do ośmiu godzin, zamieniał się w posiłek smakujący niczym rozmoczone trociny białego dębu. Zjadano tego dużo, ponieważ w okolicy nie dawa­ło się znaleźć nic więcej do jedzenia. Konował wciąż nikomu nie udzie­lił pozwolenia na rozpoczęcie szabrowania spiżarni Przeoczenia.

Wujek Doj odkrył jadalne własności portulaki już dawno temu. Po Charandaprash właściwie głównie nim się odżywiał. W jaki sposób uda­wało mu się znaleźć tyle czasu, który mógł spędzić w jednym miejscu? Być może od razu gotował sobie po dwadzieścia funtów portulaki?

- Wojowniku Kości, czy chcesz, abym porzuciła swoje obowiązki? Do diabła, tego właśnie chciałem. Wszystko, bylebyś tylko przestała mi włazić na głowę. Ale nie powiedziałem tego na głos. Zapytałem tylko:

- Na czym miałyby polegać te obowiązki?

Już otworzyła usta, aby mi powiedzieć, jednak ostrożność Nyueng Bao wzięła górę. Zamarła na chwilę z otwartymi ustami niczym ryba wyciągnięta z wody, a potem, jak zazwyczaj, gdy ją naciskałem, odrzekła:

- Pójdę przynieść trochę drewna. - I rzekła to po tagliańsku miast w nyueng bao, który jednak był zupełnie dobry dla mnie, kiedy tylko nie zadawałem żadnych pytań.

- Dobry pomysł.

Gdy patrzyłem za nią, Thai Dei podszedł i stanął obok. Powiedziałem:

- Wkrótce Kompania znajdzie się z powrotem na swej drodze do Khatovaru. Wasi ludzie winni postanowić, co wówczas zrobią. - Sięg­nąłem po leżący nieopodal kamień.

Zdawało mi się, że swoim ruchem nie zdradziłem zamiarów, jednak wrona była czujna. Zwyczajnie przeskoczyła nad świszczącym w po­wietrzu pociskiem, a potem obdarzyła jednym pogardliwym kraknięciem. Czarne ptaszyska spotykało się ostatnimi czasy rzadziej, jednak zawsze przynajmniej jedno z nich znajdowało się w pobliżu mnie, kilkanaście zaś wokół kwatery głównej Konowała. Duszołap zapadła w ukryciu, jed­nak nie przestała nas śledzić.

Znajdujący się najbliżej Taglianin, myśląc może, że zrobi mi tym przy­jemność, wymierzył bambusową tuleję we wronę.

- Zachowaj swe pociski dla cieni! - warknąłem. - Jeszcze z nimi nie skończyliśmy.

Ciekawe. Niedoszły snajper miał na sobie pogiętą, nieudolnie odrysowaną rozetę Kompanii. Nie widziałem dotąd nikogo, kto uzbrojony byłby w bambus, a nie miał na sobie jakieś wersji naszej odznaki. Do­wództwo przestało już udawać, że wszystkich traktuje równo.

Rudy akurat przechodził obok, teraz przystanął, wsparł się na włóczni. Spojrzał na północ, w milczeniu czemuś się przyglądał. Pozostali również nie odzywali się słowem. Skorzystałem z chwili milczenia, aby przenieść na papier kilka kolejnych notatek. Na koniec Rudy oznajmił w zadumie:

- Zauważyłeś, że kiedy światło jest odpowiednie, możesz dostrzec, dokąd udają się ci wszyscy tam, w górze?

- Nie. - Spojrzałem w stronę, w którą on patrzył.

Miał rację. W obecnej chwili światło padało w taki sposób, że roz­błyskiwało na wszelkich metalowych przedmiotach znajdujących się po drugiej stronie Przeoczenia. I cały ten metalowy jeż kierował się w górę drogi, wędrował z tym bezużytecznym Jednookim...

- Och, nie. Czyj znowu był ten błyskotliwy pomysł? Ktoś najwyraźniej postanowił złożyć wizytę Duszołap.

- Myślałem, że możesz być tym zainteresowany. - Rudy podniósł swoją włócznię i odszedł. Zapewne po to, by znaleźć głęboką dziurę, w której mógłby się zagrzebać.

- Co się dzieje? - zapytał Thai Dei. Wzruszyłem ramionami.

- Być może właśnie zbliża się koniec świata.

A może nie. Może ktoś z bunkra kwatery głównej zabawiał się w ja­kieś strategiczne gry z własną siostrą.

Słońce przesunęło się odrobinę na nieboskłonie. Jego promienie nie lśniły już na broni maszerujących sił. Nikt prócz Rudego chyba nie zda­wał sobie sprawy z tego, co się dzieje, wszyscy jednak jakoś wyczuwali, że coś wisi w powietrzu. Głęboka cisza zapanowała na mojej części zbocza.

Przez jakiś czas nic się nie zdarzyło. Dalej robiłem swoje notatki. Obserwowałem, jak postać Matki Goty powoli znika w oddali. Wycho­dziło na to, że miała zamiar zbierać swoje drewno gdzieś dalej.

Cienie popołudnia powoli pełzły ku podnóżom odległych wzgórz.

- Robi się ciemno - powiedziałem. W szczególności robiło się wo­kół miejsca, gdzie ostatnio widziałem Duszołap. Ciemność kłębiła się...

Aż rozdziawiłem usta. To nie były żadne cienie. To była chmura ciem­ności. Kipiała z wąwozów i lasów, przesłaniała górskie zbocza...

Wrony.

Wszystkie wrony, których nie dane nam było widzieć przez ostatnich kilka dni!

Ciemność unosiła się ku górze niczym lawa wypływająca z wulkanu. Zaczęła się rozlewać po okolicy.

- Muszą tu być chyba wszystkie wrony świata - wyszeptałem. Chmu­ra dalej rosła niepowstrzymanie. Jej część zdawała się kierować w moją stronę.

Nagle przecięła ją błyskawica. Zerwał się wicher. Powoli przestawa­łem rozumieć, gdzie się znajduję, a także co czynię. Ktoś zapytał:

- Co się dzieje?

Inny głos odpowiedział:

- Skąd ten zapach?

Kina. Ale nie potrafiłem mu niczego wyjaśnić.

Kolejne błyskawice przebijały czarną falę wron. Teraz widziałem, że większa część tej nawałnicy sunie w moją stronę. Odór Kiny stał się wszechogarniający. Gdzieś w pobliżu słyszałem jakieś odgłosy, lecz do­cierały do mnie jakby z wielkiej odległości. Nie słyszało się w nich jed­nak stosownego do sytuacji przerażenia.

Ciemność pochyliła się nade mną, pochwyciła mnie i uniosła tak, jak matka bierze na ręce przerażone niemowlę. W tej ciemności odznaczała się twarz Kiny, ale to nie Kina mnie porwała. Była zła. Znowu. Była zagubiona. Ona nie była sama.

Pani była tutaj również, być może wykorzystywała Kopcia, może w ja­kiś inny sposób. Najwyraźniej błyskawice stanowiły jej dzieło. Jedną cza­rodziejską dłonią trzymała Kinę, drugą próbowała przyłożyć swej siostrze.

Duszołap również tu była. I zdawało się, że jest rozbawiona, nie zaś zmartwiona, chociaż znalazła się między diabelską boginią a swoją sio­strą, która z radością upiekłaby ją żywcem. Duszołap, zapewne nawet idąc na płonący stos, uśmiechałaby się do płomieni. Ta kobieta była kompletnie szalona.

Ciemność ogarnęła mnie i pociągnęła wyżej. Pożarła mnie. Spróbo­wała przeżuć, ale przekonała się, że jestem niejadalny, więc wypluła.

Zatoczyłem się jak pijany. Jakiś głos w mojej głowie powiedział:

“Tutaj jesteś, kochany. Tęskniłam za tobą. Tak długo cię nie było”.

Księżycowa poświata lśniła na usłanej ciałami fali czarnej wody, plu­skającej o mury obronne Dejagore. Zdało mi się, że w wodzie tej coś się miota, coś, co chce mnie pochwycić i wciągnąć głęboko w atramentowy mrok, w dół, pomiędzy nagie kości. Spojrzałem w lewo, a tam stał daw­no już zmarły Mówca Nyueng Bao, Ky Dam. Jego żona, Hong Tray, była razem z nim. Uśmiechali się. Stara kobieta wykonała palcami znak, o którym wiedziałem, że oznacza błogosławieństwo.

Ciemność pochłonęła mnie. Nie miała odpowiedniego żołądka, któ­ry mógłby mnie strawić. Wypluła mnie.

Znajdowałem się na drzewie. Oczy widziały jakoś dziwnie. Musia­łem odwrócić głowę w jedną stronę tylko po to, by wyjrzeć z drugiej. Pode mną ludzie należący do kilku ras dokonywali właśnie rzezi ludzi z innych ras. Drzewa były pełne odrazy. Kochały śmierć, ale nienawi­dziły rozlewu krwi.

Znajdowałem się w Gaju Przeznaczenia. Na drzewie? Uniosłem dłoń, chciałem zasłonić nią oczy. Przed oczyma zamajaczyły mi białe pióra.

Straciłem świadomość.

Potem udałem się kolejno do setek miejsc. Setki miejsc przyszły do mnie. Chyba zobaczyłem wszystkie chwile, które dotąd przeżyłem, i wszystkie miejsca, w których byłem podczas ostatnich kilku lat.

Znalazłem się na równinie szkieletów. Nadeszła ciemność. Czarny wiatr rozrzucał kości. Toczyłem się po ziemi niczym liść. Szydziły ze mnie siedzące na nagich drzewach wrony. Potoczyłem się w głębszą noc i już po chwili szedłem po pochyłym dnie tunelu, gdzie starcy spoczy­wali w swych uplecionych z lodu kokonach.

Potężny, głęboki huk rozbrzmiał pod moją czaszką niby ból wcielo­ny, jednak zdało mi się, że przenosi wiadomość. Spróbowałem wsłu­chać się w nią.

Czas rozciągnął się, zamieniał puls mego wnętrza w powolny, głęboki głos, który stopniowo mówił coraz szybciej, zanim w końcu zmienił się w słowa Thai Deia powtarzającego wciąż z przejęciem w nyueng bao:

- Chorąży! Mów do mnie.

Próbowałem, ale nie potrafiłem rozewrzeć szczęk. Stać mnie było tylko na to, by wydawać z siebie jakieś nieartykułowane odgłosy.

- Już z nim lepiej. - To był Wujek Doj. Otworzyłem oczy. Doj klęczał obok z palcami przyłożonymi do mej szyi. - Co się stało, Wojowniku Kości?

Usiadłem. Moje mięśnie były całkowicie bezwładne. Chciało mi się pić. A na pozór wszystko działo się najwyżej krótką chwilę. Udało mi się odpowiedzieć pytaniem na pytanie.

- Co tu się stało? - Wrony wciąż roiły się w oddali, chociaż nie tak potężną chmurą, jaką widziałem przedtem.

- Gdzie? - zapytał Thai Dei.

- Tutaj. Gdzie są ptaki? Thai Dei zauważył:

- Nie wiem. Nie widziałem nic niezwykłego.

- Żadnej chmury mroku? Żadnych błyskawic? Po chwili:

- Nic takiego nie widziałem.

Wujek Doj wpatrywał się z namysłem w dal.

- Muszę coś zjeść. - Chociaż nie wędrowałem z duchem, odczuwa­łem podobne wyczerpanie.

Wydarzenie sprzed kilku chwil samo w sobie było dość niepokojące.

85.

Konował wezwał mnie do siebie. Poszedłem od razu. Minęło ledwie kilka dni, a już świat na powrót wydawał się spokojny, zaś żołnierze znacznie mniej wrodzy.

Cienie nie stanowiły już problemu. Dla nas.

- Już jestem - zwróciłem się do Starego. Strażnicy stojący przy jego namiocie bez przeszkód wpuścili mnie do środka.

- Gdzie jest twoja teściowa?

- Dobre pytanie. Tamtego dnia oznajmiła, że wybiera się po drew­no. Od tego czasu nie widzieliśmy jej.

- Jednooki również zniknął.

Zagapiłem się na niego. Potem zacząłem się śmiać. Śmiech przeszedł w rozpaczliwe rechotanie. Nie minęło dużo czasu, nim zgiąłem się wpół, niezdolny nad sobą zapanować.

- Uciekli? Nie powiesz mi, że uciekli razem.

- Nawet o tym nie pomyślałem. Przestań wreszcie rechotać. To brzmi jak ryk rodzącego osła. - Absolutna niemożliwość. Wskazał dłonią al­kowę, gdzie przechowywano naszych ludzi specjalnej troski. - Wyko­rzystaj Kopcia. Znajdź ich.

Skierowałem się w tamtą stronę, wciąż zanosząc się niepowstrzyma­nym chichotem.

- W jaki sposób mam to zrobić? Ty i Pani tu byliście.

- Nie mieliśmy czasu. Byliśmy zajęci restrukturyzacją sił.

- Ona także połknęła bakcyla wędrówek z duchem?

- Zapewne tak się stanie. Do roboty. Nie mam czasu kłapać szczęką po próżnicy. - Wskazał dłonią. Nie był w nastroju do żartów. Zapewne był niewyspany jeszcze bardziej niż zazwyczaj.

Okazało się, że Kopeć jest sam za zasłoną.

- Co się stało? Pogrzebałeś pozostałych dwóch?

- Upchnąłem ich w tym, co pozostało z twojej ziemianki. Potrzebo­waliśmy więcej miejsca. Zabieraj się do roboty.

Odsunąłem zasłonę. On tu był szefem. Nie musiał przez cały czas zachowywać się jak miły facet.

Kopeć wyglądał jakoś inaczej. Pani zrobiła mu coś, co sprawiło, że przestał powracać do przytomności. Wyglądał raczej, jakby był naćpany niż pogrążony w śpiączce. Na dodatek również śmierdział. Brzydko. Ktoś pozwolił sobie na zaniedbanie własnych obowiązków.

- Jesteś przecież lekarzem. Powinieneś wiedzieć coś na temat po­trzeby zachowywania czystości. Ten facet jest kompletnie brudny.

- Dam ci wiadro.

Nie czekałem, aż mi powie. Zabrałem się do roboty.

Konował poczynił wszelkie stosowne przygotowania. Miałem pod ręką wodę do picia i świeży chleb. Natychmiast trochę zjadłem. Typy z dowodzenia z pewnością żyły lepszym życiem. Ja przez ostatnie kilka dni nie miałem do jedzenia nic prócz paskudnej portulaki - a nawet jej w ilościach zdecydowanie niewystarczających. Kwestia, którą powinie­nem przedstawić Rudemu.

- Poślij po kiełbasę - wymamrotałem. Być może, kiedy już ostatecz­nie dotrzemy do Khatovaru, okaże się, że przypomina on raj Yehdna. Ciepło i namiętne hurysy niezdolne oprzeć się wszechogarniającej na­miętności do śmierdzących, podstarzałych facetów pozbawionych to­warzyskiej ogłady, hurysy, które spędzą resztę swego czasu na dostar­czaniu nam ogromnych ilości świeżo przygotowanego jedzenia. Dobrego jedzenia.

- Przestań wreszcie tyle gadać - warknął chwilę później Konował. - Ten mały kutas jest dość czysty.

Trochę bałem się opuścić ciało.

- Ktoś powinien dbać o to, co on je. - Kopeć wyglądał, jakby cier­piał na wczesne stadia dolegliwości spowodowanych zbyt rygorystycz­ną dietą.

Konował obdarzył mnie tylko ponurym spojrzeniem. Najwyraźniej niezbyt go to obchodziło.

- Masz problemy ze zrobieniem tego, co ci się każe?

- Tylko bez nerwów.

Miałem problemy z opuszczeniem ciała. Bałem się, że znowu zosta­nę pochwycony w środek bójki między Duszołap i Kiną, a potem trafię do miejsca szkieletów jak ostatnio. Wyzwoliło to we mnie pokłady stra­chu, których istnienia nawet wcześniej nie podejrzewałem. W szczegól­ności nie spodobało mi się, że byłem ptakiem. Z tej części mej przygody nie potrafiłem niczego zrozumieć.

Duszołap wiedziała już teraz, że potrafię wędrować po świecie du­cha bez pomocy jej zabiegów. Być może stało się tak dlatego, że sama otworzyła mi kiedyś drogę. Teraz jednak bałem się, że może mnie dopaść i porwać, kiedykolwiek tylko nawiedzi ją taki kaprys. Nie miałem zamiaru z własnej woli wystawiać się na tortury, jakie mi zgotuje.

- Murgenie.

Przełknąłem ostatni kęs chleba, spłukałem go łykiem wody. Napchany, zrobiłem, co musiałem.

Goblin musiał przeczuwać, że był obserwowany. Albo przynajmniej podejrzewał, że tak się może dziać. Nie znalazłbym go, gdybym nie miał pojęcia, jakimi torami wędrują jego myśli. Ten mały, sprytny gnojek. Zaklęcia, których użył dla ukrycia obecności swojej i swoich ludzi, były najprostszego rodzaju, niemal niewykrywalne. Ich działanie łudziło wzrok patrzącego, skłaniając go do niezwracania uwagi na coś, co naj­pewniej było po prostu średniej wielkości głazem spoczywającym w krza­kach, efekt ten zaś był tak subtelny, że nawet jeśli się czegoś spodziewa­łeś, trudno było go zarejestrować. Jego komandosi byli tak rozproszeni, że nawet głazy dostrzegane przez patrzącego nie układały się w żadne skupiska. Mogabą najwyraźniej w ogóle się już nie przejmowali.

Mogłem się mylić, jednak oczekiwałem, że Jednooki, jeśli naprawdę zdezerterował, pierwsze kroki skieruje na poszukiwanie Goblina. Byli najlepszymi przyjaciółmi, zanim ktokolwiek ze służących obecnie w Kompanii przyszedł na świat. Oczywiście, nie licząc Pani.

Krótkie, szybkie rozpoznanie zdradziło mi, że Jednooki jeszcze nie dołączył do Goblina. Przegląd w górę i w dół drogi z Kiaulune również nie ujawnił jego obecności. Zapewne ukrywał się w ciągu dnia.

Nie wyczułem ani Kiny, ani Duszołap. Odzyskawszy po trosze pew­ność siebie, ponownie odszukałem Goblina, a wtedy cofnąłem się z Kop­ciem w czasie.

Goblin wykonał dobrą robotę, przygotował zasadzkę na Prahbrindraha Draha. I żadne zaklęcia nie skrywały przed moimi oczyma prze­biegu potyczki. Zbyt był zajęty innymi sprawami.

To była tradycyjna zasadzka w stylu Czarnej Kompanii. Książę wpadł w nią o zmierzchu. Towarzyszyło mu kilkuset żołnierzy. Liczebnie znacz­nie przewyższali siły Goblina. Kilka strzał poleciało w ich stronę z krza­ków porastających południowy skraj drogi, kilku Taglian zostało trafio­nych. Rozległy się pohukiwania sowy. W krzakach zaszeleściło. Posypały się kolejne strzały.

Prahbrindrah Drah nie miał pojęcia, kto go atakuje. Partyzanci Cie­nia zdawali się znacznie bardziej prawdopodobnym przeciwnikiem niż Kompania. O Goblinie nie wiedział.

Nauczyliśmy Taglian, aby po wpadnięciu w zasadzkę odpowiadali natychmiastowym kontratakiem. Tak właśnie uczynili towarzysze Księcia, chociaż nie natychmiast. Przeszło połowa z nich wykonała szarżę w stronę krzaków w pościgu za szelestami, które z nich dobiegały. Kil­ku z tych, którzy czaili się w krzakach, było prawdziwymi ludźmi Goblina, resztę jednak udatnie imitowały małe sówki, rozpaczliwie próbu­jące uciec, choć właściwie nie wiedziały przed czym, a nie potrafiły nawet opuścić poszycia krzewów.

Drugi atak Goblina, poprowadzony ze zbocza wzgórza po przeciw­nej stronie drogi, był znacznie bardziej zdecydowany, a uczestniczyli w nim ludzie, co do których Taglianie z pewnością wiedzieliby, że nie mogą się znajdować tutaj, gdyby tylko chociaż przez moment zdolni byli pomyśleć. Zobaczyłem własnego sobowtóra, jak przedziera się przez zarośla, wymachując poszczerbionym, zardzewiałym mieczem.

Paru żołnierzy Goblina oraz oddział duchów zaczęli wycofywać się w stroną Kiaulune, a za nim podążyła większość pozostałych ludzi Księ­cia. Potem reszta sił Goblina pognała wprost na Księcia. Walka była krótka. Kiedy kurz opadł, nasz były pracodawca był już jeńcem, żywy, chociaż w stanie, w którym nikomu nie miał sprawić kłopotów. Otrzy­mał co najmniej kilkanaście ran.

Goblin natychmiast zniknął. Komandosi i iluzoryczne postacie szar­pały i zwodziły Taglian, póki świt nie uczynił iluzji Goblina nazbyt ilu­zoryczną.

Taglianie podejmowali mężne wysiłki, aby odnaleźć Księcia. Nie powiodło im się. Wkrótce po następnym zachodzie słońca przeraziły ich zarośla wypełnione zabójczymi cieniami. Uciekli na północ, niosąc ze sobą wieści, w myśl których ich książę mógł polec.

Potrafiłem sobie wyobrazić, jakie to może wywrzeć wrażenie, gdy osiągną Taglios. W stolicy zapanuje chaos, jeżeli kapłani nie uznają praw Radishy do sprawowania władzy. To mogło oznaczać wojnę domową. Kobieta miała swoich niekanonicznych zwolenników, a nie było żadne­go innego spadkobiercy. Kwestia sukcesji podnoszona była od wielu lat, jednak zawsze odsuwały ją na bok bardziej bezpośrednie zagrożenia. Cha, cha. Już zacznie płacić cenę za swą perfidię, mimo iż nawet nie zerknęliśmy jeszcze w jej stronę.

Jednooki i Gota wciąż musieli znajdować się gdzieś na drodze. Od prób ich odnalezienia łatwiejsze wydało mi się cofnięcie przez całą dro­gę w czasie i przychwycenie ich na początku przygody.

Udało się. Do pewnego stopnia. Gota znalazła Jednookiego, prze­prowadzili tylko króciutką rozmowę, po czym mały czarodziej odchrząk­nął, wydobył z ruin swego bunkra jakiś pakunek, a potem przyłączył się do niej i razem zanurzyli się w najbliższym lasku. Najwyraźniej wszyst­ko już wcześniej dokładnie sobie omówili. Przygotowali się z góry.

Dalej nie rozmawiali szczególnie dużo, w co trudno być może uwierzyć, skoro Jednooki nie był szczególnie słynny ze swej powściągliwo­ści, a Matka Gota była jeszcze gorsza. On tylko od czasu do czasu po­mrukiwał. Kiedy ona się odzywała, zazwyczaj były to jej zwyczajowe skargi na niesprawiedliwość życia.

Pogrążyli się w całkowitym milczeniu, gdy tylko weszli w cień drzew. Światła i cienie migotały, tańczyły wokół nich, gdy wiatr poruszał gałęzia­mi i liśćmi. Coraz trudniej było mi ich śledzić... Och, przecież ten mały gnojek był czarodziejem, nieprawdaż? A na dodatek cholernie dobrze obeznanym z możliwościami Kopcia. Zmusił mnie do poważnego wysił­ku, jednak udało mi się śledzić ich do czasu, gdy mój świat zaczął drżeć.

Trzęsienie ziemi? Znowu?

Na koniec mnie wreszcie olśniło. Ktoś znajdujący się poza światem astralnym czegoś ode mnie chciał. Niechętnie powróciłem do swego ciała.

- Rychło, cholera, w czas! - warknął Stary, gdy tylko otworzyłem oczy. - Naprawdę myślałem, że tym razem już cię straciliśmy.

- Hę? - zaskrzeczałem z wyschniętego gardła. Próbowałem sięgnąć po kubek, jednak nie miałem siły, aby choć wyciągnąć ramię. Byłem ostatecznie zmarnowany. Kapitan musiał mi nalać wody wprost do ust.

- Teraz naprawdę przejebałem. Jak długo mnie nie było?

- Jedenaście godzin. - W taki właśnie sposób Jednooki uniemożli­wił odnalezienie go.

- Założę się, że gdy zapadnie zmrok, nie będzie już mowy o tym, aby ich znaleźć - powiedziałem, gdy tylko wchłonąłem odrobinę osło­dzonej wody. Pomieszał mi się czas. Miałem na myśli zmrok tego dnia, kiedy uciekli. W ciemnościach mógł się zupełnie swobodnie zgubić.

A ciemność zawsze nadchodzi.

Konował zmarnował mnóstwo swych sił na serię przekleństw.

Powiedziałem:

- Mogę obserwować wrony. Gdziekolwiek są wrony, tam też zna­leźć można to, co obserwują. - Ale nie w pobliżu Goblina, który miał swe sowy i zaklęcia mylące. Chyba że nigdy go nie szukały, ponieważ Duszołap nie miała pojęcia, że on tam w ogóle jest. - W większości mają umysły nazbyt przyćmione, aby dać się zwieść słabymi zaklęciami. -Z czego zapewne wynikały jakieś wnioski zarówno na temat ludzi, jak i wron, ale nie jestem na tyle bystry, aby to wyraźnie zdefiniować.

- Od tej chwili więc zakładam, że odszedł. Nie mam ochoty wysy­łać cię tam ponownie, żebyś znowu nie zagubił się do tego stopnia, że zapomnisz, iż należy wrócić.

To mój własny nawyk śnienia stanowił dla mnie zagrożenie. Włócząc się w ten sposób, napotykałem na znacznie mniejsze niebezpieczeństwa. Konował powtórzył:

- Od tej chwili więc zakładam, że odszedł. - Uśmiechnął się ponuro. - Wróci. Zaraz po tym, jak udusi tę babę. Co nastąpi dokładnie w tej samej chwili, gdy znudzi mu się nowość. Wrócisz tam, gdzie byłeś przed­tem. Nie spuszczaj sztandaru z oka. I przysyłaj mi stale wszystkie kolej­ne rzeczy, które napisałeś, abym mógł je przejrzeć.

Aha. Na to nie byłem jeszcze przygotowany. Dotąd nieszczególnie go to interesowało.

- Kiedy wyruszamy? Czy może to nie nastąpi wcale?

- Na pewno nie przed zebraniem plonów. Chyba że będzie to abso­lutnie konieczne. Najdalej za pięć miesięcy. Spróbuj w tym czasie tro­chę odpocząć.

Spróbuj trochę odpocząć. Tak, jak odpoczywałem, byczyłem się, gdy zostaliśmy zamknięci w Dejagore. Stracił zainteresowanie dla wszyst­kiego, ponieważ nie potrafił odrzucić szansy, aby grać w te gierki z Duszołap.

- Kiedy posłałeś ludzi za Duszołap tamtego dnia... Czy to był rezul­tat jakiegoś planu? Czy naprawdę spodziewałeś się, że w ten sposób coś osiągniesz? - Nawet w tej chwili zatrzymałem dla siebie wątpliwości dotyczące autentyczności antagonizmu, jaki między nimi istniał.

- Zapytaj moją drogą ukochaną. To był jej plan. Zapewne wkrótce zobaczysz ją znowu. Wpadła na pomysł, że jeśli nieustannie nękać Du­szołap, tamta nie będzie w stanie skupić się na wyrządzaniu jej przy­krości.

- No, to jest jakiś pomysł. Wsadzaj kij w gniazdo żmij, aby nie mia­ły czasu wyłazić z niego i cię ścigać. Dlaczego nie rozwalać gniazd szer­szeni i nie drażnić niedźwiedzi pogrążonych w zimowym śnie, jeśli już przy tym jesteśmy?

- Znajdź Jednookiego albo zabierz się do Kronik. Wszelkiego uja­dania, jakie tylko mogę znieść, mam już dosyć tutaj, w domu.

- Powinieneś trochę się przespać - powiedziałem i skierowałem się do wyjścia. - Stajesz się trochę zanadto rozdrażniony.

Pojawiają się barwy. Pojawia się życie, choć szczegól­nego rodzaju. Rozbłyskuje światło. Bez światła nie może zaistnieć ciemność.

Budzi się śmierć. Wrzaski setki wron otaczają pochylający się tron.

Śmierć zawsze znajdzie jakiś sposób. Ciemność zawsze znajdzie drogę do wnętrza.

Ciemność zawsze nadchodzi.

Istota na tronie siedzi z szeroko rozwartymi oczyma, śle­pa. W jej gałkach ocznych nie ma źrenic. Są niczym białka na wpół ugotowanych jajek, jednak istota najwyraźniej ni­czego nimi nie widzi. Z pewnością wszakże jest świadoma. Jej twarz skrzywiona w agonii obraca się, śledzi każdego śmiałego szpiega, który dotarł tu ze świata. Skupia swoją wolę na każdym nowo przybyłym, pragnie, by spoczął na upiornej ziemi. Skrzywienie wściekłości wykrzywia jej rysy za każdym razem, gdy słaby ptak nie jest zdolny do przeka­zania jej poleceń.

Ziemia drży.

Tron obsuwa się o stopę, przechyla o następny cal. Wy­raz czujności rozbłyska pod grymasem niedawnego bólu na uśpionej twarzy.

Szczelina w ziemi otwiera się szerzej. Migoczące w niej kolory stają się coraz bardziej jaskrawe. Wiatr szepce z wnę­trza ziemi. Jest bardziej zimny niż serce głodującego pają­ka. Niesie ze sobą czarną mgłę.

Tron pochyla się o następny cal.

Śmierć znajdzie jakiś sposób.

Nawet bogowie muszą przeminąć.

86.

Przez długi czas rzeczy szły zbyt dobrze. Lato było idyllą. Nigdy nie zrobiło się zbyt gorąco. Padały deszcze akurat odpowiednie dla plonów, które posialiśmy. Spodziewaliśmy się takich, o jakie modlą się chłopi. Upewniliśmy się, że wszyscy napotkani chłopi zrozumieli, iż cudowna pogoda jest naszą zasługą. Nasi furażerowie zarekwirowali wystarcza­jącą liczbę zwierząt, aby wystarczyły nam, jeśli podróżowalibyśmy do­syć wolno, pozostawiając ciężki sprzęt, który szedł za nami z przyja­znych terytoriów. Znalazło się nawet kilka owiec dla wszystkich, których nie ograniczały zakazy Gunni dotyczące jedzenia mięsa.

Stare spostrzeżenie jest prawdziwe. Armia maszeruje na swoich żo­łądkach. To, co osiągnęliśmy dzięki ukierunkowaniu woli Taglian, dy­stans, jaki pokonaliśmy, był wyłączną zasługą planów Konowała, wła­ściwych przygotowań i poświęcenia. Oraz psychozy. A także, rzecz jasna, u jego podstaw legły cztery lata dane nam przez Długiego Cienia, który okazał się całkowicie niezdolny do powstrzymania naszych przygoto­wań. Biedny facet. Powinien posłuchać Mogaby. Nie żyłby teraz w psiej budzie. Ale nie można go było w istocie obwiniać za to, że dał się zwieść Matce Kłamców; kiedy Kina splecie swe sieci kłamstw, potrafi nimi omotać wzrok bogów dorównujących jej potęgą.

Nie przytyliśmy jeszcze na dobre po ciężkiej zimie, jednak powoli przygotowaliśmy się już do podjęcia następnego etapu podróży.

Ani Duszołap, ani Mogaba, ani ostatni lojaliści tagliańscy czy wreszcie lokalna ludność nie mieli najwyraźniej zamiaru dalej uprzykrzać nam życia. Obecnie zresztą z tą ostatnią żyliśmy w zupełnie niezłych sto­sunkach.

Po tym, jak - najwyraźniej na nalegania Pani - wysłano ostatecznie siły zwiadowcze, by odkryły tajemnice Przeoczenia, Stary przekonał się, że w fortecy pomieszczono rozmaitość skarbów. Połowa przeszła na własność Kompanii, było to coś, czego nie mieliśmy już od pokolenia. Wszyscy zaprzysiężeni bracia otrzymali po równej części z reszty. Na koniec Konował zarządził ustanowienie rynku, na który tubylcy mogli przynosić to wszystko, co chcieli sprzedać.

Z początku efekty rozczarowywały. Kiedy jednak dowiedliśmy, że nie ograbimy ani nie zamordujemy nikogo, handel powoli nabrał rumień­ców. Chłopi łatwo dochodzili do siebie. Byli realistami. Nie bardzo po­trafili sobie wyobrazić, w jaki sposób nasze jarzmo mogłoby być cięż­sze niż panowanie Długiego Cienia. Nie mieli żadnych problemów z tradycyjnym tudzież wyimaginowanym mitem Czarnej Kompanii, mimo że żyli znacznie bliżej Khatovaru.

Zresztą samej nazwy Khatovar jako takiej również nigdy nie słyszeli. Nie dbali też o Kinę, pod żadnym z jej imion. Ich Kina była w takim samym sensie twórcą jak niszczycielem, złośliwą, ale przecież nie wy­zbytą świętości królową mroku. Rok Czaszek nie budził w nich żadnego przerażenia. Nie potrafili sobie po prostu wyobrazić żadnej przyszłości, która byłaby bardziej ponura niż niedawna przeszłość. Wszakże nikt nie czcił w nas wyzwolicieli. Byliśmy tylko cieniem, który zajął miejsce ciem­ności.

Od czasu do czasu chodziłem na ten targ w towarzystwie Thai Deia i tłumacza. Thai Dei za każdym razem protestował. Pewien był, że moja ciekawość sprowadzi na mnie zgubę. Jego twarzy nie pokrywał rumie­niec wstydu, gdy zapewniał mnie, że ciekawość stanowi śmiertelną klątwę.

Wujek Doj zazwyczaj szedł z nami. Pomimo iż udawaliśmy, że jest inaczej, wciąż rosło między nami napięcie. Nie potrafiłem przebaczyć nieobecności Sarie, chociaż panowałem nad ochotą zdradzenia im swej wiedzy. Denerwowałem go, gdy pytałem każdego południowca, z któ­rym rozmawiałem, o konstelację zwaną Pętlą. Jednak nikt o niej nie słyszał.

Gdyby nie ruiny, które niegdyś stanowiły miasto Kiaulune, świat wydawałby się dobrym miejscem.

Czułbym się naprawdę bardzo dobrze, gdyby nie to, że tęskniłem za Sarie. I widywałem ją w moich snach. Ostatnimi czasy spoczywające na moich ramionach obowiązki były znacznie lżejsze, chociaż nominalnie dowodziłem oddziałami przy Bramie Cienia. Rudy i Kubeł wykonywali w istocie całą robotę, donosili mi tylko regularnie o postępach w reali­zacji obowiązków, które na nich ciążyły. Nikt niczego takiego nie po­wiedział, jednak widać było, że uczą mnie na wypadek, gdybym miał dowodzić naprawdę. Nikomu nie wspominałem o tym, ale w końcu prze­cież udało mi się znośnie dowodzić Starą Gwardią podczas próby ognia, jaką przeszliśmy w Dejagore. Nie przypominałem im, że mieliśmy prze­cież Porucznika, a ona była znacznie bardziej doświadczona i zdecydo­wana niż ja. Za każdym razem, gdy coś powiesz, zawsze dostanie ci się więcej roboty nie cierpiącej zwłoki.

87.

Pewnego ranka spojrzałem w dół zbocza i zobaczyłem małą armię idącą w moją stronę, dwudziestu pięciu ludzi i tyleż samo osłów obcią­żonych tobołami i wiązkami bambusa. Zwróciłem się do Thai Deia:

- Nie podoba mi się ten widok. To są Loftus, Longinus i Cletus, wszyscy naraz. - Nie wspominając już o Ottonie i Hagopie, których nie widziałem od jakiegoś czasu. - Kiedy ci trzej zbiorą się razem, możesz się założyć, że coś wisi w powietrzu.

Thai Dei spojrzał na mnie w taki sposób, jakby się zastanawiał, czy sądzę, iż jest naprawdę na tyle ciemny, aby uważać, że przybyli tu na piknik. Pamiętał tych braci z Dejagore i zapewne rozumiał ich obsesję znacznie lepiej niż ja. A jednak coś wisiało w powietrzu.

Wyszedłem im na spotkanie.

- Hej! - wykrzyknął Cletus i machnął do mnie dłonią. - Oto książę pustelników.

- Co jest, chłopcy?

- Słyszeliśmy, że założyłeś tu własne królestwo. Przyszliśmy napa­wać się jego cudami.

- Wygląda to raczej, jakbyście planowali inwazję. Po co to całe gów­no? - wypowiedziałem pytanie w języku Miast Klejnotów.

- Polowe próby nowych zabawek. Dotychczas zabawialiśmy się nimi w podziemiach zamku.

- Mm? - Czy to rzeczywiście mógł być prawdziwy powód, dla któ­rego Stary wciąż zabraniał wstępu do większej części Przeoczenia? - Mam nadzieję, że nadają się do zjedzenia.

Longo uśmiechnął się.

- Zapewne nie okażą się zbyt smaczne, Murgenie. Chociaż śmiesz­nie będzie przy gotowaniu.

Thai Dei nachmurzył się. Znowu go z czegoś wyłączano. Niedobrze. Był z Kompanią, ale nie był jednym z Kompanii. Podobnie jak ja żyłem z Nyueng Bao, nie będąc jednym z nich.

- Ze sposobu, w jaki się uśmiechacie, chłopcy, muszę wnosić, że cokolwiek to jest, z pewnością ma mnóstwo dźwigni, przekładni i wy­konuje jakąś zupełnie zbędną robotę ze sprawnością ocenianą na dzie­sięć procent.

- O ty, słabej wiary. Clete, czy kiedykolwiek widziałeś zrzędę rów­ną temu facetowi?

- On po prostu nie zna się na inżynierii.

- Dostatecznie dobrze znam się na inżynierii. Nie rozumiem tylko maszyn. Co będziemy robić?

- Próby polowe - przypomniał mi Clete. - Zastosowaliśmy trochę myśli inżynieryjnej do miotaczy kul ognistych Pani.

- Zasięg, celność, siła ognia, Murgenie - podniecał się Loftus. - Szybkość. Wszystkie obszary, o których tylko pomyśleliśmy, okazały się podatne na usprawnienia.

Z pewnością. Miotacze kul ognistych potrafiły sprawić mnóstwo nie­przyjemności człowiekowi, ale praktycznie rzecz biorąc, trzeba było dotknąć go wylotem, aby mieć pewność, że się trafi.

Cała ta gadanina w obcym języku ściągnęła Wujka Doja, który oczy­wiście musiał wsadzić nos w nie swoje sprawy, co nigdy nie kończyło się dla niego dobrze. Ale z pewnością zda sobie z tego dosyć szybko sprawę.

Longo powiedział:

- Masz tutaj znakomite pole do ostrzału, Murgenie. - Machnął dło­nią w stronę gór. Między miejscem, gdzie staliśmy, a wiecznie zielonym lasem leżały mile pustkowia. Gestem swego ramienia objął również Prze­oczenie. - I znakomity, mierzony dystans, tam. - Żołnierze wychodzili powoli ze swych schronów, przypuszczali bowiem, że nasłano na nich jakiś rodzaj kontroli.

Faceci znajdujący się najbliżej nas zaczęli pracować z podwójną ochotą, ściągali ładunek z grzbietów jucznych zwierząt. Cletus chwycił bambusową tyczkę.

- Oto twoja podstawowa konstrukcja bambusa wymyślona przez Pa­nią, zanim my włączyliśmy w sprawę nasze rozumy.

Clete wypuścił kilka kul ognistych, celował, z grubsza rzecz biorąc, w stronę paru naradzających się wron. Te tylko się zaśmiały. Kule ogni­ste skoczyły w dal, straciły swój pęd, potem spłynęły w kierunku ziemi i zniknęły.

- W żadne gówno nie trafię. Wyjąwszy cienie. Chyba że podejdziesz dokładnie do tego, co zechcesz spalić.

Longo wtrącił się:

- Skłoniliśmy ją do uznania, że ponieważ żołnierze i tak będą uży­wać bambusów do niszczenia innych celów... czyjej się to podoba, czy nie... powinni być w stanie trafić w to, w co celują.

Loftus powiedział:

- Spędziła dość czasu z żołnierzami. Rozumie, w jaki sposób myślą. Parsknąłem.

- Już od pięciu lat pieprzy się z jednym. Powinna coś niecoś rozu­mieć.

Clete chwycił bambusową tyczkę okręconą czarnymi pasami.

- A oto chytry, mały numerek. - Skinął głową na braci. Chwycili podobne tyczki. Każdy z nich wycelował mniej więcej w stronę wron. Clete powiedział: - Już.

Zakręcili korbami. Poleciały kule ogniste. Czarne lotki eksplodowa­ły i dymiąc, rozprysły się na wszystkie strony. Skoczyły za nimi następ­ne kule ogniste. Wyglądało, jakby nie miało najmniejszego znaczenia, czy się celuje właściwie, czy nie. Kule ogniste ścigały swe cele nieza­leżnie od tego, jak rozpaczliwie ptaki starały się uskoczyć, uciec. Do­kładnie w taki sam sposób, w jaki ścigały cienie.

Clete wsparł się na swojej tyczce.

- To powinno doprowadzić do zlikwidowania problemu szpiegów. - Jego bracia pozostawali czujni. Longo uniósł bambus, a sprytny, mały diabeł próbował umknąć na niskiej wysokości, na zmianę śmigając mię­dzy głazami położonymi tak blisko siebie, iż za każdym razem tracił lotki z piór. Kula fioletowego ognia dogoniła go, pędząc czterokrotnie szybciej.

Łup!

- No, to jest sztuczka, którą potrafię docenić - powiedziałem. Podobnie jak Thai Dei, Wujek Doj oraz chłopcy w cienkiej, rozpacz­liwej linii przy Bramie Cienia. Szczęki im opadły. Rudy zaklinał się:

- Pieprzone! Chcę mieć jednego z tych sukinsynów. Zapytałem:

- Macie jakieś szczególne problemy z wronami? Rudy zapytał:

- To zabija tylko wrony? Cletus zaczął się zaklinać.

- Przypuszczam, że moglibyśmy je nastawić właściwie na wszyst­ko. Jednak im więcej będziesz chciał mieć celów, tym bardziej skompli­kowana staje się logistyka.

- A więc nie dlatego tu się znaleźliście - zaryzykowałem.

- Tylko po to, by oczyścić teren. Longo dodał:

- Chcieliśmy czegoś, co tacy chłopcy jak my mogą polubić. Loftus wszedł mu w słowo:

- Biorąc pod uwagę to, że nie mamy skąd brać większej liczby re­kruta, w każdym razie nie od razu, zaś Taglios może wystawić tylu, ilu zechce.

Owymi czasy w Taglios rosło w siłę stronnictwo, które dążyło do tego, by po prostu nie bacząc na nic, udawać, że Kompania poszła w swo­ją stronę. Kiedy przybyliśmy do Taglios, kierowaliśmy się do Khatovaru. Teraz już nic nie stało nam na przeszkodzie, byśmy udali się tam od razu. Jeżeli wszyscy będą naprawdę zachowywać się spokojnie i sie­dzieć cicho, być może przestaniemy się nimi interesować i pójdziemy swoją drogą.

Kiedy rozmawiałem z inżynierami, Otto i Hagop ustawili na kozłach parę stołów. Te wkrótce wyposażone zostały w dekoracyjne imadła i ze­stawy narzędzi. Za stołami natychmiast wzniesiono stelaże. Ich towa­rzysze zaczęli rozstawiać w nich bambusowe tuby.

- Spore bękarty - powiedziałem. Niektóre miały po piętnaście stóp długości, inne po cztery cale średnicy.

Clete powiedział:

- Spore i brutalne. Uważaj, gdzie celujesz tą przeklętą rzeczą! - Jakiś żołnierz próbował wycelować we wronę pędzącą na południe. Zupeł­nie nie troszczył się o ludzi na tyle głupich, by stanąć między nim a jego celem. - Najbardziej zależało nam na poprawieniu celności i prędkości pocisku. Małe, dodatkowe “buch” z drugiej strony stanowiłoby także dodatkową zaletę. Hagopie.

Hagop wziął w dłonie dwunastostopowca z otworem wylotowym o średnicy trzech cali, paskowanego na czerwono, i umieścił w imadle. Zmierzył wzrokiem jego długość. Poklepał delikatnie młotkiem, odro­binę zmienił nastawienie celownika.

- Ten głaz tam, ten, który wygląda jak kapelusz Jednookiego. - Uzbroił skomplikowany mechanizm wyzwalający.

W moich oczach głaz ten nie przypominał w niczym kapelusza. Znaj­dował się dobre czterysta jardów stąd. Trzech żołnierzy ze standardo­wymi bambusami wypaliło do niego kilkanaście kul ognistych, a tylko jeden miał tyle szczęścia, by ubarwić go cytrynową poświatą wzdłuż jednej z krawędzi.

- Zwyczajny problem. Kiedy ostatecznie uda ci się trafić, zazwy­czaj szkody są niewielkie. Chyba że chodzi o ludzi. Działaj, Hagopie.

Hagop wystrzelił ze swej broni. Rozległ się dźwięk przypominający skwierczenie pieczonego boczku. Intensywnie pomarańczowa kula sko­czyła w stronę głazu zbyt szybko, by moje oczy mogły za nią nadążyć. Trafiła w sam środek. Przez piętnaście sekund kamień tryskał ognistym pióropuszem. Niemalże poczułem dochodzący stamtąd żar. Głaz odro­binę zmienił swe położenie, wskazywał teraz swym ognistym ogonem w dół wzgórza. Ognista kula wyskoczyła wreszcie z drugiej strony ska­ły niby ropny rdzeń z pękającego pryszcza.

- Cholera! - wyrwało mi się. - Cholera jasna! Ten bydlak musiał mieć z dziesięć stóp grubości!

Clete powiedział:

- Trzycalowa kula potrafi wbić się przynajmniej na piętnaście stóp w ten rodzaj kamienia, który nas tutaj otacza. Hagopie, widzisz tę srebr­ną czcionkę, która wygląda niby run Przeznaczenia? - Wskazał w stro­nę Przeoczenia. Na jego ścianie można było dostrzec przynajmniej z ty­siąc liter. Nie miałem pojęcia, o którą może mu chodzić. Zresztą Hagop też nie.

- W najwyższym rzędzie czcionek. Środek celu. Wygląda niczym maszt sztandarowy z dwoma proporcami sterczącymi w prawo obok czegoś, co przypomina trójzębny widelec.

- W porządku, mam.

Ja również go znalazłem.

- Bierz się do dzieła. Strzelaj, gdy tylko będziesz gotów. Zaprotestowałem:

- To są ponad trzy tysiące jardów! Raczej prawie cztery. Będzie miał szczęście, jeśli uda mu się w ogóle trafić w mur.

- Gotów.

- Już.

Boczek zaskwierczał. Pomarańczowa kula opuściła wylot bambuso­wej tyczki. Osiągnięcie Przeoczenia zabrało jej mniej niż trzy sekundy. Gdybym nie stał tuż obok Hagopa, nie byłbym w stanie śledzić toru jej lotu. Rozbłysk oświetlił całą okolicę, kiedy kula ognista uderzyła w za­klęcia chroniące mury. Trafiła prosto w to miejsce, gdzie celował Ha-gop, a gdy poświata już zniknęła, run, który przyjął trafienie, wyglądał na odrobinę odbarwiony.

- O żesz! - powiedziałem. Thai Dei i Wujek Doj zaczęli coś do sie­bie pokrzykiwać. Nie musieli niczego rozumieć z naszych szyfrowanych rozmów, aby zdać sobie sprawę z możliwości broni.

- Zakładamy, że kula potrafi przelecieć przynajmniej czternaście mil, zanim straci całkowicie pęd - powiedział Clete. - Wówczas nie będzie miała już większej energii niż zwykła kula i nie będzie się do niczego innego nadawać, prócz zabijania cieni i ogólnego niszczenia. - Pokle­pał tubę, której używał Hagop. - To nasz prototyp. Jest dobrze wycelo­wany. Teraz musimy zająć się pozostałymi. I dlatego właśnie jesteśmy tutaj.

Hagop i Otto zastąpili tę tubę inną, jeszcze nie oznaczoną. Otto coś przykręcił przy jej końcu. Od tulei odszedł całkowicie segment podob­ny do miseczki. Dwaj faceci z fabryki Pani nałożyli na nią coś, co wy­glądało jak glina, którą posługują się garncarze, potem osadzili w niej wielką, czarną, gumową kulę. Hagop przykręcił na powrót miseczkę do swej zabawki, pomajstrował coś przy mechanizmie spustowym, zapytał braci inżynierów:

- Zadowoleni jesteście, chłopcy, ze sposobu, w jaki leży ta rzecz? Wszyscy trzej przykucnęli. Potem zaczęli się kłócić. Zastukały młotki.

Znowu wdali się w spór. Potem wszyscy trzej: Otto, Hagop oraz ludzie z fabryki, przybrali określone pozy i spojrzeli w stronę Przeoczenia.

Boczek zaskwierczał. Pomarańczowa kula wyskoczyła w powietrze. Jakiś tysiąc jardów od miejsca, gdzie staliśmy, zaczęło znosić ją na lewo, potem w dół. Uderzyła w ziemię tuż przed samym murem. Ogień tryskał w powietrze przez jakieś piętnaście sekund. A wraz z nim odłamki skały i darni.

Wszystkich siedmiu obserwatorów zaczęło porównywać notatki i na­nosić je na karty. Kłócili się bez przerwy. Następnie zdjęli miseczkę z tuby i spojrzeli do wnętrza. Znowu zaczęli coś notować. Na koniec przekaza­li swoją broń w ręce specjalisty, który przy użyciu jakichś mistycznych narzędzi zabrał się do pracy nad wnętrzem tuby.

Bracia przeszli do następnego bambusa. Ich pomocnicy ustawili już do testów kilkanaście kolejnych. Powtarzali całą procedurę przy każdej broni. Niektóre z tub trafiały swoimi kulami ognistymi już za pierwszym razem. Inne beznadziejnie chybiały. Najgorsza została zdyskwalifiko­wana od razu. Nie było sensu marnować nad nią czasu. Wciąż potrzeb­ne były znacznie mniej celne, w roli batów przeciwko cieniom.

Kiedy tuba przeszła wszystkie swoje poprawki, testowali ją na roz­rzut. Alfabet tajemniczych znaków namalowanych rozmaitymi farbami oznaczał każdą, aby żołnierze wiedzieli, jaką ocenę otrzymała broń.

Otto z rzadka mówił coś więcej, jednak podczas przerwy na obiad zauważył:

- Pani rzeczywiście powracają teraz jej moce.

Prawie nikt z pewnością nawet nie podejrzewał prawdy. A nawet ci, którzy podejrzewali, nie byli przygotowani, aby w nią uwierzyć.

- Jak wiele tych rzeczy macie zamiar uruchomić? - Moi chłopcy właściwie przestali już zajmować się swoją pracą. Wałęsali się tylko w pobliżu, obserwowali fajerwerki niczym gromadka dużych dzieciaków.

Clete powiedział:

- W tej partii przywieźliśmy pięćdziesiąt. Mamy nadzieję, że z tych uda nam się wybrać dwadzieścia godnych zaufania. Jak wszystko pój­dzie dobrze, zaczniemy pracować nad naprawdę potężnymi zabawka­mi. Chłopie, Talowie będą zaskoczeni.

Potrafiłem sobie wyobrazić, co te nowe ogniste kule potrafią zrobić z ludzkimi ciałami. Ale podejrzewałem, że kośba wśród legionów wcale nie jest ich głównym zadaniem. A moje podejrzenia potwierdziły się już następnego popołudnia.

Pani we własnej osobie przybyła, by dokonać inspekcji dwudziestu sześciu egzemplarzy, które bracia uznali za możliwe do przyjęcia. Ta kobieta wydawała się zupełnie wyczerpana emocjonalnie, jednak było w niej jakieś ożywienie, które wskazywało, iż po części przynajmniej jej życie toczy się po jej myśli. Pani i Staremu z pewnością udawało się znaleźć kilka wolnych chwil, podczas których mogli zapomnieć, że są Kapitanem i Porucznikiem.

Cieszyło mnie to.

- Wspaniale - oznajmiła, gdy zobaczyła, że każda przyjęta tuba smagnęła chociaż raz mur Przeoczenia. - A co z ognistą bronią specy­ficznie uzbrojoną przeciwko wronom?

- Widzisz tu jakieś wrony? - zapytał Longo. - Wystawiliśmy linię pikiet, żadna z nich nawet się tu nie zbliża.

- Dobrze. Uzbroicie wszystkie te rzeczy w pełen ładunek. Mam za­miar wykonać mały eksperyment.

Hagop zwrócił się do mnie:

- Mam tego mnóstwo. Udało nam się skutecznie przetestować o sześć więcej, niż oczekiwaliśmy. A połowa z pozostałych jest na tyle dobra, że możemy je wykorzystywać na dystansach mniejszych niż mila. Mo­żemy teraz porządnie sprać komuś tyłek. - Cała banda była tak podnie­cona, jak dzieci, które właśnie dostały nowe zabawki. A Pani była z nich wszystkich najgorsza. Biegała żwawo wokół, jakby miała znowu pięt­naście lat.

Żołnierze z powrotem złożyli stoły, zaczęli pakować narzędzia i ła­dować wozy.

Loftus, Longinus i Otto chichotali nad czymś, co któryś przed chwilą powiedział.

Rozejrzałem się dookoła. Nie lubiłem złowróżbnych znaków. Nawet Pani miała coś takiego w oczach. Coś takiego, co zawsze można było dostrzec u Jednookiego albo u Goblina, kiedy zamierzali wyciąć numer, którego potem ofiara będzie żałować przez całe życie.

- Nie ruszajcie się z miejsc, wszyscy stać! - wrzasnąłem. Jako jedy­ny w towarzystwie próbowałem zachować poczucie odpowiedzialności. - Nie mam pojęcia, co zamierzacie, ale... - To było w końcu moje lenno.

Cała gromadka, włączywszy w to Panią, braci, Ottona i Hagopa, za­marła za swymi stołami. W ich oczach rozbłysły złe iskierki, gdy mie­rzyli całą długość w pełni załadowanych ciężkich tulei.

- Nawet o tym nie myślcie! - jęknąłem.

Moi krewni kręcili się za moimi plecami w całkowitym milczeniu, nie rozumieli nic z tego, co zostało powiedziane, jednak całkowicie świadomi byli faktu, że z tego, co zdarzyło się wczoraj i dzisiaj, może wyniknąć coś naprawdę znaczącego. Coś, co przekracza oczywiste prze­widywania.

- Nie róbcie tego! - błagałem.

Dwadzieścia dwie bambusowe tuby wypaliły w ciągu kilku sekund jedna po drugiej. Łajdacy patrzyli spokojnie, jak pomarańczowe kule ogniste mkną w kierunku północno-północno-zachodnim, prosto do miej­sca, skąd w mojej wyobraźni wzniosła się wówczas nawała wron. Tym razem nie była to wyłącznie kwestia mojej wyobraźni.

Kryjówka Duszołap musiała znajdować się w odległości większej niż dziesięć mil. Kulom ognistym dotarcie tam nie zabrało nawet dziesięciu sekund. Być może nawet nie pięć. Byłem zbyt wstrząśnięty, aby dobrze sobie zdawać sprawę z upływu czasu.

Ogień, dym i gówno trysnęły na pół mili w górę.

Teraz cała banda jakby oszalała. Wszyscy - nawet Pani - ciskali ognistymi kulami, w seriach po cztery, pięć. Odległe drzewa zaczęły się ruszać, jakby w lesie wrzało. Nawet z tak daleka byłem w stanie do­strzec ogromne drzewa wylatujące w powietrze na tysiąc stóp.

Przypomniałem sobie, że średnica niektórych z rosnących tam drzew dwukrotnie przekraczała mój wzrost. Wirując, przecinały powietrze niby ogniste kosy. Poniżej rozpętał się ognisty sztorm. Pluł płomieniami i kłę­bami dymu w niebo jak jakiś rozeźlony wulkan.

To był dzień, kiedy zginęło wiele wron. Pewien jestem także, że był to dzień, podczas którego Duszołap nie znalazła żadnego powodu do śmiechu.

88.

Bieg ludzkich spraw w znacznym stopniu jest zrytualizowany.

Stary nakazał mi odczytywanie kazań z Kronik w identyczny spo­sób, w jaki sam to czynił w zamierzchłych czasach. Niewzruszenie wie­rzył, że każdy człowiek winien dokładnie znać swe miejsce w naszej długiej historii. Tym samym większość starych towarzyszy została za­gnana do nauczania tagliańskiego wszystkich, którzy jeszcze nim nie mówili. Konował życzył sobie, aby każdy z braci mówił choć jednym językiem wspólnym z pozostałymi. Czasami wyglądało to tak, jakby­śmy mieli tyleż języków rodzimych, ilu mieliśmy ludzi, którzy nimi mówili. Nie potrafiłem sobie przypomnieć choćby jednego przypadku z Kronik, kiedy Kompania stała się tak poliglotyczna, jak była obecnie.

Kolejnym obowiązkiem, który musiałem wziąć na siebie, było utrzy­mywanie kondycji poprzez gnanie piechotą do kwater głównych na od­bywające się co kilka dni posiedzenia sztabu.

Obudził mnie wspaniały aromat. Wysunąłem głowę z naszego wielo­krotnie przebudowywanego bunkra.

- Co gotujesz? - zapytałem Thai Deia.

- Wujek Doj zeszłej nocy zabił dziką świnię. Dzisiaj będzie pieczo­na wieprzowina.

- Mam nadzieję, że uda mi się ją utrzymać w żołądku.

- To jeszcze potrwa kilka godzin. Mówiłeś mi, żebym ci przypo­mniał o spotkaniu sztabu dzisiejszego ranka.

- Cholera. - Ono również miało być bardzo ważne. Nie ośmieliłbym się spóźnić. - Lepiej, żebyście zostawili dla mnie choć kawałek. - Wy­targałem moją dupę na zewnątrz i zająłem się wszystkimi porannymi przygotowaniami, na jakie było mnie stać. Żaden z nas nie należał do ludzi, którzy marnują godziny na trymowaniu sobie brody, układaniu włosów czy moczeniu ciała w kąpieli. Ale czasami naprawdę trzeba so­bie trochę opryskać wodą twarz i zeskrobać osad z zębów, choćby po to, by poczuć, że nie odstajesz od normalnych ludzi.

Zastanawiałem się, co będzie z naszymi zębami, jeśli Jednooki nie wróci. Te subtelne, drobne zaklęcia, jakie na nich położył, aby je ochro­nić, musiały być odnawiane co dwa lata. A my mieliśmy całe zastępy nowych ludzi, którzy wciąż tracili swe naturalne wyposażenie.

Thai Dei oczywiście nie zmarnował okazji, by mnie nabrać. Teraz zdjął świnię z ogniska i poszedł z nią za mną. Na tego faceta po prostu nie ma sposobu.

Wciąż jeszcze nie miałem konia. Śpioch nie przyprowadził z powro­tem mojego wierzchowca. Śpioch zresztą jeszcze sam nie powrócił, cho­ciaż czasu miał aż nadto. Zniknął mi z oczu podczas przekraczania góry. Żadne poszukiwania, czy to przez świat astralny, czy na boku, nie po­zwoliły mi znaleźć po nim śladu. Obawiałem się najgorszego.

Dwie grzeczne wrony podążyły za mną, polatywały od krzaka, do skały, do ruin. Gdyby nie one, nie byłoby żadnego świadectwa, iż Duszołap przeżyła, tudzież w dalszym ciągu nami się interesowała, pomi­mo rozniesienia w drobiazgi jej domu. Najwyraźniej wyczekiwała sto­sownej chwili. Tyle trzeba było tej kobiecie oddać. Była szalona, ale zawsze cierpliwa. Nie pozwalała, by jej temperament wziął nad nią górę.

Pani powiedziała, że udało jej się uciec spod ognia zaporowego tyl­ko dlatego, że zabrała dywan Wyjca na północ, gdzie teraz konspirowała z Radishą.

Miałem rozkazy, aby nie szukać Duszołap. Miałem rozkazy, by ucie­kać, gdy tylko wyczuję jej obecność. To samo dotyczyło Kiny. Kopeć obecnie był prawie bezużyteczny. Stałem się więc nazbyt cennym na­rzędziem, by ryzykować życiem. Słusznie.

Zerknąłem za siebie, zanim ruszyliśmy w górę zbocza. Wujek Doj szedł za nami, jak to mu się ostatnio często zdarzało. Patrząc na sposób, w jaki dawał kroki, można było dojść do wniosku, iż jest gotów na wszyst­ko. Jedna dłoń zawsze spoczywała na rękojeści Różdżki Popiołu.

Thai Dei i ja podjęliśmy nasze treningi pod jego kierunkiem, czy to nam się podobało, czy nie. On nie wyjaśnił nam procesów myślowych przebie­gających w jego głowie. Po prostu atakował nas i płazował, zmuszał w ten sposób do obrony, jeśli nie chcieliśmy otrzymywać bolesnych siniaków.

Rozpaczał nad tym, że chyba nigdy nie osiągnę tego, co uważał za minimalną biegłość w posługiwaniu się mieczem. Nie rozumiał różnicy między samotnym wilkiem a żołnierzem, który stanowi część zespołu wzajem od siebie zależnych wojowników. Albo przynajmniej udawał, że nie rozumie.

Spodziewał się kłopotów, nie mogło być w tej kwestii wątpliwości. Ale trochę za bardzo się martwił, żeby to wyjaśniało wszystko. Przeby­wałem w towarzystwie Konowała już dość długo, bym zdążył do tego przywyknąć.

Przypomniałem Thai Deiowi:

- Jesteśmy jak pieczarki. - Hę?

- Trzymane w ciemnościach? Na diecie z końskiego nawozu? - Można by się spodziewać, że będzie pamiętał. Ale on nawet nie próbo­wał sobie przypomnieć. Jak większość Nyueng Bao związanych z Kom­panią. - Nieważne.

Wujek Doj próbował wprosić się na nasze spotkanie. Kilku strażni­ków o bezwzględnym wyrazie oczu zastąpiło mu drogę. Zdecydował, że raczej pozostanie w towarzystwie innych Nyueng Bao kręcących się w okolicy. Nigdy dotąd tego nie robił. Wyglądał, jakby szukał JoJo, nie­gdysiejszego strażnika Jednookiego. JoJo nigdy nie należał do szcze­gólnie towarzyskich typów, nawet jak na Nyueng Bao.

Zanurkowałem do ziemianki Starego. Wewnątrz zebrała się cała masa ludzi. Najwyraźniej czekali tylko na mnie.

- Zacznijmy - powiedział Konował. - Najpierw doniesienia wywia­du. Plotki okazały się prawdziwe. Mogaba ostatecznie postanowił za­ciągnąć się na służbę do Radishy. Zaczął zbierać swoje siły gdzieś na południe od Dejagore. Raporty nie mówią dokładnie gdzie, jednak stwier­dzają, że jego ludzie zaczęli eksmitować tubylców z najlepszych ziem, aby byli w stanie sami się wyżywić. Przywódcy w Taglios jeszcze nie postanowili, co robić. Nasilają się tendencje, w myśl których należy za­pomnieć o nas i o wszystkim, co ze sobą przynieśliśmy. - Kapitan nie zdradził źródeł swoich informacji. Po części uzyskał je ode mnie i od Pani, kiedy odpowiednio śniliśmy i wędrowaliśmy z duchem, póki Ko­peć nie stał się całkowicie bezużyteczny. Na koniec dodał: - Wychodzi na to, że Mogaba może liczyć na poparcie kilku małych, pomocniczych jednostek wystawionych przez sekty religijne, które żywią niechęć wo­bec nas i naszych przyjaciół.

Klinga zachichotał.

89.

Zapadła przedłużająca się cisza. Znalazłem poszczerbiony kufel, pochodzący jeszcze z czasów świetności Kiaulune, nalałem sobie her­baty z dzbanka parującego na nieporządnym palenisku Konowała. Ten napar był jeszcze bardziej gorzki niż lekarstwo. To wyjaśniało, dlacze­go tak długo tu zostałem. Udawałem, że się nim rozkoszuję.

- Clete - zaczął Konował. - Jaka jest sytuacja w rolnictwie? - Tyl­ko w Czarnej Kompanii inżynier zajmujący się pracami oblężniczymi mógł zostać szefem uprawy roli.

Cletus odrzekł:

- Nie mam żadnych nowych doniesień. Wyjątkowe zbiory zapewne zaczną dojrzewać wcześniej, niż przewidują okoliczni mieszkańcy. Mogliśmy w każdym razie zrobić parę gorszych rzeczy, niż zatrzymać się tutaj. - Cletus i jego bracia stanowili ośrodek frakcji zainteresowa­nej osiedleniem się tutaj. Uważali, że ich nowa broń jest w stanie onie­śmielić naszych najbardziej zawziętych wrogów. Jednak ich partia nie miała zbyt wielu zwolenników.

Przez ostatnie sto lat Kompania mozolnie maszerowała przez piekło. Obecnie posiadaliśmy zasobną prowincję oraz znakomitą fortecę, a je­dyni nasi poważni wrogowie znajdowali się o sto mil stąd i prawdopo­dobnie nie mieli najmniejszego zamiaru ruszyć na nas w żadnej dającej się przewidzieć przyszłości.

Nie słuchałem dalszych osobistych opinii, które nastąpiły po stwier­dzeniu, że bogowie muszą nas kochać, skoro nasze plony wzeszły tak wspaniale. Nie zwracałem uwagi na dalszą część przemowy, póki Longinus nie zaczął opowiadać, że już dłużej nie musimy się nikogo obawiać.

- Jeżeli Radisha naprawdę sprzedała połowę swej władzy, aby utrzy­mać pozycję, oznacza to, że tak naprawdę kapłani są u władzy. Nie wy­obrażam sobie, niezależnie do tego jak bardzo się nas obawiają albo nienawidzą Klingi, żeby kiedykolwiek chcieli obarczyć się posiadaniem kolejnej, sporej armii. Koszty i zagrożenia dla ich władzy, jakimi to za­owocowało...

Wszystko to słyszałem już wcześniej. Kapłani nie pozwolą Radishy ruszyć na nas. Nie ufałem tym argumentom. Stanowiły poświstywanie w ciemnościach. Ale byłem przecież wędrującym z duchem. Mogłem udać się dokądkolwiek i wszystko zobaczyć. Powinienem pracować jesz­cze mocniej, aby zmylić samego siebie.

- Nie masz racji, Longo - oznajmiłem. - Na koniec dotrze tutaj kom­pania wojska. Zapewne znacznie szybciej, niż któremukolwiek z nas by się to podobało. - Udało mi się nawet, i to znienacka zupełnie, zwrócić uwagę Starego.

- Miałem sen. - Większość z tutaj zebranych wiedziała, że miewam wizje. Ich mechanizm i wiarygodność pozostawały jednak moją tajem­nicą. Aby uniknąć wprawiania w zakłopotanie ludzi, którzy być może martwiliby się o mnie, winę składałem na przeróżne rodzaje zapaści, jakie miewałem podczas oblężenia.

Pani cmoknęła językiem, denerwujący zwyczaj, którego nie wiado­mo kiedy nabyła. Ona i Konował zamieniali się powoli w dziadków na­szej gromadki. Wewnętrzny krąg dowodzenia desperacko potrzebował napływu świeżej krwi. Zapytała:

- Możesz nam opowiedzieć o tym swoim śnie, Murgenie? Czy też będziemy musieli zaczekać, aż zapiszesz go w książce? - Była zła na mnie, ponieważ zacząłem wprowadzać nowe poprawki do jej tomu Kro­nik. Niektórzy z naszych braci, którzy zaciągnęli się ostatnio, towarzy­szyli jej w jej przygodach. Nie wszyscy pamiętali wydarzenia w taki sam sposób jak ona.

- Najważniejszą sprawą, zgodnie z tym, co szef powiedział, jest to, że nasz stary kumpel, Mogaba, nie pozostaje już dłużej bezrobotny.

Rozległy się powszechne szmery. Czy oni sobie myśleli, że Stary żartuje?

- Niewiele dowiaduję się ze snów. Nie panuję nad nimi. Czasami udaje mi się cofnąć w czasie, ale nie mogę udać się, dokądkolwiek bym sobie życzył, i odkryć, dlaczego coś się wydarzyło, już po tym, jak przekonali­śmy się, że dane zdarzenie nastąpiło. Muszę czekać na wieści od naszych przyjaciół na scenie, podobnie jak wszyscy pozostali. - Mieliśmy dalej przy­jaciół na północy, którzy dostarczali nam wiarygodnych informacji wy­wiadowczych. Sięgałem do nich, kiedy tylko miałem okazję.

Teraz już w niewielkim stopniu wykorzystywaliśmy Kopcia. Cały czas chciał się obudzić. Obecnie nie znajdował się już w śpiączce, w żadnym razie. Pani musiała bardzo się starać, by coś można było dzięki niemu zdobyć. Sama czerpała korzyść z nadarzających się sposobności.

Ciągnąłem:

- Ale Duszołap do pewnego stopnia musi pozostawać w kontakcie z Mogaba. Ona poleciła go Radishy. Założę się, że Kobieta wzięła go głównie dlatego, ponieważ nie chciała, by Duszołap na nią się wkurzy­ła. Mogaba zdążył już obiecać kapłanom, że złapie dla nich Klingę i Pa­nią. - Wyznaczono wysokie premie za głowy tych dwojga, w chwili gdy Radisha zwróciła się przeciwko Kompanii.

Mogaba nigdy nie pozwalał, by porażka osłabiła jego wiarę w same­go siebie.

Klinga zgłosił się na ochotnika.

- Mogę pierwszy uderzyć na nich z tyłu. To może być zabawne, zgarnąć ich i obserwować, jak ci, co przeżyli, wiją się...

- Nie. - Konował nie był w nastroju na żartobliwe wzloty. - Dokład­nie wiem, kto kogo zgarnie, jeśli wybierzesz się do tańca z Mogabą. Sindawe. Opowiedz mi o tym.

- Po raz pierwszy o tym słyszę. Muszę najpierw się zastanowić, Kapitanie.

- Zastanawiaj się na głos.

- Mogaba jest zupełnie osamotniony. - Przez co Sindawe rozumiał, że nie ma przy sobie żadnych Nar. Ci, którzy odeszli z nim, kiedy opusz­czał Kompanię, już nie żyli. - Jego zdrowie psychiczne będzie wysta­wione na jeszcze cięższą próbę niż dotąd. Może pogrążyć się w obsesji nakazującej mu zniszczenie ciebie, ciebie osobiście, ponieważ odebra­łeś mu jego prawo pierworództwa.

Konował odchrząknął, nieszczególnie zaskoczony.

- Murgenie, jak dużo czasu zajmie mu, zanim będzie mógł dobrać się nam do skóry? Cztery lata zabrało nam, nim mogliśmy wyruszyć tu­taj, a wciąż, praktycznie rzecz biorąc, zmuszeni byliśmy głodować. I nie byłoby tak dobrze, gdyby Radisha nie oszukała nas i pozostała wierna. Nie straciliśmy tak wielu ludzi w walce, jak się spodziewałem, i znacz­nie mniej padło od chorób.

Pozwolił sobie przejść do porządku nad faktem, że na wymarsz wy­braliśmy porę roku, podczas której normalnie przerzucenie armii jest prawie niemożliwe.

- Mówiąc już o liczbach - wtrącił się Kubeł. - Ta ostatnia gromad­ka, która chciała udać się do domu, dawno już odeszła.

Pani stwierdziła rzecz oczywistą:

- Mogaba nie będzie musiał ćwiczyć swych ludzi w taki sposób jak my. Będzie mógł wcielić w swe szeregi tych, których już dla niego wy­szkoliliśmy.

Stary zwrócił się do mnie z pytaniem:

- Czego Radisha chce od Mogaby?

- Kapłani uważają, że powinien po prostu objąć w posiadanie tery­toria, które opuściliśmy. Niektórzy z nich naprawdę są mocno podnie­ceni z powodu szansy na rzeź, jaką mogą tam sprawić. Ale Kobieta będzie chciała tylko, byśmy trzymali się na południe od gór. - Zachichotałem. - Jego robota będzie polegać na tym samym co wówczas, gdy pracował dla Długiego Cienia. Tylko, że tym razem zakorkuje butelkę z drugiego końca.

- Mogaba pewnego dnia pojawi się tutaj - zawyrokował Isi. - Tak jak powiedział Sindawe.

Konował ponownie mruknął. Kubeł rzekł;

- Jeżeli nie weźmie ze sobą masy drewna na opał, latawców i ton bambusa i nie wyruszy latem...

Longo zachrypiał:

- Może zmusić chłopów, aby dostarczyli mu zapasy, a potem ich zjeść.

Sindawe, Ochiba oraz Isi spojrzeli na niego ponuro. Konował powiedział:

- Wracajmy do rzeczy. W Taglios następują zmiany. Dzięki czarom Murgena wiemy co nieco na ich temat.

Wszyscy czekali, aby powiedział coś więcej. Stało się inaczej. Na koniec Pani zauważyła:

- Duszołap wciąż stanowi problem.

Z pewnością. Nie zrewanżowała się jeszcze za atak Pani. Jeszcze. Nie oczekiwano po mnie, abym obserwował jej poczynania, jednak wie­działem, że wciąż jest gdzieś w pobliżu. Osłaniała się iluzjami i często zmieniała miejsce pobytu. Byłem jednak ostatecznie przekonany, że nie przestała zastanawiać się, w jaki sposób narobić nam kłopotów.

Nikt nawet nie wspomniał o dziecku. Wiedziałem, że przeżyła i zo­stała uratowana, nie przez Kinę, do której zanosiła łzawe błagania, lecz przez Duszołap, zresztą w akompaniamencie wesołych naigrawań. Pani i Konowałowi najwyraźniej ostatecznie stwardniały serca. Co bez więk­szego trudu można było zrozumieć. Nigdy nie mieli z nią bardziej in­tymnego kontaktu niż z jakimś nieznanym dzieckiem urodzonym akurat tego samego dnia na drugim końcu świata.

Nie mogłem nic rzec o tej sprawie. Spodziewano się po mnie, że będę unikał Duszołap, póki nie otrzymam wyraźnych rozkazów mówiących inaczej. Tolerancja Starego wobec moich spontanicznych pomysłów z pewnością już się wyczerpała.

Za stratę Śpiocha nie mogłem spodziewać się przebaczenia.

Konował zapytał:

- A co z twoją teściową, Murgenie? Co z Goblinem i Jednookim?

Cóż mogłem odpowiedzieć?

- Wciąż nie mogę ich znaleźć. - To już nie była moja wina. Przynajmniej jeszcze mnie nią nie obciążał. Może jednak znajdzie jakiś sposób.

Ostatni kontakt z którymkolwiek z nich miał miejsce, gdy paru komandosów Goblina przywiozło Prahbrindraha Draha w kajdanach, Lisę Bowalk warczącą w klatce na wozie i kompletnie żadnych wiadomości dotyczących tego, co Goblin robi i dlaczego robi to, co robi. Nie przypuszczałem, by jego dezercja stanowiła część większego planu Jednookiego. Nie chciałem uwierzyć, że Konował potrafiłby zaplanować wszystko tak daleko naprzód. Karzełkowaty czarodziej o ziemistej buzi był gdzieś tam. Rozgrywał jakąś własną grę.

Nie miałem zresztą zbyt wielu okazji, aby go poszukać. Sny nie nawiedzały mnie tak często jak niegdyś. Kiedy to się działo, najpierw myślałem o wizycie u Sarie. Najpierw chciałem zobaczyć Sarie i mego syna, tego absolutnie wspaniałego, zaślinionego płaksę, którego nazywała obecnie Tobo, ponieważ nie chciała wybierać dla niego prawdziwego imienia, nie porozmawiawszy wcześniej ze mną i nie przedyskutowawszy, jakie winno być to imię i dlaczego.

Dalej trzymała się swego postanowienia, by do mnie dołączyć, cho­ciaż w obecnej chwili nawet w najbardziej odległych częściach bagien słyszano już o kłótni między Radishą i Czarną Kompanią. Wystawiłaby się na spore ryzyko, gdyby opuściła świątynię. Niemalże wszyscy Nyueng Bao, którzy ostatnimi czasy opuścili bagna, byli w jakiś sposób powią­zani z Czarną Kompanią.

Strażnicy strzegący Sarie byli czujni. Teraz, gdy nie miała już roz­miarów małego domku, spodziewali się, że być może zechce coś przed­sięwziąć. Bystra kobieta stosowała wobec nich taktykę partyzancką, a jed­nocześnie odzyskiwała siły. Każdego dnia i w każdy możliwy sposób sprawiała kapłanom w świątyni coraz więcej kłopotów. To akurat było proste. Zwyczajnie naśladowała matkę. Kiedy nadejdzie odpowiedni czas, być może nie podejmą próby jej ponownego schwytania.

Konował patrzył na Panią. Czekał, aż powie coś więcej na temat swej siostry. Pozostali najwyraźniej również na to czekali. Sprawa Duszołap ciążyła bardzo nam wszystkim. Szczęście ani na moment jej nie opuści­ło. Jej lista rachunków do wyrównania stawała się coraz dłuższa. Cho­ciaż nie było już żadnego sposobu, by mogła zaszkodzić naszej sprawie. Nie mogła nam zrobić nic gorszego niż nas wszystkich pozabijać, nie­prawdaż? Do diabła, wszyscy otrzymaliśmy wyroki śmierci, kiedy za­ciągnęliśmy się do Kompanii.

Pani powiedziała wreszcie:

- Kilku żołnierzy zniknęło w ciągu ostatnich nocy. Niektórzy zapew­ne zdezerterowali. Ale nie wszyscy bez wątpienia. - Machnęła dłonią. Isi i Ochiba, wcześniej poinstruowani, przynieśli jakiś tobół przed front zgromadzonych. Wyrzucili jego zawartość na klepisko.

Już nawet nie przypominałem Staremu, że moglibyśmy chodzić po prawdziwych podłogach i żyć wśród prawdziwych mebli, gdybyśmy tylko przenieśli się do Przeoczenia.

Pani powiedziała:

- Ten może być nieco przejrzały. Oho.

Isi i Ochiba odwinęli ze swych płócien trupa mężczyzny. Nie śmier­dział nawet tak źle, jak się spodziewałem. Był wysuszony niczym wieko­wa mumia. Usta miał otwarte w krzyku, który nigdy nie miał się skończyć. Wyglądał, jakby przed śmiercią odniósł znaczną liczbę skaleczeń. Te z kolei wyglądały, jakby zadał je sobie sam podczas ostatecznej walki.

- Dopadł go cień - powiedziałem. Zupełnie niepotrzebnie. Konował zmierzył mnie wzrokiem. Wzruszyłem ramionami.

- Żadne cienie nie przedostały się tamtędy, od kiedy stoję na stra­ży. - Tego byłem pewien. Spowodowałyby mnóstwo wrzawy.

- Więc znajdują się pod jej kontrolą - powiedział. - To ona wyko­rzystuje resztki po Długim Cieniu.

Duszołap była nową władczynią cieni. Być może w ten sposób ćwi­czyła swe umiejętności. Pani zauważyła:

- Nic nie możemy zrobić przeciwko takiemu atakowi, wyjąwszy ostrzeżenie wszystkich, by nigdzie nie ruszali się samotnie i bez bambu­sa... Co z nim jest?

To “nim” odnosiło się do Kronikarza Kompanii, który zaczął wyda­wać z siebie dziwne odgłosy. Rzucał się na wszystkie strony, najwyraź­niej próbował połknąć własny język. Tak mi opowiadali później. W owym czasie potrafiłem całkowicie stracić kontakt z własnym ciałem. Byłem jak mucha, która nigdy nie wie, kiedy spadnie packa.

Na chwilę przeniosłem się do miejsca tych wszystkich kości, a przez ten czas miałem wrażenie, że wieczność rozsmarowana została po tym ponurym krajobrazie. Biała wrona skrzeczała na mnie szyderczo. Po­tem ja stałem się białą wroną. Później wydostałem się stamtąd, ale nie podążyłem swym zwyczajnym szlakiem. Nie musiałem oglądać wszyst­kich tych nieprzyjemnych starców, patrzących ponuro z wnętrz swych lodowych kokonów. Musiałem pofrunąć, przez całą drogę zmagając się z kolejnymi kurtynami ciemności, do tych mizernych i wspaniałych dni, kiedy po raz pierwszy spotkałem Sarie, a potem jeszcze wcześniej, gdy spotkałem własnego ducha i przyłączyłem się do niego w podróży przez oblegane miasto. Żadne ze słów, które wydobywały się z mego niewi­dzialnego dzioba, nie należały do mnie, lecz do szalonej kobiety, która zawiadywała nimi, chociaż z pozoru nie przywiązywała najmniejszej wagi do tego ani też nie dbała naprawdę o to, co się działo. Biedny ja. Byłem niby ćma schwytana przez niespodziewany szkwał. Łopotanie mych zroz­paczonych skrzydeł nie wpłynęło w żaden sposób na zawieruchę obo­jętną względem mego istnienia.

Widziałem morza śmierci i rozpaczy. Nie dowiedziałem się niczego nowego i nie zobaczyłem nic, z czym nie łączyłaby mnie znacznie bar­dziej intymna więź pamięci.

Duszołap być może tylko drażniła się ze mną tak mimochodem, dla­tego że była na przykład znudzona lub też w ogóle nie zdawała sobie sprawy z tego, co mi robi. To nie miało znaczenia. Nie potrafiłem zem­ścić się na niej. Wszystko, na co było mnie stać, to miotać się tutaj jak nędzny sukinsyn i mieć nadzieję, że przetrwam kolejną burzę.

Ciemność nadeszła.

90.

Obudziłem się w alkowie, gdzie zazwyczaj przechowywano Kopcia. Było ciemno. Nie miałem pojęcia, jak długo znajdowałem się poza cia­łem. Spotkanie skończyło się, co do tego nie można było mieć wątpli­wości. Do moich uszu nie dobiegał najlżejszy nawet odgłos.

Chciałem wygramolić się na zewnątrz i wtedy stwierdziłem, że je­stem niewiarygodnie wręcz osłabiony. Gdy spróbowałem wstać, zała­mały się pode mną nogi. Przepełzłem jakoś przez zasłonę oddzielającą alkowę od pozostałej części ziemianki.

Nagle usłyszałem jakieś mysie chrobotanie. Uniosłem głowę. Odro­bina światła zdradziła mi imię gryzonia. Thai Dei układał papiery z po­wrotem na stos i usiłował wyglądać jak najbardziej niewinnie. Być może rzeczywiście tak było. Nie potrafił przecież czytać.

- Tu jesteś. Już się martwiłem. - Pomógł mi wstać. - Co się stało? Moje kolana były zupełnie miękkie.

- Miałem jeden z tych ataków, które przydarzały mi się w Dejagore i w Taglios.

- Dlaczego oni...? Wszyscy wypadli stąd przed kilkoma godzinami. Nawet strażnicy odeszli.

- Która godzina? - Spotkanie zaczęło się wcześnie rano.

- Za godzinę zajdzie słońce.

- Cholera. A więc cały dzień stracony. - Thai Dei pomógł mi utrzy­mać się w pozycji pionowej. Nie odtrąciłem jego dłoni. Rozejrzałem się w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Jedzenie zawsze pomagało po dłuższym czasie spędzonym na wędrówce z duchem Kopcia. Tym ra­zem było inaczej. A przynajmniej w niczym nie pomógł mi zimny, twar­dy, spalony barani udziec. Nic innego nie było pod ręką.

Miałem zdecydowaną ochotę napić się czegoś. Alkoholu. Na miej­sce Jednookiego szybko znalazło się kilku innych amatorów. Z najbar­dziej znanych wymienić należy Wierzbę-Łabędzia oraz Cordy'ego Mathera, którzy zostali z nami, mimo iż dano im wolną rękę i możliwość powrotu na północ. Cordy jakoś nie czuł już ognia w podbrzuszu, gdy myślał o Radishy. Ale ich wyroby nie były dobre. Ponadto, gdybym chciał coś u nich zamówić, musiałbym posłużyć się pośrednikiem, bowiem wszyscy musieliśmy przynajmniej udawać, iż przestrzegamy reguł.

Ostatnimi czasy nabrałem jednak podejrzeń odnośnie tego, gdzie Jednooki mógł ukryć swój sprzęt. W mojej starej ziemiance, w której trzymałem Kroniki i rozmaite osobiste przedmioty, znajdowała się ma­leńka komórka o wzmocnionej konstrukcji. Przetrwała trzęsienie ziemi bez szwanku. A Matka Gota pomagała ją budować.

Wygramoliliśmy się z ziemianki Konowała, ja, wciąż na drżących nogach, wspierałem się na jego ramieniu.

- Żałuję jak diabli, że on nie chce się przenieść do pieprzonej forte­cy. - Najgorsze przejścia mieliśmy już za sobą, ale tłumek naszych żoł­nierzy wciąż jeszcze pozostawał rozproszony po wzgórzach, mieszka­jąc w wygrzebanych w ich powierzchni schronach. Pozostała jeszcze może godzina do zmierzchu. - Gdzie są wszyscy? - Nie potrafiłem dostrzec żywego ducha w odległości mniejszej niż leżało Kiaulune. To sprawiło, że przeszył mnie lekki dreszcz strachu. Czy naprawdę, wróci­łem do świata, który opuściłem w momencie, gdy chwycił mnie atak, czy też uwięziony zostałem w kolejnej warstwie snu?

- Wszyscy odeszli. Nawet strażnicy. - Thai Dei powtarzał mi swe wieści w taki sposób, jakby mówił do kogoś, kto jest równocześnie głu­chy i nierozgarnięty. - W przeciwnym razie nie mógłbym wejść do schro­nu Wyzwoliciela.

Minęło już trochę czasu, odkąd ktoś nazwał Starego w ten sposób.

- Jak rozumiem, Wujek Doj poszedł z nimi, by mieć ich na oku? Thai Dei nie odpowiedział.

Skierowałem się w stronę mego dawnego domu.

- W porównaniu z bunkrem, do którego się przeprowadziliśmy, ten śmietnik wygląda jak pałac.

Pani i Stary zmienili mój pałac w więzienie. Wejście od dołu wzgó­rza, które wybiliśmy dla Matki Goty i Wujka Doja, obecnie wychodziło na teren spacerowy, najeżony płotem ze zdobycznych włóczni. Lisa Bowalk leżała w swojej klatce z pyskiem wspartym na łapach, wysta­wiona na działanie żywiołów, na jej pysku gościł wyraz tępej rezygna­cji. Prahbrindrah Drah przechadzał się i unikał lśniących grotów oraz pazurów zmiennokształtnej. Wydawał się cierpliwy, uważał warunki, w których się znalazł, wyłącznie za efekt przejściowych niepowodzeń.

Ani Długiego Cienia, ani Wyjca, ani Narayana Singha nie można było dostrzec na zewnątrz. Nieobecność Singha nie była niczym zaskakującym. Karano go, gdy tylko próbował wyjść na światło dzienne. Jednak zdetroni­zowany Władca Cienia traktowany był inaczej, a on nienawidził panują­cych w środku ciemności. Obawiał się tego, co mogło się pośród nich czaić.

Biedny facet stracił resztki wiary w samego siebie. Większość czasu spędzał, drżąc, kołysząc się i jęcząc coś do siebie. Tracił wagę. W co zapewne naprawdę trudno uwierzyć.

Smród był okropny. Ci ludzie nie mieli teraz już żadnych przyjaciół. Żyli gorzej niż zwierzęta w najokrutniejszym ogrodzie zoologicznym czy przy jarmarcznej zagrodzie. Przechodzących obok zachęcano do dręczenia Długiego Cienia i żyjącego świętego Kłamców.

Wyjec niczym szczególnym nie zasłużył sobie na to, by na Pani li­ście gnojów zająć ostatnią pozycję. Traktowano go z obojętnością, jed­nak dostawał najlepsze resztki ze stołu.

Kopeć powinien również znajdować się gdzieś tutaj, w środku. Jego i Księcia traktowano lepiej. Bowalk karmiono, prócz tego nie zwracano na nią uwagi - dopóki zachowywała się właściwie.

Tabliczka, którą odczytać potrafiło jedynie kilku żołnierzy, stwier­dzała, że Prahbrindrah Drah jest honorowym gościem. Czyjś drobny żart.

- Przydałaby się dobra burza, żeby zrobić coś z tym smrodem - powiedziałem. Skrzywiłem się i spojrzałem w niebo. W najbliższym czasie nie należało stamtąd oczekiwać pomocy.

Thai Dei mruknął cicho. Uniósł dłoń. Coś się działo. Wspiął się na palce, nozdrza mu latały. Głowa poruszała się drobnymi szarpnięciami, jakby próbował coś usłyszeć. Zamarłem. To był jego interes. Jego ocena sytuacji.

Teraz ja również usłyszałem. Skrobanie dochodzące z wnętrza zie­mianki. Miesiące mijały, a ja wciąż nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego Długi Cień i Singh dalej pozostają przy życiu. Jeżeli uda im się narobić jakiegoś porządnego gnoju, Konował i Pani jeszcze pożałują, że nie pozbyli się ich od razu. Pani sądziła, że obaj mogą się przydać. Kiedyś. Jakoś. Gdzieś.

- Lepiej zobaczmy, co się dzieje - powiedziałem. Zresztą bez naj­mniejszego entuzjazmu. Ten rodzaj zadań zawsze wróżył kłopoty. - Gdzie jest Wujek Doj? - Mógłby się przydać, gdyby działo się tu coś naprawdę poważnego. Ja nie miałem przy sobie nic prócz bambusowe­go kija na trzy ogniste kule.

Thai Dei podszedł bliżej do stosu drewna będącego na wyposażeniu kwatery głównych kompanii - w obecnych czasach dostarczali go chło­pi z Ziem Cienia - i wybrał kawałek długości jarda z krzepkim sękiem na końcu. Gestem nakazał mi iść przed sobą.

Ześliznąłem się na dół i szarpnięciem otworzyłem drzwi mego wcze­śniejszego domu.

Narayan Singh, żyjący święty Kłamców, wytoczył się w półmrok. Długi już czas nie wypuszczano go na dwór. Jego skóra miała naturalny, ciemny odcień, ale teraz nabrała niezdrowego, robaczywego zabarwie­nia. Być może Pani nie poprzestała tylko na tym, by trzymać go zamknię­tego wśród własnych nieczystości. Kiedy tylko chciała, potrafiła działać subtelnie. Po prostu czasami nie miała na to ochoty.

Thai Dei zdzielił go w łeb. Biedny, stary Narayan. Od dłuższego już czasu życie nie układało mu się najlepiej. Ale ten sukinsyn zasłużył so­bie na każdą sekundę cierpienia, jaka przypadła mu w udziale. Gotów byłbym się założyć, że jego bogini otrząsała się ze wstrętem za każdym razem, gdy tylko o nim pomyślała. Połowę jego udręki stanowiło ocze­kiwanie, pewność, że któregoś dnia Pani znajdzie czas, aby poświęcić mu trochę szczególnej, osobistej, niezbyt kochającej uwagi.

- Powinniśmy być naprawdę ostrożni - zwróciłem się do Thai Deia. Thai Dei mruknął coś niewyraźnie. Jego twarzy zastygła w kamienną maskę charakterystyczną dla Nyueng Bao. Nie zapomniał o To Tanie. - Nawet o tym nie myśl, Thai Deiu. Pani usmaży cię żywcem. Poza tym, w środku są następni. A oni są znacznie gorsi niż Singh.

Chodziło mi o to, że mogą nam sprawić gorsze kłopoty, jednak z po­zoru nic nie zapowiadało, że mogłem mieć rację. Zarówno Długi Cień, jak i Wyjec byli w okowach, ich usta zatkano metalowymi kneblami. Długi Cień, od czasu jak go pojmano, nie odżywiał się szczególnie do­brze. Głodny czarownik to oswojony czarownik, jak przypuszczam. Pokryci brudem od stóp do głów, Wyjec i Władca Cienia ledwie mieli siły, by wypełznąć na światło dnia, po tym jak - przynajmniej im się tak wydawało - Narayan otworzył drogę.

Nawet jednak głód nie oswoił ich całkowicie. Fakt, o którym nie na­leżało zapominać.

Thai Dei zauważył:

- Powinni zapieczętować wyjście z tej budy.

- Chyba nikt się o to nie zatroszczył. Nie spuszczaj ich z oka. Le­piej byłoby jednak, żebyś niczego nie zniszczył. Tudzież nikogo. Zaraz wracam.

Thai Dei mruknął ponownie z głębokim rozczarowaniem.

- Nie minie nas nasza przechadzka - obiecałem.

Kopeć wciąż znajdował się w środku. Od tak dawna już wyglądał źle, że teraz trudno było w nim dostrzec oznaki dalszego pogorszenia stanu. Jego ubranie rozkładało się dosłownie, zmieniło się w zgniły łach­man. On także był skuty. Jeden z jego łańcuchów biegł gdzieś w ciem­ność.

Okowy pozostałych również zamocowano do ścian. Chłopcy mieli na tyle zdrowego rozsądku, zanim udali się w to miejsce, do którego poszli. W jakiś jednakże sposób łajdakom udało się wydostać. Jednak wcale nie było pewne, czy udałoby im się przyciągnąć Kopcia choć odro­binę bliżej, nawet gdyby mieli siły i czas, by spróbować zakończonej sukcesem próby ucieczki.

Obserwowanie, jak wracają na świat, który zmienił się całkowicie podczas ich przymusowych wakacji, mogłoby być nawet zabawne.

Przeszedłem ponad małym czarodziejem, znalazłem niewielką lam­pę i zapaliłem ją. Wyjąwszy wszechobecny odór i bałagan, wszystko w środku było dokładnie tak, jak to zostawiliśmy. Postrzępiony szal, na­leżący do Ky Goty, wciąż leżał nieporządnie rzucony na krzesło o trzech nogach odzyskane z ruin Kiaulune całe wieki temu. Nie było śladów, które wskazywałyby, że więźniowie spędzili choć parę chwil w tej czę­ści ziemianki.

Idąc wzdłuż łańcucha Kopcia, odkryłem, że jedna ze ścian została jednak dodana. Wszakże cieśle wykonali kiepską robotę, użyli drugo­rzędnego drewna z odzysku, które nie potrafiło oprzeć się czyimś cier­pliwym zabiegom.

Nachyliłem się i wszedłem w dziurę. Smród był tu jeszcze bardziej przemożny niż po drugiej stronie. Widywałem już w swoim życiu czyst­sze chlewiki.

Więźniowie jednak nie zbadali dokładnie swej celi. Nie znaleźli mojej małej wnęki. Udało się to komuś innemu, a on potrafił z tego faktu wy­ciągnąć wszelkie korzyści.

W dziurę upchnięte były zagubiona maszyneria i produkty końcowe działalności Jednookiego, a także coś, co wyglądało jak węzełek skar­bów wyszabrowanych ze zrujnowanego miasta. Podczas swych nocnych wędrówek Matka Gota najwyraźniej zabawiała się również kolekcjono­waniem śmieci.

Wyciągnąłem dzban, wyjąłem korek. Cholera, ale ten towar paskud­nie śmierdział! W każdym razie był to jakiś destylat... Łyknąłem po­rządnie, co sprawiło, że aż zaćmiło mi się w oczach. Smakowało to jesz­cze gorzej, niż pachniało.

Po drugim łyku, który omal nie spalił mi gardła, uniosłem lampę, próbując oświetlić nieco przestrzeń znajdującą się za tym bałaganem. Zostawiłem tutaj kilka własnych skarbów, chociaż nie było to nic tak ważnego, by targać to wcześniej do Bramy Cienia. Nawet nie pamięta­łem o wszystkim, co zgromadziłem.

- Och! A co to takiego? - zanurzyłem rękę w zwałach śmieci. Kiedy zacisnąłem palce na poszarpanej jucie, udało mi się odsłonić spiętrzony stos glinianych butelek leżących w pozycji horyzontalnej. Jednooki najwyraźniej miał zamiar już dawno temu je stąd zabrać, bo­wiem nawet taki ignorant jak ja wiedział, że nie zostawia się na zawsze w pozycji poziomej butelek z piwem.

Wystarczyło tylko potrącić je łokciem, by butelki zderzyły się z sobą. Ich zawartość rozpryskała się po całej ziemiance i oblała mnie od stóp do głów. Jedną z ocalałych wziąłem w palce i wlałem sobie odrobinę alkoholowej treści do gardła. Nie takie złe, choć zanadto zalatywało drożdżami.

- Wszystko w porządku! - odpowiedziałem na niespokojne pytanie Thai Deia, które dotarło do mnie z zewnątrz. - Znalazłem skarb Jedno­okiego. - A jak się po chwili przekonałem, twierdzenie to było prawdą w znacznie szerszym zakresie. Przedmiotem zawiniętym w jutę okazała się ta cudowna włócznia służąca do zabijania czarodziejów, którą spo­rządził, gdy byliśmy oblegani w Dejagore. Same złote i srebrne inkrustacje warte były fortunę.

Kolejny dowód na to, że mały czarodziej nie zamierzał opuścić nas na dobre. Nie zdawał sobie sprawy, że wiem o tym, ale w tajemnicy wciąż pracował nad tą włócznią, cały czas ją ulepszał, czynił z niej coś więcej jeszcze niż arcydzieło swej magicznej sztuki.

- A cóż to jest? - W jutę owinięty był jeszcze jeden przedmiot; spoczywał za włócznią. Czy ten mały gnojek robił podróbkę własnego arte­faktu?

Nie. To był łuk, łuk ze strzałami. Nie rozpoznałem go od razu, ponie­waż nie widziałem go już od tylu lat, że nawet nie chciałoby mi się ich liczyć, jednak miałem przed sobą broń, którą Pani ofiarowała Konowałowi dawno temu, kiedy jeszcze wciąż była Panią. Myślałem już, że szef go gdzieś zgubił.

Konował zawsze dysponował jakimś trzymanym w zanadrzu sekre­tem. Nie mogłem opędzić się od natrętnego pytania, czy przypadkiem nie maczał palców w dezercji Jednookiego. Zawsze jednak pozostawała możliwość, że nie miał pojęcia, co się stało z łukiem.

Zabrałem włócznię i łuk oraz tyle tylko glinianych naczyń, ile udało mi się unieść. Mogłem zawsze przysłać Thai Deia po resztę piwa i...

Jednak nie mogłem zabrać ze sobą jednocześnie mojej lampy i wszyst­kich łupów. Ale przecież kiedyś tu mieszkałem. Uda mi się znaleźć dro­gę bez światła. Poza tym przez otwarte drzwi wciąż sączyła się do środ­ka poświata zmierzchu.

Alkohol powoli już zaczynał na mnie działać. Kiedy przekraczałem leżącego na klepisku Kopcia, powiedziałem do niego:

- Nie założyłbym się o twoje szczęście, szefie. Kopeć otworzył oczy.

Aż podskoczyłem. Minęło już pięć czy sześć lat... A teraz nie wyda­wało się, że jest w szczególnie przyjaznym nastroju.

Zrozumiałem, że chcę już tylko się stąd wydostać, i przeklinałem swoją ochotę na piwo.

Thai Dei pomógł mi z moimi bagażami. W jakiś sposób jedna butel­ka piwa trafiła w jego ręce. Zauważyłem, iż jego podopieczni wciąż są w zupełnie niezłym stanie, choć niewykluczone, iż Narayan Singh doro­bił się świeżego pokłosia siniaków.

- Gdzie, u diabła, wszyscy się podziali?! - warknąłem ponownie. - Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia, ale nie możemy tak sobie po prostu odejść i zostawić tych typów samych. Najwyraźniej mają ochotę wyciąć nam jakiś numer. - Długi Cień, Wyjec i Singh nie zamierzali z własnej woli wrócić do swego więzienia.

Pociągnąłem następny długi łyk.

Panująca wokół całkowita cisza zaczynała mnie powoli niepokoić. Mogła oznaczać kolejną, niezbyt błyskotliwie pomyślaną próbę pokonania Duszołap. A tamta już przecież naprawdę miała o co być na nas wściekła.

Widziałem teren, na który wówczas runęły salwy pocisków Pani. Nawet trochę nie przypominał wiosennego, sielskiego krajobrazu. Gła­zy o rozmiarach domów znaczyły przewiercone na wylot otwory. Więk­szość wyrwanych z korzeniami drzew spłonęła. Pojawiły się nowe szczeliny w skałach i jaskinie, których wcześniej nie było. W niektórych miej­scach skały wydawały się dziwacznie, plastycznie odkształcone. Spły­nęły niby wosk świec. Jaskini, w której miała swoje schronienie Duszołap, w ogóle nie udało się odszukać.

Jedyne ciała, jakie do tej pory odnaleziono, należały do wron. Nie stwierdzono, by Duszołap albo jej więźniarka ucierpiały chociaż od naj­lżejszego draśnięcia.

Wśród storturowanych skał chichotały żywe wrony.

91.

Thai Dei mruknął coś pod nosem. Ostatnimi czasy robił się zdecydo­wanie gadatliwy, niekiedy stać go było na to, by wygłosić całe dwa zda­nia w ciągu godziny. Jednak tym razem żadne słowa nie były potrzebne. Zwyczajnie przełożył swoje piwo do drugiej ręki i wskazał dłonią w stro­nę zapadających powoli ciemności.

Nasi zagubieni towarzysze wracali tłumnie, nadchodzili z kierunku, gdzie znajdowało się miejsce niedawnej katastrofy, jaka zwaliła się na głowę Duszołap. Dlaczego jednak wszyscy naraz wyprawili się w stro­nę podnóża wzgórz? Dlatego, że Stary zrozumiał, iż mój atak mógł zo­stać spowodowany przez niegrzeczną siostrzyczkę Pani? Nie. Nie przej­mowałby się przecież czymś tak drobnym.

Ale z pewnością mógł zadać sobie tyle trudu, by wyjść naprzeciw Śpiochowi.

- Gdzieście go znaleźli? - zapytałem Skierkę, który prowadził muła ciągnącego tobogan z przywiązanym na nim Śpiochem. Na pierwszy rzut oka widać było, że dzieciak mocno oberwał. Przede wszystkim był strasz­nie wychudzony. Jego ubiór znajdował się w nie lepszym stanie niż odzież Narayana Singha, o którym wspomniałem Staremu, gdy tylko udało mi się go odszukać. - Możemy mówić o szczęściu, że akurat znaleźliśmy się w pobliżu. Mamy ich pod kontrolą, ale musisz coś zrobić. W prze­ciwnym razie któregoś dnia dopiero zalezą nam za skórę. Skąd wziął się tu Śpioch?

- Patrol wypatrzył go wśród wzgórz niedaleko miejsca, w którym Pani urządziła swej siostrze tę łaźnię. Nie miał nawet pojęcia, jak się nazywa.

Jęknąłem. Z ukosa zmierzyłem dzieciaka spojrzeniem, kiedy tobo­gan przejeżdżał obok.

- I do ściągnięcia go tutaj potrzebny był ten cały tłum?

- Potrzebowałem wszystkich, żeby go odnaleźć. Z tobą już wszyst­ko dobrze? Co się stało?

- Miałem jeden ze swoich ataków. Jak te, które przydarzały mi się, gdy wracałem do Dejagore.

Zmarszczył brwi, zaczął na prawo i lewo wydawać rozkazy. Żołnie­rze rozproszyli się, aby ponownie zająć się swoimi obowiązkami, któ­rych nie powinni porzucać.

- Czy wiedziałeś, że Jednooki ma twój łuk?

- Mój łuk? Jaki łuk?

- Ten, który Pani dała ci w prezencie.

- Nie. Nie wiedziałem. Chociaż być może któregoś razu kazałem mu, żeby go wyrzucił. Czy coś w tym stylu. Nie widziałem go od tak dawna, że zupełnie o nim zapomniałem. - Wciągnął powietrze w noz­drza. - Co jeszcze odkryłeś? - Wciąż musiałem pachnieć piwem.

- Wszelkie możliwe skarby. I poszlaki wskazujące, że Jednooki by­najmniej nie zaplanował sobie opuszczenia nas na zawsze.

Konował odchrząknął. Było już zbyt ciemno, żeby dostrzec wyraz jego twarzy. Czy był zły, że udało mi się odkryć coś, co nie było mi przeznaczone? Czy też znowu rozważał możliwości, jakie stąd wynikały?

Powiedziałem:

- Nie potrafię uwierzyć, że odnalezienie Śpiocha spowodowało tyle zamieszania.

- Pani miała nadzieję, że być może uda nam się również przyłapać Duszołap w chwili roztargnienia.

- Ale przecież wiemy dobrze, że nic się jej nie stało. Cały czas nasy­ła na nas cienie. Zabrała się również do mnie. - Być może połaskotała mnie tylko dlatego, że byłem na miejscu, kiedy jej siostra zdecydowała się poszarpać ją trochę za mysie ogonki.

- Nie wiemy. Podejrzewaliśmy. Skoro Śpioch był jej więźniem i udało mu się uciec, to może nie potrafi wszystkiego dokładnie kontrolować. Nie ma wśród nas nikogo, kto nie będzie szczęśliwy po dołączeniu Du­szołap do naszego zoo. A poza tym, była szansa, że... ta dziewczynka...

No tak. Była szansa, że uda im się odzyskać córkę. Być może w chwili, gdy nikt nie będzie patrzył.

- Gdzie jest Pani?

- Wciąż tam. - Z tonu jego głosu wynikało jasno, że już wykorzy­stałem przysługujący mi kontyngent pytań dotyczących tej sprawy.

- Śpioch powiedział coś, co da się wykorzystać? - zapytałem.

- Nic nie powiedział. Zachowuje się, jakby przebywał w jakimś in­nym świecie.

- To dokładnie to, czego potrzeba temu oddziałowi. Kolejny świrus.

- Czekaj, to że znalazłeś magazyn Jednookiego, o czymś mi przy­pomniało. Nie natrafiłeś przypadkiem kiedyś na jednego z naszych cu­downych magików?

- Nie śnię ostatnio zbyt często, szefie. A kiedy się to dzieje, wszyst­ko dokonuje się zawsze w czasie rzeczywistym. Co oznacza, że mógłbym ich śledzić dopiero po zapadnięciu ciemności, kiedy tym łacniej potra­fią się skryć. A jeśli znajdują się nadal w tej części świata, to muszą się dobrze ukrywać. W każdym razie nie natrafiłem nawet na ślady ich ognisk.

- Jednooki wiedział, kto będzie go szukać i w jaki sposób - zadu­mał się Konował. - Powiem ci prawdę. Murgenie, ostatnimi czasy nie tęsknię za nimi szczególnie. Teraz przekonuję się, że to było genialne posunięcie, aby ich rozdzielić. Nie przeżyłbym chyba ostatnich kilku lat, gdy musiałem pracować po dwadzieścia godzin na dobę, gdyby jesz­cze ci dwaj kłócili się ciągle pod moim bokiem.

- Sądzisz, że gdyby się spotkali, towarzyszyłyby temu pożary lasów i lawiny?

- Wciąż mamy trzęsienia ziemi.

- Martwię się o nich, szefie. Z powodu włóczni.

- Włóczni? Jakiej włóczni?

- Czarnej włóczni. Mówiłem ci, że ją znalazłem. Tej, którą zrobił Jednooki, kiedy byliśmy w Dejagore. Nie zabrał jej ze sobą, ale też nie wrócił po nią.

- I...?

- Powinien. Gdyby musiał, użyłby jakiegoś zaklęcia, które pozwo­liłoby mu się prześliznąć. Była dla niego ważna. Nie chwalił się szcze­gólnie, ale uważał ją za swoje najwybitniejsze dzieło. Nie zrezygnował­by z niej tak po prostu... niezależnie do tego, ile trudu musiałby włożyć w to, aby przechytrzyć Kompanię, a potem uciec ze swoją zdobyczą.

- Twierdzisz, że on wróci?

- Twierdzę tylko, że miał taki zamiar. Być może nie był sam na sto procent pewny, czy chce zdezerterować. Nie byłby to pierwszy raz, kie­dy mężczyzna okazał się nie do końca uczciwy względem kobiety.

Konował spojrzał na mnie tak, jakby próbował wyobrazić sobie, co naprawdę dzieje się w mojej głowie. Potem wzruszył ramionami i rzekł:

- Może i tak. Hej, żołnierze. Weźcie Śpiocha do mojego schronu. Połóżcie go na stole operacyjnym.

- Dobry pomysł - powiedziałem. - Zobaczymy, co mu zrobiono. Konował odkaszlnął.

- Ty zostaniesz tutaj - zwrócił się do Thai Deia, który stał nad swo­imi jeńcami z butelką piwa schowaną za plecami. - A ty pójdziesz ze mną, Murgenie. - Jakby Thai Deiowi trzeba było przypominać, że Stary nie miał ochoty widzieć go w swoim domu. - Jamadarze Subadirze. Pro­szę zadbać o to, aby tych więźniów stosownie potraktowano. I upewnij się, że pozostali nasi goście również zachowują się przyzwoicie.

Powiedziałem:

- Książę był grzeczny. - Prahbrindrah Drah nie musiał cierpieć upo­korzenia okowów. Nasi Taglianie nie znieśliby tego.

Wypatrzyłem postać Wujka Doja; stał w cieniu, obserwował nas ze skrzyżowanymi ramionami. Wciąż zastanawiałem się, dlaczego posta­nowił z nami zostać. Chodziło mu o Narayana Singha? Chyba nie. Jego uporczywa obecność podnosiła poziom mojej paranoi, kiedykolwiek tylko o nim pomyślałem. Konował, rzecz jasna, był znacznie bardziej podejrzliwy niż ja.

Zleźliśmy do ziemianki Starego.

Zwrócił się do ludzi taszczących Śpiocha:

- Tak będzie dobrze. Chorąży i ja już się nim zajmiemy. Jeszcze chwila, Skierko. Chcę, żebyś po dwa razy sprawdził tych, którzy mają się zająć więźniami. Jak dotąd nie poświęciliśmy należytej uwagi moż­liwości zdrady wśród naszych własnych ludzi.

Skierka zapytał:

- Chcesz, żebym szukał czegoś szczególnego?

- Po prostu miej oczy otwarte. - Konował zwrócił się teraz do mnie: - Zgadzam się z tobą. Powinniśmy ich wszystkich od razu utopić.

- Ale Pani uważa, że mogą się na coś przydać.

- Czego nie wyrzucisz, potem nie żałujesz. Ona tak mówi. Wciąż staram się nie zapominać, że jest przypuszczalnie znacznie bardziej by­stra i doświadczona niż ja. Rozbierzmy go. Ty zacznij od tej strony.

Śpioch był przytomny, ale najwyraźniej nie miał najmniejszej ocho­ty, by się choćby odezwać. W ogóle nie reagował. Zapytałem:

- Gdzie jest mój koń, Śpiochu? Konował zachichotał.

- Dobre pytanie, Murgenie. Być może będziesz musiał go ścigać po bezdrożach. Chyba że wolisz iść na piechotę aż do Khatovaru.

Zadałem Śpiochowi kilka pytań. Nie odpowiedział na żadne z nich. Wodził wprawdzie wzrokiem za ruchami moimi bądź Starego, ale nie dawało się stwierdzić, czy cokolwiek rozumie.

Konował powiedział:

- Moglibyśmy użyć Kopcia, aby wyśledzić jego drogę i odkryć, gdzie był i w jaki sposób stracił wierzchowca.

Odmruknąłem niewyraźnie. Mogliśmy skłonić Panią, by uśpiła ma­łego gnojka jakimś zaklęciem i uczyniła choć na chwilę zdatnym do użytku. Jednak najtrudniejszą zapewne częścią tego zadania byłoby uzy­skanie od niej zgody na to, by nie zechciała sama wykorzystywać go przez cały czas.

- Dzisiaj był już całkiem przytomny. Znaczy się Kopeć. Lepiej, że­byś jej o tym powiedział.

Konował zaczął badać i uciskać różne części ciała Śpiocha.

- Mnóstwo siniaków. Musiał odebrać niezłe lanie. - Śpioch przyjął te wieści spokojnie, nawet nie drgnął.

- Jeżeli był w jaskini Duszołap... Widziałem, co się tam działo z odległości dziesięciu mil. To było...

- Ja też dość widziałem. - Coś go najwyraźniej niepokoiło. Otacza­ła go taka atmosfera, jaką mają wokół siebie ludzie, którzy muszą po­wiedzieć coś, co powiedzieć im niełatwo, wzglądem czego nie mają ostatecznej pewności moralnej, czy winni to w ogóle powiedzieć. Co z kolei martwiło mnie. Konował nie miał najmniejszych kłopotów z wy­dzieraniem się na każdego, z wyjątkiem swej starej pani. - Czytałem twoje Kroniki, Murgenie. - Oho. - Przykro mi to mówić, ale nieszcze­gólnie mi się podobają.

- O ile sobie przypominam, umawialiśmy się, że nie będziesz mi mówić, co mam pisać.

- W porządku. Teraz też nie zamierzam. To jest twoja robota. Ty ją wykonujesz. Chciałem tylko powiedzieć, że nie podobało mi się to, co przeczytałem. Chociaż w wielu innych sprawach radzisz sobie znacznie lepiej. Widziałeś kiedyś tego faceta nago?

- Nie. Dlaczego? Powinienem? - Miałem wrażenie, że naprawdę ma poważne zastrzeżenia względem moich Kronik. Ponieważ zapewne był jednym z nie więcej jak trzech ludzi, którzy przeczytają je w ciągu całe­go mojego życia, przypuszczam, że powinienem trochę bardziej pod­czas ich pisania zadbać o potrzeby mojej publiczności. Albo przynaj­mniej udawać, że tak czynię. Przecież mnie nie wyrzuci. Chyba że chciałby sam zajmować się moją robotą. Jedyny prócz nas dwóch kan­dydat leżał teraz przed nami, wciąż jeszcze niewykształcony, nie wy­ćwiczony, nie ubrany i wedle wszelkiego prawdopodobieństwa całko­wicie pozbawiony zmysłów. - A więc, co robię źle?

- Powinieneś zacząć od tego, żeby nie być takim grzecznym. Spójrz na swojego chłopaka. Czego mu brak?

Śpioch nie był chłopcem. Zapomniałem z miejsca o Kronikach.

- Niech mnie cholera.

- Nie wiedziałeś?

- Nawet nie podejrzewałem. Myślałem tylko, że jest trochę mały i ko­ścisty... Ale zawsze taki był. Kiedy zaciągnął się do nas w Dejagore, led­wie wyrósł z pieluch. Dawałem mu może trzynaście lat. Z jego głową nie było wcale dużo lepiej niż teraz. Pamiętam, jak Kubeł zrzucił jednego z jego wujków z murów za gwałty, jakich się na nim dopuszczali. - Wciąż mówiłem o nim “on”, ponieważ naprawdę trudno mi było myśleć o Śpio­chu jako o kimś innym, pomimo dowodów, jakie miałem przed oczami.

- Dobry żołnierz? Wiedział.

- Najlepszy. Zawsze udawało mu się nadrobić niski wzrost i braki siły używaniem głowy. - A to było coś, co Konował szczególnie cenił.

- A więc zapomnijmy, że czegoś tu nie widzieliśmy. Nie pozwól nawet, żeby Śpioch dowiedział się, że ty wiesz. - Wrócił do swych badań.

Nie pierwszy raz w Kompanii służyła kobieta przebrana za mężczy­znę. Kroniki wspominały o podobnie zaskakujących odkryciach w od­niesieniu do niektórych spośród naszych braci, zazwyczaj dokonanych już po tym, jak polegli.

A jednak... Z tą wiedzą nie będzie mi szczególnie wygodnie.

- Co mi się w twoich Kronikach nie podoba, to to, że są one przede wszystkim o tobie, zamiast o Kompanii.

- Co? - Nie rozumiałem.

- Chodzi mi o to, że wszystko odnosisz do siebie samego. Wyjąw­szy kilka rozdziałów, które zaadaptowałeś z materiałów dostarczonych przez Panią, Kubła, Jednookiego czy kogo tam jeszcze, nigdy nie pi­szesz o niczym, w co nie byłbyś zaangażowany osobiście albo czego nie widziałbyś na własne oczy. Zanadto koncentrujesz się na sobie. A niby dlaczego kogokolwiek miałyby, do cholery, obchodzić nawroty twoich nocnych koszmarów? Wyjąwszy Dejagore, twoje wyczucie miejsca jest zazwyczaj raczej kiepskie. Gdybym sam nie był w wielu z nich, mia­łbym kłopoty z wyobrażeniem sobie całego tego obszaru.

Pierwszą reakcją była, oczywiście, chęć obrony moich szczeniąt przed rzeźnikiem. Ale nie otworzyłem gęby. Nie uzyskasz nic przez kłótnie się ze swoimi krytykami. Bardziej zadowalające wyniki można osiągnąć, próbując nauczyć świnie śpiewu. A i mniej się przy tym człowiek uświni.

Trzeba ufać własnej muzie. Nawet jeśli ma szpotawą nóżkę i cierpi na nieprzewidywalne ataki. Przypuszczam, że w ciągu wszystkich tych lat Stary musiał sam sobie powtarzać podobne słowa.

O tym także nie wspomniałem.

- Mógłbyś też trochę rzadziej zapisywać wszystko.

- Rzadziej?

- Czasami rozpisujesz się zupełnie niepotrzebnie. Czasami.

- Spróbuję o tym pamiętać. Myślisz, że powinniśmy ją czymś przykryć?

Jasne było, że ma jeszcze mnóstwo rzeczy do powiedzenia o moich Kronikach, jednak nie przychodzi mu to łatwo. Chętnie więc przyjął tę zmianę tematu rozmowy.

- Tak. Nie widzę żadnych trwałych obrażeń cielesnych. Pani ma ja­kieś starocie schowane w tej czarnej skrzyni. Zapewne będą trochę za duże, jednak...

- Myślałem, że nie mamy wspominać nikomu, że Śpioch okazał się dziewczyną.

- Kiedy ostatni raz widziałeś Panią w sukience?

- Słuszna uwaga. - Otworzyłem kufer. - Chociaż w tej sprawie ni­gdy nie było szczególnych wątpliwości.

Konował odchrząknął znacząco. Z uwagą wpatrywał się w Śpiocha i marszczył brwi.

- Urok nowości już się wyczerpał? - zapytałem. Uśmiechnął się słabo.

- Coś w tym rodzaju. Któregoś dnia sam zrozumiesz. Coś niecoś już rozumiałem.

- Nie to chciałbym usłyszeć, szefie. - Kiedyś, dawno, niezależnie od tego, jak kochałem swoją żonę, zdarzało mi się myśleć o tym, że w isto­cie jest córką Ky Goty.

Zachichotał.

- Nałóż jej jakieś spodnie, zanim moja ukochana zjawi się tutaj. Skończyliśmy doprawdy na czas. Pani pojawiła się, a na dodatek była w paskudnym humorze.

- Niczego się nie dowiedziałam. Niczego, co mogłoby się okazać pomocne. Jak z nim?

- Pobity, wygłodzony i wycieńczony długim pobytem bez dachu nad głową. Reszta w porządku. Cieleśnie.

- Ale nieprzytomny? - Pani popatrzyła na dzieciaka. Oczy Śpiocha były zupełnie puste.

Konował odchrząknął.

- Pogrążony w śpiączce mimo otwartych oczu.

- Jeśli już mowa o śpiących - powiedziałem - nasz ulubiony stra­żak dzisiaj obudził się już całkowicie. A ze sposobu, w jaki na mnie patrzył, można uznać, że zdaje sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znalazł.

Gotów byłbym przysiąc, że policzek Śpiocha zadrżał. Ale być może to była tylko igraszka światła lampy.

- Niedobrze - powiedziała Pani. - A ja tak liczyłam na jakiś spo­kojny wieczór w domu.

- Co zrobimy ze Śpiochem?

Kapitan miał jak zawsze gotową odpowiedź na wszystko.

- Zabierzesz go ze sobą. Możesz przystąpić do przekazywania mu swoich obowiązków. - Przelotny cień przemknął po jego twarzy, jakby każda myśl na temat przyszłości napełniała go rozpaczą.

- Nie mogę... - Wprowadzić dziewczyny do swojego bunkra.

- Tak, właśnie że możesz. - Ponieważ Śpioch był po prostu tylko jednym z naszych chłopaków, no nie? - I informuj mnie o jego postępach.

Pani pojawiła się w domu, a on od razu brał mnie do galopu. Co nam to przypomina?

- Zbieraj dupę - zwróciłem się do Śpiocha. - Przenosimy się do mego domu. Trzeba stwierdzić, co zrobiłeś z moim koniem.

Śpioch nie odpowiedział. Skończyło się na tym, że Thai Dei i ja tar­galiśmy go na noszach razem ze skarbami, które wykopaliśmy. Zaczą­łem znacznie mniej lubić Śpiocha, zanim dotarliśmy do celu podróży.

Kiedy przechodziliśmy obok więzienia, zmiennokształtna zaczęła warczeć i ryczeć. Było to niby okrzyk bojowy pantery, który ścigał nas przez czas jakiś.

- Ach, pierdol się - powiedziałem. Śpioch zaczynał już stawać się ciężki.

Wielka kocica wyła i próbowała przepchnąć swe pazury między ostrzami okrutnych włóczni ograniczających jej swobodę ruchów.

- Myślę sobie, że być może przydałoby jej się kilka drinków - zwró­ciłem się do Thai Deia.

- Być może zbliża się okres jej rui.

92.

Gwiazdy zniknęły. Ognisko paliło się słabo. Thai Dei, ja oraz kilku moich chłopców byliśmy już lekko pijani piwem Jednookiego i pełni po dziurki w nosie pieczonej świni. Rzuciłem ogryzioną kość do ognia. Zaczęła skwierczeć.

- To jest życie - zagrzmiał Kubeł, akcentując swą wypowiedź bek­nięciem.

- Jeżeli lubicie obozować na świeżym powietrzu - powiedziałem - to pogoda jest, jak znalazł. Ja jednak, gdybyście kazali mi wybierać, wolałbym żyć tak jak w Taglios. Bez tej całej roboty.

- Jakiej roboty? Nie widziałem nigdy, byś ruszył choć palcem.

- Musiałem dbać o to, by Sarie się uśmiechała.

- Nie udało ci się, gnojku. Rudy zapytał:

- Ten facet przez cały czas tak chrapie?

Miał na myśli Thai Deia, który rozłożył się przy zewnętrznej ścianie naszego bunkra, chrapiąc i mamrocząc, kompletnie sztywny. Jak na nie­go, to wypił dużo. Pozostali Nyueng Bao powinni się go wstydzić.

- Tylko kiedy dobrze się bawi.

- Pierwszy raz mu się to zdarzyło, co?

- Przynajmniej, o ile wiem. Ale nie było mnie przy nim, kiedy brał ślub. Ktoś powiedział:

- Stary cię słucha. Dlaczego nie wyszepczesz mu do uszka czułych słówek o tym, jak wszyscy razem wędrujemy w góry?

- Czemu miałbym to zrobić?

- Ponieważ, kiedy dotrzemy do Khatovaru ze wszystkimi podróża­mi, walką i innym gównem będzie wreszcie koniec. - Chwila ciszy. - Nieprawdaż?

Nie miałem pojęcia.

- Za cholerę nie wiem. Przejdziesz dwadzieścia stóp w górę wzgó­rza i znajdziesz się poza przednimi granicami mojej wiedzy.

- Myślałem, że wszystko jest w tych ichnich starych książkach. Wszystko było. Ale nie miałem tych właściwych starych książek.

Zerknąłem na Thai Deia. Powoli zaczynało wychodzić na to, że wpadł na najlepszy pomysł.

- Mam już dość tej zabawy, chłopcy. - Rozprostowałem zesztywniałe kolana, wstałem i ruszyłem do łóżka. Przekraczając leżącego Thai Deia, powiedziałem: - Nie budź mnie w żadnym mniej poważnym przypadku niż frontalny zalew cieni. I nie zapomnij zostawić trochę świni dla Wujka.

To dobrze, że strop bunkra znajduje się na tyle nisko, by trzeba było wchodzić do niego na czworakach. Padając na łóżko, nie miałem szcze­gólnie daleko do posłania.

Najpierw potknąłem się o Śpiocha, potem o włócznię Jednookiego, którą właściwie nie wiadomo po co wlokłem ze sobą, a później zostawi­łem porzuconą na samym środku kamiennej podłogi.

Udało mi się paść na siennik, nie kalecząc się przy tym poważniej.

Wiem, że spacerowałem we śnie, ale nie pamiętam, dokąd się uda­łem. Z nocy pozostały mi tylko niejasne wspomnienia Sarie i jakiejś głu­piej sprzeczki z Duszołap, równie chętnej do unikania mnie, jak ja jej. Obudziłem się z bólem głowy, przemożnym pragnieniem, desperacką potrzebą natychmiastowego udania do latryny i bardzo wściekły.

- Och, skończ z tymi bzdurami, stary łgarzu - powiedziałem Wuj­kowi Dojowi, gdy tylko wychynąłem z ziemianki. Kompletnie zobojęt­niałem, Thai Deiowi robił właśnie piekło w wydaniu Nyueng Bao, uży­wając wszystkich słów z żargonu, jakie zawsze wyłażą na powierzchnię, gdy ktoś popuści sobie wodzy i zacznie robić z siebie dupka. - Cholera, już jest jasno. Thai Dei, ruszaj dupę. Napij się trochę wody. Cholera. - Sam również się napiłem. Była lekko zielonkawa. Jeżeli wkrótce nie spadnie deszcz, będę musiał przynieść trochę świeżej.

- Chorąży.

- Hę? - Okazało się, że po obu moich bokach stoją Isi i Ochiba. - Wy, chłopcy, wyrośliście spod ziemi czy co?

- Czekaliśmy, aż się obudzisz - powiedział Isi.

- Twoi ludzie upierali się, żeby ci nie zakłócać spoczynku - dodał Ochiba.

Ich sposób zachowania był jednak do pewnego stopnia denerwujący.

- Tylko dla nich dobrze. Co jest? - Najwyraźniej nie przywlekli się. tutaj po to, żeby sobie poćwiczyć.

Isi znacznie lepiej niż Ochiba mówił dialektem Miast Klejnotów, ale nawet on nie mówił nim dobrze. Jakoś jednak udało mu się przekazać wiadomość.

- Kapitan i Porucznik chcą, żebyś wiedział, iż więzień Kopeć odszedł.

- Odszedł? To znaczy jest martwy?

- Jak kamień - udało się wykrztusić Ochibie. Przypomniałem sobie śliczne, żywe kamienie, które spotkałem na długo przedtem, zanim ci dwaj sztywniacy dołączyli do bandy. Nie wspo­mniałem o nich. Dzisiaj nikogo nie obchodziła już Równina Strachu.

- Zamordowany - dodał Isi, ponieważ uznał, że dalej ich nie rozu­miem.

Szczęka mi opadła. Na koniec powiedziałem:

- Chodźmy stąd, będziemy mogli porozmawiać swobodniej. - Chwy­ciłem zabójcę wron i poprowadziłem ich w górę stoku dość daleko, by nikt nie mógł nas podsłuchać. - Interesują mnie szczegóły. - Broń oka­zała się niepotrzebna. Czarne ptaki zniknęły.

- Poderżnięto mu gardło - powiedział Isi. Jak to się mogło stać?

- Jak to się mogło stać? Ktoś przecież musiał przejść nad Singhiem, Długim Cieniem i Wyjcem... Nie znaleziono go przypadkiem gdzieś poza budą, co? - Jeszcze bardziej byłbym wstrząśnięty, gdyby okazało się, że został zabity w ziemiance Konowała.

- Był w więzieniu.

- Jak mniemam nie złapano tego, który to zrobił. - Moje pierwsze podejrzenia padłyby oczywiście na Narayana Singha lub któregoś z nie dorżniętych jeszcze członków jego bractwa.

Ale Kłamcy nie rozlewali przecież krwi. A z pewnością nie zrobiłby tego Narayan, nawet w samoobronie.

- Nie.

- A wiemy, kto to zrobił?

- Nie.

- Wracam do obozu. - Ruszyłem w jego stronę. - Siniak! Rudy! Śliczny! Kloo! Kubeł! -Krzyknąłem, a moi oficerowie i sierżanci zare­agowali w taki sposób, jakby spodziewali się, że lada chwila czeka nas niespodziewana wizyta ze strony Mogaby i całej tagliańskiej armii. Krzy­czałem naprawdę głośno. Kac zabarwił cały mój świat na bezkompro­misowe czernie i biele.

- Przykro mi - wyjaśniłem, chociaż wcale nie było mi przykro – Nie jest tak źle, jak moglibyście sobie pomyśleć. W każdym razie jednak pomniejszy alarm. Odchodzę. Ogłoście wszystkim. Powiedzcie im, by przestali grać w tonka, póki nie doprowadzą do porządku swego sprzę­tu. - Wypiłem kolejną pintę wody, potem poświęciłem podobną jej ilość duchom ziemi. - Ochiba. Isi. Idziemy.

Thai Dei przezwyciężył potęgę sił grawitacji, chwycił bambusową tuleję, której użył jako laski. Poszedł chwiejnie za mną, z uporem stara­jąc się nadążyć.

Thai Dei sam określał, przeciwko komu i czemu się opowiada, za pomocą zestawu niezmiennych norm, które za nic miały jego własne pragnienia, upodobania i ból.

Wujek Doj zakończył swoje przedstawienie w stylu Matki Goty, po­prawił swe szaty, musnął dłonią rękojeść Różdżki Popiołu, jakby chciał się upewnić, że miecz wciąż jest na swoim miejscu, potem potruchtał za nami. Tego ranka wyglądał na bardzo zmęczonego i bardzo starego.

- Nie było potrzeby, byś się tu pojawiał - warczał Konował. On sam tego ranka również wyglądał na starego i zmęczonego. - Na nic się tu nie przydasz.

- Znałem Kopcia lepiej niż ktokolwiek inny. Myślałem, że może...

- Marnujesz czas. Chyba, że byłeś z nim tak blisko, by móc wskrze­sić jego ducha.

Zastanowiłem się.

- To nie ma sensu.

- Oczywiście, że ma. Ktoś nie chciał, byśmy go dalej śledzili.

Chciałem już protestować, twierdzić, że o Kopciu nikt nie mógł wie­dzieć, chociaż po namyśle doszedłem do wniosku, że lepiej się jednak powstrzymać. Stary wyraźnie nie miał ochoty wdawać się w żadne dys­kusje. Zamiast tego zapytałem więc:

- Co pozostali mają na ten temat do powiedzenia? Pytania zadawano im, na pewno, z odpowiednią energią.

- Nikt niczego nie widział. Nikt nic nie wie. Ale wydaje mi się, że Wyjec ma jakiś pomysł. I sądzę, że boi się, iż ktoś mógłby odkryć to i przyjść po niego w nocy.

- W takiej sytuacji zachowałby się sprytnie, gdyby nam powiedział, co wie. - Torturami nic się nie wydobędzie z tego małego gnoja. Był starszy od Pani, a już krzyczał z bólu, zanim ją spotkał.

- Tak też mu Pani powiedziała. Teraz zastanawia się nad decyzją.

- To może być szansa, by go przeciągnąć na naszą stronę.

- Jest tak, jak mówiłem, Murgenie. Niepotrzebnie tu przychodziłeś. Jesteśmy prawie tak samo cwani jak ty. Po prostu trochę więcej czasu zabiera nam wymyślenie pewnych rzeczy.

- Bez wątpienia. Czy słyszałeś jak Bowalk rzucała się ostatniej nocy?

- Zmienna? Nie. O czym ty mówisz?

- Wpadła we wściekłość, kiedy Thai Dei i ja przechodziliśmy obok jej klatki zeszłej nocy. - Opowiedziałem mu.

- Czasami tak się z nią robi. Pani sądzi, że dzieje się to wówczas, gdy zwierzęca część natury bierze w niej górę. Być może w ten sposób próbuje przywabić sobie chłopaka.

Wujek Doj, jak zauważyłem, wkrótce po tym, jak przybyliśmy na miejsce, podszedł do klatki, wymieniwszy wpierw kilka słów z JoJo. Nie rozumiał nic z tego, o czym rozmawiałem ze Starym.

- Thai Dei powiedział, że tak to właśnie brzmiało.

- Facet może nie jest taki głupi, na jakiego wygląda. - Konował spoj­rzał na Wujka Doja, nie przerywając swej wypowiedzi. Nie miałem pew­ności, kogo z nich dwóch miał na myśli. Potem zapytał: - Jak twoja zguba?

- Śpioch? Śpi.

- My tutaj palimy błaznami w piecu zamiast drzewem.

- Co? Powiedziałem prawdę. Dzieciak śpi. Je, kiedy wetkniesz mu jedzenie w ręce i pokażesz, co z nim robić. Rozgląda się dookoła. Ale głównie po prostu śpi.

- W porządku. Wracaj do siebie. Zabierz się do roboty. Zacznij myśleć trochę dalej naprzód. Nie mam pojęcia, czy to nerwy, czy prze­czucia, czy też robię się niecierpliwy, ale czuję nastroje, by ruszać w drogę niezależnie od tego, czy ktoś nas do tego zmusza, czy nie.

- Radisha byłaby zadowolona.

- Wątpię. Cała ta paranoja dotycząca Kompanii gdzieś musi mieć swe źródło. Ona nie znosiła tego tak źle jak Kopeć, jednak kupiła to i wciąż w to wierzy. Ja z kolei nie wierzę, że źródło, z którego pochodzą te wieści, przestało istnieć. Nie sądzę, by ona naprawdę wierzyła Duszołap, gdy ta opowiada jej, że może wyśliznąć się ze swego diabelskie­go cyrografu bez najmniejszego uszczerbku. - Myślał o Kinie. Teraz wszyscy dość zgodnie wierzyliśmy w teorię, zgodnie z którą Kina prze­pełniła umysły Taglian oraz ich władców strachem przed Kompanią. Przez cały czas zresztą podejrzewaliśmy, że postanowiła z góry, iż nie dotrzyma swojej części umowy i nie pomoże nam dotrzeć do Khatovaru po ewentualnym zwycięstwie nad Władcą Cienia.

Hipoteza o Kinie była atrakcyjna, jednak najpierw należało nieco ją odwszawić. Jeżeli Matka Kłamstw była zdeterminowana, by sprowadzić Rok Czaszek, dlaczego miałaby chcieć trzymać Kompanię z dala od tych stron? Może w jej oczach Władcy Cienia byli narzędziami lepiej nada­jącymi się do realizacji koniecznego rozmiaru zniszczenia?

Wzruszyłem ramionami i zwróciłem się do Thai Deia:

- Wydaje mi się, że nikomu nie zależy tutaj na naszej obecności.

- Co, u diabła? - warknął Konował.

Zmiennokształtna próbowała dobrać się do Wujka Doja. Wujek kłuł ją swoim mieczem, póki się nie uspokoiła.

- Śnij dla mnie, Murgenie - oznajmił Konował, gdy już ruszyłem w dół wzgórza. - Obecnie czuję się ślepy i podatny na ciosy. Muszę wie­dzieć, co się tam dzieje.

93.

A coś się z pewnością działo. Wszyscy, na których natrafiliśmy w dro­dze do naszego obozu, chcieli wiedzieć, co się dzieje. I nie była to tylko sprawa dzikich plotek. Nikt nie słyszał o niczym szczególnie niecodzien­nym. Jednak u każdego żołnierza pojawiły się jakieś nieokreślone przy­padki objawów nerwicowych. Sam też to czułem. Wszystko dookoła zdawało się osobliwie złowieszcze, chociaż dlaczego, nikt również nie potrafił wyjaśnić. Kiedy wszedłem na obszar byle jak skleconej wioski, która powstała już u podnóża Bramy Cienia, zauważyłem, że większość moich ludzi rychtuje swoje zbroje i broń, tak na wszelki wypadek. Za­notowałem sobie w pamięci, że trzeba zapanować nad ich nerwami i dzię­ki temu doprowadzić je do lepszego stanu.

Czas był najwyższy, by zebrać ochotników, których najbardziej swę­dział tyłek, i zacząć przekształcać ich w członków bractwa Kompanii.

Licząc żołnierzy, urzędników i ciury obozowe, w ostatniej krucjacie Konowała przeciwko Władcy Ciemności brało udział przynajmniej sto tysięcy ludzi. Nie rozpaczałem szczególnie nad tym, jednak śmierć za­brała wielu z nich, niektórych w boju, większość jednak pochłonęły cho­roby, wypadki i trudy wyprawy. Z kolei choroby, trudne warunki życia i Taglianie odpowiedzialni byli za jeszcze większą liczbę poległych mieszkańców Ziem Cienia. Konflikt obrodził znacznie poważniejszą tra­gedią ludzką niż wszystkie trzęsienia ziemi wstrząsające tym terenem.

Zaraza pozostaje naczelnym problemem. Zawsze.

Cała sprawa jednak polegała na tym, że nie znaleźli tu dosyć zabawy i chwały. Kilka tysięcy ludzi, którzy pozostali z nami - a wielu z nich odniosło rozmaite trwałe okaleczenia - należało do typu nerwowych. Znaków i zwiastunów dopatrywali się właściwie wszędzie.

Jak większość z tych, którym zdarza się popełnić ten błąd i przystać do najemników, byli to ludzie, których własne społeczności traktowały nieszczególnie życzliwie. Być może nie mieli rodzin, do których mogli­by wrócić. Może mieli trochę poprzestawiane w głowach. Może byli kry­minalistami lub uciekinierami zmykającymi przed swymi wrogami lub żonami tudzież specjalistami od ściągania długów. Naprawdę nie jest łatwo zaprowadzić porządek wśród takich ludzi i nauczyć ich dyscypli­ny. Koncepcja Kompanii, która uważała się za dom i rodzinę, funkcjo­nowała znakomicie przez kilka ostatnich wieków, jednak w owym cza­sie oddział nigdy nie przekraczał liczebnością kilkuset ludzi. Nigdy nie był tak wielki, by każdy nie znał osobiście wszystkich pozostałych.

Zrozumiałem, że ja sam, jeśli już o to chodzi, pomimo wszelakich pretensji, nie robiłem wszystkiego, co mogłem, aby zebrać rodzinę ra­zem. Pozwoliłem, by brak zewnętrznych nacisków uśpił mnie niczym niemowlę.

Paranoja jest koniecznością. W tym większym stopniu, im czasy są bardziej syte i pomyślne.

Teraz chłopcy byli nerwowi. Nadszedł czas, by popracować nad nimi odrobinę mocniej.

- Czytanie z Pierwszej Księgi Konowała - oznajmiłem zebranym żołnierzom. Byłem trochę oszołomiony ich liczbą. Musiało ich być tutaj jakieś sześć setek. Przyszły nawet najgorsze łazęgi i leserzy. - W owym czasie Kompania pozostawała na służbie Syndyków Berylu... - To po­winno być dobre czytanie. O ile Otto i Hagop nie pojawią się, opowie­dziana historia będzie bezpiecznie zakotwiczona w przeszłości, a z dru­giej strony w czasach na tyle bliskich, aby żołnierze rozumieli, że weterani tych opowieści wciąż są wśród nich. Będą wiedzieli, iż mierzymy się z siłami, z którymi po raz pierwszy przyszło spotkać się ich przodkom. Sam emblemat na ich odznakach został wówczas wybrany godłem Kom­panii. Łatwo było więc przeprowadzić związek z przeszłością, związek zrozumiały, posiadający aktualną wagę. Był to pomost, przez który można ich doprowadzić do akceptacji przekonania, że stanowią część większej całości, której przez ponad czterysta lat udawało się przetrwać wszelkie przeciwności.

Nie otrzymałem żadnych oklasków. Udało mi się wszystko przedsta­wić w odpowiednio emocjonalny sposób, by nawet najbardziej cynicz­ny członek mojej publiczności zmuszony był podejrzewać, iż coś musi kryć się w tym, co powiedziałem.

Przemowę i czytanie prowadziłem, siedząc na dachu mego bunkra. Śpioch usiadł w drzwiach, ambitnie wchodząc w rolę ochronnego gargulca. Zastanawiałem się, czy przypadkiem jakieś forsowne ćwiczenia nie mogłyby mu pomóc w dojściu do siebie.

Obudziły mnie hałasy towarzyszące kłótni Kubła z Thai Deiem.

- Co tu się, u diabła, dzieje? - wrzasnąłem.

- Zabierz stąd swoją dupę, Murgenie!

Przeszedłem na czworakach po kamienistej podłodze i wypełzłem na rozjarzoną światłami noc. Nie trzeba mi było niczego dłużej wyja­śniać. Ognie stanowiły wystarczającą odpowiedź.

Płonęła fabryka broni Pani. W powietrzu już zaczynały latać ogniste kule. Wkrótce sytuacja stała się jeszcze gorsza. Zapalił się las, zapłonę­ły ruiny Kiaulune i chaty w obozie po drugiej stronie drogi. Kilka kul ognistych dotarło nawet w moje najbliższe sąsiedztwo, chociaż moi chłop­cy okazali się na tyle przytomni, by się przed nimi skryć.

Powiedziałem:

- Nie ma mowy, abym tam polazł.

- Ktoś się nie bał - odrzekł Kubeł. W łunie pożaru dostrzegliśmy postać Wujka Doja umykającego stamtąd z Różdżką Popiołu w dłoni. Kolorowe odblaski sprawiały, że jej ostrze lśniło jaskrawo.

- Thai Deiu! - warknąłem. - A co, u diabła, on tam robi?

- Nie mam pojęcia.

Odgłosy zamieszania po obu stronach drogi stawały się tak donośne, że słyszeliśmy już tylko jedno wielkie, wszechogarniające wycie ludz­kiej masy.

- Cholera i raz jeszcze cholera - ktoś powiedział. - Czy uwierzycie w coś takiego?

Powtórzyłem swoje zapewnienie:

- Nie polezę tam.

Fajerwerki trwały nadal. Przypadkowe kule kreśliły łuki na niebo­skłonie. Czasami tuleja bambusowa wyładowywała się gwałtownie, wypuszczając w ciemność strumień ognistych kropek. Fabryka Pani znaj­dowała się w większości pod ziemią, jednak sama ochronna warstwa gruntu nie potrafiła zapobiec zniszczeniom.

Na kilka minut jasność przegnała mroki nocy.

Z tyłu, za mną, otaczająca sztandar od zmroku do świtu gęstwa ciem­ności tłoczącej się przy Bramie Cienia odpłynęła w górę zbocza, wypeł­niając sobą najgłębsze szczeliny i zagłębienia. Cieniom nie podobało się to, co się działo.

Mnie również nie. Ponownie zauważyłem:

- Nie polezę tam. Jakiś mądrala zauważył:

- Któryś z was, chłopcy, sądzi, że Murgen może tam nie polezie? Gówniarz.

Wszystko trwało parę godzin. Potem zdążyłem się nawet trochę przespać.

94.

Ziemia wciąż płonęła. Grunt nad fabryką Pani zapadł się, najwyraź­niej w chwili, gdy tak dużo materiału na kule ogniste stanęło w ogniu, że sama gleba nie potrafiła oprzeć się zapłonowi. Płonący grunt jaśniał roz­maitymi kolorami. Drobne płomienie skakały jeszcze tuż przy ziemi, na pozór zupełnie przypadkowo, jak te, które pojawiają się na powierzchni płonącej siarki. Zapach siarki rzeczywiście przesycał powietrze, stano­wił jednak wspomnienie po spalonych kulach.

Światła było akurat dosyć, aby podejść i dokładnie sobie wszystko obejrzeć. W konsekwencji pozostałości katastrofy wywierały w naszych oczach jeszcze większe wrażenie.

Setki żołnierzy i rzesze pośpiesznie wziętych z poboru mieszkańców Ziem Cienia nosiło wodę we wszystkich możliwych zaimprowizowa­nych pojemnikach. Woda ugasiła większość płomieni, jednak nie przez zdławienie ich, a schłodzenie.

Kolumna pary wznosiła się tysiące stóp nad naszymi głowami.

- Chyba się wkurzę.

Spojrzałem za siebie. Stary podszedł niepostrzeżenie i teraz stał obok mnie.

- Nie ma się z czego cieszyć - zgodziłem się.

- Być może nie jest tak źle, jak wygląda, z wyjątkiem tego, że stra­ciliśmy wielu ludzi pracujących przy tulejach. Gotowa do użycia broń składowana była w innymi miejscu. Pani nie chciała wkładać wszyst­kich jaj do jednego koszyka.

- Bystra dziewczynka. To był wypadek?

- Nie. Ci, co przeżyli, mówią, że widzieli, jak lampy w podziemiach nagle zaczęły przygasać, a zaraz potem usłyszeli ludzkie krzyki. Na podstawie tego, co opowiedzieli, nie mam większych wątpliwości, że cienie wdarły się do środka. Zaraz po nich wkroczył ktoś czy coś, kogo nie widzieli wyraźnie. Przeszła przez całe to zamieszanie i wzniecała reakcje, które następnie doprowadziły do wybuchu.

- Duszołap?

- Gotów jestem się założyć. Ona naprawdę zaczyna mnie wkurzać. Mruknąłem pod nosem. Zaczyna? Dopiero teraz? A więc musiał być bardziej cierpliwy, niżbym go posądzał w najśmielszych snach.

Ktoś wykrzyknął moje imię. Dostrzegłem niewielki tłum zbierający się u podnóża zbocza.

- Wzywają mnie moje obowiązki - warknąłem. - Zastanawiam się, jakąż to przykrą niespodziankę mają dla mnie tym razem. - “Przykry” to było doprawdy nazbyt łagodne słowo dla określenia tego, co leżało rozproszone wokół zapadliska w ziemi. Mnóstwo poszarpanych, pokaleczonych i rozczłonkowanych ciał. Większość nie należała do żołnie­rzy. Ludziom Pani udało się wprawdzie wydostać z fabryki, jednak osta­tecznie wielu na nic to się nie przyda.

- Gdzie jest Pani? - zapytałem Konowała, który szedł w ślad za mną.

- Próbuje zorganizować obławę na Duszołap. Ma nadzieję, że uda się ją dopaść teraz, gdy wciąż jeszcze jest zmęczona i zadowolona z siebie.

- Strata czasu.

- Zapewne. Śniłeś coś ostatniej nocy?

- Nie. Rzucałem się, przewracałem z boku na bok i próbowałem sobie wyperswadować przyjście tutaj.

- Ostatecznie wcale bym po ciebie nie posyłał. Dlaczego, o tym przekonałem się za chwilę.

On pierwszy znalazł ciało. Wujek Doj leżał rozciągnięty na grzbie­cie wśród masy innych ciał. Jedno z ramion do gołej kości wypaliła ogni­sta kula. Druga opaliła mu włosy na głowie. Reszta czupryny była nie­mal całkowicie biała. Twarz wykrzywiał mu jakiś rozpaczliwy grymas. Prawy oczodół ginął w skurczu rysów, oko pokrywała warstwa zakrze­płej krwi. Lewe było otwarte. Nieruchomo wpatrywało się w niebo. Różdżka Popiołu leżała w poprzek jego piersi. Wciąż ściskał rękojeść obiema dłońmi. Niestrudzenie polerowane ostrze straciło teraz barwę, jakby używano go jako pogrzebacza, jakby wygnany został z niego duch. Ubranie Wujka Doja wyglądało tak, jakby już po tym, gdy padł, posy­pano go rozżarzonymi węglami. W plamę krwi znaczącą jego policzek zatknięte było niewielkie białe piórko.

Zadrżał. Wydał z siebie odgłos podobny do potężnego pierdnięcia. Thai Dei, który stał tuż obok mnie i patrzył na niego zupełnie ogłupiały, teraz rzucił się naprzód.

Konował warknął.

- Cofnąć się, ludzie. Zróbcie mi miejsce. Murgenie, przynieś moją torbę z narzędziami, zrobię, co będę mógł.

Pognałem po torbę. Ku mojemu zdumieniu Thai Dei zerwał się i rów­nież pobiegł za mną. Po drodze jednak wyszczekiwał rozkazy w stronę innych Nyueng Bao. Wujka będą doglądać jego rodacy.

Wskoczyłem do ziemianki Konowała, odszukałem torbę i pomkną­łem na powrót we wschodzący świt. Zapytałem Thai Deia:

- Widziałeś go, możesz coś powiedzieć?

- Samotnie poszedł do lasu mangrowców. - To był idiom nyueng bao. Wywodził się z opowieści o nieostrożnym myśliwym, który ścigał dziką świnię do miejsca porośniętego lasem mangrowców, a tam zaata­kował go tygrys.

Cisnąłem torbę Konowała na ziemię obok niego. Mruknął coś niewyraźnie, potem warknął na tłoczących się wokół nas Nyueng Bao. Nie minęło nawet dziesięć minut, a wyglądało już, jakby wszyscy Nyueng Bao towarzyszący Starej Gwardii przyszli, by zobaczyć, co się stało. Thai Dei szepnął coś gniewnie do kilku. Sens jego przemowy polegał chyba na tym, że gwałcą swe zobowiązania, bo trzymają się z dala od tych, których mieli chronić. Pojęcie, jakie mieli Nyueng Bao na temat długu honorowego, było tak mocno utrwalone, że tłumek rozpierzchł się w mgnieniu oka.

Nyueng Bao nie mówili wiele. Ale to, co powiedzieli, zrozumiałem doskonale. A jednocześnie nie potrafiłem nic z tego pojąć.

Thai Dei ukląkł obok Wujka, po jego lewej stronie. Stary klęczał u dru­giego boku. Konował podał Thai Deiowi zmoczoną szmatkę.

- Masz. Spróbuj usunąć skrzepy z jego twarzy, abym mógł zoba­czyć, jak poważne są obrażenia. - Światła było już dosyć, aby zobaczyć zaschniętą krew i skrzepy ropy na twarzy Wujka.

Gdy nas nie było, Konował zgromadził parę wiader wody i rozciął ubranie Doja. Teraz badał jego ramię, z którego wciąż sączyła się krew. Najwyraźniej rana na głowie zdołała się sama zasklepić.

Wujek zadrżał znowu. Mógł chyba widzieć, ponieważ patrzył na Thai Deia, rozpoznawał go, próbował unieść dłoń, ale ledwie udało mu się ująć go za łokieć. Wyszeptał:

- Tysiąc Szeptów. Uważaj na Tysiąc Szeptów.

- Leż spokojnie, Wujku - odrzekł Thai Dei.

- Musisz... Mi nie zostało już dużo czasu. Tysiąc Szeptów jest wśród nas. Trafiłem ją, myślałem, że uda mi się odzyskać Klucz, ale mój cios nie był śmiertelny. - To wydało mu się nie wiadomo dlaczego zabawne.

Konował spojrzał na mnie znacząco, milcząco nakazał mi słuchać, gdyż oczywiste było, iż Wujek mówi coś istotnego. Skinąłem głową, nie tylko słuchałem i zapamiętywałem, ale obserwowałem również usta Wujka Doja, by być pewnym, że mówi dokładnie to, co jak wydawało mi się, słyszałem.

Większość Nyueng Bao rozeszła się do swoich zajęć. Ale JoJo nie miał już kogo chronić. Jego człowiek uciekł. A więc został z nami. Pod­szedł trochę bliżej.

- Wujku! Twój język cię zdradza.

Przynajmniej tyle zapewne chciał powiedzieć. W chwili, gdy otwo­rzył usta, Konował dał znak i już Otto oraz Hagop rzucili się na niego jak para aniołów szukających niedowiarka, by go pokarać. Przytrzymali go, dłońmi zakryli usta i odprowadzili na bok, a wszystko to w sposób tak zgrabny, że nikt nie zwrócił na nic najmniejszej uwagi.

Wujek Doj sądził, że umiera. Próbował jeszcze przekazać Thai De­iowi jakieś swe zobowiązania.

- Znajdź ją, zanim zdoła przyjść do siebie. Zabij, póki da się to jesz­cze zrobić. Spal jej ciało. Rozsyp popioły. Rozsyp je na wietrze.

Thai Dei nie chciał wziąć na siebie tego ciężaru.

- Ja nie jestem właściwym człowiekiem, Wujku. Mam już swoją misję. Leż spokojnie. Uważaj na to, co mówisz. - Zdawał sobie sprawę, że słucham.

Wujek Doj spojrzał w moją stronę. On również teraz zrozumiał, że słucham. Ale przekonany był, że widzi Śmierć zaglądającą mi przez ra­mię, więc mówił dalej.

To, co powiedział, miało sens. Przy założeniu, że “Tysiąc Szeptów” oznacza Duszołap. To był znakomity przydomek dla niej - w szczegól­ności, jeśli wzięło się pod uwagę fakt, iż zapewne nie zadała sobie tru­du, by się im przedstawić.

Niestety, ani Wujek, ani Thai Dei nie zdecydowali się na wygłosze­nie do siebie żadnych wyjaśniających mów, z typu “jak zapewne wiesz...”, tak więc musiałem dziury w ich historii wypełniać własnymi domysła­mi. Miałem wrażenie, że owa “Tysiąc Szeptów” ukradła coś Nyueng Bao. Wujek nazwał tę rzecz Kluczem. Niestety, do czego to był klucz, nie wyszło na jaw. Thai Dei nie widział potrzeby, aby to wyjaśnić.

Wyprawa na poszukiwanie tego przedmiotu mogła wyjaśnić, dlacze­go Wujek nie odstępował na krok Kompanii. Mogła wyjaśnić jego znik­nięcia, zarówno w nocy, jak i później na dłużej, po bitwie pod Charandaprash. Podejrzewałem, że już wcześniej natknąłem się na wskazówki, które wyjaśniłyby mi jego postępowanie, były one jednak nazbyt odle­głe, by je dostrzec lub powiązać w jedną całość.

Wujek Doj słabł z każdą chwilą. W przypadku mężczyzny tak silne­go fizycznie i duchowo jak on, oznaczało to zapewne, że ma rację, kie­dy mówi o swym rychłym końcu. Poddałem się pokusie i pozwoliłem, by małostkowość wzięła nade mną górę. Przysiadłem na stopach, naśla­dowałem styl Nyueng Bao tak dokładnie, jak tylko potrafiłem.

- Czy jest coś, co chciałbyś, bym przekazał Sahrze, kiedy tu wresz­cie dotrze?

Wzrok jego jedynego zdrowego oka spoczął na mnie. Skrzywił się, kiedy Thai Dei zdarł wielki skrzep z drugiego oczodołu, ale skupiony wzrok nawet nie zadrżał.

- Wiem już od dawna. Wiem też, że mamy syna. I w sercu swoim nie potrafię znaleźć przebaczenia.

Konował powiedział:

- Otrzymał znacznie więcej ran, niż mi się z początku zdawało. Ma złamaną rękę. Nogę chyba też.

- Nadział się na Duszołap - odrzekłem. - Przypuszczalnie w chwi­li, gdy próbowała uciec. Być może udało mu sieją nieco poharatać.

- To może wyjaśnić stan, w jakim jest ostrze jego miecza. Jak rów­nież fakt, że on sam znajduje się wciąż we względnie dobrym stanie. O czym oni gadają? - My oczywiście mamrotaliśmy do siebie w dialek­cie Miast Klejnotów.

- Pewien jest, że umiera. Próbuje przekazać Thai Deiowi jakiś ro­dzaj obligu. Thai Dei nie chce tego. Wydaje mi się, że Duszołap odwie­dziła bagna między chwilą, gdy zerwała oblężenie Dejagore, a chwilą gdy krewni mojej żony dołączyli do mnie w Taglios. W jej ręce wpadło coś, co było naprawdę ważne dla Nyueng Bao... jakiś przedmiot uważa­ny przez ich religię za obdarzony mocą, jakaś święta relikwia... a misja Wujka polega na odzyskaniu go.

- Nie jest jeszcze gotów kopnąć w kalendarz - zapewnił mnie Konował. - Wygląda to znacznie gorzej, niż jest w rzeczywistości. Połowa tego bałaganu to nie jego krew. Wyjdzie z tego, jeśli uda nam się zwal­czyć zakażenie. Ale nie mów mu tego. Niech powie jak najwięcej.

Przeszedłem na Nyueng Bao.

- Thai Dei, mój Kapitan, wyraża swój żal, że twoi ludzie nie byli wzglę­dem nas uczciwi. Jednakże, w imię Sahry oraz ponieważ prosiłem o to jako rodzina, zrobi, co będzie w jego mocy, by ulżyć Wujkowi Dojowi w jego przejściu do cao gnum. - Cao gnum stanowiło miejsce bądź stan istnienia, który można by opisać jako główną przechowalnię dusz. Trud­no byłoby mi wyjaśnić, które z tych dwojga, bowiem Nyueng Bao nie dyskutowali głośno o swoich religijnych przekonaniach. Cokolwiek to jednak było, w cao gnum dusze oczekiwały na swój powrót na świat, jeże­li wcześniej nie udało im się nagromadzić dość dobrej karmy, by opuścić Koło Żywotów. Miejsce wyposażone w podobną funkcję Gunni nazywali Swegah, w ich mitologii składało się na nie właściwie kilka miejsc jedno­cześnie, włączając w to Niebo i Piekło, gdzie dusze oczekiwały w pocze­kalniach i otrzymywały dawki jednej lub drugiej rzeczywistości, zgodne z rachunkiem dobrych i złych czynów dokonanych za życia.

Mój komentarz naruszył najwyraźniej poczucie honoru i lojalności Thai Deia. Rozzłościł się na mnie.

- To doprawdy zbyt poważne uchybienie, mój bracie. Odrzekłem:

- A więc wyjaśnij mi, dlaczego miałbym traktować go lepiej niż ja­kiegoś nieznośnego, dalekiego krewnego?

- Ignorancja jest twoją tarczą - pouczył mnie Thai Dei. - Wyświadcz mi łaskę.

- Nie proś.

- Nic już więcej nie powiem.

Zaczynałem podejrzewać, że zbyt wiele już nagadałem, a więc nie miałem problemu z zaspokojeniem jego życzenia.

- Dobra.

Przez następny kwadrans Wujek Doj kilkakrotnie szeptał coś do Thai Deia. To już było najczystszej wody bredzenie. Nic z tego, co powie­dział, nie wpłynęło w istotny sposób na powiększenie mojej wiedzy. Potem stracił świadomość, ponieważ Konował dał mu jakiś środek prze­ciwbólowy. Nie zapewniałem Thai Deia, że się obudzi. Niech zadziwi go medyczna magia Starego. Niech odczuwa wobec nas większe jesz­cze zobowiązania niż do tej pory.

Wujek Doj był nieprzytomny i niezdolny do przeciwstawiania się nam, kiedy składaliśmy jego kości i czyściliśmy rany. Niewiele ciała trzeba było usunąć. Kule ogniste wspaniale kauteryzowały rany. Jednak od te­raz Wujek będzie się mógł szczycić kilkoma sporymi bliznami.

Być może również w połowie ciała nigdy już nie odzyska całkowitej sprawności. Prawe ramię zostało złamane w trzech miejscach. Jedno złamanie było skomplikowane. Prawy goleń pękł również, sześć cali pod kolanem.

Thai Deiowi nawet nie przyszło do głowy zapytać, dlaczego pomaga w składaniu kości człowiekowi, który i tak ma umrzeć.

Przebywał w innym świecie. Łączył się ze swoją duszą, z tą częścią swej osobowości, która czyniła go Thai Deiem.

Po jakimś czasie powiedział:

- Kłóciłem się z nimi, gdy postanowili odesłać Sahrę. Mój głos był jednak zbyt słaby, by przywiązali do niego wagę. - Gdy mówił to, nie patrzył na mnie. Z postawy, w jakiej zastygło jego ciało, wywnioskowa­łem również, że nigdy więcej nie poruszy już tej sprawy.

95.

Następnego ranka porozmawiałem z kilkoma Gunni, delikatnie poruszyłem kwestie mitologii Nyueng Bao. Nie chcieli mi w niczym po­móc. Natrafiłem na mur pogardy. Gdyby nawet mieli choć najlżejsze pojęcie o tych kwestiach, określiliby Nyueng Bao jako heretyków. Nie zrobili tego. Tagliańskie społeczeństwo było nazbyt pluralistyczne reli­gijnie. Nikt, z kim rozmawiałem, nie miał śladu pojęcia, czym mógłby być Klucz. Podejrzewałem, że nie musiała być to wcale religijna reli­kwia, mimo iż usłyszałem dość, aby zrozumieć, że był to jeden z naj­ważniejszych skarbów przechowywanych w świątyni, gdzie zamknięto Sahrę. Zastanawiałem się, jaki też związek może istnieć między tymi dwoma faktami. O ile w ogóle istniał.

- Naprawdę zaczynają mnie już męczyć te wycieczki - zwróciłem się do Thai Deia, kiedy wędrowaliśmy przez dolinę, dokąd wezwał nas rozkaz naszego Najwyższego Dowódcy. W niewielkiej odległości ochot­nicy z Ziem Cienia pomagali zbierać ziarno, które było jakimś krewnym jęczmienia, pracowali za udział w plonach. Konował wpadł na pomysł, że tubylcy będą nam mniej zazdrościć, jeśli pomożemy im w ten spo­sób. Mnie jednak wydawało się, że ich własne plony nie będą takie złe, a my powinniśmy zebrać naszą nadwyżkę w Przeoczeniu. Pewne jak to, że zima przychodzi po lecie było, iż nadejdzie dzień, kiedy będzie po­trzebny nam każdy kłos zapasów.

Stary upierał się, że takie myślenie wynika u mnie z nadmiernego strachu przed przeszłością, że nigdy nie wyrosłem z Dejagore. Być może miał rację. Jesteśmy przecież całkowitą sumą wydarzeń naszej przeszło­ści, tak w dobrym, jak i złym.

Jak dotąd Thai Dei nie odezwał się ani słowem. Był znacznie bar­dziej małomówny podczas tego poranka niż kiedykolwiek. Dopiero kie­dy uszliśmy już jakąś milę wzdłuż ścieżki, oznajmił:

- Wiedziałeś, że Wujek Doj nie umrze.

- No.

- Chciałeś nim manipulować.

- No, a więc powiedz mi, co to jest Klucz?

Czy powiedziałem, że dotąd się nie odzywał? Sprawdziłem nawet, aby się upewnić, czy mój wieloletni przyboczny wciąż jest ze mną.

- Wielkie czary, co?

Zrozumiał to słowo, ale w innym kontekście.

- Wielkie kłopoty. Wszystkie proroctwa, wszystkie treści i narzę­dzia proroctw nie przynoszą niczego prócz kłopotów.

- Czy ten Klucz nie pasuje przypadkiem do proroctwa Hong Tray? - Nie udało mi się jeszcze wyświetlić tej sprawy, choć byłem jej częścią, żonaty byłem zaś z częścią inną. Sarie zawsze twierdziła, że nie ma o ni­czym pojęcia, że jest przecież tylko kobietą.

Thai Dei na powrót odnalazł punkt równowagi swej osobowości, swoje milczenie. Odmówił powiedzenia czegokolwiek więcej.

- Mówiliście o mnie? - zapytałem, kiedy wsadziłem głowę do zie­mianki Konowała, a napotkałem nagłe milczenie i spojrzenia, które były jedyną odpowiedzią na moje powitanie.

- Może - odrzekła Pani. Przyjrzała mi się z namysłem, najwyraź­niej zastanawiała, co też ostatnimi dniami dzieje się w mojej głowie i sercu.

Otto, Hagop oraz kilku innych ze Starej Gwardii byli tu również. Isi i Sindawe obecni. Natomiast godna uwagi była nieobecność licznych wyższych rangą oficerów tagliańskich, wśród nich Klingi. Ostatnimi czasy zresztą raczej się nie pokazywał, chociaż pracował przecież z Panią od wielu lat. Wyglądało to na zmianę kierunku fali w przypływach za­ufania.

- Co jest?

- Jaki jest twój stan gotowości? - zapytał Konował.

- Tak naprawdę, nie jest źle. Jeszcze jeden dobry wybuch, jak ten zeszłej nocy, a chłopcy za wszelką cenę sami będą chcieli pójść.

- Żadnego śladu po Duszołap?

- Nie. Jeśli chcecie znać moje zdanie, Wujek dostał ją porządnie i teraz zapadła gdzieś, i liże rany. - Od czasu powrotu Śpiocha nie wi­działem nigdzie nawet pojedynczej wrony. I mówcie teraz na temat do­brych omenów.

- Thai Dei powiedział coś jeszcze?

- Nie. Nie mówiłeś...

- Postanowiłem zaliczyć równinę.

- Sądziłem...

- Teraz jest najlepsza chwila. Duszołap jest słaba. Wiem, w jaki spo­sób przebiegają procesy jej dochodzenia do zdrowia. Będziemy mieli tydzień, zanim na tyle dojdzie do siebie, by móc nam sprawić przykro­ści. Powinniśmy skoczyć przez to okno sposobności. Jeżeli weźmiemy ze sobą odpowiednio duże siły oraz juczne zwierzęta, a będziemy je­chać szybko, pokonamy jakieś siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt mil, zanim będziemy musieli zawrócić. To powinno dać nam niejakie poję­cie, na czym stoimy.

Nie podobał mi się ten pomysł, ale nie protestowałem. Pani była Porucznikiem. Do niej należało wykazywanie usterek w rozumowaniu Kapitana. Nie powiedziała nic, a więc osądziłem, że dyskusja już się zakończyła.

- Myślę, że z pierwszym oddziałem winno wyruszyć pięćdziesięciu ludzi - powiedział Konował. - Wszyscy starzy chłopcy, którzy szli za nami tutaj, aby dostać się do Khatovaru, oraz najlepsi nowi ludzie. Wy­łącznie ochotnicy.

Niewielu świeżych rekrutów chciało iść do Khatovaru. Stara trwoga wciąż panowała do pewnego stopnia nad umysłami, nawet jeśli teraz stanowili oni część Kompanii.

- Co się stało w Taglios? - zapytał Konował. Wzruszyłem ramionami.

- Ostatnimi czasy miewam wyłącznie normalne sny. Tak naprawdę, to ledwie przespałem ostatnich kilka nocy. Śpioch mamrotał coś przez cały czas. Próbowałem go skłonić do mówienia, ale chyba mnie nawet nie słyszał.

- Zabierzemy go z nami. Może dobra, długa przejażdżka wyrwie go z tego stanu.

Westchnąłem.

- Kiedy masz zamiar to zrobić?

- Kiedy tylko uda się wszystko dopiąć na ostatni guzik. Duszołap z każdą chwilą ma się lepiej.

Westchnąłem ponownie.

- Przywykłem już chyba do siedzenia na miejscu. Naprawdę podo­ba mi się pomysł pozostania tutaj. - I czekania na moją żonę. A być może nawet wyprawy wstecz, na jej spotkanie, gdyby udało mi się wy­dobyć ze Śpiocha, co zrobił z moim koniem.

Konował zakaszlał znacząco. Naprawdę. Ten sukinsyn zmieniał się w mojego dziadka. Powiedział:

- Wiesz, co to oznacza? Chorąży?

- Mam złe przeczucia, iż oznacza to, że durny pierdoła o imieniu Murgen będzie musiał ponownie jechać na przedzie.

- Bez Goblina i Jednookiego, którzy chroniliby ci plecy.

- Cholera. No tak. - Ale moje plecy były chronione, od teraz aż na zawsze. - Nie widzę problemu, szefie. Nyueng Bao będą nalegać, by mogli zostać ze swymi towarzyszami z Dejagore.

- Na to właśnie liczę. Każdy, który pójdzie z nami w góry, oznacza jednego Taglianina mniej, którym będę się musiał martwić, że zostawia­my go za plecami, i który być może zechce owinąć jeden z tych jedwab­nych szalików wokół mojej szyi.

- Co? Nie mieliśmy żadnych kłopotów z tymi typami od zeszłej zimy. Już nikt z nich nie został.

- Gotów jesteś się założyć o swe życie? Mam zamiar zabrać żywe­go świętego i resztę naszych kumpli.

- Dlaczego chcesz to zrobić?

- Aby uniknąć niespodzianek, kiedy będziemy mieli odwrócone ple­cy. Chcesz, żeby Wyjec się wydostał albo Długi Cień, kiedy żadnego z nas nie będzie tutaj, aby pojmać ich znowu? Chcesz, żeby Prahbrindrah Drah knuł coś znowu? Albo ta panterza suka?

- Nie. Ale jeśli rozumiem się na tych sprawach, wystarczy, że ich pozabijamy i spalimy ich ciała. A potem zmieszamy to, co z nich zosta­ło, i wrzucimy do sześciu różnych rzek.

Pani obdarzyła mnie spojrzeniem, które kiedyś spowodowałoby, że zesrałbym się ze strachu. Teraz już nie wywierało na mnie takiego wrażenia. Konował zaś zwyczajnie zignorował moją opinię.

- Kiedy już dotrzemy tam, wyżej, i przekonamy się, jak wszystko wygląda, być może założę tam stały obóz, abyśmy mogli przemieścić cały tłum pojedynczymi krokami.

- Nie sądzę, żebym był na to gotów, szefie.

- Nie jesteś gotów? To właśnie tam zmierzałeś przez ostatnich dzie­sięć lat.

- To jest wielka, pieprzona różnica między znalezieniem się w dro­dze a wejściem tam, Szefie. Możesz iść do obozu i zapytać, a każdy chłopak powie ci, że jest całkowicie zdecydowany iść do Khatovaru. Założę się jednak, że nie otrzymasz tej samej odpowiedzi, jeśli zapy­tasz, czy chcą iść tam. - Nie wierzę, by Konował kiedykolwiek pojął, że nikt nie był równie entuzjastycznie nastawiony względem celu naszych poszukiwań jak on.

- Co mam zrobić? - zapytałem.

- Spakuj się i bądź gotów. Doprowadź jakoś do porządku swego protegowanego, ponieważ spodziewam się, że pomaszeruje wraz z nami.

Tutaj coś się działo... Coś, co sprawiło, że zostałem ze wszystkiego wyłączony. Coś mającego jakiś związek, być może, z nagłą ciszą, jaka zapadła, kiedy wszedłem do środka.

- A więc pewnie lepiej będzie, jak się spakuję i będę gotów, co? Stary spojrzał na mnie wściekle, kiedy wychodziłem, ale nie podniósł nawet palca, by mnie zatrzymać. Coś się działo.

- Kolejna, cholera, podróż na marne - oznajmiłem Thai Deiowi. - Tylko, że tym razem była z tych najgorszych. - Powoli zaczynałem być zły. W jakiś sposób mnie wykorzystywano.

96.

- Nie mam, kurwa, pojęcia - oznajmiłem Rudemu. Trzeci raz z rzę­du. - Jeżeli to ci się nie podoba, jedź, dołącz do Goblina i Jednookiego. Gdziekolwiek by byli.

- Po prostu tak naprawdę nie wierzyłem, że to nastąpi.

- Nikt nie wierzył, prócz Starego. Włącznie ze mną. Ale kiedy on mówi jedziemy, to jedziemy. Tak to właśnie działa.

- Nigdy nie powiedziałem, że nie pojadę - jęknął Rudy, bardziej do siebie niż do mnie. Odszedł, aby wydzierać się na swoich sierżantów. Musiał zdecydować, kogo zrobić dowódcą na czas, gdy nas nie będzie.

Ja sam miałem podobne zadanie przed sobą. Poszukiwałem kandy­datów od czasu, jak wróciłem z odprawy u Starego. Tym sposobem do­wiemy się sporo o naszych południowych rekrutach. Stary nie chciał zostawiać żadnego ze Starej Gwardii czy też Nar.

Ochiba, Isi i Sindawe byli jedynymi Nar, którzy przeżyli.

Pojawił się Kubeł. Praktycznie rzecz biorąc, był teraz moim adiutantem. Robił większość roboty. Nie wtrącałem się w jego decyzje, póki wszystko nie szło w kierunku, o którym wiedziałem, że nie spodoba się Kapitanowi. Powiedział:

- Rudego naprawdę skręciło to, co powiedziałeś.

- Ten facet mnie wkurza. Czego chcesz? - Bardziej niż Rudy wku­rzało mnie to, że ze Śpiochem było coraz gorzej. Thai Dei natomiast wiercił mi dziurę w brzuchu, ponieważ nie pofatygowałem się, aby od­wiedzić Wujka Doja, kiedy byliśmy po drugiej stronie doliny.

- Hej, Murgenie, nie ma nic złego w tym, że człowiek się boi. Ale nie musisz unieszczęśliwiać wszystkich tylko dlatego, że tobie się to przy­darzyło.

Już chciałem się na niego wydrzeć, kiedy uświadomiłem sobie, że w niczym nie zmieni to faktu, iż ma rację. Podniosłem z ziemi kamień i rzuciłem z całej siły, jakby strach mógł odlecieć razem z nim. Kawałek skały potoczył się i odbił głośno od jakichś głazów. Pół tuzina wron poderwało się w powietrze, przeklinając w swoim rodzimym języku.

- Cholera.

- Niedobry znak - zgodził się Kubeł. - Od jakiegoś czasu już ich nie widywaliśmy. Chcesz, żebyśmy je przepędzili?

- Nie były na tyle blisko, aby coś usłyszeć. Ale niech ktoś sprawdzi teren. - Popatrzyłem na słońce. Pozostało jeszcze kilka godzin światła. Miałem dość czasu, by zrobić to, co trzeba było zrobić, zanim wyruszy­my większą partią w góry.

Kubeł wysłał ludzi do miejsca, gdzie były wrony. Jeden z nich trafił na coś, co zapewne za życia było skunksem. Wolną dłonią zatykał sobie nos. Kubeł zwrócił się do mnie:

- Być może w ogóle nie szpiegowały nas.

- Wszystko jest możliwe - odrzekłem. - Ale niektóre z możliwości są bardziej prawdopodobne od innych. Thai Deiu, wiem dobrze, że masz jakieś cholernie zdecydowane poglądy odnośnie tego, co jesteś mi dłuż­ny, jednak naprawdę nie musisz podejmować ryzyka tylko dlatego, że ja to robię.

Nyueng Bao przykucnął w niewielkiej odległości, miecz przytroczo­ny miał do pleców, czekał - mały, zlumpiony człowieczek, który w ogó­le nie wyglądał groźnie. Spojrzał mi prosto w oczy, wymruczał swoją ochotę na pomaszerowanie ze mną, drugie mruknięcie posłużyło jako wyjaśnienie powodów.

- Przechodzę przez Bramę Cienia. Czekaj! W porządku. Mam klucz. Lancę. Póki trzymam ją w dłoniach, niemi się nie stanie. - Jeżeli Konował naprawdę domyślił się poprawnie.

Czułbym się pewniej, gdybym miał możliwość przestudiowania tych starożytnych Kronik.

Thai Dei podniósł się powoli, ociężale, jakby bolały go kolana. Wes­tchnął i wykonał gest z typu: “No to już chodźmy”.

- Słuchaj - zacząłem - naprawdę nie musisz.

Znowu machnął dłonią. Kłótnia do niczego nie doprowadzi. Thai Dei znajdował się na skali uporu o dwie kreski poza czymś, co można by określić jako upór skrajny. Wszyscy Nyueng Bao mieli na tej skali przy­najmniej jedną kreskę. A moja żona...

Ująłem w dłonie drzewce sztandaru, kopniakami zacząłem odrzucać mocujące je w ziemi kamienie. Stał tutaj nietknięty mniej więcej już od pół roku, dość długo, by w oczach wszystkich zamienić się w część kraj­obrazu.

- Czekaj - powiedział Kubeł. - Napij się trochę przedtem, Murgenie. Nie możesz po prostu zacisnąć szczęk i tak sobie tam pójść. Weź jakiś bambus. Weź manierkę. Weź bochenek chleba i trochę suszonego mięsa. I pozwól mi, żebym zebrał kilku chłopaków, żeby ci osłaniali tyłek.

- W porządku. Masz rację. - Ta cała sprawa bardziej mnie przera­żała i konfundowała, niż byłem gotów sam się przed sobą przyznać.

Pozwoliłem, by Kubeł zatroszczył się o mnie. On nie musiał prze­chodzić przez Bramę Cienia, mógł więc sobie pozwolić na rozsądek i opa­nowanie.

Chorąży zawsze idzie jako pierwszy w każdy bój Kompanii.

Byłem już dalej w górze zbocza, niż dotarł którykolwiek z nas. Drzew­ce sztandaru drżało w moich dłoniach. Oparłem go o ziemię i wbiłem wzrok w ruiny, starałem się wybrać ścieżkę, którą chciałbym pójść. Kubeł stał kilka kroków za mną, przekazywał rozkazy Rudemu. Rudy rozsta­wił czaty. Mimo wszystko nie chciałem choć na chwilę zniknąć im z oczu. Jeżeli czarnuchy mają mnie dopaść, pozostali powinni wiedzieć, jak, kiedy, dlaczego i gdzie się to stało.

- Kiedy tylko będziecie gotowi - warknąłem. Miałem przeczucie, że przez jakiś czas nie doczekam się wytchnienia od strachu.

- Mamy cię - krzyknął Kubeł. - Przywiąż linę do swego tyłka i idź stać się bohaterem.

Stać się bohaterem. Nie było to coś, czego bym kiedykolwiek w ży­ciu pragnął. Dałem mu znak, wysoko uniosłem obie ręce nad głowę, potem szybko chwyciłem sztandar, nim zdążył się przewrócić. - Zoba­czymy się w piekle, glinojadzie. - Ruszyłem w górę zbocza.

Thai Dei zarzucił sobie na ramię wiązkę bambusów i poszedł za mną. Jemu znacznie lepiej udawało się skrywać swój strach, jednak również pozwolił im obwiązać się liną w pasie. Na wypadek, gdyby trzeba było go ściągać przez Bramę.

Sztandar niemalże śpiewał w moich dłoniach.

Znałem dokładnie moment, w którym przeszedłem na drugą stronę. Poczułem się, jakbym wpadł do zimnego stawu... który składał się wy­łącznie z powierzchni. Od stóp do głów przeszył mnie dreszcz, potem jakby przesunął się dalej, jednak wciąż znajdowałem się w miejscu, gdzie przez cały czas było zimno. Na rozpalonych skałach można by smażyć jajka, a przecież wciąż było zimno.

Przeszedłem tylko kilka kroków. Potem zatrzymałem się. Poczeka­łem. Minuty mijały. Wrażenie chłodu nie opuszczało mnie. Spojrzałem w górę zbocza. I, stopniowo, droga stała się bardziej widoczna, cienka, czarna linia niby polerowany węgiel wiła się po wzgórzu jak ślad, który zostawił wąż tylko do tego stopnia niedostatecznie pijany, by nie zejść w gołe pustkowie. Czekałem jeszcze jakiś czas. Nic nie skoczyło na mnie. Żaden cień nie przyszedł, by wpełznąć do wnętrza mej nogawki.

Sztandar zachowywał się, jakby wreszcie wrócił do domu. Niemalże czułem, jak ciągnie mnie dalej.

- Wszyscy mnie widzicie? - zawołałem do Kubła.

- Liny też jeszcze trochę zostało, chłopie - odpowiedź Kubła i jego śmiech zabrzmiały, jakby docierały do mnie przez długi, metalowy tunel.

- Mam też gotową linę dla ciebie, Kuble. - Dałem następne trzy kro­ki. Thai Dei wlókł się za mną. Facetowi zupełnie brakowało entuzjazmu.

Nic się nie stało. Przeszedłem jeszcze kilka kolejnych kroków. Dro­ga wiodąca w górę zbocza lśniła niczym polerowana ciemność, wzywa­ła mnie naprzód. Strach zaczął mnie opuszczać. Szybko.

Thai Dei powiedział coś, ale nie zrozumiałem ani słowa.

Zatrzymała mnie naprężona lina. Szedłem po drodze, nawet nie zda­wałem sobie z tego sprawy. Dotarłem do samego kresu zasięgu liny. Kubeł szarpnął za nią.

- Na razie wystarczy, Murgenie.

No. Byłem już znacznie dalej, niż pierwotnie zamierzałem pójść. Ale przecież nie było się czego obawiać... Kubeł szarpnął ponownie linę, rym razem znacznie bardziej energicznie.

Niechętnie zawróciłem na dół. Thai Dei znowu coś powiedział. Zerk­nąłem za siebie. Potem zrozumiałem, czego chciał.

Wskazywał na północ. Świat wyglądał, jakby drżał, jakbyśmy pa­trzyli nań przez kurtynę rozgrzanego powietrza.

- Ruszaj się, Murgenie! - krzyknął Kubeł. - Chcemy, żebyś wrócił i zapieczętował Bramę, zanim zapadnie ciemność. - Kolejne szarpnię­cie napięło moją uprząż.

Ten facet zaczynał się denerwować.

Wciąż z oporami ruszyłem powoli w kierunku granicy. Tym razem było to tak, jakbym z zimy wyszedł wprost w lato.

Thai Dei westchnął. Był zadowolony. W jego oczach wzgórze nie miało żadnego uroku.

Mój świat uległ zmianie. Nieznacznej tylko. Mogłem widzieć, jak nakreślony piórem ślad wypolerowanej ciemności wije się wśród wzgórz tam, kędy kiedyś biegła droga. Po większej części skrywała go glina i ka­mienie, które się nań stoczyły, ale pozostały po nim wyraźne znaki, jeśli się tylko potrafiło patrzeć.

Zrozumiałem, że po tym, jak przekroczyłem granicę, stałem się in­nym człowiekiem.

- Wszystko w porządku? - zapytał Rudy. - Wyglądasz dziwnie.

- Tam jest dziwnie. Tak samo, ale inaczej.

- Hę?

- Nie potrafię tego wyjaśnić. To trzeba poczuć. Zrozumiecie, kiedy wszyscy tam pójdziemy.

Kubeł przyłączył się do nas, szedł i zwijał linę.

- Wszystko w porządku? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha.

- Tam jest po prostu trochę strasznie.

- Strasznie? To znaczy? Nic dziwnego nie robiłeś. Tylko przez mo­ment jakbyś się zatracił. A twój przyboczny zachowywał się inaczej. Stał tam tylko i trząsł się.

- O to właśnie chodzi. Tam jest zimno. Nie chodzi tylko o cielesny chłód. Bardziej o taki chłód, o którym Klinga mówi, że można go zna­leźć w sercu kapłana.

Musiałem wyglądać naprawdę na skonfundowanego. Kubeł rzekł:

- Twierdzisz, że trzeba samemu tam się znaleźć, żeby zrozumieć. Zwróciłem się do Thai Deia:

- Ten człowiek zachowuje się jak tępy pniak drzewa, ale czasami potrafi cię nabrać. Trafiłeś w dziesiątkę, Kuble. Przynieście tutaj trochę świeżej kredy. I upewnijcie się, że wszystkie te liny są napięte, a pułapki na cienie zastawione. Wszelkie gratulacje...

- Uspokój się - zgasił mnie Rudy. - Sam je wszystkie zastawiłeś wcześniej. Pamiętasz? - Żołnierze już pracowali, upewniali się, że wszystkie nasze linie ochronne działają. Mój wybuch był marnotraw­stwem zmartwień.

- Powiem wam prosto. To było przerażające. Trochę czasu zabierze mi, zanim ochłonę. Macie posłańca gotowego do drogi? Napiszę raport dla Starego. Potem mam zamiar wpełznąć do swojego bunkra i natych­miast zawrzeć bliższą znajomość z ostatnim dzbanem leku sprokurowanego przez Jednookiego. - Miałem jeszcze jeden dzban najmocniejsze­go destylatu małego czarodzieja, schowany na wypadek medycznej konieczności.

W moich oczach taka sytuacja właśnie nadeszła.

97.

Eliksir Jednookiego nie zabił strachu, tylko odegnał go na krótko.

Strach był zabawny. Nie był to ten z rodzaju paraliżujących, nie był na­wet na tyle silny, by uczynić mnie niezdolnym do myślenia, ale był przy mnie cały czas, nieokreślony, nie przysparzał odrętwienia, funkcjono­wał w taki sposób, w jaki ostatecznie działa strach po dniu spędzonym na polu bitwy, jeżeli wcześniej nie skoczy na ciebie ktoś z kawałkiem zaostrzonego żelaza. Nie podobało mi się to. Osłabiało mój charakter.

Spojrzałem na Śpiocha.

- Czy kiedykolwiek przydasz się na coś więcej niż tylko zmienianie żarcia w gówno?

A Śpioch tylko siedział tam, w zapadających ciemnościach, na czymś, co kiedyś służyło jako siennik Matki Goty, i patrzył w nieskończoność. Nie tylko nie powracał z tego magicznego królestwa, które uwięziło jego umysł, ale ponadto właściwie nie potrafił się poruszyć. W ogóle niewie­le potrafił zrobić. Kiedy już się na coś zdobył, wyglądało tak, jakby kosz­towało go to mnóstwo bólu. Jeżeli miał zamiar dalej unikać tak ćwiczeń, to mógł mieć tylko nadzieję, że któryś z braci z Kompanii będzie go na tyle lubił, że poniesie na własnych plecach. Ja lubiłem go bardziej niż ktokolwiek z pozostałych, ale nie aż tak bardzo. Do zobaczenia, kiedy wrócimy, chłopaku.

Nie byliśmy oddziałem, w którym obowiązywałoby hasło “maszeruj lub giń”. Nie całkiem w każdym razie. Próbowaliśmy troszczyć się o swo­ich. Ale u podstaw tej troski leżało założenie, że swoi najpierw spróbują sobie dać radę sami. Istniało mnóstwo precedensów - czasami ktoś prze­rywał pasmo nieszczęść brata, który stawał się zbyt wielkim ciężarem bądź ryzykiem dla reszty Kompanii.

Śpioch nie odpowiedział. Nic nowego. Przewróciłem się na moim sienniku. Próbowałem nie myśleć o tym, że jutro będę musiał znowu ruszać w te góry. Gdy bowiem o tym myślałem, skurcze strachu były znacznie gorsze.

Wyczułem gdzieś w pobliżu obecność Duszołap. Ciemność była jed­nak choć oko wykol. Nie potrafiłem jej odnaleźć. Być może miałem rów­nież szczęście, że ona nie chciała odnaleźć mnie. Chociaż w tej chwili zapewne na nic nie miała ochoty.

Wędrowałem w świecie astralnym. Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Jednak w całkowitych ciemnościach nie istnieją żadne punkty orientacyjne. W każdym razie nie potrafiłem odnaleźć drogi.

Unosiłem się w przestrzeni.

Stopniowo dopiero uświadomiłem sobie, że nie jestem tu sam. Ktoś mnie obserwował. Czy też coś mnie obserwowało. Badawcze spojrze­nie tego kogoś, które na sobie czułem, intensyfikowało się, w miarę jak stawałem się bardziej go świadom. Ciemności wokół mnie nie rozpra­szał choć promyk światła, jednak w jakiś sposób udało mi się wyobrazić sobie tę obecność.

Czerwone oczy, żółte kły, skóra o tyle bardziej czarna od otaczają­cych mnie ciemności, że zdawało się iż lśni negatywnym blaskiem... Kina. Niszczycielka. Królowa Kłamstwa. Matka... Nie do końca wszak zło wcielone... mieszkańcy Ziem Cienia upierali się, że jeden z jej awatarów jest twórczy... ale do cholery, z pewnością potęga dość wielka, abym w jej obecności zesrał się ze strachu, gdyby tylko tego zechciała.

Zechciała. Jej szkarłatne oczy przewierciły dwie dziury w mej bez­cielesnej duszy. Wielka, wstrętna twarz zmarszczyła się niczym wysy­chające, stare jabłko, potem zapadła się w sobie, aż stała się tylko rubi­nowym okiem. Oko zaczęło się poruszać. Równocześnie zacząłem odnosić coraz silniejsze wrażenie, że ktoś próbuje mnie przed czymś ostrzec. Kina? Próbuje mi coś przekazać? Mnie? Przecież miała innych swoich przedstawicieli w tym świecie.

A może nie?

Narayan Singh był więźniem. Córka Nocy również była więźniem, może zresztą już nie żyła. Ostatnimi czasy ślad po niej zaginął. A Pani już dawno temu ogłosiła swą niezależność. Teraz była zwyczajnym mi­stycznym pasożytem.

Może byłem w tej chwili jedynym z żyjących, z którym bogini potra­fiła nawiązać kontakt.

Podążyłem za czerwoną kropką. Doprowadziła mnie do równiny odwiecznych szkieletów. Rozłożyłem skrzydła i wyhamowałem lot, po­tem przysiadłem na gałęzi odartego z liści drzewa. Tym razem nie do końca rozszarpane ciała leżały rozciągnięte wśród kości. Ponownie za­machałem skrzydłami i podleciałem bliżej ślizgowym lotem. Żuki gnojowniki rozproszyły się gwałtownie przerażone moim cieniem. Nigdy przedtem nie widziałem tutaj żadnej żywej istoty prócz kilku wron.

Wieża mroku górowała nad horyzontem, potężna, czarna trąba po­wietrzna pełna mruczących błyskawic o barwie krwi. Zatrzepotałem cięż­kimi skrzydłami, poleciałem w tamtą stronę. Wydawało mi się to jak najbardziej właściwym sposobem postępowania.

Na moment chmura odsłoniła złą twarz wampira i liczne ramiona. Te wyciągnęły się w moją stronę w zapraszającym geście.

Po krótkiej chwili dezorientacji już leciałem ponad ziemią, na której nieliczne iskry światła świadczyły o tym, że zamieszkuje ją człowiek. Przekrzywiłem głowę. Miałem bardzo dobry wzrok - nawet w ciemno­ściach. Ale nie rozpoznałem miejsca, w którym się znalazłem, dopóki nie zleciałem dość nisko, by wyróżnić w mroku umocnienia twierdzy Przeoczenie zasłaniające gwiazdy na południe ode mnie.

Nie mogłem znajdować się dalej niż jakieś sto stóp od niewidzialnej powierzchni gruntu, kiedy ziemia zaczęła wrzeć i roić się tysiącem wiją­cych błysków światła. Powietrze uderzyło mnie, przewróciło na grzbiet. Potem usłyszałem wrzask.

Naprawdę tu byłem. Nie byłem żadną wyimaginowaną wroną. Zo­stałem zaklęty w postać białego stwora. Odzyskałem na tyle panowanie nad sobą, by dostrzec deszcz kul ognistych kierujących się w moją stro­nę. Zanurkowałem pod nimi.

Wróciłem w czasie do ostatniej nocy.

Opuściłem się tam, gdzie skały i co tam jeszcze ochronią mnie przed nasilającą się ulewą kul ognistych. Nie zapomniałem, co potrafią zrobić z kamieniem - jeżeli oczywiście należały do nowej, podrasowanej od­miany. I teraz też miałem wiele sposobności, by zobaczyć, do czego są zdolne, ujrzeć z bliska, jakbym był jakimś biednym kutasem, który w boju toczonym przez Kompanię stanął po niewłaściwej stronie. Za każdym razem, gdy udawało mi się znaleźć bezpieczne miejsca, gdzie mogłem przycupnąć... ziuut! Skwierczący boczek.

Wszyscy ludzie, których widziałem, uciekali z niesamowitym entu­zjazmem. Większość jednak nie biegła dość szybko lub zbyt późno rzu­ciła się do ucieczki. Niektórzy nigdy nie wydostali się z podziemi. Tlący się grunt zatroszczył się o to.

Jakiś ruch lśniącej wielobarwnie stali zwrócił moją uwagę. Ktoś naj­wyraźniej kierował się w niewłaściwą stronę.

Wujek Doj wyruszył na miejsce katastrofy wkrótce po tym, jak wszyst­ko się zaczęło. Facet naprawdę poruszał się szybko, jeśli to jego rzeczy­wiście widziałem. Być może był bardziej żwawy, niż udawał. Zatrzepo­tałem skrzydłami, poderwałem się i ruszyłem, kierując się na refleksy ognia w ostrzu Różdżki Popiołu.

Wrona jest cholernie niezdarna zaraz po poderwaniu się do lotu.

To był jednak Wujek. I najwyraźniej wcale nie tęsknił za moim to­warzystwem. Różdżka Popiołu skoczyła niczym błyskawica. Doj miał znacznie większy zasięg ramion, niż to zapamiętałem ze wspólnych ćwiczeń. Omal mnie nie dostał. Uratowała mnie tylko szybkość odru­chów wrony. Kazały mi zanurkować, zanim w ogóle zdałem sobie spra­wę, co się dzieje.

Potem leciałem już za nim w większej odległości, kierowałem się odbłyskami świateł w ostrzu miecza, trzymając się poza jego zasięgiem. Kiedy znalazł miejsce dogodne do obserwacji i uklęknął tam, ja wybra­łem skromnie kamień sterczący ponad powierzchnią ziemi i przycupną­łem na nim, przeklinając jednocześnie ludzką zarazę, która pochłonęła wszystkie drzewa i inne wystające miejsca w okolicy. Obserwowałem obserwatora.

Wujek znajdował się na swoim miejscu dość długo, by odzyskać oddech, i zademonstrował fantastyczną jakość własnych odruchów - uchylałem się przed kilkoma ognistymi kulami, póki wreszcie ziemia nie otwarła się i nie wytrysnął z niej słup ciemnozielonego ognia. Łusz­czący się ognistymi kulami. Jego barwa była tak głęboka, iż wątpiłem, by ktokolwiek znajdujący się w większej odległości mógł go zobaczyć. Wędrował prosto w moją stronę. Co oznaczało, że przejdzie prosto przez Wujka Doja.

Kiedy opuścił szczelinę, zielona osłona zniknęła. Znajdująca się wewnątrz istota ukazała swe oblicze. Miałem szczęście, że byłem pta­kiem. Wujek miał szczęście, ponieważ był stary. W przeciwnym razie obaj zapewne utonęlibyśmy w potokach własnej śliny. To była cudowna kobieta i nie miała na sobie nawet niteczki ubioru.

Duszołap.

Nawet posiadając umysłowość i ciało ptaka, byłem w stanie docenić czas, jaki upłynął, od kiedy po raz ostatni widziałem moją żonę.

Duszołap skryła się za lśniącą powłoką, nie tworzyła kolejnej tarczy, lecz zmieniała oblicze. Wysiłek sprawił, że na chwilę przestała uważnie obserwować swe otoczenie. Nie dostrzegła więc Wujka Doja, który rozta­piał się w nocy równie zręcznie, jakby był urodzonym Kłamcą. Rozpo­znałem kształt i twarz, podobnie jak Wujek, który zza pleców Duszołap spuścił Różdżkę Popiołu w ciosie, który powinien rozciąć ją aż po pierś.

Była szybka. Spróbowała uchylić się, a jednocześnie rzucić jakieś ochronne zaklęcie. Powietrze aż zajęczało. Krzyknęła i runęła na twarz, żywa, choć z pewnością poważnie ranna. Wujek skoczył, aby dokoń­czyć swego dzieła. Błysnęła Różdżka Popiołu. Popłynęła krew. Duszo­łap odskoczyła. Podobnie Wujek. Zadecydował przypadek. Jakaś bam­busowa tuba w całym holokauście zdecydowała się nagle wyzwolić swe ładunki. Dwie kule ogniste trafiły Wujka. Duszołap skorzystała z chwili nieuwagi, odrzuciła go, ale nie miała już siły, by z nim skończyć. W każ­dym razie ludzie zareagowali na hałasy, chociaż i tak minęły całe godzi­ny, zanim znaleziono Wujka.

Duszołap odpełzła na bok, wykorzystała swe osłabione moce, aby zatamować upływ krwi i przybrać inną postać. Zanim sięgnęła po swe ukryte rzeczy, stała się Śpiochem. Co wyjaśniało od razu, dlaczego tam­ten do niczego się nie nadawał. Póki uchodził za szalonego, w mniej­szym stopniu było prawdopodobne, że zostanie poddany badaniu wy­starczająco szczegółowemu, by zdradzić, że nie jest moim cudownym asystentem. Zeźliłem się naprawdę porządnie. Wobec tego gdzie był prawdziwy dzieciak?

Zatrzepotałem skrzydłami i wylądowałem na piersiach Wujka. Dła­wił się własną krwią. Szarpałem go dziobem, ciągnąłem, aby przewró­cić mu głowę na bok. Potem poleciałem za Duszołap.

Zniknęła.

Nie znalazłem po niej nawet śladu. Ale wiedziałem, dokąd się udała. Śpioch będzie w moim bunkrze, jakby nie ruszał się stamtąd nawet na krok, kiedy wstanę rano i będę myślał, że miałem za sobą nie przespa­ną noc.

Teraz już wiedziałem również, co się przydarzyło Kopciowi. To drże­nie policzka, które, jak mi się zdawało, dostrzegłem u Śpiocha, to była Duszołap, kiedy zrozumiała, że może zostać odkryta, gdy ktoś użyje Kopcia, aby wyśledzić wstecz jej trop czasu.

W każdym razie teraz znałem już jej tajemnicę. Być może Kina była potężniejszym wrogiem, niż podejrzewała Duszołap. Bogini mogła mieć nawet poczucie ironii, skoro użyła wrony do pokrzyżowania planów pa­ni wron.

Usadowiłem się na dachu mojego bunkra. Pode mną Thai Dei chra­pał i parskał przez sen tak paskudnie, jak tej nocy, gdy zdziesiątkowali­śmy skarb Jednookiego. Ktoś jeszcze tam, w dole, robił niezłe zamie­szanie. Ponieważ Śpiocha nie było, zrozumiałem, że muszę to być ja, co oznaczało, że Sahra miała rację, kiedy oskarżała mnie, iż chrapię ni­czym głodujący niedźwiedź. Nigdy przedtem jej nie wierzyłem.

Trudno było uwierzyć, że wszyscy poszliśmy spać po obejrzeniu ca­łego zamieszania. Duszołap musiała wysłać przed sobą jakieś usypiają­ce zaklęcie albo zostawić za sobą coś w tym stylu.

Miałem wrażenie, że nie będę czuł się najlepiej podczas obserwowa­nia samego siebie z zewnątrz, dlatego też przezwyciężyłem pokusę sfru­nięcia na dół i zerknięcia przez drzwi.

Z ciemności wynurzył się Śpioch. Jak na kogoś, kto został potłuczo­ny i poharatany, Duszołap poruszała się ze zwinnością gazeli. Żaden zdrowy, normalny człowiek nie potrafiłby biec w ten sposób. Być może udział w tym miały również jakieś zaklęcia?

Zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób uda mi się pozbyć ciała bia­łej wrony. Szybko zbliżająca się Duszołap dostarczyła mi klucza. Wro­na poderwała się do lotu. Ja zostałem z tyłu. Unosiłem się w powietrzu i obserwowałem. A kiedy Duszołap zwolniła i zaczęła oglądać swe rany, wzniosłem się i odleciałem w kierunku, który opisać można jedynie jako jutro. Duszołap nie wyczuła mojej obecności, nawet mimo tego, że to właśnie dzięki niej udało mi się łatwo wyśliznąć z klatki mego ciała.

Potem zrobiła się ta noc, w której opuściłem siebie. I wszyscy, włącz­nie ze mną chrapali głośno wewnątrz bunkra. A ja wciąż byłem wolny i mogłem wędrować po astralnym świecie.

Sahra spała niespokojnym snem. Tobo leżał obok niej, jedną, drobną łapką otaczał jej kark, od czasu do czasu ssał pierś. Obserwowałem ich przez chwilę. Powoli opuszczało mnie napięcie.

Jakimże rodzajem szaleńca się okazałem? Tego właśnie chciałem i w tym miejscu chciałem być, jednak za kilka godzin będę musiał pod­nieść swe umęczone ciało z barłogu i powlec je z powrotem w góry. I będę się wspinał na górę, nawet mimo że ona może mnie zabić.

Dlaczego? Bo muszę. Wiedziałem, że muszę, nie miałem jednak po­jęcia, co mnie do tego przymusza.

Wyciągnąłem swoją bezcielesną rękę ku Tobo. Przez chwilę zdawa­ło mi się, że naprawdę poczułem jego ciepło. Zadrżał, jakby miał zły sen. Wycofałem się i zamiast tego spróbowałem delikatnie trącić Sarie.

Uśmiechnęła się.

- Mur, zdawało mi się, że cię czuję. Tyle już czasu minęło. - Gawo­rzyła tak cicho. Wsłuchiwałem się w jej słowa, żałując, że nie mogę z nią również porozmawiać. Odsunęła Tobo od piersi i wstała, obnażona aż do talii, wykonała parę tanecznych ruchów, przypominała mi o tym, jak to było dawniej. Już odzyskała figurę. Posłała mi szyderczy uśmiech, patrząc na skroś przeze mnie. Być może rzeczywiście była czarowni­cą. - Tobo jest już na tyle silny, by znieść podróż. Zbliża się Święto Wodnego Smoka. Wtedy odjadę podczas zamieszania. Wszystko już zdążyłam przygotować.

Moja żona, sprytna, godna zaufania, zdolna kobieta. Zastanawiałem się, cóż też takiego uczyniłem, że zasłużyłem na tak wiele, oprócz spro­wokowania kaprysu jej babki.

Sarie tańczyła. Mnie ślinka ciekła z ust. Tobo zaczął się złościć. Są­dzę, że wyczuł moją obecność znacznie łatwiej niż Sarie. Przerażałem go.

- Jeżeli tutaj jesteś... - westchnęła Sarie, spojrzała w moje niewi­dzialne oczy, jakby chciała przesycić mnie swoją lubieżnością. - Ale ciebie tu nie ma. - Wzruszyła ramionami. - Jednak nie potrwa to już długo. - Ukołysała w ramionach naszego syna. Natychmiast zaczął ssać jej pierś, na jego twarzy pojawił się wyraz całkowitego samozadowolenia.

“Wiem, co masz na myśli, dziecko”.

Oczy Tobo otworzyły się. To, które byłem w stanie zobaczyć, pa­trzyło prosto na mnie, kiedy ja spoglądałem ponad ramieniem Sarie. Wypuścił pierś, wziął głęboki wdech i wydał z siebie potworny wrzask. Ten dzieciak miał dopiero płuca.

Niemalże natychmiast do celi wpakował się kapłan.

- Co się dzieje? - dopytywał się. - Dlaczego to dziecko płacze? Do kogo ty szeptałaś?

- Wyjdź - powiedziała mu Sarie. - Nie masz prawa tutaj wchodzić. Kapłan miał najwyraźniej kłopoty z oderwaniem wzroku od jej pier­si. Zaczął przepraszać, z nie do końca wiarygodną szczerością.

Sahra warknęła:

- Dziecko ma dzisiejszej nocy gazy. Ma kłopoty z trawieniem. Do nie­go mówiłam. To daje mi rzadką szansę odbycia z kimś rozsądnej rozmowy.

Oto dziewczyna. Powinna zaaplikować dzieciakowi oliwkę z wątro­by rekina albo jakiś wstrętnie smakujący puder. To go oduczy wrzesz­czenia, kiedy jego stary pojawia się w pobliżu.

Podpłynąłem bliżej i zrobiłem wszystko, na co było mnie stać, żeby przed odejściem wycisnąć pocałunek na wgłębieniu karku Sarie. Od­szedłem na tyle szczęśliwy, na ile potrafiłby być człowiek znajdujący się w mojej sytuacji. Wiedziałem, że z moją żoną i dzieckiem wszystko będzie dobrze, że wciąż mnie kochają. Obecnie w Kompanii służy wie­lu mężczyzn, którzy nie mają śladu pojęcia, co dzieje się z ich rodzina­mi - chociaż, po prawdzie, wielu o to nie dba. Gdyby należeli do typu ludzi, których to obchodzi, odeszliby wówczas, gdy pozwolono wrócić do domu tagliańskim lojalistom.

Reszta bagien stanowiła ciche, ciemne miejsce. Czego należało ocze­kiwać o tej porze nocy. Odnalazłem drogę do Taglios, chociaż nie było księżyca, a chmury przesłaniały niebo. Nie zostało dużo czasu do roz­poczęcia pory deszczowej.

Spędziłem całe godziny, włócząc się po Pałacu oraz co ważniejszych świątyniach, ale dowiedziałem się naprawdę niewiele. Brak Kopcia ogra­niczał mnie do czasu rzeczywistego, a było już zbyt późno, by ktokol­wiek prócz kapłanów Nocnych Bogów knuł jakieś matactwa. A ci lu­dzie też nie spiskowali, przygotowywali się na jakąś pomniejszą, świąteczną noc.

Może, jeżeli będę planował jakąś bardziej użyteczną wędrówkę du­chową, powinienem położyć się do łóżka wcześnie, gdy cały świat jesz­cze nie śpi i pogrąża się w konspiracji. Nigdzie nie zdobyłem żadnych informacji, jeśli nie liczyć jednoznacznych świadectw, że prześladowa­nia przyjaciół Kompanii objęły większość terytoriów, które za naszą sprawą dostały się pod panowanie Taglios. Z pozoru prześladowania te nie były tak srogie, jak te, które Dusiciele przeżywali za naszej władzy. Nasi przyjaciele przeżyli je. Zazwyczaj po prostu tracili swe stanowi­ska. W kilku przypadkach, gdzie w grę wchodziły dodatkowo osobiste waśnie, niektórzy ludzie trafiali do cel. Mord nie był chyba narzędziem politycznym, które spróbowała opanować Radisha. Wszystkie moje za­łożenia opierały się jednak na rzadkich, późnonocnych świadectwach.

Nie mogłem odnaleźć Mogaby. Nie mogłem odnaleźć żadnego z na­szych cudownych czarodziejów. Trudno powiedzieć, by to mnie zaskoczyło. Nie wkładałem zresztą wiele serca w te poszukiwania. Trochę bardziej starałem się odnaleźć dzieciaka Konowała.

Gdziekolwiek się znajduje, powinna być sama. Być może uda mi się wykorzystać tę okazję. Kiedy szukałem jej, jednocześnie starałem się znaleźć jakieś ślady, z których można by wywnioskować losy prawdzi­wego Śpiocha.

W żadnym z tych poszukiwań niestety nie dopisało mi szczęście. Ale natrafiłem na przesłanki, z których wynikało, że moja ślepota nie musi być tak zupełnie przypadkowa.

Dryfowałem ponad stokiem, o którym wiedziałem, że powinien znaj­dować się w górach nie oddalonych zanadto od jaskini, gdzie wcześniej przebywała Duszołap. Pewien byłem, że Duszołap nie odeszła daleko, kiedy wygoniono ją z tego miejsca, mimo iż miała do dyspozycji dywan Wyjca. Znalazłem się na terenie poprzecinanym wąskimi, głębokimi i ciemnymi parowami. Nurkowałem do nich, potem wynurzałem się, po­zwalałem się prowadzić ich ścianom, szukając dzieciaka czy czegokol­wiek innego, co dałoby się odkryć po cieple lub blasku ogniska. Wątpi­łem, by potrafił sobie dać radę bez niego.

Nie znalazłem nawet śladu ogniska. Za to znalazłem mojego konia. Tak przynajmniej sądzę. Przemknąłem obok stwora, dostrzegłszy jedy­nie przelotny widok czegoś, wrażenie, że coś pozostaje tu uwięzione bez możliwości ucieczki, i jeszcze, że wyczuło moją obecność i próbo­wało na nią zareagować. Ale kiedy zatrzymałem się i zawróciłem, nie potrafiłem niczego odnaleźć. W rzeczywistości, wydało mi się, że w tej właśnie chwili cala ta część świata zamieniła się w pustynię zmysłów.

Raz podczas tej podróży wędrowałem razem z Kiną. Teraz również mogłem nie być sam, zwłaszcza jeśli gdzieś w pobliżu znajdowała się Córka Nocy.

Byłem w stanie za dnia odnaleźć ten obszar. Powiem Konowałowi. Może wysłać żołnierzy, jeśli zechce.

Duszołap na pewno nie będzie wchodzić im w drogę.

Mój ostatni czyn tej nocy polegał na odwiedzinach u Wujka Doja, przy którym czuwali strażnicy Nyueng Bao. Nie odzyskał przytomno­ści, chociaż żył. Jak zrozumiałem, dla jego własnego dobra podawano mu jakieś środki odurzające, tym samym zapewniono czas na ozdrowienie. Niezależnie od tego, jaka była treść jego misji, nie musiał natych­miast jej wypełniać.

Wróciłem do domu, do swego wygodnego ciała i niewygodnego łóżka.

Chłopcy pozwolili mi się wyspać, jakbym właśnie miał wakacje. Słoń­ce stało już wysoko, kiedy wypełzłem z mojego bunkra, przeciskałem się obok patrzącego pustymi oczami sobowtóra Śpiocha rozciągniętego przy drzwiach.

99.

Konował nadjechał wkrótce po tym, jak skończyłem jeść składające się z kaszy śniadanie.

- Poszedłeś tam wczoraj? Jak było?

- Tylko kilka jardów. Thai Dei również był ze mną. Nalegał, by iść. Obwiązaliśmy sobie liną tyłki. Usiądź tutaj i obserwuj drugą stronę dro­gi. - Sam siedziałem tyłem do Śpiocha. Nie chciałem, żeby ktoś czytał z ruchów moich warg. Wykonywałem takie gesty, jakbym mówił o czymś zupełnie innym, podczas gdy wyszeptałem swoje wieści.

Konował zachichotał.

- No, czyż to nie ciekawe? Od tej pory będziemy musieli udawać. Nawet nie powiem Pani. Chociaż wszyscy prócz ciebie od dawna to podejrzewali.

- Cholera. To dlatego zachowaliście się jak banda dupków. Nie wie­rzyłeś w to, że się nie zdradzę. Jakie mamy plany na dzisiaj?

- Spróbujemy przejechać drogą aż na sam szczyt. Pojadę z tobą. Nie będziemy rozmawiać, póki nie znajdziemy się po drugiej stronie.

- Dobry pomysł. - Reszta niech poczeka na później. - Jadłeś już? Zerknął na moją poszczerbioną, cynową miskę.

- Żyjecie tutaj jak królowie, nieprawdaż?

- Oczywiście. Tylko najlepsza część śmietanki legionu.

- Podaruję sobie. Tym razem. - Spojrzał na górę i westchnął. - Jed­nooki miał dobry pomysł. Jestem za stary na to gówno.

- Nie jest tak źle. - Nie było. Kiedy nazywałem zbocze górą, wyra­żałem się w sensie metaforycznym. Drogą mogły spokojnie poruszać się wozy, trzeba by tylko trochę nad nią popracować, zaś krawędź plateau nie mogła znajdować się wyżej niż tysiąc stóp ponad Bramą Cie­nia. A najprawdopodobniej nawet nie tyle.

- Powiedz mi, kiedy będziesz gotów. - Stary masował swoje prawe kolano. Zauważył, że zwróciłem na to uwagę. - Trochę rwie mnie reu­matyzm. Ale boli tylko wtedy, gdy na niej za dużo chodzę.

“Kup sobie konia”, pomyślałem, ale nie powiedziałem tego na głos.

- Ile ty właściwie masz lat?

- Jesteś na tyle młody, na ile się czujesz - odparował, a miał taki wyraz twarzy, jakby patrzył na wóz pełen gnojówki. - Przy Pani czuję się młody.

Zastanawiałem się, czy w tym stwierdzeniu nie było szczypty praw­dy. Ona naprawdę świetnie radziła sobie z utrzymywaniem sylwetki i świeżości.

- Łap sztandar i ruszamy.

- Chcesz wziąć ze sobą kilku chłopaków? Tak, na wszelki wypadek?

- Twój chłopak pójdzie z nami. Chcesz czy nie chcesz. Weź też kil­ku innych. Rudy i Kubeł wystarczą.

- Masz zamiar jechać na koniu? - Przyjechał na swoim wielkim ogierze. - Zawsze wyobrażałem sobie, że kiedy tam wjedziesz, poje­dziesz z pełną pompą. Cały ten ubiór Stwórcy Wdów i co tam jeszcze.

- Następnym razem. Ruszajmy. - Zaczynał się robić nerwowy. Wrzasnąłem na Rudego i Kubła. Pojawili się błyskawicznie, jakby czaili się gdzieś i czekali tylko na wezwanie. Ich cienie Nyueng Bao przypłynęły razem z nimi. Cała gromadka była gotowa do podróży. Powiedziałem:

- Wygląda na to, że ja będę wiódł tę procesję. - Byłem zadowolony, że chłopcy dali mi wolną rękę.

Wpełzłem z powrotem do mego bunkra, zauważyłem w przelocie, że Thai Dei również gotów jest do wspinaczki na górę.

Potrzebna mi była jedynie chwila, aby pochwycić trochę suszonego mięsa, prażony owies i manierkę. Wracając, powiedziałem do Śpiocha:

- Nie odchodź stąd, chłopcze. Wrócę na kolację. - Jak zechcą bo­gowie i demony ziemi.

Złapałem drzewce sztandaru. Pokonaliśmy granicę pojedynczo. Tym razem drżenie zdawało się mniej dramatyczne. Thai Dei także wyglądał na mniej poruszonego. Natomiast pozostali zrobili się bardzo bladzi i ner­wowi. Chłód jednak nie był nawet odrobinę słabszy. Zadrżałem.

W jednej chwili droga ukazała mi się w całej okazałości, polerowa­na, agatowa nitka wspinająca się na zbocze.

- Widzicie drogę? - Zniżyłem sztandar, póki żelazny grot nie do­tknął wstęgi. Nie mam pojęcia, dlaczego to zrobiłem.

Przeszył mnie dreszcz kilkanaście razy silniejszy niż podczas prze­chodzenia Bramy Cienia. Aż zaparło mi dech w piersiach. Zatrzęsło mną. Może nawet ślina i piana wystąpiły mi na usta.

- Co się z tobą dzieje? - zapytał Konował. Wcisnąłem mu sztandar w dłonie.

- Zrób to, co ja zrobiłem. - Odszedłem kilka kroków na bok. Spo­glądając w górę stoku, przekonałem się, że postrzegam go w odmienny sposób. Widziałem ten sam gliniasty, nagi stok ze lśniącą, czarną wstąż­ką, ale równocześnie widmo tego, czym musiał być w wiekach dawno minionych. Droga była wówczas nowa, zaś zbocze góry, chociaż nie­malże równie nagie, wyglądało na utrzymane w dobrym stanie, nie zaś na opuszczone jak teraz. Widać było też poruszenia ludzkich cieni, cho­ciaż były jeszcze bardziej bezcielesne niż droga i stok, oraz nienaruszo­ne fortyfikacje wokół nas.

Konował zareagował w taki sam sposób, jak ja przed chwilą. Ale musiał chyba wiedzieć odrobinę więcej niż ja. Kiedy tylko odzyskał panowanie nad sobą, przekazał sztandar Kubłowi i nakazał mu powtó­rzyć całą procedurę.

Sztandar przeszedł następnie od Kubła do Rudego, a od niego do Thai Deia. Thai Dei zastanawiał się nad wszystkim ponad minutę, za­nim wystąpił naprzód. Zrobił to zresztą dopiero wówczas, gdy Stary powiedział mu:

- Nie postąpisz jak wszyscy, nie idziesz z nami. - Thai Dei nie miał ochoty nawet w takiej sytuacji, jednak nie dano mu wyboru. Wpadł w pu­łapkę swych zasad, podobnie jak wówczas, przynajmniej tak podejrze­wałem, gdy Wujek nałożył na niego tamto zadanie.

Kiedy Thai Dei przeżył swoją kolejkę, pozostali Nyueng Bao poszli w jego ślady. Konował zwrócił się do nich:

- To nie oznacza, że jesteście przyłączeni do Kompanii, chłopcy. - Kilka chwil później zauważyłem: - A teraz, skoro już zapoznaliśmy się z drogą, co byście powiedzieli na małą wspinaczkę? - I jako dobry Cho­rąży wziąłem Lancę i rozpocząłem marsz.

Miałem wrażenie, jakby wracała do domu.

“Co?”

Spojrzałem na pozostałych. Nikt najwyraźniej nie miał najmniejszych kłopotów z zachowaniem kontaktu z rzeczywistością. Być może był to tylko kolejny wymiar mego śnienia i zdolności do przeżywania kosz­marów.

Thai Dei trzymał się blisko, tuż za moimi plecami. Tego ranka na pewno nie mógł zaliczyć do udanych. Miecz wyciągnięty z pochwy trzy­mał w pogotowiu.

Czarna wstążka robiła się coraz szersza, w miarę jak wspinała się po zboczu. A także jakby nabierała głębi. Jej powierzchnia, choć płaska, z chwili na chwilę zaczynała się robić jakby wklęsła. Kiedy się jej do­tknęło, dłoń natrafiała na twardość i chłód, chociaż pod stopami zdawa­ła się miękka.

Stok stał się odrobinę bardziej stromy. Zadyszałem się i zmęczyłem. Potem jednak podejście zrobiło się łatwiejsze, powierzchnia drogi była mniej zniszczona erozją. Linia horyzontu przestała oddalać się w tem­pie, w jakim się do niej zbliżałem.

- Stój! - zakrzyknął Konował.

Zatrzymałem się. Spojrzałem za siebie. Stary znajdował się sto jar­dów za mną. Nawet Thai Dei miał kłopoty z dotrzymaniem mi kroku.

Spojrzałem na dolinę. Byłem już na tyle wysoko, aby móc ogarnąć spojrzeniem całe Przeoczenie, wyjąwszy ułamany kieł, który kiedyś sta­nowił zwieńczoną kryształem wieżę Długiego Cienia. Wewnątrz fortecy pracowali ludzie, przypominający z tej odległości ruchome, małe kro­peczki. To byli chłopcy Pani, wielu towarzyszyło jej od czasów wielkiej katastrofy Kompanii pod murami Dejagore. Sądzę, że Kapitan wreszcie wymyślił, co można zrobić z tą stertą starych kamieni. Konował dyszał ciężko, kiedy wreszcie mnie dogonił.

- Człowieku, naprawdę wyszedłem z formy.

- To ty chciałeś udać się na tę przechadzkę. W ten sposób zrzucisz może trochę brzucha. - Nie był gruby. Jeszcze. Ale ostatnimi czasy nie opuszczał żadnego posiłku. - Widzisz wyraźnie drogę? - Zapytałem tylko po to, by sprawdzić, czy nie cierpię na jakieś zwidy z otwartymi oczami. Nie jestem już ostatnimi czasy tak pewien swego miejsca w rze­czywistości, nie biorę już zupełnie na wiarę stwierdzenia, że istnieje rzeczywistość obiektywna. Wszystko to mogą być tylko sny wewnątrz snów, iluzje dusz na wieczność pogrążonych w Swegah, gdzie od czasu do czasu kilka z nich spotyka się i łączy we wspólnych, podobnych fan­tazjach.

Zwróciliście uwagę na to, że nikt nigdy nie postrzega rzeczy dokład­nie w ten sam sposób, co pozostali?

- Czarną ścieżkę? Nie pamiętam, abym czytał coś na jej temat w Kro­nikach.

- Nigdy nie czytaliśmy nawet słowa napisanego przez jednego z tych, którzy ją naprawdę widzieli. Nigdy nie czytaliśmy nic napisanego przez nikogo, kogo dzieliłyby od tego miejsca mniej niż dwa pokolenia. A w owym czasie Kompania miała na głowie inne troski.

Konował odkaszlnął.

Aby uzyskać pewność, że jest to wspólna iluzja, wypytałem każdego po kolei. Nawet Nyueng Bao zgodzili się, że wędrujemy wstążką czerni. Nie podobało im się to. Przerażała ich, ale przyjmowali do wiadomości jej istnienie. Cały świat, poza naturalną dla Człowieka domeną bagien, stanowił przerażające miejsce.

- Wszyscy już odpoczęli? Idźmy dalej. - Naprawdę chciałem do­trzeć do tej równiny. Próbowałem sobie przypomnieć, jak wyglądała w nocy, widziana z wysoka i z dala, ale wspomnienia były doprawdy mgliste. Zastanawiałem się, dlaczego nigdy nie potrudziłem się, by to zbadać. Rozważałem, co właściwie łączy Kinę z tą równiną. Czy może być to miejsce, gdzie stoczyła wielką bitwę stanowiącą część jej legen­dy. Myślałem o tym, czy uda nam się odkryć, dlaczego żaden z Taglian nie chciał rozmawiać o tym miejscu, dlaczego, kiedy o nim napomyka­no, większość odchodziła od razu, kręcąc głowami i mrucząc: “Lśniący kamień”. Nigdy przecież nie dowiedziałem się, w jaki sposób sformuło­wanie to przeszło do języka potocznego jako idiomatyczne określenie szaleństwa. Szczególnie biorąc pod uwagę, że w chwili obecnej pewni byliśmy, iż przerażenie, jakie opanowywało Taglian na samą myśl o Czar­nej Kompanii i Roku Czaszek, było wzbudzone sztucznie.

Stok był już tutaj dość łagodnie nachylony, jednak z trudem udawało mi się chwytać powietrze; wbijałem oczy w ciemny szlak znajdujący się o krok przed moimi oczyma, wysilałem się, by dać jeszcze jeden kolej­ny krok, kiedy ostatni krok nagle zawisł w powietrzu, co oznaczało, że wspiąłem się na sam szczyt. Zachwiałem się, złapałem równowagę, zdła­wiłem w sobie pokusę, by natychmiast pobiec naprzód i przystanąłem, żeby inni mogli mnie dogonić.

Czekając na nich, rozejrzałem się po równinie. Określenie “lśniący kamień” było jak najbardziej stosowne. Cienka jak wstążka ścieżka za­mieniła się tutaj w doskonale zachowaną drogę, która łagodnie zakręcała, wiodła w obszar wysokich, kwadratowych w przekroju słupów, z któ­rych każdy lśnił, jakby spryskano go wypolerowanymi złotymi moneta­mi. Po obu stronach drogi teren równiny pokrywał ciemnoszary, bazal­towy kamień obrobiony na gładź, wykazujący tylko nieznaczne ślady upływu lat. Nic tutaj nie rosło. Nic. Nawet najmarniejszy mech. Żadnej muchy ani mrówki. To miejsce było nienaturalnie czyste. Śladu pyłu, żadnej gliny, żadnych opadłych liści.

W porannym słońcu kolumny rozsiewały odblaski jego promieni, jednak od zachodu niebo zaciągało się chmurami. Wkrótce całkowicie już przesłonią niebo. Być może jeszcze przed wieczorem zacznie padać.

- Zatrzymaj się, Murgenie! - zawołał Konował. - Do cholery, jeże­li nie przestaniesz tak gnać, przybiję ci gwoździami stopy do ziemi.

Spojrzałem w dół. Moje stopy niosły mnie, jakby kierowane własną wolą. Zatrzymałem się. Spojrzałem za siebie. Pozostali ponownie znajdowali się sto jardów za mną, dokładnie na krawędzi równiny. Z wyjątkiem Thai Deia. Mój szwagier stanowił wyspę między dwoma grupkami podróżnych, po­czucie obowiązku kazało mu trzymać się jak najbliżej mnie, jednak opór przed dalszym podążaniem po czarnej drodze kazał zostać z tyłu.

- Zabieraj swoją dupę z powrotem! - wrzasnął Konował. - Ty so­bie, kurwa, myślisz, że co to jest? Jakiś rodzaj wyścigu na koniec świata?

Zawróciłem. To było niczym marsz pod wiatr. Wibracja obejmująca sztandar zdawała się zmieniać charakter, stawała się niemalże żałobna. Kiedy dotarłem do pozostałych, poprosiłem Konowała:

- Kapitanie, proszę wziąć tę rzecz ode mnie. W przeciwnym razie zupełnie mnie porwie.

Poczuł to od razu. Ale był silniejszy niż ja, tak przypuszczam. Wbił tę cholerną rzecz w ziemię i spojrzał przed siebie.

- Wziąłeś ze sobą coś, na czym można by pisać?

- Tak, wziąłem.

- A coś do pisania także? - W ten sposób przypominał mi o cza­sach, gdy potrafiłem już wszystko zrobić właściwie, jednak zdarzało mi się zapomnieć pióra.

- Ze mną wszystko w porządku, szefie. Póki ten wiatr mnie nie porwie.

- Wciąż się jeszcze boisz?

- Hę?

- Powiedziałeś, że za pierwszym razem bałeś się przez cały czas po tym, jak wróciłeś.

Zmarszczyłem brwi. W ogóle nie czułem strachu. Teraz.

- Ale to było na zewnątrz. Teraz czuję się dobrze. - Spojrzałem do tyłu na świat. Z miejsca, gdzie staliśmy, dostrzec można było tylko łań­cuch górski za szeroką doliną, w której położone było Przeoczenie oraz ruiny Kiaulune. Nie tylko zdawało się, że między nami a resztą świata drżało rozgrzane powietrze, ale wisiała tam również jakaś mgiełka. Świat zdawał się bardzo odległy.

Wspomniałem o tym Konowałowi.

- Ja tego nie widzę - oznajmił. - Latem nad lasem zawsze unosi się mgła pary wodnej. Chyba że właśnie padało.

Wzruszyłem ramionami. Ostatnimi czasy nie czułem się już tak nie­wygodnie z tym, że jestem trochę inny niż wszyscy. Od nazbyt już dłu­giego czasu musiałem znosić rozmaite wcielenia niesamowitości.

- Zamierzasz ruszyć dalej tą drogą? - Tak zapraszająco rozciągała się przed nami.

- Nie dzisiaj. Co to jest?

- Co? - Nie widziałem nic prócz stojących kamieni. Wydawało się, że w ich układzie nie ma żadnego porządku, stały w znacznej odległości od siebie.

- Za kamieniami. - Wskazał dłonią. - Pozwól, by wzrok swobod­nie powędrował po drodze. Kiedy nie będziesz już w stanie wyróżnić szczegółów, spójrz ponad szczytami kamieni. Zobaczysz. Twoje oczy są młodsze od moich.

Zobaczyłem coś. Tak jakby coś majaczyło w oddali.

- Wygląda jak forteca - oznajmił Thai Dei. Stary i ja nie rozmawia­liśmy w żadnym niezrozumiałym dla innych języku. Wszyscy jego to­warzysze jakimiś pomrukami wyrazili swe potwierdzenie. Rudy i Kubeł wyglądali zwyczajnie na zakłopotanych.

- Wierzę ci na słowo - powiedziałem. Przypomniałem sobie, że podczas jednej z moich wędrówek w świecie astralnym widziałem coś, co mogło być światłem. - Kombinujesz, że to może być Khatovar?

- Stąd nie potrafię orzec. Ale jeśli jest to forteca i niczego więcej tam nie znajdziemy, to szykuje się szansa na cholernie wielkie rozczarowanie.

No tak. Jeżeli liczysz na to, że prześlizgniesz się przez bramy raju w miejscu, gdzie twoja droga dobiegnie końca. Nie miałem jednak po­jęcia, kto mógłby na coś takiego liczyć. Chyba że jego wziąć pod uwagę.

- Thai Deiu, jak sądzisz, jak daleko stąd? - zapytał Konował. Nyueng Bao wzruszył ramionami.

- Wiele mil. Być może kilka dni wędrówki.

Hm. To skłoniło mnie do poważnego zastanowienia się nad tym, co też może oznaczać noc spędzona na równinie, za Bramą Cienia, w kraju zamieszkanym przez śmiercionośne zwierzaczki Władcy Cienia.

Stary powiedział:

- Na dzisiaj wystarczy. Wracamy, a potem przyjedziemy tu więk­szym oddziałem.

Gdy myślałem wciąż o cieniach, miałem mniejsze trudności z opar­ciem się wezwaniu czarnej drogi.

Zatrzymałem się jeszcze na krawędzi i zerknąłem po raz ostatni na lśniące kolumny, zanim ruszyłem w dół zbocza.

“Jest to rodzaj nieśmiertelności”.

- Co?

- Mówiłeś coś? - zapytał Konował. Już znajdował się pięćdziesiąt stóp przede mną.

- Nie. Przypuszczam, że tylko myślałem na głos.

100.

Stary nie zaspał. On, Pani, Otto, Hagop, Łabędź, Mather, Klinga, Nar, Clete, Longo i Loftus oraz reszta Starej Gwardii wraz ze swoimi strażni­kami i kilku z tych, którzy już od dawna byli z Panią, znajdowali się na drodze wiodącej do Bramy Cienia, gdy ja dopiero wylazłem na zewnątrz. Wciąż jeszcze było na tyle ciemno, że eskorta Konowała przyświecała sobie pochodniami.

- Ten sukinsyn naprawdę postanowił urządzić sobie porządny po­czątek.

Thai Dei już nie spał. Gotował wodę na poranną owsiankę. Spojrzał w dół zbocza i kaszlnął nerwowo.

Wielki Kubeł chwiejnie podszedł do nas, ziewał i tarł oczy wierz­chem dłoni.

- To już Stary?

- Spieszy się gnojkowi, co? Wszystko gotowe?

- Całkowicie. Pójdę wyciągnąć Skierkę i Astmatyka z ich śpiworów.

- Astmatyk? A co on tutaj robi?

- Przyjechał w nocy. Wyruszył wcześniej, ponieważ nie sądził, by tego ranka był w stanie dotrzymać Staremu kroku. A nie chciał zostać z tyłu.

- Ten staruszek ma jaja - powiedziałem. Po raz kolejny nie doceniłem tego faceta. Nie miałem żadnych dowodów, ale jakoś tak założy­łem, że nie przeżył tego lata. Powinienem wiedzieć lepiej. Zaczął już umierać, kiedy zaciągnął się do nas siedem lat temu. Każdego dnia wy­glądało, że wykaszle sobie resztki płuc, jednak w jakiś sposób coś trzy­mało go przy życiu.

- Gdzie jest Rudy?

- Wysłałem go, by sprawdził przednie linie.

- Jeszcze jeden raz, co? - Ten cholerny perymetr był sprawdzany i sprawdzany ponownie chyba już z pół tysiąca razy od chwili, gdy ob­jąłem tu komendę. Jest to sposób myślenia właściwego wojskowym: ni­gdy nie wierzyć w nic prócz sytuacji w danej minucie. Czas jest nieubła­ganym niszczycielem wszelakich przygotowań.

- Wszyscy już gotowi? - zapytałem.

- Powiedziałem przecież, że wszystko już gotowe. - Zajrzał w gar­nek Thai Deia. - Wygląda bardzo smakowicie, dobry człowieku.

Thai Dei nie miał poczucia humoru i niewielkie zdolności do rozpo­znania sarkazmu. Kiwnął głową.

- Trochę soli, trochę cukru. Tu garść pędraków tuloc albo suszone mięso małpy znakomicie wpłynęłoby na poprawę smaku.

- Dodajesz pukle włosów do jedzenia? Nie powinienem nawet pytać.

- Znajdziesz je w zgniłych drzewach. Na bagnach specjalnie ścina­my drzewa, żeby miały gdzie żerować.

Zapytałem:

- Denerwujesz się?

Thai Dei obdarzył mnie ciężkim spojrzeniem, dlaczego właściwie, na niebiosa, sądzę, że on miałby się czymkolwiek martwić?

- Paplasz jak stado wron.

Thai Dei mruknął, gdy pojął, o co mi chodzi. Ponownie był sobą.

- Larwy robaków - jęknąłem. - Tylko Nyueng Bao mogliby pomy­śleć o ich hodowli.

- Co jest złego w larwach? - zapytał Kubeł. - Smażysz je na maśle, dorzucasz trochę pokrojonych grzybów... Dobra, już czas zasiąść do gry.

Konował i Pani zbliżali się właśnie w naszym kierunku po stoku. Wi­działem ich już dostatecznie wyraźnie, by móc stwierdzić, że odziani byli w swoje kostiumy Stwórcy Wdów i Pożeracza Żywotów wraz z za­klęciami, które tworzyły ożywione i pełzające płomyki. Dosiadali ogie­rów wyhodowanych w stajniach Wieży w Uroku. Gigantyczne podkowy krzesały iskry za każdym razem, gdy dotknęły ziemi. Oczy płonęły czer­wienią. Rozdęte nozdrza buchały oddechem, w którym wydawało się, że jest jakby coś więcej niż tylko para chłodu poranka. Trąby, cymbały i bębny byłyby jak najbardziej stosownym uzupełnieniem tego widowiska, jednak Pani i Staremu nigdy nie zależało na takich rzeczach. Oboje, podobnie zresztą jak wszyscy ludzie ich orszaku, z wyjątkiem więźniów, mieli ze sobą niewielki arsenał bambusów.

Wyjec siedział w niewielkiej drewnianej klatce osadzonej na kołach, ciągnionej przez parę czarnych kozłów. On i Pani musieli dojść do ja­kiegoś kompromisu, ponieważ najwyraźniej oprócz prętów klatka nie była wyposażona w żadne dodatkowe zabezpieczenia. Mimo to otoczo­ny był półtuzinem żołnierzy, którzy w każdej chwili mogli skąpać go w deszczu kul ognistych, zanim zdążyłby rzucić choćby jedno napraw­dę paskudne zaklęcie.

Długi Cień był uwięziony w podobny sposób, chociaż w jego przy­padku zapewne nie obowiązywało żadne porozumienie. Jego usta zo­stały ściśle zaszyte. Palce zeszyte razem. Gdyby miał rzucić jakieś za­klęcie, musiałby chyba ruszać uszami. Ale otaczający go żołnierze byli najwyraźniej nerwowi - upiekliby go żywcem, zanim zdążyłby choćby drgnąć. Chłopcy byli zdenerwowani, najwyraźniej dlatego, że on rów­nież był niespokojny. Rzucał się na pręty swej klatki, jednocześnie wy­dając nieartykułowane, niezborne wrzaski tłumione przez zaszyte usta. Długi Cień naprawdę nie miał ochoty jechać w góry.

Prahbrindraha Draha najwyraźniej traktowano dobrze. Wierzba-Łabędź i Cordy Mather znajdowali się po jego obu bokach, wypełniali swe obowiązki członków Królewskiej Gwardii, natomiast Otto, Hagop oraz bracia inżynierowie, a także strażnicy Nyueng Bao, którzy wlekli się za każdym z nich, formowali wielki romb wokół tej trójki. Longinus i Loftus konwersowali z Księciem, jakby to przedsięwzięcie nie było niczym szczególnie niezwykłym.

Podziwiałem postawę Prahbrindraha Draha. Był dobrym i raczej roz­sądnym człowiekiem. Szkoda, że nie mogliśmy puścić go do domu. Po tych wszystkich latach spędzonych na polach bitewnych zdobył szcze­gólny rodzaj zaufania do samego siebie i silę woli, z pewnością teraz zdolny był do przeciwstawienia się siostrze i ujęcia steru państwa w swoje ręce. Nauczył się dosyć i rozwinął siłę charakteru na tyle, by oprzeć się wysiłkom wyższych kapłanów zmierzających do pozbawienia go choć części władzy.

Pantera, która kiedyś była kobietą, znajdowała się w klatce przypo­minającej raczej trumnę. Nie mogła się w niej nawet wyprostować. Nie było takiej pozycji, w której w pełni mogłaby wykorzystać siłę swych potężnych mięśni. Właściwie niewiele więcej mogła zrobić, jak tylko leżeć bez ruchu i się złościć.

Kapitan nie ufał pozostawianiu najdrobniejszych chociaż spraw lo­sowi. Całe wieki temu widział już, do czego zdolny jest forwalaka.

Wszyscy nasi wrogowie będą razem z nami uczestniczyć w naszych przygodach. I czeka ich ten sam los - chyba, że wcześniej zdecydują się nas przed nim ostrzec.

Rudy zsunął się po stoku na spotkanie Kapitana, zmobilizowany uwagą Kubła na temat zasiadania do gry. Nie obejrzałem się za siebie. Wiedziałem, że chciał mi przekazać, iż Śpioch wyszedł z bunkra i teraz znowu leży oparty o ścianę przy drzwiach. Właśnie tak jak chcieliśmy.

Rudy poprosił Starego, by jego ludzie narobili odpowiedniego za­mieszania, którego odgłosy dotrą do mojej skleconej z desek monarchii.

Przyszedł jeden z faworyzowanych przez Kubła tagliańskich porucz­ników, określany imieniem i nazwiskiem Lhopal Pete, aby odróżnić go od sierżanta, którego wszyscy nazywali Khusavir Pete (oba ich nazwi­ska wywodziły swą etymologię od środkowej sylaby jedenastej sylaby imienia bogini Gunni). Poinformował swego dowódcę, że będzie po­trzebował więcej wody, jeżeli ludzie mają zadbać o całe to czyszczenie, którym chciałem, żeby się zajęli, podczas gdy ja będę prowadził swoje badania za Bramą Cienia. Kubeł powiedział doń:

- Poczekaj do czasu, aż banda arystokratycznych dupków podejdzie bliżej. Nie chcemy, aby kogoś stratowano.

- Rozkaz. - Lhopal Pete zebrał swoją brygadę roboczą i powiódł ją na tyły mojego bunkra, gdzie będą czekać do czasu, aż przyjdzie Konował i zrobi dość hałasu, aby stłumić odgłosy oddziału skradającego się, by pojmać Śpiocha.

Zacząłem jeść papkę.

- Masz rację, Thai Deiu. Nawet larwy i robaki nie zaszkodziłyby temu jedzeniu. Daj mi też miskę dla Śpiocha.

Sam postanowiłem się tym zająć.

- Idzie jedzenie, dzieciaku.

Śpioch tylko patrzył tępo w przestrzeń. Podsunąłem mu miskę pod sam nos.

- Lepiej, żebyś doszedł do siebie na tyle, aby móc się samodzielnie karmić, dzieciaku. Nie mam ochoty robić tego za ciebie. - Spojrzałem przez ramię. Światła było już tyle, że pochodnie okazały się całkowicie zbyteczne.

W ciągu tych kilku minut zbliżyli się dostatecznie. Hałas też robili odpowiednio głośny. Upuściłem drewnianą łyżkę na podołek Śpiocha, pochwyciłem jego nadgarstki, pojmałem. Chłopcy wyskoczyli zza bun­kra. Jeden złapał Śpiocha za włosy i odchylił jego głowę do tyłu. Kolej­ny wsunął w usta dzieciaka zrobiony z brudnego łachmana knebel.

Duszołap walczyła. Ale zaskoczenie było całkowite. Nie miała naj­mniejszej szansy.

- Zrobione - zameldowałem Staremu, kiedy zsiadł z wierzchowca obok nas.

Duszołap wcale nie przypominała ofiary nadmiernego entuzjazmu.

- Nie powinniśmy ryzykować, szefie. Szkoda, że nie przywiozłeś jeszcze jednej klatki.

- To zrujnowałoby raczej całe twoje przedstawienie, nieprawdaż? Nawet gdybym wiedział, co sobie zaplanowałeś.

Pani zatrzymała się za Konowałem. Miała na sobie swój hełm Poże­racza Żywotów. Nie było sposobu, by z wyrazu twarzy odczytać jej myśli. Nie odezwała się nawet słowem, tylko patrzyła na swoją siostrę, która już od tak dawna przysparzała jej tylu zmartwień.

Duszołap nie zrezygnowała z postaci Śpiocha. Nie była urodzoną zmiennokształtną, więc być może przemiana nie przychodziła jej tak łatwo. Tego jednak nie wziąłem w rachubę. Miała za sobą długą historię zmian swego wyglądu. Zapytałem:

- Będzie musiała zostać w ten sposób, póki będzie związana? Pani nie odpowiedziała. Po prostu patrzyła.

- Chodzi mi o to, że nie chcę, aby zmieniła się w galaretę i wsiąkła w ziemię, kiedy nie będę patrzył. Przypuszczam, że może powinienem wepchnąć ją do jakiegoś dzbana. Gdybym miał taki dzban. I gdyby na dodatek miał pokrywę, którą można by opieczętować.

Konował powiedział:

- Nie przypuszczam, że może cokolwiek zrobić, póki ma knebel w ustach i związane ręce.

- A może powinniśmy jej obciąć wszystkie palce.

- Przypuszczam, że będzie grzeczna. Przynajmniej na razie. Bę­dziesz?

Duszołap nie odpowiedziała. Wciąż przeżywała swoje zaskoczenie. Niemal mogłem wyczuć w niej jakieś napięcie, jakby już obliczała swe szansę, a oprócz tego coś, co można by chyba określić jako rozbawienie.

Kubeł zapytał:

- Czy wy, geniusze, postanowiliście już, co z nią zrobimy, teraz kie­dy ją złapaliśmy?

Powiedziałem coś naprawdę inteligentnego w rodzaju: - Hę?

- Jak powiedział Murgen, powinniście przywieźć ze sobą klatkę. Czy może po prostu chcecie ją zwyczajnie puścić wolno?

Nastrój Starego pogorszył się natychmiast.

- Zróbcie nosze. Zawsze chciała, by traktowano ją jak królową. Może nawet mieć teraz swoją królewską straż. Łabędziu! Matherze! Wy, chłop­cy, poniesiecie damę.

- A idź się pierdol - powiedział Łabędź.

- Spokojnie, Wierzba - upomniał go Cordy.

- Co on, kurwa, może mi zrobić? Zawlec mnie do Khatovaru?

Pani ściągnęła wodze swego rumaka. Powiodła nim tak, by mieć Łabędzia i Mathera przed sobą. Po chwili Łabędź powiedział:

- Już dobrze. W porządku. - Dziesięć minut później szedł już w dół wzgórza i niósł niższy koniec noszy. Nawet na chwilę nie przestał na­rzekać, ale na szczęście znajdował się tak daleko ode mnie, że nie mu­siałem wszystkiego słuchać. Po kilku milach marszu Hagop pozwolił, by Łabędź i Mather zmienili się z innymi.

Pierwszy przejechałem przez Bramę Cienia. Konował jechał za mną. Po kilkudziesięciu jardach polecił:

- Zatrzymajmy się tutaj. Chciałbym wykonać eksperyment. Zbliż głowicę Lancy do czarnej ścieżki. - Zsiadł z konia. Odpiął srebrną od­znakę Kompanii od swego płaszcza, przyłożył ja na chwilę do Lancy, potem ukląkł i przycisnął do wstążki czerni. Zachrupotało mu w kola­nach. Mruknął coś niewyraźnie i wyprostował się.

Zapytałem:

- O co w tym wszystkim chodzi?

- Nie jestem pewien. Pani pomyślała, że to nie zaszkodzi.

Aby zabójczy cień łatwiej mógł nas wyłowić z tłumu? Albo może wręcz przeciwnie. Intuicje Pani zazwyczaj okazywały się trafne. Ona żyła już na tym świecie, zanim pierwotna Kompania zeszła z tej góry.

Konował nakazał mi:

- Zostań tutaj, póki wszyscy nie przejdą. Niech nasi chłopcy pobło­gosławią swe odznaki. I nie zapomnij sam tego zrobić.

Pani zsiadła z konia, poszła za przykładem Starego. Potem wskoczy­ła z powrotem na siodło i ruszyła w górę zbocza, trzymając się za Konowałem.

Człowiek za człowiekiem, zwierzę za zwierzęciem, kolumna prze­szła obok mnie. Widziałem zmieszanie w oczach żołnierzy Kompanii i ponury brak wyrazu u wszystkich pozostałych. Rozejrzałem się, by sprawdzić, gdzie jest Stary. W nyueng bao zwróciłem się do Thai Deia:

- Jeżeli chcesz, możesz dotknąć grotu lancy, a potem tego miejsca na ziemi. Pozostali również.

Namyślał się przez chwilę.

- Żałuję, że nie ma tu Wujka, on by zdecydował.

- Co się może stać? A być może w ten sposób zdobędziesz pewną ochronę. Nie musisz traktować tego jako jakiejś cholernej przysięgi na wierność Kompanii.

Myślał jeszcze przez chwilę, przypuszczalnie zastanawiał się, czy przypadkiem krok po kroku ich nie wsysamy, potem krzyknął na pozo­stałych Nyueng Bao. Zebrał ich wokół siebie, poinformował, jaki mają wybór, oraz że przyjęcie błogosławieństwa może stanowić środek ochron­ny po zachodzie słońca.

Wielu Nyueng Bao pomysł się nie spodobał. Skierka przejechał koło nas, wiódł za sobą rząd nadmiernie obciążo­nych, jednak nieskończenie cierpliwych wołów.

- Zwierzęta też masz zamiar błogosławić? - Zamierzone było to jako sarkazm, jednak przyszło mi do głowy, że być może powinienem tak uczynić. Cienie rzadko nękały zwierzęta w zewnętrznym świecie, oczy­wiście, jeśli pod ręką dosyć było ludzkich ofiar. Ale nie znajdowaliśmy się już w tym świecie.

Nyueng Bao kłócili się z ożywieniem, choć tak przyciszonymi głosa­mi, że nie potrafiłem zrozumieć ani słowa. Thai Dei na koniec miał tego dosyć.

- Zrobicie, jak każdy z was będzie chciał. - Odszedł od zgromadze­nia, klepnął dłonią o grot Lancy, opadł na kolana, a potem uderzył czar­ny szlak, wstał i zajął swoje miejsce przy moim boku.

Spodziewałem się, że w każdej sekundzie Stary może zacząć nas wołać, ale nawet nie obejrzał się za siebie.

Obok przetoczył się wóz z Wyjcem. Kiedy czarodziej sięgnął ku Lancy, odsunąłem ją.

- Ruszaj. Tylko dla przyjaciół Kompanii. - Dotknąłem łbów jego czarnych kozłów grotem Lancy. Potem przejechał obok Długi Cień. Władca Cienia wyglądał, jakby był zupełnie sparaliżowany. Oczy tępo wbił w przestrzeń. Widziałem już wcześniej to spojrzenie, ale jedynie u facetów, którzy przeszli straszne rzeczy na polu bitwy.

Pięćdziesięciu ludzi to może nie brzmi jak wielki oddział, ale kiedy do jeźdźców dodasz jeszcze wszystkie zwierzęta i to, co konieczne dla odbycia długiej podróży, zmienia się to w zupełnie niezłą paradę. Pani i Stary znajdowali się już niemal na szczycie, kiedy pojawili się dopiero Rudy i Kubeł pełniący rolę straży tylnej. Rudy zapytał:

- Chcesz pewnie, żebyśmy pocałowali tę rzecz, co?

- Jeżeli uważasz, że to pomoże.

- Zrobię jej to ręką, jeśli dzięki temu łatwiej będzie mi przeżyć te trzy czy cztery noce.

- Muszę wam coś powiedzieć. Ja wracam na czoło. - Do tego czasu wszyscy Nyueng Bao podjęli decyzje, pozytywne lub negatywne, i zgod­nie z dokonanymi wyborami zajęli się sztandarem.

Potem z pomocą Rudego sam również szybko odbyłem całą pro­cedurę.

Kiedy wjechali na szczyt, Konował zatrzymał się, ale nie po to by­najmniej, by mi było łatwiej ich dogonić. Dobry, stary Murgen, powi­nien jechać na czele, gdzie będzie pierwszym, któremu skopią łeb, ale tylko dlatego, że Kapitan musiał czekać na żołnierzy, żeby zreperowali drogę tak, by mogły przejechać po niej wozy.

- Przepraszam. Przepuście mnie - powiedziałem, kiedy gramoliłem się obok braci inżynierów. - Zróbcie dobrą robotę, żeby nie trzeba jej było powtarzać, kiedy będziemy wracać.

Ludzie stali dookoła i przyglądali się. Budowanie nie należało do ich obowiązków. I aż do dzisiejszego dnia nie czuli najmniejszej potrzeby nauczenia się tego fachu. Łabędź zwrócił się do mnie:

- Przytroczenie tych noszy do konia okazało się zupełnie niezłym pomysłem. - Mather jednak pracował. Cordy Mather był porządnym człowiekiem. Zastanowiłem się przelotnie, czy Radisha tęskni za nim. Ciekawe, czy dużo czasu spędza na zastanawianiu się, dlaczego nie wrócił.

Nie przypuszczam, żeby stało się tak przez wzgląd na Prahbrindraha Draha. Jednak żadne z moich “nie” i tak nie miało najmniejszego zna­czenia.

Duszołap była już obudzona i czujna. Spojrzała mi w oczy. Przy­puszczam, że uśmiechnęłaby się, gdyby potrafiła poruszać wargami. Powiedziałem jej:

- Chcę dostać z powrotem Śpiocha. - Nie odpowiedziała. Przez chwilę leżała spokojnie, a potem mrugnęła do mnie.

Kiedy już dogoniłem Starego i przestałem dyszeć, wykrztusiłem:

- Czy wysłałeś kogoś, aby się rozejrzał w miejscu, gdzie jak sądzę, widziałem mego konia?

- Posłałem cały oddział. Wyruszył w tej samej chwili, kiedy my wyjeżdżaliśmy. - Spojrzał na przebytą drogę. - Dlaczego trwa to tak długo?

- Sami generałowie i żadnych żołnierzy. - Pani, jak zauważyłem, zawróciła wierzchowca i teraz oglądała świat z nowego punktu obser­wacyjnego. Ludzie już pracowali w Przeoczeniu. Wszędzie dym unosił się znad ognisk, przy których gotowano strawę. Większość z najbardziej wysuniętych na zachód należała do mieszkańców Ziem Cienia, którzy powoli wracali na tereny uprawne. Niebo zaciągnięte było chmurami. Zapowiadało się na deszcz.

- Co to jest? - zapytał Konował.

- Co jest co?

- Tam, w dole. Na drodze wiodącej do twojego obozu.

- Masz lepsze oczy... Widzę. Mały tuman kurzu. - Ktoś, być może kilku ktosiów zmierzało do mojego obozu. Znajdowali się zbyt daleko, by wyróżnić szczegóły. Ale najwyraźniej spieszyło im się.

Wozy zaczęły się toczyć po drodze. Clete, Longo i Loftus głośno sobie gratulowali. Kozły beczały. Woły skarżyły się ciężkim rykiem. Ludzie przeklinali. Kolumna popełzła naprzód.

- Prowadź, Chorąży - oznajmił Konował. - I nie zapominaj, że te kozły potrafią biec równie szybko jak ty. - Nałożył swój hełm. Zaklęcia na jego zbroi obudziły się do życia.

Rozpocząłem marsz, trzymałem wzniesiony sztandar. Wiedziałem z góry, że będzie cholernie ciężko, zanim wszystko dobiegnie do końca.

Mój plecak już był ciężki. Poruszyłem ramionami i próbowałem wygodniej ułożyć paski.

Wszedłem na równinę i postawiłem stopy na drodze. Przede mną postawione na sztorc kamienie odbijały iskry, nawet mimo tego, że słońce skryło się za chmurami.

Ziemia zadrżała, gdy Konował i Pani znaleźli się za moimi plecami. Upadłem na jedno kolano, ale nie było to żadne porządne trzęsienie. W rzeczy samej ledwie wyczuwalne. Zaambarasowany powstałem i ru­szyłem znowu przed siebie.

- Pierwsze od bardzo już długiego czasu - wyjaśniłem Thai Deiowi. - Spadło na mnie zupełnie znienacka.

Pani i Stary nie wydawali się szczególnie zmartwieni, uznałem więc, że i ja nie powinienem.

101.

Od momentu, w którym wszyscy znaleźli się na powierzchni równi­ny, podróż stała się spokojna i cicha. Wszyscy byliśmy nadto zdenerwo­wani, żeby rozmawiać. Jednak po przebyciu jakiejś mniej więcej mili, Pani powiedziała:

- Ostrzeż wszystkich, aby nie opuszczali drogi. Dopóki będziemy się jej trzymali, nic nam się nie stanie.

Konował uniósł dłoń, dał sygnał do zatrzymania. Wsparłem koniec Lancy w powierzchnię drogi. Cholera, ta rzecz z każdą chwilą stawała się coraz cięższa. Stary wysłał przestrogę Pani wzdłuż kolumny. Nie zadawał jej żadnych pytań. Nie chciał jej rozpraszać. Co z kolei zapew­ne oznaczało, że jest całkowicie skupiona.

Wkrótce po podjęciu wędrówki, dotarliśmy do miejsca, gdzie droga rozszerzała się i tworzyła wielki krąg. Miejsce na rozbicie obozu, jak zrozumiałem. Pani, jedną ze swych rzadkich uwag, potwierdziła moje przypuszczenia. Ktokolwiek stworzył tę równinę, doskonale zdawał so­bie sprawę z jej niebezpieczeństw.

Było niemalże południe, kiedy dotarliśmy w końcu do jednego ze stojących kamieni, który znajdował się wystarczająco blisko drogi, by­śmy mogli go sobie dokładnie obejrzeć. Był zrobiony z takiego samego rodzaju skały jak powierzchnia równiny. Źródłem iskier były metalowe, osadzone w kamieniu symbole. Bez wątpienia były to litery jakiegoś języka, ale ani ja, ani nikt inny nie potrafił ich odczytać.

“Jest to rodzaj nieśmiertelności”.

Aż podskoczyłem.

Pani powiedziała:

- W tym miejscu żyje wielka potęga.

- Nie ma wątpliwości.

Ziemia zadrżała ponownie, nie silniej niż poprzednim razem, ale wystarczająco, by wszyscy zrobili się nerwowi. Te drgania mogły zwia­stować coś znacznie bardziej potężnego. Chociaż, jak zauważyłem, żadna z kolumn nie została obalona przez żadne z trzęsień ziemi, z jakimi mie­liśmy do czynienia w ostatnich latach.

Konował nie zwracał szczególnej uwagi na kamień. Wciąż patrzył przed siebie. Teraz jasne już było, że rzeczywiście jest to jakaś masywna bu­dowla górująca w oddali ponad lasem kamieni. Powoli zaczynała wyglą­dać w naszych oczach tak, jakby przewyższała rozmiarami Przeoczenie.

Stary przez cały dzień narzucał ostre tempo, siebie nie oszczędzał również. Uwolnił mnie od sztandaru, zatknął koniec jego drzewca w strze­mię. Na koniec wreszcie dał rozkaz do zatrzymania w jednym z tych wielkich kręgów, które w pięciomilowych odstępach znaczyły drogę. Zatrzymał się jednak tylko dlatego, że Pani nalegała, iż nadszedł już czas. Sam najwyraźniej miał ochotę iść dalej. Jednak kolumna była obec­nie rozciągnięta na całe mile, zwierzęta zaś potrzebowały wypoczynku i wody bardziej jeszcze niż ludzie.

Zerknąłem w niebo, na zaciągające je chmury, wciąż zastanawiałem się, czy będzie padać i czy uda nam się zebrać odrobinę chociaż desz­czówki. Wzięliśmy ze sobą sporo wody, jednak zwierzęta piły bardzo dużo, miałem więc wrażenie, że spragnieni będziemy znacznie szybciej, niż zgłodniejemy.

Kapitan zdjął hełm i co bardziej niewygodne części swej zbroi. Znacz­nie mniejszą przywiązywał wagę do swego awatara Stwórcy Wdów niż Pani do swojego. Ona jednak również rozprostowała kolana, aby było jej wygodniej, a potem także pozbyła się swego hełmu i potrząsnęła gło­wą, rozsypując włosy. Konował wpatrywał się w dal. Potem zapytał:

- Rozumiesz coś z tego miejsca?

- Spoczywa tu wielka moc.

- Spoczywa tu wielka moc - mruknął Konował. - Ona zaczyna się powtarzać.

- To jest kryjówka Kiny? - zapytałem. - Czy Khatovar? Albo jedno i drugie? Czy też żadne z nich?

- Powiem ci, kiedy tam dotrzemy.

- Pozwól, niech ci go trochę potrzymam - zwrócił się do mnie Rudy i zaproponował, że weźmie ode mnie sztandar. Osadził jego koniec w po­wierzchni drogi i wsparł się na nim.

- Gdzie, u diabła, byłeś przez ostatnie pięćdziesiąt mil?

- Pięćdziesiąt? Pozwalasz, żeby ci się przegrzewała wyobraźnia, dupku.

- Podczas targania tej rzeczy, czuję się, jakby to było pięćset. Rudy zachichotał.

- Założę się, że nie zrobiliśmy nawet piętnastu. - Najwyraźniej do­brze się bawił. Moim kosztem. - Chociaż ty po tych wszystkich podró­żach powinieneś być w niezłej formie, by podlizywać się Staremu.

- Rudy, nie jestem w nastroju. - Nie chciałem spuszczać z oka Pani i Kapitana, którzy odeszli trochę na bok, kiedy Rudy wtrącił się ze swy­mi docinkami.

- Nie gorączkuj się tak, synu. Właśnie myślę sobie, co za cudowna noc się zapowiada. - Za naszymi plecami Nyueng Bao zbliżyli do siebie głowy i rozważali możliwości dalszego rozwoju sytuacji. Mnóstwo bam­busów poniewierało się w zasięgu wzroku. Skierka kierował zespołem układającym wspólne dla wszystkich ognisko, które wznosić się będzie aż na powierzchni równiny. Pani wpadła na pomysł, że drodze może się nie podobać, gdy się ją przypali. Podczas wędrówki doszła do wniosku, że na swój sposób może nawet być żywa.

Żałowałem, że nie istnieje jakiś sposób pozwalający zajrzeć w jej myśli. Od czasu gdy wjechaliśmy na równinę, była całkowicie skoncen­trowana. Jej spekulacje mogłyby się okazać interesujące. Teraz właśnie dzieliła się ze Starym wynikami swych przemyśleń. A Rudy nie pozwa­lał mi się do nich zbliżyć.

- Zostawcie je tam - zwrócił się Konował do Skierki. - Idźcie na­przód i rozstawcie je. Ale nie rozpalajcie. Jeżeli będzie to możliwe, zje­my zimną kolację.

Cholera. Nie jedliśmy dobrze od czasu, kiedy opuściliśmy Taglios, jednak czysta woda i suszone mięso to był jeden krok do tyłu poza okre­ślenie źle.

- Rudy. Masz robotę do wykonania?

- Tak, Kapitanie.

- A więc chciałbym zobaczyć, jak się do niej zabierasz. - Konował odwrócił się, ponownie nachylił blisko do Pani, wbił wzrok w zespół kolumn. Gotów byłbym się założyć, że próbuje skryć swe wątpliwości. Właśnie tam może znajdować się spełnienie wielu piekielnych lat, które zaczęły się od czegoś, co jak czasami podejrzewałem, mogło być chwi­lowym kaprysem człowieka, który nie ma pojęcia, co zrobić dalej, a wiel­kich kłopotów przysparza mu publiczna zmiana swej decyzji.

Zacząłem przeszukiwać perymetr obozowego koła. Gdziekolwiek spojrzałem, widok był identyczny. Ponieważ nad głowami niebo przy­krywały chmury, naprawdę można było zgubić kierunki.

- Chorąży? Wszystko dobrze z tobą?

- Sindawe. Przepraszam. Przypuszczam, że jestem bardziej roztar­gniony, niż mi się wdaje. W ogóle nie zauważyłem twojego nadejścia.

- To miejsce w taki właśnie sposób działa na nasze umysły, niepraw­daż? - Odniosłem wrażenie, że gdyby tylko był do tego zdolny, byłby śmiertelnie blady. - Jest coś, co - jak sądzę - powinieneś zobaczyć.

- W porządku. - Poszedłem za nim, przeciskałem się przez ciżbę zwierząt oraz ludzi próbujących tak rozbić obóz, aby nie wypchnąć się jednocześnie nawzajem z kręgu ani nie niszczyć drogi.

- Tu - poinformował mnie Sindawe i wskazał miejsce, w którym dro­ga odchodziła od kręgu i zmierzała na południe, co można było stwier­dzić tylko dzięki temu, że w dali widać było część potężnej budowli.

- Dziura? - Nic więcej nie potrafiłem dostrzec. Dziura w drodze, szeroka na dwa cale i na stopę głęboka. Może nawet trochę więcej. Świa­tła nie było dość dużo, by docierało do jej dna.

- Tak. Dziura. To może być naprawdę moja rozbrykana wiara albo wyobraźnia, ale przyszło mi do głowy, że stanowiłaby znakomite miej­sce na sztandar.

- Z pewnością. - Czy przechodziłem już obok tego miejsca? Czy dziura była już wcześniej? Nie potrafiłem sobie przypomnieć. Okazja, by postawić gdzieś to przeklęte drzewce, była z pewnością bardzo po­ciągająca. I w miarę jak patrzyłem, stawała się coraz bardziej.

Opuściłem koniec drzewca w otwór. Weszło na półtorej stopy.

- Teraz dobrze - wymruczałem. - Miejsce jest również znakomite. Zakładając, że Stary nie ma jakichś własnych pomysłów. - Przeciągną­łem się. Nie niosłem wprawdzie sztandaru przez cały dzień, ale i tak miałem z nim więcej do czynienia niż ktokolwiek z pozostałych.

Sindawe wymamrotał coś niewyraźnie. W jego głosie pobrzmiewało zdenerwowanie.

Ja również czułem się podobnie. Kolejne drżenie ziemi.

- Mam nadzieję, że nie wyniknie z nich jakieś wielkie trzęsienie. Spojrzałem na drogę u podstaw Lancy. Jej powierzchnia trzymała ją ściśle. Ale kiedy wkładałem sztandar na miejsce, pozostało luzu na ja­kieś pół cala. Spróbowałem go wyciągnąć. Nie dało rady. Poza tym już dłużej nie wibrował.

- Cholera.

Teraz Sindawe spróbował. Przestał ciągnąć, zanim nabawił się prze­pukliny.

- Nie ma sprawy - jęknąłem. - Jeśli będzie trzeba, po prostu obetnę drzewce. Jutro.

Poszedłem sprawdzić, co porabiają Stary i jego kobieta. Wciąż stali ramię w ramię, patrzyli na południe, teraz wymieniali już tylko od czasu do czasu pojedyncze słowa. Nawet bez hełmów wyglądali naprawdę strasznie.

Thai Dei pojawił się, aby mnie poinformować, że nasz obóz jest roz­bity, zaś jedzenie gotowe. Jego twarz była do tego stopnia wyzuta z wszelkiego wyrazu, że wiedziałem, iż musi być wściekły. Oto ja sobie tutaj spacerowałem, kokietowałem wszystkich dookoła, znakomicie się bawiąc, gdy tymczasem on siedział w domu i zdzierałem sobie skórę z dłoni przy robocie.

- Żałuję, że nie wyhodowałeś sobie cycków i nie obciąłeś ptaka, wówczas moglibyśmy stanowić świetną parę.

Kolejne słabe drgania przeszyły kamienie pod naszymi stopami. Wymruczałem:

- A kiedy szli, ziemia drżała.

- Co? - zapytał Thai Dei.

- Część z historii, którą usłyszałem jako dziecko. O starożytnych bogach zwanych tytanami. Po prostu myślałem, jak daleko zaszliśmy od tego czasu. - A może i my byliśmy gigantami.

102.

Wiedziałem, że śnię, ponieważ nad moją głową na czystym niebie świecił księżyc w pełni. Ale między mną a światem znajdowała się jakaś mgiełka, ponieważ księżyc wisiał w środku chmury światła pełznącej skroś nieba, nie zaś unoszącej się dokładnie ponad głową, jak to było w krainie mego dzieciństwa. Widmowe, błękitnawe światło zdradziło obecność niezmordowanych cieni czających się przy krawędzi kręgu, setkami tłoczących się jedne przez drugie. Jakby z odległości tysiąca mil, słyszałem nie cichnącą, jękliwą skargę Długiego Cienia.

Jeden z wielkich cieni napierał na skraj kręgu niedaleko od miejsca, skąd patrzyłem. Coś jednak nie pozwalało mu wejść. Cały aż rozciągnął się na tej niewidzialnej barierze. Przypomniałem sobie przypadkowe zderzenie z cieniem podczas jednej z wędrówek po świecie ducha.

Powoli zaczynałem odnajdywać w sobie ślady strachu, który zupeł­nie opuścił mnie, gdy tylko wszedłem na równinę.

Zdawało się, że ten konkretny cień ma obsesję na moim punkcie. Odwróciłem się od niego, próbowałem zapomnieć o tym, że istnieje.

Spojrzałem w górę. Podobne rybom sylwetki niewyraźnie poruszały się w jedną i drugą stronę na tle rozproszonej poświaty księżycowej.

Zapewne w taki sposób wygląda twój świat, jeśli jesteś krabem żyjącym na dnie morza.

Nie miałem pojęcia, czy jest to prawdziwy sen. Czułem, że tak. Jeże­li naprawdę, to wychodzi na to, iż cienie potrafią się wznosić również ponad powierzchnię równiny.

Ławica cieni rozproszyła się nagle, jakby przegnana czyimś poje­dynczym rozkazem.

Księżyc minął zenit. Być może to właśnie dlatego.

Albo może bały się stworów, które nagle pojawiły się na czarnej dro­dze. Nadchodziły z kierunku, w którym zmierzaliśmy. Od pasa w dół i prawą częścią ciała były człekopodobne, głowy i lewe części ciała skry­wały się za szalami, które wyglądały, jakby były wykonane z polerowa­nych, brązowych, rybich łusek. Było ich troje. Sprawiały wrażenie po­tężnych duchów.

Mój wielki kumpel, cień, nie umknął wraz z pozostałymi. Zacząłem już w pewien sposób go wyczuwać, podobnie jak zdarzyło się to wtedy, z tamtym. Cień był przerażony.

Udało mi się pochwycić przelotny obraz sali tortur, bólu przekracza­jącego zdolność odczuwania bólu... a wokół śpiewali kapłani.

Podniosłem się z mego siennika. Podszedłem bliżej, by stanąć obok sztandaru, popatrzyłem w kierunku zbliżających się duchów.

Nie mam pojęcia dlaczego. Myślałem tylko:

“Wy, sukinsyny jesteście zbyt brzydcy. A więc spierdalajcie z mojej drogi. I przestańcie mieszać się do mego snu”. Miałem takie wrażenie, że gdybym poznał ich legendę, czy co tam jeszcze, okazaliby się czymś w ro­dzaju Dziesięciu Których Schwytano, demonami czy królami czarowni­ków, których zniewoliła moc większa i bardziej mroczna niż ich. “No już. Wynoście się stąd. Jesteście martwi. I niech tak zostanie”. Sięgnąłem po lancę, poczułem, jak ożywa pod moją bezcielesną dłonią. “Już”.

Ich wstrętne maski, wyrzeźbione w kształty bestii, jakby leciutko pochyliły się w stronę powierzchni drogi. Przynajmniej ja uznałem je za maski. Miałem nadzieję, że nimi są. Komuś, kto urodziłby się taki brzyd­ki, naprawdę nie powinno się pozwolić na opuszczenie kołyski.

Zapletli ręce na piersiach. Zaczęli się wycofywać. Działo się tak, chociaż nawet nie poruszali stopami.

Niesamowite. Kiedy oddalili się na większą odległość, w mgnieniu oka rozpłynęli się w nicość.

Obszedłem perymetr koła. Cienie zaczynały powoli wracać. Mój zwierzaczek naśladował moje ruchy, przez cały czas przyciskał się do bariery. Czułem docierający od niego przemożny głód.

Nie byłem w ogóle zaskoczony, gdy przekonałem się, że od okręgu odchodzą cztery, ułożone na kształt róży wiatrów, drogi.

Jak to możliwe, że zachodnie i wschodnie odgałęzienie nie były wi­doczne w świecie jawy?

Zmiennokształtna droga sięgała do świata astralnego. Kozły i woły protestowały. Ludzie stojący na warcie, już śmiertelnie przerażeni ob­serwowaniem cieni poszukujących luki w barierze, przeklinali zwierza­ki. Któryś z nich poszedł, by pokarać panterę. Ktoś krzyknął:

- A to co jest, kurwa? - i wskazał na sztandar. Ponieważ światło było słabe, nie mogłem dojrzeć, o co mu chodzi. Powoli odpłynąłem z tego miejsca.

Biała wrona przycupnęła na poprzeczce sztandaru, z pozoru spała. Co natychmiast sprawiło, że setka pytań napłynęła mi do głowy.

Czy to inny ja obserwuję całe obozowisko, przeniósłszy się tutaj z któ­regoś z dni, jakie dopiero nadejdą? Czy ten ptak jest stworem Kiny? A może Duszołap? W jaki sposób udało mu się tutaj dostać, dolecieć ze świata położonego poza Bramą Cienia? Widziałem przecież wielkie cie­nie krążące nad naszymi głowami... Ale kiedy teraz spojrzałem na księ­życ, nic takiego nie zobaczyłem. Tak naprawdę, to tego przedwcześnie dojrzałego księżyca również nie było już na niebie. Zobaczyłem szeroki tylko na paznokieć sierp, który dopiero zaczynał rosnąć.

Kolejne pytania.

Pantera zaryczała ponownie, tym razem w jej głosie zabrzmiało za­skoczenie i ból. Dawali jej szkołę za straszenie zwierząt.

Podpłynąłem do miejsca, gdzie Konował i Pani uwili sobie legowi­ska. On chrapał. Ona nawet nie zmrużyła oka. W jakiś sposób wyczuła moją obecność. Jej wzrok śledził mniej więcej moje poruszenia. Po kil­ka jardach zgubiłem ją. Przemknąłem między klatkami. Długi Cień rów­nież nie spał. Łkał cichutko i trząsł się. Nie przypuszczam, by zostało w nim wiele ze wzbudzającego niegdyś trwogę szalonego czarownika.

Wyjec również czuwał. Poniewczasie zdałem sobie sprawę, że ostat­nimi czasy zachowywał się coś dziwnie cicho.

Kiedy patrzyłem na niego, próbował wydać jeden z tych swoich dzi­kich wrzasków, jednak ostatecznie nie udało mu się.

Co Pani z nim zrobiła?

Tak naprawdę, to Duszołap była jedyną, której chciałem się przyj­rzeć dokładnie. Ona również nie spała w chwili, gdy się do niej zbliży­łem. Wciąż była związana jak tobołek i zakneblowana tak ściśle, że ja chyba umarłbym od tego, jednak wydawała się równie szaleńczo szczę­śliwa jak w najlepszych momentach swego życia. Wyczuła mnie z rów­ną łatwością jak jej siostra. Potem śledziła wzrokiem moje poruszenia. Jej oczy zdawały się roześmiane, pełne skrywanej wiedzy. W rzeczy samej, odniosłem wyraźne wrażenie, że gdyby chciała, mogłaby wydo­stać się ze swego ciała i ścigać mnie wszędzie.

Nie. Ale chciała, żebym myślał, iż potrafi tego dokonać. Udawało jej się mnie zwodzić mimo opłakanych warunków, w jakich się znajdowa­ła. To martwiło mnie w równym stopniu jak jej wiara w samą siebie. Wcale nie była przestraszona czy choćby nawet zmartwiona.

Trzeba o tym donieść Kapitanowi i Porucznik.

Podpłynąłem blisko granicy. Przez cały czas zastanawiałem się, czy powinienem oddalić się stąd, by zobaczyć Sarie, czy też zająć realizacją któregoś ze stu zadań, które przyszły mi na myśl, gdy znalazłem się w świecie astralnym. Tak naprawdę, to niczego nie chciałem oprócz snu. Mój prywatny cień rozbryzgał się na barierze. Czułem kłębiące się w nim emocje. Ale nie potrafiłbym powiedzieć, czy ten stwór chciał ze mną porozmawiać, czy też mnie zjeść. Sprawiał, że czułem się w taki spo­sób, jakbym niebacznie zwrócił uwagę na żebraka, który potem nie po­zwala mi już odejść.

Przemknąłem obok zdenerwowanego Nyueng Bao przyczajonego miękko niczym kot z wyciągniętym mieczem. Ludzie z bagien bardziej przejmowali się naszą wyprawą niż tych kilku Taglian, którzy nam to­warzyszyli, pomimo tradycyjnego strachu przed Khatovarem, który na nich ciążył.

Bezsenność stanowiła powszechny problem. Przystanąłem chwilę, by podsłuchać, o czym szepczą Klinga, Mather i Wierzba-Łabędź. Jednak nie wyszła tu na jaw żadna zdrada. Łabędź, jak to Łabędź, opowiadał historie o duchach. Żałuję, że więcej nie mogę napisać o tym facecie. To był niezły gość.

Prahbrindrah Drah również czuwał wśród nich, ale najwyraźniej nie z nimi. Obserwowanie go na nic by się nie zdało.

Znalazłem się bliżej wrony. Wyczuła moją obecność. Raz cicho kraknęła, otworzyła na moment jedno czerwonawe oko, potem natychmiast ponownie zapadła w drzemkę. Ale powtórnie krzyknęła głośno, kiedy postanowiłem sprawdzić, czy bariera potrafi również mnie zatrzymać.

Nie mam pojęcia, w jaki sposób udało mi się pojąć wiadomość, jed­nak zrozumiałem od razu, że nalegała, abym udał się na zwiad jedynie ponad równiną.

Skrzydła były już na miejscu, gotowe, ale postanowiłem ich nie wdzie­wać. Kontynuowałem wycieczkę wokół obozu. Żaden duch nie obser­wował mnie z żadnej z dróg. Drogi wiodące na zachód i na wschód sta­wały się coraz bardziej bezcielesne, podczas gdy północna i południowa pozostawały solidne, sprawiały wrażenie bezpiecznych, nawet zaprasza­jących. Mój cienisty druh również tutaj nie będzie mógł mnie dosięgnąć. Drogi także posiadały swoją ochronę.

Pomknąłem na północ. Właściwie to nie byłem pewien, co mam za­miar zrobić, chociaż po mojej głowie błąkała się jakaś niejasna myśl, by po raz kolejny odwiedzić Sahrę. Na długo przedtem, zanim udało mi się tego dokonać, znalazłem się z powrotem we własnym ciele.

Znalazłem coś jeszcze, co mnie zaintrygowało, jednak natknąłem się na to dokładnie przed Bramą Cienia, zanim przeszedłem przez nią.

103.

Następnego ranka Konował był obrzydliwie błyskotliwy i serdeczny. Po ustach Pani błąkał się tajemniczy uśmiech. Zapewne udało im się na kilka minut zapewnić sobie w jakiś sposób poczucie intymności.

- Skąd ta ponura mina? - zapytał Konował.

- Za cholerę nie mogłem się wyspać.

- Nerwy? - Połowa chłopaków skarżyła się na to, że w ogóle nie spali w nocy.

- Wędrówka z duchem.

- Aha. I zapewne widziałeś coś interesującego, w przeciwnym razie nie byłbyś teraz w złym nastroju.

Opowiedziałem mu o wszystkim prócz białej wrony. Ubarwiłem jesz­cze dodatkowo swoją opowieść komentarzem na temat tego, że Duszołap stanowczo znajduje się w zbyt dobrym nastroju jak na osobę w jej położeniu.

- Ona coś zamierza.

- Ona się urodziła do snucia knowań - powiedziała Pani. - Manipu­lowała już ludźmi, zanim jeszcze nauczyła się mówić. Nie martw się tym.

- Jadłeś już? - zapytał Konował. Skinąłem głową.

- A więc poderwij ich i ruszamy.

- Poczekaj jeszcze chwilę, a poczęstuję cię najbardziej smakowitą opowieścią ze wszystkich moich przygód z dzisiejszej nocy. Ci ludzie, których widzieliśmy jadących w stronę mojego obozu, kiedy wspinali­śmy się wczoraj na wzgórze. Zgadnij, kto to był. Jeżeli wymienisz jakie­kolwiek inne imię prócz Goblina, Jednookiego i Goty, to nie zgadłeś. Nie potrafiłem cofnąć się w czasie, by stwierdzić z całą pewnością, za­łożę się jednak, że chcieli nas dogonić, zanim wyruszyliśmy tutaj.

Uśmiech zniknął z twarzy Konowała.

- Usłyszałeś coś?

- Mnóstwo chrapania. Spali. Goblin mamrotał coś, ale nie był to żaden z języków, które znam.

- Droga jest otwarta - zauważyła Pani. - Możesz po nich wrócić.

- Trudno mi sobie wyobrazić, jak niby miałbym to zrobić - powie­dział Konował. - Nawet gdyby jeden z nas zawrócił, reszta musiałaby czekać tutaj na niego. Połowę naszych zapasów zmarnowalibyśmy na to czekanie.

- Możemy wrócić wszyscy.

Ani Stary, ani ja nie odpowiedzieliśmy na tą propozycję, ale słowa były niepotrzebne. Ona zresztą wcale też się do tego nie paliła. Po pro­stu wymieniała kolejne możliwości.

Światło było już dosyć jasne, abyśmy widzieli stojące najbliżej nas kamienie. Symbole na nich zaczęły lśnić. W nocy były zupełnie ciemne. Zastanawiało mnie, w jaki sposób jest to możliwe przy tak skromnym świetle.

- Martwię się o nich - powiedziałem do Konowała.

- Ja również. Ale trzeba wybierać. Sądzisz, że powinniśmy zakoń­czyć ekspedycję, ponieważ nasi synowie marnotrawni wypełzli ze swych nor? - Z kolei zapytał Panią: - A jak ty sądzisz?

- Nie. Będą tam przecież, gdy wrócimy.

Miałem nadzieję, że jej wiara w to, co mówi, jest dostatecznie uspra­wiedliwiona. Kiedy odjechaliśmy, stworzyliśmy tym, którzy zostali na południu, możliwość wyrządzenia nam wszelkiego rodzaju brzydkich kawałów.

- A więc ruszamy - zadecydował Stary. - Łap swój kij i maszeruj, Chorąży.

Kiedy poszedłem do miejsca, gdzie stał sztandar i chwyciłem jego drzewce, wyszło z drogi tak łatwo, jakby nigdy w niej nie utkwiło.

Ta budowla przed nami z pozoru nie przybliżyła się nawet na milę. Dlatego właśnie nienawidzę otwartych przestrzeni. Możesz podróżować całymi dniami, a otaczający krajobraz nie zmienia się wcale.

Nastrój Konowała wraz z upływem czasu stawał się coraz bardziej po­nury. Powoli pragnienie, by przeć naprzód jak najszybciej, zaczynało brać nad nim górę. Po południu, kiedy zmienił mnie ze sztandarem, zaczął już poważnie wysforowywać się naprzód. Po jakiejś chwili zapytałem Panią:

- Nie myślisz, że lepiej byłoby, gdyby trochę zwolnił?

- Co? - nawet nie zauważyła mojego pytania, tak pochłaniał ją jej wewnętrzny świat.

- On. - Wskazałem.

Pognała swego wierzchowca. Ja wciąż wlokłem się za nimi. Być może nawet odrobinę zwolniłem kroku. Kiedy nie miało się w rękach sztanda­ru, impuls każący iść naprzód zanikał. W rzeczywistości, w miarę upły­wu czasu, świat, który zostawiłem za sobą, stawał się coraz bardziej atrak­cyjny, niebo coraz ciemniejsze, zaś równia tak samo jałowa i monotonna. Jedyne barwy, jakie można było dostrzec wokół, należały do naszego oddziału - chyba żeby liczyć złote symbole na kolumnach.

Pani dogoniła Starego. Nie udało mi się usłyszeć ich wymiany zdań. Podejrzewam, że potraktowała go raczej ostro. Obejrzał się na mnie przez ramię, teraz chyba wreszcie zrozumiał, dlaczego przedtem wyrywałem się do przodu. Przez cały czas obserwował mnie, póki go nie dogoniłem.

- Chcesz tę rzecz z powrotem?

- Wciąż jeszcze nie mogę pozbyć się zesztywnienia w mięśniach od poprzedniego razu. Musisz się tylko skoncentrować.

Chrząknął. A następny krąg okazał się naszym obozowiskiem na dzisiejszą noc.

Wkrótce po tym, jak się rozłożyliśmy, żołnierze powędrowali ku południowemu odgałęzieniu drogi, aby popatrzeć na leżącą przed nami fortecę. I z pewnością była to właśnie forteca, zresztą po części zburzo­na. Spekulowano, czy uda nam się dotrzeć do niej jutro, czy też nie, oraz czy Stary zawróci, jeśli okaże się inaczej. Nie było jednak szczególnych powodów do optymizmu. Tak blisko celu Stary będzie gnał nas naprzód i troszczył się o puste żołądki, kiedy przyjdzie na to czas.

Tym razem zapaliliśmy wspólne ogniska, uradowaliśmy żołądki cie­płą strawą. Wszystkim nam potrzebna była moralna ostroga. Od tej pory zawsze już będzie świeże mięso, ponieważ nie mogliśmy sobie pozwo­lić na karmienie i pojenie zwierząt, które nie wykonywały żadnej uży­tecznej pracy. Ten świat jest okrutny dla istot żywych.

Zapytałem Thai Deia:

- Czy w jakiejkolwiek mitologii istnieje coś, co wspominałoby o miej­scu znajdującym się przed nami?

- Nie. Nie ma żadnej wzmianki, która dawałaby się z nim połączyć.

- Jesteś pewien? Twoi kumple zdają się bardzo zmartwieni celem naszej wyprawy.

- Ich niepokoi wszystko, a ta równina w szczególności. Widzą prze­cież na własne oczy, że jest to miejsce, które w ogóle nie powinno ist­nieć. Jest nienaturalne.

- Co ty powiesz?

- Każdemu narodowi zabrałoby tysiąc lat zbudowanie czegoś rów­nie rozległego. Żaden tak potężny pomnik nie może być niczym dobrym.

- Nie rozumiem.

- Tylko bardzo wielkie zło potrafi do tego stopnia skoncentrować się na pojedynczym celu, nie dbając o koszty, i po to, żeby stworzyć coś ostatecznie bezużytecznego. Zastanów się nad złem, które powodowało czarownikiem, Długim Cieniem. Włożył siły całego pokolenia w budo­wę swej fortecy. A ona jest niczym w porównaniu z tą równiną.

Miał rację. Podszedłem blisko do bariery i popatrzyłem na niezli­czone iskrzące się kamienie.

Znienacka rój małych cieni zatrzepotał wokół obozowiska. Aż podskoczyłem. Podobnie zresztą jak pozostali. Stado wron kołowało nad naszymi głowami, przeleciało przed tarczą słońca, potem pofrunęło na północ. Wszystkie prócz jednej.

Ptaki zachowywały się dziwnie cicho. Za nimi nie było słychać było żadnego krakania.

Maruder usadowił się na szczycie kolumny niemalże w prostej linii z leżącą przed nami fortecą. Przespacerował się po niej kilkukrotnie, roz­postarł skrzydła, a potem rozsiadł się, by nas obserwować.

Ziut! Ognista kula pomknęła w stronę wrony. Chybiła. Nie pocho­dziła z tulei zamiłowanego zabójcy wron.

Skoczyłem, schwyciłem Astmatyka za ramię, prawie przewróciłem na ziemię. Ale nie udało mi się zdążyć, zanim wypuścił następną kulę.

Ta trafiła w szczyt słupa, na którym przysiadła wrona. Zrykoszeto­wała lekko na lewo i w górę, po odłupaniu kawałka kamienia, a potem trafiła prosto we wrzeszczącego, trzepoczącego skrzydłami ptaka. Eks­plodował wirem czarnych lotek.

Ziemia zadrżała. Tym razem było to potężne trzęsienie. Padłem na ziemię. Większość z pozostałych postąpiła podobnie. Zwierzęta becza­ły i wyły. Nyueng Bao nawoływali się wzajem. Równina zdawała się lśnić i kołysać wokół nas.

Pani szła naprzód, znakomicie dawała sobie radę z zachowaniem równowagi, z pozoru zupełnie nieporuszona tym, co się dzieje. Ale wy­mierzyła Astmatykowi takiego kopniaka, że nakrył się nogami.

- Ty idioto. Mogłeś zabić nas wszystkich. - Wsparła ręce na bio­drach, wpatrzyła się w uszkodzoną kolumnę. Nie wyglądała jak kobieta przekonana, iż za chwilę musi umrzeć. Nagle odwróciła się i krzyknęła:

- Niech ktoś się zajmie tymi zwierzętami! Cokolwiek by się działo, nie pozwólcie im wybiec poza koło.

Jeden z wołów stał się kolacją, ponieważ postanowił właśnie to wła­śnie zrobić. Ludzie wzięli rozkazy Pani literalnie.

Równina zadrżała jeszcze raz, a potem powrócił spokój. Przez kilka­naście sekund nie było słychać żadnego dźwięku i nic się nie poruszało.

- Spójrzcie - powiedział ktoś, płosząc ciszę.

Część odległej fortecy najwyraźniej się obsuwała. Po pewnym cza­sie dotarło do nas głuche echo, długo po tym jak chmura pyłu zakryła to miejsce.

Astmatyk zakaszlał.

- Cholera. To wszystko przeze mnie?

104.

Pani zamieniła się w czystą energię i skuteczność. Wywarkiwała roz­kazy. Mężczyźni biegali na wszystkie strony w poszukaniu przedmio­tów z jej listy, na pozór najbardziej nie związanych ze sobą gadżetów.

Wędrowałem wokół perymetru obozu, jednocześnie próbując się dowiedzieć, co ona właściwie przygotuje. Oprócz widoku kurzu osiada­jącego powoli w oddali to miejsce oraz jego otoczenie, bliskie i dalekie, nie różniły się niczym od poprzedniego. Kiedy doszedłem do drogi wio­dącej na południe, czekało już na mnie miejsce, w którym mogłem osa­dzić sztandar. Skorzystałem z propozycji.

Wróciłem do Pani i obserwowałem przez jej ramię, jak mieszała rdza­wy pył, który tańczył przed nią w postaci małych, powolnych wirów. Przez chwilę przyglądała się swojemu dziełu, a potem kazała rozpry­snąć się kłębkom pyłu na niewidzialnej barierze chroniącej nas przed równiną. Zachowały się niczym ciecz. Spływały po barierze, jasno okre­ślały jej granice.

Określiły także, równie jasno jak bliską śmierć, dziury, które otwo­rzyły w niej ogniste kule Astmatyka. A słońce właśnie zachodziło za horyzont.

Astmatyk zarobił parę naprawdę nieprzyjemnych spojrzeń. Jego ka­szel stał się od tego jeszcze bardziej paskudny, nikt mu jednak nie współczuł.

Z kolei Pani zmuszała wszystkich do zbyt wytężonej pracy, by ko­muś chciało się potraktować go naprawdę paskudnie.

Stado wron przeleciało nad nami, wracały. Tym razem donośnie śmiały się przez cały czas. Wykonały nad nami jedno koło, potem na dobre odleciały na północ.

Sposób, w jaki Pani poradziła sobie z tymi śmiertelnymi dziurami, nie miał w sobie nic widowiskowego. Nie wykorzystała do tego celu żadnych wielkich, napuszonych czarów. Zabrała Astmatykowi poszar­paną, skórzaną kurtkę, wycięła z niej dwa kawałki, zwinęła je w gałgany i zatkała dziury. Potem za pomocą jakiegoś pomniejszego zaklęcia wkleiła je na stałe.

Jednak nawet ona nie wydawała się pewna, czy takie uszczelnienie wystarczy. Szarpnęła Astmatyka za ramię i zaprowadziła do miejsca znajdującego się naprzeciwko uszkodzonej bariery.

- Tutaj. I nie ruszaj się. Przez całą noc. Jeżeli cokolwiek przedosta­nie się na drugą stronę, twój krzyk ostrzeże pozostałych. - Łup! Usa­dziła go na drodze.

Doprowadzenie jej do takiego stanu, by się na ciebie wściekła nie jest najlepszym pomysłem.

Kiedy wracałem na miejsce, gdzie rozmościł się Thai Dei, posłysza­łem mruczane cicho modlitwy i to przez ludzi, którzy rzadko inaczej traktowali bogów niż jak drobne niedogodności.

Taka właśnie była Kompania. Niewiele w niej można było dostrzec śladów życia religijnego. Dla większości z nas cała duchowość zamyka­ła się w klindze miecza. Wujek Doj miał w tej sprawie rację. Ale jego podejście było zanadto, cholera, mistyczne.

Może Lanca Namiętności była kiedyś rodzajem opiekuńczego boż­ka, jednak czas odmienił wszystko. Wiadomości na jej temat zostały zagrzebane w Kronikach, a te znajdowały się w Taglios. Jesteśmy na­prawdę bezbożną bandą. Należymy do tego typu ludzi, którzy nie zwra­cają uwagi na bogów - prawdopodobnie kierujemy się nie uświadamia­ną nadzieją, że bogowie również zechcą ich zignorować.

Najwyraźniej w przypadku Kiny ta zasada nie działała. Nie działała nawet, zanim jeszcze zdaliśmy sobie sprawę z jej istnienia. Połowa chłop­ców nawet teraz nie wierzyła w Kinę. Ale to niczego nie zmieniało. Kina wierzyła w nas.

Kolacja składająca się ze świeżo upieczonego mięsa w zdecydowa­ny sposób wpłynęła na podniesienie morale. Ale z kolei nadejście ciem­ności wpłynęło na nie w sposób druzgoczący. Sam nie miałem szczegól­nej ochoty zmierzyć się z nocą. Powiedziałem Thai Deiowi:

- Właśnie coś mi przyszło na myśl, bracie. Mruknął coś pod nosem.

- Niemalże wszystkie ważne wydarzenia mego życia miały miejsce w nocy. Nawet urodziłem się odrobinę po północy.

Thai Dei mruknął coś powtórnie, jednak tym razem spojrzał na mnie z odrobiną zaciekawienia, a może nawet zaskoczenia.

- Co? To jest jakaś część proroctwa Hong Tray czy co?

- Nie. Ale to może coś powiedzieć na temat twojej gwiazdy prze­wodniczki.

Och, chłopie. Czy oni naprawdę wierzyli również w astrologię? Dla­czego nigdy przedtem nic nie słyszałem na ten temat?

- Miałem zły dzień. Mam zamiar coś z tym zrobić. - Może będę miał szansę ujrzeć dzisiejszej nocy moją Sarie?

105.

Gwiazdy. Widziałem ich już trochę. Po zaśnięciu i opuszczeniu swo­jego ciała, a następnie przejęciu przez ten sam mroczny świat co po­przedniej nocy, znalazłem się dokładnie w kręgu pośród równiny. Mój prywatny cień trwał rozpłaszczony na barierze, zaś rzesze jego kumpli próbowały dostać się do wnętrza przez dziury wybite nierozważnymi strzałami Astmatyka. Stary siedział w miejscu, gdzie usadziła go Pani, i drżąc, obserwował całe widowisko.

Gwiazdy, które zobaczyłem, wisiały ponad majaczącym na horyzon­cie masywem rozsypującej się fortecy. Układały się w konstelację, która jakiś czas temu stała się przedmiotem kłótni między Matką Gota a Wuj­kiem Dojem. Teraz mogłem obserwować ją w pełnej krasie. Zastanowi­ło mnie, dlaczego nie zauważyłem ich zeszłej nocy. Zapewne niebo musiało być całkowicie zachmurzone.

Myśli i spostrzeżenia ostatnimi czasy układały się jakoś dziwnie wybiórczo. Sama ta kwestia również domagała się zastanowienia.

Na południu lśniła jakaś poświata. Być może to tylko gwiazda schwy­tana między blanki murów obronnych. Cokolwiek to było, po chwili zniknęło. A kiedy powędrowałem na początek drogi wiodącej na połu­dnie i pomyślałem o udaniu się nią dalej, okazało się, że drogę przegra­dzają nie tylko duchy, widziane przeze mnie uprzedniej nocy, ale na dodatek legiony jakiś innych, mglistych postaci, stojące za ich plecami. Tym razem ci trzej byli znacznie silniejsi. Nie odeszli, mimo że im to nakazałem. Przynajmniej nie od razu. Wykonywali jakieś złowieszcze gesty, ukryte za maskami usta zapewne szeptały mroczne zaklęcia. Pe­wien byłem, że próbują coś mi przekazać. Nie miałem jednak pojęcia co. Przypuszczalnie ostrzeżenie.

Nie wyruszyłem więc drogą wiodącą na południe.

Powlokłem się wokół perymetru. Drogi prowadzące na wschód i za­chód były otwarte. Jak przystało na prawdziwe ucieleśnienie bohater­stwa, przemierzyłem po każdej z nich krótki odcinek. Wydawały się wy­starczająco rzeczywiste, ale nie chciałem, by zniknęły pode mną. Wróciłem do mojej bandy, a potem ruszyłem na północ. Zobaczę, co tymczasem dzieje się w świecie.

Wokół Przeoczenia działo się przede wszystkim to, że wszyscy spa­li. Nawet spora liczba wart drzemała. Kiedy rozpoznałem kilka twarzy, zanotowałem je sobie w pamięci.

Jednookiego i Goblina znalazłem w moim bunkrze pod Bramą Cie­nia; obaj chrapali w głos. Gota czuwała, lecz oczy miała zamknięte, mam­rotała modlitwę ponad chustą modlitewną, odległe przypominającą sto­sowane w rozmaitych kultach Gunni. Jednak jej była zwinięta ma podołku, lekko przesuwała po niej swe palce, jakby odczytywała coś dotykiem. Mamrotała nieprzerwany strumień słów w nyueng bao, ale nie potrafiłem zrozumieć, co mówi, nawet gdy podszedłem najbliżej, jak się dało.

Podskoczyła, potoczyła dookoła dzikim wzrokiem, najwyraźniej wyczuła mą obecność. Z wierzeniami Nyueng Bao związane są elementy starożytnej wiary. Duchy z pewnością są dla nich bardzo realne. Gota zaczęła zadawać pytania otaczającej ją pustej przestrzeni.

Najwyraźniej sądziła, że jestem albo duchem jej matki, Hong Tray, albo jej dziadka, Cao Khi, o którym legendy rodzinne, jakie opowie­działa mi Sarie, głosiły, że był nekromantą. Gdy w ogóle o nim wspomi­nano, czyniono to zawsze z pewnym zaambarasowaniem. Wszyscy mamy takie pogięte gałęzie w naszych drzewach genealogicznych. Nekroman­tą, który potrafiłby wywołać z grobu własny cień, naprawdę stanowić musiał bardzo pokrzywioną gałąź.

Nie zwracałem na nią szczególnej uwagi. Chciałem się przekonać, czy zrobili coś z Wujkiem Dojem. Musieli przecież zabrać go i zatrosz­czyć się, żeby jak najszybciej wrócił do zdrowia.

Nie potrafiłem go odnaleźć. Znalazłem tylko nieporządnie napisane znaki, wydrapane na zniszczonych przez wpływy pogody fragmentach tablicy, węglem, nieudolnym charakterem pisma Jednookiego. DZIECIAK. TO PUŁAPKA.

O cholera.

Miałem ochotę potrząsać małym gnojkiem, żeby się obudził i wyja­śnił, co to znaczy. Próbowałem. Być może udało mi się wywołać u niego złe sny, ponieważ zaczął jęczeć i przewracać się na posłaniu, jednak nie powiedział już nic więcej. Wściekłem się.

A jeśli to prawda? Jak to możliwe? I kto?

Duszołap? Czy to dlatego wydawała się taka zadowolona? A może Kina? Czy bogini nie chciała spuścić nas na świat, co groziłoby sprowa­dzeniem Roku Czaszek? Ale musiała się wtrącić, żeby się upewnić, iż nie wypadniemy z gry?

Ale czy to nie Kina przepełniała umysły całego narodu przemożnym, irracjonalnym strachem przed Kompanią?

Nie potrafiłem dojść do ładu z myślami. Ponownie próbowałem po­trząsnąć Jednookiego za ramię. I tym razem nie powiodło mi się lepiej. Wciąż wściekły, wymknąłem się na zewnątrz i ruszyłem na południe. A wtedy wpadłem na mur. Odór śmierci był tak potężny, że niemalże odbiłem się od niego.

Kina. Tuż obok.

Pochwyciłem przelotny błysk hebanowo czarnej skóry, pierś z wie­loma piersiami, sześć ramion przebierających w powietrzu jak nóżki przewróconego na grzbiet żuka. Odniosłem niejasne wrażenie, że pró­bowała przebić się przez zasłonę oddzielającą mój świat astralny od jej świata. Jakby próbowała ze wszystkich sił przekazać mi jakąś istotną wiadomość. Albo może po prostu próbowała dopaść mnie i porwać.

Nie dowiedziałem się, o którą z tych możliwości chodziło. Nie mog­łem dłużej tu zostać. Zbyt wiele przerażenia przyniosła ze sobą. Uciekłem, w ogóle nie myśląc. Po prostu pomknąłem przed siebie, szybko, jak szalony.

Zatrzymałem się dopiero w górach, na północ od Kiaulune, gdzie uciekałem od równiny, w przeciwną stronę niż niewidzialny cel wędrówki Kompanii. Stąd nie widać było gwiazd tworzących Pętlę. W ogóle nie było widać żadnych gwiazd. Skrywały się za grubą powłoką chmur. Moją uwagę zwróciły iskierki ognisk po lewej stronie. Skierowałem się tam. Ktokolwiek przy nich siedział, z pewnością będzie człowiekiem. Potrze­bowałem bliskości tego, co ludzkie.

To była grupka, którą Konował wysłał na poszukiwanie mojego ko­nia. Rozpoznałem wiele twarzy spośród zaniepokojonych żołnierzy. W ich obozowisku niemal wyczuwało się obecność strachu, i to nie byle jakich rozmiarów. Znalazłem się między nimi, próbowałem wziąć od nich trochę ciepła i pociechy, a jednocześnie uzbrajałem się na następną próbę powrotu do mego ciała. Nikt nie wyczuł mojej obecności.

Kiedy poczułem, że jestem już gotów, opuściłem krąg światła i skie­rowałem się na południe. Wytężałem wszystkie zmysły, by wyczuć Kinę, zanim ona zdąży zdać sobie sprawę z mojej obecności. Czy spróbuje ponownie zastawić na mnie pułapkę?

Kto wie? Najpierw jednak trafiłem na Wujka Doja. Tak naprawdę, to on trafił na mnie. Kiedy obchodził obóz, nie czynił więcej hałasu niż ja w mojej obecnej postaci. Zupełnie nieźle jak na staruszka, który wciąż powinien leżeć przykuty do łoża boleści.

Postanowiłem odkryć, co zamierza. Dobra wymówka, byle odsunąć na jakiś czas podróż w samą paszczę demona. Być może zdawałaby mi się nieco bardziej atrakcyjna, gdyby pozbyła się naszyjnika z oberżniętych penisów i dziecięcych czaszek.

Wujek poruszał się skrajem obozu, na tyle blisko, aby widzieć wszyst­ko, co się w nim dzieje, a jednocześnie dość daleko, żeby uniknąć za­uważenia przez warty, dopóki nie narobiłby potężnego zamieszania, wpadając, powiedzmy, w jakąś dziurę. Po kilku minutach obserwacji stało się oczywiste, że po prostu chciał się przekonać, co się dzieje, że tak naprawdę ten poszczególny obóz wcale go nie interesował. Wkrótce odszedł w noc, wciąż skradając się konsekwentnie na północ. Ruszyłem za nim.

Wyciągnął coś ze swej sakwy. Przedmiot świecił delikatnym świat­łem, w istocie słabszym nawet niż blask świetlików. Często przyglądał się mu. Próbowałem zbliżyć się na tyle, by zobaczyć, co to jest, ale za­wsze udawało mu się stanąć do mnie plecami, niezależnie od tego jaką zajmowałem pozycję. Wyglądało to tak, jakby potrafił wyczuć obecność obserwatora, nawet świadomie nie zdając sobie z tego sprawy.

Kiedy obóz zniknął za nami, wszystko ogarnęła całkowita ciemność.

Ale nie byliśmy pośród niej całkowicie sami. Od czasu do czasu wyczu­wałem obecność Kiny, chociaż nigdy nie znajdowała się szczególnie blisko. Jak na boginie, nie wydawała się szczególnie wszechwiedząca. Albo może wcale mnie nie szukała.

Jeżeli była w górach, nie mogła mi przeszkodzić w powrocie do mego ciała. Ale teraz już się nie bałem. A Wujek zaczął iść szybszym kro­kiem, najwyraźniej postanowiwszy dokądś rychło dotrzeć. Cóż takiego mogło go zmusić do wstania z łóżka w takim stanie?

Wkrótce poznałem odpowiedź na moje pytanie. Chciał skorzystać z faktu, że Duszołap była zajęta czymś innym.

Udało mu się odnaleźć to, czego nie znaleźli poszukiwacze Konowała, być może pomógł mu przedmiot, który trzymał w dłoni. Kryjówka była znakomita, ponieważ skrywała ją zasłona iluzji.

Pierwszą wskazówką było parskanie jakiegoś wielkiego zwierzęcia. Chwilę później zobaczyłem mego konia. Rozpoznał mnie, mimo że by­łem niewidzialny i nie widział mnie przecież już niemalże od roku. Miał większe zdolności niż Wujek Doj. Doj uznał, że koń podniecił się na jego widok.

Wujek był jednak znacznie lepiej dostrojony do świata jawy niż ja. W jego dłoni błysnęła Różdżka Popiołu, kiedy zareagował na coś, za­nim ja w ogóle cokolwiek wyczułem. Nie zobaczyłem zresztą nic więcej prócz migotania ciemności wśród ciemności. Pomyślałem, że to może cień, jednak nie towarzyszyło temu poruszeniu uczucie chłodu zawsze znamionujące ich bliskość. Jednak nie znajdowaliśmy się tutaj sami.

Pokręciłem się trochę dookoła, próbowałem znaleźć czatownika. Zamiast tego znalazłem Śpiocha oraz Córkę Nocy. Oboje zostali przy­kuci łańcuchem do drzewa, każde za jedną kostkę, łańcuch miał jakieś dziesięć stóp luzu. Nie mieli ognia. Mieli natomiast kociołek z wodą, który był już prawie pusty, oraz resztki zapasów czerstwego chleba, z któ­rego zostały właściwie wyłącznie okruszyny. Duszołap najwyraźniej zaplanowała sobie rychły powrót. Śpioch nie spał, jednak wyglądał, jakby podano mu jakiś narkotyk. Dzieciak był zbyt drobny, by mógł się wy­rwać na wolność. Wokół wszędzie widoczne były ślady, że Śpioch nie był zdolny w wystarczającym stopniu zapanować nad własnymi potrze­bami fizjologicznymi.

Za sobą usłyszałem jakby pokasływanie. Metal zazgrzytał o kamień. Jakaś wielka istota przeciskała się przez gąszcz.

Znalazłem Wujka Doja na kolanach, Różdżka Popiołu leżała dwie stopy od jego palców. Lewą rękę przyciskał do gardła, palce zaciśnięte na kawałku czarnej tkaniny. Miał szczęście. Niewielu ludziom udało się przeżyć taki atak. Wszystko, czego było potrzeba, to całe życie poświę­cone na ćwiczenie szybkości odruchów.

W ciemnościach czaił się Dusiciel. A ja nie mogłem nic zrobić, by mu pomóc.

Doj wsparł się lewą dłonią o ziemię. Prawą sięgnął po Różdżkę Po­piołu. Przez swoje rany nie mógł się szczególnie ruszać, kiedy jednak odzyskał już raz swój miecz, nikomu z pewnością nie uda się przed­wcześnie przerwać linii jego żywota.

Udałem się na miejsce, gdzie przebywała Córka Nocy i Śpioch, zastana­wiając się, czy uda mi się uchronić tego drugiego przed kolejnymi przykry­mi niespodziankami losu. Przekonałem się, że jest czujny i odrobinę przera­żony, ale nie stała mu się żadna krzywda. Był gotowy do walki. Był sam.

Córka Nocy zniknęła.

Zbadałem teren dookoła. Dzieciak i Kłamca jakby rozpłynęli się w po­wietrzu. Nie miałem ochoty ich ścigać. Nie teraz. Ale to zadanie już wkrótce z pewnością zajmie naczelną pozycję na wielu listach rzeczy koniecznych do zrobienia.

Przyszło mi do głowy, że nie była to część planu Duszołap. Być może nasza dama została oszukana. Kina była nierychliwa, ale niestrudzona.

Ponieważ dla mnie nie było to aż tak istotne, postanowiłem ostatecz­nie zostać w pobliżu, póki Wujek nie pozbiera się, a Śpioch nie odzyska spokoju umysłu. Śpioch pierwszy doszedł do siebie. Gdy tylko zrozu­miał, że nie zagraża mu bezpośrednie niebezpieczeństwo, postanowił się odlać. Nie miał pojęcia, że Wujek i ja jesteśmy w pobliżu.

No cóż. Duszołap wiedziała, co robi, kiedy udawała Śpiocha jako dziewczynę przebraną za mężczyznę. Ciekawe. Śpioch, a właściwie Śpioszka wykonała niesamowitą robotę i nabrała wszystkich. Musiałem porozmawiać z Kubłem. Musiał przecież coś wiedzieć, jakoś.

W moje nozdrza uderzył podmuch odoru Kiny. Była już blisko i zbli­żała się coraz bardziej. Śpioszka aż podskoczyła, podciągnęła spodnie, rozejrzała się dziko dookoła. Również wyczuła boginię. Skoncentrowa­ła się wyraźnie, obróciła powoli, próbowała zidentyfikować umiejsco­wienie źródła jej niepokoju. Ale wrażenie obecności szybko się rozwia­ło. Kina nie miała tutaj żadnych interesów.

Śpioszka przestała się obracać, kiedy stanęła twarzą w twarz ze mną. Aż podskoczyła. Leciutko wysunęła do przodu swój podbródek w taki sposób, jak to czasami czynią ludzie, gdy spotkają się z czymś nieocze­kiwanym. Spojrzała z ukosa.

- Murgen? Jesteś duchem czy co? Umarłeś? Próbowałem powiedzieć:

- Nie - ale nie potrafiła mnie usłyszeć, a więc pozostało mi tylko potrząsnąć głową.

- A więc plotki mówiły prawdę. Rzeczywiście potrafisz wychodzić z ciała.

Skinąłem głową, zbyt zadziwiony, by zastanawiać się, dlaczego dzie­ciak przyjął to tak spokojnie. Jedyną rzeczą, do której ludzie są zawsze zdolni, jest nieprzerwane zaskakiwanie ciebie.

Jeżeli Śpioch potrafił mnie zobaczyć, znaczyło to, że jestem w stanie porozumiewać się na odległość. Nawet jeśli on nie potrafiłby mnie usły­szeć. Przynajmniej dopóki pamiętał znaki języka głuchoniemych, któ­rych powinien się nauczyć. Ale, jak sobie przypomniałem, miał kłopoty z nadgonieniem wiedzy... Ona, Murgen. Ona. Jeszcze nie przyzwyczaiłem się do tej idei, od czasu jak po raz pierwszy wyszła na jaw.

Zacząłem używać mowy palców, ale nie miałem zielonego pojęcia, czy Śpioszka za mną nadąży. Być może w jej oczach przypominałem tylko lśniącą kulę ektoplazmy, która pachniała Murgenem.

Bez sensu. Ledwie zacząłem, pojawił się Wujek Doj ściągnięty gło­sem Śpioszki. Poruszał się z trudem, powłóczył nogami.

- Nie denerwuj się młodzieńcze - oznajmił. - Pamiętasz mnie. Je­stem członkiem rodziny Chorążego. Szukałem cię. - Doj był niemalże do tego stopnia czujny, jak to tylko możliwe w przypadku istoty ludz­kiej. Powinien słyszeć, jak oddycham. - Rozmawiałeś z Chorążym. Dla­czego to robiłeś?

- Nie mam pojęcia. Zostałem schwytany. Pojawił się jakiś człowiek. Zabrał dzieciaka, który był tu ze mną. Bałem się. Chorąży jest moim przyjacielem i nauczycielem.

Szczwany ten dzieciak. I po dziurki w nosie pełen zdrowej dawki podejrzliwości typowej dla Kompanii.

A ja byłem po dziurki w nosie wypakowany zdrowymi informacja­mi, które koniecznie powinny dotrzeć do moich przyjaciół na równinie. Musiałem już iść. Śpioszce nic się nie stanie w obecności Wujka. Wy­konałem gest oznaczający konia. Za trzecim razem Śpioszka kiwnęła głową. Miałem nadzieję, że było to potwierdzenie.

Doj zapytał:

- Zostałeś złapany przez tę, która włada wronami? - Ostatnią część swej wypowiedzi sformułował w nyueng bao, jakby było to jej imię, po­dobnie jak wcześniej nazywał ją Tysiąc Szeptów, ale Śpioszka mimo to zrozumiała. Bystry dzieciak. Musiała się tego nauczyć w wyniku dłu­giego przebywania ze mną.

- Tak.

- Czy ona zostawiła tutaj coś? Gdzie mieszkała, gdy tu przebywa­ła? - Doj wyswobodził Śpioszkę z więzów, ale najwyraźniej jej wol­ność nie stanowiła głównego przedmiotu jego troski. Jego zachowanie potwierdzało tylko moje przeczucia, że chodzi tu o jakiś pojedynek mię­dzy Duszołap a Nyueng Bao.

Zacząłem powoli zbierać się do odejścia. Śpioszka powiedziała:

- Jest tu jaskinia. W tamtą stronę. Ale jesteśmy tu od niedawna. - Zagwizdała szczególną, czteronutową melodyjkę. Mój koń zarżał w od­powiedzi. Oczywiście nie pojawił się, ponieważ sam też był jeńcem.

Ruszyłem w stronę równiny.

106.

Kina szukała mnie. Albo czegoś innego. W którąkolwiek stronę skie­rowałbym się, potrafiłem wyczuć ją już z dala, chociaż nigdy nie zbliży­ła się do mnie. Ale jeśli to nie ja byłem przedmiotem jej zainteresowa­nia, cóż wobec tego miało nim być?

Zwalczyłem pokusę zobaczenia Sarie, powiedziałem sobie, że po­czekam, póki demon nie odejdzie. Ale logiczna strona mej umysłowości, całkiem logicznie przekonała mnie, że Kina czekała od wieków. Nie zniecierpliwi się w ciągu jednej nocy.

Lecz dlaczego chciała mnie koniecznie odnaleźć?

Powinienem wrócić do mego ciała. Bogini była znacznie mniej prze­rażająca, kiedy nie byłem jednym z duchów.

Żałowałem, że Thai Deiowi nie przyjdzie do głowy mnie obudzić. Pod­dany takiemu traktowaniu, mój duch najwyraźniej nie musiał przebywać całej drogi między miejscem, gdzie się znajdowałem, a śpiącym ciałem.

Przyjrzałem się trochę obozowi rozłożonemu przed Bramą Cienia. Bogowie, co za syf! Zwycięscy zdobywcy winni żyć w lepszych warun­kach. Jednooki poruszył się. Podobnie Gota. Szykowało się kolejne, potworne śniadanie.

Powoli zaczynało się rozjaśniać. Wciąż jednak wędrowałem w świe­cie astralnym. Od czasu jak straciliśmy Kopcia, nigdy nie robiłem tego przy dziennym świetle. Zaczynałem już sądzić, że za dnia nie potrafię.

Powinienem jednak wracać, pomyślałem. Oni muszą się dowiedzieć. Nie będą przecież na mnie czekać. Nigdzie mnie również nie będą no­sić. Przecież nie byłem żadnym więźniem.

Jednooki chyba coś wyczuł. Stał się nerwowy, nieprzyjemny. Co oczy­wiście nie stanowiło jakiejś zasadniczej zmiany względem jego normal­nego zachowania. Goblin usiadł na posłaniu i zagroził, że zmieni go w jaszczurkę, jeżeli nie przestanie się wściekać. Goblin nie postarzał się w trakcie trwania kampanii, a Jednooki nie omieszkał o tym wspo­mnieć, najpewniej tysiączny raz z kolei. Rozpoczęła się sprzeczka. Matka Gota nie stroniła od wtrącania od czasu do czasu własnego zdania. Wśród tej nie kończącej się słownej waśni, Jednooki znalazł nawet czas, by prze­kląć resztę z nas, za to że nie poczekaliśmy na niego i poszliśmy w górę, zanim pokazał się znowu.

- Przecież musieli wiedzieć, że wrócę. Wiedzieli, że nie potrafię długo bez nich żyć. Poszli tylko dlatego, by okazać mi swoją pogardę. To ta pierdolona Kobieta. Albo Dzieciak. Sądzą, że w ten sposób mnie ukarzą. W ten sposób jeszcze się doigrają. Mam ochotę po prostu ich zostawić. Wtedy zobaczą. Będą za mną tęsknić, kiedy odejdę.

To był cały Jednooki, zaplątany w jeden nierozerwalny kłąb non­sensów.

Pękłoby mu chyba serce, gdyby wiedział, jak mało większość z nas za nim tęskniła. Oczywiście, nie wpakowalibyśmy się w rozmaite sytu­acje, w których korzystnie było mieć ich u naszego boku. Jednooki - oraz jego przyjaciel Goblin - w czasach pokoju nie byli szczególnie przydatni.

Nagle zdałem sobie sprawę, że otacza nas smród Kiny. Wzrastał tak powoli, że nie udało mi się uświadomić sobie od razu, co się dzieje. Pomknąłem przez Bramę Cienia, jęczałem przy tym ze złości, bowiem być może straciłem właśnie okazję dowiedzenia się czegoś użyteczne­go. Kiedy Jednooki rozpuszczał swój jęzor, rzadko udawało mu się za­milknąć, dopóki nie powiedział wszystkiego, co mu leżało na sercu.

Pomknąłem wiodącą na południe drogą tak szybko, jak tylko potrafi­łem. Co za dnia nie nadawało się szczególnie prędko. Może wraz ze wschodem słońca robiłem się coraz wolniejszy. Naprawdę tak było, im słońce wnosiło się wyżej, tym bardziej ospały się stawałem. I tym łat­wiej było rozproszyć moją uwagę.

Zauważyłem, że w każdym z kół można było dojrzeć ślady bram, z których drogi wiodły na wschód i zachód. Wdałem się w próżne roz­ważania, dlaczego te drogi właściwie istnieją, czy też co za labirynt mogą tworzyć na powierzchni równiny. Jeśli była tylko jedna droga wiodąca na zewnątrz i tylko jedno miejsce przeznaczenia... Kamienie? Kolumny. Oczywiście.

Boczne drogi mogły być wykorzystane, by dotrzeć do poszczegól­nych kamieni. Chociaż dlaczego ktoś mógłby zechcieć to zrobić, pozo­stawało tajemnicą.

Uderzyło mnie nagle, że znajduję się od dłuższego czasu w tym sa­mym miejscu; wałęsałem po bezdrożach moich własnych myśli.

Usiadłem. Potoczyłem dookoła dzikim wzrokiem.

- Gdzie jest Narayan Singh? - zapytałem. Obok mnie nie było niko­go prócz Thai Deia. Nie było wokół śladów, by ktoś jeszcze znajdował się w kręgu. Co się stało z resztą tych śmieci?

- Obudziłeś się - powiedział Thai Dei. Ludzie rzeczywiście zacho­wują się głupio, kiedy przyłapie się ich znienacka i stwierdzi rzecz oczy­wistą.

- Gdzie są wszyscy?

- Nie można było cię dobudzić. Odeszli bez ciebie. - Co oznaczało, że również bez niego. - Wyzwoliciel powiedział, że zabierze cię, kiedy będzie wracał. Wyglądał na zmartwionego.

- To nie jego wina. Mnie się to też nie podoba. Pomóż mi wstać. Nogi miałem jak z waty. Na szczęście nie trwało to długo.

- Jedzenie? - zakrakałem. Samotna wędrówka po świecie ducha była znacznie mniej wymagająca niż robienie tego z Kopciem, chociaż i tak wyczerpała mnie do cna.

- Wzięli wszystko ze sobą. Prawie wszystko. Udało mi się uratować małą porcję.

Jego mała porcja, wedle standardów Nyueng Bao, stanowiła zupeł­nie przyzwoity posiłek. Ci ludzie potrafili wyżywić się dwoma ziarnka­mi ryżu i zgniłą rybą na cały dzień. Powiedział:

- Za to szczodrze obeszli się z wodą. - Zobaczyłem, że trzyma w dło­niach dwie manierki. Wyjaśnił szybko: - Padało, kiedy spałeś.

- Co? - wymamrotałem z pełnymi ustami. - Kiedy? - Tam, gdzie byłem, nie zwracałem uwagi na pogodę.

- Padało. Woda w jakiś sposób wpadała do kręgu i zbierała się w nim. Nie naruszała barier ochronnych. Poczekamy tutaj na nich? - W jego głosie brzmiała ledwie skrywana nadzieja.

- Nie. Muszę natychmiast zobaczyć się z Kapitanem.

Thai Dei wymamrotał jedną ze swych zwyczajnych, nieartykułowanych skarg. Ostatecznie przekonał się właśnie, że nie jestem szczególnie mądry.

We dwójkę mogliśmy szybciej wędrować niż wyprzedzający nas od­dział. Po kilku godzinach dojrzeliśmy w dali gromadkę ludzi. Zapytałem:

- Co oni, u diabła, wyprawiają? - Thai Dei miał lepsze oczy niż ja.

- Wydaje mi się, że podają sobie nawzajem jakieś rzeczy.

Rzeczywiście robili coś takiego. Przekonaliśmy się o tym, kiedy po­deszliśmy bliżej. Jeden człowiek stał okrakiem na drodze. Przyjął nie­szczęśliwego kozła z rąk człowieka stojącego najbliżej nas i przekazał go stojącemu dalej. Wydawało się, że kozioł był ostatnią rzeczą, jaką należało podać dalej. Mężczyzna stojący po naszej stronie przeskoczył przez szczelinę, natomiast stojący po drugiej stronie pomógł facetowi stojącemu w rozkroku.

Zawołałem do nich i zamachałem dłonią. Ktoś odkrzyknął coś i też zamachał, jednak nikt nie poczekał.

- Dziwka jest ogromna - powiedziałem, mając na myśli fortecę. Te­raz, gdy byliśmy już blisko, wydawało się, że rośnie z każdym naszym krokiem. Zbudowano jaz poczerniałego kamienia bazaltowego, ciem­niejszego niż otaczająca równina. Znajdowała się w opłakanym stanie. - Nie jest chroniona przed trzęsieniami ziemi.

Thai Dei znowu coś mruknął. Ponownie zrobił się nerwowy.

- Oto, co musieli przekraczać. - To była szczelina w powierzchni równiny. Rozciągała się w obu kierunkach tak daleko, jak tylko potrafi­łem sięgnąć wzrokiem. W żadnym miejscu nie była szczególnie szero­ka, chociaż najwęższa tam, gdzie przekraczali ją nasi chłopcy. Miała tu szerokość około trzech stóp. Udało im się nawet przeprowadzić przez nią wozy.

W oddali części murów obronnych fortecy runęły i zapadły się do wnętrza rozpadliny. Kamień wyglądał, jakby został niedawno zwalony; przyjąłem więc, że był to obwał, którego byliśmy świadkami. Dało się dostrzec świadectwa także innych załamań. Tak na oko, mógłbym po­wiedzieć, że najstarsze zdarzyły się tego dnia, gdy poczuliśmy falę trzę­sienia w Taglios.

Thai Dei i ja byliśmy już zbyt starzy, żeby biegać, chyba że pogania­ni koniecznością. Ale nie marnowaliśmy czasu. Przeskoczyliśmy przez szczelinę, zanim chłopcy od kozłów zniknęli nam z oczu za zakrętem murów obronnych. Jednym z nich był Skierka, w drugim rozpoznałem Astmatyka. Astmatyk przez jakiś czas będzie otrzymywał mnóstwo gównianych robót.

Spocony, zdyszany wciąż szybko parłem naprzód. Mój tornister zdawał się z każdą chwilą coraz cięższy. Właściwie bez tchu zapytałem Thai Deia:

- Wydaje mi się, że jesteśmy teraz trochę wyżej niż na początku równiny?

Thai Dei odpowiedział mi potwierdzającym mruknięciem. Nic wię­cej nie powiedział. Sam ciężko dyszał.

Spojrzałem za siebie. Zdało mi się, że stąd mogę widzieć jakby więk­szą część równiny niż z drogi.

Thai Dei zastanowił się na głos:

- Czy trzęsienia ziemi zniszczyły ochronę drogi? - Od jakiegoś czasu musiało go to martwić.

Nie przerywając marszu, zastanawiałem się głośno nad pytaniem:

- To niemożliwe. Wtedy cienie by nas dostały. - Pod stopami wciąż czuliśmy powierzchnię drogi, ale tutaj nie była ona już tak nieskazitel­na. Ciekawe, czy cała forteca była osłonięta barierą ochronną, a jeśli, to jak elastyczna ona się okaże. Wciąż jeszcze wprawdzie żyłem, jednak zdawało się niemożliwe, by forteca mogła walić się tak ciągle i nie wy­wierać w jakimś miejscu nadmiernego parcia na barierę.

Kiedy już przeszliśmy szczelinę, wkrótce znaleźliśmy się w cieniu murów obronnych. Przesunąłem palcami po ciemnym kamieniu.

- Co jest? - Był kruchy. - Wygląda na piaskowiec, co ty na to? Thai Dei odmruknął przecząco, a potem wydał z siebie jakiś pytają­cy dźwięk.

- Wygląda jak mnóstwo małych kryształków. Jak sól. Ale to nie jest piaskowiec.

Coś uczyniono temu kamieniowi. Coś nienaturalnego. Ten rodzaj kamienia na zawsze potrafiłby opierać się wszystkim oddziaływaniom - jak reszta kamieni na równinie.

Thai Dei wymamrotał:

- Wyczuwam tu działanie czarów.

- Masz dobry nos, mój bracie.

Chłopcy, za którymi gnaliśmy, sami również spieszyli się bardzo, aby pokonać zakręt murów obronnych i dogonić tych, którzy szli przed nimi. Nie chcieli na nas zaczekać, mimo to wciąż ich doganialiśmy.

Pokonaliśmy występ ściany, a za nim natrafiliśmy na wiele zwierząt i sporą część wyposażenia, zgromadzone na cienistym placyku, położo­nym przed czymś, co kiedyś musiało być główną bramą. Zerknąłem w gó­rę. Sprytni budowniczowie poprowadzili jedyne chronione podejścia tam, gdzie z wielkiej odległości można je było bombardować do woli. Cieka­we, czy gdybym wszedł tam z odpowiednio dużym kamieniem, mógłbym zmiażdżyć forwalakę. Czarna pantera była w zdecydowanie złym na­stroju. Warczała i obnażała zęby, gryzła pręty klatki. Ze względu na nie­przyjemne zachowanie wszyscy jej unikali.

Przyszło mi do głowy, że moglibyśmy ją tu po prostu zostawić, kiedy będziemy wracać. Cienie znajdą już jakoś do niej drogę.

Pozostałe zwierzęta również zostawiono samym sobie.

Skierka i Astmatyk znajdowali się w obecnej chwili nie dalej jak dwadzieścia jardów przed nami, przeciskali się właśnie przez bramę. Same odrzwia, popękane i połamane, trzymały się na pojedynczym, po­tężnym, dolnym zawiasie. Wielka szczelina w powierzchni murów wska­zywała, że to uszkodzenie również spowodowało trzęsienie ziemi.

Tuż za bramą otwierała się wielka, pusta przestrzeń. Jest tak w przy­padku większości umocnień obronnych. Tam właśnie gromadzą się lu­dzie, dla których ochrony zbudowano to miejsce. Tu zobaczyliśmy mnó­stwo naszych chłopców. Dyskutowali, czy należy zwalić do końca pęknięte odrzwia, aby wprowadzić do środka zwierzęta i wozy. Równo­cześnie Nyueng Bao kłócili się o to, czy są obowiązani iść za Kompanią w głąb fortecy.

- Cholera. Myślałem, że już nie żyjesz - powiedział Wierzba-Łabędź na mój widok. - Sądziłem, że podczas powrotu będziemy musieli zabrać sztywniaka. Oczywiście, gdybyś nie zaczął za bardzo śmierdzieć.

- To miło z twojej strony. Gdzie jest Stary? - Mathera i Klingi, jak zauważyłem, nie było w towarzystwie zebranym na dziedzińcu. Rozej­rzałem się dookoła.

Wszystkie pionowe powierzchnie zbudowane zostały z tego samego rozkruszonego bazaltu. Wewnętrzna forteca była tak potężna, że jej roz­miary zapewne zupełnie oszołomiłyby mnie, gdybym wcześniej nie wi­dział Przeoczenia i Pałacu w Taglios. Chociaż wciąż stała zasadniczo nienaruszona, w wielu miejscach znaczyły ją szczeliny. Tysiące odłam­ków kamienia, większych i mniejszych, odpadło od jej lica i teraz leżało w kupach u podnóża murów.

- Weszli do środka. Jakieś dziesięć minut temu, może. Dogonienie ich nie powinno ci zabrać dużo czasu. - Łabędź skrzywił się i ruszył w stronę schodów wznoszących się ku wąskim drzwiom, wiodącym do wewnętrznej fortecy. Podejrzewałem, że jak to miał w zwyczaju, naj­pierw wymawiał się przed pójściem z nimi, ale od tego czasu zmienił zdanie.

Thai Dei poczłapał za mną, odgłos każdego kroku brzmiał niczym oskarżenie. Ponieważ on się na to zdecydował, kilku innych Nyueng Bao porzuciło kłócącą się grupkę i także poszło za nami.

Wejście wyglądało niczym zasłona ciemności. Ponadto poczułem się, jakbym przeszedł przez zasłonę ciemności, kiedy wszedłem do środka. A przynajmniej poczułem się tak, jakbym zapewne poczuł się, przecho­dząc przez zasłonę ciemności.

Wewnątrz niewiele było światła. To, co docierało, najwyraźniej prze­sączało się przez niewidzialne szczeliny ponad głową i z przodu, ale nim zdołało oświetlić miejsca, gdzie stałem, zupełnie traciło życie po drodze.

- Przestańcie się tak pchać! - warknąłem. Kuzyni Thai Deia napie­rali na mnie, w miarę jak przechodzili przez drzwi. - I bądźcie cicho. Próbuję coś usłyszeć. - Skądś docierały do nas jakieś odgłosy. Jednak ich echa odbijały się od ścian szerokiej, pustej komnaty, co sprawiało, że nie można było umiejscowić ich źródła.

Wierzba-Łabędź wymamrotał:

- Miałem rację za pierwszym razem. Nie mój interes, by tu wcho­dzić. - I rzecz jasna miał rację, jak to się wkrótce okazało.

- Cisza. - Po chwili ruszyłem w kierunku, skąd jak się zdawało, dobiegały głosy.

107.

Usłyszałem Panią i Konowała, Kubła, Hagopa, Ottona, Loftusa, Longo i Clete'a, którzy żywo i wulgarnie kłócili się między sobą. Najwyraź­niej nie było wśród nich żadnego intelektualisty. Kiedy podszedłem bli­żej, przekonałem się, że cała Stara Gwardia tłoczy się w jednej, paskudnej masie. Zabrali ze sobą nawet Wyjca, Długiego Cienia i Duszołap. Wyjec i Długi Cień znajdowali się na zewnątrz swoich klatek. Po obu bo­kach Długiemu Cieniowi asystowali Klinga i Cordy Mather. Wyjec był całkowicie przytomny i czujny, jednak Długi Cień był czymś niewiele lepszym od zaślinionej rośliny. Prahbrindraha Draha całkowicie pochła­niała obserwacja i pomaganie Wyjcowi.

Nieważne. Podszedłem do miejsca, gdzie przykucnęli Konował i Pani, spoglądali przez pęknięcie w ścianie na coś, czego, jak mniemam, nie miał nigdy oglądać żaden z ludzi. Konował spojrzał za siebie, żeby stwier­dzić, któż też stoi za nim. Zapytałem:

- Gdzie jest Narayan Singh?

- On jest... - Zdziczały, ogłupiały wyraz zagościł na jego twarzy. Chociaż trudno było go dostrzec. Cały oddział dysponował tylko jedną zapaloną pochodnią. Ale mogłem dojrzeć jego oblicze na tyle wyraźnie, by zobaczyć, jak znienacka zaczął wyglądać, jakby go uderzono w czu­bek głowy styliskiem topora.

Zwróciłem się do Pani.

- Ty mi powiedz. Gdzie jest Narayan Singh? Czy nie był on jednym z twoich ulubionych więźniów? - Czy nie był kimś, kto zostałby zabity już bardzo dawno temu, gdyby głupiec o imieniu Murgen dowodził Kompanią?

Pani popatrzyła tylko na mnie. Odniosłem wrażenie, że ma ochotę nałożyć swój hełm Pożeracza Żywotów i kopnąć mnie w głowę. Jednak opanowała się. Wciąż była na tyle silna, by wystrzegać się starych przy­zwyczajeń.

Konował powiedział:

- Zapomniałem, że on kiedykolwiek istniał. Jak to się mogło stać? Pani ciągnęła już dalej:

- Co się stało? Ca zrobił Singh? Zacząłem wyłamywać sobie palce.

- Uciekł. Zaatakował Wujka Doja. Używając czarnego rumel. Zna­lazł kryjówkę Duszołap i uwolnił Córkę Nocy. Teraz uciekają, a przy­puszczalnie planują już, w jaki sposób z powrotem rozkręcić swój interes.

Pani musnęła palcami swoją talię, potem jej dłoń powędrowała do nie istniejącego rękawa. Zbroja nie zostawiała miejsca na ukrycie kawałka dusicielskiej materii. Wyraz zaskoczenia na jej twarzy sprawiał, że do­prawdy wyglądała całkowicie głupawo. Takie rzeczy jej się przecież nie przydarzały!

Duszołap, chociaż znajdowała się dalej jeszcze niż Longo i jego po­chodnia, usłyszała mnie równie dobrze. Wydobyła z siebie nieartykuło­wany odgłos, który zapewne musiał oznaczać gniew, zaczęła szarpać się na swoich noszach. Wychodziło na to, że jest w znakomitej formie jak na kogoś, kto pozostawał zakneblowany i związany przez trzy dni z rzędu.

Powiedziałem:

- Myślę, że Matka Kłamców okazała się szybsza. - Potem uznałem, że na chwilę przynajmniej powinienem się zamknąć. Konował był tak wściekły, że aż się trząsł.

Pani znosiła wszystko znacznie lepiej. Po długim, przeciągłym wes­tchnieniu nie skierowanym pod niczyim w szczególności adresem, przy­kucnęła i ponownie spojrzała w szczelinę. Pochyliłem się obok. Za nią rozlewał się na ziemi ślad czerwonego światła. Powiedziała:

- Teraz jest już naznaczony. Zawsze będzie można go znaleźć. Zaj­mę się tym, kiedy wrócimy do obozu. Tym razem skorzystam z twojej rady. - Potrząsnęła głową, nagle, gwałtownie, jakby próbowała odzy­skać jasność myśli. - Ona jest naprawdę podstępna. Nie przypuszcza­łam, że będzie mogła mi to zrobić. Chodź. - Zanurkowała w szczelinę w ścianie.

- Tutaj. Weź to. - Kubeł wcisnął sztandar w moje dłonie. Zachowy­wałem się dotąd, jakbym udawał, że nie zauważam, iż go trzyma. - A po­za tym, gdzie się, u diabła, podziewałeś?

- Zaspałem.

Konował wszedł w ścianę zaraz za Panią. Kilku innych chłopców również zastanawiało się nad tym, czy iść. Nikomu się jednak szczegól­nie nie śpieszyło, a więc wsadziłem grot Lancy w dziurę i ruszyłem za nim.

Konował miał trochę kłopotów. Był potężnym mężczyzną. Mnie było jeszcze trudniej niż jemu, ponieważ gdy przekraczałem szczelinę, trzy­małem w dłoni długi kij.

Thai Dei złapał jeden koniec sztandaru, a Konował równocześnie dru­gi. Pierwszy ciągnął w jedną stronę. Drugi pchał w drugą. I tym sposobem utknąłem w środku. Dopiero po tym jak pokrzyczałem trochę, przecią­gnąłem moją dupę na drugą stronę i odzyskałem kontrolę nad tym choler­nym sztandarem, skorzystałem z okazji, by rozejrzeć się dookoła.

W środku było bardzo ciemno. Jedyne światło docierało z wnętrza szczeliny w posadzce jakieś pół mili stąd...

Śmierć jest wiecznością. Wieczność jest kamieniem.

- Kamień ciszą - powiedziała Pani.

Jest to rodzaj nieśmiertelności.

Ziemia drgnęła. Gdzieś z przodu dobiegł do naszych uszu odgłos kamieni trących po kamieniach. Ociężała ciemność zgęstniała ponad sączącą się, czerwonawą poświatą.

Ludzie tłoczący się za naszymi plecami w szczelinie zmusili nas do przejścia kolejnych trzech kroków. Na koniec pojawił się niosący po­chodnię Longo. Jej światło nie rozproszyło ciemności, jednak wiedzie­liśmy przynajmniej, gdzie stawiamy stopy.

- Jednooki twierdzi, że weszliśmy w pułapkę, szefie. - Zacząłem opowiadać mu i Pani o mojej ostatniej nocy spędzonej na wędrówkach po świecie astralnym.

- Czyja miałaby to być pułapka? - zapytał po chwili Konował. - Od tego może zależeć wszystko.

Odrzekłem:

- Nawet nie miałem szansy, by dokładnie to wszystko omówić z tym małym gnojkiem.

- To jest pułapka mojej siostry - oznajmiła Pani. - Każcie ludziom wciągnąć ją tutaj. Przestanę już bez reszty wierzyć sobie i zacznę słu­chać twoich rad. Możemy ją tu zostawić, kiedy będziemy wracać.

Pokiwałem głową, jakby ten plan wzbudził mój entuzjazm. Nie mia­łem najmniejszego zamiaru przypominać jej, że już wcześniej raz zabiła Duszołap.

Konował uniósł brwi, spojrzał w moją stronę, ale nie dodał nic wię­cej. Musiał zachowywać spokój.

- Przyprowadźcie tutaj ich wszystkich - rozkazała Pani. Bywały chwi­le, gdy stawała się kimś więcej niż tylko Porucznikiem.

Przywlekli Duszołap do środka, przepychając ją przez szczelinę. Ale ta suka dalej uśmiechała się za swoim kneblem. To było naprawdę de­nerwujące. I przypuszczam, że dlatego właśnie to robiła. Logicznie rzecz biorąc, winna być głodna, spragniona, trochę obolała i bardzo przygnę­biona. Niewielu ludzi miało na tyle mocne nerwy, by stać przy niej na straży, kiedy pozwalano jej jeść albo wypróżniać się. Zazwyczaj zada­niem tym obarczano Łabędzia, Mathera lub Księcia - jeżeli ktokolwiek w ogóle zatroszczył się o nią. Klinga jednak nie chciał mieć nic do czy­nienia z Duszołap. Sądzę, że nienawidził jej, ponieważ takie było stano­wisko Pani, zaś jego szacunek dla Pani należałoby chyba określić jako obsesję.

Dla dobrego, starego Murgena Duszołap zachowała bardzo ponure i wiele obiecujące spojrzenie, niezależnie od tego, jak wyglądała po­za tym.

- Rozpocznijmy badania - warknęła Pani. Uklękła przy Duszołap, ale spojrzała w górę, na Konowała. - Oto jesteś. Co masz zamiar z tym zrobić? - Było oczywiste, że przeszła właśnie jeden z nieoczekiwanych zwrotów swego nastroju.

Wiedziałem, że Konował chciał jej powiedzieć, że to nie jest Khatovar, upierać się, że nie przebyliśmy pół świata i otworzyliśmy sobie dro­gę przez piekło, tylko po to, aby odnaleźć opuszczony stos kamieni już obracający się w ruinę. Ale nie mógł tego powiedzieć, ponieważ sam nie znał prawdy. Nie wyrzekł więc ani słowa. Wraz z upływem czasu Konował stawał się coraz bardziej milczący.

450

Pani wymamrotała jakieś słowa pod nosem, chwyciła Duszołap za podbródek i zmusiła siostrę., by spojrzała jej w oczy.

- Jest coś, czym chciałabyś się podzielić z nami, moja droga? Jakiś maleńki sekrecik dotyczący tego miejsca, który przekażesz nam w za­mian za to, że nie zostawimy cię, gdy stąd odejdziemy?

Duszołap mrugnęła do mnie. Pani nie miała szans. Odniosłem wraże­nie, że miała ochotę wyrwać się stąd już w tej chwili i do diabła z prze­trząsaniem tej kupy kamieni i złoszczeniem się na wszystkich pozostałych.

Duszołap była naprawdę w paskudnym nastroju. Pani zresztą też. Szczęście miała Kina, że była boginią.

Duszołap uśmiechnęła się, potem znowu, ale nie miała ochoty nicze­go robić na własną rękę. Nie pomoże nam, nawet po to by ocalić własną dupę. Tego właśnie po niej oczekiwałem. Wszyscy spośród Dziesięciu Których Schwytano mogli zostać pokonani wyłącznie przez odwołanie do ich obsesji.

- Cho-o-lera! - poniosło się echem w ciemnościach. - A co to, kur­wa, jest? Kapitanie! Murgenie! Musicie to zobaczyć!

Konował wzruszył ramionami i pokiwał głową. Nie miało znacze­nia, co to jest. Nie była to odpowiednia wymówka, żeby choć na krok odejść od starej damy.

Powłócząc nogami, wyszedłem na posadzkę, mogłem wyczuć to je­dynie dzięki zmianie faktury powierzchni pod stopami. Konował czła­pał za mną. Mruczał coś do siebie niczym stary szaleniec, potrząsał gło­wą, jakby chciał zrozumieć, co właściwie, do diabła, tutaj robi. To nie było miejsce, do którego zmierzał przez ostatnie trzydzieści lat. To był jakiś okrutny żart. Cudzy koszmar. To nie mogło być miejsce, w którym narodziły się Wolne Kompanie Khatovaru. Tu nic po prostu nie było.

Czułem, jak jego rozpacz pogłębia się. I wiedziałem, że będzie się tak działo, póki nie stanie się bezdenna i najczarniejsza. A potem, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, wszystko się odwróci, kiedy on prze­kona się, że wszystko skończyło się w taki sposób, dlatego iż pozwolił wprowadzić się w błąd. Nie miałem problemu z wyobrażeniem sobie, jak będzie wyglądać przyszłość, niepotrzebne były żadne wnętrzności owcy. Jakiś czas, niedługo po tym jak wrócimy do Kiaulune, uzna, że postąpił źle, ponieważ wyruszył, zanim zapoznał się z treścią dawniej­szych Kronik. Zdecyduje, że musimy je odzyskać. A takie postępowa­nie może spowodować rozlew krwi potrzebny Kinie dla jej Roku Czaszek.

Imię jej ciemność, w porządku.

Byłem otoczony przez kobiety, ludzkie, boskie i półboginie, każda z nich mogła owinąć się tym płaszczem ciemności. Ale w obecnej chwi­li niezgrabna, głupia, stara Kina najwyraźniej wszystkimi swoimi mno­gimi pazurami dzierżyła ten tytuł.

- No! - Stary chwycił mnie za ramię i zatrzymał najwyżej kilka kro­ków, zanim, najwyraźniej śniąc na jawie, wykonałem zupełnie nieprze­widziany skok w otchłań bez dna. Dochodziło z niej słabe, szkarłatne światło. Snuła się nad nią wstążka mgły. Ale w szczelinę spojrzeliśmy tylko raz, zanim naszą uwagę przykuł powód ostatnich krzyków.

Teraz mogłem się już dobrze przyjrzeć temu, co poruszało się w na­stępstwie tego ostatniego drżenia ziemi.

- Pochodnie! - zawołałem. - Przynieście tu jakieś światło. Zapalcie więcej pochodni. - Mieli ich ze sobą mnóstwo, moi bracia, ale jak się okazało, oszczędzali. - To jest potężny jak cholera, stary, drewniany tron. - Na co nie potrafiłem się zdobyć, to na dodanie, że na tym wiel­kim jak cholera, starym, drewnianym tronie spoczywa wielkie jak cho­lera, stare, człekokształtne ciało, przyszpilone do niego srebrnymi no­żami. Tron wraz ze znajdującym się na nim ciałem pochylał się nad przepaścią, zabarwiony okrutnie przez czerwone światło. Potrzebne mi były pochodnie, abym mógł lepiej przyjrzeć się ciału. Zdało mi się, że jego oczy są otwarte i nie chciałbym, by to była prawda.

- Co to, kurwa, jest? - zapytał ktoś. - Olbrzym?

Thai Dei, jak zawsze przyczajony w moim cieniu, zdobył się na po­jedynczą, krótką wypowiedź w języku Nyueng Bao. Nie zrozumiałem z niej nic, prócz tego, że chyba stanowiła oskarżenie Wojownika Ko­ści. - Co to miało znaczyć?

- To może być golem Shivetya, Kamienny Żołnierzu. - Dlaczego teraz akurat musiał wyciągać jakieś stare brednie?

- Shivetya? - Wiedziałem, czym jest golem. Sztuczny człowiek, zazwyczaj tworzony z gliny. W pewnych mitologiach wszyscy ludzie byli potomkami takich boskich zabaweczek.

- To jest mit Gunni, Żołnierzu Ciemności. Khadi albo Kina, kiedy była młoda, walczyła ze wszystkimi. W następstwie tego tak osłabiła Panów Światła, że Panowie Ciemności uznali, iż istnieje szansa ich po­konania, i wysłali przeciwko nim armię demonów. Wojna przybrała tak zły obrót dla Panów Światła, że bóg Fretinyahl, o którym niekiedy twier­dzi się, że był ojcem Kiny, musiał błagać ją o pomoc. Zgodziła się, ale dla powodów tylko jej znanych. W rozstrzygającej bitwie na kamiennej równinie Khadi robiła się większa i silniejsza, za każdym razem, gdy pożarła jednego z demonów.

Tyle z tej mitologii wiedziałem. Były także inne wersje tej świętej opowieści. Niektóre świadectwa twierdziły, że Kina została stworzona specjalnie na tę ostatnią, wielką bitwę z zastępami demonów wysłanymi przez Panów Ciemności. Wedle innych została spłodzona przez diabła Ranashya, który przybrał postać aspektu Fretinyahla i legł z Matą, jedną z postaci przybieranych przez matkę bogów w micie Gunni. Wedle innych jeszcze postać Kiny nie była rdzenną częścią mitologii Gunni, lecz potężnym intruzem, którego obecność wywierała tak paskudny wpływ, iż musiała zostać zaakceptowana przez korpus mityczny, mimo że za­zwyczaj starano się ją ignorować.

Podstawowy wątek całej opowieści był raczej klasyczny. Zdespero­wani bogowie postanowili zwalczyć zło za pomocą zła, a skończyło się na tym, że ich broń zwróciła się przeciwko nim i pogryzła ich w paluchy. Stwórca Kiny bądź jej ojciec ostatecznie podstępem ją uśpił, po czym została uwięziona do czasu, aż jej wyznawcy będą zdolni obudzić ją w Roku Czaszek. Roku Czaszek był czymś, co miało nastąpić z koniecz­ności. Nie można było go uniknąć. Mimo iż Kina spała i trwała w swym uwięzieniu, maleńki odprysk jej natury zdołał uciec i wędrował po świe­cie. Kierował tymi wszystkimi, którzy mieli sprawić, by epoka dobiegła końca. Jednak czas ten mógł być odsuwany, praktycznie rzecz biorąc, w nieskończoność, dzięki wysiłkom dobrych i prawych ludzi.

- Kiedy zrozumieli, w jaki sposób ściągnęli na siebie zagładę, po­zostali Panowie Światła nakazali Fretinyahlowi, aby wykonał demona z gliny, a potem ożywił go iskrą wziętą z własnej duszy, tak aby nigdy nie stracić nad nim kontroli. Ten golem otrzymał imię Shivetya, co ozna­cza Nieśmiertelny. Tenże to Shivetya ma strzec po wieki wieków bramy do miejsca, gdzie spoczywa Khadi. Nigdy nie słyszałem nic na temat tego, by Shivetya został przybity do swego siedziska, jednak nawet bo­gowie przecież są okrutni i nie przebaczają, Wojowniku Kości.

- Jasna sprawa. I skończ z tym gównem. Nie podobało mi się to z ust Goty i Doja, nie mam zamiaru wysłuchiwać od ciebie. - Spojrzałem na Konowała. - Ty coś z tego rozumiesz? Słyszałeś to już wcześniej?

- Po części. Pewien życzliwy nam, stary uczony w Taglios, tłumaczył mi, że choć dokładne znaczenie słowa Khatovar zostało zatracone, podob­nie brzmiące słowa we współczesnych dialektach chyba oznaczają coś w ro­dzaju: “Miejsce, z którego wyszła Khadi” lub po prostu ,Brama Khadi".

- A ty mimo wszystko chciałeś tutaj dojść? - Czy naprawdę rozma­wiamy jak o czymś rzeczywistym o treściach kryjących się w najmroczniejszym sercu południowych mitów? Nie podobało mi się to. Nie chcia­łem. Chciałem podążać własną drogą do raju. Mieliśmy wędrować drogą do raju.

Konował nie odpowiedział.

- Opowiedz mi więcej - powiedziałem w przestrzeń. Teraz płonął już cały las pochodni. Większość naszego oddziału ustawiła się za mną i za Starym. Więcej światła bynajmniej nie uchroniło mnie przed zoba­czeniem tego, czego zobaczyć nie chciałem. Istota przyszpilona do tro­nu miała otwarte oczy.

Ale przecież się nie poruszała.

- Cholera - powiedział Longinus. - To jest po prostu jakiś rodzaj cholernego bożka. Nie dajmy się nastraszyć.

Postąpiłem o cal naprzód, zniżyłem sztandar tak, żebym w razie cze­go mógł użyć go jako piki. Nie miałem wszak pewności, czy może mi się to do czegoś przydać przeciwko jakiemuś bękartowi bogów.

Konował podszedł ze mną.

Pokonaliśmy już połowę odległości dzielącej nas od tronu. Bracia inżynierowie trzymali się blisko nas z pochodniami. Wszystkim pozo­stałym zdecydowanie brakowało ochoty na bliższe zapoznanie się z tą istotą. Nie widziałem jednak żadnych dowodów na to, że ta postać na tronie jest czymś innym niż tylko rzeźbą. Przy bliższym przyjrzeniu się może się okazać, na przykład, iż jest trochę niezgrabnie wykończona.

Ponownie ruszyliśmy w drogę. Mogłem już wdychać w płuca wyzie­wy ze szczeliny w posadzce. Były bardzo zimne i odległe pachniały za­starzałą śmiercią.

Przez chwilę miałem wrażenie, że wracam do domu.

Jest to rodzaj nieśmiertelności.

Drgnąłem, rozejrzałem się dookoła. Jedynie Pani chyba coś również wyczuła.

Kiedy spojrzałem ponownie na przechylony tron, zobaczyłem kom­natę w takiej postaci, jak mogła wyglądać tysiąc lat temu. Albo jeszcze więcej. Kiedy banda okrutnych kapłanów tworzyła pierwsze cienie i wy­korzystywała do tego celu jeńców wojennych. Przeniosłem się w prze­szłość dosłownie na mgnienie oka, jednak tego wystarczyło, żebym nie miał najmniejszych wątpliwości, iż ongiś było to paskudne miejsce, na długo jeszcze przed jutrzenką dwunastu Wolnych Kompanii.

- Zatrzymaj się natychmiast - wyszeptał Konował. Zatrzymałem się. Ton jego głosu nie dopuszczał sprzeciwu.

- Co?

- Spójrz w dół.

Spojrzałem. U naszych stóp leżały wysuszone szczątki wrony. Wi­dząc je, poczułem, jak przerażenie przenika mnie do szpiku kości, od stóp do głów.

- Dopadł ją cień. Nie jesteśmy tutaj bezpieczni.

- Wciąż mamy ze sobą sztandar. - Jednak w jego głosie nie usłysza­łem zupełnej pewności.

Czubkiem buta zepchnąłem martwego ptaka do szczeliny w posadz­ce, która znajdowała się już tylko w odległości paru stóp. Na próżno. Niektórzy z ludzi już go zobaczyli. Zrozumieli, co to znaczy.

Ja zaś pojąłem, że znaczy to coś więcej, niż tylko to, że cienie grasują po tej części fortecy. Znaczyło to, że Duszołap świetnie znała to miej­sce. Że...

Szaleńczy śmiech dobiegł nas z miejsca, w którym weszliśmy do wnę­trza komnaty. Duszolap się śmiała. Pani odwróciła się natychmiast, a za­nim jeszcze skończyła się odwracać, wokół niej już formowały się czary.

108.

Ziemia zadrżała.

Tym razem był to poważny wstrząs. Najgorszy, jaki przeżyliśmy, od czasu gdy weszliśmy na równinę. Prawdopodobnie również najgorszy od tamtego potwornego trzęsienia, które zniszczyło całe miasta i zabiło tysiące, zanim choćby opuściliśmy Taglios. Runąłem na posadzkę i za­cząłem zsuwać się ku otchłani. Konował chwycił mnie, zaś Pani złapała jego nogi. Wszyscy pozostali padli również. Chichot Duszołap urwał się, jak nożem uciął. Pochodnie upadły na posadzkę i pogasły. Nie było nic, co mogłoby się od nich zająć.

Coś upadło ze stropu. Coś przypominającego małe, szklane kuleczki albo przezroczysty grad. Niektóre roztrzaskiwały się od uderzenia, inne podskakiwały. Nie potrafiłem sobie z niczym skojarzyć ich natury. Z po­czątku.

Tron z zasiadającym na nim golemem przesunął się, pochylił naprzód tak, że niemal przewrócił, zatrzymał się dosłownie o włos przed obsu­nięciem w czerwoną otchłań.

Potem nastąpił błysk niewiarygodnie białego światła. Oślepił mnie w jednej chwili. Kiedy leżałem rozpłaszczony na podłodze, usłyszałem, jak Duszołap przeklina kogoś trzema różnymi głosami i w trzech róż­nych językach. Powietrze pruło się, trzeszczało i wyło od przeszywają­cych je czarów. Wokół mnie posypały się kolejne odłamki marmuru. Poczułem się nagle słaby i śpiący. Przyszło mi na myśl, że przecież wro­ny lubiły porywać w pazurki lśniące odłamki szkła i być może zbierały je w takim miejscu, w którym ich szefowa może spuścić je w postaci deszczu, kiedy zawładną nią namiętności. Mimo wszystko Duszołap udało się domknąć swą pułapkę.

Pochwyciłem drzewce sztandaru i bez strachu usnąłem, zadowolony i pewny, że nie ma żadnego sposobu, aby Duszołap udało się wydostać z równiny. Cienie ją dostaną. Dostaną nas wszystkich, gdy tylko zajdzie słońce.

Nie potrafiłem już chyba spać, żeby nie trafić do astralnego świata. W chwili, gdy udało mi się wydostać z ciała, natychmiast pomknąłem na północ, by jakoś opowiedzieć wszystko Jednookiemu lub Śpioszce, czy też komukolwiek, kto się nadarzy. Kiedy dotarłem do Bramy Cienia, odkryłem że wszystko zostało tam poważnie zrujnowane przez trzęsie­nie ziemi, zaś Jednooki już zdołał wymyśleć naprawdę interesujące wyjaśnienie tego, co się zdarzyło. Kazał żołnierzom zbierać się i gnał ich do Przeoczenia. W rzeczywistości to samo działo się wszędzie, jak­by każdy z tych ludzi wpadł na ten sam pomysł w tym samym czasie. Nikt nie potrafił zapanować nad funkcjonowaniem swego umysłu.

Godziny całe zabrało mi odnalezienie Śpioszki, bo chociaż Wujek Doj zabrał ją prosto do obozu Kompanii, idąc tam, krążył pośród nocy. Spała, kiedy ją odnalazłem, jej przebranie wciąż było w dobrym stanie. Szarpałem i szturchałem ją, robiłem wszystkie te rzeczy, na które duch jest w stanie się zdobyć, i ostatecznie uzyskałem jakąś reakcję. Więk­szość dnia spędziłem na powolnym przekazywaniu krótkiej informacji.

Zbliżał się już wieczór, kiedy przedostałem się przez Bramę Cienia i ruszyłem na południe. Musiałem zwalczyć pokusę, by jeszcze raz od­wiedzić Sarie. Nie chciałem znajdować się blisko niej, gdy cienie wpiją się w moje ciało.

Nie miałem pojęcia, jakie to przedziwne pobudki mną kierowały. Przekonany byłem jednak, że powinienem być w moim ciele, kiedy umrę. W przeciwnym razie groziło mi, że stanę się widmem, które nigdy nie zazna spoczynku.

Duszołap napotkałem w połowie drogi powrotnej. Pędziła na północ na grzbiecie konia Pani, narzuciła potworne tempo. Wierzchowiec Konowała galopował o długość grzbietu za nią, mknął równie szybko. Do­siadający go jeździec skrył twarz w grzywie ogiera, jednak rozwiane z tyłu złote włosy zdradziły mi jego tożsamość. Nie możesz mieć tej kobiety, którą chcesz, zajmij się jej siostrą? Wierzba, Wierzba, skazałeś się na potępienie dla jakiejś cipy?

Znalazłem się przed pyskiem prowadzącego konia, pewien, że zosta­nę zobaczony. Mój własny wierzchowiec zdolny był mnie zobaczyć. Może uda mi się przestraszyć tych chłopców.

Widział mnie znakomicie. I przebiegł prosto przeze mnie. Najwy­raźniej duchy nie potrafią przerazić tych stworów. Podskoczyłem i spró­bowałem klepnąć Wierzbę, gdy gnał obok mnie.

“Ty zdradziecki dupku”.

Ktoś musiał pomóc jej wyzwolić się z więzów. W jaki sposób udało jej się do niego dobrać?

Ruszyłem dalej na południe, w jeszcze bardziej ponurym nastroju. Zdawało się, że cała równina rozbrzmiewa śmiechem Duszołap.

Wygrała. Po całym wieku oczekiwania udało jej się zwyciężyć. Po­konała swoją siostrę. Na koniec świat stał się zabawką w jej rękach.

Mrok powoli gęstniał. Ruszyłem jeszcze szybciej. Minąłem bezład­ną tłuszczę ludzi i zwierząt, gnającą w próżnym wysiłku ucieczki na północ. Ich liczba była mniejsza niż połowa naszej kompanii. Sindawe i Bubba-do stanowili wśród nich jedyne godne wzmianki postaci. Nie spostrzegłem pantery. Kiedy dotarłem do szczeliny wiodącej do środka wewnętrznej komnaty, przekonałem się, że jest zablokowana. Ktoś za­pchał ją łachmanami, skałami i potrzaskanymi kamieniami budulca. Przy­puszczam, że po to by cienie nie wydostały się na wolność. To pewnie musiał być Łabędź. Duszołap wiedziała, że cienie prześlizną się przez najmniejszą dziurkę. Ona była przecież nową Władczynią Cienia.

Kędy może się prześliznąć cień, mogłem i ja. A Łabędź nie wykonał szczególnie dobrej roboty.

Golem czy czymkolwiek był wciąż prawie wisiał nad świecącą otchła­nią. Zignorowałem go. Miałem inny powód do strachu. Mojego ciała nie było tam, gdzie je zostawiłem. Wokół w ogóle nie było żadnych ciał. Musiałem zamknąć swe astralne oczy i pozwolić ciału, żeby samo przy­ciągnęło mnie do siebie.

Powinienem widzieć, jak to nadchodzi. Powinienem wiedzieć. Od lat już tylko dosyć luźno zakotwiczony byłem w czasie. A tak wiele twa­rzy zdawało się należeć do ludzi, których znałem.

Mój powrót do świadomości, chociaż jednak nie we własnym ciele, nastąpił w jaskiniach starców, spowitych w lodowe kokony. I tam też znalazłem samego siebie, na samym końcu szeregu, opartego o ścianę jaskini ze sztandarem spoczywającym na kolanach. Zdawało się, że Grot Lancy szeptał i mruczał sam do siebie. Obok mnie byli wszyscy, którzy przeszli przez tę ostatnią szczelinę: Stara Gwardia, Nyueng Bao, Cordy Mather, Klinga, Prahbrindrah Drah, Isi i Ochiba. Wszyscy do ostatnie­go głupca, włączywszy w to Panią i Starego. Mała siostrzyczka i za­zdrosna kobieta poświęciła kilka dodatkowych minut, aby ciała tych dwojga upozować szyderczo, ze złączonymi dłońmi, głowami nachylo­nymi ku sobie. Od Pani aż promieniował gniew. Już drugi raz pogrzeba­na została żywcem, z drugim mężem musiała dzielić grób.

Od Starego tchnęło rozpaczą. Podobnie jak od pozostałych. To był koniec snu, i okazał się taki banalny.

Fruwałem po całej jaskini, pomiędzy stalaktytami i stalagmitami, pajęczymi sieciami i koronkowymi strukturami lodu, do miejsca, w któ­rym na wiek przed pojawieniem się Wolnych Kompanii, zrozpaczeni, ścigani wyznawcy Kiny ukryli swe święte Księgi Umarłych przed mor­derczymi wojownikami Rhaydreynaka. Rhaydreynak nie odnalazł ksiąg, ale też z dzieci Kiny nie przeżył nikt, by wrócić po nie.

Mogło być jeszcze gorzej, niż dotąd wydawało się, że jest. Duszołap mogła znaleźć i zabrać te ponure dzieła. Nie zrobiła tego. Trwały bez­piecznie na swych postumentach, otwarte na początkowych akapitach.

Pospieszyłem z powrotem do moich towarzyszy.

Któryś z nich wyczuł moje poruszenia. Skupili na mnie swój gniew. Być może tak było lepiej.

“Woda śpi”, pomyślałem do nich. Trwali zamknięci w jakiejś czaro­dziejskiej ekstazie. Ja zostałem w nią pochwycony jedynie ciałem, za­pewne dlatego, że we właściwym czasie znajdowałem się gdzie indziej.

“Woda śpi”. Duszołap może sobie być ucieleśnieniem ciemności, ale jeszcze dostanie swoją nauczkę. “Woda śpi, ale Wróg zawsze czuwa”.

Nocą, gdy wiatr przestaje zawodzić w ruinach fortecy, która była już tutaj, zanim pojawiła się równina, która z kolei była już, zanim wymaszerowała pierwsza Wolna Kompania, kamień szepce. Kamień wypusz­cza nowe pędy. Kamień wzrasta. Kamień rodzi pączki i kamień zakwita. Tysiące kolumn wznoszą się tam, gdzie przedtem nie stała żadna. Księ­życowa poświata zalewa równinę, rozjaśnia kształtujące się symbole, pamiątkę po kilku z tych, którzy odeszli.

Jest to jakiś rodzaj nieśmiertelności.