...

SZKOŁA MAGII I CZARODZIEJSTWA

Podręcznik do Starożytnych Run

Wydawca: Ministerstwo Magii, Wydział Ksiąg Magicznych, 2007 Londyn

Spis treści

Wstęp

Runy jako alfabet

Legenda o powstaniu Run

Fuhrank

Pochodzenie run

Aety

Pierwszy aet cz. 1

Pierwszy aet cz. 2

Drugi aet cz. 1

Drugi aet cz. 2

Trzeci aet cz. 1

Trzeci aet cz. 2

Wstep

Podręcznik, który otrzymałeś, Drogi Czytelniku, posłuży Ci do bliższego poznania Starożytnych Run - przedmiotu, który jednych może nudzić, innych zaś fascynować.

Dzięki niemu, odkryjesz prawdziwą magię tajemniczych znaków, przeniesiesz się w świat przygody, wróżb i alfabetów.

Podręcznik zawiera najważniejsze informacje o Runach, Fuhranku, systemie wróżebnym.

Dlatego nie wahaj się i wyrusz w świat, gdzie logiga przestaje mieć znaczenie, a liczą się tylko domysły...

Runy jako alfabet

Runy to system nie tylko wróżebny, ale przede wszystkim magiczny. Sakralne znaki niosą w sobie potężną energię, która odpowiednio wykorzystana może pomóc w lepszym kreowaniu relacji z partnerem, ugruntować pozycję zawodową i zwiększyć, bądź umocnić stan posiadania.

Kiedy Wikingowie wyruszali na wojenną wyprawę na burtach swoich łodzi wycinali znaki tajemne, które miały im zapewnić pomyślność i bezpieczny powrót do domów. Runy - dar od staroskandynawskiego boga Odyna, są zbiorem znaków magicznych - stały się także jednym z najstarszych europejskich alfabetów rozpowszechnionym wśród Skandynawów i Germanów.

Wraz z walecznymi Wikingami docierały one do wielu krajów europejskich - m.in. w Polsce odkryto kamienie na których powierzchni wyryto przekazy runiczne, ale alfabet był tylko jednym z zastosowań symbolów runicznych. Służyły one jako znaki ochronne i magiczne. To za ich pomocą przewidywano przyszłość.

Na niewielkich kamieniach ryto symbole magicznych runów. Kamienie te przechowywano w woreczku i wróżba polegała na wyciągnięciu z niego kilku kamyków. Z wyrytych znaków odczytywano przyszłość...

Wśród znawców wróżbiarstwa runy uchodzą za doskonały system autopsychoanalizy, ich przekaz jest pogłębionym wizerunkiem stanu naszej duszy. Nie bez znaczenia jest fakt, że symbole runiczne mają silne właściwości energetyzujące.

Te proste znaki przyciągają moc, potrafią m.in. neutralizować niekorzystne pola elektromagnetyczne, oraz wpływy cieków wodnych. Zjawisko energii kształtów znane jest ludzkości od zamierzchłych czasów, wykorzystywano je do celów leczniczych i magicznych np. w pieczęci Salomona, czy w Pentagramie.

Runy - proste symbole graficzne od wieków służyły ludzkości swoim działaniem ochronnym. Nie wszyscy wiedzą, że popularne na naszych drzwiach znaki K+M+B wywodzą się wprost z pogańskich zwyczajów umieszczania nad wejściem symboli ochronnych i wprawdzie teraz oznaczają one inicjały Trzech Króli - Kacpra, Melchiora i Baltazara, ale równie dobrze funkcjonują jako runy - gebo, ehwaz i berkanan.

Legenda o powstaniu Run

Odyn najpierw poświęcił swoje oko, wrzucając je do studni Olbrzyma Mimira. Mógł za to napić ze źródła wiedzy i mądrości. Tracąc częściowo zdolność widzenia, zyskał zdolność widzenia nadprzyrodzonego. Brak oka, podobnie jak innego rodzaju ułomności, są widomym znakiem związków z zaświatami. Następnie Odyn, składając ofiarę z samego siebie, przebił sobie bok włócznią, a bogowie powiesili go za stopę - głową w dół - na świętym drzewie świata Yggdrasilu. Wisiał tak dziewięć długich dni i nocy, cierpiąc - dopełnił w ten sposób całości misterium wtajemniczenia i śmierci. Po dziewięciu dniach, nawiedziło go światło nareszcie odkrytych run. Odgadując ich sens, Odyn stał się władcą rytych znaków mocy. Wyrył je wszystkie na kijach magicznych, następnie zeskrobał je dobrze naostrzonym nożem na drobne wiórki, które zmieszał z miodem i dał do wypicia ludziom, przekazując im w ten sposób magiczne znaki. Odyn pouczał, że z run należy korzystać we wszystkich życiowych okolicznościach, gdyż są one przewodnikiem i służą pomocą.

Fuhrank

Starszy Fuhrank składa się z 24 run i był ogólnie przyjęty od 200r p.n.e do 500r n.e.

Młodszy Fuhrank składa się z 16 run i datuje się jego rozwinięcie na VIII-IX wiek. Zmniejszenie ilości run w młodszym alfabecie przypisuje się Kościołowi, który chcąc ukrócić korzystanie z mocy znaków, przyczynił się to tego procesu. Anglosaski fuhrank przetrwał chrystianizacje i ma 33 runy. Używano go w X wieku. Sztucznie stworzony przez Guido van Lista Fuhrank Armeński posiada 18 run. A teraz szczegółowe określenie podporządkowanych runom liter:

A-Ansuz

B-Berkanan

C-Kaunan

D-Dagaz

E-Eihwaz (Ehwaz)

F-Fehu

G-Gebo H-Hagalaz (Hagala)

I-Isa (Eisaz)

J-Jera (Jeran)

K-Kenaz

L-Laukaz

M-Mannaz

N-Naudiz (Naudhiz)

O-Othila (Odala)

P-Pertho (Perdo)

R-Raido

S-Sowelo

T-Teiwaz

U-Uruz

W-Wunjo

Y-Jera

Z-Algiz

Fuhrank to jeden z najstarszych, znanych ogólnie alfabetów runicznych. Jego nazwa pochodzi od kilku pierwszych run:

Fehu Uruz Thurisaz Ansuz Raido Kaunan

Pochodzenie run

Najpopularniejszym stwierdzeniem u adeptów będących zwolennikami nadnaturalnego pochodzenia Run jest stwierdzenie iż Runy odkrył Odyn. Bywa iż chwilę później dodawane jest iż dał je również ludziom.

Z mistycznego punktu widzenia, prawdą jest iż zostały one odkryte (bo nie wynalezione) a raczej otrzymane przez Odyna, niemniej dalszy ciąg mitologii pokazuje nam iż ludziom Runy i wiedzę o nich przekazał Heimdall.

Kilka faktów o pochodzeniu alfabetów runicznych:

1. Alfabet Etruski ma podobnie jak i inne spore podobieństwo do liter runicznych, jednakże Etrulia została zajęta przez Rzymian i jej alfabet był stopniowo wypierany przez alfabet łaciński, aczkolwiek na jego bazie i adaptacji oparły swoje alfabety ludy z okolic Alp. Alfabet ten jest najbliższy runom, ale zaledwie 10 z 24 znaków ma zbliżony do nich kształt i dźwięki (chciałoby się zapytać, a co z resztą - 14 znaków?) - i to biorąc pod uwagę wszystkie znane jego wersje.

2. Alfabet północno-łaciński nie był jednolitym alfabetem - tak naprawdę były jego 4 wersje i były to 4 odrębne języki (Raitic, Lepontic, Venetic, i Noric), żaden z nich nie zawiera kompletu w/w 10 znaków zbieżnych z Fuhrankiem Starszym. Jeśliby przyjąć jednak iż Runy z nich powstały, to człowiek tworzący je musiałby biegle porozumiewać się w czterech odrębnych językach, robić z nich kogiel-mogiel, potem wybrać część a część stworzyć własnoręcznie. Alfabety powstawały różnymi drogami ale takiej jeszcze wśród osób zajmujących się ich ewolucją nie zaobserwowano, w pewien sposób więc ta teoria upada.

3. Fuhrank Starszy powstawał bardzo daleko od Etruskich wpływów i ze znanych nam inskrypcji i określonego czasu wynika iż był to okres gdy Alfabet Etruski już praktycznie nie istniał w praktycznym użyciu.

4. Germanie na pewno znali alfabet łaciński, niemniej najstarsze inskrypcje runiczne sugerują iż Runy powstały na terenie obecnej Danii i najprawdopodobniej były dziełem własnym albo ichnich kupców albo wojowników.

Aety

Runy podzielone zostały tradycyjnie na trzy Aety po osiem znaków.

Pierwszy aet bywa nazywany również aetem Freya lub Freyi, w zależności od upodobania autora. Nazwa wzięła się od rozpoczynającej go Runy - Fehu, wiązanej z tymi Bogami.

Znajdują się w nim:

-Fehu

-Uruz

-Thurisaz

-Ansuz

-Raido

-Kenaz

-Gebo

-Wunjo

Drugi Aet rozpoczyna Runa Hagalaz, w zależności od interpretacji jaką poszczególni autorzy nadają tej runie bywa on nazywany Aetem Hel lub Heimalla.

-Hagalaz

-Naudhiz

-Isa

-Jera

-Eihwaz

-Pertho

-Algiz

-Sowelu

Trzeci Aet jest określany jako Aet Tyra, ze względu na to iż ten właśnie Bóg jest wiązany z runą Tiwaz, rozpoczynającą ten Aet.

W jego skład wchodzą:

-Berkana

-Ehwaz

-Mannaz

-Laguz

-Ingwaz

-Dagaz

-Othala

Pierwszy aet cz. 1

Runa Wunjo

Runa Wunjo w swym rycie symbolizuje harmoniczne współistnienie różnych mocy i energii, wzajemne ich uzupełnianie się i wspieranie. Wynn oznacza "radość". Jest to jeden ze znaków, które nie występowały w staronordyckim poemacie. Gotycka litera to uuine, co również wygląda na powiązane z wynn. Fonetycznie Wunjo byłą wymawiana jak litera w.

Runa Gebo

Runa Gebo jest manifestacją Boga, istniejącego w kosmicznej pustce Ginnungagap, przed powstaniem światów. Wielu w jednym, to co dane, to co dawane i to co otrzymywane w samej jedności. Porównanie to jest bardzo ryzykowne, gdyż narzuca się analogia do chrześcijańskiego ujęcia Boga, niemniej pamiętać należy iż były to różne religie.

Runa Gebo jest też wiązana z trzema darami Odyna: Świadomością, Boskim Oddechem i Formą. Runa ta kształtuje właśnie zależności między bogami a ludźmi i darami jakie ludzie mogą dać bogom w zamian za ich łaski.

Innym, równie istotnym elementem tej runy jest zasada darów wzajemnych - wymiany ich zarówno między dwiema osobami jak i miedzy dwoma rzeczywistościami. W najprostszym aspekcie dotyka to podstawowej zasady fizycznej, iż akcja powoduje reakcje. Giefu oznacza "dar". Gotycką literą była dla tej runy geuua, co mogło być wariacją gotyckiego słowa giba, również oznaczającego "dar." Fonetycznie Giefu's było wymawiane jako g w sagach. W staroangielskim g było wymawiane na wiele różnych sposobów, często w zależności od jego pozycji w słowie.

Runa Kenaz

Runa Kenaz jest runa również związaną z ogniem ale tym razem ogień ten jest kontrolowany przez człowieka. Zawiera w sobie zarówno ogień pochodni jak i ogień ofiarny - w tym również ogień pogrzebowy, ogień transformacji i zmiany. Użyte w staroangielskim poemacie słowo cén oznacza pochodnię. Mimo iż nigdzie więcej w staroangielskich źródłach nie występuje to słowo, sam kształt runy występuje dość często jako właśnie skrót dla słowa "pochodnia, płomień".

Ważnym wydaje się zwrócenie uwagi na to iż kształt runy jest inny w Futharku Anglo-Saskim i inny w Futharku Starszym (efekt ewolucji kształtu, zaznaczony również poniżej). Cén jest łączony ze starogermańskim wyrazem chien, który również oznacza pochodnię. Zarówno staroislandzki jak i staronordycki poemat niestety nadają runie inną nazwę - kaun, co oznacza... wrzód. Gotycka litera związana z runą to chozma. Ze względu na różnorodność nazw nadawanych runie, jest niemal niemożliwym jasne określenie jaka nazwa była oryginalna.

Jeśli już pokusimy się o pewne ryzyko, najbezpieczniejszym wydaje się iż będzie cén, "torch". W staroangielskim kształt runy ewoluował począwszy od formy przypominającej małe c, aż do kształtu zbliżonego do "k" z odjętą górną "belką". Oryginalnie była ta runa wymawiana jako k w języku germańskim, aczkolwiek w staroangielskim mogła być również używana do dźwięku łączonego z "ch". W młodszym Futharku miała znaczenie zarówno dźwięku "k" jak i "g".

Runa Raido

Runa Raido jest manifestacją rytmu i kosmicznej równowagi, wyznaczanej cyklicznym ruchem wschodów i zachodów słońca oraz zmianami pór roku. Staroangielskie słowo rád oznacza "jazdę, podróż". Zarówno staroislandzkie reidh jak i stronorweskie raeidh oznacza dokładnie to samo. Wszystkie trzy pochodzą z pragermańskiego raidho. Dźwiękiem łączonym z raidho była litera r.

Pierwszy aet cz. 2

Runa Ansuz

Runa Ansuz jest Runą ludzkości, obrazuje dwa z trzech z darów jaki otrzymali od bogów praludzie - duchowość i twórczą inspirację. jest też uznawana za Runę Odyna i w samej jej nazwie już istnieje formuła "Boga". Jest również uznawana za runę związaną z komunikacją. W kształcie tej runy niektórzy upatrują postać człowieka w płaszczu targanym wiatrem - wędrowca - właśnie na kształt Odyna.

Nazwa runy ós była przedmiotem dyskusji przez lata. Staroislandzki poemat używa nazwy áss, "bóg, jeden z Aesirów" a jego wersety odnoszą się do Odyna. Staronorweski poemat daje runie nazwę óss, "ujście rzeki". Gotycka litera jej odpowiadająca to aza, co prawdopodobnie pochodzi od Gotyckiego ansus, "bóg". Warto zwrócić uwagę iż poemat jest Staroangielski a więc źródłowo w zasadzie odnoszący się do Futhorcu Anglo-Saskiego a nie Futharku Starszego a mimo to nadal mowa w nim jest o Bogu a nie o rzece. Dźwiękiem odpowiadającym tej runie było a, jak w Germańskiej wymowie słowa Bach.

Runa Thurisaz

W wielu publikacjach można znaleźć informację iż runa Thurisaz może być łączona z Thorem. Jeśli tak jest, to faktycznie chyba tylko w jej "odwróceniu", przy technikach mancyjnych.

Staroangielski poemat nadaje tej runie nazwę thorn i oznaczające cierń, jednakże zarówno w staronorweskim jak i staroislandzkim poemacie występuje nazwa thurs, słowo odnoszące się do gigantów w Germańskiej mitologii. Gotycka nazwa tej litery to thyth, co jednocześnie oznacza "dobry" - stąd niektórzy widzą być może w runie Thurisaz nie tylko aspekt gigantów, lecz również Thora związanego z walką z nimi w obronie ludzi i Bogów.

Można się pokusić o wiarę iż oryginalnie określeniem tej runy było pragermańskie słowo thurisaz, oznaczające giganta, istotę nieprzyjazną ludziom. Dźwiękiem, za który odpowiadała runa Thurisaz wśród Germańskich ludów było th, podobne jak w wyrazie "thin".

Runa Uruz

Runa Uruz w swym rycie symbolizować może prakrowę Audhumlę. Audhumla powstała gdy pierwiastek ognia spotkał się z pierwiastkiem lodu, z dokładniej tej samej piany, co Ymir - lodowy olbrzym, jest więc symbolem i manifestacją podobnie jak Ymir, życia i jego różnych form, powstającego na styku materii symbolizowanej przez lód i energii symbolizowanej przez ogień. W staroangielskim "úr" oznacza tura.

Staronorweski poemat związany z runami zastępuje to określenie słowem oznaczającym mżawkę. Oryginalną nazwą tej runy była pragermańska "uruz", oznaczająca również tura i przekazana w staroangielskim poemacie. Tury praktycznie wyginęły w czasach, gdy był pisany staronordycki poemat a na Islandii nigdy nie były stworzeniem występującym naturalnie, tak więc zostały prawdopodobnie zastąpione w poemacie najbliższym, jak chodzi o znaczenie dla runy określeniem, oddającym jej charakter. Dźwiękiem wiązanym z Uruz było u.

Runa Fehu

Runa Fehu poza najczęściej spotykanym znaczeniem, jest symbolem archetypowej energii ognia, pochodzącego z Muspellheimu. Ten sam ogień był jednym z pierwiastków tworzących Midgard - świat ludzi, i będzie w dniu Ragnaroku pierwiastkiem niszczącym go. Oczywiście wspomnieć należy iż runa ta odpowiada również za wszelki wzrost i rozwój oraz dobrobyt materialny... ale warunkiem tego jest jego krążenie - tak jak ogień jest w wiecznym ruchu, tak i runa Fehu wymaga aby jego dary krążyły.

Nazwa runy Feoh, jest niemal niezmienna. W staronordyckim "fé" jest przypisywane temu znakowi. Gotycka litera o nazwie "fe" może pochodzić od nazwy Runy "faihu" w tym języku. Wszystkie te nazwy mają w swym znaczeniu "bydło, pieniądze, majątek ruchomy". Pochodzą też z pragermańskiego słowa "fehu". Fonetycznie Fehu mało się zmieniało w językach Germańskich. Zawsze reprezentowało dźwięk "F". W staronordyckim jednakże mogło reprezentować również dźwięk "v".

Drugi aet cz. 1

Runa Sowelu

Runa ta symbolizuje idee Słońca, magicznej i działającej, ukierunkowanej woli i energii. Warto nadmienić iż w mitologii Germańskiej Słońce było pierwiastkiem żeńskim, zarówno jako zjawisko, jak i jako idea. Słońce symbolizowało tu najprawdopodobniej bezpieczeństwo, światło i ciepło, ale idąc głębiej również zwycięstwo nad przeciwnymi człowiekowi siłami natury. Staroangielskie słowo "sigel" oznacza słońce. Podobnie wygląda określenie tej Runy w młodszym Futharku. Fonetycznie odpowiada ta Runa za zgłoskę "s".

Runa Algiz

Runa Algiz symbolizuje zazwyczaj ochronę ale jest to ochrona aktywna, "odbijająca" i agresywna. Znak ten był często umieszczany na włóczniach, dla obrony i dla zwycięstwa. Niekiedy Runa Algiz jest tłumaczona również jako łabędź, co wiąże ją z Valkiriami ubranymi w płaszcze z łabędzich piór, jako duchami służącymi do komunikacji miedzy Odynem, a jego wybranymi bohaterami, oraz dającymi moc i ochronę. Staroangielskie określenie tej runy - "elk-sedge" - jest czasem również używane jako poetycka nazwa miecza. Mitologicznie Runa Algiz wiązana jest również z tęczowym mostem - Bifrostem, łączącym Midgard - świat ludzi z Asgardem - światem Bogów.

Bifrost jest zbudowany z trzech żywiołów - ognia, powietrza i wody i to one właśnie tworzą wzajemnie się przenikając jego kolory - czerwony, niebieski i zielony. Ludzie widzą Bifrost jako tęczę, łączącą niebiosa z ziemią. Po części tłumaczy to kształt Runy Algiz - zbliżony do "łapki kruka", jedność stworzona z trzech materiałów. Zastanowić może natomiast porównanie tego zjawiska z fizyczną stroną powstawania tęczy. Pamiętać i nadmienić należy również iż Bifrost jest strzeżony przez Heimdalla Symbolicznie można na Runę Algiz spojrzeć również jako na runę pokazującą związki między korzeniami a gałęziami, w ujęciu Bifrostu, symbolizuje to zależności miedzy ludźmi a bogami. Nazwa tej runy, również budziła wątpliwości. Staroangielski poemat daje jej nazwę eolhx.

Słowo to wygląda na pochodzące od staroangielskiego eolh, "łoś". Niektórzy łączą to z pragermańskim słowem alhiz, twierdząc iż może być oryginalną nazwą tej Runy. Inni badacze, wywodzą jej nazwę od słowa eolhx, które może pochodzić również od pragermańskiego wyrazu algiz, oznaczającego "ochronę, obronę", i kojarzą to ze staroangielskim słowem ealh "świątynia, sanktuarium" oraz ealgian "bronić, ochraniać". Fonetycznie runa ta mogła być czymś pomiędzy "z" i "r" - dźwiękiem występującym w pragermańskich niefleksyjnych zakończeniach. Fonetyczne i niefleksyjne końcówki zaginęły w staroangielskim, zaczęto więc używać jej jako łacińskiego "x".

Występowała na końcach wyrazów jako końcówka nadająca wyrazowi rodzaj męski np. HeimdallR ("R" jest znakiem Algiz)

Runa Pertho

Runa Pertho podobnie jak Runa Nauthiz jest często utożsamiana z przeznaczeniem (fatum), jednak w swym układzie ma raczej symbolizować prawa "wyższej konieczności" - nie jest to nic nieuniknionego, można to ominąć ale życie w/g zasad wymaga aby dopełnić owego "przeznaczenia", które jest skutkiem wcześniejszych wyborów i ustaleń, często niezależnych od nas, lecz związanych z porządkiem rzeczy. Nazwa peordh jest "rodzajem tajemnicy". Znak ten nie występuje w młodszym Futharku, tak więc ani staroislandzki ani staronorweski poemat nam niestety nie pomoże.

Gotycka litera nazywana była pertra, co sugeruje powiązanie z peordh. Peordh pochodzi najprawdopodobniej od pragermańskiego wyrazu perth, który ma prawdopodobnie obce pochodzenie (być może celtyckie) jako iż początkowe "p" było bardzo rzadkie. Jak już wyżej zostało wspomniane, runa ta odpowiadała za zgłoskę "p".

Runa Eihwaz

Runa Eihwaz jest pionową osią świata, symbolizuje główny pień Yggdrasila. Yggdrasil może być tłumaczony jako "pień Cisu" ale również jako rumak Odyna, w mitologii Nordyckiej to właśnie drzewo, na którego gałęziach umieszczone są wszystkie światy.

Runa Eihwaz jest związana z mocą łączącą ludzi z ich pradawnymi religiami i wierzeniami, z najbardziej naturalnymi mocami, tymi ze świata górnego jak i tymi ze świata podziemnego. Staroangielskie słowo éoh oznacza "cis". Runa ta nie występuje w młodszym Futharku. Gotycka litera odpowiadająca tej Runie była nazywana uuaer. Nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa eihwaz.

Fonetyczne brzmienie było bardzo długo roztrząsane. Elliot stwierdził iż prawdopodobnie było to coś pomiędzy e oraz i, jednakże w niektórych inskrypcjach runa ta reprezentuje długie lub krótkie "i". W staroangielskim była ona używana dla wielu dźwięków, które nie miały przełożenia na inne symbole runiczne, takich jak "yogh" (tu występowała jako "g").

Drugi aet cz. 2

Runa Jera

Runa Jera jest związana bardzo blisko z runą Raido i runą Sowelu, o ile Raido odpowiada za rytm zmian, Jera jest związana z ich cyklicznością - pojawianiem się i odchodzeniem a następnie powrotem, Sowelu jest archetypem słońca, którego te zmiany dotyczą. Staroangielskie słowo "géar" oznaczało po prostu rok. Jest to bliskoznaczne do staronordyckiego znaczenia wyrazu "ár", który jednak znaczył nie tylko "rok", lecz również "obfity rok", lub "dobre zbiory".

Oba te wyrazy pochodzą od pragermańskiego jera, które oznaczało oryginalnie właśnie "plony, czas zbiorów". Jest to zgodne ze wszystkimi poematami runicznymi, nawiązującymi dla tej Runu właśnie do obfitych plonów. Fonetycznie Runa odpowiadała za zgłoskę "j" jak w niemieckim wyrazie "ja". Staronordycki język stracił wymowę pierwszej głoski z tego wyrazu, i Runa ta zaczęła reprezentować w pewnym momencie dźwięk "á".

Runa Isa

Runa Isa jest przeciwieństwem Runy Fehu - to antymateria i wieczny lód pochodzący z Nilfheimu. Z połączenia tej antymaterii z energią Fehu powstał świat materii - Midgard. Runa Isa jest wiązana ze stabilizacją i utrwaleniem - "zamrożeniem" pewnego stanu. Runa ta może być używana jako droga między światami, właśnie ze względu na swą solidność i trwałość, ale nie jest to droga bezpieczna, ze względu na owo zamrożenie i utrwalenie. W staroangielskim "ís" oznacza "lód".

Jest to zgodne zarówno ze staroislandzkim jak i staronorweskim określeniem tej Runy. Wszystkie trzy nazwy pochodzą od pragermańskiego słowa "isa". Fonetycznie jest to zgłoska "i", wymawiana na kształt angielskiego długiego "e", jak w wyrazie "see", aczkolwiek w młodszym Futharku mogła pełnić zarówno rolę zgłoski "e" jak i "j" (jak w niemieckim wyrazie "ja").

Runa Naudhiz

Runa Naudhiz jest runą określaną jako potrzeba w technikach mancyjnych, ale zawiera w sobie również wolę - wolę realizacji. Symbol dwóch patyków, do rozniecania ognia, jaki jest jej przypisywany bardzo dobrze oddaje jej charakterystykę... charakterystykę woli i narzędzi do realizacji tej woli.

Runa ta łączona jest z trzecią Norną - Skuld, ze względu na to iż stwarzać może właśnie to co będzie. Staroangielski wyraz nie oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, nieszczęście". Skandynawska nazwa Runy (pochodząca ze staroislandzkiego i staronorweskiego poematu), naudhR, oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, niedolę." Oba słowa pochodzą od pragermańskiego nauthiz. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "n".

Runa Hagalaz

Runa Hagalaz symbolizuje "kosmiczne jajo", wypełnione mocą magii i wzorcem kosmosu. To jajo jest też symbolem tronu Ymira. Hagalaz jako dziewiąta runa ma specjalne znaczenie dla całości mitologii, włącznie z możliwością stworzenia z jego "krystalicznego kształtu" (sześciopromienna gwiazda, zamknięta w sześciokącie, zamkniętym w kole) wszystkich Run Futharku Starszego. Hagalaz jest często łączona z pierwszą z Norn - Urd.

Jest to praprzyczyna stanu obecnego. Jako taka, runa ta jest również traktowana przez niektóre źródła jako niosąca nam informację o czymś co w kulturze wschodu jest zwane obciążeniem karmicznym - nie bez znaczenia jest tu więc również wiązanie jej z boginią Hel.

Trzeci aet cz. 1

Runa Othala

Runa Othala jest symboliczną runą dla społeczności typu klanowego. Symbolizuje jej więź z przodkami i ich czynami oraz następcami i tym co po sobie pozostawimy. To wiecznie zaplatający się magiczny węzeł i jednocześnie monogram Odyna. Ethel w staronagielskim oznaczało ziemię, własność przodków. Niestety i ta runa nie występuje w Futharku Młodszym, tak więc skazani jesteśmy na porównanie jej z gotycką literą utal, która może potwierdzać iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa Othila, oznaczającego również ziemię i własność przodków.

Runa Dagaz

Runa Dagaz symbolizuje energie dnia i nocy połączoną w jedno o zmierzchu i świcie. Jest ilustracją pozornego paradoksu biegunowości i polaryzacji, która musi się w pewnym momencie spotykać aby zmienić biegun. Symbolizuje ów punkt łączący wszelkie polaryzacje i biegunowości, występujące w naturze, włącznie z życiem i śmiercią. Staroangielskie słowo daeg oznaczało dzień. Mimo iż runa ta nie występuje w Futharku Młodszym, nie mamy więc porównania z pozostałymi poematami, gotycka litera daaz potwierdza iż nazwa runy może pochodzić od starogermańskiego słowa dagaz. Fonetycznie runa ta odpowiada za zgłoskę d lub "dh".

Runa Ingwaz

Runa Ingwaz jest wiązana z nazwą Boga (Ing), który wraz z pramatką funkcjonował w mitologii Nordyckiej jako Bóg ziemi. Jego funkcję i rolę przejął w pewnym sensie Frey - jeden z Vanirów. Ingwaz symbolizuje poświęcenie się dla nowego życia, rodzącej się idei. Widać to choćby w konieczności oddania przez Freya swego miecza aby w zamian otrzymać swą żonę - Gerdhr - poświęcenie, które w późniejszym okresie miało kosztować go życie. Niektórzy widzą w tej runie symbol kiełkującego ziarna, inni przyrównują ją ze względu na kształt do ideogramu szamańskiego bębenka.

Jest to runa stawania się - ale stawania się ze źródeł, z pierwotnej energii i materii. Runa Ingwaz jest kojarzona ze wschodnią stroną świata, gdzie leży kraina mroku i Ettinów (Gigantów) - Jotunheim, i nic dziwnego, wszak ziarno aby wydać plon musi spędzić trochę czasu w ciszy, samotności i mroku ziemi.

Gotycka litera nawiązująca do tej runy to enguz, potwierdzająca iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa ingwaz. Mimo iż Frey był jednym z ważniejszych Bogów w Nordyckiej mitologii, runa ta nie występuje w Futharku Młodszym. Fonetycznie odpowiada ona dźwiękowi "ng" jak w słowie "sing".

Runa Laguz

Runa Laguz symbolizuje prawo życia. Wody Laguz wypływają z Nilfheimu, jako efekt roztopionego lodu i poprzez spotkanie się z ogniem Muspelheimu tworzą życie wszelakie, płynąc przez wszystkie światy Yggdrasila. Z wody się życie zaczyna i w wodzie się kończy, jako iż te same wody służą jako droga transportu dla duchów do świata zmarłych. Staroangielskie lagu oraz staronordyckie logr z Futharku Młodszego oznacza wodę.

Pokrewna im jest gotycka litera laaz. Niektórzy próbują wywodzić jej nazwę od pragermańskiego słowa Laukaz oznaczającego pora, niemniej zważywszy na treść poematów można przyjąć iż jest to w tym przypadku raczej mylny trop.

Fonetycznie laguz odpowiada zgłosce "l".

Trzeci aet cz. 2

Runa Mannuz

W dziale "Runy i Bogowie" runa Mannaz została omówiona jako runa związana z człowiekiem i Heimdallem. Dodać do tego można jedynie to iż jej funkcjonowanie i wiele kultów opartych na tej Runie, pozwala przypuszczać iż ludy Germańskie widziały w jej symbolice również swoje "od-boskie" pochodzenie. Była również używana dla zaznaczenia "braterstwa krwi". Staroangielskie Mann oraz staronordyckie mathr oznaczało człowieka. Fonetycznie Mannaz było zapisem "m".

Runa Ehwaz

Nie na darmo runa ta nosi nazwę "konia" - ma bowiem w swym znaczeniu zarówno aspekt mądrości wiązanej z tym zwierzęciem, jak i zaufania oraz pomocy. Pamiętać należy iż koń w tamtych czasach był zwierzęciem towarzyszącym człowiekowi w niemal nieodłączny sposób - częstokroć zależała od niego możliwość przeżycia. Staroangielskie słowo Eh oznaczało konia, runa ta nie występuje w Młodszym Futharku, niemniej gotycka litera eyz może odnosić się do pragermańskiego słowa ehwaz - również oznaczającego konia. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "e".

Runa Berkanan

Runa Berkana zawiera w sobie symbolikę "wielkiej matki" ale nie tylko dającej swoje potomstwo, lecz również żądającej. W Symbolice Berkana odnajdujemy bowiem cały cykl narodzin, życia, śmierci i odrodzenia - rytuał naszej drogi - drogi każdego człowieka. Jest to runa rozwoju.

Zarówno staroangielskie Beorc jak i staronorweskie bjarkan oznacza brzozę. Nazwa Gotyckiej litery - bercna, wygląda na powiązaną z oboma powyższymi. Wszystkie trzy zaś wywodzą się z pragermańskiego birch - również oznaczającego brzozę. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski b, aczkolwiek w Skandynawskim była używana również jako "szeleszczące" v (jako "szeleszczące" możemy uznać zgłoski "f", "s" i "z").

Runa Tiwaz

Runa Tiwaz jest ściśle związana z Tyrem - Bogiem sprawiedliwości i wojny. Pamiętać należy iż w mentalności ludów Germańskich i Nordyckich wojna i walka była czymś naturalnym, niejako elementem składowym życia. Tiwaz jest również utożsamiana z "kolumną świata" - Irminsul. Zawiera w sobie symbolikę Tyra - samo poświęcenia dla dobra wspólnoty/grupy i w imię obowiązujących praw i ustaleń.

Tir w staroangielskim znaczy tyle co chwała, sława. Prawdopodobnie ze względu na wpływy chrześcijańskie w poemacie zastąpiono tym słowem oryginalne imię Boga - Tiw. Innym powodem mogą być językowe wpływy ze Skandynawii. Fonetycznie Tiwaz odpowiada za literę "t" aczkolwiek w młodszym futharku mogła odpowiadać również literze "d".

Podręcznik opracowany przez Solffusia ;]