Jim Butcher

Akta Harry’ego Dresdena

tom 5

Śmiertelne maski

Tytuł oryginału DEATH MASKS BOOK FIVE OF THE DRESDEN FILES

Przekład Anna Cichowicz

Pamięci Plumicona i Ershy, upadłych bohaterów

Rozdział 1

Pewne rzeczy po prostu nie idą w parze. Oliwa i woda. Sok pomarańczowy i pasta do zębów. Magowie i telewizja.

Reflektory punktowe świeciły mi w oczy. W wytwarzanym przez nie upale istniało niebezpieczeństwo, że pot wyżłobi bruzdy w grubej warstwie makijażu, który kilka minut temu rozmazała mi na twarzy jakaś ledwo żywa asystentka od charakteryzacji. Światełka na kamerach zamrugały, rozległa się melodyjka zapowiadająca talk-show, a publiczność w studiu zaczęła skandować:

– Lar-ry, Lar-ry, Lar-ry!

Larry Fowler, niewysoki, w nieskazitelnym garniturze, ukazał się w drzwiach na tyłach studia i ruszył w kierunku sceny, błyskając na prawo i lewo porcelanowym uśmiechem i ściskając dziesiątki rąk mijanych widzów siedzących na skraju rzędów. Rozentuzjazmowana publiczność gwizdała i wrzeszczała. Słysząc hałas, drgnąłem na swoim miejscu na scenie i poczułem strużkę potu ściekającą mi po żebrach pod białą koszulą i marynarką. Przez chwilę rozważałem, czy nie uciec z krzykiem.

Nie znaczy to, że miałem tremę czy coś w tym rodzaju. Nic z tych rzeczy. Po prostu było strasznie gorąco. Oblizałem wargi i na wszelki wypadek zlokalizowałem wyjścia przeciwpożarowe. Nigdy nie wiadomo, kiedy może zajść potrzeba szybkiego oddalenia się. Światła i hałas utrudniały mi nieco koncentrację i poczułem, że zaklęcie, które utkałem wokół siebie, chwieje się lekko. Zamknąłem na chwilę oczy, żeby przywrócić mu równowagę.

W fotelu obok siedział pękaty, łysiejący facet dobrze po czterdziestce. Jego garnitur wyglądał dużo lepiej od mojego. Mortimer Lindquist czekał spokojnie, z uprzejmym uśmiechem na twarzy; wymruczał tylko kącikiem ust:

– Jak tam, w porządku?

– Zdarzało mi się uczestniczyć w pożarach i bardziej mi się to podobało.

– To ty prosiłeś o to spotkanie, nie ja – przypomniał mi Mortimer, zerkając spode łba na Fowlera, który w przelocie uścisnął rękę młodej kobiety. – Targi sprzętu pływającego.

– Myślisz, że tak długo to potrwa? – spytałem Morty’ego. Popatrzył na pusty fotel obok siebie i na drugi, koło mnie. – Dwóch tajemniczych gości. To może chwilę potrwać. Nakręcą więcej materiału, a potem wytną i zostawią, co najlepsze.

Westchnąłem. Uczestniczyłem już w Larry Fowler Show wkrótce po otwarciu swojej firmy detektywistycznej i to był błąd. Musiałem walczyć o swoją pozycję wbrew niesławie, jaką przyniosło mi łączenie mojego nazwiska z tym programem.

– Czego się dowiedziałeś? – spytałem. Mort rzucił mi niespokojne spojrzenie.

– Niewiele – odparł.

– Daj spokój, Mort.

Otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale spostrzegł, że Larry Fowler już zbliża się drobnym kroczkiem do schodów i wchodzi na scenę.

– Nie teraz. Poczekaj na przerwę na reklamy.

Larry Fowler sunął po scenie w naszą stronę. Ujął moją rękę, następnie rękę Morty’ego i potrząsnął nimi z jednakowym, przesadnym entuzjazmem.

– Witajcie w programie – powiedział do trzymanego w ręku mikrofonu i zwrócił się twarzą do najbliższej kamery. – Nasz temat na dziś to czary i magia: oszustwo czy niezwykłość? Swoimi poglądami podzieli się z nami medium i doradca do spraw nadprzyrodzonych Mortimer Lindquist.

Rozległy się uprzejme oklaski.

– Głos zabierze też Harry Dresden, jedyny w Chicago zawodowy mag.

Tym razem oklaskom towarzyszyły stłumione chichoty. Nie powiem, żeby mnie to zdziwiło. Ludzie w dzisiejszych czasach nie wierzą w zjawiska nadnaturalne. To, co nadnaturalne, jest przerażające. O wiele wygodniej jest tkwić w przekonaniu, że nikt nie może znienacka zabić kogoś za sprawą magii, że wampiry istnieją wyłącznie w filmach, a demony to tylko objaw zaburzeń psychicznych. Mniemanie całkowicie niesłuszne, ale jakże wygodne.

Pomimo właściwego poziomu psychologicznego mechanizmu obronnego poczułem, że twarz mnie pali. Nie znoszę, kiedy się ze mnie śmieją. Zadawniony, cichy ból dołączył do zdenerwowania i z trudem udało mi się utrzymać zaklęcie tłumiące.

No właśnie, powiedziałem „zaklęcie”. Widzicie, naprawdę jestem magiem. Czynię magię. Rzucałem się pomiędzy wampiry, demony i wiele innych bytów i mam blizny, które są tego świadectwem. Problem w tym, że technika kiepsko współistnieje z magią. Kiedy tylko znajdę się w pobliżu, wysiadają komputery, przepalają się żarówki, a alarmy samochodowe zaczynają wyć jak oszalałe bez żadnej racjonalnej przyczyny. Wypracowałem więc zaklęcie dla stłumienia magii, którą wniosłem ze sobą... przynajmniej na jakiś czas, co uchroniło mnie przed wysadzeniem w powietrze reflektorów i kamer w studiu czy obudzeniem do życia alarmu pożarowego.

Było to z natury delikatne zadanie, wyjątkowo trudne do wypełnienia. Na razie szło nieźle, ale zauważyłem, że znajdujący się najbliżej kamerzysta skrzywił się i zerwał z uszu słuchawki. Dobiegał z nich wysoki pisk sprzężenia.

Zamknąłem oczy, opanowując nieprzyjemne zażenowanie, i skoncentrowałem się na zaklęciu. Dźwięk sprzężenia ucichł.

– A więc do rzeczy – powiedział Larry po dalszej chwili paplaniny. – Morty, po raz kolejny jesteś gościem naszego programu. Czy zechciałbyś przybliżyć nam to, czym się zajmujesz?

Mortimer wytrzeszczył oczy i wyszeptał:

– Widzę umarłych.

Widownia zareagowała śmiechem.

– Mówię poważnie. Przede wszystkim przeprowadzam seanse, Larry – oznajmił Mortimer. – Robię, co mogę, by pomóc ludziom, którzy utracili kogoś bliskiego lub tym, którzy muszą się skontaktować z kimś w zaświatach, żeby załatwić do końca sprawy, jakie pozostały otwarte tu, na ziemi. Zapewniam też przewidywanie przyszłości, pomagając klientom podejmować życiowe decyzje. Staram się również ostrzec ich przed grożącym niebezpieczeństwem.

– O, doprawdy? – powiedział Larry. – Czy mógłbyś nam coś zademonstrować?

Mortimer zamknął oczy i podparł czoło czubkami palców prawej dłoni. Po chwili odezwał się głuchym głosem:

– Duchy mówią mi... że wkrótce przybędzie tu jeszcze dwóch gości.

Publiczność roześmiała się, a Mortimer skinął głową ze swobodną miną. Ten to wie, jak sobie radzić z ludźmi. Larry posłał Mortimerowi wyrozumiały uśmiech.

– Dlaczego tu dziś z nami jesteś?

– Cóż, Larry, po prostu chciałbym przyczynić się do wzrostu powszechnej świadomości, że istnieje królestwo zjawisk nadprzyrodzonych i paranormalnych. Według ostatnich badań osiemdziesiąt procent dorosłych Amerykanów wierzy w istnienie duchów zmarłych, w zjawy. Chcę pomóc ludziom zrozumieć, że one naprawdę istnieją i że są pośród nas osoby, które doświadczyły dziwnych i niewytłumaczalnych spotkań z nimi.

– Dziękuję, Morty. A teraz Harry. Czy mogę do ciebie mówić Harry?

– Jasne. To twój napiwek – odparłem. Uśmiech Larry’ego nabrał cierpkiego odcienia.

– Czy możesz nam opowiedzieć trochę o tym, czym się zajmujesz?

– Jestem magiem – zacząłem. – Odnajduję zaginione przedmioty, śledzę zjawiska paranormalne, pomagam ludziom zaskoczonym nagłym ujawnieniem się własnych zdolności.

– Czy jesteś także konsultantem wydziału specjalnego chicagowskiej policji?

– Czasami – powiedziałem. Wolałem uniknąć rozmowy o wydziale specjalnym. Reklama w Larry Fowler Show była ostatnią rzeczą, jakiej mogła sobie życzyć chicagowska policja. – Policja w całym kraju zatrudnia tego rodzaju konsultantów, kiedy wszystkie inne środki okażą się nieskuteczne.

– A dlaczego tu dziś z nami jesteś?

– Ponieważ jestem bez forsy, a twój producent płaci dwa razy tyle, ile wynosi moje zwykłe honorarium.

Publiczność znów się roześmiała, raczej z sympatią. Oczy Larry’ego Fowlera błysnęły niecierpliwie zza okularów, a jego uśmiech zaczął przypominać wściekły grymas.

– No nie, Harry. Poważnie. Dlaczego?

– Z tego samego powodu, co Mort, eee... Morty – odpowiedziałem. Była to prawda. Znalazłem się tam, żeby spotkać się z Mortem i uzyskać od niego pewne informacje. On z kolei przyszedł, żeby się spotkać ze mną, ponieważ nie chciał pokazywać się w moim towarzystwie na ulicy. Chyba można powiedzieć, że nie cieszę się najlepszą na świecie reputacją.

– Więc twierdzisz, że potrafisz czynić magię – powiedział Larry.

– No... tak.

– Czy możesz nam pokazać? – naciskał Larry.

– Mógłbym, Larry, ale nie sądzę, żeby to było rozsądne.

Larry skinął głową i rzucił publiczności porozumiewawcze spojrzenie.

– A to dlaczego?

– Bo to prawdopodobnie zniszczyłoby urządzenia w studiu.

– Oczywiście – przyznał Larry, puszczając oko do widzów. – Cóż, tego byśmy nie chcieli, prawda?

Na widowni rozległy się śmiechy i gwizdy. Takty z Carrie i Firestarter wciskały mi się do głowy, ale opanowałem się i utrzymałem tłumiące zaklęcie. Mistrz samodyscypliny to ja. Jednak znowu tęsknie obejrzałem się na wyjście ewakuacyjne.

Larry kontynuował program, rozprawiając o szklanych kulach, postrzeganiu pozazmysłowym i kartach do tarota. Mówił przeważnie Mort. Ja wtrącałem od czasu do czasu jakieś słówko. Upłynęło na tym kilka minut, po czym Larry zapowiedział:

– Wracamy po reklamach.

Asystenci unieśli w górę tablice z napisem Aplauz, a kamery pokazywały w planie ogólnym i w zbliżeniach gwiżdżących i pohukujących widzów.

Larry obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem i z godnością oddalił się za kulisy, gdzie urządził dziewczynie od charakteryzacji scenę o swoją fryzurę.

Pochyliłem się do Morta.

– No, dobra. Czego się dowiedziałeś? – zagadnąłem.

Pulchny ektomanta pokręcił głową.

– Niczego konkretnego. Jeszcze nie wróciłem do wprawy w nawiązywaniu kontaktu z umarłymi.

– I tak masz więcej ode mnie kontaktów w tych rejonach – stwierdziłem. – Moi informatorzy nie są na bieżąco, kto ostatnio umarł, a kto nie, więc muszę się zadowolić tym, co dostanę. Czy ona przynajmniej żyje?

Przytaknął.

– Żyje. Tyle wiem. Jest w Peru.

– W Peru? – Odczułem ogromną ulgę, że nie zginęła, ale co, u diabła, Susan robi w Peru? – To terytorium Czerwonego Dworu.

– Do pewnego stopnia – zgodził się Mort. – Więcej ich jest jednak w Brazylii i na Jukatanie. Próbowałem się dowiedzieć, gdzie ona dokładnie przebywa, ale zostałem zablokowany.

– Przez kogo?

Mort wzruszył ramionami.

– Nie potrafię tego stwierdzić, przykro mi.

Pokręciłem głową.

– To nic, w porządku. Dzięki, Mort.

Oparłem się w fotelu, trawiąc usłyszaną wiadomość.

Susan Rodriguez była reporterką drukowanej na żółtym papierze lokalnej gazety „Arkana. Środkowy Zachód”. Zainteresowała się mną, kiedy tylko zacząłem praktykować i niestrudzenie podążała moim śladem, by dowiedzieć się jak najwięcej o rzeczach dziwnych i przerażających, które dzieją się pod osłoną nocy. Zakochaliśmy się w sobie i nasza pierwsza randka zakończyła się tak, że leżeliśmy nadzy na ziemi, pośród burzy z piorunami, a błyskawica zamieniła demona o wyglądzie ropuchy w rozgotowane, maziste strzępy. Potem Susan z wielkim powodzeniem opisała parę tajemniczych, prowadzonych przeze mnie spraw we własnej autorskiej kolumnie w gazecie.

Dwa lata później wbrew moim ostrzeżeniom poszła za mną do gniazda wampirów, licząc na bogaty dziennikarski materiał. No i wpadła w ręce arystokratki Czerwonego Dworu wampirów, która rozpoczęła proces jej transformacji z istoty ludzkiej w wampira. Mściła się w ten sposób za jedno moje przewinienie. Arystokratka owa uważała, że ze względu na swoją pozycję na Czerwonym Dworze jest nietykalna, a ja nie odważę się zadrzeć z całym Dworem. Zapowiedziała mi, że jeśli spróbuję odzyskać Susan, rozpętam wojnę światową pomiędzy Białą Radą magów a Czerwonym Dworem wampirów.

Co też uczyniłem.

Wampiry nie wybaczyły mi odebrania im Susan, może dlatego, że wiele z nich, włącznie z arystokratką, zginęło w płomieniach na skutek moich działań. To dlatego Mort nie życzył sobie, żeby go widziano ze mną. On nie był zaangażowany w wojnę i chciał, żeby tak zostało.

Susan nie przeszła pełnej transformacji, ale wampiry zaraziły ją swoim pragnieniem krwi. Gdyby się mu poddała, stałaby się jedną z nich. Poprosiłem ją o rękę, obiecując, że znajdę sposób na odzyskanie przez nią pełni człowieczeństwa. Odrzuciła moje oświadczyny i wyjechała z miasta, chyba po to, żeby spróbować samodzielnie się z tym wszystkim uporać. Nieustannie poszukiwałem sposobu na uwolnienie jej od infekcji, ale od czasu, gdy wyjechała, dostałem od niej tylko jeden liścik i ze trzy pocztówki.

Dwa tygodnie temu zadzwoniła do mnie jej szefowa z gazety, pytając, czy nie wiem, jak mogłaby się skontaktować z Susan, która nie przysłała na czas materiałów na swoją stałą kolumnę w „Arkanach”.

Nie wiedziałem, ale zacząłem szukać. Wpadłem na pomysł, żeby zwrócić się do Morta Lindquista i sprawdzić, czy jego kontakty w świecie duchów nie przyniosą więcej niż moje.

Nie dowiedziałem się wiele, ale przynajmniej tyle, że ona żyje. Moje napięcie trochę zelżało.

Zobaczyłem, że Larry wraca na scenę przy dźwiękach melodii przewodniej programu. Kiedy zaczął mówić, głośniki zawyły piskliwie i zorientowałem się, że znów straciłem kontrolę. Cholerne zaklęcie tłumiące okazało się o wiele trudniejsze, niż sądziłem; z każdą chwilą było coraz gorzej. Spróbowałem się skoncentrować; a głośniki się uspokoiły, wydając tylko od czasu do czasu pojedyncze trzaski.

– Witajcie po przerwie – powiedział Larry do kamery. – Dziś rozmawiamy z fachowcami od zjawisk paranormalnych, którzy przybyli tu, aby podzielić się swoimi poglądami z publicznością w studiu i widzami przy telewizorach. Aby lepiej zgłębić zagadnienie, zaprosiłem tu do nas dwóch ekspertów prezentujących przeciwstawne punkty widzenia. A oto oni.

Przy wtórze oklasków z przeciwnych stron sceny pojawili się dwaj mężczyźni. Pierwszy z nich usiadł w fotelu koło Morta. Był ponadprzeciętnie wysoki i szczupły, o skórze spalonej słońcem. Trudno było określić jego wiek, ale powiedziałbym, że mieścił się gdzieś w przedziale pomiędzy czterdziestką a sześćdziesiątką. Miał starannie przycięte, siwiejące włosy, na sobie czarny garnitur, a pod szyją koloratkę. Na piersi wisiał mu różaniec z krucyfiksem. Z uśmiechem skinął głową Mortowi i mnie, wymienił uścisk dłoni z Larrym.

– Pozwólcie, że przedstawię ojca Vincenta – kontynuował Larry. – Przyjechał do nas aż z Watykanu. Jest naukowcem, który dla Kościoła katolickiego bada sprawy związane z czarami i magią, zarówno w aspekcie historycznym, jak i psychologicznym. Witamy ojca w programie.

Głos Vincenta brzmiał nieco chropawo, ale akcent jego literackiej angielszczyzny wskazywał na to, że musiał pobierać kosztowną edukację.

– Dziękuję, Larry. Miło mi, że mogę tu być.

Przeniosłem wzrok z ojca Vincenta na drugiego mężczyznę, który zajął fotel koło mnie akurat w chwili, gdy Larry zapowiadał:

– ...gość z Uniwersytetu Brazylijskiego w Rio de Janeiro. Powitajmy doktora Paola Ortegę, badacza światowej sławy, demaskatora zjawisk nadnaturalnych.

Larry mówił coś dalej, ale już go nie słyszałem. Zagapiłem się na faceta koło mnie w przebłysku rozpoznania. Był średniego wzrostu, ciężkawej budowy, o szerokich barach i klatce piersiowej. Miał ciemną karnację, czarne włosy gładko zaczesane, a srebrnoszary garnitur elegancki i gustowny.

A w dodatku był to diuk Czerwonego Dworu. Prastary, śmiertelnie niebezpieczny wampir uśmiechał się do mnie z odległości mniejszej niż na wyciągnięcie ręki. Tętno przyspieszyło mi z sześćdziesięciu do półtora miliona, strach przemknął srebrną błyskawicą przez moje kończyny.

Emocje mają w sobie moc. W dużym stopniu podsycają moją magię. Strach uderzył we mnie całą siłą, podwajając napór na zaklęcie tłumiące. Nastąpił błysk i z najbliższej kamery buchnął kłąb dymu, a operator zatoczył się do tyłu, zrywając z głowy słuchawki z przekleństwem nienadającym się do emisji w dziennym czasie antenowym. Dym unosił się nieustannie z kamery, rozszedł się swąd palonej gumy, monitory w studiu zawyły sprzężeniem.

– Cóż – mruknął Ortega pod nosem – miło znów pana widzieć, panie Dresden.

Przełknąłem ślinę, grzebiąc w kieszeni, w której miałem parę magicznych gadżetów używanych do samoobrony. Ortega położył mi dłoń na ręce. Nie wyglądało, żeby się szczególnie wysilał, ale jego palce zacisnęły się na moim nadgarstku jak kajdany, a ból rozszedł się poprzez łokieć aż do ramienia. Rozejrzałem się, ale wszyscy wpatrywali się w popsutą kamerę.

– Spokojnie – powiedział Ortega z ciężkim, nieokreślonym latynoskim akcentem. – Nie zamierzam zabijać cię w telewizji, magu. Przyszedłem tu, żeby z tobą porozmawiać.

– Puść mnie – odezwałem się cienkim, drżącym głosem. Cholerna trema.

Puścił, a ja wyszarpnąłem rękę. Ekipa techniczna odtoczyła dymiącą kamerę na zaplecze, a facet wyglądający na reżysera wykonał palcami gest oznaczający, że należy kontynuować program. Larry skinął mu głową i zwrócił się do Ortegi:

– Przepraszam za ten incydent. Później wytniemy cały fragment.

– Nic nie szkodzi – zapewnił go Ortega.

Larry odczekał chwilę, po czym powiedział:

– Doktorze Ortega, witamy w programie. Cieszy się pan opinią jednego z najwybitniejszych analityków zjawisk paranormalnych na świecie. Dowiódł pan, że wiele tak zwanych nadnaturalnych zjawisk to w istocie sprytne mistyfikacje. Czy może nam pan coś o tym opowiedzieć?

– Z przyjemnością. Badałem tego rodzaju zdarzenia przez lata i jeszcze nie spotkałem takiego, którego nie dałoby się stosownie wyjaśnić. Na przykład przypisywane obcej cywilizacji kręgi w zbożu okazały się niczym więcej, jak tylko ulubioną rozrywką grupy brytyjskich rolników. Poszczególne przypadki są niewątpliwie niezwykłe, ale w żaden sposób nie można ich określić jako nadnaturalne. Nawet tu, w Chicago, mieliście deszcz żab, którego świadkami były dziesiątki, jeśli nie setki osób. W końcu się okazało, że to kaprys natury, że to wichura przeniosła je tu z innego miejsca.

Larry pokiwał głową z poważnym wyrazem twarzy.

– Zatem nie wierzy pan w tego rodzaju zjawiska.

Ortega obdarzył Larry’ego protekcjonalnym uśmiechem.

– Byłbym zachwycony, gdybym mógł uwierzyć, że tego rodzaju rzeczy są prawdziwe, Larry. Światu brakuje magii. Obawiam się jednak, że nawet mimo tkwiącego w nas wszystkich pragnienia wiary w cudowne istoty i fantastyczne moce, są to w gruncie rzeczy zwykłe, prymitywne przesądy.

– Czyli pańskim zdaniem fachowcy od zjawisk nadnaturalnych...

– To oszuści – oznajmił Ortega z mocą. – Bez obrazy obecnych tu gości, oczywiście. Wszystkie te tak zwane media, zakładając, że nie ulegają autosugestii, to po prostu zdolni aktorzy, którzy posiedli podstawy wiedzy psychologicznej i wiedzą jak to wykorzystać. Z łatwością są w stanie wmówić naiwnym, że potrafią kontaktować się ze zmarłymi, czytać w myślach albo że sami są istotami nadnaturalnymi. Cóż, wymaga to tylko kilku minut wysiłku i odpowiedniej scenografii. Z pewnością umiałbym przekonać każdego z tu obecnych, że sam jestem wampirem.

Publiczność znów się roześmiała. Spojrzałem na Ortegę spode łba, a mój poziom frustracji ponownie wzrósł, zwiększając nacisk na zaklęcie tłumiące. Podniosła się temperatura powietrza wokół mnie.

Drugi kamerzysta z okrzykiem zerwał swoje wyjące słuchawki, kamera zaczęła obracać się powoli na statywie, a przewody zasilające oplotły stalową ramę.

Zgasły światła oznaczające, że trwa nagranie. Larry podszedł do brzegu sceny, krzycząc na nieszczęsnego kamerzystę. Zza kulis wyłonił się skruszony reżyser i Larry zwrócił się ku niemu. Człowiek zniósł reprymendę z cierpliwością godną wołu, po czym zajął się badaniem kamery. Mruknął coś do swojego mikrofonu połączonego ze słuchawkami i razem z roztrzęsionym kamerzystą zaczęli przetaczać niesprawną kamerę na bok.

Larry skrzyżował ręce niecierpliwym gestem, a następnie przemówił do swoich gości:

– Wybaczcie, drodzy państwo. Dajcie nam parę minut, żebyśmy mogli uruchomić zapasową kamerę. To nie potrwa długo.

– Żaden problem, Larry – zapewnił go Ortega. – Możemy sobie chwilę pogawędzić.

Larry wlepił wzrok we mnie.

– Dobrze się pan czuje, panie Dresden? – spytał. – Zbladł pan trochę. Może chciałby się pan czegoś napić?

– Ja poproszę – powiedział Ortega, patrząc na mnie.

– Zaraz każę komuś coś przynieść – obiecał Larry i oddalił się dostojnie w stronę swojej fryzjerki.

Mort zajął ojca Vincenta cichą rozmową, odwracając się do mnie plecami. Ostrożnie zwróciłem się z powrotem do Ortegi. Ciało miałem sztywne, ale pokonałem złość i strach. Zazwyczaj śmiertelne przerażenie bywa w pewnym sensie przydatne. Magia bierze się z emocji, a strach to dobre paliwo. Jednak nie było to miejsce na przyzywanie podmuchów wichury czy wzniecanie pożaru. Wokół było za dużo ludzi, z łatwością komuś mogła stać się krzywda, ktoś mógłby nawet stracić życie.

Poza tym Ortega miał rację. To nie miejsce i pora na walkę. Jeśli się tu znalazł, znaczyło to, że chce rozmawiać. Inaczej po prostu napadłby na mnie na parkingu.

– Dobra – odezwałem się w końcu. – Co chcesz mi powiedzieć?

Nachylił się ku mnie trochę bliżej, żeby móc mówić ciszej. Skuliłem się w sobie, ale nie drgnąłem.

– Przybyłem tu zabić pana, panie Dresden, ale najpierw chciałbym panu przedstawić pewną propozycję.

– Naprawdę powinieneś popracować nad swoją techniką otwarcia – powiedziałem. – Czytałem ostatnio podręcznik negocjacji. Mógłbym ci pożyczyć.

Uśmiechnął się ponuro.

– Wojna, Dresden. Wojna pomiędzy twoim a moim ludem jest zbyt kosztowna dla obu stron.

– Wojna to dość głupia opcja, ogólnie rzecz biorąc – przyznałem. – Nigdy jej nie chciałem.

– Ale ją zacząłeś – stwierdził Ortega. – Zacząłeś ją dla zasady.

– Wyłącznie w obronie ludzkiego życia.

– A o ile więcej istnień byś uratował, gdybyś ją teraz zakończył? – spytał Ortega. – Nie tylko magowie na tym cierpią. Wojna pochłania naszą uwagę do tego stopnia, że nie jesteśmy w stanie w pełni kontrolować co bardziej dzikich jednostek wewnątrz naszego własnego Dworu. Potępiamy bezmyślne zabijanie, ale zranieni lub pozbawieni przywództwa poddani naszych Dworów często zabijają, chociaż nie muszą. Zakończenie wojny w tym momencie mogłoby ocalić setki, a może tysiące ludzi.

– Tak samo, jak unicestwienie wszystkich wampirów na świecie. W czym problem?

Ortega uśmiechnął się, pokazując zęby. Po prostu zwykłe zęby, żadne tam długie kły, nic z tych rzeczy. Wampiry z Czerwonego Dworu wyglądają jak ludzie – przynajmniej do momentu, dopóki nie przemienią się w koszmar.

– Problem w tym, Dresden, że wojna nie przynosi korzyści i jest niepożądana. Dla mojego ludu jesteś jej symbolicznym powodem i kością niezgody pomiędzy nami a twoją Białą Radą. Twoja śmierć sprawi, że Rada będzie skłonna zawrzeć pokój. Dwór również.

– Więc prosisz mnie, żebym się położył i umarł? To nie brzmi jak oferta. Naprawdę musisz przeczytać tę książkę.

– Składam ci ofertę. Zmierz się ze mną w bezpośredniej walce, Dresden.

O mało co nie roześmiałem się mu w twarz.

– Dlaczego, u diabła, miałbym to zrobić?

Jego oczy nic nie wyrażały.

– Ponieważ wtedy wojownicy, którzy przybyli ze mną do miasta nie będą zmuszeni zaatakować twoich przyjaciół i sprzymierzeńców. Wynajęci przez nas śmiertelnicy, płatni mordercy, nie doczekają się ostatecznego potwierdzenia zlecenia na zabicie wielu twoich klientów, dla których pracowałeś w ciągu ostatnich pięciu lat. Z pewnością nie muszę wymieniać nazwisk.

Strach i gniew, które już prawie ucichły, teraz zalały mnie nową falą.

– Nie ma takiej potrzeby – odparłem. – Skoro toczycie wojnę ze mną, walczcie tylko ze mną.

– Chętnie – przyznał Ortega. – Sam nie popieram takich metod. Spotkaj się ze mną w pojedynku, według zasad określonych w Porozumieniach.

– A kiedy już cię zabiję, to co? – spytałem. Nie wiedziałem, czy zdołałbym go zabić, ale nie było powodu, żeby dać mu to odczuć. – Na scenę wkroczy następny Czerwony Diuk i zrobi to samo?

– Pokonaj mnie, a Dwór zgodzi się przyznać miastu status terytorium neutralnego. Mieszkańcom, włącznie z tobą i tymi, którzy z tobą współpracują, nie będzie grozić napaść, dopóki tam pozostaną.

Przyglądałem mu się przez chwilę twardym wzrokiem.

– Chicagowska sielanka, co?

Zdziwiony uniósł brew.

– Wszystko jedno. Ciebie to już nie będzie dotyczyło.

Odwróciłem od niego wzrok i oblizałem sobie pot z górnej wargi.

Ktoś z ekipy nadszedł z dwiema butelkami wody mineralnej i podał je Ortedze i mnie. Napiłem się. Nacisk zaklęcia wywołał mi przed oczami migające, kolorowe punkty.

– Jesteś głupi, skoro chcesz ze mną walczyć. Nawet gdybyś mnie zabił, spadnie na ciebie moje śmiertelne zaklęcie.

Wzruszył ramionami.

– Ja się nie liczę. Liczy się cały Dwór. Podejmę to ryzyko.

Jasna cholera. Oddany, honorowy, odważny, poświęcający się głupiec to absolutnie najgorszy na świecie przeciwnik. Wypuściłem ostatni balon próbny, mając nadzieję, że mi się to opłaci.

– Muszę to mieć na piśmie. Rada ma dostać kopię. Wszystko ma być załatwione oficjalnie, zgodnie z Porozumieniami.

– Mając to, zgodzisz się na pojedynek?

Wziąłem głęboki wdech. Szykowanie się do walki z kolejnym nadnaturalnym draniem było ostatnią rzeczą, jakiej bym sobie życzył. Wampiry mnie przerażają. Są silne i o wiele za szybkie. Mają jeszcze jedną, ogromną przewagę: otóż ich ślina jest narkotykiem o działaniu uzależniającym. Zetknąłem się już z nim i teraz wzdragałem się na myśl, co by się ze mną stało, gdyby zdarzyło mi się to znowu.

Prawie nie wychodziłem potem z domu po zmroku, a to dlatego, że nie chciałem już spotkać żadnych wampirów. Pojedynek oznacza uczciwą walkę, a ja nie cierpię uczciwej walki. Mówiąc słowami morderczej Królowej Elfów, zbyt łatwo ją przegrać.

Oczywiście, gdybym nie przyjął oferty Ortegi, walczyłbym z nim i tak, prawdopodobnie w czasie i miejscu wybranym przez niego. Jakoś mi się wydawało, że Ortega nie przejawiałby takiej arogancji i nadmiernej pewności siebie, jakie widziałem u innych wampirów. Wyglądało na to, że wszystko mu jedno, jak to się stanie, bylebym tylko przestał oddychać. Co więcej, byłem przekonany, że gdyby nie mógł załatwić mnie, zwróciłby się przeciwko moim bliskim.

No właśnie. Była to banalna nikczemność w najgorszym wydaniu.

I bez wątpienia bardzo skuteczny motyw.

Chciałbym powiedzieć, że z uwagą rozpatrzyłem wszystkie czynniki, doprowadziłem rozumowanie do wyważonego wniosku i powziąłem racjonalną decyzję podjęcia określonego ryzyka, ale to nieprawda.

Prawdą jest za to, że kiedy pomyślałem o krzywdzie, jaką Ortega i jemu podobni mogą wyrządzić tym, na których mi zależy, poczułem nagły przypływ gniewu, tak silny, że mógłbym rzucić się na niego natychmiast. Spojrzałem na niego, mrużąc oczy i nie zadając sobie trudu, by pohamować gniew. Zaklęcie tłumiące zaczęło pękać, a ja nie zrobiłem nic, by je podtrzymać. Rozpadło się, a narastająca, nieujarzmiona energia, bezgłośna i niewidoczna, przemknęła nad studiem.

Głośniki rozkaszlały się, wydały głośny trzask i zamilkły. Reflektory w górze zabłysły jaskrawo i na obecnych na scenie posypały się iskry. Jedna z dwóch ocalałych kamer stanęła w ogniu, niebieskawe płomienie unosiły się z obudowy, gniazda wysokiego napięcia w ścianach zaczęły miotać pomarańczowe i zielone skry. Larry Fowler z krzykiem podskoczył do góry, klepiąc się po bokach, aż udało mu się zerwać z paska i rzucić na podłogę tlący się telefon komórkowy. Światła zgasły, a ludzie zaczęli wrzeszczeć w panice.

Ortega, oświetlony tylko przez sypiące się iskry, wyglądał ponuro i jakoś złowrogo; cienie tańczyły mu na twarzy, oczy miał wielkie i ciemne.

– Świetnie – powiedziałem. – Daj mi to na piśmie i umowa stoi.

Zapaliły się światła awaryjne, zaczął wyć alarm pożarowy, a ludzie niepewnym krokiem zmierzali ku wyjściom. Ortega pokazał w uśmiechu zęby, sfrunął ze sceny i zniknął za kulisami.

Wstałem, lekko drżąc. Jakiś spadający odłamek najwyraźniej uderzył Morta w głowę. Małe rozcięcie nabiegło krwią, a on zachwiał się niebezpiecznie, próbując wstać. Pomogłem mu, a ojciec Vincent podtrzymał go z drugiej strony. Wspólnie dotaszczyliśmy małego ektomantę do wyjścia ewakuacyjnego.

Sprowadziliśmy Morta po schodach i wydostaliśmy się razem z nim z budynku. Policja była już na miejscu, błyskały białe i niebieskie światła. Ulicą nadjeżdżała właśnie straż pożarna i ze trzy karetki. Umieściliśmy Morta wśród lżej rannych i wycofaliśmy się, gdy sanitariusze przystąpili do opatrywania poszkodowanych. Obaj dyszeliśmy z wysiłku.

– Właściwie, panie Dresden – odezwał się ojciec Vincent – muszę panu coś wyznać.

– Ach, tak? – powiedziałem. – Proszę nie myśleć, że nie dostrzegam tu ironii, padre.

Wąskie wargi Vincenta rozciągnęły się w wysilonym uśmiechu.

– Nie przyjechałem do Chicago tylko po to, aby wziąć udział w tym programie.

– Nie?

– Nie. Naprawdę przyjechałem tu...

– Żeby ze mną porozmawiać – wszedłem mu w słowo.

Uniósł brwi.

– Skąd pan wie?

Westchnąłem i wygrzebałem z kieszeni kluczyki od samochodu.

– Taki to już dzień.

Rozdział 2

Ruszyłem w kierunku swojego samochodu, skinąwszy na ojca Vincenta, by szedł ze mną. Szedłem tak szybko, że ledwo mógł dotrzymać mi kroku.

– Musi pan wiedzieć – wysapał – że jeśli wyjawię panu szczegóły mojego problemu, będę się domagał całkowitej poufności.

Spojrzałem na niego spod zmarszczonych brwi.

– W najlepszym wypadku uważa mnie pan za wariata, w najgorszym za szarlatana. Dlaczego więc chciałby pan, żebym się zajął pańską sprawą?

Nie chodziło o to, że zamierzałem mu odmówić. Chciałem wziąć jego sprawę. No cóż, dokładniej mówiąc, chciałem wziąć jego pieniądze. Moja sytuacja płatnicza nie przedstawiała się tak źle jak w zeszłym roku, ale znaczyło to tylko tyle, że musiałem bronić się przed wierzycielami kijem bejsbolowym, a nie elektrycznym pastuchem.

– Słyszałem, że jest pan najlepszym w mieście detektywem od tego rodzaju spraw – oznajmił ojciec Vincent.

Uniosłem brwi.

– Chodzi o coś nadnaturalnego?

Przewrócił oczami.

– Ależ nie, rzecz jasna. Nie jestem naiwny, panie Dresden. Mówiono mi jednak, że zna pan tutejsze kręgi okultystyczne lepiej niż jakikolwiek inny prywatny detektyw w mieście.

– Och, o to chodzi – powiedziałem.

Zastanowiłem się nad tym przez chwilę i doszedłem do wniosku, że prawdopodobnie ma rację. Kręgi okultystyczne, jakie miał na myśli, to ci, którzy na fali New Age wpatrują się w szklane kule, układają karty tarota, czytają z ręki. Pełno takich w każdym wielkim mieście. Większość z nich jest nieszkodliwa, a wielu ma przynajmniej odrobinę zdolności magicznych. Dodać do tego trochę artystów feng shui, przyprawić hojnie różnego rodzaju wierzeniami, domieszać kilku umiarkowanie utalentowanych praktyków, którzy lubią łączyć religię z magią, jakichś wyznawców voodoo, posypać satanistami i przybrać tłumem młodych ludzi, którzy lubią ubierać się na czarno, a otrzyma się to, co większość społeczeństwa uważa za „kręgi okultystyczne”.

Oczywiście można się doszukać między nimi przypadkowego czarodzieja, nekromanty, potwora lub demona. Jednak poważni gracze, ci naprawdę niebezpieczni, patrzą na cały ten tłum z politowaniem. Mój wewnętrzny system wczesnego ostrzegania uruchomił alarm.

– Kto pana do mnie przysłał, padre?

– Eee... tutejszy ksiądz – odparł Vincent. Otworzył wyjęty z kieszeni mały notes i odczytał:

– Ojciec Forthill z kościoła pod wezwaniem Świętej Marii od Aniołów.

Zamrugałem. Z ojcem Forthillem nie zgadzamy się w rozmaitych kwestiach dotyczących religii, ale to przyzwoity facet. Trochę sztywny, fakt, jednak lubię go. Poza tym winien mu byłem przysługę.

– Trzeba było od tego zacząć.

– Przyjmie pan sprawę? – spytał ojciec Vincent.

Dochodziliśmy już do wielopoziomowego parkingu.

– Najpierw chciałbym poznać szczegóły, ale skoro Forthill uważa, że mogę pomóc, zrobię to – powiedziałem. I szybko dodałem: – Honorarium według mojej standardowej stawki.

– Naturalnie – zgodził się ojciec Vincent. Bawiąc się swoim krucyfiksem, zapytał: – Czy mogę liczyć na to, że oszczędzi mi pan tych wszystkich niedorzeczności magika?

– Jestem magiem – poprawiłem go.

– A jest różnica?

– Magik występuje na scenie. Magowie czynią prawdziwą magię.

Westchnął.

– Nie potrzebuję artysty rozrywkowego, panie Dresden, tylko detektywa.

– A ja nie potrzebuję, żeby mi pan wierzył, padre, tylko mi zapłacił. Dogadamy się.

– Tak – powiedział tylko, obrzucając mnie niepewnym spojrzeniem.

Byliśmy już przy moim samochodzie, wysłużonym, starym volkswagenie, zwanym Niebieskim Garbusem. Niektórzy ludzie widzieliby w nim „charakter”, ja widziałem raczej mnóstwo niedopasowanych do siebie części. Pierwotnie samochód może i był niebieski, teraz jednak składał się z zielonych, białych i czerwonych przeszczepów zastępujących oryginalne części karoserii, które uległy zniszczeniu w ten czy inny sposób. Klapa musiała być przywiązana kawałkiem drutu, żeby nie otwierała się na ostrych zakrętach, a przedni zderzak nadal był mocno zdeformowany po tym, jak zeszłego lata samochód posłużył mi za narzędzie, którym unicestwiłem pewne monstrum. Jeśli zarobię na sprawie Vincenta, może będę mógł sobie pozwolić na naprawę. Ojciec Vincent zamrugał zdziwiony na widok garbusa.

– Co się stało?

– Uderzyłem w drzewa.

– Zderzył się pan z drzewem?

– Nie. Z drzewami, w liczbie mnogiej. I z pojemnikiem na śmiecie. – Spojrzałem na niego z zakłopotaniem i dodałem: – To były małe drzewa.

Jego niepewność przekształciła się w głębokie zaniepokojenie.

– Ach – westchnął.

Otworzyłem kluczykiem drzwi samochodu. Nie powiem, żebym się bał, że ktoś mi go ukradnie. Pewnego razu złodziej samochodowy zaproponował mi nawet coś lepszego za bardzo przystępną cenę.

– Rozumiem, że wolałby ojciec rozmawiać o szczegółach w jakimś mniej widocznym miejscu?

Ojciec Vincent przytaknął.

– Tak, oczywiście. Niech pan będzie tak miły i zawiezie mnie do hotelu. Mam tam zdjęcia i...

Usłyszałem szuranie stóp na betonie w tej samej chwili, w której kątem oka dostrzegłem uzbrojonego faceta wyłaniającego się spomiędzy samochodów zaparkowanych w drugim rzędzie. Broń zalśniła w słabym świetle, a ja rzuciłem się przez klapę garbusa w przeciwnym kierunku. Wpadłem na ojca Vincenta, który wydał okrzyk zdumienia i obaj potoczyliśmy się na ziemię przy dźwięku pierwszego wystrzału.

Powietrza nie rozdarł grzmot, co byłoby normalne. Zazwyczaj strzał jest głośniejszy niż jakikolwiek dźwięk spotykany na co dzień. Ta broń nie ryknęła, nie szczęknęła ani nie huknęła. Był to hałas innego rodzaju, taki, jaki wydaje gruby słownik rzucony na biurko. Facet używał tłumika.

Jeden strzał dosięgnął mojego samochodu; kula ześlizgnęła się po krzywiźnie maski. Inna przeleciała mi koło głowy, kiedy starałem się utrzymać ojca Vincenta przy ziemi, a trzecia roztrzaskała szybę luksusowego, sportowego kabrioletu zaparkowanego obok.

– Co się dzieje? – wyjąkał ojciec Vincent.

– Siedź cicho – warknąłem.

Napastnik właśnie okrążał samochód. Jego stopy zaszurały po betonie. Gdy znalazł się blisko, sięgnąłem za przedni reflektor i wymacałem drut mocujący klapę. Drut puścił i klapa uniosła się, dając mi dostęp do bagażnika.

Spojrzałem w górę w samą porę, żeby zobaczyć, jak mężczyzna średniego wzrostu i budowy, w wieku około trzydziestu pięciu lat, ubrany w ciemną marynarkę i spodnie, unosi pistolet małego kalibru, z lufą obciążoną wyrafinowanym tłumikiem. Wystrzelił, ale nie miał czasu, żeby wycelować. Stał najwyżej pięć metrów ode mnie, a mimo to chybił.

Wydobyłem z bagażnika karabin, w jednej chwili załadowałem i odbezpieczyłem. Napastnik wytrzeszczył oczy i rzucił się do ucieczki. Po drodze strzelił do mnie, trafiając w reflektor garbusa i, nie przestając strzelać, skręcił w stronę, z której przybył.

Odskoczyłem za samochód i nie wychylając głowy, próbowałem policzyć strzały. Padło ich jedenaście czy dwanaście, zanim pistolet zamilkł. Podniosłem się, trzymając broń przy ramieniu i mierząc wzdłuż lufy. Facet uskoczył za betonowy filar i zwiał.

– Niech to szlag – syknąłem. – Do samochodu!

– Ale... – zająknął się ojciec Vincent.

– Do samochodu! – krzyknąłem.

Z powrotem skręciłem drut utrzymujący klapę i wsiadłem. Vincent zajął miejsce pasażera, a ja wcisnąłem mu do rąk karabin.

– Potrzymaj.

Wziął go niepewnie, oczy miał okrągłe ze zdumienia. Zapuściłem silnik z rykiem. No dobrze, nie z rykiem. Silnik volkswagena garbusa nie ryczy. No więc silnik zawarczał, a ja wrzuciłem bieg, nim ksiądz zdążył dobrze zamknąć drzwi. Skierowałem się do wyjazdu z wielopoziomowego parkingu, zarzucając samochodem na nierównościach i zakrętach.

– Co pan robi? – chciał wiedzieć ojciec Vincent.

– To płatni mordercy – rzuciłem. – Będą ostrzeliwać wyjazd.

Z piskiem opon pokonałem ostatni zakręt na drodze do wyjazdu z parkingu. Usłyszałem, jak ktoś głośno krzyczy. Z samochodu stojącego po drugiej stronie ulicy wyskoczyło dwóch wielkich zbirów o wyglądzie niewróżącym nic dobrego. Jeden z nich uzbrojony był w karabin, drugi w ciężki półautomat, możliwe, że typu Pustynny Orzeł.

Nie rozpoznałem tego z karabinem, ale zbir numer trzy, ogromny facet o rudawych włosach, pozbawiony szyi i ubrany w tandetny garnitur, był to pan Hendricks, prawa ręka i zbrojne ramię władcy świata przestępczego Chicago, dżentelmena Johnny’ego Marcone.

Musiałem wjechać na chodnik przy wyjeździe z parkingu, aby ominąć szlaban, i skosiłem po drodze kilka przystrzyżonych krzewów.

Przeskoczywszy przez krawężnik, znalazłem się na jezdni i dociskając gaz do dechy, mocno skręciłem kierownicę w prawo.

Obejrzałem się za siebie. Pierwszy z napastników stał w wyjściu awaryjnym, mierząc w nas z pistoletu z tłumikiem – to dlatego słyszałem tylko parę ostatnich strzałów z całej serii. Nie grzeszył celnością, ale udało mu się trafić w moją tylną szybę, której odłamki posypały się do wnętrza. Przełknąłem ślinę i na pierwszych światłach skręciłem, nie zdejmując nogi z gazu. O mały włos nie zderzyłem się z zawracającą ciężarówką.

Po przejechaniu kilku przecznic serce przestało mi walić na tyle, że mogłem zacząć myśleć. Zwolniłem do prędkości zbliżonej do dozwolonej, dziękując swojej szczęśliwej gwieździe, że zaklęcie tłumiące prysło już w studiu, a nie dopiero w samochodzie. Opuściłem okno i wytknąłem przez nie na chwilę głowę, żeby zobaczyć, czy Hendricks i jego zbiry nie jadą za nami, ale nie dostrzegłem nikogo, kto miałby zaatakować nas od tyłu.

Schowałem głowę z powrotem, a wtedy okazało się, że lufa karabinu wymierzona jest w moją brodę, a ojciec Vincent mamrocze coś pod nosem po włosku.

– Ejże! – zwróciłem się do niego, odsuwając lufę. – Ostrożnie z tym. Chce mnie ojciec zabić? – Sięgnąłem w dół i zabezpieczyłem broń. – Patrol policyjny zobaczy i będziemy mieć kłopoty.

Ojciec Vincent przełknął ślinę, usiłując ukryć karabin pod deską rozdzielczą.

– Ta broń jest nielegalna?

– Nielegalna to zbyt mocne słowo – mruknąłem.

– Och – powiedział ojciec Vincent, przełykając ślinę. – Ci ludzie. Chcieli pana zabić.

– To właśnie robią płatni mordercy – zgodziłem się.

– Skąd pan wie, kim oni są?

– Pierwszy facet miał pistolet z tłumikiem. Z dobrym tłumikiem z metalu i szkła, a nie z plastikowej butelki. – Ponownie wyjrzałem przez okno. – Poza tym posługiwał się bronią małego kalibru i zanim otworzył ogień, starał się podejść jak najbliżej.

– A co to ma za znaczenie?

To się wydawało oczywiste. Ręce mi drżały, miałem wrażenie, że nagle osłabły.

– Znaczy to, że używał lekkiej amunicji. Poddźwiękowej. Przekroczenie przez kulę bariery dźwięku niweczy w pewnym sensie efekt działania tłumika. Kiedy spostrzegł, że jestem uzbrojony, uciekł, kryjąc się, i wezwał pomoc. To zawodowiec.

– Och – powiedział znów ojciec Vincent. Lekko przybladł.

– Poza tym rozpoznałem jednego z ludzi czekających przy wyjeździe.

– Ktoś był przy wyjeździe? – zdziwił się ojciec Vincent.

– Tak. Zbiry wynajęte przez Marconego. – Zerknąłem do tyłu, przez rozbitą szybę i westchnąłem. – No więc dokąd jedziemy?

Ojciec Vincent udzielał mi wskazówek głuchym głosem, a ja skoncentrowałem się na prowadzeniu samochodu, próbując ignorować ściskanie w żołądku i drżenie rąk. Nie najlepiej znoszę bycie celem.

Hendricks. Dlaczego, u diabła, Marcone nasłał na mnie swoich sługusów? Marcone był władcą parszywych ulic Drugiego Miasta, ale na ogół nie uciekał się do tego rodzaju przemocy. Uważał, że to szkodzi interesom. Byłem przekonany, że doszliśmy z Marconem do porozumienia, albo przynajmniej zgodziliśmy się nie wchodzić sobie nawzajem w drogę. Dlaczego więc wykonał takie posunięcie? Może nieświadomie przekroczyłem jakąś granicę, o której istnieniu nie miałem pojęcia?

Rzuciłem okiem na roztrzęsionego ojca Vincenta. Nie powiedział mi jeszcze, czego ode mnie chce, ale bez względu na to, czym to było, okazało się na tyle ważne, żeby ktoś z Watykanu w sekrecie pofatygował się aż do Chicago. Może też było to na tyle ważne, żeby z tego powodu zabić wścibskiego maga.

Masz ci los. Co za piekielny dzień.

Rozdział 3

Ojciec Vincent pokierował mnie do motelu znajdującego się kawałek drogi na północ za lotniskiem O’Hare. Motel należał do krajowej sieci, był niedrogi, ale czysty. Rzędy drzwi wychodziły na parking. Zajechałem od tyłu budynku i zmarszczyłem brwi. Nie było to miejsce, w jakim według mnie powinien się zatrzymać ktoś taki jak ojciec Vincent. Ksiądz opuścił samochód, jeszcze zanim zdążyłem zaciągnąć ręczny hamulec, pospieszył do najbliższych drzwi i natychmiast wszedł do środka.

Udałem się za nim. Gdy tylko wszedłem, Vincent zamknął drzwi na klucz i przez chwilę majstrował przy żaluzjach, aż udało mu się je opuścić. Wskazał mi głową miejsce przy stoliku.

– Proszę siadać.

Usiadłem i wyciągnąłem przed siebie nogi. Ojciec Vincent wysunął szufladę skromnej komody i wyjął teczkę na akta ściągniętą szeroką gumką. Usiadł naprzeciwko mnie i zdjął z teczki gumkę.

– Kościół jest zainteresowany odzyskaniem skradzionej własności.

Wzruszyłem ramionami.

– To brzmi jak robota dla policji – powiedziałem.

– Śledztwo jest w toku, a ja jestem w stałym kontakcie z lokalną policją. Ale... jakby to elegancko wyrazić... – zmarszczył brwi. – Historia to dobra nauczycielka.

– Nie macie zaufania do policji – domyśliłem się. – Rozumiem.

Skrzywił się.

– Chodzi jedynie o to, że w przeszłości istniały powiązania pomiędzy chicagowską policją a rozmaitymi figurami świata przestępczego.

– Teraz tak jest tylko w filmach, padre. Może do was to nie dotarło, ale ta cała historia z Alem Capone jest już od pewnego czasu nieaktualna.

– Może tak – powiedział – a może nie. Ja po prostu chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby odzyskać skradziony przedmiot. Do tych działań zaliczam zaangażowanie niezależnego, dyskretnego detektywa.

Aha. Czyli nie ufa policji i chce, żebym pracował dla niego potajemnie. To dlatego rozmawiamy w tanim motelu, a nie tam, gdzie się naprawdę zatrzymał.

– Co miałbym odnaleźć?

– Relikwię – oznajmił.

– Co?

– Przedmiot kultu, panie Dresden, będący w posiadaniu Kościoła od kilkuset lat.

– Ach, tak – powiedziałem.

– Tak. Przedmiot jest bardzo stary i kruchy, uważamy też, że nie jest właściwie zabezpieczony. Koniecznie trzeba jak najszybciej odzyskać go.

– Co się z nim stało?

– Został skradziony trzy dni temu.

– Skąd?

– Z katedry Świętego Jana Chrzciciela w północnych Włoszech.

– Daleko stąd.

– Uważamy, że ten przedmiot przywieziono do Chicago, gdzie ma zostać sprzedany.

– Dlaczego?

Wyjął z teczki czarno-białą odbitkę o wymiarach piętnaście na dwadzieścia pięć centymetrów i podał mi. Zdjęcie przedstawiało zmasakrowane ciało leżące na bruku. Krew tworzyła wokół kałużę, ciekła pomiędzy kamieniami. Wydawało mi się, że to mężczyzna, ale trudno było stwierdzić to z całą pewnością. Kimkolwiek był, jego twarz i szyja zostały pocięte dosłownie na paski. Cięcia były równe, precyzyjne, proste. Robota profesjonalisty.

– Ten mężczyzna to Gaston LaRouche. Przywódca zorganizowanego gangu złodziei o nazwie Myszy Kościelne. Specjalizują się w okradaniu sanktuariów i katedr. Został znaleziony martwy następnego ranka po kradzieży w pobliżu małego lotniska. W teczce miał sfałszowane amerykańskie dokumenty i bilety lotnicze do Chicago.

– Ale nie było tam tej rzeczy.

– No właśnie.

Ojciec Vincent wyjął dwie kolejne fotografie. Były również czarno-białe, ale mniej ostre, jakby były kilkakrotnie powiększane. Obie przedstawiały kobiety średniego wzrostu i budowy, ciemnowłose, w przeciwsłonecznych okularach.

– Zdjęcia podejrzanych? – spytałem. Skinął głową.

– Z Interpolu. Anna Valmont i Francisca Garcia. Uważamy, że pomogły LaRouche’owi dokonać kradzieży, a następnie zamordowały go i wyjechały z kraju. Interpol otrzymał informację, że Valmont była widziana na tutejszym lotnisku.

– Wiadomo, kim jest kupujący?

Vincent pokręcił głową.

– Nie. Na tym polega sprawa. Chcę, aby odszukał pan pozostałe Myszy Kościelne i odzyskał przedmiot.

Ze zmarszczonymi brwiami przyglądałem się zdjęciom.

– No tak. Oni też chcą, żeby pan to zrobił.

Vincent zamrugał.

– Co pan ma na myśli?

Zniecierpliwiony pokręciłem głową.

– Nie coś. Kogoś. Proszę spojrzeć na to zdjęcie. LaRouche nie został zabity w tym miejscu.

Vincent zdziwił się.

– Czemu pan tak mówi?

– Za mało krwi. Widziałem ludzi, którzy zostali poszatkowani i wykrwawili się. Było cholernie dużo krwi. – Przerwałem na chwilę. – Przepraszam za moją łacinę.

Ojciec Vincent przeżegnał się.

– A dlaczego ciało miało być znalezione właśnie tam?

Wzruszyłem ramionami.

– Wykończył go zawodowiec. Proszę zwrócić uwagę na cięcia. Są metodyczne. Był prawdopodobnie nieprzytomny, może pod wpływem narkotyków, bo nie da się utrzymać człowieka spokojnie, kiedy ma nóż przy twarzy.

Ojciec Vincent przyłożył sobie dłoń do brzucha. – Och.

– A więc mamy ciało, znalezione gdzieś na środku ulicy, całkiem jakby z tabliczką na szyi mówiącą: Towar jest w Chicago. Albo ktoś był niewyobrażalnie głupi, albo chciał was tu doprowadzić. To profesjonalne zabójstwo. Ktoś chciał, żeby ciało stanowiło wskazówkę.

– Ale kto mógłby coś takiego zrobić?

Znów wzruszyłem ramionami.

– Pewnie dobrze by było się tego dowiedzieć. Ma pan lepsze zdjęcia tych kobiet?

Pokręcił głową.

– Nie. Nigdy ich nie aresztowano. Nie mają kryminalnej przeszłości.

– Czyli są dobre w swoim fachu. – Wziąłem do ręki zdjęcia. Dopięto do nich kartki z listą nazwisk, którymi się posługiwały, z adresami, ale to wszystko. Niczego, co mogłoby się przydać. – To trochę potrwa.

– Dojście do celu wartego zachodu zazwyczaj trochę trwa. Czego potrzebuje pan ode mnie, panie Dresden?

– Zaliczki – powiedziałem. – Tysiąc wystarczy. Potrzebuję też opisu tego obiektu, im dokładniejszy, tym lepiej.

Ojciec Vincent rzeczowo skinął głową, wyjął z kieszeni plik banknotów spiętych zwykłym metalowym spinaczem, odliczył dziesięć portretów Bena Franklina i podał mi je.

– Obiekt jest podłużną sztuką płótna długości czterystu dwudziestu siedmiu i szerokości stu siedmiu i pół centymetra, ręcznie tkaną splotem diagonalnym trzy na jeden. Na tkaninie widoczne są liczne ślady i plamy, i...

Przerwałem mu gestem, marszcząc brwi.

– Chwileczkę. Powiedział pan, że skąd go skradziono?

– Z katedry Świętego Jana Chrzciciela – powtórzył ojciec Vincent.

– W północnych Włoszech – dopowiedziałem.

Przytaknął.

– Ściśle mówiąc, w Turynie – dodałem.

Znów skinął głową z rezerwą.

– Ktoś ukradł tak zwany całun turyński? – chciałem postawić sprawę jasno.

– Tak.

Wyprostowałem się w fotelu, ponownie przyglądając się zdjęciom. To zmieniało postać rzeczy. Zasadniczo zmieniało.

Ten Całun, przez duże C... Przypuszczalnie całun pogrzebowy, w który Józef z Arymatei owinął zdjęte z krzyża ciało Chrystusa. Płótno, w które owinięte było ciało Chrystusa przy zmartwychwstaniu, z jego utrwaloną podobizną, z jego krwią.

– No, no – powiedziałem.

– Co panu wiadomo na temat Całunu, panie Dresden?

– Niewiele. Śmiertelny Całun Chrystusa. W latach siedemdziesiątych XX wieku przeprowadzono szereg testów, ale żaden z nich nie potwierdził jednoznacznie, że to falsyfikat. O mało nie spłonął kilka lat temu w pożarze katedry. Krążą historie o jego uzdrawiającej mocy. Mówi się też, że wciąż pilnuje go para aniołów. Słyszałem jeszcze wiele różnych rzeczy, których już nie pamiętam.

Ojciec Vincent, oparłszy ręce na stole, pochylił się ku mnie.

– Panie Dresden, Całun jest być może najistotniejszą relikwią Kościoła. To potężny symbol wiary, uznawany przez wielu ludzi. Ma również znaczenie polityczne. Dla Rzymu jest kwestią ogromnej wagi, by został on odzyskany i wrócił pod opiekę Kościoła jak najszybciej.

Przyglądałem mu się przez chwilę, zastanawiając się nad doborem słów.

– Czy uzna pan to za obraźliwe, jeśli zasugeruję, że najprawdopodobniej Całun jest, hmm... znaczący w sensie magicznym?

Vincent zacisnął wargi.

– Nie mam tego rodzaju złudzeń, panie Dresden. To kawałek płótna, a nie latający dywan. Jego wartość polega na znaczeniu historycznym i symbolicznym.

– Ho, ho – powiedziałem. Do diabła, przecież stąd właśnie bierze się większość magicznej mocy. Całun jest stary i uważany za coś szczególnego, a ludzie w to wierzą. To samo w sobie wystarcza, by miał swego rodzaju moc. – Pewni ludzie mogą uważać inaczej – zauważyłem.

– Oczywiście – zgodził się. – Dlatego pańska znajomość tutejszych kręgów okultystycznych może okazać się nieoceniona.

Pokiwałem głową i zastanowiłem się. Sprawa mogła być całkowicie trywialna. Ktoś po prostu ukradł stary, zbutwiały kawałek materiału, żeby sprzedać go szaleńcowi, który wierzy, że to magiczne prześcieradło. Mogło być tak, że Całun nie jest niczym więcej, jak tylko symbolem, zabytkiem, historyczną osobliwością, atrakcyjną, ale w ostatecznym rozrachunku bez większego znaczenia.

Oczywiście istniała też możliwość, że Całun jest prawdziwy. Że rzeczywiście miał kontakt z Synem Bożym, gdy ten powstawał z martwych. Tę myśl odsunąłem na bok.

Bez względu na to, dlaczego albo jak, jeśli Całun jest czymś szczególnym w sensie magicznym, może to oznaczać całkiem nową – i dużo groźniejszą – rozgrywkę. Wśród wszelkiego rodzaju niesamowitych, ciemnych i występnych mocy, które mogły być zamieszane w zniknięcie Całunu, nie było ani jednej, którą bym podejrzewał, że użyje go w zbożnym celu. W grę mogły wchodzić rozliczne nadnaturalne partykularne interesy.

Nawet jeśli odrzuci się taką możliwość, już choćby zakup Całunu przez śmiertelnika wydawał się wystarczająco niebezpieczny. Mógł w to być zaangażowany John Marcone – równie dobrze, jak policja Chicago, razem z Interpolem i FBI. Kiedy chodzi o odnajdywanie ludzi, gliny są całkiem niezłe, nawet bez udziału nadnaturalnych mocy. Widzę duże szanse, że zlokalizują złodziei i odzyskają Całun w ciągu paru dni.

Popatrywałem to na zdjęcia, to na gotówkę, rozmyślając nad tym, ile rachunków mógłbym popłacić dzięki hojności ojca Vincenta. Przy odrobinie szczęścia może nawet nie musiałbym zbytnio się narażać.

Oczywiście. Byłem o tym przekonany.

Schowałem pieniądze do kieszeni. Wziąłem też zdjęcia.

– Jak mogę się z panem skontaktować?

Ojciec Vincent zapisał numer telefonu na karteczce z nagłówkiem motelu i podsunął mi.

– Proszę. To automatyczna sekretarka na czas mojego pobytu w mieście.

– Dobrze. Nie mogę obiecać niczego konkretnego, ale zobaczę, co uda mi się zrobić.

Ojciec Vincent wstał ze słowami:

– Dziękuję, panie Dresden. Musi pan wiedzieć, że ojciec Forthill wypowiada się o panu w samych superlatywach.

– Jest bardzo łaskawy – przyznałem, wstając.

– Proszę wybaczyć, mam umówione spotkania.

– Rozumiem. To moja wizytówka, na wypadek, gdyby zechciał się pan ze mną skontaktować.

Podałem mu wizytówkę, uścisnęliśmy sobie dłonie i wyszedłem.

Otworzyłem bagażnik i przełożyłem do niego karabin, wyjmując uprzednio nabój z komory i sprawdzając, czy broń jest zabezpieczona. Potem wyjąłem patyk nieco dłuższy niż moje przedramię, pokryty runami i innymi znakami, który pomagał mi ukierunkowywać moją magię bardziej precyzyjnie. Marynarkę od garnituru narzuciłem na karabin. Z kieszeni wygrzebałem srebrną bransoletę z doczepionym do niej tuzinem małych wisiorków przypominających średniowieczne tarcze. Założyłem ją na lewą rękę, na prawą wsunąłem pierścień, a różdżkę umieściłem obok siebie, na siedzeniu pasażera.

Wobec zdobycia nowej sprawy, płatnego zabójcy i wyzwania przez diuka Ortegę na pojedynek wolałem mieć całkowitą pewność, że nie obudzę się znowu z ręką w nocniku.

Skierowałem garbusa do domu. Wynajmuję suterenę w wielkim, skrzypiącym ze starości budynku. Nim tam dojechałem, minęła północ. Był koniec lutego. W powietrzu unosiły się od czasu do czasu płatki śniegu, które topniały natychmiast w zetknięciu z ziemią. Przypływ adrenaliny spowodowany programem Larry’ego Fowlera i napaścią wynajętego zbira już opadł. Byłem obolały, zmęczony i niespokojny. Wysiadłem z samochodu, zdecydowany pójść prosto do łóżka, a następnego dnia wstać wcześnie i wziąć się do pracy nad sprawą Vincenta.

Nagle poczułem zimną energię, od której dostałem gęsiej skórki, i usłyszałem dwa stłumione odgłosy uderzenia, dochodzące ze schodów prowadzących do mojego mieszkania. Zmieniłem zdanie.

Sięgnąłem po różdżkę i przygotowałem się do użycia bransolety ochronnej na lewej ręce, ale zanim doszedłem do schodów, dwie postacie przemknęły obok i ciężko upadły na zmarzniętą ziemię obok wysypanego żwirem parkingu. Potoczyły się w zmaganiach, aż jedna z ciemnych sylwetek, znajdująca się akurat pod spodem, wymierzyła kopniaka tej, która była na górze. Ten z wierzchu wyleciał w górę na wysokość ponad pięciu metrów, spadł na żwir z głuchym tąpnięciem i odgłosem wypuszczanego powietrza, pozbierał się i uciekł.

Z uaktywnioną tarczą podszedłem do drugiego intruza, zanim zdążył się dźwignąć na nogi. Pchnąłem w różdżkę swoją wolę, aż runy rozjarzyły się purpurowo, a koniec zapłonął jaskrawo jak pochodnia. Wstrzymałem jednak uderzenie, podchodząc bliżej do nieproszonego gościa z wysuniętą w jego stronę różdżką.

– Rusz się, a cię usmażę.

Czerwony blask oświetlił kobietę.

Miała na sobie dżinsy, czarną skórzaną marynarkę i białą koszulkę. I rękawiczki. Jej długie, kruczoczarne włosy związane były w koński ogon. Ciemne, podłużne oczy błysnęły na mnie spod długich rzęs. Na pięknej twarzy pojawił się wyraz ostrożnego rozbawienia.

Serce załomotało mi w nagłym przypływie bólu i podniecenia.

– No cóż – powiedziała Susan, spoglądając mi w twarz sponad skwierczącej różdżki – słyszałam o smażeniu się w piekle, ale to jest po prostu śmieszne.

Rozdział 4

Susan. Mój umysł zablokował się na dobre dziesięć sekund, w ciągu których gapiłem się na moją dawną ukochaną. Wyczuwałem aromat jej włosów i subtelną woń perfum, zmieszaną z zapachem nowej skórzanej marynarki i jeszcze innym, może nowego mydła. Jej ciemne oczy przyglądały mi się niepewnie i niespokojnie. W kąciku ust miała niewielkie draśnięcie, na którym pojawiły się kropelki krwi, czarne w czerwonym blasku płomienia różdżki.

– Harry – odezwała się Susan cichym, spokojnym głosem. – Przerażasz mnie.

Otrząsnąłem się z zaskoczenia i opuściłem różdżkę, podchodząc do niej.

– Wielkie nieba, Susan, nic ci nie jest?

Podałem jej rękę, a ona chwyciła ją i zręcznie zerwała się na nogi. Jej palce były rozgrzane jak w gorączce, nad skórą w zimowym powietrzu unosiła się para.

– Tylko siniaki – stwierdziła. – Nic mi nie będzie.

– Kto to był?

Susan zerknęła w kierunku, w którym zniknął jej napastnik, i pokręciła głową.

– Czerwony Dwór. Nie widziałam twarzy.

Zdumiony zamrugałem.

– Poradziłaś sobie z wampirem? Sama?

Błysnęła uśmiechem, w którym znużenie mieszało się z satysfakcją.

– Pracowałam nad tym.

Rozejrzałem się wokół uważniej, starając się wykryć zmysłami ślad niepokojącej energii unoszącej się wokół Czerwonych. Nic.

– Już go nie ma – przekazałem jej. – Ale nie powinniśmy tu zostawać.

– Wejdziemy do środka?

Już miałem się zgodzić, ale się powstrzymałem. Ogarnęło mnie potworne podejrzenie. Wyrwałem rękę z jej dłoni i cofnąłem się o krok. Między brwiami Susan zarysowała się pionowa kreska.

– Harry?

– To był ciężki rok – powiedziałem. – Chcę porozmawiać, ale nie zapraszam cię, żebyś weszła.

Przez twarz Susan przemknął wyraz zrozumienia i bólu. Objęła się ramionami i skinęła głową.

– Świetnie to rozumiem. To dobrze, że jesteś ostrożny.

Cofnąłem się jeszcze o krok i ruszyłem w stronę swoich wzmocnionych stalą drzwi. Szła koło mnie w pewnej odległości, tak że mogłem ją widzieć. Pokonałem schody i otworzyłem drzwi kluczem. Potem wysiłkiem woli zneutralizowałem chwilowo zaklęcia ochronne broniące mojego mieszkania, stosowane jako magiczny ekwiwalent zaminowania terenu i alarmu przeciwwłamaniowego zarazem.

Po wejściu spojrzałem na świecznik zamocowany na ścianie przy drzwiach.

– Flickum bicus – mruknąłem. Poczułem łagodny strumień wypływającej ze mnie energii. Świece zapłonęły pełgającym płomieniem, oświetlając mieszkanie łagodnym, pomarańczowym blaskiem.

Mieszkam w czymś w rodzaju jaskini złożonej z dwóch komór. W większej toczy się moje życie. Prawie cała powierzchnia ścian pokryta jest półkami pełnymi książek, a tam, gdzie ich nie ma, zawiesiłem tkaniny i pierwszy plakat filmu Gwiezdne Wojny. Podłoga jest zarzucona dywanami. Mam tu wszystko, od ręcznie tkanych Navajo po czarny dywan z dominującym elementem twarzy Elvisa o średnicy ponad pół metra. Tak samo jak w przypadku garbusa, wyobrażam sobie, że niektórzy uznaliby mój zestaw tkanin na podłodze za eklektyczny. Ja uważam je za coś, po czym się chodzi, żeby nie czuć lodowato zimnej, kamiennej posadzki. Z moimi meblami sprawa przedstawia się tak samo. Większość pochodzi z drugiej ręki. Nie pasują do siebie, ale są wygodne, można się na nich wyciągnąć, a przyćmione światło pozwala mi nie dostrzegać, że stanowią przypadkową zbieraninę. W niewielkiej wnęce znajduje się zlew, staroświecka lodówka i spiżarnia. Drewno w kominku wypaliło się na czarno-szary popiół, ale wiedziałem, że w głębi nadal tli się żar. Drzwi prowadzą do maleńkiej sypialni i jeszcze mniejszej łazienki. Mieszkanie może i jest dziadowskie, ale panuje w nim porządek i czystość.

Odwróciłem się do Susan, nie odkładając różdżki. Bytom nadnaturalnym niełatwo jest przekroczyć próg domostwa, dopóki nie zostaną zaproszone przez prawowitego mieszkańca. Wiele obrzydliwych istot potrafi przybrać fałszywą postać i niewykluczone, że któraś z nich postanowiła mnie podejść, podając się za Susan.

Przekroczenie progu bez zaproszenia kosztuje istotę nadnaturalną bardzo wiele wysiłku. Jeśli nie była to Susan, tylko coś, co przybrało jej postać – albo jeśli, niech Bóg broni, Susan przeszła pełną transformację w wampira – nie byłaby w stanie wejść. Jeśli natomiast jest to prawdziwa Susan, wszystko pójdzie dobrze, a przynajmniej próg nie wyrządzi jej szkody.

Paranoidalne podejrzenia ze strony byłego kochanka same w sobie mogą być krzywdzące.

Z drugiej strony, toczyła się wojna i Susan prawdopodobnie nie byłaby uszczęśliwiona wieścią, że dałem się zabić. Lepiej zachować czujność.

Susan nie zatrzymała się w progu. Weszła do środka, zamknęła za sobą drzwi, przekręciła klucz i spytała:

– I co, w porządku?

W porządku. Wraz z ulgą zakotłowały się we mnie uwolnione emocje. Było tak, jakbym obudził się po wielu dniach pełnych cierpienia i stwierdził, że ból ustąpił. W pozostałą po nim pustkę wlały się teraz inne uczucia. Podniecenie przede wszystkim, a także towarzyszące oczekiwaniu nerwowe drżenie, jak u nastolatka. Wreszcie ogarnęła mnie ciepła fala radości i szczęścia, aż zachichotałem wewnętrznie z uciechy.

W cieniu tego wszystkiego znajdowały się sprawy bardziej mroczne, ale nie mniej poruszające. Czysta, zmysłowa rozkosz, jaką dawało ponowne wdychanie zapachu Susan, patrzenie na jej twarz, na ciemne włosy. Pragnąłem poczuć jej skórę pod dłońmi, poczuć jej ciało przywierające do mojego.

Było to więcej niż samo pragnienie, raczej przemożna potrzeba. Teraz, kiedy stała przede mną, potrzebowałem jej tak samo, jak pożywienia, wody i powietrza, a nawet bardziej. Chciałem jej uświadomić, ile dla mnie znaczy jej obecność, ale nigdy nie potrafiłem wyrażać uczuć słowami.

Zanim Susan odwróciła się znowu, przypadłem do niej. Wydała cichy okrzyk zaskoczenia, a ja łagodnie pochyliłem się nad nią i przycisnąłem całym sobą do drzwi.

Zbliżyłem usta do jej warg, które były miękkie, słodkie i rozpalone. Zesztywniała na sekundę, po czym jęknęła i obejmując mnie za szyję, oddała pocałunek. Czułem ją, jej szczupłe, rozgrzane, silne i miękkie zarazem ciało. Moje pragnienie jeszcze wzrosło, pocałunek stał się głębszy. Nasze języki spotkały się i zaczęły igrać ze sobą. Reakcje Susan były równie żarliwe jak moje, spomiędzy jej warg desperacko złączonych z moimi wydobywały się spazmatyczne jęki, przenikające mnie do głębi. Poczułem się oszołomiony; chociaż coś mnie przed tym ostrzegało, przycisnąłem ją mocniej do siebie.

Przesunąłem dłoń po biodrze pod skórzaną marynarką, wsunąłem pod koszulkę i gładziłem słodką nagość jej talii. Przyciągnąłem Susan do siebie jeszcze mocniej, a ona poddała się bezwolnie, jej oddech był gorący i szybki. Uniosła nogę, napierając na moje udo, owinęła wokół mojej łydki, pociągnęła ku sobie. Dotknąłem wargami jej szyi, aż poczułem na języku smak skóry, a ona odchyliła głowę, bardziej jeszcze obnażając szyję.

Poprowadziłem linię pocałunków aż do ucha, gryząc lekko, co doprowadzało ją do drżenia. Z gardła Susan wydobywały się ciche dźwięki wzbierającego pożądania. Odnalazłem z powrotem jej chętne usta. Wczepiła palce w moje włosy.

Czułem coraz większe oszołomienie. Jakaś pojedyncza trzeźwa myśl przemknęła mi przez mózg, spróbowałem ją uchwycić, ale pocałunek mi to uniemożliwił. Pożądanie i pragnienie zabiły we mnie rozsądek.

Zaalarmował mnie nagły donośny syk. Odskoczyłem od Susan, rozglądając się w popłochu.

Pan, mój kocur bez ogona, naznaczony szramami po stoczonych potyczkach, zeskoczył na kamienną posadzkę przed paleniskiem. Wielkie, fosforyzujące, zielone ślepia utkwił w Susan. Pan waży około piętnastu kilo, a piętnaście kilo kota może narobić mnóstwo hałasu.

Susan drgnęła i przycisnęła mi dłoń do piersi, odwracając twarz. Odpychała mnie łagodnie, nie wywierając przymusu. Moje usta marzyły o tym, by znów złączyć się z jej wargami, ale zamknąłem oczy i wziąłem głęboki, urywany wdech. Potem odsunąłem się od niej.

Chciałem rozniecić ogień – nie ten metaforyczny, po prostu rozpalić w kominku – ale pokój zawirował szaleńczo i jedyne, co mogłem zrobić, to opaść na fotel.

Pan wskoczył mi na kolana, o wiele delikatniej, niż mógłbym się po nim spodziewać, i zaczął ocierać się łbem o moją pierś, głośno mrucząc. Pogłaskałem go i po paru minutach pokój przestał mi się kręcić przed oczami.

– Co się, u diabła, stało? – wymamrotałem.

Susan wyłoniła się z cienia i w świetle świec przeszła przez pokój. Wzięła pogrzebacz, rozgarnęła popiół, a kiedy błysnął pomarańczowo-czerwony płomień, zajęła się dokładaniem szczap ze starego żelaznego kosza stojącego obok kominka.

– Mogłam cię poczuć – odezwała się po chwili. – Mogłam poczuć, jak się poddajesz. To... – zadrżała – ...to było przyjemne.

Rany, pewnie że było. I założę się, że byłoby jeszcze przyjemniej, gdyby nie przeszkadzały te wszystkie ubrania. Głośno jednak powiedziałem tylko:

– Poddaję się?

Spojrzała na mnie przez ramię z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Jadowi – wyjaśniła cicho. – Oni to nazywają swoim Pocałunkiem.

– Chyba nie mogę mieć im za złe. To brzmi o wiele bardziej romantycznie niż „narkotyczna ślina”.

Coś we mnie domagało się przerwania błahej pogawędki i natychmiastowego powrotu do takiego myślenia, które prowadziłoby do rozrzuconych po podłodze ubrań, jednak nie poszedłem za tym głosem.

– Pamiętam. Tak było, kiedy... kiedy całowaliśmy się, zanim odeszłaś. Myślałem, że mi się zdawało.

Susan pokręciła głową i usiadła na posadzce przed kominkiem. Plecy trzymała prosto, dłonie spoczywały nieruchomo na kolanach. Ogień rozprzestrzeniał się na świeżo dołożone drewno, blask obejmował ją złotymi palcami, ale twarz pozostawała ukryta w cieniu.

– Nie. To, co zrobiła mi Bianca, już mnie zmieniło w pewien sposób. Fizycznie. Jestem teraz silniejsza. Zmysły mam bardziej wyostrzone. Jest też...

Zająknęła się.

– Pocałunek – powiedziałem z trudem. Moim wargom niezbyt spodobało się to słowo. O wiele by wolały samą czynność, ale starałem się nie zwracać na to uwagi.

– Tak – potwierdziła. – Nie do tego stopnia, jak oni to potrafią. Mniej, ale i tak...

Przetarłem twarz dłonią.

– Wiesz, czego mi trzeba? – Albo nagiej, prężącej się, chętnej Susan, albo prysznica z ciekłego azotu. – Piwa. Ty też chcesz?

– Raczej nie – powiedziała. – Nie sądzę, żeby osłabienie kontroli nad sobą było w tej chwili korzystne.

Pokiwałem głową, wstałem i podszedłem do lodówki. Tak naprawdę jest to skrzynka z lodem, z prawdziwym lodem, a nie z freonem. Wyjąłem ciemnobrązową butelkę piwa ale produkowanego przez Maca i pociągnąłem długi łyk. Mac byłby oburzony, że piję jego wyrób schłodzony, bo dumny jest ze swojej tradycyjnej technologii rodem ze Starego Świata, ale ja zawsze trzymam parę butelek w lodówce, na wypadek gdyby mi przyszła ochota na zimne piwo. Co mam powiedzieć? Jestem niedokształconym barbarzyńcą, amerykańskim magiem. Wypiłem z pół butelki, po czym przytknąłem sobie zimne szkło do czoła.

– No więc – zacząłem – chyba nie przyjechałaś tu, żeby, hmm...

– Zedrzeć z ciebie ubranie i bezwstydnie cię wykorzystać? – podpowiedziała Susan. Głos miała znów spokojny, ale w tle wyczułem nutę jej własnego pragnienia. Nie byłem pewien, czy ma to mnie zaniepokoić, czy zachęcić.

– Nie, Harry. To nie jest... to nie jest coś, na co mogłabym sobie z tobą pozwolić. Niezależnie od tego, jak bardzo każde z nas tego chce.

– Dlaczego nie? – spytałem. Wiedziałem już, dlaczego, ale słowa przeskoczyły z mózgu do ust, zanim zdołałem je powstrzymać. Spojrzałem podejrzliwie na piwo.

– Nie chcę stracić kontroli – odparła Susan. – Nigdy. Z nikim. A zwłaszcza z tobą. – Zapadła cisza, w której słychać było tylko ogień. – Harry, zabiłoby mnie to, gdybym cię skrzywdziła.

Dokładnie rzecz biorąc, pomyślałem, prawdopodobnie mnie również by to zabiło. Myśl o niej, a nie o sobie, Harry. Zrozum. To tylko pocałunek. Odpuść.

Wypiłem resztę piwa. Ani trochę nie mogło się to równać z rozkoszą, jakiej zaznały moje usta wcześniej tego wieczora. Sprawdziłem zawartość lodówki.

– Cola? – spytałem Susan.

Skinęła głową, rozglądając się. Jej wzrok zatrzymał się na półeczce nad kominkiem, gdzie trzymałem kartkę i trzy pocztówki, jakie od niej dostałem, a także szare pudełeczko od jubilera zawierające skromny pierścionek, którego nie przyjęła.

– Czy ktoś jeszcze tu teraz mieszka?

– Nie. – Wyjąłem dwie puszki i jedną podałem jej. Wzięła ją, nie dotykając moich palców. – Czemu pytasz?

– Bo tak tu porządnie – powiedziała. – I twoje ubranie pachnie płynem do płukania tkanin. Nigdy w życiu nie używałeś płynu do płukania tkanin.

– A, o to chodzi. – Nie możesz się przyznać ludziom, że elfy wykonują za ciebie prace domowe, bo zostaną odwołane i odejdą. – Zatrudniam coś w rodzaju firmy sprzątającej.

– Rozumiem, że jesteś zbyt zajęty, żeby sprzątać samemu.

– Po prostu zarabiam na życie. Susan uśmiechnęła się.

– Słyszałam, że uratowałeś świat przed jakąś katastrofą. Czy to prawda?

Bawiłem się puszką coli.

– W pewnym sensie.

Susan roześmiała się.

– Jak mogłeś uratować świat w pewnym sensie?

– W taki sam sposób, jak robi to Greenpeace. Gdybym to spieprzył, może byłaby burza stulecia, ale faktycznych szkód nie dostrzeżono by przez jakieś trzydzieści, czterdzieści lat. Zmiany klimatyczne zachodzą powoli.

– Brzmi przerażająco – powiedziała Susan.

Wzruszyłem ramionami.

– Przede wszystkim starałem się ratować własny tyłek. Świat w drugiej kolejności. Może robię się cyniczny, ale podejrzewam, że jedyne, co udało mi się osiągnąć to to, że powstrzymałem elfy przed zniszczeniem ziemi, żebyśmy mogli ją zniszczyć sami.

Wróciłem na fotel. Otworzyliśmy swoje puszki coli i piliśmy przez chwilę w milczeniu. Serce przestało mi w końcu tak głośno walić.

– Brak mi ciebie – powiedziałem wreszcie. – Twojej redaktorce też. Dzwoniła parę tygodni temu. Powiedziała, że przestałaś przysyłać artykuły.

Susan pokiwała głową.

– Między innymi dlatego tu jestem. Należy jej się coś więcej niż tylko list czy telefon.

– Rezygnujesz? – spytałem.

Przytaknęła.

– Znalazłaś coś innego?

– W pewnym sensie – odpowiedziała, odgarniając sobie włosy z twarzy. – Nie mogę ci teraz wszystkiego powiedzieć.

Zmarszczyłem brwi. Odkąd tylko znałem Susan, zawsze kierowała nią pasja odkrywania prawdy i dzielenia się nią z ludźmi. Jej praca w „Arkanach” wzięła się z upartej niezgody na zaprzeczanie, że to, co widzi, jest prawdą, choćby wydawało się szaleństwem. Należała do rzadkiego gatunku ludzi, którzy zastanawiają się nad pewnymi sprawami, choćby były one niesamowite i nadnaturalne, zamiast je z miejsca odrzucić. Dlatego właśnie podjęła pracę w „Arkanach”. Dzięki temu się poznaliśmy.

– Wszystko u ciebie w porządku? – spytałem. – Masz kłopoty?

– Raczej nie – odparła. – Ale ty masz. Dlatego tu jestem, Harry.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Przyjechałam, żeby cię ostrzec. Czerwony Dwór...

– Przysłał Paola Ortegę, żeby mnie wyzwał na pojedynek. Wiem.

Westchnęła.

– Ale nie wiesz, w co się pakujesz. Harry, Ortega jest jednym z najbardziej niebezpiecznych arystokratów Dworu. Strategiem i dowódcą. Od początku wojny zabił pół tuzina Strażników Białej Rady w Ameryce Południowej i to on zaplanował i przeprowadził atak w Archangielsku w zeszłym roku.

Wyprostowałem się w fotelu i poczułem, że krew odpływa mi z twarzy.

– Skąd o tym wiesz?

– Zajmuję się dziennikarstwem śledczym, Harry. Wyśledziłam to.

Ze zmarszczonymi brwiami wpatrywałem się w puszkę coli, którą obracałem w ręku.

– Wszystko jedno. Przyjechał tu i wyzwał mnie na pojedynek. Na uczciwą walkę. Jeśli mówi poważnie, podejmę ryzyko.

– Jest więcej spraw, o których musisz wiedzieć – powiedziała Susan.

– Na przykład co?

– Poglądy Ortegi na wojnę nie są popularne w Czerwonym Dworze. Niewielu z wyższej warstwy wampirów popiera jego sposób myślenia. Większości podoba się nieustanny rozlew krwi. Chcą wojny, żeby unicestwić Białą Radę. Wyobrażają sobie, że jeśli pozbędą się magów raz na zawsze, nie będą musieli w przyszłości żyć w ukryciu.

– A co to ma wspólnego z tym, co się dzieje?

– Zastanów się, Harry. Biała Rada prowadzi tę wojnę niechętnie. Gdyby mieli odpowiednią wymówkę, zakończyliby ją. Na tym polega plan Ortegi. Walczy z tobą, zabija cię i Biała Rada występuje o zawarcie pokoju. Pójdą na pewne ustępstwa, darują śmierć jednego ze swoich członków i po sprawie. Koniec wojny.

Zamrugałem gwałtownie. – Skąd wiesz...

– Halo, Ziemia do Harry’ego... mówiłam ci już. Wyśledziłam.

Zmarszczyłem czoło tak bardzo, że aż mnie zabolało.

– Dobrze już, dobrze. No cóż, jak na plan, to brzmi to całkiem nieźle – stwierdziłem. – Z wyjątkiem tego środkowego punktu, w którym ja umieram.

Uśmiechnęła się nieznacznie.

– Większość Czerwonego Dworu wolałaby widzieć cię przy życiu. Dopóki ty żyjesz, oni mają powód, żeby prowadzić wojnę.

– Super.

– Będą się starali przeszkodzić w pojedynku. Uznałam, że powinieneś to wiedzieć.

Skinąłem głową. – Dzięki. Będę...

W tym momencie ktoś mocno zastukał do drzwi. Susan zesztywniała i podniosła się z pogrzebaczem w dłoni. Ja wstałem o wiele wolniej, otworzyłem szufladę stolika stojącego obok fotela i wyjąłem broń, którą trzymam w domu: wielki, przestarzały rewolwer Brudnego Harry’ego Callahana, ważący z pięćdziesiąt ton. Wyciągnąłem również kawałek jedwabnego sznura długości około metra i przewiesiłem go sobie przez szyję, tak by w razie potrzeby móc go zdjąć.

Trzymając rewolwer w obu rękach, lufą do dołu, odwiodłem spust i zapytałem w stronę drzwi:

– Kto tam?

Po chwili ciszy odezwał się spokojny męski głos:

– Czy jest tu Susan Rodriguez?

Spojrzałem na Susan. Wyprostowała się jeszcze bardziej, w jej oczach błysnął gniew, ale odstawiła pogrzebacz na jego miejsce przy kominku. Potem odwróciła się do mnie i powiedziała:

– Odłóż to. Znam go.

Zabezpieczyłem rewolwer, ale go nie odłożyłem. Susan podeszła do drzwi i otworzyła. Stała za nimi najbardziej niewyraźna istota ludzka, jaką kiedykolwiek widziałem. Facet miał może metr siedemdziesiąt pięć wzrostu – średni szatyn o oczach w tym samym niesprecyzowanym odcieniu. Miał na sobie dżinsy, brązową marynarkę średniego rozmiaru i znoszone tenisówki. Jego twarz niczym się nie wyróżniała, nie była ani pociągająca, ani brzydka. Nie wydawał się szczególnie silny ani też tchórzliwy, ani bystry, ani w ogóle żaden.

– Co ty tu robisz? – spytał Susan bez żadnych wstępów.

Jego głos był taki sam jak reszta, równie emocjonujący jak formularz podatkowy.

– Mówiłam ci, że chcę z nim porozmawiać – powiedziała Susan.

– Mogłaś skorzystać z telefonu – upomniał ją. – To jest bez sensu.

– Cześć – powiedziałem głośno, podchodząc do swoich drzwi. Przewyższałem pana Nijakiego, a do tego trzymałem w ręku wielki rewolwer, nie szkodzi, że wycelowany w podłogę. – Nazywam się Harry Dresden.

Zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu, po czym spojrzał na Susan. Susan westchnęła.

– Harry, to jest Martin.

– Cześć, Martin – powiedziałem, przekładając rewolwer do lewej ręki, a prawą wyciągając ku niemu. – Bardzo mi miło.

Martin popatrzył na moją rękę.

– Ja nie podaję ręki – oświadczył. Najwyraźniej była to cała interakcja werbalna, jaką miał przeznaczoną dla mnie, bo zwrócił się znów do Susan ze słowami: – Musimy wcześnie wstać.

My? Jakie my?

Spojrzałem na Susan, która zaczerwieniła się zażenowana. Zgromiła Martina wzrokiem i odezwała się do mnie:

– Muszę już iść, Harry. Żałuję, że nie mogę zostać dłużej.

– Poczekaj – poprosiłem.

– Chciałabym – powiedziała. – Spróbuję zadzwonić do ciebie, zanim wyjedziemy.

Znowu to „my”.

– Wyjedziecie? Susan...

– Przykro mi.

Stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek zbyt gorącymi, miękkimi wargami. Potem wyszła, potrącając Martina tak, że musiał zrobić krok, żeby utrzymać równowagę.

Martin skinął mi głową i również wyszedł. Po chwili ruszyłem za nimi, akurat w porę, żeby zobaczyć, jak wsiadają do taksówki.

My.

– Niech to szlag – mruknąłem i na chwiejnych nogach wróciłem do domu. Zatrzasnąłem za sobą drzwi, zapaliłem świecę i ciężkim krokiem przeszedłem do swojej małej łazienki. Odkręciłem wodę, która miała tylko parę stopni powyżej zera, ale mimo to rozebrałem się i wszedłem pod prysznic, parując rozmaitymi frustracjami.

My.

My, my, my. To znaczy ona i ktoś inny, razem. Ktoś, kto nie jest mną. A ona? Susan i Pedantyczny Mściciel? To się nie trzyma kupy. To znaczy, niech to szlag, facet jest taki nijaki. Nudny. Zblazowany.

I być może normalny.

Zmierz się z tym, Harry, pomyślałem. Może i jesteś interesujący. Może nawet fascynujący. Ale normalny nie jesteś.

Wetknąłem głowę pod lodowaty prysznic i tak zostałem. Susan nie powiedziała, że są ze sobą. On też nie. Chodzi mi o to, że nie dlatego przerwała pocałunek. Bądź co bądź miała naprawdę ważny powód, żeby to zrobić.

Z drugiej strony, nie jest też tak, że to my jesteśmy ze sobą. Nie było jej ponad rok.

Wiele może się zmienić w ciągu roku.

Jej usta się nie zmieniły. Ani dłonie. Ani krągłości ciała. Ani zmysłowość płonąca w jej oczach. Ani łagodne dźwięki, które wydawała, prężąc tuż przy moim ciało, które błagało mnie o...

Spojrzałem po sobie i puściłem jeszcze zimniejszą wodę.

Wyszedłem spod prysznica drżący i zsiniały. Wytarłem się i położyłem się do łóżka.

Właśnie udało mi się rozgrzać pod przykryciem na tyle, że przestałem się trząść, kiedy zadzwonił telefon. Z siarczystym przekleństwem wyskoczyłem z pościeli. W pokoju panował mróz. Złapałem słuchawkę i warknąłem:

– Czego?

Potem, na wypadek, gdyby to była Susan, zmusiłem się do złagodzenia tonu.

– To znaczy, słucham.

– Przepraszam, że cię budzę, Harry – odezwała się Karrin Murphy, szefowa wydziału specjalnego chicagowskiej policji. Wydział specjalny rutynowo prowadzi śledztwa, które nie pasują do profilu pozostałych wydziałów, jak również wszystkie śmierdzące sprawy, których nikt inny nie chce się podjąć. Kończy się na tym, że muszą zajmować się wszelkiego rodzaju historiami niedającymi się łatwo wyjaśnić. Ich zadaniem jest nadanie sprawom biegu, aby wszystko się zgadzało w ostatecznym raporcie.

Murphy wzywa mnie jako konsultanta, kiedy natyka się na coś niesamowitego, z czym nie wie, jak sobie poradzić. Pracowaliśmy razem już od pewnego czasu, dzięki czemu ona i wydział specjalny nauczyli się rozpracowywać przeciętne, codzienne, nadnaturalne awantury. Jednak czasami ma do czynienia z czymś, co ją przerasta. Mój numer telefonu ma zapisany z opcją szybkiego wybierania.

– Murph, co się dzieje?

– Dzwonię nieoficjalnie – powiedziała. – Chciałabym, żebyś w czymś uczestniczył.

– Nieoficjalnie, czyli bez pieniędzy, jak się domyślam.

– Masz coś przeciwko pracy społecznej? – Przerwała na chwilę. – To może być dla mnie ważne.

Masz ci los. Moją noc i tak już diabli wzięli.

– Gdzie mam być?

– Kostnica Cook County – poinformowała mnie Murphy. – Chcę, żebyś zobaczył trupa.

Rozdział 5

Nie buduje się kostnic z oknami. A nawet; jeśli tylko pozwala na to ukształtowanie terenu, rzadko kiedy buduje się kostnice nad powierzchnią ziemi. Wydaje mi się, że jednym z powodów, dla których tak się dzieje, jest to, że łatwiej chłodzić ileś tam komór wielkości trumny w pomieszczeniu izolowanym ziemią. Ale to nie wszystko. Podziemie oznacza o wiele więcej niż tylko względną głębokość. To stosowne miejsce dla zmarłych. Groby znajdują się pod ziemią. Tak samo Piekło, Gehenna, Hades, czy co tam jeszcze.

Prawdopodobnie mówi to coś o ludziach. Może dla nas podziemie to słowo o subtelnym, głębokim znaczeniu. Może poziom ziemi wyznacza swego rodzaju symboliczną granicę, taki sztuczny twór, który pomaga nam nie zapominać, że żyjemy. Może pomaga nam też utrzymać cienie śmierci z dala od naszego życia.

Mieszkam w suterenie i podoba mi się to. Co to mówi o mnie?

Prawdopodobnie tyle, że dzielę włos na czworo.

– Wyglądasz na zamyślonego – zagadnęła Murphy. Zmierzaliśmy pustym korytarzem szpitala Cook County w kierunku kostnicy. Szliśmy okrężną drogą, abym mógł ominąć oddziały szpitalne pełne skomplikowanego sprzętu medycznego. Mój skórzany płaszcz trzepotał przy każdym kroku. Różdżka, którą przywiązałem pod płaszczem, rytmicznie obijała mi się o nogę. Spodnie od garnituru zamieniłem na niebieskie dżinsy, a pantofle na buty turystyczne.

Murphy nie przypominała wyglądem Walkirii ujarzmiającej potwory. Wyglądała jak czyjaś młodsza siostra. Miała półtora metra wzrostu, ważyła jakieś czterdzieści pięć kilo i była zbudowana jak lekkoatletka, z samych sprężystych mięśni. Blond grzywka zwisała nad błękitnymi oczami, a z tyłu włosy ścinała krótko. Ubrana była bardziej elegancko niż zazwyczaj – w rdzawokasztanową bluzkę i szary kostium ze spodniami – ale makijaż, jak to miała w zwyczaju, prawie nie istniał. W każdym calu wyglądała na profesjonalistkę, kobietę interesu.

Tak wyglądała, jednak była Walkirią ujarzmiającą potwory. Nie słyszałem o nikim innym, kto zabiłby monstrum za pomocą piły łańcuchowej.

– Powiedziałam, że wyglądasz na zamyślonego, Harry – powtórzyła nieco głośniej.

– Nie lubię szpitali – odparłem, kręcąc głową.

Przytaknęła.

– Kostnice mnie też przerażają. Kostnice i psy.

– Psy? – zdziwiłem się.

– Nie beagle czy cocker spaniele, czy coś w tym rodzaju. Po prostu wielkie psy.

Pokiwałem głową.

– Ja lubię psy. Dzięki nim Pan może się pożywić.

Murphy uśmiechnęła się do mnie.

– Widziałam cię wystraszonego. Wtedy inaczej wyglądałeś.

– A jak wyglądam? – spytałem.

Murhy wydęła wargi, jakby rozważała, co powiedzieć.

– Wyglądasz, jakby coś cię trapiło. Jakbyś był sfrustrowany. I miał poczucie winy. Wiesz, kłopoty sercowe.

Spojrzałem na nią drwiąco i skinąłem głową.

– Susan jest w mieście.

– Fiu, fiu – gwizdnęła Murphy. – Czy z nią... wszystko w porządku?

– No... na tyle, na ile to w jej wypadku możliwe.

– Więc czemu wyglądasz, jakbyś właśnie przełknął żywą żabę?

Wzruszyłem ramionami.

– Przyjechała, żeby rzucić pracę. I to przyjechała z kimś.

– Z facetem? – spytała Murphy.

– Właśnie.

Zmarszczyła brwi.

– Przyjechała z nim czy jest z nim?

Pokręciłem głową.

– Tylko przyjechała, jak mi się wydaje. Nie wiem zresztą.

– I rzuca robotę?

– Chyba tak. Będziemy musieli porozmawiać, jak myślę.

– Ona tak powiedziała?

– Powiedziała, że się ze mną skontaktuje i porozmawiamy.

Murphy przymrużyła oczy.

– A, to tak – stwierdziła.

– Co? – powiedziałem, przyglądając się jej.

Uniosła ręce wnętrzem dłoni na zewnątrz.

– Nie moja sprawa.

– Niech cię, Murph.

Westchnęła, odwróciła ode mnie wzrok i nie odzywała się przez kilka kolejnych kroków.

– Nie przygotowuje się faceta na rozmowę, jeśli ma się mu coś dobrego do powiedzenia, Harry – powiedziała w końcu.

Zerknąłem na jej profil, potem ponuro spojrzałem pod nogi. Zamilkliśmy. Doszliśmy do kostnicy. Murphy nacisnęła dzwonek.

– Murphy – powiedziała do mikrofonu w ścianie przy drzwiach.

Po chwili rozległ się brzęczyk i szczęk zamka. Pchnąłem drzwi i przytrzymując je, przepuściłem Murphy przodem. Mijając mnie, popatrzyła beznamiętnie. Murphy nie reaguje dobrze na szarmanckie gesty.

Kostnica niczym się nie różniła od innych, które widziałem. Zimna, czysta i jaskrawo oświetlona jarzeniówkami. Metalowe drzwiczki lodówek wypełniały jedną ścianę. Pośrodku pomieszczenia stał stół sekcyjny, który nie był pusty. To, co na nim leżało, przykryto białym prześcieradłem. Stolik na kółkach na przybory medyczne stał przy stole, drugi przy tandetnym biurku. Pomieszczenie wypełniały skoczne dźwięki polki, z dominującym akordeonem i klarnetem, dobywające się z niewielkiego stereo stojącego na biurku. Za biurkiem siedział mały człowieczek z dziką burzą czarnych włosów. Ubrany był w fartuch lekarski, na nogach miał zielone kapcie w kształcie zajączków z opadającymi uszami. W dłoni ściskał długopis, którym bazgrał zamaszyście po stercie formularzy.

Kiedy weszliśmy, zatrzymał nas gestem uniesionej dłoni i zakończył swoją bazgraninę zawijasem, po czym zerwał się na nogi z szerokim uśmiechem.

– Karrin! – wykrzyknął. – No, no, ślicznie dziś wyglądasz. Jaka to okazja?

– Wokół grzmią trąby z ratusza – wyjaśniła Murphy – więc wszyscy mamy stroić się w niedzielne ubrania i dużo uśmiechać.

– Sukinsyny – podsumował radośnie facecik, obrzucając mnie spojrzeniem. – I założę się, że macie też nie wydawać pieniędzy na konsultacje z medium. Ty musisz być Harry Dresden.

– Tak mam podpisaną bieliznę – przyznałem.

Wyszczerzył się.

– Świetny płaszcz. Bardzo mi się podoba.

– Harry – wtrąciła się Murphy – to jest Waldo Butters. Młodszy specjalista sekcyjny.

Uścisnęliśmy sobie ręce i Butters podszedł do stołu. Naciągnął rękawiczki chirurgiczne i maskę.

– Miło mi pana poznać, panie Dresden – rzucił przez ramię. – Wygląda na to, że kiedy tylko współpracuje pan z wydziałem specjalnym, moja robota staje się naprawdę interesująca.

Murphy dała mi kuksańca pięścią w ramię i poszła za Buttersem, a ja za nią.

– Maski macie na tacy po lewej. Stańcie jakiś metr od stołu i, na litość boską, nie rzygajcie mi na podłogę.

Włożyliśmy maski. Butters ściągnął prześcieradło.

Widywałem już trupy. W końcu, do cholery, sam też kilka wyprodukowałem. Widziałem, co zostaje z ludzi spalonych żywcem, rozszarpanych przez dzikie zwierzęta i takich, którym serca eksplodowały z piersi za sprawą czarnej magii.

Nigdy jednak nie widziałem niczego takiego jak to. Zepchnąłem tę myśl w głąb czaszki, starając się skoncentrować wyłącznie na rejestracji szczegółów. Nic by nie dało myślenie przy takim widoku. Nadmiar refleksji doprowadziłby mnie do zanieczyszczenia podłogi Buttersa.

Ofiarą był mężczyzna, metr osiemdziesiąt, może trochę więcej, szczupłej budowy. Jego pierś wyglądała jak dziesięć kilo surowego, siekanego mięsa. Cienkie linie biegły od obojczyków po talię i poziomo w poprzek ciała, tworząc siatkę. Cięcia rozmieszczono w odstępach co półtora milimetra, wycięty na ciele wzór siatki wydawał się idealnie równy. Cięcia były głębokie i odnosiłem niepokojące wrażenie, że gdybym przejechał dłonią po powierzchni tego zmasakrowanego ciała, na podłogę posypałyby się kawałki mięsa. Przynajmniej typowe dla sekcji cięcie w kształcie Y zostało już zszyte. Jego linie zakłócały precyzję siatki.

Następną rzeczą, którą zauważyłem, były ręce. Ściślej mówiąc, brak ich części. Lewa dłoń została odcięta jakieś pięć do siedmiu centymetrów powyżej nadgarstka. Z ciała sterczała pokryta czarnym skrzepem kość. Prawą rękę odcięto tuż poniżej łokcia, z takim samym obrzydliwym rezultatem.

Żołądek skręcił mi się w supeł i targnęły mną torsje, aż o mało nie zwymiotowałem. Zamknąłem na chwilę oczy, powstrzymując nieuchronną reakcję. Nie myśl, Harry, rozkazałem sobie. Patrz. Zobacz, co jest do zobaczenia. To już nie jest człowiek. To powłoka. Nic mu nie pomoże, że się porzygasz.

Ponownie otworzyłem oczy. Oderwałem wzrok od okaleczonego torsu i rąk, zmuszając się do obejrzenia rysów twarzy.

Nie było mi to dane.

Głowa także została odcięta.

Gapiłem się na postrzępiony kikut szyi. Pozostawało pytanie, gdzie się podziała jego głowa. To samo dotyczyło rąk. Człowiek powinien mieć głowę. Powinien mieć ręce. One nie powinny tak po prostu gdzieś zniknąć.

Wywarło to na mnie niepokojące wrażenie. Dogłębnie złe wrażenie. Jakiś głosik we mnie zaczął piszczeć i naglić do ucieczki. Spojrzałem na trupa; żołądek groził rewoltą.

Zagapiłem się na brak głowy, ale głośno powiedziałem tylko:

– Hmm... ciekawe, co go zabiło?

– Albo co go nie zabiło – odezwał się Butters. – Jedno mogę powiedzieć. Nie wykrwawił się na śmierć.

Spojrzałem na niego, marszcząc brwi.

– Co masz na myśli?

Butters uniósł jedną rękę trupa i wskazał na ciemną plamę na szarym ciele, w miejscu, w którym plecy dotykały stołu.

– Widzisz to? – spytał. – Plamy opadowe. Gdyby ten facet miał się wykrwawić z nadgarstków czy szyi, albo z jednej z tych ran, nie zostałoby w nim tyle krwi, żeby plamy były aż tak wyraźne. Serce pompowałoby krew, póki by nie umarł.

Odchrząknąłem.

– Jeśli nie rany, to co?

– Moje domysły? – powiedział Butters. – Zaraza.

Zdumiony zamrugałem.

– Zaraza – powtórzył. – A ściślej mówiąc, kilka chorób zakaźnych. Wewnątrz wygląda jak podręcznikowy przykład zakażonego organizmu. Nie mam jeszcze wszystkich wyników testów, ale te, które otrzymałem, bez wyjątku są pozytywne. Wszystko, od dżumy po koklusz. Znalazłem też u niego objawy, które nie pasują do żadnej z chorób, o jakich kiedykolwiek słyszałem.

– Chcesz powiedzieć, że umarł, bo był chory? – spytałem.

– I to na wiele chorób. Mało tego. Myślę, że jedną z nich była czarna ospa.

– Zdawało mi się, że czarna ospa zanikła – zauważyła Murphy.

– W zasadzie tak. Jest trochę w sejfach, prawdopodobnie także w jakichś ośrodkach badań nad bronią biologiczną, ale to tyle.

Wpatrywałem się przez chwilę w Buttersa.

– A my stoimy tu, przy ciele stoczonym zarazą, właściwie po co?

– Spokojnie – powiedział Butters. – Naprawdę paskudne rzeczy nie biorą się z powietrza. Dokładnie zdezynfekowałem ciało. Nie zdejmuj maski, nie dotykaj, a nic ci nie będzie.

– A co z czarną ospą? – dopytywałem się.

W głosie Buttersa zabrzmiała ironia.

– Jesteś szczepiony.

– Ale to jest niebezpieczne, prawda? Można tak tu trzymać to ciało?

– No, jest – odparł Butters szczerze. – Ale szpital jest pełen i gdybym zgłosił przypadek samoistnego wystąpienia czarnej ospy, skończyłoby się na innym rozpoznaniu.

Murphy rzuciła mi ostrzegawcze spojrzenie i nieznacznie wsunęła się pomiędzy mnie a Buttersa.

– Określiłeś czas śmierci?

Butters wzruszył ramionami.

– Najwyżej jakieś czterdzieści osiem godzin temu. Wydaje się, że wszystkie te choroby rozwinęły się jednocześnie. Za przyczynę śmierci uważam albo wstrząs, albo całkowitą dysfunkcję i martwicę kilku najważniejszych organów oraz uszkodzenie tkanki spowodowane niesłychanie wysoką gorączką. Trudno stwierdzić, co zaważyło. Płuca, nerki, serce, wątroba, śledziona...

– Rozumiemy – przerwała mu Murphy.

– Daj mi skończyć. To tak, jakby wszystkie choroby, jakie miał ten facet, zmówiły się i zaplanowały, kiedy go zaatakować. Coś takiego nie jest możliwe. Miał w sobie prawdopodobnie więcej zarazków niż ciałek krwi.

Zasępiłem się.

– A potem ktoś go jeszcze pokroił po śmierci?

Butters skinął głową.

– Częściowo. Jednak cięcia na piersi zostały zadane za życia. Napłynęły krwią. Być może był torturowany, nim umarł.

– Hmm... – mruknąłem. – Po co?

Murphy oglądała ciało bez cienia emocji w swoich zimnych, błękitnych oczach.

– Ktokolwiek go pociął, musiał mu odciąć ręce, żeby uniemożliwić identyfikację. To jedyne logiczne wytłumaczenie, jakie mi przychodzi do głowy.

– Mnie też – potwierdził Butters.

W zamyśleniu spojrzałem na stół.

– Po co uniemożliwiać identyfikację ciała, jeśli przyczyną śmierci była choroba?

Butters zaczął powoli opuszczać ramię trupa i w tej chwili coś dostrzegłem.

– Poczekaj, przytrzymaj tak.

Spojrzał na mnie. Zbliżyłem się do stołu i kazałem Buttersowi jeszcze raz podnieść ramię. Mało brakowało, a byłbym przeoczył na tle martwej, ziemistej skóry tatuaż wielkości dwóch i pół centymetra, umieszczony na wewnętrznej stronie bicepsu. Nie przywidziało mi się. Wyblakły rysunek zielonym tuszem w kształcie symbolicznego otwartego oka, przypominającego logo sieci CBS.

– Widzicie? – spytałem.

Murphy i Butters gapili się na tatuaż.

– Rozpoznajesz to, Harry? – spytała Murphy.

Pokręciłem głową.

– Wygląda prawie jak starożytny egipski motyw, ale bardziej uproszczony. Ej, Butters, masz jakąś kartkę?

– Lepiej – oświadczył Butters. Z dolnej półki jednego ze stolików na przyrządy wziął stary, dobry polaroid i pstryknął kilka zdjęć tatuażu. Jedno podał Murphy, która pomachała nim, czekając, aż obraz się wywoła. Ja dostałem drugie.

– Dobra – powiedziałem, myśląc głośno. – Facet umiera na milion chorób, które załapał w jakiś sposób wszystkie naraz. Jak myślisz, ile czasu to trwało?

Butters wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia. To znaczy, skoro miał to wszystko naraz, jego szanse były żadne.

– Ile dni? – naciskałem.

– Gdybym miał zgadywać – zaczął – powiedziałbym raczej, że godziny. Może jeszcze krócej.

– Dobra. I w ciągu tych godzin ktoś za pomocą noża przerabia jego tors na tuńczyka z puszki. Potem, jak już jest po nim, ten ktoś odcina mu ręce i głowę i wyrzuca ciało. Gdzie go znaleziono?

– Pod kładką nad drogą szybkiego ruchu – powiedziała Murphy. – Takiego, jak widzisz, gołego.

Pokręciłem głową.

– Wydział specjalny zajął się sprawą?

Przez twarz Murphy przemknął wyraz irytacji.

– Jasne. Wydział zabójstw zepchnął to na nas, żeby wziąć jakąś poważną sprawę, od której władze miasta dostają biegunki.

Cofnąłem się o krok od ciała, marszcząc brwi i usiłując złożyć wszystko do kupy. Według mnie nie powinno być wielu ludzi, którzy ganiają po świecie, torturując swoje ofiary przerabianiem ich skóry na papier milimetrowy, zanim je zabiją. Przynajmniej miałem nadzieję, że nie ma ich zbyt wielu.

Murphy przyglądała mi się z poważnym wyrazem twarzy.

– I co, Harry, wiesz coś?

Patrzyłem to na Murphy, to na Buttersa.

Butters uniósł obie ręce i podszedł do drzwi, zdejmując rękawiczki, które wrzucił do pojemnika oblepionego czerwonymi znakami ostrzegającymi przed zagrożeniem biologicznym.

– Wy, dzieci, zostańcie tutaj i rozgryzajcie to Archiwum X. Muszę gdzieś wstąpić. Wracam za pięć minut.

Popatrzyłem za nim, a kiedy drzwi się zamknęły, westchnąłem:

– Kapcie zajączki i polka.

– Daj spokój – powiedziała Murphy. – Jest dobry w tym, co robi. Może nawet za dobry.

– Jak mam to rozumieć?

Odeszła od stołu sekcyjnego, a ja podążyłem za nią.

– To Butters zajmował się ciałami po pożarze u Bianki. Czyli tym, który ja wznieciłem.

– Tak?

– Tak. W pierwotnym raporcie stwierdził, że część szczątków była humanoidalna, ale w żadnym razie nie ludzka.

– Pewnie. Czerwone wampiry.

Murphy skinęła głową.

– Ale nie można tego napisać w raporcie, bo ludzie będą mieli pełne gacie. Butters skończył zawieszony na trzy miesiące, na obserwacji w psychiatryku. Kiedy wyszedł, chcieli go wylać, ale jego prawnik przekonał ich, że nie mogą. Zamiast tego zdjęli go ze stanowiska i upchnęli na nocnej zmianie. Ale on ma świadomość, że istnieją rzeczy niesamowite. Dzwoni do mnie, jak się na coś takiego natyka.

– Wydaje się w porządku. Z wyjątkiem polki.

Murphy uśmiechnęła się.

– Więc co wiesz? – spytała.

– Nic, co mógłbym ci powiedzieć – stwierdziłem. – Jestem zobowiązany do zachowania dyskrecji.

Murphy wpatrywała się we mnie przez chwilę. Kiedyś tego rodzaju uwaga wywołałaby u niej uparte dążenie do konfrontacji. Zdaje się jednak, że czasy się zmieniły.

– W porządku – powiedziała. – Ukrywasz coś, co mogłoby komuś zaszkodzić?

Pokręciłem głową.

– Za wcześnie, żeby to stwierdzić.

Murphy pokiwała głową, zaciskając wargi. Zdawała się ważyć słowa, zanim stwierdziła:

– Wiesz, co robisz.

– Dzięki.

Wzruszyła ramionami.

– Oczekuję, że mi powiesz, kiedy się okaże, że jest coś, co powinnam wiedzieć.

– Dobra – powiedziałem, patrząc na jej profil.

Murphy zrobiła coś, czego, jak wiedziałem, nie robiła często. Okazała zaufanie. Spodziewałem się gróźb i żądań. Zniósłbym coś takiego. To było jednak nawet gorsze. Zaczęło mnie dręczyć poczucie winy. Zgodziłem się niczego nie ujawniać, ale nie podobało mi się, że robię to wobec Murphy. Tyle razy dla mnie ryzykowała.

A co by było, gdybym jej nic nie powiedział? Gdybym tylko nakierował ją na informację, na którą i tak natknie się prędzej czy później?

– Posłuchaj, Murph. Zostałem przez tego klienta szczególnie zobowiązany do zachowania dyskrecji. Ale... gdybym miał z tobą rozmawiać, powiedziałbym, żebyś sprawdziła w Interpolu wszystko o morderstwie Francuza o nazwisku LaRouche.

Murphy zamrugała, po czym spojrzała na mnie.

– Interpol?

Przytaknąłem.

– Gdybym miał z tobą rozmawiać.

– Dobra – powiedziała. – Nic nie mówiłeś. Ty draniu z gębą na kłódkę.

Jeden kącik ust podjechał mi do góry w krzywym uśmiechu.

– Tymczasem ja zobaczę, czego się uda dowiedzieć o tym tatuażu.

Skinęła głową.

– Myślisz, że mamy do czynienia z jakimś następnym czarownikiem?

Wzruszyłem ramionami.

– Być może. Ale jeśli zsyłasz na kogoś chorobę za sprawą magii, starasz się, żeby to nie wyglądało na morderstwo. Śmierć naturalna. A taka mieszanka... nie wiem. Może mógłby to zrobić demon.

– Prawdziwy demon? Jak w Egzorcyście?

Pokręciłem głową.

– Tam są Strąceni. Byłe anioły. To nie to samo.

– Dlaczego nie?

– Demony to tylko inteligentne byty pochodzące skądś w Nigdynigdy. Najczęściej świat śmiertelników nic ich nie obchodzi, jeśli w ogóle go zauważają. Wtedy kierują się swoimi potrzebami, a jeśli są podłe, ktoś przyzywa je do brudnej roboty. Tak jak ten, którego przywołał Leonid Kravos.

Murphy wzdrygnęła się.

– Pamiętam. A Strąceni?

– Ci bardzo się interesują naszym światem, ale nie mają swobody działania, jaką dysponują demony.

– Dlaczego nie?

Znów wzruszyłem ramionami.

– Zależy, z kim rozmawiasz. Ja słyszałem już wszystkie argumenty, od zaawansowanej teorii rezonansu magicznego po stwierdzenie „bo Bóg tak chce”. Żaden ze Strąconych nie może nic zrobić, dopóki nie uzyska przyzwolenia.

– No dobrze. A ilu ludzi dałoby przyzwolenie na to, by zostać zarażonym, a potem zamęczonym na śmierć?

– No właśnie.

Pokręciła głową.

– Zapowiada się pracowity tydzień. Do miasta zjechało z pół tuzina płatnych morderców. Kostnica pracuje pełną parą. Ratusz każe nam kłaniać się przed jakąś szychą z Europy czy skądś tam. A teraz jakiś potwór od zarazy porzuca na poboczu niezidentyfikowane, zmasakrowane ciała.

– Dlatego tyle ci płacą, Murph.

Murphy prychnęła. Wrócił Butters, więc mogłem się pożegnać. Powieki mi ciążyły, czułem ból w miejscach, o których nie wiedziałem, że je mam. Wyspać się... uznałem to za wspaniały pomysł, bowiem w natłoku zdarzeń najmądrzej było odpocząć, żeby nie popaść w zupełną paranoję.

Skierowałem się, znów okrężną drogą, do wyjścia, ale korytarz okazał się zablokowany, bo właśnie przetaczano tamtędy z jednej sali do drugiej pacjenta obudowanego maszynerią podtrzymującą jego funkcje życiowe. Wydostałem się na zewnątrz przez pusty bufet szpitalny i znalazłem się w uliczce, na którą prowadziło wyjście z pogotowia.

Poczułem chłód pełznący wzdłuż kręgosłupa, od lędźwi po kark: Przystanąłem, rozejrzałem się i sięgnąłem po różdżkę. Możliwie najdokładniej macałem wokół swoimi magicznymi zmysłami, starając się przeniknąć nimi przestrzeń i dociec, co spowodowało, że przeszły mnie ciarki.

Niczego nie odkryłem, a poczucie grozy osłabło. Szedłem ulicą w stronę wielopoziomowego parkingu oddalonego o przecznicę od szpitala, usiłując patrzeć we wszystkich kierunkach naraz. Minąłem drobnego, bezdomnego starca, który z trudem stawiał kroki, podpierając się grubym kijem. Dalej napotkałem młodego, wysokiego, czarnowłosego mężczyznę. Ubrany był w stary płaszcz i wystrzępiony, za ciasny garnitur. W kościstej dłoni trzymał butelkę wódki. Popatrzył na mnie groźnie, kiedy go mijałem. Nocne życie Chicago.

Dochodząc do swojego samochodu, usłyszałem odgłos kroków zbliżających się do mnie od tyłu. Nakazałem sobie spokój. Może to tylko jakiś inny przestraszony, paranoiczny, pozbawiony snu konsultant wezwany w środku nocy do kostnicy szpitalnej.

No dobrze. Może nie.

Równomierny dotychczas odgłos kroków stał się wyraźniejszy, zmienił rytm. Odwróciłem się, żeby stanąć twarzą w twarz z tym, kto szedł za mną. Prawą ręką uniosłem różdżkę.

Odwróciłem się w samą porę, żeby zobaczyć, jak niedźwiedź, pieprzony grizzly, opada na cztery łapy i rzuca się do ataku. Różdżkę miałem już przygotowaną do zadania magicznego ciosu. Purpurowy blask rozżarzonego końca wydobył z głębokiego cienia szczegóły. Zobaczyłem dokładnie, co na mnie naciera.

To nie był niedźwiedź. Niedźwiedzie nie mają sześciu nóg i baranich rogów skręconych po obu stronach łba. Nie mają też dodatkowej pary ślepi, umieszczonej nad pierwszą, przy czym jedna płonie pomarańczowo, a druga zielono. I od kiedy to niedźwiedź ma na czole fosforyzujący tatuaż wijących się znaków runicznych, a szpiczaste, ociekające śliną zęby rosną mu w podwójnym rzędzie?

Atakował mnie półtonowy, rozwścieczony potwór, więc zrobiłem jedyną rzecz, jaką zrobiłby w tej sytuacji każdy rozsądny mag.

Odwróciłem się na pięcie i zwiewałem, aż się kurzyło.

Rozdział 6

Przez te kilka lat wykonywania zawodu maga czegoś się nauczyłem. Na przykład, żeby nigdy nie podejmować walki, kiedy stroną atakującą są czarne charaktery. Magowie potrafią przywołać z nieba błyskawicę, rozewrzeć ziemię pod stopami wroga, wysłać go w niebyt porywem wichru i jeszcze milion innych, dużo mniej przyjemnych rzeczy – ale nie wtedy, kiedy nie możemy tego z góry zaplanować.

Wcale nie jesteśmy o wiele twardsi od zwykłych ludzi. Chodzi mi o to, że jeśli jakaś wstrętna kreatura urwie mi głowę, umrę. Może i umiem w razie potrzeby dotkliwie przywalić magią, ale popełniłem ten błąd, że wplątałem się w pewne sprawy, w których przeciwnik był lepiej przygotowany. Zrobiło się kiepsko.

To coś podobne do niedźwiedzia, diabli wiedzą co, szło za mną. Stąd wynika, że wybrało sobie czas i miejsce. Mogłem stać i machać różdżką, ale w ciasnej uliczce to coś z łatwością by mi ją wytrąciło i rozdarło mnie na strzępy, zanim miałbym szansę spróbować Planu B. Dlatego uciekałem.

Druga rzecz, której się nauczyłem: słabi magowie marnie biegają. Trenowałem więc. Pędziłem teraz sprintem, bez mała frunąc nad uliczką, a płaszcz z trzepotem powiewał z tyłu.

Potwór warczał, goniąc za mną, i słyszałem, że dystans powoli się zmniejsza. Przed oczami zamajaczył mi wylot uliczki; biegłem do niego ile sił, byle tylko dopaść wolniejszej przestrzeni, gdzie mógłbym gdzieś uskoczyć, odgrodzić się od niego i przypuścić kontratak.

Potwór najwyraźniej miał tego świadomość, bo zaryczał dziko i dał susa. Słysząc, jak zbiera się do skoku, odwróciłem głowę na tyle, żeby go widzieć kątem oka. Skoczył mi na plecy. Rzuciłem się na ziemię i potoczyłem po asfalcie. Potwór przeleciał nade mną i wylądował u wylotu uliczki, niecałe dziesięć metrów przede mną. Zawróciłem i pognałem z powrotem; rosnący strach i desperacja wyposażyły moje stopy w kurczęco żółte skrzydełka.

Zaciskając zęby, biegłem jakieś dziesięć sekund, a potwór już mnie znów namierzył. Nie mogłem wiecznie utrzymywać sprinterskiego tempa. Gdybym nie wymyślił niczego lepszego, byłbym zmuszony odwrócić się i podjąć ryzyko.

Przeskakując stertę spleśniałych kartonowych pudeł, o mało nie zmiażdżyłem wysokiego, śniadego młodzieńca, którego widziałem już przedtem. Wydał okrzyk zaskoczenia, a ja w odpowiedzi zakląłem cicho.

– Chodź! – zawołałem, łapiąc go za ramię. – Ruszaj się! Już!

Spojrzał poza mnie i wytrzeszczył oczy. Zerknąłem do tyłu, gdzie ujrzałem czworo ślepi atakującej bestii. Pociągnąłem chłopaka za sobą, rozpędził się szybko i dotrzymywał mi kroku.

Biegliśmy jeszcze chwilę, aż pojawił się starzec kuśtykający ze swoim kijem. Spojrzał na nas, a mdły blask odległych świateł odbił się w szkłach okularów.

– Uwaga! – krzyknąłem.

Pchnąłem mojego partnera za siebie, w stronę starca.

– Zabieraj go stąd. Obaj wiejcie! – warknąłem.

Obróciłem się przodem do potwora i machnąłem różdżką, celując w niego jej czubkiem. Pchnąłem siłę woli w różdżkę, ukierunkowując energię.

– Fuego! – rzuciłem i powietrze przecięła struga żywego ognia. Cios ugodził potwora w pierś. Uniósł łopatki i odwrócił łeb w bok.

Jego tempo osłabło, wyhamował i zatrzymał się, waląc łbem w poobijany metalowy śmietnik.

– Co ty tam wiesz – mruknąłem. – To działa.

Zrobiłem krok do przodu i zadałem następny cios, z nadzieją, że albo spali potwora na proch, albo zmusi go do ucieczki. Bestia o kształtach niedźwiedzia zwróciła na mnie pełen nienawiści, morderczy wzrok czworga ślepi.

I rozpoczęło się spojrzenie w głąb duszy.

Kiedy mag zagląda komuś w oczy, widzi więcej niż tylko ich kolor. Oczy są oknami duszy. Kiedy mój kontakt wzrokowy z kimś trwa zanadto długo lub jest zbyt intensywny, wtedy mogę zajrzeć przez te okna. Przed wzrokiem maga nie da się ukryć swojej prawdziwej natury. Działa to w obie strony. Obaj widzą nawzajem, kim są w głębi duszy, a doznanie jest tak wyraziste i silne, że zostawia po sobie trwały ślad. Zajrzenie komuś w głąb duszy jest czymś, czego nie da się zapomnieć. Bez względu na to, jak bardzo by się tego chciało.

Ogarnął mnie wirujący zamęt uczuć i zapadłem się w ślepia bestii. Płonąca pieczęć na jej czole stała się srebrnym światem wielkości tablicy wyników na stadionie, widocznym na tle stromego zbocza z ciemnozielonego i czarnego marmuru. Spodziewałem się zobaczyć coś ohydnego, ale chyba nie należy sądzić potwora po śluzie na łusce. Ujrzałem człowieka w wieku co najwyżej średnim, odzianego w łachmany. Długie, proste, posiwiałe włosy sięgały mu do piersi. Jego postawa wyrażała cierpienie, szczupłe ciało było wygięte w łuk, ręce uniesione w górę i rozłożone, nogi rozstawione. Patrząc wzdłuż linii ramion, zorientowałem się, dlaczego stoi w ten sposób. Został ukrzyżowany.

Plecami opierał się o zbocze urwiska, a wielka płonąca pieczęć widniała nad nim. Wykręcone boleśnie ramiona zatopione miał po łokcie w zielono-czarnym marmurze klifu. Kolana były ugięte, stopy również uwięzione w kamieniu. Wisiał tam, cały ciężar utrzymując na ramionach i nogach. Musiał bardzo cierpieć.

Ukrzyżowany człowiek zaśmiał się na mój widok, zielone oczy płonęły mu niezdrowo.

– Myślisz, że coś ci to da? – krzyknął. – Nic! Jesteś nikim!

Jego pełen bólu głos był przeszywający. Męka skręcała ciało, na tle napiętych mięśni wystąpiły żyły.

– Wielkie nieba – wyszeptałem. Potwory w rodzaju tej przypominającej niedźwiedzia bestii nie mają duszy, w którą można zajrzeć. Znaczyło to, że bez względu na postać, to coś było śmiertelnikiem. Nie, nie to. On był istotą ludzką. – Co to, u diabła, jest?

Człowiek krzyknął znowu. Tym razem zabrzmiał w jego głosie czysty gniew i ból, bez słów. Uniosłem rękę i postąpiłem bliżej w pierwszym odruchu przyjścia mu z pomocą.

Zanim znalazłem się przy nim, ziemia zaczęła drżeć. Z urwiska wydobył się ryk i pojawiły się dwa promienie pomarańczowego światła, które rosły, aż stały się drugą parą oczu wielkości wylotu tuneli w marmurowym zboczu urwiska. Niepewnie cofnąłem się kilka kroków, a zbocze okazało się teraz twarzą – zimną i piękną, miotającą wokół płomiennym wzrokiem.

Podziemne wstrząsy nasiliły się. Rozległ się głos, donośniejszy niż koncert zespołu Metallica, a sam sens wypowiedzianego słowa uderzył mnie bardziej niż samo natężenie dźwięku.

PRECZ!

Czysta siła obecności kryjącej się za tym głosem trafiła we mnie i gwałtownie odrzuciła od umęczonego człowieka na zboczu urwiska, a jednocześnie wytrąciła ze spojrzenia w głąb duszy. Nitka psychicznego kontaktu pękła jak suche spaghetti, a ta sama siła, która oderwała mój umysł od spojrzenia w duszę, cisnęła moim fizycznym ciałem w powietrze. Spadłem na karton zawierający puste butelki i usłyszałem pod sobą dźwięk tłuczonego szkła. Na szczęście skórzany płaszcz wytrzymał, więc żaden odłamek nie wbił mi się w plecy.

Przez sekundę czy dwie leżałem tam, ogłupiały. Moje myśli wirowały gorączkowo, a ja nie potrafiłem ich uspokoić ani nad nimi zapanować. Gapiłem się w niskie chmury smogu, podświetlone światłami miasta, aż w końcu jakiś głosik wewnętrzny zaczął przypominać, że jestem w niebezpieczeństwie. Dźwignąłem się na kolana w chwili, gdy potwór o niedźwiedzich kształtach odrzucił jedną łapą metalowy śmietnik i zaczął zbliżać się do mnie.

W głowie wciąż mi dzwoniło na skutek spojrzenia w głąb duszy i psychicznej napaści, która brutalnie przerwała kontakt. Uniosłem różdżkę, przywołałem każdą cząstkę woli, jaką mogłem wydobyć z zamętu i rzucając słowo, posłałem kolejny strumień ognia w kierunku potwora.

Po tym ciosie nawet nie zwolnił. Para pomarańczowych ślepi nagle błysnęła fluorescencyjnie i mój ogień rozprysnął się o niewidzialną barierę wokół bestii, tworząc purpurowe smugi. Potwór z rykiem ruszył na mnie.

Spróbowałem wstać, ale zatoczyłem się i upadłem u stóp drobnego, bezdomnego starca, który wsparty na swoim kiju wpatrywał się w bestię. W mroku ledwo widziałem jego twarz o azjatyckich rysach. Miał krótką białą brodę, gęste białe brwi i okulary, za którymi jego oczy wyglądały jak sowie.

– Wiej, do cholery! – krzyknąłem do niego. Chciałem dać mu przykład, ale wciąż szwankowało mi poczucie równowagi i nie mogłem się podnieść z ziemi.

Stary człowiek nie rzucił się do ucieczki. Zdjął za to okulary, które wetknął mi do ręki.

– Potrzymaj, proszę.

Potem z rozmysłem zrobił krok do przodu, stając ze swoim kijem pomiędzy mną a bestią.

Potwór wspiął się na tylne łapy i rycząc, rzucił się na niego. Spadł na siwobrodego człowieka, rozdziawiając paszczę, a ja nie byłem w stanie nic zrobić. Mogłem tylko patrzeć.

Niewielki staruszek zrobił dwa kroki w bok i z półobrotu, jak tancerz, zamierzył się kijem. Miażdżący cios trafił potwora w szczękę, z paszczy posypały się kawałki żółtych zębów. Człowieczek kontynuował obrót; o włos uniknął pazurów i znalazł się za potworem, który odwrócił się do niego, wściekle kłapiąc wielkimi szczękami.

Starzec odskoczył w tył, nadal na wprost rozdziawionej paszczy. Nagle dostrzegłem błysk metalu. Z tego, co brałem za kij, starzec wydobył długie ostrze. Był to klasyczny miecz samurajski, katana – jednosieczny, o końcu jak dłuto. Stal śmignęła przed ślepiami bestii, która uchyliła się tak, że ostrze odcięło tylko kawałek ucha.

Potwór zawył zupełnie niewspółmiernie do wielkości rany; jęk brzmiał prawie jak ludzki. Rzucił się do tyłu, potrząsając łbem i rozbryzgując krew sączącą się z odciętego ucha.

W tej chwili zauważyłem trzy rzeczy.

Po pierwsze: potwór przestał zwracać na mnie uwagę. Hurra. W głowie wciąż mi się szaleńczo kręciło i gdyby rzucił się na mnie, nic bym nie był w stanie zrobić.

Po drugie: miecz starca nie odbijał światła. On je emitował. Stalowe ostrze pokryte wzorem połyskiwało stałym srebrnym blaskiem, który stawał się coraz jaśniejszy.

Po trzecie: nawet z odległości kilku metrów wyczuwałem, że miecz wibruje mocą. Pulsował stałą, dogłębną siłą, spokojną i niewzruszoną jak sama ziemia.

W całym swoim życiu widziałem tylko jeden miecz nasycony taką mocą, ale wiedziałem, że są też dwa inne.

– Ty! – krzyknął stary człowiek. Jego angielszczyzna miała obcy akcent. – Ursiel! Puść go! Nie masz tu władzy!

Potwór przypominający niedźwiedzia – Ursiel, jak zrozumiałem – skupił wzrok czworga ślepi na drobnym starcu i zrobił coś bardzo niepokojącego. Przemówił. Jego głos brzmiał spokojnie, miękko i melodyjnie, a słowa jakimś cudem wydobywały się z niedźwiedziego gardła.

– Shiro, spójrz na siebie, mały głupcze. Jesteś starym człowiekiem. Kiedy spotkaliśmy się ostatnio, byłeś u szczytu formy. Teraz nie możesz mnie pokonać.

Shiro zmrużył oczy, ściskając miecz w jednej dłoni, a drewnianą pochwę w drugiej.

– Przyszedłeś tu, żeby porozmawiać?

Ursiel przechylił łeb na bok i wymruczał łagodnym głosem:

– Nie. W rzeczy samej, nie.

Gwałtownie się odwrócił, skierował łeb w moją stronę i skoczył. W tym momencie rozległ się szelest materiału i stary płaszcz, rozpostarty jak sieć rybacka spadł mu na pysk. Demon stanął dęba, wydał ryk frustracji i natychmiast zerwał sobie płaszcz z głowy. Jednocześnie wysoki, śniady młodzieniec wkroczył pomiędzy Ursiela a mnie. Widziałem, jak wyciąga z pochwy na biodrze długi, ciężki miecz. Miecz wibrował taką samą mocą jak ten, którego używał Shiro, jednak trochę inaczej, inną nutą na tej samej strunie. Stalowe ostrze rozbłysło srebrnym światłem, a w odpowiedzi miecz Shira stojącego za demonem też zajaśniał mocniej. Młody człowiek obejrzał się na mnie. Uchwyciłem intensywne spojrzenie ciemnych oczu. Potem zwrócił się do demona i odezwał się dźwięcznym basem z wyraźnym rosyjskim akcentem:

– Ursiel, puść go. Nie masz tu władzy.

Ursiel syknął, jego pomarańczowe ślepia na moment rozbłysły mocniej.

– Sania, zdrajco! Naprawdę myślisz, że któryś z nas się przelęknie, choćbyście trzymali w swoich żałosnych rękach jeden z Trzech? Jak chcecie. Pokonam was wszystkich.

Sania machnął wolną ręką w drwiącym geście zaproszenia, ale nic nie powiedział.

Ursiel skoczył na niego z rykiem. Wysoki chłopak wyciągnął przed siebie miecz, trafiając potwora w ramię. Stal wbiła się w mięśnie i ścięgna. Sania przyjął na siebie spadające ciało demona i choć siła uderzenia wbiła go w beton, utrzymał je z dala ode mnie.

Shiro wydał przenikliwy okrzyk, jakiego trudno się było spodziewać po drobnym starcu, a Ursiel zawył, miotając się bezskutecznie. Sania krzyknął coś po rosyjsku i szarpnął miecz przebijający demona, trzymając rękojeść obiema dłońmi. Ursiel przeważył i spadł na grzbiet. Sania rzucił się na niego całym ciężarem. Przekręcił rękojeść miecza tkwiącego w ramieniu demona.

To było nieostrożne. Ursiel trafił go łapą. Usłyszałem trzask łamanej kości. Siła ciosu odrzuciła chłopca od demona. Potoczył się po ziemi i uderzył boleśnie w mur z głośnym stęknięciem.

Ursiel pozbierał się, zębami wyrwał sobie miecz z ramienia i ruszył na Sanie, ale siwowłosy starzec zaszarżował z boku, zmuszając go do odstąpienia od rannego, a przy okazji również ode mnie. Przez kilka sekund stary człowiek i demon krążyli wokół siebie, aż w końcu Ursiel skoczył na Shira, starając się dosięgnąć go pazurami.

Starzec uchylił się i cofnął, a jego miecz migał i ciął. Dwukrotnie udało mu się zranić potwora w łapy, ale choć ten zawył z wściekłości, wydawało się, że jest coraz bardziej niepowstrzymany, coraz bardziej wściekły. Stary człowiek oddychał z wyraźnym trudem.

– Starość – mruknął Ursiel, atakując. – Śmierć się zbliża, starcze. Już czujesz jej rękę na sercu. Zmarnowałeś życie.

– Puść go! – wydyszał starzec.

Ursiel zaśmiał się znowu, jego zielone ślepia zapłonęły jaśniej. Odezwał się, a jego głos już nie brzmiał miło, tylko pogardliwie i bełkotliwie:

– Głupi klecho. Czas umierać, tak jak Egipcjanin.

Shiro zmienił się na twarzy. Nie miał już obojętnej miny, świadczącej o panowaniu nad gniewem. Teraz był smutny i zdecydowany. Stał na wprost demona, dysząc, a po chwili skinął głową.

– Niech tak będzie.

Demon napierał, starzec ustępował, spychany z wolna do załomu uliczki. Zdawało się, że Shiro sobie radzi, dopóki następne machnięcie pazurów demona nie wytrąciło mu miecza z dłoni. Wirując w powietrzu, miecz poleciał daleko i spadł na ziemię. Stary człowiek stęknął i wparty plecami o róg łapał oddech, trzymając się za pierś po lewej stronie.

– No to koniec, Rycerzu – wymruczał łagodnym głosem demon Ursiel.

– Hai – przyznał cicho starzec. Spojrzał w górę, na podest schodów pożarowych, trzy metry nad ziemią.

Jakiś cień przeskoczył przez poręcz podestu, zgrzytnęła stal. Potem był niski ton wibracji mocy, srebrny błysk i świst ostrza przecinającego powietrze. Ciemna postać wylądowała w półprzysiadzie obok demona.

Ursiel szarpnął się i zesztywniał. Rozległ się odgłos uderzenia.

Ciało demona zaczęło powoli przechylać się na bok. Jego potworny łeb leżał osobno na ziemi. W czworgu ślepiach zgasło światło.

Trzeci Rycerz uniósł się znad trupa demona. Był wysoki i szeroki w barach, jego krótko przystrzyżoną, ciemną brodę przetykały srebrne nitki. Michael Carpenter otrząsnął swój miecz, Amoracchiusa, z kropel krwi. Schował broń do pochwy i zapatrzył się na powalonego demona, kręcąc głową.

Shiro wyprostował się; oddech miał przyspieszony, ale panował nad nim. Podszedł do Michaela i chwycił potężnego mężczyznę za ramię.

– To było konieczne – powiedział.

Michael przytaknął. Mniejszy Rycerz podniósł swój miecz, oczyścił ostrze i wsunął je do drewnianej pochwy.

Koło mnie trzeci z Rycerzy, młody Rosjanin, dźwignął się z ziemi. Jedna ręka zwisała mu bezwładnie, ale drugą podał mi i pomógł wstać. Stanąłem na niepewnych nogach.

– Jak się czujesz? – spytał cichym głosem.

– Wspaniale – odparłem, chwiejąc się.

Uniósł brew, wzruszył ramionami i poszedł podnieść z ziemi swój miecz.

Następstwa spojrzenia w głąb duszy zaczęły w końcu mijać, a miejsce zwykłego szoku i skołowania zajęło przerażenie. Nie byłem dość ostrożny. Dałem się zaskoczyć jednemu z czarnych charakterów i gdyby nie interwencja z zewnątrz, byłbym już martwy. I wcale bym nie umarł śmiercią szybką i bezbolesną. Gdyby nie Michael i jego dwaj towarzysze, demon Ursiel rozszarpałby mnie na strzępy, a ja nic bym nie mógł na to poradzić.

Nigdy nie spotkałem się z taką potęgą psychicznej obecności, jak pod tamtą wielką kamienną twarzą urwiska. W każdym razie nigdy tak blisko i osobiście. Pierwszy cios, jaki zadałem demonowi, zaskoczył go i rozdrażnił, na drugi był już przygotowany i zdusił mój magiczny ogień jak robaka. Czymkolwiek był Ursiel, działał na zupełnie innym poziomie potęgi niż taki skromny, śmiertelny mag jak ja. Moje mechanizmy obronne nie są złe, ale zostały zmiażdżone jak puszka po piwie, która dostała się pod buldożer. To przeraziło mnie bardziej niż cokolwiek innego. Miałem już okazję wypróbować swoją siłę psychiczną na różnych czarnych charakterach i nigdy jeszcze nie czułem się tak kompletnie zdeklasowany. Cóż, pewnie, że są silniejsi ode mnie. Ale jeszcze nikt z nich nie napadł na mnie w ciemnym zaułku.

Trząsłem się cały, więc poszukałem ściany, żeby się oprzeć, dopóki nie przejaśni mi się w głowie. Potem sztywno podszedłem do Michaela. Kawałki potłuczonego szkła posypały się z fałd mojego płaszcza. Michael podniósł na mnie wzrok.

– Harry – powiedział.

– To nie znaczy, że się nie cieszę, że cię widzę – zastrzegłem – ale czy nie mogłeś wpaść ze dwie minuty wcześniej, żeby urwać łeb tej bestii?

Michael zazwyczaj chwyta dowcip w lot. Tym razem nawet się nie uśmiechnął.

– Nie. Przykro mi.

Zmarszczyłem brwi.

– Jak mnie znalazłeś? Skąd wiedziałeś?

– Miałem dobrą wskazówkę.

Co mogło oznaczać zarówno to, że zauważył mój samochód na parkingu, jak i to, że podpowiedział mu chór anielski. Zdaje się, że Rycerze Krzyża pojawiają się tam, gdzie są akurat najbardziej potrzebni. Czasem wydaje się, że to z powodu nieprawdopodobnie długiego łańcucha zbiegów okoliczności znajdują się w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze. Nie byłem pewien, czy chcę wiedzieć. Ruchem głowy wskazałem na ciało pokonanego demona.

– Co to, u diabła, było? – spytałem.

– On nie był czymś, Harry – powiedział Michael. Wpatrywał się nadal w szczątki demona, które właśnie w tej chwili zaczęły świecić. W ciągu paru sekund demon przemienił się w człowieka, którego widziałem spojrzeniem w głąb duszy – szczupłego, posiwiałego, w łachmanach. Tyle że przedtem jego głowa nie leżała samotnie o metr od niego. Nie przypuszczałem, że odcięta głowa może mieć jakiś wyraz twarzy, ale ta miała. Był to wyraz absolutnego przerażenia – usta szeroko otwarte w niemym krzyku. Pieczęć, którą widziałem na urwisku, widoczna była na czole jak świeży strup, ciemna i paskudna.

W błysku pomarańczowoczerwonego światła pieczęć znikła. Coś brzęknęło o asfalt. Srebrna moneta, nieco mniejsza od ćwierćdolarówki, potoczyła się od strony głowy, uderzyła o moją stopę i upadła nieruchomo. Po chwili usłyszałem syczące westchnienie, a ciało zapadło się w sobie, zamieniając się w strugi zielono-czarnej mazi. Pozostał po nim odrażający dym i rosnąca kałuża wstrętnego śluzu.

– Dość tego – powiedziałem, gapiąc się na to wszystko i usiłując nie pokazać po sobie, że cały drżę. – Jak dla mnie, limit niesamowitości się wyczerpał. Idę do domu i kładę się do łóżka.

Schyliłem się, żeby podnieść monetę, zanim pokryje ją śluz. Stary człowiek uderzył mnie swoim kijem w dłoń.

– Nie – warknął.

Zabolało. Szarpnąłem rękę do tyłu i potrząsając palcami, spojrzałem na niego spode łba.

– Na litość boską, Michael, kim jest ten facet?

Michael wyciągnął z kieszeni złożony na czworo kawałek białego materiału i rozwinął go.

– Shiro Yoshimo. Był moim nauczycielem, kiedy zostałem Rycerzem Krzyża.

Starzec odchrząknął.

– A ten? – spytałem, wskazując rannego chłopca.

Wysoki, śniady młodzieniec zerknął na mnie znad swojego ramienia, które właśnie oglądał stary Rycerz. Zmierzył mnie od stóp do głów, nie okazując śladu aprobaty, łypnął groźnie i powiedział:

– Sania.

– Nowicjusz w naszym zakonie – dodał Michael. Strzepnął chusteczkę, na której srebrną nicią wyhaftowano dwa krzyże, przykląkł i podniósł monetę przez materiał, a następnie ją nim owinął. W trakcie tych czynności podejrzliwie przyglądałem się monecie. Na jednej stronie widniał starożytny wizerunek męskiej głowy z profilu. Wzór na drugiej stronie ukryty był pod plamą w kształcie znaku runicznego, takiego, jaki Ursiel miał na czole.

– Co to jest? – spytałem.

– Shiro cię ochronił – oświadczył Michael, zamiast odpowiedzieć na moje pytanie. Potem spojrzał na Shira, który stał obok o wiele wyższego Sani. – Co z nim? – spytał.

– Ręka złamana – stwierdził starzec. – Powinniśmy się stąd zabierać.

– Racja – huknął Sania.

Starszy Rycerz sporządził temblak z podartego płaszcza, a wysoki młodzieniec bez jednego jęku wsunął w niego rękę.

– Lepiej chodź z nami, Harry – zwrócił się do mnie Michael. – Ojciec Forthill może cię przechować.

– Zaraz, zaraz – zaprotestowałem. – Jeszcze nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co to było?

Michael spojrzał na mnie ponuro.

– To długa historia, nie ma czasu.

Skrzyżowałem ręce na piersi.

– To znajdź czas. Nigdzie nie pójdę, dopóki się nie dowiem, co tu się, do wszystkich diabłów, dzieje.

Mały Rycerz żachnął się:

– Piekło. Oto, co się dzieje – powiedział i wyciągnął w moją stronę rękę. – Proszę mi je oddać.

Gapiłem się na niego, nie rozumiejąc, aż przypomniałem sobie o jego okularach. Podałem mu, a on założył je na nos i jego oczy stały się znów ogromne.

– Chwileczkę – zwróciłem się do Michaela. – To był jeden ze Strąconych?

Przytaknął, a mnie przeszły ciarki.

– To niemożliwe – powiedziałem. – Strąceni nie mogą... robić takich rzeczy. – Wskazałem kałużę śluzu. – Nie wolno im.

– Niektórym wolno – odparł Michael cicho. – Proszę, uwierz mi. Jesteś w wielkim niebezpieczeństwie. Ja wiem, że zostałeś wynajęty i wiem, co masz odnaleźć. Oni też wiedzą.

Shiro powoli podszedł do końca zaułka i rozejrzał się.

– Oi, Michael, musimy iść.

– Jak nie chce pójść z nami, to niech nie idzie – rzucił Sania.

Spiorunował mnie wzrokiem i podążył za Shirem.

– Michael... – zacząłem.

– Posłuchaj mnie – przerwał mi Michael, unosząc zwiniętą chusteczkę. – Tam, skąd to pochodzi, jest ich więcej, Harry. Dwadzieścia dziewięć. I naszym zdaniem, są skierowane przeciwko tobie.

Rozdział 7

Pojechałem garbusem za białym pikapem Michaela do katedry pod wezwaniem Świętej Marii od Aniołów. To ogromny kościół, charakterystyczny punkt w panoramie miasta. Jeśli ktoś gustuje w architekturze gotyckiej, to przyglądając się świętej Marii dopatrzy się tu i tam śladów tego stylu. Zaparkowaliśmy na tyłach katedry i podeszliśmy do wejścia dla dostawców – gładkich, dębowych drzwi obramowanych przepięknie prowadzonymi pędami pnących róż.

Michael zapukał. Zanim drzwi się otworzyły, słychać było szczęk wielu odsuwanych skobli.

W drzwiach ukazał się ojciec Anthony Forthill. Był pod sześćdziesiątkę i łysiał, ale mimo bagażu lat cieszył się dobrym zdrowiem. Nosił czarne spodnie i czarną koszulę z wyraźnie odcinającym się na tym tle białym kwadratem koloratki. Był wyższy od Shira, ale o wiele niższy od wszystkich pozostałych. Jego oczy spoglądały z napięciem zza okularów.

– Udało się? – spytał Michaela.

– Częściowo – odparł Michael i podał mu zwiniętą chusteczkę. – Włóż to, proszę, do sejfu. Musimy unieruchomić złamaną rękę.

Forthill skrzywił się i przyjął zawiniątko z tak ostrożnym szacunkiem, z jakim traktuje się materiały wybuchowe albo próbki śmiercionośnych wirusów.

– Już zabieram. Dobry wieczór, panie Dresden. Wchodźcie wszyscy.

– Ojcze – odpowiedziałem – wygląda ojciec jak mój dzień... jeszcze nie tak dawno temu.

Forthill spróbował się do mnie uśmiechnąć, po czym poczłapał w głąb korytarza. Michael poprowadził nas do kościoła, potem na górę po schodach, do magazynu, w którym pudła spiętrzono pod sufit, zastawiając nimi okna, żeby zrobić miejsce dla kilku łóżek polowych. Zabytkowe lampy, każda inna, oświetlały pomieszczenie łagodnym, złotym blaskiem.

– Przyniosę coś do jedzenia i do picia – powiedział Michael cicho. Poszedł do wyjścia. – I muszę zadzwonić do Charity. Sania, ty lepiej usiądź, zanim zajmiemy się twoją ręką.

– Nic mi nie będzie – powiedział Sania. – Pomogę przynieść jedzenie.

Shiro prychnął.

– Siadaj, chłopcze. – Dogonił Michaela przy drzwiach. – Zadzwoń do żony. Ja zrobię resztę.

Wyszli razem, a kiedy znaleźli się w nawie kościoła, ich głosy przeszły w cichy pomruk.

Sania gniewnie popatrzył na drzwi, a potem usadowił się na jednym z łóżek.

– Posługujesz się siłami magicznymi, jeśli dobrze załapałem – powiedział.

Z założonymi rękami oparłem się o ścianę.

– Skąd wiesz?

Pokazał zęby, białe na tle ciemnej skóry.

– Długo jesteś Wikanem?

– Czym?

– Poganinem. Czarownikiem.

– Nie jestem czarownikiem – powiedziałem, zerkając na drzwi. – Jestem magiem.

Sania zmarszczył brwi.

– A jaka to różnica?

– Mag nie ma litery r.

Spojrzał na mnie obojętnie.

– Nikt mnie nie docenia – mruknąłem. – Wika to religia. Nieco bardziej płynna niż reszta, ale wciąż religia.

– I co?

– A to, że nie jestem entuzjastą religii. Czynię magię, oczywiście, ale to tak, jak być mechanikiem albo inżynierem. Są siły, które działają w pewien określony sposób. Jeśli wiesz, co robić, możesz sprawić, że będą działać na twoją korzyść, i naprawdę nie trzeba mieszać w to żadnego boga czy bogini.

Na twarzy Sani odmalowało się zdziwienie.

– Czyli nie jesteś wierzący.

– Nie obciążałbym żadnego przyzwoitego systemu wierzeń swoim uczestnictwem.

Wysoki Rosjanin przyglądał mi się przez chwilę, a wreszcie z wolna pokiwał głową.

– Ja czuję to samo.

Poczułem, jak brwi podjeżdżają mi do góry.

– Żartujesz, prawda?

Pokręcił głową.

– Nie. Od dziecka jestem ateistą.

– Kpisz sobie ze mnie. Jesteś Rycerzem Krzyża.

– Da – przytaknął.

– Więc jeśli jesteś niewierzący, ryzykujesz własne życie, żeby pomóc innym, dlatego że...?

– Dlatego, że to konieczne – odpowiedział bez zastanowienia. – Dla dobra ludzi ktoś musi się narażać na niebezpieczeństwo. Ktoś musi ofiarować swoją odwagę i swoje życie, by chronić społeczność.

– Chwileczkę – powiedziałem. – Zostałeś Rycerzem Krzyża, bo jesteś komunistą?

Sania skrzywił się z odrazą.

– Ależ skąd. Trockistą. To co innego.

Powstrzymałem się, żeby nie wybuchnąć śmiechem, ale niewiele brakowało.

– Skąd masz swój miecz?

Położył zdrową rękę na rękojeści miecza leżącego obok niego na łóżku polowym.

– Esperacchius. Michael mi go dał.

– Kiedy to Michael jeździł do Rosji?

– Nie ten Michael – powiedział Sania i wskazał palcem w górę. – Ten Michael.

Gapiłem się na niego przez chwilę, aż w końcu powiedziałem:

– Ach tak. Archanioł wręczył ci święty miecz i nakazał zwalczać siły zła, a ty w jakiś sposób pozostałeś ateistą. To właśnie chciałeś powiedzieć?

Sania znów się naburmuszył.

– Czy nie razi cię piramidalna głupota takiego działania?

Jego spojrzenie stawało się coraz bardziej ponure. Po dłuższej chwili wziął głęboki wdech i skinął głową.

– Być może niektórzy spieraliby się, czy nie jestem agnostykiem.

– Agnostykiem?

– Kimś, kto nie angażuje się w określone wierzenia w boską moc – wyjaśnił.

– Wiem, co to znaczy. Zaskakuje mnie tylko twoje przekonanie, że odnosi się to do ciebie. Zetknąłeś się z czymś więcej niż z pojedynczą boską mocą. Do wszystkich diabłów, któraś z nich złamała ci rękę niecałe pół godziny temu.

– Rękę można złamać z wielu powodów. Sam mówiłeś, że nie potrzebujesz boga ani bogini, żeby określić swój stosunek do spraw nadprzyrodzonych.

– No tak, ale ja nie jestem agnostykiem. Po prostu nie uczestniczę. Jestem teologiczną Szwajcarią.

– Semantyka – podsumował Sania. – Wciąż nie rozumiem, o co ci chodzi.

Zaczerpnąłem powietrza, wciąż broniąc się przed grożącym chichotem.

– Sania... chodzi mi o to, że chyba jesteś półgłówkiem, będąc tam, gdzie jesteś, widząc to, co widzisz, i twierdząc, że nie jesteś pewien, czy Bóg jest, czy go nie ma.

– Niekoniecznie – oznajmił z dumnie uniesioną brodą. – Możliwe, że jestem szaleńcem, a to wszystko jest halucynacją.

Teraz już nie mogłem powstrzymać śmiechu. Byłem zbyt zmęczony i zestresowany, żeby zrobić cokolwiek innego. Śmiałem się serdecznie, a Sania spoglądał na mnie spode łba ze swojego łóżka, pilnując się, żeby nie poruszyć zranioną ręką.

W drzwiach pojawił się Shiro z tacą kanapek i delikatesowych warzywnych przekąsek. Zerknął przez swoje sowie okulary na Sanie, a potem na mnie. Powiedział coś do Sani, jak mi się zdawało, po rosyjsku. Młodszy z Rycerzy przeniósł ponure spojrzenie na Shira, ale skinął głową na tyle wyraźnie, że można to było wziąć za ukłon. Potem wstał, chwycił dwie kanapki w olbrzymią dłoń i wyszedł.

Shiro poczekał, aż się oddali, i postawił tacę na stoliku do kart. Żołądek aż mi podskoczył na widok kanapek. Tak na mnie działa ciężki wysiłek w połączeniu z szaleńczym strachem. Shiro zapraszającym gestem wskazał tacę i rozstawił dwa składane krzesła. Usiadłem, porwałem kanapkę i zabrałem się do jedzenia. Indyk z serem. Niebo w gębie.

Stary rycerz też wziął sobie kanapkę i jadł z apetytem wyraźnie nie mniejszym od mojego. Żuliśmy przez chwilę w pełnym zadowolenia milczeniu. Pierwszy odezwał się Shiro:

– Sania powiedział ci o swoich przekonaniach.

Poczułem, że kąciki ust zaczynają mi drgać i znów grozi mi wybuch uśmiechu.

– Właśnie.

Shiro parsknął uradowany.

– Sania to dobry człowiek.

– Tylko nie pojmuję, dlaczego został zwerbowany na Rycerza Krzyża.

Shiro spojrzał na mnie znad okularów z zastanowieniem.

– Człowiek widzi twarze. Widzi skórę. Sztandary. Przynależność. Akta – powiedział po chwili. – Odgryzł duży kęs, przeżuł i dokończył: – Bóg widzi dusze.

– Skoro tak mówisz... – zgodziłem się.

On nie odpowiedział. Dopiero kiedy kończyłem kanapkę, stwierdził:

– Poszukujesz Całunu.

– To sprawa poufna – uciąłem.

– Skoro tak mówisz... – powtórzył moje słowa z tą samą intonacją. Zmarszczki w kącikach jego oczu pogłębiły się. – Dlaczego?

– Co dlaczego?

– Dlaczego go szukasz? – spytał niespiesznie.

– Jeśli to robię, a nie mówię, że tak jest, to dlatego, że zostałem zatrudniony, by go odnaleźć.

– Taką masz pracę – podsunął.

– No, tak.

– Robisz to dla pieniędzy.

– No, tak.

– Hmm... – mruknął, podsuwając sobie okulary na nosie małym palcem. – A czy kocha pan pieniądze, panie Dresden?

Wziąłem serwetkę leżącą na brzegu tacy i otarłem sobie usta.

– Zdawało mi się, że kocham. Ale teraz uświadomiłem sobie, że to tylko uzależnienie.

Shiro wybuchnął szczekliwym śmiechem i wstał z krzesła, krztusząc się.

– Kanapka smakowała?

– Super.

Po kilku minutach wrócił Michael z zatroskaną twarzą. W pomieszczeniu nie było zegara, ale musiało być dobrze po północy. Przypuszczam, że gdybym zadzwonił do Charity Carpenter o tej porze, też byłbym zmartwiony po tej rozmowie. Miała bzika na punkcie bezpieczeństwa męża, zwłaszcza kiedy wiedziała, że ja jestem w pobliżu. No dobra, przyznaję: ilekroć uczestniczyliśmy wspólnie w jakiejś sprawie, Michael nie wychodził z tego bez szwanku, ale też nie uważam, żeby to było w porządku ze strony Charity. Przecież nie robiłem tego celowo.

– Charity nie była zachwycona? – spytałem.

Michael pokręcił głową.

– Martwi się. Została jakaś kanapka?

Zostały dwie. Michael wziął jedną, a ja drugą, żeby mu dotrzymać towarzystwa. Podczas gdy my jedliśmy, Shiro wyjął swój miecz i przybory do czyszczenia. Zaczął wycierać ostrze miękką szmatką nasączoną jakimś olejem.

– Harry – odezwał się Michael w końcu – muszę cię o coś poprosić. To bardzo trudne. W normalnych okolicznościach nawet by mi nie przyszło do głowy.

– Powiedz wprost – zaproponowałem z pełnymi ustami. I mówiłem serio. Michael nieraz ryzykował dla mnie swoje życie. Ostatnim razem jego rodzina też znalazła się w niebezpieczeństwie. Znałem go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że nie prosiłby o coś, co nie byłoby rozsądne. – Po prostu powiedz. Jestem twoim dłużnikiem.

Michael skinął głową, wbił we mnie wzrok i powiedział:

– Zostaw tę sprawę, Harry. Wyjedź z miasta na parę dni albo nie ruszaj się z domu. Ale zostaw to, proszę.

Zamrugałem ze zdumienia.

– Chodzi ci o to, że nie chcesz mojej pomocy?

– Chcę, żebyś był bezpieczny – wyjaśnił Michael. – Jesteś w wielkim niebezpieczeństwie.

– Chyba żartujesz – powiedziałem. – Michael, sam umiem sobie poradzić. Do tej pory powinieneś był już się o tym przekonać.

– Umiesz sobie poradzić – powtórzył Michael. – Tak jak dzisiejszej nocy? Harry, gdyby nas tam nie było...

– To co? – przerwałem mu. – Już bym nie żył? Prędzej czy później i tak do tego dojdzie. Czyha na mnie tylu drani, że któremuś w końcu się poszczęści. Czy to coś nowego?

– Nie rozumiesz – upierał się Michael.

– Rozumiem bardzo dobrze. Jakiś kolejny ześwirowany odrzut z B-klasowego horroru próbował mnie zabić. To już się zdarzało i prawdopodobnie zdarzy się znowu.

Shiro odezwał się, nie przerywając swojego zajęcia:

– Ursiel nie przybył tu, żeby pana zabić, panie Dresden.

Rozważałem te słowa w ciężkiej ciszy, która zapadła. Lampy bzyczały cicho. Szmatka Shira z ledwo dosłyszalnym szmerem gładziła ostrze miecza.

– Więc po co przybył? – spytałem, patrząc Michaelowi w oczy. – Założyłbym się o spore pieniądze, że to demon, a okazało się, że to po prostu transformant, ze śmiertelnikiem wewnątrz. Kto to był?

Michael nawet nie mrugnął.

– Nazywał się Rasmussen. Ursiel zawładnął nim w 1849, kiedy był w drodze do Kalifornii.

– Widziałem go, Michael. Zaglądałem mu w oczy.

Michael skrzywił się.

– Nie wiedziałem.

– Był więźniem w swojej własnej duszy, Michael. Coś go trzymało. Coś wielkiego. Chyba Ursiel. To jeden ze Strąconych, tak?

Michael przytaknął.

– Jak to się, u diabła, stało? Myślałem, że Strąconym nie wolno odbierać nikomu wolnej woli.

– Nie wolno – przyznał Michael. – Ale wolno im wodzić na pokuszenie. A Denarianie mają do zaoferowania więcej niż inni.

– Denarianie?

– Zakon Niesławnych Denarów – wyjaśnił Michael. – Na tym polega ich siła. Możliwość czynienia zła.

– Srebrne monety... – głęboko zaczerpnąłem tchu. – Jak ta, którą zawinąłeś w poświęconą serwetkę. Trzydzieści srebrników, tak?

Potwierdził ruchem głowy.

– Ktokolwiek dotyka monety, zostaje skażony przez Strąconego wewnątrz niej. Skuszony. Otrzymuje moc. Strącony obejmuje śmiertelnika coraz bardziej swoim wpływem. Do niczego nie zmusza, tylko proponuje, dopóki w końcu owładnięty nie podda się na tyle...

– ...że przejmuje nad nim kontrolę – dokończyłem. Michael potwierdził.

– Jak nad Rasmussenem. Staramy się pomóc takim nieszczęśnikom. Czasem ktoś się orientuje, co się z nim dzieje. Chce uciec spod wpływu. Wtedy wkraczamy, starając się osłabić demona. Dać człowiekowi możliwość skorzystania z szansy ucieczki.

– To dlatego mówiliście do niego, dopóki głos mu się nie zmienił. Ale Rasmussen nie chciał być wolny, prawda?

Michael pokręcił głową.

– Możesz mi wierzyć albo nie, Michael. Bywałem już kuszony raz czy drugi. Umiem sobie poradzić.

– Nie – uciął Michael. – Nie umiesz. Denarianom niewielu śmiertelników zdoła się oprzeć. Strąceni znają nasze słabości. Nasze wady. Wiedzą, jak zasiać wątpliwości. Przez tysiące lat niszczyli mężczyzn i niewiasty, nawet tych ostrzeżonych i świadomych.

– Powiedziałem już, że nic mi nie będzie – warknąłem.

Shiro odchrząknął.

– Pycha przed upadkiem.

Rzuciłem mu ironiczne spojrzenie. Michael pochylił się do przodu.

– Harry, proszę. Wiem, że nie miałeś łatwego życia. Dobry z ciebie człowiek, ale jesteś tak samo bezbronny, jak ktokolwiek inny. Ten wróg nie chce twojej śmierci. – Spuścił wzrok na swoje dłonie. – Chce ciebie.

To mnie przeraziło. Naprawdę przeraziło. Może dlatego, że Michael wydawał się tak poruszony, a jego niewiele jest w stanie poruszyć. Może dlatego, że widziałem Rasmussena i zawsze będę go widział – uwięzionego i śmiejącego się dziko.

A może dlatego, że coś we mnie chciało wiedzieć, czy nie jest przypadkiem możliwe wykorzystanie mocy, którą w oczywisty sposób dawała moneta. Jeśli mogła zamienić przypadkowego durnia, zmierzającego z patelnią po złoto, w maszynę do zabijania, z którą poradzić sobie mogło dopiero wszystkich trzech Rycerzy Krzyża, jakie szanse dawała komuś takiemu jak ja?

Szansę pokonania diuka Paola Ortegi. To na pewno.

Zamrugałem, żeby ponownie skupić wzrok. Michael wpatrywał się we mnie, a jego twarz wyrażała ból. Wiedziałem, że odgadł moje myśli. Zamknąłem oczy, wstyd palił mnie od środka.

– Jesteś w niebezpieczeństwie, Harry – powtórzył Michael. – Zostaw tę sprawę.

– Jeśli jestem w takim niebezpieczeństwie, to czemu ojciec Vincent przyjechał, żeby mnie wynająć? – odpowiedziałem mu pytaniem.

– Forthill prosił go, żeby tego nie robił – zapewnił Michael. – Ojciec Vincent... nie zgadza się z Forthillem co do tego, jak traktować sprawy nadprzyrodzone.

Wstałem.

– Michael, jestem zmęczony. Jestem naprawdę cholernie zmęczony.

– Harry – skarcił mnie Michael.

– Paskudnie – wymamrotałem. – Paskudnie zmęczony. Mam tego wszystkiego potąd. – Skierowałem się ku drzwiom. – Jadę do domu, żeby się wyspać. Pomyślę o tym.

Michael wstał, a Shiro wraz z nim i obaj stanęli naprzeciwko mnie.

– Harry – zaczął Michael – jesteś moim przyjacielem. Uratowałeś mi życie. Dałem dziecku twoje imię. Ale wycofaj się z tej sprawy. Miej litość dla mnie, jeśli nie dla siebie.

– A jeśli nie? – spytałem.

– Wtedy będę cię bronił przed tobą samym. W imię Boga, Harry, proszę, nie zmuszaj mnie do tego.

Odwróciłem się i wyszedłem bez pożegnania.

W jednym rogu ringu: jeden zaginiony Całun, jeden trup zadręczony na śmierć w niewyobrażalny sposób, jeden fanatyczny i śmiertelnie niebezpieczny generał wampirów, trzech świętych rycerzy, dwadzieścia dziewięć upadłych aniołów i gruszki na wierzbie.

A w przeciwnym rogu: jeden zmęczony, posiniaczony, marnie opłacany zawodowy mag, zastraszony przez własnych sojuszników i chyba porzucony przez swoją ewentualną narzeczoną dla pana Gbura.

No właśnie.

Najwyższy czas do łóżka.

Rozdział 8

Dumałem posępnie przez całą drogę do domu, a silnik garbusa bez przerwy pokasływał nerwowo. Pan siedział u szczytu schodów, a kiedy zamykałem drzwi samochodu, wydał żałosne miauknięcie. Choć trzymałem różdżkę i bransoletę ochronną w pogotowiu, na wypadek, gdyby czekało na mnie więcej najemnych bandziorów wyposażonych w broń z tłumikiem, byłem całkowicie przekonany, że przynajmniej nigdzie nie czai się napastnik nie z tego świata. Gdyby w pobliżu znajdowała się istota nadnaturalna, Pan narobiłby hałasu i uciekł.

Można stąd wyciągnąć wniosek, że mój kot ma znacznie więcej rozumu ode mnie.

Pan naparł barkiem na moje nogi, ale nie udało mu się zrzucić mnie ze schodów. Nie tracąc czasu, wszedłem do mieszkania i zamknąłem za sobą drzwi na klucz.

Zapaliłem świecę, napełniłem miseczki Pana karmą i świeżą wodą, a następnie przez kilka minut krążyłem tam i z powrotem po mieszkaniu. Zerknąłem na swoje łóżko, ale odrzuciłem ten pomysł jako bezużyteczny. Mimo zmęczenia miałem zbyt zajętą głowę, żeby spać. Tkwiłem po szyję wśród aligatorów i zanurzałem się coraz głębiej.

– No dobra, Harry – wymamrotałem do siebie. – Równie dobrze można wziąć się trochę do roboty.

Chwyciłem z wieszaka gruby, ciepły szlafrok, odsunąłem na bok jeden z dywaników i otworzyłem klapę w podłodze. Składana drabinka prowadziła do piwnicy – wilgotnej, kamiennej komory, w której urządziłem swoje laboratorium. Zwlokłem się na dół, omiatając skrajem szlafroka drewniane stopnie.

Zacząłem zapalać świece. Moje laboratorium, noszące ślady epizodów szaleństwa, ogólnie rzecz biorąc, odzwierciedla stan mojego umysłu – zagracone, w nieładzie, nieuporządkowane, ale w gruncie rzeczy funkcjonalne. Pomieszczenie nie jest duże. Pod trzema ścianami ustawiłem w kształcie litery U stoły do pracy, a czwarty stół stoi na środku, pozostawiając jedynie wąskie przejście. Nad stołami wiszą praktyczne półki z prętów. Na stołach i półkach piętrzą się wszelkiego rodzaju magiczne ingrediencje i rozmaite domowe rupiecie, które w porządnych domach zwykle lądują w największej szufladzie w kuchni. Półki pełne są książek, notatników, dzienników i papierzysk, a także pojemników, pudełek i torebek zawierających zioła, korzenie i inne magiczne substancje, od butelki syku węża po fiolkę wyciągu z ostu Matki Boskiej.

W głębi pomieszczenia widnieje skrawek podłogi oczyszczony z wszelkich rupieci. Tu mieści się wmurowany w kamienną podłogę, miedziany krąg. To mój krąg do przywoływania. Jak uczy doświadczenie, nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie użyć rytualnego kręgu, by bronić się przed magicznym atakiem albo zgodnie z jego podstawowym przeznaczeniem, uwięzić w nim tymczasowo przybysza z Nigdynigdy.

Jedna z półek jest mniej zagracona od pozostałych. Na obu jej końcach stoją świeczniki, od dawna pokryte wielobarwnymi warstwami stopionego wosku, dzięki czemu wyglądają jak woskowe Wezuwiusze. Przestrzeń między nimi wypełniają książki, głównie romanse w miękkich okładkach i rozmaite drobne kobiece akcesoria, pośród których bieleje ludzka czaszka. Wziąłem ołówek i zastukałem nim o półkę.

– Bob. Bob, obudź się. Jest robota.

Bliźniacze punkty złocistopomarańczowego światła zabłysły w mrocznych oczodołach czaszki i rozjaśniały się coraz bardziej, w miarę jak poruszałem się po pomieszczeniu, zapalając z pół tuzina świec i lampę naftową. Czaszka zastukała lekko, po czym się odezwała:

– Zostało kilka godzin do świtu, a ty już zaczynasz? O co chodzi?

Zacząłem szykować zlewki, probówki i mały palnik spirytusowy.

– Same kłopoty – powiedziałem. – To był piekielny dzień.

I opowiedziałem Bobowi Czaszce o studiu telewizyjnym, wyzwaniu na pojedynek z wampirem, płatnym mordercy, zaginionym Całunie i ciele pełnym zarazków.

– No, no. Jak już coś robisz, to na całego, prawda, Harry?

– Najpierw mógłbyś doradzić, krytykować będziesz potem. Mam zamiar zadbać o sprawę i przygotować jeden czy dwa eliksiry, a ty mi w tym pomożesz.

– Dobra – zgodził się Bob. – Od czego chcesz zacząć?

– Od Ortegi. Gdzie mój egzemplarz Porozumień?

– W tekturowym pudle – odparł Bob. – Trzecia półka, dolny rząd, za słoikami.

Znalazłem pudło i grzebałem w nim, aż natrafiłem na zwój pergaminu przewiązany białą wstążką. Rozwinąłem go i wbiłem wzrok w odręczne, kaligraficzne pismo. Zacząłem od sformułowania „o tyle”, po którym składnia stawała się bardzo zagmatwana.

– Nie mogę się w tym połapać – przyznałem. – Gdzie jest rozdział o pojedynkach?

– Piąty akapit od końca. Podać ci uproszczoną wykładnię?

Zwinąłem i związałem pergamin.

– Wal.

– Podstawą jest Code Duello – zaczął Bob. – Ściślej mówiąc, chodzi o wiele starsze zasady, na których ostatecznie oparto Code Duello, ale nie będziemy zaczynać od jajka. Ortega jest wyzywającym, a ty jesteś wyzwanym.

– Tyle wiem. Ja mam wybrać broń i miejsce, tak?

– Źle – stwierdził Bob. – Ty wybierasz broń, ale on wskazuje czas i miejsce.

– Cholera – mruknąłem. – Chciałem, żeby to było w samo południe, w parku. Chyba mogę powiedzieć, że będziemy się pojedynkować na magię?

– Jeśli jest to środek dostępny. Prawie zawsze jest.

– Kto o tym decyduje?

– Wampiry i Rada wskażą neutralnego rozjemcę z listy. Rozjemca decyduje.

Pokiwałem głową.

– Więc jeśli nie będzie takiej możliwości, to jestem ugotowany, tak? Rozumiesz... mag, magia, coś z mojej działki.

– Fakt – powiedział Bob. – Ale uważaj. To ma być broń, którą on też umie się posługiwać. Jeśli takiej nie wybierzesz, przeciwnik może odmówić i zmusić cię do ponownego wyboru.

– Co to znaczy?

– To znaczy, że bez względu na to, co się stanie, jeśli nie będzie chciał walczyć z tobą na magię, nie musi. Ortega nie byłby dowódcą, gdyby nie myślał strategicznie, Harry. Wszystko wskazuje, że wie, czego się po tobie spodziewać, i zgodnie z tym planuje swoje działania. Co o nim wiesz?

– Niewiele. Mam podstawy sądzić, że jest draniem.

Światełka Boba w oczodołach czaszki wpatrywały się we mnie przez chwilę.

– Cóż, Napoleonie, jestem pewien, że nigdy nie pokona takiego geniusza taktyki.

Wkurzony rzuciłem w czaszkę ołówkiem. Odbił się w miejscu nosa.

– Do rzeczy.

– Problem w tym, że lepiej by było, gdybyś mógł coś przewidzieć.

– Przede wszystkim lepiej by było, gdybym nie musiał walczyć – odpaliłem. – Czy muszę mieć sekundanta?

– Obaj musicie – powiedział Bob. – Sekundanci uzgodnią warunki pojedynku. Jego sekundant powinien w którymś momencie skontaktować się z twoim.

– Hmm... kiedy nie mam sekundanta.

Czaszka Boba obróciła się w miejscu na swojej półce i kilkakrotnie walnęła lekko czołem o ceglaną ścianę.

– To sobie załatw, durniu. Koniecznie.

Wziąłem drugi ołówek i blok żółtego, poliniowanego papieru. U góry strony zapisałem: Do zrobienia, a pod spodem: Zapytać Michaela o pojedynek.

– Dobra. Chcę, żebyś przed świtem dowiedział się, ile możesz, na temat Ortegi.

– Sprawdzę – obiecał Bob. – Mam twoje pozwolenie na wyjście?

– Jeszcze nie. Jest więcej spraw.

Bob przewrócił światełkami oczu.

– To oczywiste, że jest więcej. Moja praca jest bardzo absorbująca.

Wyjąłem słój wody destylowanej i puszkę coli. Otworzyłem puszkę, upiłem łyk i powiedziałem:

– Ten trup, którego mi pokazała Murphy. Klątwa zarazy?

– Prawdopodobnie – zgodził się Bob. – Ale jeśli naprawdę było tam tyle chorób, musiała być mocna.

– Jak mocna?

– Mniejsza niż zaklęcie, które kilka lat temu stosował Cień, żeby wyrywać serca.

Gwizdnąłem.

– On je wspomagał burzą i rytuałami. Ile mocy wymaga tak potężna klątwa?

– Nie znam się za bardzo na klątwach – zastrzegł się Bob – ale wymaga dużo. Na przykład czerpanej z podłączenia się do systemu czarnej magii albo ofiary z ludzi.

Siorbnąłem coli, kręcąc głową.

– Czyli ktoś poważnie i ostro pogrywa.

Bob zadumał się.

– Może Strażnicy użyli jej, żeby dowalić agentowi Czerwonego Dworu.

– Nie zrobiliby tego – stwierdziłem. – Nie użyliby magii w ten sposób. Nawet jeśli w praktyce to choroby zabiły tego faceta, i tak byłoby to cholernie bliskie złamania Pierwszego Prawa.

– Kto jeszcze mógłby mieć taką moc? – spytał mnie Bob.

Odwróciłem kartkę i narysowałem w przybliżeniu tatuaż, który widziałem na ciele. Podniosłem rysunek, żeby pokazać Bobowi.

– Może ktoś, komu nie podobało się to.

– Oko Totha – podpowiedział Bob. – Trup miał taki tatuaż?

– Miał. Czy to znaczy, że facet należał do jakiegoś tajnego klubu?

– Możliwe. Takie oko jest jednak dość rozpowszechnionym symbolem okultystycznym, więc nie możesz wykluczyć, że był niezależny.

– Dobra. Więc kto go używa? – spytałem.

– Wiele ugrupowań. Bractwa związane z Białą Radą, tradycyjne stowarzyszenia, parę marginalnych grup badaczy okultyzmu, kulty jednostki, media występujące w telewizji, bohaterowie komiksów...

– Rozumiem – przerwałem mu. Na nowej kartce odtworzyłem z ostrej jak brzytwa pamięci symbol na czole demona Ursiela.

– A to poznajesz?

Światełka oczu Boba zrobiły się okrągłe.

– Zwariowałeś? Harry, podrzyj tę kartkę. Spal ją.

Zmarszczyłem brwi.

– Bob, poczekaj...

– Zrób to natychmiast!

W głosie czaszki brzmiało przerażenie, a ja się denerwuję, kiedy Bob jest przerażony. Niewiele jest w stanie przerazić Boba do tego stopnia, żeby wypadł z roli przemądrzałego komentatora. Podarłem kartkę.

– Rozumiem, że to poznajesz.

– Jasne. I nie mam nic wspólnego z tą bandą.

– Nie słyszałem tego, Bob. Potrzebuję informacji o nich. Są w mieście, napadli na mnie i założę się, że chodzi im o Całun.

– To niech go sobie wezmą – oświadczył Bob. – Poważnie. Nie masz pojęcia, jaką mocą dysponuje ta grupa.

– Strąceni. Wiem – powiedziałem. – Zakon Niesławnych Denarów. Ale i oni muszą przestrzegać reguł, prawda?

– Harry, to nie są tylko Strąceni. Ludzie, których opanowali, są prawie tak samo źli. To zabójcy, truciciele, wojownicy, czarownicy...

– Czarownicy?

– Monety dają im nieśmiertelność. Niektórzy w Zakonie mają za sobą tysiąc lat praktyki, może nawet więcej. W tak długim czasie nawet mierny talent może się rozwinąć. Każde doświadczenie, nieważne jakie, uczy ich czegoś. Potrafią wykorzystać wszystko, by z biegiem lat nabierać coraz więcej sił. Nawet bez piekielnych supermocy byliby nikczemni.

Ze zmarszczonymi brwiami podarłem kartkę na drobniejsze kawałki.

– Wystarczająco nikczemni, żeby rzucić klątwę?

– Nie ma wątpliwości, że byliby do tego zdolni. Może by nawet nie potrzebowali żadnego wielkiego źródła mocy.

– Świetnie – powiedziałem, trąc powieki. – Doskonale. Czyli do gry wchodzi ekstraklasa. Chcę, żebyś wytropił Całun.

– Nikt tego nie może zrobić – uświadomił mi Bob.

– Litości. Ile sztuk płótna mającego dwa tysiące lat jest w mieście?

– Nie o to chodzi, Harry. Całun jest... – Bob zdawał się szukać odpowiednich słów. – Nie istnieje na tym samym poziomie, co ja. Jest poza moim zasięgiem.

– O czym ty mówisz?

– Ja jestem duchem intelektu, Harry. Rozsądku. Logiki. Całunu logika nie dotyczy. To przedmiot wiary.

– O co tu chodzi? – domagałem się wyjaśnienia. – To nie ma sensu.

– Nie wiesz wszystkiego, Harry – powiedział Bob. – Nawet nie można powiedzieć, że wiesz dużo. Mnie nie wolno tego ruszać. Nie wolno mi nawet być w pobliżu. Gdybym mimo wszystko spróbował, przekroczyłbym granicę, której nie powinienem przekraczać. Nie wystąpię przeciwko aniołom, Dresden, ani Strąconym, ani żadnym innym.

Westchnąłem, unosząc ręce.

– Dobrze już, dobrze. Czy jest ktoś, z kim mógłbym porozmawiać?

– Być może. Ulsharavas.

– Ulsha-co?

– Ulsharavas. Ona jest sprzymierzona z Pytią, duchem wyroczni. Więcej informacji znajdziesz gdzieś w połowie swojego Słownika Wróżbiarstwa Dumonta.

– Jakie ma ceny?

– Przystępne – stwierdził Bob. – Masz wszystko, czego trzeba do przywołania. Zazwyczaj nie bywa złośliwa.

– Zazwyczaj nie bywa?

– Pytie są na ogół poczciwe, ale mają też swoje ciemne strony. Ulsharavas jako przewodnik jest dość łagodna, ale kiedyś była trudna. Zachowaj czujność.

– Zachowam – powiedziałem, patrząc spode łba. – I jeszcze jedno. Wpadnij do Marconego i zobacz, czy nie dzieje się tam coś ciekawego. Nie musisz odgrywać Davida Nivena, po prostu się rozejrzyj.

– Myślisz, że Marcone jest w to zamieszany?

– Jego zbiry mnie namierzyły. Ja ze swej strony też się dowiem, ile mogę. Pozwalam ci oddalić się w celu zebrania informacji, Bob. Wracaj przed świtem. Hej, czy mamy jeszcze ten przepis na szczepionkę przeciw jadowi wampirów?

Obłok pomarańczowego światła wypłynął z czaszki, przeleciał nad stołem i poszybował w górę, do wyjścia. Doleciał mnie dziwnie modulowany głos Boba:

– W czerwonym notesie. Nie zapomnij rozpalić za mną ognia strażniczego.

– Dobra, dobra – mruknąłem. Dałem Bobowi minutę na ominięcie moich zabezpieczeń, po czym wziąłem trójramienny świecznik z wetkniętą weń zieloną, żółtą i czerwoną świecą. Zapaliłem zieloną i odstawiłem świecznik. Wyjąłem słownik Dumonta i otworzyłem na haśle „Ulsharavas”. Sprawa wydawała się prosta, ale nigdy nie dość ostrożności, kiedy przyzywa się istotę z Nigdynigdy.

Zgromadzenie wszystkiego, co było potrzebne, zajęło mi kilka minut. Duch wyroczni nie może sam przybrać cielesnej postaci, nawet w tak nieokreślonej formie jak obłok światła, co potrafi Bob. By zaistnieć w świecie rzeczywistym, potrzebuje homunkulusa. Dumont zaleca świeżego trupa, ale jako że jedynym, jakim mógłbym ewentualnie dysponować, był mój własny, potrzebowałem substytutu. Znalazłem go w innym pudle i umieściłem pośrodku kręgu do przywoływania. Obok umieściłem kubek whisky i otwartą puszkę tytoniu do żucia Prince Albert, jako zaliczkę mającą przekonać Ulsharavas, że warto się zjawić. To była resztka mojej whisky i ostatnia puszka tytoniu, więc dopisałem do mojej listy spraw do załatwienia: Kupić scolcha i Prince ‘a Alberta w puszce i schowałem kartkę do kieszeni.

Przez parę minut zamiatałem podłogę wokół kręgu, żeby żaden przypadkowy włos ani skrawek papieru nie padł na krąg, niwecząc wszystko. Po krótkim namyśle narysowałem kredą jeszcze jeden krąg, na zewnątrz miedzianego. Potem jeszcze raz zajrzałem do słownika i oczyściłem umysł, żeby nic go nie rozpraszało.

Wziąłem głęboki wdech i zebrałem w sobie siłę. Następnie skoncentrowałem się, wyciągnąłem rękę i dotknąłem miedzianego kręgu, siłą woli nasycając go niewielką porcją mocy. Krąg do przywoływania zamknął się, co odczułem jako mrowienie w karku i łagodne ciepło na skórze twarzy. Powtórzyłem cały proces wobec kredowego kręgu, dodając dodatkową warstwę, i wreszcie klęknąłem obok, unosząc obie ręce wnętrzem dłoni ku górze.

– Ulsharavas – wymamrotałem, siłą woli nadając słowom energię. Głos drżał mi dziwnie, intonacja sprawiała wrażenie niepewnej. – Ulsharavas! Ulsharavas! Ktoś zagubiony w niewiedzy poszukuje cię. Ktoś ociemniały z braku wiedzy potrzebuje twojego światła. Przybądź, strażniczko pamięci, stojąca na straży tego, co ma nadejść. Przyjmij ofiarę i dołącz do mnie.

Kończąc rytualną inwokację, uwolniłem powstrzymywaną moc, wysyłając ją do kręgu, a poprzez niego na poszukiwanie ducha wyroczni w Nigdynigdy.

Odpowiedź była natychmiastowa. W miedzianym kręgu pojawił się z nagła wir światła, który sprawił, że bariera stała się przez moment widzialna jako wygięta płaszczyzna złożona z błękitnych iskier. Światło prześlizgnęło się po homunkulusie, który po chwili drgnął i usiadł.

– Witaj, wyrocznio – powiedziałem. – Czaszka Bob uważa, że możesz mi być pomocna.

Siedzący homunkulus rozłożył pulchne ramiona, zamrugał, spojrzał na swoje ręce, a wreszcie wstał i popatrzył po sobie. Spojrzał na mnie, unosząc jedną brew, i odezwał się cienkim głosem:

– Szmaciana lalka? Oczekujesz, że ci pomogę, mając to na sobie?

To była urocza lalka. Pierścionki blond włosów opadały jej aż do wypchanych ramion, a ubrana była w różowo-niebieską, bawełnianą sukieneczkę z dopasowanymi kolorystycznie kokardkami i czarne buciki.

– Hmm... No tak. Wybacz – plątałem się. – Nie miałem nic innego z dwiema rękami i dwiema nogami, a trochę się spieszę.

Szmaciana lalka Ulsharavas z westchnieniem usiadła w kręgu i wyciągnęła nogi prosto, jak pluszowy miś. Z trudem uniosła wielki w porównaniu z nią kubek whisky i wypiła. Wyglądało to, jakby wyciągnęła szpunt z beczki, ale pochłonęła whisky jednym haustem. Nie wiem, gdzie się podziała, bo lalka nie miała prawdziwych ust ani żołądka, ale nic nie wyciekło na podłogę. Napiwszy się, wetknęła drobną piąstkę do puszki z tytoniem i wepchnęła sobie garść do ust.

– A zatem – powiedziała pomiędzy jednym ruchem szczęk a drugim – chcesz coś wiedzieć na temat Całunu i ludzi, którzy go ukradli.

Brwi podjechały mi do góry.

– Hmm... Faktycznie. Niezła jesteś.

– Są dwa problemy. Zmarszczyłem czoło.

– Dobra. Jakie?

Ulsharavas wpatrywała się we mnie.

– Po pierwsze, nie pracuję dla bokkorów.

– Nie jestem bokkorem – zaprotestowałem.

– Nie jesteś houngunem. Nie jesteś mambo. To czyni cię czarownikiem.

– Magiem – sprostowałem. – Należę do Białej Rady.

Lalka przechyliła głowę.

– Jesteś splamiony – oznajmiła. – Wyczuwam na tobie czarną magię.

– To długa historia – powiedziałem. – Większość nie jest moja.

– Część jest.

Zerknąłem na lalkę spode łba i skinąłem głową.

– Fakt. Popełniłem błąd raz czy dwa.

– Jednak uczciwy – zauważyła Ulsharavas. – To wystarczy. Druga sprawa to moja cena.

– Co masz na myśli?

Lalka splunęła w bok, grudki tytoniu spadły na podłogę.

– Szczerą odpowiedź na jedno pytanie. Odpowiesz, a ja ci powiem to, co chcesz wiedzieć.

Dobra, dobra – powiedziałem. – Możesz mnie spytać o moje Imię. Już to słyszałem.

– Nie powiedziałam, że masz udzielić pełnej odpowiedzi. Nie mam zamiaru ci grozić. Ale to, co odpowiesz, ma być szczere.

Przez chwilę się zastanawiałem.

– W porządku – powiedziałem wreszcie. – Umowa stoi.

Ulsharavas zaczerpnęła jeszcze garść tytoniu i zaczęła przeżuwać.

– Powiedz tylko jedno: dlaczego robisz to, co robisz?

Zamrugałem zdziwiony.

– Masz na myśli dziś w nocy?

– Mam na myśli zawsze – odparła. – Dlaczego jesteś magiem? Dlaczego się z tym nie kryjesz? Dlaczego pomagasz innym śmiertelnikom?

– Bo ja wiem – powiedziałem, wstając i podchodząc do stołu. – Co innego miałbym robić?

– Dokładnie mówiąc – powiedziała lalka i splunęła – mógłbyś robić wiele innych rzeczy. Mógłbyś szukać celu w życiu w innych zawodach. Mógłbyś się zaszyć w zaciszu i studiować. Mógłbyś wykorzystać swoje zdolności do osiągnięcia dobrobytu i żyć w bogactwie. Nawet w swoim zawodzie detektywa mógłbyś zrobić więcej dla uniknięcia konfrontacji. Zamiast tego mieszkasz nędznie, masz kiepskie biuro i narażasz się na wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwa ze strony śmiertelnych i nadnaturalnych wrogów. Dlaczego?

Oparłem się o stół, założyłem ręce na piersi i łypnąłem na lalkę.

– Co to, u diabła, za pytanie?

– Ważne – stwierdziła lalka. – I takie, na które zgodziłeś się szczerze odpowiedzieć.

– Cóż – zacząłem. – Chyba chciałem robić coś, żeby pomagać ludziom. Coś, w czym jestem dobry.

– Czy tylko dlatego? – dociekała.

Zadumałem się na chwilę. Dlaczego zacząłem robić to wszystko? Wygląda na to, że co parę miesięcy pakuję się w sytuację, która grozi mi straszną śmiercią. Większość magów nigdy nie zetknęła się z problemami, z jakimi ja mam do czynienia. Siedzą w domu, pilnują własnych interesów i ogólnie mówiąc, żyją swoim życiem. Nie rzucają wyzwania siłom nie z tego świata. Nie ogłaszają się publicznie. Nie pakują się w kłopoty, wtykając nos w sprawy innych ludzi, czy im ktoś za to płaci, czy nie. Nie wszczynają wojen, wampiry nie wyzywają ich na pojedynek w imię patriotyzmu, nie mają przestrzelonej szyby w samochodzie.

Więc dlaczego ja to robię? Czy to jakieś masochistyczne pragnienie śmierci? Jakiś psychiczny defekt?

Dlaczego?

– Nie wiem – przyznałem w końcu. – Chyba się nad tym nigdy głębiej nie zastanawiałem.

Lalka przyglądała mi się z denerwującą intensywnością przez pełną minutę, zanim skinęła głową.

– A nie uważasz, że powinieneś?

Spuściłem wzrok na swoje buty i nic nie powiedziałem. Ulsharavas wzięła ostatnią garść tytoniu i usiadła w pierwotnej pozycji, rozkładając równo swoją nakrochmaloną, bawełnianą sukieneczkę.

– Całun i złodzieje, których szukasz, są na małym wynajętym jachcie, który stoi w porcie. To łódź spacerowa, o nazwie „Wędrowiec”.

Skinąłem głową, wypuszczając powietrze przez nos.

– Bardzo dobrze. Dziękuję za pomoc.

Uniosła drobną dłoń.

– Jeszcze jedno, magu. Musisz wiedzieć, dlaczego Rycerze Białego Boga chcą, żebyś się trzymał z daleka od Całunu.

Uniosłem brwi.

– No, dlaczego?

– Poznali część proroctwa. Proroctwa, które mówi, że jeśli będziesz poszukiwać Całunu, niechybnie zginiesz.

– Czemu tylko część proroctwa? – spytałem.

– Ich Nieprzyjaciel ukrył przed nimi resztę.

Pokręciłem głową.

– Dlaczego mi to mówisz?

– Dlatego – odparła wymijająco Ulsharavas. – Musisz usłyszeć drugą część proroctwa, aby odzyskać równowagę.

– Aha. No to wal.

Lalka pokiwała głową i przyszpiliła mnie niepokojącym, nieruchomym wzrokiem.

– Jeśli będziesz poszukiwać Całunu, Harry Dresdenie, niechybnie zginiesz.

– Dobrze – powiedziałem. – A co się stanie, jeśli nie będę?

Lalka położyła się na plecach i zaczęła emitować błyski światła, wracające tam, skąd przybyła Ulsharavas. Jej głos dotarł do mnie stłumiony, jakby z daleka.

– Jeśli nie będziesz szukał, oni wszyscy zginą. A wraz z nimi to miasto.

Rozdział 9

Nie cierpię tajemniczych ostrzeżeń. Wiem, że cała ta tajemniczość pasuje do wizerunku maga, ale to nie w moim stylu. Chodzi mi o to, że co niby ma wynikać z takiego ostrzeżenia? Wszyscy trzej Rycerze i cała populacja Chicago zginą, jeśli się nie zaangażuję, ze mną zaś będzie koniec, jeśli to zrobię. To brzmiało jak najgorszy rodzaj samospełniającego się gówna.

Chciałbym być dobrze zrozumiany: w proroctwie zawsze o coś chodzi. Śmiertelnicy, nawet magowie, istnieją w określonym momencie strumienia czasu. Albo, mówiąc prościej, jeśli czas jest rzeką, wszyscy jesteśmy jak kamienie w rzece. Trwamy w jednym miejscu i tylko od czasu do czasu prądy rzucają nami w przód czy w tył. Egzystencja duchów nie zawsze jest tego rodzaju. Niektóre z nich są raczej jak długie nici, a nie kamienie. Ich obecność nie jest stała, a egzystencja polega na unoszeniu się z prądem lub pod prąd, dzięki czemu doświadczają działania nurtu w większym stopniu niż kamienie.

To dlatego duchy wyroczni znają przyszłość i przeszłość. Żyją w nich jednocześnie i przez to niosą tajemniczy przekaz, dają tylko niejasne ostrzeżenia, niezrozumiałe sny, proroctwa zakrawające na żart czy wszelkie inne wskazówki. Gdyby ujawniły zbyt wiele, zmieniłoby to przyszłość, której doświadczają, muszą więc bardzo oględnie udzielać rad.

Wiem. Mnie też od tego puchnie głowa.

Nie przykładam zbyt wielkiej wagi do proroctw. Duchy mogą mieć rozległą wiedzę, ale nie są wszechwiedzące. A wobec ogromu ludzkiego szaleństwa nie dam sobie wmówić, że jakikolwiek duch byłby w stanie ogarnąć w każdej chwili jego możliwe efekty.

Proroctwo proroctwem, ale nie mógłbym teraz zrezygnować ze sprawy. Zapłacono mi z góry, a ja nie miałem na tyle finansowego luzu, żeby zwrócić pieniądze i jednocześnie popłacić rachunki.

Zresztą... ryzyko nieuchronnej śmierci nie poruszyło mnie tak, jak powinno. Nie znaczy to, że mnie nie przeraziło. Przeraziło, owszem – w ten straszny, pełen niepewności sposób, gdzie nie wiadomo, czego się bać, na czym skoncentrować obawy. Ale ja już kiedyś radziłem sobie z ryzykiem. Mogę to zrobić znowu.

Był jeszcze jeden powód, dla którego się nie wycofałem. Nie znoszę wywierania na mnie presji. Nie lubię, jak mi grożą. Mogło to być w dobrej wierze, grzecznie i z troską, tak jak zrobił to Michael, ale mimo wszystko miałem ochotę dać komuś w nos. Proroctwo wyroczni było kolejną groźbą tego rodzaju. Nie pozwolę, aby duchy z Nigdynigdy dyktowały mi, co mam robić.

W końcu, jeśli proroctwo nie było pomyłką, Michael i jego bracia Rycerze mogli być w niebezpieczeństwie, a przecież dopiero co uratowali mój chudy tyłek maga. Teraz ja mogłem pomóc im. Chociaż uskrzydleni, jeśli chodzi o walkę z czarnymi charakterami, nie są przecież detektywami. Nie potrafiliby wyśledzić tych złodziei, a ja to umiem. To tylko kwestia ich przekonania, sprawienia, żeby zrozumieli. Kiedy wytłumaczę im, że proroctwo, które poznali, niezupełnie odpowiada prawdzie, wszystko będzie dobrze.

I koniec.

Odepchnąłem te myśli na bok i spojrzałem na zegar. Chciałem skorzystać ze wskazówki Ulsharavas jak najszybciej, ale byłem wykończony i łatwo mógłbym popełnić błąd. W mieście pełnym czarnych charakterów nie ma sensu wychodzić po ciemku, jeśli jesteś wyczerpany i nieprzygotowany. Przynajmniej musiałem poczekać, aż eliksiry będą gotowe, a Bob wróci ze swojej misji. Światło słoneczne również zmniejsza ryzyko, bo spala wampiry z Czerwonego Dworu, a wątpię też, żeby służyło tym popieprzonym Denarianom.

Ustaliwszy w ten sposób priorytety, przejrzałem notatki i zabrałem się do przygotowywania eliksirów, które zapewniłyby mi kilkugodzinną ochronę przed narkotycznym jadem Czerwonego Dworu. Receptury nie były skomplikowane. Warzenie każdego eliksiru wymaga płynu stanowiącego podstawę i kilku składników wiążących włożoną w eliksir magię, aby uzyskać pożądany efekt. Każdy ze składników odpowiada jednemu z pięciu zmysłów, do tego dochodzi jeden dla umysłu i jeden dla ducha.

W tym wypadku chciałem uzyskać coś, co zneutralizuje jadowitą ślinę wampirów z Czerwonego Dworu – narkotyk, który wprawia każdego pod jego wpływem w stan biernej euforii. Potrzebowałem eliksiru, który zniweluje przyjemny efekt działania trucizny.

Jako składnika podstawowego użyłem zwietrzałej kawy. Do tego dodałem trochę sierści skunksa – dla zapachu. Kawałeczek papieru ściernego – dla dotyku. Wrzuciłem małe zdjęcie Meat Loafa wycięte z czasopisma – dla wzroku, pianie koguta przechowywane w małym krysztale kwarcu – dla słuchu i rozdrobnioną tabletkę aspiryny – dla smaku. Z pudełka od papierosów wyciąłem ostrzeżenie naczelnego lekarza, pociąłem je drobno i dorzuciłem: to dla umysłu. Zapaliłem potem kadzidełko, jakich czasem używam przy medytacji, i napuściłem trochę wonnego dymu do dwóch butelek: dla ducha. Kiedy eliksiry zaczęły bulgotać na palniku, ściągnąłem swoją nadwerężoną wolę i uwolniłem moc, nasycając mieszaninę energią. Płyn wzburzył się i spienił entuzjastycznie, co było nagrodą za mój wysiłek.

Pogotowałem eliksiry jeszcze przez chwilę, po czym zdjąłem je z ognia i przelałem do dwóch niewielkich bidonów. Wreszcie opadłem na taboret i już tylko czekałem na powrót Boba.

Musiałem się zdrzemnąć, bo kiedy zadzwonił telefon, podskoczyłem i o mało nie spadłem z taboretu. Wdrapałem się po drabinie, żeby odebrać.

– Dresden.

– Hoss – usłyszałem ochrypły głos po drugiej stronie. Był to Ebenezar McCoy, niegdyś mój nauczyciel. Mówił bardzo rzeczowym tonem. – Obudziłem cię?

– Nie, proszę pana – odparłem. – I  tak jestem na nogach. Pracuję nad sprawą.

– Słyszę, że jesteś zmęczony jak pociągowy muł z kopalni.

– W ogóle się nie kładłem.

– No, no – powiedział Ebenezar. – Hoss, dzwonię tylko, żeby ci powiedzieć, że nie musisz się martwić tym bzdurnym pojedynkiem. My to załatwimy.

Mówiąc „my”, Ebenezar miał na myśli członków Starszyzny Rady. Siedmiu najbardziej doświadczonych magów z Białej Rady miało szczególną władzę, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, kiedy trzeba szybko podejmować decyzje. Przez bez mała pięćdziesiąt lat Ebenezar odrzucał propozycję zajęcia miejsca w Starszyźnie. Przyjął ją dopiero ostatnio, aby uniemożliwić co bardziej konserwatywnym (czytaj: fanatycznym) członkom Białej Rady realizację polityki, która mogłaby się okazać fatalna w skutkach dla niżej podpisanego.

– Załatwicie? Nie róbcie tego!

– Co? – zdumiał się Ebenezar. – Chcesz wziąć udział w tym pojedynku? Czyś ty na głowę upadł, chłopcze?

Potarłem powieki.

– Powiedz mi coś więcej, a przygotuję coś, co da mi szansę wygranej.

– Wygląda na to, że ten wampir naprawdę nastąpił ci na odcisk.

– Wiedział, gdzie wleźć – powiedziałem. – Ortega przywiózł ze sobą do miasta bandę zbirów. Wampirów i zwykłych płatnych morderców. Mówi, że jeśli się z nim nie zmierzę, wielu ludzi, których znam, zginie.

Ebenezar rzucił słowo brzmiące, jak mi się wydaje, po galijsku.

– A więc lepiej powiedz od razu, co się stało.

Opowiedziałem Ebenezarowi o swoim spotkaniu z Ortegą.

– Aha, wiem jeszcze od mojego informatora, że Czerwony Dwór podzielił się w tej kwestii. Wielu od nich nie chce, żeby wojna się skończyła.

– To jasne, że nie chcą – potwierdził Ebenezar. – Ten głupiec Merlin nie dopuści, żebyśmy przystąpili do ofensywy. Uważa, że jego wydumane zabezpieczenia wystarczą, by ich zniechęcić.

– A jak one się sprawdzają? – spytałem.

– Na razie nie najgorzej – przyznał Ebenezar. – Jeden poważny atak został odparty. Żaden więcej członek Rady nie zginął napadnięty we własnym domu, chociaż sprzymierzeńcy Czerwonego Dworu naciskają na nas, a kilku Strażników poniosło śmierć w misji zwiadowczej. Ale to nie może trwać wiecznie. Nie da się wygrać wojny, siedząc za murem i mając nadzieję, że wróg zdecyduje się odstąpić.

– Co powinniśmy, twoim zdaniem, zrobić?

– Oficjalnie – powiedział Ebenezar – stosujemy się do zaleceń Merlina. Teraz przede wszystkim musimy trzymać się razem.

– A nieoficjalnie?

– Pomyśl tylko – prychnął Ebenezar. – Kiedy my siedzimy cicho, wampiry mają wolną rękę i mogą pozbawić nas naszych sprzymierzeńców, a wtedy będziemy przeciwko nim sami. Słuchaj, Hoss, jesteś pewien co do tego pojedynku?

– Do wszystkich diabłów, nie – powiedziałem. – Po prostu nie bardzo mam wybór. Coś wymyślę. Jeśli zwyciężę, może to być korzystne dla Rady. Neutralne terytorium do spotkań i negocjacji może się okazać przydatne.

Ebenezar westchnął.

– Merlin będzie myślał tak samo. – Zamilkł na chwilę. – Całkiem inaczej niż kiedyś na farmie, co, Hoss?

– Całkiem – zgodziłem się.

– Pamiętasz ten teleskop, który ustawiliśmy na strychu?

To Ebenezar uczył mnie astronomii w długie, ciemne, letnie wieczory wśród wzgórz Ozark. Przez otwór do zrzucania siana w szczycie stodoły widać było miliony gwiazd świecących w mroku zalegającym nad tą krainą.

– Pamiętam. Ta asteroida, którą odkryliśmy, okazała się starym radzieckim satelitą.

– Asteroida Dresden brzmiało lepiej niż Kosmos 5. – Zaśmiał się cicho i kontynuował myśl: – Pamiętasz, co się stało z tym teleskopem i resztą? Już dawno miałem cię o to zapytać, ale nigdy nie było okazji.

– Wpakowaliśmy go do parnika w stajni.

– Razem z dziennikami obserwacji?

– Owszem.

– O, to świetnie – ucieszył się Ebenezar. – Jestem ci bardzo zobowiązany.

– Nie ma sprawy.

– Hoss, zgodzimy się na pojedynek, jeśli tego naprawdę chcesz. Ale bądź ostrożny.

– Nie zamierzam poddać się i umrzeć – zapewniłem. – Jednak gdyby coś mi się stało... – Zakaszlałem. – Cóż, gdyby rzeczywiście, to w moim laboratorium są pewne papiery. Będziesz wiedział, jak je znaleźć. Chcę mieć pewność, że niektóre osoby pozostaną chronione.

– Oczywiście – obiecał Ebenezar. – Ale byłbym bardzo niezadowolony, gdybym musiał raptem po tylu latach znów jechać do Chicago.

– Nie chciałbym, żeby tak się stało.

– Powodzenia, Hoss.

– Dzięki.

Odłożyłem słuchawkę, przetarłem zmęczone oczy i poczłapałem z powrotem do laboratorium. Ebenezar nie powiedział tego wprost, ale za jego wspominkami o dawno minionych czasach kryła się propozycja. Stary człowiek chciał udzielić mi azylu na swojej farmie. Nie mogę powiedzieć, że nie lubię Chicago, ale oferta była kusząca. Po dwóch ciężkich latach zmagania się z rozmaitymi postaciami zła, perspektywa spokojnego roku czy dwóch na farmie w pobliżu Świńskiej Doliny w Missouri naprawdę nęciła.

Oczywiście bezpieczeństwo tej wizji było iluzoryczne. Posiadłość Ebenezara była chroniona tak samo jak siedziba każdego innego maga na świecie, a on sam potrafił być bardzo niebezpieczny dla wrogów. Jednak z drugiej strony, Czerwony Dwór wampirów korzystał z wsparcia licznych sprzymierzeńców i w dodatku za nic miał zasady fair play. Ubiegłego lata wampiry zniszczyły twierdzę jednego z magów, a jeśli dokonały tego, mogły równie dobrze wedrzeć się do kryjówki Ebenezara w Ozark. Gdybym tam pojechał, a wampiry by się o tym dowiedziały, farma starego człowieka stałaby się celem zbyt kuszącym, żeby go ominąć.

Ebenezar wiedział o tym równie dobrze jak ja, ale mieliśmy wspólną cechę – obaj nie znosimy przemocy. Cieszyłby się z mojej obecności i walczyłby na śmierć z Czerwonymi, gdyby się pojawili. Ale ja nie chciałem zwalać mu tego wszystkiego na głowę. Oprócz wdzięczności za wsparcie winien mu byłem trochę więcej.

Zresztą tu, w Chicago, miałem nie gorszą ochronę. Moje własne zabezpieczenia, magiczne ekrany ochronne broniące mieszkania, zapewniały mi bezpieczeństwo i chroniły przed śmiercią przez ostatnie lata, a w wielkim skupisku ludzkim miasta wampiry powstrzymywały się przed całkiem jawnym działaniem. I wampiry, i magowie, i wszyscy członkowie społeczności związanej ze zjawiskami nadnaturalnymi wiedzieli aż nadto dobrze, że zwykli ludzie stanowią jedną z najniebezpieczniejszych na świecie sił, schodzili więc im z drogi, starając się nie rzucać w oczy ludzkiej populacji.

Jednocześnie ta populacja robiła wszystko, żeby nie zauważać zjawisk nadnaturalnych, i tak to działało. Od kiedy zaczęła się wojna, wampiry zaczepiły mnie raz czy drugi, ale nie było to nic takiego, z czym bym sobie nie poradził, a one nie chciały ryzykować zdemaskowania.

Stąd Ortega i wyzwanie na pojedynek.

Jak, do wszystkich diabłów, miałem walczyć z nim bez użycia magii?

Łóżko mnie wzywało, ale takie myśli wystarczały, żeby powstrzymać mnie przed odpowiedzią na to wezwanie. Krążyłem po salonie przez jakiś czas, starając się wymyślić taki rodzaj broni, który dałby mi przewagę. Ortega był silniejszy, szybszy, bardziej doświadczony i bardziej odporny na uszkodzenia niż ja. Jaką, do cholery, broń miałem wybrać, żeby się z tym zmierzyć? Przypuszczam, że gdyby pojedynek mógł mieć formę zawodów w jedzeniu pizzy, miałbym szansę, ale jakoś nie wydawało mi się, żeby „Specjalność dla głodomora” z Pizza Spress znajdowała się na liście dopuszczalnej broni.

Zerknąłem na zegar i zasępiłem się. Do świtu pozostało zaledwie parę minut, a Bob jeszcze nie wrócił. Bob to istota duchowa, duch intelektu pochodzący z jednego z najbardziej surrealistycznych zakątków Nigdynigdy. Nie można powiedzieć, że jest zły; raczej nie odnoszą się do niego jakiekolwiek kategorie moralne, a kwestie moralności są mu doskonale obojętne. Ponieważ jednak jest duchem, światło dzienne stanowi dla niego zagrożenie, tak samo jak dla wampirów. Gdyby zaskoczył go brzask, mogłoby to go zabić.

Wrócił dwie minuty po wschodzie słońca, spłynął wzdłuż drabiny i poszybował w kierunku swojej czaszki. Coś było nie tak.

Bob pod postacią wirującego obłoku światła o barwie płomienia świecy zataczał się jak pijany w drodze do półki z czaszką. Broczył szkarłatnymi drobinami błyszczącej plazmy, które znaczyły jego ślad, zamieniając się w zetknięciu z podłogą w bezkształtne pacyny przezroczystej mazi. Obłok zniknął w czaszce i po chwili w pustych oczodołach zabłysły słabe fioletowe światełka.

– Uff – powiedział Bob zmęczonym głosem.

– Wielkie nieba – wymamrotałem. – Bob, dobrze się czujesz?

– Nie.

Gada monosylabami? Bob? Cholera.

– Czy mogę ci jakoś pomóc?

– Nie – odparł Bob słabo. – Odpocząć. – Ale... – Raport – powiedział Bob. – Muszę.

Słusznie. Został wysłany z misją i czuł się w obowiązku ją wypełnić do końca.

– Co się stało?

– Zabezpieczenia – oznajmił Bob. – U Marconego.

Szczęka mi opadła.

– Co?

– Zabezpieczenia – powtórzył Bob.

Usiadłem na taborecie.

– Skąd, u diabła, Marcone ma zabezpieczenia?

W głosie Boba dał się słyszeć pogardliwy ton.

– Magia?

Jego bezczelność sprawiła mi ulgę. Jeśli jeszcze jest w stanie się mądrzyć, prawdopodobnie nic mu nie będzie.

– Potrafisz powiedzieć, kto założył zabezpieczenia?

– Nie. Za dobre.

Niech to szlag. Zaklęcie musiało być bardzo silne, żeby zahaczyć Boba. Może doznał większej krzywdy, niż mi się zdawało.

– A co z Ortegą?

– Hotel Rothschild – powiedział Bob. – Z nim z pół tuzina wampów. Może z tuzin śmiertelników.

Światełka oczu Boba błysnęły i zgasły. Nie mogłem ryzykować, że go stracę, wymagając od niego zbyt wiele. Duch czy nie, wcale nie jest nieśmiertelny. Nie bał się kul ani noży, ale jego też coś mogło zabić.

– Na razie wystarczy – zdecydowałem. – Resztę mi powiesz później. Prześpij się.

Światełka mrugnęły bez słowa.

Przez chwilę przyglądałem się czaszce, marszcząc brwi. Wreszcie pokręciłem głową, zabrałem bidony z eliksirem, posprzątałem miejsce pracy i wyszedłem, zostawiając Boba w spokoju.

Pochyliłem się nad płomieniami strażniczymi, żeby je zdmuchnąć, kiedy zielona świeca syknęła, a ogieniek skurczył się do rozmiarów świecącego łebka od szpilki. Żółta świeca zapaliła się bez ostrzeżenia, jaśniej niż włókno w żarówce.

Serce zaczęło mi walić, dreszcz strachu nerwowo przemknął mi po karku.

Coś zbliżało się do mojego mieszkania. To właśnie oznacza przeniesienie się ognia z zielonej świecy na żółtą. Zaklęcia ostrzegawcze sięgające na odległość kilku przecznic od mojego domu wykryły zbliżanie się wrogiej mocy.

Żółta świeca teraz przygasła, natomiast czerwona buchnęła płomieniem wielkości mojej głowy.

Wielkie nieba! Intruz, który uaktywnił system ostrzegawczy współdziałający z płomieniami strażniczymi był coraz bliżej i był czymś dużym. Albo dużą ilością czegoś. To coś nadciągało szybko, bo czerwona świeca zapłonęła prawie natychmiast. Musiało już znajdować się najwyżej o kilkadziesiąt metrów od domu.

Zamknąłem zejście do laboratorium i nastawiłem się na walkę.

Rozdział 10

W chwili gdy wyszedłem z laboratorium, usłyszałem trzaśnięcie drzwi samochodu przed domem. Swój rewolwer straciłem w bitwie pomiędzy Dworami Elfów, jaka rozegrała się w chmurach nad Jeziorem Michigan w czasie poprzedniego przesilenia letniego, więc przyniosłem do domu czterdziestkęczwórkę, którą miałem w biurze. Rewolwer w kaburze wisiał na kołku przy drzwiach, nad drucianym koszykiem zainstalowanym tam niedawno. W koszyku znajdowała się woda święcona, kilka ząbków czosnku, fiolki z solą i skrawki żelaza przygotowane na powitanie każdego, kto chciałby wyssać ze mnie krew, uprowadzić mnie do Krainy Elfów albo wcisnąć mi jakiś kit.

Same drzwi zostały wzmocnione stalą i mogły teraz znieść walenie lepiej niż mur, w którym były osadzone. Raz już dobijał się do mnie demon i nie życzyłem sobie bisu. Nie stać by mnie było na kolejne nowe meble, choćby nawet z drugiej ręki.

Przypiąłem sobie pas z rewolwerem, potrząsnąłem bransoletą z tarcz i ująłem kij i różdżkę. Cokolwiek stanie w moich drzwiach, będzie musiało zetknąć się z progiem – z aurą ochronnej energii otaczającą każde domostwo. Większość bytów nadnaturalnych jest bezradna wobec progu. Będzie się też musiało przebić przez zabezpieczenia – barierę równomiernie rozmieszczonej energii, która uniemożliwia fizyczne lub magiczne wtargnięcie, odsyłając energię z powrotem do jej źródła.

Delikatny nacisk na zabezpieczenie skutkowałby takim samym naciskiem w przeciwnym kierunku, odpychając istotę chcącą wejść. Silniejszy nacisk to więcej energii skierowanej przeciwko napastnikowi. Pomiędzy zabezpieczeniami znajdują się symbole ognia i lodu, emanujące destrukcyjną energią o sile min przeciwpiechotnych.

To solidna, wielostopniowa ochrona. Przy odrobinie szczęścia powinna wystarczyć do powstrzymania znacznego zagrożenia ze strony każdego, kto zbliży się do moich drzwi.

A skoro taki ze mnie szczęściarz... wziąłem głęboki wdech, wymierzyłem czubek różki w drzwi i czekałem.

Nie trwało to długo. Spodziewałem się błysków magicznych wyładowań, demonicznego wycia, może jakichś efektów pirotechnicznych wywołanych zderzeniem złej magii z moimi zaklęciami ochronnymi. Zamiast tego usłyszałem grzeczne, siedmiokrotne pukanie.

Podejrzliwie wpatrując się w drzwi, zapytałem:

– Kto tam?

Niski, szorstki męski głos odburknął:

– Archiwa.

Ki diabeł?

– Archiwa i co dalej?

Najwyraźniej mój rozmówca nie miał poczucia humoru.

– Archiwa – powtórzył z naciskiem. – Archiwa wyznaczono w tym sporze na rozjemcę, który przybył tu, aby rozmówić się z magiem Dresdenem w sprawie pojedynku.

Zmarszczyłem brwi, patrząc na drzwi. Pamiętałem piąte przez dziesiąte, że nazwa Archiwa padła na którymś z ostatnich zjazdów Białej Rady, kiedy była mowa o stronie niezaangażowanej. Tkwiłem w przeświadczeniu, że jest to jakaś tajemna biblioteka. Miałem wtedy inne sprawy na głowie i nie słuchałem uważnie.

– Skąd mam wiedzieć, kim jesteś?

Usłyszałem szuranie papieru o kamień i w szparze pod drzwiami ukazał się róg koperty.

– Dokumentacja, magu Dresdenie. I prośba o przestrzeganie zasad gościnności w trakcie wizyty.

Napięcie w ramionach zelżało i opuściłem rewolwer. Dobrą stroną kontaktów ze społecznością nie z tego świata jest, że kiedy już ktoś da słowo, można mu ufać. W granicach rozsądku.

Jeśli zaś chodzi o mnie, to staram się wykręcić z danego słowa o wiele częściej niż jakakolwiek z istot, z którymi się zetknąłem. Może dlatego jestem taki cyniczny, gdy w grę wchodzi zaufanie komuś.

Podniosłem kopertę i rozłożyłem arkusz gładkiego papieru, potwierdzający, że jego okaziciel został wskazany przez Białą Radę jako rozjemca w kwestii pojedynku. Przesunąłem dłonią nad arkuszem, mrucząc szybkie zaklęcie zawierające aktualne hasło przekazane mi przez Strażników. W odpowiedzi pośrodku arkusza pojawił się lśniący pentagram przypominający znak wodny z bioluminescencją. Dokument był autentyczny.

Złożyłem papier, ale nie odstawiłem jeszcze kija i różdżki. Odsunąłem skobel, mrucząc zaklęcie neutralizujące zabezpieczenia, i uchyliłem drzwi na tyle, żeby móc wyjrzeć.

W progu stał mężczyzna. Był prawie mojego wzrostu, ale solidniej zbudowany, szerokie ramiona szczelnie wypełniały rozpiętą marynarkę. Miał na sobie granatową koszulę i stał w takiej pozycji, że widziałem, jak koszula marszczy mu się pod paskiem kabury pod pachą. Czarna czapka bejsbolowa podtrzymywała ciemnoblond włosy, które inaczej opadałyby mu na ramiona. Nie golił się od kilku dni, a poniżej dolnej wargi miał krótką, białą szramę, która podkreślała dołek w brodzie. Jego szaroniebieskie oczy pozbawione były wyrazu w sposób, jaki nieczęsto się spotyka. Nie o to chodzi, że ukrywał uczucia. Bardziej prawdopodobne, że nic tam nie było do ukrycia.

– Dresden? – zapytał.

– Jasne. – Zmierzyłem go wzrokiem. – Nie wyglądasz szczególnie archiwalnie.

Uniósł brwi z umiarkowanym zainteresowaniem.

– Nazywam się Kincaid. Masz przy sobie broń.

– Tylko kiedy przychodzi do niej towarzystwo.

– Nie widziałem nikogo z Rady z bronią. Tym lepiej dla ciebie. – Odwrócił się i machnął ręką. – To nie powinno długo potrwać.

Wyjrzałem zza niego.

– Co masz na myśli?

Po chwili na schodach ukazała się dziewczynka. Schodziła ostrożnie, trzymając się poręczy. Prześliczne dziecko miało może siedem lat; jego proste blond włosy o jeszcze niemowlęcej delikatności były równo przycięte do ramion i zebrane opaską. Dziewczynka miała gładką sztruksową spódniczkę i białą bluzeczkę, a na nogach czarne lakierki. Na wierzch włożyła kurtkę puchową, zdecydowanie za ciepłą na tę pogodę.

Przeniosłem wzrok z dziewczynki na Kincaida.

– Nie możesz wciągać w to dziecka.

– Oczywiście, że mogę – odparł Kincaid.

– Bo co, nie mogłeś znaleźć niańki?

Dziecko zatrzymało się na trzecim stopniu od dołu, tak że jego twarz znalazła się na wysokości mojej, i odezwało się poważnym tonem, z lekkim brytyjskim akcentem:

– On jest moją niańką.

Brwi podskoczyły mi do góry.

– Ściślej mówiąc, moim kierowcą – kontynuowała dziewczynka. – Zamierzasz nas wpuścić? Wolałabym nie pozostawać na zewnątrz.

Przez chwilę gapiłem się na dziecko.

– Nie jesteś trochę za niska jak na bibliotekarkę?

– Nie jestem bibliotekarką – sprostowało dziecko. – Jestem Archiwa.

– Chwileczkę – poprosiłem. – Kim ty...

– Jestem Archiwa – powtórzyło dziecko pewnym, pełnym przekonania tonem. – Zakładam, że twoje zabezpieczenia wykryły moją obecność. Wydały mi się sprawne.

– Ty? – wykrztusiłem. – Chyba żartujesz.

Ostrożnie sięgnąłem w jej kierunku zmysłami. Otaczające ją powietrze wibrowało mocą, innego rodzaju niż ta, jakiej można by się spodziewać wokół maga, ale tak samo silną. Ciche, niebezpieczne brzęczenie, jak przy liniach wysokiego napięcia.

W przypływie nagłego zrozumienia stłumiłem wrażenie, żeby go po sobie nie okazać. Dziewczynka miała moc. Miała moc jak wszyscy diabli. Zastanawiałem się nawet, czy moje zabezpieczenia byłyby w stanie ją powstrzymać, gdyby postanowiła przez nie przejść. Przypomniałem sobie wszechmogącego bachora ze Strefy mroku.

Przyglądała mi się nieskazitelnie błękitnymi oczami, a ja nagle postanowiłem nie ryzykować spojrzenia w nie.

– Mogę ci to wyjaśnić, magu – powiedziała. – Ale nie tutaj. Wyrządzenie ci krzywdy nie leży w moim interesie ani też nie mam takiej chęci. Może wręcz przeciwnie.

Łypnąłem na nią spod zmarszczonych brwi.

– Słowo?

– Słowo – uroczyście potwierdziło dziecko.

– Z całego serca i niech padniesz trupem?

Dziewczynka nakreśliła wskazującym palcem znak X na puchowej kurtce.

– Nie masz pojęcia, jak bardzo.

Kincaid w tym czasie wszedł o parę stopni wyżej i z niepokojem rozejrzał się po ulicy.

– Decyduj się, Dresden. Nie mogę jej tu trzymać za długo.

– A co z nim? – spytałem, wskazując głową na Kincaida. – Można mu ufać?

– Kincaid! – zawołała dziewczynka kapryśnym głosem. – Można ci ufać?

– Mam zapłacone do kwietnia – odparł mężczyzna, wciąż przeczesując wzrokiem ulicę. – Potem mogę dostać lepszą propozycję.

– Z tego wynika – dziewczynka zwróciła się do mnie – że Kincaidowi można ufać do kwietnia. To człowiek etyczny, na swój sposób.

Zadrżała i włożyła ręce do kieszeni kurtki. Wzruszyła ramionami, wpatrując się w moją twarz.

Ogólnie rzecz biorąc, moje wyczucie w stosunku do innych ludzi (oprócz kobiet, które mogłyby ewentualnie robić ze mną rzeczy tylko dla dorosłych) raczej nie zawodzi. Wierzyłem w zapewnienia Archiwy. Poza tym była słodkim dzieckiem i wyglądało na to, że zaczyna marznąć.

– Dobrze – powiedziałem. – Wejdźcie.

Cofnąłem się i otworzyłem drzwi. Wchodząc, Archiwa poleciła Kincaidowi:

– Zaczekaj przy samochodzie. Przyjdź po mnie za dziesięć minut.

Kincaid spojrzał spode łba na nią, a potem na mnie.

– Jesteś pewna?

– Całkowicie. – Archiwa, minąwszy mnie, weszła głębiej i zaczęła zdejmować kurtkę. – Dziesięć minut. Chcę stąd odjechać przed godziną szczytu.

Kincaid wlepił we mnie pusty wzrok.

– Bądź miły dla małej dziewczynki, magu. Radziłem już sobie z takimi jak ty – poinformował.

– Przed dziewiątą rano wysłuchałem więcej gróźb niż niektórzy ludzie przez cały dzień – odgryzłem się i zatrzasnąłem za nim drzwi. Wyłącznie dla efektu zamknąłem je też na klucz.

Jestem małostkowy? Ależ skądże.

Zapaliłem parę świec, żeby w salonie zrobiło się jaśniej, i roznieciłem większy ogień w kominku, dokładając drew. Podczas gdy się tym zajmowałem, Archiwa zdjęła kurtkę i przewiesiła ją porządnie przez poręcz zwalistego fotela, a następnie usiadła, trzymając plecy prosto, a ręce złożone na kolanach. Jej czarne lakierki majtały nad podłogą.

Spojrzałem na nią chmurnie. Nie żebym nie lubił dzieci, nic takiego, ale nie jestem z nimi obyty. A teraz właśnie dziecko siedziało u mnie i chciało ze mną rozmawiać na temat pojedynku. Jak, u diabła, dziecko, bez względu na to, jak bogatym słownictwem się posługuje, mogło zostać wyznaczone na rozjemcę?

– No więc, eee... Jak ci na imię?

– Archiwa – powiedziała.

– No tak. Tyle zrozumiałem. Ale chodzi o twoje właściwe imię. Jak na ciebie wołają?

– Archiwa – powtórzyła. – Nie mam zwykłego imienia. Jestem Archiwa i zawsze byłam Archiwa.

– Nie jesteś istotą ludzką – powiedziałem.

– Mylisz się. Jestem siedmioletnim ludzkim dzieckiem.

– Bez imienia? Każdy ma imię. Nie mogę przecież zwracać się do ciebie: Archiwo.

Dziewczynka przechyliła głowę na bok, unosząc złociste brwi.

– Jak więc będziesz mnie nazywać?

– Iwa – odparłem natychmiast.

– Dlaczego Iwa? – spytała.

– Jesteś Archiwa, prawda? Archiwa. Iwa.

Dziewczynka wydęła wargi.

– Iwa – powtórzyła i powoli pokiwała głową. – Iwa. Może być. – Przyglądała mi się przez chwilę, po czym powiedziała: – No, dalej, magu, pytaj. Możemy też od razu przystąpić do rzeczy.

– Kim jesteś? – spytałem. – Dlaczego nazywasz się Archiwa?

Iwa skinęła głową.

– Wyczerpujące wyjaśnienie jest zbyt złożone, żeby ci je teraz przekazać. A w skrócie: jestem żywą pamięcią ludzkości.

– Co rozumiesz przez żywą pamięć ludzkości?

– Jestem sumą ludzkiej wiedzy przekazywanej z pokolenia na pokolenie, z matki na córkę. Kultura, nauka, filozofia, mądrość, tradycja. Przechowuję w sobie zbiorową pamięć tysiąca pokoleń ludzkości. Przyjmuję w siebie wszystko, co zostało spisane lub przekazane ustnie. Studiuję. Uczę się. Moim celem jest tworzenie i chronienie wiedzy.

– Chcesz powiedzieć, że wiesz wszystko, co zostało napisane?

– Wiem. I rozumiem.

Powoli opuściłem się na kanapę. Wielkie nieba. To się nie mieściło w głowie. Wiedza to potęga, a jeśli Iwa mówiła prawdę, wiedziała więcej niż ktokolwiek z żyjących.

– Jak do tego doszłaś?

– Moja matka mi przekazała – wyjaśniła. – Kiedy się urodziłam. Tak samo, jak ona to otrzymała w chwili urodzenia.

– I twoja matka pozwala ci jeździć z najemnikiem?

– Oczywiście, że nie. Moja matka nie żyje, magu. – Zmarszczyła brwi. – Nie jest martwa fizycznie, ale cała jej wiedza przeszła we mnie.

Stała się pustym naczyniem w przewlekłym stanie wegetatywnym. – Jej oczy posmutniały, stały się nieobecne. – Uwolniła się od tego. Ale z pewnością nie żyje w najbardziej żywotnym sensie.

– Przykro mi – powiedziałem.

– Nie wiem dlaczego. Ja znam moją matkę. I wszystkie przed nią. – Przyłożyła palec do skroni. – To wszystko jest tutaj.

– Wiesz, jak się posługiwać magią? – spytałem.

– Wolę rachunki.

– Ale potrafisz ją czynić?

– Tak.

Otóż to. Jeśli przyjąć, że reakcja moich zabezpieczeń jest jakimś wskaźnikiem, znaczyło to, że jest co najmniej tak silna jak każdy z magów z Białej Rady. A prawdopodobnie silniejsza. Ale jeśli to prawda...

– Skoro tyle wiesz – powiedziałem – skoro jesteś tak potężna, to dlaczego zatrudniłaś ochroniarza, żeby cię tu przywiózł?

– Nie sięgam stopami do pedałów.

O mało co nie walnąłem się w czoło.

– Ach, racja.

Iwa kiwnęła głową.

– Przygotowując pojedynek, będę potrzebowała więcej informacji. Na przykład, gdzie mogę się skontaktować z twoim sekundantem i jaką bronią chciałbyś walczyć.

– Nie mam jeszcze sekundanta.

Iwa uniosła brwi.

– Więc musisz go zdobyć do zachodu słońca. W przeciwnym wypadku rozgrywka zostanie odwołana, a twoje życie ulegnie konfiskacie.

– Konfiskacie? Hmm... W jaki sposób konfiskata zostanie dokonana?

Dziewczynka spoglądała na mnie chwilę w ciszy, po czym oznajmiła:

– Ja jej dokonam.

Przełknąłem ślinę i poczułem zimny dreszcz. Wierzyłem jej. Wierzyłem, że może, i wierzyłem, że to zrobi.

– No dobra. Posłuchaj, właściwie nie wybrałem też broni. Jeśli...

– Proszę więc po prostu wybrać, panie Dresden. Wola, zdolność, energia lub ciało.

– Poczekaj – poprosiłem. – Myślałem, że mam wybierać miecze, broń palną czy coś w tym rodzaju.

Iwa pokręciła głową.

– Przeczytaj swój egzemplarz Porozumień. To ja wskazuję, co jest dostępne, a wskazuję pradawne metody. Możesz się zmierzyć ze swoim przeciwnikiem na siłę woli i wtedy okaże się, który z was jest bardziej zdeterminowany. Możecie się zmagać na zdolność posługiwania się bronią, przy czym każdy z was wybiera własną broń. Możecie przeciwstawić sobie nawzajem energie, którymi władacie. Możesz wreszcie wyzwać go na walkę wręcz. – Zastanowiła się. – To ostatnie bym odradzała.

– Dzięki – mruknąłem. – Zdecyduję się na magię. Energię.

– Masz, oczywiście, świadomość, że on wtedy odmówi i będziesz zmuszony do dokonania innego wyboru.

Westchnąłem.

– Pewnie. Ale dopóki tego nie zrobi, nie muszę wybierać niczego innego, prawda?

– W rzeczy samej – potwierdziła Iwa.

Rozległo się pukanie do drzwi, więc wstałem, żeby otworzyć. Kincaid skinął mi głową i oparł się o framugę.

– Dziesięć minut – przypomniał.

– Dziękuję, Kincaid – powiedziała Iwa. Podniosła się, wyjęła z kieszeni wizytówkę i podała mi. – Każ swojemu sekundantowi zadzwonić pod ten numer.

Wziąłem wizytówkę i pokiwałem głową.

– Tak zrobię.

W tej chwili z sypialni wyłonił się Pan i przeciągnął się leniwie, wyginając grzbiet. Potem podszedł do mnie i otarł się o moją łydkę na powitanie.

Iwa zamrugała i zerknęła na Pana, a jej dziecinna twarzyczka nagle rozjaśniła się czystą i nieskomplikowaną radością.

– Kotek! – zawołała, klękając natychmiast, żeby go pogłaskać. Pan najwyraźniej ją polubił. Zaczął mruczeć głośniej i krążyć wokół, ocierając się o nią, a mała głaskała go i przemawiała do niego cicho.

Do jasnej cholery, to było cudowne. Ona była po prostu dzieckiem.

Dzieckiem posiadającym wiedzę większą niż jakikolwiek człowiek na ziemi. Dzieckiem o przerażającej, magicznej mocy. Dzieckiem, które pozbawi mnie życia, jeśli nie przystąpię do pojedynku. Mimo to nadal dzieckiem.

Zerknąłem na Kincaida, który ponuro spoglądał na Iwę starającą się przypodobać Panu. Pokręcił głową i mruknął:

– Co za tandeta.

Rozdział 11

Iwa najwyraźniej nie miała ochoty przerwać głaskania Pana, ale jednak wyszła z Kincaidem bez dalszej dyskusji. Zamknąłem za nimi drzwi i oparłszy się o nie, nasłuchiwałem z zamkniętymi oczami, dopóki nie odjechali. Nie czułem się zmęczony tak bardzo, jak powinienem. Chyba to bogate doświadczenie podpowiadało mi, że przyjdzie się jeszcze namęczyć, zanim będę mógł naprawdę odpocząć.

Pan nie przestawał łasić mi się do nóg, aż musiałem się schylić i go pogłaskać. Od razu stracił zainteresowanie mną i podszedł do swojej miski. Kiedy jadł, sięgnąłem do lodówki, wyjąłem puszkę coli i w roztargnieniu nalałem na spodek, który postawiłem obok kota. Zanim dokończyłem colę, podjąłem decyzję, co muszę zrobić w pierwszej kolejności.

Przeprowadzić kilka rozmów telefonicznych.

Najpierw zadzwoniłem pod numer, który dał mi ojciec Vincent. Spodziewałem się automatycznej sekretarki, ale ku mojemu zaskoczeniu usłyszałem napięty i pełen niepokoju głos Vincenta:

– Tak?

– Mówi Harry Dresden – powiedziałem. – Chciałbym się z ojcem spotkać.

– A tak, chwileczkę – odparł Vincent. Usłyszałem w tle strzępy rozmowy, potem dobiegł mnie odgłos jego kroków i zamykanych drzwi. – Policja. Pracowałem z nimi przez cały wieczór.

– Jakiś postęp? – spytałem.

– Bóg jeden wie – odparł Vincent. – Dla mnie wygląda to tak, jakby jedynym ich osiągnięciem było podjęcie decyzji, który z wydziałów ma prowadzić śledztwo.

– Wydział zabójstw? – zgadłem.

Zmęczony głos Vincenta zabrzmiał cierpko.

– Tak. Choć umysł się buntuje przeciw logice, która do tego doprowadziła.

– To rok wyborów. Władze miasta bawią się w politykę – zauważyłem. – Ale skoro już ojciec zaczął współdziałać z prawdziwą policją, wszystko będzie dobrze. Porządni ludzie są w każdym wydziale.

– Jedyna nadzieja. Dowiedział się pan czegoś?

– Mam ślad. Nie wiem, na ile dobry. Złodzieje mogą przebywać na małym jachcie w porcie. Właśnie tam jadę.

– Bardzo dobrze – powiedział ojciec Vincent.

– Jeśli ślad okaże się dobry, czy mam powiadomić policję?

– Proszę raczej najpierw zadzwonić do mnie – odparł Vincent. – Wciąż nie mam pewności, na ile mogę zaufać tutejszej policji. Nic na to nie mogę poradzić, ale uważam, że złodzieje musieli mieć powód, żeby uciec akurat tutaj. Muszą mieć jakieś powiązania z tutejszymi władzami, jakieś ułatwienia. Potrzebuję czasu, żeby zadecydować, komu mam wierzyć.

Zmarszczyłem brwi i pomyślałem o zbirach Marconego, którzy do mnie strzelali. Policja Chicago uchodzi za skorumpowaną, częściowo na skutek rozległej działalności mafii w okresie prohibicji. Nie było to właściwe, ale policjanci są ludźmi, a ludzie nie są odporni na przekupstwo. Marcone zdobywał poufne informacje wewnętrzne policji z zaskakującą łatwością.

– Może to i słuszne. Sprawdzę, co będę mógł, i dam znać. Nie potrwa to dłużej niż godzinę, dwie.

– Bardzo dobrze. Dziękuję, panie Dresden. Coś jeszcze?

– Tak. Powinienem był o tym pomyśleć wczoraj wieczorem. Czy ma ojciec jakieś skrawki Całunu?

– Skrawki? – zdziwił się Vincent.

– Kawałki nici. Wiem, że w latach siedemdziesiątych badano wiele próbek. Ma może ojciec dostęp do którejś z nich?

– Bardzo możliwe. A po co?

Musiałem sobie przypomnieć, że ojciec Vincent prezentuje zdecydowany brak wiary w zjawiska nadnaturalne, nie mogę mu więc powiedzieć, że chcę posłużyć się taumaturgią, aby dotrzeć do Całunu.

– Dla potwierdzenia identyfikacji, kiedy już go odnajdę. Nie chcę dać się złapać na fałszywą przynętę.

– Oczywiście. Zadzwonię – obiecał Vincent. – Każę tu przysłać próbkę FedExem. Dziękuję, panie Dresden.

Pożegnałem się, odłożyłem słuchawkę i przez minutę wpatrywałem się w telefon. Potem wziąłem głęboki wdech i wybrałem numer Michaela.

Chociaż niebo dopiero nieznacznie rozjaśniło światło poranka, telefon zadzwonił tylko raz i od razu odezwał się kobiecy głos:

– Halo?

To była moja zmora.

– Och. Eee... halo. Dzień dobry, Charity. Tu Harry Dresden.

– Cześć! – odpowiedział głos radośnie. – Ale to nie Charity.

Więc może to nie moja zmora. To najstarsza córka mojej zmory.

– Molly? – spytałem. – No, no, ale masz dorosły głos.

Roześmiała się.

– Pewnie. I wróżka od piersi mnie odwiedziła, i w ogóle. Chcesz rozmawiać z mamą?

Niektórzy mogą uznać to za znamienne, ile czasu zajęło mi zorientowanie się, że nie mówiła dosłownie o wróżce. Czasami nienawidzę swojego życia.

– Cóż, niezupełnie. Jest tam gdzieś tata?

– Czyli nie chcesz rozmawiać z mamą. Sprawdzę – powiedziała. – Pracuje w przybudówce. Pójdę po niego.

Odłożyła słuchawkę na bok i usłyszałem oddalające się kroki. W tle słyszałem nagranie dziecięcej piosenki, szczęk talerzy i sztućców, szmer rozmów. Potem był szelest i łoskot, jakby słuchawka spadła na podłogę. Następnie usłyszałem głośny, zdyszany oddech.

– Harry – westchnął inny głos dobiegający z tego samego pokoju. Brzmiał tak samo jak głos Molly, ale był o wiele mniej radosny. – Nie, skarbie, nie baw się telefonem. Daj mi go, proszę. – W telefonie znów zastukało i kobieta powiedziała: – Dziękuję, kochanie. – Następnie odezwała się do słuchawki. – Halo? Jest tam kto?

Przez sekundę odczuwałem pokusę, żeby milczeć albo udać głos z taśmy, ale oparłem się jej. Nie chciałem się trząść. Byłem pewien, że Charity potrafi wyczuć strach, nawet przez telefon. To mogłoby sprowokować atak.

– Cześć, Charity. Tu Harry Dresden. Dzwonię, żeby pomówić z Michaelem.

Zapadła chwilowa cisza, w której mimo woli wyobrażałem sobie sposób, w jaki małżonka Michaela mruży oczy.

– Przypuszczam, że to nieuniknione – odezwała się wreszcie. – Naturalnie, kiedy tylko sytuacja robi się tak niebezpieczna, że wymaga interwencji wszystkich trzech Rycerzy, wypełzasz ze ścieku, w którym żyjesz.

– To akurat nie ma związku.

– A mnie się zdawało, że ma. Twoja głupota uderza w najgorszym miejscu i czasie.

– Oj, daj spokój, Charity. To nie w porządku.

Narastająca złość nadała jej głosowi wyrazistość i ostrość, choć nie krzyczała.

– Nie? A kiedy w zeszłym roku Michael najbardziej potrzebował skoncentrowania się na swoich obowiązkach, musiał być gotowy i uważny, ty musiałeś przyjść i go rozproszyć.

Gniew walczył we mnie z poczuciem winy o to, które z tych uczuć zdominuje moją reakcję.

– Usiłuję pomóc.

– Ma blizny po tym, jak mu ostatnio pomagałeś, panie Dresden.

Miałem ochotę walić słuchawką o ścianę, dopóki się nie rozpadnie, ale znów się opanowałem. Nie mogłem jednak opanować gniewu na tyle, żeby nie miał wpływu na ostrość mojego języka.

– Nie odpuścisz mi ani na centymetr, co?

– Nie zasługujesz na centymetr.

– To dlatego dałaś synowi moje imię? – spytałem.

– To Michael – sprostowała Charity. – Ja byłam cały czas na prochach, a kiedy się obudziłam, formalności już były załatwione.

Panowałem nad głosem. Na ogół.

– Posłuchaj, Charity. Naprawdę mi przykro, że tak to wszystko odbierasz, ale muszę porozmawiać z Michaelem. Jest czy go nie ma?

Rozległ się dźwięk, jakby ktoś podniósł słuchawkę w innym aparacie, i odezwała się Molly:

– Przepraszam, Harry, ale taty nie ma. Sania mówi, że wyskoczył po pączki.

– Molly – przerwała Charity twardo – to powszedni dzień i idziesz do szkoły. Nie trać czasu.

– Ho, ho. Słowo daję, ona ma zdolności telepatyczne, czy co – powiedziała Molly.

Prawie słyszałem, jak Charity zgrzyta zębami.

– To nie jest zabawne, Molly. Masz się rozłączyć.

Molly westchnęła i powiedziała:

– Poddaję się, Dorotko.

Odłożyła słuchawkę. Krztusiłem się ze śmiechu, który próbowałem ze względu na Charity zamienić w serię pokasływań, ale z tonu jej głosu wywnioskowałem, że nie dała się oszukać.

– Przekażę mu.

Zawahałem się. Może powinienem powiedzieć, że poczekam, aż wróci? Między Charity a mną nie było cienia sympatii, więc jeśli nie powtórzy Michaelowi albo zrobi to z opóźnieniem, może mnie to kosztować życie. Michael i pozostali Rycerze są zajęci poszukiwaniem Całunu i Bóg jeden wie, czy zdołam jeszcze dziś się z nim skontaktować. Z drugiej strony, nie miałem ani czasu, ani ochoty siedzieć bezczynnie, kłócąc się z Charity do powrotu Michaela.

Charity traktowała mnie z niezmienną wrogością od chwili naszego poznania się. Kochała swojego męża szaleńczo i bała się o jego bezpieczeństwo, zwłaszcza kiedy pracował ze mną. Po cichu musiałem przyznać, że ten antagonizm nie był pozbawiony podstaw. Kilkakrotnie już Michael ciężko przypłacił współpracę ze mną. Przy ostatniej takiej okazji czarny charakter dybiący na mnie o mało nie zabił Charity i jej nienarodzonego dziecka, małego Harry’ego. Teraz martwiła się o konsekwencje, jakie mogą spaść na nią i dzieci.

Rozumiałem to wszystko, a jednak bolało mnie to.

Musiałem się zdecydować – zaufać jej czy nie. Postanowiłem zaufać. Charity może mnie nie lubić, ale nie jest ani tchórzem, ani kłamcą. Wie, że Michael chciałby, żeby mu powtórzyła.

– I co, panie Dresden? – spytała.

– Powiedz mu tylko, że muszę z nim porozmawiać.

– W sprawie?

Przez sekundę rozważałem, czy nie przekazać Michaelowi cynku, jaki dostałem na temat Całunu. Ale Michael był przekonany, że zginę, jeśli się w to zaangażuję. Ochronę swoich przyjaciół traktował poważnie, więc gdyby się dowiedział, że węszę, mógłby zechcieć mnie ogłuszyć, zamknąć w schowku, a potem przepraszać. Postanowiłem nic nie mówić.

– Powiedz mu, że do wieczora potrzebuję sekundanta, bo inaczej stanie się coś złego.

– Komu? – spytała Charity.

– Mnie.

Po chwili przerwy powiedziała:

– Przekażę mu wiadomość. Rozłączyła się.

W zadumie odłożyłem słuchawkę.

– Ta pauza nie była znamienna – zapewniłem Pana. – Nie znaczyła, że ona się zastanawia, czy nie warto by pozwolić na zabicie mnie, żeby ochronić swojego męża i dzieci.

Pan przyglądał mi się z mistycznym dystansem w kocich oczach. Niewykluczone zresztą, że ma takie spojrzenie, kiedy jego fale mózgowe ulegają spłaszczeniu. Tak czy inaczej, nie było to ani pomocne, ani podtrzymujące na duchu.

– Nie martwię się – oświadczyłem. – Ani trochę. Ogon Pana drgnął.

Pokręciłem głową, pozbierałem swoje rzeczy i udałem się do portu w charakterze detektywa na tropie.

Rozdział 12

Zanim przybyłem do Chicago, wyobrażałem sobie port jako ogromną misę oceanu ze statkami i łodziami na pierwszym planie i zarysem budynków na drugim brzegu, w tle. Wyobrażałem sobie też politycznych wywrotowców w strojach plemiennych i ogromne zyski Kompanii Wschodnioindyjskiej.

Port Burnham wygląda jak parking przy wychodzącym w morze supermarkecie. Ma wielkość ze trzech boisk piłkarskich. Przy białych nabrzeżach otaczających owal spokojnej wody cumują jachty i kutry rybackie. Na woń jeziora składa się po części zapach zdechłych ryb, po części porosłych algami skał, a wreszcie oleju silnikowego. Zatrzymałem się na parkingu, na wzgórzu nad portem. Wysiadłem i dokonałem przeglądu ekwipunku. Na prawej ręce miałem pierścień mocy, na lewym nadgarstku bransoletę ochronną z tarcz, o nogę obijała mi się różdżka przywiązana pod skórzanym płaszczem. Do tego arsenału dodałem jeszcze spray do samoobrony, który wsunąłem do kieszeni spodni. Wolałbym mieć przy sobie rewolwer, ale obnoszenie się z nim w kieszeni byłoby przestępstwem. Spray pieprzowy jest dozwolony.

Zamykając samochód, doznałem nagłego odczucia nacisku, które prześlizgnęło mi się po plecach. W ten sposób instynkt zaalarmował mnie, że jestem obserwowany. Nie podniosłem głowy, wsadziłem ręce do kieszeni i skierowałem się w stronę portu. Zamiast kręcić głową, starałem się rozglądać, strzelając oczami na wszystkie strony.

Nikogo nie dostrzegłem, ale nie mogłem pozbyć się wrażenia, że ktoś mi się przygląda. Wątpliwe, by mógł to być ktoś z Czerwonego Dworu. Dzień nie rozjaśnił się jeszcze na dobre, ale i tak światła było dość, żeby wstępnie załatwić wampira. Nie wykluczało to jednak płatnych morderców wszelkiego autoramentu. Możliwe też, że jeśli faktycznie byli tu złodzieje, mieli baczenie na wszystkich przyjeżdżających i odjeżdżających.

Jedyne, co mi pozostawało, to iść równym krokiem i mieć nadzieję, że kimkolwiek jest ten, kto mi się przygląda, nie jest ani zbirem od Marconego, ani sympatykiem wampirów, ani też wynajętym mordercą, który mierzy mi w plecy z odległości kilku metrów.

„Wędrowca” znalazłem w parę minut, zacumowany był w pirsie nieopodal wejścia. Był to maleńki jacht, jednak na tyle duży, by pomieścić wygodną, przestronną kabinę. Nie był nowy, ale czysty i zadbany. Na rufie zatknięto banderę kanadyjską. Minąłem go, nie zmieniając tempa i jednocześnie nasłuchując. Sztuki słuchania nauczyłem się w dzieciństwie.

Niewielu ludzi ją w sobie wykształciło. Polega na wyłączeniu pozostałych zmysłów po to, by lepiej słyszeć określony dźwięk, na przykład ludzki głos z oddali. Nie ma to, moim zdaniem, wiele wspólnego z magią, jest raczej kwestią koncentracji i dyscypliny. Ale magia pomaga.

– To nie do przyjęcia – powiedział cichy kobiecy głos w kabinie „Wędrowca”. Pobrzmiewał w nim akcent zarówno hiszpański, jak i brytyjski. – Zadanie wymagało o wiele większych nakładów, niż początkowo przewidziano. Podnoszę cenę, żeby je uwzględnić, nic więcej.

Po chwili ciszy kobieta odezwała się znowu:

– Życzy pan sobie rachunek, żeby móc to odliczyć od podatku? Już mówiłam, że suma była określona jedynie w przybliżeniu. Tak bywa.

Znów zapadło milczenie, po czym usłyszałem:

– Świetnie. Czyli zgodnie z planem.

Wlepiłem obojętny wzrok w jezioro, wytężając słuch, aby uchwycić coś jeszcze. Najwyraźniej jednak rozmowa dobiegła końca. Rozejrzałem się, ale w ten lutowy poranek w środku tygodnia w zasięgu mojego wzroku nie kręcili się po porcie żadni ludzie. Wziąłem głęboki wdech dla uspokojenia i zbliżyłem się do jachtu.

Przez okno dostrzegłem jakiś ruch w kabinie i usłyszałem świergotliwy dźwięk. Telefon komórkowy leżał na stoliku, obok hotelowego bloku papieru listowego. W oknie pojawiła się kobieta ubrana w długi, ciemny, jedwabny szlafrok. Odebrała połączenie, ale nie odezwała się i dopiero po chwili powiedziała:

– Przykro mi, ale to pomyłka.

Zobaczyłem, jak odkłada telefon i niedbałym ruchem zrzuca z siebie szlafrok. Przyjrzałem się dokładniej. Nie podglądałem, o nie. Moje zainteresowanie miało charakter czysto zawodowy. Zauważyłem, że ma bardzo intrygujące wypukłości. Oto, co znaczy profesjonalizm.

Otworzyła drzwi, zza których wypełzł kłąb pary; dosłyszałem szum lejącej się wody. Weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Kabina została pusta.

Stwarzało mi to dobrą okazję. Widziałem tylko jedną kobietę i nie byłem pewien, czy to Anna Valmont, czy Francisca Garcia, jedna z dwóch pozostałych przy życiu Myszy Kościelnych. Nie zauważyłem też, żeby Całun suszył się gdzieś tu na sznurku ani nic w tym rodzaju. Mimo to czułem, że znalazłem się we właściwym miejscu. Wewnętrzny głos mówił mi, że mogę zaufać mojemu źródłu informacji pochodzącemu z zaświatów.

Zdecydowałem się i po krótkim trapie wszedłem na pokład „Wędrowca”.

Musiałem działać szybko. Kobieta na jachcie niekoniecznie będzie godzinami tkwić pod prysznicem. Powinienem tylko dostać się do środka, zobaczyć, czy znajdę coś, co mogłoby potwierdzić obecność Całunu, i wyjść z powrotem. Trzeba było zrobić to szybko i bez zwrócenia na siebie uwagi.

Zszedłem po schodkach do kabiny, starając się zachowywać tak, jakby mnie tu nie było. Stopnie nie zatrzeszczały. Wchodząc, musiałem pochylić głowę. Przystanąłem przy drzwiach, rozglądając się i nasłuchując odgłosu wody z prysznica. Pomieszczenie nie było duże i nie dawało szerokiego wachlarza możliwości ukrycia czegokolwiek. Podwójne łóżko zajmowało mniej więcej ćwierć powierzchni. Mała pralka i suszarka stały w kącie jedna na drugiej. Na nich postawiono jeszcze kosz na bieliznę. Blat i kuchenka z dwiema niewielkimi lodówkami zajmowały resztę miejsca.

Zmarszczyłem brwi. Dwie lodówki? Zacząłem od nich. Pierwsza pełna była produktów spożywczych i piwa. Druga była fałszywa. Maskowała zestaw sejfów. Bingo.

Woda lała się nadal. Sięgnąłem do sejfu, ale nagle uderzyła mnie pewna myśl. Myszy Kościelne mogły bywać w różnego rodzaju opałach, ale były na tyle dobre w swoim fachu, by skutecznie latami unikać Interpolu. Sejf wydawał się zbyt banalny, zbyt oczywisty.

Zamknąłem fałszywą lodówkę i raz jeszcze się rozejrzałem. Zaczynałem się denerwować, nie miałem już wiele czasu, żeby znaleźć Całun i ulotnić się.

No jasne. Dwoma długimi krokami dopadłem pralki i chwyciłem kosz na bieliznę.

Znalazłem go pod kilkoma czystymi, puszystymi ręcznikami. Nieprzezroczysty, plastikowy pakunek, nieco większy od złożonej koszuli. Dotknąłem go lewą dłonią. Po skórze przeszły mi ciarki, a włosy na przedramieniu zjeżyły się.

– Niech to, niezły jestem – mruknąłem, złapałem Całun i odwróciłem się do wyjścia.

Za mną stała kobieta ubrana w czarne spodnie od polowego munduru, grubą kurtkę i ciężkie, wojskowe buty. Tlenione włosy ostrzyżone miała bardzo krótko, ale nie mogło to przyćmić jej urody. Rysy jej twarzy były wyrafinowanie piękne; przyjemnie było na nią patrzeć.

Rewolwer, z którego mierzyła mi prosto w nos, wcale nie był piękny. Był to brzydki, znany skądinąd kaliber 38, tandetna specjalność sobotniej nocy.

Uważałem, żeby się nie poruszyć. Nawet tani rewolwer może zabić, a wątpię, żebym zdążył skutecznie osłonić się swoją tarczą. Zaskoczyła mnie. Nie słyszałem, jak weszła, nie wyczułem jej obecności.

– Niech to, niezła jestem – powtórzyła po mnie z silnym brytyjskim akcentem i nutą rozbawienia w głosie. – Odłóż paczkę.

Postanowiłem ją jej podać.

– Proszę.

Nie próbowałbym odebrać jej broni, ale gdyby podeszła bliżej, okazałaby się amatorką. Nic z tego. Pozostała poza zasięgiem moich rąk.

– Na blacie, jeśli łaska.

– A co, jeśli tego nie zrobię? – spytałem. Uśmiechnęła się ponuro.

– W takim wypadku czeka mnie okropny dzień. Ciężka harówka. Poćwiartowanie ciała, zmywanie krwi... Wybór należy do ciebie.

Położyłem pakunek na blacie.

– Nie mam zwyczaju sprawiać damie kłopotu.

– Jaki grzeczny chłopiec – powiedziała. – A jaki ładny płaszcz! Zdejmij go. Powoli, jeśli łaska.

Zsunąłem płaszcz z ramion i pozwoliłem mu opaść na podłogę.

– Zwabiłaś mnie na łódź – powiedziałem. – Drugi telefon był od ciebie. Kazałaś swojej wspólniczce wciągnąć mnie tu.

– I co ciekawsze, dałeś się na to złapać – zauważyła kobieta. To ona wydawała rozkazy i wiedziała, co robi. Musiałem się pochylić i oprzeć rękami o ścianę, podczas gdy ona mnie obszukiwała. Znalazła spray pieprzowy i zabrała go razem z moim portfelem. Kazała mi usiąść na podłodze, z dłońmi pod pośladkami, a sama podniosła mój płaszcz i cofnęła się.

– Patyk – stwierdziła, przypatrując się różdżce. – Całkiem jak w neolicie.

Aha. Mogła sobie być profesjonalistką, ale jak każdy zwykły człowiek nie znała się na zjawiskach nadnaturalnych. Nie byłem pewien, czy to dobrze, czy źle. Mogło to znaczyć, że nie będzie tak skora do zastrzelenia mnie. Ludzie, którzy wiedzą, co potrafią magowie, robią się nerwowi na myśl, że mag może rzucić na nich zaklęcie. Z drugiej strony, znaczyło to, że w razie czego nie uzyskałbym poparcia reszty Rady ani nie mógłbym tłumaczyć się sytuacją obrony koniecznej.

Postanowiłem więc na razie zachowywać się normalnie.

Blondyna położyła mój płaszcz na blacie.

– W porządku – powiedziała.

Drzwi łazienki otworzyły się i wyszła stamtąd kobieta, którą widziałem poprzednio. Teraz miała na sobie zrobioną na drutach sukienkę w kolorze czerwonego wina. Zaczesane do tyłu włosy przytrzymywały dwa grzebienie. Nie wyróżniałaby się z tłumu, ale była dość nieatrakcyjna.

– To nie Gaston – powiedziała, marszcząc brwi na mój widok.

– Nie – odparła blondyna. – Przyszedł tu po towar i prawie już z nim wyszedł.

Ciemnowłosa kobieta pokiwała głową i zwróciła się do mnie.

– Kim jesteś?

– Dresden – przedstawiłem się. – Jestem prywatnym detektywem, pani Garcia. Twarz Franciski Garcii stężała. Wymieniła spojrzenie z blondyną trzymającą rewolwer.

– Skąd wiesz, jak się nazywam?

– Od mojego klienta. Pani i pani Valmont możecie mieć poważne kłopoty.

Anna Valmont kopnęła ścianę.

– Bzdury – rzuciła i spiorunowała mnie wzrokiem, ale mimo wzburzenia broń trzymała niezmiennie wymierzoną we mnie. – Współpracujesz z Interpolem?

– Z Rzymem.

Anna spojrzała na Franciscę.

– Musimy odwołać tę transakcję. Wszystko się rozłazi.

– Jeszcze nie – powiedziała Francisca.

– Nie ma na co czekać.

– Nigdzie się nie ruszę – oświadczyła ciemnowłosa, spoglądając hardo. – Dopóki on się nie zjawi.

– On nie przyjedzie – powiedziała Anna. – Wiesz o tym.

– Kto? – spytałem.

– Gaston – odparła Francisca.

Nic nie powiedziałem. Najwyraźniej Francisca umiała czytać z wyrazu twarzy, bo nawet nie musiałem. Przyglądała mi się przez chwilę, po czym zbladła i zamknęła oczy.

– Och. Och. Dio.

– Jak? – spytała Anna. Dłoń z rewolwerem nie drgnęła. – Jak to się stało?

– Zamordowany – powiedziałem cicho. – Ktoś tak to zaaranżował, żeby wskazać policji na Chicago.

– Kto miałby to zrobić?

– Źli ludzie, którym chodzi o Całun. Mordercy.

– Terroryści?

– Mniej przyjemni – powiedziałem. – Dopóki macie Całun, wasze życie jest w niebezpieczeństwie. Chodźcie ze mną, a zaprowadzę was do ludzi, którzy was obronią.

Francisca pokręciła głową i parokrotnie zamrugała.

– Mówisz o policji.

Mówiłem o Rycerzach, ale doskonale wiedziałem, jakie byłoby ich stanowisko na temat tego, co zrobić ze złodziejkami, kiedy tylko nadnaturalne zagrożenie zostałoby zażegnane.

– No... tak.

Anna przełknęła ślinę i spojrzała na wspólniczkę. Troska i współczucie złagodziły jej wzrok. One nie były tylko wspólniczkami w przestępstwie. Były przyjaciółkami. Głos Anny też zabrzmiał teraz łagodniej:

– Cisca, musimy się ruszyć. Jeśli ten nas znalazł, inni też mogą.

Ciemnowłosa skinęła głową, oczy miała puste.

– Tak. Spakuję się.

Wyprostowała się i podeszła do pralki. Wyciągnęła dwie torby sportowe, które położyła na blacie, zakrywając pakunek. Potem włożyła pantofle.

Anna przyglądała się jej chwilę, a wreszcie zwróciła się do mnie.

– Nie możemy ci pozwolić, żebyś poleciał na policję i wszystko im powiedział. Zastanawiam się, co z tobą zrobić, panie Dresden. Coraz bardziej sensowne wydaje się, żeby cię zabić.

– I co, narobić nieporządku? Naprawdę chcesz sobie popsuć dzień? – przypomniałem jej. To wywołało cień uśmiechu.

– A, tak. Zapomniałam.

Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła parę stalowych kajdanek. Były solidne, policyjne, nie jakaś tam zabawka. Cisnęła mi je rzutem od dołu, a ja złapałem.

– Załóż sobie na rękę – poleciła. Wykonałem. – Na dziobie jest kółko. Przypnij się do niego.

Ociągałem się, patrząc, jak Francisca zakłada płaszcz. Wyraz twarzy wciąż miała nieobecny. Oblizałem wargi i powiedziałem:

– Nie macie nawet pojęcia, jakie wielkie niebezpieczeństwo wam grozi, pani Valmont. Naprawdę nie macie pojęcia. Pozwólcie sobie pomóc. Proszę.

– Myślę, że nie trzeba. Jesteśmy profesjonalistkami, panie Dresden. Możemy być złodziejkami, ale mamy etykę zawodową.

– Nie widziałyście, co zrobili z Gastonem LaRouchem – upierałem się. – To było naprawdę okropne.

– A kiedy śmierć nie jest okropna? Na dziób, panie Dresden. – Ale...

Anna uniosła broń.

Skrzywiłem się i podniosłem rękę z kajdankami, żeby przypiąć się do kółka wystającego ze ściany obok zejściówki.

Kiedy spojrzałem w górę, ujrzałem pokład jachtu i drugiego w ciągu dwunastu godzin Denarianina, który rzucał się właśnie ze stopni prosto na mnie.

Rozdział 13

Dostrzegłem go tylko kątem oka. Ledwo zdążyłem zarejestrować ruch i uskoczyć najdalej, jak mogłem. Demon przemknął koło mnie z metalicznym chrzęstem. Ciągnął się za nim zapach wód jeziora i zaschłej krwi. Żadna z Myszy Kościelnych nie krzyknęła, nie wiem, czy nie chciały się odzywać, czy był to efekt zaskoczenia.

Demon miał postać mniej więcej ludzką, a do tego niepokojąco kobiecą. Łuk kształtnych bioder przechodził w linię nóg o dziwnych stawach – w odwrotną stronę, jak u lwa. Skóra była pokryta metaliczną zieloną łuską, ręce zakończone dłońmi o czterech palcach z metalowymi szponami. Jak Ursiel pod postacią demona, miała dwie pary oczu, jedne fosforyzujące zielono, drugie płonące ciemną czerwienią. Na czole jarzyła się pieczęć.

Włosy stwora miała dość długie. Mówiąc: dość długie, mam na myśli jakieś pięć metrów. Wyglądała z tym jak oszalałe, nieślubne dziecko Meduzy i Doktora Ośmiornicy. Te włosy wyglądały jak pocięty na centymetrowej szerokości paski arkusz blachy. Wiły się wokół niej jak kłębowisko żywych węży. Metalowe struny wbijały się w ściany i podłogę łodzi; podtrzymywały ciężar ciała jak dziesiątki dodatkowych kończyn.

Anna otrząsnęła się z zaskoczenia pierwsza. Broń trzymała już gotową do strzału, ale nie miała praktyki w posługiwaniu się nią w prawdziwej walce. Wycelowała mniej więcej w stronę Denarianki i w panice w mgnieniu oka opróżniła bębenek. Znajdowałem się tuż za demonem, więc rzuciłem się w bok i pochyliłem nisko. Modliłem się cały czas, żeby nie zostać przypadkową ofiarą.

Demon szarpnął się raz – może został trafiony – po czym odwrócił głowę. Dziesiątki metalicznych wstęg wijących się włosów omiotły pomieszczenie. Jedna z nich dosięgła rewolweru. Metal zazgrzytał, kiedy macka demona odcięła lufę. Mnóstwo innych śmignęło ku twarzy Anny, ale złodziejka o blond włosach miała wystarczający refleks, żeby im umknąć.

Jedna z macek owinęła się wokół kostki Anny i szarpnięciem rzuciła ją na podłogę, podczas gdy druga przecięła ją w pasie jak skalpel, przez kurtkę. Krew obryzgała kabinę.

Francisca gapiła się na demona, wytrzeszczając oczy, aż stały się zupełnie okrągłe. Trwało to sekundę, po czym szarpnięciem wysunęła szufladę szafki, wydobyła wielki nóż kuchenny i rzuciła się na Denariankę z połyskującym ostrzem. Nóż wbił się w ramię demona, który wydał dziki wrzask niepodobny do ludzkiego. Srebrzysta krew zalśniła na łuskach pokrywających ciało. Potwór obrócił się i zamachnął ręką uzbrojoną w szpony, które rozorały przedramię Franciski. Pociekła krew, nóż upadł na podłogę. Francisca krzyknęła i zatoczyła się w tył, na ścianę. Denarianka z płonącymi ślepiami zatoczyła głową pełny krąg, co wyglądało bardzo niepokojąco. Tysiące macek znów omiotły kabinę, rozcinając brzuch Franciski Garcia jak ostre noże. Kobieta zakrztusiła się i spojrzała w dół, na rany zadawane jej wciąż przez tnące macki. Słychać było tępy dźwięk uderzeń w drewniane ściany kabiny.

Kobieta-demon zaśmiała się krótkim, zduszonym, pełnym podniecenia chichotem, typowym dla nastolatek. W dzikim grymasie wykrzywiającym twarz ukazały się zęby wyglądające na metalowe, a obie pary oczu błysnęły jasno.

Francisca wyszeptała:

– Och, mój Gastonie...

Głowa jej opadła, ciemne włosy przesłoniły twarz, ciało zwiotczało. Demon zadrżał i w podnieceniu zamiótł mackami, których końce na jakieś trzydzieści centymetrów unurzane były we krwi. Kropelki rozprysły się wszędzie. Francisca osunęła się na podłogę i bezwładnie upadła na bok. Sukienkę miała przesiąkniętą krwią.

Wtedy Denarianka zwróciła obie pary ślepi na mnie. Zbliżała się w moją stronę chmura jej ostrych jak brzytwy włosów.

Już wcześniej zacząłem szykować swoją tarczę, ale kiedy zobaczyłem, jak Francisca się przewraca, ogarnął mnie od stóp do głów przypływ wściekłej furii. Tarcza wyrosła przede mną w formie ćwierćkopuły płonącej, purpurowej energii, o którą w rozbłyskach białego światła uderzały wijące się ostrza. Denarianka zawyła i szarpnęła się, zamiatając przypalonymi i poczerniałymi mackami, którymi mnie zaatakowała.

Rozejrzałem się po kabinie, szukając swojej różdżki, ale nigdzie jej nie spostrzegłem. Anna zabrała ją i gdzieś odłożyła. Znalazłem jednak spray pieprzowy. Chwyciłem go i stanąłem twarzą w twarz z demonem, który akurat zamierzał się na mnie szponami, połyskującymi widmowymi barwami. W błysku światła górnej pary ślepi demon uderzył pięścią w moją tarczę.

Cios był mocny, a demon niewiarygodnie silny. Odrzuciło mnie pod ścianę, a w zetknięciu z mocą, drgającą i mieniącą się jak powietrze nad rozgrzanym asfaltem, moja szkarłatna tarcza rozprysła się na świetliste odłamki, które posypały się wokół jak iskry z ogniska. Próbowałem uciec w bok przed tą okrutną siłą, ale demon warknął i ostrza włosów wbiły się w ścianę po obu moich stronach. Byłem uwięziony jak w klatce, a Denarianka zamierzała się na mnie szponami.

W panice wydałem piskliwy okrzyk wojenny i strzeliłem pieprzem w obie pary ślepi.

Kobieta-demon zawyła znowu i odwróciła twarz, psując uprzednio skonstruowaną wokół mnie klatkę. Zacisnęła powieki ludzkich oczu, z których popłynęły łzy. Płonące ślepia demona nawet nie mrugnęły, a zamach jego ramienia rzucił mnie na podłogę. Zobaczyłem gwiazdy.

Pozbierałem się na nogi, przerażony perspektywą przygwożdżenia, kiedy będę bezradnie leżał na ziemi. Wyglądało na to, że Denarianka potrafi minimalnym wysiłkiem zniweczyć moją magię, a w ciasnej przestrzeni kabiny jest śmiertelnie niebezpieczna. Zanim bym się wydostał na pokład, mógłbym zostać rozdarty na strzępy. Znaczyło to, że musiałem znaleźć inny sposób na pozbycie się demona.

Tymczasem Denarianka przetarła sobie szponiastą dłonią oczy i warknęła gardłową, łamaną angielszczyzną:

– Zapłacisz za to.

Dostrzegłem, że Anna podczołgała się do leżącej Franciski i przyklękła, osłaniając ją własnym ciałem przed demonem. Twarz miała pobladłą z bólu czy z szoku, albo z obu tych powodów, ale rzuciła mi spojrzenie, którym wskazała na tylną część kabiny.

Poszedłem za jej wzrokiem i zrozumiałem, o co chodzi. Kiedy demon dochodził do siebie, mrugając oczami pełnymi łez i chęci mordu, rzuciłem się w głąb kabiny z okrzykiem:

– Wezmę z lodówki! Nie może wpaść im w ręce!

Denarianka warknęła coś, co musiało być przekleństwem, i poczułem jak lwia łapa ląduje na moich plecach, przygniata mnie do podłogi, a pazury orzą skórę. Demon nastąpił na mnie, przebiegł po moim ciele, a macki szarpnęły drzwiczki prawdziwej lodówki, wyrywając je z zawiasów. Następnie zaczęły wygarniać wszystko ze środka. Demon nie skończył jeszcze opróżniać pierwszej lodówki, a już macki otworzyły atrapę, żeby wyrwać sejf.

Przez ten czas mogłem rozejrzeć się po kabinie i zauważyłem różdżkę leżącą na podłodze. Przetoczyłem się na plecy, w których poczułem piekący ból, i chwyciłem różdżkę. Przywołanie ognia w ciasnej kabinie nie było dobrym pomysłem, ale czekanie, aż Denarianka zabije mnie za pomocą swojej fryzury, byłoby jeszcze gorsze. Wyprostowała się, trzymając wyrwany sejf, akurat w chwili, kiedy zacząłem kierować energię w różdżkę. Wyrzeźbione na niej runy rozbłysły złocistym światłem, a czubek nagle zapłonął czerwonym blaskiem i zadrgał w rozgrzanym powietrzu.

Denarianka przykucnęła. Jej demoniczne kończyny były nieproporcjonalnie długie, choć kobiece kształty zdawały się dziwnie atrakcyjne. Czerwone światło połyskiwało na jej metalicznych, zielonych łuskach. Włosy kłębiły się syczącą masą, miotając iskry, kiedy jedna ostra krawędź stykała się z drugą. Dzika żądza zapłonęła na moment w obu parach oczu i kobieta-demon odwróciła się. Jej włosy rozdarły sufit kabiny, jakby był zrobiony z papier mache. Pomagając sobie włosami, ręką i jedną długą nogą, wydobyła się na zewnątrz. Usłyszałem plusk, kiedy wskoczyła do wody, unosząc ze sobą sejf.

– Co to było? – wykrztusiła Anna Valmont, tuląc do siebie bezwładną Franciscę. – Co to, do jasnej cholery, było?

Nie odkładałem różdżki ani nie odrywałem wzroku od dziury w suficie, bo podejrzewałem, że Denarianka nie zechce zostawić kogokolwiek przy życiu. Czubek różdżki drgał niespokojnie.

– Co z nią?

Wpatrywałem się w sufit przez dobrych parę urywanych oddechów, zanim Anna odpowiedziała ledwo słyszalnym głosem:

– To już koniec.

Poczułem w żołądku ostre, gorące dźgnięcie. Może jestem prymitywnym idiotą, że tak pomyślałem, ale zrobiło mi się żal. Jeszcze minutę temu Francisca Garcia rozmawiała, planowała, smuciła się, oddychała. Żyła. Została okrutnie zamordowana, a ja nie mogłem znieść myśli, że coś takiego spotkało kobietę. Nie w porządku byłoby także, gdyby przytrafiło się to mężczyźnie, ale w moim pojęciu to nie to samo.

– Niech to szlag – szepnąłem. – A ty? Możesz chodzić?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, łódź drgnęła i przechyliła się na burtę. Rozległ się chrzęst, trzask i szum płynącej wody. Lodowate zimno ogarnęło mi stopy i zaczęło się podnosić.

– Kadłub jest dziurawy – poinformowała Anna. – Nabieramy wody. Skierowałem się ku stopniom na pokład, trzymając na wszelki wypadek uniesioną różdżkę.

– Dasz radę wyjść?

Nagły rozbłysk światła eksplodował mi w czaszce i opadłem na czworaki u stóp schodków. To Anna walnęła mnie czymś. Kolejny błysk i ból sprawił, że szyja mi zwiotczała i plasnąłem czołem o powierzchnię zimnej wody. Jak przez mgłę widziałem stopę Anny wytrącającą mi różdżkę z dłoni. Potem kobieta chwyciła z blatu pakunek z Całunem i oddarła kartkę z wierzchu hotelowego bloku. Widziałem, jak krew przesiąka jej przez kurtkę i plami spodnie na lewym udzie. Krzywiąc się z bólu, złapała mój płaszcz i jedną ze sportowych toreb. Pod płaszczem ukryła pokrwawione ubranie. Kabina była już wypełniona wodą do wysokości jej wojskowych butów.

Próbowałem pozbierać myśli, ale coś mnie powstrzymywało przed jakimkolwiek działaniem poza skupieniem wzroku. Wiedziałem, że muszę się stąd wynosić, ale mój mózg nie był w stanie przekazać rozkazu rękom i nogom.

Anna Valmont minęła mnie i wspięła się na stopnie. Zatrzymała się w połowie, zaklęła, zawróciła i prysnęła mi wodą w twarz. Szok sprawił, że coś w głębi mnie drgnęło, zakasłałem, w głowie mi zawirowało i ruszyło z miejsca. Raz czy drugi w życiu tak się upiłem, że nie mogłem ustać na nogach, ale nawet wtedy byłem bardziej pozbierany niż teraz.

Złodziejka chwyciła mnie za ramię i wciągnęła o dwa stopnie wyżej, a jej twarz wykrzywił ból. Rozpaczliwie próbowałem wpełznąć jeszcze wyżej o własnych siłach.

Anna weszła na górę i nie odwracając się, powiedziała:

– Robię to tylko dlatego, że spodobał mi się twój płaszcz, Dresden. Nigdy już się do mnie nie zbliżaj.

Z tymi słowami opuściła jacht i znikła razem z Całunem.

Głowa mi puchła i pulsowała, ale jednocześnie rozjaśniało mi się w niej coraz szybciej. Najwyraźniej jednak umysł miałem wciąż zaćmiony, mimo że w pełni świadomy, bo na chwiejnych nogach zszedłem na dół, do kabiny. Martwe ciało Franciski Garcia leżało na boku. Szkliste oczy patrzyły niewidząco, usta miała rozchylone. Jeden policzek zanurzony był w wodzie, na drugim wciąż widać było ślady łez. Woda wokół niej była mętna, brunatnoróżowa.

Żołądek mi się skręcił, a towarzyszący temu gniew o mało nie zwalił mnie z nóg. Brodząc w lodowatej wodzie, dotarłem do blatu. Wziąłem z niego telefon komórkowy i blok papieru.

Zawahałem się nad Franciscą. Nie zasłużyła sobie na to, by jezioro pochłonęło jej ciało jak wyrzuconą butelkę po piwie.

Znów prawie straciłem równowagę. Poziom wody podnosił się coraz prędzej. Sięgał mi już do kolan i z zimna nie czułem stóp. Spróbowałem podnieść ciało, ale wysiłek spowodował tylko bolesne pulsowanie w głowie; o mało nie zwymiotowałem.

Opuściłem ciało z powrotem, nie będąc nawet w stanie porządnie zakląć. Wyciągnąłem rękę i delikatnie zamknąłem oczy kobiety. Tylko tyle mogłem dla niej zrobić. Policja powinna znaleźć ją w ciągu paru godzin.

A jeśli ja się nie ruszę, mnie też znajdą. Nie mogłem sobie pozwolić na spędzenie nocy w areszcie, przesłuchiwany, oskarżony i czekający na kaucję, choć nie byłoby to nic nowego. Musiałem jak najszybciej skontaktować się z Murphy.

Było mi coraz zimniej, więc objąłem się ramionami, przyciskając do siebie blok i telefon. Brodząc w krwawej wodzie, wydostałem się z kabiny „Wędrowca” na pokład. Przeskoczyłem na nabrzeże. Na chodniku powyżej portu stała jakaś para, gapiąc się w dół. Inni, na pokładach swoich łodzi, też się przyglądali.

Wcisnąłem głowę w ramiona, starając się myśleć o samych niewinnych rzeczach, i oddaliłem się czym prędzej, zanim mój poranek przyniesie mi coś jeszcze gorszego.

Rozdział 14

Nieraz już w życiu oberwałem po głowie, a ciosy, którymi poczęstowała mnie Anna Valmont, nie zaliczały się do najcięższych. Łomotało mi pod czaszką przez całą drogę do domu, ale przynajmniej żołądek się uspokoił, więc się nie obrzygałem. Na miękkich nogach wszedłem do mieszkania, spłukałem dwie tabletki tylenolu puszką coli i zawinąłem w ręcznik trochę lodu. Usiadłem przy telefonie z kompresem przyłożonym z tyłu głowy i wybrałem numer ojca Vincenta. Telefon zadzwonił tylko raz.

– Tak?

– Jest w mieście – powiedziałem. – Dwie Myszy Kościelne miały go na jachcie w porcie Burnham.

W głosie Vincenta zabrzmiało napięcie.

– Ma go pan?

– Hmm... – mruknąłem. – Prawdę mówiąc, nie. Coś się nie udało.

– Co się stało? – chciał wiedzieć. W głosie wyraźniej zabrzmiała frustracja i gniew. – Dlaczego pan do mnie nie zadzwonił?

– Wmieszała się trzecia strona i zabrała go. A pańskim zdaniem, co ja teraz robię? Miałem okazję odzyskać Całun. Zrobiłem to. I znów go straciłem.

– Więc Całun został odebrany złodziejkom?

– Złodziejce. Liczba pojedyncza. Prawdopodobnie w tej chwili policja właśnie natrafiła na ciało jej wspólniczki.

– Zwróciły się przeciwko sobie?

– Skądże. Pojawił się nowy gracz, który zabił Garcię. Valmont sprytnie podsunęła mu fałszywy obiekt. Potem sama uciekła z prawdziwym.

– A pan nie uznał za stosowne jej gonić? W głowie łupało mi nieprzerwanie.

– Uciekała naprawdę szybko.

Vincent milczał przez chwilę, po czym stwierdził:

– Więc jeszcze raz straciliśmy Całun.

– Na razie – powiedziałem. – Mogę poszukać kolejnego śladu.

– Wie pan, co z nim zrobiono?

Wziąłem głęboki wdech, starając się nie tracić cierpliwości.

– Jeszcze nie. Dlatego nazywa się to ślad, a nie rozwiązanie. Potrzebuję tej próbki Całunu.

– Prawdę mówiąc, panie Dresden, przywiozłem kilka nitek z Watykanu, ale...

– Świetnie. Proszę dostarczyć jedną do mojego biura i zostawić u strażnika na dole. Przechowają ją, aż będę mógł się po nią zgłosić. Zadzwonię, kiedy tylko będę wiedział coś konkretnego.

– Ale...

Rozłączyłem się z poczuciem mściwej satysfakcji.

– Nie uznał pan za stosowne jej gonić – mruknąłem do Pana, starając się jak najlepiej sparodiować akcent Vincenta. – Nie uznałem za stosowne, ty sukinsynu w białym kołnierzyku. Ja mam dzwonić, a ty odprawisz mszę... czy coś w tym rodzaju.

Pan spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć, że nie wolno mówić takich rzeczy o kliencie, który płaci. Zerknąłem na niego ponuro, żeby wiedział, że mam tego świadomość, wstałem, przeszedłem do sypialni i zacząłem szperać w ściennej szafie, żeby znaleźć węgiel do rysowania i podkładkę. Potem zapaliłem kilka świec na stoliku przy moim wielkim fotelu, w którym rozsiadłem się z blokiem zabranym z „Wędrowca”. Ostrożnie potarłem kartkę węglem, mając nadzieję, że Francisca Garcia nie używała flamastra z miękką końcówką.

Nie używała. Na pokrytej węglem powierzchni ukazały się słabo widoczne, białe litery. Było tam napisane: Marriott, a pod spodem cyfry 2345.

Marszcząc brwi, wpatrywałem się w kartkę. Marriott. Jeden z hoteli? Mogło to być też czyjeś nazwisko. A może jakieś francuskie słowo? Nie komplikuj tego bardziej, niż potrzeba, Harry, skarciłem się w duchu. Prawdopodobnie chodziło o hotel. Cyfry wyglądały na wojskowy sposób zapisu czasu – kwadrans przed północą. Mogły też oznaczać numer pokoju.

Przyglądałem się notatce. Stanowczo za mało informacji. Nawet jeśli miałem czas i miejsce, i tak nie wiedziałem, gdzie i kiedy.

Spojrzałem na telefon komórkowy, który zabrałem z jachtu. O telefonach komórkowych wiedziałem mniej więcej tyle, co o gastrochirurgii. Na obudowie nie było żadnego oznakowania, nawet marki. Telefon był wyłączony, ale nie ośmieliłem się go włączyć. Prawdopodobnie by się popsuł. Do diabła, pewnie nawet by eksplodował. Musiałem zadzwonić do Murphy i sprawdzić, czego udało się jej dowiedzieć od naszej ostatniej rozmowy.

W głowie mi łupało, a oczy piekły mnie ze zmęczenia. Potrzebowałem odpoczynku. Brak snu sprawiał, że zaczynałem popełniać głupstwa. Przede wszystkim nie powinienem ryzykować wchodzenia na jacht, powinienem też zachować większą czujność i nie dać się zaskoczyć. Instynkt podpowiadał mi, że jestem obserwowany, ale ja byłem zbyt zmęczony i zbyt niecierpliwy, więc w efekcie o mało nie zostałem zastrzelony, nadziany na ruszt, ogłuszony, a na koniec utopiony.

Wróciłem do sypialni, nastawiłem budzik na drugą po południu i wskoczyłem do łóżka. To było nieprzyzwoicie przyjemne.

I oczywiście nie trwało długo.

Zadzwonił telefon, a ja poważnie pomyślałem o wysłaniu go w kosmos, gdzie mógłby towarzyszyć asteroidzie Dresden. Poczłapałem do salonu, podniosłem słuchawkę i burknąłem:

– Czego?

– Eee... no... – usłyszałem czyjś nerwowy głos. – Mówi Waldo Butters. Chciałbym rozmawiać z Harrym Dresdenem.

Zapanowałem nad głosem, żeby już nie warczeć.

– A, cześć.

– Obudziłem cię, co?

– Tak jakby.

– Tak, noce są wyczerpujące. Słuchaj, dzieje się coś dziwnego i pomyślałem, że mógłbym cię o coś spytać.

– Pewnie.

– Otępienie i monosylabiczność. Niewątpliwy objaw niedostatku snu.

– Yhm.

– Teraz już redukuje się do nieartykułowanej wokalizacji. Nie zostało mi dużo czasu. – Butters odchrząknął i przeszedł do rzeczy. – Zarazki znikły.

– Zarazki? – spytałem.

– W próbkach, które pobrałem z ciała. Powtórzyłem testy dla pewności i ponad połowa okazała się negatywna. Nic. Zero.

– Uhm – powiedziałem.

– A zatem, jaskiniowcu Og, gdzie się podziały zarazki?

– Wschód słońca – powiedziałem. – Uleciały.

W głosie Buttersa zabrzmiało niedowierzanie.

– Zarazki wampiry?

– Maleństwa zwiały – powiedziałem. Mój proces myślowy wreszcie ruszył z miejsca. – Nie żadne zarazki wampiry. Konstrukty. Rozumiesz, wschód słońca sprowadza cały świat magii do zera. Nowy początek. Większość zaklęć nie jest w stanie przetrwać nawet jednego wschodu słońca. Bardzo trudno jest je utrzymać przez dwa lub trzy.

– Magiczne zarazki? – spytał Butters. – Chcesz mi powiedzieć, że mam do czynienia z magicznymi zarazkami?

– Magiczne zarazki – potwierdziłem. – Ktoś je sprowadził, posługując się magią.

– Jak prawdziwe zaklęcie?

– Zazwyczaj paskudne, szkodliwe zaklęcie nazywa się klątwą. Jutro albo najdalej pojutrze w pozostałych próbkach też nic nie będzie.

– Czy nadal mogą zarażać?

– Przyjmijmy, że tak. Są prawdziwe jak każde inne, dopóki się utrzyma zaklęcie, które je wywołało;

– Chryste, ty mówisz poważnie. To się dzieje naprawdę.

– No cóż, tak.

– Jest o tym jakaś książka, jak podręcznik epidemiologii czy coś takiego?

Nie mogłem się nie uśmiechnąć.

– Tylko ja. Coś jeszcze?

– Niewiele. Zbadałem ciało pod kątem śladów genetycznych, ale niczego nie znalazłem. Nacięcia na ciele zostały wykonane albo skalpelem chirurgicznym, albo jakimś innym małym, cienkim ostrzem. Może nożykiem modelarskim.

– Widziałem już takie nacięcia, owszem.

– A teraz najlepsze. Wszystko wskazuje, że to samo ostrze odcięło dłonie i głowę. Chirurg na stole nie operacyjnym nie zrobiłby tego czyściej. Trzy pojedyncze cięcia. Powstała przy tym temperatura częściowo skauteryzowała tkankę ran. Jakim narzędziem można wykonać cienkie, precyzyjne cięcia, a jednocześnie przeciąć kość?

– Mieczem?

– To musiałby być cholernie ostry miecz.

– Jest parę takich. Coś masz w sprawie identyfikacji ofiary?

– Nic. Przykro mi.

– Nic nie szkodzi.

– Chcesz wiedzieć, jeśli coś się zmieni?

– Jasne. Albo jeśli ktoś jeszcze pojawi się w takim stanie, jak ten gość.

– Niech Bóg broni. Dam ci znać. Dowiedziałeś się czegoś o tym tatuażu?

– Nazywany jest Okiem Totha. Próbuję zawęzić krąg tych, którzy się nim posługują. Aha, zadzwoń do Murphy i powiedz jej o tych próbkach.

– Już to zrobiłem. To ona poradziła mi być z tobą w kontakcie. Wydaje mi się, że ona też szła spać. Myślisz, że chciałaby, żebym ją obudził, aby z tobą porozmawiała?

– Nie – odpowiedziałem, ziewając. – Mogę poczekać. Dzięki za telefon, Butters.

– Nie ma za co – odparł. – Sen jest bóstwem. Idź się pomodlić.

Odchrząknąłem, rozłączyłem się i nie zdążyłem zrobić drugiego kroku w kierunku łóżka, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

– Muszę sobie sprawić wejście z zapadnią – mruknąłem do Pana. – Naciskam guzik i ludzie z krzykiem zjeżdżają po stromej pochylni prosto w błoto.

Pan był zbyt dojrzały, by zaszczycić tę moją wypowiedź komentarzem, więc z ręką w pobliżu koszyka z powitalnymi prezentami uchyliłem drzwi na tyle, żeby móc wyjrzeć.

Susan przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się nieznacznie. Miała na sobie dżinsy, starą koszulkę, szarą, grubą, filcową kurtkę i okulary przeciwsłoneczne.

– Cześć – powiedziała.

– Cześć.

– Wiesz, trudno to stwierdzić przez drzwi, ale oczy masz podkrążone i przekrwione. Czy ty w ogóle spałeś tej nocy?

– Co znaczy to słowo, którego użyłaś? Mówię o spaniu.

Susan westchnęła i pokręciła głową.

– Mogę wejść?

Odsunąłem się, otwierając drzwi szerzej.

– Nie mam nic przeciwko.

Susan weszła i skrzyżowała ręce na piersi.

– Zawsze tu w zimie taki ziąb?

Miałem parę pomysłów, co zrobić, żeby było cieplej, ale nie wypowiedziałem ich na głos. Może dlatego, że nie chciałem wiedzieć, jak by zareagowała. Przypomniałem sobie, co powiedziała Murphy o odbywaniu poważnej rozmowy. Dołożyłem drew i roznieciłem większy ogień.

– Mam ci zrobić herbaty, czy coś?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

– Nie.

Susan nigdy nie odmawiała filiżanki gorącej herbaty. Próbowałem, ale nie mogłem się powstrzymać przed sarkastycznym tonem:

– Więc wpadłaś, żeby mnie porzucić, i lecisz dalej. Porzucenie w przelocie, co?

– Harry, to nie fair – powiedziała Susan. W jej głosie dało się wyczuć ból, ale lekki. Grzebałem w palenisku, rozrzucając naokoło iskry, mimo że płomienie już lizały świeżo dołożone drewno. – To nie jest łatwe dla nikogo.

Moje usta poruszały się poza kontrolą umysłu. Rzuciłem jej spojrzenie przez ramię i powiedziałem:

– Chyba z wyjątkiem Kapitana Nijakiego.

Uniosła brwi.

– Chodzi ci o Martina?

– A nie mam racji? – Iskra wyskoczyła z kominka i wylądowała mi na dłoni. Zapiekło. Krzyknąłem i cofnąłem rękę. Przesłoniłem ogień ciężkim ekranem z metalowej siatki i odłożyłem pogrzebacz. – Aha, zanim cokolwiek powiesz... Cholernie dobrze wiem, że jestem szalony. I zaborczy. Wiem, że rozstaliśmy się, zanim wyjechałaś z miasta. To się zdarzyło ponad rok temu i wiem, że było ci trudno. To przecież naturalne, że sobie kogoś znalazłaś. To irracjonalne i dziecinne z mojej strony martwić się tym i nic mnie to nie obchodzi.

– Harry... – zaczęła.

– I nie jest tak, że o tym nie pomyślałaś – nie dałem jej dojść do słowa. Gdzieś w głębi wiedziałem, że potknę się o własną nogę, jeśli nie przestanę wyrzucać z siebie słów. – Pocałowałaś mnie. Ty mnie pocałowałaś, Susan. Znam cię dobrze. Chciałaś tego.

– To nie...

– I założę się, że Nudnego Martina nie całujesz w ten sposób.

Susan przewróciła oczami i podeszła do mnie. Przysiadła na obramowaniu paleniska, przed którym klęczałem. Przyłożyła mi dłoń do policzka. Ciepłą dłoń. Poczułem się dobrze. Byłem zbyt zmęczony, żeby panować nad własną reakcją na prosty, łagodny dotyk. Zapatrzyłem się w ogień.

– Harry – powiedziała – masz rację. Nie całuję Martina w ten sposób.

Odsunąłem policzek, ale ona chwyciła mnie pod brodę i odwróciła moją twarz do siebie.

– W ogóle go nie całuję. Wcale nie jestem z Martinem.

Zamrugałem.

– Nie jesteś?

Palcem wskazującym nakreśliła na sercu niewidoczny znak X.

– O – powiedziałem. Poczułem, że napięcie w mięśniach nieco zelżało.

Susan roześmiała się.

– Naprawdę to cię tak martwiło, Harry? Myślałeś, że opuszczam cię dla innego mężczyzny?

– Nie wiem. Chyba.

– Boże, ale ty jesteś czasami głupi. – Uśmiechnęła się do mnie, choć ten uśmiech podszyty był smutkiem. – Zawsze mnie zdumiewało, jak możesz jednocześnie rozumieć tyle rzeczy i być kompletnym idiotą w innych sprawach.

– Kwestia praktyki – powiedziałem.

Popatrzyła na mnie przez chwilę z tym samym smutnym uśmiechem i wtedy zrozumiałem.

– Ale to niczego nie zmienia, prawda?

– Martin?

– Właśnie. Przytaknęła.

– To niczego nie zmienia.

Przełknąłem tę żabę, która nagle utkwiła mi w gardle.

– Chcesz to zakończyć.

– Nie chcę – powiedziała szybko. – Ale myślę, że to konieczne. Dla nas obojga.

– Wróciłaś, żeby mi to powiedzieć?

Susan pokręciła głową.

– Nie podjęłam decyzji. Uważam, że nie byłoby to w porządku bez uzgodnienia z tobą. Tę decyzję musimy podjąć wspólnie.

Zerknąłem na nią spode łba i znów popatrzyłem w ogień.

– Byłoby o wiele prościej, gdybyś wygłosiła do mnie odpowiednią przemowę... „Drogi Harry, zostańmy przyjaciółmi”...i wyjechała.

– Prościej – przyznała – i łatwiej. Ale nie fair i nie tak, jak należy.

Nic na to nie powiedziałem.

– Zmieniłam się – powiedziała. – Nie chodzi tylko o wampiry. Wiele się wydarzyło w moim życiu. Wiele rzeczy, z których do tej pory nie zdawałam sobie sprawy.

– Na przykład co?

– Nie wiedziałam, jak niebezpieczny jest świat, to po pierwsze. Wylądowałam w Peru, ale zjeździłam całą Amerykę Południową i Amerykę Środkową. Nawet sobie nie wyobrażałam, jak tam wygląda. Harry, Czerwony Dwór jest wszędzie. Całe wioski w głębi kraju im służą. Jak bydło hodowane dla wielkiego pana. Wampiry żywią się nimi wszystkimi. Wszyscy są uzależnieni. – Głos jej stwardniał. – Nawet dzieci.

Żołądek skurczył mi się nieprzyjemnie.

– Nigdy o tym nie słyszałem.

– Mało kto słyszał.

Przejechałem sobie dłonią po twarzy.

– Boże. Dzieciaki.

– Chcę pomóc. Chcę coś zrobić. Dowiedziałam się, gdzie mogę zacząć działać, Harry. Znalazłam pracę. I mam zamiar ją przyjąć.

Coś zakłuło mnie w piersi, w dosłownym sensie.

– Myślałem, że to ma być nasza wspólna decyzja.

– Do tego zmierzam – powiedziała.

Skinąłem głową.

– W porządku.

Zsunęła się na podłogę koło mnie.

– Możesz jechać ze mną.

Jechać z nią. Zostawić Chicago. Zostawić Murphy, Alfa, Michaela. Zostawić za sobą tabun problemów, z których wiele sam sobie stworzyłem. Myślałem przez chwilę o tym, żeby się spakować i wyruszyć. Może nawet walczyć w dobrej sprawie. Znów być kochanym, znów nie być sam. Boże, jak ja tego pragnąłem.

Ale ludziom może stać się krzywda. Przyjaciołom. I wszystkim, którym grozi niebezpieczeństwo, jakiego ja jestem świadomy, a oni nie będą się mieli do kogo zwrócić.

Spojrzałem w oczy Susan i przez moment widziałem w nich nadzieję. Potem zrozumienie. Uśmiechnęła się smutno jak nigdy.

– Susan... – odezwałem się.

Przycisnęła palec do moich warg, mrugając, żeby powstrzymać łzy.

– Wiem.

W tej chwili pojąłem wszystko. Wiedziała, ponieważ odczuwała to w ten sam sposób. Przed pewnymi rzeczami nie da się uciec. Nie, jeśli ma się dalej żyć z samym sobą.

– Teraz rozumiesz? – spytała.

Pokiwałem głową, a mój głos zabrzmiał ochryple.

– To nie byłoby w porządku. Dla żadnego z nas. Nie możemy być razem, choć oboje cierpimy.

Susan wsparła się o mnie i skinęła głową. Otoczyłem ją ramieniem.

– Może któregoś dnia to się zmieni – powiedziałem.

– Może któregoś dnia – potwierdziła. – Kocham cię. Nigdy nie przestałam cię kochać, Harry.

– Tak, Susan – powiedziałem i zająknąłem się, a widok płomieni zamazał mi się dziwnie przed oczami. – Też cię kocham. Niech to szlag.

Przez parę minut siedzieliśmy tak i grzaliśmy się przed kominkiem.

– Kiedy wyjeżdżasz? – spytałem wreszcie.

– Jutro.

– Z Martinem?

Przytaknęła.

– Jest współpracownikiem. Pomaga mi się poruszać, pilnuje. Muszę tu wszystko pozałatwiać. Zabrać trochę rzeczy ze swojego mieszkania.

– Co to za praca?

– Bardzo podobna. Śledzić i opisywać. Tyle że raporty składam szefowi, a nie czytelnikom. – Westchnęła. – Nic więcej nie wolno mi powiedzieć.

– Jasna cholera – mruknąłem. – Będę mógł się jakoś z tobą skontaktować?

Skinęła głową.

– Podam ci namiary. Możesz napisać. Chciałabym.

– Dobrze. Bądźmy w kontakcie.

Po dłuższym czasie powiedziała:

– Znów prowadzisz sprawę, prawda?

– To widać?

Odchyliła się ode mnie, a ja cofnąłem ramię.

– Czuję to – powiedziała i wstała, żeby dorzucić drew. – Masz na sobie krew.

– Nic dziwnego. Metr ode mnie zabito kobietę.

– Wampiry? – spytała Susan.

Pokręciłem głową.

– Rodzaj demona.

– Dobrze się czujesz?

– Cudownie.

– A to zabawne, bo wyglądasz okropnie.

– Nic nie szkodzi.

Prawie się uśmiechnęła.

– Mógłbyś mieć na tyle sprytu, żeby się przespać.

– To prawda, ale nie jestem aż tak bystry – przyznałem. Poza tym nie miałem cienia szansy zasnąć po rozmowie z nią.

– No właśnie – powiedziała. – Czy mogę coś dla ciebie zrobić?

– Nie sądzę.

– Musisz odpocząć.

Machnąłem ręką w kierunku bloku papieru listowego.

– Odpocznę, ale najpierw muszę rozpracować ślad. Susan spojrzała mi prosto w twarz.

– Zrób to, jak odpoczniesz.

– Prawdopodobnie nie mam czasu.

Susan zmarszczyła brwi i wzięła do ręki blok.

– Marriott. Hotel?

– Nie mam pojęcia. Możliwe.

– Czego szukasz?

Westchnąłem. Byłem zbyt zmęczony, żeby ściśle przestrzegać poufności.

– Skradzionego obiektu. Myślę, że notatka dotyczy miejsca sprzedaży.

– Kto jest kupującym? Wzruszyłem ramionami.

– Czyli dużo biegania i węszenia – podsumowała.

– Tak.

Susan pokiwała głową.

– Pozwól mi się tym zająć. A ty się prześpij.

– Chyba lepiej, żebyś nie...

Machnęła ręką, uciszając mnie.

– Chcę pomóc. Pozwól mi to za ciebie zrobić.

Otworzyłem usta i zamknąłem z powrotem. Wiedziałem chyba, o co chodzi. Wiedziałem, jak bardzo ja chciałbym pomóc jej. To było nie do zniesienia. Ulgą byłoby zrobienie dla niej czegoś dobrego, choćby nawet zupełnie nieważnego.

– Dobra – powiedziałem. – Ale tylko przez telefon. Zgoda?

– Zgoda.

Przepisała słowo i cyfry na kawałek papieru, który oderwała od kartki z bloku, i skierowała się do drzwi.

– Susan? – zatrzymałem ją. Przystanęła, nie oglądając się.

– Poszłabyś na kolację albo coś w tym rodzaju? Zanim wyjedziesz, wiesz. Chciałbym... eee, rozumiesz...

– Pożegnać się – dopowiedziała cicho.

– No, właśnie.

– Dobrze.

Wyszła. Siedziałem w mieszkaniu przed kominkiem i wdychałem zapach jej perfum. Byłem zziębnięty, samotny i zmęczony. Czułem się jak wydrążona skorupa. Miałem poczucie, że ją zawiodłem. Przede wszystkim zawiodłem, bo jej nie ochroniłem. Zawiodłem, bo nie potrafiłem znaleźć lekarstwa po zmianie, jaką spowodowały u niej wampiry.

Zmiana. Może o to w tym wszystkim tak naprawdę chodziło. Susan się zmieniła.

Wydoroślała. Była bardziej swobodna niż ta kobieta, jaką pamiętałem, bardziej pewna siebie. Zawsze miała poczucie misji, ale teraz wydawało się ono jakby głębsze. Znalazła dla siebie miejsce gdzieś, gdzie czuła, że może zrobić coś dobrego.

Może powinienem z nią pojechać?

Ale... Zmiana polegała też na tym, że teraz była bardziej wygłodniała. Bardziej zmysłowa w nowy, spokojniejszy sposób, tak jakby każde westchnienie, dźwięk czy dotyk w tym pokoju pochłaniał jej uwagę. Wyczuła krople krwi na moim ubraniu i podnieciło ją to tak, że musiała odsunąć się ode mnie.

Jeszcze jedna zmiana. Instynktownie pragnęła mojej krwi i potrafiła cisnąć wampirem na wysokość sześciu metrów. Jasne jak słońce, że bez trudu mogłaby w chwili uniesienia rozerwać mi gardło, gdyby przestała się kontrolować.

Mechanicznie umyłem twarz, wziąłem zimny prysznic i drżąc, położyłem się do łóżka. Rutynowe czynności na niewiele się zdały. Były tylko odwlekaniem momentu konfrontacji z okrutną prawdą o moim związku z Susan.

Wyjechała z Chicago.

Możliwe, że na dobre.

Następnego ranka miało mnie to zaboleć jak diabli.

Rozdział 15

Miałem zły sen.

Nic nowego. Płomienie pożerały kogoś, kto krzyczał moje imię. Śliczna dziewczyna rozpostarła ramiona, zamknęła oczy i z wolna opadła do tyłu, a na jej skórze pojawiły się dziesiątki nacięć. Powietrze stało się różową mgłą. Odwróciłem się od tego widoku, żeby pocałować się z Susan, która pociągnęła mnie w dół i rozdarła mi gardło zębami. Jakaś kobieta, wyglądająca znajomo, ale nie do końca, pokręciła głową i machnęła dłonią z lewa na prawo. W ślad za tym ruchem senną scenerię przesłoniła czerń. Odwróciła się i spojrzała na mnie uważnie ciemnymi oczami.

– Musisz odpocząć – powiedziała.

Obudziła mnie Myszka Miki z zegarowej tarczy. Budzik dzwonił przeraźliwie, mała wskazówka stała na drugiej, duża na dwunastej. Chciałem walnąć w ten wredny przedmiot, za to, że mnie budzi, ale opanowałem ten odruch. Nie jestem przeciwny uzasadnionej przemocy tam, gdzie to niezbędne, ale nie chciałbym spać w jednym pokoju z człowiekiem, który bije Myszkę Miki.

Wstałem, ubrałem się, zostawiłem wiadomość dla Murphy, drugą dla Michaela, nakarmiłem Pana i ruszyłem w drogę.

Dom Michaela wyróżnia się pośród innych domów w sąsiedztwie, na zachód od Wrigley Field. Sztachety płotu pomalowane są na biało. Okna mają eleganckie zasłonki. Porządny trawnik od frontu jest zawsze zielony, nawet w skwarne, chicagowskie lato. Ocienia go kilka drzew, krzewy są ładnie utrzymane i gdybym spostrzegł parkę jeleni pasących się na trawniku albo pijących z wanienki dla ptaków, wcale bym się nie zdziwił.

Wysiadłem z garbusa, różdżkę luźno trzymając w prawej dłoni. Otworzyłem furtkę, a kilka zawieszonych na sznurku dzwoneczków zadźwięczało radośnie. Furtka zamknęła się za mną powoli sama, za pomocą słabo napiętej sprężyny. Zastukałem do drzwi i czekałem, ale nikt nie otworzył. Nachmurzyłem się. Dom Michaela nigdy jeszcze nie był pusty. Mieli z Charity co najmniej dwoje dzieci jeszcze za małych, żeby chodzić do szkoły, w tym tego nieszczęsnego, małego faceta, któremu dali moje imię. Harry Carpenter, czyż to nie okrutne?

Zerknąłem na przesłonięte chmurą słońce. Starsze dzieci powinny zaraz wrócić ze szkoły. Charity ma swego rodzaju matczyną obsesję i nie dopuszcza do tego, żeby dzieci wracały do pustego domu.

Ktoś powinien tu być.

Zastukałem znowu i przyłożywszy ucho do drzwi, nasłuchiwałem. Dosłyszałem jedynie powolne tykanie zegara dziadka w pokoju od frontu. Na moment włączyło się ogrzewanie z cichym poszumem w rurach. Kiedy powiew wiatru zawadził o dom, rozległo się kilka innych dźwięków, na przykład skrzypienie starych, solidnych belek.

Poza tym nic.

Spróbowałem otworzyć drzwi wejściowe, ale były zamknięte na klucz. Zszedłem z ganku i wąską ścieżką przemieściłem się na tyły posiadłości.

Od przodu domostwo Carpenterów kwalifikowałoby się na okładkę pisma „Dom i Ogród”, natomiast od tyłu mogłoby pasować do reklamy supermarketu budowlanego. Pośrodku trawnika rosło ogromne drzewo, które latem rzucało rozległy cień. Teraz pozbawione było liści i wyraźnie widziałem domek na drzewie przypominający fortecę, który Michael zbudował dla dzieciaków. Miał solidne ściany i prawdziwe okno. Wszędzie były zapobiegliwie rozpięte liny zabezpieczające przed upadkiem z wysokości. Domek miał ganek, z którego widać było podwórko. Do diabła, ja nie mam ganku. Nie istnieje sprawiedliwość na tym świecie.

Dużą część podwórka zajmowała wznoszona właśnie przybudówka przy tylnej ścianie domu. Gotowy był fundament i szkielet z belek. Ściany, dla ochrony przed wiatrem, zastępowała na razie gruba folia plastikowa, której krawędzie przymocowano do drewnianej konstrukcji za pomocą staplera. Stojący osobno garaż był zamknięty, ale można było zajrzeć przez okienko i zobaczyć, że pełen jest belek i innych materiałów budowlanych.

– Nie ma samochodów – mruknąłem do siebie. – Może pojechali do McDonalda. Albo do kościoła. Chodzą do kościoła o trzeciej po południu?

Ruszyłem z powrotem do garbusa, zostawiając Michaelowi wiadomość. W żołądku czułem niepokój. Jeśli nie będę miał sekundanta, wieczór tego dnia prawdopodobnie źle się skończy. Może powinienem poprosić na sekundanta Boba? A może Pana? Nikt nie ośmieli się zadrzeć z Panem.

Coś zadzwoniło o metalową rynnę z tyłu domu.

Podskoczyłem jak spłoszony koń i przemknąłem w stronę garażu na tylnym podwórku, skąd miałem widok na dach. Uwzględniając fakt, że ostatnio w ciągu jednej doby byłem obiektem ataku nie mniej niż trzech różnych przeciwników, moje przewrażliwienie wydawało się całkowicie usprawiedliwione.

Umknąłem w najdalszy koniec podwórka, ale nie widziałem stąd całego dachu, więc z trudem wdrapałem się na gałąź, a następnie po dwumetrowej drabinie na główną platformę domku na drzewie. Stąd mogłem się przekonać, że dach jest pusty.

Z dołu, zza płotu otaczającego podwórko dobiegł mnie odgłos szybkich, dość ciężkich kroków. Znieruchomiałem na drzewie, nasłuchując.

Ciężkie kroki zbliżyły się do płotu. Usłyszałem chrzęst metalowej siatki ciągniętej po zeschłych liściach i innych zimowych śmieciach, a potem stłumione stęknięcie i dyszenie. Wreszcie kroki zatrzymały się pod drzewem. Skóra zaskrzypiała o drewniane stopnie, a drzewo zatrzęsło się niemal niezauważalnie. Ktoś wspinał się na górę.

Rozejrzałem się wokół, ale drabina była jedyną drogą odwrotu w dół. Poza tym mógłbym tylko zeskoczyć, gdybym chciał. Wysokość nie przekraczała trzech metrów, więc była szansa, że wylądowałbym mniej więcej cało. Gdybym jednak źle skoczył, mógłbym skręcić kostkę lub złamać nogę, a wtedy dalsza ucieczka stałaby się kłopotliwa i nie miałaby praktycznie sensu. Zeskoczenie wchodziło więc w grę jedynie w ostateczności.

Skoncentrowałem swoją wolę, chwyciłem mocniej różdżkę i wymierzyłem ją dokładnie w miejsce, w którym drabina stykała się z platformą. Czubek różdżki rozjarzył się jaskrawo czerwonym punktem energii.

U szczytu drabiny ukazały się jasne włosy i górna połowa anielskiej, młodej twarzy. Usłyszałem ciche sapnięcie, a błękitne oczy zrobiły się okrągłe.

– O cholera.

Szarpnąłem różdżkę w górę, żeby nie celować jej czubkiem w dziewczynkę i uwolniłem nagromadzoną energię.

– Molly?

Wspięła się wyżej, ukazując całą twarz.

– Jejku, to palnik acetylenowy, czy co?

Przyjrzałem się bliżej Molly i zamrugałem ze zdziwienia.

– Czy ja widzę kolczyk w brwi? Dziewczynka zakryła palcami prawą brew. – I w nosie?

Molly rzuciła przez ramię czujne spojrzenie na dom i wdrapała się na platformę. Była wysoka jak jej matka, ale składała się z samych nieproporcjonalnie długich ramion i nóg. Ubrana była w typowy mundurek szkolny – spódniczkę, bluzkę i blezer – jednak wyglądała tak, jakby padła ofiarą rozpustnika z brzytwami zamiast palców.

Spódniczka cała była pocięta na paski, spod których ukazywały się czarne rajstopy, również nieprzyzwoicie podarte. Bluzka i blezer zdawały się uczestniczyć w działaniach wojennych, ale wyglądający spod nich jaskrawo czerwony, satynowy stanik sprawiał wrażenie całkiem nowego. Miała stanowczo zbyt widoczny makijaż. Może nie tak wyzywający, jak u większości dzieciaków za dużych na to, żeby się bawić w berka, a za młodych, żeby mieć prawo jazdy, ale wyraźny. Cienkie, złote kółko tkwiło w jasnej brwi, a złoty ćwieczek w skrzydełku nosa.

Bardzo się starałem zachować powagę. Uśmiech oznaczałby, że uważam jej strój za komiczny. Była na tyle młoda, że poczułaby się dotknięta taką opinią, a ja pamiętałem jak przez mgłę, że w tym wieku byłem tak samo śmieszny. Kto nigdy nie nosił dzwonów, niech pierwszy rzuci kamieniem. Molly wylazła na górę i zrzuciła z ramion wypchany plecak.

– Często się pan czai w domkach na drzewach, panie Dresden?

– Szukam twojego taty.

Molly zmarszczyła nos, żeby wyjąć z niego ćwieczek. Odwróciłem wzrok.

– Nie chcę pana pouczać, jak się prowadzi śledztwo, ale najogólniej mówiąc, nie znajdzie go pan w domku na drzewie.

– Stukałem do domu, ale nikt nie otworzył. Czy to normalne?

Molly wyjęła kolczyk z brwi, ustawiła plecak na deskach i zaczęła wyciągać z niego długą spódnicę w kwiatki, koszulkę i sweter.

– Tak jest zawsze w dzień zakupów. Mama ładuje do transportera opancerzonego tych wszystkich wrzeszczących smarkaczy i jedzie do miasta.

– Aha. A wiesz, kiedy może wrócić?

– W każdej chwili – powiedziała Molly. Wskoczyła w spódnicę i wyplątała się pod spodem z tej poszarpanej oraz z dziurawych rajstop, pozorując skromny wygląd, jaki przystoi nastolatce. Koszulka i różowy sweterek były następne, a podarty blezer i, ku memu zażenowaniu, czerwony stanik, wydobyte spod tego konserwatywnego ubioru, zostały wepchnięte do plecaka.

Usiłowałem odwracać się tyłem do dziewczynki, na ile tylko pozwalała na to ciasna przestrzeń. Kajdanki Anny Valmont dyndające mi u nadgarstka powodowały denerwujące swędzenie. Drapałem się z irytacją. Można by pomyśleć, że skoro tyle razy byłem już skuty kajdankami, powinienem dorobić się własnego klucza.

Molly wyciągnęła skądś wilgotną chusteczkę i przystąpiła do demakijażu.

– Ej – odezwała się po chwili. – Coś nie tak?

Odchrząknąłem i wykonałem dłonią nieokreślony gest, machając przy tym kajdankami.

– Ale odjazd – powiedziała Molly. – Jest pan zbiegiem? To dlatego chowa się pan w domku na drzewie? Żeby gliny pana nie znalazły?

– Nie – zaprzeczyłem. – To długa historia.

– Aha – powiedziała Molly ze zrozumieniem. – To są kajdanki do zabawy. Nie normalne kajdanki. Łapię.

– Nie! – zaprotestowałem. – I skąd, u diabła, wiesz o kajdankach do zabawy? Masz dopiero dziesięć lat.

Żachnęła się.

– Czternaście.

– Wszystko jedno, i tak za mało.

– Internet – oznajmiła wszechwiedzącym tonem. – Poszerzanie granic wiedzy młodzieży.

– Boże. Jestem starcem.

Molly zachichotała i znów zagłębiła rękę w plecaku. Potem ujęła mnie mocno za nadgarstek, potrząsając pękiem małych kluczyków, które zaczęła po kolei wypróbowywać, żeby znaleźć pasujący do kajdanek.

– Proszę o pikantne szczegóły – powiedziała. – Może pan mówić „bip” zamiast tych zabawnych słów, jeśli pan chce.

Zamrugałem zdumiony.

– Skąd, bip, masz tyle kluczyków od kajdanek?

Spojrzała na mnie, mrużąc oczy.

– Proszę to dobrze przemyśleć. Naprawdę chce pan wiedzieć?

Westchnąłem.

– Raczej nie.

– Super – powiedziała i skupiła się na kajdankach. – A więc proszę nie unikać tej kwestii. Jak tam z panem i Susan?

– Co chcesz wiedzieć?

– Lubię romanse. Słyszałam też, jak mama mówiła, że jesteście bardzo na siebie napaleni.

– Twoja mama tak się wyraziła?

Molly wzruszyła ramionami.

– Coś w tym rodzaju. Po swojemu. Użyła słów takich, jak „cudzołóstwo” i „grzech”, a także „deprawowanie dzieci”, i jeszcze „bankructwo moralne”. No więc jak to jest?

– Być moralnym bankrutem?

– Być napalonym na Susan.

Wzruszyłem ramionami.

– To już nieaktualne.

– Niech pan nie rusza ręką – nakazała Molly, dłubiąc jednym z kluczyków, zanim go odrzuciła. – Co się stało?

– Dużo – powiedziałem. – To skomplikowane.

– Oj – powiedziała Molly. Zapięcie szczęknęło i puściło. Spojrzała na mnie rozpromieniona. – Gotowe.

– Dzięki. – Rozmasowałem sobie piekący nadgarstek i wsunąłem kajdanki do kieszeni.

Molly schyliła się i podniosła kawałek papieru. Przeczytała, co tam było napisane.

– Zapytać Michaela o pojedynek? Whisky i tytoń?

– To lista zakupów.

Molly zmarszczyła brwi.

– Jasne. – Zamilkła na moment, po czym zadała kolejne pytanie: – A jak tam z tymi wampirami?

Znów musiałem zamrugać ze zdumienia.

– A co, podawali w wiadomościach? A może jest jakaś moja nieautoryzowana biografia?

– Zakradam się czasem na dół i słucham, jak tata opowiada mamie, co się stało.

– Podsłuchujesz każdą prywatną rozmowę, jaką tylko możesz?

Przewróciła oczami i usiadłszy na krawędzi platformy, zaczęła machać nogami w powietrzu.

– Nikt nic ciekawego nie mówi publicznie, prawda? Dlaczego wy dwoje się rozstaliście?

Usiadłem koło niej.

– Już ci mówiłem. To skomplikowana historia.

– Jak bardzo skomplikowana?

Wzruszyłem ramionami.

– W jej stanie Susan ma... problemy z kontrolą odruchów – zacząłem wyjaśniać. – Powiedziała mi, że silne emocje i, hmm, inne uczucia mogą być dla niej niebezpieczne. Mogłaby stracić kontrolę i zrobić komuś krzywdę.

– Och – westchnęła Molly, marszcząc nos. – Więc nie może się pan do niej zalecać, bo...

– Mogłoby się wydarzyć coś złego. A wtedy do końca stałaby się wampirem.

– Ale wy chcecie być razem? – drążyła dalej. – No... tak.

Spochmurniała.

– Boże, jakie to smutne. Pan chce być z nią, ale sprawy seksu... Żachnąłem się.

– No, no. Jesteś o wiele za młoda, żeby znać to słowo. Oczy dziewczynki zabłysły.

– Jakie słowo? Seks? Zakryłem dłońmi uszy.

– Przestań.

Molly oznajmiła z uśmiechem:

– Ale sprawy bip powodują, że traci kontrolę. Odchrząknąłem zażenowany i opuściłem ręce.

– Ogólnie rzecz biorąc, tak.

– Dlaczego jej pan nie zwiąże?

Gapiłem się przez chwilę na to dziecko. Oczekiwała odpowiedzi z uniesionymi brwiami.

– Co? – wykrztusiłem.

– To bardzo praktyczne – zapewniła Molly. – No i przecież ma pan już kajdanki. Kiedy nie będzie mogła się ruszyć, podczas gdy będziecie bipać, nie uda się jej wypić pana krwi, prawda?

Wstałem i zacząłem schodzić po drabinie.

– Ta rozmowa zrobiła się zdecydowanie...bip, niewygodna.

Molly roześmiała się i ruszyła za mną na dół. Otworzyła tylne drzwi domu kluczem, prawdopodobnie z tego samego pęku, i w tej samej chwili na podjeździe pojawił się jasnoniebieski minivan Charity. Molly wskoczyła do domu i wróciła po chwili bez plecaka. Samochód się zatrzymał, silnik zgasł.

Charity wysiadła, zerkając spode łba na mnie i na Molly, mniej więcej po równo. Miała na sobie dżinsy, buty turystyczne i grubą kurtkę. Była wysoką kobietą, prawie metr osiemdziesiąt, i nosiła się z pewnością siebie znamionującą osobę silną i świadomą. Jej twarz przywoływała na myśl piękno marmurowego posągu, a długie blond włosy związała w węzeł z tyłu głowy.

Nie czekając na polecenie, Molly podeszła do bocznych, przesuwanych drzwi furgonetki, otworzyła je i zaczęła wydobywać dzieci z ich fotelików. Charity w tym czasie otworzyła tylne drzwi samochodu.

– Panie Dresden – powiedziała. – Niech pan pomoże. Zmarszczyłem brwi.

– Hmm... Właściwie trochę się spieszę. Miałem nadzieję zobaczyć się z Michaelem.

Charity wzięła zgrzewkę dwudziestu czterech puszek coli pod jedną pachę i dwie pękate papierowe torby z zakupami pod drugą. Żwawo podeszła do mnie i wetknęła mi to wszystko do rąk. Złapałem niezgrabnie, a różdżka spadła mi przy tym na ziemię.

Charity poczekała, aż dobrze chwycę torby, i wróciła do otwartego samochodu.

– Niech pan to położy na stole w kuchni.

– Ale...

Minęła mnie, kierując się do domu.

– Lody się topią, mięso się psuje, a dziecko zaraz się obudzi głodne. Proszę to położyć w kuchni. Potem porozmawiamy.

Westchnąłem i ponuro zerknąłem na paczki. Były tak ciężkie, że ramiona zaczęły mi mdleć. Co prawdopodobnie nic nie znaczy. Nie poświęcam wiele czasu na ćwiczenia.

Molly wyłoniła się z furgonetki, stawiając na ziemi płowowłosą dziewczynkę, ubraną w różową sukienkę, a do tego gryzący się z nią pomarańczowy sweterek, jasnopurpurowe buciki i czerwony płaszczyk. Dziewuszka podeszła do mnie i powiedziała, sepleniąc po dziecinnemu:

– Nazywam się Amanda, mam pięć i pół roku i mój tatuś mówi, że jestem księżniczką.

– Ja jestem Harry, wasza wysokość – powiedziałem. Zmarszczyła brewki.

– Już mamy Harry’ego – oznajmiła. – Ty możesz być Bill. I w podskokach pobiegła za matką do domu.

– Cóż, cieszę się, że to ustaliliśmy – mruknąłem.

Molly wystawiła z furgonetki jeszcze mniejszą blond dziewczynkę. Ta ubrana była w niebieskie ogrodniczki z różową bluzeczką i różowy płaszczyk. W jednej rączce trzymała szmacianą lalkę, w drugiej sfatygowany, różowy kocyk. Zobaczywszy mnie, cofnęła się za furgonetkę, skąd wyjrzała, żeby na mnie zerknąć i znów się schowała.

– Wezmę go – odezwał się męski głos z obcym akcentem.

Molly wyskoczyła z furgonetki, wyciągnęła z tyłu kolejną torbę z zakupami i powiedziała:

– Chodź, Hope.

Dziewczyneczka posłusznie poszła za starszą siostrą, ale po drodze obejrzała się na mnie trzy czy cztery razy.

Teraz z samochodu wydostał się Shiro, niosąc fotelik z maleńkim dzieckiem. Miecz starego rycerza w pochwie udającej laskę przewieszony był na pasku przez ramię. W dłoniach pokrytych bliznami Shiro trzymał troskliwie fotelik, w którym spał chłopczyk niespełna dwuletni.

– Mały Harry? – spytałem.

– Tak, Bill – odparł Shiro, a w jego oczach za okularami zamigotały wesołe iskierki.

Naburmuszyłem się.

– Dziecko dobrze wygląda – powiedziałem.

– Dresden! – wrzasnęła Charity z głębi domu. – Trzymasz lody. Zerknąłem spode łba w tamtą stronę.

– Chyba lepiej wejdźmy do środka.

Shiro skinął głową ze zrozumieniem. Wniosłem zakupy do wielkiej kuchni Carpenterów i postawiłem na stole. Przez kolejne pięć minut Shiro i Molly pomagali mi wnosić produkty spożywcze w ilości wystarczającej do wykarmienia hordy Mongołów.

Kiedy już wszystko zostało przyniesione, Charity zakręciła butelkę z mieszanką dla niemowląt i wręczyła ją Molly, która, zabrawszy jeszcze śpiącego chłopca i torbę pieluszek, znikła w sąsiednim pokoju.

Charity poczekała, aż wyjdzie, po czym zamknęła drzwi.

– No i dobrze – powiedziała, nie przestając rozpakowywać zakupów. – Nie rozmawiałam z Michaelem od czasu naszej rozmowy dziś rano. Zostawiłam mu wiadomość na poczcie głosowej.

– Gdzie on jest? – spytałem. Shiro położył swoją laskę na stole.

– Panie Dresden, prosiliśmy już, żeby się pan nie angażował w tę sprawę.

– Nie dlatego przyjechałem – zastrzegłem. – Po prostu muszę z nim porozmawiać.

– Dlaczego pan go szuka?

– Mam pojedynek z wampirem zgodnie z Porozumieniami. Przed zachodem słońca muszę mieć sekundanta, bo zostanę zdyskwalifikowany. Na amen.

Shiro zmarszczył brwi.

– Czerwony Dwór?

– No. Gość nazywa się Ortega.

– Słyszałem o nim – powiedział Shiro. – Ktoś w rodzaju dowódcy wojskowego.

Przytaknąłem.

– Takie chodzą słuchy. Dlatego tu jestem. Miałem nadzieję, że Michael zechce mi pomóc.

Shiro pogłaskał kciukiem gładkie drewno pochwy miecza.

– Otrzymaliśmy doniesienie o aktywności Denarian w okolicach St. Louis. Pojechali z Sanią to sprawdzić.

– Kiedy wrócą?

Shiro pokręcił głową.

– Nie wiem.

Spojrzałem na zegar i zagryzłem wargi.

– Chryste, jak późno.

Charity, przechodząc obok z naręczem produktów, spiorunowała mnie wzrokiem. Uniosłem ręce.

– Przepraszam. To nerwy.

Shiro przyglądał mi się badawczo przez chwilę, aż w końcu zapytał głośno:

– Michael by mu pomógł?

Z przestronnej spiżarni doleciał glos Charity:

– Mój mąż czasami bywa idiotą. Shiro pokiwał głową.

– W takim razie ja będę panu asystował w jego zastępstwie, panie Dresden.

– Co pan zrobi? – nie zrozumiałem.

– Będę pańskim sekundantem w pojedynku.

– Nie musi pan tego robić – powiedziałem. – To znaczy, coś wymyślę.

Shiro uniósł jedną brew.

– Czy już została ustalona broń?

– Eee... Jeszcze nie – przyznałem.

– Zatem gdzie ma się odbyć spotkanie z rozjemcą i sekundantem pańskiego przeciwnika?

Wyciągnąłem wizytówkę, którą dostałem od Archiwy.

– Nie wiem. Powiedziano mi, żeby mój sekundant zadzwonił pod ten numer.

Shiro wstał, wziął wizytówkę i bez słowa skierował się do drugiego pokoju, gdzie znajdował się telefon.

Położyłem mu rękę na ramieniu.

– Nie musi pan ryzykować. Nawet mnie pan nie zna.

– Michael zna. To mi wystarczy.

Wsparcie starego Rycerza przyniosło mi ulgę, ale jednocześnie miałem poczucie winy, przyjmując je. Zbyt wielu ludzi w przeszłości spotkała krzywda z mojego powodu. Z Michaelem już bywaliśmy razem w tarapatach, troszczyliśmy się o siebie nawzajem. Dzięki temu jakoś łatwiej przyszłoby mi poprosić go o pomoc. Przyjęcie jej od obcego, wszystko jedno Rycerza Krzyża czy nie, uwierało moje sumienie. A może moją dumę. Ale jaki miałem wybór?

Z westchnieniem skinąłem głową.

– Po prostu nie chcę wciągać nikogo w moje kłopoty.

– Niech pomyślę – mruknęła Charity. – Gdzie ja to już słyszałam?

Shiro uśmiechnął się do niej po ojcowsku, ale z rozbawieniem.

– Zadzwonię – powiedział.

Czekałem, aż Shiro zatelefonuje z pokoju, który służył rodzinie za gabinet i biuro Michaela, w którym przyjmował zlecenia. Charity została w kuchni. Dźwignęła na blat kuchenny olbrzymi szybkowar, wzięła tonę warzyw i mięso na gulasz, a do tego całą półeczkę przypraw i zaczęła to wszystko siekać i kroić, nie odzywając się do mnie.

Przyglądałem się jej w milczeniu. Poruszała się z precyzją właściwą komuś, kto doskonale wie, co robi, i wszystkie czynności ma zaplanowane na dwadzieścia kroków naprzód. Zdawało mi się, że nóż do krojenia marchewki chwyciła nieco gwałtowniej, niż trzeba. Przygotowując gulasz, w którymś momencie zaczęła jednocześnie szykować jakąś inną potrawę składającą się z kurczaka, ryżu i innych zdrowych składników, które rzadko mam okazję widywać w trzech wymiarach.

Kibicowałem jej jakiś czas, nie bardzo wiedząc, jak się zachować, a w końcu wstałem, umyłem ręce i zacząłem kroić warzywa.

Charity popatrzyła na mnie bez entuzjazmu, ale nic nie powiedziała. Za to wyjęła jeszcze więcej warzyw i położyła obok mnie, a na dodatek zabrała to, co do tej pory nakroiłem i wrzuciła do garnka. Po paru minutach westchnęła, otworzyła puszkę coli i podsunęła mi po blacie.

– Martwię się o niego – powiedziała. Kiwnąłem głową i skupiłem się na ogórkach.

– Nawet nie wiem, kiedy dziś wróci do domu.

– Dobrze, że masz szybkowar – pocieszyłem ją.

– Nie wiem, co bym bez niego zrobiła. Co by zrobiły dzieci. Pogubiłabym się.

Co jest, u diabła? Szczypta otuchy w dobrej wierze, choć bez większego sensu, nic nie kosztuje. Pociągnąłem łyk coli.

– Nic mu nie będzie. Umie sobie radzić. I ma koło siebie Shira i Sanie.

– Trzy razy coś mu się stało. Wiesz o tym.

– Trzy? – spytałem.

– Trzy. Kiedy był z tobą. Za każdym razem.

– A więc to moja wina. – Moja kolej, żeby siekać warzywa... jak w krwawym filmie dla nastolatków. – Rozumiem.

Nie widziałem jej twarzy, ale w głosie brzmiało przede wszystkim zmęczenie.

– Tu nie chodzi o winę. Ani o to, żeby kogoś oskarżać. Problem w tym, że kiedy tylko jesteś w pobliżu, mojemu mężowi, ojcu moich dzieci, dzieje się krzywda.

Nóż mi się ześlizgnął i odciąłem sobie maleńki plasterek skóry z palca wskazującego.

– Au – jęknąłem. Puściłem strumień zimnej wody do zlewu i wetknąłem pod niego palec. Z takimi skaleczeniami nigdy nic nie wiadomo, dopóki się nie zobaczy, jak bardzo krwawią. Charity podała mi papierowy ręcznik kuchenny. Przyglądałem się ranie przez chwilę, zanim zawinąłem ją w ręcznik. Nie wyglądało to najgorzej, ale bolało jak diabli. Popatrzyłem, jak krew wsiąka w papier, po czym zapytałem:

– Dlaczego więc się mnie nie pozbyłaś?

Spojrzałem na Charity, a ona zmarszczyła brwi. Dostrzegłem ciemne kręgi pod jej oczami, których nie zauważyłem wcześniej.

– O co ci chodzi?

– Przed chwilą – wyjaśniłem. – Kiedy Shiro spytał, czy Michael by mi pomógł. Mogłaś powiedzieć: nie.

– Ale przecież on by poleciał ci pomagać natychmiast. Wiesz o tym.

– Ale Shiro nie wiedział.

Wyraz jej twarzy wskazywał, że nie bardzo wie, o czym mówię.

– Nie rozumiem.

– Mogłaś skłamać.

Wreszcie do niej dotarło, a w jej oczach znów pojawił się ogień.

– Nie lubię pana, panie Dresden. A z pewnością nie obchodzi mnie pan na tyle, by porzucić przekonania, które są mi bliskie. Nie będzie pan służył za usprawiedliwienie, że się zniżam do zdradzenia wartości, których broni mój mąż.

Podeszła do szafki i wyjęła małą, schludną apteczkę. Bez słowa chwyciła moją rękę, zdjęła papierowy ręcznik i otworzyła apteczkę. – I dlatego o mnie dbasz? – spytałem.

– Nie oczekuję, że to zrozumiesz. To, czy mogę cię znieść, nie ma wpływu na moje decyzje. Michael jest twoim przyjacielem. Zaryzykowałby dla ciebie życie. Serce by mu pękło, gdyby coś ci się stało, a do tego na pewno nie dopuszczę.

Zamilkła i zaczęła opatrywać moją ranę takimi samymi szybkimi, pewnymi ruchami, jakimi posługiwała się przy gotowaniu.

Słyszałem, że teraz robią takie środki dezynfekujące, które nie szczypią.

Charity użyła jodyny.

Rozdział 16

Shiro wyszedł z gabinetu i pokazał mi adres zapisany na kawałku papieru.

– Spotkamy się z nimi dziś wieczorem, o ósmej.

– Po zachodzie słońca – zauważyłem. – Wiem, gdzie to jest. Wpaść tu po pana?

– Tak. Muszę mieć trochę czasu, żeby się przygotować.

– Ja też. Koło siódmej.

Pożegnałem się z nimi i skierowałem się do wyjścia. Charity mi nie odpowiedziała, ale Shiro tak. W drodze do samochodu minąłem się z kolejną gromadką dzieci biegnącą do domu. Dwóch chłopców i dziewczynka. Mniejszy z chłopców przystanął, zagapiony na Niebieskiego Garbusa, ale Charity pojawiła się w drzwiach i przynagliła go do wejścia. Przyglądała mi się groźnie, dopóki nie uruchomiłem silnika i nie odjechałem.

Podczas jazdy do domu miałem aż nadto czasu na rozmyślania. Do pojedynku z Ortegą zupełnie nie miałem jak się przygotować. Ortega był dowódcą Czerwonego Dworu. Prawdopodobnie nieraz już stawał do pojedynku, co znaczy, że już nieraz zabijał ludzi. Cholera, może nawet magów. Przychodziło mi mierzyć się z rozmaitymi draniami, ale wtedy wszystkie chwyty były dozwolone. Zawsze mogłem jakoś oszukać i wyjść na swoje. W pojedynku jeden na jednego nie mogłem polegać na sprycie, nie mogłem też wykorzystać tego, co akurat by mi się nawinęło pod rękę.

To miała być otwarta walka i jeśli Ortega okaże się lepszy, zabije mnie. Tak po prostu. Strach też był prosty. Prosty i niezaprzeczalny.

Przełknąłem ślinę, a kostki dłoni zaciśniętych na kierownicy pobielały. Chciałem rozluźnić palce, ale nie zdołałem. Za bardzo się bały puścić kierownicę, głupie paluchy.

Wróciłem do domu, oderwałem dłonie od kierownicy i okazało się, że moje drzwi są uchylone. Uskoczyłem na bok, na wypadek gdyby ktoś trzymał broń wycelowaną w wąskie schody prowadzące do mojej sutereny, i wyciągnąłem różdżkę.

– Harry? – dobiegł z mieszkania cichy kobiecy głos. – Harry, to ty? Opuściłem różdżkę.

– Murph?

– Wejdź – powiedziała Murphy. Spojrzałem w dół schodów i zobaczyłem ją stojącą w drzwiach z pobladłą twarzą. – Pospiesz się.

Ostrożnie zszedłem na dół, mijając swoje zabezpieczenia, które wydawały się nietknięte. Rozluźniłem się trochę. Dałem Murphy osobisty talizman pozwalający jej ominąć moje zabezpieczenia, taki, który działał tylko dla niej.

Wślizgnąłem się do mieszkania. Murphy zamknęła za mną drzwi i przekręciła klucz. Rozpaliła już ogień w kominku i zapaliła jedną z moich lamp naftowych. Podszedłem do ognia, żeby rozgrzać ręce, i popatrzyłem na Murphy w milczeniu. Przez chwilę stała sztywno, potem ustawiła się koło mnie, też twarzą do ognia. Usta miała zaciśnięte w wąską linię.

– Musimy porozmawiać.

– Ciągle mi to ktoś powtarza – mruknąłem.

– Obiecałeś, że do mnie zadzwonisz, jak będziesz coś miał.

– Hej, poczekaj. Kto powiedział, że coś mam?

– Jest trup na jachcie w porcie Burnham i paru naocznych świadków, którzy opisali wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę opuszczającego miejsce zbrodni i odjeżdżającego kolorowym volkswagenem garbusem.

– Poczekaj chwileczkę...

– Popełniono morderstwo, Dresden. Nie obchodzi mnie, jak święte jest dla ciebie dochowanie tajemnicy wobec klienta. Giną ludzie.

Z bezsilności zacisnąłem zęby.

– Miałem zamiar ci o tym powiedzieć. Naprawdę byłem dziś bardzo zajęty.

– Zbyt zajęty, by zawiadomić policję o morderstwie, którego mogłeś być świadkiem? – powiedziała Murphy. – To jest uważane za ukrywanie i współudział. Przynajmniej w pewnych miejscach. Takich jak sąd.

– Znów to samo – mruknąłem. Dłonie zacisnęły mi się w pięści. – Pamiętam, jak to idzie. Teraz walniesz mnie w szczękę i aresztujesz.

– Do cholery, chyba powinnam.

– Niech cię, Murph!

– Uspokój się. – Westchnęła. – Gdyby o to mi chodziło, już byś siedział w samochodzie.

Złość wyparowała ze mnie.

– Och. – Po chwili zapytałem: – Więc czemu tu przyszłaś?

Murphy naburmuszyła się.

– Jestem na wakacjach.

– Co jesteś?

Murphy zacisnęła szczęki. Wypowiadane przez nią słowa brzmiały przez to trochę dziwnie.

– Odebrali mi sprawę. Kiedy złożyłam protest, powiedzieli, że albo pójdę na urlop, albo mogę zacząć pobierać zasiłek dla bezrobotnych.

Jasna cholera. Te gówniane gnojki z policji odwołały Murphy i zabrały jej sprawę? Ale dlaczego? Murphy odpowiedziała, zanim zadałem pytanie.

– Ponieważ kiedy Butters obejrzał ciało z portu, stwierdził, że ona i ten trup, którego widziałeś, zostali zabici tą sama bronią.

Zamrugałem zdumiony.

– Co?

– Ta sama broń – powtórzyła Murphy. – Butters wydaje się co do tego przekonany.

Obracałem tę wiadomość w głowie, starając się rozprostować splątany łańcuch logiki.

– Muszę się napić piwa. Chcesz?

– Jasne.

Poszedłem do spiżarki i wyjąłem dwie brązowe butelki. Używając starego otwieracza, zdjąłem kapsle i wróciłem do Murphy. Podejrzliwie przyglądała się swojej butelce.

– To jest ciepłe.

– Nowa receptura. Mac zabiłby mnie, gdyby się dowiedział, że podaję jego ciemne ale schłodzone.

Pociągnąłem łyk z butelki. Ale miało bogaty, pełny aromat, trochę orzechowy, i zostawiało w ustach przyjemny posmak. Kto chce, może sobie żartować na temat mikroskopijnych browarów. Mac zna się na rzeczy.

Murphy zrobiła minę.

– Uhu... Za dużo smaku.

– Durna Amerykanka – dogryzałem jej.

Murphy prawie się uśmiechnęła.

– Wydział zabójstw wywęszył, że jest związek pomiędzy zabójstwem we Włoszech, tym koło lotniska, i tym teraz. Pociągnęli za sznurki i capnęli wszystko.

– Jak się dowiedzieli?

– Rudolph – rzuciła Murphy z odrazą. – Oczywiście niczego się nie da udowodnić, ale założę się, że ten mały krętacz słyszał, jak rozmawiam z Buttersem, i poleciał z jęzorem do nich.

– Możesz coś zrobić?

– Formalnie tak. Ale w prawdziwym życiu ludzie nagle zaczynają gubić raporty, formularze i podania, kiedy tylko próbuję je włączyć do akt. A kiedy próbowałam osobiście naciskać, dostałam prztyczka. – Pociągnęła kolejny, pełen złości łyk. – Mogę stracić pracę.

– To może człowieka i wykończyć, i wkurzyć, Murph.

– Mów mi tak jeszcze. – Zasępiła się i krótko popatrzyła mi w oczy. – Harry, chcę, żebyś trzymał się z daleka od tej sprawy. Dla mojego własnego dobra. Dlatego tu przyszłam.

Spojrzałem groźnie.

– Poczekaj chwileczkę. Chcesz powiedzieć, że ludzie łączą cię ze mną? To chore.

– Nie żartuj sobie – mruknęła Murphy. – Harry, twoje kontakty z wydziałem mają swoją historię i nie wszyscy dobrze o tobie myślą.

– Chodzi ci o Rudolpha?

– Nie tylko o Rudolpha. Jest wielu ludzi, którzy nie traktują cię poważnie. Poza tym znalazłeś się w pobliżu i mogłeś być świadkiem przestępstwa. Mogą cię przymknąć.

Jasne. Coś za łatwo mi się do tej pory żyło. Łyknąłem piwa.

– Murph, glina, oszust czy inne indywiduum, to nie ma znaczenia. Nie wycofam się, bo jakiś drań chce to na mnie wymusić, ponieważ nie podoba mu się to, co robię.

– Ja nie jestem draniem, który wymusza, Harry. Jestem twoim przyjacielem.

Skrzywiłem się. – I prosisz mnie. Przytaknęła.

– Ładnie proszę. Z miodem.

– Z miodem. Idź do diabła, Murph. – Pociągnąłem piwa i zerknąłem na nią z ukosa. – Jak dużo wiesz o tym, co się dzieje?

– Miałam dostęp do pewnych akt, tylko nie zdążyłam ich przeczytać. – Przyjrzała mi się. – Ale umiem czytać między wierszami.

– Dobra – powiedziałem. – To może wymagać drobnego wyjaśnienia.

– Nie zamierzasz się wycofać, prawda?

– Nie ma takiej możliwości.

– To zatrzymaj się w tym miejscu – poprosiła. – Im mniej mi powiesz, tym mniej będę mogła zeznać.

Zeznać? Cholera, powinny być jakieś zasady określające, jak omijać różne prawne miny jednocześnie.

– To nie jest łatwa sytuacja – zauważyłem. – Jeśli proste gliny podejdą do tego standardowo, mogą zginąć. Bałbym się nawet, gdyby to był wydział specjalny.

– No dobrze – powiedziała Murphy, choć wcale nie wyglądała na szczęśliwą. Wypiła piwo do dna i odstawiła butelkę na półkę nad kominkiem.

Położyłem rękę na jej ramieniu. Nie dała mi po łapie.

– Murph, to wygląda źle. Mam przeczucie, że będzie jeszcze gorzej, i to niedługo. Muszę...

– Wiem – powiedziała. – Żałuję, że nie mogę pomóc.

– Masz informacje o tym telefonie komórkowym?

– Nie – powiedziała, ale mówiąc to, podała mi złożoną kartkę. Rozłożyłem i przeczytałem, co napisała drukowanymi literami: Quebeck Nationale Inc., bez numeru telefonu. Adres skrytka pocztowa. Ślepy zaułek.

Fikcyjna firma prawdopodobnie, pomyślałem. Myszy Kościelne mogły ją założyć dla przeprowadzania transakcji kupna i sprzedaży. Może zabity Gaston był z Quebeku, a nie z Francji.

– Rozumiem. Dzięki, Murph.

– Nie wiem, o czym mówisz – zdziwiła się Murphy. Podniosła swoją kurtkę stamtąd, gdzie ją rzuciła, czyli z oparcia kanapy, i włożyła na siebie. – Nie ma jeszcze nakazu aresztowania, Harry, ale na twoim miejscu byłabym ostrożna.

– Ostrożność to cały ja.

– Mówię poważnie.

– Poważnie. Aha.

– Niech cię, Harry. – Uśmiechnęła się.

– Pewno nie chcesz, żebym do ciebie dzwonił, jeśli będę potrzebował pomocy.

Przytaknęła.

– Cholera, pewnie, że nie chcę. To by było niezgodne z prawem. Bądź grzeczny i ostrożny.

– Dobra.

Murphy przystanęła na chwilę.

– Nie wydaje mi się, żebym cię widywała bez płaszcza, z wyjątkiem lata. Gdzie twój płaszcz?

Skrzywiłem się.

– Zaginął w akcji.

– Oj. Rozmawiałeś z Susan?

– Owszem.

Poczułem wzrok Murphy na swojej twarzy. Nie musiałem nic mówić, i tak zrozumiała.

– Oj – powtórzyła. – Przykro mi, Harry.

– Dzięki.

– Do zobaczenia.

Otworzyła drzwi, trzymając rękę blisko swojej broni, i ostrożnie wyszła na zewnątrz.

Zamknąłem za nią i oparłem się o drzwi. Murphy się martwiła. Nie przyszłaby do mnie, gdyby było inaczej. I była szczególnie ostrożna, jeśli chodzi o stronę prawną. Czy w policji miasta Chicago działo się aż tak kiepsko?

Murphy była pierwszym szefem wydziału specjalnego, który nie dostał mocnego kopa w tyłek po tygodniu, najwyżej po trzech, w trakcie których nie udało mu się zakończyć jakiejś błahej sprawy. Ogólnie mówiąc, jeśli administracja chciała pozbyć się kogoś z szeregów sił porządku, najpierw awansowała go na szefa wydziału specjalnego. Albo przynajmniej przydzielała go tam do pracy. Każdy z pracujących tam gliniarzy miał za sobą jakieś potknięcie i w rezultacie lądował w miejscu, które wszyscy pozostali uważali za beznadziejny przydział. Pomiędzy funkcjonariuszami Wydziału Specjalnego wytworzyło się silne poczucie koleżeństwa, a więź ta zacieśniała się, w miarę jak przychodziło im wspólnie stawać twarzą w twarz z taką czy inną koszmarną istotą.

Ludzie z wydziału specjalnego dopadli kilku podejrzanych zaklinaczy, z pół tuzina wampirów, siedem czy osiem żarłocznych trolli i demona, który wyłonił się ze sterty odpadków na tyłach pewnego lombardu w Chinatown. Wydział radził sobie bardzo dobrze, ponieważ ludzie działali ostrożnie, współpracowali ze sobą i rozumieli, że istnieją byty nadnaturalne, wobec których nie zawsze da się postępować zgodnie ze standardową procedurą policyjną. A, no i oczywiście jeszcze dlatego, że wydział zatrudniał maga, który doradzał im w tych sprawach. Myśl, że też miałem w tym swój udział, sprawiała mi przyjemność. Ale, jak to bywa, w każdym koszyku z owocami prędzej czy później coś zaczyna gnić. W tym wydziale był to detektyw Rudolph. Rudy był młody, przystojny, porządny i sypiał z córką niewłaściwego radnego. Niezłomnie prezentował postawę negowania swoich doświadczeń w wydziale specjalnym, chociaż zetknął się tam i z potworami, i z magią, i z ludzką dobrocią. Wytrwale trzymał się poglądu, że wszystko jest normalne, a zjawiska paranormalne to same wymysły.

Rudy mnie nie lubił. Rudy nie lubił Murphy. Jeśli sabotował śledztwo Murphy, aby zyskać przychylność wydziału zabójstw, być może szykował się do odejścia z wydziału specjalnego.

I być może straci parę zębów, kiedy następnym razem znajdzie się sam na cichym, wielopoziomowym parkingu. Wątpię, aby Murphy przyjęła tego rodzaju nielojalność wyrozumiale. Przez chwilę rozkoszowałem się uroczą fantazją, jak to Murphy tłucze głową Rudy’ego o drzwi swojego biura w siedzibie wydziału specjalnego. W tandetnej płycie zostałoby wgłębienie w kształcie Rudolpha. Ta myśl spodobała mi się aż za bardzo.

Pozbierałem kilka rzeczy z mieszkania, w tym eliksiry przeciwko jadowi wampirów, które Bob pomógł mi przygotować. Skoro już byłem w laboratorium, chciałem sprawdzić, jak się miewa, ale wydawał się zaspany i otrzymałem tylko nieskładną odpowiedź, która, jak zrozumiałem, miała oznaczać, że nadal potrzebny mu jest wypoczynek. Dałem spokój, wróciłem na górę i odsłuchałem swoją automatyczną sekretarkę.

Miałem wiadomość od Susan z numerem telefonu. Zadzwoniłem i po sekundzie usłyszałem:

– Harry?

– O, zostałaś jasnowidzem. Gdybyś jeszcze postarała się o obcy akcent, mogłabyś pracować w sekstelefonie.

– Jasne, że mogłabym – odparła Susan, śpiewnie przeciągając słowa.

– Kalifornijski to nie jest obcy akcent – powiedziałem.

– Zdziwiłbyś się. Jak tam sprawy?

– Chyba w porządku. Mam sekundanta.

– Michaela?

– Shira.

– Kogo?

– Jest taki jak Michael, tylko niższy i starszy.

– Aha. Dobrze. A ja trochę pochodziłam.

Pomyślałem o tym, co jeszcze Susan potrafiła robić nogami, ale powiedziałem tylko: – I co?

– A to, że w Marriotcie w centrum odbędzie się dziś wieczorem wielka gala, połączona ze sprzedażą dzieł sztuki i aukcją na cele dobroczynne.

Gwizdnąłem.

– No, no. Więc pójdzie w ruch dużo dzieł sztuki i dużo pieniędzy. Będą przechodzić z rąk do rąk, dostarczane tu i tam.

– Niewykluczone, że tu, ale wątpię, żeby UPS obsługiwało tam – zauważyła Susan. – To świetne miejsce, żeby sprzedać trefny towar. A wszystko sponsoruje Chicagowskie Stowarzyszenie Miłośników Historii i Sztuki.

– Kto?

– Bardzo mały i bardzo elitarny klub dla samej śmietanki. Dżentelmen Johnny Marcone jest przewodniczącym zarządu.

– Brzmi jak raj dla przemytników – stwierdziłem. – Jak tam wejdę?

– Wykupisz cegiełkę na fundusz dobroczynny za pięć tysięcy dolarów.

– Pięć tysięcy – powtórzyłem. – Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek miał tyle w jednym miejscu i czasie.

– W takim razie możesz spróbować opcji numer dwa.

– Czyli?

W głosie Susan zabrzmiała nuta satysfakcji.

– Wybierzesz się z reporterką „Arkanów”, wydania na Środkowy Zachód, która będzie tam na ostatnie zlecenie swojego wydawcy. Rozmawiałam z Trish i dostałam dwa bilety, początkowo przeznaczone dla reportera „Tribune”.

– Jestem pod wrażeniem – przyznałem.

– Jeszcze lepiej. Mam dla nas oficjalne stroje. Gala zaczyna się o dziewiątej.

– Dla nas? Hm, Susan, nie chciałbym okazać się dupkiem, ale czy pamiętasz, jak ostatnim razem, kiedy prowadziłem śledztwo, też chciałaś pójść ze mną?

– Tym razem to ja mam bilety – ucięła. – Idziesz ze mną czy nie?

Zastanawiałem nad tym przez chwilę, ale nie przychodziło mi do głowy żadne inne wyjście. Nie było też czasu na długie dyskusje.

– Wchodzę w to. Mam się spotkać z Czerwonymi u McAnnaly’ego o ósmej.

– Przyjadę z twoim smokingiem. Ósma trzydzieści?

– Może być. Dziękuję.

– Jasne – powiedziała cicho. – Cieszę się, że mogę pomóc. Milczenie trwało na tyle długo, że stało się bolesne dla nas obojga.

W końcu przerwaliśmy je równocześnie.

– Cóż, lepiej... – odezwałem się.

– Cóż, lepiej już pójdę – powiedziała Susan. – Muszę się pospieszyć, żeby wszystko pozałatwiać.

– Dobra – zgodziłem się. – Uważaj na siebie.

– Do diabła z tym, Harry. Widzimy się wieczorem.

Rozłączyliśmy się i sprawdziłem, czy jestem gotów do wyjścia.

Kiedy jechałem po swojego sekundanta, żeby omówić warunki pojedynku, byłem coraz bardziej pewien, że niewielkie mam szanse na przeżycie.

Rozdział 17

Włożyłem starą dżinsową kurtkę z flanelową podszewką i po drodze wpadłem do biura. Nocny strażnik sprawiał trochę kłopotów, ale w końcu postraszyłem go i zmusiłem do wydobycia z sejfu koperty od ojca Vincenta. Znalazłem w niej plastikowe pudełko wielkości karty do gry, takie, w jakich kolekcjonerzy przechowują stare banknoty. W samym środku leżała pojedyncza, brudnobiała nitka długości pięciu centymetrów. Próbka Całunu.

Niewiele mogłem z nią zrobić. Mogłem jej użyć do stworzenia kanału łączącego ją z resztą Całunu, ale nic nie było pewne. Prawdopodobnie nitka była oddzielona od Całunu przez dobre trzydzieści lat. Co więcej, prawdopodobnie przeszła przez tyle rąk rozmaitych naukowców i księży, że pozostał na niej osad psychiczny, który zaburzy zaklęcie poszukujące.

W dodatku nitka była cieniutka. Wymagało to szczególnej ostrożności przy wykorzystywaniu jej do poszukiwań Całunu, ponieważ istniało niebezpieczeństwo, że tkwiące w nim potężne siły przeciążą ją tak samo, jak zbyt silny prąd elektryczny może przepalić włókno w żarówce. Nie jestem dobry w finezyjnych zaklęciach. Mam dużą moc, ale precyzyjna kontrola nad nią jest dla mnie problemem. Z konieczności będę musiał posłużyć się zaklęciem delikatnym, a to bardzo ograniczy jego zasięg. Będzie raczej jak wykrywacz metali, a nie jak radar, ale lepsze to niż nic.

Wyszedłem.

Zamiast narażać się na kolejne spotkanie z Charity, zatrzymałem garbusa przy krawężniku przed domem Michaela i zatrąbiłem. Po chwili pojawił się Shiro. Mały starzec zgolił sobie biały puch z głowy i w miejscach niepokrytych plamami wątrobowymi jego skóra aż lśniła. Miał na sobie luźne czarne spodnie, podobne do tych, w jakich widziałem Murphy na turnieju aikido. Miał też czarną koszulę i krótkie, białe kimono z purpurowymi krzyżami na piersi, po obu stronach. Kimono było przewiązane czerwonym, jedwabnym pasem, za którym Shiro zatknął miecz w drewnianej pochwie, udającej kij wędrowca.

Otworzył drzwi, wślizgnął się do samochodu, a miecz położył sobie na kolanach. Ruszyłem i przez chwilę żaden z nas się nie odzywał. Spostrzegłem, że znów zbielały mi kostki dłoni, więc zacząłem rozmowę.

– A więc brałeś już udział w takim pojedynku?

– Hai – powiedział, kiwając głową. – Wiele razy.

– Dlaczego?

Shiro wzruszył ramionami.

– Wiele powodów. Żeby chronić kogoś. Żeby zmusić coś do opuszczenia terenu. Żeby walczyć, nie mieszając w to innych.

– Na śmierć? Shiro skinął głową.

– Wiele razy.

– Więc chyba musisz w tym być dobry – stwierdziłem.

Shiro uśmiechnął się lekko, zmarszczki koło oczu pogłębiły się.

– Zawsze ktoś jest lepszy.

– Pojedynkowałeś się kiedyś z wampirem?

– Hai. Jadeitowy Dwór. Czarny Dwór.

– Jadeitowy Dwór? – zdziwiłem się. – Nigdy o nim nie słyszałem.

– Azja południowo-wschodnia, Chiny, Japonia. Bardzo tajny. Ale przestrzegają Porozumień.

– Pojedynkowałeś się kiedy z którymś z Denarian?

Zmarszczył brwi i spojrzał w okno.

– Dwa razy. Oni nie honorują Porozumień. Dwukrotnie zdrada.

Zadumałem się nad tym, po czym powiedziałem:

– Chciałbym walczyć na energię. Jeśli on odmówi, wtedy wybiorę siłę woli.

Shiro zerknął na mnie.

– Jest jeszcze lepszy wybór – wyjaśnił.

– Jaki?

– Nie walczyć. Nie możesz przegrać walki, której nie podejmiesz.

Miałem ochotę się oburzyć, ale się powstrzymałem.

– Właściwie nie mam wyjścia.

– Obie strony chcą zrezygnować i nie ma pojedynku – powiedział Shiro. – Będę rozmawiał z sekundantem Ortegi. Ortega też tam będzie. Sprytnie zrobisz, odwodząc go od tego.

– Nie sądzę, żeby się zgodził.

– Może. A może nie. Nie walczyć jest zawsze sprytniej.

– Tak mówi wojujący Rycerz Krzyża i jego święty miecz?

– Nienawidzę walki. Przyglądałem mu się przez chwilę.

– Nieczęsto słyszy się coś takiego z ust kogoś, kto jest w tym dobry – zauważyłem.

Shiro uśmiechnął się.

– Walka nigdy nie jest dobra. Ale czasem konieczna.

Wypuściłem powietrze z płuc.

– No tak. Chyba wiem, co masz na myśli.

Dalsza droga do McAnnaly’ego upłynęła w milczeniu. W świetle ulicznych latarni moje kłykcie zdawały się mieć ten sam kolor, co całe dłonie.

McAnnaly jest tawerną. Nie barem, nie pubem, ale prawdziwą tawerną w stylu Starego Świata. Zszedłem po trzech stopniach, stanąłem na podłodze z desek i rozejrzałem się. Przy barze stoi trzynaście stołków. Na trzynastu kolumnach z ciemnego drewna wyrzeźbiono spadające liście i postacie z podań i baśni. Trzynaście stołów jest rozmieszczonych nieregularnie, a służy to, podobnie jak stołki i kolumny, rozpraszaniu przypadkowej energii magicznej. Zapobiega to wypadkom, których sprawcami mogliby być rozdrażnieni magowie i bezmyślne dzieciaki, odkrywające dopiero swoją moc. Kilka wentylatorów pod sufitem wiruje leniwie. Wiszą tak nisko, że zawsze trochę się niepokoję, czy nie dostanę śmigłem w łuk brwiowy. Pachnie tu dymem drzewnym, starymi baryłkami whisky, świeżym chlebem i pieczonym mięsem. Lubię to miejsce.

Mac stał za barem. Niewiele o nim wiedziałem. Był wysoki, średniej tuszy, łysy, w wieku pomiędzy trzydziestką a sześćdziesiątką. Miał wielkie prostackie dłonie i grube nadgarstki. Zawsze widywałem go w ciemnych spodniach, luźnej białej koszuli i fartuchu, który jakimś cudem nigdy nie był poplamiony tłuszczem, napojami czy czym tam, co przygotowywał dla gości.

Mac uchwycił mój wzrok, kiedy wszedłem, i kiwnął głową na lewo. Spojrzałem tam. Na ścianie widniał napis: Uzgodnione terytorium neutralne. Popatrzyłem z powrotem na Maca. Pokazał mi wydobyty zza baru pistolet.

– Rozumiesz? – spytał.

– Nie ma sprawy – odparłem.

– To dobrze.

Lokal był pusty, choć normalnie siedziałoby tu wielu przedstawicieli kręgów zbliżonych do magii. Nie chodzi o wykwalifikowanych magów, ale bywało tu mnóstwo ludzi posiadających odrobinę magicznego talentu. Parę różnych grup wiccanów, czasem jakiś podmieniec, ci, którzy studiują arkana, gang pełnych dobrych chęci wilkołaków, członkowie tajnych stowarzyszeń i nie wiadomo kto jeszcze. Mac musiał szepnąć słówko temu i owemu, że ma się tu odbyć spotkanie. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby znaleźć się w pobliżu miejsca, gdzie mogła się wywiązać walka pomiędzy członkiem Białej Rady a wodzem Czerwonego Dworu. Wiedziałem, że to rozsądne, bo sam też nie chciałbym tu być.

Podszedłem do baru.

– Piwo – poprosiłem.

Mac odchrząknął i postawił butelkę ciemnego. Podsunąłem mu pieniądze, ale pokręcił głową.

Shiro stanął przy barze koło mnie, patrząc w inną stronę. Mac postawił butelkę i przed nim. Shiro odkręcił kapsel jedną ręką, pociągnął niewielki łyk i odstawił butelkę. Spojrzał na nią z zastanowieniem, po czym wziął drugi, głębszy łyk.

– Yosh.

– Dzięki – mruknął Mac.

Shiro powiedział to, jak mi się wydaje, po japońsku. Mac odpowiedział monosylabicznie. Człowiek wielu talentów i niewielu słów – oto cały Mac.

Skracałem sobie czas popijaniem piwa, aż wreszcie drzwi się otworzyły.

Wszedł Kincaid w tym samym stroju, w którym widziałem go rano, ale bez czapki bejsbolowej. Zamiast tego ciemnoblond włosy związane miał nieporządnie w kucyk. Skinął Macowi i spytał:

– Wszystko gotowe?

– Yhym – mruknął Mac.

Kincaid przeszukał salę, zaglądając pod stoły i za kolumny, następnie sprawdził pozostałe pomieszczenia i bar. Mac nic nie powiedział, ale miałem wrażenie, że taki nadmiar ostrożności uważa za zbyteczny. Kincaid podszedł do stołu w rogu, odepchnął trochę od niego stołki, które znajdowały się najbliżej, i ustawił przy nim trzy krzesła. Z kabury pod pachą wyjął rewolwer, położył go na stole i zajął miejsce.

– Cześć – rzuciłem w jego stronę. – Też się cieszę, że cię znów widzę. Gdzie Iwa?

– Już po dobranocce – powiedział bez uśmiechu. – Jestem jej zastępcą.

– O – zdziwiłem się. – Chodzi spać po dobranocce?

Kincaid spojrzał na zegarek.

– Ona żywi silne przekonanie, że dzieci powinny chodzić spać wcześnie.

– Ha, ha, ha. – Nie umiem dobrze udawać rozbawienia. – A gdzie jest Ortega?

– Widziałem, jak parkował przed wejściem – poinformował mnie Kincaid.

Drzwi otworzyły się znowu i wszedł Ortega. Miał na sobie sportowy czarny blezer, odpowiednie do tego spodnie i koszulę ze szkarłatnego jedwabiu. Pomimo zimna był bez płaszcza. Jego cera miała ciemniejszy odcień niż ostatnio. Może właśnie się pożywił.

Sprawdził pomieszczenie, rozluźniony i bez pośpiechu. Skłonił się lekko Macowi, który odpowiedział mu skinieniem głowy. Wzrok wampira spoczął na Shiro. Zmrużył oczy. Shiro nie odezwał się ani nie wykonał żadnego ruchu. Następnie Ortega przyjrzał się mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy i lekko skinął mi głową. Uznałem, że grzecznie będzie się odkłonić, co też zrobiłem. Ortega zrobił to samo w stosunku do Kincaida, który odpowiedział mu niedbałym gestem dłoni.

– Gdzie pański sekundant? – spytał Kincaid.

Ortega skrzywił się.

– Stroi się.

Nie skończył wymawiać słowa, kiedy młody mężczyzna z hukiem otworzył drzwi i zataczając się, wszedł do tawerny. Ubrany był w białe, obcisłe skórzane spodnie, czarną siatkową podkoszulkę i białą skórzaną kurtkę. Ciemne włosy opadały mu do ramion jak potargana grzywa. Miał twarz męskiego modela, zamglone szare oczy i gęste czarne rzęsy. Znałem go. Thomas Raith z Białego Dworu wampirów.

– Thomas – odezwałem się na powitanie.

– Bry wieczór, Harry – pozdrowił mnie. – Co się stało z twoim płaszczem?

– To sprawka kobiety.

– Rozumiem – powiedział Thomas. – Szkoda. To jedyna twoja rzecz, która dawała mi nadzieję, że masz choć cień klasy.

– I ty to mówisz? To, co masz na sobie, niebezpiecznie ciąży w kierunku strefy Elvisa.

– Młody, szczupły Elvis nie był zły – zauważył Thomas.

– Miałem na myśli starego, tłustego Elvisa. No, może Michaela Jacksona.

Blady młodzieniec położył sobie dłoń na sercu.

– Sprawiasz mi ból, Harry.

– Też miałem ciężki dzień.

– Panowie – odezwał się Kincaid z nutą zniecierpliwienia w głosie. – Możemy zaczynać?

Przytaknąłem. Ortega również. Kincaid dokonał prezentacji i wydobył dokument stwierdzający, że działa w imieniu Archiwy. Dokument spisany był kredką świecową. Napiłem się jeszcze piwa. Kincaid zaprosił Shira i Thomasa do stołu. Wróciłem do baru, a po chwili w moje ślady poszedł Ortega. Usiadł przy barze, oddzielony ode mnie kilkoma pustymi stołkami. Kincaid, Thomas i Shiro cicho rozmawiali w tle.

Dokończyłem swoją butelkę i stuknąłem nią o blat. Mac odwrócił się, żeby mi podać następną. Pokręciłem głową.

– Nie kłopocz się. I tak mam już dość na rachunku. Ortega położył na barze dwudziestkę, mówiąc:

– Ja płacę. Dla mnie też jedno.

Już szykowałem się do wygłoszenia jakiejś mądrej uwagi na temat tego, jak stawianie mi piwa ma się do zagrożenia mojego życia i życia moich bliskich, ale ugryzłem się w język. Shiro miał rację. Nie przegrasz walki, jeśli jej nie podejmiesz. Przyjąłem więc piwo, które podał mi Mac, i powiedziałem:

– Dzięki, Ortega.

Skinął głową i pociągnął łyk. Oczy mu zabłysły i wziął następny, głębszy.

– Dobre.

Mac mruknął coś niewyraźnie.

– Myślałem, że wy, chłopaki, pijacie krew – zagaiłem.

– To wszystko, czego naprawdę nam trzeba – zapewnił Ortega.

– To na co wam coś innego?

Ortega podniósł butelkę.

– Życie to coś więcej niż samo przetrwanie. Przecież wszystko, czego wam potrzeba, to woda. Po co pijecie piwo?

– A próbowałeś wody w tym mieście?

Prawie się uśmiechnął.

– Touche.

Obracając w dłoniach prostą brązową butelkę, powiedziałem:

– Nie chcę tego.

– Pojedynku?

Potwierdziłem skinieniem głowy.

Ortega oparł łokieć na barze i popatrzył na mnie.

– Ja też nie chcę. To nic osobistego.

– Więc tego nie róbmy – zaproponowałem. – Obaj możemy z tego wyjść.

– A wojna będzie trwała nadal.

– Trwa już prawie dwa lata – powiedziałem. – Przypomina zabawę w kotka i myszkę. Parę napaści, walki w jakichś zaułkach. To jak zimna wojna, tylko mniej jest republikanów.

Ortega ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się, jak Mac za barem czyści ruszt.

– Może być gorzej, panie Dresden. Może być o wiele gorzej. A eskalacja konfliktu zagrozi równowadze sił w świecie, zarówno tym, jak i tamtym. Wyobraź sobie śmierć i zniszczenie, jakie to za sobą pociągnie.

– Więc czemu nie przyczynić się do wysiłków pokojowych? Zacznijmy od tego pojedynku. Możemy wziąć koraliki i frędzelki i wyhaftować hasła „Czyńcie krew zamiast wojny”, albo coś w tym rodzaju.

Tym razem Ortega się uśmiechnął. Twarz miał zmęczoną.

– Za późno na to – powiedział. – Jedynie twoja krew zaspokoi wielu z moich.

– Mogę być dawcą – podsunąłem. – Powiedzmy raz na dwa miesiące. A ty przyniesiesz ciasteczka i sok pomarańczowy. Ortega pochylił się ku mnie. Jego uśmiech znikł.

– Magu, to ty zamordowałeś arystokratkę naszego Dworu.

Ogarnął mnie gniew. Słychać go było w moim głosie.

– Jedynym powodem...

Ortega przerwał mi, unosząc dłoń.

– Nie mówię, że nie miałeś ważnych powodów. Ale pozostaje faktem, że pojawiłeś się w jej domu jako gość i przedstawiciel Rady. Zaatakowałeś, a w końcu zabiłeś nie tylko Biankę, ale i tych, którzy byli pod jej opieką.

– Zabicie mnie nie przywróci jej życia – uświadomiłem mu.

– Ale uśmierzy żądzę zemsty, która owładnęła moimi pobratymcami. Kiedy ciebie nie będzie, zechcą, a przynajmniej spróbują poszukać pokojowego rozwiązania.

– Niech to szlag – mruknąłem, bawiąc się butelką.

– Chociaż... – zastanowił się Ortega, a jego wzrok na moment stał się odległy. – Może być inny sposób.

– Jaki sposób?

– Poddać się – powiedział Ortega. – Ustąpić w pojedynku i oddać się do mojej dyspozycji. Jeśli zechcesz współpracować ze mną, zapewnię ci ochronę.

– Współpracować z tobą – powtórzyłem. Żołądek przewrócił mi się gwałtownie. – To znaczy stać się takim jak ty.

– To albo śmierć – powiedział Ortega ponuro. – Moim pobratymcom to się nie spodoba, ale nie będą dyskutować. Życie odebrane Biance możesz zastąpić swoim.

– Jako jeden z was. Ortega skinął głową.

– Jako jeden z nas. – Zamilkł na chwilę. – Możesz zabrać ze sobą pannę Rodriguez. Bylibyście razem. Nie będzie dla ciebie zagrożeniem, jeśli oboje zostaniecie moimi wasalami. – Odstawił piwo. – Myślę, że sam się przekonasz, jacy jesteśmy podobni, Dresden. Gramy tylko w różnych drużynach.

Otarłem sobie usta. Instynktowną reakcją na propozycję Ortegi była odraza. Wampiry z Czerwonego Dworu nie wyglądają tak, jak większość sądzi. Są jak wielkie, bezwłose nietoperze o oślizgłej, gumowatej skórze. Potrafią przybrać maskę ciała, aby wyglądać jak ludzie, ale ja wiedziałem, co kryje się pod tą maską.

Doświadczyłem tego i byłem wstrząśnięty. Nadal mam koszmary.

Otworzyłem oczy.

– Czy mogę o coś spytać?

– Proszę bardzo.

– Mieszkasz w pałacu?

– Casaverde – odparł Ortega. – To w Hondurasie. Opodal jest wioska.

– Aha. I pożywiasz się wieśniakami.

– Zwróć uwagę, że dostarczam im żywność, zapewniam opiekę medyczną, wszystko, co niezbędne.

– Brzmi rozsądnie – skomentowałem.

– To korzystne dla obu stron. Wieśniacy o tym wiedzą.

– No tak. Pewnie wiedzą. – Dokończyłem swoje piwo. – Pożywiasz się dziećmi?

Ortega spojrzał na mnie spode łba.

– O co ci chodzi?

Nie starałem się nawet ukryć gniewu.

– O to czy ty pożywiasz się dziećmi.

– Tak jest najbezpieczniej. Im większą liczbą osobników się pożywiam, tym mniej szkody wyrządza to każdemu z osobna.

– A więc się mylisz. Nie jesteśmy do siebie podobni. – Wstałem. – Krzywdzisz dzieci. Skończyliśmy.

Głos Ortegi stwardniał.

– Dresden, nie odrzucaj pochopnie mojej propozycji.

– Propozycji stania się żłopiącym krew potworem i twoim wiecznym niewolnikiem? Dlaczego miałbym tego chcieć?

– Bo to jedyny sposób, żeby ujść z życiem – przypomniał Ortega.

Czułem, jak mój gniew przeradza się we wściekłość. Warknąłem, pokazując zęby:

– Myślałem, że życie to coś więcej niż przetrwanie.

Wyraz twarzy Ortegi zmienił się. Trwało to tylko sekundę, ale zobaczyłem w nim wściekły gniew, arogancką pychę i dziką żądzę krwi. Szybko się opanował, choć ślady skrywanych emocji naznaczyły jego akcent.

– Niech więc będzie. Zabiję cię, magu.

Brzmiało to przekonująco. Przeraził mnie. Odwróciłem się i ruszyłem do wyjścia.

– Będę na zewnątrz – powiedziałem do nikogo w szczególności i wyszedłem na ziąb końca lutego.

Dzięki temu miałem usprawiedliwienie dreszczy, które mnie nagle opanowały.

Rozdział 18

Nie musiałem długo czekać. Za mną w drzwiach stanął Kincaid. Nie odzywając się do mnie słowem, wsiadł do wynajętej limuzyny i odjechał. Następny był Ortega. Podjechał samochód, a on otworzył drzwi dla pasażera. Przystanął i obejrzał się na mnie.

– Mam pewien szacunek dla twoich zasad i zdolności, Dresden. Ale to ty jesteś odpowiedzialny za tę sytuację, a ja nie mogę pozwolić, żeby to trwało w nieskończoność. Przykro mi.

Patrzyłem, jak wsiada do samochodu; nie uznałem za stosowne mu odpowiedzieć. Cholera, w tym, co mówił, była sama prawda. Ortega kierował się swoim rzeczywistym interesem i miał ludzi – no dobrze, takie jak on potwory – których musiał chronić. Dzięki temu tablica wyników „Dresden kontra wampiry” wskazywała na miażdżącą przewagę tych ostatnich.

Jeśli wampir był w stanie postąpić tak wobec Białej Rady, ciekaw byłem, czy my moglibyśmy zachować się z większą rozwagą i opanowaniem.

Tylne światła samochodu Ortegi nie znikły jeszcze z zasięgu wzroku, kiedy z tawerny wytoczył się Thomas i niedbałym, kołyszącym się krokiem zbliżył się do mnie. Thomas miał trochę poniżej metra osiemdziesięciu wzrostu, więc był o pół głowy niższy ode mnie. Był za to przystojniejszy i wbrew moim wcześniejszym komentarzom na temat jego stroju, należał do mężczyzn, którzy we wszystkim wyglądają dobrze. Ciemny wzór siatkowego podkoszulka na jasnym ciele uwydatniał zarys mięśni brzucha.

Ja też mam mięśnie brzucha, ale nie takie, żeby było widać, jak się napinają, i w takim podkoszulku wyglądałbym żałośnie.

– To było dość proste – powiedział Thomas. Z kieszeni kurtki wyjął parę czarnych, skórzanych rękawiczek samochodowych i zaczął je wciągać. – Chociaż, jak rozumiem, oprócz tego pojedynku w mieście toczą się w tej chwili również inne łowy.

– Czemu tak mówisz? – spytałem.

– Od momentu, gdy wczoraj wylądowałem, chodzi za mną płatny zabójca. Swędzenie między łopatkami robi się naprawdę denerwujące.

Rozejrzałem się wokół.

– Jest tu teraz?

Oczy Thomasa błysnęły.

– Nie. Przedstawiłem go moim siostrom.

Biały Dwór jest najbardziej ludzki spośród wampirów i przez to najsłabszy. Żywią się raczej energią psychiczną, czystą siłą życiową, a nie krwią. Najczęściej uwodzą swoje ofiary i wysysają z nich życie poprzez kontakt psychiczny w trakcie aktu. Jeśli wynajęty morderca śledzący Thomasa spotkał na swojej drodze parę jego sióstr, najprawdopodobniej nie będzie już stanowił problemu dla nikogo. Nigdy. Mrugnąłem porozumiewawczo.

– Pewno Ortega go nasłał – domyśliłem się. – Wynajął jakichś zbirów, żeby sprzątnęli ludzi, których znam, gdybym się nie zgodził na pojedynek.

– To by wyjaśniało sprawę – powiedział Thomas. – Ortega nie przepada za mną. Pewnie dlatego, że w przeszłości obracałem się w złym towarzystwie.

– Ha, dzięki. Jak, u diabła, zostałeś jego sekundantem?

– Przejaw poczucia humoru mojego ojca – wyjaśnił Thomas. – Ortega poprosił na sekundanta jego. Chodziło o zamanifestowanie solidarności pomiędzy Czerwonym i Białym Dworem. Zamiast tego kochany tatuś posłał w swoim zastępstwie najbardziej denerwującego i uwłaczającego jego godności członka rodziny.

– Czyli ciebie.

– Cest moi – potwierdził Thomas, kłaniając się. – Można by pomyśleć, że ojciec próbuje się mnie pozbyć.

Poczułem, jak jeden kącik ust unosi mi się w górę w uśmiechu.

– Miły tatuś. On i Bill Cosby. Jak się ma Justine? Thomas się skrzywił.

– Jest na Arabie, oto jak się ma. I ja tam byłem, dopóki zbiry tatusia Raitha nie przyciągnęły mnie tutaj.

– Co wy dwaj postanowiliście w sprawie pojedynku? Thomas pokręcił głową.

– Nie mogę ci powiedzieć. Shiro ma to zrobić. Chodzi mi o to, że zasadniczo jestem z tobą w stanie wojny.

Teraz ja się skrzywiłem i zapatrzyłem w kierunku, w którym zniknął samochód Ortegi.

– No tak.

Thomas milczał przez chwilę, po czym rzucił:

– On chce cię zabić.

– Wiem.

– On jest niebezpieczny, Harry. Przebiegły. Mój ojciec się go boi.

– Mógłbym go polubić – stwierdziłem. – To miła odmiana, kiedy ktoś stara się zabić mnie otwarcie, zamiast rzucać mi podkręcone piłki i strzelać w plecy. Czysta walka może być nawet przyjemna.

– Jasne. Teoretycznie.

– Teoretycznie?

Thomas wzruszył ramionami.

– Ortega przeżył już około sześciuset lat. Nie da się tego osiągnąć, grając czysto.

– Z tego co słyszałem, Archiwa przeciwstawi się jakiemukolwiek oszustwu.

– Gadanie. Musiałby zostać złapany na gorącym uczynku. Zmarszczyłem brwi.

– Chcesz powiedzieć, że planuje, jak się nie dać złapać? Thomas wetknął ręce w kieszenie.

– Ja nic nie mówię. Nie miałbym nic przeciwko temu, żebyś go kopnął w tyłek, ale na pewno nie zrobię nic, co by skierowało uwagę na mnie.

– Chcesz uczestniczyć, ale się nie angażować. Sprytnie. Thomas przewrócił oczami.

– Nie chcę ci rzucać pod nogi skórki od banana. Jednak nie oczekuj ode mnie żadnej pomocy. Dopilnuję, żeby walka była uczciwa i wracam do mojego domku na plaży. – Wyjął z kieszeni kluczyki samochodowe i skierował się w stronę parkingu. – Powodzenia.

– Thomas – powiedziałem do jego pleców. – Dzięki za podtrzymanie na duchu.

Przystanął.

– Czemu to robisz? – spytałem.

Wampir spojrzał na mnie przez ramię z uśmiechem.

– Życie byłoby nieznośnie nudne, gdybyśmy znali odpowiedź na wszystkie pytania.

Wsiadł do białego sportowego samochodu. Po sekundzie z jego wnętrza dobiegły głośne, przeraźliwe dźwięki metalowej muzyki z odtwarzacza stereo. Silnik zaryczał i Thomas odjechał.

Spojrzałem na zegarek. Susan miała się pojawić dopiero za dziesięć minut. Shiro wyszedł od McAnnaly’ego i włożył okulary. Dostrzegł mnie, podszedł i znów je zdjął.

– Ortega odmówił odwołania pojedynku?

– Złożył mi propozycję, której nie mogłem przyjąć – powiedziałem. Shiro odchrząknął.

– Pojedynek na siłę woli. Jutro, tuż po zachodzie słońca. Wrigley Field.

– Na stadionie? Może powinniśmy sprzedawać bilety? – Groźnym wzrokiem omiotłem ulicę i znów spojrzałem na zegarek. – Mam się tu z kimś spotkać za minutę. Dam ci kluczyki od mojego samochodu. Odbiorę go jutro spod domu Michaela.

– Nie ma potrzeby – powiedział Shiro. – Mac wezwał mi taksówkę.

– Dobra. – Schowałem kluczyki do kieszeni.

Shiro stał przez chwilę cicho, w zamyśleniu wydymając wargi.

– Ortega chce cię zabić – powiedział wreszcie.

– Tak, tak, chce – potwierdziłem i udało mi się nie zazgrzytać przy tym zębami. – Każdy mi to powtarza, jakbym sam tego nie wiedział.

– Ale nie wiesz, jak. – Zmarszczyłem brwi, spoglądając w dół, na Shira. Jego ogolona głowa połyskiwała w świetle pobliskiej latarni. – Nie jesteś winien wojny.

– Wiem – powiedziałem, ale mój głos nie brzmiał przekonująco.

– Nie – powtórzył Shiro. – To naprawdę nie twoja wina.

– Co masz na myśli?

– Czerwony Dwór w tajemnicy od lat gromadził siły – powiedział. – Jak inaczej byliby gotowi do ataków w Europie zaledwie w kilka dni po tym, jak pokonałeś Biankę?

Jeszcze mocniej zmarszczyłem brwi. Shiro wyjął cygaro z wewnętrznej kieszeni kimona i odgryzł koniec, którym splunął w bok.

– Ty nie byłeś powodem wojny. Zaledwie pretekstem. Czerwoni i tak by zaatakowali, kiedy byliby gotowi.

– Nie – zaprzeczyłem. – To nie tak. To znaczy, prawie wszyscy, z którymi rozmawiałem w Radzie...

Shiro żachnął się. Przytknął zapaloną zapałkę do cygara i pyknął parę razy, nim się rozpaliło.

– Rada. Aroganci. Tak jakby nic ważnego nie mogło się wydarzyć bez udziału magów.

Jak na kogoś, kto nie uczestniczył w Białej Radzie, Shiro zdawał się zdumiewająco trafnie oceniać ich postawę.

– Jeśli Czerwony Dwór chciał wojny, to dlaczego Ortega stara się ją przerwać?

– Bo wybuchła przedwcześnie – wyjaśnił Shiro. – Potrzebowaliby więcej czasu, żeby się porządnie przygotować. Stracili element zaskoczenia, dający przewagę. On chciałby zadać jeden cios, ale śmiertelny.

Przyglądałem się małemu, staremu człowiekowi przez dobrą chwilę.

– Każdy dziś ma jakąś radę. Dlaczego ty jej udzielasz?

– Ponieważ w pewien sposób jesteś tak samo arogancki jak cała Rada, choć nie zauważasz tego. Przypisujesz sobie winę za to, co się stało z Susan. Chcesz się obwiniać o wiele więcej.

– No i co z tego?

Shiro stanął twarzą w twarz ze mną. Unikałem spotkania się z nim wzrokiem.

– Pojedynki to próba ognia. Rozgrywane są za sprawą woli i serca. Jeśli nie znajdziesz swojej równowagi, Ortega nie będzie musiał cię zabijać. Sam to zrobisz za niego.

– Chyba byłeś psychoanalitykiem, zanim zacząłeś wymachiwać mieczem jako poskromiciel zła.

Shiro wypuścił kłąb dymu z cygara.

– W każdym razie żyję dłużej od ciebie. I więcej widzę.

– Co na przykład?

– Wodza wampirów. Jak tobą manipuluje. Nie jest tym, kim się wydaje.

– Naprawdę? Nigdy czegoś takiego nie widziałem – powiedziałem. – Ktoś nie jest tym, kim się wydaje. Kiedyż ja się wreszcie nauczę.

Shiro wzruszył ramionami.

– On ma za sobą stulecia. Nie jest z tego samego świata. Świat, w którym żył Ortega, był okrutny. Brutalny. Ludzie tacy jak on niszczyli całe cywilizacje dla złota i chwały. Od tego czasu przez setki lat zwalczał swoich rywali pośród wampirów, pokonywał demony i wrogów swojego rodzaju. Jeśli zwraca się do ciebie drogą oficjalną i cywilizowaną, to dlatego, że uważa to za najlepszy sposób zabicia cię. Bez względu na to, jaki będzie przebieg pojedynku, chce widzieć cię martwym i użyje do tego wszelkich środków, jakie będą konieczne. Może przedtem. Może potem. Ale masz być martwy.

Shiro nie kładł żadnego szczególnego nacisku na słowa. Nie musiał. Samo to, co mówił, wystarczało, żeby mnie przerazić, bez żadnych dodatkowych efektów dramatycznych. Spiorunowałem wzrokiem jego cygaro.

– Takie rzeczy cię zabiją. Starzec uśmiechnął się.

– Jeszcze nie dziś.

– Myślałem, że dobry chrześcijanin nie kopci cygar.

– To szczegół techniczny.

– Cygara?

– Moje chrześcijaństwo – powiedział Shiro. – Kiedy byłem chłopcem, uwielbiałem Elvisa. Przeprowadziliśmy się do Kalifornii i miałem okazję widzieć go na koncercie. Okazało się, że to wielki mityng odnowy religijnej. Był tam Elvis i spiker, a mój angielski nie był najlepszy. Spiker zaprosił ludzi za kulisy, na spotkanie z królem. Myślałem, że chodzi o Elvisa, więc poszedłem. – Westchnął. – Później się okazało, że zostałem baptystą.

Wybuchnąłem śmiechem.

– Żartujesz.

– Nie. Stało się, więc skoro już byłem baptystą, starałem się być w tym dobry. – Oparł dłoń na rękojeści miecza. – I tak dochodzimy do tego. To upraszcza sprawę. Służę.

– Komu służysz?

– Niebiosom. Albo boskiemu pierwiastkowi natury. Pamięci przodków. Moim braciom. Sobie samemu. To wszystko składa się na jedną całość. Znasz opowieść o ślepcach i słoniu?

– A znasz to, jak niedźwiedź wchodzi do baru? – wciąłem się ni w pięć, ni w dziewięć.

– Myślę, że nie – odparł Shiro. – Trzem ślepcom przyprowadzono słonia. Dotykali go dłońmi, żeby ustalić, co to za stworzenie. Pierwszy namacał trąbę i stwierdził, że słoń jest jak wąż. Drugi dotknął nogi i powiedział, że słoń jest jak drzewo. Trzeci natrafił na ogon i oznajmił, że słoń przypomina cienką linę.

Pokiwałem głową.

– A, chwytam. Wszyscy mieli rację i wszyscy się mylili. Nie mieli pełnego obrazu.

Shiro przytaknął.

– Dokładnie. Ja też jestem takim ślepcem. Nie mam pełnego obrazu tego, co się przejawia w różnych miejscach. Jestem ślepy i ograniczony. Byłbym głupcem, gdybym uważał się za mędrca. Tak zatem, nie wiedząc, co oznacza wszechświat, mogę jedynie spróbować wziąć odpowiedzialność za wiedzę, siłę i czas, jakie są mi dane. Muszę słuchać swojego serca.

– To czasem nie wystarcza – zauważyłem. Przechylił głowę, spoglądając na mnie.

– Skąd wiesz?

Zajechała taksówka i zatrzymała się z chrzęstem. Shiro podszedł do niej. Skinął mi głową.

– Będę u Michaela, gdybyś mnie potrzebował. Bądź czujny. Odkłoniłem mu się.

– Dziękuję.

– Później mi podziękujesz – powiedział na to Shiro, wsiadł do taksówki i odjechał.

Mac zamknął lokal. Wychodząc, włożył na głowę filcowy kapelusz z szerokim, wywiniętym rondem. W drodze do swojego TransAma skinął mi głową bez słowa. Na lewo od Maca mignął jakiś cień. Rozejrzałem się po ulicy. Nie chciałbym, żeby ktoś, przejeżdżając obok, zastrzelił mnie ze zwykłej broni palnej. Kłopotliwa sytuacja.

Na parking wjechała długa, ciemna limuzyna. Kierowca w służbowym stroju wysiadł, żeby otworzyć drzwi znajdujące się najbliżej mnie. Z limuzyny wysunęła się para miodowobrązowych nóg obutych w czarne szpilki. Susan wysiadła i jakimś cudem udało jej się to zrobić z wdziękiem, pomimo wysokich obcasów, co samo w sobie kwalifikowało ją do gatunku istot nadludzkich. Kawałek połyskliwego, czarnego materiału opinał jej ciało. Wieczorowa suknia bez rękawów rozcięta była wysoko z jednej strony. Miała ciemne rękawiczki do łokci, a włosy upięte w węzeł na czubku głowy przytrzymywały dwie błyszczące, czarne pałeczki.

Wywaliłem język aż do stóp. No, może nie dosłownie, ale gdybym był postacią z kreskówki, oczy miałbym na dwumetrowej długości szypułkach.

Susan odczytała to z mojej twarzy i najwyraźniej ucieszyła ją taka reakcja.

– I jak? Nieźle?

Spojrzałem po sobie, na swoje wygniecione ubranie.

– Mam wrażenie, że trochę niestosownie jestem ubrany.

– Smoking dla pana, proszę – powiedziała Susan.

Kierowca otworzył bagażnik i wydobył wieszak z plastikowym pokrowcem z pralni. Kiedy się odwrócił z nim do mnie, zauważyłem, że to Martin. Za całe przebranie służył mu typowy uniform, a ja nawet go nie rozpoznałem, dopóki nie przyjrzałem się bliżej. Czasem chyba przydaje się być nijakim.

– To mój rozmiar? – spytałem, odbierając smoking od Martina.

– Musiałam się domyślać – powiedziała Susan, kusząco mrużąc oczy. – Ale nie jest tak, żebym nie miała żadnych podstaw.

Przez twarz Martina przemknął wyraz dezaprobaty. Serce zabiło mi szybciej.

– Więc w porządku – powiedziałem. – Ruszajmy. Przebiorę się po drodze.

– Będę mogła popatrzeć? – spytała Susan.

– To cię będzie kosztowało dodatkowo – ostrzegłem.

Martin otworzył drzwi dla Susan, ja wślizgnąłem się za nią. Opowiedziałem jej wszystko, czego się dowiedziałem na temat Całunu i tych, którzy chcieli go zdobyć.

– Powinienem móc go znaleźć, jeśli dotrzemy blisko.

– Myślisz, że będą tam jacyś Denarianie?

– Możliwe – przyznałem. – Jak przyjdzie co do czego, będziemy musieli wykazać się męstwem, pronto. Oni pogrywają ostro.

Susan potwierdziła skinieniem głowy.

– Wygląda na to, że złodzieje też nie wahają się użyć broni.

– W dodatku jeszcze będziemy tam mieć Marconego. Gdzie on, tam uzbrojone zbiry. I śledztwa w sprawie zabójstw.

Susan uśmiechnęła się. Był to nowy rodzaj uśmiechu – mały, szybki, drapieżny uśmieszek, w którym pokazywała zęby. Pasował do niej.

– Ciągle się ciebie trzymają żarty, prawda, Harry?

– Jestem Bruce’em Lee żartu – zgodziłem się. – Zrób mi trochę miejsca.

Susan odsunęła się najdalej, jak mogła, żeby umożliwić mi przebranie się w smoking. Starałem się nie pognieść go za bardzo w ciasnej przestrzeni. Susan spojrzała na mnie z lekko zmarszczonymi brwiami.

– Co? – spytałem.

– Gnieciesz go.

– To nie takie proste, jeśli mam jakoś wyglądać – odparłem.

– Może gdybyś nie gapił się na moje nogi, nie byłoby to aż takie trudne.

– Wcale się nie gapiłem – skłamałem.

Susan uśmiechała się do mnie, samochód jechał przez centrum miasta, a ja robiłem, co mogłem, żeby się ubrać jak Roger Moore. Po chwili coś jej przyszło do głowy.

– Ej, Harry!

– Co?

– Gdzie jest twój skórzany płaszcz?

Rozdział 19

Marriott w śródmieściu był wielki, jasno oświetlony i rojny jak mrowisko. Kilka niebiesko-białych samochodów było zaparkowanych w pobliżu, a policjanci pomagali kierować ruchem przed hotelem. Widziałem ze dwadzieścia limuzyn skręcających z ulicy na podjazd biegnący łukiem pod wejście, a każda była większa i ładniejsza od naszej. Służba hotelowa uwijała się, parkując samochody gości, którzy przyjechali sami. Z tuzin facetów w czerwonych marynarkach stało wokół ze znudzonym wyrazem twarzy, który można by wziąć za brak zainteresowania. Ochrona hotelu. Martin zajechał przed wejście.

– Będę tu na was czekał. – Podał Susan niewielki telefon komórkowy, który wsunęła do swojej czarnej, kopertowej torebki. – Jeśli będziecie mieć kłopoty, szybkie wybieranie, jeden.

W tej chwili boy otworzył drzwi po mojej stronie i wysiadłem z samochodu. W wypożyczonym smokingu czułem się trochę niezręcznie. Buty miały dobrą długość, ale były o jakieś trzy centymetry za szerokie. Obciągnąłem na sobie smoking, rozprostowując zagniecenia, i podałem rękę Susan. Wysunęła się z limuzyny z olśniewającym uśmiechem i poprawiła mi muszkę.

– Uśmiechaj się – nakazała cicho. – Wszyscy tu dbają o swój image. Jeśli wejdziesz tam z taką ponurą miną, będziemy się wyróżniać z tłumu. Uśmiechnąłem się w sposób, który uznałem za kamuflujący. Susan krytycznie zlustrowała mój wyraz twarzy, skinęła głową i wzięła mnie pod ramię. Weszliśmy tam pod osłoną, jaką zapewniały nam nasze uśmiechy. Jeden z ochroniarzy zatrzymał nas w drzwiach, a Susan pokazała mu bilety. Machnął, że możemy przechodzić.

– Przede wszystkim musimy zlokalizować schody – powiedziałem spod maski uśmiechu. – Rampa do wyładunku będzie w pobliżu kuchni, czyli pod nami. To tam dostarczą tę całą sztukę.

Susan obrała kurs na schody.

– Jeszcze nie teraz – powiedziała. – Jeśli zaczniemy węszyć natychmiast po wejściu, ktoś może zwrócić uwagę. Powinniśmy przechadzać się i gawędzić, dopóki nie zacznie się aukcja. Wtedy ludzie się tym zajmą.

– Ale jeśli będziemy czekać, prowadząc życie towarzyskie wyższych sfer, może już być po sprawie.

– Może – przyznała Susan. – Jest jednak szansa, że Anna Valmont i kupujący też będą chcieli poczekać.

– Kiedy zaczyna się aukcja?

– O jedenastej.

– Zakładając, że notatka oznaczała sprzedaż za piętnaście dwunasta, nie mamy zbyt wiele czasu, żeby się rozejrzeć. Ten hotel jest ogromny.

Stanęliśmy na ruchomych schodach, a Susan uniosła brwi.

– Masz lepszy pomysł?

– Jeszcze nie.

Uchwyciłem swoje odbicie w wypolerowanej, mosiężnej kolumnie. Nie można powiedzieć, żebym wyglądał źle. Oto dlaczego smoking przetrwał stulecie w niezmienionej formie. Nie naprawia się czegoś, co działa bez zarzutu. W smokingu każdy wygląda dobrze, a ja byłem na to żywym dowodem.

– Myślisz, że mają coś do jedzenia? Jestem głodny.

– Tylko nie pobrudź koszuli – mruknęła Susan.

– Nie ma sprawy. Mogę sobie wytrzeć palce o pas.

– Nigdzie nie można cię zabrać. – Westchnęła. Wsparła się na mnie lekko i zrobiło mi się miło. W ogóle było mi miło. Doszedłem już do siebie, co było widać, i miałem przy sobie śliczną kobietę – nie, miałem przy sobie Susan, która wyglądała ślicznie. Był to zaledwie promyk słońca przezierający przez skłębione chmury, które nade mną wisiały, ale zawsze to coś, w dodatku trwało przez całą drogę na górę. Biorę z życia co najlepsze, kiedy tylko mam okazję.

Podążaliśmy w strumieniu oficjalnie ubranych mężczyzn i kobiet ku następnym schodom ruchomym, i jeszcze następnym, aż znaleźliśmy się w ogromnej sali balowej. Z sufitu zwieszały się żyrandole, stoły uginały się pod wyrafinowanymi przekąskami i rzeźbami z lodu. Zespół muzyczny przygrywał z drugiego końca sali. Muzycy nie przemęczali się, grając swobodny, doskonały jazz. Pary na parkiecie wielkości hali do koszykówki również się nie wysilały.

W sali nie było tłoku, ale znajdowało się tam już dobre dwieście osób, a następne nadciągały za nami. Zewsząd docierały uprzejme, choć nieszczere rozmowy, którym towarzyszyły równie nieszczere uśmiechy. Było tu wielu miejskich dygnitarzy, których rozpoznałem natychmiast, para muzyków i co najmniej jeden aktor filmowy.

Kelner w białej marynarce podszedł do nas z tacą pełną kieliszków szampana. Czym prędzej wziąłem dwa i pierwszy podałem Susan. Uniosła go do ust, ale nie napiła się. Szampan pachniał wybornie. Wziąłem łyk. Smakował też wybornie. Nie mam szczególnie mocnej głowy, więc poprzestałem na tym jednym łyku. Wlewanie szampana do pustego żołądka mogłoby mieć fatalne skutki, gdyby trzeba było szybko myśleć. Albo szybko zwiewać. Albo szybko cokolwiek.

Susan pozdrowiła starszą parę i zatrzymała się, aby dokonać prezentacji. Mój maskujący uśmiech był całkiem na miejscu; teraz wygłaszałem uprzejme zdania we właściwych momentach. Policzki już zaczynały mnie boleć. Sytuacja powtarzała się przez jakieś pół godziny, dopóki zespół grał wiązankę popularnych melodii tanecznych. Susan znała wielu ludzi. Zanim musiała wyjechać z Chicago, była przez pięć czy sześć lat reporterem i najwyraźniej udało się jej nawiązać kontakty z większą liczbą osób, niżbym przypuszczał. Brawo, Susan.

– Jeść – jęknąłem, kiedy starszy, przygarbiony pan pocałował ją w policzek i oddalił się. – Nakarm mnie, Seymour.

– Ty myślisz wyłącznie pniem mózgu – mruknęła, ale podeszła ze mną do stołów z przekąskami, gdzie złapałem malutką kanapeczkę. Nie pochłonąłem jej jednym kęsem, choć mogłem to zrobić, bo nadziana była na wykałaczkę przytrzymującą wszystkie elementy razem. Jednak kanapeczka nie starczyła na długo.

– Przynajmniej żuj z zamkniętymi ustami – upomniała mnie Susan. Wziąłem następną.

– Nic na to nie poradzę. Mam tu wszystkie radości życia, mała.

– I uśmiechaj się.

– Żuć i uśmiechać się? Jednocześnie? Czy ja wyglądam jak Jackie Chan?

Chciała się odciąć, ale przerwała po pierwszej sylabie. Poczułem, jak jej dłoń zaciska mi się na ramieniu. Przez chwilę pomyślałem, czyby nie połknąć drugiej kanapki w całości, żeby nie przeszkadzała, ale zdecydowałem się na bardziej wyrafinowane rozwiązanie. Włożyłem ją do kieszeni smokinga, na później, i powiodłem wzrokiem za spojrzeniem Susan.

W tym momencie napotkałem wzrok dżentelmena Johnny’ego Marconego. Był mężczyzną nieco ponad przeciętnego wzrostu i niezbyt okazałej budowy. Twarz miał przystojną, choć specjalnie się niewyróżniającą. Jakiś casting uznałby go za idealnego kandydata do roli sąsiada. Nie miał zwykłej dla niego opalenizny żeglarza, ale przecież był luty, natomiast kurze łapki w kącikach bladozielonych oczu pozostały niezmienione. Dokładnie odpowiadał fikcyjnemu wizerunkowi publicznemu, jaki sam stworzył – normalnego, szanowanego biznesmena, będącego przykładem na to, że amerykańska klasa średnia ma się dobrze.

Poza tym Marcone przerażał mnie jak żadna inna istota ludzka, z jaką się kiedykolwiek zetknąłem. Widziałem, jak wyciąga nóż z rękawa prędzej, niż potwornie silny psychopata zdążył się na niego zamierzyć łyżką od opon. Tej samej nocy, rzucając drugim nożem, przeciął linę, na której wisiał głową w dół, w ciemności. Marcone był istotą ludzką, ale normalny nie był. Podczas brutalnej wojny gangów przejął kontrolę nad zorganizowaną przestępczością Chicago i kierował nią odtąd, pomimo zagrożeń, zarówno tych zwykłych, jak i nadnaturalnych. Dokonał tego, bo był groźniejszy od wszelkich swoich przeciwników. Ze wszystkich zgromadzonych w sali ludzi jeden Marcone nie obnosił się ze sztucznym uśmiechem. Nie wyglądało też, żeby się tym szczególnie przejmował.

– Pan Dresden – powiedział. – I panna Rodriguez, jak mniemam. Nie zorientowałem się, że państwo są kolekcjonerami sztuki.

– Ja zbieram przede wszystkim aksamitne elvia w mieście Chicago – odparowałem natychmiast.

– Elvia? – zdumiał się Marcone.

– Potocznie można by pewnie powiedzieć Elvisy – wyjaśniłem. – Jednak gdybym powtarzał to zbyt często, zacząłbym pewnie mamrotać do siebie i nazywać je „moje skarby”, więc zazwyczaj wolę pozostawać przy łacińskiej liczbie mnogiej.

Tym razem Marcone uśmiechnął się. Był to spokojny uśmiech. Tak uśmiecha się tygrys z pełnym żołądkiem, obserwujący zabawę młodego jelonka.

– Rozumiem. Mam nadzieję, że znajdzie pan dziś coś, co będzie odpowiadać pańskim gustom.

– Bez obawy – powiedziałem. – Każda stara tkanina będzie dobra.

Marcone zmrużył oczy. Zapadła krótka chwila znaczącej ciszy, w której nasze spojrzenia się spotkały. Mógł sobie na to pozwolić. W przeszłości wymieniliśmy spojrzenie w głąb duszy. Był to kolejny powód, dla którego tak mnie przerażał.

– W takim razie doradzałbym ostrożność przy zakupie.

– Ostrożność to ja – stwierdziłem. – Jest pan pewien, że nie mógłby pan tego zrobić prościej?

– Nie mając pańskich ograniczeń, pewnie bym mógł – powiedział Marcone. – Ale obawiam się, że nie jestem pewien, o czym pan mówi.

Poczułem, że mrużę oczy i robię krok do przodu. Dłoń Susan naciskała na moje ramię, nakazując mi się cofnąć. Zniżyłem głos do tonu pośredniego pomiędzy tym, jakim mówił Marcone, a moim.

– Powiem ci, o czym. Zacznijmy od tego, że jeden z twoich sługusów próbował mnie wyprawić na tamten świat na parkingu. Później będziemy posuwać się dalej, aż dojdziemy do miejsca, gdzie wkraczam ze stosowną odpowiedzią.

Nie spodziewałem się tego, co stało się potem.

Marcone zamrugał.

Nie było to wyraźnie widoczne. Przy stoliku karcianym tylko gracz z naprzeciwka by to dostrzegł. Ale ja stałem na wprost niego, znałem go i zauważyłem. Moje słowa zaskoczyły Marconego i przez ułamek sekundy było to widać. Pokrył to natychmiast uśmiechem biznesmena, który był o wiele lepszy od mojego sztucznego uśmiechu, i delikatnie klepnął mnie w ramię.

– Nie wystawiaj mnie na próbę publicznie, Dresden. Nie możesz sobie na to pozwolić, a ja nie mogę sobie pozwolić, żebyś to robił.

Na Marconego padł jakiś cień. Spojrzałem i zobaczyłem wyłaniającego się zza niego Hendricksa. Był wciąż wielki, wciąż rudowłosy, nadal przypominał obrońcę z ligi szkolnej, trochę zbyt niezdarnego, żeby przejść do zawodowej. Miał smoking ładniejszy od mojego. Ciekaw byłem, czy pod spodem znów nosi kamizelkę kuloodporną.

Brytan Hendricks miał dziewczynę. Miał dziewczynę blondynkę. Miał wspaniałą, długonogą, niebieskooką, elegancką, wysoką, nordycką anielicę, która była jego dziewczyną. Ubrana była w białą suknię. Srebro błyszczało na jej szyi, na obu nadgarstkach i na jednej kostce. W „Sports Illustrated” widywałem bikini, które mogłyby wydać się za mało szykowne dla dziewczyny Hendricksa.

Kiedy się odezwała, zabrzmiało to jak gardłowe mruczenie.

– Panie Marcone, jakiś problem?

Marcone uniósł brwi.

– Jakiś problem, panie Dresden?

Prawdopodobnie powiedziałbym coś głupiego, ale paznokcie Susan wbiły mi się w przedramię przez rękaw.

– Przepraszam – powiedziała Susan. – Nie przypominam sobie, żebyśmy się już poznały.

– Nie – powiedziała blondynka, nieznacznie przewracając oczami. – Nie znamy się.

– Pan Dresden, panna Rodriguez. Myślę, że oboje państwo znacie już pana Hendricksa. A to panna Gard.

– Aha – powiedziałem. – Ta pani jest w pracy, jak rozumiem. Panna Gard uśmiechnęła się. Same profesjonalne uśmiechy naokoło, jak się zdawało.

– Jestem z Fundacji Monoc – powiedziała. – Doradca.

– W jakich sprawach? Jesteśmy ciekawi – dopytywała się Susan. Zdecydowanie miała najbardziej drapieżny uśmiech ze wszystkich obecnych.

– Bezpieczeństwa – odparła Gard niewzruszona. Zwróciła wzrok na mnie. – Pomagam dopilnować, aby żadni złodzieje, szpiedzy czy inne zbłąkane duchy nie straszyły po kątach.

W tej chwili mnie olśniło. Kimkolwiek była panna Gard, najprawdopodobniej to ona odpowiadała za zabezpieczenia, które tak bardzo zaszkodziły Bobowi. Miejsce sprawiedliwej furii zajęła jednak ostrożność. Marcone był świadom moich talentów. Przedsięwziął środki zaradcze, a ponieważ nie należał do tych, którzy wcześnie pokazują swoje karty, był przygotowany na takie czy inne kłopoty z mojej strony. I zamierzał mnie pokonać.

Marcone zorientował się, co myślę.

– Żaden z nas nie chce nieprzyjemności, Dresden. – Wzrok mu stwardniał. – Jeśli chce pan porozmawiać, proszę zadzwonić do mojego biura jutro rano. A na razie, radzę poszukać pańskich klasycznych wykonań Elvisa gdzie indziej.

– Wezmę to pod rozwagę – odparłem.

Marcone pokręcił głową i odszedł prowadzić swoje życie towarzyskie, które polegało głównie na ściskaniu rąk i kiwaniu głową w odpowiednich momentach. Hendricks i amazonka Gard posuwali się za nim jak cienie, nie odstępując go na krok.

– Ależ ty jesteś czarujący – mruknęła Susan. Odchrząknąłem.

– Co za dyplomacja.

– Jestem jak Kissinger. – Spojrzałem spode łba w ślad za Marconem. – Nie podoba mi się to.

– Czemu?

– Bo on coś szykuje. Obstawił swój dom magicznymi zabezpieczeniami.

– Jakby się spodziewał kłopotów – podsunęła Susan.

– No właśnie.

– Myślisz, że to on jest nabywcą Całunu?

– To by miało sens – przyznałem. – Ma dość kontaktów i pieniędzy, żeby to zrobić. Transakcja najwyraźniej ma zostać dokonana na jego gali. – Rozglądając się uważnie po sali, mówiłem dalej: – Nic nie robi bez zapewnienia sobie przewagi. Ma prawdopodobnie przyjaciół w ochronie hotelu. To daje mu swobodę spotkania się z Valmont tam, gdzie nikt ich nie zobaczy.

Dostrzegłem Marconego pod ścianą. Trzymał przy uchu telefon komórkowy. Powiedział coś, patrząc twardo. Wyglądał na człowieka, który nie słucha, tylko wydaje rozkazy. Próbowałem podsłuchiwać, ale on osłaniał usta dłonią, a poza tym przeszkadzała mi odległość i gwar rozmów.

– Ale po co? – spytała Susan. – Ma środki i możliwości, ale w jakim celu miałby kupować Całun?

– Niech mnie diabli, jeśli wiem. Susan pokiwała głową.

– Nie ucieszył się na twój widok, to pewne.

– No. Coś go zaniepokoiło, spotkała go niemiła niespodzianka. Widziałaś jego twarz?

Susan pokręciła głową.

– Co masz na myśli?

– Jego reakcję, kiedy rozmawialiśmy. Jestem pewien, że to zauważyłem. Dał się zaskoczyć w trakcie rozmowy i to mu się nie spodobało.

– Wstrząsnąłeś nim?

– Być może – powiedziałem.

– Na tyle, żeby wykonał przedwczesny ruch?

Ciemne oczy Susan również wyłowiły Marconego, który zamknął klapkę telefonu i skierował się do jednego z wyjść służbowych w asyście Gard i Hendricksa. Przystanął, żeby porozmawiać z ochroniarzem w czerwonej marynarce, i spojrzał w naszym kierunku.

– Wychodzi na to, że powinniśmy zacząć coś robić – powiedziałem. – Potrzebuję minuty, żeby rzucić zaklęcie na próbkę Całunu i odnaleźć go.

– Czemu jeszcze tego nie zrobiłeś?

– Ze względu na ograniczony zasięg i czas trwania zaklęcia – wyjaśniłem. – Musimy znaleźć się blisko.

– Jak blisko?

– Ze trzydzieści metrów.

Marcone wyszedł z sali, a ochroniarz powiedział coś do swojej krótkofalówki.

– Cholera – rzuciłem.

– Spokojnie – odparła Susan, choć w jej głosie wyczułem napięcie. – To sama elita Chicago. Ochrona nie będzie robić zamieszania.

– Racja – przyznałem i ruszyłem ku drzwiom.

– Powoli – upomniała mnie Susan, przywołując znów na twarz uśmiech. – Nie pędź tak.

Starałem się nie pędzić, pomimo ochrony zbliżającej się do nas od tyłu. Kątem oka widziałem ruchy czerwonych marynarek. Posuwaliśmy się powolnym, wdzięcznym krokiem osób przechadzających się na przyjęciu, a Susan uśmiechała się za nas oboje. Dochodziliśmy właśnie do drzwi, kiedy stanęła w nich kolejna czerwona marynarka, odcinając nam drogę.

Rozpoznałem faceta. Ten sam, który o mało nie podziurawił mnie i ojca Vincenta na parkingu, po wyjściu ze studia telewizyjnego. W jego oczach zobaczyłem, że też mnie poznaje. Jego dłoń powędrowała pod marynarkę, gdzie w kaburze pod pachą miał broń. Mowa ciała była czytelna: spokojnie albo cię zastrzelę.

Rozejrzałem się, ale zobaczyłem tylko gości, parkiet i innych ochroniarzy. Nic, co dawałoby jakąkolwiek możliwość. W tym momencie orkiestra zagrała w żywszym, synkopowanym, latynoskim rytmie i kilka młodszych par, które do tej pory nie tańczyły, ruszyły na parkiet.

– Chodź – pociągnąłem Susan za sobą.

– Co robisz? – spytała.

– Chcę zyskać na czasie i przedostać się do wyjścia po drugiej stronie sali. – Zwróciłem się twarzą do niej, objąłem ją w talii, drugą ręką ująłem jej dłoń i poprowadziłem na parkiet nieskomplikowanym krokiem na dwa. – Po prostu tańcz.

Spojrzałem na nią, a ona otworzyła usta ze zdumienia.

– Mówiłeś, że nie umiesz tańczyć.

– Bo nie umiem w klubie czy innym takim miejscu. – Dawała się prowadzić, więc mogłem posuwać się dalej, powstrzymując pośpiech. – Nie jestem dobry w rock and rollu. Co innego na sali balowej.

Susan roześmiała się, aż jej ciemne oczy zabłysły, mimo że cały czas wypatrywała w tłumie czerwonych marynarek.

– I jeszcze do tego ten smoking. Robisz się niebezpiecznie stylowy. Gdzie się nauczyłeś?

Prowadziłem nas w głąb sali, wypuszczając Susan w obrotach na długość ramion i przyciągając z powrotem.

– Kiedy przyjechałem do Chicago, imałem się różnych zajęć, zanim nie zająłem się ostatecznie śledzeniem upadłych aniołów. Między innymi byłem partnerem do tańca w klubie dla emerytów.

– Więc uczyłeś się od uroczych staruszek?

– Trudno jest tańczyć tango z kimś pokręconym przez lumbago – powiedziałem. – To wymaga wielkich umiejętności.

Znów zakręciłem Susan, tym razem przyciągając ją do siebie plecami, z jedną ręką na jej biodrze, a drugą trzymającą jej dłoń wyciągniętą w bok. Dotykanie Susan sprawiało, że przechodził mnie subtelny prąd. Pod dłonią wyczuwałem szczupłą, jędrną talię. Jej włosy pachniały cynamonem, dekolt z tyłu odsłaniał spory fragment pleców. Rozpraszało mnie to jak diabli, a kiedy Susan spojrzała na mnie przez ramię, jej oczy płonęły. Czuła to samo.

Przełknąłem ślinę. Skup się, Harry.

– Widzisz te drzwi za stołami? Przytaknęła.

Spojrzałem znad ramienia. Ochroniarze nie mogli swobodnie się poruszać w tłumie tańczących, więc szybciej od nich dotarliśmy w drugi koniec sali.

– Tam zmierzamy. Musimy urwać się tym facetom i znaleźć Valmont, zanim dotrze do niej Marcone.

– A ochrona nie zajdzie nas od kuchni?

– Nie, jeśli Martin odwróci ich uwagę, zanim zejdziemy z parkietu. Oczy Susan błysnęły. Nie przestając tańczyć, sięgnęła do torebki po telefon.

– Ależ ty masz pokrętny umysł.

– Mów co chcesz, wolałbym nie być wyprowadzony stąd przez zbirów Marconego.

Mieliśmy fart, bo akurat orkiestra zaczęła grać wolniejszy kawałek i Susan mogła przytulić się do mnie, tak żeby telefon nie był widoczny. Słuchałem, jak automatycznie wybiera się numer i starałem się uspokoić swoje myśli i uczucia. Nie na długo to starczyło w studiu Larry’ego Fowlera, ale teraz choćby chwilowe opanowanie emocji było konieczne, żeby Susan mogła zadzwonić.

Udało się. Mówiła coś cicho najwyżej przez trzy czy cztery sekundy, po czym rozłączyła się i schowała telefon.

– Dwie minuty – powiedziała.

A niech to. Niezły ten Martin. W głównym wyjściu widziałem dwóch ochroniarzy. Ciemnowłosy zbir od Marconego zbliżał się. Trudno mu było grzecznie przeciskać się przez tłum, więc udało nam się, tańcząc, zwiększyć dzielący nas od niego dystans.

– Dostaniemy jakiś sygnał?

– Myślę, że musimy poczekać, aż wydarzy się coś, co odwróci uwagę wszystkich – powiedziała Susan.

– Co na przykład?

Nagły, przeraźliwy pisk opon przedarł się przez dźwięki muzyki. Rozległ się głośny brzęk tłukącej się szyby i krzyki dobiegające z holu hotelowego na dole. Orkiestra umilkła zdezorientowana, a ludzie zaczęli się tłoczyć do wyjścia, żeby zobaczyć, co się stało.

– Na przykład to – powiedziała Susan.

Musieliśmy przedzierać się pod prąd, ale zdawało się, że w ogólnym zamieszaniu nikt nie zwraca na nas uwagi. Mignął mi zbir od Marconego kierujący się w stronę centrum tego kotła. Sukinsyn miał broń na wierzchu, mimo że w ewentualnym polu jego rażenia znajdowały się najbogatsze i najbardziej wpływowe osobistości miasta. Przynajmniej trzymał lufę opuszczoną.

Obsługa była zainteresowana wydarzeniem w tym samym stopniu, co pozostali, więc mogliśmy uskoczyć do korytarza służbowego, nie wywołując tym niczyich komentarzy.

Susan ogarnęła korytarz szybkim spojrzeniem.

– Winda? – spytała.

– Schody, o ile je tu mają. Jeśli ktoś zacznie do nas strzelać na schodach, łatwiej nam będzie zacząć krzyczeć i narobić rabanu.

Zauważyłem na ścianie schemat drogi ewakuacyjnej i prześledziłem ją, wodząc palcem.

– Tutaj. Korytarzem i w lewo.

W tym czasie Susan zdjęła szpilki. Była teraz dużo niższa, ale za to jej bose stopy stąpały cicho po wykładzinie. Przeszliśmy korytarzem, znaleźliśmy schody i zaczęliśmy po nich zbiegać. Minęliśmy trzy poziomy, więc byliśmy już chyba na wysokości parteru. Wyjrzałem z klatki schodowej. Akurat otworzyły się niepozorne drzwi małej windy i wysiadło dwóch facetów w poplamionych białych fartuchach pomocników kuchennych. Przeszli korytarzem, patrząc przed siebie, zajęci rozmową. Z zewnątrz dobiegło wycie syren.

– Trzeba to przyznać Martinowi – mruknąłem. – Jak już odwraca uwagę, to na całego.

– Ma bardzo silne poczucie obowiązku – zgodziła się Susan.

– Teraz pilnuj – poleciłem jej i cofnąłem się od drzwi.

Susan obrzuciła spojrzeniem klatkę schodową i korytarz, podczas gdy ja ukląkłem, przygotowując wszystko co potrzeba do zaklęcia poszukującego.

Wyjąłem czarny marker i narysowałem nim krąg na wyłożonym kafelkami podeście schodów. Marker skrzypiał po posadzce. Zamknąłem krąg siłą woli. Otoczyła mnie subtelna bariera, niewidoczna, ale wyczuwalna, odgradzająca mnie od niepożądanego wpływu rozmaitych sił. Mogłem przystąpić do czynienia zaklęcia.

– Czy to permanentny marker? – spytała Susan.

– W ten sposób zadaję cios anarchii, kiedy mi przyjdzie ochota – mruknąłem. – Chwileczkę.

Wyjąłem próbkę od ojca Vincenta i plastikową nakręcaną kaczuszkę.

Wcale nie było to tak idiotyczne, jak wyglądało, co się okaże dalej.

Dotknąłem nitką z Całunu dzioba kaczuszki i nakręciłem ją. Mamrotałem pod nosem bezsensowne sylaby, koncentrując się na swoim celu. Postawiłem kaczuszkę na podłodze, ale zamiast ruszyć swoim kaczym chodem, trwała w bezruchu. Musiałem użyć gumki, żeby przymocować nitkę do dzioba kaczuszki, bo była za krótka i nie dało się jej zawiązać. Skoncentrowałem się, odsuwając na bok wszystkie myśli poza tymi, których wymagało zaklęcie, i uwolniłem zgromadzoną magię ze słowami:

– Szukaj, szukaj, szukaj.

Moc wylała się ze mnie, zapierając mi na chwilę dech w piersi. Mała żółta kaczuszka drgnęła wprawiona w ruch i zaczęła kręcić się w miejscu bez celu. Kiwnąłem głową, wyciągnąłem rękę i wspierając ten gest wysiłkiem woli, przerwałem krąg. Bariera znikła równie szybko, jak się pojawiła, a mała żółta kaczuszka kwaknęła i pomaszerowała ku drzwiom.

Zerknąłem na Susan. Jej ciemne, prześliczne oczy spoglądały na kaczuszkę z wyrazem, który można by miłosiernie określić jako skrajny sceptycyzm.

Rzuciłem jej groźne spojrzenie.

– Tylko mi tego nie mów.

– Przecież nic nie powiedziałam.

– I tak trzymaj. Powstrzymała uśmiech.

– Nie powiem.

Otworzyłem drzwi. Kaczuszka, kiwając się na boki, wyszła na korytarz, kwaknęła i skręciła w lewo. Poszedłem za nią, podniosłem ją i powiedziałem:

– Jest blisko. Chodźmy. Będziemy sprawdzać kaczuszkę na skrzyżowaniach korytarzy.

– Czy kaczuszka wie, że jest coś takiego jak schody?

– Mniej więcej. Chodź. Nie wiem, jak długo będzie trwało zaklęcie.

Ruszyłem przodem. Nie jestem światowej klasy lekkoatletą, ale trochę ćwiczę, mam naprawdę długie nogi i potrafię iść szybciej, niż niektórzy biegną. Kaczuszka poprowadziła nas przez dwa długie korytarze, do drzwi z napisem: Obcym wstęp wzbroniony.

Otworzyłem drzwi, zajrzałem i przekazałem Susan:

– Duża pralnia.

Za nami, w innym korytarzu, rozległ się odgłos kroków. Susan spojrzała na mnie okrągłymi oczami. Wsunąłem się do pralni, Susan tuż za mną. Przymknąłem drzwi, przytrzymując je, żeby szczęk zamka nas nie zdradził.

Kroki zbliżały się, odgłos wskazywał na dwie osoby. Dwa cienie szybko przemknęły obok, mijając szparę w drzwiach.

– Hendricks i Gard – mruknąłem do Susan.

– Skąd wiesz? – spytała szeptem.

– Poczułem perfumy blondyny.

Policzyłem w myśli do dziesięciu, otworzyłem drzwi i wyjrzałem. Korytarz był pusty. Zamknąwszy drzwi, zapaliłem światło. Pomieszczenie było obszerne, pod ścianą stało rzędem kilka przemysłowych pralek. Po drugiej stronie zauważyłem suszarki, a środek zajmowały blaty ze stosami poskładanych białych prześcieradeł i ręczników. Postawiłem kaczuszkę na podłodze. Ruszyła kaczym chodem wzdłuż blatów.

– Tak go ukryły na jachcie. Pomiędzy praniem.

– Więc te profesjonalne złodziejki są tak przewidywalne? – powątpiewała Susan.

Naburmuszyłem się. Kaczuszka doczłapała do końca pomieszczenia i uderzyła w zwisające do podłogi, suszące się pranie. Zsunąłem prześcieradła na jedną stronę. Ukazała się duża krata wentylacyjna. Przykląkłem i uważnie przyjrzałem się jej krawędziom, obmacując je palcami. Znalazłem dwa otwory na śruby. Szarpnięciem wyjąłem kratę ze ściany. Ukazał się przewód wentylacyjny o przekroju kwadratu, o boku długości niecałego metra. Wetknąłem tam głowę. Przewód biegł poziomo, między ścianami. Kaczuszka kiwnęła się i wyraźnie skręciła w prawo.

– Przewód wentylacyjny – powiedziałem.

Zrzuciłem smoking i w roztargnieniu zerwałem z szyi muszkę. Zdjąłem też rozdeptane buty, a następnie podwinąłem rękawy koszuli, odsłaniając bransoletę z tarcz.

– Zaraz wracam.

– Harry... – zaczęła Susan. W jej głosie brzmiał niepokój.

– Widziałem Obcego. Nie jestem Tom Skerritt.

Mrugnąłem do Susan, wziąłem kaczuszkę i wlazłem do przewodu, poruszając się najciszej, jak mogłem.

I faktycznie, zrobiłem to bardzo cicho. Przewód biegł prosto, co pięć metrów widniały kraty prowadzące do kolejnych pomieszczeń gospodarczych. Minąłem trzy z nich, kiedy usłyszałem głosy.

– To wbrew umowie – odezwał się Marcone. Trzaski wskazywały, że mówi przez krótkofalówkę.

Głos Anny Valmont z brytyjskim akcentem dobiegł bez zakłóceń zza następnej kraty.

– Tak samo jak wcześniejsze spotkanie. Nie podoba mi się, że nabywca zmienia plany.

Przełączyła na odbiór. Marcone powiedział spokojnym głosem:

– Zapewniam, że nie mam zamiaru łamać przyrzeczenia danego waszej firmie. Nie na tym polega biznes.

– Kiedy tylko otrzymam potwierdzenie przelewu, przekażę towar. Ani sekundy wcześniej.

– Mój bankier w Zurychu...

– Masz mnie za idiotkę? Ta robota już nas kosztowała więcej, niż każde z nas będzie z tego miało. Wyłącz to pieprzone radio i skontaktuj się ze mną, kiedy naprawdę będziesz mieć coś do powiedzenia, albo zniszczę pieprzony towar i spadam.

– Chwileczkę – powiedział Marcone z wyraźnym napięciem. – Nie może pani...

– Nie mogę? – odparowała Valmont. – Nie pieprz mi tu, jankesie. I dodaj jeszcze milion do rachunku za gadanie mi, co mam robić. Odwołuję transakcję, jeśli pieniądze nie pojawią się w ciągu dziesięciu minut. Koniec.

Podsunąłem się do kraty i zauważyłem, że nie jest osadzona dokładnie tak, jak powinna. Valmont musiała dostać się do hotelu i poruszać się po nim szybami wentylacyjnymi. Zajrzałem przez kratę. Valmont rozłożyła się w jakimś magazynie. Pomieszczenie oświetlone było jedynie zielonkawą poświatą promieniującą z ekranu palmtopa. Złodziejka mruczała coś do siebie pod nosem, wpatrując się w ekran. Miała na sobie obcisłe czarne ubranie i czapkę bejsbolową. Nie zauważyłem mojego płaszcza, ale chyba trudno się było spodziewać, że znajdę wszystko razem, zapakowane w zgrabną paczkę.

Spojrzałem na kaczuszkę, którą ustawiłem przodem do siebie. Natychmiast się obróciła, wskazując na Annę Valmont.

Złodziejka krążyła po pomieszczeniu jak niespokojny kot, z oczami utkwionymi w palmtop. W ciągu kilku minut oczekiwania oczy przywykły mi do ciemności i spostrzegłem, że Valmont krąży wokół tuby z paskiem do noszenia na ramieniu. Tuba znajdowała się w odległości półtora metra ode mnie.

Patrzyłem, jak kobieta się przechadza, aż nagle wyraz jej twarzy i ruchy stężały. Wbiła wzrok w ekran.

– Ale jaja – powiedziała cicho. – Zapłacił.

Teraz albo nigdy. Przyłożyłem dłonie do kraty i pchnąłem ją najdelikatniej, jak mogłem. Bezgłośnie wysunęła się z ramy w ścianie. Odstawiłem ją na bok. Valmont była całkowicie pochłonięta patrzeniem w swój mały komputer. Gdyby perspektywa zapłaty zaprzątała ją jeszcze chwilę dłużej, mógłbym zwiać z Całunem, w stylu Jamesa Bonda. I w jego smokingu. Potrzebowałem tylko kilku sekund, żeby się podczołgać, złapać tubę i zniknąć w przewodzie wentylacyjnym.

O mało nie dostałem zawału, kiedy w krótkofalówce Valmont rozległ się trzask i głos Marconego.

– Proszę. Tak jak było umówione, plus dodatkowe wynagrodzenie. Wystarczy?

– Raczej tak. Towar jest w magazynie podręcznym w suterenie.

– Proszę określić bardziej szczegółowo – powiedział Marcone gniewnie.

Wyślizgnąłem się z przewodu, nawet myśli miałem ciche. Czubkami palców dosięgałem już paska tuby.

– Proszę bardzo – powiedziała Valmont. – Towar jest w zamkniętym pomieszczeniu, w tubie kurierskiej. Sama tuba jest wyposażona w ładunek zapalający. Za pomocą radionadajnika, znajdującego się w moim posiadaniu, można rozbroić lub uaktywnić urządzenie. Kiedy już bezpiecznie opuszczę miasto, rozbroję ładunek, o czym zawiadomię przez telefon. Do tego czasu radziłabym nie otwierać tuby.

Gwałtownie cofnąłem palce.

– Znów zmienia pani warunki – powiedział Marcone głosem gładkim i zimnym jak wewnętrzna ścianka zamrażarki.

– Wygląda na to, że to rynek sprzedawcy.

– Bardzo niewielu śmie choć pomarzyć o wykorzystywaniu mnie. Valmont zaśmiała się cichym, gorzkim śmiechem.

– Ależ skąd. To tylko całkowicie uzasadniony środek ostrożności – powiedziała. – Bądź grzeczny, a twojej cennej szmatce nic się nie stanie. Spróbuj mnie oszukać, a nic nie dostaniesz.

– A jeśli władze same panią zatrzymają? – spytał Marcone.

– Będziesz potrzebował miotły i szufelki, kiedy przyjdziesz po towar. Myślę, że byłoby mądrze z twojej strony, gdybyś zrobił co w twojej mocy, żeby utorować mi drogę.

Wyłączyła krótkofalówkę. Przygryzłem wargę, myśląc intensywnie. Nawet gdybym teraz zabrał Całun, Marcone wpadłby we wściekłość, że nie położył na nim łapy. Jeśli nie zabiłby Valmont, przynajmniej nadałby ją policji. Ona z kolei zniszczyłaby Całun. Gdybym go zabrał, musiałbym jak najszybciej rozbroić urządzenie. Nie mogłem liczyć, że uda mi się to zrobić za sprawą magii. Mogłoby się popsuć, wybuchnąć, zamiast zostać unieszkodliwione.

Potrzebny mi był radionadajnik i istniał tylko jeden sposób, żeby go zdobyć.

Stanąłem za Valmont i przycisnąłem jej do pleców dziób plastikowej kaczuszki.

– Nie ruszaj się – powiedziałem. – Bo strzelam. Zesztywniała.

– Dresden?

– Pokaż ręce – rozkazałem. Podniosła ręce do góry, na ekranie palmtopu zauważyłem kolumny cyfr. – Gdzie jest nadajnik?

– Jaki nadajnik?

Dźgnąłem ją mocniej kaczuszką.

– Dla mnie to też był długi dzień, panno Valmont. Ten, o którym przed chwilą mówiłaś Marconemu.

Wydała krótkie parsknięcie świadczące o niezadowoleniu.

– Jeśli go zabierzesz, Marcone mnie zabije.

– Pewnie tak. Traktuje swój wizerunek poważnie. Mądrze z twojej strony byłoby pójść ze mną i oddać się pod opiekę władz. Więc gdzie jest nadajnik?

Skuliła ramiona i na chwilę opuściła głowę. Ukąsiło mnie poczucie winy. Miała to załatwiać z przyjaciółmi, a oni zostali zabici. Była młodą kobietą, samotną w obcym kraju i bez względu na to, co się stanie, nie miała szans wyjść z tego obronną ręką. Miałem poczucie, że się nad nią znęcam.

– W lewej kieszeni mojej kurtki – powiedziała cicho. Musiałem sobie przypomnieć, że jestem zawodowcem i sięgnąłem do jej kieszeni po nadajnik.

Poradziła sobie ze mną.

W jednej chwili przykładałem jej kaczuszkę do pleców i sięgałem do jej kieszeni. W następnej leciałem na ziemię z siniakiem wielkości jej łokcia wykwitającym mi na szczęce. Światło ekranu palmtopu zgasło.

Zamiast niego pojawiło się czerwone światełko latarki. Valmont kopnięciem wytrąciła mi z dłoni kaczuszkę, którą w locie oświetlił czerwony promień. Po sekundzie ciszy złodziejka roześmiała się.

– Kaczuszka – powiedziała. Sięgnęła do kieszeni i wydobyła mały, srebrny półautomat. – Byłam pewna, że nie strzelisz, ale to już przekracza granice śmieszności.

Przełknąłem to jakoś.

– Ty też nie strzelisz – powiedziałem i zacząłem się podnosić. – Więc równie dobrze możesz opuścić...

Wycelowała w moją nogę i pociągnęła za spust. Ból przeszył mi mięśnie. Mimowolnie krzyknąłem i chwyciłem się za udo, kiedy padło na mnie czerwone światło latarki.

Pomacałem się po nodze. Miałem kilka niewielkich skaleczeń, ale nie byłem postrzelony. Kula uderzyła w betonową podłogę koło mnie i musiał mnie skaleczyć odprysk.

– Bardzo przepraszam – powiedziała Valmont. – Cóż, niegrzecznie byłoby zostawiać nabywcy trupa do posprzątania, więc chyba będę musiała osobiście doręczyć przesyłkę Marconemu. Nie mogę pozwolić, żebyś się zmył z tym, czym wszyscy tak się podniecają.

– Marcone to najmniejszy z twoich kłopotów – powiedziałem.

– Chyba nie, zajmuje wśród nich poczesne miejsce.

– Marconemu nie wyrosną nagle rogi i pazury, żeby cię rozszarpać na strzępy – powiedziałem. – Przynajmniej wydaje mi się, że nie wyrosną. Ale Całun chcą też zdobyć inni. Tacy jak to, z czym się zetknęłaś na jachcie.

Zza czerwonego blasku latarki nie mogłem dostrzec jej twarzy, ale głos jej lekko zadrżał.

– Co to było?

– Demon.

– Prawdziwy demon? – Zadała pytanie tonem pełnym napięcia, jakby nie mogła się zdecydować, czy ma się śmiać, czy płakać. Już to słyszałem. – Spodziewasz się, że uwierzę, że to był prawdziwy demon?

– Powinnaś.

– A ty jesteś swego rodzaju aniołem, jak sądzę.

– Nie, do cholery – zaprzeczyłem. – Ja tylko dla nich pracuję. W pewnym sensie. Posłuchaj, znam ludzi, którzy mogliby cię przed tym ochronić. Ci ludzie nie zrobią ci krzywdy. Pomogą ci.

– Nie potrzebuję pomocy – ucięła Valmont. – Oni nie żyją. Oboje nie żyją. Gaston, Francisca. Moi przyjaciele. Kimkolwiek są ci ludzie... czy to coś... nie może skrzywdzić mnie bardziej.

Zamknięte na klucz drzwi magazynu jęknęły, kiedy coś wyrwało je z zawiasów i odrzuciło na korytarz. Światło z korytarza oślepiającym strumieniem wlało się do wnętrza, aż musiałem na chwilę przesłonić oczy.

Widziałem tylko sylwetki, cienie na tle światła. Jedna postać była szczupła; kiedy przykucnęła, wijące się wokół macki ostrych jak brzytwa włosów otoczyły jej sylwetkę chmurą. Drugi cień wyginał się esowato i emanował siłą. Przypominał człowieka, który zamienił nogi na pokryty łuską ogon ogromnego węża. Pomiędzy nimi stał kształt ludzki, przypominający człowieka w płaszczu, z rękami w kieszeniach, ale cień, jaki rzucał, wił się i kłębił dziko, a światło migało w sposób przyprawiający o zawrót głowy.

– Nie może skrzywdzić cię bardziej – odezwała się środkowa postać rozbawionym, męskim głosem. – Nieważne, jak często to słyszałem, zawsze jest to nowe wyzwanie.

Rozdział 20

Kiedy moje oczy przywykły do mroku, zacząłem rozróżniać szczegóły. Demoniczna kobieta o włosach jak brzytwy, z dwiema parami oczu, płonącą pieczęcią i morderczymi szponami była tą samą Denarianką, która tamtego ranka przypuściła atak w porcie. Druga z demonicznych istot była pokryta ciemnoszarą łuską z plamkami rdzawej czerwieni. Od ramion do pasa demon wyglądał mniej więcej po ludzku. Od karku w górę i od pasa w dół przypominał spłaszczonego węża. Nie miał nóg i wił się w skrętach, a łuski chrzęściły o podłogę. On również miał dwie pary oczu; jedne to złote ślepia węża, drugie, pomiędzy pierwszymi, połyskiwały bladą niebieskawą zielenią, tej samej barwy co pulsujące światło symbolu, który zdawał się poruszać w blasku łusek na wężowej głowie.

Jeden, drugi, trzeci Denarianin... doliczyłem się. Tylko ten trzeci wyglądał na człowieka. Miał na sobie brązowy trencz, niedbale rozpięty. Jego ubiór sprawiał wrażenie szytego na miarę i kosztownego. Na szyi miał luźno związany, wąski szary krawat. Był to mężczyzna średniego wzrostu i budowy, w ciemnych włosach połyskiwały gdzieniegdzie srebrne nitki. Wyraz twarzy miał łagodny, rozbawiony, półprzymknięte ciemne oczy spoglądały sennie. Jego angielszczyzna naznaczona była lekko brytyjskim akcentem.

– Proszę, proszę. I cóż my tu mamy? Naszą dzielną złodziejkę i jej... Odniosłem wrażenie, że z przyjemnością wdałby się w pełną uszczypliwości tyradę, tak typową dla czarnych charakterów z miasta, ale nim zdążył dokończyć zdanie, Anna Valmont odwróciła się i swoim małym pistoletem trzykrotnie wystrzeliła mu w pierś. Zobaczyłem, jak odskoczył i skręcił się wpół. Na koszuli i płaszczu gwałtownie pojawiła się plama krwi. Musiała trafić go w serce lub w tętnicę.

Mężczyzna wpatrywał się w Valmont, mrugając oczami w szoku. Rozchylił płaszcz i spojrzał na powiększającą się plamę czerwieni. Zauważyłem, że jego krawat nie jest właściwie krawatem. Wyglądał jak kawałek szarego sznura i chociaż właściciel nosił go jako ozdobę, związany był w pętlę wisielca.

– Nie lubię, kiedy mi się przerywa – powiedział ostrym, paskudnym tonem. – Nawet nie dokonałem jeszcze prezentacji. Są pewne zasady, których należy przestrzegać, młoda kobieto.

Anna Valmont, dziewczyna o poglądach zbliżonych do moich, miała na to szybką ripostę. Wystrzeliła jeszcze kilka razy.

Mężczyzna znajdował się zaledwie o półtora metra od niej. Blond złodziejka wycelowała w sam środek postaci i ani razu nie spudłowała. W miejscach, w które trafiły kule, otworzyły się nowe, obficie krwawiące rany, a on tylko założył ręce na piersi. Po czwartym strzale przewrócił oczami, wykonując lewą dłonią gest oznaczający, że Anna ma strzelać dalej. Wreszcie w broni kul, rozległ się szczęk pustego magazynka.

– Na czym to ja stanąłem... – odezwał się mężczyzna.

– Zasady – wymruczała kobieta demon o dzikich włosach. Słowo wyszło z jej ust nieco zniekształcone przez kły wbijające się w wargi. – Zasady, ojcze.

– To bez znaczenia – odparł mężczyzna. – Złodziejko, ukradłaś coś, co mnie interesuje. Oddaj mi to natychmiast, a będziesz mogła pójść swoją drogą. Jeśli mi odmówisz, będę musiał się na ciebie zdenerwować.

Nad górną wargą Anny Valmont pojawiły się kropelki potu. Spoglądała na swoją bezużyteczną broń i na mężczyznę w trenczu okrągłymi, dzikimi oczami, zastygłymi w wyrazie zmieszania i zrozumiałego przerażenia.

Wiadomo było, że odgłos strzałów ściągnie ludzi. Chciałem zyskać na czasie. Pochyliłem się i zapuściłem rękę do kieszeni kurtki Valmont. Wyciągnąłem niewielkie pudełko z czarnego plastiku, przypominające z grubsza pilot do telewizora. Trzymając kciuk na nadajniku, tak jakbym wiedział, co robię, zwróciłem się do mężczyzny w trenczu.

– Ej, ty, Bogart. Cofnij się razem z cudownymi bliźniętami, albo potraktuję tym prześcieradło.

Mężczyzna uniósł brwi.

– Słucham? Machnąłem nadajnikiem.

– Pstryk. Bum. I po Całunie.

Wężowaty syknął, niespokojnie skręcając ciało, a dziewczyna-demon rozchyliła wargi w warknięciu. Mężczyzna pomiędzy nimi przyglądał mi się przez chwilę pustymi oczami bez wyrazu, po czym stwierdził:

– Blefujesz.

– A co mnie obchodzi to prześcieradło – powiedziałem.

Mężczyzna wpatrywał się we mnie bez ruchu. Za to jego cień poruszał się, zwijał i falował, a ten ruch doprowadzał mnie do choroby lokomocyjnej. Przeniósł wzrok ze mnie na Valmont, a następnie na tubę kurierską na podłodze.

– Zdalnie sterowany detonator. Wezmę go. Orientujesz się, że stoisz tuż przy urządzeniu?

Orientowałem się. Nie miałem pojęcia, jak silny jest ładunek wybuchowy. Wszystko jedno, skoro nie miałem również pojęcia, który guzik nacisnąć, by go uaktywnić.

– Yhm.

– Zabijesz się, a nie oddasz Całunu?

– Wolę to, niż pozwolić, żebyś ty mnie zabił.

– A kto powiedział, że mam zamiar kogokolwiek zabijać? Spojrzałem groźnie na niego i na dziewczynę-demona.

– Francisca Garcia o tym wspomniała.

Jego cień zakłębił się energiczniej, ale on sam mierzył mnie wzrokiem bez wyrazu.

– Może moglibyśmy dojść do porozumienia.

– Na czym miałoby ono polegać?

Wyciągnął z kieszeni rewolwer dużego kalibru i wycelował w Annę Valmont.

– Oddaj mi pilot, a nie zabiję tej młodej kobiety.

– Szef gangu demonów posługuje się bronią? Chyba żartujesz – powiedziałem.

– Mów mi Nicodemus. – Spojrzał na rewolwer. – Nowoczesne, wiem, ale przewidywalne. – Wymierzył w ogarniętą przerażeniem Annę Valmont. – Czy mam policzyć do trzech?

– Licz sobie do ilu chcesz – powiedziałem, imitując głos marionetki z teatru lalek – ale ten jeden detonator ci się nie dostanie, ha, ha.

– Jeden – powiedział Nicodemus.

– Spodziewasz się, że ci go oddam odruchowo, czy jak?

– Robiłeś tak niejednokrotnie, kiedy chodziło o kobietę w niebezpieczeństwie, Harry Dresdenie. Dwa.

Nicodemus znał mnie dobrze. I wybrał taktykę nacisku, która, jak się okazuje, nie wymagała wiele czasu. A więc wiedział, że gram na czas. Cholera. Nie potrafiłem wziąć go na blef.

– Poczekaj – powiedziałem.

Odwiódł kciukiem spust rewolweru i wycelował w głowę Valmont.

– Trz...

To tyle, jeśli chodzi o spryt.

– Dobra – wypaliłem i rzuciłem mu pilota. – Masz.

Nicodemus opuścił broń, odwracając się, aby złapać detonator lewą ręką. Poczekałem, aż skieruje wzrok z Valmont na detonator.

Wtedy zgromadziłem każdą cząstkę mocy, jaką byłem w stanie osiągnąć w tej chwili, wyrzuciłem przed siebie prawą rękę i warknąłem:

– Fuego!

Płomień wzniósł się z podłogi falą szeroką jak framuga drzwi i przetoczył się w przypływie rozgrzanego powietrza. Rozprzestrzenił się jeszcze szerzej i uderzył w skrwawioną pierś Nicodemusa. Siła uderzenia odrzuciła go przez korytarz i cisnęła nim o ścianę po drugiej stronie. Nie przebił się na wylot, ale tylko dlatego, że tam, gdzie uderzył plecami, była akurat belka. Od ramion po biodra wgniótł się w gipsową ściankę, a siła odrzuciła mu głowę w tył. Wydawało się, jakby jego cień został odrzucony z nim razem. Rozbryznął się na ścianie wokół niego jak bąble smoły.

Wężowy demon przesunął się z oszałamiającą prędkością obok płomienia. Demoniczna dziewczyna wrzasnęła, usiłując się osłonić swoimi brzytwami przed ogniem i podmuchem, który odrzucił ją od drzwi.

Gorąco było nie do zniesienia. Podmuch jak z pieca wysysał powietrze z moich płuc. Odrzut eksplozji przewrócił mnie na podłogę; potoczyłem się, aż zatrzymałem pod ścianą. Przypadłem do ziemi i osłoniłem twarz, kiedy w miejsce szkarłatnych płomieni pojawiła się nagle chmura obrzydliwego czarnego dymu. W uszach mi dzwoniło, nie słyszałem nic poza łomotem własnego serca.

Gdybym miał inne wyjście, nie posłużyłbym się zaklęciem ognia. To dlatego zawsze używam różdżki. Niszcząca, brudna, szybka magia jest trudna i niebezpieczna. Łatwo może się wymknąć spod kontroli. Różdżka pomaga panować nad taką magią, ukierunkowywać ją. Dzięki niej unikam eksplozji, a gorąco nie wypala mi płuc.

Macałem wokół siebie oślepiony dymem. Nic nie widziałem i nie mogłem oddychać. Natrafiłem dłonią na kobiecy nadgarstek, potem wymacałem ramię. Znalazłem Annę Valmont. Ciągnąc ją jedną ręką, drugą znalazłem tubę kurierską. Taszcząc za sobą Annę i tubę, wpełzłem do kanału wentylacyjnego.

W kanale było świeże powietrze. Valmont poruszyła się i zakaszlała. Pomieszczenie magazynowe stało w ogniu, w którego świetle mogłem wreszcie coś widzieć. Valmont straciła jedną brew. Połowę twarzy miała czerwoną i pokrytą pęcherzami.

– Ruszaj się! – krzyknąłem do niej najgłośniej, jak mogłem.

Zamrugała, ledwo rozumiejąc. Przepchnąłem ją przed siebie, w kierunku otworu w pomieszczeniu pralni, a ona zaczęła się sztywno poruszać o własnych siłach.

Valmont nie czołgała się tak szybko, jak bym sobie tego życzył, ale to nie ona miała doświadczenie z ogniem i potworami. Serce łomotało mi w uszach, a kanał wentylacyjny wydawał się przytłaczająco ciasny. Wiedziałem, że Denarianie w swojej demonicznej postaci są groźniejsi ode mnie i Anny Valmont razem wziętych. Jeśli nie dopisze mi jakieś dzikie szczęście, szybko dojdą do siebie po ciosie i za chwilę nas dościgną. A jeżeli nie uda się nam ich pozbyć, dopaść samochodu i jak najszybciej zwiać, złapią nas bez trudu. Popychałem Valmont coraz gwałtowniej, w miarę jak wyobraźnia podsuwała mi obrazy wijących się macek, tnących mi nogi na strzępy, zębów jadowych węża zatopionych w mojej łydce i pokrytych łuską rąk ciągnących mnie do tyłu za kostki.

Valmont wypadła z kanału wentylacyjnego do pomieszczenia pralni. Ja zaraz za nią, co przypomniało mi oglądany kiedyś program telewizyjny o zwyczajach godowych małp z gatunku wyjców pospolitych. Odzyskałem słuch i usłyszałem wysoki, brzęczący dzwonek alarmu pożarowego dobiegający z korytarza.

– Harry? – spytała Susan. Popatrzyła na mnie i na Valmont, której pomogła dźwignąć się na nogi. – Co się dzieje?

Wstałem i odchrząknąłem.

– Musimy wiać. Natychmiast.

Susan skinęła głową, po czym pchnęła mnie. Mocno. Zatoczyłem się na ścianę suszarek, uderzając się w ramię i w głowę. Kiedy się obejrzałem, dziewczyna-demon właśnie wypuszczała swoje macki z kanału wentylacyjnego, a za chwilę pojawiła się cała – łuski, szpony i reszta. Stoczyła się z otworu ze zdumiewającą zwinnością i opadła na czworaki.

Denarianka była szybka, ale nie tak szybka jak Susan. Dziewczyna-demon rozchyliła wargi w warknięciu, a Susan wymierzyła jej kopniaka w usta. Kopnęła tak mocno, że coś trzasnęło i demon wrzasnął z zaskoczenia i bólu.

– Susan! – zawołałem.

Chciałem krzyknąć: „Uważaj!”, ale nie było na to czasu. Z pół tuzina wiązek macek godziło w nią jak dzidy. Susan uchyliła się przed nimi wszystkimi. Uskoczyła na drugą stronę, tam gdzie stały pralki, a Denarianka, odzyskawszy równowagę, pomknęła za nią. Zamierzyła się na Susan jeszcze większą liczbą ostrzy, ale ona znów się uchyliła, otwierając przy tym szeroko drzwiczki jednej z pralek. Przytrzasnęła drzwiczkami włosy demona i celnie kopnęła Denariankę w zginające się do tyłu kolano.

Dziewczyna-demon zawyła z bólu, miotając się jak szalona. Wiedziałem, że jest dość silna, żeby się szybko oswobodzić, ale na razie tkwiła w potrzasku. Susan złapała składaną deskę do prasowania wiszącą na ścianie obok i z półobrotu walnęła Denariankę krawędzią. Uderzyła trzy razy – w uszkodzone kolano, w tyłek i w kark. Denarianka zawyła przy pierwszych dwóch ciosach, a opadła bezwładnie przy trzecim.

Susan przez chwilę przyglądała się demonowi. Jej ciemne oczy płonęły, wzrok był twardy. Metalowa rama deski do prasowania była wygięta i skręcona od siły ciosów, jakie zadała. Susan odetchnęła głęboko, odrzuciła na bok deskę i przygładziła sobie włosy dłonią.

– Suka – rzuciła.

– No, no – powiedziałem.

– Nic ci nie jest, Harry? – spytała Susan, nie patrząc na mnie.

– Nic – powiedziałem. – No, no.

Susan podeszła do blatu, na którym zostawiła swoją torebkę. Otworzyła ją, wyjęła telefon i powiedziała:

– Chcę, żeby Martin czekał na nas przy wyjściu. Zmusiłem się do wstania i pomogłem Annie Valmont.

– Przy jakim wyjściu?

Susan bez słowa wskazała na schemat dróg ewakuacyjnych wiszący na ścianie, ciągle nie patrząc na mnie. Powiedziała kilka cichych słów do telefonu, po czym go zamknęła.

– Już jedzie. Ewakuują hotel. Będziemy musieli...

Poczułem nagły przypływ energii magicznej. Powietrze wokół Susan pociemniało i zgęstniało w chmurę cienia. W mgnieniu oka chmura stała się jeszcze gęstsza i przekształciła się w kłębowisko węży różnej wielkości i koloru, które owinęły się wokół Susan. Rozległy się syki i chrzęst. Widziałem błyskające zęby atakujących węży. Susan krzyknęła.

Odwróciłem się do drzwi i zobaczyłem w nich człowieka-węża. Jedną, nie całkiem ludzką rękę wyciągał w kierunku Susan. Z jego wężowych ust wydobywały się syczące dźwięki. Czułem nacisk wibrującego powietrza pomiędzy wyciągniętą ręką Denarianina a Susan.

Ogarnęła mnie wściekłość i ledwo powstrzymałem się przed rzuceniem kolejnego prymitywnego zaklęcia ognia na człowieka-węża. Taką ilością furii prawdopodobnie zabiłbym nas wszystkich. Zamiast tego sięgnąłem po powietrze w korytarzu za Denarianinem i skierowałem je całe na niego, rycząc:

– Ventas servitas!

Kolumna wichru uderzyła w człowieka-węża od tyłu, uniosła go z podłogi i przerzuciła na drugą stronę pomieszczenia. Walnął w ścianę pralek, pozostawiając w jednej z nich wgniecenie głębokie na prawie pół metra. Wydał przy tym jękliwy, a zarazem syczący świst, który, jak miałem nadzieję, był oznaką zaskoczenia i bólu.

Susan rzuciła się na podłogę i turlając się, zdzierała z siebie węże. Mignęła mi jej miodowobrązowa skóra, zobaczyłem, jak rozdziera się czarna suknia. Kropelki czerwonej krwi pojawiły się obok niej na podłodze i na wężach, które odrzucała, ale one trzymały się mocno. W panice szarpała ciało, starając się pozbyć węży.

Zamknąłem oczy na chwilę, która wydawała się trwać rok. Zgromadziłem w sobie dość woli, aby spróbować przerwać czar rzucony przez Denarianina. Sformułowałem w głowie przeciwzaklęcie, pokładając w Bogu nadzieję, że dobrze oceniłem ilość mocy potrzebnej do odczynienia zaklęcia. Zbyt mała ilość mogła jedynie wzmocnić czar, który stałby się jak stal kuta w ogniu. Z kolei gdybym użył zbyt wiele mocy, mogłaby ona uwolnić przypadkową, nieuporządkowaną, destrukcyjną energię obu zaklęć. Skoncentrowałem całą wolę na płaszczu z węży pokrywającym Susan i rzucając przeciwzaklęcie, uwolniłem moc.

– Entropus! – warknąłem.

Przeciwzaklęcie zadziałało. Węże wiły się i miotały jeszcze przez krótką chwilę, po czym zapadły się w sobie i znikły. Pozostał po nich tylko przezroczysty, połyskujący śluz.

Susan odpełzła na bok, ciągle dysząc i krwawiąc. Jej skóra lśniła, mokra i śliska od pozostałości zaczarowanych węży. Strużki krwi ściekały jej po ramionach i jednej nodze, a potężne czarne sińce obejmowały jedno ramię, nogę, szyję i połowę twarzy.

Przyjrzałem się dokładniej. Ciemne ślady na skórze nie były sińcami. Podczas, gdy się przyglądałem, nabrały kształtu, przekształciły się w wyraźne linie tatuażu. Patrzyłem, jak na skórze Susan pojawia się maoryski tatuaż z krzywych linii i punktów. Zaczynał się na policzku, poniżej oka, schodził w tył, do karku, przechodził z powrotem przez obojczyk i niknął w dekolcie wieczorowej sukni. Widoczny był również wzdłuż lewej ręki i lewej nogi. Kończył się na grzbiecie dłoni i na podbiciu lewej stopy. Susan dźwignęła się na nogi, dysząc i drżąc. Oplatający ją wzór przydawał jej dzikości. Wpatrywała się we mnie przez chwilę ciemnymi, ogromnymi oczami o źrenicach zbyt szerokich, by mogły być ludzkie. Te oczy pełne były łez, które nie spłynęły. Odwróciła wzrok.

Człowiek-wąż doszedł do siebie na tyle, że znów przyjął postawę pionową. Rozejrzawszy się wokół, skierował spojrzenie żółtych ślepi na Susan i świsnął zaskoczony.

– Bractwo – wysyczał chrapliwie. – Tu jest bractwo. Denarianin znów się rozejrzał i spostrzegł tubę kurierską, którą wciąż miałem przewieszoną na pasku przez ramię. Machnął ogonem i rzucił się w moim kierunku. Wślizgnąłem się za stół, odgradzając się od niego.

– Susan! – krzyknąłem.

Człowiek-wąż uderzył jedną ręką stół, który pękł na pół. Zbliżał się do mnie poprzez te szczątki, ale Susan wyrwała ze ściany suszarkę i rzuciła nią w jego głowę. Spostrzegł to i zdążył się uchylić, jednak suszarka zawadziła o niego i powaliła go. Z sykiem odpełzł od nas, by zniknąć w kanale wentylacyjnym.

Przez chwilę wpatrywałem się, dysząc, w otwór kanału, ale już się nie pojawił. Ciągnąc za sobą zmartwiałą Valmont w kierunku drzwi, zwróciłem się do Susan:

– Bractwo?

Zacisnęła wargi, odwracając swoje za duże oczy.

– Nie teraz.

Zacisnąłem zęby z bezsilności, ale ona miała rację. Dym gęstniał, a my nie wiedzieliśmy, czy ten wysoki, zielony i pokryty łuską nie wróci. Ciągnąc za sobą Valmont, upewniłem się, że nadal mam Całun, i ruszyłem za Susan do wyjścia. Biegła boso, nie zatrzymując się, a ja, z bólem w płucach i z oporną złodziejką, z trudem dotrzymywałem jej kroku.

Po pokonaniu schodów Susan otworzyła drzwi, za którymi natknęliśmy się na dwóch goryli w czerwonych marynarkach ochrony. Usiłowali nas zatrzymać. Susan potraktowała ich lewym i prawym sierpowym, więc mogliśmy bez przeszkód dotrzeć do wyjścia. Zrobiło mi się ich trochę żal. Zostać znokautowanym przez damę musiało być poniżej ich łajdackiej godności.

Opuściliśmy budynek bocznym wyjściem, przed którym czekała ciemna limuzyna, a obok niej stał Martin. Słyszałem wycie syren, krzyki i zlewające się w jedno zawodzenie wozów strażackich usiłujących dotrzeć do hotelu.

Martin obrzucił Susan spojrzeniem i zesztywniał, po czym skoczył ku nam.

– Weź ją – wychrypiałem. Martin podniósł Valmont i poniósł ją do samochodu jak śpiące dziecko. Poszedłem za nim. Szofer wsadził złodziejkę do limuzyny i usiadł za kierownicą. Susan wsunęła się do samochodu następna. Zsunąłem tubę z ramienia, żeby wsiąść za nią, kiedy coś schwyciło mnie od tyłu, owijając się wokół mnie jak miękka, giętka lina. Dosięgłem drzwi samochodu, ale udało mi się jedynie je zatrzasnąć. Zostałem oderwany od ziemi i wylądowałem przy wyjściu ewakuacyjnym.

– Harry! – krzyknęła Susan.

– Jedź! – sapnąłem, patrząc na Martina za kierownicą limuzyny. Złapałem Całun i spróbowałem rzucić nim w samochód, ale coś przygwoździło mi rękę, uniemożliwiając to. – Jedź! Sprowadź pomoc!

– Nie! – wykrzyknęła Susan, usiłując otworzyć drzwi.

Martin był szybszy. Usłyszałem trzaśniecie centralnego zamka limuzyny. Z rykiem silnika samochód śmignął na jezdnię i odjechał.

Próbowałem uciekać, ale coś spętało mi stopy, tak że nawet nie byłem w stanie podnieść się z ziemi. Obejrzałem się i zobaczyłem tuż nad sobą Nicodemusa. Ze wszystkiego, co miał na sobie, jedynie pętla na szyi nie była przesiąknięta krwią. Jego cień, jego pieprzony cień oplatał się mi wokół talii, nóg i rąk, poruszając się i wijąc jak coś żywego. Sięgnąłem po swoją magię, ale trzymające mnie zwoje cienia stały się nagle zimne, zimniejsze niż lód, niż stal na mrozie, a moja moc pod wpływem tego zimna skruszyła się na zmrożony proszek.

Jeden ze zwojów cienia wyjął mi tubę ze zdrętwiałych dłoni i wijąc się w powietrzu, podał ją Nicodemusowi.

– Doskonale – powiedział. – Mam Całun. I mam ciebie, Harry Dresdenie.

– Czego chcesz? – wychrypiałem.

– Tylko porozmawiać – zapewnił mnie Nicodemus. – Odbyć z tobą uprzejmą rozmowę.

– Pieprz się.

Jego oczy pociemniały z zimnego gniewu. Sięgnął po ciężki rewolwer.

Świetnie, Harry, pomyślałem. Oto, co masz z tego, że zgrywałeś bohatera. Teraz cię poczęstuje sześciopakiem dziewięciomilimetrowych łakoci.

Ale Nicodemus mnie nie zastrzelił. Zdzielił za to w głowę kolbą rewolweru.

Błysnęło mi w oczach i zacząłem upadać. Straciłem przytomność, nim mój policzek dotknął ziemi.

Rozdział 21

Obudziło mnie zimno. Odzyskiwałem czucie w kompletnej ciemności, pod strumieniem lodowatej wody. W porównaniu z bólem głowy, rana na nodze wydawała się wręcz przyjemnością. Nadgarstki i ramiona bolały jeszcze bardziej. Kark miałem zesztywniały i chwilę trwało, zanim się zorientowałem, że znajduję się w pozycji pionowej, z rękami związanymi nad głową. Stopy również miałem związane. Mięśnie zaczęły mi drgać i drętwieć pod zimną wodą, więc spróbowałem się spod niej wydostać, ale sznury trzymały mocno. Zimno zaczęło przenikać mnie do głębi. Bardzo to bolało.

Usiłowałem się uwolnić, pracując metodycznie rękami i nogami, naciskając na więzy, starając się oswobodzić ręce. Trudno powiedzieć, czy coś to dawało. Z zimna nawet nie czułem nadgarstków, a było zbyt ciemno, żeby coś zobaczyć.

Byłem przerażony. Gdyby nie udało mi się uwolnić dłoni, to mógłbym zaryzykować próbę przepalenia sznurów magią. Cholera, byłem tak przemarznięty, że nawet myśl o samopodpaleniu wydawała się atrakcyjna. Jednak kiedy zacząłem gromadzić moc, by wykonać plan, nie byłem w stanie jej uchwycić. Wtedy zrozumiałem. Płynąca woda. Płynąca woda niweluje magiczną energię, więc za każdym razem, kiedy usiłowałem ją zebrać, woda ją spłukiwała.

Zimno stawało się coraz gorsze, coraz bardziej bolesne. Nie było od niego ucieczki. W panice miotałem się dziko, tępy ból ogarniał moje związane ręce i nogi, ale rozpływał się w odrętwieniu wywołanym zimnem. Chyba kilka razy krzyknąłem. Pamiętam, że za którymś razem zakrztusiłem się wodą.

Nie miałem wiele sił. Po kilku minutach zwisłem obolały, dyszący, zbyt zmęczony, żeby dalej walczyć. Woda była coraz zimniejsza, związane ręce i nogi wyły z bólu.

Bolało mnie, ale pocieszałem się, że już bardziej boleć nie może.

Minęło kilka godzin i okazało się, jak bardzo się myliłem.

Drzwi się otworzyły, w oczy dźgnął mnie blask płomieni. Szarpnąłbym się, gdybym był w stanie w ogóle się poruszyć. Weszło dwóch zwalistych mężczyzn z płonącymi pochodniami. W ich świetle mogłem obejrzeć pomieszczenie. Mur przy drzwiach zbudowany był z obrobionego kamienia, ale ściany koło mnie składały się z gruzu i starych cegieł, tylko jedna była betonowa, zaokrąglona, co, jak mi się zdawało, wyglądało na zbiornik miejskiego systemu wodociągów. Strop stanowiła goła ziemia, z której wystawały kamienie i korzenie. Woda lała się skądś powyżej mnie i spływała do ścieku w podłodze.

A zatem zabrali mnie do Podmiasta. Jest to sieć pieczar, zapadłych budynków, tuneli i dawnych konstrukcji pod Chicago. Podmiasto jest ciemne, wilgotne, zimne, pełne istot, które unikają światła dziennego i towarzystwa ludzi, a może nawet radioaktywne. To tunele, gdzie prowadzono projekt Manhattan, dały początek Podmiastu. Ludzie, którzy wiedzą o jego istnieniu, nawet magowie tacy jak ja, zapuszczają się tu jedynie w ostateczności.

Nikt nie wie, jak się tu poruszać, i zdawałem sobie sprawę, że nikt mnie tu nie znajdzie.

– Ale się napracowaliście – mruknąłem do przybyłych ludzi skrzekliwym głosem. – Czy któryś z was ma zimne piwo, chłopaki? Może schłodzić?

Ledwo na mnie spojrzeli. Jeden z nich stanął pod ścianą po mojej lewej stronie, drugi pod ścianą po prawej.

– Powinienem był posprzątać, wiem – ciągnąłem. – Gdybym wiedział, że będę miał towarzystwo, wziąłbym prysznic i wytarłbym podłogę.

Brak odpowiedzi. Twarze bez wyrazu. Nic.

– Nieprzyjemny pokój – powiedziałem.

– Będziesz musiał im wybaczyć – odezwał się Nicodemus. Pojawił się w świetle pochodni, przebrany, ogolony i wykąpany. Miał spodnie od piżamy, kapcie i bonżurkę w stylu Hugh Hefnera. Szyję nadal otaczała mu szara pętla. – Od moich pracowników wymagam dyskrecji, a wymagania mam bardzo wysokie. Dlatego czasem sprawiają wrażenie nieco sztywnych.

– Nie pozwalasz swoim zbirom mówić? – spytałem.

Wyjął z kieszeni fajkę i niewielką puszkę tytoniu Prince Albert.

– Usunąłem im języki.

– Twój dział zatrudnienia nie jest chyba oblegany, prawda? – skomentowałem.

Nabił fajkę tytoniem i uśmiechnął się.

– Zdziwiłbyś się. Zapewniam doskonałą opiekę stomatologiczną.

– Przyda ci się, kiedy policjanci wybiją ci kopniakami zęby. Ten smoking jest wypożyczony.

W jego ciemnych oczach błysnęło coś paskudnego.

– Najmłodszy małej Maggie. Wyrosłeś na mężczyznę o niepośledniej sile.

Gapiłem się na niego przez dłuższą chwilę, drżący i oniemiały ze zdumienia. Moja matka miała na imię Margaret. Czyja byłem jej najmłodszym? O ile mi wiadomo, byłem jej jedynym dzieckiem. O swoich rodzicach wiedziałem tak niewiele, że uważałem to za tym cenniejsze. Matka zmarła przy moim urodzeniu. Ojciec nabawił się tętniaka mózgu, kiedy miałem sześć lat. Miałem zdjęcie ojca wycięte z żółtej strony gazety, które przechowywałem w albumie. Przedstawiało go w czasie występu na przyjęciu dobroczynnym na rzecz dzieci w małym miasteczku w Ohio. Miałem też zdjęcie z polaroida, na którym ojciec i ciężarna matka stoją przed pomnikiem Lincolna. Na szyi nosiłem odziedziczony po matce amulet z pentagramem. Był porysowany i powgniatany, ale czego się spodziewać, jeśli ktoś posługuje się nim do zabijania wilkołaków.

To było wszystko, co mi pozostało po rodzicach. Słyszałem już kiedyś, że moja matka zadawała się z nieodpowiednimi ludźmi. Nic konkretnego, raczej wniosek z przelotnych, zasłyszanych tu i ówdzie uwag. Pewien wezwany przeze mnie demon powiedział mi, że moi rodzice zostali zamordowani. Ta sama istota sugerowała, że mogę mieć krewnych. Odrzuciłem ten pomysł, przyjmując, że demon jest nędznym kłamcą. A jeśli Nicodemus i Chauncy pracują w tej samej firmie, Denarianinowi również nie można wierzyć. Prawdopodobnie kłamie. Prawdopodobnie.

A co, jeśli nie kłamie?

Niech mówi, postanowiłem. Zbieraj informacje. Nie miałem wiele do stracenia, a informacja to potęga. Mógłbym dowiedzieć się czegoś, co dałoby mi pewną przewagę.

Nicodemus zapalił fajkę zapałką i pyknął kilka razy, patrząc mi w twarz z lekkim uśmieszkiem. Z łatwością mógł odgadnąć moje myśli. Unikałem spojrzenia mu w oczy.

– Harry. Czy mogę mówić do ciebie: Harry?

– A miałoby znaczenie, gdybym ci odmówił?

– Powiedziałoby mi to coś o tobie – odparł. – Chciałbym cię poznać i wolałbym uniknąć dentysty, jeśli to możliwe.

Spojrzałem na niego groźnie, drżąc pod lodowatą wodą. Guz na głowie pulsował, spętane ręce i nogi bolały.

– Mogę spytać, do jakiego pieprzonego dentysty chodzisz? Do dentysty sadysty? Do doktora Mengele?

Nicodemus wypuścił kłąb dymu z fajki i przyjrzał się moim więzom. Wszedł kolejny mężczyzna bez wyrazu. Ten był starszy, chudy, z gęstymi siwymi włosami. Pchał przed sobą wózek, jakiego używa obsługa hotelowa. Rozłożył niewielki stolik i ustawił go z boku, poza zasięgiem pryskającej wody. Nicodemus bawił się swoją fajką.

– Dresden, mogę być z tobą szczery?

Wyobrażałem sobie, że wózek zawiera narzędzia ewentualnych tortur, a ich widok ma mnie przestraszyć.

– Jak sobie chcesz, mnie raczej wszystko jedno.

Nicodemus przyglądał się służącemu, który rozstawił trzy składane krzesła i nakrył stolik białym obrusem.

– Zetknąłeś się z wieloma niebezpiecznymi istotami. Ale to na ogół byli idioci. Ja staram się czegoś takiego uniknąć i dlatego właśnie jesteś związany i trzymany pod bieżącą wodą.

– Ty się mnie boisz – stwierdziłem.

– No, wiesz... pokonałeś trzech przeciwników praktykujących Sztukę, arystokratkę Dworu wampirów, a nawet jedną z Królowych Elfów. Oni cię nie docenili, tak samo jak i twoi sprzymierzeńcy. Ja przeciwnie. Możesz chyba uznać swoje obecne położenie za komplement.

– Jasne – mruknąłem, strząsając lodowatą wodę z oczu. – Zbytek łaski.

Nicodemus uśmiechnął się. Służący otworzył wózek, w którym znajdowało się coś o wiele bardziej perfidnego niż narzędzia tortur. Było tam śniadanie. Stary sługa zaczął wystawiać na stolik jedzenie. Zrumienione, cieniutkie plasterki ziemniaków. Ser. Biszkopty. Bekon, kiełbaski, naleśniki, grzanki, owoce. I kawa, dobry Boże. Gorąca kawa. Zapach podrażnił mi żołądek, który mimo przemarznięcia zaczął wykonywać ruchy, jakby chciał wypełznąć na zewnątrz i zdobyć nieco pożywienia.

Nicodemus usiadł, a służący nalał mu kawy. Chyba nie mógł zniżyć się do tego, żeby sobie nalać samemu.

– Próbowałem utrzymać cię z dala od tej sprawy.

– No, no, ale z ciebie miły facet. To ty zredagowałeś przepowiednię, o której mówiła Ulsharavas?

– Nie masz pojęcia, jak trudno jest zatrzymać anielskiego posłańca.

– Ho, ho – powiedziałem. – Więc po co to zrobiłeś? Nicodemus nie był aż takim ważniakiem, żeby nie dolać sobie samemu śmietanki ani nie posłodzić. Łyżeczka zadzwoniła o filiżankę.

– Zachowałem jedno czy dwa miłe wspomnienia o twojej matce. Kosztowało mnie to niewiele zachodu, więc czemu nie?

– Już drugi raz o niej wspominasz – zauważyłem.

– Tak. Szanowałem ją. To dość niezwykłe jak na mnie.

– Tak bardzo ją szanowałeś, że złapałeś mnie i sprowadziłeś tutaj. Rozumiem.

Nicodemus machnął ręką.

– Tak wyszło. Potrzebowałem kogoś o pewnym metafizycznym potencjale. Ty mi przeszkodziłeś w interesach, byłeś pod ręką i pasujesz do przepisu.

Do przepisu?

– Jakiego przepisu?

Pociągnął łyk kawy i przymknął oczy z zadowolenia.

– Rozumiem, że ma to być ta część rozmowy, w której ujawniam ci swoje plany?

– Co masz do stracenia?

– I najwyraźniej spodziewasz się, że powiem ci również o swoich ewentualnych słabych stronach? Boli mnie to, bo świadczy o twoim braku szacunku dla mojego profesjonalizmu.

Zazgrzytałem zębami.

– Tchórz.

Wybrał kawałek bekonu i nadział go na widelec.

– Wystarczy, jeśli będziesz wiedział, że wydarzy się jedno z dwojga.

– Ach, tak? – Mistrz ciętej riposty to ja.

– W rzeczy samej. Albo zostaniesz uwolniony i przysiądziesz się, żeby się rozkoszować tym miłym śniadaniem... – Wziął ze stołu lekko zakrzywiony nóż, który wyglądał na ostry. – Albo poderżnę ci gardło, kiedy tylko skończę jeść.

Powiedział to w przerażający sposób. Wcale nie melodramatycznie. W gruncie rzeczy powiedział to tak, jak większość ludzi mówi o wyrzuceniu śmieci.

– Skąd my to znamy? Ultimatum: dołącz do nas albo giń – powiedziałem. – Rany, ile razy bym to słyszał, nigdy nie traci na aktualności.

– Twoja historia dowodzi, że jesteś zbyt niebezpieczny, żeby cię zostawić przy życiu, jak się obawiam. Poza tym muszę się trzymać planu – oświadczył Nicodemus.

Planu? Czyli miał jakieś ograniczenie czasowe.

– Naprawdę nie odpowiada mi to. Nie bierz tego do siebie.

– Nie biorę – zapewnił mnie. – To nie jest łatwe dla żadnego z nas. Zastosowałem wobec ciebie pewien rodzaj techniki psychologicznej, ale nie jestem na bieżąco z najnowszymi odkryciami w tej dziedzinie. – Wziął grzankę i posmarował masłem. – Z drugiej strony, nie sądzę, aby wielu psychologów potrafiło powozić rydwanem, więc może to się jakoś równoważy.

Drzwi otworzyły się znowu i weszła młoda kobieta. Miała długie, nierozczesane po śnie, ciemne włosy, ciemne oczy i twarz trochę zbyt szczupłą, żeby można ją było uznać za piękną w potocznym rozumieniu. Ubrana była w czerwone, jedwabne kimono, luźno przepasane, rozchylające się przy każdym ruchu. Najwyraźniej nie miała nic pod spodem. Jak już wspomniałem, w Podmieście jest zimno.

Dziewczyna ziewnęła i przeciągnęła się leniwie, patrząc na mnie. Mówiła z dziwnym, jakby brytyjskim akcentem.

– Dzień dobry.

– A, jesteś, maleńka. Harry Dresdenie, nie przypuszczam, abyś kiedyś został przedstawiony mojej córce, Deirdre.

Przyjrzałem się dziewczynie. Wydawała się jakoś znajoma.

– Nigdy się nie spotkaliśmy.

– Owszem, spotkaliśmy się – powiedziała Deirdre, sięgając po truskawkę. Nadgryzła ją z wolna, zaciskając wargi wokół owocu. – W porcie.

– Ach, tak... madame Meduza, jak sądzę. Deirdre westchnęła.

– Nigdy jeszcze tego nie słyszałam. To takie zabawne. Mogę go zabić, ojcze?

– Jeszcze nie teraz – odparł Nicodemus. – Ale jeśli do tego dojdzie, jest mój.

Deirdre sennie kiwnęła głową.

– Ominęło mnie śniadanie? Nicodemus uśmiechnął się do niej.

– Ależ nie. Daj buzi.

Opadła mu na kolana i pocałowali się. Z języczkiem. Fuj. Po chwili wstała, a Nicodemus odsunął krzesło, żeby mogła usiąść. Wrócił na swoje miejsce i powiedział:

– Tu są trzy krzesła, Dresden. Jesteś pewien, że nie chcesz zjeść z nami śniadania?

Już miałem mu powiedzieć, co sobie może zrobić z trzecim krzesłem, ale powstrzymał mnie zapach jedzenia. Nagle poczułem się rozpaczliwie, boleśnie głodny. Woda stała się jeszcze zimniejsza.

– Co miałeś na myśli?

Nicodemus skinął głową jednemu ze swoich sługusów. Mężczyzna podszedł do mnie, wyciągnął z kieszeni puzderko na biżuterię, otworzył je i zaprezentował mi zawartość.

Udałem westchnienie.

– Kiedy to tak nagle...

Zbir spiorunował mnie wzrokiem. Nicodemus uśmiechał się. W puzderku leżała stara srebrna moneta, taka sam jak ta, którą widziałem w zaułku na tyłach szpitala. Relief na monecie miał kształt kolejnej pieczęci.

– Ty mnie lubisz. Naprawdę mnie lubisz – powiedziałem bez entuzjazmu. – Chcesz, żebym się przyłączył?

– Nie musisz, jeśli nie chcesz – powiedział Nicodemus. – Pragnąłem tylko, żebyś usłyszał, jak sprawa wygląda z naszej strony, nim postanowisz niepotrzebnie zginąć. Przyjmij monetę. Zjedz z nami śniadanie. Porozmawiajmy. Potem, jeśli nie będziesz chciał mieć ze mną nic wspólnego, będziesz mógł odejść.

– Nie pozwolisz mi tak po prostu odejść. Jestem pewien.

– Jeśli przyjmiesz monetę, wątpię, żebym mógł cię powstrzymać.

– A kto ci powiedział, że nie zrobię wolty i nie użyję jej przeciwko tobie?

– Nikt – przyznał Nicodemus. – Ale niezachwianie wierzę w złośliwość ludzkiej natury.

Pewnie, że wierzył. Kto jak kto...

– Naprawdę myślisz, że mógłbyś mnie przekonać, żebym się do was przyłączył?

– Tak – powiedział Nicodemus. – Znam cię.

– Nieprawda.

– Prawda. Wiem o tobie więcej niż ty sam – oświadczył.

– Co na przykład?

– Na przykład to, dlaczego wybrałeś takie życie. Sam siebie wyznaczyłeś na obrońcę rodzaju ludzkiego i stałeś się wrogiem każdego, kto chciałby wyrządzić ludziom krzywdę. Żyjesz na uboczu, wyśmiewany i wykpiwany przez większość śmiertelników. Mieszkasz w norze, ledwo wiążąc koniec z końcem. Odrzucasz bogactwo i sławę. Dlaczego to robisz?

– Oczywiście jestem uczniem Petera Parkera i jego Tao – powiedziałem.

Nicodemus wolał chyba komików estradowych, ponieważ nie zrozumiał tego, co powiedziałem.

– Na nic więcej sobie nie pozwalasz, a ja wiem dlaczego.

– No dobrze, dlaczego?

– Bo kieruje tobą strach. Ty się boisz, Dresden.

– Czego? – spytałem.

– Tego, kim mógłbyś się stać, gdybyś zboczył z drogi w prawo – powiedział Nicodemus. – Mocy, której mógłbyś użyć. Zastanawiałeś się, jak by to było naginać świat do swojej woli. Zdobywać rzeczy, które mógłbyś mieć. Ludzi. Jakaś część ciebie rozważała możliwość wykorzystania twoich zdolności do zdobycia tego, co chcesz, i ten pomysł się jej spodobał. Boisz się też radości. Dlatego robisz z siebie męczennika.

Chciałem mu zaprzeczyć, ale nie potrafiłem. Miał rację, albo przynajmniej niezupełnie się mylił. Powiedziałem stłumionym głosem:

– Każdy ma czasem takie myśli.

– Nie – uciął Nicodemus. – Nie każdy. Większości ludzi coś takiego nie przychodzi w ogóle do głowy. Nie zastanawiają się nad tym. Dla przeciętnego śmiertelnika tego rodzaju moc jest niedostępna. Ale z tobą jest inaczej. Możesz udawać, że jesteś taki sam jak inni. Nie jesteś.

– To nieprawda – odparłem.

– Oczywiście, że prawda – obstawał przy swoim Nicodemus. – Możesz nie mieć ochoty się do tego przyznać, ale to nie zmienia faktu. To tylko zaprzeczanie. Wyraża się to w twoim życiu na wiele sposobów. Nie chcesz widzieć, kim jesteś, więc masz niewiele swoich zdjęć. I żadnych luster.

Zacisnąłem zęby.

– Nie jestem inny w żaden wyjątkowy sposób. Nie jestem lepszy niż ktokolwiek. Wszyscy wciągamy nogawki spodni jedną po drugiej.

– Z pewnością – przyznał Nicodemus. – Ale za sto lat twoi śmiertelni towarzysze będą gnili w ziemi, podczas gdy ty, zakładając, że nie nastąpią radykalne zmiany w modzie, będziesz wciągał nogawki spodni jedną po drugiej. Wszyscy twoi sprzymierzeńcy i ci, z którymi zdołałeś się zaprzyjaźnić, dawno już odejdą, a ty dopiero zaczniesz osiągać pełnię swoich sił. Wyglądasz jak śmiertelnik, Dresden, ale nie daj się zwieść pozorom. Nie jesteś śmiertelnikiem.

– Och, zamknij się.

– Jesteś inny. Jesteś odmieńcem. W mieście, w którym mieszkają miliony, ty jesteś jedyny.

– To by tłumaczyło moje życie erotyczne – powiedziałem, ale sarkazm nie do końca mi się udał. W gardle czułem jakąś przeszkodę.

Nicodemus polecił służącemu nalać kawy Deirdre, ale cukier wsypał sam.

– Boisz się, a przecież nie musisz. Jesteś ponad nimi, Dresden. Cały świat stoi przed tobą otworem. Niezliczona jest ilość dróg, którymi możesz pójść. Możesz mieć sprzymierzeńców, którzy będą trwali przy tobie latami. Zaakceptują cię, zamiast tobą gardzić. Możesz też dowiedzieć się, co się stało z twoimi rodzicami. Pomścić ich. Odnaleźć rodzinę. Odnaleźć miejsce, które jest naprawdę twoje.

Dobierał słowa, które godziły mocno w moje najbardziej zadawnione rany, w dziecięce cierpienie, nigdy nieuleczone. Słuchanie go sprawiało mi ból. Jego słowa pobudziły dawną, bezsensowną nadzieję, tęsknotę. Sprawiły, że poczułem się zagubiony. Pusty.

Samotny.

– Harry – powiedział Nicodemus tonem, w którym bez mała brzmiało współczucie. – Byłem bardzo podobny do ciebie, takiego, jakim jesteś teraz. Znalazłeś się w pułapce. Okłamujesz sam siebie. Udajesz, że jesteś taki sam jak inni śmiertelnicy, bo boisz się przyznać, że jesteś inny.

Nie miałem na to odpowiedzi. Proponowana mi srebrna moneta nadal błyszczała. Nicodemus znowu położył dłoń na nożu.

– Obawiam się, że muszę cię poprosić o natychmiastową decyzję. Deirdre spojrzała na nóż, a potem na mnie płonącymi oczami. Zlizała cukier z brzegu filiżanki i milczała.

Co będzie, jeśli przyjmę monetę? Jeśli Nicodemus nie rzucał słów na wiatr, mógłbym przynajmniej przeżyć kolejny dzień. Nie miałem wątpliwości, że Nicodemus zabiłby mnie, tak jak zabił Gastona LaRouche’a, Franciskę Garcia i tego nieszczęsnego sukinsyna, który trafił do Buttersa. Nic nie mogło go powstrzymać, a przy wodzie wciąż lejącej się na mnie wątpiłem, czy moje nawet śmiertelne zaklęcie może być stuprocentowo pewne.

Nie mogłem pozbyć się myśli, jak to by było wykrwawić się na śmierć w strugach zimnej wody. Gorące, piekące cięcie przez gardło. Oszołomienie i zimno. Słabość przechodząca w ciepło, które staje się doskonałą, nieskończoną ciemnością. Śmierć.

Boże, ratuj. Nie chcę umierać.

Widziałem jednak biednego sukinsyna Ursiela, zniewolonego i doprowadzonego do szaleństwa. To, co on cierpiał, było gorsze od śmierci. Gdybym przyjął monetę, tkwiący w niej demon mógłby mnie prawdopodobnie zmusić lub skusić do tego samego. Nie jestem święty. W sensie moralnym nawet w części nie jestem najwyższej próby. Doświadczałem już mrocznych popędów. Byłem nimi urzeczony. Pociągały mnie. I więcej niż raz im uległem.

To moja słabość, którą demon w starożytnej monecie mógłby wykorzystać. Nie byłem odporny na pokusy. Demon, jeden ze Strąconych, mógłby pociągnąć mnie za sobą. To właśnie czynią Strąceni.

Podjąłem decyzję.

Nicodemus wpatrywał się we mnie nieruchomymi oczami. Jego dłoń spoczywała na nożu w idealnym bezruchu.

– I nie wódź nas na pokuszenie – powiedziałem. – Ale nas zbaw ode złego. Tak to idzie?

Deirdre oblizała wargi. Sługa zamknął puzderko i cofnął się.

– Jesteś pewien, Dresden? – spytał Nicodemus cichym głosem. – To twoja ostatnia szansa.

Przygarbiłem się. Brawura nie miała już sensu. Dokonałem wyboru i było po wszystkim.

– Jestem pewien. Odpieprz się, Nick.

Nicodemus przyglądał mi się przez chwilę beznamiętnie. Potem wstał z nożem w ręku i oświadczył:

– Sadzę, że już się najadłem.

Rozdział 22

Nicodemus podszedł do mnie z lekko zdezorientowaną miną. Przeszedł mnie dreszcz, kiedy zauważyłem, że wygląda na kogoś, kto planuje sobie z góry, co ma wykonać w ciągu dnia. Dla Nicodemusa nie byłem już osobą. Byłem pozycją na liście, notatką w terminarzu. Zabicie mnie nie różniło się dla niego od odfajkowania załatwionej sprawy. Kiedy zbliżył się na długość ramienia, nie mogłem powstrzymać odruchu, który kazał mi chociaż spróbować się odsunąć. Miotałem się na sznurach, czepiając się rozpaczliwie nadziei, że któryś z nich puści i da mi szansę na podjęcie walki, na ucieczkę, na życie. Więzy nie pękły. Nie oswobodziłem się. Nicodemus przyglądał mi się, dopóki znów nie opadłem z sił. Wtedy złapał mnie za włosy i odciągnął mi głowę w tył, skręcając ją w prawą stronę. Próbowałem stawiać opór, ale byłem unieruchomiony i wyczerpany.

– Nie ruszaj się – nakazał. – Zrobię to czysto.

– Podać ci misę, ojcze? – spytała Deirdre.

Przez twarz Nicodemusa przemknął wyraz zniecierpliwienia. Zniecierpliwienie zabrzmiało również w jego napiętym głosie.

– Gdzie ja mam dziś głowę? Porter, przynieś. Siwowłosy służący otworzył drzwi i wyszedł.

Ułamek sekundy później rozległo się świszczące stęknięcie i Porter przeleciał z powrotem przez drzwi. Upadł na plecy z chrapliwym okrzykiem bólu i zwinął się w pozycji płodu.

– Masz ci los. Co znowu? – westchnął Nicodemus, odwracając się. Kiedy Anna Valmont pakowała w niego cały magazynek, Nicodemus wyglądał na znudzonego. Kiedy ja wgniotłem go w gipsową ściankę hotelu, nie zburzyło mu to nawet fryzury. Jednak teraz, kiedy zobaczył lokaja leżącego na ziemi przed otwartymi drzwiami, twarz mu zbladła, wytrzeszczył oczy i dwoma szybkimi krokami znalazł się za mną, przykładając mi nóż do gardła. Nawet jego cień zwinął się i odpełzł od drzwi.

– Japoniec – warknął Nicodemus. – Zabić go.

W pełnej zdumienia ciszy pachołki sięgnęły po broń. Ten najbliżej drzwi nie zdążył nawet wydobyć jej z kabury. W błysku czerni, bieli i czerwieni, z mieczem samurajskim w drewnianej pochwie, wpadł Shiro, wciąż ubrany w strój, który miał na sobie u McAnnally’ego. Końcem pochwy miecza pchnął w szyję pierwszego sługusa, który upadł na ziemię.

Drugi z pachołków wyciągnął broń i wymierzył w Shira. Starzec uskoczył w lewo i potoczył się w prawo. Rewolwer wypalił, ze ścian, od których kule odbiły się rykoszetem, posypały się iskry. Tocząc się po ziemi w stronę zbira, Shiro wydobył z pochwy Fidelacchiusa. Ruch był tak szybki, że miecz wyglądał jak arkusz błyszczącej, stalowej blachy. Rewolwer poszybował w powietrze razem z trzymającą go dłonią. Człowiek popatrzył na kikut swojej ręki obficie broczący krwią. Shiro wykonał obrót, unosząc stopę na wysokość twarzy. Kopnięcie zmiażdżyło szczękę okaleczonego bandziora, który osunął się na wilgotną ziemię.

W ciągu paru sekund Shiro pokonał trzech ludzi i nie ustawał. Znów błysnął Fidelacchius, a krzesło pod Deirdre zapadło się, zrzucając ją na ziemię. Stary człowiek przydeptał natychmiast jej bujne, ciemne włosy, machnął mieczem i przytknął jego koniec do karku dziewczyny.

Zapadła niemal absolutna cisza. Shiro godził mieczem w kark Deirdre, Nicodemus trzymał nóż na moim gardle. Drobny starzec nie przypominał osoby, z którą rozmawiałem. Nie zmienił się fizycznie, nie o to chodziło, ale sama jego obecność przejawiała się inaczej – rysy twarzy miał twarde jak kamień, emanujące siłą, jaką nabywa się latami. Poruszał się z wdziękiem tancerza, szybko i pewnie. Oczy pałały mu spokojną mocą, która przedtem była ukryta, a na dłoniach i przedramionach widoczne były węźlaste mięśnie. Ostrze miecza połyskiwało czerwienią krwi i światła pochodni.

Cień Nicodemusa cofał się coraz szybciej przed starcem.

Chyba na skutek lodowatej wody zmieszanej z nagłym przypływem nadziei pomieszało mi się w głowie. Zorientowałem się, że podśpiewuję jak w pijackiej euforii: „Błysk i grom! Oto on! Już po tobie! Jesteś w grobie!”

– Bądź cicho – polecił Nicodemus.

– Jesteś pewien? – spytałem. – To ja coś mogę, nie ty. Przegrani nie mają racji. – Nicodemus przycisnął mi mocniej nóż do gardła, ale usta nie chciały mi się zamknąć. – Ale szybko poszło. To znaczy, nie znam się za bardzo na szermierce, ale wydaje mi się, że ten starzec jest zdumiewająco szybki. Też odniosłeś takie wrażenie? Założę się, że ten miecz przeciąłby cię na pół i ani byś się zorientował, jak głowa spadłaby ci na stopy.

Usłyszałem, jak Nicodemus zgrzyta zębami.

– Harry – odezwał się Shiro cicho. – Proszę.

Przymknąłem się i tylko stałem z nożem na gardle, drżący, obolały i pełen nadziei.

– Mag jest mój – oświadczył Nicodemus. – Podjął decyzję. Wiesz o tym. Sam chciał się w to wpakować.

– Tak – zgodził się Shiro.

– Nie możesz mi go zabrać.

Shiro znacząco spojrzał na pachołków leżących na ziemi, a potem na unieruchomioną dziewczynę.

– Może tak. Może nie.

– Tylko spróbuj, a mag zginie. Nie zbawisz go. Shiro milczał przez chwilę.

– Więc się wymieńmy. Nicodemus zaśmiał się.

– Moja córka za maga? Nie. Mam co do niego plany i jego śmierć przyda mi się tak samo teraz, jak i potem. Spróbuj coś jej zrobić, a zabiję go teraz.

Shiro spokojnie przyglądał się Denarianinowi.

– Nie chodziło mi o twoją córkę.

Targnęło mną złe przeczucie. Prawie że usłyszałem, jak Nicodemus się uśmiecha.

– Bardzo sprytnie, starcze. Wiesz, że nie przepuszczę okazji.

– Znam cię – powiedział Shiro.

– Zatem powinieneś wiedzieć, że twoja propozycja nie wystarczy – odparł Nicodemus. – Nawet w połowie.

Twarz Shira nie zdradzała zaskoczenia.

– Sprecyzuj. Nicodemus zniżył głos.

– Przyrzeknij mi, że nie będziesz próbował uciec. Że nie wezwiesz pomocy. Że się nie uwolnisz po cichu.

– Mam pozwolić, żebyś mnie trzymał latami? Nie. Ale dam ci dzień. Dwadzieścia cztery godziny. To wystarczy.

Pokręciłem głową, patrząc na Shira.

– Nie rób tego. Wiedziałem, co robię. Michael będzie cię potrzebował...

Nicodemus dźgnął mnie gwałtownie w prawą nerkę, aż zabrakło mi tchu.

– Cicho bądź – powiedział. Całą swoją uwagę skupił na Shirze i z wolna skinął głową.

– Dwadzieścia cztery godziny. Zgoda. Shiro powtórzył jego gest.

– Już. Puść go.

– Dobrze – odparł Nicodemus. – Gdy tylko ty puścisz moją córkę i odłożysz miecz, mag będzie wolny. Przyrzekam.

Stary rycerz tylko się uśmiechnął.

– Znam wartość twoich przyrzeczeń. A ty znasz wartość moich. Wyczułem niecierpliwe napięcie mojego prześladowcy. Pochylił się do przodu i zażądał: – Przyrzeknij.

– Przyrzekam – powiedział Shiro. Mówiąc to, przesunął lekko ręką po ostrzu miecza. Potem uniósł dłoń, by pokazać proste cięcie na dłoni, które nabiegło krwią.

– Puść go wolno. Zajmę jego miejsce, jeśli tego żądasz.

Cień Nicodemusa zwinął się i skłębił na ziemi u moich stóp, sięgając łapczywie ku Shirze. Denarianin zaśmiał się chrapliwie, odejmując nóż od mojego gardła. Dwoma szybkimi ruchami rozciął sznur pętający mi nadgarstki.

Niepodtrzymywany więzami przewróciłem się. Całe moje ciało zawyło z bólu. Bolało mnie tak bardzo, że nawet nie zauważyłem, jak Nicodemus rozcina mi pęta na nogach. Byłem wolny. Nie wydałem z siebie żadnego dźwięku. Po części dlatego, że duma nie pozwalała mi pokazać Nicodemusowi, jak boleśnie upadłem. Po części jednak dlatego, że i tak brakło mi tchu, żeby chociaż zaskomleć.

– Harry – zwrócił się do mnie Shiro. – Wstań.

Spróbowałem. Nogi i stopy miałem bez czucia. Głos Shiro zmienił się, zabrzmiała w nim nuta władcza i nakazująca.

– Wstań.

Zrobiłem to z trudem. Rana na nodze była gorąca i bolesna, mięśnie wokół niej mrowiły i kurczyły się mimowolnie.

– Głupota – skomentował Nicodemus.

– Odwaga – odparł Shiro. – Harry, podejdź tu. Stań za mną. Udało mi się zająć miejsce obok Shira. Starzec nie spuszczał Nicodemusa z oka. Zakręciło mi się w głowie i o mało nie straciłem równowagi. Nogi od kolan w dół miałem zmartwiałe, jak z drewna, w plecach czułem skurcze. Zacisnąłem zęby.

– Nie wiem, jak daleko uda mi się dojść – wykrztusiłem.

– Musisz – stwierdził Shiro. Przykląkłszy koło Deirdre, oparł kolano na jej plecach i owinął jej ramię wokół szyi. Poruszyła się, ale starzec wzmocnił nacisk, a ona znów znieruchomiała i stęknęła niezadowolona. Następnie Shiro machnął Fidelacchiusem, a krople krwi, które spadły z niego, opryskały ścianę. Płynnym ruchem wsunął miecz do pochwy, wydobył ją zza pasa i podał mi, rękojeścią w moją stronę.

– Weź go.

– Zaraz, zaraz – powiedziałem. – Nie bardzo wiem, jak się obchodzić z tymi rzeczami.

– Weź go.

– Michael i Sania nie byliby z tego zadowoleni. Shiro milczał przez chwilę.

– Oni zrozumieją – zapewnił wreszcie. – Weź go natychmiast. Przełknąłem ślinę i zrobiłem, co kazał. Drewniana rękojeść miecza wydawała się o wiele za ciepła, jak na temperaturę otoczenia. Wyczuwałem wibrację energii emanującej z ostrza i rozchodzącej się kręgami. Chwyciłem miecz mocniej. Shiro powiedział cicho:

– Przyjdą po ciebie. Idź. Druga w prawo, potem po drabinie na górę.

Nicodemus patrzył za mną, kiedy wycofałem się za drzwi, w ciemność korytarza. Ja spojrzałem na Shira. Wciąż klęczał, trzymając Deirdre za kark w taki sposób, że w każdej chwili mógł go złamać. Wzrok miał utkwiony w Nicodemusie. Z tyłu widziałem pomarszczoną skórę na jego karku, starcze plamy na świeżo ogolonej głowie. Cień Nicodemusa rozrósł się do rozmiarów ekranu kinowego, przesłaniając ścianę i część podłogi, i zaczął pełznąć w skrętach w stronę Shira.

Odwróciłem się i najszybciej jak mogłem, ruszyłem tunelem. Z tyłu dobiegł mnie głos Nicodemusa:

– Dotrzymaj słowa, Japońcu. Uwolnij moją córkę.

Obejrzałem się. Shiro puścił dziewczynę i wstał. Ona odskoczyła jak najdalej od niego, a w tej samej chwili cień Nicodemusa potoczył się naprzód jak fala oceanu i zamknął się nad starym Rycerzem. Przed chwilą tu był; teraz miejsce, gdzie stał, ogarnęła kompletna ciemność wypełniona chrzęszczącą, kłębiącą się masą demonicznego cienia Nicodemusa.

– Zabij maga – warknął Nicodemus. – Odbierz miecz.

Gdzieś z ciemności dobiegł dziki, pierwotny wrzask Deirdre. Usłyszałem chrzęst i odgłos darcia. Słyszałem trzaski, które mogły być dźwiękiem łamania kości czy przemieszczania stawów. Potem usłyszałem metaliczny szczęk włosów Deirdre i z pół tuzina metalowych macek wystrzeliło w moją stronę z mroku.

Odskoczyłem i ostrza minęły mnie o włos. Odwróciłem się i zacząłem pospiesznie oddalać, kulejąc. Nie chciałem zostawiać tam Shira, ale gdybym został, zginąłbym z nim razem. Wstyd ugodził mnie jak cios nożem.

Z ciemności wyłoniły się kolejne ostrza; prawdopodobnie Deirdre nie skończyła jeszcze przybierać swojej demonicznej postaci. Nie mogło to już trwać długo, a wiedziałem, że kiedy dokończy przemianę, rzuci się za mną korytarzem. Jeśli nie zdołam się oddalić, będzie po mnie.

Więc po raz kolejny popędziłem jak szalony. I nienawidziłem się za to.

Rozdział 23

Wrzaski umilkły szybciej, niż się spodziewałem. Starałem się z całych sił iść prosto przed siebie. Panowała ciemność. Miałem świadomość, że mijam kilka wyjść po lewej. Brnąłem dalej, aż znalazłem drugie po prawej. Skręciłem tam i natknąłem się na drabinę prowadzącą w górę jakiejś rury czy szybu, u szczytu którego, chyba z siedemset kilometrów nade mną, przebłyskiwało światło.

Wspiąłem się o kilka szczebli nad ziemię, kiedy coś uderzyło mnie na poziomie kolan, chwyciło za nogi i ścisnęło. Spadłem z drabiny, miecz w pochwie uderzył o ziemię. Miałem niejasne wrażenie, że widzę twarz mężczyzny. Napastnik wydał nieartykułowane warknięcie i wymierzył mi silny cios w lewe oko.

Potoczyłem się po ziemi. Na szczęście twarz miałem całą, więc prawdopodobnie ten, kto zadał mi cios, był zwykłym śmiertelnikiem. Na nieszczęście był zbudowany potężniej ode mnie i z pewnością lepiej umięśniony. Rzucił się na mnie, próbując sięgnąć mi do gardła.

Schowałem głowę w ramiona najgłębiej jak mogłem, udaremniając mu zmiażdżenie jej. Wymierzył mi następny cios, ale trudno jest precyzyjnie uderzyć, tocząc się po ziemi w ciemności. Chybił, a ja zacząłem walczyć wszelkimi metodami. Wyciągnąłem rękę, żeby rozorać mu paznokciami oczy. Trafiłem w jedno. Krzyknął i odskoczył. Udało mi się wyczołgać spod niego i walnąłem go mocno. Trafiłem w chwili, kiedy odskakiwał ode mnie; siła uderzenia dodała mu pędu, więc upadł i potoczył się, ale zaraz zaczął się dźwigać na nogi.

Kopnąłem go w głowę moim wypożyczonym, eleganckim butem. But spadł mi z nogi, co, jestem pewien, nigdy nie zdarzyło się Jamesowi Bondowi. Bandzior zachwiał się, więc poprawiłem drugą nogą. Twardy był, bo po tym kopnięciu również zaczął się zbierać. Pochyliłem się i jak młot pneumatyczny spuściłem mu kilka razy pięść na kark. Krzyczałem przy tym, a wzrok przesłoniła mi czerwona mgła. Ciosy były skuteczne, facet bezwładnie osunął się na ziemię.

– Sukinsynu – wydyszałem, macając wokół, aż znalazłem miecz Shira. – Nie dam się kopać w tyłek.

– Dzień w sam raz, żeby zagrać na loterii – odezwała się Susan. Zeszła z ostatnich szczebli drabiny, ubrana znów w czarne skórzane spodnie i ciemną kurtkę. Upewniła się, czy bandzior nie udaje.

– Gdzie jest Shiro? Pokręciłem głową.

– Nie przyjdzie. Westchnęła i skinęła głową.

– Dasz radę wejść po drabinie?

– Chyba tak – powiedziałem, spoglądając w górę. Podałem jej miecz w pochwie. – Potrzymasz to?

Susan sięgnęła po miecz. Błysnęło srebrne światło wyładowania, a ona syknęła, pospiesznie cofając rękę.

– Co to, u diabła, jest?

– Magiczny miecz.

– Beznadziejne – stwierdziła Susan. – Idź pierwszy, ja pójdę za tobą.

Borykałem się przez chwilę z mieczem, usiłując zaczepić go jak najlepiej za pas smokingowy. Zacząłem się wspinać po drabinie, kiedy Deirdre znów wrzasnęła. Tym razem jej głos brzmiał już zupełnie demonicznie i odbijał się niesamowitym echem w kamiennych korytarzach.

– Czy to nie... – spytała Susan, otrząsając dłoń.

– Tak. Wchodź – powiedziałem. – Tylko szybko.

Działanie i adrenalina sprawiły, że się rozgrzałem, a przynajmniej tak się czułem. Palce miałem zdrętwiałe, ale sprawne i wspinałem się z coraz większą prędkością.

– Jak mnie znaleźliście?

– To Shiro – odparła Susan. – Pojechaliśmy do domu Michaela po pomoc. Wyglądało, jakby wiedział, gdzie iść. Chyba instynktownie.

– Widziałem raz, jak Michael zrobił to samo – wydyszałem. – Powiedział mi, że wie, jak trafić tam, gdzie jest potrzebny. Jak długa jest ta pieprzona drabina?

– Jeszcze parę metrów – powiedziała Susan. – Wychodzi w piwnicy opuszczonego budynku na południe od obwodnicy kolejki. Martin czeka w samochodzie.

– Dlaczego ten facet wspomniał o Bractwie, kiedy zobaczył cię w hotelu? – spytałem. – Co to za Bractwo?

– To długa historia.

– Opowiedz w skrócie.

– Później. – Ale...

Nie protestowałem dłużej, bo poślizgnąłem się i o mało co nie zleciałem z drabiny, kiedy doszedłem do jej szczytu. Odzyskałem równowagę i wygramoliłem się do kompletnie ciemnego pomieszczenia. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem sylwetkę Susan, jej ciemny zarys na tle zielonozłotego światła.

– Co to za światło? – spytałem.

– Oczy – powiedziała Susan cienkim głosem. – Nadchodzą. Ruszaj się. Zrobiłem tak. Susan wysunęła się z otworu na podłogę. Zielonozłote światło było coraz jaśniejsze i słyszałem metaliczny chrzęst włosów Deirdre zdążającej w górę. Susan odwróciła się i wyciągnęła coś z kieszeni kurtki. Rozległo się szczęknięcie. Zaczęła szeptać:

– Jeden, jeden tysiąc, dwa, jeden tysiąc, trzy, jeden tysiąc, cztery, jeden tysiąc... – Potem rzuciła to coś w dół.

Odwróciła się i poczułem, że zakrywa mi dłonią oczy. Odepchnęła mnie od drabiny. Zrozumiałem i odchyliłem się od szybu, a w tym momencie drabina wystrzeliła w górę, na moment przed tym, jak rozległ się piekielny hałas. Błysk światła widziany przez palce Susan wydawał się czerwony.

W uszach mi dzwoniło; zachwiałem się. Susan mnie podtrzymała, po czym zaczęła posuwać się w ciemności, stawiając zwinne, pewne kroki. Z szybu dobiegały stłumione wrzaski furii dziewczyny-demona.

– Czy to był granat? – spytałem.

– Tylko straszak – powiedziała Susan. – Dużo światła i hałasu. – I ty to nosiłaś przy sobie? – zdumiałem się.

– Nie ja. Martin. Pożyczyłam od niego.

Potknąłem się o jakiś bezwładny kształt, ledwo majaczący w ciemności.

– Oj, a to co?

– Nie wiem. Jakieś zwierzę strażnicze. Shiro je zabił.

Przy następnym kroku wlazłem w coś wilgotnego i jeszcze ciepłego, co przesiąkło mi przez skarpetkę.

– Świetnie.

Susan otworzyła szeroko drzwi na nocne Chicago. Znów mogłem coś widzieć. Zostawiając za sobą budynek, zeszliśmy po betonowych schodach na chodnik. Na pierwszy rzut oka nie rozpoznawałem okolicy, ale nie była to dobra okolica. Raczej taka, w której lepiej mieć się na baczności. Księga dżungli to przy tym Mary Poppins. Niebo świeciło stłumionym światłem, najwyraźniej świt był blisko.

Susan rozejrzała się w lewo i w prawo po ulicy i zaklęła cicho.

– No i gdzie on jest?

Odwróciłem się i spojrzałem na Susan. Ciemne skręty i punkty tatuażu wciąż były widoczne na jej skórze. Twarz wydawała się szczuplejsza, niż ją zapamiętałem.

Z budynku dobiegł kolejny przeszywający wrzask.

– Nie najlepszy sobie wybrał moment, żeby się spóźniać – stwierdziłem.

– Wiem – powiedziała, rozprostowując palce. – Harry, nie jestem pewna, czy sobie poradzę z tą demoniczną suką, jeśli znowu nas dopadnie. – Spojrzała na swoją dłoń, na której wił się ciemny tatuaż. – Już tracę.

– Tracisz? – nie zrozumiałem. – Co tracisz?

Uniosła wargę jakby w bezgłośnym warknięciu, omiatając wzrokiem ulicę.

– Kontrolę.

– No dobrze – powiedziałem przeciągle. – Nie możemy tak tu stać. Musimy się ruszyć.

W tej chwili, z rykiem silnika i piskiem opon, wyjechał zza rogu zielony sedan z wypożyczalni. Przejechał w poprzek ulicy i z poślizgiem zatrzymał się na krawężniku.

Martin rzucił się, żeby otworzyć tylne drzwi. Miał skaleczoną skroń, strużka krwi zaschła mu na szczęce. Tatuaże, takie same jak u Susan, tylko grubsze, otaczały jedno oko i pokrywały lewą połowę twarzy.

– Gonią mnie! – krzyknął. – Szybko!

Żadnemu z nas nie musiał tego powtarzać dwa razy. Susan wepchnęła mnie na tylne siedzenie i wskoczyła za mną. Martin ruszył, nim zdążyła zamknąć drzwi. Zobaczyłem, że jedzie za nami drugi sedan. Nie minęliśmy jeszcze przecznicy, kiedy następny samochód go wyprzedził i oba przyspieszyły, ścigając nas.

– Cholera – rzucił Martin, spoglądając we wsteczne lusterko. – Coś ty zrobił tym ludziom, Dresden?

– Odmówiłem ich oficerowi werbunkowemu – odparłem. Martin skinął głową i wykonał gwałtowny skręt.

– Powiedziałbym, że nie tolerują odmowy. Gdzie jest stary człowiek?

– Już go nie ma.

Wypuścił powietrze przez nos.

– Jeśli to dłużej potrwa, ci idioci wpakują nas do aresztu. Jak bardzo chcą cię dostać?

– Bardziej niż bardzo. Martin pokiwał głową.

– Masz bezpieczne schronienie?

– Moje mieszkanie. Mam awaryjny system zabezpieczeń, który mogę uruchomić. Powstrzymuje intruzów. – Uniosłem brwi, patrząc na Susan. – W każdym razie do czasu.

Samochód, wprowadzony przez Martina w zakręt, zakołysał się.

– To niedaleko. Wyskoczysz. My ich odciągniemy.

– Harry nie może – sprzeciwiła się Susan. – Ledwo się rusza. Jest ranny i może doznać wstrząsu. On nie jest taki jak my, Martin.

Martin zmarszczył brwi.

– Co masz na myśli?

– Ja z nim pójdę.

Martin wpatrywał się przez chwilę w Susan we wstecznym lusterku.

– To zły pomysł.

– Wiem.

– Niebezpieczny.

– Wiem – powtórzyła z wyczuwalnym napięciem w głosie. – Nie ma wyboru i nie ma czasu, żeby się kłócić.

Martin przeniósł wzrok z powrotem na drogę.

– Jesteś pewna? – spytał.

– Tak.

– Zatem Bóg z wami. Sześćdziesiąt sekund.

– Chwileczkę – powiedziałem. – Co wy oboje...

Opony zapiszczały na następnym zakręcie, silnik wył na najwyższych obrotach. Obiłem się o drzwi po mojej stronie, policzek rozpłaszczył mi się na szybie. Rozpoznałem swoją dzielnicę. Zerknąłem na szybkościomierz i natychmiast pożałowałem, że to zrobiłem.

Susan sięgnęła przeze mnie i otworzyła drzwi.

– Tu wyskoczymy.

Gapiąc się na nią, nieokreślonym gestem wskazałem drzwi. Spojrzała mi w oczy, a na jej wargach zaigrał ten sam twardy uśmieszek zadowolenia.

– Zaufaj mi. To dziecinna zabawa.

– Kreskówki to dziecinna zabawa. Pójście do zoo to dziecinna zabawa. Wyskakiwanie z samochodu to szaleństwo.

– Już to kiedyś zrobiłeś – wypomniała mi. – Likantropy, pamiętasz?

– To było co innego.

– Tak. Zostawiłeś mnie wtedy w samochodzie.

Przeczołgała się przez moje kolana, którym to się podobało. Zwłaszcza że była w obcisłych, skórzanych spodniach. Moje oczy skwapliwie przyznały rację kolanom. Zwłaszcza w kwestii obcisłych skórzanych spodni. Susan przykucnęła z jedną nogą na podłodze, z jedną ręką na drzwiach. Drugą rękę podała mnie.

– Chodź.

Susan zmieniła się przez ostatni rok. A może i nie. Zawsze była dobra w tym, co robiła. Po prostu teraz skupiała się na czymś innym niż pisanie reportaży. Teraz potrafiła pokonać demoniczną morderczynię w walce wręcz, wyrywać ze ścian domowe sprzęty i rzucać nimi jedną ręką, posługiwać się granatem w ciemności. Jeśli powiedziała, że umie wyskoczyć z pędzącego samochodu i uchronić nas oboje przed śmiercią, wierzyłem jej. Co jest, do wszystkich diabłów, pomyślałem. Przecież już to kiedyś zrobiłem. Co prawda przy prędkości równej jednej piątej obecnej.

Było jednak coś głębszego, coś bardziej mrocznego, co poruszył we mnie lisi uśmieszek Susan. Jakaś dzika, lekkomyślna, pierwotna część mnie zawsze kochała niebezpieczeństwo i adrenalinę, zawsze uwielbiała sprawdzać się wobec różnych, rozlicznych, potencjalnie śmiertelnych zagrożeń, z jakimi przyszło mi się zetknąć. Była w tym ostra jak nóż ekstaza walki, energia życiowa, jakiej nie ma gdzie indziej, i część mnie (ta głupia, szalona, ale niezaprzeczalnie potężna część) tęskniła do tego, kiedy było po wszystkim.

Narastająca we mnie dzikość kazała mi się uśmiechnąć takim samym uśmiechem jak Susan.

Wziąłem ją za rękę i po chwili wyskoczyliśmy z samochodu. Słyszałem, że śmieję się przy tym jak szaleniec.

Rozdział 24

Wyskakując z samochodu, Susan przyciągnęła mnie mocno do siebie. Generalnie nie miałem nic przeciwko temu. Jedną ręką osłaniała mi tył głowy, podstawę czaszki i kark. Kiedy spadliśmy na ziemię, ona była na wierzchu. Odbiliśmy się, przekoziołkowali i upadliśmy znowu. Uderzenia były gwałtowne, ale ja byłem pod spodem tylko raz. Prawie wszystko zamortyzowało ciało Susan.

Wylądowaliśmy ostatecznie na skrawku trawnika, przed budynkiem z tanimi mieszkaniami do wynajęcia, o dwa wejścia od mojego domu. Po kilku sekundach przemknęły dwa ścigające nas samochody, goniąc za wypożyczonym sedanem Martina. Głowę miałem spuszczoną, dopóki nie przejechały, po czym spojrzałem na Susan.

Byłem na górze. Susan cicho dyszała pode mną. Jedną nogę miała ugiętą w kolanie, przytrzymując moje udo między swoimi. Jej ciemne oczy błyszczały. Poczułem drgnienie jej bioder i ten rodzaj ruchu przywołał wspomnienie wielu wieczorów (i poranków, i popołudni, i ciemnych nocy).

Chciałem ją pocałować. Bardzo mocno. Powstrzymałem się.

– Nic ci nie jest? – spytałem.

– Nie mogę narzekać – odpowiedziała takim głosem, jakby brakowało jej tchu. – Nie jest źle. A ty? Nic cię nie boli?

– Moje ego – przyznałem. – Zawstydzasz mnie swoją supersiłą i wszystkim innym. – Podniosłem się, podałem jej rękę i pomogłem wstać. – I jak tu facet ma dowieść swojej męskości?

– Jesteś dużym chłopcem. Coś wymyślisz. Rozejrzałem się i skinąłem głową.

– Myślę, że lepiej będzie, jeśli znikniemy z tej ulicy. I to szybko.

– Czy uciekanie i chowanie się dowodzi męskości? Ruszyliśmy w kierunku mojego mieszkania.

– Jeśli dzięki temu nie umieramy, to tak. Przytaknęła.

– To praktyczne podejście, ale czy takie znowu męskie?

– Zamknij się.

– A, mam cię – powiedziała Susan.

Po kilku zaledwie krokach poczułem zbliżające się zaklęcie. Zaczęło się mrowieniem karku, a moje oczy same z siebie rzuciły spojrzenie na dach budynku mieszkalnego, który akurat mijaliśmy. Zauważyłem, że dwie cegły odpadły od komina. Chwyciłem Susan za kołnierz i pociągnąłem za sobą w bok. Cegły roztrzaskały się o chodnik na kawałki i czerwony pył – o krok od stóp Susan.

Susan zesztywniała i spojrzała w górę.

– Co to było?

– Klątwa entropii – mruknąłem.

– Co takiego?

Rozglądałem się, starając się wyczuć, skąd może nadejść następny przypływ magii.

– Coś w rodzaju pechowego zaklęcia. Naprawdę bardzo pechowego. Często stosowane, kiedy chcesz się pozbyć kogoś, kto działa ci na nerwy.

– Kto je rzuca?

– Mam zgadywać? Wężowaty. Wydaje się, że ma tę zdolność, a poza tym miał trochę mojej krwi, żeby mnie namierzyć.

Wyczułem kolejną porcję energii gromadzącą się po prawej, a mój wzrok powędrował ku liniom wysokiego napięcia biegnącym nad nami.

– Cholera, biegiem.

Puściliśmy się z Susan pędem. Usłyszałem, jak jeden z przewodów pęka i opada ze świstem. Dłuższy odcinek zerwanego kabla leciał na nas w chmurze niebiesko-białych iskier. Spadł na ziemię gdzieś za nami.

Ubranie jeszcze mi nie wyschło po gościnie u Nicodemusa. Gdyby padało, zerwany przewód mógł mnie zabić. I tak poczułem wibrujące, obezwładniające mrowienie w nogach. O mało nie upadłem, ale udało mi się zrobić jeszcze kilka kroków. Kiedy byłem już daleko od miotającego się przewodu, odzyskałem sprawność w nogach.

Znów poczułem wzbierającą magię, która przyniosła podmuch wiatru. Zanim zdołałem ją zlokalizować, Susan odciągnęła mnie za ramię. Upadłem na ziemię, słysząc głośny trzask. Na ziemię spadł konar grubości mojego uda. Spojrzawszy w górę, ujrzałem pas białej kory zwisający z pnia starego drzewa stojącego przy moim domu.

Susan pomogła mi wstać i resztę drogi do moich drzwi przebyliśmy biegiem. Jednocześnie czułem, że szykuje się następny atak, jeszcze silniejszy od poprzedniego. Po omacku otworzyłem drzwi kluczem, przy wtórze grzmotu przetaczającego się przez niebo przed świtem, i znaleźliśmy się w środku.

Nadal wyczuwałem wzbierającą klątwę, która starała się mnie dosięgnąć. Była bardzo silna, więc wcale nie miałem pewności, czy mój próg i standardowe zabezpieczenia zdołają ją powstrzymać. Zatrzasnąłem drzwi i zamknąłem je na klucz. W mieszkaniu zapadła ciemność. Sięgnąłem do koszyka przy drzwiach. Była tam bryła wosku wielkości mojej pięści. Wyjąłem ją i przylepiłem mocno w miejscu, w którym drzwi stykają się z framugą. Namacałem knot wystający z wosku, skupiłem się na nim, zebrałem swoją wolę i wymamrotałem:

– Flickum bicus.

Uwolniłem magię, a knot zapłonął nagle czystym, białym płomieniem. Dokładnie w tym samym momencie dwa tuziny białych i żółtych świec w całym mieszkaniu rozjarzyło się łagodnym blaskiem białego ognia. Kiedy to nastąpiło, poczułem nagłe zawirowanie własnej magii, przygotowanej od miesięcy, teraz obudzonej i ogarniającej moją siedzibę. Klątwa znów zapulsowała gdzieś na zewnątrz, chcąc przebić się przez barierę, ale moja ochrona wytrzymała. Złośliwa energia rozbijała się o nią.

– A widzisz, wężowaty – mruknąłem. Wreszcie mogłem odetchnąć. – Przytknij to sobie do łusek na tyłku i wypal.

– Ta kwestia nie przejdzie w kinie akcji, bo pomieszałeś metafory – wydyszała Susan.

– Wygląda na to, że nikt nie napisał roli Harry’ego Dresdena w kinie akcji – odciąłem się.

– Masz go?

– Zatrzasnąłem drzwi przed jego klątwą. Powinniśmy być bezpieczni przez jakiś czas – powiedziałem.

Susan rozglądała się po pokoju; patrzyła na płonące świece i odzyskiwała oddech. Zobaczyłem, że twarz jej złagodniała, posmutniała. Często jadaliśmy tu kolacje przy świecach. Przyglądałem się uważnie jej rysom, kiedy tak stała zatopiona w myślach. Tatuaż ją zmienił, uznałem. Zmienił proporcje i linie jej twarzy. Nadał jej rysom jakąś odległą egzotykę, obce piękno.

– Chcesz pić? – spytałem. Rzuciła mi dość bezradne spojrzenie. Uniosłem ręce.

– Wybacz, nie pomyślałem.

Skinęła głową, odwracając się lekko ode mnie.

– Wiem. Przepraszam.

– Coli? – Tak.

Utykając, podszedłem do mojej lodówki, którą przydałoby się niedługo napełnić nowym lodem. Nie zostało mi tyle energii, żeby zamrozić wodę za pomocą magii. Wziąłem dwie puszki coca-coli, otworzyłem obie i podałem jedną Susan. Pociągnęła długi łyk, a ja zrobiłem to samo.

– Utykasz – powiedziała, kiedy skończyła. Spojrzałem na swoje stopy.

– Mam tylko jeden but. Dlatego utykam.

– Jesteś ranny – stwierdziła. Wzrok miała wlepiony w moją nogę. – Krwawisz.

– Nie jest źle. Za chwilę to opatrzę.

Oczy Susan pozostały nieruchome, pociemniały tylko.

– Pomóc ci? – spytała ściszonym głosem.

Odwróciłem się ostrożnie, żeby nie mogła widzieć zranionej nogi. Zadrżała i z wyraźnym wysiłkiem uciekła wzrokiem. Tatuaż na jej twarzy był teraz jaśniejszy – nie bledszy, ale w innym kolorze.

– Przepraszam, Harry, przykro mi, ale lepiej już sobie pójdę.

– Nie możesz – zaprotestowałem. Jej głos był nadal cichy i bezbarwny.

– Nic nie rozumiesz. Wyjaśnię ci to wszystko już niedługo. Obiecuję. Ale muszę iść.

Odchrząknąłem.

– Hmm... To ty nie rozumiesz. Nie możesz teraz wyjść. Nie możesz. Dosłownie.

– Co?

– Ta ochrona, którą założyłem, działa w obie strony i nie ma wyłącznika. My dosłownie, fizycznie nie możemy stąd wyjść, dopóki się nie wyczerpie.

– To bez sensu – powiedziała. – Jak długo? Pokręciłem głową.

– Zbudowałem ją tak, żeby działała około ośmiu godzin. Wschód słońca jednak ją trochę osłabi. Może to będą cztery godziny, najwyżej pięć.

– Pięć godzin – mruknęła pod nosem. – O Boże.

– Coś nie tak?

Wykonała nieokreślony gest dłonią.

– Ja... ja posługiwałam się pewną mocą, bo chciałam być szybsza. Silniejsza. Jeśli jestem spokojna, ta moc się nie wzbudza. Ale nie jestem spokojna. To wzbiera we mnie, jak woda powstrzymywana tamą. Chce się wyrwać, uwolnić.

Oblizałem wargi. Jeśli Susan straci kontrolę nad sobą, nie będę miał dokąd uciec.

– Jak mogę ci pomóc?

Pokręciła głową, ale nie chciała na mnie patrzeć.

– Nie wiem. Daj mi się uspokoić. Spróbuję się odprężyć. Coś zimnego i łakomego błysnęło w jej oczach.

– Opatrz sobie ranę. Czuję ją. To mnie... rozprasza.

– Spróbuj rozpalić ogień w kominku – zaproponowałem i przemknąłem do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Przeszedłem do łazienki. Tu też zamknąłem drzwi. Apteczkę trzymam zawsze w tym samym miejscu, na jednej z półek. Łyknąłem dwa tylenole, zrzuciłem z siebie pozostałości wypożyczonego smokingu i oczyściłem ranę na nodze. Było to płytkie rozcięcie, ale miało dobre dziesięć centymetrów długości i krwawiło obficie. Obmyłem ranę dezynfekującym mydłem i zimną wodą, posmarowałem antybakteryjnym żelem i przyłożyłem kilkoma warstwami plastikowego bandaża, żeby się zamknęła. Nie bolało. Albo przynajmniej nie wyodrębniłem tego właśnie bólu spośród wielu cierpień i niedomagań, o jakich informowało mnie moje ciało.

Znowu drżąc, wciągnąłem spodnie od dresu, koszulkę i flanelowy szlafrok. Rozejrzałem się po swojej szafie za kilkoma innymi rzeczami przygotowanymi na kiepski dzień. Zabrałem jeden z eliksirów, które uwarzyłem zawczasu – ten przeciwdziałający jadowi Czerwonego Dworu – i wsunąłem go do kieszeni. Bransoletę z tarcz zostawiłem.

Otworzyłem drzwi do salonu, a tuż za nimi stała Susan. Oczy miała czarne, bez białek, rysunek na jej skórze nabiegł ciemnokasztanową barwą.

– Ciągle czuję twoją krew – wyszeptała. – Myślę, że koniecznie musisz znaleźć sposób, żeby mnie powstrzymać, Harry. I musisz to zrobić natychmiast.

Rozdział 25

Niewiele magii we mnie pozostało. Żeby ją odzyskać, musiałbym odpocząć i dojść do siebie po tym, co mi zrobił Nicodemus. Mógłbym zdobyć się na zaklęcie zdolne powstrzymać zwykłą osobę, ale nie wygłodniałego wampira. A tym właśnie była Susan. Osiągnęła siłę w sensie o wiele szerszym niż tylko fizyczny, a to zawsze idzie w parze z pewną magiczną obroną, nawet jeśli do pokonania miałbym samą siłę woli. Zaklęcie człowieka-węża, które otoczyło Susan kłębowiskiem węży, należało do najgorszych, z jakimi się zetknąłem, a tylko trochę jej przeszkodziło.

Gdyby mnie zaatakowała, a wszystko wskazywało na to, że może to zrobić, nie byłbym w stanie jej powstrzymać.

Po wydarzeniach ostatnich dwóch lat moje motto brzmiało: „Bądź przygotowany”. Miałem coś, co wiedziałem, że może powstrzymać Susan – zakładając, że uda mi się ją wyminąć i dotrzeć do szuflady, w której to trzymałem.

– Susan – powiedziałem cicho. – Susan, powinnaś być blisko mnie. Mów do mnie.

– Nie chcę mówić – powiedziała. Powieki jej opadły, oddychała powoli. – Nie chcę, żeby to tak dobrze pachniało. Twoja krew. Twój strach. Ale tak jest.

– Bractwo – powiedziałem. Starałem się opanować emocje. Dla jej dobra nie mogłem sobie pozwolić na strach. Zyskałem nad nią lekką przewagę. – Usiądźmy. Możesz mi teraz opowiedzieć o Bractwie.

Przez moment myślałem, że się nie podda, ale ustąpiła.

– Bractwo – zaczęła. – Bractwo Świętego Idziego.

– Święty Idzi – podchwyciłem. – Patron trędowatych. – I innych wyrzutków. Takich jak ja.

– Masz na myśli zarażonych?

– Zarażonych. Na wpół przemienionych. Na wpół ludzi. Na wpół martwych. Można to powiedzieć na wiele sposobów.

– Ho, ho. Więc jakie jest ich zadanie?

– Bractwo stara się pomagać skrzywdzonym przez Czerwony Dwór. Działa przeciwko Czerwonemu Dworowi. Występuje, gdzie tylko może.

– Szuka lekarstwa?

– Nie ma lekarstwa.

Położyłem jej rękę na ramieniu i podprowadziłem ją do kanapy. Poruszała się niczym w półśnie.

– A te tatuaże są czym? Kartą członkowską?

– Więzami – powiedziała. – Zaklęciem wpisanym w moją skórę. Po to, żeby mi pomóc utrzymać ciemność w sobie. Żeby mnie ostrzec, kiedy się wzmaga.

– Chcesz przez to powiedzieć, że cię ostrzega?

Spojrzała na swoje pokryte wzorem ręce, zanim mi je pokazała. Tatuaż na jej dłoniach i twarzy powoli stawał się coraz bardziej jaskrawy, przechodził w odcień szkarłatu.

– Ostrzega mnie, kiedy jestem bliska utraty kontroli. Czerwień, czerwień, czerwień. Niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo.

Pierwszej nocy po przyjeździe, kiedy stoczyła walkę przed moim domem, po wejściu do środka trzymała się z początku w cieniu, odwracając ode mnie twarz. Ukrywała tatuaż.

– Proszę – powiedziałem cicho. – Usiądź tutaj. Usiadła na kanapie i spojrzała mi w oczy.

– Harry – wyszeptała – to boli. Walka z tym boli. Jestem zmęczona ciągłym hamowaniem się i nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam.

Ukląkłem, żeby znaleźć się na poziomie jej twarzy.

– Ufasz mi?

– Z całego serca. Całym swoim życiem.

– Zamknij oczy – poprosiłem. Zrobiła to.

Wstałem i powoli podszedłem do szuflady kuchennej. Bardzo powoli. Nie odchodzi się szybko od kogoś, kto rozważa, czyby się nami nie pożywić. To by go zaniepokoiło. Cokolwiek Susan miała w sobie, wzmagało się. Czułem to, widziałem, słyszałem w jej głosie.

Byłem w niebezpieczeństwie. Ale nie miało to znaczenia, ponieważ dotyczyło również jej.

Zazwyczaj w kuchennej szufladzie trzymam rewolwer. Tym razem miałem rewolwer i kawałek srebrnobiałej liny. Wziąłem linę i wróciłem do Susan.

– Susan – powiedziałem cicho – daj mi ręce. Otworzyła oczy i spojrzała na miękką, cienką linę.

– To mnie nie powstrzyma.

– Przygotowałem to na wypadek, gdyby ogr, którego kiedyś wkurzyłem, wpadł z wizytą. Daj mi ręce.

Milczała chwilę, po czym zrzuciła kurtkę i wyciągnęła przed siebie ręce, wewnętrzną stroną przegubów do góry. Narzuciłem na nie linę, szepcząc: Manacus.

Zakląłem linę pół roku temu, ale zrobiłem to dobrze. Wystarczył zaledwie poszept mocy, by lina ożyła. Śmigała w powietrzu, połyskując srebrnymi nićmi, i sama związała się wokół nadgarstków Susan w zgrabne pętle.

Susan zareagowała natychmiast całkowitym zesztywnieniem. Napierała na więzy. Czekałem, przyglądając się przez dobre pół minuty, aż zaczęła drżeć i nie próbowała już rozerwać liny. Wydała urywane westchnienie, opuściła głowę, włosy opadły jej wokół twarzy. Ruszyłem w jej stronę, kiedy nagle wstała, zaparła się mocno rozstawionymi nogami i spróbowała jeszcze raz, unosząc ramiona.

Oblizałem wargi, przyglądając się temu. Nie sądziłem, żeby udało jej się rozerwać linę, ale zdarzało się już, że kogoś nie doceniłem. Jej twarz, jej zbyt czarne oczy przerażały mnie. Znów naparła na linę, a od tego ruchu koszulka podjechała jej do góry, ukazując gładki brązowy brzuch i wyraźne, czerwone linie i skręty tatuażu na skórze. Na żebrach miała dwa ciemne sińce i skórę miejscami otartą do żywego. Nie wyszła bez szwanku z naszego skoku z samochodu Martina.

Po minucie wypuściła z sykiem powietrze i usiadła. Twarz miała przesłoniętą plątaniną włosów. Raczej czułem na sobie, niż widziałem jej wzrok. Jej oczy nie były już oczami Susan. Tatuaże widniały na skórze, czerwone jak krew. Wycofałem się, znowu rozważnie i spokojnie, do łazienki, po apteczkę.

Kiedy wróciłem, zaatakowała mnie z oszałamiającą prędkością i całkowicie bezgłośnie. Tego się spodziewałem, więc rzuciłem:

– Forzare!

Srebrna lina błysnęła błękitnym światłem i śmignęła pod sufit, pociągając za sobą związane ręce Susan i odrywając jej stopy od podłogi. Wisząc z nogami w powietrzu, Susan bez słowa zaczęła skręcać ciało, starając się pokonać swoje pęta. Nie uwolniła się, a ja kazałem jej tak wisieć, ledwo czubkami palców dotykając podłogi, dopóki jej nogi nie się uspokoiły. Załkała cicho i wyszeptała:

– Wybacz, Harry. Nie mogę tego powstrzymać.

– W porządku. Poradziłem sobie. – Podszedłem bliżej, żeby przyjrzeć się urazom na jej boku, i skrzywiłem się. – Boże, bardzo się skaleczyłaś.

– Nienawidzę tego. Tak mi przykro.

Słuchanie jej głosu powodowało ból. Było w nim dość cierpienia za nas dwoje.

– Ciiii – powiedziałem. – Pozwól mi się o ciebie zatroszczyć. Uspokoiła się, ale wyczuwałem w niej kolejne napady dzikiego głodu.

Przyniosłem miskę z wodą i myjkę i najstaranniej jak mogłem, przystąpiłem do oczyszczania jej otarć. Co jakiś czas przechodziło ją drżenie. Raz jęknęła z bólu. Sińce biegły w górę pleców, a na szyi znajdowało się kolejne otarte miejsce. Położyłem jej rękę na głowie i pchnąłem do przodu. Pochyliła głowę i trzymała ją tak, kiedy ja opatrywałem ranę.

Kiedy już to zrobiłem, rodzaj napięcia stał się inny. Czułem zapach jej włosów, jej skóry, woń palącej się świecy i cynamonu. Nagle uświadomiłem sobie z całą mocą linię jej pleców, jej bioder. Odchyliła się lekko w moją stronę, dotykając mojego ciała swoim, które było tak rozgrzane, że aż parzyło. Jej oddech zmienił się, stał się szybszy, cięższy. Odwróciła głowę, żeby spojrzeć na mnie przez ramię. Oczy jej płonęły, językiem przesunęła po wargach.

– Potrzebuję cię – wyszeptała. Przełknąłem ślinę.

– Susan, myślę, że może...

– Nie myśl – powiedziała. Ocierała się o mnie biodrami, a ja zareagowałem natychmiast, tak że aż zabolało. – Nie myśl. Dotykaj mnie.

Gdzieś w głębi wiedziałem, że nie jest to dobry pomysł. Jednak położyłem rękę na jej talii i przesuwałem powoli palce po rozgrzanej skórze. Miękka gładkość pieściła mi dłoń. Dotykanie jej sprawiało mi przyjemność, pierwotną przyjemność posiadania. Przesuwałem dłoń, zataczając powolne kręgi, obejmując rozłożonymi palcami jej bok, jej brzuch. Pod wpływem pieszczoty wygięła się, przymknęła oczy i powtarzała szeptem:

– Tak, tak.

Wypuściłem myjkę z drugiej ręki i sięgnąłem, żeby dotknąć jej włosów. Przesuwałem między palcami miękkie, gęste, ciemne pukle. Wyczułem narastające w niej znowu napięcie; szarpnęła głową i obnażonymi zębami starała się dosięgnąć mojej dłoni. Powinienem był cofnąć rękę. Ale zamiast tego wczepiłem mocniej palce w jej włosy i pociągnąłem do tyłu, tak że z brodą uniesioną do góry nie mogła mnie dosięgnąć.

Spodziewałem się gniewu, ale jej ciało stało się znów uległe, ocierało się o mnie z jeszcze większą chęcią poddania się. Uśmiech przemknął po jej wargach i przekształcił się w bezgłośny jęk rozchylonych ust, kiedy wsunąłem rękę pod koszulkę i delikatnie dotknąłem czubkami palców jej piersi. Westchnęła, a ten dźwięk odsunął ode mnie wszystkie moje troski, lęk, gniew i ból, spopielone nagłym ogniem czystego pożądania. Czuć znów jej ciało w swoich dłoniach, wdychać całym sobą jej zapach – o tym przecież marzyłem przez tyle zimnych, samotnych nocy.

To nie było mądre, ale jedyne, co mogłem zrobić. Sunąłem obiema dłońmi po jej ciele, dotykałem jej piersi, rozkoszowałem się, czując jak sutki twardnieją pod moimi palcami. Znów spróbowała się do mnie odwrócić, ale szarpnąłem ją mocno w tył, przywierając ustami do szyi, tak że nie mogła odwrócić głowy. To ją jeszcze bardziej podnieciło.

– Pragnę – wydyszała. – Potrzebuję cię. Nie przestawaj.

Nie byłem pewien, czybym mógł. Nie miałem dość jej smaku na wargach. Niecierpliwie podciągnąłem jej koszulkę w górę, do karku i przez długą, rozkoszną chwilę błądziłem wargami i językiem wzdłuż pleców, smakując skórę, badając zębami jej fakturę. Jakaś część mnie usiłowała mi przypomnieć o delikatności. Inna część nie dbała o to. Czuj. Smakuj. Rozkoszuj się.

Moje zęby zostawiały drobne ślady na jej skórze i pamiętam, że pomyślałem, jak intrygująco wyglądają wpisane w falisty wzór, oplatający spiralnie jej ciało. Natrafiłem ustami na ciemną skórę spodni, która pozostawiła na wargach nieprzyjemny posmak, więc wyprostowałem się z odrazą, starając się usunąć przeszkodę.

Warto pamiętać, że nie tak łatwo jest zdjąć obcisłe, skórzane spodnie. Wściekła żądza nie jest najlepszym stanem umysłu, aby tego dokonać. Nie pozwoliłem jednak, aby to mnie powstrzymało. Jęknęła, kiedy zacząłem ją rozbierać; wiła się, chcąc mi pomóc. Ocierała się o mnie, co doprowadzało mnie do absolutnego szaleństwa, kiedy patrzyłem, jak się wygina w rozkosznej żądzy. Dyszała i pojękiwała coraz głośniej, co mówiło ojej pragnieniu, ale też przynaglało mnie.

Ściągnąłem jej spodnie z bioder. Nic nie miała pod spodem. Przeszedł mnie dreszcz i przerwałem, żeby znów pieścić ją dłońmi i ustami, delikatnie całować szramy, gryźć nietkniętą skórę; wszystko po to, by skłonić ją do jeszcze bardziej rozpaczliwych ruchów, do jeszcze głośniejszych jęków. Szalałem, czując jej zapach.

– Już – szepnęła niecierpliwie. – Teraz.

Aleja sienie spieszyłem. Nie wiem, jak długo wytrzymałem, całując ją, dotykając, wydobywając z niej okrzyki w najwyższych rejestrach. Wiedziałem tylko, że to, czego pragnąłem, potrzebowałem, do czego tęskniłem, wróciło do mnie. W tamtej chwili nic na ziemi, w niebie czy w piekle nie miało dla mnie większego znaczenia.

Spojrzała na mnie przez ramię oczami czarnymi i płonącymi pragnieniem. Znów spróbowała dosięgnąć mojej ręki, podniecona teraz niewyobrażalnie. Znów musiałem przytrzymać jej głowę palcami wplecionymi we włosy, podczas gdy wolną ręką zdzierałem z niej ubranie. Zawodziła ogarnięta czystym pragnieniem, a ja przyciągnąłem do siebie jej biodra, znalazłem drogę i w błysku ognia wszedłem w jedwabistą miękkość.

Szeroko otworzyła niewidzące oczy i krzyknęła. Zaczęła się poruszać, dostosowując swój rytm do mojego. Przemknęła mi myśl, żeby zwolnić, ale nie zrobiłem tego. Żadne z nas tego nie chciało. Miałem ją, usta przy jej uchu, na jej szyi, palce w jej włosach, jej ręce wyciągnięte w górę, jej ciało wyprężone i poddające się mojemu.

Boże, jaka ona była piękna.

Jęknęła i zaczęła drżeć; musiałem coś zrobić, żeby nie eksplodować. Odsuwałem jeszcze nieuchronny moment. Ciało Susan w pewnej chwili zwiotczało, ale ja dłońmi, ustami, pchnięciami znów podsyciłem jej ciche jęki do krzyku żądzy. Krzyknęła, poruszając się szybko, płynnie, z desperacją i nie było już sposobu, bym ją powstrzymał przed poprowadzeniem mnie na szczyt.

Nasze krzyki zlały się w jedno, tak jak nasze ciała. Byłem obezwładniony napięciem emocji, ciał, pragnieniem.

Rozkosz trawiła nas oboje jak ogień, wypalała mi myśli do cna.

Czas płynął obok, nie dotyczył nas.

Kiedy odzyskałem zmysły, zorientowałem się, że leżę na podłodze. Susan leżała na brzuchu koło mnie, z wciąż związanymi rękami wyciągniętymi nad głową. Nie minęło wiele czasu. Obojgu nam brakło jeszcze tchu. Drżałem i wciąż czułem się wewnątrz niej. Nie pamiętałem, żebym odczynił zaklęcie trzymające linę pod sufitem, ale widocznie musiałem to zrobić. Poruszyłem głową i bardzo delikatnie pocałowałem ją w ramię i w policzek.

Powoli otworzyła oczy, z powrotem ludzkie, choć źrenice miała rozszerzone niemal do granic ciemnobrązowych tęczówek. Nie koncentrując wzroku na niczym, uśmiechnęła się i wydała łagodny dźwięk, coś pośredniego pomiędzy jękiem a kocim pomrukiem. Wpatrywałem się w nią przez chwilę, aż zauważyłem, że rysunek na jej twarzy stał się z powrotem niewyraźny i zaczyna zanikać. W ciągu następnych paru chwil znikł zupełnie.

– Kocham cię – szepnęła.

– Kocham cię.

– Chciałam tego.

– Ja też – powiedziałem.

– To niebezpieczne, Harry. Mogła ci się stać krzywda. Mogłam... Nachyliłem się i pocałowałem ją w kącik ust.

– Ale tego nie zrobiłaś. Wszystko w porządku. Drgnęła, ale przytaknęła.

– Taka jestem zmęczona.

Jedyne, na co sam miałem ochotę, to zapaść w sen, ale zamiast tego podniosłem się na nogi. Susan wydała cichy jęk na wpół rozkoszy, na wpół protestu. Podniosłem ją i położyłem na kanapie. Dotknąłem liny, nakazując jej wolą rozwiązać się. Lina posłusznie uwolniła nadgarstki Susan i sama zgrabnie zwinęła się w moich rękach. Ściągnąłem koc z oparcia kanapy i owinąłem nim Susan.

– Śpij – powiedziałem. – Odpocznij trochę. – Powinieneś...

– Tak. Obiecuję. Ale... nie wydaje mi się, żeby spanie koło ciebie było dobrym pomysłem..

Skinęła głową ze znużeniem.

– Masz rację. Przepraszam.

– W porządku – uspokoiłem ją.

– Powinnam zadzwonić do Martina.

– Telefon nie zadziała, dopóki nie ustanie ochrona.

Nie wydawało mi się, żebym słyszał rozczarowanie w jej głosie, kiedy wtuliła się głębiej w kanapę.

– Och – westchnęła – będziemy musieli przeczekać.

– No właśnie – powiedziałem i pogładziłem ją po włosach. – Susan...

Dotknęła mojej ręki i zamknęła oczy.

– Jest dobrze. Mówiłam ci, że nigdy nie będę umiała rozdzielić tych pragnień wobec ciebie. To... to była ulga. Czuję mniejszy nacisk. Chciałam tego. Potrzebowałam.

– Nie zrobiłem ci krzywdy? Zamruczała, nie otwierając oczu.

– Może troszeczkę. Nie zauważyłam.

– Dobrze się czujesz? – spytałem, drżąc.

Z wolna skinęła głową.

– Na tyle, na ile mogę. Odpocznij trochę, Harry.

– Dobrze.

Znów dotknąłem jej włosów, a potem powlokłem się do sypialni. Nie zamknąłem drzwi. Położyłem poduszkę w nogach łóżka, żeby leżąc, móc widzieć kanapę. Wpatrywałem się w jej twarz w łagodnym blasku świec, dopóki oczy mi się nie zamknęły.

Była taka śliczna.

Chciałbym, żeby była ze mną.

Rozdział 26

Otworzyłem oczy po chwili i zobaczyłem Susan stojącą w salonie. Oczy miała zamknięte. Przykucnęła, trzymając przed sobą ręce, jakby miała schwytać niewidzialną piłkę do koszykówki. Przyglądałem się, jak unosi ręce i nogi, wykonując nimi łagodne, okrężne ruchy. Ćwiczyła tai chi. To medytacyjna forma ćwiczeń wywodząca się ze sztuk walki. Wielu ludzi ćwiczących tai chi nie zdaje sobie sprawy, że ruchy, które wykonują, to piękna, spowolniona wersja ciosów łamiących kości i przemieszczających stawy.

Miałem wrażenie, że Susan dobrze o tym wie. Miała na sobie swoją koszulkę i moje spodenki gimnastyczne. Poruszała się z pełną wdzięku prostotą, jaką daje naturalny talent podbudowany treningiem.

W obrocie ujrzałem jej twarz, zastygłą w wyrazie spokojnej koncentracji. Przez minutę przyglądałem się jej w milczeniu, sporządzając rejestr własnych bólów i niedomagań.

Nagle uśmiechnęła się, nie otwierając oczu.

– Nie zacznij się ślinić, Harry.

– Jestem u siebie. Mogę się ślinić, ile zechcę.

– Co to była za lina? – spytała, nie przerywając ćwiczenia. – Już kiedyś rozerwałam kajdanki. Magiczna?

Błaha pogawędka. Miałem nadzieję na innego rodzaju rozmowę. A może się jej obawiałem. Mówienie o sprawach zawodowych też mnie interesowało. I było bezpieczne.

– To robota elfów – powiedziałem. – Ma wplecione włosy z grzywy jednorożca.

– Naprawdę? Wzruszyłem ramionami.

– Tak powiedział Fix, a on chyba wie.

– Dobrze by było mieć ją ze sobą, kiedy znów pojawią się Denarianie, nie uważasz?

– Musieliby przyjść tutaj – powiedziałem. – Jest przeznaczona do tego miejsca. Na zewnątrz nie działa.

– Dlaczego?

– Dlatego, że na razie nie jestem jeszcze na tyle dobry – przyznałem. – Łatwo jest sporządzić coś, co działa w domu. Ale żeby dało się wynieść czar na zewnątrz, potrzeba dużo więcej wiedzy, niż aktualnie posiadam.

Wstałem z łóżka i przystąpiłem do działania. Zegar nie wskazywał jeszcze dziesiątej rano. Wskoczyłem pod prysznic i zaraz wyskoczyłem, ubrałem się, przejechałem grzebieniem po włosach i zdecydowałem, że taki nieogolony wyglądam modnie.

Zanim wróciłem do salonu, Susan zdążyła przebrać się z powrotem w skórzane spodnie. Paliło się już tylko cztery czy pięć świec. Bariera ochronna słabła.

– Co się stało po tym, jak Martin odjechał sprzed hotelu? Susan opadła na fotel.

– Próbowałam go zatrzymać. Nie chciał, kłóciliśmy się o to i przystawił mi pistolet do głowy.

Zakrztusiłem się.

– Co zrobił?

– Szczerze mówiąc, nie zachowałam się racjonalnie.

– Niech to szlag.

– Martin nie chciał, ale przekonałam go, żebyśmy pojechali do Michaela. Pomyślałam, że jeśli ktokolwiek może cię wyciągnąć z tej historii z Denarianami, to tylko on.

– Dla mnie brzmi to rozsądnie – powiedziałem, zastanawiając się nad wyborem pomiędzy kawą a colą. Przeważyła cola, bo wygodniejsza. Susan kiwnęła głową, nim zdążyłem ją zapytać, więc jej też podałem puszkę.

– A co z Anną Valmont?

– Była w szoku. Charity położyła ją do łóżka.

– Wezwałaś policję? Susan pokręciła głową.

– Pomyślałam, że może wiedzieć coś, co się przyda. Niczego byśmy się od niej nie dowiedzieli, gdyby była wściekła i zamknięta w areszcie.

– Co Michael miał do powiedzenia?

– Nie było go – powiedziała Susan. – Był tylko Shiro. Charity powiedziała, że Michael i ktoś, kogo nazywają Sania, nie wrócili jeszcze z St. Louis ani nie zadzwonili.

Marszcząc brwi, podałem jej następną puszkę.

– To niepodobne do niego.

– Wiem. Martwili się. – Zastanowiła się. – Przynajmniej Charity. Nie sądzę, żeby Shiro martwił się czymkolwiek. To było tak, jakby się tego wszystkiego spodziewał. Wciąż miał na sobie strój samuraja i to on otworzył drzwi, zanim zdążyłam zapukać.

– Michael też robił takie rzeczy. To chyba uboczna korzyść ich pracy. Susan pokręciła głową.

– Duch boży lata kędy chce? Wzruszyłem ramionami.

– Być może. Czy Shiro coś powiedział?

– Mówił tylko Martinowi, gdzie skręcić w lewo, a gdzie w prawo, i gdzie zaparkować. Potem powiedział mi, żebym mu dała dwie minuty przewagi i żebym była przygotowana na zabranie cię do samochodu. On tylko... lekko się uśmiechał cały czas. W wypadku kogoś innego wyglądałoby to dość niesamowicie. Wydawał się całkiem zadowolony. Może po prostu miał twarz pokerzysty.

Obracałem w dłoniach puszkę.

– Ma. Ma twarz pokerzysty. Susan uniosła brwi.

– Nie rozumiem.

– Nie wydaje mi się, żeby zginął. Jeszcze nie teraz. On... zgodził się sam oddać Denarianom w zamian za wypuszczenie mnie. Główny Denarianin, mówił, że nazywa się Nicodemus, kazał Shirowi przyrzec, że nie będzie walczył ani uciekał przez dwadzieścia cztery godziny.

– Nie wygląda to dobrze. Przeszedł mnie dreszcz.

– No właśnie. Wyobrażam sobie, że to odwieczni wrogowie. Kiedy Shiro zaproponował siebie, Nicodemus wyglądał jak dziecko, które dostało prezent na gwiazdkę.

Susan pociągnęła łyk z puszki.

– Jak bardzo źli są ci ludzie?

Pomyślałem o Nicodemusie i jego nożu. O kompletnej bezradności, jaką czułem, kiedy odciągnął mi głowę w tył, odsłaniając gardło. Pomyślałem o poszatkowanych ciałach.

– Źli.

Susan przyglądała mi się przez chwilę w milczeniu, a ja wpatrywałem się w swoją puszkę.

– Harry – odezwała się w końcu. – Masz zamiar to otworzyć czy tylko sobie popatrzeć?

Pokręciłem głową i pociągnąłem za uchwyt do otwierania puszki.

Przeguby dłoni mnie piekły, skórę wokół nich miałem równo zdartą. Najwyraźniej Nicodemus wolał posługiwać się zwykłymi sznurami, zamiast liną uplecioną na zamówienie z grzywy jednorożca.

– Przepraszam. Mam tyle do przemyślenia.

– No tak – powiedziała. Jej głos złagodniał. – Jaki będzie twój następny ruch?

Spojrzałem na świece. Zostały trzy.

– Bariera zaniknie za jakieś dwadzieścia minut. Wezwiemy taksówkę, zabierzemy sprzed McAnnally’ego mój samochód i pojedziemy do Michaela.

– A co, jeśli Denarianie czekają na nas na zewnątrz?

Wyjąłem swoją różdżkę ze stojaka w rogu przy drzwiach i obróciłem ją w palcach.

– Będą musieli sami znaleźć sobie taksówkę.

– A potem?

Wyjąłem kij i oparłem go o ścianę przy drzwiach.

– Opowiemy Michaelowi i Sani, co się wydarzyło.

– Zakładając, że wrócą.

– Yhm. – Wysunąłem szufladę w kuchni, żeby wyjąć rewolwer i kaburę. – Potem poproszę miłych Denarian, żeby wypuścili Shira.

Susan skinęła głową.

– My poprosimy?

Otworzyłem bębenek rewolweru i załadowałem go.

– Ja ładnie poproszę – powiedziałem, zamykając ze szczękiem bębenek. Oczy Susan błysnęły.

– Mnie też weź pod uwagę.

Przyglądała mi się, kiedy wkładałem kaburę pod pachę i umieszczałem w niej rewolwer.

– Harry – dodała – nie chcę psuć nastroju słusznej zemsty, ale jest kilka pytań, które nie dają mi spokoju.

– Dlaczego Denarianie chcą zdobyć Całun i co zamierzają z nim zrobić – dopowiedziałem.

– No właśnie.

Zabrałem ze swojego pokoju stary sztormiak i włożyłem. Źle się w nim czułem. Przez kilka ostatnich lat nosiłem wyłącznie swój stary płócienny prochowiec lub nowszy, skórzany, który dostałem od Susan. Przekonałem się, że wszystkie świece już zgasły. Przyłożyłem dłonie do ściany, żeby wyczuć ochronę. Pozostał po niej tylko ślad, nic konkretnego, więc wróciłem do salonu i zadzwoniłem po taksówkę.

– Możemy iść. Wydaje mi się, że wiem, co oni robią, ale nie mam pewności.

W roztargnieniu wyprostowała mi kołnierz.

– Wisi na tobie jak worek. Czy nie zaraziłeś się od tego Nicodemusa megalomanią?

– On się posługuje dialogami z Władcy Zła.

– Wygląda na kogoś, kto zamierza doprowadzić sprawę do końca. Co do tego nie miałem wątpliwości.

– Parę spraw mu się wymknęło. Myślę, że możemy go ubiec. Pokręciła głową.

– Harry, kiedy zeszłam na dół za Shirem, niewiele widziałam. Ale słyszałam ich głosy w tunelu. To było... – Przymknęła na moment oczy, miała minę, jakby zbierało się jej na mdłości. – Trudno mi to wyjaśnić. Ich głosy wywarły na mnie silne wrażenie. Głos Shira brzmiał jak... Nie wiem. Jak trąbka. Czysty i mocny. Ten drugi... Jego głos cuchnął. Był przegniły. Pełen zepsucia.

Nie rozumiałem, co skłoniło Susan, żeby to powiedzieć. Może to, co zrobiły jej wampiry, sprawiło, że tak odczuwała. Może nauczyło ją tego tai chi. Może była to czysta intuicja. Ale wiedziałem, co ma na myśli. W Nicodemusie było coś spokojnego, nieruchomego i niebezpiecznego – jakaś cierpliwość, nikczemność i złośliwość przekraczająca granice ludzkiego pojmowania. Śmiertelnie mnie przerażał.

– Wiem, o co ci chodzi. Nicodemus nie jest kolejnym zbłąkanym idealistą czy jakimś chciwym sukinsynem goniącym za pieniędzmi – powiedziałem. – On jest kimś innym.

Susan skinęła głową.

– Złem.

– I prowadzi twardą grę. Idziemy? – Nie byłem pewien, czy pytam Susan, czy siebie. Włożyła kurtkę i podeszła za mną do drzwi.

– Płaszcz ma jeden minus – zadumała się. – Nigdy nie widziałam twojego tyłka.

– Nie zauważyłem.

– Gdybyś kręcił się w kółko, próbując zauważyć swój tyłek, zaczęłabym się o ciebie martwić, Harry.

Z uśmiechem obejrzałem się na nią przez ramię. Odpowiedziała mi uśmiechem. Nie trwało to długo. Oba nasze uśmiechy posmutniały.

– Susan – powiedziałem. Przyłożyła mi dwa palce do warg.

– Nie mów.

– Do cholery, Susan. Ta noc...

– Nie powinna się była zdarzyć – przerwała mi. W jej głosie brzmiało znużenie, ale oczy miała utkwione we mnie. – To niczego...

– ...nie zmienia – dokończyłem. Zabrzmiało to gorzko, nawet dla mnie.

Zabrała ręką i zapięła ciemną, skórzaną kurtkę.

– Słusznie – powiedziałem. Powinienem był trzymać się błahej wymiany zdań.

Otworzyłem drzwi i wyjrzałem.

– Taksówka czeka. Bierzmy się do roboty.

Rozdział 27

Chwyciłem swój kij, różdżkę i miecz Shira w drewnianej pochwie, zauważając przy tym, że przydałoby się sprawić sobie głupawą torbę na kije golfowe. Pojechaliśmy taksówką do McAnnally’ego. Niebieski garbus wciąż stał na parkingu obok; nie został skradziony, nie wyparował ani nic złego się z nim nie stało.

– Co jest z tylną szybą? – spytała Susan.

– Jeden ze zbirów Marconego posłał mi parę kul przed studiem Larry’ego Fowlera.

Susan skrzywiła się.

– Znów wystąpiłeś u Larry’ego Fowlera?

– Nie chcę o tym mówić.

– Hmm. A co z klapą bagażnika?

– Małe dziury są po zbirze od Marconego. Duże wgniecenie po zielonym diable.

– Po czym?

– Po potworze roślinnym.

– Aha. Więc czemu nie mówisz „potwór roślinny”?

– Mam swoją dumę.

– Biedny samochodzik.

Wyjąłem kluczyki, ale Susan położyła dłoń na mojej, po czym obeszła samochód wkoło. Kilka razy przykucała i zaglądała pod spód, aż wreszcie oznajmiła:

– W porządku. Wsiadłem.

– Dzięki stokrotne... co ja mówię, tysiąckrotne... ale nie podkłada się bomb pod volkswageny. Są takie urocze.

Susan zajęła miejsce pasażera.

– Urocze confetti, jeśli nie będziesz ostrożny, Harry – powiedziała. Odchrząknąłem, uruchomiłem samochód i powlekliśmy się do Michaela. Ranek był chłodny i jasny. Zima wciąż jeszcze trzymała w uchwycie Wielkie Jeziora, a Chicago dzieli los jeziora Michigan. Susan wysiadła i rozejrzała się po frontowym trawniku, marszcząc brwi za ciemnymi okularami.

– Jak mu się udaje utrzymywać tu taki porządek, prowadzić interes i jeszcze na boku walczyć z demonami?

– Pewno ogląda dużo programów o domu i ogrodzie – podsunąłem. Susan wciąż marszczyła brwi.

– Trawa jest zielona. Jest luty, a u niego trawa jest zielona. Nie wydaje ci się to dziwne?

– „Darń zielona kędy chce” – zacytowałem.

Susan cmoknęła zdegustowana, po czym poszła za mną chodniczkiem prowadzącym do drzwi domu. Zastukałem. Po chwili odezwał się ojciec Forthill.

– Kto tam?

– Jaś z Małgosią – odpowiedziałem. – Sól z pieprzem prosili nas, żeby ich zastąpić.

Otworzył drzwi, uśmiechając się zza okularów w złotej oprawce. Był to ten sam niewysoki, krępy, łysiejący, znajomy ojciec Forthill, ale wyglądał na zmęczonego i spiętego. Zmarszczki na twarzy były głębsze, niż je pamiętałem.

– Cześć, Harry.

– Ojcze – zwróciłem się do niego – czy zna ojciec Susan? Spojrzał na nią z zamyśleniem.

– Ze słyszenia – odparł. – Wchodźcie, proszę.

Kiedy weszliśmy, Forthill odstawił do kąta kij bejsbolowy Louisville Slugger. Uniosłem brwi, wymieniliśmy z Susan spojrzenia, po czym postawiłem swój kij i miecz Shira obok kija Forthilla. Poszliśmy za nim do kuchni.

– Gdzie jest Charity? – spytałem.

– Pojechała odwieźć dzieci do swojej matki – poinformował nas Forthill. – Niedługo powinna wrócić.

Odetchnąłem z ulgą.

– Anna Valmont?

– W pokoju gościnnym. Śpi.

– Muszę zadzwonić do Martina – powiedziała Susan. – Przepraszam. Przeszła do małego gabinetu obok.

– Kawy, pączka? – spytał ojciec Forthill. Usiadłem przy stole.

– Nigdy nie był ojciec bliższy nawrócenia mnie. Roześmiał się.

– Fantastyczny Forthill ratuje dusze. Jeden Duńczyk po drugim. – Postawił na stole nektar i ambrozję w papierowych torbach i styropianowych kubkach z Dunkin Donuts. Sobie też wziął. – Zawsze podziwiałem twoją zdolność do żartów w obliczu przeciwności. Sprawa jest poważna.

– To jakoś zauważyłem – powiedziałem z ustami pełnymi pączka z lukrem. – Gdzie jest Michael?

– Pojechali z Sanią do St. Louis, żeby przyjrzeć się ewentualnej aktywności Denarian. Zostali aresztowani przez miejscową policję.

– Co takiego? Za co?

– Nie wniesiono oskarżenia – powiedział Forthill. – Zostali aresztowani, przetrzymani dwadzieścia cztery godziny i zwolnieni.

– To pułapka – stwierdziłem. – Ktoś chciał ich na jakiś czas usunąć z drogi.

Forthill przytaknął.

– Na to wygląda. Rozmawiałem z nimi jakieś dwie godziny temu. Są w drodze powrotnej i powinni tu wkrótce być.

– Więc jak tylko wrócą, musimy jechać i odzyskać Shira. Forthill skinął głową, marszcząc brwi.

– Co się z tobą działo tej nocy?

Opowiedziałem mu w skrócie wszystko o aukcji dzieł sztuki i o Denarianach, ale ominąłem szczegóły tego, co było potem, jako nieprzeznaczone dla jego czcigodnych uszu. I o których sam wstydziłbym się opowiadać. Nie jestem szczególnie religijny, ale bez przesady, facet jest księdzem.

Kiedy skończyłem, Forthill zdjął okulary i popatrzył na mnie twardym wzrokiem. Jego oczy w kolorze jajeczek drozda potrafiły spoglądać z niepokojącą intensywnością.

– Nicodemus – powtórzył cicho. – Jesteś pewien, że tak właśnie o sobie mówił?

– Tak.

– Bez wątpienia?

– No tak. Ucięliśmy sobie pogawędkę.

Forthill założył ręce na piersi i powoli wypuścił powietrze.

– Matko Boska. Harry, mógłbyś mi go opisać? Zrobiłem, o co prosił, a stary ksiądz słuchał uważnie.

– Aha, i zawsze miał na szyi linę – dodałem. – Nie linę okrętową, raczej cienką jak linka do bielizny. Z początku myślałem, że to krawat sznurkowy.

Forthill sięgnął dłonią do krucyfiksu na szyi.

– Była zawiązana w pętlę?

– Właśnie.

– Co sobie o nim pomyślałeś? – spytał. Spojrzałem na swojego niedojedzonego pączka.

– Przeraził mnie śmiertelnie. On jest... niedobry, jak mi się wydaje. Podły.

– Słowem, którego szukasz, jest zło, Harry.

Wzruszyłem ramionami i zjadłem resztkę pączka. Nie spierałem się.

– Nicodemus to pradawny wróg Rycerzy Krzyża – wyjaśniał Forthill cichym głosem. – Wiemy o nim bardzo niewiele. Postawił sobie za cel odnajdywać i niszczyć nasze archiwa co jakieś dwieście lat, więc nie mamy pewności, kim jest ani jak długo żyje. Mógł nawet chodzić po ziemi w czasach, gdy ukrzyżowano Zbawiciela.

– Nie dałbym mu więcej jak pięćset – wybełkotałem. – Jak to się stało, że jeszcze żaden Rycerz nie zrobił mu przedziałka na głowie?

– Próbowali – przyznał Forthill. – I co, uciekł?

Wzrok i głos Forthilla nie uległy zmianie.

– Zabił ich. Zabił ich wszystkich. Ponad stu Rycerzy. Ponad tysiąc księży, zakonnic i mnichów. Trzy tysiące mężczyzn, kobiet i dzieci. A to są tylko dane z kart zachowanych w zniszczonych archiwach. Tylko dwóch Rycerzy przeżyło spotkanie z nim.

Doznałem nagłego olśnienia.

– Shiro jest jednym z nich. To dlatego Nicodemus tak chętnie wymienił mnie na niego.

Forthill skinął głową i na chwilę przymknął oczy.

– Pewnie tak. Przecież Denarianie zyskują na sile, zadając innym ból i cierpienie. Lepiej mogą wtedy wykorzystywać moc jaką dają im Strąceni. A najwięcej osiągają, krzywdząc tych, którzy mają się im przeciwstawić.

– On torturuje Shira – powiedziałem.

Forthill położył na chwilę dłoń na mojej, jego cichy głos brzmiał uspokajająco.

– Musimy podjąć walkę. Może jeszcze zdążymy mu pomóc.

– Myślałem, że w całej tej sprawie z Rycerzami chodzi o zaprowadzenie sprawiedliwości – powiedziałem. – Pięść Boga i te rzeczy. Dlaczego więc ten Nicodemus urządza im rzeź na skalę przemysłową?

– Dokładnie z tego samego powodu, z jakiego jeden człowiek zabija drugiego – stwierdził Forthill. – Jest inteligentny. Ostrożny. Zdolny. Bezlitosny. Tak samo jak jego patron, strącony anioł.

Spróbowałem odgadnąć jego imię.

– Scurviel?

Forthill prawie się uśmiechnął.

– Anduriel. Był kapitanem Lucyfera po Strąceniu. Anduriel przewodzi trzydziestu Strąconym zamieszkującym monety. Nicodemus nie poddał się dominacji Anduriela. To rodzaj spółki. Nicodemus współpracuje ze Strąconymi jako bez mała równy im i zgodnie ze swoją wolą. Każdy z księży, z zakonów rycerskich, z Rycerzy Krzyża może go najwyżej drasnąć.

– A ta pętla? – kombinowałem dalej. – Ta lina. Jest jak Całun, prawda? Ma moc.

Forthill przytaknął.

– Tak uważamy. To ta sama lina, której użył zdrajca w Jeruzalem.

– Ilu Denarian współdziała z nim? Rozumiem, że raczej niezbyt się ze sobą zgadzają.

– Masz rację, dzięki Bogu. Z tego, co wiemy, Nicodemus rzadko ma przy sobie więcej niż pięciu czy sześciu Denarian. Zazwyczaj obok niego jest trzech.

– Człowiek-wąż, dziewczyna-demon i Ursiel. – Tak.

– Ile monet krąży po świecie?

– Jak dotąd doliczyliśmy się dziewięciu. Z monetą Ursiela będzie dziesięć.

– Więc teoretycznie Nicodemus może mieć jeszcze dziewiętnastu Strąconych, którzy z nim współdziałają. A do tego zakon zbirów.

– Zbirów?

– Zwykłych pachołków. Wyglądają na płatnych morderców.

– Ach, ci. Oni nie są zwykli – zapewnił Forthill. – Z informacji, które mamy, wynika, że to wręcz odrębna nacja. Fanatycy. Ich funkcje są dziedziczne, przechodzą z ojca na syna, z matki na córkę.

– Coraz lepiej – powiedziałem.

– Harry – ciągnął Forthill – nie wiem, jak taktownie można by zadać to pytanie, więc spytam wprost. Czy on dał ci jedną z monet?

– Próbował – przyznałem. – Odmówiłem mu.

Forthill wpatrywał się przez chwilę w moją twarz nieruchomym wzrokiem, aż wreszcie odetchnął.

– Rozumiem. Pamiętasz znak na niej?

Odchrząknąłem twierdząco, wziąłem galaretkę w czekoladzie i narysowałem na niej palcem wskazującym znak. Forthill przechylił głowę, marszcząc brwi.

– Lasciel – wymamrotał.

– Lasciel? – spytałem niewyraźnie, bo właśnie zlizywałem czekoladę z palca.

– Kusiciel – mruknął Forthill. Przejechał palcem po czekoladzie, zmazując znak. – Lasciel jest również zwana Tkaczem Sieci i Kusicielką – mówił, oblizując jednocześnie palec. – To jednak dziwne, że Nicodemus chciałby ją uwolnić. Ona zazwyczaj nie postępuje według zaleceń Anduriela.

– Zbuntowany anioł wśród zbuntowanych aniołów?

– Być może – zgodził się. – Ta kwestia na razie pozostaje nierozstrzygnięta.

Z małego biura wyszła Susan z bezprzewodowym telefonem przy uchu.

– Dobrze – powiedziała do słuchawki i machnęła nam ręką, żebyśmy poszli za nią. Ojciec Forthill uniósł brwi i przeszliśmy do salonu rodziny Carpenterów.

Był to naprawdę ogromny pokój, którego przestrzeń podzielono kilkoma grupami mebli. Telewizor znajdował się w najmniejszej grupie i wciąż wydawał się o trzy numery za mały. Susan pewnym krokiem podeszła do niego, włączyła i zaczęła szukać kanału.

Zatrzymała się na lokalnej stacji nadającej właśnie wiadomości. Pokazywano zdjęcia z helikoptera przedstawiające budynek trawiony gwałtownym pożarem. Wokół stało z dziesięć czerwono-żółtych wozów strażackich, ale oczywiste było, że tylko powstrzymują rozprzestrzenianie się ognia. Budynek był stracony.

– Co to jest? – spytał Forthill.

– Niech to szlag – rzuciłem, odwróciłem się od telewizora i zacząłem krążyć niespokojnie po pokoju.

– Budynek, do którego zabrał nas Shiro wczoraj w nocy – wyjaśniła Susan. – Denarianie byli w tunelach pod budynkiem.

– I już ich tam nie ma – przerwałem. – Zwiali i zatarli ślady. Cholera, ile mieli czasu? Sześć godzin? Mogą już być daleko stąd.

– Nicodemus – powiedział Forthill. – To w jego stylu.

– Znajdziemy ich – odezwała się cicho Susan.

– Jak? – spytałem.

Zacisnęła wargi, odwracając się ode mnie. Mówiła coś do słuchawki. Nie słyszałem, co to było, ale ton wskazywał, że kończy rozmowę. Po chwili wyłączyła telefon.

– Co możemy zrobić?

– Ja idę do Podmiasta – oznajmiłem. – Poszukam tam paru odpowiedzi. Ale nie mogę tego zrobić, zanim słońce nie zajdzie.

Forthill zaprotestował łagodnie:

– Nie wolno ci tego robić. To zbyt niebezpieczne. Żaden z Rycerzy nie chciałby...

Machnąłem ręką w powietrzu, przerywając mu.

– Potrzebujemy informacji albo Shiro zginie. Na dodatek, jeśli nie wytropimy Nicodemusa, będzie mógł zrobić z Całunem każde świństwo, jakie mu się tylko spodoba. Idę do podziemi po informacje i basta.

– A co z Michaelem? – spytała Susan. – Czy on nie może odnaleźć Shira w taki sam sposób, w jaki Shiro odnalazł Harry’ego?

Forthill pokręcił głową.

– Niekoniecznie. To nie jest coś, nad czym on może panować. Czasami Rycerze doznają tego daru, ale nie mogą go dowolnie przywołać.

Spojrzałem na zegarek i przeliczyłem odległość.

– Michael i Sania powinni tu być za godzinę mniej więcej, tak?

– Jeśli nic już nie stanie na przeszkodzie – zastrzegł Forthill.

– Świetnie. Zobaczymy, czy drużyna aniołów włączy się do gry. Jeśli nie, wołam Chuncy’ego, jak tylko zajdzie słońce.

Wziąłem od Susan telefon i wyszedłem z pokoju.

– Dokąd idziesz? – spytała Susan.

– Porozmawiać z Anną Valmont. Potem chcę zadzwonić do klienta. Mając niewielkie szanse na przeżycie, mogę przynajmniej spróbować zachować się profesjonalnie.

Pokój gościnny Charity powoli zamieniał się w magazyn tkanin. Pudełka pełne materiałów we wszystkich możliwych barwach ustawione były pod jedną ścianą, mała maszyna do szycia stała na stole, ledwo widoczna pomiędzy porządnie ustawionymi kolejnymi pudłami. Pudła z materiałami rozstawione też były bezładnie wokół jednoosobowego łóżka, zajętego przez tłumok przykryty kilkoma patchworkowymi kołdrami.

Zapaliłem lampkę na stole do szycia z nadzieją, że cały pokój nie stanie w płomieniach.

– Anno, obudź się.

Tłumok wybełkotał coś, poruszył się i znów znieruchomiał. Włączyłem telefon, żeby w pokoju zabrzmiał jego cichy sygnał.

– Wiem, że nie śpisz, panno Valmont. A ty wiesz, że tam w Mariotcie uratowałem ci tyłek. Więc jeśli teraz nie usiądziesz i nie porozmawiasz ze mną, dzwonię po gliny, żeby cię zgarnęły.

Nie poruszyła się. Wybrałem numer i poczekałem na sygnał.

– Sukinsyn – mruknęła, co wymówione z brytyjskim akcentem zabrzmiało dziwnie. Usiadła, trzymając przed sobą kołdrę. Twarz miała nieufną, ramiona nagie.

– No dobrze. Czego chcesz?

– Mojego płaszcza na początek – powiedziałem. – Ale ponieważ wątpię, żebyś go tu gdzieś chowała, zadowolę się nazwiskiem twojego kontrahenta.

Przyglądała mi się przez chwilę, zanim się odezwała:

– Jeśli ci powiem, może mnie to kosztować życie.

– Jeśli mi nie powiesz, przekażę cię policji. Wzruszyła ramionami.

– Co, choć nieprzyjemne, nie zabije mnie. Poza tym masz zamiar mnie wydać i tak.

Spojrzałem na nią spode łba.

– Uratowałem ci życie. Dwa razy.

– Mam tego świadomość – stwierdziła. Patrzyła przez chwilę gdzieś poza mnie. – Trudno w to uwierzyć. Nawet jeśli to mi się naprawdę przydarzyło. To takie... szalone. Jak sen.

– Nie zwariowałaś – zapewniłem ją. – Nie masz też halucynacji ani nic z tych rzeczy.

Roześmiała się skąpo.

– Wiem. Cisca nie żyje. Gaston nie żyje. To ich spotkało. Moich przyjaciół. – Głos jej się załamał i zaczęła gwałtownie mrugać. – Chciałam to dokończyć. Żeby nie zginęli na próżno. Byłam im to winna.

Westchnąłem.

– Posłuchaj, ułatwię ci sytuację. Czy to Marcone?

Wzruszyła ramionami, nie skupiając wzroku na niczym konkretnym.

– Kontaktowaliśmy się przez pośrednika, więc nie mogę mieć pewności.

– Ale to był Marcone? Valmont kiwnęła głową.

– Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że tak. Kupującym był ktoś z masą pieniędzy i bardzo tu wpływowy.

– Czy on wie, że ty wiesz?

– Nie mówi się kupującemu, że się wie, kim on jest, jeśli przedsięwziął on wszelkie środki ostrożności, żeby się przed tym zabezpieczyć. To byłoby niegrzeczne.

– Jeśli wiesz cokolwiek o Marconem, to wiesz też, że on nie ma zamiaru ci zapłacić i pozwolić odejść bez dostarczenia towaru – przypomniałem.

Potarła powieki.

– Zaproponuję mu, że zwrócę pieniądze.

– Dobry pomysł. Zakładając, że nie zabije cię, zanim skończysz składać swoją propozycję.

Patrzyła na mnie groźnie przez chwilę z gniewną i płaczliwą miną.

– Czego chcesz ode mnie?

Spod zwoju żółtej bawełny na stole wyjąłem pudełko chusteczek i podałem jej.

– Informacji. Chcę wiedzieć wszystko. Możliwe, że słyszałaś lub widziałaś coś, co pomoże mi odzyskać Całun. Pomóż mi, a ja może będę mógł zyskać dla ciebie trochę czasu, żebyś wyjechała z miasta.

Wzięła pudełko i wytarła oczy chusteczką.

– Skąd mam wiedzieć, że dotrzymasz obietnicy?

– Dwa razy uratowałem ci życie. Chyba możesz bezpiecznie zakładać moją dobrą wolę.

Spuściła wzrok, zagryzając wargę.

– Ja... sama nie wiem.

– Moja oferta jest ograniczona w czasie. Wzięła urywany wdech.

– Dobrze już, dobrze. Daj mi się trochę umyć, ubrać i powiem ci, co wiem.

– Świetnie – powiedziałem. – Idź. Prysznic jest w łazience na końcu korytarza. Przyniosę ci ręczniki i co tam trzeba.

– To twój dom?

– Przyjaciół. Ale tu pomieszkiwałem.

Skinęła głową i pomacała koło siebie, aż znalazła czarną koszulę, którą miała na sobie poprzedniej nocy. Włożyła ją i wstała. Miała długie, piękne i posiniaczone nogi, a kiedy przestąpiła z lewej na prawą, krzyknęła i poleciała do przodu. Złapałem ją, zanim upadła na podłogę. Oparła się na mnie, podnosząc prawą stopę.

– Jasna cholera – syknęła. – Musiałam skręcić kostkę w nocy. – Rzuciła mi nieprzyjazne spojrzenie. – Łapy.

Czym prędzej cofnąłem ręce od czegoś tak przyjemnie gładkiego i jędrnego.

– Przepraszam. Mały wypadek. Dasz radę? Pokręciła głową, balansując na jednej nodze.

– Nie sądzę. Daj mi rękę na chwilę.

Pomogłem jej dokuśtykać przez korytarz do łazienki. Wyciągnąłem parę ręczników z szafki na bieliznę i podałem jej przez lekko uchylone drzwi. Zamknęła je za sobą na klucz i zaczęła się kąpać.

Kręcąc głową, wróciłem do pokoju i wybrałem numer ojca Vincenta. Odebrał po piątym dzwonku, głos miał zmęczony i napięty.

– Vincent.

– Mówi Harry Dresden. Wiem, dokąd Całun trafił w Chicago i kto jest nabywcą. Został jednak przechwycony przez osoby postronne i obecnie jest w ich posiadaniu.

– Jest pan pewien? – dopytywał się Vincent.

– Owszem.

– Wie pan, gdzie jest teraz?

– Niedokładnie, ale się dowiem. Powinienem wiedzieć dziś wieczorem, może wcześniej.

– Dlaczego to ma trwać aż do wieczora? – spytał Vincent.

– Cóż, hmm... Trochę trudno to wyjaśnić – powiedziałem.

– Może policja powinna doprowadzić śledztwo do końca.

– Odradzałbym.

– Dlaczego?

– Mam pewne informacje, które wskazują, że pańska nieufność może nie być bezpodstawna.

– Ach tak – powiedział Vincent z wyczuwalnym zmartwieniem. – Myślę, że powinniśmy się spotkać i porozmawiać, panie Dresden. Nie chciałbym omawiać tego przez telefon. O drugiej w pokoju, w którym rozmawialiśmy ostatnio?

– Tak, to się da zrobić.

– Zatem do zobaczenia – zakończył Vincent i rozłączył się. Zszedłem do salonu, w którym Susan przy kawie i pączku czytała poranną gazetę. Jedna część szklanych drzwi prowadzących uprzednio na patio była odsunięta, dalej zobaczyłem dużo surowego drewna i plastiku – przybudówka, którą budował Michael. Przez otwarte drzwi dobiegał zgrzyt piły.

Poszedłem tam i zastałem ojca Forthilla przy pracy. Zdjął marynarkę i koloratkę. Miał na sobie czarną koszulę z krótkimi rękawami, skórzane rękawice robocze i okulary ochronne. Skończył piłować belkę, zdmuchnął opiłki i wyprostował się.

– Jak się ma ojciec Vincent?

– Słychać było, że jest zmęczony – powiedziałem. – Później pojadę się z nim spotkać, zakładając, że nie będziemy mieli nic innego do roboty.

– Martwię się o niego – wyznał Forthill, przykładając belkę u góry czegoś, co ostatecznie miało się stać oknem. – Chodź, potrzymaj.

Potrzymałem. Forthill zaczął wbijać gwoździe, trzymając kilka w zębach.

– A panna Valmont?

– Bierze prysznic. Zdecydowała się z nami współpracować. Forthill zmarszczył brwi i wyjął jeden gwóźdź z ust.

– Po pierwszym wrażeniu naprawdę nie spodziewałbym się tego po niej.

– To moja czarująca osobowość – wyjaśniłem. – Damy nie mogą się oprzeć.

– Mmm – mruknął Forthill przez gwoździe.

– To jedyne przyzwoite wyjście. Chyba została przyparta do muru, prawda?

Forthill wbił gwóźdź i zasępił się. Spojrzał na mnie. Ja spojrzałem na niego.

– Pójdę zobaczyć, co z nią.

Byłem w połowie drogi przez salon, kiedy usłyszałem trzaśniecie drzwi samochodu i zaraz potem uruchomiony silnik. Podbiegłem do drzwi frontowych i otworzyłem je na oścież, w samą porę, żeby zobaczyć roztrzaskaną tylną szybę Niebieskiego Garbusa. Oddalała się, aż znikła z pola widzenia.

Pogmerałem w kieszeni i jęknąłem. Kluczyków nie było.

– Suka – warknąłem. Kompletnie sfrustrowany walnąłem pięścią we framugę drzwi. Niezbyt mocno. Byłem wściekły, ale dlaczego miałbym sobie łamać kostki dłoni.

– Klasyczne utykanie i upadek, a ja dałem się na to nabrać. Susan stanęła przy mnie z westchnieniem.

– Harry, ty idioto. Jesteś dobrym człowiekiem, ale kompletnym durniem, jeśli chodzi o kobiety.

– Najpierw mój płaszcz, a teraz samochód. Pieprzona wdzięczność. Susan skinęła głową.

– Żaden dobry uczynek nie pozostanie bez kary. Gapiłem się na nią.

– Naśmiewasz się ze mnie?

Pokazała mi doskonale poważną twarz, ale głos miała trochę dziwny.

– Ależ skąd.

– Właśnie że tak.

Twarz jej poróżowiała. Pokręciła głową.

– Śmieję się z własnego bólu.

Wróciła do salonu i podniosła gazetę. Usiadła, trzymając ją w ten sposób, żebym nie mógł widzieć jej twarzy. Zza gazety dobiegał zduszony chichot.

Poszedłem z powrotem do przybudówki, jęcząc. Forthill spojrzał na mnie, unosząc brwi.

– Niech mi ojciec da coś do złamania albo mnie mocno uderzy – poprosiłem.

W jego oczach zabłysły iskierki.

– Zrobisz sobie krzywdę. Masz, potrzymaj.

Podniosłem następny kawałek deski i przyłożyłem na miejsce, a Forthill zaczął go przybijać. Kiedy uderzał młotkiem z rękami w górze, rękaw jego koszuli zawinął się i ukazały się dwie zielone linie.

– Chwileczkę! – zawołałem, chwytając go za ramię. Wypuściłem z drugiej ręki deskę, a ona, spadając, uderzyła mnie w głowę. Jęknąłem i skrzywiłem się, ale zdołałem podwinąć rękaw koszuli Forthilla.

Na wewnętrznej stronie prawego ramienia miał tatuaż. Oko Totha.

– Co to jest? – chciałem wiedzieć. Forthill rozejrzał się i opuścił rękaw koszuli.

– Tatuaż.

– Jasne, tatuaż, tyle wiem. Ale co on oznacza?

– Zrobiłem to sobie, kiedy byłem młodszy – odparł. – Należałem wtedy do pewnej organizacji.

Starałem się uspokoić, ale mój głos wciąż brzmiał ostro.

– Co to za organizacja?

Forthill patrzył na mnie łagodnie, mrugając raz po raz.

– Nie rozumiem, czemu jesteś taki wzburzony, Harry...

– Co za organizacja?

Widać było, że jest zmieszany.

– Kilku z nas, którzy razem przyjmowali święcenia... Byliśmy wtedy jeszcze prawie chłopcami i... no cóż. Natrafiliśmy na pewne dziwne zdarzenia w tamtych czasach. Znaliśmy doniesienia o innych. Wampir zabił dwoje ludzi w mieście i wspólnie go zatrzymaliśmy. Nikt nam nie uwierzył, rzecz jasna.

– Oczywiście – powiedziałem. – A co z tym tatuażem? Forthill wydął wargi w zamyśleniu.

– Nie myślałem o tym od dawna. Następnego dnia poszliśmy i zrobiliśmy sobie tatuaże. Złożyliśmy przysięgę, że zawsze będziemy uważać na moce ciemności i pomagać sobie nawzajem, kiedy tylko to będzie możliwe.

– I co dalej?

– Kiedy kac minął, przebyliśmy długą drogę, żeby mieć pewność, że nikt z hierarchii kościelnej ich nie zobaczy – powiedział, uśmiechając się blado. – Byliśmy młodzi.

– A potem?

– Potem przez kilka lat nie trafiały się żadne nadnaturalne zjawiska i cała nasza piątka się rozjechała. Aż wreszcie w zeszłym tygodniu odezwał się do mnie Vittorio, to znaczy ojciec Vincent. Przez lata z żadnym z nich nie rozmawiałem.

– Zaraz, zaraz... czyli Vincent ma taki sam tatuaż?

– Przypuszczam, że go usunął. To tego rodzaju człowiek.

– A co innymi z tej grupy?

– Odeszli w ciągu ostatnich kilku lat. – Forthill zdjął jedną rękawicę i przyglądał się swojej zniszczonej dłoni. – Nie sądzę, żeby w tamtych czasach któryś z nas przypuszczał, że dożyje tego wieku.

Kółka pokręciły się w mojej głowie i zrozumiałem. Wiedziałem już, co się stało i dlaczego. Kierowany czystą intuicją przeszedłem na front domu, zbierając po drodze swoje rzeczy. Ojciec Forthill szedł za mną.

– Harry?

Minąłem Susan, która odłożyła gazetę i wstała, żeby pójść za mną.

– Harry?

Podszedłem do drzwi i otworzyłem je zdecydowanym ruchem.

W tej samej chwili biała furgonetka Michaela zatrzymała się przed domem i wysiedli z niej obaj z Sanią. Byli trochę wymięci i nieogoleni, ale cali i zdrowi. Michael zamrugał na mój widok.

– Harry? Zdawało mi się, że widziałem kobietę w twoim samochodzie. Jechała w stronę autostrady. Co się dzieje?

– Weź wszystko, co jest potrzebne do walki – powiedziałem. – Idziemy.

Rozdział 28

Kiedy ojciec Vincent uchylił drzwi na moje pukanie, z całej siły kopnąłem mu je w twarz. Poleciał w tył z okrzykiem zaskoczenia. Wkroczyłem do pokoju, trzymając w dłoniach kij bejsbolowy Louisville Slugger należący do ojca Forthilla i szerokim końcem pchnąłem Vincenta w szyję. Stary ksiądz wydał skrzeczący dźwięk i chwytając się za grdykę, padł na podłogę.

Nie poprzestałem na tym. Kopnąłem go dwukrotnie w żebra, a kiedy próbował się przetoczyć dalej ode mnie, przygniotłem mu kark stopą, wyciągnąłem rewolwer i przytknąłem mu lufę do głowy.

– Dio – zaskomlał Vincent, chwytając z trudem powietrze. – Dio, zaczekaj! Proszę, nie rób mi krzywdy!

– Nie mam czasu na zabawy – powiedziałem. – Przestań się zgrywać.

– Proszę, panie Dresden... nie wiem, o co panu chodzi.

Kaszlał, dyszał, na dywan spadło kilka czerwonych kropli. Rozwaliłem mu nos, a może wargę. Odwrócił lekko głowę, wytrzeszczył oczy w panice.

– Proszę, niech mi pan nic nie robi. Nie wiem, czego pan chce, ale z pewnością możemy o tym porozmawiać.

Odwiodłem spust rewolweru.

– A ja jestem pewien, że nie możemy – warknąłem. Twarz mu zbielała.

– Nie, zaczekaj!

– Mam już dość tej zabawy. Trzy.

– Ale ja nie wiem... – zakrztusił się, słychać było, że powstrzymuje odruch wymiotny. – Musi mi pan powiedzieć...

– Dwa – powiedziałem. – Nie będę się długo zastanawiać nad następną liczbą.

– Nie możesz! Nie możesz!

– Jeden – powiedziałem i pociągnąłem za spust.

W mgnieniu oka, pomiędzy moim słowem a czynem, Vincent uległ przemianie. Skóra pokryła się zieloną łuską, nogi złączyły się w jedno długie, wygięte faliście ciało węża. Na końcu przemianie uległy oczy, przekształcając się w żółte kule o pionowych szparkach, nad którymi otworzyła się druga para w kolorze jaskrawej zieleni.

Rewolwer szczęknął, komora była pusta.

Wąż skręcił się, żeby mnie ugryźć, ale ja już ustępowałem miejsca Michaelowi, który stanął w drzwiach z ponurą determinacją na nieogolonej twarzy i Amoracchiusem płonącym własnym, białym światłem. Człowiek-wąż, sycząc i wijąc się, stanął na wprost Michaela. Michael spróbował czystego, poziomego cięcia, ale człowiek-wąż uchylił się i niezwykle szybko popełznął w kierunku drzwi, błyskając zielonymi łuskami. Kiedy był już za drzwiami, Sania spuścił mu na łeb dechę o wymiarach sto dwadzieścia na piętnaście na pięć centymetrów. Siła uderzenia rozpłaszczyła brodę człowieka-węża o podłogę. Drgnął dwa razy i znieruchomiał.

– Miałeś rację – zauważył Michael, wsuwając miecz do pochwy.

– Lepiej wciągnijmy go do środka, zanim zobaczy go jakaś pokojówka – powiedziałem.

Michael przytaknął, chwycił człowieka-węża za ogon i wtaszczył go z powrotem do pokoju hotelowego.

Sania zajrzał tam, kiwnął głową i odstawił ciężką dechę z wyraźną satysfakcją. Zauważyłem, że zrobił to jedną ręką. Coś podobnego. Powinienem zacząć się gimnastykować.

– Dobra – powiedział potężny Rosjanin. – Odłożę to do furgonetki i zaraz wracam.

Po kilku minutach człowiek-wąż ocknął się w rogu pokoju hotelowego. Staliśmy nad nim z Michaelem i Sanią. Wąż kilka razy wysunął język, a jego obie pary ślepi omiatały wzrokiem pokój.

– Cośśś pszszszeoczyłem? – zasyczał.

– Tatuaż – poinformowałem go. – Ojciec Vincent miał tatuaż na wewnętrznej stronie prawego ramienia.

– Nie miał żadnego tatuażu – upierał się człowiek-wąż.

– Może nie było go widać spod krwi. Popełniłeś głupi błąd. To zrozumiałe. Większość przestępców nie wykazuje się aż taką bystrością, więc i tak wspiąłeś się na wyżyny.

Człowiek-wąż zasyczał, niespokojnie poruszając łuskami. Szyję i ramiona otoczył mu kaptur jak u kobry.

Michael wyciągnął Amoracchiusa, Sania Esperacchiusa. Oba miecze rzucały czyste białe światło na człowieka-węża, który gwałtownie wcisnął się w kąt, chcąc go uniknąć.

– Czego chcecie?

– Porozmawiać – powiedziałem. – Rozumiesz, polega to na tym, że ja zadaję pytania, a ty na nie odpowiadasz. Dopóki to robisz, wszyscy są zadowoleni.

– A jeśli nie? – syknął człowiek-wąż.

– Będę miał nowe buty z wężowej skóry.

Wąż zwinął się z chrzęstem łusek. Nie spuszczał obu Rycerzy z oka.

– Pytaj.

– Według mnie było tak: w jakiś sposób wasz wesoły klub dowiedział się, że Myszy Kościelne zostały wynajęte, żeby ukraść Całun. Pomyśleliście, że po prostu odbierzecie go im, kiedy będą opuszczać miasto, ale się przeliczyliście. Złapaliście Gastona LaRouche’a, ale on nie miał Całunu. Torturowaliście go, dopóki nie wydobyliście z niego wszystkiego.

– A kiedy już nam wszystko powiedział – uzupełnił człowiek-wąż – Nicodemus pozwolił swojej małej suce trochę poszaleć.

– Przyjemnie patrzeć, jak ojciec i córka robią coś razem. Więc wiedząc to, co wiedział LaRouche, zabiliście go i podrzuciliście jego ciało tak, żeby łatwo je było znaleźć, ze wskazaniem, dokąd zabrano Całun. Liczyliście, że władze odwalą za was robotę, czyli znajdą Całun, a wy go wtedy przejmiecie.

– Nie zniżamy się do ciężkiej harówki.

– Nie rań moich uczuć, wężowaty. Dowiedzieliście się, kto jest wysłannikiem Kościoła. Złapaliście nieszczęsnego ojca Vincenta na lotnisku. Ty zająłeś jego miejsce.

Nawet dziecko by się tego domyśliło – pogardliwie syknął Denarianin. Przysunąłem sobie krzesło i usiadłem.

– Tu dopiero rzecz zaczyna być interesująca, ponieważ postanowiłeś wynająć mnie. Po co?

– A jak myślisz?

– Żeby mieć oko na Rycerzy – wyjaśniłem jemu i sobie. – A może chciałeś odwrócić ich uwagę, żeby skupili się na trzymaniu mnie z dala od tej sprawy. Może też myślałeś, że naprawdę przyniosę ci w zębach Całun. Prawdopodobnie wszystko naraz. Nie ma sensu robić jednej rzeczy, kiedy można upiec trzy pieczenie przy jednym ogniu. Dałeś mi nawet próbkę Całunu, żebym łatwiej mógł go znaleźć. – Odchyliłem się na krześle. – I tu zorientowałem się, że coś nie gra. Powiedziałem Marcone-mu, że jego nowy zbir strzelał do mnie, a on był tym zdziwiony.

– Nie wiem, o czym mówisz – powiedział człowiek-wąż.

– Marcone był nabywcą. Człowiek-wąż zaśmiał się zimno.

– Śmiertelnik. Nic więcej.

– No cóż, ten śmiertelnik odkrył, że podszywasz się pod ojca Vincenta i wysłał zabójcę, żeby cię sprzątnął. Ten nowy nie strzelał do mnie przed studiem Larry’ego Fowlera. On strzelał do ciebie.

– Niemożliwe – stwierdził człowiek-wąż.

– Buta cię zaślepia. Marcone nie urodził się wczoraj.

– Z pewnością rozkoszujesz się swoją przenikliwością, magu.

– To jeszcze nic – powiedziałem radośnie. – Widzisz, Nicodemus nie ujawnił wiele, poza tym, że ma ograniczony czas i potrzebuje kogoś biegłego w sprawach nadnaturalnych. Jednak jego córka coś zdradziła. Spytała go, czy nie potrzebuje srebrnej misy. To ceremonialna misa i gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że ma zostać napełniona krwią. Dla spełnienia rytuału.

Człowiek-wąż niespokojnie machnął ogonem.

– Myślę, że ojciec Vincent to była rozgrzewka – ciągnąłem. – Przetestowanie rytuału. Myślę, że przyjechał tu z dwiema próbkami Całunu, a wy użyliście jednej z nich dla ukierunkowania klątwy zarazy, która go zabiła. Kiedy przekonaliście się, że to działa, staraliście się zdobyć sam Całun.

– Nic nie wiesz, magu – powiedział człowiek-wąż. Pieczęć płonąca na jego czole zapulsowała wraz z dodatkową parą ślepi. – Jesteś żałosny.

– Ranisz moje uczucia. Nie prowokuj mnie, bo użyję kija bejsbolowego – ostrzegłem. – Nicodemus zatarł za sobą ślady, paląc dziś rano budynek, w którym byliście. Przypuszczam, że wysłał cię, żebyś wszystko elegancko posprzątał na benefis policji i mój. Sądzę, że coś planuje i że ma to nastąpić tej nocy. Chciałbym, żeby nasza rozmowa dalej toczyła się równie przyjemnie, więc opowiedz mi teraz o tym.

– Myślisz, że mnie zastraszysz, magu? – spytał Denarianin. – Niszczyłem ludzi potężniejszych od ciebie, zanim jeszcze narodziła się ta żałosna nacja.

– Gdzie jest Nicodemus i co zamierza zrobić z Całunem? Podpowiem ci. Ma to coś wspólnego z klątwą zarazy.

– Służę Nicodemusowi od...

– Od mojej ostatniej wizyty u dentysty, rozumiem – powiedziałem. – Pozwól, że ci coś uświadomię. Nicodemusa tu nie ma. – Rozłożyłem ręce dłońmi do góry, jak hinduski posąg. – Są za to ci dwaj panowie. Bardzo zagniewani.

Sania wpatrywał się w Denarianina, a miecz w jego dłoni kołysał się lekko w przód i w tył. Z jego piersi wydobywał się pomruk. Sam wolałbym trzymać się od niego z daleka.

– Posłuchaj – ciągnąłem. – Mamy zamiar znaleźć Nicodemusa i unieszkodliwić go. Mamy zamiar pokrzyżować jego plany i mamy zamiar odzyskać Shira. A ty powiesz nam to, co musimy wiedzieć.

– Albo?

– Albo cię wykończę – odezwał się Michael bardzo spokojnym głosem. Człowiek-wąż przyglądał mi się przez dłuższą chwilę. Potem zaczął trząść się i zgrzytać. Chwilę trwało, zanim zorientowałem się, że się ze mnie śmieje. Węże nie są przystosowane do śmiechu. Nie pasuje on do kształtu ich ciała.

– Nie uda wam się mnie zastraszyć – powiedział w końcu. – Nic mi nie możecie zrobić.

– Widzę tu parę świętych mieczy, a to każe mi sądzić inaczej.

– Nie – uciął Denarianin.

Sięgnął do czoła i chwycił pieczęć, jakby chciał ją zedrzeć. Symbol błysnął i znikł, podobnie jak druga para oczu. Całe ciało skurczyło się, łuski zaczęły gwałtownie zanikać. Na sekundę wyłoniły się spod nich rysy ojca Vincenta. One też zaraz znikły, ustępując miejsca męskiej twarzy o twardych, ściągniętych rysach. Mężczyzna miał śniadą cerę Maura i był niewielkiego wzrostu, nie więcej niż metr pięćdziesiąt. Przeciętny wzrost kilkaset lat temu.

Mężczyzna opuścił rękę i pod nogi Michaela potoczyła się nieco wytarta, srebrna moneta.

– Nazywam się Quintus Cassius i długo pozostawałem niewolnikiem z woli demona Saluriela. – Jego ciemne oczy błyszczały złośliwie, w głosie pobrzmiewał ton sarkazmu. – Błagam o litość i szansę, bym mógł naprostować moje ścieżki. Jakże miałbym okazać wdzięczność, panie Rycerzu, za wybawienie mnie od tej męki?

Cholera. Zagrał kartą moralności. Rzuciłem okiem na Michaela.

Wielki mężczyzna popatrzył groźnie na człowieka-węża Cassiusa; jednocześnie wyciągnął z kieszeni białą chusteczkę haftowaną w srebrne krzyże i zawinął w nią monetę. Michael i Sania wymienili długie spojrzenia, po czym obaj opuścili miecze.

– Ej, chłopaki. Co wy, u diabła, robicie? Mamy tu niebezpiecznego demona mordercę, zapomnieliście?

– Harry – odezwał się Michael. – Nie możemy. Nie teraz, kiedy oddał monetę i prosi o litość.

– Co? – Nie mogłem uwierzyć. – To głupota, wiecie?

– Oczywiście, że tak – powiedział Cassius wesołym głosem. – Oni wiedzą, że nie jestem szczery. Wiedzą, że przy pierwszej okazji zwrócę się przeciwko nim. Że uzyskam kolejną monetę i powrócę, czyniąc to, co czyniłem przez wieki.

Poderwałem się na nogi ze złością, przewracając krzesło.

– Michael, jeśli nadstawisz temu sukinsynowi drugi policzek, odgryzie ci go. Masz być pieprzoną Pięścią Boga.

– Wcale nie, Harry – powiedział Michael. – Celem Rycerzy nie jest niszczenie tych, którzy służą złu.

– W rzeczy samej – potwierdził Cassius, a jego głos był teraz bardziej syczący, niż wtedy, kiedy był wężem. – Są tu, by nas ratować.

– Ratować ich? – Wlepiłem wzrok w Michaela. – On kpi, prawda? Michael pokręcił głową.

– Nikt nie może stanąć twarzą w twarz z Denarianami, Harry. Nikt nie może wyzwać Strąconych. Ten moment może być jedyną szansą, by Cassius zawrócił z drogi, którą wybrał. By odmienił swój los.

– Świetnie. Cały jestem za tym, by odmienić jego drogę. Niech prowadzi prosto na dno jeziora Michigan.

Twarz Michaela wyrażała ból.

– Zadaniem Rycerzy jest bronić wolności. Dać tym, którzy tkwią pod uciskiem sił ciemności szansę, by się uwolnili. Nie mnie sądzić duszę tego człowieka, Harry Dresdenie. I nie tobie. Nikomu. Ja mogę tylko pozostać wierny mojemu powołaniu i dać mu szansę, by dostrzegł nadzieję na przyszłość. Okazać mu miłość i współczucie, jakie każda istota ludzka winna okazywać drugiej. Reszta nie leży już w moich rękach.

Kiedy Michael przemawiał, przyglądałem się twarzy Cassiusa. Jej wyraz zmienił się. Stwardniał. Stał się cierpki i gorzki. Słowa Michaela poruszyły go. Ani przez sekundę jednak nie wierzyłem, że poruszyły go na tyle, by zmienił zdanie. Zdołały jedynie doprowadzić go do furii.

Zwróciłem się do Michaela i powiedziałem:

– Naprawdę sądzisz, że ten osobnik zacznie czerpać ze źródła ludzkiej dobroci?

– Nie – odparł Michael. – Ale nie zmienia to mojego celu. Oddał monetę i to, co ze sobą niesie. Co do reszty, to decyzja nie należy ani do mnie, ani do Sani. To wybór Cassiusa.

– Ty to widziałeś – warknąłem z odrazą, podchodząc do Michaela. – I ja widziałem trupy, jakie za sobą zostawili. Bez mrugnięcia zabiliby mnie, Susan, ciebie... do cholery, wszystkich nas. Bóg jeden wie, co mają zamiar zrobić z tą klątwą, którą szykują.

– Każda władza ma granice, Harry. – Pokręcił głową. – Tu kończy się moja.

Nie myśląc o tym, co robię, trąciłem go w bok.

– Może już zabili Shira. A ty chcesz pozwolić temu sukinsynowi odejść?

Michael złapał mnie za ramię jedną ręką i wykręcił. Michael jest silny. Musiałem wspiąć się na palce, żeby ucisk na mój łokieć zelżał. Odepchnął mnie od siebie, a wzrok miał twardy, zimny i zagniewany jak cholera.

– Wiem o tym – powiedział tym samym śmiertelnie spokojnym głosem. – Wiem, że go krzywdzą. Wiem, że go zabiją. Tak samo jak Shiro wiedział, że Nicodemus złamie swoje przyrzeczenie, że zostawi cię w spokoju. To jedna z rzeczy, które odróżniają nas od nich, Harry. Krew na ich rękach nie daje mi prawa, bym splamił swoje. W swoich wyborach kieruję się własną duszą, nie ich winami. – Spojrzał na Cassiusa, a Denarianin uchylił się przed spokojnym płomieniem w jego oczach. – Nie mnie sądzić jego duszę. Bez względu na to, jak bardzo bym tego chciał.

– Niech to szlag – wymamrotałem. – Nic dziwnego, że Nicodemus zabił tylu Rycerzy, skoro postępujecie tak idiotycznie.

– Harry... – zaczął znów Michael. Przerwałem mu.

– Spójrz na niego, Michael. On nie jest ofiarą. To pieprzony kolaborant. Ten nieszczęsny sukinsyn Rasmussen mógł zostać wciągnięty we współpracę z Denarianami, ale Cassius robi to, bo tak chce.

– Tego nie możesz być pewien, Harry – wtrącił się Sania.

– Dlaczego dawać im uczciwą szansę? Który z nich kiedykolwiek zrezygnował ze swojej monety?

Sania położył mi śniadą rękę na ramieniu.

– Ja – oświadczył.

Spojrzałem na niego spod zmarszczonych brwi.

– Należałem do nich – tłumaczył Sania. – Nie miałem doświadczenia. Byłem głupi. Głupi i zarozumiały. Nie zamieniłem się jeszcze w potwora, ale taka władza deprawuje. Shiro zmierzył się ze Strąconym, któremu podlegałem. Ujawnił jego kłamstwa. I dokonałem słusznego wyboru.

– Zdrajca – rzucił Cassius zimno. – Daliśmy ci świat. Władzę. Chwałę. Wszystko, czego tylko chciałeś.

Sania stanął przed nim.

– Tego, czego chciałem, nigdy nie moglibyście mi dać – powiedział. – Musiałem to sobie znaleźć sam. – Wyciągnął rękę. – Cassiusie, możesz ich opuścić, tak samo jak ja. Pomóż nam, proszę. I pozwól nam pomóc sobie.

Cassius odchylił się w tył, jakby ręka Sani mogła go oparzyć.

– Pożrę twoje oczy.

– Nie możemy go tu zostawić – powiedziałem. – Strzeli nam w plecy. Będzie próbował nas pozabijać.

– Być może – powiedział Michael cicho, nie poruszając się. Chciałem czuć złość na Sanie i Michaela, ale nie mogłem. Jestem tylko człowiekiem. Kiedyś już flirtowałem z ciemnymi mocami. Wchodziłem w głupie układy. Dokonywałem złych wyborów. Gdyby nie dano mi szansy uwolnienia się od nich, już bym nie żył.

Zrozumiałem, co Michael i Sania mówią i robią. Zrozumiałem, dlaczego. Nie podobało mi się to, ale nie mogłem tego kwestionować, nie będąc jednocześnie hipokrytą. Co prawda bez demonicznej monety, ale i ja szedłem w tamtą stronę.

Cassius zaniósł się suchym, pogardliwym śmiechem – No, dalej – powiedział. – Dalej. Przemyślę, co powiedziałeś. Przeanalizuję swoje życie. Stanę się cnotliwy.

– Chodźmy – powiedział Michael cicho.

– Nie możemy go tu zostawić – upierałem się.

– Policja nic na niego nie ma, Harry. My go nie zabijemy. Tu już nie mamy nic do roboty. Musimy ruszać do walki. Jakoś znajdziemy odpowiedź.

Kiedy Michael wychodził, Cassius śmiał się za jego plecami. Sania wyszedł następny, spoglądając na mnie przez ramię.

– Głupcy – mruknął Cassius, podnosząc się. – Słabi głupcy. Wziąłem kij bejsbolowy i skierowałem się ku drzwiom.

– Mylisz się – powiedziałem do Cassiusa.

– Słabi – powtórzył Cassius. – Starzec wrzeszczał już po godzinie, wiesz? Nicodemus zaczął od jego pleców. Chłostał go łańcuchami. Potem Deirdre się z nim zabawiała.

Rzuciłem mu przez ramię twarde spojrzenie. Jego uniesiona górna warga odsłaniała zęby w szyderczym grymasie.

– Deirdre lubi łamać palce u rąk i nóg. Szkoda, że nie mogłem zostać dłużej. Wyrwałem mu tylko paznokcie u nóg. – Uśmiechał się szeroko, oczy mu błyszczały. – Ta kobieta z Bractwa jest twoja?

Poczułem, że moja warga też się unosi i obnaża zęby. Oczy Cassiusa płonęły.

– Pięknie krwawiła, prawda? Następnym razem, kiedy ją dopadnę, ciebie tam nie będzie, żeby przeszkodzić moim czarom. Węże ją pożrą. Kawałek po kawałku.

Gapiłem się na niego. Znów się uśmiechnął.

– Ale mnie się należy litość, prawda? Przebaczenie. Doprawdy, Bóg jest wielki.

Odwróciłem się od niego i powiedziałem bardzo cicho:

– Ludzie twojego pokroju zawsze mylą współczucie ze słabością. Michael i Sania nie są słabi. Na twoje szczęście są dobrymi ludźmi.

Cassius zaśmiał się.

– A na twoje nieszczęście ja nie jestem.

Zamachnąłem się kijem z półobrotu i złamałem mu rzepkę w prawym kolanie. Wrzasnął zaskoczony i upadł. Rozległ się trzask stawu. Znów się zamachnąłem i złamałem mu prawą kostkę.

Cassius zawył.

Lewe kolano też mu złamałem. I lewą kostkę. Miotał się z wrzaskiem, więc musiałem uderzyć z dziesięć razy.

– Przestań! – udało mu się wysapać. – Przestań, przestań, przestań!

Kopnąłem go w usta, żeby się zamknął, przydeptałem mu prawe przedramię i kilkoma następnymi ciosami zmiażdżyłem mu dłoń. Przyszpiliłem mu lewą rękę w ten sam sposób i zarzuciłem sobie kij na ramię.

– Posłuchaj, ty bezwartościowy gnoju. Ty nie jesteś ofiarą. Sam chciałeś być jednym z nich. Całe życie służyłeś mocom ciemności. Freddie Mercury powiedziałby, że u Belzebuba czeka już na ciebie diabeł.

– Co ty sobie wyobrażasz? – wydyszał. – Nie możesz... nie będziesz...

Nachyliłem się i ścisnąłem jego fałszywą koloratkę, podduszając go.

– Rycerze są dobrymi ludźmi. Ja nie. I nie stracę spokojnego snu, jeśli cię zabiję.

Potrząsałem nim przy każdym słowie tak mocno, że jego pokrwawione zęby szczękały.

– Gdzie. Jest. Nicodemus?

Cassius załamał się i zaczął chlipać. Jego pęcherz nie wytrzymał, w pokoju cuchnęło uryną. Krztusząc się, splunął krwią i wybitym zębem.

– Powiem – wystękał. – Proszę, nie.

Puściłem koloratkę i wygładziłem ją.

– Gdzie?

– Nie wiem – powiedział, unikając mojego wzroku. – Nie powiedział. Mam się z nim spotkać wieczorem. Miałem się z nim spotkać wieczorem. O ósmej.

– Gdzie się spotkać?

– Na lotnisku – powiedział Cassius i zaczął wymiotować. Ponieważ nadal przydeptywałem jego rękę, wszystko poszło na niego. – Nie wiem dokładnie, gdzie.

– Co on zamierza?

– Klątwę. Chce rzucić klątwę. Użyje do tego Całunu i krwi starca. Żeby dopełnić rytuału, będzie się musiał przemieszczać.

– Dlaczego?

– Ta klątwa to zaraza. Musi ją rozprzestrzenić, zarazić jak najwięcej ludzi. To go wzmocni. Apokalipsa.

Zabrałem stopę z jego ręki i kijem zmiażdżyłem hotelowy telefon. Znalazłem komórkę Cassiusa i też ją rozwaliłem. Potem sięgnąłem do swojej kieszeni i rzuciłem mu ćwierćdolarówkę.

– Automat jest po drugiej stronie parkingu, za miejscem wysypanym tłuczonym szkłem. Lepiej wezwij sobie karetkę. – Ruszyłem do wyjścia, nie oglądając się za siebie. – Jeśli cię kiedykolwiek znowu zobaczę, zabiję.

Michael i Sania czekali na mnie na zewnątrz. Na twarzy Sani malowała się pewna satysfakcja. Michael był ponury i zmartwiony. Utkwił we mnie wzrok.

– To było konieczne – odezwałem się do Michaela. Mój głos nie wyrażał emocji. – On żyje. To więcej, niż zasługuje.

– Być może – odparł Michael. – Ale to, co zrobiłeś, Harry, było złe. Jakaś część mnie czuła mdłości. Druga część była jednak zadowolona. Nie miałem pewności, która z nich jest większa.

– Słyszałeś, co mówił o Shiro. I o Susan. Oczy Michaela pociemniały.

– Ale to, co zrobiłeś, wcale nie staje się przez to dobre.

– Nie, nie staje. – Spojrzałem mu w oczy. – Chyba Bóg mi wybaczy? Michael milczał przez chwilę, potem twarz mu złagodniała. Klepiąc mnie po ramieniu, oznajmił:

– Bóg jest zawsze miłosierny.

– To, co mu zrobiłeś, było w gruncie rzeczy wielkoduszne – powiedział Sania filozoficznie. – Relatywnie rzecz biorąc. Może i zrobiłeś mu krzywdę, ale przecież żyje. Będzie miał dużo czasu, żeby rozważyć swój wybór.

– No, no – powiedziałem. – Ale ze mnie łaskawca. Zrobiłem to dla jego własnego dobra.

Sania przytaknął ponuro.

– Grunt to dobre chęci. Michael skinął głową.

– Kim my jesteśmy, aby cię osądzać? Oczy mu błysnęły i zwrócił się do Sani:

– A widziałeś minę węża, kiedy Harry zamierzył się kijem?

Sania uśmiechnął się i zaczął pogwizdywać, kiedy tak szliśmy przez parking. Władowaliśmy się do furgonetki.

– Podrzuć mnie do domu – poprosiłem. – Muszę zabrać parę rzeczy i podzwonić tu i tam.

– Pojedynek? – spytał Michael. – Harry, jesteś pewien, że nie chcesz, żebym ja...

– Zostaw to mnie – przerwałem mu. – Ty i tak masz dosyć na głowie. Umiem sobie poradzić. Spotkamy się później na lotnisku i pomogę wam odnaleźć Shira.

– Jeśli przeżyjesz – zauważył Sania.

– Tak. Dziękuję wam, towarzyszu Oczywisty. Rosjanin wyszczerzył się.

– Czy to, co dałeś Cassiusowi, to była ćwierćdolarówka?

– Owszem.

– Na telefon? – Yhm.

– Teraz telefon kosztuje więcej – stwierdził Michael. Oparłem się wygodniej i pozwoliłem sobie na uśmiech.

– Przecież wiem.

Sania i Michael wybuchnęli śmiechem. Michael zabębnił o kierownicę.

Nie przyłączyłem się do nich, ale cieszyłem się ich wesołością na tyle, na ile mogłem. Lutowe słońce szybko zbliżało się do linii horyzontu.

Rozdział 29

Znalazłszy się z powrotem w swoim mieszkaniu, zadzwoniłem do Murphy na jej prywatną komórkę. W prostych słowach opowiedziałem jej o wszystkim.

– Dobry Boże – powiedziała Murphy. Chyba jestem dobry w streszczaniu. – Mogą tą swoją klątwą zarazić miasto?

– Na to wygląda – przyznałem.

– Jak mogę pomóc?

– Musimy im uniemożliwić zabranie tego w powietrze. Raczej nie zechcą korzystać z transportu publicznego. Dowiedz się, czy jakieś samoloty czarterowe mają wystartować między siódmą a ósmą trzydzieści. Helikoptery też.

– Zaczekaj – poprosiła Murphy. Usłyszałem, jak stukają klawisze komputera, a Murphy mówi coś do kogoś przez policyjne radio. Po chwili odezwała się do mnie z napięciem w głosie: – Jest kłopot.

– Tak?

– Dwóch detektywów jedzie, żeby cię aresztować. Zdaje się, że wydział zabójstw chce cię przesłuchać. Nie ma oficjalnego nakazu.

– Cholera... – odetchnąłem głęboko. – Rudolph?

– Wścibski szczur – mruknęła Murphy. – Harry, już są prawie na miejscu. Zostało ci kilka minut.

– Możesz ich jakoś wyrolować? Pchnąć trochę ludzi na lotnisko?

– Sama nie wiem – powiedziała. – Mam się trzymać na kilometr od tej sprawy. Nie mogę też nagle oświadczyć, że terroryści zamierzają zrzucić na miasto broń biologiczną.

– Wykorzystaj Rudolpha – poradziłem. – Powiedz mu w zaufaniu, że wiesz ode mnie, że Całun ma zostać wywieziony z miasta na pokładzie samolotu czarterowego. I że mu się dostanie, jeśli niczego nie znajdą.

Murphy zaśmiała się cicho i szorstko.

– Czasami potrafisz być naprawdę sprytnym facetem, Harry. To mnie zadziwia.

– No cóż, dziękuję.

– Co jeszcze mogę zrobić? Powiedziałem jej.

– Chyba żartujesz.

– Nie. Możemy potrzebować ludzi, a wydział specjalny jest przecież z tego wyłączony.

– A już zaczynałam wierzyć w twoją inteligencję.

– Zrobisz to?

– Niczego nie mogę obiecać, ale zrobię. Ruszaj się. Masz niecałe pięć minut.

– Lecę. Dzięki, Murph.

Rozłączyłem się, otworzyłem szafę w ścianie i zacząłem grzebać w starych pudłach, które trzymam w głębi, aż znalazłem swój stary płócienny prochowiec. Był zniszczony i w paru miejscach rozdarty, ale czysty. Nie miał tego przyjemnego ciężaru, co skórzany, ale łatwiej było pod nim schować rewolwer niż pod kurtką. Czułem się w nim pewnie. No, może po prostu trochę pewniej.

Złapałem, co trzeba, zamknąłem za sobą drzwi na klucz i wsiadłem do wypożyczonego samochodu Martina. Jego samego tam nie było. Za kierownicą siedziała Susan.

– Szybko – rzuciłem. Kiwnęła głową i ruszyła. Przez parę minut nikt nas nie zatrzymał. – Rozumiem, że Martin nie ma zamiaru pomóc.

Susan pokręciła głową.

– Nie. Powiedział, że ma ważniejsze obowiązki. Twierdzi również, że ja też.

– Co ty na to?

– Że jest ograniczonym, zacofanym, konserwatywnym, egoistycznym sukinsynem.

– Nic dziwnego, że cię lubi. Susan uśmiechnęła się lekko.

– Bractwo jest całym jego życiem. On służy sprawie.

– A czym jest dla ciebie? – spytałem.

Susan milczała przez jakiś czas. Jechaliśmy przez miasto.

– Jak poszło? – spytała wreszcie.

– Złapaliśmy mistyfikatora. Powiedział nam, gdzie czarne charaktery mają być dziś wieczorem.

– Co z nim zrobiłeś? Powiedziałem jej. Przyglądała mi się przez chwilę.

– Dobrze się czujesz?

– Świetnie.

– Nie wyglądasz świetnie.

– Już po sprawie.

– Ale nic ci nie jest? Wzruszyłem ramionami.

– Nie wiem. Cieszę się, że tego nie widziałaś.

– Tak? Dlaczego? – chciała wiedzieć Susan.

– Jesteś dziewczyną. Bicie czarnych charakterów to coś dla chłopaków.

– Szowinistyczna świnia – skwitowała.

– Jasne. Słyszałem to już od Murphy. Ona ma zły wpływ. Minęliśmy pierwszą tablicę pokazującą kierunek na stadion.

– Naprawdę myślisz, że możesz wygrać? – zapytała Susan.

– Pewnie. Do diabła, Ortega to dopiero trzecia czy czwarta z najbardziej denerwujących spraw, z jakimi miałem dziś do czynienia.

– Ale nawet jeśli wygrasz, co to zmieni?

– Zamiast zginąć teraz, mogę zginąć trochę później. Susan roześmiała się. Nie był to wesoły śmiech.

– Nie zasłużyłeś sobie na takie życie. Przymrużyłem oczy i powiedziałem ponuro:

– Zasługa jest niczym...

– Boże, ratunku. Jeśli będziesz mi tu cytował Clinta Eastwooda, rozbijemy się o słup.

– Masz fart, awanturnico. – Uśmiechnąłem się i nadstawiłem lewą rękę, otwartą dłonią do góry.

Po chwili poczułem, że łagodnie kładzie swoją dłoń na mojej.

– Dziewczyna musi jakoś określić granicę.

Resztę drogi na stadion przebyliśmy w milczeniu, trzymając się za ręce.

Nigdy jeszcze nie byłem na pustym stadionie Wrigley. Istotą tego miejsca jest to, że przychodzi się tu, by być w tłumie ludzi i oglądać to, co się dzieje. Tym razem wznoszący się pośród przestrzeni pustego asfaltu stadion wydawał się ogromny i widmowy, inaczej niż kiedy otaczały go samochody i tysiące kibiców. Tylko wiatr hulał tu teraz, gwiżdżąc i jęcząc. W zapadającym zmierzchu wygaszone latarnie rzucały na parking pajęczynę cieni. Ciemność czaiła się w łukach i wyjściach, pustych jak oczodoły czaszki.

– Dzięki Bogu, że nie jest tu straszno ani nic takiego – mruknąłem.

– Co teraz? – spytała Susan.

Jakiś samochód wjechał na parking za nami. Widziałem go już przed McAnnallym poprzedniego wieczoru. Samochód zatrzymał się w odległości może piętnastu metrów od nas. Wysiadł Ortega i nachylił się, mówiąc coś do kierowcy, mężczyzny o ciemnej karnacji, w okularach o odcieniu bursztynu. Z tyłu siedziało jeszcze dwóch mężczyzn, ale nie mogłem im się dobrze przyjrzeć. Założyłbym się, że wszyscy należeli do Czerwonego Dworu.

– Nie wyglądajmy na przestraszonych – uprzedziłem, wysiadając z samochodu.

Nie patrząc na Ortegę, wziąłem swój kij, wparłem go w ziemię i rozejrzałem się po stadionie. Wiatr pochwycił połę mojego płaszcza i rozwiewał go, tak że widać było co chwila rewolwer na biodrze. Dres zamieniłem na czarne dżinsy i czarną jedwabną koszulę. Mongołowie czy ktoś tam noszą jedwabne koszule, ponieważ przytrzymują one strzały wbite w ciało i nie pozwalają, żeby haczykowate groty rozszarpały wnętrzności. Nie planowałem narażania się na strzały o haczykowatych grotach, ale dziwniejsze rzeczy już się zdarzały.

Susan wysiadła i stanęła przy mnie. Tak samo wpatrywała się w stadion, a wiatr rozwiewał jej czarne włosy identycznie jak mój płaszcz.

– Bardzo przyjemnie – mruknęła, prawie nie poruszając wargami. – Dobrze wyglądasz. Kierowca Ortegi o mało nie zsikał się w spodnie.

– Tak mi mów.

Staliśmy tak ze dwie minuty, dopóki nie usłyszałem głębokiego, rytmicznego łomotu stereo z podbitymi basami, jakie niektórzy idioci mają w samochodach. Łomot stawał się coraz głośniejszy, dołączył do niego pisk opon na ostrym wirażu i na parking zajechał Thomas w białym sportowym samochodzie, innym niż ten, którym jeździł poprzedniego wieczoru. Przy wtórze potwornie głośnej muzyki przemknął przez parking i stanął w poprzek wyznaczonych linii, które ja podświadomie respektowałem, parkując. Wyłączył stereo i wysiadł z samochodu, otoczony kłębem dymu. Nie był to dym papierosowy.

– Paolo! – zaświergotał Thomas. Ubrany był w obcisłe, niebieskie dżinsy i czarną koszulkę z logo filmu Buffy pogromca wampirów. Jedno sznurowadło jego wojskowego buta było rozwiązane, w ręku trzymał butelkę scotcha. Pociągnął z niej radośnie i zataczając się, ruszył w kierunku Ortegi. Wyciągnął do niego butelkę, przy czym o mało co nie stracił równowagi. – Chcesz łyka?

Ortega wytrącił mu butelkę z ręki. Rozbiła się na asfalcie.

– Stłukło się – wybełkotał Thomas w chwiejnej równowadze. – Hola, Harry! Hola, Susan! – zamachał do nas, prawie się przewracając. – Was też chciałem poczęstować, ale wszystko diabli wzięli.

– Może innym razem – pocieszyła go Susan.

W jednym z tuneli prowadzących na stadion ukazało się niebieskie światło. Po chwili na parking wjechał pojazd będący skrzyżowaniem małego samochodu z wózkiem golfowym. Na dachu obracała się niebieska żarówka. Z cichym bzyczeniem elektrycznych silników pojazd podjechał do nas i zatrzymał się. Kierował nim Kincaid, który wskazał nam tylne siedzenie.

– Wsiadać. Jesteśmy umówieni w środku.

Podeszliśmy. Ortega chciał wsiąść pierwszy, ale go powstrzymałem.

– Panie przodem – powiedziałem, podając rękę Susan. Wsiadłem za nią. Ortega i Thomas za nami. Thomas założył sobie słuchawki na uszy i kiwał lekko brodą, co prawdopodobnie miało zaznaczać rytm.

Kincaid ruszył.

– Gdzie jest stary człowiek? – rzucił przez ramię.

– Nie ma go – powiedziałem i wskazałem kciukiem Susan. – Mam rezerwowego.

Kincaid przeniósł wzrok ze mnie na Susan i wzruszył ramionami.

– Ładny rezerwowy.

Wiózł nas przez jakieś przejścia pod stadionem, odnajdując drogę, pomimo całkowitego braku oświetlenia. Było tak ciemno, że prawie nic nie widziałem. W końcu wyjechaliśmy na płytę stadionu. Pogrążony był w mroku, z wyjątkiem trzech reflektorów punktowych, które oświetlały stanowisko miotacza, pierwszą i trzecią bazę. Kincaid podjechał do stanowiska miotacza, zatrzymał pojazd i zakomenderował:

– Wszyscy wysiadać.

Posłuchaliśmy. Kincaid zaparkował pod tablicą drużyny gospodarzy i przeszedł w mroku do ławki dla drużyny gości.

– Są już – zakomunikował cicho.

Z miejsca dla drużyny gości wyłoniła się Archiwa, niosąc przed sobą rzeźbioną drewnianą skrzynkę. Nosiła ciemną sukienkę bez falbanek czy innych ozdóbek i szarą pelerynę spiętą srebrną broszką. Wciąż była mała, wciąż śliczna, ale jej postawa nie pozostawiała złudzeń co do rozdźwięku pomiędzy pozornym wiekiem a jej wiedzą i zdolnościami.

Podeszła do stanowiska miotacza, nie patrząc na nikogo, skupiona na niesionej skrzynce. Ustawiła ją bardzo ostrożnie, uniosła wieczko i odsunęła się.

Kiedy otworzyła skrzynkę, powiało mdlącym chłodem. Fala zimna dotarła do mnie i przeniknęła na wskroś. Byłem jedyną osobą, która zareagowała. Susan położyła mi rękę na ramieniu, nie spuszczając oka z Ortegi i Thomasa.

– Harry? – zagadnęła.

Moim ostatnim posiłkiem był meksykański naleśnik zjedzony w barze samochodowym, w drodze powrotnej ze spotkania z Cassiusem. A i on też chciał mnie opuścić. Odsunąłem od siebie mdlące zimno siłą woli. Sensacje zelżały.

– W porządku – powiedziałem. – Nic mi nie jest. Archiwa spojrzała na mnie z powagą w dziecięcych rysach.

– Czy wiesz, co jest w tej skrzynce?

– Tak mi się wydaje. Nigdy tego właściwie nie widziałem.

– Czego nie widziałeś? – wtrącił się Thomas.

Zamiast odpowiedzieć, Archiwa wyciągnęła z kieszeni małe pudełeczko. Otworzyła je i delikatnie wyjęła robala długiego jak jej palce – brązowego skorpiona, którego trzymała za ogon. Rozejrzała się, chcąc mieć pewność, że wszyscy zwrócili na nią uwagę. Tak było. Następnie wrzuciła skorpiona do skrzynki.

Natychmiast rozległ się okropny dźwięk, coś pośredniego pomiędzy wrzaskiem dzikiego kota a skwierczeniem bekonu na rozgrzanej patelni. Ze skrzynki uniósł się obłoczek, przypominający z grubsza chmurę atramentu w czystej wodzie. Miał wielkość głowy niemowlęcia. Dziesiątki ciemnych macek uniosły skorpiona w górę w atramentowej chmurze. Ciemnofioletowe języki płomieni lizały jego pancerz przez dwie czy trzy sekundy, zanim rozpadł się w proch.

Chmura uniosła się na jakieś półtora metra, a wtedy Archiwa coś wymamrotała. Chmura zatrzymała się i lekko kołysała na tej wysokości.

– Cholera – powiedział Thomas, zdejmując słuchawki. Dobiegały z nich odległe dźwięki wielu elektrycznych gitar. – A to co znowu?

– Mordit – powiedziałem cicho. – Kamień śmierci.

– Tak – potwierdziła Archiwa.

Ortega powoli zaczerpnął tchu i pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Kamień śmierci, tak? – dopytywał się Thomas. – Wygląda raczej, jakby ktoś pomalował sprayem bańkę mydlaną. I dodał jej macki.

– To nie jest bańka mydlana – powiedziałem. – Ma w środku ciało stałe. To energia, którą w sobie zawiera, powoduje ten efekt obłoku wokół niego.

Thomas wysunął palec.

– Co to robi?

Złapałem go za nadgarstek, zanim zdążył dotknąć, i odepchnąłem jego rękę.

– Zabija. Stąd nazwa: kamień śmierci, ty półgłówku.

– Aha – powiedział Thomas, kiwając głową z pijacką powagą. – Nieźle wyglądało, jak łyknęło tę małą rzecz, ale co z tego? To pułapka na robale.

– Jeśli nie okażesz mu szacunku, zabije i ciebie – powiedziałem. – Zabije wszystko, co żyje, dokładnie w ten sam sposób. Wszystko. To nie jest z tego świata.

– Jest pozaziemski? – spytała Susan.

– Nie rozumie pani, panno Rodriguez – powiedział Ortega cicho. – Mordit nie pochodzi z tej galaktyki ani z tego wszechświata. Jest spoza naszej rzeczywistości.

Miałem wątpliwości co do rozsiadania się Ortegi na ławce mojej drużyny, ale przytaknąłem.

– Jest z Zewnątrz. To... skumulowane antyżycie. Przy jego okruchu odpady radioaktywne to śmiecie z drugiej ręki. Kiedy jesteś w jego pobliżu, wysysa z ciebie życie kawałek po kawałku. Jeśli go dotkniesz, zabije cię. Kropka.

– Dokładnie tak – powiedziała Archiwa. Zrobiła krok do przodu, żeby spojrzeć na Ortegę i na mnie. – Czar utrzyma tę cząstkę na miejscu. Jest wrażliwa na oddziaływanie woli. Pojedynkujący się stają twarzami do siebie, kamień pomiędzy nimi. Mają go przesuwać siłą woli w kierunku przeciwnika. Ten o większej sile woli zapanuje nad morditem. Pojedynek zakończy się, kiedy mordit strawi jednego z was.

Przełknąłem ślinę. Archiwa mówiła dalej:

– Sekundanci będą obserwować pojedynek z pierwszej i trzeciej bazy, twarzami do siebie. Pan Kincaid dopilnuje, aby żaden z sekundantów nie dopuścił się niczego, co mogłoby zakłócić przebieg pojedynku. Poinstruowałam go, aby czynił to z maksymalną skrupulatnością.

Thomas zachwiał się lekko i spojrzał na Archiwę.

– Co takiego?

Dziewczynka zwróciła się do niego i wyjaśniła:

– Zabije cię, jeśli przeszkodzisz.

– Ojej – powiedział Thomas radośnie. – Chwytam, maleńka. Ortega spiorunował Thomasa wzrokiem i cmoknął z niesmakiem. Thomas znalazł sobie inny obiekt zainteresowania i ostrożnie cofnął się o krok.

– Będę obserwowała obu pojedynkujących się, by mieć pewność, że żadna energia zewnętrzna nie działa na ich korzyść. Ja również będę spełniać swój obowiązek z maksymalną skrupulatnością. Czy wszystko jest zrozumiałe?

Ortega skinął głową. Ja powiedziałem:

– Jasne.

– Macie jakieś pytania, panowie? – spytała Archiwa. Pokręciłem głową. Ortega również.

– Każdy z was może złożyć krótkie oświadczenia – poinformowała dziewczynka.

Ortega wyciągnął z kieszeni sznur czarnych i srebrnych koralików. Bez najmniejszego wysiłku wyczułem zawartą w nich energię ochronną. Popatrzył na mnie z nieufnością, przywiązując sobie koraliki do lewego boku.

– To się może skończyć tylko w jeden sposób – powiedział.

W odpowiedzi wyjąłem z kieszeni jeden z przeciwjadowych eliksirów, wyjąłem korek i wychyliłem go. Beknąłem i przeprosiłem.

– Ty naprawdę masz klasę, Dresden – powiedziała Susan.

– Klasa wycieka ze mnie wszystkimi porami – zgodziłem się. Podałem jej swój kij i różdżkę. – Potrzymaj mi to.

– Sekundanci, proszę o zajęcie miejsc – zapowiedziała Archiwa. Susan położyła mi dłoń na ramieniu i ścisnęła mocno. Dotknąłem jej ręki. Puściła, odchodząc do trzeciej bazy.

Thomas miał zamiar przybić Ortedze piątkę. Ortega zgromił go wzrokiem. Thomas uśmiechnął się swoim uśmiechem marki Colgate i zataczając się, przeszedł do pierwszej bazy. Po drodze wyjął srebrną piersiówkę z kieszeni na biodrze i pociągnął łyk.

Archiwa spoglądała to na mnie, to na Ortegę. Stała na stanowisku miotacza, obok unoszącej się w powietrzu kuli mroźnej energii, była więc nieco wyższa od Ortegi i nieco niższa ode mnie. Twarz miała poważną, nawet ponurą. Nie pasowało to do dziecka, które rano musi wstać do szkoły.

– Czy obaj jesteście zdecydowani na pojedynek?

– Ja jestem – oświadczył Ortega.

– Mhm – przytaknąłem. Archiwa skinęła głową.

– Panowie, pokażcie swoje prawe dłonie, proszę.

Ortega uniósł prawą rękę, wnętrzem zwróconą w moją stronę. Powtórzyłem jego gest. Archiwa wskazała palcem i mordit poszybował w górę, aż zawisł dokładnie pośrodku pomiędzy Ortega a mną. Poczułem na dłoni nacisk, niewidoczny i stały. Odczuwałem to tak, jakbym trzymał rękę na wprost wylotu wody spuszczanej z basenu – nacisk, który może łatwo ześlizgnąć się z dłoni.

Gdyby tak się stało, zetknąłbym się z morditem bezpośrednio i osobiście. Serce przeskoczyło mi o kilka uderzeń, wziąłem głęboki wdech, żeby się skoncentrować i przygotować. Gdybym był Ortega, wykorzystałbym w mgnieniu oka całą posiadaną moc i zakończył pojedynek w tym samym momencie. Wziąłem kilka głębokich wdechów i zwiększyłem koncentrację myśli, aż nacisk na dłoń i śmiertelna ciemność o kilkadziesiąt centymetrów od niej stały się dla mnie wszystkim.

– Zaczynać – nakazała Archiwa, wycofując się szybko pod tablicę drużyny gospodarzy.

Ortega wydał okrzyk wojenny. Pochylił się lekko, wygiął biodra i wystawił przed siebie dłoń jak ktoś, kto usiłuje zamknąć drzwi wahadłowe jedną ręką. Dotarła do mnie fala jego woli, dzikiej i silnej, aż pięty wbiły mi się w ziemię. Mordit podsunął się w moją stronę o ponad metr.

Ortega miał silną wolę. Naprawdę silną. Spróbowałem ją odwrócić, pokonać i zatrzymać kulę. Przez sekundę pełną paniki nie osiągnąłem nic. Kula była coraz bliżej mnie. Trzydzieści centymetrów. Dwadzieścia pięć. Piętnaście.

Drobne macki atramentowej ciemności wyrastały wokół mordita, sięgając na oślep ku moim palcom.

Zacisnąłem zęby, wzmocniłem wolę i zatrzymałem go dwanaście centymetrów od mojej dłoni. Próbowałem nadać mu trochę pędu, ale Ortega naciskał mocno.

– Nie przeciągaj tego, chłopcze – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Twoja śmierć uratuje przed śmiercią innych. Nawet jeśli mnie zabijesz, moi wasale w Casaverde poprzysięgli zabić ciebie. Ciebie i wszystkich, których znasz i kochasz.

Kula podsunęła się bliżej.

– Powiedziałeś, że nie wyrządzisz im krzywdy, jeśli zgodzę się na pojedynek – warknąłem.

– Kłamałem – przyznał Ortega. – Jestem tu, by cię zabić i zakończyć wojnę. Wszystko inne jest nieistotne.

– Ty skurwysynu.

– Zaprzestań walki, Dresden. Oszczędź sobie bólu. Jeśli mnie zabijesz, oni zostaną straceni. Poddając się, ocalisz ich. Twoją pannę Rodriguez. Policjantkę. Detektywa, u którego pobierałeś nauki. Właściciela tamtego baru. Rycerza i jego rodzinę. Starca z Ozarks. Wilczęta z uniwersytetu. Wszystkich.

– Akurat powiedziałeś niewłaściwą rzecz – rzuciłem pogardliwie.

Pozwoliłem, aby gniew, który słowa Ortegi rozpaliły we mnie, spłynął do mojej ręki. Chmura purpurowych iskier uniosła się znad mordita, który zaczął powoli pełznąć w przeciwną stronę.

Twarz Ortegi była napięta, oddech ciężki. Nie tracił teraz sił na słowa. Oczy mu pociemniały, aż stały się całkowicie czarne i nieludzkie. Coś przemieszczało się pod jego skórą – pod maską ciała, pod którą krył się potwór przypominający nietoperza, jakimi są naprawdę ci z Czerwonego Dworu. Potwór Ortega, prawdziwy Ortega poruszał się pod fałszywą ludzką powłoką. On się bał.

Kula podpełzła bliżej niego. Ortega wzmógł wysiłki, wtórując sobie kolejnym okrzykiem wojennym. Ale kula minęła punkt środkowy i była coraz bliżej.

– Głupiec – sapnął Ortega.

– Morderca – odpowiedziałem, przepychając kulę o kolejne trzydzieści centymetrów w jego stronę.

Mocniej zacisnął szczęki, uwydatniły się mięśnie jego twarzy.

– Zgubisz nas wszystkich.

– Zacznę od ciebie. Kula podsunęła się bliżej.

– Jesteś samolubnym, zadufanym szaleńcem.

– A ty mordujesz i niewolisz dzieci – powiedziałem, przepychając mordita na odległość trzydziestu centymetrów od niego. – Zagrażasz ludziom, których kocham. – Nie przestawałem pchać. – Jak to jest, Ortega, być zbyt słabym, żeby się obronić? Jak to jest, kiedy wiesz, że zaraz zginiesz?

W odpowiedzi na jego twarz wypełzł paskudny uśmieszek. Poruszył lekko ramionami i spostrzegłem, że jedno z nich zwisa bezwładnie, jak pusty rękaw. Nad pasem pojawiło się małe wybrzuszenie, wyglądające na rewolwer w wewnętrznej kieszeni.

Patrzyłem zaszokowany. Wyciągnął swoją prawdziwą rękę z cielesnej powłoki i mierzył we mnie z rewolweru.

– Jak to jest? – spytał Ortega bardzo cicho. – Czemu ty mi nie powiesz?

Rozdział 30

Nie możesz – powiedziałem. Zerknąłem w stronę tablicy drużyny gospodarzy, ale Archiwa najwyraźniej nie zauważyła, że coś jest nie tak. Moja siła woli nie była już niewzruszona, więc mordit kołysał się w tył i w przód. – Usłyszą strzał. Zabiją cię.

– Bardzo możliwe – zgodził się ze mną. – Jak już mówiłem, jestem przygotowany na taką ewentualność.

Na te słowa przeszły mnie ciarki, a kula śmignęła w kierunku mojej głowy. Zapanowałem nad nią o kilkadziesiąt centymetrów od siebie i przytrzymałem, choć z trudem.

– Powiedziałem ci, Dresden. To może się skończyć tylko w jeden sposób. Wolałbym dla ciebie honorowe wyjście, ale jakakolwiek śmierć spełni to zadanie.

Wpatrywałem się w ukrytą broń.

Na piersi Ortegi pojawiła się jasnoczerwona plamka światła, która powoli przesuwała się w górę. Musiał mi się zmienić wyraz twarzy, ponieważ Ortega spojrzał po sobie. Laserowa wiązka z namiernika dotarła do jego serca i znieruchomiała. Ortega wytrzeszczył oczy, furia wykrzywiła mu twarz.

Wiele wydarzyło się jednocześnie.

Rozległ się syk, tąpnięcie i duża część piersi Ortegi jakby się zapadła. Spoza niego trysnęła purpura. W ułamku sekundy huk o wiele głośniejszy od trzasku broni palnej przetoczył się echem przez stadion.

Ortega wydał pisk, który przeszedł w wysoki ton, wykraczający poza zasięg słyszalności. Ogień, który trysnął z ukrytej broni, przepalił cielesną powłokę mojego przeciwnika i jego koszulę. Ukazał się otwór lufy małokalibrowego rewolweru trzymanego w czarnej, nieludzkiej dłoni. Trafiony kulą Ortega skręcił się i chybił. Pomyślałem sobie, że nie ma sensu stać w miejscu, żeby dać mu możliwość ponowienia próby, więc rzuciłem się w bok, jednocześnie pchając mordita przed siebie.

Ortega uchylił się przed nim. Nawet ranny, był szybki. Jasnoczerwona plamka pojawiła się na jego udzie. Powtórzyła się sekwencja syk-tąpnięcie-huk i niewidoczny snajper trafił go ponownie. Usłyszałem trzask łamiącej się kości nogi.

Susan rzuciła mi mój kij i różdżkę, a sama doskoczyła do Ortegi i wykręciła mu ramię, chcąc go rzucić na ziemię. W tym momencie Ortega zwinął się dziwnie i wszystkim, co udało się jej osiągnąć, było zdarcie z niego maski ludzkiej, jakby to była skórka banana. Ukazała się ukryta pod nią istota o oślizgłym, obwisłym ciele – prawdziwa postać Ortegi. Wciąż trzymał rewolwer, z którego znów mierzył we mnie.

Ile sił w płucach wrzasnąłem:

– Ventas servitas! – i cisnąłem swoją wolą w ziemię na stanowisku miotacza. Podniosła się miniaturowa trąba powietrzna, unosząc brązowe drobiny ziemi. Wampir był zmuszony odwrócić głowę i przesłonić oczy. Jego drugi strzał był również chybiony. Macałem na oślep w poszukiwaniu różdżki.

W chmurze pyłu Susan poruszała się wolniej, ale wciąż starała się dosięgnąć broni Ortegi. To był błąd. Mimo że Ortega opierał się tylko na jednej nodze, zdołał zamachnąć się i przerzucić Susan ze stanowiska miotacza do trzeciego rzędu za drugą bazą. Padła z siłą zdolną pogruchotać kości i znikła z pola widzenia.

Nagle powietrze wypełniły piski i dojrzałem co najmniej tuzin członków Czerwonego Dworu w ich prawdziwej postaci, wdzierających się na stadion. Jedni wdrapywali się po ścianach, inni skakali z wyżej położonych rzędów albo wypryskiwali z lóż dla VIP-ów pośród sypiących się odłamków szkła.

Odwróciłem się do Ortegi, unosząc różdżkę. Pchnąłem w nią wolę i krzyknąłem:

– Fuego!

Z różdżki wytrysnął płomień, gruby jak moje ramię, ale jeden z przybyłych wampirów zdołał zepchnąć Ortegę z linii ognia. Sam przy tym zaczął się palić, jego tłusta skóra płonęła jak fajerwerk. Wył przy tym ohydnie.

Wyczułem ruch za plecami. Odwróciwszy się, ujrzałem Kincaida przebiegającego przez boisko. W pędzie chwycił Archiwę i pognał z nią w stronę osłoniętych miejsc dla zawodników. Jeden z wampirów Czerwonego Dworu zastąpił mu drogę. W powietrzu mignęła ręka Kincaida z półautomatem. Nie zwalniając ani na moment, wpakował precyzyjnie dwie kule pomiędzy oczy wampira. Potem poprawił serią w brzuch padającego już monstrum. Wampir upadł, wyjąc i miotając się słabo.

– Harry, uważaj! – wrzasnął Thomas.

Nie chciałem uważać. Wyobrażając sobie najgorsze, rzuciłem się naprzód. Usłyszałem za sobą syk wampira, któremu się właśnie wymknąłem. Pognał za mną. Odwróciłem się i znów cisnąłem ogniem z różdżki, ale nie trafiłem. Wampir doskoczył do mnie, tryskając mi w twarz jadowitą śliną.

Kiedyś już zostałem ugodzony jadem wampira i wiedziałem, że działa on szybko, zwłaszcza w dużej dawce. Niedawno zażyłem jednak eliksir blokujący jego działanie, więc odczułem tylko swędzenie. W czasie kiedy wampir strzykał na mnie jadem, zdążyłem zebrać się do kolejnego uderzenia i strzeliłem ogniem z różdżki przystawionej do jego obwisłego ciała. Płomień wypalił mu w brzuchu dziurę wielkości pięści i przeszedł na wylot, pozostawiając otwór półmetrowej szerokości w jego plecach. Kopnięciem zrzuciłem z siebie drgające spazmatycznie cielsko wampira i podniosłem się z ziemi.

Zobaczyłem siedem czy osiem wampirów w odległości piętnastu metrów ode mnie. Zbliżały się szybko. Thomas z nożem w dłoni popędził ku mnie. Dopadłszy jednego z wampirów od tyłu, jednym cięciem otworzył mu brzuch i stwór osunął się na ziemię.

– Harry, uciekaj!

– Nie! – odkrzyknąłem. – Zabierz stąd Susan!

Thomas zacisnął zęby, ale zmienił kierunek. Wskoczył na daszek przy pierwszej bazie i zgrabnie przesadził barierkę.

Nie spodziewałem się znikąd pomocy ani nie miałem czasu się za nią rozglądać. Przykucnąłem i koncentrując się, zacząłem recytować monotonnie:

– Defendre, defendre.

Było to trudne bez bransolety z tarcz ułatwiającej skanalizowanie energii, ale uporałem się jakoś ze zbudowaniem wokół siebie ochronnej kopuły. Wampiry uderzały o nią i odbijały się, wyjąc w bezrozumnej wściekłości. Każdy z nich potrafiłby bez wysiłku przeskoczyć wzdłuż przez mój samochód. Ich uderzenia o tarczę mogłyby skruszyć beton w ciągu kilku sekund. Wiedziałem, że nie uda mi się utrzymać ochrony przez dłuższy czas. Kiedy ustanie, wampiry dosłownie rozedrą mnie na strzępy. Wznosząc tarczę, dałem z siebie wszystko i teraz czułem, jak te potwory powoli przebijają się przez nią.

Rozległ się huk, błysnęło jaskrawe światło. Strumień ognia przemknął nade mną i trafił jednego z prześladowców prosto w łeb. Wampir zajął się płomieniem; wyjąc i wymachując przesadnie cienkimi rękami, upadł na ziemię, gdzie wił się jak przydeptany robak.

Przeładowana tarcza zapadła się, nadgarstek zaczął mnie piec. Skuliłem się jeszcze bardziej.

Od kolejnego strumienia ognia zapaliła się głowa następnego wampira. Pozostałe zatrzymały się i przysiadły z wrzaskiem, zdezorientowane.

Kincaid wyszedł z cienia i rzucił na ziemię dymiącą broń. Płynnym, profesjonalnym ruchem sięgnął do torby na kije golfowe po kolejną dwururkę. Jeden z wampirów skoczył na niego, ale Kincaid był szybszy. Odwiódł spust i strzelba wypaliła. Ogień przeszył szyję wampira i pomknął dalej, aż do ogrodzenia po prawej stronie boiska. Wypalił w parkanie dziurę wielkości ludzkiej głowy. Słysząc za sobą poruszenie, Kincaid z półobrotu wypalił z drugiej lufy w wampira przeskakującego rzędy ławek za trzecią bazą. Dosłownie nafaszerował mu gardło ołowiem, a potwór upadł w płomieniach. Kincaid odrzucił i tę strzelbę, po czym sięgnął do torby golfowej po następną.

Kiedy tylko się odwrócił, jeden z wampirów wskoczył mu na kark.

Ale teraz wampiry musiały się zmierzyć z Archiwa.

Dziewczynka wysunęła się zza torby golfowej, z mroczną kulą mordita unoszącą się pomiędzy jej dłońmi. Puściła kulę i wykonała drobny gest.

Chmura ciemności pomknęła ku wampirom i zaczęła uderzać w jednego po drugim w tempie pracującego pełną parą młota pneumatycznego. W błyskach zimnego, purpurowego światła połykanych zaraz przez ciemność, kula posuwała się dalej, pozostawiając za sobą popiół i zwęglone kości. Z trudem mogłem śledzić drogę mordita, tak szybko się poruszał. Przed chwilą jeszcze pełno tu było wampirów, teraz nie pozostał żaden. Czarne kości i szary popiół pokrywały ziemię wokół mnie.

W ciszy, która zapadła, słyszałem tylko swój urywany oddech i szum wezbranej krwi. Rozejrzałem się wokół, ale nigdzie nie dostrzegłem Ortegi. Dwa postrzelone wampiry zwijały się na ziemi. Kincaid wydobył z torby ostatnią strzelbę i dobił je dwoma strzałami.

Mordit poszybował płynnie z powrotem pomiędzy drobne dłonie Archiwy, która stała w milczeniu, przyglądając mi się. Jej twarz nic nie wyrażała. Oczy również. Nic. Pustka. Poczułem, że zaczyna się spojrzenie w głąb duszy i czym prędzej odwróciłem wzrok.

– Kto pierwszy złamał święte prawa pojedynku, Kincaid? – spytała Archiwa.

– Trudno powiedzieć – odparł Kincaid, dysząc ciężko – ale Dresden zwyciężał.

Archiwa milczała przez chwilę, po czym zwróciła się do mnie:

– Dziękuję, że pozwolił mi pan pogłaskać kotka, panie Dresden. I dziękuję za moje imię.

Przeraziłem się, bo zabrzmiało to jak pożegnanie, ale grzeczność nakazywała odpowiedzieć jedynie:

– Bardzo proszę, Iwo.

Archiwa skinęła głową i powiedziała:

– Kincaid, skrzynka, proszę.

Przyglądałem się, jak Kincaid stawia na ziemi skrzynkę, a Archiwa powoli opuszcza do niej kulę mordita i zamyka wieko.

– Procedura zakończona.

Obrzuciłem wzrokiem kości, proch i dogorywających wampirów.

– Tak uważasz?

Archiwa spojrzała na mnie obojętnie.

– Chodźmy – przynagliła. – Powinnam już być w łóżku.

– Jestem głodny – poskarżył się Kincaid. – Wpadniemy po drodze do baru szybkiej obsługi. Będziesz mogła zjeść ciastko.

– Ciastka są niezdrowe – pouczyła go Archiwa, ale uśmiechnęła się.

– Dresden, możesz mi to podać? – poprosił Kincaid. Spojrzałem drętwo na ziemię, gdzie wskazał. Leżała tam jedna ze strzelb. Rozgrzane lufy wciąż dymiły. Podniosłem ją ostrożnie za kolbę i podałem Kincaidowi, który owinął ją wraz z drugą w jakiś kocyk na srebrnej podszewce.

– Co to, u diabła, było? – spytałem.

– Pociski zapalające – powiedział, podając mi kij, który upuściłem. – Skuteczne na Czerwonych, ale takie gorące, że lufy się wyginają. Jeśli będziesz miał pecha, drugi strzał może ci wypalić w twarz, więc musisz się posługiwać bronią jednorazowego użytku.

Podziękowałem za wyjaśnienie i spytałem:

– Gdzie mogę dostać coś takiego? Kincaid uśmiechnął się.

– Znam jednego faceta. Powiem mu, żeby do ciebie zadzwonił. Na razie, Dresden.

Razem z Archiwa ruszyli ku wyjściu ze stadionu.

W końcu zaczął działać mój zalany adrenaliną umysł i puściłem się pędem w kierunku miejsca dla zawodników za pierwszą bazą. Thomas po prostu wskoczył na daszek. Powtórzyłem jego wyczyn i pognałem w górę przez rzędy ławek.

Zastałem tam Thomasa nad leżącą na ziemi Susan. Zdjął jej kurtkę i podłożył pod nogi, żeby je lekko unieść. Pewnie też on odchylił jej głowę do tyłu, by lżej oddychała. Spojrzał na mnie i oznajmił:

– Jest nieprzytomna, ale żyje.

Przykucnąłem, żeby dotknąć jej szyi... dla pewności.

– Jak ciężkie są obrażenia? Pokręcił głową.

– Nie da się tego stwierdzić.

– Więc musimy ją zawieźć do szpitala – zdecydowałem, wstając. Thomas chwycił mnie za ramię.

– Nie chcesz chyba, żeby obudziła się, ranna i oszołomiona, w miejscu napakowanym po dach osłabioną zdobyczą?

– To co mamy, do cholery, zrobić?

– Cóż, skoro nie umarła, jest szansa, że dojdzie do siebie.

Po tych słowach Thomas wydobył z kieszeni długopis. Zdjął skuwkę, powiedział: „W porządku”, nasadził z powrotem skuwkę i schował długopis.

Po chwili w przejściu między rzędami pojawił się Martin. Nawet teraz jakimś cudem udawało mu się wyglądać nijako. Przypominał zwykłego widza, który chce zająć swoje miejsce przed rozpoczęciem meczu. Było to tym bardziej zdumiewające, że taszczył ogromny karabin snajperski z lunetą i laserowym namiernikiem. Odstawił karabin, podszedł do Susan i pomacał ją tu i tam.

– Wyliże się – stwierdził.

– To ty? – spytałem. – Ty strzelałeś?

– Oczywiście – odparł Martin. – A jak myślisz, po co przyjechaliśmy do Chicago?

– Susan powiedziała, że przyjechała po swoje rzeczy. Spojrzał na mnie sceptycznie.

– I uwierzyłeś w to? Powinieneś znać Susan wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że rzeczy materialne nie mają dla niej większego znaczenia.

– To akurat wiem – przyznałem. – Ale ona powiedziała... – Odwróciłem wzrok i pokręciłem głową.

Martin popatrzył na mnie.

– Wiedzieliśmy, że Ortega jedzie tu, żeby cię zabić. Wiedzieliśmy, że jeśli mu się uda, może doprowadzić wojnę do pokojowego zakończenia tylko po to, żeby za dwadzieścia lat rozpętać ją znowu z o wiele silniejszej pozycji. Zostałem tu posłany, żeby dopilnować, by Ortega cię nie zabił, i wyeliminować go, jeśli zdołam.

– I zrobiłeś to? Martin pokręcił głową.

– Miał przygotowany plan awaryjny. Dwaj jego wasale wynieśli go w trakcie walki. Nie wiem, jak ciężko jest ranny, ale prawdopodobnie uda mu się wrócić do Casaverde.

– Ty, zdaje się, chcesz, żeby wojna trwała. Masz nadzieję, że Biała Rada pokona Czerwony Dwór, na czym ci zależy.

Martin przytaknął.

– Jak się dowiedziałeś o pojedynku? Nie odpowiedział.

Zmrużyłem oczy i spojrzałem na Thomasa. Thomas zrobił niewinną minkę.

– Nie patrz na mnie. Jestem wiecznie pijanym, przeżartym narkotykami playboyem, który chce tylko szaleć, spać i odżywiać się. Nawet gdyby mi przyszło do głowy mścić się na Czerwonym Dworze, nie starczyłoby mi kręgosłupa moralnego, żeby z kimkolwiek walczyć. – Posłał mi promienny uśmiech. – Jestem całkowicie nie do ruszenia.

– Rozumiem – powiedziałem. Odetchnąłem głęboko i przez chwilę wpatrywałem się w twarz Susan. Potem schyliłem się, żeby wyjąć jej z kieszeni kluczyki do wypożyczonego samochodu Martina.

– Już wyjeżdżacie, Martin?

– Tak. Nie przypuszczam, żeby nasza obecność tutaj została zauważona, ale nie ma sensu ryzykować.

– Opiekuj się nią zamiast mnie – poprosiłem.

Martin spojrzał mi w oczy i powiedział cichym głosem:

– Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Masz moje słowo. Skinąłem głową.

– Dziękuję.

Wyprostowałem się i ruszyłem do wyjścia, ściągając poły płaszcza, żeby ukryć rewolwer.

– Dokąd jedziesz? – zawołał za mną Thomas.

– Na lotnisko – odpowiedziałem. – Muszę się spotkać z pewnymi ludźmi w sprawie starca i prześcieradła.

Rozdział 31

Pięć po siódmej zaparkowałem na placu firmy wynajmującej samochody przy lotnisku O’Hare. Wysiadłem z samochodu z kijem i różdżką w ręce. Na parkingu świeciła się tylko jedna latarnia, ale wzeszedł już ogromny, jasny księżyc i bez trudu zobaczyłem, że nadjeżdża Michael. Biała furgonetka wyhamowała na żwirze tuż przede mną. Podszedłem do drzwi po stronie pasażera. Sania otworzył je i posunął się. Miał na sobie niebieskie dżinsy i kurtkę, a na głowie wielki, czarny kapelusz kowbojski.

– Harry – przywitał mnie Michael, kiedy wsiadłem – już zaczynałem się martwić. Wygrałeś?

– Niezupełnie.

– Przegrałeś?

– Niezupełnie. Już miałem Ortegę i wtedy on oszukał. Obaj sięgnęliśmy do rezerw. Wyszedłem z tego w jednym kawałku. On wyszedł w kilku kawałkach, ale zwiał.

– Z Susan wszystko w porządku?

– Przeleciała dwadzieścia pięć metrów w powietrzu, a potem spadła na żelazobeton. Nic jej nie będzie.

Zakręciło mnie w nosie i kichnąłem. Kabinę furgonetki wypełniał intensywny zapach metalu.

– Michael, czy ty masz na sobie zbroję?

– Mam na sobie zbroję – potwierdził Michael. – I pelerynę.

– Halo, Michael, jedziemy na lotnisko. To takie miejsce, gdzie mają wykrywacze metalu.

– Wszystko w porządku, Harry. Jakoś to będzie.

– Czy to będzie brzmiało jak alarm? – Spojrzałem na młodszego z Rycerzy. – Sania nie ma zbroi.

Sania odwrócił się przodem do mnie i rozchylił dżinsową kurtkę, pokazując kevlarową kamizelkę.

– Właśnie że mam – powiedział rezolutnie. – Piętnaście warstw z ceramicznym wzmocnieniem w krytycznych miejscach.

– No dobra, przynajmniej ty nie wyglądasz jak renesansowy przebieraniec – podsumowałem. – A chociaż nie wygląda średniowiecznie, może cię ochronić. To nowa czy stara?

– Nowa – powiedział Sania. – Przeciwko amunicji z broni cywilnej, a nawet z niektórych typów broni wojskowej.

– Ale nie przeciwko nożom i pazurom – mruknął Michael. – Ani strzałom.

Sania naburmuszył się, zapinając kurtkę.

– A twoja nie powstrzyma kul.

– Chroni mnie moja wiara – odparował Michael. Wymieniliśmy z Sanią sceptyczne spojrzenia.

– Dobra, Michael. Mamy jakieś pojęcie, gdzie mogą być czarne charaktery?

– Na lotnisku – powiedział Michael.

Milczałem przez chwilę, zanim odezwałem się znowu:

– Igła w stogu siana. Gdzie na lotnisku?

Michael wzruszył ramionami z uśmiechem i już otwierał usta, żeby coś powiedzieć. Uniosłem rękę.

ICO – Musimy stanąć do walki – powiedziałem, starając się jak najlepiej naśladować głos Michaela. – Skąd ja to znam? Wzięliście Fidelacchiusa?

– Jest w skrzyni z narzędziami – powiedział Michael. Skinąłem głową.

– Shiro będzie go potrzebować. Dopiero po chwili Michael odpowiedział:

– Tak, oczywiście.

– Uratujemy go.

– Modlę się o to, Harry.

– Zrobimy to – zapewniłem. Wyglądałem przez okno, kiedy Michael podjeżdżał do budynków lotniska. – Jeszcze nie jest za późno.

0’Hare jest ogromne. Krążyliśmy po zatłoczonych parkingach i miejscach chwilowego postoju przez dobre pół godziny, aż wreszcie Michael gwałtownie przyhamował przed terminalem międzynarodowym, prostując plecy i kark, jakby nagle usłyszał ostrzegawczy klakson.

Sania zerknął na niego.

– Co jest?

– Czujesz? – spytał go Michael.

– Czy co czuję?

– Zamknij oczy – poradził mu Michael. – Postaraj się uciszyć myśli.

– Ja czuję tylko wielkie poruszenie Sił – mruknąłem.

– Tak? – spytał mnie Michael, zdziwiony.

Westchnąłem, masując sobie grzbiet nosa. Sania zamknął oczy i po chwili jego twarz wykrzywiła się z obrzydzenia.

– Zgnilizna – zrelacjonował Rosjanin. – Skwaśniałe mleko. Pleśń. Powietrze cuchnie tłuszczem.

– Piętnaście metrów stąd jest stoisko Pizza Hut. – Wskazałem na okno terminalu. – Ale może to tylko zbieg okoliczności.

– Nie – zaprzeczył Michael. – To Nicodemus. Wszędzie, gdzie przejdzie, zostawia plamy. Arogancja. Ambicja. Pogarda.

– Ja czuję jedynie zgniliznę – stwierdził Sania.

– To jego czujesz – zapewnił Michael. – Tylko twój umysł inaczej to interpretuje. On tu jest.

Ruszył, ale taksówka zajechała mu drogę i zatrzymała się. Taksówkarz zaczął wypakowywać bagaże starszej pary.

Mruknąłem pod nosem i kichnąłem. Sięgnąłem nawet swoimi magicznymi zmysłami, starając się wyczuć to, co Michael. Nie dotarło do mnie nic, poza zwykłym niesprecyzowanym szmerem tysięcy żywych istot poruszających się wokół nas.

Kiedy otworzyłem oczy, okazało się, że patrzę w kark detektywa Rudolpha. Jak zwykle miał na sobie drogi garnitur i stał w towarzystwie szczupłego, starannie uczesanego mężczyzny, którego pamiętałem z biura prokuratora okręgowego.

Zamarłem na moment, potem chwyciłem czarnego stetsona Sani i wcisnąłem go sobie głęboko na głowę. Opuściwszy rondo na oczy, skuliłem się najbardziej, jak tylko mogłem.

– O co chodzi? – spytał Michael.

– Policja – rzuciłem. Rozejrzałem się uważniej. Zauważyłem siedmiu funkcjonariuszy w mundurach i z dziesięciu innych facetów, w garniturach albo po sportowemu, którzy jednak poruszali się jak gliny. – Podpowiedziałem im, że Całun może zostać wywieziony z Chicago drogą powietrzną.

– To dlaczego się chowasz?

– Świadek zeznał, że opuszczałem miejsce zbrodni. Jeśli ktoś mnie rozpozna, spędzę dzień albo i dłużej na przesłuchaniach, a to nie pomoże Shirowi.

Michael zmarszczył brwi zafrasowany.

– To prawda. Czy policja wie o Denarianach?

– Prawdopodobnie nie. Wydział specjalny jest wyłączony ze sprawy. Pewno powiedziano im, że chodzi o groźnych terrorystów.

Taksówkarz wreszcie skończył rozładunek i Michael mógł odjechać sprzed terminalu w kierunku parkingu.

– Nie jest dobrze. Nie powinno ich tu być.

– Dopóki tu jest policja, Denarianie mają ograniczoną możliwość ruchu. Będą musieli trzymać łby spuszczone i zachowywać się grzecznie.

Michael pokręcił głową.

– Większość istot nadnaturalnych zawahałaby się przed zabiciem śmiertelnika, który jest funkcjonariuszem policji. Ale nie Nicodemus. On ma wszelkie ziemskie władze w pogardzie. Jeśli wystąpimy przeciw niemu, zabije wszystkich, którzy będą usiłowali go powstrzymać. Weźmie też zakładników, których wykorzysta przeciwko nam.

Sania pokiwał głową.

– Nie trzeba dodawać, że jeśli ta klątwa zarazy jest tak doskonała, jak mówiłeś, może być niebezpieczna dla tych, którzy znajdą się w pobliżu.

– Jest jeszcze gorsza – powiedziałem. Michael gwałtownie skręcił na wolne miejsce.

– Jak to?

– Forthill powiedział mi, że Denarianie rosną w siłę, krzywdząc ludzi, prawda? Siejąc śmierć i zniszczenie, tak?

– Tak – potwierdził Michael.

– Klątwa utrzyma się tylko przez kilka dni, ale dżuma przy niej wygląda jak ospa wietrzna. To dlatego wybrał to miejsce. To jedno z najbardziej ruchliwych lotnisk międzynarodowych na świecie.

– Matko Boska – zaklął po swojemu Michael. Sania gwizdnął.

– Stąd odlatują samoloty bezpośrednio do wszystkich ważniejszych krajów. Jeśli zaraza Denarian będzie się mogła tak łatwo rozprzestrzenić...

– Dodaj to do tego, co powiedziałem wcześniej o dżumie, Sania. Rosjanin wzruszył ramionami.

– Przepraszam, więc co robimy?

– Ogłosimy alarm bombowy. Usuniemy stąd ludzi i zatrzymamy samoloty na ziemi.

– Natychmiast musimy znaleźć się w środku. Ile czasu zajmie władzom podjęcie działań?

– To zależy od tego, czy wiem, do kogo się zwrócić, żeby reakcja była natychmiastowa.

– A wiesz? – spytał Sania.

Wyciągnąłem rękę do Michaela. Wcisnął mi w nią swój telefon komórkowy.

– Nie – powiedziałem. – Ale znam kogoś, kto wie.

Zadzwoniłem do Murphy, starając się zachować spokój i mając nadzieję, że telefon nie wybuchnie mi przy uchu. Kiedy uzyskałem połączenie, pełne było zakłóceń, ale udało mi się powiedzieć jej, co się dzieje.

– Jesteś szalony, Dresden – powiedziała Murphy. – Wiesz, jak potwornie nieodpowiedzialne i nielegalne jest wywołanie fałszywego alarmu bombowego?

– Tak. Ale mniej nieodpowiedzialne niż pozwolić glinom i ludności cywilnej wejść tym ludziom w drogę.

Murphy zamilkła na chwilę, po czym spytała:

– Jak bardzo są niebezpieczni?

– Gorsi niż loup-garou – odparłem.

– Zadzwonię.

– Skontaktowałaś się z nim? – spytałem.

– Chyba tak. Potrzebujesz posiłków?

– To mam – powiedziałem. – Nie mam tylko czasu. Proszę cię, pospiesz się.

– Uważaj, Harry.

Rozłączyłem się i wysiadłem z furgonetki. Michael i Sania za mną.

– Murphy złoży doniesienie o zagrożeniu bombowym. Gliny wyprowadzą wszystkich z budynku. To nam oczyści pole.

– Denarianie nie będą mieli kogo zarazić ani wziąć jako zakładników – dopowiedział Sania.

– I o to chodzi. Potem wezwą saperów i wycofają się. Będziemy mieć góra dwadzieścia minut, żeby wykorzystać zamieszanie.

Michael otworzył skrzynię na narzędzia na platformie furgonetki i wydobył drewnianą pochwę z mieczem Shira. Przywiązał do niej pasek, żeby przewiesić ją sobie przez ramię. W tym czasie Sania przypasał sobie na biodrze Esperacchiusa. Wydobył też ze skrzyni na narzędzia jakiś pieprzony, morderczy karabin.

– To kałasznikow, prawda? – spytałem. – Zupełnie jak Chuck Heston, a nie Rycerz Krzyża.

Sania wsunął magazynek, przeładował i upewnił się, że broń jest zabezpieczona.

– Jestem postępowy, jak mi się wydaje.

– Za duży rozrzut, jak na mój gust – wtrącił Michael. – Łatwo trafić nie tego, co trzeba.

– Być może – zgodził się Sania. – Ale przecież jedynymi ludźmi w środku będą Denarianie, prawda?

– I Shiro – przypomniałem.

– Nie zastrzelę Shira – zapewnił mnie Sania. Michael przypiął sobie na biodrze Amoracchiusa.

– Ile jeszcze to będzie trwało?

Z terminalu dobiegło brzęczenie alarmu i policjanci zebrali się razem. Dowództwo nad mundurowymi i tajniakami objął siwiejący detektyw w kiepskim garniturze. Ludzie zaczęli wylewać się pospiesznie z terminalu.

– Proś, a będzie ci dane – powiedziałem. – Pokręćmy się. Dostaniemy się przez któreś z wejść służbowych.

Sania wsunął swój morderczy karabin do przewieszonej przez ramię torby sportowej, ale jedną dłoń nadal trzymał na kolbie. Michael skinął mi głową, więc przejąłem dowodzenie. Przeszliśmy za róg budynku, skąd mogliśmy już widzieć kilka samolotów na płycie. Obsługa naziemna kręciła się zdezorientowana, a kilku facetów machało pomarańczowymi światłami do załóg samolotów, nakazując im odsunąć się od rękawów terminalu.

Musieliśmy przejść przez płot i zeskoczyć z trzymetrowego muru, żeby znaleźć się na tyłach terminalu, ale w ciemności i ogólnym zamieszaniu nikt nas nie zauważył. Poprowadziłem nas przez wejście dla obsługi naziemnej i przez pomieszczenie, które w połowie było garażem, a w połowie przechowalnią bagażu. Paliły się światła awaryjne, a alarm wciąż dzwonił.

Minąłem ścianę obwieszoną dziewczynami z kalendarzy i zdjęciami ciężarówek. Był tam też plan terminalu.

– Ej, stop – powiedziałem. Sania wpadł mi na plecy. Zgromiłem go wzrokiem i wgapiłem się w plan.

– Połowa drogi za nami – zauważył Michael. – Którędy teraz?

– Rozdzielmy się – zasugerował Sania.

Obaj z Michaelem sprzeciwiliśmy się jednocześnie:

– To zły pomysł.

– Myśl – mruknąłem, bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego. – Gdybym był aroganckim, psychopatycznym terrorystą kolaborującym z demonami, gotowym do zapoczątkowania apokalipsy, to gdzie bym się znajdował?

Sania zajrzał mi przez ramię, rzucając okiem na plan.

– Kaplica – powiedział.

– Kaplica – powtórzył Michael.

– Kaplica – powtórzyłem za nimi jak echo. – Korytarzem, potem po schodach i w lewo.

Puściliśmy się biegiem przez korytarz i po schodach. Pchnąłem przed sobą drzwi. W uszach dźwięczał mi głos z taśmy, który instruował mnie, że mam zmierzać do najbliższego wyjścia. Zanim skręciłem w lewo, obejrzałem się w prawo, co ocaliło mi życie.

Mężczyzna w nieokreślonym garniturze, z półautomatem w ręku wpatrywał się w drzwi. Zobaczywszy mnie, zawahał się przez ułamek sekundy, zanim zaczął strzelać.

Ta krótka pauza wystarczyła mi na zmianę kierunku. Kilka kul przeszyło stalowe drzwi przeciwpożarowe, ale ja zatoczyłem się w tył, na Sanie. Wielki Rosjanin złapał mnie i obrócił się, osłaniając mnie własnymi plecami przed nadlatującymi kulami. Poczułem, jak drgnął, i usłyszałem jego stęknięcie, kiedy uderzyliśmy o ścianę, a następnie osunęliśmy się na ziemię. Wiedziałem, że napastnik nie da nam spokoju, prawdopodobnie właśnie zachodził nas od drugiej strony. Gdybyśmy znaleźli się na schodach, mógłby wejść wyżej i wystrzelać nas z góry.

W szparze pod drzwiami zobaczyłem jego cień. Próbowałem pozbierać się na nogi; Sania robił to samo i w efekcie obaj sobie nawzajem przeszkadzaliśmy. Uzbrojony mężczyzna podszedł bliżej, ruchy jego cienia były widoczne w wąskiej szparze pod dolną krawędzią drzwi.

Michael zrobił krok nade mną i Sanią, wznosząc Amoracchiusa. Krzyknął ile sił w płucach i zadając cios oburącz, całym ciężarem miecza wbił go w zamknięte stalowe drzwi aż po rękojeść.

Padły chaotyczne strzały. Michael wyciągnął miecz z powrotem i oparł się plecami o ścianę klatki schodowej. Na całej długości ostrza połyskiwała szkarłatna wilgoć. Broń szczeknęła jeszcze ze dwa razy i zamilkła. Po chwili spod drzwi zaczęła wyciekać krew, rozlewając się w czerwoną kałużę. Jakoś rozplataliśmy się z Sanią i wstaliśmy.

– Dostałeś – stwierdził Michael, stając za plecami Sani. Przejechał dłonią po jego plecach, odchrząknął i uniósł niewielki, błyszczący kawałek metalu, prawdopodobnie kulę. – Trafiło w osłonę. Kamizelka zatrzymała kulę.

– Nowocześnie – wydyszał Sania, krzywiąc się.

– Miałeś szczęście, że kula musiała najpierw przebić się przez stalowe drzwi, zanim do ciebie dotarła – mruknąłem. Przygotowawszy swoją tarczę, powoli pchnąłem drzwi.

Mężczyzna leżał na podłodze. Cios Michaela trafił go poniżej żeber i musiał przeciąć tętnicę, skoro śmierć nastąpiła tak szybko. Nie wypuścił broni z ręki, bezwładne palce wciąż spoczywały na spuście.

Michael i Sania wślizgnęli się za drzwi. Sania trzymał w pogotowiu swój karabin. Przyglądali się, kiedy się schyliłem i otworzyłem usta martwego mężczyzny. Nie miał języka.

– Jeden z chłopców Nicodemusa – powiedziałem cicho.

– Coś jest nie w porządku – powiedział Michael. Krew skapywała z czubka miecza na podłogę. – Już go nie czuję.

– Jeśli ty nie jesteś w stanie go wyczuć, to czy on może wyczuć ciebie? Może wiedzieć, że się zbliżasz do niego?

Michael wzruszył ramionami.

– Wydaje się to możliwe.

– Jest ostrożny – powiedziałem, przypominając sobie, jak zachował się Nicodemus, kiedy w drzwiach stanął Shiro. – Nie ryzykuje. Nie tkwiłby w miejscu, żeby podjąć walkę nie mając pewności że wygra. On ucieka. – Podniosłem się i skierowałem się w stronę kaplicy. – Chodźcie.

Gdy doszedłem do drzwi kaplicy, otworzyły się na oścież i stanęło w nich dwóch kolejnych ludzi z pistoletami półautomatycznymi. Jednocześnie szczęknęły oba spusty. Jeden nie spostrzegł się w porę, więc walnąłem go w czoło kijem trzymanym obiema rękami, wkładając w to całą swoją siłę. Głowa odskoczyła mu do tyłu i upadł. Drugi z nich chciał unieść broń, ale machnięciem kija wytrąciłem mu ją z ręki i poprawiłem silnym ciosem w nos. Zanim zdążył dojść do siebie, Sania natarł na niego, waląc kolbą kałasznikowa w głowę. Zwalił się na pierwszego faceta, rozdziawiając pozbawione języka usta.

Dałem krok nad nimi i wszedłem do kaplicy.

Był to niewielki, skromny pokój. Wyposażenie stanowiły ławki kościelne ustawione w dwóch rzędach po trzy, pulpit i stół. Światło było przyćmione. Nie zauważyłem żadnych szczególnych symboli religijnych. Było to po prostu miejsce na uboczu, służące potrzebom duchowym podróżnych z całego świata, niezależnie od religii czy wyznania. Każdy z nich uznałby, że miejsce to zostało sprofanowane.

Ściany pokrywały znaki przypominające pieczęcie na czołach Denarian, wymalowane wilgotną jeszcze krwią. Pulpit był odsunięty pod ścianę, a o niego oparto ciężki stół, pod kątem w stosunku do podłogi. Po obu stronach stołu były ustawione świece i krzesła, na których leżały odłamki kości. Na jednym z krzeseł stała rzeźbiona, srebrna misa, prawie po brzegi wypełniona świeżą krwią. W pomieszczeniu unosił się mdlący, słodkawy zapach, a czymkolwiek były świece, sprawiały, że powietrze było gęste, odurzające. Może to opium. To prawdopodobnie było powodem spowolnionych reakcji obu uzbrojonych mężczyzn. Płomienie świec rzucały mętne światło na blat stołu. Leżało na nim to, co zostało z Shira.

Leżał na plecach, odarty z koszuli. Od tyłu przechodziły na przód rany i brutalne sińce w kształcie wyraźnych ogniw łańcucha. Dłonie i stopy miał groteskowo opuchnięte, a ręce i nogi połamane w tylu miejscach, że bardziej przypominały kiełbasy niż ludzkie kończyny. Brzuch i pierś pocięto mu w sposób, jaki widziałem już na ciałach prawdziwego ojca Vincenta i Gastona LaRouche’a.

– Tyle krwi – szepnąłem.

Poczułem, że do pokoju wchodzi za mną Michael. Zakrztusił się.

Podszedłem bliżej do szczątków Shira i odnotowałem szczegóły kliniczne. Twarz pozostała mniej więcej nietknięta. Kilka przedmiotów o przeznaczeniu rytualnym leżało porzuconych wokół na podłodze. Cokolwiek chcieli z nim zrobić, dokonali tego. Na skórze miał zaczerwienienia; pomyślałem, że to rumieniec spowodowany gorączką. Szyja była spuchnięta. Uszkodzenia skóry prawdopodobnie skrywały więcej takich oznak zarazy.

– Spóźniliśmy się – powiedział cicho Michael. – Czy już dopełnili zaklęcia?

– Tak – odparłem, przysiadając na najbliższej ławce.

– Harry? – zagadnął Michael.

– Tyle krwi – powtórzyłem. – On nie był duży. Nie przypuszczałbyś, że może w nim być tyle krwi.

– Harry, nic tu po nas.

– Znałem go. Nie był duży. Nie przypuszczałbyś, że starczy na te wszystkie malowidła, na ten rytuał.

– Powinniśmy już iść – ponaglił mnie Michael.

– Po co? Zaraza już została zasiana. Prawdopodobnie my też jesteśmy zarażeni. Jeśli stąd wyjdziemy, będziemy ją tylko roznosić. Nicodemus ma Całun i pewnie tylko czeka na szkolny autobus pełen dzieci czy coś w tym rodzaju. Uciekł. Nie udało się nam.

– Harry – nie przestawał Michael. – Musimy...

Nagle oślepił mnie gwałtowny przypływ gniewu i frustracji.

– Jeśli powiesz coś o wierze, zabiję cię.

– Nie zrobisz tego – powiedział. – Za dobrze cię znam.

– Zamknij się, Michael.

Podszedł do mnie i położył mi na kolanach drewnianą pochwę z mieczem Shira. Potem bez słowa cofnął się pod ścianę i czekał.

Wziąłem do ręki pochwę i obejmując dłonią drewnianą rękojeść, wysunąłem na jakieś piętnaście centymetrów czyste, błyszczące ostrze. Zaraz wsunąłem je z powrotem. Podszedłem do Shira, żeby go ułożyć najlepiej, jak mogłem. Miecz umieściłem obok niego.

Kiedy zakaszlał i westchnął świszcząc, o mało nie krzyknąłem. Nie pomyślałbym, że ktokolwiek mógłby przeżyć tak okrutne tortury. Shiro westchnął urywanie i uniósł jedną powiekę. Drugie oko było wyrwane, powieka zapadła się dziwnie.

– Rany boskie – zająknąłem się. – Michael!

Doskoczyliśmy do Shira z dwóch stron. Uniosłem go trochę, żeby mógł nas zobaczyć swoim jedynym okiem.

– Jak to dobrze – wychrypiał. – Zmęczyło mnie to czekanie na was.

– Musimy go zabrać do szpitala – powiedziałem. Starzec przekrzywił głowę na znak protestu.

– Za późno. Nic dobrego z tego nie będzie. Pętla. Klątwa Barabasza.

– O czym on mówi? – spytałem Michaela.

– O tej pętli, którą nosi Nicodemus. Dopóki ją nosi, najwyraźniej nie może umrzeć. Jesteśmy przekonani, że to pętla, której użył Judasz – wyjaśnił Michael cicho.

– Więc dlaczego to ma być klątwa Barabasza?

– Tak samo jak Rzymianie pozwalali co roku Żydom zdecydować, któremu ze skazanych ma być okazana łaska i darowane życie, ta pętla pozwala Nicodemusowi uniknąć niechybnej śmierci. Żydzi wybrali Barabasza, mimo że Piłat wolałby uwolnić Zbawiciela. Dlatego klątwa została nazwana jego imieniem.

– I Nicodemus użył jej przeciwko Shirowi? Shiro znów poruszył głową, na jego wargach pojawił się cień uśmiechu.

– Nie, chłopcze. Przeciwko tobie. Był zły, że uciekłeś mu pomimo jego gróźb.

Niech to szlag. Klątwa entropii, która o mało nie zabiła mnie, a wraz ze mną Susan. Wpatrywałem się przez chwilę w Shira, po czym spojrzałem na Michaela.

Michael pokiwał głową.

– Nie jesteśmy w stanie powstrzymać klątwy – powiedział. – Ale możemy zastąpić tego, przeciwko komu jest wymierzona, jeśli tak postanowimy. To dlatego chcieliśmy, żebyś się trzymał z boku, Harry. Obawialiśmy się, że Nicodemus wymierzy w ciebie.

Popatrzyłem na niego, potem na Shira. W oczach mi pociemniało.

– To ja powinienem tu leżeć – powiedziałem. – Niech to szlag.

– Nie – odezwał się Shiro. – Wielu rzeczy jeszcze nie rozumiesz. – Zakaszlał, a twarz skurczyła mu się z bólu. – Ale zrozumiesz. Pojmiesz. – Sięgnął do miecza. – Weź to. Weź to, chłopcze.

– Nie – powiedziałem. – Nie jestem taki jak ty. Ani żaden z was. I nigdy nie będę.

– Pamiętaj, Bóg widzi serca. A teraz ja widzę twoje. Weź miecz. Przechowaj go, dopóki nie znajdziesz tego, do którego należy.

Sięgnąłem po miecz.

– Skąd będę wiedział, komu go dać?

– Poznasz go – powiedział Shiro zanikającym głosem. – Zaufaj swojemu sercu.

Do pokoju wszedł Sania i zbliżył się do nas.

– Policja słyszała strzały. Oddział komandosów szykuje się... – zamarł, spojrzawszy na Shira.

– Sania – odezwał się Shiro. – Pora się rozstać, przyjacielu. Jestem z ciebie dumny.

Sania przełknął ślinę. Ukląkł obok starca i złożył pocałunek na jego czole. Kiedy się wyprostował, wargi miał poplamione krwią.

– Michael – mówił dalej Shiro – teraz to twoja walka. Bądź mądry. Michael skinął głową, kładąc dłoń na łysej czaszce Shira. Ten wielki mężczyzna płakał, choć na twarzy miał łagodny uśmiech.

– Harry – wyszeptał Shiro. – Nicodemus boi się ciebie. Boi się, że coś zobaczyłeś, ale nie wiem co.

– Powinien się bać – oznajmiłem.

– Nie – powiedział starzec. – Nie pozwól mu się zniszczyć. Musisz go odnaleźć. Odebrać mu Całun. Dopóki on go dotyka, zaraza się nasila. Kiedy go straci, to się skończy.

– Nie wiemy, gdzie on jest – przyznałem.

– Pociąg – wyszeptał Shiro. – Jego plan awaryjny. Pociąg do St. Louis.

– Skąd wiesz? – spytał Michael.

– Rozmawiał z córką. Myśleli, że nie żyję. – Shiro utkwił wzrok we mnie. – Powstrzymaj ich.

Ze ściśniętym gardłem kiwnąłem głową. Udało mi się wychrypieć:

– Dziękuję.

– Zrozumiesz – zapewnił mnie. – Już niedługo.

Westchnął jak człowiek, który właśnie zrzucił z ramion ciężar. Oczy mu się zamknęły.

Shiro umarł. Nic w tym nie było pięknego. Brakowało tu godności. Został umęczony i brutalnie zamordowany – pozwolił, aby spotkało to jego, zamiast mnie.

Jednak kiedy umarł, na jego twarzy pozostał lekki uśmiech zadowolenia. Może był to uśmiech kogoś, kto szedł swoją drogą i nie zbaczał z niej. Kogoś, kto służył czemuś większemu niż on sam. Kto poświęcił swoje życie z własnej woli, jeśli nie wręcz z ochotą.

– Nie możemy tu zostać – przypomniał Sania głosem pełnym napięcia.

Wyprostowałem się, przewieszając sobie miecz na pasku przez ramię. Było mi zimno, miałem dreszcze. Przyłożyłem sobie rękę do czoła. Było lepkie i wilgotne. Zaraza.

– No tak – powiedziałem, wychodząc z kaplicy i kierując się z powrotem ku spryskanym krwią schodom. – Czas ucieka.

Michael z Sanią dotrzymywali mi kroku.

– Dokąd idziemy?

– Na płytę lotniska – powiedziałem. – On jest sprytny. Domyśli się. Będzie tam.

– Kto? – spytał Michael.

Nie odpowiedziałem. Poprowadziłem ich z powrotem przez garaż na zewnątrz, na płytę lotniska. Pospieszyliśmy wzdłuż terminalu, aż znaleźliśmy się na pokrytej asfaltem, otwartej przestrzeni pasa startowego. Kiedy tam dotarliśmy, wydobyłem swój amulet z pentagramem i uniosłem go w górę, koncentrując się na nim, by sprawić, że zapłonie jedynym w swoim rodzaju, błękitnym światłem.

– Co robisz? – spytał Sania.

– Sygnalizuję – odparłem.

– Komu?

– Temu, kto nas podwiezie.

Po jakichś czterdziestu pięciu sekundach usłyszeliśmy odgłos zbliżającego się helikoptera. Pomalowana na biało i niebiesko maszyna transportowa zawisła nad nami, po czym opuściła się szybko, ale precyzyjnie.

– Chodźcie – rzuciłem, zmierzając w kierunku helikoptera. Odsunęły się drzwi i wsiadłem, a Michael i Sania tuż za mną.

Dżentelmen Johnny Marcone, ubrany w ciemny kombinezon, skinął na powitanie mnie i Rycerzom.

– Dobry wieczór, panowie – odezwał się. – Powiedzcie tylko, dokąd was zabrać.

– Na południowy zachód – odparłem, przekrzykując hałas. – Mają być w pociągu towarowym, jadącym do St. Louis.

Michael gapił się na Marconego w szoku.

– Przecież to ten człowiek kazał ukraść Całun – powiedział. – Chyba nie myślisz, że będzie z nami współpracował?

– Jasne, że będzie – uspokoiłem go. – Gdyby Nicodemus uciekł z Całunem i rozprzestrzenił zarazę, znaczyłoby to, że Marcone wydał pieniądze na próżno.

– Nie mówiąc już o tym, że zaraza zaszkodziłaby interesom – dodał Marcone. – Chyba możemy się umówić, że pomagamy sobie nawzajem przeciwko temu Nicodemusowi. Co dalej z Całunem, omówimy później.

Odwrócił się i parę razy klepnął w ramię pilota, wykrzykując polecenia. Pilot obejrzał się. Na tle tablicy ze wskaźnikami zobaczyłem profil Gard. Hendricks, wychylony z fotela pasażera, wysłuchał Marconego i skinął głową.

– Czyli wszystko gra! – zawołał Marcone, pochylając się ku tyłowi kabiny. Ze stojaka zdjął strzelbę myśliwską ciężkiego kalibru, usiadł i zapiął pasy.

– Radzę się przypiąć, panowie. Lećmy odzyskać święty Całun.

– Teraz tylko brakuje nam Wagnera – odezwałem się do Michaela.

W odbiciu w przedniej szybie helikoptera zobaczyłem, że Gard zerknęła na mnie, gdy usłyszała moje słowa. Sięgnęła do przełączników i kabinę wypełniły grzmiące dźwięki Ataku Walkirii.

– Ju-huu! – zawołałem, czując mrowienie w łokciach i kolanach. – Póki się ruszamy, nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy to robili w wielkim stylu.

Rozdział 32

Po kilku minutach helikopterem zaczęło rzucać. Miotał się chaotycznie w każdym możliwym kierunku. Gdybym nie był przypięty, rozwaliłbym sobie głowę o ściany albo sufit kabiny.

Marcone założył słuchawki i mówił coś do mikrofonu. Wysłuchawszy odpowiedzi, krzyknął do nas:

– Może nami jeszcze bardziej rzucać. Stabilizatorami steruje komputer pokładowy, który zawodzi. – Spojrzał na mnie. – Mogę się tylko domyślać, dlaczego.

Rozejrzałem się, chwyciłem drugi zestaw słuchawek, włożyłem i powiedziałem:

– Wypchaj się.

– Słucham? – dotarł do mnie oburzony głos Gard.

– Nie ty, blondyneczko. Mówiłem do Marconego. Marcone z półuśmiechem rozłożył ręce.

– Wszystko w porządku, panno Gard. Współczucie nakazuje nam iść na ustępstwa. Pan Dresden to jednostka o wątpliwych talentach dyplomatycznych. Jest tak dalece pozbawiony taktu, że należałoby go trzymać w odosobnieniu.

– Powiem ci, gdzie sobie możesz wsadzić swoje odosobnienie – odparowałem. – Marcone, muszę z tobą pomówić.

Marcone zmarszczył brwi i skinął głową.

– Kiedy będziemy nad liniami kolejowymi na południe?

– Właśnie jesteśmy nad pierwszą – poinformowała Gard. – Za trzy minuty dogonimy pociąg.

– Proszę dać mi znać, kiedy to nastąpi. Panie Hendricks, proszę przełączyć słuchawki na kanał drugi.

Hendricks nic nie odpowiedział, więc zacząłem się zastanawiać, po co mu w ogóle słuchawki z mikrofonem.

– No, już – usłyszałem po chwili głos Marconego. – Rozmawiamy prywatnie.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytałem.

– Że nie nasłałem na ciebie pana Franklina?

– Właśnie.

– A uwierzyłbyś mi? – Nie.

– Pomyślałbyś, że sobie z tobą pogrywam? – Tak.

– To po co miałbym tracić czas i dawać ci powody do podejrzeń? Ogólnie rzecz biorąc, rozumujesz wnikliwie, jeśli masz dość czasu. A ja znam cię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie chciałbym mieć w tobie wroga.

Spojrzałem na niego groźnie. Uniósł brew, patrząc mi w oczy bez strachu, ale i bez wrogości.

– Po co ci Całun?

– Nie twój interes. Naburmuszyłem się.

– Właśnie że tak. Dosłownie. Po co ci on?

– A po co tobie?

– Ponieważ Denarianie mają zamiar za jego pomocą zabić wielu ludzi. Marcone wzruszył ramionami.

– Dla mnie to też wystarczający powód.

– Powiedzmy.

– To prosta sprawa, panie Dresden. Nie mógłbym prowadzić interesów ze stertami trupów.

– Dlaczego ja ci nie wierzę? Marcone błysnął zębami.

– Ponieważ, jeśli tylko masz dość czasu, rozumujesz wnikliwie. W słuchawkach rozległ się pisk i Gard oznajmiła:

– Piętnaście sekund, sir.

– Dziękuję – powiedział Marcone. – Dresden, dlaczego oni jadą z Całunem i tą swoją zarazą do St. Louis?

– Bo tam też jest lotnisko międzynarodowe – wyjaśniłem. – Główna baza TWA. Poza tym, cholera, będą się tam mogli wykąpać w Missisipi.

– Czemu po prostu nie zostali w Chicago? Wskazałem na Michaela i Sanie.

– Z ich powodu. Pewnie też wiedzą, że Murphy i wydział specjalny daliby im popalić. Nawet zwykłe gliny zostały zmobilizowane do poszukiwania ich.

Z uwagą spojrzał na Michaela i Sanie.

– Rozumiem, że macie metody, żeby zlokalizować Całun, jeśli to jest właściwy pociąg?

– Właśnie. I tu dochodzimy do sedna naszej umowy. Ty nas podrzucasz, a my odzyskujemy Całun.

– Idę z wami – powiedział Marcone.

– Nie ma mowy.

– Zawsze mogę nakazać pannie Gard zawrócić na O’Hare.

– Gdzie wszystkich nas wytłucze zaraza, bo nie zatrzymamy Denarian.

– To bardzo możliwe. W każdym razie idę z wami. Spojrzałem na niego spode łba, pokręciłem głową i wstrząsany dreszczami oparłem się głębiej w fotelu.

– Jesteś beznadziejny. Jesteś beznadziejnym, chorym jeleniem, Marcone. Marcone uśmiechnął się samymi wargami.

– Jakie to obrazowe. – Wyjrzał przez okno. – Moi ludzie dowiedzieli się, że dziś wieczorem z Chicago do St. Louis są tylko trzy pociągi. Dwa towarowe i jeden pasażerski.

– Na pewno nie jadą pasażerskim – stwierdziłem. – Za dużo mają broni i służby.

– W takim razie pięćdziesiąt procent szans, że są w tym – stwierdził Marcone.

Helikopter zniżył lot, aż drzewa przy torach zaczęły się kołysać w podmuchu wiatru, jaki wywołało śmigło. To właśnie mi się podoba na Środkowym Zachodzie. W odległości trzydziestu kilometrów od miejskiego ratusza nie ma już nic, tylko słabo zaludnione tereny rolnicze. Wyjrzałem przez okno. Zobaczyłem tory i pełznący po nich długi pociąg towarowy.

Michael wyprostował się jak struna i skinął mi głową.

– To ten – powiedziałem do Marconego. – Co teraz?

– Kupiłem ten helikopter od straży przybrzeżnej. Ma windę do liny ratowniczej. Zejdziemy po linie do pociągu.

– Żartujesz, prawda?

– To, co warto zrobić, nie musi być łatwe, Dresden.

Marcone zdjął słuchawki i wykrzyczał wiadomość do Sani i Michaela. Reakcja Sani była podobna do mojej, ale Michael tyko skinął głową, rozpinając pasy. Marcone otworzył bagażnik, z którego wyjął kilka nylonowych uprzęży. Włożył na siebie jedną, a pozostałe podał nam. Potem odsunął boczne drzwi helikoptera. Do kabiny wdarł się wiatr. Marcone otworzył szafkę z wyciągarką i zaczął wyciągać z niej linę. Przeciągnął linę przez ucho za drzwiami helikoptera.

– Kto pierwszy? – zapytał. Michael wysunął się do przodu. – Ja.

Marcone skinął głową i przypiął mu linę do uprzęży. Po chwili Michael wyskoczył z helikoptera. Marcone przekręcił włącznik przy elektrycznej windzie, aż lina zaczęła się rozwijać. Przyglądał się chwilę w skupieniu, po czym skinął głową.

– Jest na dole.

Lina wróciła, a do drzwi podszedł Sania. Upłynęło kilka minut, w czasie których wydawało mi się, że helikopterem za bardzo rzuca, ale w końcu Marcone skinął na mnie.

– Dresden.

W ustach mi zaschło, kiedy sprawdzał moją uprząż i przypinał do niej linę. Wreszcie krzyknął:

– Poszedł!

Wcale nie chciałem iść, ale jeszcze mniej – stchórzyć w obecności Marconego. Przyciągnąłem do siebie kij i różdżkę, poprawiłem miecz Shira wiszący mi na pasku na plecach, wziąłem głęboki wdech i wyskoczyłem. Zakołysałem się na linie, a po chwili poczułem, że opuszczam się w dół.

Podmuch śmigła helikoptera oślepił mnie na moment, ale zaraz rozejrzałem się i zobaczyłem pod sobą pociąg. Opuszczano nas na przedostatni wagon, wielki, metalowy kontener o płaskim dachu. W świetle szperacza z helikoptera widziałem Michaela i Sanie przykucniętych na dachu wagonu i wpatrzonych we mnie.

Kołysałem się i dyndałem na linie niczym jojo puszczone niewprawną ręką dziecka. Nogami zawadziłem o wystającą gałąź, tak mocno, że na pewno mnie posiniaczyła. Kiedy byłem już blisko, Michael i Sania złapali mnie i ściągnęli cało na dół.

Marcone zjechał ze strzelbą na ramieniu. Pewnie Hendricks obsługiwał windę. Rycerze przyholowali Marconego bezpiecznie na miejsce, a on odpiął linę, która zakołysała się swobodnie. Helikopter wzleciał w górę i oddalił się z wyłączonym reflektorem. Chwilę trwało, zanim oczy przywykły do jasnego księżyca. Dla utrzymania równowagi dalej siedziałem w kucki.

– Harry – zawołał Michael – dokąd teraz?!

– Idziemy do przodu i szukamy zwykłego wagonu – powiedziałem. – Takiego, do którego byłoby im łatwo wskoczyć.

– Sania, pilnuj tyłów – polecił Michael.

Wielki Rosjanin trzymał karabin jak wytrawny żołnierz. Stanął za nami, aby pełnić straż tylną. Michael ruszył przodem, z jedną ręką wspartą na mieczu. Wdziękiem i celowością ruchów przypominał drapieżne zwierzę.

Zgromiłem wzrokiem Marconego.

– Nigdzie nie pójdę, mając cię za plecami – oświadczyłem. Marcone znów się uśmiechnął i zdjął broń z ramienia. On też sprawiał wrażenie wyćwiczonego żołnierza. Podążył za Michaelem.

Rozchyliłem poły swojego starego prochowca, żeby ułatwić sobie natychmiastowy dostęp do rewolweru. To nie było po żołniersku. Przypominało raczej spaghetti western. Poszedłem za Marconem z kijem w lewej ręce, a różdżką w prawej.

Przeskakiwaliśmy po wagonach toczącego się do przodu pociągu, co również stanowiło scenę znaną z westernów. Gdybym nie miał mdłości i gorączki, mogłoby to nawet być zabawne.

Michael nagle przykucnął z dłonią zaciśniętą w pięść na wysokości ucha. Marcone zatrzymał się natychmiast i też kucnął z bronią na ramieniu. Pięść oznacza: zatrzymaj się, uważaj. Również przykucnąłem.

Michael odwrócił się przodem do nas, wskazał dwoma palcami swoje oczy, a trzy palce uniósł w górę i pokazał na wagon przed nami. Zrozumiałem, że zobaczył tam trzy czarne charaktery. Michael przywołał gestem Sanie. Rosjanin bezszelestnie wysunął się do przodu. Michael wskazał teraz na mnie i na tył pociągu. Skinąłem głową. Teraz ja miałem pilnować tyłów.

Oglądając się przez ramię, zobaczyłem, jak Michael i Sania opuszczają się pomiędzy wagony i znikają z zasięgu wzroku.

Kiedy znów spojrzałem do tyłu, ujrzałem pędzący w moją stronę po wagonach koszmar.

Proces, który doprowadził do powstania tej istoty, z pewnością nie był dobrym procesem. Wydłużony czworonóg z grubsza przypominał kota, nie miał jednak futra, tylko gołą skórę, pomarszczoną i pofałdowaną. Głowa była czymś pośrednim pomiędzy łbem jaguara a odyńca. Z pyska sterczały ociekające śliną szable i kły. Poruszał się bez wdzięku, za to bardzo szybko.

Krzyknąłem z zaskoczenia, unosząc różdżkę. Pchnąłem w nią moc, wykrzyknąłem słowo i puściłem w potwora kulę ognia. Ogień trafił go w pysk akurat w chwili, kiedy zbierał się, żeby na mnie skoczyć. Wydał przeszywający, zawodzący wrzask, skręcił się z bólu w locie i spadł z wagonu.

Ogień oślepił mnie na moment, pozostawiając mi pod powiekami zieloną plamę. Usłyszałem, że zbliża się następny, ale nie byłem w stanie go dostrzec. Padłem na brzuch i wrzasnąłem:

– Marcone!

Strzelba szczęknęła trzy razy w równych, przemyślanych odstępach. Usłyszałem wycie stwora, a kiedy oczy mi się znów przystosowały, zobaczyłem go. Leżał na dachu wagonu, jakieś trzy metry ode mnie, wlokąc za sobą tylną część ciała i starając się podciągnąć do przodu za pomocą wbitego pazura.

Marcone zbliżył się, złożył do strzału ze strzelby myśliwskiej i spokojnie wystrzelił pomiędzy ślepia. Stwór drgnął, opadł i bezwładnie stoczył się z wagonu.

Marcone popatrzył w ślad za nim.

– Co to było?

– Coś w rodzaju psa łańcuchowego – powiedziałem.

– Ciekawe. Demon? Podniosłem się.

– Wątpię. Z demonami zazwyczaj nie idzie tak łatwo.

– Więc co takiego?

– A skąd ja mam, do wszystkich diabłów, wiedzieć? Niczego takiego nigdy nie widziałem. Gdzie Michael i Sania?

Poszliśmy sprawdzić. Następny wagon był pusty, otwarty od góry i przedzielony drewnianymi przegrodami. Pewnie służył do przewozu bydła. Było tam trzech mężczyzn, nieprzytomnych lub martwych. Michael wspiął się po ścianie wagonu bydlęcego, następnego z kolei. My zeszliśmy na platformę.

– Nie żyją? – spytał Marcone.

– Śpią – odparł Sania. Marcone pokręcił głową.

– Musimy ich wykończyć. Ci ludzie to fanatycy. Jeśli się obudzą, zaatakują nas bez wahania, uzbrojonych czy nie.

Spojrzałem na niego.

– Nie będziemy mordować z zimną krwią.

– Czy jest po temu jakiś szczególny powód?

– Zamknij się, Marcone.

– Oni nie okazaliby nam takiej łaski. A jeśli zostawimy ich przy życiu, z pewnością zostaną wykorzystani przez Denarian, aby nieść ból i śmierć. Do tego są przeznaczeni.

– Nie zabijemy ich.

Marcone skrzywił usta w gorzkim uśmiechu.

– Skąd ja to wiedziałem?

Otworzył saszetkę przy pasku i rzucił Sani dwie pary kajdanek. Rosjanin złapał kajdanki, spiął nimi śpiących mężczyzn, a końce owinął wokół metalowej ramy wagonu.

– Proszę bardzo – powiedział Marcone. – Chyba musimy zaryzykować, że żaden z nich nie odgryzie sobie ręki, żeby się uwolnić.

– Sania! – Ryk Michaela przedarł się przez hałas pociągu. Na dachu wagonu błysnęło białe światło. Stal szczęknęła o stal.

Sania wetknął mi w ręce swój karabin. Kiedy go chwyciłem, minął mnie i zaczął się wspinać na ścianę wagonu. Podciągał się na jednej ręce, podczas gdy druga, ranna, zwisała bezwładnie. Wydostał się na krawędź wagonu i stanął, wydobywając Esperacchiusa w kolejnym błysku białego światła. Z gardłowym okrzykiem rzucił się przed siebie.

Upuściłem kij i gmerając przy karabinie, usiłowałem go odbezpieczyć. Marcone odstawił swoją strzelbę myśliwską.

– Krzywdę sobie zrobisz – powiedział, wyjmując mi z rąk karabin. Wykonał kilka manewrów, ani razu nie spojrzawszy na broń, po czym przewiesił ją sobie przez ramię i wydostał się z wagonu. Mruknąłem coś do siebie, wspinając się za nim po drewnianej konstrukcji.

Następny wagon był metalowym kontenerem. Miecze Michaela i Sani błyszczały jak słońce, aż musiałem przesłonić oczy. Stali ramię w ramię, tyłem do mnie, twarzami w kierunku biegu pociągu.

Naprzeciw nich stał Nicodemus.

Władca Denarian miał na sobie szarą jedwabną koszulę i czarne spodnie. Całun udrapował sobie na ciele, jakby brał udział w konkursie piękności. Pętla na szyi powiewała na wietrze w kierunku przeciwnym do ruchu pociągu. W rękach trzymał japońską szablę – katanę – o wytartej rękojeści. Krople krwi plamiły sam jej czubek. Trzymał szablę gotową do ciosu, na wargach igrał mu uśmiech, całą postawą sprawiał wrażenie pełnego odprężenia.

Michael zerknął przez ramię. Zobaczyłem skaleczenie na policzku.

– Nie zbliżaj się, Harry.

W chwili, kiedy uwaga Michaela wydawała się rozproszona, Nicodemus zaatakował. Szabla Denarianina mignęła w powietrzu, a Michael ledwo zdołał odparować Amoracchiusem. Stracił równowagę i opadł na kolano na jedną straszliwą chwilę, ale już Sania z rykiem przystąpił do ataku. Tnąc mieczem powietrze, aż świszczało, zmusił Nicodemusa do cofnięcia się. Zepchnął Denarianina na skraj wagonu.

Dostrzegłem podstęp i krzyknąłem:

– Sania, cofnij się!

Rosjanin nie zdołał wyhamować pędu do przodu, ale odwrócił się i uskoczył w bok. W tej samej chwili z wnętrza wagonu wystrzeliły stalowe ostrza. Rozdzierany metalowy dach zazgrzytał, a ostrza uniosły się na półtora metra tuż za Sanią. Nicodemus odwrócił się, żeby dopaść Rosjanina.

Michael zamachnął się Amoracchiusem i trzykrotnie ciął przez dach wagonu. Trójkąt ponadmetrowej szerokości zapadł się w głąb wagonu, krawędzie rozciętej blachy rozgrzane były do czerwoności. Michael wskoczył do dziury i zniknął mi z oczu.

Uniosłem różdżkę, koncentrując się na Nicodemusie. On obrzucił mnie spojrzeniem i machnął dłonią w moją stronę.

Jego cień przemknął po dachu wagonu i uderzył we mnie. Wytrącił mi z ręki różdżkę, która w powietrzu roztrzaskała się na drzazgi.

Sania krzyknął, kiedy ostrza przedarły się przez dach. Jedna noga się pod nim ugięła i opadł na kolano. Z wnętrza wagonu błysnęło światło; przeświecało przez dziury przebite ostrzami, wdzierając się pomiędzy walczących. Usłyszałem pisk Deirdre w jej demonicznej postaci, dobiegający z wagonu pod nami. Ostrza grożące Sani znikły.

Nicodemus warknął, wyrzucając dłoń w moim kierunku. Jego cień cisnął mi odłamkami różdżki w twarz. W tej samej chwili Nicodemus rzucił się na Sanie, błyskając mieczem w świetle księżyca.

Zdążyłem podnieść ręce i osłonić się przed drzazgami, ale nie mogłem przyjść z pomocą Sani. Nicodemus kopnięciem odtrącił jego miecz. Sania przetoczył się na bok, unikając ciosu wymierzonego w jego głowę. Nie cofnął jednak rannej ręki i Nicodemus przydeptał mu ją z całej siły obcasem.

Sania zawył z bólu.

Nicodemus uniósł miecz do śmiertelnego ciosu.

Wtedy wtrącił się dżentelmen Johnny Marcone z kałasznikowem. Oddał trzy serie. Pierwsza przeszyła pierś i kark Nicodemusa tuż nad Całunem. Druga trafiła go w ramię – nie to, na którym był udrapowany Całun – oddzielając je od tułowia. Ostatnia rozorała mu biodro i udo, znowu nie to, na którym miał Całun. Twarz Nicodemusa pociemniała z wściekłości; kule rozszarpały mu połowę ciała na strzępy. Stoczył się z wagonu i znikł.

Pod nami rozległ się następny demoniczny wrzask i chrzęst metalu. Wrzaski przemieściły się w kierunku czoła pociągu, a po chwili na drabince przymocowanej do ściany wagonu pojawił się Michael z mieczem w pochwie.

Doskoczyłem do Sani. Noga obficie mu krwawiła. Zdjął już pasek, a ja owinąłem mu go wokół nogi w charakterze opaski uciskowej.

Marcone podszedł do miejsca, z którego spadł Nicodemus.

– Cholera – powiedział, marszcząc brwi. – Powinien był paść tu na górze. Teraz będziemy musieli wracać po Całun.

– Nie będziemy musieli – powiedziałem. – Wcale go nie zabiłeś. Prawdopodobnie tylko go rozwścieczyłeś.

Michael minął go i podszedł do Sani. Po drodze oddarł kawałek swojej białej peleryny.

– Tak myślisz? – spytał Marcone. – Wyglądało, że załatwiłem go skutecznie.

– Nie sądzę, żeby można go było zabić – powiedziałem.

– Ciekawe. Potrafi biec szybciej od pociągu?

– Bardzo możliwe – przyznałem. Marcone zwrócił się do Sani:

– Masz jeszcze jeden magazynek?

– Gdzie jest Deirdre? – spytałem Michaela. Pokręcił głową.

– Jest ranna. Przedziera się przez ściany wagonów do przodu. Byłoby zbyt ryzykowne ścigać ją w pojedynkę.

Popełzłem z powrotem do wagonu dla bydła i zszedłem na dół, żeby poszukać kija. Po chwili wahania wziąłem też strzelbę Marconego i wróciłem do nich.

Jak się okazało, byłem w błędzie. Nicodemus nie mógł biec szybciej niż pociąg. Za to szybciej leciał. Spłynął z nieba na swoim cieniu rozpostartym jak ponure skrzydła nietoperza. Machnął mieczem w kierunku Marconego. Marcone w natychmiastowym odruchu zanurkował niczym wąż i odtoczył się z drogi ostrza Denarianina.

Nicodemus poszybował do następnego wagonu. Wylądował przykucnięty, twarzą do nas. Na jego czole wystąpiła płonąca pieczęć. Od samego patrzenia na nią zbierało się na mdłości. W miejscach, w których dosięgły go strzały Marconego, skórę miał poszarpaną i paskudną, ale nic poza tym, a i te ślady z każdą chwilą wydawały się mniej widoczne. Twarz miał wykrzywioną wściekłością i jakąś ekstatyczną męką. Jego cień przemknął po dachu i opuścił się pomiędzy wagony.

Rozległ się zgrzyt i nasz wagon drgnął, a potem zatrząsł się przy dźwięku rozdzieranego metalu.

– Rozłączył wagony! – krzyknąłem. Wagon Nicodemusa zaczął się oddalać od nas, a nasz zwolnił. Szpara pomiędzy nimi powiększała się.

– Goń go! – krzyknął Sania. – Mnie nic nie będzie!

Michael bez chwili wahania rzucił się przed siebie. Marcone, pozbywszy się karabinu, popędził do skraju wagonu i też skoczył. Młócąc ramionami w powietrzu, z trudem wylądował na oddalającym się wagonie.

Ja zrobiłem to samo. Wyobraziłem sobie, jak nie trafiam i spadam na tory tuż przed odłączonymi wagonami, które mimo że pozbawione napędu, mogłyby mnie zabić, tocząc się siłą bezwładu. Odrzuciłem strzelbę Marconego i skoncentrowałem siłę woli na swoim kiju. Odepchnąłem się nogami i już w powietrzu wystawiłem kij za siebie, krzycząc:

– Forzare!

Siła odrzutu pchnęła mnie do przodu. Prawdę mówiąc, trochę za daleko do przodu. Wylądowałem bliżej Nicodemusa niż Michael i Marcone, ale przynajmniej ja jeden nie byłem zmuszony pełzać, gramoląc się u jego stóp.

Michael zbliżył się i stanął koło mnie. Po chwili Marcone zrobił to samo. W obu dłoniach trzymał pistolety automatyczne.

– Chłopak nie jest zbyt szybki, co, Michael? – odezwał się Nicodemus. – Sadzę, że to ty jesteś właściwym przeciwnikiem. Wydajesz się mniej doświadczony, niż mógłbyś być, ale trudno znaleźć kogoś z ponad trzydziesto – czy czterdziestoletnią praktyką, a co dopiero mówić o dwudziestu wiekach. No i nie tak utalentowany jak Japończyk, ale takich jest niewielu.

– Oddaj Całun, Nicodemusie! – zawołał Michael. – Nie należy do ciebie.

– Ależ należy – zapewnił Nicodemus. – Nie zdołacie mnie powstrzymać. A kiedy już skończę z tobą i z magiem, wrócę do chłopaka. Trzech Rycerzy w jeden dzień, oto jak będzie.

– To kiepski kalambur – mruknąłem. – Trzech Rycerzy i jeden mag, czy aby naprawdę tak?

– Ciebie przynajmniej nie zignorował zupełnie – odpowiedział Marcone. – Czuję się obrażony.

– Hej! – krzyknąłem. – Nick, mogę cię o coś zapytać, stary?

– Pytaj, magu. Kiedy zaczniemy walczyć, nie będziesz już miał wielu okazji.

– Dlaczego? – spytałem.

– Słucham?

– Dlaczego? – powtórzyłem. – Dlaczego, do cholery, to robisz? Rozumiem, że ukradłeś Całun, bo potrzebowałeś akumulatora. Ale po co zaraza?

– Czytałeś Objawienie świętego Jana?

– Ani kawałka – przyznałem. – Ale nie dam się nabrać, że naprawdę myślisz o Apokalipsie.

Nicodemus pokręcił głową.

– Oj, Dresden, Dresden. Apokalipsa, o której mówisz, to żadne wydarzenie. Przynajmniej żadne konkretne wydarzenie. Jestem pewien, że któregoś dnia nastąpi prawdziwa apokalipsa i będzie koniec, ale wątpię, żeby to wydarzenie miało ją rozpętać.

– Więc dlaczego to robisz?

Nicodemus przyglądał mi się uważnie przez chwilę, zanim się uśmiechnął.

– Apokalipsa to stereotyp myślowy – powiedział. – Przekonanie. Rezygnacja wobec nieuchronności. Rozpacz na przyszłość. Śmierć nadziei.

Michael odezwał się cicho:

– A przy tym więcej jest cierpienia. Więcej bólu. Więcej rozpaczy. Moc zyskuje świat podziemny i jego sługi.

– Właśnie – potwierdził Nicodemus. – Mamy przygotowaną grupę terrorystów, którym przypisze się zarazę. Zrobi się zamieszanie: potępienie, protesty, powszechna wrogość. I tego rodzaju rzeczy.

– O krok bliżej – dopowiedział Michael. – Tak on widzi postęp.

– Lubię myśleć o tym w kategoriach zwykłej entropii – odparł Nicodemus. – Jedyną zagadką dla mnie jest to, dlaczego występujecie przeciwko mnie? Świat zmierza w takim kierunku, Rycerzu. Wszystko się rozpada. Wasz opór jest bezsensowny.

W odpowiedzi Michael dobył miecza.

– Ach – powiedział Nicodemus – oto elokwencja.

– Zostań – rzucił mi Michael. – Nie rozpraszaj mnie. – Michael...

– Powiedziałem.

Zbliżył się do Nicodemusa.

Nicodemus niespiesznie wyszedł mu naprzeciw.

Lekko skrzyżowali miecze, po czym podnieśli je w geście salutu.

Nicodemus zaatakował, a Amoracchius rozbłysnął jasnym światłem. Zaczęli wymieniać szybkie ciosy i pchnięcia. Rozdzielali się i zwierali znowu, obchodząc się wkoło. Obaj wychodzili z tego bez draśnięcia.

– Wygląda, że ciężki postrzał go nie przekonał – odezwał się Marcone do mnie ściszonym głosem. – Rozumiem, że miecz Rycerza może go uszkodzić?

– Michael tak nie uważa – odparłem. Marcone spojrzał na mnie zdziwiony.

– Więc po co z nim walczy?

– Ponieważ to konieczne – stwierdziłem.

– Wiesz, co myślę? – spytał Marcone.

– Myślisz, że powinniśmy przy pierwszej okazji strzelić Nicodemusowi w plecy, a Michael niech go poćwiartuje.

– Otóż to. Wyciągnąłem rewolwer.

– Dobra.

W tym momencie płonące ślepia dziewczyny-demona Deirdre pojawiły się w odległości kilku wagonów przed nami. Zbliżała się pędem. Mignęła mi w skoku na nasz wagon. Wciąż była gęsto pokryta łuską i miała tę samą fryzurę diabła tasmańskiego. Teraz jednak dodatkowo w dłoni ściskała miecz.

– Michael! – krzyknąłem. – Za tobą!

Michael odwrócił się i uchylił na bok przed pierwszym atakiem Deirdre. Jej włosy śmignęły za nim i owinęły się wokół rękojeści jego miecza.

Zadziałałem bez zastanowienia. Zerwałem miecz Shira z pleców i z okrzykiem „Michael!” rzuciłem mu go.

Michael nawet nie odwrócił głowy. Wyciągnął rękę, złapał drewnianą pochwę i machnięciem uwolnił od niej miecz. Ostrze Fidelacchiusa zapłonęło własnym światłem. Płynnym ruchem Michael zamachnął się drugim mieczem i odciął włosy oplatające mu ramię, a Deirdre zatoczyła się w tył.

Nicodemus znów przypuścił atak, a Michael stanął na wprost niego, wznosząc okrzyk:

– O Dei! Lava quod est sordium! Oczyść, co nieczyste, Boże! Teraz znów parł do przodu, miecze szczękały. Odwiódł Nicodemusa w bok i oto miałem jego plecy wystawione na strzał. Strzeliłem. Obok mnie Marcone zrobił to samo.

Strzały zaskoczyły Nicodemusa; zachwiał się. Michael nacierał, krzycząc, po raz pierwszy zyskując przewagę. Oba lśniące miecze przechodziły od ataku do ataku, a Michael krok po kroku zmuszał Nicodemusa do wycofywania się.

– Wielkie nieba, on gotów zwyciężyć – mruknąłem.

Ale Nicodemus wyciągnął zza paska rewolwer, przytknął do blachy na piersi Michaela i pociągnął za spust. Kilkukrotnie. Przy tym błysku i huku nawet odgłos pędzącego pociągu wydawał się cichy.

Michael upadł bez ruchu.

Światło obu mieczy zgasło.

– Nie! – krzyknąłem, uniosłem rewolwer i zacząłem znowu strzelać. Marcone przyłączył się do mnie. Nie szło nam najgorzej, zważywszy, że staliśmy na dachu jadącego pociągu. Jednak Nicodemus wydawał się nie zwracać na to uwagi. Szedł do nas wśród kul, czasami tylko odskakując czy krzywiąc się lekko. Niedbałym kopnięciem strącił oba miecze z dachu wagonu.

Skończyła mi się amunicja. Nicodemus uderzeniem swojego miecza wytrącił mi rewolwer z dłoni. Spadł na krawędź wagonu, odbił się i zniknął w mroku nocy. Pociąg zadudnił na konstrukcji prowadzącej na most. Dziewczyna-demon Deirdre dołączyła do ojca na czworakach, twarz miała wykrzywioną dziką radością. Macki jej włosów z lubością wędrowały po nieruchomym ciele Michaela.

Wzniosłem przed sobą tarczę ochronną i powiedziałem:

– Nawet nie próbuj proponować mi monety.

– Nie miałem takiego zamiaru – odparł Nicodemus. – Nie pasujesz do mojej drużyny. – Spojrzał poza mnie. – Ale słyszałem o tobie, Marcone. Interesuje cię praca?

– Właśnie miałem cię zapytać o to samo – powiedział Marcone. Nicodemus uśmiechnął się.

– Brawo, sir. To rozumiem. Mam obowiązek cię zabić, ale rozumiem.

Wymieniłem z Marconem spojrzenia. Wskazałem mu wzrokiem zbliżający się most. Wziął głęboki wdech i skinął głową.

Nicodemus wycelował w moje czoło. Jego cień nagle śmignął do przodu, prześlizgnął się pod moją tarczą i chwycił mnie za lewą rękę. Szarpnął mocno, wytrącając mnie z równowagi.

Ale Marcone był gotów. Upuścił wystrzelane pistolety i skądś wydostał nóż, którym błysnął Nicodemusowi przed twarzą. Jednocześnie ja sięgnąłem do jego ręki z rewolwerem. Rewolwer wypalił. Moje zmysły eksplodowały w błysku światła; straciłem czucie w lewej ręce. Udało mi się jednak unieruchomić dłoń z rewolwerem pomiędzy swoim ciałem a prawym ramieniem i ścisnąć jego palce.

Marcone rzucił się na naszego wroga z drugim nożem, który mignął mi przed twarzą, omijając ją. Trafił za to w Całun. Marcone przeciął go, złapał i ściągnął z Nicodemusa.

Poczułem uwolnioną energię, falę rozgrzanej magii, która ogarnęła mnie nagłym, potężnym przypływem. Po jej przejściu dreszcze i ból w stawach ustąpiły. Klątwa została zdjęta.

– Nie! – krzyknął Nicodemus. – Zabij go!

Deirdre skoczyła na Marconego, ale on odwrócił się i zeskoczył z pociągu w chwili, kiedy przejeżdżaliśmy nad rzeką. Wbił się w wodę stopami, przyciskając do siebie Całun, i zniknął w ciemności.

Wyrwałem rewolwer z dłoni Nicodemusa. On złapał mnie za włosy, szarpnął mi głowę do tyłu, opasał mi szyję ramieniem i zaczął mnie dusić.

– To będzie trwało wiele dni, zanim cię zabiję, Dresden – syknął.

„On się ciebie boi”, odezwał się głos Shira w mojej głowie. We wspomnieniu widziałem Nicodemusa dokładnie w chwili, kiedy starzec stanął w drzwiach.

Dzięki pętli nic nie mogło uczynić mu krzywdy.

W błysku olśnienia byłbym gotów się założyć, że jedyną rzeczą, przed jaką pętla nie mogła go uchronić, jest ona sama.

Sięgnąłem ręką w tył i namacałem sznur. Pociągnąłem za niego z całej siły i skręciłem, wbijając kłykcie w gardło Nicodemusa. Zareagował gwałtowną i oczywistą paniką, puszczając moją szyję i próbując się odsunąć. Walczyłem o życie, więc utrzymałem uchwyt, licząc na to, że stracił równowagę. Chciałem go zrzucić z pociągu, puszczając pętlę w ostatniej chwili. Zsuwał się już z krawędzi, ale Deirdre z wrzaskiem skoczyła do przodu, przytrzymując go za ramię mackami.

– Zabij go! – wykrztusił Nicodemus. – Zabij go natychmiast! Kaszląc i oddychając ze świstem, złapałem nieruchome ciało Michaela i zeskoczyłem z pociągu.

Wpadliśmy do wody razem. Michael zaczął tonąć. Nie puszczałem go, więc też znalazłem się pod wodą. Usiłowałem wydostać nas na powierzchnię, ale nie byłem w stanie. Wszystko zaczęło się mieszać, zapadła ciemność.

Już prawie się poddałem, kiedy poczułem coś obok, w wodzie. Pomyślałem, że to lina, i uchwyciłem się jej. Wciąż trzymałem Michaela, a ten, kto rzucił linę, zaczął nas wyciągać.

Kiedy tylko wytknąłem głowę z wody, chwyciłem łyk powietrza. Ktoś pomagał mi taszczyć ciało Michaela przez płyciznę, w kierunku brzegu.

To był Marcone. I wcale nie rzucił mi liny.

Wyciągnął mnie z wody za pomocą Całunu.

Rozdział 33

Ocknąłem się na platformie furgonetki Michaela cały obolały, gapiąc się na gwiazdy i księżyc. Sania siedział obok twarzą do mnie. Przy nas leżało nieruchome ciało Michaela.

– Obudził się – oznajmił Sania, widząc, że się poruszyłem. Z przodu furgonetki dobiegł mnie głos Murphy.

– Harry, nie ruszaj się, dobrze? Nie wiemy, jak ciężki jest postrzał.

– Dobra – zgodziłem się. – Cześć, Murph. Powinien się rozedrzeć.

– Co? – spytała Murphy.

– Całun. Powinien się rozedrzeć jak mokra ligninowa chusteczka. To by miało sens, prawda?

– Cicho, Harry. Nie ruszaj się i nic nie mów.

To mi się spodobało. Następnym razem otworzyłem oczy dopiero w kostnicy.

Już samo to wystarczy, żeby ci popsuć dzień.

Leżałem na stole sekcyjnym, a nade mną stał Butters w fartuchu chirurgicznym i z tacą narzędzi do autopsji.

– Ja nie umarłem! – wybełkotałem. – Ja żyję! Ujrzałem Murphy, która położyła mi dłoń na piersi.

– Wiemy, Harry. Spokojnie. Musieliśmy ci wyjąć kulę. Nie mogliśmy jechać z tobą na pogotowie. Oni mają obowiązek składać raport o wszystkich ranach postrzałowych.

– Nie wiem, jak to będzie – odezwał się Butters. – Ten aparat rentgenowski jest zupełnie do kitu. Nie jestem pewien, czy widzę, gdzie jest kula. Jeśli nie zrobię tego jak należy, mogę tylko pogorszyć sprawę.

– Nie możesz – powiedziała Murphy. – Urządzenia techniczne zawsze przy nim wariują.

Pokój zawirował.

W którymś momencie stał nade mną Michael z ręką na mojej głowie.

– Spokojnie, Harry. Już prawie po wszystkim.

Pomyślałem sobie: świetnie. Mam uzbrojoną eskortę, żebym na pewno trafił do piekła.

Kiedy obudziłem się następnym razem, leżałem w małej sypialni, wypełnionej prawie pod sufit stertami pudeł i półkami z materiałami. Uśmiechnąłem się, rozpoznając, gdzie jestem. Był to pokój gościnny Carpenterów.

Na podłodze przy łóżku leżał napierśnik zbroi Michaela. Widać było cztery zgrabne dziury po kulach. Usiadłem, a rękę przeszył mi ból. Była zabandażowana.

Usłyszałem szmer przy drzwiach. Jakiś dzieciak wyjrzał zza rogu. Mały Harry Carpenter wpatrywał się we mnie szaroniebieskimi oczami.

– Cześć – przywitałem go.

Grzecznie podniósł pulchną rączkę i pomachał mi.

– Jestem Harry – przedstawiłem się. Zmarszczył brwi z zastanowieniem.

– Hałły – powtórzył.

– Całkiem dobrze, mały.

Uciekł. Po minucie wrócił, trzymając rączkę wysoko nad głową, żeby dosięgnąć dłoni taty. Michael wszedł do pokoju, uśmiechając się do mnie. Miał na sobie dżinsy, czystą białą koszulkę i bandaż na ramieniu. Skaleczenie na twarzy goiło się, wyglądał na wypoczętego i zrelaksowanego.

– Dzień dobry – powiedział. Odwzajemniłem się zmęczonym uśmiechem.

– Twoja wiara cię chroni, co?

Michael podniósł napierśnik i pokazał mi go od spodu. Wyłożony był kremowym tworzywem, w którym widniały głębokie wgniecenia. Odkleił go, żeby pokazać liczne warstwy kuloodpornego materiału, pod którym znajdowała się jeszcze płytka ceramiczna.

– Moja wiara mnie chroni, mój kevlar pomaga. Zaśmiałem się lekko.

– Charity kazała ci to włożyć?

Michael podniósł małego Harry’ego i posadził go sobie na ramionach.

– Sama to zrobiła. Powiedziała, że nie zawracałaby sobie głowy produkowaniem napierśnika, w którym mogę zostać zastrzelony.

– Ona ci zrobiła napierśnik? – zdziwiłem się.

– Całą moją zbroję. Pracowała przy motocyklach.

Ramię zaczęło mnie rwać tak mocno, że nie dotarło do mnie ostatnie zdanie.

– Przepraszam, co powiedziałeś?

– Powiedziałem, że pora na twoje lekarstwo. Dasz radę coś przedtem zjeść?

– Spróbuję.

Zjadłem zupę. To było wyczerpujące. Wziąłem potem vicodin i spałem bez snów.

W ciągu następnych dni udało mi się ułożyć przebieg wydarzeń na podstawie rozmów z Michaelem, a następnie z Sanią.

Wielki Rosjanin wyszedł z tego obronną ręką. Po wyciągnięciu mnie i Michaela z wody Marcone zadzwonił do Murphy, żeby powiedzieć jej, gdzie nas szukać. Już była w drodze, więc na miejsce dotarła w ciągu paru minut.

Załoga pociągu, jak się okazało, została zamordowana. Trzech bandziorów, których spięliśmy kajdankami, przegryzło kapsułki z trucizną i zanim ich znaleźli, byli już martwi. Murphy zawiozła nas do Buttersa, a nie na pogotowie, bo gdyby złożono raport o moich ranach, Rudolph nie ustawałby w wysiłkach, żeby tylko uprzykrzyć mi życie.

– Chyba rozum straciłam – powiedziała Murphy, kiedy przyszła mnie odwiedzić. – Przysięgam, Dresden, jeśli przyjdzie mi za to zapłacić, odbiję to sobie na tobie.

– Bijemy się w słusznej sprawie, Murph – przypomniałem. Przewróciła oczami, ale powiedziała:

– Widziałam ciało w kaplicy na lotnisku, Harry. Znałeś go? Wyjrzałem przez okno na trójkę najmłodszych dzieci Michaela, bawiących się na podwórku pod okiem tolerancyjnej Molly.

– To był przyjaciel. Zamiast niego mogłem tam leżeć ja. Murphy przeszedł dreszcz.

– Przykro mi, Harry. A ci ludzie, którzy to zrobili? Dali ci spokój? Popatrzyłem na nią i wyznałem:

– To ja im dałem spokój. Nie sądzę, żeby udało mi się zrobić cokolwiek więcej, jak tylko ich rozwścieczyć.

– Co będzie, jeśli wrócą?

– Nie wiem – przyznałem.

– Źle – stwierdziła Murphy. – Właściwa odpowiedź brzmi: nie wiem dokładnie, ale na pewno, jak przyjdzie co do czego, zadzwonię do Murphy. Przy mnie jakoś mniej obrywasz.

– To prawda. – Położyłem rękę na jej dłoni. – Dzięki, Murph.

– Zaraz się porzygam, Dresden – skwitowała. – Aha, wiesz, Rudolpha już nie ma w wydziale specjalnym. Jego styl spodobał się asystentowi prokuratora okręgowego, z którym współpracował.

– Rudolph, wścibskonosy renifer – powiedziałem. Murphy wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

– Przynajmniej nie muszę się już nim przejmować. Teraz to sprawa wydziału wewnętrznego.

– Rudolph w wydziale wewnętrznym. To może być niezłe.

– Przynajmniej nie kilka potworów naraz.

Czwartego dnia Charity obejrzała moją ranę i oznajmiła Michaelowi, że mogę już się wynosić. Ani razu nie odezwała się do mnie bezpośrednio, co można było uznać za postęp w stosunku do poprzednich moich wizyt. Po południu przyszli do mnie Michael z Sanią. Michael niósł miecz Shira w wysłużonej, drewnianej pochwie.

– Odzyskaliśmy miecz – powiedział. – To dla ciebie.

– Na pewno będziesz miał lepszy pomysł, co z nim zrobić, niż ja – zaprotestowałem.

– Shiro chciał, żebyś ty go wziął – upierał się Michael. – Aha, jest też list go ciebie.

– Co?

Michael podał mi kopertę i miecz razem. Wziąłem je i zmarszczyłem brwi, patrząc na kopertę. Widniały na niej wykaligrafowane przepięknie czarnym atramentem litery.

– „Do Harry’ego Dresdena” – przeczytałem. – I twój adres, Michael. Nadane dwa tygodnie temu.

Michael wzruszył ramionami.

Otworzyłem kopertę. Wewnątrz znajdowały się dwie kartki. Jedna z nich była kopią opinii medycznej. Na drugiej, napisanej ozdobnym pismem, takim jak na kopercie, przeczytałem:

Szanowny Panie Dresden W chwili, gdy będzie Pan czytał ten list, mnie już nie będzie wśród żywych. Bez wdawania się w szczegóły powiem tylko, że wiadomo mi o kilku sprawach, które mają mieć miejsce w ciągu paru najbliższych dni. Piszę teraz, bo może nie być mi dane powiedzieć tego Panu osobiście.

Pańska ścieżka często bywa mroczna. Nie zawsze ma pan luksus, jakiego doświadczamy my, Rycerze Krzyża. My walczymy z mocami ciemności. W naszym życiu wszystko jest czarne lub białe, podczas gdy Pan musi mieć do czynienia z wieloma odcieniami szarości. Trudno wtedy nie zmylić drogi.

Proszę zaufać swojemu sercu. Jest Pan przyzwoitym człowiekiem. W sercu takim jak Pańskie gości dobro.

W załączeniu przesyłam opinię medyczną. Moja rodzina zna jej treść, ale nie podzieliłem się nią z Michaelem i Sanią. Mam nadzieję, że wiadomość ta uspokoi pana, co do dokonanego przeze mnie wyboru. Nie chcę, aby mnie opłakiwano. Kocham moją pracę. Wszyscy musimy kiedyś umrzeć. Nie ma lepszej śmierci niż zginąć, walcząc o coś, co się ukochało.

Pozostań w łasce i prawdzie Shiro Przeczytałem opinię medyczną, mrugając od łez napływających mi do oczu.

– Co to jest? – spytał Sania.

– To od Shira – powiedziałem. – Był umierający. Michael zmarszczył brwi.

– Rak. Ostatnie stadium. Wiedział o tym, jadąc tu. Michael odetchnął głęboko.

– Teraz rozumiem. – A ja nie.

Michael podał wynik badań Sani i uśmiechnął się.

– Shiro musiał wiedzieć, że będziesz nam potrzebny, żeby powstrzymać Denarian. To dlatego wymienił siebie na twoją wolność. I dlatego wziął na siebie twoją klątwę.

– Dalej nie wiem, dlaczego. Michael wzruszył ramionami.

– Potrzebowaliśmy ciebie. Ty miałeś wszystkie informacje. To ty odkryłeś, że Cassius podszywa się pod ojca Vincenta. To ty masz kontakty we władzach i możesz mieć dostęp do ich informacji. Tylko ty mogłeś spowodować usunięcie ludzi z terminalu i wezwać na pomoc Marconego.

– Nie jestem pewien, czy to akurat dobrze o mnie świadczy – powiedziałem naburmuszony.

– Wynika stąd, że byłeś właściwą osobą na właściwym miejscu – podsumował Michael. – A co z Całunem? Marcone go zabrał?

– Tak przypuszczam. – I co z tym zrobimy?

– Nie my. Ja.

Michael przyglądał mi się przez chwilę.

– W porządku – stwierdził, podnosząc się. – Aha, dzwonili z pralni. Powiedzieli, że naliczą ci karę, jeśli nie odbierzesz natychmiast swojego prania. Ja muszę jechać na zakupy. Mogę cię podrzucić.

– Nie mam niczego, co trzeba by oddawać do pralni – mruknąłem, ale wyszedłem z Michaelem.

W pralni był do odebrania mój skórzany płaszcz; wyczyszczony i zabezpieczony pokrowcem. W kieszeni znalazłem kluczyki od Niebieskiego Garbusa, razem z kwitem z wielopoziomowego parkingu. Na odwrocie kwitu pochyłymi literami napisane było słowo: dziękuję.

Tak więc Anna Valmont nie okazała się aż tak okropną osobą. Prawdą jest jednak, że zawsze dawałem się nabrać na ładną buzię.

Wróciwszy do domu, w skrzynce znalazłem pocztówkę z widokiem Rio i bez adresu zwrotnego. Był tam za to numer telefonu. Wybrałem go i po paru dzwonkach usłyszałem głos Susan:

– Harry?

– Harry – potwierdziłem. – Nic ci nie jest?

– Zostałem postrzelony – powiedziałem. – Dojdę do siebie.

– Pokonałeś Nicodemusa?

– Uciekłem mu. Zatrzymaliśmy zarazę. Ale on zabił Shira.

– Och – westchnęła cicho. – Tak mi przykro.

– Odzyskałem płaszcz. I samochód. Nie wyszedłem na tym tak zupełnie na minus.

Nie przerywając rozmowy, zacząłem otwierać pocztę.

– A co z Całunem? – zapytała Susan.

– Jeszcze nie wiadomo. Włączył się Marcone.

– Co się stało? – dopytywała się Susan.

– Uratował mi życie. Michaelowi też. Nie musiał tego robić.

– No, no.

– Właśnie. Czasem mam wrażenie, że im jestem starszy, tym bardziej wszystko robi się zagmatwane.

Susan zakaszlała.

– Harry, przepraszam, że nie było mnie przy tobie. Kiedy odzyskałam świadomość, lecieliśmy już nad Ameryką Środkową.

– W porządku – powiedziałem.

– Nie wiedziałam, co planował Martin – przyznała się. – Szczerze mówiąc, naprawdę chciałam porozmawiać z tobą i z Trish i zabrać parę drobiazgów. Wydawało mi się, że Martin jedzie tylko po to, żeby mi pomóc. Nie miałam pojęcia, że jego celem było zabicie Ortegi. Posłużył się mną, żeby zamaskować swoje posunięcia.

– Nie szkodzi.

– Właśnie że szkodzi. Przepraszam. Otworzyłem jeden z listów.

– No nie, to jakieś żarty! – wykrzyknąłem. – Co?

– Właśnie przeczytałem list od adwokata Larry’ego Fowlera. Sukinsyn oskarża mnie o zniszczenie jego samochodu i studia.

– Nie może tego udowodnić – zauważyła Susan. – Czy może?

– Niezależnie od tego, co on może, a czego nie, wydam majątek na same koszty prawne. Gładki, pazerny sukinsyn.

– Niestety, muszę jeszcze dołożyć niedobrą wiadomość. Ortega wrócił do Casaverde i dochodzi do siebie. Wezwał najpotężniejszych wojowników i rozgłasza wszem i wobec, że zamierza cię zabić osobiście.

– Niech nie chwali dnia przed zachodem słońca. Dostrzegasz tu nutę subtelnego humoru? Wampiry. Przed zachodem słońca. Ale jestem dowcipny, co?

Susan powiedziała na stronie coś po hiszpańsku, po czym westchnęła.

– Cholera, muszę już iść.

– Ratować kobiety i dzieci? – spytałem.

– Przeskakiwać jednym susem wysokie budynki. Lepiej włożę bieliznę.

Uśmiechnąłem się.

– Żartujesz o wiele częściej niż zazwyczaj – powiedziałem. – Podoba mi się to.

Mogłem sobie wyobrazić uśmiech na jej twarzy.

– Mam do czynienia z wieloma przerażającymi sprawami – przypomniała mi. – Trzeba to jakoś odreagować. Można się z tego śmiać albo oszaleć. Można też stać się takim jak Martin. Odciąć się od wszystkich i od wszystkiego. Starać się nic nie czuć.

– A ty wolisz żartować.

– Nauczyłam się tego od ciebie.

– Powinienem otworzyć szkołę.

– Możliwe – zgodziła się. – Kocham cię, Harry. Chciałabym, żeby sprawy potoczyły się inaczej.

– Ja też – powiedziałem przez ściśnięte gardło.

– Podam ci adres do korespondencji. Kiedy tylko będziesz potrzebował mojej pomocy, daj znać.

– Tylko jeśli będę potrzebować pomocy? – spytałem. Usłyszałem, jak powoli wydycha powietrze.

– Tak – powiedziała w końcu.

Spróbowałem powiedzieć: „Dobra”, ale gardło miałem za bardzo ściśnięte, żeby wydobyć choć słowo.

– Do widzenia, Harry – powiedziała Susan.

– Do widzenia – wyszeptałem. I na tym koniec.

Obudził mnie dzwonek telefonu. Był już następny dzień.

– Hoss – odezwał się Ebenezar – powinieneś obejrzeć wiadomości. I rozłączył się.

Poszedłem do najbliższego baru na śniadanie i poprosiłem kelnerkę, żeby włączyła telewizor. Zrobiła to.

...nadzwyczajne wydarzenie, przypominające horrory fantastycznonaukowe z przełomu wieków, okazało się upadkiem asteroidy na miasteczko Casaverde w Hondurasie.

Zdjęcia lotnicze na ekranie pokazywały gigantyczną, dymiącą dziurę w ziemi. Otaczające ją drzewa w promieniu pół kilometra leżały poprzewracane. Za kręgiem zniszczeń znajdowała się uboga wioska.

...jednak agencje informacyjne na całym świecie donoszą, że domniemany meteoryt był w rzeczywistości nieczynnym radzieckim satelitą komunikacyjnym, który opuścił swoją orbitę i spadł na ziemię. Brak jest szacunków co do liczby ofiar śmiertelnych i rannych w tym niesamowitym, tragicznym wypadku, wydaje się jednak pewne, że nikt w pałacu nie pozostał przy życiu.

Odchyliłem się z wolna do tyłu, wydymając wargi. Postanowiłem w końcu nie żałować, że asteroida Dresden okazała się nieczynnym radzieckim satelitą. Postanowiłem również nigdy więcej nie sprzeciwiać się Ebenezarowi.

Nazajutrz wytropiłem Marconego. Nie było to łatwe i kosztowało mnie wiele zachodu w świecie duchów, aż w końcu udało mi się zdobyć skuteczne zaklęcie. W dodatku Marcone znał wszystkie sztuczki i potrafił gubić pościg. Musiałem pożyczyć od Michaela furgonetkę, żeby móc go śledzić, nie wzbudzając podejrzeń. Garbus może i ma swój urok, ale na pewno nie jest dyskretny.

Marcone dwa razy zmieniał samochody i wykorzystywał magiczny odpowiednik pola elektromagnetycznego, które miało niweczyć moje zaklęcie. Jedynie przytomność umysłu, odrobina taumaturgii i zdolności detektywistycznych sprawiły, że udało mi się nie stracić go z oczu.

Wieczorem podjechał do prywatnego szpitala w Wisconsin. Był to zakład dla przewlekle chorych. Wysiadł z samochodu ubrany po sportowemu i w czapce bejsbolowej, co już samo w sobie stanowiło zdecydowany dysonans. Wziął z samochodu plecak i wszedł do szpitala. Odczekałem chwilę, po czym ruszyłem w tę samą stronę, kierując się swoim zaklęciem. Pozostałem na zewnątrz, wpatrując się w okna jasno oświetlonych korytarzy.

Marcone zatrzymał się przed drzwiami jednego z pokoi i wszedł. Na papierowej wywieszce na drzwiach napisane było dużymi literami Doe, Jane. Czarny napis z czasem wypłowiał nieco.

W pokoju stało jedno łóżko, na którym leżała dziewczyna. Jej wiek określiłbym na jakieś kilkanaście, może dwadzieścia parę lat. Była tak szczupła, że trudno mieć pewność. Nie była podłączona do aparatury, a na okrywającym ją prześcieradle nie zauważyłem ani jednej fałdki. Wszystko wskazywało na to, że niezależnie od tego, kim jest, znajduje się w stanie śpiączki.

Marcone przysunął sobie do łóżka krzesło, wyciągnął pluszowego misia i ułożył go w zgięciu ramienia dziewczyny. Wyjął książkę i zaczął jej czytać na głos. Po godzinie czytania założył miejsce w książce i schował ją z powrotem do plecaka.

Następnie z plecaka wydobył Całun. Ściągnął z dziewczyny koc i starannie okrył ją Całunem, podwijając go na końcach, żeby się nie zsunął.

Na wierzch narzucił koc i znów usiadł na krześle ze spuszczoną głową.

Nigdy bym nie pomyślał, że John Marcone mógłby się modlić. Teraz jednak widziałem, jak jego usta układają się w słowo „proszę”, powtarzane bez końca.

Trwał tak przez następną godzinę. Po jej upływie twarz miał wymiętą i zmęczoną. Podniósł się i pocałował dziewczynę w czoło. Schował misia do plecaka i wyszedł z pokoju.

Podszedłem do jego samochodu i usiadłem na masce. Marcone zatrzymał się, kiedy mnie spostrzegł. Nie poruszyłem się. Zbliżył się ostrożnie i odezwał się cichym głosem:

– Jak mnie znalazłeś?

– Nie było łatwo – przyznałem.

– Czy ktoś jest z tobą? – Nie.

Widziałem, jak tryby obracają się w jego umyśle. Widziałem, że wpadł w lekką panikę. Widziałem, że rozważa, czyby mnie nie zabić. Widziałem też, jak się powstrzymuje przed jakąkolwiek gwałtowną reakcją. Skinął głową.

– Czego chcesz?

– Całunu.

– Nie – uciął. W jego głosie pobrzmiewała frustracja. – Ma tu zostać.

– Widziałem – poinformowałem go. – Kim jest ta dziewczyna? Jego oczy patrzyły bez wyrazu. Nie odpowiedział.

– Dobra, Marcone – powiedziałem. – Wolisz oddać mi Całun czy wyjaśnić wszystko policji, kiedy przyjadą przeszukać to miejsce?

– Nie możesz – powiedział cicho. – Nie możesz jej tego zrobić. Ona jest w niebezpieczeństwie.

Wytrzeszczyłem oczy.

– To twoja córka?

– Zabiję cię – obiecał tym samym łagodnym tonem. – Jeśli tylko chuchniesz w jej kierunku, zabiję cię, Dresden. Własnymi rękami.

Wierzyłem mu.

– Co jej jest? – spytałem.

– Przewlekły stan wegetatywny – odparł. – Śpiączka.

– Potrzebowałeś go, żeby ją wyleczyć – olśniło mnie. – To po to kazałeś go ukraść.

– Tak.

– Nie wydaje mi się, żeby to działało w ten sposób – zauważyłem. – To nie jest takie proste jak zapalenie światła.

– Ale może zadziałać – powiedział. Wzruszyłem ramionami.

– Może.

– Spróbuję – oświadczył. – Co innego mi zostaje? Popatrzyłem znów w okno. Przez chwilę milczałem, wreszcie podjąłem decyzję.

– Trzy dni. Zmarszczył brwi. – Co?

– Trzy dni – powtórzyłem. – Trzy to magiczna liczba. I przypuszczalnie tak długo Chrystus był w niego zawinięty. Po trzech dniach, po trzech wschodach słońca przekonasz się, czy pomogło.

– A potem?

– Potem zwrócisz Całun zawinięty w szary papier pakowy Ojcu Forthillowi z kościoła Świętej Marii od Aniołów – powiedziałem. – Bez żadnego listu, bez niczego. Po prostu zwrócisz.

– A jeśli tego nie zrobię, ujawnisz wszystko. Pokręciłem głową, wstając.

– Nie. Nie zrobię tego. Spróbujmy.

Przyglądał mi się przez chwilę, twarz mu złagodniała.

– Dobrze. Zostawiłem go.

Kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z Marconem, zmusił mnie podstępem do spojrzenia w głąb duszy. Chociaż nie poznałem szczegółów, dowiedziałem się wtedy, że ma jakąś tajemnicę, która daje mu nieprawdopodobną siłę woli i wewnętrzną moc potrzebną do kierowania jednym z największych imperiów zbrodni. Ta tajemnica sprawiała, że był bezlitosny, pragmatyczny, śmiertelnie niebezpieczny.

Teraz już ją poznałem.

Marcone wciąż był katem. Ból i cierpienie powodowane przez jego państwo zbrodni powodowało nieszczęścia ludzkie niewyobrażalnych rozmiarów. Może robił to ze szlachetnych pobudek, co byłem w stanie zrozumieć. Ale fakt pozostawał faktem. Dobrymi chęciami Marconego można było wybrukować całą nową drogę do piekła.

Jednak, niech to szlag, nie potrafiłem już go nienawidzić. Nie mogłem go nienawidzić, bo nie miałem pewności, że na jego miejscu nie postąpiłbym tak samo.

Nienawiść jest łatwiejsza, ale świat nie jest łatwym miejscem.

Łatwiej byłoby nienawidzić Marconego.

Cóż, kiedy nie mogłem.

Kilka dni później Michael wydał w ogrodzie przyjęcie pożegnalne dla Sani, który teraz, kiedy już Całun został zwrócony ojcu Forthillowi, wracał do Europy. Zostałem zaproszony, więc pojawiłem się tam i zjadłem ze sto pięćdziesiąt grillowanych hamburgerów. Kiedy się z nimi uporałem, wszedłem do domu, ale zatrzymałem się w drzwiach, żeby zajrzeć do salonu.

Sania siedział w fotelu z wyrazem zdumienia na twarzy i z niedowierzaniem wpatrywał się w telefon.

– Znowu – powiedział.

Molly siedziała po turecku na kanapie obok niego z książką telefoniczną na kolanach, a moja lista zakupów, którą upuściłem w domku na drzewie, leżała rozłożona na książce. Wyraz twarzy miała poważny, ale w oczach błyskały jej iskierki, kiedy wykreślała na czerwono następną pozycję w książce.

– Dziwne – stwierdziła, dyktując kolejny numer. Sania zadzwonił.

– Halo? – odezwał się po chwili. – Dzień dobry panu, czy mógłby pan być tak uprzejmy i powiedzieć mi, czy macie Prince’a Alberta w puszkach? – Zamrugał, oznajmiając: – Znowu się rozłączyli.

– Niesamowite – skomentowała Molly, puszczając do mnie oko. Opuściłem ich, zanim zacząłem się krztusić z powstrzymywanego śmiechu, i wyszedłem przed dom. Mały Harry bawił się w trawie, w zasięgu wzroku siostry, która spoglądała na niego przez okno.

– Cześć, mały. Nie powinieneś tu być sam. Ludzie oskarżą cię, że jesteś odludkiem. Powinieneś przywitać się ze wszystkimi.

Usłyszałem brzęk. Coś połyskującego upadło w trawę niedaleko chłopczyka, który natychmiast wstał i chwiejnie pomaszerował w tym kierunku.

W przypływie paniki skoczyłem, wyprzedziłem go i nakryłem dłonią wytartą, srebrną monetę, zanim dziecko zdążyło przykucnąć i ją chwycić. Poczułem przeszywający ból w ręce. Ogarnęło mnie niejasne poczucie, że ktoś obok obudził się z drzemki i przeciąga się.

Spojrzałem na ulicę i zobaczyłem samochód. Szyba od strony kierowcy była opuszczona.

Za kierownicą siedział Nicodemus, uśmiechnięty i zrelaksowany.

– Zobaczymy się jeszcze, Dresden – rzucił, odjeżdżając. Uniosłem drżącą dłoń znad monety.

Moim oczom ukazała się poczerniała pieczęć Lasciela. Usłyszałem, że ktoś otwiera drzwi, więc instynktownie zgarnąłem monetę i wsunąłem do kieszeni. Obejrzawszy się, zobaczyłem Sanie, który ze zmarszczonymi brwiami ogarniał wzrokiem ulicę. Kilka razy poruszył nozdrzami i podszedł do mnie. Pociągnął znów nosem i utkwił wzrok w dziecku.

– Aha, ktoś tu nieładnie pachnie – zagrzmiał, chwytając w ramiona piszczącego i zaśmiewającego się chłopca. – Mogę na chwilę porwać twojego kolegę, Harry?

– Proszę bardzo – powiedziałem. – I tak już muszę iść.

Sania skinął głową, uśmiechając się do mnie. Uścisnęliśmy sobie ręce.

– Dobrze się z tobą pracowało – powiedział Sania. – Może się jeszcze spotkamy.

Moneta w mojej kieszeni była zimna i ciężka.

– Jasne. Niewykluczone.

Wyszedłem, nie żegnając się z nikim, i pojechałem do domu. Przez całą drogę słyszałem jakiś ledwo dosłyszalny szept. Rzuciłem głośne, niecenzuralne słowo i zabrałem się do roboty.

Po dziesięciu godzinach odłożyłem łopatę i spojrzałem spode łba na półmetrową dziurę, którą wygryzłem w betonowej podłodze laboratorium. Szept w mojej głowie nucił Sympathyfor the Devil Stonesów.

– Harry – szepnął łagodny głos.

Wrzuciłem monetę do dziury i otoczyłem ją stalowym pierścieniem o średnicy siedmiu centymetrów. Szept urwał się gwałtownie.

Zalałem dziurę dwoma wiadrami zaprawy cementowej i wygładziłem. Potem wyskoczyłem czym prędzej z laboratorium, zatrzaskując za sobą drzwi.

Pan domagał się mojej uwagi. Usiadłem na kanapie, a on wskoczył i rozciągnął mi się na kolanach, wystawiając brzuch. Głaszcząc go, patrzyłem na stojący w rogu miecz Shira.

Powiedział, że muszę żyć w świecie szarości. Zaufać sercu.

Podrapałem Pana za prawym uchem, co tak bardzo lubił. Zamruczał z aprobatą. Przynajmniej kot w tej chwili przyznawał, że serce mam na właściwym miejscu. Ale może nie do końca był obiektywny.

Po chwili wziąłem do ręki miecz Shira w drewnianej pochwie i przyjrzałem się gładkiemu, staremu drewnu. Koniuszkami palców wyczuwałem moc Fidelacchiusa. Na pochwie wyrzeźbiony był pojedynczy japoński ideogram. Spytałem o niego Boba, który powiedział, że oznacza on po prostu wiarę.

Nie jest dobrze trzymać się kurczowo przeszłości. Nie da się spędzić całego życia, oglądając się za siebie. Nawet, jeśli nie wiadomo, co jest przed nami. Można tylko iść dalej i starać się wierzyć, że jutro będzie takie, jakie powinno być, nawet jeśli nie takie, jakiego oczekiwaliśmy.

Zdjąłem z półki zdjęcie Susan. Pocztówki włożyłem do brązowej koperty. Wziąłem pudełeczko od jubilera z marnym pierścionkiem zaręczynowym, którego nie przyjęła. Wszystko to upchnąłem w głębi szafy.

Nad kominkiem powiesiłem miecz starego człowieka. Może faktycznie niektóre rzeczy nie pasują do siebie. Olej i woda. Sok pomarańczowy i pasta do zębów.

Ja i Susan.

Ale jutro też jest dzień.