Wszystkie wykady

FIZJOTERAPIA W ORTOPEDII, REUMATOLOGII I TRAUMATOLOGII.




TEMAT: Fizjoterapia po złamaniach kości.



1) usprawnianie w okresie unieruchomienia

2) mobilizacja po zdjęciu unieruchomienia

3) sposoby usprawniania w zależności od miejsca i rodzaju złamania oraz przyjętej metody leczenia



Złamania kości mogą być:


– zamknięte -> bez kontaktu odłamów z otoczeniem

– otwarte -> z kontaktem odłamów z otoczeniem

• bezpośrednie

• pośrednie

– zielona gałązka ( u dzieci)-> silna istota korowa trzyma kość


• z przemieszczeniem

• bez przemieszczenia


– kompresyjne (zgnieceniowe) np. trzonu kręgu, szyjki kości udowej->zwykle przy odwiedzeniu kości z rozejściem się odłamów


Klasyfikacja złamań:


1) przebieg szczeliny złamania:

– poprzeczne;

– skośne;

– spiralne;

– z odłamań pośrednich;

– wieloodłamowe;


2) lokalizacja złamania:

– trzonu

– przynasady (nadkłykciowe, podkrętarzowe)

– nasady

– występów kostnych

– śródstawowe, powierzchni stawowych (olbrzymie ograniczenie ruchomości w stawie)


3) przemieszczenie odłamów kostnych:

– do boku;

– z rozciągnięciem;

– ze skręceniem;

– kątowe;

– rotacyjne;


a) obecność i rodzaj przemieszczeń odłamów kostnych:

– pierwotne-> powstające w chwili działania urazu;

– wtórne-> wynikające z działania mięśni, ścięgien, wiązadeł;


b) czynniki powodujące przemieszczenie:

– siła i kierunek działania urazu;

– ciężar ciała lub części kończyny położonej obwodowo w stosunku do szczeliny działania;

– siła mięśni;

– nieprawidłowe unieruchomienie;


4) mechanizm urazu:

– bezpośredni -> bezpośrednie działanie siły;

– pośredni -> zadziałanie siły w bardzo odległym miejscu, a uraz jest w innym miejscu:

• pociąganie -> dochodzi do nich w skutek nagłego skurczu mięśnia

->dotyczy:

*rzepki

*wyrostki łokciowe;

*kolec biodrowy przedni;

*guz kulszowy

• zginanie i skręcanie -> mechanizm tych złamań jest najczęściej mieszany z przewagą komponentu zgięciowego lub skrętnego;

-> przy mechaniźmie zgięciowym powstają złamania skośne lub

poprzeczne

-> przy złamaniu skrętnym- spiralne;

-> złamania skośne mają znacznie mniejszą powierzchnię niż złamania spiralne;

• zgniatanie;

• zazwyczaj występuje kombinacja tych sił;


5) ilość odłamów

– dwuodłamowe

– dwuodłamowe z odłamem pośrednim

– trójodłamowe

– wieloodłamowe aż do rozkawałkowania kości



Leczenie:


1) zachowawcze

– złamanie z przemieszczeniem -> repozycja, następnie unieruchomienie przez opatrunek gipsowy

– złamanie bez przemieszczenia -> tylko unieruchomienie


2) operacyjne

– zespolenie za pomocą odpowiednich zespoleń, odpowiednimi łącznikami, wtedy bez opatrunku gipsowego np.zespolenie trzonu kości udowej





Szczególną metodą leczenia złamań kości długich jest system osteosyntezy zewnętrznej:

– jest to wprowadzenie odpowiednich śrub, drutów w odłam bliższy i dalszy złamanej kości, na zewnątrz jest odpowiednie rusztowanie, którym się wszystko reguluje, aby nie kontaktować tkanki pacjent ze światem zewnętrznym

– przy złamaniach otwartych stosuje się osteozy wewnętrzne

– metoda z wyboru:

* zastosowanie leczenia czynnościowego złamań


W celu zespolenia wewnętrznie złamanej kości stosuje się różnego rodzaju łączniki metalowe:


– pętle drutowe (np.złamanie rzepki)

– śruby

– płytki typu Eggersa (rynnowe i płaskie o kształtach I, L, T, Y)

– płytki kątowe według Neufelda (służy tylko do zespolenia złamanej szyjki kości udowej)

– płytki samodociskające typu Osteo (A-T) mogą wcisnąć nawet 8mm kość w kość (np. do zespoleń kości udowej -> do członu bliższego odłamu przyciska się 3 śrubami, następnie szczelina i do odłamu dalszego płytka, którą przykręca się najpierw pierwszą śrubę-prowadzącą, następnie ostatnią-dociskową i środkową też dociskową, maksymalnie zbliżamy odłam do odłamu)




– druty Kirschnera (są wykorzystywane w stabilizacji zewnętrznej)

– gwoździe Kuntschera (kształt przeciętej litery O, w środku pustej, duża wytrzymałoś na złamania, czasem wkłada się kinczer w kinczer aby jeszcze zwiększyć wytrzymałość, gdy są silne mięśnie lub pacjent nie słucha naszych poleceń, ten typ łącznika jest dobry do zespoleń od krętarza do połowy kości udowej)

– wiele innych



I. Usprawnianie w okresie unieruchomienia na przkładzie złamania szyjki kości udowej unieruchomione (immobilizacja), leczenie zachowawcze


Płeć: kobieta

Wiek: 78 lat

Rozpoznanie: złamanie szyjki kości udowej

Rodzaj złamania: złamanie odwiedzeniowe, wklinowane, częściowo stabilne z niewielkim przemieszczeniem odłamów (to złamanie jest lepsze do gojenia niż przwiedzeniowe)

Leczenie: zachowawcze z założeniem opatrunku gipsowego biodrowo-udowego z nogawką na udo kończyny przeciwnej i dogipsowaną rozpórką powyżej kolana (strona grzbietowa stopy wolna, gips musi być na stopę aby nie dochodziło do rotacji)

Zalecenia: kinezyterapia

• po 6 tygodniach odjęcie nogawki z kończyny przeciwnej i rozpórki

• nauka chodzenia z odciążenime kończyny złamanej

• po 12 tygodniach zdjęcie unieruchomienia i kontrola rentgenowska


Postępowanie usprawniające musi być bezpośrednie i wczesne. Rozpoczyna się od pierwszego dnia po założeniu opatrunku gipsowego.


Obejmuje w kolejności chronologicznej następujące rodzaje ćwiczeń:


1) ćwiczenia oddechowe

2) gimnastyka poranna

3) ćwiczenia zapobiegające odleżynom (oparcie łokci o materac i uniesienie bioder do góry)

4) ćwieczenia wolnych stawów nie objetych unieruchomieniem

5) ćwiczenia synergistyczne kontralateralne

6) ćwiczenia synergistyczne ipsilateralne


• pierwze 6 ćwiczeń wykonujemy już od 1-2 dnia


7) ćwiczenia izometryczne (dopiero po upływie 2 tygodni w leczeniu zachowawczym/ nie każemy wykonać pacjentowi ruchu np.zgięcia-jest to bardzo zła rzecz, ale napięcie uzyskujemy siłą woli!!!)

8) pionizacja (w pierwszych 6 tygodniach zwykle się tego nie robi)


• ćwiczenie 7 i 8 po zdjęciu nogawki z kończyny zdrowej


9) gimnastyka ogólnousprawniająca

10) ćwiczenia mobilizujące zdrowy staw biodrowy (ruchy we wszystkich płaszczyznach, uruchamiamy ten staw)

11) nauka chodzenia z odciążeniem kończyny złamanej (o kulach przez 6 tygodni aż do całkowitego zdięcia unieruchomienia-2kule i jedna noga)



Schemat dawkowania ćwiczeń izometrycznych po złamaniu kości:

KOLEJNE DNI USPRAWNIANIA

ILOŚĆ SERII

ILOŚĆ SKURCZÓW W SERII

CZAS SKURCZU

CZAS ROZKURCZU

ŁĄCZNY CZAS TRWANIA TEGO ĆWICZENIA

1

2

3

4

5

6

1

1

2

2

3

3



20



2,5 sek



2,5 sek

1,40

1,40

3,20

3,20

5,00

5,00

7

8

9

10

11

12

4

4

2

2

3

3



20



5 sek



5 sek

3,20

3,20

6,40

6,40

10,00

10,00

13

14

15

16

17

18

1

1

2

2

3

3



20



7,5 sek



7,5 sek

5,00

5,00

10,00

10,00

15,00

15,00

19

3

20

7,5 sek

7,5 sek

15 min


– została usunięta nogawka na kończynie zdrowej i poprzeczka, możemy pacjentkę spionizować

– chory stoi na zdrowej kończynie, na stole pionizacyjnym bądź pacjent przyjmuje pozycję półleżącą, następnię na chwilę stawiamy pacjenta

– dalej ćwiczenia ogólonousprawniające, wzmacniające zdrowy staw biodrowy

– po sionizowaniu rozpoczynamy naukę chodzenia z odciążeniem kończyny złamanej poprzez chodzenie z balkonikiem, bądź o kulach, jeśli są to kule pachowe musimy uważać na naczynia i nerwy przechodzące przez pachę


II. Mobilizacja po zdjęciu unieruchomienia:

– przeprowadza się ocenę radiologiczną stanu zrostu złamania

– wstępnie badanie fizjoterapeutyczne i na tej podstawie przystępuje się ćwiczeń mobilizujących

– ocena kliniczna jeśli nie ma zrostu to chirurg musi podjąć decyzję o dalszym leczeniu, być może operacyjnym, jeżeli jest zrost niedostateczny to chirurg przedłuża unieruchomienie bądź decyduje się na zabieg operacyjny

– jeśli jest zrost ostateczny chirurg zostawia pacjenta fizjoterapeucie, jest to dla nas I etap usprawniania:

• najpierw oceniamy czy chory jest w stanie wykonać ruchy w stawach, poprowadzić ruch w każdej płaszcyźnie

• sprawdzamy ruchy czynnne, bierne w jakim zakresie je wykonuje, czy wykonuje je z bólem czy bez bólu

• jeśli pacjent nie może sam wykonać ruchu, to prowadzimy ruch pacjneta, prowadzimy ćwiczenia wspomagane

• jeśli ruchy są bolesne, trudne, pacjent nie ma wystarczającej siły okres wstępny może trwać dłużej nawet 2 tygodnie (wszystko zależy od pacjenta, psychiki, sprawności fizycznej, wieku)

• wykonujemy test siły, pomiary obwodów, długości jeśli widzimy że możliwy jest skrót kończyny

• jeśli pacjent ma problemy z oddychaniem to mierzymy pojemność życiową płuc itp.


Po opracowaniu programu usprawniania przystępujemy do ćwiczeń:

CEL:

– uruchomienie wszystkich stawów po zdjęciu opatrunku

– odbudowa siły mięśniowej

– przywrócenie ogólnej sprawności

– przywrócenie koordynacji nerwowo-ruchowej

– przywrócenie krążenia krwionośnego i limfatycznego

– przywrócenie pełnej pojemności życiowej płuc

– uzyskanie możliwie pełnej zdolności lokomocyjnej

– wzmocnienie mięśni


III. Plan rehabilitacji:

a) Ćwiczenia zwiększające ruchomość w stawach:

1) ćwiczena relaksu

2) ćwiczenia mobilizujące na ruchomych szynach

3) ćwiczenia wykonywane z dużą dynamiką (np.w odciążeniu->wymachy, jeżeli mamy siłę na +3,4 wg skali Lovetta to w odciążeniu możemy to robić bardzo szybko)

4) ćwiczenia relakscji poizometrycznej (metoda zaciągnięta z terapii manualnej)

5) ćwiczenia autorelaksacji (terapeuta pomaga w rozcjąganiu, terapia manualna)

6) ćwiczenia autoredresji

7) wyciągi

8) redresje bierne

W stawie biodrowym redresja jest zabroniona, staw kolanowy nie lubi redresji,a stawu skokowego nie musimy redresować.


b) Ćwiczenia przywracające siłę mięśni:

– ćwiczenia statyczne i dynamiczne koncentryczne i ekscentryczne z oporem

1) ćwiczenia statyczne z oporem

2) ćwiczenia ekscentryczne właściwe (bez oporu)

3) ćwiczenia ekscentryczne z oporem


– siła mięśni na 1 -> 15 stopni skos (płaszczyzna ruchu do płaszczyzny poziomej)

– siła mięśni na -2 -> 30 stopni

– siła mięśni na 2 -> 45 stopni

Nie muszą być to dokładnie te stopnie bo siła też nie jest dokładnie 2 ani -2


– może być brak zrostu (staw rzekomy)

– może być niepełny zrost kostny (nie możemy pacjenta mobilizować)

– może być zrost mierny

– może być zrost dostateczny

– może być zrost dobry

– może być zrost bardzo dobry


Musimy postępować do stanu zrostu kości pacjenta:

– zrost mierny -> ćwiczenia ekscentryczne w odciążeniu, wzmacniające siłę mięśni

– zrost dostateczny -> ćwiczenia czynne właściwe, a nawet z oporem, zależy od zrostu ale także od siły mięśniowej chorego


Jeżeli jest bardzo osłabiona siła mięśniowa to mięśnie lepiej będą reagowały na ćwiczenia ekscentryczne, więc je będziemy stosować.

Musimy także wziąść pod uwagę jaką pracę wykonują mięśnie w życiu codziennym, niektóre mięśnie urzywamy koncentrycznie, a niektóre ekscentrycznie:

• mięsień trójgłowy łydki -> w fazie podporu, w czasie propulsji wykonuje pracę koncentryczną

• mięsień czworogłowy uda -> pracuje najwięcej w fazie w której wychamowuje pęd ciała, wykonuje pracę ekscentryczną

Przy sile na 4 dla czworogłowego uda praca ekscentryczna, a dla trójgłowego łydki praca koncentryczna.


c) Ćwiczenia ogólnousprawniające.


d) Zabiegi poprawiające krążenie krwi i limfy.


e) Nauka chodzenia ze stopniowym obciążaniem kończyny złamanej:

1) zrost mierny:

– uczymy pacjenta chodzić tylko z kontaktem stopy nogi chorej z podłożem, ale bez obciążania

– percepcja od podłoża jest dobra dla zrastania się kości

2) zrost dostateczny:

– rozpoczyna się obciążanie kończyny chorej do ¼ (25%) całkowitej masy ciała

3) zrost dobry:

– obciążanie nogi chorej 75% całkowietej masy ciała

4) zrost pełny:

– pełne obciążanie chorej kończyny

I. Złamania kończyny górnej:


Złamanie obojczyka:

– złamaniu może ulec:

• koniec przybarkowy obojczyka

• trzon

• koniec przymostkowy obojczyka


Unieruchomienie:

• opatrunek Desolta

• opatrunek ósemkowy

• opatrunek ,,tornister pod pachę'' -> do klatki piersiowej, do gorsetu dogipsowuje się pudełko pod pachę z wałkiem, kończyna wisi na tym, ciężar powoduje, że odłam dalszy odsuwa się od odłamu bliższego, nałożenie na siebie odłamów, działa jak wyciąg

– obojczyk bardzo dobrze się zrasta, jeśli część obojczyka dotknie drugiej części obojczyka, może przybrać inny kształt, ale to nie przeszkadza w zyciu codziennym

– w szczególnych przypadkach operacja -> zespolenie


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe


Złamania łopatki:

– złamaniu może ulec:

1) wyrostek barkowy lub/i kruczy

2) szyjka

3) powierzchnia stawowa (bardzo niebezpieczne, duże ograniczenia ruchomości)

4) górny lub dolny kąt łopatki

5) trzon

Leczenie:

– zachowawcze

– operacyjne -> tylko przy znacznych przemieszczeniach


Unieruchomienia:

• opatrunek Desolta

• gorset z szyną odwodzącą

• szyna Grucy

Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe



Złamania szyjki kości ramiennej:

1) złamania szyjki chirurgicznej

2) dwu i więcejodłamowe

3) z oderwaniem lub nie guzka większego lub mniejszego, czasem powikłanych zwichnięciem

4) złamania z odwiedzenia (opatrunek Desolta -> czyli przywodzenie)

5) złamania z przywiedzenia -> opatrunek piersiowo-ramienny odwodzący


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne

– u starszych osób nauka utrzymania równowagi i poruszania się (w wąskich przejściach)


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe


Złamania trzonu kości ramiennej:


Leczenie:

1) zachowawcze:

– w zalezności od umiejscowienia i obrażeń dodatkowych nastawienie złamania i unieruchomienie w opatrunku piersiowo-ramiennym odwodzącym

– w złamaniach niestabilnych stosuje się jedną z metod:

• opatrunek gipsowy wiszący

• wycią i opatrunek gipsowy

• opatrunek gipsowy typu U

• opatrunek gipsowy Desolta

2) operacyjne:

– wiele różnych technik zespalających odłamy kości

– płytka AO

– płytka Eggersa

– śruby


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe

– ćwiczenia w czynnościach dnia codziennego (zaburzenia w stawie łokciowym, ramiennym, czynności ręki)



Złamania nasady dalszej kości ramiennej:

1) złamanie nadkłykciowe typu zgięciowego (odłam dalszy przemieszczony do przodu) lub wyprostnego (odłam dalszy przemieszczony do tyłu)

2) złamanie międzykłykciowe w kształcie litery T lub V

3) złamanie główki lub bloczka kości ramiennej


Leczenie zależy od miejsca i rodzaju złamania:

– opatrunek gipsowy ramienny jeśli jest konieczny

– obecnie coraz częściej stosuje się leczenie czynnościowe złamań


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe

– ćwiczenia w czynnościach dnia codziennego (zaburzenia w stawie łokciowym, ramiennym, czynności ręki)

Złamanie kości przedramienia:


1) złamanie głowy kości promieniowej -> repozycja odłamów lub resekcja odłamów (usunięcie głowy kości promieniowej i wczesne usprawnianie, dobra ruchomość w stawie)

-> leczenie zrośnięcia może powodować unieruchomienie w stawie łokciowym

2) złamanie obu trzonów kości promieniowej i łokciowej

3) złamanie trzonu kości łokciowej typu Monteggia (ze zwichnięciem głowy kości promieniowej)

4) złamanie trzonu kości promieniowej typu Galazzi (ze zwichnięciem głowy i nasady dalszej kości łokciowej)

5) złamanie kości promieniowej typu Sexx- Lopressi (izolowane złamanie trzonu, są trudne w leczeniu, często łamie się drugą kość w celu zrostu pierwszej)


Złamanie trzonów kości przedramienia są rzadkie.


– opatrunek gipsowy – ramienny dobrany do typy złamania, z różnym ułożeniem przedramienia


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– pozycje przeciwobrzękowe dla kończyny chorej

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe

– ćwiczenia w czynnościach dnia codziennego (zaburzenia w stawie łokciowym, ramiennym, czynności ręki)




Złamania nasady dlaszej kości promieniowej:


1) w miejscu typowym (różnego typu):

– Smitha – zgięciowe

– Collesa – wyprostne

– Bartona – brzeżne

• opatrunek przedramienny z ujęciem kciuka (bez przemieszczenia)


2) złamania proste z przemieszczeniem

– po repozycji odłamów i odtworzeniu powierzchni stawowych opatrunek ramienno-przedramienny z ujęciem kciuka



3) złamania wieloodłamowe

– po repozycji na wyciągu

– czasami zespala się drutami Krichnera

– opatrunek gipsowy przedramienny


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe

– ćwiczenia w czynnościach dnia codziennego (zaburzenia w stawie łokciowym, czynności ręki)



Złamania dalszego odcinka kości łokciowej:

– rzadko

– zazwyczaj leczone operacyjnie


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


Po zdjęciu unieruchomienia:

– ćwiczenia odbudowujące siłę mięśni

– ćwiczenia ruchomości w stawach

– ćwiczenia ogólnousprawniające

– ćwiczenia koordynacyjne

– cwiczenia oddechowe

– ćwiczenia w czynnościach dnia codziennego (zaburzenia w stawie łokciowym, czynności ręki)



Złamania kości nadgarstka:


1) złamania kości łódeczkowatej:

– złamanie guzka (awulsyjne np.pocjąnięcie przez ścięgna, mięśnie)

– złamania w odcinku obwodowmy

– złamania talii

– złamania w odcinku bliższym

2) złamania kości trójgraniastej:

– awulsyjne

– złamania trzonu


3) złamania kości księżycowatej:

– kompresyjne

4) złamanie kości chaczykowatej

5) złamania kości główkowatej


Te złamania w ręce ocenia się na podstawie badań klinicznych


Leczenie:

– zachowawcze

– unieruchomienie w odpowiedniej pozycji kciuka i ręki gipsem przedramiennym od 4 tygodni do 6 miesięcy

– nawet to samo złamanie może leczyć się w różnym czasie, zależy to też od chirurga, który składał rękę, ale także od wieku pacjent, warunków genetycznych


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– pozycje przeciwobrzękowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


W okresie mobilizacji:

– ćwiczenia wzmacniające siłę mięśniową

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia manualne

– ćwiczenia czynności dnia codziennego



Złamania kości ręki:

1) złamania śródręcza (w obrębie podstaw, trzonów, podgłowowe)

2) złamania paliczka bliższego i środkowego (w obrębie podstaw, kłykci paliczków, trzonów i szyjki)

3) złamania kości paliczka dalszego (najczęściej zmiażdżeniowe)


Leczenie:

– zachowawcze


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– pozycje przeciwobrzękowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralaeralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne


W okresie mobilizacji:

– ćwiczenia wzmacniające siłę mięśniową

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia manualne

– ćwiczenia czynności dnia codziennego




II. Złamania w kończynie dolnej:


Złamania kości miednicy:


1) złamania stabilne:

– awulsyjne z oderwaniem kolca biodrowego przedniego górnego lub dolnego, lub guza kulszowego

– złamania talerza biodrowego

– złamania jednej gałęzi kości łonowej lub kulszowej

– złamania kości krzyżowej, kości guziczej


Leczenie:

– utrzymanie chorego w pozycji leżącej od 3 – 6 tygodni z ułożeniem kończyny dolnej w odpowiedniej p ozycji


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia przeciwodleżynowe

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych

– ćwiczenia czynne stóp

– ćwiczenia izometryczne mięśni uda

– ćwiczenia ipsilateralne


Po zakończeniu okresu leżenia:

– pionizacja

– gimnastyka ogólnousprawniająca

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia z oporem kończyn dolnych

– nauka prawidłowego chodzenia


2) złamania niestabilne:

– rozejście się spojenia łonowego

– złamania kości łonowej i kulszowej jednostronne lub obustronne

– złamania przezpanewkowe


Szybkość i powrót do zdrowia zależy od:

– typu złamania

– wielkości przemieszczenia odłamów

– od wyboru metody leczenia


Przy złamaniach kompresyjnych potrzebnej jest zastosowania wycjągu.

Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia przeciwodleżynowe

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych

– ćwiczenia czynne stóp

– ćwiczenia izometryczne mięśni uda i pośladków

– ćwiczenia ipsilateralne

– pod koniec leżenia na wycjągu rozpoczynamy ćwiczenia czynne z małym oporem kończyn dolnych na rotorze


Po zakończeniu okresu leżenia:

– pionizacja

– gimnastyka ogólnousprawniająca

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia z oporem kończyn dolnych

– nauka prawidłowego chodzenia



Złamania szyjki kości udowej:


1) ze względu na mechanizm złamania:

• przywiedzeniowe (z rozejściem się odłamów)

• odwiedzeniowe (stabilne, częściowo stabilne lub niestabilne)


2) ze względu na lokalizację złamania wg Grucy:

• przygłowowe

• przezszyjkowe

• przykrętarzowe

• przezkrętarzowe (międzykrętarzowe)


3) według kąta nachylenia złamaniaw stosunku do poziomu (Panwels):

– 3 stopnie złamania:

• I stopień -> kąt mieści się do 30 stopni

• II stopień -> kąt mieści się od 30 – 50 stopni

• III stopień -> kąt mieści się powyżej 50 stopni



– dużo metod leczenia złamań szyjki kości udowej zależy od rodzaju złamania, czym mniejszy kąt tym większa szansa na zrost kości:

• złamanie I stopnia -> należy leczyć w kierunku zrostu, jak jest wniklowanie to

unieruchomienie, jeśli się rozeszły ale poniżej 30 stopni to

zespolić i unieruchomić

• złamanie II stopnia -> albo się zrośnie, albo się nie zrośnie, stosujemy dobre

unieruchomienie

• złamanie III stopnia -> tylko endoproteza, bo inaczej powstanie staw rzekomy


Łuska derotacyjna, aby nie dochodziło do rotacji kończyny.



Złamanie trzonu kości udowej:


1) podkrętarzowe

2) w różnych miejscach typowych

3) dwuodłamowe z odłamem pośrednim

4) trójodłamowe z odłamem pośrednim

5) wieloodłamowe


Leczenie:

– zachowawcze

• gips biodrowo-kończynowy

– operacyjne:

• w przypadku złamań wieloodłamowych, złamań z przemieszczeniem

• zespolenie odłamów -> w ½ bliższej trzonu ->gwoździe Kritchnera

-> w ½ dalszej trzonu -> płytka AO

• zespolenie zewnętrzne -> leczenie czynnościowe



Złamanie nasady dalszej kości udowej:


1) awulsyjne z oderwaniem kłykcia

2)

3) złamanie przezkłykciowe w kształcie litery V, T, Y

4) złamania przebiegające przez krętarze dotyczy naruszenia powierzchni stawowych


Unieruchomienie:

– opatrunek biodrowy – kończynowych


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia przeciwodleżynowe

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia kontralateralne

– w leżeniu w 2 tygodniu po założeniu unieruchomienia ćwiczenia izometryczne

– pionizacja

– nauka chodzenia o kulach jednonóż


Po zdjęciu unieruchomienia:

– gimnastyka ogólnousprawniająca

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia z oporem kończyn dolnych

– nauka prawidłowego chodzenia






Złamania rzepki:


1) dwuodłamowe (fragment dolny i górny) -> skręca się z drugim odłamem

2) wieloodłamowe -> płytka drutowa dookoła i ściska się drut, aby złamanie się zrosło

3) gwiaździste (rozpękanie, rozwarstwianie rzepki)


Leczenie:

– operacyjne

– unieruchomienie:

• tutor gipsowyod kostek do pachwiny

• staw skokowy i biodrowy są wolne

– zachowawcze:

• gips udowy

• korek na stopę (4 tygodnie w odciążeniu, a następnie po 4 tygodniach może na tym stawać)


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe (przy leczeniu operacyjnym)

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia kontralateralne

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia izometryczne

– nauka chodzenia o kulach ze stopniowym obciążaniem kończyny (przy tutorze)


Rzepka nie jest obcjążana, dlatego leczy się ją chodząc.



Złamania kości podudzia:


1) złamania kości strzałkowej

– w odcinku bliższym będą odwrócone litery V, T, Y

– awulsyjne kłykci kości piszczelowej

– odcinek bliższy strzałki


Leczenie:

– zachowawcze

– operacyjne

– wyłącznie metody czynnościowe złamania bliższe strzałki


2) złamania trzonu kości piszczelowej

– poprzeczne

– skośne (bardzo łatwo ulegają przemieszczeniu i następuje skrót kończyny)

– spiralne (bardzo łatwo ulegają przemieszczeniu i następuje skrót kończyny)

Zespolenie kości znacznie przyśpiesza zrost.

Może dojść do martwicy skóry i odkrycia kości.


3) złamania odcinka dalszego kości strzałkowej i piszczelowej

– nadkostkowe

– kostek ( jednej, dwóch lub trzech kostek ->złamania trójkostkowe podudzia)

– kostka boczna kości piszczelowej boczny fragment

Leczenie:

– operacyjne ponieważ łatwo się przemieszczają


Złamania podudzia unieruchomia się gipsem udowym.


Złamania kostek:

– dobre zespolenie

– gips udowy 6 tygodni, po 6 tygodniach zakłada się gips podudzia pozwala to na ćwiczenia stawu kolanowego po 6 tygodniach

– kostki 12 tygodni


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia przeciwodleżynowe

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia kontralateralne

– w leżeniu w 2 tygodniu po założeniu unieruchomienia ćwiczenia izometryczne, wzmocnienie mięsni uda

– pionizacja

– nauka chodzenia o kulach jednonóż


Po zdjęciu unieruchomienia:

– gimnastyka ogólnousprawniająca

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia z oporem kończyn dolnych

– nauka prawidłowego chodzenia



Złamania w obrębie stopy:


1) złamania kości skokowej:

– bardzo rzadko


2) złamania guza kości piętowej:

– dość często


3) złamania kości stępu

4) złamania kości śródstopia

5) złamania kości palców


Leczenie:

– operacyjne

– zachowawcze

– jaki rodzaj leczenia zastosujemy zależy od tego czy są duże czy małe przemieszczenia

– nalezy uważać aby nie doszło do pourazowego płaskostopia

– gips podudziowy


Kinezyterapia w okresie unieruchomienia:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia przeciwodleżynowe

– ćwiczenia wolnych stawów nie objętych unieruchomieniem

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych

– ćwiczenia ipsilateralne

– ćwiczenia kontralateralne

– w leżeniu w 2 tygodniu po założeniu unieruchomienia ćwiczenia izometryczne, wzmocnienie mięsni uda

– pionizacja

– nauka chodzenia o kulach jednonóż


Po zdjęciu unieruchomienia:

– gimnastyka ogólnousprawniająca

– ćwiczenia koordynacyjne

– ćwiczenia z oporem kończyn dolnych

– nauka prawidłowego chodzenia




Leczenie czynnościowe złamań na przykładzie stawu kolanowego:


1) śródstawowe złamanie kości udowej bądź piszczelowej:

– założenie wyciągu i ułożenie kończyn na odpowiedniej szynie (szyna Brauna)

– Gruza wymyślił szynę ruchową i stosuje wyciąg na podudzie, aby oddalić powierzchnie złamania od siebie przy pomocy linki, chory pociąga za nią i wykonuje ruchy w stawie, a ciężarek ciągnie ko ńczynę w drugą stronę

– szyna czynnościowa, staw kolanowy ćwiczy biernie, aby udało się zachować ruchy w tym stawie


2) złamanie szyjki chirurgicznej kości ramiennej:

– metoda Palchena

– polega na tym, że zakład się kończynę na chuście trójkątnej, ręka ma w pełni swobodę

– leczenie czynnościowe polega na tym, że od pierwszych dni rozpoczynamy ćwiczenia z pacjentem

• ruchy tułowiem w płaszczyźnie strzałkowej w opadzie tułowia w przód (1-2 tygodnie)

• pochylenie tułowia i pacjent zatacza małe kułeczka na zewnątrz i do wewnątrz i stopniowo zwiększamy zakres tych ruchów

• w opadzie tułowia do kąta prostego ruchy odwodzenia i przywodzenia w płaszczeźnie poprzecznej

• ruch w stawie ramiennym w płaszczyźnie strzałkowej

• uch w stawie ramiennym w płaszczyźnie czołowej

• po zdjęciu chusty ruchy rotacyjne

• dosyć wczesne ruchy w stawie łokciowym, zginanie i prostowanie, a także ruchy supinacyjno-pronacyjne, łokieć na brzegiu chusty i coraz bardziej zwiększamy zakres ruchu


3) zestaw 21 ćwiczeń uruchamiający staw ramienny i obręcz barkową (przy zespole PHS)



TEMAT: Rehabilitacja po amputacjach kończyn.




Program zależy od tego, której kończyny dotyczy i jakie są powody amputacji:

1) usunięcie dysfunkcji połączonych ze szpetotą kończyny

2) guzy złośliwe

3) amputacje zaplanowane

4) amputacje niezaplanowane, na gorąco z wypadków komunikacyjnych


Poziom amputacji uzależniony jest od umiejscowienie urazu lub zajęcia kończyny.



Poziomy amputacji:


I. Kończyna górna:

1) w obrębie palców lub śródręcza oszczędza się każdy odcinek

2) kości nadgarstka wyłuszcza się wraz z usunięciem wyrostków rylcowatych

3) kości przedramienia, gdzie oszczędza się każdy odcinek z wyjątkiem nasad bliższych

4) nasada dalsza kości ramiennej -> usuwa się

5) trzon kości ramiennej ratuje się do końca, wszystko co do góry trzeba ratować (nawet głowę w panewce, wyłuszczenie łopatki i obojczyka = obrzydliwe kalectwo)


II. Kończyna dolna:

1) w obrębie palców i śródstopia oszczędza się każdy odcinek

2) wyłuszczenie w stawie Lis Franca (jest to linia w stawach między kośćmi śródstopia, a stępu)

3) w stawie Choparta (pozostawienie kości skokowej i piętowej) i metoda Pirogowa są przeciwwskazane

4) operacja metodą Saima (cała kość piszczelowa, ścięte tylko kostki i powierzchnie stawowe -> tylko mężczyźni)

5) 1/8 aż do ½ piszczeli najlepszy kikut

6) wyłuszczenie w stawie kolanowym, dobry podporowy kikut (mechanizm zginania będzie niżej niż w zdrowej nodze)

7) metoda Calandera kilka centymetrów powyżej kłykci, jeżeli są one uszkodzone

8) ratować cały odcinek kości udowej

9) na wysokości guza kulszowego, należy pozostawić krętarz większy kości udowej, na której umocowuje się kosz kanadyjski

10) wyłuszczenie w stawie biodrowym (hemipelrectomia)




I. Usprawnianie przedoperacyjne:

– możliwe tylko przy amputacjach zimnych, zaplanowanych

– trzeba nauczyć pacjenta:

• ćwiczeń oddechowych

• ćwiczeń czynnych wolnych i z oporem zachowanych stawów

• wzmacniać mięśnie uda (prostowniki i zginacze)

• nauczyć chorego chodzić na jednej kończynie


II. Usprawnianie pooperacyjne:

– przed zaprotezowaniem

– po zaprotezowaniu


III. Amputacja fizjologiczna wg Weissa




1. Amputacje kończyn dolnych:


a) Amputacja w obrębie uda (połowa uda):


I ETAP - usprawnianie po amputacji przed zaprotezowaniem:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– leczenie ułożeniowe, które ma niedopuścić do przykurczu kikuta w stawie biodrowym (odwodzicieli i zginaczy), leżenie tyłem worki z piaskiem (5-15kg) na pośladki kilkakrotnie w ciągu doby, rozpoczynamy od kilku minut:

– zgięcie:

• brak ciężaru kończyny powoduje, że tonus nie napotyka na ciężar kończyny i kikut leci do góry

• przewaga zginaczy nad prostownikami

• chory chętnie unosi kikut do góry bo krew odpływa i mniej go boli

– odwiedzenie:

• wszystkie mięśnie przywodzące zostały przycięte, a pośladkowy średni ciągnie kikut w stronę odwodzenia


– formowanie kikuta od pierwszych dni po operacji– odpowiednie bandażowanie, bandażem elastycznym w formi kłosa, na szczycie kikuta mocny ucisk, a im dalej w górę tym mniejszy ucisk, kikut ma być uformowany w kształcie stożka, aby nadawał się do chodzenia


– ćwiczenia prostowania w stawie biodrowym – pacjent leży przodem, jeśli nie jest to możliwe to na boku zdrowym

– ćwiczenia przywodzenia – unosimy zdrową kończynę, a pacjent maksymalnie przywodzi kikut

– pionizacja i nauka chodu o kulach:

• przy amputacjach jednostronnych -> nauka chodzenia o kulach na jednej nodze

• przy amputacjach obustronnych -> na poziomie ud pionizacja nie jest wskazana, jest ona najgorsza z możliwych, sprzyja przykurczom w stawach biodrowych, pacjent powinien znajdować się jak najczęściej w pozycji na brzuchu

– gimnastyka ogólnousprawniająca

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych, ponieważ długi czas będzie chodził o kulach

– ćwiczenia wzmacniające mięśnie stabilizujące miednicę, będą warunkowały utrzymanie pionowej postawy, a następnie chodzenie


– kiedy kikut jest wygojony przechodzimy do hartowania kikuta (po ściągnięciu szwów):

• bardzo ważne jest zachowanie higieny: naprzemienne mycie ciepłą i zimną wodą

• oklepywanie, ostukiwanie, uderzanie kikuta np.piłką uszatką ze wszystkich stron

• jest to bardzo ważne, trzeba doprowadzić skórę do zgrubienia

• ławeczka o którą pacjent może opierać kikut i chodzić


– ćwiczenia równoważne (są bardzo ważne przy amputacjach obustronnych):

• sadzamy chorego na piłce lekarskiej i rzuca się mu drugą piłkę lekarską, którą pacjent ma złapać

• następnie dwie piłki lekarskie jedna na drugiej

• później 3 piłki lekarskie jedna na drugiej

• na poczatku drugą piłkę dorzucamy ostrożnie, ale później z większą siłą chcąc strącić pacjenta z piłek

• stanie na rękach, silne ramiona dobrze stabilizują miednicę

– kiedy jest dobra stabilizacja miednicy można zaprotezować pacjnet



II ETAP – usprawnianie po zaprotezowaniu:


– przy amputacji jednostronej – chodzenie jednonóż o kulach

– przy amputacji dwustronnej – nauka stania

• blokada obu stawów kolanowych, pionizacja, ćwiczenia równowagżne, stanie bez kul

• jak pacjent sobie radzi to rozpoczynamy naukę chodzenia, najpierw na zablokowanych satwach kolanowych, potem odblokowujemy jedno kolano, a następnie drugie

• krok 4-taktowy naprzemienny (kula, noga, kula, noga), jeśli pacjent jest starszy i ma problemy to uczymy kroku 4-taktowego dostwnego, ale jak najkrócej, następnie uczym pacjenta chodzić krokiem 2-taktowym naprzemiennym

– pacjent będzie chciał chodzić estetycznie, tak aby amputowanie było niezauważnae, my musimy eliminować jego błędy etapami

– błędy:

• niejednakowe obciążanie obu kończyn w czasie -> kule eliminują, amputacja jednostronna

• niejednakowy stosunek wykroku do zakroku -> chory protezę będzie stawiał dalej

• blokowanie stawu kolanowego -> ruch koszący, musimy nauczyć chorego, aby prostym ruchem ciągną protezę, jednakowa ma zginać oba kolana, musimy go nauczyć, aby zdrową nogę zginał tak samo jak chorą (estetyka)

• niesymetryczne stawianie stopy -> stopa protezy musi być stawiana z taką samą rotacją jak w zdrowej



2. Amputacja fizjologiczna wg Weissa:


– pacjent przechodzi rehabilitację przedamputacyjną

• ćwiczenia oddechowe

• wzmacnianie siły mięśni, które pozostaną na kończynie, nawet tych przeciętych

• ćwiczenia równoważne

• nauka chodzenia o kulach

– amputacja fizjologiczna różni się wytworzeniem sztucznego przyczepu dla mięśni, które nie mają już stawu (możliwość pracy izometrycznej – statycznej)

– protezowanie odbywa się na stole operacyjnym -> proteza tymczasowa

– na kikut zakłada się gips lub tworzywo sztuczne (nylon termoplastyczny), proteza, wybudza się chorego z narkozy i stawiamy na nogi, pionizacja i chory miał zrobić pierwsze kroki

– powikłania -> źle gojące się rany

– tymczasowe protezy uda nie posiadają stawu kolanowego



Usprawanianie w metodzie Weissa po amputacji fizjologicznej:

– ćwiczenia oddechowe

– gimnastyka poranna

– ćwiczenia ogólousprawniające

– ćwiczenia siłowe kończyn górnych

– nie ma zabiegów formowania, hartowania kikuta

– ćwiczenia równoważne

– dodatkowo prowadzi się ćwieczenia izometryczne mięśni kikuta, które nie mają stawów, utrzymanie masy kikuta – nie dochodzi do odleżyn, przebicia skóry przez kości jest warstwa ochronna, chory lepiej czuje protezę



3. Amputacja kończyn górnych:


– zazwyczaj pourazowe

– czasami anomalje wzrostowe


a) Amputacje w obrębie ramienia:


I ETAP - usprawnianie po amputacji przed zaprotezowaniem:

– ćwiczenia czynne, wszystkie możliwe ruchy w stawie ramiennym i obręczy barkowej (szczególnie odowdzenie do 180 stopni !!! i przywodzenie -> zpobieganie przykurczom)

– ćwiczenia siłowe, oporowe wszystkie ruchy w stawie ramiennym i obręczy barkowej + ruchy łopatek



























TEMAT: Rehabilitacja w urazach kręgosłupa.



Rehabilitacja po złamaniach kręgosłupa:

1) nie doszło do objawów neurologicznych

2) doszło do objawów neurologicznych



I. Złamania bez objawów neurologicznych:


1) po złamaniu wyrostków poprzecznych

– rahabilitacja jest praktycznie niepotrzebna


2) kompresyjne (zgnieceniowe) złamanie trzonów kręgów:


a) z kompresją do ¼, 1/3 ulega obniżeniu trzon kręgu:

– chirurg zaleca gorset mięśniowy

– od pierwszych dni ćwiczenia izometryczne mięśni brzucha, grzbietu i pośladków

• przy wydechu, wciągamy brzuch i napinamy mięśnie brzucha, nogi zgięte w stawach kolanowych i biodrowych

• w leżeniu przodem czynne prostowanie w stawach biodrowych naprzemienne i równoczesne (kolce biodrowe przednie górne nie mogą odrywać się od podłoża, aby nie dochodziło do ruchów rotacyjnych tułowia)

• prostowanie tułowi na raz prostujemy oba stawy biodrowe i tułów

• prostowanie tułowia do tyłu, ręce wzdłuż tułowia

• prostowanie grzbietu ręce na karku

– jeżeli pacjent dobrze utrzymuje kręgosłup to przeprowadzamy pionizację

– chory absolutnie nie może wykonywać skłonów – nie może wstawać z łóżka przez pochylanie, sznurować butów

– chory musi być cały czas wyprostowany


b) z dużą kompresją powyżej ¼ obniżenia trzonu kręgowego:

– gorset gipsowy utrzymujący w wyproście i rozcjągnięciu (gorset ciasny), kręgosłup rozcjągnięty

– kręgi mają tendencję do odrastania na wysokość, jeżeli jest obciążony to nie odrośnie


Fizjoterapia w okresie gorsetu (około pół roku):

– ćwiczenia oddechowe

– ćwiczenia statyczne z oporem dla mięśni tułowia

• w leżeniu tyłem opór na czoło, chory próbuje unieść głowę, ale nie wykonuje ruchu)

• nogi ugięte ucisk na kloana, stopy nad podłożem (aby nie dotknęły)

• ramiona zgięte, przeciwwstawianie obejmowania + góra i dół

• na brzuchu, opór na potylicę, powyżej dołu podkolanowego w okolicy łopatek


Po zdjęciu gorsetu powolna rehabilitacja:

– krioterapia

– magnetoterapia

– parafina

– ćwiczenia rozcjągnięte w czasie

– rehabilitacja około 6 miesięcy


II. Złamania z objawami neurologicznymi:


Ciężkość urazu zależy od:

1) wysokości uszkodzenia rdzenia

2) głębokości uszkodzenia rdzenia(rdzeń może być uciśnięty przez krwiak, kość)

3) przecięcie części rdzenia


– odleżyny – mogą powstać po kilkunastu godzinach od urazu

– metody zapobiegania:

• zmiana pozycji co 2 godziny

• łóżko pneumatyczne – materac z rurek z kompresorem przepompowującym powietrze, dwa blaty do leżenia

• materac wodny


Fizjoterapia:

– ćwiczenia bierne kończyn porażonych od pierwszego dnia

– ćwiczenia oddechowe

– ćwiczenia czynne kończyn nieporażonych

– przy złamaniach stabilnych pionizacja na stole pionizacyjnym

– po spionizowaniu nauka chodzenia, w sytuacji kiedy chory zaopatrzony został w odpowiednie aparaty


Etapy rehabilitacji:

1) I okres restytucyjny:

– przywrócenie funkcji

– ćwiczenia reedukacji prostej + np. metoda PNF (torowanie prioprioceptywne)

– jeżeli siła mięśni 1 -> ćwiczenia izometryczne

– okres restytucyjny może trwać od kilku miesięcy do kilku lat


2) II okres adaptacyjny:

– adapatcja do kalectwa

– nauka kroku kangurowego – przy porażeniach, chory w aparatach stabilizacyjnych, dwie kończyny dolne pacjent przenosi równocześnie

– metoda szwecka, rehabilitacja aktywna – paraplegik zamiast uczyć się chodzić w aparatach, uczy się chodzić przy pomocy wózka (skośne kołoa, brak oparcia)
















TEMAT: Badanie fizjoterapeutyczne w urazach, schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu.



Wykonanie każdego zabieu (serii zabiegów) musi być poprzedzone badaniem fizjoterapeutycznym. Zkłada się z części przedmiotowej i podmiotowej.


Badanie podmiotowe (wywiad) wykonuje się wówczas, gdy fizjoterapeuta nie uzyskał pełnych danych o pacjencie (np. z badania lekarskiego, skierowania na zabiegi, historii choroby), z którym będzie pracował.


Badanie podmiotowe obejmuje:

– dane personalne

– informacje o chorobie, dysfunkcji, urazie, innej dolegliwości i chorobach współistniejących

– wywiad socjalny

– dotychczasowy przebieg leczenia


Badanie przedmiotowe obejmuje:

– oglądanie

– badanie dotykiem (palpacyjne)

– ocenę bólu

– ocenę zmian statycznych

– ocenę kinetyki


Podstawowe pomiary:

1) pomiary linijne długości, obwodów kończyn

2) pomiary zakresu ruchów w stawch kończyn

3) pomiary ruchomości kręgosłupa

4) pomiary prętkości kątowej w stawach

5) testowa ocena siły mięśniowej

6) dynamometria mięśni

7) ocena chodu

8) ocena zdolności manualnych


Pomiary prętkości kątowej w stawach, możliwe są przy użyciu specjalnie do tego skonstrułowanych goniografów. Goniografia polega na pomiarze drogi kątowej pary biokinematycznej, którą stanowią 2 człony połączone ruchowo stawem. Zakres ruchu w stawie mierzony jest goniometrem sprzężonym potencjometrem z odpowiednim rejestratorem. Z potencjometru wprowadzone są dwa ramiona, które przytwierdza się do pary biokinematycznej w taki sposób, aby ich długie osie pokrywały się z długimi osiami członów, a oś obrotu goniometru z osią mechaniczną stawu.



Test mięśnia zginacza łokcia nadgarstka (m. flexor carpi ulnaris)


1) 4,-4,+4 lub 5,-5

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką i przedramieniem na stole w odwróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Opór -> na głowę 5 kości śródręcza, dłoniowo-bocznie

Ruch -> zgięcie z odwodzeniem łokciowym badanej ręki


2) 3, -3, +3 wg powyższych zasad

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką i przedramieniem na stole w odwróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> zgięcie z odwiedzeniem łokciowym badanej ręki


3) 2,-2,+2

PW -> siad przy stole do badań, kończyna na stole przedramię i ręka w ustawieniu 45 stopni do blatu między semipronacją, a supinacją

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> zgięcie ręki przesuwając ją stroną łokciową po blacie


4) 1,0

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badań z ręką i przedramieniem na stole w odwróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ocena -> napięcie mięnia sprawdza się na jego ścięgnie ...


Test mięśni prostownika łokciowego nadgrastka


1) 4,-4,+4 lub 5,-5

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką i przedramieniem na stole w nawróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Opór -> na głowę 5 kości śródręcza, grzbietowo-bocznie

Ruch -> wyprost z odwodzeniem łokciowym badanej ręki


2) 3, -3, +3 wg powyższych zasad

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką i przedramieniem na stole w nawróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> wyprost z odwiedzeniem łokciowym badanej ręki


3) 2,-2,+2

PW -> siad przy stole do badań, kończyna na stole przedramię i ręka w ustawieniu 45 stopni do blatu między semipronacją, a pronacją

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> zgięcie ręki przesuwając ją stroną łokciową po blacie


4) 1,0

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badań z ręką i przedramieniem na stole w nawróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ocena -> napięcie mięnia stwierdza się palpacyjnie na jego ścięgnie bocznie tuż poniżej lub powyżej wyrostka rylcowatego kości łokciowej


Test zginacza promieniowego nadgarstka


1) 4,-4,+4 lub 5,-5

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką poza stołem i przedramieniem na stole w odwróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Opór -> na głowę 2 kości śródręcza, dłoniowo-bocznie

Ruch -> zgięcie z odwodzeniem promieniowym badanej ręki


2) 3, -3, +3 wg powyższych zasad

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką poza stołem i przedramieniem na stole w odwróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> zgięcie z odwiedzeniem promieniowym badanej ręki


3) 2,-2,+2

PW -> siad przy stole do badań, kończyna na stole przedramię i ręka w ustawieniu 45 stopni do blatu między semipronacją, a supinacją

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> zgięcie ręki przesuwając ją stroną łokciową po blacie


4) 1,0

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badań z ręką i przedramieniem na stole w odwróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ocena -> napięcie mięnia stwierdza się palpacyjnie na jego ścięgnie poniżej wyrostka rylcowatego kości promieniowej



Test mięśnia prostownika promieniowego nadgarstka


1) 4,-4,+4 lub 5,-5

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką i przedramieniem na stole w nawróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Opór -> na głowę 5 kości śródręcza, grzbietowo-bocznie

Ruch -> wyprost z odwodzeniem łokciowym badanej ręki


2) 3, -3, +3 wg powyższych zasad

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badania z ręką i przedramieniem na stole w nawróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> wyprost z odwiedzeniem promieniowym badanej ręki


3) 2,-2,+2

PW -> siad przy stole do badań, kończyna na stole przedramię i ręka w ustawieniu 45 stopni do blatu między semipronacją, a supinacją

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ruch -> wyprost ręki przesuwając ją stroną promieniową po blacie


4) 1,0

PW -> siad przy stole do badań, kończyna do badań z ręką i przedramieniem na stole w nawróceniu

Stabilizacja -> przedramienia powyżej nadgrastka

Ocena -> napięcie mięnia stwierdza się palpacyjnie na jego ścięgnie bocznie tuż poniżej lub powyżej wyrostka rylcowatego kości promieniowej



Chód człowieka jest jedną z najważniejszych jego czynności.

Chód i bieg są podstawowymi, naturalnymi sposobami przemieszczania się (lokomocji),ukształtowanymi w jego rozwoju filogenetycznym, istnieje wiele definicji chodu (progressio) np.:


1) chód to zespół złożonych skoordynowanych naprzemiennych ruchów kończyn dolnych, mających na celu przesuwanie całego ustroju ludzkiego w płaszczyźnie poziomej, z zachowaniem pionowej postawy

2) chód jest lokomocją polegającą na przemieszczaniu masy ciała, skupionej w środku ciężkości, w przestrzeni, wzdłuż drogi wymagającej najmniejszego wydatku energetycznego (Basmaijan)

3) chód jest sposobem przemieszczania ciała człowieka i polega na nieustannym wytrącaniu i przywracaniu równowagi tego ciała


Środek ciężkości ciała jest to w warunkach statycznych wyimaginowany punkt położony w środku ciała tak, że podparte o niego ciało pozostaje w równowadze.

Podczas chodu środek ciężkości ciała biegnie po wypadkowej dwóch płaszczyzn: poprzecznej i strzałkowej.



Składowe chodu:

1) cykl – obustronny element ruchu, dwa kroki, chód jest dwunożny

2) krok – stanowi jednostronny element chodu – połowa cyklu

3) faza – jest dwufazowy: dynamiczna i statyczna

– dynamiczna – oderwanie palców od podłoża, do dotknięcia piętą podłoża

– statyczna – od oparcia pięty o podłoże do oderwania od niego palców

– podczas chodu faza podporu jednej kończyny nakłada się częściowo na fazę podporu drugiej kończyny, występuje tu zjawisko podwujnego podporu, w biegu natomiast faza wykroku jednej kończyny pokrywa się z fazą wykroku drugiej, co prowadzie do wystąpienia podwójnego wykroku określanego jako zjawisko lotu

4) okres – chód jest trójokresowy

– obecnie są 3 okresy fazy dynamicznej i 5 fazy statycznej

– w dynamicznej:

• przyspieszenia, wahadła, hamowania (zakończenia)

– w statycznej:

• podporu piętowego, przykładanie całej stopy do podłoża, pełne obciążanie stopy, oderwanie pięty, odbicie z palców

5) przemienność – chód jest naprzemienny (progressio alternaus)

6) równomierność – chód jest równomierny (progressio aequalis)

– chód powinien być równomierny co do długości, czasu i napięcia

a) równy co do długości wykroku, a więc i zakroku obu kończyn (progressio izometrica)

b) równomierny co do czasu trwania kroków, faz i okresów (progressio izochronica)

c) równomierny co do napięcia pracujących mięśni (progressio izotonica)

7) kierunkowość – prostokierunkowy

8) synergiczny – ruchy kończyn i tułowia są zsynchronizowane

9) sprężysty (progressio elastica)

10) barwny – każdy człowiek ma swój niepowtarzalny sposób chodzenia, barwa chodu zmienia się wraz z wiekiem: dziecięcy, kobiecy, męski, starczy, zamieszkaniem, wykonywaną pracą góralski, marynarski itp.


Podczas chodzenia wszystkie ruchy ciała są ściśle ze sobą zsynchronizowane i odbywają się automatycznie. Dla oceny chodu przydatną może sięokazać znajomość pozycji stawu kolanowego w stosunku do poszczególnych okresów faz chodu (wg. Magee)



Faza dynamiczna 40%

Okres

zainicjowanie

środek

zakończenie


Kolano

zgięcie do 60 stopni

wahadłowe prostowanie od 60 do 30 stopni

maksymalne osobnicze wyprostowanie



Faza statyczna 60%


Okres

podpór piętowy

przełożenie całej stopy

pełne obciążenie stopy

oderwanie pięty

odbicie z palców

Kolano

utrzymanie wyprostu

zgięcie do 15 stopni

rozpoczęcie prostowania

pełen wyprost

zgięcie 35 stopni



Typy chromania:


1) chromanie bolesne

– dominującą przyczyną jest ból w obrębie kości, stawów, mięśni, ścięgien

2) chromanie statyczne

– wystpuje w przypadku niektórych zmian w obrębie kości i stawów np. skrót kończyn dolnych, skrót bezwzględny kości udowej

3) chromanie dynamiczne bierne

– związane jest z różnymi ograniczeniami ruchomości w stawach kończyn dolnych, przykurcze pochodzenia stawowego, mięśniowego

4) chromanie dynamiczne czynne (claudicatio dynamica activa)

– występuje w przypadku czynnego zaburzenia dynamiki chodu

– przyczyną mogą być osłabienia siły, niedowłady lub porażenia zarówno wiotkie jak i spastyczne jednego lub wielu mięśni kończyn dolnych i tułowia

– niedowłady i porażenia wiotkie mogą powodować:

a) chromanie dygające – uszkodzenie mięśnia pośladkowego wielkiego

b) chromanie wahadłowe czołowe – uszkodzenie mięśnia pośladkowego średniego (objaw Trendelenburga)

c) chromanie wahadłowe strzałkowe – uszkodzenie mięśnia biodrowo-lędźwiowego

d) chromanie przeprostne – uszkodzenie mięśnia czworogłowego uda (objaw Puttiego)

e) chromanie stepujące – uszkodzenie mięśni prostowników stopy


Niedowłady i porażenia spastyczne w zależności od rozległości i głębokości porażeń mogą powodować:

* ,, chód szargający'' – przy porażeniu i niedowładzie obu kończyn dolnych

* ,, chód krzyżujący'' – przy spastyczności mięśni przywodzących i rotujących udo do wewnątrz

* ,, chód koszący'' – przy spastyczności jednej kończyny dolnej


Testy funkcjonalne:


1) objaw Lasequa

– stosowany w przypadku podejrzenia o podrażnienie (zapalenie) nerwu kulszowego

– PW: leżenie tyłem

– wykonanie: badający jedną ręką podchwytem za piętę, drugą nachwytem za kolano utrzymuje badaną kończynę w wyproście, zgina ją jednocześnie w stawie biodrowym

– test jest dodatni gdy wystąpi ból i gwałtowne napięcie mięśni uniemożliwiające dalsze unoszenie


2) test Thomasa

– stosowany w celu wykrycia przykurczu zgięciowego w stawie biodrowym

– PW: leżenie tyłem, kończyny dolne proste

– wykonanie: badający chwytem oburącz za podudzie strony przeciwnej do badanej, zgina maksymalnie kończynę w stawie biodrowym i kolanowym


3) objaw Trendelenbu

– stosowany jest w celu stwierdzenia zaburzeń funkcji mięśnia pośladkowego średniego (gluteus medius)

– PW: postawa jednonóż na kończynie po stronie badanej

– objaw: w przypadku dysfunkcji mięśnia pośladkowego średniego następuje opadanie miednicy po stronie przeciwnej, to może świadczyć o porażeniu lub niedowładzie tego mięśnia, znacznym jego osłabieniem lub też o patologicznym zbliżeniu się jego przyczepów np. przy zwichnięciu stawu biodrowego, stawie rzekomym szyjki kości udowej itp.


4) objaw Clarka

– stosowany w celu wykrycia chondromalacji rzepki

– PW: leżenie tyłem, mięśnie rozluźnione

– wykonanie: czterokrotnie z kolanem prostym, zgięcie pod kątem 30, 60, 90 stopni, badający ruchem obejmującym uciska bliższy biegun rzepki, pacjent wykonuje skurcz mięśnia czworogłowego uda, niemożliwość utrzymania napięcia mięśnia i ból daje wynik pozytywny


5) test Neera i Welsha (dla oceny ucisku ścięgien mięśnia nadgrzebieniowego i głowy długiej dwugłowego ramienia)

– PW: siad, w przypadku badania barku prawego, terapeuta stoi za plecami pacjenta po jego prawej stronie, prawą ręką stabilizuje zewnętrzny bieg i dolny kąt łopatki

– wykonanie: badający chwytem lewej ręki za okolicę łokcia kończyny badanej, zgina maksymalnie ramię unosząc je w górę, co doprowadza do zbliżenia guzka większego kości ramiennej do wyrostka barkowego łopatki, wystąpienie bólu świadczy o ucisku wyżej wymienionych ścięgien


6) test ramienia (na obecność przerwania stożka rotatorów)

– PW: siad

– wykonanie: badający unosi wyprostowaną i zrotowaną na zewnątrz badaną kończynę powyżej kąta prostego, a następnie polecamy badanemu powolne opuszczanie kończyn z rotacją do wewnątrz, jeżeli podczas zbliżania się kończyny do kąta prostego nastąpi jej gwałtowne opadnięcie to istnieje duże prawdopodobieństwo całkowitego przerwania stożka rotatorów




TEMAT: Rehabilitacja w bocznych skrzywieniach kręgosłupa.



Skoliozy moga być pochodzenia:

1) mięśniowego (miogenne)

2) nerwowego (neurogenne)

3) kostnego (osteogenne)

4) niewiadomego pochodzenia (idiopatyczne)


Idiopatyczne rozwijają się w różnym wieku i są najbardziej zniekształcone.


Podział ze względu na ilość łuków:

1) jednołukowe

2) dwułukowe (łuk pierwotny i wtórny)

3) trzyłukowe (łuk wtórny, pierwotny, wtórny)

4) czterołukowe (2 pierwotne i 2 wtórne)


Podział ze względu na wielkość kąta skrzywienia:

1) I stopnia – do 30 stopni (mierząc kątomierzem)

2) II stopnia – 30-60 stopni

3) III stopnia – 60-90 stopni

4) IV stonia – powyżej 90 stopni


Są dwa sposoby pomiaru:

1) metoda Cobba

2) metoda Fergusona


Podział ze względu na torsję kręgu:

1) jeżeli wyrostek kolczysty pada centralnie

2) jeżeli wyrostek kolczysty pada bliżej środka

3) jeżeli wyrostek kolczysty pada na zewnętrzną ćwiartkę

4) jeżeli wyrostek kolczysty pada poza obszar trzonu kręgowego


Do 30 stopni leczenie zachowawcze:

– ćwiczenia

– kinezyterapia

Pozostałe leczenie operacyjne:

– Cotlera

– Harringtona


Leczenie:

1) leczenie zachowawcze, gdy skrzywienie jest w zakresie I stopnia, czasami może być to też II stopień


Ćwiczenia w okresie leczenia zachowawczego:

– oddechowe (może być niewydolność krążeniowo-oddechowa)

– ćwiczenia wzmacniające mięśnie grzbietu

– ćwiczenia wzmacniające mięśnie brzucha

– ćwiczenia antygrawitacyjne (np. dziecko chodzi z woreczkiem na głowie)

– asymetryczne ćwiczenia Klappa:

1. ćwiczenia w czworakowaniu – chód na czworaka krok od prawego kolana w przypadku skrzywienia po prawej stronie, następnie lewa ręka, później wyrównujemy, tylko dostawiamy i znowu prawa kończyna dolna, lewa kończyna górna itd

2. ślizganie się – broda blisko podłogi, ramiona wyprostowane przed siebie, klęczy na kolanch, ruch kolanem, łuk i dołączamy kolano

3. pełzanie – jw., ale jeszcze niżej podłogi

4. czworakowane z przyciąganiem – kąt prosty w stawach ramiennych, łokciowych i nadgarstkowych, pacjent wykonuje koci grzbiet, z tej pozycji chory nurkuje do pozycji wyjściowej

5. pozycja jw. głęboki chód na czworakach

6. jedna dłoń na podłodze i dziecko zatacza koło

7. jw., ale ręka jak do kraula, dziecko wykonuje duzy łuk

8. czworakowanie poziome z uderzeniem ręką i wyciągnięciem nogi aż do wyprostu

9. chód na kolanach ramiona w opadzie

10. ramiona na biodrach

11. z ramionami w bok

12. z ramionami na karku

13. z ramionami w górę w skos


2) leczenie operacyjne:


– metoda Haringtona – rozcjąga się skoliozę z jednego stopnia w drugi np. z II stopnia w I stopień

– metoda Cotrela – do każdego skrzywienia wprowadza się pręt, jeden od strony wklęsłej odpycha skoliozę, a drugi ją ciągnie, stosuje się to u młodszych dzieci 10-12 roku życia, kiedy skolioza zaczyna rosnąć


Usprawnianie przed zabiegiem:

– jest ono najważniejsze

– w celu odpowiedniej wydolności krążeniowo-oddechowej

– jazda na cykloergometrze

– rozcjąganie naścianie

– w Konstancinie ćwiczenia ogólnousprawniające oraz wyciąg do góry nogami z odpowiednimi ciężarkami, jest to wycią grawitacyjny


Usprawnianie po zabiegu operacyjnym:

– ćwiczenia statyczne z oporem















TEMAT: Fizjoterapia w urazowych uszkodzeniach tkanek miękkich: skręcenia i zwichnięcia stawów, urazach łopatek, naciągnięciach i zerwaniach więzadeł, ścięgien i mięśni.



Skręcenia:

– może dotyczyć torebki stawowej lub błony maziowej


Zwichnięcie (lucsatio):

– nazywamy całkowitą utratę łączności powierzchni stawowych

– zwichnięcie dzieli się na zamknięte i otwarte



Leczenie skręceń polega najczęściej na unieruchomieniu stawu w okresie 10-14 dni i zastosowaniu odpowiedniej fizjoterapii (zimne okłady, ciekły azot). Generalnie stosuje się kriostymulacje, prądy diadynamiczne, interferencję, jonoforeza z jodu lub lignokainy, ultradźwięki, parafinoterapia, magnetoterapia, masaże wodne, kąpiele solankowe, okłady borowinowe i kinezyterapię.


W leczeniu zwichnięć postępuje się podobnie z tym,że jeżeli stosuje się unieruchomienie, to jest ono zwykle dłuższe. W takim przypadku stosuje się kinezyterapię, podobnie jak w usprawnianiu po złamaniach kości w okresie unieruchomienia. Po zdjęciu unieruchomienia zakres fizjoterapii jest taki sam jak w postępowaniu po skręceniach. Kinezyterapia przebiega według zasad jak po zdjęciu unieruchomienia w leczeniu złamań kości.



Staw kolanowy składa się w zasadzie z dwóch stawów: stawu udowo-piszczelowego i stawu rzepkowo-udowego. Ruchy w stawie udowo-piszczelowym są wynikiem kombinacji ruchów toczenia i ślizgania. Określa to 6 stopni swobody ruchu: 3 ruchy toczenia (obrotowe) i 3 ruchy ślizgu (translacji, przesunięcia).


Ruchy obrotowe:

1) dookoła osi poprzecznej (w płaszczyźnie strzałkowej) – zgięcie i wyprost

2) dookoła osi strzałkowej (w płaszczyźnie czolowej) – szpotawienie i koślawienie (podobie jak przywodzenia i odwodzenia)

3) dookoła osi pionowej (w płaszczeźnie horyzontalnej) – rotacja zewnętrzna i rotacja wewnętrzna


Ruchy ślizgu:

1) przednio-tylne (amplituda 5-10 mm)

2) przyśrodkowo-boczne (amplituda 1-2 mm)

3) kompresyjno-elongacyjne (amplituda 2-5 mm)



Łąkotki spełniają różnorakie funkcje:

– amortyzacyjne, znoszące zborność podczas rotacji

– stabilizacyjne, regulujące podczas wyprostu kolana

Do uszkodzenia łąkotek może dojść w wyniku ostrego urazu.

W wywiadzie najważniejsze jest czy wystąpił ból blokujący staw.




Badanie kliniczne polega na ocenie kształtu i obrysów kolana.


1) test Apley'a dystrakcyjno-kompresyjny:

– w leżeniu przodem, kolano zgięte pod kątem prostym, badający jedną dłoń układa na udzie, drugą objemuje piętę z przedramieniem ułożonym na stopi, opierając się ciałem na kończynie chorego powoduje kompresję, skręcając jednocześnie podudzie

– pojawienie się bólu w rotacji zewnętrznej informuje o uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej, w rotacji wewnętrznej, łąkotki bocznej


2) de Palmy: zgięciowo-wyprostny:

– wykonanie maksymalnego przeprostu, następnie zgięcie kolana, ból w maksymalnych pozycjach po jednej lub drugiej stronie świadczy o uszkodzeniu odpowiedniej łąkotki


3) Mc Murray'a: zgięciwo-rotacyjny:

– przy zgiętym stawie rotacja zewnętrzna podudzia z równoczesnym prostowaniem kolana, podczas testu – objaw bolesnego przeskakiwania po wewnętrznej stronie stawu – test dodatni dla łąkotki przyśrdkowej, test dla łąkotki bocznej – wykonuje się z rotacja zewnętrzną


4) Steinmanna: rotacyjny:

– przy zgiętym kolanie do kąta 90 stopni wykonuje się naprzemienne ruchy rotacji zewnętrznej (ból po wewnętrznej – łąkotka przyśrodkowa) oraz wewnętrznej (ból po zewnętrznej – łąkotka boczna)


5) palpacyjny

– nacisk na boczną lub przyśrodkową szparę stawu kolanowego powoduje ból


Z badań pomocniczych – artroskopia.


Leczenie uszkodzonej łąkotki może być zachowawcze lub operacyjne. W leczeniu zachowawczym, gdy istnieje prawdopodobieństwo uszkodzenia łąkotki w miejscu dobrze ukrwionym zakłada się unieruchomienie na odpowiedni czas.

Fizjoterapia w okresie unieruchomienia polega na prowadzeniu ćwiczeń: izometrycznych mięśni uda, ipsilateralnych i nauka chodzenia w zależności od zastosowanego opatrunku unieruchamiającego. Po zdjęciu unieruchomienia stosuje się kriostymulację oraz kinezę w celu wzmocnienia siły mięśni:

– ćwiczenia izometryczne

– ćwiczenia właściwe

– ćwiczenia właściwe z oporem mięśnia czworogłowego

– czynne z oporem tylnych stabilizatorów kolana

– uruchamiające kolano

– ćwiczenia w odciążeniu

– ćwiczenia mobilizujące jedną z metod terapii manualnej



W leczeniu operacyjnym:

1) ćwieczenia oddechowe

2) ćwieczenia izometryczne mięśnia czworogłowego

3) ćwieczenia ipsilateralne

4) ćwieczenia poprawiające krążenie w kończynie

5) po upływie zwykle 7-10 dni od zabiegu operacyjnego:

a) 1 dzień – 25 x zginanie kolan przesuwając piętę po podłożu, 2 dzień – 50 x, 3 dzień – 75 x

b) 4 dzień – 25 x w siadzie z opuszczonymi podudziami, prostowanie i zginanie kolana,

5 dzień – 50 x, 6 dzień – 75 x

c) 7 dzień – 25 x ćwiczenia z oporem 0,5 do 3 kg, 8 dzień – 50 x, 9 dzień – 75 x


6) pionizacja i nauka chodzenia o kulach (na krótki okres czasu)

7) ćwiczenia czynne z oporem tylnych stabilizatorów kolana

8) gimnastyka ogólnousprawniająca i pełne obciążanie kończyny


Podczas usprawniania może zachodzić konizcność (z różnych powodów : ból, obkurczanie, obrzęk itp.) zastosowanie zabiegów fizykalnych. Najczęściej stosuje się : kriostymulację, masaże wodne, ultradźwięki.


Badanie więzadła krzyżowego przedniego:

– badanie w leżeniu tyłem, kolano zgięte pod kątem 90 stopni, stopa oparta o podłoże, badający siada udem na przodostopiu badanego, obejmuje oburącz nasadę bliższą piszczeli i zdecydowanym ruchem przesuwa ją ku przodowi, jeżeli wystąpi ruch szufladkowy, wykonanie badania na kończynie dolnyj zdrowej


Bezpośrednio po zabiegu stosuje się w 1 tygodniu szynę PCM, kriostymulację, ćwiczenia izometryczne i naukę chodu w ortezie. Dalsze postępowanie fizjoterapeutyczne odbywa się zwykle w warunkach ambulatoryjnych.



1) 1 miesiąc:

– kontynuacja zabiegów jw.

– mobilizacja stawu rzepkowo-udowego

– ewentualnie elektrostymulacja mięśni uda

– ćwiczenia priopriocepcji w zamkniętych łańcuchach kinematycznych


2) 2-3 miesiące:

– ćwiczenia na szynie CPM poprzez zakres ruchów 90 stopni, aż do pełnego zakresu zgięcia i wyprostu

– ćwiczenia na ergometrze rowerowym

– nauka prawidłowego chodu bez kulszowegochód po schodach

– marsz na ruchomej bierzni

– ćwiczenia koordynacyjne


3) 4-5 miesięcy:

– kontynuacja ćwiczeń z poprzedniego okresu

– bieg na bieżni ruchomej

– oraz w przypadku zabiegów dla sportowców ćwiczenia ogólnousprawniające (siłowe, zwinności, koordynacji, orientacji, wytrzymałości) potrzebnych dla danej dyscypliny sportowej


4) 6-8 miesięcy:

– kontynuacja ćwiczeń z poprzedniego okresu

– ćwiczenia szybkości

– ćwiczenia skoczności

– ćwiczenia równowagi


TEMAT: Kinezyterapia w endoprotezoplastyce stawu biodrowego.




I. Okres przedoperacyjny:


1. ćwiczenia rozluźniające mięśnie przywodzicieli, zginaczy i rotatorów stawu biodrowego są to ćwiczenia w odciążeniu stawu biodrowego w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej

2. ćwiczenia relaksacji poizometrycznej

3. ćwiczenia izometryczne mięśnia pośladkowego wielkiego, mięśni odwodzicieli stawu biodrowego, mięśnia czworogłowego uda, mięśnia trójgłowego łydki

4. ćwiczenia czynne z oporem kończyn górnych i kończyny dolnej zdrowej

5. naucza ćwiczeń oddechowych pooperacyjnych

6. nauka ćwiczeń pooperacyjnych kończyną chorą



II. Okres pooperacyjny:

– ten rodzaj usprawniania ma zastosowanie w endoprotezoplastyce częściowej i całkowitej cementowej


1) w endoprotezie cementowej:


– 1 dzień:

1. ćwiczenia oddechowe

2. gimnastyka poranna

3. ćwiczenia izometryczne mięśni: pośladkowy wielki, odwodziciele stawu biodrowego, czworogłowego uda, trójgłowego łydki

4. ćwiczenia czynne właściwe stawu skokowego kończyny operowanej

5. ćwiczenia kontralateralne


– 2 dzień:

• ćwiczenie 1-5 +

6. ćwiczenia czynne kończyny operowanej, zginacze stawu kolanowego i biodrowego w płaszczyźnie strzałkowej ciągnąc piętą po podłożu (zakres - ile pacjent może)

7. ćwiczenia siłowe kończyn górnych

8. początek pionizacji – uniesienie tułowia ze wsparciem na łokciach


– 3 dzień:

• ćwiczenie 1-7 +

9. pionizacja półsiad z podparciem wyprostowanych kończyn


– 4-7 dzień:

• ćwiczenie 2,3,5,7 +

10. ćwiczenia czynne z oporem stawu skokowego kończyny operowanej

11. ćwiczenia czynne jednoczesnego zginania stawu biodrowego i kolanowego w płaszczyźnie strzałkowej

12. pionizacja – siad na brzegu łóżka ze spuszczonymi kończynami, stanie na zdrowej nodze i kulach z kontaktem stopy kończyny operowanej z podłożem



– 8-14 dzień:

• ćwiczenie 2,3,5,10,11 +

13. ćwiczenia czynne wspomagane, odwodzenie stawu biodrowego i przywodzenie do pozycji zerowej

14. nauka chodzenia o kulach z kontaktem stopy operowanej z podłożem krokiem dwutaktowym jednoczesnym


– 3 tydzień:

• ćwiczenie 2,3,10,11 +

15. ćwiczenia czynne właściwe zginania i prostowania stawu biodrowego oraz jego odwodzenie i przywodzenie do pozycji zerowej

16. ćwiczenia czynne z oporem prostowników i zginaczy stawu kolanowego

17. ćwiczenia ekscentryczne (właściwe lub z oporem) stawu kolanowego i biodrowego w UGUL-u

18. chodzenie o dwóch kulach ze stopniowym zmniejszaniem odciążenia, trwa to do 2-3 miesięcy, następnie chory chodzi o jednej kuli starając się zwiększać obciążenie na kończynę operowaną



2) endoprotezoplastyka bezcementowa:


– usprawnianie jak wyżej z pewnymi różnicami

1. wymagane jest zachowanie większej ostrożności w usprawnianiu

2. pionizacja rozpoczyna się w 2 tygodniu od zabiegu kończy w 4 tygodniu od zabiegu, kończy się staniem na zdrowej nodze i kulach z kontaktem stopy kończyny operowanej z podłożem

3. chodzenie o dwóch kulach kontynuowane jest do 4-5 miesięcy po zabiegu

4. pełne obciążanie kończyny maoże nastąpić pół roku po zabiegu



Przeciwwskazania:

1. od pierwszego dnia po zabiegu nie wolno wykonywać ptzywodzenia kończyny operowanej poza pozycję zerową

2. zakaz wykonywania rotacji zewnętrznej

3. zakaz podnoszenia kończyny operowanej prostej w leżeniu tyłem, endoproteza cemnetowa 2 tygodnie, endoproteza bezcemnetowa 2 miesiące


















TEMAT: Fizjoterapia w zespołach bolesnego barku (periartritis humeris scapularis) PHS.



– problem dotyczy stawu ramiennego

– stawu obojczykowo-mostkowego

– górnych żeber łączących się z kręgosłupem (żebrowo-poprzecznych)

– tzw. stawu łopatkowo-żebrowego

– mięśnie:

• nadgrzebieniowy (może dojść do zerwania)

• głowa długa dwugłowego ramienia

• kaletka maziowa

• może dojść do zerwania stożka ścięgnistego rotatorów (zespół stożka)

– większość pacjentów jest niezdiagnozowana

– istnieją testy

– gdy nie dojdzie do przerwania ciągłości, tylko zapalenia to dochodzi do sztywności barku (zamrożony bark), dochodzi do przykurczów, nawet biernie



Fizjoterapia:

– wszelka fizykoterapia: ciepło, zimno, elektroakupresura

– terapia manualna, poizometryczna relaksacja, autorelaksacja


1. ćwiczenia samowspomagane

– w płaszczyźnie strzałkowej wspomaganie zdrową ręką

– pacjent bokiem do drabinek i wspina się palcami po niej

– ruchy rotacyjne zewnętrzne i wewnętrzne w leżeniu tyłem

2. ćwiczenia w odciążeniu

– w płaszczyźnie strzałkowej

– w płaszczyźnie czołowej

– rotacje

3. ćwiczenia autoredresji

– w płaszczyźnie strzałkowej

– w płaszczyźnie czołowje (linka z bloczkiem)

– rotacje

4. ćwiczenia w opadzie tułowia w przód, kąt prosty w stawie biodrowym

– w płaszczyźnie strzałkowej wymach z ciężarkiem

– wymachy w płaszczyźnie horyzontalnej

– ruchy skrętne, można skręty ramion z laską

5. ćwiczenia ekscentryczne właściwe

– w płaszczyźnie strzałkowej

– w płaszczyźnie czołowej

6. ćwiczenia z laską

– w płaszczyźnie strzałkowej, unoszenie ramion przodem z laską

– wyprost

– ruchy rotacyjne

7. ćwiczenia z oporem

– z rotorem

– z ciężarkiem

– rotacje (najpierw jednych, później drugich rotatorów)


TEMAT: Fizjoterapia w zespołach bólowych krzyża (odcinka lędźwiowo-krzyżowego).


Przyczyny:

– przeciążenia więzadeł, mięśni, ścięgien tej okolicy

– głównie choroba krążka międzykręgowego 80-95% przyczyn zespołów bólowych krzyża


Budowa krążka międzykręgowego:

– zbudowany z pierścienia włóknistego i jądra miażdżystego


Objaw ścierania się krążka najczęściej podczas siedzenia.

Nigdy zdrowy dysk nie pęknie!



Wyróżniamy 3 etapy:

I etap:

– zwyrodnienie krążka – pękanie blaszek, przesuwanie jądra pod wpływem ciśnienia

II etap:

– protruzio – wypuklina uciska na korzenie nerwowe

III etap:

– rozpad krążka, zwłóknienie krążka


Objawy:

– ostry, paraliżujący ból

– osłabienie mięśni

– uszkodzenie nerwów

– zaburzenie funkcji zwieraczy


Usprawnianie:


Zespoły bólowe kręgosłupa odcinka lędźwiowo-krzyzowego:


wyciągi


długotrwałe krótkotrwałe (0,5h)


niezmienna siła naciągu cykliczne


przerywane pulsacyjne


Fizykoterapia:

– naświetlania, nagrzewania (Sollux), parafina

– prądy diadynamiczne i interferencyjne – przeciwbólowo

– należy znieść ból, trzeba uwalnić od ucisku korzenie nerwowe – protruzja


Metody stosowania wyciągów:

– wyciąg długotrwały na łóżku ortopedycznym

– wyciąg stały na ramie świebodzkiej

– wyciąg według sposobu Perlscha (urządzenie UGUL)

– wyciąg grawitacyjny na stole pionizacyjnym (głową w dół)

– wyciąg pulsacyjny na stole redresyjno-wycjągowym

Stół redresyjno-wyciągowy SRW Krosna

Trakcja dowolnego odcinka kręgosłupa, mozliwość ułożenia fleksyjnego lub ekstencyjnego.



Wyciąg kręgosłupa metodą interwałową na stole SRW Krosno (metoda własna)


I

II

III

Kolejny dzień zabiegu

Siła wyciągu w % wagi ciała

Czas trwania wyciągu w min.

Pulsacyjny

Stały

Pulsacyjny

1

33,1/3%

10



2

33,1/3%

5

5

5

3

50%

5

5

5

4

50%

5

10

5



A B

I

II

III

I

II

III

Kolejny dzień zabiegu

Siła wyciągu w % wagi ciała



P



S



P

Kolejny dzień zabiegu

Siła wyciągu w % wagi ciała



P



S



P

5

66,2/3

5

10

5

5

66

2

16

2

6

66,2/3

2

16

2

6

66

2

16

2

7

66,2/3

2

16

2

7

66

2

16

2

8

66,2/3

2

16

2

8

66

3

16

2



P

S

P

S

P

9

2

12

2

12

2

10

2

12

2

12

2

11

2

12

2

12

2

12

2

12

2

12

2


A – dla chorych o dobrej muskulaturze brzucha i grzbietu

B – dla pozostałych


Obciążenia konieczne do pokonania sił wewnętrznych:

– Kluszczyk (w wodzie) – 10-20% wagi ciała

– Retinger – 25-30%

– Milanowska i wsp. - 12,5-33%

– Kolaszyńska, Lubietowski – 33%

– Wojewska, Wójcik – 33-66%

– Grochna (max 60kg) – 66%

Fizjoterapia w zespołach bólów kręgosłupa:


Program usprawniania w dyskopatii lędźwiowej. Program ten obejmuje 25 ćwiczeń usystematyzowanych w pewnej ścisłej, ustalonej kolejności. W wyniku wieloletnich doświadczeń dobrane zostały ćwiczenia, których celem jest:

• rozluźnienie mięśni

• zwiększenie, zmniejszonych patologicznie przestrzeni międzytrzonowych

• zwiększenie siły mięśni przykręgosłupowych, brzucha i grzbietu

• oraz poprawa samopoczucia chorego

Kolejność ćwiczeń powinna być ściśle przestrzegana, gdyż dostosowana została do poszczególnych etapów leczenia, zgodnie z zasadą stopniowania trudności. Zasadą ponadto jest, aby każde z ćwiczeń wykonywane codziennie, powtarzane było 10 do 20 razy. Jeżeli podczas wykonywania jakiegokolwiek z poniższych ćwiczeń pojawi się ból, ćwiczenie należy przerwać, przyjżeć się technice jego wykonania, dokonać korekty w celu dokładnego wykonania, a jeżeli to nie pomaga, zaprzestać jego wykonania na pewien okres czasu.



1. PW – leżenie tyłem, nogi zgięte

Wykonanie: 1) głęboki wdech nosem, 2,3,4) wydech ustami z jednoczesnym ,,wyciągnięciem'' mięśni brzucha dociskając kręgosłup do podłoża.

2. PW – leżenie tyłem, nogi zgięte, chwyt rękoma kolców biodrowych

Wykonanie: 1) głęboki wdech, 2,3,4) powolny wydech ze spychaniem miednicy w dół i jednoczesnym wyginaniem tułowia w górę.

3. PW – leżenie tyłem

Wykonanie: 1) głęboki wdech, 2,3,4) powolny wydech z jednoczesnym napięciem mięśni brzucha i pośladków.

4. PW – leżenie przodem, ramiona wyprostowane w górę

Wykonanie: 1) głęboki wdech, 2,3,4) powolny wydech z rozciąganiem się.

5. PW – leżenie przodem, ręce splecione pod czołem

Wykonanie: 1) głęboki wdech, 2,3,4) powolny wydech z jednoczesnym napięciem mięśni brzucha i pośladków.

6. PW – leżenie tyłem

Wykonanie: 1) skurcz jednej nogi do klatki piersiowej, 2) wyprost, 3) skurcz nogi przeciwnej, 4) wyprost

7. PW – leżenie tyłem

Wykonanie: jw. Tylko wspomagamy rękoma.

8. PW – leżenie tyłem, nogi ugięte, stopy oparte o podłoże

Wykonanie: 1) przyciąganie obu kolan do klatki piersiowej wspomagane chwytem rękoma za oba kolana, 2) wyprost nóg.

9. PW – leżenie tyłem, nogi ugięte, stopy oparte o podłoże

Wykonanie: praca nóg nad klatką piersiową przypomianjąca pedałowanie na rowerze., ćwiczenie wykonywać kilkakrotnie po 8 do 10 powtórzeń.

10. PW – leżenie tyłem

Wykonanie: 1) skurcz jednej nogi do klatki piersiowej, 2) wyprost tej nogi w górę,

3) ponowny skurcz tej nogi, 4) i ponowny wyprost nogi z położeniem jej na podłoże

11. PW – leżenie tyłem z nogami pod kątem 45 stopni w stawach biodrowych i stopami opartymi o drabinki (ścianę)

Wykonanie: nożyce pionowe wykonywane kilkakrotnie po 5 do 10 powtórzeń

Uwaga! U chorych z dodatnim objawem Lasequa ustawiamy nogi pod mniejszym kątem lub nie wykonujemy tego ćwiczenie w ogóle.

12. PW – leżenie przodem, ręce splecione pod brodą

Wykonanie: 1) wyprost tułowia z jednoczesnym odchyleniem głowy i ramion w tył,

2) leżenie

13. PW – leżenie przodem, ręce splecione pod brodą

Wykonanie: 1) wyprost jednej nogi w stawie biodrowym, 2) położenie nogi na podłożu,

3,4) noga przeciwna

14. PW – leżenie przodem, ramiona na karku

Wykonanie: 1) wyprost tułowia z odchyleniem głowy i ramion w tył i ściągnięciem łopatek, 2) leżenie

15. PW – leżenie przodem, ręce splecione pod brodą

Wykonanie: 1) uniesienie obu nóg w stawch biodrowych, 2) opuszczenie obu nóg

16. PW – leżenie przodem, ramiona skosem w górę, w rękach laska

Wykonanie: 1) wyprost tułowia z odchyleniem ramion z laską, głowy i nóg, 2) opuszczenie obu nóg do podłoża

17. PW – leżenie przodem na stole, nogi poza stołem i stopy oparte o podłoże, chwyt rękami brzegu stołu

Wykonanie: 1) wyprost w stawie biodrowym jednej nogi, 2) opad do pozycji wyjściowej, 3) wyprost drugiej nogi, 4) opust tej nogi

18. PW – leżenie przodem na stole nogami, tułów poza stołem w opadzie, ramiona splecione na karku, mocna stabilizacja nóg przez terapeutę

Wykonanie: 1,2,3) wyprost tułowia do poziomu ze ściągnięciem łopatek, 4) opad

19. PW – leżenie przodem na stole z nogami poza stołem i stopami opartymi o podłoże, chwyt rękami za brzegi stołu

Wykonanie: 1,2,3) wyprost obu nóg do poziomu, 4) opad nóg do podłoża

20. PW – podpór klęczny, głowa w tył

Wykonanie: 1,2,3) próba siadu na pięty (próba tzw.ukłonu japońskiego), głowa w przód,

4) powrót do pozycji wyjściowej

Uwaga!Ramiona muszą być tak przesunięte w przód, aby nie było możliwe dotknięcie pięt pośladkami

21. PW – podpór klęczny, głowa w tył, opad kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego w przód

Wykonanie: 1) koci grzbiet, 2) powrót do pozycji wyjściowej

22. PW – zwis przodem na drabince przyściennej

Wykonanie: wytrzymać zwis 5-30 sekund

23. PW – zwis tyłem na drabince przyściennej

Wykonanie: 1) przyciąganięcie jednego kolana do klatki piersiowej, 2) opuszczenie nogi w dół, 3) przyciągnięcie drugiego kolana do klatki piersiowej, 4) opuszczenie w dół

24. PW – zwis tyłem na drabince przyściennej

Wykonanie: 1) przyciągnięcie jednocześnie obu kolan do klatki piersiowej, 2) wyprost nóg w dół

25. PW – postawa tyłem do drabinki przyściennej, stopy oddalone od drabinki około 30 cm

Wykonanie: 1,2) półprzysiad ze stałym kontaktem palców z drabinką, 3,4) wyprost nóg do postawy

Uwaga! Prawidłowe i bezbolesne wykonanie tego ćwiczenia świadczy najczęściej, że pacjent powrócił do zdrowia i sprawności







TEMAT: Kriostymulacja w chorobach reumatycznych.


Kriogenika:

– zajmuje się z zagadnieniami związanymi z pozyskiwaniem kriocieczy i wykorzystywaniem ich w technice i przemyśle, dział fizyki 1887 roku

– zaczyna się od – 130 C


Kriobiologia:

– zajmuje się zmianami procesów biologicznych, zachodzących w niskich temperaturach

– ojciec Belehradek 1935 roku


Krioprezerwacja:

– przechowywanie żywych tkanek w niskich temperaturach i sposoby ich zamrażania

– tak powstały banki krwi, kości


Krioterapia:

– leczenie niskimi temperaturami

– CO2, ciekły azot, ozon, hel, obejmuje krioterapie i kriochirurgię


Kriochirurgia – kriodestrukcja:

– celowe niszczenie tkanki chorej przy użyciu niskiej temperatury, tkanka jest usuwana powoli, samoistnie lub skalpelem

– okulistyka, urologia, ginekologia, dermatologia


Kriostymulacja:

– pobudzająca działania niskiej temperatury, bodźca termicznego, na organizm żywy nie powodując destrukcji

– niska temperatura wyzwala reakcje obronne organizmu


– zero absolutne 0 K; -273,15 C

– wrzenie azotu: 77,7 K; -195,8 C

– CO2 zestalony: 194,2 K; -78,9 C

– punkt eutektyczny: 252 K; -21,2 C – zanmarzają wszystkie płyny ustrojowe w org. człowieka

– temperatura krytyczna dla organizmu: 300 K; +27 C


Rozwój kriogeniki:

– 2500 p.n.e. -> leczono w Egipcje zimną wodą

– 1851 -> J. Arnaud – uzył mieszaniny lodu i soli, leczył ból, wymrażanie skóry 253 K; -20 C

– 1887 ->

– 1883 -> Wróblewski skroplił O2

– 1895 -> Linde skroplił azot 77,3 K

– 1898 -> Devart, skroplił wodór -205 C

– 1899 -> White – zaczął leczyć brodawki skóry niską temperaturą

– 1908 -> skroplono hel 4,2 K; -268,9 C, Kamerlingh-Onne Tllsey – uzył neologizmu krioterapia

– 1927 -> usunięto zmiany polipowe pęcherza

– 1956 -> Simon – zbliża się do 0 K, uzyskał -272,99994 C

– 1980 -> Toschima-Yamauschi – stosuje zimno do leczenia stawów, początek kriostymulacji

– 1982 -> Fricke – pierwszy wprowadził kriostymulację w Niemczech

– 1983 -> pierwszy aparat do schładzania miejscowego we Wrocławiu

– 1984 -> pierwsze zabiegi



















































SPIS TREŚCI


1. Badanie fizjoterapeutyczne w urazach, schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu (w traumatologii, ortopedii i reumatologii).


2. Fizjoterapia w leczeniu złamań kości:

a) usprawnianie w okresie unieruchomienia

b) mobilizacja po zdjęciu unieruchomienia

c) sposoby usprawniania w zależności od miejsca i rodzaju złamania oraz przyjętej metody leczenia

d) metoda czynnościowego leczenia złamań


3. Rehabilitacja po amputacjach kończyn.


4. Rehabilitacja w urazach kręgosłupa

a) w złamaniach kręgów bez objawów neurologicznych

b) u urazach kręgosłupa z uszkodzeniem rdzenia kręgowego


5. Fizjoterapia w urazowych uszkodzeniach tkanek miękkich:

– skręcenia i zwichnięcia stawów

– urazach łopatek

– naciągnięciach i zerwaniach więzadeł, ścięgien i mięśni


6. Usprawnianie po endoprotezoplastyce stawu biodrowego.


7. Kinezyterapia w zachowawczym i operacyjnym leczeniu skolioz.


8. Fizjoterapia w wadach wrodzonych:

– dysplazji stawu biodrowego

– stopie końsko-szpotawej

– kręczu karku oraz dysfunkcjach i schorzeniach narządu ruchu: przykurcz Volkmanna


9. Fizjoterapia w zespole bolesnego barku.


10. Fizjoterapia w zespole bólów krzyża.


11. Kriostymulacja w chorobach reumatycznych.


12. Fizjoterapia w reumatoidalnym zapaleniu stawów.


13. Fizjoterapia w innych zapalnych chorobach układowych tkanki łącznej oraz w chorobie zwyrodnieniowej stawów.










73




Wyszukiwarka