tzw. towarzystwa towarzystw, integrującego krajowe organizacje działające na rzecz łagodzenia problemów dysleksji. Polskie Towarzystwo Dysleksji jest jego członkiem od 1990 r. Coraz większy jest też zasięg udzielania pomocy osobom z dysleksją. Od lat sześćdziesiątych powstają np. w uniwersytetach w Wielkiej Brytanii jednostki organizacyjne typu poradni, ułatwiające kontynuowanie na­uki studentom. Ostatnio powstało też Towarzystwo Dorosłych Osób z Dys­leksją (Adult Dyslexia Organisation).

W omawianym okresie nastąpiły też ważne regulacje prawne. Na przykład w 1981 r. wydany został Educational Act w Wielkiej Brytanii, który daje dzie­ciom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi - w tym dzieciom dyslek-tycznym - prawo do bezpłatnej diagnozy i opieki terapeutycznej. W USA już w latach 1960 i 1970 ustawy federalne przyznały takim dzieciom prawo do spe­cjalnych warunków uczenia. W Polsce zarządzenia resortu edukacji narodowej z 1973 i 1993 r. stworzyły dzieciom dyslektycznym prawo do badań diagnosty­cznych w poradniach psychologiczno-pedagogicznych bez skierowania ze szko­ły oraz możliwość obniżenia wobec nich wymagań nauczyciela, zgodnie z wnioskami poradni specjalistycznej.

Stan badań nad dysleksją i zasięg pomocy udzielanej osobom z dysleksją znajduje swoje odzwierciedlenie podczas licznych krajowych i międzynarodo­wych konferencji poświęconych tej problematyce.

Jak klasyfikowane są specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci?

Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci występujące od początku nauki szkolnej są lokalizowane w różnych systemach klasyfikacyjnych, związa­nych z takimi dyscyplinami naukowymi, jak logopedia, medycyna, psychologia i pedagogika.

Logopedia uznaje je za syndrom zaburzeń komunikacji, czyli porozumiewania się językowego za pomocą mowy pisanej (pisma) w aspekcie odbioru informacji - czytania i nadawania informacji - pisania (Ka-czmarek 1975; Kaczmarek 1995).

Psychologia i neuropsychologia zaliczają specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu do zaburzeń wyższych czynności psychi­cznych i za A. Łurią (1976) wskazują na ich układową i dynamiczną lokali­zację w mózgu. H. Spionek (1965) wyznaczała ich miejsce na tle zaburzeń sze­roko rozumianego rozwoju psychomotorycznego.

Pedagogika zalicza dzieci ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu do grupy jednostek o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Według brytyjskiego raportu (Warnock 1978), około 20% populacji uczniów to dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (Children with Special Educational Ne-edś). Potrzebują one w procesie uczenia się szczególnych warunków, odpowia-

817