Cos do czytania 2

Ekonomika produkcji w przedsiębiorstwie


Gospodarka produkcyjnym majątkiem trwałym:


Środki rzeczowe uczestniczące bezpośrednio w procesie produkcji dzieli się na dwie grupy: przedmioty pracy i środki pracy;


Podstawowym kryterium wyróżniającym te dwie grupy jest odmienny sposób ich zużywania się w procesie produkcji:

Kategoria środków pracy jest w praktycznych stosowaniu niewygodna, ponieważ łączy w sobie obiekty ogromnie zróżnicowane pod względem trwałości, wartości jednostkowej, wpływu wywieranego na przebieg procesu produkcyjnego itp.;


Wyraźnie w tym widać zmniejszenie zakresu pojęciowego w porównaniu do środków pracy, ponieważ do środków trwałych nie zalicza się tych wszystkich obiektów będących środkami pracy, które ulegają zużyciu szybciej niż w ciągu 1 roku;

Jednocześnie występuje rozszerzenie zakresu pojęciowego, ponieważ do środków trwałych zalicza się także te obiekty, które nie służą oddziaływaniu na przedmioty pracy, a więc środkami pracy nie są, np. budynek biurowy, stołówka pracownicza itp.;


Najsilniejszy i najbardziej bezpośredni wpływ na proces produkcji wywierają produkcyjne środki trwałe, wśród nich maszyny i urządzenia;


Zapotrzebowanie przedsiębiorstwa na park maszynowy wyznaczają decyzje o znaczeniu strategicznym: profil asortymentowy produkcji, w którym przedsiębiorstwo chce się specjalizować, metody technologiczne, którymi chce się posługiwać i skala w jakiej ma być prowadzona produkcja;


Ponadto ważne znaczenie ma decyzja jak daleko przedsiębiorstwo zamierza posunąć się w kierunku strategii polegającej na wytwarzaniu we własnym zakresie półfabrykatów zużywanych w procesie produkcji wyrobu finalnego, a jakie pole dla strategii, według której najbardziej wskazane jest zamawianie i kupowanie tych półfabrykatów u zewnętrznych dostawców;

Decyzje te maja tak duże znaczenie dla przedsiębiorstw, że nie mogą podejmować ich samodzielnie służby realizujące działalność podstawową, lecz ogólne kierownictwo;

konserwacja działania zmniejszające podatność chronionego przedmiotu na zmiany zachodzące pod wpływem czynników środowiska albo czynników związanych z procesem produkcyjnym, np. malowanie konstrukcji farbami albo smarowanie powierzchni trących;


Aby dobrze realizować gospodarkę konserwacyjno-remontową trzeba rozeznać istotę tego zagadnienia; przede wszystkim należy odróżnić pojęcie zużycia rzeczowego od zużycia ekonomicznego (moralnego);

Zużycie rzeczowe może być powodowane przez różne czynniki; z tego punktu widzenia rozróżnia się zużycie fizyczne, chemiczne i biologiczne;


Ważną decyzją w zakresie organizowania gospodarki remontowej w przedsiębiorstwie jest wybór systemu wykonywania remontów;


Praktyka wykształciła dwie formy: system gospodarczy polegający na tworzeniu w przedsiębiorstwie odpowiednich komórek organizacyjnych (warsztat remontowy, brygady remontowe) i system zlecony – poprzez kontakt z zewnętrznym partnerem specjalizującym się w świadczeniu usług remontowych; wybór opiera się na rachunku opłacalności wymienionych systemów;


Remonty winny być wykonywane w ramach systemu planowo-zapobiegawczego, które oznacza że do usuwania skutków zużycia należy przystępować w określonym czasie;

Wynika to z dwóch przyczyn:

  1. zaplanowanie remontu pozwala na racjonalne jego przeprowadzenie (przygotowanie narzędzi, materiałów itd. Co daje możliwość sprawnego przebiegu),

  2. jeśli remontu nie planuje się, to często wykonywany jest on gdy wystąpią symptomy grożącej awarii;


W praktyce ukształtowały się trzy sposoby planowania remontów: poprzeglądowe, okresowe i normowane;

remonty poprzeglądowe – właściwe roboty remontowe nie są ujmowane w planie sporządzanym dla dłuższych okresów; zadaniem jest stwierdzenie faktycznego stanu obiektu; jeśli w czasie przeglądu ujawniony stan wskazuje na potrzebę jego przeprowadzenia, wtedy sporządza się plan remontu ustalając jego zakres i termin;


Cykl remontowy – obejmuje czas upływający między dwoma remontami danego obiektu mającymi największy zakres, oraz ustala, jakie remonty o mniejszych zakresach wykonywanych robót, w jakiej kolejności i w jakich odstępach czasu winny być wykonane;


ORGANIZACJA ORAZ PRZEBIEG PROCESU PRODUKCJI I USŁUG


Produkcja to podstawowa część działalności przedsiębiorstwa oznaczająca działalność człowieka przystosowującą zasoby przyrody do jego potrzeb;


Ma ona ważne znaczenie społeczne, gdyż od jej rodzaju i struktury zależy liczba zatrudnionych w produkcji;

Wynikiem produkcji są produkty, energia lub usługi materialne, służące zaspokojeniu potrzeb ludzkich, co świadczy o zamożności kraju i poziomie stopy życiowej społeczeństwa;

Produkcja stanowi główną i najważniejszą działalność określonej jednostki produkcyjnej, którą jest każde stanowisko robocze, gniazdo produkcyjne, oddział produkcyjny, wydział, zakład oraz samo przedsiębiorstwo;

Produkcja stanowi jeden z podstawowych warunków funkcjonowania i rozwoju gospodarki; rola poszczególnych czynników zaangażowanych w procesie produkcji jest zróżnicowana;

Do najważniejszych z nich zalicza się:

  1. techniczne środki produkcji – teren zakładu produkcyjnego, powierzchnia przeznaczona na działalność produkcyjną, maszyny i urządzenia, instalacje,

  2. przedmioty pracy – materiały i półfabrykaty, przeznaczone do produkcji lub montażu,

  3. energia – woda, gazy i sprężone powietrze, energia elektryczna, paliwa stałe i gazowe,

  4. czynnik ludzki – kadra zarządzająca, pracownicy inżynieryjno-techniczni, administracyjno-biurowi, bezpośrednio produkcyjni,

  5. informacja – źródła wtórne i pierwotne, prognozy,

  6. kapitał – kapitał zaangażowany w środkach trwałych, materiałach i półfabrykatach, środkach obrotowych oraz środki pieniężne.


Z produkcją związany jest proces produkcyjny (proces wytwórczy), oznaczający ciąg uporządkowanych działań, w ramach którego wykorzystuje się czynniki produkcji do przekształcenia materiałów i półfabrykatów w produkty (usługi);


W procesie produkcji następuje zużycie czynników wytwórczych oraz zmiany w strukturze ich zużycia; tak rozumiany proces produkcyjny składa się z czterech grup procesów, powiązanych materialnie, energetycznie i informacyjnie;


Elementami procesu produkcyjnego są następujące procesy:

  1. proces produkcyjny podstawowy – przekształcanie materiałów i półfabrykatów w wyroby (usługi),

  2. proces naukowo-technicznego i inwestycyjnego przygotowania produkcji, nazywany procesem przygotowania produkcji,

  3. proces produkcyjny pomocniczy – utrzymanie ruchu, remonty i konserwacje, produkcja narzędzi, dostawa energii, utylizacja odpadów produkcyjnych,

  4. proces obsługi procesu podstawowego, pomocniczego i przygotowania produkcji;


Procesy produkcyjne mogą być klasyfikowane według różnych kryteriów, jak np. ciągłość procesu i jego przebieg w czasie, stosowane technologie, cechy organizacyjne, zastosowane środki pracy:

Z prowadzeniem działalności produkcyjnej związany jest termin techniczno-ekonomiczny cykl produkcyjny, który definiowany jest jako czas rozpoczęcia podstawowego procesu produkcyjnego od wejścia surowca do procesu technologicznego) do momentu jego zakończenia (uzyskania produktu) i przekazania gotowego wyrobu do dyspozycji odbiorcy;


Znajomość długości czasu trwania cykli produkcyjnych ma zasadnicze znaczenie w procesie planowania produkcji;


Wyróżnia się trzy typy przebiegu produkcji: szeregowe, równoległe oraz szeregowo-równoległe;


Z punktu widzenia racjonalizacji procesów gospodarowania w przedsiębiorstwie szczególną uwagę należy zwracać na możliwość skracania cykli produkcyjnych;

Jest to zadanie technologa i organizatora produkcji; w tym celu mogą być stosowane następujące metody:


Kolejnym terminem techniczno-organizacyjnym jest organizacja produkcji, która objaśnia problemy produkcji;

Organizacja produkcji może być rozpatrywana w ujęciu statycznym lub dynamicznym; ujęcie statyczne oznacza organizację produkcji jako układ struktur, przebiegów i wzajemnych powiązań produkcyjnych, sposobów postępowania i koordynacji komórek produkcyjnych i pomocniczych oraz pracy ludzkiej;

Ujęcie dynamiczne wynika z ciągłych zmian w warunkach gospodarki rynkowej otoczenia zewnętrznego i przenoszenia ich na grunt przedsiębiorstwa. Jego istotą jest krytyczna ocena dotychczas stosowanych rozwiązań oraz opracowanie optymalnych rozwiązań, a następnie ich wdrożenie;


Kategorię produkcji można klasyfikować z różnych punktów widzenia;

- według wielkości nakładów czynników wytwórczych można mówić o:

    1. produkcji kapitałochłonnej, która wymaga dużych nakładów rzeczowych składników majątku (maszyn, urządzeń itd.),

    2. produkcji materiałochłonnej wymagającej dużej ilości materiałów,

    3. produkcji pracochłonnej, w której przeważają nakłady pracy ludzkiej;

- według ilości wytwarzanych wyrobów wyróżnia się:

  1. produkcję jednorodną gdy przedsiębiorstwo wytwarza jeden rodzaj wyrobu, np. cukrownia,

  2. produkcję różnorodną w przedsiębiorstwach wytwarzających różne wyroby, np. zakład przemysłu odzieżowego;


Rodzaj wyrobów wytwarzanych w przedsiębiorstwie wyznacza jego profil produkcyjny; rodzaj (asortyment) produkcji i stosowane technologie wpływają na poziom i strukturę nakładów;


Proces produkcji jest podstawowym działaniem przedsiębiorstwa przemysłowego, w którym pracownicy, oddziałując za pomocą maszyn i urządzeń na surowce i materiały, wytwarzają wyroby sprzedawane na rynku;

Stąd:

W przedsiębiorstwie proces produkcji należy traktować jako zmienną zależną od możliwości rynkowego i ekonomicznego uzasadnienia rozmiarów, struktury, sposobów produkcji i sprzedaży;




Na proces produkcyjny należy patrzeć z wielu punktów widzenia; uwzględniając organizacyjny, ekonomiczny i techniczny punkt widzenia należy także brać pod uwagę powiązanie produkcji z problemami społecznymi, ekologicznymi i prawnymi;

Z organizacyjnego punktu widzenia proces produkcyjny stanowi zespół uporządkowanych, powiązanych ze sobą kolejnych procesów pracy i procesów naturalnych niezbędnych do wykonania wyrobu;

Obejmuje zatem czynności od pobrania materiałów z magazynu, przez czynności technologiczne, transportowe, kontrolne, aż do przekazania wyrobów gotowych do magazynu;

Techniczny aspekt produkcji wiąże się z przystosowywaniem i transformacją przedmiotów pracy w wyroby gotowe za pomocą środków pracy i ludzi uczestniczących w tym procesie;


Ekonomiczny punkt widzenia pozwala na postrzeganie procesu produkcji jako działalności mającej na celu pomnażanie środków materialnych służących zaspokajaniu potrzeb społecznych;

Jest zatem zespołem procesów pracy i procesów naturalnych niezbędnych do wykonania wyrobu;


Procesy produkcyjne w poszczególnych przedsiębiorstwach różnią się znacznie i można je klasyfikować z różnych punktów widzenia;

Najbardziej ogólny podział pozwala na wyodrębnienie:

  1. procesu produkcyjnego wydobywczego, polegającego na wydobywaniu surowców, np. węgla, siarki, ropy naftowej,

  2. procesu przetwórczego, w czasie którego przetwarzane są surowce i materiały w gotowe wyroby;


Uwzględniając treść działalności przedsiębiorstwa i przedmiot jego sprzedaży można wyróżnić następujące rodzaje procesu produkcyjnego: podstawowy, pomocniczy i uboczny;

Produkcja podstawowa dotyczy wytwarzania półfabrykatów i/lub dóbr gotowych, które decydują o przynależności przedsiębiorstwa do danej branży, gałęzi przemysłu lub działu gospodarki narodowej;



Biorąc powyższe pod uwagę proces produkcyjny może polegać na:

Obejmuje on także przygotowanie produkcji, składowanie, magazynowanie, transport i kontrolę jakości;


Składowanie i magazynowanie ma na celu zapewnienie nieprzerwanej produkcji; transport obejmuje czynności związane z dostawami materiałów, przemieszczeniem przedmiotów pracy w ramach przedsiębiorstwa oraz wyrobem wyrobów wytworzonych i odpadów;


Ważnymi cechami procesu produkcyjnego są: jego podział, przebieg w czasie oraz ograniczoność lokalizacji;


Podstawowymi elementami składającymi się na proces produkcyjny są proces technologiczny i procesy pomocnicze;


Proces technologiczny dzieli się na procesy naturalne i procesy pracy;

Procesy naturalne polegają na przetwórstwie surowców i materiałów w warunkach naturalnych bez konieczności oddziaływania człowieka z zewnątrz i bez pomocy maszyn i urządzeń, aparatów itp., np. sezonowanie tarcicy, procesy fermentacyjne;

Procesy te obejmują najczęściej tylko pewne odcinki procesu produkcji, przebiegają z natury powoli i w zasadzie nie ma możliwości regulowania szybkości ich przebiegu;

Stąd też obecnie mają one małe znaczenie, gdyż nowoczesna technologia polega na procesach intensywnych wymagających odpowiednich warunków ich przebiegu;


Procesy pracy obejmują czynności związane z oddziaływaniem człowieka, za pomocą narzędzi i maszyn, na surowce i materiały, prowadzące do uzyskania wyrobu gotowego;

Organizacja produkcji w przedsiębiorstwie oznacza dobór elementów cząstkowych procesu produkcyjnego, ich powiązanie w czasie i przestrzeni w całość funkcjonującą skutecznie, odpowiedzialnie i efektywnie;


Istotą organizacji produkcji jest więc podział określonego zadania na poszczególne elementy i przydział wykonawcom.

Zasadnicze znaczenie ma tutaj wyodrębnienie czynności podstawowych i pomocniczych oraz przydział zadań cząstkowych bezpośrednim wykonawcom;

Wymaga to łączenia czynności jednorodnych lub zbliżonych w stanowiska wieloosobowe i zespoły robocze;


Stanowisko robocze stanowi elementarną część procesu produkcyjnego, którą można określić jako część powierzchni produkcyjnej, na której skupione są narzędzia używane przez jednego lub kilku robotników o określonych kwalifikacjach do wykonywania określonych operacji oraz wyznaczone miejsce na przechowywanie obrabianych detali i wykorzystywanych przyrządów i narzędzi;

Stanowiska robocze mogą być zorganizowane na zasadzie przedmiotowej (rozmieszczone w kolejności przebiegu procesu produkcyjnego tworzą gniazdo produkcyjne lub linię potokową lub przepływową obrabianych części przez wszystkie stanowiska robocze) lub na zasadzie technologicznej (grupowanie stanowisk według typów użytkowanych maszyn i urządzeń, które odpowiednio zorganizowane tworzą gniazdo produkcyjne, oddziały, wydziały);


Zdolność produkcyjna stanowiska roboczego oznacza liczbę lub ilość produktów, które mogą być na nim wytworzone w określonym czasie przy optymalnym systemie produkcji i najlepszych warunkach techniczno-organizacyjnych;


Podstawowymi czynnikami skuteczności, rytmiczności i efektywności produkcji są specjalizacja i stabilność produkcji na stanowiskach roboczych oraz stopień powiązania stanowisk roboczych ze sobą oraz ich współdziałanie w procesie produkcyjnym;

Na tej podstawie wyodrębnia się typy i formy organizacji produkcji na stanowisku roboczym, a mianowicie: produkcja jednostkowa, drobnoseryjna, średnioseryjna, wielkoseryjna i masowa;

Przy produkcji jednostkowej na stanowisku roboczym wykonuje się nieograniczoną liczbę operacji, na ogół nie powtarzających się lub powtarzających się rzadko i nieregularnie;

W związku z tym produkcja jednostkowa charakteryzuje się dużą pracochłonnością; asortyment produkcji jest szeroki, gdyż większość wyrobów nie powtarza się i stąd koszt produkcji wyrobów jest wysoki;


Do najczęściej stosowanych form organizacji produkcji można zaliczyć: formy stacjonarne, niepotokowe, potokowe i formy grupowe (gniazdowe);


Decyzja o zastosowaniu określonej formy organizacji produkcji winna być poprzedzona szczegółową analizą sytuacji, gdyż każda z nich w różnym stopniu wpływa na efektywność działalności;




Produkcja potokowa jest najbardziej efektywną formą organizacji produkcji, którą charakteryzuje:

Produkcję potokową charakteryzują następujące cechy:

  1. ciągłość oznaczająca, że przedmiot pracy wprowadzony do procesu produkcji znajduje się w ciągłym ruchu (podlega obróbce lub jest transportowany, albo jest przedmiotem kontroli), a środki pracy są bezustannie wykorzystywane do wykonywania zadań produkcyjnych;

  2. specjalizacja, która pozwala na osiągnięcie lepszych wyników pod względem ilości i jakości wytwarzanych wyrobów; specjalizacja dotyczy zaangażowanych w procesie produkcji stanowisk roboczych (wyposażenia i zatrudnionych pracowników).


W produkcji potokowej ważne jest by obróbka przedmiotu odbywała się w zasadzie bez przerwy i możliwie równomiernie;


Według tego warunku linie potokowe dzieli się na: synchroniczne, na których czasy wykonania poszczególnych operacji są równe, a stanowiska pracy są obciążone jednakowo oraz asynchroniczne, gdzie czas trwania pojedynczych operacji nie jest równy i w związku z tym między stanowiskami występuje produkcja w toku;


Zastosowanie metod potokowych oznacza konieczność bezpośredniego przekazywania zadań po zakończeniu kolejnego etapu do następnego bez oczekiwania na pozostałe zadania serii i konieczność realizacji prac w kolejnym etapie bezzwłocznie po nadejściu zadania;






Do zadowalającego funkcjonowania potokowej organizacji produkcji spełnionych winno być szereg warunków:


Linię potokową tworzy grupa stanowisk roboczych rozmieszczonych wzdłuż przenośnika, przygotowanych do obróbki jednego detalu lub montażu jednego zespołu;

Miarą rytmu w produkcji potokowej jest takt linii (czas zawarty między wypuszczeniem dwóch kolejnych obrabianych przedmiotów) obsługującej wszystkie stanowiska;

W przedsiębiorstwach przemysłowych występują różne formy produkcji potokowej: ciągła i przerywana;



Z punktu widzenia metod zapewnienia rytmu produkcji wyróżnia się: produkcję o takcie przymusowym i o takcie swobodnym;


Produkcja o rytmie przymusowym polega na obrabianiu przedmiotu podczas ruchu przenośnika, a rytm nadają urządzenia, które narzucają określoną intensywność wydajność pracy;

W rytmie swobodnym każdy pracownik wykonuje operację na określonej partii przedmiotów i przekazuje na następne stanowisko robocze; rytm nadaje pracownik wykonujący pierwszą lub najważniejszą operację;


Analiza rodzajów produkcji potokowej, uwzględniająca sposób koordynacji ruchów pracowników, pozwala na wyróżnienie siedmiu odmian produkcji potokowej opartej na ruchu materiałów, ruchu pracowników oraz ruchu maszyn i narzędzi, a mianowicie:

    1. metoda ruchu materiałów, które przesuwają się od jednego stanowiska roboczego do drugiego,

    2. metoda ruchu pracowników, którzy przechodzą od jednego stanowiska roboczego do drugiego,

    3. metoda ruchu maszyn i narzędzi,

    4. metoda ruchu pracowników i narzędzi – robotnik przenosi materiał do urządzenia,

    5. metoda ruchu materiałów, urządzeń i narzędzi, które są dostarczane robotnikowi przy montażu lub obróbce,

    6. metoda ruchu pracowników oraz maszyn i narzędzi – stosowana w przypadku brygad konserwacyjno-remontowych,

    7. metoda jednoczesnego ruchu pracowników, materiałów, maszyn i/lub narzędzi;


Podstawę grupowej formy organizacji produkcji stanowi identyfikacja podobieństw między zadaniami (pracami, wyrobami) i tworzenie z nich rodzin, natomiast zasoby niezbędne do ich wykonania łączy się w tzw. gniazda lub komórki;


Korzyści wynikające z tej formy organizacji produkcji to przede wszystkim łatwiejsze planowanie prac, skrócenie czasu przygotowania produkcji oraz poprawa stosunków międzyludzkich;

Tworzenie grup autonomicznych można rozpatrywać w trzech zasadniczych aspektach: technicznym, społecznym i kierowniczym;



STRUKTURY PRODUKCYJNE


Struktura produkcyjna – występujący w wytwórczej części przedsiębiorstwa hierarchiczny układ powiązań miedzy większymi komórkami organizacyjnymi a wchodzącymi w ich skład mniejszymi jednostkami;


Grupowanie to nie może być przypadkowe; sprawne współdziałanie połączonych zespołów jest osiągalne wtedy gdy odznaczają się one jakąś istotną wspólną cechą, która posłużyła jako rozstrzygające kryterium przy decyzji o utworzeniu większej całości;


Kkryteria grupowania mogą być różne; w praktyce największe znaczenie uzyskały dwa kryteria;


Zalety struktury technologicznej:

    1. ukształtowanie struktury nie zależy od przedmiotu pracy, a zatem zmiany asortymentu produkcji nie pociągają za sobą konieczności zmian w strukturze organizacyjnej,

    2. grupowanie jednostek realizujących pokrewne technologie sprawia, że w komórce organizacyjnej znajdują się stanowiska robocze o podobnych technicznych możliwościach wykonawczych; upraszcza to znacznie manewrowanie w formie zmiany przydziału zadań, gdy któreś stanowisko z różnych względów wypadnie,

    3. ograniczenie działalności komórki do wybranej dziedziny technologicznej ułatwia zadanie jej kierownika; łatwiej opanować wiedzę potrzebną do kierowania produkcją różnorodnych wyrobów w obrębie pokrewnych metod technologicznych, niż do kierowania produkcją jednego rodzaju wyrobu o bardzo zróżnicowanej technologii,

    4. zgrupowanie pokrewnych urządzeń wynikające ze specjalizacji produkcji w jednostkach posiadających własne służby konserwacyjno-remontowe prowadzi do uproszczenia ich pracy, oszczędności z tytułu możliwości mniejszych zapasów części zamiennych,

    5. zgromadzenie w jednej komórce pracowników o tym samym profilu zawodowym (lub profile pokrewne) sprzyja podniesieniu kwalifikacji pracowników mniej doświadczonych;



Mocne strony struktury przedmiotowej:

    1. możliwość znacznego skrócenia trasy przebiegu przedmiotu pracy w toku procesu produkcyjnego; zmniejsza to pracochłonność i koszt transportu, skraca cykl produkcyjny, obniża zapotrzebowanie na środki obrotowe,

    2. stworzenie warunków sprzyjających zmniejszeniu partii transportowej aż do przekazywania pojedynczych egzemplarzy przedmiotu pracy; prowadzi to redukcji zapasów i skrócenia cyklu produkcyjnego a w konsekwencji do zmniejszenia zamrożenia środków obrotowych,

    3. zamknięcie całego procesu technologicznego w obrębie jednej komórki organizacyjnej; prowadzi to do likwidacji (lub ograniczenia) sytuacji, kiedy produkcja w toku jest przekazywana z jednej komórki do drugiej,

    4. przy zamknięciu procesu produkcyjnego w jednej komórce jednostka rozliczając się ze swojej działalności legitymuje się tymi samymi wynikami (wyrobami gotowymi);

    5. oczywista widoczność źródła zakłóceń w terminowości lub jakości dostaw międzyoperacyjnych; gdy dostawa opóźnia się lub został nieprawidłowo wykonany – błąd może być szybko wykryty; poprawia to dyscyplinę, porządek i jakość pracy;


Jakość produkcji


W produkcji przemysłowej istotne znaczenie ma drugi aspekt jakości; jest to kryterium pozwalające uszeregować wyroby według stopnia doskonałości w jakim są one zaspokoić potrzeby użytkownika;


Opinia o jakości wyrobu u użytkowników kształtuje wiele czynników; proces ten rozpoczyna się w fazie projektowania w ramach przygotowania produkcji;


Szczegółowymi czynnikami determinujących trafność rozpoznania oczekiwań klientów są: odpowiedni dobór metod badania rynku i prawidłowe ich zastosowanie, odpowiedni zasięg badania, prawidłowość opracowania danych, aktualność materiału;


Przygotowanie konstrukcyjne – czynniki: przygotowanie konstruktora; jego kwalifikacje zawodowe, stosunek do pracy, warunki jakie mu stworzono do pracy (wyposażenie, informacja, system motywacji, atmosfera pracy);

Urzeczywistnienie koncepcji wyrobu zawartej w projekcie konstrukcyjnym wymaga przeprowadzenia odpowiedniego procesu technologicznego; w zależności od sposobu zaprojektowania, umożliwi lub udaremni uzyskanie wyrobu o zamierzonych walorach;


Czynniki oddziałujące w sferze projektowania kształtują jakość wzoru (jakość typu), czyli poziom jaki został założony w projekcie, i który wyrób osiągnie wtedy gdy w każdej postaci i szczególe będzie zgodny z projektem;

Sfery

projekto-wanie

realizacja

użytkowa-nie

bilansowa-nie

dyfuzja

jakość

w zoru
jakość

w ykonania

s pożytkowa-nie walorów
nakłady i

n iedogod-ności

u ciążliwość dla otoczenia






jakość potencjalna









jakość efektywna








s ubiektywna ocena jakości







społeczna ocena jakości



18




Wyszukiwarka