Komunikacja alternatywna

,,Komunikacja alternatywna – jej rodzaje oraz warunki stosowania w pracy z dzieckiem” mgr Ewa Toporowska


Wymiana informacji jest nieodzownym atrybutem życia. Dla rozwoju każdego człowieka szczególne znaczenie ma wymiana informacji z innymi ludźmi. Wymiana ta może mieć charakter werbalny i niewerbalny. Wymiana werbalna to oczywiście mowa i jako taka jest najczęstszą formą komunikacji osób ze zdrowym słuchem. Jednakże niejednokrotnie spotyka się osoby , które mimo intensywnej nauki nie potrafią mówić. Dla takich osób komunikacja alternatywna może stać się podstawową formą porozumiewania.

Systemy alternatywne wobec mowy dźwiękowej pełnią dwie funkcje . Służą nawiązaniu kontaktu z drugim człowiekiem, prowadzeniu rozmów , wyrażaniu opinii , emocji , sądów. Druga zaś funkcja systemów alternatywnych tak jak w wypadku języka mówionego to poznawanie świata. Poprzez reguły użycia słów ( składnia ) odkrywane są relacje ze światem otaczającym nas. Te reguły to :



Komunikacja alternatywna i wspomagająca , stosując niewerbalne sposoby porozumiewania się , stanowi dodatek bądź substytut mowy. Rozróżnienia wymagają tutaj dwa powyższe pojęcia:


Komunikacja alternatywna- znajdująca zastosowanie gdy osoba porozumiewa się bezpośrednio- twarzą w twarz- inaczej niż za pomocą mowy, przy użyciu znaków graficznych, manualnych, kodu Morsea, pisma itp.


Komunikacja wspomagająca- rozumiana jako komunikacja uzupełniająca lub wspierająca. Interwencja z wykorzystaniem alternatywnych środków komunikacji ma dwojaki cel: wzmacniać i uzupełniać mowę oraz zapewniać zastępczy sposób porozumiewania się, gdy osoba nie zaczyna mówić.

Istotne jest również wyróżnienie komunikacji wspomaganej ( z użyciem pomocy w postaci tablic , syntezatorów mowy, komputera) i niewspomaganej (gdy osoba niepełnosprawna samodzielnie ,,produkuje” znaki- manualne, literówka, mruganie oczami na ,,tak” i ,,nie”.



Systemy komunikacji alternatywnej


1.System symboli jednoznacznych ( przedmioty- utożsamiane z daną sytuacją i zapowiadające ją, np. śliniak jako zapowiedź posiłku)

2. Systemy gestów

3. Systemy dotykowe

- Alfabet punktowy do dłoni

4. Systemy graficzne

5. Metody kombinowane


W wyborze metody komunikacyjnej musimy się kierować:


Dziecko jest gotowe do nauki używania wspomagających sposobów porozumiewania się gdy:


Piktogramy


Piktogramy należą do graficznych systemów komunikacji . Zasadą konstrukcji znaków tego systemu jest: czarne tło i biała figura. Oprócz tego każdy ze znaków opisany jest literowo w postaci wyrazu określającego treść znaku.

System ten ulegał przez kilka lat przekształceniom i udoskonaleniom. Obecnie zawiera ok. 1000 piktogramów symboli i w takiej postaci jest rozpowszechniany na świecie. Zawiera 26 kategorii pojęciowych . Kierując się znajomością dziecka , jego możliwościami, nauczyciel sam decyduje o etapach wprowadzania poszczególnych kategorii oraz o ilości wprowadzonych słów z danego zakresu pojęciowego .


Użytkownicy systemu Piktogramy


Piktogramy są przeznaczone dla wszystkich osób niemówiących wokalnie w celu ułatwienia im kontaktu i komunikacji z otoczeniem.

Można wyróżnić dwie grupy użytkowników systemu. Kryterium tego podziału jest stopień rozumienia systemu językowego przez osoby niemówiące wokalnie oraz umiejętność tworzenia przez nie i przekazywania wypowiedzi

( komunikacji ).

Jedna grupa użytkowników to osoby rozumiejące mowę wokalną. Identyfikują one struktury dźwiękowe słów z ich treścią i znają zasady tworzenia ze słów wypowiedzi. Druga grupa użytkowników to osoby których rozumienie dźwięków mowy ( identyfikacja treści i formy wyrazów ) jest niewykształcona lub zaburzona. Te osoby muszą się uczyć rozumienia treści mowy i znaków.


Wykorzystując piktogramy w praktyce , dobrze jest rozpocząć pracę od wydzielenia struktur fizycznych w klasie i oznakowania przez piktogramy bądź napisy. Strukturę fizyczną stanowią :



Stopniowo wprowadzane są kolejne piktogramy symbolizujące przedmioty z otoczenia dzieci .Z piktogramów już poznanych tworzone będą tablice tematyczne lub zeszyty dialogowe . W pracy z dziećmi mówiącymi piktogramy służą organizacji ich zachowania , wyznaczaniu granic struktur fizycznych i przekazywaniu treści zadaniowych .


Bibliografia:

  1. A. Smyczek , J. Szwiec ,, Metodyka nauczania alternatywnych sposobów porozumiewania się i techniki posługiwania się symbolami” w ,,Rewalidacja” CMPPP Warszawa 2000r.

  2. M. Piszczek red. ,, Metody komunikacji alternatywnej w pracy z osobami niepełnosprawnymi” CMPPP Warszawa 1997r.

  3. S. Von Tetzchner, H. Martinsen ,, Wprowadzenie do wspomagających i alternatywnych sposobów porozumiewania się“ Stowarzyszenie ,,Mówić bez słów” Warszawa 2002r.




Użytkownicy

systemu Piktogramy


Piktogramy sš przeznaczone dla wszystkich osób niemówišcych wokalnie w celu ułatwienia im kontaktu i komunikacji z otoczeniem.

Można wyróżnić dwie grupy użytkowników systemu Piktogramy. Kryterium tego podziału jest stopień rozumienia systemu językowego przez osoby nie mówišce wokalnie oraz umiejętnoœć tworzenia przez nie i przekazywanie wypowiedzi (komunikacji).

Jedna grupa użytkowników to osoby rozumiejšce mowę wokalnš. Identyfikujš one struktury dŸwiękowe słów z ich treœciami i znajš zasady tworzenia ze słów wypowiedzi. Druga grupa użytkowników to osoby których rozumienie dŸwięków mowy identyfikacja treœci i formy wyrazów jest niewykształcona, zaburzona. Te osoby muszš uczyć się rozumienia treœci mowy i znaków.

Dlatego procedury wprowadzenia systemu Piktogramy do komunikacji i edukacji tych dwóch grup użytkowników sš odmienne i wymagajš przygotowania od nauczyciela, terapeuty, rodziny. PIKTOGRAMY


szwedzki system komunikacji znakowo-obrazkowej


Piktogramy to graficzny system komunikacyjny. Zasadš konstrukcji znaków tego systemu jest: czarne tło i biała figura. Każdy ze znaków opisany jest literowo w postaci wyrazu okreœlajšcego treœć znaku.

System Piktogramy ulegał przez kilka lat przekształceniom formalnym i udoskonaleniom. Podstawš pracy były znaki kanadyjskiego programu PIC-system. Przetłumaczone zostały one na szwedzki w 1980 r. przez logopedę Subhas Maharaj. Pracujšc w instytucie dla niepełnosprawnych dzieci i dorosłych w Saskatchewen zastosował on poczštkowo w swojej pracy 400 znaków. Pierwsza szwedzka wersja Piktogramów przetłumaczona przez RPH-Sär w Umeå (dzisiejsze SIH) ukazała się w 1985. Obecnie system zawiera ok. 1000 piktogramów symboli i w takiej postaci rozpowszechniany jest na œwiecie.

Do Polski trafił poprzez Centrum Metod Alternatywnych w Szczecinie- gdzie podobnie jak wczeœniej w Szwecji- próbowano zastosować w pracy z niemówišcymi dziećmi znaki szwedzkiej wersji Piktogramów.

W 1991 r. Maria Podeszewska-Mateńko po wczeœniejszej kilkuletniej pracy logopedycznej z zastosowaniem tych znaków- w imieniu Centrum Metod Alternatywnych podpisała cesję ze szwedzkim SIH-Läromedel praw autorskich piktogramów. Zezwala ona Centrum Metod Alternatywnych jako jedynemu przedstawicielowi SIH w Polsce na tłumaczenie, rozpowszechnianie i ochronę praw autorskich producenta i dystrybutora. Centrum Metod Alternatywnych w porozumieniu z SIH w Umeå prowadzi szkolenia przygotowujšce do pracy nad wykorzystaniem Piktogramów w terapii osób niemówišcych, niepełnosprawnych poznawczo, emocjonalnie i ruchowo.


Czym są piktogramy


Piktogramy to graficzny system komunikacji, przeznaczony jest dla osób nie mówiących.

Pomaga w komunikacji i ułatwia kontakt z otoczeniem.

Piktogram to biała figura, znak na czarnym tle. Każdy piktogram zawiera słowny jednowyrazowy opis. System piktogramów trafił do Polski ze Szwecji poprzez Centrum Metod Alternatywnych w Szczecinie. Szwedzkie piktogramy zostały przetłumaczone na język polski przez Marię Podeszewską. Centrum Metod Alternatywnych produkuje i dystrybuuje piktogramy, organizuje kursy dla pedagogów, psychologów, logopedów i rodziców.

Piktogramy są przeznaczone dla wszystkich osób nie mówiących werbalnie w celu ułatwienia im kontaktu i komunikacji z otoczeniem. (M.Podeszewska 1996) Można wyróżnić dwie grupy użytkowników systemu piktogramy. Kryterium tego podziału jest stopień rozumienia systemu językowego przez osoby nie mówiące werbalnie oraz umiejętność tworzenia przez nie i przekazywanie wypowiedzi (komunikacji).

Jedna grupa użytkowników to dzieci rozumiejące mowę werbalną. Identyfikują one struktury dźwiękowe słów z ich treściami i znają zasady tworzenia ze słów wypowiedzi. Druga grupa użytkowników to dzieci, których rozumienie dźwięków mowy, identyfikacja treści i formy wyrazów jest niewykształcona, zaburzona. Osoby te muszą uczyć się rozumienia treści mowy i znaków.

Dlatego procedury wprowadzenia systemu piktogramów do komunikacji i edukacji tych dwóch grup użytkowników są odmienne i wymagają przygotowania od nauczyciela, terapeuty, rodziny.

Procedury wprowadzenia piktogramów jako alternatywnej metody komunikacji są uzależnione od możliwości psychofizycznych dziecka.

Dzieci, które rozumieją mowę i znają zasady budowania wypowiedzi uczą się nadawać znaczenie słowne przedmiotom, osobom, czynnościom, poznają składnię, następnie budują dzięki piktogramom różne formy wypowiedzi.

Dzieci, u których rozumienie dźwięków mowy, treści jest zaburzona - należy nauczyć rozumienia treści mowy i znaków.

W początkowym etapie pracy lub w pracy z dziećmi głębiej upośledzonymi umysłowo warto zastosować fotografie.

Książka komunikacyjna i inne pomoce to ważny element w tej metodzie komunikacji . Do książki komunikacyjnej wklejamy poznawane przez dziecko, systematyzowane piktogramy. Książka daje możliwość wykorzystania nabytych już umiejętności i skorzystanie z poznanych piktogramów. Plany dzienne, plany szczegółowe to struktury złożone z piktogramów wskazujące rodzaj, czas i miejsce wykonywanej czynności, osobę.

Piktogramy mogą być również pomocne w początkowej nauce czytania lub w czasie ćwiczeń korekcyjno-kompensacyjnych.

Wszystkie znaki systemu można podzielić ze względów formalnych na kilka grup. Kryterium podziału piktogramów jest forma prezentacji na nich desygnatów oraz zakres umowności (symbolizacji) i uproszczenia (szczegółowości) treści. Są piktogramy wiernie odtwarzające wizerunki przedmiotów i czynności z dużą ilością szczegółów, są to znaki ikoniczne:

a) znaki szczegółowe,

b) znaki uproszczone.

Są piktogramy o dużym stopniu uogólnienia i symbolicznej formie, są to symbole:

a) symbole kontaktowe,

b) symbole analogiczne,

- ideomorficzne,

- izomorficzne,

c)symbole arbitralne.


< powrót




Warunki uczestnictwa dziecka

w programie komunikacji alternatywnej


Pracę nad nauczaniem dziecka komunikacji alternatywnej można rozpocząć w momencie gdy dziecko osiągnęło już w swoim rozwoju etap komunikacji intencjonalnej tzn. łączy głos dorosłego z jego osobą, zdolne jest do nawiązania interakcji komunikacyjnych i rozumnie znaczenie przynajmniej dwóch z adresowanych do niego słów. Aby to było możliwe dziecko musi osiągnąć odpowiedni poziom rozwoju poznawczego; łączy się on z momentem pojawienia się umiejętności wytwarzania umysłowych reprezentacji rzeczy, zjawisk i zdarzeń. Dziecko nie musi dysponować konkretem by móc się do niego odwołać, potrafi wykorzystać obrazki, znaki, symbole. Potrafi zrozumieć że piktogram oznacza konkretne bliskie mu rzeczy czy zdarzenia. Dziecko, które osiągnęło już w swoim rozwoju intencjonalność wie, że:

- jego komunikat ma odbiorcę,

- zostanie przez niego odebrany i zrozumiany,

- odbiorca zacznie działać zgodnie z tym komunikatem (tzn. zrobi coś na co ono liczy) czyli potrafi uczestniczyć w dialogu. (M. Piszczek, Wykorzystanie...).

Behawioralnymi wskaźnikami intencjonalności mogą być:

- wymiana spojrzeń pomiędzy celem (przedmiotem, który dziecko chce osiągnąć a opiekunem do którego adresuje swoje komunikaty),

- wytrwałe i coraz intensywniejsze sygnalizowanie swoich żądań i zamiarów (np. lekkie ciągnięcie a potem popychanie opiekuna w kierunku upragnionego przedmiotu),

- zmiana sposobu sygnalizowania jeśli opiekun nie reaguje na komunikat dziecka (np. jeśli dorosły nie rozumie że krzyczące dziecko domaga się pić, to może ono po chwili zacząć uderzać głową w stół.

W miarę rozwoju intencjonalności dziecko jest coraz bardziej stałe w sygnalizowaniu celu i potrafi zmieniać formę sygnału aby osiągnąć zamierzony cel.

Próbując ocenić zdolność porozumiewania się dziecka głębiej upośledzonego umysłowo należy uwzględnić:

- osiągnięty przez dziecko stopień intencjonalności,

- zasób używanych przez nie środków, aby wyrazić siebie i swoje potrzeby (może to być płacz, gest, wokalizacja, agresja),

- jaką funkcje komunikacyjną pełnią różne zachowania dziecka, jakie są powody jego zachowań komunikacyjnych, czy dziecko chce wpływać na zachowania innych osób, czy dąży do nawiązania społecznych interakcji, czy chce zwrócić na siebie uwagę,

- stopień rozumienia języka i zasób jego słownictwa biernego.

Proponując dziecku naukę komunikacji alternatywnej za pomocą piktogramów należy uwzględnić jego możliwości ruchowe oraz możliwości percepcyjne – dziecko nie może mieć problemów z odpoznawaniem i wskazywaniem materiału obrazkowego, sposób jego prezentowania musi być dostosowany do możliwości percepcyjnych dziecka.

Po dokonaniu diagnozy umiejętności, potrzeb i możliwości, powinniśmy mieć obraz dziecka, które:

- ma rozwinięte poczucie tożsamości,

- potrafi zademonstrować swoje preferencje i potrzeby,

- zwraca uwagę na obecność innych ludzi i na to, co dzieje się z przedmiotami,

- jest na tyle sprawne motorycznie i manualnie, że potrafi samodzielnie, albo z niewielką pomocą dorosłego wykonywać proste czynności samoobsługowe,

- wykazuje zdolności i umiejętności świadczące o tym że można z nim rozpocząć systematyczne zajęcia prowadzące do osiągnięcia samodzielności, można rozpocząć żmudną naukę komunikacji alternatywnej.


< powrót




Kolejność i etapy wprowadzania piktogramów


Układając program dla konkretnego dziecka należy pamiętać o zachowaniu ogólnej idei programu i uwzględnieniu kolejności poszczególnych kroków, których realizacja powinna przede wszystkim sprawiać dziecku przyjemność. Każde dziecko jest inne, każde, co innego cieszy. Pomocne w każdym przypadku może być stworzenie rejestru upodobań dziecka. Powinniśmy się odwołać w tym miejscu do rodziców i opiekunów, którzy najwięcej będą nam mogli o dziecku powiedzieć. Może to też być moment, kiedy nauczyciel w naturalny sposób „wciąga” rodziców do współpracy. (A. Smyczek, J. Szwiec, Wspomagające...)

Niezwykle istotne jest zachowanie pewnych zasad w pracy nad wprowadzeniem piktogramów. Ważne jest, żeby każde dziecko osiągnęło podczas uczenia się sukces, na miarę swoich możliwości. W drodze do celu, jakim jest poznanie i korzystanie z symboli piktogramów, nie można przyspieszać opuszczając któryś element utrwalania symboli. Nie można też okazywać zniecierpliwienia z powodu błędów i zbyt wolnego tępa nauki. Dziecko potrzebuje naszego wsparcia życzliwości i uznania, a przy tym motywacji, która będzie motorem jego działania.

Na początku wprowadzania piktogramów., należy zastosować te symbole, których wskazanie pozwoli dziecku na uzyskanie natychmiastowej korzyści. Mogą to być symbole jedzenia, picia, czy symbolizujące chęć wykonania atrakcyjnej czynności.

Środowisko dziecka należy tak zorganizować, żeby odczuło ono potrzebę, a nawet konieczność porozumiewania się ze światem. Wyzwolenie samodzielności w działaniu i porozumiewaniu się wszelkimi dostępnymi środkami, to pierwszy etap pracy w nauczaniu dziecka alternatywnych sposobów komunikowania się.

Jeżeli dziecko nie podejmie spontanicznie prób porozumienia się z otoczeniem, można spróbować je sprowokować. Może to być stworzenie sytuacji:

- jedzenia lub picia czegoś i nie proponowania tego dziecku,

- uruchamianiu mechanicznej zabawki i wręczania jej dziecku dopiero wtedy, gdy mechanizm przestaje działać,

- przerwanie znanej i lubianej przez dziecko zabawy ruchowej i oczekiwanie na jego reakcje.


Wyrażenie „tak” i „nie”.

Wydaje się, iż najprostszą formą nawiązania komunikacji jest umiejętność wyrażania „tak” lub „nie”. Sposób wyrażania może przyjmować różne formy, takie jak ruch głową, ręką, ruch oczami. Najistotniejsze jest, aby dziecko było świadome swej sprawności wyrażania aprobaty i dezaprobaty, aby wiedziało, iż po wyniku nadania informacji uzyska odpowiedź.

Wprowadzając symbole piktogramów „tak”, „nie” należy formułować pytanie skierowane do dziecka w sposób jasny, prosty, by mogło ono wyrazić odpowiedź jednym symbolem – „tak” lub „nie”. Można je zapytać czy chce herbatę?. Odpowiedź jest prosta „tak” lub „nie” – dziecko wyrazi to w sposób charakterystyczny dla siebie, a z czasem nauczy się odróżniać korzystać z symboli piktogram „tak”, „nie”.

Nie należy jednak formułować pytań typu: „czy chcesz bułkę, czy jabłko”, gdyż odpowiedź wymaga użycia innych symboli niż piktogram „tak”, „nie”.


Kształtowanie pojęcia „ja”.

Dziecko, u którego obserwujemy zaburzenia w rozwoju psychofizycznym, narażone jest na wystąpienie problemów także w rozwoju jego osobowości. Dojrzewanie obrazu świata, obrazu siebie, w tym także pojęcia „ja”, zależy od warunków środowiska, w którym żyje.

Dziecko doświadczając sytuacji, w których jest sprawcą działania, ma szanse stworzenia wyobrażenia własnej osoby i oddzielenia jej od świata zewnętrznego. Jest to początek kształtowania się funkcji symbolicznej – Ja.

Tworząc program wspomagania rozwoju porozumiewania się należy uwzględnić sytuację, w których dziecko będzie mogło doświadczyć siebie jako – Ja. Będą to w szkole momenty kiedy np. nauczyciel patrząc na dziecko trzymające piłkę zapyta „ kto ma piłkę ?” dziecko będzie mogło wskazać na siebie „Ja”. Również używanie zdjęć podczas rytualnych zajęć porannych sprzyja rozwijaniu i kształtowaniu się pojęcia „ja”. Podobnie oznaczanie własnych przedmiotów zdjęciem lub symbolem – Ja, moje.


Budowanie słownika dziecka.

Sposób i wprowadzanie słownictwa zależą w dużej mierze od kompetencji językowych dziecka oraz zasobów jego słownictwa biernego.

Nauka posługiwania się piktogramami będzie przebiegać równolegle z nauką rozumienia języka: nazw rzeczy, miejsc, czynności.

Budowanie słownika, a wiec zasobu pojęć, które dziecko zna i którymi posługuje się, porozumiewając się z innymi, rozpoczynamy od prostych symboli konkretnych przedmiotów. Liczbę symboli wprowadzonych podczas jednych zajęć uzależniamy od możliwości ucznia. Częstotliwość wprowadzania nowych symboli będzie zależała o szybkości, z jaką dziecko przyswaja nowy materiał. Zdarza się że dzieci upośledzone w stopniu znacznym i głębokim są w stanie przyswoić tylko kilka czy kilkanaście znaków piktogramów w całym procesie nauczania komunikacji alternatywnej.

Wprowadzane początkowo symbole powinny oznaczać rzeczy z najbliższego otoczenia, rzeczy codziennego użytku lub szczególnie ważne dla dziecka. Takie po które zechce się upomnieć używając ulubionego symbolu, np. ulubiona rzecz, jedzenie, ubranie, sprzęty, zabawki.

Wprowadzając nowy symbol należy zorganizować zajęcia tak, by uczeń mógł poznać oznaczany przedmiot używając wszystkich zmysłów. Utrwalanie znajomości symboli powinno opierać się na funkcjonalności, czyli możliwości używania ich w razie potrzeby. Dlatego cały czas nauki musi być rozmową, a każde wskazanie symbolu musi być interpretowane jako głos w dialogu: pytanie, stwierdzenie lub odpowiedź.

Planując przebieg zajęć można posłużyć się poniższym modelem.

Po zapoznaniu dziecka z symbolami przedmiotów przechodzimy do rozwijania słownika dziecka wprowadzając nazwy osób. Dziecko może uczyć się najpierw rozpoznawania osoby na zdjęciu. W dalszej kolejności zapoznamy dziecko z symbolami czynności i tu najlepiej, by dziecko w procesie poznawania symboli mogło siebie doświadczyć. Kolejnymi częściami mowy będą przymiotniki określające cechy przedmiotów, zjawisk, a także uczucia i stany. Wzbogacanie słownika o określenia czasu, przyimki, liczebniki, to późniejszy etap wymagający odpowiednich możliwości poznawczych.


Budowanie wyrażeń i zdań.

Nieliczne spośród dzieci upośledzonych w stopniu głębokim są w stanie osiągnąć ten etap. Należy jednak wyjaśnić, iż poprzez budowanie zdania należy rozumieć informację ułożoną z dwóch piktogramów np. „chcę” „jabłko”.

Rozwijaniu umiejętności budowania zdań o poprawnej składni może sprzyjać dobrze zbudowany osobisty słownik do porozumiewania się, w którym poszczególne części mowy będą np. oznaczone różnymi kolorami.

Pamiętać należy jednak, że nie o poprawności w budowaniu zdań tu chodzi, ale o umiejętność porozumiewania się z otoczeniem.


Sposoby wprowadzania i utrwalania piktogramów.

Zapoznanie dziecka z symbolami może odbywać się poprzez wykonywanie następujących ćwiczeń:

- dopasowywanie – polega na łączeniu symbolu piktogram z konkretem,

- łączenie dwóch takich samych piktogramów ( nauczyciel kładzie przed dzieckiem jeden piktogram, prosi by dziecko dołożyło leżący z boku taki sam piktogram),

- łączenie dwóch jednakowych piktogramów, ale o różnych rozmiarach (piktogram duży i piktogram mały),

- wybieranie, spośród dwóch, trzech i większej ilości piktogramów, konkretnego wymienionego przez nauczyciela piktogramu,

- ćwiczenie zrozumienia znaczeń poprzez tworzenie prostych dobieranek kojarzeniowych (np. dobieranie przedmiotów pasujących do siebie według funkcji klucz i drzwi, szczotka i pasta do zębów; segregacje przedmiotów według grup i klas, np. ubrania: spodnie, bluza, skarpety, sprzęt gospodarstwa domowego: kubek, garnek, kuchenka,

- prowadzenie rozmowy z dzieckiem na określony temat i wybieranie spośród wielu

konkretnych piktogramów.


< powrót




Metody pracy i techniki posługiwania się symbolami



Zeszyt do korespondencji.

Jedną z form, która pozwala na pozostawanie w stałym kontakcie z rodzicami, są zeszyty, czy karty do korespondencji. Rodzice codziennie krótko opisują, co ważnego wydarzyło się w domu poprzedniego dnia, czym uczeń zajmował się po południu, czym żyje rodzina. Nauczyciel wykorzystuje te informacje do rozmowy z uczniem. Może też na bieżąco układać z piktogramów proste historyjki, które będą stanowić pewne archiwum, do którego można zawsze sięgnąć.

Podobnie, jak rodzice, nauczyciel opisuje w zeszycie korespondencji, część dnia spędzonego przez ucznia w szkole. Jest to ważna informacja dla rodziców, którzy mogą też dzięki temu uczestniczyć w procesie edukacyjnym swego dziecka.

Jedną z form korespondencji mogą też być informacje, prośby skierowane do rodziców przez nauczyciela w formie piktogramów, może to być, np. informacja o wycieczce, którą nauczyciel ułoży razem z uczniem.


Kącik poranny

Każdy dzień w grupie uczniów głębiej upośledzonych może rozpoczynać się spotkaniem w kręgu. Stałymi elementami kącika porannego jest powitanie, sprawdzenie listy obecności, rozdanie zeszytów korespondencji i osobistych słowników do porozumiewania się.

Uczniowie mają okazję do rozmowy, poprzez dobór konkretnych piktogramów na temat tego, co np. wydarzyło się w domu. Mogą się też podzielić z koleżankami i kolegami informacjami ułożonymi z piktogramów wraz z rodzicami. Może to być, np. jeden piktogram informacyjny o tym, że dziecko było w sklepie na zakupach, albo na spacerze.


Tablica czasu i pogody

Rytualną czynnością w szkole każdego ranka jest uzupełnianie tablicy czasu i pogody.

Stopień ich złożoności zależy od poziomu i możliwości dzieci, co do zrozumienia przekazywanych im treści. Tablica czasu może zawierać dni, tygodnia, pory dnia, pory roku.

Można łączyć symbole piktogramów z kolorowymi obrazkami, zwłaszcza wówczas, gdy wprowadza się nowe pojęcia zjawisk przyrody (np. burzę, wiatr), by dzieci łatwiej je zrozumiały i zapamiętały.

Ważne jest, aby tablica czasu była dostępna dla uczniów przez cały dzień, co wspomoże kształtowanie się poczucia czasu – wydarzeń minionych i tych które mają nastąpić. Można umieścić na tablicy trzy kolumny odpowiadające pojęciom: wczoraj, dzisiaj, jutro.

Pewne charakterystyczne dla określonych dni tygodnia symbole piktogramów, zawieszane tam przez uczniów, pomogą im się odnaleźć upływającym czasie. Niektóre dzieci potrzebują też, czasem informacji o jakimś specjalnie ulubionym zajęciu którego się nie mogą doczekać, np. o cotygodniowym wyjeździe na basen. Umieszczanie piktogramu „basen” w odpowiedniej kolumnie (wczoraj, dzisiaj, jutro) uspokoi je i da im w tym momencie poczucie bezpieczeństwa, że to na pewno nastąpi.


Układanie planu dnia.

Na początku każdego dnia uczniowie układają na tablicy szereg symboli oznaczających kolejne zajęcia szkolne. Może to też być odsłanianie, czy dokładanie piktogramu do stałego gotowego planu zajęć klasy. Obok zająć zgodnych ze szkolnym planem zdarzają się inne, okazjonalne np. wyjścia do teatru, na wycieczkę. Symbole piktogramu oznaczające te wydarzenia można wtedy zawiesić na tablicy „plan zajęć” w miejsce piktogramu oznaczającego jakieś stałe zajęcia, które się nie odbędą z racji zmiany planu. Można tez piktogram umieścić na ozdobnej tablicy, która będzie miała na celu przygotowanie uczniów do wyjścia za szkoły, poprzez zwrócenie ich uwagi, w sposób szczególny, na to jedno wydarzenie, poprzez ten jeden piktogram.


Tablice wyborów

W zależności od poziomu rozwoju dziecka, osobista tablica będzie miała różną formę. Może to być jedna kartka, która będzie zawierała najistotniejsze dla dziecka informacje, np. piktogram –„tak”, „nie”, „jestem smutny”- „jestem wesoły”, „jestem głodny”- „nie jestem głodny”, „chcę do WC”, „chce pić” itp.

Posiadanie tej osobistej tablicy pozwala dziecku na podejmowanie decyzji, dokonanie pewnego wyboru, a co najważniejsze, umożliwia wyrażenie swej woli.

Uczniowie, których poziom rozwoju, możliwości motoryczne, chęć współdziałania rodziców w systemie komunikacji piktogramami na to pozwala mogą mieć wiele tablic wyboru. Można przygotować tablice odpowiadające pewnym obszarom tematycznym – dom, szkoła, park, plac zabaw. Należy uwzględnić te miejsca, w których uczeń często przebywa. Tablica „dom” może być zbiorem paru kartek, które będą zawierać, np. piktogram określające czynności związane z domem, porządkami higieną osobistą, przygotowywaniem posiłków. Mogą być piktogramy ulubionych zajęć i przedmiotów, piktogramy ubrań. Obszar tematyczny związany za szkołą może zawierać plan dnia (rano, południe, popołudnie, wieczór), który można na bieżąco uzupełniać, bądź też szczegółowy plan zajęć lekcyjnych ułożony z piktogramów. Niezwykle ważne jest, by do współpracy w komunikowaniu się piktogramami zaangażować, w miarę możliwości, wszystkich pracowników szkoły, by uczeń mógł zwrócić się ze swą tablicą do każdej osoby, a ta, żeby potrafiła odczytać jego intencje. Nauczyciel ma duże możliwości do rozwijania słownika biernego ucznia. Można to robić etykietując po kolei to, co znajduje się w otoczeniu dzieci. Znajomości tych piktogramów może być pomocna w konstruowaniu coraz to nowych, bogatych w treści tablic wyborów.

Umieszczanie piktogramów we właściwym miejscu, np. symboli jedzenia na lodówce, czy drzwiach kuchennych, albo na stole, symboli ubrań na szafce, symboli miejsc, które dziecko lubi odwiedzać, na drzwiach wyjściowych, pozwoli dziecku na wyrażanie swej woli. Istotne jest tylko to, by wybór ucznia w szkole, czy w domu był respektowany. Wymaga to wielkiej rozwagi przy wyborze symboli umieszczonych na określonych tablicach, np. trzeba się zastanowić, czy warto zamieszczać piktogram cukierków na tablicy jedzenie, jeśli dziecko poza tym nic nie będzie chciało wskazywać i jeść, a do tego ma nadwagę.

Można się pokusić o stworzenie tablicy – systemu kar i nagród, która pozwoli uporządkować w ocenie zachowania dziecka.

Jak korzystać z tablic wyborów ? w określonej, konkretnej sytuacji, np. przy wyjściu z domu, możemy podsunąć – „miejsca” , by dziecko wskazało, dokąd chce pójść. Niektóre dzieci może będą zdolne same do przyniesienia nam konkretnej tablicy w odpowiedzi na pytanie „co chcesz ?”


Tablice tematyczne.

Z tablicami wyboru wiążą się tablice tematyczne. Na nich mogą się znajdować bardzo szczegółowe symbole dotyczące danego zagadnienia. Posiadanie np. tablicy „w sklepie” może ułatwić dokonania zakupów, a jednocześnie dać osobie posługującej się tablicą satysfakcję, że sobie poradziła. Mogą się tam znajdować symbole różnych produktów oraz pytanie „gdzie to jest” Pokazanie tej tablicy pracownikowi sklepu, może być formą komunikacji.

Przykładami tematycznymi, przy których korzystamy z tablic mogą być: aktywność w czasie wolnym, spowiedź św., wizyta u lekarza, kawiarnia.


Zeszyty szkolne.

Różne tematy zajęć realizowane przez nauczyciela z klasą, mogą być wzbogacane umieszczaniem w zeszytach szkolnych symboli piktogramów. Podobnie mogą robić nauczyciele, którzy prowadzą, np. zajęcia muzyczne, czy wychowanie fizyczne, umieszczając w zeszytach, czy segregatorze ucznia symbole, np. śpiewanej piosenki o określonej tematyce, (np. piosenka o żabce każe nam wkleić do zeszytu piktogram żaby). Istotną informacją również dla rodziców jest przekazywanie w ten sposób treści, czy rodzaju aktywności, w której ich dziecko brało udział.


Oznaczanie przedmiotów piktogramami.

Uczniowie mogą doskonalić umiejętności orientacji w otoczeniu, poprzez umieszczanie, naklejanie na przedmiotach symboli. W ten sposób mogą oznaczyć np. kasety magnetofonowe, określając je symbolem piktogramu, który będzie określał np. tematykę piosenki, wykonawcę.


Planowanie czynności.

Uczniowie mają często problem z planowaniem czynności, z doborem odpowiednich przedmiotów, które będą niezbędne do ich wykonania.

Można w tym pomóc, jeśli przed wykonaniem czynności ułożymy z nimi symbole piktogramów oznaczające plan pracy. Zanim uczeń zabierze się, np. do malowania farbami, można mu przypomnieć, iż należy nałożyć fartuch, położyć folię na stół, przynieść wodę i pędzel, omawiając to wcześniej na planie pracy ułożonym z piktogramów.

Tę formę pracy warto wykorzystać, np. na zajęciach praktycznych, przy działaniach związanych z gotowaniem, układając przepisy kulinarne.

Równie pomocne będzie stworzenie planu czynności w jakiejś nowej dla dziecka sytuacji, np. wyjazd na wycieczkę może być poprzedzony opowiadaniem z symboli piktogramów „kto pojedzie, czym? dokąd? co zobaczą na miejscu? co będą tam robić? kiedy wrócą?


Czytanie i opowiadanie książek.

Uczniom niemówiącym można pomóc w poznaniu literatury dziecięcej. Mogą oni odgrywać krótkie scenki komentujące np. zdarzenia z opowiadania. Inną formą może bliższą, może być wklejanie symboli piktogramów, w czasie czytania przez nauczyciela tekstu, na tablicę opowiadającą o tej książce. W podobny sposób można odpowiadać na pytania nauczyciela o treści, bohaterów wydarzenia z zasłyszanych tekstów. Ważne, przy wspólnym tworzeniu własnej książki wypełnionej symbolami piktogramów, jest to, iż można do niej wrócić, zajrzeć przypomnieć sobie bohaterów, zdarzenia.

Bardzo wdzięczną i ulubioną przez dzieci formą jest tworzenie z symboli piktogramów wierszy i piosenek.


Kronika klasy

Życie szkolne obfituje w różne wydarzenia i uroczystości. Warto je utrwalać, tworząc z symboli piktogramów zapisy tych zdarzeń. Mogą one opowiadać o imieninach któregoś z uczniów, czy dyskotece, która odbyła się z okazji Andrzejek. Mogą też dotyczyć zawodów sportowych, czy np. informacji, że któreś z dzieci spotkało coś miłego.

Ta forma rozwija nie tylko umiejętności przypominania i kojarzenia faktów, ale również pobudza życie emocjonalne dzieci.

Po czterech latach pracy nasuwają się pewne przemyślenia i spostrzeżenia:

- okres wprowadzania, zapoznawania dziecka z piktogramami trwa długo, wymaga wielokrotnych prób i cierpliwości,

- wymagane jest duże zaangażowanie terapeutów, a także innych osób mających kontakt z dzieckiem, ważne jest zaangażowanie emocjonalne i wiara w powodzenie terapii,

- bardzo ważna jest współpraca osób pracujących z dzieckiem, która pozwala na dyskusje nad wyborem kierunku dalszej terapii, powstawanie nowych pomysłów konstrukcji tablic,

- praca jest bardzo zindywidualizowana i wymaga dobrego i stałego kontaktu z dzieckiem oraz jego rodziną,

- niezbędnym warunkiem jest zaangażowanie rodziców i środowiska rodzinnego, - wprowadzanie piktogramów wymaga czasu na „przemyślenia” preferencji dziecka, komunikatów jakie chce wyrażać, tworzenia tablic,

- często w pracy zachodziła konieczność modyfikacji piktogramów (łączenia dwóch, zakrywania jakiegoś elementu, dorysowywania, bądź tworzenia nowych),

- czasem przeszkodą był brak odpowiedniego symbolu, co utrudniało, wydłużało w czasie terapię.

Najważniejszym wydaję się przełamanie bariery komunikacyjnej, otworzenie się dziecka upośledzonego umysłowo na świat i przybliżenie dziecku tego świata, który do tej pory pozostawał nieznany, niezrozumiały, niedostępny.








Wyszukiwarka