50. WEWNĘTRZNY BEZRUCH

Jezus: Dzisiejsza postawa wielu biskupów, nie jest taką, jakiej pragnąłbym, jakiej bym chciał.

Gdyby jakiś ojciec, nie był obecny tam, gdzie cierpią jego dzieci, byłoby takie zachowanie naprawdę wbrew naturze. A jednak tak się często dzieje. Gdy jakiś ojciec wysyła w swoim imieniu kogoś innego do swego chorego syna, jest to również nie mniej bolesne. Lecz gdy ojciec nawet nie wierzy w cierpienia tylu swoich synów, uznano by to za niedorzeczne. A jednak tak się często dzieje. Tak jest, mój synu! Nie bój się i pisz. Jeżeli ojciec przeszkadza tym, którzy z litości (mówię: litości, a nie sprawiedliwości) zaopiekują się jego cierpiącymi synami, postawa jego byłaby niezgodna z logiką i wszelkimi uczuciami ojcowskiej miłości.

Synu, mów o tym głośno, bo tak dzieje się nadal w Moim Kościele. Ci pasterze poruszają się na peryferii swej duszy i swego serca, ale wewnętrznie są bez ruchu. Co chcę przez to powiedzieć? Otóż zewnętrznie są oni bardzo czynni, czasem nawet za bardzo, ale wewnętrznie pozostają nieruchomi.

Wielu z nich staje się ofiarami szaleństwa czynu. O ileż lepiej byłoby dla nich być Moimi ofiarami. Moje ofiary przeciwnie, są jakby nieruchome zewnętrznie, a bardzo czynne wewnętrznie. One to ratują dusze dobrowolnymi ofiarami i wstrzymują dotąd sprawiedliwość Bożą.

Moje ofiary są prawdziwym zaczynem, fermentem Kościoła. Nie mogę im niczego odmówić. Natomiast bez znaczenia dla Mnie ma zewnętrzna czynność tylu pasterzy.