J.D. Robb

SKARBY PRZESZŁOŚCI

CZĘŚĆ PIERWSZA

Chciwym okiem na cudzą własność patrząc,

o własną nie dbał wcale.

Gaius Sallustius Crispus

Kim jestem? Ach, to dopiero zagadka!

Lewis Carroll

1

Razem z głuchym pomrukiem grzmotu zawitał do sklepu niewysoki mężczyzna. Spojrzał przepraszająco, jakby hałas powstał z jego winy, a nie za sprawą natury, wetknął pod ramię jakąś paczuszkę i zyskawszy w ten sposób wolną rękę, zamknął pasiasty, czarno - biały parasol. Parasol ten, podobnie jak jego właściciel stojący na prostokątnej wycieraczce, ociekał wodą. Obaj wyglądali żałośnie. Po drugiej stronie drzwi zimny wiosenny deszcz wytrwale bębnił w chodnik, a przybysz stał, tam gdzie się zatrzymał, jakby nie miał pewności, czy jest mile widziany.

Laine obróciła ku niemu głowę, powitała go lekkim skinieniem i zdawkowym uśmiechem. Taki wyraz twarzy jej przyjaciele nazywali miną uprzejmej sprzedawczyni.

Do diabła, w końcu przecież była uprzejmą sprzedawczynią, a na dodatek los wystawił ją na ciężką próbę!

Gdyby przewidziała, że deszcz zwabi klientów, a nie, jak sądziła, zatrzyma ludzi w domu, nie dałaby Jenny wolnego. Z drugiej strony jednak, nie miała nic przeciwko pracy w sklepie. Bo i po co otwierałaby interes w jakiejś dziurze zabitej dechami, gdyby nie była pewna, że z przyjemnością poświęci mu co najmniej tyle samo czasu, uwagi i serca, co pogaduszkom, słuchaniu ploteczek oraz rozstrzyganiu przyjacielskich sporów?

I bardzo dobrze, pomyślała Laine, wszystko w porządku.

Tyle tylko, że gdyby Jenny została w pracy, zamiast siedzieć w domu, malować paznokcie u nóg i gapić się na opery mydlane, to właśnie Jenny, a nie ona, zajmowałaby się teraz bliźniaczkami.

Darla Price Davis i Carla Price Gohen. Obie miały włosy ufarbowane na ten sam kolor popielatego blondu, ubrane były w identyczne gładkie niebieskie płaszcze przeciwdeszczowe, w dłoniach trzymały torebki od kompletu. Zazwyczaj wzajemnie kończyły po sobie zdania, a na dodatek porozumiewały się za pomocą specyficznego kodu, złożonego z częstego unoszenia brwi, wydymania warg, wzruszania ramionami oraz kiwania głową.

Zachowanie takie, czarujące u ośmiolatek, u kobiet czterdziestoośmioletnich było trudne do zniesienia.

Laine miała jednak na względzie fakt, że bliźniaczki nigdy nie wychodziły z jej sklepiku, opatrzonego dumnym szyldem: „Skarby Przeszłości”, z pustymi rękami. Owszem, niekiedy mijały całe godziny, zanim coś wybrały, ale zawsze dokonywały jakiegoś zakupu. A mało co podnosiło Laine na duchu tak skutecznie, jak dźwięk brzęczyka przy kasie.

Dzisiaj siostry szukały zaręczynowego prezentu dla kuzynki. Nie powstrzymały ich ani ulewa, ani grzmiące pioruny, nie przejmowały się także lekko wystraszoną parą młodych ludzi, którzy ponoć zajrzeli do Angel’s Gap w drodze do Waszyngtonu. Ani tym człowieczkiem z pasiastym parasolem, zdaniem Laine jakby trochę niespokojnym i wystraszonym.

Obdarzyła klienta nieco cieplejszym uśmiechem.

- Jedną chwileczkę - obiecała i ponownie zwróciła się do bliźniaczek.

- Rozejrzyjcie się jeszcze - zaproponowała. - Zastanówcie się spokojnie. Ja tylko... Carla chwyciła ją za nadgarstek i Laine zyskała absolutną pewność, że nigdzie nie ucieknie.

- Musimy się na coś zdecydować. Carrie jest mniej więcej w twoim wieku, kochanie. Co ty chciałabyś dostać na prezent zaręczynowy?

Laine nie musiała zatrudniać tłumacza, by zrozumieć ten mało subtelny przytyk. W końcu rzeczywiście miała dwadzieścia osiem lat - i nie była mężatką. Nie była nawet zaręczona. Na domiar złego właściwie nie miała chłopaka. Według bliźniaczek Price to srogi występek przeciwko naturze.

- Posłuchaj - podjęła Carla piskliwym głosem - Carrie poznała Paula zeszłej jesieni na kolacji, przy spaghetti. Powinnaś częściej bywać między ludźmi, Laine.

- To prawda - przyznała Laine z uśmiechem.

Oczywiście gdybym chciała się zaręczyć z łysiejącym, rozwiedzionym urzędniczyną, wiecznie chorym na zatoki.

- Carrie tak czy inaczej będzie zachwycona waszym wyborem - zapewniła klientki. - Wydaje mi się, że od ciotek mogłaby dostać coś bardziej osobistego niż świeczniki. Są rzeczywiście śliczne, ale popatrzcie, na przykład ten komplecik toaletowy jest taki kobiecy... - Wzięła do ręki szczotkę do włosów inkrustowaną srebrem. - Widzę w wyobraźni, jak panna młoda czesze włosy w noc poślubną...

- Coś bardziej osobistego - zaczęła Darła. - Bardziej...

- ...dziewczęcego. Tak! Mogłybyśmy wziąć świeczniki na...

- ...prezent ślubny. Ale obejrzyjmy jeszcze biżuterię. Masz, kochana, coś z perłami? Coś...

- ...starego, miałaby od razu na ceremonię ślubną. Odłóż na bok te świeczniki i komplet toaletowy też, kochanie. Zerkniemy na biżuterię i jeszcze się zastanowimy.

Rozmowa przypominała mecz ping - ponga. Jak piłeczka po serwie, odbijana raz z jednej strony, raz z drugiej, tak tutaj słowa szybowały z jednych do drugich identycznych ust umalowanych taką samą koralową szminką. Laine z niekłamaną dumą pogratulowała sobie refleksu oraz koncentracji, dzięki którym udawało jej się stale dotrzymywać bliźniaczkom kroku i wiedzieć, która co powiedziała.

- Świetny pomysł. - Ujęła w dłonie wspaniałe drezdeńskie świeczniki. Nikt nie mógł zarzucić siostrom braku gustu ani skąpstwa.

Gdy ruszyła do lady, drogę zastąpił jej ten niewysoki mężczyzna Był jej wzrostu, więc spojrzała mu prosto w oczy - bladoniebieskie, jakby spłowiałe, o zaczerwienionych białkach. Kto wie, może z powodu braku snu, przez alkohol albo uczulenie? Postawiła na brak snu, bo pod oczami klienta rysowały się ciemne worki, wyraźny sygnał zmęczenia. Włosy miał jak siwy mop, oszalały na deszczu. Ubrany był w elegancki płaszcz Burberry, ale trzymał w dłoni parasol za trzy dolary. Golił się najwyraźniej w pośpiechu, bo wzdłuż szczęki pozostał ciemny pasek szorstkiego zarostu.

- Laine...

Wypowiedział jej imię z dziwnym naciskiem, zupełnie jakby byli w zażyłych stosunkach. Uśmiech na twarzy Laine Tavish ustąpił miejsca konsternacji.

- Przepraszam, czy my się znamy?

- Nie pamiętasz mnie... - Wydawało się, że oklapł jak balon, z którego uszło całe powietrze. - Dawno się nie widzieliśmy, ale myślałem...

- Proszę pani! - zawołała kobieta jadąca do Waszyngtonu. - Dostarczają państwo kupione rzeczy pod wskazany adres?

- Tak, oczywiście - zapewniła Laine. Bliźniaczki, pochylone nad kolczykami oraz broszką, prowadziły jedną ze swoich stenograficznych debat, natomiast podróżująca do Waszyngtonu para najwyraźniej dojrzała do tego, by coś kupić. A niepozorny mężczyzna przyglądał się Laine z nadzieją i jakoś dziwnie ufnie, aż cierpła jej od tego skóra.

- Bardzo przepraszam, akurat większy ruch dzisiaj... - Zrobiła krok, odstawiła świeczniki na ladę. Ufność i zażyłość nie była przecież niczym dziwnym w małych miasteczkach. Ten mężczyzna pewnie był tu już kiedyś, tyle tylko, że ona go nie zapamiętała. - Czy szuka pan czegoś konkretnego, czy chce się pan rozejrzeć?

- Potrzebuję twojej pomocy. Zostało niewiele czasu. - Wyciągnął wizytówkę, wetknął Laine w dłoń prostokątny kartonik. - Zadzwoń do mnie, jak tylko będziesz mogła.

- Proszę pana... - Zerknęła na nazwisko. - Panie Peterson, naprawdę nie rozumiem, o co chodzi. Czy pan chce coś sprzedać?

- Nie, skądże! - W jego śmiechu rozbrzmiały nutki histerii, aż Laine ucieszyła się, że nie jest z nim w sklepie sama. - Teraz już nie. Wszystko wyjaśnię, tylko nie w tej chwili. - Rozejrzał się po sklepie. - I nie tutaj. Nie powinienem był tu przychodzić. Zadzwoń. - Chwycił ją za rękę tak gwałtownie, że Laine musiała powstrzymać nagły odruch, by ją wyrwać z uścisku. - Obiecaj. Pachniał deszczem, mydłem i... wodą toaletową „Bmt”. Ten zapach budził jakieś odległe wspomnienie.

Mężczyzna mocniej zacisnął palce.

- Obiecaj - powtórzył ochrypłym szeptem, a ona wciąż widziała w nim tylko niezwykłego klienta w mokrym płaszczu.

- Zadzwonię. Obiecuję.

Obserwowała go, gdy ruszył w stronę drzwi i na progu otworzył tani parasol. Odetchnęła z ulgą, kiedy wyszedł na deszcz. Był stanowczo dziwaczny. Raz jeszcze spojrzała na wizytówkę. Wydrukowano na niej imię i nazwisko: Jasper R. Peterson, a numer telefonu dopisano ręcznie i dwukrotnie podkreślono.

Wetknęła kartonik do kieszeni i skierowała się w stronę małżeństwa, które najwyraźniej potrzebowało przyjacielskiej rady. I w tej właśnie chwili z ulicy dobiegł pisk hamulców, a sekundę później zabrzmiały przerażone okrzyki. Laine obróciła się gwałtownie. Usłyszała straszny dźwięk, głuche stuknięcie, którego nie miała zapomnieć do końca życia. Sekundę później dziwaczny mężczyzna w eleganckim płaszczu odbił się od witryny jej sklepu.

Jednym szarpnięciem otworzyła drzwi i skoczyła w strugi deszczu. Na chodniku stukały kroki, gdzieś niedaleko rozległ się rozdzierający zgrzyt metalu trącego o metal, i zaraz potem brzęk tłuczonej szyby.

- Proszę pana! - Laine chwyciła nieznajomego za rękę, pochyliła się nad nim, osłaniając sobą zakrwawione ciało przed deszczem, choć niewiele to dawało. - Niech pan się nie rusza. - Odwróciła się do gapiów. - Wezwijcie karetkę! - krzyknęła. Pośpiesznie ściągnęła żakiet i przykryła rannego.

- Widziałem go. Widziałem. Laine, nie powinienem był tu przychodzić.

- Pomoc jest już w drodze.

- Zostawiłem ci wszystko. Bo on chciał, żebym ci to dał.

- Rozumiem. - Odgarnęła z oczu włosy ociekające wodą i wzięła podsuniętą przez kogoś parasolkę. Osłoniła leżącego, a gdy lekko pociągnął ją za rękę, pochyliła się niżej.

- Bądź ostrożna. Wybacz mi, dziecino. Bądź bardzo ostrożna.

- Dobrze. Będę ostrożna. Niech pan postara się uspokoić, musi pan wziąć się w garść. Zaraz będzie pogotowie.

- Ty nic nie pamiętasz... - Krew cienkim strumyczkiem wypłynęła mu z ust. - Moja maleńka Lainie. - Z trudem zaczerpnął tchu i natychmiast zakrztusił się krwią. Z dali dobiegło wycie karetki, a mężczyzna zaczął nucić niepewnym głosem.

- „Pakuj wszystkie troski i kłopoty - rozległy się chrapliwe słowa - żegnaj, drogi kosie”. Patrzyła na jego poranioną twarz i robiło jej się coraz zimniej. Wróciły do niej wspomnienia, dawno temu zepchnięte w niepamięć.

- Wujek Willy? O, Boże...

- Lubiłem kiedyś tę piosenkę... Zawaliłem sprawę. - Brakowało mu tchu. - Wybacz mi. Myślałem, że jest bezpiecznie. Nie wolno mi było tu przyjść.

- Nie rozumiem. - Coś dławiło ją w gardle, po policzkach płynęły łzy. Umierał. Umierał, ponieważ go nie rozpoznała, bo wyrzuciła go na deszcz. - Przepraszam. Tak mi przykro.

- Teraz on wie, gdzie jesteś. - Oczy zaczęły mu uciekać pod powieki. - Ukryj psiaka.

- Co? - Pochyliła się niżej, prawie dotykając go wargami. - Nie słyszę! - Ale ręka, którą ściskała w dłoni, nagle stała się przerażająco bezwładna.

Któryś z sanitariuszy odsunął ją na bok. Obijały się o nią krótkie zdania pełne treści, medyczny żargon znany z telewizyjnych seriali. W zasadzie mogłaby cytować niektóre zwroty. Tyle że tym razem wszystko działo się w rzeczywistości. Krew rozmywana deszczem była prawdziwa Jakaś kobieta o piskliwym glosie powtarzała w kółko to samo, szlochając:

- Wybiegł mi pod koła. Nie zdążyłam zahamować. Wybiegł mi pod koła. Wyzdrowieje, prawda? Wyjdzie z tego. Wyzdrowieje, prawda? Nie, chciała powiedzieć Laine. Nie wyzdrowieje.

- Chodź, kochanie. - Darla objęła ją za ramiona i poprowadziła w stronę sklepu. - Przemokłaś do nitki. Nic już tutaj nie pomożesz.

- Powinnam była coś zrobić. - Wpatrywała się w połamany pasiasty parasol, ubłocony i poplamiony krwią.

Powinna była usadzić przybysza przy kominku. Dać mu coś ciepłego do picia i pozwolić się ogrzać. Gdyby tak zrobiła, nadal by żył. Opowiadałby jej najprzeróżniejsze anegdotki i niemądre dowcipy. Niestety, nie poznała go, dlatego teraz umierał.

Nie mogła wejść do ciepłego, suchego wnętrza. Nie mogła zostawić tego mężczyzny samego wśród obcych. Ale też nie mogła nic już dla niego zrobić. Mogła tylko bezradnie patrzeć, jak lekarze walczą o jego życie, jak tracą człowieka, który przed laty śmiał się z jej spalonych dowcipów i śpiewał jej głupawe rymowanki. Umarł przed drzwiami jej sklepu, w którego stworzenie włożyła wiele wysiłku, i obudził wszystkie wspomnienia, przed którymi tak długo uciekała.

Była kobietą interesu, uznanym członkiem miejscowej społeczności i oszustką. Na zapleczu sklepu nalała dwie filiżanki kawy, wiedząc, że będzie musiała okłamać człowieka, którego uważała za przyjaciela. I wyprzeć się znajomości z drugim, którego kiedyś kochała.

Ze wszystkich sił starała się uspokoić. Przygładziła dłońmi wilgotne pasma jasnorudych włosów, normalnie związanych w sięgający ramion koński ogon. Była blada, deszcz spłukał jej z twarzy makijaż, zawsze tak starannie nakładany, więc piegi na wąskim nosie oraz policzkach wystąpiły tym wyraźniej. Oczy miała jasnoniebieskie, spojrzenie szkliste, zamglone smutkiem. Usta, odrobinę za duże w tej szczupłej twarzy, lekko drżały.

Na ścianie wisiało lustro oprawione w ramę z pozłacanego drewna. Laine uważnie przyjrzała się swojemu odbiciu. I zobaczyła całą prawdę. Cóż, zrobi co trzeba, żeby przetrwać. Willy na pewno by to zrozumiał.

Najpierw obowiązki, pomyślała, a potem się zobaczy, co dalej.

Odetchnęła głębiej, wzdrygnęła się mimowolnie, wreszcie sięgnęła po kawę. Gdy wchodziła do sklepu, dłonie już jej prawie wcale nie drżały. Układała w myślach fałszywe zeznanie dla szeryfa Ange's Gap.

- Wybacz, że tak długo to trwało - odezwała się, podchodząc do klinkierowego kominka, przy którym stał Vince Burger.

Szeryf miał posturę niedźwiedzia i jasnoblond włosy tak sztywne, że nieomal stały pionowo, jakby zdumione, że znalazły się nad taką wyrazistą, przystojną twarzą. Oczy w kolorze rozmytego błękitu, otoczone wachlarzykiem zmarszczek od śmiechu, błyszczały współczuciem. Był mężem Jenny, a dla Laine stał się bliski jak rodzony brat. Teraz jednak musiała pamiętać, że rozmawia z nią gliniarz, a gra toczy się o wszystko, na co tak długo i tak ciężko pracowała.

- Laine, może byś usiadła? Sporo przeszłaś...

- Czuję się ogłuszona. - To akurat była prawda. Nie musiała kłamać w każdym słowie. Mimo wszystko nie usiadła. Z kubkiem kawy w ręku przeszła kilka kroków, stanęła przy wystawie i zapatrzyła się w deszcz, żeby nie mieć przed sobą tych oczu pełnych smutku i zrozumienia. - Doce­niam, że przyjechałeś tutaj spisać moje zeznanie. Wiem, że jesteś bardzo zajęty.

- Tak sobie pomyślałem, że nie będę cię ciągał na komendę. Lepiej okłamywać przyjaciela niż obcego, pomyślała z goryczą.

- Nie wiem, co właściwie mam ci powiedzieć. Nie widziałam wypadku. Tylko usłyszałam... pisk hamulców, krzyki, okropny huk, a potem zobaczyłam... - Nie, nie zamknie oczu. Gdyby je zamknęła, zobaczyłaby to raz jeszcze. - Zobaczyłam, jak uderzył w szybę, jakby go ktoś na nią rzucił. Wybie­głam i zostałam z nim do przyjazdu karetki. Szybko przyjechali. Wydawało mi się, że czekamy całe godziny, ale tak naprawdę minęło tylko kilka minut.

- Przed wypadkiem był w sklepie. Teraz zamknęła oczy. I przygotowała się do zrobienia tego, co musiała zrobić, żeby ochronić siebie.

- Tak. Dziś rano wbrew moim oczekiwaniom zjawiło się kilku klientów, nie powinnam była zwalniać Jenny. Przyszły bliźniaczki i jakieś małżeństwo, które zatrzymało się u nas w drodze do Waszyngtonu. Kiedy wszedł ten mężczyzna, byłam zajęta, więc jakiś czas rozglądał się po sklepie.

- Ta kobieta spoza miasta odniosła wrażenie, że się znacie.

- Naprawdę? - Odwróciła się do niego ze zdumieniem na twarzy, oddanym perfekcyjnie, jak przez zdolnego artystę na dobrym portrecie. Zrobiła kilka kroków, usiadła w jednym z dwóch foteli ustawionych przed kominkiem. - Nie wiem dlaczego.

- Takie odniosła wrażenie. - Vince zbył sprawę wzruszeniem ramion. Usiadł powoli i ostrożnie, pamiętając o swoich potężnych rozmiarach. - Powiedziała, że wziął cię za rękę.

- Podaliśmy sobie ręce - sprostowała Laine. - I dał mi wizytówkę. - Wyjmując kartonik z kieszeni, zmusiła się, by całą uwagę skupić na twarzy Vince'a. Płomienie strzelały w kominku, dając miłe ciepło, lecz ona poczuła chłód. A nawet zimno. - Powiedział, że chciałby ze mną porozmawiać, kiedy będę mniej zajęta. Wspomniał o czymś interesującym do kupienia - wyjaśniła. - Spotykam się z tym prawie na co dzień - dorzuciła, podając Vince'owi wizytówkę. - Właśnie dzięki temu utrzymuję się w branży.

- Wszystko jasne. - Wsunął kartonik do kieszeni na piersi. - Czy dostrzegłaś w tym człowieku coś charakterystycznego?

- Uderzyło mnie tylko to, że ubrany był w piękny płaszcz, a w ręku trzymał kompletnie bezsensowny tandetny parasol. No i nie wyglądał mi na takiego, który lubi spacery po niewielkich miasteczkach. Wyglądał na mieszkańca dużej metropolii.

- Tak jak i ty, jeszcze parę lat temu. Właściwie... - zmrużył oczy, lekko pogładził ją po policzku - jeszcze ci to nie przeszło. Uśmiechnęła się, bo tego właśnie oczekiwał.

- Vince - odezwała się już poważnym tonem. - Przykro mi, że nie potrafię ci pomóc. To było straszne.

- Na razie mamy cztery różne zeznania świadków. Wszyscy widzieli człowieka, który wybiegł na ulicę, prosto pod koła samochodu, jakby przestraszony. Czy twoim zdaniem on się czegoś bał?

- Nie zwracałam na niego aż takiej uwagi. Widzisz, Vince, właściwie w pewnym sensie go wyprosiłam, kiedy zdałam sobie sprawę, że nie zamierza nic kupować. Miałam w sklepie klientów. - Pokręciła głową, głos jej się załamał. - Zachowałam się gruboskórnie... Szeryf pocieszająco poklepał ją po dłoni, a Laine poczuła się jeszcze podlej.

- Nie wiedziałaś przecież, co się stanie. Po wypadku byłaś przy nim pierwsza.

- Leżał tuż za drzwiami. - Musiała pociągnąć duży łyk kawy, zmyć nutę smutku. - Prawie na progu.

- Mówił coś do ciebie.

- Tak. - Znowu sięgnęła po kawę. - Ale to nie miało żadnego sensu. Kilka razy przepraszał... Chyba nie wiedział, do kogo mówi ani co się stało. Przypuszczam, że bredził. Zaraz potem przyjechała karetka i... i wtedy umarł. Co teraz? Znaczy, chodzi mi o to, że ten mężczyzna jest tutaj obcy. Na wizytówce napisał numer z Nowego Jorku. Zastanawiam się, czy był tu tylko przejazdem? Dokąd jechał, skąd pochodził...

- Będziemy szukali odpowiedzi na te pytania, musimy zawiadomić jego rodzinę. - Vince wstając położył Laine rękę na ramieniu. - Nie będę ci radził, żebyś się starała o tym nie myśleć. Na razie i tak nie dasz rady. Ale powiem, że zrobiłaś wszystko, co w ludzkiej mocy. Nikt nie zrobiłby dla niego więcej.

- Dzięki. Na dzisiaj już koniec. Zamykam i wracam do domu.

- Dobry pomysł. Podwieźć cię?

- Nie, dziękuję. - W równej mierze sympatia jak i poczucie winy kazały jej wspiąć się na palce i cmoknąć powoli i ostrożnie Vince'a Burgera w policzek. - Powiedz Jenny, że jutro na nią czekam. Nazywał się Willy Young, w każdym razie pod takim nazwiskiem go znała. Przypuszczalnie William, pomyślała Laine, prowadząc samochód nierówną żwirową alejką. Nie był jej prawdziwym wujkiem, o ile wiedziała, raczej piastował tę godność z nadania. I zawsze miał w kieszeni cukierki z likworem dla znajomej małej dziewczynki.

Nie widziała go od dwudziestu lat. Wtedy był szatynem i miał okrąglejszą twarz. I zawsze chodził żwawym krokiem.

Nic dziwnego, że nie rozpoznała go w tym przygarbionym, niespokojnym człowieczku, który nieśmiało wsunął się do sklepu. Jak ją znalazł? Dlaczego jej szukał?

Ponieważ był najbliższym przyjacielem jej ojca, zapewne podobnie jak on parał się złodziejstwem i oszustwem. Nie takich znajomości potrzebowała szanowana kobieta interesu. Tylko dlaczego, u licha, czuła się winna i przygnębiona?

Wcisnęła hamulec, a gdy samochód stanął, dłuższą chwilę siedziała, słuchając monotonnego rytmu wycieraczek i przyglądając się swojemu ślicznemu domowi na wzniesieniu. Uwielbiała to miejsce. Jej własne. Prawdziwy dom. Piętrowy budynek był, szczerze mówiąc, za duży dla samotnej kobiety, ale uwielbiała po nim błądzić. Każda minuta spędzona na starannym urządzaniu wnętrz była prawdziwą rozkoszą. Wszystko musiało być dokładnie tak, jak sobie życzyła. Ona - i tylko ona.

Zbyt dobrze wiedziała, jakie to uczucie: pakować się w ekspresowym tempie, przy dźwiękach pioseneczki „Żegnaj, kosie” i brać nogi za pas. Nie zamierzała tego robić już nigdy w życiu. Uwielbiała krzątać się po podwórku, pracować w ogrodzie, przycinać krzewy, podlewać trawnik, wyrywać chwasty. Najzwyklejsze czynności na świecie. Proste, zwykłe zajęcia, w sam raz dla kogoś, kto w ciągu pierwszej połowy życia niewiele zaznał normalności.

Miała prawo być teraz sobą. Być Laine Tavish i korzystać ze wszystkiego, co się z tym łączyło. Miała swój sklepik, mieszkała w sielskim miasteczku, we własnym domu, znalazła wokół przyjaciół... miała swoje życie. I miała prawo korzystać z wizerunku, jaki sama sobie stworzyła.

Willowi nic by nie pomogło, gdyby powiedziała szeryfowi prawdę. Nic by to nie zmieniło, a dla niej równałoby się trzęsieniu ziemi. Vince dowiedziałby się, że mężczyzna leżący w miejskiej kostnicy nie był żadnym Jasperem R. Petersonem, ale Williamem Youngiem z mnóstwem pseudonimów.

Znalazłby też wpisy w kartotece, ponieważ Willy zrobił z jej ojcem niejeden skok. Byli jak bracia.

Zirytowana wyskoczyła z samochodu, żwawym krokiem podeszła do drzwi domu i stanowczym gestem wyciągnęła klucze.

Wystarczyło, że weszła do środka, a natychmiast się uspokoiła. Otoczyła ją przyjazna atmosfera.

Balsamiczna cisza, zapach olejku cytrynowego, który własnoręcznie wcierała w każdy kawałek drewna, subtelna słodycz wiosennych kwiatów przyniesionych z własnego ogródka... Od razu lepiej, spokojniej, prawdziwe ukojenie dla napiętych nerwów.

Odłożyła klucze na gliniany rustykalny talerz ustawiony na stoliku w przedpokoju, wyjęła z torebki telefon komórkowy i od razu podłączyła do ładowarki. Zsunęła z nóg pantofle, zdjęła żakiet i powiesiła go na słupku od poręczy. Torebkę postawiła na najniższym stopniu.

Jak zwykle poszła od razu do kuchni. Normalnie nastawiłaby w czajniku wodę na herbatę i czekając, aż się zagotuje, przejrzałaby pocztę, zabraną ze skrzynki u wylotu alejki.

Dziś jednak nalała sobie duży kieliszek wina.

Stanęła przy zlewie, zapatrzona w ogródek na tyłach domu.

Kiedyś już mieszkała w domu z ogródkiem... nawet więcej niż raz... kiedyś, jako dziecko. Pamiętała jeden taki ogródek... gdzie on był, w Nebrasce? W Iowa?

Co za różnica, pomyślała i wypiła długi łyk.

Lubiła tamten ogródek, bo na środku rosło wielkie drzewo. Powiesił na nim starą oponę na grubych linach.

I huśtał ją tak wysoko, aż chwilami zdawało jej się, że fruwa.

Jak długo tam mieszkali - nie pamiętała. Samego domu w ogóle nie potrafiła sobie przypomnieć.

Większa część dzieciństwa zachowała się we wspomnieniach Laine jako pasmo niewyraźnych, coraz to innych miejsc i twarzy: ciągłe podróże samochodem, szybkie pakowanie skromnego bagażu. A w tym wszystkim on, ojciec, o donośnym, dźwięcznym głosie i wielkich dłoniach, z szelmowskim uśmiechem, któremu trudno się oprzeć, sypiący beztrosko obietnicami bez pokrycia.

Pierwszych dziesięć lat życia kochała go całym sercem, a przez wszystkie następne robiła co w ludzkiej mocy, by zapomnieć o jego istnieniu.

Jeśli nawet znowu miał kłopoty, to nie jej sprawa.

Nie była już malutką Lainie, ukochaną córeczką Jacka O'Hary. Teraz była Laine Tavish, poważaną obywatelką Angel's Gap.

Zerknęła na butelkę wina, wzruszyła ramionami i nalała sobie drugi kieliszek. Była w końcu dorosła, miała prawo ubzdryngolić się we własnej kuchni, zwłaszcza w dniu, kiedy przybysz z niechlubnej przeszłości wyzionął ducha u jej stóp.

Z kieliszkiem w ręku podeszła do drzwi przedpokoju, skąd dobiegało pełne tęsknoty popiskiwanie.

Wpadł do środka jak kula armatnia - włochata, ozdobiona miękkimi zwisającymi uszami. Łapami wsparł się jej na piersiach, szturchnął ją w twarz długim pyskiem i zaczął energicznie lizać po policzkach, pełen wylewnej, bezwarunkowej miłości.

- Dobrze już, dobrze, ja też się cieszę, że cię widzę.

Obojętne, w jakim nastroju wracała do domu, po powitaniu Henry'ego, niesamowitego kundla z przewagą krwi psa gończego, zawsze odzyskiwała humor.

Ocaliła mu życie. W każdym razie tak to właśnie postrzegała. Dwa lata temu wybrała się do schroniska z zamiarem wybrania sympatycznego szczeniaka. Zawsze chciała mieć przy sobie jakąś psią słodycz, rozbrajające śliczności, które wychowa od małego.

Tymczasem natknęła się na niego - wielkiego, niezgrabnego, nieprawdopodobnie pospolitego psa z ziemistą sierścią. Skrzyżowanie niedźwiedzia z mrówkojadem.

I zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, gdy przez drzwiczki boksu spojrzała mu w oczy.

Każdy zasługuje na drugą życiową szansę, pomyślała, i zabrała Henry'ego do domu.

Nigdy nie dał jej powodu, by żałowała tego impulsywnego gestu. Kochał ją miłością absolutną, tak wielką, że nawet kiedy sypała do jego miski karmę, nie odrywał od swojej pani wzroku pełnego uwielbienia.

- Można jeść, kolego.

Dopiero na polecenie Henry wsadził pysk do miski.

Ona też powinna coś przekąsić, zrobić choćby mizerny podkład pod wino, ale nie miała ochoty na jedzenie. Jeszcze odrobina trunku w krwiobiegu - i będzie mogła przestać myśleć, zastanawiać się, niepokoić.

Przedpokój zostawiła otwarty, ale sprawdziła zamki w zewnętrznych drzwiach. Gdyby ktoś bardzo się uparł, dostałby się do środka przez wejście dla psa, ale wtedy Henry natychmiast wszcząłby alarm.

Poszczekiwał za każdym razem, gdy alejką pod domem przejeżdżał jakiś samochód i choć przywitałby każdego intruza, oblizując go z zachwytem - oczywiście wówczas, kiedy już przestałby się go bać - to jednak korzyść z jego szczekania była bezdyskusyjna: nikt nigdy Laine swoją wizytą nie zaskoczył. No i nigdy, podczas tych czterech lat pobytu w Angel’s Gap, nie miała żadnych nieproszonych gości ani w domu, ani w sklepie.

Aż do dzisiaj, poprawiła się w myślach.

W końcu postanowiła jednak zamknąć także drzwi do przedpokoju i wypuścić Henry'ego na wieczorny spacer.

Przez chwilę miała ochotę zadzwonić do mamy, ale szybko zrezygnowała z tego pomysłu. Bo i po co? Mama już od dawna prowadziła wymarzone uczciwe życie z wymarzonym uczciwym mężczyzną. Zasłużyła sobie na ten luksus. Nie było sensu niszczyć jej tego idealnego świata, mówiąc: „Cześć, wiesz wpadłam dzisiaj na wujka Willy'ego, a potem to samo zrobił dżip cherokee”.

Z kieliszkiem w ręku poszła na piętro. Naszykuje sobie coś do przegryzienia, weźmie gorącą kąpiel i wcześniej się położy.

Zapomni o tym, co się dzisiaj stało.

„Zostawił dla ciebie”. Tak powiedział. Pewnie bredził. A poza tym jeśli cokolwiek zostawił, i tak tego nie chciała.

Miała już wszystko, co było jej potrzebne do szczęścia.

Max Gannon dostał złe wiadomości na temat Willy'ego od recepcjonisty w „Zajeździe pod Czerwonym Dachem”, dokąd sprowadził go świeży trop tego drobnego cwaniaczka. Lokalne władze dotarły do motelu wcześniej, lecz Max mimo wszystko zainwestował pierwszy tego dnia banknot dwudziestodolarowy w informację o numerze oraz klucz.

Gliniarze nie zabrali jeszcze rzeczy denata, a nawet, co było widać gołym nieuzbrojonym okiem, nie przeprowadzili solidnego przeszukania. Bo i niby po co mieliby się szczególnie interesować pokojem wynajętym przez ofiarę ulicznego wypadku. Dopiero kiedy się dowiedzą, kim był zabity, wrócą i znacznie staranniej przyłożą się do roboty.

Nawet nie zdążył się rozpakować, zauważył Max.

W jedynej walizce - od Louisa Yuittona - zostały skarpetki, bielizna oraz starannie poskładane garniturowe koszule. Willy należał do porządnickich i lubił rzeczy firmowe. Garnitur powiesił w szafie. Elegancki odcień szarości, jednorzędowa marynarka, Hugo Boss. Do tego para czarnych półbutów Ferragamo, usztywnionych prawidłami, ustawionych porządnie na dnie szafy.

Max przeszukał kieszenie, uważnie sprawdził podszewkę. Wyjął z butów prawidła i wetknął palce aż po czubki.

Przeszedł do łazienki. Dokładnie sprawdził zestaw kosmetyków od Diora. Podniósł pokrywę rezerwuaru, potem ukucnął i poszukał za sedesem, zajrzał pod umywalkę.

W sypialni wysunął po kolei wszystkie szuflady, następnie przetrząsnął samą walizkę oraz jej zawartość. Sprawdził też materac na standardowym dwuosobowym łóżku.

Nie minęła godzina, a on wiedział już z całą pewnością, że Willy nie zostawił nic godnego uwagi.

Gdy wychodził, pokój wyglądał tak samo dziewiczo jak przed jego wejściem.

Zastanowił się, czyby nie zostawić recepcjoniście jeszcze jednej dwudziestki, z prośbą, żeby o jego wizycie nie wspominał glinom, ale doszedł do wniosku, że w ten sposób tylko skłoniłby tego faceta do niepotrzebnych domysłów.

Wsiadł do swojego porsche, włączył Springsteena i pojechał do miejskiej kostnicy upewnić się, że jego najważniejszy trop śledztwa spoczywa w lodówce.

Wetknął strażnikowi dwudziestaka i w zamian dostał milczącą zgodę na obejrzenie ciała. Z doświadczenia wiedział, że portret Andrew Jacksona toruje drogę szybciej i skuteczniej niż wszelkie wyjaśnienia, dokumenty oraz biurokracja.

- Głupek. Cholera, Willy, myślałem, że jesteś mądrzejszy.

Patrząc na poranioną twarz trupa, wziął długi oddech.

Po kiego diabła uciekałeś? I co cię ściągnęło do tej dziury zabitej dechami w stanie Maryland?

Co albo może: kto?

Ponieważ Willy nie zamierzał mu nic powiedzieć, Max wrócił na drogę prowadzącą do Angel’s Gap, by tam podjąć trop wart miliony dolarów.

Jeśli chcesz posłuchać małomiasteczkowych plotek, musisz pójść tam, gdzie przesiadują mieszkańcy. Gdzie za dnia zbierają się przy kawie i przekąskach, natomiast wieczorem schodzą się na coś mocniejszego.

Max, podjąwszy decyzję, że zostanie w Angel's Gap jeszcze dzień lub dwa, zameldował się w hotelu „Strudzony Podróżnik”. Najpierw zafundował sobie gorący prysznic i zmył z siebie pierwsze dwanaście godzin mijającego dnia. Najwyższy czas ruszyć szlakiem numer dwa. Zjadł całkiem przyzwoity ciepły posiłek przyniesiony do pokoju, przeglądając jednocześnie w laptopie stronę stworzoną przez Informację Turystyczną Angel’s Gap. W oknie poświęconym życiu nocnemu znalazł kilka interesujących barów, klubów i kawiarni. Szukał jakiegoś lokalnego pubu, do którego wpada się na piwo, by zamienić parę słów z przyjaciółmi.

Znalazł trzy, które mogły odpowiadać jego oczekiwaniom, zajrzał do adresów i dokończył jedzenie nad wydrukiem mapy. Sympatyczne miasteczko, uznał.

Otoczone górami. Piękne widoki, mnóstwo miejsc rekreacyjnych, zwłaszcza dla entuzjastów sportu albo miłośników spędzania urlopu w przyczepie lub pod namiotem. Wystarczająco spokojne dla tych, którzy pragnęli odpocząć od wielkomiejskiego życia, ale z pełną klasy ofertą kulturalną, a na dodatek w rozsądnej odległości od kilku większych aglomeracji, więc doskonałe także dla tych, którzy chcieliby wyskoczyć w góry tylko na weekend.

Informacja turystyczna zachęcała do skorzystania z oferty polowania, łowienia ryb, górskich wycieczek i innych form spędzania czasu na świeżym powietrzu. Żadna z nich nie wydała się atrakcyjna mieszczuchowi tkwiące­mu w Maksie. On, gdyby chciał zobaczyć niedźwiedzia albo jelenia w naturalnym otoczeniu, włączyłby kanał Discovery.

Tak czy inaczej miasteczko miało swój niezaprzeczalny urok, piękne strome uliczki, stare domy z solidnej ciemnoczerwonej cegły... Potomac toczył wody szeroko, dzieląc miejscowość na dwie części, brzegi spinały piękne łuki mostów. Wiele kościelnych iglic strzelało w niebo, na niektórych miedź pokryła się miękką zielenią świadczącą o upływie czasu i zmiennej pogodzie. Z daleka dobiegł długi sygnał nadjeżdżającego pociągu, powtórzony przez echo.

Na pewno jesienią, gdy drzewa stroiły się w tysiące barw, okolica stanowiła prawdziwą ucztę dla oka. A zimą, gdy wszystko otulał biały śnieg, musiało być tu pięknie jak na pocztówce. Wszystko to jednak nie wyjaśniało, dlaczego Willy Young dał się przejechać akurat tutaj, na Market Street. Max był zdecydowany znaleźć odpowiedź na to pytanie. Wyłączył komputer, chwycił ukochaną kurtkę lotniczą i ruszył w kurs po barach.

2

Pierwszy minął, nawet się nie zatrzymując. Stłoczone przed wejściem hogi i harleye wyraźnie określały go jako przystanek dla motocyklistów, a w takim miejscu spokojni mieszkańcy miasteczka nie plotkują o swoich sprawach nad drinkiem.

Drugi bar szybko zaklasyfikował jako knajpkę studencką, gdzie tło muzyczne zapewniała jakaś dziwaczna kapela alternatywna, w kącie dwóch smutasów grało w szachy, a reszta gości odbywała standardowe rytuały godowe.

Trzeci okazał się właściwy.

Pub „U Artiego” był miejscem, gdzie facet może zaprosić żonę, ale nie kochankę. W takim właśnie lokalu umawiasz się z przyjaciółmi, spotykasz znajomych albo wpadasz na jednego w drodze do domu.

Max gotów był się założyć, że dziewięćdziesiąt procent bywalców mówi sobie „ty”, a wcale niemała część jest wręcz spokrewniona ze sobą.

Usiadł przy barze, zamówił becka z beczki i rozejrzał się dookoła. Odbiornik telewizyjny z wyłączonym dźwiękiem, przekąski do piwa w plastikowych koszyczkach, wielki Murzyn za kontuarem i dwie kelnerki roznoszące drinki.

Pierwsza z kelnerek przypominała mu bibliotekarkę z liceum, która zawsze zdawała się widzieć wszystko i wiecznie była z czegoś niezadowolona. Niska, o rozłożystych biodrach, dobiegała czterdziestki. Błysk w jej oku zdradzał, że nie znosiła plotek.

Druga miała dwadzieścia kilka lat i była z gatunku zalotnych. Chętnie demonstrowała swoje zgrabne ciałko wciśnięte w gładki czarny sweterek i opięte dżinsy. Dzieliła czas pracy równo na dwie połowy: tyle samo poświęcała odrzucaniu blond włosów, ile zbieraniu pustych szklanek. Z tego, w jaki sposób odchodziła od służbowego stolika, jak strzelała oczami, Max mógł się założyć, że była kopalnią informacji i że podzieli się nimi z przyjemnością.

Wziął jeszcze trochę na wstrzymanie, ale w końcu uśmiechnął się do niej szeroko, kiedy stanęła przy barze, by złożyć zamówienia.

- Straszny dzisiaj ruch - zagadnął. Odpowiedziała mu równie szerokim uśmiechem.

- Nie jest tak źle. - Przeniosła ciężar ciała na drugą nogę, odwracając się w jego stronę, co w języku ciała niezawodnie oznaczało zaproszenie do rozmowy. - Pan nietutejszy?

- Dużo jeżdżę. W interesach.

- Mówi pan jak chłopak z południa.

- Rozszyfrowałaś mnie. Jestem z Savannah, ale dawno już nie zaglądałem do domu. - Wyciągnął rękę. - Max.

- Miło mi. Ja jestem Angie. Co to za interesy sprowadziły cię do Gap?

- Ubezpieczenia.

Jej wujek sprzedawał polisy ubezpieczeniowe, ale z pewnością nie byłby tak atrakcyjną dekoracją barowego stołka. Ten tutaj miał ponad metr osiemdziesiąt, z czego przeważającą część stanowiły długie nogi. Zbudowany niczego sobie, ważył, tak na oko, osiemdziesiąt kilka dobrze rozmieszczonych kilogramów. A Angie wiedziała, że potrafi dobrze ocenić na oko. Szczupłą twarz obcego o dość ostrych rysach otaczała szopa ciemnych włosów, które po deszczu ułożyły się w miękkie fale. Ciemnobrązowe oczy patrzyły przyjaźnie i bystro. Przeciągał słowa, jakby w rozmarzeniu. Gdyby nie lekko skrzywiona trójka, miałby uśmiech doskonały. Podobali jej się bystrzy faceci, nie całkiem doskonali.

- Ubezpieczenia? Mnie byś na to nie naciągnął.

- Nikt nie zna swojego losu. - Wrzucił do ust krakersa, błyskając w uśmiechu białymi zębami. - A większość ludzi ryzykuje. Zupełnie jakby sądzili, że będą żyli wiecznie. - Pociągając łyk piwa, zauważył, że kelnerka zerknęła na jego lewą dłoń. Sprawdziła, czy ma obrączkę, czy jest żonaty. - A przecież każdy musi umrzeć. Podobno nie dalej jak dziś rano jakiś biedaczysko dał się przerobić na miazgę na Main Street.

- Market Street - poprawiła odruchowo, a Max Gannon przywołał na twarz wyraz zaciekawienia. - To się stało na Market Street. Facet wybiegł prosto pod koła dżipa panny Leager. Biedaczka, nie może dojść do siebie.

- Przykra sprawa. Zwłaszcza że to chyba nie była jej wina.

- No właśnie. Mnóstwo ludzi widziało ten wypadek, nic się nie dało zrobić. Wybiegł jej prosto pod koła.

- Fatalnie. I jeszcze pewnie go znała... Tak to już bywa w małych miasteczkach.

- A, nie, nikt go nie znał. Nie był stąd. Podobno akurat wychodził ze „Skarbów Przeszłości”... Pracuję tam na pół etatu. Sprzedajemy antyki, różne pamiątki i drobiazgi... Może szukał czegoś na prezent. Straszne. Po prostu okropność.

- Co zrobić, takie życie. Widziałaś wypadek?

- Nie... Akurat miałam wolne. - Zamilkła, jakby próbowała zdecydować, czy jest jej z tego powodu żal, czy wręcz przeciwnie, cieszy się, że nie była świadkiem czyjejś śmierci. - Jakoś nie mogę zrozumieć, dlaczego on tak wypadł na ulicę. Strasznie wtedy lało... Pewnie nie widział samochodu.

- Po prostu pech.

- No właśnie.

- Angie, rozniesiesz wreszcie te drinki, czy zaczekasz, aż pójdą same? - odezwała się bibliotekarka. Angie przewróciła oczami.

- Już idę. - Puściła do Maxa perskie oko i wzięła ciężką tacę. - Pogadamy później?

- Jasne.

Zanim wrócił do hotelu, miał całkiem niezłe pojęcie o poczynaniach Willy'ego. Niebieski ptaszek zameldował się w motelu poprzedniego wieczora, około dziesiątej, i z góry zapłacił gotówką za trzydniowy pobyt. No, raczej nie upomni się o zwrot nadpłaconej sumy. Następnego ranka samotnie zjadł śniadanie w barku, a potem wynajętym samochodem pojechał na Market Street, gdzie zaparkował dwie przecznice na północ od „Skarbów Przeszłości”.

Ponieważ Willy'ego najwyraźniej nie interesowały w tej okolicy żadne sklepy, kawiarnie ani inne miejsca poza sklepikiem z antykami, nasuwało się jedyne logiczne rozwiązanie: zaparkował daleko od celu i mimo ulewnego deszczu szedł na piechotę z ostrożności. Albo cierpiał na paranoję. Ponieważ stracił życie, należało postawić na ostrożność. Teraz nasuwało się pytanie, czego Willy szukał w sklepiku z pamiątkami w Angel’s Gap, dokąd przyjechał aż z Nowego Jorku, starannie zacierając za sobą ślady. Czy tam był punkt przerzutowy? Jakiś kontakt?

Max ponownie włączył komputer i wszedł na stronę główną miasta. Po kilku kliknięciach znalazł wizytówkę „Skarbów Przeszłości”. Antyki, stara rodowa biżuteria, różne gratki dla kolekcjonerów. Kupno i sprzedaż.

Zapisał nazwę sklepu na podkładce i dodał „Paser?”. Otoczył słowo podwójnym okręgiem. Obejrzał godziny otwarcia, numery telefonu i faksu, adres elektroniczny, zwracając uwagę na fakt, że kupione rzeczy wysyłano na cały świat. A potem zauważył nazwisko właścicielki. Laine Tavish. Był przekonany, że nie miał tego nazwiska na swojej liście, ale i tak dla pewności zerknął w zapiski. Żadnej Laine, upewnił się, żadnej Tavish. Ale była Elaine O'Hara. Jedyna córka Wielkiego Jacka. Wydął wargi w zamyśleniu i odchylił się na oparcie krzesła. Miałaby dziś jakieś... dwadzieścia osiem, może dwadzieścia dziewięć lat. Interesujące. Może nieodrodna córeczka poszła w ślady tatuśka i też została złodziejką? Zmieniła imię, nazwisko i przycupnęła w jakimś zabitym dechami górskim miasteczku? No, wreszcie zaczęło to wszystko nabierać trochę sensu.

Po czterech latach w Angel's Gap Laine wiedziała, czego się spodziewać rano po otwarciu „Skarbów Przeszłości”.

Pierwsza przyjdzie Jenny, odrobinę spóźniona, przyniesie świeże ciastka, może pączki. Była w szóstym miesiącu ciąży i rzadko zdarzało jej się przetrwać dłużej niż dwadzieścia minut bez zjedzenia czegoś ociekającego cukrem i tłuszczem. W rezultacie Laine także zaczynała spoglądać na swoją wagę łazienkową z pewną niechęcią. Jenny zwykle popijała ciastka jakąś ziołową herbatką zaparzoną w termosie, od której wyraźnie się uzależniła.

Najpierw zacznie wypytywać o wydarzenia poprzedniego dnia. Chociaż jako żona szefa policji miała już informacje od męża, to wcale nie pogardzi wersją Laine.

Dokładnie o dziesiątej zaczną się schodzić ciekawscy.

Niektórzy, pomyślała Laine, wkładając do kasy drobne na wydawanie reszty, będą udawali, że chcą coś kupić, inni nawet nie zadadzą sobie trudu, by ukrywać, że przyszli po najświeższe plotki.

Znowu będzie musiała przejść przez to wszystko. Znowu będzie kłamała, a w każdym razie unikała szczerych odpowiedzi, udając, że nigdy wcześniej nie widziała mężczyzny, który przedstawił się jako Jasper Peterson. Już dawno nauczyła się ukrywać twarz za odpowiednią maską, by przetrwać kolejny dzień. Przerażające, do jakiej doszła wprawy.

Gdy pojawiła się Jenny, spóźniona zaledwie pięć minut, Laine była już gotowa.

Żona miejscowego stróża prawa przywodziła na myśl psotnego aniołka. Była krągła i miękka, różowo - biała, miała piwne oczy o lekko uniesionych zewnętrznych kącikach. Gęste czarne włosy spinała często, tak jak dzisiaj, w luźny kok na czubku głowy. Ubrana była w obszerny czerwony sweter, rozciągnięty na wystającym brzuchu, workowate dżinsy i stare martensy.

Stanowiła absolutne przeciwieństwo Laine: nieporządna, impulsywna, niezdyscyplinowana, prawdziwa emocjonalna trąba powietrzna. Dokładnie za taką przyjaciółką Laine tęskniła przez całe dzieciństwo. I uważała tę znajomość za jeden z najcudniejszych uśmiechów losu.

- Umieram z głodu - oznajmiła Jenny. - A ty? - Rzuciła na ladę pudełko z logo piekarni i gorączkowym ruchem rozdarła wieczko. - Ślinka mi leci od samego zapachu. Myślałam, że nie dojdę, chociaż od Krosena to przecież dwa kroki. Mało brakowało, a zaczęłabym wyć. - Wepchnęła do ust większą część ciastka z galaretką. - Martwiłam się o ciebie. Co prawda zapewniałaś mnie wczoraj, że wszystko w porządku, to tylko ból głowy i nie ma o czym mówić, i tak dalej, ale przez telefon można sobie gadać, co się chce. A ja się o ciebie martwię i już.

- Nic mi się nie stało. To wszystko było straszne, ale jakoś przeżyłam. Jenny podsunęła jej pudełko.

- Zjedz coś słodkiego.

- Boże... Czy ty wiesz, ile trzeba się potem namęczyć, żeby to zrzucić z bioder? Jenny tylko się uśmiechnęła, a Laine sięgnęła po ciastko z kremem.

- Daj spokój, twoje biodra zniosą to jedno ciastko. - Okrągłymi ruchami pogładziła wystający brzuch.

- Coś mi się zdaje, że mało dzisiaj spałaś.

- Jakoś nie mogłam się ułożyć. - Choć bardzo się starała nie patrzeć w stronę okna, jednak zerknęła na witrynę. - Byłam ostatnią osobą, z jaką rozmawiał, a spławiłam go, bo miałam klientów!

- Wyobrażasz sobie, jak się dzisiaj czuje Missy? A w końcu nie jest bardziej winna niż ty. - Ruszyła na zaplecze kaczkowatym chodem charakterystycznym dla ciężarnych i po chwili wróciła z dwoma kubkami. - Popij ten cukier herbatą. Przyda ci się trochę energii, bo inaczej nie wytrzymasz tej karuzeli, jaka się zacznie minutę po otwarciu. Zajrzy tu każda żywa dusza.

- Wiem.

- Vince nie zamierza puszczać pary z ust, póki nie dowie się czegoś konkretnego, ale plotka i tak się rozejdzie, a w końcu my też mamy prawo wiedzieć. Zaczyna się, pomyślała Laine.

- Co mamy prawo wiedzieć?

- No, na przykład, jak się nazywał. Bo przecież nie tak, jak na tej wizytówce, co ci ją dał.

- Słucham?

- Na prawie jazdy i na kartach kredytowych znajdowało się inne imię i nazwisko - ciągnęła Jenny podekscytowana. - Na wizytówce był pseudonim. Naprawdę nazywał się William Young. Mało tego, to dawny skazaniec.

Laine z przykrością słuchała, jak mężczyznę, którego wspominała tak ciepło, nazywano dawnym skazańcem, jakby to określenie najpełniej go charakteryzowało. Nienawidziła siebie za to, że nie zrobiła nic, by go bronić.

- Żartujesz. Ten kurdupel?

- Kradzież, oszustwo, paserstwo - tyle mu udowodniono. Z tego, co mi się udało wydobyć od Vince'a, podejrzewano go o znacznie więcej. Zawodowy kryminalista. A do nas przyjechał pewnie po to, żeby obrobić jakiś sklep!

- Jenny, oglądasz stanowczo za dużo kryminałów.

- Nieprawda! Kto wie, co by się stało, gdybyś była tutaj sama! A gdyby miał broń? Laine strzepnęła cukier z palców.

- A miał?

- No nie, nie miał... Ale mógł mieć. Mógł cię obrabować.

- Zawodowy kryminalista miałby się fatygować aż do Angel's Gap, żeby obrabować mój sklep? Rany, reklama w Internecie rzeczywiście czyni cuda. Jenny bardzo chciała zrobić oburzoną minę, ale nie zdołała i wybuchnęła śmiechem.

- Dobra, niech ci będzie, pewnie nie planował skoku i nie chciał obrabować twojego ukochanego kramu.

- Będę zobowiązana, jeśli przestaniesz nazywać mój sklep kramem.

- Tak czy inaczej, coś planował. Dał ci wizytówkę, no nie?

- Owszem, ale...

- Więc może miał nadzieję, że sprzeda u ciebie jakieś skradzione rzeczy. Kto przy zdrowych zmysłach szukałby w takim miejscu gorącego towaru? To samo powiedziałam Vince'owi: pewnie niedawno zrobił skok, a że jego normalny kanał się zablokował albo coś w tym stylu, musiał szukać sposobu, żeby się pozbyć trefnych gadżetów, i to pewnie szybko.

- I ze wszystkich sklepików z antykami na tym świecie wybrał właśnie mój! - Roześmiała się Laine, ale serce podeszło jej do gardła, bo kto wie, może faktycznie taka była przyczyna pojawienia się Willy'ego na jej progu.

- No wiesz, gdzieś musiał pójść, dlaczego akurat nie tu?

- Em... Bo to życie, a nie serial telewizyjny?

- Musisz przyznać, że to dziwne.

- Tak, przyznaję, to dziwne i smutne. Ale, ale: wybiła dziesiąta. Otwieramy - i zobaczymy, co przyniesie dzień.

Tak jak oczekiwała, pojawili się plotkarze i ciekawscy żądni sensacji. Jenny świetnie sobie radziła: z zapałem omawiała kolejne teorie, a jednocześnie cudownie zajmowała się sprzedażą. Laine stchórzyła. Zasłaniając się papierkową robotą, uciekła na zaplecze, zostawiła obsługę klientów pomocnicy. Niestety, udało jej się skraść tylko dwadzieścia minut.

- Chodź. - Jenny wetknęła głowę w drzwi prowadzące na zaplecze. - Musisz zobaczyć to zjawisko.

- Jeżeli to nie pies żonglujący w czasie jazdy na jednokołowym rowerze, nie odrywaj mnie od pracy.

- Co tam pies! Lepszy cyrk! - Jenny spojrzała przez ramię i wróciła do sklepu, zostawiając otwarte drzwi.

Ciekawość zwyciężyła, Laine wyszła z zaplecza.

Trzymał w ręku zielony kielich z grubego szkła. Oglądał go pod światło. Kruchy przedmiot wydawał się zbyt delikatny, zbyt kobiecy dla wysokiego mężczyzny, ubranego w zniszczoną kurtkę lotniczą i sportowe buty. Ale ten wyjątkowy okaz odstawił naczynie z niespotykaną delikatnością i podniósł drugie, identyczne, by je poddać równie uważnym oględzinom.

- Mmm... - Jenny wydała taki sam dźwięk jak wówczas, gdy z apetytem spoglądała na ciastko z galaretką. - No, z takiego źródła każda kobieta chętnie będzie piła wielkimi haustami.

- Ciężarna kobieta i w dodatku mężatka nie powinna się ślinić na widok obcych mężczyzn.

- Jestem ciężarną kobietą i mężatką, ale nie ślepym bezguściem.

- Niech ci będzie. - Laine trąciła przyjaciółkę łokciem. - Dosyć tego. Do roboty.

- Ty się nim zajmij. Ja muszę wyjść. Wiesz, jak to ciężarna kobieta, na siusiu. Zanim Laine zdążyła zaprotestować, Jenny zniknęła. Nie było się o co złościć, sytuacja wydawała się raczej zabawna.

- Dzień dobry - powitała klienta.

Oczywiście miała na twarzy uśmiech sympatycznej sprzedawczyni. Odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy.

Nagle świat zawirował i nogi się pod nią ugięły. Odniosła wrażenie, jakby coś wysysało jej z głowy wszystkie sensowne myśli, a na ich miejscu zostało jedynie: O rany! O kurczę! No, no, no!

- Witam. - Nadal trzymał w ręku szkło.

Ma oczy jak tygrys, pomyślała Laine nieprzytomnie. Wielkie, groźne, drapieżne. I ten półuśmieszek, z jakim szacował ją wzrokiem... Obudził w niej pożądanie! Zaskoczona własną reakcją roześmiała się cicho i pokręciła głową.

- Przepraszam, zamyśliłam się. Pan coś kolekcjonuje?

- Jeszcze nie. Za to moja mama, owszem.

- Rozumiem. - Dba o mamę! Przesłodki! - Interesuje ją coś szczególnego? Pokazał w uśmiechu wszystkie zęby, a Laine raptem straciła resztki przytomności umysłu.

- Nie ogranicza się do konkretnej dziedziny. Ceni sobie różnorodność i niespodzianki. Ja też. - Odstawił szkło. - Podobałoby jej się tutaj.

- Słucham?

- Pani sklepik to raj dla kolekcjonera.

- Dziękuję.

Podobnie jak ty, pomyślał Max całkiem niespodziewanie. Taka promienna. Włosy, oczy, uśmiech... Śliczna jak deser truskawkowy, ale o niebo bardziej seksowna. Nie tak jak ta brunetka, wylewna, prawie trywialna, o nie... Ta jest dyskretna, zaskakująca, intrygująca...

- Pan z Georgii? - spytała. Leciutko uniósł lewą brew.

- Brawo.

- Poznałam po wymowie. Znam się na tym. Szuka pan prezentu urodzinowego dla mamy?

- Przestała obchodzić urodziny jakieś dziesięć lat temu. Od tamtej pory ten dzień roku nazywamy po prostu dniem Marlene i nie liczymy upływających lat.

- Mądra kobieta. Te kielichy, które pan oglądał, to fragment zastawy do podwieczorku, nieczęsto można je znaleźć. Rzadko się spotyka cały komplet, sześć sztuk, na dodatek w takim stanie. Zaproponuję panu korzystną cenę. Znowu wziął do ręki szkło, ale patrzył na Laine.

- Powinienem się targować?

- Tak każe dobry obyczaj. - Przysunęła się o krok, podniosła drugi kieliszek, pokazała mu przyklejoną pod spodem cenę. - Jak pan widzi, są po pięćdziesiąt za sztukę, ale jeśli weźmie pan komplet, oddam za dwieście siedemdziesiąt pięć.

- Proszę mnie źle nie zrozumieć, ale... ślicznie pani pachnie. - Zapach był przytłumiony, subtelny, niezauważalny aż do chwili, gdy mocno uderzył w nozdrza. - Naprawdę urzekająco. Dwieście dwadzieścia pięć.

Nigdy w życiu nie flirtowała, zwłaszcza z klientami, tym razem jednak, sama nie zdając sobie z tego sprawy, odwróciła się do niego, stając nieco bliżej niż przy jakimkolwiek innym kupującym i uśmiechnęła się ciepło wprost do tych groźnych oczu drapieżnika.

- Cieszę się, że się panu podobają. Jeśli wezmę dwieście sześćdziesiąt, dam się obrabować.

- Proszę dorzucić przesyłkę do Savannah i kolację w moim towarzystwie, a dobijemy targu. Strasznie dawno, stanowczo zbyt dawno czuła ostatni raz ten wewnętrzny dreszcz niepokojący ciało.

- Dzisiaj dostawa oraz drink, z uwzględnieniem możliwości kolacji w terminie późniejszym. To uczciwa oferta.

- Rzeczywiście. O siódmej? Może w hotelu „Strudzony Podróżnik”? Mają tam ponoć dość sympatyczny bar.

- Jak najbardziej. Może być o siódmej. Jak pan chce zapłacić? Podał jej kartę kredytową.

- Max Gannon - przeczytała. - Tak po prostu: Max? Nie Maxwell, Maximilian, Maxfield? - Skrzywił się lekko, a ona wybuchnęła śmiechem. - Czyli Maxfield, jak Maxfield Parrish.

- Zwyczajnie Max - oznajmij stanowczo.

- Niech będzie „zwyczajnie Max” - zgodziła się gładko. - Mam kilka bardzo dobrze oprawionych plakatów Parrisha.

- Zapamiętam. Weszła za ladę, położyła na blacie formularz dostawy.

- Proszę to wypełnić, wyślemy towar dziś po południu.

- I jeszcze operatywna. - Oparł się na kontuarze i zaczął wypełniać rubryczki. - Pani już wie, jak się nazywam. Powie mi pani coś o sobie?

- Nazywam się Laine Tavish. Ciągle uśmiechnięty, podniósł na nią oczy.

- Zwyczajnie Laine? Nie Elaine? Nawet nie mrugnęła.

- Zwyczajnie Laine. - Wstukała należność w kasę i podała mu uroczą kartkę na życzenia. - Opakujemy prezent odświętnie i dołączymy tę wizytówkę, jeśli zechce pan do mamy napisać kilka słów. W tej chwili odezwał się dzwonek nad drzwiami i do sklepu weszły bliźniaczki.

- Laine - Carla zmierzała prosto do lady. - Jak się trzymasz?

- Dobrze. Doskonale. Zaraz do was podejdę.

- Martwiłyśmy się o ciebie, prawda, Darło?

- O tak, i to bardzo.

- Niepotrzebnie - zawołała Jenny dziwnie wystraszona. Interludium z Maxem pozwoliło jej zapomnieć o smutku i niepokoju, a teraz znów przypomniała sobie o Willym. - Zaraz przyniosę wasze drobiazgi, tylko skończę.

- Nie śpiesz się. - Carla przekrzywiła głowę, żeby przeczytać miejsce dostawy. - Nasza kochana Laine jest dumna z jakości obsługi - poinformowała Maxa.

- I jakości dostawy także, jak sądzę. Drogie panie, stanowicie prawdziwą ucztę dla oka. Bliźniaczki równocześnie spiekły raka.

- Pańska karta - odezwała się Laine. - i rachunek.

- Dziękuję pani.

- Mam nadzieję, że prezent spodoba się mamie.

- Na pewno. - Zaśmiał się do niej samymi oczami i zwrócił do bliźniaczek: - Żegnam panie. Trzy kobiety odprowadziły go wzrokiem. Po jego wyjściu dłuższy czas panowała cisza, aż wreszcie Carla wypuściła długo wstrzymywany oddech.

- O rrrany - powiedziała. I nic więcej. Max spoważniał od razu za progiem.

Nie ma powodu, żebym czuł się winny, przekonywał sam siebie. Zaproszenie atrakcyjnej kobiety na drinka to nic szczególnego, zwykła uprzejmość oraz jego niezaprzeczalne prawo jako samotnego mężczyzny bez szczególnych zobowiązań.

A poza tym w ogóle nie miał przekonania do poczucia winy. Kłamstwo, mijanie się z prawdą, udawanie i oszustwo stanowiły część jego pracy. Przy tym należało także pamiętać, że w zasadzie przecież jej nie okłamał... na razie.

Wkrótce stanął w miejscu, skąd doskonale widać było fragment ulicy, i Willy stracił życie. Okłamie ją jedynie wówczas, gdy się okaże, że jest w to wszystko zamieszana. A jeśli jest, to kłamstwa będą tylko drobnym preludium do koszmarnego ciągu dalszego.

Martwił go brak pewności, brak nawet najlżejszego przeczucia. Zwykle miał do takich spraw, właśnie dlatego był taki dobry w swoim fachu. Tymczasem Laine Tavish otumaniła go tak kompletnie, że nie czuł nic poza słodkim, wszechogarniającym zawrotem głowy, grożącym kompletnym odurzeniem.

Gdy udawało mu się wyrzucić z pamięci wielkie błękitne oczy oraz kuszący uśmiech i skupić się na rachunku prawdopodobieństwa, dochodził do wniosku, że ta kobieta siedzi w całej sprawie po samą smukłą szyję. A on zawsze wierzył rachunkowi prawdopodobieństwa. Willy złożył jej wizytę, na­stępnie zaś gwałtownie zakończył życie tuż przed jej sklepem. Wystarczy się dowiedzieć, dlaczego tak się stało, a będzie to duży krok w stronę błyskotliwego, a nawet lśniącego zakończenia tej historii. Gdyby natomiast musiał wykorzystać Laine, żeby do tego końca dotrzeć, takie zawroty głowy byłyby mocno niewskazane.

Wrócił do hotelu, wyjął z kieszeni rachunek i starannie wyselekcjonował odciski palców. Znalazł całkiem przyzwoity ślad kciuka oraz palca wskazującego. Zeskanował je i wysłał do przyjaciela, który pchnie sprawę dalej, nie zadając zbędnych pytań.

Potem usiadł wygodniej, ułożył palce jak pianista szykujący się do koncertu i włączył się do ruchu na informatycznej autostradzie.

Pogrążony w pracy wypił kawę, zjadł kanapkę z kurczakiem i poprawił naprawdę całkiem przyzwoitą szarlotką. Znalazł domowy adres Laine, a gdzieś między telefonem i e - mailem informację, że kupiła dom oraz założyła sklepik na Market Street przed czterema laty. Poprzednio mieszkała w Filadelfii. Jeszcze odrobina poszukiwań i okazało się, że zajmowała wtedy lokal w apartamentowcu.

Posługując się metodami nie do końca etycznymi, poświęcił jeszcze trochę czasu na zapoznanie się z życiorysem Laine Tavish i w końcu zaczął uzyskiwać dość spójny obraz. Edukację ukończyła w Pensylwanii. Była wtedy pod opieką rodziców: Marilyn i Roberta Tavishów. Dziwne. Max w zamyśleniu zabębnił palcami o blat biurka. Żona Jacka O'Hary ma... czy też może miała na imię Marilyn. Czy to aby odrobinę nie za duży zbieg okoliczności? - Siedzisz w tym po uszy, ślicznotko - mruknął i zdecydował, że czas poważniej zabrać się do roboty. Znał różne sposoby i sposobiki na wydobycie szczątków informacji, które prowadziły do kolejnych równie niewielkich, lecz istotnych fragmentów wiedzy. Pozwolenie na prowadzenie handlu antykami pani Laine Tavish było, zgodnie z wymogami prawa, umieszczone w sklepie na widocznym miejscu. Numer licencji posłużył Maxowi jako odskocznia. Kilka finezyjnych posunięć doprowadziło go do jej wniosku o wydanie dokumentu oraz numeru ubezpieczenia. To mu wystarczyło. Korzystając z cyfr, intuicji oraz prowadzony nienasyconą ciekawością, wyśledził swój obiekt, dotarł aż do jej domu, w archiwach sądowych odszukał nazwę banku udzielającego kredytu, a gdyby złamał jeszcze kilka paragrafów, dotarłby nawet do podania o pożyczkę.

Byłaby to interesująca rozrywka, bo Max uwielbiał wykorzystywać możliwości podsuwane przez współczesną technologię, ale dowiedziałby się jedynie, skąd pochodziła, a nie, co się z nią działo teraz.

Cofnął się do jej rodziców i zatonął w poszukiwaniach, które - jak się wkrótce okazało - wymagały zamówienia drugiego dzbanka kawy. Kiedy w końcu odnalazł Roberta oraz Marilyn Tavishów w Taos, w stanie Nowy Meksyk, pokręcił głową z powątpiewaniem.

Laine nie pasowała mu na mieszkankę zachodu. Nie. Stanowczo pochodziła ze wschodu, z jakiegoś dużego miasta. Tymczasem gdy tak o tym rozmyślał, dotarł do informacji, że Bob i Marilyn są właścicielami czegoś o nazwie „Rundka”, co okazało się knajpką z grillem, ulokowaną na zachodzie kraju i reklamowaną na odrębnej stronie w Sieci. Dzisiaj już każdy ma swoją stronę, pomyślał Max.

Znajdowało się na niej nawet zdjęcie szeroko uśmiechniętej pary właścicieli obok gigantycznego kartonowego kowboja z lassem. Max powiększył i wydrukował fotografię, następnie ruszył dalej w internetową dżunglę. Menu wyeksponowane na wirtualnej strome robiło nie najgorsze wrażenie, a „Diabelnie ostry sos Roba” można było zamówić drogą elektroniczną. Rób, zanotował sobie w pamięci Max. Nie Bob, tylko Rób.

Zadowoleni z życia, uznał, przyglądając się odbitce. Zwykli ludzie pracy, prowadzący własny interes. Marilyn Tavish nie wyglądała ani na byłą żonę złodzieja i oszusta, ani na podejrzaną wspólniczkę tego szachraja, który nie tylko snuł zuchwałe plany, ale i dążył do ich spełnienia. Sprawiała raczej wrażenie kobiety, która z przyjemnością przyszykuje kanapkę, a potem z uśmiechem na ustach pójdzie wieszać pranie.

Zanotował, że „Rundka” działa od ośmiu lat, co oznaczało, że musieli zacząć prowadzić interes, kiedy Laine była w college'u. Na chybił trafił załogował się na stronie lokalnej gazety, zanurkował w archiwa i szperał w poszukiwaniu Tavishów.

Znalazł aż sześć takich rodzin, co go nieco zdziwiło. O pierwszej z nich wspomniano przy okazji otwarcia restauracji. Przeczytał uważnie cały artykuł, zwracając baczną uwagę na wtręty zdradzające szczegóły życia osobistego opisywanych osób. Takie jak ten, że Tavishowie byli małżeństwem od sześciu lat, że poznali się, według autora artykułu w Chicago, gdzie Marilyn pracowała jako kelnerka, a Rób sprzedawał samochody marki Chrysler. Znalazła się tam także krótka wzmianka o córce, która na wschodnim wybrzeżu kończyła college na wydziale handlu. Rób zawsze marzył o otwarciu własnego interesu i tak dalej, w końcu namówił żonę, by wykorzystała swoje kulinarne talenty profesjonalnie, a nie tylko karmiąc przyjaciół i sąsiadów na piknikach.

W innych artykułach Max znalazł informacje o zainteresowaniu Roba miejscową polityką; Marilyn natomiast związała się z radą artystyczną Taos.

Kolejne zdjęcie upamiętniało obchody piątej rocznicy istnienia „Rundki”, Przyjęcie na świeżym powietrzu, połączone z przejażdżkami na kucykach dla dzieci.

A także rozpromienioną parę, obejmującą roześmianą Lamę. Jezu, była niesamowita. Głowę odrzuciła do tyłu, serdecznie obejmowała matkę w pasie, a ojczyma za ramiona. Ubrana była w bluzkę koszulową w kowbojskim stylu, z frędzlami przy kieszeniach, co, nie wiedzieć czemu, potwornie go rozzłościło.

Patrząc na matkę i córkę nietrudno było się doszukać podobieństw: te same oczy, identyczne usta...

Ale włosy córka wzięła po ojcu. Po Wielkim Jacku Teraz już Max nie miał żadnych wątpliwości.

Wszystko zgadzało się w czasie aż za dobrze. Marilyn O'Hara wystąpiła i rozwód, kiedy Jack odsiadywał krótki wyrok w stanie Indiana. Zabrała dziecko i wyniosła się do Jacksonville na Florydzie. Władze miały na nią oko przez kilka miesięcy, ale zachowywała się wzorowo, pracowała jako kelnerka. Jakiś czas jeździła trochę po kraju. Teksas, Filadelfia, Kansas. W którymś momencie zniknęła, spadła z radaru, niecałe dwa lata przed ślubem z Robem. Może chciała zacząć wszystko od początku. Dla dobra dziecka, dla własnego spokoju. A może wszystko to było jednym wielkim oszustwem. Max postanowił dotrzeć do prawdy.

3

Co mnie napadło? To nie w moim stylu. Jenny zerknęła nad ramieniem Laine na ich wspólne odbicie w łazienkowym lustrze.

- Wybierasz się na drinka z nieziemskim przystojniakiem. To nie jest problem, który trzeba koniecznie przedyskutować z psychoterapeutą.

- Nawet nie wiem, kim on właściwie jest. - Laine odłożyła szminkę, choć nie zrobiła z niej użytku. - A mimo to poleciałam na niego. Na litość boską, podrywałam go we własnym sklepie!

- Jeżeli kobieta nie może poderwać seksownego faceta nawet we własnym sklepie, to gdzie? Umaluj usta. - Spojrzała na psa, który walił ogonem w podłogę. - Widzisz, Henry się ze mną zgadza.

- Powinnam zadzwonić do hotelu i zostawić mu wiadomość, że nie mogę przyjść.

- Laine, łamiesz mi serce. - Jenny podała jej szminkę. - Maluj.

- Jakim cudem namówiłaś mnie do zamknięcia sklepu pół godziny wcześniej? W dodatku nie musiałaś się specjalnie wysilać. I jeszcze przyjechałam do domu, żeby się przebrać... Od razu wiadomo, że traktuję to spotkanie jak randkę.

- A co w tym złego?

- Chyba nic... - Laine wreszcie pociągnęła wargi szminką i zastygła bez ruchu, wpatrując się w pomadkę. - Nie mogę zebrać myśli. On mnie... zwalił z nóg. Miałam ochotę zedrzeć mu koszulę i zjeść go żywcem.

- Będziesz miała okazję. Laine obróciła się ze śmiechem.

- Nic z tego. Wypijemy drinka, nie ma sprawy. Byłabym nieuprzejma, gdybym się nie zjawiła. Ale zaraz potem zdrowy rozsądek znowu dojdzie do głosu, wrócę grzecznie do domu i tak się zakończy ta dziwaczna przygoda. - Rozłożyła ręce na boki. - Jak wyglądam, ujdzie w tłoku?

- Lepiej.

- Lepiej niż „ujdzie w tłoku” oznacza: dobrze. Czas już na mnie.

- Idź. Ja zamknę Henry'ego w przedpokoju, bo jak się zaczniecie żegnać, to będzie cię czuć psem, a nie perfumami. Jedź już, ja wszystko pozamykam.

- Dzięki. Wdzięczność po grób. I za wsparcie moralne też. Czuję się jak skończona idiotka.

- Słuchaj, jeśli będziesz miała ochotę przedłużyć miły wieczór, to tylko do mnie zadzwoń. Zabiorę Henry'ego, pobyczymy się razem.

- Dziękuję ci, ale niczego nie będę przedłużała. Jeden drink. Za godzinę wracam. - Cmoknęła Jenny w policzek, a potem, ryzykując jednak przesiąknięcie zapachem eau de Henry, ucałowała psa w pysk tuż nad nosem. - Do jutra! - zawołała, ruszając w stronę schodów.

Zachowała się niemądrze, przyjeżdżając do domu tylko po to, by zaraz wrócić do miasta, ale cieszył ją ten nierozsądny krok. Choć nawet Jenny nie mogła jej przekonać do włożenia małej czarnej - bo to mówiłoby o jej stosunku do tej randki stanowczo zbyt wiele - cieszyła się, że zmieniła ubranie. W miękkim swetrze koloru spokojnej leśnej zieleni było jej wyjątkowo do twarzy, a jest to strój na tyle niedbały, że na pewno nie będzie wysyłała żadnych fałszywych sygnałów. Chociaż na razie nie miała pojęcia, jakie właściwie sygnały chciałaby wysyłać.

Wchodząc do hotelu, przeżyła chwilę niepewności. W zasadzie nie potwierdzili spotkania. Całe to umawianie się było kwestią impulsu, takie to dla niej nietypowe... Co będzie, jeśli on w ogóle nie przyjdzie? Albo, co gorsza zejdzie do baru i będzie zaskoczony jej widokiem? Niezadowolony? Zły...?

Fatalnie. Skoro tyle nerwów kosztowało ją coś tak nieskomplikowanego wypicie drinka w sympatycznym hotelowym barze, wniosek nasuwał się tylko jeden: stanowczo za rzadko umawiała się na randki. Weszła przez drzwi z rżniętymi szybami i uśmiechnęła się do kobiety za barem z czarnego dębu.

- Cześć, Jackie.

- Witaj, Laine. Co ci podać?

- Na razie nic. - Rozejrzała się po nastrojowo mrocznym wnętrzu, przesunęła wzrokiem po kanapach i krzesłach obitych czerwonym pluszem. Dostrzegła kilku biznesmenów, dwie pary i trzy młode kobiety, najwyraźniej rozpoczynające rozrywkową noc od wymyślnego drinka. Maxa Gannona nie było.

Usiadła przy stoliku, tak że mogła obserwować drzwi. Sięgnęła po menu tylko po to, żeby coś zrobić z rękami, jednak w pół gestu zmieniła zdanie, bo doszła do wniosku, że wyglądałaby na znudzoną. Albo głodną. Boże!

W końcu wyjęła z torebki telefon komórkowy i zadzwoniła do automatycznej sekretarki w domu. Nie było nowych wiadomości i nic dziwnego, wyszła stamtąd najwyżej przed dwudziestoma minutami. Były tylko dwa głuche połączenia, w odstępie kilku minut. Ściągnęła brwi, zastanawiając się nad ich przyczyną.

- Złe wieści? - usłyszała nad sobą głos Maxa.

- Nie. - Jednocześnie zadowolona i niespokojna rozłączyła się, a potem wrzuciła telefon do torebki. - Nic ważnego.

- Spóźniłem się?

- Nie, to ja jestem irytująco punktualna. - Zaskoczył ją, bo usiadł obok niej, na niewielkiej kanapie, zamiast, jak się spodziewała, zająć miejsce na krześle po przeciwnej stronie stolika. - Nic na to nie poradzę.

- Wspominałem już, że ślicznie pachniesz?

- Owszem. Za to ja jeszcze cię nie spytałam, co robisz w Angel's Gap.

- Muszę tu załatwić kilka spraw. Poszczęściło mi się i zostanę jeszcze parę dni. Ze względu na miejscowe atrakcje.

- Nietrudno cię zrozumieć. - Już nie była zdenerwowana, nawet się trochę dziwiła, czemu przedtem miała takie obiekcje. - Na pewno nie będziesz się nudził. Mamy piękne szlaki górskie, jeśli lubisz chodzić, to prawdziwa gratka.

- A ty? - Musnął palcami grzbiet jej dłoni. - Lubisz górskie wycieczki?

- Nie bardzo mam na nie czas. Prowadzenie sklepu wymaga sporo pracy. A czym ty się zajmujesz?

- Zarabiam na życie. - Podniósł wzrok na kelnerkę, która akurat podeszła do ich stolika.

- Co mogę podać? Była nowa, Laine jej nie znała.

- Bombay martini z dwiema oliwkami, na lodzie - zdecydowała Laine.

- Brzmi nieźle. Niech będzie razy dwa. - Gdy kelnerka odeszła, zwrócił się znów do Laine. - Mieszkasz tu od urodzenia?

- Nie, ale szczerze mówiąc, nie miałabym nic przeciwko temu. To miasteczko jest miłe, bo ma zalety i miasta, i wsi, a wad ani jednego, ani drugiego. Poza tym lubię góry. - Trzeba przyznać, że nieźle sobie radziła w tej części rytuału związanego z randkami. Nie miała aż tak długiej przerwy. - Ty nadal mieszkasz w Savannah?

- W zasadzie przeprowadziłem się do Nowego Jorku, ale sporo podróżuję.

- Dlaczego?

- Dlatego, że takie mam zajęcie i dlatego że lubię. Pracuję w ubezpieczeniach, ale nie bój się, nie sprzedaję polis.

Pojawiła się kelnerka ze szklankami i szejkerami na tacy. Nalała drinki. Ustawiła na stole srebrną miseczkę ze słodzonymi orzeszkami i dyskretnie się wycofała. Laine podniosła szklankę i uśmiechnęła się do Maxa.

- Za twoją mamę.

- Dziękuję w jej imieniu. - Stuknął szklanką o jej martini i oboje upili po łyku. - Jak to się stało, że masz sklep z antykami?

- Marzył mi się własny interes. Zawsze lubiłam starocie, pociąga mnie ich historia, korzenie. Nie mam nic przeciwko robocie papierkowej, ale nie chciałam całymi dniami przesiadywać w biurze. - Zupełnie rozluźniona, odstawiła szklankę i obróciła się nieco, by nie siedzieć bokiem i móc na niego patrzeć. - Lubię kupować i sprzedawać, lubię obserwować, jak ludzie kupują i sprzedają. Złożywszy to wszystko razem i przemyślawszy sprawę, otworzyłam „Skarby Przeszłości”. Teraz ty: w jakich ubezpieczeniach siedzisz?

- Głównie dużych firm. Sama nuda. Masz w okolicy rodzinę? Aha, pomyślała. Nie bardzo ma ochotę opowiadać o pracy.

- Rodzice mieszkają w Nowym Meksyku. Przeprowadzili się tam parę lat temu.

- Masz jakieś rodzeństwo?

- Nie, jestem jedynaczką. A ty?

- Mam brata i siostrę. Dzięki nim przybyło mi dwóch bratanków i siostrzenica.

- Zazdroszczę ci - wyznała szczerze. - Zawsze chciałam mieć liczną rodzinę tęskniłam za gwarem, wspólnymi kłopotami, przyjaźniami, współzawodnictwem...

- O tak, tego wszystkiego nam nie brakuje. Wracając do ciebie: skoro nie pochodzisz z tych stron, to gdzie się wychowywałaś?

- Często się przeprowadzaliśmy. Ojciec miał taką pracę.

- Skąd ja to znam... - Przegryzł orzeszek i podjął lekkim, obojętnym tonem. - A co robił?

- Pracował... w handlu. - Jak inaczej określić jego zajęcie w cywilizowanym towarzystwie? - Potrafił diabłu ogień sprzedać. Usłyszał w jej głosie nutkę dumy, za to w oczach dostrzegł cień smutku.

- Zmienił zawód?

Milczała chwilę, upiła ze szklanki długi łyk, by zyskać czas do namysłu. Jak najbliżej prawdy, upomniała się w duchu.

- Rodzice otworzyli restauracyjkę w Taos. To dla nich coś w rodzaju emerytury. Oboje uwielbiają to zajęcie. Cieszą się jak dzieci.

- Tęsknisz za nimi.

- To prawda, ale nie byłabym tam szczęśliwa. No i wylądowałam tutaj. Kocham Angel's Gap. Czuję się tu naprawdę u siebie. Masz takie miejsce?

- Pewnie tak. Tylko jeszcze go nie znalazłem. Zatrzymała się przy nich kelnerka.

- Jeszcze raz to samo? Laine pokręciła głową.

- Przyjechałam samochodem. Max poprosił o rachunek, a potem ujął Laine za rękę.

- Na wypadek, gdybyś zmieniła zdanie, zarezerwowałem stolik w restauracji. Laine, proszę cię, zmień zdanie i zjedz ze mną kolację.

Jakie on ma nieziemskie oczy. I ten aksamitny głos, jak bourbon z lodem... Mogłaby go słuchać bez końca. W zasadzie - co w tym złego...?

- Dobrze. Z przyjemnością.

Powtarzał sobie, że nie ma nic niewłaściwego w łączeniu pracy z przyjemnością, jeśli tylko pamięta się o priorytetach. Doskonale potrafił kierować rozmową, wydobywać informacje. A fakt, że był tą kobietą zainteresowany nie tylko zawodowo, lecz także prywatnie, nie miał żadnego wpływu na jakość pracy.

I nie będzie miał żadnego wpływu na jakość pracy.

Trudno mu było z taką samą pewnością, jaką miał jeszcze niedawno, twierdzić, że Laine Tavish jest uwikłana w sprawę. Ale ta zmiana osądu nie miała nic, ale to absolutnie nic wspólnego z tym, że go ciągnęło do Laine. Jej matka osiadła z mężem numer dwa w Nowym Meksyku, sama Laine zadomo­wiła się w Maryland, a Wielki Jack przepadł jak kamień w wodę.

Nie bardzo widział możliwość, żeby działali we trójkę. Znał się na ludziach na tyle dobrze, by widzieć, że sklep nie jest dla Laine Tavish tylko przykrywką. Uwielbiała go, kochała tę pracę i naprawdę podobało jej się w Angel's Gap.

Wszystko to jednak nie tłumaczyło ani wizyty Willy'ego, ani jego śmierci. Nie wyjaśniało także, dlaczego Laine nie wspomniała policji, że ofiara wypadku nie była jej obca. Ale to wcale nie świadczyło o jej winie.

Stanowczo nie miała ochoty opowiadać o swoim dzieciństwie, wyjątkowo gładko przeszła od ojca do ojczyma. Mniej uważny słuchacz mógłby odnieść wrażenie, że to ten sam człowiek. Nie zająknęła się słowem na temat rozwodu rodziców. Udowodniła w ten sposób, że potrafi ukryć fakty, na których odsłanianiu jej nie zależało. Nie bez żalu Max włączył do miłej rozmowy ducha Willy'ego Younga.

- Słyszałem o tym wypadku, który się zdarzył pod twoim sklepem. - Zauważył, że kurczowo ścisnęła łyżeczkę, aż na moment pobielały jej kłykcie. Była to jedyna oznaka, że pytanie wywarło na niej większe wrażenie.

- Tak, to naprawdę straszne. - Teraz już spokojnie mieszała kawę zamówioną na koniec kolacji. - Zdaje się, że nie zobaczył samochodu... okropnie wtedy lało.

- Był w twoim sklepie?

- Tak, właśnie ode mnie wyszedł. Nic nie kupił ani nie sprzedał, tylko się rozejrzał kilka chwil. Zamieniłam z nim wszystkiego dwa słowa, bo miałam innych klientów, a byłam sama; akurat dałam wolne Jenny, mojej pracownicy. Trudno kogokolwiek winić za to okropne zdarzenie. Po prostu fatalny przypadek.

- Ten człowiek był miejscowy?

- W moim sklepie zjawił się pierwszy raz. - Patrzyła mu prosto w oczy. - Może chciał się schować przed deszczem, pogoda była naprawdę paskudna.

- Wiem coś na ten temat. Akurat wtedy prowadziłem po górach. Przyjechałem tu dosłownie dwie godziny po wypadku. Aż do wieczora wszędzie słyszałem tylko o tym zabitym i najróżniejsze wersje zdarzeń. Na przykład na stacji benzynowej dowiedziałem się, że był międzynarodowym złodziejem klejnotów uciekającym przed policją. Oczy jej zawilgotniały, najwyraźniej ze smutku.

- Międzynarodowy złodziej... - szepnęła. - Nie, wcale nie wyglądał na kogoś takiego. Ludzie gadają, co im ślina na język przyniesie.

- To prawda. - Po raz pierwszy od chwili przyjęcia zlecenia uwierzył, że Laine Tavish alias Elaine O'Hara nie miała rzeczywiście najmniejszego pojęcia, co jej ojciec wraz z Williamem Youngiem oraz jak dotąd niezidentyfikowaną trzecią osobą zrobili półtora miesiąca wcześniej. Odprowadzając Laine do samochodu, zastanawiał się, w jaki sposób i do jakiego stopnia mógłby wykorzystać tę znajomość. Co zdradzić, a czego nie, kiedy nadejdzie właściwy czas. Chociaż, szczerze mówiąc, nie był to najwłaściwszy temat do rozmyślań w ten wczesny wiosenny wieczór, gdy wiatr rozrzucał włosy Laine, odurzając go jej zapachem.

- Zimno się zrobiło - zauważył Max.

- Noce mogą być chłodne aż do czerwca. Albo pogoda zmieni się w ciągu jednej chwili i już w maju będzie jak w piekarniku. - A ty, przystojniaku, znikniesz, zanim noce zapomną o zimowych przymrozkach, dodała w myślach. Trzeba o tym pamiętać. Koniecznie zachować rozsądek. Zawsze była rozsądna. Niech to szlag. - Dziękuję za miły wieczór. - Obróciła się twarzą do niego, przesunęła dłońmi po jego torsie, splotła mu je na karku i pociągnęła go w dół, do swoich ust. Tego właśnie chciała i do diabła z rozsądkiem! Stęskniła się za tym uczuciem, za podniecającym ryzykiem, za przyśpieszonym biciem serca, jakie nieodmiennie wywoływał ten niebezpieczny krok. Żyła tak spokojnie. Tak nudno. Stale pod znakiem bezpieczeństwa.

O, teraz lepiej. Niecierpliwie nacierające na siebie wargi, natrętny język, ostre zęby, gorączka pożądania, o tak, to dużo lepsze niż bezpieczeństwo. Wreszcie czuła, że żyje, przypomniała sobie, jak to jest po prostu brać to, na co się ma ochotę.

Jak mogła zapomnieć ten dreszcz rozkoszy, budzący się, gdy robiła, co chciała, nie bacząc na konsekwencje?

Max już wiedział, że Laine potrafi zaskakiwać. Wiedział to od chwili, gdy pierwszy raz spojrzał jej prosto w oczy. Ale czegoś takiego się nie spodziewał. Nie było to słodkie cmoknięcie ani gładki buziaczek mieszczący się w granicach flirtu, ale wibrujący namiętnością pocałunek, który wrzucił jego pożądanie na piąty bieg.

W jednej chwili stała wtulona w niego całym jędrnym, kształtnym ciałem, zupełnie jakby byli parą rozbitków, a w następnej, mruknąwszy coś, trochę jak kot, poczęstowany śmietanką, wolno się odsunęła, niesamowitym, elastycznym ruchem, zdawałoby się niemającym początku ani końca, którego oszołomiony Max nie potrafił zatrzymać, bo zabrakło mu przytomności umysłu. Oblizała wargi. Seksowne i wilgotne. Uśmiechnęła się.

- Dobrej nocy, Max.

- Zaraz, zaraz, chwileczkę! - Położył dłoń na drzwiczkach wozu, zanim zdążyła je otworzyć. I tak został, oparty o samochód, jakby się bał, że straci równowagę.

Nadal się uśmiechała... miękkie usta, rozmarzone oczy... Miała teraz siłę, potężną moc - oboje doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Jak to się stało, u licha ciężkiego?

- Odsyłasz mnie tam - głową kiwnął w stronę hotelu, mniej więcej w kierunku swojego pokoju - samego? To nie w porządku.

- Wiem. - Leciutko przechyliła głowę i przyjrzała mu się uważnie. - Nie chcę, ale muszę. Obojgu nam wyjdzie to na zdrowie.

- Zapraszam cię na śniadanie. Nie, właściwie na jakąś nocną przekąskę. A, diabli tam, chodź, napijemy się brandy. Roześmiała się głośno.

- Wcale nie masz ochoty na brandy.

- Fakt. Posłużyłem się nieszczególnie wyrafinowanym eufemizmem, zamiast zaprosić cię na dziką orgię. Chodź do hotelu. - Pogładził ją po włosach.

- Tam jest ciepło.

- Jest mi naprawdę, naprawdę bardzo przykro, ale nie mogę. - Otworzyła drzwiczki, rozmyślnie rzuciła mu przez ramie prowokujące spojrzenie i wsiadła. - Czeka na mnie Henry. Cofnął się chwiejnie pół kroku, jakby go ktoś uderzył. - Aha.

Dusząc w sobie śmiech, zatrzasnęła drzwiczki, odczekała jeszcze chwilę i dopiero wtedy opuściła szybę.

- Henry to mój pies. Dzięki za kolację, Max. Dobrej nocy.

Śmiała się całą drogę powrotną. Kiedy to ostatnio czuła się tak ożywiona? Spotkają się jeszcze, na pewno. A potem się zobaczy.

Włączyła radio na cały regulator i śpiewała z Sheryl Crow, prowadząc odrobinę za szybko. Beztroska była słodka i seksowna. Przyprawiała o gęsią skórkę.

Skręciła na swój podjazd i zatrzymała samochód przed domem. Lekki wiatr poruszał gałęziami drzew, które ledwo co zaczęły wypuszczać pąki, a pół księżyca oblewało srebrem lampki o bursztynowych szybkach. Zawsze zostawiała na ganku zapalone światło.

Kilka chwil siedziała w samochodzie, zachwycona muzyką i blaskiem księżyca, przypominając sobie każdy ruch i każdą nutę smaku tego niesamowitego pocałunku.

O, tak, stanowczo miała ochotę na następne spotkanie z Maxem Gannonem rodem z Georgii, mężczyzną o tygrysich oczach.

Ścieżkę wiodącą do wejścia pokonała z pieśnią na ustach. Otworzyła frontowe drzwi, rzuciła klucze na talerz, podłączyła komórkę do ładowarki, a potem spojrzała w stronę salonu. Całe rozkoszne podniecenie momentalnie się ulotniło.

W pokoju panował nieopisany chaos. Otomana leżała wywrócona, rozprute poduszki walały się po podłodze, komódka z wiśniowego drzewa, służąca jako bufet, stała otwarta, całkowicie opróżniona. Trzy afrykańskie fiołki, które Laine wyhodowała od samego początku, ukorzeniając pojedyncze listki, zostały wyrwane z doniczek i ciśnięte w kąt, ziemię ktoś rozsypał po podłodze. Stoliki poprzewracane, szuflady wyciągnięte, oprawione szkice ze ścian walały się na dywanie. Nieskończoną chwilę stała nieruchomo, jak zaklęta, jakby ten bezruch miał odwrócić bieg zdarzeń. To wcale nie jest tak. To nie jej dom, nie jej rzeczy, nie jej świat. Jej odrętwiały umysł przecięła straszna myśl, jedno słowo nabrzmiałe strachem.

- Henry!

Depcząc po rozrzuconych w korytarzu przedmiotach, skoczyła do kuchni, pod stopami zazgrzytało jej jakieś potłuczone szkło i rozsypane jedzenie.

Gdy w odpowiedzi usłyszała głośne szczekanie, aż się popłakała z ulgi. Jednym szarpnięciem otworzyła na oścież drzwi do przedpokoju, skąd wypadł na nią rozdygotany, przerażony pies. Kucnęła, ledwo utrzymując równowagę na rozsypanym cukrze, i przycisnęła do siebie tę futrzastą kulę strachu na czterech łapach, która wpychała jej się na kolana.

- Nic nam się nie stało - szepnęła. Serce waliło jej jak młotem. - Jesteśmy cali i zdrowi. To najważniejsze. Nic nam się nie stało. - Gładziła Henrego od nosa po czubek ogona. - Mój piesek najpiękniejszy! Moje kochanie. - Mówiła do niego pieszczotliwymi słowami, jednocześnie dotykając kosmatego cielska, by się upewnić, że nie ma skaleczeń, że nie stała mu się żadna krzywda, łzy spływały jej po policzkach. - Dzięki Bogu! Nic ci nie zrobili. Henry zaskomlał cicho i polizał swoją panią po twarzy. Wzajemnie szukali w sobie pocieszenia.

- Trzeba wezwać policję. - Laine ukryła twarz w ciepłej sierści. - Wezwiemy policję i spróbujemy popatrzeć, czy jest bardzo źle.

Było bardzo źle. Przez kilka godzin jej nieobecności włamywacz wyniósł z domu wiele rzeczy i narobił potwornych szkód. Poniszczył jej ukochane karby, ukradł wartościowe drobiazgi, dotknął każdego przedmiotu, który przecież stanowił jej osobistą własność i obejrzawszy - zabrał lub odrzucił. Była kompletnie załamana, straciła poczucie bezpieczeństwa. A potem narosła w niej złość.

- Zanim pojawił się Vince, zrobiła się już przyzwoicie wściekła. Wolała ten gniew niż bezsilność. Było w nim coś potężnego, rodziła się z niego moc, znacznie bardziej przydatna niż zaskoczenie i strach. Vince przede wszystkim zatroszczył się o nią samą.

- Wszystko w porządku? - Chwycił ją za ręce i ścisnął mocno.

- Jestem cała, jeśli o to pytasz. Kiedy wróciłam do domu, już nikogo nie było. Henry siedział zamknięty w przedpokoju. Nie był dla nich groźny, więc zostawili go w spokoju. O rany, Jenny! Vince, jak wychodziłam, Jenny jeszcze tu była! Jeśli ją zastali...

- Zdążyła wyjść. Jest cała i zdrowa. Opowiedz mi wszystko po kolei.

- Dobrze. Już. - Odetchnęła głęboko. - Wróciłam mniej więcej o wpół do jedenastej. Otworzyłam frontowe drzwi, weszłam i zobaczyłam salon. - Gestem wskazała pomieszczenie.

- Drzwi były zamknięte? - Tak.

- Tam stłuczono szybę. - Skinął głową w stronę okna wychodzącego na alejkę. - Najwyraźniej tamtędy weszli. Widzę, że ukradli ci sprzęt grający.

- I telewizor z pokoju na górze. A w kuchni miałam przenośny telewizorek, też go nie ma. Jeszcze nie sprawdzałam dokładnie, ale wygląda na to, że zabrali sprzęt elektroniczny i kosztowności. Mam komplecik całkiem niezłych brązów art deco, kilka innych ładnych drobiazgów, wszystko zostało. Zniknęła biżuteria, część była sztuczna. - Rozłożyła ręce.

- A gotówka?

- Kilkaset dolarów w szufladzie biurka. Aha i ukradli komputer.

- No i narobili potwornego bałaganu. Kto wiedział, że dzisiaj nie będzie cię w domu?

- Jenny, facet, z którym wyszłam na drinka... W końcu zjedliśmy razem kolację. Mieszka w hotelu „Strudzony Podróżnik”. Nazywa się Max Gannon.

- Jenny powiedziała, że poznaliście się w sklepie nie dalej jak dzisiaj. Gorąca fala zalała ją aż po szyję.

- Vince po prostu wypiliśmy po drinku i zjedliśmy ranem kolację.

- Przecież ja nic nie mówię. Laine, słuchaj, trzeba dokładnie sprawdzić twój dom, będziemy się tu kręcili jeszcze jakiś czas, może przenocujesz u nas?

- Nie, wolę zostać u siebie. Ale dzięki za propozycję.

- Nie ma sprawy. Jenny od razu mi powiedziała, że tak będzie. - Słysząc podjeżdżający radiowóz, wielką dłonią lekko ścisnął ją za ramię i ruszył do drzwi. - Będziemy się streszczać. Zacznij robić listę skradzionych rzeczy. Poszła na górę, do gabinetu.

Henry zwinął się w kłębek i przycisnął do jej stóp. Zaczęła spisywać przedmioty, których brak już spostrzegła. Od czasu do czasu zaglądali z jakimś pytaniem a to Vince, a to inny policjant. W pewnym momencie nabrała ochoty na kawę, ale ponieważ cały zapas wylądował na kuchennej podłodze, pozostała jej tylko herbata w torebkach. Wypiła pełen dzbanek.

Doskonale zdawała sobie sprawę, że jej uczucia: strach, gniew, niepewność - były klasyczną reakcją ofiary włamania, tak samo jak niedowierzanie, które stale dominowało nad wszelkimi innymi doznaniami. Nie w tym rzecz, by w Angel's Gap nie zdarzały się przestępstwa, ale takie włamanie, połączone ze złośliwym zniszczeniem wszystkiego, co w ręce wpadło, z pewnością było szczególnym przypadkiem. A Laine odebrała tę napaść bardzo osobiście.

Minęła już pierwsza po północy, gdy wreszcie została sama. Vince proponował, że któryś z policjantów zostanie przed domem na straży, ale podziękowała za ochronę. Z wdzięcznością natomiast przyjęła propozycję zabezpieczenia stłuczonej szyby solidną deską. Po wyjściu funkcjonariuszy pozamykała drzwi i okna na wszystkie zamki, a potem jeszcze raz je sprawdziła. Henry nie odstępował jej na krok. Już w czasie, gdy policjanci wykonywali swoją pracę.

Laine ponownie zaczęła odczuwać gniew, który odsunął na bok zmęczenie. Wykorzystała tę energię na doprowadzenie kuchni do porządku.

Do ogromnego worka na śmieci powrzucała wszystkie potłuczone naczynia. Powstrzymywała łzy, napływające do oczu, gdy po raz ostatni brała do ręki kawałki tak starannie dobieranej kolorowej porcelany stołowej. Zmiotła cukier, kawę, mąkę, sól i herbatę, na koniec umyła mopem beżową terakotę. Zmęczyła się. Wolnym krokiem poszła na górę do sypialni. A tam... łóżko odarte z pościeli, materac ściągnięty na podłogę, opróżnione szufladki ukochanej mahoniowej toaletki, wielkie dziury w starej skrzynce aptekarskiej, która pełniła funkcję szkatułki na biżuterię... Wrócił smutek. Nie! Nie da się wypędzić z własnego domu, z własnej sypialni. Z zaciśniętymi zębami wciągnęła materac z powrotem na łóżko. Powlokła pościel. Powiesiła w szafie wyrzucone ubrania, poukładała rzeczy w szufladach. Położyła się dopiero po trzeciej. Łamiąc świętą zasadę, poklepała prześcieradło, zachęcająco patrząc na Henry'ego. Dzisiaj będą spali razem.

Wyciągnęła rękę, żeby zgasić lampkę, lecz cofnęła dłoń. Może to głupie i tchórzliwe, dziecinne i niepoważne spać przy włączonym świetle, ale co tam. Wyjątkowo.

Przypomniała sobie, że przecież jest ubezpieczona. Tym lepiej. Wszystkie rzeczy, ukradzione czy zniszczone, to tylko martwe przedmioty. Można je zastąpić innymi. Kupić nowe. A ona zarabiała na życie kupowaniem i sprzedawaniem.

Ułożyła się pod kocem, przytuliła kosmate ciepłe cielsko.

- To tylko przedmioty, Henry. Nie są aż takie ważne.

Zamknęła oczy, westchnęła. Już prawie zasypiała, gdy przed oczami pojawiła jej się twarz Willy'ego. „Teraz on wie, gdzie jesteś”.

Usiadła gwałtownie, oddech jej się rwał. Co to miało znaczyć? O kim on Mówił?

Willy zjawił się nagle po dwudziestu latach i stracił życie nieomal na progu jej sklepu. Potem ktoś się włamał do jej domu, ogołocił go z większości wartościowych przedmiotów, a resztę zniszczył. To nie był przypadek. Bo niby jakim cudem?, zadała sobie retoryczne pytanie. Tylko czego ten ktoś u niej szukał? Przecież nie miała niczego szczególnego.

4

Niekompletnie ubrany, z ociekającymi wodą włosami Max, który właśnie wyszedł spod prysznica, usłyszał pukanie do drzwi. Otworzył z jedną tylko myślą w głowie: kawa.

Rozczarowanie to jeszcze nic. W końcu człowiek przyzwyczaja się do niego przez całe życie. Ot, choćby najświeższy przykład: minioną noc Max spędził sam. Ale że za drzwiami stał gliniarz - to już zupełnie osobna sprawa. Oznaczało to, że trzeba będzie ruszyć szarymi komórkami w sytuacji, gdy odmówiono mu niezaprzeczalnego prawa do porannej dawki kofeiny.

Obejrzał sobie miejscowego stróża porządku: wielki, silny i podejrzliwy. Na próbę uśmiechnął się do niego przyjaźnie, choć nie kryjąc zaskoczenia.

- Dzień dobry. Sądząc po mundurze, nie jest pan z obsługi hotelowej, więc raczej nie dostanę od pana kawy i jajek...

- Jestem tutaj szefem policji, panie Gannon. Nazywam się Burger. Mogę panu zająć kilka minut?

- Jasne. - Max cofnął się i obrzucił wzrokiem pokój. Łóżko było niepościelone, zza uchylonych drzwi łazienki ciągle jeszcze wydobywała się para.

Biurko wyglądało jak normalne biurko w pokoju hotelowym pierwszego z brzegu biznesmena: laptop, parę teczek i dyskietek, notes elektroniczny, telefon komórkowy - wszystko jak należy. Max miał zwyczaj zawsze zamykać teczki i usuwać z zasięgu wzroku interesujące papiery.

- Zapraszam. - Uczynił nieokreślony gest w stronę krzesła. - Niech pan siada. - Podszedł do szafy, wyjął z niej koszulę. - Co się stało? Vince nie usiadł, a twarz miał kamienną, bez śladu uśmiechu.

- Pan zna Laine Tavish.

- Tak. - W głowie Maxa rozdzwoniła się cała orkiestra dzwonków alarmowych, na usta pchały się pytania. Mimo to spokojnie włożył koszulę. - To właścicielka „Skarbów Przeszłości”. Wczoraj kupiłem u niej prezent dla matki. - Teraz pozwolił sobie na odrobinę zatroskania w głosie. - Są jakieś kłopoty z moją kartą kredytową?

- Nic mi o tym nie wiadomo. Natomiast wczoraj w nocy włamano się do domu pani Tavish.

- Co z nią? Nic jej się nie stało? - Tym razem nie musiał udawać troski, a dzwony alarmowe omal go nie ogłuszyły. Dłonie, zapinające guziki, znieruchomiały. - Gdzie ona jest?

- Nie było jej w domu podczas włamania. Z jej zeznania wynika, że w tym czasie przybywała z panem.

Zjedliśmy razem kolację. - Rozległo się zdecydowane pukanie. - Co jest?! - Ponieważ kawa gwałtownie spadła z priorytetowego miejsca na jego liście, Max zirytował się, słysząc jakiegoś intruza. - Jedną sekundę - przeprosił Vince'a. - Otworzył drzwi i zobaczył drobną blondyneczkę stojącą obok hotelarskiego wózka.

- Dzień dobry panu. Przywiozłam śniadanie.

- Aaa... Tak, dziękuję. Proszę gdzieś postawić... gdziekolwiek. Wprowadzając wózek do pokoju, dziewczyna zauważyła Vince'a.

- O, cześć, szeryfie.

- Cześć, Sherry. Co u ciebie?

- Nic nowego. - Bardzo się starała nie okazać ciekawości. - Przynieść panu kubek do kawy?

- Nie trzeba. Przed wyjściem z domu wypiłem dwie.

- Jakby pan zmienił zdanie, to pan zadzwoni. - Zdjęła pokrywę z talerza, odsłaniając smażone jajka i plaster bekonu. - W porządku - oceniła. Podała Maxowi skórzaną okładkę z rachunkiem i zaczekała, aż gość go podpisze. - Życzę smacznego. Wyszła z pokoju, jeszcze zza progu rzuciła przez ramię zaciekawione spojrzenie i zamknęła drzwi.

- Niech pan je - odezwał się Vince. - Nie ma sensu czekać, aż to wszystko wystygnie. Karmią tutaj zupełnie przyzwoicie.

- Co to za włamanie? Kradzież?

- Tak. Jak to się stało, że pani Tavish spędziła z panem wczorajszy wieczór? Max usiadł i nalał sobie kawy.

- Będąc w sklepie, zaprosiłem ją na drinka. Przyjęła zaproszenie. A podważ miałem nadzieję, że da się zaprosić także na kolację, a ona nie miała nic przeciwko temu, po drinku w barze przeszliśmy do restauracji.

- Zawsze pan się umawia z kobietami, u których pan kupuje prezenty dla matki?

- Gdyby tak było, mama miałaby ode mnie znacznie więcej upominków. - Max podniósł kubek i wypił długi łyk, patrząc Vince'owi w oczy. - Laine jest atrakcyjną i wyjątkowo interesującą kobietą. Chciałem ją poznać, umówiłem się z nią i bardzo mi przykro, że ma kłopoty.

- Złodziej włamał się do jej domu dokładnie w czasie, gdy była z panem.

- Dotarło to do mnie. - Max uznał, że nie ma powodu marnować śniadania. Odkroił kawałek jajka widelcem. - Przyszło panu do głowy, że startuję do atrakcyjnych babek w sklepach, a potem, kiedy bawię się w czarusia podczas kolacji, mój wspólnik obrabia im domy? To naciągana teoria, komen­dancie, bo wczoraj zobaczyłem Laine pierwszy raz w życiu i aż do teraz nie wiedziałem, gdzie mieszka ani że ma w domu coś wartego uwagi. W zasadzie, logicznie rzecz biorąc, łatwiej by było obrobić sklep. Jest tam sporo niezłego towaru. Vince tylko patrzył, nie odzywając się słowem.

- W łazience są szklanki - rzucił Max po chwili. - Gdyby pan jednak nabrał ochoty na tę kawę...

- Nie, dziękuję. Co pan robi w Angel’s Gap, panie Gannon?

- Jestem zatrudniony w towarzystwie ubezpieczeniowym „Reliance Insurance”, przyjechałem na zlecenie firmy.

- Jakie to zlecenie?

- Szeryfie, może pan zadzwonić do Aarona Slakera, szefa firmy, i sprawdzić moje powiązania ze spółką. Ma siedzibę w Nowym Jorku. Mnie jednak nie wolno omawiać szczegółów zlecenia bez zgody klienta.

- To jakieś nowe zwyczaje w tej dziedzinie.

- Ubezpieczenia bywają różne. Max otworzył mikroskopijny słoiczek i rozsmarował na trójkątnej grzance dżem truskawkowy.

- Ma pan jakiś dokument tożsamości?

- Oczywiście. Podszedł do szafki i wyjął z portfela prawo jazdy. Podał je policjantowi i usiadł.

- Nie mówi pan jak nowojorczyk - stwierdził Vince.

- Georgia wyłazi mi z butów. - Był zirytowany, celowo przeciągał słowa. - Nie jestem złodziejem, szeryfie. Ja tylko zjadłem kolację z piękną kobietą. Niech pan zadzwoni do Slakera. Vince położył prawo jazdy obok talerza Maxa.

- Zadzwonię. - Ruszył do drzwi, ale z ręką na klamce jeszcze się odwrócił. - Jak długo planuje pan zostać w naszym mieście, panie Gannon?

- Aż skończę pracę. - Włożył do ust następny kawałek jajka. - Szeryfie, miał pan całkowitą rację, dobrze tutaj karmią.

Za policjantem zamknęły się drzwi, a Max siedział i jadł. I myślał. Glina jest gliną, sprawdzi go na pewno. A kiedy już sprawdzi, dowie się, że cztery lata służył w armii. Będzie też wiedział o licencji detektywa. A w małym miasteczku wieści szybko się rozchodzą i niedługo Laine zostanie o wszystkim poinformowana.

Zdecyduje we właściwym czasie, co z tym zrobić. Na razie wypłynęła kwestia włamania. Zgranie w czasie było zbyt ewidentne jak na przypadek. Innymi słowy nie on jeden podejrzewał, że urocza pani Tavish ma coś do ukrycia. Teraz wszystko zależało od tego, kto pierwszy dotrze do prawdy.

- Niczym się nie przejmuj - uspokajała ją Jenny. - Damy sobie radę ze sklepem we dwie z Angie. Albo... może jednak zamknij interes na jeden dzień? Vince powiedział, że masz w domu kompletną ruinę. Pomogę ci sprzątać.

Laine przełożyła słuchawkę do drugiego ucha, omiotła wzrokiem pokój i wyobraziła sobie ciężarną Jenny, ciągającą krzesła i stoły na właściwe miejsca.

- Serdeczne dzięki, ale poradzę sobie sama. Wolę mieć świadomość, że ty i Angie zajmiecie się sklepem. Akurat dzisiaj rano będzie spora dostawa z aukcji w Baltimore.

Do licha, tak bardzo chciała sama ją przyjąć, brać w ręce wszystkie te śliczne przedmioty. Podziwiać je, katalogować, ustawiać. Czerpała ogromną przyjemność z eksponowania nowych rzeczy na najwłaściwszych miejscach. mniejszą radość sprawiał jej widok, jak ponownie opuszczają sklep.

- Jen, chciałabym, żebyś się zajęła dostawą. W teczce są już wypisane ceny, Przyjdzie dzban z lotosem Clarice Cliff. Zadzwoń, proszę cię, do pani ; i powiedz jej, że już jest. Uzgodniłyśmy cenę na siedemset, ale będzie chciała się jeszcze się targować. Musi dać najmarniej sześćset siedemdziesiąt , dobrze? Jasne.

- Aha, i jeszcze...

- Laine, daj spokój, przecież nie jestem w pracy pierwszy dzień. Zajmę się wszystkim, a jeśli z czymś nie będę mogła sobie poradzić, zadzwonię.' - No tak, wiem. - Laine odruchowo poklepała psa, który nadal zachowywał się, jakby go ktoś przykleił do jej nóg. - Za dużo mam na głowie.

- Nic dziwnego. Nie podoba mi się pomysł, żebyś sama się użerała z tym i bałaganem. Może jednak przyjdę ci pomóc? Zajrzałabym w porze lunchu. Angie przecież da sobie radę sama przez godzinę. A ja przywiozę ci jakieś żarełko. Najlepiej coś z dużą ilością tłuszczu i pustych kalorii. Angie faktycznie mogłaby się zająć sklepem, pomyślała Laine. Radziła sobie nieźle i z dnia na dzień coraz lepiej.

Laine dobrze jednak znała samą siebie. Zrobi więcej, jeżeli będzie pracowała sama, nie rozpraszając się i nie rozmawiając.

- Nie, dziękuję. Jak już zacznę, pójdzie galopem. Może po południu zajrzę do sklepu.

- Lepiej się zdrzemnij.

- Może się zdrzemnę. No to na razie.

Odłożyła słuchawkę, a następnie wetknęła telefon komórkowy w tylną kieszeń zdefasonowanych dżinsów. Doskonale wiedziała, że znajdzie tuzin rodów, by kilka razy zadzwonić do sklepu. Wobec tego, żeby nie biegać do telefonu, równie dobrze mogła go mieć przy sobie. Na razie jednak musiała się skupić na rzeczach najważniejszych.

- „Ukryj psiaka” - szepnęła.

Ponieważ jedynym jej psem był Henry, przyjęła, że Willy mówił bez ładu i składu. Niezależnie od tego, co chciał jej przekazać, o co poprosić albo co jej dać, nie osiągnął celu. Podejrzewał, że ktoś go śledził i o ile nie zmienił się całkowicie przez ten czas, kiedy go nie widziała, zapewne miał rację. Kto to był? Gliniarz? Jakiś tajniak? Wspólnik niezadowolony z podziału łupu? Wszystko możliwe. Sądząc po wyglądzie domu, ostatnie przypuszczenie było najbardziej prawdopodobne. Znalazł ją człowiek, który śledził Willy'ego.

Może powiedzieć Vince'owi... Tylko co? Nie, nie można mu nic powiedzieć. Całe jej życie w Angel’s Gap opierało się na założeniu, że jest Laine Tavish, zwykłą miłą kobietą wiodącą życie najzwyklejsze pod słońcem, mającą przeciętnych rodziców, którzy prowadzą knajpkę w Nowym Meksyku.

Elaine O'Hara, córka Wielkiego Jacka, czarującego oszusta z rejestrem przestępstw długim na kilometr, nie pasowała do ślicznego, bezgrzesznego krajobrazu Angel’s Gap. Nikt nie wstępowałby do sklepiku Elaine O'Hary by kupić filiżankę do herbaty lub inkrustowany stolik. Córka Jacka O'Hary nie była godna zaufania.

Szlag by to, sama nie darzyła zaufaniem córki Jacka O'Hary. Tamta potrafiła umówić się w barze na drinka z obcym mężczyzną, a potem zabić mu ćwieka, wpijając się w jego usta pożegnalnym pocałunkiem. Córka Jacka uwielbiała ryzyko i ponosiła konsekwencje swoich śmiałych kroków. Laine Tavish żyła całkiem zwyczajnie, była rozsądna, cicha i spokojna.

Pozwoliła Elaine O'Hara wtargnąć w swoje życie na jeden wieczór - i proszę, co z tego wynikło. Najpierw podniecające interludium, a potem okradziony i zdemolowany dom.

- Czasem nie ma rady - mruknęła do Henry'ego, który wyraził swoją aprobatę, waląc ogonem w podłogę.

Czas się zabierać do robienia porządków. Nie zrezygnuje ze swojej ciężko wypracowanej tożsamości, ze wszystkiego, co osiągnęła i do czego zamierzała dojść, z powodu jakiegoś niewydarzonego złodzieja, przekonanego, że znajdzie u niej część swojego najnowszego łupu. Na pewno jest niewydarzony, myślała, zbierając piankę z jedwabnych poduszek, które jeszcze wczoraj cieszyły oko na otomanie w stylu Jerzego II. Wujek Willy nigdy nie należał do elity. I Wielki Jack, wbrew swoim przechwałkom oraz marzeniom, także nie. Tak, dom wyglądał jak śmietnik, złodziej przyszedł i wziął sobie, co chciał. W skrócie to właśnie tak. Na pewno zostawił pełno odcisków palców.

Przewróciła oczami, westchnęła ciężko i usiadła na podłodze, żeby posegregować rozrzucone dokumenty.

Jeśli wujek Willy trafił jakąś robotę, myślała Laine, to zapewne spiknął się z typami spod ciemnej gwiazdy. Należało domniemywać, że złodziejaszek, który się włamał do jej domu, miał opasłą kartotekę. Vince oczywiście zidentyfikuje ich czy jego, wytropi i pewnie złapie. Należało także uznać za prawdopodobne, że taki jeden czy drugi mało rozgarnięty niebieski ptaszek powie gliniarzom, dlaczego się włamali. A wtedy wyjdzie na jaw jej prawdziwa tożsamość. Wówczas będzie wstrząśnięta, oburzona, zbita z tropu. Bo aktorstwo, doskonałe w każdej sytuacji, było jej drugą naturą. W jej żyłach krążyło wystarczająco dużo krwi Wielkiego Jacka, aby żadna rola nie sprawiała jej najmniejszych trudności. Cóż innego robiła nieprzerwanie od czterech lat, wiodąc w Angel's Gap życie Laine Tavish?

Przygnębiły ją te rozmyślania, więc odsunęła je od siebie zdecydowanie i energicznie zabrała się do pracy.

Zatonęła w niej tak całkowicie, że gdy rozległo się pukanie do drzwi, omal nie podskoczyła.

Henry, wyrwany z porannej drzemki, skoczył na równe nogi i wybuchnął groźnym jazgotem, choć jednocześnie na wszelki wypadek usiłował się wepchnąć Laine pod pachę.

- Mój bohaterski obrońca. - Potarła mu nos. - Pewnie szklarz przyjechał. Nie zjadaj szklarza, dobrze? W dowód wielkiej miłości oraz poświęcenia Henry zszedł na dół ze swoją, cały czas powarkując i utrzymując bezpieczną pozycję o krok za przewodnikiem stada.

Ona sama też była teraz ostrożniejsza, więc zanim otworzyła drzwi, wyjrzała przez szybkę. Nogi się pod nią ugięły, serce zabiło szybciej, a mózg na chwilę odmówił pracy. Za drzwiami stał Max. A ona miała na sobie najstarsze dżinsy oraz prehistoryczną bawełnianą szarą bluzę. W dodatku była na bosaka. Włosy ściągnięte w koński ogon, bez śladu makijażu.

Niezupełnie tak chciałabym się pokazać mężczyźnie, którego miałam zamiar rozebrać przy pierwszej porządnej okazji - zwierzyła się Henry'emu. Ale co robić... Otworzyła drzwi na oścież. Max! Co za niespodzianka! - Uśmiechnęła się swobodnie. - Jak do mnie trafiłeś?

- Spytałem o drogę. Cała jesteś? Słyszałem... - Zamilkł w pół zdania, ze wzrokiem utkwionym gdzieś w okolicy jej kolan. - Henry? Jesteś fantastyczny - Uśmiechnął się szeroko i przykucnął. - Cześć, kundlu jeden, jak leci?

Laine wiedziała z doświadczenia, że zwykle Henry budził w Laine wiedziała z doświadczenia, że zwykle Henry budziła w ludziach respekt i onieśmielenie, przynajmniej z początku. Był rzeczywiście wielki, zdecydowanie brzydki, a kiedy na dodatek z głębi jego gardzieli wydobywał się cichy warkot, robił wrażenie groźnego brytana. Tymczasem Max bez wahania wyciągnął do niego dłoń, pozwalając się obwąchać.

- Ale z ciebie brzydal, kolego!

Henry, przeraźliwie rozdarty pomiędzy strachem a zachwytem, wyciągnął łeb i kilka razy ostrożnie pociągnął nosem. Następnie machnął ogonem raz i drugi, a w następnej chwili uwalił się na podłodze, odsłaniając brzuch, błagając o pieszczoty.

- Żadnej rezerwy, żadnej przyzwoitości - stwierdziła Laine z dezaprobatą.

- A co w tym złego? - Max szybko piął się w górę na liście największych miłości życia Henry'ego, drapiąc go energicznie po brzuchu. - Pies to pies.

Najpierw obudził we mnie pożądanie, pomyślała Laine, czemu trudno się dziwić. Potem zdołał mnie sobą zainteresować i w dodatku okazuje się, że to i owo nas łączy.

Była przygotowana... w każdym razie usiłowała się przygotować - na odsunięcie takich impulsywnych skojarzeń i zachowanie rozsądku.

A teraz, gdy patrzyła, jak się obchodzi z jej psem, jak z marszu zdobył jego dozgonną miłość, poczuła w sercu błogość, co niezawodnie oznaczało... cóż... jakkolwiek na to patrzeć - osobiste zaangażowanie. Jeśli dodać do tego namiętność i zainteresowanie, to każda kobieta, nawet najrozsądniejsza, była zgubiona.

- Nic złego, pewnie, że nic.

- Zawsze mieliśmy w domu psy. Teraz, w Nowym Jorku, to niemożliwe, za dużo jeżdżę. Nie można ciągle zostawiać zwierzaka. - Drapał Henry'ego pod szyją, pies był o krok od ekstazy. A Laine miała ochotę wyć.

- Takie są minusy życia w mieście - dorzucił Max. - Jak sobie z nim poradzili?

- Słucham? Po raz ostatni solidnie klepnął Henry'ego w bok i wstał.

- Słyszałem o włamaniu. Taki kolos jak Henry powinien sprawić złodziejom trochę kłopotów. Spokojnie, rozkazała sobie Laine.

- Wcale im nie zagrażał. Po pierwsze, był zamknięty w przedpokoju. Zawsze go tam zostawiam, wychodząc z domu. A po drugie... - Spojrzała na Henry'ego, który z uwielbieniem lizał dłoń Maxa - nie jest urodzonym wojownikiem.

- A jak ty się z tym wszystkim czujesz?

- W zasadzie nie najgorzej. Tak jak może się czuć ktoś, komu okradziono i zdemolowano dom.

- Mieszkasz na strasznym odludziu. Pewnie nikt nie zauważył niczego podejrzanego.

- Tak przypuszczam. Vince, nasz szeryf, będzie jeszcze przesłuchiwał moich sąsiadów, ale istotnie szansę są niewielkie, mieszkam na końcu ulicy.

- Poznałem go dziś rano. Wpadłem do ciebie między innymi po to, żeby się upewnić, że nie łączysz mnie z włamaniem.

- Pewnie, że nie. Po co miałbyś... - urwała w pół zdania. - Mam nadzieję, że Vince nie narobił ci przykrości.

- Wykonuje swoją robotę. Ale... widzę, że właśnie zaczęłaś się zastanawiać nad tą możliwością.

- Nie, wcale nie - skłamała gładko. - Naprawdę. Po prostu mam za sobą wyjątkowy tydzień. Odkąd tu mieszkam, rozmawiałam z Vince'em służbowo wszystkiego ze dwa razy. A teraz następne dwa w ciągu dosłownie dwóch dni. Nachodził cię rano w hotelu... Szczerze ci współczuję.

- Niepotrzebnie. To ty miałaś przykrą niespodziankę wczoraj wieczorem. - Lekko dotknął jej policzka. - Martwiłem się o ciebie.

Temperatura wzrosła o kilka stopni. Laine wiedziała, że Willy Young i Max Gannon nie graliby w jednej lidze. Zakładając nawet, że Max był ulepiony z tej samej gliny, a to na pewno by wyczuła. Swój zawsze pozna swego.

- Nic mi nie jest. Jenny i Angie poradzą sobie dziś w sklepie we dwie, a ja doprowadzę dom do jakiego takiego porządku. - Machnęła ręką w kierunku salonu. - Dopiero zaczęłam. Całe szczęście, że lubię kupować, bo to dopiero będzie prawdziwe wyzwanie. Wyminął ją i zajrzał do pokoju.

Można było uznać, że ktoś dokonał tam aktu wandalizmu, Max jednak wiedział, że tak wygląda wnętrze po szybkim, bezwzględnym przeszukaniu. A gdyby włamywacze znaleźli to, czego szukali, to Laine nie sprzątałaby teraz z takim anielskim spokojem i nie opowiadała z uśmiechem o kupowaniu nowych rzeczy. Nikt nie jest aż tak opanowany.

Oczyma wyobraźni zobaczył, jak Laine Tavish wraca nocą do domu, otwiera drzwi i nagle wstępuje w środek piekła. Nic dziwnego, że miała sińce pod oczami i była blada, jakby w ogóle nie spała.

- Nieźle cię urządzili - mruknął.

- W Angel's Gap to naprawdę niezwykłe zdarzenie. Kiedy mieszkałam w Filadelfii, pracowałam z kobietą, która padła ofiarą włamania. Nie dość, że jeśli jej z domu wszystko, to jeszcze namazali sprayem na ścianach różne świńskie teksty. Przeniósł na nią wzrok.

- Uważasz, że mogło być gorzej?

- Zawsze może być gorzej. Słuchaj, kuchnię zdążyłam już posprzątać i nawet byłam w sklepie po kawę. Napijesz się?

- Nigdy nie odmawiam kawy. - Podszedł bliżej. Taka była świeża. Połyskujące włosy, związane z tyłu, odsłaniały śliczną twarz, oczy podkreślone leniami zdawały się jeszcze bardziej niebieskie. I pachniała mydłem. Po prostu mydłem. A na nosie miała najniewinniejsze pod słońcem, urocze piegi.

- Laine, nie chciałbym ci się narzucać, ale... ucieszyłbym się, gdybyś skorzystała z mojej pomocy.

- A jak chcesz mi pomóc? Sam tego dokładnie nie wiedział, ale rzeczywiście chciał jej ofiarować pomoc. Wszystko jedno jaką.

- Na początek pomogę ci doprowadzić dom do porządku.

- Daj spokój. Przecież masz co robić.

- Proszę cię. - Uciął protesty, biorąc ją za rękę. - Mam czas. A poza tym, szczerze mówiąc, gdybym teraz usiłował pracować, nic bym nie zrobił jak trzeba, bo ciągle bym się o ciebie martwił.

- Kochany jesteś. - Wpadła po uszy, nie da się ukryć. To już koniec. - Bardzo ci dziękuję.

- Jeszcze jedno. Zrobił krok w jej stronę, a ona krok do tyłu. Za plecami miała już tylko ścianę, więc nigdzie dalej nie mogła się cofnąć, kiedy Max ją pocałował: spokojnie, powoli, trochę sennie. Nogi się pod nią ugięły, jeszcze chwila, a byłaby się wpiła w tego namiętnego przystojniaka... tyle że on akurat wtedy podniósł głowę.

- Gdybym tego nie zrobił, nie myślałbym o niczym innym. Więc przyszło mi do głowy, że więcej zrobimy, jeśli najpierw się z tym uporamy.

- No dobrze. - Przesunęła językiem po górnej wardze. - Skończyłeś?

- Jeszcze nawet dobrze nie zacząłem.

- Świetnie. Teraz kawa - postanowiła zdecydowanie, bo za chwilę tarzaliby się po podłodze w zdemolowanym salonie, zamiast doprowadzać go do porządku. - Zaparzę kawę. Ruszyła do kuchni, z Henrym radośnie podskakującym przy nodze. Jakiś czas miała zajęcie dla rąk: wrzuciła do młynka kawę, odmierzyła właściwe porcje i wsypała je do ekspresu. Max szybko jednak znowu zaprzątnął jej uwagę. Ot, siedział przy bufecie i patrzył. Rozluźniony, spokojny, ale z czujnym spojrzeniem. Co w nim było takiego, że miała ochotę łasić się do niego jak kot, błagając o pieszczoty?

- Muszę ci coś powiedzieć.

- Mów. Postawiła na blacie dwa kubki wybrane spośród tych, które przetrwały katastrofę.

- W zasadzie nie mam zwyczaju... Zaraz, czekaj, muszę sobie poukładać, co chcę powiedzieć, bo inaczej wyjdzie potwornie głupio i pospolicie.

- Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żebyś powiedziała coś głupiego albo pospolitego.

- Trzeba przyznać, że umiesz się znaleźć. No dobrze. - Kawa zaczęła skapywać do dzbanka. - Nie mam zwyczaju umawiać się na randki, nawet nieobowiązujące, z ledwo poznanym mężczyzną. W dodatku z klientem. Dokładnie rzecz biorąc, nie zrobiłam tego nigdy dotąd.

- Uwielbiam być pierwszy.

- Normalna sprawa. A jeśli już kogoś polubię i z nim się umówię, to nie wieszam mu się na szyi po jednej kolacji jak sumak na dębie.

Wiedział z całkowitą pewnością, że będzie pamiętał chwilę tego uwieszenia bardzo długo. Prawdopodobnie wspomnienie tego zdarzenia wróci do niego na łożu śmierci w postaci głównej atrakcji jego życia.

- W tym też byłem pierwszy?

- Tak intensywnie.

- Coraz lepiej.

- Cukier? Śmietanka?

- Bez niczego.

- No to słuchaj dalej. Nigdy dotąd nawet nie rozważałam pójścia z marszu do łóżka z facetem poznanym dzień wcześniej. Takie mam niezłomne zasady. Max drapał Henry'ego między uszami, ale patrzył na Laine.

- Sama wiesz, jak to jest z zasadami. Są po to, żeby je łamać.

- Tak. I chociaż generalnie zgadzam się z tą teorią, jednak nie łamię ich z lekkim sercem. Wierzę w sens istnienia zasad, reguł i ograniczeń. Sam fakt, że w ogóle biorę pod uwagę złamanie jakiejś reguły czy przekroczenie granicy, bardzo mnie irytuje. Postąpimy mądrzej, rozsądniej i właściwiej, jeżeli trochę sobie odpuścimy, dopóki się nie poznamy lepiej. Dajmy sobie szansę na jakiś rozsądniejszy i bardziej racjonalny układ.

- Tak będzie najmądrzej - zgodził się Max. - Najrozsądniej. Najracjonalniej.

- Pojęcia nie masz, jak bardzo się staram żyć według takich zasad. - Roześmiała się cicho i nalała im kawy. - Ale rzecz w tym, że nigdy do nikogo nie ciągnęło mnie tak jak do ciebie.

- Nie jestem najlepszy, jeśli chodzi o przestrzeganie reguł i poszanowanie granic, w dodatku kwestia rozsądku w niektórych dziedzinach też pozostawia wiele do życzenia. - Wziął od Laine kubek, odstawił go na blat. - Ale nigdy w życiu na żadną kobietę nie patrzyłem tak jak na ciebie i żadnej tak nie pragnąłem.

- W ten sposób wcale mi nie pomagasz w zachowaniu rozsądku. - Podniosła swój kubek z kawą, cofnęła się o krok. - A ja muszę sobie to wszystko uporządkować. Chciałabym teraz doprowadzić dom do jakiego takiego stanu, a potem się zobaczy, co dalej.

- Nie będę się z tobą sprzeczał. Jak trochę się razem pokręcimy po domu, Na pewno się lepiej poznamy.

- Można to ująć i w ten sposób.

Będzie mi przeszkadzał w sprzątaniu, stwierdziła Laine. O wiele bardziej Jenny z big makiem w czasie lunchu. I co z tego? Skoro mam robić za siłę roboczą, zacznijmy od salonu. Przypuszczam, że otomana waży swoje.

W „Skarbach Przeszłości” ruch był jak nigdy. W każdym razie kręciło się mnóstwo ludzi. Miasteczko szybko obiegła wieść o najnowszych kłopotach de, więc pojawili się ciekawscy, spragnieni szczegółów. O godzinie pierwszej wszystkie przedmioty z najnowszej dostawy były już ometkowane i wyeksponowane, od plotek aż huczało, kasa ciągle łykała nowe kwoty, a Jenny masowała bolący krzyż.

- Lunch zjem w domu, godzinkę polezę z nogami w górze. Dasz sobie radę sama?

Pewnie. - Angie pokazała koleżance batonik proteinowy i niskokaloryczne frappuccino w butelce. - Lunch mam ze sobą.

- Oj, Angie, Angie, jak można coś takiego nazywać lunchem?

- Zasłużyłam na niego dziś w nocy o pierwszej dziewiętnaście.

- Zołza.

Angie roześmiała się głośno, a Jenny wyjęła torebkę zza lady i zdjęła z kołka sweter.

- Ja pochłonę resztkę pasta primavera i zagryzę ciastem czekoladowym orzechami.

- I kto tu jest zołza? - Angie pogładziła Jenny po brzuchu, mając nadzieję, że wyczuje ruchy dziecka.

- Jak się sprawuje?

- Prawdziwa sowa. - Jenny poprawiła spinkę do włosów, która wysunęła się z luźnego koka. - Budzi się mniej więcej o jedenastej i natychmiast zaczyna stepować. Wierci się godzinami.

- A tobie się to podoba.

- Ogromnie. - Uśmiechnięta Jenny naciągnęła sweter. - Cieszę się każdą taką chwilą. W życiu nie było mi tak dobrze. Lecę. Będę z powrotem za godzinę.

- Dobra. A, zadzwonić do Laine? Jak ona tam sobie daje radę...

- Ja zadzwonię z domu - rzuciła Jenny przez ramię. Zanim sięgnęła do klamki, drzwi się otworzyły i na progu stanęła jakaś para. Jenny rozpoznała ich od razu, przeszukała zwoje mózgowe w poszukiwaniu ich imion. - Witamy - uśmiechnęła się. - Dale i Melissa, o ile dobrze pamiętam?

- Masz doskonałą pamięć. - Zgrabna, zadbana i dobrze ubrana kobieta tuż po trzydziestce odpowiedziała jej uśmiechem.

- Przypominam też sobie, że byliście zainteresowani szafką z drewna różanego.

- Znowu wszystko się zgadza. O, widzę, że jeszcze stoi. - Już podeszła do mebelka i czułym gestem pogładziła wzór na drzwiczkach. - Nie daje mi spokoju.

- Bo to piękna rzecz. - Angie wolnym krokiem wyszła zza lady. - Moja ulubiona. - W rzeczywistości wolała meble bardziej współczesne i o mniej skomplikowanych liniach, ale doskonale wiedziała, jak zachwalać towar. - Właśnie dostaliśmy jeszcze jedno cudeńko z różanego drewna. Śliczny davenport. Wiktoriańskie biureczko. Pięknie do siebie pasują.

- Aha! - Roześmiana Melissa ścisnęła męża za ramię. - Muszę przynajmniej rzucić okiem.

- Zaprowadzę państwa.

- Właśnie wychodziłam - odezwała się Jenny. - Jeżeli nie będę potrzebna...

- Damy sobie radę. - Angie machnięciem zwolniła koleżankę. - Piękne, prawda? - zwróciła się do Melissy, przesuwając leciutko palcami po skośnym pulpicie. - Na dodatek w doskonałym stanie. Laine ma oko do tych rzeczy. Wyszukała je parę tygodni temu w Baltimore. Akurat dziś rano nam dostarczono.

- Cudowne. - Melissa pochyliła się nad biureczkiem, zaczęła otwierać i zamykać szufladki. - Rzeczywiście prześliczne. Byłam przekonana, że davenport to rodzaj kanapy.

- Oczywiście, ale nie tylko. Niech pani mnie nie pyta, dlaczego, tylko Laine się w tym orientuje.

- Jak zwał tak zwał, ale rzeczywiście jest urocze. Dale, co ty na to? Mąż, obracając w palcach tabliczkę z ceną, spojrzał na swoją panią odrobinę niepewnie.

- Chcesz kupić obie te rzeczy? To by było trochę drogo.

- Może nam się uda zbić cenę?

- Na pewno się dogadamy - stwierdziła Angie z przekonaniem.

- Jeszcze zerknę na szafkę - postanowiła Melissa. Wróciła do upatrzonego mebelka i oglądała go uważnie, otwierając i zamykając drzwiczki.

Angie, doskonale znająca swoją rolę, została z tyłu, a Dale podszedł do żony. Rozpoczęły się prowadzone półgłosem konsultacje. Znowu otwieranie i zamykanie drzwiczek, wysuwanie i zasuwanie szuflad.

- To, co w środku, dostaniemy gratis? - zawołał w pewnym momencie Dale.

- Nie rozumiem...

- Tu jest jakieś pudełko. - Wyjął niewielką paczuszkę i potrząsnął nią lekko. - Mamy to potraktować jak gadżet z paczki płatków śniadaniowych?

- E, nie przesadzajmy - zaśmiała się Angie. Podeszła do klienta i wzięła od niego paczuszkę. - Ta dzisiejsza dostawa była naprawdę duża - westchnęła. - Uwijałyśmy się przy niej jak w ukropie. Pewnie Jenny kimś się zajęła i nie odstawiła czegoś na miejsce.

A może ona sama? Przez jakieś dwie godziny rzeczywiście nie miały czasu się choćby podrapać. Tak czy inaczej Angie uznała za szczęśliwy traf, że szuflada została otwarta, zanim zaczęły szukać brakującego drobiazgu.

- Musimy się jeszcze zastanowić - oznajmiła Melissa. - Za kilka chwil będziemy mogły porozmawiać.

- Proszę się nie śpieszyć. - Angie wróciła za ladę.

Odwinęła paczuszkę i oto miała przed oczami śmiesznego ceramicznego psa. Milusi, pomyślała z uśmiechem.

Nie mieściło jej się jednak w głowie, jak można płacić ciężkie pieniądze figurki zwierząt. Przecież znacznie odpowiedniejszym towarzystwem dla człowieka były zwierzaki żywe, prawdziwe, miękkie, ciepłe i futrzaste. ten to pewnie Doulton albo Derby, albo może jeszcze co innego, stale dowiadywała się od Laine czegoś nowego.

Strzępki rozmowy wskazywały na to, że Melissa świetnie sobie radzi z przekonywaniem Dale'a, więc Angie postanowiła dać im jeszcze trochę czasu, Podeszła z figurką do stolika, gdzie stały inne porcelanowe cudeńka oraz inne ozdóbki cieszące oko. Chciała określić jakoś nowy nabytek w przestrzeni i czasie. Traktowała to jak pasjonującą zabawę. Oczywiście wszystkie odpowiedzi mogła znaleźć w dokumentach, ale to byłoby oszustwo. Definiowanie przedmiotów oferowanych do sprzedaży przypominało jej określanie typów charakteru osób siadających przy barze. Jak człowiek ma z tym do czynienia dostatecznie długo, doskonale wie, kto jest kto i co jest grane.

- Proszę pani. Odwróciła się do klientów z szerokim uśmiechem.

- Proszę mi mówić po imieniu.

- Jeżeli weźmiemy oba te mebelki, na ile je wycenisz?

- Cóż... - Zachwycona perspektywą powitania Jenny wiadomością o dobiciu podwójnego targu, odstawiła ceramicznego pieska na pierwsze z brzegu wolne miejsce i zaczęła się zastanawiać nad ceną. Podekscytowana umową, zajęta ustalaniem warunków dostawy, a potem jeszcze inkasowaniem należności, całkowicie o psiaku zapomniała.

5

W ciągu następnych kilku godzin Max dowiedział się o Laine wcale niemało. Była zorganizowana, praktyczna i precyzyjna. Bardziej metodyczna, niż można by się spodziewać po osobie jej pokroju. Wyznaczała sobie jakieś zadanie, planowała od początku do końca, a potem stanowczym krokiem zdążała do celu. Bez zbędnych objazdów, bez żadnych przerw.

Była też domatorką w podobnym stylu jak jego matka: uwielbiała ozdabiać swoje gniazdko ślicznymi... jak to nazywał jego ojciec? A, bibelotami. I podobnie jak jego matka, Laine doskonała wiedziała, co gdzie powinno znaleźć swoje miejsce.

Natomiast w przeciwieństwie do Marlene najwyraźniej nie darzyła przedmiotów przesadnym sentymentem. Pamiętał, jak kiedyś matka wylała całą rzekę łez nad stłuczonym wazonem. Innym razem dotkliwie odczuł jej gniew, gdy rozbił na kawałki jakąś starą, dekoracyjną misę. Natomiast Laine wrzuciła szczątki poniszczonych cudeniek do wielkiego kosza na śmieci i tylko lekko się skrzywiła. Skupiła się na przywróceniu porządku w domu. I takim nastawieniem wzbudziła w nim niekłamany zachwyt.

Max nie mógł się też nadziwić, jak to możliwe, że córka złodziejaszka i oszusta wykonała zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i wrosła w niewielkie miasteczko jako szanowana obywatelka oraz kobieta interesu. A ponieważ fakty zdumiewające leżały w strefie jego zainteresowań zawodowych, zarówno ona sama jak i jej sklep wydawały mu się tym ciekawsze.

Dobrze się czuł w jej domu, dobrze mu było w jej towarzystwie. Oczywiście, fascynacja zmysłowa wszystko skomplikuje, ale nie sposób było od niej uciec ani się nią nie cieszyć. Uwielbiał głos Laine, jednocześnie gardłowy i aksamitny. Podobało mu się, że wygląda pociągająco nawet w bawełnianej bluzie. I uwielbiał jej piegi. Podziwiał opanowanie i umiejętność szybkiego dostosowania się do sytuacji, w której wielu ludzi na dobre by się załamało. Doceniał także bezpo­średniość i szczerość Laine, gdy mówiła o emocjach, które między nimi wybuchły. Szczerze mówiąc, w innych okolicznościach pozwoliłby sobie zakochać się po uszy, spaliłby za sobą wszystkie mosty, porzucił wszelką ostrożność, mając w nosie dobre rady i stereotypy. Nawet w obecnych warunkach skłonny był się zaangażować. I całkiem nie potrafił zdecydować, czy ma to uznać za plus czy za minus. Odsunął na bok myśli o korzyściach i przeszkodach. Czas wracać do pracy.

- Strasznie dużo rzeczy straciłaś - zauważył.

- Kupię nowe. - Ale zrobiło jej się smutno, gdy spojrzała na wielką zebrę w kubku Derby, który zwykle stał na kredensie w jadalni. - Zaczęłam prowadzić ten sklep, bo lubię zbierać różne ładne przedmioty. Potem zlałam sobie sprawę, że nie muszę ich wszystkich mieć na wyłączność, żeby między nimi przebywać, widzieć je, dotykać ich. - Przesunęła palcem po wyszczerbionym brzegu naczynia. - W jakimś sensie nawet lepiej jest kupować i sprzedawać, bo dzięki temu przedmioty warte uwagi trafiają do interesujących ludzi.

- Nudni ludzie nie kupują przedmiotów wartych uwagi? Roześmiała się.

- Ależ tak. Dlatego nie należy się specjalnie przywiązywać do tego, co się sprzedaje. A ja uwielbiam sprzedawać. I zarabiać.

- A skąd wiesz, co kupować?

- Częściowo to instynkt, częściowo doświadczenie. Czasami ryzykuję.

- Lubisz ryzyko? Pokiwała lekko głową.

- Nie da się zaprzeczyć. Uwaga, idę po bardzo cienkiej linie, pomyślał Max.

- A może byś rzuciła to wszystko i poleciała do Vegas? Laine uniosła brwi.

- Co byś zrobił, gdybym powiedziała: „chętnie, z przyjemnością”?

- Zarezerwowałbym bilety. Dłuższą chwilę przyglądała mu się bez słowa.

- Tak, ty byś to zrobił. A mnie by się to podobało. - Ukryta w niej Elaine O'Hara już była jedną nogą w drodze na lotnisko. - Niestety, nie mogę cię do tego namawiać. - Właśnie odezwała się Laine Tavish. - Może innym razem?

- Nie ma sprawy. Kiedy tylko zechcesz. - Przyglądał się, jak ustawia rzeczy, które przetrwały włamanie. Świeczniki, wielką glinianą misę, wąski półmisek do ryb. Miał wrażenie, że odstawia je dokładnie w te miejsca, gdzie znajdowały się do tej pory. Było w tym jakieś ukojenie. Ale i wyzwanie.

- Powiem ci szczerze - odezwał się w pewnej chwili - jak się tak rozglądam, to coraz bardziej dochodzę do wniosku, że to nie było zwykłe włamanie. O ile w twoim domu w ogóle coś może być zwykłe. Tak czy inaczej nie wygląda to na standardową kradzież. Nie mogę się pozbyć wrażenia, że ktoś coś miał osobiście do ciebie.

- Niespecjalnie mi pomagasz z tym wszystkim się uporać.

- Wybacz, nie pomyślałem o tym. Może dlatego, że nie wyglądasz na bardzo wystraszoną.

- Spałam dzisiaj przy zapalonym świetle - przyznała się cicho. - Jakby to mogło w czymś pomóc. Strach nie ma sensu. Nic nie zmienia, w niczym nie pomaga.

- Powinnaś założyć system alarmowy. Na pewno by nie zaszkodził. Przydałoby ci się coś trochę bardziej nowoczesnego niż ten pies obronny - stwierdził, patrząc na Henry'ego pochrapującego pod stołem w jadalni.

- Nie, nie. Nawet się nad tym przez chwilę zastanawiałam, ale system alarmowy nie dałby mi poczucia bezpieczeństwa. Odnosiłabym raczej wrażenie, że mam się czego bać. A nie chcę się bać we własnym domu.

- Już zmieniam temat, spytam cię tylko o jedno. Czy włamywacz mógł być twoim znajomym? Masz wrogów?

- Nie - odpowiedziała z lekkim wzruszeniem ramion. Ustawiła przy stole krzesło z oparciem z drewnianych szczebli. Tyle że w głowie dudniły jej słowa Willy'ego: „Teraz on wie, gdzie jesteś”. Kto? Tata?

- Popsułem ci humor. - Max wziął ją pod brodę. - Widzę to wyraźnie.

- Trochę się niepokoję, to prawda, bo może rzeczywiście mam jakichś wrogów. A zwykła sprzedawczyni z dziury zabitej dechami w Maryland nie powinna mieć wrogów. Pogładził ją po policzku.

- Nie jesteś taka sobie zwykła. Gdy pochylił się do jej ust, uśmiechnęła się lekko. On nie ma bladego pojęcia, pomyślała, jak bardzo się starała przez prawie pół życia, żeby być najzwyklejszą kobietą na świecie. Położył dłonie na jej biodrach - i właśnie w tej chwili zadzwoniła komórka.

- Już ekstaza? - spytał nieprzytomnie. Laine odsunęła się od niego ze śmiechem i wyjęła telefon z kieszeni.

- Halo? Cześć, Angie. - Słuchała przez chwilę, o centymetr przesuwając wyszczerbiony kubek na kredensie. - Oba? Fantastycznie. A co... Aha. Nie, nie, bardzo dobrze. Nazywa się davenport, bo takie biureczko zostało w dziewiętnastym wieku zaprojektowane dla kapitana Davenporta. I tak już jakoś zostało. Tak, radzę sobie. No a po takiej wiadomości od razu mi lepiej. Dzięki, Angie. Pogadamy później.

- Wydawało mi się, że davenport to kanapa - powiedział Max, gdy Laine włożyła już telefon z powrotem do kieszeni.

- Bo tak jest. Może być kanapa, a może być sofa rozkładana do spania. Ale też nieduże biurko, które przypomina raczej kufer, z blatem obracanym albo przesuwanym w taki sposób, żeby siedzącemu zrobić miejsce na nogi.

- Aha. Człowiek się uczy całe życie.

- Mogę cię nauczyć tego i owego. - Pogładziła go po torsie. - Pokazać ci różnicę między szafką canterbury a komodą?

- Umieram z ciekawości.

Wzięła go za rękę i poprowadziła do biblioteki, gdzie podczas sprzątania zrobiła mu krótki wykład na temat klasycznych mebli.

Gdy wysoki dystyngowany dżentelmen o stalowoszarych, starannie przyciętych wąsach wszedł do „Skarbów Przeszłości”, Jenny właśnie układała w myślach obiadowy jadłospis. Ponieważ głodna była caluteńki czas, myślenie o jedzeniu było prawie tak samo satysfakcjonujące jak samo jedzenie. Po wielkiej sprzedaży dokonanej przez Angie w sklepie zrobiło się spokojniej. Zajrzało kilka osób, które nic nie kupiły, pojawiła się pani Gunt po swój dzban z lotosem. A przez następną godzinę nie trafiło się żadne szczególne zajęcie, więc Jenny pozwoliła Angie wyjść wcześniej. Spojrzała w stronę drzwi, zadowolona, że gość przynajmniej na kilka chwil oderwie jej myśli od kotletów schabowych z ubitymi ziemniakami.

- Dzień dobry. W czym mogę pomóc?

- Nie szukam niczego szczególnego. Chciałbym się tylko rozejrzeć. Interesujący asortyment. Pani jest właścicielką?

- Nie. Dziś jej nie ma. Proszę się rozglądać do woli. Jeśli będzie pan miał jakieś pytania albo będzie potrzebował pomocy, proszę dać mi znać.

- Oczywiście.

Ubrany był w garnitur prawie takiego samego koloru jak wąsy, miał gęste, doskonale ostrzyżone włosy. Garnitur oraz krawat w subtelne paski pachniały dużymi pieniędzmi. W głosie mężczyzny słychać było leciuteńki akcent przywodzący na myśl północne stany.

Instynkt dobrej sprzedawczyni podpowiedział Jenny, że przybysz nie miałby nic przeciwko rozmowie.

- Jest pan w Angel’s Gap przejazdem?

- W interesach. - Uśmiechnął się, a wtedy dołki w policzkach zarysowały się wyraźniej, lekko zwężone oczy nabrały seksownego wyrazu. - Bardzo sympatyczne to wasze miasteczko.

- Co prawda, to prawda.

- I jakie malownicze. Pewnie doskonałe na prowadzenie takiego sklepu. Ja też mam sklep. - Pochylił się, by z bliska obejrzeć wystawioną w gablocie starą biżuterię. - Piękna - ocenił, stukając palcem w szybę. - Bardzo ładna kolekcja. Całkiem niespodziewana poza wielkim miastem.

- Dziękujemy. Laine bardzo dba o zaopatrzenie sklepu.

- Laine?

- Właścicielka, Laine Tavish.

- Mam wrażenie, że nazwisko nie jest mi obce. Pewnie spotkaliśmy się na którejś aukcji. W końcu to jednak dość wąskie środowisko.

- Bardzo prawdopodobne. Jeśli nie wyjeżdża pan dzisiaj, proszę wstąpić jutro, na pewno pan ją zastanie.

- Chętnie zajrzę. Proszę mi powiedzieć, kamieniami także handlujecie?

- Kamieniami...?

Spojrzenie Jenny wyraźnie mówiło, że dziewczyna nie ma pojęcia, o co chodzi. Przekrzywił lekko głowę.

- Ja często kupuję kamienie... Kamienie szlachetne. Przydają się do uzupełniania ubytków w starych klejnotach albo jeśli klient zamówi duplikat biżuterii...

- A, rozumiem. Nie, nie mamy. To znaczy, mamy trochę biżuterii, ale to niewielka część naszej oferty.

- Tak, widzę. - Potoczył wzrokiem dookoła i jak skaner zarejestrował każdy szczegół wnętrza. - Prawdziwie eklektyczna mieszanka stylów i okresów. Czy pani Tavish sama decyduje o wszystkich zakupach?

- Tak. Mieliśmy szczęście, że się do nas sprowadziła. Sklep szybko zyskał naprawdę dobrą reputację, dzięki niemu wspomina się o nas w przewodnikach po okolicy i w magazynach dla kolekcjonerów. Spacerował po sklepie wolnym krokiem, podszedł do stolika zastawionego porcelanowymi figurkami oraz drobiazgami z mosiądzu.

- Rozumiem z tego, że pani Tavish nie jest rodowitą mieszkanką Angel’s Gap.

- Za rodowitego mieszkańca Angel's Gap uznaje się tego, kto mieszka tutaj z dziada pradziada. Laine sprowadziła się cztery lata temu.

- Tavish... Tavish... - Rozejrzał się znowu, mrużąc oczy, gładząc wąsy. - Czy ona jest może wysoka, szczupła i ma bardzo krótko obcięte blond włosy? Nosi okulary w niedużych czarnych oprawkach.

- Nie, Laine jest ruda.

- Rozumiem. Cóż, w końcu to nie takie ważne. Piękna rzecz. - Wziął do ręki subtelnego chińskiego kota. - Dostarczają państwo towar pod wskazany adres?

- Oczywiście. Z przyjemnością... O, cześć, kochanie! - powitała Vince'a. - To mój mąż - wyjaśniła klientowi. - Nie każdego policjanta witam tak wylewnie.

- Byłem niedaleko, więc zajrzałem sprawdzić, czy zastanę Laine. Chciałem ją spytać, jak się czuje.

- Dziś już chyba nie przyjdzie. Ma pełne ręce roboty. - Spojrzała na obcego mężczyznę. - Wczoraj w nocy ktoś się włamał do jej domu - wyjaśniła.

- To przykre. - Przybysz poprawił węzeł krawata, w sygnecie na małym palcu błysnął niebieski kamień. - Czy komuś coś się stało?

- Nie, na szczęście nikogo nie było. O, przepraszam cię, Vince, to jest pan... hm, nie wiem, jak pan się nazywa.

- Nazywam się Miles Alexander. - Wyciągnął rękę do Vince'a.

- Vince Burger. Czy pan zna Laine?

- Akurat próbowaliśmy to ustalić. Zajmuję się handlem starą biżuterią, mogłem gdzieś w tym środowisku spotkać panią Tavish. Przykro mi z powodu jej kłopotów. - Zwrócił się do Jenny. - Interesuje mnie ten kot, ale teraz muszę już iść, jestem umówiony. Mam nadzieję następnym razem poznać panią Tavish. Dziękuję, że poświęciła mi pani czas.

- Mam na imię Jenny. Będziemy na pana czekać - dorzuciła, gdy już szedł do drzwi. Zostali w sklepie we dwoje. Poklepała męża po brzuchu.

- Patrzyłeś na niego, jakby był podejrzany.

- Nieprawda. - Teraz on dotknął jej brzucha, ale delikatnie i ostrożnie. - Po prostu jestem ciekaw, z kim mam do czynienia, zwłaszcza jeśli widzę takiego przylizanego elegancika w drogim garniturze w sklepie Laine, dzień po włamaniu do jej domu.

- Rzeczywiście, wyglądał na włamywacza, nie ma co.

- A jak wygląda włamywacz?

- Nie tak.

Naprawdę nazywał się Alex Crew, choć miał dokumenty na nazwisko Miles Alexander oraz kilka innych. Ruszył żwawym krokiem po pochyłym chodniku. Musiał jakoś wyładować gniew, niepostrzeżenie rosnącą wściekłość na Laine Tavish, której nie było tam, gdzie spodziewał się ją spotkać.

Nienawidził porażek, obojętne, czego dotyczyły.

Zresztą i tak musiał się przejść, żeby poznać okolicę, dopasować ją do mapy topograficznej Angel's Gap, którą miał w głowie. Nie lubił takich miasteczek, nie znosił świeżych zielonych krajobrazów, widoku gór. Był człowiekiem miasta, kochał tempo miejskiego życia, okazje, jakie tam się nadarzały. Obfitość podniet.

Dla odpoczynku i relaksu wyjeżdżał w tropiki, dokąd ciągnęły go noce skąpane w srebrze księżyca, balsamiczna bryza i bogaci turyści.

Tutaj roiło się od prostaków, takich jak ta ciężarna sprzedawczyni. Pewnie urodzi trzeciego albo czwartego bachora... I ten jej domorosły bohater ze szkolnej drużyny piłki nożnej, przerośnięty małomiasteczkowy Superman... facet z gatunku tych, którzy w sobotni wieczór nad sześciopakiem piwa wspominają z kolegami dni chwały. Albo z tych, co to muszą od czasu do czasu ustrzelić jakąś sarnę, żeby się poczuć odważnym człowiekiem. Crew gardził takimi mężczyznami i kobietami, które czekały na nich z kolacją. Takim właśnie człowiekiem był jego ojciec.

Bez wyobraźni, bez żadnej wizji, bez zmysłu estetycznego, bez smykałki do złodziejstwa. Jego stary nie pozwoliłby sobie na godzinkę odpoczynku, jeśli nie miał jej w planach. A w nagrodę dostał tylko wyszarzałą, wiecznie utykającą żonę, rozgrzany do czerwoności szeregowy domek w Camden oraz wczesne zejście z tego padołu.

Zdaniem Alexa ojciec był klasycznym przykładem kogoś, kto żałośnie marnował życie. On sam zawsze chciał więcej i zaczął brać, co chciał, gdy w wieku dwunastu lat wcisnął się do cudzego domu przez okno na pierwszym piętrze. Pierwszy samochód ukradł jako czternastolatek, ale ambicje miał większe, chciał brać udział w znacznie bardziej spektakularnych przedsięwzięciach.

Lubił okradać bogatych, ale nie miał w sobie nic z Robin Hooda. Wolał okradać bogatych po prostu dlatego, że posiadali więcej interesujących go rzeczy, a kiedy im je odebrał, kiedy już zdobył je dla siebie, czuł się, jakby sam należał do śmietanki towarzyskiej.

Zabił po raz pierwszy, gdy miał dwadzieścia dwa lata. Nie planował tego, po prostu właściciel domu, który źle się poczuł po nieświeżych krewetkach, wcześniej wrócił z baletu. Tak czy inaczej Alex nie miał nic przeciwko odbieraniu życia innym. Zwłaszcza jeśli wyciągał z tego całkiem przyzwoite ko­rzyści.

Teraz skończył czterdzieści osiem lat, lubił francuskie wino oraz włoskie garnitury. Był właścicielem domu w Westchester. Z tego właśnie domu uciekła jego żona, zabierając ze sobą ich syna, a zaraz potem wzięli rozwód. Posiadał także luksusowy apartament przy Central Parku, gdzie wydawał huczne przyjęcia, kiedy akurat przyszła mu na to ochota, domek wypoczynkowy w Hamptons oraz letnią rezydencję na Kajmanie Wielkim. Każdą z nieruchomości zarejestrował pod innym nazwiskiem.

Doskonale mu się wiodło, swobodnie przywłaszczał sobie cudzą własność, stał się nawet, jak to sam lubił określać, swoistym koneserem. Był wybredny, nie kradł wszystkiego jak leci, specjalizował się już ponad dziesięć lat. Wybrał sztukę i szlachetne kamienie. Od czasu do czasu robił odstępstwo na rzecz wyjątkowo rzadkich znaczków.

Zdarzyło mu się w karierze złodzieja kilka aresztowań, ale tylko jeden wyrok. Niepowodzeniem tym obarczał niekompetentnego i chciwego prawnika.

Ów adwokat zapłacił zresztą za spartaczenie roboty. Trzy miesiące po wyjściu z więzienia Crew własnoręcznie okładał go ołowianą rurą tak długo, aż zmieniony w krwawą miazgę mecenas wyzionął ducha. Niestety, trudno było to uznać za wyrównanie rachunków, szala ledwie drgnęła. Przecież Crew spędził za kratkami dwadzieścia sześć miesięcy. Pozbawiony wolności, upodlony, poniżony.

Prawnik idiota nie umierał aż tak długo.

Ale to było lat temu dwadzieścia z okładem. Później, choć ze dwa razy wzywano go na przesłuchanie, nie został już nigdy aresztowany. Jedyną korzyścią płynącą z długich miesięcy spędzonych w odosobnieniu było dużo czasu na myślenie, rozważania, szacunki, plany. Sama kradzież to nie wszystko. Ważne, by kraść dobrze, żyć na poziomie. Właśnie dlatego w więzieniu studiował, zadbał o swój wszechstronny rozwój, stworzył sobie osobowość. Aby skutecznie okradać bogatych, najlepiej stać się jednym z nich. Wejść do towarzystwa, może z czasem znaleźć sobie bogatą żonę. Mieć rozległą wiedzę i dobry gust, w przeciwieństwie do mętów gnijących za kratkami.

W jego pojęciu sukcesem nie było zakradanie się do okna na pierwszym piętrze, lecz zlecenie takiego działania innym. Innym, którymi należy odpowiednio manipulować, a potem się ich pozbyć. Ponieważ wszystko, co ukradną według jego wskazówek, oczywiście należy się wyłącznie jemu. Był sprytny, cierpliwy i bezlitosny.

Jeżeli czasem zdarzyło mu się popełnić błąd, uczył się go nie powtarzać. I zawsze naprawiał swoje potknięcia. Przekonał się o tym ten kretyn prawnik, ta zwariowana baba, która czepiała się, że oszukał ją na paręset tysięcy dolarów, i te wszystkie nierozgarnięte zbiry, których najmował do roboty, z którymi czasem wchodził w układ.

Wielki Jack O'Hara i ten jego durny przyjaciel, Willy... tak, układ z nimi to był błąd.

Nie, nie błąd, tylko pomyłka, poprawił się Crew, skręcając za róg. Przed nim znajdował się hotel. Nie byli aż tak głupi, jak założył, kiedy wciągnął ich do planowania i wykonania najważniejszej roboty swojego życia. Do zdobycia jego Graala, do osiągnięcia jego celu. Jego własnego.

Jakim cudem uniknęli pułapki, którą na nich zastawił, i uciekli z łupem? Na dodatek wymykali mu się już od miesiąca. A co jeszcze dziwniejsze, żaden z nich nie próbował spieniężyć łupu.

Alex węszył cierpliwie, aż wreszcie wpadł na ślad O'Hary. Ku swemu zdumieniu jednak nie Jacka wytropił w Angel's Gap, gdy z Nowego Jorku trafił w góry stanu Maryland, tylko tego zwariowanego Willy'ego.

Źle się stało, że skurczybyk go zobaczył. Te cholerne miasteczka! Crew przypadkiem natknął się na swoją niedoszłą ofiarę na ulicy. Willy, oczywiście, rzucił się do ucieczki - i jak przestraszony królik wpadł prosto pod koła nadjeżdżającego samochodu.

Crew miał wtedy ochotę w tym ulewnym deszczu podejść do krwawego strzępa, który jeszcze niedawno był przygłupim kanciarzem, i przekopać mu parę razy na odchodne. Tu się toczyła gra o miliony dolarów, a ten debil nie sprawdził, czy coś jedzie, zanim wyskoczył na ulicę.

A potem ona wybiegła ze sklepu. Ładniutki rudzielec z przestraszoną miną. Znał tę twarz. Nie, nigdy dotąd jej nie spotkał, ale wiedział, jak wygląda. Jack miał mnóstwo zdjęć i wystarczyło, że wlał w siebie parę piw, wyciągał je i pokazywał każdemu, kto chciał oglądać.

„To moja córka. Ładna z niej dziewczyna. I w dodatku niegłupia. Skończyła college, moja kochana Lainie”. Sprytne, pomyślał Crew. Przycupnęła na prowincji, żeby spokojnie zająć się paserką. Na pewno odbiera gorący towar. Cholernie dobry pomysł. Jeżeli Jack wyobrażał sobie, że może własność Alexa Crew podsunąć córce a potem jako bogaty człowiek przejść na spokojną emeryturkę w Rio, o czym często barwnie opowiadał, to się grubo mylił. Ponieważ Alex Crew odzyska swoją własność. W całości. A ojciec i córka mu zapłacą za to, że chcieli go wystrychnąć na dudka. , Wszedł do holu „Strudzonego Podróżnika”. Z trudem pohamował dreszcz obrzydzenia. Jak na jego gust oferta najlepszego hotelu w mieście pozostała wiele do życzenia. Wszedł na swoje piętro po schodach i zanim zamknął vi pokoju, powiesił na klamce wywieszkę „nie przeszkadzać”, ponieważ ciał w ciszy i spokoju zaplanować następne posunięcie. Musiał nawiązać kontakt z Laine Tavish.

Prawdopodobnie najlepiej będzie to zrobić jako Miles Alexander, handlarz starą biżuterią. Przyjrzał się sobie w lustrze i z aprobatą pokiwał głową. O'Hara znał go jako Martina Lyle'a alias Geralda Bensona i gdyby miał podać rysopis, przedstawiłby faceta gładko wygolonego, o bardzo krótko przystrzyżonych czarnych włosach przetykanych siwizną. Alexander był zupełnie nowym człowiekiem, mężczyzną i srebrzystych włosach i wąsach.

Dobrym początkiem mógłby się okazać drobny flirt, zwłaszcza że lubił damskie towarzystwo. Łatwo można nawiązać znajomość, opierając się na wspólnym zainteresowaniu biżuterią. Lepiej będzie odczekać kilka dni, zanim zrobi następny ruch.

Nie miała w domu żadnego schowka ani klucza od sejfu czy bankowej skrytki. Gdyby miała, na pewno on sam lub któryś z dwóch wynajętych przez niego zbirów natrafiłby na jakiś ślad.

Może nie postąpił szczególnie rozważnie, doprowadzając jej dom do tak fatalnego stanu, ale był wściekły. Miał przecież absolutną pewność, że znajdzie tam swoją własność. Nadal wierzył, że ma ją właśnie Laine lub przynajmniej wie, gdzie jej szukać. Tak. Najlepiej będzie przybrać pozę przyjacielską, może nawet romantyczną.

Była w tym miasteczku ona, był Willy - choć teraz martwy - i prawdopodobnie Jack O'Hara także znajdował się niedaleko.

Usatysfakcjonowany prostotą planu Crew siadł przed laptopem. Otworzył kilka stron traktujących o biżuterii i zaczął czytać.

Laine obudziła się w pokoju rozjaśnionym jedynie ciepłym blaskiem nocnej lampki. Potoczyła wokół nieprzytomnym wzrokiem.

Która godzina? Jaki to dzień?

Odgarnęła włosy z twarzy i spojrzała na zegarek. Dziesięć po ósmej. Na pewno nie rano, bo było ciemno. Wobec tego, co robi w pościeli o ósmej wieczorem?

Właściwie: na pościeli, poprawiła się zaraz. Leżała na pościeli, otulona włóczkową narzutą. A Henry chrapał w najlepsze na podłodze obok łóżka. Ziewnęła, przeciągnęła się i... zesztywniała. Max!

O Boże! Pomagał jej sprzątać pokój gościnny, później mieli wyjść coś zjeść. Albo zamówić kolację do domu.

A co potem? Jakoś nie mogła sobie przypomnieć. Zaraz, zaraz... On miał wynieść śmieci... na dół, przed dom, a ona poszła do sypialni odświeżyć się i przebrać.

Usiadła na łóżku tylko na chwileczkę.

No dobrze, położyła się na minutę. Przymknęła oczy. Żeby zebrać myśli. I obudziła się prawie trzy godziny później. Sama.

Przykrył mnie, pomyślała z błogim uśmiechem, gładząc narzutę. I zapalił światło, żebym się nie obudziła w ciemności.

Odsunęła przykrycie, a wtedy na drugiej poduszce dostrzegła kartkę.

Wyglądasz prześlicznie, moja ty Śpiąca Królewno, ale jesteś zbyt zmęczona, żebym uznał za stosowne odgrywać rolę księcia. Zatrzasnę porządnie drzwi, na straży zostawiam twojego bojowego psa obronnego. Śpij dobrze. Jutro zadzwonię. Albo lepiej zajrzę.

Max

- Chodzący ideał, co? - rzuciła pod adresem chrapiącego Henry'ego. Położyła się znów, przyciskając kartkę do piersi. - Doskonałość zawsze jest podejrzana, ale taka cudowna! Mam już dość ciągłej podejrzliwości, ostrożności i samotności.

Jakiś czas leżała, ot tak, z uśmiechem na ustach. Śpiąca Królewna nie była już śpiąca. Dokładnie rzecz biorąc, nie była śpiąca wcale, była wręcz rześka.

- Czy ty wiesz, kiedy ja ostatnio zrobiłam coś nierozważnego? - Westchnęła głęboko. - Owszem, ja też nie pamiętam. Czas trochę się rozerwać.

Wyskoczyła z łóżka, wpadła do łazienki i odkręciła prysznic. W następnej sekundzie postanowiła jednak urządzić sobie kąpiel z pianką, bardziej odpowiednią w obliczu najnowszych planów. Miała na to czas. Zanurzona w ciepłej wodzie pachnącej fiołkami, zastanawiała się, co na siebie włożyć, by uwieść Maxa Gannona.

Po wyjściu z wanny poświęciła na makijaż pełne dwadzieścia minut. Prawie tyle samo czasu zajęło jej podjęcie decyzji, czy upiąć włosy, czy też zostawić rozpuszczone. Postanowiła je luźno upiąć, po pierwsze dlatego, że w takiej fryzurze jeszcze jej nie widział, a po drugie - odpowiednio zwinięty kok w stosownej chwili będzie mógł się spektakularnie rozsypać.

Tym razem, żeby już wszystko było jasne, ubrała się w małą czarną. Całe szczęście, że parę miesięcy wcześniej przeżyły z Jenny szał robienia zakupów, który zaowocował nabyciem całkowicie niemoralnej bielizny.

Następnie, pamiętając o tym, iż właśnie tej bieliźnie w dużym stopniu Jenny zawdzięczała swój aktualny stan, Laine włożyła do torebki jeszcze kilka prezerwatyw. W efekcie miała ich sześć, co lekkomyślnie uznała za liczbę zarówno optymistyczną, jak i dającą gwarancję zachowania należytej ostrożności.

Narzuciła na ramiona cieniuteńki czarny kardigan z kaszmiru, prowokującą elegancką szmatkę, której prawie nie miała okazji nosić. Ostatni raz stanęła przed lustrem i obejrzała się ze wszystkich stron.

- No, jeśli da mi kosza, to znaczy, że mężczyźni zeszli na psy - stwierdziła, zadowolona z efektu.

Zagwizdała na Henry'ego i razem zeszli na parter. Jeszcze tylko wstąpiła na chwilkę do kuchni, aby wziąć butelkę wina, a z haczyka przy drzwiach zdjęła smycz.

- Jedziemy? - spytała. Słysząc to pytanie, Henry nieodmiennie zaczynał tańczyć w podskokach, uskrzydlony dziką radością i niecierpliwym oczekiwaniem. - Zawiozę cię do Jenny. Będziesz się tam świetnie bawił do białego rana, a ja, jak Bóg da, też nie zmrużę oka. Bo widzisz, jeśli mi z tego uwodzenia nic nie wyjdzie, to chyba mnie rozsadzi.

Zanim doszła do samochodu, pies pokonał tę odległość trzy razy tam i z powrotem. Gdy tylko otworzyła drzwiczki, wskoczył na siedzenie pasażera i siedział, dysząc radośnie, czekając, aż pani zapnie mu pas.

- Nawet nie jestem zdenerwowana. Aż dziwne, bo przecież nie robiłam tego od... eee, mało ważne - ucięła, siadając za kierownicą. - Jeśli dalej będę się nad tym wszystkim zastanawiała, to na pewno zacznę się denerwować. Lubię go. Naprawdę. Głupia sprawa, bo przecież dopiero co go poznałam, ale widzisz, Henry, ja go naprawdę lubię.

Henry szczeknął krótko, nie wiadomo, czy na potwierdzenie, że zrozumiał, czy z radości. Wyjechali na podjazd.

- Na dłuższą metę nic z tego nie będzie - ciągnęła. - Przecież on mieszka w Nowym Jorku, a ja tutaj... Ale przecież nie musi z tego być coś na dłuższą metę, zgadza się? Nie robię tego, żeby znaleźć wieczną miłość ani zawrzeć związek na całe życie. Wystarczy, jeśli to będzie namiętność i seks, ale wsparte szacunkiem... i trochę sentymentem i... i pożądaniem. Taka jestem napalona, że mówię ci! I mam do tego prawo. A teraz już się zamknę, bo jeśli pogadam jeszcze trochę, to zawrócę. Dochodziła dziesiąta, gdy zatrzymała się na podjeździe przed domem Jenny. Późno, pomyślała. Późna pora jak na wizytę w pokoju hotelowym takiego nieziemskiego przystojniaka.

Ale czy w ogóle istniała odpowiednia pora na wizytę w pokoju hotelowym takiego nieziemskiego przystojniaka?

Jenny już szła do furtki. Laine odpięła Henry'emu pas i czekała, aż przyjaciółka otworzy drzwiczki po stronie pasażera.

- Cześć, Henry! Psisko moje kochane, jak się masz! Leć do Vince'a, nie może się ciebie doczekać.

- Jestem ci dozgonnie wdzięczna - powiedziała Laine, gdy Henry pognał jak szalony do drzwi domu.

- Bez przesady. Będzie łóżkowa randka, co?

- Nic nie mów i o nic nie pytaj. Jenny pochyliła się o tyle, o ile pozwolił jej brzuch.

- No coś ty!

- Poważnie. Jutro ci wszystko opowiem, przyrzekam. Ale zrób coś dla mnie, dobrze?

- Jasne, a co?

- Módl się, i to bardzo żarliwie, żebym ci miała co opowiadać.

- Masz jak w banku. Ale jak tak na ciebie patrzę, to mogę ci powiedzieć, że moje modły już zostały wysłuchane.

- No, dobrze. Komu w drogę, temu czas.

- Do boju, kochana. - Jenny zatrzasnęła drzwiczki i cofnęła się o krok. Gdy Laine znikała na końcu podjazdu, pogładziła się po brzuchu. - Już po facecie - mruknęła i poszła do domu pobawić się z Henrym.

6

Laine przyszło do głowy, że wygląda jak kobieta podążająca na schadzkę tajemniczym kochankiem. Czarna mini, seksowne pantofle na niebotycznych obcasach, butelka wina wetknięta pod pachę... I bardzo dobrze. Przecież jak najbardziej właśnie szła na schadzkę. Tyle tylko, że przyszły kochanek jeszcze o niczym nie wiedział. A co będzie, jeśli wpadnie na kogoś znajomego?

Nic.

Była pełnoletnia, wolna i samodzielna. Miała prawo do jednej nocy zdrowego seksu bez żadnych zobowiązań.

Mimo wszystko odczuła ulgę, gdy udało jej się przejść przez hol „Strudzonego Podróżnika”, nie ujrzawszy ani jednej znajomej twarzy. Wcisnęła przy windzie guzik oznaczony strzałką do góry i złapała się na tym, że stosuje oddech relaksacyjny, wyuczony na ćwiczeniach z jogi. Natychmiast porzuciła wschodnią technikę uspokajania.

Nie chciała się uspokoić. Na odpoczynek będzie miała cały jutrzejszy dzień. A dzisiaj chciała czuć podniecenie, żądzę, wrzącą krew i mieć gęsią skórkę z rozkoszy.

Weszła do kabiny i wcisnęła guzik oznaczony cyfrą piętra, na którym mieszkał Max. W chwili gdy drzwi się zamykały, przyjechała sąsiednia winda.

Wysiadł z niej Alex Crew.

Max siedział przy biurku, przeglądał notatki i układał codzienny raport. Towarzystwa dotrzymywał mu cicho nastawiony telewizor.

Cóż, nie sposób zaprzeczyć, że kilka szczegółów pominął. Nie było sensu wspominać w dokumentach, że bawił się z psem i całował Laine albo że otulił ją narzutą, a potem jakiś czas stał, przyglądając się śpiącej.

Żadna z tych informacji nie wydawała się istotna dla sprawy.

Natomiast szczegółowo opisał szkody powstałe w jej domu, zachowanie Laine, jej reakcje, własne opinie i obserwacje na temat jej stylu życia.

Życie prowadziła proste, małomiasteczkowe, udane. Była doskonała w swoim zawodzie, wygodnie zadomowiona w swoim górskim domu i zżyta z miejscowymi ludźmi.

Tylko skąd wzięła pieniądze na kupno domu, na rozkręcenie interesu? Pożyczka bankowa i zastaw hipoteczny, które otrzymała nie do końca zgodnie z prawem, to za mało. Musiałaby złożyć jakieś kosztowne zabezpieczenie, coś więcej, niż mogłaby zaproponować młoda kobieta, która miała stałe, ale niezbyt wielkie dochody od czasów college'u.

Zresztą nie chodziło też o jakąś kosmiczną sumę. Nie żyła w luksusie. Nie dostrzegł nic, co by sugerowało, że miała dostęp do źródła tryskającego milionami dolarów.

Jeździła dobrym samochodem średniej klasy. Amerykańskim, trzyletnim. Max widział w jej domu kilka wartych zachodu dzieł sztuki i prawdziwych cudeniek meblarskiego rzemiosła, ale pracowała w tej branży, więc to o niczym nie świadczyło.

Jej szafa, z tego, co widział, świadczyła o dobrym guście i zamiłowaniu do klasyki. Ale tu także trudno byłoby się doszukać jakichś ekstrawagancji, ubrania Laine doskonale pasowały do samotnej, odnoszącej sukcesy właścicielki sklepiku z antykami.

Wszystko, co jej dotyczyło, składało się na spójny wizerunek.

Nie szastała pieniędzmi. Nie robiła wrażenia spekulantki, a do tego miał oko. Po co miałaby kupować dom w górach, brać sobie paskudnego psa i otwierać sklep na jakiejś tam Main Street, jeśliby tego nie chciała?

Kobieta z jej talentami mogła być wszędzie i robić wszystko. Co za tym idzie, należało przyjąć, że robiła dokładnie to, co chciała.

I to też nie pasowało.

W zasadzie nie wiedział, co o niej myśleć, w tym rzecz.

Odchylił się na oparcie krzesła, splótł ręce na karku i zapatrzył się w sufit. Za każdym razem, kiedy na nią spoglądał, miał watę zamiast mózgu. Coś było takiego w jej twarzy, w głosie... rany, nawet pachniała tak, że zapominał języka w gębie!

Może nie dostrzegał w niej spekulantki, bo w ogóle nie chciał widzieć żadnych wad? Nie trzepnęło go tak na punkcie kobiety już od... W zasadzie to chyba nigdy.

Dobrze. Wobec tego, żeby zachować praktyczne i profesjonalne podejście, musi się trochę wycofać z kontaktów osobistych. Tak czy inaczej wszystko wskazywało na to, że Laine jest najlepszym tropem prowadzącym do Jacka O'Hary, a nie będzie mógł jej wykorzystać w tym celu, jeśli sobie z nią nie poradzi.

Mógłby wymyślić jakiś pretekst i wyjechać z miasta na kilka dni. Przyczaić się gdzieś w pobliżu, skąd mógłby ją obserwować. Wykorzystać swoje kontakty i powiązania, a także talenty hakerskie, żeby pogrzebać głębiej w życiu Elaine O'Hary alias Laine Tavish.

Mając więcej informacji, będzie mógł zdecydować, jak nią sterować - i wtedy wróci. Tymczasem najlepiej zachować obiektywny dystans. Koniec z kolacyjkami we dwoje, z odwiedzaniem jej w domu, żadnego fizycznego kontaktu, bo wszystko to może spowodować jedynie komplikacje.

Rano do niej zadzwoni, powie jej, że wraca do Nowego Jorku i że za jakiś czas się odezwie. Nie wolno palić za sobą mostów, ale trzeba spowolnić rozwój wypadków w sferze kontaktów osobistych.

Nie da się porządnie wykonywać roboty w oparach seksu.

Tak, to był dobry plan. Zaraz zacznie się pakować, może zejdzie do baru na jednego, a potem spróbuje się przespać, bo skoro noc przynosi dobrą radę to może zaradzi także uczuciom do tej kobiety, narastającym stanowczo za szybko.

Z zamyślenia wyrwało go stukanie do drzwi. Kto to może być? Obsługa iłowa już była, zostawili przecież miętowe czekoladki na poduszkach. nie zaraz przez szparę pod drzwiami wsunie się koperta. On sam wolał korzystać z poczty elektronicznej, ale niektórzy klienci nalegali na prowadzenie korespondencji na papierze, choćby za pomocą faksu - i w tej formie wysyłali mu instrukcje.

Ponieważ nic się nie ukazało, wstał, podszedł do drzwi i wyjrzał przez wizjer.

Mało nie padł z wrażenia.

Skąd ona się tu wzięła, u diabła?! I co właściwie miała na sobie?

Rany boskie!

Odruchowo cofnął się o krok, kompletnie zaskoczony. Instynkt zawodowca kazał mu skoczyć do biurka, zamknąć wszystkie pliki i schować dokumenty. Obrzucił pokój szybkim spojrzeniem, błyskawicznie sprawdzając, czy nic go nie zdradzi.

Zabierze ją na dół, do baru. Tak jest. To najlepsze wyjście. Pójść z nią między ludzi, a tam jej powiedzieć, że musi wracać. Wypiją szybkiego drinka i tyle.

Potem się wyniesie. Wyprowadzi. Zniknie.

Przeczesał włosy palcami i odetchnął głęboko. Przywołał na twarz grymas, który miał świadczyć o miłym zaskoczeniu, i otworzył drzwi.

Na taki widok nie był przygotowany. Niewiele brakowało, a zacząłby się ślinić i dyszeć z wywalonym ozorem. Nie potrafił się do końca skupić na tym, w co była ubrana, zauważył jedynie, że to coś czarnego, krótkiego i podkreślającego więcej krągłości niż tor wyścigu Formuły Jeden.

Nogi miała jeszcze dłuższe, niż sobie wyobrażał, i czarne pantofle na niemożliwie wysokich, cieniuteńkich obcasach. Ogniste włosy ujarzmiła jakoś, a oczy wydawały się bardziej niebieskie i intensywniej błyszczące niż zwykle. Na jej ustach lśniło coś ciemnego, połyskującego i niemożliwie wilgotnego.

Boże, ratuj!

- Rozbudzony?

- O tak, jak najbardziej.

- Mogę wejść?

- Aaa... Eee... - Ponieważ na więcej nie było go stać, po prostu się cofnął. Gdy przechodziła obok, owiał go jej zapach, aż zakręciło mu się w głowie.

- Nie zdążyłam ci podziękować, a powinnam.

- Dziękuję. Dziękujesz. - Poprawka też była zła. Czuł się jak ostatni kretyn. Uśmiechnęła się słodko i zakołysała lekko butelką wina.

- Co powiesz na merlota?

- Nie mam nic przeciwko temu.

Musiała zmobilizować całą siłę woli, żeby nie wybuchnąć śmiechem. W żadnej innej sytuacji kobieta nie czuje się bardziej kobieca niż w takich chwilach jak ta, kiedy mężczyzna patrzy na nią jak wół na malowane wrota. Zrobiła krok w jego stronę. A on cofnął się o krok, kompletnie oszołomiony.

- Możemy zacząć?

- Eee... zacząć?

- Pić wino.

- A! - Zdarzyło mu się ze dwa razy w życiu porządnie dostać po łbie. Miał potem taki sam mętlik w głowie jak teraz. - Jasne. - Wziął od Laine butelkę. - Tak, oczywiście.

- No to...

- Co? - Najwyraźniej pojawiło się jakieś opóźnienie czasowe pomiędzy jego mózgiem a ustami. - A, tak. Korkociąg. - Zerknął w stronę minibaru, ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, Laine sięgnęła do torebki.

- Proszę bardzo. - Podała mu śliczny gadżecik. Uchwyt stanowiła górna połowa ciała nagiej kobiety, natomiast dźwignie służące do wyciągania korka miały kształt smukłych nóg.

- Piękny - udało mu się wykrztusić.

- Tandeta - skorygowała. - Mam niewielki zbiór takich drobiazgów. - Rozejrzała się dookoła. - Sympatyczny pokój - dorzuciła. - I jakie wielkie łóżko. - Podeszła do okna, czubkiem palca odchyliła zasłonę. - Założę się, że masz piękny widok.

- O tak.

Doskonale świadoma tego, że Max pożera ją wzrokiem, nadal wyglądając przez okno, wolniutko zsunęła z siebie cieniuteńki kardigan. Usłyszała głośne stuknięcie, gdy pełna wina butelka uderzyła o drewno. Najwyraźniej sukienka spełniła pokładane w niej nadzieje. Z tyłu było jej niewiele. Max widział nie tyle kreację, ile nagie plecy w ramce gładkiego paska czerni. Laine odwróciła się od okna, podeszła do łóżka i wzięła z poduszki jedną z miętowych czekoladek.

- Mmm... czekolada. Pozwolisz?

Mógł jedynie pokiwać głową. Korek wyskoczył z butelki z cichym pyknięciem. Laine rozwinęła czekoladkę i powoli wbiła w nią zęby. O rany! Mruknęła zadowolona, oblizując wargi.

- Podobno najlepiej przemawiają do ludzi pieniądze, ale gdzieś słyszałam, że czekolada śpiewa. Podoba mi się to określenie. - Podeszła i podsunęła mu pod nos pół czekoladki. - Spróbujesz?

- Jesteś nie do wytrzymania.

- No to wypijmy, żebyś mógł ze mną wytrzymać. - Usiadła na łóżku, skrzyżowała nogi w kostkach. - Przeszkodziłam ci w pracy?

- Pisałem raporty. Zaraz do nich wrócę. Jak tylko znowu zacznę myśleć. Nalał wina i podał Laine kieliszek. I patrzył, jak go obserwuje, upijając pierwszy długi łyk.

- Dawno już nikt mnie nie otulał kołdrą. Wybacz mi, Max, nie chciałam cię wystawić do wiatru.

- Miałaś za sobą nieprzespaną noc i ciężki dzień.

- Dzięki tobie nie było tak znowu ciężko.

- Laine...

- Dziękuję ci. Nie dość, że pomogłeś mi w sprzątaniu, to jeszcze poprawi humor. Lubię cię. - Znowu upiła łyk wina. - Podoba mi się, że mi się podobasz i zastanawiam się, czy ja podobam się tobie.

- Podobasz mi się tak, że... jak nie wiem co. A wcale nie miałem tego w planach.

- A nie kusi cię czasem, żeby rzucić wszystkie plany w diabły i posłuchać impulsu?

- Bez przerwy.

Roześmiała się, przełknęła resztę wina i wstała. Napełniła sobie kieliszek. Upiła łyk i podeszła do drzwi.

- A mnie nie. W każdym razie rzadko. Ale człowiek musi szanować wyjątki, które potwierdzają regułę.

Otworzyła drzwi, zawiesiła na zewnętrznej klamce kartkę z napisem „Nie przeszkadzać”, zamknęła je na zasuwkę i oparła się o nie.

- Jeżeli ci się nie podoba rozwój sytuacji, lepiej powiedz. Teraz on łyknął wina.

- Nie mam nic do powiedzenia.

- To dobrze, bo i tak postawiłabym na swoim. Zdał sobie sprawę, że ma na twarzy szeroki, strasznie głupi uśmiech. No i co z tego?

- Naprawdę? Ruszyła wolnym krokiem w jego stronę.

- Nie mam pewności, czy grałabym uczciwie.

- Już ta sukienka jest nieuczciwym zagraniem.

- Tak? - Opróżniła kieliszek do dna i odstawiła. - No to chyba powinnam ją zdjąć.

- Pozwolisz, że ja to zrobię? - Przesunął palcem po mlecznobiałej skórze na krawędzi aksamitnej czerni. - Pozwól.

- Proszę uprzejmie.

Zapomniał o całym profesjonalizmie, w diabły poszły racjonalne postanowienia. Zapomniał o emocjonalnym i fizycznym dystansie, który miał odpowiadać jego potrzebom. Zapomniał o wszystkim, liczyła się tylko ona, jej delikatna skóra, oszałamiający zapach, ciepło jej ciała, smak ust, gdy ją całował, gładząc jej biodra.

Zatonął w niej, w tych gładkościach, woniach, smakach, aż poza nią nie liczyło się już nic; niczego innego nie chciał, o niczym innym nie marzył.

Źle. Popełniał gruby błąd, niewybaczalny. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale element ryzyka tylko zaostrzał apetyt.

Przesunął materiał na ramieniu Laine i leciutko przygryzł mlecznobiałą skórę, a gdy najpiękniejsza kobieta jego życia odchyliła głowę do tyłu, całował tę aksamitną miękkość aż po szyję, słysząc cichy pomruk rozkoszy.

- To by było tyle w kwestii planów - wyrwało mu się, gdy zsuwał sukienkę z drugiego ramienia Laine. - Myślałem o tobie cały wieczór.

- Taką miałam nadzieję - Wsunęła rękę do torebki i wyjęła prezerwatywy. - Pewnie się przyda.

- W pewnym momencie potrzebne nam będą także defibrylator i gaśnica.

- Obiecanki cacanki. Uśmiechnął się szeroko.

- Jeszcze trochę i naprawdę oszaleję na twoim punkcie. - Leciutko musnął wargami jej usta. - Czy to łatwo schodzi? E, to znaczy sukienka.

- Dosyć.

- Takie lubię.

Z ustami na jej ustach wolniuteńko zsunął gładką tkaninę z jedwabistej skóry. Gdy połyskliwy materiał opadł na ziemię, Max cofnął się o krok, ujął Laine za rękę i wyprowadził z czarnego kręgu. Patrzył na nią głodnym wzrokiem, ponieważ sukienka odsłoniła jakąś zdumiewającą kombinację, składającą się głównie z jedwabiu i koronki. Stanik więcej odkrywał, niż zasłaniał, i wyglądał, jakby za chwilę miał pęknąć. Czarny jedwab nie kończył się tuż pod biustem: okrywał stan i talię, otaczał biodra, a tam dopiero przechodził w paseczki przytrzymujące czarne pończochy.

- Chciałbym powiedzieć coś godnego zapamiętania, ale to naprawdę trudne, kiedy cała krew odpłynęła mi z głowy w całkiem inne miejsce.

- Spróbuj.

- Rany!

- Powiedziałabym to samo. - Laine zabrała się do rozpinania guzików jego koszuli. - Lubię, jak mi się przyglądasz. Od samego początku. A najbardziej lubię, kiedy mi się przyglądasz tak jak teraz.

- Widzę cię, nawet kiedy na ciebie nie patrzę. Pierwszy raz mi się zdarza coś podobnego. I trochę mnie to wyprowadza z równowagi.

- Zdaje się, że niektórzy ludzie są sobie przeznaczeni. Może dlatego wszystko między nami dzieje się tak szybko. A, co za różnica! - Ściągnęła mu koszulę, przesunęła rękami po szerokiej klatce piersiowej, splotła dłonie na jego karku. - To nie ma najmniejszego znaczenia - szepnęła i przycisnęła usta do jego warg.

Wiedziała jedynie, że chce się czuć właśnie tak, że iskry podniecenia mają palić jej ciało, że będzie drżała z niecierpliwości. Chciała poznać moc władzy nad mężczyzną, nad tym właśnie mężczyzną, nad jego uwagą i pożądaniem.

Ten jeden raz w życiu chciała beztrosko i zachłannie brać to, na co miała ochotę, i myśleć tylko o rozkoszy, o namiętności.

Obrócił ją, a Laine przylgnęła do niego plecami, wygięła się i objęła go za szyję, pozwalając dłoniom Maxa błądzić po jedwabiu, koronce i rozgrzanym ciele. Całował ją w szyję, gładził, pobudzał. Laine wstrzymała oddech i jęknęła, gdy jego ręka wślizgnęła się między jej uda. Przycisnęła się do niego, zakołysała biodrami i uniosła się na fali rozkoszy.

Max wyobraził sobie, jak bierze ją na ręce i delikatnie kładzie na łóżku, by przejść do następnego etapu w sposób romantyczny i finezyjny, a tymczasem już w następnej chwili, nie wiadomo jak znaleźli się w pościeli, splątani w desperackiej walce, by się wzajemnie dotykać i smakować. Włosy Laine rozsypały się na białym tle jak żywy ogień. Ich zapach, zapach jej skóry oszołomił Maxa całkowicie. Przyszło mu do głowy, że chyba już każdym oddechem będzie czuł tę niebiańską woń.

- Długo na to czekałam - szeptały jej zaborcze usta. - Za długo.

Max zatracił się w burzy podniecenia i pożądania, spalał się w żarze namiętności, już mu nie wystarczały pocałunki. Laine była pod nim, później na nim, obejmowała go i pieściła, a on, pragnąc ciągle więcej, był bardziej szorstki, niż zamierzał.

Z trudem łapała oddech, serce waliło jej jak młotem, omal nie wyrwało i z piersi. Skóra parzyła, jakby miała stopić kości. Boże, fantastycznie!

Miał takie silne dłonie, takie zachłanne usta. Upajała się świadomością, i jest pożądana, że rozpala ciało i duszę tego nieziemskiego przystojniaka.

Max zaczai szarpać haftki, złośliwe malutkie haczyki i zaklął zniecierpliwiony. Laine wybuchnęła bezgłośnym śmiechem. I zaraz potem straciła odach, bo gdy wszedł w nią jednym zdecydowanym ruchem, świat zawirował jej przed oczami.

I to właśnie ona błagała: teraz, już teraz - i wyginała się w rozedrgany lik. I to ona krzyczała, gdy się w niej zanurzał. Wzrok jej się mącił, serce zamierało, aż po chwili wszystko, wszystko stało się przejrzyste jak kryształ, i dwa ciała złączone w jedno poruszały się wspólnym rytmem. Widziała z bliska jego twarz; mocno zarysowane brwi, cień zarostu i oczy, groźne tygrysie tęczówki, wbite w jej źrenice. Spiął ich wspólny miłosny dreszcz, uniósł w dalekie przestworza, aż po oślepiający blask. A potem wszystko pociemniało, opadła na nich mgła i Max z ciężkim westchnieniem i ukrył twarz w jej włosach.

Cała była mokra, skąpana w rozkoszy, a umysł miała spokojny jak woda na jeziorze w bezwietrzny dzień. Unieruchomiona pod Maxem, leżała zachwycona i nim, i sobą. Słyszała jego urywany oddech. Delektowała się świadomością, że to właśnie ona doprowadziła go do takiego stanu. Bawiąc się jego włosami, zamknęła oczy i nie myślała o niczym.

- W porządku tam na dole? - szepnął.

- Tu na dole rewelacyjnie, dzięki. A jak tam na górze?

- Czuję się, jakbym dostał obuchem w głowę, ale dobrze mi z tym. - Musnął ustami jej szyję. - Laine. Nadal z zamkniętymi oczami uśmiechnęła się błogo.

- Max.

- Muszę ci powiedzieć... - zaczął. - Muszę powiedzieć - powtórzył. - Czegoś takiego się nie spodziewałem - wyznał, w równym stopniu jej i sobie - biorąc to zlecenie.

- No to miałeś niespodziankę. Kiedyś bardzo lubiłam niespodzianki. Głównie dlatego, że były niespodziewane.

- Jeżeli niespodzianka to ty w seksownej czarnej sukience, stojąca pod moimi drzwiami, to kocham je nad życie.

- Gdybym to zrobiła jeszcze raz, to nie byłaby już niespodzianka, tylko powtórka z rozrywki.

- James Dym to przeżył, gdzie jest Henry?

- Henry? Podniósł się na łokciach i zmierzył ją badawczym spojrzeniem.

- Przecież nie zostawiłaś go samego w domu. Nie dalej jak wczoraj przeżył włamanie. Tym razem nie była to gwałtowna gorąca błyskawica, ale powolna ciepła fala. On się troszczy o jej psa. O psa! Mężczyzna, który martwi się o psa, leżąc nago w łóżku z kobietą, wspinał się natychmiast na szczyt listy jej bohaterów wszech czasów. Laine przyciągnęła go do siebie i obsypała pocałunkami.

- Nie, nie zostawiłam go samego w domu. Zawiozłam go do Jenny. Jesteś nieprawdopodobny. Zawsze we wszystkim doszukuję się skaz i wad, a ty jesteś... - cmoknęła go głośno - absolutnie doskonały.

- Nieprawda. - Czuł się winny, ale pal to licho! Jakoś da sobie radę. Gorzej, że był także zmartwiony i zaniepokojony. Co ona o nim pomyśli, jak zareaguje, kiedy pozna jego wady? - Jestem egoistą i snobem, jestem...

- Egoista nie kupuje swojej matce prezentów bez powodu. O, do licha.

- To był impuls...

- Sam widzisz, impulsywnie chciałeś jej zrobić niespodziankę. Pamiętasz, mówiłam ci, że uwielbiam niespodzianki. Nie przekonuj mnie, że nie jesteś doskonały. Tryskam szczęściem, więc i tak ci nie uwierzę. Aaaha! Dałam ci do myślenia! - Przesunęła dłonią po plecach Maxa, a potem lekko klepnęła go w pośladek. - Zastanawiasz się teraz, czy nie zechcę cię uwikłać w coś poważniejszego niż przelotny romans.

- Nie, nie o tym myślałem. Ale tak czy inaczej, to już i tak stanowczo nie jest przelotny romans.

- Ooo...! - Serce wywinęło jej kozła, ale nie spuściła wzroku. - Poważnie?

- Nie spodziewałem się tego, Laine. - Musnął wargami jej usta. - Trochę się to wszystko skomplikowało.

- Nie chciałam nic komplikować. - Ujęła twarz Maxa w dłonie. - Możemy teraz się zamartwiać tym, czy coś między nami jest, czy też niczego nie ma, albo możemy wykorzystać czas. Cieszyć się sobą. Ja wiem tylko, że kiedy obudziłam się dzisiaj wieczorem w domu, uświadomiłam sobie, że chcę być z tobą. I dobrze mi z tą świadomością. Dawno już tak się nie czułam.

- Szczęśliwa?

- Zadowolona, radosna, pogodna i szczęśliwa. Ale nie tak szczęśliwa, żebym miała ochotę śpiewać i tańczyć. Reasumując: jedyne, co może zepsuć mi humor i skomplikować nasz układ, to informacja, że masz w Brooklynie żonę i dwójkę dzieci.

- Nie, nie. Mieszkają w Queens. Uszczypnęła go i przetoczyła na plecy.

- Cha, cha, cha. Bardzo śmieszne.

- W Brooklynie mieszka moja była żona. Uniosła się nad nim na czworakach i odrzuciła włosy za ramię.

- Aktywny z ciebie facet.

- Cóż, sama wiesz, jak to jest. Jedni zbierają korkociągi, a inni kolekcjonują kobiety. Moja aktualna kochanka mieszka w Atlancie, ale nie zamierzam na niej poprzestać. Możesz być moją pieszczoszką z Maryland.

- Pieszczoszką? Marzyłam o tym całe życie. Gdzie mam podpisać? Usiadł, objął ją i przytulił.

Komplikacje, pomyślał. Jedna za drugą. Jakoś będzie musiał się z nimi uporać. Ona także. Ale nie teraz. Tej nocy niech będzie tak, jak chciała: niech to będzie fantastyczna zabawa.

- Laine, zostaniesz jeszcze? Zostań, proszę.

- Już się obawiałam, że nigdy tego nie wykrztusisz.

- Nie idź.

W chwili gdy wypowiedział te słowa, zdał sobie sprawę, że nigdy jeszcze i prosił o to żadnej kobiety. Może zrobił to teraz, bo był wyczerpany, śpiący, nieprzytomny. A może dlatego, że to o nią chodziło.

- Już po trzeciej.

- No właśnie. Chodź, przytulimy się, prześpimy kilka godzin, a potem zamówimy śniadanie do pokoju.

- Wspaniała propozycja, chętnie z niej skorzystam, ale innym razem. - wcisnęła się w sukienkę, zapominając o bieliźnie. A jemu w tej samej chwili wywietrzały z głowy wszelkie myśli o spaniu.

- Dobrze. To wracaj do łóżka.

- Muszę już iść. - Zachichotała i wywinęła mu się spod ręki. - Wrócę do domu, zdrzemnę się, przebiorę i pojadę po Henry'ego. Przywiozę go do domu i ruszam do pracy.

- Lepiej zostań do rana, odbierzesz Henry'ego w drodze do domu, będziesz miała mniej jeżdżenia.

- A całe miasto zatrzęsie się od plotek. - Przesiąkła już małym miasteczkiem na tyle, że przejmowała się takimi sprawami. - Kobieta, która rano wychodzi z hotelu ubrana w taką sukienkę, musi wzbudzić zdziwienie. Zwłaszcza w Angel's Gap.

- Pożyczę ci koszulę.

- Czas na mnie. - Upchnęła bieliznę w torebce. - Ale gdybyś chciał dzisiaj zjeść ze mną kolację...

- Jestem na rozkazy.

- O ósmej, u mnie. Ja gotuję.

- Gotujesz? - Dwa razy zamrugał wolno, w końcu wybałuszył oczy. - Jedzenie?

- No cóż, szczerze mówiąc, zamierzałam zgotować zdradliwy spisek przeciwko rządowi... - Zaśmiała się. - Oczywiście, że jedzenie. - Stanęła przed lustrem, z wypchanej torebki wyjęła mikroskopijną szczotkę do włosów i kilkoma pewnymi gestami przeczesała rudy ogień. - Jak wyglądam? Nadal gapił się na nią osłupiały.

- Jedzenie?

- Coś wymyślę. - Usatysfakcjonowana, że zrobiła odpowiednie wrażenie, wrzuciła szczotkę do torebki. Podeszła do Maxa. Pochyliła się i pocałowała go lekko. - Do zobaczenia. Gdy zamknęła za sobą drzwi, Max długo jeszcze siedział bez ruchu. Delektował się smakiem jej ust. To wszystko nie miało sensu. Ani to, co między nimi zaszło, ani to, co do niej czuł, ani to, kim była. Nie mógł się mylić aż tak bardzo, nigdy się tak nie pomylił. I nie miało to nic wspólnego z hormonami.

Jeżeli Laine Tavish była zamieszana w kradzież kamieni wartych grube miliony, gotów był zjeść własną licencję detektywa.

Nie rozumiał tylko, dlaczego William Young do niej przyjechał. Ani jego śmierci. Ani włamania do jej domu.

Wyjaśnienia tych faktów z pewnością istniały, więc zamierzał do nich dotrzeć. Był w tym dobry. A potem, kiedy już oczyści Laine z podejrzeń, wywiąże się z zobowiązań wobec klienta i zakończy sprawy, wtedy wszystko jej powie. Pewnie będzie trochę zła.

Spójrz prawdzie w oczy, powiedział sobie, będzie wściekła. Ale jakoś ją ułagodzi. W tym też był dobry. Najlepszym sposobem wybrnięcia z tego bagna, w które się wpakował, było posłużenie się logiką. Logicznie rzecz biorąc, córka Jacka O'Hary, Elaine, zerwała z ojcem wszelkie kontakty, zmieniła nazwisko, tożsamość i zaczęła od początku. Wszystko na to wskazywało, wliczając w to jego niezawodny instynkt prywatnego detektywa. Co jednak nie oznaczało, że Wielki Jack, Willy oraz ich wspólnicy nie znali miejsca jej pobytu. Nie oznaczało także, że nie dochodziło do okazjonal­nych spotkań albo przynajmniej prób nawiązania kontaktu.

Owszem, jej finanse nie były najbardziej przejrzyste na świecie, ale ten element na pewno da się dopracować. Parę tysięcy w tę czy w tamtą, na zakup domu czy rozkręcenie interesu - nic szczególnego. Zwłaszcza w porównaniu z sumą dwudziestu ośmiu milionów dolarów - z ogonkiem.

Może Willy odszukał ją, by prosić o pomoc, o schronienie? Albo miał dla niej wiadomość od ojca?

Tak czy inaczej teraz już był martwy jak kamień, więc nie da się go o nic zapytać.

Ciekawe, dlaczego nie spieniężył swojej doli, zastanowił się Max. Hmm... dzięki temu stawka znacznie wzrastała...

Laine nie miała w domu nic wartego szczególnej uwagi, co do tego nie było dwóch zdań. Jeśli coś ukrywała, coś, co przegapił włamywacz, nie zostawiłaby domu bez opieki tylko po to, żeby odgrywać namiętną kochankę.

Logicznie rzecz biorąc, nie miała nic wspólnego z całą sprawą. W czasie gdy dokonano kradzieży, była w Angel's Gap. Na litość boską, minęło przecież dziesięć lat, odkąd wydostała się spod skrzydeł Wielkiego Jacka.

Wszystko jedno. Aby oczyścić ją z podejrzeń, aby skreślić jej nazwisko z listy podejrzanych, musiał sprawdzić każdy wątek. Musiał się uważnie rozejrzeć w jej sklepie.

Im szybciej to zrobi, tym szybciej będą mogli poukładać swoje sprawy. Spojrzał na zegarek. Do świtu zostały jeszcze ze trzy godziny. Równie dobrze mógł zacząć od razu.

7

Zawsze go zdumiewało, że ludzie mający w łańcuchu DNA złodziejskie geny zabezpieczali swoją własność standardowymi zamkami albo byle jakimi systemami alarmowymi, z którymi poradziłby sobie dwunastolatek o przeciętnej wyobraźni, uzbrojony w szwajcarski scyzoryk. Naprawdę, jeśli to... to coś, co było między nimi, przekształci się prawdziwy związek, będzie musiał odbyć z Laine poważną rozmowę na temat zabezpieczenia domu i sklepu. Możliwe, że w takim miasteczku niepotrzebne są żelazne kraty w witrynach, brama o ostro zakończonych prętach czy kamery śledzące każdy ruch w okolicy, ale tutaj nie było nawet świateł połączonych z czujnikiem ruchu. A drzwi - po prostu żałosne. Gdyby był złodziejem, niedbającym specjalnie o finezję włamania, wywaliłby paroma kopniakami.

Max postanowił sforsować tylne wejście, na wypadek gdyby jakiś mieszkaniec Angel's Gap, nękany bezsennością, postanowił wybrać się przed świtem na spacer po Market Street. Z tego samego powodu po wyjściu z hotelu nie podążył natychmiast do sklepu, ale jakiś czas krążył po okolicy. W końcu przecież fakt, że zadanie jest proste, nie upoważniał do beztroskiego zaniedbania procedury.

Dzięki lichemu systemowi udającemu zabezpieczenie nocą włamanie okazało się żenująco łatwe.

Max wyłączył alarm i bez trudu otworzył zamki.

Miasto spało w takiej ciszy, że po wejściu do wnętrza sklepu usłyszał pykanie elektrycznego kominka. A gdzieś z oddali dobiegł go spotęgowany żałobny gwizd pociągu towarowego. W tej części Angel's Gap, którą można było uznać za śródmieście, nie uświadczyłbyś na ulicy nawet śladu pijaków, zabijaków, bezdomnych, złodziejaszków ani nocnych marków.

Człowiek wątpił, czy naprawdę jest w Ameryce, i zaczynał się zastanawiać, czy może jakimś cudem został przeniesiony na pocztówkę drukowaną przez miejscową informację turystyczną. Trochę to wszystko było niesamowite.

Lampy stojące wzdłuż chodnika miały wymyślne kształty i wszystkie się nęciły. Witryny były ze zwykłego szkła. Podobnie jak „Skarby Przeszłości”, inne sklepy także nie miały żadnych bramek ani krat.

Czy w tym mieście nikt nigdy nie rzucił cegłą w wystawę, żeby sobie wziąć coś, na co akurat miał ochotę? Nikt nie wykopał drzwi z framugi, żeby błyskawicznie wynieść towar ze sklepu? Dziwne.

W myślach zobaczył Nowy Jork o trzeciej dwadzieścia siedem nad ranem. Ruch jak za dnia, czasem jakaś rozróba, przechodnie, samochody, a sklepy zamknięte na noc - solidnie zabarykadowane.

Czy poziom zbrodni wzrastał wraz z liczbą mieszkańców po prostu dlatego, że się tego spodziewano?

Interesująca teoria, trzeba będzie się nad nią zastanowić w wolnej chwili.

Teraz jednak, skoro już unieszkodliwił alarm i zamki, otworzył tylne drzwi „Skarbów Przeszłości”.

Najwyżej godzina, postanowił. A potem do hotelu - i spać. Kiedy otworzą biura w Nowym Jorku, skontaktuje się z klientem i oświadczy, że wszystkie dowody wskazują na to, iż Laine Tavish nie jest zamieszana w sprawę.

A wtedy będzie mógł jej wszystko wyznać. I kiedy przez to przebrnie, kiedy ją przekona, żeby się na niego nie wściekała, powolutku, spokojnie dotrze do celu. Miał nieodparte przeczucie, że dzięki Laine zyskał najlepszą sposobność odnalezienia Wielkiego Jacka - i brylantów.

A co za tym idzie, odebrania prowizji dla znalazcy.

Cicho zamknął za sobą drzwi. Sięgnął po latarkę w długopisie.

Lecz zamiast ujrzeć wąski strumień światła, zobaczył wszystkie gwiazdy.

Obudził się w smolistych ciemnościach. W głowie mu huczało, zupełnie jakby jego młodszy bratanek walił z całej siły pokrywkami. Udało mu się przetoczyć... chyba na plecy. Ponieważ dudniło mu i wirowało w czaszce, nie miał co do tego żadnej pewności. Dotknął czoła, by sprawdzić, czy twarz ma nadal po właściwej stronie, i wyczuł coś ciepłego i lepkiego.

Wtedy nad bólem zapanował gniew. Dać się zaskoczyć i dostać po łbie to jedno, ale jechać na pogotowie na zakładanie szwów to zupełnie co innego.

Jeszcze nie odzyskał jasności myśli, ale udało mu się usiąść. Ponieważ głowa, najwyraźniej w dalszym ciągu jednak osadzona na karku, łupała tak, jakby miała spaść i gdzieś się potoczyć, oparł ją na dłoniach.

Trzeba wstać, zapalić światło. Zobaczyć, w jakim jest stanie, rozejrzeć się w sytuacji. Otarł krew, otworzył bolące oczy i skrzywił się, widząc otwarte tylne drzwi.

Ten, kto go załatwił, dawno zniknął.

Zaczął się podnosić. Chciał przynajmniej zerknąć na sklep, zanim da nogę.

W tym momencie w wejściu pojawił się tłum gliniarzy. Max zmierzył długim spojrzeniem Vince'a Burgera oraz wycelowaną w siebie broń.

- Jasna cholera.

- Może mnie pan zamknąć za włamanie. Wszystko pasuje. Szybko wyjdę, ale wszystko się zgadza. Tylko że...

- Owszem, zamknę pana za włamanie. - Szeryf zakołysał się na tylnych nogach krzesła i niewesoło uśmiechnął do Maxa, który siedział przykuty kajdankami do poręczy. Znajdowali się w komendzie policji.

Z tym bandażem na skroni i porządnym guzem na czole nie wygląda na wielkomiejskiego i pewnego siebie, pomyślał Vince.

- Mamy tu próbę kradzieży...

- Nie miałem zamiaru niczego kraść i pan o tym doskonale wie.

- Aha, włamał się pan do sklepu w środku nocy po to, żeby się zapoznać . Taka odmiana oglądania wystawy, tylko od wewnątrz. - Wziął w rękę plastikową torebkę na dowody rzeczowe i zagrzechotał wytrychami Maxa. - nosi pan na wypadek drobnych napraw domowych?

- Niech pan posłucha...

- Mogę pana zamknąć za posiadanie wytrychów.

- To zwykłe druciki. Każdy z nas nosi takie przy sobie.

- Ja nie.

- Niemożliwe - skrzywił się Max. - Szeryfie - spoważniał - miałem nade ważne powody, żeby się włamać do sklepu Laine.

- Włamuje się pan do sklepów i domów wszystkich kobiet, z którymi się umawia?

- Nie włamałem się do jej domu. To zupełnie jasne, drogi Watsonie, że włamywaczem był ten, kto znalazł się w sklepie przede mną i przyłożył mi po łbie Chronisz ją najlepiej, jak umiesz, rzecz całkowicie zrozumiała, ale...

- Święta racja. - Spojrzenie gliniarza stwardniało. - Jest moją przyjaciółką. Dobrą przyjaciółką. I nie podoba mi się, jak jakiś dupek z Nowego Jorku krzywdzi moich przyjaciół.

- Dokładnie rzecz biorąc, jestem dupkiem z Georgii. W Nowym Jorku Mieszkam czasowo. Prowadzę dochodzenie na zlecenie poważnego klienta. Prywatne dochodzenie.

- Tak twierdzisz, ale nie znalazłem przy tobie licencji.

- Nie znaleźliście też portfela. Ponieważ wziął go sobie ten, kto mi przyłożył. Do cholery, Burger...

- Nie przeklinaj mi tu na posterunku. Max odchylił głowę, zamknął oczy.

- Nie poprosiłem o prawnika, ale bardzo proszę o aspirynę. Mogę nawet błagać na kolanach. Vince otworzył szufladę biurka i wyjął opakowanie aspiryny. Możliwe, że zasunął szufladę z głośnym trzaskiem po to, by zobaczyć bolesny grymas na twarzy Maxa, ale wstał i nalał wody do kubka.

- Uwierz mi, naprawdę jestem detektywem. - Max połknął kilka pigułek i popił, zanosząc gorące modły, by tabletki pobiły rekord olimpijski w dopłynięciu do krwiobiegu. - Sprawdziłeś mnie. Wiesz, że jestem licencjonowanym detektywem. Wiesz, że byłem gliną. A teraz, kiedy marnujesz czas i niepotrzebnie wypruwasz mi flaki, ten, kto był u niej w domu, dawno wziął nogi i pas. Musisz...

- Nie mów mi, co mam robić. - Głos Vince'a brzmiał na tyle łagodnie, że Max uszanował czającą się pod powierzchnią zimną furię, zwłaszcza że był przykuty do krzesła. - Czy Laine wie o tym, że byłeś policjantem, jesteś prywatnym detektywem i przyjechałeś tutaj do pracy?

Takie właśnie mam szczęście, pomyślał Max. Musiałem trafić na gliniarza w stylu komiksowego bohatera.

- Czy to jest pytanie na temat moich relacji z Laine czy włamania do sklepu?

- Jeden zero dla mnie. Nad jaką sprawą pracujesz?

- Nie mogę zdradzić szczegółów bez zgody klienta. - A jego klientowi stanowczo by się nie spodobało, gdyby się dowiedział, że Max obszedł kilka paragrafów. Nie dość, że się włamał, to jeszcze dał się złapać. Ale to była już zupełnie osobna sprawa.

- Posłuchaj, kiedy wszedłem do sklepu, tam już ktoś był. Ten sam człowiek włamał się do domu Laine. Teraz na niej powinieneś się skoncentrować. Wyślij do niej kogoś, upewnij się...

- Jeśli nadal będziesz mi dyktował, jak mam wykonywać swoją pracę, nie zyskasz mojej szczególnej sympatii.

- Wszystko mi jedno, czy zaprosisz mnie na bal maturalny. Laine potrzebuje ochrony.

- Zrobiłeś w tym kierunku, co mogłeś. - Vince oparł łokcie na biurku jak człowiek szykujący się do długiej, miłej pogawędki. Fatalnie. - Zabawne, że przyjechałeś z Nowego Jorku chwilę po tym, jak skończyłem oglądać w kostnicy innego faceta z tego miasta.

- Fakt. Boki zrywać. W Nowym Jorku mieszka osiem milionów ludzi - odparł Max chłodno. - Należałoby się spodziewać, że ktoś tu stamtąd dotrze od czasu do czasu.

- Wygląda na to, że się nie rozumiemy. Ujmę rzecz prościej. Facet wchodzi do sklepu Laine, a tuż po wyjściu, przerażony czymś, wypada na jezdnię i kończy pod kołami dżipa. Potem pojawiasz się ty, namawiasz Laine na kolację, a w czasie kiedy jesteście razem, ktoś włamuje się do jej domu i zmie­nia go w graciarnię. Nie trzeba długo czekać i oto znajdujesz się w jej sklepie o trzeciej trzydzieści nad ranem - mając przy sobie wytrychy. Czego tam szukałeś, Gannon?

- Spokoju ducha. Z korytarza dał się słyszeć stukot szybkich kroków.

- Powodzenia - rzucił Vince.

Do pokoju weszła Laine. Miała na sobie bawełnianą bluzę z długimi rękawami, włosy ściągnęła w koński ogon. Pod oczami rysowały się sine cienie z niewyspania, a w źrenicach znać było zmieszanie i troskę.

- Co się dzieje? Jerry przyjechał i powiedział mi, że były jakieś problemy ze sklepem, że mam tu przyjechać i z tobą porozmawiać. Co to za problemy? Co... - Dostrzegła kajdanki i zamilkła. Podniosła wzrok na twarz Maxa. - Co to ma znaczyć?

- Laine...

- Zechciej się przez chwilę nie odzywać - polecił Maxowi Vince. - Było włamanie do twojego sklepu - zwrócił się do Laine. - O ile zdążyłem się rozejrzeć, nie ma żadnych szkód. Będziesz musiała sama sprawdzić, czy czegoś nie brakuje.

- Rozumiem. - Miała ochotę usiąść, ale tylko zacisnęła dłoń na oparciu krzesła. - Nie teraz. Dlaczego Max jest w kajdankach?

Dostaliśmy anonimowy telefon z informacją o włamaniu. Na miejscu znalazłem jego. W środku. Miał przy sobie piękny komplet wytrychów. Odetchnęła głęboko kilka razy, spojrzała Maxowi prosto w oczy.

- Włamałeś się do mojego sklepu?

- Nie. To znaczy, w zasadzie tak. Ale w środku już ktoś był. Dał mi po głowie i potem zadzwonił po gliny, żeby na mnie wszystko zwalić. Przyjrzała się bandażowi, jednak troska już zniknęła z jej spojrzenia.

- To nie wyjaśnia, dlaczego się tam znalazłeś w środku nocy. Na dodatek tuż po tym, jak wyszłam z twojego pokoju hotelowego. Z twojego łóżka.

- Wszystko ci wyjaśnię. Muszę z tobą porozmawiać na osobności. Dziesięć minut. Daj mi dziesięć minut.

- Chętnie cię posłucham. Vince, mogę z nim porozmawiać w cztery oczy?

- Ja bym ci odradzał.

- Jestem licencjonowanym prywatnym detektywem. I on o tym wie. - wycelował kciukiem w szeryfa. - Prowadzę sprawę w imieniu klienta, i robię to, co muszę. Nie wolno mi powiedzieć nic więcej.

- No to marnujesz nasz czas - zauważył Vince.

- Laine, poświęć mi dziesięć minut.

Detektyw. Sprawa. Musiała to sobie poukładać w głowie, dorzucić do całego zamieszania jeszcze swojego ojca. Choć urażona, wściekła i zrezygnowana nie pokazała po sobie nic.

- Będę ci wdzięczna, Vince, jeśli zostawisz nas samych. To sprawa osobista.

- Tak przypuszczałem. - Wstał. - Robię to z czystej sympatii dla ciebie. Będę pod drzwiami. - Odwrócił się do Maxa. - Nie podskakuj, bo ci przybędzie siniaków. Max odczekał, aż drzwi się zamknęły.

- Masz dziarskich przyjaciół.

- Ile z tych dziesięciu minut zmarnujesz na nieistotne uwagi?

- Mogłabyś usiąść?

- Mogłabym, ale nie usiądę. - Podeszła do automatu z kawą. Musiała coś zrobić z rękami, bo inaczej poddałaby się impulsowi i strzeliła Maxa w twarz.

- W co ty pogrywasz?

- Pracuję dla towarzystwa ubezpieczeniowego „Reliance Insurance”, wykraczam daleko poza swoje prawa, mówiąc ci o tym bez porozumienia klientem.

- Naprawdę? Natomiast włamanie do mojego sklepu po kilku godzinach upojnego seksu nie koliduje z twoim pojęciem wykraczania poza prawo?

- Nie wiedziałem... Nie przypuszczałem... Och, żeż jasna cholera! Zaczął jeszcze raz.

- Chciałbym cię przeprosić, ale przeprosiny nic nie dadzą i niczego nie usprawiedliwią.

- Tu się zgadzamy. - Wypiła łyk kawy, czarnej i gorzkiej. - Wreszcie mamy wspólny punkt widzenia.

- Możesz się na mnie wściekać, jeśli masz ochotę...

- O, dzięki. Pewnie przyjdzie na to czas.

- Ale to nie jest najważniejsze. Laine, masz kłopoty. Uniosła brwi w wystudiowanym wyrazie zdumienia, zerkając znacząco na kajdanki.

- Ja mam kłopoty?

- Kto wie, że naprawdę nazywasz się Elaine O'Hara? Nawet nie mrugnęła. Nie spodziewał się, że jest taka dobra.

- Zdaje się, że ty jeden. Nie lubię tego nazwiska. Już bardzo dawno zdecydowałam się przyjąć nazwisko ojczyma. Nie rozumiem tylko, co tobie do tego. - Upiła kolejny łyk kawy. - Może wrócimy do tego, jak to się stało, że niecałą godzinę po tym, jak sobie baraszkowaliśmy w pościeli, zostałeś aresztowany za włamanie do mojego sklepu. Winę miał wypisaną na twarzy, ale Laine nie czuła z tego powodu żadnej satysfakcji.

- Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. Skinęła głową i odstawiła kawę.

- Przy takich odpowiedziach dziesięć minut jest nam całkowicie zbędne.

- William Young umarł tuż przed twoim sklepem - odezwał się Max, gdy zrobiła krok w stronę drzwi. - A zgodnie z tym, co mówią świadkowie, praktycznie na twoich rękach. Na pewno go rozpoznałaś. Na twarzy Laine pojawił się smutek. Ale szybko się opanowała.

- Wygląda mi to bardziej na przesłuchanie niż wyjaśnienia. Nie jestem zainteresowana odpowiadaniem na pytania człowieka, który mnie okłamał i wykorzystał. Albo mów, co robisz w tym mieście i czego chcesz, albo zawołam Vince'a i zaczniemy formułować zarzuty. Przez chwilę siedział w milczeniu. Musiał oswoić się z tym, co zaraz nastąpi. Laine go odepchnie, zamknie drzwi i odejdzie. Musiał sobie spokojnie uświadomić, że ona jest ważniejsza niż praca.

- Włamałem się do twojego sklepu, żeby znaleźć dowody twojej niewinności. Rano zamierzałem złożyć klientowi raport, że nie jesteś zamieszana w sprawę, i wtedy powiedzieć ci prawdę.

- Jaką sprawę? Jaką prawdę?

- Usiądź, proszę cię, już mnie szyja boli od tego patrzenia w górę.

- Proszę bardzo. - Usiadła. - Zadowolony?

- Półtora miesiąca temu z biura firmy jubilerskiej „International Jewelry Exchange” w Nowym Jorku skradziono brylanty ubezpieczone w „Reliance Insurance” na sumę dwudziestu ośmiu milionów czterystu tysięcy dolarów. Dwa dni później znaleziono na budowie w New Jersey ciało Jerome'a Myersa, pracownika okradzionej firmy. Śledztwo wykazało, że był wtyczką. Oraz że był związany z Williamem Youngiem i Jackiem O'Harą.

- Zaraz, chwileczkę. Twoim zdaniem mój ojciec był uwikłany w kradzież brylantów wartych dwadzieścia osiem milionów? Milionów? Że miał coś wspólnego z morderstwem? Pierwsze podejrzenie jest śmieszne, drugie niedorzeczne. Jack O'Hara mierzył wysoko, ale zawsze był drobnym złodziejaszkiem. I nigdy w życiu nikogo nie skrzywdził. Nie był brutalny.

- Ludzie się zmieniają.

- Nie do tego stopnia.

- Gliniarze nie mają dostatecznych dowodów przeciwko Jackowi Willi, ale bardzo by chcieli z nimi porozmawiać. Ponieważ Willy już z nikim nie będzie rozmawiał, zostaje tylko Wielki Jack. Pamiętaj, że towarzystwa ubezpieczeniowe zazwyczaj bardzo się irytują, jeśli mają zapłacić wysokie odszkodowanie.

- I tutaj zaczyna się twoja rola.

- Mam większą swobodę działania niż policja. I większe fundusze na wydatki.

- Oraz większe wynagrodzenie - dorzuciła. - Ile masz dostać?

- Pięć procent odzyskanej sumy.

- Czyli w tym wypadku, jeżeli odzyskasz dwadzieścia osiem milionów z ogonkiem, dostaniesz... - Zmrużyła oczy zajęta liczeniem. - Milion czterysta dwadzieścia tysięcy do skarbonki. Nieźle.

- Nie za darmo. To jest zapłata za uczciwą pracę. Wcale niełatwą. Wiem, że Jack i Willy siedzieli w tym po uszy, mam też pewność, że był jeszcze ktoś leci.

- Ja? - Roześmiałaby się, gdyby nie była taka wściekła. - Ciekawe. Rozumiem, że wciągnęłam na siebie obcisły czarny kostium, skoczyłam do Nowego Jorku, ukradłam ciężkie miliony w szlachetnych kamieniach, zgarnęłam moją dolę i wróciłam do domu nakarmić psa?

- Nie. Chociaż na pewno świetnie byś wyglądała w takich ciuchach. To Alex Crew. Mówi ci coś to nazwisko? - Nie.

- Zarówno Myers jak i twój ojciec widzieli się z nim przed skokiem. Ten powiek nie jest drobnym złodziejaszkiem, choć to akurat jego największy numer. Nie mamy teraz czasu na szczegóły, więc powiem ci tylko, że to nie jest miły facet i że jeśli weźmie sobie ciebie na cel, będziesz w prawdziwym niebezpieczeństwie.

- Dlaczego miałby wybrać akurat mnie?

- Bo jesteś córką Jacka, a Willy umarł kilka chwil po rozmowie z tobą. Laine, co on ci powiedział?

- Nic mi nie powiedział. Na litość boską, kiedy ostatni raz go widziałam, byłam dzieckiem. Nie rozpoznałam go aż do... Kiedy wszedł do sklepu, nie wiedziałam, kim jest. To fałszywy ślad, Max. Jack O'Hara nie wiedziałby, jak się w ogóle zabrać do takiej roboty, nie mówiąc o wykonaniu. A gdyby jakimś cudem brał udział w czymś takim, dawno by zniknął ze swoją dolą. Nie wiedziałby, co robić z takimi pieniędzmi.

- Po co więc Willy się tutaj zjawił? Czego się przestraszył? Dlaczego ktoś włamał się do twojego domu i do sklepu? Włamywacze wyraźnie czegoś szukali w twoim domu. Tak samo w sklepie, zanim im przeszkodziłem. Jesteś zbyt inteligentna, żeby nie połączyć tych faktów w logiczną całość.

- Jeżeli ktoś zwrócił na mnie uwagę, to prawdopodobnie ty i tylko ty go naprowadziłeś na mój ślad. Nie mam nic cennego. Z ojcem nie utrzymuję żadnych kontaktów już ponad pięć lat, a nie widziałam go jeszcze dłużej.

Ułożyłam sobie życie tutaj i nie zamierzam nic zmieniać. Nie pozwolę ani Tobie, ani ojcu, ani jakiemuś tajemniczemu bandycie tego zepsuć. - Wstała. - Załatwię z Vince'em, żeby cię rozkuł i wypuścił. W zamian zostawisz mnie w spokoju.

- Laine...

- Zamknij się. - Przetarła twarz dłonią, był to pierwszy gest zdradzający zmęczenie. - Przy tobie złamałam własne zasady i posłuchałam impulsu. No i mam za swoje. - Podeszła do drzwi, otworzyła je i uśmiechnęła się do Vince'a ze znużeniem. - Przykro mi z powodu całego tego zamieszania. Chciałabym, żebyś wypuścił Maxa.

- Bo?

- To było głupie nieporozumienie i głównie z mojej winy. Max próbował mnie przekonać, że powinnam założyć w sklepie lepszy system alarmowy, a ja uważałam, że stanowczo przesadza. Nawet się o to posprzeczaliśmy. Włamał się, żeby udowodnić swoją rację.

- Laine... - Vince pogładził ją po policzku wielką dłonią. - Opowiadasz straszne bzdury.

- Chciałabym, żebyś to tak zapisał, jeżeli w ogóle musisz cokolwiek zapisywać. I wypuść go. Nie ma sensu go oskarżać, bo przecież i tak w końcu zamacha swoją licencją prywatnego detektywa, a bogaty klient opłaci prawników z najwyższej półki, żeby sprawa w ogóle nie weszła na wokandę.

- Laine, muszę wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

- Wiem. - Solidne podstawy jej nowego życia naznaczyło pęknięcie. - Daj mi trochę czasu, proszę cię. Muszę się sama z tym uporać. Teraz jestem taka zmęczona, że już nie wiem, jak się nazywam.

- Dobrze. Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.

- Mam nadzieję. Wyszła, nie oglądając się za siebie i nie powiedziawszy już ani słowa do Maxa.

Nie podda się, nie złamie. Zbyt ciężko pracowała, za daleko zaszła, żeby wszystko stracić przez jakiegoś przystojniaka z sennym południowym akcentem.

Czaruś jeden, myślała wściekła, krążąc po salonie jak w klatce. Przystojniaczek.

Powinna była wcześniej się zorientować. Przecież przez pół życia miała do czynienia z czarującym oszustem!

Typowe, wyrzucała sobie z niesmakiem. I tak łatwe do przewidzenia, że wpadła po uszy przy pierwszym spotkaniu z takim facetem. I co z tego, że Max Gannon łgał zgodnie z literą prawa? Tak czy inaczej był kłamcą i oszustem.

I w związku z tym właśnie wszystko, co do tej pory osiągnęła, wisiało na włosku. Jeżeli nie wyjawi Vince'owi swoich mrocznych tajemnic, straci jego zaufanie. A jeśli wyjawi... Czy będzie umiał jej ponownie zaufać?

Tak źle i tak niedobrze.

Zawsze mogła się spakować, przenieść gdzieś indziej, zacząć wszystko od początku. W ten sposób postępował Wielki Jack, kiedy grunt zaczynał mu się palić pod nogami. I dlatego ona tak nie zrobi.

Tutaj miała dom, tu jest jej miejsce, tutaj ułożyła sobie życie. Nie porzuci tego wszystkiego z powodu jakiegoś wścibskiego prywatnego szpicla z wielkiego miasta, który wlazł w jej życie z butami i narozrabiał jak zając w kapuście. A w dodatku złamał jej serce. Bo poza gniewem i niepokojem o przyszłość był jeszcze ból serca. Zdecydowała się przy tym mężczyźnie być sobą.

Podjęła ogromne ryzyko i obdarzyła go zaufaniem. A on ją zawiódł. Takie już miała szczęście.

Opadła na fotel. Henry wetknął jej nos pod łokieć, z nadzieją, że doprosi się o pieszczoty.

- Nie, Henry, nie teraz.

Pies zapiszczał cicho, żałośnie, po czym kilkakrotnie okręcił się dookoła i ułożył na podłodze, u stóp swojej pani. Dostałam nauczkę, powiedziała sobie Laine. Od tej pory jedynym samcem w moim życiu będzie Henry. A teraz najwyższy czas przestać się nad sobą użali zacząć myśleć.

Podniosła wzrok na sufit.

Dwadzieścia osiem milionów w brylantach? Niedorzeczne, niemożliwe, nawet śmiechu warte.

Wielki, hałaśliwy Jack i cichy, niegroźny Willy mieliby w duecie porwać się na coś takiego? Miliony dolarów? I to w Nowym Jorku? Nieprawdopodobne. W każdym razie biorąc pod uwagę ich przeszłość i możliwości... Z drugiej jednak strony, jeśli człowiek odrzuci to, co uważa za pewnik, co zostanie?

Może Max miał rację? Może istotnie niemożliwe stało się faktem i jego wnioski oraz domysły były prawdziwe? Mimo wszystkich lat, jakie upłynęły i tamtych wspólnych czasów, poczuła dreszcz podniecenia na myśl, że ojcu się wreszcie udało.

Brylanty. Najcudowniejsza zdobycz. Miliony. Najwspanialsza liczba. Byłby to życiowy numer.

Najlepszy skok. Jeżeli Jack...

Nie, nie, to niemożliwe.

Kochała ojca, więc z przyjemnością wyobrażała sobie, że w końcu udało mu się spełnić długoletnie marzenia, ale nic ani nikt jej nie przekona, że Jack O'Hara miał cokolwiek wspólnego z zabójstwem.

Kłamstwa, oszustwa, kradzież - wszystko to akceptowało jego wyjątkowo niewymagające sumienie, takie rzeczy pasowały do niego jak ulał. Ale żeby miał komuś wyrządzić fizyczną krzywdę?

Niemożliwe.

Nie nosił broni. W zasadzie nawet bał się broni palnej. Wiele razy opowiadano jej historyjkę, jak to po pierwszym skoku, jeszcze przed jej narodzinami, gdy uciekał autem z miejsca włamania, wbiegł mu na drogę kot. Wielki Jack nie tylko zatrzymał się, by sprawdzić, co się stało zwierzakowi, ale zabrał je do weterynarza. Tam jakiś miejscowy glina zwrócił uwagę na samochód - oczywiście kradziony.

Kot wyzdrowiał i dożył sędziwych dni w doskonałej formie, natomiast Wielki Jack dostał dwa lata w zawieszeniu na pięć.

I taki człowiek miałby maczać palce w morderstwie Jerome'a Myersa?

Ale przecież nawet najsprytniejszego oszusta można oszukać, prawda? Może się wplątał w coś, co go przerastało? W sprawę poważniejszą i gorsza, niż przypuszczał? Może ktoś pomachał mu przed nosem soczystą marchewką, a on, jak głodny królik, dał się poprowadzić za nos?

W taką wersję zdarzeń łatwiej było uwierzyć.

Wobec tego, czy to on wysłał do niej wujka Willy'ego z jakąś wiadomością? A może chciał jej coś przekazać? Tak czy inaczej biedak zmarł, zanim cokolwiek zrobił.

Zaraz, przecież próbował ją ostrzec. „Teraz on wie, gdzie jesteś”.

Jaki on? Max? Czy zobaczył Maxa, przeraził się i wypadł na ulicę?

„Schowaj psiaka”. Co to właściwie miało znaczyć? Może zostawił u niej jakąś figurkę psa? Laine w myślach przypominała sobie sklep po wizycie Willy'ego. Sama ustawiała przedmioty na wystawach, miała więc absolutną pewność, że każdy drobiazg był dokładnie na swoim miejscu. Ani Jenny, ani Angie nie wspomniały o jakiejś nowej figurce.

Może powiedział coś innego, może go źle zrozumiała. Pisak? W czym można schować klejnoty?

Tak czy inaczej, nic jej nie dał, a gdyby miał przy sobie coś cennego, dawno wyszłoby to na jaw.

Niestety, wszystko to były tylko chaotyczne domysły oparte na słowach człowieka, który ją oszukał.

Westchnęła ciężko. Nie powinna tak rygorystycznie dopominać się szczerości, skoro sama żyła w kłamstwie.

Trzeba będzie wyznać wszystko Vince'owi i Jenny. Pewnie z powodu nawyków z dzieciństwa jakoś nie czuła potrzeby, żeby się ochoczo dzielić informacjami z policjantem, ale tym razem będzie musiała się przemóc. Trzeba tylko wymyślić, jak im to powiedzieć.

- Henry, idziemy na spacer.

Te słowa zawsze działały jak zaklęcie, więc i tym razem drzemiący pies skoczył na równe łapy. W podskokach ruszył do drzwi.

Miała nadzieję, że na spacerze odzyska jasność myśli i postanowi, jak najlepiej powiedzieć prawdę przyjaciołom.

Otworzyła drzwi, żeby Henry mógł, jak to miał w zwyczaju, wystrzelić na zewnątrz niczym kula armatnia.

I z niebotycznym zdumieniem dostrzegła zaparkowany na końcu podjazdu znajomy samochód. Za kierownicą porsche siedział Max. Nosił ciemne okulary, ale oczy na pewno miał szeroko otwarte i zwrócone na dom, bo jeszcze nie zamknęła drzwi, a on już zdążył wysiąść z wozu.

- Co ty tu robisz, do licha ciężkiego?

- Powiedziałem ci, że jesteś w niebezpieczeństwie. Może i poniekąd z mojej winy. Tak czy inaczej zamierzam cię pilnować, obojętne, czy ci się to podoba czy nie.

- Potrafię sama o siebie zadbać. Nauczyłam się tego mniej więcej w tym samym czasie, co gry w trzy karty. A jeśli chodzi o obrońców, to Henry mi w zupełności wystarczy.

Ponieważ Henry akurat usiłował wskoczyć na drzewo za wiewiórką, Max tylko popatrzył na niego wymownie.

- Nie ruszę się stąd.

Jeśli ci się zdaje, że zarobisz swoje pięć procent dzięki temu, że będziesz tkwił pod moim domem, to się grubo mylisz.

- Nie przypuszczam, żebyś miała cokolwiek wspólnego z kradzieżą brylantów - odparł spokojnie. - Chociaż swego czasu byłem przeciwnego zdania - dorzucił, gdy prychnęła niedowierzająco. - Kiedy cię poznałem, przypuszczałem, że maczałaś w tym palce. Dlatego dokładnie cię sprawdziłem, a im więcej się o tobie dowiadywałem, tym bardziej się przekonywałem, że to kompletna bzdura. Przestałaś mnie interesować z zawodowego punktu widzenia.

- Kamień z serca. Powiedz mi tylko, dlaczego w takim razie włamałeś się do sklepu?

- Klient żąda faktów, a nie głębokiego przekonania, płaci przyzwoitą zaliczkę, bo wierzy w mój instynkt śledczego. Pomagałem ci sprzątać dom. Kobieta ukrywająca łup wartości blisko trzydziestu milionów nie pozwoliłaby zupełnie obcemu facetowi spokojnie zamiatać podłogi ani wynosić śmieci. Musiałem się jeszcze rozejrzeć w sklepie, upewnić, że tam także nie ma nic, co by cię wiązało z kradzieżą.

- Jeszcze coś pominąłeś po drodze, Max. Szczegół związany z igraszkami hotelowym pokoju.

- No dobrze, przyznaję. A widzisz tam może aureolę? - Wskazał palcem czubek swojej głowy. Coś ją załaskotało w gardle. Czyżby śmiech? Stłumiła go w zarodku.

- Nie - odparła z przekonaniem. Przyjrzała mu się uważniej, zmrużywszy oczy. - Zaraz, zaraz... Czy to przypadkiem nie są różki?

- Laine, zadam ci pytanie, a ty mi odpowiedz po prostu: tak lub nie. Facet otwiera drzwi i widzi na progu nieprawdopodobnie piękną kobietę i w dodatku ta kobieta pobudza go do myślenia na różne tematy... i w ogóle... pobudza. Wysyła sygnały... e, tam, w zasadzie stwierdza bez osłonek, że chętnie by się zabawiła w łóżku. Czy rzeczony facet powinien jej zamknąć drzwi przed nosem? Zatrzymała się przy cienkim strumyczku pozostałym po wiosennym deszczu.

- Nie. A teraz ty mi odpowiedz. Czy ta kobieta, dowiedziawszy się, że facet, z którym się zabawiła, łgał jak z nut, jeśli chodzi o powody, dla których się nią interesował, ma prawo skopać mu tyłek?

- Tak. - Zdjął okulary i zaczepił je na przedniej kieszeni dżinsów. Oboje doskonale rozumieli znaczenie tego gestu. „Spójrz mi w oczy. Musisz słyszeć, Co mówię, i widzieć, że nie kłamię, bo to ważne”. - Ma prawo to zrobić, Laine, nawet jeśli te powody kompletnie mu zamąciły w głowie, jak nic nigdy wcześniej. Coś mi się zdaje, że się w tobie zakochałem.

- Zdumiewasz mnie.

- Siebie też zdumiewam. A jednak. Dokładnie rzecz biorąc, stało się to gdzieś pomiędzy wynoszeniem śmieci a odkurzaniem twojego salonu, a potem, kiedy wymachiwałem rękami, żeby złapać równowagę, powalił mnie kontakt intymny.

- A ja muszę w to uwierzyć, ponieważ...?

- Nie musisz. Możesz wymierzyć mi celnego kopa, otrzepać ręce i odejść. Ale mam nadzieję, że tego nie zrobisz.

- Masz talent do mówienia właściwych rzeczy we właściwym momencie. Bardzo przydatna umiejętność... a dla mnie mocno podejrzana. - Odwróciła się od niego, rozcierając ramiona.

- A jeśli chodzi o robotę, to zawsze mówię to, co trzeba, żeby zrobić to, co konieczne. Taka praca. Skrzywdziłem cię i jest mi przykro, ale tego wymagała moja praca. Nie mogłem tego rozegrać inaczej. Pozwoliła sobie na lekki uśmiech.

- Rzeczywiście, chyba nie.

- Kocham cię, Laine. Spadło to na mnie jak cegła z dachu i nadal nie mogę się pozbierać. Nie mam pojęcia, jak inaczej mógłbym to rozegrać. Wszystko jedno. W efekcie masz w ręku wszystkie karty. Albo będziemy grać dalej, albo zakończysz sprawę, rzucisz wszystko i odejdziesz. Czyli wszystko zależy ode mnie, pomyślała.

Zdaje się, że tego właśnie chciała. Sama dokonywać wyboru, decydować o ryzyku. Zapomniał tylko powiedzieć o czymś, o czym w zasadzie i tak oboje wiedzieli: fakt, że miała w rękach wszystkie karty, nie oznaczał, że nie może zostać ograna.

Tavish natychmiast by się od tego wszystkiego odcięła. Natomiast O'Hara spróbowałaby wykorzystać szansę na zdobycie ponętnej nagrody.

- Przez pierwszą połowę mojego życia uwielbiałam człowieka, który nigdy nie powiedział słowa prawdy. Jacka O'Harę. - Wypuściła powietrze. - Nie tylko kłamał jak z nut, ale potrafił cię przekonać, że na końcu tęczy czeka na ciebie garniec złota. Wierzysz w bajki, ponieważ on w nie wierzy i opowiada je z całkowitym przekonaniem. - Rozłożyła ręce i odwróciła się do Maxa. - Następnych parę lat spędziłam z kobietą, która usiłowała się od niego uwolnić. Bardziej ze względu na mnie niż na siebie samą, chociaż nie od razu się w tym zorientowałam. W końcu postawiła na swoim. Potem dostałam drugiego ojca, cudownego człowieka, uczciwego do szpiku kości. Zawsze był dla mnie dobry, kochający, ale nigdy nie wzbudził w moim sercu tego blasku, którym opromieniał je tamten urodzony kłamca. Tak naprawdę nie wiem, kim jestem. Ale od kilku lat usiłuję żyć odpowiedzialnie, normalnie i wygodnie. W dużym stopniu mi się to udało. A ty mi wszystko popsułeś.

- Wiem.

- Jeżeli mnie jeszcze raz okłamiesz, nawet nie zadam sobie trudu, żeby cię kopnąć w tyłek. Po prostu otrzepię ręce i odejdę.

- Uczciwie stawiasz sprawę.

- Nie mam brylantów i nic o nich nie wiem. Nie wiem, gdzie jest mój ojciec ani jak się z nim skontaktować. Nie wiem też, dlaczego Willy chciał ze mną porozmawiać.

- Rozumiem.

- Ale jeśli się dowiem, jeżeli moje informacje doprowadzą cię do twoich pięciu procent, biorę połowę.

Długo patrzył na nią bez słowa, wreszcie na jego twarz wolno wypłynął szeroki uśmiech.

- Tak, teraz jestem pewien, że się w tobie zakochałem.

- To się jeszcze okaże. Teraz wejdź. Muszę zadzwonić do Vince'a i Jenny, zaprosić ich, żeby się przed nimi wyspowiadać. A potem zobaczymy, czy nadal będę miała tu przyjaciół i czy w ogóle znajdzie się dla mnie miejsce i mieście.

8

Bała się. Wiedziała doskonale, co ma powiedzieć i jak, nie wiedziała natomiast, gdzie ma to zrobić.

Zaczęła w kuchni szykować kawę i ciasto kawowe, przechowywane w zamrażarce. Nie, w kuchni było zbyt nieformalnie, zbyt przyjaźnie, zwłaszcza że przyjaźń akurat wisiała na włosku.

Vince to gliniarz i o tym trzeba pamiętać. A Jenny jest żoną gliniarza. Niezależnie od tego, jak bardzo się z Laine zaprzyjaźnili w ciągu ostatnich kilku lat, te więzi mogą się rozpaść, kiedy opowie im o swojej przeszłości. Kiedy się przyzna, że od początku ich okłamywała.

Lepiej przyjąć ich w salonie. I wstrzymać się z ciastem.

Ciągle niepewna, czy dokonała właściwego wyboru, włączyła mały ręczny odkurzacz i zaczęła czyścić otomanę.

- Laine, co ty wyprawiasz?

- Sadzę jabłonki. A co? Jak ci się zdaje? Nie widzisz, że czyszczę tapicerkę z psich kłaków?

- Rozumiem.

Wcisnął ręce w kieszenie i zaraz wyjął, przeciągnął nimi po włosach, a Laine w tym czasie, nadal odkurzając, poprawiła poduszki i wyprostowała niewielką szydełkową narzutę.

- Denerwujesz mnie - odezwał się Max.

- Och, najmocniej cię przepraszam. - Cofnęła się o krok, oceniając wynik swoich starań. Niestety, chociaż większą część wypełnienia udało jej się wepchnąć z powrotem i choć ułożyła poduszki uszkodzoną stroną do dołu, otomana w dalszym ciągu wyglądała smutno i żałośnie. - Lada moment zjawią się tutaj szef policji oraz moja najbliższa przyjaciółka, a ja powiem im, że w zasadzie wszystko, co o mnie wiedzą, to wierutne kłamstwo. W ciągu ostatnich dwóch dni miałam dwa włamania, mój ojciec jest podejrzany o udział w kradzieży brylantów wartych dwadzieścia osiem milionów dolarów oraz współudział w morderstwie, a moja otomana wygląda, jakby ją zaatakowała wściekła fretka. Mimo wszystko bardzo mi przykro, jeśli cię denerwuję.

- Nie wspomniałaś o seksualnym maratonie z detektywem oddelegowanym do sprawy kradzieży. Stuknęła rurą odkurzacza o dłoń.

- To miało być śmieszne? Czy to rzeczywiście była nieudolna próba doprowadzenia mnie do płaczu ze śmiechu?

- Jak najbardziej. Nie bij mnie odkurzaczem, Laine, bardzo cię proszę. I tak dostałem za swoje, jak sądzę. I nie bądź taka spięta. Zmiana nazwiska i podretuszowanie przeszłości nie jest zbrodnią. Nie w tym rzecz. Okłamywałam ich dzień w dzień. Czy wiesz, dlaczego te przekręty mają ogromne szansę powodzenia? Ponieważ najczęściej oszukana jest zbyt zawstydzona, żeby iść na policję. Jeśli ktoś zrobi z siebie głupca, równie trudno to znieść jak kradzież. Najczęściej znacznie mniej. Wyjął odkurzacz z ręki Laine i odłożył na stół. Położył jej dłonie na ranach, przesunął ku szyi, pogładził kciukami policzki.

- Nie chciałaś ich oszukać, a oni nie zaprzyjaźnili się z tobą z powodu przeszłości wzorowej amerykańskiej dziewczynki.

- Nie miałam jeszcze siedmiu lat, kiedy byłam całkiem niezłym kieszonkowcem! Przeciętna amerykańska dziewczynka! - Prychnęła. - Muszę się przebrać - Obrzuciła krytycznym spojrzeniem bluzę, którą na siebie wciągnęła, kiedy obudził ją wysłany przez Vince'a policjant. - Powinnam się przebrać?

- Nie. - Poczekał, aż spojrzy mu w oczy. - Nie rób nic szczególnego.

- Jak ci się zdaje, w kim się zakochałeś? W małomiasteczkowej właścicielce sklepu? Nawróconej złodziejce? Strapionej panience? Która z nich pasuje takiemu facetowi jak ty?

- Zakochałem się w bystrym rudzielcu, kobiecie, która potrafi o siebie zadbać, a czasem poddaje się impulsom. - Przycisnął wargi do jej czoła. Poczuł, że oddech jej się rwie i zmienia w szloch, ale szybko się opanowała. - Ma wiele twarzy. Kocha swojego psa, przejmuje się przyjaciółmi, trochę za dużą wagę przywiązuje do świetnej organizacji i jak słyszałem, umie gotować. Jest praktyczna, rozsądna, a na dodatek niesamowita w łóżku.

- Sporo spostrzeżeń na mój temat zebrałeś jak na tak krótką znajomość.

- Jestem spostrzegawczy. Mama zawsze mówiła: „Max, kiedy spotkasz właściwą kobietę, pójdziesz na dno jak berdysz”. Laine zamrugała kilkakrotnie, kąciki jej ust same powędrowały w górę.

- A co to niby ma znaczyć?

- Pojęcia nie mam, ale Marlene nigdy się nie myliła. Spotkałem tę właściwą kobietę. Przyciągnął ją do siebie i przytulił, a ona pozwoliła sobie na chwilę wytchnienia. Chłonęła jego ciepło, czerpała siłę z objęć silnego mężczyzny. Wreszcie się od niego odsunęła. Nie miała pewności, czy miłość oznacza, że można polegać na drugiej osobie, ale z doświadczenia wiedziała, że takie pobłażanie sobie często nie wychodziło na zdrowie ani temu, kto polegał, ani wspierającemu.

- Nie mogę o tym teraz myśleć. Ani o tym, ani co w związku z tym czuję. Muszę po prostu zrobić następny krok i sprawdzić, gdzie się znajdę.

- Nie ma sprawy.

Henry rozszczekał się szaleńczo i chwilę później na żwirowanym podjeździe zazgrzytały koła. Laine poczuła skurcz w żołądku, ale wyprostowała ramiona.

- Przyjechali. - Pokręciła głową przecząco, zanim Max zdążył się odezwać. - Nie, poradzę sobie sama. Podeszła do drzwi, otworzyła je i stanęła w progu. Jenny bawiła się z Henrym.

- Ja cię chyba rzeczywiście kocham! - zawołała przyjaciółka. - Dałam się wyciągnąć z łóżka i zaprosić tutaj przed ósmą rano! To się nazywa przyjaźń!

- Przepraszam, że tak wcześnie.

- Obyś tylko miała coś do jedzenia.

- Mam... mam ciasto kakaowe, ale...

- Dla mnie bomba. A wy co będziecie jeść? - Wybuchnęła śmiechem, lecz nagle zamilkła, spostrzegłszy Maxa. - Nie wiem, jak mam pana traktować. Dlaczego pan nie powiedział, że jest detektywem z wielkiego miasta?

- Jenny... - Laine objęła przyjaciółkę za ramiona i poprowadziła do salonu. - Sprawa jest dość skomplikowana. Vince, chodź. Wejdźcie, proszę, i usiądźcie.

- A nie możemy iść do kuchni? Tam jest bliżej do jedzenia. - Jenny, gładząc się po brzuchu, zrobiła krok we właściwszą stronę.

- Dobrze. - Laine westchnęła ciężko i zamknęła za Vince'em drzwi wejściowe. - Jak wolisz. - Poszła za gośćmi. - Nie bardzo wiem, od czego zacząć.

- Postawiła na stole czajniczek z herbatą ziołową, zaparzoną specjalnie dla Jenny. - Przede wszystkim chcę was przeprosić. - Nalała kawy, pokroiła ciasto. - Nie byłam wobec was szczera.

- Kotku... - Jenny podeszła do Laine, metodycznie układającej brązowe kawałki na granatowym talerzu deserowym. - Masz jakieś kłopoty?

- Chyba tak.

- Jakoś sobie poradzimy. Prawda, Vince? Vince dotąd przyglądał się Laine bez słowa.

- Jen, usiądź. Pozwólmy jej mówić.

- Pomożemy ci - powtórzyła Jenny, ale usiadła. Przeszyła Maxa ostrym spojrzeniem. - Przez pana te kłopoty?

- Nie, nie przez niego - zaprzeczyła Laine pośpiesznie. - Naprawdę. Posłuchajcie... Nie nazywam się Laine Tavish. Nazywam się... Zmieniłam nazwisko legalnie, używam go od osiemnastego roku życia, ale wcześniej nazywałam się Elaine O'Hara. Moim ojcem jest Jack O'Hara. Przypuszczam, że Vince już zdążył go sprawdzić, więc wie, że miał na sumieniu sporo różnych występków. Głównie oszustwa i kradzieże. Jenny miała oczy jak spodki.

- To on nie jest właścicielem restauracyjki w Nowym Meksyku?

- Właścicielem restauracyjki jest Rób Tavish, mój ojczym. Mój ojciec trafił do pudła... - przerwała i westchnęła ciężko. Jak szybko wracają dawne nawyki! Poprawiła się: - ...został aresztowany i skazany za oszustwa przy sprzedaży nieruchomości, kiedy miałam jedenaście lat. Nie pierwszy raz go złapano, ale tym razem moja matka miała dosyć. Dużo później zdałam sobie sprawę, że to o mnie się bała. Bo ja uwielbiałam ojca i z pieśnią na ustach szłam w jego ślady. A jak na swój wiek byłam niezła.

- Kradłaś? - W głosie Jenny było tyle samo zgrozy co zachwytu, Laine musiała się uśmiechnąć.

- W zasadzie raczej odwracałam uwagę, ale tak, również kradłam. Moją specjalnością stało się opróżnianie kieszeni. Miałam zwinne ręce, a przy tym człowiek, który zorientuje się, że zniknął mu portfel, nie patrzy podejrzliwie na jedenastoletnią dziewczynkę.

- Jasny gwint! - Tylko tyle zdołała wykrztusić Jenny. - Podobała mi się ta zabawa. Była ryzykowna, a jednocześnie łatwa. Mój lec... potrafił sprawić, że to się wydawało zabawne. Nigdy nie przyszło mi Igłowy, że okradzionemu przeze mnie człowiekowi mogło zabraknąć pieniędzy na zapłacenie czynszu. Albo że para oskubana z kilku tysięcy z powodu fałszywej umowy kupna nieruchomości straciła oszczędności całego życia i fundusz powierniczy przeznaczony na naukę dzieci w college'u. Dla mnie to była tylko zabawa, ludzie byli pionkami.

- Miałaś tylko jedenaście lat! - przypomniał Max. - Trudno cię o to winić.

- Mniej więcej wtedy wszystko się skończyło. Matka postanowiła zmienić naszą przyszłość. Swoją i moją. Rozwiodła się z ojcem i wyprowadziła, zmieniła nazwisko, zaczęła pracować jako kelnerka. Przez pierwszych kilka lat stale się przeprowadzałyśmy. Nie po to, żeby zniknąć ojcu z oczu - tego by nie zrobiła. Obiecała zawsze go zawiadamiać, gdzie jesteśmy, pod warunkiem że nie będzie mnie na nowo wciągał do swoich gierek. Dotrzymywała obietnicy. On też. Nie wiem, które z nas trojga było tym najbardziej zaskoczone, ale nie złamał słowa ani razu. Przeprowadzałyśmy się ciągle, bo gliniarze nas nachodzili... - przerwała i uśmiechnęła się słabo do Vince'a. - Wybacz, ale jak już człowiek zyska reputację oszusta i złodzieja, nawet tylko powodu przestawania w nieodpowiednim towarzystwie, miejscowe władze ciągle mają cię na oku. Mama chciała zacząć życie od początku, bez zbędnego bagażu. I mnie także chciała zapewnić czysty start. Nie było jej łatwo. Kochała Jacka. W dodatku ja wcale jej nie pomagałam. Uwielbiałam dawne zabawy wymyślane przez ojca i wcale mi się nie podobało, że nagle się skończyły, a tata zniknął z mojego życia. - Dolała kawy do kubków, choć własną ledwie tknęła. - Ona jednak postawiła na swoim. Wreszcie zaczęłam ją rozumieć, zobaczyłam jej dumę, satysfakcję, że zarabia na siebie. I to uczciwie... po jakimś czasie przestałyśmy się co chwila przeprowadzać. Skończyło się skowanie w środku nocy i ucieczki z mieszkania czy hotelowego pokoju, matka też dotrzymała słowa. Wielki Jack potrafił obiecywać gruszki na wierzbie, ale rzadko dotrzymywał słowa. Natomiast mama, jeśli coś obiecała, tak było. - Nikt się nie odzywał. Laine podeszła do lodówki, wyjęła z niej dzbanek z wodą, w której pływały plastry cytryny. Nalała sobie do szklanki, wypiła kilka łyków. - Tak czy inaczej, wszystko się zmieniło. A kiedy poznała Roba Tavisha, kolejny raz zaczęła nowe życie. Rób jest wspaniałym człowiekiem. Szaleje za moją mamą i zawsze był dla mnie dobry. Miły, grzeczny, uprzejmy... Przyjęłam jego nazwisko. Stałam się Laine Tavish, ponieważ Laine Tavish jest odpowiedzialna. Może mieć własny dom, prowadzić sklep, żyć jak przyzwoity człowiek. Może bez tych wszystkich radosnych chwil uniesienia, jakie poznała w dzieciństwie, ale też bez bolesnych upadków. Wydawało mi się to właściwe. Dlatego kiedy pytaliście mnie o przeszłość albo okres dorastania, opowiadałam wam to, co moim zdaniem pasowało do Laine Tavish. Wstyd mi, że was okłamywałam. I to wszystko. Nie wiem, jak was przepraszać. Na długą chwilę zapadła cisza.

- Ale numer! - Jenny wpatrywała się w Laine, kręcąc głową. - Jak tylko mi się to wszystko poukłada w głowie, będę miała mnóstwo pytań i komentarzy, ale na razie chciałabym wiedzieć, jak się to ma do twoich kłopotów.

- Słyszałam takie powiedzenie, że człowiek nie może uciec przed własną przeszłością - powiedziała Laine. Zobaczyła, że Vince wolno kiwa głową. Najwyraźniej poskładał fragmenty łamigłówki. - Willy Young.

- Mężczyzna, który wybiegł pod koła samochodu - stwierdziła Jenny.

- Tak. Wspólnik mojego ojca. I przyjaciel. Byli sobie bliscy jak bracia, czasami miałam wrażenie, że z nami mieszka. Nazywałam go wujkiem. Tutaj go nie poznałam. Przysięgam, Vince, musisz mi uwierzyć. Ostatni raz widziałam go bardzo dawno temu, po prostu go nie poznałam. Dopiero po wypadku, kiedy... Boże, kiedy umierał... - Napiła się jeszcze wody, szklanka drżała jej w dłoniach. - Taki był smutny, jak go nie poznałam i właściwie nawet zbyłam... a chwilę później leżał na ulicy, cały we krwi. Umierający. Zaśpiewał wtedy kilka słów głupiej piosenki, którą dawniej często śpiewał z ojcem w duecie, „Żegnaj, kosie”. Zawsze ją śpiewali, kiedy zaczynaliśmy się pakować przed ucieczką z hotelu. Wtedy zdałam sobie sprawę, kim jest, tylko że już było za późno. Nie powiedziałam ci o tym, pewnie popełniłam błąd, ale tak czy inaczej, nie powiedziałam.

- Po co do ciebie przyszedł?

- Nie bardzo mieliśmy okazję porozmawiać... Nie dałam mu szansy - poprawiła się.

- Nie ma sensu się nad tym rozczulać - odezwał się szorstko Max. Laine przełknęła łzy.

- Pewnie masz rację. Kiedy myślę o tym teraz, wiem, że był zdenerwowany, spięty i zmęczony. Dał mi wizytówkę, o tym ci powiedziałam, był na niej ręcznie dopisany numer telefonu. Naprawdę byłam przekonana, że chciał mi coś sprzedać. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że próbował ze mną porozmawiać. - Spojrzała na swoją pustą szklankę, odstawiła ją na bok. - Przypuszczam, że przysłał go mój ojciec. Jedną z najlepszych umiejętności Willy'ego stanowiło wtapianie się w tłum. Był niewysoki, nieokreślony, pozbawiony cech charakterystycznych. Jack natomiast wielki, rudowłosy, był zawsze widoczny, więc podejrzewam, że wysłał Willy'ego do mnie, żeby mi coś dał albo coś powiedział... Ale biedakowi się nie udało. Powiedział tylko „Teraz on wie, gdzie jesteś”. I kazał mi ukryć psiaka. Choć tego ostatniego słowa nie jestem pewna. Może to był „pisak”? Bez sensu.

- Co takiego?! - Max mało nie zerwał się na równe nogi. - Zamierzałaś mi o tym powiedzieć?

- Owszem. - Głos Laine był słodki jak miód. - A jednocześnie uważam, że nie masz żadnego prawa do pretensji. Ubezpieczenie! - prychnęła. - Myślałby kto!

- Do licha, przecież tu naprawdę chodzi o ubezpieczenie! Gdzie ten pies? Co z nim zrobiłaś? Policzki jej zapłonęły żywym ogniem. Wcale nie z zakłopotania, ale wściekłości.

- Nie dał mi ani psiaka, ani pisaka, ani nic innego. Nie mam twoich kretyńskich brylantów. Ten człowiek był w agonii, umierał. - Wbrew woli łzy napłynęły jej do oczu, głos się załamał. - Umierał mi na rękach, było już za późno na cokolwiek.

- Zostaw ją w spokoju. - Jak niedźwiedzica broniąca młodych, Jenny stanęła pomiędzy Maxem i Laine, objęła przyjaciółkę i przytuliła. - Daj jej spokój. Vince pocieszająco poklepał Laine po ramieniu, ale na Gannona patrzył ostrym wzrokiem.

- Co to za brylanty?

- Warte dwadzieścia osiem, przecinek, cztery miliona dolarów, skradzione z „International Jewelry Exchange” w Nowym Jorku półtora miesiąca temu, Ubezpieczone były przez mojego klienta, firmę „Reliance Insurance”, bardzo chciałaby doprowadzić do ich odnalezienia. Moim zdaniem zostały ukradzione przez Jacka O'Harę, Williama Younga oraz trzeciego wspólnika, którym najprawdopodobniej jest Alex Crew.

- O jasny gwint! - szepnęła Jenny.

- Ja nie mam z tym nic wspólnego - powtórzyła Laine znużonym głosem. Nie mam tych brylantów, w życiu ich nie widziałam, nie wiem, gdzie są. Oddam się badaniu wykrywaczem kłamstw.

- Niestety, ktoś jest przekonany, że je masz albo przynajmniej wiesz, gdzie je ukryto.

Wdzięczna za pomoc Laine wsparła głowę na ramieniu Jenny i skinęła Vince'owi.

- Najwyraźniej. Możesz przeszukać dom. Razem z Maxem, jeśli macie ochotę. Możecie zrewidować sklep. Dam wam pełny wgląd w moje bilingi telefoniczne, wyciągi bankowe... co tam jeszcze. Proszę was tylko o zachowanie dyskrecji, żebym mogła żyć jak dotąd.

- Czy wiesz, gdzie jest twój ojciec?

- Nie mam pojęcia.

- Co wiesz o Aleksie Crew?

- W życiu o nim nie słyszałam. Nadal trudno mi uwierzyć, że Jack O'Hara mógłby mieć cokolwiek wspólnego z tym skokiem. Jest za drobną płotką na taką akcję.

- Gdybyś musiała skontaktować się z ojcem, co byś zrobiła?

- Nigdy nie czułam takiej potrzeby. - Potarła piekące oczy. - Naprawdę nie wiem. Pojawił się w moim życiu kilka razy, odkąd matka od niego odeszła. Na przykład kiedy skończyłam college, dostałam przesyłkę ekspresową z biletem pierwszej klasy na Barbados i voucherem na tygodniowy pobyt w luksusowym hotelu. Wiedziałam, że to od niego, i niewiele brakowało, a byłabym nie pojechała. Ale wakacje na Barbados! Tam się spotkaliśmy. Bawiliśmy się świetnie, w jego towarzystwie nie można inaczej. Był ze mnie bardzo dumny, z tego, że skończyłam college. Nigdy nie miał za złe ani mojej mamie, ani mnie, że zniknęłyśmy z jego życia, raczej go to smuciło. Od czasu do czasu pojawiał się znienacka. Ostatni raz widziałam go, zanim się tutaj przeprowadziłam. Wtedy mieszkałam w Filadelfii.

- Sprawy z Nowego Jorku mnie nie obchodzą - oświadczył Vince - ale włamanie do twojego domu i sklepu, no i śmierć Williama Younga - owszem.

- Jeśli przyszło ci do głowy, że to mój ojciec skrzywdził Willy'ego, to się mylisz. Nawet gdyby w grę wchodziła suma dziesięć razy większa. I taki typ włamania to też nie w jego stylu. Nie zrobiłby mi czegoś takiego. Dokładnie rzecz biorąc: nikomu by tego nie zrobił. On mnie kocha. Po swojemu, ale bardzo mocno. I takie brutalne akcje są naprawdę nie w jego stylu.

- Co wiesz o tym Aleksie Crew? - spytał Vince Maxa.

- Wystarczająco dużo, by stwierdzić, że Jack i Willy wpadli w złe towarzystwo. Czwarty wspólnik, Myers, pracownik tego okradzionego jubilera w Nowym Jorku, został zastrzelony. W zasadzie wykonano na nim egzekucję. Ciało znaleziono w spalonym samochodzie w New Jersey. - Zerknął na Laine. - O'Hara znał tego człowieka wcześniej. Ale ani on, ani Young nie popełnili w przeszłości żadnych przestępstw z użyciem siły czy wykorzystaniem broni. Nie mogę tego samego powiedzieć o Aleksie Crew... Chociaż nigdy nie sądzono go za morderstwo, kilkakrotnie był podejrzany. To śliski drań, sprytny i przebiegły. Dostatecznie cwany, żeby wiedzieć, że ten towar jest gorący, że trzeba poczekać, aż ostygnie, zanim spróbuje się go spieniężyć albo wywieźć z kraju. Może któregoś z nich poniosła chciwość i zaczai się niecierpliwić.

- Jeżeli to był Alex Crew, jeżeli przeze mnie ma nadzieję trafić do mojego ojca, to czeka go gorzkie rozczarowanie.

- Co nie oznacza, że zrezygnuje - zauważył Max. - Jeżeli pojawił się w tej okolicy, może tu być nadal. Zabrał mi portfel, więc już wie, kim jestem i po co tu przyjechałem. - Odruchowo dotknął opatrunku na skroni. - Na razie będzie się musiał zastanowić nad następnym ruchem. Mam jego zdjęcia. Lubi zmieniać wygląd, przybiera nowe tożsamości, ale jeśli jest w mieście, może któreś z nas go rozpozna.

- Zrobię odbitki dla moich ludzi - zdecydował Vince. - Podciągnę to pod współpracę z władzami Nowego Jorku przy poszukiwaniu podejrzanego, widzianego w okolicy. Będę się starał omijać Laine w tej sprawie, jak długo się da.

- Świetnie.

- Dzięki, Vince. - Laine uniosła ręce i zaraz je opuściła. - Dziękuję ci.

- Myślałaś, że będziemy na ciebie źli? - spytała Jenny. - Myślałaś, że to koniec przyjaźni?

- Tak właśnie myślałam.

- Obraziłaś mnie, ale odpuszczę ci, bo jesteś okropnie zmęczona. A co z nim? - Głową wskazała Maxa. - Jemu wybaczasz?

- Biorąc pod uwagę okoliczności, chyba nie mam innego wyjścia.

- No dobrze, to ja też mu wybaczę. Rany, właśnie zdałam sobie sprawę, że przez to całe słuchanie kompletnie zapomniałam o jedzeniu. Daj trochę. - Sięgnęła po kawałek ciasta, ugryzła i podjęła z pełnymi ustami: - Lepiej zamieszkaj u nas, póki się to wszystko nie wyjaśni.

- Kochana jesteś. - Łzy znowu napłynęły Laine do oczu, więc wstała, by zaparzyć więcej kawy, a jednocześnie odzyskać panowanie nad sobą. - Dzięki ci za propozycję, ale powinnam zostać w domu. Nie martw się o mnie, nic mi się nie stanie, Max będzie mnie pilnował. - Odwróciła się akurat na to, by zobaczyć jego zdumioną minę. Uśmiechnęła się leciutko. - Zgodzisz się Max?.

- Tak. Oczywiście. - Spojrzał na Jenny. - Będę jej pilnował.

- A na razie ponieważ przeszedłeś lekki wstrząs mózgu, to może położysz odpoczniesz. Ja muszę się przebrać i jechać do pracy. Pora otwierać.

- Nie ma mowy - sprzeciwiła się Jenny. - To ty powinnaś iść na górę i na kilka godzin zameldować się w łóżku. Nic się nie stanie, jeśli raz nie otworzysz sklepu.

Odnoszę wrażenie, że wszyscy obecni tu przedstawiciele prawa, zarówno państwowi jak i prywatni, zgodzą się, że powinnam się zachowywać jak zwykle.

- Co fakt, to fakt. Będziemy mieli na oku i sklep, i dom, do czasu aż to wszystko się skończy - stwierdził Vince, a potem zwrócił się do Maxa. - Pamiętaj o tych zdjęciach.

- Podrzucę jak najszybciej. Laine odprowadziła przyjaciół do drzwi.

- Mam do ciebie mnóstwo pytań - oznajmiła Jenny. - Musimy sobie urządzić babski wieczór i spokojnie poplotkować. Zdarzyło ci się rozpruć komuś kieszeń nożem?

- Jenny! - Vince wzniósł oczy do nieba.

- Na litość boską, ciekawość to pierwszy stopień do wiedzy! No dobrze, powiesz mi później. A ogrywałaś ludzi w trzy karty? - wołała jeszcze, gdy Vince ciągnął ją do samochodu. - Pogadamy później, ale musisz mi wszystko powiedzieć ze szczegółami.

- Szczególna osoba - zauważył Max, obserwując, jak szeryf sadzał żonę aucie.

- O tak. Szczególna i niezastąpiona. Najwspanialszy prezent od losu. - dopiero kiedy samochód zniknął jej z oczu, zamknęła drzwi. - Uf... poszło lepiej, niż się spodziewałam.

- Lepiej ci idzie wybaczanie mnie niż sobie.

- Robiłeś co do ciebie należało. Umiem docenić etykę zawodową. - Lekko wzruszyła ramionami i skierowała się w stronę schodów. - Muszę się pozbierać i ruszać do miasta.

- Laine... jednego nie rozumiem: kiedy ci oświadczyłem, że się stąd nie wyniosę, myślałem, że mnie pobijesz. A teraz mi mówisz, że mam z tobą zamieszkać. Co się stało, że zmieniłaś zdanie? Oparła się na poręczy.

- Powodów jest kilka. Po pierwsze, nie jestem tchórzem, ale też korzystam z szarych komórek. Nie chcę mieszkać sama, na przedmieściu, na odludziu, nie mając pewności, czy przypadkiem nie wróci tu osoba, która wyraźnie mi źle życzy. Dlatego nie zamierzam ryzykować, że mój pies albo ja będziemy mieli nowe kłopoty.

- Rozsądne podejście.

- Dlatego też biorę sobie tajniaka z wielkiego miasta, który, jak zakładam, mimo widocznych dowodów świadczących przeciwko tej tezie, potrafi jednak o siebie zadbać. Przestąpił z nogi na nogę.

- Tak, potrafię o siebie zadbać.

- Dobrze wiedzieć. Dalej: ponieważ mam dostać swoją dolę po odzyskaniu brylantów, wolę cię mieć pod ręką, żeby wiedzieć na bieżąco, co robisz w tej sprawie. Siedemset tysięcy dolarów mi się przyda, tak samo jak facet pod ręką.

- Praktyczne.

- I ostatnia sprawa: lubię seks i nie widzę powodu, żeby się go wyrzekać. Łatwiej mi będzie zaciągnąć cię do łóżka, jeśli będziesz tu mieszkał. - Ponieważ tego najwyraźniej nie umiał trafnie podsumować, tylko się uśmiechnęła. - Idę pod prysznic.

- Dobrze - udało mu się wykrztusić, kiedy już zniknęła na piętrze. - Wszystko jasne.

Pół godziny później zeszła na dół świeżutka jak wiosenny poranek, ubrana w spodnie oraz krótki zielony żakiet. Włosy spięte po bokach srebrnymi grzebykami spływały na ramiona rudą kaskadą. Podała Maxowi miedziane kółko z kluczami.

- Frontowe i tylne drzwi - powiedziała. - Będę wdzięczna, jeśli wróciwszy do domu przede mną, wypuścisz Henry'ego, żeby się mógł wyszaleć.

- Nie ma sprawy.

- Jeśli ja będę gotowała, ty zmywasz naczynia.

- Stoi.

- Lubię mieć w domu porządek i nie zamierzam po tobie sprzątać.

- Mamusia nauczyła mnie podstawowych zasad.

- To chyba na razie wszystko. Muszę już iść.

- Chwileczkę. To były twoje zasady. Moje są takie: masz zawsze pod ręką ten numer telefonu. - Wetknął jej w dłoń wizytówkę. - To moja komórka. Dzwonisz do mnie za każdym razem, kiedy jedziesz do domu. Jeżeli z jakichś przyczyn zamierzasz gdzieś zboczyć, też mi o tym mówisz.

- Dobrze. - Wsunęła kartonik do kieszeni.

- Zadzwonisz pod ten numer także wtedy, gdyby coś się stało, cokolwiek, co cię zaniepokoi. Obojętne, jak mało ważne, chcę o tym wiedzieć.

- W porządku, jeśli zadzwoni do mnie teleankieter, dam ci znać.

- Mówię zupełnie poważnie.

- Dobrze już, dobrze. Coś jeszcze? Zaraz będę spóźniona.

- Jeżeli twój ojciec się odezwie, też mi o tym powiesz. Pamiętaj. - Podkreślił, widząc jej minę. - Twoja wątpliwa lojalność w niczym mu nie pomoże.

- Na pewno nie pomogę wsadzić go za kratki. Tego nie zrobię.

- Nie jestem gliną, nie wsadzam ludzi za kratki. Chcę tylko się dowiedzieć, gdzie są brylanty, żeby dostać swoją dolę. I zadbać, żeby żadne z nas nie straciło przy tym życia ani zdrowia.

- Jeżeli mi przysięgniesz, że go nie wydasz za żadną cenę, ja obiecam, że ci powiem, jeśli będę coś o nim wiedziała.

- Załatwione. - Wyciągnął rękę, potrząsnął dłonią Laine, a potem przyciągnął ją do siebie, aż wpadła mu w ramiona. - A teraz buziak na pożegnanie.

- Niech będzie.

Oparła dłonie na jego biodrach, wspięła się na palce i przycisnęła usta do jego warg. Na tych kilka chwil przestała się śpieszyć, drażniła go językiem, zębami, napawała się ciepłem jego palców przeczesujących jej włosy. Gdy wezbrała w niej fala gorąca, zsunęła dłonie na pośladki Maxa i ścisnęła. Serce waliło jej jak oszalałe, a jednocześnie bawiło ją uczucie całkowitej władzy nad tym potężnym mężczyzną.

- Jeszcze trochę i nie wyjdę - szepnęła mu do ucha i odsunęła się od niego.

- Teraz ja cię pocałuję na do widzenia, Roześmiała się głośno, gładząc go po piersi.

- O, nie. Urządź się i przygotuj mi buziaka na dzień dobry. Powinnam wrócić koło siódmej.

- Będę czekał.

Wyszli razem, Max jechał do miasta tuż za Laine, dopiero tam ich drogi się rozdzieliły: ona otworzyła sklep, a on pojechał do hotelu. Zatrzymał się przy ladzie recepcji i poprosił o rachunek.

- Panie Gannon! - recepcjonistka była wstrząśnięta widokiem opatrunku. - Co się panu stało? Miał pan wypadek?

- Nie, to nie był wypadek. Nic mi nie będzie. Za kilka minut zwolnię pokój. Wsiadł do windy. Już wcześniej podjął decyzję, że zabierze się do notatek i raportów dopiero u Laine. W końcu i jemu należy się trochę wygody. Był przyzwyczajony do ciągłych podróży, toteż potrafił spakować się szybko i sprawnie. Kwadrans po wejściu do hotelowego pokoju przewiesił torbę z ubraniami przez jedno ramię, laptop przez drugie i wyszedł.

Przy ladzie recepcji przebiegł wzrokiem rachunek i podpisał wydruk obciążenia konta.

- Mamy nadzieję, że dobrze się panu u nas mieszkało.

- Jak najbardziej. - Zerknął na identyfikator z imieniem dziewczyny.

- Marti, mam jeszcze jedną sprawę. - Pochylił się, wyjął skoroszyt z torby, a z niego fotografie Jacka O'Hary, Williama Younga oraz Alexa Crew. Rozłożył je na kontuarze. - Widziałaś któregoś z nich?

- Zaraz... - Zerknęła na niego ciekawie. - A dlaczego pan pyta?

- Szukam ich. - Proste stwierdzenie poparł uśmiechem o natężeniu tysiąca watów. - To jak?

- Zaraz... - powtórzyła, ale tym razem patrzyła na fotografie. - Nie, chyba nie. Przykro mi, żadnego z nich sobie nie przypominam.

- Nic nie szkodzi. Jest ktoś na zapleczu? Może zechciałby zerknąć?

- Tak, oczywiście. Jeśli pan zaczeka, poproszę Mike'a. Cała scena powtórzyła się z recepcjonistą, tyle że tym razem Max odpuścił sobie zniewalający uśmiech - ale efekt uzyskał ten sam.

Wstawił torby do bagażnika i ruszył w drogę. Najpierw zawiózł zdjęciu Vince'owi, zaczekał na zrobienie kopii. Potem krążył po okolicy, zatrzymując się w hotelach, motelach oraz hotelach w promieniu dwudziestu kilku kilometrów.

Po trzech godzinach zyskał jedynie rosnący ból głowy. Połknął cztery ibuprofeny, jak cukierki owocowe, w jakimś podmiejskim sklepiku kupił gorący kanapkę.

Dojechawszy do domu Laine, szczodrze podzielił się wystygłą kanapką z wdzięcznym Henrym, mając szczerą nadzieję, że pozostanie to ich małą tajemnicą. Ponieważ ból głowy przycichł i przybrał postać niemiłego tętnienia, Max postanowił wykorzystać resztę dnia na rozpakowanie, zorganizowanie sobie jakiegoś miejsca do pracy i przejrzenie notatek.

Mniej więcej dziesięć sekund przeznaczył na podjęcie decyzji, gdzie ułożyć swoje ubrania. Ponieważ pani domu oznajmiła, że życzy go sobie mieć w łóżku, na pewno powinien swoje rzeczy umieścić pod ręką.

Otworzył szafę. Wyobraził sobie Laine w niektórych ciuszkach, a potem bez niczego. Zauważył, że podobnie jak jego matka najwyraźniej darzyła szczególnym uczuciem buty.

Jeszcze parę chwil namysłu i doszedł do wniosku, że miał prawo do własnego miejsca w szufladzie.

Ponieważ przekładając bieliznę Laine czułby się jak zboczeniec, postanowił ulokować swoje drobiazgi obok barwnej armii starannie poskładanych swetrów i koszulek.

Z Henrym przy nodze obejrzał gabinet Laine, potem salonik i pokój gościnny. Śmieszne biureczko w gościnnym niespecjalnie mu odpowiadało, ale była to najlepsza wolna przestrzeń.

Rozłożył się z pracą, wystukał notatki, następny fragment raportu, przeczytał jedno i drugie, wprowadził kilka poprawek. Sprawdził pocztę elektroniczną, następnie pocztę głosową i odpowiedział na wiadomości, które tego wymagały.

A potem jakiś czas siedział przy biureczku, wpatrując się w sufit i rozważając w myślach różne teorie.

„Teraz on wie, gdzie jesteś”.

Co za „on”? Może ojciec Laine? Ale skoro Willy wiedział, gdzie jej szukać, Wielki Jack najprawdopodobniej także. Na dodatek z tego, co mówiła Laine, wynikało, że Jack zwykle wiedział, gdzie szukać córki, tylko się z nią nie kontaktował. Czyli - to nie to. „Teraz on wie, gdzie jesteś”.

Teraz. W myślach Maxa pojawił się Alex Crew.

O'Hara nigdy nie był brutalny. Czego nie można powiedzieć o Aleksie Crew. Jack nie pasował na zabójcę, który dwa razy strzelił w tył głowy pracownikowi jubilera. Idąc dalej tym śladem, należało wysnuć wniosek, że Willy nie miał żadnego powodu bać się swojego starego kumpla.

Bardziej prawdopodobne, znacznie bardziej prawdopodobne, że wpadł na tego trzeciego, którym według przekonania Maxa był Alex Crew. Innymi słowy, Crew zjawił się w Angel's Gap.

Wszystko to jednak nadal nie wyjaśniało, gdzie Willy ukrył kamienie.

Chciał je dać Laine. Dlaczego, na litość boską, Willy albo Jack O'Hara Mięliby wystawić Laine człowiekowi pokroju Alexa Crew? Obracał ten wątek w myślach jakiś czas, jednak do niczego nie doszedł, krześle zrobiło mu się niewygodnie, więc wyciągnął się na łóżku i na chwilę zamknął oczy.

Krótka drzemka pomoże zebrać myśli. Zasnął jak kamień.

9

Tym razem to on obudził się otulony narzutą. Wrócił do rzeczywistości w taki sam sposób, jak zasnął: szybko i całkowicie.

Zerknął na zegarek i skrzywił się, widząc, że przespał całe dwie godziny. Tak czy inaczej do siódmej zostało jeszcze trochę czasu, więc gdyby Laine nie wróciła wcześniej, zdążyłby ją przywitać.

Stoczył się z łóżka, połknął jeszcze kilka tabletek na ból głowy, a potem ruszył na dół poszukać Laine.

Kilka kroków od kuchni wyszedł mu na spotkanie smakowity zapach i poprowadził nieomylnie do celu.

Piękny widok, pomyślał Max, patrząc na gospodynię.

Laine, ubrana w spodnie oraz nieskazitelnie białą koszulę, przepasana ściereczką, mieszała coś drewnianą łyżką o długim trzonku w parującym garnku. Robiła to w rytm muzyki dobiegającej z miniwieży stojącej na kuchennym blacie. Max rozpoznał Marshall Tucker, robiących coraz większą karierę.

Pies leżał rozciągnięty na podłodze, przeżuwając węzeł z grubej liny, który wyraźnie przeszedł już niejedno. W niebieskim wazonie na stole stały wesołe narcyzy z żółtymi środkami. Obok deski do krojenia piętrzyły się kolorowe warzywa.

Max nigdy nie był domatorem... tak mu się w każdym razie zdawało. Teraz jednak doszedł do wniosku, że mógłby zmienić zdanie. Tak, mógłby patrzeć na taki obrazek przez następnych czterdzieści lub pięćdziesiąt lat i nadal byłby zachwycony.

Henry przywitał go dwoma uderzeniami ogona o podłogę, po czym wstał i szturchnął go przeżutą liną w udo. Laine postukała łyżką o brzeg garnka.

- Dobrze ci się spało? - spytała.

- Nieźle, ale pobudka była jeszcze lepsza. - Chwycił psią zabawkę, szarpnął na próbę i już w następnej chwili toczył prawdziwą wojnę na przeciąganie liny.

- Teraz to wpadłeś! - zawołała Laine, widząc, co się dzieje. - On tak potrafi całymi godzinami. Max wykręcił linę z psiego pyska i rzucił ją nisko w stronę frontowych drzwi. Henry zabuksował na terakocie, wyrwał jak rakieta, a sekundę później zadudnił na deskach w przedpokoju.

- Wróciłaś wcześniej.

- Podszedł do Laine, odwrócił ją tyłem do kuchennego blatu i oparł dłonie na jej biodrach, zamykając ją w klatce swoich ramion. Pochylił się i pocałował jej usta.

Chciała go objąć w pasie, ale jakoś zabrakło jej siły. Miała wrażenie, że się rozpuszcza, że bezwolnie oddaje się w słodką niewolę. Serce biło coraz szybciej, w głowie czuła pustkę. Oczy zdołała otworzyć dopiero, kiedy Max odsunął się i uśmiechnął szeroko.

- Witaj, Laine.

- Witaj. Nie spuszczając z niej wzroku, sięgnął po psią linę.

- Coś tu pięknie pachnie... - powąchał jej szyję - i to nie tylko ty.

- Robię kurczaka z makaronem fettuccine w lekkim sosie śmietanowym. Zajrzał do garnka, gdzie bąbelkowała gęsta ciecz.

- Żartujesz sobie ze mnie?

- Owszem, ale akurat nie teraz. W lodówce chłodzi się butelka pinot noir. wiesz ją otworzyć?

- Już się robi. - Uwolnił Laine, stoczył kolejną rundę z Henrym, a wygrawszy ją, rzucił psu linę. - Ty naprawdę umiesz gotować! - stwierdził, wyjmując wino.

- Lubię coś upichcić od czasu do czasu. Ponieważ zwykle jadam w domu na, nie muszę się specjalnie przemęczać. Raz na jakiś czas przyda mi się odmiana.

- Cieszę się, że mogłem być pomocny. - Wziął z ręki Laine korkociąg, przyjrzał się srebrnej śwince na uchwycie. - Naprawdę zbierasz korkociągi.

- Jak najbardziej. - Postawiła na blacie dwa kieliszki z miodowego szkła. Ogromną przyjemność sprawiało jej obserwowanie, jak Max radzi sobie z domowymi czynnościami, a jednocześnie bawi się z psem. Postanowiła jednak uwolnić go od kudłatego towarzysza. Z dolnej szafki wyjęła puszkę psich chrupek.

- Henry!

Pies natychmiast porzucił linę i puścił się w szalony taniec pełen podskoków, skomlenia i poszczekiwania. Max gotów byłby przysiąc, że w pełnych miłości ślepiach zalśniły łzy.

- Chrupka dla grzecznego pieska - oznajmiła Laine, a Henry natychmiast siadł i zastygł bez ruchu, niczym przyrośnięty do podłogi, tylko drżenie zdradzało, ile go kosztuje opanowanie emocji. Gdy pani rzuciła smakołyk, pies chwycił go w powietrzu z wprawą weterana i uciekł ze zdobyczą jak złodziej.

- Z czym to było, z kokainą?

- Fakt, Henry jest uzależniony od tych chrupek. Będzie miał zajęcie na jakieś pięć minut. - Wyjęła patelnię. - Teraz obsmażę kurczaka.

- Obsmażysz kurczaka... - powtórzył Max. - A niech mnie.

- Nietrudno zrobić na tobie wrażenie.

- Wcale mi to nie przeszkadza. - Odczekał, aż wyjmie z lodówki piersi kurczęce i zacznie je kroić w wąskie paski. - Możesz przy tym rozmawiać?

- Oczywiście. Jestem wyjątkowo utalentowana.

- Świetnie. Powiedz, jak ci poszło w sklepie? Podniosła do ust kieliszek z winem, upiła niewielki łyk.

- Chcesz wiedzieć, jak stoją sprawy sprzedaży detalicznej, czy pytasz mnie, czy widziałam coś podejrzanego.

- Jedno i drugie.

- Interesy szły dzisiaj wyjątkowo dobrze. Sprzedałam między innymi bardzo wdzięczny kabinecik Sheratona. Nie zauważyłam, żeby cokolwiek w sklepie, w moim biurze albo w magazynie zostało ruszone z miejsca. Przybyła tylko plama krwi na podłodze na zapleczu, jak rozumiem - twojej. - Nalała na patelnię oliwy i przyjrzała się Maxowi uważniej. - A jak twoja głowa?

- Lepiej.

- To dobrze. Nie widziałam żadnych podejrzanych osób poza panią Franquist, która raz czy dwa razy w miesiącu wpada zorientować się w moich cenach. A jak tobie minął dzień?

- Aż do czasu drzemki byłem upiornie aktywny. - Dolał wina do kieliszka Laine, a ona ułożyła kawałki kurczaka na rozgrzanym tłuszczu i zabrała się do przygotowywania sałatki.

- Zdarzają się takie dni, że człowiek zadaje pytania, na które w zasadzie nie dostaje odpowiedzi.

- „Nie” to także odpowiedź.

- W zasadzie tak. Dlaczego miły chłopak z Savannah przyjechał do Nowego Jorku, żeby zostać prywatnym detektywem?

- Z początku zamierzał być gliniarzem, ponieważ lubi docierać do sedna i zaprowadzać porządek. Przynajmniej o tyle, o ile to możliwe. Ale nie pasował do policji. Nie szło mu najlepiej z innymi policjantami. Z lekkim uśmiechem na ustach powróciła do sałatki.

- Nie szło mu?

- No właśnie. I jeszcze te wszystkie przepisy, zasady... za dużo tego. Hamują człowieka jak przyciasna obroża. Wobec tego chłopak doszedł do wniosku, że będzie robić to samo, ale na własną rękę. Pracować na własny rachunek i dobrze na tym wychodzić... A ja lubię być dobrze ustawiony..

- To zrozumiałe. - Polała kurczaka winem, zmniejszyła gaz, przykryła patelnię.

- Żeby żyć tak, jak lubię, muszę być dobry w swojej robocie i znajdować ludzi, którym się wiedzie jeszcze lepiej niż mnie i którzy mi zapłacą za zrobienie tego, czego oni robić nie lubią. - Wrzucił do ust słupek marchewki. - Jankesi sądzą, że chłopcy z południa, którzy wolno mówią, muszą się wolno ruszać, wolno myśleć i jeszcze wolniej działać.

Podniosła na niego oczy znad trzepaczki, którą mieszała składniki sosu do sałatki w niedużej stalowej miseczce.

- Popełniają błąd.

- Owszem, a ja z tego korzystam. Tak czy inaczej zainteresowała mnie ochrona komputerowa, kontakt z elektroniką... Niewiele brakowało, a poszedłbym w tamtą stronę, ale za mało zarabiałem. Wobec tego postanowiłem wykorzystać wszystkie swoje zdolności. W towarzystwie ubezpieczeniowym „Reliance Insurance” spodobała się moja praca, zatrudniają mnie na zlecenia. Całkiem niezły układ.

- Czy twoje zdolności obejmują także nakrywanie do stołu? , - Nabyłem tę umiejętność, jeszcze będąc dzieckiem.

- Talerze są tam, sztućce w szufladzie, serwetki obok.

- Tak jest.

Gdy Max zabrał się do nakrywania stołu, Laine wstawiła wodę na makaron. Zajrzała do kurczaka, zrobiła pod nim trochę większy gaz, wypiła kolejny łyk wina.

- Max, sporo dzisiaj myślałam o tym wszystkim.

- Tego się właśnie spodziewałem.

- Wierzę, że nie wydasz mojego ojca z kilku powodów. Po pierwsze, nie jestem ci obojętna, a po drugie, nie jego chcesz dostać. Chcesz odnaleźć te kamienie.

- To są dwa powody.

- Nie ostatnie. Jesteś dobrym człowiekiem. Nie musisz brylować - przewala na chwilę, bo Max stanął, przyglądając się jej uważnie, ale zaraz podjęła wątek - a to byłoby mocno irytujące dla kogoś mojego pokroju, ponieważ przy kimś takim byłabym zawsze tylko cieniem i czułabym się mało ważna. Jesteś dobrym człowiekiem, który może od czasu do czasu mija się z prawdą, jeśli mu to pasuje, ale też zawsze dotrzyma danego słowa. Bardzo mi to odpowiada.

- Jeśli dam ci słowo, to na pewno dotrzymam.

- I zawsze wygłaszasz odpowiednią kwestię.

Podczas gdy Laine z Maxem jedli w kuchni kurczaka z makaronem, Alex Crew w wiejskiej chatce wynajętej w parku stanowym rozkoszował się krwistym stekiem oraz przyzwoitym cabernetem.

Rustykalny styl wnętrza miał w nosie, natomiast cenił sobie prywatność i odosobnienie. W pokojach hotelowych „Strudzonego Podróżnika” w Angel's Gap zrobiło się nagle zbyt gorąco.

Maxfield Gannon... powtarzał w myślach, oglądając przy jedzeniu licencję prywatnego detektywa.

Albo jakiś wolny strzelec, polujący na nagrodę, albo tajniak wynajęty przez towarzystwo ubezpieczeniowe. Tak czy inaczej - irytujący.

Alex mógł go zabić, ale to byłby błąd. Chociaż przez dłuższą chwilę, gdy stał nad nieprzytomnym detektywem, kusiło go takie rozwiązanie. Musiał jednak wziąć pod uwagę to, że nawet tak prymitywna policja, jak w tej żałosnej dziurze zabitej dechami, w obliczu ewidentnego morderstwa ruszyłaby do akcji. Lepiej, żeby gliniarze się nadal zajmowali wlepianiem mandatów za złe parkowanie i moralnością lokalnej młodzieży.

Korzystniej było, rozmyślał, pociągając wino, korzystniej i dużo łatwiej unieszkodliwić intruza i anonimowo zawiadomić policję. Z ogromną przyjemnością wyobrażał sobie, jak ten Maxfield Gannon próbuje wyjaśnić miejscowym przedstawicielom prawa, co takiego robił w cudzym sklepie o trzeciej trzydzieści nad ranem. Na jakiś czas wszystko się pięknie skomplikuje. A Jack O'Hara bez wątpienia dostanie czytelną wiadomość przez córkę. równocześnie jednak Alex Crew był niezadowolony. Nie miał czasu rów znać terenu i musiał zmienić lokal. Wyjątkowo niewygodne.

W niewielkim notesie oprawionym w skórę zrobił listę dodatkowych długów. Kiedy już dopadnie O'Harę, a co do tego, że go złapie, nie było wątpliwości, zamierzał go szczegółowo zapoznać ze wszystkimi przewinieniami: jasno i przejrzyście. Potem wydobędzie z niego informację o miejscu ukrycia brylantów. Po rosnącej liście długów widział wyraźnie, że będzie musiał poświęcić O'Harze nieco więcej czasu, niż planował. Już się cieszył na tę myśl. Dodał do swojej listy dłużników także córkę O'Hary oraz tego prywatnego szpicla.

Stanowili oni bonus w tej wielkiej rozgrywce prowadzonej przez człowieka utożsamiającego zadawanie bólu z władzą.

Myersa potraktował łaskawie, szybko załatwił tego chciwego kretyna, z którego zrobił wtykę. Ale też Myers niczym szczególnym mu się nie zasłużył. Po prostu był na tyle głupi, by uwierzyć w swoje prawo do jednej czwartej łupu. I na tyle chciwy, by się z nim spotkać w cztery oczy na odludziu, na zamkniętej budowie, na dodatek w środku nocy. Wystarczyło go skusić obietnicą większego udziału.

Jak się tak spokojnie zastanowić, to ten człowiek naprawdę nie zasługiwał na to, żeby żyć.

Tak czy inaczej należało go zlikwidować. Jeszcze by się zaczai przechwalać albo szastać pieniędzmi na prawo i lewo, pewnie kupowałby jakieś szpanerskie samochody lub wydawałby forsę na kobiety czy co tam ludzie jego pokroju uważają za godne pożądania.

Płakał jak dziecko, szlochał i błagał o litość, gdy Alex przystawił mu pistolet do głowy. Paskudne przedstawienie, naprawdę, ale czego można się było po nim spodziewać?

Oddał bez oporu kluczyk do skrzynki pocztowej, w której schował szmacianą laleczkę z woreczkiem brylantów zaszytym w brzuchu.

To było genialne posuniecie, rzeczywiście, trzeba przyznać, że O’Hara miewał dobre pomysły.

Upchnąć drogocenne kamienie, warte grube miliony w tak niepozornym przedmiocie, w lalce, na którą nikt by nie spojrzał dwa razy... Więc kiedy już wyłączono alarmy i zamknięto budynek, kiedy gliniarze zaroili się jak mrówki, nikt nie przypuszczał, że wszystkie te śliczne kamyki są całkiem niedaleko, w zasięgu ręki, schowane w tak niewinnym miejscu. A potem została już tylko kwestia odzyskania cennego ładunku z pospolitego opakowania, gdy wszyscy szukali zaginionych brylantów wszędzie, tylko nie tam.

Owszem, Jackowi należy się uznanie za tak zdumiewające posunięcie, ale to nic nie zmienia w kwestii jego długów.

Poza tym na pewno nie wytrzymaliby przez rok, jak było uzgodnione, nie ruszając skarbu. Jak można wierzyć złodziejowi i oszustowi na słowo?

On, na przykład, nie zamierzał dotrzymać żadnej obietnicy.

A poza tym chciał mieć wszystko. Nigdy nie brał pod uwagę innej możliwości. Pozostali byli zaledwie narzędziami. A narzędzia, które spełniło już swoje zadanie, należy się pozbyć. Im skuteczniej, tym lepiej.

Tym czasem to oni wykiwali jego! Wymknęli mu się z rąk i na dodatek zabrali połowę łupu. W dodatku ich wybryk kosztował go długie tygodnie nerwów i wysiłku. Musiał się martwić, że zostaną przymknięci za jakieś żałosne oszustwo, z gatunku tych, które tak uwielbiał Wielki Jack, albo też wygadają się jakimś kanciarzom i stracą połowę jego własności. Powinni być już martwi. Wszyscy.

Fakt, że jeden z nich ciągle jeszcze żył, oddychał, chodził i ukrywał się, stanowił dla Alexa osobistą zniewagę. A on nie puszczał płazem zniewagi. Nigdy.

Miał plan. Prosty i pewny. Najpierw Myers, tak żeby to wyglądało na egzekucję, jakby go dopadł któryś z wierzycieli, finansujących jego miłość do hazardu. Potem O’Hara i Young, skretyniali idioci.

Powinni byli się zjawić, gdzie kazał im przyjść, ale ci debile nie potrafili nawet wykonać tak łatwego polecenia. Gdyby się zjawili, gdzie trzeba, zgodnie z planem, skontaktowałby się z nimi, zasiałby w nich niepokój z powodu zniknięcia Myersa umówiłby się na spotkanie w pewnym odludnym miejscu, podobnym do tego, w którym teraz sam się znajdował. Tam załatwiłby ich bez szczególnego wysiłku, ponieważ żaden nie miał nawet tyle odwagi, żeby nosić broń. Zostawiłby dowody wskazujące na powiązania ich obu z robotą w Nowym Jorku i tak urządziłby wszystko, żeby nawet najbardziej ociężały umysłowo glina domyślił się, że to złodziejskie porachunki.

A oni zniknęli. Zniweczyli jego starannie obmyślony plan, bo postanowili się okopać. Ponad miesiąc, a w zasadzie półtora miesiąca zajęło mu znalezienie tropu Willy'ego w Nowym Jorku, ale zaraz go zgubił i musiał poświęcić jeszcze więcej czasu, wysiłku i pieniędzy, by na nowo odszukać go w Maryland. No i potem ten wypadek.

Crew pokręcił głową i odkroił następny kawałek krwistego steku. Teraz i nie mógł odebrać łupu Willy'emu, będzie więc musiał wystawić rachunek Wielkiemu Jackowi oraz całej reszcie.

Na razie jednak trzeba było odpowiedzieć na pytanie, jak to zrobić. Jedząc, rozważał kolejne możliwości.

Czy zdołałby zmusić do mówienia dziewczynę? Wyciągnąć z niej informacje, gdzie znaleźć jej ojca i kamienie? Pewnie tak. Tylko że jeśli Willy wyzionął ducha, zanim przekazał jej wiadomość, byłby to niepotrzebny wysiłek. No i jeszcze ten Maxfield Gannon. Może dobrze byłoby się zorientować bliżej, co to za jeden, jaki to człowiek. Może okazałby się skłonny do wzięcia łapówki? Na pewno wiedział coś o dziewczynie, inaczej nie włamywałby się i jej sklepu.

Albo... straszna myśl... dziewczyna mogła się już ułożyć z tym Gannonem. i byłoby fatalne, pomyślał, raz po raz uderzając pięścią w stół. Fatalne dla wszystkich zainteresowanych.

Nie zamierzał się zadowolić połową łupu. To nie do przyjęcia. Wobec czego musiał znaleźć sposób na odzyskanie całej swojej własności.

Kluczem do sprawy jest dziewczyna. Trudno powiedzieć, co wiedziała, a czego nie. Ale jedno nie pozostawiało żadnych wątpliwości: była córką Jacka, ważniejszą dlań niż źrenica jego złodziejskiego oka. Mogła posłużyć za przynętę.

Rozważając to rozwiązanie, odchylił się na oparcie i starannie otarł usta serwetką. Musiał przyznać, że nie spodziewał się tutaj tak smacznych posiłków, a cisza i spokój koiły człowiekowi duszę.

Cisza. Prywatność. Doskonałe miejsce na kryjówkę. Podnosząc do ust kieliszek z winem, zaczął się uśmiechać. Cisza i spokój. Żadnych sąsiadów w pobliżu. Można bez przeszkód przeprowadzić rozmowę... ze wspólnikami. Dyskusję, która będzie dość... gorąca.

Rozejrzał się po drewnianym domku. Za oknami zapadł już mrok, jak to na wsi.

Całkiem nieźle. Naprawdę całkiem nieźle.

Dziwnie jest obudzić się u boku mężczyzny. Taki mężczyzna zajmował sporo miejsca, ale to nie wszystko, na dodatek Laine nie była przyzwyczajona do tego, żeby się przejmować swoim wyglądem od pierwszej chwili po otwarciu oczu z samego rana.

Przypuszczała, że z tą drugą sprawą szybko się upora, jeśli nadal będzie się budziła u boku tego mężczyzny. A jeśli chodzi o kwestię pierwszą, to wystarczy kupić większe łóżko.

Pytanie tylko, jak będzie się czuła, dzieląc z nim łóżko... i przecież nie tylko łóżko, ale w ogóle życie? Nie miała czasu się nad tym zastanowić... W za sadzie nawet nie starała się tego czasu znaleźć.

Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, co będzie za miesiąc. Ogród wybuch nie wszystkimi kolorami tęczy, a ona zacznie myśleć o ubraniach na lato, o wyniesieniu mebli ogrodowych z szopy i trzeba zaprowadzić Henry'ego na coroczną wizytę u weterynarza.

Zamierzała też urządzić przyjęcie dla Jenny, by zgodnie ze zwyczajem uhonorować przyszłą matkę bliską rozwiązania.

Otworzyła jedno oko i zerknęła na Maxa.

W jej wyobraźni za miesiąc też tutaj był. Twarz wciśnięta w poduszkę, włosy rozkosznie rozczochrane.

Innymi słowy, jeśli będzie tu za miesiąc, to doskonale.

A spróbujmy za pół roku. Znowu zamknęła oczy.

Przygotowania do Święta Dziękczynienia. Ponieważ była osobą zorganizowaną, to niezależnie od opinii Jenny - a ta uważała, że to wstrętne i mało spontaniczne - w listopadzie miała już za sobą świąteczne zakupy. Wszystkie upominki. Będzie planowała przyjęcia, zastanawiała się nad dekoracją sklepu i domu.

Zamówi sag drewna i codziennie wieczorem będzie siadywała przed kominkiem. Kupi kilka butelek szampana, żeby sobie mogli z Maxem...

O - o! Obecny!

Otworzyła oczy i znów mu się przyjrzała. Tak, był, jak najbardziej. Istniał w planach na przyszłość, a teraz leżał tuż obok, pogrążony we śnie. Natomiast Henry, żywy budzik zawsze włączający się przed zegarkiem, właśnie się przeciągał.

Miała nieodparte przeczucie, że gdyby w wyobraźni dorzuciła do przyszłościowych planów jeszcze pół roku, żeby zyskać okrągły rok, także zobaczyłaby w nich Maxa.

Błysk ciemnego brązu jego oczu zaskoczył ją. Max obudził się od razu całkowicie przytomny.

- Czułem, jak mi się przyglądasz.

- Nie przyglądałam ci się, tylko myślałam.

- To też czułem. Szybkim ruchem jednej ręki przyciągnął ją bliżej i zagarnął pod siebie. Az, że tak łatwo mu poszło.

- Muszę wypuścić Henry'ego.

- Nic mu się nie stanie, jak chwilkę zaczeka. - Zamknął dyskusję, zamykając jej usta pocałunkiem.

- Mamy swój poranny rytm - udało jej się wymamrotać. - Od wieków.

- Poranny rytm zawsze można zmienić na inny... poranny rytm. - Całował jej szyję, a puls Laine przyśpieszał do ekspresowego tempa. - Widzę, że z rana jesteś mięciutka i ciepła.

- Z chwili na chwilę coraz gorętsza Spojrzał jej w oczy.

- Rozpalona? Sprawdźmy. - Uniósł lekko jej biodra i wsunął się w nią. Błękitne oczy Laine zasnuła mgła. - Zgadza się. - Poruszając się miarowo, sycił wszystkie zmysły, rozkoszując się widokiem ukochanej kobiety w bladym świetle poranka. - Masz całkowitą rację.

Henry zaskomlał i oparł przednie łapy o łóżko. Przekrzywił łeb, jakby usiłował dojść, co też te dwie istoty ludzkie robią jeszcze w łóżku, na dodatek z zamkniętymi oczami, chociaż dawno już minął czas, żeby go wypuścić. Szczeknął raz. Stanowczy znak zapytania.

- Dobrze, Henry, dobrze... chwileczkę. Max przeciągnął czubkami palców po ramieniu Laine.

- Chcesz, żebym to zrobił?

- To już zrobiłeś, dziękuję.

- Cha, cha. Chcesz, żebym wypuścił psa?

- Nie, ja to zrobię. Taki mamy zwyczaj. Wystarczyło, że usiadła na łóżku, a Henry pognał do drzwi sypialni, w mgnieniu oka zawrócił, zatańczył w miejscu. Laine narzuciła na ramiona szlafrok. Czy zwyczaj obejmuje także zaparzenie kawy?

- Poranek bez kawy jest porankiem straconym.

- Dzięki Bogu! Wezmę prysznic i zaraz zejdę.

- Nie śpiesz się. - Odwróciła się do psa. - Czy jesteś pewien, że chcesz wyjść, Henry? Czy jesteś tego absolutnie, całkowicie pewien?

Z tonu głosu Laine i z szaleńczej reakcji psa Max domyślił się natychmiast, że odgrywają część porannego rytuału. Po chwili ze schodów dobiegły go radosne odgłosy przytupywania psich łap biegnących raz w górę, raz w dół oraz perlisty śmiech Laine. Pod prysznicem uśmiechał się przez cały czas.

Na parterze Laine otworzyła przed podskakującym Henrym drzwi przedpokoju. Jak co dzień przekręciła zamek w drzwiach wejściowych i otworzyła je na oścież, żeby pies mógł śmignąć do ogrodu jak strzała, zamiast przeciskać się przez specjalnie dla niego wycięte małe drzwiczki. Z przyjemnością zaczerpnęła świeżego powietrza.

Chwilę podziwiała wiosenne pączki, schyliła się, by powąchać fioletowe i różowe hiacynty. Potem stanęła z rękami założonymi na piersiach i przyglądała się Henry'emu na porannym obchodzie, podnoszącemu łapę przy każdym drzewie na podwórzu. Później zawsze biegł do lasu, by sprawdzić, czy nadal boją się go wiewiórki, czy zdoła wystraszyć jakąś sarnę. Ale wszystkie leśne przygody musiały ustąpić pierwszeństwa odwiecznemu zwyczajowi oznaczania terytorium. Ptaki ćwierkały radośnie, strumyczek szemrał cicho. Jeszcze czuła na skórze ciepły dotyk Maxa, jeszcze była rozpalona. W taki piękny spokojny ranek nie istnieją zmartwienia. Wróciła do przedpokoju i zamknęła za sobą drzwi. Idąc do kuchni, podśpiewywała pod nosem. Wyszedł zza drzwi. Serce jej zamarło. Otworzyła usta, ale krzyk uwiązł jej w gardle. Położył palec na wargach, prosząc o ciszę.

10

Wypuściła powietrze z płuc, cofnęła się o krok i oparła o ścianę. Dłoń i powędrowała do ust, zupełnie jakby Laine nie wiedziała: krzyknąć czy nie.

A on stał i patrzył na nią, ciągle z palcem na ustach i zawadiackim uśmiechem.

Konwulsyjnie zaczerpnęła powietrza i wypuściła je razem ze słowem wyksztuszonym szeptem.

- Tata!

- Niespodzianka! - Wysunął zza pleców drugą rękę, w garści trzymał bukiecik fiołków. - To dla ciebie. Jak się masz, moja maleńka?

- No nie. Co ty tu robisz? Jak się tu... - Nie, nie było sensu pytać, jak się dostałeś do środka. Głupie pytanie, skoro jednym z jego ulubionych zajęć było podnoszenie zapadek w zamkach. - Och, tato, coś ty narobił!

- To tak się wita starego kochanego ojca po długiej rozłące? - Otworzył szeroko ramiona. - Chodź, maleńka, niech cię uściskam. W jego niebieskich oczach, takich samych jak oczy córki, migotały płomyki radości. Włosy - jego duma - ogniście rude opadały gęstą grzywą wokół szerokiej twarzy. Na nosie i policzkach widniały piegi jak kropeczki cynamonu na śmietanie. Miał na sobie flanelową koszulę w czerwono - czarną kratę i dżinsy. Laine dobrze go znała, wiedziała, że był to ukłon w stronę miejscowych obyczajów, w każdym razie w jego pojęciu. Dopasowane stylem do całości buty aż lśniły czystością, natomiast pogniecione ubranie zdradzało, że Wielki Jack nie spał w pidżamie. Przekrzywił głowę i obdarzył córkę uśmiechem, rozbrajającym jak skamlanie szczeniaka.

Nie potrafiła się temu oprzeć. Wpadła w jego ramiona, uścisnęła go z całej siły, dała się porwać w górę i kilka razy okręcić dookoła.

- Moja kochana córeczka. Moje słonko. Moja księżniczka Laine z krainy Hara. Ciągle jeszcze z nogami w powietrzu oparła głowę na jego ramieniu.

- Tato, nie jestem sześciolatką. Skończyłam też już osiem lat i dziesięć.

- Ale nadal jesteś moją córeczką, zgadza się? Pachniał cynamonem i był silny jak grizli.

- Temu nie da się zaprzeczyć. - Wyzwoliła się z jego uścisku. - Jak się tu dostałeś?

- Pociągami, samolotami i samochodami. A w końcu na własnych nogach. Ładny masz domek, słoneczko. Jak z obrazka. Nie wiem tylko... zauważyła, że on jest właściwie w lesie? Nie mogła powstrzymać uśmiechu.

- Poważnie? To dobrze, bo ja lubię las.

- Pewnie masz to po matce. Co tam u niej?

- Wszystko w porządku. - Laine nie wiedziała, dlaczego zawsze czuła się winna, gdy o to pytał, choć przecież w jego ciekawości nie było nic złośliwego, jedynie szczere zainteresowanie. - Długo tu jesteś?

- Od wczoraj wieczór. Ponieważ zjawiłem się w tym leśnym raju dość późno, uznałem, że jesteś już w krainie marzeń i pozwoliłem sobie także zapaść w sen. Przekimałem na kanapie i muszę stwierdzić, że jest ona w żałosnym stanie. - Pomasował sobie dół pleców. - Bądź aniołem, kochanie, zrób tatusiowi kawy.

- Właśnie miałam to... - Kawa przypomniała jej o Maksie. O, do licha! - Tato, nie jestem sama - wykrztusiła, nagle przestraszona. - Pod prysznicem...

- Wiem, wiem, domyśliłem się. Przecież na podjeździe stoi samochód z rejestracją z Nowego Jorku.

- Wziął ją pod brodę. - Rozumiem, że to jakaś przyjaciółka została u ciebie na noc.

- Tato, mam dwadzieścia osiem lat. Wyrosłam z nocnych pogaduszek z przyjaciółkami. Teraz noc jest przeznaczona na seks.

- Błagam cię - Jack przycisnął dłoń do serca - powiedz, że to jednak przyjaciółka. To są sprawy, na które ojcowie muszą przymykać oczy. Co z tą kawa, maleńka? Będę ci wdzięczny, kochanie.

- Dobrze, jak sobie chcesz, ale muszę ci coś powiedzieć o... moim nocnym gościu. - Wyjęła torebkę z kawą, wsypała ziarna do młynka.

- Najważniejsze już i tak wiem. On się nie nadaje dla mojej córeczki. Jeszcze się taki nie narodził.

- Sprawa jest trochę bardziej skomplikowana. On pracuje dla towarzystwa ubezpieczeniowego „Reliance Insurance”.

- No to ma przyzwoitą robotę na etacie od dziewiątej do piątej. - Jack wzruszył potężnymi ramionami. - To akurat jestem w stanie mu wybaczyć.

- Tato...

- Porozmawiamy o tym młodym człowieku za chwilę, jeśli pozwolisz.... - Z rozkoszą wciągnął zapach świeżo zmielonej kawy. Laine wsypała ją do ekspresu. - Najwspanialsza woń na całym świecie. Dopóki się nie zaparzy, mogłabyś mi przynieść paczuszkę, którą dał ci Willy? Popilnuję ekspresu przez ten czas.

Wbiła w niego zdumione spojrzenie. Myśli i słowa krążyły jej w głowie, aż wreszcie musiała się poddać strasznej pewności. Ojciec nic nie wiedział.

- Tato, ja nie... On nie... - Pokręciła głową. - Usiądźmy.

- Tylko mi nie mów, że się jeszcze nie zjawił. - Po twarzy Wielkiego Jacka przemknął ulotny jak cień grymas irytacji. - Przyznaję, on jest z tych, co to bez mapy zabłądzą we własnej łazience, ale miał dosyć czasu, żeby tu dotrzeć. Gdyby był uprzejmy włączyć tę cholerną komórkę, dawno byśmy się znaleźli i powiedziałbym mu, że plany się zmieniły. Z przykrością muszę cię zawiadomić, Laine, że twój wujek Willy się starzeje i w dodatku na starość i roztargniony. Koszmar, pomyślała Laine, wpatrując się w kawę skapującą do dzbanka. Prawdziwy koszmar.

- Tato, on nie żyje.

- E, nie przesadzajmy, raczej ma sklerozę.

- Tato. - Położyła mu dłonie na ramionach. Pobłażliwy uśmiech znikł z twarzy Jacka. - Zdarzył się wypadek. Willy zginął pod kołami samochodu, nie żyje. Naprawdę. Strasznie mi przykro.

- Niemożliwe. To jakaś pomyłka.

- Przedwczoraj zjawił się u mnie w sklepie... Nie poznałam go. - Pogłaskała ojca po ramionach, bo zaczął drżeć. - Tak dawno go nie widziałam, że go nie poznałam. Dał mi wizytówkę z dopisanym ręcznie numerem telefonu prosił, żebym się z nim skontaktowała. Myślałam, że po prostu chce mi coś sprzedać, byłam bardzo zajęta, nie zwróciłam na niego specjalnej uwagi, wyszedł ze sklepu i dosłownie kilka sekund później usłyszałam głuchy huk... - Jack miał łzy w oczach, Laine też. - Och, tato... wtedy strasznie lało... Willy wybiegł na jezdnię... Nie wiadomo dlaczego, ale rzeczywiście wyskoczył na nie prosto pod koła samochodu. Wypadłam ze sklepu i... wtedy go rozpoznałam, ale już było za późno.

- Boże, Boże, Boże... - Jack usiadł, opadł na fotel i ukrył twarz w dłoniach, wierzę... niemożliwe. - Kołysał się w przód i w tył. Laine objęła ojca i przytuliła się do niego. - Ja go tu przysłałem. Kazałem mu tu przyjechać, myślałem... Wypadł na ulicę...? - Podniósł głowę. Łzy ciekły mu po policzkach, ale ich się nie wstydził. Taki już był. Nie bał się uczuć. - Przecież to nie dzieciak, żeby wyskakiwał na jezdnię!

- Ale tak właśnie było. Są świadkowie. A kobieta, która prowadziła samochód, nie może dojść do siebie. Chociaż nie mogła nic poradzić.

- Czyli biegł. Skoro biegł, to miał jakiś powód. - Wielki Jack był blady, przynieś to, co ci dał. Daj mi i nikomu słowem o niczym nie wspominaj. I pamiętaj sobie: w życiu go nie widziałaś.

- Tato, on mi nic nie dał. Posłuchaj, wiem o brylantach. Wiem o skoku w Nowym Jorku. Chwycił ją mocno za ramiona.

- Skoro nic ci nie dał, to skąd wiesz?

- Od tego przyjaciela, który jest na górze. Pracuje dla „Reliance Insunce”, mówiłam ci. A właśnie ta firma ubezpieczała klejnoty. Jest prywatnym detektywem.

- Gliniarz z ubezpieczeń... - Wyprostował się w fotelu. - Dziecko, z kim ty się zadajesz! Pozwalasz gliniarzowi korzystać z własnego prysznica!

- Trafił tu za Willym i domyślił się naszych powiązań. Nie tylko ze mną, z tobą także. Chce odzyskać kamienie. Tobą nie jest zainteresowany. Po prostu daj mi, co masz, a ja się tym zajmę.

- Sypiasz z gliniarzem? Ty, moja córka?!

- Szkoda teraz czasu, aby się nad tym zastanawiać. Tato, było włamanie do domu, do sklepu też. Ktoś szuka tych kamieni, a ja ich nie mam.

- To ten drań, Crew. Morderca, skurczysyn. - W załzawionych oczach Wielkiego Jacka zapłonął ogień. - Córeczko, o niczym nie wiesz, rozumiesz? Nic nie rozumiesz, nie widziałaś mnie na oczy. I oczywiście w ogóle nie rozmawialiśmy. Ja się wszystkim zajmę.

- Tato, nie możesz się wszystkim zająć, bo sam jesteś w niebezpieczeństwie. Nawet brylanty nie są warte takiego ryzyka.

- Połowa dwudziestu ośmiu milionów to nie jest nic, a właśnie tyle będę miał, jak się dowiem, co Willy zrobił z tymi kamykami. Mówisz, że nic ci nie dał... A co powiedział?

- Kazał mi coś schować, ale nic mi nie dał.

- Czyżby je wyjął?

- Naprawdę nic mi nie dał. Już tracił przytomność, ledwo go rozumiałam. W pierwszej chwili sądziłam, że kazał mi schować psiaka...

- Jak najbardziej. Jego część była schowana w psie.

- W psie? - Laine była prawdziwie wstrząśnięta. - Nakarmiliście psa brylantami?

- Nie, skąd. Na litość boską, Laine, za kogo ty mnie masz, o co ty nas podejrzewasz?!

- Sama już nie wiem. - Teraz ona ukryła twarz w dłoniach. - Naprawdę już nie wiem, co myśleć.

- Chodzi o figurkę psa. Taki mały, czarno - biały, z fajansu. Rzeczy Willy'ego pewnie zabrali gliniarze. Czyli mają psa i nie wiedzą, ile jest wart. Dobra, jakoś sobie poradzę.

- Tato...

- Nic się nie przejmuj. Nie dam skrzywdzić mojej kochanej córeczki. Tylko pamiętaj: pary z ust! Ja się wszystkim zajmę. - Uścisnął ją, ucałował. - Zabieram torbę i znikam.

- Nie możesz tak po prostu zniknąć! - zaprotestowała, idąc za nim. - Max powiedział, że Crew jest niebezpieczny.

- Max to ten szpicel z ubezpieczeń?

- Tak. - Zerknęła nerwowo w stronę schodów. - I nie jest szpiclem.

- Już mniejsza o większość, jeśli chodzi o tego łotra, ma rację. Ale Crew nie przypuszcza, że tyle o nim wiem... - mruknął pod nosem. - I bardzo dobrze. Myśli, że przełknąłem tę jego dętą historyjkę razem z fałszywym nazwiskiem. Tylko że ja zacząłem robić interesy, zanim nauczyłem się mówić, tak było. - Jack przerzucił przez ramię szorstki wełniany płaszcz. - Żałuję, że w ogóle go poznałem, nie powinienem był z nim iść na robotę, ale... dwadzieścia osiem milionów to jest coś. Tyle że Willy zapłacił za nie życiem...

- To nie twoja wina.

- Poszedłem na tę robotę, chociaż poznałem się na tym draniu. Przedstawił się jako Martin Lyle, ale od razu go rozszyfrowałem. Wiedziałem, że to niebezpieczny typ i że chce nas wyrolować. A jednak poszedłem na ten układ. Willy'emu też się do tego oczy świeciły. Ale ja wszystko ustaliłem. Teraz przynajmniej zadbam, żeby tobie się nic nie stało. - Cmoknął córkę w czubek głowy i ruszył do drzwi.

- Zaczekaj. Porozmawiaj z Maxem.

- Nie ma o czym. - Prychnął lekko. - Wyświadcz mi drobną przysługę, księżniczko. - Położył palec na wargach. - W ogóle mnie tu nie było.

Gwiżdżąc cicho „Żegnaj, kosie” ruszył truchcikiem. Zawsze poruszał się zadziwiająco lekko jak na tak wielkiego mężczyznę. Nie minęła chwila, a już zniknął za zakrętem podjazdu, jakby go tu w ogóle nie było.

Zamknęła drzwi i oparła się o nie czołem. Wszystko ją bolało: głowa, serce, ciało... Kiedy znikał, ciągle jeszcze miał łzy w oczach. Opłakiwał Willego. Najlepszego przyjaciela. Winił siebie za jego śmierć. A w tym stanie mógł zrobić jakiś głupi ruch.

Nie, nie głupi, poprawiła się, wracając do kuchni. Nierozważny, szalony, nie głupi. Nie miała sposobu, by go powstrzymać. Mogła go prosić, błagać, mogła klęczeć przed nim, zalewając się łzami, a on i tak zrobiłby swoje. Tyle tylko, że odchodziłby z ciężkim sercem, przytłoczony jej żalem. Odszedłby tak czy inaczej. Tak, zawsze poruszał się zadziwiająco lekko. Usłyszała Maxa na schodach i spiesznie sięgnęła do szafki po kubki.

- W samą porę - odezwała się pogodnym tonem. - Kawa gotowa.

- Czuję najwspanialszą woń na świecie.

Odwróciła się do niego, zelektryzowana echem słów ojca. Max miał mokre włosy, przecież właśnie wyszedł spod prysznica. W jej domu. Pachniał jej mydłem. Spał w jej łóżku. Niedawno się z nią kochał.

Sama mu to wszystko dała, na wszystko pozwoliła. A po dziesięciu minutach z ojcem odebrała mu swoje zaufanie, zataiła przed nim prawdę.

- Widziałam się z ojcem - wyrzuciła z siebie, żeby przeciąć wątpliwości. Odstawił kubek, który akurat wziął do ręki.

- Co takiego?

- Dopiero co wyszedł. Przed chwilą. A ja uświadomiłam sobie, że miałam zamiar nic ci nie mówić. Zamierzałam go kryć. To pewnie odruch warunkowy. Tak mi się zdaje. Albo coś w tym stylu. Kocham go, nie ma rady. Przepraszam cię.

- Jack O’Hara był tutaj? Był w tym domu, a ty mi nic nie powiedziałaś?

- No przecież ci mówię, zacznij słuchać. Nie spodziewam się, żebyś zrozumiał, jaki właśnie uczyniłam postęp, ale tak czy inaczej mówię. - Chciała nalać kawy, ale ręce jej drżały. - Max, nie zrób mu krzywdy. Nie zniosłabym, gdybyś mu zrobił coś złego.

- Chwileczkę, czegoś tu nie rozumiem. Twój ojciec siedział gdzieś w tym domu, a ty w tym czasie spokojnie przygotowałaś kolację i poszłaś ze mną do łóżka? Ja tam na górze się z tobą kocham, a on tu gdzieś...

- Nie, nie! Coś ty! Nie miałam pojęcia, że on tu jest! Wpadłam na niego dopiero rano. Nawet nie wiem, kiedy przyszedł, drzwi otworzył sobie sam. Spał na kanapie. Jak wypuściłam Henry'ego, zastałam go w kuchni.

- No to za co mnie przepraszasz, u diabła?

- Że miałam zamiar nic ci nie mówić.

- Jak długo miałaś ten zamiar? Pięć minut? Jezu Chryste, Laine! Dosyć wysoko ustawiasz poprzeczkę, jeśli chodzi o szczerość i otwartość. Na pewno nie będę o nią zawadzał głową. Daj spokój, dziewczyno.

- Czuję się trochę rozdarta.

- O ile mi wiadomo, Jack O’Hara jest twoim ojcem od dwudziestu ośmiu lat. A ja kocham cię od dwóch dni. Powinienem dać ci trochę luzu, nie uważasz? Odetchnęła z drżeniem.

- Powinieneś.

- Właśnie. Dobra, koniec z luzem. Mów mi zaraz: co powiedział, czego chciał i dokąd poszedł.

- Nie wiedział o Willym. - Usta jej zadrżały, zacisnęła wargi. - Popłakał się.

- Laine, usiądź, ja naleję tę kawę. Usiądź chociaż na chwilę i spróbuj się uspokoić. Usiadła i poczuła, jak całe ciało, obolałe i dotąd napięte w stresie, rozluźniło się, zaczęło dygotać ze stresu. Siedziała, patrzyła na własne dłonie i słuchała, jak kawa leje się do kubka.

- Wydaje mi się, że ja ciebie też kocham. Może to nie jest najlepszy moment...

- Miło mi to słyszeć. - Postawił przed nią kubek, sam także usiadł. - Niezależnie od momentu.

- Max, ja mówię zupełnie poważnie. Chciałabym, żebyś zdawał sobie z tego sprawę.

- Kochanie, założę się, że potrafisz kłamać. Tak przypuszczam. Ale ja też nie jestem głupi. Arogancki ton, odrobina próżności - właśnie tego było trzeba, żeby powstrzymać wzbierające łzy. Laine spojrzała na Maxa z rozbawieniem.

- Żebyś wiedział, że potrafię. Mogłabym cię uwolnić od życiowych oszczędności, ukraść serce i pozbawić dumy, a ty byłbyś święcie przekonany, że to wszystko twój pomysł i jeszcze byś mi dziękował. Ale ponieważ wygląda na to, że jestem zainteresowana tylko twoim sercem, wolę, żebyś mi je dał z własnej woli. Jack nigdy nie był szczery wobec mojej mamy. Chociaż ją kochał. I nadal kocha, prawdę mówiąc. Ale nigdy wobec nikogo nie był szczery, nawet wobec niej. Dlatego im się nie ułożyło. Jeżeli mamy być razem, musisz mi dać fory. Dla wspólnego dobra.

- No to zacznijmy od ustalenia, co zrobić z twoim ojcem. Pokiwała głową i sięgnęła po kawę. Będzie mówiła prawdę, całą prawdę i tylko prawdę.

- Ojciec wysłał Willy'ego, żeby mi zostawił swoją część łupu. O ile się zorientowałam, na przechowanie. Na pewno już wiesz, że gdyby do tego doszło, oddałabym brylanty tacie. Chociaż zrobiłabym to z ogromną przykrością.

- Krew gęściejsza od wody - przyznał Max.

- Zaczął się martwić o Willy'ego, bo nie mógł się doczekać na jego telefon, a komórka była wyłączona. Dlatego zmienił plany i przyjechał po psa.

- Po jakiego psa?

- Okazuje się, że Willy mówił jednak o psie. W tym psie są kamienie. Boże, to wszystko brzmi jak scenariusz kiepskiej komedii. Ponieważ ja nie dostałam żadnego psa, tata podejrzewa, że mają go gliny razem ze wszystkimi rzeczami Willy'ego. No i zgadza się z tobą, że Crew... A, tak, rozszyfrował tego drania, wie, że przedstawił się fałszywym nazwiskiem. Wracając do sedna, podejrzewa, że Crew przyjechał tu za Willym i że to przez niego biedak wybiegł na jezdnię.

- Za mało kawy jest na tym świecie - mruknął Max. - Wróćmy do tego psa.

- No tak. To nie jest prawdziwy pies, tylko figurka. Stary numer Jacka.

Ma zwyczaj chować łup w jakimś zwyczajnym przedmiocie, który można i przekazać komuś innemu i przeczekać, aż sprawa przycichnie. Kiedyś ukrył cenne monety w moim ukochanym misiu. Wyszliśmy z wieżowca, pogadaliśmy sobie od serca z portierem i spokojnie odeszliśmy w siną dal Paddingtonem wartym sto dwadzieścia pięć tysięcy.

- Zabierał cię na robotę?! Max był tak wstrząśnięty, że Laine musiała spuścić wzrok. Utkwiła spójnie w kawie.

- Moje dzieciństwo trudno nazwać modelowym. Zamknął oczy.

- Laine, dokąd on poszedł?

- Nie wiem. - Przykryła rękę Maxa dłonią i zaczekała, aż spojrzał jej oczy. - Przysięgam, że nie wiem. Kazał mi się nie martwić, bo on się wszystkim zajmie.

- Kto ma rzeczy Willy'ego, Vince?

- Proszę cię, nie mów mu o moim ojcu. On nie ma wyboru, musi go aresztować, a ja nie chcę przyłożyć do tego ręki. Jeśli Vince się dowie, że mój ojciec jest w mieście, jeśli go aresztuje, nie będę mogła spojrzeć w oczy ani sobie, ani tobie. Max w zamyśleniu bębnił palcami po stole.

- Byłem w pokoju motelowym Willy'ego. Nie widziałam tam figurki psa. Przywołał w pamięci obraz wnętrza, przyglądał mu się dokładnie, sprawdzał kawałek po kawałku. - Nie przypominam sobie niczego takiego, ale możliwe, że przegapiłem, bo uznałem, że to standardowa dekoracja. Musiałaby to być rzeczywiście bardzo byle jaka, żebym nie zwrócił na nią uwagi.

- O to właśnie chodzi.

- Jasne. Powiedz mi teraz, przekonasz Vince'a, żeby ci pokazał rzeczy Willy'ego?

- Tak - odparła bez wahania. - Oczywiście.

- No to od tego zacznijmy. A potem przejdziemy do planu B.

- A jaki jest plan B?

- To się jeszcze zobaczy.

Aż strach, jak łatwo było wrócić do dawnych obyczajów. Może tym łatwiej, że nie musiała załatwić sprawy akurat z Vince'em. Wszystko jedno: tak czy inaczej oszukiwała przyjaciela i kłamała gliniarzowi.

Sierżanta McCoya Laine znała dosyć pobieżnie, więc gdy się zorientowała, że będzie miała do czynienia z nim właśnie, szybko uporządkowała sobie w myślach wszystkie wiadomości, jakie miała na jego temat. Urodzony w Angel's Gap, żonaty, dwoje dzieci. Dwoje? Chyba tak. I to już dorosłe. Zdaje się, że nawet pojawiło się jakieś wnuczę.

Musiało wystarczyć tyle. Plus spostrzegawczość oraz instynkt.

Ważył przynajmniej dziesięć kilogramów za dużo, więc lubił zjeść. Na biurku leżała serwetka z logo ciastkarni, czyli pewnie żona próbuje go odchudzić, a on uzupełnia sobie dietę przysmakami kupionymi na mieście.

Na serdecznym palcu miał obrączkę i była to jedyna biżuteria. Paznokcie obcięte krótko. Dłoń szorstka i z odciskami. Przywitał Laine wyjątkowo uprzejmie, wciągając brzuch. Ona zrewanżowała mu się ciepłym uśmiechem, który wywołał na policzkach sierżanta krwistoczerwony rumieniec.

Łatwizna.

- Sierżancie, jak miło mi pana widzieć!

- Dzień dobry, panno Tavish.

- Proszę mi mówić po imieniu. Jak się miewa szanowna małżonka?

- Świetnie. Doskonale.

- A co tam u wnuczęcia? W błogim uśmiechu pokazał wszystkie zęby.

- Chłopak rośnie jak na drożdżach. Ma już dwa lata i wykańcza mi córkę.

- Cudowny wiek, prawda? Chodzicie już na ryby?

- O tak, wybraliśmy się nad rzekę, jak raz w zeszły weekend. Jeszcze berbeć długo nie wysiedzi, ale się nauczy.

- Będzie świetnym wędkarzem. Mój dziadek zabrał mnie na ryby kilka razy, ale podzieliła nas poważna różnica zdań w kwestii robaków. McCoy roześmiał się rubasznie.

- Tad uwielbia robaki.

- Świetny chłopak. Och, przepraszam, sierżancie, to mój przyjaciel, Max Gannon.

- Aha. - McCoy przyjrzał się posiniaczonej skroni detektywa. - To pan się włamał do sklepu wczoraj w nocy.

- Ach, to wszystko było nieporozumienie - odezwała się Laine pośpiesznie. - Max przyszedł dziś ze mną, bo poprosiłam go o wsparcie moralne.

- Witam. - McCoy podał Maxowi rękę tylko dlatego, że nie wypadało mu zignorować wyciągniętej dłoni, po czym spojrzał na Laine zaciekawiony. - Jak to: wsparcie moralne?

- No bo nigdy wcześniej tego nie robiłam... - Rozłożyła ręce w geście bezradności. - Vince może wspomniał, że znałam Williama Younga, tego, który zginął w wypadku samochodowym tuż przed moim sklepem?

- Nic nie mówił.

- Pewnie nie zdążył... Mam nadzieję, że to nic nie zmienia w... w procedurach. Widzi pan, dopiero... znacznie później, kiedy już było po wszystkim... przypomniałam sobie, że to był znajomy mojego ojca. Ale ostatni raz widziałam go - Williama - jak byłam jeszcze dzieckiem, miałam może z dziesięć lat. Na dodatek byłam taka zajęta, kiedy wszedł do sklepu... - W oczach Laine zalśniły łzy. - Nie poznałam go i nie poświęciłam mu tyle uwagi, ile powinnam... Zostawił mi wizytówkę i prosił o telefon, a potem, ledwo wyszedł ze sklepu... To okropne... Nie mogę sobie wybaczyć, że go nie poznałam, potraktowałam jak obcego... No już, już... - McCoy wydobył z szuflady pudełko chusteczek i podsunął je Laine.

- Och, bardzo panu dziękuję. Więc teraz mogę dla niego zrobić przynajmniej tyle. Chciałabym móc powiedzieć kiedyś ojcu, że uczyniłam wszystko, co w mojej mocy. - Prawda, prawda i tylko prawda. No, w każdym razie najwięcej prawdy. Łatwiej oszukiwać, podpierając się prawdą. - O ile mi wiadomo, nie miał rodziny, więc jeśli tak jest rzeczywiście, ja zajmę się pogrzebem.

- Jego akta są u szefa, zaraz je przyniosę.

- Będę ogromnie wdzięczna. Czy mogę w tym czasie obejrzeć jego rzeczy?

- Nie widzę przeszkód. - Wziął ją pod łokieć i delikatnie podprowadził do krzesła. - Usiądź, dziecko, a ja przyniosę jego rzeczy. Tylko pamiętaj, niczego nie możesz wziąć.

- Nie, oczywiście, skądże! Gdy McCoy wyszedł z pokoju, Max usiadł obok Laine.

- Jak po maśle. Dobrze znasz tego gliniarza.

- Spotkałam go kilka razy.

- A skąd pomysł z wędkowaniem?

- Ach, wędkowanie... Zobacz, spod służbowych teczek wystaje czasopismo wędkarskie, więc łatwo się domyślić. - Urwała na chwilę. - Urządzę pogrzeb wujkowi Willy'emu. Chyba tutaj, w Angel's Gap, jeśli się nie dowiem, i wolałby gdzieś indziej...

- Na pewno nie miałby nic przeciwko Angel's Gap. Max wstał, gdy w drzwiach pojawił się McCoy z kartonowym pudłem.

- Niedużo tego - zauważył sierżant. - Wygląda na to, że nie miał zwyczaju podróżować z wielkim bagażem. Ubrania, portfel, zegarek, pięć kluczy na kółku...

- Och, dostał kiedyś to kółko ode mnie, na Boże Narodzenie! - Laine wyciągnęła rękę, zamknęła klucze w dłoni. - Niesamowite! Tyle lat go używał... Boże, a ja go nie poznałam... Przyciskając ręce do piersi, usiadła i rozszlochała się głośno.

- Laine, nie płacz. - Max niezdarnie poklepał ją po ramieniu i zwrócił na McCoya wzrok pełen czystej męskiej bezradności.

- Czasem człowiek musi się wypłakać - stwierdził rzeczowo sierżant i sięgnął po chusteczki. Kiedy podsunął Laine pudełko, wyciągnęła od razu trzy i wytarła całą twarz.

- Przepraszam, naprawdę bardzo mi przykro. Wszystko przez to, że był dla mnie taki dobry. A potem straciliśmy kontakt, wie pan, jak to bywa. Moi rodzice się wyprowadzili... - Zebrała się w sobie i wstała. - Już się uspokoiłam. Przepraszam. Zachowałam się okropnie. - Wzięła z biurka brązową kopertę, wrzuciła do niej klucze i sama włożyła całość do kartonu. - Może pan już pokazać mi resztę. Obiecuję, że nie będę płakała.

- Nic się nie przejmuj. Na pewno dasz sobie z tym radę?

- Tak. Na pewno.

- Jest zestaw toaletowy... brzytwa, szczoteczka do zębów, nic nadzwyczajnego. W portfelu czterysta dwadzieścia sześć dolarów i dwanaście centów. Umowa o wynajem samochodu... Taurus z firmy Avis w Nowym Jorku, mapy... W czasie gdy McCoy odczytywał listę, Laine przeglądała zawartość kartonu.

- Telefon komórkowy... W pamięci nie było żadnych numerów, więc nie mogliśmy się z nikim skontaktować. Zdaje się, że jest kilka wiadomości w skrzynce głosowej. Zobaczymy, co się z tym da zrobić. To wiadomości od taty, pomyślała Laine, ale tylko skinęła głową.

- O, coś jest wygrawerowane na zegarku - zauważył, gdy obróciła go w ręku. - „Co minutę jeden”. Nic mi to nie mówi. Laine uśmiechnęła się do sierżanta blado.

- Mnie także nie. Może to jakieś romantyczne wspomnienie? Pamiątka po ukochanej kobiecie? Chciałabym wierzyć, że przeżył wielką miłość. Tak, przypuszczam, że to prezent od kobiety. Czy to już wszystko?

- Był w podróży. - Sierżant wyjął jej z rąk zegarek. - Na drogę nie bierze się ze sobą całej szafy. Vince próbuje się dowiedzieć, gdzie mieszkał. Nie przejmuj się. Dotąd nie znaleźliśmy żadnych krewnych, a jeśli nadal się nie znajdą, pewnie zostaniesz uznana za jedyną bliską osobę. I będziesz mogła, tak jak chcesz, oddać ostatnią przysługę przyjacielowi ojca.

- Przynajmniej tyle dla niego zrobię. Bardzo panu dziękuję. Dziękuję za cierpliwość i wielkie serce. Bardzo proszę, dajcie mi znać, kiedy będę mogła zacząć przygotowania do pogrzebu.

- Odezwiemy się. Wychodząc, wzięła Maxa za rękę. Wyczuł w dłoni płaski kawałek metalu.

- Niezła robota - odezwał się cicho. - Prawie nie zauważyłem.

- Gdyby nie to, że wyszłam z wprawy, nic byś nie zauważył. Wygląda na kluczyk od schowka. I to dość szczególnego. Takiego nie wynajmiesz na lotnisku, na dworcu autobusowym ani na stacji kolejowej. Przyznasz mi rację, prawda?

- Przyznam. Za mały, żeby otwierał jakiś skład, a zresztą te najczęściej są zamykane na klucz i kartę. Może to skrzynka pocztowa.

- Trzeba się dowiedzieć. Tak czy inaczej - ani śladu psa.

- Ani śladu. Rozejrzymy się jeszcze w pokoju Willy'ego w motelu, ale wątpię, żebyśmy tam go znaleźli.

Gdy wyszli przed posterunek, Laine objęła czułym spojrzeniem miasto, gdzie postanowiła się osiedlić. Ulica pięła się łagodnym zboczem góry, a że stali dość wysoko, mieli piękny widok. Widziała kawałek rzeki, budynki wspinające się po stoku po drugiej stronie doliny, a dalej góry, które otaczały Angel’s Gap, plątaninę uliczek, domy, parki oraz mosty. Chroniły je mocną ścianą, pokrytą zieloną mgiełką pączkujących drzew i białymi błyskami kwitnących dzikich dereni. Szarzy zjadacze chleba, jak nazywał jej ojciec zwykłych ludzi, wiodących normalne życie, zajmowali się swoimi sprawami. Sprzedawali samochody, robili zakupy, odkurzali dywany, uczyli historii, pracowali w ogrodach. Na kilku domach wisiały jeszcze wielkanocne dekoracje, choć od świąt minęły już prawie trzy tygodnie. Kolorowe plastikowe jajka tańczyły na niższych gałęziach drzew, nadmuchiwane króliki na zielonej trawie wołały o wiosnę. Ona też odkurzała dywany i robiła zakupy, ona również pracowała w ogrodzie. I stanowczo uważała, iż mimo kluczyka w dłoni także była szarą jadaczką chleba.

- Nie będę udawała, że mnie to nie podnieca. Ale jak już będzie po wszystkim, znowu chętnie przejdę na emeryturę. Willy nie zdążył, mój ojciec zamierza. - Uśmiechnęła się do Maxa, gdy ruszyli do jego samochodu.

- Historyjkę o kółku do kluczy oczywiście zmyśliłam, ale zegarek Willy rzeczywiście dostał od nas. Od mojego ojca. Na urodziny. Możliwe nawet, że tata go kupił, ale za to nie dam głowy. Natomiast z całą pewnością kazał na nim wygrawerować ten napis „Co minutę jeden”.

- Który ma znaczyć...?

- Co minutę rodzi się jeden frajer - powiedziała Laine i wsiadła do samochodu.

11

W „Zajeździe pod Czerwonym Dachem” siedział za ladą ten sam recepcjonista co poprzednio, ale nie rozpoznał Maxa. Najprostszym i najszybszym sposobem na wejście do pokoju, który jeszcze niedawno zajmował Willy, było jego wynajęcie.

- Prosimy sto piętnaście - rzucił Max. Recepcjonista spojrzał na ekran monitora, sprawdzając, czy pokój jest wolny.

- Nie ma sprawy.

- Sentymenty... - uśmiechnęła się Laine wymownie i przylgnęła do Maxa. Max podał recepcjoniście pieniądze.

- Poproszę rachunek. Aż tak sentymentalni nie jesteśmy. Z kluczem w ręku podjechali do pawilonu, w którym znajdował się pokój Willy'ego.

- Na pewno wiedział, gdzie mieszkam. Skoro wiedział tata, to Willy też. Szkoda, że nie przyszedł do mnie do domu. Pewnie ktoś mu deptał po piętach, może kogoś się bał... Doszedł do wniosku, że w sklepie będzie bezpieczniej.

- Spędził tutaj tylko jedną noc. Nawet jeszcze się nie rozpakował. - Max poprowadził ją do drzwi. - A ubrań miał na jakiś tydzień. Walizkę co prawda otworzył, ale wyjął z niej tylko kosmetyki. Może chciał być gotowy do szybkiego odwrotu.

- Znam to z autopsji. Mama potrafiła nas spakować w dwadzieścia minut i równie szybko rozpakować w nowym miejscu.

- Interesująca kobieta. Ja dłużej decyduję, które buty mam włożyć.

- Bo to niezaprzeczalnie poważna decyzja. - Łagodnym gestem położyła mu dłoń na ramieniu. - Nie musisz mi dawać czasu, nie ma potrzeby tego odwlekać, Max. Dam sobie radę. Otworzył drzwi. Weszła do standardowej motelowej dwójki. Wiedziała, że takie pokoje zwykle budzą w ludziach smutek, ale ona zawsze uważała je za wstęp do kolejnej przygody. W takim pokoju można sobie wyobrazić wszystko. Być wszędzie. Ruszyć stąd dokądkolwiek. Być, kim się zechce.

- Jak byłam mała, często mieszkaliśmy w motelach. Uwielbiałam to. Udawałam, że jestem księżniczką podróżującą incognito albo szpiegiem uciekającym przed niegodziwym doktorem Ponurakiem. Tata stale wymyślał jakieś nowe zabawy... Przynosił mi słodycze i napoje z automatów, a mama udawała, że jej się to nie podoba. I pewnie w którymś momencie przestała udawać. - Przesunęła palcem po taniej narzucie na łóżku. - Cóż, to było dawno. Tutaj też nie ma żadnego psa. Chociaż Max przeszukiwał pokój wcześniej, a na dodatek miał świadomość, że policja zrobiła to znacznie dokładniej, a potem jeszcze weszła tu sprzątaczka, jednak po raz drugi powtórzył całą procedurę. Chyba nic nie umknęło twojej uwagi - zauważyła Laine, gdy skończył. Staram się jak mogę. Licho wie, może ten klucz to nasz ostatni ślad. Rozejrzę się po okolicznych magazynach.

- Zapomniałeś tylko powiedzieć, że takich miejsc jest pomiędzy Angel's Gap a Nowym Jorkiem pewnie z milion.

- Nie szkodzi. Będę szukał. I znajdę.

- No to - do roboty. Ja wracani do sklepu. Nie chcę na długo zostawiać Jenny samej.

- Podrzucę cię.

Poszli do samochodu. Laine usiadła na miejscu dla pasażera i w zamyśleniu wygładziła dłonią spodnie.

- Ty też nie jesteś zachwycony tą zabawą w zmienianie motelowych pokoi. Moim życiem w drodze.

- Potrafię zrozumieć, że ci się to podobało, kiedy miałaś dziesięć lat. I rozumiem, dlaczego matka cię z tego wyrwała. Postąpiła słusznie. A jeśli chodzi twojego ojca...

Zesztywniała, uzbroiła się i przygotowała na przyjęcie krytyki, obiecując sobie, że nie potraktuje jego słów jak obrazę. - Tak?

- Wielu mężczyzn... powiedzmy, jego pokroju, bardzo szybko pozbywa się , dzieci i w ogóle za wszelką cenę ucieka od odpowiedzialności. On tego Ci nie zrobił. Wyprostowała się, napięcie zelżało. Odwróciła się do Maxa z promiennym uśmiechem.

- To prawda.

- I to nie tylko dlatego, że byłaś słodkim rudowłosym berbeciem o lepkich palcach.

- To mu raczej nie przeszkadzało, ale rzeczywiście, nie tylko dlatego. On zawsze nas kochał, po swojemu, ale bardzo mocno. Dziękuję ci.

- Nie ma sprawy. Jak będziemy mieli dzieci, będę im kupował słodycze w automatach, ale tylko przy specjalnych okazjach. Coś ją ścisnęło w gardle, musiała odchrząknąć.

- Masz dalekosiężne plany - zauważyła.

- Jak już człowiek wie, czego chce, to na co czekać?

- Odnoszę wrażenie, że wrzuciłeś piąty bieg. A jedziesz drogą pełną ostrych zakrętów.

- Lubię wyzwania. Sprawdźmy, co jest za pierwszym zakrętem. Nie muszę mieszkać w Nowym Jorku, jeśli cię to niepokoi. Uważam, że wybrałaś doskonałe miejsce na wychowanie trójki dzieci. Nie roześmiała się, choć mało brakowało.

- Dlaczego trojki?

- Bo to moja szczęśliwa liczba. Jakiś czas bez słowa patrzyła przez boczną szybę.

- No to jeden zakręt mamy za sobą. A myślałeś może o tym, żeby odrobinkę zwolnić i zaczekać z dalszymi decyzjami, aż nasza znajomość osiągnie sędziwy wiek i potrwa, dajmy na to, cały tydzień?

- W niektórych sytuacjach ludzie poznają się wyjątkowo szybko. Na przykład my.

- Powiedz mi, jakie masz najmilsze wspomnienie z dzieciństwa. Zanim skończyłeś dziesięć lat.

- Trudne pytanie... - Zastanawiał się chwilę. - Uczyłem się jeździć na dwukołowym rowerze. Tata biegł obok, uśmiechał się, ale w oczach miał strach, chociaż wtedy o tym nie wiedziałem. Nagle zdałem sobie sprawę, że jadę sam. Żołądek podszedł mi do gardła, a wiatr gładził włosy... Nigdy tego nie zapomnę. A twoje najmilsze wspomnienie?

- Siedziałam na wielkim łożu w Ritzu - Carltonie w Seattle. Wtedy akurat mieliśmy kupę szmalu, więc mieszkaliśmy w apartamencie. Tata zamówił wariacki zestaw dań: koktajl z krewetek i pieczonego kurczaka, bo je uwielbiałam, i kawior, bo jeszcze nigdy dotąd go nie jadłam. Oprócz tego pizzę i ciastka. Wymarzony posiłek dla ośmiolatki. Mało się po nim nie pochorowałam. Aha, siedziałam na tym łóżku na rozrzuconych jednodolarówkach, była tego pewnie z setka. Dał mi je do zabawy. - Umilkła. Nie doczekała się komentarza. - Wspomnienie z trochę innego świata, prawda?

- Teraz żyjemy w tym samym.

Przyjrzała mu się uważnie. Wyglądał na silnego i godnego zaufania, pewnie trzymał dłonie na kierownicy ciężkiego wozu. Włosy rozjaśnione przez słońce, potargane wiatrem opadały na niebezpieczne kocie oczy ukryte za ciemnymi okularami. Przystojny, opanowany, pewny siebie. I tylko opatrunek na skroni przypominał, że nie zawsze był na wierzchu oraz że zawsze piął się w górę. Och, ty mężczyzno moich marzeń, pomyślała Laine, co mam z tobą zrobić?

- Niełatwo cię rozszyfrować.

- Rozłożyłem się na dobre, kiedy się w tobie zakochałem. Roześmiała się głośno i odrzuciła głowę do tyłu.

- Mało finezyjne, ale działa. Najwyraźniej nadal mam słabość do niepowszednich facetów. Zatrzymał samochód przed sklepem.

- Przyjadę po ciebie po południu. - Nachylił się do niej, cmoknął w policzek. - Nie przepracuj się.

- Jakie to zwykłe. Kropla normalności w oceanie dziwnych zdarzeń. - Lekko dotknęła opatrunku na skroni Maxa. - Uważaj na siebie. Alex Crew wie, kim jesteś.

- Mam nadzieję, że wkrótce go spotkam. Jestem mu coś winien.

Prawie cały dzień wydarzenia toczyły się utartym trybem. Laine obsługiwała klientów, pakowała rzeczy przeznaczone do wysyłki, rozpakowała dostawę zamówionych cudeniek. Zwykle lubiła takie dni, kiedy nie goniło żadne wyjątkowo pilne zajęcie, a jednocześnie miała co robić. Z jej sklepu wychodzili nowymi nabytkami ludzie, którzy upodobali sobie konkretne przedmioty albo je polubili na tyle, żeby za nie zapłacić, a ona wyjmowała z pudeł , które podobały jej się na tyle, że chciała je mieć w sklepie.

Mimo to dzień dziwnie się wlókł.

A to dlatego, że obawiała się o ojca. Nie wiedziała, na jaki nierozważny krok może się poważyć, przygnębiony smutkiem. Bała się także o Maxa, bo mógł się natknąć na Alexa. Nie wiedziała też, jak powinna potraktować swoją znajomość z Maxem. Myślała o tym i myślała, rozbierała na czynniki pierwsze i przyglądała się im z bliska, aż w końcu miała tego wszystkiego dość i sama już nie rozumiała, i właściwie chce.

- No proszę, zdaje się, że zostałyśmy same - zauważyła Jenny, gdy kolejny klient wyszedł ze sklepu.

- Odpocznij trochę. Połóż nogi wyżej chociaż na parę minut.

- Z przyjemnością. Ty też.

- Ja nie jestem w ciąży. I mam papierkową robotę.

- A ja jestem w ciąży i nie usiądę, dopóki ty nie usiądziesz. Więc jeśli nie usiądziesz, to zmusisz ciężarną kobietę, żeby stała na spuchniętych nogach.

- Nogi ci spuchły? Och, Jenny...

- Nie, jeszcze nie. Ale mogą spuchnąć, nie? Prawdopodobnie spuchną, jeśli nie usiądę, i to będzie twoja wina. No, siadajmy. - Pchnęła Laine w stronę ślicznej otomany z oparciem w kształcie serca. - Kocham ją nad życie. Już tysiąc razy postanawiałam ją kupić, ale kompletnie nie mam jej gdzie postawić. - Jeżeli kochasz jakiś mebel, znajdziesz dla niego miejsce.

- Powtarzasz to od wieków, ale twój dom nie wygląda jak magazyn. - Jenny przesunęła palcami po atłasowym obiciu w różowe pasy. - No, ale jeśli nie pójdzie do ludzi jeszcze tydzień, to ją biorę.

- Pasowałaby do wnęki w waszym salonie.

- To prawda, tylko wtedy musiałabym zmienić zasłony i dokupić stolik.

- Oczywiście. No i jakiś sympatyczny dywanik.

- Vince mnie zabije. - Westchnęła ciężko i ułożyła splecione dłonie na wystającym brzuchu. - No dobra, zaczynaj.

- Daj spokój, wszystko już wypakowałam.

- Gadaj, mów, nawijaj, wyrzuć to z siebie. Doskonale wiesz, o co mi chodzi.

- E tam, nawet nie wiedziałabym, od czego zacząć.

- To zacznij od czegokolwiek. Wszystko jedno gdzie. Laine, przecież wiję, co się dzieje, znam cię nie od dzisiaj. I nadal uważasz, że mnie znasz, chociaż ostatnio dowiedziałaś się sporo nowego?

- Jak najbardziej. No, dawaj. Od czego zaczynamy?

- Max uważa, że mnie kocha.

- Poważnie? - Niełatwo jest okazać żywe zainteresowanie w mowie ciała, będąc w zaawansowanej ciąży, ale Jenny wbiła łokcie w poduszki i zrobiła, co mogła. - Domyśliłaś się tego, czy sam ci powiedział?

- Powiedział. Prosto w oczy. A co, nie wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia?

- Jasne, że wierzę. Wszystko to feromony i tak dalej. Oglądałam cały program na ten temat na kanale PBS albo jakimś innym edukacyjnym... Wszystko jedno. - Machnęła ręką na nazwę kanału. - Okazuje się, że przeprowadzono dość solidne badania na temat atrakcyjności, seksu i łączenia się w pary. W zasadzie wszystko sprowadza się do instynktu, chemii i feromonów. Ja poznałam Vince'a w pierwszej klasie podstawówki. Wróciłam do domu po lekcjach i obwieściłam mamie, że za niego wyjdę. Parę lat minęło, zanim wzięliśmy ślub... Prawo stanowe jest wyjątkowo nieugięte w kwestii małżeństw sześciolatków. Ale mieszanka okazała się właściwa od pierwszego dnia. Laine spróbowała ich sobie wyobrazić: towarzyską, wygadaną Jenny i milkliwego policjanta. Zobaczyła ich w postaci dorosłych głów na dziecięcych ciałkach.

- Znacie się całe życie.

- Owszem, ale to mało ważne. Minuty, dni czy lata mogą mijać w mgnieniu oka. - Jenny strzeliła palcami. - A tak w ogóle, muszę przyznać, że Max miał pełne prawo się w tobie zakochać. Jesteś śliczna, mądra i seksowna, Gdybym była facetem, też wpadłabym po uszy.

- Och, Jenny... wariatka z ciebie.

- Jakby tego było mało, to jeszcze masz za sobą tajemniczą i mroczną przeszłość. Super! A ty co do niego czujesz?

- Nogi się pode mną uginają, zapominam języka w gębie i najchętniej stale wisiałabym mu na szyi.

- Wiesz co, mnie się ten facet od razu spodobał.

- Jenny, od razu to tobie się spodobał jego tyłek.

- A ty co, podziwiałaś intelekt? - Prychnęła zadowolona, że Laine się roześmiała. - Poza ładnym tyłkiem ma też sympatyczny sposób bycia. Kupił drobiazg dla mamy. I ma niesamowicie seksowny akcent. Polubili się z Hen rym, a Henry jest doskonałym znawcą ludzkiego charakteru.

- Racja. To prawda.

- Nie ma zahamowań w kwestii stworzenia długotrwałego związku, bo w przeciwnym razie nie używałby słowa oznaczanego serduszkiem. Reasumując - dokończyła miękko - oto facet dla ciebie. Widać to wyraźnie gołym okiem. Jest w sam raz dla ciebie, a za to należy mu się dziesięć punktów na dziesięć.

- Czyli mogę przestać się martwić.

- To jeszcze zależy. Jaki jest w łóżku? Gladiator czy poeta?

- Hm... - Laine w zamyśleniu zwilżyła wargi językiem. - Poetycki gladiator.

- O rany...! - Jenny aż zadrżała. Opadła na poduszki. - Najlepszy gatunek pod słońcem! Łap i nie puszczaj.

- Pewnie masz rację. Jak już skończy się ta cała awantura, a on nie zmieni zdania, będzie mój. - Odezwał się dzwonek nad drzwiami wejściowymi. - Siedź - zarządziła Laine. - Ja się nimi zajmę. Małżeństwo miało około czterdziestki, robili wrażenie bogatych turystów. Kobieta była ubrana w żakiet z cieniutkiego zamszu w kolorze przygaszonej żółci, buty i torebka pochodziły na pewno od Prady. Doskonała biżuteria. Sympatyczny, regularnie oszlifowany diament, do niego ładna, chanelowska obrączka.

Mężczyzna miał na sobie skórzaną marynarkę, na pierwszy rzut oka włoską oraz przyzwoicie wyblakłe levisy. Gdy zamykał drzwi, Laine dostrzegła na nadgarstku rolexa.

Oboje byli opaleni i w świetnej formie. Najwyraźniej regularnie spędzali czas w jakimś klubie fitness. Pewnie też co niedziela grali w golfa lub w tenisa.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc?

Chcielibyśmy się rozejrzeć - odparła kobieta z uśmiechem, a błysk oku powiedział Laine bardzo wyraźnie, że nie należy się wtrącać, oprowadzać ani przekonywać.

- Zapraszam. W razie potrzeby będę przy ladzie, odeszła do kontuaru i otworzyła katalogi aukcji. Jednym uchem słuchała rozmowy klientów. Tak, zdecydowanie członkowie country klubu.

Stanowiła znowu założyć się ze sobą, że zostawią u niej przynajmniej pięć setek. Gdyby się pomyliła, wrzuciłaby dolara do słoika po imbirze, stojącego na zapleczu. Ponieważ rzadko się myliła, zawartość słoika była żałosna.

- Proszę pani.

Laine podniosła głowę i gestem powstrzymała Jenny, która usiłowała wstać z otomany. Obdarzyła klientkę promiennym uśmiechem.

- Chciałabym wiedzieć o nim coś więcej. - Kobieta wskazała zgrabny mebelek.

- Prawdziwe cacuszko, prawda? Stolik szachowy, mniej więcej z tysiąc osiemset pięćdziesiątego roku. Brytyjski. Blat z hebanu, inkrustowany kością słoniową. W doskonałym stanie.

- Pasowałby nam do salonu. - Kobieta spojrzała na męża. - Podoba ci się?

- Stolik tak, natomiast cena jest mocno przesadzona. Aha, czyli targu dobija się z panem i władcą, żona tymczasem dokonuje oni. Nie ma sprawy.

- Proszę zwrócić uwagę na nóżkę z podwójnej spirali. Bez najmniejszej skazy. To naprawdę wyjątkowa okazja. Pochodzi z posiadłości na Long Island. - A to? Laine ponownie znalazła się u boku klientki.

- Późny wiek dziewiętnasty. Mahoń. - Wyjaśniła, przeciągając palcem po krawędzi stolika - witryny. - Wieko podnoszone na zawiasach, szkło rżnięte w skos. - Lekko uniosła szybę. - W kształcie serca. Piękne, prawda?

- Rzeczywiście.

Laine zauważyła sygnał wysłany przez kobietę do męża: chcę mieć jedno i drugie. Targuj się. Klientka ruszyła wolnym krokiem w stronę kompletu kieliszków do wina. Laine ruchem głowy przekazała ją Jenny, gotowej odpowiedzieć na wszystkie pytania. Następny kwadrans upewniała klienta w przekonaniu, że obrabował ją nieomal po zbójecku, zbijając cenę do nieprzyzwoicie znikomej sumy. Wreszcie zawarli umowę. Mąż był zadowolony z dobicia targu, żona dostała upatrzone mebelki. I wszyscy zadowoleni, pomyślała Laine, księgując transakcję.

- Michael! - zawołała klientka. - Zobacz, jaki śmieszny! - Podeszła do lady. - Moja siostra uwielbia takie drobiazgi. Im gorszy, tym lepszy. - W roku trzymała ceramicznego czarno - białego psa. - Nie ma ceny...

Laine patrzyła na figurkę z zawodowym uśmiechem przyklejonym do ust, Serce waliło jej jak młotem. Swobodnie wyciągnęła rękę po psiaka.

- Bardzo panią przepraszam - rzuciła całkowicie spokojnym głosem, zabarwionym jedynie najlżejszą nutką uśmiechu. - Ta figurka nie jest sprzedaż.

- Stała na półce.

- To własność mojego przyjaciela. Najwyraźniej zapomniał zabrać. A ja nie wiedziałam, że figurka tam stoi. - Zanim klientka zdążyła zaprotestować, Laine schowała pieska pod ladą. - Na pewno znajdziemy jakiś inny drobiazg w guście pani siostry. W ramach przeprosin obniżę cenę o połowę. Taka propozycja musiała uciszyć wszelkie protesty.

- Jest tam taki kot... syjamski. W trochę lepszym stylu niż ten pies, ale też śmieszny. Obejrzę go dokładniej.

- Proszę bardzo. Panie Wainwright, gdzie mamy dostarczyć meble? Dokończyła transakcję, zabawiając klienta lekką rozmową, a potem odprowadziła małżeństwo do drzwi.

- Nieźle, pani szefowo - podsumowała Jenny. - Uwielbiam, kiedy pierwszy kupiony mebel nie jest ostatni.

- Żona ma gust, mąż trzyma kasę. - Laine miała wrażenie, jakby płynęła w powietrzu, lekko nieobecna, trochę nieprzytomna. Podeszła do lady i wy jęła psa. - Jenny, ty ustawiłaś go na półce?

- Takie coś? - Jenny wydęła wargi, przyglądając się figurce dokładniej. - Nie, to nie ja. Nawet dość sympatyczny. Bazarowy gadżet. Ani Doulton, ani Minton...

- Nie, na pewno nie. Pewnie przysłali go z którejś aukcji przez pomyłką Popytam. O, zobacz, już prawie piąta. Leć już do domu. Rano dobrą godziny siedziałaś sama.

- To akurat czysta przyjemność, ale chętnie już ucieknę, chodzi za mną cheeseburger. Zajrzę na komendę i spytam, czy mój ukochany mąż ma ochotę przegryźć coś u McDonalda. Jestem cały czas pod telefonem, więc gdybyś mnie potrzebowała - od razu dzwoń.

- Jasne.

W czasie gdy Jenny zbierała swoje rzeczy, Laine układała firmowe papiery. Po wyjściu przyjaciółki na wszelki wypadek odczekała jeszcze pięć minut. Wreszcie podeszła do drzwi, odwróciła tabliczkę z napisem „zamknięte” do zewnątrz i przekręciła klucz w zamku.

Wyjęła figurkę psa spod lady i zaniosła ją na zaplecze. Tam także zamknęła drzwi na klucz. Wreszcie zadowolona, że nikt jej nie zaskoczy, postawiła pieska na biurku. Przyjrzała mu się uważnie.

Dość szybko odkryła delikatny ślad po sklejeniu. Doskonała robota, no ale w końcu - nic dziwnego. Wielki Jack zawsze wszystko robił starannie. .Uważnie przyjrzała się pieczątce na spodzie figurki: „Made in tajwan”. Nawet o takich drobiazgach nie zapominał. Potrząsnęła psiakiem. Nic nie zagrzechotało.

Przegryzając język, rozłożyła na blacie gazetę. Na środku postawiła psa. Z szafy, gdzie trzymała narzędzia, wyjęła nieduży młotek. Stanęła nad figurką, przekrzywiła głowę, zmrużyła jedno oko, wycelowała, podniosła rękę. Nie, to nie tak.

Zatrzymała się z uniesionym młotkiem. Raptem zdała sobie sprawę, bez najmniejszej wątpliwości, że kocha Maxa.

Usiadła i odłożyła młotek. Przyjrzała się psu ze smutnym uśmiechem, i mogła załatwić tej sprawy sama, ponieważ kochała Maxa. A to oznacza że powinni rozbić figurkę we dwoje. I razem stawić czoło wszystkiemu, co się później stanie. Właśnie taką wspólnotę znalazła jej mama u boku Roberta Tavisha. Nie miała na nią szans z Jackiem, awanturnikiem i łowcą przygód. W tym układzie matka była wspólniczką, pomocnicą, była też dla Jacka miłością życia, ale nigdy nie stanowili pary połączonej tak niewytłumaczalną głębokiego wzajemnego zrozumienia.

Z Robem to co innego. Matka Laine i Rob stworzyli prawdziwą parę. Tego samego Laine chciała dla siebie. Jeżeli już miała kogoś pokochać, to chciała być połową całości.

- No dobra.

Wstała, wyjęła z magazynku opakowań folię pęcherzykową i okręciła nią ceramiczną figurkę psa z taką starannością, jakby był antycznym kryształem. Grubą paczkę, przypominającą piłkę, owinęła jeszcze brązowym papierem pakowym i na koniec wsunęła do wyściełanej tkaniną torby na zakupy, razem z innym drobiazgiem ze sklepu, zapakowanym prawie równie starannie. Następnie zajęła się przygotowaniem dostawy dzisiaj sprzedanych przedmiotów, wreszcie wypełniła wszelkie wymagane dokumenty. Dokładnie o osiemnastej stała przed frontowym wejściem do sklepu, czekając na Maxa. Spóźnił się prawie kwadrans, ale dobrze wykorzystała ten czas, gdyż zdołała się uspokoić. Ledwo podjechał do krawężnika, już do niego szła.

- Ty się pewnie nigdy nie spóźniasz, co? - uśmiechnął się Max, gdy wsiadła do samochodu. - Jesteś raczej pięć minut wcześniej.

- Właśnie.

- Ja rzadko zjawiam się punktualnie. Czy przewidujesz w związku z tym jakieś kłopoty?

- O tak. W czasie pierwszego miesiąca znajomości będę z zachwytem trzepotała rzęsami, jak tylko się pokażesz, i nie wspomnę o spóźnieniu ani jednym słowem. Potem będziemy o to darli koty.

- Tak sobie tylko spytałem. Chciałem się upewnić. Co masz w torbie?

- Dwa drobiazgi. Poszczęściło ci się w sprawie klucza?

- To zależy od punktu widzenia. Nie znalazłem zamka, do którego by pasował, ale zdołałem wyeliminować mnóstwo spośród tych, do których z pewnością nie pasuje. - Wjechał na podjazd, zaparkował za samochodem Laine, - Dlaczego Henry nie wybiega z domu, kiedy słyszy, że ktoś przyjechał?

- A skąd ma wiedzieć, kto przyjechał? Może to ktoś, z kim nie ma ochoty się spotkać? Laine wysiadła i zaczekała na Maxa, który podszedł do bagażnika. Po chwili rozpromieniła się na widok kubełka z gorącymi kawałkami kurczaka.

- Kupiłeś obiad!

- Na pierwsze danie soczyste kawałki kurczaka w oryginalnej firmowej panierce, na drugie hot dogi zapiekane z żółtym serem. - W drugiej ręce trzymał papierową torebkę. - Przez chwilę zastanawiałem się nad koktajlem z krewetek i pizzą, ale nie chciałem, żebyśmy się oboje pochorowali, więc postanowiłem, że dzisiaj skorzystamy ze szczodrości pułkownika w KFC, a na deser zjemy lody. Odstawiła torbę na ziemię, zarzuciła mu ręce na szyję i pociągnęła go w dół, ku swoim wargom.

- Możemy tak co wieczór - stwierdził Max, gdy tylko odzyskał zdolność formułowania słów.

- Wszystko przez te ich tajemnicze zioła i inne przyprawy. Aż ślinka cieknie. Doszłam do wniosku, że jednak cię kocham. Oczy mu rozbłysły. - Tak?

- Tak. Chodź, powiemy Henry'emu.

Ten wydawał się bardziej zainteresowany kurczakiem niż świeżo odkrytą miłością, ale zadowolił się krótką walką zapaśniczą oraz gigantyczną kością. Laine w tym czasie nakrywała stół.

- Przecież to można jeść nawet na papierowych ręcznikach - zdziwił się Max.

- Nie w moim domu.

Krzątała się wokół stołu, taka cudowna, taka kobieca. Dzięki kolorowym talerzom kurczak z fast foodu i sałatka z plastikowych pojemników przemieniły się w uroczystą kolację. W mgnieniu oka pojawiły się świece, wino i frytki.

- Czy chciałbyś wiedzieć, dlaczego doszłam do wniosku, że jednak cię kocham? - Laine jadła niespiesznie, ciesząc się posiłkiem i ciesząc oczy widokiem jedzącego Maxa.

- Bo jestem przystojny i ujmujący?

- Z tych dwóch powodów zdecydowałam się z tobą sypiać. - Zabrała ze stołu talerze. - Zaczęłam się zastanawiać, czy cię przypadkiem nie kocham, kiedy się okazało, że potrafisz mnie wprawić w dobry humor, jesteś uprzejmy i mądry, a także dlatego, że gdy zabawiałam się grą pod tytułem „przyszły miesiąc”, nadal przy mnie byłeś.

- Co to za gra?

- O tym później. Natomiast pewności nabrałam dzisiaj, kiedy zamierzałam zrobić sama coś ważnego... i nie zrobiłam. Nie chciałam tego zrobić sama. Okazało się, że musimy przy tym być oboje, bo kiedy dwoje ludzi tworzy parę, to wszystko ich łączy i wszystko robią razem. Zanim ci to wyjaśnię dokładniej, chcę ci coś dać.

- Poważnie?

- Bardzo poważnie. Do prezentów podchodzę z absolutną powagą. - Wyjęła z torby jedno zawiniątko. - Mój ulubiony drobiazg. Mam nadzieję, że ci się spodoba.

Z ciekawością rozwinął brązowy papier. Kiedy zobaczył, co jest w środku, buchnął gromkim śmiechem.

- No nie, nie wierzę własnym oczom! To niemożliwe!

- A co, masz już taki?

- Ja nie, ale moja mama - owszem. Tak się składa, że go uwielbia. I o to chodziło.

- Tak sobie właśnie pomyślałam: skoro nadała synowi imię artysty, to musi lubić prace Maxfielda Parrisha.

- Ma kilka jego plakatów. Ten akurat wisi w saloniku. Nie pamiętam tytułu...?

- „Lady Violetta About to Make Tarts”.

Oboje wpatrywali się w oprawioną reprodukcję, przedstawiającą młodą kobietę ze srebrnym dzbankiem w dłoni.

- Niezła z niej sztuka. Podobna do ciebie.

- Nieprawda.

- Ma rude włosy.

- To nie jest rudy. - Laine przesunęła palcem po miedzianozłotych włosach kobiety na rysunku, a potem dotknęła swoich. - Moje są rude.

- Tak czy inaczej gdy tylko na nią spojrzę, będę myślał o tobie. Dziękuję.

- Proszę uprzejmie. - Wyjęła obrazek z jego dłoni, położyła na kuchennym stole. - No dobrze. A teraz ci wyjaśnię, dlaczego uznałam, że jednak cię kocham, i postanowiłam ci dać prezent, żeby to uczcić. Przyszło dziś do sklepu małżeństwo koło czterdziestki - zaczęła, kładąc na blacie torbę. - Ludzie z klasą, dobrze sytuowane drugie lub trzecie pokolenie. Nie bajecznie bogaci, ale dobrze sytuowani. Byli świetnie dobraną parą, działali jak dobrze naoliwiona maszyna. Bardzo mi się to podobało. Też tak chcę.

- I tak będzie.

- Tak właśnie przypuszczam. - Wyjęła z torby drugą paczkę, a z szuflady nożyczki i uważnie rozcięła opakowanie. - Kupili śliczny komplet kieliszków, szalenie wdzięczną witrynę i wyjątkowy stolik do szachów. W pewnym momencie żonie wpadło w oko coś jeszcze. Zupełnie nie w jej stylu, możesz mi wierzyć. Ale z tego, co mówiła, podobałoby się jej siostrze. Nabrała apetytu na ten drobiazg i podeszła z nim do lady, bo nie było na nim ceny. A nie było, ponieważ nigdy wcześniej go nie widziałam. Twarz Maxa rozjaśniła się zrozumieniem.

- Rany, Laine, znalazłaś psiaka! Postawiła figurkę na stole.

- Wszystko na to wskazuje.

12

Obejrzał go z bliska, tak samo jak ona. Tak samo nim potrząsnął.

- Wygląda na najzwyklejszego pod słońcem tandetnego ceramicznego psa. - Laine kilkakroć stuknęła figurkę palcem. - Więc nie mam najmniejszych wątpliwości, że przeszedł przez ręce Wielkiego Jacka O’Hary.

- Skoro tak twierdzisz... - Zważył psa na dłoni. - ciągle jest w jednym kawałku.

- Owszem.

- Duży plus dla ciebie.

- Ogromny. Ale jeśli jeszcze chwilę postoimy nad nim, bijąc pianę, to zacznę wrzeszczeć, rwać włosy z głowy i rozwalę go na tysiąc psich kawałków.

- Więc do roboty. - Max chwycił psa i zanim Laine zdążyła otworzyć usta, utrącił figurce głowę o kant blatu. Rozczulający łepek odtoczył się kawałek i spoglądał na nich z niemym wyrzutem wielkimi malowanymi oczami.

- Ehm... - wykrztusiła Laine. - Myślałam, że zrobimy to bardziej ceremonialnie.

- Tak było szybciej, bardziej humanitarnie. - Wepchnął palec w nierówny otwór. - Wymoszczony. - Zmiażdżył korpus figurki o blat. Laine aż się skrzywiła.

- Mam młotek.

- Aha. - Odwinął kilka warstw waty, w środku znalazł nieduży woreczek. - Założę się, że jest w nim coś dużo ciekawszego niż niespodzianki w pudełkach z płatkami śniadaniowymi. Proszę - podał jej sakiewkę. - Teraz twoja kolej.

- Wielki plus dla ciebie.

Czuła ten sam dreszcz, niepokój i podniecenie, jakie ogarniały ją w dawnych czasach. Nie tylko dlatego, że miała w ręku cudzą własność, i to cenną, ale także z powodu samego odkrycia. Była złodziejką. Można przestać kraść, lecz tego podniecenia, tego dreszczyku emocji nigdy się nie zapomina.

Rozwiązała sznurek, otworzyła woreczek i wysypała na dłoń połyskliwy strumyczek brylantów. Z gardła wyrwał jej się zduszony krzyk. Dość podobny do tego, zauważył Max, jaki wydawała w chwili, gdy docierała na sam szczyt podczas ich zbliżenia. A oczy miała lekko zamglone, spojrzenie nieprzytomne.

- Ale wielkie! - wychrypiała. - Jakie błyszczące! Nie masz ochoty wyć z zachwytu? - Max tylko uniósł brew, więc widząc taki brak zrozumienia, wzruszyła ramionami. - No dobrze, powyję sobie sama. Lepiej to ode mnie zabierz.

- Zabiorę, jak tylko otworzysz pięść. Nie chciałbym ci połamać palców.

- No tak. Przepraszam. Oczywiście. Muszę jeszcze popracować nad reakcjami. Ojej, patrz, nie mogę otworzyć dłoni. - W tej samej chwili jednak rozłożyła palce i wysypała brylanty Maxowi na rękę. Ponieważ ani drgnął i dalej się w nią wpatrywał, uniósłszy jedną brew, śmiała się głośno i wypuściła spomiędzy palców ostatni kamień. Sprawdzałam, czy jesteś spostrzegawczy.

- Znowu mnie zaskoczyłaś. I chyba coś ze mną nie tak, bo bardzo mi się twoja nowa twarz podoba.

- Sprzątniesz resztki psa? Ja skoczę po parę drobiazgów.

- Idziesz z brylantami? Już z przedpokoju rzucił jej spojrzenie przez ramię. - Tak będzie najrozsądniej.

- Powinieneś wiedzieć - krzyknęła za nim - że ja też je policzyłam. Usłyszała, jak się roześmiał, i znów zrobiło jej się ciepło w sercu. Jakimś dostała od losu faceta doskonałego. Doskonałego dla niej. Uczciwy, elastyczny na tyle, żeby przeżyć bez większego wstrząsu stare nawyki, które ciągle w niej tkwiły. Godny zaufania, ale też zdolny podjąć wyzwanie, nie nudny. Wcale nieźle, Zgarnęła szczątki figurki na gazetę. Kto wie, może im się uda.

Max po powrocie od razu zwrócił uwagę na psi łepek, ustawiony pośrodku serwetki z koronkowym brzegiem. Chwilę patrzył oniemiały, wreszcie parsknął śmiechem.

- Jesteś niesamowita. I bardzo mnie to cieszy.

- Mnie też cieszy, że ciebie cieszy. Poza tym myślę o tobie to samo, tylko w rodzaju męskim. Co przyniosłeś?

- Trochę dokumentów, narzędzia... - Położył teczkę na blacie, otworzył na szczegółowym opisie skradzionych brylantów. Usiadł, wyjął lupę i wagę jubilerską.

- Umiesz się tym posługiwać?

- Skoro wziąłem sprawę, musiałem odrobić pracę domową. Tak, umiem tym posługiwać. Przyjrzyjmy się kamyczkom. - Rozłożył brylanty na woreczku wybrał jeden. - Czysty jak łza. Na moje gołe nieuzbrojone oko żadnych skaz. A na twoje?

- Doskonały.

- A ten... regularnie oszlifowany, waga... - Położył brylant na szalce. - Rany, równo tysiąc sześćset miligramów!

- Osiem karatów. - Laine westchnęła z zachwytu. - Znam się trochę na matematyce i na brylantach.

- Przyjrzyjmy mu się bliżej. - Niewielkimi szczypczykami Max podniósł kamień i obejrzał go pod lupą. - Żadnych wad, skaz ani zabrudzeń. Wspaniała jasność i blask. Zręcznie podkreślona głębia. - Odłożył go na aksamitną szmatkę. - Mogę skreślić z listy zaginionych ośmiokaratowy rosyjski biały diament, szlif brylantowy.

- Piękny kamień do pierścionka zaręczynowego. Troszeńkę za duży, ale nie przesadzajmy! - Widząc minę Maxa, lekki przestrach zmieszany z rozbawieniem i nadzieją, musiała się roześmiać. - Żartowałam. No, w każdym razie możesz się o niego nie bać. Naleję wina.

- Super. - Wybrał kolejny brylant i zaczął go uważnie badać. - Ten komentarz o pierścionku zaręczynowym oznacza, że za mnie wyjdziesz? Laine postawiła przed Maxem kieliszek wina.

- Taki mam zamiar.

- Zdaje się, że jesteś z tych, co wprowadzają zamiary w czyn.

- Bystrzak z pana, panie Gannon. - Upiła łyk z kieliszka i pogładziła po głowie swojego mężczyznę doskonałego. - A tak dla twojej informacji, wolę szlif rozetowy. - Pochyliła się i cmoknęła go lekko w usta. - Sympatyczny, czysty, bez zbędnych ozdóbek, osadzony w platynie.

- Zrozumiano. Powinno mi wystarczyć na spełnienie tego kaprysu, jak tylko zgarnę nagrodę dla znalazcy tych śliczności.

- Połowę nagrody - przypomniała mu bezlitośnie. Max chwycił pasmo włosów Laine i pociągnął ją w dół, aż znaleźli się twarzą w twarz.

- Kocham cię, Laine. Ubóstwiam cię od stóp do głów łącznie z wadami.

- No to masz sporo do kochania. - Usiadła obok niego. - Powinnam być przerażona - odezwała się po chwili. - Powinnam mieć nerwy w strzępach, powinnam się bać tego, co się między nami dzieje. I te brylanty na kuchennym blacie... Jedno włamanie już było. Ten złodziej nadal ich szuka. Powinnam się potwornie bać o ojca... kto wie, co się stanie, kiedy znajdzie Alexa Crew. - Wolniutko upiła łyk. - Boję się. W sercu mam lód. Ale mimo wszystko jestem szczęśliwa. W życiu nie byłam taka szczęśliwa i nie podejrzewałam, że kiedykolwiek będę. Nerwy, niepewność, nawet strach - nic mi nie przeszkadza. Jestem po prostu szczęśliwa.

- No bo miałaś kupę szczęścia. Złapać takiego faceta jak ja... Czysta żywa radość.

- Poważnie? A skąd wiesz, ktoś cię już kiedyś złapał?

- Zdarzało się, ale dopiero teraz - ty. Co do drugiej kwestii: ktokolwiek się do ciebie włamał, a zakładamy, że to był Crew, nie znalazł tu brylantów. Po co miałby wracać? No i trzecia rzecz, twój ojciec świetnie sobie radził przez całe życie. Zawsze spadał na cztery łapy. Założę się, że tym razem też się wywinie.

- Podoba mi się twój logiczny sposób myślenia i zdrowy rozsądek.

Ale od razu było widać, że nie kupiła z tej historyjki ani jednego słowa. Max zastanowił się przez chwilę, czyby jej nie pokazać trzydziestkiósemki o zadartym nosie, przypiętej do łydki, ale nie wiedział, czy coś takiego uspokoi Laine, czy raczej ją przestraszy.

- Droga pani Tavish, czy pani wie, co my tu właściwie mamy?

- Co my tu właściwie mamy?

- Nieco ponad siedem milionów w brylantach, czyli jedną czwartą dwudziestu ośmiu, przecinek cztery. Prawie co do karata.

- Siedem milionów, przecinek jeden - wyszeptała Laine z przejęciem. - Taki majątek leży sobie na moim kuchennym blacie. A ja siedzę, patrzę i ciągle nie wierzę, że ojcu się udało. Zawsze mi mówił, że kiedyś zrobi taki numer. ile, któregoś pięknego dnia zrobię wielki skok”. Przysięgam ci, Max, powtarzając to, oszukiwał sam siebie. A tu - popatrz. - Położyła brylant na dłoni i przyglądała się, jak rozsiewał barwne iskry. - Przez całe życie marzył i jednym wielkim skoku, śnił o brylantach. Myślę, że obaj z Willym by zachwyceni. - Westchnęła smutno, odłożyła kamień na skrawek aksamitu. No, dobrze, wróćmy do rzeczywistości. Im prędzej zabierzesz te kamyczki, tam, gdzie ich miejsce, tym lepiej.

- Skontaktuję się z klientem, ustalimy co dalej.

- Będziesz musiał wrócić do Nowego Jorku?

- Nie. - Wziął ją za rękę. - Nie zamierzam wyjeżdżać. Najpierw skończymy tę sprawę. Musimy znaleźć jeszcze trzy czwarte skarbu. Czy domyślasz , dokąd pojechał twój ojciec?

- Nie mam bladego pojęcia. Naprawdę. Nie znam go już tak dobrze, jak kiedyś. Nie wiem, jakie teraz ma zwyczaje. Odcięłam się od niego, bo bardzo chciałam być szanowana... A przecież... Boże, ale ze mnie hipokrytka! - Ukryła twarz w dłoniach, po chwili przeczesała palcami włosy. - Brałam od niego pieniądze. W czasie nauki w college'u... zdarzało się, o tak. Niekiedy znajdowałam w skrzynce pocztowej a to kopertę wypchaną banknotami, a to czek na moje nazwisko... Po studiach też zdarzała mi się taka manna z nieba, którą chętnie przyjmowałam i inwestowałam. Dzięki temu kupiłam dom, otworzyłam sklep. Brałam od niego pieniądze. Wiedziałam, że nie są od świętego mikołaja. A jednak brałam. Wiedziałam, że je ukradł, że kogoś oszukał, a mimo wszystko brałam.

- Mam cię za to winić?

- Chciałam być szanowana - powtórzyła. - Ale budowałam ten szacunek i kradzionych pieniądzach. Nie chciałam używać nazwiska ojca, jednak korzystałam z jego pieniędzy.

- Wytłumaczyłaś to sobie i usprawiedliwiłaś się. To naprawdę zrozumiale. A teraz może rzeczywiście masz najlepszą okazję, żeby się od tego wszystkiego odciąć, uznać, że to jednak grząski teren. Umówmy się, że więcej nie weźmiesz od niego pieniędzy i powiesz mu o tym, jak tylko się spotkacie.

- Gdyby mi przybywał jeden dolar za każdym razem, kiedy postanawiałam mu to wyjaśnić, spałabym na forsie. Dobrze, dobrze... Oczywiście, że wreszcie to zrobię. Tym razem będę stanowcza. Obiecuję. Mogę cię o coś prosić?

- Zamieniam się w słuch.

- Pozbieraj te świecidełka i schowaj je gdzieś tak, żebym ich nie znalazła. Bo inaczej, jak ojciec wróci i o nie poprosi, jest duża szansa, że mu je dam. Max wsunął klejnoty do woreczka, wrzucił go do kieszeni.

- Nie ma sprawy.

- Pomogę ci odzyskać resztę. Z kilku powodów. Po pierwsze, chyba dlatego, że w ten sposób trochę sobie oczyszczę sumienie. Po drugie - i to jest ważniejsze - wydaje mi się, że kiedy brylanty wrócą do właściciela, mój ojciec będzie bezpieczny. Nie chcę, żeby mu się cokolwiek stało. A gdzieś pomiędzy kwestią sumienia a właściwym postępowaniem nie bez znaczenia jest jeszcze sprawa dwu i pół procent nagrody dla znalazcy. Max ponownie ujął dłoń Laine, z czułością dotknął jej wargami.

- Pewnie można uznać, że szacunek sobie kupiłaś, ale pragnienie szacunku miałaś we krwi. Laine, muszę teraz załatwić kilka drobiazgów. Przygotowałabyś w tym czasie lody?

- E, lepiej się wstrzymajmy z jedzeniem. Zróbmy to, co trzeba dziś jeszcze zrobić, a lody zjemy sobie w łóżku. Dorzucę do nich bitą śmietanę.

- Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie.

W tej chwili odezwała się komórka Maxa. Laine parsknęła śmiechem, bo z aparatu rozległa się zniekształcona cyfrowo wersja „Satisfaction” Rollin Stonesów.

- Zaraz wrócimy do tematu - obiecał Max. - Gannon, słucham - rzucił do słuchawki. I natychmiast twarz mu rozjaśnił szeroki uśmiech. - Cześć, mamo!

Ponieważ nadal stał, oparty o kuchenkę, Laine zaczęła się podnosić, by mógł spokojnie porozmawiać. Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.

- Bardzo się cieszę, że kieliszki ci się podobają. Dzięki temu jestem ukochanym synkiem, zgadza się? Twoim ulubionym. - Przytrzymał telefon ramieniem, wolną ręką sięgając po wino. - Nie, wnuki to nie jest właściwy argument. Przecież Luke nie wybrał ich w sklepie specjalnie dla ciebie. - Odwrócił się do Laine i szepnął: - Nie wychodź. - Puścił ją, by przełożyć telefon do prawej ręki. - Tak, tak, siedzę jeszcze w Maryland. Sprawy zawodowe. - Dłuższą chwilę słuchał, a Laine w tym czasie kręciła się po kuchni bez celu, usiłując sobie znaleźć jakieś zajęcie. - Nie, wcale nie wędruję od hotelu do hotelu i nie jem w restauracji. Nie, nie siedzę przykuty do tego swojego komputera i wcale się nie przepracowuję. Co robię? No, w tej chwili jestem sam na sam z seksowną rudą babeczką, którą poderwałem przedwczoraj. Niedługo przejdziemy do bitej śmietany. Laine aż się zachłysnęła, ale na Maksie nie zrobiło to żadnego wrażenia.

- Wcale nie zmyślam - ciągnął. - Po co miałbym zmyślać. Zresztą stoi tu obok. Chcesz z nią pogadać? - Spojrzał uważnie na Laine. - Mama mówi, że wprawiam cię w zakłopotanie. Ma rację? - Ma.

- Wygląda na to, że masz rację, mamo. Aha, tak. Ma na imię Laine i jest najpiękniejsza na świecie. Co myślisz o rudych wnukach? - Skrzywił się i odsunął telefon od ucha. Ze słuchawki dobiegło kilka zdań wygłoszonych ostrym tonem i podniesionym głosem, ale Laine nie zrozumiała słów. - Nie przejmuj się, mamusiu - podjął Max, gdy zrobiło się ciszej - mam jeszcze drugie ucho. Tak, kocham ją do szaleństwa. Tak. Oczywiście, że tak. Nie, nie ma nic przeciwko temu. Jak najszybciej Tak, mamo, na pewno. Mamo, nie przesadzaj, dobrze? Jestem absolutnie szczęśliwy. Naprawdę? To dobrze. Mamo, mam do ciebie prośbę: jak skończymy rozmawiać, zadzwoń od razu do Luke'a. Powiedz mu, że spadł na drugą pozycję i że teraz ja jestem twoim najukochańszym synkiem. Aha. Tak. Tak. Dobrze. Ja też cię kocham, bardzo. Do usłyszenia, mamo, do następnego razu. - Wyłączył telefon i wrzucił go do kieszeni. - Ha! Teraz ja jestem najukochańszym synem. Luke się wścieknie. Aha, mam ci powiedzieć, że mama nie może się doczekać, kiedy cię pozna i że mamy jak najszybciej przyjechać do Savannah, żeby mogła nam urządzić przyjęcie zaręczynowe. Co oznacza, że zjawi się parę setek jej najbliższych przyjaciół i rodziny. Nie wolno ci zmienić zdania na mój temat. I nie miałaby nic przeciwko, gdybyś zadzwoniła do niej jutro, kiedy już trochę ochłonie, żebyście mogły sobie uciąć pogawędkę.

- Rany boskie!

- Pokocha cię, bo ja cię kocham. Poza tym cieszy się, że zamierzam się ożenić i ustatkować. No i jeszcze na dodatek potrafisz docenić, jaką jestem cenną zdobyczą. Masz ogromne fory u Marlene.

- Na razie to mam gęsią skórkę.

- Trzymaj. - Znowu wyjął telefon z kieszeni. - Zadzwoń do swojej mamy, powiedz jej o wszystkim, umieść mnie na celowniku. Wyrównaj rachunki. Popatrzyła na telefon, popatrzyła na niego...

- Ty to wszystko traktujesz całkiem serio.

- Jak jasna cholera.

- Naprawdę chcesz się ze mną ożenić.

- „Chcę” było wcześniej. Teraz jesteśmy na etapie „zrobię to”. Nie radzę i zmieniać zdania, bo Marlene znajdzie cię na końcu świata i uprzykrzy ci cię tak, że odechce ci się wszystkiego. W dwóch krokach znalazła się przy nim. Podskoczyła, zarzuciła mu ręce i szyję, nogami objęła go w pasie.

- Zawsze chciałam pojechać do Savannah. - Wyjęła mu telefon z ręki, odłożyła na blat.

- Nie dzwonisz do mamy?

- Zadzwonię później. Są dwie godziny różnicy w czasie, więc jeśli zadzwonię do niej za dwie godziny, to tak, jakbym zrobiła to teraz. W ten sposób mamy dwie godziny wolnego. Ponieważ przytuliła się do niego całym ciałem, a gdzieś w okolicy ucha czuł jej miękkie usta, nie miał najmniejszych wątpliwości, jakie plany mają na najbliższe dwie godziny. Przytrzymując ją, ruszył w stronę schodów.

- A co z wieczornymi obowiązkami?

- Odpuszczamy.

- Podoba mi się twój sposób myślenia.

- Zaniesiesz mnie na górę?

- Kochana, teraz mogę cię zanieść nawet do New Jersey.

- Zapomnieliśmy o bitej śmietanie.

- Zostanie na później. Wyciągnęła mu koszulę ze spodni, wsunęła pod nią dłonie.

- Kocham twoje ciało. Od razu mi się spodobałeś.

- I vice versa.

- Ale nie to mnie wzięło.

- A co? - Skręcił do sypialni.

- Oczy. Masz niesamowite oczy. Jak na mnie spojrzałeś, zaschło mi w ustach, przestałam myśleć i tylko się oblizywałam w duchu. - Nie puściła go, choć położył ją na łóżku. - A kiedy zaprosiłeś mnie na kolację, od razu do mnie dotarło, chyba na poziomie podświadomości, że będę miała z tobą sza­lony romans.

- i słowo ciałem się stało. - Max z zajęciem rozpinaj bluzkę Laine.

- A teraz wyjdę za ciebie za mąż. - Ściągnęła mu przez głowę koszulę, rzuciła ją gdzieś na bok. - Max, powinnam ci powiedzieć o czymś naprawdę ważnym. Gdyby Henry cię nie polubił, przespałabym się z tobą, ale bym za ciebie nie wyszła. Lekko zacisnął zęby na jej piersi.

- Jasna sprawa. Laine pchnęła go na bok i przetoczyła się na górę.

- Załatwiłabym to jakoś za jego plecami i przespałabym się z tobą. Mimo braku jego zgody.

- Rozpustnica. Odrzuciła głowę do tyłu, wybuchając śmiechem.

- Boże! Jak mi jest dobrze! Przesunął wzdłuż jej boków dłońmi i oparł je w talii.

- Co też ty nie powiesz!

- Max - szepnęła Laine. Jej serce napełniło się słodyczą. Pogładziła go po włosach, ujęła jego twarz w dłonie. - Max, kocham cię. Będę dla ciebie dobrą żoną.

Nie chciał niczego więcej, bo stała się dla niego całym światem. Pragnął ją mieć na własność, całą, bez wyjątku, wszystkie te zakamarki ciepłe i słodkie, tę najpiękniejszą, najrozkoszniejszą istotę na świecie. Nie zamierzał nigdy oddać jej nikomu. Gładził ją po włosach, po ramionach, po plecach, sycił wzrok cudownym widokiem, a w jego ciele wzbierało gwałtowne pragnienie. A gdy Laine westchnęła, przeciągając się niczym zadowolona kotka, było to dla niego jak niebiańska muzyka. Aksamitna skóra, miękkie wargi - krucha istota budząca czułość, wyrażaną delikatnymi gestami. Kochał ją całym sercem. Czy ktoś kiedyś kochał ją tak mocno? Była mądra i zaradna, praktyczna, inteligentna, ale czy świat wiedział, że jest najwspanialsza?

Szeptał jej do ucha szalone słowa, niemądre i romantyczne, gorączkowo wyłuskiwał ją z ubrania jak najcenniejszy klejnot. Dotykał jej lekko, jakby była bardziej krucha niż szkło, bardziej szlachetna niż kryształ, wspanialsza niż brylanty.

Znowu westchnęła, cichutko i błogo, całkowicie oddana w jego władanie, gotowa przyjąć wszystko, co zechce jej ofiarować, dać mu wszystko, czego zażąda.

Połączył ich długi, namiętny pocałunek; jeden, potem drugi... takie pocałunki przyśpieszają tętno, przyprawiają o gęsią skórkę, potrafią wzburzyć krew. Powolne, leniwe pieszczoty, przez które skóra pali żywym ogniem. Laine przymknęła oczy, ogarniało ją cudowne rozleniwienie. Ale krew krążyła coraz szybciej, ciało pulsowało pożądaniem. Wygięła się i przycisnęła mocno do Maxa, usiedli na środku łóżka, spleceni, objęci rękami i nogami.

Spragnione wargi spotkały się znowu, coraz szybszy oddech zaczynał się rwać, dwa serca, jedno tuż przy drugim, biły wspólnym rytmem. Pożądanie rozlewało się po ciele Laine jak gorąca fala.

- Max! - szepnęła. - Max - powtórzyła drugi raz i znowu. Pchnęła go w tył i siedząc na nim okrakiem, położyła sobie jego dłonie na piersiach. I zawładnęła nim całkowicie, uwięziła go w aksamitnym cieple. Patrzyła na niego przez rzęsy, spoza rozsypanych po twarzy włosów, wpatrywała się niemożliwie pięknymi oczami.

Gdy się odchyliła do tyłu, ujrzał najpiękniejszy kształt, jaki mogą zobaczy mężczyzny: rozkoszną białą linię kobiecego ciała. Czuł szalone bicie serca, gorącą skórę, wzbierającą namiętność.

Pochyliła się nad nim, jej włosy muskały mu twarz, a wtedy pozwolił się ujeżdżać bez litości. Aż w którejś chwili wbiła mu palce w ramiona, doprowadzona na krawędź spełnienia. Jego także ogarnęło wrzące szaleństwo. Laine odrzuciła głowę do tyłu, krzyknęła głośno i przylgnęła do Maxa, wstrząsana konwulsyjnym drganiem.

Wtedy on przycisnął ją do siebie z całej siły i wpijając wargi w jej szyję, pozwolił się zabrać w tę samą drogę.

Pora wziąć się do roboty. Koniecznie. Niełatwo wstać z łóżka, gdy ciało ze pamięta niedawną namiętność, a myśli uparcie wracają do Laine. Niestety, praca nie mogła czekać. I to nie tylko ze względu na klienta czy jego ego, ale przez wzgląd na Laine.

Im szybciej brylanty znajdą się we właściwych rękach, tym lepiej dla wszystkich zainteresowanych.

Tyle tylko, że nadal nie będzie to koniec sprawy ani koniec kłopotów. Nie podejrzewał, żeby Crew ponownie zjawił się w domu Laine w poszukiwaniu brylantów, ale też wiedział z całą pewnością, że nie jest to człowiek, który by zrezygnował z łupu. Już raz zabił dla tych kamieni, a chciał mieć je wszystkie, planował to od samego początku. Tak, to nie ulega wątpliwości, uznał Max, porządkując notatki.

Miał nadzieję, że przyjdzie mu do głowy jakiś nowy pomysł. Przecież gdyby Crew nie zamierzał zamordować Myersa, po co umawiał się z nim na odludziu? Chciał oskubać wspólników i ulotnić się z całym łupem wartym dwadzieścia osiem milionów.

Czy oni się zorientowali? Prawdopodobnie tak. Przecież ktoś, kto całe życie zbudował na oszustwie, wywęszy przekręt na milę. No, ale to były tylko domysły. Możliwe, że Jack albo Willy zorientowali się, co jest grane. A może wystraszyło ich zniknięcie Myersa. Tak czy inaczej rozpłynęli się w powietrzu.

I obaj zjawili się przy Laine, wychodząc z założenia, że u niej najbezpieczniej ukryją brylanty do czasu, kiedy uda się je spieniężyć - i zniknąć na dobre.

Świetny plan. W swoim czasie wygarnie Wielkiemu Jackowi, co myśli narażeniu córki na takie niebezpieczeństwo. Przecież doprowadzili tego psychopatę prosto do Laine! Kamienie rzeczywiście zostały ukryte, ale część z nich już na nowo ujrzała światło dzienne. Willy stracił życie, a Laine stała się celem bezlitosnego mordercy.

Niedobrze, w dodatku Wielki Jack znowu był przy głosie. Daleko nie odjechał. Przecież wiedział, że dola Willy'ego znajduje się gdzieś w okolicy. Na pewno gdzieś się przyczaił, obmyślając strategię. I bardzo dobrze. Dzięki temu on, Max, zyskiwał czas i sposobność, żeby go dopaść i odebrać drugą część łupu. Na pewno dotrzyma słowa danego Laine. Nie interesowało go wydanie Wielkiego Jacka gliniarzom. Był natomiast żywo zainteresowany własnoręcznym obdarciem go ze skóry za to, że wpakował Laine w kłopoty.

I tu znowu pojawiał się Crew.

On też nie wyjechał daleko. Teraz, skoro już wiedział, że śledztwo naprowadziło prawowitych właścicieli brylantów na ślad Angel's Gap - a za to Max mógł winić jedynie siebie - będzie znacznie ostrożniejszy. Ale nie zniknie, Na pewno nie. Zabił człowieka, żeby zdobyć czwartą część łupu, a więc za resztę także gotów jest zabić. I na pewno nie cofnie się przed niczym, żeby teraz zdobyć tę drugą połowę.

Na miejscu tego faceta Max nie spuszczałby z oka Wielkiego Jacka. A pomiędzy O’Harą i dwudziestoma ośmioma milionami dolarów była już tylko Laine.

Max miał teraz wielką ochotę oddać odzyskane brylanty właścicielowi, otrzepać ręce i zapomnieć o reszcie nagrody. Następnie zabrać Laine do Savannah i zadbać, żeby jej tam nikt nie znalazł, przynajmniej przez kilka najbliższych lat. Oczywiście musiałby ją najpierw uśpić, potem związać jak baleron, a na koniec jeszcze w dodatku zamknąć na kłódkę. Wszystko jedno, zrobiłby to, gdyby miał pewność, że dzięki temu będzie bezpieczna.

Ponieważ jednak żadne z nich nie byłoby specjalnie zachwycone takim planem, a w dodatku tak naprawdę nie gwarantował on bezpieczeństwa Laine, Max postanowił się wstrzymać z realizacją.

Crew będzie czekał na dogodny moment. Zdecyduje się na następny ruch, kiedy uzna za stosowne.

Wobec czego najlepiej byłoby go zmusić do działania, gdy to oni będą przygotowani na jego przyjęcie. Oboje. Trzeba będzie powiedzieć Laine o wszystkim. Nie była głupia, doskonale zdawała sobie sprawę, że człowiek, który już raz ukradł ciężkie miliony w brylantach i który dla nich zabił, nie odejdzie, nie zrezygnuje, póki nie zdobędzie całego łupu.

A tu już wchodziło w grę coś więcej niż dreszczyk emocji, umiłowanie wy zwania oraz interesujące śledztwo z nagrodą stanowiącą naprawdę tłusty kąsek. Teraz na szali leżało ich wspólne życie. Max miał zamiar zrobić wszystko, co będzie trzeba, żeby zapewnić im bezpieczną przyszłość.

Po raz kolejny zerknął w notatki. I nagle mało brakowało, a byłby się gwałtownie zerwał z filigranowego krzesełka. Na szczęście w samą porę uświadomił sobie, iż kruchy mebelek mógłby nie wytrzymać takiej akrobacji. Wobec czego jedynie pochylił się niżej nad notatkami i stukając palcami w blat biurka, skupił się nad wydrukiem.

Alex Crew ożenił się z Judith P. Fines dwudziestego maja tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego roku. Akt małżeństwa zarejestrowano w Nowym Jorku. Urodziło im się jedno dziecko, chłopiec. Westley Fines Crew przyszedł na świat w szpitalu w Mount Sinai trzynastego września dziewięćdziesiątego szóstego. Następnie Alex Crew wystąpił o rozwód, który otrzymał w nowojorskim sądzie dwudziestego ósmego stycznia dziewięćdziesiątego dziewiątego.

W listopadzie dziewięćdziesiątego ósmego Judith Fines Crew przeprowadziła się razem z synem do Connecticut. Następnie zmieniła miejsce zamieszkania. Aktualne miejsce pobytu - nieznane, i akurat żaden problem - mruknął Max pod nosem.

Wcześniej nie zaszedł tą ścieżką zbyt daleko. Powierzchownie sprawdził sąsiadów, współpracowników oraz rodzinę Judith i dowiedział się niewiele. Nie miał pojęcia, czy ta kobieta utrzymuje kontakt ze swoim byłym mężem, szperał w notatkach i znalazł zapiski na temat Judith Crew z domu Finws. Wychodząc za mąż, miała dwadzieścia siedem lat. Pracowała w galerii w Soho.

Niekarana. Pochodziła z wyższych warstw klasy średniej, dobrze wychowana, solidnie wykształcona i wyjątkowo atrakcyjna, zauważył, przeglądając fotografie ściągnięte z elektronicznego wydania jakiejś gazety.

Była żona Alexa miała młodszą o dwa lata siostrę, ale ani ona, ani rodzice nie przejawiali specjalnej ochoty do udzielania jakichkolwiek informacji, odcięła się od rodziny oraz przyjaciół i zniknęła, razem z synem, mniej więcej latem dwutysięcznego roku.

Czy Crew utrzymywał z nimi kontakt? Ciekawe, mężczyzna o tak rozdętym ego zapewne ceni sobie fakt, że ma potomka, że może w nim widzieć samego, że dzięki niemu zyskał namiastkę nieśmiertelności. Najprawdopodobniej jest szczególnie zainteresowany podtrzymywaniem znajomości z rozwiedzioną żoną i chłopcem, który - jak każde dziecko - wymaga głównie opieki.

Ale będzie miał na nich oko, o to Max gotów był się założyć. Ponieważ któregoś dnia chłopiec dorośnie, a każdy człowiek, zwłaszcza mężczyzna takiego pokroju jak Alex, chce przekazać spadek swojemu synowi.

No, moi kochani - Max splótł palce obu dłoni i wykrzywił je na zewnątrz, jak pianista szykujący się do koncertu. - Piękna Judy z małym Wesem. - Położył palce na klawiaturze. - Zobaczymy, gdzieście się ukryli.

Wejście na komisariat policji z własnej woli było działaniem wbrew naturze. Jack w zasadzie nie miał nic przeciwko glinom jako takim. Robili to, i co im płacono. Ponieważ jednak płacono im za to, żeby zgarniali takich jak on i zamykali ich w niewielkich pomieszczeniach z okratowanymi oknami, wolał unikać policji - to wszystko.

Czasami jednak nawet przestępca musiał skorzystać z pomocy gliniarza. Poza tym gdyby sobie nie dał rady z tutejszymi przedstawicielami władzy, gdyby nie zdołał uzyskać tego, co było mu potrzebne, od jakiegoś tępego mundurowego z takiej dziury, równie dobrze mógł zmienić profesję i wziąć się do uczciwej pracy.

Zaczekał na wieczorną zmianę. Logicznie rzecz biorąc, gliniarz pełniący służbę po godzinie dziewiętnastej znajdował się raczej bliżej gruntu na drabinie hierarchii.

Ubranie ściągnął w jakimś markecie pod miastem, specjalnie zwracając Uwagę na charakter postaci, w którą chciał się wcielić. Jack wierzył niezłomnie, że ubrania świadczą o człowieku, a zatem dzięki nim można się stać tym, kim się chce.

Prążkowany garnitur był prosto z wieszaka, wprawdzie Jack musiał podwinąć nogawki, ale poza tym pasował nieźle. Błazeńska jaskrawoczerwona mucha robiła dokładnie takie wrażenie, jak trzeba: właściciel wyglądał na nieszkodliwego głupka.

W Wal - Mart Jack zwinął jeszcze okulary bez oprawek. Nie chciał się przyznać, nawet przed samym sobą, że widział w nich lepiej, ponieważ jego zdaniem był jeszcze stanowczo zbyt młody i męski, żeby potrzebować okularów.

Teraz jednak wydawały mu się niezbędne do wykończenia wizerunku intelektualisty - fachury. Do kompletu miał brązową skórzaną teczkę, którą wyjątkowo starannie powycierał na zgięciach, żeby nie wyglądała na nową, a potem metodyczni napakował ją przedmiotami niezbędnymi dla urzędnika, który wybrał się na służbowe spotkanie. Był prawie gotów do odegrania roli.

Przeszedł się przez Office Depot, zgarniając długopisy, twarde podkładki, karteczki samoprzylepne i inne gadżety, które powinien mieć przy sobie asystent jakiegoś ważniaka. Przyznawał się też bez bicia, że bawiły go i fascynowały takie biurowe zabawki.

Potem spędził upojną godzinkę, ustalając dane osobowe nowo stworzonej postaci. Uwielbiał mieć wszystko dopracowane w najdrobniejszych szczep łach.

Idąc chodnikiem w stronę budynku komendy, stłumił w sobie wszelką radość i przygarbił szerokie ramiona, tak że wyglądał, jakby całe życie spędził za biurkiem. Od czasu do czasu odruchowo popychał w górę zsuwające się po nosie okulary. Gest ten wyćwiczył przed lustrem. Włosy miał zaczesane do tyłu, a dzięki farbie, którą podwędził w sklepia kosmetycznym tego samego popołudnia, zyskały one połyskliwą i wyraźnie fałszywą barwę głębokiej czerni pasty do butów.

Zdaniem Jacka Peter P. Pinkerton, jego aktualne alter ego, byłby na tyle próżny, że farbowałby włosy, i tak mało spostrzegawczy, że uważałby, iż wyglądają naturalnie.

Chociaż nikt nie zwracał na niego uwagi, już wczuł się w rolę. Wyciągnij! z kieszeni zegarek - uznał, że taki gadżet byłby w stylu Petera - sprawdził godzinę i lekko zmarszczył brwi. Peter zawsze się czymś martwi, denerwuje albo niepokoi.

Pokonał kilka schodków i wszedł do komisariatu. Tak jak podejrzewał, znalazł się w niewielkim holu, gdzie za kontuarem w głębi tkwił dyżurny policjant.

W poczekalni stały czarne plastikowe krzesła, dwa standardowe stoły, na nich leżały popularne magazyny: „Dom i Ogród”, „Sport Ilustrowany” oraz „People”, a wszystkie przynajmniej z poprzedniego miesiąca. W powietrzu unosił się zapach kawy i lizolu. Jack, teraz jako Peter, podchodząc do dyżurnego, nerwowo poprawił krawat, a potem okulary.

- W czym mogę pomóc? Jack zamrugał jak typowy krótkowidz i odchrząknął niepewnie.

Nie jestem pewien... Widzi pan... Russ. Widzisz, Russ, miałem się dzisiaj z pewnym człowiekiem. O pierwszej, w restauracji hotelu „Strudzony podróżnik”. Zamierzaliśmy razem zjeść lunch. Tymczasem mój towarzysz nie zjawił i nie odpowiada na telefony. Pytałem o niego w hotelowej recepcji poinformowano mnie, że wcale się tam nie zameldował. Doprawdy... jestem zaniepokojony. Zawsze stawiał się na spotkania punktualnie... Przyjechałem tu aż z Bostonu...

- Chce pan zgłosić zaginięcie człowieka, który zniknął raptem osiem godzin temu? tak, to oczywiście przesada, ale widzi pan, on zawsze się zjawiał na spotkania, poza tym to było bardzo ważne spotkanie, no i w dodatku nie mogę nim skontaktować. Obawiam się, czy mu się nie przydarzyło coś złego w drodze z Nowego Jorku.

- Nazwisko?

- Pinkerton. Peter P. Pinker... - Jack sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki po wizytówkę.

- Nazwisko zaginionego.

- A, tak, oczywiście. Peterson. Jasper R. Peterson. Jest antykwariuszem, sprzedaje naprawdę rzadkie okazy książek, prawdziwe białe kruki. Właśnie chciałem od niego odebrać wolumin, który zainteresował mojego pracodawcę.

- Jasper Peterson? - Policjant po raz pierwszy okazał zainteresowanie.

- Tak, tak, właśnie. Jechał z Nowego Jorku, chyba do Baltimore, przez Waszyngton. Miał tu chyba umówionych kilka spotkań. Ja... zdaję sobie sprawę, że być może przesadzam, ale pan Peterson dotąd zawsze był słowny i godny zaufania.

- Proszę chwileczkę zaczekać. Russ zniknął w labiryncie pokojów na tyłach. Jak na razie całkiem nieźle, pomyślał Jack. Za chwilę będzie wstrząśnięty, że człowiek, o którego spytał, zginął w wypadku. Willy na pewno wybaczy mu tę komedię. Właściwie Jack nawet miał pewność, że przyjaciel doceniłby jego kunszt aktorski oraz ułożoną intrygę. Teraz pozostało tylko omamić gliniarza i dowiedzieć się, jakie przedmioty stanowiące własność Willy'ego znajdowały się w rękach policji.

Gdy już zyska pewność, że figurka psa znajduje się w magazynie, pomyśli, co zrobić, i na pewno jakoś ją stamtąd wyłuska. A kiedy już będzie miał w ręku brylanty, zabierze się stąd jak najdalej. Jak najdalej od Laine. I zostawi za sobą taki trop, że znalazłby go ślepy na koniu w galopie, a co dopiero Crew.

A potem... któż to wie, co będzie potem... Nigdy nie wiadomo, co przyniesie los. Usłyszawszy kroki, odwrócił się z roztargnionym wyrazem twarzy z powrotem do kontuaru. Tym razem jednak nie był to Russ. Zamiast znudzonego dyżurnego Jack zobaczył postawnego blondyna o przenikliwym spojrzeniu. Stanowczo zbyt bystrego.

- Pan Pinkerton? - Vince przyjrzał się Jackowi uważnie. - Jestem tutaj szeryfem. Nazywam się Burger. Zapraszam pana do swojego biura.

13

Cienki strumyczek potu spłynął Jackowi po karku. Mimo wszystko poszedł za szeryfem do jego gabinetu. Jeśli chodziło o stróżów prawa i porządku, stanowczo wolał współpracować z podwładnymi, a nie z szefami.

Usiadł, starannie podciągając nogawki, a następnie ostrożnie postawił teczkę obok krzesła, bo tak właśnie zrobiłby Peter. W biurze kawa pachniała mocniej, a kubek, na którym wymalowano krowę o jaskrawoczerwonych ustach Micka Jaggera zdradzał, że szeryf przy papierkowej robocie po godzinach wspomagał się tym właśnie napojem.

- Pan pochodzi z Bostonu?

- Tak - odrzekł Jack. Lubił bostoński akcent, darzył go sympatią za nosowy przydźwięk. Doprowadził go do perfekcji, oglądając kolejne wznowienia serialu M.A.S.H. i naśladując Charlesa Winchestera. - Przyjechałem tylko na jeden dzień. Rano miałem ruszać dalej, no ale muszę zrobić, co do mnie należy, więc pewnie będzie trzeba zmienić plany. Przykro mi, że zawracam panu głowę swoimi sprawami, szeryfie, ale naprawdę niepokoję się o pana Petersona.

- Dobrze go pan zna?

- Tak. To znaczy, dość dobrze. Od trzech lat regularnie spotykaliśmy się przy okazji różnych interesów... dotyczących mojego pracodawcy. Pan Peterson jest antykwariuszem, sprzedaje prawdziwe białe kruki, a mój pracodawca, Cyrus Mantz Trzeci... pewnie pan o nim słyszał?

- Nie przypominam sobie.

- Ach, tak. W każdym razie, pan Mantz jest biznesmenem, w Bostonie oraz w okolicach Cambridge cieszy się zasłużonym szacunkiem. Jest też za palonym kolekcjonerem rzadkich woluminów. Ma jedną z największych bibliotek na wschodnim wybrzeżu. - Jack poprawił muchę. - No cóż, tak czy inaczej przyjechałem tu specjalnie na spotkanie z panem Petersonem. Miałem obejrzeć, a prawdopodobnie także kupić „Wściekłość i wrzask” Williama Faulknera, egzemplarz z pierwszego wydania, jeszcze w obwolucie! Miałem się spotkać z panem Petersonem w hotelu...

- Widział pan się z nim wcześniej?

Jack zamrugał kilkakrotnie, widocznie zdumiony zarówno samym pytaniem, jak i faktem, że szeryf mu przerwał.

- Oczywiście. Wiele razy.

- Może go pan opisać?

- Jak najbardziej. Jest niewysoki, ma jakieś metr siedemdziesiąt wzrostu, myślę, że nie waży więcej niż siedemdziesiąt kilogramów. Około sześćdziesiątki, siwe włosy. Oczy chyba brązowe. Tak mi się wydaje. Czy pomogłem panu?

- Czy to pan Peterson? - Vince podsunął mu fotografię wyciągniętą z teczki Jack chwilę przyglądał się jej z uwagą.

Tak - odparł wreszcie. - To on. Na zdjęciu jest znacznie młodszy, ale to jest Jasper Peterson. Obawiam się, że nie rozumiem...

- Mężczyzna, którego zidentyfikował pan jako Jaspera Petersona, kilka dni temu uległ wypadkowi. - O Boże! Coś podobnego... Obawiałem się czegoś takiego... - Nerwowym i ściągnął z nosa okulary, energicznie przetarł szkła sztywną białą chusteczką. - Pewnie jest ranny! Trafił do szpitala! Szeryf odczekał, aż jego rozmówca umieści okulary z powrotem na nosie.

- Nie żyje.

- Nie żyje? Jak to? - Jack kolejny raz przeżył bolesny wstrząs. Nie musiał udawać drżenia w głosie. - To straszne... Nie mogę... Nie sądziłem... Jak to się Wpadł pod samochód. Umarł prawie od razu.

- Jestem wstrząśnięty.

Willy. Boże, Willy. Jack wiedział, że pobladł. Zrobiło mu się zimno. Ręce mu drżały. Miał ochotę płakać, wyć z bólu, ale na to nie mógł sobie pozwolić. Pinkerton nie pozwoliłby sobie na publiczne okazanie takich emocji.

- Nie bardzo wiem, co robić. Tak długo na niego czekałem... Byłem zniecierpliwiony, nawet zirytowany, a on... To straszne. Będę musiał zawiadomić pracodawcę... Mój Boże, to straszne.

- Czy znał pan współpracowników zmarłego? A może jego rodzinę?

- Nie. - Jack znowu poprawił muchę, choć miał ochotę ją zerwać ze ściśniętego gardła.

- Miał tylko mnie, pomyślał. Byłem jego jedyną bliską osobą. I to ja wysłałem go na śmierć. Natomiast Peter Pinkerton podjął już spokojniejszym tonem, cedząc słowa, jak to absolwent Harvardu.

- Rozmawialiśmy właściwie tylko o książkach. Czy może mi pan powiedzieć, jakie powzięto ustalenia? Pan Mantz na pewno zechce przysłać kwiaty albo może uczynić jakąś dotację na rzecz miejscowej organizacji charytatywnej.

- Nic jeszcze nie zostało ustalone.

- Ach tak. Rozumiem. - Jack wstał i zaraz ponownie usiadł. - A może zechciałby mi pan zdradzić, czy pan Peterson był w posiadaniu tej książki, którą... Bardzo przepraszam, wiem, jak to brzmi, ale pan Mantz na pewno mnie o to spyta. Czy miał Faulknera?

Vince odchylił się na oparcie krzesła, nie spuszczając wzroku z twarzy Jacka.

- Miał tylko kilka tanich powieści.

- Jest pan tego pewien? Bardzo przepraszam za kłopot, ale czy jest może jakaś lista, na którą mógłbym rzucić okiem? Pan Mantz był zdecydowany kupić ten wolumin. Bo widzi pan, egzemplarz w obwolucie to prawdziwy rarytas. I w dodatku pierwsze wydanie, zapewniono nas także, iż jest w doskonałym stanie, wobec czego pan Mantz będzie bardzo... no cóż, będzie oczekiwał ode mnie pełnego sprawozdania. Szeryf posłusznie otworzył szufladę i wyjął z niej teczkę.

- Nic takiego nie znaleźliśmy. Ubrania, przybory toaletowe, klucze, zegarek, telefon komórkowy z ładowarką, portfel. To wszystko. Pański znajomy nie brał ze sobą większego bagażu.

- Rozumiem. Może złożył wolumin w skrytce depozytowej... No i oczywiście nie mógł go wziąć, skoro... Ach, przepraszam, i tak zająłem panu zbyt wiele czasu.

- Gdzie się pan zatrzymał?

- Nie rozumiem.

- Gdzie pan będzie nocował? Chciałbym wiedzieć, na wypadek gdybym się dowiedział czegoś na temat tych ustaleń.

- Ach tak. Zostanę w „Strudzonym Podróżniku”. Prawdopodobnie jutro polecę, tak jak planowałem. Boże, dobry Boże, co ja powiem panu Mantzowi...

- A gdzie pana znaleźć w Bostonie? Jack wyjął z kieszeni wizytówkę.

- Pod każdym z tych numerów. Proszę się ze mną skontaktować, szeryfie, jeśli będzie pan miał jakieś wiadomości. - Wyciągnął dłoń do policjanta.

- Będziemy w kontakcie.

Vince odprowadził go do kontuaru, a potem stał i przyglądał się odchodzącemu. Sprawdzenie szczegółów tej gładkiej historyjki nie potrawa długo. Podobnie z nazwiskami Pinkerton i Mantz. Ponieważ jednak za tanimi szkłami okularów dostrzegł wyraźnie błękitne oczy Laine Tavish, najprawdopodobniej okażą się zmyślone.

- Russ, zadzwoń do „Strudzonego Podróżnika”, spytaj, czy zameldował się u nich niejaki Pinkerton. Uzyskawszy potwierdzenie, wysłał jednego ze swoich ludzi, żeby przez noc siedział przybyszowi na ogonie.

Trzeba się będzie jeszcze raz przyjrzeć rzeczom zmarłego, spróbować dojść, cóż to O’Hara - zakładając, że to był O’Hara - chciał znaleźć. Ponieważ. za cholerę nie było tam paru milionów dolarów, musiało znajdować się coś, co by wskazywało, gdzie ich szukać.

Gdzie on jest, u licha?!

Jack żwawym krokiem minął dwie przecznice, zanim udało mu się odzyskać swobodny oddech.

Komisariat, zapach gliniarzy, wzrok gliniarzy - to wszystko zawsze przyprawiało go o utratę tchu.

Na liście rzeczy Willy'ego nie było ceramicznego psiaka. Przecież nawet tępy glina wciągnąłby na listę taki przedmiot. Innymi słowy, szczegółowo opracowany plan włamania do policyjnego magazynu spalił na panewce. Nie sposób ukraść czegoś, czego nie ma.

A przecież przyjaciel miał psiaka, kiedy się rozstawali, zakładali, że Crew podąży tropem Jacka, natomiast Willy w tym czasie wymknie mu się, przyjedzie do Laine i da jej figurkę na przechowanie.

Tymczasem ten złośliwy oszust Crew poszedł za Willym zamiast za Jackiem, Za nerwowym staruszkiem Willym, który marzył jedynie o emeryturze na jakiejś spokojnej plaży i chciał do końca swoich dni malować kiepskie akwarele oraz obserwować ptaki.

Nie trzeba było go zostawiać samego, zdanego na własne siły. Przepadło. Teraz najwierniejszy przyjaciel już nie żył. Teraz Jack nie miał z kim pogadać o starych czasach, nie miał nikogo, kto by go rozumiał bez słów. Nikogo nie będą śmieszyły jego dowcipy.

Wcześniej stracił żonę i córkę. Tak to się właśnie w życiu zdarza. Nie winił Marilyn, że zerwała z nim kontakt i zabrała Lainie. Prosiła go przecież, jeden wie, ile razy, żeby przynajmniej spróbował żyć uczciwie. A on za każdym razem obiecywał poprawę. I za każdym razem łamał dane słowo. W opinii Jacka człowiek nie może walczyć z naturą. A on urodził się oszustem. Dopóki istnieli naiwniacy, dopóty on miał ich oszukiwać. Gdyby Bóg chciał, żeby Jack nabierał naiwniaków, toby ich tylu nie stworzył.

Jack wiedział, że nie ma silnej woli, ale ponieważ właśnie takim stworzył Bóg, jaki był sens się nad tym rozwodzić? Ludzie podający w wątpliwość wyroki boskie to pierwszorzędni durnie. A on, syn Kate O’Hary, nie był durniem, kochał w życiu trzy osoby: Marilyn, Laine i Willy'ego Younga. Dwóm pozwolił odejść, bo nie sposób zatrzymać człowieka wbrew jego woli.

Ale Willy został.

I dopóki Jack miał Willy'ego, miał rodzinę.

Stracił go bezpowrotnie. Lecz któregoś dnia, kiedy już znowu wszystko będzie dobrze, stanie na jakiejś ładnej plaży i wzniesie toast za najwspanialszego przyjaciela na świecie.

Tymczasem jednak miał jeszcze robotę do wykonania, to i owo do przemyślenia oraz musiał przechytrzyć podstępnego mordercę.

Willy dotarł do Laine i można założyć, z dużą dozą prawdopodobieństwa, że wówczas miał przy sobie psa, bo inaczej po co by do niej szedł? Chociaż oczywiście schować figurkę. Człowiek rozsądny zamknąłby ją w bezpiecznym miejscu do czasu, aż rozejrzy się w sytuacji.

Ale takie postępowanie nie było w stylu Willy'ego. O ile Jack go znał a przecież nikt nie znał go lepiej - to Willy miał psiaka przy sobie, wchodząc sklepu Laine.

A nie miał go, wychodząc.

Co stwarzało dwie możliwości: Albo Willy ukrył psiaka w sklepie bez wiedzy Laine, albo kochana córeńka łże w żywe oczy.

Czas się przekonać, jaka jest prawda. Na początek trzeba dyskretnie przeszukać firmę rodzonej córki.

Max zastał Laine w gabinecie na piętrze nad jakimś szczególnym szkicem na papierze milimetrowym. Na brzegu biurka stały maleńkie modele, w których po chwili rozpoznał papierowe mebelki.

- To jakaś doroślejsza wersja domku dla lalek?

- W pewnym sensie. Masz przed oczami dokładny plan mojego domu.' Stuknęła dłonią w papier. - Będę musiała wymienić kilka mebli, więc zrobiłam modele paru rzeczy ze sklepu i sprawdzam, czy będą pasowały. Max przez długą chwilę nie mógł wydobyć słowa.

- Pojęcia nie mam, jak to możliwe - wykrztusił wreszcie - żeby kobieta tak zakochana w sofach pokochała także mnie.

- Co tu kryć, zrobiłam twój model i wstawiłam go w różne scenariusze, - Aha.

- A poza tym wcale nie jestem zakochana w sofach. Owszem, lubię je i podziwiam, ale zawsze jestem skłonna się rozstać nawet z najpiękniejszą jeśli dostanę za nią przyzwoitą cenę. Ciebie natomiast nie oddam za żadne pieniądze.

- Chwilę trwało, zanim to przyznałaś, ale i tak się cieszę. - Oparł się o róg biureczka. - Posłuchaj, wszystko wskazuje na to, że znalazłem byłą żonę Alexa Crew i jego dziecko. Mieszkają w Ohio, na przedmieściach Columbus.

- Podejrzewasz, że ona coś wie?

- Muszę założyć, że Crew nie chce stracić z oczu syna. Każdy mężczyzn postrzega swoje potomstwo, zwłaszcza rodzaju męskiego, jako coś w rodzaju osobistej własności. Żona to co innego, to tylko kobieta, nie ta, to inna.

- Naprawdę?

- Z punktu widzenia Crew. Z mojego punktu widzenia, jeśli się znajduje tę właściwą, nie zastąpi jej żadna inna.

- Chwilę trwało, zanim to przyznałeś, ale i tak się cieszę.

- Wracając do tematu: w mojej pracy tak już jest, że jeśli podejmuje się jakiś ślad, trzeba nim podążać do końca. Albo do czegoś doprowadzi, albo się urwie. Teraz muszę sprawdzić ten ślad. Dlatego zmieniłem plany. Jutro bladym świtem myknę do Nowego Jorku, zabierając ze sobą brylanty. Oddam je właścicielowi, a potem skoczę do Ohio i zobaczę, czy uda mi się czegoś do wiedzieć od byłej pani Crew albo juniora.

- Ile lat ma junior?

- Z siedem.

- To jeszcze dziecko!

- A nie słyszałaś, że ściany mają uszy? I że dzieci wszystko wiedzą najlepiej? Ej, Laine, no coś ty! - oburzył się, widząc jej poważną minę. - Nie zamierzam robić temu małemu prania mózgu. Chcę tylko z nim pogadać. I z jego matką też.

- Może ta kobieta nie chce mieć nic wspólnego z byłym mężem. Może też nie chcieć, żeby syn wiedział, kim jest jego ojciec.

- Co nie znaczy, że dziecko rzeczywiście nic nie wie albo że tatuś nie wyskakuje od czasu do czasu jak diabeł z pudełka. Muszę to sprawdzić, Laine. Pojadę z samego rana. Jeśli masz ochotę wybrać się ze mną, zaraz wszystko załatwię. Laine końcem ołówka przesunęła papierową sofę pod innym kątem.

- Szybciej ci pójdzie beze mnie.

- Pewnie tak, ale za to nie będzie mi tak przyjemnie.

- Mykniesz do Nowego Jorku, skoczysz do Ohio... - Podniosła na niego oczy - Pachnie mi to dawnymi dobrymi czasami i kusi, nie przeczę. Ale nic z tego. Mam pracę, Henry'ego, muszę doprowadzić dom do porządku. No i poćwiczyć przed telefonem do twojej mamy. - Gdy Max się roześmiał, szturchnęła go ołówkiem. - Bez żadnych komentarzy w tej ostatniej kwestii, drogi przyjacielu, bardzo proszę. Taka właśnie jestem.

Nie chciał jej zostawiać nawet na jeden dzień. Częściowo dlatego, że kochał ją do szaleństwa, ale też dlatego, że się o nią bał.

- Henry może zostać u Burgerów, sklep zamkniesz na jeden dzień, z domem poradzisz sobie po powrocie. Możesz zabrać ze sobą te wszystkie wycinanki. A do mamy zadzwonisz, kiedy zechcesz, miejsce nie ma znaczenia.

- Nie chcesz mnie zostawiać samej, bo się o mnie martwisz. Niepotrzebnie. Nauczyłam się dbać o siebie już dość dawno. I nie minie mi to, kiedy się pobierzemy. Kiedy się pobierzemy, nie będzie ci deptał po piętach żaden złodziej morderca.

- Możesz mi to zagwarantować? - Nie czekała na odpowiedź. - Jedź - powiedziała. - Jedź robić swoje. I ja zrobię swoje. A jak wrócisz... - przesunęła ją po jego udzie - zrobimy coś razem.

- Zbaczasz z tematu. Mało tego, już zboczyłaś z tematu. - Pochylił się i pocałował ją w usta. - A może tak: ja pojadę i zrobię swoje, ty zostaniesz i zrobisz swoje. Wrócę wieczorem, jak najwcześniej. A dopóki nie wrócę, pomieszkasz u szeryfa i jego żony. Razem z Henrym. Nie powinnaś siedzieć w domu sama, dopóki to wszystko się nie skończy. A teraz możemy się o to kłócić albo od razu iść na kompromis. Nadal gładziła go po udzie.

- Chętnie się z tobą pokłócę.

- Dobra. - Zerwał się na równe nogi i przyjął pozycję boksera na ringu.

- Ale raczej wtedy, kiedy nie będę się z tobą zgadzała. Nie zamierzam ryzykować bez potrzeby, więc nie zostanę w domu sama. Przeniosę się do Jenny i Vince'a.

- No to dobrze. Tak... dobrze. Chcesz się pokłócić o coś innego?

- Może kiedy indziej.

- Świetnie. Zarezerwuję bilety. Aha, czy istnieje szansa, że ta sofa zostanie tutaj na tyle długo, żeby człowiek zdążył się na niej zdrzemnąć w niedzielę po południu?

- Istnieje taka niewielka możliwość.

- Będę najszczęśliwszym mężem na świecie.

- Szczera prawda.

Minęła pierwsza po północy, gdy Jack skończył przeszukiwać sklepik Laine. Rozdarty na dwoje, starannie zamknął za sobą drzwi. Był gorzko rozczarowany, ponieważ nie znalazł brylantów. Życie byłoby znacznie prostsze, gdyby teraz trzymał pod pachą psią figurkę. Wyjechałby z tego miasta na­tychmiast, zostawiając za sobą wyraźny ślad, żeby Crew na pewno za nim podążył i już nigdy nie sprawiał kłopotów Laine. A potem zniknąłby jak kamfora.

Czternaście milionów doków w brylantach... Nawet połowa tego, biorąc pod uwagę, że trzeba by je szybko wymienić na gotówkę, pozwoliłaby mu urządzić się luksusowo do końca życia. Obejrzawszy „Skarby Przeszłości”, czuł coś w rodzaju idiotycznej dumy.

Proszę bardzo, jak świetnie radziła sobie jego córeczka. I to w świecie uczciwych ludzi! Skąd ona, u diabła, wzięła pieniądze na to wszystko? Na meble a te wszystkie ozdóbki... Milutki ten jej sklepik... Musiał przyznać, że córeczka rozkręciła całkiem niezły interes. A ponieważ był ciekawy, poświecił kilka chwil i zajrzał do jej komputera. Najwyraźniej miała z tych staroci całkiem przyzwoite zyski.

Zbudowała sobie własne życie. Nie takie, jakiego on by dla niej pragnął to pewne, ale takie, jakiego sama chciała, wobec czego musiał się z tym pogodzić i godzić. Nie rozumiał tego i nie miał szans zrozumieć, ale akceptował. Lainie już nigdy nie wróci na jego ścieżkę życia. Tak, czas już najwyższy zrezygnować ze wspólnych planów. Kiedy obejrzał dom córki, przyjrzał się sklepowi, poznał jej życie, stracił ostatnią nadzieję.

Z jego punktu widzenia można to było nazwać jedynie marnotrawieniem wrodzonego talentu, ale też rozumiał, że ojciec nie może decydować za dziecko. Przecież sam się zbuntował przeciwko rodzicom. Tym bardziej nie powinien się dziwić, że i Laine wybrała własny sposób na życie.

Dziwiło go jednak, że usiłowała oszukać własnego ojca. Bo przecież miała brylanty. Musiała je mieć. A jeżeli przyszło jej do głowy, że mu ich nie odda, aby go chronić, to musiał z nią poważnie porozmawiać.

O tak, najwyższy czas na pogawędkę w cztery oczy.

Co oznaczało, że musiał zdobyć jakiś samochód. Nie znosił kraść samochodów, to takie pospolite...

Ale co zrobić, potrzebował jakiegoś środka transportu, skoro córka postanowiła zamieszkać w środku lasu.

Pojedzie do niej, porozmawiają, zabierze brylanty i zniknie, jeszcze tej nocy.

Chevy cavalier - przyzwoita bryka, mocna, niezawodna. Dobry wybór. Jack zadał sobie jeszcze odrobinę trudu i kilka kilometrów dalej zamienił tablice rejestracyjne z jakimś fordem taurusem. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, da się tym wozem pokonać całą trasę przez Wirginię, aż do Karoliny Północnej, gdzie znał człowieka, który pomoże mu zamienić wózek na gotówkę. Wtedy będzie mógł kupić jakieś inne cztery kółka.

Zostawi wyraźny ślad, żeby zwabić Crew, żeby go odciągnąć od Angel's Gap i od Lainie.

Dalej, w Karolinie Południowej, spotka się z innym znajomym, który wymieni mu cenne błyskotki na zielone banknoty.

A wtedy świat stanie przed nim otworem jak smakowita ostryga.

Do wtóru piosenki nadawanej przez stację klasycznego rocka, podśpiewywał pod nosem razem z Beatlesami pogodny przebój o tym, jak człowiek daje sobie radę z niewielką pomocą przyjaciół.

Jack potrafił dawać sobie radę, o tak.

Na wszelki wypadek zatrzymał samochód w połowie podjazdu. O ile pamiętał, pies Lainie był z gatunku przyjaznych, jeśli akurat nie sikał pod siebie ze strachu, ale psy miały zwyczaj szczekać. Nie było najmniejszego sensu go budzić, dopóki nie okaże się to konieczne.

Zapalił punktową latarkę wielkości długopisu i ruszył w stronę domu córki. Ciemność wydawała się tak gęsta, że można by ją kroić nożem. Jack po raz kolejny zadał sobie pytanie, co opętało Laine, że wybrała sobie takie życie. Jedynym dźwiękiem był cichy chrzęst jego własnych kroków na żwirze, od czasu do czasu odzywała się sowa. Raz czy dwa coś zaszeleściło w krzakach.

Po co ktoś miałby szeleścić czymś w krzakach - nie miał pojęcia, raptem poczuł słodki zapach bzu.

Uśmiechnął się bezwiednie. Rzeczywiście, całkiem przyjemnie, pomyślał, tak sobie iść w ciemności zapachu kwiatów. Sympatyczne jako chwilowa odmiana. Postanowił zerwać córce kilka gałązek.

Ruszył w stronę, w którą prowadził go nos, lecz w pewnej chwili światło latarki, zamiast na zielone liście, natrafiło na chrom.

Przyjrzawszy się przeszkodzie bliżej, Jack całkowicie stracił humor. Na podjeździe jego córki stał porsche gliniarza.

Zmrużonymi oczami przyjrzał się domowi. Kompletnie ciemny. Nawet mniejsza smużka światła nie sączyła się przez okno. Godzina prawie druga nad ranem. A przed domem jego córki stoi zaparkowany samochód mężczyzny.

Czyli córeczka właśnie... dłuższą chwilę szukał słowa, które mógłby zaakceptować jako ojciec.

Figlowała. Z gliniarzem. Dla Jacka prywatny detektyw był takim samym gliną jak każdy inny, miał tylko wyższe roczne dochody niż ci, którzy nosili odznaki.

Jego własna córka. Z gliniarzem! Gdzie popełnił błąd?

Westchnął ciężko i pokręcił głową. Nie mógł wejść do domu córki, póki był tam ten... szpicel.

Musiał z nią porozmawiać w cztery oczy, przemówić jej i rozsądku. A niech to!

Kiedyś w końcu tamten się wyniesie. Wystarczyło znaleźć jakieś miejsce, gdzie da się ukryć skradziony samochód i poczekać.

Laine zdobyła się na największy dowód miłości: zmieniła poranne obyczaje, by pożegnać Maxa w drzwiach o piątej czterdzieści pięć. Z przyjemnością wyobraziła sobie także, iż to oznacza, że gładko przystosowuje się do nowej sytuacji, ale trudno oszukać samą siebie. Wiedziała doskonale, że gdy tylko odrobinę wzajemnie do siebie przywykną, natychmiast wróci do starego dobrego rytmu każdego poranka. Oczywiście mógł on przybrać zmodyfikowaną formę, taką jak ostatnio, ale tak czy inaczej będzie to dawny stały rytm.

W zasadzie nie mogła się tego doczekać. Myśląc o tej nadchodzącej zmianie porannych obyczajów obdarzyła Maxa w progu gorącym pocałunkiem.

- Jeśli tak mnie żegnasz na jeden dzień, to co się będzie działo, kiedy wyjadę na dwa?

- Właśnie zdałam sobie sprawę, że miło będzie się do ciebie przyzwyczaić, wiedzieć, że jesteś obok, móc się irytować z powodu twoich drobnych przyzwyczajeń.

- Dziwna z ciebie istota. - Ujął jej twarz w dłonie. - Czekasz, aż zacznę , cię irytować?

- Wtedy będziemy się kłócić. To się nazywa małżeńskie sprzeczki. W czasie sprzeczki będę cię nazywała Maxfieldem.

- Szlag by to!

- Będzie zabawnie. Naprawdę nie mogę się już doczekać, kiedy zaczniemy się kłócić o wydatki na utrzymanie domu albo o kolor ręczników. - A ponieważ była to najprawdziwsza prawda, zarzuciła Maxowi ręce na szyję i znów obdarzyła go żarliwym pocałunkiem. - Szerokiej drogi.

- Wrócę przed ósmą, będę się starał dotrzeć jak najwcześniej. Zadzwonię. - Ukrył twarz w ciepłym zagłębieniu między jej szyją a barkiem. - Wymyślę jakiś powód do sprzeczki.

- Kochany jesteś.

Delikatnie wysunął się z jej objęć, a potem schylił się i poklepał Henry'ego, który usiłował wepchnąć nos między nogi obojga.

- Opiekuj się moją dziewczyną. - Podniósł torbę, puścił perskie oko do Laine i poszedł do samochodu.

Pomachała mu na pożegnanie, a następnie, zgodnie z przyrzeczeniem, zamknęła dokładnie drzwi na klucz.

Nawet na rękę jej była ta ranna pobudka. Miała zamiar pojechać wcześniej do miasta, przyjrzeć się dokładniej meblom w sklepie, zdecydować, co ewentualnie weźmie do domu. Chciała też zabrać Henry'go na spacer do parku, a po powrocie zadzwonić w kilka miejsc i sprawdzić, co można zrobić, żeby zreperować poniszczone meble, a te, których naprawić się już nie da, wywieźć. Zamierzała też pozwolić sobie na kilka chwil przyjemności i posurfować w Internecie po stronach przeznaczonych dla przyszłych panien młodych, obejrzeć rękawiczki, kwiaty, wszelkie drobiazgi i dodatki. Laine Tavish wychodzi za mąż! Zatańczyła z radości, a Henry krążył wokół niej jak oszalały. Miała ochotę kupić jakieś czasopismo poświęcone urządzaniu ślubów i wesel, ale w tym celu musiałaby pojechać do marketu, inaczej nie uniknęłaby plotek. A na razie jeszcze wolała uniknąć plotek.

Chciała mieć wystawne wspaniałe wesele, choć samą ją to dziwiło. Chciała mieć niesamowitą i nieprawdopodobnie drogą suknię ślubną. Jedyną i niepowtarzalną na jedyną i niepowtarzalną okazję. Chciała również przez długie godziny rozważać, jakie zamówić kwiaty, jaką wybrać muzykę i usta­lać menu.

Roześmiana ruszyła na piętro. Czas się ubrać, czas podjąć codzienne obowiązki. Jej zwykły rytm życia został znienacka zakłócony, ale już wracał do normy. A przy tym, czy jest coś bardziej naturalnego niż marzenia o dniu ślubu?

- Henry, muszę zrobić listę... Muszę spisać kilka list. Cudownie! - Zapięła szytą na miarę białą bluzkę, włożyła granatowe spodnie. - Oczywiście będziemy musieli ustalić datę. Najlepiej w październiku. Jesień mieni się pięknymi kolorami. Jest rdzawa, bursztynowa i złota. Piękna. Lubię, kiedy wszystko jest zapięte na ostatni guzik - i tak właśnie będzie. Zaplotła włosy we francuski warkocz, narzuciła na bluzkę żakiet w błękitną kratkę. Najpierw do parku, zdecydowała, plunęła na nogi wygodne szmaciaki. W połowie schodów Henry kilka razy szczeknął ostrzegawczo i pobiegł potem na górę. Laine zmieniła się w kamień. Wreszcie, na palcach, z sercem w gardle, zaczęła się wycofywać śladem Henry'ego. Zanim jednak zdążyła porządnie zrobić krok u podnóża schodów pojawił się Jack.

- Pies pobiegł po broń? i Tato! - Zamknęła oczy, odetchnęła głęboko. - Nie możesz normalnie zadzwonić do drzwi?

- Tak jest szybciej. Często rozmawiasz z psem?

- Zawsze.

Odpowiada ci czasem?

- W pewnym sensie. Henry! Już dobrze, piesku, on ci nie zrobi nic złego. Zeszła do salonu, przyglądając się po drodze ufarbowanym włosom ojca i pogniecionemu garniturowi.

- Ty, tato, w pracy, jak widzę.

- W pewnym sensie.

- Zdaje się, że spałeś w ubraniu.

- Właśnie - przyznał zjadliwym tonem. Nie złość się na mnie, to nie moja wina.

- Ależ owszem, twoja. Elaine, musimy poważnie porozmawiać.

- To prawda. - Tym razem w jej głosie zgrzytnęła stal. Laine obróciła się pięcie i pomaszerowała do kuchni.

- Mam kawę, a jeśli jesteś głodny, to znajdzie się jakaś drożdżówka z jabłkiem. Nie będę teraz gotowała.

- Co ty robisz ze swoim życiem?! Henry, który właśnie zbliżył się do gościa, nabrawszy odwagi, odskoczył od drzwi jak oparzony.

- Co ja robię ze swoim życiem? Ja? - Podeszła do ojca z dzbankiem kawy w ręku. Henry, zaalarmowany emocjami w głosie pani, pokonał strach. Przykleił się do nogi Laine i spróbował warknąć mniej więcej w stronę Jacka.

- Spokojnie, piesku. - Laine, w równym stopni zdziwiona jego reakcją, jak zadowolona, pogłaskała go uspokajająco. - On nie jest groźny.

- Do czasu - mruknął Jack pod nosem, ale jednocześnie spuścił trochę z tonu, także zadowolony, że pies umiał pokazać charakter.

- Skoro pytasz, tato, to ci powiem, jak żyję. Mam dom, psa, własny sklep, samochód i wydatki. Czasem wzywam hydraulika. - Przy ostatnim zdaniu machnęła ręką tak szeroko, że omal nie rozlała kawy. - Znalazłam przyjaciół, którzy nigdy nie siedzieli za kratkami, i mogę wypożyczyć książkę z biblioteki, wiedząc, że będę nadal w tym samym mieście, gdy przyjdzie czas ją oddać. A ty co zrobiłeś ze swoim życiem, tato? Nie od razu zdołał odpowiedzieć. Wreszcie jednak pokonał drżenie warg.

- Nie powinnaś, do licha ciężkiego, zwracać się do mnie w ten sposób. Nigdy nie krytykowałem twoich wyborów, bo każdy ma prawo decydować o sobie. I ty nie krytykuj mnie. - Przygarbił się, ręce wcisnął w kieszenie. Henry, uszczęśliwiony, że nikt nie zamierza sprawdzać jego odwagi, wstał.

- Córeńko, spędziłaś noc z gliniarzem! Z gliniarzem!

- Nie z gliniarzem, tylko z prywatnym detektywem. Ale nie to jest najważniejsze.

- Nie to jest...

- Dla mnie liczy się, że sypiam z człowiekiem, którego pokochałam i za którego wyjdę za mąż.

- Wyj... - Jack wydobył z siebie jedynie kilka niesprecyzowanych dźwięków, krew odpłynęła mu z twarzy. Miękko opadł na fotel. - Nogi mi się uginają! Laine, nie możesz wyjść za mąż, jesteś jeszcze dzieckiem.

- Nieprawda. - Odstawiła dzbanek, podeszła do ojca i czułym gestem ujęła jego twarz w dłonie. - Nie jestem już dzieckiem.

- Wczoraj jeszcze byłaś.

Westchnęła głęboko, usiadła mu na kolanach i oparła głowę na ramieniu. Henry odważył się wepchnąć nos pod jej udo i położył pysk na kolanie Jacka.

- Tatusiu, pokochałam go. Chciałabym, żebyś się cieszył razem ze mną. Jack zakołysał się, jak dawniej, z dzieckiem w ramionach.

- On ci do pięt nie dorasta, córeńko. I powinien o tym wiedzieć.

- Wie, na pewno wie. Wie też, kim jestem. Mało tego, wie, kim ty jesteś. - Odsunęła się i spojrzała ojcu w twarz. - Ale to nie ma żadnego znaczenia, bo mnie kocha. Chce się ze mną ożenić, zostać ze mną do końca życia. Będziesz dziadkiem... Jack zbladł ponownie.

- No nie, nie przesadzaj z tym wybieganiem w przyszłość. Najpierw pozwól mi się oswoić z myślą, że już skończyłaś sześć lat. Jak on się nazywa?

- Max. To znaczy: Maxfield Gannon.

- Dziwacznie.

- Pochodzi z Savannah i jest wspaniały.

- A dobrze zarabia?

- Chyba tak, ale przecież ja też pracuję. - Pogładziła ojca po nienaturalnie czarnych włosach. - Będziesz teraz mi zadawał wszystkie bezsensowne pytania, jakimi ojcowie dręczą zakochane córki?

- Jakoś nie mogę żadnego sobie przypomnieć.

- Tatusiu, nie martw się o mnie. - Laine pocałowała ojca w policzek i wstała, by wrócić do kuchni. - Jestem z nim szczęśliwa. Jack odruchowo podrapał Henry'ego za uchem, przez co zyskał przyjaciela na całe życie.

- Wcześnie wyjechał dziś rano. Laine obejrzała się przez ramię.

- Niespecjalnie mi się podoba, że obserwowałeś dom. Ale jeśli chodzi o Maxa, to owszem, dziś wyjechał wyjątkowo wcześnie.

- Kiedy wróci?

- Dopiero wieczorem.

- Dobrze. Wobec tego możemy się czuć swobodnie. Lainie, muszę dostać te brylanty. Laine wyjęła z szafki kubek, nalała do niego kawy. Postawiła go na stole przed ojcem, usiadła naprzeciwko. Złożyła ręce. I dopiero wtedy się odezwała. - Tato, przykro mi, ale to niemożliwe.

- Posłuchaj mnie uważnie, córeńko. - Jack pochylił się, ujął w ręce dłonie córki. - To niebezpieczna zabawa.

- Naprawdę? No to nic nowego.

- Brylantów szuka Alex Crew, oby się smażył w piekle po wsze czasy, wcześniej zabił już pewnego człowieka własnymi rękami i jest odpowiedzialny za śmierć Willy'ego. Z całą pewnością. Teraz zagraża tobie. Nie cofnie się przed niczym. Dla niego to nie zabawa. Dla niego to interes, a w interesach wyrachowany i potrafi być brutalny.

- Jak to się stało, że zostaliście wspólnikami?

- Oślepił mnie blask drogocennych kamieni. - Jack usiadł prosto, wziął ręki kubek, ale nie podniósł go do ust. Siedział i patrzył w smolisty napój. Sądziłem, że dam sobie z nim radę. Myślał, że mnie oszukał! Skurczysyn. myślał, że mnie kupił tą swoją lipną historyjką, przybranym nazwiskiem gładką mową. Ale ja doskonale wiedziałem, co to za jeden i jaki z niego drań. Tylko że omamił mnie blask brylantów.

- Rozumiem. - A ponieważ rozumiała rzeczywiście, ponieważ pamiętała rodzaj ślepoty, pogładziła go po dłoni.

- Wiedziałem, że spróbuje nas wykiwać, ale myślałem, że będę sprytniejszy. A on zabił Myersa, faceta, który nagrał całą sprawę. Zwykłego pazernego durnia, który chciał tylko zgarnąć swoją dolę. Wtedy sytuacja się zmieniła sama wiesz, że to nie są moje metody. Owszem, potrafię komuś wyczyścić portfel albo przy trzeć nosa, ale co to - to nie!

- To wszystko prawda, tato. Powinieneś też pamiętać, że nie rozumiesz ludzi pokroju Alexa Crew.

- A ty, oczywiście, rozumiesz?

- Lepiej niż ty, tato. Widzisz, ty szukasz przygody. Mniej ważny jest dla Ciebie łup, ważniejszy ten dreszcz, żądza przygód - mówiła żarliwie. - Natomiast dla kogoś takiego jak Crew nie liczy się nic poza zdobyczą. On chce mieć wszystko, a jeśli będzie musiał kogoś skrzywdzić lub zabić - tym lepiej, bo wówczas gra toczy się o wyższą stawkę. Crew nie spocznie, dopóki nie będzie miał wszystkiego.

- Dlatego właśnie chcę, żebyś mi dała te brylanty. Dowie się, że ich nie masz, już ja się o to postaram. I będziesz bezpieczna. Zostawi cię w spokoju. Ty sama nie jesteś dla niego ważna, za to dla mnie jesteś najważniejsza na świecie.

I taka właśnie była prawda. Z ust człowieka, dla którego oszustwo i kłamstwo były chlebem powszednim, płynęła teraz szczera prawda. Jack kochał córkę całym sercem. Kochał ją od zawsze i będzie kochał po wieczność. A ona odwzajemniała jego uczucie.

- Nie mam ich - powiedziała Laine. - A nawet gdybym miała, też bym ci ich nie dała, bo cię kocham.

- Jak to: nie masz? Przecież Willy na pewno je przyniósł do twojego sklepu. Inaczej po co by tam poszedł, po co z tobą rozmawiał? A wyszedł z pustymi rękami.

- Rzeczywiście, miał je przy sobie, kiedy przyszedł do sklepu. Znalazłam je wczoraj. Znalazłam figurkę psiaka. Chcesz drożdżówkę?

- Elaine... Wstała i położyła słodką bułkę na talerzu.

- Brylanty zabrał Max. Właśnie jedzie z nimi do Nowego Jorku. Jack mało się nie zakrztusił własnym oddechem.

- Co takiego!!! Dałaś klejnoty gliniarzowi?!

- Prywatnemu detektywowi.

- Trzymał cię na muszce? - Jack zerwał się na równe nogi. - Miałaś zawał? A może oszalałaś?

- Kamienie wrócą do prawowitego właściciela. W prasie ukażą się artykuły o odzyskaniu części skradzionej kolekcji, więc Crew dowie się o wszystkim i da mi święty spokój. Jack, dysząc ciężko, krążył po pokoju i rwał sobie włosy z głowy. Henry, przekonany, że to jakaś zabawa, chwycił swoją ulubioną linę i podskakiwał przed nowym przyjacielem.

- Pewnie jest już w drodze na Martynikę! Albo do Belize. Albo do Rio czy jakiegoś cholernego Timbuktu! Rany boskie, jakim cudem moja własna córka dała się nabrać na taki kant?!

- Max pojedzie dokładnie tam, gdzie ma pojechać, i zrobi to, co należy. A kiedy wróci, oddamy mu twoją część łupu, żeby z nią zrobił dokładnie to samo.

- Jeszcze czego. Laine, żeby uspokoić psa, nasypała trochę karmy do miski.

- Henry, chodź jeść. Tato, dasz mi swoje brylanty, bo nie chcę, żeby mój ojciec stracił życie z powodu garstki świecidełek. - Oparła dłonie na stole. - Nie będę okłamywała własnych dzieci, kiedy mnie spytają, co się stało z dziadkiem.

- Przestań mnie brać pod włos.

- Oddasz mi brylanty, bo nigdy dotąd o nic cię nie prosiłam. A teraz proszę. Właśnie teraz, właśnie o to.

- Laine, cholera jasna! Och żeż cholera jasna!

- Dasz mi je także dlatego, że kiedy Max je odda i odbierze nagrodę, ja zwrócę ci swoją część. Em... to znaczy, pół mojej części. To jest jeden i cztery dziesiąte procent z dwudziestu ośmiu milionów. Tato, może to nie jest najwspanialsza zdobycz na świecie, ale poczujesz te pieniądze w kieszeni. I bę­dziemy potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

- Nie da rady...

- Możemy się umówić, że to prezent ślubny. - Przekrzywiła głowę. - Chcę, żebyś się bawił na moim weselu, tato. A nie da się tego załatwić, jeśli będziesz siedział w więzieniu albo uciekał przed tym bandytą. Jack roześmiał się głośno i w końcu usiadł.

- Och, Lainie, córeńko moja...

- Te brylanty są dla ciebie pechowe, tato. Przyniosły ci nieszczęście. Przez nie straciłeś Willy'ego, a teraz musisz się ukrywać i to nie przed glinami, ale przed mordercą. Daj mi je, a za jednym zamachem pozbędziesz się wszystkich kłopotów. Max zawiezie je do Nowego Jorku. Ci z towarzystwa ubezpieczeniowego nie będą o nic pytali. Chcą po prostu odzyskać kamienie. Nic więcej ich nie obchodzi, a już najmniej ty. - Podeszła do ojca i pogładziła go po policzku. - Natomiast mnie obchodzi, co się będzie dalej z tobą działo.

Podniósł wzrok na córkę, jedyną osobę, którą kochał bardziej niż siebie, niech ci będzie, córeńko. Zresztą, co ja bym zrobił z taką kupą szmalu?

14

Laine siedziała w samochodzie zaparkowanym na podjeździe i bębniła palcami o kierownicę. Złym wzrokiem przyglądała się ciemnozielonemu chevy.

- Córeńko, twoja mama miała taki sam wyraz twarzy, kiedy... - Jack zamilkł, bo Laine odwróciła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - O - o... no właśnie.

- Ukradłeś samochód.

- Ja bym to nazwał raczej pożyczką.

- Zwinąłeś brykę i podjechałeś nią pod mój dom.

- A co miałem zrobić? Łapać autostop? Opamiętaj się, dziecko.

- Wybacz. Oczywiście rozumiem, jak niemądre z mojej strony są wszelkie wyrzuty pod adresem ojca, który stawia na moim podwórku trefną gablotę. Strasznie mi wstyd.

- Nie denerwuj się - mruknął Jack.

- Jestem nie tyle zdenerwowana, ile wręcz wściekła. Może to i głupie, ale odstawisz ten samochód tam, skąd go wziąłeś.

- Ale...

- Nie, nic z tego. - Pochyliła głowę, ukryła twarz w dłoniach i kciukami ścisnęła skronie. - Już za późno. Złapią cię, wsadzą do kicia, a ja będę musiała wyjaśniać, dlaczego mój ojciec nie widzi nic złego w kradzieży samochodu. Zostawimy go gdzieś na drodze. Byle nie tutaj. Boże...! Henry, zaniepokojony tonem głosu ukochanej pani, wytknął łeb znad oparcia przedniego fotela i polizał Laine po uchu.

- Dobrze już, dobrze. Jakoś sobie poradzimy. - Odetchnęła głęboko i wy prostowała się. - Wszystko będzie w porządku.

- Jak mam bez samochodu dotrzeć do New Jersey? Laine, zastanów się chwilę. Muszę pojechać do Atlantic City, dostać się do schowka, wziąć brylanty i przywieźć je tobie. Zgadza się?

- Zgadza.

- Robię to wyłącznie dla ciebie, córeńko, wbrew sobie. Robię to, bo mnie prosisz. A twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Musisz jednak przyznać, że na dobrych chęciach nie dojadę do Atlantic City i z powrotem.

Znała ten ton. Dzięki niemu Jack O’Hara potrafił sprzedać butelkę stęchłej wody, stojąc obok roziskrzonego strumienia.

- Są jeszcze na świecie samoloty, pociągi oraz cholerne autobusy!

- Nie przeklinaj przy ojcu - upomniał ją łagodnie. - Chyba nie spodziewasz się, że pojadę autobusem.

- Nie, skądże. Oczywiście, że nie. Znowu gadam bez sensu. Możesz wziąć mój samochód. To znaczy: pożyczyć - poprawiła się szybko. - Dam ci go na cały dzień i tak nie będzie mi potrzebny. Najpierw pójdę do sklepu, a potem będę biła głową w ścianę, w nadziei że mózg mi zagrzechocze, dzięki czemu zyskam pewność, że go w ogóle jeszcze mam.

- Jak sobie życzysz, córeńko.

- Podniosła oczy do nieba.

Nadal trudno mi uwierzyć, że zostawiłeś brylanty warte grube miliony w wynajętym schowku. A Willy'ego z drugą taką porcją przysłałeś tutaj.

- Czas naglił. Dowiedzieliśmy się, że Crew zabił Myersa, my mieliśmy być następni. Zdołowałem swój udział i zniknąłem. Ten drań miał tropić mnie. Zostawiłem taki ślad, że ślepy by trafił. Kamyki były bezpieczne. Willy miał zostawić swoją część tutaj, a potem wrócić po moją, bez żadnych kłopotów, bo Crew goniłby mnie na koniec świata. Ustaliliśmy, że to nasz ostatni skok, nasz emerytura... - Mieliśmy żyć jak bogowie, dokończył w myślach, na jakiejś plaży. - Nie przyszło mi do głowy, że ten zbój dowie się o tobie, córeńko. Nie chciałem ściągnąć na ciebie niebezpieczeństwa. Crew miał ścigać mnie.

- A gdyby cię dopadł?

- Do tego bym nie dopuścił - uśmiechnął się Jack. - Ma się te swoje taft.

- Co prawda, to prawda.

Miałem tylko dać Willy'emu czas. On pojechałby do Meksyku, zamienił gotówkę ćwierć łupu. Potem zamierzaliśmy się spotkać i zniknąć razem, taką forsą mogliśmy w komfortowych warunkach odczekać, aż sprawa przycichnie.

- A potem chyłkiem zabrać ode mnie resztę brylantów.

- Za jakieś dwa, trzy lata... Jeszcze tego nie ustaliliśmy do końca.

- Obaj z Willym mieliście kluczyki od schowka w Atlantic City?

- Jemu jednemu ufałem całkowicie - stwierdził Jack. - No i oczywiście tobie, Lainie - dodał. - A teraz kluczyk mają gliniarze. - W zamyśleniu wydął policzki. - Trochę potrwa, zanim dojdą, od czego ten kluczyk. Jeżeli w ogóle kiedyś do tego dojdą.

- Kluczyk ma teraz Max - oznajmiła Laine. - Ja mu go dałam.

- Jakim cudem...? - W pierwszej chwili zirytowany, Jack wyraźnie się rozpromienił. - Ukradłaś!

- Jeśli bardzo chcesz to tak nazwać... Ale nawet nie próbuj porównywać go do kradzieży samochodu, bo to zupełnie co innego.

- Świsnęłaś go gliniarzom spod nosa! Kąciki ust Laine drgnęły lekko.

- Nie będę zaprzeczać.

- Nooo... - Jack szturchnął córkę łokciem. - Też masz niejakie talenta.

- Najwyraźniej. Choć wolałabym nie mieć.

- A chciałabyś wiedzieć, jak zdobyliśmy brylanty?

- W zasadzie wiem. Wasza wtyczka, Myers, przyniósł jakieś gadżety... figurkę psa, może jakąś lalkę i co tam jeszcze - do swojego gabinetu. Zwykłe reklamowe drobiazgi, nierzucające się w oczy. Porozstawiał je na wierzchu. Kiedy przyszła dostawa brylantów, podmienił kamyki, może nie wszystkie, podkładając na ich miejsce fałszywe. Upchnął po jednej czwartej w każdej rzeczy. I tyle.

- Myers okropnie się denerwował. Był chciwy, ale miał słabe nerwy.

- Jasne. Nie mogliście długo czekać, żeby się nie załamał. Poza tym u sposób mu było zaufać na dłuższą metę. Najwyżej dwa, trzy dni. Narobił alarmu, że brylanty są fałszywe, bo chronił swój tyłek. Do akcji weszli gliniarze zaczęły się przepychanki z ubezpieczeniem. A gadżety zniknęły im sprzed nosa.

- Każdy dostał po jednym. Wyobraź sobie, robiłem za urzędasa z ubezpieczenia! Wszedłem do pokoju Myersa w największym zamieszaniu i wyszedłem z kamykami w neseserku. To było piękne zagranie. - Posłał córce szeroki uśmiech. - Potem zjedliśmy z Willym lunch parę przecznic dalej. Mieliśmy przy sobie taki skarb! Jadłem wtedy nachos. Całkiem przyzwoite. Laine obróciła się do ojca.

- Nie będę udawała, że nie jestem pod wrażeniem, bo jestem. Nie będę też udawała, że cię nie rozumiem. Ale jednocześnie ufam ci, tato. Wierzę, że dotrzymasz słowa. Chcę mieszkać i żyć w tym miasteczku. Nigdy niczego nią chciałam tak bardzo. Proszę cię, nie zmarnuj mi życia.

- Wszystko będzie dobrze, córeńko. - Nachylił się i cmoknął ją w policzek. - Zobaczysz. Laine patrzyła, jak ojciec idzie do skradzionego samochodu. Jeden co minutę, pomyślała.

- Tato, nie zrób ze mnie frajerki.

Wysiadła przy parku, modląc się w duszy, by o tej wczesnej porze nikt nic zwrócił uwagi, że jej samochodem odjeżdża jakiś dziwny facet.

Dała psu pół godziny swobody, żeby mógł się wytarzać, wyskakać i wybić gać za wiewiórkami. Potem wyjęła telefon komórkowy i wybrała numer Maxa.

- Gannon.

- Tavish.

- Cześć, kochanie. Co tam?

- Właśnie... Jesteś na lotnisku?

- Tak, przed chwilą wylądowałem.

- Chciałam ci tylko powiedzieć, że widziałam się z ojcem. - Aha.

Wyczuła chłód w jego głosie i skrzywiła się. Nie było potrzeby wspominać o środku transportu, z jakiego skorzystał Jack.

- Ustaliliśmy parę szczegółów, parę spraw sobie wyjaśniliśmy. Pojechał po swoją część brylantów. Odda mi je, a ja tobie, potem ty... no wiesz.

- Gdzie je przechowuje?

- Zanim do tego przejdę, chciałabym ci powiedzieć, że on wie, że popełnił błąd.

- Tak? A który z błędów mu się objawił?

- Max... - Schyliła się po patyk, który Henry rzucił jej pod nogi. Nie był lekki ani mały i musiała się zamachnąć jak oszczepem, żeby go rzucić, ale sprawiła psu ogromną przyjemność. - Przestraszyli się, kiedy dotarła do nich wiadomość o śmierci Myersa. Plan był kiepski, bez dwóch zdań, ale też trzeba pamiętać, że układali go w pośpiechu. Tata nie wiedział, że Crew w ogóle ma pojęcie o moim istnieniu, a tym bardziej że tutaj przyjedzie. Myślał, że Willy zostawi u mnie figurkę, a ja przechowam ją kilka lat... - nie dokończyła, bo uświadomiła sobie, jak by ono zabrzmiało.

- A oni w tym czasie żyliby sobie spokojnie w jakimś rajskim zakątku lei pozostałym brylantom.

- No... mniej więcej. Widzisz, najważniejsze jednak, że zgodził się mi je oddać. Właśnie po nie pojechał.

- Dokąd?

- Wynajął skrytkę w „Maił Boxes, Etc.” w Atlantic City. Już jest w drodze, Raczej nie wróci przed wieczorem, ale...

- Czym pojechał? Laine odchrząknęła.

- Pożyczyłam mu samochód. Musiałam. Max, wiem, że mu nie ufasz, ale to przecież mój ojciec. Ja muszę mu wierzyć.

- Rozumiem.

- Na pewno?

- Twój ojciec to twój ojciec, Laine. Zrobiłaś, co uważałaś za stosowne. Ale masz rację, ja mu nie ufam. I nie będę zaskoczony, jeśli się okaże, że mieszka w pięknej willi w Barcelonie.

- On tobie też nie ufa. Uważa, że jesteś w drodze na Martynikę.

- Jeśli już, to do Saint Bart. - Zamilkł na moment. - Tkwisz między młotem a kowadłem.

- Tak się złożyło, że kocham was obu. - Usłyszała wyraźną zmianę dźwięku w tle rozmowy, najwyraźniej Max wyszedł z terminalu. - Będziesz łapał sówkę?

- Tak.

- No to kończę. Do zobaczenia.

- Nie mogę się doczekać. Laine? Kocham cię, pamiętaj.

- Miło mi to słyszeć. Ja też cię kocham. Cześć.

Max wrzucił telefon do kieszeni, spojrzał na zegarek i podszedł do postoju taksówek. Zależnie od korków powinien się uporać ze sprawami w Nowym Jorku w ciągu jakichś dwóch godzin. Wobec czego będzie miał jeszcze czas zajrzeć do Atlantic City.

Skoro już Laine utkwiła między młotem a kowadłem, zamierzał osobiście dopilnować, żeby na pewno nic jej się nie stało.

Laine wyszła z parku na Market Street, ciągnąc za sobą Henry'go, który ze wszystkich sił starał się odkręcić łeb o sto osiemdziesiąt stopni i odgryźć znienawidzoną smycz.

- Prawo jest prawem, Henry. Wierz mi albo nie, ale mam to wytatuowane na pośladkach od dwóch tygodni. Henry w odpowiedzi jedynie przywarował i zaskomlał. Kucnęła koło niego, nos w nos.

- Słuchaj, stary, w naszym mieście psy chodzą na smyczy. Jeżeli się z tym nie pogodzisz i nie zaczniesz zachowywać z godnością, nie będziemy się więcej bawić w parku.

- Kłopoty?

Drgnęła zaskoczona, a po chwili zalała ją gorąca fala poczucia winy, ho spojrzała w przyjazną twarz Vince'a.

- Nie chce chodzić na smyczy.

- Będzie to musiał uzgodnić z radnymi. No, Henry, chodź, stary. Znajdzie się dla ciebie jakiś smakołyk. Idziemy. Razem. - Odwrócił się do Laine. - Dobrze, że na was wpadłem, bo chciałem z tobą pogadać.

- Nie ma sprawy.

- Wcześnie dzisiaj zaczęłaś dzień.

- Fakt. Sporo mi się nagromadziło wszystkiego. Dzięki - dodała, gdy szeryf wyjął jej smycz z rąk i pociągnął za sobą psa.

- Ostatnio nie narzekasz na nudę.

- Zaczęłam za nią tęsknić.

- Wierzę. - Odczekał, aż Laine otworzy frontowe drzwi sklepu. W czasie gdy wyłączała alarm, odpiął psu smycz i poklepał go serdecznie. - Słyszałem, że przedwczoraj byłaś w komisariacie.

- Tak. - Żeby nie stać bezczynnie, zaczęła otwierać kasę. - Ponieważ okazało się, że znałam Willy'ego... chciałam się dowiedzieć, czy zdecydowano cos na temat pogrzebu. I spytać, czy mogłabym się tym zająć.

- Tak, wiem. Wiem już też, że możesz się tym zająć. Możesz zlecić jakiemuś zakładowi przygotowania do pogrzebu. To już pewne.

- Świetnie. Doskonale.

- Wyobraź sobie, wczoraj wieczorem pojawił się jeszcze ktoś zainteresowany twoim zmarłym znajomym. Ale twierdził, że zna go pod innym nazwiskiem. Pod tym, które było na wizytówce.

- Aha. Zaprowadzę Henry'ego na zaplecze.

- Ja go zaprowadzę. Chodź, Henry. - Pies, skuszony połówką ciastka, posłusznie ruszył za szeryfem. - Ten mężczyzna, który pytał o Willy'ego... czy też Jaspera, jak go nazywał, twierdził, że twój znajomy handlował cennymi książkami.

- Bardzo możliwe. A może się za kogoś takiego podawał. Mówiłam ci, Vince, nie widziałam Willy'ego ładnych parę lat. Naprawdę.

- Wierzę ci. - Zrobił kilka kroków, oparł się o kontuar. - Ale wiesz, coś jeszcze mnie zastanowiło. Wśród rzeczy zabitego było pięć kluczy, a kiedy zajrzałem tam wczoraj wieczorem, znalazłem tylko cztery. - Zrobił długą pauzę. - Nie zasugerujesz, że się pomyliłem? - spytał w końcu.

- Nie, nie będę cię okłamywała.

- Dziękuję. Ten mężczyzna, z którym wczoraj rozmawiałem, miał twoje oczy.

- To raczej ja mam jego. Skoro go rozpoznałeś, dlaczego go nie zamknąłeś? Sprawa nie jest taka prosta. Nie można aresztować człowieka za to, że coś zobaczyło w jego oczach. Laine, oddaj mi ten klucz.

- Nie mam go.

- Laine... - Vince wyprostował ramiona, przez co nabrał wyglądu niedźwiedzia szykującego się do ataku.

- Dałam go Maxowi - dokończyła szybko. - Usiłuję robić to, co najwłaściwsze, co konieczne... i jeszcze nie wsadzić za kratki własnego ojca. I nie dopuścić do tego, żeby stracił życie.

- Powinnaś do kompletu informować mnie na bieżąco. Kradzież brylantów to sprawa Nowego Jorku, ale jeden z podejrzanych stracił życie w moim mieście. Drugi, a może i trzeci nadal tu są. Ich obecność stanowi zagrożenie i mieszkańców.

- Masz rację. Ostatnio stąpam po bardzo cienkiej linie. Wiem, że dobrze mi życzysz i chcesz mi pomóc. Znalazłam brylanty Willy'ego. Przysięgam na wszystko, na co zechcesz, że nie wiedziałam, gdzie są.

- Skoro nie wiedziałaś, to jak je znalazłaś?

- Były w takiej idiotycznej figurce psa z pośledniej ceramiki. No właśnie, nie psa, tylko psiaka. Dużo o tym myślałam, ale nic mądrego nie wymyśliłam. Wyszło mi, że Willy postawił tę paskudę na półce albo gdzieś ją wetknął: do jakiejś szafki, do szuflady... A potem Jenny albo Angie musiała toto wystawić. Raczej Angie, bo Jenny pewnie by mnie spytała, co to i skąd się wzięło. Potem, kiedy znalazłam figurkę i spytałam, czy coś o niej wie, mówiła, że w życiu nie widziała jej na oczy. Dałam brylanty Maxowi, a on jest teraz Nowym Jorku, ma je zwrócić właścicielowi. Możesz to sprawdzić. Zadzwoń i „Reliance Insurance” i sprawdź. Szeryf milczał dłuższą chwilę.

- Laine, chyba nie odsunęliśmy się od siebie tak bardzo, żebym musiał sprawdzać?

- Nie chcę stracić twojej przyjaźni. Jenny też bardzo lubię. - Musiała dla uspokojenia wziąć głęboki oddech. - Chciałabym zostać w tym mieście. Nie mam nic przeciwko temu, żebyś mnie sprawdził.

- Właśnie dlatego nie muszę tego robić. W końcu jednak i tak musiała wyciągnąć chusteczkę z pudełka stojącego pod ladą.

- Och, Vince... Posłuchaj, wiem, gdzie jest druga część łupu. Dowiedziałam się dzisiaj rano. Wolałabym, żebyś nie pytał, jak się dowiedziałam.

- Dobrze, nie będę pytał.

- Ten brakujący kluczyk Willy'ego jest od skrytki. Zadzwoniłam do Maxa i wszystko mu powiedziałam. Rozmawiałam z nim właśnie, spacerując po parku z Henrym. Ta druga część brylantów też zostanie zwrócona. Czyli będzie już połowa. Co się stało z drugą połową, nie mam bladego pojęcia. Max czegoś się domyśla i zrobi, co do niego należy, ale ja już mu w niczym nie po­mogę. - Dłuższy czas milczała, mnąc w rękach papierową chusteczkę. - Będę musiała się wyprowadzić?

- Złamałabyś Jenny serce - uśmiechnął się Vince. - Laine - podjął znów poważnym tonem. - Nie chcę już więcej widzieć twojego ojca w Angel's Gap.

- Nie ma sprawy. Wróci tu jeszcze na moment, dzisiaj wieczorem, najpóźniej jutro. A potem zniknie na dobre.

- Dopóki cala ta sprawa się nie skończy, mów mi o wszystkim.

- Masz to jak w banku.

Jack, zanim dotarł do New Jersey, miał już tuzin powodów, dla których nie powinien oddawać brylantów. Przecież ten Gannon z całą pewnością nabierał Laine cały czas, wyłącznie po to, żeby zgarnąć nielichą nagrodę. Na pewno lepiej, żeby się o tym przekonała wcześniej niż później. W dodatku gdyby teraz wziął brylanty i wrócił z nimi do Angel's Gap, Crew także przyjechałby do Maryland i znowu zagrażałby Laine. A poza wszystkim zwracanie brylantów pasowało mu dokładnie tak samo jak więzienny mundurek, Zresztą Willy chciałby, żeby Jack je zatrzymał. A przecież nie odmawia się prośbie najbliższego przyjaciela, prawda?

Jadąc już ulicami Atlantic City, czuł się znacznie lepiej. Na tyle dobrze, że między łykami kupionego w drodze big gulpa zaczai wesoło pogwizdywać, Zaparkował przed wielkim kompleksem handlowym. Już miał w głowie gotowy plan. Najlepiej będzie od razu stąd skoczyć na lotnisko i prysnąć do Meksyku.

Do Laine wyśle pocztówkę. Kochana mała na pewno zrozumie. Przecież sama bawiła się w te klocki i to nie od wczoraj.

Najpierw pospacerował, pozornie bez celu, przyglądając się twarzom przechodniów, szukając naiwniaków i gliniarzy. W takich miejscach jak to za wsze kusiła go łatwizna. Centra handlowe, wielkie markety czy butiki, wszelkie sklepy i sklepiki, gdzie było tyle ludzi, tylu nieostrożnych właścicieli gotówki czy kart kredytowych. I tak dzień za dniem. Uczciwi ludzie, kupujący karmę dla psów oraz kartki z życzeniami, sprzedawane przez innych uczciwych ludzi.

Po jakie licho?

W takich miejscach miał czasem ochotę paść na kolana i dziękować Bogu za swoje życie, za życie takie, a nie inne. A potem brał sobie trochę czyjejś gotówki albo jakieś karty kredytowe - i ruszał gdzie indziej.

Zszedł do metra, kupił sobie kanapkę z szynką, serem i ostrym sosem - wyłącznie po to, by zyskać więcej czasu na poznanie okolicy. Popił dużą porcją zimnej kofeiny, wstąpił do toalety.

Wreszcie uznał, że może bezpiecznie dokończyć dzieła. Poszedł do „Maił Boxes, Etc.” i od razu znalazł odpowiednią skrytkę. Wsunął klucz w zamek.

No chodź, kochanie, do tatusia, pomyślał i otworzył drzwiczki.

Mimo woli wyrwał mu się z gardła zduszony jęk. Jakby dostał prawym prostym w żołądek. W przegródce leżała tylko smętna kartka, na niej widniała wiadomość, zajmująca zaledwie jeden wiersz.

Cześć, Jack. Obejrzyj się.

Obrócił się na pięcie, odruchowo zwijając rękę w pięść.

- Jeśli mnie uderzysz, to ci oddam - rzucił Max tonem swobodnej towarzyskiej pogawędki. - A jeśli masz ochotę uciekać, to najpierw pomyśl o tym, że jestem młodszy i szybszy. Narobisz sobie wstydu.

- Ty łajdaku! - syknął Jack. Choć zrobił to naprawdę cicho, i tak kilka osób odwróciło się w ich stronę. - Ty zdrajco!

- Przy ganiał kocioł garnkowi! - zaśmiał się Max. - Kluczyki. - Wyciągnął otwartą dłoń. - Kluczyki od samochodu Laine. Jack, nie mając innego wyjścia, wcisnął mu je w rękę.

- Masz wszystko, co chciałeś.

- Niezupełnie. Pogadajmy w samochodzie - zaproponował cicho Gannon. Nie chciałbym na ciebie wrzeszczeć tutaj. Po pierwsze, ściągnęlibyśmy gliniarzy po drugie, sprawiłbym przykrość Laine.

- Grosza byś za nią nie dał!

- Racja. Grosz to stanowczo za mało. Zrobię dla niej wszystko, o co tylko poprosi, i właśnie dlatego, wyłącznie dlatego nie wydam glinom jednego żałosnego krętacza. Zyskałeś niespodziewaną szansę rehabilitacji, panie O’Hara jedynie dzięki Laine. Do wozu.

Jack oczywiście myślał o ucieczce. Ale znał granice swoich możliwości. poza tym jeśli ucieknie, straci szansę na odzyskanie brylantów. Wobec czego ruszył posłusznie z Maxem i usiadł w samochodzie Laine na miejscu pasażera. Max wsunął się za kierownicę, teczkę położył na kolanach.

- Posłuchaj mnie uważnie, panie O’Hara. Będziesz się mnie trzymał jak matczynej spódnicy. Lecimy do Columbus.

- A co do dia...

- Zamknij się, Jack, bardzo cię proszę. Muszę tam sprawdzić pewien wątek i dopóki tego nie załatwię, będziemy się zachowywali jak bliźnięta syjamskie.

- Nie rozumiem, dlaczego ona ci powiedziała. Nie rozumiem. Moja własna córka, moja krew. Powiedziała gliniarzowi, gdzie jest łup.

- Powiedziała mi dlatego, że mnie kocha. Niestety uwierzyła... ponieważ chciała wierzyć, że dotrzymasz słowa i przywieziesz jej kamyki. Bo wiesz co, panie O’Hara, ona kocha także ciebie. Natomiast ja cię nie kocham, Jack, ja i tobą nie przepadam, więc się domyśliłem, że możesz mieć inne plany. Max otworzył teczkę i wyjął z niej ceramiczną skarbonkę w kształcie świnki.

- Muszę przyznać, że nie brakuje ci poczucia humoru. A teraz ty, ja i ta piękna świnka polecimy do Columbus, a później z powrotem do Maryland. Pozwolę ci się zrehabilitować. Dam ci szansę na udowodnienie, że wart jesteś miłości Laine. Dasz jej to - zabębnił palcami w skarbonkę, po czym włożył ją do aktówki - dokładnie tak, jak ustaliliśmy.

- A skąd ci się wziął pomysł, że miało być inaczej?

- Z doświadczenia. Otwierając skrytkę, miałeś w oczach wypisany neonowym flamastrem symbol dolara. Okażmy sobie wzajemnie odrobinę szacunku. Mój klient chce odzyskać kamienie. Ja chcę dostać nagrodę. Laine chce ci zapewnić bezpieczeństwo. Postaramy się, żeby wszystko poszło dobrze. - Uruchomił silnik. - Jak zrobisz wszystko zgodnie z umową, zadbam, żeby w twojej kartotece nie było żadnych śladów. Jeśli mnie wykiwasz, jeżeli skrzywdzisz Laine, będziesz czuł mój oddech na karku do końca życia. Nie odpuszczę ci nigdy i za żadną cenę. Możesz mi wierzyć.

- Wierzę. Wiem, kiedy człowiek mówi to, co myśli. Ty skurczybyku! - Jack uśmiechnął się szeroko i promiennie, pochylił i zaniknął Maxa w mocnym uścisku. - Witaj w rodzinie!

- Jack, teczka jest zamknięta na zamek szyfrowy. - Max odsunął się od przyszłego teścia i odstawił aktówkę do tyłu, poza zasięg jego ręki.

- Zawsze warto było spróbować - stwierdził niezrażony Jack i rozsiadł się wygodnie.

Crew wybrał koszulę w kolorze nasyconego fioletu, pozbył się wąsów, zostawiając tylko cienką kreskę zarostu, która jego zdaniem lepiej pasowała do gładkiego kasztanowego końskiego ogona. Tym razem chciał wyglądać na artystę. Z podręcznego zestawu wyjął okulary przeciwsłoneczne o okrągłych szkłach. Z uwagą przyjrzał się efektowi. Prawdopodobnie niepotrzebnie zadawał sobie tyle trudu, ale lubił być dobrze ucharakteryzowany.

Wszystko gotowe na przyjęcie towarzystwa. Z uśmiechem rozejrzał się po domu. Bez luksusów, to prawda, ale panna Tavish raczej nie będzie się skarżyła na brak wygód. Nie zostanie tutaj długo. Zatknął z tyłu za pasek niepozorną dwudziestkędwójkę, zakrył ją czarną kurtką sięgającą bioder. Wszystko inne, co mogło mu się przydać, miał już spakowane do torby, którą przerzucił przez ramię. Wychodząc pomyślał, że powinien jeszcze coś zjeść, zanim się spotka z czarującą panną Tavish. Wieczorem może nie mieć czasu na kolację.

- Ja robiłem za kuriera - opowiadał Jack. Siedzieli z Maxem przy piwie w barze na lotnisku. - Całe miesiące urabiałem Myersa. Mimo wszystko nie spodziewałem się, że będziemy grali aż o taką stawkę. Nigdy się nie brałem do wielkiej roboty, czasem się kogoś oskubało z paruset tysięcy, niekiedy trafił się jakiś mały przekręt... A potem napatoczył się Crew. - Jack pokręcił głową i zdmuchnął piankę. - Mimo wszystkich jego wad muszę przyznać, że ten człowiek ma śmiałe plany.

- Największą jego wadą jest to, że morduje z zimną krwią. Jack sięgnął do miseczki z orzeszkami.

- Przyznaję, układ z tym gościem to największy błąd w moim życiu. Popełniłem ich parę, nie wstydzę się przyznać, ale ten był największy. Zrobił ze mnie balona, bez dwóch zdań. Oślepił mnie blask tych kamyczków. Pięknych, błyszczących śliczności. Crew miał doskonały plan. Ja - kontakty... Biedny Myers. To ja go wciągnąłem, a nawet wmanewrowałem. No bo wiesz, ten facet miał problemy z hazardem.

- Zdarza się.

- Z tego, co ja wiem, z hazardem są tylko same problemy. Kasyno zawsze wygrywa, więc najlepiej mieć kasyno. Gracze... to albo ludzie tak dziani, że wszystko im jedno, ile stracą, albo frajerzy, którzy sobie wyobrażają, że mogą wygrać. Myers był klasycznym frajerem. Siedział w długach po uszy, a ja pomogłem mu wleźć jeszcze głębiej. On oczywiście uważał, że zaczyna z nich wychodzić. - Jack pociągnął łyk piwa. - Tak to właśnie było. Zresztą wcale się specjalnie nie natrudziłem, żeby go przekonać. Poszło jak z płatka. Wiedzieliśmy, że w firmie szybko odkryją rolę Myersa, ale miał od razu dać nogę. I żaden z nas miał nie wiedzieć, gdzie są pozostali. To znaczy, Willy i ja zniknęliśmy oczywiście razem. Od razu wyjechaliśmy z miasta, ja zostawiłem świnkę w skrytce pocztowej, Willy swojego psiaka w schowku w Delaware. Wynajęliśmy pokój w sympatycznym hotelu w Wirginii, podjedliśmy, osuszyliśmy parę butelek szampana... To były miłe chwile... - Wzniósł szklankę jak do toastu. O Mayersie usłyszeliśmy w CNN. Willy uwielbiał oglądać CNN. Usiłowaliśmy de wmówić, że załatwili go wierzyciele, ale i tak wiedzieliśmy swoje. Pojechaliśmy do Karoliny Północnej. Po drodze zmienialiśmy wozy... Willy się bał. Do diabła tam, obaj trzęśliśmy portkami, ale on był zdenerwowany jak... dziwka w kościele. Chciał się po prostu ulotnić. Zapomnieć o wszystkim i zniknąć.

A ja go przekonałem, że jest lepsze wyjście. Cholera jasna. - Na długą chwilę zapatrzył się w złocisty trunek. Wreszcie pociągnął duży łyk. - Ja miałem wywabić Alexa Crew w siną dal, a Willy wrócić po swoją część kamyków i zawieźć je Laine. Ona by je przechowała... Moje plany zakładały, że Willy będzie bezpieczny. Laine też. To ja miałem wodzić tamtego drania za nos.

- Tyle tylko że Crew wiedział o Laine.

- No tak. Noszę przy sobie jej zdjęcia... Wyjął z kieszeni portfel i go otworzył. Najpierw Max zobaczył fotografię noworodka o skórze jasnej jak mleko, z wiechciem ryżych włosów i miną mówiącą: co ja tu robię, do licha ciężkiego? Dalej kilka ujęć Laine jako dziewczynki o jasnorudych lokach i błyszczących oczach, która - sądząc po łobuzerskim uśmiechu - już doskonale orientowała się w obowiązujących regułach. Potem jeszcze zdjęcie ślicznej nastolatki, poważnej i skupionej na zdjęciu maturalnym. I na koniec - roześmiana Laine, ubrana w krótkie spodenki oraz skąpy top, stojąca nad brzegiem błękitnej wody. Innymi słowy - Barbados.

- Zawsze było na czym oko zatrzymać - westchnął Max.

- Bije na głowę wszystkie inne i jeszcze jest co dzień ładniejsza - zgodził się Jack bez oporu. - Czasem robię się trochę sentymentalny, zwłaszcza po piwku... - Wzruszył ramionami. - Człowiek musi mieć jakieś słabości. - Zamknął portfel i wsunął go na powrót do kieszeni. - Pewnie mu ją kiedyś pokazałem. Albo poszperał w moich rzeczach, szukał na mnie jakiegoś haka... Nie ma lo­jalności między złodziejami, Max, a jeśli ktoś myśli inaczej, to jest ciężki frajer. Ale zabić dla pieniędzy? To już trzeba być wariatem. Wiedziałem, że ten facet to niezły numer, ale myślałem, że jestem lepszy.

- Znajdę go. Znajdę i załatwię, tak czy inaczej. - Max wstał. - Jest nasz samolot.

Laine bardzo się starała, aby nie krążyć jak lew w klatce i wyglądać na zajętą. Kolejny raz zerknęła na zegarek. Ojciec pewnie jest już w drodze powrotnej. Powinna była go poprosić, żeby zadzwonił, kiedy będzie wracał. Na pewno nie miałby na to ochoty, ale gdyby nalegała...

Mogłaby zadzwonić do Maxa, ale właściwie po co? Pewnie właśnie leci do Columbus. A może już jest na miejscu?

Pozostało jej tylko jakoś przebrnąć przez ten dzień. To tylko jeden dzień. Jutro media roztrąbią wieści, że znaleziono dużą część skradzionych brylantów. Ona będzie miała czyste ręce, ojciec pozostanie na wolności i życie wróci w utarte koleiny, znowu zacznie przypominać normalność.

Może Max złapie ślad Alexa Crew poprzez trop w Ohio? Wtedy go odszuka i przepłoszy. Raz na zawsze.

- Znowu się wyłączyłaś. - Jenny, w drodze do lady, gdzie miała postawić wybraną przez klienta paterę na sery George'a Jonesa, szturchnęła Laine leciutko.

- Przepraszam, tak jakoś... zamyśliłam się. Następną osobą ja się zajmę.

- Lepiej idź z Henrym na spacer.

- Nie, nie, dosyć się już dzisiaj wybiegał. Zresztą nie wytrzyma na zapleczu nie dłużej niż godzinę. Wtedy będziemy musieli wyjść. - Usłyszała dzwonek nad drzwiami. - Biorę się do roboty.

- Proszę cię uprzejmie. - Jenny odruchowo spojrzała w stronę wejścia i na widok nowego klienta uniosła wysoko brwi. - Trochę wiekowy jak na taki styl - szepnęła.

Laine przywołała na twarz wyraz życzliwego zainteresowania i ruszyła przywitać się z nowo przybyłym.

- Dzień dobry. Czy mogę w czymś pomóc?

- Na pewno - odpowiedział Crew. Poprzednim razem zapamiętał ustawienie sprzętów w sklepie, wiedział więc, jak chce rozegrać zaplanowaną scenę.

- Chciałbym obejrzeć wyposażenie kuchni. Zwłaszcza maselnice. Moja siostra je zbiera.

- No to ma szczęście. Właśnie mamy jedną szczególnie piękną. Pokażę ją panu.

- Bardzo proszę.

Ruszył za Laine do wydzielonego miejsca, gdzie wystawiono meble kuchenne, różne przedmioty stanowiące wyposażenie kuchni oraz wykorzystywane do jej ozdabiania. Gdy mijali drzwi prowadzące na zaplecze, rozległ się zza nich głęboki groźny warkot.

- Ma tu pani psa?

- Tak. - Laine popatrzyła na drzwi z nieskrywanym zdumieniem. Henry nigdy nie przejmował się odgłosami ze sklepu. - Jest łagodny, no i zamknięty... Musiałam go dzisiaj wziąć ze sobą. - Wyczuła, że klient jest nie w humorze, więc lekko ujęła go pod łokieć i poprowadziła do maselnic. - Wydaje mi się, że dla kolekcjonera najbardziej interesująca byłaby ta, szkocka.

- Hm... - Oprócz niego w sklepie było dwoje klientów oraz ciężarna sprzedawczyni. Ponieważ kupujący podeszli do lady, przyjął, że właśnie zamierzają płacić. - Ja się na tym wcale nie znam. A co to jest?

- To wiktoriańska skrzynka na węgiel. Jeśli pana siostra lubi antyki, a zwłaszcza wyposażenie kuchni, taki prezent na pewno sprawi jej przyjemność.

- Możliwe. - Wyciągnął zza paska dwudziestkędwójkę i wbił Laine lufę w bok. - Zachowuj się najspokojniej na świecie. Jeżeli krzykniesz, jeżeli chociaż drgniesz, pozabijam wszystkich w tym sklepie, zaczynając od ciebie. Zrozumiałaś? Zalała ja gorąca fala strachu. W tej samej chwili dał się słyszeć śmiech Jenny.

- Tak - odpowiedziała z lodowatym spokojem.

- Domyślasz się, kim jestem? - Tak.

- Świetnie, prezentację możemy pominąć. Wyjdziemy razem. - Początkowo zamierzał wyprowadzić ją tylnym wyjściem, ale przez tego cholernego i nic z tego. - Powiesz, że chcesz mi wskazać drogę i odprowadzisz mnie do rogu. Jeżeli narobisz hałasu, zabiję cię.

- Jeśli mnie zabijesz, nie dostaniesz brylantów.

- Lubisz tę swoją okrąglutką pracownicę? Laine zrobiło się niedobrze.

- Bardzo. Pójdę z tobą. Nie będę sprawiała kłopotów.

- Grzeczna dziewczynka. Wsunął do kieszeni broń, cały czas trzymając ją wycelowaną.

- Muszę zajrzeć na pocztę - odezwał się głośno. - Czy może mi pani wytłumaczyć, jak tam trafić?

- Oczywiście. A wie pan, przyda mi się parę znaczków. Zaprowadzę pana.

- Dziękuję, bardzo pani miła.

Odwróciła się, a potem nakazała sobie stawiać krok za krokiem. Nie czuła tego, co robi, natomiast bardzo wyraźnie widziała Jenny, jej spojrzenie, uśmiech.

- Wyskoczę na pocztę. Zaraz wracam.

- Dobrze. A może weźmiesz Henry'ego? - Jenny skinęła głową w stronę drzwi na zaplecze, skąd dochodziło coraz głośniejsze warczenie, przerywane nawet desperackimi szczęknięciami.

- Nie. - Laine nie patrząc sięgnęła do klamki i szybko cofnęła dłoń, natrafiwszy na rękę porywacza. - Będzie mi się urywał ze smyczy.

- Ale... - Nie dokończyła zdania, bo Laine wyszła, nie czekając na odpowiedź. - Dziwne... O, nie wzięła torebki. Przepraszam państwa na chwileczkę! - Jenny była już w połowie drogi do drzwi. Nagle stanęła jak wryta. - Powiedziała, że idzie po znaczki? - spytała klientów. - Przecież pocztę zamykają o czwartej.

- Pewnie zapomniała. - Kobieta wskazała zakupy. - Chcielibyśmy...

- To niemożliwe. - Ciągle ściskając w dłoni torebkę, Jenny drugą ręką chwyciła się za brzuch i skoczyła do drzwi. Szarpnęła je gwałtownie, wypadła na chodnik. Laine szła z tym obcym mężczyzną, który ściskał ją za ramię. Właśnie skręcili za róg. W stronę przeciwną niż poczta. - Boże! Wielki Boże! - Pognała z powrotem do sklepu, roztrąciła klientów i chwyciła telefon. Wcisnęła klawisz skrótu z zaprogramowanym bezpośrednim numerem Vince'a.

15

Było to spokojne przedmieście zamieszkane przez klasę średnią, z ładnymi domami postawionymi wśród starych drzew, których korzenie unosiły gdzieniegdzie płytki chodników. Na większości podjazdów stały suv - y. Takie skrzyżowanie samochodu terenowego z rodzinnym stanowiło najlepszy środek transportu dla ludzi, którzy wolą mieszkać pod miastem. W wielu autach widać było dziecięce foteliki, a wszechobecne rowery w każdym rozmiarze, deskorolki oraz łyżworolki zdradzały, że mieszkały tu dzieci w każdym wieku: od niemowląt po nastolatki.

Poszukiwany dom okazał się interesującym piętrowym budynkiem w stylu Tudorów.

Otaczał go kobierzec soczystej murawy, na której gdzieniegdzie strzelały w niebo pąki kwiatów.

Okolony był starannie przyciętym żywopłotem. A przed nim stała tablica, głosząca wielkimi literami SPRZEDANE.

I bez niej od razu rzucało się w oczy, że dom jest pusty. Brakowało tu zasłon w oknach, samochodu na podjeździe oraz różnych drobiazgów, jakie porozrzucałby wokół chłopiec.

- Pudło - stwierdził Jack bez ogródek.

- Dzięki za optymistyczną wiadomość.

- Przykra sprawa zrobić taki kawał drogi i wylądować w ślepej uliczce.

- Nie ma ślepych uliczek, są tylko objazdy.

- Sympatyczne podejście do życia, synu. Max wcisnął ręce w kieszenie i zakołysał się na piętach.

- Przykra sprawa... - powtórzył, a Jack tylko się uśmiechnął. - W takim osiedlu jest przynajmniej jeden wścibski sąsiad. Poszukamy go.

- Jaką bajeczkę będziemy opowiadać?

- Żadna bajeczka nie jest potrzebna. Mam licencję prywatnego detektywa. Jack pokiwał zgodnie głową i ruszyli do domu po lewej stronie.

- W takim miejscu na pewno znajdzie się ktoś, kto chętnie pogada z prywatnym detektywem. Będzie miał potem rozrywkę na cały tydzień. Ale chyba nie powiesz jakiejś wścibskiej babie, że szukasz tropu prowadzącego do skradzionych brylantów wartych dwadzieścia osiem milionów?

- Chcę znaleźć Laurę Gregory - takiego nazwiska tutaj używała - i sprawdzić, czy rzeczywiście jest to Laura Gregory, którą uwzględnił spadkodawca w testamencie. Szczegóły są poufne.

- Niezłe. Proste i przejrzyste. No i w dodatku ludzie lubią dostawać spadek. Pieniążki prosto z nieba.

- Jack poprawił krawat. - Jak wyglądam? - Doskonale, ale nadal nie mam ochoty umówić się z tobą na randkę.

- Ha! - Jack klepnął Maxa w plecy. - Podobasz mi się, synu, niech mnie.

- Dziękuję. A teraz, bardzo cię proszę, siedź cicho i pozwól mi pracować. Jeszcze nie podeszli do sąsiedniego budynku, a już otwarto im drzwi. Stała w nich kobieta po trzydziestce, ubrana w spłowiałą bawełnianą bluzę i wytarte dżinsy. Z mieszkania wylewał się szeroką falą podobny do hymnu motyw przewodni z „Gwiezdnych wojen”.

- Mogę w czymś pomóc?

- Tak, proszę pani. - Max sięgnął po licencję. - Nazywam się Max Gannon jestem prywatnym detektywem. Szukam Laury Gregory. Kobieta przyjrzała się dokumentowi uważnie, w jej oczach rozbłysła iskra ciekawości.

- Aha... rozumiem.

- Widzi pani... przepraszam, jak pani nazwisko?

- Gates. Hayley Gates.

- Nie jestem posłańcem przynoszącym złe wieści - uśmiechnął się Max. Zostałem wynajęty do odszukania pani Gregory i ustalenia, czy jest ona tą Gregory, która odziedziczyła spadek.

- Aha! Rozumiem - powtórzyła pani Gates, a w jej oczach zapłonęło już ognisko.

- Mój wspólnik i ja... - Ku irytacji Maxa Jack postąpił krok do przodu serdecznie potrząsnął ręką kobiety. - Nazywam się Bili Sullivan. Mieliśmy nadzieję porozmawiać z panią Gregory osobiście, by się przekonać, że to właśnie ona jest bratanicą zmarłego Spiro Hanroe. W poprzednim pokoleniu zdarzył się przykry rozłam w rodzinie, w wyniku którego rodzice pani Gregory stracili z nią kontakt.

- Rozłożył ręce w geście bezradności. - Tak to już bywa między ludźmi, nie ma rady.

- Święta racja! Przepraszam panów, jedną chwileczkę. - Wetknęła głowę za framugę. - Matthew! Jestem przed domem! - Odwróciła się znów do przybyłych. - Mój najstarszy syn zachorował i nie poszedł do szkoły. - Drzwi za jej plecami zostały tylko lekko uchylone. - Zaprosiłabym panów do środka, ale nie ma warunków. Mogę panom tylko powiedzieć, że Laura sprzedała dom. To zresztą widać na pierwszy rzut oka. - Machnęła ręką w stronę sąsiedniego budynku. Jakiś miesiąc temu wystawiła go na sprzedaż, dosłownie za grosze. Moja siostra pracuje w agencji nieruchomości, znalazła chętnego. Zresztą Laura wyprowadziła się, zanim jeszcze doszło do transakcji. Dosłownie z dnia na dzień. Jednego dnia planowała wakacje, a następnego już pakowała kuchnię.

- To dziwne... - mruknął Max. - Wspomniała może, dlaczego tak nagle zmieniła plany?

- No, owszem, powiedziała, że jej matka, która mieszka na Florydzie, poważnie zachorowała i że ona musi się tam natychmiast przeprowadzić, żeby się nią opiekować. Ale ja jej wcale nie uwierzyłam. Mieszkałyśmy po sąsiedzku bite trzy lata i ani razu nie wspomniała o matce. Jej syn i mój najstarszy są w tym samym wieku, razem się bawili... Miły ten jej Nate. Spokojny. Zresztą oni oboje są tacy cisi... Cieszyłam się, że Matt ma kolegę w sąsiednim domu, a Laura też była sympatyczna, Tylko trochę się dziwiłam, że mieszka tu, chociaż czuło się od niej duże pieniądze.

- Jak to?

- A tak. Pracowała tylko na pół etatu w butiku z upominkami w centrum handlowym. Przecież z takiej pensji nie mogłaby sobie pozwolić na dom, samochód, na taki styl życia, pan wie, co mam na myśli. Powiedziała mi, że dostała spadek. No i teraz dostanie drugi... niektórym to dobrze.

- Czy wiadomo, gdzie ją znaleźć na Florydzie?

- Nie, nie. Nic mi nie powiedziała i bardzo się śpieszyła. Posprzedawała i porozdawała mnóstwo swoich rzeczy. I swoich, i Nate'a... Spakowała rzeczy do samochodu i zniknęła. Wyjechała... niech pomyślę... chyba trzy tygodnie temu. Może miesiąc. Obiecała, że zadzwoni, jak tylko się urządzi na Florydzie, ale dotąd się nie odezwała. Miałam wrażenie, że ona nie tyle wyjeżdża, ile ucieka.

- Przed czym?

- Zawsze... - Przygryzła wargę, przyjrzała się obu mężczyznom uważniej. - Czy na pewno nie wpakowała się w jakieś kłopoty?

- Na pewno nie przez nas - zapewnił Max, zanim Jack zdążył się odezwać, i posłał rozmówczyni olśniewający uśmiech. - My, jako wynajęci przez wykonawcę ostatniej woli pana Hanroe, mamy odnaleźć spadkobierców i potwierdzić ich tożsamość. Obawia się pani, że Laura Gregory może mieć jakieś kłopoty?

- Właściwie... sama nie wiem. Tylko zawsze się zastanawiałam, czy nie chodzi przypadkiem w tym układzie o jakiegoś tajemniczego faceta. Może byłego męża, może jakiegoś innego? Bo ona z nikim się nie umawiała. Ani razu nie poszła na randkę. I nigdy nie wspominała o ojcu Nate'a. Zresztą mały też nigdy się o nim nie zająknął ani słowem. No, ale któregoś dnia zjawił się tu facet... Przyjechał lexusem, przywiózł jakieś pudło. Pięknie zapakowane, z kokardą na wierzchu - jak prezent, chociaż to nie była żadna okazja: ani urodziny Laury, ani Nate'a. Siedział u nich niecałe pół godziny. A następnego dnia Laura zadzwoniła do mojej siostry i wystawiła dom na sprzedaż, potem złożyła wymówienie w pracy... ach, teraz jeszcze sobie przypominam, że już nie puściła Nate'a do szkoły.

- Powiedziała pani, kim był ten gość? - Jack rzucił pytanie zdawkowym tonem, jakby wszyscy stali na progu domu wyłącznie po to, by cieszyć się wiosennym słońcem i łagodnym wietrzykiem. - Pewnie pani spytała. Każdy byłby ciekawy.

- Właściwie nie. To znaczy, owszem, wspomniałam, że widziałam samochód. A ona powiedziała, że zajrzał do nich stary znajomy. Ale podejrzewam, że to jej były mąż, bo przecież nikt nie sprzedaje tak znienacka domu i mebli i nie wyjeżdża w siną dal tylko dlatego, że matka zachorowała. O, coś mi właśnie przyszło do głowy: może on usłyszał o tym spadku i postanowił do niej wrócić, żeby położyć rękę na forsie? Przecież ludzie naprawdę potrafią być podli.

- Co prawda, to prawda. - Max wyciągnął do kobiety dłoń na pożegnanie. - Dziękujemy pani, bardzo nam pani pomogła.

- Jeśli ją znajdziecie, przekażcie, żeby jednak zadzwoniła. Matt bardzo tęskni za Nate'em.

- Przekażemy.

Był u niej - stwierdził Jack, gdy ruszyli z powrotem do samochodu. Z całą pewnością. Nie przypuszczam także, żeby w pudle był prezent urodzinowy. - Max rzucił ostatnie spojrzenie na pusty dom. - Uciekła od byłego męża albo z brylantami. A może jedno i drugie? - Tak ucieka kobieta, która się boi - oznajmił Jack stanowczo. - Założę i że jeśli ukrył u niej brylanty, to ona nawet nie wie, że je ma. Crew jest gatunku tych, co nikomu nie ufają, a zwłaszcza byłej żonie. Takie mam zdanie na ten temat. To co, lecimy na Florydę?

- Na Florydzie jej nie ma. Wracamy do Maryland. Znajdę ją na pewno, na razie mam randkę z wyjątkowo atrakcyjną rudowłosą ślicznotką.

- Ty prowadzisz. - Crew przesunął lufę z nerki Laine na kręgosłup. - Wsiądziesz od strony pasażera. Zrób to szybko i sprawnie. Mogła krzyczeć, mogła uciekać. Mogła stracić życie. Straciłaby na pewno. Usiadła na miejscu dla pasażera, przesunęła się za kierownicę. Ponieważ nie chciała umierać, musiała poczekać na jakąś sensowną szansę ucieczki.

- Pasy - warknął Crew. Sięgając za lewe ramię, poczuła ucisk telefonu komórkowego w kieszeni.

- Nie mam kluczyków.

- Zaraz dostaniesz. Posłuchaj mnie teraz uważnie, bo powiem to tylko raz. Będziesz prowadziła normalnie, wolno i ostrożnie, zgodnie ze wszystkimi przepisami. Jeżeli zrobisz cokolwiek, żeby zwrócić na nas uwagę, zastrzelę cię. - Podał jej kluczyki. - Możesz mi wierzyć.

- Wierzę.

- No to w drogę. Wyjedziesz z miasta na sześćdziesiątą ósmą, na wschód. Poprawił się w fotelu, siadając tak, żeby widziała pistolet. - Nie lubię jeździć jako pasażer, ale muszę tym razem zrobić wyjątek. Możesz być wdzięczna swojemu psu. Gdyby nie siedział na zapleczu, wyszlibyśmy tamtędy i podróżowałabyś w bagażniku. Niech cię Bóg błogosławi, Henry.

- Wolę jechać na siedząco. - Prowadząc przez miasteczko, rozważała możliwość dociśnięcia gazu do dechy, a potem gwałtowny skręt kierownicą... nie. Jednak nie. Takie akcje świetnie wyglądają w wykonaniu bohatera na ekranie, ale w filmach używa się ślepaków. Na pewno powinna zostawić za sobą jakiś ślad. I utrzymać się przy życiu wystarczająco długo, żeby ktoś nim podążył. - Czy to właśnie pana Willy przestraszył się tak bardzo, że wybiegł na ulicę, prosto pod koła samochodu?

- Wypadki chodzą po ludziach, los bywa złośliwy, czasami człowiek miewa pecha.

- Gdzie są brylanty?

- Jeżeli powiem, to zarówno nasza rozmowa jak i moje życie szybko dobiegną końca.

- Przynajmniej jesteś na tyle bystra, żeby nie udawać, że nie wiesz, o czym mowa.

- Niby po co? - Spojrzała we wsteczne lusterko, leciuteńko uniosła brwi i po chwili zerknęła raz jeszcze. To wystarczyło, żeby Crew obejrzał się przez ramię. Pośpiesznie skorzystała z okazji, wsunęła rękę do kieszeni i namacała klawisze, oby właściwe. Wcisnęła ponowne wybieranie numeru.

- Patrz na drogę - warknął Crew. Już miała obie ręce na kierownicy. Ścisnęła ją mocno. Odbierz, Max, błagam cię, odbierz i słuchaj uważnie.

- Dokąd jedziemy, panie Crew?

- Prowadź.

- Sześćdziesiąta ósma ciągnie się dość daleko na wschód. Chce pan dodać do listy zarzutów jeszcze uprowadzenie poza granice stanu?

- Nie byłby to mój największy wyczyn.

- Na pewno. Wygodniej byłoby mi prowadzić, gdyby pan do mnie nie celował.

- Im lepiej będziesz prowadziła, tym mniejsza szansa, że broń wypali i zrobi ci brzydką dziurę. Osoby o naturalnych rudych włosach, a znając twojego ojca zakładam, że ty masz właśnie takie, cechuje bardzo delikatna skóra. Nie chciała, żeby myślał o jej skórze ani tym bardziej o jej dziurawieniu.

- Jenny pewnie już się o mnie martwi.

- Nie szkodzi. To bez znaczenia. Przestrzegaj ograniczenia prędkości. Zwolniła do stu trzydziestu.

- Sympatyczna bryka. Chociaż trochę ciężka. Nigdy jeszcze nie prowadziłam mercedesa pikapa. - Potarła szyję nerwowym gestem. - Ale gładko jedzie. Mam wrażenie, że prowadzę jakąś limuzynę dyplomatyczną. Zresztą trudno się dziwić, w końcu to czarny mercedes.

- Nic ci to gadanie nie pomoże.

- Usiłuję wziąć się w garść. Pierwszy raz w życiu zostałam porwana i ktoś mnie trzyma na muszce. - Umilkła na chwilę. - To pan się włamał do mojego domu.

- I gdybym znalazł swoją własność, nie jechalibyśmy teraz na wycieczkę.

- Narobił pan strasznego bałaganu.

- Czas był dla mnie wtedy niedostępnym luksusem.

- Pewnie nie ma wielkiego sensu uświadamiać panu, że już i tak zdobył pan połowę łupu, a tu stawka idzie tylko o jedną czwartą? Albo tłumaczyć, że jeśli będzie pan miał w ręku, powiedzmy... dziesięć milionów, to i tak jest aż nadto?

- Nie ma. Skręcisz w następny zjazd.

- Trzysta dwadzieścia sześć?

- Na południe, a potem sto czterdzieści cztery na wschód.

- Dobrze, dobrze. Najpierw trzysta dwadzieścia sześć na południe, potem sto czterdzieści cztery na wschód. - Zerknęła na niego spod oka. - Nie wygląda pan na wielbiciela dziewiczych lasów, chyba nie będziemy rozbijać namiotu?

- Twój ojciec naraził mnie na kłopoty i wydatki. Zapłacicie mi za to.

Laine posłusznie stosowała się do jego rozkazów. Miała jedynie nadzieję, że jest połączona z Maxem. I że baterie nie siadły. I że nie wyjechała poza zasięg sieci.

- Park Alleghany - przeczytała, skręcając z bitej drogi na żwir. - Ta nawierzchnia nie jest dla mercedesa.

- Na rozwidleniu w lewo.

- Chaty wiejskie - przeczytała następną tablicę. - Cisza i spokój.

- Trzymaj się prawej.

Gęsty ten las. Aleja Saren. Piękna nazwa. Zostanę uwięziona w wiejskiej chacie przy alei Saren. Nie brzmi to specjalnie groźnie.

- Ostatnia po lewej.

- Świetny wybór. Prawie całkiem ukryta między drzewami, właściwie niewidoczna z sąsiedztwa... Musi wyłączyć telefon, bo przecież Crew go znajdzie. Znajdzie na pewno, jeśli będzie wtedy włączony, całe przedstawienie na nic, przepadnie nawet nikła szansa na ratunek.

- Wyłącz silnik. - Sam przerzucił dźwignię na „postój”. - Dawaj kluczyki. Wyjęła je, patrząc mu prosto w oczy.

- Nie zamierzam dać panu najmniejszego powodu, żeby mnie pan zastrzelił. Nie jestem ani odważna, ani głupia. - Mówiąc to, wsunęła rękę do kieszeni, przesunęła kciukiem po klawiszach i wcisnęła odpowiedni.

- Wychodzisz przez siedzenie pasażera - rozkazał Crew, sięgnął za siebie potworzył drzwiczki. Ani na chwilę nie opuścił broni. Laine wypełniła polecenie. - A teraz do środka. - Pchnął ją w kierunku chaty. - Pogadamy.

Max długimi krokami szedł w stronę wyjścia z lotniska. Całkiem nieźle zmieścił się w czasie.

Najpierw odwiezie Jacka, a potem zdąży jeszcze zabrać Laine od Jenny. Nie chciał zabierać swojego przyszłego teścia do domu gliniarza. Nie, to byłby kiepski ruch. Najgorzej, że Jackowi trudno było zaufać.

Obejrzał się i zobaczył, że tamten ciągle jeszcze ma niepokojąco zielonkawą twarz. Z Columbus lecieli jakimś strasznym gratem, Jack od startu mienił się na twarzy wszystkimi odcieniami zieleni.

- Nienawidzę tych puszek! Tylko skrzydła przyczepione do beczki i nic więcej... - Skóra lśniła mu od potu. Oparł się na masce samochodu Maxa. - Ja tam lubię czuć ziemię pod nogami.

- Teraz możesz czuć pod nogami podwozie samochodu. - Ponieważ jednak współczuł ojcu Laine odrobinę, otworzył drzwiczki i pomógł mu się usadowić. - Jeśli mi zabrudzisz wózek, nie daruję. Uczciwie ostrzegam. - Okrążył porsche i wsiadł za kierownicę. Zdawał sobie sprawę, że Wielki Jack na pewno potrafi udawać dowolną chorobę, ale żeby zmieniać kolor twarzy na zielony, trzeba czegoś więcej niż nieprzeciętny talent. - Zawiozę cię teraz do domu Laine i tam na nas zaczekasz. Jeżeli po powrocie cię nie zastanę, znajdę cię i stłukę na kwaśne jabłko. Rozumiemy się?

- Królestwo za łóżko - jęknął Jack. - niczego więcej nie chcę.

Max, lekko rozbawiony, wyjechał tyłem z parkingu. Kiedy już znaleźli się na drodze, wyciągnął z kieszeni telefon, wyłączony na czas lotu. Włączył go, zignorował dźwiękowy sygnał, że ma wiadomość w poczcie głosowej i zadzwonił do Laine. Chciał z nią pogadać, jeśli nie w cztery oczy, to przynajmniej w dwie komórki. Niestety, odebrała automatyczna sekretarka, usłyszał tyłku głos Laine zachęcający do zostawienia wiadomości.

- Cześć, kochanie, już wróciłem, wyjechałem z lotniska. Muszę załatwić jeden drobiazg po drodze i zaraz po ciebie wpadnę. Opowiem ci wszystko im żywo. A, mam coś dla ciebie. Trzymaj się.

- Niebezpiecznie prowadzić i rozmawiać przez telefon - odezwał się Jack, nie otwierając oczu. Głowę miał wspartą na zagłówku.

- Wiem, wiem. - Max chciał odłożyć telefon, kiedy odezwał się dzwonek. Przekonany, że to Laine, szybko odebrał. - Prawdziwa błyskawica z ciebie, Ledwo wyła... Vince? - Strach ścisnął go za gardło. Zjechał na pobocze, zatrzymał samochód. - Kiedy? Na litość boską, to już ponad godzina. Jadę. Rzucił telefon na półkę pod przednią szybą i wcisnął gaz do dechy.

- Dopadł ją.

- Nie, tylko nie to. - Teraz już nawet zieleń zniknęła z twarzy Jacka; zrobił się bladoprzezroczysty. - Rany boskie.

- Porwał ją ze sklepu, tuż po piątej. Zdaniem Vince'a wsiedli do ciemnego samochodu osobowego, ale dokładnie jakiego, nie wiadomo. - Pędzili już sto osiemdziesiąt. - Jenny dość dokładnie opisała faceta. Długie, rudawo włosy ściągnięte w kucyk, cieniutki wąsik, okrągłe okulary przeciwsłoneczne. Biały mężczyzna, czterdzieści pięć, może pięćdziesiąt lat, wzrost metr osiemdziesiąt, średniej budowy.

- Włosy przyprawione, reszta się zgadza. Chce dorwać mnie, chce dostać brylanty. Laine jest w ogromnym niebezpieczeństwie.

- Teraz nie będziemy się nad tym rozwodzili. Trzeba się zastanowić, jak ich znaleźć i jak ją uwolnić.

- Z całej siły zacisnął lodowate dłonie na kierownicy. - Musiał sobie znaleźć jakąś kryjówkę. Uważa, że brylanty są gdzieś tutaj, więc ukrył się niedaleko. Potrzebna mu dyskrecja, wobec czego to nie hotel. Na pewno skontaktuje się ze mną albo z tobą. Przypuszczam... o cholera! Gdzie telefon?!

- Ja odsłucham. Ty prowadź, bo jak się zabijemy, to jej nie pomożemy. - Jack chwycił telefon, wstukał numer poczty głosowej.

- Masz dwie wiadomości. Pierwsza, otrzymana osiemnastego maja, o siedemnastej piętnaście.

- „Sześćdziesiąta ósma ciągnie się dość daleko na wschód - dobiegł ich upiornie spokojny głos Laine.

- Chce pan dodać do listy zarzutów jeszcze uprowadzenie poza granice stanu?”.

- Spryciara - szepnął Max. Prawie nie zwalniając, skręcił w najbliższy zjazd i najkrótszą drogą pognał do autostrady międzystanowej. Słuchał uważnie, starając się opanować strach. Gdy nagranie się skończyło, musiał porządnie wziąć się w garść, by nie poprosić Jacka o odegranie wiadomości ponownie. Tylko po to, żeby usłyszeć głos Laine. - Zadzwoń do szeryfa, podaj mu opis wozu, powiedz, że jadą do Parku Rekreacyjnego Alleghany. I że jesteśmy w drodze, a Crew ma broń.

- To nie czekamy na gliny?

- Nie, nie czekamy. - Skręcił w stronę lasu.

Laine weszła do chaty i rozejrzała się po przestronnym saloniku. Kominek, zapas drewna.

Czas najwyższy na zmianę taktyki, zdecydowała.

Teraz można by się trochę postawić. Trzeba zrobić wszystko, byle uniknąć nieszczęścia, byle przeżyć. Na pewno nie należy liczyć na odsiecz kawalerii. Umiesz liczyć - licz na siebie.

Odwróciła się do bandyty z uśmiechem.

- Chcę cię zapewnić, że nie dam ci najmniejszego powodu, żebyś mnie skrzywdził. Nie przepadam za bólem. Oczywiście, możesz to zrobić tak czy inaczej, ale wyglądasz mi na człowieka z klasą. Oboje jesteśmy ludźmi cywilizowanymi. Ja coś mam, ty chcesz to dostać... - Podeszła do kanapy, usiadła, założyła nogę na nogę. - Porozmawiajmy, na pewno dojdziemy do porozumienia.

- Mam w ręku argument - Crew poruszył bronią - który mówi sam za siebie.

- Jeśli go wykorzystasz, nie zyskasz nic. Mógłbyś mnie poczęstować kieliszkiem wina? Przekrzywił lekko głowę, zastanawiał się przez chwilę.

- Masz mocne nerwy.

- Miałam czas dojść do siebie. Nie będę się wypierała: przestraszyłeś mnie, to prawda. Możesz zrobić, co zechcesz, ale wierzę, że zdołamy porozmawiać. - Przerzuciła w myślach wszystko, co słyszała na temat tego człowieka, uporządkowała własne obserwacje. Ego rozdęte do granic możliwości, próżność, chciwość. Chyba socjopata. Prawie na pewno morderca. - Jesteśmy tu sami, nie mam dokąd uciec. Ty rządzisz, ale... to ja mam coś, czego chcesz. - roześmiała się głośno. Zaskoczyła go. Doskonale. Wytrącić go z równowagi, żeby miał o czym myśleć. - Boże drogi, kto by się spodziewał, że mój staruszek wpakuje się w coś podobnego? Całe życie grał w drugiej lidze, w jednym tylko miał niekwestionowane pierwszeństwo: w sprawianiu mi kłopotów. A teraz taki skok! Skok życia. I wszystko znalazło się w moich rękach. Swoją drogą żal mi Willy'ego, dobry był z niego człowiek. No ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. - Przez mgnienie oka dostrzegła na twarzy Crew zainteresowanie. Podszedł do komody i z szuflady wyjął kajdanki. - Alex, jeśli mamy się zabawiać w pana i niewolnicę, to stanowczo najpierw poproszę o kieliszek wina.

- Wydaje ci się, że kupię tę twoją historyjkę?

- Ja niczego nie sprzedaję. - Może i nie kupował, ale przynajmniej słuchał. Rzucił jej kajdanki na kolana. - No dobrze, jak sobie chcesz. Co mam z tym zrobić?

- Przypnij prawą rękę do poręczy kanapy.

Choć na myśl, by samej przykuć się do ciężkiego mebla, Laine ze strachu wyschło w gardle, zrobiła, co kazał. A potem spojrzała na niego spod oka.

- Co z tym moim winem? Skinął głową i poszedł do kuchni. Wrócił z butelką w ręku.

- Cabernet?

- Świetnie. Mogę cię spytać, dlaczego taki utalentowany facet z klasą skumał się z Jackiem?

- Był przydatny. A dlaczego ty udajesz taką oportunistkę? Wydęła wargi.

- Jestem po prostu realistką.

- Jesteś tylko prowincjonalną sklepikarką, a twój pech polega na tym, że masz moją własność.

- Moim zdaniem to łut szczęścia. - Wzięła od niego kieliszek wina i upiła łyk. - Sklep to doskonała przykrywka. Sprzedaję stare, często bezużyteczne przedmioty z niezłym zyskiem. A także mam dzięki niemu dostęp do wielu miejsc, gdzie można znaleźć znacznie starsze, często zupełnie bezużyteczne i bardzo cenne przedmioty. I położyć na nich rękę.

- Ach tak. Wyraźnie dostrzegła, że dotąd nie brał pod uwagę takiego obrotu spraw, ale teraz właśnie wziął.

- Słuchaj, mój stary cię przerobił, zdarza się. Ja już od dawna wiem, że nie należy mu ufać. Zresztą on sam nawkładał mi do głowy, że przede wszystkim trzeba dbać o własną skórę. Crew wolno pokręcił głową.

- Wyszłaś ze mną ze sklepu bez słowa sprzeciwu ze względu na sprzedawczynię.

- Nie będę się sprzeczała z człowiekiem, który ma w ręku broń i co więcej, wetknął mi lufę w bok. Poza tym tak, masz rację, nie chciałam, żeby tej dziewczynie stało się coś złego. To moja przyjaciółka. I jest w siódmym miesiącu ciąży. Są pewne granice, Alex. Nie przepadam za przemocą.

- Wstrząsające. - Crew usiadł. - A jak wytłumaczysz, że masz romans z Gannonem, prywatnym detektywem wynajętym przez firmę ubezpieczeniową?

- Jest świetny w łóżku, co nie bez znaczenia. Ale nawet gdyby się nie sprawdził, i tak bym go trzymała przy sobie. Wiesz, jak to jest: „z przyjaciółmi bądź blisko, z wrogami jeszcze bliżej”. Znam jego każdy ruch, jeszcze zanim go zrobi. Proszę bardzo, w dowód dobrej woli podzielę się z tobą jedną informacją. Dzisiaj Gannon jest w Nowym Jorku. - Pochyliła się do przodu, jakby zdradzała sekret. - Przygotowują niezły numer, żeby cię wykurzyć z kryjówki. Jutro ukażą się w prasie doniesienia, że Max znalazł część brylantów. Wymyślił sobie, że kiedy to usłyszysz, wściekniesz się i zrobisz coś głupiego. Jest cwany, muszę mu to przyznać, ale jak dotąd ty byłeś lepszy.

- Mądrzejszy.

- Pewnie tak - zgodziła się gładko. - Poza tym Gannon skupił się na szukaniu mojego kochanego tatusia, no i raczej go niedługo dopadnie. Natomiast nie ma pojęcia, jak się dobrać do ciebie. - Ego, próżność, wazeliny, ile wlezie. - Stąd ten pomysł z Nowym Jorkiem.

- Interesująca opowieść, ale ten gliniarz nie spędza mi snu z powiek.

- No pewnie. Już raz go wyprowadziłeś w pole. Pomagałam mu potem lizać rany. - Zaśmiała się krótko. - I w ten sposób dałam ci czas.

- Czyli powinienem ci być wdzięczny. Umówmy się, że w zamian do tej pory nie zrobiłem ci krzywdy. A teraz, droga pani Tavish, powiesz mi, gdzie są brylanty.

- Dajmy sobie spokój z tymi formalnościami, mów mi po imieniu. Mam te brylanty. Część Jacka i Willy'ego. - Poprawiła się na kanapie miękkim ruchem. - Alex, co zrobisz z taką kupą szmalu? - spytała niskim, zmysłowym głosem. - Będziesz podróżował? Kupisz sobie jakąś wyspę? Będziesz popijał egzotyczne drinki z palemką na słonecznej plaży? - Przerwała, lecz wcale nie czekała na jego odpowiedź. - Przed człowiekiem z grubym plikiem gotówki świat stoi otworem! Ale... chyba milej byłoby we dwoje? Opuścił wzrok na jej usta, lecz zaraz znów spojrzał jej prosto w oczy.

- Czy tak właśnie uwodziłaś Gannona?

- Och, nie, nie. W jego wypadku udawałam, że pozwalam się uwodzić. On jest z tych, co to muszą walczyć i zwyciężać. Posłuchaj, Alex, moja oferta jest warta przemyślenia. Możesz mieć i brylanty, i mnie.

- Mogę mieć jedno i drugie, czy chcesz czy nie. Znowu oparła się o kanapę i upiła łyk wina.

- O tak, oczywiście. Tylko wiesz, moim zdaniem gwałciciel to najprymitywniejszy twór ewolucji. Jeżeli jesteś jednym z nich, źle cię oceniłam. Jasne możesz mnie zgwałcić, pobić, zastrzelić. Na pewno zdradzę ci, gdzie są brylanty, ale... - znów pociągnęła łyk wina - nie będziesz pewien, czy powielałam prawdę. Ty stracisz mnóstwo czasu, ja narażę się na ból... To mało etyczne, zwłaszcza kiedy dobrowolnie proponuję ci układ, który obojgu nam da to, czego chcemy, i to jeszcze z niejaką nawiązką. Crew wstał.

- Intrygująca z ciebie kobieta, Laine. - Automatycznym ruchem odczepił koński ogon.

- O, wyglądasz teraz dużo lepiej. - Wydęła wargi, przyglądając mu się z uwagą. - Naprawdę, znacznie lepiej. Mogę prosić o dolewkę? - Podniosła 'kieliszek i zakołysała nim w wyciągniętej dłoni. - chciałabym cię o coś spytać - ciągnęła, kiedy poszedł po butelkę. - Jeżeli masz pozostałe brylanty...

- Jeżeli?

- Mam na to tylko twoje słowo. Mój ojciec nie jest wiarygodnym źródłem informacji.

- Mam te brylanty.

- No dobrze, załóżmy, że je masz. Dlaczego nie uznałeś, że lepszy wróbel w garści i ryzykujesz dla gołębia? Twarz miał kamienną, z wykutym na niej uśmiechem bez wyrazu, oczy zimne - jak martwe.

- Nigdy nie zadowalam się połową.

- Rozumiem. A jednak... może zdołam cię przekonać, że podzielenie się ze mną byłoby bardzo miłe? Napełnił jej kieliszek i odstawił butelkę na stół.

- Seks jest stanowczo przeceniany. Laine zaśmiała się miękko, gardłowo.

- Założymy się?

- Jesteś atrakcyjna, nie przeczę, ale nie dałbym za ciebie dwudziestu ośmiu milionów.

- Uraziłeś mnie, naprawdę.

Bliżej, myślała, muszę go ściągnąć bliżej, rozproszyć jego uwagę. Zaboli mnie, ale tylko przez chwilę. Lewą ręką sięgnęła po wino, uniosła się odrobinę, a wtedy telefon komórkowy tkwiący w kieszeni, stuknął o poręcz kanapy.

Crew skoczył do niej jak błyskawica. Chwycił Laine za włosy, szarpnął w dół, drugą ręką wyszarpując telefon. Z bólu zawirowały przed jej oczami czarne płatki, ale się przemogła i spojrzała ze wstrętem na plamy z wina rozlewające się po spodniach.

- Na litość boską! Masz tu przynajmniej trochę soli?

Crew wyrżnął ją wierzchem dłoni w twarz, aż jej głowa odskoczyła do tylu, a czarne płatki zmieniły się w czerwone.

16

Max zaparkował w poprzek żwirowej drogi, w miejscu, skąd jeszcze nie widać ostatniej chaty. Gdyby Crew chciał uciekać wozem, musiałby jakoś przebić się mercedesem przez porsche. Wokół panowała cisza, powoli zapadał zmrok. Co pewien czas Max wychwytywał jakiś ruch w lesie albo w mijanych domkach. Turyści wracali z wycieczek, szykowali kolację, popijali drinki. Wyłączył silnik i otworzył schowek na rękawiczki.

- Nie będziemy chyba tak siedzieć? - odezwał się Jack.

- Nie będziemy. - Max wyjął ze schowka pistolet oraz zapasowy magazynek, po czym rzucił Jackowi na kolana lornetkę. - Będziesz miał oko na chatę.

- Jak tam pójdziesz z bronią, to na pewno ktoś oberwie - stwierdził Jack stanowczo. - Broń to rzecz niebezpieczna - dorzucił, bo Max tylko na niego zerknął.

- Masz rację - mruknął. Sprawdził magazynek, wcisnął go na miejsce, zapasowy wetknął do kieszeni. - Gliny są w drodze, ale trochę potrwa, zanim tu dotrą, a potem jeszcze obstawią teren na okoliczność zakładnika. Wiedzą, że Crew jest uzbrojony, wiedzą, że ma Laine. Będą chcieli negocjować.

- Jak negocjować z tym cholernym świrem?! Max, on ma moją córkę! Porwał mi najukochańszą osobę na świecie!

- Mnie też. Ja nie mam zwyczaju negocjować z mordercą. Jack przetarł usta wierzchem dłoni.

- No ale przecież nie będziemy tu czekali na policję.

- Nie będziemy. - Max wziął od niego lornetkę i przyjrzał się chacie. - Drzwi zamknięte. Zasłony zaciągnięte. Widzę tylko jedne drzwi i cztery okna. Przypuszczam, że jest jeszcze tylne wyjście i przynajmniej po dwa okna na ścianach po przeciwnej stronie. Nie przypuszczam, żeby Crew uciekał tędy, ale jeśli mi się wywinie, może którąś boczną drogą dojechać do głównej. A tego raczej nie chcemy. - Ponownie sięgnął do schowka na rękawiczki. Tym razem wyjął stamtąd nóż w pochwie. Gdy zdjął skórzaną i osłonę, oczom Jacka ukazało się srebrne ostrze, wykończone z jednej strony piłą.

- Rany boskie!

- Zajmiesz się mercedesem?

- A, opony... - Jack odetchnął z ulgą. - Taaa, jasne, nie ma sprawy.

- Dobrze. No to do roboty.

Lamę wzięła się w garść. W uszach jej dzwoniło, nadal widziała niezbyt wyraźnie i zaklęła w duchu, że nie zdążyła się odsunąć, by uniknąć ciosu. Przecież mogła się tego spodziewać! Przyłożyła dłoń do pulsującego policzka.

Miała łzy w oczach, ale ich nie otarła; wręcz przeciwnie, zwężonymi oczyma wpatrywała się w twarz bandyty.

- Ty draniu. Ty skurczybyku.

Crew chwycił ją za koszulę pod szyją i prawie podniósł z miejsca. Laine, nie spuszczając z niego wściekłego wzroku, wyciągnęła rękę w bok, ale ciągle nie sięgała.

- Do kogo chciałaś dzwonić, maleńka? Do kochanego tatusia?

- Ty idioto! - Odepchnęła go mocno i opadła na kanapę. - Kazałeś mi opróżnić kieszenie? Spytałeś, czy mam telefon? Zobacz, jest wyłączony, widzisz? Zawsze w sklepie mam telefon w kieszeni. Zastanów się chwilę, geniuszu. Nie spuściłeś mnie z oka ani na chwilę. Dzwoniłam do kogoś? Crew z uwagą obejrzał aparat.

- Wyłączony. - Wcisnął odpowiedni klawisz. Telefon załogował się do sieci i zaćwierkał cicho. - Zdaje się, że masz jakąś wiadomość. Posłuchajmy wobec tego, kto do ciebie dzwonił.

- O, raptem szanowny pan zmądrzał! - Rozeźlona, wzruszyła ramionami, wyciągnęła się w stronę stołu i dolała wina do kieliszka. Nawet jej ręka nie drgnęła, gdy usłyszała głos Maxa.

- No i jak, skontaktowałam się z nim telefonicznie albo telepatycznie? Jezu...! - Nadal był od niej dobre półtora metra. Za daleko. Odstawiając butelkę, znów dotknęła dłonią puchnącego policzka. - Przynieś mi trochę lodu.

- Nie rozkazuj mi. Nie lubię tego.

- Pewnie. A ja nie lubię, jak mnie porywa facet, który ma problemy z kontrolą odruchów. Ciekawe, jak ja się wytłumaczę z tego siniaka. A będzie nielichy, możesz mi wierzyć. Damski bokser się znalazł! Masz talent do komplikowania spraw. Wycofuję swoją ofertę. Nie sypiam z facetami, którzy mnie biją. Za żadne pieniądze. - Przesunęła się odrobinę do przodu, jakby chciała usiąść wygodniej, nadal pocierając policzek. - Teraz to już tylko czysty interes. Bez żadnych bonusów.

- Wyraźnie zapominasz, że nie jesteśmy tutaj po to, żeby cokolwiek negocjować.

- Wszystko można negocjować. Ty masz pół, ja mam pół. Ty chcesz mieć całość, ja natomiast myślę bardziej realistycznie i jestem mniej chciwa. Rozkuj mnie, do cholery - zażądała. - Dokąd niby mam uciec?

Dostrzegła ledwo dostrzegalny ruch jego lewej dłoni w stronę kieszeni spodni. Zaraz jednak dłoń opadła.

- Nie przesadzajmy z tą swobodą - powiedział uśmiechnięty. Stanął tuż przed Laine. - Gdzie są brylanty?

- Jeżeli mnie jeszcze raz uderzysz... jeżeli mnie chociaż dotkniesz, to przysięgam, że będą je mieli gliniarze, nie ty.

- Laine, jesteś delikatnej budowy. Takie kości jak twoje łamie się bardzo łatwo. Przekonałem się też, że jesteś silna duchem, więc może trochę potrwać, zanim przemówię ci do rozumu. Zacznę od ręki. Czy wiesz, z ilu kości składa się ludzka ręka? Nie pamiętam dokładnie, ale jest ich naprawdę sporo - Wzrok mu się ożywił, Laine w życiu nie widziała nic bardziej przerażającego niż błyszczące w jego oczach rozbawienie. - Jedne trzaskają jak zapałki, inne raczej strzelają. Tak czy inaczej, wszystkie złamania będą bardzo bolesne. Powiesz mi, gdzie są brylanty. I powiesz mi prawdę, bo każdy człowiek zniesie ból tylko do pewnej granicy.

Serce waliło jej jak młotem; czuła je w skroniach, w gardle, nawet w koniuszkach palców - ogłuszające dudnienie.

- Trzeba mieć nie po kolei w głowie, żeby się z tego cieszyć. Jakbyś nie miał takich drobnych wad, to może bym cię nawet polubiła. - Patrzyła mu prosto w oczy. Od tego zależało jej życie. - Uwielbiam kraść - ciągnęła. - Lubię sobie przywłaszczać cudzą własność, jeśli coś mi się podoba. Kocham takie wyzwania. Ale żadne wyzwanie nie jest warte bólu. A tym bardziej mojego życia. Cóż... podkradłam ojcu pewien drobiazg... A teraz chyba znaleźliśmy się w punkcie, kiedy ty chcesz mieć brylanty bardziej niż ja. Chcesz wiedzieć, gdzie one są. Zagadka jest łatwiejsza, niż ci się wydaje. Ale żeby je znaleźć... - Uśmiechnęła się tajemniczo, pokiwała palcem. - Chodź, coś ci pokażę.

- Nie zaczynaj swoich babskich sztuczek.

- Daj spokój! Niech i ja coś z tego mam. - Wyciągnęła w jego stronę wisiorek zawieszony na szyi. - Poznajesz? - Zaśmiała się miękko. - Proszę bardzo, przyjrzyj się. - Kiedy się pochylił, ze wzrokiem utkwionym w ozdóbce, wiedziała, że go ma. Puściła łańcuszek, żeby mieć wolną rękę i pochyliła się, i jakby chciała sięgnąć po kieliszek. - Wszystko to kwestia zmyłki, naprawdę. Tego też się nauczyłam od ojca.

Lekko uniosła głowę do góry, żeby skupić na sobie uwagę mężczyzny. Drugiej okazji nie będzie. Ścisnęła w dłoni szyjkę butelki.

Zerwała się błyskawicznie, wzięła szeroki zamach i wyrżnęła go butelką w głowę. Rozległ się złowieszczy trzask, czerwone wino spłynęło jak krew.

Crew poleciał do tyłu, a Laine została w dziwacznym półprzysiadzie, ciągle z butelką w ręku.

Opadła na kolana i walcząc z mdłościami, usiłowała dosięgnąć swojego oprawcy. Musiała wyjąć mu z kieszeni klucz od kajdanek, zabrać broń, odzyskać telefon. I uciec!

- A niech to! - Znowu łzy napłynęły jej do oczu. Nie sięgała, upadł za daleko. Tak nie da rady. Przeszła na drugą stronę kanapy, pchnęła ją ramieniem z całej siły, kawałek przesunęła. Jeszcze raz. I jeszcze. Krew tętniła jej w uszach, własny szept wydawał się obcy, odległy.

- Mocniej, mocniej! Tym razem go dosięgła. Chwyciła za nogawkę i przyciągnęła do siebie bezwładne ciało.

- Kluczyk, kluczyk, kluczyk - powtarzała jak zaklęcie. - Boże, spraw, żeby miał w kieszeni kluczyk. Rozejrzała się, szukając broni. Pistolet leżał na kuchennym blacie, dwa metry dalej. Dopóki nie uda jej się otworzyć kajdanek, równie dobrze mógłby się znajdować na innym kontynencie. Metalowe kółko wbijało jej się w nadgarstek, ale zdołała włożyć drugą rękę do kieszeni bandyty. Drżącymi palcami wyczuła kawałek metalu. Wstrzymując oddech i zaciskając zęby, wepchnęła kluczyk w zamek. Niegłośny trzask zagrzmiał jej w uszach jak wystrzał. Szepcząc dziękczynne modlitwy, wyswobodziła rękę z metalowego potrzasku.

- Teraz musisz pomyśleć. Oddychaj głęboko i myśl logicznie. Usiadła na podłodze i poświęciła kilka sekund na opanowanie strachu.

Możliwe, że go zabiła. A może tylko ogłuszyła. Nie miała ochoty sprawdzać, o nie, za nic w świecie. Tyle tylko, że jeśli ten łotr żyje, na pewno nuda jej spokoju. Będzie uciekała do końca życia. Dźwignęła się na nogi i dysząc z wysiłku, przyciągnęła go bliżej kanapy. Bliżej kajdanek. Zamierzała go zakuć. Przykuć do ciężkiego mebla. Zabrać telefon, wziąć pistolet, wezwać pomoc. Kiedy zatrzasnęła metalowe kółko na jego nadgarstku, odetchnęła z ulga. Odchyliła mu marynarkę, sięgnęła do wewnętrznej kieszeni po telefon, a wtedy krew spływająca po twarzy mężczyzny pociekła jej na rękę.

Raptem odezwał się alarm samochodowy. Laine krzyknęła krótko i podskoczyła z przestrachu. Zerknęła w stronę drzwi. Ktoś był niedaleko. Ktoś, kto mógł jej pomóc.

- Ratunku... - szepnęła. Z trudem dźwignęła się na nogi.

W chwili gdy stawiała krok, silna dłoń złapała ją za kostkę. Upadła, twarzą do podłogi. Nawet nie krzyknęła. Z jej gardła wydobyły się jedynie dziwne, zduszone dźwięki. Próbowała się odczołgać, kopnęła w coś z całej siły. Crew jęknął boleśnie, ale nie rozluźnił chwytu. Laine obróciła się gwałtownie, półsiedząc zaczęła okładać go pięściami, gdzie popadło, drapała paznokciami po twarzy.

Na zewnątrz ciągle wył alarm, jak krzyk złożony z dwóch tonów. Laine broniła się, machając rękami na oślep i kopiąc z całej siły, ale Crew przyciągał ją coraz bliżej. Krew zlepiła mu włosy, cienkimi strumykami spływała po twarzy, tryskała ze świeżych zadrapań, tam gdzie Laine rozorała mu skórę paznokciami.

Laine usłyszała brzęk, gdy słabnącą dłonią trafiła na stłuczone szkło. Nowy paroksyzm bólu wstrząsnął jej ciałem, przekręciła się na plecy, wbiła łokcie w podłogę, zyskując cenne centymetry. Raz jeszcze ścisnęła w ręku butelkę wina.

Tym razem, kiedy wzięła szeroki zamach, trzymała ją w obu dłoniach jak kij baseballowy. Uderzyła z całej siły.

Rozległ się potworny huk. W jej głowie? W chacie? Na zewnątrz? Gdzieś coś walnęło. Nieważne. Ważne, że nogi miała już wolne, a Crew przewrócił oczami i zastygł w bezruchu. Uniknęła do tyłu, niczym krab, na czworakach, pojękując piskliwie.

I taką właśnie zobaczył ją Max, kiedy wpadł do chaty jak burza. Klęczała na podłodze, miała krew na rękach, koszulę i spodnie porwane, całe w czerwonych plamach.

- Laine! Jezu Chryste... - Rzucił się do niej, tracąc całą zimną krew. Ukląkł przy niej, gładził jej twarz i włosy, dotykał całego ciała. - Co ci jest? Gdzie cię boli? Postrzelił cię?

- Co? Postrze...? - Laine miała kłopoty ze wzrokiem. Czuła się tak, jakby oglądała bardzo stary film. - Nie... nie. To wino. - Zachichotała półprzytomna, a potem wybuchnęła szalonym śmiechem. - To czerwone wino. Aha, i trochę krwi. Ale to jego krew, nie moja. W każdym razie większość. Zabiłam go? pytała tak, jakby pytała o godzinę. - Nie żyje? Max odgarnął jej włosy z twarzy i delikatnie pogładził kciukiem spuchnięty policzek.

- Trzymasz się jakoś?

- Jasne. Bez problemu. Dobrze mi się siedzi. Podszedł bliżej, przykląkł obok nieruchomego ciała.

- Żyje - oznajmił, sprawdziwszy puls. Przyjrzał się jego pokrwawionej twarzy. - Nieźle go urządziłaś.

- Załatwiłam go butelką wina. Dostał dwa razy. - Ściany zaczęły się kołysać, a powietrze lekko falowało jak woda marszczona letnim wietrzykiem. - odsłuchałeś moją wiadomość.

- Odsłuchałem. - Sprawdził, czy tamten nie ma broni, i wrócił do Laine. Na pewno nie jesteś ranna?

- Tylko trochę mało przytomna.

- No to w porządku. - Odłożył pistolet na ziemię i mocno objął Laine. Cały strach, furia, rozpacz, wszystko nagle puściło. - Muszę cię przytulić - szepnął. - Przynajmniej lekko, ale muszę.

- Przytulaj. - Pozwoliła się zamknąć w ramionach i sama go objęła. - Wiedziałam, że przyjdziesz. Wiedziałam. - Odsunęła się odrobinę. - Co nie znaczy, że sama nie potrafię o siebie zadbać. Mówiłam ci przecież, że umiem o siebie zadbać.

- Trudno się z tobą nie zgodzić. Spróbuj wstać.

Udało im się podnieść, choć nie bez trudu. Laine spojrzała na nieprzytomnego bandytę. - Rzeczywiście nieźle go rozłożyłam... Czuję się... strasznie ważna i silna, i... - Przełknęła ślinę, przycisnęła rękę do żołądka. - trochę mi niedobrze.

- Chodź na powietrze. Już się niczym nie przejmuj. Policja w drodze.

- Dobrze. Czy to ja się trzęsę, czy ty?

- Oboje. Przeszłaś swoje, Laine. Już po wszystkim. Teraz po prostu usiądź na ziemi, jeśli ci słabo, możesz się nawet położyć. Wezwiemy karetkę.

- Nie potrzebuję lekarza.

- Czy tobie potrzebny lekarz, to sprawa dyskusyjna, ale jemu się przyda na pewno. Chodź. Wyprowadził ją z chaty.

Nagle zza rogu wypadł Jack z nożem w ręku. W drugiej ręce trzymał słusznych rozmiarów kamień. Laine w pierwszym odruchu miała ochotę się roześmiać na ten widok.

Opuścił ręce, nóż i kamień wypadły mu z dłoni. Zrobił dwa niepewne kroki i zamknął córkę w niedźwiedzim uścisku.

- Lainie, moja maleńka, córeńka moja... - Przycisnął twarz do jej ramienia i zalał się łzami. Ciii... Już dobrze... Już dobrze. - Ujęła twarz Jacka w dłonie i ucałowała go w oba policzki. - Tatusiu, już wszystko w porządku.

- Nie mogę sobie darować... Nie przeżyłbym, gdyby...

- Przyjechałeś mnie ratować. Zjawiłeś się, kiedy cię potrzebowałam. Ja to mam szczęście! Jak potrzebuję pomocy, natychmiast się zjawiają obaj moi najukochańsi mężczyźni na świecie!

- Nie wiedziałem, czy zdążę... Laine otarła ojcu łzy z policzków.

- Zdążyłeś. A teraz musisz znikać.

- Córeńko...

- Zaraz tu będzie policja. Nie po to przeszłam przez to wszystko, żeby cię teraz zamknęli. Uciekaj. Powinieneś zniknąć, zanim się tu zjawią.

- Muszę ci coś powiedzieć.

- Później. Powiesz mi później. Wiesz, gdzie mieszkam. Tato, proszę cię, idź już. Max odszedł kilka kroków, wystukał numer na klawiaturze komórki.

- Crew unieszkodliwiony, Laine trochę oberwała, ale nic jej nie będzie. Za to Crew potrzebuje lekarza. Kiedy będziecie? Dobrze. - Wyłączył telefon.

- Szeryf razem z resztą kawalerii jest już blisko. Mamy najwyżej pięć minut.

- Zwrócił się do Jacka. - Lepiej się zbieraj.

- Dzięki za wszystko. - Jack wyciągnął rękę do Maxa. - Może rzeczywiście jesteś... prawie wart mojej córeczki. Do zobaczyska. - Odwrócił się cło swojego jedynego dziecka. - Niedługo się zobaczymy, kochanie. Z oddali dobiegł ich dźwięk syren.

- Jadą - powiedziała Laine. - Pośpiesz się, tato.

- Nie tacy próbowali złapać Wielkiego Jacka O'Harę. - Puścił do córki perskie oko. - Niedługo się zjawię. - Pobiegł lekkim truchtem w stronę lasu, po chwili odwrócił się jeszcze, zasalutował kpiącym gestem i zniknął między drzewami.

- No tak. - Laine odetchnęła głęboko. - Zniknął. Dzięki. - Ucałowała Maxa w policzek.

- Za co?

- Za to, że pozwoliłeś odejść mojemu ojcu.

- Pojęcia nie mam, o czym ty w ogóle mówisz. W życiu nie widziałem twojego ojca. Laine zaśmiała się cicho i przetarła oczy.

- Chyba teraz rzeczywiście posiedzę sobie na ziemi.

Okazało się, że nietrudno przekonać do rezygnacji z wizyty na ostrym dyżurze mężczyznę uradowanego, że żyjesz, a na dodatek jesteś w jednym kawałku - i w związku z tym gotowego dać ci wszystko, czego tylko zapragniesz. Laine wykorzystała też przyjazne układy z Vince'em, by móc pojechać od razu do domu. Rano miała się zgłosić na komendę, aby złożyć i podpisać zeznania, ale na razie wystarczyła skrócona wersja wydarzeń.

Opowiedziała wszystko, siedząc przed chatą na ziemi, z kocem zarzuconym na ramiona. I choć wyszła ze starcia z zabójcą z kilkoma zaledwie skaleczeniami i paroma siniakami, nie protestowała, kiedy Max uciął przesłuchanie, wziął ją na ręce i zaniósł do samochodu.

Z satysfakcją przyjrzała się bandycie, zabieranemu z chaty na noszach, ogromną satysfakcją. Córka Jacka O'Hary potrafi się obronić.

Potem wzięła gorący prysznic. Stała pod strumieniem wody pełne dwadzieścia minut i myślała tylko o wdzięczności. Wdzięczna była Maxowi, Vince'owi, losowi... Nawet telefonii komórkowej. Każe oprawić swój telefon komórkowy w złote ramy i powiesi go na jakimś honorowym miejscu. Ale do końca życia nie wypije kropli cabernet. Wyszła z kabiny i osuszyła się ostrożnie. Otępienie minęło już dawno i teraz czuła każdy siniak, każde zadrapanie bolało jak wściekłe. Jeszcze połknęła cztery aspiryny i wreszcie zebrała się na odwagę: spojrzała na siebie w dużym lustrze.

- Aj aj aj! - Z tyłu było jeszcze gorzej. Pełno siniaków we wszystkich kolorach tęczy. Na biodrach, na nogach i na rękach... A najpiękniejszy, co było nietrudne do przewidzenia, na prawym policzku. Zejdą, pomyślała. Zbledną, zejdą i zostaną zapomniane. Znowu będzie żyła normalnie. Natomiast Alex Crew spędzi resztę życia za kratkami. Miała nadzieję, że będzie ją przeklinał dzień w dzień. I co noc będzie śnił o brylantach.

Z myślą o siniakach włożyła obszerną bawełnianą bluzę, wilgotne włosy luźno związała na karku. Zrobiła też drobne ustępstwo na rzecz próżności, mianowicie poświęciła kilka minut na próbę zatuszowania śladów przemocy widocznych na twarzy. Wreszcie odwróciła się do Henry'ego, który od powrotu z domu Jenny nie odstępował jej na krok, nawet w łazience. Rozłożyła szeroko ramiona.

- Chyba nieźle, co? Max był w kuchni, podgrzewał jakąś zupę z puszki.

- Przyszło mi do głowy, że możesz być głodna.

- Święta racja. Podszedł do niej i ostrożnie dotknął siniaka na policzku.

- Szkoda, że nie przyjechałem wcześniej.

- Nie przesadzaj. Lepiej uznaj, że jestem wyjątkowo przebiegła i odważna, bo już sama sobie zdążyłam tego pogratulować.

- Co tu kryć, czuję się z lekka wyrolowany. Pozbawiłaś mnie okazji stłuczenia tego drania na miazgę.

- Następnym razem gdy będziemy mieli do czynienia z socjopatycznym mordercą, pozwolę ci się nim zająć.

- Trzymam cię za słowo. - Max wrócił do mieszania zupy. Laine założyła ręce na piersi.

- Max... sporo się tu ostatnio działo.

- Co fakt, to fakt.

- Widzisz... Wydaje mi się, że ludzie w takich sytuacjach... dziwnych, niebezpiecznych, często niepotrzebnie się śpieszą. No wiesz, emocje buzują i tak dalej. A jak wszystko się skończy, to człowiek często żałuje, że działał impulsywnie.

- To logiczne.

- Jeżeli posuniemy się dalej, tak jak planowaliśmy, możemy polem żałować. Nawet samej znajomości, a co dopiero małżeństwa.

- Możliwe. - Postukał o krawędź garnka łyżką, odłożył ją i odwrócił się do Laine. - I co z tego? Laine zacisnęła wargi, żeby nie drżały. Oto on. Stoi przy kuchence. Wysoki smukły, z tymi niebezpiecznymi oczami, taki ujmujący.

- Nic. Zupełnie nic. Nie ma o czym mówić. - Przywarła do niego całym ciałem i dała się zamknąć w uścisku. - Och, Boże jedyny, niech będzie, co ma być. Kocham cię, jak nie wiem co.

- I bardzo dobrze. - Żarliwie przycisnął wargi do jej ust, ale zaraz się odsunął. - Mnie też to nie przeszkadza. Aha, słuchaj, przywiozłem ci coś z Nowego Jorku. Drobiazg, ale zmarnowałby się, gdybyś teraz nagle poszła po rozum do głowy. - Wyjął z kieszeni pudełeczko. - Pamiętam każde twoje słowo, nie próbuj się wykręcać.

- Znalazłeś czas, żeby mi kupić pierścionek? Max uniósł wysoko brwi i zamrugał zaskoczony.

- Ojej... To ty się spodziewałaś pierścionka?

- Kiepski aktor z ciebie. - Otworzyła pudełeczko. Serce wywinęło jej radosnego koziołka, bo przed oczami miała oszlifowany rozetowo brylant, osadzony w platynie. - Jest idealny. Dokładnie taki, jak chciałam.

- Jeszcze nie. - Max wyjął jej pudełko z ręki i wsunął pierścionek na palec. - Teraz już tak. - Pocałował Laine w podrapaną dłoń. - Zamierzam spędzić z tobą resztę życia. Zaczniemy od dzisiaj. Usiądziemy sobie w kuchni przy zupie. Jak zwykli ludzie.

- Chętnie. Jak najzwyklejsi ludzie na świecie.

- Możemy się nawet posprzeczać, jeśli masz ochotę.

- W sumie, czemu nie. Ale może najpierw załatwimy się z resztą brylantów. Mogę zobaczyć? Max wyłączył gaz pod zupą i otworzył teczkę, leżącą na stole. Na widok skarbonki w kształcie świnki Laine zaczęła się śmiać tak, że musiała usiąść.

- I pomyśleć, że mało nie straciłam życia przez taką świnię! Cały Jack, cały on.

- Reprezentant agencji ubezpieczeniowej zgłosi się po nie jutro rano. Max rozłożył na blacie gazetę i wziął do ręki młotek przyniesiony z przedpokoju. - Życzysz sobie...?

- Nie, dziękuję. Możesz dokonać dzieła, proszę uprzejmie.

Trzeba było kilka razy solidnie przyłożyć śwince, zanim wreszcie dostali się do wyściółki, a potem do aksamitnego woreczka. Max wysypał na dłoń Laine roziskrzony strumyczek kamieni.

- Ale błyszczą, co? - Laine aż się zachłysnęła.

- Najbardziej podoba mi się ten na twoim palcu. Uśmiechnęła się ciepło.

- Mnie też. Gdy zbierał gazetę z resztkami świnki, Laine przesypała brylanty na aksamit.

I w ten sposób połowa skarbu wraca do właściciela. A ponieważ Crew został schwytany, może uda się też znaleźć drugą tam, gdzie mieszkał, albo jakimś depozycie na jego nazwisko.

- Kto wie? Możliwe, że istotnie ukrył swoją część w jakimś schowku. Ale pojechałby do Columbus bez konkretnego powodu. On nie z tych, co to kierują się odruchem serca lub poczuciem rodzicielskiego obowiązku. Możemy przyjąć, że jego była żona i syn albo coś mają, albo przynajmniej o czymś wiedzą.

- Max, daj im spokój. - Laine wzięła go za rękę. - Odpuść to sobie. Ona chce się od niego uwolnić. Z tego, co mi mówiłeś o tej kobiecie, widać, że usiłuje chronić dziecko, zapewnić mu normalne życie. Jeżeli będziesz ich szukał, znowu zmusisz ją do ucieczki. Wiem, jak to jest, bo moja matka nie zaznała spokoju, dopóki nie znalazła Roba. A przecież mój ojciec, wciąż to złodziej, oszust i kłamca, nie jest jednak szalony, nie jest mordercą.

- Przesunęła brylanty w stronę Maxa. - Popatrz, to tylko błyskotki. Tylko błyskotki. Nie warto, żeby z ich powodu chłopiec bał się ojca mordercy.

- Zastanowię się nad tym.

- Super. - Wstała i cmoknęła go w czubek głowy. - Wiesz co, zrobię parę kanapek. Sprawdź przez ten czas kamyki według ich opisu. A potem je odłożymy i zjemy kolację jak zwykli nudni ludzie. - Sięgnęła po pieczywo. - Jak myślisz, kiedy odzyskam samochód, który niebacznie zostawiliście w New Jersey?

- Mój znajomy go odstawi. Za jakieś dwa dni. - Zabrał się do oglądania brylantów. - Przez ten czas będę cię woził albo weźmiesz mój wóz.

- Widzisz, już jesteśmy normalni i nudni. Chcesz do szynki majonez czy musztardę?

- Musztardę - rzucił mało przytomnie i zamilkł na dobre. Dłuższą chwilę słychać było tylko chrapanie psa. - Och żeż jasna cholera!

- Mmm?

- Zaraz. - Pokręcił głową. - Sprawdzę jeszcze raz. Laine przekroiła kromki chleba na pół.

- Paru sztuk brakuje, co? - Ułożyła kanapki na talerzu. Max przyglądał się z uwagą, wystukując palcami nerwowy rytm. - Obawiałam się tego. W zasadzie nawet nie obawiałam, tylko po prostu wiedziałam.

- Brakuje jakichś dwudziestu pięciu karatów.

- Aha. No cóż, twój klient dojdzie zapewne do wniosku, że łup nie został podzielony równo. Że pozostała część waży troszkę więcej.

- Ale prawda jest inna, co?

- Tak. Moim zdaniem zupełnie inna.

- Twój ojciec schował część łupu osobno?

- Tak przypuszczam. Zawsze dmuchał na zimne. Wybrał kilka sztuk, wsadził je w jakąś inną świnkę, lalkę czy misia i tyle. Zaszył w pasku, nosi w woreczku na szyi, a może luzem w kieszeni... Zawsze mnie uczył, żeby nie wkładać wszystkich jajek do jednego koszyka, bo jeśli się potłuką, zostanie tylko jajecznica. Napijesz się kawy?

- Wolę, cholera jasna, piwo. Jeszcze sam go namawiałem, żeby znikał!

- I tak byś go puścił. - Laine wyjęła z lodówki puszkę piwa, otworzyła i postawiła przed Maxem. Usiadła mu na kolanach. - Zabrałbyś mu brylant; gdybyś wiedział, że je ma, ale i tak pozwoliłbyś mu odejść. Więc w zasadzie nic się nie zmieniło. Tyle tylko, że brakuje nędznych dwudziestu pięciu karatów. - Pocałowała go w policzek, potem w drugi, w końcu w usta. - Między nami wszystko w porządku, tak? - Oparła mu głowę na ramieniu. Pogładził ją po włosach.

- Jasne, że tak. Twojego ojca chętnie bym powiesił, ale między nami nic nie zmienia.

- No to dobrze.

Siedzieli tak sobie we dwoje, Max gładził ją po włosach. Na stole czekały kanapki z szynką, na kuchence podgrzana zupa. Obok stołu chrapał pies W kuchennym świetle lśniło parę milionów dolarów w brylantach.

Wszystko w porządku, pomyślał Max. Właściwie nawet więcej: wspaniale. Tyle tylko, że nigdy nie będą zwyczajni ani nudni.

CZĘŚĆ DRUGA

Wszystko się zmienia, nic nie trwa wiecznie

Owidiusz

Kradnie, morduje, najdawniejsze zbrodnie

Popełnia w nowy i odkrywczy sposób...

William Szekspir, „Król Henryk IV” akt IV, sc. V (przeł. S. Brańczak)

17

Nowy Jork, rok 2059

Bardzo chciała nareszcie być u siebie. Tylko myśl o własnym domu, własnym łóżku i własnych rzeczach trzymała ją przy życiu, pozwalała przetrwać koszmarną drogę z lotniska w popołudniowych korkach. A w zasadzie nawet niemała tę podróż w całkiem przyjemne doznanie.

Taksówki, pociągi oraz podobne do czołgów maksibusy toczyły ciągłą wojnę podjazdową, pełną zdradzieckich posunięć i podstępnych zagrań. W górze ligały tramwaje powietrzne, promy i minibusy. Obserwując powietrzną walkę, mocno już zniecierpliwiona, wyobraziła sobie, że sama wskakuje za kierownicę i prowadzi pojazd przez ten tumult i zgiełk ze znacznie większym wigorem niż kierowca.

Och, nareszcie z powrotem w ukochanym Nowym Jorku. Auto w żółwim tempie posuwało się federalną, jedna z armii mrówek walących o wjazd do miasta. Samantha Gannon z niekłamaną przyjemnością oglądała ruchome billboardy. Jako pisarka potrafiła docenić dobrą fabułę. Oto na przykład piękna kobieta odpoczywająca nad brzegiem basenu, wyraźnie samotna wśród kąpiących się i spacerujących szczęśliwych par. Zamawia drinka. Po pierwszym łyku dostrzega fantastycznego mężczyznę, który właśnie wynurzył się z wody. Pięknie rzeźbione muskuły, zabójczy uśmiech. Ten elektryzujący widok przechodzi w scenerię jak z bajki: w srebrnym blasku księżyca tych dwoje idzie egzotyczną plażą, trzymając się za ręce.

Morał? Pij rum Silby'ego, a wejdziesz do świata przygody, romansu oraz naprawdę dobrego seksu.

Ach, gdyby to rzeczywiście było takie łatwe!

Chociaż... niektórym faktycznie się udaje. Na przykład jej dziadkowie poznali się właśnie dzięki takiemu momentowi fascynacji. Akurat rum nie odegrał wtedy żadnej roli, w każdym razie nie było go w żadnej z historii, jakie od nich usłyszała. Ale poza tym - wszystko się zgadzało: spojrzeli na siebie i już nie mogli się sprzeciwić losowi. A on najwyraźniej wiedział, co robi, skoro jesienią mieli obchodzić pięćdziesiątą szóstą rocznicę ślubu.

Poniekąd za sprawą tego samego zrządzenia losu, które połączyło dziadków, ona siedziała teraz na tylnym siedzeniu czarnego sedana, wracając do miasta i do domu. Do własnego domu. Nareszcie. Po dwóch tygodniach trasy promocyjnej po całym kraju wracała do domu.

Gdyby nie dziadkowie, gdyby nie ich przygody, nie napisałaby tej książki. Nie pojechałaby w trasę promocyjną. Nie wracałaby teraz do domu. Była im za to wszystko ogromnie wdzięczna. No, może poza trasą promocyjna. Ale też trudno ich za to winić.

Miała jedynie nadzieję, że są z niej choć w połowie tak dumni jak ona i z siebie.

Samantha E. Gannon, autorka bestsellera „Gorący towar”.

Ekstrasprawa, co?

Promowanie książki w czternastu miastach - od wybrzeża do wybrzeżu - w piętnaście dni...

Wywiady, spotkania, stale nowe hotele, ciągle w drodze.,, To było naprawdę wyczerpujące. Ale też, szczerze mówiąc, na swój zwariowany sposób fantastyczne! Codziennie rano budziła się w innym łóżku. Wreszcie doszło do tego, że ledwo otworzywszy zmęczone oczy, spoglądała w lustro, by sprawdzić, czy aby na pewno zobaczy w nim siebie. Ale tak, to rzeczywiście ona, Samantha Gannon.

Do pisania ciągnęło ją całe życie. Za każdym razem kiedy słyszała rodzinną historię, zawsze gdy błagała dziadków, żeby ją opowiedzieli jeszcze raz, dopominała się o więcej szczegółów.

Dopieszczała swoje dzieło w myślach dzień w dzień, godzina za godziną, w każdej chwili gdy utrwalała sobie w pamięci rodzinną opowieść, tak romantyczną i ekscytującą. I najważniejsze było właśnie to, że sprawa dotyczyła jej własnej rodziny, w żyłach Samanthy płynęła ta sama krew.

Praca nad następną powieścią szła pełną parą. Przyszłe dzieło miało już nawet tytuł: „Wielki Jack”.

Pradziadek na pewno upomniałby się o swoją dole z honorarium autorskiego.

Bardzo już chciała wrócić do pisania, wskoczyć jak na głęboką wodę w świat Jacka O'Hary, gdzie królowały oszustwa i przekręty. Życie na gigancie. W trasie nie miała czasu pisać. A tak bardzo chciała!

Nie zamierzała jednak siadać do pracy od razu. Nie będzie o niej myślała jeszcze przez czterdzieści osiem błogich godzin. Rzuci bagaże w kąt, zamknie na klucz drzwi swojego cudownego domu, oazy spokoju, zrobi sobie kąpiel z bąbelkami, otworzy butelkę szampana. Zanurzy się w ciepłej pianie i napije szlachetnego trunku. Nie będzie się śpieszyła. Jeżeli zgłodnieje, weźmie' sobie coś z autokucharza. Wszystko jedno co. Ważne, że to będzie jej jędze nie, z jej kuchni. A potem pójdzie spać i prześpi najmarniej dziesięć godzin.

Nie będzie odbierała żadnych połączeń. Jeszcze w czasie lotu skontaktowała się z rodzicami, bratem, siostrą i dziadkami, wszystkich uprzedziła, że przynajmniej dwa dni chce być całkiem sama. Przyjaciele oraz wszyscy ludzie związani z pracą mogą parę chwil zaczekać. Z tak zwanym narzeczonym zerwała jakiś miesiąc wcześniej, więc żaden facet na nią nie czekał. I bardzo dobrze.

Samochód podjechał do krawężnika.

Samantha wyprostowała się i spojrzała przez okno. Dom! Tak zatonęła w myślach, że nie zauważyła, kiedy dotarli na miejsce. Zgarnęła notebook i podręczną torbę, szoferowi, który zaniósł jej bagaż pod same drzwi dała stanowczo za duży napiwek. Taka była szczęśliwa, że już sobie pójdzie, tak ura­dowana, że właśnie żegna ostatnią osobę, z którą musiała rozmawiać aż do momentu, kiedy postanowi wrócić między ludzi, że omal nie ucałowała go żarliwie w usta. Pohamowała się jednak, odprawiła go niecierpliwym gestem ciągnęła bagaże do niewielkiego przedpokoju. Babcia nazywała jej królestwo domkiem dla lalek. Rzeczywiście, może nie był duży, ale za to przytulny.

- Jestem! - obwieściła głośno. Oparła się o drzwi, odetchnęła głęboko, Wstępnie puściła się w radosny taniec z rękami szeroko rozłożonymi na boki trochę hinduski, trochę kowbojski, tak czy inaczej pełen werwy. - U siebie, nareszcie u siebie! Jestem w domu! Wróciłam!!! Nagle zamarła jak rażona piorunem. Nie wierzyła własnym oczom. Salon wyglądał niczym po przejściu tornada! Stoły i krzesła ktoś poprzewracał, zna ukochana sofa przypominała leżącego na grzbiecie żółwia, ekran rozdrobniły na tysiąc kawałków wymieszał się na podłodze z porozrzucaną kolekcją oprawionych w ramki rodzinnych zdjęć i hologramów. Ani jeden obraz nie został na ścianie. Sam złapała się za głowę, wbiła palce we włosy i zawyła wściekle.

- Andrea! Niech cię szlag trafi! Miałaś tu mieszkać, a nie demolować mi dom! Impreza imprezą, ale to już przesada! Ktoś za to beknie. Wyrwała z kieszeni telełącze.

- Andrea Jacobs - warknęła do mikrofonu. - Była przyjaciółka - dorzuciła pod nosem, czekając na połączenie. Zgrzytając zębami, obróciła się na pięcie, wypadła z salonu jak burza i ruszyła po schodach na górę. W uchu zabrzmiał jej komunikat nagrany przez Andreę, grzecznościowe powitanie. - Co tu się działo?! - wrzasnęła Sam. - Rzucałaś granatami czy co? Jak mogłaś doprowadzić mój dom do takiego stanu?! Gdzie ty w ogóle jesteś?! Lepiej bierz dupę w troki, bo jak cię dopadnę... Rany, co za potworny smród! Andrea, ja cię zabiję! Odór był tak straszny, że musiała zasłonić dłonią nos. Kopnęła drzwi sypialni. - Tutaj po prostu cuchnie.,., rany, moja sypialnia... Nie, tego ci nie wybaczę. Przysięgam ci, Andrea, zabiję cię. Światło! - rozkazała. Zrobiło się jasno. Zamrugała, przyzwyczajając oczy do blasku, i zobaczyła Andreę. Na podłodze. Na poplamionej krwią pościeli. Martwą.

Już prawie wyszła. Do końca zmiany zostało pięć minut. Istniała duża szansa, że kto inny wziąłby tę sprawę. Ktoś inny w tę parną letnią noc zastanawiałby się, co zrobić z tym bigosem.

Na dodatek dopiero co zamknęła poprzednie śledztwo, prawdziwy koszmar.

Tak czy inaczej Andrea Jacobs dostała się właśnie jej. I trzeba było się do niej zabrać.

Porucznik Eve Dallas miała na twarzy maskę z filtrem. Takie maski w zasadzie niewiele dawały, a na dodatek wyglądały, jej zdaniem, po prostu śmiesznie, ale przynajmniej trochę blokowały smród rozkładającego się ciała.

Temperaturę w pokoju ustawiono na dwadzieścia trzy stopnie. Dla żywego człowieka jest bardzo miła, ale ciało pozostające w niej pięć dni było już wzdęte i oblepione wydzielinami.

- Tożsamość ofiary zweryfikowana. - Zgodnie z wymogami Eve nagrywała swoje spostrzeżenia. - Jacobs Andrea, lat dwadzieścia dziewięć, rasa mieszana, kobieta. Gardło podcięte, jak sądzę z lewej do prawej, skośnie w dół. Co by sugerowało, że zabójca zaatakował od tyłu. Stan ciała uniemożliwia w tej chwili stwierdzenie, czy są jakieś inne rany albo ślady walki, które wydawałyby się logiczne, sądząc z wyglądu miejsca zbrodni. Ofiara jest ubrana.

Imprezowe ciuchy, pomyślała Eve, patrząc na błyszczący brzeg sukienki oraz rzucone w kąt przezroczyste pantofle na strzelistych obcasach.

- Była na randce albo może zrobiła rundkę po klubach. Mogła ewentualnie przyprowadzić kogoś ze sobą, ale na to mi nie wygląda. - Rozejrzała się po pokoju, zapamiętując każdy szczegół. Przydałaby się Peabody. Niestety, Eve puściła swoją asystentkę do domu wcześniej. Nie było sensu ściągać jej z powrotem, psuć dziewczynie uroczystą kolację z wybrankiem. - Nie, jednak wróciła sama. Gdyby przyszła z kimś, nawet z mordercą, to najpierw poszliby do łóżka. Niby dlaczego tracić okazję...? Brak śladów walki. Nie broniła się. Jedno cięcie. Nie widzę innych ran ciętych ani kłutych. - Spojrzała znów na ciało i wyobraziła sobie Andreę Jacobs żywą. - Wróciła z jakiegoś wieczornego wyjścia, trochę wstawiona. Zaczęła wchodzić na piętro... Usłyszała coś? Raczej nie. Ale może zachowała się głupio i poszła na górę, chociaż słyszała, że ktoś tam jest. Trzeba sprawdzić, czy była idiotką, ale gotowa jestem się założyć, że morderca usłyszał ją pierwszy. Zorientował się, że wróciła do domu. Wyszła do przedpokoju i zatrzymała się tam, wyobrażając sobie, jak to mogło wyglądać. Nie zwracała uwagi na krzątaninę techników. Wróciła do sypialni, w myślach zrzuciła z nóg te pantofle na niebotycznych obcasach. Jaka to ulga dla nóg! Może ofiara pochyliła się, by rozmasować stopę. A kiedy się wyprostowała, dopadł ją morderca.

Wyszedł zza drzwi albo z szafy ściennej. Stanął za Andrea, chwycił ją za włosy i poderżnął jej gardło.

Eve z uwagą przyjrzała się śladom rozbryzgów krwi. Wszystko z tętnicy szyjnej. Ofiara stała twarzą do łóżka, morderca zaszedł ją od tyłu. Żadnych gierek. Jedno zdecydowane cięcie. I pchnął ją na łóżko. Z rany jeszcze tryskała krew.

A okna? Kotary zaciągnięte. Eve rozsunęła zasłony. Za nimi ekrany filtrujące, które zapewniały całkowitą prywatność. Włączył je morderca. Nie chciał, żeby ktokolwiek dostrzegł światło i zwrócił uwagę na ruch w domu.

Ponownie wyszła z sypialni, wrzucając maskę do torby z wyposażeniem. Spece od kryminalistyki, ubrani w kombinezony ochronne, rozeszli się już po całym domu. Porucznik Dallas gestem przywołała umundurowanego policjanta.

- Powiedz medykom, że mogą ją pakować i zabierać. Gdzie świadek?

- Na dole, w kuchni, pani porucznik. Eve zerknęła na komputer osobisty na nadgarstku.

- Proszę razem z partnerem zacząć wywiad środowiskowy. Pan był pierwszy na miejscu zbrodni? Policjant wyprężył się jak struna.

- Tak jest. Eve odczekała chwilę.

- I?

Wiedział, co o niej mówiono. Z porucznik Dallas lepiej nie zadzierać. Stała przed nim wysoka, smukła, ubrana w letnie spodnie, t - shirt i lekki żakiet.

Widział, jak wkładała maskę przed wejściem do sypialni, a teraz miała na kciuku smugę krwi. Nie był przekonany, czy powinien jej zwrócić na to uwagę, Włosy brązowe, krótko przycięte. Oczy piwne. Spojrzenie twarde. Podobno zjadała leniwych gliniarzy na śniadanie, ścierała ich kości na proch i piekła z nich chleb. A on bardzo chciał żyć.

- Wezwanie przyszło o szesnastej czterdzieści. Zawiadomienie o włamaniu i prawdopodobnym morderstwie pod tym adresem - Eve podniosła wzrok na drzwi sypialni. - A, tak, bardzo prawdopodobnym.

- Odpowiedzieliśmy na wezwanie i przybyliśmy na miejsce o szesnastej pięćdziesiąt dwie. Świadek, zidentyfikowany jako Samantha Gannon, właścicielka domu, czekała na nas w drzwiach. Była... bardzo zdenerwowana.

- A dokładnie?

- Rozhisteryzowana, pani porucznik. Nawet... zwymiotowała, tuż przed drzwiami.

- Zauważyłam. Policjant odprężył się nieco. Najwyraźniej straszna porucznik Eve Dallas nie zmierzała go ugryźć.

- Jak tylko nas wpuściła, znowu żołądek odmówił jej posłuszeństwa. Praktycznie w tym samym miejscu. A potem kucnęła w kącie przedpokoju i zaczęła płakać. Powtarzała bez przerwy: „Na górze jest Andrea, ona nie żyje”. Mój partner... partnerka Ricky została z panią Gannon, a ja poszedłem na górę sprawdzić, co się stało. Przekonałem się bardzo szybko. - Zmarszczył nos. - Ten smród... Zaj­rzałem do sypialni, zobaczyłem ciało. Aha, ponieważ można było stwierdzić zgon naocznie, stojąc na progu pomieszczenia, nie wchodziłem dalej, żeby nie zatrzeć ewentualnych śladów. Przeprowadziłem krótkie przeszukanie piętra, aby się upewnić, że nikogo więcej tam nie ma, żywego czy umarłego, i wezwałem posiłki.

- A pańska partnerka?

- Ricky przez cały czas pozostawała ze świadkiem. Doskonale potrafi się zająć ofiarami i świadkami, tym razem też udało jej się w znacznym stopniu uspokoić panią Gannon.

- Rozumiem. Proszę rozpocząć wywiad, partnerka zaraz do pana dołączy.

Eve zeszła na parter. Przy drzwiach wejściowych stały walizka, poręczna torba z notebookiem oraz wielka torebka, a w zasadzie kosmetyczka. Są kobiety, które bez czegoś takiego nie potrafią się ruszyć z domu.

Salon wyglądał jak po przejściu siedmiu plag egipskich, pokój telewizyjny też. W kuchni z kolei można było odnieść wrażenie, że szalał w niej tuzin wściekłych kucharzy.

W przytulnym kąciku jadalnym, przy granatowym stoliku siedziała umundurowana policjantka, a naprzeciwko niej przycupnęła rudowłosa kobieta, której Eve dała na oko dwadzieścia pięć lat. Była tak blada, że piegi na nosie i policzkach przypominały kropki cynamonu na mleku. Oczy miała niebieskie, błyszczące, zaszklone teraz łzami i zaczerwienione. Włosy obcięte jeszcze krócej niż Eve, tylko grzywka odrobinę dłuższa, prawie sięgała brwi. W uszach kobiety chwiały się ogromne srebrne koła. Całe jej ubranie: spodnie, koszula i marynarka emanowały nowojorską czernią. Prosto z podróży, pomyślała Eve, pamiętając też o bagażu w przedpokoju. Umundurowana policjantka, Ricky, mówiła coś przyciszonym głosem, kojącym tonem. Po chwili zamilkła, podniosła wzrok na porucznik Dallas. Było to krótkie spojrzenie gliniarza przekazującego informację drugiemu gliniarzowi: wiemy, co jest grane.

- Samantho - odezwała się do rudowłosej - zadzwoń pod ten numer, który ci zostawiłam.

- Zadzwonię. Dziękuję. Dziękuję za pomoc.

- Nie ma za co. - Ricky wysunęła się zza stolika i wyszła z kuchni. Tuż za progiem stanęła przed Eve.

- Pani porucznik, świadek jest roztrzęsiona, ale jeszcze trochę wytrzyma. Załamie się na pewno, niewiele jej brakuje.

- Jaki numer pani jej dała?

- Centrum Pomocy Ofiarom.

- Świetnie. Nagrywała pani rozmowę ze świadkiem?

- Tak, za jej pozwoleniem.

- Proszę dopilnować, żeby nagranie znalazło się na moim biurku. - Eve zastanowiła się chwilę. Peabody także doskonale potrafiła sobie radzić z roztrzęsionymi świadkami, niestety Peabody tu nie było. - Poleciłam pani partnerowi rozpocząć wywiad środowiskowy. Proszę odszukać kolegę i powiedzieć mu, że będzie mi pani na razie potrzebna na miejscu zbrodni, więc niech ściągnie sobie do pomocy jakiegoś innego mundurowego. Muszę mieć panią pod ręką, na wypadek gdyby ta kobieta się załamała nerwowo.

- Tak jest.

- Teraz porozmawiam z nią w cztery oczy. - Eve weszła do kuchni i stanęła przy stoliku.

- Dzień dobry. Jestem porucznik Dallas. Muszę pani zadać kilka pytań.

- Tak, wiem. Beth, to znaczy pani Ricky, uprzedziła mnie, że ktoś... przepraszam, jak pani się nazywa?

- Dallas. Porucznik Dallas. Wiem, że fatalnie się pani czuje. - Usiadła. - Czy mogę nagrywać naszą rozmowę? - Skoro tylko tamta skinęła głową, Eve przystąpiła do rzeczy: - Proszę mi opowiedzieć, co tu się stało.

- Nie mam pojęcia, co się stało! - Oczy młodej kobiety zaszły łzami, głos się niebezpiecznie załamał. Dłuższą chwilę wpatrywała się we własne dłonie, wreszcie kilka razy odetchnęła głęboko i jakoś wzięła się w garść. Godne podziwu opanowanie. - Wróciłam do domu... z lotniska. Nie było mnie w mieście dwa tygodnie.

- Gdzie pani była?

- W Bostonie, Cleveland, we wschodnim Waszyngtonie, w Lexington... potem w Dallas, w Denver, w Nowym Los Angeles i w Seattle... Nie pamiętam teraz wszystkich miast. Chyba coś opuściłam. - Uśmiechnęła się słabo. - Promowałam książkę. Napisałam książkę, wydano ją w formie audio i na papierze... mam szczęście... - Wargi jej zadrżały, stłumiła szloch. - Dobrze się sprzedaje, więc wysłali... to znaczy wydawca wysłał mnie w trasę promocyjną. Jeździłam po kraju przez dwa tygodnie. Właśnie wróciłam. Dopiero co weszłam do domu. Samantha przenosiła spłoszone spojrzenie z kąta w kąt, ledwo się trzymała.

- Mieszka pani sama?

- Czy mieszkam sama? Tak, tak, mieszkam sama. Andrea nie jest... nie była... O, Boże! - Oddech zaczął jej się rwać, palce splecionych dłoni pobielały. Toczyła zaciętą walkę z własną słabością.

- Jeżeli mamy ukarać tego, kto skrzywdził Andreę, musi mi pani pomóc, musi się pani jakoś trzymać.

- Dam sobie radę. - Samantha energicznie przetarła twarz dłońmi. - Zawsze sobie świetnie radziłam w krytycznych sytuacjach. Nie jestem z tych, co się rozczulają nad sobą. Tym lepiej, uznała Eve.

- Każdy ma jakąś granicę wytrzymałości. Skupmy się teraz na tym, co się dzisiaj działo. Wróciła pani do domu. I co? Drzwi były zamknięte?

- Tak. Otworzyłam zamki, wyłączyłam alarm. Weszłam do przedpokoju, rzuciłam bagaż na ziemię. Byłam absolutnie szczęśliwa, że wreszcie jestem u siebie... Zmęczona, ale szczęśliwa. Planowałam kieliszek szampana, kąpiel z bąbelkami. I nagle zobaczyłam salon. Ledwo uwierzyłam własnym oczom. Szlag mnie trafił. Wściekłam się jak jasna cholera. Złapałam za telełącze i zadzwoniłam do Andrei.

- Dlaczego do niej?

- Aha, no tak, Andrea miała pilnować mi domu. Nie chciałam, żeby stał pusty przez dwa tygodnie, a ona zamierzała odmalować swoje mieszkanie, więc akurat dobrze się złożyło. Przeniosła się tutaj, miała podlewać kwiatki, karmić rybki... Ojej! Moje rybki! - Zaczęła się podnosić, ale Eve przytrzymała ją za ramię.

- Chwileczkę.

- Mam dwie złote rybki. Prawdziwe, żywe. W akwarium, w gabinecie. Nawet do nich nie zajrzałam...

- Proszę siedzieć. - Eve gestem dłoni zatrzymała Samanthę na miejscu, a sama wstała, podeszła do drzwi i dała znać jednemu z policjantów. - Niech pan zajrzy do gabinetu i sprawdzi, w jakim stanie są złote rybki.

- Słucham?

- Słyszał pan.

Wróciła do kuchni i usiadła przy stoliku. Po policzku Samanthy spływała łza, znacząc mokrą ścieżką bladą cerę poznaczoną ceglastymi piegami. Młoda kobieta jednak nadal dzielnie się trzymała.

- Czyli Andrea mieszkała tutaj pod pani nieobecność. Sama?

- Tak. To znaczy... pewnie kogoś czasem zapraszała. Jest bardzo towarzyska, lubi się bawić. Dlatego właśnie się wściekłam, jak zobaczyłam salon. Myślałam, że wyprawiła jakąś szaloną imprezę i zdemolowała dom. W drodze na piętro zadzwoniłam do niej i klęłam do jej sekretarki automatycznej na czym świat stoi. Straszne rzeczy wygadywałam. - Ukryła twarz w dłoniach. - No i zaraz poczułam ten przeraźliwy smród. Wtedy już mnie naprawdę poniosło. Wpadłam do sypialni... a ona tam była... Leżała na podłodze, przy łóżku.,, I wszędzie tyle krwi... chociaż to już nawet nie wyglądało na krew... Myślę, że zaczęłam krzyczeć. Możliwe, że zemdlałam, sama nie wiem... - Podniosła wzrok, oczy miała pełne bólu. - Nie pamiętam. Pamiętam tylko, że ją zobaczyłam, a potem dopiero to, jak biegłam na dół. Wezwałam policję. I zwymiotowałam. Wyskoczyłam za drzwi i zwymiotowałam. A potem zrobiłam najgłupszą rzecz pod słońcem.

- Co takiego?

- Weszłam z powrotem do domu. Kompletnie bez sensu. Powinnam była zostać na zewnątrz, zaczekać na policję przed drzwiami albo pójść do sąsiadów... ale nie pomyślałam, wróciłam do środka, stałam tak w przedpokoju i tylko się trzęsłam.

- Była pani w szoku. To naprawdę wiele wyjaśnia i usprawiedliwia. Kiedy pani ostatni raz rozmawiała z Andreą?

- Nie wiem... Jakoś tak... na początku trasy... Chyba ze wschodniego Waszyngtonu. Zamieniłyśmy tylko parę słów. - Z irytacją otarła drugą łzę. - Byłam bardzo zajęta, naprawdę nie miałam wolnej chwili. Potem dzwoniłam do niej pewnie ze dwa razy, zostawiałam wiadomość na sekretarce. Chciałam tylko przypomnieć, kiedy wracam.

- Czy wspomniała kiedyś, że coś ją niepokoi? Ktoś może sprawiał jej kłopoty, groził?

- Nie, nie, nic podobnego.

- A pani spotkała się z jakimiś groźbami?

- Ja? Nie. - Pokręciła głową.

- Kto wiedział o pani wyjeździe?

- Właściwie... Właściwie to wszyscy. Rodzina, przyjaciele, agent, wydawca, ludzie z reklamy, sąsiedzi... Nie robiłam z tego tajemnicy, w zasadzie wręcz przeciwnie. Tak się cieszyłam, że opowiadałam o trasie na dobrą sprawę każdemu, kto chciał słuchać. Czy pani myśli... że to było włamanie? Boże, znowu zapomniałam, jak pani się nazywa.

- Porucznik Dallas.

- Porucznik Dallas. Myśli pani, że to włamanie? Że ktoś, kto wiedział o moim wyjeździe, myślał, że dom zostanie pusty i...

- Bardzo możliwe. Będziemy chcieli, żeby pani sprawdziła, czy coś nie zginęło. - Ale gołym okiem widać było, że w domu zostały różne elektroniczne gadżety i dzieła sztuki o niemałej wartości, które z pewnością zabrałby każdy szanujący się włamywacz. Do tego jeszcze Andreą Jacobs miała na sobie trochę całkiem przyzwoitej biżuterii, tak efektownej, że nawet jeśli była fałszywa, stanowiłaby łakomy kąsek dla złodzieja. Na jej nadgarstku został nietknięty komputer osobisty, prawdziwe cacko.

- Czy dotarły do pani ostatnio jakieś niezwykłe listy, odbierała pani niepokojące połączenia? Działo się coś dziwnego?

- Szczerze mówiąc, od wydania książki zdarzały się takie rzeczy. Głównie wszystkie listy czy wiadomości odbierał wydawca. Ludzie chcą się ze mną spotkać, mają nadzieję, że pomogę im opublikować książkę albo nalegają, żebym opisała ich historię. Niektóre wiadomości brzmią rzeczywiście dość dziwnie... ale nie groźnie. W każdym razie nikt mi nie groził. Aha, no i niektórzy czytelnicy chcą się ze mną podzielić swoimi teoriami na temat brylantów.

- Jakich brylantów?

- Tych, o których napisałam. Książka opowiada o kradzieży brylantów, jaka wydarzyła się na początku wieku. Tutaj, w Nowym Jorku. W sprawę byli zamieszani moi dziadkowie. Oczywiście niczego nie ukradli - dodała szybko. - Po prostu mój dziadek pracował dla agencji ubezpieczeniowej, a babcia... to dość skomplikowana historia. W każdym razie części łupu nigdy nie odnaleziono.

- Rozumiem.

- No i czasem próbują się ze mną skontaktować różni domorośli detektywi. Książka odniosła sukces między innymi dlatego, że opowiada o faktach, zaginione brylanty są warte miliony dolarów. Ale gdzie się podziały? Od ich zniknięcia minęło już ponad pół wieku, wszelki ślad po nich zaginął.

- Wydała pani tę książkę pod prawdziwym nazwiskiem?

- Tak. Dzięki tym brylantom poznali się moi dziadkowie. Stanowią one część historii rodziny Gannonów. Na tym opiera się cała akcja książki. To znaczy... w ogóle książka jest romansem, ale brylanty stanowią bardzo istotny wątek.

Wątek nie wątek, pomyślała Eve cynicznie, parę milionów dolarów to gratka nie do pogardzenia. Oraz całkiem przyzwoity motyw morderstwa.

- Czy zdarzyło się ostatnio pani albo Andrei zerwać jakąś bliższą znajomość?

- Andreą nie miała bliskich znajomych... Ona po prostu lubiła mężczyzn. - Blada twarz Samanthy Gannon raptem poczerwieniała. - Nie, nie, to źle zabrzmiało. Chodziło mi o to, że miała mnóstwo znajomych. Lubiła się bawić, umawiać się z mężczyznami. Nie angażowała się na poważnie, nie miała jednego stałego chłopaka.

- A może jeden z tych, z którymi lubiła się umawiać, oczekiwał poważniejszego zaangażowania?

- O nikim takim nigdy mi nie wspominała. A gdyby był, wspomniałaby na pewno. Zawsze mi mówiła, jak jakiś facet zaczynał sobie za dużo wyobrażać. Zwykle umawiała się z takimi, którzy chcieli tego, co ona: dobrej zabawy bez zobowiązań.

- A pani?

- Nie jestem z nikim związana. Przy tym całym pisaniu, promowaniu, życiu z dnia na dzień nie miałam ani czasu, ani ochoty na jakieś bliższe układy. Mniej więcej miesiąc temu zerwałam z kimś, ale rozstaliśmy się w przyjaźni.

- Jak on się nazywa?

- Ale on by nigdy... Chad muchy by nie skrzywdził. Trochę jest niezaradny... właściwie to potworny ślamazara, wszystko jedno, on na pewno nie...

- Musimy postępować zgodnie z zasadami. Jak Chad ma na nazwisko?

- O, Boże. Chad Dix. Mieszka przy Wschodniej Siedemdziesiątej Pierwszej.

- Zna kody i może wejść do domu?

- Nie. Znał, ale kiedy się rozstaliśmy, zmieniłam cyfry. Nie urodziłam się wczoraj. No i dziadek, zanim został prywatnym detektywem, był gliniarzem, Obdarłby mnie ze skóry, gdybym nie przestrzegała podstawowych zasad bezpieczeństwa.

- I słusznie. Kto znał nowe kody?

Samantha przeciągnęła dłonią po krótkich włosach, najpierw w strony karku, potem w przeciwną, aż nastroszyły się jak kolce jeża.

- Oprócz mnie tylko Andrea i firma sprzątająca. Jest zarejestrowana, nazywa się „Maid In New York”. Aha, no i moi rodzice. Mieszkają w Marylami. Zawsze podaję im kody. Na wszelki wypadek.

- Nagle spojrzała przytomniejszym wzrokiem. - Mam kamerę! Nad frontowymi drzwiami.

- Tak, owszem. Została uszkodzona, dyski z nagraniami zniknęły.

- Och... - Policzki lekko jej poróżowiały, zaczynała na nowo przypominać człowieka, nie smętną zjawę. - Więc ktoś znał się na rzeczy. Ale... skoro to byli zawodowcy, dlaczego narobili takiego bałaganu?

- Trafne pytanie. Pani Gannon, na pewno będę jeszcze musiała z panią porozmawiać, ale na razie nie mam więcej pytań dotyczących sprawy. Czy chce pani może kogoś zawiadomić?

- Nie bardzo mam ochotę z kimkolwiek rozmawiać. Chyba mam dosyć wszelkich rozmów. A poza tym... Rodzice są na urlopie. Wybrali się w rejs po Morzu Śródziemnym. - Przygryzła wargi, zastanawiając się nad jakąś myślą. - Wolałabym, żeby się o tym wszystkim nie dowiedzieli. Planowali urlop prawie rok, dopiero tydzień temu wyruszyli... Jeśli się dowiedzą, natychmiast wrócą.

- Jak pani uważa.

- Brata nawet nie ma na Ziemi. Poleciał gdzieś w interesach. - Zamyślona postukała paznokciem w zęby. - Jeszcze parę dni zajmie mu to na pewno. Siostra jest w Europie. Za jakiś tydzień ma się spotkać z rodzicami. Na razie nic nikomu nie powiem. Tak, tak będzie najlepiej. Zawiadomię dziadków, ale z tym można zaczekać do jutra.

Eve miała raczej na myśli kogoś, kto mógłby dotrzymać młodej kobiecie towarzystwa w najbliższym czasie, kogoś zaufanego. Tymczasem wszystko wskazywało na to, że Samantha Gannon zaczyna dochodzić do siebie i nie będzie potrzebowała żadnego ramienia, w które mogłaby się wypłakać. Rzeczywiście nie była z tych, co się nad sobą rozczulają.

- Czy muszę zostać w domu? - spytała Samantha. - Bardzo chciałam tu wrócić, ale teraz wolałabym się na razie przenieść do jakiegoś hotelu. Przynajmniej na noc. Nie bardzo mam ochotę siedzieć tu sama.

- Zawieziemy panią, dokąd pani będzie chciała. Muszę wiedzieć, gdzie pani szukać.

- Dobrze. - Zamknęła oczy, odetchnęła głęboko. Usłyszała, że porucznik Dallas podnosi się z miejsca. - Pani porucznik, Andrea została zamordowana, była w moim domu. Myślę, że w jakimś sensie zginęła zamiast mnie, mam rację?

- Zginęła, bo ktoś ją zabił. I ten, kto to zrobił, jest jedynym odpowiedzialny za to, że straciła życie. Nie pani. Nie ona. Tylko morderca. A moim obowiązkiem jest dowiedzieć się, kto to taki.

- Robi pani wrażenie osoby kompetentnej i działającej skutecznie.

- Taka właśnie jestem. Beth Ricky odwiezie panią do hotelu. Jeśli coś się pani przypomni, proszę się ze mną skontaktować przez centralę. Aha, a kiedy zostały skradzione te brylanty, o których pani pisała?

- W dwutysięcznym trzecim. W marcu. W tamtym czasie wyceniano je na ponad dwadzieścia osiem milionów dolarów. Mniej więcej trzy czwarte odnaleziono i zwrócono prawowitemu właścicielowi.

- I tak sporo zostało. Dziękuję za pomoc. Współczuję pani z powodu śmierci przyjaciółki. - Wyszła z kuchni, analizując w myślach różne teorie.

- Pani porucznik... - zaczepił ją jakiś policjant.

- Słucham.

- Pytała pani o rybki. - No i?

- Nie przeżyły.

- Cholera. Wcisnęła ręce w kieszenie i ruszyła do wyjścia.

18

Bliżej było do domu niż do centrali, a poza tym zrobiło się późno. W domu miała wyposażenie, o jakim niejedno policyjne laboratorium mogło tylko marzyć, łącznie z Wydziałem Rozpoznania Elektronicznego. W zasadzie, żeby pozostać w zgodzie z prawdą, trzeba by stwierdzić, że dysponowała sprzętem lepszym niż Pentagon. Była to jedna z korzyści wstąpienia w związek małżeński. Ponieważ wyszła za mąż za jednego z najbogatszych i najpotężniejszych ludzi na świecie, rozkochanego w elektronicznych gadżetach, miała ich do wyboru, do koloru. Mało tego, Roarke zwykle chętnie pomagał jej korzystać z wszystkich tych cudeniek współczesnej techniki. Skoro Peabody akurat nie mogła jej pomóc w czarnej robocie, Eve bez większych oporów postanowiła dopuścić męża do zabawy.

Podobał jej się w tej historii wątek brylantowy, chciała znaleźć informacje na ten temat. A któż lepiej pomoże w zbieraniu danych na temat kradzieży niż były złodziej? Mroczna przeszłość Roarke'a mogła się w tym wypadku okazać wyjątkowo przydatna.

Małżeństwo z tym mężczyzną, mimo wszystkich zakrętów i pułapek, okazało się w zasadzie całkiem niezłym posunięciem. Dobrze zrobi panu mężowi, jak się pobawi w asystenta. Oderwie go trochę od myśli o faktach, które ostatnio wypłynęły z tej mrocznej przeszłości i zwaliły go z nóg. Jak się człowiek znienacka dowiaduje, że jego matka nie była starą wredną babą, która przez pół dzieciństwa nim pomiatała, a na drugie pół zniknęła, lecz młodą kobietą, która bardzo kochała swoje dziecko, ale została zamordowana, zanim zaczęło ono pamiętać świat - i to przez ojca dziecka - to ów ktoś może być nieco wstrząśnięty. Nawet dorosły mężczyzna, tak opanowany jak Roarke.

Wobec tego na pewno dobrze mu zrobi, jeśli pomoże żonie.

No i przynajmniej w pewnym stopniu pozwoli to zrekompensować zmianę planów na wieczór.

Nowy projekt zakładał działania intymne oraz energetyzujące. Summerset, jej osobista zmora, majordomus Roarke'a, na polecę nie swojego pana wyjechał na miesiąc do pozaplanetarnego uzdrowiska. Urlop po złamaniu nogi nie do końca przywrócił mu radość życia. O ile można zaryzykować domniemanie, że kiedykolwiek coś podobnego odczuwał. Tak czy inaczej - na razie nie było go w domu, a każda minuta jego nieobecności miała trudną do oszacowania wartość. Eve mogła być z mężem zupełnie sama w domu, nie czekały ich żadne obowiązki towarzyskie ani zawodowe.

Zamierzała przemówić mu do rozsądku, a potem pozwolić, żeby jej wylewnie podziękował.

No cóż, wspólna praca też miała swoje plusy.

Mięła wielką żelazną bramę strzegącą świata zbudowanego przez Roarke'a. Był to świat godny uwagi, o ziemi wyściełanej aksamitem zielonej trawy, jaką kiedyś Eve widziała w Irlandii, obsadzony wielkimi liściastymi drzewami ozdobiony pięknymi kwitnącymi krzewami. Sanktuarium elegancji i spokoju i miasta, które oboje uznali za własne. Sam budynek był po części fortecą, po części zamczyskiem, a na dodatek dla Eve także utożsamiał wszelkie wyobrażenia o domu. Wznosił się wysoko, rozpościerał szeroko, dostojnie rysował się na tle nieba, połyskując w zachodzącym słońcu niezliczonymi szybami. Rozumiała Roarke'a doskonale. Mało powiedziane: popierała go całym sercem. Chciał się odciąć od dzieciństwa, chciał mieć dom - wspaniały i własny. Potrzebował tego ogromnie. Tak jak ona potrzebowała swojej policyjnej odznaki i oparcia w prawie - z tych samych powodów.

Zostawiła przed wejściem do dostojnej budowli brzydką radiolę, wbiegła po schodach i w następnej chwili z lepkiego upału nowojorskiego lata weszła w cudowny chłód holu.

Już się nie mogła doczekać, kiedy siądzie do pracy, uporządkuje notatki, da im jakiś kształt, ale najpierw wezwała domowy komputer.

- Gdzie jest Roarke?

- Witaj, kochana Eve. Jak zwykle nagrany głos używający pieszczotliwego zwrotu wzbudził w niej zakłopotanie.

- Dobrze już, dobrze. Odpowiedz na pytanie.

- Stoi za tobą.

- Rany! - Obróciła się na pięcie i stłumiła cisnące się na usta przekleństwo. Roarke rzeczywiście stał w niedbałej pozie w łukowatym przejściu do Jonu. - Może mnie po prostu zastrzel! Po co czekać, aż zejdę na zawał?

- Nie tak planowałem powitanie. Masz krew na spodniach.

- Nie moja. - Odruchowo zaczęła wycierać plamę, popatrując na męża. Nie tylko powitanie przyśpieszało jej puls. To się zdarzało. Wystarczyło i niego spojrzeć. Nie chodziło też o twarz. W każdym razie nie tylko o twarz, i te przejmująco niebieskie oczy, nieprawdopodobne usta o kącikach uniesionych teraz w lekkim uśmiechu, o cudowną rzeźbę mięśni tego nieprawdopodobnego przystojniaka, nie o tę grzywę jedwabistych, smoliście czarnych włosów. Nie o to chodziło, że był wysokim, świetnie zbudowanym facetem, ubranym w doskonale dopasowany elegancki ciemny garnitur.

Pociągało ją wszystko, co o nim wiedziała, i to, co jeszcze miała odkryć. Właśnie to, jak wzbierająca fala, napełniało ją miłością. Oczywiście, wszystko to było bezsensowne i nierealne. I najbardziej prawdziwe na świecie.

- A jak chciałeś mnie przywitać?

Wyciągnął do niej rękę. Kiedy podeszła do niego po marmurowej posadzce, przygarnął ją do siebie i delikatnie musnął wargami jej usta. Chwilę później wpił się w nie w namiętnym, żarliwym pocałunku.

- Na przykład tak - mruknął, przeciągając słowa z irlandzkim akcentem - W każdym razie, na początek.

- Jak na początek, całkiem nieźle. Co dalej? Roześmiał się głośno.

- Kieliszek wina w salonie?

- Tylko ty i ja, wypijemy wino w salonie. Słysząc niekłamaną radość w głosie żony, Roarke lekko uniósł brew.

- O, tak, zupełnie sami. Summerset na pewno miło spędza czas w uzdrowisku. Wypadałoby o niego spytać.

- Tra la la! - Eve weszła do salonu, opadła na jedną z pięknych sof i rozmyślnie oparła nogi na bezcennym stoliku do kawy. - Czy ty widzisz, co ja wyprawiam? Jak sądzisz, czy Summerseta właśnie zakłuło serce?

- Pani porucznik, zachowuje się pani jak dziecko.

- Nie przesadzajmy. Roarke znów się roześmiał i nalał wina z otwartej wcześniej butelki.

- No dobrze. - Podał żonie kieliszek, usiadł i także oparł stopy na stoliku. - Jak ci minął dzień?

- Ty mów pierwszy.

- Chcesz słuchać o moich licznych spotkaniach w interesach, o postępach w planach przejęcia Eton Group, odbudowie kompleksu we Frankfurcie i restrukturyzacji komórki nanotechnicznej w Chicago?

- Dzięki, o tobie wystarczy. - Przesunęła się, żeby Galahad, gigantyczny koi, który z głuchym odgłosem wylądował na poduszce, mógł się wygodnie ułożyć.

- Tak właśnie przypuszczałem. - Roarke pogładził Eve po głowie, tak samo jak ona kota. - A co tam u naszej nowej pani detektyw?

- Wszystko w porządku. Jest zawalona papierkową robotą. Musi wyczyścić stare sprawy, żeby się wziąć do nowych. Usadziłam ją na parę dni za biurkiem, niech się otrzaska z prawdziwym wyzwaniem, zanim wyjdzie na ulicę błyskać ludziom po oczach nowiutką odznaką. Roarke zmierzył wzrokiem plamę krwi na spodniach Eve.

- Ale dostałaś nową sprawę. Upiła łyk wina marząc, by utopić w nim kłopoty całego dnia.

- Poradziłam sobie na miejscu zbrodni solo.

- Czyżby trudno było pani przełknąć fakt, że partner to nie to samo co pomocnik, pani porucznik?

- Nie, skąd. Chociaż... może i tak. Nie wiem. - Zirytowana lekko, wzruszyła ramionami. - Przecież nie mogę jej puścić na żywioł! Roarke przesunął palcem po szyi Eve.

- Nie chcesz jej puścić na żywioł.

- A po co? Przecież dobrze nam się razem pracuje. Świetnie się rozumiemy. Mogłaby mi zawsze pomagać. Jest dobrym gliną. A poza tym dzisiaj nie zabrałam jej ze sobą, bo miała zaplanowaną uroczystą kolację i dawno wyszła, zanim się wszystko zaczęło. I tak już wystarczająco często musi człowiek zmieniać plany w tej cholernej robocie. Nie było sensu ściągać Peabody i psuć jej wieczór. Mąż cmoknął Eve leciutko w policzek.

- Jakaś ty kochana.

- Nie przesadzajmy. - Miała ogromną ochotę pochylić się i skulić. Czuła trochę winna. - Łatwiej było zostawić ją w spokoju niż słuchać jej jęków temat straconej okazji, zaprzepaszczonej rezerwacji, zmarnowanej wyjątkowej kiecki i tak dalej. Jutro wszystko jej powiem.

- A mnie powiesz dzisiaj?

- Taki miałam zamiar. - Zerknęła na niego z ukosa. - Może się nawet do oś przydasz.

- A oboje wiemy, że uwielbiam być użyteczny. - Teraz palec Roarke'a wędrował po udzie Eve. Odstawiła kieliszek i dźwignęła Galahada, który rozłożył jej się na kolanach.

- Wobec tego chodź ze mną, kolego. Mam dla ciebie zajęcie.

- Ooo... Interesujące. - Wstał i ruszył za żoną. W połowie schodów, ponieważ Eve się zatrzymała, on także stanął i przechylił głowę zaciekawiony. - Jakiś problem?

- Tak sobie pomyślałam... Pamiętasz, jak Summerset zleciał ze schodów?

- Nie sposób tego zapomnieć.

- No właśnie. Jest mi bardzo przykro, że stała mu się krzywda i tak dalej, też dzięki temu wyniósł się do diabła przynajmniej na jakiś czas.

- Jesteś wyjątkowo wrażliwą osobą, moja kochana Eve. Nie możesz tak i przejmować wszystkimi problemami tego świata z nieszczęściami Summerseta na czele.

- Cha cha cha. Wracając do rzeczy, mam poważne obawy, że może się zdarzyć następny przykry wypadek. Mam na myśli schody. Powinniśmy coś z nimi zrobić, żeby któreś z nas nie było następne.

- Co w takim razie proponujesz... - Nie skończył, bo nie sposób pamiętać, co się chciało spytać, gdy rozpalone wargi ukochanej kobiety wpijają ci się w usta, a niecierpliwe dłonie rozpinają pasek. Roarke zdążył tylko przewrócić oczami. - Na przykry wypadek się nie zanosi... - wymamrotał jeszcze. Oparł Eve plecami o drewniany filar, ściągnął z niej żakiet.

- Jeżeli nie zlecimy i się nie pozabijamy, to będzie znaczyło, że złamaliśmy klątwę - oznajmiła Eve. - Ten garnitur pewnie kosztował ciężkie pieniądze?

- Mam jeszcze kilka.

Zaśmiała się, ściągnęła mu z ramion marynarkę i przycisnęła usta do jego szyi. Roarke stuknął w zatrzask zwalniający zaczep szelek mocujących kaburę. Broń runęła na schody z głośnym hukiem. Dalej poleciały czyjeś kieszonkowe telełącze, jedwabny krawat i jakiś samotny but.

Kiedy połączyli się w jedno, Eve nie była nawet całkiem rozebrana. Wbiła Roarke'owi paznokcie w plecy i zaraz opuściła ręce niżej na jego pośladki. - Chyba zaczyna działać. Zaśmiał się bezgłośnie, pociągając ją w dół. Któreś straciło równowagę i zsunęli się o kilka stopni. Eve mocno objęła męża nogami, a jedną ręką zdołała chwycić słupek poręczy. Roarke miał obie ręce wolne, więc mógł do woli pieścić jej piersi, a ona, i poruszając rytmicznie biodrami, prowadziła go wprost do szaleństwa. Gdy zadrżała, a spomiędzy jej warg wyrwało się jego imię, wsunął dłoń między ich splecione ciała i patrzył, jak znowu wspina się na szczyt namiętności.

Nigdy w życiu żadnej kobiety nie pragnął tak mocno. Im lepiej ją znał, tym bardziej pożądał, prawdziwe błędne koło. Nieważna przeszłość. Nieważna na przyszłość. Dopóki istniała Eve.

- Jeszcze nie. - Objął ją za biodra i uniósł lekko. - Chwileczkę, to nie koniec. W chwili oślepiającej rozkoszy Eve zacisnęła palce na gładkim drewnie, Oszołomiona, ledwo przytomna, uchyliła powieki i spojrzała w źrenice męża, On także miał błędny wzrok; byli tak blisko siebie, jakby oboje ich przebiło jedno ostrze. Objęła go rękami i nogami. Nigdzie nie pójdzie.

Leżeli na schodach zmęczeni, jakby właśnie przeżyli trzęsienie ziemi, Szczerze mówiąc, Eve nie mogłaby przysiąc, że ziemia naprawdę nie drżała.

Jeden but miała na stopie, drugi zaginął. Spodnie, przewrócone na lewą stronę, zostały na nogach gdzieś w okolicach kostek. Z pewnością wyglądała śmiesznie, ale nie potrafiła wykrzesać z siebie energii, by zmienić ten stan, a nawet choćby zacząć się nim przejmować.

- Teraz już na pewno jest bezpiecznie - odezwała się tylko.

- Mam nadzieję, bo drugi raz już się chyba nie odważę na taki wyczyn.

- Przecież to ja będę miała siniaki na plecach!

- To fakt. Przepraszam. - Roarke przetoczył się na bok, usiadł, odgarnął włosy z twarzy. - To było... Hm... Jak by to ująć... pamiętne, tak, pamiętne wy darzenie. Ona też nie przypuszczała, by miała szybko zapomnieć te chwile.

- Patrz, prawie wszystko wylądowało na parterze - powiedziała. Roarke też spojrzał w dół. Dłuższą chwilę siedzieli zamyśleni, słychać było tylko ich urywane oddechy.

- No widzisz - odezwał się wreszcie Roarke - przy takich właśnie okazjach przydaje się ktoś, kto przyjdzie i posprząta.

- Gdyby ten ktoś... niech pozostanie bezimienny jeszcze przez trzy błogosławione tygodnie, był tutaj, nie zabawiałbyś się teraz na schodach.

- Punkt dla ciebie. Wobec tego ja pozbieram rzeczy. Jeden but masz na nodze - zauważył. Eve zastanowiła się nad tym słusznym spostrzeżeniem i wkrótce zdecydowała, że łatwiej będzie go zdjąć, niż walczyć ze spodniami. Zgarnęła kilka drobiazgów, które znajdowały się w zasięgu ręki, a potem siedziała z brodą wspartą na dłoni i przyglądała się, jak Roarke zbiera porozrzucane rzeczy. Zawsze z przyjemnością oglądała nagiego męża.

- Wrzuć wszystko do prania, wezmę sobie jakieś inne ciuchy.

- Może byśmy teraz coś zjedli? Przy okazji powiesz mi, do czego jeszcze mógłbym ci się przydać.

- Dobra.

Ponieważ dla wygody jedli w jej gabinecie, pozwoliła Roarke'owi ustalić menu. Mało tego, nawet nastawiła autokucharza na jego ulubioną sałatkę z homarów. Doszła do wniosku, że sytuacja na schodach wypaliła z jej ciała ostatnią kroplę alkoholu, więc pozwoliła sobie na drugi kieliszek wina do kolacji. No dobrze, słuchaj - odezwała się wreszcie. - Właścicielka domu w Upper East wyjechała z miasta na dwa tygodnie. W tym czasie mieszkała u niej przyjaciółka. Właścicielka wróciła dziś późnym popołudniem i zastała zdewastowany salon. Podobno drzwi wejściowe były zamknięte, alarm włączony, na górę. Poczuła potworny smród, który ją wkurzył równie solidnie bałagan na dole. Weszła do sypialni i tam znalazła swoją przyjaciółkę z poderżniętym gardłem. Martwą - jak mi wiadomo - od pięciu dni. Nie ma innych ran. Wszystko wskazuje na to, że ofiarę zaatakowano od tyłu. Kamera nad drzwiami wejściowymi została wyłączona, dyski zniknęły. Nie znaleziono żadnych śladów włamania. Ofiara miała na sobie mnóstwo efektownych błyskotek. Bardzo możliwe... nawet prawdopodobne, że były fałszywe, i komputer na nadgarstku to produkt markowy.

- Tło seksualne?

- Na pierwszy rzut oka - nie. Zobaczymy jeszcze, co powiedzą po sekcji zwłok. Zamordowana była ubrana wyjściowo. Jak właścicielka trochę dojdzie do siebie, dowiemy się, czy coś zginęło. Jednak widziałam tam chyba prawdziwe antyki i oryginalne dzieła sztuki, całkiem niezłą kolekcję elektronicznych gadżetów. W szufladzie od razu trafiłam na biżuterię. Wyglądała na prawdziwą, no ale nie jestem specem. Niby typowe włamanie, tylko...

- Od tego jesteś specem.

- Coś mi tu nie pasuje. Kiepsko mi to wygląda. W zasadzie odniosłam wrażenie, że ktoś się włamał, żeby zabrać coś konkretnego, coś szczególnego. No i ofiara wróciła, zanim włamywacz skończył robić swoje.

- Zawsze najważniejsze jest wyczucie czasu.

- Jak najbardziej. Wszyscy wiedzieli, że właścicielka wyjechała. Przypuszczam, że włamywacz spodziewał się zastać całkiem pusty dom. Więc kiedy ofiara weszła do sypialni, zaszedł ją od tyłu, podciął jej gardło od ucha do ucha i albo dalej szukał tego, po co przyszedł, albo się ulotnił.

- No to trudno tu mówić o typowym włamaniu. Typowy włamywacz chce najszybciej wejść i równie szybko wyjść. Nie robi bałaganu, zamieszania, nie ma broni. Za noszenie broni dostaje się ekstra parę latek.

- Co ty powiesz! Uśmiechnął się tylko.

- Ponieważ nigdy nie zostałem złapany ani przymknięty, uznaję ten szyderczy ton za całkowicie nie na miejscu. Przestępca nie zachowywał się jak typowy włamywacz, więc nie był typowym włamywaczem.

- Też tak uważam. No dobrze, sprawdzimy panią Gannon, właścicielkę domu, i panią Jacobs, ofiarę. Zobaczymy, może się okaże, dlaczego ktoś chciałby którąś zabić.

- Są na scenie jacyś byli mężowie, zazdrośni kochankowie?

- Według właścicielki Jacobs lubiła urozmaicone towarzystwo. Nie miała stałego chłopaka. Natomiast ta Gannon zerwała ze swoim jakiś miesiąc wcześniej. Twierdzi, że rozstali się w zgodzie.

Trzeba jednak pamiętać, że ludzi stać na różne kretyńskie zagrywki, mogą długo chować urazę.

- Co ty powiesz!

Eve zamilkła. Przed oczami pojawiła jej się scena, kiedy Roarke stłukł na kwaśne jabłko jednego z jej kolegów, z którym w zamierzchłej przeszłości spędziła noc.

- Webster nie był moim byłym. Trzeba pozostawać nago w bliskim kontakcie z drugą osobą przynajmniej dwie godziny, żeby się kwalifikować jako „były”. Tak stanowi prawo.

- Będę pamiętał.

- Świetnie. Wobec tego ja zajmę się byłymi. A ty w dowolnej chwili możesz przestać się głupio uśmiechać. Chad Dix, zamieszkały w Upper East - rzuciła pod adresem komputera. Pizza to nie jest, pomyślała Eve, skubiąc sałatkę z homara, ale da się zjeść. Przypominała sobie szczegóły dotyczące sprawy.

- Ofiara była agentką biura podróży, pracowała dla firmy „Work or Play Travel”. Znasz ich?

- Nie, nie znam.

- Niektórzy podróżują z innych przyczyn, niekoniecznie po to, żeby się bawić albo pracować. Na przykład coś przemycają. Roarke podniósł kieliszek i zapatrzył się w wino.

- Zależnie od punktu widzenia przemyt można uznać za pracę lub zabawę.

- Już nie będę powtarzała: „co ty powiesz”, bo to się robi nudne. Możemy zajrzeć do tego biura podróży, ale wydaje mi się, że to nie Jacobs była celem. Chodziło o Gannon, o jej rzeczy. Wyjechała, wszyscy o tym wiedzieli.

- Bawić się czy pracować?

- Pracować. Była w trasie, promowała książkę. I ta książka, przyznani, bardzo mnie interesuje.

- Naprawdę? No, no, no!

- Daj spokój, przecież wiesz, że czytam. - Znowu skubnęła trochę sałatki. - i to sporo.

- Akta spraw się nie liczą. - Roarke machnął zamaszyście widelcem. - Ale, ale! Mów dalej. Co w tej książce takiego interesującego?

- Nic specjalnego - odparowała Eve. - To jakaś saga rodzinna, ale rzecz w tym, że jest tam coś o brylantach skradzionych na początku wieku, tutaj w Nowym Jorku...

- Na Czterdziestej Siódmej. „Gorący towar”. Znam tę książkę.

- Czytałeś?

- W rzeczy samej. Była licytowana w zeszłym roku. Kupiło ją wydawnictwo „Starline”.

- „Starline”? Jak to? Przecież to twoje!

- Owszem. Dostałem cynk od jednego z redaktorów, w comiesięcznym raporcie. Zaciekawiła mnie ta pozycja. W zasadzie wszyscy... no cóż, wszyscy o specyficznych zainteresowaniach znają historię skoku na Czterdziestej Siódmej.

- A ty masz owe specyficzne zainteresowania.

- Tak, rzeczywiście. Sprawa dotyczyła prawie trzydziestu milionów dolarów w brylantach wyniesionych z firmy jubilerskiej. Mniej więcej trzy czwarte łupu udało się odzyskać. Ale tak czy inaczej zostało jeszcze mnóstwo lśniących kamyków bez właściciela. Gannon... Sylvia? Nie. Susan? A, już wiem.

Samantha. Oczywiście, Samantha. O tak, Roarke okazywał się niekiedy bardzo przydatny.

- No dobrze, wobec tego wiesz wszystko. Jej dziadek odzyskał czy też pomógł odzyskać większość kamieni.

- Racja. A jej pradziadek ze strony matki był jednym ze złodziei.

- Naprawdę? - Odchyliła się na oparcie fotela. - Do tego nie doszłyśmy.

- Wszystko jest w książce. Samantha Gannon nie kryje swoich rodzinnych powiązań. W zasadzie te powiązania i doskonała znajomość tematu są ogromnym plusem powieści, zdecydowanie pomagają jej się sprzedawać.

- Streść mi to cudo jakoś po łebkach.

- Złodziei było czterech. Jeden to wtyka, bez niego skok byłby niemożliwy. Pozostali udawali klientów i członków zespołu dochodzeniowego, gdy już wykryto zniknięcie brylantów. Każdy z nich był umówiony na spotkanie z którymś z projektantów albo sprzedawców na piętrze. Każdy wyniósł ze sobą jakiś nierzucający się w oczy drobiazg, przygotowany przez wtykę. Ceramicznego psa, szmacianą lalkę i takie tam.

- Zaraz, moment. Jaką lalkę?

- To stara sztuczka - wyjaśnił Roarke. - Przecież najciemniej jest pod latarnią. Wtyka ukrył brylanty w czterech niepozornych przedmiotach. Każdy ze złodziei wyszedł z firmy, trzymając jeden z nich pod pachą. W biały dzień.

Według legendy, potwierdzonej w książce przez Samanthę Gannon, dwóch z nich zjadło spokojnie lunch jakąś przecznicę od firmy, mając łup ciągle przy sobie.

- Wyszli sobie ot tak?

- Geniusz tkwił w prostocie. Na parterze prowadzono sprzedaż detaliczną. Prawie jak na bazarze. A w tamtych czasach... zresztą i teraz niekiedy się to zdarza, niektórzy kontrahenci chodzili od sklepu do sklepu, od kantoru do kantoru z kamykami wartymi fortunę, utkniętymi w papierowych ruloni­kach. Wystarczyło mieć jaja, informacje i pomocnika, a sprawa była łatwiejsza, niż się mogło wydawać. I można było spokojnie zniknąć z błyszczącymi cacuszkami w biały dzień. Znacznie łatwiej niż po godzinach. - Napijesz się kawy?

- Przyniesiesz?

- Przyniosę. - Podniósł się i ruszył do kuchni. - Tylko na co im były te kamienie - mówił głośniej - skoro każdy z nich został dokładnie opisany? Trzeba by nieziemskiej cierpliwości i siły woli, żeby odczekać, aż będzie można je opylić, a na dodatek jeszcze bardzo uważnie wybrać, u kogo się ich pozbyć. A człowiek jest tylko człowiekiem. Wpadliby wcześniej czy później.

- Tak czy inaczej jedną czwartą udało im się zatrzymać.

- Niezupełnie. - Roarke wrócił z dzbankiem i dwiema filiżankami. - Prawie od razu zaczęło się dziać źle. Najpierw doszło do zdrady i zabójstwa... nie ma co liczyć na złodziejską lojalność... Jeden z szajki, który wtedy przedstawiał się jako Crew, doszedł do wniosku, że czwarta część łupu to dla niego mało, skoro może mieć całość. Był ulepiony z zupełnie innej gliny niż O'Hara, ten pradziadek Samanthy Gannon, i pozostali. Nie powinni byli w ogoli działać razem... Crew zwabił wtykę w ustronne miejsce, zapewne obiecują większy udział w łupie - i wpakował mu dwie kulki w łeb. W tamtych czasach używano kul dość często. Zabrał jego część i w ten sposób miał już połowę.

- A potem ruszył za pozostałymi.

- Właśnie. Tyle że wieść o morderstwie już się rozeszła i pozostali dwaj dali nogę. Mniej więcej na tym etapie została wplątana w sprawę córka i O'Hary. Narobiło się trochę bałaganu, ale to już sobie przeczytasz. Zginał następny złodziej, a Crew na wyścigi z detektywem wynajętym przez firmę ubezpieczeniową szukał ostatniego. Gliniarz zakochał się w córce złodzieja, szło im łapka w łapkę, więc pomogła mu odzyskać tę połowę łupu, do której miał dostęp O'Hara. Crew w efekcie różnych dramatycznych zdarzeń trafił za kratki. Zakończył życie w więzieniu, niecałe trzy lata po zamknięciu. Jego ćwiartkę znaleziono w depozycie, tu, w Nowym Jorku. Nie było to trudne, ho między osobistymi drobiazgami oddanymi na przechowanie na czas odsiadki znaleziono kluczyk do skrytki. Natomiast nikt się nigdy nie dowiedział, gdzie jest ostatnia część łupu.

- Minęło ponad pięćdziesiąt lat. Brylanty mogły dawno zaginąć. Albo rozeszły się po świecie i teraz zdobią jakieś pierścionki, bransoletki i inne takie.

- Bardzo prawdopodobne. Ale o ileż zabawniej wyobrażać sobie, że tkwi w jakimś zakurzonym ceramicznym kocie, ustawionym na półce w skromnym sklepiku. Eve nic zabawnego w tym nie widziała, choć potrafiła dostrzec motyw.

- Samantha Gannon pisała w tej książce o swojej rodzinie i zaginionych brylantach. Podniecający wątek. Pewnie ktoś doszedł do wniosku, że ona je ma, albo przynajmniej wie, gdzie ich szukać.

- Zamieściła na końcu wyjaśnienie, w którym zaprzecza, że cokolwiek wie na ten temat. Ale tak, masz rację, na pewno są ludzie, którzy się zastanawiają, czy te brylanty nie leżą ukryte u kogoś z jej krewnych albo u niej samej. Jeśli rzeczywiście nikt ich nie odnalazł i są do wzięcia, to trzeba pamiętać, że mają dzisiaj znacznie większą wartość niż na początku wieku. Sama legenda podnosi ich cenę.

- Ile można za nie dostać?

- Ostrożnie szacując, jakieś piętnaście milionów.

- Przy piętnastu milionach trudno o ostrożność. Taka kasa niejednego może przyprawić o kolorowy zawrót głowy. Co za tym idzie, możemy przyjąć, że na poszukiwanie ruszy jakieś parę milionów ludzi. Bardzo nam to zawęża krąg podejrzanych.

- Moim zdaniem jest ich więcej. Pamiętaj, że pani Gannon właśnie wróciła z trasy promocyjnej. Nawet ci, którzy nie kupili ani nie przeczytali jej książki, znają z wywiadów główne wątki.

- Życie bez wyzwań byłoby nudne. Szukałeś kiedyś tych brylantów z Czterdziestej Siódmej?

- Nie. Ale zawsze fajnie było o nich pogadać z kumplami przy piwie. Pamiętam, że za młodu czułem nawet niejaką dumę z tego powodu, że Jack O'Hara, jedyny, który uszedł cało z tego zamieszania, był Irlandczykiem. Lubiliśmy sobie wyobrażać, że udało mu się zniknąć razem z resztą łupu i dożyć lich dni w jakimś rajskim zakątku.

- Chyba żartujesz.

- Pomarzyć nie wolno? Nie, nie, to Crew schował gdzieś ostatnią część łupu, ale miejsce jej ukrycia zabrał ze sobą do grobu. Może złośliwie, chociaż raczej dlatego, że uważał brylanty za swoje. Za swoją wyłączną własność.

- Jakaś obsesja!

Tak został przedstawiony w książce, a z tego, co mi wiadomo, Samantha Gannon postawiła sobie za punkt honoru pisać prawdę, samą prawdę i tylko prawdę.

- No dobrze, zerknijmy w takim razie na obsadę. - Eve podeszła do biurka, na którym mieścił się terminal komputera. - Ani z kostnicy, ani od ekipy technicznej informacji jeszcze nie będzie, przyjdą najwcześniej jutro. Gannon twierdzi, że po powrocie zastała dom zamknięty i zabezpieczony alarmem. Wejściu przyjrzałam się uważnie, na pewno nie było śladów forsowania drzwi siłą. Innymi słowy, włamywacz albo wszedł z Andreą Jacobs, albo sam obie otworzył. Skłaniam się ku temu drugiemu, z czego wynika, że musi nieć jakieś doświadczenie z urządzeniami zabezpieczającymi lub znał kody.

- Czyli znów nam się pojawia na scenie jakiś były.

- Samantha Gannon powiedziała, że po zerwaniu z chłopakiem zmieniła kody. Co nie znaczy, że się nie dokopał do nowego szyfru. Przyjrzę mu się bliżej, a ty może w tym czasie wyciągnij, co się da, o tych brylantach i ludziach związanych z kradzieżą.

- Z przyjemnością. - Roarke jednym haustem opróżnił filiżankę, nalał sobie nową porcję kawy i wyszedł do sąsiedniego gabinetu.

Eve zajęła się standardowym sprawdzeniem Chada Dixa. Gdy komputer szukał danych, także dolała sobie kawy.

Straszne, bezsensowne, bestialskie. Takie było morderstwo Andrei Jacobs. Nie wyglądało na przejaw paniki. O nie, jedno gładkie cięcie to nie jest objaw paniki. Przecież napastnik miał ją jak na widelcu, równie dobrze mógł ją ogłuszyć, pozbawić przytomności. Nie musiał dziewczyny zabijać. Bardzo szybko odrzuciła myśl, że włamania dokonał zawodowy złodziej. Sądząc po tym, w jakim stanie zostawił dom Samanthy Gannon, prawdopodobieństwo było wyjątkowo nikłe. Włamanie mogłoby być niezłą przykrywką dla morderstwa, ale żaden zawodowiec nie spartaczyłby takiej przykrywki, zostawiając na miejscu tyle cennych drobiazgów.

- Dix Chad - odezwał się komputer. - Zamieszkały pod numerem czterdziestym pierwszym przy Siedemdziesiątej Pierwszej w Nowym Jorku, w stanie Nowy Jork. Data urodzenia: dwudziesty ósmy marca, dwa tysiące dwudziestego siódmego roku. Rodzice: Mitchell Dix oraz Gracia Long Dix Unger. Rozwiedzeni. Jeden rodzony brat, Wheaton. Jedna przyrodnia siostra, Maylee Unger Brooks. Przerzuciła informacje o jego edukacji, podświetliła dane o zatrudnieniu. Doradca finansowy w „Tarbo, Chassie i Dix”. Czyli facet od kasy. Zawsze odnosiła wrażenie że ludzie, którzy zawodowo inwestowali pieniądze innych, sami spali na forsie.

Przyjrzała się zdjęciu Chada. Kwadratowa szczęka, wysokie czoło, gładko ogolony. Chyba przystojny. Szatyn, włosy obcięte u dobrego fryzjera. Oczy ciemnobrązowe.

- Komputer, czy obiekt był notowany? Wyszukaj wszystkie przypadki, niezależnie od wymierzenia kary.

- Szukanie w toku... Zakłócanie spokoju w stanie nietrzeźwości. Grzywna zapłacona. Dwunasty listopada dwa tysiące czterdziestego dziewiątego. Posiadanie używek zabronionych przez prawo. Grzywna zapłacona trzeciego kwietnia dwa tysiące pięćdziesiątego. Zniszczenie własności publicznej, spożywanie alkoholu w miejscu publicznym, restytucja dokonana, grzywna zapłacona czwartego lipca dwa tysiące pięćdziesiątego. Zakłócanie spokoju publicznego w stanie nietrzeźwości, grzywna zapłacona piętnastego lipca dwa tysiące pięćdziesiątego trzeciego.

- Rysuje się tu pewien wzór - uznała Eve - nie sposób zaprzeczyć. Komputer, wyszukaj rejestry odwyków alkoholowych i chemicznych.

- Szukanie w toku... Dobrowolne uczestnictwo w kuracji odwykowej, w klinice Stokley, w Chicago, w stanie Illinois. Kuracja czterotygodniowa, od trzynastego sierpnia do dziesiątego września dwa tysiące pięćdziesiątego roku, ukończona. Dobrowolne uczestnictwo w kuracji odwykowej w klinice Stokley w Chicago w Illinois. Kuracja dwutygodniowa od szesnastego do trzydziestego czerwca dwa tysiące pięćdziesiątego trzeciego roku, ukończona.

- Jak tam, Chad, nadal czysty i trzeźwy? - mruknęła Eve. Tak czy inaczej, w jego aktach nie było żadnej wzmianki na temat użycia przemocy.

Jutro trzeba będzie go przesłuchać, może pogrzebać głębiej w jego aktach, jeśli to się okaże konieczne. Na razie dość. Teraz dane o ofierze.

Andrea Jacobs miała dwadzieścia dziewięć lat. Urodzona w Brooklynie, jedynaczka, jej rodzice oboje żyli i nadal byli małżeństwem. Mieszkali na Florydzie. Eve osobiście odebrała im nadzieję, zawiadamiając o śmierci jedynego dziecka.

Zdjęcie Andrei ukazywało atrakcyjną blondynkę z szerokim, olśniewającym uśmiechem. Nie miała na koncie żadnych wybryków. Zatrudniona u tego samego pracodawcy od ośmiu lat, tyle samo czasu zajmowała stale jedno mieszkanie.

Wyniosła się z Brooklynu, pomyślała Eve. Znalazła sobie pracę i własny dach nad głową. Nowojorska dziewczyna od stóp do głów.

Zaopatrzona w pozwolenie rodziny, zajrzała do finansów ofiary, wprowadziła kod, ściągnęła dane. Andrea żyła na krawędzi płynności finansowej, ale nie gorzej niż każda inna młoda kobieta wolnego stanu, kochająca modne buty i wizyty w znanych klubach. Czynsz zapłacony. Jeden zaległy rachunek od Saksa, to samo w jakiejś firmie zwanej „Clones”. Wystarczyło krótkie zerknięcie, by przekonać się, że „Clones” to firmowy sklep z ciuchami.

Włączyła notes i zaczęła porządkować informacje, układać z nich raport. Łatwiej było w ten sposób zebrać fakty, uświadomić sobie spostrzeżenia, formułować wnioski i wszystko to razem zebrać w sensowną całość. W drzwiach pojawił się Roarke.

- O brylantach jest sporo, łącznie ze szczegółowymi opisami i fotografia Di. A o ludziach, choćby najluźniej związanych ze sprawą - jeszcze więcej. Komputer zaczyna parować. Wysyłam wszystko na twój terminal.

- Dzięki. Musisz tego pilnować? - Nie.

- Przejedziesz się?

- Z panią, pani porucznik? Zawsze.

19

Wróciła na miejsce zbrodni. Było już ciemno. Nie tak, jak w noc morderstwa, ale prawie. Eve odkodowała policyjne zabezpieczenia.

- Ile czasu przeciętnie trwałoby wyłączenie alarmu i otwarcie drzwi?

- Kochanie! Ja nie jestem przeciętny! Przewróciła oczami.

- Czy to jest dobry system alarmowy? Czy do wyłączenia go potrzebne jest doświadczenie, czy wystarczą odpowiednie narzędzia?

- Po pierwsze, zwróć uwagę na fakt, w jakim sąsiedztwie stoi ten dom. Dostojnym i bezpiecznym. Na ulicy ciągle jest ruch. Jeśli zbyt długo zatrzymasz się przy drzwiach, zaraz się ktoś zainteresuje. Nawet w środku nocy. A tak przy okazji, znacie już czas zgonu?

- Określono go w przybliżeniu, na podstawie stanu ciała. Między północą a pierwszą rano.

- Wobec tego przyszedł niezbyt późno, zwłaszcza jeśli zakładamy, że był tu jakiś czas, zanim ofiara wróciła do domu. Pewnie późnym wieczorem. Rozumiem, że chce tam wejść możliwie najszybciej. Gdybym to ja miał otworzyć te drzwi... a pamiętaj, że nie robiłem tego od lat, najpierw rozpracował­bym system alarmowy. Albo przyjrzałbym mu się na miejscu, albo dowiedziałbym się, co tu jest zainstalowane, i obejrzałbym ten sam typ u sprzedawcy czy choćby w sieci. Zanim bym tu w ogóle przyszedł, chciałbym wiedzieć, z czym będę miał do czynienia. Logiczne, pomyślała Eve, oczywiście w ramach złodziejskiej logiki.

- I co potem?

- Hm... - Roarke przyjrzał się zamkom. - Człowiek o niejakich zdolnościach może otworzyć te drzwi w czasie nie dłuższym niż cztery minuty. Oczywiście mówię o osobie obdarzonej pewnymi zdolnościami manualnymi. Właściwie... nawet trzy minuty.

- Trzy do czterech minut...

- Niby nic, ale jeśli się stoi w niewłaściwym miejscu i robi coś niezgodnego z prawem, to wieczność.

- Jasne.

- Amatorowi zajęłoby to odpowiednio więcej czasu. Ale, ale! Zobacz, gospodyni uprzejmie umieściła ostrzegawczą plakietkę z informacją, że jej dom jest chroniony przez First Alarm Group.

- Hej, hej! Panie złodzieju! Pomogę panu we włamaniu! - Eve z niesmakiem syknęła przez zęby. - A jej dziadek, zanim został prywatnym detektywem, był gliniarzem. Powinien jej powiedzieć, że to głupota zdradzać rodzaj systemu alarmowego.

- Raczej powinien. Może powiedział. Może to zmyłka. Teoretycznie przyjmujmy, że morderca uznał tę informację za prawdziwą. Najlepszy produkt tej firmy jest połączony z samym zamkiem. Należy go odłączyć w czasie otwierania zamka, a do tego potrzebna naprawdę pewna ręka. Potem trzeba zresetowć alarm na panelu, który najprawdopodobniej znajduje się tuż za drzwiami. To może potrwać jeszcze minutkę lub dwie, zakładając, że włamywacz wie, z czym ma do czynienia. Najlepiej by zrobił, gdyby kupił taki sam system i potrenował w domu. Czy przyprowadziłaś mnie tutaj, żebym otworzył te drzwi?

- Chciałam sprawdzić...

- Co wy tam robicie?! - krzyknął jakiś mężczyzna.

Miał ze trzydzieści pięć lat, a po figurze sądząc, regularnie bywał w siłowni. Za nim, po drugiej stronie ulicy, stała w otwartych drzwiach kobieta z telefonem w dłoni.

- Jakieś problemy? - spytała Eve, podchodząc bliżej.

- Ja was o to pytam. - Mężczyzna zatoczył barkami krąg do tyłu jak na rozgrzewce. Zakołysał się z pięt na palce. Postawa wojownicza. - Nikogo tam nie ma. Jeżeli jesteście znajomymi właścicielki, powinniście o tym wiedzieć.

- Pan jest jej przyjacielem?

- Mieszkam naprzeciwko. - Wskazał kciukiem za plecy. - U nas działa pomoc sąsiedzka.

- To dobrze. - Eve wyjęła odznakę. - Pan wie, co się tutaj stało.

- Wiem. Chwileczkę. - Pomachał do kobiety stojącej w drzwiach i zawołał: - Wszystko w porządku, to gliniarze! - Odwrócił się znów do Eve. - Podejrzewałem, że jesteście z policji, ale chciałem się upewnić. Wczoraj byli u nas dwaj mundurowi, powiedzieli, co się stało. Przepraszam, że tak na was naskoczyłem, ale zrobiliśmy się trochę nerwowi. - Nie ma sprawy. Był pan w domu w czwartek wieczorem?

- Byłem, żona też. Tak blisko... - Przeniósł wzrok na dom Samanthy Gannon. - Fatalna sprawa. Znaliśmy Andreę. Widywaliśmy ja na przyjęciach u Sam, moja żona z nimi dwiema i ich przyjaciółkami wyszła parę razy na jakiś babski wieczór... Jesteśmy przecież tak blisko, po drugiej stronie ulicy...

- Wiedział pan, że Andrea Jacobs mieszkała tutaj pod nieobecność pani Gannon?

- Tak, bo żona była u Sam tuż przed jej wyjazdem pożegnać się, życzyć jej powodzenia i przy okazji spytała, czy może jej jakoś pomóc, choćby nakarmić rybki. No i wtedy się dowiedziała, że wszystkim zajmie się Andrea.

- Widzieli państwo Andreę Jacobs albo rozmawialiście z nią pod nieobecność Samanthy Gannon?

- Ja ją widziałem może raz. I to krótko, tylko przelotnie. Zwykle wychodzę z domu o wpół do siódmej, bo przed pracą wpadam jeszcze do siłowni. Żona musi wyjść najpóźniej o ósmej. Natomiast Andrea prowadzi zupełnie inny tryb życia, więc nic dziwnego, że się mijaliśmy.

- Ale dzisiaj zwrócił pan na nas uwagę. Czy to z powodu czwartkowych wydarzeń, czy tak jest zwykle?

- Staramy się mieć wzajemnie na oku. Nie jest to może orli wzrok - uśmiechnął się lekko - ale jesteśmy czujni. A wy staliście tu dłuższą chwilę.

- Rzeczywiście. Tak jak ktoś, kto by się włamywał do domu. Zauważył pan kogoś obcego? Może ktoś się kręcił po okolicy w ciągu ostatnich dwóch tygodni?

- Już mnie wczoraj o to pytali mundurowi. Bez przerwy się nad tym zastanawiam. Nie, nikogo podejrzanego nie widziałem. I żona też nie, rozmawialiśmy o tym dość długo... Straszne. O takich zdarzeniach człowiek powinien co najwyżej dowiadywać się z mediów. A nie znać ofiarę. Trudno się z tym nie zgodzić, pomyślała Eve, wracając do Roarke'a.

- Chciałabym się przekonać, ile to potrwa. - Skinęła głową w stronę drzwi.

- Jak sobie życzysz. - Wyjął z kieszeni skórzany pokrowiec, wybrał odpowiednie narzędzie. - Pamiętaj, że nie rozpracowywałem tego systemu. - Kucnął.

- Tak, tak, pamiętam. Odliczę ci parę sekund. Chciałabym po prostu zrekonstruować możliwy scenariusz. Nie wiem, jak szybki musiałby być włamywacz, żeby go nie namierzył ten kulturysta.

- Kiedy z nim rozmawiałaś, jeszcze parę osób wyjrzało na ulicę.

- Zauważyłam.

- Włamywacz mógł się tędy przespacerować, porobić zdjęcia... - Roarke wstał i otworzył drzwi. - Mógł też zainwestować w zdalnie sterowanego klona, jeśli go na to stać. - Otworzył panel za drzwiami, przyłożył do niego nieduży przyrząd elektroniczny i wprowadził komendę. - Może się inaczej ubierać przy każdej wizycie w okolicy. Wystarczy tylko trochę cierpliwości. Gotowe.

- Powiedziałeś, że to zajmie trzy do czterech minut. A nie zajęło nawet dwóch.

- Powiedziałem, że w tym czasie mógłby to zrobić człowiek o pewnych zdolnościach. A nie ja. To przyzwoity system alarmowy, ale Roarke Industries produkuje lepsze.

- Następnym razem cię zabiję. Podpowiem jej, aby zmieniła alarm. Najpierw poszedł na górę.

- Skąd wiesz?

- Jeśli założyć, że nie podejrzewał, by ktokolwiek wrócił do domu, to po włączeniu filtrów na oknach zostawiłby włączone na dole światła, więc Andrea natychmiast po wejściu zauważyłaby bałagan w saloniku. Jeżeli miała chociaż dwie szare komórki, zniknęłaby z domu szybciej, niż weszła, i zawia­domiłaby gliny. A ona poszła na górę. - Eve raz jeszcze otworzyła frontowe drzwi i zamknęła z trzaskiem. - Wtedy ją usłyszał. Sprawdziła zamki, alarm, może zajrzała, czy ktoś zostawił jakieś wiadomości na telełączu. - Przeszła do salonu, gdzie w powietrzu unosiła się ostra woń chemikaliów użytych przez policję. - Przyjmuję, że wracała z rundki po klubach, pewnie wypiła kilka drinków. Na parterze została niedługo. Buty miała na zabójczych obcasach, ale zdjęła je dopiero w sypialni. Nie bardzo rozumiem, po co chodziła w nich po domu, skoro tu i tak nie było nikogo, kto by podziwiał jej nogi. - Eve ruszyła po schodach. - Na pewno lubiła ten dom. Prawie dziesięć lat mieszkała w niedużym mieszkaniu, więc tutaj rozkoszowała się przestrzenią. Skręciła do sypialni, zrzuciła z nóg te cholerne buty.

- Jeśli mogę wtrącić swoje dwa grosze, to skąd masz pewność że nie zdjęła ich na parterze? Mogła je tu przynieść.

- Co? A, nie. Zobacz, jak leżą. W stosunku do jej ciała. Gdyby je trzymała w ręku w chwili, kiedy ją zabito, upadłyby bliżej. A poza tym po wejściu i sypialni albo poszłaby z nimi w stronę szafy, albo przynajmniej rzuciłaby się w tamtym kierunku. Tak mi się wydaje. Zobacz, widzisz, gdzie stoję? - Wokół niej plamy krwi znaczyły łóżko, podłogę, lampę, ścianę... Spod woni chemikaliów przebijał smród zgnilizny.

Roarke nie pojmował, jakim cudem ktokolwiek mógłby kiedykolwiek jeszcze spać w tym pokoju. Przecież tu nie sposób opędzić się od koszmarów! Spojrzał na czekającą żonę. Miała zimne oczy gliniarza. Tak, ona musiała żyć z tymi koszmarami i tu, i wszędzie i nocą, i za dnia.

- Widzę.

- Otwierają się drzwi szafy. Obstawiam, że siedział w szafie. Zaczął przeszukiwanie domu od gabinetu, kawałek dalej. Ledwo tam skończył, przyszła Andrea.

- Skąd wiesz?

- Po pierwsze, gdyby w sypialni był bałagan, zobaczyłaby go zaraz po otwarciu drzwi. Nie miała na ciele żadnych innych śladów poza tym jednym cięciem, czyli nie broniła się ani nie uciekała. Po drugie, w gabinecie jest jak w pudełeczku. Moim zdaniem włamywacz zaczął przeszukiwać dom właśnie od tego pokoju i zamierzał zrobić to ostrożnie, nie zostawiając po sobie śladów. Tymczasem zjawiła się Andrea Jacobs i pokrzyżowała mu plany.

- Wobec czego ją zamordował.

- No właśnie. Nie mógł przegapić gabinetu ani całego warsztatu pracy Samanthy Gannon, a tam wszystko jest w najlepszym porządku. Resztę domu przewrócono do góry nogami, a gabinetu - nie. Dlaczego? Bo przestępca przeszukał go wcześniej i nie miał powodu do niego wracać tylko po to, żeby robić bałagan. Roarke przyjrzał się strasznym plamom na podłodze i ścianach.

- Poderżnięcie gardła uznał za najprostsze i najszybsze wyjście z sytuacji.

- Na to wygląda. Pewnie usłyszał, jak Andrea wchodzi. Chociaż mógł poczekać, aż uśnie, i wtedy się stąd wynieść, wolał zaczaić się w szafie. Przyglądał się, jak dziewczyna zrzuca z nóg te wystrzałowe pantofle... Przesuń to, dobrze? Spece od techniki już wszystko uwiecznili. Wejdź do szafy.

- Rany boskie. - Roarke odsunął stertę ubrań i poduszek i wszedł do otwartej szafy.

- Widzisz, w którą stronę jestem odwrócona? Andrea musiała stać właśnie tak, tyłem do niego. Wyszedł z szafy, złapał ją za włosy... miała długie włosy. Przeciągnął ostrzem po szyi, od lewej do prawej. Zrób to. Udawaj, że ciągniesz mnie za włosy.

Wystarczyły dwa duże kroki, by się znalazł za jej plecami, przechylił jej głowę do tyłu, wyimaginowanym nożem podciął gardło.

Eve drgnęła konwulsyjnie, bo tak reaguje ciało, posłuszne sygnałowi z mózgu, nawet kiedy umiera. Położyła się na podłodze, w pozycji, w jakiej znaleziono Andreę Jacobs.

- Tak. Właśnie tak. Nie zawahał się nawet przez mgnienie oka. Wystarczyłaby sekunda i zmieniłby się kąt, bo dziewczyna by się odwróciła. Był szybki i zdecydowany. Zobacz, Andrea uderzyła o łóżko. Widać to po plamach krwi, Upadła częściowo na łóżko, zsunęła się na podłogę. A wtedy on wrócił do swojego zajęcia. Większość domu przeszukał po zabójstwie. Pewnie zajęło mu to godzinę, może dwie. Część z tego czasu zużył na przeszukanie sypialni, gdzie leżał trup. Miał pewne ręce. I zimną krew.

- Czy ktoś pilnuje Samanthy Gannon?

- Tak. Do odwołania. Chodźmy stąd.

Po chwili stanęli przed domem, znów otuleni ciepłą letnią nocą. Eve zapieczętowała drzwi. Wtedy Roarke pogładził ją po ramionach, po rękach, przygarnął do siebie i pocałował.

- A to niby co miało znaczyć? - spytała Eve.

- Od razu lepiej.

- Masz rację. - Wzięła go za rękę i razem zeszli po schodach. - Od razu lepiej.

Media pochwyciły trop. Telełącze Eve w centrali pękało w szwach od próśb i żądań informacji. Nie bez przyjemności przerzuciła je wszystkie do działu łączności z mediami. Mogli węszyć, ile chcieli, ale nie dostaną nic, póki nie będzie gotowa.

Spodziewała się wizyty Nadine Furst. Z nią trzeba będzie pogadać. Coś za coś. Miała drobną prośbę do wziętej reporterki z kanału siedemdziesiątego piątego.

Zaprogramowała automat na zaparzenie kawy i doszła do wniosku, że nie zaszkodzi pogonić trochę medyków oraz techników.

Właśnie kłóciła się z laborantem przydzielonym do jej sprawy, wściekła, że szef kostnicy, Morris, był uprzejmy wyjechać akurat teraz, gdy z korytarza dobiegły ją brawa, gwizdy i głośne okrzyki.

- Nie obchodzi mnie, że jest sezon urlopowy - warknęła. - Nie traktuję podsyłania wam ciał jako hobby. Potrzebne mi są wyniki, nie przeprosiny. - Przerwała połączenie, uznawszy, że jak na początek dnia wystarczy, żeby zyskać dobry humor. Na korytarzu słychać było stukanie obcasów.

- Dzień dobry, Eve.

Peabody, dobrze zbudowana, świeżo upieczona pani detektyw, nie miała na sobie swojego wychuchanego munduru. A szkoda. Wcisnęła silne ciało, które pod mundurową bluzą ukazywało o wiele więcej krągłości niż dziś, w bladoniebieskie spodnie, skąpy fioletowy top i zwiewny żakiet w cienkie pasy w obu wyżej wymienionych kolorach. Zamiast przyzwoitych, porządnych butów, jakie nosi każdy gliniarz, miała na nogach fioletowe pantofle na niewysokich, ale bardzo cienkich obcasach. Co wyjaśniało owo dziwne stukanie.

- Coś ty na siebie włożyła?!

- Ubranie. To jest moje prywatne ubranie. Pracuję nad własnym stylem, też nową fryzurę.

- Po co ci nowa fryzura? - Do licha ciężkiego, Eve przyzwyczaiła się do mych gładkich włosów Peabody, obciętych „na żaczka”. - Po co zmieniać fryzurę? Jeżeli nie podobała ci się stara, to po co ją sobie zafundowałaś? Jak ci się nie będzie podobała nowa, to będziesz musiała zmienić ją na jeszcze nowszą. Czyste wariactwo.

- Tak to bywa.

- A co to takiego? - Oskarżycielsko wskazała palcem buty.

- Świetne, prawda? - Peabody obróciła stopę na pięcie, najpierw w jedną, potem w drugą stronę, chwaląc się pantoflami. - I w dodatku zaskakująco wygodne.

- Strasznie babskie!

- Eve, naprawdę nie wiem, jak mam ci to powiedzieć, żeby tobą nie strząsnąć, więc powiem wprost: jestem kobietą.

- Moja partnerka nie jest kobietą, tylko gliniarzem. A to nie są buty gliniarza. Obcasy ci stukają!

- To świetnie, pani porucznik. - Peabody uśmiechnęła się do siebie. - Moim zdaniem wszystko gra.

- Nic nie gra, na litość boską! Stukasz obcasami, jak chodzisz!

- Taka uroda pantofli. - Dostrzegła na biurku Eve teczkę z aktami i zdjęcia z miejsca zbrodni. - Co robisz? Rozgrzebałaś jakaś starą sprawę?

- Nie, to nowa rzecz. Dostałam ją wczoraj, tuż przed końcem zmiany.

- Dostałaś sprawę i mnie nie ściągnęłaś?

- Daj spokój. Nie wezwałam cię, bo przecież miałaś wielkie wyjście. Powtarzałaś mi to do znudzenia. Potrafię dać sobie radę sama na miejscu zbrodni. Nie było powodu, żeby ci psuć plany.

- Mimo twojej niepochlebnej opinii na temat moich pantofli jestem gliną. I oczekuję, że w razie potrzeby popsujesz mi plany.

- Tym razem nie było potrzeby. Zrozum wreszcie, chciałam, żebyś miała ten jeden spokojny wieczór. Jeżeli będziesz warczeć, to w końcu się wkurzę.

Peabody zagryzła wargę. Przestąpiła z nogi na nogę, widać pantofle nie były tak wygodne, jak utrzymywała. Wreszcie się uśmiechnęła.

- Dobra. Nie będę warczeć. Doceniam twój gest. Wyjście było dla mnie faktycznie ważne, MacNab zadał sobie sporo trudu, żeby zapewnić odpowiednią oprawę. Świetnie się bawiliśmy. Wypiłam trochę więcej, niż powinnam, więc jeszcze słabo kojarzę, ale łyk prawdziwej kawy szybko postawi mnie na nogi. - Spojrzała z nadzieją w stronę osobistego autokucharza Eve, który serwował czarną rozkosz, w przeciwieństwie do automatu na korytarzu, proponującego niestrawną lurę, która z kawą miała wspólną jedynie nazwę.

- Weź sobie. I usiądź. Opowiem ci, co wiem.

- Zaginione brylanty... Hm, prawdziwy skarb! - ucieszyła się Peabody. - Niezły łup. Może być wesoło. Eve bez słowa podsunęła jej zdjęcie przedstawiające ciało Andrei Jacobs.

- Aha. - Partnerka ze świstem wciągnęła powietrze przez zęby. - Średni zabawne. Jakieś ślady włamania? Gwałt?

- Z oględzin miejsca zbrodni nic takiego nie wynika. .

- Może przyprowadziła kogoś ze sobą. Niewłaściwą osobę. To się zdarza.

- Sprawdzimy tę możliwość. Zajrzałam w płatności jej kartą kredytów Ostatnia operacja to uregulowanie należności za taksówkę z klubu „Sześć, - Zero” na rogu Sześćdziesiątej i Drugiej. W czwartek, o dwudziestej trzeciej, czterdzieści pięć. Szacowany czas zgonu gdzieś między północą, a pierwszą.

- Czyli z klubu przyjechała prosto do domu Samanthy Gannon. Jeżeli miała towarzystwo, to dopiero tam.

- Bierzemy się do roboty - powiedziała Eve, zbierając dokumenty. - Trzeba porozmawiać z byłym chłopakiem Gannon, z szefem Jacobs, z jej współpracownikami, z ludźmi w klubie... No i pogonić lekarzy sądowych.

- Uwielbiam tę robotę - westchnęła rozanielona Peabody. - Będę świecić ludziom po oczach nowiutką odznaką - dorzuciła, gdy wychodziły z biura. Odsunęła żakiet, odsłaniając błyszczącą odznakę detektywa, zaczepioną na pasku.

- Śliczna.

- Mój ulubiony dodatek.

Najwyższe władze „Tarbo, Chassie and Dix” wyraźnie hołdowały poglądowi, że nadmierny przepych przyciąga klientów, którzy chcą lokować swoje pieniądze. Śródmiejskie biura firmy zajmowały cztery piętra, a główna recepcja miała wymiary boiska futbolowego. Ośmioro młodych ludzi, wybranych do swojej roli zarówno dzięki wyzywająco dziarskiemu wyglądowi, jak i talentom do nawiązywania kontaktu, obsługiwało gigantycznych rozmiarów okrągły krwistoczerwony kontuar. Każde z nich miało przy sobie osobisty komunikator oraz korzystało z minibazy i centrum komunikacyjnego. No i wszyscy, sądząc z identycznych promiennych uśmiechów, bardzo starannie dbali o zęby.

Wokół rozstawiono w pozornym nieładzie następne, nieco mniejsze kontuary, przy których kręcili się kolejni żwawi, wyszczerzeni od ucha do ucha młodzi ludzie w nieskazitelnych garniturkach. Oprócz nich zmieściły się tu jeszcze trzy skupiska foteli, na oko niewiarygodnie miękkich. W każdej takiej minipoczekalni klient miał do dyspozycji przenośny ekran, różne czasopisma i krótkie filmy wideo. W gustownie rozplanowanym ogrodzie mieścił się ozdobny basen. Całości dopełniała sącząca się w tle pogodna muzyczka.

Eve uznała, że gdyby tu przepracowała tydzień, wylądowałaby w pokoju bez klamek. Krocząc po srebrnej sprężystej wykładzinie, podeszła do głównego kontuaru.

- Chad Dix - rzuciła.

- Pan Dix jest na piętrze czterdziestym drugim. - Rozpromieniona brunetka jeszcze kilkakrotnie stuknęła w wyświetlacz. - Z przyjemnością poproszę jedną z jego asystentek, żeby panie zaprowadziła. Chciałabym tylko jeszcze poznać nazwiska pań i godzinę umówionego spotkania.

Eve położyła na lśniącym blacie swoją odznakę.

Porucznik Dallas z nowojorskiej policji. Spotkamy się z panem Dixem. Na czterdzieste drugie piętro trafimy same, ale może pani zawiadomić i Dixa, że jesteśmy w drodze. Muszą panie mieć przepustki. Eve schowała odznakę do kieszeni. To niech się pani tym zajmie. - Ruszyła w stronę wind. Czy następnym razem mogę ja być złym gliną? - szepnęła Peabody, gdy czekały na otwarcie drzwi. - Powinnam trochę poćwiczyć. - Moim zdaniem, jeśli człowiek musi to ćwiczyć, to znaczy, że nie ma prawdziwych predyspozycji, ale jak chcesz, to spróbuj. - Weszły do kabiny. czterdzieste drugie - rozkazała Eve. Oparła się o ścianę. - Zajmij się asystentką.

- Zjem ją żywcem. - Peabody zatarła dłonie. A potem, jak bokser przygotowujący się do walki, zrobiła kilka krążeń głową i barkami oraz parę podków. i - Stanowczo brak predyspozycji - mruknęła Eve, ale kiedy drzwi otworzyły się na czterdziestym drugim, przepuściła partnerkę przodem. Panował tu taki sam przepych jak niżej, tyle tylko że dominujący kolor stanowił bijący w oczy niebieski, połączony ze srebrnym. Poczekalnie były większe, wyposażone w ścienne ekrany włączone na różne programy finansowe, Recepcja miała rozmiary przyzwoitego brodzika, ale nie musiały do niej chodzić, gdyż przez podwójne szklane drzwi, które rozsunęły się bezszelestnie, pośpieszyła im na spotkanie asystentka.

Ta, dla odmiany, była słoneczną blondynką o włosach skręconych w świderki i ułożonych w sposób przypominający aureolę. Dziewczyna miała różowe wargi i policzki, a ciało o imponujących krągłościach, ledwo przykryte kostiumem z bardzo wąską spódniczką w kolorze waty cukrowej. Peabody odsunęła połę żakietu, odsłaniając odznakę.

- Detektyw Peabody, policja nowojorska. Moja partnerka, porucznik Dallas. Musimy porozmawiać z panem Chadem Dixem.

- Pan Dix jest teraz na spotkaniu z klientem, ale z przyjemnością znajdę w jego grafiku jakąś wolną chwilę dla pań, nieco później. Proszę też, by zechciały mi panie dać jakieś pojęcie o temacie tego spotkania i przewidywanym czasie jego trwania.

- Spotkanie będzie dotyczyło morderstwa, a ile potrwa, to zależy od pana Dixa. - Peabody opuściła głowę i spojrzała na dziewczynę spod oka, wzrokiem dokładnie wyćwiczonym przed lustrem w łazience. - Jeżeli pan Dix nie noże nas teraz przyjąć, z największą przyjemnością zaprosimy go na komendę i tam z nim porozmawiamy. Pani też może się z nami zabrać.

- Prze... przepraszam na chwilę. Gdy tylko dziewczyna zniknęła im z oczu, Peabody szturchnęła Eve łokciem.

- „Będzie dotyczyło morderstwa”. Niezłe, co?

- Obleci. - Pokiwała głową, widząc blondynkę wracającą żwawym truchtem. - Do roboty.

- Proszę za mną - wydyszała asystentka. - Pan Dix czeka.

- Idziemy - oznajmiła Peabody.

- Nie wdawaj się w szczegóły - poleciła Eve cicho. - Sprawa jest śliska.

- Rozkaz.

Przeszły przez hol w kształcie wachlarza do następnych podwójnych drzwi na jego szerszym końcu. Te były matowe i otworzyły się dopiero, gdy asystentka zapukała.

- Detektyw Peabody i porucznik Dallas, proszę pana.

- Dziękuję ci, Juno.

Dix siedział za pulpitem w kształcie litery U, oczywiście na tle okna obejmującego całą ścianę. Gabinet był na tyle przestronny, że znalazło się i miejsce dla kilku obszernych foteli, a na ścianie wyeksponowano półkę ze staroświeckimi grami i zabawkami. Były „chłopak” Samanthy Gannon miał na sobie szary garnitur w dyskretne kredowe prążki, spod kołnierzyka lśniącobiałej koszuli wystawał pleciony w warkoczyk srebrny łańcuch.

- Witam. - Z ponurą miną wstał i gestem zaprosił policjantki do zajęcia miejsc w fotelach. - Domyślam się, że ta wizyta jest związana z tragedią w domu Samanthy Gannon. Wczoraj głośno o tym było w mediach. Nie mogłem się dodzwonić do Samanthy. Czy panie wiedzą, jak ona się czuje?

- Jak na te okoliczności, dobrze się trzyma - odparła Eve. - Pan znał Andreę Jacobs.

- Tak. - Dix wolno pokręcił głową i usiadł. - Trudno mi w to wszystko uwierzyć... Poznałem ją przez Samanthę i w czasie, kiedy byliśmy razem, widywałem Andreę stosunkowo często. Była... pewnie to staroświecko zabrzmi, ale to najlepsze określenie, jakie znam: była pełna życia. Czy zabił ją zło dziej? Media podają bardzo niekonkretne informacje...

- Jesteśmy w trakcie sprawdzania różnych wątków. Pan już się nie widu je z panią Gannon?

- Nie jesteśmy już razem.

- Dlaczego?

- Nie ułożyło się nam, niestety.

- Komu?

- Obojgu. Samantha jest piękną i bardzo mądrą kobietą, ale przestało nam być ze sobą dobrze, więc postanowiliśmy się rozstać.

- Miał pan kody jej systemu alarmowego.

- Ja... - zamilkł i odchrząknął. - Tak. Miałem. Podobnie jak ona miała moje. Zakładam, że po naszym rozstaniu je zmieniła, tak samo jak ja zmieniłem u siebie.

- Czy może nam pan powiedzieć, gdzie pan był w dniu morderstwa?

- Tak, oczywiście. Najpierw w biurze... do siódmej. Potem na kolacji w interesach, w towarzystwie jednego z klientów. Jedliśmy w „Bistro”, tu niedaleko, na Pięćdziesiątej Pierwszej. W razie potrzeby Juna przekaże paniom wszelkie niezbędne informacje na temat klienta. Wyszedłem z restauracji około wpół do jedenastej i pojechałem do domu. Jakiś czas jeszcze pracowałem, może godzinę. Obejrzałem wiadomości i około północy poszedłem spać.

- Czy ktoś może to potwierdzić?

- Nie, od wyjścia z restauracji byłem właściwie sam. Wziąłem taksówkę, i nie umiem powiedzieć jaką. Proszę mi wierzyć, nie miałem powodu włamywać się do domu Sam, a tym bardziej zabijać Andreę!

- Miał pan swego czasu kłopoty z prawem. Dix zacisnął zęby.

- Od dawna jestem czysty. Przeszedłem odwyk, regularnie uczestniczę na spotkaniach kontrolnych. Jeśli to konieczne, poddam się badaniom, ale wtedy będę chciał obecności obrońcy.

- Gdyby to się okazało konieczne, damy panu znać. Kiedy ostatnio widział się pan z Andreą Jacobs?

- Jakieś dwa miesiące temu, może półtora. Chyba wtedy byliśmy wszyscy razem w jakimś klubie jazzowym. Wszyscy, to znaczy Sam i ja, Andreą z aktualnym chłopakiem i jeszcze jedna para. Kilka tygodni przed naszym rozstaniem.

- Czy widywał się pan z panią Jacobs osobno?

- Nie - odparł ostrzejszym tonem. - Nie oszukiwałem i nie zdradzałem Sam. Zwłaszcza z jej najlepszą przyjaciółką. Poza tym Andreą, choć lubiła mężczyzn, także nie zgodziłaby się na taki układ. Ta sugestia jest ze wszech miar krzywdząca.

- Krzywdzę wielu ludzi, taką mam pracę. Morderstwo nie jest przejawem dobrych manier. Dziękujemy panu za pomoc. - Eve wstała. - Będziemy w kontakcie. - Była już przy drzwiach, ale jeszcze się odwróciła. - A tak przy okazji, czytał pan książkę pani Gannon?

- Oczywiście. Podarowała mi jeden z egzemplarzy próbnych. A potem kupiłem książkę, pierwszego dnia sprzedaży.

- Ma pan jakieś własne przemyślenia na temat brylantów?

- Fascynująca historia. Moim zdaniem czwartą część łupu przejęła była żona Alexa Crew, dzięki czemu do końca życia nie musiała pracować.

- Możliwe. Dziękujemy. - Kiedy już wsiadły do windy, Eve zwróciła się do partnerki. - Jakie wrażenia, pani detektyw?

- Mów tak do mnie zawsze. - Peabody się uśmiechnęła. - Facet jest bystry, śliski i wcale nie miał spotkania z klientem, a ponadto kazał asystentce próbować nas spławić.

- Fakt. Ludzie po prostu nie lubią gadać z glinami. Ciekawe dlaczego? Był nieźle przygotowany, co?

- dodała, idąc przez hol na parterze. - Całą noc morderstwa miał świeżo w pamięci, nawet nie musiał sprawdzać daty. Minęło sześć dni, a on nie musiał się nawet przez chwilę zastanowić. Wyrecytował nam ten wieczór jak z nut.

- Tak czy inaczej, nie ma alibi na czas morderstwa.

- Nie ma. I pewnie dlatego chciał się wymigać od rozmowy. Dobra, jedziemy do biura podróży. Tak jak Eve przewidziała, siedziba biura „Work or Play Travel” okazała się miejscem o pogodnym charakterze. Na ściennych ekranach nieprawdopodobnie piękni ludzie swawolili w różnych egzotycznych sceneriach i najprawdopodobniej przekonywali potencjalnych turystów, że oni sami będą wyglądali równe śliczne, kiedy półnadzy zaczną figlować na jakiejś tropikalnej, plaży. Przy wolno stojących pulpitach, niepoprzegradzanych ściankami działowymi, pracowało pół tuzina agentek - same kobiety. Każde stanowisko ozdobione było osobistymi drobiazgami: fotografiami, maskotkami, dziwnymi przyciskami do papieru, widoczkami. Pachniało dziewczętami. Ot, po prostu seksowny podtekst. Wszystkie pracownice były bardzo modnie ubrane, a w każdym razie tak się Eve zdawało. Nawet kobieta w ciąży, która wyglądała, jakby miała w brzuchu przynajmniej trójkę wyrośniętych dwulatków. Samo patrzenie na nią wprawiało w zakłopotanie. A jeszcze gorszy był widok sześciu par podpuchniętych oczu. Na dodatek od czasu do czasu którejś z dziewcząt wyrywał się tłumiony szloch. Estrogeny i rozpacz.

- Okropność, po prostu okropność. - Ciężarna jakimś cudem dźwignęła się z krzesła. Przetłuszczone brązowe włosy ściągnięte do tyłu odsłaniały twarz okrągłą jak księżyc, koloru mlecznej czekolady. Pogładziła po ramieniu koleżankę, która się rozpłakała. - Może przejdziemy na zaplecze - zapro­ponowała. - Zastępowałam dzisiaj Andreę... Nazywam się Cecily Newberry, Jestem... jestem tutaj kierowniczką. - Poprowadziła obie policjantki do ciasnego biura na zapleczu i starannie zamknęła za nimi drzwi. - Dziewczęta są... kompletnie rozbite. Wszystkie jesteśmy zszokowane. Szczerze mówiąc, kiedy Nara zadzwoniła do mnie dziś rano, cała zapłakana, i zaczęła coś gadać od rzeczy o Andrei, nic nie zrozumiałam, wprost nie mogłam uwierzyć. Dopiero jak włączyłam kanał informacyjny... Nie umiem się pozbierać. - Pomasowała sobie krzyż, usiadła z niemałym trudem. - Muszę przysiąść. Czuję się, jak by mi maxibus parkował na pęcherzu.

- Kiedy ma pani termin? - spytała Peabody.

- Za dziesięć dni, - Pogładziła się po wielkim brzuszysku. - To moje drugie dziecko. Nie wiem, gdzie ja miałam głowę, że zaplanowałam koniec ciąży na lato. Zwariować można w tym upale. Przyszłam dzisiaj... chociaż powinnam już zrobić sobie dwa tygodnie wolnego. Ale przyszłam, bo... Bo nie wic działam, co mam zrobić. Co powinnam zrobić. Andrea pracowała tutaj właściwie od początku. Zastępowała mnie, kiedy byłam na wychowawczym...

- Nie martwiła się pani, że nie przychodzi do pracy?

- Wzięła kilka dni urlopu. Miała wrócić akurat dzisiaj, zmienić mnie. Och, Boże... - Potarła twarz obiema dłońmi. - Zwykle korzystała z naszych promocji i gdzieś wyjeżdżała, a tym razem postanowiła zostać, bo obiecała przyjaciółce popilnować domu w czasie, kiedy malowano jej mieszkanie. Chciała porobić jakieś zakupy, wybrać się do kosmetyczki i fryzjera... W zasadzie powinna była odezwać się do mnie wczoraj albo przedwczoraj. Ale jakoś nie zwróciłam uwagi na jej milczenie. Strasznie jestem ostatnio zabiegana... ostatnie dni ciąży, córeczka, firma, a jeszcze akurat teraz postanowiła nas odwiedzić matka mojego męża.

- Kiedy ostatni raz rozmawiała pani z Andrea Jacobs?

- Ze dwa tygodnie temu. Bardzo lubię... lubiłam Andreę, cudownie się z nią pracowało. Ale żyłyśmy zupełnie inaczej. Ona była wolna, lubiła wychodzić na miasto... A ja jestem jak najbardziej mężatką, wychowuję trzyletnią córkę, prowadzę interes i za moment urodzę drugie dziecko. Dlatego właściwie widywałyśmy się poza pracą, no i nie rozmawiałyśmy na inne tematy.

- Czy ktoś o nią pytał?

- Ma stałych klientów, jak każda z moich dziewcząt. Najczęściej pytają konkretną agentkę, kiedy wybierają się w podróż.

- Rozumiem, że ma pani ich listę.

- Tak, oczywiście. Chyba powinnam poczynić jakieś kroki prawne, zanim wam ją dam, ale uważam, że nie warto tracić waszego i mojego czasu. Znam kody dostępu wszystkich moich pracownic. Dam je wam. Będą panie mogły skopiować, co się paniom wyda przydatne.

- Dziękujemy za współpracę.

- Andrea była wspaniała. Lubiła się śmiać i zarażała innych wesołością. W życiu nikogo nie skrzywdziła. Zrobię co w mojej mocy, żeby pomóc złapać mordercę. Była jedną z moich dziewczynek. Wszystkie ją kochałyśmy.

Następną godzinę zajęło im przeszukiwanie plików baz danych i rozmowy z pracownicami agencji. Każda z koleżanek bywała z Andrea w różnych klubach, barach czy na przyjęciach. W męskim towarzystwie - lub bez. Przez tę godzinę popłynęło morze łez, ale wiadomości specjalnie nie przybyło. Eve już się nie mogła doczekać, kiedy wyjdzie z tego babskiego piekiełka.

- Zajmij się standardowym sprawdzaniem klientów z jej bazy. A ja zajrzę do Samanthy Gannon i po drodze zmiażdżę kogoś w kostnicy.

- Morrisa?

- Nie, Morris pracuje nad opalenizną na jakiejś tropikalnej plaży. Teraz męczymy szanowną panią Duluc. Jest wolniejsza niż emerytowany żółw. Podgrzeję tam trochę atmosferę, a potem, jeśli zdążę, zajrzę jeszcze do tego skurczybyka w laboratorium.

- O kurczę, ale fajny ranek! A potem coś zjemy?

- Przed kostnicą i laboratorium pogadamy jeszcze z firmą sprzątającą. Zdaje mi się, że jakieś dwie godziny temu jadłaś śniadanie?

- Fakt, ale wspominam o lunchu teraz, bo w przeciwnym razie zanim ty go wciśniesz w harmonogram, umrę z głodu.

- Detektywi jadają rzadziej niż asystenci.

- Tak? Nie wiedziałam. Mówisz tak tylko po to, żeby mnie wystraszyć, prawda? - Stukając obcasami niewygodnych pantofli, Peabody podążyła za Eve.

20

Maid in New York” była firmą, nastawioną całkowicie na usługi. Wyjaśniła to Eve w sposób odrobinę nieskładny kierowniczka kadr, urzędująca w kantorku jeszcze mniejszym i skromniej urządzonym niż dziupla porucznik Dallas w centrali.

- Administrację ograniczamy do minimum - wyjaśniła pani Tesky, uczesana w sztywny kok i w sztywnych butach na nogach. - Nasi klienci nie są zainteresowani przestronnym salonem firmowym... zresztą i tak rzadko tu przychodzą, natomiast chcą mieć czysto w domu i w biurze.

- To oczywiste - zgodziła się Eve, a pani Tesky zmarszczyła nos. Interesujący widok.

- Naszym produktem są pracownicy, dlatego dbając o renomę firmy, sprawdzamy ich bardzo dokładnie. Są poddawani wszelkim testom, prześwietlani, zbieramy o nich dokładne informacje, uczymy ich odpowiedniego zachowania, zależy nam, żeby odpowiadali najwyższym standardom zarówno pod kątem wyglądu, jak i zachowania. Zbieramy także informacje o klientach, w trosce o bezpieczeństwo pracowników.

- To oczywiste.

- Oferujemy sprzątanie biur i domów w zespołach, parach lub indywidualnie. Korzystamy z personelu ludzkiego oraz androidów. Obsługujemy większość wartych uwagi nieruchomości Nowego Jorku oraz New Jersey, a na żądanie wysyłamy naszych pracowników z klientem, który prosi o usługi firmy na odpowiednim poziomie poza miastem, poza krajem, a na wet poza planetą.

- Rozumiem. - Eve zastanowiła się przelotnie, ile sprzątaczek było jednocześnie paniami do towarzystwa, ale przecież tak naprawdę nie miało to nic do rzeczy. - Interesuje mnie pracownik bądź pracownicy zajmujący sit; domem Samanthy Gannon.

- Oczywiście. Ma pani nakaz? Zarówno dane naszych klientów, jak i pracowników są poufne.

- Wcale mnie to nie dziwi. Dostanę nakaz bez najmniejszego problemu. Będzie mnie to kosztowało trochę czasu i zachodu, ale go dostanę. Jeśli jednak zmusi mnie pani, żebym ten czas i trud włożyła w uzyskanie tego papierka, chociaż prowadzę dochodzenie w sprawie morderstwa, naprawdę paskud­nego morderstwa, po którym cały zastęp waszych najlepszych sprzątaczek będzie miał kupę roboty, to zacznę się zastanawiać, dlaczego pani chce opóźnić moje działania. Pomyślę sobie: hm... to ciekawe... dlaczego pani Testy...

- Tesky.

- Jasne. Co ta pani ma do ukrycia...? Jestem podejrzliwa, dzięki temu dochrapałam się stopnia porucznika. Więc kiedy już będę miała w ręku ten nakaz i zacznę się zastanawiać nad takimi sprawami, to zacznę kopać i przekopie wszystkie wasze pięknie poukładane pliki, co do jednego. Potem wystarczy dać cynk kontroli wewnętrznej, a wtedy oni wparują tutaj i zaczną robić swoje, czyli wielki bałagan, ale przecież tylko po to, by się upewnić, że czego pani nie pominęła w tym sprawdzaniu i prześwietlaniu.

Właścicielka firmy znowu zmarszczyła nos, powietrze wypchnięte przez zwężone przegrody zagwizdało cicho.

- Pani sugestie są dla nas krzywdzące.

- Słyszę to dzisiaj nie pierwszy raz. Ponieważ do tego jeszcze jestem podejrzliwa od urodzenia, to kiedy już przyjdę tu z nakazem, narobię większego bałaganu niż ci z kontroli. Taka już jestem, prawda, detektyw Peabody?

- Jako osoba, której zdarzyło się już po pani sprzątać, pani porucznik, nogę z całą odpowiedzialnością potwierdzić, że naprawdę potrafi pani narobić większego bałaganu niż ktokolwiek inny. Potrafi pani także zawsze coś znaleźć, wobec tego i tym razem z pewnością znajdzie pani coś, co nie przyniesie chluby pani Tesky ani jej pracownikom.

- Jak to się mówi? Oko za oko? Nie... Jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie?

Podczas tej wymiany zdań twarz pani Tesky kilkakrotnie przeszła metamorfozę, przybierając coraz to inny odcień, a jeden ciekawszy od drugiego. Wyglądało na to, że ostatecznie zwyciężyła intensywna czerwień.

- Nie zastraszycie mnie.

- Zastraszanie? Rety, Peabody, może wydałam jakąś krzywdzącą opinię, ale czy ja komuś czymkolwiek grożę?

- Nie, pani porucznik. Po prostu sobie prowadzi pani rozmowę w swoim własnym charakterystycznym stylu.

- Tak mi się właśnie zdawało. Po prostu rozmawiamy. No dobrze, w takim razie pójdziemy teraz po nakaz. A skoro już zadamy sobie trud i poświęcimy i na to trochę czasu, nie będziemy się ograniczać do plików osobowych. Zajrzymy także do bazy finansowej, informacji o notowaniach karnych i sprawach procesowych oraz w pliki prywatne.

- Jest pani wyjątkowo nieprzyjemna.

- Znowu to samo - Eve uśmiechnęła się szeroko - jak Kuba Bogu...? Tesky obróciła krzesło w stronę biurka i wstukała kod.

- Dom pani Gannon jest w naszym grafiku przewidziany do sprzątania dwa razy w miesiącu, raz na kwartał są to gruntowne porządki. Poza tym wybrano opcję zamawiania usługi w razie potrzeby, zwykle po przyjęciach. Regularna usługa powinna być wykonana wczoraj. - Na czole pani Tesky po­jawiło się jeszcze kilka zmarszczek. - Nasza sprzątaczka nie potwierdziła wykonania pracy. To nie do przyjęcia.

- Co to za sprzątaczka?

- Tina Cobb. Dba o dom pani Gannon od ośmiu miesięcy...

- Może pani sprawdzić, czy ma jeszcze jakieś inne zaległości?

- Chwileczkę. - Pani Tesky uruchomiła inny program. - Do soboty wykonała wszystkie swoje obowiązki. Niedzielę miała wolną. W poniedziałek powinna była potwierdzić wykonanie pracy u pani Gannon. Dziś jej nazwisko zostało zaznaczone, czyli klient dał nam znać, że nie zjawiła się w pracy. Trzeba było posłać kogoś w zastępstwie. - Pani Tesky zrobiła to, czego Eve spodziewała się po kimś o takim nazwisku. - Ech... - westchnęła zrezygnowana.

- Niech pani mi da jej adres domowy.

Tina Cobb mieszkała w jednym z betonowych pudełek postawionych po zamieszkach w mieście, na granicy z niespokojną dzielnicą Bowery. Miały one dać prowizoryczne schronienie ludziom, którzy stracili mieszkania w spalonych lub zbombardowanych budynkach. Prowizorka przetrwała, rzecz jasna, dłużej, niż planowano, w blokach mieszkało już drugie pokolenie. Betonowo ściany pokrywały wulgarne, często niegramatyczne napisy i graffiti. Okna były w większości zakratowane, krzywe okiennice wyglądały, jakby wołały o jakiś drobny pożar albo strzelaninę, ot po to, żeby przełamać monotonię.

Eve wysiadła z samochodu, przyjrzała się otaczającym ją twarzom, zignorowała wszechobecny zapach Zonera. Wyjęła odznakę i uniosła ją w górę.

- Pewnie się domyślacie, że bryka jest moja - powiedziała, wskazując na samochód. - Ale możecie się nie domyślać, że temu, kto go dotknie, wyłupię ślepia.

- Laluniu! - obruszył się jakiś chuderlawy facet w wyblakłej koszulce, z błyszczącym srebrnym kolczykiem w uchu. - Pieprz się!

- Nie, dziękuję, ale miło, że zaproponowałeś. Szukam Tiny Cobb. Rozległ się chór gwizdów, pohukiwań i rechotów.

- Ta to dopiero jest niezła dupa!

- Na pewno uszczęśliwia ją ta opinia. Gdzie ją znaleźć? Wyblakła Koszulka wypiął pierś, dźgnął w stronę Eve palcem wskazującym i... miał wiele szczęścia, że jej nie dotknął.

- A ty za co chcesz ją zamknąć? To złota dziewczyna! Wara ci od niej. Haruje jak wół i pilnuje swojego nosa.

- Kto powiedział, że chcę ją zamknąć? Może mieć kłopoty, jeśli jesteś jej przyjacielem, to mi pomóż.

- O przyjaźni nic nie mówiłem. Powiedziałem tylko, że dziewczyna pilnuje swojego nosa. Ja też. I tobie też radzę to samo.

- Płacą mi za to, żebym wsadzała nos w cudze sprawy. Czy ty nie potrafisz odpowiedzieć na jedno proste pytanie? Jeszcze chwila, a zacznę się interesować tobą, nie Tiną.

- Wszyscy gliniarze są gówno warci. Eve pokazała w szerokim uśmiechu wszystkie zęby.

- Chcesz się przekonać?

Cherlak prychnął, zerknął przez ramię na kolegów, jakby chciał im zademonstrować, że nie ma się czego bać.

- Za gorąco - stwierdził wreszcie. - Zresztą Tina i tak się gdzieś wyniosła. A poza tym, co ja jestem, jej niańka? Siostra Tiny pracuje w spożywczaku, tam, naprzeciwko. Może coś będzie wiedziała.

- Zapytam. Łapy precz od bryki, panowie. Rzęch, bo rzęch, ale mój. Wraz z Peabody przeszły na drugą stronę ulicy. Eve doszła do wniosku, że rozochocone okrzyki i głośne zaproszenia do miłosnych igraszek były teraz kierowane właśnie do nich dwóch, ale puściła je mimo uszu. Chuderlawy kretyn w jednym miał niezaprzeczalną rację. Za gorąco. W sklepie od razu zwróciła uwagę na dziewczynę za kasą. Niewysoka, szczupła, miała oliwkową cerę i atramentowoczarne włosy upięte w przedziwną fryzurę ozdobioną fioletowymi frędzlami.

- Rozejrzę się - zaproponowała Peabody. - Może znajdę coś jadalnego.

- Idź. - Eve podeszła do lady i odczekała, aż poprzedni klient zapłaci za mleko w proszku i mikroskopijne pudełeczko słodziku.

- Co dla pani? - spytała ciemnoskóra sprzedawczyni bez większego zainteresowania.

- Szukam Tiny Cobb. Pani jest jej siostrą? Ciemne oczy zogromniały.

- Czego pani chce od Tiny?

- Porozmawiać z nią. - Eve wyjęła odznakę.

- Nie wiem, gdzie jest. Jeśli chciała się urwać na parę dni, to jej sprawa, dorosła jest.

- Jasne. - Po drodze Eve ściągnęła informacje na temat Tiny Cobb i dowiedziała się między innymi, że jej siostra ma na imię Essie. - Essie, zrób sobie przerwę.

- Nic z tego. Nie mogę. Jestem tu sama. Przez cały dzień.

- I na razie nie ma kupujących. Powiedziała ci, dokąd się wybiera?

- Nie. - Essie przysiadła na wysokim stołku. - Cholera jasna! Zawsze trzymała się z daleka od kłopotów. Całymi dniami sprząta po bogatych domach... Może po prostu chciała się urwać na trochę.

- Z oczu dziewczyny wyzierał strach. - Może gdzieś wyjechała.

- Planowała wyjazd?

- Ciągle coś planuje. Że jak tylko odłoży trochę gotówki, to zrobi to i tamto, i tysiąc innych rzeczy. Tylko na razie nie udało jej się na nic odłożyć. Nie wiem, gdzie jest. Nie wiem, co robić.

- Kiedy zniknęła?

- W sobotę. W soboty wieczorem zwykle gdzieś wychodzi, więc nie wraca do domu. Czasami nawet na noc. Czasami ja nie wracam... Jak się ma chłopaka, to się chce z nim pobyć, gdzieś wyjść, no nie?

- Jasne. Więc zniknęła w sobotę?

- Tak. W niedziele nie pracuje, więc co tam... Wiadomo. Ale nigdy nie przepadała tak bez słowa. Dzwoniłam dzisiaj do niej do pracy, powiedzieli mi, że nie przyszła. Pewnie narobiłam jej tyłów. Nie powinnam była dzwonić do niej do firmy.

- Nie zgłosiłaś jej zaginięcia?

- Cholera... Nie zgłasza się zaginięcia, bo ktoś nie wrócił do domu drugą noc. Nie zawraca się gliniarzom głowy takimi drobiazgami. Tutaj nie chodzi się na policję z byle czym.

- Wzięła jakieś swoje rzeczy?

- Nie wiem. Służbowy mundurek został, ale nie ma czarnych dżinsów i czerwonej koszulki. Aha, i nowych sandałów.

- Chcę się rozejrzeć w jej mieszkaniu.

- lina mnie zabije. - Essie wstukała w kasę łagodne tacos i pepsi, które Peabody położyła na ladzie. - A, cholera, niech będzie. Mogła powiedzieć, że gdzieś się wybiera. Ja bym jej tego nie zrobiła. Muszę zamknąć. Nie mogę zniknąć dłużej niż na kwadrans, inaczej wpadnę jak śliwka w...

- Będziemy się zwijać.

Mieszkanie Tiny składało się z dwóch mikroskopijnych pokoików; jeden z nich miał wnękę, która pełniła jednocześnie funkcję saloniku i kuchni. Zlew miał mniej więcej wymiary męskiej dłoni.

Zamiast filtrów w oknach były tylko zwykłe okiennice, które kompletnie nie chroniły ani przed ulicznym, ani powietrznym zgiełkiem.

W takim mieszkaniu człowiek żyje jak na stacji przeładunkowej.

Dwuosobowe siedzisko rozkładało się do spania, wystroju dopełniały staruteńki ekran oraz jedyna lampa w kształcie myszki, postaci ze starych filmów rysunkowych, najwyraźniej ocalała pamiątka z dzieciństwa.

Choć ciasne i biednie urządzone, mieszkanie było czyściuteńkie. I, co jeszcze dziwniejsze, pachniało kobiecością, podobnie jak zdominowane przez dziewczęta biuro podróży.

- Tu jest sypialnia - Essie wskazała drzwi. - Losowałyśmy pokoje, Tina miała więcej szczęścia: sypialnia przypadła jej, a ja mieszkam w saloniku. Trochę tu ciasno, więc jeśli któraś z nas ma chłopaka, to raczej idzie do niego.

- Tina ma chłopaka? - spytała Eve. Peabody poszła do łazienki.

- Jest jakiś nowy. Od dwóch tygodni. Nazywa się Bobby.

- Ten Bobby ma jakieś nazwisko?

- Pewnie tak. - Essie wzruszyła ramionami. - Ale ja go nie znam. Przypuszczam, że Tina świetnie się z nim bawi. Romantyczka z niej. Jak już się zakocha, to na zabój.

Eve rozglądała się po pokoju. Wąskie łóżko, starannie zasłane, komódka, maleńka jak dla dziecka, pewnie zabrana z domu rodzinnego. Na niej ozdobne pudełko i tani wazon ze sztucznymi różami. Eve uniosła wieko pudełka i usłyszała ciche tony pozytywki. W środku znajdowało się trochę taniej sztucznej biżuterii.

- Wszystkie ciuchy mamy wspólne - powiedziała Essie, gdy Peabody wsadziła głowę do ciasnej szafy.

- Gdzie poznała Bobby'ego? - spytała. Zostawiła w spokoju szafę i zajęła się łazienką.

- Nie wiem. Mieszkamy razem, ale staramy się nie robić tłoku, sama pani rozumie... Powiedziała mi tylko, że poznała nowego chłopaka i że jest naprawdę miły, a na dodatek niegłupi. Powiedziała, że bardzo dużo wie o książkach, zna się na sztuce i tak dalej. Podobało jej się to. Któregoś razu to się nawet umówili w galerii sztuki.

- A ty go nie widziałaś? - spytała Eve.

- Nie. Tina zawsze spotykała się z nim na mieście. Rzadko przyprowadzamy tutaj chłopaków. Trudno się dziwić, co nie? - Rozejrzała się po mieszkanku z beznadzieją osoby, która wie, że nic więcej nie da się zrobić. - Była z nim omówiona w sobotę wieczorem, po pracy. Chyba mieli iść do teatru albo coś w tym stylu. Nie wróciła na noc, więc pomyślałam, że została u niego. Nic wielkiego. Ale nigdy dotąd nie opuściła pracy i nigdy jeszcze się nie zdarzyło, żeby się tak długo nie odzywała, więc zaczynam się martwić.

- Może wypełnimy zgłoszenie? - Peabody wyszła z łazienki. - Zgłoszenie zaginięcia.

- Jak to, naprawdę? - Essie była coraz bardziej zdenerwowana. - Jak wróci cała w skowronkach i dowie się, że ją zgłosiłam na policję, to mi przez miesiąc nie da spokoju... Ale nie mówcie rodzicom, dobrze? - poprosiła po chwili. - Zmartwią się okropnie, zaraz tu przyjadą i będą urządzać sceny.

- Kontaktowałaś się z nimi? Może Tina pojechała do domu?

- Nie. To znaczy tak, sprawdzałam. Zadzwoniłam do nich, zapytałam, co słychać, i tak dalej. Mama kazała, żeby Tina też do niej zadzwoniła, bo lubi pogadać z obiema córkami. Więc wiem, że jej tam nie było. Mama by się wściekła, gdyby się dowiedziała, że Tina nocowała u jakiegoś chłopaka.

- Zajmiemy się tym - obiecała Eve. - Podaj wszystkie dane detektyw Peabody. - Jeszcze raz spojrzała na starannie zaścielone łóżko.

- Nie poszła na noc do chłopaka - stwierdziła Eve, gdy znalazły się na powrót w samochodzie. - Taka dziewczyna jak ona wróciłaby do domu, żeby się przebrać, włożyć kolczyki i wziąć szczoteczkę do zębów. Od ośmiu miesięcy nie opuściła ani jednego dnia pracy, a teraz nagle nie zjawiła się u Samanthy Gannon?

- Podejrzewasz ją o współudział?

Eve pomyślała o ciasnym, ale czystym i porządnym mieszkanku. O pudełku z pozytywką, w którym leżała garstka błyskotek.

- Nieumyślny. Wątpię natomiast, czy to samo można powiedzieć o Bob - bym.

- Ciężko będzie znaleźć tego Bobbiego. Bez nazwiska, bez rysopisu...

- Na pewno zostawił jakieś ślady. Sprawdź, czy po sobotniej nocy nie pojawiła się gdzieś w raportach jakaś kobieta o nieznanych personaliach. Do kostnicy i tak zajrzymy. Mam nadzieję, że jej tam nie znajdziemy.

- Chcesz taco?

Eve rozwinęła papier, ale po chwili doszła do wniosku, że jeśli będzie jednocześnie jadła i prowadziła, to do końca dnia będzie paradowała w bluzce poplamionej sosem. Włączyła autopilota, cofnęła fotel i wtedy już spokojnie zabrała się do taco. Odezwało się policyjne telełącze.

- Sprawdź, kto to - poleciła Eve z ustami pełnymi tajemniczego mięsa oraz pikantnego sosu, gwarantującego skuteczne czyszczenie zatok.

- Nadine Furst - oznajmiła Peabody.

- Przykra sprawa, właśnie wyszłam na lunch. - Eve pociągnęła solidny łyk pepsi. - Podsumujmy: sprzątaczka poznaje jakiegoś faceta imieniem Bobby, który zabiera ją do galerii sztuki oraz do teatru, ale nie zagląda do niej do domu i nie zadaje sobie trudu, żeby poznać jej siostrę. Dziewczyna znika, trzeci dzień nie ma jej w domu, nie przychodzi do pracy, ale ów tajemniczy chłopak nie dzwoni, nie zostawia informacji, nie wpadnie sprawdzić, co się z nią dzieje. Nic. Cisza.

- Nie ma takiej potrzeby, jeśli są razem.

- Fakt. Ale ta dziewczyna, która ścieli łóżko jak w klasztorze, nie zadzwoniła do pracy uprzedzić, że jest chora, nie dała znać siostrze, że miło spędza czas w miłosnym gniazdku, niepotrzebne jej ubrania na zmianę ani żadna damskie drobiazgi, które każda kobieta weźmie ze sobą na rozbieraną randkę. Innymi słowy: Tina ryzykuje utratę pracy, pozwala się martwić rodzinie i trzeci dzień chodzi w tym samym ubraniu? Nie przypuszczam.

- Twoim zdaniem dziewczyna jest martwa?

- Umiała wyłączyć alarm w domu Samanthy Gannon, a ktoś bardzo chciał tam wejść po cichu. Moim zdaniem, gdyby Tina żyła i miała się dobrze, na pewno obiłoby jej się o uszy coś z tej całej wrzawy, jaką media podniosły na temat ostatnich problemów znanej autorki Samanthy Gannon. Skontaktowałaby się przynajmniej z siostrą.

- Trzy kobiety o nieustalonej tożsamości w ciągu ostatnich siedemdziesięciu dwóch godzin - odraportowała Peabody. - Dwie starsze bezdomne, nienotowane. Trzecia wygląda jak przypalona grzanka, więc nie wiadomo kto to.

- Gdzie ją znaleźli?

- Na pustym parkingu. - Peabody czytała dane z monitora. - W Alphabet City. Około trzeciej nad ranem, z soboty na niedzielę. Została oblana benzyną... Jezu, najpierw pobita... a potem podpalona. Upiekła się, zanim wezwano pomoc. To wszystko.

- Kto się tym zajmuje?

- Zaraz... A! Nasz ulubiony kumpel Baxter, wspierany mądrością godnego podziwu Truehearta.

- To upraszcza sprawę. Połącz się z nim. Spytaj, czy mogliby spotkać się z nami w kostnicy.

Eve musiała odczekać swoje na korytarzu wyłożonym białymi kafelkami przed salą, w której szanowna pani Duluc kończyła przeprowadzać autopsję. Morris nigdy nie kazał jej czekać na korytarzu. I teraz też by nie czekała, gdyby nie to, że doktor Duluc zamknęła się od środka. Wreszcie zahuczał brzęczyk zwalniający zamek. Eve otworzyła drzwi jednym pchnięciem i wpadła do pomieszczenia. Mimo zapachu wszystkich środków dezynfekcyjnych potworny smród rozkładu zaszklił jej oczy. Stłumiła odruch wymiotny i przyjrzała się pani patolog.

W przeciwieństwie do Morrisa, mającego rozum i styl, doktor Duluc sprawiała wrażenie osoby z klapkami na oczach. Ubrana była w przezroczysty kombinezon ochronny, przez który wyraźnie dało się zobaczyć nieskazitelnie biały fartuch oraz bladozielone spodnie pracownika kostnicy. Okulary wisiały jej na szyi. Miała nie więcej niż metr sześćdziesiąt wzrostu, włosy schowane pod czepkiem, twarz złożoną głównie z szerokich płaszczyzn, skórę koloru pieczonych kasztanów i była klockowatej budowy, a jedyną jej pozytywną cechę - w oczach Eve - stanowiły dłonie. Wyglądały, jakby mogły zagrać na każdym pianinie, a tym bardziej z wielką wprawą pokroić każdego trupa. Porucznik Dallas wskazała brodą zakrytą postać, ułożoną na stole.

- To moja?

Głos pani Duluc zawsze sprawiał takie wrażenie, jakby tej kobiecie utknął w gardle łyk jakiegoś gęstego płynu.

- Powiedziałam pani, że prześlę informacje jak najszybciej. - Podeszła zlewu i zaczęła myć ręce. - Nie lubię być popędzana, pani porucznik.

- Sprawdziła ją pani na obecność toksyn?

- Czy pani ma jakieś trudności ze zrozumieniem moich słów?

- Nie, skąd, rozumiem doskonale. Zdaję sobie sprawę, że traktuje mnie pani z niechęcią, ponieważ naskoczyłam na panią dziś rano. Będzie pani musiała się z tym pogodzić, ponieważ jej wszystko jedno, czy jesteśmy na siebie złe czy nie. - Podeszła do stołu. - Jeśli o nią chodzi, im szybciej osiągniemy porozumienie, tym lepiej.

- Pani teorie wysnute na podstawie stanu miejsca zbrodni okazały się trafne. Jedna rana, jedno cięcie szyi ostrym narzędziem, na przykład sztyletem. Nie ma żadnych śladów walki ani użycia przemocy. Brak też jakichkolwiek oznak, by została zgwałcona, a nawet więcej, brak śladów jakichkolwiek kontaktów seksualnych w krótkim czasie przed śmiercią. Dość wysokie stężenie alkoholu we krwi. Powiedziałabym, że wypiła cztery martini z wódką i oliwkami. Żadnych nielegalnych używek. Ostatni posiłek to zielona sałata z sosem cytrynowym, zjedzona jakieś pięć godzin przed zgonem.

- Czy zgadza się pani z domysłem, że napastnik zaatakował ją od tyłu?

- Sądząc po umiejscowieniu rany, tak. Biorąc pod uwagę jej wzrost, zaryzykowałabym stwierdzenie, że zabójca miał jakieś sto osiemdziesiąt centymetrów. Czyli przeciętnego wzrostu mężczyzna lub wysoka kobieta. Wszystko to będzie w moim oficjalnym raporcie, przekazanym pani wydziałowi we właściwej formie. Ta sprawa nie jest priorytetowa, porucznik Dallas, a my tutaj nie wiemy, w co najpierw ręce włożyć.

- Wszystkie sprawy są priorytetowe. Dostała pani kobietę o nieustalonej tożsamości. Spalona na grzankę, przywieziona z Alphabet City. Doktor Duluc westchnęła ciężko.

- Nie mam w grafiku ofiary pożaru.

- Ktoś musi ją mieć. Muszę zobaczyć ciało i sprawdzić dane.

- Wobec tego proszę podać numer sprawy któremuś z pomocników. Ja mam inne zajęcia.

- Nie prowadzę tej sprawy.

- Więc nie ma pani powodu oglądać ciała czy sprawdzać danych. Chciała odejść, ale Eve chwyciła ją za ramię.

- Chyba nie do końca się pani orientuje, jak się to wszystko kręci, pani doktor. Jestem porucznikiem z wydziału zabójstw i wolno mi oglądać każde ciało, jakie mam ochotę zobaczyć. Tak się złożyło, że detektyw Baxter, który prowadzi tę sprawę, jest tu ze mną umówiony. A ja uważam, że nasze sprawy mogą się zazębiać. Jeżeli będzie mnie pani dalej wkurzała, to przysięgam, wpadnie pani po uszy.

- Nie podoba mi się pani zachowanie.

- Ojej. Jestem pod wrażeniem. Niech pani mi znajdzie tę kobietę. Duluc oswobodziła ramię i podeszła do pulpitu. Załogowała się i wywołała najnowsze dane.

- Niezidentyfikowana kobieta, spalona, znajduje się w sekcji C, w pokoju trzecim, odpowiedzialny: Foster. Nie została jeszcze zbadana. Nawał pracy.

- Załatwi mi pani pozwolenie na wejście?

- Już to zrobiłam. Zechce mi pani wybaczyć.

- Nie ma sprawy. - Eve ruszyła do drzwi.

Okazuje się, że w kostnicy sztywniaki znajdują się nie tylko w lodówkach i na stołach. Skręciła do sekcji C, pchnęła drzwi pokoju czwartego. Zamknięte.

- Cholera jasna! - Obróciła się na pięcie i zlokalizowała jakiegoś pracownika drzemiącego na plastikowym krześle. - Hej, panie! - Chcę tu wejść. Dlaczego jest zamknięte?

- Przez tę Duluc. - Mężczyzna ziewnął szeroko. - Wszystko każe zamykać. Aż dziw bierze, że automaty z przekąskami nie są zabezpieczone ładunkami wybuchowymi. - Przeciągnął się, strzelając stawami. - Porucznik Dallas, tak?

- Zgadza się.

- No to chodźmy. Zrobiłem sobie przerwę, bo jestem dzisiaj na dwie zmiany. Do kogo pani przyszła?

- Do NN.

- Ach, nasza mała Nomen Nescio... Pod moją opieką.

- Pan jest Foster?

- Jam jest. Właśnie zszedłem ze zgonów z przyczyn naturalnych. Tam miałem faceta, który skończył sto sześć lat. Drugie serduszko wysiadło mu w czasie snu. Niezły sposób na zejście z tego padołu, skoro już trzeba. - Otworzył drzwi i wpuścił Eve do środka. - W przeciwieństwie do tego - dodał, wskazując zwęglone szczątki na stole. - Myślałem, że tę sprawę prowadzi Baxter.

- I słusznie. Ale może być powiązana z moją. Baxter jest w drodze.

- Jeśli o mnie chodzi, wszystko w porządku. Jeszcze się do niej nie wziąłem. - Wywołał odpowiedni plik i przejrzał go, wkładając kombinezon. - Przywieźli ją w niedzielę, a ja miałem wolne. Odległe wspomnienie! A wy miewacie wolne niedziele?

- Zdarzają się.

- Marzy mi się, żeby pospać sobie w niedzielę rano... przespać całą sobotnią noc i jeszcze w niedzielę do południa... Ale potem i tak będzie poniedziałek. - Włożył czepek. - Od poniedziałku rano nie mam kiedy się podrapać. Baxter nie dawał znać, żeby ta mała pasowała komuś do opisu jakiejś zaginionej osoby. - Zerknął w stronę ciała wyciągniętego na stole. - Odcisków palców oczywiście nie da się zdjąć. Zęby można sprawdzić, niech poszukają.

- Co wiemy? Wywołał na ekran monitora więcej danych.

- Kobieta, pomiędzy dwudziestym trzecim a dwudziestym piątym rokiem życia. Sto pięćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, sześćdziesiąt kilogramów wagi. Z wirtualnej rekonstrukcji to właściwie wszystko, co na razie wyciągnęliśmy. Wstępne dane.

- Ma pan czas teraz się nią zająć?

- Jasne. Tylko się rozkręcę.

- Napije się pan kawy? Spojrzał na porucznik Dallas z uwielbieniem.

- Królestwo za kawę. Eve gestem zatrzymała Peabody i sama poszła do automatu. Zamówiła trzy duże czarne.

- Kochanie moje najdroższe, nie możemy się tak spotykać - rozległo się za jej plecami. Nawet się nie odwróciła.

- Pocałuj mnie, gdzie chcesz, Baxter.

- Robię to we śnie noc w noc. Daj tę kawę. Pamiętając, że zjawili się tutaj na jej prośbę, Eve zaprogramowała automat na czwarty kubek.

- A ty co, Trueheart? - zapytała.

- Jeśli to pani porucznik nie sprawi różnicy, najchętniej napój cytrynowy. Dziękuję. Wyglądał na takiego, co lubi napój cytrynowy. Włosy starannie przycięte, chłopięca twarz. Peabody nazywała go „śliczniutki” i trudno się było z nią nie zgodzić. Na wskroś amerykański złoty chłopak, przystojny jak z żurnala... cokolwiek to miało znaczyć, i pachnący latem.

Przy nim Baxter wydawał się jeszcze bardziej śliski, gładki i zamknięty w sobie. Owszem, przystojny, ale z charakterem. Lubił nienagannie skrojone garnitury i kobiety o bujnych kształtach. Obaj byli dobrymi gliniarzami. A przydzielenie poważnego Truehearta do przemądrzałego Baxtera było jednym z najlepszych posunięć Eve.

- Za zmarłych - wzniósł toast Baxter, stukając lekko swoim kubkiem o kubek Eve. - Czego chcesz od naszej nieznajomej?

- Może być związana z jedną z moich. Foster właśnie pracuje nad waszą NN.

- Pomogę, pani porucznik. - Trueheart wyjął jej z ręki napój cytrynowy i jedną kawę. W drodze do sekcji C Eve streściła kolegom swoją sprawę.

- Na razie się nie dowiemy, czy to twoja sprzątaczka, ale jedno wiemy na pewno: nie miała lekkiej śmierci. Ma zgruchotaną czaszkę, połamane kości... Można założyć, że kiedy morderca ją podpalił, była martwa albo przynajmniej nieprzytomna. Na jej szczęście. Usmażyła się całkowicie. Szukaliśmy jej już w wydziale osób zaginionych i nic tam nie znaleźliśmy. Cały dzień wy­pytywaliśmy w okolicy, nikt nic nie widział ani nie słyszał. Facet, który wezwał policję, zobaczył przez okno ogień, ale nie wiedział nawet, co się pali. Twierdzi, że nie mógł spać, bo było mu za gorąco, więc wyszedł posiedzieć na schodach przeciwpożarowych. Zobaczył płomienie, więc zadzwonił po pomoc. Wezwanie przyszło o trzeciej szesnaście. Straż pożarna zjawiła się na miejscu o trzeciej dwadzieścia... trzeba przyznać, że mieli niezły czas. Dziewczyna jeszcze się wtedy paliła.

- Podpalił ją pewnie niewiele wcześniej. Gdy weszli do sali, Foster podniósł na nich oczy.

- Dziękuję pani porucznik, proszę postawić na biurku, dobrze? Cześć, Bax, jak leci?

- Powolutku. Foster nadal badał ciało.

- Złamany palec wskazujący prawej ręki. To stare złamanie, z dzieciństwu, Między piątym a siódmym rokiem życia. Już zeskanowałem zęby. Przesłałem obraz do ogólnopaństwowej bazy danych. A tu co mamy? Urazy czaszki? Eve pokiwała wolno głową, podeszła bliżej.

- Bardzo ciężkie urazy - ciągnął Foster. - Zadane tępym narzędziem. Może pałką, może rurą... Kości czaszki pokruszone. Połamane trzy żebra, piszczel, żuchwa. Ktoś się znęcał nad tą dziewczyną. Zanim oblał ją benzyną, była martwa. Chociaż tyle szczęścia w nieszczęściu.

- Nie zabił jej tam, gdzie ją podpalił - zauważył Baxter. - Znaleźliśmy ślady krwi na ulicy. Niewiele ich było, więc pobił ją gdzie indziej. Krwawiła na pewno bardzo mocno.

- Sądząc po rodzaju złamań... chodźcie, tu będzie dobrze widać. - Foster skinął w stronę ekranu, gdzie widniał obraz z zaznaczonymi na czerwono i niebiesko uszkodzeniami ciała. - Sądząc z kąta złamania kości, najpierw uderzył ją w nogi. Wtedy stała. Kiedy się przewróciła, zaczął ją okładać po żebrach, po twarzy. Najmocniejsze uderzenie w głowę zakończyło sprawę. Dziewczyna pewnie i tak była już nieprzytomna. Próbowała uciekać. Czołgała się? Krzyczała, płakała, wyła z bólu.

- Żeby nie uciekła - powiedziała Eve cicho - najpierw połamał jej nogi. Nie obchodziło go, że będzie krzyczała. W przeciwnym razie najpierw uderzyłby w głowę. To jest sfingowane zabójstwo w afekcie. Ma wyglądać na zabójstwo w afekcie, ale tak nie było. To morderstwo z zimną krwią. Znalazł sobie jakieś miejsce, gdzie jej krzyki nie miały żadnego znaczenia. Dokładnie osłonięte porządnymi filtrami. No i musiał ją tu przywieźć prywatnym pojazdem. Baza pisnęła zaczepnie i wszyscy się do niej odwrócili.

- Znaleźli ją - mruknął Baxter i razem podeszli do monitora. - Jej szukasz?

- Tak. - Eve odstawiła kawę. Ze zdjęcia patrzyła na nich uśmiechnięta Tina Cobb.

21

Zarezerwuj nam salkę konferencyjną. Chcę pogadać z Baxterem i Trueheartem, jak wrócą od Essie Cobb. - Weszła do windy w centrali na poziomie garażu.

- To na pewno ten sam zabójca - uznała Peabody.

- Nic nie jest pewne. Sprawdzimy każdą możliwość. Ujmiesz wszystkie aktualne informacje w raporcie i wyślesz do Miry, niech zrobi profil przestępcy.

- Chcesz z nią pogadać?

Przyjechała winda. Wysypali się z niej mundurowi i cywile. Musiały się odsunąć, żeby ich wszystkich przepuścić, ale w końcu ludzki strumień wysechł i mogły wsiąść. Doktor Charlotte Mira była najlepszym psychologiem behawioralnym w mieście, a może i na całym wschodnim wybrzeżu. Ale na konsultacje jeszcze nie nadszedł czas.

- Później.

Winda zatrzymała się ponownie. Tym razem porucznik Dallas i Peabody, nie bez trudu torując sobie drogę przez tłum, wyszły na korytarz. Lepiej było skorzystać z ruchomego chodnika, niż dalej znosić nieunikniony w windzie latem zaduch spoconych ludzkich ciał.

- Najpierw złożymy do kupki wszystko, co mamy, przelecimy standardowe procedury, pogadamy z Baxterem i Trueheartem. Musimy mieć oko na Samanthę Gannon i zajrzeć do klubu.

- Sporo roboty. - Peabody wdzięczna była w duchu za przystanek w centrali, bo buty zaczynały dotkliwie ją uwierać.

- Znajdź nam jakieś wolne miejsce - zarządziła Eve. Już szła kolejnym korytarzem. Nagle stanęła jak wryta. Na ławce przed wydziałem zabójstw czekała Samantha Gannon. Obok niej przysiadła Nadine Furst - w pełnym wizyjnym makijażu, rozmowna i nadskakująca, gotowa do wystąpienia przed kamerą.

- Cholera - szepnęła Eve. Tym razem nie było w tym słowie dużo złości. Głównie rezygnacja. Nadine odgarnęła do tyłu blond pasemka i powitała obie policjantki kocim uśmiechem.

- Pani porucznik Dallas! O, Peabody, ależ ty dzisiaj wyglądasz! Świetne buty!

- Dzięki. - Postanowiła je spalić przy pierwszej okazji.

- Nie powinnaś się wdzięczyć gdzieś przed jakimś obiektywem? - spytała Eve.

- Moja praca nie polega tylko na występowaniu przed kamerą. Właśnie przeprowadziłam wywiad z Samanthą. Kilka słów komentarza na temat postępów w śledztwie przyda się jako wstępniak do programu.

- Wyłącz nagrywanie. Nadine westchnęła tylko pro forma i wyłączyła magnetofon umieszczony w klapie żakietu.

- Straszna z niej formalistka - zwróciła się do Samanthy. - Dziękuję, że znalazłaś dla mnie czas. I jeszcze raz przyjmij moje kondolencje. Samanthą uśmiechnęła się blado.

- Porucznik Dallas, możemy zamienić słówko?

- Peabody, zaprowadź panią Gannon do nory. Zaraz tam przyjdę. - Ew odczekała, aż obie odejdą, poczym zmierzyła Nadine morderczym spojrzeniem.

- Spokojnie! - Dziennikarka uniosła dłonie obronnym gestem. - Ja tylko robię swoje.

- Ja też.

- Kochana, Gannon to gorący temat. Jej książka robi furorę. Ktoś na kanwie tej historii wymyślił zabawę i teraz na każdej imprezie wszyscy zgadują, gdzie są diamenty. A teraz jeszcze doszło do tego morderstwo. Przebojowa historia! Miałam sobie wziąć trochę wolnego, wyjechać na trzy dni do Vineyard, od jutra. Naturalnie Wszystko odwołałam!

- Miałaś zamiar zbierać winogrona?

- Raczej popijać wino. W Martha's Vineyard, kochana. Chciałam wyjechać z miasta, uciec trochę od tego żaru. Marzyły mi się piękna plaża i drinki przeznaczone dla dorosłych oraz parada opalonych, dobrze zbudowanych facetów. Dlatego rozumiesz chyba, że mam nadzieję na parę słów w związku z tą najnowszą historią.

- Nie mogę ci powiedzieć nic ponad to, co i tak już wiesz z mediów. Śledztwo w toku, bierzemy pod uwagę wszystkie możliwości i tak dalej. Takie są fakty, Nadine. Po prostu tak już jest.

- No cóż, tego się obawiałam. Zawsze pozostaje mi hologram... mogę sobie nastawić na Vineyard i spędzić godzinę w świecie wyobraźni. - Westchnęła ciężko. - Będę się kręcić w pobliżu - dorzuciła i odeszła.

Za łatwo się poddała, uznała Eve.

Myślała o tym intensywnie, idąc w stronę pomieszczenia, które policjanci nazywali norą. Był to większy pokój przeznaczony na spokojne zjedzenie śniadania i nieformalne rozmowy. Stało tam kilka stolików, jakaś wiekowa, zapadająca się wersalka, kilka automatów. Eve znalazła parę żetonów, zamówiła dużą butelkę wody.

- Twój wybór padł na aquafree, naturalną wodę źródlaną w butelce półtoralitrowej, aquafree jest pozyskiwana i rozlewana do butelek w dziewiczych górach...

- Rany, skończ z tą reklamą i dawaj te cholerną wodę! - Wyrżnęła pięścią w maszynę.

- Wykroczenie przeciwko kodeksowi miejskiemu, artykuł 20613 - A. Używanie środków przymusu lub wandalizm w stosunku do automatu sprzedającego może pociągnąć za sobą karę grzywny i/lub więzienia.

W chwili gdy Eve cofnęła się, by wymierzyć maszynie porządnego kopniaka, pojawiła się za nią Peabody.

- Nie! - krzyknęła. - Zostaw ją w spokoju. Idź, usiądź, przyniosę ci tę wodę.

- Człowiek nie może się napić, jeśli nie wysłucha kazania. - Eve usiadła obok Samanthy. - Przepraszam.

- Nie ma za co. Wściec się można, zanim wyrecytują całą listę składników, półproduktów, wartość kaloryczną i całą resztę. Zwłaszcza jak się zamówi batonik albo ciastko.

- Właśnie! - Wreszcie ktoś, kto się zna na rzeczy, pomyślała Eve.

- Zadziera ze wszystkimi automatami w mieście - odezwała się Peabody.

- Oto woda, pani porucznik.

- Może zostaniesz ich obrońcą? - Eve otworzyła butelkę i wypiła długi łyk. - Cieszę się, że pani przyszła - zwróciła się do Samanthy Gannon. - Właśnie mieliśmy się z panią skontaktować i umówić, więc świetnie się złożyło.

- Proszę mi mówić po imieniu, dobrze? Miałam nadzieję, że już się czegoś dowiem. A przy okazji... czy powinnam była nie rozmawiać z tą dziennikarką?

- Żyjemy w wolnym kraju, mamy wolne media... - Eve wzruszyła ramionami. - Ta akurat jest całkiem przyzwoita. Jak długo chce pani mieszkać w hotelu? - Zmieniła temat.

- Dokładnie nie wiem, ale jeszcze jakiś czas. Chciałabym... Zamierzam zlecić sprzątnięcie domu jakiejś specjalistycznej firmie. Słyszałam, że są takie, które zajmują się miejscami zbrodni. To znaczy, sprzątaniem miejsca zbrodni. Nie wrócę do domu, póki nie usuną wszystkich śladów. Wiem, że to tchórzostwo...

- Nie tchórzostwo, tylko zdrowy rozsądek. - Eve przyjrzała się uważniej Samanthcie Gannon. Wyglądała na osobę zmęczoną, ale niegłupią. - Mogę ci zapewnić ochronę policyjną na krótki czas. Zastanów się nad wynajęciem prywatnej firmy.

- Czyli to nie było zwykłe włamanie. Uważa pani, że morderca Andrei chciał zabić mnie?

- Uważam, że nie ma sensu ryzykować. Poza tym dziennikarze niedługo cię znajdą i nie dadzą ci spokoju. A nie wszyscy są tak uprzejmi jak Nadine.

- Chyba ma pani rację. Dobrze, rozejrzę się w firmach ochroniarskich. Dziadkowie są bardzo zdenerwowani. Uspokajałam ich, jak mogłam, ale... O rany, proszę im nie mówić o ochronie, dobrze? Jeśli to wyjdzie na jaw, będzie jeszcze gorzej. Na razie są przekonani, że mordercy chodziło o Andreę...

- Spojrzała Eve prosto w oczy. - Miałam czas pomyśleć. Nocą miałam bardzo dużo czasu. Doszłam do wniosku, że to nieprawda. Pani też tak sądzi.

- Rzeczywiście. Samantho, kobieta, która sprzątała twój dom, została zamordowana.

- Jak to? Przecież jeszcze nikogo nie wynajęłam.

- Mówię o tej, która przychodziła dwa razy w miesiącu. Zatrudniona przez „Maid in New York”. Tina Cobb.

- Nie żyje?! Zamordowana? Jak Andrea?

- Znałaś Tinę trochę bliżej, niż znałabyś każdą inną sprzątaczkę? Zdarzyło wam się pogadać? Samantha odruchowo sięgnęła po butelkę z wodą, przełknęła kilka dużych łyków.

- Nie wiem... Nie mogę... Jak to możliwe...? Przed chwilą rozmawiałam o niej z Nadine...

- Co jej powiedziałaś?

- Właściwie tylko wspomniałam. Nawet nie wymieniłam jej imienia, po prostu akurat w czasie rozmowy przypomniało mi się, że nie odwołałam sprzątania w tym tygodniu. Nic dziwnego, że Nadine tak łatwo odpuściła. Miała w odwodzie świeży trop.

- Znałaś tę dziewczynę?

- Właściwie nie... - Spostrzegła, że trzyma w ręku butelkę Eve. - Ojej, przepraszam, niechcący... - Odstawiła ją na stół.

- Nie ma o czym mówić. Znałaś Tinę?

- Widywałyśmy się, w końcu przychodziła do mnie... to znaczy, do mojego domu... sprzątać. - Potarła czoło. - Muszę wstać na chwilę.

- Jasne. Samantha obeszła pokój dookoła, raz, potem drugi.

- Myśli - mruknęła Peabody. - Bierze się w garść.

- Twarda sztuka. Tym lepiej dla nas.

Po drugiej turze Samantha podeszła do automatu, zamówiła wodę, cierpliwie odczekała, aż maszyna skończy wykład i wypluje butelkę. Wróciła do stołu i usiadła. Napiła się i dopiero wtedy znów popatrzyła na Eve.

- Musiałam się uspokoić.

- Jeśli potrzebujesz więcej czasu, nie ma sprawy.

- Nie, nie. Już chyba w porządku. - Samantha zastanowiła się chwilę. - Zawsze wydawała mi się taka... krucha. Tina. Młodziutka i drobna. Chociaż kiedy teraz o tym myślę, to podejrzewam, że nie była dużo młodsza ani mniejsza ode mnie. Zawsze mnie zdumiewało, jak fantastycznie sobie radzi z taką ciężką pracą. Zwykle na czas, kiedy u mnie pracowała, umawiałam się na mieście albo uciekałam do gabinetu. - Odchrząknęła. - Pochodzę z dobrze sytuowanej rodziny. Nie sypiałam na pieniądzach, ale też nigdy mi ich nie brakowało. I zawsze mieliśmy jakąś pomoc domową. Tylko że tutaj... To jest mój własny dom, mój azyl... Czułam się trochę nieswojo, że ktoś się po nim krząta, nawet jeśli tylko dwa razy na miesiąc. - Przeciągnęła rękami po włosach. - No tak, ale to bez znaczenia.

- Niezupełnie. - Peabody podsunęła dziewczynie butelkę, bo wydawało jej się, że Samantha powinna się jeszcze napić. - Daje nam pojęcie o waszych stosunkach.

- Po prostu schodziłam jej z drogi. Była bardzo miła i rewelacyjnie sprzątania. Zamieniłyśmy czasem dwa słowa, ale najczęściej obie brałyśmy się do pracy. Czy ona zginęła dlatego, że bywała w moim domu?

- Sprawdzamy to - powiedziała Eve. - Mówiłaś, że sprzątaczka znała kody dostępu do alarmu.

- Tak. Ta firma ma koncesję. I cieszy się doskonałą reputacją. Ich pracownicy są bardzo starannie sprawdzani. Aż do przesady. Ja bym nie chciała przechodzić przez takie eliminacje. Ale w mojej sytuacji usługi proponowane przez „Maid in New York” to bardzo wygodne rozwiązanie. Nie zawsze mogłam być w domu, żeby wpuścić sprzątaczkę, więc kiedy mnie nie było, wychodziłam sama. - Samantha umilkła. - Rozumiem. Została zabita, bo wiedziała, jak się dostać do mojego domu.

- Jestem o tym przekonana. Czy wspomniała kiedyś o swoim chłopaku?

- Nie. Nie rozmawiałyśmy na tematy osobiste. Byłyśmy dla siebie miłe, ale nic więcej.

- Czy kiedykolwiek kogoś ze sobą przyprowadziła? Czy ktoś pomagał jej w pracy?

- Nie. Co kwartał przychodzi cała ekipa, to ustalone z firmą. A co dwa tygodnie tylko jedna osoba. Więcej pomocy nie potrzebuję. Mieszkam sama, a na dodatek mam taką samą obsesję na punkcie porządku, jak moja babcia. Tak mówi mama.

- Zauważyła pani, żeby ktoś ją kiedyś przywiózł albo odebrał?

- Nie. Mam wrażenie, że przyjeżdżała autobusem. Raz się spóźniła, przepraszała, że autobus utknął w korku. Nie powiedziała mi pani, jak zginęła. Tak jak Andrea?

- Nie.

- Mimo wszystko widzi pani jakieś powiązanie. Musi jakieś być. Takie zbiegi okoliczności się nie zdarzają.

- Robimy, co możemy.

- Zawsze chciałam napisać książkę o tych zaginionych brylantach. Zawsze. Błagałam dziadków, żeby mi opowiadali tę historię ciągle od nowa, zamęczałam ich przy każdej okazji. Aż nauczyłam się jej na pamięć, ze wszystkimi szczegółami. Wyobrażałam sobie, jak się poznali, widziałam ich przy kuchennym stole, na którym lśniły drogocenne kamienie. Cieszyłam się, że wygrali, osiągnęli cel, pokonali najróżniejsze przeszkody i żyli tak, jak chcieli. A to jest największy sukces, prawda?

- Tak. - Eve pomyślała o swojej odznace. I o imperium Roarke'a. - To prawda.

- Ten złodziej, łotr... chyba można go tak nazwać, Alex Crew, był mordercą. Zabił dla tych maleńkich błyszczących kamyczków. Zrobił to po prostu dlatego, że mógł. A także po to, żeby zdobyć brylanty. Zabiłby moją babkę, gdyby nie okazała się silna i mądra. Zawsze byłam z niej dumna, między innymi dlatego chciałam opublikować tę historię. Zrobiłam to. I już dwie osoby straciły życie.

- Nie jesteś za to odpowiedzialna.

- Powtarzam to sobie do znudzenia. Niby rozumiem, że nie ma tu mojej winy. Ale nie czuję się z tym najlepiej. Chociaż gdy patrzę na to, co się teraz dzieje, palce mnie świerzbią, żeby wszystko opisać. Już sama nie wiem, kim jestem.

- Wygląda na to, że pisarką - stwierdziła Peabody spokojnie. Samantha uśmiechnęła się lekko.

- Chyba tak. Zrobiłam listę osób, z którymi rozmawiałam o książce. Ludzi, którzy twierdzili, że znali mojego pradziadka. Opisałam kilka dziwnych rozmów z czytelnikami. - Wyjęła dysk z torebki. Z tej ogromnej, na którą Eve zwróciła uwagę dzień wcześniej. - Może coś z tego się przyda.

- Wszystko może się przydać. Czy Tina Cobb wiedziała, że wyjechałaś?

- Zawiadomiłam firmę, oczywiście. Aha, teraz sobie przypominam: powiedziałam Tinie, że wyjeżdżam, pytałam, czyby mi podlewała kwiatki i karmiła rybki. Nie byłam wtedy pewna, czy Andrea będzie mogła się tym zająć, bo dopiero dosłownie na dwa dni przed wyjazdem dowiedziałam się, że u mnie zamieszka.

- Dała pani znać firmie, że w domu ktoś będzie?

- Nie, szczerze mówiąc, jakoś mi to umknęło. Ostatnie dni przed wyjazdem miałam mnóstwo spraw na głowie. Spotkania z mediami, pakowanie, wywiady holograficzne... Eve podniosła się i wyciągnęła rękę.

- Dziękuję, że przyszłaś. Detektyw Peabody załatwi ci jakiś transport do hotelu.

- Nie powiedziała mi pani, jak zginęła Tina Cobb.

- Rzeczywiście, nie powiedziałam. Będziemy w kontakcie. Samantha patrzyła za odchodzącą.

- Założę się, że porucznik Dallas zawsze wygrywa. Nie mylę się, prawda?

- Nigdy się nie poddaje. A to w sumie na jedno wychodzi.

Eve usiadła przy biurku, wprowadziła dane dotyczące Cobb, zaktualizowała pliki na temat zabójstwa Jacobs.

- Komputer, zanalizuj dane dwóch bieżących spraw i oblicz, jakie jest prawdopodobieństwo, że Andrea Jacobs i Tina Cobb zostały zabite przez te samą osobę.

- Analiza w toku.

Zostawiła pracujący komputer w spokoju, wstała, podeszła do symbolicznego okna. Ruch powietrzny był względnie nieduży. O tej porze roku turyści woleli inne atrakcje od parującego Manhattanu. I trudno się dziwić. Tylko ludzie, którzy naprawdę musieli, zwijali się jak te pracowite pszczółki. Nie daleko przemknął tramwaj powietrzny - więcej niż połowa miejsc świeciła pustkami.

Tina Cobb jeździła autobusem. Tramwaj powietrzny byłby znacznie szybszy, ale też droższy. Tina nie szastała pieniędzmi. Oszczędzała na inne życie, którego już nie zazna.

- Analiza ukończona. Prawdopodobieństwo, że Andrea Jacobs oraz Tina Cobb zostały zamordowane przez tę samą osobę lub osoby, wynosi siedemdziesiąt osiem, przecinek osiem dziesiątych procent. Dość wysoki szacunek, pomyślała Eve, zwłaszcza przy normalnych u komputera ograniczeniach. Maszyna opiera się jedynie na analizie zaprogramowanych czynników, wykorzystuje metodologię, włącza dane na temat lokalizacji miejsca zbrodni. Komputer nie patrzy oczami człowieka, nie czuje. Dźwięczne piknięcie zasygnalizowało nadejście pliku informacji. Technicy narzucili niezłe tempo. Eve usiadła do czytania raportu. Odciski palców - wyłącznie Gannon, Jacobs i Cobb. Żadnych innych. Próbki włosów pasowały do Gannon i ofiary. Dziwne, nie było włosów Cobb. Morderca doskonale się zabezpieczył - oczywiście. Zakrył dłonie, stopy aż włosy, więc niezależnie od tego, czy planował zbrodnię, stanowczo nie miał zamiaru zostawić po sobie jakichkolwiek śladów. Gdyby nie pojawiła się Andrea Jacobs, przeszukałby cały dom i zniknąłby jak duch. Nikt by się niczego nie domyślił.

Zadzwoniła do „Maid in New York” i wypytała o interesujące ją szczegóły. Kiedy weszła Peabody, Eve akurat kończyła wprowadzanie informacji do pliku.

- Kwartalne sprzątanie u Gannon odbyło się mniej więcej miesiąc temu - oznajmiła Eve. - Czy ty wiesz, że oni wchodzą do domu klienta w rękawiczkach i ochraniaczach na włosy? Mało tego, mają gogle i kombinezony. Niby zwykłe sprzątanie... Wyglądają chyba jak nasi technicy. Dosłownie sterylizują dom od piwnic po dach.

- Może byśmy sobie z MacNabem fundnęli taki luksus od czasu do czasu...? Jak się przeprowadzimy do nowego mieszkania, to dobrze by było wysterylizować je ze trzy czy cztery razy do roku. Powiem ci szczerze, czasami potrafimy nieźle nabałaganić... rozumiesz, jak sobie pozwolimy na trochę większe bara bara...

- Zamknij się. Bardzo uprzejmie cię proszę. Nie denerwuj mnie.

- Nie odezwałam się jednym słowem na temat seksu albo MacNaba przez calutki dzień. Już był najwyższy czas.

- Zanim wtrąciłaś się ze swoim większym bara bara, usiłowałam ci powiedzieć, że dom Samanthy Gannon został przed miesiącem wypolerowany od góry do dołu i nic się od tego czasu nie zmieniło. Są tam odciski palców tylko trzech osób: właścicielki, sprzątaczki oraz Jacobs. Morderca, zanim wszedł, zabezpieczył się na wszelkie możliwe sposoby. Jest wyjątkowo ostrożny. Nawet skrupulatny. Tyle tylko, że niepotrzebnie zabił Andreę Jacobs. Chociaż, możemy założyć, taki był jego cel. Ale przyjmijmy, że nie. Co z tego wnioskujesz?

- Najprawdopodobniej nie znał osobiście ani ofiary, ani Samanthy Gannon. Nie znał układów między nimi. Wiedział, że Gannon wyjechała z miasta. Mógł uzyskać tę informację od sprzątaczki albo choćby z mediów. Natomiast nie wiedział, że Andrea Jacobs będzie tam mieszkała pod nieobecność właścicielki. Nie wiedziała o tym także sprzątaczka, bo Gannon nie zawiadomiła firmy.

- Czyli nie jest z bliskiego kręgu znajomych Samanthy i Andrei. Wobec czego musimy się dowiedzieć, co jeszcze łączy Cobb, Gannon i Jacobs.

- Baxter i Trueheart już wrócili. Sala numer trzy jest do dyspozycji.

- Bierzmy się do roboty.

Powiesiła na tablicy zdjęcia miejsca zbrodni, ofiary, kopie raportów oraz wykres czasowy dotyczący sprawy Jacobs, czyli tej, nad którą pracowała.

Spokojnie odczekała, aż Baxter zrobi to samo z dokumentami swojej sprawy, Programując automat wydający lurowatą kawę, zastanawiała się, jak poprowadzić spotkanie.

Może nie była najtaktowniejszą osobą na świecie, ale też nie lubiła siedzieć nikomu na karku.

Sprawa Cobb należała do Baxtera. Fakt, że Eve była wyższa od niego stopniem, nie upoważniał jej, w jej mniemaniu, do tego, by mu tę sprawę odbierać.

Oparła się biodrem o stół konferencyjny, bo nie bardzo potrafiła się zdecydować, czy ma stać, czy raczej siedzieć.

- Dowiedzieliście się czegoś więcej od siostry ofiary? Baxter pokręcił głową.

- Jakiś czas zajęło nam przekonanie jej, żeby nie jechała do kostnicy. Nie ma sensu pokazywać dziewczynie zwłok. Nie miała do powiedzenia nic ponad to, co wam powiedziała. Wybiera się do rodziców. Zaproponowaliśmy jej, że my ich zawiadomimy, a przynajmniej z nią pojedziemy, ale zdecydowała, że chce to zrobić sama. Że łatwiej będzie im się pogodzić z tym, co zaszło, jeśli ona im o wszystkim powie. Bobbiego nie zna, nigdy go nie spotkała. Żaden z tych lumpów włóczących się po osiedlu także nie widział ofiary z tym facetem. Dziewczęta mają tanie telełącze, Trueheart sprawdził przekazy.

- Tina Cobb - przejął pałeczkę młodszy policjant - wymieniała wiadomości z kontem zarejestrowanym na nazwisko Bobby Smith. Nie trzeba było długo szukać, żeby się dowiedzieć, że konto zostało otwarte przed pięcioma tygodniami, a zamknięte dwa dni temu. Adres był fałszywy. Ich automat przechowuje informacje tylko dwadzieścia cztery godziny. Jeżeli istniały jakieś przekazy, to możemy się do nich dokopać jedynie przez telekomunikację.

- Oho! - ucieszyła się Peabody i natychmiast zamilkła, zgromiona spojrzeniem przez partnerkę.

- Zajmiecie się tym? - spytała Eve Baxtera.

- Warto spróbować. Może korzystał z publicznych automatów, jeśli uda im się wygrzebać jakąś rozmowę czy dwie, powinniśmy się dowiedzieć czegoś o lokalizacji. Może dostaniemy profil głosu? Zyskalibyśmy jakieś pojęcie o facecie, choćby blade.

- Zgoda.

- Pogadamy z jej znajomymi z pracy. Sprawdzimy, czy coś mówiła o nowym chłopaku, ale tu nie mamy dużej nadziei, bo siostra stanowczo twierdzi, że się z nim nie afiszowała. Raczej wręcz przeciwnie. Tina miała tylko dwadzieścia dwa lata i nieskazitelną opinię.

- Chciała wyjść za maż, zostać matką. - Trueheart spiekł raka, gdy wszystkie spojrzenia zwróciły się na niego. - Dowiedziałem się tego od jej siostry. No bo... wydaje mi się, że im więcej wiem o ofierze, tym lepiej poznaję zabójcę.

- Oto moja radość i duma! - obwieścił Baxter z szerokim uśmiechem.

Trueheart, niewiele starszy od Cobb, sam o mało nie padł ofiarą zabójstwa. I to wcale nie tak dawno. Eve zerknęła na Baxtera. Myśleli o tym samym. I oboje nie powiedzieli słowa na ten temat.

- Możemy chyba założyć - odezwała się - że morderca nawiązał romantyczną znajomość z dziewczyną, żeby wykorzystać jej informacje. - Odczekała, aż Baxter pokiwa głową. - Wasza sprawa i nasza na pewno się łączą. Tina Cobb była sprzątaczką u Samanthy Gannon, przez co znała kody systemu zabezpieczającego wejście oraz dokładny rozkład domu. Wiedziała także, iż właścicielka wyjedzie na dwa tygodnie. Nie wiedziała natomiast, że ktoś inny będzie tam mieszkał pod jej nieobecność. Ta decyzja zapadła w ostatniej chwili, na dodatek, o ile nam wiadomo, wyłącznie pomiędzy Jacobs i Gannon.

- Pani porucznik - Trueheart podniósł rękę jak grzeczny uczeń - jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żeby Tina Cobb zdradziła komukolwiek kody wyłączające alarm. Dziewczyna ciężko pracowała, miała nienaganną opinię w firmie, podobnie jak wszędzie. Nie było na nią ani jednej skargi. Nie wy­daje mi się osobą, która nagle zdradza tak ważne informacje.

- Muszę się tu zgodzić z naszym żółtodziobem - poparł go Baxter. - Też sobie tego nie wyobrażam.

- Żaden z was nigdy nie był zakochaną dziewczyną - prychnęła Peabody. - Mogła kompletnie stracić rozum. Popatrzcie na wykres czasowy: najpierw została zamordowana Jacobs, potem Cobb. A jak policzycie czas pomiędzy tym, kiedy ostatnio ją widziano, oraz godziną śmierci, to okaże się, że nie upłynęło go dużo. Facet urabiał ją od paru tygodni, zgadza się? Był do rany przyłóż. Moim zdaniem miał znacznie większe szansę dostać od niej właściwe informacje w łóżku niż na siłę.

- Oto moja radość i duma! - rzekła Eve do Baxtera. Nagrodził ją szczerym śmiechem. - Gdyby ją bił czy torturował, gdyby jej groził, mogłaby go okłamać albo na przykład ze strachu coś pomylić. Lepiej było wydostać od niej odpowiednie informacje sposobem. Z drugiej strony... - Zamilkła, a jej radość i duma zmarszczyła czoło, lekko zaniepokojona. - Musiał się liczyć z tym, że dziewczyna, dręczona wyrzutami sumienia albo nawet przez przypadek, przyzna się komuś do tego, co zrobiła, na przykład złoży raport zwierzchnikowi. Istniało takie ryzyko. Tak czy inaczej, jeżeli mamy rację co do charakteru tego związku, pan Bobby dostał informacje od Tiny. Włamał się do domu Gannon, zabił Jacobs i musiał zatrzeć ślady. Wobec tego zabił także Cobb, oblał benzyną i podpalił. Musiał zadbać, by jej zbyt szybko nie zidentyfikowano, bo w tym czasie likwidował wszelkie ślady powiązania.

- Czego szukał u Gannon? - zastanowił się Baxter.

- Był przekonany, że jest tam coś, co go interesuje albo co go naprowadzi na trop... kilkunastu milionów dolarów w brylantach. - Krótko wprowadziła ich w historię kradzieży i każdemu dała kopię swoich plików na ten temat. Nieświadomie wyprostowała się i dalej mówiła, stojąc. - Im więcej się dowiemy o tej starej sprawie i skradzionych kamieniach, tym więcej będziemy wiedzieli o aktualnych dwóch zabójstwach. A dowiemy się więcej i szybciej, jeśli skoordynujemy wysiłki.

- Nie ma sprawy - zgodził się Baxter od razu. - Damy wam kopie sprawy Cobb. Co proponujesz dalej?

- Szukajcie Bobbiego. Niewiele mamy danych, ale w końcu zawsze coś się znajdzie. Może uda się zdobyć jakąś rozmowę z telełącza ofiary.

- Ktoś powinien przeszukać jej rzeczy - rzuciła Peabody. - Mogła zatrzymać jakieś drobiazgi na pamiątkę, choćby coś z restauracji, w której byli razem.

- Dobra myśl - pochwalił Baxter. - Pamiętacie, facet zabrał Linę do galerii sztuki i do teatru. Popracujemy nad tym. W końcu ile galerii sztuki i teatrów jest w Nowym Jorku? - Położył dłoń na ramieniu Truehearta. - Mój nieoceniony pomocnik upora się z tym zadaniem najwyżej w kilkaset roboczogodzin.

- Ktoś gdzieś na pewno widział ich razem - zgodziła się Eve. - Peabody i ja będziemy ciągnęły sprawę Jacobs. Dzielimy się wszystkimi informacjami. W ramach pracy domowej zapoznajemy się z treścią książki Samanthy Gannon. Trzeba się dowiedzieć wszystkiego o brylantach i ludziach, którzy je ukradli. Koniec lekcji. Peabody, zaczekaj na mnie w dziesiątce. Baxter, możesz zostać na słówko?

- Oczywiście, pani porucznik. - Baxter dumnie wypiął pierś i mrugnął do Truehearta. Eve skupiła się na oglądaniu zdjęć przypiętych na tablicy.

- Dajesz mu tę parszywą robotę, żeby się nie rozkleił? - spytała, gdy zostali sami.

- Właśnie. Chłopak szybko wraca do formy. Ech, wiele bym dał za drugą młodość... Ale jeszcze nie doszedł do siebie. Dlatego na razie dostaje lżejsze zadania.

- To dobrze. Chciałabym nadzorować wspólne śledztwo w obu tych sprawach. Czy masz coś przeciwko temu?

- Spójrz na nią. - Baxter wskazał brodą zdjęcie Tiny Cobb. Nawet z tej podobizny, byle jakiej i płaskiej, dziewczyna promieniowała młodością i niewinnością.

- Patrzę.

- Zwykle radzę sobie nieźle. A tym razem bardzo, wręcz wyjątkowo chce znaleźć bydlaka, który zmienił tę małą w coś takiego. - Stuknął palcem w fotkę z miejsca zbrodni przedstawiającą zwęglone szczątki. - Nie, nie mam nic przeciwko temu.

- W takim razie chciałabym z Peabody przejrzeć rzeczy ofiary. Moja świeżo upieczona pani detektyw jest w tym niezła.

- Nie ma sprawy.

- Chcesz zajrzeć do klubu, w którym Jacobs była przed śmiercią?

- Mogę zajrzeć.

- Dobrze. Rano pogadamy o wszystkim w szerszym gronie. O dziewiątej.

- Eve, zrób mi przyjemność, spotkajmy się u ciebie w domu. Tylko u ciebie autokucharz podaje prawdziwą wieprzowinę i jajka od gdaczących kur.

- Spotykamy się tutaj. Chyba że zawiadomię o zmianie planów.

- Wredna.

Ruch był potworny. Na Ósmej doszło do stłuczki, korek sięgał po horyzont. Odnosiło się wrażenie, że pół Nowego Jorku postanowiło przekroczyć wszelkie normy skażenia hałasem i trąbiło w równie żałosnym jak nieskutecznym proteście.

Eve wybrała rozwiązanie bardziej efektywne. Włączyła syrenę, postawiła wóz na sztorc, śmignęła za róg i dalej, do Dziesiątej. Jakieś piętnaście przecznic od korka kontrolka klimatyzacji zamigotała i zgasła.

- Nienawidzę tych wszystkich technologicznych wynalazków - wściekła się Eve. - Nienawidzę naszego policyjnego warsztatu. Nienawidzę cholernego budżetu nowojorskiej policji, przez który muszę jeździć takim gruchotem.

- No już, już, pani porucznik - odezwała się Peabody głosem jak balsam. Pochyliła się nad panelem i zaczęła ręcznie regulować ustawienie pokręteł. - Zaraz to naprawimy. - Próbowała dłuższą chwilę, trzeba jej to przyznać, ale kiedy pot zaczął zalewać jej oczy, musiała się poddać. - Słuchaj, a może za - ; dzwonię do warsztatu? - Gdyby spojrzenie zabijało, już leżałaby martwa. - Ja też ich nienawidzę - oznajmiła z mocą. - Z całego serca - dorzuciła. - Tak sobie pomyślałam... Mogę poprosić MacNaba, żeby spróbował to zrobić. Ma smykałkę do takich różnych...

- Dobrze. Świetnie. Doskonale. - Eve opuściła szybę, bo zaczynały się dusić, ale cuchnący ukrop udający powietrze niewiele pomógł. - Jak już obejrzymy rzeczy Cobb, podrzucisz mnie do domu i zabierzesz ze sobą tego trupa na czterech kółkach. Wpadnij po mnie rano.

Gdy dojechały na miejsce, przez kilka ładnych minut poważnie zastanawiała się, czyby nie zaproponować któremuś z włóczących się po ulicy oprychów, żeby za dwadzieścia dolarów uwolnił ją od policyjnego szmelcu. W końcu jednak poprzestała na błogiej nadziei, że ktoś go rąbnie bez specjalnej zachęty. Wysiadły z wozu. Peabody jęknęła cicho.

- Co jest? - zaniepokoiła się Eve.

- Co: co jest? Przecież nic nie mówię.

- Aaa... buty. Utykasz. Niech to szlag, a co by było, gdybyśmy musiały ścigać jakąś kanalię?

- Może to i nie było najlepsze posunięcie, ale trzeba pamiętać, że ciągle szukam swojego niepowtarzalnego stylu. Mogą mi się zdarzać potknięcia.

- Jutro lepiej włóż coś normalnego. Coś, w czym będziesz mogła chodzić.

- Dobra, dobra. - Peabody skurczyła się pod spojrzeniem Eve. - Nie muszę ci porucznikować co drugie słowo! Jestem detektywem! I od dawna jesteśmy partnerkami i... i w ogóle.

- Pod warunkiem, że masz na nogach normalne buty.

- Miałam zamiar natychmiast po przyjściu do domu je spalić, ale zmieniłam zdanie. Wezmę tasak i porąbię je na drzazgi.

Eve zastukała do drzwi mieszkania sióstr Cobb. Otworzyła Essie, z zapuchniętymi oczami i twarzą mokrą od łez. Stała w milczeniu i patrzyła na policjantki.

- Jesteśmy naprawdę wdzięczne, że przyjechała pani od rodziców, żeby nas tu wpuścić - odezwała się Eve. - Wolałabym pani nie ściągać, ale to konieczne.

- I tak musiałam wziąć trochę ubrań. Na noc wrócę do rodziców. Nie zostanę tutaj. Nie wiem, czy w ogóle jeszcze będę mogła tu mieszkać. O Boże, dlaczego nie wezwałam policji od razu? Powinnam była wezwać w sobotę wieczorem!

- To by nic nie zmieniło.

- Byli tu dwaj gliniarze... Powiedzieli, że nie powinnam jechać do kostnicy.

- Mieli rację.

- Essie, chodź, usiądziemy. - Peabody minęła Eve, ujęła dziewczynę pod ramię i poprowadziła w stronę fotela. - Czy wiesz, dlaczego chcemy przejrzeć rzeczy Tiny?

- Szukacie czegoś, co wam pomoże znaleźć zabójcę. Wszystko mi jedno, róbcie, co chcecie, tylko znajdźcie to bydlę. Tina nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziła. Czasami mnie wkurzała, ale w końcu od czego jest siostra? Peabody pogładziła ją po plecach.

- Znam ten ból.

- Tina muchy by nie skrzywdziła.

- Musimy się brać do pracy. Zostaniesz tutaj czy może wolałabyś pójść do kogoś, żeby pogadać? Masz tutaj jakąś przyjaciółkę?

- Nie chcę z nikim gadać. Róbcie, co trzeba. Zostanę w domu.

Eve zajęła się szafą, Peabody toaletką. W którejś kieszeni porucznik Dallas znalazła malutką buteleczkę z płynem do odświeżania ust, potem tubko cienia do oczu wielkości paznokcia, wyraźnie bezpłatną próbkę, oraz kieszonkowy miniorganizer, który okazał się własnością Essie.

- Mam coś. - Co?

- Te znaczki dają w Metropolitan Museum. - Peabody trzymała w ręku czerwony guziczek. - Taki mają tam zwyczaj. Wpinasz to w kołnierzyk albo klapę i wszyscy wiedzą, że zapłaciłaś za zwiedzanie. Pewnie ją zabrał do muzeum, a Tina zachowała sobie ten drobiazg na pamiątkę.

- Szansę, że w Metropolitan Museum ktoś ich zapamiętał, są niewielkie, ale zawsze to coś.

- Znalazłam kuferek z pamiątkami. Żeton z autobusu, ogarek świeczki...

- Zabierz tę świeczkę. Sprawdzimy odciski palców. Może na przykład jest z jego domu?

- Kieszonkowy przewodnik po galerii sztuki Guggenheima, informator teatralny... Wygląda na wydrukowany online. Zaznaczyła serduszkiem teatr Chelsea Playhouse. Program jest z zeszłego miesiąca. - Peabody odwróciła się do Eve. - Spektakl „Wióry lecą”. Odbyło się tylko kilka przedstawień. Na pewno byli na tej sztuce razem. To jest jej pudełeczko pod nazwą „Kocham Bobbiego”.

- Weź całe pudełko. Bierz wszystko. - Eve zbliżyła się do metalowego, powyginanego stoliczka obok łóżka, wyciągnęła jedyną szufladę; w środku znalazła paczuszkę żelkowych cukierków, maleńką latarkę, kilka próbek kremu do rąk, balsamu do ciała i perfum - ułożonych w pudełku. A oprócz tego starannie złożoną serwetkę, zabezpieczoną plastikową torebką. Na tanim recyklingowym papierze widniały litery nakreślone sentymentalną czerwienią:

Bobby

pierwsza randka

26 lipca 2059

Ciprioni

Peabody podeszła do Eve, zajrzała jej przez ramię.

- Pewnie wpatrywała się w nią co wieczór - szepnęła. - Zabezpieczyła, żeby się nie podarła i nie zabrudziła...

- Sprawdź to „Ciprioni”.

- Nie muszę sprawdzać. To włoska restauracja w Little Italy. Niespecjalnie droga, za to karmią jak w raju. Zawsze jest tam hałas, tłok, powolna obsługa i cudowne kluchy.

- Facet nie wiedział, że Tina zbiera pamiątki. Nie rozumiał jej. Nic do niego nie trafiało. Czuł się całkiem bezpieczny. Wiesz co, Peabody, wszystkie te miejsca, które dziś nam Tina pokazała, są daleko stąd. Czyli zabierał dziewczynę jak najdalej od jej domu, chciał zmniejszyć ryzyko, że ktoś na nich zwróci uwagę, że ją rozpozna, a jego zapamięta. Umawiał się z nią w miejscach, gdzie zwykle przewala się tłum. Ale mała zbierała pamiątki. Zostawiła nam wyraźny ślad!

22

Świeżo upieczona pani detektyw podrzuciła szefową do domu i odjechała sauną na czterech kółkach. Eve weszła do holu, z ulgą wstępując w błogosławiony chłód. Kot ciężkim truchtem pokonał długie schody i powitał ją serią zirytowanych pomruków.

- Co, robisz za Summerseta? Wredne kocisko. - Mimo to schyliła się, by go pogłaskać. - Swoją drogą co wy tu właściwie porabiacie we dwóch całymi dniami? Eee, nieważne. Chyba lepiej tego nie wiedzieć.

Z komputera dowiedziała się, że Roarke jeszcze nie wrócił.

- Rany! - Spojrzała na kota, który robił, co mógł, żeby wspiąć jej się po nodze. - Jak dziwnie! Jesteśmy w domu zupełnie sami, tylko ty i ja. Hm... No tak. Mam co robić. Idziemy. - Wzięła go na ręce i zaniosła na górę.

W zasadzie nie miała nic przeciwko samotności we własnym domu. Po prostu nie była do niej przyzwyczajona. Strasznie tu cicho, jak się tak człowiek zastanowi.

Ale - to się dało łatwo zmienić. I tak miała zamiar posłuchać książki Samanthy Gannon. Przydałoby się też trochę solidnego wycisku w siłowni. Potem można dla rozluźnienia popływać, wziąć prysznic, zająć się paroma drobiazgami.

- Człowiek może sporo zrobić, kiedy mu wreszcie nikt nie przeszkadza - powiedziała do Galahada. - Całe życie najczęściej byłam sama, więc nie ma sprawy!

Nie ma sprawy... Przed nastaniem Roarke'a co noc wracała do pustego mieszkania. Czasem zamieniła parę słów ze swoją najlepszą przyjaciółką, Mavis, ale nawet jeśli miała czas upuścić pary, wygadać się po pracy osobie, która w dziedzinie aktywnego słuchania była ekspertem, to i tak była w domu sama. Lubiła być sama. Kiedy to się właściwie zmieniło? Wkurzające. Postawiła kota na biurku, ale ten nie dawał jej spokoju i trącał ją łepkiem w ramię.

- Dobrze, dobrze, ale zaczekaj chwilkę, bardzo cię proszę. - Odsunęła ciężkie włochate cielsko i podniosła kostkę notesu.

- Cześć, pani porucznik - popłynął głos Roarke'a. - Wiedziałem, że najpierw odsłuchasz notes. Ponieważ całkiem nie widzę cię skupionej nad książką wydaną na papierze, załadowałem do odtwarzacza wersję audio. Oczywiście Samantha Gannon. Do zobaczenia, jak wrócę. A, są brzoskwinie. Może zjesz przynajmniej jedną zamiast balonika, który za tobą chodzi?

- Wydaje ci się, że znasz mnie na wylot, mądralo, co? - powiedziała, nie wiedzieć czemu, do kota. - Najgorsze w tym wszystkim, że masz rację. - Odłożyła notes i wzięła słuchawki. Kiedy je wkładała, dostrzegła na biurkowym telełączu światełko informujące, że przyszła nowa wiadomość. Znowu zepchnęła kota.

- Na litość boską, zaczekaj jedną chwilę! - Kazała odtworzyć wiadomość. Z głośnika znów dobiegł głos Roarke'a.

- Eve, jestem trochę spóźniony. Muszę załatwić kilka nadprogramowych spraw. - Przekrzywiła głowę, przyjrzała się jego twarzy na monitorze. Nieco rozdrażniony. Odrobinę jakby w biegu. Tak, tak, nie on jeden znał na wylot swojego życiowego partnera. - Pewnie zdążę się z tym uwinąć, zanim znajdziesz wiadomość. A jeśli nie, to tak czy inaczej będę się starał wrócić jak najszybciej. W razie potrzeby łatwo mnie złapiesz. Nie przepracowuj się. Gdy twarz męża znikała z ekranu, Eve dotknęła go leciutko.

- Ty też.

Włożyła słuchawki, włączyła odtwarzacz i ku nieskrywanej radości kota poszła do kuchni. Wrzuciła do miski kocią karmę z tuńczykiem, postawiła naczynie na podłodze. Galahad śmignął jak błyskawica i w mgnieniu oka znalazł się koło przysmaku. Nastała cisza.

Eve chwyciła butelkę wody, a po chwili namysłu także jedną z brzoskwiń i słuchając książki Samanthy Gannon, poszła do siłowni przez spokojny opustoszały dom.

Rozebrała się, powiesiła szelki z kaburą, wciągnęła strój gimnastyczny bez rękawów i z krótkimi nogawkami.

Zaczęła od rozciągania, potem przeszła do bieżni. Zaprogramowała ją na trasę z przeszkodami, wymagającą biegu, wspinania się i skakania przez rowy. Cykl prowadził przez różne typy nawierzchni. Zanim doszła do ciężarów, zdążyła się zapoznać z głównymi bohaterami książki i zyskała pojęcie o charakterze Nowego Jorku oraz małego amerykańskiego miasteczka na początku wieku. Plotki, zbrodnia, dobrzy i źli faceci, namiętność i morderstwo.

Niby świat idzie do przodu, pomyślała, a przecież nic się nie zmienia.

Zaprogramowała android na dziesięciominutowy sparring i wykończyła przeciwnika bez trudu.

Poczuła się dzielna, prawa i pełna werwy. Z miniaturowej lodówki wyjęła drugą butelkę wody i żeby jeszcze jakiś czas posłuchać książki, dorzuciła serię ćwiczeń rozciągających oraz wspomagających zmysł równowagi.

Wreszcie ściągnęła z siebie kostium i wrzuciła go do zsypu pralni. Z niekłamaną rozkoszą skoczyła do basenu, w chłodną błękitną wodę. Przepłynęła go leniwie kilka razy, a potem w rogu urządziła sobie bicze wodne. Cudownie. Westchnęła tak szczerze, że odpowiedziało jej echo odbite od sufitu.

Samotność w domu nie zawsze znaczy to samo.

Po wyjściu z wody owinęła się w ręcznik, zabrała ubrania oraz broń i pojechała windą do sypialni.

Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że właśnie zmarnowała nie byle jaką okazję! Przecież mogła nago przejść po domu! Mogła nawet zatańczyć nago, gdyby miała ochotę.

Co się odwlecze, to nie uciecze.

Wzięła prysznic, włożyła świeże ubranie i poszła do gabinetu. Wyłączyła książkę na jakiś czas, wprowadziła do plików nowe szczegóły, porobiła notatki. Na początku listy znajdowali się: Jack O'Hara, Alex Crew, William Young i Jerome Myers. Young i Myers nie żyli od ponad pół wieku, zginęli jeszcze w pierwszym akcie dramatu.

Crew zakończył żywot w więzieniu, natomiast O'Hara co jakiś czas pojawiał się i znikał, umarł nie tak dawno, bo piętnaście lat temu. Wszyscy czterej złodzieje nie żyli. Ale trzeba pamiętać, że ludzie nie idą przez życie sami. Każdy kogoś ma: rodzinę, wspólników, wrogów...

Ktoś taki mógłby uważać, że ma prawo do tamtego łupu. Że to coś w rodzaju spadku, spłaty długu, może nagrody? Taki ktoś mógłby wiedzieć, jak się dostać do domu chronionego alarmem.

To się ma we krwi. Tak ludzie mówią. Choć Eve miała nadzieję, że to nieprawda. Bo jeśli tak, to kim powinna być ona sama, córka potwora i narkomanki? Gdyby wszystko zależało od genów, DNA i dziedziczenia, to jaką szansę miałoby dziecko poczęte przez dwoje ludzi, którzy mieli na celu jedynie własne przyjemności? Którzy chcieli z córki zrobić prostytutkę? Którzy traktowali ją jak zwierzę, a nawet gorzej niż zwierzę. Bili ją, zamykali w ciemnościach, gwałcili. Znęcali się nad nią tak, że w wieku ośmiu lat gotowa była zabić, żeby uciec.

Krew na rękach. Tyle krwi!

- Cholera. Jasna cholera! - Eve zacisnęła powieki i odepchnęła od siebie widma przeszłości. Nie chciała znowu się pogrążyć w koszmarnych wspomnieniach.

Żadne tam „ma się we krwi”! DNA może sobie robić, co chce, a i tak człowiek jest kowalem własnego losu, jeśli tylko umie się na to zdobyć. Wyjęła z kieszeni odznakę i ścisnęła w dłoni jak talizman. Każdy jest kowalem własnego losu. Koniec, kropka.

Położyła odznakę na blacie, niedaleko, żeby mogła na nią spojrzeć, jeśli to się okaże potrzebne. Włączyła płytę i słuchając książki, zleciła komputerowi szukanie informacji na temat czterech złodziei.

Zachciało jej się kawy, więc poszła do kuchni. Najpierw zaprogramowała zaparzenie całego dzbanka, potem zredukowała zamówienie do jednej filiżanki. Zaczai za nią chodzić batonik. Miała kilka przemyślnie ukrytych, mogła zjeść jeden... W końcu przecież zjadła tę nieszczęsną brzoskwinię!

Wydłubała go z najdalszego kąta w zamrażarce, za foremkami z lodem. Z kawą w jednej ręce i zamrożonym czekoladowym batonikiem w drugiej wróciła do gabinetu. I wpadła na Roarke'a. Zmierzył ją długim spojrzeniem, uniósł brew.

- Kolacja?

- Niezupełnie. - Poczuła się jak dzieciak przyłapany na podkradaniu cukierków. A przecież jako dziecko nigdy nie podkradała cukierków. - Ja tylko... - Ściągnęła słuchawki. - Zrobiłam sobie przerwę w pracy. Chyba widać?

Roześmiał się, przyciągnął ją do siebie i pocałował.

- Witam, pani porucznik.

- Witaj w domu. Nie zwracaj na niego uwagi - dorzuciła, bo pod ich nogami pojawił się błagalnie miauczący Galahad. - Przed chwilą go nakarmiłam.

- Na pewno lepiej niż siebie.

- A ty jadłeś?

- Jeszcze nie. - Objął ją dłonią za szyję i lekko uścisnął. - Mam ochotę na coś słodkiego.

- Zamrożony. Musi się rozpuścić.

- W takim razie zadowolę się czym innym. - Wyjął z dłoni Eve filiżankę i uśmiechnął się lekko na widok nachmurzonej miny żony. - Pachnie... smakowicie. Dopiero kiedy przytulił ją do siebie, domyśliła się, że nie kawę miał na myśli.

- Ręce przy sobie, kolego. - Wycelowała palcem w jego pierś. - Mamy ustalony porządek dnia. Skoro nie jadłeś, to idziemy do pewnej włoskiej restauracji, o której się mówi w mieście. - Roarke nie odezwał się słowem, tylko upił łyk kawy, przyglądając się Eve znad filiżanki. - Co ty na to?

- Nic. Upewniam się tylko, że to naprawdę ty. Chcesz wyjść do restauracji? Zjeść kolację w miejscu, gdzie jest mnóstwo innych ludzi?

- Już nam się zdarzało zjeść kolację na mieście. Wiele razy. Coś taki zdziwiony?

- Hm... hm... Co wspólnego ma włoska restauracja ze sprawą, którą aktualnie prowadzisz?

- Dociekliwy się znalazł! A może po prostu słyszałam, że podają tam doskonałą lazanię? Wiesz co, opowiem ci wszystko po drodze, bo... tak jakby... no, właściwie to zarezerwowałam stolik. Zanim się dowiedziałam, że wrócisz później i może nie będziesz miał ochoty wyjść... Jeśli nie chcesz, to nie ma sprawy, zajrzę tam jutro.

- Czy zdążę wziąć prysznic i zmienić garnitur na jakiś świeższy? Mam wrażenie, że w tym chodzę od paru lat.

- Jasne. Ale słuchaj, mogę odwołać rezerwację, naprawdę nic się nie stanie.

- Chętnie zjem lazanię, o ile będzie podlana odpowiednią ilością wina.

- Miałeś męczący dzień, co?

- Bardziej irytujący niż męczący - odparł, idąc do łazienki. - Pojawiło się kilka problemów dotyczących układów międzyludzkich. Jeden w Baltimore i jeden w Chicago, oba wymagały mojej osobistej interwencji. Gdy się rozbierał, Eve w zamyśleniu wydęła wargi.

- Byłeś dzisiaj i w Baltimore, i w Chicago?

- Dokładnie rzecz biorąc, po drodze zajrzałem jeszcze do Filadelfii.

- Zjadłeś stek z serem?

- Nie, nie miałem czasu na takie luksusy. Pędziłem ekspresowo. - Wchodząc do kabiny, podał automatowi żądaną temperaturę: - Dwadzieścia dwa stopnie. Na myśl o takiej wodzie Eve zadrżała z zimna. Ale on lubił chłodny prysznic.

- I jak, poradziłeś sobie z tymi problemami międzyludzkimi?

- Jasne, ślicznotko. Inżynier, kierownik i dwóch zastępców prezesa już szukają innych posad. Przepracowana urzędniczka właśnie dostała narożny gabinet i nową funkcję, wspartą oczywiście zupełnie inną pensją. A pewien młody człowiek z „Relationnel & Dix” świętuje awans na szefa projektu.

- O, byłeś mocno zajęty odmianą ludzkich losów. Roarke odsunął z twarzy gęstą, czarną grzywę włosów.

- Drobne nieścisłości na koncie wydatków firmowych są uhonorowany czasem tradycją, że się tak wyrażę. Jakoś je zawsze przeboleję. Ale nie życzę sobie mieć w finansach skurczybyka, którego chciwość nie zna granic. Bo w przeciwnym razie zaraz się zacznę zastanawiać, skąd, u diabła, wziąć pieniądze na apartament na Maui oraz błyskotki w niebieskich pudełeczkach, najlepiej od Tiffany'ego.

- Zaraz, chwileczkę. - Eve odsunęła się, żeby Roarke mógł wyjść spod prysznica. - Defraudacja?

Mówisz o defraudacji?

- Defraudacja była w Chicago. W Baltimore już tylko nadużycia, choć dla mnie to czasem bardziej irytujące.

- Wniosłeś oskarżenie? Wobec tych ludzi z Chicago? Roarke sięgnął po ręcznik i zaczął się wycierać.

- Sam się tym zająłem. Mam swoje sposoby. Pani porucznik - odezwał się, zanim Eve zdołała coś powiedzieć - nie wzywam glin do każdego głupstwa.

- Już to dziś słyszałam. Roarke, defraudacja to przestępstwo.

- Naprawdę? Od dawna? - Uśmiechnął się szeroko. Z ręcznikiem owiniętym wokół bioder rozczesał włosy i poszedł do szafy. - Winni zostaną ukarani, możesz być pewna. Podejrzewam, że teraz zalewają się w trupa i ronią gorzkie łzy, bo o jakiejkolwiek karierze nie mogą już marzyć. Będą mieli szczęście, jeśli ktoś im pozwoli sprzątać biura, ponieważ za żadnym pulpitem nie usiądą do końca życia. Eve zamyśliła się na dłuższą chwilę.

- Gliniarze potraktowaliby ich łagodniej.

Roarke zerknął na żonę przez ramię i odsłonił zęby w szerokim uśmiechu, w którym było tyle ciepła, co w kostce lodu.

- Niewątpliwie.

- Potrafisz być przerażający.

- Co zrobić... - Włożył koszulę i zaczął ją zapinać. - A jak tobie minął dzień, kochanie?

- Opowiem ci po drodze.

I tak się też stało, toteż gdy dotarli na miejsce, Roarke był już dobrze zorientowany w sytuacji. Peabody opisała restaurację wyjątkowo trafnie. Rzeczywiście było tam tłoczno i hałaśliwie, ale pachniało nieprawdopodobnie apetycznie. Obsługa, ubrana w prywatne rzeczy, przykryte tylko białymi kelnerskimi fartuchami, poruszała się w żółwim tempie, zarówno wówczas, gdy chodziło o roznoszenie gorących dań, jak i przy zbieraniu ze stołów pustych naczyń.

Ponieważ tutaj kelnerzy na pewno nie musieli się zabijać o napiwki, pewnie lokal rzeczywiście przyciągał gości doskonałym jedzeniem. A może była to kwestia snobizmu. Nie. Jednak nie. Sądząc po tym, co się działo w tej restauracji, oraz po wystroju wnętrza, czynnikiem przyciągającym takie masy ludzi musiało być jedzenie.

Przez głośniki płynęła piosenka, należało się domyślać, że śpiewana po włosku. Ściany zdobiły rysunki tak prymitywne, jakby wyszły spod ręki dziecka, przedstawiające zapewne jakieś włoskie okolice. Na każdym stole stały świece. Ogarek z jednej z nich Tina trzymała w pudełku z pamiątkami.

- Zarezerwowałam miejsce na twoje nazwisko - powiedziała Eve, Musiała podnieść głos i mówić Roarke'owi prawie do ucha, żeby ją usłyszał w tym rozgardiaszu. - Tak?

- Mają sporo chętnych. „Roarke” łatwiej otwiera drzwi restauracji niż „Dallas”. - Tak?

- „Tak? Tak?”. Tra ta ta!

Roarke zaśmiał się głośno, uszczypnął ją, a potem zwrócił się do ostentacyjnie znudzonego kierownika sali.

- Mamy rezerwację dla dwóch osób na nazwisko Roarke.

Mężczyzna był niski, przysadzisty, z wystającym brzuszyskiem wciśniętym w staromodny smoking, który upodabniał go do okrągłej kiełbaski sojowej. W jego znudzonych oczach nagle zapłonęły iskry, grubas zerwał się ze stołka na równe nogi. Skłonił się nieomal w pas, przy czym Eve odniosła wra­żenie, że za chwilę wyskoczy ze smokingu.

- Tak, tak! Pan Roarke! Witamy, pański stolik czeka! Najlepszy w całej restauracji! - Włoski akcent grubasa stanowczo trącił Nowym Jorkiem. Rzym via Bronx. - Zapraszam, proszę za mną. Sio! Sio! - odpędził gestem leniwych kelnerów, robiąc przejście. - Nazywam się Gino. Jeśli będą państwo mieli jakieś życzenia, proszę mnie wzywać. Zjawię się natychmiast. Dzisiaj polecamy spaghetti con polpettone oraz specjalność naszego lokalu: rollatini di pollo. Państwo się napiją wina, prawda? Doradzam butelkę wspaniałego barolo. Naprawdę wyśmienite. Aksamitne i dość mocne, ale na szczęście nie zwala z nóg.

- Doskonale, chętnie spróbujemy. Dziękujemy.

- Nie ma za co, cała przyjemność po mojej stronie. - Strzelił palcami w stronę kelnera, który wyraźnie nabrał życia. W mgnieniu oka na stole pojawiło się wino, zostało otwarte, zaakceptowane i nalane. Następnie nagle pojawiły się karty z menu, a obsługa znikła, by obsłużyć innych klientów, którzy stracili już chyba nadzieję na zjedzenie kolacji w tej dekadzie.

- Zdarza się czasem, że masz dosyć płaszczenia się przed tobą? - spytała Eve Roarke'a.

- Muszę się zastanowić. - Upił łyk wina, rozparł się wygodnie, wreszcie uśmiechnął. - Nie, nigdy.

- Tak właśnie przypuszczałam. - Zajrzała do menu. - Co to jest to spaghetti polepot...?

- Polpettone. Makaron z kulkami mięsa.

- Tak? - Podniosła wzrok znad karty dań. - No to niech będzie. Odłożyła jadłospis. - A ty co bierzesz?

- Spróbuję tej lazanii z dwoma sosami. Chodzi za mną, odkąd o niej wspomniałaś. Z przystawek weźmiemy antipasto, inaczej obsługa będzie nieszczęśliwa.

- Nie róbmy im przykrości.

W tej samej chwili, w której Roarke odłożył menu, przy stoliku zmaterializował się kierownik sali w towarzystwie kelnera. Przyjęli zamówienie. Dopiero wtedy Eve wyciągnęła z torebki odznakę policyjną oraz zdjęcie Tiny Cobb.

- Czy poznaje pan tę kobietę? - spytała Giną.

- Trudno powiedzieć...

- Była tutaj w lipcu, w towarzystwie mężczyzny. Czy pan ją sobie przypomina?

- Niestety, bardzo mi przykro... - Wyglądał, jakby rzeczywiście było mu przykro, a kiedy przeniósł wzrok na Roarke'a, można było odnieść wrażenie, że lada moment dostanie zawału serca. - Mamy bardzo wielu gości... - Na czole pojawiły mu się drobne kropelki potu, zaczai wykręcać palce jak zdenerwowany student, który właśnie oblewa najważniejszy egzamin w życiu.

- Niech pan się przyjrzy. Może pan sobie coś przypomni. Młoda dziewczyna, pewnie wystrojona, bo była tu na randce. Mniej więcej metr sześćdziesiąt wzrostu, jakieś sześćdziesiąt kilogramów wagi. Rozpromieniona i zakochana.

- Cóż...

- Chciałabym prosić pana o przysługę - powiedziała Eve, zanim kierownik spłonął ze wstydu. - Proszę to pokazać pracownikom, może ktoś coś sobie przypomni.

- Z największą przyjemnością. To dla mnie prawdziwy zaszczyt... natychmiast.

- Osobiście wolę uzyskiwać informacje od ludzi, którzy są porządnie wkurzeni - stwierdziła Dallas, gdy kierownik oddalił się w lansadach. - No tak. W każdym razie szansę są niewielkie...

- Przynajmniej zjemy dobrą kolację. A przy okazji... - Roarke ujął dłoń Eve i złożył na niej czuły pocałunek - mogę pouwodzić swoją ukochaną żonę.

- Spory tutaj ruch - zauważyła. - Jakim cudem nie jesteś właścicielem tej restauracji? Roarke podniósł do ust kieliszek, nie puszczając jej dłoni. Po zapracowanym mężczyźnie, który przez cały dzień latał od miasta do miasta, wyrzucając na zbity pysk defraudantów oraz niekompetentnych durniów, nie zostało śladu.

- To się da naprawić, jeśli chcesz. Eve tylko pokręciła głową.

- Dwie kobiety straciły życie - zmieniła temat. - Jedna z nich dlatego, że miała użyteczne dla zabójcy informacje, druga, bo znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. On nie jest urodzonym mordercą. Zabija, bo tak mu wygodniej. Bo tak mu łatwiej osiągnąć cel. Korzysta z okazji, usuwa przeszkody. Robi mniej więcej to, co ty dzisiaj, tylko że ty wykańczasz ludzi bez rozlewu krwi.

- Mhm... - Była to cała odpowiedź Roarke'a.

- Chodzi mi o to, że w drodze z punktu A do punktu B w razie potrzeby zboczysz na chwilkę z prostej drogi, żeby kogoś skosić. I on robi to samo.

- Jasne.

- Gdyby Jacobs nie znalazła się wtedy w domu Gannon, toby jej nie zabił. Gdyby nie zabił Jacobs, prawdopodobnie nie zamordowałby Cobb. A na pewno nie od razu po włamaniu, chociaż gotowa jestem się założyć, że opracował sobie plan, jak się jej pozbyć. Gdyby znalazł brylanty, na co była niewielka szansa, albo - co bardziej prawdopodobne - jakiś ślad, który by go do nich poprowadził, poszedłby swoją drogą. - Wzięła w palce sucharek i przełamała go na pół. - Zabija bez wahania, a ponieważ myśli i planuje, musiał brać pod uwagę konieczność pozbycia się Samanthy Gannon, kiedy już będzie miał kamienie w ręku. Ale wtedy z całą pewnością nie wszedł do jej domu po to, żeby kogoś zamordować.

- Dostosowuje się do okoliczności. Potrafi być elastyczny. Wszystko, co macie do tej pory, nie wskazuje na faceta, który wpada w panikę, jeśli z jakichś powodów musi zmienić plany. Zmienia je - i dalej robi swoje.

- Wystawiłeś mu chlubne świadectwo.

- O, nie - sprzeciwił się Roarke. - Ponieważ jego elastyczność i sprawność służą amoralnym i całkowicie egoistycznym celom. Jak doskonale wiesz, był w moim życiu czas, kiedy stanowczo mijałem się z prawem i niekiedy nadal mi się to zdarza. Sama świetnie znasz siłę przyciągania drogich kamieni. Gotówka, owszem, ma swój wdzięk, ale nie może omotać człowieka aż tak bardzo, jak pierwotny urok brylantów. Mimo wszystko nie zabijesz dla garści lśniących kamyków. Ja bym tego nie zrobił.

- Ale ukraść - to co innego. Roarke zaśmiał się głośno i wyjął jej z dłoni drugą część sucharka.

- Jeśli człowiek wie, jak się zabrać do roboty. Kiedyś... w innym życiu, uwolniłem pewną mieszkankę Londynu od paru błyskotek. Trzymała je w sejfie! Wyobrażasz sobie? W całkowitych ciemnościach! Co za marnotrawstwo! Po co komu piękne drogocenne klejnoty, jeżeli nikt ich nie ogląda, jeśli nie błyszczą? Dama miała dom w Mayfair, strzeżony jak pałac Buckingham. Zabrałem się do tej roboty solo, chciałem się przekonać, czy podołam. Oczywiście nie powinna była się uśmiechnąć, ale co z tego!

- Idę o zakład, że ci się udało.

- Wygrałaś. To było przeżycie! Miałem wtedy chyba ze dwadzieścia lat... patrz, tyle czasu minęło, a ja pamiętam wszystko, najmniejszy szczegół całej akcji. Pamiętam też, co czułem, kiedy wyjąłem klejnoty z ciemności, i ożyły mi w dłoniach dotknięte światłem.

- Co z nimi zrobiłeś?

- A, to już zupełnie inna historia, pani porucznik. - Dolał wina do obu kieliszków. - Zupełnie inna historia.

Zjawił się kelner z przystawką, a za nim nadciągnął kierownik, prowadząc pod łokieć jedną z kelnerek.

- Powiedz signorze wszystko - rozkazał.

- Proszę pani - odezwała się kelnerka. - Ja nie jestem pewna, ale mnie się wydaje, że obsługiwałam tę panią.

- Nie jest pewna - powtórzył Gino jak echo. Mało brakowało, a zacząłby śpiewać.

- Była z chłopakiem?

- Tak, proszę pani, ale ja nie jestem na sto procent pewna.

- Czy kelnerka może z nami usiąść na chwilę? - spytała Eve Giną.

- Ależ oczywiście, jak państwo sobie życzą. Antipasto smakuje?

- Tak.

- A wino? Roarke, zauważywszy niebezpieczny błysk w oku Eve, przejął pałeczkę.

- Wyborne. Bezdyskusyjnie doskonałe. Czy moglibyśmy prosić o krzesło dla... - Zawiesiwszy głos, wskazał głową kelnerkę.

- Nazywam się Carmen.

Sądząc z tego, jak szybko nowe krzesło stanęło przy stoliku, Eve nabrała niezbitego przekonania, że zostało ono wyrwane spod któregoś z pobliskich biesiadników. Wszystko, dosłownie wszystko, byle tylko spełnić każde życzenie pana Roarke'a. Ignorując krążącego w pobliżu kierownika sali, Eve zwróciła się do Carmen.

- Proszę mi powiedzieć, co pani pamięta.

- Niewiele. - Kelnerka z natężeniem wpatrywała się w fotografię Tiny, która trafiła na powrót w ręce Eve. - Gino powiedział, że przyszła tu na randkę... Wydaje mi się, że obsługiwałam tę kobietę... właściwie to było ich dwoje. Dziewczyna wyglądała na trochę zdenerwowaną i taką... niepewną, jakby nie bardzo wiedziała, jak się zachować. Wydała mi się bardzo młoda, nawet poprosiłam ją o pokazanie karty identyfikacyjnej... Nie miałam na to specjalnej ochoty, bo była wyraźnie podekscytowana, nie chciałam jej psuć tego wyjątkowego wieczoru, ale musiałam. Okazało się, że wszystko w porządku, była pełnoletnia. Chociaż od niedawna. Właśnie przez tę kartę ją zapa­miętałam.

- A chłopak? Czy jego pani sobie przypomina?

- Jak by to... Był od niej trochę starszy i o wiele bardziej obyty. Zamawiał po włosku, bez najmniejszego kłopotu. Zapamiętałam go, bo mało komu się to udaje, chociaż faceci często chcą zrobić wrażenie i próbują, ale od razu widać, kto ma pojęcie, co robi. On miał. Aha, i nie żałował napiwku.

- Jak płacił?

- Gotówką. Zawsze pamiętam, jeżeli goście płacą gotówką, a już najbardziej, jak dadzą przyzwoity napiwek.

- Może pani opisać tego mężczyznę?

- No, nie bardzo. Niespecjalnie zwróciłam na niego uwagę. Myślę, że miał ciemne włosy... Ale nie za bardzo. To znaczy... Przeniosła wzrok na Roarke'a i gdyby mogła, na pewno by westchnęła. - No, nie czarne.

- Carmen. - Eve dotknęła przedramienia kelnerki, żeby ponownie ściągnąć jej uwagę. - A jaki miał kolor skóry?

- A, skóra! Był biały. Ale opalony. Aha, no właśnie. Wyglądał, jakby dopiero co wrócił z urlopu. Już wiem! Nie miał ciemnych włosów, tylko jasne! Na pewno. Takie prawie blond. Teraz wiem, bo pamiętam, że kontrastowały z opalenizną. Jestem prawie całkiem pewna. I pamiętam, że był bardzo miły dla tej dziewczyny. Nawet się zdziwiłam, bo jak do nich podchodziłam, to albo jej słuchał, albo o coś pytał. A chłopacy w zasadzie... prawie wszyscy mężczyźni w ogóle nie słuchają.

- Powiedziała pani, że był od niej starszy. Dużo?

- Bo ja wiem...? Trudno powiedzieć. No, ale w każdym razie nie w typie tatusia.

- Jak był zbudowany?

- Tego nie wiem. Siedział, więc sama pani rozumie. Na pewno nie był tłusty. Wyglądał zupełnie normalnie.

- Kolczyki, tatuaż?

- Raczej nie, w każdym razie nie pamiętam. Miał komputer osobisty ekstra. Od razu zwróciłam na niego uwagę. Kiedy przyszłam z kawą, to dziewczyna była akurat w toalecie, a on sprawdzał czas. Wyglądał super, taki srebrnawy i z tarczą z tego, no... jak to się nazywa...?

- Macicy perłowej? - podsunął Roarke.

- No właśnie! Z macicy perłowej. Naprawdę, było na co popatrzeć! Musiało to kosztować niezły kawał grosza.

- Chciałabym panią umówić z policyjnym rysownikiem.

- To pani jest z policji? Aha! A co oni zrobili?

- Interesuje mnie tylko mężczyzna. Chciałabym, żeby pani zajrzała jutro do naszej centrali, dobrze? Możemy panią przywieźć.

- Fajnie. Dobra. Ale numer!

- Proszę mi podać swoje dane, ktoś od nas się z panią skontaktuje. Gdy Carmen oddaliła się razem ze swoim krzesłem, Eve wyłuskała jedną oliwkę.

- Uwielbiam, kiedy znienacka coś się udaje. - Dostrzegła przebijającego się w ich stronę kelnera, niosącego talerze z zamówionymi daniami. Mało brakowało, a zaczęłaby się ślinić. - Daj mi jeszcze minutkę. - Połączyła się z centralą i umówiła sesję z rysownikiem. Słuchając dyżurnego policjanta, który notował szczegóły, już nawijała makaron na widelec. Wreszcie skończyła rozmowę. - Nadine nadaje o powiązaniach - wymamrotała z pełnymi ustami.

- Słucham?

- Wybacz. - Przełknęła i powtórzyła jaśniej. - Po rozmowie z Gannon domyśliła się, że te dwa zabójstwa się zazębiają i puści to w eter.

- Narozrabia?

- Gdyby nam to przeszkadzało, zdążyłabym ją powstrzymać. I żeby oddać jej sprawiedliwość, na pewno by się za bardzo nie sprzeciwiała. Nie, nie narozrabia. Facet obejrzy program i będzie wiedział, że mamy punkt zaczepienia. Co mu da do myślenia, zacznie się zastanawiać. - Nabiła na widelec kulkę mięsa, wokół niej nawinęła makaron. - Bobby Smith, niezależnie od tego, kim jest, będzie miał o czym myśleć dziś wieczorem.

I rzeczywiście dość wcześnie wrócił do domu z przyjęcia, na którym zanudził się niemal na śmierć.

Stale ci sami ludzie, te same rozmowy, ta sama nuda. Nigdy nic nowego.

Och, oczywiście, on miałby o czym opowiadać, ale temat, który mógłby zaproponować, nie należał do powszechnie poruszanych na tego typu spotkaniach.

Włączył ekran. Przed wyjściem zaprogramował sprzęt na zarejestrowanie programów zawierających przynajmniej jedno z określonych słów kluczowych: Gannon, Jacobs - tak, okazało się, że tak właśnie miała na nazwisko oraz Cobb. Słodka mała Tina. I owszem, wśród nagrań znalazł się obszerny reportaż nieocenionej Nadine Furst z kanału siedemdziesiątego piątego. Roiło się tam od wszystkich tych słów.

Policja dostrzegła powiązania między obydwoma zabójstwami. Nie przypuszczał, że dojdą do tego tak szybko. Ale to i tak bez różnicy.

Przebrał się w miękkie luźne spodnie i jedwabną bonżurkę. Nalał sobie brandy, na talerzu ułożył owoce i sery. Rozsiadł się na kanapie w pokoju z dużym ekranem. Piętrowy apartament przy Park Avenue oferował wszelkie wygody. Skubiąc brie oraz cierpkie zielone winogrona, powtórnie obejrzał program Nadine.

Nie było żadnych śladów łączących go z tą żałosną sprzątaczką. Był wyjątkowo ostrożny. Owszem, kilka razy rozmawiali przez telełącze, ale wszystkie połączenia zrealizowano z konta, które uaktywnił specjalnie w tym celu, a na dodatek - z publicznego automatu. Zawsze umawiał się z dziewczyną w miejscach publicznych, gdzie mogli zniknąć w tłumie. A kiedy doszedł do wniosku, iż trzeba ją zabić, zabrał ją do domu na Avenue Baxter.

Budowla ta była właśnie rekonstruowana przez firmę ojca. Nie obyło się bez krwi... polało się jej nawet sporo, ale większość sprzątnął, a jeśli nawet przegapił gdzieś jakąś plamkę czy dwie, to ani stolarze, ani hydraulicy nie zwrócą uwagi na takie nieznaczne zabrudzenia.

Nie, rzeczywiście nic nie wiązało głupiej sprzątaczki z doskonale wykształconym, kulturalnym i obracającym się w najwyższych sferach towarzyskich synem jednego z najszacowniejszych biznesmenów w tym mieście.

Nic też nie łączyło go z poważnym Bobbym Smithem, niespokojną artystyczną duszą.

Pomysł z artystą był genialny. Naturalnie. Całkiem nieźle rysował, więc nietrudno mu było oczarować naiwną i głupiutką Tinę, wystarczył niedbały szkic jej twarzy.

Niestety, żeby doprowadzić do „przypadkowego” spotkania, musiał wsiąść do autobusu. To było straszne doświadczenie. Nie miał pojęcia, jak ludzie znoszą coś podobnego, ale uważał, że dotyka to tych, którzy nie znają innego stylu życia i na nic lepszego nie zasługują.

A potem już wszystko poszło jak po maśle. Dziewczyna szybko zakochała się w nim na zabój. Nie musiał się specjalnie wysilać. Kilka spotkań, w czasie których nawet niewiele wydał, parę pocałunków i romantycznych spojrzeń - i drzwi do domu Samanthy Gannon stanęły dlań otworem.

Wystarczyło krążyć koło małej Tiny i pewnego ranka pójść tam razem z nią, twierdząc, że wyszedł do niej na przystanek autobusowy, bo nie mógł spać, tylko o niej myślał.

Była poruszona, spiekła raka i poszła z nim prosto do drzwi domu Gannon.

Widział, jak wprowadza kod, zapamiętał sekwencję, a potem, ignorując niezdecydowane protesty Tiny, wyrażane szeptem, wślizgnął się za nią do środka, kradnąc kolejny pocałunek.

„Och, Bobby, tak nie można. Jeśli pani Gannon usłyszy, będę miała kłopoty. Mogą mnie wyrzucić z pracy. Uciekaj, proszę”.

Ale śmiała się przy tym, zasłaniając usta, jak uradowane dziecko, które musi ukryć wielkie szczęście.

Choć nie tak łatwo było, musiał to teraz przyznać, wcale nie tak łatwo było wówczas odejść i zostawić ją na progu, żegnającą go uniesieniem ręki. Przez chwilę, przez jedną chwilę korciło go, żeby ją wtedy zabić. Zwyczajnie grzmotnąć w tę uśmiechniętą pospolitą twarz i skończyć z tym cyrkiem. Wyobraził sobie, jak idzie na górę, bierze w obroty tę całą Gannon i wydobywa z niej miejsce ukrycia brylantów.

Biłby ją dotąd, aż by mu powiedziała wszystko. Wszystko, o czym nie napisała w tej idiotycznej książce.

Ale nie taki miał zamiar. Plan zakładał ostrożność.

Trzeba jednak przyznać, że plan uległ zmianom. Trzeba było zabić. Dwa razy. Wszystko poszło gładko.

Uniósł szklaneczkę w niemym toaście i łyknął brandy.

Policja może się domyślać, czego chce, ale i tak nigdy nie skojarzy mężczyzny takiego jak on z kimś tak byle jakim jak Tina Cobb. A Bobby Smith? Fikcja, wymysł, duch.

Na razie nie zbliżył się do brylantów, lecz nie zamierzał rezygnować. O, nie. No i w końcu, nareszcie się nie nudził.

Do brylantów dotrze przez Samanthę Gannon. Gdy przeczytał jej książkę po raz pierwszy, był wstrząśnięty, jak wiele sekretów własnej rodziny znalazł na stronicach powieści. Od tamtej pory przeczytał ją jeszcze wiele razy. Dziwiły go te informacje. Zdumiewały i gniewały. Doprowadzały do wściekłości.

Dlaczego nikt mu nie powiedział o tych milionach dolarów? O brylantach, które według wszelkich praw były jego własnością?

Drogi staruszek nigdy nie wspomniał o tym drobiazgu.

Chciał mieć te kamienie. I będzie je miał. Nic trudnego. A kiedy już je zdobędzie, uwolni się od ojca i jego nudnego kodeksu moralności, od etyki pracy, od nudy niezmiennego grona przyjaciół. Będzie taki jak dziadek - wyjątkowy.

Przeciągnął się, wywołał inny program i przerzucił kilka nagranych wywiadów. W każdym królowała Samantha - promienna, atrakcyjna, piękna. Właśnie dlatego nie próbował się z nią skontaktować bezpośrednio.

O, tak, przygłupia Tina o rozgwieżdżonych oczach pozwoliła mu osiągnąć cel znacznie łatwiej.

Nie mógł się jednak doczekać, kiedy pozna lepiej Samanthę Gannon. Znacznie bliżej.

23

Eve tuż po przebudzeniu jak zwykle przekonała się, że Roarke już wstał, mało tego: ubrany i świeżutki siedział w fotelu z kawą w ręku, kotem na kolanach i dawką porannych raportów na monitorze. Jednym, nie do końca jeszcze przytomnym okiem, stwierdziła, że jadł coś, co wyglądało na melona. Na pulpicie telełącza wprowadzał kody dostępu, pewnie do największych tajemnic państwowych.

Mruknęła coś, co mogło ewentualnie zostać uznane za powitanie i powlokła się do łazienki.

Zamykając drzwi, usłyszała jeszcze, jak mąż mówi do kota:

- Zanim wypije kawę, nie jest w szczytowej formie, co?

Gdy wyszła z łazienki, Roarke siedział przed ekranem nastawionym na kanał informacyjny, już z włączonym głosem. W ręku trzymał rogalik. Ułamała kawałek, ukradła łyk kawy i poszła do garderoby.

- Jesteś gorsza od kota - poskarżył się Roarke.

- Ale szybsza. Mam rano spotkanie. Widziałeś może prognozę pogody?

- Gorąco.

- Cholernie gorąco czy zwyczajnie gorąco?

- Eve, jest wrzesień. Znajdujemy się w Nowym Jorku. Co obstawiasz? Zrezygnowana wyciągnęła z szafy coś, co na oko obiecywało, że nie przyklei się do niej po pięciu minutach bez klimatyzacji.

- Aha, mam dla ciebie wiadomości na temat brylantów. Poszperałem wczoraj trochę.

- Poważnie? - Podświadomie oczekiwała, że zaraz usłyszy, iż bluzka nie pasuje do spodni, albo żakiet do jednego i drugiego. Nic takiego jednak nie nastąpiło, czyli należało przyjąć, że tym razem miała szczęście i zdołała na chybił trafił skompletować zestaw odpowiadający gustowi męża. - Nie wiem, kiedy miałeś na to czas, przy tych całych reformach osobowych.

- Owszem, rzeczywiście wymagało to i czasu, i wysiłku. Ale jakoś wykroiłem parę wolnych chwil pomiędzy jedną a drugą krwawą rozprawą. A poskładałem to razem dziś rano, kiedy jeszcze słodko spałaś.

- Mówisz to z wyrzutem?

- Kochanie, powiedziałem, że słodko spałaś. Gdzie ty tu widzisz jakiś wyrzut? Eve tylko prychnęła, co musiało mu wystarczyć za całą odpowiedź.

- Pięknie ci w tym żakiecie.

Zerknęła na niego podejrzliwie i zapięła pod ramieniem szelki z kaburą. - Ale?

- Żadnych „ale”.

Według Eve żakiet był „cielisty”, choć podejrzewała, że Roarke potrafiłby go nazwać jakimś jeszcze bardziej skomplikowanym słowem. Całkiem nie rozumiała, dlaczego ludzie nadają kolorom takie dziwne określenia. Roarke uśmiechnął się z podziwem.

- Moja piękna wojowniczka rusza w miasto.

- Przestań. Czego się dowiedziałeś?

- Drogie te błyskotki. - Stuknął palcem w dysk leżący na stole. - Towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaciło odszkodowanie za jedną czwartą klejnotów oraz pięć procent znaleźnego od pozostałych. Poniosło niemałe koszty. Mogłyby być dużo większe, ale towarzystwa ubezpieczeniowe mają tendencje do podkreślania ciemniejszej strony sytuacji, jeśli chodzi o wypłatę wielomilionowych odszkodowań.

- Taka ich rola. - Eve wzruszyła ramionami. - I ich ryzyko. Kto nie chce ryzykować, niech nie gra.

- W rzeczy samej. Maglowali córkę O'Hary, ale niczego z niej nie wydobyli. No i trzeba pamiętać, że to ona pomogła odzyskać skradzione brylanty, a także odegrała zasadniczą rolę w przyszpileniu Alexa Crew.

- Tyle wiem. Powiedz mi coś nowego.

- Przesłuchiwano także rodzinę, znajomych i współpracowników tego złodzieja, który pracował u jubilera. I tutaj także nic nie zdziałano, choć obserwowano tych ludzi przez długie lata. Nikt nie zaczął raptem szastać pieniędzmi, chyba że, powiedzmy, wygrał na loterii. Natomiast nie znaleziono syna Alexa Crew ani jego byłej żony.

- To Crew miał dziecko? - Eve przyznała, że należy jej się porządna nagana za to niedociągnięcie w poszukiwaniach. Mogła sprawdzić wyniki pracy komputera wczoraj wieczorem, po powrocie do domu.

- Na to wygląda. Chociaż w książce Gannon nie ma o tym ani słowa. Był żonaty i miał syna. W czasie kiedy ukradziono brylanty, dzieciak dopiero co skończył siedem lat. Na temat byłej żony mam informacje tylko do pół roku po rozwodzie. Eve, zaciekawiona, podeszła do foteli.

- Zniknęła?

- I to na dobre. - Roarke wziął kolejny rogalik i dolał sobie kawy. - Mogę ją znaleźć, jeśli chcesz. Będzie to coś bardziej skomplikowanego niż standardowe wyszukiwanie i zabierze więcej czasu, bo jednak trzeba się cofnąć w przeszłość ponad pół wieku. Dla mnie - tym lepiej. Lubię takie wyzwania.

- Dlaczego w książce nie ma o tym ani słowa?

- O to powinnaś chyba spytać Samanthę.

- Racja. Na pewno spytam. - Eve zaczęła rozkładać po kieszeniach różne niezbędne drobiazgi: komunikator, notes, telełącze, kajdanki. - Jeśli znajdziesz czas, żeby trochę poszperać, świetnie. Ja spróbuję to przekazać Feeneyowi. W Sekcji Rozpoznania Elektronicznego powinni złapać jakiś ślad tej kobiety. I dziecka. Mamy lepsze narzędzia i większe możliwości, niż istniały pięćdziesiąt lat temu. - Pomyślała o kapitanie wydziału, swoim byłym partnerze w policyjnej służbie. - Założę się, że jego też to ruszy. Dzisiaj zabiera mnie Peabody - zmieniła temat. Zerknęła na nadgarstek. - Lada moment. Skontaktuję się z Feeneyem, może znajdzie trochę czasu. - Schowała dysk do kieszeni. - Dane byłej żony Alexa Crew też tu są?

- Naturalnie. - Przy bramie odezwał się klakson. Roarke sprawdził, kto przyjechał i wpuścił Peabody.

- Odprowadzę cię.

- Będziesz dzisiaj na mieście?

- Taki mam zamiar. - Pogładził ją po króciutkich włosach. Gdy na pierwszym stopniu odwróciła się do niego z uśmiechem, zatrzymał się w pół kroku. - O co chodzi? Dlaczego się uśmiechasz?

- Może dlatego, że mi się podobasz, Albo dlatego, że mi się przypomniało, jaki użytek zrobiliśmy ze schodów. I może dlatego, że nie ma w domu kościstego faceta o mózgu androida, który by żegnał mnie na dole cierpką miną.

- Wyraźnie za nim tęsknisz.

- Ty chyba jesteś chory. Weź jakiś proszek.

- Nie wypieraj się. Tęsknisz za codziennym rytmem. Lubisz, kiedy Summerset tańczy, jak mu zagrasz.

- O rany, wyobraziłam go sobie w tej takiej... - Eve zarysowała dłońmi krąg wokół bioder. - Straszne.

- W baletowej spódniczce?

- No właśnie.

- Piękny obrazek.

- Teraz i ty będziesz za nim tęsknił, tak? Wiesz co, jesteś nieziemsko przystojny. - Eve chwyciła w obie garście lśniące czarne włosy męża i wpiła się w jego usta żarliwym pocałunkiem.

- Aha, teraz będę tęsknił za czymś zupełnie innym - westchnął, kiedy go puściła.

- Ja też. No i dobrze. - Zadowolona ruszyła do drzwi, otworzyła je zamaszystym gestem. I zmarszczyła brwi na widok Peabody w towarzystwie młodego asa Wydziału Rozpoznania Elektronicznego, MacNaba. Właśnie wysiadali z przeciwnych stron jej wozu policyjnego w kolorze zielonego groszku. Wyglądali jak... Zabrakło jej słów.

Przyzwyczaiła się już do widoku MacNaba, pierwszego modnisia w centrali, który tradycyjnie już występował w czymś kłującym w oczy i dziwacznym, więc i tym razem błyszczące spodnie koloru czerwonej papryki, ozdobione jakimś tuzinem kieszeni, oraz jaskrawoniebieska koszula wojskowa pokryta wzorem - jakżeby inaczej - ze strąków papryki chili, nie zrobiła na niej większego wrażenia.

To samo mogła powiedzieć o jego jaskrawoczerwonej marynarce do bioder oraz niebieskich butach powietrznych sięgających kościstych kolan. To właśnie był cały MacNab, z lśniącymi złotymi włosami, związanymi w długi gładki koński ogon, mężczyzna o niesamowitej, wąskiej twarzy, w połowie ukrytej za czerwonymi okularami przeciwsłonecznymi z lustrzanymi niebieskimi szkłami. W uszach miał przynajmniej dziesięć błyszczących srebrem ćwieków.

Ale jej pomocnica... nie, od niedawna partnerka...? To już zupełnie inna historia. Ubrana była w obcisłe spodnie, urywające się raptownie w połowie łydki, a kolorem przywodzące na myśl... pleśń. Pleśń na zapomnianym serze zepchniętym w kąt lodówki. Zamiast bluzki miała na sobie coś dziwnego, pogniecionego jak psu z gardła i w podobnym kolorze co spodnie. Wyglądało toto, jakby ktoś w tym spał przynajmniej dwa tygodnie. Na wierzch narzuciła żakiet koloru błota, zwisający do kolan. A na nogach, zamiast wczorajszych wymyślnych pantofelków, które przysporzyły jej tyle cierpień - miała sandały, wyglądające, jakby je jakiś szalony harcerz splótł z powiązanego w supełki sznurka. Na szyi mnóstwo łańcuchów i wisiorów z kamieniami w dziwacznych kolorach. Podobne zwisały jej z uszu.

- Co ma być? Domokrążca z jakiegoś kraju Trzeciego Świata i jego ulubiona małpka?

- To jest mój ukłon w stronę trendów Free Agę. Wygodne, wiesz. I wszystko z naturalnych surowców. - Peabody poprawiła okulary przeciwsłoneczne o małych okrągłych szkłach. - W każdym razie większość.

- Moim zdaniem wygląda seksownie - stwierdził MacNab, przyciskając Peabody. - Trochę średniowiecznie.

- Dla ciebie nawet pień drzewa wygląda seksownie - odparowała Eve.

- Fakt. Patrząc na pień drzewa, widzę las. A w lesie nagą kobietę. Peabody szturchnęła go łokciem, choć jednocześnie się zaśmiała.

- Szukam swojego wizerunku detektywa - ” wyjaśniła Roarke'owi. - Dziś jest dużo lepiej niż wczoraj.

- Wyglądasz czarująco.

- Och, zamknij się! - rozzłościła się Eve, bo Peabody poróżowiały policzki. - Zrobiłeś coś z tym gratem? - spytała MacNaba.

- Mam wiadomość dobrą i złą. Zła jest taka, że ten grat ma rozwalony system komputerowy, co w zasadzie jest normalne w policyjnych wozach. Dobra wiadomość natomiast to ta, że jestem błyskotliwym geniuszem i zdołałem uruchomić klimatyzację dzięki kilku częściom zapasowym znajdującym się w moim posiadaniu. Powinna wytrzymać do czasu, kiedy oddasz wóz na złom albo ukradnie go jakiś tępy dureń.

- Dzięki. Siadaj z tyłu - rozkazała. - Za kierowcą. Boję się, że jeśli będę cię widziała w lusterku wstecznym, to oślepnę. - Odwróciła się do Roarke'a. - Trzymaj się.

- Będę czekał. Cześć. - Wziął ją pod brodę i ignorując groźny grymas, lekko pocałował w usta. - Uważaj na siebie, moja policjantko. Peabody, wsiadając do wozu, westchnęła głęboko.

- Uwielbiam, kiedy on to mówi. „Moja policjantko”. - Obróciła się do MacNaba. - Ty nigdy mnie tak nie nazywasz?

- Bo też jestem policjantem.

- No tak. A poza tym nie masz takiego głosu. Ale i tak jesteś cudowny.

- A ty jesteś moją najpiękniejszą kobietą na świecie.

- Ej, ej, ej! Dosyć tego! Przestańcie! Bo mi głowa pęknie! - Eve z trzaskiem zapięła pasy. - Żadnych seksownych rozmówek w tym samochodzie. Żadnych seksownych tekstów w promieniu dziesięciu metrów ode mnie. Oficjalnie zakazuję seksownych tekstów, złamanie zakazu będzie karane pobi­ciem do nieprzytomności ołowianą rurą.

- Nie masz ołowianej rury - zauważyła Peabody.

- Znajdę. - Eve obrzuciła ją zamyślonym spojrzeniem. - Dlaczego wszystko, co masz na sobie, jest pogniecione i w kolorze błota?

- To naturalny stan naturalnej tkaniny. Moja siostra utkała ten materiał własnymi rękami.

- A czy nie mogła go potem wyprasować albo co? Nie do wiary, ile czasu zużywamy ostatnio na dyskusje o twojej garderobie.

- Super, prawda? - ucieszyła się Peabody, ale gdy spojrzała na własne nogi, uśmiech trochę zbladł na jej twarzy. - Jak sądzisz, czy te spodnie nic pogrubiają mi łydek?

- Nic nie słyszę, bo coś mi właśnie padło na mózg i szumi w uszach.

- Wobec tego możemy sobie z MacNabem pogadać jak zwykle? - rozpromieniła się Peabody. Mina jej zrzedła, kiedy Eve uszczypnęła ją w ramie. - No coś ty! Jednak słyszysz!

Eve uznała, że zdała celująco egzamin z opanowania. Oboje dowiozła do centrali żywych. Nie chciała sobie brudzić kartoteki, więc od razu w garażu się od nich odłączyła i pojechała na górę osobną windą. Niewątpliwie także oni skorzy stali z odosobnienia i nie poprzestali na słowach, zanim każde podążyło do swojego wydziału. A sądząc po rozmarzonym i uszczęśliwionym spojrzeniu Peabody, można było sądzić, że nie skończyło się tylko na słowach ani na pocałunkach. Nie do zniesienia.

- Spotkanie za kwadrans - rzuciła Eve. - Mam nowe informacje, musze je przerzucić. Chcę wciągnąć do sprawy Feeneya, jeśli tylko się zgodzi. Będziemy musieli znaleźć pewną osobę sprzed pięćdziesięciu lat. Peabody natychmiast otrzeźwiała.

- Brylanty? Będziemy szukać któregoś ze złodziei? Chyba wszyscy już nie żyją?

- Szukamy byłej żony i syna Alexa Crew. Rozpłynęli się we mgle wkrótce po rozwodzie, w książce Samanthy Gannon nie ma o nich ani słowa. Chciałabym wiedzieć dlaczego.

- Mam się skontaktować z Feeneyem?

- Nie, ja to zrobię. Ty złap Samanthę Gannon i umów nas na rozmowę.

- Tak jest.

Po załadowaniu dysku, który dostała od Roarke'a, Eve zamówiła kawę i połączyła się z biurem Feeneya w Wydziale Rozpoznania Elektronicznego. Wkrótce na monitorze pojawiła się znajoma twarz o smętnym wyrazie.

- Za siedemdziesiąt dwie godziny mnie tu nie ma - oznajmił, zanim zdążyła się odezwać. Kompletnie zapomniała, że szykował się do urlopu.

- Zdążysz mi znaleźć jedną osobę, zanim włożysz ciemne okulary i słomkowy kapelusz?

- Nie powiedziałem, że do wyjazdu nie pracuję. Poza tym, jeśli kogoś szukasz, to mogę ci przydzielić któregoś z moich chłopaków. - Feeney zawsze mówił o pracownikach swojego wydziału „chłopaki”, choć były wśród nich także kobiety.

- Tym razem potrzebny mi geniusz, dlatego chciałam prosić, żebyś się tym zajął osobiście.

- Jak długo jesteś skłonna mi kadzić, żebym się zgodził? Mam jeszcze sporo roboty przed wyjazdem.

- W mojej sprawie chodzi o podwójne morderstwo, skradzione brylanty i zniknięcie sprzed ponad pół wieku. Ale jeśli jesteś taki zajęty pakowaniem kwiecistej koszuli, to zlecę robotę paru urzędasom.

- Koszulę w kwiaty zabiera żona. - Feeney westchnął głęboko. - Pięćdziesiąt lat, powiadasz?

- I jeszcze parę. Spotykamy się w tej sprawie mniej więcej o dziesiątej.

- To do niej zwerbowałaś MacNaba? - Tak. Feeney w zamyśleniu podrapał się po brodzie.

- Przyjdę.

- Dzięki. - Eve zakończyła połączenie i otworzyła pliki otrzymane od Roarke'a, żeby się zapoznać z informacjami. Czytając, zrobiła kopie i dograła je do pakietów przygotowanych na spotkanie, po czym przygotowała kompletny dysk dla Feeneya.

I z ogromną tęsknotą pomyślała o czasach, kiedy całą tę robotę odwalała Peabody. W rezultacie dotarła do salki konferencyjnej ostatnia.

- Detektyw Peabody, proszę streścić sprawę kapitanowi Feeneyowi.

- Tak jest. Z początku Peabody drżał głos i szło jej niezbyt płynnie, ale po chwili wzięła się w garść i wyraźnie rozkręciła. Jeszcze upłynie trochę wody, zanim zostanie dobrym śledczym, ale była na właściwej drodze, potrafiła myśleć i trzymać nerwy na wodzy, mówić jasno, a także przekazywać informacje w sposób zwarty i przejrzysty.

- Dziękuję - odezwała się Eve na koniec. Feeney kończył robić notatki. - Baxter, masz coś z klubu, w którym była Jacobs?

- Niestety, nic. Zaglądała tam często. Czasem sama, kiedy indziej z chłopakiem albo z grupą znajomych. Tamtej nocy przyszła sama i sama wyszła. Trochę potańczyła, wypiła parę drinków i pogadała z ludźmi. Barman jest pewien, że wyszła bez towarzystwa, bo rozmawiali podczas jej ostatniego drinka. Powiedziała mu, że na razie nie ma nikogo na stałe. Nikt jej nie pasował. Spisaliśmy tam kilka nazwisk i będziemy je dzisiaj sprawdzać, ale to raczej ślepa uliczka.

- No dobra, tak czy inaczej, trzeba to zrobić. Jeśli chodzi o informacje na temat Cobb, to pokazałam jej zdjęcie w restauracji „Ciprioni”, gdzie najwyraźniej była na randce z mężczyzną, którego my znamy jako Bobby Smith.

- Byłaś w „Ciprioni”?! - wykrzyknęła Peabody.

- Byłam głodna. I chciałam podjąć ślad. Więc upiekłam dwie pieczenie na jednym ogniu.

- Nie ty jedna lubisz włoską kuchnię - poskarżyła się partnerka. Eve nie zwróciła na nią uwagi.

- Znalazłam kelnerkę, która w lipcu ich obsługiwała. Dziewczyna przypomina sobie Cobb, umówiłam ją z rysownikiem, żeby wysiliła pamięć i spróbowała pomóc w naszkicowaniu portretu faceta. Trzeba jeszcze sprawdzić muzea, galerie sztuki i teatry, gdzie mogli bywać. Może ktoś zwrócił na nich uwagę.

- My się tym zajmiemy - oznajmił Baxter. - Już zaczęliśmy.

- Dobrze. Dalej: w mediach pojawiły się informacje o możliwych związkach pomiędzy tymi morderstwami, więc nasz poszukiwany już prawie na pewno wie, że do tego doszliśmy i prowadzimy śledztwo w tym kierunku. W moim przekonaniu nie przeszkadza to w dochodzeniu. - Odczekała chwilę. - Na dyskach macie informacje dotyczące Alexa Crew, jednego ze złodziei biorącego udział w kradzieży brylantów na początku wieku i jedynego z nich czterech, który przejawiał skłonności socjopatyczne. Wiem z pewnego źródła, że przestępca miał żonę i dziecko. Oboje zniknęli po rozwodzie, a jeszcze przed kradzieżą. Chcę ich znaleźć.

- Może Crew ich wykończył? - podsunęła Peabody.

- Brałam to pod uwagę - przyznała Eve. - Z zimną krwią zastrzelił wspólnika, chciał zabić córkę drugiego, a wcześniej siedział za kratkami i był podejrzany o wiele innych zbrodni. Zamordowanie żony mieściłoby się w jeszcze w szkicu psychologicznym. A także dziecka. Własnego dziecka. Bywają i tacy ojcowie, pomyślała. Ojciec może być potworem jak każdy inny.

- Chcę ich znaleźć - podjęła - żywych lub umarłych. Dysponujemy nazwiskami, znamy ostatnie miejsce pobytu. Peabody i ja jesteśmy na dziś umówione z Gannon...? - spojrzała pytająco na partnerkę.

- Na jedenastą w hotelu „Rembrandt”.

- Możliwe, że zbierając informacje do książki, dowiedziała się o tych dwojgu więcej. Chcę też wiedzieć, dlaczego nie wspomniała o nich słowem, choć wszystkich innych tak dokładnie opisała. Feeney, szukasz już?

- Szukam.

- Roarke zaproponował, że w razie potrzeby może być cywilnym konsultantem. Dotychczasowe dane na ten temat zebrał właśnie on, może pociąg nać temat.

- Nigdy mi nie przeszkadzało, że twój mąż włącza się w naszą robotę. Możemy popracować razem.

- MacNab, chciałabym, żebyś wyciągnął, co się da z komunikatora Cobb i telełącza sióstr. Wszystkie połączenia między Gannon i Jacobs już mamy. Skontaktuj się z policjantem, który czyścił ich komunikatory.

- Nie ma sprawy.

- Powiedziałam Gannon, żeby pomyślała o prywatnej ochronie, chyba się na to zdecyduje. Nasz człowiek zostanie z nią tak długo, jak budżet pozwoli. Sprawca dąży do konkretnego celu. Obie ofiary są związane z Samanthą Gannon. Jeżeli uzna, że i ona stoi mu na drodze, usunie ją bez wahania. W tym punkcie dochodzenia prowadzi do niego tylko wątek przestępstwa sprzed pięćdziesięciu lat. Musimy zdobyć coś więcej. Do roboty.

W drodze do wydziału Eve zerknęła przelotnie na dwóch muskularnych policjantów, ciągnących skutą kobietę, ważącą pewnie ze sto pięćdziesiąt kilogramów. Aresztowana klęła na czym świat stoi, a sądząc po siniakach na twarzach obu mundurowych, na przekleństwach się nie skończyło, póki jej nie zaobrączkowali. Cudowna robota!

- Peabody, chodź do mojego biura.

Weszła pierwsza, a potem zamknęła za partnerką drzwi. Peabody obrzuciła ją zdumionym spojrzeniem. Eve zaprogramowała automat na dwa kubki kawy i wskazała koleżance krzesło.

- Mam kłopoty? - spytała Peabody.

- Nie.

- Zdaję sobie sprawę, że moje wprowadzenie mogło wypaść lepiej. Minutę potrwało, zanim się zebrałam, ale...

- Dobrze ci poszło. Powinnaś się bardziej skupić na informacjach, a mniej na własnej osobie. Jak chcesz szefować ludziom, to nie myśl o sobie, tylko o robocie. Dzisiaj wyszłaś ze starcia obronną ręką, wróciłaś do bazy z tarczą, teraz możesz ją wykorzystać. Ale nie o tym chciałam z tobą rozmawiać.

- Moje ciuchy...? - Umilkła pod spojrzeniem Eve. - Już zapominam o sobie. Wszystko jasne. O co chodzi w takim razie?

- Wyrabiam sporo nadgodzin. Regularnie. Wracam z terenu i w domu ciągnę wątek, wymyślam kolejne scenariusze, zaprzęgam do roboty domowe telełącze i komputer. Opowiadam o sprawie Roarke'owi. Tak właśnie pracuję. Nie chciałabym, żebyś się czuła odsunięta, jeśli od czasu do czasu nie dotrzymasz mi kroku.

- Właściwie... Jak by to... Staram się odnaleźć nasz wspólny rytm. Ty pewnie też.

- Możliwe. Słuchaj, nie próbuję cię z niczego wyślizgać. Chciałabym postawić sprawę jasno. Ja po prostu żyję pracą. Oddycham nią, myślę o niej przy jedzeniu, kiedy zasypiam i kiedy się budzę. Wcale ci czegoś takiego nie polecam.

- Tobie to służy.

- A owszem. I są ku temu konkretne powody. Tyle że dotyczą tylko mnie. Ciebie już nie. - Utkwiła wzrok w kawie i przebiegła myślą te wszystkie ofiary, które napotkała po drodze. Wróciła do dzieciństwa, zobaczyła siebie jako dziewczynkę, krwawiącą i załamaną, w hotelowym pokoju w Dallas, gdzie można było zamarznąć na śmierć. - Ja inaczej nie umiem. I nigdy nie będę żyła inaczej. Potrzebuję takiego tempa, takiego działania. Ty nie. Ale nie jesteś przez to gorszą policjantką. I kiedy dojdę do czegoś bez twojej pomocy, nie będę uważała, że jesteś ode mnie gorsza.

- Ja też nie zawsze potrafię to wszystko od siebie odsunąć.

- Normalna sprawa. Trzeba jakoś dawać sobie z tym radę, bo inaczej człowiek dziwaczeje, zaczyna pić albo świruje. Ty masz odskocznię. Masz rodzinę, inne zainteresowania poza pracą. No i, cholera, masz tego swojego MacNaba.

- Boli cię to.

- Trochę.

- Kocham go. Dziwne, przyznaję, ale go kocham. Eve spojrzała je prosto w oczy.

- Wiem.

- A to już coś. Zrozumiałam, co chciałaś mi powiedzieć. Ja też nie zawsze mogę odsunąć od siebie pracę, a czasami muszę, chociaż nie chcę. Tak to już jest. Raczej nie będę o niej myślała bez przerwy, tak jak ty, trudno, nic nie szkodzi. No ale i tak się czasem wścieknę, jak się dowiem, że poszłaś gdzieś beze mnie.

- Rozumiem. Między nami wszystko w porządku?

- Jak najbardziej.

- No to znikaj stąd, żebym mogła popracować, zanim spotkamy się z Gannon.

Zrobiła prawdziwe piekło, żeby uzyskać pozwolenie na konsultacje z doktor Mirą. Po kilku rozmowach przerywanych wściekłymi warknięciami, czyli trudnych negocjacjach z administracją lekarską, dano jej trzydzieści minut w czasie przerwy na lunch w niesławnej stołówce centrali. Eve w żaden sposób nie mogła pojąć, po jakie licho ktokolwiek, a zwłaszcza osoba z taką klasą jak Mira, miałaby fundować sobie podobne katusze i dobrowolnie korzystać z miejscowej stołówki, ale się o to nie sprzeczała.

Nachodziła się trochę, zanim uzyskała przesunięcie terminu złożenia raportu u komendanta Whitneya do późnego popołudnia.

Na koniec przeprowadziła jeszcze jedną rozmowę, najeżoną groźbami i wątpliwościami co do właściwości anatomicznych rozmówcy, a zakończoną przekupstwem w postaci dwóch biletów na doskonałe miejsca na mecz Metsów. Kombinacja ta zaowocowała uzyskaniem od szefa laboratorium technicznego obietnicy, że pełen raport z obu przypadków wyląduje na jej biur ku do czternastej zero zero.

Uznawszy, że dobrze wykonała pracę przez telełącze, chwyciła teczką z danymi, dała znać Peabody i razem ruszyły w teren.

Peabody wsparła pięści na biodrach.

- To się nazywa powrót na miejsce zbrodni.

- Nie popełniłyśmy zbrodni, więc technicznie rzecz biorąc, nigdzie nie wracamy. - Eve całkowicie ignorowała ludzi, którzy mijali je w pośpiechu bądź wolniejszym krokiem. Stały na rogu Piątej i Czterdziestej Siódmej. - Ja po prostu chcę się tu rozejrzeć.

- Okolica zdrowo ucierpiała w czasie zamieszek w mieście - zauważyła Peabody. - Była chyba łatwym celem. Widoczna konsumpcja. Z jednej strony ci, co mają, z drugiej ci, co nie mają. Tu tyle pięknej biżuterii, a tam ekonomia leci na łeb na szyję, nielegalne używki sprzedaje się na ulicy jak sojowe hot dogi, a broń nosi na wierzchu jak ozdoby. - Podeszła bliżej witryny. - Ale błyszczą.

- Trzech facetów wchodzi sobie do środka jak gdyby nigdy nic, korzystając z pomocy czwartego robi swoje i wychodzi z kieszeniami pełnymi brylantów. U jubilera początkowo nikt nie podejrzewa zdrady długoletniego pracownika bez skazy, zaufanego człowieka. - Eve także przyjrzała się wystawie oraz jakiejś czule objętej parze, która z rozmarzeniem wlepiała oczy w wyeksponowane bogactwo. Złoto i srebro - szlachetne metale. Oraz kamienie: rubiny i szmaragdy... a nade wszystko jasne jak słońce brylanty. Ponieważ nie mogły być paliwem ani nie dawały ciepła w zimie, Eve nie bardzo potrafiła odgadnąć, dlaczego tak rozbudzają ludzkie namiętności. Choć sama też nosiła złote kółko na palcu i jasny lśniący brylant na łańcuszku, pod koszulą. To tylko symbole, pomyślała. Wyłącznie symbole. Ale ona także nie oddałaby ich bez walki, prawda?

- Ten pracownik też musiał wyjść - podjęła. - Pewnie zaraz za nimi. I dobrze się ukryć. Wszystko wskazywało na niego i zdawał sobie z tego sprawę. Ale chciał zdobyć to bogactwo i dla niego odrzucił wszystko, całe dotychczasowe życie. No i wszystko stracił, zanim zdążył sobie pogratulować. Wykończył go Crew, z czego wynika, że Crew wiedział, jak się z nim skontaktować. Mało tego: nie tylko orientował się, gdzie go znaleźć, ale też czym go skusić. Rozejrzała się wokół, jak turystka, przesunęła wzrokiem po wyższych piętrach. Nie dostrzegła żadnych ruchomych chodników. Na początku wieku także ich tu nie było. Okolica została odbudowana w takiej samej postaci, w jakiej Eve poznała ją z historycznych zdjęć. Szyba za szybą, wystawa za wystawą ciągnęły się sklepy z błyszczącymi ozdobami. Na tej jednej ulicy znajdowały się miliony dolarów w towarze. Aż dziw, że kradzieże, napady i rabunki nie były tutaj na porządku dziennym.

- Wiesz, wtedy, pół wieku temu, złodzieje nawet nie wyłączyli kamer - odezwała się do Peabody. - Ot tak, weszli, zabrali kamienie i wyszli. W końcu jednak policja ich zidentyfikowała. Każdy z nich miał całkiem niezłą kartotekę. Tylko pracownik firmy był czysty. Jego natomiast zdradziły problemy z hazardem. Wszyscy czterej zdawali sobie sprawę z zagrożenia. Dlatego zamierzali się przyczaić i odczekać, aż sprawa przycichnie. A potem - hulaj dusza, piekła nie ma. Wiesz, dlaczego mieli szansę powodzenia?

- Dochodzenie, przynajmniej z początku, skupiłoby się na pracowniku firmy. Złodzieje wyszli z założenia, że on się szybko załamie. To był ważny punkt ich planu. Miał zniknąć, razem z brylantami. A policja ruszyłaby jego śladem.

- Właśnie tak. W tym czasie pozostali, stosunkowo bezpieczni, musieliby tylko odczekać wystarczająco długo. Crew chciał być mądrzejszy. Nie dość, że zabił wspólnika, to popełnił jeszcze większy błąd, bo nie ukrył jego ciała. Gdyby go wrzucił do jakiejś rzeki, policja straciłaby mnóstwo czasu na bezowocne poszukiwania. Nie przemyślał sprawy do końca, ponieważ pragnął tylko dostać brylanty. Kiedy już miał je w ręku, martwy wspólnik przestał się liczyć, a Crew chciał zdobyć resztę kamyków. I dlatego skończył w więzieniu. Nasz morderca jest cwańszy.

Przyjrzała się trzem kobietom, które stanęły przy witrynie, wznosząc głośne okrzyki zachwytu. Tak, owszem, wszystkie te błyskotki za szybą lśniły i świeciły, rzucały oślepiające iskry. Ale dlaczego ludzie tak bardzo chcieli ozdabiać się czymś podobnym? Od zarania dziejów!

- Facet jest szalony - uznała Peabody. - O ile zrozumiałam z książki, Crew miał obsesję na punkcie brylantów. Nie wystarczyła mu czwarta część łupu, połowa też było za mało. Chciał mieć wszystko. Wydaje mi się, że ten jest taki sam. Szalony. Opętany. Zupełnie jakby te kamienie były... przeklęte.

- To tylko inna postać węgla, Peabody. Tylko rzecz. - Nieświadomie dotknęła klejnotu wiszącego na łańcuszku pod koszulą. - Brylant jest tylko kawałkiem węgla. Peabody spojrzała na wystawę.

- Ale błyszczą - westchnęła z trochę nieprzytomnym spojrzeniem. Eve roześmiała się, choć nieco wbrew sobie.

- Dosyć już tego smażenia się w ukropie. Chodźmy na spotkanie z Gannon.

24

„Rembrandt” okazał się jednym z małych, ekskluzywnych hotelików w europejskim stylu, ukrytych w tajemniczych zakątkach Nowego Jorku. Nie miał sterczących w niebo wież ani holu wielkości boiska, nie kłuł w oczy złoconym wejściem. Był to prześliczny stary budyneczek, najprawdopodobniej dawna prywatna rezydencja, pełen staroświeckiego uroku, elegancji i dyskrecji. Portier w statecznym granatowym uniformie z czapką powitał Eve pełnym szacunku lekkim ukłonem.

- Witamy w hotelu „Rembrandt”. Czy planuje pani wynajęcie pokoju? Od razu straciła trochę pary.

- Nie. - Bez większego przekonania błysnęła mu przed oczami policyjną odznaką. - Chcę się widzieć z jednym z gości. - Pozostał uprzedzająco grzeczny.

- Czy zaparkować pani samochód?

- Nie. Niech stoi tam, gdzie go zostawiłam.

- Oczywiście - zgodził się gładko, bez jednego zbędnego mrugnięcia, odbierając w ten sposób Eve resztę rozpędu. - Zapraszamy do środka, pani porucznik. - Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę mnie wezwać, mam na imię Malcolm.

- Dobrze... Dziękuję.

Portier znalazł się na progu pierwszy i szeroko otworzył drzwi.

Hol był niewielki, umeblowany jak urządzony ze smakiem salon. Królowały w nim głębokie miękkie fotele, lśniące drewno, błyszczący marmur i obrazy, może nawet oryginały. Były też kwiaty, ale nie wysokie na dziesięć metrów aranżacje, które zawsze trochę przerażały Eve, lecz niewielkie wdzięczne bukiety na stolikach. Zamiast plutonu nieszczerze uśmiechniętych recepcjonistów w jednakowych mundurkach, rojących się za ogromnym pulpitem, gości witała jedna kobieta, siedząca przy stylowym biurku.

Eve rozejrzała się po wnętrzu, szukając zabezpieczeń. Znalazła cztery dyskretnie rozmieszczone kamery. To już coś.

- Witam w hotelu „Rembrandt”. - Smukła kobieta wstała na widok przybyłych. Ubrana była w bladobrzoskwiniowy komplet, włosy miała krótkie, ufarbowane w czarne i blond pasemka. - Służę wszelką pomocą.

- Przyszłam do pani Samanthy Gannon. Gdzie ją znajdę?

- Jedną chwileczkę. - Kobieta ponownie usiadła i sprawdziła coś na monitorze. Gdy podniosła wzrok, na jej ustach pojawił się przepraszający uśmiech. - Bardzo mi przykro, nie mamy gościa o tym nazwisku.

Jeszcze dobrze nie przebrzmiały jej słowa, kiedy z jakichś bocznych drzwi wyszło dwóch mężczyzn. Eve uznała ich za hotelową ochronę i natychmiast zauważyła, że są uzbrojeni.

- Nieźle. - Uśmiechnęła się do szczupłej kobiety. - Jestem tu służbowo - poinformowała ochroniarzy, podnosząc prawą rękę w uspokajającym geście. - Porucznik Dallas z wydziału zabójstw. To moja partnerka, detektyw Peabody. Oto nasze odznaki. - Dwoma palcami sięgnęła do kieszeni, nie spuszczając wzroku z osiłków. - Macie lepszą ochronę, niż by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka.

- Dbamy o bezpieczeństwo gości - odpowiedziała kobieta. Wzięła odznakę z rąk Eve, przyjrzała się jej uważnie, następnie to samo zrobiła z odznaką Peabody. - Wszystko się zgadza - uznała. - Pani Gannon czeka. Zadzwonię do jej pokoju, zawiadomię, że już się panie zjawiły.

- Świetnie. Co macie? - spytała Eve strażników. Jeden z nich odsunął połę marynarki, odsłaniając wielofunkcyjny ogłuszacz laserowy średniego zasięgu w kaburze z ekspresowym odbezpieczeniem.

- Aha. Powinno wystarczyć.

- Pani Gannon czeka. Jest na czwartym piętrze. Policjant pełni służbę we wnęce obok windy. Wskaże paniom właściwy pokój.

- Dziękujemy. - Eve ruszyła do kabiny. - Ma dziewczyna trochę oleju w głowie - odezwała się do Peabody. - Świetnie wybrała hotel. Jest tutaj przyzwoita ochrona. No i pewnie spełniają marzenia, zanim człowiek zdąży je sobie uświadomić. Weszły do windy, Peabody wskazała czwarte piętro.

- Jak myślisz, ile kosztuje pokój?

- Pojęcia nie mam. I w ogóle nie rozumiem, po co mieszkać tutaj, jeśli można w domu. Niezależnie od luksusów w hotelu zawsze masz za ścianą kogoś obcego. I to nie tylko za ścianą, bo jeszcze pod nogami i nad głową... Na dodatek ciągle ktoś się koło ciebie plącze. A to obsługa hotelowa, a to ser­wis, a to sprzątaczki... zwariować można.

- W ten sposób rzeczywiście trudno doszukać się w tym romantyzmu. Na czwartym piętrze czekał przed windą umundurowany policjant.

- Pani porucznik... - umilkł niepewnie.

- Nie umie pan mnie poprosić o identyfikację? A ma pan pewność, że na drugim piętrze nie strzeliłam Dallas i Peabody prosto między oczy? Mogłabym teraz zastrzelić pana i dostać się do obiektu.

- Tak jest! - Wyprężony jak struna sprawdził odznaki i zeskanował obu kobietom dłonie. - Jest w czterysta cztery, pani porucznik.

- Czy ktoś tam wchodził?

- Sprzątaczka i obsługa pokojowa, jedno i drugie zamówione przez obiekt, jedno i drugie dokładnie sprawdzone przed wpuszczeniem. Oraz pan Roarke, który został sprawdzony na dole, przez obiekt i przeze mnie.

- Roarke.

- Tak jest. Znajduje się w pokoju mniej więcej od kwadransa.

- Hm... Możesz odejść. Zrób sobie dziesięć minut przerwy.

- Tak jest. Dziękuję.

- Będziesz się na niego wściekać? - spytała Peabody. - chodzi mi o Roarke'a.

- Jeszcze nie wiem. - Eve zadzwoniła do drzwi i z satysfakcją stwierdziła, że otworzyły się nie od razu. Innymi słowy, Samantha Gannon pamiętała, by sprawdzić przez wizjer, kto do niej przyszedł. Wyglądała mizernie. Pod oczami miała sińce, a cerę bladą, więc od razu można było poznać, że mało spała. Mimo to ubrała się starannie: w ciemne spodnie i białą koszulę szytą na miarę. W uszy włożyła nieduże kwadratowe kolczyki, na ręku miała bransoletkę od kompletu.

- Dzień dobry, zapraszam. - Otworzyła drzwi szerzej. - Jak rozumiem, państwo się znają - dodała, wskazując na Roarke'a, który siedział w wygodnym fotelu, popijając coś, co pachniało jak doskonała prawdziwa kawa. - Nie wiedziałam wcześniej... Oczywiście wiedziałam, że pan Roarke jest powiązany z moim wydawcą, ale że pani porucznik... Nie miałam pojęcia.

- Wszędzie ciebie pełno - zwróciła się Eve do męża.

- Staram się, jak mogę. Postanowiłem zajrzeć do jednej z naszych cenionych autorek i namówić ją do skorzystania z mojej firmy ochroniarskiej. Jak pamiętam, polecała jej pani wynajęcie prywatnej ochrony, pani porucznik?

- Rzeczywiście - Eve pokiwała głową. - Pomysł był niezły. Jego ludzie - zwróciła się do Samanthy - są najlepsi.

- Nie trzeba mnie przekonywać - przyznała Samantha. - Chcę żyć długo i szczęśliwie, chętnie więc przyjmę każdą pomoc. Napije się pani kawy albo może czegoś innego?

- Kawa jest prawdziwa?

- Każdy ma swoje słabości - uśmiechnął się Roarke. - Eve wyszła za mnie dla kawy. Samantha ożywiła się nieco.

- Jesteście państwo świetnym tematem powieści. Urok i wdzięk, namiętność i pasja, zbrodnia, morderstwo, policjantka i multimilioner...

- Nie! - stwierdzili oboje z mocą. Roarke zaśmiał się głośno.

- Nic z tego. Samantho, usiądź, proszę, odpocznij, a ja zrobię kawę. - Poszedł do kuchenki.

- Aż tak widać, że jestem zmęczona... - Samantha usiadła i westchnęła głęboko. - Nie mogę spać. Owszem, mogę pracować. Potrafię się zmusić do myślenia o pracy, kiedy jednak przestaję, nie mogę spać. Chciałabym być w domu, a jednocześnie nie mogę znieść myśli, że miałabym tam wrócić. Nie mogę dojść ze sobą do ładu. Żyję. Jestem cała i zdrowa, ale moja przyjaciółka straciła życie. I jeszcze jedna młoda kobieta... A ja nie mogę się przestać nad sobą użalać.

- Odpuść sobie.

- Porucznik Dallas ma rację - wtrąciła się Peabody. - Dwa tygodnie działałaś na podkręconych obrotach, a po powrocie do domu zastałaś taki bigos, że mało kto by się po tym pozbierał. Dostałaś ze wszystkich stron naraz. Masz prawo trochę się nad sobą poużalać. Powinnaś wziąć proszek nasenny i wyłączyć się na jakieś osiem czy dziesięć godzin.

- nie znoszę proszków.

- No to tu się zgadzasz z panią porucznik - powiedział Roarke, niosący tacę z kawą. - Ona też nie weźmie tabletki na sen z własnej woli. - Postawił tacę na stole. - Mam ci zejść z drogi? - spytał, patrząc na Eve.

- Jeszcze mi nie przeszkadzasz - uznała. - W razie czego dam ci znać.

- Tego jestem pewien.

- Samantho, dlaczego nie wspomniałaś w książce o rodzinie Alexa Crew?

- Dlaczego...? - Samantha nalała sobie kawy. Eve zauważyła, że unikała patrzenia jej w oczy.

- Nie zająknęłaś się ani słowem na temat jego syna i byłej żony.

- Skąd pani wie, że miał żonę i syna?

- Ja tu zadaję pytania. Wiedziałaś o nich doskonale. Dlaczego o nich nie napisałaś?

- Stawia mnie pani w trudnej sytuacji. - Samantha wzięła filiżankę w rękę i zaczęła mieszać kawę. Mieszała ją o wiele za długo, jak na taką mikroskopijną ilość cukru, jaką wrzuciła do środka. - Dałam słowo... Nie mogłam i nie chciałam pisać tej książki bez wsparcia rodziny. A zwłaszcza dziadków. Obiecałam im, że nie napiszę o dziecku Alexa Crew. - Raptem zdała sobie sprawę, że jej ręka żyje własnym życiem, stuknęła łyżeczką o brzeg filiżanki i odłożyła ją na bok. - W czasie, gdy doszło do kradzieży, jego syn był jeszcze chłopcem. Moja babcia uważała... nadal uważa, że matka chciała go chronić przed ojcem. Ukrywała go przed byłym mężem.

- Dlaczego tak sądzi? Samantha odstawiła nietkniętą kawę, przeczesała palcami króciutkie włosy.

- Nie mogę o tym mówić. Obiecałam, że nie poruszę tego tematu w książce, że nie wspomnę go w wywiadach. Chwileczkę. - Zanim Eve zdążyła się odezwać, powstrzymała ją gestem dłoni. - Wiem, co pani powie, i przyznaję pani rację. Okoliczności są wyjątkowe. Chodzi o morderstwo.

- Więc odpowiedz na pytanie.

- Muszę zadzwonić. Porozmawiać z babcią. Znowu zaczną się prośby, roztrząsania i zmartwienia... To kolejny powód mojej bezsenności. - Przetarła oczy, opuściła dłonie na kolana. - Dziadkowie chcą, żebym pojechała do nich, do Maryland. Grożą, że w przeciwnym razie przyjadą tutaj. Trudno mi ich stale od nowa przekonywać, żeby nie zdradzili niczego reszcie rodziny. Na razie udało mi się zatrzymać dziadków w domu, jestem wdzięczna panu Roarke za to, że zapewnił im ochronę. Dopóki sprawa się nie wyjaśni, zostanę tutaj. Muszę się nad tym wszystkim zastanowić, jakoś to ułożyć, znaleźć właściwe miejsce wśród zdarzeń, tak jak zrobili to moi dziadkowie przed pół wiekiem.

- Częścią tych rozmyślań powinno być udzielenie wszelkich informacji, mogących wpłynąć na przebieg śledztwa.

- Tak, oczywiście ma pani rację. Proszę mi tylko najpierw pozwolić zadzwonić. W mojej rodzinie dotrzymuje się obietnic. Dla mojej babci to ważniejsze niż powietrze. Jeśli możecie zaczekać pięć minut, to z nią porozmawiam. - Idź.

- Cudowna! - zachwycił się Roarke po wyjściu Samanthy. - Taką historię zostawiła odłogiem, bo dała słowo! I to rodzinie! A przecież w takiej sytuacji tym łatwiej złamać obietnicę. A przynajmniej trochę ją nagiąć stosownie do okoliczności.

- Jej pradziadek miał zwyczaj łamać każde przyrzeczenie - zauważyła z namysłem Eve. - Jack O’Hara w zasadzie nigdy nie dotrzymywał obietnic składanych Laine i jej matce. A babka Samanthy postanowiła skończyć z tą niechlubną tradycją. Przyjęła, że jeśli człowiek nie ma ochoty dotrzymać przyrzeczenia, choćby i w najtrudniejszej sytuacji, to nie powinien go składać. Uszanujmy ten ich rodzinny zwyczaj. - Zerknęła w stronę sypialni, gdzie Samantha rozmawiała przez telefon z babcią, przeniosła wzrok z powrotem na Roarke'a. - Zachowałeś się z klasą, oferując ochronę państwu Gannon. Ale nie musiałeś tego załatwiać osobiście.

- Chciałem poznać tę dziewczynę. Nadajecie na jednej fali, ciekaw byłem dlaczego. Teraz już wiem. Gdy po kilku niedługich minutach Samantha wróciła do saloniku, miała oczy pełne łez.

- Przepraszam. Staram się nie martwić babci... i dziadka też. Będę musiała niedługo pojechać do Maryland, uspokoić oboje. - Usiadła, wypiła łyk kawy. - Żona Alexa Crew nazywała się Judith - zaczęła. - Syn miał na imię Westley. - Podała najważniejsze informacje, w jednym tylko miejscu zajrzawszy do notatek, żeby odświeżyć sobie pamięć. - Jak widzicie, mój dziadek wpadł na trop tej kobiety i dowiedział się, że Crew był u swojej żony na krótko przed jej zniknięciem. Jest przekonany, że dał dziecku coś, w czym ukrył brylanty, a w każdym razie ich część. Wyjątkowo bezpieczna kryjówka.

- Miał w tamtym czasie połowę łupu... a przynajmniej dostęp do połowy łupu, o ile pamiętam? - Eve zerkała w notatki.

- Tak. Ale ponieważ w jego depozycie znaleziono czwartą część skradzionych kamieni, wiadomo, że jeśli zostawił coś synowi, to także właśnie jedną czwartą. Była żona zabójcy zniknęła razem z synem. Wszystko wskazywało... przynajmniej zdaniem mojej babci, na to, że ta kobieta się przed nim ukry­wała. Zmiana nazwiska, praca nierzucająca się w oczy, mieszkanie w średnio zamożnym sąsiedztwie... No i sposób, w jaki wyjechała: sprzedała wszystko na pniu, resztę rozdała - i zniknęła.

Wyglądało to na ucieczkę przed byłym mężem, który ponownie ją odszukał. A może i coś więcej. Moja babcia twierdzi, że Judith Crew chciała chronić syna. Był wtedy jeszcze mały, a miał za ojca niebezpiecznego szaleńca. Sądząc po kartotece tego mężczyzny, jego środowisku i wzorcach zachowania, to całkowita racja.

- A może zniknęła, ponieważ dostała parę milionów w brylantach - zastanowiła się Eve.

- Teoretycznie możliwe. Ale babcia i dziadek nie wierzyli wtedy i nadal nie wierzą, że człowiek pokroju Alexa Crew cokolwiek by jej dał. Więc jeśli nawet zostawił u niej brylanty, to jej o tym nie powiedział. Był zdolny ją wykorzystać, jak najbardziej, chłopca także, lecz nie dałby jej takiej władzy. To on zawsze musiał być najważniejszy. Gdyby tylko zechciał, mógłby odnaleźć ich znowu. Nie miała - wątpliwości, że zastraszył byłą żonę, że był gotów się jej pozbyć w odpowiednim momencie i zabrać syna. Mój dziadek nie szukał pozostałych brylantów, ponieważ babcia go o to prosiła...

- Jako dziecko stale się przeprowadzała - Roarke pokiwał głową - nie miała prawdziwego domu, brakowało jej poczucia bezpieczeństwa. Jej matka dokonała takiego samego wyboru jak żona tego bandyty: postanowiła uciec od męża, żeby chronić dziecko.

- Tak. Właśnie tak. Większa część skradzionych brylantów została zwrócona prawowitemu właścicielowi. A przecież w końcu to tylko kamienie. Tak mawia moja babcia. Była żona i syn Alexa Crew wreszcie mogli się czuć bezpiecznie. Gdyby dziadek nadal szukał klejnotów, a na pewno by je w końcu znalazł, Judith i Westley Crew zostaliby wciągnięci w całą sprawę. Chłopiec musiałby stawić czoło rzeczywistości stworzonej przez ojca i pewnie sam szybko znalazłby się za kratkami. Całe jego życie mogłoby się zmienić na gorsze przez garść błyszczących kamyków. Dlatego dziadkowie nikomu nie powiedzieli o nim ani słowa. - Samantha odchyliła się na oparcie krzesła. - Pani porucznik, moi dziadkowie ukryli część istotnych informacji. Prawdopodobnie postąpili niezgodnie z prawem. Ale zrobili to w najlepszej wierze. Mogli postąpić inaczej. Zarobiliby więcej... Pięć procent od ostatniej części skradzionych brylantów. Wystarczyło odszukać Judith Crew. Nie zrobili tego i jakoś świat się nie zawalił.

Samantha broniła nie tylko siebie i dziadków, zauważyła Eve. Także wstawiała się za nieznajomą kobietą oraz jej dzieckiem.

- Nie mam zamiaru wciągać w całą sprawę twoich dziadków - oznajmiła.

- Chcę natomiast odnaleźć Judith i Westleya Crew. Niespecjalnie obchodzą mnie brylanty jako takie. Jestem z wydziału zabójstw, nie kradzieży. Dotychczas straciły życie już dwie kobiety. Ty także możesz być celem. A motywem zbrodni są brylanty i tylko dlatego do nich powracam po tylu latach. Trzeba pamiętać, ze ten zdeterminowany przestępca może się dowiedzieć o byłej żonie oraz synu Alexa Crew. Wówczas oni także znajdą się w niebezpieczeństwie.

- Och... - Samantha, porażona nowym punktem widzenia, zacisnęła oczy.

- O tym nie pomyślałam.

- Można też Założyć, że morderca Andrei Jacobs i Tiny Cobb był związany z tamtym bandytą. Może to jego syn, który postanowił odzyskać klejnoty, jego zdaniem stanowiące własność ojca.

- Zawsze zakładaliśmy... Wszystko, czego dziadkowie się dowiedzieli o Judith, wskazywało bardzo wyraźnie na to, że ze wszystkich sił starała się zapewnić synowi normalne życie. Przyjęliśmy, że jej się udało. Nie sposób zakładać, ze syn mordercy, złodzieja i łotra będzie taki sam jak ojciec. Nie wierzę w taki obrót spraw, pani porucznik. Nie wierzę w genetyczne przekleństwo. A pani?

- Ja także nie. Eve zerknęła na Roarke'a. - Stanowczo. Ale wierzę, że niezależnie od genów, niektórzy ludzie po prostu rodzą się źli.

- Co za optymistyczne przekonanie - mruknął.

- Jeszcze me skończyłam. Bez względu na to, jacy przychodzimy na świat, zawsze mamy możliwość wyboru. Możemy podejmować decyzje, właściwe i chybione, ale zgodne z własną wolą. Muszę znaleźć Westleya Crew i sprawdzić, jakiego wyboru dokonał. Trzeba zamknąć tę sprawę raz na zawsze. Najwyższy czas z tym skończyć.

- Moi dziadkowie nigdy sobie nie wybaczą, jeśli się okaże, że historia zatoczyła koło i ja na tym ucierpiałam. Nigdy sobie nie wybaczą, że przed laty źle ocenili sytuację.

- Mam nadzieję, że okażą się rozsądniejsi - odparł Roarke. - Podjęli konkretną decyzję ze względu na dziecko, którego nawet nie znali. A ono, jako dorosły mężczyzna, dokonało własnego wyboru. Człowiek jest kowalem swego losu.

Wyszli razem, Eve układała sobie w głowie świeżo otrzymane informacje, aż uzyskała czytelny wzór.

- Znajdź mi ich - poleciła, zwracając się do męża.

- Tak jest.

- Zbiegi okoliczności zdarzają się, oczywiście, ale bardzo rzadko. Nie przemawia do mnie historyjka, według której jakiś facet przeczytał książkę Gannon, napalił się na zaginione brylanty i zabił dwie kobiety, żeby odnaleźć skarb. Ten morderca ma z brylantami coś wspólnego, jest z nimi jakoś powią­zany. Książka Samanthy skłoniła go do działania, ale nie była jedynym powodem jego decyzji. Ile czasu przed wydaniem zaczęła się promocja?

- Sprawdzę. Trzeba by też sporządzić listę osób, które miały dostęp do egzemplarzy próbnych: redaktorów, korektorów, recenzentów i tak dalej. A wiadomości rozchodzą się jeszcze z ust do ust. Ta książka na pewno była wdzięcznym tematem rozmów.

- „Słuchajcie, będziemy wydawali świetną pozycję - odezwała się Peabody. - O niesamowitej kradzieży brylantów, tutaj, w Nowym Jorku”.

- No właśnie. Morderca mógł usłyszeć o sprawie gdzieś przy drinku. Albo na jakimś przyjęciu, gdzie znalazł się któryś z redaktorów, korektor czy ktoś z promocji.

- Ale nas czeka fascynujące zajęcie! Zrób mi listę tych osób - poprosiła Eve. Wyszli z windy. - I daj mi znać, kogo dajesz do ochrony Samanthy. Chcę, żeby twoi i moi ludzie się znali. Aha, jeszcze jeden drobiazg. Potrzebuję dwa miejsca na trybunie honorowej na mecz Metsów.

- Do użytku osobistego czy to łapówka?

- Łapówka. Przecież wiesz, że kibicuję Jankesom.

- Tak mi się właśnie zdawało. W jakiej formie mają być bilety?

- Wystarczy, jeśli wyślesz autoryzację na szefa laboratorium. Nazywa się Berenski. Wdzięczność po grób. Muszę lecieć.

- Pocałuj mnie na do widzenia.

- Już cię całowałam na do widzenia rano. Dwa razy.

- Do trzech razy sztuka. - Przycisnął wargi do jej ust. - Będę w kontakcie, pani porucznik. - Ruszył długimi krokami. Zanim postawił stopę na chodniku, przy krawężniku gładko zatrzymał się czarny długi samochód, a szofer wyskoczył i otworzył drzwi. Jak zaczarowany, pomyślała Eve.

- Z takim to mogłabym być w kontakcie w zasadzie zawsze. I wszędzie. I w każdej pozycji. Eve powoli odwróciła głowę.

- Mówiłaś coś?

- Kto? Ja? Nie, skąd, pani porucznik. Ani słowa.

- I dobrze.

Od razu pojechała na spotkanie z Mirą. Peabody w tym czasie jadła lunch przy swoim biurku, porządkując i uzupełniając pliki danych. Jeśli chodzi o jakość jedzenia, miała zapewne więcej szczęścia niż Eve.

Stołówka była wiecznie zatłoczona, zawsze panował w niej hałas, niezależnie od pory dnia. Eve przywodziła na myśl szkolną jadłodajnię, z tą jedynie różnicą, że tutaj jedzenie było jeszcze gorsze, za to większość obecnych nosiła broń.

Mira już czekała i, co niesłychane, siedziała w ciasnym boksie odgrodzonym od reszty sali ściankami. Jak jej się udało zdobyć to miejsce? Albo miała wyjątkowe szczęście, albo użyła wpływów. Tak czy inaczej, było to wybitne osiągnięcie, ponieważ inaczej siedziałyby przy jednym ze stłoczonych czteroosobowych stolików lub też przy bufecie na wysokich, twardych, wąskich stołkach.

Mira tak naprawdę nie była policjantką, a już z pewnością na policjantkę nie wyglądała. Nie wyglądała także, zdaniem Eve, na kryminologa, lekarza ani psychologa, choć była pierwszym, drugim, trzecim i czwartym. Wyglądała natomiast na piękną, doskonale ubraną kobietę, jaką łatwo zobaczyć w ekskluzywnych sklepach na Madison. Komplet, który akurat miała na sobie, mogła kupić właśnie w jednym z nich. Tylko osoba wyjątkowo odważna albo bardzo modna może w Nowym Jorku włożyć ubranie w odcieniu cytrynowej pianki, nie obawiając się brudu wyskakującego złośliwie z asfaltu i czepiającego się wszystkiego jak rzep psiego ogona.

Tymczasem spodnium Miry był nieskazitelnie czysty, świeżutki i najwyraźniej chłodny. Zapalał refleksy w jej miękkich brązowych włosach i podkreślał błękitne oczy. Na szyi pani kryminolog miała trzy długie cienkie złote łańcuszki z ciemnożółtymi kamieniami błyszczącymi jak słoneczne iskierki.

Piła z wysokiej szklanki coś, co wyglądało równie chłodno i świeżo jak jej ubranie. Uśmiechnęła się do Eve i wskazała miejsce naprzeciwko.

- Z tego, co widzę, jesteś zgrzana i zmęczona. Polecam ci ten napój.

- A co to takiego?

- Płynna rozkosz. - Nie czekając na zgodę Eve, Mira zamówiła napój w komputerowym menu wbudowanym w ściankę działową. - A co poza tym?

- W porządku. - Eve zawsze musiała się chwilę zastanowić, nim odpowiedziała na to niby nieważne pytanie, ponieważ Mira nigdy tak naprawdę nie rzucała go od niechcenia. Ludzie najczęściej zadają podobne pytania, choć wcale ich nie obchodzi, jak się ktoś czuje i co u niego. Niekiedy po prostu chcą usłyszeć własny głos. Mira była inna. Ją naprawdę obchodziła odpowiedź. - Summerset jest na wakacjach, bardzo daleko od domu, więc mam doskonały humor.

- Szybko dochodzi do siebie?

- Nadal kuśtyka, ale rzeczywiście szybko mu się poprawia.

- A jak nasza nowa pani detektyw?

- Uwielbia wymachiwać odznaką, robi to przy każdej okazji. I udaje jej się wetknąć słowo „detektyw” najdalej w co drugie zdanie. Dziwacznie się ubiera. Niedobrze mi się robi na jej widok. Poza tym radzi sobie świetnie. - Eve spojrzała na napój, który wysunął się z otworu w automacie. Wyglądał naprawdę zachęcająco. Ostrożnie pociągnęła łyk. - Smakuje jak twój kostium. Chłodny, letni i trochę cierpki. - Zamyśliła się na chwilę. - Pewnie źle to zabrzmiało.

- Nie, skądże - roześmiała się Mira. - Dziękuję za komplement. Kolor tego spodniumu jest całkowicie niepraktyczny. Dlatego nie mogłam mu się oprzeć. Właśnie podziwiałam twój żakiet, niesamowicie ci w tym odcieniu. Ja bym w tym wyglądała jak śnięta ryba. No i nigdy nie przestanę podziwiać twojej ostentacji w zestawianiu poszczególnych elementów.

- Ostentacji...?

Mira dopiero po chwili zrozumiała, że to słowo użyte w odniesieniu do ubrań zbiło z tropu jej ulubioną policjantkę.

- Nikt nie nosi z taką swobodą jak ty zestawów skompletowanych z poszczególnych, osobno kupionych rzeczy.

- A, jasne. Niech będzie. Ja po prostu wkładam na siebie spodnie, koszulę, żakiet... rozumiesz?

- Chętnie bym się z tobą wybrała po zakupy! - Mira roześmiała się srebrzyście. - A teraz wyglądasz, jakbym cię pod stołem dziobnęła widelcem! Któregoś dnia wyciągnę cię na wspólną wyprawę po sklepach, ale na razie nie będę ci psuła apetytu. Opowiedz mi, co u Mavis.

- Wszystko w porządku. - Szczerze mówiąc, Eve nie miała pewności, czy rozmowa o ciąży okaże się bezpieczniejsza niż o zakupach. - Nic nie widać. Gdyby nie to, że trąbi o tym na prawo i lewo, nikt by się nie domyślił. Powinna z Leonardem wykupić powierzchnię reklamową. On projektuje dla niej stroje ciążowe, jeden szykowniejszy od drugiego. A ja nadal nic nie widzę.

- Pozdrów ich ode mnie. Widzę, że chcesz przejść do omawiania sprawy, ale może jeszcze złożymy zamówienie? Ja zjem sałatkę grecką. Zwykle bywa całkiem smaczna.

- Niech będzie. Mira zamówiła dwie sałatki.

- Wyobraź sobie, pamiętam plotki na temat tej kradzieży u jubilera. W tamtym czasie narobiła ona sporo szumu.

- Niemożliwe. Jesteś na to za młoda.

- No, no! Ale mi się trafił komplement! Faktycznie, miałam wtedy tylko... hm... pewnie ze cztery lata. Ale miałam też wujka, który spotykał się z kobietą, pracującą akurat w tej firmie. Była projektantką biżuterii i doskonale pamiętała dzień kradzieży. Przypominam sobie rozmowy rodziców na ten temat, a kiedy trochę podrosłam, zainteresowałam się tym przestępstwem na tyle, że starałam się zapamiętać szczegóły. Powiązania rodzinne, choć bardzo odległe, podsycały ciekawość.

- Czy nadal masz kontakt z tą projektantką?

- Ach nie, skąd. Pomiędzy nią a wujkiem się nie ułożyło, zostały mi z tamtego czasu tylko wspomnienia komentarzy dorosłych z mojej rodziny. Wiem na przykład, że ta kobieta z niczego nie zdawała sobie sprawy, dopóki ochrona nie zamknęła budynku. Nie znała pracownika firmy, który pomagał złodziejom. Przynajmniej tyle dowiedziałam się od wujka, kiedy go później wypytywałam. Jeśli chcesz, na pewno mogę zdobyć nazwisko tej projektantki.

- Istnieje możliwość, że okazałaby się przydatna, ale wydaje mi się, że tu ślepa uliczka. W każdym razie - na tym etapie. Opowiedz mi o zabójcy.

- Zabójca... Odbieranie życia nie jest dla niego celem. Oba morderstwu są działaniem ubocznym. Ofiary są zupełnie różne, metody także, każda dopasowana do okoliczności. Twój przestępca stawia ponad wszystko własne potrzeby. Fakt, że obie ofiary były atrakcyjnymi kobietami, nie ma znaczenia. Wątpię, żeby miał żonę albo w ogóle był zaangażowany w jakiś poważny związek, ponieważ taki rodzaj relacji kolidowałby z jego postrzeganiem siebie. W znajomości z Tiną Cobb nie było żadnych podtekstów seksualnych, ton romans stanowił wyłącznie środek do osiągnięcia celu.

- Zabierał ją w wybrane przez siebie miejsca, żeby okazać dziewczynie swoją wyższość intelektualną i gust.

- Tak. W żadnym z tych dwóch morderstw nie ma wątku osobistego. Morderca patrzy na rzeczywistość poniekąd z klapkami na oczach. Cobb można było wykorzystać, a potem należało się jej pozbyć - i tak właśnie zrobił. Planuje, myśli, robi to, co w danym momencie najodpowiedniejsze do realizacji jego celu. Poznał Tinę Cobb w określonym celu, była mu potrzebna. Patrzył jej w twarz, brał ją za rękę, słuchał jej, posunąłby się nawet do intymnego kontaktu, ale tylko pod warunkiem, że to przybliżyłoby go do realizacji zamierzeń. Tak czy inaczej, nie był z nią związany uczuciowo.

- Zmasakrował jej twarz.

- Tak, ale nie pod wpływem gniewu czy emocji. Zrobił to z ostrożności. Oba morderstwa są wynikiem konieczności, w jego pojęciu oczywiście. Ten człowiek zniszczy, usunie, wyeliminuje każdą przeszkodę na swojej drodze, każde zagrożenie. Nieważne, czy to będzie przedmiot czy istota ludzka.

- Zabijając Cobb, był wyjątkowo gwałtowny. - Tak.

- Zadawał jej ból. Chciał od niej wyciągnąć jakieś informacje?

- Można tak przyjąć. Ale bardziej prawdopodobne, że chciał zmylić policję, skierować dochodzenie na trop zbrodni w afekcie. A może jakąś role odegrało tutaj jedno i drugie. Nie musiał się śpieszyć, brał pod uwagę różne możliwości. Zabierał Cobb w tłoczne miejsca, daleko od jej znajomych oko lic. Ale też jego wybór zdradza pewien styl. Galeria sztuki, teatr, modna restauracja.

- Odzwierciedlenie jego otoczenia.

- Na pewno chciał się czuć swobodnie. - Pierwszy talerz sałatki greckiej wysunął się z otworu, Mira postawiła go przed Eve. - Wszedł do domu Gannon w czasie, gdy miało tam nikogo nie być. Pamiętał o wyłączeniu urządzeń zabezpieczających, zabrał dyski. Zadbał o własne bezpieczeństwo. Miał ze sobą broń, choć był przekonany, że idzie do pustego domu. Czyli jest przewidujący, w razie konieczności - elastyczny. Nie próbował natomiast stworzyć fałszywego tropu, upozorować włamania na tle rabunkowym. A przecież wystarczyłoby zabrać kilka cennych drobiazgów.

- Dlaczego nie skorzystał z takiej okazji? Bo już ktoś to przed nim zrobił? Bo Alex Crew wykorzystał ten pretekst, włamując się do Laine Tavish? Mira zdjęła z podajnika drugi talerz.

- Takie postępowanie świadczy o bardzo silnej osobowości, prawda? - ! uśmiechnęła się policyjna psycholog. - „Nie będę nikogo kopiować, będę i tworzyć”. Ten człowiek szanuje sztukę i antyki. Nie zniszczył cennych mebli, zostawił w spokoju dzieła sztuki. Wandalizm uważałby w tym wypadku za niegodne zachowanie, poniżej własnego poziomu. Z całą pewnością ma wysokie aspiracje. Ale gdyby chodziło tylko o ambicje, wziąłby coś, co by poruszyło jego zmysł estetyczny albo chciwość. A on ma jeden cel i na nim jest skupiony.

- Jest wykształcony? Obyty?

- Galeria sztuki, muzeum, teatr w West Village... - Mira lekko pokiwała głową. - Mógł zabrać dziewczynę na Coney Island, na Times Square i w tuzin innych miejsc, gdzie młody człowiek z jej otoczenia zabiera dziewczynę na randkę. Tutaj sytuacja wyglądała inaczej.

- Ponieważ jedzenie sojowego hot doga na Coney Island jest dla niego tak samo nie do przyjęcia, jak kradzież dzieł sztuki czy elektronicznych gadżetów.

- Mhm. - Mira skubnęła sałatkę. - On nie szuka chwały czy sławy i nie marzy o zwróceniu na siebie uwagi. Nie tęskni za seksem ani nawet za bogactwem w potocznym rozumieniu tego słowa. Chodzi mu o coś wyjątkowego, bardzo szczególnego.

- Alex Crew miał syna. Mira uniosła brwi. - Tak?

- W czasie kradzieży dzieciak miał siedem lat. - Eve streściła to, co sama wiedziała, i przez kilka chwil, gdy Mira analizowała nowo poznane informacje, obie w milczeniu jadły sałatkę.

- Bierzesz pod uwagę - odezwała się w końcu Mira - że syn tego bandyty usłyszał o książce albo nawet ją przeczytał i dowiedział się, że krewna jednego ze wspólników ojca mieszka w Nowym Jorku. Skoro miała tyle informacji, by napisać o dawnej kradzieży książkę, najprawdopodobniej wie więcej. Równie dobrze może wiedzieć coś o brylantach. Ale dlaczego morderca, jeśli o nich wiedział, nie próbował wcześniej odszukać albo kamieni, albo Gannon?

- Może nie znał całej historii. Może nie wiedział o wszystkich powiązaniach. - Eve określiła je szerokim gestem ręki trzymającej widelec. - No, ale to już mój problem. A ciebie chciałabym spytać o coś innego. Czy pasuje do wzoru założenie, że osobą, której szukam, jest syn Alexa Crew?

- Mógłby chcieć odzyskać coś, co uważa za swoją własność. Brylanty w pewnym sensie należały do jego ojca. Z drugiej strony, jeśli ojciec mu je dał, kiedy był dzieckiem...

- Tego w książce nie było - przypomniała jej Eve. - Nie wiemy, co Crew zrobił albo czego nie zrobił, kiedy po raz ostatni widział się z żoną i synem.

- To prawda. Oprzyjmy się więc na tym, co wiemy. Crew czuł się właścicielem całości łupu, zabił, żeby odzyskać część brylantów. Były jego obsesją, chociaż nawet skromna część tego bogactwa zapewniłaby mu luksus do końca życia. Możliwe wobec tego, że jego syn jest opętany takim samym pragnieniem i myśli o tych kamieniach tak samo.

- Intuicja mi mówi, że to wszystko ma coś wspólnego z Alexem Crew.

- Zwykle intuicja cię nie myli. Czy trudno ci przyjąć założenie, że syn poszedł w ślady ojca?

- Tak. - Tutaj, przed Mirą, mogła się do tego przyznać.

- Dziedziczność może wywierać na człowieka ogromny wpływ. A wsparł u oddziaływaniem otoczenia w najwcześniejszych latach staje się niezwykle silnym determinantem. Ludzie, którzy potrafią się wyrwać z zaklętego kręgu i wbrew niesprzyjającym okolicznościom sami o sobie stanowią, zasługują na najwyższe uznanie.

- Może i tak. - Eve przysunęła się do rozmówczyni. Chociaż nikt postronny ich nie słuchał, ściszyła głos. - Zawsze można się poddać. I uznać, że to wina kogoś innego, całego tego cholernego świata. Ale to zwykła wymówka. Prawnicy, psychiatrzy, lekarze i pracownicy społeczni zawsze korzystają z tych samych tekstów: „To nie jej wina, ona nie jest odpowiedzialna. Przyjrzyjmy się jej pochodzeniu. Zobaczmy, co jej zrobiono. Ma skrzywioną osobowość”.

Mira wzięła ją za rękę. Wiedziała, że Eve myśli o sobie jako dziecku, o tym, jaką kobietą mogła się stać.

- Ale...?

- My, policjanci, ciągle mamy do czynienia z ofiarami zachowań takich ludzi. Z tymi, którzy zostali połamani, zmiażdżeni, zabici... Ktoś musi ich bronić, ktoś musi powiedzieć: „Ależ owszem, to twoja wina. Ty to zrobiłaś i musisz za to zapłacić, niezależnie od tego, czy matka cię biła albo ojciec... Wszystko jedno, nie masz prawa wyrządzać krzywdy komuś innemu”. Mira ścisnęła dłoń Eve.

- I dlatego jesteś, kim jesteś. - Tak.

25

Eve oczekiwała wizyty u Dickiego Berenskiego w laboratorium z takim samym entuzjazmem jak kontroli u dentysty. Człowiek musi przez to przejść i jeśli ma odrobinę szczęścia, okaże się, że nie jest tak źle, jak się obawia. Zwykle jednak bywa gorzej. Podobnie jak większość znanych Eve stomatologów, Berenski także okazywał niezrozumiałą satysfakcję, gdy mógł przekazać złe wieści. Weszła do laboratorium razem z Peabody. Udała, że nie dostrzega, jak kilku techników na jej widok ulotniło się niczym kamfora. Ponieważ nie znalazła szefa, natarła na pierwszego pracownika, który nie zdążył zniknąć.

- Gdzie Berenski?

- Eee... w biurze...

Nie, stanowczo nie zasłużyła sobie na to, by odpowiadano jej drżącym głosem i ze sztucznym, zamierającym na ustach uśmiechem. Już parę miesięcy minęło od czasu, gdy zagroziła któremuś z techników, że go przenicuje. A poza tym powinni przecież zdawać sobie sprawę, że jest to fizycznie niemożliwe.

Przeszła przez główne laboratorium o białych podłogach, minęła kilka bieluteńkich stanowisk, gdzie pracowali laboranci w nieskazitelnych fartuchach. Tylko pewne urządzenia zamontowane na blatach oraz rurki i wężyki wypełnione przeróżnymi zagadkowymi substancjami, których pochodzenia i przeznaczenia lepiej było nie dociekać, miały jakiś inny kolor. Tragiczne miejsce, pomyślała Eve. Już przyjemniej było w kostnicy.

Weszła do biura bez pukania. Berenski siedział przy biurku, stopy miał oparte na blacie i pociągał napój koloru grejpfruta.

- Bilety na mecz masz? - zapytał bez wstępów.

- Dostaniesz, jak mi powiesz wszystko, co chcę wiedzieć.

- Znajdzie się to i owo. - Odepchnął się od biurka, ale nagle znieruchomiał w pół gestu i wlepił wzrok w Peabody. - Hej, Peabody, to ty? Gdzie masz mundur? Zagadnięta nie omieszkała skorzystać z okazji i natychmiast wyciągnęła odznakę.

- Zostałam detektywem.

- Bez jaj! Poważnie? No, to gratuluję! Chociaż munduru szkoda. Nieźle ci w nim było. - Przejechał w krześle na kółkach wzdłuż białego pulpitu, wywołując odpowiednie pliki i wprowadzając kody dostępu. Palce miał długie jak odnóża pajęczaka, ale poruszał nimi znacznie szybciej. - Niektóre informacje już znasz. U żadnej z ofiar nie znaleźliśmy śladów nielegalnych używek. Ofiara numer jeden... Jacobs, miała we krwi alkohol, zero osiem promila, czyli była na lekkim rauszu. Nie piła na pusty żołądek. Nie odwaliła ostatniego numerku. Większość włókien znalezionych na butach pasuje do dywanu z miejsca zbrodni. Kilka najprawdopodobniej pochodzi z taksówki, którą wracała do domu. - Na ekranach pojawiły się różnokolorowe kształty. - Uzyskaliśmy parę próbek włosów, ale wiemy, że przed śmiercią była w klubie, mogły się do niej przyczepić właśnie tam. Jeżeli któryś należał do mordercy, porównamy materiał, jak już złapiesz faceta.

Zrekonstruowaliśmy sposób zadania rany, stworzyliśmy wizerunek ofiary w chwili śmierci. - Przekręcił monitor w stronę Eve, żeby mogła dokładnie obejrzeć Andreę Jacobs. Na ekranie widniała śliczna młoda kobieta w wyjściowej sukience. Na szyi miała długą ranę ciętą. - Dzięki naszej technomagii potrafimy z dość dużą dokładnością określić rozmiar i kształt narzędzia zbrodni. Eve przyjrzała się rysunkowi długiego wąskiego ostrza oraz widniejącym pod spodem cyfrom, mówiącym o jego wymiarach.

- Świetnie. Doskonale się spisaliście.

- O, pracujesz z najlepszymi, więc nie ma czemu się dziwić. Kontaktowaliśmy się ze śledczymi i medykami w sprawie pozycji ofiary w chwili otrzymania śmiertelnego ciosu. Morderca zaszedł ją od tyłu. Chwycił ją za włosy. Mamy kilka jej włosów z miejsca zbrodni, pasuje to do ogólnego scenariu­sza. Z niego nie mamy nic, chyba że któryś z tych właśnie włosów należał do zabójcy, ale ja bym się o to nie zakładał. Nie zostawił nic. Żadnych śladów. Był doskonale zabezpieczony. Jeśli chodzi o ofiarę numer dwa... Jesteś pewna, że to robota tego samego faceta? - Tak.

- Jak sobie chcesz. Ofiara numer dwa została pobita. Rurą albo pałką, nic wiadomo, może metalową, może drewnianą. Nie potrafimy tego stwierdzić, bo opieramy się tutaj wyłącznie na charakterze złamań kości. Szukaj czegoś długiego, gładkiego, okrągłego. Mniej więcej pięć centymetrów średnicy. Przypuszczalnie dość ciężkie. Najpierw złamał dziewczynie nogi, wtedy upadła, potem połamał jej żebra i już nie mogła wstać. Dalej robi się interesująco. - Podjechał krzesłem do kolejnego monitora, wywołał obraz sczerniałe czaszki Cobb. - Spójrz tutaj i... - obrócił obraz na ekranie - i jeszcze tutaj. Typowe wgniecenie kości po uderzeniu w głowę twardym narzędziem. Ogień zatarł większość śladów, ale nie wszystkie: coś się jednak przyczepiło do zgruchotanych kości twarzy i głowy.

- Co się przyczepiło?

- Izolacja. - Berenski uderzył w kilka klawiszy, na ekranie zaczęły się pojawiać nieregularne kształty w zimnych, niebieskich barwach. - Filtr przeciwpożarowy. Mądrala przegapił ten drobiazg. To profesjonalny materiał. Firmy „Flame Guard”. Owszem, domorosły majsterkowicz też może go kupić, ale zwykle tego rodzaju izolacji używają zawodowi wykonawcy. Ten akurat stosowany jest do zabezpieczania podłóg i ścian.

- Przed ostatecznym wykończeniem?

- Właśnie. Znaleźliśmy śladowe ilości tego materiału w ranach głowy tej dziewczyny. Morderca ją podpalił, ale to badziewie się nie pali. Wygląda na to, że w tym wypadku reklama nie kłamie. Tak czy inaczej nie uchronił kości przed spaleniem, więc nie był już wilgotny, gdy ofiara się z nim zetknęła. Może jeszcze lepki, ale już przyschnięty. Eve pochyliła się niżej i pociągnęła łyk grejpfruta ze szklanki szefa laboratorium.

- Dziewczyna uderzyła głową o podłogę lub ścianę - zastanowiła się głośno. - Nie ma śladów substancji ognioodpornej na nogach ani na żebrach, bo była ubrana. Tam, gdzie została pobita, gdzie się czołgała, zostały ślady jej krwi. Może to nam coś da. Może do otwartych ran przylgnęły jakieś drzazgi...

- Ty jesteś detektywem. Ale fakt jest faktem. Ta dziewczyna runęła jak ścięta. Wszystko jest możliwe. Jak będziesz miała trop, porównamy, co się da. Pamiętaj, że został po tej scenie niezły bałagan.

- Tak, wiem. - To też był ślad. - Prześlij to wszystko do mojego biura. Nieźle się spisałeś.

- Hej, pani porucznik! - zawołał za Eve, która ruszyła do drzwi. - Moje bilety!

- W drodze. Peabody - Dallas już układała w głowie nowe informacje - sprawdzisz tę substancję ognioodporną. Zobaczymy, czego się o niej dowiemy. Może zabójca dokonał zbrodni u siebie w domu, chociaż... nie wygląda mi na takiego, co to kala własne gniazdo. Profesjonalny wykonawca... - mruknęła pod nosem. - Może jest właścicielem jakiejś odbudowywanej nieruchomości. Albo ma dostęp do stawianego czy modernizowanego budynku. Zaczniemy od terenów budowy w pobliżu miejsca porzucenia ciała. Musiał być jakiś powód, dla którego wybrał akurat ten pusty parking. Nasz człowiek niczego nie robi bez przyczyny. - Z tą myślą zadzwoniła do Roarke'a. Zanim uzyskała połączenie, siedziała już w samochodzie i jechała do centrali.

- Pani porucznik! - wykrzyknął Roarke na jej widok. - Pani ma bardzo znaczące błyski w oczach.

- Chyba nastąpił przełom w śledztwie. Budujesz coś w obrębie Alphabet City?

- Przebudowuję średniej wielkości osiedle apartamentowców. Kilka innych nieruchomości przechodzi face - lifting. Szczegóły musiałbym sprawdzić.

- Sprawdź. I wyślij mi do biura. Ktoś jeszcze prowadzi jakieś prace w okolicy? Jakiś twój konkurent albo wspólnik?

- Rozejrzę się.

- Wdzięczność po grób.

- Zaraz, chwileczkę! - zawołał Roarke, widząc, że Eve chce się rozłączyć. - Są spore postępy w poszukiwaniach. Nie takie, żeby tańczyć z radości, więc jeszcze będziemy mieli z Feeneyem co robić. Umówiliśmy się na dziś wieczór u nas w domu.

- Niech będzie. - Skręciła do podziemnego garażu centrali. - Cześć.

- Muszę cię o coś spytać. - Peabody raptownie zamilkła, zesztywniała i zacisnęła powieki, gdy Eve z wizgiem opon skręciła w wąskie miejsce parkingowe. Ponieważ nic złego się nie stało, otworzyła oczy i wypuściła powietrze. - Powiedz mi, ale szczerze, kiedy widzisz go na ekranie, takiego seksow­nego i przystojnego... i te jego usta... nie robi ci się gorąco?

- Rany, Peabody, opanuj się!

- Ja tylko spytałam.

- Weź na smycz hormony i skup się na śledztwie. Mam spotkanie z Whitneyem... - spojrzała na nadgarstek. - O cholera! Już teraz. A chciałam jeszcze sprawdzić, czy nasz rysownik do czegoś doszedł.

- Ja sprawdzę. Jeśli będą jakieś wyniki, to ci odraportuję.

- W porządku.

- Widzisz, jak to dobrze mieć za partnerkę inteligentną panią detektyw?

- Domyślałam się, że znowu usłyszę to kluczowe słowo.

Rozdzieliły się, Eve pojechała straszliwie zatłoczoną windą trzy poziomy w górę, a potem przesiadła się na ruchomy chodnik, którym dotarła do biura komendanta Whitneya.

Whitney pasował wyglądem do swojej rangi. Był człowiekiem pełnym majestatu, o potężnej budowie i lotnym umyśle. Zmarszczki wokół oczu i ust podkreślały jego wizerunek przywódcy. Skórę miał ciemną, włosy przyprószone siwizną. Siedział za biurkiem, na którym poczesne miejsce zajmował terminal komputera, a obrazu dopełniały jego własne centrum danych, zbiory dysków oraz oprawione hologramy żony i całej rodziny.

Eve darzyła Whitneya szacunkiem, zarówno z powodu rangi, jak i dokonań. I skrycie podziwiała jego niepowszednią umiejętność pozostania przy zdrowych zmysłach, choć z jednej strony pracował jako policjant, a z drugiej miał żonę, która żyła pracą społeczną.

- Przepraszam za spóźnienie, panie komendancie. Zatrzymano mnie w laboratorium. Odsunął przeprosiny krótkim gestem ogromnej dłoni.

- Jakie postępy?

- Okazuje się, że moja sprawa jest związana ze sprawą detektywa Baxteni przez osobę Samanthy Gannon.

- Dowiedziałem się tego z notatek.

- Po rozmowie z Gannon, dziś rano, wyszły na jaw kolejne informacje. Sprawdzamy założenie, według którego w obie sprawy może być zamieszany syn Alexa Crew lub jakiś jego znajomy albo dalszy potomek. - Siedziała tylko dlatego, że wskazał jej krzesło. Wolała wygłaszać raport na stojąco. Streściła poranną rozmowę z Samanthą Gannon. - Kapitan Feeney osobiście zajmuje się poszukiwaniami - ciągnęła. - Nie rozmawiałam z nim jeszcze, ale dostałam informację, że na tym polu także poczyniliśmy postępy.

- Syn Alexa Crew miałby teraz koło sześćdziesiątki. Trochę za dużo, żeby się interesować osobą w wieku Cobb.

- Niektóre dziewczęta wolą starszych mężczyzn, ze względu na ich doświadczenie, na stabilizację, jakiej mogą od nich oczekiwać. A mógł się podać za młodszego. - Wątpiła we własne słowa. - Bardziej jednak prawdopodobne, że znalazł sobie wspólnika, którego wykorzystał, by dotrzeć do Cobb. Gdyby podążyć tym śladem, panie komendancie, otwierają się przed nami bardzo różne możliwości. Judith Crew mogła wyjść ponownie za maż, urodzić drugie dziecko, które mogło się dowiedzieć o brylantach i o Gannon. Westley Crew może mieć dzieci, kto wie, mógł im opowiedzieć historię swojego ojca, tak samo jak Gannon rozgłosiła swoją rodzinną legendę. Ale jest to ktoś, kogo mamy szczególnie na oku. Mnie podpowiada intuicja, a Mira zgadza się ze mną co do profilu osobowości mordercy. Mam nadzieję, że niedługo zyskamy szkic pamięciowy. W laboratorium dokonali prawdziwego przełomu. Znaleźli na Cobb ślady substancji ognioodpornej, środka używanego przez budowniczych. Sprawdzimy go, skoncentrujemy się na nieruchomościach w pobliżu miejsca porzucenia ciała. Morderca był wyjątkowo ostrożny, panie komendancie, a tu popełnił duży błąd. Moim zdaniem nie popełniłby go, gdyby nakładał tę substancję ognioodporną sam. Bo i po co zabijać dziewczynę na warstwie takiego tworzywa, skoro zamierzał ją podpalić? To zbyt fundamentalna pomyłka jak na tego faceta. Jeżeli znajdziemy miejsce zbrodni, będziemy już tylko o krok od znalezienia mordercy.

- No to do roboty. - W tej samej chwili odezwał się interkom. - Słucham.

- Panie komendancie, detektyw Peabody i detektyw Yancy.

- Niech wejdą.

- Dzień dobry - Peabody wpuściła przodem Yancy'ego, policyjnego rysownika. - Doszliśmy do wniosku, że najlepiej będzie, jak detektyw Yancy zda raport jednocześnie przed panem komendantem i panią porucznik.

- Niewiele mam. - Yancy podał Whitneyowi szkic i dysk. - Pracowałem ze świadkiem przez trzy godziny. Nie przypuszczam, żeby dało się z niej wyciągnąć coś więcej, a i to, co widać, to nic pewnego. - Oszacował wzrokiem rysunek, który teraz trzymała Eve. - Kiedy świadek zaczyna zmyślać, a wszystko już mu się miesza, wiadomo, że najwyższy czas go zostawić w spokoju. Eve przyglądała się szkicowi, usiłując odnaleźć podobieństwo do Alexa Crew. Może wokół oczu. Może. Ale może nie. Może tylko chciała dostrzec to podobieństwo. Z całą pewnością nie był to mężczyzna sześćdziesięcioletni.

- Dziewczyna starała się, jak mogła - podjął Yancy. - Naprawdę dała z siebie wszystko. Gdybyśmy dotarli do niej wcześniej, może pamiętałaby więcej, ale od jego wizyty w restauracji minęło sporo czasu, a ona przecież codziennie obsługuje dziesiątki osób. Dotarliśmy do pewnego momentu i dalej nie potrafiła już się skupić.

- Próbowaliście hipnozy? - spytała Eve.

- Namawiałem ją - odparł Yancy - ale się przestraszyła. Na dodatek złapała w mediach jakiś reportaż o morderstwie i przeraziła się nie na żarty. To wszystko, co się dało z niej wyciągnąć. Lepiej nie będzie.

- Tylko czy on jest do siebie podobny? - zastanowiła się Eve. Yancy wydął policzki i zaraz wypuścił powietrze.

- Można przyjąć, że w ogólnych założeniach. Odcień skóry, kolor włosów, kształt twarzy. Wygląd oczu chyba jest dość bliski prawdy, ale za barwę nie dam głowy. Dziewczyna określiła wiek tego człowieka na około trzydziestki, a potem przyznała, że określiła go tak, bo jej się skojarzył z wiekiem dziewczyny. I potem już się nie mogła zdecydować, czy bliżej dwudziestki czy trzydziestki, czy młodszy, czy starszy... Uznała, że jest bogaty, bo miał kosztowny komputer osobisty z tarczą z macicy perłowej, zapłacił gotówką i dał przyzwoity napiwek. Te fakty nie pozostały bez wpływu na jej postrzeganie tego człowieka. - Wzruszył lekko ramionami. - Gładka cera i równie gładkie ma­niery. - Czy można dać ten portret do mediów?

- Cóż, byłbym dumny i czuję się głaskany z włosem, ale mimo wszystko będę odradzał. Oczywiście zrobi pani, co uzna za słuszne, pani porucznik, ulu moim zdaniem tylko policjant albo człowiek o naprawdę wytrawnym oku jest w stanie wychwycić ewentualne podobieństwo. Przykro mi, lepiej się nic dało.

- Nie ma sprawy. Na pewno zrobił pan, co mógł. Przepuścimy ten portret przez komputer, może kogoś znajdzie. Yancy z powątpiewaniem pokiwał głową na boki.

- Pewnie trzeba by ustawić najwyżej trzydziestoprocentową zgodność, a wtedy znajdzie się parę tysięcy kandydatów, w samym Nowym Jorku.

- I tak nieźle, jak na początek. Dziękuję. Panie komendancie, chciałabym już się tym zająć.

- Informuj mnie na bieżąco.

Wróciwszy do biura, Eve przypięła portret pamięciowy mordercy na tablicy. Siadła przy biurku, wprowadziła najnowsze informacje do raportu, a potem przeczytała całość, planując kolejne posunięcia.

Sprawdzanie bazy danych najlepiej zostawić Feeneyowi, poszukiwaniu elektroniczne MacNabowi.

Baxterowi przesłała maił z najnowszymi informacjami i dołączyła szkic wykonany przez Yancy'ego.

Podczas gdy Peabody szukała substancji ognioodpornej, Eve przeglądała listę nieruchomości w budowie, przebudowie lub renowacji w promieniu dziesięciu przecznic od miejsca znalezienia ciała.

Roarke był nie tylko szybki w działaniu, ale też w lot odgadywał jej intencje.

Podzieliła nieruchomości na zamieszkane i puste.

Potrzebne mu było odosobnienie, pomyślała. Swoboda ruchów. Przecież czekał, aż u Gannon nikogo nie będzie w domu. Mógł to być jakiś zaczątek jego schematu działania.

Wobec tego najpierw puste budynki.

Musiał tam jakoś zwabić ofiarę. Lepsze to niż ściąganie siłą. Dziewczyna była młoda i zakochana.

Czy miałaby ochotę chodzić po jakiejś budowie? Na wet z wymarzonym ukochanym?

Eve wstała, zaczęła niespokojnie krążyć po mikroskopijnym pomieszczeniu.

Najprawdopodobniej - tak. Ale co ona wie na ten temat? Nic. Zakochane dziewczyny były zapewne zdolne do wszystkiego. Ona nigdy nie była zakochaną dziewczyną. Zdarzyło jej się kilka wybuchów namiętności, ale to zupełnie co innego. Wiedziała natomiast, że z miłości do Roarke'a zrobiłaby wiele. Od czasu do czasu odstawiała się dla niego na bóstwo i wkładała biżuterię albo szła do fryzjera, ponieważ jemu to się podobało.

O, tak, miłość potrafi człowieka skłonić do najdziwniejszych zachowań.

Ale co z mordercą? On nie potrzebuje się z nikim liczyć. Nie był zakochany. A także nie czuł pożądania. Ktoś taki jak on lubi się pokazywać, chce imponować. Musi się czuć swobodnie i być najważniejszy. Uwielbia mieć dobry plan, ułożony z uwzględnieniem po pierwsze celu, po drugie usatysfakcjonowania własnego ego, a po trzecie bezpieczeństwa.

Jakaś przebudowa... Miejsce, które zna, gdzie nikt mu nie będzie przeszkadzał. Gdzie nikt nie będzie o nic pytał. I gdzie znowu łatwo sobie poradzi z wszelkimi zabezpieczeniami.

Przesłała dane do domu, wydrukowała listę nieruchomości i poszła po Peabody.

- Idziemy.

- Szukam tej substancji...

- Będziesz szukała po drodze.

- Dokąd się wybieramy? - spytała Peabody, chwytając dyski, teczki oraz żakiet.

- Obejrzeć parę budynków. Pogadać z facetami o wielkich łapskach.

- Fascynujące zajęcie!

Pierwszy przystanek wypadł w teatrzyku zbudowanym na początku dwudziestego wieku. Odznaka policyjna szybko otworzyła drzwi obu kobietom, choć dozorca klął na czym świat stoi, wyrzekając na godziny pracy i paskudny grafik. Na widowni wyłożono podłogi prawdziwym marmurem, z którego stróż wydawał się osobiście dumny. Scena zbudowana była z gołych desek i jeszcze niczym niezabezpieczona. Ściany pokrywał stary tynk.

Mimo to Eve obeszła skrupulatnie cały budynek, szukając w promieniach skanera śladów krwi. Droga do następnego miejsca trwała całe wieki, bo wlokły się w popołudniowych korkach.

- Profesjonalne zabezpieczenie przeciwogniowe - odezwała się Peabody - można nabyć w hurcie lub w sprzedaży detalicznej w beczkach dwudziesto - i pięćdziesięciolitrowych. Posiadacz licencji budowlanej może też - czytała dalej z ekranu osobistego peceta - zamówić tę substancję w postaci proszku i we własnym zakresie rozprowadzić wodą. Odbiorcom indywidualnym proponuje się beczki pięcio - i dziesięciolitrowe. W tym wypadku nie istnieje możliwość zakupu substancji w proszku. W razie potrzeby zapewniają dostawę pod wskazany adres.

- Trzeba będzie to sprawdzić. Przyda się lista odbiorców, porównamy ją z nazwiskami pracowników na budowach.

- Trochę to potrwa.

- Mamy czas. Morderca nigdzie się nie wybiera. Jest w mieście. - Powiodła wzrokiem po ulicy. - Obmyśla następne posunięcie.

Wszedł do mieszkania i natychmiast zamówił u domowego androida dżin z tonikiem. Co za nuda, pół dnia siedzieć w biurze i przewracać papiery! A tu jeszcze staruszek ograniczył dostęp do kasy, żądając większego zainteresowania firmą. „To twoje dziedzictwo, synu”.

Co za bzdety! Jego dziedzictwem było kilkanaście milionów w rosyjskich brylantach. Firma? Kogo obchodzi firma! Jak tylko będzie mógł, jak tylko zdobędzie, co mu się należy, powie staremu, co może z nią zrobić i gdzie się pocałować. To będzie piękny dzień. Tymczasem jednak trzeba było mu się podlizywać, włazić bez mydła i udawać kochanego synalka. Idąc wolnym krokiem, zrzucił z siebie ubranie. Rozciągnął się w płytszej części basenu, umieszczonego w strefie rekreacyjnej apartamentu. Fakt, że znienawidzona firma płaciła jego rachunki za mieszkanie, ubrania, android i wszelkie inne zachcianki, nigdy nie podważył jego ugruntowanego mniemania o sobie.

Sięgnął po dżin z tonikiem i ułożył się wygodniej w chłodnej wodzie.

Teraz trzeba dotrzeć do Samanthy Gannon. Jakiś czas rozmyślał, czyby nie pojechać do Maryland i nie wydobyć potrzebnych informacji od dziadków autorki, ale zrezygnował z tego pomysłu. Obciążałoby go zbyt wiele poszlak. Na razie policja nie miała o niczym pojęcia. Morderca mógł być jakimś oszalałym fanem pisarki albo kochankiem sprzątaczki, który razem z nią włamał się do rezydencji Gannon. Mógł to być dosłownie każdy. W Maryland na pewno ktoś zwróciłby na niego uwagę... Nie można się zgubić między mieszkańcami takiej dziury zabitej dechami. Gdyby zabił dziadków Samanthy Gannon, nawet najbardziej tępy glina powiązałby ten fakt z zaginionymi bry­lantami.

Gdzie ta Gannon...?! Zniknęła! I żadna z delikatnie wypuszczonych sond nie przyniosła odpowiedzi na pytanie o miejsce jej pobytu.

Kiedyś jednak musi pojawić się znowu. Wcześniej czy później wróci do domu. W zasadzie mógłby na nią spokojnie poczekać, ale coraz trudniej było mu chodzić do tego cholernego biura. Ledwo to znosił. Miał dosyć kretyńskiej klasy pracującej i podlizywania się pożałowania godnym rodzicom. Zwłaszcza kiedy wiedział, że to, czego pragnął najgoręcej, co mu się niezaprzeczalnie należało, znajduje się dosłownie o krok. Jedną rękę wsparł na brzegu basenu, w drugą ujął szklankę.

- Włącz ekran - rzucił leniwie. Przerzucił kanały informacyjne. Nic nie znaleźli, skonstatował zadowolony.

Dlaczego media tak kochały rozgłos? Prawdziwy przestępca czerpał satysfakcję wyłącznie z faktu wykonania planu. I cieszył się z tego w skrytości ducha.

On sam lubił być prawdziwym przestępcą, lubił także... nie, to za mało powiedziane: uwielbiał podnosić poprzeczkę.

Uśmiechnął się do siebie, powiódł wzrokiem po pokoju, gdzie na półkach i w gablotkach wyeksponowano stare zabawki oraz gry. Samochody osobowe, ciężarówki, figurki. Niektóre ukradł, ot tak sobie, dla rozrywki. Tak samo jak czasem kradł krawat lub koszulę. Tylko po to, by sprawdzić, czy mu się uda. Z tej samej przyczyny okradał krewnych i przyjaciół na długo przed tym, nim się dowiedział, że złodziejstwo... ma we krwi. Kto by się domyślił, patrząc na rodziców?

Zainteresował się kiedyś kolekcją zabawek ojca i oto, jakie niespodziewane rezultaty! Bo właśnie od rozmów na temat zbiorów zaczęła się bliższa znajomość z Chadem Dixem. I to od Chada Dixa usłyszał o jego dziewczynie, o książce, którą ona pisze, i o tym, że autorka chodzi z głową w chmurach, poświęcając całą uwagę swojemu dziełu. Gdyby nie te rozmowy, nie dowiedziałby się tak wcześnie o brylantach ani o swoim z nimi związku.

Mógłby nawet nigdy nie przeczytać tej książki. Znał ciekawsze sposoby spędzania czasu.

Wyciągnięcie z Dixa kolejnych pasjonujących szczegółów było całkowitą łatwizną, podobnie jak nakłonienie go do ofiarowania jednego z próbnych egzemplarzy.

Opróżnił szklaneczkę, a choć miał ochotę na drugiego drinka, poprzestał na jednym. Chciał mieć trzeźwą głowę, to zawsze ważne.

Odstawił szkło i przepłynął kilka długości basenu. Gdy wyszedł z wody, na miejscu pustej szklanki leżały ręcznik i szlafrok. Tego wieczoru czekało go jeszcze wyjście na przyjęcie. W zasadzie codziennie wychodził na jakieś przyjęcie. O ironio, kilka razy przy takich okazjach spotkał Samanthę Gannon. Dziwne, że wcale się nią nie zainteresował, wyszedł z założenia, że nie mają ze sobą nic wspólnego.

Nigdy nic go nie łączyło z żadną kobietą.

Rozważał jakiś czas, czyby nie nawiązać z nią romansu, co byłoby z pewnością znacznie mniej poniżające niż krótka znajomość z Tiną Cobb. Choć i Gannon nie była w jego guście. Tak w każdym razie oceniał na oko.

Skupiona na sobie, pomyślał, zaczynając się ubierać. Dosyć atrakcyjna, to prawda, ale z gatunku intelektualizujących samiczek z klapkami na oczach. Takie kobiety go irytowały albo niesłychanie szybko nudziły. Z tego, co o niej wiedział od Chada, była dobra w łóżku, ale poza tym - stanowczo za bardzo skoncentrowana na własnych celach.

Trudno. O ile nie wymyśli jakiegoś skuteczniejszego i prostszego sposobu dotarcia do brylantów, będzie musiał poświęcić czas prawnuczce Jacka O'Hary.

A na razie, pomyślał, stukając palcem w stylisko modelu łopaty, najwyższy czas pogadać sobie od serca z tatusiem.

26

Obejrzały tylko trzy nieruchomości. Eve przekonała się, że budowlańcy zaczynali dzień pracy znacznie wcześniej niż gliniarze. Niczego poza tym się nie dowiedziała, natomiast od wszechobecnego hałasu: huku narzędzi, jednostajnego rytmu muzyki i pokrzykiwań odbijających się echem w pustych budynkach nabawiła się potwornego bólu głowy. Zaczął wzbierać tuż za oczami. I z każdą chwilą było coraz gorzej.

Do tego doszło jeszcze podlizywanie się, zastraszanie i błaganie o współpracę dostawców izolacji ognioodpornej, by zechcieli udostępnić listy swoich odbiorców. Eve miała nadzieję, że już nigdy w życiu nie odwiedzi żadnego magazynu, hurtowni ani sklepu zaopatrującego budowy. Będzie wtedy kobietą absolutnie szczęśliwą.

Chodziły za nią prysznic, dziesięciominutowa drzemka oraz parę szklanek lodowatej wody. Ponieważ zaparkowała przed domem niemal na zderzaku samochodu Feeneya, nie musiała o nic pytać domowego komputera. Roarke z Feeneyem będą na górze, w gabinecie albo w pracowni komputerowej. Skoro kot nie przyszedł się przywitać, siedzieli gdzieś we trzech.

Odsunęła od siebie przemożną ochotę na dziesięciominutowa drzemkę. Nie potrafiłaby naprawdę odpocząć, wiedząc, że w domu jest inny glina, zwłaszcza na służbie. Czułaby się zawstydzona, gdyby ją przyłapano na odpoczynku. Jako kompromis zafundowała sobie dodatkowe kilka minut pod prysznicem i z przyjemnością stwierdziła, że pozbyła się bólu głowy.

Przebrała się w dżinsy i bawełnianą koszulkę. Najchętniej poszłaby do panów boso, ale byłaby nie do końca ubrana. Wobec tego zdecydowała się na tenisówki.

Ponieważ znowu zaczęła się czuć jak człowiek, w drodze do gabinetu zajrzała do pracowni komputerowej.

Roarke i Feeney siedzieli przy osobnych stanowiskach. Roarke miał podwinięte rękawy i związane z tyłu włosy, co oznaczało, że na serio wziął się do roboty. Feeney, ubrany w koszulę z krótkimi rękawami, wyglądał, jakby swoje ubranie wyciągnął psu z gardła. Kościste łokcie wzbudziły w Eve rozczulenie, choć nie miała pojęcia dlaczego. Pewnie była bardziej zmęczona, niż jej się wydawało.

Na monitorach migały pliki danych, za szybko, żeby się dało cokolwiek odczytać. A dwaj mężczyźni rzucali komentarze i pytania w języku, którego nigdy nie umiała zrozumieć.

- Cześć, możecie mi coś powiedzieć po ludzku?

Obaj zerknęli na nią przez ramię. Uderzyło ją, że dwaj mężczyźni tak różni z wyglądu mogą mieć identyczny wyraz twarzy. Coś w rodzaju ogłupiałego zaskoczenia.

- Chyba będą jakieś wyniki. - Feeney sięgnął do torebki z orzeszkami, leżącej na pulpicie. - Cofnęliśmy się w czasie.

- Wygląda pani... świeżo, pani porucznik - odezwał się Roarke.

- Parę minut temu wyglądałam dokładnie odwrotnie, więc wzięłam prysznic. - Eve podeszła bliżej do monitorów. - Co robicie?

- Gdybyśmy ci zaczęli tłumaczyć - uśmiechnął się Roarke - szybko miałabyś dosyć. Ale tutaj możesz spokojnie zajrzeć. - Gestem zaprosił ją przed monitor, gdzie na jednej połowie widniało zdjęcie Judith Crew, a na drugiej mknął zamazany pas innych fotografii.

- Szukacie twarzy?

- Wykopaliśmy jej prawo jazdy sprzed rozwodu - wyjaśnił Feeney. - Na drugim komputerze trwa właśnie szukanie na podstawie dokumentu, którego używała, kiedy znalazł ją ten facet wynajęty przez ubezpieczenie. Ma tam inne nazwisko, zmieniła fryzurę, straciła na wadze. Program szuka podobieństw. Jedziemy od tamtych czasów do dziś.

- A na trzecim terminalu idzie program spekulacyjny - podjął Roarke - próbujemy ustalić, jak mogłaby wyglądać teraz.

- Głos ludu spoza sił policyjnych uważa, że gdyby zdjęcie było lepsze, już byśmy ją znaleźli.

- Tak właśnie uważam - potwierdził Roarke. Feeney wrzucił do ust kolejny orzeszek.

- Sporo ludzi jest na świecie. Sporo kobiet w tej grupie wiekowej. A jeszcze musimy wziąć pod uwagę, że może jej w ogóle nie być na ziemi.

- Może już zmarła - dorzuciła Eve. - Albo nie figuruje w standardowym programie identyfikacyjnym. Mieszka sobie, cholera, na jakiejś tropikalnej wyspie i wyplata maty.

- Albo zrobiła operację plastyczną.

- Ech, ta dzisiejsza młodzież. - Feeney pokręcił głową i przewrócił oczami. - Żadnej wiary w sukces.

- A co z jej synem?

- Też szukamy. Program już wyrzucił parę możliwości. Sprawdzamy je po raz drugi. Natomiast tutaj sprawdzamy kwestie finansowe. Eve odwróciła się w stronę Roarke'a. Energiczniejszy ruch przypomniał jej o bólu głowy.

- To znaczy?

- Judith Crew sprzedała dom w Ohio. Pieniądze dostała nie od razu. Musiała zostawić bankowi albo pośrednikowi instrukcje, co z nimi zrobić dalej. I najprawdopodobniej przesłano je na nazwisko, którego wtedy używała, chyba że zleciła przekazanie pieniędzy osobie trzeciej.

- Potrafisz odtworzyć przebieg takiej transakcji? Z początku wieku?

- Jestem dociekliwy. Ale też Judith była ostrożna. Kazała przesłać czek do swojego prawnika, a potem zleciła przekazanie go do kolejnej firmy adwokackiej. W Tucson.

- W Tucson?

- W Arizonie, najdroższa.

- Wiem, gdzie jest Tucson. - Rzeczywiście, miała niejakie pojęcie. - Jak się tego wszystkiego dowiedziałeś?

- Mam swoje sposoby. Feeney wbił wzrok w sufit, ostentacyjnie wyłączając się z rozmowy.

- Kłamałeś, dawałeś łapówki i łamałeś ustawę o ochronie danych osobowych - stwierdziła zimno Eve.

- Ładne podziękowanie, nie ma co! - W kącikach ust Roarke'a czaił się uśmiech. - Judith Crew mieszkała w Tucson niecały miesiąc na początku dwa tysiące czwartego roku. Odebrała czek i zdeponowała go w miejscowym banku. Domyślam się, że wykorzystała fundusze na ponowną zmianę tożsamości i znów się przeprowadziła.

- Jesteśmy coraz bliżej celu. Jak program porównawczy skończy pracę, przyjrzymy się wynikom. - Feeney potarł skronie. - Przydałaby mi się przerwa.

- Idź na dół, popływaj sobie, napij się piwa - zaproponował Roarke. - Za pół godzinki sprawdzimy, co mamy nowego.

- Niech będzie. Pasuje mi taki plan. Coś wam przynieść, dzieciaki? Tylko Feeney nazywał Eve dzieciakiem.

- Nie, dzięki - odrzekła. - Jak wrócisz, powiem wam, co ja mam nowego. Muszę iść do swojego gabinetu uporządkować parę drobiazgów.

- No to tam się spotkamy - rzucił Feeney i wyszedł.

- W zasadzie też bym się napiła piwa - stwierdziła Eve.

- I mnie się przyda przerwa. - Roarke przeciągnął palcem po jej dłoni, podniósł ją do ust i lekko uszczypnął zębami. Zaczęło się.

- Nie wąchaj mnie.

- Za późno. Czym pachniesz? Od stóp do głów?

- Nie wiem czym. - Uniosła rękę, aby powąchać własne przedramię. Jej zdaniem to tylko mydło. - Pachnę tym, co było pod prysznicem.

Oswobodziła dłoń, ale jednocześnie popełniła błąd, oglądając się, czy aby Feeney jest już dostatecznie daleko. Ten moment nieuwagi Roarke wykorzystał bez wahania: ustawił stopę tuż za nogami Eve, pchnął ją, pozbawiając równowagi i obrócił, tak że wylądowała mu na kolanach.

- Przestań! - szepnęła w napięciu. Na jej liście sytuacji kompromitujących przyłapanie na kolanach męża zajmowało miejsce w pierwszej trójce, wyżej niż drzemka w obecności innego policjanta albo wystąpienie bez butów. - Jestem na służbie. Feeney tu jest!

- Nie widzę Feeneya. - Roarke już znaczył ustami mokrą ścieżkę na jej szyi. - A jako niezależny ekspert spoza kręgów policyjnych także mam prawo do przerwy rekreacyjnej. Postanowiłem, że lepiej posłuży mi aktywność przewidziana tylko dla dorosłych niż napój dozwolony od lat osiemnastu. Eve czuła, jak po jej skórze przelatują iskierki pożądania.

- Jeśli sobie wyobrażasz, że będę z tobą baraszkowała w pracowni komputerowej, to się grubo mylisz. Feeney może tu wrócić w każdej chwili.

- To mnie podnieca! - Zaśmiał się cicho i uszczypnął zębami swoje ulubione miejsce tuż pod jej uchem. - Jestem zboczony! - roześmiał się głośniej.

- Mam niejasne podejrzenia, że Feeney także od czasu do czasu uprawia seks, ale dobrze, znajdziemy sobie na czas przerwy rekreacyjnej jakieś stosowniejsze miejsce.

- Słuchaj, ja naprawdę mam co robić i... Zabieraj te ręce!

- Tak, owszem, to rzeczywiście moje ręce. - Podniósł Eve jak dziecko, jak piórko i wstał z krzesła. - Należy mi się trzydzieści minut - oznajmił, idąc do windy.

- Z tego, co widzę, zajmie ci to najwyżej pięć.

- Założysz się? Stłumiła śmiech i chwyciła się drzwi windy.

- Zlituj się, nie mogę biegać po domu nago, kiedy jest tutaj Feeney. Co będzie, jak wróci i...

- Wiesz co, sądząc po tym, że Feeneyowie mają malutkie Feeneyątka, podejrzewam, że on także niekiedy biega nago.

- O rany! - Eve puściła drzwi i złapała się za głowę. - Podły jesteś! Teraz będę miała przed oczami gołego Feeneya!

Roarke chciał utrzymać ją w niepewności, więc zamiast wydać polecenie głosem, nacisnął guzik odpowiedniego piętra. Tego, na którym znajdowała się sypialnia.

- Wszystkie chwyty dozwolone. Teraz, oszołomiona takim widokiem, nie zdołasz mi się oprzeć.

- Na to nie licz!

- Pamiętasz, jak się kochaliśmy pierwszy raz? - szepnął jej do ucha.

- Mniej więcej. Mniej niż więcej.

- Pierwszy raz zaliczyliśmy w windzie. Nie mogliśmy się powstrzymać i bardzo nam się śpieszyło. Ja kompletnie oszalałem. Pragnąłem cię tak, że nie mogłem oddychać. I nic się nie zmieniło. - Drzwi kabiny rozsunęły się z cichym szmerem, a Roarke zamknął żonie usta pocałunkiem. - I nigdy się nie zmieni.

- Bardzo dobrze. - Ściągnęła mu gumkę z włosów, przeczesała czarną, gęstą falę palcami. - Bo jesteś w tym cholernie dobry. - Cmoknęła go w szyję.

- Ale nie na tyle dobry, żebym się zgodziła igrać przy otwartych drzwiach. Feeney mógłby zawędrować nawet tutaj. Nigdy nie wiadomo. Nie mogę się skoncentrować.

- Zaraz to załatwimy. - Ponieważ Eve objęła go nogami w pasie i rękami za szyję, a jej usta, coraz gorętsze, torowały sobie drogę niżej i niżej, w niejakim pośpiechu zatrzasnął drzwi i przekręcił zamek. - Teraz lepiej?

- Bo ja wiem...? Chyba musisz mi przypomnieć, jak to było za pierwszym razem.

- O ile dobrze pamiętam, to było mniej więcej tak. - Oparł ją o ścianę, przycisnął wargi do jej ust. Natychmiast zalała ją fala pierwotnego pożądania. A przy tym czuła się rozdarta na dwoje, widząc w sobie z jednej strony kobietę, którą była, zanim go poznała, z drugiej tę, którą w niej odkrył. Mogła być sobą, on ją rozumiał.

Mogła być tą, którą stała się później, i taką też ją uwielbiał. I oboje nadal równie mocno pragnęli siebie wzajemnie, mimo wszystkich zmian i dzięki nim, a także dzięki wszystkim odkryciom. Pozwoliła się zdominować, ale w tym poddaniu czuła swoją siłę, wzrastającą jak potęga przypływu. Dłonie miała równie zajęte jak on, tak samo niecierpliwe usta i gorącą skórę. Kiedy z łoskotem wylądowali na podeście przy łóżku, roześmiała się głośno.

- Wtedy też się śpieszyliśmy.

Przenieśli się na łóżko, tworząc niepowtarzalne połączenie dwóch ciał, przetaczali się, zrzucając kolejne części ubrania, smakując siebie nawzajem. Wtedy, za pierwszym razem, było ciemno. Namiętność i spragnione dłonie w smolistej czerni. Teraz zalewało ich światło z okien w ścianach i w suficie, ale pożądanie było to samo. Aż bolało, jak rana, która ma się nigdy nie zabliźnić. Wtedy też Eve była pełna sprzecznych wrażeń i pragnień.

Gorączka podniecenia doprowadzała Roarke'a do szału, najchętniej przygwoździłby Eve do łóżka i uwolnił oboje od nieznośnego napięcia, ale nie, to by było za mało, chciał więcej, o wiele więcej. Więcej dla siebie, więcej dla niej. Wtedy, za pierwszym razem, było tak samo. Chwycił ją za nadgarstki, przytrzymał jej ręce nad głową. Dwa ciała napierały na siebie z całej siły, tętna waliły jak oszalałe.

- Teraz - rozkazała. - Szybko. I mocno.

- Zaraz. - Wiedział, co będzie, wiedział, że znajdują się o krok od czystego szaleństwa. Zamknął oba nadgarstki Eve w mocnym uścisku jednej dłoni. Gdyby go w tej chwili dotknęła, posunęliby się o krok za daleko.

Sam jednak miał ciągle drugą rękę wolną. Mógł dotykać, mógł robić, co chciał, patrzeć na Eve, napawać się widokiem jej ciała, jej drżeniem rozkoszy. Skórę miała wilgotną, a gdy przesuwał po niej dłonią, spomiędzy warg Eve wydobywał się drżący jęk, który przeszedł w ochrypły krzyk, gdy Roarke po raz kolejny udowodnił, że ma wyjątkowo zręczne palce.

Patrzył, jak jej nieprzytomne oczy zachodzą mgłą, czuł, jak puls przyśpiesza, słyszał zduszony szloch, gdy mu się poddała. Mógł z nią zrobić, co chciał.

Jeszcze raz, pomyślał, wpijając się wargami w jej usta. Jeszcze raz.

I nic innego nie przychodziło mu do głowy.

Eve oplotła go uwolnionymi ramionami i wypchnęła biodra do góry. Poruszał się w niej tak, jak chciała: szybko i mocno.

Jakąś częścią świadomości, która jeszcze pamiętała o rzeczywistości, ogarniała fakt, że Roarke przekroczył punkt krytyczny, że dotarł tam, gdzie tak swobodnie ją posyłał. Gdzieś poza cywilizacją i rozsądkiem, granicami i opanowaniem, gdzie istniały tylko odczucia i pragnienia. Chciała, żeby z nią był tam, gdzie nie istniała kontrola pod żadną postacią, gdzie rozkosz stymulowała umysł i ciało.

I sama też zbliżała się do tego ostatniego drgnienia, słyszała, że ustał jej oddech, jak zatrzymany bólem. Owinęła się wokół ciała Roarke'a, oddała mu bez reszty.

- Teraz - powiedziała. I zabrała go ze sobą.

Przeciągnęła się pod nim, podwinęła palce stóp i zaraz wyprostowała. Czuła się, co tu kryć, cholernie dobrze.

- Wystarczy! - Klepnęła Roarke'a w pośladek. - Koniec przerwy rekreacyjnej.

- O rany...

- Wstawaj, minęło twoje pół godziny.

- Eee... na pewno nie. Zostało jeszcze przynajmniej pięć minut. Zresztą wszystko jedno: nawet jeśli minęło trzydzieści, potrzebuję jeszcze pięciu.

- Spadaj! - Klepnęła go po raz drugi, potem uszczypnęła, a ponieważ ani jedno, ani drugie nie pomogło, gwałtownie podniosła kolano.

- Ostrożnie! - To go wreszcie ruszyło. - Uważaj na klejnoty rodowe!

- Sam sobie uważaj. Ja już właśnie z nich skorzystałam. - Miała na tyle rozumu i refleksu, żeby się odtoczyć, zanim zdążył zareagować. Stanęła przy łóżku, zakołysała się z palców na pięty. - Ojej, jestem wykończona.

Roarke nie ruszył się z miejsca. Leżał płasko na plecach i tylko się jej przyglądał. Smukły, nagi, ze skórą błyszczącą od potu po energicznie wykorzystanej przerwie rekreacyjnej...

- Tak też wyglądasz. - I zaraz uśmiechnął się chytrze. - Idź, zobacz, czy Feeney skończył już pływać. Eve zbladła jak ściana.

- O rany... O, kurczę... Ojej... Cholera jasna! - Śmignęła po ubranie. - Przecież on się domyśli! Domyśli się wszystkiego i będziemy odwracali wzrok, udając, że nie wiemy, co wiemy... cholera! Gdy pomknęła do łazienki, ściskając pod pachą ubranie, gonił ją gromki śmiech męża.

Feeney już czekał w gabinecie, niedobrze. Mimo wszystko Eve wkroczyła dziarskim krokiem i od razu podeszła do biurka.

- Gdzie byłaś? - spytał Feeney.

- Ja... musiałam załatwić parę drobiazgów...

- Mówiłaś, że będziesz... - urwał w pół zdania. Z jego ust wydobył się jeszcze zduszony dźwięk: mieszanina zdumienia i zażenowania.

Eve poczuła, że robi jej się gorąco. Skupiła całą uwagę na komputerze, jakby mógł wyskoczyć z obudowy i chwycić ją za gardło.

- To może ja... - zająknął się Feeney. Eve nie musiała na niego patrzeć, żeby wiedzieć, że dawny partner toczy wokół zakłopotanym wzrokiem. - Przyniosę kawę.

- Dobrze. Przynieś. Przyda się. Gdy usłyszała, że uciekł do kuchni, westchnęła ciężko i przetarła twarz dłońmi.

- Równie dobrze mogłabym mieć na czole tabliczkę z napisem „właśnie zostałam przeleciana” - szepnęła zrozpaczona.

Poukładała dyski, przypięła na tablicy dane, a gdy wszedł Roarke, zmiażdżyła go jednym spojrzeniem.

- Nie podoba mi się wyraz twojej twarzy - syknęła.

- Jaki?

- Doskonale wiesz jaki. Zmień.

Roarke - odprężony i w doskonałym humorze - usiadł na rogu biurka, nadal uśmiechnięty. Wracający z kuchni Feeney miał na twarzy podejrzane rumieńce. Na widok gospodarza odchrząknął znacząco. Postawił filiżanki na blacie.

- Dla ciebie nie przyniosłem - stwierdził.

- Nie ma sprawy. - Roarke zbył brak kawy machnięciem ręki. - Na ranie dziękuję. Jak ci się pływało?

- Bardzo dobrze. Świetnie. - Feeney przeciągnął dłonią po wilgotnych rudych kosmykach przetykanych siwizną. - Naprawdę świetnie. - I zajął się studiowaniem zmian na tablicy. Ale z nich dobrana para, pomyślał Roarke. Dwoje twardych gliniarzy, na co dzień ocierających się o śmierć i szaleństwo, ale wystarczy, żeby zwąchali trochę seksu, a zaczynają się wić jak dziewice na orgii.

- Najpierw powiem wam, co nowego - zaczęła Eve - potem każde z nas zajmie się swoją robotą. Na tablicy przypięłam portret pamięciowy. To samo macie na ekranie. - Wzięła w rękę wskaźnik laserowy i machnęła nim w kierunku ekranu na ścianie. - Detektyw Yancy naszkicował podobiznę, ale uważa, że może być zbyt odległa od oryginału, żeby ją przesłać do mediów. Przynajmniej jednak mamy pojęcie o podstawowych faktach. Znamy kolor skóry i z grubsza rysy twarzy.

- Ile on ma lat? - zapytał Feeney. - Ze trzydzieści?

- Mniej więcej. Syn Alexa Crew, nawet gdyby większą część fortuny wydał na operacje plastyczne twarzy i ciała, raczej nie osiągnąłby aż takiego efektu. Trudno, żeby sześćdziesięciolatek wyglądał o połowę młodziej. A ta kelnerka nie dała mu powyżej czterdziestu lat. Możliwe, że szukamy jakiegoś dalszego krewnego, młodego przyjaciela lub protegowanego. Musimy się zastanowić nad każdą możliwością. Takie są najbardziej prawdopodobni' założenia, jeśli weźmiemy pod uwagę wzór działania i profil osobowości.

- Wszystko fajnie, tyle że w ten sposób grupa osób podejrzanych powiększa nam się, zamiast zawężać.

- Udało nam się ją zawęzić i to znacznie. - Eve opowiedziała o śladach substancji ognioodpornej i próbie odnalezienia miejsca zamordowania Tiny Cobb. - To pierwszy wyraźny ślad zostawiony przez mordercę. Kiedy znajdziemy miejsce zbrodni, będzie nam łatwiej zidentyfikować sprawcę. Wybrał takie, a nie inne, bo je znał. Wiedział, że będzie mógł tam wejść, zrobić, co miał do zrobienia, bez żadnych przeszkód, a potem jeszcze spokojnie posprzątać.

- Zgoda. - Feeney pokiwał głową. - Krwi na pewno było od licha i ciul ciut. Musiał posprzątać, bo inaczej wszystko by się natychmiast wydało. Robotnicy od razu zwróciliby uwagę na czerwone kałuże.

- Co oznacza, że zabójca miał czas zrobić wszystko, co zamierzał. Że nikt mu nie przeszkadzał. Miał też własny transport, dostęp do materiałów łatwo palnych i był niezbyt daleko od miejsca spalenia ciała.

- Nie przypuszczam, żeby w tych warunkach nosił rękawiczki czy czepek na włosach - odezwał się Feeney. - Bo niby po co?

- Tak, w jego przekonaniu byłaby to tylko strata czasu - zgodziła się z nim Eve. - Od początku zamierzał spalić zwłoki, a więc zniszczyć wszelkie ewentualne dowody. Tak mu się przynajmniej zdawało. Po co zawracać sobie głowę odciskami palców? Zwłaszcza w miejscu, w którym miał prawo przebywać.

- Może być właścicielem firmy budowlanej, pracować jako robotnik albo remontować własne mieszkanie.

- Może być inspektorem budowlanym - wtrącił się Roarke. - Chociaż w tej sytuacji musiałby też być nieszczególnie lotny, żeby zapomnieć o izolacji ognioodpornej.

- Przesłałeś mi dane o pracach budowlanych w okolicy miejsca porzucenia ciała. Czy to pełna lista?

- W zasadzie tak, ale zawiera tylko te inwestycje, które są prowadzone w majestacie prawa. Natomiast jakieś drobne przeróbki albo nawet większe, tyle że w prywatnych domach czy apartamentach bywają niezgłaszane. Właściciel zatrudnia wykonawcę, który zapomina o zgłoszeniu zlecenia i obaj są na tym do przodu.

Eve zobaczyła oczami wyobraźni setki, a może nawet tysiące miejsc przebudowywanych po cichu, bez zgłaszania jakimkolwiek władzom.

- Nie. Nie będę się tym przejmowała, dopóki mam gdzie szukać. Powiedz mi, czy inwestorzy na dużych budowach mogą przechowywać benzynę?

- Tak. Jest im potrzebna do maszyn budowlanych. Żeby nie wozić ciągle paliwa ze stacji za miastem, urządza się magazyn na terenie budowy albo gdzieś w pobliżu. Oczywiście płaci się za to prowizję.

- To też jest ślad.

- Biurokraci w „licencjach i koncesjach” obedrą cię ze skóry - stwierdził Feeney.

- Jakoś przeżyję.

- Będziesz chyba musiała trzymać ich na muszce, żeby dostać wszystkie potrzebne nakazy, odwalić całą papierkową robotę. Może nam się powiedzie z programami porównawczymi, wtedy można to sobie darować. - Feeney w zamyśleniu gładził nos palcami. - Ale tak czy inaczej ani jedno, ani drugie nie pójdzie szybko. Muszę przesunąć wyjazd o kilka dni.

- Jaki wyjazd? - Eve spojrzała na niego kompletnie zdezorientowana. Nagle przypomniała sobie o jego urlopie. - Cholera, całkiem zapomniałam. Kiedy wyjeżdżasz?

- Jestem w robocie jeszcze dwa dni, potem coś wymyślę. Kusiło ją, żeby go faktycznie zatrzymać, jednak nie. Westchnęła ciężko.

- Jeśli „coś wymyślisz”, to twoja żona wyrwie nam obojgu wątroby i zrobi z nich pasztet.

- Ma męża gliniarza. Wie, jak to bywa. - Ale w jego słowach trudno się było doszukać szczególnego przekonania.

- Na pewno jest już spakowana. Feeney uśmiechnął się niewesoło.

- Jest spakowana od tygodnia.

- Nie będę jej się narażać. Zresztą i tak już sporo zrobiłeś. Dalej damy sobie radę bez ciebie. Feeney spojrzał na tablicę.

- Nie lubię zostawiać niedokończonej roboty.

- Mam do pomocy jeszcze MacNaba i tego cywila. - Kciukiem wskazała Roarke'a. - Jeżeli nie zakończymy sprawy przed twoim wyjazdem, będziemy ci się meldować. Możesz zostać dzisiaj jeszcze ze dwie godziny?

- Mogę. Spróbuję coś wyczarować, dobra?

- Spróbuj. Ja się zorientuję, jak wygląda otrzymywanie zezwoleń. Możemy się tu spotkać jutro o ósmej?

- Możemy, pod warunkiem że zapraszasz na śniadanie.

- Ja tego dopilnuję - obiecał Roarke. Odczekał, aż zostanie sam z Eve. - Mogę ci zaoszczędzić trochę czasu i wysiłku. Jeśli wykorzystam nierejestrowany sprzęt, dostaniesz listę pozwoleń na przebudowę najszybciej, jak to możliwe.

Wcisnęła ręce w kieszenie, wpatrując się w tablicę, na której wisiały zdjęcia dwóch martwych kobiet. Niezarejestrowany sprzęt Roarke'a mógł oszukać wszystkowidzące oko zabezpieczeń komputerowych. Nikt się nie dowie, że jej mąż włamał się na strzeżone strony i ściągnął stamtąd jakieś dane.

- Nie mogę się na to zgodzić - odparła jednak - nie mogę iść na skróty tylko po to, żeby zaoszczędzić trochę czasu, dla własnej wygody. Samantha Gannon jest bezpieczna. O ile mi wiadomo, to jedyna osoba, której grozi bezpośrednie niebezpieczeństwo ze strony mordercy. Nie ma powodu naginać prawa. Zrobię to zgodnie z przepisami.

Roarke stanął za żoną i rozmasował jej kark i barki. Oboje patrzyli na zdjęcia Andrei Jacobs oraz Tiny Cobb. Przed śmiercią i po.

- Jeśli decydujesz się pójść na skróty, zawsze robisz to dla nich, Eve. Dla skrzywdzonych, zabitych. Nie dla siebie.

- Bo tu nie o mnie chodzi.

- Gdyby rzeczywiście nie chodziło o ciebie, w pewnym sensie oczywiście, to nie dałabyś rady ciągnąć tego wózka dzień za dniem. I naprawdę nie wiem, kto by wtedy dochodził sprawiedliwości w imieniu takich jak Andrea Jacobs czy Tina Cobb.

- Jakiś inny gliniarz.

- Jesteś jedyna w swoim rodzaju i niezastąpiona. - Przytulił ją i pocałował we włosy. - Nikt inny nie rozumie tak dobrze tych, którzy zostali skrzywdzeni, i tych, którzy skrzywdzili. Widzę to, wiem o tym. Szczery ze mnie facet. Odwróciła się do niego.

- Szczery i uczciwy z wyboru. - Na pewno myślał o swojej matce, o tym, czego się nie tak dawno dowiedział i co sprawiło mu ogromny ból. Eve nie była w stanie mu pomóc, pomścić śmierci jego matki, choć robiła podobne rzeczy dla obcych. Nie mogła upomnieć się o sprawiedliwość w imieniu tej kobiety, która kochała swego syna i zginęła brutalnie zamordowana przez jego ojca.

- Gdybym umiała cofnąć czas - odezwała się cicho - zrobiłabym wszystko, żeby tego zwyrodnialca ukarać. Chciałabym wymierzyć mu sprawiedliwość. Zrobiłabym to dla ciebie.

- Nie potrafimy zmieniać przeszłości. Nie odmienimy ani losu mojej matki, ani własnego. Gdyby to jednak było możliwe, zaufałbym tylko tobie. Tylko ty potrafisz mnie powstrzymać od chodzenia na skróty. - Pogładził Eve po policzku. - Dlatego, pani porucznik, proszę pamiętać, że jeśli decyduje się pani na obejście prawa, to z powodu takich ludzi, których paragrafy w ogóle nie obchodzą, oraz innych, których pani broni, pani porucznik.

- Będę pamiętała. Idź, pomóż Feeneyowi. Dajcie mi jakąś broń do ręki, żebym mogła odpłacić draniowi za to, co zrobił.

Kiedy wyszedł, usiadła i zamyśliła się, zapomniawszy o kawie, ze wzrokiem wbitym w tablicę. W każdej z ofiar widziała siebie. W Andrei Jacobs, z poderżniętym gardłem, rzuconej jak coś zupełnie zbędnego. W Tinie Cobb, odartej z godności, pozbawionej tożsamości. Ale ona się odrodziła. Jak Feniks z popiołów. Rzeczywiście, nie można zmienić przeszłości, pomyślała. Lecz można ją wykorzystać.

27

Pracując samotnie, zwykle traciła poczucie czasu. Podejrzewała, że to samo działo się także wówczas, gdy działała w grupie. Rozwiązywanie kolejnej sprawy, układanie różnych wersji wydarzeń, krążenie po ciasnym gabinecie, bezosobowy głos komputera - tak, w tym właśnie znajdowała ukojenie.

Z zamyślenia wyrwał ją pisk telełącza. Zdała sobie sprawę, że siedzi w półmroku, jedyne światło sączyło się z monitorów.

- Dallas, słucham.

- Cześć, pani porucznik. - Na ekranie ukazała się młoda twarz MacNaba. W ręku trzymał kawałek pizzy. Rany, chyba nawet czuć było zapach pepperoni. - Spałaś czy co? Zrobiło jej się głupio tylko dlatego, że inny glina przyłapał ją w chwili zadumy.

- Nie, nie spałam. Pracuję.

- Po ciemku?

- Skup się może na tym, czego ode mnie chcesz. - Czego chciała ona sama, wiedziała doskonale. Pizzę!

- Dobra. Przepuściłem telełącze sióstr Cobb przez programy... - Odgryzł kawałek pepperoni. Eve musiała przełknąć ślinę. - I wiesz, ta ich taniutka maszynka jest dużo przyzwoitsza niż różne kosztowne cudeńka. Pamięć ma, co prawda, do niczego i pasmo przenoszenia...

- Przestań mnie faszerować technicznym żargonem. Mów, co znalazłeś.

- Dobra, jasne. Oblizał... drań jeden! Oblizał z kciuka sos pomidorowy!

- Namierzyłem dwa miejsca, skąd morderca wysłał wiadomości do Tiny Cobb. Z jednego z nich było też to przerwane połączenie do domu Gannon, w noc zabójstwa Andrei Jacobs, kiedy włączyła się automatyczna sekretarka.

- Gdzie to?

- Publiczna budka w Grand Central. Drugie miejsce to cyberklub w śródmieściu. A, i namierzyłem jeszcze jedno przerwane połączenie z domem Gannon, dziesięć minut po pierwszym, z kolejnej publicznej budki, trzy przecznice dalej. Wszystko miejsca ogólnie dostępne. Fałszywe konta. Ostrożność.

- Peabody jest z tobą?

- Siedzi obok.

- Zajrzyjcie do klubu. Spróbujcie dojść, z którego automatu się łączył. Może ktoś będzie pamiętał faceta i zdobędziecie lepszy rysopis.

- Dobra jest.

- Spotykamy się jutro u mnie o ósmej - oznajmiła Eve. MacNab z ustami pełnymi pizzy jęknął przejmująco. I dobrze mu tak. Jej burczenie w brzuchu mogłoby zagłuszyć wszystkie jęki. - Jak coś znajdziesz, daj znać natychmiast. Niezależnie od godziny. Dobra robota z tymi telełączami.

- Bo ja jestem w tym dobry. Macie prawdziwy bekon? Rozłączyła go. Siedząc w ciemności przeplatanej błękitnym światłem z monitorów, myślała o brylantach, pizzy i morderstwie.

- Pani porucznik...

- Mmm?

- Światła na dwadzieścia pięć procent - polecił Roarke i chwilę przyglądał się Eve, mrugającej jak sowa złapana w strumień blasku. - Musisz czasem coś zjeść.

- MacNab miał pizzę. Rozproszył mnie i nie mogę się skupić. - Przetarła dłonią zmęczone oczy. - Gdzie Feeney?

- Wysłałem go do domu, choć to nie było łatwe. Żona zadzwoniła. Chyba zaczyna się bać, że ukochany mąż postanowi przesunąć rodzinne wakacje na dalszy termin.

- Nie pozwolę mu na to. Co nowego?

- Mamy za sobą pierwszy etap poszukiwania Judith Crew, szukanie jej syna też skończy się lada moment. Będziemy mogli... - w porę przypomniał sobie, do kogo mówi, i zrezygnował z technicznego żargonu. - Porównamy oba zestawy. Jeżeli opiekowała się synem, aż doszedł do pełnoletności, a tak zakładamy, powinniśmy coś znaleźć. - Przekrzywił głowę. - To jak, pizza?

- Jestem gotowa zapłacić najmarniej pięć setek za kawałek pepperoni.

- Moja droga! - prychnął Roarke. - Mnie nie można przekupić!

- Wyświadczę ci dowolną przysługę seksualną przy najbliższej okazji.

- Załatwione.

- Tanio wyszło.

- Nie mów „hop”. Jeszcze nie wiesz, co wymyślę. Jak ci poszło z pozwoleniami? - zawołał już z kuchni.

- W porządku. Naharowałam się jak osioł, ale mam wszystko, co chciałam. Aha, MacNab zlokalizował miejsca połączeń. Jadą z Peabody sprawdzić klub, skąd morderca łączył się z Tiną Cobb.

- Teraz?

- Są młodzi, zdolni i na dodatek się mnie boją.

- Ja też. - Roarke podsunął Eve pod nos ogromny talerz z pizzą bulgoczącą jak lawa oraz wielki kielich czerwonego wina.

- A gdzie twoja kolacja?

- Jadłem z Feeneyem w pracowni. Głupio założyłem, że ty też coś przełknęłaś.

- Zrobiłeś mi kolację, chociaż sam już jadłeś? - Oderwała kawałek pizzy, parząc się w palce. - Przygotowałeś ją tylko dla mnie? Jesteś moim niewolnikiem!

- Odwrócimy te role, jak będę odbierał zapłatę. Zastanowię się nad kostiumami.

- Spadaj. - Wgryzła się w pizze i sparzyła w język. Fantastyczna. - Morderca łączył się z domem Samanthy Gannon i Tiną Cobb z Grand Central. Tej nocy, gdy zabił Andreę Jacobs, dwa razy sprawdzał dom Samanthy. Z dwóch różnych miejsc. Wygląda na to, że pamięta o wszystkim. Ponieważ za jednym i drugim razem u Gannon odebrała automatyczna sekretarka, uznał, że dom jest pusty. - Popiła pizzę winem. Niebo w gębie. - Stamtąd mógł już pójść na piechotę. Tak ja bym to zrobiła. Lepiej niż taksówką. Bezpieczniej.

- No i można spokojnie popatrzeć na sąsiedztwo - dorzucił Roarke.

- Włamał się do domu. Najpierw pewnie rozejrzał się i sprawdził, czy nikogo nie ma. Jest ostrożny. Później wszedł na górę, zaczął przeszukiwać gabinet i wtedy znienacka pojawiła się Andrea. Tyle zachodu, tyle starań i wszystko na nic?

- Wkurzył się.

Eve pokiwała głową, upiła jeszcze łyk wina. Zastanowiła się chwilę nad drugim kawałkiem pizzy. A co tam, niech będzie.

- Mnie też się tak wydaje. Bo przecież mógł spokojnie stamtąd wyjść. Mógł też uciszyć dziewczynę, jakoś ją unieszkodliwić... Ale pokrzyżowała mu plany, wkurzyła go i dlatego ją zabił. Nie zrobił tego w gniewie, tylko na zimno, spokojnie. Nie jest jednak taki mądry, jak mu się wydaje. Co by było, gdyby Andrea wiedziała coś istotnego? O tym nie pomyślał.

- Zabił z zimną krwią, ale był wściekły - zauważył Roarke. - Nie lubi improwizować. Przyjmijmy założenie, że nie jest u szczytu formy, jeśli coś go zmusi do zmiany planów.

- Masz całkowitą rację. Widzę go na wylot, znam każdą jego myśl, jakbym siedziała mu w głowie, ale to na nic. - Rzuciła nadgryziony kawałek pizzy na talerz i wbiła wzrok w szkic pamięciowy widniejący na ekranie. - Jeżeli oparłam się w śledztwie na właściwych przesłankach, to mogę założyć, że wiem, czego on chce. Wiem, co zrobi, żeby osiągnąć cel. Wiem nawet, o ile posługujemy się tą samą logiką, że następnym jego krokiem będzie odszukanie Samanthy Gannon albo kogoś z jej rodziny. Spróbuje się z nimi zaprzyjaźnić, jeśli uzna, że to warte jego czasu i wysiłku. Jeśli nie, będzie groził, torturował, a nawet zabije. Zrobi wszystko, byle dostać brylanty albo przynajmniej informacje, które go do nich zaprowadzą.

- Nie znajdzie jednak ani Samanthy Gannon, ani jej dziadków.

- No właśnie. I może w tym problem. Może dlatego się przyczaił.

- Mogłabyś wykorzystać tę dziewczynę jako przynętę. Eve, z kieliszkiem w dłoni, odchyliła się na oparcie i przymknęła oczy.

- W dodatku ona łatwo by się na to zgodziła. Bez dwóch zdań. Ponieważ to doskonały sposób, żeby zamknąć sprawę. I świetny temat na książkę. A jeszcze dlatego, że jest odważna. Nie głupia, tylko właśnie odważna. Tak samo jak jej babcia.

- Jest odważna, bo ci ufa, wie, że się nią opiekujesz. Eve lekko wzruszyła ramieniem.

- Nie lubię wykorzystywać cywilów w roli przynęty. Podstawiłabym w jej miejsce którąś z nas... Wygląd nie stanowi problemu...

- Facet ją rozpracowywał. Może nie dać się nabrać.

- Fakt, nigdy nie wiadomo. Może oni się znają, tak czy inaczej, ja za wysoka. A Peabody ma zupełnie inną budowę.

- Może android?

- Androidy robią tylko to, do czego są zaprogramowane. - Nigdy nie ufała maszynom. - Przynęta musi myśleć. Jest jeszcze jedna osoba, która mogłaby go zainteresować.

- Judith Crew.

- Właśnie. O ile jeszcze żyje. Albo jej syn. Jeżeli żadne z nich nie maczało palców w zbrodni, morderca będzie próbował ich naciskać. Nikt inny nie wie dokładnie, co się wtedy stało. Ale też... czy on w ogóle wie o ich istnieniu?

- Jedz.

Eve roztargnionym wzrokiem omiotła pizzę i skoro już pepperoni leżało na talerzu, tuż przed nosem, odgryzła kawałek.

- Wszystko to tylko domysły. Teraz jednak, kiedy wiem, że morderca jest młodszy, niż przyjęłam poprzednio, zaczynają nabierać sensu. Ten człowiek postanowił zdobyć skarb. Chce za wszelką cenę znaleźć te brylanty, bo po pierwsze, uważa, że ma do nich prawo, po drugie mają ogromną wartość, a po trzecie... dlatego, że są błyszczące - dorzuciła po chwili, przypomniawszy sobie Peabody przed witryną na rogu Piątej i Czterdziestej Siódmej. - Pamiętasz, jak kiedyś namówiłeś mnie do nurkowania na rafie? Powiedziałeś, żebym zdjęła wisiorek. Nie dlatego, że to wielki brylant, który mógłby się zgubić w oceanie, ale dlatego, że nie powinnam w wodzie mieć przy sobie ni: czego połyskującego. Bo na przykład barakuda dostaje szału, jak jej coś błyska po oczach i może człowiekowi wygryźć ładny kawałek ciała.

- No i masz tu taką barakudę łasą na błyskotki. Tak.

Ach, jak dobrze analizować sprawę z Roarkiem. Nie trzeba mu niczego powtarzać dwa razy, a najczęściej rozumieli się prawie bez słów.

- Jeszcze nie wiem, dokąd prowadzi takie rozumowanie, ale spróbujmy - zaproponowała Eve. - Morderca chce mieć brylanty, ponieważ jego zdaniem one mu się należą, poza tym są cenne i jeszcze dlatego, że błyszczą. Innymi słowy, jest rozpuszczony, chciwy i niedojrzały. I małoduszny. Jest małodusznym tchórzem. Zabił nie tylko dlatego, że taki miał plan, ale też dlatego, że mógł. Bo jego ofiary były od niego słabsze. Zadał Cobb mnóstwo bólu, bo miał na to czas, a pewnie też dlatego, że się przy niej nudził. Tak to widzę. Ale nie wiem, dokąd mnie to prowadzi.

- Do poznania jego charakteru. Mów dalej.

- Moim zdaniem to rozpuszczony bachor, który przyzwyczaił się, że zawsze ma wszystko, czego tylko zapragnie. Jeśli mu ktoś czegoś nie da, po prostu bierze sobie sam. Możliwe, że zdarzało mu się już kraść. Pewnie znalazłby jakiś bezpieczniejszy sposób zdobycia informacji, ale wybrał ten, bo lubi dreszczyk emocji, jaki daje przekraczanie prawa, a trudno go znaleźć w normalnych negocjacjach i staraniach zgodnych z przepisami.

- Też tak kiedyś uważałem.

- Ale z tego wyrosłeś.

- W jakimś sensie. Działanie poza prawem zawsze jest pociągające, Eve. Jak człowiek raz spróbuje, trudno się wycofać.

- A ty jak sobie z tym dałeś radę?

- Chciałem czegoś innego. Czegoś więcej. - Wyjął kieliszek z dłoni żony i wypił łyk. - Toteż dążyłem prosto do celu, tylko od czasu do czasu dając krok w bok. A potem zapragnąłem ciebie. I niczego nie pragnę bardziej.

- On nie ma nikogo. Nie kocha. Nikogo nie pragnie. On pożąda rzeczy, przedmiotów. Połyskliwych okruchów węgla, lśniących w ciemności. I jego zdaniem świecą znacznie jaśniej niż inne, bo zbryzgała je krew. Myślę także... nie, jestem cholernie pewna, pewna jak wszyscy diabli, że krew tamtego łotra płynie w jego żyłach. Z tego właśnie powodu zaginione kamyki są dla niego jeszcze ważniejsze, jeszcze cenniejsze. - Opuściła ramiona. - Poznam go. Jak go zobaczę, na pewno poznam. Ale na razie nadal nie wiem, gdzie go szukać.

- Może byś się przespała? Eve pokręciła głową.

- Chcę zobaczyć wyniki poszukiwań Judith Crew i jej syna.

Steven Whittier siorbnął łyczek earl greya z ulubionego czerwonego kubka. Twierdził, że dzięki niemu herbata zyskuje niepowtarzalny smak, czym doprowadzał do rozpaczy żonę, która stanowczo preferowała starą miśnieńską porcelanę. Mimo wszystko kochała go, w jednakowym stopniu za przyzwyczajenia, tak charakterystyczne dla zwykłego człowieka, jak i za jego śmiałość, pewność siebie i poczucie humoru.

Ich związek - małżeństwo między budowlańcem a królową towarzystwa, narobiło z początku wiele szumu w rodzinie Patricii. Panna dziedziczka była przyzwyczajona do najszlachetniejszych win i kawioru, Steve natomiast popijał piwem sojowe hot dogi. Tak czy inaczej, dziewczyna zignorowała złowieszcze proroctwa bliższych oraz dalszych krewnych i postawiła na swoim. Od tamtej chwili minęły trzydzieści dwa lata. Rodzina zapomniała o nieprzyjemnych przepowiedniach, pamiętali je tylko oni dwoje: Steve i Pat.

Co roku w dzień ślubu wznosili kpiący toast: „Ten związek nie ma przyszłości”. A potem śmiali się do rozpuku jak dzieci, które zagrały dorosłym na nosie.

Udało im się wspólne życie. Nawet dawni przeciwnicy ich małżeństwa musieli przyznać, że Steve Whittier miał rozum, był ambitny i zdołał zapewnić Pat styl życia, do jakiego przywykła.

Od dziecka wiedział, czego chce. Chciał budować i rekonstruować domy. Chciał zapuścić gdzieś korzenie, tym bardziej że w dzieciństwie nie mógł tego zrobić, i chciał dawać ludziom dach nad głową, budynki, w których oni także mogliby osiąść na długie lata.

Swoją ukochaną firmę „Whittier Construction” stworzył od podstaw, własnymi rękami. Był czas, kiedy pot zalewał mu oczy, ale Steven zawsze znajdował oparcie w niezłomnej wierze matki, a następnie Pat. Trzydzieści trzy lata po tym, jak z trzyosobową załogą i biurem w ciężarówce zaczai rozkręcać interes, mógł sobie powiedzieć, że zaszedł bardzo wysoko i zrealizował marzenia z dzieciństwa. Miał teraz na liście płac kierowników i strażników, portierów i architektów, a i tak od czasu do czasu zakasywał rękawy i brał się do konkretnej pracy na tej czy innej budowie, jak zwykły robotnik. Nieczęsto bywał szczęśliwszy niż wśród tego niepowtarzalnego połączenia jazgotu maszyn i nawoływań ludzi.

Chciał wierzyć... Musiał wierzyć, że Trevor wkrótce weźmie się w garść i doceni wartość uczciwej pracy. Tak, trzeba przyznać, Steven Whittier martwił się o syna.

Starali się wychować go we właściwy sposób, tak żeby nie był płytki ani leniwy, by nie oczekiwał, iż świat zostanie mu podany na talerzu. Wymagali od niego, aby przynajmniej te cztery razy w tygodniu zjawiał się w biurze. W zasadzie zjawiał się tylko na kilka godzin, uzmysłowił sobie Steve.

Jakoś tak wychodziło, że Trevor nigdy nie zostawał w pracy dłużej niż pół dnia.

Na dodatek właściwie nic w tym czasie nie robił, pomyślał Whittier, dmuchając w parującą herbatę.

Będą musieli znowu o tym porozmawiać. Chłopak otrzymywał całkiem przyzwoite wynagrodzenie i w zamian powinien rzeczywiście popracować, pokazać, co potrafi. Na domiar złego ciągle dostawał jakieś dodatkowe fundusze oraz cenne podarunki od rodziny matki. I wybierał zawsze najłatwiejszą drogę, niezależnie od tego, ile wysiłku wkładali rodzice, by wyprowadzić go na ludzi. Miał za dużo i wszystko osiągał bez najmniejszego wysiłku. Trudno zaprzeczyć.

Steven rozejrzał się po swoim ukochanym pokoju. Sam nie był bez winy, trzeba przyznać. Za dużo wymagał, zbyt wielkie nadzieje pokładał w synu. Kto wiedział lepiej niż on, jak przerażająca i trudna do zniesienia może być dla chłopca świadomość, że stale ciąży na nim przekleństwo ojca zbrodniarza?

Pat miała rację. Powinni dać synowi więcej swobody, zadbać o jego samodzielność. Może oznaczało to rozluźnienie rodzinnych więzi, puszczenie go samopas... Z ciężkim sercem myślał o tym, że kiedyś Trevor pójdzie na swoje, że będzie się zmagał z dorosłym życiem na własną rękę, pozbawiony rodzicielskiej opieki. Cóż, jeśli jednak nie widział siebie w rodzinnej firmie, to powinien spróbować czegoś innego. Nie może do końca życia brać pieniędzy za nic.

Mimo wszystko Steven się wahał. Nie tylko dlatego, że kochał syna, a kochał go nad życie, ale z obawy, że chłopiec po prostu zwróci się o pomoc do swoich dobrze sytuowanych dziadków ze strony matki i będzie żył, absolutnie szczęśliwy, na ich koszt.

Popijając herbatę, rozejrzał się po wnętrzu, które żona ze śmiechem nazywała dziuplą Steve'a.

Królowało tu biurko, ponieważ stanowczo wolał pracować tutaj niż w wielkim, pełnym przeciągów biurze w śródmieściu lub nawet w doskonale urządzonym i wyposażonym domowym gabinecie.

Uwielbiał soczyste kolory tego pokoju i półki zastawione chłopięcymi zabawkami: samochodami osobowymi i ciężarowymi oraz miniaturkami narzędzi, o które zawsze prosił przy okazji urodzin czy Bożego Narodzenia.

W zasięgu wzroku miał ulubione fotografie: nie tylko Pat, Trevora i swojej matki, ale też zdjęć, do których pozował wraz z robotnikami, na tle wspólnie postawionych budynków, obok ciężarówek i różnych maszyn budowlanych, z narzędziami, których używał do pracy już jako dorosły.

I ciszę też uwielbiał. Kiedy spuścił na okna filtry, kiedy zamknął drzwi, równie dobrze mógłby się rzeczywiście znajdować w jakiejś dziupli w środku kniei, a nie w obszernym dwupiętrowym domu.

Oparł się wygodnie i zapatrzył w sufit. Jeśli wkrótce nie pójdzie do sypialni, żona wstanie z łóżka i po niego przyjdzie.

Powinien już iść, żeby jej nie podnosić. Mimo to nalał sobie drugi kubek herbaty. Chciał jeszcze chwilę rozkoszować się miękkim światłem i ciszą. Niewiele brakowało, a byłby się zdrzemnął.

Rozbudził go piskliwy jęk alarmu. Najpierw Steven poczuł złość, ale kiedy mrugnąwszy kilka razy, zerknął na ekran podglądu, humor szybko mu się poprawił, bo przed drzwiami domu zobaczył syna.

Podniósł się z wygodnego skórzanego fotela. Ważył odrobinę więcej, niż powinien, miał nieznaczne zaczątki brzuszka, ale za to ręce i nogi umięśnione, twarde jak żelazo. Od niebieskich oczu rozchodziła się siateczka drobnych zmarszczek, a włosy, choć już posrebrzały, były prawie tak samo gęste jak w młodości. Steven Whittier wyglądał na swoje lata i nie brał pod uwagę żadnej operacji plastycznej: ani twarzy, ani ciała. Mawiał, że zasłużył sobie uczciwie na każdą zmarszczkę i każdy siwy włos. Choć wiedział, że takie stwierdzenie budziło sprzeciw jego syna, zakochanego w modzie i młodości.

Przypuszczał, że gdyby się urodził tak przystojny jak Trevor, też byłby nieco próżny. Bo chłopak rzeczywiście wyrósł jak malowany. Wysoki, opalony, złotowłosy.

Swoją drogą ciężko nad tym pracował, bez dwóch zdań. Wydawał fortunę na garderobę, fryzjera, kosmetyki oraz wizażystów.

Steven Whittier odsunął od siebie przykre myśli i ruszył do wejścia. Nie było sensu suszyć chłopakowi głowy o tak nieistotne drobiazgi. A że Trevor bywał w domu rodzinnym rzadko, tym bardziej Steven nie chciał psuć nastroju.

Uśmiechnięty otworzył drzwi.

- To mi dopiero niespodzianka! Wchodź, wchodź. - Poklepał syna po ramieniu, poprowadził go przez hol. - Jeszcze nie w domu o tej porze?

Trevor teatralnym gestem podniósł rękę, by spojrzeć na wykładany macicą perłową lśniący cyferblat komputera osobistego.

- Dopiero jedenasta.

- Tak? Widzę, że się zdrzemnąłem... - Steve pokręcił głową. - Mama już w łóżku, pójdę po nią.

- Nie, daj jej spokój. - Trevor machnął ręką. - Zmieniłeś kody przy wejściu.

- Jak co miesiąc. Strzeżonego pan Bóg strzeże. Zaraz ci je podam. - Właśnie miał zaproponować, żeby poszli do jego dziupli, napili się razem herbaty, ale Trevor już ruszył do salonu, w którym zwykle odbywano wizyty o charakterze bardziej oficjalnym. Od razu podszedł do barku. - Cieszę się, że cię widzę. Co porabiasz, synu? I z jakiej okazji jesteś taki wystrojony?

Marynarka, choć firmowa i kosztowna, należała do gatunku strojów bardzo swobodnych. Przynajmniej dla Trevora. Ale, oczywiście, w porównaniu z koszulką Metsów i powypychanymi na kolanach spodniami w kolorze khaki, jakie miał na sobie jego ojciec, mogła robić wrażenie.

- Dopiero co wyszedłem z przyjęcia. Śmiertelna nuda. - Nalał sobie brandy. Jedno trzeba było staruszkowi przyznać: trunki miał wyśmienite. Trevor zakręcił brunatnym płynem w szklaneczce i rozparł się w fotelu. - Był tam kuzyn Marcus z tą swoją irytującą żoną. Bez przerwy mówili wyłącznie o dzieciaku. Jakby oni pierwsi na świecie podtrzymywali gatunek.

- Świeżo upieczeni rodzice bywają trudni do zniesienia - uśmiechnął się Steve. Chociaż wolał herbatę, postanowił dotrzymać towarzystwa synowi, więc nalał sobie kropelkę brandy. - Gdy ty przyszedłeś na świat, my zachowywaliśmy się tak samo. Każdy, kto nie zdążył wziąć nóg za pas, musiał o tobie posłuchać. Będziesz taki sam, kiedy przyjdzie na ciebie kolej.

- Nie planuję takiej katastrofy. Nie jestem w najmniejszym stopniu zainteresowany czymś, co wrzeszczy, śmierdzi i nie daje chwili spokoju.

- Jak spotkasz właściwą kobietę, zmienisz zdanie - odparł Steve z uśmiechem, choć ton wypowiedzi syna zjeżył mu włosy na głowie.

- Nie ma takiej kobiety. Ale na szczęście jest sporo takich, z którymi da się wytrzymać, póki są do czegoś przydatne.

- Przykro mi słyszeć tak cyniczne uwagi.

- Szczere - poprawił ojca Trevor. - Życie nie jest bajką.

- Może i masz rację - westchnął Steve. - Swoją drogą, dobrze się stało, że zajrzałeś. Właśnie myślałem o tobie i o tym, jak wygląda twoje życie, do czego zmierzasz...

- Nigdy nie rozumiałeś ani nie akceptowałeś mojego stylu życia. - Trevor wzruszył ramionami. - Bo jestem inny niż ty. Steve Whittier, zwyczajny człowiek, który zaczynał od zera. Dosłownie. Powinieneś sprzedać historię swojego życia jako temat książki. Zobacz, jak dobrze zarobiła na rodzinnych wspomnieniach ta cała Gannon.

Steve odstawił szklaneczkę. Pierwszy raz od chwili przyjścia Trevora w oczach ojca pojawił się ostrzegawczy błysk.

- Nikt spoza rodziny nie pozna szczegółów mojego życia. Już ci to mówiłem. Tobie opowiedziałem wszystko, bo czułem, że wobec ciebie, własnego syna, muszę być uczciwy i całkowicie szczery, że masz prawo znać prawdę. Miałem nadzieję, że jeśli jakimś sposobem powiążesz historię z tej książki z losami swojej babki, moimi i ze sobą, będziesz na to przygotowany. Jest to wstydliwy rozdział naszego życia, bolesny dla twojej babki. I dla mnie.

- Babce i tak wszystko jedno. - Trevor znacząco pokręcił palcem przy skroni. - Rzadko kiedy ma choćby blade pojęcie o rzeczywistości. Na twarzy Steve'a wykwitły ciemnoczerwone rumieńce gniewu.

- Nigdy więcej nie mów o niej w ten sposób. Pamiętaj, ile zrobiła, żeby mnie ocalić. Gdyby nie ona, nie siedziałbyś teraz tutaj, popijając brandy.

- No, on jednak też miał w tym pewien udział. - Trevor przechylił głowę.

- W końcu był twoim ojcem.

- Kwestie biologiczne to za mało, żeby mówić o prawdziwym ojcostwie. Rozmawialiśmy już o tym. A on był złodziejem i mordercą.

- I szło mu całkiem nieźle, sądząc z tego, co pisze ta Gannon. - Trevor pochylił się, opierając łokcie na udach. - Tato, nie przyznasz chociaż, że był to fascynujący człowiek? Postępował zgodnie z własnymi regułami, żył po swojemu i zawsze osiągał cel.

- Owszem, szedł do celu po trupach. Sterroryzował moją matkę do tego stopnia, że uciekała przed nim do końca jego życia. A nawet gdy już zmarł w więzieniu, jeszcze długie lata ze strachem oglądała się przez ramię. Lekarze mają mnóstwo teorii na temat jej choroby, ale ja wiem swoje. Wiem, że zrodziła się ze strachu, w ciągu długich lat ciągłej ucieczki.

- Tato, spójrz prawdzie w oczy. To kwestia jakiegoś defektu umysłu, najprawdopodobniej genetycznego. Któryś z nas może być następny. Trzeba korzystać z życia, zanim skończymy w jakimś pokoju bez klamek.

- Masz okazywać swojej babce respekt. Masz się o niej wyrażać z szacunkiem.

- A co z nim? Przecież to mój dziadek. Krew nie woda. - Ponownie odchylił się na oparcie fotela. - Opowiedz mi o dziadku.

- Powiedziałem ci wszystko, co powinieneś wiedzieć.

- Powiedziałeś, że stale się przeprowadzaliście. Mieszkaliście w jednym miejscu kilka miesięcy, najwyżej rok, a potem przenosiliście się znowu. Rozumiem, że dziadek się z wami kontaktował. Odwiedzał cię. W przeciwnym razie po co babcia miałaby ciągle uciekać?

- Zawsze nas odnajdował. Dopóki go nie zamknięto w więzieniu, zawsze do nas trafiał. O jego skazaniu dowiedziałem się dopiero po kilku miesiącach. O tym, że umarł, ponad rok później. Matka mnie broniła, ukrywała przede mną wiadomości o ojcu, ale ja byłem ciekawski. A ciekawskie dziec­ko ma swoje sposoby, żeby się wszystkiego dowiedzieć.

To fakt, pomyślał Trevor.

- Zastanawiałeś się, co zrobił z brylantami?

- Dlaczego miałbym się nad tym zastanawiać?

- Choćby dlatego, że to jego ostatni wielki skok. Na pewno o tym myślałeś. A ponieważ byłeś ciekawski...

- Nie myślałem o brylantach. Myślałem o tym, ile przez niego wycierpiała moja matka. I o tym, jak się czułem, kiedy go widziałem po raz ostatni.

- Kiedy to było?

- Mieszkaliśmy wtedy w Columbus. Mieliśmy tam bardzo sympatyczny dom, miłe sąsiedztwo. Byłem szczęśliwy... Ojciec zjawił się późną nocą. Jak tylko usłyszałem jego głos, a potem głos matki, wiedziałem, że będziemy musieli się wyprowadzić. W sąsiednim domu miałem przyjaciela... Boże, nie pamiętam, jak się nazywał... Myślałem wtedy o tym, że stracę najlepszego przyjaciela i że już nigdy go nie zobaczę. I nie zobaczyłem.

Ojojoj! Zaraz się rozpłaczę!, pomyślał Trevor zdegustowany. Odezwał się jednak współczującym tonem.

- Nie było ci łatwo. Babcia też przeszła swoje. Ile wtedy miałeś lat?

- Chyba z siedem, ale to nic pewnego. Mama zmieniała mi datę urodzenia. Dzięki temu łatwiej nam było się ukryć. Wymyślała kolejne nazwiska, dodawała mi albo odejmowała rok czy dwa... Wiem na pewno, że kiedy zostaliśmy Whittierami, miałem prawie osiemnaście lat. Mój ojciec dawno już nie żył. Wtedy powiedziałem mamie, że potrzebna mi jedna, już stała tożsamość. Chciałem zacząć normalne życie. Postanowiliśmy zostać przy tym nazwisku, ale matka nigdy nie przestała się martwić. Stare próchno, paranoiczka, pomyślał Trevor.

- Jak sądzisz, dlaczego pojawił się akurat wtedy i właśnie tam? Czy to nie było mniej więcej w tym czasie, kiedy doszło do kradzieży brylantów?

- Starał się utrzymać ze mną kontakt, chciał dręczyć moją matkę. Do dziś słyszę, jak jej powtarzał, że znajdzie ją wszędzie i mnie odbierze, kiedy tylko zechce. Ciągle słyszę płacz matki.

- Ale chyba miał jakiś powód - naciskał Trevor - że zjawił się akurat wtedy. Trudno uwierzyć w taki zbieg okoliczności. Na pewno czegoś chciał. Powiedział coś szczególnego albo jej, albo tobie?

- Jakie to ma znaczenie?

Trevor musiał rozegrać sprawę bardzo ostrożnie. Owszem, uważał ojca za starego idiotę, ale to nie znaczyło, że nie wiedział, jak go podejść.

- Odkąd mi o wszystkim powiedziałeś - odezwał się cicho - miałem o czym myśleć. Nie chcę się z tobą sprzeczać, po prostu nie bardzo mogę się pogodzić ze swoim dziedzictwem.

- Ten człowiek jest dla ciebie nikim. Podobnie jak dla mnie i dla twojej babki.

- To nieprawda, tato. - Trevor smutno pokręcił głową. - Nie korciło cię nigdy, żeby wyrównać rachunki? Zamknąć ten rozdział, dla własnego dobra i dla spokoju babci? Twojej matki? Ten człowiek miał miliony dolarów w brylantach. Twój ojciec.

- Prawie wszystkie wróciły do właściciela.

- „Prawie wszystkie”. Jedna czwarta łupu nie została odnaleziona! Gdybyśmy zdołali dojść, co się z nimi stało, gdybyśmy je znaleźli, moglibyśmy wyrównać rachunki krzywd. Dowiedzielibyśmy się, komu je oddać... przez tę pisarkę, Samanthę Gannon.

- Chcesz znaleźć brylanty zaginione pięćdziesiąt lat temu? - Mało brakowało, a Steve byłby się roześmiał, tyle że Trevor wydawał się taki poważny, taki szczerze zatroskany... A i on sam wzruszył się, że ma tak wrażliwego syna. - Nie przypuszczam, żeby to było możliwe.

- Przecież sam zawsze powtarzasz, że dla chcącego nie ma nic trudnego. Ja chcę zakończyć tę historię. Na pewno dam radę. Ale potrzebuję twojej pomocy. Musisz sobie dokładnie przypomnieć, co się wydarzyło wtedy, kiedy przyszedł do was po raz ostatni. Przypomnij sobie, co było potem. Czy odzywał się do was z więzienia? Do ciebie albo do babci? Czy cokolwiek ci dał? Coś ci przysłał, a może powiedział?

- Steve? Steven Whittier podniósł głowę na dźwięk głosu żony.

- Zostawmy to na razie - powiedział cicho. - Matka wie o wszystkim, ale nie chcę do tego przy niej wracać. Jesteśmy na dole! - zawołał głośniej. - Trevor do nas zajrzał.

- Trevor? Już schodzę.

- Musimy porozmawiać o twoim ojcu - naciskał Trevor.

- I porozmawiamy. - Steve położył mu dłoń na ramieniu, uśmiechnął się do niego zadowolony. - Spróbuję sobie przypomnieć wszystko, co może okazać się pomocne. Jestem z ciebie dumny, synu, cieszę się, że myślisz o naprawieniu krzywd. Nie wiem, czy to możliwe, ale sama świadomość, że tego chcesz, jest dla mnie bardzo ważna. Wstyd mi, że sam o tym nie pomyślałem, Nie przyszło mi do głowy, by zamknąć ten rozdział, a nie tylko odpychać od siebie przeszłość. Trevor ukrył złość za maską uprzejmości. Usłyszał na schodach kroki matki.

- Od tygodni nie potrafię myśleć o niczym innym.

Wyszedł godzinę później. Przez gorącą parną noc poszedł do domu na piechotę. Musiał zaczekać, aż ojciec przypomni sobie jak najwięcej szczegółów. Steve Whittier był w tym bardzo dobry. Ale i tak wizyta u rodziców podsunęła mu pomysł na następny krok. Teraz odegra zatroskanego wnuka. Już następnego dnia odwiedzi ukochaną babcię w wariatkowie.

Mniej więcej w tym samym czasie gdy Trevor Whittier szedł przez park, Eve stłumiła kolejne ziewnięcie. Miała ochotę na jeszcze jedną kawę, ale wiedziała, że musiałaby o to stoczyć wojnę z Roarkiem. Najczęściej odgadywał, dokąd ją poniesie, zanim sama to sobie uświadomiła.

- Mamy trzy kobiety i sześcioro dzieci. - Podrapała się po głowie, żeby pobudzić krążenie krwi oraz proces myślenia.

- Jeżeli odrzucimy wyniki pierwszego wyszukiwania.

- Odrzucamy. Komputer wybrał te, a nie inne zdjęcia, więc spróbujmy szczęścia. Najpierw chłopiec... teraz już mężczyzna. Zobaczmy, czy coś pasuje. - Wyświetliła sześć zdjęć na monitorze i zaczęła przeglądać dołączone do nich informacje. - No no no! Co my tu mamy! Steven James Whittier. Mieszka w East Side. Właściciel wielu nieruchomości i wykonawca robót remontowych na licznych placach budowy. Całkiem nieźle jak na początek.

- Znam go. Gwałtownie obejrzała się na męża.

- Znasz go?

- Głównie na płaszczyźnie zawodowej, ale też spotykałem go z żoną na różnych przyjęciach charytatywnych. Jego firma cieszy się doskonałą opinią, on sam też. Ten facet ma talent w rękach, ożenił się z dziedziczką starej fortuny. Zna się na robocie.

- Porównaj jego inwestycje z listą budowanych i remontowanych nieruchomości. Sprawdź, czy Whittier robi coś w Alphabet City. Roarke wywołał odpowiedni plik i odchylił się na oparcie fotela.

- Powinienem się już nauczyć, że nie należy kwestionować twojej intuicji.

- Renowacja na Avenue Baxter. Pięciokondygnacyjny budynek, trzy segmenty. - Eve wydęła wargi, jakby strzelała gumą do żucia. - Aż nadto, żeby mu się bliżej przyjrzeć. O, popatrz, ma syna jedynaka. Trevor, dwadzieścia dziewięć lat. Ciekawe, jak wygląda.

Roarke wykonał kilka operacji technicznych i po chwili oboje wpatrywali się w twarz Trevora Whittiera.

- Nie jest tak podobny do portretu pamięciowego, jak bym chciała, ale też nie jest całkiem różny. Zobaczmy, czego jeszcze dowiemy się na temat Trevora.

- Dziś już nic mu nie zrobisz. Pierwsza po północy. Chyba że zbudujesz oskarżenie na tyle mocne, że pójdziesz do niego i prosto z łóżka zaprowadzisz go do aresztu. W przeciwnym razie powinnaś położyć się spać. Ustawię program na zbieranie danych, a ty się prześpij chociaż kilka godzin.

- Chętnie bym go obudziła i zawlokła za kratki... - przyznała się Eve. - Ale zrobiłabym to tylko dla własnej przyjemności. A jemu dałabym szansę na wezwanie prawnika. Dobra, poczekam. - Wstała. - Przynajmniej do rana. Sprawdzimy ten teren budowy, przekonamy się, może zostały tam jakieś ślady morderstwa Cobb. Trzeba pogadać z Whittierem seniorem, znaleźć jego matkę i ją także wypytać. Kto wie, może i oni maczali w tym palce. Ale według mnie ten Trevor pasuje najlepiej. Zaczekam z aresztowaniem, aż będę miała w ręku solidne argumenty.

- A na razie się kładź. W zasadzie miała zamiar oponować, jednak oczy piekły ją ze zmęczenia.

- Bla bla bla! - rzuciła rozzłoszczona. - Jeszcze tylko zadzwonię do swoich ludzi i powiem im, że przenosimy spotkanie z ósmej na siódmą.

- Zrobisz to rano. Będzie łatwiej i bardziej humanitarnie.

- Ale radocha mniejsza! - zaprotestowała Eve. Roarke wziął ją za rękę i wyciągnął z gabinetu. - Obudziłabym ich i musieliby się zdrowo namęczyć, żeby znowu zasnąć. A jutro po prostu ściągnę ich z łóżek trochę wcześniej.

- Jest pani wstrętna, pani porucznik.

- I co z tego?

28

Niby spała, ale myśli kłębiły jej się w głowie. Ojciec i syn, morderstwo i chciwość, krew na błyszczących kamieniach. Nie zawsze można uciec od przeszłości, choćby się biegło ze wszystkich sił.

Widziała siebie - dziecko pozbawione troskliwej matki, która by je chroniła, do której można by się przytulić, wypłakać. Nie miała za kim się schować, nikt jej nie bronił. Widziała siebie tak jak zawsze: w potwornie zimnym pokoju, zalanym błyskającym czerwono światłem reklamy z sąsiedniego budynku.

Pamiętała, jak wszedł. I własny strach. Metaliczny smak przerażenia. Jakby już po ściśniętym gardle spływała gorąca krew.

Dziecko nie powinno się bać własnego ojca. Wiedziała o tym. Trudno powiedzieć jak, ale jakimś cudem taka myśl zrodziła się w jej zalęknionym umyśle. Tymczasem ona wtedy znała tylko strach.

Nikt nie mógł powstrzymać ojca, nikt nie stanął między oprawcą a jego córką, gdy dłoń mężczyzny, szybka jak błyskawica, wymierzyła piekący policzek. Nikt dziewczynki nie obronił, kiedy łajdak rzucił się na nią, kiedy się w nią wdarł. Nikt nie słyszał jej krzyków, płaczu i błagania.

- Nie, proszę, nie, nie, nie...

Nie miała do kogo uciec, gdy kość ramienia trzasnęła jak zapałka pod ciężką, nieuważnie postawioną stopą. Była zupełnie sama i miała tylko nóż.

Czuła krew spływającą po rękach i twarzy, pamiętała, ile wysiłku kosztowało ją napięcie potwornie obolałych mięśni i dźwignięcie skatowanego ciała - by wbić w niego ostrze. Widziała siebie umazaną na czerwono, usmarowaną od stóp do głów, ociekającą lepką krwią - jak zwierzę nad zdobyczą. I nawet we śnie odzywał się w niej pierwotny instynkt przetrwania, który wyparł wszystkie ludzkie uczucia. Wracały tamte ohydne odgłosy. On już dawno był martwy, a ona dalej wyła i charczała, walczyła z nim i dźgała nożem, bez przerwy, bez końca.

- Obudź się, kochanie, obudź się, to tylko sen.

Strach, ale i nadzieja. Ktoś słyszy, ktoś pomoże. Przez szaleństwo wspomnień usłyszała głos Roarke'a, wyczuła jego zapach, skuliła się w jego ramionach.

- Nie mogę. Tyle krwi. Za dużo. Nie sposób się od niej uwolnić.

- Jesteśmy w domu. Razem. Trzymam cię. - Przycisnął usta do jej włosów, do policzka. - Już dobrze, kochanie... Już dobrze.

- Zimno. Rozcierał jej dłonie i plecy, bał się puścić ją choćby na chwilę, nawet po to, żeby sięgnąć po koc.

- Przytul mnie.

Posadził ją sobie na kolanach i kołysał jak dziecko. Wreszcie dreszcze zaczęły ustępować, Eve powoli odzyskiwała spokojny oddech.

- Już w porządku. - Oparła głowę na jego ramieniu. - Przepraszam.

Ponieważ jednak Roarke jej nie puścił, dalej tuląc ją w ramionach, zamknęła oczy i oboje we wzajemnym cieple szukali pocieszenia oraz poczucia bezpieczeństwa, którego tak samo potrzebowali. On wiedział, że nie mogła zapomnieć, kim była ani co zrobiła w tym strasznym pokoju w Dallas. Przeżywał to razem z nią w nocnych koszmarach.

Eve, ukryta w ramionach męża, zapatrzyła się w ciemność. Oby się nikt nigdy nie dowiedział, jak powstała, skąd się wzięła Eve Dallas.

Peabody uwielbiała zebrania u Eve. Niezależnie od powagi tematu zawsze panowała nieformalna atmosfera, bo jak mogłoby być inaczej, skoro spotykali się przy stole. A na śniadanie w tym domu podawano nie tylko prawdziwą kawę, lecz także naturalne jajka, bekon i mnóstwo lepkich, prze­słodzonych ciasteczek. Mogła sobie spokojnie pozwolić na te dodatkowe kalorie, ponieważ z pewnością zużywała je przy wytężonej pracy. Z jej punktu widzenia ta burza mózgów nie miała ujemnych stron.

Przyszli już wszyscy: Feeney, MacNab, Trueheart i Baxter, byli też Dallas oraz Roarke. Ach, samo podziwianie Roarke'a z rana warte było zachodu, a jeszcze do tego organizm dostawał zastrzyk energii z mocnej czarnej kawy osłodzonej - nie do wiary - prawdziwym cukrem...! I nawet wcale jej nie dziwiło, że Eve jest taka szczupła. Musiała spalać mnóstwo kalorii od samego patrzenia na męża. Wziąwszy to pod uwagę, Peabody nałożyła sobie dodatkowe dwa plastry bekonu, zakładając, iż w ogólnym rozrachunku i tak straci na wadze podczas tego służbowego spotkania. I zapewne się nie pomyliła.

- Uaktualnione dane macie przed sobą - zaczęła Eve. Peabody podzieliła uwagę między talerz a partnerkę. Eve przysiadła na rogu biurka. W jednej - ręce trzymała filiżankę kawy, w drugiej laserowy wskaźnik.

- Feeney i nasz cywil doszli wczoraj wieczorem do pewnych wyników, podobnie MacNab. MacNab, przekaż wszystkim nowe ustalenia. Ten musiał najpierw przełknąć spory kawałek ciasta.

- Tak jest. Sprawdzałem telełącza obu ofiar.

Opowiedział o wynikach swoich zabiegów, wskazując lokalizację automatów, z których nadawano transmisję. Używał żargonu komputerowca elektronika, co w połączeniu z pytaniami oraz komentarzami Feeneya dało Eve czas na skończenie kawy i rozważenie myśli o następnej filiżance.

- Odwiedzicie dzisiaj te miejsca - poleciła, wykorzystując krótką przerwę w fachowej dyskusji. - Pokażecie ludziom zdjęcia. Na ekranie pierwszym - Steven Whittier. Najświeższe dane pozwalają domniemywać, że jest on synem Alexa Crew. Na monitorze drugim widzicie Trevora Whittiera, synu Stevena, najprawdopodobniej wnuka Alexa. Biorąc pod uwagę wszystkie posiadane informacje oraz profil osobowości, możemy przyjąć, że to najbardziej prawdopodobny kandydat na naszego mordercę. Steven Whittier jest założycielem i właścicielem firmy budowlanej „Whittier Construction”.

- Cudownie! - ucieszył się Baxter.

- Przebudowa budynku przy Avenue B, prowadzona przez Whittiera, to ogromna inwestycja, spełniająca, naszym zdaniem, wszystkie wymagania. Firma ma licencję na cztery magazyny paliw płynnych. Żadna z innych potencjalnych lokalizacji nie wykazuje tylu punktów stycznych z naszymi domysłami. Z oficjalnych danych Stevena Whittiera wiadomo, że jego ojciec zmarł, matka natomiast... - Eve podzieliła ekran i na drugiej części wyświetliła zdjęcie kobiety znanej jako Janine Strokes Whittier - ... aktualnie przebywa w „Ogrodach Rozkoszy”, luksusowym ośrodku spokojnej starości na Long Island, gdzie Whittier senior ma drugi dom. Ta kobieta jest w odpowiednim wieku, ma właściwy profil rasy i spełnia wszystkie warunki wyszukiwania narzucone komputerowi.

- Ściągamy Whittierów na przesłuchanie, pani porucznik? - spytała Peabody.

- Na razie nie. Mamy tylko podejrzenia i domysły. Są to dość dobrze ugruntowane podejrzenia i domysły, ale nie wystarczą, żeby uzyskać od prokuratora okręgowego nakaz aresztowania. Nie mówiąc o skazaniu. Musimy poznać więcej faktów, zdobyć więcej dowodów.

- My z Trueheartem zajmiemy się zdjęciami - zaproponował Baxter. - Dorzucimy jeszcze ze dwa i pokażemy wszystkie kelnerce z tej włoskiej knajpy. Niech wskaże faceta. Będziemy mieli kolejny argument.

- Dobrze. MacNab, znajdź mi w którymś z miejsc nadania przekazu kogoś, kto widział tam jednego albo obu Whittierów. Feeney, ty pogrzebiesz w przeszłości. Jeżeli Janine i Steven Whittier posługiwali się jakimiś innymi nazwiskami, chcę je znać.

- Jasne. - MacNab wepchnął do ust prawie całe jajko.

- Peabody i ja pojedziemy najpierw na teren budowy poszukać śladów. Jeżeli Cobb została zamordowana właśnie tam, będzie krew. Chcę mieć świadków, muszę zebrać dowody. Jeśli coś znajdziemy, zabezpieczymy miejsce zbrodni i przywieziemy tam obu podejrzanych. Roarke, liczę na to, że twoi ludzie zadbają o bezpieczeństwo Samanthy Gannon i jej rodziny.

- Zrobione.

- Pani porucznik. - Trueheart, jak zdyscyplinowany uczeń, podniósł rękę. - Detektyw Baxter i ja moglibyśmy wstąpić do hotelu i pokazać zdjęcia pani Gannon. Może rozpozna jednego albo i obu Whittierów. Jeśli tak, będziemy mieli kolejny ślad.

- Dobry pomysł, Trueheart. Bierzesz to na siebie. Postarajmy się nie przegapić żadnej możliwości. - Zerknęła na tablicę, na zdjęcia ofiar. - Już nikt więcej nie straci życia przez garstkę tych cholernych świecących kamyków. Gdy uczestnicy zebrania zaczęli się rozchodzić, Roarke położył dłoń na ramieniu Eve.

- Pól chwilki. - Myśląc już o układaniu faktów w logiczną całość, poszła za mężem do jego gabinetu. Zamknął za nimi drzwi, ujął ją pod łokcie i podniósł na wysokość swojej twarzy. Pocałował ją krótko, lecz żarliwie.

- Rany! - Eve z głuchym stukiem znalazła się znów na podłodze. - Co się z tobą dzieje?!

- Musiałem to zrobić. Podnieca mnie, jak rozkazujesz wszystkim dookoła.

- Ciebie podnieca widok rosnącej trawy! - Odwróciła się do drzwi, ale Roarke zdążył plasnąć w nie dłonią i przytrzymał zamknięte. - Czy termin: „utrudnianie śledztwa”, coś ci mówi?

- To i owo. I chociaż krótka przerwa w śledztwie byłaby przeze mnie zawsze mile widziana, akurat nie o to mi teraz chodzi. Rano muszę załatwić parę spraw, ale później, w ciągu dnia, mógłbym ci się przydać.

- Jeżeli Feeney będzie cię potrzebował do roboty w Sieci, ja się w to nie wtrącam.

- Idzie jak burza, nie przypuszczam, żebym mu był jeszcze do czegoś potrzebny. Natomiast mógłbym iść z tobą do Stevena Whittiera.

- Po co?

- Ten człowiek mnie zna. Z tego, co ja o nim wiem, nie przyłożyłby ręki do tego, co zrobiono tym kobietom.

- Ludzie potrafią się zachowywać nieprzewidywalnie, kiedy oślepia ich blask drogich kamieni.

- Zgoda. Wobec tego podam ci jeszcze jeden powód, dla którego powinnaś mnie ze sobą zabrać. Ja się na tym znam. - Wyjął spod koszuli Eve łańcuszek. Zawieszony na nim brylant roziskrzył się tysiącem barw. - Zetknąłem się z ludźmi, którzy dla takich kamyków odbierali życie. Jeżeli Steven Whittier coś takiego zrobił, poznam to po nim. Dla ciebie brylant to rzecz, przedmiot jak każdy inny. Ten nosisz na szyi ze względu na mnie. Ma dla ciebie wartość uczuciową. - Uśmiechnął się ciepło i wsunął brylant z powrotem pod jej koszulę. - Gdybym ci podarował bryłkę kwarcu, byłaby dla ciebie równie cenna.

- Mógł zamordować nie z powodu brylantów... w każdym razie nie bezpośrednio, może po to, żeby chronić siebie i rodzinę? Samantha Gannon wie o nim więcej, niż napisała w książce. Zna fakty, które znali tylko złodzieje sprzed pół wieku. Wie, kim jest naprawdę Steven Whittier, kim był jego ojciec. Ludzie zabijali dla mniej ważnych powodów.

- Czy taki sposób myślenia nie jest przypadkiem spowodowany przez nocne koszmary?

- Możliwe. Może właśnie przez nocne koszmary. Whittier jest dobrym człowiekiem, szanowanym obywatelem. Ale raczej nie może być dumny ze swoich korzeni, a ludzie nie zawsze oceniają innych sprawiedliwie. Mógłby wiele stracić, gdyby wyszły na jaw nieciekawe fakty z jego dzieciństwa: tożsamość ojca i jego niechlubne uczynki, fakt, że Whittier to fałszywe nazwisko.

- Tak sądzisz? - Pogładził ją po policzku, bladym, niemal przezroczystym po niespokojnej nocy. - Twoim zdaniem wybrane w ciągu życia nazwisko, a nie nadane po przyjściu na świat jest mniej prawdziwe?

- Nie. Ale on może uważać, że to się liczy dla innych. Roarke ujął twarz żony w obie dłonie.

- Eve, przecież wiesz, kim jesteś.

- Zwykle tak. - Ujęła go za nadgarstek. - Doszukujesz się podobieństw między Whittierem a mną, bo dzisiejsza noc przypomniała ci o mojej przeszłości. Już od dawna wiesz, że się z tym człowiekiem identyfikuję. Nie będę zaprzeczała. Ale wiedz także, że to w najmniejszym stopniu nie przeszkadza mi w pracy.

- Nie mam wątpliwości.

- Przemyślę twoją propozycję. Dam ci znać, co zdecydowałam. - Odwróciła się w stronę drzwi, ale zaraz znów spojrzała na męża. - Dzięki.

- Proszę uprzejmie.

Budynek przy Avenue B cieszył oko. Jak poinformował Eve wartownik, Hinkey, są to w zasadzie trzy budynki połączone w jeden wielofunkcyjny kompleks. Teraz już miło było na nie popatrzeć. Stara cegła została oczyszczona z brudu, sadzy oraz graffiti i pyszniła się głęboką, lekko przy­gaszoną czerwienią. Eve szczerze wątpiła, by fasada długo wytrwała w tym cudnym stanie. Budowla zachwycała urodą czytelnych linii i prostotą formy.

- Wstydu ludzie nie mają, żeby zniszczyć taki budynek - mówił Hinkey, prowadząc obie policjantki do środkowego wejścia. - Kiedyś tu były apartamenty i wszystko, co trzeba... Struktura została właściwie nienaruszona. Ale wnętrza... no mówię paniom...! Nic nie zostało! Nic! Wszystko zdewastowane! Drewno powyrywane, klepka stanęła na sztorc, cała hydraulika zniszczona, szyby potłuczone, nawet ścianki działowe porozbijane. Niektórzy ludzie to w ogóle szacunku dla domów nie mają!

- Chyba tak. Zamykacie tu wszystko na noc solidnie?

- Rozumie się! Przecież i teraz też się trafiają wandale i różne włóczęgi czy bezdomni... albo tacy, co to mają ochotę na numerek albo chcą sprzedać działkę nielegalnych środków... - Pokręcił z dezaprobatą głową ozdobioną służbową czapką. - Mamy tu sporo różnego sprzętu, no i codziennie przychodzą nowe dostawy. Steve... to znaczy pan Whittier, nie oszczędza na ochronie. Wie, co robi. To wzorowa budowa. O wzorowej budowie Eve wiedziała niewiele, ale o hałasie szybko się przekonała na własne uszy.

- Spore to wszystko - zauważyła.

- Pięć kondygnacji, trzy segmenty. Mniej więcej osiemnaście tysięcy metrów kwadratowych, nie licząc powierzchni dachu. Będzie trochę biur i mieszkań - wyliczał Hinkey z dumą. - Z pierwotnej bryły zostało tyle, ile się dało zostawić, tam, gdzie trzeba, wstawiono nowe kawałki, ale wszystko tak, żeby utrzymać oryginalny styl.

- Jasne. W takim ogromnym budynku jest dużo wejść. Na pewno trudno wszystkich pilnować.

- Mamy centralny system bezpieczeństwa, dublowany osobno w każdym segmencie.

- Kto zna kody?

- No, Steve, jasna rzecz, ja, szef od cieśli, mój zmiennik i firma ochroniarska.

- Poda pan ich nazwiska mojej asystentce. Teraz chciałybyśmy się rozejrzeć.

- Jeżeli chcą panie iść dalej, to trzeba włożyć kaski i gogle. Takie są przepisy.

- Nie ma sprawy. - Eve wcisnęła na głowę kanarkowożółty kask, oczy przesłoniła przyciemnionymi okularami. - Może pan zaprowadzić nas tam, gdzie zabezpieczacie budynek substancją ognioodporną?

- E, nie muszę was nigdzie specjalnie prowadzić. Zabezpieczyliśmy już prawie całą podłogę. - Podrapał się po brodzie. - O, choćby tam. Ale mówię pani, nikt nie wejdzie na teren budowy po godzinach.

- Muszę robić, co do mnie należy.

- Jak mus, to mus. - Rozłożył ręce i poprowadził policjantki wokół jakiejś ciężkiej maszyny. - Tutaj będzie restauracja. Podłoga jeszcze niezabezpieczona, bo trzeba było najpierw pozrywać to, co zostało. A tam, dalej, już prawie gotowe. Wylewka jest, izolacja też, tylko samej podłogi brakuje. Eve wyjęła z torby skaner i nastawiła go na standardowe poszukiwanie śladów krwi. Raptem zdała sobie sprawę, ile czasu zajmie sprawdzenie tak ogromnego budynku.

- Panie Hinkey, mam do pana prośbę. Może by pan wezwał kogoś, kto by zaprowadził moją asystentkę do drugiego segmentu. A pan zostanie ze mną tutaj, dobrze? Potem razem weźmiemy się do trzeciego. Zaoszczędzimy sporo czasu i kłopotu.

- Jasne, nie ma sprawy. - Odczepił z paska krótkofalówkę. - Ej, Carmine, podskocz no tu do mnie, na parter w dwójce.

Wkrótce Eve, prowadzona przez Hinkeya, sprawdzała kolejne wnętrza na parterze. Po niedługim czasie nauczyła się dystansować od hałasu, od wszechobecnego warkotu, huku, dziwacznych, zasysających dźwięków wydawanych przez kompresory i donośnych prychnięć pistoletów pneumatycznych. Głosy budowlanców rozbrzmiewały tysiącem akcentów. Tu Brooklyn, tam Queens, gdzie indziej hiszpański albo czysta gwara uliczna. Każdemu z nich towarzyszyła inna muzyka: ciężki rock, łagodne country, salsa, rap... Jednym uchem słuchała Hinkeya, który z prawdziwą dumą opowiadał o postępach prac, o kontroli temperatury wewnątrz, o inspekcjach, instalacji elektrycznej i systemie filtrów, o ścianach i wykończeniach, o hydraulice i białym montażu. Zanim dotarli na piętro, mózg miała naszpikowany do granic wytrzymałości fachowymi terminami. Na kolejnym poziomie strażnik rozgadał się na temat okien. Przerwał na chwilę, żeby objechać któregoś pracownika, a z drugim zaczął rozprawiać o jakichś skomplikowanych detalach. Przez chwilę Eve miała nadzieję, że się go pozbyła, ale dogonił ją, zanim dotarła na następne piętro.

- Tutaj będą apartamenty. Tak, ludzie dostaną przyzwoity dach nad głową. Moja córka wychodzi za mąż na wiosnę, już wpłacili zaliczkę na mieszkanie, właśnie tutaj. Eve zerknęła przez ramię. Hinkey zdecydowanie się rozrzewnił.

- Na pewno będzie im się dobrze mieszkało - ciągnął. - Ten dom jest dobrze zbudowany. Solidnie. - Huknął pięścią w ścianę. - Nie takie tam posklejane byle co, jak to czasem bywa w remontowanych starych budynkach. Steve to porządny facet. I może być dumny ze swojej roboty.

- Długo pan u niego pracuje?

- W październiku będzie siedemnaście lat. On nie wypadł sroce spod ogona. I zna się na każdej robocie w naszym fachu. Wszystkiego popróbował, potrafi i pomóc.

Znowu trafiła na kilka kropel krwi. Znów nie to, czego szukała. Przy takiej robocie, takimi narzędziami, zawsze ktoś się skaleczy.

- Dużo czasu spędza na budowie.

- O, tak. Chyba więcej niż my. Stawał na głowie, żeby dostać to zlecenie, a teraz jest tutaj dzień w dzień. - Poszedł za Eve korytarzem wyznaczonym tymczasowymi ściankami działowymi.

- A co z jego synem?

- Co z nim?

- Pokazuje się tutaj? Hinkey prychnął szyderczo, ale zaraz się opanował.

- Młody Whittier pracuje w biurze.

Eve zatrzymała się i spojrzała wartownikowi prosto w oczy.

- Pan go nie lubi.

- A kto ja tam jestem, żeby go lubić albo nie lubić. - Strażnik wzruszył potężnymi ramionami. - Ja tylko widzę, że młodziak nie poszedł w ślady staruszka. I tyle.

- Nie przychodzi tutaj.

- Przyszedł raz albo dwa. Nic go tu nie ciekawiło. To taki typ krawatowo - - garniturowy, wie pani, o czym mówię.

- Wiem. - Przeszła nad stertą budulca. - Zna kody?

- Nie wiem, po co by mu one były.

- Jest synem szefa.

W odpowiedzi Hinkey tylko ponownie wzruszył ramionami.

Eve dzwoniło w uszach, głowa zaczynała jej pękać, a weszli dopiero na trzecie piętro. Żałowała, że nie poprosiła o nauszniki. Na trzecim piętrze hałas osiągnął apogeum. Z ogromnym respektem przyjrzała się wielkiej pile, obsługiwanej przez człowieka, który bez wysiłku panował nad urządzeniem ważącym pewnie z pięćdziesiąt kilogramów. Ominęła go szerokim łukiem i zerknęła na skaner. Stanęła jak wryta.

- Co to jest, do cholery?! - zdumiał się Hinkey. - O, bardzo przepraszam.

- To krew. - Przesunęła aparatem nad podłogą, odsłaniając wielki jaskrawoniebieska zaciek, zachodzący na ścianę. - Ktoś sobie tą piłą obciął klejnoty rodowe?

- Jezu, pani porucznik, nie, nic podobnego! W życiu nie widziałem tyle krwi. Skąd to się tu wzięło? Eve wiedziała. Szeroka smuga ciągnęła się korytarzem, znacząc drogę, jaką przebyła Tina Cobb, kiedy czołgała się, pełzła, próbowała uciec. Eve kucnęła i przyjrzała się plamom uważniej. Morderca przeszedł przez kałużę krwi, zostawiając odciski butów. Przydadzą się. Tina też zostawiła ślady. Krwawe odciski palców. Usiłowała dźwignąć się po ścianie i przycisnąć do niej dłoń w kilku miejscach.

Nie śpieszył się, to pewne. Pozwolił jej się przeczołgać prawie przez cały korytarz na trzecim piętrze. Dopiero na końcu zadał śmiertelny cios.

- Niemożliwe, żeby to była krew. - Hinkey, zapatrzony w jaskrawy błękit, wolno kręcił głową. - Nic tu się takiego nie zdarzyło. Jezu mój kochany, przecież taką jatkę na pewno byśmy zauważyli.

- Muszę zabezpieczyć teren. Niech wszyscy pracownicy wyjdą z budynku. To jest miejsce zbrodni. - Wyjęła komunikator. - Peabody? Znalazłam. Na trzecim piętrze.

- Muszę... - zająknął się Hinkey - muszę zawiadomić szefa.

- Oczywiście. Niech pan mu powie, żeby czekał na nas w domu, zjawimy się w ciągu godziny. - Eve ujrzała w oczach strażnika przerażenie. Zalała ją fala współczucia. - Niech pan wyprowadzi ludzi z budynku i zadzwoni do Whittiera. Muszę z nim pogadać.

Nie minęła godzina, a rozgardiasz charakterystyczny dla placu budowy zastąpiła policyjna krzątanina. Choć Eve nie miała wielkiej nadziei na znalezienie innych tropów, kazała technikom obejrzeć cały budynek. Ekipa dochodzeniowa sprawdzała całość pod kątem odcisków palców oraz korzystając z techniki graniczącej z cudem, badała DNA mikroskopijnych śladów krwi, jakich na budowie zawsze pełno.

Eve wyodrębniła na ścianie ślad kciuka i z całkowitą pewnością określiła go jako odcisk palca Tiny Cobb.

- Wiem, co powiesz - odezwała się Peabody. - Uznasz, że to zwykła gliniarska robota, normalne dochodzenie krok po kroku. Ale moim zdaniem odnalazłaś to miejsce cudem. - Przyjrzała się jaskrawym śladom krwi, doskonale widocznym w świetle skanerów ustawionych na trójnogach. - Jeszcze ze dwa tygodnie, może nawet krócej, a położyliby tu podłogi, rzucili tynk na ściany i nikt by nic nie znalazł. Dobrze sobie wybrał miejsce, skurczybyk.

- Nikt jej tu nie widział ani nie słyszał - przyznała Eve. - Łatwo było ją zwabić do środka, miał do dyspozycji dziesiątki pretekstów. Bez trudu znalazł narzędzie zbrodni, w końcu rura na placu budowy to rzecz normalna. Miał też pod ręką płachty do owinięcia ciała. Najpierw poszedł po benzynę. Przeniósł ją do samochodu. Skoro wszedł na plac budowy, miał też dostęp do pojemników z paliwem. Trzeba będzie sprawdzić w fakturach, co było kupione na rachunek Whittiera.

- Zajmę się tym.

- Po drodze. Jedziemy do Whittiera seniora.

Nie chciała go na miejscu zbrodni, jeszcze nie teraz. Pierwszy kontakt zamierzała nawiązać z nim w domu, gdzie każdy człowiek czuje się najlepiej. I gdzie każdy człowiek, obojętne, winny czy niewinny, może czuć się nieswojo na widok policyjnej odznaki.

Nie chciała z nim rozmawiać w otoczeniu jego pracowników i przyjaciół.

Sam otworzył drzwi. Na jego twarzy dojrzała ślady po nieprzespanej nocy oraz zaskoczenie i być może niepokój.

Wyciągnął do niej rękę. Był to automatyczny gest dobrze wychowanego człowieka.

- Porucznik Dallas, prawda? Jestem Steve Whittier. Nie wiem, co mam o tym myśleć, nie wiem, co powiedzieć. Nie mieści mi się to w głowie. Hinkey jest przekonany, że to jakaś pomyłka, a ja skłonny byłbym się z nim zgodzić. Chciałbym pojechać na plac budowy i ...

- Teraz to nie jest możliwe. Możemy wejść?

- Słucham? Och, tak, oczywiście, przepraszam. - Gestem zaprosił je obie do środka, zrobił krok do tyłu. - Chyba lepiej będzie, jak usiądziemy... - Przetarł twarz dłonią. - Nie wiem gdzie... Może tutaj? Żony teraz nie ma, ale powinna niedługo wrócić. Nie chciałbym, żeby się przestraszyła, wolałbym sam jej powiedzieć... Zapraszam. - Poprowadził obie policjantki do swojej dziupli, wskazał fotele. - Czy panie się czegoś napiją?

- Nie, dziękujemy - ucięła Eve. - Chcę nagrywać rozmowę. Zapoznam pana z pańskimi prawami.

- Moimi... - Whittier opadł na trzeci fotel. - Bardzo przepraszam, muszę się pozbierać. Czy jestem o coś podejrzany? Czy powinienem... Czy potrzebuję prawnika?

- Ma pan prawo żądać obecności adwokata lub kogoś innego, kto będzie pana reprezentował. Ale chciałabym tylko zadać panu kilka pytań. - Ustawiła magnetofon na środku biurka i wyrecytowała odpowiednie formułki. - Czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki?

- Tak, wydaje mi się, że tak. Za to z całą pewnością nie rozumiem nic więcej.

- Gdzie pan był w nocy szesnastego września?

- Nie wiem. Prawdopodobnie w domu. Muszę zajrzeć do notesu. - Wstał, wziął z biurka cienki kalendarz. - A, nie, nie w domu. Byliśmy z żoną na kolacji u przyjaciół. Teraz już sobie przypominam. Spotkaliśmy się mniej więcej o wpół do ósmej w „Mermaid”. To na First Avenue, między Siedemdziesiątą Pierwszą a Siedemdziesiątą Drugą. Najpierw wypiliśmy aperitif, potem, pewnie gdzieś koło ósmej, usiedliśmy do stolika. Na pewno nie wróciliśmy do domu przed północą.

- Z kim państwo byli na kolacji?

- Z Jamesem i Keirą Sutherland.

- A po kolacji?

- Nie rozumiem.

- Co pan robił po kolacji?

- Poszliśmy do łóżka. Żona i ja. - Zaczerwienił się, podobnie jak Feeney, kiedy zdał sobie sprawę, co Eve i Roarke robili w czasie przerwy rekreacyjnej. Z czego wynikało, że pan Whittier z żoną także zafundowali sobie odrobinę rekreacji przed snem.

- A czternastego sierpnia?

- Nie rozumiem... - mruknął pod nosem, ale zajrzał do kalendarza. - Nic nie zapisałem. Czwartek... czwartek... - zastanowił się głośno, zamknąwszy oczy. - Chyba byliśmy w domu, ale musiałbym spytać Pat. ona lepiej niż ja pamięta takie szczegóły. Teraz raczej zostajemy wieczorami w domu. Za gorąco, żeby wychodzić. Niewinny jak owieczka, pomyślała Eve. Ale musiała mieć pewność.

- Zna pan Tinę Cobb?

- Nie przypuszczam... choć nazwisko wydaje mi się znajome... Mam wrażenie, że gdzieś je słyszałem. Przykro mi, nie potrafię sobie przypomnieć. Pani porucznik, gdybym wiedział, o co chodzi, może byłoby mi łatwiej... - Urwał, nie dokończywszy zdania. Eve ujrzała w jego twarzy nagły przebłysk zrozumienia. I w tej samej chwili pojęła, że się nie pomyliła co do tego człowieka. On nie rozlałby krwi niewinnej dziewczyny. - Mój Boże...! To ta biedaczka spalona na parkingu! Przyszły tu panie z jej powodu?

Eve sięgnęła do torby i w tej samej chwili odezwał się dzwonek u drzwi. Roarke, pomyślała.

Dobrze zrobiła, że w końcu go tu ściągnęła. Nie po to, by jej pomógł zdecydować, czy ten człowiek miał coś wspólnego ze zbrodnią, ale żeby Whittier właśnie miał przy sobie przyjazną duszę, kiedy mu powie o czynach syna.

- Moja asystentka otworzy drzwi - oznajmiła. Położyła na biurku zdjęcie Tiny. - Czy poznaje pan tę kobietę?

- Dobry Boże, tak, tak. Znam tę twarz z mediów. Widziałem ją w wielu reportażach. Toż to jeszcze dziecko. Rozumiem teraz, że podejrzewa pani, iż została zamordowana na terenie budynku, który remontujemy, ale wydaje mi się to dziwne. Znaleziono ją na parkingu.

- Tam ją tylko spalono.

- Nie uwierzę, żeby któryś z moich pracowników brał udział w tak potwornej zbrodni. - Podniósł wzrok na wchodzącego. - Roarke? - Wstał.

- Steve.

- Roarke jest cywilnym konsultantem w tej sprawie - wyjaśniła Eve. - Ma pan coś przeciwko jego obecności w czasie naszej rozmowy?

- Nie, skądże.

- Kto zna kody umożliwiające wstęp do pańskiego budynku przy Avenue B?

- O Boże... - Steve na kilka chwil ukrył twarz w dłoniach. - Ja i oczywiście firma ochroniarska. Hinkey... nie mogę zebrać myśli. Yule, Gainer. To wszyscy.

- Pańska żona?

- Pat? - Uśmiechnął się słabo. - Nie, to byłoby całkowicie niepotrzebne.

- Syn?

- Nie. - Ale w oczach miał strach. - Nie. Trevor nie pracuje na budowie.

- Ale był w tym budynku?

- Tak. Nie podoba mi się podtekst zawarty w tym pytaniu, pani porucznik. Bardzo mi się nie podoba.

- Czy pański syn ma świadomość, że jest wnukiem Alexa Crew? Steve pobladł jak ściana.

- Wydaje mi się, że teraz wolałbym już rozmawiać w obecności prawnika.

- Wybór należy do pana. - Będzie stał murem za synem, pomyślała Eve. Instynkt zadziałał, ojciec powinien bronić syna. - Oczywiście w tej sytuacji trudniej będzie utrzymać w tajemnicy przed mediami takie fakty jak pańskie pokrewieństwo z Alexem Crew czy pewne zdarzenia sprzed pięćdziesięciu lat. A przyjmuję, że wolałby pan, by niektóre szczegóły pańskiej przeszłości nie stały się tajemnicą poliszynela.

- Skąd nagle Alex Crew?

- Jaką cenę jest pan gotów zapłacić za utrzymanie w tajemnicy tożsamości pańskiego, ojca, panie Whittier?

- Prawie każdą. Prawie. Nieustanny strach przed tym człowiekiem doprowadził moją matkę do choroby umysłowej. Wątpię, żeby przeżyła kolejny wstrząs.

- Samantha Gannon zdradziła w swojej książce niejedno.

- Ale nie ujawniła żadnych istotnych wskazówek. Zresztą moja matka nie ma o tej książce pojęcia. Do pewnego stopnia mogę kontrolować docierające do niej informacje. Muszę ją chronić przed wspomnieniami. Nigdy nikogo nie skrzywdziła, zasługuje na spokojne dożycie swoich lat. A nie jest w najlepszym stanie.

- Nie mam zamiaru jej krzywdzić. Wolałabym z nią nie rozmawiać, nie zmuszać jej do odpowiedzi na przykre pytania.

- Steve - odezwał się Roarke cicho. - Bronisz matki tak, jak ona broniła ciebie. Ale będzie cię to sporo kosztowało. Jeśli chcesz, żeby z nią nie rozmawiać, sam musisz nam wszystko powiedzieć.

- Nie wiem, jak wam pomóc! Na litość boską, kiedy widziałem go po raz ostatni, byłem jeszcze dzieckiem. Skończył marnie, w więzieniu. Nie mamy z nim nic wspólnego, ani ja, ani mama. Udało nam się zbudować nowe życie.

- Czy zapłaciliście za nie brylantami? - zapytała Eve. Steven z oburzeniem poderwał głowę, w oczach miał gniew.

- Nie. Nawet gdybym wiedział, gdzie są, na pewno bym ich nie tknął. Nigdy nic od niego nie chciałem i nie wziąłem.

- Pański syn wie o brylantach.

- To jeszcze nie dowód morderstwa! Nie oznacza, że zabił tę biedną dziewczynę! Pani mówi o moim synu!

- Czy mógł zdobyć kody i wejść na teren budowy?

- Ja mu tych kodów nie podałem. Chce pani, żebym obciążył własnego syna? Moje jedyne dziecko!

- Żądam od pana prawdy. Proszę o pomoc w zamknięciu drzwi, które pański ojciec otworzył przed laty.

- Wyrównać rachunki krzywd - mruknął Whittier i ukrył twarz w dłoniach. - Mój Boże, mój Boże!

- Co Alex Crew przyniósł panu tamtej nocy? Jaki prezent dał panu, kiedy przyjechał do waszego domu w Columbus?

- Co przyniósł? - Steven Whittier zaśmiał się gorzko i pokręcił głową. - Zabawkę. Najzwyklejszą zabawkę. - Machnął ręką w stronę półek. - Dał mi model buldożera. Wcale go nie chciałem, ale przyjąłem prezent, bo się bałem ojca. Dał mi pudełko i wysłał mnie na górę. Nie wiem, co powiedział matce poza tym, że na pewno jej groził, jak zawsze. Płakała jeszcze długo po jego wyjściu. A potem zaczęliśmy się pakować.

- Ma pan tę zabawkę?

- Tak, zatrzymałem ją, żeby mi przypominała, kim był mój ojciec, czego umknąłem dzięki poświęceniu matki. Cóż to za ironia... Buldożer. Czasem wyobrażam sobie, że to symbol pogrzebanej przeszłości. - Przesunął wzrokiem po półkach, zmarszczył brwi i wstał. - Powinien stać tutaj. Nie przypominam sobie, żebym go przestawiał. Dziwne.

Stare zabawki... zastanawiała się Eve, gdy Whittier szukał buldożera. Były chłopak Samanthy Gannon też zgromadził całkiem niezłą kolekcję. I miał dostęp do egzemplarza próbnego książki.

- Czy pański syn także zbiera takie rzeczy? - spytała.

- Tak, to chyba jedyna pasja, jaka nas łączy. Jest bardziej zainteresowany wartością kolekcjonowanych przedmiotów niż innymi ich walorami i tu się różnimy. Nie ma buldożera. - Odwrócił się do gości z twarzą bladą jak ściana. Wydał się mniejszy, jakby skurczony. - To na pewno nic nie znaczy. Przypuszczam, że go gdzieś przestawiłem. W końcu to tylko zabawka.

29

Czy mógł go ktoś stąd zabrać?

Eve przyglądała się półkom. Niewielkie miała pojęcie, jak powinien wyglądać buldożer. Jej wiedza o wszelkich pojazdach dotyczyła raczej transportu miejskiego. Maxibusy buchające spalinami, promy, które wdzierały się na ulice zwykle w najmniej odpowiednim czasie i miejscu, podzwaniające i brzęczące śmieciarki, szczękające ciężarówki pełne surowców do ponownego przetworzenia... Mimo wszystko rozpoznała dawny pikap, potem van, błyszczący czerwony traktor, zupełnie nieprzypominający tego, który ostatnio widziała na farmie ciotki Roarke'a. Odkryła także modele pojazdów służb szybkiego reagowania. Wydały jej się one bardziej kanciaste i prymitywne niż te, które znała z ulic Nowego Jorku. Było też sporo różnych wielkich i niezgrabnych pojazdów przypominających ciężarówki, wyposażonych w lemiesze, zębate łopatki czy masywne beczki. Kompletnie nie potrafiła pojąć, jakim cudem Whittier miałby wiedzieć, czego brakuje, a nawet, co tu w ogóle było. Tak na jej oko, kolekcja nie miała żadnego porządku, żadnego stylu, była po prostu zbiorem modeli środków transportu mających koła albo skrzydła... albo jedno i drugie. I wszystkie zastygły w bezruchu, jakby czekały na zielone światło.

Z tym, że Whittier był przedstawicielem rodzaju męskiego, a Eve wiedziała z doświadczenia zdobytego przy mężu, że chłopcy doskonale znają się na swoich zabawkach.

- Nigdzie go stąd nie zabierałem. - Steve przeszukiwał wzrokiem półki. - Na pewno bym pamiętał. - Dotykał różnych pojazdów, niektóre przesuwał. - Nie przypuszczam, żeby go zabrała żona albo gospodyni...

- Gdzie jeszcze pan je przechowuje?

- W kilku miejscach po parę sztuk, największa część kolekcji jest w gabinecie na piętrze, ale...

- Proszę tam sprawdzić. Peabody, pomożesz panu Whittierowi?

- Oczywiście. - Peabody ruszyła z gospodarzem do drzwi. - Moi bracia też się interesują modelami pojazdów - zagadnęła go. - Chociaż daleko im do tego, co pan tu ma. Eve odczekała, aż głosy obojga ucichły w korytarzu.

- Ile to jest warte? - spytała Roarke'a, obejmując wzrokiem zastawione półki.

- Trochę to nie moja dziedzina, ale taka kolekcja na pewno może osiągnąć przyzwoitą cenę. - Podniósł jakąś niedużą ciężarówkę, zakręcił jej kółkami. Uśmiech na jego twarzy potwierdził teorię Eve, że to jak najbardziej męska dziedzina. - Na dodatek tutaj wszystko jest w doskonałym stanie. Uważasz, że ktoś ukradł tamtą zabawkę?

- To bardzo prawdopodobne. Roarke odstawił ciężarówkę na miejsce, ale jeszcze ją przesunął delikatnie w przód i w tył.

- Może ukradł ją Trevor Whittier, może w środku rzeczywiście były brylanty... tak? O tym myślisz?

- Myślałam. Nie powinieneś się tym bawić - dorzuciła, gdy sięgnął po traktor. Skrzywił się, trochę rozczarowany, a trochę zawstydzony, i wsunął ręce do kieszeni.

- Jeśli młody Whittier ma tę zabawkę, to po co zabija? Po co włamał się do domu Samanthy? Powinien się rozkoszować życiem na przykład w Belize.

- A kto powiedział, że on wie, co ma? - Przyglądała się, jak Roarke unosi brwi. - Przypomnij sobie jego profil. Leniwy, skupiony na sobie oportunistka. Jestem gotowa się założyć, że w kolekcji seniora brakuje kilku najcenniejszych okazów. Trevor, kompletny idiota, mógł sprzedać buldożer razem z ukrytymi w nim brylantami. - Przeszła się tam i z powrotem wzdłuż półek. - Były chłopak Samanthy ma podobną kolekcję.

- Naprawdę? - Roarke pokiwał głową. - Interesujące.

- Właśnie. Nie taką dużą, jak ta... w każdym razie nie w gabinecie. Popatrzmy razem na Trevora Whittiera i byłego chłopaka Samanthy. - Eve zetknęła palce wskazujące. - Mają to samo hobby: stare zabawki i gry. Ten facet od Gannon miał egzemplarz próbny książki, mógł o niej opowiadać.

- To daje do myślenia - zgodził się Roarke. - Świat jest nieduży, jak się często okazuje. Były Samanthy mógł kupować zabawki od młodego Whittiera, a jeśli nie, to pewnie go zna, może nawet się z nim przyjaźni, w końcu mają takie same zainteresowania. Przy jakiejś okazji wspomniał o książce, streścił jej akcję. Babka Samanthy miała sklepik z antykami. Pewnie nadal go prowadzi. To następny wspólny punkt, następny interesujący temat rozmów.

- Warto sprawdzić ten trop. Chcę wiedzieć o Trevorze Whittierze wszystko. Chcę go ściągnąć na przesłuchanie i przeszukać jego dom. Trzeba będzie szybko uzyskać nakazy. - Zmarszczyła brwi, zerkając w stronę korytarza. - Jak myślisz, starszy Whittier będzie siedział cicho czy też ostrzeże syna, że go szukamy?

- Moim zdaniem będzie skłonny do współpracy. Tak mu nakazuje instynkt. Chce zachować się właściwie. Nie wierzy, że jego syn jest mordercą. To mu się nie mieści w głowie. Jest w stanie zrozumieć, że junior wpakował się w jakieś kłopoty i potrzebuje pomocy. Ale nie, że mordował z zimną krwią. Jeżeli zacznie rozważać taką możliwość, trudno przewidzieć, do czego okaże się zdolny.

- No to lepiej niech będzie bardzo zajęty.

Wezwała Baxtera i Truehearta, kazała im zająć się Whittierem. Mieli go zawieźć do biura firmy w śródmieściu, gdzie także przechowywał część swojej kolekcji.

- Najpierw zaczekacie na jego żonę - powiedziała Eve Baxterowi. - Zabierzecie ją ze sobą, żadne z nich nie może mieć okazji, aby skontaktować się z synem. Niech Trevor niczego nie podejrzewa jak najdłużej. Jeśli dopisze nam szczęście, zgarniemy mordercę, zanim się w ogóle zorientuje, że go odkryliśmy.

- Jak długo mam ich trzymać na boku?

- Przynajmniej ze dwie godziny. Muszę dostać pozwolenie na rewizję w mieszkaniu Whittiera juniora i chcę zajrzeć do Chada Dixa. Na wszelki wypadek wyślę paru mundurowych na Long Island, tam mieszka matka Whittiera.

- Dobra, będziemy zwlekać, ile się da. Może pozwoli nam się pobawić wozem strażackim.

- Co faceci widzą w tych samochodzikach?

- Nie czepiaj się. Ty miałaś lalki i przyjęcia... - Człowiek o słabszej konstrukcji psychicznej padłby rażony jej palącym spojrzeniem jak gromem. - Dobra, dobra, wiem. Nie miałaś.

- Pilnuj ich - rozkazała Eve, patrząc w stronę drzwi. - Jeśli coś zacznie się chrzanić, muszę o tym wiedzieć.

- Jasne. Patrz, syrena też pewnie działa. Już z korytarza usłyszała piskliwe zawodzenie.

- Proszę wybaczyć mojemu skretyniałemu asystentowi - zwróciła się do Whittiera. - Doceniamy pańską współpracę.

- Robię to we własnym interesie. Zależy mi na wyjaśnieniu wszelkich podejrzeń. - Udało mu się uśmiechnąć. - Chciałbym już pójść... - Uczynił gest w stronę swojej dziupli. - Upewnię się jedynie, że detektyw nie...

- Ma pan rację. - Odczekała, aż gospodarz zniknął za drzwiami. - Zaczekacie na jego żonę - poleciła cicho Trueheartowi. - Gdyby się tutaj przypadkiem zjawił syn, natychmiast mnie zawiadom.

- Tak jest.

- Peabody, ze mną.

- Z największą przyjemnością. - Peabody zerknęła na Roarke'a. - Idziesz z nami?

- Nie przypuszczam, żeby pani porucznik miała teraz dla mnie jakieś zajęcie.

- Dam ci znać, jeśli będę cię potrzebowała.

- Nie tracę nadziei. Wyszli razem przed dom Whittierów.

- Jeśli chcesz być na bieżąco - odezwała się Eve - zawiadomię cię, kiedy aresztujemy Trevora.

- Będę wdzięczny. Na razie mogę popytać wśród kolekcjonerów, dowiedzieć się, czy ta zabawka nie pokazała się na rynku w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

- Przyda się. Serdeczne dzięki. My teraz złapiemy komendanta, żeby nam załatwił nakaz. I chcę pogadać z Chadem Dixem. Jeśli potwierdzą się moje podejrzenia, Trevor zarobi kilka paragrafów więcej. Roarke ujął żonę pod brodę. Eve się skrzywiła, a Peabody dyskretnie znikła na moment.

- Działa pani w tej sprawie jak dobrze naoliwiona maszyna, pani porucznik.

- Nie dotykaj mnie w pracy - wymamrotała i odsunęła jego dłoń. - Zawsze działam jak dobrze naoliwiona maszyna.

- Nieprawda. Czasem kierujesz się emocjami i podpierasz intuicją.

- Każda sprawa jest inna. Jeżeli Trevor na razie niczego się nie domyśla, nie stanowi dla nikogo szczególnego zagrożenia. Zajmiemy się jego rodzicami, wysyłam paru mundurowych do ochrony babki. Samantha Gannon jest bezpieczna. To tyle, jeśli chodzi o jego najbardziej oczywiste cele. Nie dopuszczę do sytuacji, w której musiałabym się zastanawiać, kto będzie następny na jego celowniku. Dzięki temu lżej mi się oddycha. Rozumiesz?

- Rozumiem. - Mimo wcześniejszego ostrzeżenia Eve dotknął jej ponownie. Przesunął palcem po sińcach pod jej oczami. - Ale tak czy inaczej przydałoby ci się wreszcie solidnie przespać noc.

- Najpierw muszę zamknąć tę sprawę. - Wsunęła kciuki do przednich kieszeni i westchnęła ciężko, bo wiedziała, że go tym rozśmieszy. - No dobra, już, tylko szybko. I bez języczka. Roześmiał się, tak jak przypuszczała. Pochylił się i złożył na jej ustach wyjątkowo niewinny pocałunek.

- Może być?

- Nie warto było się wysilać. - Widząc niebezpieczny błysk w oczach Roarke'a, szybko go odepchnęła. - Spokojnie, kolego, wracamy do pracy. Kup sobie jakieś miasto.

- Zobaczę, co się da zrobić. Na sygnał Eve Peabody podeszła do samochodu.

- To cię musi dopiero kręcić! Taki facet! I jak on na ciebie patrzy! Dzień w dzień!

- Ale i tak robię swoje. - Eve wsunęła się do wozu, zatrzasnęła drzwiczki. - No, ruszamy. Damy skurczybykowi popalić i może nawet, dla odmiany, wrócimy do domu o przyzwoitej porze.

Trevor nienawidził wizyt u babki. Sama myśl o starości i chorobie budziła w nim odrazę. W końcu przecież istniały sposoby na pokonanie najgorszych symptomów procesu starzenia. Operacje plastyczne twarzy i całego ciała, zabiegi odmładzające, transplantacja organów...

Starczy wygląd był, jego zdaniem, zawsze skutkiem lenistwa lub biedy. Ani jednego, ani drugiego nie tolerował. Choroby należało unikać za wszelką cenę. Większość fizycznych dolegliwości nie trwała długo i łatwo było się ich pozbyć. Wystarczyło zastosować odpowiednie leczenie. Zaburzenia umysłowe sprawiały jedynie kłopoty wszystkim osobom w jakikolwiek sposób związanym z pacjentem.

Trevor uważał swoją babkę za wstrętną staruchę, rozpieszczaną przez syna do granic niemożliwości.

Gdyby Steven nie poświęcał tyle czasu i pieniędzy na dogadzanie wariatce w zamkniętym światku dla świrusów, już dawno by jej nie było. Wiedział doskonale, że utrzymanie babki, chuchanie na nią i dmuchanie w tej złoconej klatce dla kretynów jest bardzo kosztowną imprezą, a pieniądze wyrzucane kompletnie bez sensu na jedzenie, opiekę, lekarstwa, towarzystwo należały przecież do niego, stanowiły należny mu spadek.

Wkurzające, pomyślał, wjeżdżając nowym dwuosobowym jetstreamem 3000 do podziemnego garażu domu spokojnej starości. Stare próchno może żyć jeszcze ze czterdzieści lat i przez cały ten czas ojciec będzie wyrzucał na nią forsę, która przecież należała się jemu, Trevorowi.

Nie do przyjęcia. W równym stopniu strata pieniędzy, jak i głupie sentymentalne przywiązanie ojca do tej wariatki. Zajęliby się nią całkiem przyzwoicie w jakimś mniej luksusowym zakładzie, nawet państwowym. W końcu ojciec płacił podatki, co do grosza. Czyli finansował właśnie takie instytucje.

Dlaczego wobec tego z nich nie korzystał, skoro i tak łożył na ich funkcjonowanie? Babka i tak nie zauważyłaby różnicy. No, jak tylko on, Trevor, weźmie sprawy w swoje ręce, wreszcie przybiorą one właściwy obrót.

Wyjął z bagażnika białe pudełko z kwiaciarni. Przywiózł babce róże, dobrze się wczuł w swoją rolę.

Warto poświęcić czas i pieniądze na kupowanie kwiatów, o których babka zapomni najdalej dziesięć minut po tym, jak je odłoży na bok, jeżeli tylko uda mu się wydobyć z niej jakieś informacje. Jeżeli Janine jakimś cudem w ogóle cokolwiek pamięta. Warto spróbować. Ponieważ staruszek najwyraźniej nie wiedział nic, może jego zwariowana matka miała jakieś wspomnienia zagrzebane głęboko w pamięci.

Wsiadł do windy i w drodze do holu nastawił się na odegranie przedstawienia. Gdy wysiadł, na twarzy miał ciepły, odrobinę zatroskany uśmiech i wyglądał dokładnie tak, jak wygląda młody przystojny mężczyzna, składający wizytę wiekowemu, schorowanemu krewnemu. Podszedł do biurka ochrony, pudło z kwiatami na blacie ułożył w taki sposób, żeby recepcjonistka musiała dostrzec i przeczytać nazwę ekskluzywnej kwiaciarni.

- Chciałbym się zobaczyć z babcią. Janine Whittier. Nazywam się Trevor Whittier. Nie uprzedzałem o wizycie, bo zdecydowałem się tu wpaść pod wpływem impulsu. Mijałem właśnie kwiaciarnię, dostrzegłem różowe róże, ukochane kwiaty babci. Sam nie wiem, kiedy kupiłem tuzin i już byłem w drodze. Mam nadzieję, że nie sprawię kłopotu...

- Ależ skąd! - Kobieta uśmiechnęła się do niego promiennie. - Jak to miło z pana strony! Babci na pewno spodobają się kwiaty. Będzie zachwycona wizytą wnuczka. Proszę tylko chwileczkę zaczekać, sprawdzę plan jej dzisiejszych zajęć.

- Babcia miewa gorsze i lepsze dni... Mam nadzieję, że dzisiaj czuje się lepiej.

- Z tego, co widzę, jest we wspólnej sali na pierwszym piętrze, a to dobry znak. Jeszcze tylko poproszę pana o identyfikację. - Skinęła w stronę skanera.

- Ach tak, oczywiście. - Trevor położył dłoń na płytce i odczekał, aż jego tożsamość zostanie potwierdzona. Otrzymał prawo wejścia. Zabezpieczenia śmiechu warte! Kto, u diabła, chciałby się włamywać do domu starców? A za tę zabawę płaciło się dodatkowo kilka tysięcy rocznie.

- Zapraszam pana. Jeszcze tylko pudełko... - Przesunęła ręcznym skanerem nad kwiatami, wreszcie wskazała mu drogę. - Może pan wejść na piętro głównymi schodami albo skorzystać z windy, jeśli pan woli. Potem z korytarza w lewo, tam znajdzie pan wspólny salon. W razie potrzeby każdy asystent udzieli panu informacji. Już przesłałam pańską przepustkę.

- Dziękuję. Pięknie tu u państwa. Cieszę się, że babcia ma doskonałą opiekę. Poszedł schodami. Po drodze mijał innych gości z kwiatami i upominkami zawiniętymi w kolorowy papier. Obsługa nosiła uniformy w różnych barwach, które zapewne świadczyły o konkretnych funkcjach. Przez ogromne okna widać było rozległy ogród, gdzie wśród zielem wiły się białe ścieżki. Spacerowali po nich pacjenci, personel i goście.

Zawsze go zdumiewało, że ktoś chce pracować w takim miejscu, niezależnie od wynagrodzenia. I że w dodatku przychodzili tutaj ludzie, którym nikt za to nie płacił! A nawet składali regularne wizyty! On sam był tutaj ostatnio przed prawie rokiem i miał szczerą nadzieję, że dziś jest po raz ostatni. Przyglądając się mijanym twarzom, zdał sobie sprawę, że nie ma pewności, czy rozpozna babkę. Błąd. Powinien był odświeżyć sobie pamięć przed tą wycieczką, rzucić okiem na parę fotografii. Wszyscy starzy ludzie wydawali mu się teraz jednakowi. Sprawiali wrażenie istot skazanych na zagładę. Co więcej, wyglądali na kompletnie bezużytecznych.

Jakaś kobieta w wózku na kółkach popychanym przez opiekunkę wyciągnęła szponiastą dłoń i chwyciła wstążkę, która wysunęła się z pudełka.

- Kocham kwiaty. Kocham kwiaty! - Piskliwy głos ze świstem wydobywał się z jej pomarszczonych ust. Twarz kobiety przypominała Trevorowi wyschnięte jabłko. - Dziękuję ci, Johnnie. Dobry z ciebie chłopak!

- Tiffany, nie ruszamy tej wstążeczki... - Opiekunka, energiczna brunetka, pochyliła się nad pacjentką i pogładziła ją po ramieniu. - Ten miły młody człowiek to nie Johnnie. Johnnie był wczoraj, pamiętasz?

- Ale kwiaty mógłby mi dać. - Tiffany podniosła na Trevora spojrzenie pełne nadziei. Koścista dłoń jak potężny hak wczepiła się we wstążeczkę.

Trevor musiał powstrzymać dreszcz obrzydzenia. Odsunął się, by uniknąć dotknięcia tej wstrętnej ręki w koszmarne brązowe plamy. Nie chciał, żeby go choćby musnęła.

- To kwiaty dla mojej babci. - Chociaż zbierało mu się na wymioty, przywołał na twarz uśmiech. - Wyjątkowej kobiety. Ale... - Czując na sobie pełne podziwu spojrzenie opiekunki, otworzył pudełko i wyjął jeden kwiat. - Na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu, jeśli jedną różę ofiaruję pani.

- To bardzo miłe z pana strony - odpowiedziała za pacjentkę młoda brunetka. - Tiffany, ależ masz dzisiaj szczęście! Dostałaś piękny kwiat od przystojnego nieznajomego.

- Wielu przystojnych mężczyzn daje mi kwiaty. Nie sposób zliczyć moich wielbicieli. - Staruszka objęła dłonią płatki i pogrążyła się w mglistych wspomnieniach.

- Wspomniał pan, że przyszedł odwiedzić babcię? - uśmiechnęła się do niego opiekunka.

- Tak, tak. Janine Whittier. Na dole powiedziano mi, że znajdę ją we wspólnym salonie.

- Jest tam teraz. Pani Janine to wyjątkowo mila osoba. Na pewno się ucieszy z pańskiej wizyty. Jeśli będzie pan czegoś potrzebował, proszę dać mi znać. Niedługo wrócę, tylko odwiozę Tiffany. Mam na imię Emma.

- Dziękuję, jest pani bardzo uprzejma. - Ponieważ nie mógł przewidzieć, czy przypadkiem Emma nie okaże się jeszcze użyteczna, wziął się w garść, pochylił i uśmiechnął do staruszki. - Miło mi było panią poznać, Tiffany. Mam nadzieję, że wkrótce znowu się spotkamy.

- Piękne kwiaty. Zimne oczy. Bez uczucia. Nawet najpiękniejszy owoc gnije od środka. Ty nie jesteś mój Johnnie.

- Proszę się na nią nie gniewać - wyszeptała Emma i pchnęła wózek. Wredny babsztyl, pomyślał Trevor.

Zanim ruszył dalej korytarzem, pozwolił sobie na dreszcz obrzydzenia, który wzbierał w nim już od dłuższego czasu.

Wspólny salon był przestronny, jasny i pogodny. Przewidziano w nim odrębne miejsca na oglądanie telewizji, stoliki do gier, przytulne kąciki do rozmów z gośćmi, milą poczekalnię dla odwiedzających i zakątek, gdzie można było spokojnie poczytać książkę czy gazetę.

Od razu dostrzegł, że w salonie jest sporo opiekunów, a poziom hałasu przywiódł mu na myśl przyjęcie koktajlowe, gdzie ludzie rozmawiają podzieleni na grupki, nie zwracając uwagi na szmer konwersacji obok. Zawahał się tylko na moment, ale i to wystarczyło, by zjawiła się przy nim kolejna opiekunka.

- Pan Whittier?

- Tak. Chciałbym...

- Babcia czuje się dzisiaj wyjątkowo dobrze. - Kobieta wskazała stolik pod rozsłonecznionym oknem, gdzie dwie kobiety i mężczyzna grali w karty.

Lekko spanikowany Trevor obrzucił wzrokiem obie staruszki - i nie potrafił zdecydować, która jest jego babką. Po chwili dostrzegł, że jedna z nich ma na prawej nodze cielisty opatrunek. A więc to z pewnością nie ona. Gdyby babka się skaleczyła, nie słyszałby w domu o niczym innym.

- Wspaniale wygląda. Jak to dobrze, że ma tak doskonałą opiekę. Wydaje się bardzo zadowolona. Proszę pani, mamy dzisiaj ładną pogodę, nie jest tak gorąco jak ostatnio. Czy moglibyśmy się przejść po ogrodzie?

- Babcia na pewno chętnie się przespaceruje. Mniej więcej za godzinę powinna wziąć lekarstwo. Jeśli państwo nie wrócą na czas, wyślemy kogoś do ogrodu, żeby przyprowadził panią Janine.

- Dziękuję. - Teraz już pewny siebie jak zwykle, zdecydowanym krokiem podszedł do stolika. Schylił się, uśmiechnął. - Cześć, babciu. Przyniosłem ci kwiaty. Różowe róże. Nawet na niego nie spojrzała, nawet nie rzuciła okiem. Patrzyła w karty, ściśnięte w kościstych dłoniach.

- Chcę skończyć rozdanie.

- Oczywiście. - Co za podła suka! Wyprostował się i stał z pudłem róż w dłoniach, przyglądając się, jak babka starannie wybiera kartę.

- Wygrałam! - zawołała kobieta z opatrunkiem na nodze. Głos miała zadziwiająco mocny i dźwięczny. Rozłożyła karty na stole. Mężczyzna zaklął głośno. - Nie wyrażaj się, staruchu! - Odwróciła krzesło i przyjrzała się uważnie Trevorowi. Mężczyzna starannie zliczał punkty. - Więc to ty jesteś wnukiem Janine. Pierwszy raz cię widzę. Jestem tu już miesiąc, a ty się w tym czasie nie zjawiłeś ani razu. Za dwa tygodnie wychodzę. - Stuknęła dłonią w opatrunek usztywniający. - Wywrotka na nartach. Moja wnuczka przychodzi co tydzień, jak w zegarku. A ty co?

- Jestem bardzo zajęty - odrzekł chłodno. - Nie powinno to pani obchodzić.

- Chłopcze, ja skończyłam dziewięćdziesiąt sześć lat! Wszystko mnie obchodzi. Syn Janine razem z synową przychodzą co najmniej dwa razy w tygodniu. Szkoda, że jesteś taki strasznie zajęty.

- Chodź, babciu. - Ignorując natrętną staruchę, Trevor położył dłoń na rączce wózka Janine.

- Jeszcze mogę chodzić! - zbuntowała się babka. - I świetnie sobie radzę! Nie potrzebuję, żeby mnie ktoś woził.

- Tylko do ogrodu, tam wstaniesz. - Chciał możliwie najszybciej zabrać ją z budynku, więc położył jej pudło z kwiatami na kolanach i pchnął fotel na kółkach w stronę drzwi. - Dzisiaj nie jest gorąco, a słońce pięknie świeci, na pewno przyda ci się trochę świeżego powietrza.

Choć wokół panowała nieskazitelna czystość, a grube pieniądze pozwalały utrzymać dom opieki we wzorowym stanie, Trevor czuł tylko smród rozkładu, starości i choroby. Żołądek zaczynał mu odmawiać posłuszeństwa.

- Nie policzyłam punktów.

- Nie szkodzi, babciu, nic nie szkodzi. Zobacz, co ci przyniosłem.

- Nie miałam teraz w planach spaceru - oznajmiła stanowczo. - Nie było tego w rozkładzie dnia. Nie rozumiem, po co te zmiany. - Ale kruche palce już otwierały wieko. Wjechali do windy. - Jakie piękne! Róże! Nigdy nie miałam do nich ręki. Gdy tylko je zasadziłam w ogrodzie, to zaraz więdły i marniały. Zawsze, gdziekolwiek się przeprowadziliśmy, sadziłam przynajmniej jeden krzew różany. Pamiętasz, kochanie? Próbowałam stale od nowa. Moja matka miała piękny ogród różany...

- Wierzę, wierzę - mruknął Trevor bez większego zainteresowania.

- Musisz go kiedyś zobaczyć. - Ożywiła się, rozbłysła śladami dawnej urody. Trevor tego nie dostrzegał, zwrócił natomiast uwagę na kolczyki z perłami oraz kosztowne eleganckie pantofle z miękkiej kremowej skórki. Co za bezmyślna rozrzutność!

Janine z przyjemnością gładziła różowe płatki. Gdyby ktoś popatrzył teraz na tę parę, dostrzegłby starszą kobietę zachwyconą kwiatami oraz przystojnego, dobrze ubranego młodego człowieka, pchającego wózek.

- Ileś ty wtedy miał lat, mój synku? Cztery? - Wyjęła z pudła jedną z długich róż i wciągnęła w nozdrza słodką woń. - Ty na pewno tego nie pamiętasz, ale ja pamiętam. O tak, doskonale. Dlaczego nie pamiętam, co się działo wczoraj?

- Bo dzień wczorajszy nie jest ważny.

- Mam nową fryzurę. - Poprawiła otwartą dłonią kasztanowe loki i odwróciła głowę najpierw w jedną stronę, potem w drugą, czekając na słowa zachwytu. - Podoba ci się, kochanie?

- Bardzo ładna. - Nawet za cenę kilkunastu milionów dolarów w brylantach nie dotknie tych włosów. Tak przy okazji, ile lat miała ta starucha? Zaczai liczyć, ot tak, z ciekawości, byle czymś zająć myśli, i zdziwił się, doszedłszy do wniosku, że jest młodsza od tamtej wrednej baby z opatrunkiem. A wyglądała starzej. Wyglądała na bardzo starą. Bo miała nie po kolei w głowie.

- Pojechaliśmy tam wtedy. - Pokiwała głową do swoich wspomnień. - Tylko na kilka godzin. Tak tęskniłam za mamą, że już nie mogłam wytrzymać. Ale akurat była zima i róże nie kwitły, więc nie mogłeś ich zobaczyć. - Przytuliła różany pąk do policzka. - Zawsze w każdym nowym miejscu zakładałam ogród różany. Tyle razy próbowałam. Ojej, ale jasno! - zawołała, gdy Trevor wypchnął wózek na parkową alejkę. Głos jej drżał. - Świeci mi w oczy.

- Zaraz będziemy w cieniu. Czy ty w ogóle wiesz, kim jestem?

- Zawsze wiedziałam, kim jesteś. Trzeba ci było ciągle wszystko zmieniać, ale ja zawsze wiedziałam, że ty - to ty, kochanie. Musieliśmy dbać o bezpieczeństwo. - Sięgnęła do tyłu i poklepała go po dłoni.

- Oczywiście. - Skoro chciała w nim widzieć własnego syna, to dobrze. A nawet lepiej. Tę dwójkę łączyła niepowtarzalna więź. - Wzajemnie dbaliśmy o swoje bezpieczeństwo.

- Czasami trudno mi to wszystko spamiętać. Wspomnienia wracają i zaraz uciekają jak płochy sen. Ale ciebie zawsze poznam. Mój kochany mały Westley. Nie, zaraz, nie Westley, Matthew. Ach, nie, już wiem. Tak. Steven. - Znalazłszy w pamięci właściwe imię, odetchnęła z ulgą. - Masz na imię Ste­ven. Już długi czas. Chciałeś być Stevenem i jesteś. Jestem z ciebie bardzo dumna.

- Pamiętasz, jak znalazł nas ostatnim razem? Pamiętasz, kiedy ostatni raz widzieliśmy ojca?

- Nie chcę do tego wracać. Od takich myśli boli mnie głowa. - Pochyliła się w jedną i w drugą stronę, a potem zamknęła oczy, gdy wiózł ją coraz dalej i dalej w ustronne zakątki ogrodu. - Czy jesteśmy bezpieczni? Czy tutaj nic nam nie grozi?

- Jesteśmy zupełnie bezpieczni. Ojca już nie ma. Umarł. Dawno temu.

- Tak mówią - wyszeptała, z pewnością nieprzekonana.

- Już nigdy cię nie skrzywdzi. Ale powiedz mi, pamiętasz, jak przyszedł do nas ostatni raz? Była noc, mieszkaliśmy wtedy w Ohio.

- I myśleliśmy, że jesteśmy bezpieczni, tymczasem on znowu przyszedł... Wszystko jedno i tak nie dałabym cię skrzywdzić. Żeby nie wiem co. Mógł mnie dręczyć, mógł nawet bić, ale ciebie nie miał prawa tknąć. Nie pozwoliłabym skrzywdzić swojego dziecka.

- Tak, tak, oczywiście. - Jezu, pomyślał Trevor zniecierpliwiony. Do diabła z tymi pierdołami. - A pamiętasz ten ostatni raz? W Ohio. W Columbus.

- Czy to był ostatni raz? Nie pamiętam. Czasami wydaje mi się, że on tam wcale nie przyszedł, że to był tylko zły sen. Ale tak czy inaczej musieliśmy wyjechać. Nie mogliśmy ryzykować. Podobno nie żyje, tak mówią. Ale kto go tam wie... Zawsze powtarzał, że cię znajdzie. Dlatego musieliśmy się przeprowadzić. Czy znowu musimy szukać sobie nowego miejsca?

- Nie. Ale jak mieszkaliśmy w Columbus, przyszedł rzeczywiście. Nocą. Pamiętasz?

- O, Boże... tak. Stanął w drzwiach, nie zdążyliśmy uciec. Bałeś się, tak mocno ściskałeś mnie za rękę. - Znowu sięgnęła do tyłu, chwyciła dłoń Trevora i zamknęła ją w uścisku tak silnym, że aż zachrzęściły kości. - Nie zostawiłam cię z nim samego, nawet na chwilę, bo się bałam, że mi ciebie zabierze. Ale on nie przyszedł po ciebie. Powiedział, że jeszcze za wcześnie, ale że ten moment się zbliża. Że któregoś dnia cię zabierze i już więcej cię nie zobaczę. Nie mogłam do tego dopuścić. Nie pozwoliłabym cię skrzywdzić.

- Nie zabrał mnie. - Trevor zazgrzytał zębami. - Co się stało tamtej nocy, kiedy przyszedł do domu w Columbus?

- Już położyłam cię do łóżka i zasnąłeś... Byłeś w piżamce z Frodo. Mój mały, słodki Władca Pierścieni... ale musiałam cię obudzić. Bałam się, nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić, do czego byłby zdolny, gdybym mu się sprzeciwiła. Zaprowadziłam cię na dół, a on dał ci prezent. Spodobała ci się ta zabawka, byłeś tylko chłopcem... ale ty też się go bałeś. Powiedział: „Nie wolno ci się tym bawić, masz ją przechowywać, masz o nią dbać. Kiedyś może będzie to coś warte”. A potem śmiał się i śmiał, bez końca.

- Co to było? - Trevor tracił panowanie nad sobą. - Co mi dał?

- I zaraz cię odesłał na górę. Jeszcze byłeś za młody, żeby chciał z tobą rozmawiać. „Wracaj do łóżka i pamiętaj, co ci powiedziałem. Masz o niego dbać”. Nigdy nie zapomnę, jak tak stał i się uśmiechał. Wyglądał strasznie... Może nawet miał broń... Bardzo możliwe. Tak, mógł mieć.

- O co miałem dbać?

Janine nie słyszała pytania, nie było jej w ogrodzie, znajdowała się w Columbus, pięćdziesiąt lat wcześniej, zaszczuta i przerażona.

- Byliśmy tylko we dwoje. Zostałam z nim sama. Złapał mnie za gardło... - Zaczęło jej brakować tchu, położyła dłoń na piersiach. - Może chciał mnie zabić. Któregoś dnia mnie zabije, jeśli nie będę stale uciekała. Kiedyś mi ciebie odbierze, jeśli się nie ukryjemy. Powinnam była iść na policję. - Bezsilnie uderzyła pięścią w pudełko z różami, - Bałam się. Bałam się, że jeśli zawiadomię policję, zabije nas oboje. A zresztą, co by mu zrobili? Jest dla nich za sprytny, zawsze tak mówił. Więc lepiej było uciekać.

- Opowiedz mi o tamtej nocy. O tej jednej nocy.

- Tamta noc... Tamta jedyna noc... Pamiętam wszystko dokładnie. Zapominam, co działo się wczoraj, ale tamte czasy pamiętam. Słyszę jego słowa. - Przerażona zasłoniła uszy. - Judith. Wtedy nazywałam się Judith.

Czas ucieka, pomyślał Trevor. Niedługo ktoś przyjdzie po tę staruchę, bo przecież trzeba jej dać lekarstwo. Żeby na pewno nikt ich nie usłyszał i nie dostrzegł dziwnego zachowania Janine, pchnął wózek dalej ścieżką, głębiej w cień. Zdobył się na ogromny wysiłek i uspokajająco poklepał babkę po ramieniu.

- Uspokój się. Nic złego się nie dzieje. Liczy się tylko tamta noc. Poczujesz się lepiej, jeśli mi wszystko opowiesz. I ja także - dodał, raptem olśniony. - Przecież na pewno chcesz mi pomóc.

- Chcę cię uchronić przed zmartwieniami. Och, kochanie moje, nie bój się, ja się tobą opiekuję.

- Wiem, wiem. Opowiedz mi o tej nocy w Ohio, kiedy Alex przyniósł mi prezent.

- Patrzył na mnie takim lodowatym wzrokiem... „Proszę bardzo, uciekaj sobie, ile chcesz, ja i tak cię zawsze znajdę. A jak chłopak nie będzie wtedy miał ze sobą tej zabawki, zabiję was oboje”. Musiałam uciekać. Musieliśmy się ukrywać. Jeśli chcieliśmy żyć, jeśli mój kochany synek miał żyć, musieliśmy robić, co nam kazał. Byłam posłuszna. Uciekłam, oczywiście, że uciekłam, ale byłam posłuszna, na wypadek gdyby nas znalazł. Czy on wrócił? W moich snach ciągle nas znajduje.

- Co wtedy przyniósł, do cholery?! - Trevor gwałtownie potrząsnął wózkiem, stanął przed babką, schylił się i zbliżył twarz do jej twarzy. - Powiedz mi, co wtedy przyniósł. Oczy staruszki, wielkie jak spodki, zaszły łzami.

- Buldożer. Jasnożółty buldożer. Trzymaliśmy go w pudełku przez całe lata, był dobrze schowany. Nigdy się nim nie bawiłeś. A potem postawiłeś go na półce. Dlaczego postawiłeś go na półce? Żeby mu pokazać, że spełniłeś jego polecenie?

- Jesteś pewna? - Chwycił za ramiona tę filigranową kruchą postać. - Zastanów się, do jasnej cholery!

- Powiedzieli mi, że umarłeś, - Twarz jej poszarzała, oddech zaczął się rwać. - Powiedzieli, że nie żyjesz, a to nieprawda. Wiedziałam, byłam pewna, że nie umarłeś. Widzę cię. Na własne oczy. To nie sen. Wróciłeś. Znowu nas znalazłeś. Musimy uciekać. Nie pozwolę ci skrzywdzić mojego dziecka. Czas uciekać.

Próbowała się wyrwać z jego rąk, na policzkach wykwitły jej niezdrowe rumieńce. Trevor pozwolił się odepchnąć i patrzył bez większego zainteresowania, jak babka podnosi się z fotela. Róże wypadły z pudełka, rozsypując się na ścieżce.

Janine, z obłędem w oczach, niezdarnie rzuciła się do biegu. Potknęła się, upadła między rozsypane kwiaty i zastygła w bezruchu, bezwładna jak szmaciana lalka. Z nieba lał się żar.

30

Dallas trafiła w biurze Dixa na tę samą recepcjonistkę, co poprzednio, tym razem jednak wszystko odbyło się znacznie szybciej. Kobieta, ledwie spostrzegła Eve kroczącą przez hol, zerwała się na równe nogi.

- Detektyw Dallas - udało jej się powiedzieć dość spokojnie.

- Porucznik. - Eve wyciągnęła odznakę, żeby odświeżyć dziewczynie pamięć. - Proszę nam dać przepustkę na piętro Chada Dixa.

- Tak, oczywiście, natychmiast. - Dopełniając formalności, przeskoczyła spojrzeniem z twarzy Eve na Peabody i z powrotem. - Biuro pana Dixa jest na...

- Wiemy, wiemy - przerwała jej Eve i zdecydowanym krokiem ruszyła do wind.

- Czy napędzanie ludziom stracha sprawia ci przyjemność? - spytała Peabody. - Czy też inaczej nie umiesz?

- Nie umiem i sprawia. Też się kiedyś tego nauczysz. - Eve z rozmachem poklepała Peabody po ramieniu. - Przyjdzie czas i na ciebie.

- Nie mogę się doczekać, pani porucznik. - Weszły do kabiny. - Twoim zdaniem Dix jest zorientowany w całej sprawie?

- Pytasz mnie, czy wie, że w jednej z jego zabawek od pół wieku tkwi garstka brylantów? Mnie już nic nie zdziwi. Ale nie, nie przypuszczam. Ma za płytką wyobraźnię. Jeżeli zdobył ten buldożer albo wie, gdzie on jest, to pewnie dzieło przypadku. Gdyby miał pojęcie o brylantach, a potrzebowałby więcej informacji, wystarczyłoby, żeby się trzymał Samanthy Gannon, odgrywał Romea i wyciągał z niej informacje, a nie siedział bezczynnie i kręcił młynka palcami, kiedy dziewczyna się załamała. Nie miał powodu zabijać Tiny Cobb, ponieważ i tak wolno mu było wchodzić do domu Gannon, kiedy chciał, i mógł go przeszukiwać do woli, dopóki stanowili parę.

- Nawet gdyby zostali parą do końca życia, Samantha i tak nie powiedziałaby mu o Judith i Westleyu Crew.

- To prawda. Samantha jest uczciwa. Jeśli daje słowo, to go dotrzymuje. Natomiast Dix to mięczak. Ponieważ ona skupiła się na pisaniu książki i nie poświęcała mu tyle uwagi, ile sobie życzył, był coraz bardziej rozeźlony. O książce mówiło się w mediach i na spotkaniach towarzyskich, a on został usunięty w cień. Dla niego te brylanty były jedynie bujdą wyssaną z palca i bardzo mu przeszkadzały w relacjach z Samantha. Z drugiej strony, można uznać, że odegrał rolę łącznika pomiędzy Trevorem Whittierem i Samantha Gannon. Od niego wszystko się zaczęło. Tak chciał los. Wyszły z windy, przed którą czekała już na nich żwawa asystentka.

- Bardzo panie przepraszam - wydyszała dziewczyna - ale pan Dix wyszedł z biura. Ma spotkanie na mieście, spodziewamy się go mniej więcej za godzinę.

- Zadzwoń do niego.

- Ale...

- My w tym czasie pójdziemy do jego gabinetu.

- Ale...

- Mam tu przyjść z wezwaniem na przesłuchanie? Obok nazwiska twojego szefa będzie twoje. Chcesz spędzić kilka upojnych godzin tego ślicznego słonecznego dnia w śródmiejskiej komendzie?

- Nie, skąd, oczywiście, że nie. Gdyby panie tylko zechciały mi podać chociaż w przybliżeniu naturę wizyty...

- A jaka była natura wizyty poprzednim razem? Kobieta odchrząknęła, zerknęła na Peabody.

- Od pani detektyw dowiedziałam się, że chodziło o morderstwo.

- I tym razem jest to samo. - Nie czekając na zgodę, Eve ruszyła w stronę gabinetu Dixa. Asystentka deptała jej po piętach.

- Wpuszczę panie do środka, ale muszę także tam być przez cały czas. Po prostu nie mogę zachować się inaczej. Pan Dix ma do czynienia z dokumentami opatrzonymi klauzulą tajności...

- Przyszłyśmy, żeby się pobawić jego zabawkami. Zadzwoń do niego. Asystentka zwolniła zamek w drzwiach i podeszła prosto do biurka Dixa, żeby z jego nadajnika nawiązać połączenie.

- Nie odpowiada. Od razu włącza się poczta głosowa. Dzień dobry panu, mówi Juna. W pańskim gabinecie jest porucznik Dallas. Chce z panem rozmawiać jak najszybciej. Bardzo proszę o sygnał i instrukcje. Dzwonię z łącza na pańskim biurku... Nie! Niech pani tego nie dotyka! - krzyknęła piskliwie. Eve właśnie sięgnęła po jedną z ciężarówek. Obrzuciła sekretarkę ciężkim spojrzeniem, ale nie zrobiła na niej spodziewanego wrażenia. - Nie mogę na to pozwolić pod żadnym pozorem, pani porucznik. Ta kolekcja jest bardzo cenna, a dla pana Dixa ma wyjątkową wartość. Może mnie pani zabrać na posterunek, do komendy czy gdzie tam jeszcze, ale jeśli ruszy pani cokolwiek z tych półek, wylecę z pracy bez dyskusji. A mnie ta praca jest bardzo potrzebna. Eve, żeby uspokoić Junę, zatknęła kciuki za krawędź tylnych kieszeni.

- Peabody, jest tu jakiś buldożer?

- Tamten w rogu. - Peabody brodą wskazała miniaturowy pojazd. - Ale jest za mały i czerwony. To nie ten, o którym mówił Whittier.

- A ten? - Eve wyciągnęła rękę i zatrzymała ją dosłownie centymetr od zabawki, bo asystentka pisnęła głośno, wyraźnie przerażona.

- To jest... Jak to się mówi...? Kuguar? Yeti? Wiem! Śnieżny kot! - krzyknęła Peabody uszczęśliwiona. - Nie pytaj mnie, dlaczego tak się nazywa, ale to jest właśnie to. Jest też ten z pompą... wóz strażacki, świetny, naprawdę super. Prom kosmiczny i tramwaj powietrzny. Te zabawki są poustawiane grupami zależnie od przeznaczenia. Tu maszyny rolnicze, transport powietrzny, naziemny, maszyny budowlane, pojazdy terenowe... patrz, ten ma nawet pedały! I deskę rozdzielczą! A ten kombajn! Cudeńko! Moja siostra ma kombajn na farmie. O zobacz, są nawet figurki ludzików do tych pojazdów. No dobrze, pomyślała Eve. Może to nie jest taka znowu całkiem męska sprawa te wszystkie samochody.

- Ogromnie się cieszę - powiedziała głośno - że ci się tak bardzo podobają. To co, siadamy sobie na podłodze i zaczynamy zabawę? Co będziemy się uganiać za jakimś paskudnym mordercą...

- Ja tylko oglądam... - szepnęła Peabody. - Dla uzyskania pewności, że poszukiwany przedmiot nie znajduje się w tym miejscu. Eve odwróciła się do sekretarki.

- To wszystko?

- Nie rozumiem, co pani ma na myśli.

- Czy to jest cała kolekcja pana Dixa?

- Ach, nie! Pan Dix ma jeden z największych zbiorów w kraju. Pasjonuje się starymi zabawkami od dziecka. Najcenniejsze okazy trzyma w domu. Niektóre nawet wypożycza muzeom. Kilka z nich wystawiano w naszej operze.

- Gdzie on jest?

- Jak powiedziałam, miał spotkanie na mieście. Powinien wrócić...

- Gdzie? Asystentka westchnęła ciężko.

- Je lunch z klientem w „Red Room” na Trzydziestej Trzeciej.

- Jak zadzwoni, powiesz mu, żeby nie ruszał się z miejsca.

Dix już zakończył spotkanie z klientem i raczył się martini. Finalizując służbowe pertraktacje, z miłym zaskoczeniem ujrzał na swoim odbiorniku, że próbuje się z nim skontaktować Trevor. W efekcie z największą przyjemnością przedłużył lunch poświęcony kwestiom zawodowym o spotkanie w celach jak najbardziej prywatnych. Jednocześnie zignorował połączenie z biura. Miał prawo do odpoczynku po tak wyczerpującym poranku.

- Nie mogłeś lepiej trafić - obwieścił Trevorowi. - Właśnie spławiłem dwa stare rumple z większą gotówką niż wyobraźnią. Półtorej godziny słuchałem ich wyrzekań na podatki, prowizje maklerskie i kondycję rynku. - Nadgryzł ogromną, przesiąkniętą dżinem oliwkę. W zasadzie nie powinien pić, skoro jednocześnie leczył się z alkoholizmu, ale co tam, jedno martini, nic wielkiego. Na litość boską, w końcu jest dorosły! A przy tym, jak słusznie zauważył Trevor, coś mu się od życia należało!

- Przyda mi się mała przerwa. - Siedzieli w wykładanym ciemnym drewnem barze, gdzie królowały czerwone poduszki. - Nie udało mi się z tobą pogadać na ostatniej imprezie. Wcześnie wyszedłeś.

- Sprawy rodzinne. - Trevor wzruszył ramionami i pociągnął łyk swojego martini. - Obowiązki wzywały do staruszka.

- Znam ten ból. A słyszałeś o tym całym zamieszaniu wokół Samanthy? Właściwie nie mówiło się o niczym innym. Wszyscy męczyli mnie o szczegóły.

- Co za Samantha? - spytał Trevor ze zdumieniem na twarzy.

- Moja była dziewczyna. Samantha Gannon.

- Ach, no tak. Oczywiście. Taki długi rudzielec. Zerwaliście?

- To już prehistoria. Ale wyobraź sobie, gliny przyszły do mnie do biura, żeńskie oddziały szturmowe, psia ich mać. Pamiętasz, że Samantha miała trasę promocyjną w związku z wydaniem książki? Tej, w której pisała o swojej rodzinie i o skradzionych brylantach.

- A... tak, tak, przypominam sobie. Fascynująca lektura.

- No właśnie. Kiedy Samantha wyjechała z miasta, ktoś włamał się do jej domu i zamordował jej przyjaciółkę, Andreę Jacobs. Niezła była z niej laleczka.

- Chryste, co za świat.

- Słuszna racja. Szkoda tej Andrei. Spodobałaby ci się, mówię ci. A na mnie wsiadły gliny, wyobrażasz sobie? - Chad nie taił dumy. Trevor napił się, żeby ukryć drwiący uśmieszek.

- Na ciebie? Nie mów mi, że te ciężkie kretynki o cokolwiek cię podejrzewały!

- A jednak! Najwyraźniej uważały, że mam coś wspólnego z tym morderstwem. Mówiły, że to rutynowe postępowanie, ale byłem o włos od wzywania prawnika! - Kciukiem i palcem wskazującym pokazał, jak niewiele brakowało, by uczynił ten desperacki krok. - A potem usłyszałem, że sprzątaczka Samanthy też została zamordowana. Mogę dać własną głowę w zakład, że będę musiał sobie skombinować jakieś alibi na czas jej śmierci. Co za świat! Tej sprzątaczki to nawet nie znałem. A poza tym, czy ja wyglądam na jakiegoś psychola? Na pewno coś ci się z tego wszystkiego obiło o uszy, przecież media trąbią na ten temat od rana do wieczora.

- Staram się nie oglądać takich programów. Przygnębiają mnie, nie lubię tego rodzaju sensacji. Jeszcze jeden? Dix spojrzał w pusty kieliszek. Naprawdę, nie powinien. Ale...

- Dobra, diabła tam, czemu nie? Coś zostałeś z tyłu. Trevor dał znać barmanowi i z uśmiechem podniósł swoje ledwo tknięte martini.

- Dogonię cię, nie bój nic. A co na to wszystko Samantha?

- Nie wiem, w ogóle z nią nie rozmawiałem. Nie odzywa się kompletnie, brak kontaktu i nikt nie wie, gdzie zniknęła.

- Ktoś musi wiedzieć, gdzie jest - sprzeciwił się Trevor.

- Nikt nie wie, poważnie. Mówię ci. Ludzie gadają, że to gliny gdzieś ją schowały. - Z nachmurzoną miną odstawił puste szkło. - Pewnie napisze o tym następną książkę.

- Niedługo się znajdzie, nie ma się czym przejmować. Wiesz, chciałem z tobą pogadać o jednej sprawie... Chodzi o ten żółty buldożer, który ci sprzedałem parę miesięcy temu. Mniej więcej z dwutysięcznego roku.

- Piękna sztuka, w doskonałym stanie. Nie wiem, jak zdołałeś się z nim rozstać. - Dix uśmiechnął się szeroko i żeby skrócić sobie czas oczekiwania na drugi drink, wrzucił do ust kilka orzeszków. - Nawet za taką cenę, jaką ze mnie zdarłeś.

- To tylko przedmiot. Kiedy ci sprzedawałem ten drobiazg, nie miałem pojęcia, że mój ojciec dostał go od swojego starego. Wtedy, po imprezie, jak do niego zajrzałem, czepił się sprawy jak rzep psiego ogona. Że to pamiątka, wartość sentymentalna i tak dalej. Chce do mnie przyjść i zobaczyć go na półce. Nie miałem serca powiedzieć staruszkowi, że go sprzedałem.

- Zrozumiałe. - Dix chwycił wreszcie pełny kieliszek. - Ale sprzedałeś.

- Wiem, wiem. Słuchaj, odkupię go za taką samą cenę i dorzucę ci koparkę. Sam rozumiesz, że nie uśmiecha mi się wielki rodzinny kryzys, więc gotów jestem ponieść koszty.

- Rozumiem twoją sytuację, Trev, ale naprawdę nie chcę go sprzedawać.

- Słuchaj, zapłacę ci dwa razy tyle, ile ty mnie.

- Dwa razy tyle? - Dixowi zabłysły oczy. - No to chyba rzeczywiście bardzo chcesz uniknąć niesnasek w rodzinie.

- To jest cena za spokój mojego staruszka. Przecież wiesz, jaką ma kolekcję.

- Wiem i bardzo mu jej zazdroszczę - przyznał Dix.

- Mogę go namówić, żeby ze dwie sztuki zmieniły właściciela. Dix w zamyśleniu dźgnął oliwkę wykałaczką.

- Poluję na wiertnicę. Mniej więcej z tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego piątego. W „Małym Modelarzu” piszą, że twój ojciec ma jedną taką, w świetnym stanie.

- Będzie twoja.

Dix cmoknął niezdecydowany. A Trevor zacisnął dłoń w pięść i wyobraził sobie, jak wali tego idiotę prosto w gładką twarzyczkę, z całej siły, aż do krwi. Dosyć tego. Nie będzie więcej tracił czasu.

- Dobra, zróbmy inaczej. Pożycz mi go na tydzień. Zapłacę ci za to tysiąc i zdobędę dla ciebie wiertnicę. To chyba niezły układ, co? - A kiedy Dix nadal w milczeniu popijał martini, Trevor stracił opanowanie. - Cholera, stary, proponuję ci patola dokładnie za nic.

- Nie podniecaj się tak. Nie powiedziałem nie. Po prostu usiłuję spojrzeć na sprawę z twojego punktu widzenia. Przecież ty nawet nie lubisz swojego ojca.

- Nienawidzę tego próchna, ale staruszek jest w kiepskim stanie. Możliwe, że zostało mu najwyżej parę miesięcy.

- Chrzanisz! Olśniony nową myślą Trevor poprawił się w fotelu i pochylił nad stolikiem.

- Jak się dowie, że sprzedałem ten buldożer, szlag go trafi. Wiesz, jak jest, po jego zejściu kto dostanie całą kolekcję? No? Ja, oczywiście, że ja. Ale jeżeli staruszek się dowie, że sprzedałem jego ulubione cacuszko, to prędzej odda całość jakiemuś muzeum. A wtedy już nic ci nie sprzedam, nieprawdaż? Jeśli ja przegram, ty pójdziesz na dno razem ze mną, przyjacielu.

- Skoro ujmujesz to w taki sposób... Dobrze... Pożyczę ci go. Ale tylko na tydzień i muszę to mieć na piśmie. Sam rozumiesz, biznes jest biznes, zwłaszcza z przyjacielem.

- Nie ma sprawy. Kończ drinka i jedziemy załatwić sprawę. Dix zerknął na ekran komputera osobistego.

- Jestem potwornie spóźniony do biura.

- No to będziesz spóźniony jeszcze bardziej i o tysiąc bogatszy. Dix uniósł kieliszek w kpiącym toaście.

- Trafna uwaga.

Komunikator Eve zasygnalizował połączenie, akurat kiedy polowała na miejsce parkingowe przy Trzydziestej Trzeciej.

- Dallas.

- Baxter. Mamy coś.

- Ludzie powinni korzystać z komunikacji miejskiej albo siedzieć w domu na... tylnej części ciała! - Wściekła jak osa Eve zaparkowała w drugim rzędzie od krawężnika, włączyła sygnał „na służbie” i kompletnie ignorując kakofonię protestujących klaksonów, kciukiem pokazała Peabody, żeby wy­siadała. - Co macie?

- Właśnie dostaliśmy wiadomość z domu opieki, gdzie mieszka matka Whittiera. Zemdlała i wylądowała z głową w klombie.

- Bardzo z nią źle? - spytała Eve, przesuwając się na zwolnione już miejsce pasażera. Wolała wysiadać w ten sposób niż ryzykować życie i otworzyć drzwi od strony kierowcy.

- O ile dobrze zrozumiałem, nabiła sobie solidnego guza i chyba złamała rękę w łokciu. Już ją naszpikowali lekami i doprowadzili do stabilnego stanu, ale Whittierowie chcą do niej pojechać.

- W porządku, ale niech dwoje mundurowych nie odstępuje ich na krok.

- To jeszcze nie wszystko. Mam dla ciebie bombę. Staruszka nie spacerowała po ogrodowych alejkach w samotności. Złożył jej wizytę wnuczek.

- Skurczybyk. Nadal z nią jest?

- Drań dał nogę. Nie wezwał pomocy. Nikomu nic nie powiedział. Przeszedł przy wejściu potwierdzenie tożsamości, przyniósł jej kwiaty, rozmawiał z dwiema opiekunkami. Doskonale wiedział, że będzie zarejestrowany, a mimo to po prostu się ulotnił. Mundurowi, których po niego wysłałaś, spóźnili się dobre pół godziny.

- Zabezpieczcie tam wszystko, przeszukajcie porządnie cały dom i ogród.

- Już jesteśmy w trakcie.

- Wystawił się jak na strzelnicy. - Wpadła do restauracji. - Wie już, czego szuka i gdzie to znaleźć. Przestał się przejmować zacieraniem śladów. Koniecznie zajmij się Whittierami i przeszukaniem. Ja zrobię swoje tutaj. Odezwę się.

- Nie wezwał pomocy - powtórzyła Peabody.

- Starsza pani miała dużo szczęścia, że nie zadał sobie trudu, żeby ją wykończyć. Junior już widzi swój cel. Będzie teraz działał szybko. Chad Dix - zwróciła się do hostessy. - Gdzie jego stolik?

- Słucham panią?

- Prędziutko, słonko, śpieszy mi się. - Eve cisnęła odznakę na kontuar. - Chad Dix.

- Potrafi pani być jeszcze bardziej niedyskretna? - skrzywiła się dziewczyna, odsuwając odznakę.

- O, tak. Chcesz się przekonać? Hostessa wyświetliła na monitorze sekcję rezerwacji.

- Siedział przy stoliku czternastym. Stolik został już zwolniony.

- Zawołaj tu jego kelnera. Jasna cholera! - Eve odstąpiła na bok, włączyła nadajnik i wywołała biuro Dixa. - Wrócił?

- Nie, pani porucznik, spóźnia się, niestety. Nie odpowiedział na moje wiadomości.

- Jeśli się odezwie, chcę o tym wiedzieć natychmiast! - Eve przerwała połączenie i odwróciła się do młodego kelnera o wyjątkowo ostrych rysach twarzy. - Widziałeś, jak od stolika czternastego odchodził Chad Dix?

- Stolik na trzy osoby, dwie wyszły mniej więcej pół godziny temu. Jeden z mężczyzn, ten który płacił, odebrał połączenie akurat pod koniec lunchu. Przeprosił pozostałych i odszedł w stronę toalety. Słyszałem, jak umawiał się z kimś w barze za dziesięć minut. Wydawał się zadowolony.

- W waszym barze?

- Tak. Widziałem, jak rezerwował tam stolik.

- Dzięki. Eve przepchnęła się do baru i obrzuciła wnętrze taksującym spojrzeniem. Trąciła w łokieć kelnerkę.

- Był tu facet około trzydziestki, jakieś metr osiemdziesiąt, ciemne włosy, opalony, wyglądał jak model z plakatów.

- Był. Zamówił wytrawne martini z trzema oliwkami. Dopiero co wyszedł.

- Sam?

- Nie. W towarzystwie wysokiego smukłego faceta prosto z marzeń. Ciemny blondyn w pierwszorzędnym garniturze. Wysączył pół martini w czasie, kiedy tamten wchłonął dwa. Wyszli razem, jakieś pięć, może dziesięć minut temu. Eve obróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi.

- Zdobądź adres domowy Dixa - rzuciła.

- Już szukam - odpowiedziała Peabody. - Posłać tam Baxtera i Truehearta?

- Nie, za długo by to trwało, niech pilnują Whittierów. - Eve wskoczyła do samochodu od strony pasażera i zwinnie przesunęła się na miejsce kierowcy, przerzucając długie, smukłe nogi. - Ten łachudra może za moment wziąć zakładnika!

- Nie mamy pewności, czy jadą do Dixa.

- Ale się tego domyślamy. Ściągnij Feeneya i MacNaba. Jeśli zacznie być nieprzyjemnie, wezwiemy wsparcie. - Ponieważ znowu ugrzęzły w korku, wystrzeliła pionowo w górę na wysokość pasa awaryjnego i włączyła syrenę. - Upper East, o ile dobrze pamiętam?

- Tak, zaraz zobaczymy, którędy najszybciej. Cholerny system naprowadzania! - Peabody zaklęła szpetnie, wyrżnęła pięścią w deskę rozdzielczą i w ten prosty a skuteczny sposób uzyskała na przedniej szybie pożądaną mapę.

- Robi pani postępy, droga pani detektyw.

- Pobieram nauki u najlepszych. Jedź Szóstą. Uważaj, ślizgacz! Minęły go o dobre pięć centymetrów. Eve za pomocą pokładowego łącza wywołała Roarke'a.

- Podejrzany najprawdopodobniej jedzie z diadem Dixem do jego domu - rzuciła bez zbędnych wstępów. - Przypuszczamy, że poznał miejsce przecho­wywania brylantów. Baxter i Trueheart są w połowie drogi na Long Island, pilnują Whittierów. Feeney i MacNab mają do nas dołączyć. Zależnie od rozwoju wypadków mogę potrzebować eksperta od ochrony, nawet cywila. Jesteś bliżej niż Feeney.

- Adres. Peabody przesłała dane, gwałtownie chwytając za blokadę w swoich drzwiach.

- Przewidywany czas przybycia: pięć minut, chyba że wcześniej zostanie z nas mokra plama - zameldowała.

- Będę czekał.

Eve pędziła Szóstą, omijając pojazdy kierowców zbyt upartych lub za głupich, żeby ustąpić drogi funkcyjnemu wozowi z włączoną syreną. W pewnej chwili przycisnęła gwałtownie hamulec, żeby nie wjechać w tłum, który wylał się na przejście dla pieszych wraz ze zmianą światła na zielone. Ludzie spokojnie wędrowali po pasach, kompletnie niewzruszeni wyciem syreny ani potokiem przekleństw, który od strony Eve wylał się przez okno. Tylko siwy staruszek zatrzymał się na chwilę, by pokazać jej środkowy palec.

- Bóg kocha mieszkańców Nowego Jorku - stwierdziła Peabody, gdy jej serce wróciło do normalnego rytmu. - Ale oni sami mają wszystko gdzieś.

- Gdybym miała chwilę, spisałabym ich wszystkich, do ostatniego dupka, i wlepiła mandaty. - Eve walnęła w przycisk startu pionowego, ale tym razem wóz oderwał się od asfaltu zaledwie na jakieś pięć centymetrów i z łoskotem opadł na ziemię.

- Zaraz będziemy mogły jechać.

- Zaraz to on będzie z Dixem w mieszkaniu. A jak tam wejdzie, szkoda gadać!

Trevor zapłacił za taksówkę gotówką. Jadąc z coraz bardziej upojonym Dixem, miał czas spokojnie pomyśleć. Doszedł do wniosku, że trudno przewidzieć, czy zdoła szybko wydostać się z miasta i kraju, a i tak zostawił za sobą zbyt wiele śladów. Z dobrym starym Chadem gliniarze już rozmawiali, więc mało prawdopodobne, by w najbliższym czasie chcieli go znów o coś wypytywać. Nie było jednak sensu się afiszować i płacić kartą kredytową pod drzwiami Dixa. Uregulowanie należności gotówką uznał za rozsądniejsze. Za piętnaście, najdalej dwadzieścia minut, wyjdzie od Dixa jako właściciel grubych milionów. Nonszalancko minie portiera, kawałek przejdzie pieszo, potem złapie taksówkę i podjedzie do swojego wozu zostawionego na parkingu na Trzydziestej Piątej. Wróci do siebie, weźmie paszport oraz kilka niezbędnych drobiazgów. I poświęci kilka minut... przynajmniej kilka, na samotne podziwianie brylantów. A potem zniknie. I już. Wszystko zaplanował. Zniknie całkiem inaczej niż Samantha Gannon, w znacznie większym stylu.

Najpierw prywatnym promem dostanie się do Europy. W Paryżu wypożyczy samochód na sfałszowany dokument tożsamości i pojedzie do Belgii, do pasera, którego znalazł przez kontakty ze środowiskiem kryminalnym. Miał znacznie więcej funduszy, niż potrzeba było na tę część podróży, a kiedy sprzeda kilka brylantów, spokojnie wystarczy mu na całą resztę.

Kolejną transakcję przeprowadzi w Amsterdamie - i pojedzie do Moskwy. Lawirując przez jakiś czas i korzystając ze sfałszowanych dokumentów, sprzeda po kilka brylantów tu i tam, oczywiście nigdy zbyt dużo za jednym razem, a po upływie mniej więcej pół roku, kiedy wszystkie świecidełka zamieni na gotówkę, będzie mógł wieść życie, jakie mu było przeznaczone. Och, oczywiście, zafunduje sobie operację plastyczną, choć nie bez przykrości, bo własna twarz bardzo mu się podobała. Trudno. Nie obejdzie się bez poświęceń.

Miał na oku taką jedną wysepkę na morzach południowych, będzie tam żył jak król. Mało tego, jak cholerny, pieprzony bóg. A we wspaniałym Olympus Resort, pozaplanetarnym ośrodku wypoczynkowym, znajdował się pewien apartament urządzony jak pałac. Bardzo mu się podobał. W życiu już nie będzie musiał przestrzegać żadnych reguł, słuchać znienawidzonych rodziców, udawać zainteresowania zidiociałymi krewnymi matki ani siedzieć godzinami w biurze. Stanie się wolny, nareszcie. Bo w końcu zdobędzie należny mu spadek.

- Znowu to cholerne biuro. Trevor wrócił do rzeczywistości, ściągnięty piszczącym sygnałem kieszonkowego telełącza Dixa.

- Pieprzyć ich. - Przytrzymał rękę Dixa. - Niech sobie poczekają.

- Racja, pieprzyć ich. - Oszołomiony dżinem Chad zachichotał, wrzucając aparat z powrotem do kieszeni. - Jestem taki niezbędny, że będę musiał sobie podnieść uposażenie. - Ramię w ramię podeszli do wejścia. - W sumie co mi szkodzi, zrobię sobie wolne do końca dnia. Niech kto inny przejmie stery. Wiesz, właśnie sobie uświadomiłem, że nie byłem na urlopie już trzy miesiące. Ten sam cholerny młyn dzień w dzień. - Otworzył kodem drzwi windy. - Zresztą, sam to znasz doskonale.

- Znam, znam. - Trevor także wsiadł do windy, serce biło mu nieco szybciej.

- Dzisiaj wieczorem przyjęcie. U Jana i Lucii. Będziesz? Dla Trevora wszystko to było już takie nieważne, takie małostkowe...

- Nuda.

- No właśnie. Wiecznie to samo. Ci sami ludzie, te same rozmowy... Ale coś trzeba robić. Przydałaby się jakaś rozrywka, dreszczyk emocji... Przyzwoita dawka zaskoczenia...

Wychodząc z windy, Trevor uśmiechnął się szeroko.

- Ostrożnie z życzeniami, bo mogą się spełnić - powiedział i roześmiał się głośno. Dix otworzył drzwi mieszkania.

Eve z piskiem opon wyhamowała przed budynkiem, w którym mieszkał Chad Dix. Zanim portier zdołał wydobyć z siebie choćby najmarniejszy protest, wyskoczyła z wozu i machnęła mu odznaką.

- Chad Dix.

- Właśnie wszedł. Przed dziesięcioma minutami, był w towarzystwie. Obawiam się, że nie może pani zaparkować...

- Potrzebne mi plany budynku i mieszkania Dixa.

- Nie potrafię pani pomóc... Uciszyła go jednym gestem ręki. Akurat podjechał Roarke.

- Muszę natychmiast dostać plany. Ochrona zatrzyma windy, zablokuje klatki schodowe i wszystkie drzwi. Roarke - zwróciła się do męża, wiedząc, że on szybciej ją zrozumie. - Odwal gadkę. Peabody, załatw wsparcie.

Wyszarpnęła swój komunikator i połączyła się z komendantem, żeby go zorientować w sytuacji. Zanim skończyła, gotowa już była rozmawiać z McNabem i Feeneyem w kanciapie wartowników. Plan budynku miała na ekranie.

- Wysyłamy mundurowego do innych mieszkań na tym piętrze. Wszystkich, którzy są w domu, wyprowadzamy: szybko i po cichu. Potem zamykamy cały poziom. Do roboty - rzuciła pod adresem Peabody.

- Tak jest.

- Wyjście ewakuacyjne z mieszkania Dixa jest tutaj. - Stuknęła palcem w ekran. - Można je zamknąć?

- Jasne. - Feeney tylko wskazał MacNabowi drzwi.

- Nie ma dokąd uciec - stwierdziła Eve. - Jest w potrzasku. Tyle tylko, że to nie pomoże Dixowi. Możemy zaczekać. Whittier nic o nas nie wie, istnieje więc szansa, że po prostu wyjdzie z mieszkania Dixa, ale bardziej prawdopodobne, że go zastrzeli i dopiero potem wyjdzie ze zdobyczą w ręku. To w jego stylu. Jeżeli wejdziemy do mieszkania, będziemy mieli cywila na celowniku. Whittier dowie się, że go znaleźliśmy i że jest otoczony. Wykorzysta zakładnika.

- Zakładnik musi być żywy, żeby pozostał zakładnikiem. Spojrzała Feeneyowi prosto w oczy.

- Tak, ale nie musi to trwać długo. Apartament jest duży - podjęła, przyglądając się planom. - Chad mieszka jak gruba ryba. Nie sposób przewidzieć, gdzie ich szukać.

- Przyszli tu razem - przypomniał jej Feeney. - Może Whittier po prostu weźmie zabawkę i wyjdzie. Zostawi Dixa w spokoju. Eve pokręciła głową z powątpiewaniem.

- Dla niego najważniejsze jest bezpieczeństwo. Dix stanowi element ryzyka, Whittier musi go wyeliminować. Najłatwiej zrobić to właśnie teraz. Nasz ptaszek zabił już dwa razy i uszło mu to na sucho. - Odsunęła się od ekranu, żeby lepiej ogarnąć całość. - Otoczyliśmy go, odcięliśmy każdą dro­gę ucieczki. Jest całkowicie odizolowany. Spróbujmy najpierw podstępu. Dostawca. Może Dix otworzy drzwi. Jeśli tak, wyciągniemy go, a sami wejdziemy. Jeśli nie, przyjmiemy, że jest martwy albo obezwładniony i forsujemy drzwi. - Przeciągnęła ręką po włosach. - Spróbujemy założyć podsłuch i podgląd, ale najpierw podstawimy człowieka. Jeżeli Whittier weźmie zakładnika, będziecie z nim negocjować? - spytała Feeneya.

- Zaraz się tym zajmę.

- Dobra, niech ktoś zorganizuje paczkę. MacNab, odegrasz posłańca. Troje ludzi z zespołu taktycznego ma być tu, tu i tu. - Trzy razy puknęła palcem w ekran. - Feeney, ty dbasz o ochronę i gadżety komputerowe. MacNab, rusz się. - Spojrzała na Roarke'a. - Dasz radę po cichu otworzyć to mieszkanie?

- Tak przypuszczam.

- Dobra. - Wyprostowała ramiona. - Do roboty.

31

Dix właśnie zaproponował kolejnego drinka.

- Skoro już urwałem się z pracy, niech przynajmniej coś z tego mam. - Sięgnął po shaker. Trevor taksował go wzrokiem i w myślach oceniał swoje szansę. Portier widział ich razem. To samo jest na dyskach ochrony. Ponieważ czas odgrywał istotną rolę, przydałoby się zainscenizować jakiś wypadek. Na przykład w łazience. Kiedy alkohol krąży we krwi, o upadek nietrudno. Zanim ktokolwiek znalazłby ciało, on dawno by już zniknął. A badanie wypadku leż musiałoby trochę potrwać. Boże, przecież to symptomy geniuszu! Dziadek byłby z niego dumny.

- Ja tam nigdy nie odmawiam - zgodził się na drinka. - Ale ale, chciałbym zobaczyć ten buldożer.

- Dobrze, dobrze. - Dix zbył go trochę niepewnym gestem dłoni i skupił się na mieszaniu alkoholi. Można by wysłać wiadomość tekstową z łącza Dixa do biura. Ustawić nadajnik na transmisję w dziesięć minut po wyjściu. Ochrona i portier w razie potrzeby potwierdzą jego alibi. Wiadomość będzie stanowiła kolejny dowód, że dziesięć minut po rozstaniu z gościem Dix żył i miał się dobrze. Dopóki nie pogrzebią głębiej. Ale wtedy on, Trevor, najsprytniejszy człowiek na świecie, będzie już daleko.

Diabeł tkwił w szczegółach.

Zabić Dixa można gdziekolwiek, a potem zanieść go do łazienki i odpowiednio ułożyć, tak jakby uderzył głową, powiedzmy w róg wanny. Łazienka to naprawdę niebezpieczne miejsce.

- Co cię tak śmieszy? - spytał Dix, bo Trevor zaczął się śmiać.

- Nic, nic, zamyśliłem się. - Wziął kieliszek w dłoń. Odciski palców nic nie znaczą, nawet lepiej, jeśli zostaną na szkle. Będą świadczyły o tym, że wypili drinka jak dobrzy znajomi. Że niczego nie próbował ukryć.

- No, przyjacielu - zagaił Dix - powiedz mi, co to się dzieje z twoim ojcem?

- Jest sztywnym zatwardziałym, skretyniałym dupkiem.

- Ostro! Zwłaszcza że niewiele mu zostało.

- Co?! - zdumiał się Trevor i natychmiast przeklął własną głupotę. - To nic nie zmienia. Nie będę się bawił w hipokrytę. Przykro mi, że jest chory i tak dalej, ale ja też muszę żyć. Stary ma już swoje za sobą, źle mu nie było.

- Dobre! - Dix zachichotał i upił łyk z kieliszka. - Nieźle powiedziane. Mnie też się zdarza mieć ze staruszkiem na pieńku, ale chyba bym nie potrafił lak nazwać sprawy po imieniu, gdyby miał niedługo kopnąć w kalendarz, Twój ojciec jeszcze trochę za młody, żeby się przekręcić, co? - Z wysiłkiem przywoływał w pamięci daty. - Chyba jeszcze nie ma siedemdziesiątki? Najlepszy wiek.

- Dla niego to nie jest najlepszy wiek. - Trevor postanowił zabawić się snuciem opowiastki. Kłamstwo było prawie taką samą rozrywką jak oszustwo i niewiele gorszą od kradzieży. Zabijaniu brakowało tego specyficznego dreszczyku. No i zwykle kończyło się sprzątaniem, niestety. Traktował je raczej jako konieczność i obowiązek. Ale teraz zaczynał wierzyć, że wykończenie Dixa będzie niezłą zabawą. - To kwestia genetyczna - podjął zdecydowanym tonem. - Odziedziczył coś złego po matce. Skurczysyn jeden prawdopodobnie przekazał to także mnie. Jakiś wirus mózgu czy inne gówno. Zanim się przeniesie do lepszego świata, odjedzie do czubków. Trzeba go będzie zamknąć w domu bez klamek.

- Rany, Trevor, stary, bardzo mi przykro. - Spoza oparów dżinu wychynął cień człowieka, którego polubiła Samantha Gannon. - Naprawdę, fatalna sprawa. Słuchaj, zapomnij o pieniądzach. Nie wiedziałem, że sprawa tak wygląda. Kiepsko bym się czuł, gdybym wziął forsę za pożyczenie zabawki, kiedy jesteś w takiej niewesołej sytuacji. Podpiszesz mi świstek i jesteśmy kwita.

- Jestem ci wdzięczny za propozycję - szło coraz lepiej - ale nie chcę wykorzystywać twojego współczucia.

- Daj spokój! Skoro twój ojciec jest taki przywiązany do tej zabawki... Znam to uczucie. Nie mógłbym się nią cieszyć, gdybym wiedział, że jemu jej brakuje. Kiedy już... reszta kolekcji przejdzie na ciebie i będziesz się czasem czegoś pozbywał... pamiętaj o mnie.

- Masz to jak w banku. Słuchaj, nie chcę cię popędzać, ale naprawdę powinienem się zbierać.

- Jasne. Jasne. - Dix opróżnił kieliszek do dna i odstawił go na blat. - Chodź, zaprowadzę cię do mojego najwspanialszego salonu. Szczerze ci powiem, zdecydowałem się na to mieszkanie właśnie ze względu na ten jeden pokój. Przestrzeń, światło... Samantha powtarzała, że mam obsesję na jego punkcie.

- Już z nią nie chodzisz, co ci za różnica, co mówiła?

- Czasami za nią tęsknię. Nie znalazłem innej, która byłaby warta choć połowę tego zachodu, co ona. A jeśli chodzi o obsesję - stanął w drzwiach, blokując przejście - to taka była zajęta tą swoją książką, że nic innego się dla niej nie liczyło. Nie chciała nigdzie wychodzić, mnie właściwie nie do­strzegała... I o co tyle krzyku! O odgrzewaną rodzinną powiastkę? I te bzdety na temat brylantów... Kogo to obchodzi? Było, minęło, prehistoria!

O tak, pomyślał Trevor, z największą przyjemnością zabiję tego skretyniałego debila zakochanego w tyradach.

- Nigdy nie wiadomo, co pobudzi wyobraźnię szarych mas.

- Mowa! Sprzedaje się toto jak nowa Biblia! Ale ale! Ty też byłeś zainteresowany tą pisaniną - przypominał sobie Dix. - Nawet dałem ci egzemplarz. Przeczytałeś?

- Przejrzałem. - Jeszcze jeden powód, żeby wykończyć tego idiotę. I to szybko. Zaczynał się powtarzać. - Nie było to takie porywające, jak oczekiwałem. Masz absolutną rację: prehistoria. Słuchaj, Chad, czas zaczyna mnie gonić.

- Wybacz, trochę zszedłem z kursu. - Dix odwrócił się w stronę szerokich drzwi z wytrawionego szkła. Za nimi Trevor widział szklane półki oraz błyszczące ciemne witryny, a wszystko zastawione starymi zabawkami. - Zawsze są zamknięte i zakodowane. Nie mam zaufania do firmy sprzątającej. - Wprowadził kod, ale lampka zamka nadal migała na czerwono. Głos komputera poinformował, że wprowadzone cyfry są nieprawidłowe. - Tak to właśnie bywa po trzecim martini. Spokojnie. Chwileczkę. - Wprowadził kod ponownie. Trevor za jego plecami drżał ze zniecierpliwienia. Dostrzegł już błyszczący żółty buldożer z uniesionym wysoko lemieszem, wyeksponowany na wiszącej półce. - Jakieś pudełko ci się przyda - zastanowił się Dix, otwierając drzwi. - Powinno coś być w składziku przy kuchni. I trzeba je wyścielić... - Zamilkł, oparł się o drzwi. Trevor miał ochotę chwycić go za ten głupi łeb i tłuc nim o szklaną taflę. - Musisz mi przyrzec, że oddasz go w tym samym stanie. Nie gorszym. Wiem, że twój ojciec obchodzi się z takimi rzeczami wyjątkowo ostrożnie. Ty sam też masz piękną kolekcję, więc doskonale rozumiesz, jakie to ważne.

- Nie będę się nim bawił w piasku.

- A ja bawiłem się takimi zabawkami w piasku, jak byłem dzieckiem. Teraz trudno mi w to uwierzyć. Jeszcze mam z tamtych czasów dwie ciężarówki i jeden z pierwszych modeli autobusu powietrznego. Są w kiepskim stanie, ale mają dla mnie wartość sentymentalną. Kontrolka wreszcie rozbłysła zielenią, drzwi rozsunęły się na boki.

- A, co mi tam, jak się chwalić, to się chwalić. Pełne światło - rzucił Dix.

Pokój zalała jasność, półki - przejrzyste, nieomal niewidoczne - zostały oświetlone od góry i od dołu. Jaskrawo pomalowane zabawki rozbłysły w pełnej krasie niczym drogocenne kamienie: rubinową czerwienią, szafirowym błękitem, ciepłym blaskiem bursztynowej żółci i zielenią szmaragdów. Trevor spojrzał na przeciwległą ścianę, gdzie ciągnęło się fantazyjnie wygięte okno, nieprzesłonięte filtrem. Podszedł tam wolnym, niedbałym krokiem, jakby podziwiał kolekcję, i oszacował wzrokiem okna w sąsiednim budynku. Zasłonięte ekranami. Trudno było jednak mieć stuprocentową pewność, że stamtąd nikt nie wygląda. Trzeba będzie załatwić Dixa w jakimś kącie.

- Zbieram je od dziesiątego roku życia. Jak skończyłem dwadzieścia, zająłem się tym na poważniej, ale dopiero od jakichś pięciu łat stały się dla mnie prawdziwą pasją. Zobacz tutaj. Maszyny i urządzenia rolnicze. To jest elewator firmy Johna Derę, model stalowy, w skali jeden do szesnastu. Mniej więcej z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego. Stan idealny. Zapłaciłem za niego fortunę, ale warto było. A tutaj... - Zrobił kilka kroków i zachwiał się niepewnie. - Oho! Dżin uderzył mi do głowy. Łyknę trochę otrzeźwiacza. Czuj się jak u siebie.

- Czekaj. - No nie, to było nie do przyjęcia! Dix powinien być porządnie zawiany. Poza wszystkim innym, jeśli wytrzeźwieje, znacznie trudniej będzie go załatwić. - A to? Co to takiego? Wystarczyło tyle, aby zyskać uwagę Dixa, żeby zmienił kierunek i podszedł w kąt pokoju, skąd nie było widać okien naprzeciwko.

- Tutaj są przedmioty służące rozrywce - oznajmił pogodnie. - To bilard, wersja dziecięca, z układem baseballowym. Rok mniej więcej tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty. Byłby wart więcej w oryginalnym pudełku, ale pudełka nie ma, co świadczy o tym, że zabawka... ma bujną historię.

- Hmm... - Trevor obrócił się, uśmiechnął szeroko. - O, to jest niezły okaz!

- Który? - Dix obrócił się także. - W militariach? Trevor wyciągnął z kieszeni teleskopową pałkę.

- Tak, tak, ten czołg.

- A owszem, to prawdziwa perełka.

Dix zrobił tylko jeden krok, bo Trevor chwycił go za nadgarstek. Płynnym ruchem rozłożył pałkę, wziął szeroki zamach i łupnął Chada w tył głowy. Ten upadł tam, gdzie powinien: daleko od półek i niewidoczny z budynku naprzeciwko.

- Spędziwszy tyle czasu w twoim towarzystwie, odkryłem, że moje podejrzenia były całkowicie uzasadnione - stwierdził Trevor, czyszcząc pałkę starannie. - Jesteś nudnym kretynem. Nie do zniesienia. Bez ciebie świat będzie zdecydowanie lepszy. No, ale najpierw obowiązki. Przestąpił nad ciałem i ruszył w stronę zabawki, która niegdyś należała do jego ojca. Akurat w chwili gdy wyciągnął po nią rękę, rozległ się dźwięk dzwonka. Trevor nadal był całkowicie opanowany. Tak samo jak wtedy, kiedy rozwalił Dixowi czaszkę. Odwrócił się jednak w stronę wejścia i zaczął rozważać sytuację. Mógł zignorować przybysza, wziąć co swoje i wyjść, ale to byłby błąd, ponieważ widziano, jak wchodził do budynku razem z Dixem i jechał z nim windą. W takim wieżowcu kamery ochrony z pewnością monitorowały każde piętro. Czyli należało sprawdzić, kto stoi pod drzwiami i pozbyć się intruza.

Bardziej zirytowany niż zaniepokojony podszedł do drzwi. Najpierw włączył ekran i obejrzał sobie dokładnie młodego chudzielca w kłującej w oczy różowej koszuli z nadrukiem fioletowych palm. Wyglądał na znudzonego i żuł gumę, chyba z dziesięć kawałków naraz. Miał ze sobą zapinaną na suwak torbę posłańca. Na oczach Trevora wydmuchał z gumy balon wielkości przeciętnej planety i ponownie wcisnął guzik dzwonka. Trevor włączył interkom.

- Słucham.

- Paczka dla pana Dixa. Chada Dixa.

- Zostaw pod drzwiami.

- Nie da rady. Trzeba podpisać. - Nastąpiła chwila ciszy. - Człowieku, mam tyle roboty, że ledwo spod niej wystaję!

Trevor ostrożnie powiększył pole widzenia. Zobaczył fioletowe legginsy, różowe buty powietrzne. Rany, gdzie ci ludzie kupowali ubrania? Sięgnął do zamka, ale cofnął dłoń. Nie warto ryzykować. Gdyby przyjął paczkę, gdyby podpisał odbiór nazwiskiem Dixa albo swoim własnym, pojawiłoby się zbyt dużo wątpliwości.

- Jestem zajęty. Zostaw w recepcji. Oni ci pokwitują.

- Rany, koleś...

- Jestem zajęty! - warknął Trevor i wyłączył interkom. Dla pewności zaczekał, aż posłaniec odejdzie. Uśmiechnął się szyderczo, gdy ten podniósł w wulgarnym geście środkowy palec i zniknął z pola widzenia. Usatysfakcjonowany wyłączył ekran. Czas się zająć inną, od dawna należną mu paczuszką.

- Odetnijcie mu komputery i ekrany - rozkazała Eve Feeneyowi przez komunikator. - Musimy sforsować drzwi.

- Odcięte. Odwróciła się do MacNaba.

- Dobra robota. Sama bym się dała nabrać.

- Gdyby ten Dix był wolny i zdrowy, na pewno by otworzył. - MacNab wyciągnął broń schowaną z tyłu za paskiem spodni i przełożył ją do kabury pod ramieniem.

- Racja. - Zerknęła na męża. - Roarke, zajmij się zamkami. - Znów odwróciła się do policjantów. - Ustawcie broń na ogłuszenie. - Przesunęła wzrokiem po członkach zespołu. - Żeby mi nikt przypadkiem nie odstrzelił zakładnika. Otworzyć ogień dopiero na moją komendę. Peabody i ja wchodzimy pierwsze. Ty na prawo, MacNab, ty na lewo. Ty, ty i ty - wchodzicie rozproszeni, zaraz po nas. Zabezpieczyć wyjście. Roarke, jak tam?

- Prawie gotowe, pani porucznik. - Klęcząc pod drzwiami, rozbrajał zamki oraz alarmy narzędziami cieniutkimi jak włoski. Przykucnęła obok niego.

- Ty nie wchodzisz - szepnęła.

- Tak jest. Nie widziałem swojego nazwiska w dzisiejszej rozpisce. Podejrzewała, że był uzbrojony, oczywiście w jakąś nielegalną broń. Na pewno nikomu by się z tym nie zdradził, ale lepiej nie ryzykować.

- Nie mogę wpuścić cywila na teren działań, dopóki podejrzany nie zostanie obezwładniony. Zwłaszcza kiedy tyle glin bierze udział w akcji. Roarke podniósł na nią nieprawdopodobnie błękitne oczy.

- Nie musisz się przede mną tłumaczyć ani druzgotać mojego haniebnie wysokiego mniemania o sobie.

- To dobrze.

- Drzwi otwarte. Eve skinęła głową.

- Przydajesz się czasami. A teraz się odsuń, idziemy po tego dupka.

Wiedziała, jak trudno mu wykonać to polecenie i stać z boku, gdy ona wchodziła do jaskini lwa. Whittier był niemal z pewnością uzbrojony, a już udowodnił, że potrafi zabić bez skrupułów, bez najmniejszego wahania. Ale Roarke wstał posłusznie i odsunął się od grupy policjantów. Warto zapamiętać ten fakt, pomyślała, i przypomnieć sobie, kiedy się będą kłócili. Pamiętać wtedy, że ustąpił, gdy jej na tym zależało, że pozwolił się zepchnąć na dalszy plan.

- Feeney? Wyjście ewakuacyjne?

- Zabezpieczone. Drań siedzi w pułapce.

- Jesteśmy przy drzwiach. Peabody?

- Gotowa.

Z bronią w prawej dłoni Eve lewą ręką lekko pchnęła drzwi. Otworzyła je na oścież kopniakiem i zgięta wpół wbiegła do środka.

- Policja! - Jej oczy i lufa poruszały się w tym samym rytmie. Na prawo miała Peabody, po lewej stał MacNab. - Budynek jest otoczony. Wszystkie wyjścia zablokowane. Wychodzić z podniesionymi rękami. - Gestami skierowała ludzi do innych pomieszczeń, a sama ostrożnie posuwała się naprzód. - Trevor, nie masz dokąd uciec.

- Mam zakładnika, Chada Dixa. Ani kroku, bo go zabiję! Eve uniosła zaciśniętą pięść, sygnalizując ludziom, żeby zostali na zajmowanych pozycjach. Sama wyszła zza rogu.

- Powiedziałem, że go zabiję!

- Słyszałam. - Eve stanęła, patrząc na mordercę przez otwarte szklane drzwi. Przemyślnie rozplanowane oświetlenie budziło kolorowe refleksy w zabawkach na półkach, podkreślało czerwień smugi krwi na białej podłodze.

Trevor siedział na środku pokoju, obok niego znajdowała się zdobycz, dla której zabijał. Zgiętym ramieniem trzymał Dixa za szyję, przystawiając mu nóż do gardła.

Zakładnik miał zamknięte oczy, na podłogę kapała krew, ale jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w płytkim oddechu.

Czyli żył. Na razie żył.

Wyglądali jak dwaj przerośnięci chłopcy, którzy nieco się zagalopowali w pozorowanej bójce.

Eve trzymała broń pewną ręką.

- Wygląda na to, że już go zabiłeś.

- Oddycha. - Trevor ukłuł Dixa czubkiem noża, z szyi rannego popłynęła cienka czerwona strużka. - Ale można to szybko zmienić. Odłóż broń.

- Posłuchaj, co ja mam do powiedzenia. Możesz opuścić ten pokój na dwa sposoby. Albo stąd wyjdziesz, albo cię wyniesiemy.

- Najpierw go zabiję. Nawet jeśli mnie ogłuszycie, zdążę mu podciąć gardło. Wiesz o tym doskonale, inaczej już dawno byś strzeliła. Jeśli chcesz, żeby ten żałosny gnojek żył, to się cofnij. I to już!

- Jak go zabijesz, to wydasz wyrok na siebie. Trevor, powiedz mi, tak szczerze, chcesz dzisiaj umrzeć?

- Chcesz, żeby on umarł? - Trevor szarpnął do tyłu głowę Dixa. Ten poruszył się lekko i jęknął. - Jeśli nie pozwolicie mi wyjść, zabiję zakładnika. Chcę negocjować i to już. Cofnij się.

- Naoglądałeś się filmów sensacyjnych. Sądzisz, że będę się układała z tobą z powodu jakiegoś mało ważnego cywila, który pewnie i tak zaraz pożegna się z tym światem? Trev, zejdź na ziemię. - Uśmiechnęła się do niego szeroko. - Mam przed oczami dwie kobiety, które zamordowałeś. Wykończę cię z prawdziwą przyjemnością. No, śmiało, zabij Dixa.

- Blefujesz. Masz mnie za idiotę?

- Cóż, nie da się ukryć. Siedzisz na podłodze w pokoju pełnym zabawek i usiłujesz mnie zmusić do negocjacji, chociaż masz w ręku tylko nóż, a ja trzymam tu takie małe poręczne cacuszko. Wiesz, co się dzieje z człowiekiem, jak się takie cudeńko nastawi na pełną moc? Niewiele zostaje. Ech, zaczyna mnie nudzić ta rozmowa. Jeśli chcesz zakończyć życie tu i teraz, nad jakąś zabawką, to proszę cię uprzejmie.

- Kobieto, pojęcia nie masz, o czym mówisz. Odwołaj gliniarzy. Wiem, że się tu od nich roi. Jak ich odwołasz, to pogadamy. Mam dla ciebie taką propozycję, że usiądziesz z wrażenia.

- Brylanty? - Prychnęła z pogardą. - Rany, ale z ciebie idiota. Przeceniłam cię. Brylanty to ja już mam, mój drogi. Ten buldożer jest podmieniony. I odegrał swoją rolę. Zwabiłam cię w pułapkę, wykorzystałam tego kretyna jako przynętę. Wpadłeś po uszy. Połknąłeś haczyk, żyłkę i wędkę. Wyłożyłeś się przez zwykłą starą zabawkę.

- Kłamiesz! - Trevor był wstrząśnięty, jego twarz wykrzywiła się w grymasie wściekłości. Gdy odwrócił głowę w stronę jasnożółtego pojazdu, minimalnie opuszczając dłoń z nożem, Eve strzeliła mu w prawe ramię. Trevorem targnął gwałtowny skurcz, ostrze wypadło mu ze zdrętwiałych palców. Jeszcze miotały nim drgawki, gdy Eve znalazła się tuż obok i przystawiła mu broń do szyi.

- Ojej, wstyd mi okropnie. Rzeczywiście skłamałam. - Cieszyła się ogromnie, że jest przytomny, że odebrała mu wszelką nadzieję. Odciągając zabójcę od Dixa, z radością dostrzegła w kącikach jego oczu łzy bezsilnej wściekłości. - Podejrzany obezwładniony. Dawajcie medyków! - Z największą przyjemnością rozłożyła Trevora na brzuchu i skuła mu dłonie za plecami. Ale to nie wszystko. Miała mu jeszcze coś do powiedzenia. Bo okłamała go w sprawie brylantów, lecz nie w kwestii dwóch zamordowanych kobiet. - Andrea Jacobs - szepnęła mu do ucha. - I Tina Cobb. Będziesz o nich myślał, gnojku. Do końca swojego żałosnego życia.

- Chcę dostać swoją własność! - wrzasnął Trevor. - Chcę żyć jak człowiek!

- One też chciały żyć. - Eve spojrzała na niego z góry. - Masz prawo zachować milczenie... - zaczęła mówić. Odwróciła go na plecy, żeby widzieć jego twarz, gdy recytowała mu jego prawa. - Zrozumiałeś? - spytała na koniec.

- Żądam prawnika!

- Jasne, jasne, jakżeby inaczej. - Chciała z nim jeszcze przez chwilę pogadać w cztery oczy, najpierw jednak odwróciła się do sanitariuszy przygotowujących Dixa do transportu. - Co z nim?

- Będzie żył.

- Miła wiadomość, prawda, Trev? W tym wypadku zostaniesz oskarżony tylko o usiłowanie morderstwa. No, ale nie będzie to miało większego znaczenia przy dwóch pozostałych zarzutach o morderstwo pierwszego stopnia. Co znaczy te parę lat w tę czy w tamtą przy wyroku podwójnego dożywocia...

- Niczego mi nie udowodnisz. Pochyliła się nad nim niżej.

- A owszem, udowodnię. Masz przy sobie oba narzędzia zbrodni. Jestem ci niezmiernie wdzięczna, że przyszedłeś tu dzisiaj tak dobrze wyposażony. - Spokojnie obserwowała, jak Trevor przenosi wzrok na Peabody, pakującą jego pałkę do torby na dowody. Eve przesunęła żółty buldożer do przodu, potem kawałek do tyłu. - Naprawdę uważasz, że one są w tej zabawce? Te śliczne błyszczące kamyki? A jeśli twój dziadek nabrał was wszystkich? Jeśli to tylko najzwyklejsza zabawka pod słońcem? Czy warto było dla niej mordować? Zapłacić za nią długimi latami więzienia? Zastanowiłeś się nad tym chociaż raz?

- Brylanty są w środku. To moje brylanty.

- Sprawa jest dyskusyjna, nie sądzisz? - Eve powoli nacisnęła dźwignię unoszącą lemiesz. - Kretyński pomyśl, żeby takie cenne kamienie podarować dziecku. Zdaje się, że poszedłeś w ślady Alexa Crew.

- Pomysł był genialny. - Trevor nie tracił nadziei. Ojciec wynajmie mu najlepszych prawników. - Moja babka i ojciec zrobili dokładnie to, co dziadek im kazał. Przechowali zabawkę przez długie lata.

- Tu mnie masz. Ale w zamian mogę ci powiedzieć, gdzie ty się nie wykazałeś zbytnią inteligencją. Otóż - od samego początku. Nie odrobiłeś pracy domowej, Trevor, nie dopracowałeś szczegółów. Twój dziadek przewraca się w grobie. On wiedziałby, że w domu Samanthy Gannon pod jej nieobecność ktoś mieszka. Straciłeś szansę na zdobycie brylantów w chwili, gdy przystawiłeś nóż do szyi Andrei Jacobs. A w zasadzie jeszcze wcześniej: kiedy na terenie budowy prowadzonej przez firmę ojca zabiłeś Tinę Cobb. - Z przyjemnością obserwowała, jak jego twarz szarzeje. Eve zdawała sobie sprawę, że właśnie zachowuje się wyjątkowo wrednie, ale jakoś jej to nie przeszkadzało. - Tu zresztą też zawaliłeś sprawę. Powinieneś był przemyśleć wszystko. Zabrać ją... choćby do New Jersey. Na romantyczny piknik w lesie. Tam mogłeś uzyskać potrzebne wiadomości, zabić dziewczynę i zakopać. - Eve wzruszyła ramionami. - Ale ty o tym nie pomyślałeś.

- Nie macie żadnych dowodów. Nikt nie widział... - urwał raptownie.

- Nikt nie widział was razem? Mylisz się. Mamy naocznego świadka. A Dix, jak dojdzie do siebie, na pewno nie zaprzeczy, że mówił ci o książce Samanthy Gannon. Natomiast twój ojciec dokończy dzieła, zeznając, że opowiedział ci o losach twojego dziadka i o kradzieży brylantów.

- Nie będzie zeznawał na moją niekorzyść.

- Twoja babka nadal żyje. - Ujrzała błysk w jego oczach. - Twój ojciec jest z nią teraz i wie, że jego matkę, która całe życie poświęciła, by chronić swe jedyne dziecko, zostawiłeś na ziemi jak śmieć. Ile czasu byś stracił, wzywając do niej pomoc? Kwadrans? Pół godziny? Wystarczyło zawołać któregoś z opiekunów, odegrać rolę zatroskanego wnuka. I zaraz się ulotnić. Ale ciebie nie było stać nawet na taki gest. W stosunku do własnej babki. Jak się tak przyjrzeć sprawie z boku, można dojść do wniosku, że staruszka nadal chroniła swojego syna. Tyle że tym razem przed tobą. - Wzięła w rękę buldożer. - Historia lubi się powtarzać. Zapłacisz za swoje czyny tak samo jak twój dziadek. Będziesz do końca życia cierpiał, świadom, że te wielkie lśniące brylanty są na zawsze poza twoim zasięgiem. Nigdy ich nie dostaniesz. Ciekawa jestem, co gorsze? Więzienie czy ta świadomość? - Podniosła się i spojrzała na niego z góry. - Niedługo znów się spotkamy, utniemy sobie pogawędkę.

- Chcę je zobaczyć. Eve włożyła zabawkę pod pachę.

- Wiem. - Odwróciła się do mundurowych. - Zabrać go - rozkazała. I odeszła długim, spokojnym krokiem. A Trevor przeklinał ją do ostatniego pokolenia.

EPILOG

Nie nazwałaby tego standardową procedurą, ale właśnie takie rozwiązanie wydawało się najwłaściwsze. A nawet logiczne. Powzięto wszelkie środki ostrożności, ściągnięto ochronę, odwalono robotę papierkową. Wszystkie zainteresowane strony wyrażały chęć współpracy, ryzyko było minimalne.

W salce konferencyjnej A, w budynku centrali policyjnej zjawili się cywile. Było też sporo gliniarzy.

Jej zespół dochodzeniowy stawił się w komplecie, przybył także komendant. Jego pomysłem było zaproszenie mediów - taktyczny gest, który ją irytował, choć doskonale rozumiała powody. Tak czy inaczej czekała ją znienawidzona konferencja prasowa.

Na razie jednak sępy ze środków masowego przekazu musiały wziąć na wstrzymanie.

W salce konferencyjnej, choć zatłoczonej, panował nastrój skupienia. Eve rozejrzała się po otaczających ją twarzach. Samantha Gannon i jej dziadkowie Laine oraz Max. Starsi państwo trzymali się za ręce. Wyglądali na silnych i spokojnych. I na doskonale dobraną parę.

Jakie to uczucie? Przeżyć ze sobą pół wieku i nadal trzymać się za ręce? Steve Whittier i jego żona.

Eve nie do końca wiedziała, czego się po nich spodziewać, ale czasami ludzie ją zaskakiwali. Nie głupotą i bezmyślnością, bo tego zawsze się spodziewała, lecz uczciwością.

Max Gannon uścisnął dłoń Stevena Whittiera. Ciepło, serdecznie. A Laine ucałowała go w policzek i szepnęła mu coś do ucha. Potem Steven miał lekko szkliste oczy.

Eve patrzyła na to ze ściśniętym ze wzruszenia gardłem. Napotkała wzrok Roarke'a - on czuł to samo.

Niezależnie od brylantów, oto właśnie był koniec tej historii.

- Pani porucznik. - Whitney dał jej znak, że może zaczynać.

- Tak jest. Policja Nowego Jorku i Wydział Rozpoznania Elektronicznego dziękuje państwu za współpracę i dzisiejsze przybycie do centrali. Pomoc państwa w dużym stopniu przyczyniła się do zamknięcia śledztwa. Śmierć... - Nagle okazało się, że słowa starannie przygotowanego oświadczenia nie chcą jej przejść przez gardło. - Jerome Myers, William Young, Andrea Jacobs, Tina Cobb - powiedziała cicho. - Nikt nie wróci im życia, możemy tylko ukarać ludzi odpowiedzialnych za ich śmierć. Niezależnie od tego, kim byli i jak żyli, nikt nie miał prawa ich zabijać. Dla morderstwa nie ma żadnego usprawiedliwienia. Wszyscy obecni tu policjanci: komendant Whitney, kapitan Feeney, detektywi Baxter, MacNab i Peabody oraz funkcjonariusz Trueheart zrobili co w ludzkiej mocy, żeby rozwikłać tę sprawę i w imieniu zmarłych dopuścić do głosu sprawiedliwość. Taką mamy pracę, taki jest nasz obowiązek. Państwo Gannon z wnuczką, państwo Whittierowie i Roarke poświęcili swój czas, zapał i umiejętności, współpracując z policją. Dzięki temu śledztwo zostało ostatecznie zakończone. - Otworzyła stojący na blacie karton i wyjęła buldożer. Wcześniej został prześwietlony, rzecz jasna. Widziała na ekranie, co w nim jest. Ale tylko ona. - Panie Whittier, proszę pana o oficjalne potwierdzenie, że rozpoznaje pan ten przedmiot jako swoją własność oraz że udzielił pan pisemnego zezwolenia na rozłożenie go na części. Czy to się zgadza? - Tak.

- Zgodził się pan też zrobić to własnoręcznie.

- Tak. Ale zanim... Chciałbym jeszcze... Chciałbym przeprosić...

- Steven, naprawdę nie trzeba - odezwała się miękko Laine. - Porucznik Dallas ma rację. Nie wszystko da się gładko rozwiązać. Musimy po prostu jak najlepiej robić swoje. Steven Whittier bez słowa skinął głową i podniósł narzędzia leżące na stole konferencyjnym. Gdy przystąpił do rozkręcania zabawki, Laine odezwała się ponownie.

- Pamiętasz, Max - zagadnęła lekkim tonem, jakby chciała poprawić wszystkim nastrój - jak siedzieliśmy przy kuchennym stole nad tym paskudnym ceramicznym psiakiem?

- Pamiętam. - Podniósł jej dłoń do ust. - I tę obrzydliwą świnkę skarbonkę też pamiętam...

Wystarczyło dwa razy przygrzmocić jej młotkiem. Z tym jest znacznie więcej zachodu. - Poklepał Steve'a po ramieniu.

- Pan był kiedyś policjantem - zwróciła się do niego Eve.

- Jeszcze w poprzednim stuleciu - roześmiał się Max. - Potem zostałem prywatnym detektywem. Niewiele się różniło jedno od drugiego. Miałem lepsze narzędzia, ale praca taka sama. Gdybym się urodził parędziesiąt lat później, zatrudniłbym się pewnie w Wydziale Rozpoznania Elektronicznego.

- Uśmiechnął się szeroko do Feeneya. - Chętnie bym obejrzał wasz sprzęt.

- Z przyjemnością go panu pokażę. O ile mi wiadomo, pan w dalszym ciągu pracuje.

- Jeśli trafi się jakaś interesująca sprawa.

- Każda okazuje się interesująca - uściśliła Laine. - Wieczny gliniarz! - zaśmiała się ciepło.

- Skąd ja to znam...? - odezwał się Roarke. Stukot metalowych części na blacie przerwał wymianę zdań.

- W środku jest wyściółka... - Steve musiał odchrząknąć. - Łatwo ją wyjąć. - Ale odsunął się od stołu.

- Nie chcę tego robić. Pani Gannon?

- Nie, dziękuję. Nam już wystarczy tych doświadczeń. W zasadzie to sprawa policji. Nie mylę się, prawda, pani porucznik? Tylko proszę, niech pani zrobi to szybko, żebym znowu mogła oddychać. Eve nie chciała przedłużać sprawy. Uniosła korpus buldożera i wyjęła ze środka wyściółkę. Położyła ją na blacie, rozgarnęła na boki. Wzięła w palce czarny woreczek. Otworzyła go i wysypała na dłoń lśniące kamienie.

- Właściwie nigdy w to nie wierzyłam - wyszeptała bez tchu Samantha. - I teraz też nie wierzę. Chociaż widzę na własne oczy.

- Po tylu latach... - Laine patrzyła, jak Eve wsypuje klejnoty z powrotem do woreczka. - Mój ojciec przewróciłby się ze śmiechu. A potem szybko by wykombinował, jak można by gwizdnąć parę sztuk, w drodze do wyjścia. Peabody zajrzała do woreczka. Eve dała jej tę chwilę, a potem trąciła dziewczynę łokciem.

- Trzeba jeszcze sprawdzić ich autentyczność, oszacować wartość, ale...

- Pozwolisz? - Roarke, nie czekając na zgodę, wybrał jeden kamień i wyciągnął z kieszeni lupę. - Mmm... Niezaprzeczalnie wspaniały. Czysty, pięknie szlifowany, jakieś siedem karatów. Wart pewnie ze dwa razy tyle co wtedy, kiedy go skradziono. Podejrzewam, że między towarzystwem ubezpieczeniowym a spadkobiercami właścicieli dojdzie do szalenie interesujących pertraktacji.

- To już nie nasza sprawa. Odłóż.

- Oczywiście, pani porucznik. - Wrzucił kamień do woreczka.

Zaspokojenie ciekawości rozgorączkowanych mediów zajęło Eve ponad godzinę. Po powrocie do swej dziupli zastała tam Roarke'a. Jakoś wcale jej to nie zdziwiło. Siedział w jej fotelu, stopy w eleganckich butach oparł na jej biurku i swobodnie korzystał z jej modemu.

- Masz gabinet w domu - przypomniała mężowi.

- Tak, mam i to znacznie przyjemniejszy niż ta twoja nora. Zresztą o to akurat nietrudno, bo na stacji metra jest przytulniej niż tutaj. - Po chwili milczenia dorzucił: - Oglądałem twoje wystąpienie. Dobra robota, pani porucznik.

- Jeszcze mi się w głowie kręci po tej dobrej robocie. A ty postaraj się pamiętać, że jedyne stopy, jakie mają prawo leżeć na moim blacie, to moje. - Mimo tego stanowczego oświadczenia zostawiła nogi męża w spokoju i przysiadła na rogu biurka.

- Nie zazdroszczę Whittierom - odezwał się Roarke.

- Fakt. Nie będzie im łatwo. Pewnie w ogóle nie jest łatwo odwrócić się od własnego dziecka. Junior nie dostał funduszy na adwokata od mamusi i tatusia... Pogrąża się coraz bardziej. A oni muszą się temu przyglądać.

- Kochali go, dbali o niego... a on wszystko zaprzepaścił. Na własne życzenie.

- Tak. - Na moment znowu pojawiły się jej przed oczami Andrea Jacobs i Tina Cobb. - Odpowiedz mi szczerze na jedno pytanie: zwinąłeś ten brylant, tak?

- Masz podsłuch?

- Oszalałeś?!

- Nie, nie zwinąłem tego brylantu. Mogłem to zrobić dla zabawy, bez specjalnego problemu, ale wiem, że traktujesz takie rzeczy ze śmiertelną powagą. Zamierzam natomiast kupić ci kilka sztuk.

- Nie potrzebuję żadnych...

- Ojej, tylko się nie popłacz. - Rozłożył ręce w zapraszającym geście. - Chodź, usiądź mi na kolanach.

- Jeśli masz choćby cień nadziei, że cię posłucham, to potrzebujesz natychmiastowej pomocy lekarskiej.

- Aha. Rozumiem. Zamierzam kupić kilka z tych brylantów - podjął - bo trzeba zmyć z nich krew. Owszem, to tylko kamienie, jak mówi Laine Gannon, ale są one także symbolem i powinny zostać oczyszczone. Nie można cofnąć czasu, przywrócić życia zmarłym, jak słusznie zauważyłaś. Ty zrobiłaś w tej sprawie już wszystko, co mogłaś. A kiedy włożysz na szyję klejnoty, za które tylu ludzi zapłaciło życiem, będą znowu czyste. Odzyskają niewinność. Staną się dowodem, że ktoś upomniał się o sprawiedliwość w imieniu ofiar. I że tak będzie zawsze. Za każdym razem, kiedy ich dotkniesz, będziesz o tym pamiętała. Eve długo patrzyła na męża bez słowa.

- Boże, jak ty mnie potrafisz wziąć pod włos... Nawet nie mam jak się sprzeciwić.

- A widząc cię ozdobioną tymi brylantami, ja także będę o tym pamiętał. I będę też wiedział, że osobą, która zawsze się upomina o sprawiedliwość, jesteś ty. - Przykrył rękami jej dłonie. - Czy wiesz, czego bym od ciebie chciał, kochanie?

- Nie wysilaj się. I tak nie usiądę ci na kolanach w centrali policyjnej. Nigdy. Nie licz na to. Roześmiał się głośno.

- Znowu pozbawiłaś mnie złudzeń. Ale nie to zamierzałem powiedzieć. Bardzo chciałbym, żebyśmy za pięćdziesiąt lat wyglądali tak, jak Gannonowie dzisiaj. Kochają się i rozumieją. Mają wiele wspólnych wspomnień. Tego bym pragnął.

- My mamy za sobą już cały rok. Drugi też idzie całkiem nieźle.

- Nie składam reklamacji.

- Słuchaj, może byśmy skończyli z robotą na dzisiaj? Urwiemy się z pracy...

- Jest wpół do szóstej, pani porucznik. Zmiana dawno się skończyła. Eve z niedowierzaniem spojrzała na zegarek. Roarke miał rację.

- Liczą się intencje. Jedźmy do domu, zadbajmy trochę o rok numer dwa. Roarke wziął żonę za rękę i razem wyszli z pokoju.

- Co się będzie działo z brylantami, zanim trafią do prawowitego właściciela?

- Zostaną opisane, obfotografowane, zeskanowane, zalakowane i schowane w skrytce z dowodami sprawy w jednym z sejfów w którejś z piwnic pod komendą. - Rzuciła mu spojrzenie z ukosa. - Cale szczęście, że już nie kradniesz.

- Czyżby? - Objął ją przyjacielsko za ramiona i razem weszli na ruchomy chodnik. - Czyżby? - powtórzył.

A głęboko pod powierzchnią ziemi, gdzieś w labiryntach piwnic pod ruchliwymi ulicami, w ciszy i chłodnej ciemności szlachetne brylanty pogrążyły się w oczekiwaniu na czas, gdy na nowo roztoczą swój uwodzicielski blask.