Urządzenie mechaniczno-elektryczne skonstruowane przez polskich kryptologów, Mariana Rejewskiego, Jerzego Różyckiego i Henryka Zygalskiego w celu automatycznego łamania szyfrogramów niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma.

Unikatowość urządzenia polegała zarówno na koncepcji mechanicznego łamania szyfrów, jak i na wyjątkowych koncepcjach matematycznych, które polscy kryptolodzy wykorzystali w celu złamania rzekomo niemożliwego do złamania mechanizmu szyfrującego.

Dokumentację wojskowej wersji Enigmy, wraz z szczegółowym opisem bębenków szyfrujących, wywiadowi francuskiemu przekazał 8 listopada 1931 Hans-Thilo Schmidt, a Francuzi przekazali te informacje Polakom.

Rejewski wykorzystał słabość stosowanej przez Niemców procedury szyfrowania - na początku wiadomości nadawano dwukrotnie zaszyfrowany kluczem dziennym klucz dla danej wiadomości. Początkowo, stosował stworzony ręcznie katalog zawierający wszystkie możliwe ustawienia bębenków. Gdy Niemcy dokonali drobnej zmiany w systemie przekazywania wiadomości i katalog stracił aktualność, Rejewski wpadł na pomysł stworzenia urządzenia, które na podstawie danych z danego dnia odtwarza ustawienia początkowe bębenków.

W Polsce skonstruowano 6 bomb, po jednej dla każdej możliwej permutacji 3 bębenków szyfrujących w Enigmie.

W grudniu 1938 r. Niemcy dokonali modyfikacji Enigm, która powodowała, że potrzebne było 10 razy więcej bomb. Polacy nie zdołali ich skonstruować, ze względu na brak danych o budowie 2 nowych bębenków szyfrujących.

Bomba została po raz pierwszy ujawniona 24 lipca 1939 roku. Wtedy też jej działanie zostało wyjaśnione pracownikom wywiadów: brytyjskiego oraz francuskiego. Plany bomb oraz dwie repliki Enigmy zostały następnie przesłane do Paryża, a stamtąd do Londynu. Jesienią 1939 kryptoanalitycy z Bletchley Park zdołali skonstruować wystarczającą ilość bomb.

10 maja 1940 r. Niemcy zmienili protokół przesyłania klucza - klucz wiadomości zaczął być nadawany jedynie raz - i bomby Rejewskiego przestały być skuteczne.