53. DAR WOLNO艢CI
Jezus: Postaraj si臋 synu, wyobrazi膰 sobie 偶ycie cz艂owieka bez odrobiny mi艂o艣ci. By艂oby to 偶ycie zimne i bez nadziei, suche i bezp艂odne, bez promyka 艣wiat艂a, bez 偶adnego u艣miechu, a u艣miech jest okazaniem mi艂o艣ci.
By艂oby to 偶yciem szatan贸w, 偶yciem pot臋pionych. Takim jest 偶ycie tych, kt贸rzy dadz膮 si臋 poci膮gn膮膰 z艂ym duchom, kt贸re s膮 duchami pychy, nienawi艣ci, rozpaczy, zazdro艣ci i niewyczerpanego pragnienia z艂a. Te duchy pot臋pione, trawione gryz膮c膮 potrzeb膮 dokonywania z艂a, s膮 sprawcami nieprawo艣ci, pod偶egaczami gwa艂tu, blu藕nierstw, nienawi艣ci i podzia艂u, herezji, spro艣no艣ci i wszelkiego z艂a, jakie tylko jest we wszech艣wiecie. Przeciwnie, mi艂o艣膰 pragnie dobra, dzia艂a dobro, poci膮ga nieprzeparcie dusz臋, jej poddan膮, ku Bogu i ku braciom.
Mi艂o艣膰 jest uczuciem tajemniczym, kt贸re ma swe 藕r贸d艂o w Bogu, jak strza艂a rzucona z 艂uku d膮偶y ku duszom, kt贸re s膮 przedmiotem mi艂o艣ci. Dusze za艣 s膮 innej natury od materii i cia艂a, z jakim s膮 na ziemi z艂膮czone.
Dusza jest tchnieniem Bo偶ym, kt贸re o偶ywia materi臋 i w tym jest podobn膮 Bogu. Wolna i inteligentna, mo偶e ona przyj膮膰 lub odrzuci膰 mi艂o艣膰. Mo偶e te偶 przyj膮膰 j膮 w mierze okre艣lonej, lub w r贸偶nych stopniach.
Synu, s艂o艅ce rzuca promienie, 艣wiat艂o i ciep艂o na cia艂a b臋d膮ce w jego zasi臋gu. A cia艂a te od najszlachetniejszych do najlichszych, nie odrzucaj膮 tego promieniowania s艂onecznego i nie szkodz膮 jego 艣wiat艂u, ani ciep艂u. Ale z duszami jest inaczej.
Dusze mog膮 wyrzec si臋 mi艂o艣ci, a zwr贸ci膰 si臋 do nienawi艣ci. Mog膮 one wyrzec si臋 艣wiat艂a i wybra膰 ciemno艣膰, mog膮 te偶 wyrzec si臋 dobra i skierowa膰 ku z艂u. Gdyby to ludzie zrozumieli dar wolno艣ci i co w sobie on zawiera mo偶na wybra膰 szcz臋艣cie wieczne, kt贸rego 偶aden j臋zyk opisa膰 nie mo偶e, a tylko Ojciec da膰 mo偶e - lub wybra膰 nieszcz臋艣cie, jakiego cz艂owiek na ziemi poj膮膰 te偶 nie mo偶e.