Rz pochodzi z r'. Tert przeszło w tret a później w trzet, a to wynika z r'. Tret przeszło w trzet dlatego, że było r miękkie ze względu na wcześniejsze e, czyli samogł. szeregu przed, która miękczy. Ekspansja. Pod wpływem tematów na -u rzeczow. należące do dek. -o/-jo obok pierwotnej końcówki -a przybierały też końcówkę -u, np. lasa/lasu, czasa/czasu; a także na odwrót np. synu/syna, wołu/woła. Wahania te char. dla średniow, bo w XVI w. zaczęło ustalać się niemal nowopol rozróżnienia -a/-u w oparciu o znaczenie rzeczow- żywot z -a oraz nieżywot z -u: człowieka, ale dworu. Morfolog. Pod koniec XV w. w zakresie kat. męskożyw zaczyna się proces wydzielenia męskoos, czyli takich, które oznaczają osoby. I etapem tego procesu była zmiana form M l.mn. i te, rzecz., które oznaczały osoby (męskoos.) zatrzymały stare końcówki -i lub -y po funkcjonalnie miękkich lub -owie, a te żywot, które nie oznaczały osób miały -y albo -i po k, g, h i w związku z tymi zmianami w M pod koniec epoki staropol. XV/XVI zaczął się proces wyrównywania końcówek B l.mn. do końcówek D. l.mn. po to, aby zlikwidować homonimię, np. zebrać króle. Czas wydzielenia się rodz. męskoos. przydziela się wiek XVII. A już w pol. XVII w. nowe formy mieć synów były częstsze niż mieć syny. Stare formy zaginęły XVII/XVIII. Pod koniec XVIII w. było ich tylko 1-2%. Demorf. W XV w. zaczęła słabnąć kat. męskożywot, kiedy zaczęła się tendencja do zrównania B i M w rzecz. nieokreślaj. osób (męskich). Po wykrystalizowaniu się rodz. męskoos. Zaczął tracić rację bytu rodzaj męskożyw., bo formy żywotne zrównały się z nieżywot. Proces demorf. męskożywotności w rzecz. zaczął się wraz z zanikiem rzeczow form przymiot-odmieniały się jak rzecz. np. wespół, rad. Procesowi demorf. sprzyjały: 1.dwurodzajowość niektórych rzecz. np. belk, belka, fałd, fałda. 2. istnienie rzecz. tj: sędzia, wojewoda, poeta, które choć męskoos. były w l.poj. odmieniane jak żeńskie. Proc. demo. zak. się w poł. XVIII w.