Zaburzenia psychotyczne inne
niż schizofrenia
Katedra i Klinika Psychiatrii
Pomorskiego Uniwersytetu
Medycznego
Rodzaje zaburzeń
Psychotyczne
Schizofrenia
Zaburzenia schizoafektywne
Uporczywe zaburzenia urojeniowe
Ostre i przemijające
zaburzenia psychotyczne
Indukowane zaburzenie urojeniowe
Ciężkie epizody manii i
depresji (także z objawami
psychotycznymi).
Niepsychotyczne
Zaburzenia lękowe
(tzw. nerwice)
Zaburzenia osobowości
Uzależnienia od substancji
Zaburzenia adaptacyjne
Zaburzenia psychosomatyczne
Klasyfikacja ICD-10
psychotyczny – czyli taki, w którym występują
omamy, urojenia lub niektóre inne nieprawidłowości zachowania jak znaczne pobudzenie lub podwyższona aktywność, wyraźne spowolnienie ruchowe lub zachowania katatoniczne.
Psychozy
Endogenne
Etiologia nieustalona, związana prawdopodobnie
z występowaniem wrodzonych defektów czynności oun pochodzenia metabolicznego
Egzogenne
Etiologia jest związana
z wpływem czynników egzogennych czyli zewnętrznych
Zaburzenia psychotyczne inne niż
schizofrenia wg ICD 10.
- F 21 Zaburzenie typu schizofrenii (schizotypowe)
- F 22 Uporczywe (utrwalone zaburzenia urojeniowe)
- F 23 Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne:
a/ ostre wielopostaciowe zaburzenie psychotyczne bez objawów
schizofrenii
b/ ostre wielopostaciowe zaburzenie psychotyczne z objawami schizofrenii
c/ ostre zaburzenie psychotyczne podobne do schizofrenii
d/ inne ostre zaburzenie psychotyczne z przewagą urojeń
Zaburzenia psychotyczne inne niż
schizofrenia wg ICD 10.
- F 24 Indukowane zaburzenie urojeniowe
- F 25 Zaburzenia schizoafektywne:
a/ typ maniakalny b/ typ depresyjny c/ typ mieszany
- F 28 Inne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne
- F 29 nieokreślona psychoza nieorganiczna
Urojenia- podstawowe komponenty
Warstwa kognitywna
- Człowiek wie że tak jest
Warstwa afektywna
- Odczuwanie emocji z nimi związanych
Warstwa behawioralna
- Ukierunkowują działanie
Urojenia cd.:
Warstwa powierzchowna: związana z czynnikami
historyczno- kulturowymi
Warstwa głęboka zawiera ponadczasowe i uniwersalne problemy człowieka: lęki, wyrzuty sumienia, brak akceptacji siebie, zachwianie tożsamości
Urojenia cd.:
Według hipotezy Ziglera i Levine zakładano iż
urojenia występują u osób z wyższym poziomem
rozwoju- późniejszy rozwój zaburzeń, co ma związek
z koniecznością występowania dojrzałej psychiki
Omamy związane są z niższym poziomem rozwoju
(bliskie wyobrażeniom ejdetycznym, marzeniom)
Uporczywe zaburzenia urojeniowe
(paranoja prawdziwa)
początek w wieku średnim ( 40- 45 lat)
pojedyncze albo zespół powiązanych ze sobą urojeń (prześladowcze, hipochondryczne, wielkościowe, pieniacze, zazdrości), które zwykle są trwałe i utrzymują się przez całe życie
struktura osobowości nienaruszona
czas trwania: co najmniej 3 miesiące.
Uwaga: w typowym obrazie klinicznym nie stwierdza się występowania omamów
Uporczywe zaburzenia urojeniowe
(paranoja prawdziwa)
brak wyraźnych zaburzeń afektywnych w okresie obecności urojeń
brak objawów typowo schizofrenicznych:
- formalne zaburzenia myślenia,
- niedostosowany afekt,
- objawy pierwszorzędowe,
brak organicznych wykładników uszkodzenia OUN
Typy paranoi:
|
Prześladowcza. |
|
|
Ksobna. |
|
|
Hipochondryczna. |
|
|
Pasożytnicza. |
|
|
Zazdrości. |
|
|
Pieniacza. |
|
|
Wynalazcza, genealogiczna, erotyczna, |
posłannictwa |
|
religijnego, reformatorska. |
|
|
Głuchych i głuchoniemych. |
|
Reakcje paranoiczne
Następstwo niekorzystnej sytuacji (utrata bliskiej osoby,
katastrofa, klęska, własne kalectwo, niepowodzenie).
Obraz kliniczny podobny do paranoi, treść urojeń mniej lub bardziej związana z sytuacją.
Na ogół czas trwania do 3 miesięcy.
Predyspozycja u ludzi z cechami osobowości: podejrzliwość, nieufność, brak pewności siebie, silna potrzeba kontroli otoczenia.
Reakcje paranoiczne
Paranoja imigrantów
Paranoja głuchoniemych
Paranoja udzielona (zaburzenia indukowane)
Indukowane zaburzenia urojeniowe
U osoby ( osób) rozwija się urojenie lub system urojeniowy
początkowo występujący u innej osoby.
Między tymi osobami zachodzi niezwykle bliski, wzajemny związek oraz względna izolacja od innych ludzi.
Osoba ta nie podzielała urojeniowych przekonań przed wejściem w kontakt z tą drugą osobą ani nie chorowała wcześniej na jakiekolwiek inne zaburzenia psychotyczne.
Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne
Heterogenna grupa zaburzeń psychotycznych.
Początek: do dwóch tygodni od wystąpienia pierwszego objawu rozwija się zespół objawów (urojenia, omamy, złudzenia, zaburzenia zachowania).
Objawy mijają bez śladu w ciągu kilku dni, tygodni lub
miesięcy.
Kryteria wykluczające: nie mogą występować organiczne zaburzenia psychiczne ani poważne zakłócenia metaboliczne wpływające na OUN.
Zaburzenie schizotypowe
(typu schizofrenii)
SPEKTRUM
osobowość schizoidalna zaburzenie schizotypowe schizofrenia
Zaburzenie schizotypowe
(typu schizofrenii)
Schizotaksja- koncepcja stworzona przez Meehla
Zakładała istnienie hipotetycznej cechy genotypowej która
w zależności od działania czynników środowiskowych powodowała podatność do wystąpienia schizotypii lub schizofrenii
Zaburzenie schizotypowe
(typu schizofrenii)
ekscentryczne zachowania i wygląd,
nieprawidłowości myślenia i afektu,
słaby kontakt emocjonalny z innymi,
skłonność do wycofywania się
dziwne przekonania i magiczne myślenie,
podejrzliwość, nastawienie ksobne,
ruminacje, często o treściach dysmorfofobicznej, seksualnej,
agresywnej.
Zaburzenie schizotypowe
(typu schizofrenii)
są one traktowane jako zaburzenia niepsychotyczne
współistnieją często z cechami osobowości schizoidalnej, paranoicznej, a także (w mniejszym stopniu) lękliwej i bordeline
ponad połowa osób z zaburzeniem schizotypowym przebyła
epizod afektywny
Zaburzenie schizotypowe
wymiary:
Wymiar pozytywny- niezwykłość interpretacji i percepcji, niejasność myślenia i nieufność
Wymiar negatywny- społeczne wycofanie, lękliwość, trudny kontakt, ograniczenie reakcji, nieufność
Wymiar dezorganizacji- dziwaczne wypowiedzi i zachowanie
Zaburzenia schizotypowe, leczenie:
Psychoterapia
Terapia społeczna (działania podtrzymujące oparcie społeczne
np. w rodzinie, poprawa umiejętności społecznych np. z radzeniem sobie z poziomem wzbudzenia w sytuacjach stresogennych)
Farmakoterapia (LPP, normotymiki, leki przeciwdepresyjne)
grupa psychoz o niejednolitej pozycji nozologicznej
jednoczesne lub zrównoważone ilościowo występowanie objawów typowych dla chorób afektywnych i schizofrenii
przebieg okresowy w postaci nawrotów o podobnym lub naprzemiennym charakterze przedzielonych okresami względnie dobrej remisji
objawy schizofrenii i zaburzeń nastroju występują w
porównywalnym nasileniu i zwykle jednocześnie lub co najwyżej w ciągu kilku dni po sobie
struktura osobowości i funkcjonowanie (w porównaniu do schizofrenii) względnie dobrze zachowane
PŁEĆ - częściej kobiety
WIEK ZACHOROWANIA - niższy niż w chorobach afektywnych, wyższy/ równy wiekowi dla schizofrenii
Wyższa częstość czynników wyzwalających niż w schizofrenii
RYZYKO SAMOBÓJSTA - podobne do ryzyka w chorobach
afektywnych
HETEROTYPOWE OBCIĄŻENIE RODZINNE - zarówno choroby afektywne jak i schi u krewnych pacjentów
ZEJŚCIE - korzystniejsze niż w schizofrenii (znacznie rzadziej objawy rezydualne), mniej korzystne niż w CHAD. objawy schizofrenii i zaburzeń nastroju występują w porównywalnym nasileniu i zwykle jednocześnie lub co najwyżej w ciągu kilku
dni po sobie
Czynniki prognostyczne pogarszające rokowanie:
przewaga lub trwałość objawów psychotycznych
nieprawidłowe funkcjonowanie przed chorobowe
zmieniona osobowość
brak czynników reaktywnych wyzwalających zachorowanie
objawy rezydualne, epizody mieszane
przebieg wielopostaciowy przeważa nad jednopostaciowym
średnio chorzy są 6-7 razy hospitalizowani w trakcie trwania choroby
Zejście:
- pełne poprawy do 80%
- obecność przewlekłych objawów psychotycznych do 30%
Zab. schizoafektywne, leczenie:
Epizody schizoafektywne z przewaga obj. psychotycznych lub maniakalnych- tłumiące LPP (głównie klasyczne z powodu
silnego działania tłumiącego)
Epizody maniakalne bliższe zaburzeniom afektywnym- leki normotymiczne w skojarzeniu z LPP, w razie nieskuteczności klozapina
Zab. schizoafektywne, leczenie:
Epizody depresyjne wymagają zastosowanie tymoneuroleptyków lub neuroleptyków nie działających depresjonogennie
W sytuacji depresji zbliżonej do zab. afektywnych do zastosowania leków p/depresyjnych
Parafrenia - kategoria obecnie nie jest
rozpoznawana
późny wiek zachorowania (około 60 r.ż.)
częściej u kobiet
względnie uporządkowany i powiązany logicznie system urojeń ( najczęściej prześladowcze lub wielkościowe)
omamy (słuchowe, węchowe, dotykowe)
zazwyczaj nienaruszona struktura osobowości
działania motywowane urojeniami lub omamami zwykle konsekwentne ale mało aktywne
Parafrenia cechy:
Częste występowanie zaburzeń afektywnych (głównie
depresja)
Niewystępowanie wyraźnej zmiany osobowości (autyzm,
niedostosowanie, ambiwalencja)
Najczęściej przebieg przewlekły lub przewlekający się z
okresową aktywizacją treści wytwórczych
Paratymiczne lub hipotymiczne wysycenie urojeń
Zespół systematyczny
Zespół ekspansywny
Zespół konfabulacyjny
Zespół fantastyczny
Zespół systematyczny-dominuje powolny, stopniowy
rozwój usystematyzowanych urojeń i omamów
Zespół ekspansywny-dominuje aktywnośc ekspansywna z nastawieniem wielkościowym ( erotycznym, mistycznym) i wzmożeniem nastroju
Zespół konfabulacyjny- dominują liczne
zafałszowania(urojeniowe) pamięci, treści dotyczą
niecodziennych mało realnych wydarzeń, przygód,
podróży o zabarwieniu wielkościowym
Zespół fantastyczny- dominują liczne, fantastyczne,
absurdalne, dereistyczne doznania omamowe oraz
pomysły i interpretacje urojeniowe
Organiczne zaburzenia psychiczne
(na podłożu somatycznym)
Obraz kliniczny:
Organiczne zaburzenia urojeniowe ( utrzymujące się
lub nawracające urojenia, którym mogą towarzyszyć
omamy; mogą być podobne do schizofrenii)
Halucynoza organiczna
Organiczne zaburzenia katatoniczne
Organiczne zaburzenia nastroju ( maniakalne, dwubiegunowe, depresyjne, afektywne mieszane)
Psychozy egzogenne
(dawna nazwa zaburzeń organicznych)
według Bonhoeffera są ostrą reakcją na czynniki szkodliwe działające z zewnątrz, ale nie czynniki psychologiczne (wtedy jest to psychoza reaktywna)
reakcje na różne czynniki szkodliwe mogą być
jednakowe i nie zależą od rodzaju czynnika
każda choroba somatyczna o ciężkim przebiegu, przy
zaistnieniu określonych warunków, może
doprowadzić do zaburzeń psychotycznych
Czynniki organiczne wewnątrzczaszkowe
zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych
napady padaczkowe i stany ponapadowe
krwotoki wewnątrzczaszkowe
guzy oun
urazy mózgu
choroby zanikowe, zwyrodnieniowe itp.
Czynniki organiczne zewnątrzczaszkowe
zaburzenia endokrynologiczne (niedoczynność tarczycy,
niedoczynność i nadczynność kory nadnerczy,
infekcje, stany septyczne,
niewydolności wątroby, nerek, układu krążenia
choroby metaboliczne: ch. Wilsona, ostra przerywana porfiria,
zaburzenia metaboliczne (stany niedożywienia, niedotlenienia,
niedobory elektrolitowe, awitaminozy)
choroby układowe: toczeń układowy, sklerodernmia,
leki (anksjolityki, nasenne, antycholinergiczne, p/drgawkowe, p/nadciśnieniowe, salicylany, sterydy, p/parkinsonowskie, glikozydy nasercowe,cymetydyna)
alkohol i narkotyki
zatrucia metalami ciężkimi, tlenkiem węgla, i in.
Psychozy egzogenne- podział
1/ Zaburzenia świadomości – jeśli
czynnik zadziała w sposób ostry
ilościowe
jakościowe
Psychozy egzogenne- podział c.d.
2. Inne zespoły psychopatologiczne- jeśli
czynnik działa przewlekle:
halucynoza
zespół urojeniowy
zespół paranoidalny
zespół depresyjny, maniakalny
zespół katatoniczny
zespół otępienny, amnestyczny
Leczenie psychoz egzogennych
Konieczność leczenia przyczynowego- leczenie w
oddziałach niepsychiatrycznych
Leczenie objawowe:
o Zabezpieczenie fizyczne chorego (jeśli jest to
konieczne)
o Uspokojenie chorego (farmakologiczne)
obniżenie poziomu lęku
o Leczenie zespołów psychotycznych, jeśli
leczenie przyczynowe nie przyniosło rezultatu
(leki p/depresyjne, neuroleptyki, anksjolityki)
Dziękuję za uwagę