O GERD SCHILDDORFER & DAV1D G.L.WEISS

KOD CESARZA

PROLOG

7 marca 2008 roku

WIEDEŃ / AUSTRIA

Ciemny samochód sunął prawie bezszelestnie brukowaną ulicą przez centrum miasta, kierując się w stronę kanału Dunaju. Dwaj mężczyźni siedzący za przyciemnionymi szybami zatopieni byli w my­ślach i nie zwracali uwagi na rozświetlone fasady mijanych pałaców i do­mów patrycjuszy. Posągi i pomniki, pamiątkowe tablice i kompozycje rzeźb przedstawiających świętych wyłaniały się stopniowo w jasnym świetle reflektorów ciężkiego audi, aby chwilę później znowu zniknąć w ciemności. Pod rozpiętym baldachimem stały odlane z brązu posta­cie Marii i Józefa, które wyciągały ku sobie dłonie, łącząc się w węźle małżeńskim. Swego niemego błogosławieństwa udzielał im arcykapłan. Przechodzący obok ludzie nie zwracali na niego uwagi ani nie zaszczy­cali go spojrzeniem.

Początek marca nie był w Wiedniu przyjemną porą. Mżyło, deszcz prawie całkowicie spłukał do kanalizacji brązową, śnieżną breję. Turyści omijali miasto, jechali dalej, na południe, na spotkanie z ciepłem i słoń­cem. Wiedeń znowu należał do wiedeńczyków, którym spieszyło się, żeby jak najszybciej wrócić do przytulnych mieszkań. O tej porze ulice były już puste i jak wymarłe. Z oddali dobiegał dźwięk kościelnego zegara, który wybijał trzy kwadranse na dziewiątą.

Niższy z mężczyzn siedzących w samochodzie po raz piąty w ciągu ostatnich trzydziestu minut spojrzał na zegarek.

- Musimy się pospieszyć, bo zamkną bramę 1 powiedział, nie patrząc na siedzącego obok wysokiego chudego mężczyznę, który ubrany był jak z żumała. Miał na sobie garnitur z dobraną poszetką, długi czarny płaszcz i biały szal zarzucony niedbale na szyję. Na kolanach trzymał czarne skó­rzane rękawiczki. Znudzonym wzrokiem wpatrywał się w plecy szofera. Miasto go nie interesowało, znał je nieźle i wiedział, gdzie się znajdują.

Ulica przeszła w wiele wąskich zaułków. W pewnej chwili blask re­flektorów sięgnął pustej przestrzeni. Koniec drogi. W tym miejscu zaczy­nały się szerokie schody prowadzące w dół, do rzeki.

Limuzyna zatrzymała się w ciemnym zaułku. Można było odnieść wrażenie, że miasto zostało daleko z tyłu. Złudzenie, bo przecież znajdo­wali się w samym jego serću. Nagle zrobiło się spokojnie i tylko z oddali dobiegał cichy plusk wody. Niedaleko od miejsca, gdzie stali, z okien nie­wielkiego kościoła padało na wilgotny bruk żółte światło świec.

Kiedy drzwi samochodu otworzyły się, wyższy z mężczyzn ani przez chwilę się nie wahał. Wysiadł z wozu, rozejrzał się niczym pies myśliw­ski, który złapał trop, a potem skinął głową szoferowi i podszedł do drzwi kościoła. Niższy, który pospieszył przed nim, otworzył skrzydło ciężkich, drewnianych drzwi i usłużnie pobiegł przodem w głąb ciemnego wnę­trza, jeszcze zanim mężczyzna w długim płaszczu zdążył mu rzucić py­tające spojrzenie.

Przed bocznymi ołtarzami małej świątyni płonko kilka tuzinów świec. Jednak ich światło nie było w stanie rozproszyć ciemno­ści, które spowijały wnętrze jak miękka, czarna zasłona. W powietrzu unosił się zapach kurzu i starych kamieni, pamięć o długich modlitwach i wstydliwych słowach wypowiedzianych podczas spowiedzi. Niski męż­czyzna podszedł szybkim krokiem pod emporę, rozejrzał się i zauważył, że człowiek w czarnym płaszczu stoi w głównej nawie wtopiony w ciem­ność: nieporuszony, z wyciągniętą do przodu głową, jak przyczajony orzeł. Pierwszemu z mężczyzn zrobiło się nagle zimno. Zadrżał, a jego żołądek skurczył się w jakimś mrocznym przeczuciu. Opanował się i wyjął z ma­rynarki niewielką, silną latarkę kieszonkową, włączył ją i skierował w górę. Snop jasnego światła przeciął ciemność. Figurki aniołków, zdobienia i po­

stacie świętych obudziły się na krótko do życia, rozbłysły i znowu znieru­chomiały zatopione w mroku.

Światło latarki dotarto w końcu do celu i zatrzymało się, lekko drżąc. Wyższy mężczyzna podszedł bezszelestnie bliżej, jakby unosił się nad sta­rymi kamiennymi płytami.

Jego wzrok podążył w kierunku empory, gdzie światło wydobyło z ciemności dwie wyryte cyfry i pięć Eter. Twarz nie zdradzała żadnego wzruszenia, oczy przez kilka sekund wpatrywały się w napis i liczbę na em- porze. Nagle, nie odwracając wzroku ani na sekundę, wyciągnął rękę z kie­szeni płaszcza, płynnym wężowym ruchem przyłożył swemu towarzyszowi do głowy lufę pistoletu i pociągnął za spust. Jego ofiara nawet nie zauwa­żyła zbliżającego się niebezpieczeństwa. Rozległ się cichy trzask i z głowy zastrzelonego mężczyzny trysnęła fontanna krwi i pokruszonych kości.

Mężczyzna w czarnym płaszczu prawie niedbałym ruchem chwy­cił latarkę, zanim spadła na posadzkę, wyłączył ją i schował do kieszeni. Potem podszedł do wielkiej płyty pełnej żelaznych szpikulców, na któ­re wbito świece ofiarne. Jedne poprawił, inne zgasił, po czym spokojnym krokiem wyszedł z kośdoła, zamknął za sobą drzwi, z rękawiczki wyjął klucz i przekręcił go w zamku.

Kiedy wsiadł do samochodu, sięgnął do kieszeni po telefon komórko­wy i zaczął wybierać numer. Długi, wielocyfrowy, dlatego trwało to chwilę. W końcu stronie rozległ się sygnał.

— Rzeczywiście tam jest — powiedział mężczyzna i rozłączył się. Po­tem siedzenie i zamknął oczy. Zaczęło się.

ROZDZIAŁ 1

8 marca 2008 roku WIEDEŃ

Ranek był szary i ponury, obracające się światła kogutów na policyjnych radiowozach rozświetlały mgłę na niebiesko, przez co wy­dawała się jeszcze gęstsza. Policjanci przeciągnęli przez cały plac czer­wono-białą taśmę, odgradzając nią kilku znudzonych i przemarzniętych funkcjonariuszy w mundurach. Rozmawiali o meczu piłki nożnej trans­mitowanym poprzedniego dnia w telewizji. Mecz zachwycił wiedeńczy­ków, wyludnił ulice i zapełnił klientami wszystkie sale w restauracjach. Nieliczni przechodnie spieszący o tej porze do pracy nie zatrzymywali się nawet na chwilę.

Było to po myśli mężczyzny, który czekał obok kościoła, aż ekipa zabezpieczająca ślady dokończy swoje czynności. Na miejscu przestęp­stwa nie życzył sobie żadnych gapiów. Komisarz Berner wyglądał jak jakiś księgowy, któremu wiatr rozwiał starannie ułożone włosy. Jego nieszczęśli­wa twarz mówiła: „Za wcześnie, za zimno, zbyt wietrznie, zbyt deszczowo i w ogóle...”. Berner - dla kolegów z pracy Bernardyn - traktował każ­dą zbrodnię popełnioną w jego rewirze, to znaczy w centrum miasta, jak osobistą zniewagę. Żar papierosa, który Berner trzymał w palcach, dotarł już do filtru. Kiedy chciał go znowu zapalić, powiew wiatru za każdym razem gasił ogień w zapalniczce. Klnąc na czym świat stoi, włożył papie­

rosa z powrotem do pudełka, otworzył drzwi kościoła i wsunął głowę do wnętrza rozjaśnionego światłem reflektorów.

— Potrzebny mi raport, nie rozprawa naukowa - zawołał w nieokre­ślonym kierunku. Jego głos odbił się echem od ścian świątyni.

Kiedy nikt mu nie odpowiedział, wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę wysokiego mężczyzny, który wyraźnie wzburzony stał obok nie­go, drżąc z zimna. Berner wyjął z kieszeni notes, przerzucił kilka kartek, znalazł tę, której szukał, i spojrzał przelotnie na swoje notatki.

—Jeśli dobrze zrozumiałem, drzwi do kościoła były zamknięte? - zacy­tował słowa mężczyzny Bemer. Ojciec Johannes, bo tak się ów mężczyzna nazywał, potwierdził skinieniem głowy. Wydawał się jeszcze wstrząśnięty do­konanym rano makabrycznym odkryciem. Najbardziej przerażało go jednak to, że zbezczeszczono dom Boży. Na de czarnej, czystej sutanny twarz księdza wydawała się jeszcze bardziej blada niż była w rzeczywistości. Ojciec Johannes był masywnym, potężnie zbudowanym mężczyzną, miał 190 centymetrów wzrostu i żeby z nim porozmawiać, komisarz Berner musiał zadzierać głowę.

- Kto ma klucze do drzwi?

Pytanie wyrwało duchownego z odrętwienia. Potrząsnął nerwowo głową i powiedział:

1 Jest kilka kluczy, bo ciągle są chętni na zwiedzanie kościoła i jego otoczenia, czasami nawet kilka razy dziennie.

Ojciec Johannes spojrzał bezradnie na plac przed kościołem oddzie­lony od świata zewnętrznego biało-czerwoną taśmą. Chciał jeszcze coś powiedzieć, otworzył usta i nagle umilkł.

Berner spojrzał na niego.

Proboszcz potrząsnął głową.

— Kto by przypuszczał, że coś takiego...

Jego głos zginął gdzieś w porywach wiatru.

Berner westchnął. Wiatr nadal rozwiewał mu włosy, ale najbardziej dokuczał mu chłód. Mgła pełzła od strony kanału jak głodny wąż, zakra­dała się za narożniki domów i tańczyła na wietrze.

— I co dalej? — spytał Berner, żeby podtrzymać rozmowę, choć już wiedział, że niczego więcej się nie dowie.

— Potem wszedłem do środka i jak zwykle ukląkłem, przeżegnałem się i chciałem podejść do ołtarza - odparł ojciec Johannes i znowu nrae-

-Tak?

rwał. - Potem... zobaczyłem jego — zaczął, ale w tym samym momencie zacisnął usta, a jego wargi zamieniły się w dwie cienkie kreski. - Wszędzie było tyle krwi... - zaczął ponownie i znowu zamilkł, tym razem na dobre.

Bemer udawał, że czyta swoje notatki.

- A świece...? - spytał.

Spojrzał przy tym w górę, prosto w szarozielone oczy księdza, który spoglądał na niego niepewnym wzrokiem.

- Co to było ze świecami? O tym nic mi ksiądz wcześniej nie opo­wiadał - naciskał go Berner, studiując kilka linijek zapisanych w swoim notesie.

Ojciec Johannes nagle jakby zmalał o głowę, cały skurczył się w su­tannie. Spuścił wzrok.

- Może nie ma to żadnego znaczenia, może to przypadek - zaczął niepewnym głosem. - Świece, które po moim wejściu nadal się tam paliły, tworzyły razem dwie litery: duże „L” i duże „I”.

Berner nie krył zaskoczenia.

-Jest ksiądz pewien? - spytał, zapisując w notesie dwa słowa na wil­gotnej kartce, która zaczęła się zwijać w rulonik.

-Tak,jestem najzupełniej pewien.

Głos ojca Johannesa znowu brzmiał zdecydowanie:

- Zawsze sprawdzam, co ze świecami, to taki automatyczny nawyk He się ich jeszcze pali i czy muszę uzupełnić zapas.

Zmarszczył czoło i podniósł wzrok na Bernera:

- Wszystkie pozostałe świece ktoś zgasił, choć nie były wypalone. Czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziałem.

Głośny dźwięk, jaki rozległ się podczas ich rozmowy, zwiastować mógł nadejście burzy z piorunami i gwałtowne opady. Policjanci przerwali rozmowę, a Berner spojrzał poirytowanym wzrokiem w kierunku, z któ­rego dochodził coraz większy hałas. Po wilgotnym bruku pędził wprost na policyjną taśmę motocykl. Tuż przed taśmą motocyklista gwałtownie wyhamował i zatrzymał pojazd. Ciężkie biało-niebieskie suzuki model GSX-R 1100 wyglądało jak jakiś pojazd z przeszłości, ale mimo swego wieku nadal prezentowało się znakomicie. Ten wyścigowy model, przed­miot westchnień wszystkich kolekcjonerów, powstał w 1988 roku. Uwa­żano go za najszybszy motocykl swoich czasów i nawet dwadzieścia lat później wzbudzał szacunek.

Berner zamknął oczy. To nie jest jego szczęśliwy dzień. To w ogóle nie jest jego dzień. Już gdy spojrzał na trupa, zaczął coś przeczuwać. Te­raz wiedział to na pewno.

Właściciel motocykla ustawił go na podpórce, zdjął rękawice i kask. Położył je niedbałym ruchem na siodełku, rozejrzał się, schylił i przeszedł pod taśmą, gdzie czekali na niego obaj policjanci.

— Coś się dzisiaj spóźniasz - powiedział jeden z nich i ostentacyj­nie spojrzał na zegar na kościelnej wieży. - Robisz się coraz wolniej­szy. ..

— To przez ekspres do kawy - odparł mężczyzna żartobliwym tonem.

- Rano nie było w nim pary, tak jak w was....

Policjanci wrócili z uśmiechem do rozmowy o futbolu, a mężczyzna powlókł się w stronę Bernera. Komisarz schował notes do kieszeni, zo­stawił księdza i wyszedł mu na spotkanie.

— Za wszystkie przeróbki, jakich dokonał pan niezgodnie z prze­pisami w swoim motocyklu, mógłbym kazać pana aresztować i właśnie dziś miałbym na to szczególną ochotę - powiedział Berner do ubranego w dżinsy i skórzaną kurtkę motocyklisty, który najwidoczniej był odpor­ny na zimno i mgłę. 1 Sam hałas powodowany przez tę maszynę narusza przynajmniej trzy paragrafy.

1 Ma pan dziś zły dzień, panie komisarzu? - spytał mężczyzna. Za­brzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie.

Berner skrzywił się, a wiejący wiatr znów potargał jego włosy.

— Proszę mi oszczędzić sarkazmu, panie Wagner. Niech się pan stąd zabiera razem ze swoim hałaśliwym pojazdem i zniknie mi z oczu!

Paul Wagner potrząsnął głową:

— Nie ma mowy. Wstałem dziś o nieludzkiej porze, przegrałem wal­kę z ekspresem do kawy i na dodatek musiałem wyciągnąć to wspaniałe dzieło sztuki na taką pogodę - powiedział, wskazując na swój motocykl.

- Teraz chcę za to jakiejś rekompensaty.

Berner włożył ręce do kieszeni płaszcza i wysunął głowę do przodu, oczy mu rozbłysły:

— Nienawidzę dziennikarzy, którzy już od rana, na czczo, żerują na ludzkich zwłokach. Pana, panie Wagner, nienawidzę szczególnie.

Wokół zielonych oczu dziennikarza pojawiła się nagle sieć drobniut­kich zmarszczek wywołanych uśmiechem.

- Ekipa zabezpieczająca ślady jeszcze pana nie wpuściła na miejsce przestępstwa, prawda? - spytał. - To nie jest dobry dzień dla artystów i komisarzy...

Bemer poczuł się, jakby ktoś go na czymś przyłapał.

-Jak zwykle nie chcę tu pana widzieć. Nasz rzecznik prasowy ogłosi w tej sprawie komunikat. Życzę więc miłego dnia i wesołej jazdy do domu.

Komisarz chciał się oddalić, żeby podejść do kościoła, gdy nagle drzwi świątyni się otwarły i stanął w nich siwowłosy mężczyzna z metalową wa­lizką w ręce. Szybkim krokiem zszedł po schodach do Bemera i Wagnera.

- Witam, panie komisarzu. Cześć, Paul!

Bemer przeklinał ten ranek, a zwłaszcza tę sprawę. Dlaczego le­karz sądowy z jego rewiru jest na urlopie? Dlaczego przydzielono mu do tej sprawy akurat doktora Strassera? Dlaczego musi to być ktoś, kto jest z Wagnerem na ty?

Wagner nie zamierzał odejść. Lekarz, nie kierując swoich słów do żadnej z obecnych osób, stwierdził:

- Precyzyjny strzał w głowę. Duży kaliber, kula tkwi jeszcze w ścianie kościoła. Z głowy niewiele zostało, śmierć nastąpiła około 21.30. Ofiarą jest mężczyzna w wieku czterdziestu kilku lat. Pozostałe szczegóły znajdą się w raporcie. Czy są jakieś pytania?

Zabrzmiało to jak wyuczona formułka.

Komisarz był podenerwowany. Czy jednak mógł się spodziewać cze­goś innego? Wagner spojrzał na niego:

- Precyzyjny strzał? No to ma pan problem, panie komisarzu. Egze­kucja w kościele.

Bemer znowu się skrzywił, po czym odwrócił się i zostawił Wagne­ra bez odpowiedzi.

Lekarz sądowy obserwował przez chwilę, jak komisarz wśród coraz gęstszej mgły kieruje się w stronę kościoła. Potem odwrócił się do Wagnera.

— Masz rację, Paul, to mi wygląda na egzekucję, i to dobrze zapla­nowaną. A ślad, jaki sprawca pozostawił po sobie, jest kompletnie nie­zrozumiały.

Doktor Strasser przekrzywił głowę i spojrzał na Wagnera wyzy­wająco.

— Czy litery „L” oraz „I” coś ci mówią? Może to inicjały mordercy? Albo ofiary?

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się, pomachał Wagnerowi na pożegnanie i przeszedł pod taśmą. Dziennikarz spoglądał za nim do chwa­li, aż Strasser zniknął w gęstej mgle.

Po wejściu do kościoła Bemer podszedł do szklanej trumny. Ekipa zabezpieczająca ślady zakończyła już pracę i zabrała ze sobą reflektory oświetlające miejsce zbrodni. Kościół powoli pustoszał. Bemer pochy­lił się, żeby lepiej widzieć. Za szklaną płytą, w bogato zdobionej i mocno pozłacanej witrynie, leżał ludzki szkielet ubrany we wspaniałe barokowe szaty. Zakonnice musiały kiedyś poświęcić wiele godzin pracy na to, żeby każdą kość ozdobić złotą nicią, perłami i koronkami. W świetle ostatnie­go reflektora połyskiwała niewielka tabliczka z ręcznie malowanym napi­sem „Vitalis”. Potem i ona znikłą w ciemnościach. Przez wąskie okna do wnętrza kościoła przebijało się coraz więcej szarego dziennego światła.

Bemer odwrócił się, spojrzał na przykryte ciemną płachtą zwłoki mężczyzny i wyjął z kieszeni notes. Potem przypomniał sobie, że ojciec Johannes wspominał o świecach tworzących dwie litery. Zauważył dużą, czarną płytę z setkami metalowych szpikulców, która wyglądała jak „że­lazna dziewica”, słynne średniowieczne narzędzie tortur. Świece na części z nich wyglądały jak wyspa wśród fal czarnych cierni. Tworzyły kształt,

o którym wspomniał ksiądz. Z kilkudziesięciu białych świec ktoś ułożył litery „L” oraz „I”. Łatwo je było zauważyć i rozpoznać.

Komisarz przyjrzał się im dokładniej. Ekipa zabezpieczająca ślady zgasiła świece, żeby nie dopuścić do ich całkowitego wypalenia. Na in­nych, bardziej oddalonych świecach, knoty pokrył już zastygły wosk. Ktoś celowo i metodycznie zgasił resztę świec, które nie pasowały do układa­nego wzoru. Bernera przeszył dreszcz i nagle poczuł pustkę. Wcisnął się w rząd drewnianych ławek, usiadł i przez chwilę odczuwał pokusę, żeby się pomodlić. Po raz pierwszy od dłuższego czasu.

Skrzypienie drzwi wyrwało go z rozmyślań i sprawiło, że wrócił do rzeczywistości. Do kościoła weszli dwaj mężczyźni z plastikową trumną. Gdy spojrzeli na Bernera pytającym wzrokiem, a ten bez słowa skinął gło­wą. Już wcześniej obejrzał zwłoki i nie musiał robić tego ponownie. Nie było w nich nic takiego, co mogłoby mu pomóc w rozwikłaniu zagadki zbrodni. Już teraz się domyślał, jaki będzie wynik sekcji. Dziesięć linijek tekstu, zwięźle, bez niespodzianek. Kieszenie zabitego były puste, więc żeby go zidentyfikować, trzeba będzie oddać ubranie do ekspertyzy albo

- . f i

oprzeć się na literach utworzonych przez świece. No i na odciskach pal­ców, bo zabity nie miał już twarzy...

Bemer zamknął oczy i przysłuchiwał się pracy obu mężczyzn. Byli szybcy i profesjonalni. Gdy wyszli, znowu zapadła dsza. Nie chciał otwie­rać oczu, bo miał nadzieję, że wszystko to okaże się pomyłką, że ślady krwi na ścianie i na posadzce nie istnieją. Nagle zadzwonił telefon komórkowy. Wsunął dłoń do kieszeni płaszcza, wyjął telefon i odebrał.

- No i? - Głos w słuchawce brzmiał czysto i wyraźnie. Należał do kogoś, kto przywykł wydawać rozkazy tonem jakby znudzonym.

Bemer poczuł, jak bardzo jest wyczerpany:

- Precyzyjny strzał w głowę, wygląda mi to na egzekucję. Żadnych dokumentów, mężczyzna, mniej więcej po czterdziestce, znaków szcze­gólnych brak.

Dlaczego nie wspomniał o obu literach? Bo jakoś sam w to nie wie­rzył? Bo zabrzmiałoby to śmiesznie? Bo...

Głos komendanta policji przerwał jego rozmyślania:

- Nie spodoba się to ani arcybiskupowi, ani ministrowi spraw we­wnętrznych. Berner, niech pan jak najszybciej zakończy tę sprawę, zanim będziemy musieli się tłumaczyć, dlaczego jakiś zabójca morduje spokoj­nych ludzi w kościele, i to w centrum Wiednia. Wie pan, o czym mówię

— turyści, bezpieczne miasto i tak dalej. Gzy prasa coś wie?

Komisarz zbyt długo zwlekał z odpowiedzią.

- Aha, więc Wagner już tam był. Cholera!

Komendant odłożył słuchawkę, zanim Berner zdążył się w jaki­kolwiek sposób usprawiedliwić. Nagle nabrał ochoty, żeby wyrzucić telefon, wsiąść do samochodu i odjechać z tego miejsca. Kiedy zrezy­gnowany wsunął komórkę do kieszeni, drzwi kościoła otwarły się i do środka wszedł Wagner, niosąc za sobą silny powiew zimnego powie­trza. Rozejrzał się i zauważył Bernera siedzącego na jednej z drew­nianych ławek.

- Przed czy już po spowiedzi? — spytał szyderczym tonem.

- Po — mruknął Berner. W tym momencie rozległo się bicie obu ko­ścielnych dzwonów.

- To najstarsze dzwony w Wiedniu, mają ponad siedemset lat — za­uważył Wagner i spojrzał w górę.

Bemer poczuł się nagle równie stary.

Biuro komendanta znajdowało się na piątym piętrze komendy policji i sprawiało prawie przytulne wrażenie. Na ścianach wy­łożonych ciemną boazerią wisiały stare sztychy przedstawiające Wiedeń, na podłodze leżały perskie dywany. Naprzeciw dużego biurka stał komplet wypoczynkowy, komendant przyjmował tam oficjalnych gości. Sekretar­ka wzięła z małego stolika filiżankę z kawą i podała ją wysokiemu męż­czyźnie, który przez okno przyglądał się ruchowi ulicznemu. Jego dłonie, splecione na plecach, otwierały się i zamykały.

— Kawa, panie komendancie. Akta leżą na biurku, na samym wierzchu.

Mężczyzna podziękował jej skinieniem głowy, upił trochę gorącej,

słodkiej kawy i obserwował znad filiżanki wiedeński Ring. Potem odwrócił się, sięgnął po dwa czerwone segregatory leżące na biurku i wyszedł z po­koju. Skierował się w lewo, w stronę długiego, jasno oświetlonego koryta­rza. Wisiały w nim zdjęcia wszystkich poprzednich komendantów policji z ostatnich stu lat, dzięki czemu miejsce to wyglądało na trochę bardziej ożywione. Drzwi salki konferencyjnej były zamknięte. Komendant nawet nie zastukał, tylko otworzył je i wszedł do środka.

Przy długim owalnym stole siedział chudy mężczyzna. Miał na so­bie płaszcz. Przed nim na blacie mahoniowego błyszczącego stołu leżały czarne skórzane rękawiczki. Spojrzenie jego ciemnych oczu spoczęło na komendancie, kiedy ten odsunął krzesło i usiadł na nim obok swego go­ścia. Komendant oba segregatory położył przed sobą i przykrył je dłonią. Przez chwilę mężczyźni milczeli.

— Sądzę, że pistolet nie był zarejestrowany — zaczął komendant, ale widząc chłodny wzrok swego rozmówcy, zamilkł.

— Kto prowadzi śledztwo w tej sprawie? — spytał mężczyzna. Mówił po niemiecku bez obcego akcentu, bezbarwnym tonem. Jego głos był głę­boki i szorstki — można było odnieść wrażenie, że to Chris Rea po trzech kolejkach whisky.

— Berner. To kryminalny buchalter, zostało mu już niewiele do eme­rytury. Nie ma o niczym pojęcia i o niczym się nie dowie.

Komendant, jakby nieobecny duchem, przesunął dłonią po obu se­gregatorach leżących na stole.

— A Paul Wagner? - spytał mężczyzna. Pochylił się lekko do przo­du, wysunął rękę i wyciągnął spod dłoni komendanta segregator leżący na wierzchu. Potem umieścił go przed sobą i rozłożył.

1

1

- Wagner był na miejscu szybciej, niż Berner zdążył powiedzieć „dzień dobry”.

- No tak — odparł mężczyzna. Przez chwilę przeglądał poszczególne dokumenty, przeczytał kilka następnych, obejrzał zdjęcia. — Paul Wagner, 38 lat, kawaler, 180 cm wzrostu, włosy blond, oczy zielone, wysportowa­ny, uparty, inteligentny, z zawodu dziennikarz, korespondent najważniej­szych dzienników w Europie i za oceanem. Urodzony w Wiedniu, matka Amerykanka, ojciec wiedeńczyk - cytował płynnie z pamięci, przesuwając wzrokiem po kartkach. - Pasja: jazda na motorze, praca i kobiety - w ta­kiej właśnie kolejności. Zna cztery języki. Hobby: rozszyfrowywanie taj­nych dokumentów i odnawianie starych motocykli wyścigowych. Mieszka w nieużywanej zajezdni tramwajowej na obrzeżach miasta, gdzie ma wy­starczająco dużo miejsca na swoją kolekcję starych japońskich motocykli wyścigowych - zimą woli marznąć, niż się stamtąd wyprowadzić. Mieszka sam, chociaż miejsca ma tyle, że mógłby tam wstawić kolejnych trzydzie­ści motocykli i urządzić harem.

Zdania wypowiadane przez mężczyznę nie zawierały ironii, brzmia­ły po prostu jak stwierdzenie albo wyliczanka. Przeglądał kolejne kartki, aż dotarł do tej przegródki segregatora, gdzie znajdowały się zdjęcia z ja­kiegoś wypadku. Wskazującym palcem wystukiwał wolny rytm na blacie stołu i powoli oglądał zdjęcia. Widać było na nich przewrócony motocykl, młodą ciemnowłosą kobietę i krwawe smugi na ciemnym asfalcie. Nawet błysk aparatu, którym zrobiono zdjęcia, nie pozbawił kobiety urody. Nie żyła. Jej brązowe, pozbawione wyrazu oczy, nie pozostawiały w tej kwe­stii żadnej wątpliwości.

- Nasz atut - stwierdził mężczyzna w płaszczu i utkwił wzrok w ko­mendancie policji. - Clara Sina, nasz atut — dodał. Jednak między wier­szami można było wyczytać pytanie: „I co zamierza pan z tym zrobić?”.

Komendant zerknął na drugi segregator z dokumentami leżący na stole. Położył na nim dłoń jakby obronnym gestem.

- Jeśli gdzieś jest Paul Wagner, niedaleko musi być Georg Simon Sina - odparł.

- Był w pobliżu - poprawił go mężczyzna. - Był! Wie pan dobrze, że potrzebujemy ich obu, a nie tylko jednego z nich. Gdzie jest teraz Sina?

- W jakiejś dziczy I mruknął komendant z nutką sympatii i mimo- wnlnpcro podziwu w głosie. — Nieosiągalny, niechętny i nieprzejednany,

nie życzy sobie, żeby go niepokoić. Nie ma telefonu, komórki ani kom­putera, nie utrzymuje kontaktu ze światem zewnętrznym. Kontaktuje się wyłącznie z właścicielką pewnego sklepu wielobranżowego w najbliższej wsi. Kobieta postawia nawet przed sklepem metalowy drążek, żeby Sina mógł do niego przywiązywać swojego konia...

— Po co? - spytał mężczyzna w płaszczu, a w jego głosie po raz pierw­szy pojawiło się zdziwienie.

— To jego koń - odparł suchym tonem komendant. - Sina nie ma sa­mochodu, trzy lata temu odesłał nam swoje prawo jazdy i od tamtej pory ani razu nie opuścił ruin zamku w północnej Austrii, w Waldviertel, gdzie mieszka. No i od trzech lat z nikim nie rozmawiał. W ogóle z nikim...

Mężczyzna w czarnym płaszczu wstał z krzesła, podszedł do drzwi, otworzył je, wyjrzał na korytarz i znowu je zamknął.

— Najgenialniejszy w Europie badacz średniowiecza, z międzynaro­dowymi wyróżnieniami, znany w całym świecie naukowiec, najlepszy pro­fesor, jaki kiedykolwiek wykładał na Uniwersytecie Wiedeńskim, doznaje nagłej paranoidalnej przemiany i osiada w głuszy. Co za marnotrawstwo!

Po raz pierwszy od rozpoczęcia rozmowy w głosie mężczyzny dało się wyczuć pewne zdenerwowanie. Sięgnął po teczkę, wyjął z niej białą kopertę i położył na segregatorze z aktami profesora Siny.

— To z naszej centrali w podziękowaniu i uznaniu za pańską pomoc, którą bardzo doceniamy — powiedział oficjalnym tonem, używając tego samego zwrotu, co zawsze. - I jeszcze jedno, doktorze Sina: potrzebuje­my pańskiego syna równie pilnie jak pana, proszę o tym nie zapominać.

Komendant skinął głową.

— Kim pan jest i o co tu właściwie chodzi? Czy może mi pan to wy­jaśnić?

Mężczyzna w płaszczu wyprostował się i wbił wzrok w komendanta:

— Proszę mi wierzyć, lepiej będzie, jeśli nigdy się pan tego nie dowie. Zresztą nigdy się pan niczego nie dowie.

ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL, AUSTRIA

„Proszę mi wierzyć, lepiej będzie, jeśli nigdy się pan o tego nie dowie. Zresztą nigdy się pan niczego nie dowie”. O tych słowach pro­fesor Georg Simon Sina przypomniał sobie w tej samej chwili, gdv w da-

i

lekim Wiedniu ciemna limuzyna skręcała przed Siihnhofem w stronę Ringu. Jechał nią pewien mężczyzna. Komendę policji opuścił bocznym wyjściem i bez żadnej kontroli osobistej wsiadł do samochodu, który za­wiózł go na lotnisko Schwechat.

Profesor Sina siedział przed kominkiem w wieży pozostałej ze zruj­nowanego zamku Grub i spoglądał na płomienie, które tylko częściowo mogły ogrzać wielkie pomieszczenie. Wydawało się, że nie czuje zimna, że przebywa w swoim własnym świecie. Przed jego oczami przesuwały się obrazy z wyjazdu do Chin, gdzie przed czterema laty podróżował razem ze swoją żoną, Clarą.

„Proszę mi wierzyć, lepiej będzie, jeśli nigdy się pan tego nie dowie”, odparł im pewien chiński archeolog, kiedy podczas zwiedzania grobowca cesarza Qin Shihuangdi w miejscowości Xi’an Clara zadała pytanie, na które Chińczyk był całkowicie nieprzygotowany. Pierwszy cesarz Chin zachowywał się samolubnie. Na dodatek wpadł na dość okrutny pomysł

- sam postanowił, kto ma być razem z nim pochowany.

Clara, która już w pierwszym wykopie była pod wrażeniem potężnych wałów ziemnych i wyrazu, jaki malował się na twarzach setek żołnierzy z terakoty, była zarazem poirytowana licznymi środkami bezpieczeństwa i dlatego nie mogła się powstrzymać od żartobliwej uwagi:

- Wygląda to tak, jakby ktoś chciał nas tutaj zamknąć - powiedziała. Potem obejrzała się i opowiedziała o swoich wrażeniach chińskiemu ar­cheologowi: - Naprawdę można odnieść wrażenie, jakby komuś zależało nie na tym, żeby trzymać nieproszonych gości z daleka od tego miejsca, tylko żeby zatrzymać tutaj cesarza i jego armię. Jakby ktoś się bał, że Qin Shihuangdi wydostanie się nagle ze swojego grobu i ucieknie. Czyż nie mam ragi?

Sina już wtedy bardzo się zdziwił, kiedy w odpowiedzi na żartobli­wą uwagę Clary na twarzy archeologa pojawił się wyraz przerażenia. Od razu zareagował też towarzyszący im z ramienia władz Chińskiej Repu­bliki Ludowej oficjalny opiekun. Chudy Chińczyk, który specjalnie ze względu na nich przyjechał z Pekinu, wydukał, jakby ktoś złapał go na gorącym uczynku:

- Proszę mi wierzyć, lepiej, żebyście się nigdy tego nie dowiedzieli.

Dalsze pytania nie miały sensu, Chińczycy stali się czujni, przestali

współpracować i zrobili się bardzo milczący. Tym samym wizyta na sensa-

cyjnym stanowisku archeologicznym szybko się zakończyła. Po raz kolejny doszło do tego z powodu wścibskich komentarzy Clary. Odwieziono ich do Pekinu. Gdy w końcu wsiedli do samolotu, żeby opuścić terytorium Chin, Sina nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ich gospodarze odetchnęli z ulgą.

Sina przyniósł kilka szczap z sąsiedniego pomieszczenia i rzucił je do kominka płomieniom na pożarcie. Ogień na chwilę przygasł, potem rozległy się trzaski i syczenie i nagle zapachniało świeżym drewnem i spaloną żywicą. Mady tybetański pies pastersld, który leżał zwinięty przed kominkiem, nawet się nie poruszył. Od dawna przywykł do tych dźwięków, więc spał dalej jakby nigdy nic. W filiżance parowała gorąca herbata. Sina popił trochę, siorbiąc głośno, skinął głową z zadowoleniem, a jego myśli znowu powędrowały do Clary. W ciągu ostatnich trzech lat często mu się to zdarzało. Clara. Im bardziej czuł się samotny, tym bar­dziej za nią tęsknił. Nadal z nią rozmawiał, choć odpowiadała mu coraz rzadziej. W pierwszych latach toczyli ożywione rozmowy, ostatnio co­raz częściej milczała.

Milczał też cały świat, ale jemu to nie przeszkadzało. Wybrał samot­ność, stała się jego przyjaciółką. To, co się liczyło, nosił w swoim wnętrzu. Wspomnienia o czasach, które istniały przed jego emocjonalną śmiercią.

Pies podniósł nagle głowę i zaczął węszyć. Sina przeciągnął dłonią po swoich czarnych włosach poprzetykanych siwymi kosmykami i zakoń­czonych długim warkoczem. Niedługo skończy tyle lat, co Paul Wagner, ale ze względu na swoją rozczochraną siwą brodę wygląda na starszego. Zmarszczki przy ustach świadczyły o jakimś rozczarowaniu, głębokie, pionowe bruzdy na czole między brwiami wskazywały na pewien scep­tycyzm. Jego wyćwiczone, muskularne ciało świadczyło o trudach życia na wsi i o wysiłku związanym z ciągłym utrzymywaniem we właściwym stanie murów jego walącej się, pozbawionej centralnego ogrzewania ru­iny. Bieżącą wodę miał dopiero od kilku miesięcy. Zdążył już stracić za­interesowanie zwykłymi przyjemnościami. Jadł, żeby nie umrzeć z głodu, i spał, bo tego domagał się organizm. Kiedy nie mieszał cementu i nie murował kolejnych warstw kamieni, większość czasu spędzał na czytaniu i pracy w swojej bibliotece, która mogłaby przynieść zaszczyt niejednemu pałacowi albo klasztorowi.

Pies wrócił na swoje miejsce, zwinął się w kłębek i wsunął pysk pod tylne łapy. Sina dopił herbatę i sięgnął po gruby, oprawiony w czer-

woną skórę tom z wyraźnym tytułem: Symbolika monogramów średnio- wiecznych władców. Nie przeczuwał, że już wkrótce z powodu jednego z tych monogramów stanie się jednym z najbardziej poszukiwanych ludzi w Europie.

ROZDZIAŁ 2

9 marca 2008 roku

GRUB, WALDVIERTEL, AUSTRIA

Kiedy Paul Wagner zobaczył Sinę, prawie go nie poznał. Dziennikarz wspierał się o pokryty plastikowym obrusem stół w jednym z owych zabawnych sklepów z mieszanym asortymentem, jakich coraz więcej pojawia się w austriackim Waldviertel. Już od wielu lat na szyldzie „Sklep wielobranżowy” nie było litery „S”. Po prostu któregoś dnia odpadła od fasady budynku i nikomu nie chciało się przymocować jej z powrotem na miejscu.To dlatego nad wejściem wisiał napis . .klep wielobranżowy”, co żadnemu z kupujących w niczym nie przeszkadzało.

Oferta była zróżnicowana, jeśli można to tak wyrazić. Obejmo­wała szeroki wachlarz towarów, od różowych kalesonów po drewniane pułapki na myszy, od świeżych wypieków po pastę do zębów z czerwo­nymi albo niebieskimi prążkami. W rogu sklepu właścicielka ustawiła przed laty wysoki stolik, który miał ułatwić konsumpcję kawy i ciastek. Niestety, po pewnym czasie zakryły go stosy gazet i prospektów rekla­mowych. Jednych nikt nie brał, inne ludzie po prostu zostawiali. W ta­kich miejscowościach nikt nigdy niczego nie wyrzuca. Wszystko może się kiedyś przydać.

Wagner szukał na okrągłym blacie miejsca dla swojej filiżanki z kawą, ale nie znalazł. Trzymał ją więc w ręce, a jednocześnie obserwował przez

okno wystawowe Sinę, który szedł w stronę sklepu. „Postarzał się”, pomy­ślał i złapał się na tym, że myśli o wspólnych latach, jakie spędzili w wie­deńskiej szkole, kiedy życie stało przed nimi otworem, a dni zdawały się nie mieć końca.

On i Sina byli nierozłączni i nawet po zdaniu matury ich drogi nie rozeszły się, a jeśli już, to na krótko. Studiowali na tym samym uniwersy­tecie, w centrum miasta, niemal naprzeciw Burgtheater, światowej sławy teatru dworskiego. W przylegającej do niego kawiarni dorabiali jako kel­nerzy, żeby móc sfinansować studia. Sina nie musiał tego właściwie robić, bo jego ojciec zajmował wysokie stanowisko w policji. Ponieważ jednak pieniędzy potrzebował Paul, Sina postanowił, że będzie dorabiał razem z nim. Stali się nierozłączni aż do dnia, kiedy... Wagner westchnął. Aż do tamtego ciepłego, letniego dnia przed trzema laty, który jednej osobie życie odebrał, innej zniszczył, a jedną na zawsze naznaczył. Nadal spra­wiało mu to ból, kłuło w serce.

Tymczasem Sina zsiadł z konia i przywiązał go przy wejściu do sklepu. Zdjął z jego grzbietu dwa pakunki i wszedł do środka. Ubrany był w stary golf, poplamioną marynarkę i wytarte dżinsy. Nogawki miał wpuszczone w wysokie buty, które od lat nie widziały szczotki. Skinął głową właści­cielce sklepu, podał jej listę zakupów i chciał podejść do swojego stałego miejsca przy stoliku, gdy nagle ujrzał Paula i zastygł w pół kroku.

Spojrzał na niego, a jednocześnie jakby przez niego, jakby ujrzał du­cha, który przybył z odległych czasów. W jego nowym świecie dla Wa­gnera nie było już miejsca, ani jako przyjaciela, ani jako intruza, którym w tej chwili był. Tak wyglądała prawda, żaden tam reportażowy stereotyp. Nikt nie ma prawa wdzierać się do stworzonego przez niego mikroświata. Nikogo nie zapraszał. Gdyby jednak do tego doszło, Wagner byłby ostat­nią osobą na liście gości.

W sklepie pojawiła się sprzedawczyni i zaczęła szykować dla niego zamówione rzeczy. Wagner, podobnie jak Sina, odniósł wrażenie, jakby czas się nagle zatrzymał, niespodziewanie i na zawsze. Sina nadal się nie ruszał, stał jak skamieniały.

Wagner zastanawiał się, czy Sina w ogóle go zauważył.

- Wiem, że nie chcesz mnie widzieć — zaczął cichym głosem, jakby mówił tylko do siebie.—Tyle razy marzyłeś o tym, żebym to ja wtedy zgi­nał, a nie ona. Ale to nie przywróci jej żyda!

Sina po raz pierwszy spojrzał na niego przytomnym wzrokiem, pro­sto w oczy, aż Wagner się przestraszył. Jego oczy miały stalowoniebieski kolor i biła z nich hardość. Pełno w nich było nienawiści i słów oskar­żenia. Wagner wyczytał w nich niekończący się zarzut, nie było w nich przebaczenia. Clara nadal żyła we wspomnieniach i marzeniach Siny, stała między nimi jak nieprzebyta śdana ze zbrojonego betonu. Niezniszczal­na, gładka i potężna.

Nagle zaczął żałować, że tu przyjechał. Co sobie właściwie wyobrażał? Czego oczekiwał? Trzy lata samotności uczyniły z Georga monolit, twardy jak kamień i niewzruszony. Twardy dla siebie i jeszcze twardszy dla innych.

Wagner z trudem starał się dobierać właściwe słowa:

—Georg, przez wzgląd na naszą dawną przyjaźń podejdź do mnie i po­słuchaj. Napij się ze mną kawy i pozwól, że coś ci opowiem. Ta niezwykła historia wydarzyła się wczoraj w Wiedniu. Jestem tutaj,bo jej nie rozumiem.

Poczuł, że znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym cza­sie. Chciał mówić dalej, ale Sina odwrócił się nagle i wyszedł ze sklepu bez pożegnania. Drzwi zamknęły się za nim jak ostatni akord zamyka­jący jakąś uwerturę, która nie jest początkiem konkretnego dzieła, tylko istnieje sama dla siebie.

Właścicielka sklepu spojrzała zaskoczona za wychodzącym Siną i stanęła bez ruchu z listą zakupów w jednej ręce i puszką fasoli w drugiej. Wagner przez chwilę się zawahał, ale w końcu i on wyszedł ze sklepu. Sina stał obok konia. Wagner wsiadł do czerwonego golfa, któ­rym przyjechał.

To był błąd, pomyślał, nie powinienem był tu przyjeżdżać. To nie ma sensu.

Sina szeptał coś koniowi do ucha, długo, prawie natarczywie. Kiedy się cofnął, koń ruszył przed siebie, najpierw powoli, potem coraz szyb­ciej, aż w końcu znikł za zakrętem wąskiej drogi. W tym momencie Sina odwrócił się, podszedł do samochodu od strony pasażera, otworzył drzwi i wsiadł do środka. Złożył ręce na piersi, spojrzał przed siebie i czekał.

Wagner popatrzył zdumiony, ale zarazem poczuł ulgę. Przez chwilę się wahał, aż w końcu zapuścił silnik, wjechał na drogę i ruszył przed siebie.

Kiedy pół godziny później czerwony golf minął tablicę z nazwą miej­scowości Zwetd, Sina nadal siedział w milczeniu. Od chwili, gdy opuści­

li sklep, nie wypowiedział ani jednego słowa, nie poruszył nawet głową. Rozmowa, którą Wagner starał się z nim przeprowadzić, zamieniła się w monolog, ale i on szybko się skończył. Przez ostatnie trzydzieści ki­lometrów obaj jechali w milczeniu. Kiedy w Zwettl wjechali na główny plac, Wagner zatrzymał wóz przed kawiarnią. Sina wysiadł i nie czeka­jąc na niego, wszedł do środka. Wagner westchnął, zamknął samochód i podążył za nim.

Niewielka kawiarnia cieszyła się w mieście dużą popularnością. W powietrzu unosił się gęsty dym z papierosów. Sina znalazł miejsce i nawet zdążył sobie coś zamówić. Chwilę później Wagner usiadł na twardym krześle naprzeciwko niego. Sina spoglądał na dłonie, które ułożył przed sobą na stoliku. Nie poruszył się nawet wtedy, gdy Wagner rozłożył gazetę, przykrywając nią ślady po papierosach na blacie. W koń­cu Wagner zaczął opowiadać.

Kiedy przedstawił już wszystkie przypuszczenia i teorie dotyczące dziwnych liter „L” i „I”, Sina przez minutę się nie poruszał, jakby chciał się upewnić, że Wagner faktycznie opowiedział mu już o wszystkim. Po­tem wstał, położył kilka monet na stoliku i szybkim krokiem opuścił ka­wiarnię. Od samego początku nie wypowiedział ani słowa. Wagner zakrył twarz dłońmi, przybity i zgaszony.

Sina oddychał głęboko świeżym powietrzem, które po zadymionym wnętrzu kawiarni wydawało mu się jeszcze bardziej rześkie. Wsadził ręce do kieszeni marynarki i uśmiechnął się w duchu, widząc, jak jakiś policjant wsuwa za wycieraczkę czerwonego golfa mandat za złe parkowanie. Potem przez jakiś czas włóczył się bez celu wśród starych kamieniczek, aż doszedł do ratusza. Zafascynowany przyglądał się malo­widłu na fasadzie. Przedstawiało ono żołnierzy powiewających flagami. W końcu jego wzrok zatrzymał się na wstędze z napisem. Przyjrzał mu się dokładniej, aż poszczególne litery zaczęły do niego coś mówić, szeptać i szemrać.

Tymczasem Wagner stracił nadzieję, że jeszcze kiedyś zobaczy Sinę. Zastanawiał się tylko, jak jego dawny przyjaciel wróci te­raz do swojego zrujnowanego zamku. Może będzie łapał okazję? Popro­

sił o rachunek. W tym momencie otworzyły się drzwi i do środka wszedł Sina. Zbliżył się do stolika Wagnera, bez słowa położył przed nim kartkę, odwrócił się i wyszedł.

Wagner nie mógł uwierzyć własnym oczom. Na kartce znajdował się tekst o następującej treści:

A+E+I+O+U = 1+5+9+15+21=51 Cyframi rzymskimi: LI.

WIOSNA 1541 ROKU, STAUFEN W PROWINCJI BREISGAU,

AUSTRIA PRZEDNIA

Zaczęło się... Georg Sabellicus, który sam siebie nazywał Faustusem, to znaczy Szczęśliwym, klęknął we wnęce do modlitw w swo­im laboratorium i dziękował Stwórcy za łaskę, jaką Ten go obdarzył. Przysłuchiwał się w ciszy, jak w glinianej bańce coś kipi i syczy. Wkrótce para z kolby destylacyjnej dostanie się do alembiku. I to wszystko. Po­tem będzie jeszcze musiał wyczyścić naczynia i wcisnąć uzyskany pro­szek do przygotowanej formy, aby wreszcie po latach życia w niedostat­ku dotrzeć do celu. Wreszcie! Alchemik nie mógł w to uwierzyć. Droga wiodąca do sukcesu była długa i męcząca, ale zawartość słoika wszystko mu wynagrodzi.

Visita interiora recitifando inverties occultum lapidem. Słowa te Faust wymamrotał do swojej brody. Podrapał się po głowie. W palcach znowu została mu kępka włosów. Przeklęta rtęć, przeklęty antymon - syknął. Mimo to na jego twarzy pojawił się uśmiech. Obojętnym ruchem dłoni rzucił włosy na podłogę. Czym tu się denerwować?

O tak, nawiedził wewnętrzne sfery ziemskie, wszystko zrobił jak na­leży, odnalazł ukryty kamień. A tak się z niego naśmiewali! Nazywali go szarlatanem. Opat Trithemus, zazdrosny o jego sukcesy w dziedzinie czar­nej magii, okrył go niesławą. Luter nazwał go publicznie oszustem. Nie­ważne, że trafnie przepowiedział panu von Hutten wynik jego wyprawy. Rycerz ów zginął marnie w Nowym Swiecie, tak jak on to przewidział! Jednak bez względu na to, co robił, w oczach panów pozostał zwykłym kramarzem w kolorowym wozie, który wędruje po świecie, sprzedaje swoje mikstury i stawia horoskopy. .

Teraz będzie się już z tego tylko śmiał. Jeszcze kiedyś zatańczy na grobach swoich prześmiewców. Nie ma żadnych wątpliwości. Jest tego tak samo pewien, jak tego, że po nocy przychodzi dzień.

Z trudem się uśmiechnął, w zniszczonych od oparów płucach poczuł kłucie. Jego ciałem wstrząsnął gwałtowny kaszel. Sięgnął po chustkę do nosa, żeby wytrzeć usta. Spojrzał na nią i zobaczył krople krwi. To nie­ważne. Potrząsnął głową, przeżegnał się i z trudem podźwignął z kolan. Już wkrótce wszystko to nie będzie miało żadnego znaczenia.

Wprawnymi ruchami palców rozniecił ogień pod kolbą destylatora. Z rozrzewnieniem spoglądał na tuleje, kolby, reitorty, złączki i cały pozo­stały sprzęt zapełniający jego laboratorium. Tak bardzo tego wszystkiego nienawidzi, a zarazem tak bardzo to kocha. Wydał na to wszystkie swo­je pieniądze. Inwestował każdy grosz w materiały, sprzęt albo tajemnicze składniki ze wszystkich zakątków świata. Całe swoje żyde, własne szczę­ście i dobre imię poświęcił na realizację wielkiego marzenia. Przesunął de­likatnie czubkami palców po jednym z lejków i przymknął oczy.

W tej samej chwili usłyszał śmiech. No proszę, jak się zabawiają jego kosztem, te szelmy, szarlatani... Obu pięściami uderzył w stojący przed nim sprzęt. Ceramiczne naczynia rozpadły się na kawałki, pojemniki po­tłukły, a ich zawartość wylała się na podłogę albo uniosła w powietrze w postaci kolorowych chmur pyłu. Między zębami poczuł drobne ziarenka.

- Chcecie mnie zabić? - wykrzyknął. Prawym ramieniem zgarnął z heblowanego blatu wszystkie pojemniki i przyrządy.

-Jestem mistrzem! Mam pod sobą miliony legionów! Zanim to uczy­nię, porwie mnie diabeł! - ryknął. Skoczył na leżące na podłodze skorupy i zaczął je kruszyć. Chrzęściły pod ciężarem jego ciała, a on kołysał się jak w tańcu. Wyobrażał sobie, że ten stos szkła i ceramiki to jego epitafium.

Jego uwagę przyciągało coraz głośniejsze bulgotanie w kolbie desty­lacyjnej. Na pomarszczonym wysokim czole Fausta pojawiły się krople potu. Podszedł do aparatury. Nareszcie ciecz osiągnęła odpowiednią tem­peraturę. Zaczęło się...

Nagle drzwi otwarły się z głośnym hukiem. Faust odwrócił się i zoba­czył, że do laboratorium wpadł jego asystent z siekierą w ręce. Tuż za nim dostrzegł pięciu mężczyzn. Zmrużył powieki, bo w rozdygotanym blasku świec nie mógł rozpoznać ich twarzy. Widział tylko, że każdy ubrany jest w biały płaszcz z czerwonym krzyżem i zawieszoną pod nim gwiazdą.

- Kim u diabła jesteście i czego chcecie? - spytał, ale żaden z męż­czyzn nie odpowiedział. Tylko zegar na wieży w oddali wybił północ. Na­gle zapadła prawie całkowita cisza i tylko bulgotanie w kolbie stawało się coraz głośniejsze. Zamarł nawet śmiech dobiegający z dolnej kondygnacji.

Dwaj spośród pięciu intruzów bez żadnego ostrzeżenia rzucili się na Fausta i bez trudu obezwładnili wychudzonego alchemika. Spod przy­mkniętych powiek Faust obserwował, jak trzej pozostali mężczyźni pod­chodzą do aparatury, żeby zgasić ogień pod kolbą. Zaraz potem przystą­pili do systematycznego niszczenia dorobku jego całego żyda. Faust wył z wściekłości i ze wszystkich sił starał się uwolnić z żelaznego uścisku nieznajomych. W pewnej chwili zadano mu celnie wymierzony cios pię­ścią w twarz. Kiedy uniósł głowę, zobaczył, że uderzył go jego dotychcza­sowy pomocnik.

- Ty łajdaku! Zwyrodniała żmijo! - krzyknął Faust i splunął w jego stronę.

Johannes Wagner wytarł twarz i z obrzydzeniem przyglądał się krwi­stej ślinie na swojej dłoni. Z gardła wydobył mu się wściekły okrzyk. Ude­rzył ponownie. I znowu, i jeszcze raz.

Mężczyźni przytrzymujący Fausta stali bez ruchu, a ich twarze nie zdradzały żadnych uczuć. Pomocnik powoli tracił siły. Faust zauważył, że od jego kaszlu i śliny białe, czyste przed chwilą płaszcze mężczyzn są te­raz powalane krwią.

- Wasze praczki w klasztorze będą mieć z tym sporo pracy - zachar­czał i roześmiał się głośno. Mimo okaleczonej twarzy sprawiło mu to ra­dość, bo zauważył, że gdy wypowiedział to zdanie, na skamieniałej twarzy jednego z mężczyzn przez krótką chwilę pojawił się wyraz grozy. Tak, wie, wie wszystko, zna tajemnicę. Mężczyźni przycisnęli go do ściany, chwycili za głowę i zaczęli nią uderzać o kamienny mur. Faust doznał nieznanego mu przedtem bólu. Krzyczał głośno, aż poczuł kłucie w płucach. Męż­czyźni odwrócili go i zaczęli uderzać tylną częścią jego czaszki o ścianę. Potem w komnacie zapanowała cisza i spokój.

Wydawało mu się, że czas płynie wolniej. Usłyszał dobiegające z da­leka brzęki i trzaski i zrozumiał, że jego życie właśnie się kończy. Niesiony przez jasne anioły uniósł się nad swoim laboratorium. Do jego uszu do­cierały jakieś stłumione głosy. Wzrok spoczął przez chwilę na wilgotnej zasłonie. Dwa czerwone krzyże, dwie płonące gwiazdy. Sześć ramion. Co

1-^-E

symbolizują? Nieważne. Wilgotna ściana była coraz bliżej, potem znikła i znowu zaczęła się na niego walić. W końcu zrobiło się ciemno, zapadła czarna jak smoła noc. Czarna i bezczasowa,jak straszna zemsta piekła.

Dziewka, która następnego ranka odkryła powykręcane i pogruchotane ciało Magistra Faustusa, o mało nie umarła ze strachu. Krzyczała jak oszalała. Jej pan miał pogruchotaną, pustą czaszkę i zmasa­krowaną twarz, zupełnie nie do rozpoznania.

W końcu na wrzaski dziewczyny zareagował jakiś chłopak. Kiedy zobaczył, co się stało, pobiegł do ratusza i sprowadził rajców do labora­torium. Urzędnicy stanęli jak wryci: czegoś takiego nie widzieli w całym swoim życiu. Ściany pomieszczenia były spryskane aż po sklepienie krwią i tkanką mózgową. To tłumaczyło brak mózgu w czaszce.

Przez wyrwane z zawiasów drzwi przecisnął się jakiś ksiądz. Przeszedł przez porozrzucane na podłodze belki, odsunął na bok strażni­ka i rajców i zrobił znak krzyża.

- W końcu musiało do tego dojść! - zawołał tak głośno, żeby go usły­szeli ci, co stali na ulicy. - Diabeł porwał tego oszusta!

Po tych słowach pewien mężczyzna, który stał oparty o ścianę przy drzwiach na parterze, odwrócił się i odszedł. Chwilę potem przepadł w jednym z zaułków. W miejscu, gdzie stał, na ulicznym pyle odcisnęła się sześcioramienna gwiazda. Dzieci bawiące się przywiązaną do sznurka szmacianką szybko ją zatarły.

LIZBONA - ALMOURIEL, PORTUGALIA

Drzwi ambasady przy Rua S. Caetano w Lizbonie otwarły się jak za do­tknięciem czarodziejskiej różdżki. Z cienia starej uliczki wyłonił się czarny mercedes na dyplomatycznych numerach i z flagą na błotniku. Samotny pasażer zajmujący miejsce za kierowcą nałożył słoneczne okulary Ray -Ban i oparł się o siedzenie. Wczoraj przyjechał z Wiednia, z zimnego, zasnutego chmurami miasta. Kiedy samolot zaczął schodzić do lądowania na lotnisku w Lizbonie i przeleciał nad pierwszymi domami, ujrzał przez okno Tag skąpany w promieniach wiosennego słońca. Noc w ambasadzie spędził w luksusowych warunkach, traktowano go tam jak oficjalnego go­

ścia najwyższej rangi. Ambasador zjadł z nim kolację i zaproponował mu „dla rozrywki” swoją sekretarkę. Szczupły mężczyzna odmówił grzecznie, acz stanowczo.

Samochód jechał Avenida Infante Santo w kierunku parku Jardim da Estrela. Po dwóch kilometrach mężczyzna dotknął ramienia kierow­cy. Ten zjechał natychmiast na bok i zatrzymał się. Nieznajomy wysiadł z wozu. Kiedy samochód odjechał, mężczyzna przeszedł wolnym krokiem przez ogrody, tak jak wiele innych spacerujących tam osób. Był ubrany w elegancki prochowiec i dopasowany kapelusz o szerokim rondzie, który zakrywał większą część jego twarzy. Kiedy dotarł na drugi koniec parku, skręcił w lewo, w ulicę św. Bernharda i zatrzymał się przy zaparkowanym tam szarym fiacie punto. Przez chwilę się rozglądał, a następnie otworzył drzwi i wsiadł do środka. Sięgnął do schowka i już wiedział, że ma wszyst­ko, czego będzie potrzebował. Ruszył i szybko włączył się w uliczny ruch. Skierował się na północ, ciągle wzdłuż Tagu.

W niecałe półtorej godziny dojechał do Tomar, słynnego miasta tem­plariuszy, które zakon założył już w XII wieku. Od tamtej pory w herbie miasta widnieje ich symbol, krzyż mantuański. Wiosenne słońce rozświe- tiało wysoką twierdzę wznoszącą się w centrum średniowiecznego miasta. Tomar od samego początku pełniło rolę portugalskiej stolicy templariu­szy. Gdy wygnano ich z kraju, miasto wzięli w posiadanie ich następcy: Zakon Rycerzy Chrystusa.

Ponieważ jednak miasto templariuszy nie stanowiło celu jego podróży, mężczyzna tylko na chwilę zatrzymał się na skraju miasta, w uzgodnio­nym wcześniej miejscu, żeby uzupełnić wyposażenie. Młody mężczyzna stojący za ladą nie stawiał zbędnych pytań, tylko podał mu paczkę i na­tychmiast odwrócił wzrok Nieznajomy odjechał w stronę Tagu oddalo­nego o niecałe pół godziny jazdy.

Wolał unikać autostrady i dlatego przemierzał lokalnymi drogami pofałdowaną okolicę. Kiedy minął wiadukt oddalony od rzeki o niecałe sto metrów, skręcił do posiadłości położonej na prawo od drogi. Sprawia­ła wrażenie opuszczonej. Niewielki lasek stanowił świetną kryjówkę dla szarego fiata.

Kiedy mężczyzna się przebrał, wyglądał raczej jak turysta z plecakiem i w zakurzonych butach, niż ktoś, kto wybiera się na przechadzkę po mie­ście. Zamknął dokładnie samochód i ostatnie trzysta metrów, jakie dzie­

liły go od promu, pokonał piechotą. Przez chwilę stał w miejscu, potem skropił sobie głowę wodą z butelki przymocowanej do paska. Spoconych turystów tu nie brakowało. Jednak teraz nie był już dawnym, eleganckim mężczyzną. Wyglądał jak brudas i przybłęda.

Twierdzę zauważył długo przedtem, nim doszedł do promu: stara i dumna budowla wznosiła się na wyspie przy lewym brzegu Tagu i tak jak dawniej wyglądała na niezdobytą. Almouriel, jak ją zwano, powstała dwa lata wcześniej niż podobna twierdza w Tomar. Templariusze pozostawili tu po sobie coś w rodzaju pomnika, symbol ich siły i potęgi, dumy i wła­dzy. Trwał w tym miejscu od ponad dziewięciuset lat i robił niesamowite wrażenie tak dzisiaj, jak i w epoce wypraw krzyżowych.

Wyspę łączył z lądem niebieski wąski prom. Mężczyzna wmieszał się w niewielką, czteroosobową grupę turystów, którzy zwiedzali Almouriel. Po pięciu minutach prom dobił do brzegu i wszyscy wysiedli.

Podczas gdy inni skierowali się od razu w stronę twierdzy, mężczyzna ruszył w prawo, ku węższej części wyspy przypominającej swym kształtem kroplę. Zrobiło się jeszcze bardziej gorąco, wśród gałęzi drzew szeleścił wiatr. Czuć było nadchodzącą wiosnę.

Twierdza znikła mu z oczu, wtedy zszedł w krzaki w pobliżu hałdy żwiru i ostrożnie przez nią przeszedł. Pod rozłożystym drzewem znalazł dwie kamienne płyty. Jedną odsunął na bok. Pod spodem ukazał się otwór, a w nim kilka stopni prowadzących w dół. Mężczyzna wziął do jednej ręki latarkę, do drugiej niewielką mapę i zszedł pod ziemię. Jego informatorzy mieli rację. Korytarz, o którym nikt już nie pamiętał, był potwierdzeniem legendy, według której pewna arabska dziewczyna sprowadziła na zamek swojego ojca śmierć i zatracenie, ponieważ pokazała to tajne przejście umiłowanemu przez siebie chrześcijaninowi. Rycerz nadużył jej zaufania i zdobył zamek. Emir i jego córka wybrali śmierć z własnej ręki.

Kiedy ostatni tego dnia prom przybił do brzegu, nikt nie zwrócił uwa­gi na to, że z wyspy nie wrócił jeden z pasażerów.

Mężczyzna spędził tę noc owinięty w śpiwór. Leżał w ciemnościach podziemnego tajnego korytarza. Templariusze zbudowa­li go kiedyś, jako ostatnią drogę ucieczki. Spał głębokim, mocnym snem. Kiedy o wschodzie słońca w jego zegarku zadzwonił budzik, mężczyzna . wymknął się dcho z kryjówki i zaczął przygotowania. Przesunął kamienną

płytę na swoje miejsce, zatarł po sobie ślady i zostawił to miejsce w takim stanie, w jakim je zastał poprzedniego dnia. Powoli skierował się w stronę Almouriel, gdzie poczekał na pierwszych turystów, których pół godziny później przywiózł na wyspę prom. W południe wybrał ofiarę, samotnie podróżującą turystkę z plecakiem. Z rozmowy z nią wynikało, że to mło­da Hiszpanka, która spędza tu wakacje.

Kiedy zaprosił ją, żeby spożyła z nim skromny posiłek - dwie kanapki popite wodą mineralną - nie obraziła się. Przeciwnie, nawet się ucieszyła. Usiedli w pewnej odległości od wysokiego muru, pod drzewem stojącym nad rzeką. Kiedy dziewczyna rozgryzła kapsułkę z cyjankiem ukrytą w ka­napce, zdziwiła się. Sądząc, że to pestka oliwki, chciała ją wypluć. W tym momencie mężczyzna chwycił ją jedną ręką za gardło, a drugą ścisnął jej nos i w ten sposób zmusił do połknięcia trucizny.

Potem ją puścił i obserwował, jak upada na ziemię wstrząsana drgaw­kami. Oczy wyszły jej z orbit, wpadła w panikę i zaczęła bić wokół sie­bie rękami. Potem nagle wyprostowała się i uspokoiła. Mężczyzna zba­dał jej puls i gdy się upewnił, że nie żyje, wyjął z plecaka elastyczną rurkę i wsunął ją kobiecie do przełyku, założywszy wcześniej cienkie latekso­we rękawiczki.

Na końcu czerwonej gumowej rurki znajdował się gwint. Mężczyzna przymocował do niego metalową butelkę, uważając przy tym, żeby nic z niej nie wylać. Potem wpuścił do żołądka turystki neurotoksynę. Gaz bojowy VX przyleciał na lotnisko w Lizbonie dzień przed nim z laboratorium zajmującego się badaniem i produkcją chemicznych środków bojowych, środek ten jest śmiertelny już w śladowych ilościach i działa przez długi czas, także na odkrytym terenie. VX nie posiada barwy ani zapachu i jest trudno wykrywalny. Ale przecież, o to właśnie chodziło. Trzeba zostawić znak, jak w Wiedniu. Tym razem adresatem tego przesłania jest już ktoś inny.

Mężczyzna wyciągnął nóż i wyrył na czole ofiary słowo „Agnes . Po­tem zaciągnął zwłoki nad brzeg Tagu i ułożył je w talu sposób, że w wo­dzie znalazła się tylko głowa. Resztę ciała przykrył okrągłymi kamieniami z dna rzeki, aż miejsce zaczęło wyglądać jak niewielka skarpa wcinająca się w wodę. Trucizna opuści ciało przez nos, usta, oczy, uszy i trafi wprost do wody, powodując ekologiczną katastrofę, która zabije w rzece wszyst­kie ryby stąd aż do Lizbony.

Mężczyzna spakował wszystkie swoje rzeczy do plecaka, przyszedł na pomost, wsiadł na najbliższy prom i wrócił do swojego samochodu. Nieca­łą godzinę później jechał już drogą w stronę Lizbony, aby jak najszybciej znaleźć się na eksterytorialnym terenie ambasady. Tym razem nie odmó­wi sobie przyjemnych chwil z sekretarką.

WALDVIERTEL, AUSTRIA

Kiedy Wagner się obudził, na dworze było jeszcze ciemno. Przeciągnął się i rozluźnił naprężone mięśnie. Łóżko, w którym spał, było zbyt krótkie i zbyt miękkie. Teraz musi się jeszcze wygrzebać z zagłębie­nia, które powstało w materacu.

Poprzedniego dnia, kiedy Sina jakby nigdy nic wyszedł z kawiarni i zostawił go samego z problemem do rozwiązania, nie wrócił do Wiednia, tylko został w Zwettl i w niewielkim pensjonacie wynajął pokój. Sina już się nie pokazał. Wagner poszedł więc na spacer po miasteczku i rozglądał się za naukowcem, który być może tak jak on błąkał się gdzieś po okolicy. Nie znalazł go, więc pogrążony w myślach chodził bez celu po ulicach, aż w końcu na skraju miasta natknął się na tabliczkę z napisem „Wolne po­koje”. Stary dom wyglądał na czysty i zadbany, a kiedy ze środka dotarł do niego zapach kawy, zatrzymał się i wynajął pokój.

Czas na śniadanie, pomyślał. Wziął długi prysznic i zszedł na dół do sali, gdzie serwowano śniadanie.

Na stoliku obok dzbanka z kawą leżała gazeta. Wagner zerknął na nią. Jego artykuł o człowieku zamordowanym w najstarszym kościele Wiednia opublikowano na trzeciej stronie. Policja nadal błądzi jak we mgle. „Niewiele się tu zmieni”, pomyślał i w tym momencie przypo­mniał sobie o kartce z tajemniczymi literami. Wyciągnął ją z kieszeni ¹ wygładził. AEIOU... Tamte świece ustawione w kształcie rzymskich cyfr są prawdopodobnie wskazówką do odczytania tych pięciu liter. Ale dlaczego? Czy zamordowany mężczyzna miał z nimi cokolwiek wspól­nego? Wagner zauważył ten napis w kościele, mimochodem go zapa­miętał, ale nie przypisywał mu żadnego znaczenia. Gdzie ten napis był? Próbował to sobie przypomnieć. Tak, chyba gdzieś na górze, na jednej ze ścian, na pewno nie na żadnym z obrazów. Uśmiechnął się. Sina od razu by się domyślił, gdzie w tym małym kościele znajdują się litery ■ 1

AEIOU. Prawdopodobnie zna wszystkie miejsca w Austrii, gdzie moż­na znaleźć ten napis.

Postanowił, że w drodze powrotnej zajedzie do Grub i odwiedzi Sinę. Wcześniej jednak chciał się spotkać z pewnym fotografem, z któ­rym współpracował już od dłuższego czasu. Fotograf zawsze zapraszał, żeby go odwiedził, jeśli kiedyś będzie w tych okolicach. Dopił więc kawę i ruszył w drogę.

Kiedy ujrzał ruiny zamku, było już wczesne popołudnie. Fotograf, który znał wszystkich w promieniu stu kilometrów, od razu mu wyjaśnił, którędy może się najszybciej dostać do leżących na uboczu ruin. Znał też długą i pełną niezwykłych wydarzeń historię wzniesionej w XI stuleciu twierdzy.

— Grub miał tak korzystne położenie strategiczne, że przez długi czas uchodził za twierdzę nie do zdobycia - powiedział. - Skała, na której ten zamek zbudowano, jest niedostępna z trzech stron. Jedyny dostęp jest od północy, przez głęboką fosę. Jeśli ktoś chce, to i dzisiaj może cieszyć się tam zupełną samotnością - dodał i uśmiechnął się.

Wagner od razu przypomniał sobie Sinę i jego życie w izolacji od świata. Znalazł sobie na to idealne miejsce.

— Od szesnastego wieku zamku nie przebudowywano, więc stanowi przykład doskonale zachowanej budowli średniowiecznej - kontynuował

Po chwili zaczął opowiadać o pewnym starym małżeństwie, które przez dziesiątki lat utrzymywało Grub i nawet częściowo odbudowało zamek. Potem ze względu na wiek musieli zrezygnować i wtedy wprowa­dził się tam Sina.

- Od tamtej pory dalej to odnawia i próbuje ratować stare mury.

Fotograf zapalił fajkę i spojrzał na Wagnera w zamyśleniu:

— Jeżeli nie zostałeś tam zaproszony, możesz mieć problem z wej­ściem na zamek. Tam nie można sobie tak po prostu wejść jak do przy­domowego ogródka.

Wagner przypomniał sobie o tych słowach w chwili, gdy kontury zamku przysłoniła mgła. Ledwo zaparkował samochód i ruszył wąską dróżką w górę, zadzwonił jego telefon komórkowy. Od razu rozpoznał numer komisarza Bernera.

fotograf.

- Pan komisarz Berner! - zawołał do słuchawki. - Rozumiem, że schwytał pan sprawcę i chce sobie zarezerwować miejsce w mediach?

Tym razem Berner był w jeszcze gorszym nastroju niż zwykle.

- Jeśli będę chciał się rozerwać, pójdę do kina, a nie będę dzwonił do pana - burknął do telefonu. - Czy udało się panu wydobyć cokolwiek z Siny?

- A skąd pan wie, że z nim rozmawiałem? - spytał Wagner. - Nie, nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa, jeśli już chce pan tak dokładnie wiedzieć. Właściwie to on się do mnie nie odzywał...

Zapadła cisza i Wagner pomyślał, że komisarz się rozłączył. W końcu jednak znowu się odezwał, choć jego głos nie brzmiał zbyt pewnie.

- Miałem nadzieję, że Sina wypowie się na temat tych dwóch liter. W międzyczasie udało nam się zidentyfikować ofiarę, to jakiś przewodnik.

Wagner zatrzymał się zaskoczony.

- Przewodnik? - powtórzył i usłyszał westchnienie po drugiej stro­nie słuchawki.

- Tak, przewodnik, nic szczególnego, prowadził normalne i uporząd­kowane życie. Aż do chwili śmierci, j.

Komisarz był zły, że ofiara nie jest jakąś znaną w mieście osobistością.

- Ale kto strzela do przewodników?

Wagner wypowiedział te słowa bardziej do siebie niż do Bernera, ale ten pomyślał sobie najwidoczniej to samo.

- I pozostawia płonące świece w kształcie dwóch liter — dokoń­czył Berner - które nie są inicjałami ofiary. Nasz przewodnik nazywa się inaczej...

Wagner przerwał rozmowę, bo im bliżej zamku podchodził, tym gor­sza stawała się jakość połączenia. Resztę drogi do ruin odbył wolnym kro­kiem. Przewodnik z kulą w głowie i ten napis — AEIOU.

- Zastanów się - powiedział do siebie, wyciągając nogi z błota.—Ktos pozostawia ślady, i to całkiem świadomie. To wszystko nie przypadek: za­bici, świece, miejsce.

Podejście robiło się coraz bardziej strome, pogoda coraz gorsza, za­częło mżyć, a mgła opadała coraz niżej w głąb doliny. Wagner usłyszał szczekanie psa dobiegające zza murów zamku.

Droga skręcała lekko w prawo. Wagner zobaczył przed sobą na wpół zrujnowaną budowlę. Obok niej przebiegał dalszy odcinek drogi ciągnący

¡rsr>-

się aż do drewnianego mostu zwodzonego zawieszonego nad fosą zam­kową. Brama miała podwójne skrzydła i była zamknięta. Jako dodatkowe zabezpieczenie służyła opuszczana krata. Kiedy Wagner przeszedł przez most, jego kroki słychać było między wysokimi murami. Przez chwilę od­niósł wrażenie, że nadal trwa wojna trzydziestoletnia i lada chwila spadnie na niego płynna smoła albo chmura bełtów wystrzelonych z kusz.

Kiedy znalazł się przed kratą, tzw. broną, której szpice spoczywały ciężko na wilgotnych kamiennych płytach, domyślił się, że nie ma sen­su szukać dzwonka albo domofonu. Pies nadal głośno szczekał. Wagner spojrzał ku wznoszącym się murom i był zaskoczony, że z bliska wyglądają na dość dobrze utrzymane. „Sina musiał poświęcić na prace restauracyjne mnóstwo czasu”, pomyślał zastanawiając się jednocześnie, jak zwrócić jego uwagę. Żadnych okien, otworów strzelniczych. Mżawka przeszła stop­niowo w lekki deszcz. Woda lała mu się coraz obficiej za kołnierz, zim­na i nieprzyjemna. Potrząsnął głową i krople rozprysły się na wszystkie strony. Pies przestał szczekać. Zapanowała zupełna cisza. Wagner wpadł w ponury nastrój.

Sina obserwował nieproszonego gościa przez niewielki otwór w drew­nianej wieży. Tschak, jego owczarek tybetański, biegał po dziedzińcu za małą czerwoną piłką i zapomniał o szczekaniu. Przebiegł po wilgotnej kostce i zniknął gdzieś w przejściu, mając wciąż przed oczami piłkę. Sina w pewnym sensie mu zazdrościł. Wreszcie położył dłoń na ciężkiej za­suwie blokującej drzwi zdobione ornamentami, przez chwilę się zawahał, w końcu uchylił nieco drzwi. Między nim a gościem nadal wisiała krata, która jego zdaniem tworzyła bezpieczną barierę. Oparł się o bramę i spoj­rzał w milczeniu na Wagnera.

— Czy rozmieściłeś swoich żołnierzy na strategicznie ważnych po­sterunkach? — spytał Wagner i zrobił krok w stronę kraty. - A może uszło twojej uwadze, że wojna już dawno się skończyła?

Sina wzruszył ramionami i wykonał gest, jakby chciał zamknąć bramę.

- Poczekaj chwilę, proszę!

W głosie Wagnera było coś, co kazało mu się zatrzymać. Jakiś ukryty ton, który ma go ostrzec. Jak wcześniej, kiedyś...

Wagner ujrzał, jak Sina cofa się i znika za jednym ze skrzydeł bramy. Chciał się już odwrócić zrezygnowany i wrócić do samochodu, kiedy nagle usłyszał jakiś dźwięk. Zabrzmiał tak głośno i groźnie, że mimo woli Wa­

gner wciągnął głowę w ramiona. Ujrzał, jak krata powoli się unosi, najpierw

o kilka centymetrów, potem coraz wyżej, aż w końcu znieruchomiała na wysokości dwóch metrów. Cisza, jaka potem zapadła, była równie prze­szywająca. Wagner pozostał na miejscu i czekał. Czas płynący na zamku zdawał się wsiąkać jak woda wchłaniana przez piasek.

Sina wyszedł zza bramy, spojrzał na niego, odwrócił się plecami i ru­szył w kierunku dziedzińca.

SANTAREM, PORTUGALIA

Miguel Almeida łowił ryby w Tagu, odkąd sięgał pamięcią. Piaszczyste brzegi rzeki płynącej w pobliżu miejscowości Santarem, na północ od Lizbony, gdzie latem rzeka wije się leniwie jak wąż, wiosną były węższe niż zwykle. Almeida był już spóźniony. Wnuczka prosiła go, żeby zreperował jej rower, ale on jak zwykle nie miał ochoty.Teraz, kiedy po po­łudniu przyszedł nad wodę w znane sobie miejsce, poczuł się jak u siebie w domu. Przygotował przynętę, siatkę i właśnie zamierzał zarzucić węd­kę, gdy nagle zobaczył pierwszą martwą rybę znoszoną prądem. Płynęła białym brzuchem do góry.

A potem stało się coś, czego Almeida nie zapomni do końca życia: jak w jakimś koszmarnym śnie na rzece pojawiły się kolejne martwe ryby pły­nące białymi brzuchami do góry. Na początkuje liczył, ale potem były ich już setki i tysiące. Mniejsze i większe, płynęły przed nim, podczas gdy on stał jak skamieniały i obserwował to potworne widowisko wybałuszonymi oczami. I ciągle nie mógł zrozumieć. Wyglądało to tak, jakby rzeka zamie­rzała zwymiotować albo wypluć z siebie wszystkie ryby, jakby wzbraniała się udzielać im dalszego schronienia w swoich wodach. Almeida robił so­bie wyrzuty, że jak zwykle zostawił swój telefon komórkowy w domu, nie chcąc, żeby żona mu przeszkadzała. Zostawił wędkę i zaczął biec.

ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL, AUSTRIA

Wagner miał łzy w oczach. Przy wilgotnej pogodzie ogień płonący na kominku dusił jeszcze bardziej niż w normalny dzień, gdy było depło. Sina urządził kilka pomieszczeń mieszkalnych znajdują- cych się w zamku w taki sposób, że można w nich było jakoś wytrzy­

mać. Jednak Wagnerowi nawet by przez myśl nie przeszło, żeby nazwać je przytulnymi. Wolał nie myśleć, gdzie znajduje się łazienka i toaleta i w jakim są stanie.

Surowe mury były prawie zupełnie nieotynkowane, podłoga składa­ła się z wielkich, pożółkłych kamiennych płyt, które pochodziły chyba z jakiegoś kościoła. Były wyszlifowane, jakby wcześniej przesuwały się po nich na klęczkach całe pokolenia pielgrzymów. Wagner zastanawiał się, czy ich modlitwy zostały wysłuchane.

Duże, zimne wnętrze urządzone było w sposób funkcjonalny. Pod­niszczone meble wyglądały tak, jakby kupiono je na pchlim targu. Jedy­nym swojskim sprzętem była kanapa, którą wziął we władanie Tschak. Wagner przyciągnął do siebie fotel, który był tak samo niewygodny, jak na to wskazywał jego wygląd. Zazdrościł psu. W pomieszczeniu zalaty­wało dymem i było chłodno.

Kiedy Sina pojawił się w drzwiach z dwoma kubkami gorącej herbaty, butelką rumu i ręcznikiem pod pachą, Wagner wypowiedział w myślach słowa podziękowania. Sina tak jak przedtem nie odezwał się do niego ani jednym słowem. W milczeniu podał mu ręcznik i postawił parujące kubki na stoliku. Potem usiadł w zużytym fotelu bujanym, kiedyś chyba ciemnoczerwonej barwy, upił trochę herbaty i wyjrzał przez okno, próbu­jąc przebić wzrokiem mgłę, która spowijała zamek coraz bardziej gęstym tumanem.

— Teraz już wiem, dlaczego jako dziecko nigdy nie bawiłem się w ry­cerzy- powiedział Wagner, rozglądając się wokół siebie. - Skromne życie na zamku zajmuje na skali moich duchowych przeżyć dość odległe miejsce.

Sina wyglądał przez okno i zdawało się, że go nie słyszy. Wagnera przeszedł dreszcz, zacisnął dłoń na gorącym kubku herbaty i opuścił swoje ciepłe miejsce przy kominku.

— Georg, jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać, to mnie przynajmniej posłuchaj—powiedział wzruszając ramionami, jakby bronił się przed chło­dem, i wypił z kubka kolejny łyk herbaty.

— Minęły już trzy lata - zaczął Wagner, zacinając się lekko - i wiem, że zawsze się wzbraniałeś przed rozmową ze mną na ten temat. Próbo­wałem to zrobić wiele razy, zwłaszcza wtedy, na początku. Nigdy nie dałeś mi szansy. Daj mi przynajmniej taką szansę teraz.

-Nie!

r

Sina wypowiedział to słowo tak niespodziewanie, że Wagner aż się skulił w fotelu, a kubek prawie wyleciał mu z ręki na podłogę.

Sina nadal spoglądał na swój kubek i można było odnieść wrażenie, jak­by w ogóle się nie odezwał, jakby to jego „nie” było jakąś iluzją. Twarz miał niewzruszoną. Uniósł wzrok i zatrzymał go na psie, który zasnął na kanapie. Białe palce, zaciśnięte kurczowo na kubku, zdradzały napięcie. Wagner po raz pierwszy ujrzał jego napięte mięśnie pod koszulą i domyślił się, jak bar­dzo życie na zamku wzmocniło jego przyjaciela przez te trzy lata. Ciężkie kamienie, które codziennie dźwigał, zastępowały trening w klubie fitness.

- Nie, Paul, nie dam ci żadnej szansy - odparł Sina zdecydowanym tonem.

W kominku huczał ogień i Wagner poczuł bijące od niego ciepło. A może to efekt wypitego rumu? Dolał sobie jeszcze trochę trunku.

- Wpuściłem cię do środka, bo usłyszałem w twoim głosie coś, co mi przypomniało o dawnych czasach. Nie oznacza to jednak, że pozwolę ci mówić o Clarze.

Sina znowu spojrzał na kubek z herbatą, jakby na jego dnie kryła się jakaś przepowiednia na przyszłość. Potem odwrócił wolno głowę w stro­nę Wagnera.

- W twoim głosie wyczuwam coś alarmującego i bezradnego, tak jak wczoraj, w kawiarni.

- Znasz mnie zbyt dobrze — odparł Wagner bezbarwnym głosem. - Opowiadałem ci o trupie znalezionym w kościele i o literach. Jeśli chodzi

o liczbę 51, na pewno masz rację. Od dzisiaj wiemy też, kim jest ofiara. To jakiś przewodnik turystyczny z Wiednia, niekarany sądownie, uczci­wy człowiek.

Wagner wstał i podszedł bliżej ognia.

- To wszystko jest całkowicie pozbawione logiki. Ktoś morduje w ko­ściele przewodnika, właściwie to była egzekucja. Jego zabójca pozostawia jedyny ślad - liczbę 51. Po co? Berner nawet nie wie, że litery L oraz I od­powiadają tej liczbie. Błądzi w ciemnościach.

- No to zacznij myśleć logicznie — usłyszał cichy głos dobiegający od strony okna.

Wagner spojrzał na Sinę i czekał, nic nie mówiąc.

- Jeśli nie zostawił śladu dla policji, to na pewno dla kogoś innego.

Pierwsza wskazówka - kościół Świętego Ruprechta, najstarszy w Wied­

niu. Na emporze znajduje się napis AEIOU.To druga wskazówka. Suma liter daje pięćdziesiąt jeden. To trzecia wskazówka. Do tego jeszcze świe­ce. Ten, kto te ślady pozostawił, zrobił tak po to, żeby nikt nie przeoczył ich związku z owymi pięcioma literami. Poza Bernerem, ale...

Sina nie dokończył zdania.

- Ofiarą jest przewodnik. To czwarta wskazówka. Przewodnik, czyli ktoś, kto pokazuje coś innym ludziom... - Wagner podjął wątek rozpo­częty przez Sinę i wyciągnął dłonie w stronę ognia.

- Fryderyk III.

- Słucham? - spytał Wagner i spojrzał pytająco na Sinę, bo nie był pewny, czy dobrze usłyszał.

- Cesarz Fryderyk III był jedynym Habsburgiem, który posługiwał się napisem AEIOU. Był to jego znak szczególny, jeśli mogę się tak wyrazić. Nikomu nie udało się jak dotąd rozszyfrować jego znaczenia.

Sina wstał i wyszedł do sąsiedniego pomieszczenia. Kiedy po kilku minutach wrócił, trzymał niewielką brązową książkę w jednej ręce i dzba­nek z herbatą w drugiej. Dolał gorącego napoju Wagnerowi.

- Czy możesz mi przypomnieć, kiedy żył i panował ten cesarz? Mó­wimy o czasach sprzed moich narodzin - powiedział ironicznym tonem Wagner i upił ostrożnie herbaty z kubka. Ucieszył się, że Sina chce z nim znowu rozmawiać. Wolał nie myśleć, jak długo jeszcze potrwa to zawie­szenie broni.

Naukowiec usiadł znowu w swoim pobrudzonym fotelu i otworzył książkę.

- Tak, na długo przed twoimi narodzinami - odparł. - W drugiej po­łowie piętnastego wieku.

- Chcesz przez to powiedzieć, że przez pięćset lat nikomu nie udało się rozszyfrować znaczenia tych pięciu liter? - spytał sceptycznym tonem Wagner. — Trudno mi w to uwierzyć.

- Do dzisiaj powstało około trzystu teorii, od najbardziej absurdalnych po kilka możliwych. Na sto procent nie wiemy nic. Może to znaczyć Au­stria Erit In Orbe Ultima, to znaczy „Alles Erdreich Ist Oesterreich Unter- tan”(Cała Ziemia Będzie Poddana Austrii) albo coś zupełnie innego. Nie wiemy nawet, po co i w jaki sposób cesarz posługiwał się tymi literami.

Sina przerzucił kilka kartek brązowej książki. Zaszeleściły pod jego palcami. Nagle uniósł wzrok:

f

- A on to wiedział.

- Kto o tym wiedział? - spytał Wagner.

Zdążył się już przyzwyczaić do toku rozumowania swojego przyja­ciela. Porównywał go zawsze do lotu ważki nad jeziorem porośniętym si­towiem, lotu nieprzewidywalnego i gwałtownego.

- Morderca wiedział, że policja nie poradzi sobie z tymi wszystkimi wskazówkami — kontynuował Sina z przeraźliwie jasną, logiką. — I nawet nie o to mu chodziło. Wcale mu nie przeszkadzało, że zajmie się tym po­licja. Wiedział, kto pojawi się od razu na miejscu zbrodni. I nie miał na myśli Bemera.

Wagner podszedł do fotela i spojrzał pytająco na Sinę.

- Tylko ko go ?

- Chodziło mu o ciebie — odparł Sina i uśmiechnął się lekko. Uczynił to po raz pierwszy od długiego czasu.

LIZBONA- ALMOURIEL, PORTUGALIA

Tamtego popołudnia Tag umarł w całym swoim polnym biegu. Wraz z nim zamarło życie w wodzie na odcinku od Almouriel aż do morza. Kiedy alarm podniesiony przez Miguela Almeidę dotarł do mi­nisterstwa ochrony środowiska w Lizbonie, przy ujściu rzeki zalegały już masy zatrutych ryb, które powoli spływały do morza. Trucizna dokonywała ogromnych spustoszeń, w szybkim tempie i z przerażającą skutecznością.

Władze Portugalii przystąpiły do walki, ale mogły jedynie ograniczyć zakres szkód. Wyniki pierwszych badań wody i martwych ryb ściągnę­ły na miejsce w ciągu kilku godzin ekspertów od chemicznych środków bojowych, którzy próbowali odnaleźć źródło zatrucia. Pływali łodziami po rzece w ochronnych kombinezonach, a za nimi w pontonach płynęli policjanci i żołnierze. Ich śladem posuwały się łodzie wypełnione dzien­nikarzami gazet i telewizji. CNN skierowała swoje urządzenia nadawcze umieszczone na satelitach bezpośrednio na brzegi rzeki.

Kiedy się ściemniło, do Almouriel dotarły właśnie pierwsze zespoły ekspertów. Czułe instrumenty szybko wykazały, że na dalszym odcinku, w górze rzeki, woda nie jest zatruta. Wskaźniki mierników już kilka me­trów dalej pokazywały zero zanieczyszczeń. W tej sytuacji poszukiwania skoncentrowały się na niewielkiej wyspie na rzece. Dziesiątki łodzi przy-

biły do brzegu, eksperci ruszyli na poszukiwania. Długo nie musieli szu­kać. To, co znaleźli, wywołało szok nawet u najbardziej doświadczonych policjantów. Kilka minut później wiedział o tym już cały świat.

CNN informowała o wszystkim na żywo aż do chwili, gdy znaleziono zwłoki turystki. Tego z oczywistych względów już nie pokazała. Całą kata­strofę ekologiczną cywilizowany świat obejrzał za pośrednictwem satelity. Kiedy pierwsze informacje wraz ze zdjęciami martwych ryb podały stacje telewizyjne, nieznajomy z ambasady skończył właśnie jeść kolację i szedł do pokoju, gdzie czekała na niego sekretarka ambasadora.

Zanim zasnął, w jego apartamencie rozdzwonił się telefon.

- Centrala wyraża swoje zadowolenie z pańskiej pracy - usłyszał w słuchawce głos z drugiego końca świata. - Uzgodniona kwota zosta­ła już przekazana na pana konto. Liczymy na dalszą owocną współpracę.

Mężczyzna odłożył słuchawkę. Sukces był jego znakiem firmowym.

rozdział 3

10 marca 2008 roku

CENTRUM WIEDNIA

Komendant policji dr Walter Sina już drugi dzień przesuwał z jednego końca biurka na drugi białą kopertę i nadal jej nie otwierał. Najpierw, włożył ją do najgłębszej szuflady, ale znowu ją wyjął, pełen niepokoju i złych przeczuć. W czasie całej swojej służby w policji - od drogówki poczynając, na najwyższych stanowiskach w policji wiedeń­skiej kończąc - nie dał się przekupić. Nigdy nie przyjął nawet najdrob­niejszego prezentu, a teraz... Nie przypuszczał, że przeżyje to tak ciężko, że będą go męczyć wyrzuty sumienia, że jego myśli będą krążyć nieustan­nie wokół białej koperty. Czy warto się nią przejmować? Czy jakakolwiek kwota, jakakolwiek korzyść majątkowa warta jest tego uczucia? Zeby nie miał odwagi spojrzeć sobie w oczy podczas rannego golenia? Obracał ko­pertę w palcach, wyczuwał grubość papieru, a na podstawie dźwięku, jaki wydawała, próbował zgadnąć, co zawiera. Nadaremnie. Pomyślał o swoim synu, któremu los nie sprzyjał. Czy jemu jest pisane to samo? Czy pod ko­niec żyda przestanie wierzyć w Boga, zwątpi i zakopie się w jakiejś dziu­rze, gdzie nikt go nie znajdzie?

Polecenie, aby zbrodnię popełnioną w kośdele św. Ruprechta »zba­dać ze względu na rację stanu tylko pobieżnie”, aby - jak się dowiedział - wyjść naprzedw oczekiwaniom pewnego państwa, dotarło do niego z sa­

mych szczytów władzy. Nie mógł się więc sprzeciwić. Jednak koperta to coś innego.

Spojrzał na nią po raz kolejny i nagle, pod wpływem impulsu, zdecy­dował się. Sięgnął po nóż do otwierania kopert - prezent od World Po­lice Association — i przeciął jedną krawędź. Nadal nie miał jednak odwa­gi, żeby zajrzeć do środka.

W końcu sięgnął po zawartość. Był to zwykły arkusz papieru złożo­ny na trzy. Rozłożył go i zdumiał się - kartka była czysta, niezapisana. Odwrócił ją na drugą stronę, ale i tam nic nie było. Pusty, biały arkusz. Odwrócił się w stronę okna i spojrzał pod światło. Nic. Żadnych znaków wodnych. Teraz już nie wiedział, co robić: odetchnąć z ulgą czy raczej oka­zać złość. Potrząsnął głową, wsunął kartkę z powrotem do koperty i chciał ją wrzucić do kosza na śmieci, ale po chwili zastanowienia wsunął ją pod podkładkę na papiery leżącą na biurku.

Poczuł ulgę i głęboko odetchnął. Kiedy zadzwonił telefon, podniósł pospiesznie słuchawkę i przedstawił się energicznym głosem.

- Panie komendancie, kamera monitorująca wejście do strefy dla pie­szych zarejestrowała właśnie czerwonego golfa należącego do dziennika­rza Paula Wagnera — powiedział urzędnik z biura nadzoru ruchu drogo­wego. - Jedzie w stronę kościoła Świętego Ruprechta, mimo zakazu jazdy.

- A co w tym takiego szczególnego? - spytał komendant, bo nie bar­dzo zrozumiał, o co chodzi.

- Obok kierowcy siedzi pana syn. Pomyślałem, że powinien pan o tym wiedzieć — odparł spokojnie urzędnik i odłożył słuchawkę.

Wagner zaparkował w niewielkiej odległości od kościoła i to dokładnie pod tabliczką ze znakiem zakazu, po czym wysiadł z sa­mochodu. Sina spojrzał na niego pytającym wzrokiem, ale Wagner tylko wzruszył ramionami:

—Jak już, to już. Berner w ciągu kilku minut dowie się, że tu jesteśmy, bo te przeklęte kamery wiszą wszędzie. A my sprawimy mu trochę radości.

Spojrzeli w stronę niewielkiego czarnego kościoła. Sina ruszył ciężkim krokiem, ze spuszczoną głową i rękami w kieszeniach. Wagner zerknął na zegarek i założył się ze sobą, po ilu minutach Berner zjawi się w kościele. Potem ruszył za Siną przez wąski plac w stronę kościoła. Drzwi otwarły się bezszelestnie. I

Tym razem w środku płonęło tylko kilka świec. W szarym świede dnia które wpadało do środka przez szyby z ołowiowego szkła, Wagner ujrzał ojca Johannesa w czarnej sutannie. Duchowny, zajęty wymianą kwiatów i ustawianiem naczyń liturgicznych przed tabernakulum przemieszczał się nieustannie z jednej strony ołtarza na drugą.

Sina stał już w głównej nawie i patrzył na emporę. Potem oparł się

o ławkę i podrapał w brodę.

- W 1439 roku cesarz Fryderyk wkroczył do Wiednia - powiedział cichym głosem, kiedy obok pojawił się Wagner i też zaczął oglądać em­porę. Przeczytał pięć liter i datę.

-1 dlatego ktoś został zamordowany? - spytał Wagner, zerkając na Sinę z boku. Zauważył, że jego przyjaciel pogrążony jest w myślach.

- Fryderyk był niezwykłym człowiekiem, pełnym sprzeczności. Tak przynajmniej o nim mówiono. Ja nie byłbym tego taki pewien.

Sina rozejrzał się szybko po kościele, jakby się obawiał, że ktoś go może podsłuchiwać.

- Kochał tajemnicze napisy i wieloznaczne zagadki, które ukazywały swój prawdziwy sens dopiero wtedy, gdy ktoś je badał z kilku poziomów myślowych jednocześnie, zamiast rozpatrywać tylko to, co było widoczne na pierwszy rzut oka, powierzchownie. Cesarz był człowiekiem o 'wysokim morale, bezlitosnym idealistą, ostatnim królem niemieckim koronowanym w Rzymie na cesarza przez papieża. Mimo to rządzenia nie uważał za rzecz najważniejszą. Był chciwy, a mimo to kolekcjonował kamienie szla­chetne. Był też drobiazgowy, a te pięć liter wypisywał na każdym ważnym skrawku papieru. Musiały mu naprawdę leżeć na sercu. Do dzisiaj nikt nie rozszyfrował ich znaczenia. Ten napis — dodał, wskazując na emporę

- niekoniecznie musi pochodzić z 1439 roku. O ile wiem, Fryderyk kazał go tam umieścić o wiele później.

Wagner przez cały czas przysłuchiwał się wszystkiemu z uwagą, ale w tym momencie potrząsnął energicznie głową:

- Georg, to wszystko działo się pięćset lat temu. Dlaczego ktoś miał­by zabijać z powodu tego napisu? Czy to coś zmieni w historii, w obrazie cesarza, jaki nam przekazała? Poza tym kogo dziś jeszcze interesuje cesarz Fryderyk III? Wiem: ty uważasz, że ta zbrodnia miała mnie tu przycią­gnąć. Ale 1 jakiego powodu? Przecież ja nawet nie wiedziałem, że napis AFIOU w ogóle istnieje!

k.

Sina usiadł na ławce i przesunął delikatnie palcem po wąskim pod­stawku, na którym w czasie mszy wierni kładą otwarte śpiewniki. Wska­zującym palcem prawej ręki zaczął kreślić jakieś znaki na drewnie. Był to nawyk, który wyniósł ze szkoły. Świadczył on o tym, że Sina jest niezwy­kle skoncentrowany i spięty.

- Zastanów się - powiedział do Wagnera. 1 Liczba 51. Cesarz prze­kazał nam wartość liczbową słowa AEIOU. To znaczy zamienił litery na liczby. 51 i 1439. Jeśli je obie do siebie dodamy, da nam to wynik 1490. To jest nasz pierwszy poziom. W tamtym roku zmarł Maciej Korwin, prze­ciwnik cesarza w Wiedniu. W1439 roku Fryderyk wkroczył do Wiednia. Oznacza to, że w tym przypadku chodzi o niego i o Korwina. Tylko tyle mówią nam te liczby. Litery w ogóle nie są nam tu potrzebne.

Wagner usiadł obok niego w ławce.

- Kim był Maciej Korwin? - spytał.

— To inaczej Matthias Corvinus. Jego nazwisko znaczy po łacinie Kruk. Był jedynym królem z węgierskiego rodu Hunyadi i jedynym wład­cą, który miał w herbie kruka. Podbił znaczną część cesarskich posiadłości dziedzicznych, dla Fryderyka był prawdziwym nieszczęściem. Zmusił go do opuszczenia Wiednia i przez pięć lat sam tam rządził, aż do śmierci. Fryderyk go przeżył, podobnie jak swoich innych oponentów.

W tym momencie usłyszeli, jak ojciec Johannes uzupełnia zapas świec i otwiera skarbonkę. Do torebki wpadło kilka monet, wydając metaliczny dźwięk. Wagner spojrzał instynktownie na żółtawe kamienne płyty. Sia­dy zbrodni zostały już usunięte, podobnie jak ślady zrobione kredą na po­sadzce. W świątyni czuć było zapach zgaszonych świec.

Sina zamilkł i siedział ze wzrokiem skierowanym przed siebie. Kiedy zamierzał kontynuować swoją opowieść, otwarły się drzwi i do kościoła wpadł komisarz Berner w rozwianym płaszczu. Szybko rozejrzał się do­koła i po chwili podszedł do nich szybkim krokiem.

Wagner spojrzał demonstracyjnie na zegarek:

— Nieźle, całkiem nieźle, panie komisarzu. Trzynaście minut. A mnie się wydawało, że będzie pan potrzebował przynajmniej kwadransa. Czyż­by włączył pan koguta?

Berner zrobił pogardliwy ruch ręką i przestał zwracać na niego uwa- gę. Jego wzrok spoczął na Sinie, który nadal kreślił palcem na drewnie swoje znaki.

- Profesor Sina, co za niespodzianka! Przybył pan na niziny naszego plebejskiego świata tylko na chwilę czy też zamierza pan zostać dłużej?

Sina nie zwracał na niego uwagi, myślami był gdzie indziej, gdzieś w labiryncie swoich rozważań. Próbował połączyć jakoś Fryderyka z Kor­winem, napisem i zbrodnią.

- Czy w pana grożącej zawaleniem ruinie zrobiło się aż tak zimno? A może napadało do środka? - spytał inspektor, wyciągając notes z kie­szeni. - Ach, nieważne. Jeśli ma pan jakieś informacje, chciałbym je usły­szeć. Zakładam, że pana przyjaciel, Wagner, już panu opowiedział o zabój­stwie i przywiózł tu pana z powodu tych liter? — dodał, wskazując ręką na emporę.

- Tych pięciu liter w ciągu ostatnich pięciuset lat nikt nie rozszy­frował - odparł Sina i uśmiechnął się do siebie. — Skąd panu przyszło do głowy, że ja to zrobię?

Spojrzał na komisarza i jego oczy pociemniały nagle jak hartowa­na stal.

- Przeszkadza pan, komisarzu. Przeszkadza mi pan w myśleniu. Ta­kich ludzi jak pan brakowało mi przez ostatnie trzy lata najmniej.

Wagner uśmiechnął się szyderczo.

W chwili, kiedy Bemer zamierzał wyładować na nim swoją wściekłość, zadzwonił jego telefon. Odebrał i powiedział coś niegrzecznym tonem. Potem słuchał, nie przerywając. Kiedy rozmowa dobiegła końca, zerknął ostatni raz na Sinę, odwrócił się i wyszedł z kościoła. Wagner spojrzał za nim bezradnym wzrokiem:

- Nie jest już tym Bernerem, co kiedyś. Dawniej przynajmniej by się pożegnał.

- Corvinus... hm... Kruk już od zamierzchłych czasów był symbolem alchemików - kontynuował swoje rozważania Sina. — Węgierski Kruk, al­chemik, przeciwnik Fryderyka — cesarza, który sam otaczał się dostojnymi i tajemniczymi postaciami. Mówiono, że produkuje złoto i wodę życia.

Z jakichś względów słowa Siny nie brzmiały ironicznie. Naukowiec wstał i przeciągnął się.

1 Wydaje mi się, że w tym miejscu nic już więcej nie zdziałamy. Li­tery są, cyfry też, ale to właściwie wszystko. Naprawdę nie widzę, dokąd nas to wszystko doprowadzi. Możemy jeszcze odwiedzić grób Fryderyka w kościele Świętego Stefana, jeśli już tu jesteśmy. Dawno tam nie byłem-

Grobowiec to monumentalna budowla, która robi wrażenie. Jest w cało­ści pokryty ornamentami i herbami. Może znajdziemy tam coś, co nam pomoże w rozwiązaniu tej zagadki?

Sina przeciągnął ręką po włosach.

- Nie wiem jeszcze, co oznacza to zabójstwo i dlatego mnie to złości. To głównie z tego powodu przyjechałem z tobą do Wiednia. Gdyby nie to, siedziałbym teraz w zamku. Zastanawiam się, czy to nie lepsze rozwią­zanie. Teraz tylko błąkamy się bez sensu po mieście.

Ostatnie słowa Siny zwróciły szczególną uwagę Wagnera. Czyżby za­wieszenie broni dobiegło końca i Sina chce wrócić do zamku? Do swojej samotni? Z jego słów przebijało zniechęcenie.

- Katedra św. Stefana? - spytał Wagner i wyciągnął z kieszeni tele­fon. - W takim razie zadzwonię do przyjaciela, który pracuje w ochro­nie katedry. Umożliwi nam bezpośredni dostęp do grobowca i uprzedzi swoich kolegów.

Jednak Sina już go nie słuchał, tylko kierował się do wyjścia.

Komisarz Berner wpadł do biura i nawet nie zdjął płaszcza. Spojrzał na starego siwowłosego mężczyznę siedzącego przy jego biur­ku, który czekał na niego, popijając wodę ze szklanki. Na kolanach trzy­mał zeszyt z krzyżówkami. Berner mruknął coś niewyraźnie na powita­nie, usiadł i spytał:

- Dlaczego zjawia się pan dopiero teraz?

Berner nie lubiał okazywać uprzejmości. Cała ta sprawa toczy się nie tak, jak trzeba, pomyślał. Wysłał swoich policjantów do wszystkich do­mów znajdujących się wokół kościoła św. Ruprechta, ale nie zgłosił się ani jeden naoczny świadek Nikt też nic nie widział. I nagle, trzy dni później, przychodzi jakiś emeryt i twierdzi, że nikt go o nic nie pytał.

- Byliśmy u naszej córki w Krems, a o zabójstwie w kościele dowie­działem się dopiero dziś, od sąsiadów. No to od razu poszedłem na policję, i Emeryt, którego okna mieszkania wychodziły na plac przed kościołem, wypowiedział te słowa oburzonym tonem.

Berner wyciągnął z płaszcza notes.

- No dobrze, w takim razie proszę mi opowiedzieć, co pan widział - zwrócił się do swojego gościa.

- No więc tak... Nie chciało mi się oglądać telewizji, wie pan, ten...

- Rozumiem - przerwał mu Berner niecierpliwie. - A więc stał pan przy oknie. I co dalej?

-1 wtedy zobaczyłem ten samochód, dużą czarną limuzynę. Wysiedli z niej dwaj mężczyźni i weszli do kościoła. Nawet się zdziwiłem, że o tej godzinie ktoś jedzie samochodem w strefie dla pieszych.

- Czy wie pan, jaka to była marka? Jak wyglądali ci mężczyźni? - spytał Bemer, który dojrzał nagle światełko w tunelu. Może nie wszystko jeszcze stracone, pomyślał.

- Sądzę, że to było audi, ale nie dam sobie ręki uciąć. Tych mężczyzn nie widziałem, było już zbyt ciemno.

Światełko w tunelu znowu znikło, równie szybko, jak się pojawiło. Czy mogło być inaczej? Berner żałował, że nie wyjechał wcześniej na urlop.

- A o której godzinie to było?

- No wiadomo, podczas tej audycji telewizyjnej, około dziewiątej.

- O której samochód odjechał? Czy to też pan pamięta?

- Nie, panie komisarzu. Wtedy oglądałem już telewizję. Moja żona mnie zawołała, bo chciała, żebym jej zrobił herbaty.

Berner przesunął obu rękami po włosach. Najchętniej walnąłby z ca­łej siły pięścią w biurko. Tylko po co?

- Dziękuję, że pan się do nas pofatygował—wycedził z trudem przez zęby.

Starszy mężczyzna podniósł się z krzesła, odwrócił się do drzwi, ale

przez chwilę się zawahał.

- A nie chce się pan znać numeru rejestracyjnego tego samochodu?

- spytał. W jego głosie słychać było zaskoczenie i trochę przekory.

Berner zesztywniał:

- Co pan powiedział?

- Cóż, nie zapisałem całego numeru, tylko dwie pierwsze litery. To były znaki dyplomatyczne, WD, a po nich następowały dwie cyfry, 56. Więcej już nie pamiętam.

Berner poczuł nagle, jak przepełnia go nagła wdzięczność. Światełko w tunelu znowu rozbłysło i świeciło teraz jaśniej niż przedtem. Natych­miast poprawił mu się humor. Prawie po przyjacielsku pożegnał się ze swoim gościem i sięgnął po słuchawkę.

Dwa dni po makabrycznym znalezisku w Tagu zagraniczne

gazety miały prawie takie same nagłówki. Na tytułowych stronach do-

minowała katastrofa ekologiczna w Portugalii. Martwe ryby i zwłoki ko­biety stały się najważniejszym newsem w całej Europie. Kiedy mężczy­zna z ambasady przyleciał samolotem z Lizbony do Wiednia, przejrzał pobieżnie największe dzienniki portugalskie i austriackie. Odczuwał za­dowolenie z echa, jakie ta sprawa wywołała. Pierwsza klasa w samolocie była prawie zupełnie pusta, więc miał wystarczająco dużo miejsca, żeby wyprostować nogi.

Na wiedeńskim lotnisku Schwechat zdziwiła go zaostrzona kontrola paszportowa. Ustawił się w kolejce i podał swój dyplomatyczny paszport urzędnikowi siedzącemu w okienku.

- Pan Peer van Gavint? Przybywa pan z Lizbony?

Mężczyzna potwierdził skinieniem głowy i zdjął okulary przeciw­słoneczne. Urzędnik przeczytał miejsce urodzenia wpisane do paszportu

- Pretoria, Republika Południowej Afryki - i oddał mężczyźnie dokument ze słowami: — Miłego pobytu w Wiedniu.

Van Gavint skinął głową i kilka minut później wyszedł z hali przy­lotów. Jego jedyny bagaż stanowiła podręczna torba. Wsiadł do czekają­cej na niego czarnej limuzyny należącej do ambasady i odjechał szybko w stronę centrum.

W chwili gdy Sina i Wagner wchodzili przez główne drzwi do mrocznego wnętrza katedry św. Stefana, drogę przecięła im grupa ja­pońskich turystów. Na ich czele szła przewodniczka z chorągiewką w ręce. Miała na głowie brzydki jasnoniebieski kapelusik. Oprowadzała grupę przynajmniej stu przedstawicieli Kraju Kwitnącej Wiśni, którzy szli za nią powoli. Sina nieświadomie uniósł ramiona. Wokół niego było zbyt dużo osób.

Przyjaciel Wagnera, strażnik ubrany w mundur, jaki nosi ochrona ka- tedry, już na nich czekał. Podał im na powitanie rękę, a gdy mijała ich ja­pońska grupa, przewrócił oczami.

- Są takie dni, kiedy marzę o spokojnej pracy w hali fabrycznej na obrzeżach miasta - oznajmił i poszedł przodem.

Sina i Wagner ruszyli za nim.

Grobowiec cesarza Fryderyka III stał niedaleko od wejścia, w bocznej kaplicy, za niską barierką. Sina był tu ostatni raz dwadzieścia lat wcześniej,

H Boże Narodzenie, na pasterce. Na prawo od ołtarza zauważył wtedv im-

ponujący grobowiec z czerwonego salzburskiego marmuru pokryty sym- I

bolami, herbami i figurami zwierząt. Na pokrywie grobowca znajdowa- I

ła się naturalnej wielkości rzeźba przedstawiająca postać Fryderyka. Sina I

zatrzymał się ze zdumieniem przed tym monumentalnym dziełem i po- I dziwią! kamienny kunszt, delikatną urodę.

- Fryderyk został pochowany w 1513 roku i od tej pory pokrywa jest I

nienaruszona, tak, jak sobie tego zażyczył — wyjaśnił Sina, kładąc dłoń na I marmurowym obramowaniu.

Sina sprawiał wrażenie, jakbyjego myśli krążyły gdzie indziej. Nadal I

czuł się źle, choć turystów było tu znacznie mniej. Zaczęło się właśnie I

zwiedzanie katakumb katedry i ludzie schodzili do podziemi. W końcu I

Sina pochylił się, żeby lepiej obejrzeć figury i herby umieszczone na gro- I

bowcu. Znał ten zabytek z fotografii, ale stać tutaj przed nim i doświad- I

czać siły jego oddziaływania to zupełnie inna sprawa. To był prawdziwy ■

grób cesarza - wspaniały, majestatyczny i wzbudzający szacunek. Nawet I

promienie słońca, które o tej porze docierały do wnętrza bocznej kapli- I

cy przez wysokie okna, oświetlając wysoki sarkofag, nie potrafiły prze- ■

bić się przez panujący tu mrok otaczający ten uwieczniony w kamieniu I symbol władzy.

Sina wstrzymał się z wyjaśnieniami do chwili, aż Wagner stanął obok I niego.

—Wiem tylko, że wiele osób próbowało znaleźć jakiś porządek w tych I

wszystkich herbach, jak również zidentyfikować poszczególne figury, ale ■

bez powodzenia, nikomu się nie udało rozszyfrować ich znaczenia — po- I

wiedział i dał Wagnerowi znak, żeby przyjrzał się pokrywie.—Monogram 1

był dla Fryderyka tak ważny, że kazał go uwiecznić na kamiennym nagrob- I

ku — zauważył. — Nie słyszałem o żadnym innym cesarzu, który postąpił' I

by podobnie jak on. Ten monogram powinien cię zainteresować, przecież I jesteś specjalistą od tajnych napisów.

Po tych słowach Sina wskazał na pokrywę. Wagnera natychmiast za- I

fascynował widok wspaniałego dzieła sztuki. Nigdy wcześniej nie zauwa- I żył monogramu. Niezwykła kombinacja liter, cyfr, symboli.

—Potrzebna nam kamera i drabina—powiedział Sina do ochroniarza. I Ten jednak pokręcił odmownie głową.

- Nie ma mowy o drabinie, to niezgodne z przepisami — odparł scep^- I tycznie. — Mogę mieć przez to sporo nieprzyjemności..

H

- Kamerę mam w samochodzie, zaraz ją przyniosę - powiedział Wa­gner. 1A ty załatw drabinę. Wyrobimy się ze zdjęciami, zanim ktokolwiek coś zauważy. No już!

Ochroniarz chciał coś powiedzieć, ale przypomniał sobie, co Wagner kiedyś dla niego ryzykował, więc odwrócił się i poszedł po drabinę.

Komisarz Berner zapukał w obite skajem podwójne drzwi prowadzące do gabinetu na piętnastym piętrze i wszedł, nie czekając na odpowiedź. Biuro komendanta policji znał już z poprzednich wizyt. Ro­zejrzał się - był niczym dinozaur, który ocalał z dawnej epoki. Pracował pod rządami trzech komendantów, przyzwyczajał się do nowych nazwisk, zasad, nowego umeblowania pokoju i stylu pracy wnoszonego przez każde­go kolejnego szefa. Potem oni odchodzili, a on trwał na swoim stanowisku. Berner spojrzał na mężczyznę siedzącego przy biurku i zadał sobie w duchu pytanie: kto kogo tym razem przetrwa — on komendanta czy odwrotnie.

„Może już najwyższy czas, żeby stąd odejść”, pomyślał i powiedział:

- Dzień dobry, panie komendancie.

Siwowłosy mężczyzna siedzący za biurkiem podniósł wzrok, skinął głową i wskazał mu ręką jeden z foteli. Potem dalej coś pisał. Berner usiadł i wyciągnął z kieszeni notatnik. Wiedział, że może to potrwać dłużej, bo komendant musi najpierw przejrzeć korespondencję.

Sekretarka, która weszła do gabinetu, postawiła przed nim kawę, mleczko, cukier i wyszła. Gdzieś w pokoju tykał zegar. Berner wrócił my­ślami do zabójstwa w kościele św. Ruprechta, do liter uformowanych przez świece, do Siny i Wagnera. Co oni wiedzą? Czy wyprzedzają go o krok? Zastanawiał się też nad tym, czy powinien ukryć przed komendantem in­formację o dwóch literach.

Komendant podpisał list do burmistrza, zamknął teczkę z korespon­dencją i spojrzał pytająco na Bemera. Ten chrząknął i ocknął się z zamy­ślenia.

- Znaleźliśmy świadka, który w dniu zabójstwa widział na placu przed kościołem Świętego Ruprechta pewien samochód. Czas się zgadza, około dziewiątej wieczorem. Z samochodu wyszli dwaj mężczyźni, ale było zbyt ciemno i świadek żadnego z nich nie rozpoznał. Zapamiętał za to część numeru rejestracyjnego, litery WD. Ten samochód jest zarejestrowany na ambasadę chińską. .

Komendant spojrzał na Bernera z niedowierzaniem i potrząsnął gło­wą. Komisarz poczuł nagle, że podłoga usuwa mu się spod nóg.

- Na ambasadę chińską? — powtórzył Sina i obrzucił Bernera takim spojrzeniem, jakby ten złożył mu nieprzyzwoitą propozycję. — Chce pan wywołać dyplomatyczny konflikt i zarzucić Chińczykom popełnienie zbrodni? Ja chyba śnię. Nawet jeśli prawdą jest, że świadek widział ten samochód, to kto nam zaręczy, że fakt ten ma cokolwiek wspólnego ze zbrodnią? Może to sekretarz ambasadora był gdzieś na kolacji i nie chcia­ło mu się przejść nawet tak krótkiego dystansu piechotą? — Komendant potrząsnął głową i kontynuował: - Poza tym sam pan wie, że nigdy nie dostaniemy zgody na przeszukanie ambasady i na śledztwo na jej terenie. Sprawa zamknięta. Coś jeszcze?

Berner siedział w milczeniu w fotelu i przyglądał się swoim paznok­ciom. W końcu spytał:

- W takim razie czego pan ode mnie oczekuje, panie komendancie?

- Żeby zaproponował pan jakieś rozsądne rozwiązanie i nie stwarzał kłopotów, których i tak mi nie brakuje. O Chińczykach niech pan lepiej od razu zapomni. To nam w niczym nie pomoże. Proszę poszukać roz­wiązania gdzie indziej.

- Czy to polecenie? - spytał Berner, patrząc komendantowi prosto w oczy. Od razu zrozumiał, że było to niewłaściwe pytanie.

- Czy nie powinien pan już od dawna być na emeryturze? — rzucił komendant z błyskiem w oczach. — A może powinienem przekazać tę sprawę komuś innemu? - Głos komendanta nie pozostawiał żadnych wąt­pliwości. W końcu komendant dał Bernerowi znak ręką, że może odejść, spojrzał na niego zamyślonym wzrokiem i wrócił do papierkowej roboty.

Zrezygnowany Berner zamknął za sobą drzwi i ruszył korytarzem- Ze ścian spoglądały na niego poważnym wzrokiem osoby uwiecznione na portretach. Wydawało mu się, że w ich oczach dostrzega szyderstwo. .Jestem za stary i zbyt zmęczony na takie gierki”, pomyślał. Poza tym nieprzyzwyczajony do politycznych decyzji, które trzeba podejmować dla kariery.

Kiedy wyszedł na ulicę, poczuł na twarzy poryw zimnego, wschod­niego wiatru. Uznał to za zły znak. Skulił się i ruszył z opuszczoną głową przed siebie, pod wiatr, który wydawało się, że wieje aż z samej Syberii.

Tir¹'

„Drabina wygląda przy tym marmurowym grobie jak przedmiot z zupełnie innego świata”, pomyślał Sina, trzymając mocno obiema rękami uchwyty, żeby Wagner mógł zrobić zdjęcia wszystkich wykutych w kamieniu herbów i symboli. Ochroniarz był podenerwowany i ciągle oglądał się za siebie ze strachem. Nagle w jego krótkofalówce roz­legł się głos. Przerażony mężczyzna sięgnął za pasek, ale prawie od razu domyślił się, że to nie jego wywołują, tylko innego ochroniarza. Oddychał nerwowo, prosząc Wagnera i Sinę, żeby starali się nie zwracać na siebie uwagi.

1 Proszę was, pospieszcie się, bo inaczej naprawdę będę miał nieprzy­jemności - nalegał, aż w końcu Wagner zszedł z drabiny.

- Ten grobowiec jest niesamowity - stwierdził, pokazując Sinie cy­frowe zdjęcia na wyświedaczu swojego aparatu. - Im więcej można roz­poznać, tym bardziej skomplikowany wyłania się z tego obraz. Kolejny szczegół... i nagle okazuje się, że jest następny. Monogram był dla Fry­deryka tak bardzo ważny, że kazał go umieścić koło swojej głowy. Obok niego widnieje jeszcze miecz. Będziemy potrzebować wielu dni, żeby to wszystko rozszyfrować. Jeśli w ogóle nam się uda - dodał, przeglądając zdjęcia na wyświedaczu aparatu.

Sina wzruszył ramionami:

- Czy wolno mi przypomnieć, że ktoś popełnił tu morderstwo, które - jak wszystko na to wskazuje — miało nas do siebie zbliżyć? Ze morderstwo to ściągnęło cię na miejsce zbrodni, a mnie wypędziło z mojego zamku?

Wagner skinął głową, a Sina mówił dalej:

- Oznacza to, że ktoś chce, abyśmy popracowali nad tą sprawą ra­zem. To dlatego tu z tobą przyjechałem. Jeśli jednak chodzi o Fryderyka, mogę ci od razu powiedzieć, że nam się nie uda. Na tym cesarzu i na jego grobowcu połamało sobie zęby już wiele osób. Nie wiem, czy ktokolwiek rozszyfrował to, co znajduje się na tej bryle marmuru. Cesarz był trud­nym i milczącym człowiekiem i jedną ze swoich największych tajemnic zabrał ze sobą do grobu. Nie sądzę więc, żeby nam się w ciągu kilku dni udało dokonać jakiegoś znaczącego przełomu w tej sprawie. Nawet jeśli komuś tak się zdaje.

- Chcesz się poddać? - spytał Wagner po chwili zastanowienia. - Do­brze. Niech tak będzie. Wracaj do swojego zamku, a ja zobaczę, jak daleko zajdę sam — zakończył i odwrócił się ze złością.

\

- Nie zrozumiałeś mnie - odparł Sina, potrząsając głową. - Komuś się wydaje, że poprzez to zabójstwo skłoni nas, żebyśmy się zajęli tymi pię­cioma literami i osobą, która jest ich autorem. Dlaczego ten ktoś nie po­wie tego wprost, na przykład wysyłając nam list albo dzwoniąc do ciebie? Dlaczego nie powie, czego chce albo co wie? Bo się boi, że rozwiążemy zagadkę, ale nie dla niego? Albo że uznamy go za szaleńca i nie zareagu­jemy? A może celowo chce nas skierować na błędny trop? To wszystko mi się nie podoba. Poza tym zbyt wiele osób...

Sina podrapał się w brodę i rozejrzał po katedrze, przez którą prze­chodziły kolejne grupy turystów. Zwiedzanie dobiegło końca i tłumy lu­dzi wychodziły schodami do głównej nawy kościoła.

- Jak zwykle rób, jak uważasz. Ja sfotografuję jeszcze elementy na bocznych płytach - powiedział Wagner i natychmiast zabrał się do pracy.

Jakiś starszy mężczyzna, który do tej pory uważnie im się przyglądał, podszedł do Siny, który zamierzał właśnie opuścić katedrę - zapiął kurt­kę i ruszył w kierunku wyjścia. Mężczyzna poszedł za nim. Wagner foto­grafował akurat rzeźbę przedstawiającą małego mnicha siedzącego z Bi­blią w ręce na marmurowym występie. Mnich sprawiał wrażenie, jakby za chwilę chciał wstać i odejść z tego miejsca.

- Czy pan wiedział, że Fryderyk kazał rozpocząć budowę tego gro­bowca już trzydzieści lat przed swoją śmiercią? - spytał starszy mężczy­zna z błyskiem w oku. - Bardzo długo zajmowałem się tym kamiennym rebusem. To fascynujące, niech mi pan wierzy...

Sina zatrzymał się i spojrzał na niego z zaciekawieniem. Może jed­nak zostanie w kościele trochę dłużej.

- W takim razie jest pan osobą, której szukamy - odparł ostrożnie. Po chwili zastanowienia wyciągnął dłoń w stronę nieznajomego. — Nazy­wam się Sina. A pan?

- Profesor Sina? To dla mnie zaszczyt, wiele o panu słyszałem, choć w ostatnich czasach było o panu cicho. Nazywam się Mertens, Hans Mertens. Mieszkam niedaleko stąd i podczas spaceru przychodzę za­zwyczaj do tego grobowca w prezbiterium Apostołów. Wspaniałe dzieło sztuki...

Mówiąc to, opad się obiema dłońmi o barierkę.

- To najbardziej znaczący grobowiec późnogotycki, jaki istnieje na północ od Alp. Kamieniarze i rzeźbiarze pracowali nad nim ponad cięć-

dziesiąt lat. Pierwotnie miał stanąć w Wiener Neustadt, w zamkowym kościele cesarzy, ale ostatecznie stało się inaczej. Fryderyk wolał być po­chowany w katedrze Świętego Stefana. Cóż, gdybym ja miał taki wybór...

- zakończył i mrugnął do Siny.

Ten skinął mu z uśmiechem głową, a Mertens kontynuował swój wykład:

- Czy widział pan półrelief na płycie grobowca? Fryderyk jest tam przedstawiony w szatach koronacyjnych, ma autentyczne rysy twarzy

- wszystko zostało pokazane w sposób bardzo realistyczny. Jego dłonie to dłonie starego człowieka, są na nich ścięgna i żyły. Autorzy tego dzieła nie idealizowali, co jak na tamte czasy jest rzeczą niezwykłą. Jednak o wiele ciekawsze jest to, że wprawdzie cesarz przedstawiony jest w pozycji le­żącej, ale ma otwarte oczy i prawą nogę uniesioną w taki sposób, jakby chciał wstać z grobu. Spogląda przy tym na wschód, w stronę wschodzą­cego słońca. Jakby siła potrzebna do powstania z grobu pochodziła wła­śnie stamtąd.

Wagner przestał fotografować i podszedł do nich. Oglądając zdjęcia na wyświetlaczu aparatu, spytał nie podnosząc wzroku:

— Kim jest święta postać nad głową Fryderyka?

Mertens błyskawicznie odpowiedział.

- To Krzysztof, ulubiony święty cesarza. Jest jedną z ponad dwustu czterdziestu figur na bryle grobowca, że nie wspomnę o zwierzętach i baj­kowych stworach.

Sina przedstawił Wagnera Mertensowi. Ten ostatni wskazywał dło­nią na pokrywę grobowca.

— Czy widział pan litery AEIOU na wstędze z napisem? Wszyscy cią­gle uważają, że to jakaś państwowa dewiza, hasło przewodnie Austrii. Ale ja zajmowałem się tym zagadnieniem długo i solidnie, dlatego uważam, że jest to jakiś osobisty, tajemniczy znak Fryderyka. Jego znaczenia nikt nie potrafi dziś rozszyfrować. Już wtedy nikt tego nie potrafił i dzisiaj też nie jest lepiej. Błyskotliwość i uciążliwość jego polityki komentowano za życia cesarza z mieszaniną pogardy i tłumionego zdziwienia, głównie dla­tego, że był uparty i niezwyciężony. Nazywano go pogardliwie „Safandułą Cesarstwa Rzymskiego”. Ciągle gdzieś go gnało: rządził z Wiednia, Gra­zu, Linzu i Wiener Neustadt. Jego motto brzmiało: „Niech inni prowadzą wojny. Ty, Austrio, zawieraj małżeństwa”.

Sina potwierdzi! skinieniem głowy, że to prawda, ale nadal się nie od­zywał. Mertens kontynuował więc swoją wypowiedź:

- Pasją Fryderyka były kamienie szlachetne i przedmioty ze srebra Kolekcjonował manuskrypty, obrazy, eksponaty przyrodnicze. Wszystkie te skarby przechowywał w ponad sześćdziesięciu skrzyniach w różnych zamkach.

lertens zamilkł nagle, jakby powiedział więcej, niż chciał. Przez chwi­lę zastanawiał się nad swoimi słowami, aż w końcu pochylił się w stronę Sinv i powiedział:

- Proszę mi wierzyć, panie profesorze, w życiu cesarza Fryderyka poja­wia się wiele niezwykłych spraw. Był człowiekiem pełnym niezgłębionych tajemnic i fascynujących sprzeczności. „Die Zeit” opublikował 21 lutego 1969 roku pewien artykuł na ten temat. Niech pan spróbuje go odnaleźć.

Mertens rozejrzał się i ujrzał, że w ich stronę biegnie dwóch ochronia­rzy w towarzystwie proboszcza. Pożegnał się i odszedł szybkim krokiem.

PRAGA

Wspaniały pałac w Pradze, przebudowany w XVIII wieku w stylu rokoko, od dawnych czasów pełnił funkcję rezydencji praskich ar­cybiskupów. W jasnożółtej budowli w północnej części słynnych Hradczan mieściły się od samego początku pomieszczenia reprezentacyjne, biura

i kilka elegancko urządzonych mieszkań, z których korzystano podczas nieformalnych, dyskretnych spotkań. W poprzednich stuleciach zapadały na nich decyzje, które wpływały później na duchowe życie w odległych zakątkach środkowej Europy.

Tym razem na szalę rzucono losy świata. Młody ksiądz o niepozor­nym wyglądzie, ubrany w czarną sutannę i z gazetą pod pachą, podszedł do dużego mahoniowego biurka i bez słowa położył na nim najświeższe wydanie największego czeskiego dziennika „Mlada Fronta”.

Mężczyzna siedzący za biurkiem już samym swoim wyglądem wzbu­dzał szacunek. Miał krótko obcięte siwe włosy i wysportowaną sylwetkę. Bardziej przypominał żołnierza rzymskich legionów niż wysokiej rangi duchownego. Pod białą koszulą prężyły się mięśnie klatki piersiowej. Bi­skup Frantisek „Frank” Kohout już za życia stał się legendą. Był synem przebywającego na emigracji Czecha, karierę zaczynał w amerykańskich

marines i dopiero potem postanowił wrócić do Pragi, skąd wywodziła się jego rodzina. Tam zaproponowano mu wstąpienie do Zakonu Rycerzy Płonącej Gwiazdy, który zajmował się działalnością charytatywną. Od in­nych zakonów istniejących na całym świecie różniło go zadanie, jakie mu powierzono przed setkami lat. Dlatego zakonnicy należący do tego kon­wentu stanowili całkiem odmienną kategorię mnichów. I właśnie do nich przyłączył się Kohout. Nigdy tego nie żałował. Wprost przeciwnie - w tym najstarszym zakonie świata odnalazł prawdziwe powołanie i przeznaczenie.

Młody ksiądz czekał cierpliwie przed biurkiem, podczas gdy jakaś drobna zakonnica układała świeże kwiaty w kryształowej wazie. Kohout przeglądał tytułową stronę gazety.

— Znam te straszne wieści, mój synu - stwierdził. - Cóż za okropnej zbrodni dokonano na tej niewinnej kobiecie. A przecież ona też była stwo­rzeniem Bożym. Mogę cię zapewnić, że będziemy uważnie obserwować, jak potoczy się ta sprawa.

— Jest jeszcze coś, ekscelencjo - powiedział cicho ksiądz, pochylając z szacunkiem głowę. — Wiadomość z Wiednia.

Biskup kiwnął mu dłonią. Ksiądz pochylił się, wyszeptał biskupowi do ucha kilka zdań, potem się wyprostował i wyszedł z pokoju. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, biskup wstał z krzesła i podszedł do zakonnicy, która stała z pełnym naręczem kwiatów. Uklęknął przed nią, a mniszka, której oczy w zależności od sytuacji umiały spoglądać dobrotliwie lub twardo, odłożyła bukiet na bok i pobłogosławiła biskupa.

—Ja też czytałam gazety i artykuły na ten temat. Nadszedł czas, żeby zwołać Radę Dziesięciu. Idź, bracie Franciszku, i niech Bóg cię prowadzi.

O ISTNIENIU WĄSKIEGO WILGOTNEGO KORYTARZA POD MOSTEM Karola wiedziały nieliczne osoby. Korytarz biegł prawie równolegle do Wełtawy i łączył niepozornie wyglądający, niewielki dom na brzegu rzeki ze wspaniałym pałacem o świeżo odnowionej barokowej fasadzie. Obie budowle należały oficjalnie do dwóch różnych instytucji, ale w rzeczywi­stości ich właścicielem była jedna i ta sama organizacja - Zakon Rycerzy Płonącej Gwiazdy...

Dwaj mężczyźni weszli w korytarz i dopiero po pewnym czasie dotar­li do podziemnej, zabezpieczonej przed podsłuchem sali posiedzeń. Sami nazywali siebie Radą Dziesięciu albo Strażnikami. Do pełnienia tej fiink-

cji wychowywano ich w tradycji asasynów, Ludzi z Gór, którzy podczas wypraw krzyżowych siali postrach wśród templariuszy. Żaden z członków Rady Dziesięciu ani przez chwilę by się nie zawahał, gdyby musiał wy­pełnić powierzone sobie zadanie. Stanowili najbardziej tajemniczy krąg Zakonu, zaprzysiężoną wspólnotę, która w ciągu setek lat interweniowała jedynie wtedy, gdy było to konieczne.

Przez ostatnie pięćset lat świat nigdy ich nie widział, bo byli jak cień: niewidzialni, nastawieni tylko na jeden cel. Mieli strzec i bronić tak strasz­nej tajemnicy, że bez wahania, z żelazną konsekwencją i bez litości, gotowi byli dla niej zabić każdego. Spowiadali się tylko jeden przed drugim. Jeśli któryś z nich umierał, jego miejsce zajmował kolejny, starannie dobrany kandydat. Byli podzieleni na dwie grupy, po pięć osób w każdej. Zgodnie z tradycją wybierali spośród siebie jednego, który nimi kierował.

Okrągły stół stojący w podziemnej sali posiedzeń był prawie pusty. Pośrodku stał tylko złoty, barokowy krucyfiks, obok niego leżała gazeta. Na pierwszej stronie znajdowało się zdjęcie przedstawiające Almouriel, zamek i wyspę. Pod spodem kolejna fotografia z widokiem setek mar­twych ryb, które z wody wyciągał specjalną siatką na ryby pełnomocnik ministerstwa ochrony środowiska.

Kiedy do sali weszła zakonnica, dziewięciu mężczyzn powstało z miejsc i pokłoniło jej się z szacunkiem. Brakowało dziesiątego, wykony­wał akurat pewne zadanie. Na znak mniszki mężczyźni ponownie usiedli, oczekując w milczeniu na jej słowa. Zakonnica przysunęła do siebie ga­zetę i położyła na zdjęciach swoją miękką dłoń, jakby mogła w ten spo­sób przejąć i złagodzić ból wywołany zabójstwem i zanieczyszczeniem środowiska.

- To deklaracja wojny, bracia, a zarazem ostrzeżenie — powiedziała spokojnym, acz stanowczym głosem. - Obie te sprawy dotyczą nas — do­dała, odwracając się w stronę siedzącego obok niej Kohouta. - Jednak za­nim zaczniemy się nad tym zastanawiać, brat Franciszek przekaże nam najświeższe informacje z Wiednia.

CENTRUM WIEDNIA

Wagner i Sina zaszyli się w cichym kąciku Café Diglas. Dziennikarz zdołał przekonać Sinę, żeby jeszcze nie wracał do zam-

ku. Postanowił wykorzystać swoje znajomości, aby dotrzeć do artyku­łu, o którym w katedrze wspomniał Mertens, zanim tak nagle zniknął. Zadzwonił do kierownika archiwum Austriackiej Agencji Prasowej.Tak się złożyło że jego znajomy stał akurat wśród niekończących się rzędów półek

- Masz to wydanie? - spytał Wagner. - To bardzo dobrze. Nie, nie chodzi mi o zamordowanie Kennedyego, tylko o naszego stare­go cesarza, Fryderyka III. Artykuł na jego temat znajdziesz w wyda­niu z 21 lutego, ale nie mam pojęcia, co to dokładnie jest. Poszukaj po prostu w dziale „Kronika”, przecież nie napisali o nim w najświeższych wiadomościach.

Rozmówca Wagnera zamilkł na chwilę. Dziennikarz słyszał przez telefon, jak jego znajomy przewraca strony gazety.

- Tak, to może być także felieton - powiedział Wagner, rysując na leżącej przed nim kartce wisielca na szubienicy.

W tym samym czasie Sina oglądał z uwagą zdjęcia zrobione w kate­drze św. Stefana. Wagner przegrał je na swojego laptopa i teraz Sina pró­bował się jakoś skoncentrować w kawiarnianym hałasie. Brakowało mu ciszy i samotności, do jakich przywykł w Waldviertel.

- Tak? To bardzo dobrze! No to powiedz.

Wagner zaczął pisać, a z jego twarzy można było wyczytać, że jest bar­dzo zaskoczony. Kiedy skończył rozmawiać, uniósł kartkę wysoko do góry.

- Posłuchaj, to niezwykłe - powiedział do Siny. - Pod tytułem Nic w nim nie ma tygodnik „Die Zeit” informował:

Podczas badań rentgenologicznych stwierdzono, że cesarz Fryderyk III, zmarły w 1493 roku, pogrzebany dwadzieścia latpóźniej w katedrze św. Ste­fana, nie jest pochowany w swoim grobowcu. Pod nagrobkiem, dziełem nider­landzkiego rzeźbiarza Niklasa Gerhärta z Lejdy nie znaleziono też żadnego śladu po jego kościach. Kwerenda przeprowadzona w archiwum katedralnym nie pomogła w znalezieniu odpowiedzi na pytanie, gdzie mogą znajdować się kości zmartego cesarza. Eksperci przypuszczają, że zachwyceni wspaniałym dziełem sztuki, jakim byt grobowiec, duchowni po prostu zapomnieli włożyć ciało cesarza do środka.

Sina potrząsnął głową z niezadowoleniem:

- Ostatnie zdanie to humbug. Chętnie bym poznał tych ekspertów, którzy piszą takie bzdury. Cesarz pozostaje cesarzem, nawet gdy jest mar­twy.

Wagner spojrzał na niego i spytał:

- To może ty mi wyjaśnisz, co stało się z cesarzem?

Sina wzruszył tylko ramionami. Wagner przysunął laptopa do siebie.

1 Wszystko to staje się coraz bardziej zagadkowe. Musimy jeszcze raz porozmawiać z Mertensem, bo on wie więcej, niż nam powiedział. Wspo­minał, że mieszka niedaleko katedry.

Wagner wybrał numer informacji telefonicznej i za chwilę miał już telefon i adres Mertensa. Jednak kiedy zadzwonił pod podany numer, nikt się nie zgłosił.

- Jak będziemy szli do samochodu, wstąpmy do jego mieszkania, przecież to blisko — powiedział Sina, który zajęty był studiowaniem mo­nogramu cesarza na ekranie laptopa. Obaj przyglądali się zafascynowani tajemniczym znakom.

- Na pierwszy rzut oka przypomina to dużą liczbę ukrytych liter

i jedną cyfrę - piątkę. Rozpoznaję AEIOU, przy czym litera „O” wygląda jak środkowa oś z krzyżykiem i przypomina literę „X”, którą na mapach

zaznacza się ukryty skarb - Wagner był znowu w swoim żywiole. - Duże „M” pośrodku ma nierówne nóżki, co wygląda mi na celową robotę - musi to być wskazówka dotycząca geometrii. Powinniśmy spróbować wykreślić trójkąty albo okręgi, żeby sprawdzić, dokąd nas to zaprowadzi. Monogram nie jest symetryczny, zwinięty znak pod literą „O” to nie „G”, tylko jakiś symbol. Krzyżyk w literze „O” przypomina mi krzyż templariuszy, tyle że przekręcony o 45 stopni. Litery „C” i „S” leżą dokładnie w punkcie prze­cięcia poprzecznej linii i litery „M” lub „V”.

Sina uśmiechnął się:

- Dzielnie się biłeś o to, kto jest większym specjalistą od monogramów władców. Jest jednak coś, co przeoczyłeś: gdzie znajduje się imię cesarza? Monogram składa się zazwyczaj z dwóch liter, to znaczy z pierwszej litery imienia i pierwszej litery nazwiska. Tak więc cesarz Henryk III, Heinrich, miał literę „H” z wbudowaną w nią „Trójką”, tak jak MarkTwain miał li­terę „M” z literą „T”w środku.

Wagner skinął głową i ponownie przyjrzał się monogramowi Fry­deryka.

- Literę „F” mogę odróżnić, ale poza tym... - wzruszył ramionami

i zamknął swojego laptopa. — Tej zagadki nie rozwiążemy ani teraz, ani tutaj. Chodźmy już, odwiedzimy jeszcze Mertensa, a potem...

- ...odwieziesz mnie do domu - zakończył zdanie Sina. - Muszę uporządkować myśli i przejrzeć kilka książek w mojej bibliotece. Potrze­ba mi też trochę spokoju.

Z Café Diglas do mieszkania Mertensa przy ulicy Franz Josefs Kai 25 było nie więcej niż dziesięć minut piechotą. Brama do budyn­ku była zamknięta. Wagner chciał użyć domofonu, ale w tej samej chwili z budynku wyszła młoda kobieta z dziecięcym wózkiem. Sina przytrzy­mał jej drzwi, a potem obaj skorzystali z okazji i wślizgnęli się na klatkę schodową. Mertens musiał chyba mieszkać na jednej z wyższych kon­dygnacji, ponieważ tabliczka z jego nazwiskiem znajdowała się w górnej części domofonu.

Kiedy wchodzili na górę, poczuli zapach smalcu i pieczonego mięsa. Mieszkanie Mertensa było ostatnim przed strychem. Do zielonych drzwi przymocowana była mosiężna kołatka. Na podłodze leżała wycieraczka z zielonym napisem „Cave Canem”. Chcąc zadzwonić, Wagner oparł się

ramieniem o drzwi i zauważył, że są lekko uchylone. Spojrzał na Sinę, otwarł drzwi szerzej i wszedł do przedpokoju, w którym wisiało pełno małvch obrazków.

- Panie Mertens? Jest pan tu?

Spojrzeli po sobie, a ponieważ nikt się nie odezwał, Wagner otworzył po prostu pierwsze drzwi po prawej stronie. Była tam łazienka wyłożona białymi kafelkami z niebieskim dekorem, z wanną i kabiną prysznicową. Wszędzie panował porządek, wszystko wydawało się czyste i wysprzątane.

Sina otworzył drugie drzwi i zajrzał do dużego pokoju, w którym sta­ły jasne meble w stylu biedermeier. Drzwi wszystkich szaf były pootwie­rane, papiery i książki leżały porozrzucane na podłodze, inne wystawały z szuflad. Na haku od żyrandola wisiał mężczyzna i lekko się kołysał. Pod nim leżał przewrócony fotel. Sina zbadał puls w ciepłym jeszcze przegu­bie dłoni. Hans Mertens nie żył.

Komisarz Berner był szybszy niż jego ludzie z wydziału zabójstw. Telefon Wagnera odebrał w drodze do biura, więc to on jako pierwszy wszedł schodami na górę. Zdyszany dotarł w końcu na najwyzsze piętro i oparł się o ścianę, żeby złapać oddech. Sina i Wagner stali przed drzwiami mieszkania i przyglądali się Bernerowi.

— Później pomówimy o tym, dlaczego was tu zastaję — powiedział ko­misarz, odsunął się od ściany i wszedł do mieszkania. Kilka minut póź­niej znowu wyszedł na klatkę schodową, żeby przywitać się z ekipą, która miała zabezpieczyć ślady. Jednak podejrzliwe spojrzenie, którym obrzucał Wagnera i Sinę, nie pozostawiało żadnych wątpliwości. Cokolwiek po­wiedzą, nie uwierzy im, póki tego nie udowodnią.

Komisarz potarł dłonie i wysunął głowę do przodu jak orzeł wypa­trujący zdobyczy.

- Czysty przypadek? Akurat sprzątaliście u Mertensa i znaleźliście pana domu wiszącego na haku? Anonimowy telefon? Nagłe natchnienie? Możecie o tym wszystkim zapomnieć - stwierdził Berner. Wyciągnął no­tes i uśmiechnął się szyderczo: - Tylko żadnych wymówek, żadnego krę­cenia, a pan, Wagner, niech nie próbuje się chować za swoją legitymacją prasową. Dzisiaj to na mnie nie zadziała.

Kiedy Wagner poinformował komisarza, że spotkał Mertensa w ka­tedrze, mówił prawdę. Przemilczał tylko artykuł z „Die Zeit”. Sina zo-

T

stawił go z Bernerem i ponownie zagłębił się w swoich rozważaniach na temat tego, co Mertens opowiedział mu w katedrze. Nie było to nic szcze­gólnego. O większości tych rzeczy wiedział wcześniej, jeszcze zanim go spotkał.

Sina ani przez chwilę nie uwierzył, że Mertens powiesił się sam. Co wiedział ich martwy teraz znajomy? Czy dowiedział się czegoś, co było nie­bezpieczne? Fryderyk nie żyje od pięciuset lat i jest władcą zapomnianym. Na lekcjach historii poświęca mu się dwadzieścia minut. To żaden powód do zabójstwa, pardon, do kolejnego zabójstwa, poprawił się Sina. Mimo to odnosił wrażenie, że cesarz z dynastii Habsburgów wrócił z przeszłości

i teraz stoi pośród nich: groźny, tajemniczy i nieprzenikniony. Kościsty, chudy, wysoki mężczyzna w szatach koronacyjnych.

— Czy chce pan coś dodać, panie profesorze? - spytał Berner. Jego głos wyrwał naukowca z rozważań. Sina potrząsnął milcząco głową.

Komisarz odczekał jeszcze chwilę, zamknął notes i schował go do kieszeni.

— Idźcie sobie, zanim zmienię zdanie. I tak wiem, gdzie was znaleźć

- powiedział. Odwrócił się, wszedł do mieszkania i zamknął za sobą zie­lone drzwi.

24 PAŹDZIERNIKA 1601 ROKU, BENATKY KOŁO PRAGI

Śmierć była blisko i on o tym wiedział, bo ohydny, metaliczny smak w ustach nie pozostawiał co do tego żadnych wątpliwo­ści. Od dziesięciu dni umierał powoli i sukcesywnie, jego duch słabł co­raz bardziej, silne pieczenie w przełyku nie ustawało. W gorączce powta­rzał nieustannie to samo zdanie: „Oby moje życie nie poszło na marne”.

W nielicznych momentach, kiedy jego umysł funkcjonował z pełną świadomością, pracował nad swoim testamentem, niecierpliwie przerzucał notatki i zaczynał od nowa. Nie wolno mu zbyt wiele zdradzić, już i tak za dużo powiedział. Znał tajemnicę, za którą cesarze i królowie gotowi są zabić. Teraz on sam płaci za to własnym życiem. Czyż jednak śmierć nie jest nic nie znaczącą ceną w porównaniu z wiedzą, jaką posiadł?

Ja,Tycho Brahe, astronom, matematyk i alchemik z Danii, przeby­wając na dworze wysoko urodzonego szlachcica, dotarłem do tajemnicy, której nie posiadł nikt inny w moich czasach. Astronomia terrestrialna. ho

tak ją zawsze nazywałem, spełniła wszystkie moje oczekiwania. Po trzy­dziestoletnich badaniach nad metalem i roślinami, kamieniami szlachet- nymi i minerałami, ukrytymi substancjami i nigdy przedtem nie destylo- wanymi materiałami, znalazłem w końcu to, czego szukałem”.

Przerwał pisanie i poczuł, jak wstrząsa nim gorączka. Do komna­ty weszła pokojówka i położyła mu na głowie chłodzący kompres. Brahe znowu się uspokoił. Modlił się do Boga, żeby dał mu jeszcze dwie godzi­ny. Po chwili znowu zaczął pisać.

„Na temat moich odkryć zawsze byłem gotów dyskutować z władca­mi i szlachetnymi panami, pod warunkiem, że okażą się tego godni. Nie­stety, nie znalazłem nikogo, o kim mógłbym powiedzieć, że nie wykorzy­sta mojej wiedzy i płynących z niej korzyści dla własnych celów. Dlatego milczałem i zachowałem wyniki badań dla siebie. To zbyt niebezpieczne, żeby dzielić się tą wiedzą z innymi, nawet jeśli będzie to wąski krąg osób. Choć wielu twierdziło, że znają się na alchemii i praktykują ją z należnym szacunkiem, niewielu z nich dane było wykorzystać jej wyniki do celów leczniczych. A...”

Pióro wypadło mu z palców. Zamknął oczy. Zasnął? A może jest już martwy?

Kiedy jakiś czas później dziewczyna zmieniała mu okład na czole, przysunęła ucho jak najbliżej jego ust. Walczyła z obrzydzeniem wywo­łanym widokiem otworu pośrodku jego twarzy, który na co dzień zakryty był sztucznym nosem wykonanym ze srebra. Była to pamiątka z lat mło­dości, kiedy jako student Brahe uczestniczył w pojedynku. Dziewczyna wykrzywiła twarz, ale wiedziała, że w tej sytuacji srebrna proteza mogłaby pozbawić jej pana oddechu. Słynny astronom nadal oddychał, więc po­zwoliła mu spać i wyszła cicho z pokoju.

Niecałe dwie godziny później odzyskał przytomność. Jego umysł był zdumiewająco jasny. Podziękował Bogu za tę łaskę i przeczytał, co do tej pory napisał. Potem zanurzył pióro w czerwonym atramencie i pisał dalej: „Król Danii oddał mi do dyspozycji całą wyspę, żebym mógł na niej prowadzić swoje badania. Kazałem zbudować pałac i obserwatorium. Cały świat obserwował, co działo się w wieży obserwatorium, a nie na zam­ku. Stjerneborg stał się miejscem narodzin nowej astronomii, natomiast mój pałac bramą do piekła lub do nieba, w zależności od tego, jak kto na to popatrzy”.

Brahe uśmiechnął się mimo bólu. Otruli go rtęcią. Wiedzieli, co wy­brać. Ktoś tam sobie pływa po wypełnionym rtęcią jeziorze, a on,Tycho Brahe, właśnie w nim umiera.

Krwawa biegunka wstrząsnęła jego ciałem. Czuł, że nie pozostało mu już zbyt wiele czasu. Z zainteresowaniem, choć także ze zgrozą, przyglądał się siarczkowi srebra w swoich ekskrementach. „Oby moje życie nie poszło na marne”, pomyślał ponownie i z wysiłkiem wrócił do pisania testamentu: „Niech Bóg mi wybaczy moje ośmioro nieślubnych dzieci, moją lu- bieżność i porywczość, rozpustę i kłótliwość. Niech przy sporządzaniu ostatecznego rachunku policzy mi za dobre to, że nigdy nie zdradziłem mojej tajemnicy...”

Wielki uczony zmarł w trakcie pisania, pióro wyślizgnęło mu się z pal­ców i upadło na podłogę. Ręka trzymająca gruby plik zapisanych kartek spoczęła na cienkim kocu.

Duchowny, który wszedł do jego komnaty przez ukryte w ścianie drzwi, nie tracił czasu na udzielanie astronomowi sakramentu ostatniego namaszczenia. Przyłożył tylko palce do szyi, żeby sprawdzić puls. Kiedy stwierdził, że jest niewyczuwalny, wyjął kartki z dłoni astronoma, złożył je i wsunął pod sutannę. Jak widać, rtęć zadziałała.

Jeszcze raz się rozejrzał, bezszelestnie opuścił komnatę i wyszedł bocznym wyjściem przez zadbany rozległy park. Jednym skokiem pokonał żywopłot oddzielający posiadłość od przylegającego do niej lasu. Upuścił przy tym amulet niezwykłego kształtu - srebrną sześcioramienną gwiazdę wielkości dłoni. Wolne przestrzenie na wierzchniej stronie wypełnione były czerwoną farbą. Minęło parę tygodni, nim amulet znalazł ogrodnik i poda­rował go swojej żonie, która aż do śmierci nosiła go jako wisiorek na szyi.

Kiedy po jakimś czasie martwego astronoma znaleziono w jego łóż­ku, wszyscy się zastanawiali, co stało się z papierami, którym poświęcał ostatnio tak dużo czasu. Pióro, którym pisał, znaleziono na podłodze obok łóżka. Czubek był jeszcze wilgotny od atramentu.

ROZDZIAŁ 4

11 MARCA 2008 ROKU ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL

Tej nocy Wagner spał źle i obudził się cały połamany. Było mu zimno, czuł się źle i staro, jakby osiągnął już sędziwy wiek — co, miał nadzieję, kiedyś nastąpi. „Jeszcze dwie noce w tym zamku i dostanę reu­matyzmu”, myślał z niepokojem, nim zrozumiał, dlaczego tak trudno mu się podnieść: na kołdrze leżał Tschak i smacznie spał.

Wagner usłyszał hałas dobiegający z zamkowego dziedzińca. Z cięż­kim sercem postanowił, że w końcu wstanie, zepchnie psa z łóżka i roz­pocznie nowy dzień. W głowie czuł głośny szum. Uświadomił sobie, że kilka kieliszków wódki, wypitych po paru lampkach czerwonego wina, wprawdzie miało pozytywny wpływ na trawienie, ale na pewno nie po­prawiło mu dzisiejszego samopoczucia.

Jego kondycji nie poprawiła też letnia woda z prysznica. Pomyślał, że Sina ma chyba jeden z tych opalanych drewnem starych pieców, które prawie wcale nie podgrzewają wody. Zatęsknił za swoją remizą tramwa­jową w Wiedniu z jacuzzi i niewielką sauną. Lubił się kąpać przy płonącej świecy i lampce wina, odprężać w gorącej wodzie.

W nadziei, że natknie się gdzieś na świeżą kawę, zszedł na dolny po­ziom wieży. W kuchni już na pierwszy rzut oka zorientował się, że nie ma czego szukać. Piec już wygasł, zalatywał zimnym popiołem. W głów­nym pokoju było trochę cieplej, ogień buzował na kominku, na stole stał dzbanek z herbatą. Wagner nalał sobie trochę gorącego napoju, podszedł

W

i kubkiem do okna i wyjrzał na dziedziniec. Zobaczył Sinę, który rąbał siekierą drewno. Para jego oddechu gęstniała w rześkim rannym powie­trzu. Musiało być zimno.

Jedno spojrzenie na telefon komórkowy potwierdziło obawy Wagnera

- brak zasięgu. „To chyba ostatnie miejsce na ziemi, gdzie chciałbym zo­stać pochowany”, pomyślał i dopił herbatę. Potem zdjął z wieszaka grubą zimową kurtkę, otworzył drzwi, wpuścił do środka trochę chłodnego po­wietrza i wyszedł na dwór.

Sina układał porąbane szczapy drewna na stosie i widać było, że pra­ca wykonywana w ten zimny poranek sprawia mu radość. Na koniec wy­ciągnął z pieńka siekierę, zważył ją w ręce i w tej samej chwili zobaczył Wagnera stojącego w drzwiach i spoglądającego w niebo.

- Za dużo świeżego powietrza jak na tę porę roku? - spytał.

Dziennikarz skinął głową:

- W połączeniu z brakiem kawy, letnią wodą w prysznicu i psem śpią­cym w moim łóżku oznacza to totalne fiasko.

- No to chodź ze mną, coś ci pokażę - odparł Sina.

Można było odnieść wrażenie, że tu, na zamku, Sina po prostu roz- kwid. Skręcił za wieżę. Wagner, który poszedł za nim, ujrzał trzy toporki leżące na ławie pośrodku dziedzińca. Miały wypolerowane podwójne ostrze i były mniejsze od siekiery, którą Sina rąbał drewno. Wagner chwycił je­den z nich, zważył go w dłoni i uznał, że świetnie leży. Ciężka, metalowa rękojeść miała na samym końcu niewielką kulę, która równoważyła cię­żar. Sina wskazał na drewnianą ścianę znajdującą się w odległości około

25 metrów od ławy.

- Widzisz te trzy karty? - spytał.

Wagner przyjrzał im się bliżej. Był tam as kier, król pik i pikowa dzie­siątka. Ktoś przybił je do ściany w mniej więcej pięćdziesięciocentymetro- wych odstępach. Potwierdził.

- Tak, a teraz Georg Sarrasini zaprezentuje panu, jak za pomocą trzech toporków przepołowi te karty. Orkiestra - tusz! - powiedział Wa­gner takim tonem, jakby był dyrektorem cyrku, po czym uśmiechnął się i dodał: - Zbyt długo trwałeś w tych swoich książkach o średniowieczu.

Sina uśmiechnął się, chwycił wszystkie topory naraz, a potem rzucił jeden po drugim tak szybko, że Wagner domyślił się, iż jego przyjaciel robi to nie po raz pierwszy. Podszedł do ściany i ujrzał ze zdumieniem, że karty

rzeczywiście zostały przecięte na pół. Ostrza wbiły się głęboko w drewnia­ną ścianę i Wagner musiał użyć całej siły, żeby je stamtąd wyrwać. Kiedy się odwrócił, zobaczył, że Sina nadal stoi w tym samym miejscu. Miał te­raz w ręce dwa noże do rzucania i taksował go wzrokiem.

Wagner zatrzymał się i znieruchomiał:

- Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Berner nie da się nabrać na ko­lejny śmiertelny wypadek.

Jego słowa nie dotarły do Siny, tylko wybrzmiały gdzieś na dwudzie­stu pięciu metrach, jakie ich dzieliły. Wagner poczuł, że tak właśnie jest. „Może po tych trzech latach spędzonych na zamku Sina jest w o wiele gorszym stanie, niż sądziłem - pomyślał — a teraz wyrówna ze mną stare rachunki”. Poczuł, że nadeszła jego chwila. Czy w ostatnich sekundach spędzonych na tej ziemi ujrzy, jak całe życie przesuwa mu się przed ocza­mi? W tym momencie oczy Siny rozbłysły - dwa noże wbiły się głęboko w ścianę. Ich świst zmroził Wagnerowi krew w żyłach. Ostrożnie odwrócił głowę. Oba ostrza wbiły się we fragment karty przedstawiającej asa kier. Dziennikarz odetchnął głęboko.

Kiedy chwilę później postanowili zejść do miasteczka i odwiedzić „...klep wielobranżowy”, ręce Wagnera przestały drżeć. Na Sinę patrzył teraz zupełnie inaczej. Przyjaciel wyjawił mu, że od trzech lat codziennie ćwiczy: rzuca toporami, nożami i strzela z łuku. Oprócz studiów i renowacji zamku jego namiętnością stało się perfekcyjne posłu­giwanie się tego rodzaju bronią. Toporki, które kazał zrobić na podstawie starych angielskich rysunków z XVI wieku, lubił najbardziej. Były po­ręczne, łatwe do ukrycia, ale trudno było trafić nimi do celu. Noże kupił od pewnego starego rzemieślnika zajmującego się ich wyrobem w pobli­żu zamku. Człowiek ten był prawdziwym oryginałem i mieszkał samot­nie w opuszczonym gospodarstwie, gdzie trzymał trochę bydła. W sta­rej kuźni położonej blisko zamku zbudował nowe palenisko kowalskie i produkował noże, które według jego oceny były doskonałe. Dopiero po roku, gdy Sina odwiedził go już kilkadziesiąt razy, ów dziwak zaczął da­rzyć go pewnym zaufaniem, ale dopiero kilka miesięcy później sprzedał mu pierwszy sztylet. Kiedy udało mu się w końcu przełamać lody, kowal zrobił dla niego nóż, który był dopasowany do długości jego przedramie­nia, wielkości dłoni i do siły rzutu.

Strzały i łuk pochodziły z niewielkiego sklepu w Wiedniu, który spe­cjalizował się w sprzedaży takiej broni. Groty strzał miały haczykowate nacięcia, żeby ofiara nie mogła się ich pozbyć. Większych i mocniejszych łuków Sina dotąd nie widział. Skonstruowano je w taki sposób, aby moż­na z nich było trafiać do celu z dużej odległości i żeby strzelający mógł nadać strzale siłę wystarczającą do zabicia.

Sina uspokoił konia i przewiesił przez jego grzbiet torby. Potem wskoczył na siodło, chwycił cugle i lekkim cmoknięciem skiero­wał zwierzę na most, na drogę wiodącą ku dolinie. Pogrążony w myślach Wagner puścił Sinę przodem.

Gdy przybyli do miasteczka, Wagner znowu złapał zasięg. Telefon zaczął mu wysyłać kolejne komunikaty. Po kolei odsłuchiwał wszystkie wiadomości.

- Stęsknił się za nami komisarz Berner - powiedział do Siny, któ­ry przywiązywał konia przy sklepie. Wybrał numer telefonu komisarza.

- No, wreszcie pan oddzwonił. Jest pan gdzieś na odludziu? - spy­tał Berner.

- Można by tak powiedzieć, gdyby nie to, że przyszło mi na myśl inne określenie - odparł z sarkazmem Wagner i spojrzał na napis nad sklepem. Poplamione drzwi ktoś pomalował na jasnoniebieski kolor, ale miało to miejsce przed wielu laty. Kiedy Sina wszedł do sklepu, Wagner usiadł na stopniu noszącym ślady wielu klientów, którzy to miejsce odwiedzili. - W czym mogę panu pomóc?

- To ja mogę panu pomóc - odparł Berner. - Ale o tym wie pan nie ode mnie, bo nigdy się nie spotkaliśmy i nie zna mnie pan.

- Pobożne życzenie, które niestety nie może się spełnić - stwierdził z ironią Wagner. — Niech pan wali prosto z mostu.

- W tamten wieczór, kiedy w kościele Świętego Ruprechta popeł­niono zbrodnię, pewien naoczny świadek widział czarny samochód marki Audi. Czas się zgadza, opis mężczyzn jest ogólny, ale sądząc z opisu syl­wetki, jednym z nich mógł być przewodnik.

- A drugim jego morderca.

Berner mruknął do słuchawki kilka słów potwierdzenia.

- Chodzi jednak o coś innego. Ten samochód był na dyplomatycz­nych numerach. Jest zarejestrowany na ambasadę Chin.

Cisza, jaka zapanowała po słowach Bernera, była prawie wyczuwalna, Wagner gwizdnął przez zęby:

- To piorunująca wiadomość, panie komisarzu. Rozumiem, że ma pan związane ręce, a szef przywołuje pana do porządku. Eksterytorialność, dyplo­matyczne komplikacje, żadnych oświadczeń dla prasy. Znam to doskonale.

Milczenie Bernera oznaczało, że Wagner się nie myli. Dziennikarz zastanawiał się przez chwilę.

- W takim razie w czym wolna prasa może być panu pomocna? - spytał po chwili.

Bemer nadal milczał. Po krótkiej chwili powiedział cichym głosem:

- Gdyby tak zasiać trochę nerwowości, pograć im na nerwach, pomę­czyć trochę chińskiego attache prasowego, posłużyć się taktyką rozkrusza- nia, wkręcić w to energicznie prasę. Nie muszę pana chyba takich rzeczy uczyć. Niech pan w końcu choć raz zrobi coś dobrego.

- Obiecuję, że o tym pomyślę — odparł Wagner — ale teraz muszę już kończyć, bo Sina znowu zrobi zbyt duże zakupy.

Zakończył rozmowę, ale nadal siedział zamyślony na schodkach z te­lefonem w ręce. Siedział tak do chwili, aż otworzyły się drzwi i Sina wcią­gnął go do sklepu.

- Chińczycy? - powtórzył naukowiec, spoglądając na Wagnera pełnym niedowierzania wzrokiem; jednocześnie wkładał zakupy do toreb na grzbiecie konia. — Czy Berner uważa, że ambasada Chin ma coś wspólnego z zabójstwem w kościele Świętego Ruprechta?

- Berner opowiedział o świadku i obu mężczyznach, którzy tamtego wieczoru wysiedli z czarnego audi na dyplomatycznych numerach.

Sina potrząsnął sceptycznie głową, wskoczył na konia i spojrzał z góry na Wagnera.

- Obaj znamy argumenty stojące w sprzeczności z taką tezą. To za­bójstwo już samo w sobie jest wystarczająco głupawe, a teraz jeszcze Chiń­czycy? To chyba zbyt daleko idąca teoria, j. Spotkamy się na górze.

Sina ruszył kłusem, a Wagner podążył za nim z rękami w kieszeniach. Wiele by teraz dał za jeden ze swoich crossowych motocykli! Sina uciekłby ze strachu z drogi. Wagner uśmiechnął się do siebie na samą myśl o tym-

Powietrze było chłodne i rześkie, niebo jaśniało błękitem, który nie­śmiało zwiastował nadejście wiosny. Niecałe dziesięć minut później Wa-

gner skręcił z głównej drogi i zaczął się wspinać pod górę, żeby dojść do zamku. Im bardziej stroma robiła się ścieżka, tym bardziej zazdrościł Si- nie jego konia. Tyle ruchu na świeżym powietrzu na pewno nie wyjdzie mu na dobre, choć wiele osób to zachwala. Nagle jakby stracił na wszyst­ko ochotę. Jego myśli zaczęły krążyć wokół zagadki, którą podsunął mu do rozwiązania nieznany sprawca. Był równie bezradny jak Sina, a telefon od Bernera niewiele mu pomógł w wyjaśnieniu sprawy. Przeciwnie, skom­plikowała się jeszcze bardziej.

Wagner złapał się na tym, że myśli o rezygnacji, że chce o wszystkim zapomnieć i zająć się inną sprawą. Może powinien zostawić Sinę w jego zamku i wrócić do Wiednia. Z drugiej strony... czy to aby nie kac wywo­łuje takie myśli? Katastrofa ekologiczna w Portugalii stała się tematem numer jeden na całym świecie, rodziła pytania i w kontekście zamordo­wanej studentki wyglądała na bardziej dramatyczną niż zabójstwo prze­wodnika w Wiedniu. Zastanawiał się, czy audi i zabity mężczyzna to zwy­kły przypadek. Wsłuchiwał się w to, co mówił mu jego wewnętrzny głos, który najczęściej go nie zawodził. Jednak tym razem, gdy potrzebował go najbardziej, głos milczał.

Dotarł wreszcie do mostu zwodzonego, przeszedł przez główną bra­mę na dziedziniec i zobaczył, jak Sina wprowadza konia do stajni. Nauko­wiec rzucił krótką komendę i koń posłusznie wszedł do swojego boksu.

- Chodź, wyglądasz na zmarzniętego, gorąca herbata obu nam dobrze zrobi — powiedział i ruszyli w stronę kuchni.

Kiedy Sina znalazł się w znanym sobie otoczeniu, wydał się Wagne­rowi spokojniejszy i bardziej zrównoważony. Powoli zaczął rozumieć, dla­czego Sina tu mieszka i jak to na niego wpływa.

- Georg, co byś powiedział, gdybyśmy sobie po prostu dali spokój? Może masz rację, może to wszystko zaprowadzi nas donikąd, może nie wyniknie z tego nic sensownego? Chyba wrócę do Wiednia i zajmę się czymś innym.

Wypowiadając te słowa, Wagner zamierzał podjąć decyzję w zależ­ności od tego, co powie i zrobi Sina. Obserwował swojego przyjaciela, gdy ten zajmował się świętym rytuałem parzenia herbaty i odczuwał we­wnętrzny spokój, który jak ciepła fala rozlewał się po całym jego ciele. Nie podnosząc wzroku, Sina wsypywał do dzbanka jedną łyżeczkę her­baty za drugą. ,

r

- Właśnie pomyślałem o tym samym. Jeszcze wczoraj bym ci powie­dział: W 'racaj do Wiednia i zapomnij o tym. Ale coś mi przyszło do gło­wy, choć nie wiem, czy to właściwe... niezwykłe porównanie.

Uniósł rękę w obronnym geście, bo wyczuł u Wagnera ciekawość i zniecierpliwienie.

- Pozwól, że zanim zagłębimy się w grę domysłów, najpierw to spraw­dzę. Dopiero potem podejmiemy decyzję. Zgoda?

Wagner skinął głową i wsypał do pustego kubka dwie łyżeczki cukru.

- Nie, to ty tu decydujesz - odparł. - Ze względu na naszą starą przy­jaźń, jak również ze względu na wszystko, co zawsze pchało nas do przo­du. Jeśli nie chcesz, lepiej zapomnijmy o wszystkim.

Sina uśmiechnął się, a kiedy spojrzał na swojego przyjaciela, w jego spojrzeniu po raz pierwszy pojawiło się coś na kształt milczącej pełnej aprobaty.

W GÓRACH, NA PÓŁNOCNY ZACHÓD OD LHASY W TYBECIE

Trzy ogromne rosyjskie śmigłowce bojowe typu M124 Hind leciały z ogłuszającym hałasem zaledwie pięćdziesiąt metrów nad zie­mią wzdłuż zaśnieżonego stromego zbocza górskiego. Jak rozwścieczo­ne ważki, które nie pozwalają się odpędzić od swojej zdobyczy, wspinały się coraz wyżej ku szczytowi góry w tumanach śniegu wzniecanych przez ciężkie śmigła. Helikoptery przypominały współczesnych jeźdźców Apo­kalipsy, którzy przynoszą śmierć, ciągle prą do przodu i wszystko wokół siebie niszczą.

Hind nie był piękną maszyną, tylko raczej brzydkim acz udanym modelem. Załoga nazywała go „Krokodylem”, mudżahedini „Rydwanem Szatana”. W Rosji powstało ponad tysiąc sztuk nowej, ulepszonej wersji

o symbolu „E”. Wiele z nich nabyły armie obcych państw. Wojna w Afga­nistanie, konflikt na pograniczu indyjsko-pakistańskim, walki w Czeczenii —wszędzie tam używano ich podczas walk. Chińscy specjaliści wprowadzili trochę ulepszeń i zmian, dopasowując go do warunków panujących w Ty­becie. Ich wersja mogła teraz osiągnąć pułap nawet pięciu tysięcy metrów.

Gwiazda na bocznych płatach helikoptera, symbol ludowych sił zbrojnych Chin, jaśniała krwistoczerwono w towarzyszącej im zadym- ce śnieżnej. Działka maszynowe i rakiety typu powietrze-ziemia były

podwieszone pod skrzydłami, odbezpieczone i gotowe do użycia. Ośmiu chińskich spadochroniarzy przygotowywało się we wnętrzach maszyn do ataku. Ich twarze nie zdradzały niepokoju, nie było na nich widać nawet lekkiego napięcia. Ten sprawdzony oddział stanowił elitę armii chińskiej i każdy z żołnierzy był tego świadom. Ich uzbrojenie pochodziło z najlep­szych arsenałów, jakimi dysponowali międzynarodowi handlarze bronią.

Generał Li Feng, który leciał w kabinie pilota w pierwszym helikop­terze, był zadowolony ze swoich ludzi i tempa, w jakim działali. W wy­soko położonych dolinach Tybetu doszło do nagłej zmiany pogody. Silny, zachodni wiatr rozpędził wszystkie chmury. Góry i przełęcze ukazały się w całej swojej krasie pod nietypowo błękitnym niebem rozświedonym zi­mowym słońcem.

Li Feng nie wahał się ani sekundę i natychmiast skorzystał z tej okazji. Przez tydzień czekał na tajnym, ukrytym lotnisku wojskowym w pobliżu miejscowości Lhasa, aż meteorolodzy z instytutu w Pekinie poinformu­ją go o ewentualnej poprawie pogody. Wtedy w ciągu trzydziestu minut oddział zameldował gotowość do wykonania zadania. Generał - szczu­pły, nietypowo jak na Chińczyka wysoki mężczyzna - miał mongolskich przodków i znany był z gotowości do szybkiego podejmowania decyzji. Cecha ta, podobnie jak jego bezwzględne metody stosowane w armii i pod­czas czystek etnicznych w Tybecie, doprowadziły go po piętnastu latach tam, gdzie chciał być od zawsze, to znaczy do osobistego sztabu chińskie­go ministra obrony.

Obecna misja była ważna ze względu na żywotne interesy Chin i na przyszłość chińskiego narodu, zwłaszcza zaś dla niego. Li Feng nie mógł zawieść, jeśli kilku następnych lat nie chciał spędzić jako attaché wojsko­wy w Kirgistanie.

„Zbyt długo już czekałem”, pomyślał, gdy trzy helikoptery wzbijały się coraz wyżej.

Chociaż minister podkreślał, że należy jeszcze poczekać na wieści z Europy, Li Feng chciał rozwiązać problem po swojemu, aby w ten spo­sób stać się bohaterem narodowym. Od tej pory w historii Chin nikt nie pominie jego osoby. Na myśl o tym na jego okrągłej twarzy pojawił się szyderczy uśmiech. On, Li Feng, pozna prawdę, rozszyfruje w końcu ta­jemnicę, rozwiąże liczącą tysiąc lat zagadkę i stanie się najważniejszym człowiekiem w Chinach.

... i, I,

Na wvsokości czterech tysięcy metrów stok górski gwałtownie się ob­niża!. Helikoptery niczym szerszenie wyskoczyły z osłony masywu górskie­go w głęboką dolinę, świetnie widoczną w dużym, panoramicznym oknie maszyny, gwarantującym szerokie pola widzenia. Niewzruszony, wysoki na metr śnieg skrzył się w słońcu, jego blask odbijał się od skał. Tuż przed nimi Li Feng ujrzał swój cel, który w tej chwili był już widoczny jak na dłoni. W siodle jednej z przełęczy wznosił się tajemniczy klasztor legen­darnego króla smoków Lu Gyala. Jego zasady już dawno temu odeszły w zapomnienie i tylko w jeszcze jednym klasztorze na terenie kraju nadal ich przestrzegano, zachowano jego nauki i tajemnice. Przede wszystkim tę, która zapewni Li Fengowi sławę, cześć i wieczną pamięć w podręcz­nikach do historii Chin.

Generał, w pozbawionym dystynkcji bojowym mundurze armii chiń­skiej, pochylił się do pilotów i wskazał im rosnący z każdą chwilą klasztor. Długi, rozległy biały budynek z brązowymi oknami, jak na warunki tybe­tańskie niezwykle wysoki, wznosił się przed nimi wśród surowej, dzikiej przyrody. Na przestrzeni lat pobudowano tu aż osiem kondygnacji zwień­czonych trzema czworokątnymi wieżami z dużymi płaskimi dachami, któ­re sterczały w niebo jak platformy dla boskich posłańców.

- Siadamy na dachu środkowej wieży, przekaż innym, żeby lądowali na prawo i lewo od nas i żeby obsadzili wieże. I chcę jak najszybciej znaleźć się na dole, żeby nikt nawet nie zdążył pomyśleć o ucieczce albo obronie.

Wprawdzie Li Feng nie spodziewał się, że mnisi będą stawiać jaki­kolwiek opór, ale nie chciał nic pozostawić przypadkowi.

Pilot potwierdził skinieniem głowy, przez chwilę mówił coś do mikro­fonu, a potem wyglądało to tak, jakby helikopter zaczął spadać bezwładnie na środkową wieżę, niczym winda, której pękła lina. Podczas wykonywa­nia ostrego skrętu znaleźli się tuż nad ziemią, ale w ostatnim momencie pilot zdołał poderwać maszynę. Ledwo podwozie dotknęło śniegu zale­gającego na płaskim dachu wieży, ośmiu żołnierzy wyskoczyło z maszy­ny i zajęło stanowiska.

Li Feng wyskoczył z kokpitu razem z nimi. Spojrzał na swoich ludzi stojących z karabinami gotowymi do strzału i zaczął brnąć przez śnieg, kierując się do balustrady na wieży. Jednym spojrzeniem ogarnął całą do­linę i dziewicze, białe tereny u podnóża góry. Do klasztoru nie prowadziła żadna droga, nie było nawet śladu zwierzęcych ścieżek ani ludzkich stóp

odbitych w śniegu. W ostatnich dniach nikt do klasztoru nie przybył i nikt z niego nie wychodził. Musi to oznaczać, że wszyscy mnisi są na miejscu. Zjawił się tylko on, Li Feng, a gdy za jakiś czas opuści ten klasztor, zabie­rze ze sobą jego tajemnicę.

Kiedy umilkły silniki helikopterów, wokół zapadła głęboka, nierze­czywista cisza. Szybkim gestem Li Feng wskazał na schody prowadzą­ce z wieży do klasztoru. Na jego znak żołnierze natychmiast pobiegli na środek platformy i po kolei znikli w ciemnym wejściu. Li Feng ruszył za nimi. Zaczęło się.

Żołnierze działali z wyuczoną precyzją. Zabezpieczyli przejścia, otwarli drzwi i ruszyli dalej. Szybko przeczesali obie górne kon­dygnacje klasztoru i przeszukali wszystkie pomieszczenia, ale nikogo nie znaleźli. Wszędzie było pusto, co więcej, wyglądało na to, że od dłuższego czasu nikt tu nie mieszkał. W nielicznych szafach drzwi były pootwierane, niektóre wisiały wyrwane z zawiasów. Na podłodze leżały zwinięte maty do spania. Od dawna nikt ich nie używał.

Kiedy żołnierze przeszukali ponad osiemdziesiąt pomieszczeń, na­pięcie opadło. W niektórych pokojach ptaki uwiły sobie gniazda. Szyby w oknach były porozbijane, ale nikt nie wstawił nowych. Wszystkie po­mieszczenia wyglądały na zaniedbane. Do wielu wiatr nawiał śniegu. Te­raz chrzęścił pod butami żołnierzy, którzy już tylko pobieżnie kontrolo­wali kolejne pokoje i szli dalej. Kiedy na czterech kondygnacjach nikogo nie znaleźli, spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. Może klasztor już od dawna stoi opuszczony, a generał nie został o tym po prostu poinfor­mowany. ..

Li Feng wyczuwał bezradność swoich ludzi. Był najzupełniej pe­wien, że mnisi muszą tu gdzieś być. Żaden z nich nie opuszczał klasz­toru, a jego informator z Lhasy twierdził, że żyje ich tu około dwudzie­stu. Jeśli nie na górnych, to może na dolnych kondygnacjach. Żołnierze | trzech grup bojowych dyskutowali chwilę przez hełmofony. Sytuacja jest jasna: cztery górne sektory są zupełnie puste, zabezpieczone i od dawna niezamieszkane.

Żołnierze z pierwszej grupy na lewym skrzydle klasztoru ruszyli w stronę głównego korytarza kolejnej kondygnacji. Nie zauważyli przy tym cienkiego czarnego drutu rozpiętego na wysokości kolan w poprzek

¹ Ttl

koniarza. Dwie potężne eksplozje, do których doszło w odstępie trzech sekund, wstrząsnęły całym gmachem. Lewa część budynku przez chwile jakby się uniosła, po czym zaczęła się majestatycznie zapadać. Wieża zsu­nęła się po skośnym dachu i znikła w dole razem z helikopterem, ściany się rozpadły i tysiące cegieł i kamieni pokryło zasypaną śniegiem przełęcz. Głuchy odgłos eksplozji, niesiony echem ze szczytu na szczyt, zdawał się nie milknąć. Potem nastąpiła eksplozja wyładowanego amunicją helikop­tera, który spadł ze skalnej ściany. Słup ognia przypominający ognistą kulę wzniósł się kilkaset metrów w niebo.

Li Feng został rzucony siłą pierwszej eksplozji na jedną ze ścian. W podłodze pod jego stopami powstało nagle mnóstwo poszerzających się stale pęknięć. Część schodów obsunęła się o jedno piętro niżej, pył za­snuł powietrze, a fala ciśnieniowa wywołana przez drugi wybuch prze­mknęła obok Li Fenga jak pociąg ekspresowy i zaparła mu dech. Generał zaklął i pobiegł na dół, pokonując po dwa schody na raz. Kiedy dotarł do trzeciego piętra, lewego przejścia już nie było. Ziała tam teraz olbrzymia dziura, przez którą miał nieograniczony widok na pokryte śniegiem góry. Li Feng doznał szoku. W słuchawkach słyszał krzyczących żołnierzy, którzy próbowali wyjaśnić sobie zniknięcie swoich kolegów. Usłyszał, jak pędzą przez klatkę schodową. „Wszyscy do mnie, na trzecie piętro, środ­kowa klatka schodowa!”Jego głos brzmiał znowu czysto i zdecydowanie. Pierwszy szok minął, teraz generał był już tylko wściekły. Spośród człon­ków grupy w lewej części budynku żaden nie ocalał. Cała ósemka poniosła śmierć podczas wybuchu. Pozostałych szesnastu spadochroniarzy otoczyło Li Fenga, czekając na rozkazy.

W murach klatki schodowej zaczęły się tworzyć głębokie rysy. Tak jak wcześniej pojedyncze kawałki ściany odpadały na podłogę. Klasztor przypominał domek z kart, który w każdej chwili może się zawalić.

- Formujemy jedną grupę i schodzimy przez trzy pozostałe kondy­gnacje - rozkazał Li Feng

Żołnierze skinęli głowami i na jego znak ruszyli ostrożnie w dół, wy­patrując kolejnych pułapek. Druga kondygnacja była tak samo pusta jak poprzednie. Wszędzie panowała upiorna atmosfera. Im głębiej schodzili, tym wyższe stawały się kolejne pomieszczenia. Kroki żołnierzy brzmiały głucho. Kiedy trzej pierwsi chcieli wejść na schody na pierwszym piętrze, cała konstrukcja nagle się zawaliła i runęła wraz z nimi w dół, przebiła

W

pierwsze piętro i parter i z hukiem wpadła do piwnic, gdzie zamieniła się w kupę gruzu. Trzej przysypani spadochroniarze nie odpowiadali na we­zwania. Li Feng przyklęknął i spojrzał na rumowisko. Było gładkie, ale nie nowe, co oznaczało, że jego ludzie wpadli w dawno temu zastawioną pułapkę. Generał wyprostował się i odwrócił do pozostałych.

- Do prawych schodów—rozkazał i w tej samej chwili grupa koman­dosów wkroczyła ostrożnie w wąski korytarz, rozglądając się podejrzliwie.

Szli długim szeregiem, kierując się w stronę prawego skrzydła klasz­toru, skąd jedyne nieuszkodzone schody prowadziły w dół. Z ich twarzy znikła niedawna pewność siebie, w oczach czaiło się napięcie i niepew­ność. Kiedy zaczynali tę akcję, było ich dwudziestu czterech. Teraz pozo­stało zaledwie trzynastu, a przecież jeszcze nawet nie widzieli przeciw­nika. Otwierali i sprawdzali kolejne pomieszczenia, ale za każdym razem rezultat był taki sam.

Li Feng starał się nawiązać kontakt z pilotem, chciał się upewnić, że helikopter jest w pobliżu na wypadek, gdyby musiał skorzystać z broni pokładowej. Pilot, który wylądował z generałem na środkowej wieży, od razu się zgłosił.

- Natychmiast wystartować i zabezpieczyć otoczenie. Pozostać w po­wietrzu i strzelać do każdego, kto będzie próbował opuścić budynek - roz­kazał Li Feng.

Drugi pilot nie zgłaszał się. Generał przez chwilę się zastanawiał, a potem wysłał dwóch ludzi, aby wspięli się na dach, zabezpieczyli heli­kopter i poszukali pilota.

- Schodzimy dalej w dół - rozkazał pozostałym jedenastu żołnie­rzom, którzy ostrożnie weszli na klatkę schodową.

Zdobiące ją malowidła ścienne przedstawiały niebieskie smoki, w któ­rych brzuchach stali jacyś mędrcy albo królowie. Kolory były nadal jaskra­we i silne, chociaż rysunki musiały już mieć kilkaset lat. Były to pierwsze wyobrażenia smoczych królów, jakie pojawiły się w Tybecie przed ponad tysiącem lat. Jednak żaden z żołnierzy nie podziwiał zionących ogniem stworów. Spoglądali na starą dwuskrzydłową bramę pokrytą metalowymi płytami, która blokowała dostęp do podestu pierwszego piętra. Sterczały z niej duże żelazne ostrza o długości ponad dwudziestu pięciu centyme­trów. Do otwierania bramy służyły cztery potężne pierścienie. Kurz i rdza świadczyły, że rzadko korzystano z tego przejścia.

“f

„Prawdopodobnie wszyscy chodzą środkowymi schodami”, pomyślał Li Feng i nakazał swoim ludziom ostrożność. W klasztorze pełno było sprytnych pułapek, ta brama mogła być jedną z nich.

Dwaj żołnierze wysłani na wieżę zgłosili się przez radio:

- Panie generale, pilot nie żyje. Spadł razem z fragmentem platformy. Musiał się chyba o nią oprzeć i być może eksplozja...

Li Feng przerwał mu:

- Nieważne! Zapomnijcie o helikopterze, bez pilota i tak jest bezu­żyteczny. Natychmiast otwierać!

W czasie rozmowy dwaj inni żołnierze ostrożnie wyciągnęli rygle z drzwi i zaczęli ciągnąć za pierścienie wiszące na obu skrzydłach bra­my. Ta jednak nie poruszyła się ani o centymetr, bo skrzydła były za cięż­kie. Żołnierze spojrzeli pytającym wzrokiem na generała. Li Feng zasta­nawiał się, czy nie powinien wysadzić bramy za pomocą granatów, ale konstrukcja całego budynku wydawała się już tak zagrożona, że kolejna eksplozja mogłaby ich pogrzebać żywcem. Dał znak dwóm innym żoł­nierzom, żeby podeszli do bramy. Teraz, już we czwórkę, zaczęli ciągnąć za pierścienie. Najpierw nic się nie działo, więc zwiększyli wysiłek. Na­gle rozległ się dźwięk uruchamianego mechanizmu. Brama nie otworzyła się, tylko po prostu upadła! Górne zawiasy momentalnie się obluzowały i oba ważące kilka ton skrzydła, o wysokości trzech metrów każde, zo­stały ściśnięte w poziomie przez dwie mocne sprężyny i pogrzebały pod sobą czterech żołnierzy.

Dziesiątki ostrych kolców wbiło im się w ciała. Potem, jak w mecha­nizmie zegarowym, który nieubłaganie zadziałał, od pokrywy oderwał się ciężki, metalowy ornament. Li Feng spojrzał w górę i ujrzał, jak wprost na niego spada ogromna głowa smoka z wielką paszczą. Instynktownie odsunął się na bok. Zęby smoka minęły go zaledwie o kilka centymetrów i wbiły się z potężną siłą w płyty podłogi. Autor tego piekielnego wyna­lazku skonstruował go tak, że spadająca głowa smoka była przeznaczona dla kogoś, kto szedł na czele grupy intruzów. Świadomość tego sprawiła, że Li Feng wpadł w jeszcze większą wściekłość.

Obaj komandosi wysłani wcześniej na dach zbiegli schodami i wzmocnili grupę. Li Feng rozejrzał się. Z pierwotnego składu pozostało mu dziewięciu ludzi, dziewięciu, którzy nie padli jeszcze ofiarą śmiercio- nośnych pułapek. Nie chciał nawet myśleć, jak wyjaśni swoim przełożo-

■Hr¹-

nym tak wielkie straty. Jeśli jednak wrócę i przywiozę ze sobą tajemnicę, nie będzie to miało żadnego znaczenia”, pomyślał i dał sygnał do konty­nuowania akcji.

Ostrożnie, trzymając się blisko ściany, żołnierze przeszli po skrzy­dłach drzwi i zeszli resztką schodów na dolny poziom. Karabiny trzymali w gotowości, aby ich użyć w razie najlżejszego szmeru. Jednak oprócz he­likoptera, który powoli krążył wokół klasztoru, nic nie słyszeli. Wszystkie korytarze były puste.

Jako że cała lewa część klasztoru zawaliła się, a resztę pomieszczeń zdążyli już przeszukać, pozostała im jedynie dolna kondygnacja. Mieli na­dzieję, że właśnie tam znajdą mnichów. „Gdzieś przecież musi być główna sala zgromadzeń”, pomyślał Li Feng, gdy na środku korytarza odkrył obok zniszczonych schodów wielkie, czerwone, lekko przymknięte drzwi. Dwo­ma ruchami dłoni rozmieścił swoich ludzi na lewo i prawo od nich i wyjął pistolet. Potem pchnął drzwi i skoczył do środka. Wylądował na podło­dze z tekowego drewna, wypolerowanej stopami wielu pokoleń mnichów. W pomieszczeniu czuć było zapach wosku i kadzidełek, starego materiału i wilgotnych ścian. Kiedy się wyprostował, jego oczom ukazał się niezwy­kły widok. W półkolu, w pozycji lotosu, siedzieli nieruchomo modlący się mnisi. Ich splecione dłonie były obwiązane białymi szalami. Nie spojrze­li w jego kierunku ani się nie poruszyli. Li Feng zdziwił się, że nie słyszy ich monotonnej modlitwy. Panował tu zbyt duży spokój.

Komandosi wchodzili po kolei do wielkiej sali modlitw i na widok siedzących mnichów zatrzymywali się. Broń nadal trzymali w pogoto­wiu. Przez kilka chwil nikt się nie poruszał. Słychać było tylko oddechy żołnierzy.

W generale rosło tak straszne podejrzenie, że nawet nie odważył się do końca o nim pomyśleć. Przez chwilę się zawahał, aż w końcu podszedł do jednego z mnichów siedzących z opuszczoną głową i przyłożył mu pal­ce do szyi, żeby wyczuć puls. Młody mężczyzna z ogoloną głową nie po­ruszył się. Żadnych oznak życia. W tym momencie generał poczuł, jakby nagłe chwyciła go jakaś żelazna ręka i zaczęła zgniatać mu klatkę piersio­wą. Miał kłopoty z oddychaniem, przez głowę przemknęła mu myśl o cał­kowitej porażce. Jak we śnie podchodził do kolejnych mnichów. Wszyscy byli martwi, zjednoczeni we wspólnej, ostatniej modlitwie. Li Feng opuścił pistolet i zrozumiał, że wszystkie jego plany legły w gruzach. Nad śmier-

cią, z którą chętnie by się zmierzył, nie posiadał władzy. Tu nie znajdzie tajemnicy. Jego ludzie stali przy wejściu milczący i bezradni. Walka została rozstrzygnięta, ale nie odnieśli zwycięstwa.

Jeden z mnichów siedział trochę bardziej z boku niż pozostali. Był przełożonym tego zakonu i miał na szyi łańcuch modlitewny z wielkich białych pereł. Li Feng kopnął go z wściekłością i mnich opadł na posadz­kę. Jego twarz miała spokojny wyraz, wyglądał, jakby się uśmiechał, jakby szydził z chińskich intruzów.

Generał odwrócił się gwałtownie i opuścił salę wielkimi krokami, da­jąc żołnierzom znak, żeby poszli za nim. Wyszli na dwór i szli zagłębieni po pas w śniegu, który wiatr nasypał wzdłuż murów.

Kiedy nadleciał helikopter i wszyscy zajęli w nim miejsca, słońce zdą­żyło już zajść za górski łańcuch. Śmigła unosiły leżący śnieg, wywołując małe zamiecie. Helikopter jak wściekle parskający tygrys śnieżny odleciał, kierując się w dolinę, z powrotem do Lhasy.

Wraz z chłodem nocy na teren klasztoru wrócił spokój. Z jednego z okien w prawej wieży uniósł się górski sokół. Najpierw zaczął krążyć nad zniszczoną częścią klasztoru, potem podfrunął bliżej wejścia. W koń­cu poszybował przez otwarte okno na dolnej kondygnacji i wpadł przez czerwone drzwi do wielkiej sali modlitw. Usiadł na niewielkim podeście i spojrzał uważnym wzrokiem na martwych mnichów. Potem znowu się uniósł i usiadł na piersi przełożonego klasztoru, wbił pazury w poma­rańczowy habit, chwycił dziobkiem czerwony różaniec z pereł i położył go mnichowi na otwartych ustach. Przez chwilę przyglądał się własne­mu dziełu, po czym rozpostarł skrzydła, uniósł się w powietrze i wyle­ciał na zewnątrz.

ZAMEK GRUB, WALD VIERTEL

Sina był bardziej milczący niż zwykle. Już od ponad pół godziny czytał Miary i wagi od starożytności do czasów dzisiejszych. Wa­gnerowi udało się szczęśliwie wygrać z Tschakiem bitwę o kanapę, dzięki czemu mógł się na niej wyciągnąć. Po początkowych dąsach pies wrócił do niego i ułożył się obok. Teraz obaj grzali się ciepłem bijącym od komin­ka. Sina skończył czytać i jeszcze bardziej zagłębił się w rozmyślaniach. W końcu sięgnął po mapę Wiednia i zaczął coś notować.

„Najwyższa pora obudzić naszego śpiącego dziennikarza”, pomyślał i powiedział głośno:

- W taki oto niezmordowany sposób pracuje nasza prasa w poszuki­waniu sensacyjnych, rozdzierających serca historii.

Zaspany Wagner tylko machnął ręką w jego stronę.

- Wolna prasa przeżywa kryzys: umysłowy, twórczy, życiowy, kry­zys wiary, kryzys totalny. Przede wszystkim jednak prasa jest zmęczona.

IW takim razie mam dla ciebie coś, co błyskawicznie przywróci cię do życia, lepiej niż jakakolwiek herbata albo kawa. Być może przywróci ci to także wiarę — odparł Sina, bębniąc palcami po mapie Wiednia. - Przy­pominasz sobie litery „L” i „I”?

- Oczywiście, w cyfrach rzymskich daje to razem liczbę 51. Liczba ta, dodana do roku 1439, w którym Fryderyk wkroczył do Wiednia, daje nam wynik 1490, to znaczy datę śmierci Macieja Korwina, którego her­bem rodowym był Kruk.

- Tak, to znaczy także Li.

Przez chwilę w pomieszczeniu panowała cisza i słychać było tylko ogień trzaskający w kominku.

- Co masz na myśli, mówiąc „Li”?

- To drugi poziom. Mówiłem ci, że Fryderyk posługiwał się taj­nym pismem jakby na dwóch płaszczyznach. Pierwszy poziom to ten widoczny, drugi utajniony, dla upartych badaczy. A może był też i trze­ci? Kto wie. j J Jedna rzecz jest jednak pewna - li to dawna chińska mia­ra długości, licząca 644,4 metra. Czy wiesz, kto ją wprowadził? - spytał Sina z uśmiechem. W tym momencie Wagner nagle otrzeźwiał. - Cesarz Chin, Qin Shihuangdi, który leży pogrzebany w Xi’an razem z całą ar­mią swoich żołnierzy z terakoty. Od tysięcy lat krążą na jego temat różne mity.

Sina wstał z krzesła. Wspomnienia ze wspólnej z Clarą wizyty wXi’an naszły go nagle jak mroczny cień. Próbował się ich pozbyć, podszedł do Wagnera, usiadł na kanapie i zaczął głaskać psa.

- Powiedziałeś: Chiny? — spytał Wagner i nagle zaczął mówić prze­jętym głosem: — Zastanówmy się jednak, znaki LI pozostawia morderca. Kto twierdzi, że Fryderyk wiedział, co to jest? Skąd cesarz Austrii żyją­cy w piętnastym wieku mógł znać chińską miarę długości? A jeśli nawet znał, to jakie to może mieć znaczenie?

- Ja też zadałem sobie to pytanie - odparł Sina. Wstał, wziął mapę Wiednia, podszedł do dużego stołu i rozłożył ją na nim. — Rozważmy te kwestię sposobem Fryderyka. Korwin, Kruk, pierścień, symbol wieczno­ści, zamknięty krąg. Tak, krąg. AEIOU - 51, czyli LI. Dlaczego nie wi­dzimy żadnego kręgu?

- Kręgu wokół czego? - spytał ze zdumieniem Wagner. — Wokół ko­ścioła Świętego Ruprechta?

- W promieniu li, czyli 644 metrów — potwierdził skinieniem głowy Sina. 1 Pół metra nie robi różnicy.

Sięgnął po cyrkiel, ustawił go według podziałki i zakreślił na mapie krąg. Obaj pochylili się nad kolorową mapą centrum Wiednia.

- Nie wierzę, to nie może być prawdą — mruknął Wagner, podczas gdy Sina drapał się po brodzie z nieobecną miną.

W pomieszczeniu zaległa nagle cisza. Przyjaciele spoglądali na siebie w zdumieniu. Linia kręgu przechodziła dokładnie przez cztery najbardziej znane kościoły Wiednia — kościół Karmelitów, kościół Szkocki, kościół św. Michała i kościół Franciszkanów.

- To może być przypadek, zwykły przypadek - powiedział Wagner, ale sam w to nie wierzył. Sina nadal siedział pogrążony w myślach. Rozwa­żał różne ewentualności i jak zwykle był o kilka kroków przed Wagnerem. Wziął linijkę i szybkim ruchem połączył kreskami wymienione kościoły. Na mapie powstała figura geometryczna w kształcie czworokąta o nazwie dełtoid, przypominająca latawiec, znany każdemu dziecku, które jesienią puszcza go gdzieś za miastem.

- A to? To też przypadek? Ze kościół Świętego Ruprechta leży w jed­nej linii z kościołem Karmelitów i kościołem Świętego Michała? Ze ko­ściół Szkocki i kościół Franciszkanów zostały zbudowane w równej odle­głości i tworzą figurę geometryczną?

Sina uderzył linijką w mapę:

- Fryderyk o tym wiedział, choć nie wiem, skąd znał tę chińską miarę długości. Znał jednak tajemnicę pięciu kościołów i wykorzystał ten fakt, aby jakoś zakodować swój sekret.

Wagner wyglądał na zdziwionego:

- Chcesz powiedzieć, że morderca też o tym wiedział? Ze znał po­dwójne znaczenie słowa LI?

- Nie mam pojęcia — odparł Sina, wzruszając ramionami. - Wiem tylko to, co ci przed chwilą pokazałem. Mamy tu do czynienia ze śre­dniowieczną zagadką, i to wielkiego kalibru. Niektóre elementy tej układanki już znamy — grób Fryderyka, jego monogram, pięć kościo­łów, samogłoski AEIOU, czworokąt przypominający latawiec, chińską miarę długości, zaginione ciało cesarza - wszystkie one mają podwój­ne albo nawet potrójne znaczenie. Jednak jeszcze długo nie dowiemy się, ile tych elementów jest w sumie, podobnie jak nie poznamy tla ca­łej tej tajemnicy.

Sina powoli złożył mapę.

- Poprzez to zabójstwo ktoś chciał nas skierować na określony tor myślenia, żebyśmy rozwiązali zagadkę, której nikt na razie nie rozwią­zał — powiedział w zamyśleniu; spojrzał na Wagnera i mówił dalej: - Nie wiem, czy chciałbym odkryć tę tajemnicę dla kogoś innego. Nie sądzę.

Przesunął dłonią po włosach i dodał:

- Wiem jednak, że chcę, żebyśmy tę zagadkę rozwiązali. Dla nas.

Wagner uśmiechnął się i skinął głową. Niedawne zmęczenie i wątpli­wości ustąpiły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- No to dobrze, zgoda, decyzja zapadła - stwierdził. - Wprawdzie nie wiem, co Fryderyk ukrył, ale na pewno bardzo się starał. Ale my i tak to znajdziemy - dodał, zacierając dłonie.

KOŚCIÓŁ ŚW. KAROLA BOROMEUSZA, WIEDEŃ

Peer van Gavint odprawił kierowcę ambasady niedbałym ruchem ręki i przeszedł przez plac Karola. Skierował się w stronę plant i minął stojących tam dealerów, nie reagując na ich nagabywanie. Wycią­gnął z kieszeni okulary Ray-Ban, założył je i wszedł na schody prowa­dzące do kościoła św. Karola. Ze względu na chłód miał na sobie dopa­sowany ciemnoszary garnitur z cienkiej wełny kaszmirskiej, ręcznie szyte buty i burberry, a do tego jak zwykle czarne rękawiczki. Przy kasie obok wejścia do kościoła - który pełnił jednocześnie funkcję świątyni, sali wy­stawienniczej i muzeum - kupił bilet. Płacąc za niego, niby przypadkiem odwrócił twarz.

Ze stolika z materiałami informacyjnymi wziął broszurę o historii i budowie kościoła. Czytając ją, wszedł do środka „prawdopodobnie naj­piękniejszego kościoła barokowego na północ od Alp, wzniesionego przez Fischera von Erlacha”. Zatrzymał się w głównej nawie i zaczął podziwiać wnętrze, między innymi bogato złocony ołtarz. Potem skierował się na prawo, w stronę windy.

Od kilku tygodni trwały tu prace restauracyjne nad freskami na sufi­cie. Prowadzono je na wysokości trzydziestu dwóch metrów. Dlatego dla osób zwiedzających kościół zamontowano windę widokową, którą można było wygodnie dotrzeć do samej kopuły, a stamtąd kilka pięter wyżej, az do tak zwanej Latarni. Widok na Wiedeń, jaki się stamtąd rozpościerał, był jedyny w swoim rodzaju - pod warunkiem, że opanowało się strach, jaki budziło chwiejne lekkie rusztowanie.

Gavint skinął głową dziewczynie obsługującej windę. Jadąc na górę» przysłuchiwał się dźwiękom kwintetu Franciszka Schuberta Pstrąg docho­dzącym z głośników. Trwało to do chwili, aż freski znalazły się w zasięgu jego ręki. Wszedł na chybotliwą, drewniano-aluminiową platformę i rozej­rzał się. Niewielu zwiedzających odważyło się na ten wyczyn. Zdecydował, że wejdzie na najwyższy fragment rusztowania, dotrze aż do samej Latarni i dopiero stamtąd będzie podziwiał Wiedeń. Poszedł więc do góry, mijając

po drodze postacie świętych i amorków, które z tej perspektywy wygląda­ły na trochę zniekształcone i mniej swobodnie unoszące się w powietrzu.

Kiedy wszedł na ostatnią platformę, gdzie miejsca wystarczyło dla nie więcej niż sześciu ludzi, wyjrzał przez niewielkie okno. Miał wystarczają­co dużo czasu, bo wieczór nad miastem zapadał powoli. Ludzie zapalali w domach światła. Najpierw było ich niewiele, potem coraz więcej. Wie­deń był miastem, które zaspokajało jego gusta. Eleganckie, choć trochę dekadenckie, tolerancyjne i przyjazne dla wolnomyślicieli.

„Mógłbym tu zamieszkać na starość”, pomyślał, spoglądając na spo­wite lekką wieczorną mgłą wzgórza Kahlenberg i Leopoldsberg. Oświe- done ulice przecinały miasto jasnymi Uniami.

Nieliczni turyści zjechali już windą na dół. Gavint ponownie wszedł na główną platformę, pochylił się nad barierką i spojrzał w dół. Widział, jak winda wjeżdża w górę, usłyszał, jak się zatrzymuje i ktoś otwiera drzwi. Nie spiesząc się, odczekał jeszcze chwilę, podszedł szybkim krokiem do windy i zwrócił się do młodej ślicznej dziewczyny o urodzie jak z obrazka. Jasne falujące włosy opadały jej aż do ramion. Spojrzała na niego błysz­czącymi oczami czekając, co ma jej do powiedzenia.

- Czy mogę panią poprosić o pomoc? Komuś zrobiło się niedobrze

- powiedział zdyszanym głosem, po czym szybko się odwrócił i wycofał w głąb platformy.

Słyszał za sobą idącą dziewczynę. Jej pantofle na wysokim obcasie stukały o brązowe drewniane deski. Kiedy nagle się do niej odwrócił, nie zdążyła się zatrzymać i wpadła na niego. Zanim zdążyła cokolwiek po­wiedzieć, Gavint chwycił dziewczynę obydwoma rękami za głowę i moc­no przekręcił ją do tyłu. Rozległ się trzask łamanych kręgów szyjnych. Dziewczyna natychmiast opadła bezwładnie, a Gavint ułożył ją na pod­łodze i wrócił szybko do windy, żeby zablokować drzwi. Bez specjalnego pośpiechu zaczął rozbierać dziewczynę, aż była zupełnie naga. Z kiesze­ni płaszcza wyjął gruby mazak i na jej plecach namalował wielkie skrzy­dła anioła. Zadowolony z efektu swojej pracy schował mazak do kieszeni, wyjął pudełko czarnej pasty do butów i pomalował nią twarz dziewczyny. W końcu wyjął coś z kieszeni płaszcza i wsadził jej do ust. Podniósł ciało z podłogi, oparł o poręcz platformy i zepchnął je w dół. Martwy jasnowło­sy anioł spadał w ciszy coraz niżej i niżej, aż w końcu z wielkim hukiem uderzył o posadzkę kościoła.

Gavint zaczął szybko schodzić z platformy. Zrezygnował z windy i po­stanowił skorzystać ze schodów ewakuacyjnych. Czas ostrzeżeń i symboli dobiegł końca, oń już wypełnił pierwszą część swojego zadania.

Kiedy kilka minut później dotarł do wąskiego korytarza, na dole roz­legło się głośne wołanie. Korytarz wykorzystywano od samego początku istnienia kościoła podczas prac restauracyjnych. Prowadził przez grube mury zewnętrzne na pierwsze piętro i dalej do wyjścia. Gavint otworzył prawie niewidoczne drzwi, wślizgnął się w zakurzony korytarz i zamknął je za sobą. W tym samym momencie usłyszał głośne kroki osób idących schodami. Wyszedł z kościoła dokładnie tak, jak to sobie zaplanował. Nikt go nie rozpoznał. I właśnie o to mu chodziło.

KWIECIEŃ 1759 ROKU, PAŁAC W WERSALU, FRANCJA

Blask tysięcy świec padał z wysokich okien pałacu na otaczające go ogrody i alejki. Zanosiło się na deszcz. Za chwilę całe towa­rzystwo biorące udział w uroczystościach zmoczą pierwsze krople wiosen­nego deszczu. W powietrzu rozbrzmiewała muzyka Jeana-Philippe’a Ra­meau. Zaproszeni goście prowadzili ożywione rozmowy, a Ludwik XIV tryskał humorem. Obserwował eleganckie damy i co jakiś czas podnosił kielich, żeby wypić zdrowie jakiejś piękności.

Hrabia Saint-Germain zachowywał się inaczej. Jeszcze przed chwilą zabawiał dworzan i damy szczegółowymi opowieściami o historycznych wydarzeniach, których rzekomo był świadkiem. Teraz siedział z kamien­ną twarzą przy suto zastawionym stole, ale z wykwintnych dań nie tknął nawet kęsa. Zachowywał się jednak tak, jak miał w zwyczaju, dzięki cze­mu nie popsuł humoru królowi. Z wielką przyjemnością zatańczył me­nueta z panią de Pompadour. Królewska metresa była jak zawsze piękna, a władca Francji wielce sobie cenił to, co mu oferowała.

- Madame zapytuje pana hrabiego... - szepnęła jedna z dam dworu.

- O co pyta mnie madame? - odparł cichym, szorstkim głosem hrabia.

Kobieta cofnęła się mimowolnie o krok. Potem chrząknęła, pochyliła

się w jego stronę i mruknęła:

i Madame zapytuje pana hrabiego... chodzi o pieniądze... Proszę wybaczyć, ale ja tylko powtarzam, o co mnie proszono...

- Tak, słucham. Proszę mówić dalej!

- Moja pani chciałaby wiedzieć, kiedy okaże pan próbki swojej pra­cy jej i królowi?

- Madame du Hausset, jakiego rodzaju próbki ma na myśli madame Pompadour? Przecież poinformowałem króla, że topienie brylantów to nie jakaś tam prosta sprawa, tylko niezwykle trudne przedsięwzięcie. Muszę tu wykorzystać całą posiadaną przeze mnie wiedzę i sztukę - tłumaczył jej hrabia, jakby rozmawiał z naiwnym dzieckiem.

I Ależ pan mnie źle zrozumiał, panie hrabio - zaprotestowała pani du Hausset, starając się zachować uprzejmy ton. - Co moja pani ma wspólne­go z tymi klamotami, pardon... klejnotami? Ma ich przecież wystarczająco dużo. Słyszała natomiast, że jest pan w posiadaniu niezwykłej tajemnicy... tajemnicy tajemnic, jak mówią na dworze.

- Nie wiem, o czym szlachetna pani mówi — szepnął hrabia, choć na jego twarzy pojawił się uśmiech, świadczący o zadowoleniu. Podobnego uczucia jakiego doznaje na przykład mysz na widok worka pełnego zbo­ża. Strzepnął dłonią płaszcz i wykonał ruch, jakby chciał wstać od stołu. W tym momencie pani du Hausset chwyciła go za ramię i z niezwykłą siłą wcisnęła z powrotem w fotel. Przy okazji zwróciła się w stronę sąsia­da hrabiego przy stole, obdarzając go promiennym, oślepiającym wprost uśmiechem.

- Mylisz się, monsieur, sądząc, że z madame można prowadzić jakieś gierki. Madame ma w Wersalu wiele do powiedzenia i niech to panu na razie wystarczy. Czy zostałam dobrze zrozumiana? - szepnęła ostrym to­nem, a słowa te przeznaczone były tylko dla uszu hrabiego.

- No dobrze, czym w takim razie mogę służyć szlachetnej pani? - spytał Saint-Germain.

- O, teraz już lepiej, monsieur. Szybko się pan uczy. Chodzi miano­wicie o to, aby przygotował pan dla madame wzbogaconą wersję waszej Aqua Benedetta, dzięki czemu - jak słyszeliśmy - kobiety przestają się sta­rzeć. Jeśli zaś chodzi o jego królewską mość, ma pan...

W tym momencie podszedł do nich sługa w upudrowanej peruce i w liberii lokaja królewskiego pałacu, przerwał jej w pół zdania, pochylił się do hrabiego Saint-Germain i powiedział:

- Proszę o wybaczenie, jaśnie panie hrabio. Jakiś kawaler z Wied­nia prosi o rozmowę z jaśnie panem hrabią w cztery oczy. Czeka na pana hrabiego w salonie.

Wykonał przy tym ręką gest, zachęcając hrabiego, aby poszedł za nim.

Pojawienie się sługi nastąpiło we właściwym momencie, bo dzięki temu hrabia uniknął dalszych pytań swojej sąsiadki przy stole. Bez słowa przeprosin wstał z fotela i ruszył za sługą. Madame du Hausset zacisnę­ła wargi i fuknęła głośno przez nos. Wyuczonym gestem rozłożyła swój wachlarz i odwróciła się z taką energią, że zaszeleściły jej jedwabne halki. Bvła tak oburzona zachowaniem hrabiego, że aż poczerwieniała na twa­rzy. Co ten Saint-Germain sobie właściwie wyobraża? Następnym razem nie pozwoli mu tak łatwo odejść.

Sługa poszedł przodem, otworzył drzwi i skłonił się nisko. Saint- -Germain wszedł do salonu jak jakiś aktor, który wychodzi na królewską scenę zalaną światłem ramp i stara się to światło przyćmić własnym bla­skiem. Lokaj zamknął za nim drzwi i pozostał na zewnątrz, aby poczekać na hrabiego i towarzyszyć mu później do salonu, gdzie miało się odbyć tradycyjne soiree. Hrabia rozejrzał się po salonie i stwierdził ze zdumie­niem, że jest w nim sam. Pomieszczenie było puste. Setki świec oświedały bajecznie urządzone wnętrze, w którym dominował styl nazywany z fran­cuska chinoiserie. Hrabia zdumiał się jeszcze bardziej, gdy usłyszał, że ktoś przekręca klucz w drzwiach. Podbiegł do nich szybko i zaczął walić w nie rękami. Na próżno. Ktoś zamknął go od zewnątrz.

- Proszę wybaczyć, monsieur, całą tę maskaradę, ale była niestety ko­nieczna - usłyszał cichy męski głos.

Rozejrzał się po zalanym blaskiem świec salonie, starając się prze­bić wzrokiem panujący w nim półmrok. Zatrzymał spojrzenie dopiero na hiszpańskiej ścianie, bo właśnie stamtąd dobiegał głos. To na pewno ów kawaler z Wiednia.

Hrabia nie był zachwycony faktem, że nie widzi osoby, która go tu zaprosiła, choć ona może widzieć jego.

— Nic się nie stało, monsieur, ale proszę już wyjść z ukrycia, żebyśmy mogli porozmawiać twarzą w twarz - powiedział, a w jego głosie dało się słyszeć z trudem tłumione drżenie. Instynkt jak zwykle go nie zawiódł, bo ledwie wszedł do tego pomieszczenia, od razu wyczuł coś podejrzane­go. Było to jak ostrzeżenie. Gestem, który sprawiał wrażenie sztucznego, choć na dworze często się nim posługiwano, aby ukryć niepewność, wyjął z kieszeni chusteczkę i wytarł nią spocone czoło. W lustrze wiszącym na ścianie zauważył, że rozmył mu się makijaż, odsłaniając brzydką, różową

jak u świni cerę. „Co za przykre uczucie - pomyślał - i to z powodu jakie­goś kawalera z Wiednia”.

Nagle usłyszał kroki. Nareszcie nieznajomy się ujawni. Na pewno jest wysłannikiem tajnej cesarskiej policji w Wiedniu i chce zasięgnąć infor­macji w sprawie planowanego najazdu.

Ale co to? Widok, jaki ujrzał hrabia, doprowadził go prawie do pal­pitacji serca. Postać, która wyszła zza parawanu, była do niego podobna jak dwie krople wody. Naprzeciwko hrabiego stał jego sobowtór i nawet trzymał w ręce identyczną chusteczkę. Wyglądało to tak, jakby spoglądał w lustro albo w czarną zwodniczą głębię jakiegoś koszmaru. Na twarzy jego lustrzanego odbicia pojawił się złowieszczy uśmiech. Spoglądało na niego jak gargulec z katedry Notre Dame w Paryżu, czający się w ocze­kiwaniu na nową ofiarę.

Saint-Germain nie wytrzymał tego spojrzenia. Odwrócił się i pod­biegł do drzwi. W tym momencie zza firan zasłaniających ciemne wnęki salonu wyszło czterech mężczyzn. Na ich piersiach widniał symbol czer­wonej gwiazdy. Hrabia zaczął piszczeć jak dziecko. Jego sobowtór roze­śmiał się. Kiedy milczący napastnicy nakładali mu na głowę worek, śmiech sobowtóra nadal brzmiał mu w uszach.

Lokaj otworzył drzwi salonu po umówionym krótkim stuknięciu. Hrabia Saint-Germain wrócił na przyjęcie z poważną miną i perfekcyjnie nałożonym makijażem. Odwrócił się do madame du Haus- set i powiedział:

— Madame powinna zrozumieć, że moje sumienie i poczucie odpo­wiedzialności nie pozwalają mi dzielić się tajemnicą z innymi osobami ani zarabiać na niej pieniędzy. Niech więc chociaż to wyznanie będzie pocieszeniem dla jej pani i innych dam na królewskim dworze w Wersa­lu i w Paryżu.

Madame du Hausset stała jak oniemiała. Nie przypuszczała, że Saint-Germain okaże tak zdecydowaną postawę. Zaskoczył ją i nawet nie próbowała tego ukryć. Kiedy odzyskała panowanie nad sobą, hrabia szedł właśnie do króla. Przyglądała mu się w zamyśleniu.

Potem odwróciła się i zbliżyła ostrożnie do drzwi, przez które wszedł hrabia. Rozejrzała się, a gdy stwierdziła, że w pobliżu nie ma żadnego ze służących, przyłożyła ucho do drzwi. Przez chwilę wydawało jej się. że słv-

szy jęki, tępe uderzenia i jakieś szmery, podobne do tych, gdy coś ciężkiego spada na podłogę. Kiedy jednak weszła do środka, w salonie nikogo nie było Następnego ranka służba zabrała się za sprzątanie pałacu po nocnej zabawie. Jedna z pokojówek chciała wziąć się za czyszczenie lustra, gdy nagle zauważyła czerwoną gwiazdę, którą jakiś dowcipniś wymalował na pięknym parkiecie czerwonym winem albo jakimś sosem. Zabrała się więc za szorowanie, złorzecząc z powodu zaschniętego brudu.

- Jean-Pierre! - pisnęła. - Popatrz na to świństwo! Nie dość, że nasi szlachetni państwo sikają po kątach, to jeszcze bazgrzą po podłodze. Naj­wyższy czas, żeby to zmienić. Zobaczysz, jeszcze przyjdzie taki dzień, że ktoś podpali Bastylię...

KOŚCIÓŁ ŚW. KAROLA BOROMEUSZA W WIEDNIU

Berner był najwyraźniej poruszony. Klęknął przy martwej dziewczynie i poczuł, jak znowu narasta w nim poczucie całkowitej bez­silności. Jaki człowiek może wymyślić i zrealizować coś tak perwersyjne­go? Dlaczego spotkało to właśnie tę dziewczynę, która tylko obsługiwała windę kursującą pod kopułę kościoła, żeby zarobić w ten sposób trochę pieniędzy? Co oznacza rysunek na jej plecach przedstawiający skrzy­dła anioła? Albo twarz pomalowana na czarno? Berner uniósł płachtę zakrywającą dziewczynę i poczuł zapach pasty do butów bijący od jej twarzy. Zrobiło mu się niedobrze. Specjaliści od zabezpieczania śladów pracowali już na platformie pod kopułą i starali się — na razie bez efek­tu - odszukać jakieś odciski palców lub włókna. Dotąd znaleźli tylko ubranie dziewczyny.

Głos dobiegający z góry wyrwał go z tych rozważań:

- Proszę tu przyjść, panie komisarzu!

Berner spojrzał w górę i zobaczył, jak ktoś macha do niego znad po­ręczy platformy. Podniósł się z klęczek i podszedł sztywnym krokiem do windy. Myśli kłębiły mu się w głowie. Trzy zabójstwa w trzy dni, z tego dwa w kościołach. Coś tu się dzieje, coś niesłychanie okrutnego i bezlito­snego. Tu nie chodzi o chorego psychicznie seryjnego zabójcę. Berner był tego pewien, bo podpowiadał mu to jego zawodowy instynkt. To, co się stało, było w najdrobniejszych szczegółach zaplanowane i zrealizowane. Bez skrupułów i bez chwili wahania.

Jadąc windą, spojrzał w dół. Na de rozległej posadzki kościoła przy­kryte płachtą zwłoki wydawały mu się takie małe. Pomyślał o swojej cór­ce i wnuczce i przetarł zmęczone oczy. Tam na dole też leży córka jakichś rodziców - wkrótce zostaną poinformowani o jej śmierci. Od tej chwili przestaną rozumieć otaczający ich świat, bo właśnie legł w gruzach. Nagle Berner znienawidził swój zawód. Zresztą nie pierwszy raz.

Szefem ekipy zabezpieczającej ślady był nowy i młody, ałe pełen zapału policjant. Berner przyjrzał mu się w silnym świede reflektorów. „To już inne pokolenie”, pomyślał. Tacy jak on też będą się powoli do­cierać podczas kolejnych dochodzeń, spędzać bezsenne noce w biurze lub w laboratorium, studiować grube segregatory z aktami i zmagać się z biurokracją. Oni też pójdą tą samą drogą co tysiące innych. Oni też kiedyś się zmienią i popadną w rutynę. Zawsze tak jest. Berner wie­dział, że on sam dotarł już do kresu swojej drogi. To będzie jego ostat­nia sprawa. Wniosek z prośbą o przejście na emeryturę leży już gotowy i jutro rano go wyśle.

- Na ubraniu nie znaleźliśmy żadnych godnych uwagi śladów, ale za to wiemy, jak morderca zszedł z platformy i dlaczego nikt go nie widział

- powiedział szef ekipy z błyskiem w oku, jakby był Świętym Mikołajem, i Zaledwie kilka kroków od schodów ewakuacyjnych znaleźliśmy mały korytarz w ścianie. Sprawca musiał o nim wiedzieć. Są tam odciski stóp i kurz na ścianach jest w kilku miejscach starty.

Berner skinął milcząco głową.

- A odciski palców? - spytał.

i Mnóstwo. Należą do turystów. Tu, na platformie, każdy trzyma się poręczy.

Berner skrzywił się:

I Miałem na myśli ślady w korytarzu, a nie na poręczy - stwierdził sucho.

Młody policjant spojrzał na niego zmieszany i potrząsnął głową:

- W korytarzu nic nie znaleźliśmy, ale nie dotarliśmy jeszcze do wy­lotu. ..

Przerwał w pół zdania na widok niewzruszonej miny Bernera, który przyglądał mu się krytycznym wzrokiem.

- A dlaczego jeszcze nie? - mruknął ironicznie i ze zniecierpliwie­niem komisarz. - Czy jest coś, co was przed tym powstrzymuje?

T" .. V

Pbtem odwróci! się i zostawił policjanta samego z jego myślami. Z kie­szeni płaszcza wyjął telefon i wystukał numer. Wprawdzie był już środek nocy, ale akurat dzisiaj przyda mu się pewna dawka współczucia.

Komendant policji, doktor Sina, spojrzał na zegarek i zaklął cicho pod nosem. Kto u diabła dzwoni o tej porze na jego domo­wy telefon? Przed chwilą położył się spać, żona już śpi. Dzwonek telefo­nu na pewno ją zaraz obudzi, jeśli nie podniesie słuchawki. Wstał z łóżka, przeszedł do dużego pokoju, podniósł słuchawkę i mruknął:

— Tak, słucham.

— Dobry wieczór, panie komendancie “■ odezwał się Berner słodkim głosem, którego Sina nie znosił. — Czyżby pan już spał?

— Komisarzu Bemer, niech pan nie udaje, że to pana interesuje - od­parł Sina. - Poza tym mam nadzieję, że ma pan uzasadniony powód, żeby dzwonić do mnie w nocy i zamęczać mnie bezsensownymi pytaniami.

Bemer milczał przez chwilę i właśnie to zaniepokoiło Sinę.

— W kościele Karola Boromeusza dokonano zbrodni — odezwał się w końcu komisarz - i to zbrodni perwersyjnej, zupełnie bezsensownej. Przypomina tę, którą ktoś popełnił przed dwoma dniami w kościele Świę­tego Ruprechta. Wszystkie szczegóły przekażę panu rano. — Tu Bemer zrobił efektowną pauzę. - Jak pan wie, obok tego kościoła znajduje się ambasada francuska. Poszedłem więc do naszych francuskich kolegów z Sûreté...

- Jak pan śmiał? — przerwał mu komendant.—Wie pan przecież do­brze, że.w

Bemer domyślił się,że czeka go długa litania, ale nie miał ochoty wy­słuchiwać jej po raz kolejny. Mówił więc dalej, jakby mu nie przerwano:

-.. .z Sûreté, którzy odpowiadają za bezpieczeństwo ambasady i spra­wują nadzór nad kamerami monitorującymi tamten teren. Byli na tyle uprzejmi, że pozwolili mi bez zbędnych formalności zapoznać się z na­graniami z tego popołudnia. Oczywiście nieoficjalnie.

Sina doszedł do wniosku, że w głosie Bernera pojawiła się nutka pew­nego zarozumialstwa, co rozzłościło go jeszcze bardziej. Jednak tym razem Bemer nie pozwolił sobie przerwać.

- O godzinie 16.45 czarne audi na wiedeńskich dyploma-

, tycznych z dwoma osobami w środku przejechało obok ambasady w kie­

runku kościoła Świętego Karola. Chyba pan się domyśla, na kogo zareje­strowany jest ten samochód, panie komendancie? - spytał Berner, który nawet nie próbował ukryć satysfakcji. - Ale to jeszcze nie wszystko. Ukry­te kamery zamontowane na kasie przy kościele zarejestrowały pewnego elegancko ubranego mężczyznę, który niecałe pięć minut później skaso­wał bilet, próbując zręcznie ukryć swoją twarz. Dlatego nie da się go na tym nagraniu rozpoznać, ale z figury i wzrostu sądząc, mógłby to być ten sam mężczyzna, którego widział nasz świadek w pobliżu kościoła Świę­tego Ruprechta.

Berner przestał mówić grzecznym tonem i Sina poczuł, że sytuacja wymyka mu się spod kontroli. Komisarz do czegoś zmierzał, kierując się do celu najkrótszą drogą.

— Czy nadal będzie pan twierdził, panie komendancie, że powinniśmy skierować tę sprawę na inne tory? Boja nie. Chcę znaleźć sprawców obu zbrodni. Moim zdaniem są nimi Chińczycy. Mam już po dziurki w no­sie tych dyplomatycznych gierek, tego ciągłego „ręka rękę myje”, o ile obu stronom się to opłaca. Nie wiem, skąd pan otrzymał takie polecenie i jest mi to najzupełniej obojętne. Jeśli chce pan tę grę kontynuować, to proszę bardzo. Ja nie będę. Leżą przede mną zwłoki młodej dziewczyny, która straciła życie zupełnie bez sensu, i to w tak okrutny i nieludzki sposób, że w całej mojej długiej karierze zawodowej rzadko widywałem podob­ne przypadki. I chcę panu powiedzieć, że albo dostanę w śledztwie wolną rękę, co może doprowadzić do incydentu dyplomatycznego, albo...

Berner nie dokończył zdania, ale komendant wiedział, co ma na myśli:

— Komisarzu Berner, odbieram panu oba śledztwa, zarówno w spra­wie zabójstwa w kościele Świętego Ruprechta, jak i tego wczorajszego. Moim zdaniem zabrakło panu koniecznego w tych sprawach profesjo­nalnego obiektywizmu.

Komendant wypowiedział te słowa tonem nie znoszącym sprzeciwu. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że coś poszło nie tak jak trzeba. Berner jakby tylko na to czekał. Sina prawie widział, jak komisarz uśmiechnął się do siebie.

-Jutro zostawię panu na biurku wniosek o przeniesienie w stan spo­czynku. Mam jeszcze cztery tygodnie urlopu. Wezmę go od tej chwili.

Berner zakończył rozmowę. Chwilę później Sina usłyszał w słuchaw­ce ciągły sygnał.

& i h

Bcmer schował telefon i poczuł, że tak dobrze nie czuł się od dawna. Zjechał windą na sam dół i odetchnął z ulgą widząc, że ktoś już zabrał zwłoki dziewczyny. Postanowił, że rano zjawi się w biurze jako pierwszy i opróżni biurko ze swoich rzeczy.

Uśmiechnął się na myśl o przeprowadzonej przed chwilą rozmowie z komendantem. Spodziewał się, że Sina będzie mu utrudniał odejście, ale w końcu osiągnął to, czego chciał. Sprawy rozwiązuje na swój własny sposób i nie pozwoli, żeby mu się wtrącali jacyś biurokraci. Zresztą robili to od dawna. Często było tak, że po długich poszukiwaniach udało mu się wytropić i aresztować jakiegoś przestępcę, ale on już po dwunastu godzi­nach wychodził na wolność dzięki sprytnym adwokatom, znajomościom lub zwykłej bezczelności. Owi biurokraci często kierowali śledztwo na inne tory, bo ktoś im tak „polecił albo tego sobie życzył”. Jak często na pierwszy plan wysuwały się polityczne kalkulacje w nadziei, że któregoś dnia druga strona będzie mogła zrewanżować się w podobny sposób?

Kiedy szedł schodami na ulicę, dzwony kościelne wybiły północ. Tak, teraz będzie miał wreszcie czas, żeby odnowić stare przyjaźnie i kultywo­wać wrogość wobec swoich nieprzyjaciół. Bardzo go to ucieszyło. Podob­nie jak to, że od tej pory nie będzie już musiał na nic się oglądać.

ROZDZIAŁ S

12 MARCA 2008 ROKU PEKIN

W TYM SAMYM CZASIE, GDY KOMISARZ BERNER WRACAŁ piechotą do domu, poranne słońce z trudem próbowało przebić się przez szare niebo stolicy Chin, Pekinu. Lodowaty północny wiatr wiejący od gór tworzył gęste tumany śniegu i rozwiewał go nad placem Niebiańskiego Spokoju. Limuzyna z zaciemnionymi szybami przyjechała pod dom Li Fenga niecałe trzy godziny po jego powrocie z Tybetu. Dwóch milczą­cych, umundurowanych mężczyzn odwiozło go do ministerstwa obrony. Tam zaprowadzono go na korytarz przed gabinetem ministra, gdzie przez pół godziny czekał na wezwanie. Zły znak. Pod mundurem poczuł strużki potu, kołnierzyk zrobił się nagle zbyt ciasny.

Minister obrony Chin był niskim, krępym mężczyzną. Miał gęste, czarne włosy i krzaczaste brwi, które ciągle się jeżyły, wprawiając Li Fen­ga w pewną nerwowość. Minister wpatrywał się świdrującym wzrokiem w generała, który czuł się tak, jakby tuż przed oddaniem salwy stał przed plutonem egzekucyjnym. Gabinet był przegrzany, umeblowany w złym stylu. Ciężkie fotele obite jasnozielonym aksamitem zdradzały kiepski gust ministra. Li Feng skrzywił twarz.

— Co pan sobie wyobraża, towarzyszu generale? — naskoczył na nie­go minister i zamiast się z nim przywitać, wyciągnął w jego stronę pa­lec w oskarżającym geście. — Stracił pan trzynastu żołnierzy z doborowej jednostki i helikopter. I po co? Po nic. Bawi się pan w wojnę, szturmu-

je szczyt góry, wykorzystując do tego dwudziestu czterech komandosów i trzy śmigłowce bojowe Mi24, przypuszcza pan atak na tybetański klasz­tor. Szkoda tylko, że nie zaprosił pan jeszcze prasy. Nikt nie oddał w wa­szą stronę ani jednego strzału, a pan traci trzynastu ludzi i wraca do bazy w Lhasie pokonany i bez żadnej zdobyczy. Pokonany przez dwudziestu martwych mnichów!

Li Feng zadał sobie w myślach pytanie, skąd minister ma takie infor­macje. Nie miał jednak czasu, żeby się nad tym zastanowić, bo minister jeszcze nie skończył:

- Już kiedyś wspominałem, że musimy czekać na wyniki z Europy. I tak zrobimy. Uruchomiliśmy wszystkie tryby, żeby wydarzyło się coś,

o czym pan nawet nie ma pojęcia.

Minister zaczerpnął powietrza i zapalił papierosa. Li Feng stał w miej­scu i czuł się jak sztubak.

- Nie będę tolerował nikogo, kto działa na własną rękę, zwłaszcza w sprawie o takim ciężarze gatunkowym, którego pan nie jest w stanie sobie nawet wyobrazić. Postąpił pan nieodpowiedzialnie, przysporzył pan strat Chińskiej Republice Ludowej i nie posunęło nas to nawet o krok dalej. Z całym szacunkiem dla pana dotychczasowych sukcesów, ale to, co pan zrobił teraz, nie zapisze się złotymi zgłoskami w pana życiorysie. Przeciwnie. To była klęska. Minister wysmarkał się w dużą chustkę do nosa i mówił dalej: — Jeśli sprawa wyjdzie na jaw, międzynarodowa pra­sa dorwie nas jak piranie. Wysłałem już odpowiednie rozkazy do Tybetu, żeby zminimalizować straty.

Minister podszedł bliżej i zmierzył Li Fenga krytycznym spojrzeniem.

— Oczekuję, że od tej chwili będzie pan ściśle wypełniał moje roz­kazy. Jeszcze jedna samowolka i postawię pana przed sądem wojskowym za zdradę. Przy okazji chcę panu coś obiecać: dopilnuję wtedy, żeby pana rozstrzelano. Czy pan mnie zrozumiał?

Generał skinął głową zrezygnowany. Krople potu kapały mu z czoła na czubek nosa.

Minister podszedł do biurka i wyjął z szuflady brązową kopertę. Po- dał ją generałowi i powiedział:

I To pański bilet lotniczy do Wiednia. Chcę, żeby pan nadzorował rozwój sytuacji z bliska i codziennie o wszystkim mi meldował. Faza nu­mer jeden jest zakończona. Od tej chwili zasadniczego znaczenia na-

r

biera właściwe działanie w czasie. Poleci pan jeszcze dzisiaj, w południe. W Wiedniu już na pana czekają.

Minister podszedł do swojego wysokiego fotela stojącego za maho­niowym biurkiem, usiadł i spojrzał na Li Fenga.

I Chciałbym, żebyśmy się dobrze zrozumieli. Nie chcę już słyszeć

0 żadnych błędach i o jakimkolwiek działaniu na własną rękę, bo nie bę­dzie pan potrzebował biletu powrotnego. Sam rozsypię pańskie popioły nad wodami pięknego modrego Dunaju.

Kiedy Li Feng opuścił gabinet ministra, otwarły się drzwi

1 do środka wszedł sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin. Usiadł w fotelu i założył nogę na nogę. Z ciężkiego srebrnego etui, pre­zentu od brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, wyjął cygaro, zapa­lił je i spojrzał w zamyśleniu na ministra, który wyciągnął z szuflady dwa dokumenty i położył je na biurku. Sekretarz podsłuchiwał jego rozmowę z Li Fengiem i obserwował ją na wielkim monitorze w sąsiednim poko­ju. Niechęć, jaką żywił do generała, nie była tajemnicą ani w Partii, ani wśród członków rządu.

- Panie ministrze, nie jestem pewien, czy zdaje pan sobie sprawę, jak ważna jest ta operacja dla naszej ojczyzny. Nie przesadzę chyba, jeśli po­wiem, że od dwóch tysięcy lat nie trafiła się nam okazja, aby wejść w po­siadanie tej tajemnicy.

Sekretarz spojrzał na żarzące się cygaro i na ministra.

-Jak pan wie, pozytywny wynik tej operacji nie tylko poprawi znaczą­co pozycję Chin w świecie, ale także ukształtuje przyszłość całego świata w sposób, który jest dzisiaj trudny do wyobrażenia. Dlatego mam wąt­pliwości co do osoby Li Fenga. Poprzez swoje nieprzemyślane działania w Tybecie pokazał, że nie jest człowiekiem właściwego formatu. Chciał­bym zapewnić bezpieczeństwo Chinom i zminimalizować ryzyko. Niech pan wyśle do Austrii jeszcze jednego człowieka, bo na samego Li Fenga nie możemy już Uczyć.

Minister skinął głową.

—Mogę pana uspokoić, towarzyszu sekretarzu, że tak się stanie. Mamy na miejscu drugiego człowieka, i to najlepszego, jakiego można sobie wyobrazić.

Po tych słowach minister uderzył dłonią w akta leżące na biurku i uśmiechnął się pewny siebie.

I

W

Komisarz Berner zakochał się. Za każdym razem kiedy jakaś sprawa nie pozwalała mu zasnąć, kiedy kończył jakiś raport o drugiej w nocy albo znowu musiał zrobić wypad do dzielnicy czerwonych latar­ni, stawał w obliczu tego samego dylematu: dokąd wybrać się na piwo, na kawę albo na heribettął Słowo to wymyślił któryś z jego kolegów z policji, który nie znał angielskiego i dlatego przerobił angielskie określenie early birdy tzn. „ranny ptaszek”, na heribert. Słowo przyjęło się wśród wszystkich jego kolegów, a Bemer szukał odpowiedniego lokalu do czasu, aż w latach osiemdziesiątych Café Prindl zamieniła się w nocną kawiarnię Prindl. Ber­ner odnalazł w niej swój drugi dom, gdzie podczas długich godzin noc­nych mógł liczyć na schronienie i zaspokoić głód.

W końcu stało się tradycją, że późne przypadki rozwiązywał przy heribercie. Pokochał ten lokal całym sercem, bo nikt go tu nie niepokoił, a gdy tylko pojawiał się w drzwiach, nie musiał nawet składać zamówie­nia, bo barman od razu nalewał mu piwa.

Tym razem też tak było, gdy po długim, pełnym zamyślenia spacerze przez centrum Wiednia dotarł do placu Gaussa położonego obok Au­garten. Siedzibę miał tam Chłopięcy Chór Wiedeński. Bemer był prze­marznięty, więc z przyjemnością wszedł do lokalu. Wystrój kawiarni z jej różowymi, czerwonymi kolorami i owalnymi kształtami stanowił żywy cytat z lat pięćdziesiątych.

Gdy przeciskał się przez dum gości, w nos uderzył go zapach gula­szu, sznycli i kluseczek z jajkiem. Stolik, przy którym zawsze siadał, był jakimś cudem wolny. Kiedy zerknął w stronę lady, zobaczył, że kelner nie­sie mu już piwo.

Przy sąsiednim stoliku siedziała grupka mężczyzn, z samego wyglą­du zasługujących na trzysta lat więzienia. Zabawiali się nieokreśloną grą w karty, której cechą charakterystyczną były głośne okrzyki i pełne złości westchnienia. Dwa stoliki dalej siedziały dwie pary w wieczorowych stro­jach. Przed nimi stały wielkie talerze z pieczenią i kartoflami. Wiele osób wpadało tu po wizycie w teatrze albo w klubie, żeby w drodze do domu zaspokoić głód i dopiero wtedy położyć się do łóżka.

Bemer lubił tutejszą atmosferę. Tworzyli ją mieszkańcy sąsiednich domów, nocne marki, podejrzane typki, kierowcy taksówek, dziwki i po-

98 ¹

licjand. Był to świat, w którym czuł się jak u siebie w domu. „W któ­rym czułem się jak u siebie w domu”, poprawił się w myślach. Zresztą akurat w tym względzie nie musi nic zmieniać, nawet jak przejdzie na emeryturę.

Kiedy kelner, który w dumie gości biegał od stolika do stolika, przy­niósł mu piwo, Berner zdecydował się na »gulasz fiakra”. Uczeń z poło­żonej obok piekarni Prindl przyniósł akurat do kawami wielką blachę ze świeżymi pączkami. W latach dwudziestych w obecnej piekarni funkcjo­nowało kino Matylda, ale nie przetrwało okresu recesji.

Berner poczuł, jak napięcie powoli w nim opada. Udało mu się na­wet usunąć z pamięci obraz pięknej dziewczyny zamordowanej w koście­le. Rano musi jeszcze poinformować rodzinę o jej tragicznej śmierci. Nie chciał, żeby ten ostatni oficjalny gest wykonał za niego ktoś inny. Czuł, że w jakiś sposób jest to winien dziewczynie.

Zdążył wypić pół kufla piwa, a kelnerka przyniosła mu parujący gu­lasz, gdy nagle zadzwonił jego telefon komórkowy. Przez krótką chwilę targały nim wątpliwości, co powinien zrobić: „odebrać i zjeść później” czy raczej „zjeść i oddzwonić”. Walka była krótka i bolesna. W końcu odebrał. Zameldował się ów młody policjant z ekipy zabezpieczającej ślady, którego późna godzina nie pozbawiła entuzjazmu w głosie. Komisarz westchnął i znowu poczuł się staro.

- Panie komisarzu, bardzo się cieszę, że udało mi się pana jeszcze złapać.

Berner odburknął coś niewyraźnie. Właściwie nic go to już nie ob­chodzi, ale młody policjant o tym nie wiedział. Dlatego postanowił, że go wysłucha. Jednak jedno spojrzenie na gulasz skłoniło go do ważnego stwierdzenia:

- Tylko proszę się streszczać.

Jego rozmówca w ogóle o tym nie myślał. Najpierw opowiedział

o licznych odciskach palców znalezionych na poręczy platformy, potem o ubraniu zabitej dziewczyny i dopiero gdy Berner ponaglił go, żeby „powiedział coś konkretnego”, przeszedł do rzeczy:

- Oczywiście, panie komisarzu, chciałem panu tyiko powiedzieć, że w tamtym korytarzu nie znaleźliśmy żadnych odcisków palców. Natomiast odciski stóp są zamazane i nie będziemy mogli ich wykorzy­stać. ..

Policjant przerwał na chwilę i zawahał się. Bemer zdołał nad sobą zapanować. Czekał na dalszy ciąg. Po krótkiej chwili policjant kontynu­ował swoją relację:

-Jednak w ustach dziewczyny znaleźliśmy coś dziwnego: dwie kulki z rośliny o nazwie rosopsida, a ściślej mówiąc z podklasy rosopsida.

I znowu cisza w słuchawce. Tym razem Berner stracił cierpliwość:

- Nie jestem botanikiem ani chemikiem, a gdybym nie wstąpił do policji, pilotowałbym dzisiaj jumbo jęty. Niech więc pan będzie tak dobiy i mówi do mnie w sposób bardziej zrozumiały, żeby przeciętnie inteligent­ny policjant jak ja zrozumiał, o co chodzi.

Bemer zaczął mówić podniesionym głosem. Obie elegancko ubra­ne pary siedzące przy sąsiednim stoliku spojrzały na niego i zaczęły coś szeptać do siebie. Berner zerknął z utęsknieniem na swój gulasz, z które­go już nie unosiła się para.

- Bawełna. To bawełna - powiedział szef ekipy technicznej przepra­szającym tonem.

Bemer nadal nic z tego nie rozumiał. Gdy zapadło milczenie, ponow­nie zerknął na swój gulasz.

- Coś jeszcze? — spytał.

- Zajmuje się pan także sprawą Mertensa, prawda?

Bemer zdobył się tylko na wykrztuszenie z siebie niezobowiązującego „mhmhpm”. Młody policjant potraktował to jako potwierdzenie.

- Zakład medycyny sądowej prosił, żeby panu przekazać, że to nie było samobójstwo. Pod sznurem znaleźli ślady po duszeniu. Były zręcznie ukryte, ale nie na tyle, żeby nie można ich było zauważyć.

I znowu cisza. Czy on czeka na pochwałę? — zastanawiał się Berner i w końcu stwierdził krótko:

- Dziękuję, właśnie na to czekałem.

Szeroki uśmiech jego rozmówcy prawie palił go w policzek.

Komisarz zakończył rozmowę i z nieszczęśliwą miną przyglądał się gulaszowi. Przysunął sobie talerz i chciał zacząć jeść, gdy nagle ktoś mu go zabrał i postawił na stole nowy, pełen świeżej, parującej potrawy.

- Przecież nie będzie pan jadł zimnego gulaszu, panie komisarzu. Prawda? - spytał zdziwiony kelner i nieproszony postawił obok kufel świeżego piwa.

Bemer naprawdę kochał ten lokal.

Fryderyk pochylił się nad dużym stołem stojącym przy kominku. Wyglądał dokładnie tak, jak Wagner go sobie wyobrażał. Rosły, chudy, wysoki, pełen godności, otoczony aurą tajemniczości, która czyniła go nieprzystępnym. Jego charakterystyczny zakrzywiony nos i wąską twarz oświetlały migoczące płomienie ognia. Ciemne oczy błyszczały. Miał na sobie szeroką czarną pelerynę z czerwonymi wypustkami. Wyglądały tak, jakby pochłaniały ogień.

Kościstymi dłońmi cesarz rozpostarł na blade stołu mapę, żeby znowu się nie zwinęła. W końcu sięgnął po figurkę srebrnego anioła z wysuniętą lancą i przycisnął nią róg starego pergaminu. Po drugiej stronie położył książkę. Wagner wyciągnął szyję, żeby rozszyfrować rysunek na mapie, ale nie udało mu się, choć bardzo się starał. Blask bijący od ognia powodował, że rysunki i litery tańczyły mu przed oczami i wprowadzały go w błąd.

Fryderyk sięgnął po pióro, zamoczył je w małym kałamarzu stojącym obok mapy i zaczął coś pisać. Słychać było skrzypienie pióra po pergami­nie. Najpierw wolne, potem coraz szybsze. Kiedy znowu musiał zamoczyć pióro, spojrzał przenikliwym wzrokiem na Wagnera i odezwał się do niego dźwięcznym głosem. Nie był to głos starego człowieka:

— Ludzie uważają, że jestem chciwy i słaby, ale się mylą. Mam więcej bogactw niż wszyscy inni razem wzięci. Wiem, uważa się mnie powszech­nie za konserwatystę. Ale ja chronię, zachowuję i badam w sposób nie­zmordowany, podczas gdy inni prowadzą wojny. Kiedyś, gdy sięgną tam, gdzie wzrok nie sięga, sami zobaczą. Pod warunkiem, że wejdą w to głę­biej, nie powierzchownie, jak kury grzebiące w kupie gnoju.

Znowu zaczął coś pisać, a dźwięk skrzypiącego pióra wydał się Wa­gnerowi nienaturalnie głośny. Cesarz podniósł wzrok i spojrzał mu prosto w oczy. Jego spojrzenie przeszyło go na wskroś:

— Twierdzisz, że jestem podejrzliwy, ale gdybyś wiedział to, co ja wiem, też okazywałbyś podejrzliwość. Tej wiedzy poświęciłem całe moje życie, zgromadziłem wokół siebie najmądrzejszych ludzi i astrologów. Studiowałem astronomię i alchemię. Czymże jest królowanie w dol­nych sferach, jeśli czekają na mnie anioły? Wszyscy łamią sobie głowę nad moim długim życiem i długim okresem moich rządów. Gdyby tyl­ko wiedzieli... ,

Fryderyk roześmiał się sucho, a Wagner poczuł, jak po plecach prze­szły mu ciarki.

- Dlaczego nie spojrzą na to szerzej? Dlaczego nie przeczytają tego, co napisałem? Dlaczego nie sięgną po klucz, który im zostawiłem? Dla­czego nie chcą się nauczyć patrzeć i rozumieć? Bo są głupi i nie doceniają mnie, podobnie jak ci, co żyli w moich czasach.

Cesarz uniósł palec, ale Wagner nie wiedział, czy cesarz mu grozi czy też może chce zwrócić uwagę na coś konkretnego,

-To straszliwa tajemnica! Gdy zostanie odkryta, nastąpi koniec świa­ta. W żadnych okolicznościach nie wolno tworzyć aniołów, jeśli nie moż­na nad nimi zapanować.

Fryderyk delikatnie pogładził ręką srebrną figurkę, która błyszczała w blasku ognia i nagle aniołek zbudził się do życia, pofrunął w górę i skie­rował w stronę Wagnera, jakby chciał wykłuć mu oko swoją lancą. Wa­gner bronił się przed nim, machał rękami i próbował się uchylić, ale anioł stawał się coraz większy...

W tym momencie obudził się zlany potem. Leżał w łóżku w wie­ży na zamku Grab. Fryderyka już nie było, a razem z nim zniknął anioł.

I tylko pies, który leżał na kołdrze, podniósł zaspany głowę i spojrzał na niego z wyrzutem.

W pokoju panował chłód i Wagner drżał na całym ciele. Dziwny sen był tak realny, że wydawało mu się, iż[ nadal widzi i słyszy cesarza. Po­trząsnął zdziwiony głową i zerknął na zegarek Minęła szósta. Wrócił do łóżka i szczelniej okrył się kołdrą. Dwie godziny snu dobrze mu zrobią.

Nie mógł jednak zasnąć. Przewracał się niespokojnie z boku na bok i czuł, że w brzuchu zagnieździł mu się jakiś dziwny niepokój, który nie chce ustąpić. Przecież to tylko sen, uspokajał sam siebie, ale mimo zamknię­tych oczu wyraźnie wdział twarz Fryderyka i srebrną figurę anioła, któ­ry mu groził. Anioł ten zupełnie nie pasował do tradycyjnego wizerunku łagodnego, spokojnego aniołka, jaki znał do tej pory. Cherubinek ze snu chciał go zabić zaraz po tym, jak Fryderyk wzbudził go do życia. Czy to anioł zemsty? Jeden z upadłych synów nieba, wyrzucony z Raju i skazany na kontynuowanie żywota między obu światami?

Wagner obródł się na drugi bok i poprawił poduszkę. Tschak, któ­remu zmącił spokój, sprężył się i zeskoczył z łóżka, żeby położyć się na swojej wygodnej leżance.

W końcu, po niemal godzinnych rozmyślaniach, Wagner zapadł w sen. Tym razem nic mu się nie śniło.

Obudził go zapach świeżej kawy. A przecież mógłby przysiąc, że przed chwilą zasnął. Jednak szybkie spojrzenie na zegarek uświadomi­ło mu, że zaspał.

Podczas śniadania przy dużym stole, na którym w jego śnie Fryderyk rozłożył mapę, Wagner opowiedział przyjacielowi o nocnym ataku anioła i o chudym, wysokim cesarzu w czarnej pelerynie. Sina skinął poważnie głową, a Wagner był mu wdzięczny, że sobie z niego nie żartuje.

— Cała ta historia zajmuje nas bardziej, niż chcemy to przyznać. Mnie ostatniej nocy prześladował widok Mertensa. Jego śmierć rodzi wiele py­tań, nad którymi zastanawiałem się wczoraj przed snem. Jestem przeko­nany, że nie popełnił samobójstwa. Bo niby dlaczego? Ktoś go zamordo­wał. Tylko kto? I dlaczego właśnie teraz? A bałagan w jego pokoju - czego morderca tam szukał?

Sina umilkł i wypił łyk herbaty. Wagner w zamyśleniu mieszał kawę.

— Mertens przez wiele lat zajmował się Fryderykiem i jego grobow­cem w kościele Świętego Stefana. To była jego pasja - zastanawiał się na głos. - Podczas długich lat badań musiał porobić jakieś rysunki, notatki, zgromadzić jakieś dokumenty. Jeśli nie został zabity z innego powodu, sprawca albo sprawcy właśnie tego szukali.

— Niestety, nie wiemy, czy coś tam znaleźli - odparł Sina. - Podobnie jak Berner, który nie wysunął takich przypuszczeń, więc on też tego nie szuka. Pewne jest tylko jedno: cała wiedza zgromadzona przez Mertensa bardzo by nam pomogła i uprościła wiele spraw.

— Powinniśmy jeszcze raz wejść do jego mieszkania, żeby je przeszu­kać — zaproponował Wagner.

— Ależ oczywiście! Berner nas tam zaprosi, otworzy nam drzwi i bę­dzie na nas czekał przed wejściem, żeby nikt nas nie zaskoczył - ironizo­wał Sina. Spojrzał zdumiony na Wagnera i pokręcił głową: - Masz coraz gorsze pomysły.

—Twoja kawa też jest coraz gorsza—odparł krótko Wagner i zajrzał do filiżanki.—Już czas, żebyśmy pojechali do Wiednia i poszli sobie na spa­cer. Musimy odwiedzić cztery kościoły, które znajdują się w tajemniczym kręgu. Fryderyk pozostawił nam go w swoim pierwszym rebusie. Punkt

-i-WT

początkowy w tej historii znajduje się u Ruprechta, bo inaczej zabójca nie pozostawiłby swojej pierwszej ofiary właśnie tam. Wiesz co?

Sina pokręcił przecząco głową.

— Uważam, że zabójca albo jego zleceniodawcy rozwiązali pierwszą część zagadki, ale potem utknęli. Nie potrafili jej rozgryźć do końca. Z ja­kiego powodu, to już inna sprawa. I dlatego podsunęli ją pod nos nam. Znajdujemy się dopiero w fazie rozgrzewki - roześmiał się Wagner. - Te cztery kościoły leżące na kręgu przybliżą nas trochę do celu. Będziemy bliżej rozwiązania tajemnicy, którą Fryderyk z takim poświęceniem zaszy­frował. Musimy się za nią zabrać w logiczny sposób i jeśli cesarz faktycznie pozostawił jakieś ślady, znajdziemy je - zakończył z optymizmem w głosie.

CENTRUM WIEDNIA

Trzy godziny później Wagner nie był jvfż tak pewny siebie. Kiedy przyjechali z Siną do Wiednia, najpierw obejrzeli kościół Karmeli­tów, który dopiero w XVII wieku został zbudowany w do dziś zachowa­nym stylu. Na pytanie, co stało wcześniej w miejscu barokowego kościoła, w biurze parafialnym nikt nie potrafił im odpowiedzieć.

Zakonnik należący do zgromadzenia Małych Braci Baranka otworzył im kościół i wpuścił ich do środka. On też wiedział niewiele więcej. Przy­jechał tu z Francji przed zaledwie sześcioma miesiącami. Podczas krót­kiego spaceru po świątyni Sina zauważył w bocznej niszy obok wejścia stos broszur o kościele, cienkie książeczki z informacjami o samej budowli i dziełach sztuki znajdujących się w środku. Na wszelki wypadek wziął jed­ną z nich i podążył za Wagnerem i zakonnikiem, którzy żywo rozmawiali ze sobą po francusku. Przez plac Karmelitański przeszli do starego golfa należącego do Wagnera. Ten kościół nie zdradzi żadnej tajemnicy, bo za czasów Fryderyka jeszcze nie istniał. Inna budowla też chyba wcześniej na tym miejscu nie stała. Sina odczuwał rozczarowanie. Może to wszyst­ko było po prostu jakimś urojeniem?

Kościół Karmelitów stanowił najniżej położony punkt deltoidu. Pozostałe trzy kośdoły były bardziej wysunięte w stronę centrum mia­sta. Wsiedli więc do samochodu Wagnera i pojechali na plac Bohaterów w Hofburgu, gdzie mimo wcześniejszych obaw Siny udało im się znaleźć wolne miejsce parkingowe.

- Zacznijmy od kościoła Szkockiego, potem przejdziemy do kościo­ła Franciszkanów, a na końcu wstąpimy do Świętego Michała - zapropo­nował Wagner. — Całe moje zapotrzebowanie na zimne kościoły zostanie wtedy na dzisiaj zaspokojone.

Sina skinął głową i ruszyli piechotą do Hofburga. Niecałe dziesięć minut później zatrzymali się przed brązowym portalem kościoła Szkoc­kiego na Freyungu. Brama nie była zamknięta. Wagner otworzył jedno z ciężkich drewnianych skrzydeł. Sina ruszył przodem, tuż za nim szedł Wagner. Zamknął za sobą drzwi, które wydały przy tym przytłumio­ny dźwięk. W środku ogarnął ich mrok, ale po chwili jakoś się odnaleźli w nieoświedonym przedsionku. W zalegających ciemnościach Sina nic nie widział, za to stęchłe powietrze pozbawiło go na moment oddechu. W całym kościele utrzymywał się zapach leżącego tu od setek lat kurzu, świec i wilgotnego starego drewna.

Sina wpił się palcami w ramię Wagnera:

- Natychmiast znajdź jakieś drzwi! Muszą tu gdzieś być, po lewej albo po prawej strome. Czuję się, jakbym leżał w jakiejś zakurzonej trum­nie — powiedział.

- Tylko spokojnie, kolego. I zastanów się trochę nad doborem słów, jeśli wolno mi o to prosić - odparł Wagner. Pchnął boczne drzwi i stwier­dził szyderczym tonem: - Georg, wyjaśnij mi, o jaką neurozę ci chodzi?

Kiedy przeszli dalej, podszedł do nich młody proboszcz. Wagner coś do niego powiedział, ksiądz od razu zgodził się oprowadzić ich po kościele i otworzyć im ciężką kratę odgradzającą ich od wnętrza. W odróżnieniu od kościoła Karmelitów ta świątynia była jasna i przyjazna. Artysta, któ­ry wykończył wnętrze w stylu barokowym, użył dużo ochry i białej farby.

- Nasz kościół jest o wiele starszy od kościoła Karmelitów, z którego właśnie przyszliście - zaczął proboszcz. - Zbudowano go dla irlandzkich mnichów i poświęcono świętemu Jerzemu, pierwszemu benedyktynowi.

Młody duchowny poprowadził ich przez boczne nawy i w ciągu tych kilku chwil starał się im przedstawić zarys historii kościoła.

- Sam budynek został oddany do użytku w 1155 roku po trzech świętach: 17 marca, kiedy obchodzimy Dzień Świętego Patryka, 20 marca, bo wtedy przypadała akurat Niedziela Palmowa i 21 marca, Dniu Świętego Benedykta.

Sina oglądał dziesięć gotyckich nagrobków z czerwonego marmu­ru, takiego samego, z jakiego wykonany był sarkofag cesarza Fryderyka.

- Fbsiadamy tu najstarszy w Wiedniu posąg Maryi Pełnej Łaski z 1250 roku. Mogą ją panowie podziwiać w Kaplicy Rzymskiej—zauważył ksiądz z dumą w głosie. - W krypcie pochowano szczątki założyciela tego ko­ścioła, Henryka II Jasomirgotta razem z jego żoną i córką.

Cała trójka podeszła do głównego ołtarza. Silne jasnoniebieskie ko­lory środkowego obrazu wydały się Wagnerowi dość kiczowate. Proboszcz zauważył jego krytyczne spojrzenie.

- W naszej kolegiacie jest jeszcze jedno muzeum, trochę ważniej­sze. Prezentujemy w nim słynny ołtarz szkockiego mistrza z piętnaste­go stulecia.

Wagner chrząknął. Obaj z Siną spojrzeli na siebie.

- Opowiada on o życiu Maryi i drodze krzyżowej Jezusa. Sceny są tam przedstawione na tle średniowiecznych krajobrazów. Łatwo na nich rozpoznać Wiedeń i miasto Krems. Autor tych obrazów na pewno znał się na geografii. Jego wyobrażenie Wiednia to najstarszy topogra­ficzny widok tego miasta. Spośród dwudziestu czterech obrazów, z ja­kich składał się ołtarz, do naszych czasów zachowało się dwadzieścia jeden. Większość z nich znajduje się u nas, reszta w Galerii Austriac­kiej w Belwederze.

- Kiedy ten ołtarz powstał? - spytał Sina, który do tej pory milczał. Teraz jednak w jego umyśle zaczęło kiełkować pewne podejrzenie.

Młody ksiądz uśmiechnął się i udzielił odpowiedzi z prędkością pi­stoletu maszynowego:

- Ołtarz Wiedeńskiego Mistrza ze Szkocji, bo tak się go oficjalnie nazywa, powstawał w latach 1469-1480. Jest to jedno z głównych dzieł późnogotyddego malarstwa austriackiego. To także główny punkt zwie­dzania w naszym muzeum kolegialnym.

„...no i pierwsza wskazówka, jaką zostawił nam Fryderyk’, pomy­ślał z przejęciem Wagner, dziękując proboszczowi za poświęcony im czas.

- Ależ nie ma za co! Jeżeli będziecie panowie chcieli zobaczyć ten ołtarz, proszę do mnie zadzwonić.

Po tych słowach dał im swój numer telefonu, pożegnał się i szybko odszedł.

Kiedy wyszli z kościoła, milczący dotychczas Sina jakby odżył:

- Zupełnie zapomniałem o tym szkockim ołtarzu. Jest jednym

z najbardziej interesujących dzieł z epoki Fryderyka. To bez wątpienia

pierwsza wskazówka, którą nam pozostawił. Wygląda na to, że krąg wokół kościoła świętego Ruprechta nie jest jednak przypadkowy. Coś się za tym kryje.

W jego głosie zabrzmiał podziw i nutka zaskoczenia.

Komisarz Berner wyszedł z eleganckiego pałacu położonego za parlamentem. Był przygnębiony, a jednocześnie odczuwał ulgę. Przygnębiony, ponieważ musiał opowiedzieć rodzinie zamordowanej studentki przynajmniej w ogólnym zarysie o dokonanej zbrodni. Natomiast ulga przepełniała go dlatego, że wykonywał tę nieprzyjemną czynność po raz ostatni w swojej karierze zawodowej. Co najważniejsze - zrobił to. Chociaż na zewnątrz sprawiał wrażenie ponurego prostaka - co go bardzo bolało - zawsze cierpiał, gdy musiał przekazać taką wiadomość członkom rodziny. Czuł się wtedy jak kurier przynoszący poczucie beznadziei. Za­kończone przed chwilą zadanie, ostatnie, jakie wykonywał w swojej dłu­giej karierze zawodowej, nie było wcale łatwiejsze od poprzednich. Do tragedii nie potrafił śif przyzwyczaić, nawet po trzydziestu latach służby.

Miał za sobą nieprzespaną noc. Błąkał się bez celu po budzącym się ze snu Wiedniu i przesuwał dłonią po twarzy. „Powinienem iść do domu

- pomyślał — wziąć prysznic, przebrać się, a potem sprzątnąć biurko”.

W końcu jednak doszedł do innego wniosku. Wyjął z kieszeni płasz­cza komórkę i wybrał numer Wagnera.

— Komisarzu Bemer, czyżby wyczuł pan pismo nosem i dowiedział się, że jestem w mieście? - spytał Wagner po odebraniu telefonu.

— Ależ skąd, nie wyczuwam żadnego intensywnego smrodu... A tego komisarza może pan sobie od dzisiaj darować - mruknął Berner.

Cisza, jaka zapadła po jego słowach, była aż nadto wyraźna.

— Co pan chce przez to powiedzieć? - spytał powoli i ostrożnie Wa­gner, spoglądając przy tym na Sinę, który popatrzył na niego pytającym wzrokiem. .

— Ano to, że dociągnąłem już do emerytury i od razu zostałem urlo­powany - odparł z uśmiechem Berner, ciesząc się z uczucia niepewności, jakie wywołał u Wagnera.

— Czyja dobrze słyszę? Pan się z tego śmieje, komisarzu... pardon, chciałem powiedzieć panie Bemer? Byłby to pierwszy raz...

W tym momencie Wagner ugryzł się wjęzvk.

- Trudno, czasy się zmieniają. Czy jednak nie sądzi pan, że ten fakt pana uspokoi? Gdzie pan był wczoraj wieczorem? Widziałem pana w ko­ściele Świętego Karola.

- Kolejny kościół — jęknął Wagner. — Co tam się znowu stało?

- Nie słucha pan radia? Gazety nie zdążyły tego wydrukować, ale w radiu wiadomość ta utrzymuje się w czołówce newsów już od piątej nad ranem, i to we wszystkich stacjach.

- Byłem z wizytą u Siny — odparł Wagner przepraszającym tonem.

- No to najwyższy czas wrócić do życia — stwierdził suchym tonem Berner.—Wczoraj u Karola ktoś dopuścił się perwersyjnej, okrutnej zbrod­ni. Będę potrzebował pańskiej pomocy, a właściwie pomocy profesora Siny.

Zabrzmiało to poważnie i szczerze, co jeszcze bardziej zdziwiło Wa­gnera.

- Sądziłem, że właśnie przeszedł pan na emeryturę, komi... o, prze­praszam, dla mnie już na zawsze pozostanie pan komisarzem Bernerem

— stwierdził Wagner stanowczym głosem.^ Prowadzi pan to śledztwo?

- Odebrano mi nie tylko tę sprawę, ale i sprawę zabójstwa w kościele Świętego Ruprechta - odparł Berner poważnym głosem. Wagner zasta­nawiał się przez chwilę:

- Idziemy teraz przez centrum miasta. Jeśli ma pan czas i jest gdzieś blisko, spotkajmy się za dziesięć minut w Kleines Café przy placu Fran­ciszkańskim.

- Mam teraz mnóstwo czasu, jestem przecież na emeryturze. Już pan zapomniał?

Wagnerów zdawało się, że Berner powiedział to zbyt zadowolonym z siebie tonem. Coś zatem planował.

- A ta zbrodnia?

- Opowiem panu wszystko, jak się spotkamy.

Berner rozłączył się, zanim Wagner zdążył cokolwiek powiedzieć.

- Komisarz Berner na emeryturze? — spytał Sina.

Był tak samo zdumiony jak Wagner.

- Tak... i nawet się z tego śmiał — odparł Wagner, potrząsając z nie­dowierzaniem głową.

- No to chodźmy do Kleines Café, to może dowiemy się więcej 1 . zaproponował Sina, owijając sobie szyję szalem. — Jeśli chodzi o kościół

Franciszkanów, mogę d opowiedzieć o kilku znanych mi faktach - po­wiedział, wsuwając ręce głębiej do kieszeni płaszcza.

Szli teraz przez Graben w kierunku katedry św. Stefana.

— Kiedyś prowadziłem na uniwersytede w Wiedniu seminarium na temat franciszkanów i ich posiadłośd w średniowiecznym Wiedniu. Pod koniec czternastego wieku powstał tu klasztor Pokutnic, który nosił słuszną nazwę „Domu Dusz”. Zbudowali go zamożni mieszczanie dla prostytu­tek, które chdały powródć na słuszną drogę. Nie wiemy, czy pomysł ten zakończył się sukcesem. Najpierw powstała kaplica, potem kośdół pod wezwaniem Hieronima. Dziś na jego miejscu stoi kośdół Frandszkanów z tym samym świętym jako patronem.

Wagner słuchał Siny z uwagą i szukał jakiejś konkretnej wskazówki.

— Z figurą -Maryi Pełnej Laski stojącą przy ołtarzu i pochodzącą z XV wieku związana jest niezwykła legenda. Figura pochodzi podobno z klasztoru Zelena Hora w Czechach. Protestanccy posiadacze ziemscy pochodzenia szlacheckiego postanowili ją wtedy zniszczyć. Najpierw pró­bowali ją spalić, ale ogień nie chdał jej strawić. Potem chdeli ją porąbać, ale i to im się nie udało. W końcu wbili jej siekierę w lewe ramię. Figura do dzisiaj stoi przy kośdele Frandszkanów, a wierni wielbią ją jako Ma­donnę z siekierą...

Kiedy doszli do placu Frandszkańskiego, zobaczyli po drugiej stronie ulicy komisarza Bemera, który zmierzał szybkim krokiem do Kleines Cafć.

Peer van Gavint uznał, że powinien się mieć na baczności. Attache wojskowy ambasady Chin właśnie go poinformował, że wieczorem przybędzie do Wiednia generał Li Feng z ministerstwa obrony. W żadnym wypadku nie zamierza przeprowadzać jakiejś kontroli, tak przynajmniej zapewniano ich w czasie rozmowy telefonicznej. Ma stanowić wsparcie i być partnerem do rozmów z ramienia rządu chińskiego, gdyby pojawiły się jakieś pytania albo gdyby trzeba było podjąć szybką decyzję. Gavint był zbyt dobrze wychowany, żeby powiedzieć, co o tym myśli.

Wyszedł z ambasady położonej przy ulicy Metternicha, skręcił w Renn weg i ruszył w kierunku centrum. Co pewien czas kontrolował w sklepowych szybach, czy ktoś za nim nie idzie. Zawsze pracował sam i nie znosił sytuacji, gdy ktoś był wtajemniczony w jego sprawy. Był przy tym podejrzliwy wobec członków rządu i ograniczał kontakty ze swo­

imi zleceniodawcami do absolutnego minimum. Zasady te stanowiły je­den z elementów jego sukcesów. Nie potrzebuje jakiegoś Li Fenga. Chi­ny potrzebują jego, a jego szwajcarskie konto bankowe potrzebuje Chin. Uśmiechnął się do siebie. Może dzięki pieniądzom uda mu się spełnić niektóre marzenia. Ranczo w Afryce, łódź, może nawet helikopter? Jed­nak przede wszystkim kupi sobie czas. Dużo wolnego czasu.

- Przygląda mi się pan niepewnym wzrokiem, panie komisarzu — powiedział Wagner z uśmiechem, kiedy znaleźli wolny sto­lik w głębi sali i Bemer mógł w końcu zapalić swojego nieodłącznego papierosa. - Obraz wroga, jaki utrzymywał się w mojej wyobraźni do tej pory, rozpadł się w drobny mak, a mój system pojmowania niektórych wartości został postawiony na głowie. Jeśli mi pan jeszcze powie, że nie ma przy sobie swojego notatnika, to nie będzie już takiej rzeczy, w którą będę skłonny uwierzyć.

Bemer z szerokim uśmiechem wyjął notatnik z kieszeni i położył go przed sobą na stoliku.

—Niech się pan za wcześnie nie cieszy. Nie chcę pana pozbawiać wary. Wprost przeciwnie. Do tej pory byłem zawsze natrętny, odtąd będę prze­nikliwy. Tym razem dopadnę właściwych ludzi.

Bemer zamówił kawę z mlekiem, położył dłonie na blacie stolika i rozłożył wszystkie dziesięć palców.

—Mój wniosek o przeniesienie w stan spoczynku leży właśnie na biur­ku pańskiego ojca — powiedział.—To bardzo dobrze, proszę mnie zrozu­mieć. W przeciwnym razie miałbym związane ręce i musiałbym się bezsil­nie przyglądać, jak interesy polityczne biorą górę, a segregatory z dwoma nierozwiązanymi sprawami lądują w biurku. Panie profesorze—zwrócił się do Siny. — Chcę zapewnić, że bardzo sobie pana cenię, nawet jeśli włóczy się pan z tym podejrzanym dziennikarzem.

Sina uśmiechnął się szeroko. Bemer wydawał mu się coraz bardziej sympatyczny.

- Zawsze uważałem pańską dobrowolną klauzurę na zamku Grub za marnowanie czasu i żałowałem, że tak wybitny umysł jak pan upadł na takie dno. Ileż ja razy oglądałem pana wykłady i wypowiedzi w telewi' zjii Zawsze bardzo mi się podobały! Widzę jednak, że życie na wygnaniu spowodowało kilka zmian. Co pana do tego skłoniło?

Sina spojrzał na Wagnera i od razu się zrozumieli.

- Panie komisarzu, chciałbym panu coś zaproponować - powiedział po chwili.

WADI AL-MALEH, PÓŁNOCNA DOLINA JORDANU, IZRAEL

Walki uliczne trwały już od ponad godziny i zaczęły zbierać pierwsze żniwo w postaci ofiar. W krętych przejściach pośród pła­skich, na wpół otynkowanych domów i pokruszonych murów każdy naj­drobniejszy błąd mógł zakończyć się śmiercią. Sceneria w Wadi al-Maleh była wprost upiorna. Ściany podziurawione pociskami, skrzydła okien wi­szące luźno na zawiasach. Szyb brakowało w nich od dawna. Pokruszone szkło trzeszczało zdradziecko pod ciężkimi butami napastników, zdra­dzając ich pozycje. W miejscowości Iwrit ktoś nabazgrał na ścianie domu napis „Witamy w piekle”. Pod spodem ktoś inny dopisał po angielsku: „Go hard or go home”.

Seria z pistoletu maszynowego uzi sprawiła, że cała ulica rozciągają­ca się przed grupą napastników trysnęła gradem kamieni i piasku. W tym samym momencie dwa granaty ręczne rozwaliły mur, za którym ukrywało się do tej pory kilku żołnierzy. Ośmiu mężczyzn i ich przywódca w stopniu majora pobiegli skuleni do następnej przecznicy i chwilę później znikli za niewysokim stosem kamieni. Kule wystrzeliwane z pistoletów maszyno­wych pędziły za nimi jak stado wściekłych węży.

W tym momencie tylna część budynku zajmowanego przez nieprzy­jacielski oddział, będąca głównym celem ich zadania, znajdowała się w za­sięgu ręki, po drugiej stronie ulicy. Był to jednopiętrowy, podziurawiony pociskami dom, który najlepsze czasy miał już za sobą. Broniący się w nim żołnierze ułożyli przed oknami worki z piaskiem, pozostawiając jedynie wąskie szpary na oddanie strzału. Płaski stos kamieni znajdował się naj­bliżej dowódcy — major i tak wiedział, że taka zasłona właściwie nic nie daje. Napastnicy byli widoczni z każdego wyżej położonego miejsca. Bo­jownicy broniący się w środku mieli ich jak na widelcu.

Atakujący spojrzeli w stronę budynku komendantury i odwaga opuści­ła ich zupełnie. Dwadzieścia pięć metrów bez osłony w jaskrawym słońcu oznaczało misję samobójczą w dwudziestu pięciu ratach. Na płaskich da­chach niskich domów rozłożyli się strzelcy wyborowi, którzy czekali na atak

Ośmiu żołnierzy kucało za stosem kamieni, który dawał im tak mar­ną osłonę. Smugi wystrzeliwanych pocisków znaczyły swój tor tuż nad ich głowami. Pbwoli zaczęła docierać do nich świadomość, że ten nędzny stos kamieni leżący w samym środku prawie całkowicie zniszczonej wio­ski może się stać ich przystankiem końcowym.

Mężczyźni byli wyczerpani. Rozglądali się za swoim majorem, ale ten jakby nagle zapadł się pod ziemię. Jak na komendę zaczęli więc z nowym animuszem ostrzeliwać zabarykadowane okna komendantury. Tynk pry­skał ze ścian, granat wyrwał ogromną dziurę w pokrytym pyłem chodniku i wyrzucił fontannę błota i kamieni na wysokość metra. Teraz dołączyło do nich dwóch innych mężczyzn i na placu przed budynkiem rozpętało się nagle piekło.

Fala uderzeniowa wywołana eksplozjami rozeszła się po całym placu i odbiła od otaczających go budynków. Chmury pyłu uniosły się nad uli­cą, zasłaniając strzelcom wyborowym widoczność. Potem znowu zapadła cisza. Nagle wewnątrz budynku rozległo się wołanie. Ośmiu napastników wstrzymało oddech, spoglądając przez celowniki na główne wejście po­siekane pociskami. Wyszła z niego, jakby z zupełnie innego świata, ciem­nowłosa szczupła kobieta ubrana w zakurzony mundur bojowy. W jednej ręce trzymała hełm, w drugiej dużą czerwoną książkę. Uśmiechnęła się triumfująco i uniosła książkę nad głowę, żeby wszyscy mogli ją zobaczyć.

W tym momencie ośmiu napastników stojących na placu ćwiczeb­nym w północnej części Doliny Jordanu wydało z siebie okrzyk radości i rzuciło broń na ziemię. Przeskoczyli przez stos kamieni i otoczyli swo­jego dowódcę, Valerie Goldmann, major armii izraelskiej.

W KLIMATYZOWANYM CENTRUM OBSERWACYJNYM POLIGONU

wojskowego, który armia utworzyła już w 1967 roku, Oded Shapiro, kie­rownik sekcji „Metsada”, odpowiedzialny w Mossadzie za operacje spe­cjalne, obserwował całą akcję i jej niespodziewane zakończenie na płaskim ekranie monitora. Poprzedniego dnia przyjechał do Wadi z Teł Awiwu. Wcześniej bardzo dokładnie studiował akta major Goldmann i długo przyglądał się jej zdjęciom.

To, co w ciągu ostatniej godziny zarejestrowały kamery na ulicach niewielkiego, zbudowanego od podstaw miasteczka, napawało go opty mizmem.

Obok niego siedział uśmiechnięty generał Danny Leder, weteran woj­ny sześciodniowej, niewysoki, siwowłosy ogorzały mężczyzna. Na ekra­nie monitora oglądał zdjęcia Valerie Goldmann. Po chwili zwrócił się do Shapira z pewną dumą w głosie.

- Mogłaby w każdym filmie Bonda grać jego dziewczynę, nie widzę w tym żadnego problemu. Szkoda, że jej pan nie widział w bikini!

Shapiro skinął głową i położył dłoń na ramieniu generała.

- Danny, ja myślę, że ona mogłaby nawet zagrać samego Bonda i to lepiej od niego samego - stwierdził poważnym głosem. - Wie pan, nasze najlepsze agentki zawsze używają szminki.

Sięgnął po telefon i wybrał pewien bezpieczny numer, który znał on i jeszcze tylko kilka osób.

Major Valerie Goldmann stała pod gorącym prysznicem i cieszyła się z odniesionego sukcesu, ale także z wody, która zmywała z niej pył, pot i napięcie ostatnich godzin. Chłopcy jej gratulowali i sam generał Leder nie szczędził jej słów uznania, gdy po „zwycięstwie atakują­cych” zadzwonił do niej z centrum dowodzenia. Ćwiczenia zakończyły się pełnym sukcesem, a trofeum - pudełko z cukierkami w kształcie książki - Goldmann podarowała swoim chłopakom. „Trucizna dla sylwetki, miód dla duszy”, pomyślała z radością.

Krople wody rozpryskiwały się na jej opalonej skórze, mokre włosy spadały na plecy jak hebanowy wodospad. Sięgały aż do bioder i żadne przepisy obowiązujące w armii nie zdołałyby jej zmusić do ścięcia włosów choćby o centymetr. Ze względu na nienaganną karierę Valerie i spekta­kularny sukces odniesiony w czasie ćwiczeń generał Leder zrezygnował | utrudniania jej życia drobiazgowymi regulaminami. W sprawie włosów Valerie była uparta jak osioł. Leder-wolał więc przymknąć oczy na tę fa­naberię. Istniał jednak i drugi powód. Valerie odnosiła wrażenie, że Leder coraz chętniej zabiera ją jako „obiekt okazowy” na różnego rodzaju kon­ferencje i spotkania wojskowe. Im bardziej temu zaprzeczał, tym bardziej Goldmann była o tym przekonana. Nie miała nic przeciwko temu, dopóki Leder stawiał na pierwszym miejscu jej sukcesy wojskowe.

Ktoś, kto ją widział, nie brał generałowi za złe, że woli mieć u swe­go boku ją, niż jakąś „szafę na ubrania” w przeciwsłonecznych okularach. Valerie miała prawie 180 cm wzrostu, była szczupła i wysportowana. Bvła

późnym dzieckiem swoich rodziców, żydowskich emigrantów z Austrii Z długimi włosami i brązowymi oczami nadawała się bardziej do robie­nia karier}’ w studiu fotograficznym albo na wybiegu dla modelek. Jed­nak zdecydowała się na mundur, musztrę wojskową i broń. Na początku jej rodzice nie byli szczęśliwi z tego wyboru, bo mieli zbyt głęboki uraz do żołnierskich buciorów i munduru. Oboje przeżyli obóz koncentracyj­ny w Mauthausen. Kiedy wojna się skończyła, byli jeszcze młodzi. Wy­emigrowali do Izraela i rozpoczęli tam nowe życie. Ojciec Valerie stal się z czasem jednym z najbardziej znanych mecenasów w Tel Awiwie. Jej matka prowadziła galerię sztuki przy Dizengoff Street, niedaleko kan­celarii męża. Dzięki nim Valerie poza hebrajskim mówiła płynnie jesz­cze trzema językami: niemieckim z austriackim akcentem, angielskim i francuskim.

Niedawno generał Leder zaproponował jej pracę w służbie dyploma­tycznej na stanowisku adiutantki attache wojskowego we Francji. Mia­ła spore szanse, żeby się załapać. Byłoby to dla niej spełnieniem marzeń, chociaż za robienie kariery musiała zapłacić rezygnacją z życia rodzinnego i posiadania dzieci. Im więcej przybywało jej lat, tym większy sprawiało jej to ból. Kiedy na ulicy widziała młode rodziny, odwracała wzrok.

Wyszła spod prysznica i owinęła się w ręcznik. W gorącym powietrzu Doliny Jordanu włosy szybko jej wyschły. Zdążyła założyć majtki i biusto­nosz, gdy nagle otworzyły się drzwi i do środka wszedł mężczyzna, któ­rego nigdy przedtem nie widziała.

—Nie umie pan pukać? — zaatakowała go Valerie.—Poza tym to prysz­nic dla oficerów i cywile nie mają tu wstępu. Jak pan tu w ogóle wszedł?

Obcy mężczyzna nie odpowiedział, tylko stojąc nieruchomo, oglądał ją od stóp do głów. W końcu uśmiechnął się:

- Generał Leder naprawdę miał rację. W każdej chwili mogłaby pani zagrać dziewczynę Bonda. Jestem naprawdę pod wrażeniem — pani figury i sukcesów w walce w warunkach miejskich. Czy mogę się przedstawić? Nazywam się Oded Shapiro - powiedział, wyciągając rękę w jej stronę.

- Czy pan oczekuje, że powiem teraz „aha, to pan”? - odparła Vale­rie, nie patrząc w ogóle na wyciągniętą rękę. - Zazwyczaj nie rozmawiam półnaga z mężczyznami i nawet dla Odeda Shapiro nie zrobię wyjątku. Jeśli chce pan ze mną porozmawiać, niech pan przyjdzie do kantyny ofi­cerskiej. A teraz proszę stąd wyjść!

- Nie mam zwyczaju rozmawiać z oficerami izraelskiej armii w po­mieszczeniu z prysznicami, chyba że jest ku temu przekonujący powód | odparł Shapiro i dodał suchym tonem: - Nawet bardziej przekonujący niż pani figura, major Goldmann. Niech mi pani wierzy.

KLEINES CAFE, WIEDEŃ

Komisarz Berner przysłuchiwał się rozmowie, pił trzecią kawę i palił czwartego papierosa. Powoli zaczął rozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. W jego głowie daty mieszały się z faktami, które Sina i Wagner przedstawili mu w ciągu trzydziestu minut. Jego analityczny umysł złożył je wszystkie w całość i wkrótce zarysował się dość mglisty obraz, który niezbyt mu się podobał. Obaj przyjaciele wyłożyli na stół całą swoją wiedzę i Berner czuł, że z jednej strony korci ich, żeby poznać kryjącą się za tym wszystkim tajemnicę, a z drugiej czują powagę sytuacji.

— Zanim opowiem panom o szczegółach zabójstwa w kościele Świę­tego Karola, pozwolę sobie to wszystko podsumować - powiedział Ber­ner, przerzucając kartki w swoim notesie, w którym podkreślił niektóre zapisane słowa.

-W kościele Świętego Ruprechta zastrzelono przewodnika; jego za­bójca, który porusza się samochodem należącym do ambasady chińskiej, zostawił nam ślad w postaci liter „L”i „I”. Motyw zbrodni: obaj panowie powinniście zainteresować się literami AEIOU, to znaczy cesarzem Fry­derykiem.

Berner spojrzał na nich znad notesu.

1 Chciałbym, żebyśmy się dobrze zrozumieli. Była to zbrodnia do­konana z zimną krwią. Miała tylko jeden cel: sprawca chciał, żebyście obaj włączyli się do gry. Udało mu się to w stu procentach. Badając spra­wę zbrodni w katedrze, poznaliście Hansa Mertensa, który był znawcą historii życia cesarza i jego grobowca. Kilka godzin później Mertens już nie żył. Dziś rano dowiedziałem się, że został zamordowany. Jego notatki i inne dokumenty albo przepadły, albo nadal są w mieszkaniu. Zależy to od tego, czy morderca je znalazł czy nie. Czy tak?

Sina i Wagner skinęli głowami. Berner kontynuował:

— W ciągu ostatnich pięciu stuleci nikomu nie udało się rozwiązać tajemnicy liter ani powodu, dla którego powstały. Naukowcy nie wiedzą

nawet, dlaczego litery pojawiają się na niektórych zabytkach na terenie Austrii. Nie wiedzą też, jaką kiyją treść. Cesarz Fryderyk, który uwielbiał tajne pismo i przez pięćset lat robił naukowców w konia, pozostawił nam po sobie pusty grobowiec, zagadkowy monogram i skomplikowany rebus kościelny w Wiedniu, który opiera się na chińskiej mierze długości. Do­kąd to wszystko ma nas zaprowadzić?

Komisarz spojrzał na Sinę, który wzruszył ramionami i uniósł ręce.

- Poddaję się. Nie mam pojęcia.

Bemer potrząsnął głową.

- Motyw pierwszej zbrodni świta mi w głowie, podobnie jak powód, dla którego zamordowano Mertensa. A teraz jeszcze trzecie zabójstwo...

Komisarz przerzucił kilka stron notatnika i jego oczom ukazał się widok pięknej blondynki, anioła z kościoła św. Karola. W krótkich, pre­cyzyjnych słowach opisał fakty i odkrycie, jakiego dokonał na nagraniach z francuskiej ambasady. Potem zamilkł, zapalił papierosa i zamknął oczy. Mimo to nie potrafił pozbyć się obrazu pięknej dziewczyny z pomalowaną na czarno twarzą, skrzydłami anioła i kulką z materiału w ustach.

- Diirer.

Bemer otworzył oczy. Sina wypowiedział tylko to jedno słowo i zno­wu zamilkł. Prawą ręką rysował na blacie stolika trójkąt.

- Słucham? Dlaczego wszyscy mówią dziś zagadkami? Czy zechciał­by pan, panie profesorze, rozmawiać z policjantem, który posiada średnią wiedzę z zakresu historii i kultury, w taki sposób, żeby zrozumiał? Mów pan o Albrechcie Diirerze?

- Tak - skinął głową Sina. - Żył w tym samym czasie, co Fryderyk. Przepraszam, właściwie to w czasach jego syna. Przede wszystkim jednak znany jest z trzech mistrzowskich sztychów, z których każdy owiany jest mniej lub bardziej mgiełką tajemnicy. Eksperci do dzisiaj nie wypowie- dzieli się na ich temat w sposób autorytatywny. Najdziwniejsze z tych dzieł nazywa się Melancholia I. Jest na nim pokazany jasnowłosy anioł o ciem­nej twarzy, który trzyma w dłoni cyrkiel. Kieruje to nasze myśli w stronę kościoła Świętego Ruprechta - wyjaśni! Sina w zamyśleniu. — To zabój­stwo jest wskazówką odnoszącą się do Durera i jego dzieła. Bez wątpienia.

- A dlaczego ktoś miałby popełnić zbrodnię z powodu jakiegoś sta­rego sztychu? - spytał bezradnie Bemer. — Co kryje tajemnica zaginio- . nego cesarza Fryderyka i sztychu Albrechta Durera, że popełniono z ich

powodu aż trzy zbrodnie? Przecież to się działo pięćset lat temu! Panowie wybaczą, ale brakuje mi odniesienia do czasów dzisiejszych.

Komisarz zamknął swój notatnik i ziewnął.

- Powinienem się przespać, chociaż kilka godzin - mruknął. - Zaraz to nadrobię. Potem opróżnię biurko i zastanowię się, co dalej.

- A gdybyśmy tak po cichu odwiedzili mieszkanie Hansa Mertensa?

- spytał Wagner i spojrzał niewinnym wzrokiem na Bemera.

- Wagner, pan nadal śni, ale właśnie w tym momencie dzwoni bu­dzik, pora wstawać! Jak pan to sobie wyobraża? Złamiemy policyjną pie­częć i tak po prostu wejdziemy sobie do środka?

- Pan aby nie pracuje w policji?

- Nie pracuję, tylko pracowałem - odparł Bemer z lekkim uśmie­chem. — Zresztą ja też już o tym myślałem. Dajcie mi czas do zastanowie­nia, może coś mi wpadnie do głowy.

Kiedy stali przed kawiarnią i spoglądali za oddalającym się komisarzem, Sina wskazał ręką na kostkę brukową, którą wyłożony był plac Franciszkański. Przed nimi wznosiła się studnia, na przechodniów spoglądała z niej wielka statua Mojżesza.

- Niedawno podczas prac restauracyjnych nad resztkami budowli od­krytej pod kościołem Franciszkanów natrafiono na tunel biegnący w stro­nę placu Franciszkańskiego. Uważa się, że w dawnych czasach prowadził on do katedry Świętego Stefana. Naukowcy chcieli to zbadać dokładniej, ale władze klasztoru nie zgodziły się i w końcu doprowadziły do zamuro­wania tunelu — powiedział Sina. Wagner zaczął się zastanawiać, czy tunel ma cokolwiek wspólnego z zagadką cesarza Fryderyka. - Prace budowla­ne zaowocowały wtedy wieloma znaleziskami. Pod bocznymi ołtarzami natknięto się na krypty ze zmumifikowanymi zwłokami, starą studnię, gotycką zastawę stołową, rzymskie skorupy i grób ostatniej przeoryszy zgromadzenia pokutnic.

Sina popchnął drzwi kościoła i pod czujnym wzrokiem św. Hiero­nima, którego posąg wznosił się przy głównym wejściu, weszli do środ­ka. Ich wzrok spoczął na wielkim ołtarzu. W samym środku znajdowała się figura Madonny z siekierą, obramowana wielkim pozłacanym słońcem. W jego promieniach igrały ze sobą anioły. Sina wskazał na podłogę wy­łożoną starymi kamiennymi płytami.

— Pad kościołem znajduje się krypta, w której miejsce ostatniego spo­czynku znalazło prawie tysiąc zmarłych. Dzięki niezwykłym warunkom mikroklimatycznym, których do dziś nie udało się jednoznacznie wyjaśnić, większość tych zwłok uległa mumifikacji.

Sina sięgnął po ulotkę informacyjną leżącą na stoliku i zaczął cicho czytać:

— Kościół ufundowano w 1383 roku, cztery lata później został konse­krowany. Nie wiemy, z którym odnowieniem wiąże się jego druga konse­kracja z 1476 roku. Najważniejsze relikwie to kości świętego Antoniego. Oprócz krypty w kościele Świętego Michała i krypty w kościele Kapucy­nów jest ona trzecią „prominentną” kryptą szlachty w Wiedniu.

Wagner spojrzał na sześć wielkich marmurowych cokołów obok oł­tarza.

— To tu zbudowano najstarsze organy w Wiedniu — przeczytał Sina i dodał: — Ale stało się to długo po śmierci Fryderyka.

Powoli szli przez kościół.

— Moją uwagę zwróciła duża liczba aniołów, które tu wszędzie latają. Ale może to złudzenie wywołane moim snem — szepnął Wagner i rozej­rzał się wokół siebie.

— Nie zapominaj jednak, że główną postacią na sztychu Diirera jest anioł — zwrócił uwagę Sina.

Wagner nie wiedział, co powiedzieć.

— Albo coś przeoczyliśmy albo jest to tak bardzo widoczne, że tego nie zauważyliśmy - stwierdził.

— Nie. Istnieje wiele wskazówek, a my musimy je tylko dożyć w ca­łość. Nie zapominaj, że Fryderyk skonstruował swoją zagadkę albo spo­rządził tajne pismo na kilku różnych płaszczyznach — przypomniał mu Sina.

-Tak, kiedyś to zrozumieją, gdy tylko pogrzebią trochę dalej niż wzrok sięga i gdy wkopią się głębiej, niż tylko przez górną warstwę, jak kury grze­biące w odchodach - powtórzył cichym głosem Wagner.

Sina spojrzał na niego pytającym wzrokiem.

- Cytowałem tylko cesarza, który wypowiedział te słowa w moim śnie - wyjaśnił Wagner i zdziwił się, że słowa utkwiły mu w pamięci na tak długo. Zupełnie tak, jakby Fryderyk chciał mu o czymś przypomnieć i upewnić się, że o tym nie zapomni.

- Anioły, klasztor Pokutnic, „Dom Dusz”, zmumifikowane zwłoki, szczątki świętego Antoniego, krypta i Maria z siekierą... - wyliczał Sina.

- Mimo najszczerszych chęci niczego więcej w kościele Franciszkanów nie ynglagłfim. Może się¹ za tym kryć wiele różnych wskazówek, które próbu­jemy porządkować w niewłaściwy sposób. Za mało wiemy na temat Fry­deryka i tego, co chce nam zakomunikować.

Wagner zatrzymał się w drzwiach wyjściowych. Potem obaj wyszli na mały plac i ruszyli w kierunku kościoła św. Michalä, ostatniego w kręgu.

WADI AL-MALEH, PÓŁNOCNA DOLINA JORDANU, IZRAEL

- Co PANI WIE O GOLEMACH? - S;PYTAŁ SHAPIRO, CHODZĄC W Tą i z powrotem po łaźni dla kobiet-oficerów. W tym samym czasie Valerie włożyła pozostałe części ubrania, a na końcu świeżo uprany mundur bo­jowy. Wytarła włosy ręcznikiem i zdecydowała, że zaplecie warkocz, żeby znowu nie podpaść Lederowi i jego przepisom.

- Czy to jakiś test na sprawdzenie mojej wiedzy historycznej? - spy­tała hardym tonem.

- Czy pani zawsze na każde pytanie odpowiada pytaniem? - odparł Shapiro przeczuwając, że nie będzie to łatwa rozmowa.

Otworzył drzwi toalety i zajrzał do środka. Na bocznej ścianie ktoś napisał po angielsku „Fuck men”. Pod spodem ktoś inny dopisał: „I do”. Shapiro przypomniał sobie, że to damska toaleta i zamknął drzwi.

- Pani major, zakończmy te pogaduszki. Przysłał mnie do pani szef Wydziału ds. Wywiadu i Zadań Specjalnych, żebym z panią porozmawiał. Mój wydział nazywa się „Metsada” i podlegają mu takie akcje jak zama­chy, akty sabotażu, operacje paramilitarne, a wszystko to na najwyższym stopniu wtajemniczenia. To ja kieruję tym wydziałem i nie mam ani czasu, ani ochoty wykłócać się z panią, postępować według zasad poprawności politycznej albo ćwiczyć psychologiczną taktykę prowadzenia konwersacji, i Shapiro spojrzał na nią chłodnym, przenikliwym wzrokiem. - Jeśli zaś chodzi o stopień wojskowy, panno Goldmann, stoję o stopień wyżej od pani i mógłbym panią wysłać na ćwiczenia. Czy dobrze się zrozumieliśmy?

- Tak jest! - odparła Valerie, bo nie miała ochoty zadzierać z Mos- sadem, zwłaszcza zaś z „Metsadą”. Stała więc w postawie na baczność, aź Shapiro skinął głową i rzucił „spocznij!”

- A teraz, kiedy wyjaśniliśmy już sobie podstawowe sprawy, czy zechce pani odpowiedzieć na moje pytanie? Co pani wie o golemach?

Valerie zastanawiała się przez chwilę.

- Golem to słowo pochodzenia hebrajskiego. Oznacza między innymi „embrion”, coś pozbawione kształtu, niegotowe. Pamiętam lekcję w szko­le. Jedna z nauczycielek opowiadała nam historię pewnego rabina z Pragi, który ulepił z gliny postać o ludzkich kształtach. Tyle wiem.

Valerie zastanawiała się, dlaczego Shapiro zadał jej to pytanie. Myślała też o swoim rozmówcy, który nie wyglądał na jednego z najważniejszych ludzi Mossadu. Przypomniała sobie swojego wuja Herszela, który cierpiał na krótkowzroczność i dlatego nosił dwie pary okularów, jedną na dru­giej, ponieważ nie chciał się przyzwyczaić do nowych, silniejszych szkieł.

Shapiro znowu zaczął chodzić po łaźni z rękami założonymi na plecach.

- Czy pani wierzy w legendy? — spytał spokojnie.

- Szczerze mówiąc, jeszcze nie miałam okazji, żeby którejś z nich do­świadczyć osobiście — powiedziała po chwili Valerie. — Podobno w każdej legendzie jest ziarnko prawdy.

„Robi się coraz ciekawiej”, pomyślała zastanawiając się, do czego zmie­rza Shapiro, zadając jej takie pytania.

Shapiro nie zareagował i Valerie nie była nawet pewna, czyją w ogó­le usłyszał. Jego kroki brzmiały donośnie na wyłożonej białymi kafelka­mi podłodze. Na zewnątrz słychać było kobiece głosy, były coraz bliżej.

Shapiro podszedł do niej i powiedział szybko i cicho, a zarazem do-

w każdej chwili wrócić do swoich chłopaków. To też uzgodniłem z Dan- nym.

Drzwi do łaźni otworzyły się i do środka weszła grupa roześmianych dziewczyn. Zdziwiły się, widząc mężczyznę, ale rozeszły się do kabin, żeby się przebrać.

Shapiro odwrócił się do Valerie i powiedział jeszcze:

— Godzina dziesiąta rano. Punktualnie.

bitnie:

- Czekam na panią jutro przed południem w moim biurze w Tel Awiwie. Generał Leder urlopował panią na czas nieokreślony i w trybie natychmiastowym oddał panią do dyspozycji mojego wydziału.

Widząc, że Valerie chce zaprotestować, uniósł rękę.

- Nie teraz. Jeśli zadanie się pani nie spodoba, będzie pani mogła

Potem znikł za drzwiami. Jego kroki w korytarzu oddalały się coraz bardziej, aż ucichły zupełnie.

PRAGA

Biskup Frank Kohout klęczał w swojej prywatnej kaplicy w pałacu arcybiskupów i modlił się za jasnowłosą dziewczynę, która zmar­ła tragiczną śmiercią w kościele św. Karola w Wiedniu. Barokowy wystrój tego pomieszczenia miał już ponad dwieście lat. Dominował w nim ołtarz maryjny z wizerunkiem Czarnej Madonny. Kohout klęczał przed nią i tak bardzo był zatopiony w modlitwie, że nie zauważył nawet siostry Agnes, która kłęlda obok niego i też zaczęła się modlić.

Dopiero gdy podniósł wzrok, przeżegnał się i wstał, dostrzegł ją obok

i pochylił się nad nią.

Uśmiechnęła się do niego ze smutkiem:

— Pomyśl, bracie Franciszku, jaka okrutna śmierć spotkała tę młodą osobę. Oby Bóg zmiłował się nad jej duszą.

— I oby jej zabójca smażył się w piekle — odparł biskup i znowu się przeżegnał.

Czy krzyż też nie był miejscem śmierci, a nie tylko znakiem łaski?

— Jak słusznie zauważyłaś, czcigodna matko, pierwsza zbrodnia po­pełniona przed dwoma dniami w Almouriel była nie tylko ostrzeżeniem, ale także wypowiedzeniem wojny naszemu zakonowi. Zabójca świadomie dokonał jej w jednym z zamków templariuszy. Wybrał Amouriel, ponieważ w nazwie tego miasta występuje wszystkie pięć liter AEIOU. Chciał nam dać do zrozumienia, że wie, że jest wtajemniczony. A Portugalia? Gdzież by indziej, przecież żoną cesarza Fryderyka była Eleonora, księżna Portugalii.

Siostra Agnes skinęła potwierdzająco głową.

— Potem wyciął tej biednej dziewczynie słowo „Agnes” na czole. To imię naszej założycielki i dawnej przełożonej. Chciał, żebyśmy zrozumie­li, że jeśli będziemy się wtrącać, doprowadzi to do tragedii - powiedział Kohout, a w jego głosie słychać było złość i oburzenie. Te same uczucia targały wszystkimi członkami zakonu od kilku dni. - Ale to nie wszystko. Wczoraj dokonał kolejnej zbrodni w jednej z naszych świątyń: w kościele Świętego Karola w Wiedniu. Ani przez sekundę nie wątpiłem, że to ten sam sprawca, co w Portugalii.

Siostra Agnes podniosła się z kolan i przeżegnała, po czym wraz z bi­skupem opuściła kaplicę. Potem przeszli szerokimi schodami do jego biura.

- Obraz upadłego anioła prześladuje mnie nawet we śnie 1 wyznał Kohout cichym głosem i zacisnął pięści.

— Wiem, bracie Franciszku, wiem.

Zakonnica wsunęła swoją dłoń pod ramię Jego Ekscelencji i poczuła, że mięśnie biskupa pod sutanną są napięte.

- Ktoś próbuje za wszelką cenę poznać naszą tajemnicę i posługuje się wszystkimi środkami, jakie ma do dyspozycji - powiedziała cichym gło­sem. -Jednak teraz jest inaczej niż w minionych stuleciach. On zna nasz zakon i wie o jego istnieniu. Dlatego nie działa potajemnie, tylko wyzywa nas, objawia się, prowokuje, a jednocześnie ostrzega. Coś takiego zdarzyło się dotąd tylko raz, w Niemczech, w Trzeciej Rzeszy. Nigdy nie sądziłam, że ten koszmar może się powtórzyć.

Siostra Agnes zamilkła i zatopiła się w myślach, jakby przebiega­ła w nich przez czas i przestrzeń. Potem ponownie podjęła przerwany wątek:

— Złożyliśmy ślubowanie i przez wiele pokoleń udawało nam się prze­chować coś, co zawierzono naszej opiece. Chroniliśmy wiedzę, która jest tak potężna i straszna, że zdołała przerazić nawet tak mądrych ludzi, jak Fryderyk Ale nawet on był tylko człowiekiem i uległ pokusie, żeby opisać drogę do piekła — dodała z pobłażliwym uśmiechem. — Zrobił to w taki sposób, żeby objawić ją komuś, kto będzie potrafił poruszać się według zaszyfrowanych wskazówek Znał swoją słabość, wiedział o niej i dlatego ustanowił nas strażnikami tajemnicy, która nie była przecież jego tajem­nicą. Zaufał nam bardziej, niż sobie samemu.

Kohout skinął głową i pochylił ją pokornie.

- Fryderyk bał się najbardziej tego, że nikt nie zdoła odkryć jego ta­jemnicy i że na zawsze odejdzie ona w niebyt. W jego ciele żyły dwie du­sze - był rozdarty i pełen sprzeczności, jak w całym swoim życiu. Z jednej strony ukrywał tajemnicę przed swoim wojowniczym synem Maksymi­lianem, bo wiedział, że mógłby on doprowadzić świat do zagłady. Gdy­by cesarz nie zachował sekretu, nikt i nic by tego świata nie uratowało. Z drugiej strony Fryderyk spędził wiele miesięcy i lat na wymyślaniu taj­nych wskazówek i skomplikowanych zagadek, aby zachować możliwość odkrycia tej największej tajemnicy ludzkości.

Siostra Agnes podeszła do okna i wyjrzała na dziedziniec pałacowy przy praskich Hradczanach. Chmury nad miastem przerzedziły się i mo­kry bruk połyskiwał w pierwszych promieniach słońca.

- Jednak później, tuż przed śmiercią, wszystko wydało mu się zbyt oczywiste, zbyt proste i zbyt łatwe do rozwiązania. Dlatego zwrócił się do naszego zakonu. Przez całe swoje żyde zgromadził wystarczającą ilość złota. Pewną kwotę przekazał w formie pożyczki na procent bankierskiej rodzinie Fuggerów. Od kilkuset lat odsetki od tej kwoty wpływają na na­sze konto i dzieje się tak aż do teraz.

Zakonnica odwróciła się i spojrzała Kohoutowi prosto w oczy:

- Bracie Frandszku, zapis testamentowy Fryderyka wypełniamy od 1493 roku. Tym razem też go nie zawiedziemy. Niech Bóg nam w tym pomoże. Błogosławiony niech będzie Ten, który żyje i króluje na wieki.

- Amen - odparł Kohout.

CENTRUM WIEDNIA

Idąc w stronę kościoła św. Michała położonego w pobliżu Hofburga, Sina zastanawiał się nad spotkaniem i rozmową z Bemerem. Komisarz wydał mu się nagle całkiem sympatyczną osobą. Facet ma krę­gosłup moralny i sumienie. Sina poczuł nawet, że miasto nie przytłacza go już tak bardzo, jak przed trzema dniami. Stopniowo przyzwyczajał się do ludzi i przestał ich postrzegać jako zagrożenie dla swojej prywatnej sfery. Idąc obok Wagnera, przyglądał mu się z boku. Paul był taki, jak zawsze -nie­skomplikowany, mocno stąpającym po ziemi. Zawsze można na nim polegać. Sina nie potrafił sobie wyobrazić, że lata młodości mógłby spędzić z kimś innym, niż z nim. Wagner był dla niego jak brat, którego nigdy nie miał.

Natomiast Berner zaskoczył go dzisiaj tym, że postanowił odejść z po­licji i działać dalej na własną rękę. Sina nie spodziewał się tego po nim

i na swój zarozumiały sposób nie docenił tej decyzji. Bemera postrzegał głównie przez jego twardą, zewnętrzną skorupę, natomiast nigdy nie do­strzegł tego, co kryje się pod nią.

Teraz zaczął go rozumieć i doceniać; po raz pierwszy od kilku lat od­niósł wrażenie, że jego własna udeczka od świata niekoniecznie była naj- właśdwszym rozwiązaniem, a raczej zanegowaniem rzeczywistego stanu, pożegnaniem z prawdą, odsuniędem pewnych rzeczy na później.

Zastanawiał się też nad inną sprawą: będzie musiał porozmawiać z Paulem o Clarze. Chyba tak będzie lepiej. Nie powinien ciągle odkładać różnych spraw na później. Clara już wtedy tego nie akceptowała.

Zaczęło mżyć. Skręcili na plac św. Michała i podeszli do pomalo­wanego na biało kościoła. Czekały tu na klientów dziesiątki fiakrów, ty­powych dla Wiednia dwukonek. Woźnice zajęci byli rozkładaniem bud chroniących przed deszczem.

— Czujesz się chyba jak u siebie w domu, wszędzie tu pachnie końmi

- dociął mu Wagner, wskazując wzrokiem dorożki.

Sina skinął z uśmiechem głową i wszedł przed nim do ciemnego wnętrza kościoła św. Michała. Natychmiast też poddał się niezwykłej at­mosferze tej niegdyś romańskiej świątyni. Z ukrytego głośnika dobiegały dźwięki chóralnego śpiewu. Z zewnątrz nie wpadał do środka ani jeden promień światła. W słabym, żółtawym oświedeniu, jakie dawało kilka wi­szących lamp, świece palące się przed ołtarzami i cudownymi obrazami oddziaływały na obecnych jeszcze bardziej intensywnie Przybocznych oł­tarzach klęczało kilku bezdomnych pogrążonych - jak mogło się zdawać

- w głębokiej modlitwie. W rzeczywistości robili coś zupełnie innego: za zgodą proboszcza ładowali swoje telefony komórkowe.

Całe wnętrze kościoła spowijał mrok, przez który tylko miejscami przebijały jasne plamy, słabe wyspy światła na oceanie ciemności. W jed­nym z tych świetlnych kręgów stała grupa turystów. Otaczali rezolutnie •wyglądającą przewodniczkę, która głośno opowiadała im o historii kościoła

i o zgromadzonych w nim dziełach sztuld. Turyści rozgrzewali się lekkimi ruchami dała, bo w świątyni było jeszcze zimniej niż na zewnątrz. Lodowa­te powietrze jakby zagnieździło się w środku między ławkami i kolumna­mi. Wagner zaczął się nawet zastanawiać, czy nie zamarzła woda święcona.

- Nieprzyjemnie i ciemno choć oko wykol — podsumował po chwili swoje ogólne wrażenia Sina i podszedł wolno do ołtarza. Z tyłu za sobą słyszał głos przewodniczki:

-.. .z trzynastego wieku i jest jednym z najstarszych kościołów Wied­nia. Stanowi jeden z nielicznych przykładów romańskiej sztuki budowla­nej w stolicy Austrii. Mówiąc precyzyjnie, dawny kościół parafialny wie­deńskiego dworu pochodzi z 1220 roku...

- .. .chciałabym państwu zwrócić przede wszystkim uwagę na wspa­niałe figury upadłych aniołów, które zajmują przestrzeń całego głównego

ołtarza. To jeden z najbardziej spektakularnych przykładów tego rodzaju sztuki w Europie. Stworzył go Martinelli...

Kiedy Sina ujrzał grupę figur nad ołtarzem, zaparło mu dech w pier­siach. Na trójwymiarowym sztukatowym niebie zobaczył kilkadziesiąt białych aniołów różnych rozmiarów i kształtów. Unosiły się, opadały, ra­dowały się albo zamierały w szalonym, barokowym crescendo.

— .. .w kryptach, które ciągną się daleko poza mury kościoła, w ciągu kilkuset lat pochowano ponad cztery tysiące ludzi. Niezwykła anomalia klimatyczna we wnętrzu kościoła spowodowała, że zwłoki uległy mumi- fikacji i aż do dzisiaj...

Sina wędrował wzdłuż murów, przysłuchując się jednym uchem temu, co opowiadała przewodniczka. Przy okazji podziwiał freski na płytach nagrobnych.

— ...północna kaplica w absydzie została zbudowana w 1476 roku. Czterdzieści sześć lat wcześniej w północnej nawie powstały dwie inne ka­plice. Siedemdziesiąt trzy zachowane do dzisiaj kaplice świadczą o tym, że...

Wagner kazał Sinie iść przodem, w stronę ołtarza, a sam skręcił w lewo, do zamurowanego starego wejścia do kościoła. Glos przewod­niczki brzmiał coraz słabiej. Zatrzymał się przed nadprożem z XIII wie­ku i zaczął je podziwiać. Jego centralny motyw stanowił płomienny krzyż z pięcioma ranami Chrystusa, jakich doznał na krzyżu.

Wagner obejrzał się i zobaczył, jak Sina idzie wzdłuż wystających płyt nagrobnych i przesuwa palcami po nazwiskach lub symbolach.

— ...z połowy czternastego stulecia pochodzi łuk triumfalny między nawą poprzeczną a chórem; przedstawia on Armagedon z Jezusem i jego uczniami...

Sina stał osłupiały, trzymając jedną dłoń na czerwonawej płycie na­grobnej. Armagedon. Apokalipsa św. Jana. To jakaś wskazówka, jest tego pewien. „Czy Armagedon to nie ostateczna, rozstrzygająca bitwa Jezusa

i aniołów przeciwko królom Ziemi?” Skinął głową. Znowu anioły, wszędzie te anioły, wszędzie tam, gdzie był Fryderyk. Czy cesarz nie kazał wykonać anielskiej zbroi, która miała chronić go wraz z koniem?

Sina przyjrzał się dokładniej płycie nagrobnej, przed którą stał. Wy­konano ją w 1341 roku. W jej lewym górnym rogu znajdował się krzyż templariuszy i dwie sześcioramienne gwiazdy w tarczy herb owej. Było tak ciemno, że nie się dużo zobaczyć. Postanowił więc, że następnym ra­

zem weźmie ze sobą latarkę. Przyklęknął i dokładniej przyjrzał się obu gwiazdom. Miały dziwny kształt, który nie przypominał mu żadnych in­nych form. Szybko przebiegł w myślach wszystkie znane mu znalu, pie­częcie i symbole, które widział w zestawieniu z krzyżem mantuańskim zwanym też krzyżem templariuszy. Żaden z nich nie pasował jednak do układanki. Niezadowolony podniósł się z kolan.

W tym momencie wpadł na niego jakiś człowiek. Szedł tak szybko i potrącił go tak mocno, że Sina prawie się przewrócił. Elegancko ubrany mężczyzna był od niego trochę niższy. Z całej jego postaci przebijało coś groźnego i strasznego. Sina wyprostował się. Gdy stali naprzeciwko sie­bie, od nieznajomego biła tak wielka arogancja i pogarda, że Sina aż cof­nął się o krok. Mężczyzna należał do tego typu ludzi, którym Sina nigdy nie ufał. Gdy pojął, że nieznajomy nie zamierza go przeprosić ani ustąpić, tylko stoi w miejscu, obrzuca go krytycznym spojrzeniem, mierzy wzro­kiem od stóp do głów i nie okazuje ochoty do przeprosin, Sinie zrobiło się nieswojo. Poczuł się nagle jak rycerz jadący na koniu, który zastawił innym drogę przez most, aby po przegranej walce z przeciwnikiem ustą­pić pola, tak jak nakazuje rycerski kodeks.

Sina zrobił krok do przodu ze wzrokiem wbitym w oczy przeciwni­ka. Ten nie zamierzał jednak ustąpić. Jego twarz kryła się w mroku, ale Sina czuł, że mężczyzna może być zaskoczony, choć na pewno nie prze­straszony. Przeciwnie, wyraźnie okazywana zarozumiałość jeszcze bardziej wzburzyła Sinę.

Nagle poczuł dłoń na swoim ramieniu.

- Chodźmy, Georg. Kiedy widzę, jak wysuwasz do przodu swój pod­bródek, robi się niebezpiecznie - zażartował Wagner i pociągnął za sobą osłupiałego przyjaciela. - Przypomina mi to dawne czasy, panie rozrabia­ko. Niektóre rzeczy nie zmieniają się mimo upływu lat. Niestety, skazałeś się na izolację w swoim zamku i przez to nerwy wysiadają ci coraz częściej.

Gavint coraz słabiej słyszał za sobą słowa wypowiadane przez odda­lającego się Wagnera. A więc to oni, oba jego cele: Paul Wagner, „dziwacz­ny, egocentryczny i trochę zniewieściały dziennikarz”, oraz profesor Sina, „niezależny intelektualista z twardą głową o słabym ramieniu”. Ta ostat­nia cecha nie zgadzała się. Wiązki muskułów Siny zrobiły na nim pewne wrażenie. Gavint zastanawiał się z niepokojem, co jeszcze nie zgadza się w charakterystykach obu przyjaciół, jakie mu dostarczono.

T

Złościło go, że tak nieostrożnie na nich wpadł. To błąd. Niewyba­czalny, ale nie da się tego już zmienić. Przyglądał się, jak obaj wychodzą z kościoła. Każdy z osobna nie stanowił problemu, ale razem nawet dla ta­kiego zawodowca jak on są pewnym wyzwaniem. Ucieszyło go to. W jego oczach obaj byli już martw.

Komisarz Berner zabrał z biurka tylko niewielki brązowy karton z osobistymi rzeczami. Akta spraw rozdzielono między innych śledczych. Sprawy obu zabójstw otrzymał jego młodszy kolega, i z zapa­łem zabrał się do pracy. Kierownik sekcji technicznej i ów młody policjant będą stanowić wymarzoną parę, pomyślał Bemer.

Zabrał z biurka zdjęcie córki i trzy długopisy marki Montblanc, które przez wszystkie lata służby podarowali mu koledzy z pracy. Do tego stary sweter i pobazgrany notatnik, którego kiedyś nie wyrzucił. Sentymenta­lizm? Wzruszył ramionami i wsadził notes do kartonu. Trafiła tam także zapasowa komórka i ładowarki, a wraz z nimi stare mapy miast i zapro­szenia na bale policyjne, na których i tak nie tańczył. Pognieciony program teatralny z kabaretu Simpl przypomniał mu o ostatnim roku spędzonym z żoną. Później wyjechała do Niemiec, aby zacząć tam nowe życie. Pół paczki herbatników, dwa wafle i prawie puste pudełko tabletek od bólu głowy. Stary kalendarz i niewielki notes z numerami telefonów. 1 to wszyst­ko. Tylko tyle włożył do kartonu. Reszta wylądowała w koszu na śmieci.

Pożegnanie z kolegami przyszło mu z trudem, ale przecież jeszcze nie żegnał się z tym światem. Wszyscy, którzy go znali, dziwili się, że jest w tak dobrym humorze.

Potem powiedział tylko: „No to trzymajcie się, do zobaczenia” i opu­ścił szybko biuro. Typowy emeryt, pomyśleli koledzy. Ledwo przeszedł w stan spoczynku, a już mu gdzieś spieszno.

Berner wyszedł na ulicę i głęboko odetchnął. Deszcz padał coraz in­tensywniej i wszyscy się spieszyli, żeby zdążyć do domu na kolację. Podniósł wysoko kołnierz płaszcza żałując, że parasol jak zwykle zostawił w domu. Pocieszał się tylko tym, że to niedaleko. Mijając kolejnych przechodniów, wyjął telefon i wybrał numer Wagnera. Nadszedł czas, żeby sprawy ruszyły z kopyta. Kiedy Wagner odebrał, zawołał do słuchawki:

- Kiedy opróżniałem swoje biurko, znalazłem w nim dwie policyjne pieczęcie. Niech pan nie pyta, skąd się tam wzięły. Kiedy się jednak nad

rym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że dobrze byłoby sprawdzić, czy zabójca nie przeoczy} czegoś w mieszkaniu Mertensa.

- W takim razie zróbmy jutro kontrolne przeszukanie — zapropono­wał Wagner. - O dziesiątej przed domem przy placu Szwedzkim?

- Tylko niech się pan nie spóźni. A swoją rakietę na dwóch kółkach może pan zostawić w domu. Rzuca się w oczy tak bardzo, jak smoking w szafie z pańskimi ubraniami.

- Przyjdziemy piechotą i założymy policyjne mundury—odparł z szy­derczym uśmiechem dziennikarz.

Berner uśmiechnął się. „Mógłbym go właściwie polubić”, pomyślał.

- Czy udało się wam czegokolwiek dowiedzieć w tych kościołach? - spytał, ścierając z twarzy krople deszczu.

- O wiele za dużo. Jutro rano musimy obejrzeć ołtarz Szkockiego Mistrza, podsumować wszystkie zebrane informacje i sprawdzić, czy uda nam się trafić na ślad pierwszej zagadki.

- No to do jutra - mruknął Berner i rozłączył się.

Butelkę hiszpańskiego wina Rioja, którą tego wieczoru opróżnił, przechował na specjalną okazję. Wypił ją za swoje zdrowie, a w nagłym przypływie chęci zamknięcia pewnego etapu w przeszłości, jak również w oczekiwaniu na to, co przyniesie przyszłość, wyrzucił wszystkie swoje stare notesy. W końcu zasnął na kanapie, śniąc o długiej podróży do Apulii.

ROZDZIAŁ 6

13 MARCA 2008 ROKU 26 SIERPNIA 1795 ROKU,

TWIERDZA SAN LEO W MARKEN / WŁOCHY

Gdyby mógł wyjrzeć przez okno, być może zobaczyłby La Pieve i San Leone, dwa miejscowe kościoły położone u stóp góry. Jed­nak zakratowany otwór był zbyt wysoko i dlatego światło dnia i promienie słoneczne docierały do jego wilgotnej, zatęchłej celi w skąpych ilościach. W normalnych warunkach, w bardziej sprzyjających okolicznościach, na­wet by nie spojrzał na obie gotyckie świątynie. Jednak po czterech latach ciężkiego więzienia miasto San Leone i zielone krajobrazy pól jawiły mu się jak ogrody Edenu.

Cela była jego prywatnym czyśćcem. Na początku, kiedy papież Pius VI zamienił mu wyrok śmierci na dożywotnie więzienie, nawet się ucie­szył...

- Giuseppe, ależ ty byłeś idiotą - powiedział do sobie.

- Ależ Alessandro, skąd miałem wiedzieć, że klechy wtrącą mnie do takiego lochu? — szepnął Cagliostro.

Od pewnego czasu zaczął ze sobą rozmawiać. No bo z kim innym mógłby to robić? Miejscowe szczury biły na głowę swoją inteligencją pil­nujących go strażników.

- O, tak! Powinienem uważać na tych nikczemników, bo inaczej od­gryzą mi tyłek zanim wy, głupcy, zauważycie, co tu się dzieje! - wrzasnął hrabia Alessandro Cagliostro, zrobił śmieszną minę i zaczął nasłuchiwać,

czy doczeka się jakiejś reakcji na te obraźliwe słowa. Nic się jednak nie działo.

- Daleko zaszedłeś, mój chłopcze. Zaczynałeś jako pomocnik klasztor­nego aptekarza w Caltagirone, a skończyłeś jako kawałek gówna w nocni­ku papieża. Chwała Jego Świątobliwości za tak wielką łaskawość - szepnął i wrzasnął w stronę drzwi:—Mam nadzieję, że Głównemu Pasterzowi, Ojcu Świętemu, też tak jak mnie zgnije kuśka, kiedy ją sobie włoży w dziurkę jakiejś kurwy albo nadzieje jakiegoś braciszka! Józef z Wiednia przynaj­mniej mu pokazał, jak mężczyzna powinien obchodzić się z takimi zbo­czonymi chałaciarzami.

Nadstawił uszu, ale znowu nic. Z ponurą miną osunął się na podło­gę w kącie celi.

- No ładnie. Znowu zachowuję się jak szczeniak, tak jak w Alber- gherii, kiedy tak bardzo działałem mamie na nerwy, że aż w końcu dała mi po gębie. Ale lepiej dostać od mamy w skórę, niż żeby mnie w ogóle nie zauważała. O, mamo. Już nigdy więcej nie zjawię się na Sycylii, aby odwiedzić twój grób - wyszeptał i brudnym rękawem postrzępionej ko­szuli otarł łzy z twarzy.

Wściekły z powodu własnej bezradności powiedział syczącym głosem:

- Gnojki... co to, chcecie być moją mamą? Nie? To dobrze, bo za bar­dzo śmierdzicie cebulą i kadzidłem.

Obraz matki i dzielnicy biednych w Palermo zdążył się już zatrzeć w jego pamięci.

„Tak też jest całkiem dobrze - pomyślał. — Inaczej znikczemnieję w tej mojej samotności i stanę się jak dziecko”.

Zamiast wspomnień z lat dziecięcych pojawił się obraz brata Rodol- fa, który z takim zapałem wpajał mu wiedzę z zakresu leczenia ziołami.

- Giuseppe Balsamico! - zawołał. - Mój chłopcze, twoje nazwisko predestynuje cię na aptekarza!

Mnich przyglądał mu się uważnie, obszedł go dookoła i długo spo­glądał mu w oczy. Potem na jego twarzy pojawił się łagodny uśmiech. W końcu położył mu na głowie swoją ojcowską dłoń. Ach, gdyby zo­stał u braciszków z Zakonu Szpitalników, nigdy nie musiałby zajmować się alchemią. Co by się z nim wtedy stało? Może zostałby medykiem? W każdym razie żadnym tam hrabią Alessandro Cagliostro, który poślubił i piękną Lorenzę... Na myśl o niej przeszedł go lubieżny dreszcz. Lorenz^

I 130 '

była podniecająca i lubieżna jak demoniczny sukub. Teraz, wbrew swo­jej woli, jest zakonnicą. Biedaczka.Taki byl wyrok sądu... co za strata dla świata...

I znowu wspomnienie z Caltagirone, brat Rodolfo... Młody Giuseppe Balsamico często i chętnie przysłuchiwał się opowieściom brata Rodolfa

0 synu marnotrawnym. Był bogatym młodzieńcem, a został świniopasem. Potem znowu wrócił do łask. Czy on też ma tak łaskawego ojca, który weźmie go w ramiona i zaprosi na radosną ucztę? W tylu więzieniach już siedział... nawet w Bastylii, z której w normalnych warunkach nie da się uciec. Tymczasem on, hrabia Cagliostro, dokonał tego. Tak, to już coś, on

1 hrabina de La Motte wtrynili temu kretyńskiemu kardynałowi Louisowi de Rohan naszyjnik dla Marii Antoniny. Cagliostro roześmiał się głośno na to wspomnienie. A potem podsunął mu pewną dziwkę, jeszcze gorszą kurwę niż królowa. Sam jest sobie winien, mógł nie obgadywać Austriacz­ki przed jej matką, Marią Teresą, wytykając jej przepych.

Wszystko oglądane z późniejszej perspektywy wydało mu się dość dzi­waczne. Któregoś dnia ta młoda rozpustnica postanowiła pokazać, że to, co się mówi ojej rozrzutnym stylu życia, jest nieprawdą. Odmówiła więc przyjęcia drogiego naszyjnika, który ofiarowali jej dwaj złotnicy, Böhmer i Bassegne. Na nic się to zdało, bo od razu pojawił się pewien purpurat - który przecież ślubował celibat - i dysząc z pożądania, sam postanowił ją nim uszczęśliwić. „Zupełny absurd”, mruknął Cagliostro do swojej wła­snej brody, która stała się dla niego obiektem wielkiej nienawiści, symbo­lem poniżenia i więziennego piętna... Tak, król i królowa byli rozgnie­wani z powodu skandalu, który wywołał ten zasrany łajdak. Ten klecha w purpurowym płaszczu gnije od tamtej pory w jakimś klasztorze i resztę życia spędzi na modlitwie. A Maria Antonina? Cagliostro uśmiechnął się szyderczo. „Biedaczka nie potrzebuje już żadnych naszyjników, bo zamiast diamentowego nosi teraz krwawy”.

Na szczęście on, genialny i niezwykły hrabia Cagliostro, potrafił wów­czas udowodnić, że nie miał z tym wszystkim nic wspólnego. Poklepał się z radości po udach na wspomnienie szelmostwa, jakiego się dopuścił. Dał wszystkim do zrozumienia, że lepiej będzie, jeśli nikt nie będzie łą­czył go z tą aferą.

- Jeśli Wasze Królewskie Moście każą mnie ściąć - blefował - nie dowiedzą się Wasze Królewskie Moście o wielkiej tajemnicy, jaką zdra-

i

i

dził mi mój mistrz czarnej magii, hrabia Saint-Germain. Jeśli nie będzie Cagliostra, nie będzie także Aqua Benedetta.

Chwyciło! Nie wiadomo dlaczego, ale nagle całe towarzystwo z na- pudrowanymi noskami pobladło. A przecież nawiązał tylko do zwykłych plotek dworskich. Z powodu ogłupienia, jakie wywoływała w nich woda wiecznej młodości, udało mu się oszukać nawet samych Anglików. Ban­da zidiociałych skner i przekwitłych kokot piła jego własny mocz, którym napełniał buteleczki... Cagliostro zachichotał, kiedy przypomniał sobie wykrzywione obrzydzeniem twarze oszukanego towarzystwa podczas pi­cia jego mikstury.

Nawet tutaj, w tym diabelskim więzieniu, na ten sam lep dał się złapać jego duchowy pocieszyciel, głupawy ojciec Luigi, który co tydzień zjawiał się w celi, aby wysłuchać jego spowiedzi.

- Co za głupota! - zawołał Cagliostro - Jakież to grzechy, u diabła, miałby tu popełnić Giuseppe Balsamico? Przecież nawet gdyby bardzo chciał, nie miałby ku temu ani jednej okazji!

Może ma się dopuścić jakiegoś wykroczenia przeciwko murom wię­zienia? Albo zaatakować robactwo?

Ojciec Luigi wiercił się niecierpliwie na krześle, kiedy Cagliostro dał mu nadzieję na poznanie tajemnicy Saint-Germaina, godnej samego Ojca Świętego. Luigi widział już oczami wyobraźni, jak zostaje kardynałem albo wprowadza się jako doradca papieża do Watykanu.

- Saint-Germain nigdy nie zdradził nikomu swojej tajemnicy w spo­sób, który dałoby się udowodnić - wyraził swą wątpliwość śmieszny kle­cha. - Skąd więc pan ją zna, hrabio?

Luigi, ten dureń, myślał, że jest przebiegły. Pewnie sądził, że wielki Cagliostro nie zauważy, iż dice go w ten sposób wybadać. »Tacy imbecyle dągle obrażają mój intelekt”, złościł się Cagliostro. Wydaje im się, że są lep­si, bo nie urodzili się jak Giuseppe w łachmanach, tylko w czystej bieliźnie.

- No dobrze - odparł Cagliostro - złapałeś mnie, ojcze. Wiem o tym z pewnej księgi wielkiego mistrza templariuszy z Frankfurtu.

Cagliostro podkreślił te słowa tak wymownym ruchem swoich gęstych brwi, że biedny Luigi wypadł z celi, jakby ugryzła go tarantula.

Cała inkwizycja nie narobiła tyle zamieszania, co on ze swoją księgą. P° prostu wywiódł ich w pole. Potem siedzieli w milczeniu z pobożnymi mi nami, pochylali swoje ogolone głowy i skrobali coś na papierze gęsimi pió-

i 1 152 '

rami.Teraz Ojdec Święty przyjmie go z pewnością z otwartymi ramionami i zaprosi do swojego suto zastawionego stołu, aby mógł najeść się do syta.

Kiedy zajęty był tego rodzaju myślami, drzwi jego więziennej celi otworzyły się ze skrzypieniem. Cagliostro uniósł wzrok, spodziewając się ujrzeć ojca Luigiego przybywającego, aby obwieścić mu dobrą nowinę

o powrocie do biesiadnego towarzystwa. Tymczasem w drzwiach stał ro­sły, silnie zbudowany strażnik. Na jego twarzy malowało się okrucieństwo.

- Alessandro hrabia Cagliostro? - spytał.

- A któż by inny? Rzadko urządzam tu przyjęcia dla setki gości. Chwi­lowo brakuje mi sztućców — odpyskował mu hrabia.

- Mam wam, panie, przekazać pozdrowienia od pewnego kardynała

— strażnik wydukał wyuczony tekst.

Cagliostro uniósł się ze zdumieniem:

- Co takiego? Od jakiego kardynała?

- Od tego samego, którego córkę zaraziliście, panie, syfilisem - od­pad z sarkazmem w głosie strażnik

Cagliostro wykonał lekceważący gest dłonią:

- Wielki Boże, w ciągu całej mojej ziemskiej wędrówki zerwałem wiele takich śliwek i chyba wszystkie cierpią teraz na chorobę wenerycz­ną. Kim ona jest?

Wypowiadając te słowa, Cagliostro zastanawiał się przerażony: może chodzi mu o Lorenzę...?

- Na imię ma Rosetta - poinformował go ochoczo strażnik, igno- rując jego wyraźną pogardę dla dziewczyny i jego samego, posłańca tej wiadomości.

- Rosetta? Ta mała, która dopiero niedawno nauczyła się wkładać podpaski między nogi? Córka kardynała? Ta ladacznica? Jej imię stano­wiło dla mnie inspirację do popełnienia niejednego szelmostwa - roze­śmiał się Cagliostro.

I nagle słowa i śmiech zamieniły się w przerażenie. Oto bowiem straż­nik obwinął mu szyję kawałkiem sznura, potem docisnął go i bez trudu uniósł go nad podłogę. Cagliostro przebierał nogami, starając się dotknąć podłogi, ale na próżno. Po chwili zaczęło mu brakować powietrza.

- Mylisz się, nie jestem hrabią Alessandrem Cagliostrem! Nazywam się Giuseppe Balsamico! - wycharczał resztkami sił, próbując jednocze­śnie wyzwolić się z uchwytu zabójcy.

- Tak, tak, a ja jestem cesarzem Chin — rzucił w odpowiedzi strażnik i chwilę potem z wielką wprawą dokończył dzieła. Odczekał, aż drgawki ustany, a potem beznamiętnie przyglądał się, jak zwłoki hrabiego opadają na podłogę. Następnie zwinął sznur i wsunął go do kieszeni spodni. Jesz­cze raz się rozejrzał i zatkał nos, bo w celi śmerdziało rozkładającymi się odchodami i odpadkami.

—Myślę, że oddałem wam przysługę, panie hrabio — mruknął. Otwo­rzy! drzwi celi, wyszedł i znowu ostrożnie je zamknął. Opuścił ostatnie więzienie Giuseppe Balsamica.

Kiedy się odwrócił, w blasku płonących pochodni ujrzał przed sobą pięciu mężczyzn w białych habitach. Na ich piersiach widniały czerwone sześdoramienne gwiazdy. Strażnik jeszcze nigdy takich nie widział. Od razu się zorientował, że nie przyszli po to, żeby go wyspowiadać. Mężczyź­ni przyglądali mu się, ale nie wykonali żadnego ruchu, żeby się rozsunąć albo przepuśdć go między sobą. Strażnik domyślił się jednak, o co chodzi. Wyprostował się i wskazując palcem drzwi celi, powiedział:

-Jeśli szlachetni panowie przybyli, aby uwolnić hrabiego, zrobiliśde to zbyt późno. Hrabia już nie żyje.

Po chwili zaskoczenia jeden z piędu mężczyzn wyciągnął dłoń i strażnik dał mu klucz do celi. Mężczyzna w habide otworzył drzwi, podszedł szybkim krokiem do leżącego Cagliostra, przyłożył ucho do jego piersi i skinął głową z zadowoleniem. Wyprostował się, sięgnął po sakiewkę, wyjął z niej kilka monet i wdsnął je strażnikowi w dłoń. Potem bez słowa wszyscy odwrócili się i odeszli. Znikli jak duchy w demnym korytarzu podziemnego lochu.

Strażnik najpierw patrzał za nimi w milczeniu, a potem w blasku pochodni przyjrzał się monetom. Były to niedawno wybite praskie talary Marii Teresy. Zadowolony rzucił jedną z monet w powietrze, chwycił ją w lode i posłuchał, jak srebro zadźwięczało mu w dłoni. Potem, gwiżdżąc motyw z Mozartowskiego Czarodziejskiegofletu, skierował się ku wyjśdu.

Kiedy potężny strażnik przechodził obok ojca Luigiego, ten przyd- snął się do wilgotnej śdany korytarza. Nawet nie odważył się spojrzeć mu w twarz. Drżącymi palcami przyciskał do piersi swój brewiarz, który nosił pod sutanną na złotym łańcuchu, tuż nad czerwoną gwiazdą.

Wszedł do celi Cagliostra, zerknął na zwłoki, z talerza pełnego od­padków wyjął widelec i na jednym z kwadratowych kamieni muru tuż pod słowem „Lorenza”, wyrył niezgrabną sześcioramienną gwiazdę.

r

Instytut - czyli „HaMosad”, bo pod taką nazwą znane są na całym świecie izraelskie tajne służby - przez długi czas czynił ze swojego adresu tajemnicę państwową. W 2004 roku, kiedy ku zaskoczeniu wszyst­kich w sieci pojawiła się jego strona internetowa, nie było na niej ani nu­meru telefonu, ani adresu, ani adresu internetowej skrzynki pocztowej.

Valerie Goldman spojrzała na szarą fasadę wieżowca stojącego na­przeciwko ministerstwa obrony i od razu zrozumiała, dlaczego adres służb był to tej pory nieznany. „Wstrętny” - tylko to słowo przyszło jej na myśl, kiedy patrzyła na budynek Jeśli ktoś tu musi pracować, nie podaje tego do wiadomości publicznej, pomyślała idąc schodami prowadzącymi do wejścia do budynku, gdzie poddano ją osobistej kontroli. Bez telefonicz­nego potwierdzenia Odeda Shapiro nie dotarłaby nawet do pierwszego z metalowych detektorów.

— Odnoszę wrażenie, że od tej pory wszyscy w tym budynku będą znali grupę mojej krwi - zażartowała, kiedy Shapiro przywitał ją w swo­im biurze na jedenastym piętrze.

— No i kolor pani bielizny - dodał Shapiro z uśmiechem i podsunął jej zużyte krzesło, które stało tu z pewnością od dnia, kiedy budynek zo­stał oddany do użytku. Kiedy Valerie ostrożnie na nim usiadła, strasznie zaskrzypiało.

— Niski budżet? — spytała ironicznym głosem, gdy krzesło przestało w końcu skrzypieć.

— Nie udało nam się znaleźć stolarza z odpowiednim certyfikatem bezpieczeństwa — odparł lakonicznie Shapiro. - Ale za to kawa jest świe­ża, sam ją dzisiaj przyniosłem.

Valerie zostawiła mundur w domu. Zamiast niego włożyła ubranie cy­wilne i pojechała do Teł Awiwu. Miała na sobie jeansy, białą bluzkę i jasno- brązowe buty kowbojki. Granatowy sweter przerzuciła przez ramię, włosy splotia w warkocz. Kiedy szła korytarzami Instytutu, spojrzenia, jakimi ją obrzucano, były pełne podziwu nie tylko z powodu pięknych włosów.

— Pani major - zaczął Shapiro i spojrzał na nią znad filiżanki. - Nie muszę chyba tracić czasu na wypowiadanie wyświechtanych formułek

o zachowaniu naszej rozmowy w tajemnicy, jak również o konsekwen­cjach, jakie się z tym wiążą. Mimo że akurat w tej sytuacji byłoby to w peł­

ni uzasadnione. Ponieważ przeniesiono panią do mego wydziału, a pani nie miała możliwości, żeby wyrazić swój ewentualny sprzeciw, chciałbym panią zapytać na samym początku naszej rozmowy, czy jest pani gotowa polecieć do Austrii, aby wykonać tam zadanie, które z pewnych wzglę­dów tylko pani może wypełnić? Mam do wyboru: albo wyślę tam naszego obserwatora, który będzie śledził rozwój wydarzeń z dystansu, albo wy­ślę tam panią, co oznacza, że znajdzie się pani w samym sercu wydarzeń. Przyznam, że wolałbym to drugie rozwiązanie. — Shapiro wypił łyk kawy i kontynuował: — Informacje, które otrzymałem do tej pory, brzmią za­gadkowo i pochodzą z różnych źródeł, z takich państw jak Chiny, Cze­chy, Portugalia, Republika Południowej Afryki i Austria. Zanim jednak wejdę w szczegóły, wolałbym się upewnić, czy woli pani wrócić do swojej grupy specjalnej w Wadi al-Maleh czy też raczej zdecyduje się pani na wycieczkę do Wiednia.

- Jeśli jest to tylko wycieczka, to dlaczego chce pan wysłać na nią mnie, a nie któregoś ze swoich ludzi? Jestem majorem armii izraelskiej, a nie szpiegiem.

Valerie skrzyżowała ręce na piersiach i oparła się o krzesło, które zno­wu zaskrzypiało.

- Pani major, mogę panią tą sprawą jedynie zainteresować, ale nie mogę pani do niczego zmuszać. Jedno mogę zagwarantować. To może być największa przygoda w pani życiu - odparł Shapiro, spoglądając na nią poważnym wzrokiem.-W tym przypadku nie chodzi o akt sabotażu albo

o akcję o charakterze paramilitarnym. Jeśli moje informacje są prawdziwe, chodzi o przyszłość całego świata. Ni mniej, ni więcej.

- Czy pan trochę nie przesadza? Brzmi to jak scenariusz jakiegoś fil­mu szpiegowskiego - stwierdziła Valerie. Nie była pewna, czy Shapiro ją nabiera, próbuje wcisnąć jej jakąś zwariowaną historię czy też faktycznie coś jest na rzeczy.

1 Obawiam się, że nie. Nie ma w tym żadnej przesady. To wyścig, który się już rozpoczął, a my zostaliśmy w blokach startowych. Problem polega na tym, że nie wiemy, jak długi jest dystans, gdzie znajduje się meta i co będzie nagrodą.

Wypowiadając te słowa, Shapiro nie wyglądał na najszczęśliwsze­go. Valerie zauważyła to i powoli zaczęła brać to, co mówi, na poważnie.

- Jak liczny będzie mój oddział? - spytała w końcu.

Shapiro uśmiechnął się ostrożnie i sięgnął po teczkę z dokumenta­mi leżącą na biurku.

1 Bardzo nieliczny. W jego skład wejdzie tylko pani - odparł. - Va­lerie Goldman, 36 lat, panna, bezdzietna, wzrost 179 cm, waga 59 kilo­gramów, włosy brązowe, oczy piwne, znaków szczególnych brak, żadnych tatuaży. Znajomość języków: niemiecki, francuski, angielski, hebrajski. Sto­pień: major armii Izraela. Pobyty poza krajem: USA, wiele państw euro­pejskich, Tajwan, Tajlandia i Kambodża. Sporo pani przeszła - zauważył, podnosząc wzrok. - Czy przebywała pani przez dłuższy czas w Wiedniu?

- Jak pan wie, moja rodzina stamtąd pochodzi. Kiedyś spędziliśmy tam trzy tygodnie, żeby odwiedzić dawnych przyjaciół moich rodziców. Mam w pamięci przepiękne miasto i niezliczoną liczbę ciastek - stwier­dziła Valerie, po raz kolejny przeżywając w myślach popołudnia wypeł­nione kaloriami, i uśmiechnęła się na wspomnienie tamtych przyjemności.

Shapiro zagłębił się w lekturze akt, a Valerie zastanawiała się, co wy­ciągnie jeszcze z grubego segregatora pełnego danych na jej temat. Szef tajnych służb chyba domyślił się, o czym Valerie myśli.

- Przebieg służby, przyjaźnie, afery, powiązania... W ostatnich trzech latach żadnych stosunków seksualnych. Woli pani sama wymienić nazwi­ska, miejscowości i szczegóły, czy mam zapytać dlaczego nie?

- Dlaczego nie co? — spytała Valerie z grymasem na twarzy.

- Dlaczego nie miała pani kontaktów seksualnych? - spytał pozba­wionym emocji głosem Shapiro.

- Czy muszę na to odpowiedzieć?

Shapiro wzruszył ramionami.

- W takim razie ja to pani wyjaśnię - odparł i zaczął czytać: - Ambit­na, zuchwała, niezbyt przesadnie wyposażona w umiejętności dopasowy­wania się, pewna siebie, godna zaufania, samodzielna, niezależna, czasem obstająca uparcie przy swoim zdaniu. Musi mi pani kiedyś pokazać taką Valerie masochistkę - powiedział z uśmiechem Shapiro, po czym zamknął teczkę i znowu spoważniał.

Valerie rozzłościła jego niewzruszona pewność siebie.

- Widzę też, że grała pani w teatrze. - stwierdził Shapiro, przerzu­cając wycinki ze zdjęciami z recenzji sztuki Szekspira Wieczór trzech króli, jaka ukazała się w „Haaretz”, największym izraelskim dzienniku wycho­dzącym w Tel Awiwie. Wskazał przy tym na zdjęcia, na których Valerie

I

pozowała w stroju renesansowego pazia. I Wie pani z pewnością, że Szek­spir pracował nad nowelą Matea Bandella Jak dwie krople wody] prawda?

- spytał jakby mimochodem.

- Jeśli pan wie, to po co mnie pan pyta? - odpowiedziała pytaniem na pranie Valerie, myśląc jednocześnie o cudownej nocy w teatrze pod roz­gwieżdżonym niebem, gdzie podczas ostatniego lata swoją interpretacją postaci Violi zachwyciła nawet zawodowych krytyków.

Shapiro zamknął segregator.

- A więc, pani major, chciałbym teraz poznać pani decyzję. Przygoda w Austrii czy piaski Wadi al-Maleh?

Shapiro uniósł dłoń, powstrzymując Valerie, która chciała odpowie­dzieć na jego pytanie.

- I jeszcze jedno. Nigdy nie będzie pani wolno nikomu opowiedzieć tej historii. Nigdy nie będzie o niej żadnej wzmianki, nigdy się nie zda­rzyła. Zresztą i tak nikt by pani nie uwierzył.

Valerie skinęła głową. Operacje Mossadu nigdy nie trafiały do opinii publicznej, bo taka była zasada funkcjonowania Instytutu. Zastanowiła się przez chwilę, aż w końcu położyła obie dłonie na blacie biurka i spojrzała szefowi tajnych służb prosto w oczy.

- Wybieram przygodę w Austrii - odparła i odniosła wrażenie, że jej odpowiedź sprawiła mu ulgę. — Pod warunkiem, że otrzymam odpowie­dzi na moje pytania.

- Zawsze mi się zdawało, że stawianie pytań to moja domena — po­wiedział Shapiro i skinął z zadowoleniem głową. - Niewiele wiem, ale postaram się jak najlepiej odpowiedzieć. Proszę zaczynać!

PLAC SZWEDZKI, WIEDEŃ

Komisarz Berner przycisnął na chybił trafił jeden z dzwonków domofonu. Odpowiedział mu jakiś skrzeczący, kobiecy głos.

- Listonosz. Polecony na nazwisko... — przerwał na chwilę szukając odpowiedniego nazwiska na liście lokatorów - .. .Brandauer!

-W takim razie proszę nacisnąć właściwy przycisk — odparła zagnie­wanym głosem kobieta, ale mimo to otworzyła im drzwi. Berner wstawił stopę między próg a drzwi i obejrzał się. Wagner i Sina uśmiechnęli się na ten widok i weszli za nim do środka.

- Doskonale, ale zastanawiam się, gdzie pan się tego nauczył, panie komisarzu - spytał Wagner, klepiąc Bernera po ramieniu.

- Od pewnego całkowicie zdeprawowanego i działającego bez skru­pułów dziennikarza - odparł sucho Berner i poszedł schodami na górę.

Kiedy dotarli na poddasze, przez pewien czas przyglądali się zie­lonym drzwiom, które policja zapieczętowała trzema kawałkami taśmy. Bemer wyciągnął z kieszeni płaszcza klucze, otworzył drzwi i pchnął je do środka. Pieczęcie pękły z trzaskiem, który w ciszy panującej na klatce zabrzmiał zbyt głośno.

Wagner spojrzał na niego ze zdumieniem:

— Skąd pan ma klucze...?

Berner przerwał mu ruchem ręki:

- Tylko bez pytań. Wpuściłem was do mieszkania tak, jak obieca­łem. Teraz wy też w tym siedzicie, więc nie guzdrajmy się, bo nie mamy zbyt dużo czasu.

Sina zamknął za sobą drzwi i stanął w przedpokoju:

— Musimy się najpierw zastanowić, czego właściwie szukamy. Czy jest tu jakiś komputer? Jeśli nie, to może jakieś dokumenty, coś tradycyj­nego, na przykład blok do robienia notatek, książka, stos kartek albo se­gregator. Zresztą zabójca też przeszukał mieszkanie, więc nie wiemy, czy coś znalazł. Mamy dwie opcje: jeśli nic nie znalazł, rzecz ta musi być do­brze ukryta i niezbyt duża, więc nie rzuca się w oczy. Jeśli jednak zabójca znalazł to, czego szukał, musiało się to znajdować w dużym pokoju i te­raz już tu tego nie ma.

— Darujmy więc sobie duży pokój i zajmijmy się pozostałymi po­mieszczeniami - zdecydował Wagner. Rozejrzał się po dużym pokoju, po sypialni i dodał: - Komputera tu w każdym razie nie ma.

Berner przysłuchiwał się ich rozmowie i oglądał małe obrazki wiszą­ce w przedpokoju. Prawie cała ściana była nimi obwieszona, od podłogi aż do sufitu. Musiało ich być około setki, od zwykłej widokówki po obrazek olejny. Zbyt małe na zrobienie notatek, pomyślał. Odwrócił się i poszedł do łazienki. Była porządnie wysprzątana i pachniało w niej czystością. Berner zaczął systematycznie sprawdzać wszystkie pudełka i szafki, poklepywał dłonią szafki z lusterkami i zajrzał nawet do niewielkiego kosza na śmieci. Potem zerknął do sedesu, przetrząsnął stos ręczników, które leżały ułożo­ne w należytym porządku przy wannie i zajrzał na górne pokrywy szafek.

Wagner skoncentrował się na sypialni, w której stało biedermeierow- skie łóżko z szafkami nocnymi. Niewielka kanapa i fotel obite typowym dla tego stylu materiałem w paski wyglądały na nieużywane. Wagner obej­rzał je mimo to ze wszystkich stron, ale na próżno. Próbował wyczuć pod obiciami obecność jakiegoś notatnika lub książki, dokładnie przeszukał szafy na ubrania, a nawet rozłożył łóżko.

Dwa obrazki wiszące na ścianie właściwie do siebie nie pasowały. Obydwa przedstawiały kobiety w formie alegorii. Na pierwszym z nich, ukazującym scenę z mitologii, dziewczyna trzymała puchar, z którego pił orzeł. Drugi obrazek, na którym dominowała czerwień, przedstawiał sto­jącą kobietę, która wpatrywała się niebieskimi oczyma w dal. W rękach trzymała jakieś pudełko.

Sina, który szybko uporał się z przeszukaniem małej kuchni, pod­szedł do Wagnera.

- Niezły gust, ale nasz Mertens w dość dziwny sposób dobrał te ko­biety - zauważył. - Na jednym z nich jest Hebe, grecka bogini młodości, i Zeus wyobrażony w postaci orła. Hebe podaje mu puchar z nektarem. Natomiast ten obraz - kontynuował wskazując dłonią drugi, czerwony obrazek - to Pandora ze swoją puszką. Za chwilę ją otworzy. Jeśli o mnie chodzi, nie chciałbym mieć tego widoku przed oczyma przed zaśnięciem...

- Czy znalazłeś coś w kuchni? - przerwał mu Wagner.

Sina pokręcił przecząco głową.

— W takim razie przeszukajmy jeszcze raz wszystkie półki.

Niecałe pół godziny później ponownie spotkali się w przedpokoju.

Berner pokręcił głową, Wagner rozłożył ręce, a Sina odwrócił się do ścia­ny w stronę obrazków. Żaden z nich nic nie znalazł.

— Wygląda na to, że zabójca znalazł, czego szukał — podsumował Berner.

Nagle na klatce schodowej rozległy się kroki. Słychać je było coraz wyraźniej.

Sina odsunął się od ściany, podniósł rękę i wskazał palcem widokówkę w ramkach wiszącą na samej górze. Była to reprodukcja portretu ślicznej kobiety w zapiętej po szyję złotej sukni. Na głowie miała bogato zdobioną koronę, w prawej ręce trzymała lilię, podczas gdy lewa ręka spoczywała na niewielkiej czerwonej książce.

1 Przecież my znamy tę kobietę - powiedział cicho Sina.

— Chcesz chyba powiedzieć, że to tyją znasz. Mnie tej damy jeszcze nie przedstawiono - mruknął Wagner.

Berner skinął potakująco głową i dodał:

— To raczej kobieta w pańskim typie, profesorze. My nie gonimy za starszymi paniami, zwłaszcza jeśli mają taki średniowieczny wygląd.

1 Ech wy, ignoranci. To Eleonora Portugalska, żona Fryderyka. Ce­sarz zarzucał jej, że zbyt pikantnie gotuje i zbyt pobłażliwe wychowuje swoje dzieci. Pod tym względem w ciągu ostatnich pięciuset lat niewiele się zmieniło — uśmiechnął się Sina, choć myślami był gdzie indziej.

— No to ładnie. Chcesz może otworzyć poradnię małżeńską dla nie­szczęśliwie wyswatanych cesarzy? Co my tu jeszcze robimy? Czy to nam w czymś pomoże?

Wagner był podenerwowany, bo głosy i hałas na klatce schodowej słychać było coraz wyraźniej. Berner rozpoznał jeden z nich i zaklął gło­śno. Na miejsce zbrodni zmierzał właśnie jeden z jego młodszych kolegów z komendy. W pewnej chwili Berner wpadł na pewien pomysł: sięgnął po obrazek cesarzowej, zdjął go ze ściany i odwrócił. Na pierwszy rzut oka zauważył tylko zwykłą, brudnobiałą tylną ściankę bez żadnych liter i cyfr.

Głosy dotarły już do drzwi i teraz trwało tam prawdopodobnie go­rączkowe poszukiwanie kluczy. Wagner spojrzał pytającym wzrokiem na Bernera. Komisarz położył palec na ustach i przesunął ostrożnie dłonią po tylnej ściance obrazka. W jego lewym dolnym rogu wyczul lekkie wy­brzuszenie. Odciągnął ostrożnie taśmę klejącą przytrzymującą karton i oderwał ją od podłoża. W tym momencie wpadł mu w dłoń niewielki kluczyk z okrągłymi nacięciami. Wagner świsnął z podziwem przez zęby.

— Szczęśliwy traf — szepnął Berner. - Bez pomocy profesora Siny ni­gdy bym się nie domyślił, że to cesarzowa.

Z uśmiechem odwiesił obrazek na ścianę. W tym samym momencie otworzyły się drzwi i do środka weszło dwóch policjantów po cywilnemu i w niewielkim przedpokoju prawie wpadli na Sinę, Wagnera i Bernera.

— Panie komisarzu, co pan tutaj robi? Przecież to już nie pana sprawa

- powiedział niepewnym głosem jeden z policjantów.

— Znalazłem przez przypadek klucz do mieszkania Mertensa w moim kartonie. Potem zadzwonił do mnie znany nam pan dziennikarz i popro­sił, czy nie mógłbym mu jeszcze wyjaśnić kilku szczegółów, które niestety nie pojawiły się podczas naszej pierwszej rozmowy.

V \ S, i V \

Bemer spojrzał na Wagnera strofującym wzrokiem i ponownie od­wrócił się do policjantów.

- To kwestia przyzwyczajenia, nie można się tak łatwo uwolnić od niektórych spraw. Sami o tym wiecie. - Wcisnął jednemu z policjan­tów lducz do ręki i dodał: - Jutro rano znajdziecie mój raport na swoim biurku.

Po tych słowach odwrócił się i chwilę później był już na schodach prowadzących na dół. Wagner i Sina szli tuż za nim.

Młody policjant spojrzał za nimi podejrzliwym wzrokiem, wyjął te­lefon i wybrał jakiś numer. Jego kolega w zamyśleniu przyglądał się ze­rwanym pieczęciom.

Po WIZYCIE W MIESZKANIU MERTENSA KOMISARZ BERNER DOŚĆ szybko się ulotnił, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się czegoś o pochodze­niu niewielkiego kluczyka. Natomiast Sina i Wagner postanowili udać się do kościoła Szkockiego, gdzie czekał już na nich młody ksiądz.

Przechodzili właśnie przez Freyung na wysokości pałacu Ferstela znajdującego się po drugiej stronie Café Central, gdy nagle Sina zszedł z chodnika i z miną zadowolonego z siebie dzieciaka wszedł na kawałek bruku, który w porównaniu z otaczającymi go kamiennymi płytami miał nieregularny kształt. Sprawiał wrażenie, jakby za pomocą zelówek swoich butów chciał dokładnie wyczuć kształt każdego kamienia.

— Co ty wyrabiasz? — spytał Wagner.

Przyłączył się do Siny, stanął na płaskiej powierzchni, ale trzymał się od niego w pewnym oddaleniu.

—Podejdź tutaj — mruknął Sina.—To fragment oryginalnego średnio­wiecznego bruku.

— Nie, dziękuję, na tych kocich łbach mogę sobie narobić odcisków

- odparł Wagner i machnął odmownie ręką. — Lepiej pilnuj, żebyśmy się nie spóźnili, mamy przecież spotkanie — dodał i wskazał ręką na kościół.

- Zapomnij o tym, drugi raz już tam nie wejdę — mruknął Sina na wspomnienie ponurego gmaszyska i podreptał za Wagnerem, który skie­rował się szybkim krokiem w stronę kościoła Szkockiego.

Wagner roześmiał się:

—Nawet nie musisz, przecież idziemy do muzeum—odparł z niezmą- . conym spokojem, nie odwracając się w jego stronę.

Na lewo od kościoła znajdowały się dwie niewielkie wystawy sklepo­we, | między nimi drzwi z jasnobrązowego drewna. Nad mim, na żółtej fasadzie budynku, widać było wielkie litery namalowane czarnym kolorem: „Muzeum” oraz „Sklep klasztorny”. Gdy Wagner wszedł do środka, Sina zatrzymał się na chwilę przed jedną z wystaw, gdzie stały butelki z brązo­wym soldem, nalewkami i wyciągami z korzeni. Nalepki zawierały nazwy mikstur: „Kłostergold”, „Tannenwipfel-Rachenputzer” i „Schlagl - piwo z jedynego w Austrii browaru klasztornego”. Co za zbieranina, pomyślał Sina i wszedł do sklepu.

Zapach herbat ziołowych, świec i kadzideł uderzył go w nozdrza, drażniąc śluzówkę. Wszystkie półki wykonane były z jasnego drewna, ściany pociągnięte białą zaprawą wapienną, lampy paliły się jasnym bla­skiem. Sina zastanawiał się, dlaczego wszystkie sklepy klasztorne są tak eteryczne i jasne.

Wagner rozejrzał się dokoła. Asortyment był taki, jak na zakonników przystało: w należytym porządku leżały wszelkiego rodzaju dewocjonalia, od różańców aż po obrazki świętych. Do tego poradniki, literatura mi­styczna, przewodniki kościelne i widokówki. Wszystko to przypominało raczej sklep ezoteryczny, zwykły sklep muzealny albo budę kramarza niż wejście do sal wystawienniczych. Wagner szybko zauważył młodego księ­dza, który stał w pobliżu starszej kobiety siedzącej przy kasie i opierał się

o długą, wąską ladę. Zakonnik miał na sobie długą czarną sutannę z bia­łą koloratką. Widząc niepewność, jaką jego goście odczuwali w sklepie, przywitał się z nimi serdecznie.

- Tak, tak, trafili panowie do właściwego miejsca - powiedział. - Mu­simy tylko wejść tymi schodkami na górę. Porozmawiamy sobie w naszym muzeum.

Za regałem z książkami zaczynały się schody o wąskich i wydepta­nych stopniach, które prowadziły do szklanych drzwi z czarnymi futry­nami. Wagner rozejrzał się i stwierdził, że nic nie wskazuje na obecność w tym miejscu słynnej kolekcji obrazów klasztornych. Sina szedł tuż za nim i za mnichem, starając się odegnać od siebie dym kadzideł, które pa­liły się na posrebrzanym trójnogu stojącym na stoliku.

Na kolejnym poziomie znajdowały się sale wystawiennicze. Panował w nich półmrok, ale nie działał na nich przygnębiająco. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się w oczy, była podłoga wyłożona parkietem. Zdobił go pe-

len artyzmu wielokolorowy wzór. Tworzyły go gwiazdy, kamienie ciosowe i romby z różnych gatunków drewna.

Ściany sal wystawienniczych obwieszone były niewielkimi obrazka­mi olejnymi. W środku stały szafki, stoły i solidne meble obite tapicerką. Zwiedzający mogli na nich nawet usiąść.

W pierwszej, pomalowanej na zielono sali, Wagner zatrzymał się na chwilę przed wypchanymi papugami i głuszcami stojącymi w oszklonej gablocie. Sina żałował w duchu, że z braku czasu nie może przyjrzeć się bliżej obrazom. Szczególne wrażenie zrobiły na nim intarsje. Czuł się bardziej tak, jakby trafił do cudownej komnaty albo salonu należącego do dostojnika kościelnego a nie do muzeum przyklasztornego.

Nie zatrzymując się przy kolejnych obiektach, szli szybkim krokiem do tego najważniejszego. Był nim ołtarz Mistrza ze Szkocji. Po drodze mijali weduty, obrazy świętych, portrety i globusy reprezentujące wszyst­kie epoki od założenia klasztoru.

W końcu, nie zatrzymując się nigdzie, doszli do pomieszczenia wy­łożonego tapetami. Ołtarz ujrzeli najpierw z boku i dlatego z początku odnieśli wrażenie, że wypełnia cały pokój. Sznur w kolorze ochry odgra­dzał ołtarz od zwiedzających i uniemożliwiał im bezpośredni dostęp do tego cennego dzieła sztuki.

Sławny na cały świat ołtarz szkockiego mistrza skrywał półmrok. Umieszczone na nim malowidła błyszczały w świede niewielkich reflek­torów. Młody duchowny przerwał w końcu nabożne milczenie. Muzeum zespołu klasztornego, w skład którego wchodzi między innymi Ucząca czternaście tysięcy tomów prywatna bibUoteka wiedeńska, zostało trzy lata wcześniej poddane remontowi. Ksiądz, który pokazywał Sinie i Wagne- rowń ołtarz szkockiego mistrza, był najwidoczniej dumny z faktu posia­dania tak wybitnego dzieła. Kiedy obejrzeU pierwszą salę wystawienniczą, zauważył, że jego gości nie interesują obrazy, plany czy szaty Uturgiczne, tylko późnogotycki ołtarz, dzieło szkockiego mistrza powstałe za rządów cesarza Fryderyka.

- Ołtarz składa się z obrazów olejnych malowanych na dębowych deskach. Jego powstanie datowane jest na 1469 rok. Jest to jedyna data, jaką udało się znaleźć na jednym z obrazów - rozpoczął swój wykład młody duchowny, gdy zatrzymali się przed ołtarzem. 1 Na jednym z nich pokazany jest triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Jeśli się mu

panowie dokładniej przyjrzą, na bramie wjazdowej ujrzą panowie datę

- dodał, wskazując opisane miejsce palcem. 1 Autor tego dzieła do dziś pozostaje nieznany, ale zalicza się go do szkoły niderlandzkiej. Wiemy, że ołtarz znajdował się w jakimś kościele gotyckim i wisiał tam do cza­su, aż ktoś go przepiłował.- Ksiądz przerwał wykład, widząc osłupienie malujące się na twarzy Siny. Po chwili kontynuował: - Doszło nawet do tego, że niektóre obrazy z tego ołtarza powieszono w pomieszczeniach biurowych kapituły.

Ksiądz skrzyżował ręce na piersiach i razem z Siną i Wagnerem przy­glądał się ołtarzowi, jakby widział go po raz pierwszy. Potem wskazał obu swoim gościom jeden z obrazów tworzących to wspaniałe dzieło sztuki. Przedstawiał on Marię i Józefa.

- Cechą szczególną tego ołtarza jest pierwsze w historii topograficz­ne ukazanie średniowiecznego Wiednia. Autor obrazu „przeniósł” uciecz­kę świętej rodziny z Egiptu do Austrii, ściślej mówiąc do Wiednia. Cała rodzina — Maria, Józef i Dzieciątko Jezus - uciekają na ośle na południe. Jeśli przyjrzą się panowie dokładniej, łatwo rozpoznają panowie to miej­sce, bo w tle widać Kahlenberg i Leopoldsberg. To średniowieczny Wie­deń opasany murem obronnym i basztami. Jest to pierwsze tak realistyczne przedstawienie miasta, jakie znamy.

Po tym wykładzie duchowny pokazał im kolejny obraz:

- Także na tym obrazie widać, że Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny artysta umiejscowił na ulicy Spiegelgasse w Wiedniu. Bardzo wy­raźnie widzimy tu obie wieże katedry Świętego Stefana i kolorowy dach, a na lewo od niego czubek wieży gotyckiego kościoła Świętego Piotra przy ulicy Graben.

Wagner był zafascynowany. Cesarz Fryderyk pokazał im za pośred­nictwem tego ołtarza właściwą drogę. Idzie nią Święta Rodzina, a oni mają podążyć jej śladem. Pięćset lat wcześniej cesarz ukrył przed nimi ta­jemnicę, ale nie rozszyfrują jej ani teraz, ani tutaj, bo jest ukryta gdzie in­dziej, w o wiele lepszy sposób. Będą więc musieli opuścić Wiedeń, a gdy odnajdą już wszystkie wskazówki znajdujące się w kościołach leżących na okręgu, droga zaprowadzi ich na południe. Wagner był najzupełniej pe­wien jednej rzeczy: każda pojedyncza wskazówka jest niezwykle ważna, każda gwiazdka w tej układance ma swoje konkretne znaczenie. Fryderyk pomyślał o wszystkim. .

Także Sina zafascynował ołtarz. Młody ksiądz rzucał zaciekawione spojrzenia w stronę słynnego naukowca. W końcu Sina cofnął się o krok nadal zatopiony w myślach.

- Ta skalista góra z tyłu za Józefem, po jego lewej stronie, mogłaby przedstawiać Wienerberg w Wiedniu — powiedział. — Twórca tego obra­zu stał chyba na placu Spinnerin am Kreuz ze wzrokiem skierowanym na północ, w stronę miasta. Ale wiesz co? - odwrócił się do Wagnera. - Przy­pomina mi to inny obraz miasta: drzewo genealogiczne rodu Babenber- gerów, które można zobaczyć w kolegiacie klasztornej w Klosterneubur- gu. Pochodzi z tego samego okresu, co ten ołtarz. Na jednej z okrągłych centralnych winiet widać miasto oglądane od wschodu.

- Ma pan absolutną rację - włączył się do ich rozmowy ksiądz. - Niektórzy historycy sztuki porównywali już oba te dzieła. Na medalionie, którego głównym tematem jest książę Henryk Jasomirgott, widać w tle średniowieczny kościół Szkocki.

- Gdzie znajduje się data? — przerwał mu Wagner.

- O, tutaj, na górze. Widzi pan? Tam, nad łukiem bramy.

- A co pisze ten człowiek? - spytał Wagner, wskazując okno na jed­nym z obrazów ołtarza.

-Jaki człowiek? Gdzie? — spytał zmieszany tym pytaniem ksiądz.

- No tutaj, na lewo od daty — sprecyzował Wagner. — Jakiś człowiek w czerwonym ubraniu i czarnej czapce wychyla się z okna i pisze coś na ścianie.

- Hm, nikt jeszcze nie zwrócił na to uwagi — odparł ze zdumieniem ksiądz.

Wagner na próżno starał się odczytać napis.

Nagle Sina odszedł na bok i zaczął coś pisać długopisem na pomiętej kartce papieru. Wagner zerknął mu z zaciekawieniem przez ramię. Sina notował nazwy roślin i obrazy, na których udało mu się rozróżnić bota­niczne motywy. Wagner spojrzał na niego pytającym wzrokiem.

- Wszędzie namalowane są kwiaty i zioła, zresztą bardzo wiernie. Podpis na obrazie mówi, że kiedy Jezus niósł swój krzyż, przechodził koło niewielkiej łąki, którą dość wiernie przypomina niewielki kawałek mura­wy na obrazie Durera.

- Aha - skomentował jego słowa Wagner, bo nic więcej nie przyszło mu do głowy.

1 Czy nadal lubisz gotować? - spytał go Sina i wrócił do robienia notatek.

„O co mu chodzi?”, zastanawiał się Wagner. Może o przepis na po­trawę ugotowaną na ołtarzu? Odwrócił się znowu w stronę księdza i za­częli ożywioną dyskusję na temat ołtarza.

Sina przesuwał powoli wzrokiem po każdym szczególe obrazów i po­równywał to, co widział, z tym, co napisane. To, co wydawało się mało znaczące, zapisywał | równą starannością jak to, co uznał za ważne. Na przykład taki szczegół, że na obrazie przedstawiającym śmierć Marii je­den z apostołów został zasłonięty framugą drzwi, że na półkach stoją na­czynia i szklane butelki wypełnione żółtawą cieczą, albo że na gwoździu wisi niewielka skórzana sakwa.

Sina uśmiechnął się i nagle skojarzył niektóre powiązania. Fryderyk ze zdumiewającą logiką naprowadził ich na Babenbergerów i na właściwą drogę prowadzącą do tajemnicy.

— A czy wiesz, w którym miejscu stał autor tego drzewa genealogicz- nego, gdy malował tę scenę? Właśnie tam, gdzie później zbudowano ko­ściół Karmelitów, ten sam, który cesarz umieścił jako najbardziej na wschód wysunięty punkt naszego deltoidu.

Ksiądz przysłuchiwał się ich rozmowie ze zdziwieniem i z takim sa­mym zdziwieniem spoglądał na nich.

— Deltoid? Co pan ma na myśli?

— Nic takiego - odparł Sina, machając ręką. - To tylko wspomnienie z dzieciństwa.

Wagner szybko podziękował księdzu za oprowadzenie ich po mu­zeum i ze złością pociągnął za sobą Sinę w stronę wyjścia.

— Mogłeś o tym powiedzieć jeszcze głośniej, żeby usłyszeli wszyscy zwiedzający muzeum - syknął.

— Przecież oprócz nas nikogo tam nie było - usprawiedliwiał się Sina.

Kiedy wyszli z muzeum, ksiądz popatrzył za nimi z niepokojem. Nagle zaczęło mu się gdzieś spieszyć. Z niewielkiego po­mieszczenia obok szatni przyniósł płaszcz, pomachał kasjerce i wybiegł na ulicę. Skręcił w lewo i skierował się przez Freyung w stronę centrum. Szedł szybkim krokiem z rozwianą sutanną i rozglądał się na wszyst­kie strony.

— Nie sądzisz, że wygląda jak spłoszony kruk? - spytał Wagner, po­pychając Sinę w głąb klatki schodowej jednego i domów. Młody ksiądz przebiegł obok nich.—Coś, o czym mówiłeś, musiało go zaniepokoić. Za­łożę się, że chodzi o deltoid.

Sina skinął głową i spojrzał w ślad za księdzem, który podążał szyb­kim krokiem w stronę placu Am Hof i plątaniny uliczek w centrum miasta.

— Tylko co on może o tym wszystkim wiedzieć? Przecież o istnieniu deltoidu dowiedzieliśmy się dopiero wczoraj... Dziwne. Chodź, zobaczy­my, dokąd tak pędzi — powiedział Sina i wyszedł na ulicę.

Tymczasem ksiądz biegł, nie zważając na przechodniów. Mijał idące pary i przedzierał się przez grupy turystów. Sina i Wagner też przyspieszyli kroku i starali się nie stracić go z oczu. I nagle przy wejściu na pasaż dla pieszych młody duchowny jakby rozpłynął się w powietrzu. Przez Graben szła powoli grupa turystów, którzy niechętnie się przed nimi rozstępowali. Kiedy Sina i Wagner przeszli w końcu na drugą stronę ulicy, zatrzymali się, żeby chwilę odpocząć. W końcu musieli przyznać, że ksiądz ich zgubił. Wykorzystał prawdopodobnie jeden z wielkich domów towarowych sto­jących między dwiema ulicami i przebiegł przez jedno ze starych przejść między domami. Wagner rozglądał się rozczarowany,

— Wracajmy do samochodu. Najwyższy czas, żeby złożyć w całość wszystkie wskazówki, jakie znaleźliśmy w czterech kościołach. Musimy też zaplanować kolejne działania.

Sina skinął głową na znak, że się zgadza.

—Tam! Tam dalej! - Wagner chwycił go za ramię i pociągnął za sobą. Sina potknął się, a gdy odzyskał równowagę, chciał coś powiedzieć, ale Wa­gner pociągnął go tak mocno, że musiał uważać, żeby się nie przewrócić.

— Co się stało? — spytał.

—Widzę go, skręcił za róg w stronę placu św. Piotra! Teraz na pewno już nie wolno nam stracić go z oczu.

Gdy Wagner zaczął biec, Sina na próżno starał się wyłowić w tłumie czarną sutannę księdza.

- Nie stracić go z oczu... — mruknął biegnąc. — Ale najpierw musiał­bym go zobaczyć.

Wagner skręcił za róg w Bauemmarkt i zdążył dostrzec w oddali bie­gnącego księdza. Słyszał za sobą Sinę, ale wbiegł między samochody, nie ™a*ai^c na trąbienie kierowców. Gdy dotarł na drugą stronę ulicy, wbiegł

między przechodniów i zaczął coraz bardziej zbliżać się do księdza. Był już naprawdę blisko i dystans dzielący go od niego zaczął szybko maleć.

Dobiegł do końca rynku i zadał sobie pytanie: w prawo czy w lewo?

Ksiądz skręcił w lewo, w kolejny pasaż dla pieszych przy Judengasse. Wagner i Sina trzymali się w odpowiedniej odległości za nim. Na ulicy było coraz mniej przechodniów i dlatego odgłos ich kroków coraz wyraź­niej odbijał się od bruku między niskimi domami. Sina i Wagner zwol­nili tempo, żeby dystans dzielący ich od księdza zwiększył się. Dostrzegli kilka barów i restauracji, ale o tej porze dnia wszystkie były zamknięte. Ksiądz szedł wolniej, ale widać było, że zmierza w określonym kierunku.

— Chyba wiem, dokąd idzie — powiedział w końcu Wagner, kiedy doszli do niewielkiego placu w środku starej dzielnicy żydowskiej przyle­gającej do kanału Dunaju. Obserwowali księdza z niewielkiej odległości. Ten stał odwrócony do nich plecami. Po chwili otworzył drzwi i wszedł do kościoła św. Ruprechta.

—Jak myślisz, powinniśmy za nim iść i przyznać się, że go śledziliśmy, czy też damy sobie spokój? - spytał niepewnym głosem Wagner.

— Może poszedł się po prostu pomodlić, a my się tylko zbłaźnimy - odparł Sina.

— Tak, a Berner należy do Armii Zbawienia - powiedział z ironią Wagner i spojrzał na przyjaciela. - Chyba sam w to nie wierzysz. Żeby się pomodlić, mógł spokojnie zostać w swoim kościele. Idziemy za nim.

Zdecydowanym krokiem przeszli przez wąski plac i otworzyli drzwi niewielkiej świątyni. Jej wnętrze wypełniał zapach świec, kadzidła i kwia­tów róży. Brat Johannes ułożył przy ołtarzu świeże bukiety kwiatów. W środku panowała zupełna cisza - nawet hałas dobiegający z miasta nie zdołał przedrzeć się przez grube mury. Wagner i Sina rozejrzeli się po wnętrzu, weszli do zakrystii, spojrzeli na emporę, a nawet zajrzeli do konfesjonału. Nic. Kościół był pusty, młody ksiądz gdzieś znikł.

GŁÓWNA SIEDZIBA MOSSADU, TEL AWIW

- MÓWI PAN POWAŻNIE?

Kiedy Shapiro skończył, Valerie była naprawdę zdumiona. Najpierw pomyślała, że trafiła na plan filmu z gatunku science fiction, potem, że chodzi o szpiegowski thriller, aż w końcu zrozumiała, że wszystko, o czym

opowiedział jej Shapiro, jest prawdą. Siedziała zatopiona w myślach i spo­glądała bezradnym wzrokiem na szefa tajnych służb. Jednocześnie czuła jak w jej myślach pojawia się pierwsze ziarnko niepokoju, który powoli zaczyna obejmować całą jej świadomość.

- Przecież... przecież to niemożliwe... — zaczęła, ale zabrakło jej słów, bo poważny wzrok Shapira nie ułatwiał jej zadania. Nie mogła usiedzieć spokojnie w miejscu, musiała wstać i podejść do okna, zająć się czymkol­wiek, zamiast siedzieć bez ruchu i czekać, aż te niewiarygodne informacje całkowicie nią zawładną.

Shapiro bawił się długopisem, przesuwając go między palcami.

- Może mi pani wierzyć, że wolałbym o tym wszystkim nie myśleć.. gdyby to było możliwe — powiedział wypowiadając ostatnie słowa z odpo­wiednią intonacją. - W swoim życiu widziałem już naprawdę wiele i róż­ne rzeczy uważałem za niemożliwe, choć później okazywało się, że są jak najbardziej realne. Wyciągnąłem z tego właściwe wnioski i nadal się uczę, codziennie. Staram się zrozumieć i próbuję doścignąć czas, jak w jakimś beznadziejnym wyścigu, do którego nie zdołaliśmy się zakwalifikować.

Shapiro wstał z krzesła, stanął przy oknie obok Valerie i obie dłonie wsunął do kieszeni spodni. Gdyby ktoś go w tym momencie widział, ni­gdy by nie zgadł, że ma przed sobą jednego z najważniejszych funkcjo­nariuszy Mossadu. Wyglądał jak miły ojciec rodziny. Pod koszulą zdążył mu się już zarysować niewielki brzuszek. Włosy miał przerzedzone po bokach i siwe na skroniach. Kto jednak poznał go bliżej, kto wiedział, co oznacza jego zawzięty wyraz twarzy, porównywał go z mangustą - ma­łym zwierzątkiem, które potrafi zabić najbardziej niebezpiecznego węża i nigdy nie unika walki.

Oboje stali obok siebie bez słowa i wyglądali przez okno, na zasnu­ty chmurami Tel Awiw. Ludzie idący ulicami przypominali mrówki, na dziedziniec ministerstwa obrony wjeżdżała właśnie kolumna rządowych limuzyn z chorągiewkami. Shapiro oparł się dłonią o szybę.

- Kiedy dotarły do mnie pierwsze meldunki, potraktowałem je scep­tycznie - zaczął cicho, skoncentrowany. - Właściwie to nawet bardziej niż sceptycznie. Uznałem, że zajmowanie się nimi byłoby rzeczą śmieszną. Chodziło o średniowiecznego austriackiego cesarza, jego tajemnicę i ja­kiś zakon, który rzekomo strzeże jej od pięciuset lat. Zacząłem więc pytać naszvch informatorów, o co w tym wszystkim, na miłość boską, chodzi.

W końcu dałem sobie spokój i poprosiłem naszą ambasadę, żeby zajęła się bardziej aktualnymi sprawami. Jest przecież wystarczająco dużo problemów i mamy się czym zajmować, jak wszyscy wiedzą - stwierdził lakonicznie.

Valerie przytaknęła mu w milczeniu.

11 wtedy nadszedł długi meldunek z Chin, od jednego z naszych agentów w Pekinie. Pisał w nim o pierwszym cesarzu Chin żyjącym przed dwoma tysiącami lat, także o jego grobowcu, terakotowej armii, jego śmier­ci i wzgórzu, na którym zbudowano grobowiec. Pomyślałem sobie wtedy, że w zestawieniu z tymi faktami historia austriackiego cesarza wydaje się całkiem świeża i aktualna - Shapiro uśmiechnął się. - Ostatnio doszło do kilku wydarzeń, które kazały mi zachować czujność. Były one bardzo realistyczne. Chodzi o wojskową akcję Chińczyków w Tybecie. Jej ce­lem było zdobycie tajnej wiedzy Smoczych Królów. Potem spektakularna śmierć w Portugalii, a w końcu dwie okrutne zbrodnie w wiedeńskich ko­ściołach. Wyglądało na to, że ktoś wie o wiele więcej i zależy mu na tym, żeby jak najbardziej zbliżyć się do poznania wielkiej tajemnicy. Ten ktoś w bardzo subtelny sposób zachęcił do działania osoby, których potrzebo­wał. Zapaliła mi się wtedy lampka alarmowa. Tu już nie chodziło o jakieś urojenia.

Shapiro zaczął bębnić palcami po leżących przed nim aktach. Widać było na nich wielki czerwony napis „Ściśle tajne”.

-Jak jednak w to wszystko uwierzyć? W całą tę historię, w jakąś fan­tastyczną tajemnicę, w tę nieodgadnioną zagadkę ludzkości? Z trudem mi to przyszło, mimo wieloletniego doświadczenia, jakie wyniosłem z pracy w tajnych służbach. Zacząłem więc wypytywać naukowców, pozyskiwać do współpracy ekspertów. Byli wśród nich znawcy Talmudu, Tory i oczy­wiście Kabały.

Shapiro spojrzał z boku na Valerie, żeby sprawdzić, czy się nie śmieje z jego słów. Jednak ona nadal spoglądała poważnym wzrokiem na zabudo­wę miasta. Rozmiary i potworność całej tej sytuacji dopiero teraz zaczęły docierać do jej świadomości. No bo czy można tak po prostu, z sekundy na sekundę, przyjąć za prawdziwe to, co wydaje się niemożliwe?

Shapiro milczał. Kiedy podjął wątek, mówił jeszcze ciszej, więc Va­lerie musiała natężać słuch, żeby go zrozumieć:

- To nie będzie turystyczna wycieczka do Wiednia, pani major. Na­wet jeśli tylko drobny ułamek zawartej w raportach treści i wniosków jest

prawdą, to i tak ktoś już nas wyprzedza o kilka długości. I będzie bronił swojej przewagi zębami i pazurami. Wie pani tak samo jak ja, co może się zdarzyć, jeśli jakiekolwiek państwo na tym świecie posiądzie wiedzę, jaką przed setkami lat posiadało dwóch cesarzy. Nawet jeśli wydaje nam się to nieprawdopodobne.

Valerie skinęła głową. Im dłużej się nad tym wszystkim zastanawiała tym bardziej sobie uświadamiała, jak wielką odpowiedzialnością obarczył ją Shapiro. To nie żadna czcza gadanina kilku teoretyków, zwolenników teorii spiskowej, którzy we wszystkim wietrzą spisek i widzą zagrożenie dla ludzkości. Nawet jeśli w tym, o czym opowiedział jej Shapiro i co po długiej nocnej dyskusji jego eksperci uznali za możliwe, jest tylko ziarn­ko prawdy, to...

- ...to niech Bóg się nad nami zmiłuje — dokończyła na głos swoje rozważania Valerie i oparła się czołem o chłodną szybę.

— Tak, ja też doszedłem do tego samego wniosku — westchnął Shapi­ro. - Nie wiem tylko, czy akurat nas słucha.

Kiedy Valerie opuściła siedzibę Mossadu, zaczęło padać. Pojechała taksówką do mieszkania swoich rodziców. Podała kierowcy ad­res domu i oparła się o siedzenie. Cieszyła się, że znowu zobaczy rodzi­ców i spędzi noc w swoim starym pokoju pełnym wspomnień, starych plakatów zespołu AC/DC, zdjęć przyjaciół i koleżanek ze szkoły. Miała już zarezerwowany bilet na samolot do Wiednia. Rano musi być na lot­nisku już o 4.30.

Valerie nawet nie dostrzegała tramwajów jadących ulicą. Nadal pozo­stawała pod wrażeniem rozmowy z Shapiro, i to bardziej, niż skłonna była przyznać. W Austrii będzie jej potrzebne coś więcej niż tylko długoletnie doświadczenie wojskowe, umiejętność dowodzenia ludźmi czy sprawność w posługiwaniu się bronią. Myślami wróciła do poligonu w Dolinie Jorda­nu i oddziału żołnierzy, którzy jej podlegali. Może lepiej będzie, jeśli tam wróci i dokończy rozpoczęty program szkoleniowy? Przez chwilę mia­ła ochotę wyjąć telefon, zadzwonić do szefa tajnych służb, zrezygnować i o wszystkim zapomnieć. „Wycieczka do Austrii”, jak jej zadanie nazwał Shapiro, nie będzie treningiem. Wprost przeciwnie. Odpowiedzialność, jaką na siebie wzięła, jest tak olbrzymia, że nawet sam Oded Shapiro nie był w stanie jej określić.

kl 152 ¹

Wysiadła przed domem rodziców, a gdy szła schodami na trzecie pię­tro, zajmowała ją tylko jedna myśl: czy Shapiro powiedział jej wszystko, co wie, czy też jest jeszcze coś, co przemilczał? Wydało jej się, że znajduje się w jakimś ciemnym pomieszczeniu, zamknięta z wieloma innymi ludźmi i wszyscy ją widzą. I tylko ona jedna jest ślepa jak kret.

DONAUSTADT, WIEDEŃ

Domy stawały się coraz mniejsze i niższe, jakby się pochylały i próbowały ukryć, żeby ich nie zburzono. Pojawiło się więcej terenów zielo­nych, budynki stały w większej odległości od siebie. Działalność gospodar­czą prowadzili tu w zgodzie obok siebie dealerzy samochodowi, ogrodnicy, handlarze drewnem. Wschodnie przedmieścia Wiednia stanowiące bramę wjazdową na węgierskie równiny i na Bałkany - w zależności od tego, jak kto do tego podchodził - różniły się znacznie od eleganckich przedmieść w zachodniej i północnej części miasta. Za Dunajem, po drugiej, tańszej stronie rzeki powstało po wojnie wiele małych warsztatów rzemieślni­czych. One też dorobiły się na cudzie gospodarczym i nadal pozostawały w rodzinnych rękach. Kiedy niektóre z nich dotknął kryzys, nie musiały zwalniać zbyt wielu pracowników, bo przecież nikogo obcego nie zatrud­niały. Interesy prowadzono tam zawsze w kręgu rodzinnym, skromnie, ale za to w oparciu o twarde zasady ekonomiczne.

Właśnie o tym wszystkim rozmyślał komisarz Berner, wysiadając z samochodu w wąskiej bocznej uliczce. Rozejrzał się dokoła. To, co zoba­czył, było właściwie zwykłą, bitą drogą, która sto metrów dalej zamieniała się w drogę polną, aby w końcu zniknąć gdzieś w gęstej wysokiej trawie. Wiatr wiejący od strony węgierskiej przynosił zapach ognisk i wilgotnych pól. Berner zamknął samochód i ruszył wzdłuż pokrzywionego żelaznego ogrodzenia w stronę bramy, której przynajmniej od dziesięciu lat nikt nie otwierał. Wisiała luźno na zawiasach i rdzewiała, a rosnące przy niej nie­wielkie drzewo skutecznie nie pozwalało jej ponownie zamknąć.

Zapalił papierosa i poszedł dalej. Cały teren pokryty był metalowy­mi elementami, kratami, rurami i prętami, starym żelastwem i cylindrami niewiadomego zastosowania. Wszystko to musiało pamiętać czasy drugiej wojny. Przez całe to pobojowisko porosłe trawą wiła się ścieżka. Berner zatrzymał się przed dość dużym warsztatem metalowym, z którego do-

chodziły odgłosy pracy. Jaskrawe światło spawarek i silne uderzenia młota przebijały się przez ścianki baraków.

Nawet nie zapukał, tylko zdecydowanym ruchem pchnął drzwi. Na­tychmiast spadła na niego chmura metalowego pyłu i zapach podgrzanego drutu do lutowania. Sześciu albo siedmiu mężczyzn uniosło wzrok, ale po chwili wrócili do pracy. Podłoga była czarna, nierówna i panował na niej bałagan. Leżały na niej kawałki żelastwa, łańcuchy, narzędzia i naoliwio­ne maszyny. Na ścianie wisiał kalendarz z pin-up girls. Berner zauważył mimochodem, że datowany był na rok 1988.

Odwrócił się w prawo, gdzie znajdowało się biuro oddzielone od resz­ty baraku drewnianą ścianką i oknem. Wyglądało na czyste i ciche. Jednak Bemer wiedział, że to złudzenie. Szyby lepiły się od brudu, dlatego nic nie było przez nie widać. Drewniane drzwi były czarne od smarów, wo­kół klamki pozostawiono przez wiele lat liczne ślady palców. Podszedł do drzwi i otworzył je kopnięciem.

Za biurkiem zawalonym różnymi przedmiotami siedział gruby męż­czyzna, który na dźwięk otwieranych drzwi podniósł wzrok. Na jego okrą­głej, pełnej twarzy anioła pojawił się domyślny uśmiech. Mężczyzna był zupełnie łysy, miał niespokojne i rozbiegane oczy. Na widok Bernera za­czął szybko chować papiery do biurka.

- Nie przeszkadzaj sobie, Eddy, nie mam zamiaru zajmować się twoją korespondencją - stwierdził Bemer, siadając na starym, wysłużonym ob­rotowym krześle. Obicie ze sztucznej skóry było pełne dziur.

- Panie komisarzu... A może nie wolno się już do pana tak zwracać?

- spytał Eddy. Spojrzał na Bernera chytrym wzrokiem i podrapał się dłu­gopisem za uchem.

- To niewiarygodne, jak sprawnie działa twoja siatka informatorów

- stwierdził najwyraźniej zdumiony komisarz.

Mężczyzna siedzący za biurkiem wstał z krzesła i podciągnął spodnie. Był prawie tak samo szeroki jak wysoki. Idąc, kołysał się z boku na bok

- Schudłeś, Eddy - dociął mu Berner. — Niedługo znowu wrócisz na ring.

Były zapaśnik machnął tylko ręką zmęczonym mchem:

i Tam nie potrzebują już takich baryłek jak ja. Widzę jednak, że coś leży panu na sercu. Bo cóż innego mogłoby sprowadzić pana pod ten luk­susowy adres na peryferiach?

Berner sięgnął ręką do kieszeni spodni i wyciągnął płaski kluczyk, który znalazł w obrazku z podobizną cesarzowej Eleonory. Położył go na skrawku wolnego miejsca na biurku i odsunął się trochę. Eddy stał spo­glądając to na kluczyk, to na Bernera.

- Daj spokój, Eddy. I nie udawaj Greka, jak zawsze. Od kiedy jestem na emeryturze, mam jeszcze mniej czasu.

- Pan na emeryturze! - uśmiechnął się Eddy. - Słyszałem coś zupeł­nie innego...

Berner westchnął głośno, wrstał z krzesła, zabrał kluczyk, odwrócił się i chciał wyjść z biura, gdy poczuł na ramieniu dłoń, która go zatrzyma­ła. Eddy stał koło niego i uśmiechał się szeroko, wyciągając w jego stronę dłoń spodem do góry. Berner położył na niej kluczyk.

-Jeśli mam się dowiedzieć czegokolwiek o tym kluczu, to tylko od cie­bie —stwierdził Berner, zapalając kolejnego papierosa, i dodał: - W czasie ca­łej mojej kariery nie znałem lepszego włamywacza od ciebie. I chwała Bogu.

Eddy uśmiechnął się i machnął skromnie ręką w geście protestu:

- Ech, młodość, panie komisarzu!...

- Tyle że jeśli chodzi o zamki i klucze, to nadal nikt ci nie dorównu je. Choć może jednak powinienem przejrzeć twoją korespondencję? - mruk­nął Berner i znowu siadł na krześle.

Eddy wyciągnął z szuflady lupę i uważnie zaczął oglądać kluczyk. Obracał go i ważył w dłoni, mierząc dokładnie mikrometrem długość nacięć i odległości między nimi. Potem znowu usiadł przy biurku i wy­jął niewielką lampkę ultrafioletową. Ponownie obejrzał pod nią kluczyk i w końcu oddał Bernerowi.

- Czy to prawda, że przeszedł pan na emeryturę? - spytał Eddy, pa­trząc mu prosto w oczy.

- Po pierwsze: nigdy nie należy wierzyć we wszystko, co się słyszy. Po drugie: w pewnych sytuacjach wszystkie środki są dozwolone - odparł Berner, wychylając się z fotela tak bardzo, że jego twarz znalazła się tuż przy twarzy dawnego zapaśnika Eduarda „Eddy ego” Bognera.

Eddy skinął głową i po chwili zastanowienia stwierdził:

- W takim razie rozumiem, że prowadzi pan dość trudną sprawę. Sły­szałem o zabójstwie w kościele Świętego Karola. To świństwo, ta dziew­czyna była przecież niewinna. Czy to właśnie o to chodzi? - spytał, wska- zując głową na kluczyk.

Gdy Bemer potwierdził skinieniem głowy, Eddy uderzył dłonią w stół*

- W takim razie chciałbym, żeby pan złapał tego bydlaka! Włama­nie do sejfu to jedna rzecz, ale rozbieranie do naga niewinnej dziewczyny, malowanie jej skrzydeł i zrzucanie z wysokości trzydziestu metrów w ko­ściele to zupełnie coś innego. Chętnie bym mu skręcił kark, gdybym go tylko dostał w swoje ręce. Może mi pan wierzyć.

Eddy spojrzał przez szybę na warsztat, gdzie jego robotnicy poruszali się jakby tańczyli w jakimś tajemniczym balecie.

- Wracając do klucza... To rzadki system, sprzed trzech lat, ale pro­dukowany nie dla dużych banków, raczej dla mniejszych firm, na przy­kład jakiegoś banku prywatnego. Cały system to nie więcej niż dwieście kluczy i skrytek. Ten kluczyk jest nowy, użyto go może z dziesięć razy, widać to po zadrapaniach. Jeśli jego właściciel mieszka w centrum mia­sta - powiedział, spoglądając pytająco na Bemera, a ten skinął lekko gło­wą - to na pana miejscu sprawdziłbym w banku Scholhammer & Schera. I jeszcze jedna rada — dodał Eddy, drapiąc się znowu za uchem. — Niech pan na siebie uważa. Coś mi się w tym wszystkim nie podoba. Ktoś pró­buje pana załatwić.

Bemer podniósł się z krzesła i schował kluczyk do kieszeni.

- Dzięki, Eddy. Jestem twoim dłużnikiem, i

Były zapaśnik machnął niedbale ręką:

- Kiedyś i tak rachunki się wyrównają, panie komisarzu. Niech pan jednak uważa, żeby ta pańska emerytura nie stała się tylko pomostem mię­dzy pana ostatnim dochodzeniem a chwalebnym pogrzebem.

Bemer przyznał, że nawet on nie mógłby tego lepiej sformułować.

CAFÉ DIGLAS, WIEDEŃ

Wagner i Sina siedzieli zatopieni w myślach w Café Diglas przy Fleischmarkt. Z kościoła św. Ruprechta przeszli w milczeniu przez plac Szwedzki do kawami. Młody ksiądz, który usłyszawszy słowo „del- tóid”, wybiegł w wielkim popłochu z muzeum przy kościele Szkockim, nadal absorbował ich myśli. Czy przez kościół św. Ruprechta tylko prze­szedł, żeby ich zgubić, czy też z kimś się tam spotkał? A jeśli tak, to z kim?

Przez centrum miasta szli w milczeniu. Kiedy przechodzili obok je­dynej średniowiecznej wieży mieszkalnej, jaka zachowała się w Wiedniu,

tuż obok słynnej restauracji Griechen Beisl, Sina zatrzymał się na chwilę. Spojrzał przez kraty w chodniku na figurę Augustyna, który z niezmąco­nym spokojem popijał coś przy stole zasypywany monetami rzucanymi przez dzieci i turystów. Stojąc przy kracie, Sina zaczął nucić: 0, du lieber Augustin, alles ist hin...

Wagner zerknął na niego, przez chwilę mu się przysłuchiwał, aż w końcu skrzywił twarz.

— Czy my naprawdę jeszcze wierzymy, że mamy w sobie na tyle dużo życia, iż jesteśmy w stanie powstać z masowego, anonimowego grobu, je­śli ktoś nas do takiego grobu wrzuci? — skomentował zachowanie Siny lakoniczną uwagą.

Odwrócił się i opuściwszy głowę, ruszył w stronę kawiarni z rękami w kieszeniach płaszcza.

Sina spojrzał za nim. Martwił się o swojego przyjaciela i zastanawiał się, co powinni dalej robić. Paul był zawsze ich siłą napędową, zawsze skory do. żartów, w każdym ciemnym tunelu potrafił dostrzec światełko. Teraz jednak uświadomił sobie, że tajemnica obejmuje coś więcej niż tyl­ko obrazy, liczby i pięćsetletnią zagadkę. Nie tylko oni są na jej tropie...

W tej samej chwili Wagner odwrócił się, poniósł rękę, pomachał Si- nie i zawołał:

— Potrzebuję dużej porcji czegoś słodkiego, bo inaczej od tego głośne­go myślenia wkurzę się jeszcze bardziej, choć i tak już jestem wkurzony.

Kelnerki, w białych bluzkach i czarnych spódniczkach, uwijały się mię­dzy stolikami, obsługując gości. Na uchwytach przy barze wisiały filiżan­ki do espresso, obicia mebli miały różowy, a stiuki na niskim suficie biały kolor. W kawiarni pachniało kawą, ciastkami i papierosami. Na ścianach wisiały fotografie na wpół nagich kobiet w erotycznych pozach i z papie­rosami w ustach. Sina zaczął im się intensywnie przyglądać.

— Teraz wiem, dlaczego wybrałeś właśnie tę kawiarnię - powiedział.

— To nic z tych rzeczy, o których myślisz. Podają w niej dobrą kawę, a ich leguminy są najlepsze w całym Wiedniu - odparł Wagner i wrzucił do espresso dwie kostki cukru. - Dziś dowiedzieliśmy się czegoś ważne­go. Te wszystkie kościoły nie tylko wyznacza ją boki trapezu, ale także są połączone niewidzialnymi nićmi, podobnymi do pajęczej sieci. Wystarczy, że ktoś trąci je lekko nogą i w innym miejscu słychać dzwonek Gdzie in­dziej jakiś duchowny w czarnej sutannie zaczyna nagle pociągać z« wnnr

rr

dużego dzwonu. Pytanie brzmi: kogo chce zaalarmować? No właśnie kogo?

Sina z nieufnością przyglądał się saszetce z herbatą i filiżance pełnej gorącej, parującej wody, która stała przed nim na stoliku. W końcu zja­wiła się kelnerka i przed każdym z nich postawiła talerzyk z ogromnym kawałkiem tortu.

— Co to jest? — spytał Sina, podając kelnerce saszetkę.

—Zielona herbata, taka, jaką pan zamówił — odparła dziewczyna z roz­brajającym, przyjaznym uśmiechem.

— No cóż, jaki dzbanek, taka herbata... — skomentował jej słowa Sina, ale dziewczyna odeszła już do innego stolika, żeby przyjąć kolejne zamó­wienie.

Wagner zaatakował widelczykiem tort na talerzyku i wpychał w sie­bie jeden kawałek po drugim.

— Nie rozumiem tego wszystkiego... ani trochę — powiedział z peł­nymi ustami.

—Ja już od dawna nic nie rozumiem... I z każdym dniem rozumiem coraz mniej - odparł Sina, maczając saszetkę z zieloną herbatą we wrzątku. Nie bez zdziwienia obserwował, jak wyschnięte cząsteczki listków herbaty wirują w przezroczystej cieczy. - Jest jednak coś, co zaczynam rozumieć - przerwał na chwilę swoje medytacje nad filiżanką.

— Co takiego? — wysapał Wagner zajęty pochłanianiem kolejnego kawałka tortu.

—Powstanie szkockiego ołtarza datowane jest na rok 1469.Taka data znajduje się nad miejską bramą, przez którą Jezus wjechał w Niedzielę Palmową do Jerozolimy.

—I co z tego?

— Zupełnie przypadkowo jest to ten sam rok, w którym Maciej Kor­win został antykrólem Czech, czym zakwestionował prawo cesarza Fry­deryka do jego tytułu.

— A cyfry w napisie w kościele Świętego Ruprechta dają w sumie rok jego śmierci?

— Właśnie. Oznacza to, że wszystkie wskazówki, jakie zostawi nam Fryderyk, mają pośredni lub bezpośredni związek z Korwinem. Wskazu­ją na ważne punkty, jakie łączyły ich w życiu. Jeśli przyjrzysz się obrazowi dokładniej,zobaczysz, że przedstawiono na nim w bardzo realistyczny spo­

sób miasto Krems. To ■właśnie stamtąd, a właściwie z miejscowości Stein nad Dunajem, pochodziła matka jedynego syna króla Macieja. Chłopiec nie miał praw dziedzicznych, przynajmniej jeśli chodzi o koronę.

Sina wyciągnął torebkę z herbaty i zaczął podejrzliwe wąchać za- . wartość filiżanki.

— I jeszcze jedno porównanie: w średniowieczu w Stein znajdował się skład soli, zaś samo miasto było punktem przeładunkowym, to zna­czy pełniło taką samą funkcję, jak plac przy kościele Świętego Ruprechta w Wiedniu. Dziwne, prawda?

— Przykro mi, ale nie dosłyszałem pointy. Gdzieś się pogubiłem w trak­cie twoich wyjaśnień.

— Pomyśl logicznie, to nie takie trudne. Co by się stało, gdyby Kor­wina uznano za króla i zaczął rządzić z Wiednia? Niestety, cały jego suk­ces opierał się na kruchych podstawach. Wprawdzie wkroczył do miasta i w ten sposób pokonał Fryderyka, ale co na tym zyskał? Nie pozostawił po sobie prawowitego potomka. Fryderyk przeżył wielkiego Korwina. An- tykrół nie żyje, niech żyje król!

Sina oczekiwał przez chwilę na wybuch entuzjazmu Wagnera, ale nie doczekał się. Kontynuował więc swój wywód:

— Faktem jest, że na całym ołtarzu przedstawiono motywy roślinne, które odgrywają pewną rolę nie tylko w kulcie maryjnym, ale także w fi- toterapii.

— W czym? W jakiej terapii? Czy mógłbyś wyrażać się jaśniej? - roz­złościł się Wagner.

— W ziołolecznictwie — wyjaśnił mu cierpliwie Sina. - Weźmy na przykład bazie znane nam z okresu Wielkanocy: wierzba dostarcza nam substancję o nazwie salicyna. Kiedy ją przetwarzamy, zamienia się w kwas salicylowy. Wykazuje on takie same właściwości jak kwas acetylosalicylo­wy, w skrócie aspiryna.

— Od kiedy interesujesz się takimi rzeczami? - zdziwił się Wagner. - A jak sprawa wygląda z innymi roślinami ukazanymi na ołtarzu? - Słowa Siny wzbudziły jego ciekawość.

— Wpadło mi coś w ucho na temat herbaty i maści ziołowych, kiedy w dzieciństwie odwiedzałem babcię - odparł Sina, pochylając się w jego stronę. - Na obrazku, gdzie pokazane jest, jak Chrystus niesie krzyż na Golgotę, można znaleźć szparagi, szafirek drobnokwiatowy i jeżynę. Szpa­

ragi znasz, więc nie będę ci o nich opowiadał. Szafirek widzimy też na ob­razie z 1469 roku. Jeśli chodzi o datę, to przyjmuje się, że sprowadzono go do nas w .orientalnym okresie” roślin ozdobnych, to znaczy między 1560 a 1620 rokiem, czyli zasadniczo później, niż powstał nasz ołtarz. W tam­tym okresie sprowadzono z Turcji do Europy Środkowej znaczną liczbę hiacyntów, tulipanów i narcyzów. Cebulki hiacyntów mają właściwości lekko trujące i zawierają kwas szczawiowy.

Wagner zamierzał mu przerwać, ale Sina zmroził go wzrokiem.

- Natomiast jeżyny nie tylko są smaczne, ale także przyczyniają się do hemopoezy—kontynuował Sina. — Przejdźmy jednak do kwiatów cię­tych. Mamy tu róże, goździki i niebieski kwiat rozrzucony na podłodze. Czerwone róże są od średniowiecza symbolem miłości, radości i młodo­ści. Z różą wiązało się też wyobrażenie bólu...

- .. .„nie ma róży bez kolców”... - dokończył jego myśl Wagner.

-.. .a ze względu na jej delikatne płatki przemijanie i śmierć - konty­nuował Sina.—Bukiet róż pojawia się też na ołtarzu, a mianowicie w scenie ucieczki do Egiptu, gdzie w de widzimy ówczesne wyobrażenie Wiednia. Wskazuje nam drogę na południe.

- To chyba najważniejsza wskazówka na tym ołtarzu — skinął gło­wą Wagner i zamówił kolejną białą kawę i kawałek tortu Sachera. Znając przyjaciela domyślił się, że powinien spodziewać się dłuższego wywodu.

- A goździki?

- Sława, jaką dawniej cieszyły się cebulki przypraw, uważanych w śre­dniowieczu za afrodyzjak, przeniosła się stopniowo także na goździki. Od tamtej pory są symbolem zaręczyn, miłości i małżeństwa. Natomiast ów niebieski kwiat to być może chaber, który pojawia się często na obrazach przedstawiających Marię. Używa się go do łagodzenia stanów zapalnych i w kosmetyce.

- Widzę, że na tym ołtarzu jest więcej roślin niż świętych—stwierdzał bluźnierczo Wagner i spojrzał tęsknym wzrokiem na jedną z fotografii. Przedstawiała czerwone wargi trzymające grube cygaro. Sina ponownie zagłębił się w swoje notatki sporządzone w muzeum.

- Z kolei na obrazie przedstawiającym zdjęcie Jezusa z krzyża za­uważyłem dzwonki, lwie paszcze i jaskry. Jeśli chodzi o dzwonki, to moim zdaniem chodu w tym przypadku o silnie stylizowaną naparstnicę. Jest bardzo trująca, ale wykorzystuje się ją do wytwarzania leków przeciwko

niewydolności serca. Lwie paszcze pobudzają przemianę komórek. Tak jak jaskry, ale te nie sp aż tak trujące...

- Wystarczy - przerwał ten potok słów Wagner. - Czuję się, jakbym siedział u znachora. Do czego zmierzasz? Ze Fryderyk zostawił nam prze­pis na jakiś power drink? Czy to jest ta jego tajemnica?

- Może stanowi jej część? - odgryzł mu się Sina.

- Okej, ale jeśli sądzisz, że zacznę się teraz z tobą przedzierać przez lasy, zbierać rosnące w nich kwiaty i parzyć wspólnie herbatę, która jako środek leczniczy przeniesie mnie prościutko przez Jordan, to bardzo się mylisz - dociął mu Wagner, pukając Sinę palcem w pierś. - Posłuchaj, ty trucicielu. Skupmy się na razie na takich sprawach jak drzewo genealo­giczne rodu Babenbergerów z Klosterneuburga, podróż na południe czy kamienny posąg o nazwie „Prządka spod Krzyża” i zobaczmy, dokąd nas to wszystko zaprowadzi. Swój czarodziejski napój możesz sobie warzyć w wolnych chwilach.

Dzwonek telefonu uniemożliwił Sinie gniewną odpowiedź. Wagner sięgnął do kieszeni i wyjął komórkę.

- Mówi Elena Millt z UMG.Co słychać, Mister Wagner?

Wagner uśmiechnął się, słysząc jej głos. Elenę poznał podczas swojej

ostatniej podróży do USA, wyglądała wtedy świetnie. Ten właśnie fakt, jak również wysokie honoraria, jakie United Media Group płaciły za jego reportaże, stanowił wystarczający powód do radości, jaką wywołało w nim to transatlantyckie połączenie.

- Eleno, bardzo się cieszę, że pani dzwoni - zawołał tak głośno, że jego rozmowie zaczęła się przysłuchiwać połowa gości w kawiarni.

- Dowiedzieliśmy się o zabójstwach w Wiedniu i dlatego chciała­bym zamówić u pana artykuł na ten temat, exclusive. A może już go pan komuś obiecał?

- Nie, zajmuję się teraz pewną niesamowitą sprawą i UMG może ją oczywiście otrzymać na wyłączność. Wyślę wam pierwszy reportaż ju­tro, ale będzie was to kosztować więcej niż zwykle. To nie są dwa zwykłe zabójstwa, tylko prawdziwa sensacja. Proszę to przekazać Winebergowi.

Wyciągnął z kieszeni długopis i zaczął coś pisać na serwetce.

- Pan Wineberg nie czuje się niestety za dobrze, jest teraz na swoim jachcie na Karaibach wraz z domowymi lekarzami - powiedziała Elena głosem, z którego przebijało zatroskanie.

Potentat medialny, właściciel trzech wielkich dzienników i dwóch stacji telewizyjnych, miał już ponad dziewięćdziesiąt lat i od dawna cho­rował. Wagner miał nadzieję, że zanim Wineberg odejdzie z tego świata, zdąż)' podpisać jego czek.

- Całkowicie panu ufamy, Paul 1 zaszczebiotała Elena. — Czekam na pański pierwszy tekst jutro.

Rozmowa dobiegła końca. Wagner zamierzał właśnie włożyć telefon do kieszeni, gdy znowu ktoś zadzwonił.

- Wagner, pan znowu pije kawę beze mnie — usłyszał w słuchawce trochę niewyraźny głos Bemera.

- Czy pan jest jasnowidzem, panie komisarzu? — powiedział dzienni­karz, uśmiechając się do Siny. - Mam jakieś dziwne przeczucie, że odkąd przeszedł pan na emeryturę, pracuje pan coraz więcej.

- W każdym razie więcej niż niektórzy dziennikarze - odparł Ber­ner. - Mertens miał skrytkę w niewielkim prywatnym banku w centrum miasta, o ile moje informacje się potwierdzą. Dziś jest już za późno, ale ju­tro sprawdzę, co nas tam czeka. - Po krótkiej przerwie dodał: -1 co uszło uwadze ekipy zabezpieczającej ślady. Gdyby to ode mnie zależało, policja zatrudniłaby profesora Sinę, żeby ją odpowiednio ukierunkował.

- Czy znajdzie pan czas, żeby dziś wieczorem spotkać się z nami i upo­rządkować fakty? No i ułożyć plan działania na następne dni?

Berner mruknął do telefonu:

- Nie jestem miłośnikiem starych zamków. Zwłaszcza jeśli taka ruina leży daleko poza miastem.

- Proszę się nie obawiać, zostaniemy w Wiedniu i spotkamy się u mnie. Powiedzmy, za dwie godziny?

- Czy mam ze sobą coś przynieść dla rozgrzania atmosfery? - spy­tał Berner. W jego głosie pojawiło się uczucie ulgi, że nie będzie musiał wyjechać z miasta.

- Wszystko, co panu podpowiada osobisty urok i inteligencja - od­parł Wagner z uśmiechem, ale od razu spoważniał. Opowiedział komisa­rzowi o młodym księdzu z kościoła Szkockiego i o tym, jak zniknął bez śladu w kościele św. Ruprechta.

Berner zastanawiał się przez chwilę.

— Może to oznaczać, że jesteśmy na właściwym tropie — stwierdził- -Takie dzwonki alarmowe rozlegają się tylko wtedy, gdy ktoś przekracza

pewną linię. Moim zdaniem w tym przypadku istnieją dwie strony. Pierw­sza to ci, którzy chcą tajemnicę chronić. To właśnie ich pan dzisiaj zaalar­mował. Nazwijmy ich Strażnikami. Druga strona to zabójca przewodnika i dziewczyny. Nie wiemy, dla kogo pracuje. Mam swoje podejrzenia, ale muszę to jeszcze sprawdzić. — Berner umilkł.

- A Mertens? — spytał go Wagner.

1 Jeśli Mertens wiedział zbyt dużo o Fryderyku i jego tajemnicy, ozna­cza to, że do milczenia zmusili go Strażnicy, żeby nie mógł nic więcej po­wiedzieć - powiedział w zamyśleniu Berner. - To jedna możliwość. Nie można też wykluczyć, że nasz zabójca z kościoła Świętego Karola pozosta­wił jeszcze jedną wskazówkę, którą przeoczyliśmy Może odkryję ją jutro.

Berner nie wydawał się zbyt szczęśliwy Kiedy ponownie się odezwał, mówił jeszcze bardziej zrzędliwym głosem niż zwykle:

-1 jeszcze jedna sprawa. Mam jakieś dziwne przeczucie, że jesteśmy w samym środku gry, w najbardziej niebezpiecznym i najmniej wdzięcz­nym miejscu.

AMBASADA CHIN, WIEDEŃ

Generał Li Feng nadal walczył ze skutkami przenosin do innej strefy czasowej. Poprzedniego dnia wieczorem przyleciał z Chin do Wiednia i po przybyciu do ambasady znalazł w swoim pokoju wykwintną kolację. Niestety, z powodu zmęczenia pozostawił ją nietkniętą. Teraz było już późne popołudnie i osiem godzin różnicy między Pekinem a Wied­niem sprawiało mu wyraźny kłopot.

Peer van Gavint wszedł do dużej owalnej sali, w której czekał już ambasador, jego sekretarz i attache wojskowy Uważnie przyjrzał się ge­nerałowi. Zmęczenie Li Fenga uwidoczniło się w postaci ciemnych wor­ków pod oczami. Jednak Gavint nie dał się oszukać. Generał był w tym pomieszczeniu jego jedynym prawdziwym przeciwnikiem, równie bez­litosnym, chciwym i profesjonalnym, jak on sam. Obaj mężczyźni przez chwilę spoglądali na siebie, skinęli sobie prawie niezauważalnie głowami i w ten sposób walka pomiędzy nimi formalnie się rozpoczęła.

Na dworze powoli zapadał zmrok. Dwie stojące lampy wypełniały po­kój łagodnym, żółtawym świadem, czyniąc go bardziej przytulnym. Ściany pokrywały cytaty z Konfucjusza wypisane wielkimi chińskimi hieroglifami.

, XmsJ,

\\\ i \ V \ \\ i

Zawierały one niewyczerpaną mądrość bijącą z jego nauki. Kiedy wszyscy zajęli już swoje miejsca, ambasador Chin otworzył zebranie:

— Dobry wieczór, panowie! Spotkaliśmy się tutaj, żeby powitać w na* szym gronie generała Li Fenga, który przed kilkoma godzinami przyle­ciał do nas z Pekinu.

Generał podniósł się z krzesła i zgodnie z chińskim obyczajem każ­demu się ukłonił.

— Podczas ostatniej fazy naszej operacji pan generał będzie pełnił funkcję łącznika z ministerstwem i Komitetem Centralnym partii. Obie te instytucje przyznały operacji najwyższy priorytet. Oznacza to, że musi­my wykorzystać prawie wszystkie dostępne nam środki finansowe i zaso­by osobowe, aby doprowadzić operację do szczęśliwego końca. Pozwólcie, panowie, że skorzystam z okazji i dokonam podsumowania naszych do­tychczasowych wysiłków w Wiedniu i w Portugalii. Dokonam też bilansu naszych działań w ciągu ostatnich dziesięciu lat.

Ambasador zerknął do notatek, poprawił okulary na nosie i konty­nuował:

— Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, w ramach programu wymiany między policją chińską i austriacką, udało nam się w sposób niezauważalny umieścić tutaj grupę specjalnie przeszkolonych agentów. Pomogło nam to dokonać znaczącego postępu w rozszyfrowaniu tajemnicy cesarza Austrii. Nasi specjaliści odnieśli na początku sporo sukcesów w takich tematach, jak kośdoły w Wiedniu, wielokąt w kształcie deltoidu i ołtarz szkockiego mistrza. Znaleźli związek między drzewem genealogicznym rodziny Ba- benbergerów i rozszyfrowali wskazówki znajdujące się na sarkofagu Fry­deryka w katedrze Świętego Stefana. Wszyscy byliśmy świadomi, że to dopiero pierwszy krok na drodze do odkrycia całej prawdy. Jednak potem nastąpiły pierwsze niepowodzenia. Jeden z naszych czterech specjalistów został któregoś dnia znaleziony martwy. Oficjalna przyczyna śmierci: za­wał serca. Dwaj znikli bez śladu i mimo śledztwa prowadzonego przez austriacką policję nie udało się ich do tej pory odnaleźć. Jesteśmy pewni, że prowadzone przez nas poszukiwania zaalarmowały zakon posługujący się symbolem płonącej gwiazdy. Jego członkowie wykorzystali wszystkie swoje możliwości, żeby wyeliminować naszych ludzi. Czwarty specjalista, kryminolog, próbował kontynuować poszukiwania na własną rękę, ale bez wiedzy historyków nawet on nie potrafił wiele zwojować. Z drugiej strony

nie chcieliśmy wtedy zwracać na siebie uwagi ani angażować do pomocy fachowców austriackich. Dlatego też ów czwarty specjalista wrócił póź­niej wraz z resztą policjantów do Pekinu, bo nie udało mu się nic zdziałać. Ślad prowadzący w przeszłość znowu stał się niejasny.

Ambasador znów przejrzał notatki, chrząknął i kontynuował:

- Może to zabrzmieć nieprawdopodobnie, ale starcia wewnątrzpartyj­ne i różnice zdań w kwestiach związanych z priorytetami w zakresie poli­tyki wewnętrznej doprowadziły do tego, iż dopiero po upływie dziesięciu lat Komitet Centralny naszej partii postanowił doprowadzić do rozwią­zania zagadki, aby po dwóch tysiącleciach wykorzystać ją dla dobra Chin.

Ambasador zdjął okulary i spojrzał na wszystkich.

- O jednej rzeczy nie wolno nam zapominać: odkrycia tego doko­nał pierwszy cesarz Chin, Qin Shihuangdi i dlatego to my rościmy sobie prawo do tej tajemnicy. To my musimy się dowiedzieć, jak się zabrać za jej odkrycie.

Gavint z trudem tłumił ziewanie.

- Dlatego do Austrii przybył generał Li Feng, aby już na samym po­czątku nie dopuścić do ewentualnego niepowodzenia tej operacji. Tym razem zastosujemy inną taktykę. Poprzez pewne zdarzenia, które tak zręcznie zainscenizował pan Gavint, udało nam się wciągnąć w naszą grę dwóch panów. To oni, a nie my, rozwiążą tę tajemnicę i to oni ściągną na siebie uwagę Zakonu. Jesteśmy przekonani, że nam się to uda - zakończył ambasador z zadowoleniem, które wyraźnie rysowało się na jego twarzy.

Gavint zauważył sceptycyzm malujący się na twarzy Li Fenga, co mogło świadczyć o tym, że generał nie podziela optymizmu ambasado­ra w kwestii fachowości obu Austriaków. Czy to dlatego przeprowadził w Tybecie akcję, która stała się przedmiotem rozmowy w ambasadzie?

Ambasador zwrócił się do sekretarza i do attachć wojskowego:

- Bardzo mi przykro, ale to, o czym będziemy teraz rozmawiać, będzie ściśle tajne. Dlatego dziękuję panom za dotychczasową obecność i proszę

o opuszczenie pokoju.

Obaj mężczyźni podnieśli się i szybko wyszli z sali. Ambasador zwró­cił się do Li Fenga i Gavinta i skinął im głową.

- Ustalmy więc, jakie będą nasze następne kroki, żeby nie tracić czasu.

Spojrzenia Gavinta i Li Fenga spotkały się. W tej samej chwili Gavint

zrozumiał, że końca tej przygody dożyje tylko jeden z nich.

Komisarz Berner przeklinał słabe oświetlenie, brak tabliczek z nazwami ulic i deszcz, który jeszcze bardziej utrudniał poszuki­wania. Dawna zajezdnia tramwajowa, w której mieszkał Paul Wagner, nie była zaznaczona na żadnym planie miasta. Wagnerowi to nie przeszkadzało, natomiast Bernera doprowadzało do rozpaczy. Jeśli ktoś wiedział, jak trafić w to miejsce, kierował się po prostu dawnym nasypem w pobliżu starych budynków magazynów. Jeśli nie, szybko lądował w plątaninie ciemnych uliczek, w starej żwirowni albo w trawie sięgającej do pasa. Łuna świetlna bijąca od miasta nie sięgała w to miejsce, dlatego dawne urządzenia za­jezdni stanowiły wyspę ciemności na tle jasnego Wiednia.

Bemer odnosił wrażenie, że kręci się w kółko. Jego samochód pod­skakiwał na torowisku, reflektory rozświedały stosy podkładów tramwa­jowych, góry piasku i stare ceglane ściany pokryte graffiti. W końcu dal za wygraną, wyjął z kieszeni komórkę i wybrał numer Wagnera.

- Za chwilę stracę cierpliwość! - ryknął do słuchawki. - Dlaczego nie mieszka pan jak inni ludzie, w normalnym budynku, na zwykłej ulicy, na której zaznaczono przynajmniej kilka numerów?

- Dlatego, żeby mogły mnie odnaleźć tylko właściwe osoby - odpad Wagner. — Niech pan zatrąbi.

Berner nacisnął klakson.

- Wszystko jasne, już wiem, gdzie pan jest. Niech pan skręci za na­stępnym magazynem w prawo, a potem jedzie prosto, kierując się na gru­pę drzew. Następnie wjedzie pan przez otwartą bramę i wtedy proszę się trzymać prawej strony. Po chwili zobaczy pan światło w oknach. Czeka­my tu już na pana.

Berner potrząsnął głową i pojechał tak, jak przykazał Wagner. Wy­dawało mu się, że jedzie wprost na grupę drzew, ale w ostatniej chwili uli­ca skręciła lekko w lewo, prowadząc przez wspomnianą bramę. Między pniami drzew komisarz dostrzegł ceglany budynek i światło bijące z okna, które sięgało prawie do samej ziemi. Zaparkował samochód obok czer­wonego golfa należącego do Wagnera. Gdy wysiadał, poczuł na twarzy krople deszczu niesione przez wiatr.

- Gdzież u diabła są drzwi wejściowe? — zaklął, wpatrując się w gład­kie, wilgotne ściany budynku.

166 '

Podszedł do szczytowej ściany domu i ujrzał tam trzy duże drewniane bramy. Przez chwilę coś za nimi zajaśniało żółtawym kolorem. W chwili, gdy Berner zamierzał nacisnąć klamkę, drzwi otworzyły się i stanął w nich Wagner, uśmiechając się do niego.

- Witamy w klubie - powiedział, przytrzymując drzwi.

Komisarz wszedł szybko do środka, ratując się przed burzą. Wnętrze

mieszkania zaskoczyło go rozmachem i formalną surowością, z jaką dzien­nikarz podszedł do dawnej secesji. Plamy światła wydobywały z ciemności wybrane miejsca, podczas gdy gołe, ceglane ściany obwieszone fotografia­mi i obrazami tonęły w mroku.

— Ależ to jest niewiarygodnie duże - mruknął Berner.

Wagner wziął od niego płaszcz i skinął głową.

-Jest tu wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich moich zaintere­sowań i dla mnie samego - odparł z uśmiechem. - Tę zajezdnię urządzo­no w czasie drugiej wojny, kiedy wzrosło zapotrzebowanie na warsztaty, bo wiele składów tramwajowych zostało zniszczonych podczas nalotów bombowych — wyjaśnił, prowadząc komisarza w stronę kompletu wypo­czynkowego, na którym siedział Sina, pochylony nad stosem papierów.

Widząc wchodzącego Bernera, Sina pozdrowił go skinieniem głowy i wrócił do lektury.

— Zwykłe magazyny i hale tramwajowe były przeciążone pracą albo zniszczone. To dlatego zbudowano wtedy prowizoryczne tory łączące przedmieście Wiednia z główną siecią tramwajową. Zaadaptowano też pustą wówczas lokomotywownię należącą do spółki Nordbahn. Niemal w całości zasłaniały ją drzewa, dzięki czemu nie stała się celem nalotów bombowych.

Berner skinął głową i z wdzięcznością przyjął piwo, które Wagner przyniósł mu z dużej srebrnej lodówki. Dziennikarz kontynuował swo­ją opowieść:

- Po wojnie ten ceglany budynek, wzniesionym w 1908 roku, popadł w zapomnienie. Później wykorzystywano go jako skład materiałowy, ma­gazyn podkładów tramwajowych i hałdę odpadów. W końcu przestano się nim interesować i popadł w ruinę. Potem zaś, kiedy wprowadzono nową siatkę połączeń tramwajowych i tory przeniesiono o pięćset metrów na zachód, nie było już co ratować - zakończył z uśmiechem Wagner. - Przy­roda dała nam nauczkę i zaczęła odbierać to, co do niei należało. Drze-

wa zaczęły zarastać budynek, tory dojazdowe porosła trawa, aż pewnego dnia ja tu zabłądziłem. I to dosłownie. Zbierałem materiały do artykułu

0 cieknących cysternach na ropę. Poszukiwania rozpocząłem w najstarszej części dworca towarowego. Nagle w trawie potknąłem się o szyny, które biegły w kierunku kępy majestatycznych buków.

Wagner pokazał Bernerowi przez wysoki szklany dach zajezdni ko­rony starych drzew, które podczas burzy wyglądały jak drugi, ruchomy dach budynku.

-1 nagle stanąłem przed zdezelowanym, choć nadal jeszcze okaza­łym secesyjnym budynkiem z trzema wysokimi drewnianymi bramami

1 czterema małymi wieżyczkami. Osty zdążyły już wrosnąć w puste otwory okienne, do murów dobrała się trawa. Od razu postanowiłem, że uratuję to miejsce, a potem w nim zamieszkam.

— Wyobrażam sobie, że nie było to łatwe — stwierdził Bemer, podzi­wiając modele pociągów i tramwajów, które stały w oszklonych witrynach i przypominały o przeszłości tego budynku.

— To prawda - potwierdził Wagner. - Kilka wizyt w urzędach i nie­zliczone spojrzenia zdumionych moją propozycją urzędników uświado­miły mi, że czeka mnie długa walka.

— Którą Paul w końcu wygrał — zawołał Sina, nie odrywając się od swoich papierów.

“-Tak, po trwających prawie pół roku negocjacjach stałem się za sym­boliczną kwotę szczęśliwym właścicielem tej nieruchomości, która pełniła kiedyś rolę lokomotywowni - potwierdził z uśmiechem Wagner. — Z tym jednak zastrzeżeniem, że każdy remont muszę konsultować z konserwa­torem zabytków.

—Rezultaty tych konsultacji widać gołym okiem—stwierdził zdumio­ny Bemer, spoglądając na biegnącą górą galerię wkomponowaną zgrabnie w drewnianą konstrukcję dachu.

Wagner zauważył jego spojrzenie.

- Tam na górze są sypialnie i pokoje gościnne, moje biuro i inne po­mieszczenia. Dzięki temu mogłem sobie pozwolić na luksus pozostawie­nia tu na dole dawnych fragmentów torowisk w jednym pomieszczeniu, z kuchnią pośrodku, gdzie wypróbowuje moje kulinarne umiejętności.

Bemer był naprawdę pod ważeniem.

- Aj gdzież są pańskie dwustopniowe rakiety? — spytał.

— Stoją gotowe do wystrzelenia w tylnej części zajezdni - uśmiechnął się Wagner. - Gotowe do startu. Chce pan rzucić na nie okiem?

- Może później - machnął ręką komisarz. - Natomiast nie odmówię drugiej szklanki piwa.

*Jakjuż pan skończy rozmawiać z kierownictwem, to może zajmie­my się jakimiś ważnymi sprawami? - przerwał im głośno Sina. - Znala­złem coś, co was z pewnością zainteresuje.

Burza przybrała na sile, grzmiało coraz głośniej, niebo rozświetlały błyskawice. Jedna z nich, szczególnie długa i jasna, rozjaśniła niebo gdzieś w pobliżu zajezdni. Towarzyszył jej potężny grzmot. W tym momencie blask błyskawicy oświetlił twarz mężczyzny, który siedział w niewielkim granatowym samochodzie i przez noktowizor obserwował dawną lokomotywownię i bramy. Kiedy zauważył oba auta - Wagnera i Bernera - poczuł dreszcz emocji. Cała trójka za jednym razem, pomy­ślał, los mi chyba sprzyja. Od razu podjął decyzję. Wysiadł z samochodu, zamknął go na kluczyk i ruszył pod wiatr nie zważając na deszcz. Mężczy­zna był potężnie zbudowany. Kiedy przez wysoką trawę szedł w kierunku zajezdni, jego postać raz po raz oświetlały kolejne błyskawice. Będzie po prostu tak jak z Mertensem, pomyślał. On też prawie się nie bronił, kiedy zrozumiał, że nie ma już dla niego ratunku. Tamten staruszek był lekki jak piórko, jakby sam chciał włożyć głowę w przygotowaną dla niego pętlę.

Nieznajomy prześlizgnął się przez żelazną bramę. Czarny płaszcz, który miał na sobie, czynił go niewidocznym w mroku nocy. Dzięki wcze­śniej przeprowadzonemu rekonesansowi wiedział, że teren nie jest moni­torowany, że nie ma tu kamer ani urządzeń alarmowych. Co za nieostroż­ność, pomyślał, opierając się o gruby pień drzewa. Właściwie miał tylko obserwować dziennikarza i naukowca czekając, aż dołączą do niego inni członkowie grupy, ale okazja była przednia. Burzę z piorunami potrakto­wał jako dar niebios. Pioruny zagłuszą każdy jego krok, deszcz zatrze ślady.

Ostrożnie podszedł do budynku, spojrzał na rozświetlone okno i przy­cisnął się do wilgotnej ściany. Potem przyłożył twarz do jednej z wysokich szyb i zajrzał do środka. Wagner, Sina i Berner siedzieli na długiej kanapie pochyleni nad stosem papierów. Sina chyba coś wyjaśniał dwóm pozosta­łym. Duża część pomieszczenia tonęła w ciemnościach, ale dla niego była to okoliczność sprzyjająca.

Mężczyzna zobaczył już wystarczająco dużo, aby móc przystąpić do działania. Z kieszeni płaszcza wyciągnął berettę, dokręcił do niej tłumik, odbezpieczył pistolet i przeładował. Szybkim krokiem podszedł do ściany szczytowej budynku, nacisnął klamkę przy lewej bramie, pchnął ciężkie drewniane skrzydło i zdecydowanym krokiem wszedł do środka.

Słysząc odgłos otwieranej bramy, Wagner, Sina i Berner ze zdziwieniem podnieśli wzrok i spojrzeli na nieznaną im postać, która zjawiła się nagle przed nim. Mężczyzna miał na sobie długi czarny płaszcz, ale dla osób siedzących na kanapie wyglądał jak duży cień. W pomiesz­czeniu zapadła cisza, słychać było tylko krople deszczu bijące o szklany dach i porywy wiatru między konarami drzew.

Zanim Wagner zdążył powiedzieć „dobry wieczór”, wszystko roze­grało się w błyskawicznym tempie. Berner rzucił się z kanapy na podłogę i pociągnął Wagnera za sobą. W chwili, kiedy pierwsze kule trafiły w obi­cie kanapy, Sina był już za oparciem.

Zaskoczenie Wagnera zamieniło się teraz w gniew. Szybko uwolnił się od Bemera i zaczął się czołgać w stronę wyłącznika światła. Nad jego głową świstały kule. Napastnik zrobił właśnie krok w stronę kanapy, gdy Wagner wyciągnął się maksymalnie i wewnętrzną częścią dłoni uderzył wwyłącznik. W całym pomieszczeniu zapanowała całkowita ciemność. Wagner wstrzy­mał oddech. Napastnik zatrzymał się zdezorientowany. Wagner usłyszał nagle po swojej prawej stronie cichy szelest. Pomyślał, że Sina i Berner coś planują i zaczął szukać po omacku starej porcelanowej wazy, która stała na stolika pod wyłącznikiem światła, służąc za pojemnik na klucze. Rzucił się energicznie w lewą stronę i po chwili usłyszał odgłos tłuczonego naczynia. Ujrzał też płomień wydobywający się z lufy pistoletu, ponieważ nieznajo­my bez chwili wahania strzelił w stronę, z której doszedł go nagły dźwięk.

„Facet chce nas wszystkich pozabijać”, pomyślał Wagner- To już nie ostrzeżenie, to prawdziwe niebezpieczeństwo. Przeturlał się po podło­dze i zaczął gorączkowo myśleć. Broń przechowywał w sejfie, więc w tej chwili nie mógł do niej dotrzeć. Wątpił też, żeby Berner miał przy sobie swój służbowy pistolet, bo przecież już dawno odpowiedziałby ogniem na strzały napastnika. Zrozumiał, że znaleźli się w pułapce.

W pokoju znowu zapanowała zupełna cisza. Po chwili koło kanapy roz- i l^egł się jakiś szelest. Czy Berner nadal tam jest? Szelest zaalarmował napast­

nika,bo natychmiast strzelił, a odgłos wystrzału rozszedł się nienaturalnym dźwiękiem po całym wnętrzu. Potem Wagner usłyszał ostrożne kroki. Za­klął dcho. Leżąc na podłodze, szukał jakiegoś przedmiotu, którego mógł­by użyć jako broni. Było jednak tak ciemno, że ledwo widział własną rękę.

Nagle poczuł mocny uścisk na ramieniu. Drgnął.

— Zapal światło — szepnął Sina prawdę niesłyszalnym głosem do jego

Wagner potrząsnął instynktownie głową.

- Zrób to, zaufaj mi — nalegał Sina cicho, acz stanowczo.

Wagner starał Ig opanować ogarniającą go panikę. Sięgnął ręką

w stronę kontaktu, wyszeptał słowa modlitwy i nacisnął wszystkie przy­ciski, których mógł dosięgnąć.

Całe wnętrze wypełniło nagle jaskrawe światło. W tej samej chwili Wagner ujrzał coś, co sprawiło, że wydał głośny okrzyk. Napastnik stał wprost przed Bernerem i celował w jego głowę. Chciał właśnie pociągnąć za spust, gdy powstrzymał go przed tym nagły okrzyk Wagnera i snop ja­skrawego światła. Broń w jego dłoni zadrżała, a lampa stojąca przy kana­pie oświetliła jego twarz. Był to ojciec Johannes. Wagner stał jak wmuro­wany i czekał na kulę, podczas gdy Berner wpatrywał się w duchownego z otwartymi ustami. W tym momencie coś błysnęło w powietrzu i chwilę później w ramię księdza wbił się nóż, dzięki czemu pocisk wystrzelony z pistoletu nie trafił w cel. Tymczasem Sina szykował już drugi nóż ku­chenny, zważył go lekko w dłoni i rzucił. Wykonując rzut, pochylił się do przodu i włożył w niego taką siłę, że kiedy stalowa klinga wbiła się w ramię księdza, energia uderzenia wytrąciła go z równowagi. Duchowny zachwiał się, opuścił pistolet i próbował wyrwać nóż z rany. Jednak siły szybko go opuściły, opadł na kolano i w tej samej chwili dopadł go Berner. Kopnię­ciem odsunął pistolet. Wagner po raz pierwszy mógł odetchnąć z ulgą.

Sina rzucił na podłogę trzeci nóż i opadł na ziemię, opierając się ple­cami o żeliwny słup. Wagner usiadł obok niego, podniósł nóż, zważył go w dłoni i zaczął mu się przyglądać.

- Wyciągnąłem je z kuchennej szuflady - mruknął Sina. - Na szczę­ście nie musiałem ich zbyt długo szukać.

Ojciec Johannes leżał na podłodze i jęczał. Jego płaszcz był cały za­lany krwią. Znowu próbował wyciągnąć nóż z rany, ale w tej samej chwili poczuł przy głowie chłód tłumika.

ucha.

I

i

-Jeden nich i stanie ksiądz przed Stwórcą—ostrzegł Bemer, a jego głos był o całą oktawę niższy niż zazwyczaj.—Gdybym miał przy sobie służbo­wą broń, tak łatwo by się ksiądz nie wywinął. — Klęknął obok duchowne­go i dodał: - Czas na spowiedź, wielebny, ale to ja będę zadawał pytania.

Ksiądz jęknął, z rany nadal buchała mu krew.

- Im dłużej będzie się ksiądz wstrzymywał z odpowiedziami, tym większe ryzyko, że się ksiądz tu wykrwawi - stwierdził chłodnym tonem Bemer, zapalając papierosa. — Czy ma pan w domowej apteczce jakieś bandaże? - spytał Wagnera. — Założę wielebnemu opaskę uciskową, do czasu przyjazdu karetki.

Kiedy Bemer rozpiął duchownemu płaszcz, ujrzał srebrną, pokrytą czerwoną emalią sześcioramienną gwiazdę wiszącą na cienkim łańcuszku.

— Co to za wisiorek? — spytał ojca Johannesa.

Komisarz usilnie próbował sobie przypomnieć, gdzie po raz ostat­ni widział taką ozdobę. I nagle uświadomił sobie, że podczas pierwszej wizyty w mieszkaniu Mertensa, zaraz po jego śmierci, widział podobną gwiazdę wykonaną z papieru. Leżała pod jego dałem i zadziwiła go pre­cyzją, z jaką komuś udało się złożyć kształt o wielkośd około trzech lub czterech centymetrów. Co dziwne, podczas zabezpieczania śladów gwiaz­dy nie udało się odnaleźć.

- To ksiądz zamordował Mertensa - stwierdził Bemer, a gdy spojrzał duchownemu w oczy, upewnił się, że ma rację. Ksiądz milczał znacząco, odwrócił się z niechędą i dężko oddychał. Sina podszedł do niego i ze zdumieniem przyglądał się niewielkiemu amuletowi. Klęknął przy ran­nym i wziął wisiorek do ręki.

— Znam ten symbol—zawołał.—Znajduje się na najstarszym nagrob­ku w kośdele Świętego Michała.

Duchowny odwrócił głowę i spojrzał głęboko w oczy najpierw Ber- nerowi, potem Sinle:

—To znak Anioła Smierd.

ROZDZIAŁ 7

14 MARCA 2008 ROKU BREITENSEE, WIEDEŃ

Wagner obudził się wyczerpany. Czyżby ktoś łamał go kołem? Dzwoniło mu w czaszce, a on rozpaczliwie szukał ruin domu, któ­ry ostatniej nocy z pewnością zwalił mu się na głowę. Kiedy zmuszał się do otworzenia oczu, poczuł w ustach taki smak, jakby ktoś ogolił mu nie tylko wargi, ale i język.

W końcu podniósł się na łóżku z nadzieją, że wspomnienia ostat­niej nocy, które jego mózg nieustannie przywoływał, okażą się tylko złym snem, że będzie mógł powiedzieć Sinie: „Wyobraź sobie, że śnił mi się pewien ksiądz, który chciał zamordować mnie i Bernera, ale w ostat­niej chwili wbiłeś mu nóż”. Potem, przy śniadaniu, będą się z tego tylko śmiać...

Przeszedł go dreszcz i mimo że ogrzewanie było włączone poczuł chłód. Owinął się w swój frotowy szlafrok, podrapał po głowie i nagle przyłapał się na tym, że o wydarzeniach ostatniej nocy myśli w sposób pozytywny. Przecież udało mu się przeżyć.

— Biednemu zawsze wiatr w oczy wieje — szepnął do siebie i zaczął schodzić na drżących nogach krętymi żelaznymi schodkami.

Kiedy zatrzymał się przed podziurawioną kulami kanapą, zrozumiał, że to nie był sen. Mebel w kolorze khaki stojący w wielkiej hali był w wie­lu miejscach podziurawiony. Nerwowym ruchem ręki podnosił z podłogi

pojedyncze kłębki wełny i próbował wygładzić dłonią wyrwane ze środ­ka kawałki. Czuł się przy tym tak, jakby dziurawiąc kanapę, ojciec Johan­nes trafił jego, jakby wtargnął do jego prywatnego królestwa i zbezcześcił jego samego.

»Co za świństwo - złościł się w myślach - ta kanapa była zupełnie nowa. Niech szlag trafi tego księdza”. Potem jednak zastanowił się i do­szedł do wniosku, że lepiej, iż ucierpiała kanapa, a nie oni. Po tym stwier­dzeniu poczuł się troszkę raźniej.

Słońce świeciło przez szklany dach, rzucając kwadratowe jasne plamy na ceglaną ścianę. Po tym, co wydarzyło się ostatniej nocy, wszystko wy­dało mu się nagle takie spokojne. Na gałęziach buków śpiewały kosy, po nocnej burzy nie pozostało nic oprócz jasnego nieba i kilku kałuż.

Wagner rozejrzał się, spojrzał na galerię i zaczął się zastanawiać, na co zdecydować się najpierw: mocną kawę czy gorącą kąpiel. Policja i karet­ka pogotowia odjechały dopiero przed świtem, obecność komisarza Ber­nera bardzo uprościła całe dochodzenia Znał policjantów z tej dzielnicy, z lekarzem pogotowia był na ty i znalazł jeszcze czas, żeby szczegółowo wypytać o wszystko ojca Johannesa. Gdy było już po wszystkim, powlekli się resztką sił do łóżek zadowoleni, że nadal żyją.

Wagner przymknął na chwilę oczy i starał się nie myśleć o tym, że w porannych gazetach mogły się ukazać nagłówki o treści „Trzy trupy w zajezdni”. Nerwowo przełknął ślinę. Właściwe niewiele brakowało, a któryś z jego kolegów musiałby napisać o nim wspomnienie pośmiertne. Czy Berner trochę nie przesadził, gdy miejsce na samym środku określił jako najbardziej niebezpieczne? Co w tej przeklętej tajemnicy jest takie­go niezwykłego, że jeszcze pięćset lat później giną z jej powodu ludzie? Opadł na podziurawioną kulami kanapę i oparł głowę na dłoniach. Mało brakowało, a wszyscy trzej straciliby wczoraj życie.

Zaczął się zastanawiać nad obrazem, który Mertens powiesił w swojej sypialni. Piękna kobieta o niebieskich oczach, z pudełkiem w dłoni. Pusz­ka Pandory. Nie zdążyli jeszcze nawet unieść wieczka, gdy ze środka, jak wściekła żmija, wyskoczyła śmierć. Dostał gęsiej skórki i poczuł gwałtow­ny niepokój. Nie ma już czasu do stracenia. Ksiądz stanowił z pewnością tylko przednią straż. Za nim przyjdą inni.

Kto wie, może już teraz ktoś krąży wokół zajezdni, żeby dokończyć to, co wczoraj rozpoczął ojciec Johannes? Czy nie ma kogoś pod drzwia­

mi? Zaczął nasłuchiwać. Czasu ma już coraz mniej. Przespał cały dzień i nawet o pół kroku nie zbliżył się do rozwiązania tej tajemnicy.

Podszedł do miejsca, gdzie nocą leżał i wykrwawiał się ksiądz.Trwało to do chwili, gdy Bemer założył mu opaskę uciskową. Potem zjawili się sanitariusze, położyli go na noszach i wynieśli do karetki. Wagner zerknął na demną podłogę i nagle zrobiło mu się niedobrze na widok zaschnię­tej plamy krwi. Ciekawe, że dotychczas w dosłownym znaczeniu szedł po trupach... Jednak tym razem jest inaczej niż zwykle: nie będzie kolejnej historyjki do gazety, jednej z wielu. Tym razem to jego własna historia, jego salon, jego żyde, jego opowieść. A tej plamy po krwi nie da się usu­nąć. Spoglądał na bałagan panujący w pokoju, jego wzrok ślizgał się po butelkach i szklankach, których pełno było na podłodze i na nocnej szaf­ce. Jego sprzątaczka jeszcze dzisiaj będzie musiała się tym zająć, zaraz do niej zadzwoni.

Kiedy wziął do ręki popielniczkę, którą przez całą noc zapełnił nie­dopałkami Berner, zaczął się zastanawiać, gdzie komisarz się podziewa. Pewnie wcześnie stąd wyszedł. Poszedł do kuchni i wyrzucił zawartość popielniczki do kubła na śmied. Dopiero wtedy odważył się zerknąć na zegarek. Odetchnął z ulgą. Była dopiero ósma trzydzieśd.

Sinę znalazł na galerii, w jednym z pokojów gościnnych. Spał na ple­cach, w ubraniu, w poprzek łóżka i chrapał, jakby chdał powalić wszystkie drzewa rosnące wokół swojego zamku. Wagner zajrzał do innych poko­jów, ale w żadnym z nich Bemera nie znalazł. Komisarz zniknął bez śladu.

Sina długo nie reagował. Choć Wagner bardzo się starał, trwał w świede marzeń i nic nie było w stanie sprowadzić go na powrót do realnego świata. Jednak Wagner nie dawał za wygraną: potrząsał nim i przemawiał do niego tak długo, aż w końcu Sina przewrócił się na dru­gi bok, usiadł i przetarł oczy. Żeby zachędć go do powrotu do rzeczywi- stośd, Wagner podstawił mu pod nos filiżankę herbaty. Na wpół śpiący Sina przyjął tę ofertę.

— Wyglądasz jak kwintesencja żyda — powiedział z uśmiechem Wa­gner, ale od razu się skrzywił, bo wyczuł zapach alkoholu i potu bijący od Siny.

—Jeśli na tym polega smak żyda, to nie chcę wiedzieć, jak to jest, gdy człowiek nie żyje — mruknął naukowiec. Spuścił z łóżka jedną nogę, po­

tem drugą i mrucząc coś niezrozumiale pod nosem, powlókł się ciężkim krokiem w stronę łazienki.

— Mało brakowało, a mogliśmy się o tym przekonać na własnej skó­rze. Polej sobie głowę zimną wodą, bo od tej chwili będzie nam potrzeb­ny każdy gram zdrowego rozsądku! - zawołał za nim Wagner i dodał mrucząc: - Prawdziwy troll! I ja coś takiego wpuściłem pod własny dach!

Nagle uświadomił sobie, że aż do wczorajszego wieczoru nawet przez chwilę nie zastanawiał się nad tym, czy jego miejsce zamieszkania jest odpowiednio zabezpieczone. Nigdy nie zamykał na klucz dużych bram, żelazna brama przy dojeździe zawsze była otwarta, a na dodatek pra­wie nikt nie znał jego adresu. Natomiast dla tych, którzy wiedzieli, gdzie mieszka, jego lisia jama stała się stopniowo miejscem, do którego wpada­ło się przed lub po imprezach, wizycie w teatrze albo po bankiecie. Kie­dy Wagner był w domu, ciągle do niego ktoś przychodził albo od niego wychodził.

Mimowolnie przypomniał sobie Mertensa, który został zamordowa­ny w swoim własnym mieszkaniu. Policja nie znalazła nawet śladów wła­mania. Kiedy zaczął porównywać apartament Mertensa wyposażony tylko w jedno wejście ze swoją zajezdnią, ta ostatnia wydała mu się nagle jakimś domem przechodnim. Nie wiedział nawet, czy istnieją klucze do wszyst­kich drzwi wejściowych i czy w drzwiach znajdują się jakiekolwiek zamki.

Kiedy schodził po schodach, usłyszał, jak Sina bierze prysznic. Przy­pomniał też sobie, że w ciemnościach rzucił w napastnika porcelanową wazą, w której przechowywał wszystkie klucze. Gdzie wtedy spadła? Schy­lił się i zaczął gorączkowo przeszukiwać wszystkie zakamarki, aż w końcu znalazł skorupy i klucze porozrzucane po podłodze. Szybko je pozbierał, wsadził do kieszeni i wyszedł na dwór.

Mimo zdradliwego słońca czuł na uszach i gołych nogach chłodne porywy wiatru. Gdyby jakiś przechodzień zobaczył go w samych panto­flach i szlafroku, musiałby się nieźle zdziwić. Ale jemu było to akurat w tym momencie najzupełniej obojętne. Kilkakrotnie obszedł cały teren zajezdni, nacisnął każdą klamkę, zamknął wszystkie zamki, a nawet skontrolował okucia. Wcześniej nigdy tego nie robił, a nawet teraz czynił to niechętnie. Dzięki temu będzie pewien, że żaden niepożądany gość nagle go nie za­skoczy. Jednak wątpliwości pozostały i szybko go nie opuszczą. Ile czasu bedzie potrzebował, żeby się ich pozbyć?

- Czy zdecydowałeś się już na zakup systemu alarmowego, tak jak radził ci Berner? - spytał go później Sina, popijając gorącą herbatę przy kuchennym stole.

- Nie, nie uznałem tego za konieczne. Zawsze mi się wydawało, że taka noc jak ostatnia może się zdarzyć tylko tym, o których to ja zawsze piszę, ale nigdy mnie samemu 1 odparł Wagner i wypił porządny łyk espresso.

I Rozumiem, znam to uczucie - skinął głową Sina. - Człowiek czy­ta doniesienia o wypadkach, ogląda wstrząśnięty zdjęcia i uważa, że jemu samemu nic takiego nie może się przytrafić, aż do dnia, kiedy...

Naukowiec przerwał i spuścił głowę. Czy z Clarą nie było podobnie? Wagner chciał coś odpowiedzieć, ale Sina potrząsnął tylko zrezygnowa­ny głową.

- Nieważne... Zapomnij na chwilę o księdzu, nawet jeśli to trudne. Jeśli chcemy poznać tę tajemnicę, musimy albo iść dalej, albo zrezygno­wać. Musisz sobie uświadomić jedną rzecz: od tej pory nie chodzi już o to, gdzie akurat jesteśmy, u ciebie, u mnie czy w podróży. Nie mam żadnych złudzeń. Poza tym w ruinach mojego zamku miejsca wystarczy tylko dla jednej osoby, której nie powiodło się w życiu - stwierdził ironicznie. - Oni i tak nas znajdą, jeśli zajdzie taka potrzeba. Na pewno będą chcieli to zrobić.

Wagner skinął głową na potwierdzenie, że się z nim zgadza. Sina po­łożył mu dłoń na ramieniu.

- W takim razie czym zajmiemy się teraz? - spytał patrząc na Wa­gnera jak na dziecko, które oczekuje od dorosłego, że przeczyta mu in­strukcję obsługi jakiejś gry.

- Niezły jesteś — stwierdził ze zdumieniem Wagner, spoglądając na przyjaciela. — Rozejrzyj się jeszcze raz wokół siebie. Jeszcze kilka godzin temu ktoś się do mnie włamał, a ty rzuciłeś w niego dwoma kuchennymi nożami, pamiętasz? Zresztą bardzo się cieszę, że policja je zabrała, bo i tak już nigdy bym ich nie użył... Wystarczy mi krew na podłodze. Nie wiem, jak ty możesz myśleć teraz o dalszych poszukiwaniach.

Potrząsnął głową, bo nie bardzo mógł się pogodzić z tak chłodnym podejściem Siny do całej sprawy.

- Weź się w garść, Paul - odparł Sina stanowczym głosem. - Bo jeśli stracisz teraz głowę, to i ja nie będę mógł posługiwać się moją.

Sina coraz bardziej zadziwiał Wagnera. W końcu to on powstrzymał szalonego księdza, to on go ciężko zranił. Czy jest mu obojętne, w co rzu­

ca nożem — w człowieka czy do kart? Czy karty ł człowiek mają w jego oczach tę samą wartość?

- Nie, człowiek to nie to samo, co as pik—odparł Sina zgadując, jakie wątpliwości targają jego przyjacielem.

- Skąd wiesz... - zaczął Wagner.

- Znam cię wystarczająco długo — roześmiał się Sina — i dlatego do­myślam się, o czym myślisz, kiedy mi się tak przypatrujesz. Wczorajszy wieczór to jedna z tych sytuacji, kiedy człowiek najpierw działa, a dopiero potem nachodzi go strach. Gdyby bowiem myślał zbyt długo, śmierć do­padnie go szybciej. Ale jest jedna rzecz, którą zaczynam powoli rozumieć: jeśli ta tajemnica - bez względu na to, co w sobie kryje - jest tak bardzo cenna, że nawet osoba duchowna bez mrugnięcia okiem chciała nas po­słać na tamten świat, powinniśmy ją jak najszybciej rozwiązać, i to zanim nas ktoś uprzedzi. Zgadzasz się?

Sina przemawiał do Wagnera spokojnym, rozważnym tonem. Teraz spojrzał na niego z wyczekiwaniem.

- Chciałeś powiedzieć: zanim nas ktoś zastrzeli albo coś w tym ro­dzaju. No dobrze, a jak się już wszystkiego dowiemy, to co wtedy? Będą nas ścigać aż do śmierci? Tyle to dla nich warte?

Wagner wrócił w końcu do rzeczywistości. Nie, to już nie jest jego kolejna sensacyjna historia na trzecią stronę jakiejś zagranicznej gazety. Sprawa zrobiła się poważna i dlatego zastanawiał się, kto wyjdzie z niej zwycięsko. Powoli zaczął się domyślać, kto przegra.

-Jeśli gra jest warta świeczki, jak twierdzisz, musimy się dowiedzieć, co się za tym wszystkim kryje — stwierdził suchym tonem Sina.

- Patrząc na to z dzisiejszej perspektywy uważam, że możemy tylko przegrać, panie profesorze. To nie jest jakaś naukowa narada, a ty nie po­ruszasz się po archiwum. Jeśli naprawdę uda nam się rozwiązać zagadkę Fryderyka, znajdziemy się na liście do odstrzału. Już wczoraj mogliśmy się przekonać, jak szybko może do tego dojść.To była walka na śmierć i życie.

- Ale udało nam się przeżyć - argumentował Sina.

- Było nas trzech na jednego, a poza tym mieliśmy niewiarygodny szczęście — odparł Wagner. - Sytuacja kiedyś się powtórzy i wtedy pojawi się pytanie, czy szczęście znowu będzie po naszej stronie.

- Dlatego musimy się lepiej przygotować - upierał się Sina. - Nie miwfsmy się już wycofać, ojciec Johannes wyraźnie nam to wczoraj uświa-

dormł. Nasze nazwiska są już na ich liście. Od tej chwili możemy się poruszać tylko w jednym kierunku: do przodu. Może uda nam się zna­leźć jakieś wyjście z tej matni, kiedy będziemy mieć w ręku odpowiednie atuty.

- Mam tylko nadzieję, że tego doczekamy - odparł w zamyśleniu Wagner. — Być może jest to jedyny sposób i prawdopodobnie masz rację. Zapomniałeś jednak, że ciągle jeszcze jesteśmy na samym początku. Cho­ciaż nie udało nam się na razie za dużo dowiedzieć, ktoś i tak chce nas zli­kwidować. Oznacza to, że kryje się w tym jakaś wskazówka. Podsumujmy więc, czego dowiedzieliśmy się do tej pory.

Sina skinął z zadowoleniem głową. Wagner znowu zaczął logicznie myśleć.

- Na razie mamy cztery kościoły i plac, z którego w średniowieczu namalowano panoramę Wiednia; mamy też ołtarz szkockiego mistrza, na którym ten obraz się znajduje. Mamy też bezpośrednią wskazówkę, że święta rodzina prowadzi nas wprost na południe. Skoro zaś ołtarz kieruje naszą uwagę na południe, na drodze mamy Wiener Neustadt i Graz. Są to miasta, które w życiu Fryderyka odgrywały znaczącą rolę. Cesarz musiał często uciekać, zwłaszcza przed czarnym Krukiem, to znaczy Maciejem Korwinem. W różnych swoich rezydencjach pozostawił po sobie budow­le opatrzone napisem AEIOU, co stanowi wskazówkę dla nas. Nie wol­no nam żadnej z nich przeoczyć, bo inaczej nigdy nie dotrzemy do celu. Nie możemy też wykluczyć, że w miarę upływu lat niektóre wskazówki zaginęły. Ołtarz Mistrza ze Szkocji też uległ zniszczeniu i znikły z niego niektóre elementy.

Wagner wypowiedział te słowa z dużym sceptycyzmem. Nie był za­chwycony faktem, że będzie musiał opuścić zajezdnię.

-Jestem pewien, że Fryderyk to przewidział i najważniejsze wskazów­ki umieścił w kilku miejscach—odparł Sina, starając się uspokoić Wagnera.

- Musimy też wziąć pod uwagę ewentualność, że strażnicy tajemni­cy mogli zniszczyć niektóre wskazówki albo zastąpić je innymi, aby nie można było doszukać się w nich żadnego sensu - wyraził kolejną wątpli­wość Wagner.

- Musimy jednak podjąć to ryzyko z nadzieją, że Fryderyk i na to znalazł jakiś sposób — upierał się przy swoim zdaniu Sina. - Weźmy na przykład ołtarz i drzewo rodowe Babenbergerów. Istnieją przecież fłnrfat-

kowe wskazówki. Ołtarz w kościele Szkockim już oglądaliśmy, więc teraz chciałbym jeszcze przyjrzeć się drzewu rodowemu. Wydaje mi się, że kryje się za tym coś więcej niż tylko historyczna panorama Wiednia. Poza tym i tak przyda nam się spacer na świeżym powietrzu. Pojedźmy więc jeszcze dzisiaj do Klostemeuburga, zanim udamy się na południe.

Sina wstał, żeby zdjąć marynarkę z wieszaka.

- Okej, ale w takim razie pojedziemy tam moim suzuki, bo na nim czuję się o wiele pewniej niż w powolnym golfie, w którym możemy się stać łatwym celem — zawołał za nim Wagner.

Sina, który właśnie sięgał po marynarkę, zamarł w bezruchu.

CENTRUM WIEDNIA

Komisarz Berner ziewnął. Był zmęczony i wściekły. Zmęczony, ponieważ się nie wyspał, jako że ekipa policyjna opuściła dom Wagnera dopiero o wpół do czwartej; wściekły, bo już dawno mu się nie zdarzyło patrzeć w wylot lufy pistoletu i zastanawiać się, czy to ostatnia chwila jego życia. Sprawca zabójstwa dokonanego w kościele św. Ruprechta wodził go potem za nos, zachowywał się tak niewinnie i zdenerwował go. Poza tym zarówno ksiądz, jak i jego zakon na pewno od razu zrozumieli, że taka zbrodnia będzie stanowić pewien znak. Jednak czegoś podobnego nikt się prawdopodobnie nie spodziewał i dlatego strach wcale nie był udawany.

Bemer zrozumiał też, dlaczego młody ksiądz pobiegł wtedy od razu z kościoła Szkockiego do kościoła św. Ruprechta, prosto do ojca Johanne­sa Komisarz notował pewne fakty w pamięci. Zaplanował sobie, że do­ży dziś tam wizytę. Młody ksiądz będzie musiał wyjaśnić mu parę rzeczy.

Przypomniał sobie także Mertensa, który za dużo wiedział. Motywy zbrodni udało się ustalić: staruszek miał po prostu pecha, że zbyt dużo wyszperał i na dodatek spotkał później Wagnera i Sinę. Oznaczało to dla niego wyrok. Anioł Smierd zjawił się w jego mieszkaniu niedługo później. Komisarz potrząsnął z przerażeniem ¿Iową. Za dużo tu aniołów, pomyślał i od razu przypomniał sobie jasnowłosą dziewczynę z kośdoła św. Karola. Właściwie powinien zadzwonić do swojej córki...

Od dwudziestu minut szukał miejsca parkingowego w zatłoczonym centrum miasta. Robił już trzecią rundę, co psuło mu jeszcze bardziej hu- mor. W końcu poddał się. Zaparkował samochód dwoma kołami na chód-

niku, w pobliżu banku Scholhąmmer &. Schera i zdenerwowany trzasnął drzwiami. Skierował się do wejścia, ściskając w dłoni niewielki kluczyk do skrytki bankowej. Młoda jasnowłosa kobieta siedząca w okienku uśmiech­nęła się do niego wyczekująco.

— Chciałbym się dostać do mojej skrytki bankowej - mruknął Bemer

i pokazał urzędniczce kluczyk.

Kobieta sprawdziła numer na kluczyku i znalazła na liście odpowied­ni zapis.

— Panie Mertens, czy mógłby się pan wylegitymować?

1 Przecież nie nazywam się Mertens - odparł Bemer, kładąc na la­dzie legitymację służbową.

Na komendzie dopiero za kilka dni się zorientują, że jeszcze jej nie zwrócił. A na razie... Hm, ód ostatniej nocy już kilkanaście razy żałował, że zwrócił służbową broń. Kiedy o tym myślał, marszczy! czoło i czuł, jak przechodzi go dreszcz. Nigdy nie lubił broni, rzadko jej używał i najczę­ściej leżała w szufladzie biurka, ale ta sprawa jest inna. Szybko uzmysło­wił sobie, że każdy błąd może być ostatni. Dlatego postanowił, że żad­nych błędów już nie popełni. Żadnych błędów i żadnych kompromisów.

— O, pan komisarz? Czy mogę pana w takim razie skierować do na­szej dyrekcji?

• Młoda kobieta przerwała jego rozmyślania, wzięła kluczyk i zaprowa­dziła go do biurka, przy którym siedział łysy mężczyzna w szarym garni­turze. Obejrzał legitymację i spojrzał na Bernera, podczas gdy urzędnicz­ka szeptała mu coś do ucha.

W końcu wstał z krzesła i podał Bernerowi rękę.

—Nazywam się Nedjelik, cieszę się, że znowu pana widzę - powiedział.

Zaskoczenie rysujące się na twarzy komisarza musiało być aż nadto wyraźne, dlatego urzędnik wyjaśnił:

— Spotkaliśmy się ponad piętnaście lat temu, po nieudanej próbie na­padu na filię naszego banku koło Graben.

Bemer pamiętał to wydarzenie jak przez mgłę, więc tylko mruknął coś niewyraźnie. Nedjelik zerknął na kluczyk od skrytki.

S Chciałby pan pewnie dostać się do tej skrytki?

— Tak — odparł Bemer. - Pan Mertens dał mi ten kluczyk prosząc, żebym zabezpieczył zawartość skrytki. Bardzo bym się cieszył, gdyby ze­chciał pan odstąpić od wszystkich biurokratycznych formalności...

- Na pewno pan wie - odparł urzędnik — że do tego potrzebny jest nakaz sądowy...

- Nie chodzi o przedmioty wartościowe, tylko o zapiski, które mogą mieć zasadnicze znaczenie w sprawie o morderstwo — wyjaśnił Berner

i w myślach zacisnął kciuki.

- W takim razie może uda nam się znaleźć szybkie i nieskompliko­wane rozwiązanie. Pod warunkiem, że zgodzi się pan, aby ktoś z naszych pracowników był obecny podczas otwierania skrytki. Musimy być pewni, że naprawdę nie chodzi tu o jakieś wartościowe przedmioty.

- Całkowicie się z panem zgadzam—skinął głową Berner.—Dziękuję za tak szybkie i proste rozwiązanie.

Nedjelik porównał numer znajdujący się na kluczyku z długą listą za­wierającą cyfry i notatki, a potem zmarszczył czoło.

- Musi pan też mieć hasło, panie komisarzu. Mam nadzieję, że pan Mertens wyjawił je panu - stwierdził spoglądając pytającym wzrokiem na Bernera.

Ten poczuł przez chwilę, jak ziemia usuwa mu się spod nóg.

- Zaraz do niego zadzwonię, proszę mi dać pięć minut — odpad ko­misarz, wyciągając z kieszeni telefon.

- W takim razem zrobię w tym czasie kopię pańskiego dowodu oso­bistego, a pan niech spokojnie zadzwoni do pana Mertensa - odpad Ne­djelik i wyszedł z pokoju.

Po chwili zastanowienia Berner wybrał nerwowo numer.

- Jeszcze tak naprawdę nie wróciłem do rzeczywistości - zgłosił się po drugiej stronie Wagner.

- Ale na szczęście nie ma też pana wśród martwych—odpad lakonicz­nym tonem Berner. — Podziękujmy za to naszemu przyjacielowi, którego potrzebuję teraz jak łyka wody na pustyni. I to natychmiast.

- Wody? To się da zrobić. Właśnie w tym momencie biją na niego siódme poty,bo za chwilę ma zająć miejsce na siodełku mojego motocykla.

—Biedaczysko, chyba nie wie, na co się decyduje. Niech go pan da do telefonu, to pilna sprawa!

Kilka sekund później w słuchawce rozległ się głos Siny.

— Panie profesorze — zaczął Berner. — Mertens zabezpieczył dostęp do swojej skrzynki jakimś hasłem. Jestem teraz w banku i drugiej próby nrawfłnpodobnie nie będzie.

- Przychodzi mi na myśl lülka możliwości - oznajmił Sina nerwo­wym głosem. - Ale najbardziej trafne wydaje mi się słowo Eleonora. To w końcu za jej portretem znaleźliśmy kluczyk. Może być też Avis, nazwi­sko rodu, 1 którego Eleonora się wywodziła. Ewentualnie Fryderyk, Ce­sarz, AEIOU, Portugalia...

- Wystarczy - przerwał mu Bemer. - A która z tych możliwości jest pana zdaniem najbardziej prawdopodobna?

Komisarz zerknął nerwowo w stronę drzwi, które dokładnie w tej sa­mej chwili się otworzyły i do pokoju wszedł Nedjelik. Spojrzał pytająco na Bernera — komisarz się rozłączył.

- Niestety, pan Mertens nie bardzo pamięta już to hasło - powie­dział Berner. — Wymienił kilka możliwości, ale wydaje mu się, że hasło brzmi „Eleonora”.

Nedjelik przejrzał listę i podniósł wzrok:

- Przykro mi, panie komisarzu, ale nie ma tu takiego słowa.

Berner uspokoił się. Eleonora odpada, Avis też raczej nie, Fryderyk to

zbyt oczywiste, podobnie jak AEIOU, a Portugalia leży za daleko... Ne­djelik przyglądał mu się niecierpliwie. Hm, są jeszcze dwa obrazy wiszą­ce na ścianie sypialni Mertensa, Sina wspominał o nich... no tak, skrzyn­ka... puszka...

- „Pandora” - powiedział głośno Bemer.

- Zgadza się — odparł Nedjelik zadowolony i podniósł się zza biurka.

- Teraz możemy już przejść do skarbca.

Nie zabrało im to zbyt dużo czasu. Zeszli schodami do podziemi, prze­szli przez ciężkie, okratowane drzwi i znaleźli się w niewielkim pomiesz­czeniu, w którym unosił się charakterystyczny zapach zastałego powietrza. Nedjelik szybko znalazł właściwą skrytkę, włożył swój klUcz i przekręcił go jeden raz. To samo uczynił swoim kluczem Bemer. Płaska kaseta stała przed nim otworem. Oprócz cienkiej białej koperty nic innego w niej nie było. Na kopercie znajdowało się słowo „Testament”, napisane czarnymi i dużymi literami na nieskazitelnie białym tle. Słowo podkreślone było falistą linią.

Bemer wsunął kopertę do kieszeni i skinął Nedjelikowi głową.

- Kaseta nie będzie już potrzebna, jest teraz pusta i pan Mertens nie będzie z niej więcej korzystał.

- Ale pan Mertens musi tu do nas przyjść i sam nam to zakomuni­kować — zaprotestował Nedjelik.

_ r^rrj

¡I,' I &■

- To niemożliwe, bo pan Mertens nie żyje - odparł Bemer i szybkim krokiem wyszedł ze skarbca.

Nedjelik stał nieruchomo z otwartymi ustami i spoglądał za nim bezmyślnie.

AMBASADA CHIN, WIEDEŃ

Sekretarka ambasadora powoli rozkładała najświeższe gazety na owalnym stole w salce konferencyjnej. Nagłówki wszędzie były prawie takie same: „Proboszcz - Anioł Śmierci” albo „Anioł Śmierci po­wstrzymany nożem”. Różne osoby były oburzone talami tytułami, i to z różnych powodów. Artykuły opublikowane W gazetach nie tylko opi­sywały nocny atak księdza na Wagnera, Sinę i Bernera, ale powiązały to zdarzenie z zabójstwem Mertensa i śledztwem, jakie prowadził w tej spra­wie komisarz.

Do tak sporego nagłośnienia sprawy przyczynił się w dużej mierze Wagner. Jeszcze tej samej nocy obdzwonił redakcje gazet i zadbał, aby hi­storia zamachu na ich życie znalazła się na pierwszych stronach. Członko­wie Zakonu w Pradze byli przerażeni skutkami samowoli ojca Johannesa. Komendant policji Sina wpadł we wściekłość, bo Berner poinformował opinię publiczną o zabójstwie Mertensa, nie zważając na jego surowy zakaz. Ambasador Chin szalał i natychmiast zwołał zebranie w kręgu wtajemni­czonych osób. Kiedy zasiadł przy stole, mając naprzeciwko siebie Gavin- ta i Li Fenga, cała jego dyplomatyczna ogłada znikła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki:

- Zadaję sobie pytanie, po co Chińska Republika Ludowa przysła­ła pana do Austrii, panie generale. Już pierwszego dnia przespał pan za­mach, w którym obaj znani nam panowie, którzy mają rozwiązać dla nas tajemnicę, omal nie stracili żyda. Jeśli poinformuję o tym Pekin, może się pan spodziewać, że po nieudanej akcji w Tybede trafi pan do Bhuta­nu. Tam, w naszej ambasadzie, zacznie pan karierę od nowa, jako zwykły strażnik

Li Feng spojrzał na ambasadora i zrozumiał, że to nie żarty. Zała­many spuśdł wzrok Cóż miał powiedzieć? Ze po wczorajszym zebraniu zasnął, bo był zmęczony z powodu zmiany strefy czasowej i spał głębo­ko aż do dzisiejszego ranka? Domyślił się też, co sądzi o nim ambasador.

ts?.

Gavint nie mógł się powstrzymać od złośliwego grymasu. Pozycja generała za jednym zamachem uległa zmianie. Teraz nie czuje się już tak pewnie jak wczoraj.

Jednak ambasador zauważył wyraz twarzy Gavinta i wprawiło go to w jeszcze większą złość. Mocno uderzył dłonią w blat stołu:

—Mister Gavint, nie bardzo rozumiem, jaki pan ma powód, żeby oka­zywać nam swoją radość. Nie rozumiem też, dlaczego nie zajął się pan ob­serwacją Wagnera i Siny w obliczu tak szybkiej i zaskakującej reakcji Za­konu. Spodziewałem się po panu większego profesjonalizmu.

Ambasador obracał w zdenerwowaniu wieczne pióro między pal­cami.

- To było działanie pojedynczej osoby. Do zdarzenia doszło zupeł­nie niespodziewanie, więc jestem pewien, że Zakon potępi zachowanie ojca Johannesa i kiedyś go za nie ukarze - głos Gavinta brzmiał spokoj­nie i zdecydowanie.

— Historia uczy, że członkowie Zakonu reagują pojedynczo tylko w sytuacji skrajnego zagrożenia. W normalnych okolicznościach działają zawsze w pięciu. Wczorajsza akcja nie wynikła z nagłego zagrożenia i dla­tego nie mogliśmy jej przewidzieć. Z moich informacji wynika, że pozo­stali czterej członkowie Zakonu są dopiero w drodze z Pragi do Wiednia. Zjawią się tu dziś w południe.

Gavint sięgnął po jedną z gazet i rozłożył ją.

1 Nas jednak ta nieudana akcja powinna czegoś nauczyć. Po pierw­sze, komisarz Bemer stoi teraz po stronie Wagnera i Siny. Po drugie, naj­niebezpieczniejszą osobą z tej trójki jest naukowiec.

Ambasador skinął głową na znak, że podziela zdanie Gavinta, po czym dodał:

— O jednej rzeczy nie wolno nam jednak zapomnieć, Mr Gavint. Cała trójka świetnie się uzupełnia, co może utrudnić nasze zamiary,gdy po wy­jaśnieniu tajemnicy będziemy musieli ich usunąć.

Ambasador spojrzał zatroskanym wzrokiem na Gavinta, który mach­nął lekceważąco ręką i wstał z krzesła.

- Problemy są po to, żeby je rozwiązywać, ekscelencjo. Od tej chwili ani na moment nie spuszczę oczu z Wagnera i Siny.

Gavint spojrzał zadowolony na Li Fenga, który wbił wzrok w blat stołu. Lekko się skłonił i wyszedł z sali. .

i r

mS-.L.

Ambasador i Li Feng siedzieli przez jakiś czas w milczeniu, każ­dy zatopiony we własnych myślach. Po chwili generał podniósł się

i chciał opuścić salkę konferencyjną, ale w tym momencie odezwał się ambasador:

- Mnie też się nie podoba, że ten Afrykaner jest taki zarozumiały, to­warzyszu generale. Nie znoszę jego niewzruszonej pewności siebie i tego,że pracuje dla nas jako najemnik. Można by go nazwać „nierządnicą śmierci”. Gavint nie ma żadnych skrupułów, bo dla niego liczy się tylko stan kon­ta bankowego. Dla pieniędzy zrobiłby wszystko, dla własnego kraju nic. Jednak ostatecznie to Chiny muszą zwyciężyć. Stanie się tak z Gavintem albo bez niego. Czy zostałem właściwie zrozumiany?

Li Feng spuścił głowę, położył dłoń na klamce i przez chwilę stał w takiej pozycji. Zanim wyszedł z sali, odparł cicho;

— Zrozumiałem, ekscelencjo, pana życzenie jest także moim życze­niem. Chiny muszą zwyciężyć. Będąc w posiadaniu takiej tajemnicy, sta­niemy się niezwyciężeni i opanujemy cały świat. Może pan być spokojny, że na końcu zwycięstwo będzie po naszej stronie.

Wypowiedziawszy te słowa, Li Feng wyszedł z sali i zamknął za sobą drzwi.

Ambasador siedział przez chwilę zamyślony. W końcu zgarnął wszyst­kie gazety na stos. Sięgnął po telefon stojący na owalnym stole i poprosił

0 połączenie go bezpieczną linią z Pekinem. Musi o wszystkim zameldować.

Gavint siedział trzy piętra wyżej, w jednym z pokojów gościnnych, które ambasada oddała do jego dyspozycji. Rozłożył swój pistolet na części

1 pieczołowicie je czyścił. Potem znowu go złożył. Była to rutynowa czyn­ność, która weszła mu w krew, gdy jeszcze walczył jako najemnik. Zawsze poświęcał na to wystarczająco dużo czasu.

„Ten ksiądz to jakiś partacz”, pomyślał czyszcząc lufę. Dysponował kilkoma atutami, takimi jak element zaskoczenia, ciemność i broń, a mimo to zawiódł. Poza tym miał przed sobą trójkę nieuzbrojonych ludzi, którzy niczego się nie spodziewali.

Sięgnął po tłumik i przykręcił go do lufy. Miał nadzieję, że nie wszy­scy członkowie Zakonu będą stanowić dla niego tak niewielkie wyzwanie.

Zerknął na zegarek i uznał, że nadszedł czas. Wyjął z szafy granato­wy garnitur, pasującą do mego koszulę i buty z gumową podeszwą. Potem wziął teczkę z dokumentami, pistolet, dodatkowy magazynek, plan miasta

i plik banknotów euro, po czym wyszedł z pokoju. Na dziedzińcu ambasa­dy czekało już na niego ciemne audi A8 Kilka sekund później przejechał szybko przez automatycznie otwieraną bramę.

PRAGA, STOLICA CZECH

Wiadomość nadeszła zbyt późno, zabrakło dwóch minut, ale właśnie one zadecydowały o wszystkim. Biskup Kohout uczestniczył w sympozjum kościelnym w Karlovych Varach - towarzyszyła, mu siostra Agnes. Podczas wykładów mieli ściszone telefony komórkowe i dlatego nie usłyszeli, kiedy bezpośrednio po rozmowie z młodym księdzem z ko­ścioła Szkockiego zadzwonił do nich ojciec Johannes. Nie zdecydował się jednak pozostawić informacji na poczcie głosowej. Uznał, że będzie dzia­łał na własną rękę.

„I tak doszło do nieszczęścia”, pomyślał Kohout, wspierając głowę na dłoniach. Już po raz trzeci czytał leżącą przed nim gazetę. Brat Johan­nes skutecznie rozwiązał sprawę Mertensa, natomiast w tym wypadku jego działanie zakończyło się całkowitym niepowodzeniem. Właściwie można by to nazwać fiaskiem. Biskup skrzywił z niechęcią twarz. Nie­nawidził opinii publicznej i takich nagłówków jak ten w gazecie. Anioł Śmierci...

Drzwi jego gabinetu otworzyły się i do środka weszła siostra Agnes. Cienie pod oczami zdradzały, że ma za sobą nieprzespaną noc.

— Czterech spośród dziesięciu członków Rady jest w drodze do Wied­nia, będą na miejscu mniej więcej za trzy godziny — oznajmiła i opadła na fotel stojący przed biurkiem. - Wprawdzie nie jesteśmy w komplecie, ale za to przygotowaliśmy się do wypełnienia następnej misji. W Wiedniu będą nas reprezentować najbardziej zaufani bracia.

Kohout splótł dłonie i przez chwilę wyglądało na to, że chce się po­modlić.

- Wagner i Sina zostali już ostrzeżeni i będą się mieć na baczności. Johannes spaprał więcej, niż mu się wydaje.

Przez chwilę szukał czegoś w rozłożonej gazecie.

—Na dodatek został w to wciągnięty Berner. Nasz informator potwier­dza, że Chińczycy organizują jedno spotkanie po drugim i robią się coraz bardziej nerwowi. Widzą, jak ich szanse maleją, a wczorajsze wydarzenia

po prostu przespali, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Podobnego błędu już nie popełnią. Na dodatek policja aresztowała jednego z naszych braci pod zarzutem zabójstwa i potrójnej próby morderstwa.

Siostra Agnes skinęła głową z zatroskaniem:

- Teraz już wszyscy są zaalarmowani. Policja ma powody do wzmo­żenia czujności, ponieważ brat Johannes wplątał w tę sprawę komisarza policji kryminalnej. Sytuacja od razu zrobiła się trudna.

-Jakich wskazówek powinniśmy udzielić zespołowi? — spytał Kohout.

- Pozostaniemy przy naszym pierwotnym planie, bo nie widzę powo­dów do zmian - stwierdziła zakonnica. — Musimy być tylko ostrożniejsi.

- A ojciec Johannes?

Słowa Kohouta na chwilę zawisły w próżni. Ze ściany spoglądał na nich dobrotliwym wzrokiem i uśmiechał się do nich niezobowiązująco papież Benedykt XVI. Siostra Agnes splotła dłonie i spojrzała na bisku­pa przenikliwym wzrokiem.

- Musimy polecić naszemu zespołowi, aby doprowadził do usunięcia brata Johannesa ze strzeżonego oddziału w publicznym szpitalu w Wied­niu. Nie chcę, żeby jutro przesłuchiwała go policja—powiedziała twardym głosem. Wstała z fotela i podeszła do drzwi. -1 niech go potem od razu zlikwidują. Nikomu nie możemy pozwalać na popełnianie takich błędów jak wczorajszy, nawet członkowi Rady Dziesięciu.

Kohout skłonił z szacunkiem głowę i sięgnął po telefon. Siostra Agnes wyszła z pokoju i skierowała się do swojego mieszkania na jednym z górnych pięter pałacu. Niecałe dwadzieścia minut później jakaś kobieta w spódnicy i pantoflach na wysokich obcasach wyszła z pałacu. Była ele­gancko ubrana, czarne włosy miała upięte w wysoki kok. Dwóch chłopa­ków, którzy na placu na Hradczanach grali w piłkę, obejrzało się za nią i zrobiło jej dwuznaczną propozycję. Kobieta uśmiechnęła się pobłażliwie i chwilę potem wsiadła do czekającego na nią mercedesa. Samochód na­tychmiast ruszył w stronę wzgórza zamkowego.

Tymczasem jakieś sto kilometrów od tego miejsca inny czarny mercedes pędził autostradą z Pragi do Wiednia, przekraczając dozwoloną prędkość. Nowy model klasy „S” z przyciemnionymi szybami i czterema pasażerami mijał właśnie zjazd Velke Mezirići, gdy zadzwo- r\W telftCbllt

Samolot austriackich linii lotniczych Austrian Airlines, lot numer OS 860, wystartował z lotniska Ben Guriona w Tel Awiwie i wylądował w Wiedniu punktualnie o godzinie 9.40. Airbus A320 to­czył się powoli po pasie startowym, Valerie Goldmann wyglądała przez okno. Słońce zdążyło już wysuszyć ostatnie kałuże. Lot trwał krótko, jego urozmaiceniem było śniadanie i dwie turbulencje nad włoskim wybrze­żem. Valerie szybko zapoznała się z materiałami, które przekazał jej Sha- piro, a potem próbowała się zdrzemnąć. Niestety, nie była w stanie tego zrobić, bo przez cały czas myślała o powierzonej jej tajemnicy i o wszyst­kim, co się z nią wiązało. Szef stopniowo wtajemniczał ją w kolejne szczegóły.

Wprawdzie w Wiedniu świeciło słońce, ale temperatura była niższa niż w Tel Awiwie. Valerie otuliła się szczelniej skórzaną kurtką i minęła kilka taśmociągów bagażowych w nadziei, że któryś z nich szybko wyplu­je jej walizkę. Przy wejściu czekał na nią młody mężczyzna w garniturze i płaszczu. Odebrał od niej bagaż i towarzyszył jej w drodze do samocho­du przysłanego przez ambasadę Izraela. Kiedy Valerie do niego wsiadła, w środku powitał ją mężczyzna w mundurze, który przedstawił się jako Samuel Weinstein, attaché wojskowy i oficer łącznikowy Mossadu. Był uprzejmy, sprawiał wrażenie profesjonalisty i nosił dość dziwny mundur. Czyżby szef tajnych służb w Tel Awiwie nie za bardzo jej ufał?

—Witam w Wiedniu, pani major. Pan Shapiro polecił mi, abym udzie­lił pani wszelkiej możliwej pomocy. Proszę mi tylko powiedzieć, czego pani potrzeba, a ja na jutro wszystko załatwię. No chyba że zażąda pani helikoptera.

Weinstein zerknął na nią z boku, mając nadzieję, że helikopter nie będzie potrzebny.

— Bo wtedy będzie pan potrzebował dwóch dni? - odparła z uśmie­chem i przyszło jej na myśl, że może powinna go wypróbować.

Attaché przełknął ślinę.

—Nie ma sprawy, proszę się nie obawiać. Potrzebuję szybkiego, zwrot­nego samochodu, który nie będzie się rzucał w oczy. Do tego GPS, pisto­let , najlepiej Smith&Wesson z wystarczającą ilością amunicji i kilka dro­biazgów, które spisałam na krótkiej liście.

Valerie podała mu niewielki biały arkusz złożony na pół. Weinstein rzucił na niego okiem i zmarszczył brwi. Przeczytał do końca, skinął po­woli głową i stwierdził:

- To się da zrobić. A wieczorem pan ambasador i jego żona mają przy­jemność zaprosić panią na kolację w naszej ambasadzie w Wien-Döbling.

- Bardzo chętnie, cała przyjemność po mojej stronie. Ponieważ jed­nak mam przed sobą jeszcze cały dzień, chciałabym trochę pozwiedzać miasto. Od dawna tu nie byłam.

Samochód przejechał wzdłuż kanału Dunaju i już wkrótce Valerie uj­rzała katedrę św. Stefana wznoszącą się ponad dachami innych budynków.

- Proszę mnie wysadzić przy placu Szwedzkim, przejdę się stamtąd do centrum miasta.

Kiedy samochód ruszył, Valerie szybko znikła w tłumie przechodniów. Szła powoli w stronę katedry. Widząc zmiany, jakie dokonały się w wyglą­dzie miasta, uświadomiła sobie, jak dawno tu nie była. Uśmiechnęła się na widok mężczyzny w brązowym prochowcu, który wyciągnął zza wycieracz­ki swojego źle zaparkowanego samochodu mandat, zmiął go i ze złością wyrzucił. Ona też próbowała tu w dawnych czasach parkować — władzom stolicy nigdy nie udało się zapewnić mieszkańcom wystarczającej liczby miejsc do parkowania. Wyjęła z torebki niewielki plan miasta i przez chwi­lę go studiowała. Potem skręciła w prawo i ruszyła w kierunku kościoła św. Ruprechta. Najwyższy czas, żeby obejrzeć to miejsce na własne oczy.

Berner zmiął ze złością mandat za nieprawidłowe parkowanie i rzucił go na chodnik. W centrum Wiednia takie sytuacje nigdy nie ucho­dziły uwadze strażników miejskich, więc powinien się właściwie cieszyć, że jego samochód stoi w miejscu, gdzie go zaparkował, bo przecież któryś z nadgorliwych strażników mógł go kazać załadować na lawetę i odho- lować na parking. Komisarz zastanawiał się nad czymś przez chwilę, po­tem sięgnął z zadowoleniem do kieszeni, w której schował kopertę; chwilę potem odjechał. Oparł się pokusie, żeby ją rozerwać i przeczytać ostatnią wolę Mertensa. Profesor Sina z pewnością szybciej i dokładniej wyjaśni mu, co zawiera. Rozwiązanie tajemnicy cesarza Fryderyka nadal nie nale­żało do jego priorytetowych spraw. Musi wyjaśnić dwa morderstwa, które komendant Sina najchętniej odłożyłby ad acta. Poza tym są jeszcze Chiń­czycy i młody ksiądz z kościoła Szkockiego.

Skręcił i pojechał w górę miasta. Wczoraj Sina uratował życie jemu i Wagnerowi. Nawet nie przypuszczał, że brodaty naukowiec potrafi tak dobrze obchodzić się z nożem. Zadziwiająca sprawa. Nie robił sobie jednak żadnych złudzeń. Najwyższy czas, żeby... W tym momencie z rozmyślań wyrwał go ryk silnika. Z tyłu wypadł nagle motocykl z włączonym świa­tłem i przemknął obok niego z dużą prędkością, pozostawiając za sobą jedynie niebiesko-biały cień. Chociaż jego prędkościomierz wskazywał, że motocykl jedzie z prędkością 70 km/h, Berner był pod wrażeniem. Naj­pierw głośno zaklął, ale potem nie pozostało mu nic innego, jak tylko się roześmiać. To mógł być tylko Wagner na swoim motocyklu w drodze do Klosterneuburga. Znowu jest cholernie szybki, pomyślał, ale przy takiej prędkości nikt nie będzie mógł go śledzić.

Niebiesko-białe suzuki o numerze rejestracyjnym GSX-R 1100 przypominało żywą istotę, która na początku ciężko oddycha, aby po­tem ruszyć nagle jak z katapulty. Każde skrzyżowanie, na którym paliło się zielone światło, było okazją, żeby przeżyć coś w rodzaju orgii przy­spieszenia. Sina nie doświadczył niczego takiego w całym swoim życiu. Trzymał się kurczowo Wagnera i mocno zaciskał powieki. Wszystko inne wydawało mu się czystym szaleństwem. Kiedy spoglądał ponad jego ramieniem, ruch uliczny przypominał mu film puszczony w zwol­nionym tempie.

Silnik motocykla wył i pracował na wysokich obrotach. Sina podzi­wiał Wagnera, który panował nad pojazdem i w odpowiednim momencie potrafił przyhamować. Manewry przyspieszania i hamowania następowały jednak z tak dużym opóźnieniem, że momentami zdawało mu się, iż poleci głową do przodu. Dla niego była to podróż do piekła i dlatego przysiągł sobie, że już nigdy więcej nie popełni podobnego błędu i nie usiądzie na siodełku za Wagnerem.

15 LISTOPADA 1136 ROKU, KLOSTERNEUBURG

Dla odyńca był to bieg o życie. Ścigała go wyjąca i ujadająca sfora myśliwskich psów. Ptaki, wystraszone trącanymi gałęziami, unosiły się ponad drzewa okryte jesienną szatą. Wściekłe ujadanie psów wypełniło las rosnący w pobliżu opactwa i posiadłości margrabiego Klosterneuburga położonej na północ od Wiednia.

Zięby i sikorki uniosły się w jasnych promieniach słońca, szukając so­bie spokojniejszego miejsca. Z powietrza mogły dostrzec tylko nieprze­niknione korony drzew pokryte barwnym listowiem, srebrnie połyskujące odnogi płynącego w pobliżu Dunaju, jak również rozległe zabudowania cesarskiego pałacu i przykościelnego gospodarstwa, skąd dobiegało ża­łosne skrzypienie kieratów pracujących ku większej chwale Boga i jego ziemskich namiestników.

Wilgotne poszycie lasu, na którym już od kilku minut trwał pościg za dzikiem, kryło się w półcieniu. Tylko miejscami jakiś pojedynczy promień świada przebijał się przez gałęzie drzew albo padał na leśną polanę pokry­tą gęstymi krzakami i zwiędłym listowiem. Ciemne pnie drzew sterczały jak kły potężnych szczęk. Kiedy dzik wpadł w ten gąszcz, ujrzał, że nie ma stąd ucieczki, bo jego prześladowcy byli tuż za nim. Ryknął więc, najeżył szczecinę i przygotował się na atak psów, które nie dawały mu chwili spo­koju. Z gąszczu wypadł właśnie pierwszy z nich, w czamo-brązowe łaty, i od razu ruszył na niego. Był to potężny ogar w ciężkiej, żelaznej obroży pokrytej wystającymi kutymi kolcami. Odyniec wydał z siebie wściekły ryk, toczył pianę z pyska i groźnie wystawił przed siebie kły.

Pies wahał się zbyt długo i to wystarczyło: dzik zaatakował pierwszy. Wbił swoje potężne szable w ciało psa i wyrzucił go w powietrze jak lalkę. W tym samym momencie odyńca dopadła reszta sfory. Bezlitośnie wbiły mu zęby w brzuch, dzik bronił się rozpaczliwie. Rozgorzała gwałtowna walka, las wypełniły odgłosy bólu i wściekłości.

Margrabia Leopold pędził na swoim ciężkim rumaku tuż za psami. Jego siwek parskał głośno, z kłębu unosiła się para, ale Leopold nie zwa­żał na to. W uszach dźwięczało mu tylko żałosne ujadanie jego ulubione­go ogara. Gałęzie uderzały go w twarz i głowę, ale margrabia nie zwracał na to uwagi i jeszcze mocniej kłuł rumaka ostrogami, pędząc przez błota i zarośla. Gnał przez las, zapominając o towarzyszących mu osobach. Jak zwykle nie przejmował się, że porusza się między gęsto rosnącymi drze­wami zbyt szybko i zbyt ryzykownie.

Leopold z niecierpliwością popędzał swojego konia. Kątem oka za­uważył, że jakiś inny jeździec próbuje dotrzymać mu kroku, ale w pewnej chwili został z tyłu, wpadł na drzewo i wyleciał z siodła na błotniste pod­łoże. Był to jego syn, Henryk „No tak, któż by inny”, pomyślał z goryczą. . Gdy usmarowany błotem Henryk podnosił się z ziemi, obok niego prze­

mknęła jego matka Agnes. Na śliskim podłożu młody jeździec nie mógł złapać równowagi i ciągle przewracał się w grząskie błoto. Przez krótką chwilę ich spojrzenia spotkały się. W oczach swojego najstarszego syna matka dostrzegła wstyd, rozpacz i prośbę o pomoc. Z obrzydzeniem od­wróciła się od niego. Jej młodszy syn, Leopold, stał obok i z szyderstwem w oczach czekał, co zrobi jego brat.

- Leopoldzie, podążaj za ojcem! - zawołała do niego tak głośno, żeby mógł to usłyszeć brudny od błota Henryk, świadoma podwójne­go znaczenia słowa „podążać”. Leopold wbił koniowi ostrogi w boki i ruszył z miejsca.

Agnes spoglądała za nim, a jej twarz przybrała mroczny wyraz. Czy Leopold dogoni ojca? Margrabia miał już siedemdziesiąt lat, podczas gdy jego syn, Leopoldyprincepatus terrae-jak sam się tytułował - dobiegał le­dwie połowy tego wieku.

Jednak po margrabim nie było widać, że przeżył już tyle lat. Miał sześć stóp wzrostu, rosłą i umięśnioną sylwetkę, trzymał się prosto, cieszył zadziwiająco dobrym zdrowiem i wzbudzał powszechne zaufanie. Pewnie ■wszystkich przeżyje, pomyślała Agnes: ją, swoich wrogów, a nawet własne dzieci. Urodziła mu ich ponad tuzin, ale niektóre zdążyła już pogrzebać. Czy kocha swojego męża? W końcu to jej własny brat oddał ją „zdrajcy Leopoldowi” za żonę... Po kilkudziesięciu latach spędzonych u jego boku Agnes znała odpowiedź. Z roztargnieniem przyglądała się plamom star­czym na swych dłoniach trzymających cugle. Tak, kocha swojego mał­żonka, ale nie tak bardzo jak swojego syna, młodego Leopolda. Chociaż jej mąż nie poddawał się starości, nadszedł już czas, aby jego miejsce zajął młody, energiczny następca...

Margrabia zauważył w końcu na polanie zranione zwierzę. Broczy­ło krwią z głębokich ran. Psy trzymały odyńca w szachu, ale żaden z nich nie odważył się go zaatakować. Teraz to on musi zadać mu śmierć. Usta­wił swojego siwka w bezpiecznej odległości od dzika i kilka razy zaczerp­nął głęboko powietrza, żeby uspokoić oddech. Przez chwilę ważył w ręce krótką pikę i starannie wymierzył. Nie spieszył się, miał na to dużo czasu.

I nagle wykonał rzut. Dzik wydal z siebie ostatni, śmiertelny kwik i zwa­lił się martwy na ziemię.

Margrabia zsiadł z konia. Psy powitały swego pana nerwowym szcze­kaniem i machaniem ogonów.

- No już dobrze... - uspokajał je margrabia. - Nie bójcie się śmierci i nie opłakujcie waszych zmarłych. - Z czułością głaskał dzielne zwierzę­ta po głowach. Najlepsze i najwierniejsze z nich już stracił. Rozejrzał się, szukając rozerwanego przez dzika psa. Gdy go znalazł, odwrócił wzrok Wiedział, dlaczego uniknął masakry. Za każdym razem jest tak samo, nie­ważne gdzie i jak Cena za to zawsze jest zbyt wysoka.

Jego rozmyślania przerwało parskanie konia. Podniósł wzrok i ujrzał swojego młodszego syna, Leopolda, który zsiadał z konia. Było w nim coś, co go zirytowało. Nie spojrzenie, nie pewna siebie mina. Coś innego. Jego syn był dziwnie spięty. Margrabia widział już kiedyś podobny wyraz na twarzach swoich wasalów. Było to na tamtym przeklętym posiedze­niu Reichstagu, gdy na oczach wszystkich zebranych zabito nieszczęsne­go Siegharta.

Młody Leopold wyciągnął miecz i bez chwili wahania ruszył na ojca. Margrabia rozejrzał się. Las był tu zbity, poszycie leśne wokół polany zbyt gęste. Jego psy nie reagowały, zajęte lizaniem ran zabitego dzika. Żaden nie stanął w obronie swojego pana. Leopold splunął z pogardą na ziemię i wrzasnął na syna. Ten zawahał się, w jego oczach pojawiło się niezdecy­dowanie. W tym momencie margrabia rzucił się na niego i zadał mu silny dos pięśdą. Znacznie przewyższał syna wzrostem. Młody Leopold wpadł w znajdujące się metr za nim zarośla. Nie chcę zabijać mojego dziecka, pomyślał margrabia, ale długo nie będę się mógł przed nim bronić.

Podczas upadku młody Leopold upuścił miecz. Wyszedł na czwo­rakach z krzaków i jak zbity pies przypadł ojcu do stóp. Ten nie zaszczy­cił go nawet jednym spojrzeniem, tylko po prostu przeszedł przez niego i powitaj drugiego syna, Henryka, który cały powalany błotem wbiegł właśnie na polanę.

-Wybacz, ojcze, spadłem z konia—wydusił z siebie, spuszczając wzrok.

- W porządku, synu — odparł Leopold i poklepał go po ramieniu, rozglądając się wokół siebie. - Słyszysz? Inni zaraz tu będą. Gdzie oni się tak długo podziewali?

Stary margrabia roześmiał się. Nasłuchując, pochylił się w stronę, z której dobiegały głosy jeźdźców. Chwycił swój pas, wyjął zza niego skó­rzaną sakiewkę i podał ją Henrykowi.

— Będziesz tego potrzebował, kiedy już po mnie wszystko odziedzi­czysz - szepnął mu do ucha i uśmiechnął się łagodnie.

Były to ostatnie słowa, jakie wypowiedział w życiu. Chwilę później rozległ się świst piki powalanej krwią odyńca. Przebiła dolną szczękę mar­grabiego, a jej czubek utkwił głęboko między kośćmi. Margrabia Leopold osunął się na ziemię. Henryk chwycił bezwładne ciało ojca, które swym cię­żarem ciągnęło go do ziemi. Świeża krew tryskała mu na twarz i spływała po rękach jak czerwony wodospad. Henryk chciał krzyczeć, ale nie mógł wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Stał jak skamieniały, otwierał i zamy­kał usta, chwytał powietrze, jakby się dusił, i z trudem oddychał. Spoglą­dał na swoje zakrwawione ręce i ogarnięty paniką odskoczył w końcu od zwłok i ukrył się w krzakach. Ostatnią rzeczą, jaką widział, był uśmiech na twarzy margrabiego i grot piki wystający mu z ust.

Ukryty w zaroślach przyglądał się nieprzytomnym wzrokiem, jak jego brat, ojcobójca, podchodzi do konia margrabiego i bez śladu litości poda­na mu pęciny. Koń parskał głośno z bólu i rzucał się na boki.

Henryk widział to wszystko jak przez mgłę. Chwilę później polana zapełniła się jeźdźcami. Parskanie i tupot koni mieszały się z okrzykami przerażenia. Agnes pozostała w siodle, spoglądając z góry chłodnym wzro­kiem na Leopolda, wijącego się na ziemi konia i swojego martwego męża.

- Co za straszliwy wypadek! - zawołała. — Margrabia spadł z konia w czasie polowania.

Jeźdźcy, paziowie i damy dworu przyglądali się tej scenie w niemej zgodzie.

Jeden z myśliwych pochylił się nad ciałem zabitego.

- Nasz pan... nasz pan nie żyje - obwieścił ochrypłym głosem.

Agnes, która nadal siedziała na koniu, dała jednemu ze szlachciców

znak głową. Ten stanął natychmiast między martwym margrabią a mło­dym Leopoldem i zawołał, unosząc do góry rękę następcy:

— Margrabia nie żyje! Niech żyje margrabia! Niech żyje Leopold IV!

— Niech żyje Leopold IV! — powtórzyli zgodnie zebrani. Agnes uśmiechnęła się z zadowoleniem.

Nikt nie interesował się Henrykiem, który nadal tkwił niezauważo­ny w gęstych krzakach. Stał tam jak skamieniały, nie był w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku. W brudnych palcach trzymał kurczowo skó­rzaną sakiewkę, którą tuż przed śmiercią przekazał mu ojdęc. Całkowicie odurzony niedawnymi wydarzeniami obserwował spektakl rozgrywający się na jego oczach. W pewnej chwili podbiegł do niego jeden z psów i za-

195

czął go lizać po twarzy. Henryk drżał na całym ciele. Potem - bardziej do siebie niż do psa, który obudził go z transu — wypowiedział słowa, które przez całe swoje życie, w chwilach największego napięcia, miał powtarzać nieobecny duchem:

- Odpokutujecie jeszcze za tę zbrodnię. Tak mi dopomóż Bóg! Tak mi dopomóż Bóg...

KLASZTOR W KLOSTERNEUBURGU

Droga z zajezdni tramwajowej do Klosterneuburga była długa i Sina zaczął już wątpić, czy kiedykolwiek dotrą na miejsce. Zasta­nawiał się też, czy Wagner chce odebrać pracę Strażnikom i na własną rękę wysłać ich obu do raju. Kiedy dziennikarz zaparkował w końcu swój motocykl na placu przed klasztorem, Sina oparł się wyczerpany o najbliż­szą ścianę, zdjął kask i głęboko odetchnął. Był absolutnie pewien, że tak szybko jak teraz jeszcze nigdy nie jechał po publicznych drogach.

Wagner zaparkował motocykl, zerknął z zadowoleniem na zegarek i ruszył w kierunku muzeum klasztornego. Po kilku krokach odwrócił się do Siny, który szedł za nim w pewnym oddaleniu. Naukowiec miał nogi jak z waty i poważnie się zastanawiał, czy drogi powrotnej nie powinien odbyć pociągiem. Czuł na języku jakiś kwaśny smak i z trudem tłumił odruch wymiotny.

„Na miłość boską, jak można tak pędzić”, pomyślał, ale w tej samej chwili Wagner przynaglił go gwizdem. „Przynajmniej jeden z nas czuje się dobrze po tej piekielnej jeździe”, uznał, ale po raz kolejny nie mógł powstrzymać podziwu dla Wagnera, który tak znakomicie obchodził się z motocyklem. Jednak odkrywanie świata na dwóch kółach na pewno nie jest jego ulubionym zajęciem. Zaczął tęsknić za swoim koniem i spoko­jem, jakiego doświadczał na zamku w Waldviertel. Z drugiej jednak stro­ny ów jednoślad jest jedynym zabezpieczeniem, które uchroni ich przed śmiercią. Nawet jeśli będzie miał potem nogi jak z waty i nieprzyjemny smak w ustach.

Nie zatrzymując się, minęli ratusz zbudowany w stylu rokoko, pokry­ty licznymi elementami zdobniczymi. Kiedy weszli na klasztorny dziedzi­niec, ujrzeli rozległy, jasny plac. Na środku stała gotycka figura jakiegoś ¿wietego.

Ich oczom ukazał się także kościół klasztorny pod wezwaniem Naro­dzenia Chrystusa. Jego eleganckie neogotyckie filigranowe wieże wzno­szące się przy zachodniej fasadzie kontrastowały z pełną wyrazu barokową, przyległą do nich zabudową. Romantyczna główna nawa przypominała igłę wbitą w ciało jakiegoś okaleczonego olbrzyma.

Klasztor był monumentalnym dziełem. Średniowieczne budowle i fortyfikacje sprawiały skromne wrażenie w porównaniu z zabudowa­niami klasztornymi, które wznosiły się nad tarasami na wysokość pięciu kondygnacji.

Wagner zerkał podejrzliwie za siebie, oczekując w każdej chwili nagłe­go ataku jakiegoś uzbrojonego napastnika. Natomiast Sina był pod wraże­niem przepysznej fasady. U jej podstawy znajdowało się niewielkie wejście prowadzące do zbiorów muzealnych i do tras, którymi oprowadzano tury­stów po klasztorze. Strzegł go dwugłowy orzeł, który spoglądał do środ­ka przerażającym wzrokiem. Po obu jego stronach, na jednym z gzymsów, spoczywały dwa anioły dmące w puzony. Czyżby zwiastuny Apokalipsy?

— Popatrz na to - powiedział Wagner i odciągnął Sinę na bok.

— Co takiego? - spytał wyrwany z rozmyślań naukowiec.

— Przeczytaj, co tu jest napisane.

—,Anioły cię strzegą” - przeczytał Sina.

- No właśnie, chyba że akurat chcą ci odstrzelić głowę - dokończył Wagner, a Sina skinął potwierdzająco.

Obok wejścia do muzeum migotała nazwa niewielkiej kawiarni Esco­rial. Wagner zdziwił się:

- Escorial? O ile się orientuję, Escorial jest w Madrycie.

- Tak — potwierdził Sina. — Może się to wydać sztuczne, ale nazwa pasuje do otoczenia. Mało brakowało, a klasztor zostałby zbudowany w osiemnastym wieku na wzór hiszpańskiego pałacu królewskiego, stając się tym samym naszym austriackim Escorialem - wyjaśnił Sina, ustawia­jąc się w kolejce do kasy. — Ostatecznie udało się wybudować tylko jeden z czterech zaplanowanych dziedzińców tej gigantycznej rezydencji, której każdy narożnik wieńczy wspaniała kopuła.

Na stojaku obok kasy zauważyli widokówkę. Przedstawiała jasno- błękitne niebo nad żółtym klasztorem i dwie potężne korony na dachu.

— Najbardziej znany budowniczy epoki baroku w Austrii, Joseph Fi­scher von Erlach, zwieńczył dach nie tylko monumentalnymi wizerun-

f

kami starych ośmiokątnych koron, ale także Świętą Koroną Austrii. Za­leżało mu na tym, aby jak najbardziej wyeksponować roszczenia władzy cesarskiej — wyjaśnił Sina i po raz pierwszy rozejrzał się uważnie po sali.

Kiedy zerknął w górę, widok, który tam ujrzał, zaparł mu dech w pier­siach. Wagner podążył za jego spojrzeniem i instynktownie się pochylił. Kamienne giganty, które podtrzymywały na swych ramionach wysokie sklepienie nietynkowanego sufitu, sprawiały wrażenie, jakby za chwilę miały przewrócić się na podłogę. Turyści, którzy spacerowali po sali albo siedzieli na pokrytych obiciami meblach, wyglądali przy nich jak mrówki.

- A co to takiego, u diabła? - spytał nieprzyjemnym głosem Wagner.

- To, moi panowie, jest Sala Terrena - wyjaśniła z uśmiechem kasjerka

- zwana też Salą Olbrzymów, ponieważ sklepienie wspiera się na barkach ośmiu atlantów. Pochodzą z warsztatu nadwornego rzeźbiarza Lorenza Matiallego. Niestety, po śmierci Karola VI zrezygnowano z wykończenia sali. Podobnie było z resztą zabudowań pałacu. Sala Ogrodowa miała pier­wotnie połączyć reprezentacyjne komnaty z parkiem, ale ponieważ park nie powstał, salę zamurowano. Później służyła mnichom jako magazyn wina.

Wagner zamierzał właśnie policzyć, ile butelek i beczek mogło się zmieścić w sali, gdy kasjerka spytała ich jeszcze, esy życzą sobie przewod­nika po muzeum.

- Nie, interesuje nas tylko drzewo rodowe Babenbergerów - odparł nieuprzejmym tonem Sina, jakby celowo.

Wagner spojrzał na niego zdumiony i zapłacił za bilety.

—Zaczynasz mi powoli przypominać komisarza Bemera—uśmiechnął się do Siny, po czym obaj skierowali się do sal z eksponatami.

Przy wejściu stał młody mężczyzna - przywitał ich i przedarł bilety. Był ubrany w granatowy sweter z herbem zakonu.

—Miło mi pana znowu widzieć, panie profesorze—powiedział.—Chy­ba mnie pan nie pamięta, ale uczęszczałem na pana seminaria z historii średniowiecza. Co pana sprowadza w nasze progi?

- Chciałbym obejrzeć drzewo rodowe Babenbergerów — stwierdził zwięźle Sina.

- O, to dobry wybór. Wspaniała robota. To niezwykłe dzieło zarówno pod względem rozmiarów, jak i tematyki. Jak pan wie, powstało między 1489 a 1492 rokiem, ma ponad osiem metrów szerokości i prawie czte­ry metry wysokości. Autorem tryptyku jest Hans Part, który w niezwy­

kły sposób przedstawił drzewo rodowe rodziny panującej w Austrii przed Habsburgami, od 976 do 1246 roku.

Młody człowiek z dumą popisywał się posiadaną wiedzą przed swo­im dawnym wykładowcą. Sina i Wagner weszli do środka.

- A niby dlaczego uważasz, że Fryderyk ukrył w tym dziele jakąś wskazówkę? - szepnął Wagner.

- Ponieważ obraz prezentowano w miejscu, które dla austriackich pielgrzymów było w tamtych czasach najważniejsze - odparł równie ci­cho Sina. — Do grobu świętego Leopolda pielgrzymowali co roku nawet władcy. Pobożny margrabia był czczony już od swojej śmierci w 1136 roku. Proces kanonizacji posuwał się w szybkim tempie dzięki Fryderykowi III i zakończył się sukcesem: w 1485 roku Leopolda uznano za świętego, na­tomiast cztery lata później powstał obraz przedstawiający drzewo rodowe, który umieszczono nad jego grobem.

Po krótkich poszukiwaniach znaleźli w końcu tryptyk na drugim pię­trze, bezpośrednio nad cesarskimi komnatami, w galerii ze zbiorami sztuki średniowiecza. Dzieło składało się z trzech oddzielnych paneli: na środko­wym w kolorowych barwach przedstawiono postacie męskie, podczas gdy oba boczne obrazy zawierały portrety kobiet. Miały one rozsławić urodę niewiast z rodu Babenbergerów.

- Kobiety możemy sobie darować—stwierdził suchym tonem Sina. - W tym wypadku nie są one kluczem do rozwiązania tej zagadki.

- Ależ to niezgodne z zasadami poprawności politycznej, panie pro­fesorze - odparł Wagner.

- Fryderyk miał to w nosie i ja też.

- Mnie też jest to obojętne, w końcu tu chodzi o twoją karierę uni­wersytecką. Co sądzisz na temat środkowego obrazu?

- W każdym kole, albo raczej w każdym medalionie, znajduje się po­dobizna któregoś z Babenbergerów, jakaś charakterystyczna albo ważna dla jego życia cecha oraz jedno z ważniejszych miejsc związanych z daną postacią. Ten na górze to margrabia Leopold I, który na czele wojsk zmu­sza do ucieczki węgierskie pospolite ruszenie. Zawsze byliśmy w stanie wojny z naszymi sąsiadami...

—Pięknie, ale co mają wspólnego z Fryderykiem wszyscy ci Babenber- gerowie, którzy walczyli przeciwko Węgrom i komuś tam jeszcze? Prze­cież to się działo setki lat przed nim.

- Musisz zrozumieć, że mamy tu do czynienia ze sztuką średnio­wieczną, pełną różnych symboli. Ważne postacie malowano wtedy jako większe, a mniej znaczące jako mniejsze. Przeszłość i teraźniejszość dzieją się jednocześnie. Natomiast konkretne miejsca autor dzieła przedstawi! w taki sposób, jak widział je za swego życia, to znaczy w piętnastym wieku.

Wagner spojrzał na Sinę pytającym wzrokiem.

- To przecież proste. Kiedy autor tworzył drzewo rodowe, wojny z Węgrami trwały w najlepsze. Gdy Babenbergerowie ruszają na Węgrów i Czechów, autor przedstawia nam w rzeczywistości oddziały Fryderyka walczące przeciwko Korwinowi. Z tą jednak różnicą, że na tym obrazie Austriacy zwyciężają, przez co heroiczne czyny z przeszłości relatywizują ówczesne niepowodzenia.

- To znaczy, że chodzi tu właściwie o konflikt między Korwinem a naszym Fryderykiem? - upewnił się Wagner. — No to gdzie jest szuka­na przez nas wskazówka?

- W rzeczywistości mamy tu dwie wskazówki — sprostował Sina. - Pierwsza z nich to Henryk Jasomirgott, ten na górze. Druga to Fryderyk Waleczny, ten na dole. Za postacią Henryka, który idzie drogą prowadzą­cą do Ziemi świętej, widzimy kościół Szkocki. •

- Słusznie! - zawołał Wagner. - A tam jest Wiedeń. W końcu zna­lazłem naszą drugą wskazówkę. Tylko która z postaci przedstawionych w medalionach to nasz Fryderyk?

-1 to jest pytanie. Na Fryderyku Walecznym kończy się historia rodu, treścią medalionu jest jego śmierć. Fryderyk Waleczny poległ w czasie jednej z bitew z Węgrami, na krótko przed tym, jak zaplanował nadanie swojemu księstwu statusu królestwa. Dalej widzimy jakieś miasto, takie samo, jak fragment przedstawiony na ołtarzu szkockiego mistrza. Wy­raźnie można rozpoznać katedrę Świętego Stefana, a także flagę Wiednia i wieżę kościoła Świętego Ruprechta.

- Niewiarygodne! Fryderyk zginął gwałtowną śmiercią dokładnie tam, gdzie zaczyna się nasz deltoid—powiedział Wagner, wskazując palcem na obraz.-Jeśli rycerzem na martwym koniu jest Fryderyk Waleczny, to dla­czego z austriackiego obozu wychodzą Węgrzy?

— Dobre pytanie. Może dlatego, że to nie są Węgrzy? A może to jego właśni ludzie albo Strażnicy tajemnicy, którzy roztrzaskali mu czaszkę? " zastanawiał się Sina, skubiąc brodę.

-Jak Strażnicy mogli zabić Fryderyka Walecznego, jeśli żył on dwie­ście łat przed naszym Fryderykiem, a o Aniołach Śmierci nie było jeszcze mowy? — dziwił się głośno Wagner.

Sina chciał mu odpowiedzieć na to pytanie, gdy nagle zadzwonił te­lefon dziennikarza.

- Numer zastrzeżony - zdenerwował się Wagner. - Nie znoszę ta­kich połączeń.

W końcu jednak odebrał.

W słuchawce panowała cisza, słychać było tylko jakieś trzaski, jakby ktoś rozciągał stawy palców. A może to chwilowa przerwa w połączeniu? Wagner spojrzał na Sinę i wzruszył ramionami.

-Jak już dzwoni, to przynajmniej mógłby powiedzieć, czego chce - rzekł i już chciał się rozłączyć, gdy w słuchawce usłyszał głos:

- Ja zawsze wiem, czego chcę, panie Wagner. Teraz chciałbym jed­nak porozmawiać z profesorem Siną, który z pewnością stoi obok pana.

W głosie mężczyzny słychać było lekki akcent, ale Wagner nie po­trafił go bliżej określić.

- Kim pan jest? - spytał podejrzliwie.

- Nieważne, od kogo pochodzą informacje, istotna jest tylko ich treść. Jako dziennikarz dobrze pan o tym wie.

Mężczyzna rozmawiał z nim pogardliwym, pewnym siebie tonem. Wagner nie miał ochoty na dalsze dyskusje, więc podał telefon Sinie:

- Do ciebie. Jakiś Mister Nieznajomy.

- Panie profesorze, bardzo mi miło, że mogę porozmawiać z panem osobiście. Podziwiam pana, chociaż nigdy się jeszcze nie widzieliśmy. Ale to nie temat na tę rozmowę. Stoi pan teraz przed dziełem przedstawia­jącym drzewo rodowe Babenbergerów - powiedział nieznajomy i było to raczej stwierdzenie niż pytanie. — To wspaniałe dzieło sztuki, nie uważa pan? I pełne wyrazu. Szkoda, że tylko nielicznym dane było zapoznać się z jego prawdziwą treścią. Inni trochę ją tylko podziobali z wierzchu, jak kury szukające robaków.

Sina rozejrzał się dokoła. Sala, w której stali, była pusta. Znajdował się w niej tylko strażnik, który ich obserwował, ale nie telefonował. W ta­kim razie to nie ten, pomyślał Sina. Tymczasem nieznajomy mówił dalej:

- Kto ma uszy, niechaj s/ucha. Kto ma oczy, niechajpatrzy - zacytował słowa Biblii.

- Proszę posłuchać, nie mam ochoty na wytarte powiedzonka i jakieś gierki - powiedział ze złością Sina.

- O nie, to pan niech mnie posłucha, albo to pan zamilknie na za­wsze - przerwał mu głos w słuchawce. Sina przełknął ślinę. - Czy zależy panu na życiu? Nie musi pan odpowiadać, wystarczy, że skinie pan głową.

Sina uczynił to mechanicznym ruchem. Wbrew własnej woli potrzą­snął głową, czując czyjś wzrok na swoim karku.

- Oczywiście, że tak. No bo czy komuś nie zależy na życiu? Wiem, że w głębi duszy pogardza pan przemocą i uważają za słabość, za symbol bezsilności... A mimo to przedwczoraj bezlitośnie i bez wahania posłużył się pan nożem. Dlaczego?

- Bo ten człowiek chciał zabić mnie i moich przyjaciół. Tylko dlate­go! - zawołał Sina. Wagner spojrzał na niego zaskoczony.

- Ależ panie profesorze! To, co się stanie z Wagnerem i Bernerem, było panu wtedy najzupełniej obojętne. Pan chciał po prostu nie dopuścić do własnego pogrzebu, prawda? — szydził nieznajomy.

- Nie... nie tylko... no dobrze: tak, przecież nikt chętnie nie umiera?

- wyrzucił z siebie w końcu Sina.

- Nie musi się pan z tego powodu wstydzić. Każdy z nas — komisarz Berner, Wagner i ja postąpilibyśmy tak samo — stwierdził nieznajomy protekcjonalnym tonem. - A co to za uczucie, kiedy ktoś czuje na wła­snej piersi chłodny powiew śmierci? Kiedy w klepsydrze przesypują się ostatnie ziarnka piasku, a nad głową świszczą kule? Proszę nie odpowia­dać, ja znam to uczucie. Nagle pojawia się pytanie o sens własnego życia, prawda? Po co dziesiątki lat studiów, po co wieloletni trening z nożami? No właśnie, profesorze, po co panu sztuka rzucania nożem? Nie wierzę, że chce pan zacząć nową karierę jako artysta cyrkowy. Czyżby chciał pan kogoś zabić? Po cichu i z zaskoczenia? Na przykład Wagnera, który ma na sumieniu pana żonę?

- Zamknij się pan wreszcie! - wybuchnął w końcu Sina, który po­bladł, usłyszawszy słowa swego rozmówcy.

— A teraz, panie profesorze, proszę przejść trochę w prawo, o tak.

Sina doznał nagłego olśnienia — nieznajomy ich widzi! Spojrzał w górę

i zauważył kamery. Dał Wagnerowi znak, żeby do niego podszedł, a po­tem pokazał mu palcem kamery zamontowane w sali. Wagner spojrzał na niego, na kamery i od razu wszystkiego się domyślił.

Lj 202 ¹

- Mam już tego wszystkiego dosyć, wracam do Wiednia! - zawołał, widząc przerażenie malujące się na twarzy Siny i wybiegł z sali.

- Szkoda, pański przyjaciel chce wracać, a my nie mamy już więcej czasu. Jeszcze pan tego pożałuje. A może w całej tej historii wszystko jest inne, niż wygląda?

Ostatnie zdanie zawisło w próżni.

Sina stał jak słup soli. Sztywnymi palcami przyciskał kurczowo te­lefon do ucha. Poczuł miękkość w nogach i odniósł wrażenie, że ziemia usuwa mu się spod nóg.

- Chce pan teraz zemdleć? - szydził nieznajomy. - Gdybym stanął naprzeciwko pana, mógłby mnie pan uderzyć w twarz. Zawsze pan to robił, kiedy czul się pan bezradny. Na przykład na basenie, kiedy jakaś dziew­czynka ze szkoły wytarła pańskim ręcznikiem podłogę, a potem pana wy­śmiała. Złamał jej pan kość nosową i przedramię, nieprawdaż?

Sina w milczeniu skinął głową. Od razu przypomniał sobie tamtą scenę: trzask łamanej kości, plamę krwi i nagłą ciszę, jaka zapadła wtedy na pływalni. Poczuł, że stopniowo wraca spokój. Skąd ten człowiek zna takie szczegóły z jego życia?

- Trafiłby pan wtedy do sądu dla nieletnich, gdyby nie pański ojciec... Ale zostawmy to. Te wydarzenia nie należą do tematu. A zarazem należą

- stwierdził nieznajomy protekcjonalnym tonem.

Sina nie mógł się pozbyć wrażenia, że nieznajomy bawi się jego kiep­ską kondycją. Rozejrzał się po sali, ale oprócz strażnika nadal nikogo in­nego w niej nie było.

- Proszę się nie dziwić, ja wiem więcej, niż się panu zdaje. Przecież wspominałem, że jestem pańskim fanem. Obserwowałem pana i przez całe życie byłem pańskim cieniem. Widziałem, jak pan się przygotowu­je, nie wiedząc do czego. Czytałem pańską pracę magisterską, doktorską i habilitacyjną. Wszystkie trzy na temat Fryderyka, tego niedocenianego cesarza. Przynosi to panu chlubę... Pan chyba wyczuwał, że na zewnątrz coś na pana czeka, coś, co przewyższa rangą wszystkie inne sprawy, już od czasów dzieciństwa. A dlaczego to właśnie pan stał się obiektem szy­derstw na basenie?

— Nie wiem — skłamał Sina.

- Niech mi pan tu nie kłamie - zaprotestował nieznajomy ostrym tonem.

Sina skurczył się na wspomnienie tamtych wydarzeń i poczuł, jak jego dało wraca swym kształtem do tamtych lat. Mięśnie zanikają i oto przed jego oczami stoi drżący, mały, skulony chłopiec z nadwagą. Tymczasem nieznajomy kontynuował spokojnym tonem:

- Bo był pan chłopcem do bida. Mądrzejszym od innych, nikim je­śli chodzi o sport. Na swoich najlepszych przyjaciół wybierał pan zawsze książki, a nie ludzi. Mam rację?

- A jednak... - wyszeptał Sina.

- W końcu zaczął pan rosnąć, stawał się coraz silniejszy. I wtedy wybił pan swoim przeciwnikom odwagę z głowy. Każdemu, kto z pana szydził albo w pana wątpił, odpłacał pan podobnie. Zwłaszcza ojcu...

Kiedy-Sina usłyszał ostatnie słowa, zaczął się podć.

- Czego pan właśdwie ode mnie chce? — spytał drżącym głosem.

- Zeby pan zrozumiał, o co w tym wszystkim chodzi — odparł twar­dym głosem nieznajomy.—Co się stanie z pana wiedzą, siłą dała, gdy któ­regoś dnia już pana nie będzie? My, ludzie, jesteśmy delikatni, jak płatki róży na wietrze. Sam pan przedeż wie.

Sina skinął głową, błądząc wzrokiem po tryptyku.

—Dlaczego nie ma pan dzied? Wyjaśnię panu. Bo dzied nie stanowią gwarancji pańskiego dalszego istnienia. Rozwijają się zupełnie inaczej, niż ich ojcowie. Poza tym mogą umrzeć. I właśnie to jest prawdziwą przyczy­ną, dla której nie ma pan dzied - kontynuował bezlitośnie nieznajomy.

- Pan się po prostu bał spłodzić idiotę. Obawiał się pan, że weekendowe popołudnia będzie pan musiał spędzać z synami na boisku, a nie w mu­zeum. Czyż nie mam racji?

- Tak, to prawda — przyznał Sina. — A teraz jest już na to za późno. Dlaczego mi pan to robi? — spytał głęboko wstrząśnięty.

- Bo teraz pan zrozumie — odpaił nieznajomy spokojnym głosem, z którego zniknął sadyzm. - Proszę pozwolić, żeby to dzieło do pana prze­mówiło. Proszę go posłuchać - szepnął na zakończenie prawie miękkim głosem.

Zbiegając schodami do wejścia, Wagner przeskakiwał po dwa stopnie. Podbiegi do kasjerki, która patrzała na niego z naganą.

- Gdzie jest pomieszczenie monitoringu? Szybko!! — zawołał Sina.

- Jak to? A czego pan szuka?

-Jezu, przecież nie ukradnę wam jakiegoś monitora, chcę tylko za­mienić kilka słów z obsługą. No więc? Gdzie?

Kobieta nadal spoglądała na niego niepewnym wzrokiem. Wagner wsunął rękę przez otwór w okienku i chwycił ją za dłoń:

- Proszę, to ważne.

Tym razem udało się. Kobieta wskazała tylną część sali i drzwi, któ­rych sam by nie zobaczył.

- Niech pan zapuka!

Ale Wagnera już przy niej nie było. Pędził w stronę drzwi wskaza­nych przez kasjerkę.

Sina przyglądał się średniowiecznemu obrazowi. Widział na nim kolorowe chorągwie i tarcze, okrutną bitwę z węgierskim sąsia­dem, który ze zwykłego przygranicznego ludu chciał się zmienić w naród synów i ojców. Czyż syn nie nadaje sensu życiu swojego ojca? Czyż to nie syn jest nadzieją? Każda bezsensowna śmierć syna niszczy zarazem dzieło życia jego ojca. Czyż nie żyjemy wiecznie dzięki dzieciom? Hi­storia zna wielu kontynuatorów ojcowskich dzieł, którzy zmarli w mło­dym wieku, bez powodu. Jego wzrok spoczął na postaci Leopolda, któ­ry jako dziecko znudzony lekcją z nauczycielem wdrapał się na drzewo, spadł na ziemię i skręcił sobie kark. Sinę przeszył dreszcz. A gdyby tak i jego syn...

—Widzę, że go pan słucha - odezwał się ponownie nieznajomy. - Kim jest centralna postać tego obrazu?

- Postacią tą jest bez wątpienia święty Leopold, chociaż jego meda­lion jest przesunięty trochę w prawo - odparł Sina.

- Zgadza się. A kogo trzyma za rękę?

- Dwójkę swoich synów, których przeżył - odparł Sina i podszedł bliżej do ołtarza, żeby lepiej przyjrzeć się malowidłu; nienaturalnej wielko­ści postać w niebieskim płaszczu ze złotymi orłami i w koronie na głowie

- stary, smutny człowiek, który prowadzi za ręce dwie mniejsze postacie, spoglądające w górę ku niemu.

- To nie byli jedyni synowie, których margrabia musiał wcześniej pogrzebać. Proszę przyjrzeć się dokładniej. Leopold to jedyny z Baben- bergerów z aureolą świętego, nieprawdaż? Co symbolizuje taka aureola wokół jego głowy?

-Już w czasach, kiedy wyznawano wiarę w wielu bogów, aureola była znakiem nieśmiertelności. Pojawiała się w okrągłym kształcie wokół głów zmarłych, natomiast w formie kanciastej wokół głów osób żyjących, kró­lów i cesarzy rzymskich — odparł Sina.

- Słusznie, właśnie takiej odpowiedzi się po panu spodziewałem. A ilu spośród jego licznych synów, których urodziła mu druga żona, Agnes, prze­żyło margrabiego? Ilu z nich rozpoznaje pan na obrazie?

-Abstrahując od treści przekazanej nam przez światowej sławy kro­nikarza i duchownego Ottona von Freisinga pozostaje nam dwóch braci: Henryk Jasomirgott i Leopold IV — odparł Sina, przesuwając wzrokiem po obrazie.

- Który był starszy?

- Henryk. Ale to Leopold został następcą ojca po jego śmierci i to on zdobył Regensburg. Potem, gdy wkroczył do dawnej stolicy, został księ­ciem Bawarii. Oblężenie Regensburga widzę po lewej stronie, nad Leo­poldem III - wyjaśniał Sina, który w ostatniej chwili powstrzymał się, żeby nie dotknąć obrazu i bardziej precyzyjnie wskazać, co ma na myśli.

- Czy to nie jest niezwykłe, panie profesorze? Zazwyczaj władza po zmarłym ojcu przechodziła na syna pierworodnego, prawda?

- Tak, ma pan rację. Ale podobno Leopold nie kochał Henryka i dla­tego. .. — zastanawiaj się głośno Sina.

- Bzdura! - przerwał mu nieznajomy.—Niech pan zapomni o tym, co znajduje się w książkach albo niech pan zacznie czytać między wierszami. Kto bardziej kochał Leopolda IV niż Henryk Jasomirgott? Kto jest siostrą cesarza? Kto ma władzę na tyle potężną, aby usadowić jego syna na tronie księcia Bawarii? Niech pan pomyśli logicznie.

- Agnes. Małżonka margrabiego...

- No właśnie. Kobieta w łóżku jest- zawsze silniejsza od zdrowego rozsądku. A panu się wydaje, że to nie kobiety dzierżą w dłoni klucze - roześmiał się nieznajomy, ale po chwili znowu zaczął mówić twardym, zimnym grosem: - Matka bardziej kocha swojego syna niż męża. Co może zrobić w sytuacji, gdy jej mąż nie umiera ze starości, nie imają się go żadne choroby, a w dojrzałym wieku poluje na odyńce, jakby to były warchlaki? Na dodatek prowadzi politykę wspierającą papieża, wbrew woli cesarza, który w końcu jest jego szwagrem. Co gorsza jej małżonek fawo- nmiie innego syna niż ona, a mianowicie tego, który będzie kontynuował

polityczną linię ojca, a który w oczach Agnes myśli dokładnie tak samo jak mężczyzna, którego świat myśli pozostaje dla niej - mimo całej mi­łości, jaka ich łączy—ukryty. No i jeszcze jedna sprawa: z każdym wspól­nie spędzonym dniem niezłomna żywotność jej męża wydaje się jej coraz straszniejsza...

— Chce mi pan wmówić, że Agnes i jej ukochany syn zamordowali Leopolda III na polowaniu?—.oburzył się Sina.

—Mówi pan tak, jakby krótka wstawka w kronice o treści „spadł z ko­nia w czasie polowania” nie wydawała się panu aż taka niezwykła. O ile dobrze sobie przypominam, pan też zastanawiał się nad faktem, że żad­nej z ówcześnie żyjących osób nie oburzyła nagła śmierć starego, acz cie­szącego się dobrym zdrowiem monarchy. Jedyny list kondolencyjny dla „pogrążonej w żałobie wdowy” nadszedł nie od rodziny, tylko od papieża. Dziwne, prawda? A czy jeden z profesorów nie zganił pana głośno pod­czas seminarium, gdy wystąpił pan z tezą o morderstwie?

Tak, Sina do dzisiaj o tym pamiętał.

— Niestety, mam już dla pana niewiele czasu. Pana przyjaciel, Wagner, dotarł już do pomieszczenia z monitoringiem. Proszę mi jeszcze powie­dzieć, który scenariusz małżeński jednego z późniejszych władców przy­pomina panu związek Agnes i Leopolda?

— Cesarza Fryderyka i jego żony, Eleonory. Z tą różnicą, że ona nie zamordowała swojego męża, aby uczynić z walecznego Maksymiliana ce­sarza — szepnął Sina, który powoli zaczął rozumieć, dokąd chce go zapro­wadzić głos w słuchawce.

- Kto tam?

Głos za drzwiami wydał się Wagnerowi znajomy.

— Proszę otworzyć, to bardzo ważne, nazywam się Wagner i przysze­dłem tu z profesorem Siną. Muszę o coś pilnie spytać.

Drzwi otwarły się, ale tylko na tyle, że zrobiła się w nich wąska szcze­lina. Wagner nie tracił czasu na wyjaśnienia, tylko wsunął w nią stopę i wszedł do pomieszczenia zastawionego w całości monitorami. Młody student, z którym Sina niedawno się witał, spoglądał na niego z otwar­tymi ustami.

— O co cho... czy coś.wyjąkał nie kończąc, bo zabrakło mu słów.

Wagner rozejrzał się po pokoju. Pomieszczenie było puste.

- Który z nich to Henryk Jasomirgott? - naciskał na Smą nieznajomy.

- Ten z lewej, na górze. Stoi na pokładzie okrętu, który miał go za­wieźć do Jerozolimy — odparł szybko Sina.

- Panie profesorze, patrzy pan, a nie widzi. Przecież nie tak dawno wyjaśniał pan swojemu przyjacielowi kontekst znaczeniowy. Dlaczego więc pierwszy niezależny książę Austrii miałby być karłem umiejscowio­nym na korpusie okrętu? Czy może mi pan to wyjaśnić? — spytał niezna­jomy oburzonym głosem.

Sina potrząsnął głową, zmrużył powieki i zaczął studiować medalion przedstawiający Henryka Jasomirgotta.

- Kiedy ujrzał pan tę scenę po raz pierwszy w swoim podręczni­ku szkolnym, co przyszło panu na myśl? Który z nich, według pana, był Henrykiem?

- Wtedy wydawało mi się, że to mężczyzna na dziobie statku w czer­wonej szacie i czarnej czapce — przyznał Sina.

- Bardzo dobrze. Niech pan nigdy nie lekceważy obserwacji małego dziecka. Mężczyzna, który wyciąga rękę w stronę Jerozolimy, to znaczy na południowy wschód, wydaje w ten sposób swoim ludziom polecenie, aby mu towarzyszyli. To właśnie jest Jasomirgott. Pokazano go także w kilku innych medalionach. Wagner, w całej swojej historycznej niewiedzy, do­strzegł postać ukrytego księcia w tamtej pojedynczej wskazówce: gdy książę potajemnie opisuje wjazd swojego brata do Regensburga na obrazie wcho­dzącym w skład ołtarza szkockiego mistrza iwkońcu doprowadza ojcobójcę przed oblicze sprawiedliwości. Henryk osobiście wykonuje na nim wyrok i pozbawia go żyda na jednym z polowań, dokładnie w taki sam sposób, jak jego brat zamordował kiedyś ich ojca. Nie bez przyczyny czyn ten sta­nowi początek istnienia znanego nam deltoidu. Mord na Leopoldzie III i pokuta za tę zbrodnię są początkiem tajemnicy — wyjaśnił nieznajomy.

—Jakiej tajemnicy? Na czym ona polega? — wyjąkał Sina.

- Niech mnie pan nie rozczarowuje, profesorze. Zdążyłem już przeciez wyjaśnić panu, o co tu chodzi. Kilka szczegółów musi pan sam odnaleźć. Chdałem tylko dać panu wskazówkę, żeby nie poruszał się pan po omacku.

Wagner kurczowo przytrzymywał studenta za ramię i nie chciał go puśdć.

| 208 '

— Czy oprócz pana była w tym pomieszczeniu jakaś osoba? - spytał zdumionego młodego człowieka, który przestraszony pokręcił tylko gło­wą. Wagner skłonny był mu uwierzyć. Jeśli jednak nie tutaj, to gdzie? - Chwileczkę, jeszcze jedno pytanie: przesyła pan obraz z kamer za pomocą stałego łącza czy fal radiowych?

— Za pomocą fal radiowych. A po co to panu? - odparł ze zdziwie­niem student.

Nie doczekał się jednak odpowiedzi, bo dziennikarz był już na ze­wnątrz. Biegł przez dziedziniec w poszukiwaniu tajemniczego głosu.

- Chwileczkę, proszę się nie rozłączać - zawołał Sina.

— Tak? Jeszcze kilka minut temu nie chciał pan ze mną rozmawiać. Proszę, jak. szybko zmieniają się niektóre rzeczy - roześmiał się niezna­jomy. — Czego pan jeszcze chce? Przekazałem panu to, co wolno mi było przekazać. Koń stoi już osiodłany, teraz musi go pan tylko dosiąść.

— A dokąd mnie zawiezie? Jasomirgott i ołtarz szkockiego mistrza miały nas doprowadzić na południowy wschód albo na południe. A Fry­deryk? Dokąd chciałby nas wysłać? Do Egiptu?

— Ex oriente lux, mówi dawne przysłowie. Wspaniały pomysł, profe­sorze. A jednak nie ma pan absolutnie racji, choć tylko w kontekście geo­graficznym. Nieznaczna, niewielka pomyłka w skali tysięcy mil - sprecy­zował głos w słuchawce.

— Niechże pan przestanie, mnie są potrzebne odpowiedzi - zapro­testował trochę odważniejszym tonem Sina, czekając na reakcję swego rozmówcy.

— Touché — usłyszał w odpowiedzi trochę bardziej ostry ton.—No do­brze. Proszę mi powiedzieć, jakie zjawisko według dawnej wiedzy zwia­stowało śmierć władcy albo nadejście globalnego kataklizmu?

— Zazwyczaj była to kometa - odparł Sina.

— Niedawno pan taką widział, pamięta pan?

Sina zastanawiał się przez chwilę nad odpowiedzią:

— Tak, to była Gwiazda Betlejemska uwidoczniona na ołtarzu szkoc­kiego mistrza nad głowami Świętej Rodziny podczas jej ucieczki do Egiptu.

— Zgadza się! Gwiazda Betlejemska zwiastowała trzem mędrcom ze Wschodu narodziny nieśmiertelnego króla. Na pierwszy rzut oka nie był to więc żaden zły zwiastun, tylko obietnica, choć kosztowała ona życie

*

wielu synów Izraela, ponieważ Herod Antypas rozkazał zabić wszystkich chłopców, którzy osiągnęli pewien wiek.

- I co w takim razie? Mam się wybrać na poszukiwanie Gwiazdy Betlejemskiej?

- Nie, nie Gwiazdy Bedejemskiej, bo to nie była gwiazda, tylko potrój­na koniunkcja. Ma pan szukać dała niebieskiego, które posłużyło szkoc­kiemu mistrzowi za wzór do obrazu.

Nieznajomy zamilkł na chwilę, a Sina usłyszał w tle jakieś inne głosy. Jednak nieznajomy szybko podjął przerwany wątek.

- Pana przyjadel, Wagner, jest szybszy niż przypuszczałem - powie­dział z uznaniem. — Zresztą jak zawsze. Proszę mnie teraz uważnie po­słuchać. Dziewiątego czerwca 1456 roku na niebie rozdągającym się nad Świętym Cesarstwem Rzymskim pojawiła się kometa Halleya. Cesarz Fryderyk ją widział i autor ołtarza też. Jeśli uda się panu odnaleźć wład­cę, który obserwował tę kometę dwa tysiące lat przed Fryderykiem i ka­zał ten fakt udokumentować, a jednocześnie stworzył wieczne, istniejące do dziś państwo, od razu pan zrozumie, dokąd ta droga prowadzi. Życzę powodzenia!

Głos w słuchawce udchł i połączenie zostało przerwane. Sina spoglą­dał bezradnie na telefon. Odnosił dziwne wrażenie, że wie teraz o wiele mniej niż przed rozmową. Poza tym kto do niego dzwonił?

Kiedy Wagner dobiegł do parkingu, ujrzał ciemnozielonego mercedesa klasy V stojącego obok jego motocykla. Ruszył sprintem w kie­runku pojazdu, ale gdy dzieliło go od niego kilka kroków, mercedes ruszył z miejsca, przejechał szybko przez plac ratuszowy i z piskiem opon znik­nął za rogiem, kierując się w stronę Wiednia,

Gavint usiadł przy stoliku w niewielkiej restauracji, którą urządzono dla zwiedzających obok kasy muzeum. Z przyjemnością popi­jał klasztorne wino i spokojnie czytał najnowsze wydanie gazety. Z miej­sca, które zajmował, mógł obserwować każdą osobę, która wchodziła do klasztoru albo z niego wychodziła. Kiedy Wagner wybiegi na dziedziniec, Gavint zmarszczył czoło. Co się dzieje? Jednak niecałe pięć minut później dziennikarz wrócił, z rozczarowaną miną skinął głową kasjerce i znowu wszedł do muzeum.

Kiedy Wagner i Sina wyszli w końcu na zewnątrz, Gavint obserwo­wał ich. Byli tak bardzo pochłonięci rozmową, że nie zwracali uwagi na to, co dzieje się dokoła. „Co za nieostrożność”, pomyślał Gavint i wypił kolejny łyk czerwonego wina.

Gdy usłyszał, jak Wagner zapuszcza silnik motocykla, dał znak kel­nerowi i zapłacił rachunek. Jak to dobrze, że wczoraj po południu złożył wizytę w zajezdni Wagnera i umieścił na jego motocyklu nadajnik Dłu­go stał przed kolekcją japońskich sportowych pojazdów z lat osiemdzie­siątych i dziewięćdziesiątych, podziwiając ich doskonały stan i wygląd. Swym eleganckim, opływowym kształtem różniły się od współczesnych pojazdów projektowanych w dość agresywnym stylu. Potem obszedł cały budynek, dziwiąc się, że Wagner tak beztrosko traktuje kwestię zabezpie­czenia tego miejsca. Kilka godzin później przez te same, nie zamknięte na żaden klucz drzwi, do środka wtargnął ojciec Johannes...

Gavint opuścił teren klasztoru i skierował się powoli w stronę pobli­skiego podziemnego garażu. Czekał tam na niego samochód ambasady z włączonym silnikiem. Skontrolował ekran, na którym widać było błysz­czący punkt wskazujący aktualne położenie nadajnika. Wynikało z nie­go, że Wagner kieruje się w szybkim tempie do Wiednia. Gavint śledził wzrokiem przesuwający się po elektronicznej mapie punkt i przez chwilę odniósł wrażenie, że nadajnik znajduje się nie na motocyklu, tylko na le­cącym z dużą prędkością samolocie.

30 GRUDNIA 1916 ROKU, PAŁAC JUSUPOWA, SANKT PETERSBURG

Książę Feliks Feliksowicz Jusupow otworzył nerwowo drzwi i ujrzał przed sobą wylot lufy karabinu Steyr M1912. W jednej chwili pożałował, że akurat tego wieczoru dał wolne całej swojej służbie. Przed wejściem do budynku stało pięciu mężczyzn w mundurach polo- wych. Każdy miał na lewym ramieniu białą tarczę herbową z czerwo­nym krzyżem i sześcioramienną gwiazdą pośrodku. O tym, że jego dom już od dłuższego czasu jest pod obserwacją Ochrany, wiedział od dawna. Od samego początku było to dla niego jak cierń w oku. Miał więc na­dzieję, że przynajmniej dzisiaj agenci Ochrany mu pomogą, ale na próż­no wytężał wzrok. Na ulicy nikogo innego nie było. Książę zaklął po cichu.

- Chyba nas pan wpuści do środka, książę - powiedział uprzejmie starszy mężczyzna z bokobrodami i gładko wygolonym podbródkiem. Jego słowa zabrzmiały jednak stanowczo. Na dodatek podsunął księciu pod nos lufę swojego automatycznego pistoletu, takiego samego, jakich używano w cesarsko-królewskiej armii. Nie czekając na odpowiedź, po­pchnął księcia i wszedł do środka.

- Niemcy! — stwierdził książę.

- Austriacy, przynajmniej od 1871 roku - odparł nieznajomy, nie spuszczając księcia ani na chwilę z oczu.

Czterej pozostali mężczyźni weszli za nim i zamknęli za sobą drzwi na klucz. Agenci Ochrany nadal się nie pojawili. „Trzeba będzie poszukać innego rozwiązania”, pomyślał zdesperowany książę.

Intruzi wyjęli z kieszeni płaszcza samopowtarzalne pistolety Steyer M12/P16. Książę rozpoznał je po wyglądzie.

-Jestem Czechem - wyjaśnił jeden z nich.

- A ja Polakiem - dodał następny.

Zanim jednak cokolwiek zdążył powiedzieć, Węgier—dowódca gru­py- nakazał swym ludziom surowym wzrokiem milczenie.

- Czy wasza książęca mość zechce nam wydać Grigorija Jefimowicza Rasputina—odezwał się dowódca i nie było to pytanie, a raczej uprzejmie sformułowany rozkaz poparty ruchem pistoletu.

- Wiemy z dobrze poinformowanych źródeł, że gości tu dzisiaj z wi­zytą. Z tego, co wiemy, jest pan, książę, jedną z ostatnich wysoko posta­wionych osób w Petersburgu, która cieszy się jego zaufaniem.

- Mimo najlepszych chęci nie wiem, o czym pan mówi — skłamał książę, ale grube krople potu na czole zdradzały trudne położenie, w ja­kim się znalazł.

Dowódca grupy ani na chwilę nie stracił rezonu. Jego uprzejmość ulotniła się jak dym z papierosa:

- Niech pan przestanie opowiadać bzdury, książę. Wiem, że on tu jest. Proszę więc go nam wydać, zanim zrobię się naprawdę nieuprzejmy. I jeszcze jedno: niech pan nie próbuje mnie oszukać. Znam Rasputina osobiśde, więc może pan sobie darować sobowtóra, którego pan i pańscy szlachetnie urodzeni przyj adele dągade po spelunkach i burdelach, żeby w ten sposób na dobre zniszczyć wizerunek prawdziwego Rasputina. Czy pan mnie zrozumiał?

212 '

Dowódca grupy odciągnął kurek pistoletu. Jego kliknięcie rozbrzmiało głośno wśród obramowanych złotem luster i fajansowych naczyń.

—Wolałbym, żeby nie doszło między nami do nieporozumienia - do­dał drugi z Austriaków po rosyjsku i roześmiał się chłodno.

s To prawda, nie chcemy tu żadnych nieporozumień - burknął Czech, który wcisnął księciu w bok lufę swojego pistoletu i odciągnął kurek. Ju- supow był pewien, że gdyby zaczął wołać o pomoc, Czech ani na moment się nie zawaha i pociągnie za spust. Przełknął głośno ślinę, uniósł bez sło­wa ramiona i wskazał palcem schody wiodące na górę.

— Świetnie, nie było to aż tak trudne. Pójdzie pan przodem, a my za panem — polecił dowódca pochlebnym tonem, po czym ruchem pistoletu wskazał kśięciu drogę na górę.

Książę szedł wolnym krokiem, jak grzeczne dziecko. Czterej mężczyź­ni ubrani w mundury połowę szli za nim z bronią przygotowaną do strzału.

Kiedy weszli na piętro, Jusupow zatrzymał się przed drzwiami, a w jego rozbieganych oczach pojawił się strach.

— Czy on tam jest? — spytał dowódca grupy.

Książę skinął szybko głową, ale nie. był w stanie wydobyć z siebie ani słowa. Mężczyzna o siwych, krótko obciętych włosach spojrzał na księcia w zamyśleniu i uśmiechnął się znacząco.

— Rozumiem, że nie jest sam?

Książę pokręcił gwałtownie głową.

— To nam trochę komplikuje sprawę - westchnął dowódca i gestem ręki nakazał swym ludziom, aby ustawili się na lewo i prawo od drzwi. Dwaj z nich od razu zajęli wskazane miejsca, szykując się do wtargnięcia do komnaty i do jej zabezpieczenia.

— Proszę otworzyć — rozkazał dowódca cichym głosem księciu. Ten ujął drżącą dłonią klamkę i nacisnął ją. Powitało ich pytanie zadane przez znajdującą się w środku osobę:

— Czy pan się w końcu pozbył tych ludzi?

W następnej chwili czterej mężczyźni ubrani w mundury polowe wpadli do pokoju.

— Ręce do góry! Broń na podłogę i gęby na kłódkę!

Dowódca, który był uzbrojony w pistolet Steyr Ml 912, z zadowole­niem obserwował, jak kolejne sztuki broni lądują na podłodze. Nikt nie odezwał się ani słowem. Pomieszczenie było bezpieczne.

'

— Bardzo proszę, książę, pan pierwszy — szepnął groźnie dowódca i wepchnął trzęsącego się ze strachu księcia do środka. Kiedy ten znalazł się w pokoju, poczuł zapach krwi i smród ludzkich ekskrementów. Jedno spojrzenie wystarczyło. Jego ludzie trzymali pod lufami przedstawicieli rosyjskiej śmietanki towarzyskiej.

- Widzę, że książę zaprosił do siebie wszystkich, których imię i ranga coś znaczą w tym kraju — stwierdził. — Deputowany do rosyjskiej Dumy, Władymir Puryszkiewicz, kapitan Suchotin z Pułku Preobrażeńskiego, pan doktor Lasowert, a nawet „ukochany kuzyn cara”, Wielki Książę Dy­mitr Pawłowicz. A tu, proszę, jaka niespodzianka, panowie Oswald Rayner i John Scale reprezentujący Secret Intelligence Service Jego Królewskiej Mości, króla Anglii. Witam wszystkich panów jak najserdeczniej.

Dowódca wodził chłodnym wzrokiem po zdumionych mężczyznach, którzy stali z podwiniętymi rękawami koszul. W pewnej chwili zauważył, że jego ludzie wpatrują się przerażonym wzrokiem w jeden punkt. Podą­żył za ich spojrzeniem i na jednym z foteli ujrzał skuloną, związaną po­stać, która nie miała już w sobie żadnych cech ludzkich. Skierował wzrok w drugą stronę i zauważył, że cała podłoga zalana jest krwią i ekskremen­tami, a na twarzach i białych koszulach mężczyzn widnieją ciemnoczer­wone ślady krwi. Czyżby on i jego ludzie zjawili się za późno, pomyślał z gniewem i jednym, gwałtownym ruchem popchnął księcia na podłogę. Jusupow natychmiast podczołgał się do grupy mężczyzn, aby za ich ple­cami znaleźć schronienie.

Dowódca wsunął pistolet do kieszeni płaszcza i podszedł do zakrwa­wionego, całkowicie obnażonego muskularnego ciała. To, co ujrzał, przy­pomniało mu rzeźby przedstawiające pewnego ubiczowanego człowieka, którego wizerunek tak często widywał w kościołach i klasztorach. Jednak artystyczna forma tamtych dzieł sztuki miała się nijak do okrutnego wi­doku, jaki ujrzał w tej komnacie. Między nogami zakrwawionego mężczy­zny bezwładnie zwisał ogromny penis. Okolice brzucha i genitalia nosiły ślady ciężkiego pobicia.

Dowódca z wahaniem chwycił mężczyznę z fotela za długie przetłusz­czone włosy i uniósł mu głowę, żeby przyjrzeć się w świetle jego twarzy. Pokrywał ją szczeciniasty zarost. Bez wątpienia miał przed sobą Rasputina.

Nagle zakrwawiona postać poruszyła się. Dowódca odskoczył prze­rażony do tyłu. Rasputin otworzył oczy. Wydawało się, że jego głębokie,

stalowe spojrzenie przenika wszystko i wszystkich. Uniósł dłonie i zaczął bełkotać jakieś niezrozumiałe słowa.

- Cytuje Biblię - szepnął Polak.

Dowódca skinął głową i dał mu znać, żeby zamilkł. Nabrał głęboko powietrza i kucnął przy Rasputinie, żeby lepiej widzieć jego twarz.

— Poznajesz mnie? — spytał.

Rasputin jakby obudził się z transu i spojrzał na niego. Jednak to nie stan, w jakim znajdowała się ofiara, tylko jej wzrok skłonił dowódcę do powtórnej gwałtownej reakcji. Z wielkim trudem udało mu się, tak jak to było podczas ich pierwszego spotkania, przezwyciężyć odrucho­wy wstręt do mistyka. Postanowił potraktować go w wyuczony, profe­sjonalny sposób.

— Czy poznajesz mnie, Grigoriju Jefimowiczu? — powtórzył pytanie.

Rasputin przez chwilę się zastanawiał, a potem wyrzęził:

- Oczywiście. Wróciłeś, tak jak kiedyś groziłeś. Po dziesięciu latach... I znowu z czterema innymi... Ale tym razem bez samochodu, żeby mnie przejechać...

Rasputin przerwał i znowu stracił przytomność.

Dowódca zmarszczył czoło. Zdarzyło się to w 1910 roku, kiedy wraz z czterema innymi członkami Rady Dziesięciu przejechał Rasputina au­tomobilem, żeby już nigdy więcej nie mógł nic powiedzieć. Mimo to ten twardy asceta przeżył. Później dowódca przez wiele dni starał się wytłu­maczyć wracającemu do zdrowia w petersburskim szpitalu Rasputinowi, że powinien zachować milczenie w sprawie tajemnicy i nie wykorzysty­wać jej do żadnych celów. Ale nie! Ten uparty człowiek musiał przecież zachować carewicza przy życiu, chronić śmiertelnie chore dziecko przed śmiercią! Nie, to nie było z jego strony żadne przewinienie, za które Za­kon powinien go ukarać. Chodziło raczej o powszechną uwagę, jaką zda­rzenie to wywołało wśród ludzi, o intrygi dworskie i o późniejsze zmiany, jakie nastąpiły w stylu życia Rasputina...

Dowódca zastanawiał się, czy to nie z powodu nieudanego zamachu na swoje życie i wyraźnych gróźb, że może się on powtórzyć, jeśli nie bę­dzie się trzymał ustalonych zasad, Raspudn zaczął pić. Kto mógł to prze­widzieć? Jednak teraz najważniejsze było to, czy podczas wszystkich hu­lanek i wizyt w burdelach Rasputin dotrzymał obietnicy milczenia.

Dowódca wyprostował się i spojrzał na niego z góry.

£

- Szefie, tracimy cenny czas - zauważył jeden z jego ludzi. - Ci szla­chetni panowie w okrutny sposób torturowali tego człowieka, najwidocz­niej chcieli z niego coś wyciągnąć. Co się stanie, jeśli chodziło im o...

- Silentium! - przerwał mu dowódca, ale od razu dodał: - Masz ra­cję, Bracie.

Szybkim krokiem podszedł do Jusupowa, który próbował uciec przed nim na czworakach. Dowódca chwycił go za włosy i pociągnął tak mocno, że książę od razu stanął na wyprostowanych nogach. Lewą ręką przytrzymywał wyrywającego się księcia, w prawej trzymał pistolet. Ka­pitan Suchotin chciał stanąć w obronie księcia, ale uprzedził go Czech, który tak mocno uderzył go swoim pistoletem w żebra, że kapitan upadł na podłogę. W grupie prominentnych gości rozległ się pomruk, ale wi­dząc skierowane w swoją stronę lufy pistoletów, żaden nie odważył się na bohaterski czyn.

Dowódca wsunął księciu lufę pistoletu do gardła tak głęboko, że ten zaczął rzęzić, patrząc z ukosa na pistolet.

- Co zdradził wam Rasputin? — warknął dowódca. — No już, gadać, bo wszystkich was wyślę od razu do piekła.

Ledwie skończył, gdy jego ludzie unieśli pistolety na wysokość oczu więźniów.

- Nic nam nie zdradził! — zawołał doktor Lasowert. — Ani tego, czy rzeczywiście kąpał córkę cara, ani czy spółkował z carycą, ani czy zacza­rował carewicza. Nic nam ten diabeł nie wyjawił!

Dowódca popatrzył na niego z pogardą.

- To nas, do diabła, w ogóle nie interesuje! — wrzasnął. — Pytałem

o tajny rytuał, którym posłużył się dla ratowania carewicza!

Oswald Rayner z tajnych służb brytyjskich uniósł obie dłonie w uspo­kajającym geście. Mimo to czterej umundurowani mężczyźni nie spusz­czali z niego wzroku.

- Panowie, nie wiem, kim jesteście, czy wypełniacie jakieś oficjalne zadanie czy może działacie na własny rachunek. Chcę jednak zapewnić, że rytuał na pewno nie był tematem pytań, jakie mu stawialiśmy. Zebrani tu panowie, jak również Jego Wysokość Książę, chcieli tylko nie dopuścić, aby ten szarlatan dalej wywierał wpływ na politykę cara albo doprowadził do podpisania pokoju z Niemcami - stwierdził Rayner spokojnym i rze­czowym tonem.

Dowódca potrząsnął ze złością głową:

-To jakieś brednie.Ten wiejski głupek w ogóle się tam takimi sprawa­mi nie zajmował. Wystarczyło mu, że ludzie nazywają go Starcem. Chciał być uważany za mędrca, który posiada dostęp do boskiej tajemnicy. To dlatego ostrzegał cara, że może dojść do wojny. I dlatego chciał pokoju! i wykrzykiwał zdenerwowany dowódca, wciskając księciu lufę pistoletu coraz głębiej do gardła.

Książę kwiczał na cały głos jak zarzynana Świnia, wznosił ręce w bła­galnym geście i szarpał mundur swojego dręczyciela. Dowódca spojrzał w jego pełne strachu oczy.

— O co chodzi? Czy chce mi pan, książę, coś powiedzieć? - wark­nął. Z zadowoleniem spoglądał na powiększającą się ciemną plamę na spodniach Jusupowa. Książę skinął histerycznie głową, po policzkach spływały mu gęste łzy. Dowódca ze wstrętem wyciągnął pistolet z jego ust i wytarł go do sucha w jego ubranie.

— Chciałem go zabić! Tak, naprawdę tego chciałem! - wykrztusił Ju- supow. - Wszystkiego próbowałem, ale bez skutku. Dodałem mu cyjan­ku do madery i nic. Potem zjadł mnóstwo ciasta z trucizną. I dalej nic. Zwróciłem się więc o pomoc do pozostałych panów. Suchotin wpakował mu kulę w pierś. I co zrobił ten diabeł? Zaczął tańczyć! Ten szatan tań­czył z kilkoma kulkami więcej. No to co mieliśmy zrobić? Jego nie można zabić...

— A czy on... — przerwał mu nagle Polak.

— Najwidoczniej tak - odparł młodszy z Austriaków.

— Silentium! — zawołał dowódca i zdzielił księcia kolbą pistoletu po głowie, aby przerwać potok jego słów.

Książę chwycił się za głowę i usiadł, szlochając, w rogu pokoju. W tym momencie chęć zabrania głosu wyraził nieśmiało Władymir Puryszkiewicz.

— Proszę mi wybaczyć,jeśli się mieszam...

— Mówi pan o mieszaniu? Najpierw torturujecie bezbronnego, a teraz ośmiela się pan mieszać do rozmowy? Pan, szalony polityk? - wrzasnął Czech i skierował lufę pistoletu w jego stronę.

— Ale to prawda! — próbował przekrzyczeć go Puryszkiewicz. - Pró­bowaliśmy wszystkiego, tyle że tego człowieka nic się nie ima. Osobiście nigdy nie wierzyłem w krążące plotki, ale to chyba jednak prawda, że Ra­sputin należał do sekty chłystów.

Dowódca spojrzał na niego zaskoczony. Co ten deputowany może wiedzieć o chłystach? Zerknął nerwowo na zegarek, nie pozostało im już zbyt wiele czasu. Mimo to dalej drążył temat:

-Jak pan do tego doszedł?

- No niech pan zobaczy, to przecież jasne jak słońce. Nie słyszał pan

0 tej sprawie? Pewna kobieta, niejaka Irina Niestierowna, w wieku stu lat urodziła dziecko, Iwana Susłowa.Takjej to kiedyś ktoś objawił. Oburzony pop odmówił dziecku chrztu, a ojca chrzestnego udało się znaleźć dopie­ro po sześciu tygodniach. Chłystowie dumaczą to wydarzenie twierdząc, że jest ono wypełnieniem proroctwa objawionego przez proroka Ezrę. Chłysto­wie uważali później Susłowa za Chrystusa, a ten bluźnierca to potwierdzał

1 sam się za niego podawał. Kiedy ów mesjasz skończył trzydzieści trzy lata,

0 jego heregach dowiedział się car Aleksy Michajłowicz. Kazał więc, aby jego i czterdziestu jego pomocników zaaresztować we wsi Pogoszcz, przesłu­chać i poddać torturom. Nic to jednak nie dało. Nie byli zresztą pierwszymi

1 ostatnimi, którym nie udało się niczego wyciągnąć z Susłowa. Nie powiodło się nawet patriarsze Nikonowi i różnym bojarom, bo nauki Susłowa nadal szerzyły się potajemnie. Legenda podaje, że nawet ogień na stosie się go nie imał. W końcu wydał ostatnie tchnienie, niedługo potem ukazał się swoim wyznawcom i dalej nauczał. Car dowiedział się o tym i znowu skazał go na tortury. Kiedy obdarto go ze skóry, jedna z wyznawczyń, młoda dziewica, zawinęła jego ciało w czyste prześcieradło. I wtedy nastąpił cud: prześciera­dło przyrosło mu do dała i zamieniło się w ludzką skórę. O tych wydarze­niach można się dowiedzieć z widu pieśni chłystów.W niewyjaśniony spo­sób Susłow wydostał się na wolność i przez trzydzieśd kolejnych lat nauczał w Moskwie. Po śmierd pozostawił swoje dało na Ziemi, aby dać przykład pobożnej pokory i derpliwośd jako syn Boży, który przyjął ludzką postać...

Czterej mężczyźni w mundurach wymienili znaczące spojrzenia, a ich dowódca odwrócił wzrok.

-1 ktoś tak wykształcony jak pan wierzy w takie rzeczy? — spytał.

— No to proszę zobaczyć — pana ludzie też w to wierzą — odparł Pu- ryszkiewicz.

Nie zmieniając wyrazu twarzy, dowódca wycelował i przestrzelił mu ramię. Deputowany do Dumy opadł na podłogę i zamilkł.

—Czy kogoś jeszcze podniecają te stare bajdy?—spytał dowódca spo- . kojnym tonem i spojrzał po obecnych, ale żaden nie odważył się nawet pi­

snąć. Wszyscy stali ze wzrokiem wbitym w podłogę. Dowódca odwrócił się więc ponownie do Rasputina i dwa razy uderzył go dłonią w twarz, chcąc przywrócić go do przytomności: - Grigoriju Jefimowiczu, słyszysz mnie?

Rasputin skinął potwierdzająco głową.

—To dobrze. Czy wyjawiłeś cokolwiek z tego, o czym kazałem d mil­czeć, tym oto ludziom? — spytał dowódca.

Rasputin pokręcił przecząco głową.

- To bardzo dobrze, mój synu. Czy żałujesz za wszystkie swoje grze­chy, Grigoriju Jefimowiczu? - spytał łagodnym głosem dowódca.

Rasputin znowu potwierdził skinieniem głowy.

—Ego te absoho apeccatus tuis in nontine Patris er Filii et Spiritus Sanc- tf. Wiesz, co będę musiał teraz zrobić? - szepnął mu do ucha dowódca.

Rasputin po raz kolejny skinął. Potem jednak uniósł głowę, spojrzał twardym wzrokiem przed siebie i mruknął:

- Jeśli zostanę zabity przez zwykłych sprawców, zwłaszcza przez moich brad, rosyjskich chłopów, nie musisz się bać o swoje dzied, carze Rosji. Będą rządzić Rosją przez setki lat. Jeśli jednak zostanę zabity przez szlachtę, jeśli to oni przeleją moją krew, ich ręce przez dwadzieśda pięć lat będą powalane krwią i nie uda im się zmyć krwi mojej. Będą musieli opuśdć Rosję, a bracia zaczną mordować brad. Będą się wzajemnie za­bijać i nienawidzić. Przez dwadzieśda pięć lat w kraju nie będzie żad­nej szlachty.

Po twarzy umęczonego Rasputina spływały strużki potu, mówił co­raz dszej. Nie przerywał jednak, a wszyscy słuchali go z przerażeniem.

- Carze Rosji, kiedy usłyszysz dzwon, który d powie, ze Grigorij zo­stał zamordowany, wiedz rzecz następującą: jeśli moją śmierć spowodowali twoi krewni, żaden członek twojej rodziny, żadne dziecko twoich krew­nych nie pozostanie przy żydu dłużej niż dwa lata. Zabije ich lud rosyjski.

—Ależ Grigoriju, to już nie ma żadnego znaczenia. Naczelne dowódz­two armii już dawno temu dostarczyło paczkę - szepnął dowódca i pogła­dził Rasputina łagodnie po głowie.

W następnej chwili przyłożył mu do czoła lufę pistoletu i pociągnął za spust. Nagie dało ofiary najpierw cofnęło się, a potem odbiło od opar- da fotda i wróciło do poprzedniej pozycji.

Ciszę panującą w pokoju przerwał okrzyk przerażenia. Rosjanie pod­biegli do zabitego Rasputina. Szeroko otwartymi oczyma obserwowali, jak jego ciałem wstrząsają drgawki i skurcze.

-Jak go pan... — zaczął doktor Lasowert, z trudem łapiąc oddech. Wskazywał przy tym to na zabitego, to na dowódcę, który nadal stał nie- poruszony z opuszczoną bronią. Dowódca spojrzał na lekarza ze współ­czuciem i wskazał ręką na czoło.

- Centralny układ nerwowy — wyjaśnił krótko. Potem odwrócił się od zabitego i zawołał:

- A teraz wynosimy się stąd! I tak zmarnowaliśmy tutaj zbyt dużo cennego czasu.

Pięciu mężczyzn wybiegło z komnaty i podążyło schodami w dół. Jednak tam czekał już na nich oddział policji—natychmiast zaczął do nich strzelać. Widząc, jak pięciu uzbrojonych mężczyzn wdarło się do pałacu, agenci Ochrany, którzy obserwowali Rasputina, zażądali wsparcia od policji.

Dowódca i jego ludzie bez wahania odpowiedzieli ogniem. Pod gra­dem kul udało im się wycofać do jednego ż pokojów, do którego można było dotrzeć od strony schodów. Postanowili się w nim zabarykadować. Pociski przez cały czas wbijały się w drewniane drzwi pokoju. Nagle na korytarzu zapanowała cisza. Mężczyźni nasłuchiwali podejrzliwie.

- Co oni tam teraz robią? — szepnął Czech.

- Prawdopodobnie znaleźli całe to gówno w tamtym pokoju i wypy­tują o nie szlachetnych panów — syknął Węgier.

- A ja uważam, że się naradzają, jak nas stąd najlepiej wykurzyć - wy­raził swoją opinię Polak.

- Mam już po dziurki w nosie waszych obrzydliwych ryjów. Chcę wrócić do domu - zaklął Węgier.

- Co takiego? Chcesz wrócić do żonki i dzieci? Jak nasi dzielni towa­rzysze broni na froncie? - zawołał młodszy z Austriaków.

- Co chcesz przez to powiedzieć? — spytał Węgier, wyprostował się i spojrzał na niego groźnie.

cją imperium osmańskiego i w czasie tej wojny wielu z was dałoby dra­paka - wysapał Austriak. Wyprostował się, podszedł do Węgra i spojrzał mu w oczy.

- Ty niemiecki kundlu! - ryknął Węgier w swoim ojczystym języku.

- Że bez nas nadal bylibyście jakąś cuchnącą, nadgraniczną prowin-

Obaj odskoczyli i wycelowali w siebie nawzajem broń, gotowi oddać strzał, jeśli tylko będzie to konieczne.

- Pax vobiscutn, bracia! — zawołał dowódca. - Wyjdziemy z tego cało, jeśli będziemy trzymać się razem. Musimy jeszcze ten jeden raz stanąć ra­mię w ramię. Wspólnymi siłami! — zawołał przywołując obu do porządku.

Węgier potrząsnął głową:

- Mnie jest już wszystko jedno! Porozmawiam z nimi, a potem jadę do domu - krzyknął, rzucił broń na podłogę i zdecydowanym krokiem podszedł do drzwi. Pozostała czwórka rozbiegła się po pokoju, szukając schronienia. Węgier otworzył drzwi i wyszedł z podniesionymi rękami.

- Poddaję się! - zawołał i były to jego ostatnie słowa, bo chwilę póź­niej grad kul rozorał mu piersi. Siła uderzenia była tak wielka, że wpadł z powrotem do pokoju.

- Natychmiast zamknąć drzwi! - rozkazał dowódca.

Do drzwi podszedł Polak i zamknął je kopniakiem. W tym samym momencie I korytarza dobiegł głośny okrzyk „Hurrraf.

- Kurwa mać, no to wpadliśmy w gówno! - zaklął Czech. - Oni tam siedzą i tylko czekają, aż zgłupiejemy i wystawimy głowę na zewnątrz.

- Przeklinanie w obliczu śmierci jest grzechem - upomniał go Polak.

- Pocałuj mnie w dupę - odparł Czech.

- Najwyższy czas na jakiś kontratak, moi panowie - zauważył młody Austriak, który podczołgał się pod same drzwi.

- Proszę bardzo, wedle życzenia - uśmiechnął się Polak, zerkając przez dziurkę od klucza na korytarz.

—Pięknie, prawie jak w podręczniku szkoleniowym - warknął Austriak do Czecha i Polaka, którzy stali przyciśnięci do ściany. Uniósł lewą rękę i policzył na palcach do trzech. Kiedy uniósł trzeci palec, Czech z hałasem wypadł przed drzwi, oddał strzał i trafił dowodzącego oddziałem policji oficera prosto między oczy. Potem wrócił na miejsce i mruknął:

- Dostałem cię, bratku.

- Pawle, chyba nie sprawia ci to radości? - spytał przerażony Polak.

Czech spojrzał na niego pogardliwie.

- Tylko bez imion! — krzyknął dowódca, przysłuchując się hałasowi dobiegającemu z korytarza. - To była świetna robota. Tamci nie mają już oficera dowodzącego i teraz panuje między nimi zamieszanie. Przestawcie broń na ogień ciągły i ruszamy! - rozkazał twardym głosem.

Sam włożył swojego steyra do kabury przy pasie i stękając, zarzucił sobie zabitego Węgra na ramiona.

- Po co nam jeszcze takie obciążenie? - spytał Polak.

- Nie wolno nigdy zostawiać żadnego z naszych. Zawsze tak było i tak pozostanie—odparł surowym tonem dowódca.—Wspólnymi siłami! Naprzód!

Lufy trzech pistoletów zaczęły wypluwać z siebie dziesiątki nabojów, łuski rozdzwoniły się po podłodze, a policjanci rozstawieni w korytarzu tańczyli jak marionetki. Wyglądało to tak, jakby ktoś przeciągnął przez nich długi sznur — z rozerwanymi od kul piersiami padali na podłogę. W miejsce zabitych pojawiła się kolejna grupa policjantów, ale następna salwa ich też zmiotła na podłogę.

Czterej mężczyźni w polowych mundurach wyćwiczonym ruchem zmienili magazynki, nie patrząc nawet na pistolety, bo przez cały czas obserwowali korytarz zasłany trupami. Potem, bez jednego słowa, wypa­dli z pokoju i zbiegli po schodach. Agenci Ochrany nie chcieli odpuścić i wysłali przeciwko nim kolejną grupę policjantów. Jednak i tym razem czterej mężczyźni dowiedli wyższości broni austriackiej nad rosyjską. Bez trudu dotarli do końca schodów.

- Tak nie wolno! — usłyszeli nagle za sobą głos jednego z Anglików.

Już tylko kilka metrów dzieliło ich od wolności. W tym momencie

rozległ się pojedynczy strzał i dowódca, trafiony w plecy, upadł pod cię­żarem Węgra. To Oswald Rayner, agent Jego Królewskiej Mości, oddał z piętra ten jedyny strzał.

—Przeklęty kundel! — krzyknął Czech i zasypał schody serią pocisków. Rayner uchylił głowę i cofnął się, podczas gdy kule świstały mu wokół głowy.

- Pudło — syknął rozczarowany Paweł przez zęby i splunął.

- Dalej, uciekajmy stąd. Bierz Węgra, ja poniosę dowódcę — zawołał Polak i ldęknął przy dowódcy, w którym tliło się jeszcze życie.

- O nie, drogi przyjacielu, nie będę go niósł. Zbyt długo nasi ludzie nieśli tego zarozumiałego bydlaka na plecach — mruknął Czech i przeła­dował pistolet. Zerknął przy tym na górę, ale nic tam nie zobaczył.

- No dobrze, w takim razie ja go poniosę, a ty pokierujesz - syknął drugi z Austriaków i pomógł Polakowi.

W Petersburgu zaczął padać śnieg. Z nieba leciały grube płatki, tań­cząc w ciemnych ulicach. Okrywały miasto białym całunem, podczas gdy uliczne latarnie rzucały kręgi światła na świeżą pokrywę. Drzwi wejściowe

pałacu Jusupowa otwarły się nagle i na ulicę wypadło trzech mężczyzn. Skierowali się w stronę dużego czarnego automobilu. Chwilę późnie} | pałacu wybiegła grupa krzyczących policjantów - strzelali wokół siebie chaotycznie. Z kilku bocznych ulic nadeszły posiłki. Hałas pobudził oko­licznych mieszkańców, okna ich mieszkań rozbłysły światłem. Przerażeni ludzie ubrani w nocne koszule wychylali się z okien spragnieni sensacji.

Uciekający mężczyźni rzucili dwóch swoich towarzyszy na tylne sie­dzenie samochodu. Za kierownicą zasiadł Czech. Polak, który ciężko od­dychał, usiadł przy dowódcy i położył sobie jego głowę na kolana. Kiedy drugi | Austriaków usiadł na przednim siedzeniu, Czech zapuścił silnik i chwycił za dźwignię zmiany biegów.

— Boże, dopomóż nam — westchnął z tylnego siedzenia Polak

— Przede wszystkim musi nam pomóc nasza śkoda - mruknął Czech i wcisnął pedał gazu.

Potężny silnik zawył na wysokich obrotach i limuzyna ruszyła ostro do przodu, rozrywając policyjny kordon. Siła uderzenia rzuciła kilku po­licjantów na ściany okolicznych domów. Jeden z nich wylądował nawet na przedniej szybie samochodu, ale szybko spadł na ziemię. Na szybie po­wstało od tego długie pęknięcie.

— No proszę, samochód jak zwykle spisał się na medal - mruknął Czech i dodał gazu.

— To chyba nasze ostatnie wspólne zadanie - westchnął Austriak.

— Bóg tak chciał — zgodził się z nim Polak.

Dowódca otworzył oczy, spojrzał na niego nieruchomym wzrokiem i wyszeptał resztką sił:

— Niech będzie pochwalony Ten, który żyje i króluje na wieki...

Nie dokończył jednak, tylko wydał z siebie ostatnie tchnienie. Polak

przeżegnał się w milczeniu.

— Amen! — dokończył Austriak siedzący obok kierowcy.

Pozostali dwaj mężczyźni milczeli. Czech nacisnął pedał gazu i sa­mochód z piskiem wziął zakręt, znikając w mroku petersburskiej nocy.

Car Mikołaj II siedział przy biurku. Był dzisiaj dobrej myśli. Promienie rannego słońca wprawiły go w dobry humor, co w ta­kich czasach zdarzało mu się raczej rzadka Nagle zapukano w drzwi i do gabinetu wszedł jego sekretarz.

- Wasza Wysokość, jakiś człowiek z Ochrany prosi o pilne widzenie

- powiedział patrząc wyczekująco na cara.

- Z Ochrany? Niech wejdzie! - odparł car i poczuł, jak dobry humor zaczyna go opuszczać.

- Czegóż to Ochrana chce ode mnie tak wcześnie rano? - spytał wchodzącego do gabinetu urzędnika bez wstępnych uprzejmości. Prze­czuwał, że zaraz usłyszy złe wieści.

- Wasza Wysokość, Rasputin nie żyje. Nasi ludzie wyłowili dzisiaj z Newy jego zwłoki - wykrztusił urzędnik i skłonił się głęboko.

- Co takiego? - zawołał przerażony car i od razu przypomniał sobie Ust pożegnalny, który dostał niedawno od mnicha. Zawierał mroczne pro­roctwa dotyczące przyszłości carskiej rodziny i całej Rosji.

- Został zamordowany, Wasza Wysokość - wydusił z siebie urzędnik

- Przez kogo? - dopytywał car z nadzieją, że sprawcą zbrodni okaże się jakaś zwykła osoba.

- Tego nie wiemy, ale sprawcy zostawili w ustach ofiary to — powie­dział z wahaniem urzędnik i wyciągnął w stronę cara rękę.

- Czerwoną gwiazdę? To byli bolszewicy? - zdziwił się car.

- Raczej nie, Wasza Wysokość. Ta gwiazda ma sześć, a nie pięć ra­mion - wyjaśnił urzędnik.

- Rozkazuję znaleźć morderców! — powiedział surowym głosem car.

- Coś jeszcze?

- Tak, jako że Wasza Wysokość zechciał o tym wspomnieć. Jeden z dysydentów, niejaki Lenin, przybył do Petersburga w opieczętowanym wagonie naczelnego dowództwa armii niemieckiej i zaczyna gromadzić wokół siebie zwolenników - poinformował urzędnik Ochrany.

Car stanął przy oknie i nieporuszony tymi słowami wyjrzał na dwór.

- Dziękuję. Może pan odejść - odparł.

Zatopiony w mrocznych myślach splótł ręce na plecach i zadał so­bie pytanie: Może ta wojna rzeczywiście zwiastuje koniec carów, impe­riów i cesarzy?

CENTRUM WIEDNIA

Mężczyźni szybko się przebrali.Trzej z nich mieli na sobie czerwone kurtki, takie same, jakich używają załogi karetek pogotowia.

Widać było, że im się spieszy. Każdy trzymał w ręce typową, metalową apteczkę zawierającą zestaw pierwszej pomocy. Wbiegli po schodach do szpitala w towarzystwie mężczyzny w szarym garniturze. W tym najwięk­szym wiedeńskim szpitalu zawsze panował ruch. Karetki stale dowoziły chorych i rannych z całego miasta do obu słynnych wież szpitalnych do­minujących nad miejskim krajobrazem.

Mężczyźni, którzy przeskakiwali po dwa schody na raz, nie zwraca­li niczyjej uwagi. Wtopili się w otoczenie, ciągle ktoś wchodził i wycho­dził. Przed drzwiami oddziału zamkniętego siedział znudzony policjant w mundurze. Widząc trzech przebiegających obok sanitariuszy, nie po­wziął najmniejszego podejrzenia, zwłaszcza, gdy usłyszał słowo „wypa­dek”. Wpadli na oddział, natomiast mężczyzna w garniturze zatrzymał się na chwilę i pokazał policjantowi jakieś pismo. Policjant rzucił na nie pobieżnie wzrokiem, skinął głową i wskazał na recepcję, gdzie jedna z pie­lęgniarek przerzucała z niecierpliwością karty ewidencyjne. Nie mogła się doczekać, kiedy zejdzie z dyżuru.

Kiedy trzej sanitariusze weszli na oddział zamknięty i odstawili swoje walizki. Ciemnowłosy mężczyzna w garniturze pokazał pielęgniarce ten sam dokument i uśmiechnął się do niej. Kobieta pobieżnie spojrzała na pismo, przesunęła kokieteryjnie dłonią po włosach i powiedziała: „Pokój 2045”. Mężczyzna, którego twarz zdobiły wypielęgnowane wąsy, skinął jej uwodzicielsko głową, podziękował w kilku słowach i machnął ręką na sanitariuszy, żeby poszli za nim.

Pokój numer 2045 śmierdział środkami dezynfekcyjnymi i wymio­cinami. Wyszorowane do czysta linoleum błyszczało, okna zasłaniały nrany i dlatego w panującym półmroku z trudem można było dostrzec postać człowieka leżącego pod kołdrą. Mężczyzna w garniturze pod­szedł zdecydowanym krokiem do łóżka i spojrzał na śpiącego na nim, potężnie zbudowanego pacjenta, który miał ramiona i barki obwiąza­ne bandażami.

Chwilę później do pokoju weszli sanitariusze, którzy pchali przed sobą wózek do przewożenia chorych. Jeden z nich otworzył walizkę. Wszystko przebiegało w szybkim tempie, z dużą precyzją. Sanitariusz przycisnął pa­cjentowi do ust i nosa tampon, podczas gdy pozostali byli już zajęci prze­noszeniem go z łóżka na wózek. Gdy pacjent na nim leżał, przykryli go dużym białym prześcieradłem.

Mężczyzna przyglądał się temu w milczeniu. Gdy pokój opustoszał dla pewności roze jrzał się jeszcze dokoła i zajrzał do wielkiej szafy stojącej przv łóżku. Oprócz ubrań pacjenta nic w niej nie było. Mężczyzna prze­szukał kieszenie, a gdy nic w nich nie znalazł, zabrał się za przeszukiwanie mniejszej szafki, stojącej obok. W górnej szufladzie leżała sześcioramienna gwiazda na cienkim łańcuszku. Wyjął ją, schował do kieszeni i szybkim krokiem opuścił pokój i oddział. Przechodząc obok pielęgniarki, nawet się do niej nie uśmiechnął.

W tym samym czasie trzej sanitariusze zajęci byli swoim pacjentem. Jednak wózka, na którym leżał, nie pchali w stronę oczekującej karetki po­gotowia, tylko skręcili za róg i pociągnęli wózek dalej, aż znaleźli się poza zasięgiem wzroku osób siedzących w izbie przyjęć. Gdy dotarli do czar­nego mercedesa, jeden z nich otworzył bagażnik, a dwaj pozostali pomo­gli mu wrzucić pacjenta do środka. Następnie zdjęli swoje czerwone kurt­ki, a wózek odstawili po prostu na bok, między zaparkowane samochody.

Mercedes odjechał i zatrzymał się na chwilę przy bramie wyjazdo­wej.Tam wsiadł do niego mężczyzna w garniturze. Samochód ruszył z pi­skiem opon, wpadł na czteropasmową obwodnicę i wtopił się w uliczny ruch. Mężczyzna w garniturze zdjął czarną perukę, odkleił fałszywe wąsy i wsadził do kieszeni marynarki okulary w eleganckich oprawkach. Prze­sunął dłonią po krótko obciętych włosach i spojrzał z zadowoleniem na zegarek. Cała akcja nie trwała nawet piętnastu minut. Ojcu Johannesowi pozostało jeszcze pół godziny życia.

Mercedes wyjeżdżał właśnie z miasta, kierując się na południe. W tym samym czasie komisarz Bemer kładł na stoliku w punkcie kon­troli osobistej ambasady Chin w Wiedniu swojego colta model 45 ACP. Pracownik ochrony mimowolnie odskoczył, przerażony tym widokiem.

- Lepiej się nim nie bawić, jest naładowany - powiedział głośno Ber- ner i przeszedł przez skaner, który ciągle piszczał jak oszalały. Komisarz skrzywił się, położył obok broni pasek, monety, zapalniczkę, długopis i te­lefon komórkowy i spróbował ponownie. Tym razem udało się.

Niski Chińczyk stojący w recepcji uniósł z zainteresowaniem wzrok. Widząc, że Bemer zamierza zapalić papierosa, jedną ręką wskazał bez słowa napis „Palenie wzbronione”, a drugą podał mu przez otwór w pan­cernej szybie białą kartkę.

- Wpisać - powiedział i znowu pochylił się nad sudoku.

Berner podał mu wypełniony arkusz i powiedział:

- Chciałbym porozmawiać z panem ambasadorem, ale jestem pewien, że go nie ma. Jego sekretarz nie znajdzie czasu, więc może wasz rzecznik prasowy chciałby ze mną porozmawiać?

Urzędnik spojrzał na niego ostrożnie i podniósł słuchawkę telefonu. Po chwili rozmowy zrobił zdziwioną minę, odłożył słuchawkę i odwrócił się do Bernera, który przyglądał mu się z zainteresowaniem.

-Jego ekscelencja oczekuje pana. Za chwilę ktoś po pana przyjdzie.

Komisarz podziękował uprzejmie i nawet zdecydował się na uśmiech.

Kilka minut później z windy wyszedł generał Li Feng. Pracownik, któ­ry wcześniej przeprowadzał kontrolę, zasalutował instynktownie. Generał skinął Bernerowi głową i poszedł przodem. Zabrał z punktu kontrolnego pistolet komisarza, by przyjrzeć się broni tak dużego kalibru. Sekretarz ambasadora, który zjawił się razem z generałem, podszedł do Bernera. Li Feng powiedział coś po chińsku.

— Pan generał pyta, dlaczego nosi pan przy sobie taką broń w tak bez­piecznym mieście jak Wiedeń.

Na twarzy sekretarza pojawił się przy tym niezobowiązujący uśmiech.

Berner wyprężył się.

— Proszę powiedzieć panu generałowi, że świat pełen jest złych ludzi. Granice nie stanowią dla nich żadnych przeszkód, bo zdarza się, że po­dróżują z paszportami dyplomatycznymi.

Sekretarzowi uśmiech zamarł na twarzy. Generał spojrzał na nie­go pytającym wzrokiem, więc błyskawicznie i równie uprzejmym tonem przetłumaczył mu słowa komisarza. Li Feng odłożył broń z lodowatym wyrazem twarzy, przeszedł obok Bernera, nie zaszczycając go dodatko­wym spojrzeniem i zniknął w sąsiednim pokoju.

Gabinet ambasadora Chin był dość duży i urządzony ze smakiem. Stały w nim prawdziwe antyki. Sekretarz szepnął mu coś do ucha i od­sunął się na bok. Jego ekscelencja Hang Weng Huan wyglądał dokładnie tak, jak Berner go sobie wyobrażał, jeszcze zanim ze względu na służbę pełnioną w centrum Wiednia miał okazję odwiedzić kilka ambasad. Dys­tyngowany dyplomata o nieskazitelnych manierach i w drogim garniturze. Rachunek za niego musiał opiewać na jakąś czterocyfrową kwotę. Amba-

sador przywitał się z Bernerem i wskazał mu dłonią zestaw wypoczynko­wy, który okazał się tak wygodny, na jaki wyglądał.

- Jestem zaskoczony, że ekscelencja zechciał znaleźć dla mnie czas. Szczerze mówiąc, nawet na to nie liczyłem — rozpoczął rozmowę Berner.

Ambasador uśmiechnął się grzecznie.

- Spotkanie z tak zasłużonym urzędnikiem policji to dla mnie szcze­gólna radość - odparł uprzejmie. - Pana sława dotarła też do nas.

Bemer przez chwilę zastanawiał się, co ambasador ma na myśli, po czym odparł:

- Zagrajmy w otwarte karty, panie ambasadorze, bo nie czuję się na dyplomatycznych salonach tak pewnie, jak pan. Jestem tylko zwykłym policjantem...

- ...emerytowanym, o ile mnie dobrze poinformowano - dokończył ambasador i wyjął z kieszeni srebrną papierośnicę. Poczęstował Bernera papierosem, Berner odwzajemnił się, podając mu ogień.

- Jest pan zadziwiająco dobrze poinformowany o tym, co dzieje się w tym mieście, panie ambasadorze.

- To część mojej pracy w Wiedniu - odparł Chińczyk, wydmuchując w stronę sufim chmurkę dymu.

- Cieszy mnie to, ekscelencjo, w takim razie z pewnością udzieli mi pan informacji na temat wydarzeń, które mnie szczególnie interesują. W garażu tej ambasady stoi czarne audi A8, prawda?

Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie, więc ambasador skinął po­twierdzająco głową.

- Mówiąc ściślej: dwa takie samochody. Jeden jest pojazdem służbo­wym, drugi pozostaje do dyspozycji pracowników ambasady. A dlaczego to pana interesuje, komisarzu?

„Nie udawaj niewiniątka”, pomyślał Berner.

- Ponieważ jedno z tych aut pojawia się w kontekście dwóch prze­stępstw, które przed kilku dniami popełniono w Wiedniu. Mówiąc ściślej, chodzi o dwa morderstwa.

- Nie wierzę, że przyszedł pan do naszej placówki, aby na poważnie twierdzić, że nasi pracownicy albo któryś z naszych pojazdów wmiesza­ny był w jakieś przestępstwo. W jakim charakterze przyszedł pan do nas? Jako emerytowany policjant, osoba prywatna czy może...

Berner od razu mu przerwał:

228 ¹

- Jako człowiek, który nie znosi, kiedy musi zbierać z kościelnej po­sadzki młodych ludzi, którzy spadli z wysokości trzydziestu metrów. Albo gdy musi przeprowadzać identyfikację przewodnika na podstawie odci­sków palców, bo sprawca zbrodni odstrzelił mu połowę twarzy. I po co to wszystko, ekscelencjo? — zakończył wściekłym tonem.

Ambasador palił spokojnie papierosa i przyglądał się Bernerowi w za­myśleniu.

I Ujmę to w następujący sposób: lepiej, żeby pan tego nie wiedział. Proszę mi wierzyć. Tak będzie lepiej. Dla pana.

Po tych słowach ambasador wstał z kanapy, podszedł do biurka, na którym leżało kilka kartek papieru, dwie fotografie i złoty zestaw do pi­sania marld Dupont.

- Proszę iść do domu, cieszyć się emeryturą i zostawić te sprawy swoim kompetentnym następcom. Na pewno się przekonają, że ani naród chiński, ani ambasada Chin nie mają z tym i dwoma zbrodniami nic wspólnego. Jestem o tym najzupełniej przekonany.

Berner podniósł się i stanął przed ambasadorem:

- Proszę mi tylko wyjaśnić jedną rzecz. Czym kupił pan sobie na­sze MSW? A może dotarł pan wyżej? Czy chodzi tu o żywotne interesy Ludowych Chin i dlatego dwa trupy mniej czy więcej nie mają żadne­go znaczenia? A władze Austrii współuczestniczą w tym procederze, bo im coś obiecaliście? Na przykład jakieś preferencje w eksporcie do Chin? Albo uprzywilejowane traktowanie jeśli chodzi o kontrakty zbrojeniowe dla chińskiej armii?

Ambasador nadal miał nieprzeniknioną twarz:

- Nasze spotkanie dobiegło właśnie końca, panie Berner. Nie sądzę, żebyśmy się jeszcze mieli kiedyś spotkać.

Jak na umówiony znak do gabinetu wszedł sekretarz ambasadora i ru­chem ręki polecił komisarzowi, aby za nim podążył. Berner przez chwilę się nad czymś zastanawiał. Potem oparł się o blat biurka i spojrzał amba­sadorowi prosto w oczy.

-Jedno mogę ekscelencji obiecać: wykorzystam wszystkie dostępne mi środki, żeby wyjaśnić obie te zbrodnie. Tak zwana racja stanu w ogóle mnie nie interesuje, bo nigdy mnie nie interesowała. Byłem zawsze zbyt małym trybikiem w całej tej machinie. Jeśli podczas śledztwa znajdę po­twierdzenie tego, co przypuszczam, zostawię panu przed drzwiami taki

stos dowodów, że nie będzie pan mógł wejść do środka. A wtedy... wtedy dyplomatyczny grunt zacznie się panu palić pod nogami.

Po tych słowach Berner odwrócił się i ruszył za sekretarzem do windy. Kiedy milcząc jechali na dół, ambasador z wściekłością chwycił słuchawkę i wykręcił tajny numer, który tylko on znał na pamięć.

Kiedy Berner wyszedł na ulicę, odetchnął głęboko. Ciężar colta w kaburze pod pachą powinien go właściwie uspokoić, ale wca­le tak nie było. Ruszył w kierunku swojego samochodu, po chwili za­trzymał się jednak. Jest już wprawdzie późno, ale młody proboszcz z kościoła Szkockiego na pewno jest jeszcze w muzeum. Przedstawi mu więc dowody i... uff, dowód osobisty! Przetrząsnął kieszenie płaszcza, ale nie znalazł go, więc zaczął intensywnie myśleć. Gdzie mógł zosta­wić swój dokument tożsamości? W końcu przypomniał sobie. Przecież dał go urzędnikowi bankowemu do skserowania. A potem? Wyszedł i zostawił go w banku. Otworzył drzwi samochodu i na wszelki wypa­dek sprawdził w skrytce koło tablicy rozdzielczej. Nie ma. Zaklął gło­śno. Mógłby jeszcze zdążyć do banku przed zamknięciem, ale czasu jest już niewiele. Chyba że się pospieszy. Od banku dzieliło go jakieś pół godziny jazdy, w tym szukanie miejsca parkingowego. Zapuścił silnik i ruszył. Kwadrans później zadzwonił telefon komórkowy. Berner za­czął nerwowo szukać go w płaszczu leżącym na siedzeniu obok niego. Już chciał zrezygnować, gdy nagle wyczuł go w wewnętrznej kieszeni. Wyjął aparat nie bez trudu, bo w tym samym czasie starał się oszczę­dzić jakiegoś emeryta, który nagle wkroczył na jezdnię tuż przed ma­ską jego samochodu.

- Słucham! — ryknął do słuchawki podenerwowany.

-Już myślałem, że pana zlikwidowali, panie komisarzu — odezwał się ktoś po drugiej stronie.

- Eddy? Co masz na myśli? — spytał Berner, bo w głosie byłego zapa­śnika wyczuł coś na kształt zatroskania, co tylko wzbudziło jego czujność.

- Stary Sina chce, żeby pan zniknął z ulicy - wyjaśnił bez żadnych wstępów Eddy. - Musiał pan chyba nadepnąć na odcisk paru osobom, bo one zaczęły pociągać za różne sznurki. Słyszałem, że pański dowód oso­bisty leży na biurku w jednym z prywatnych banków wiedeńskich. Czy to prawda?

- Eddy, przerażasz mnie — zdumiał się Berner.

- Jak zwykle, panie komisarzu. Niech pan na siebie uważa, bo pań­scy koledzy czekają na pana w banku i z tego co wiem, nie chodzi im tyl­ko o dowód. Na szczęście to Muller i Burghardt, którzy przepracowali wspólnie z panem prawie trzydzieści lat, a nie któryś z tych nieopierzo- nych młodzików. Może pan z nimi porozmawia?

I Dzięki, Eddy. Jeśli kiedyś będziesz szukał pracy w kontrwywiadzie, podpiszę ci każdy Ust polecający 1 mruknął Berner do słuchawki. - Nie chcę nawet wiedzieć, skąd o tym wszystkim wiesz, ale ktokolwiek to jest, pielęgnuj tę znajomość...

Eddy zachichotał w typowy dla siebie sposób:

- Na pewno to zrobię, panie komisarzu, bo to moja córka.

Po tych słowach rozłączył się, pozostawiając zaskoczonego Bernera ze słuchawką przy uchu.

DZIELNICA UNIWERSYTECKA W WIEDNIU

Wagner podrzucił Sinę na uniwersytet i przez CHwiLę obserwował, jak ten — nie zwracając uwagi na liczne studentki - wchodzi po schodach do środka. Z długimi włosami i szczeciniastym zarostem na pewno pozostanie incognito, pomyślał Wagner, mając jednocześnie na­dzieję, że może ktoś, kto pracował dawniej z Siną w instytucie, rozpozna jego przyjaciela. Oparł motocykl na stojaku, przeszedł przez ulicę i wszedł do kawiarni, w której kiedyś razem z Siną dorabiali jako kelnerzy. Kiedy otworzył drzwi, uderzył go zapach dymu tytoniowego, hałas i śmiechy. Z sentymentem rozejrzał się po wnętrzu.

„To było tak dawno temu”, pomyślał zamawiając Melange. Upada­my w miarę upływu lat. Im bardziej się starzejemy, tym szybciej upadamy, filozofował w myślach, czując się wyjątkowo staro w obecności tylu stu­dentów i studentek, którzy przygotowywali się do egzaminów i semina­riów, dyskutowali i przeglądali stosy książek leżących na stolikach. Wła­śnie zamierzał się przysiąść z kawą do atrakcyjnej studentki medycyny, która studiowała II część Anatomii, aby udowodnić jej, że jest specjalistą od anatomii stosowanej, gdy nagle zadzwonił jego telefon.

- Panie komisarzu, co to za... - zaczął, ale nie dokończył, tylko od­wrócił się, odstawił filiżankę z kawą, położył obok niej banknot o nomi­

nale pięciu euro, rzucił studentce znaczące spojrzenie i wybiegł z lokalu nie odrywając telefonu od ucha.

Berner dosłownie wpadł w ramiona obu policjantom, którzy czekali na niego w banku. Przyszli tutaj ze względu na jego dowód osobi­sty i nie wyglądali na zbyt szczęśliwych, widząc swojego dawnego kolegę, który spoglądał na nich wyzywająco.

—Witaj, Bernhardzie — pozdrowił go jeden z nich zmieszany, wbijając wzrok w podłogę. Po chwili położył mu dłoń na ramieniu i dodał: - Le­piej by było, gdybyś tu nie przychodził.

- Dlaczego? - mruknął Berner.

- Bo musimy cię z sobą zabrać. Sina chce z tobą porozmawiać.

- Czy macie nakaz? — spytał zaciekawiony Berner.

- Nie, mamy cię tylko dostarczyć na komendę, jeśli cię spotkamy. Tak nam polecił.

Policjant wyglądał na nieszczęśliwego.

- W takim razie umówmy się, że mnie nie widzieliście. Co wy na to?

Policjant potrząsnął głową:

- Lepiej będzie, jak z nami pójdziesz. Twój dowód już odebraliśmy. Chodźmy.

Wzięli Bernera między siebie i przeszli przez główny hol banku, po­tem przez drzwi obrotowe, aż w końcu znaleźli się przy samochodzie.

Berner jako pierwszy usłyszał ryk silnika motocyklowego i chwi­lę później tuż obok nich pojawiło się niebiesko-białe suzuki. Strumień światła z reflektora oświetlił chodnik i w tej samej chwili, gdy obaj poli­cjanci odskoczyli od Bernera, aby nie dostać się pod koła, motocykl za­trzymał się.

- Kawaleria dotarła na miejsce — roześmiał się radośnie Wagner. Ber­ner wskoczył na tylne siodełko i zaczął pisać w myślach swój testament.

Motocykl ruszył z piskiem opon i chwilę później zniknął w ulicznym ruchu. Policjanci spoglądali za nim w całkowitym zdumieniu. Kiedy w koń­cu doszli do siebie, wyższy z nich skomentował to, co przed chwilą ujrzał:

— Nie, my go nie widzieliśmy.

— Kogo nie widzieliśmy?

— Bernera. Nie widzieliśmy go, mamy tylko jego dowód osobisty.

Drugi policjant skinął zrezygnowany głową.

Kiedy Sina wchodził schodami prowadzącymi do głównego wejścia wiedeńskiego uniwersytetu, ogarnęło go dziwne uczucie. Nie po­trafił określić od razu,jakie, ale była to mieszanka nerwowego przedsmaku radości i strachu przed spotkaniem z ukochaną osobą z przeszłości. Wokół niego toczyło się codzienne uczelniane życie, głośne, aktywne i hałaśliwe. Nikt nie zwracał na niego uwagi.

Nagle poczuł się jak kochanek, który dawno temu, gdy była jeszcze ciemna noc, wymknął się z sypialni kobiety jak jakiś złodziej, pozostawiw­szy wcześniej na kuchennym stole kartkę z wiadomością: „Zadzwonię Jesz­cze się zobaczymy”. Były to puste słowa. Nigdy nie dotrzymał obietnicy. A teraz znowu stoi przed jej drzwiami i waha się, czy przycisnąć dzwonek. A może lepiej uciec z powrotem do dawnej tożsamości, kiedy był kimś ob­cym i anonimowym? Już to kiedyś zrobił. Dlaczego? Bo powitania i uści­ski oznaczają wymagania, oczekiwania i zobowiązania.

Uniwersytet był kiedyś jego świętą matką i kochanką. Podczas gdy wielu jego kolegów traktowało naukę jak zwykłą pracę, a uniwersytet jak zwykły budynek pełen biur i sal wykładowych, dla niego wszystko to było czymś zupełnie innym. Kiedy postanowił zrobić karierę naukową, całym duchem i ciałem poświęcił się swojej Alma Mater Rudolphina, najstarsze­mu i największemu uniwersytetowi na terenie niemieckiego obszaru ję­zykowego. W niewielkiej sali, gdzie odbywały się różne ważne ceremonie, zaprzysiągł jej odwieczną wierność, kładąc palce na buławie symbolizują­cej wydział humanistyczny.

Wtedy był jeszcze zupełnie innym, o wiele młodszym człowiekiem. Nosił nowy garnitur i wypolerowane na glanc pantofle, a orkiestra smycz­kowa grała hymn austriacki i Gaudeamus igitur tylko dla niego. Na wspo­mnienie tamtych czasów uśmiechnął się tylko.

Potem, już jako młody wykładowca, przywitał swoich studentów na wstępnym wykładzie we właściwy sposób: „Nauka to nie zawód, tylko po­stawa duchowa, stosunek do życia! Jeśli chcecie się nauczyć jakiegoś zawo­du tylko po to, żeby zarabiać pieniądze, zacznijcie uczyć się czegoś innego i nie traćcie czasu, mojego i waszego, na tej uczelni”.

Jednak potem wszystko potoczyło się inaczej. Zycie zaczęło z nim grę, los rzucił o niego kości, a on po prostu chyłkiem uciekł i nawet się za siebie nie obejrzał. Zostawił studentów, przyjaciół i kolegów na lodzie, wyparł się swojej dawnej postawy, ponieważ stracił sens życia. Czy gdyby wtedy

został, uniwersytet dodałby mu sil? Wtedy zdecydował się na samotność. A teraz? Teraz znowu tu wrócił, bo tak sprawiły okoliczności ostatnich dni.

Uniósł wzrok i powoli przesuwał oczyma po lukach, pilastrach, po­piersiach i wstęgach z napisami. Wypełniały one dużą część neorenesan- sowego budynku. Przyglądał się zaokrągleniom przypominającym kobie­ce piersi i biodra. Jak zareaguje uczelnia, kiedy po tych wszystkich latach znowu stanie u jej wrót? Uderzy go w twarz? A może rzuci mu się w ra­miona i wycałuje?

Wydział historii Uniwersytetu Wiedeńskiego. Grupa profesorów i studentów otoczyła potrójnym wianuszkiem Georga Sinę i kierownictwo instytutu. Sina spoglądał w pełne zaciekawienia twarze studentów i asystentów i przez chwilę czuł się tak, jakby wrócił do domu po długiej niewoli. Wśród zebranych rozległy się głośne szepty.

— To~on? To „ten” profesor Sina?

— Tak, przecież mówię.

- Nie wierzę! Ten słynny profesor Sina od historii średniowiecznej?

- Tak, ten sam.

- A gdzie on do tej pory był? Powinien się chyba najpierw wybrać do fryzjera...

— Ciiii, bądźcie wreszcie cicho, bo nie rozumiem, o czym tam roz­mawiają.

-Nie PYTAM TERAZ, SKĄD PRZYCHODZISZ I CO ROBIŁEŚ W OSTATNICH latach. Kiedyś sam nam o tym opowiesz, jeśli będziesz miał ochotę - po­wiedział szef Instytutu Historii, profesor Wilhelm Meitner, spoglądając na Sinę z szacunkiem i sporym zaciekawieniem.—Jedno jednak powinie­neś wiedzieć: cieszymy się, że znowu z nami jesteś.

Sina rozejrzał się i w oczach studentów zobaczył oczekiwanie. Dla nich jego nagłe pojawienie się było prawdziwą sensacją. Oto wróciła le­genda wydziału - byli świadkami, jak nagle otworzyły się drzwi i stanął w nich mężczyzna z długimi włosami, brodą, w brudnych jeansach, w to­warzystwie uśmiechniętej sekretarki dziekana.

Musiał przyznać, że w swoim dawnym instytucie nadal czuł się do­brze. Czy to znaczy, że szkoła go przygarnie? Ze go nie odrzuci? Od razu orzvTjomniał sobie Clarę, która stała w tym miejscu przed dziewięciu

laty, pogrążona w dyskusji. Była jedną z nowych studentek roku szkol­nego 1999/2000. Prześliczna, inteligentna i tak żywiołowa, że jej widok zaparł mu dech w piersiach. Zrobił wtedy coś, czego nie zrobił wcześniej ani nigdy później — zakochał się od pierwszego wejrzenia. Paul natych­miast to zauważył, bo był jak sejsmograf, który od razu reagował na Sinę i jego uczucia.

Profesor Meitner przerwał mu te wspomnienia:

- Co cię do nas sprowadza? Chciałeś sprawdzić, czy praca nadal wre? A może chciałbyś poprowadzić jakieś seminarium? Możesz zacząć choć­by jutro...

Sina przerwał mu ruchem ręki:

- Czy mógłbym porozmawiać z tobą w cztery oczy, Wilhelmie?

- Ależ naturalnie, chodźmy do mojego gabinetu.

Krąg studentów otworzył się. Meitner poszedł przodem, Sina tuż za nim. W tym momencie wzrok wszystkich osób spoczął na tylnej części jego wytartej marynarki. Widać na niej było napis „instant human”, a pod nim drugi, „just add cofFee”.

Kiedy dotarli do kościoła Szkockiego, Berner nie wiedział, co powiedzieć.

- To był... muszę przyznać... to było...

Wagner zdjął swój hełm noktowizyjny i spojrzał na zaczerwienioną twarz Bernera i jego potargane włosy. W końcu Berner doszedł do siebie i powiedział:

- Chyba pan wie, że posiadanie takiego kasku wymaga pozwolenia na broń?

- Spokojnie, panie komisarzu, potraktuję to jako podziękowanie dla kawalerii - odparł z ironicznym uśmiechem dziennikarz i zsiadł z mo­tocykla.

- Ile koni mechanicznych ma ta rakieta? A może to tajemnica pań­stwowa? - mruknął Berner, który po szalonym rajdzie powoli odzyskiwał równowagę psychiczną.

1W wersji dla dorosłych prawie 170 KM przy wadze około dwustu kilogramów. Obciążenie jednostkowe mocy bolidu używanego w wyści­gach Formuły 1 jest niewiele wyższe - odparł Wagner, ustawiając moto­cykl na nóżce. ,

L._,

j — ni ■ > JŁmmi i

Berner potrząsnął głową ł podał dziennikarzowi rękę:

-Jestem pańskim dłużnikiem. Nigdy bym nie pomyślał, że kiedyś to powiem, ale w ostatnich dniach wydarzyło się tyle rzeczy...

Dziennikarz potrząsnął rękę Bernera.

- Gdzie będzie pan dziś nocował? Do domu niech pan nie wraca, bo będą tam na pana czekać...

Berner wzruszył ramionami. Wagner wyjął z kieszeni pęk kluczy, wy­piął jeden z nich i podał komisarzowi:

- Proszę, to klucz do mojej zajezdni, mam jeszcze jeden. Niech pan się ulokuje w jakimś pokoju gościnnym, a gdyby przed drzwiami zobaczył pan obcych ludzi, proszę im nie otwierać. OK?

Berner uśmiechnął się, wziął klucz i schował do kieszeni:

- Dziękuję, spotkamy się wieczorem.

- Zabrzmiało to jak rozmowa starego małżeństwa — roześmiał się Wagner.

- Niech pan nie robi sobie żadnych nadziei — mruknął Berner, od­wrócił się i ruszył w kierunku kościoła. Nagle zatrzymał się, sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął z niej białą kopertę: — Lepiej, żeby pan to miał. Mertens na pewno by chciał, żebyście z Siną to przeczytali.

Profesor Wilhelm Meitner, zwany przez studentów Wilhelmem Walecznym, z uwagą słuchał Siny. Od czasu do czasu potrzą­sał głową, zdumiony albo zszokowany. Z wyglądu profesor przypominał błazna, jak stwierdził kiedyś pewien student, ale był też jednym z tych ge­nialnych umysłów, dla których badania i niekonwencjonalne podejście za­wsze były na pierwszym miejscu. Dlatego dbał, aby o tym nie zapominać. Kiedy Sina opowiadał mu o wydarzeniach ostatnich dni, o popełnionych zbrodniach, o zamachu w zajezdni i o tajemnicy Fryderyka, na trop której wpadł dzięki wskazówkom pozostawionym w kościele św. Ruprechta, na ołtarzu szkockiego mistrza i w medalionach drzewa rodowego Babenber- gerów, Meitner wyglądał, jakby jego myśli krążyły zupełnie gdzie indziej. Sina wiedział jednak, że to tylko pozory. Po krótkim zastanowieniu pro­fesor stwierdził w końcu:

— Najwidoczniej miałeś rację, gdy sugerowałeś, że Leopold III został zamordowany. A ja ci wtedy nie uwierzyłem. Taaak... To był mój błąd i uwierz mi, że jest mi z tego powodu przykro.

Po tych słowach pochylił się nad zawalonym papierami biurkiem i zaczął czegoś szukać.

Meitner zauważył zdziwienie, które pojawiło się na twarzy Siny na widok kilkudziesięciu stickerów, stosu nieprzeczytanych prac dyplomo­wych i seminaryjnych i skomentował to krótko:

I To wynik mojego dwutygodniowego pobytu za granicą. A przecież każdy z nich chce, żebym jak najszybciej te wypociny przeczytał i ocenił. Pamiętasz jeszcze stare czasy? Przydałaby się nam twoja pomoc...

Sina od razu sobie przypomniał ustalanie terminów konsultacji, roz­mowy ze studentami, którzy ciągle czegoś od niego żądali, konferencje, nadmierną biurokrację i niekończące się posiedzenia kierownictwa insty­tutu. Natychmiast też zrozumiał, dlaczego odejście z uczelni przyszło mu tak łatwo.

Meitner przesunął górę papierów i dokumentów, uniósł stos książek i indeksów, spod spodu wyciągnął najnowsze wydanie jakiejś gazety. Na tytułowej stronie znajdowało się zdjęcie przedstawiające Sinę, Bernera i Wagnera tuż po zamachu w zajezdni.

1 Dostałeś się na czołówki gazet - uśmiechnął się Meitner, ale zaraz spoważniał. — Nie muszę ci wyjaśniać, jak mielą tryby nauki. Instytut nie może być zamieszany w tę historię. To twoja krucjata i nie chcę cię z niej zawracać. Oficjalnie nie będę miał z tą sprawą nic wspólnego, ale pomogę ci, jak tylko będę mógł. Mam nadzieję, że będziesz mnie o wszystkim na bieżąco informował. To fantastyczna historia i wiesz, co ci powiem? Jestem skłonny ci uwierzyć. O Fryderyku nie muszę ci nic opowiadać, bo wiesz

o nim więcej niż ja. Ale w całej tej historii zauważyłem pewien szczegół, który mi coś przypomina. Powiedziałeś, że dziewczyna z kościoła Świę­tego Karola miała w ustach.. j ?

1 Skrawek bawełny - uzupełnił Sina.

Meitner zmarszczył swoje krzaczaste brwi, rozsiadł się w fotelu i za­czął o czymś intensywnie myśleć. W tej pozie znowu sprawiał wrażenie nieobecnego duchem, ale Sina dobrze znał jego obyczaje i dlatego czekał w milczeniu. Nagle Meitner roześmiał się, potrząsnął gwałtownie głową i znowu odwrócił się do Siny:

- Chyba coś znalazłem. Wybacz mi ten wybuch śmiechu, ale nie miał on nic wspólnego ani z tobą, ani z tą biedną dziewczyną z bawełną w ustach. Jeśli to była bawełna, przypomina mi się pewna miniatura.

- Jaka miniatura? Może to jakaś kolejna wskazówka?

- Na pewno ją znasz. Chodzi o drzewo, na którym barany i owce rosną jak jabłka na jabłoni. Europejczycy nie umieli sobie wyobrazić, jak wygląda bawełna rosnąca na krzakach, którą dawni Chińczycy nazywali „bawełną drzewną”.

- Ależ oczywiście! - zawołał Sina, pukając się dłonią w czoło. - Ode- rich z Portenau - dodał szybko i w tej samej chwili jakby łuski spadły mu z oczu. Meitner potwierdził jego przypuszczenia:

- Dokładnie ten sam. Zapomniany przez wszystkich austriacki po­dróżnik, który odwiedził Chiny wkrótce po Marcu Polo.

Na twarzy wchodzącego do budynku Bernera kasjerka muzeum od razu dostrzegła złość. Bemer nie bawił się w żadne uprzejmości.

-Jestem komisarz Berner z policji kryminalnej. Jest tu u was pewien młody zakonnik, który oprowadza turystów po muzeum. Chciałbym z nim porozmawiać i nie mam zbyt dużo czasu — powiedział i dodał cicho: - Ściga mnie mnóstwo ludzi.

Kasjerka przełknęła nerwowo ślinę, jedna z jej brwi zaczęła nerwowo drgać. Sięgnęła po telefon, ale Bemer natychmiast położył rękę na jej dłoni:

- Nie, proszę mi tylko powiedzieć, gdzie go znajdę. Przecież nie chce­my wzbudzać niezdrowej ciekawości, prawda?

- Zaraz tu przyjdzie, bo za pięć minut przypada jego kolej na opro­wadzanie.

- Świetnie. W takim razie poczekam tu na niego. Proszę się zająć swoimi sprawami, na pewno go nie przeoczę.

Berner rozejrzał się i usiadł na ławce dla zwiedzających w takiej od­ległości od kasy, żeby mógł ją widzieć. Niecałą minutę później zza półek wyszedł młody ksiądz w czarnej sutannie, spojrzał na oczekującego ko­misarza i podszedł do niego, pytając:

- Czy pan czeka na oprowadzanie?

- Zależy, jakie oprowadzanie ksiądz ma na myśli — odparł Berner, wsta­jąc 1 ławki. - Może zwiedzanie deltoidu? Albo zwiedzanie kościoła Świę­tego Ruprechta ze szczególnym uwzględnieniem pięciu liter na emporze?

Ksiądz cofnął się, jakby ujrzał ducha. Rozejrzał się i widać było, że ogarnia go coraz większa panika. Berner nie spuszczał z niego wzroku i stwchał go w kierunku regałów z książkami.

- Czy może mi ksiądz opowiedzieć coś więcej o sześcioramiennej gwieździe, o Aniołach Śmierci albo o ojcu Johannesie?

Duchowny był już blady jak trup, mamrotał niezrozumiałe słowa, zer­kał w stronę wyjścia i już chciał rzucić się do ucieczki, gdy Berner zatrzy­mał go i przycisnął do regału z książkami. Kilka tomów spadło na pod­łogę, co zwróciło uwagę kasjerki. Jednak jedno ostre spojrzenie Bemera wcisnęło ją z powrotem w fotel.

W oczach księdza pojawiły się niespokojne błyski. Powtarzał tylko bez przerwy: „Proszę mnie zostawić, proszę mi dać spokój”. Z czoła spły­wały mu strużki potu.

- Mam księdza puścić? Po co? Żeby ksiądz poszedł się pomodlić? - spytał Berner.

Wyprowadził księdza z muzeum na plac i zaraz skierował się przez portal kościoła Szkockiego pod zamkniętą kratę we wnętrzu świątyni. Ksiądz był tym wszystkim tak zszokowany, że nie stawiał oporu.

- Proszę otworzyć - polecił mu Berner.

Duchowny zaczął gorączkowo przeszukiwać kieszenie sutanny. W końcu znalazł pęk kluczy, ale musiał użyć obu rąk, żeby otworzyć kutą żelazną kratę. Kiedy ją otwierali, zaskrzypiała. Berner popchnął księdza do środka i zamknął za sobą bramę.

- W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego... - zaczął Berner, a ksiądz dokończył:

— No to jesteśmy na miejscu — stwierdził Berner, ciągnąc drżącego ze strachu księdza w stronę ołtarza. Wepchnął go w jeden z rzędów stoją­cych tam ławek i usiadł przed nim. - Teraz wielebny może się już pomo­dlić, to najwłaściwsze miejsce. Przedtem jednak chciałbym się od księ­dza dowiedzieć kilku rzeczy. Zacznijmy od tego, co łączy księdza z ojcem Johannesem.

Ksiądz potrząsnął z przerażeniem głową. Wzburzenie, jakie go opa­nowało, było aż nadto widoczne.

— Tego nie mogę powiedzieć, bo to oznacza dla mnie śmierć, wtedy przyjdą po mnie...

— śmierć? - zagrzmiał Berner, pochylając się w stronę księdza, na któ­rego sutannie pojawiły się plamy potu. - Kilka godzin po tym, jak ksiądz spotkał się z bratem Johannesem, ten o mało nas wszystkich nie zastrzelił.

-Amen.

Duchowny nadal pokręcił odmownie głową i bełkotał coś nieskład­nie. Bemer wyjął pistolet i położył go na ławce. Na widok broni ksiądz zaczął panicznie szlochać. Berner jeszcze bardziej pochylił się w jego stronę.

- Czy potrafi sobie ksiądz wyobrazić, co to za uczucie, kiedy nad gło­wą świstają ci kule, bo ktoś cię zdradził za judaszowe srebrniki? Co ksiądz mu opowiedział?

Młody kapłan znowu pokręcił odmownie głową. Komisarz wstał i podszedł do ołtarza. Stał tak i dłońmi wspartymi na biodrach, wpatru­jąc się w postacie aniołów i świętych, w alegorie i symbole cnót, występ­ków i grzechów. Kiedy się odwrócił, ujrzał, jak ksiądz wkłada sobie do ust jego pistolet i drżącymi palcami pociąga za spust. Jednak zamiast strzału rozległ się tylko metaliczny trzask. Berner potrząsnął głową, podszedł do przerażonego księdza i odebrał mu pistolet.

- Dzieciak! Czy ksiądz naprawdę myślał, że zostawiłem na ławce na­ładowaną broń? Poza tym samobójstwo to grzech śmiertelny, karany wiecz­nym potępieniem. Widzę jednak, że dla księdza nie ma to już żadnego znaczenia. Siódmy krąg piekła jest zarezerwowany wyłącznie dla zdrajców.

Bemer wyjął z kieszeni płaszcza magazynek i wsunął go do rękoje­ści. Potem włożył broń do kabury, chwycił stawiającego opór kapłana za ramię i pociągnął go za sobą do konfesjonału stojącego przed pierwszym rzędem ławek. Obie jego boczne ścianki były otwarte, firanki zasunięte. Bemer wcisnął księdza do środka, ten opadł na siedzenie, spocony i drżący.

- Nadszedł czas, żeby ulżyć swojej duszy, wielebny. Kogo ksiądz się tak bardzo boi? Anioła Śmierci? Ojca Johannesa? On już jest...

W tej samej chwili Bernera znienacka dosięgną! cios w tylną część czaszki. Zdążył jeszcze ujrzeć fontannę świateł i ognistych kul, po czym powoli zapadł się w ciemną nicość.

Ksiądz spojrzał z wdzięcznością i niedowierzaniem na postać pochy­lającą się nad komisarzem. W blasku światła dostrzegł jednak tylko zarys sylwetki. „Dziękuję, dziękuję”, wyjąkał, bo tylko tyle był w stanie powie­dzieć. Fala wdzięczności przepajała całe jego ciało. Nieznajomy, którego z trudem dostrzegał przez załzawione oczy, był jego zbawcą, wybawicielem, jego... Nagle jednak strach powrócił i zawładnął jego ciałem tak bardzo, że młody duchowny miał ochotę wbić się w konfesjonał jak najgłębiej. Oto bowiem nieznajomy sięgnął po broń Bernera, podszedł bliżej, wycelował

i pociągnął za spust. Strzał zmiótł księdza z siedzenia z taką siłą, że du­chowny spadł na posadzkę przed konfesjonał. Dźwięk, jaki wypełnił ko­ściół, przypominał huk armaty. Odbił się od wysokich okien, obiegł całe wnętrze i wrócił do punktu wyjściowego.

Nieznajomy ponownie pochylił się nad Bernerem, wsunął mu pistolet do ręki i szybkim krokiem opuścił kościół przez zakrystię i boczne wyjście.

Profesor Meitner uśmiechnął się pobłażliwie.

- Na pewno znasz historię austriackiego franciszkanina Odericha, który pochodził z dzisiejszego Pordenone. Kilkadziesiąt lat po Marcu Polo udał się w podróż do Państwa Środka. Chyba nie muszę ci o tym szcze­gółowo opowiadać?

- Wprost przeciwnie — odparł Sina. - Opowiedz mi, proszę, wszyst­ko, co wiesz.

- Hm.... — zaczął Meitner. Złączył czubki palców obu rąk i zaczął przywoływać z pamięci poszczególne fakty. - O ile mi wiadomo, Ode- rich urodził się trzydzieści dwa lata po śmierci Marca Polo. Jak sam wiesz, nadal trwa ożywiona dyskusja, czy Polo rzeczywiście odbył swoją słynną podróż. Drobna skaza, której na szczęście ustrzegł się „nasz” Oderich. Bo on na pewno był w Chinach, ale miał pecha, bo był pochodzenia austriac­kiego — zażartował profesor.

- Co masz na myśli? - spytał Sina, marszcząc czoło.

Meitner rozłożył ręce, rozsiadł się wygodnie w fotelu i obrzucił Sinę szelmowskim spojrzeniem.

- To znaczy, że był to typowy Austriacus ignotus, który nikogo nie ob­chodzi. Jego imię zna kilku naukowców, w tym my dwaj. Austriacy uważają go za Włocha, ale ci odżegnują się od niego, ponieważ należał do świata idei Dantego Alighieri i był świetnie zakorzeniony w Świętym Cesarstwie Rzymskim. Jako wierny poddany Rudolfa Habsburga zatęsknił po wielu latach chaosu i walk o tron za porządkiem pod panowaniem Habsburgów.

~ Czy Portenau znajdowało się w granicach Austrii? Trochę mnie skołowałeś, Wilhelmie — wpadł mu w słowo Sina.

-W 1192 roku miasto przypadło na podstawie zapisu testamentowego Babenbergerom. W 1278 roku weszło w posiadanie Habsburgów, razem z hrabstwem Portenau, które dzisiaj nazywa się Pordenone. Tak więc od­powiedź brzmi stanowczo „tak”. Oderich, którego rodzina wywodziła się

z Moraw, wyruszy! w 1318 roku z Udine w podróż do Wielkiego Chana Tai ring Ti sprawującego władzę w chanacie Balik.

- Chanat Balik? Gdzie to jest? - spytał niepewnym głosem Sina.

- To dzisiejszy Pekin. Odericha wysłano do Pekinu, aby wzmocnił rozwijającą się tam misję franciszkanów. Fascynujące, nieprawdaż?

Meitner był w swoim żywiole.

- Franciszkanie już w czternastym wieku założyli misję w stolicy Chin. Tamtejszy cesarz tolerował na swoim dworze nestorian, szama­nów, franciszkanów i tybetańskich lamów. Dzisiaj niektórzy próbują nam udowodnić, że globalizacja to wynalazek naszych czasów... — roześmiał się Meitner, ale spoważniał, widząc zatroskane oblicze swojego dawnego ucznia. - O co chodzi? Wyglądasz, jakbyś ujrzał ducha!

- Deltoid! Kościół Franciszkanów leży na Unii deltoidu, o którym ci opowiadałem. Gdzie jeszcze był Oderich?

- Pielgrzymował na górę Ararat, przemierzył Azerbejdżan, Indie, przez Sumatrę dotarł także na Jawę i Borneo. Musiała to być wyprawa oparta na ciągłej żebraninie. Oderich odbył ją w towarzystwie dwóch innych braci. Nie zapomnij, że w Pekinie przebywał przez trzy lata! Potem pojechał dalej

i jako pierwszy w historii Europejczyk odwiedził Lhasę w Tybecie. Co więcej, był pierwszą osobą, która przemierzyła cały Tybet na osi wschód-zachód.

- Chiny i Tybet... - mruknął Sina i zaczął rysować palcami na opar­ciu krzesła niewidoczne trójki. - Oderich był w Tybecie...

- Jeśli uważasz, że ma to jakieś znaczenie... — przytaknął mu Meit­ner. 1 Ale Oderich nie był jedynym Austriakiem, który na zlecenie Habs­burgów przebywał w Lhasie.

- Nie? A kto jeszcze? Tylko nie wymieniaj mi Heinricha Harrera.

Meitner machnął tylko ręką:

- Ależ gdzie tam! W siedemnastym wieku, za rządów Leopolda I, miejsce to odwiedził jezuita Johannes Grueber.

Zapadła cisza. Sina znowu zaczął rysować palcem swoje trójki na oparciu krzesła, podczas gdy Meitern siedział zatopiony w myślach. Po chwili Sina powiedział:

- W porządku, Wilhelmie. Jeśli masz rację, a Oderich ma coś wspól­nego z tajemnicą Fryderyka, to dlaczego cesarz nie pozostawił nam żadnej bezpośredniej wskazówki prowadzącej do franciszkanina? Skąd się wziął ten współczesny zboczony zabójca?

Meitner wzruszył ramionami, ale po chwili przyszło mu coś do głowy.

-Jak się nazywał ów Habsburg, który jako pierwszy skutecznie do­prowadził do kanonizacji Leopolda III?

- Rudolf IV - odparł Sina. - Założył nasz uniwersytet i kazał rozbu­dować katedrę Świętego Stefana, którą pierwotnie wzniósł w romańskim stylu Henrykjasomirgott. Sfałszował też drugi wielki List Wolności, zwany Privilegium maius, który powstał w oparciu o pierwszy Privilegium minus z epoki rządów Jasomirgotta. Jednak z procesem kanonizacji mu nie wyszło.

Meitner skinął głową, wstał i zaczął chodzić po pokoju.

- Proces kanonizacyjny świętego Leopolda zakończył Fryderyk. To on uznał za prawdziwy dokument sfałszowany przez jego żądnego wła­dzy przodka - przypomniał Sinie profesor.

- Ten sam Fryderyk, który kazał sobie wybudować grobowiec w ka­tedrze Świętego Stefana - uzupełnił Sina i zaczął rozumieć, do czego w swoich rozważaniach zmierza Meitner.

- Właśnie tak! Fryderyk kontynuował dzieło niezwykle ambitnego Rudolfa, który zmarł w młodym wieku. Natomiast sam Rudolf budował prawdopodobnie na tym, co wzniósł Jasomirgott. Bez wątpienia wszystko to układa się w logiczną całość. A teraz zastanów się, gdzie w 1360 roku Rudolf kazał zbudować kolejną katedrę, współczesną katedrze Świętego Stefana?

- Chyba nie w Portenau? - spytał Sina.

- Właśnie że tak! — zawołał przejętym głosem Meitner. - Jeśli cię do­brze znam, chciałbyś znaleźć jakąś bezpośrednią wskazówkę od Fryderyka, że faktycznie chodzi o Portenau. Oba kościoły zbudowane przez Rudolfa ci nie wystarczą. W porządku, oto ta wskazówka. Przypomnij sobie tarcze i hełmy, które Fryderyk kazał zawiesić nad swoim grobowcem w katedrze. Oprócz najważniejszych krajów koronnych należących do Habsburgów, takich jak Austria, Karyntia, Styria i Kraina, na jednej z tarcz herbowych znajduje się godło miasta Portenau.

Sina przypomniał sobie hełmy i tarcze herbowe, które z okazji 850 rocznicy powstania katedry prezentowano przez pewien czas w kaplicy grobowej cesarza Fryderyka. Pod wysokim, ciemnym gotyckim sklepie­niem krzyżowym zarówno czerwony marmurowy sarkofag Fryderyka, jak

i kolorowe tarcze i złote hełmy z pięknymi zdobieniami prezentowały się wspaniale. Wśród nich był też herb miasta Portenau: otwarte drzwi na czerwono-bialo-czerwonej tarczy. Sina nie rozumiał wtedy jeszcze, dla­

czego to bogate miasto handlowe zyskało tak zaszczytne miejsce wśród najważniejszych krajów koronnych.

- Ależ oczywiście, masz całkowitą rację, Wilhelmie - potwierdził. -1 to jest ta wskazówka od Fryderyka. Dlaczego jednak morderca zosta­wi! wskazówkę prowadzącą do Odericha w ustach anioła z czarną twarzą?

Meitner uderzył dłonią w stos dokumentów leżących na stole:

- Bo udało mu się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Herb miasta Portenau i herb rodziny Diirerów zaliczane są do „mówiących herbów”. Figury na nich umieszczone określają brzmienie konkretnej nazwy albo imienia, stąd w obu pojawia się motyw otwartych drzwi albo furt. Pod względem stylu, jaki obowiązywał w heraldyce ówczesnych czasów, oba te herby wyglądają identycznie. Georg, ja ci mówię, ten facet jest niezły

i wie dokładnie, co robi.

-1 właśnie tego się obawiam — uśmiechnął się lekko Sina.

Komisarz Berner wynurzył się z głębokich ciemności. Najpierw usłyszał szmery, głosy i szuranie stóp po posadzce. Potem ktoś pochylił się nad nim z troską i wtedy poczuł lekki zapach perfum. Otwo­rzył oczy i udało mu się odróżnić jasność od ciemności, ale wszystko było jeszcze jakby zamglone. Ktoś zaczął oglądać jego głowę i po chwili ból rozszedł się po całym ciele. Berner klęknął i chciał się podnieść, ale po­wstrzymała go jakaś ręka.

- Proszę spokojnie leżeć, doznał pan wstrząsu mózgu i zostanie pan na miejscu - odezwał się kobiecy zdecydowany głos. Berner był zbyt zmę­czony, żeby zaprotestować. Obrazy stawały się coraz bardziej wyraźne, rozpoznawał freski na suficie, błękit nieba i róż tynków. W pewnej chwili zrobiło mu się niedobrze, więc zamknął oczy.

- Bernhardzie, to nie wygląda najlepiej — oznajmił jakiś głos i Berner przez chwilę skłonny był uwierzyć, że Bóg jednak istnieje. Doszedł jed­nak do wniosku, że Bóg nigdy nie przybrałby postaci kolegi Burghardta. Otworzył oczy i ujrzał, jak jego wieloletni partner, z którym rozwiązał tyle różnych spraw, pochyla się nad nim.

- Przynajmniej jeśli ma dobry gust — mruknął.

- Co powiedziałeś? — spytał poirytowany Burghardt.

- Nic takiego - odparł Berner. — Znaleźliście coś, co będzie można wykorzystać?

i To zależy, co masz na myśli. Proboszcza zastrzelonego z twojej bro­ni, jeśli to faktycznie twoja kabura. Do tego mnóstwo odcisków palców na pistolecie, ale wszystkie należą do ciebie albo do księdza, żadnych in­nych nie ma.

Z tonu, w jakim Burghardt wypowiadał te słowa, wynikało, że nie jest zadowolony.

I To znaczy, że ekipa od zabezpieczania śladów już tu była? - zdziwił się Berner. - Za moich czasów nigdy nie zjawiali się tak szybko...

- Nowa mioda dobrze zamiata, sam przecież wiesz. Jest tam ten mło­dy, ambitny...

Berner uniósł rękę i przerwał mu:

- Czy ktoś coś widział?

- Bernhardzie, to już nie twoja sprawa - przypomniał mu Burghardt. Ledwo wypowiedział te słowa, gdy zza jego pleców wyłonił się szczupły, młody mężczyzna.

| No właśnie, to samo chciałem powiedzieć - stwierdził. Odsunął Burghardta na bok i pochylił się nad Bemerem, który z bólu zamknął oczy. Jego następca uśmiechnął się z wyższością. - Nie, panie komisarzu, a raczej panie były komisarzu. Prowadzę śledztwo w pana sprawie, kto by przypuszczał? — Zwracając się do lekarki z karetki, dodał: - Proszę go za­wieźć na oddział zamknięty, bardzo nam zależy na jego zdrowiu i nie chce­my, żeby skutki tego wydarzenia pozostawiły trwały ślad na jego zdrowiu.

Odwrócił się i zniknął Bernerowi z pola widzenia.

Kiedy sanitariusze wynosili go na noszach z kościoła, Berner zadawał sobie pytanie, czy wszystko to dzieje się naprawdę. A może to raczej wy- twór jego wyobraźni. Zanim stracił przytomność, poczuł zapach perfum, których używała lekarka pogotowia.

Sina założył kurtkę i chciał się pożegnać z Meitnerem, gdy nagle doznał olśnienia.

- A co wiesz o komecie Halleya? — spytał.

-Jak pamiętasz, zajmowałem się kiedyś badaniem słynnego dywanu z Bayeux. Jest na nim kometa, która pojawiła się na krótko przed bitwą pod Hastings. Przedstawiono ją oczywiście w charakterze złego zwiastu­na. Było więc logiczne, że postanowiłem prześledzić cały cykl jej obiegu wokół Ziemi. A czemu pytasz? Co ona ma wspólnego z Fryderykiem?

- Bo jest też pokazana na ołtarzu szkockiego mistrza, tym razem jako Gwiazda Betlejemska w czasie ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu.

- Na obrazie Dürera Melancholia I też z nieba spada gwiazda i wy­gląda, jak kometa z ogonem.

- Tak, ja też o tym pomyślałem. Zresztą kometa Halleya pojawiała się w 1456 roku, to znaczy zanim urodził się Dürer, i to nad Niemcami

- westchnął Sina.

- Kolejny raz w 1531 roku, kiedy Dürer już nie żył. Do czego zmie­rzasz? - spytał Meitner, starając się dotrzeć do istoty pytań zadawanych mu przez Sinę.

- Mówiliśmy tyle o Chinach, więc zadałem sobie pytanie, czy to nie jakiś chiński władca jako pierwszy opisał to ciało niebieskie. Może to zrobił ów Wielki Chan, który podobnie jak Fryderyk ujrzał kometę? Coś podobnego sugerował mi mój anonimowy rozmówca. Czy uważasz to za możliwe?

- Interesująca teoria. Poczekaj, zapisałem sobie w moim komputerze pewną tabelkę - odparł Meitner, po czym kilkoma uderzeniami w klawi­sze otworzył okienko, zerknął na nie krótko, zmarszczył czoło i stwierdził spokojnie: - Posłuchaj: to nie był jakiś tam Wielki Chan, tylko pierwszy cesarz Chin. Dwudziestego piątego maja 240 roku przed naszą erą kome­ta Halleya przeleciała nad Chinami. To był cesarz Qin Shihuangdi, ten od Terakotowej Armii.

BREITENSEE, WIEDEŃ

Wagner nacisnął klawisz z napisem „Enter” i zadowolony z siebie zamknął laptopa. Przed chwilą wysłał trzyczęściowy tekst do UMG i Eleny, dołączając do niego fakturę I honorarium. Miejmy na­dzieję, że stary Wineberg jeszcze trochę pociągnie i zdąży podpisać od­powiedni czek, pomyślał i dopił kawę. Wineberg skończył już dziewięć­dziesiąt lat i nie był zbyt sympatycznym człowiekiem. Wagner poznał go przed dwoma laty w West Palm Beach. Wineberg siedział wtedy jak pomarszczony krasnal ogrodowy w golfowym wózku elektrycznym. Dopiero kiedy wysiadł, a jego asystent podał mu kije, Wagner zauwa­żył, że ów krasnal ma 190 cm wzrostu i jak na swój wiek zachował nadzwyczajną energię i żywotność. Wineberg był uchodźcą z Austrii

i chciał poznać austriackiego korespondenta swojej gazety. To dlatego Wagner poleciał na Florydę. Spędził tam krótki miły urlop, ale mimo najszczerszych chęci nie dopatrzył u sędziwego właściciela niczego sympatycznego.

Przeszedł schodami z gabinetu do aneksu kuchennego i nalał sobie drugą porcję kawy. Z filiżanki unosiła się para i smakowity zapach. Dzien­nikarz zamierzał właśnie otworzyć testament Mertensa, który dał mu Ber­ner, gdy zadzwoniła jego komórka. „Widzę, że numerów zastrzeżonych dzisiaj nie brakuje”, pomyślał i odebrał.

- W kościele Szkockim popełniono zbrodnię - powiedział nieznajo­my głos bez żadnego wstępu. - Tym razem jest w to zamieszany pewien policjant, niejaki komisarz Berner. Znaleziono go z dymiącym pistoletem przy zwłokach ofiary, którą jest młody ksiądz. Kula przeszła ciało na wy­lot. Nic dziwnego, to w końcu czterdziestka piątka, a strzał oddano z bli­ska. Brak świadków, brak innych śladów.

Głos zamilkł.

- Czy wie pan, dokąd zabrano Bernera? Do którego komisariatu? - spytał Wagner.

- Na oddział zamknięty w szpitalu miejskim. Ktoś uderzył go w gło­wę, komisarz doznał wstrząsu mózgu, ale przeżyje, ma twardą głowę - stwierdził z uśmiechem głos. - Ludzie potykają się nie o góry, tylko o kre­cie kopce. Konfucjusz - zacytował głos.

- Bzdura, Berner na pewno go nie zabił, chyba pan rozum stracił, je­śli pan w to wierzy — odparł ze złością Wagner. - A jak już mowa o Kon­fucjuszu, to ja też zacytuję panu na pożegnanie jedno z jego powiedzeń: „Brakiem odwagi jest wiedzieć, co prawe, lecz tego nie czynić”.

Jednak jego rozmówca zdążył się już rozłączyć.

Berner ze wstrząsem mózgu i zabity ksiądz... Wagner zawahał się. Włożył telefon do kieszeni i przypomniał sobie wizytę ojca Jo­hannesa poprzedniego wieczoru. Ofiarą może być tylko ów młody ksiądz, którego Berner chciał wypytać, ten sam, który wtedy pobiegł do Johannesa...

Wagner dopił kawę i nalał sobie kieliszek czerwonego wina. „It’s five o’clock somewhere”, zacytował słowa piosenki Alana Jacksona

i Jimmy ego Buffeta i wzniósł toast. Za Bernera, na którego będą dziś

. w - / . V V \ \ \ \

wieczorem na próżno czekać, pomyślał, zastanawiając się jednocześnie czy nie powinien pojechać do szpitala. W tym momencie usłyszał, że do środka wchodzi Sina.

- Za to jest nasz domorosły, cudowny specjalista od średniowiecza - powiedział głośno widząc, jak Sina wiesza kurtkę na wieszaku. Sina odwró­cił się i zamknął drzwi, przekręcając dwa razy klucz w zamku. Na wszelki wypadek sprawdził jeszcze, czy wejście też jest zamknięte.

- Co to znaczy „cudowny” i „domorosły”? Słyszałem, co powiedziałeś

- powiedział z przyganą w głosie, spoglądając na Wagnera, który z kie­liszkiem wina w jednej i butelką w drugiej ręce kierował się w stronę po- dzirawionej kulami kanapy.

- Chwała Bogu, że posprzątała - mruknął dziennikarz, rozglądając się po mieszkaniu. Opadł na kanapę, zamknął oczy i rozsiadł się wygodnie.

Sina obserwował przyjaciela spod przymkniętych powiek. Wagner gapił się nieruchomym wzrokiem przed siebie, w pustkę.

- Co jest grane? - spytał Sina.

- Na Bernera będziemy dzisiaj długo czekać, jest teraz w areszcie śled­czym i noc spędzi poza domem — wyjaśnił Wagner i pociągnął duży łyk wina. - Znaleźli go w kościele Szkockim, był nieprzytomny i leżał z dy­miącym pistoletem obok martwego księdza.

-1 policja uważa, że to on go zabił? - ożywił się Sina. — Co za bzdu­ra! Skąd o tym wiesz?

- No cóż, jeśli ktoś przez wiele lat wsuwa policjantom pod drzwi ano­nimowe koperty pełne banknotów, to po pewnym czasie oni sami zaczy­nają nagle wykazywać inicjatywę i dzwonią z informacjami — skomentował krótko jego słowa Wagner, przetarł oczy i roześmiał się głośno.

- A co ty sądzisz? Ze go zabił?

- Oczywiście, że nie. Ktoś w kościele Szkockim pomógł księdzu prze­nieść się na tamten świat za pomocą pistolem Bernera. Nasz pan komi­sarz będzie to musiał udowodnić, ale bez świadków jego szanse nie wy­glądają najlepiej.

- Paskudna sprawa - mruknął Sina. Opadł ciężko na kanapę obok Wagnera i przewrócił stolik, na którym stała butelka.

- Proszę cię, stary, panuj nad sobą, bo dopadnie mnie zaraz choro­ba morska - zaprotestował Wagner. Podniósł butelkę, skrzywił twarz

ął na Sinę. - Szkoda, to było dobre wino. Przy okazji: byłoby faj-

nie, gdybyś rzadziej chodził sam. Żyjemy w cywilizacji, a nie w twojej samotni.

- Co proszę? Mam przestać chodzić? A co ty robisz przez cały czas? Robisz to, co ci akurat przyjdzie do głowy. W ogóle mi nic nie mówisz, chyba że sam zapytam! To ty spłoszyłeś mojego rozmówcę w Klostemeu- burgu! - zaatakował go Sina.

1 Co? Spłoszyłem ci rozmówcę? Przecież pokazywałeś ręką kamery monitoringu i wysłałeś mnie na poszukiwania! Niech pan profesor w koń­cu zdecyduje, czego pan profesor chce. Jak na kogoś, kto swoim wyglądem przypomina neandertalczyka, a na dodatek gości pod moim dachem, je­steś nadzwyczaj wyszczekany.

Wagner był już naprawdę wściekły, ale postanowił odpuścić.

- Dajmy sobie z tym spokój. To bez sensu, jeśli się nawzajem posie­kamy. Komisarzowi nie możemy pomóc, więc spróbujmy podziałać da­lej razem. Nie znoszę tego poczucia bezradności tak samo jak ty, więc nie wiń mnie za wszystko.

- Nie znosisz poczucia bezradności? A myślisz, że ja je lubię? Czy wol­no mi przypomnieć, że kiedy w Klosterneuburgu staliśmy przed drzewem genealogicznym Babenbergerów, to mnie, a nie ciebie dręczono pytaniami

o przeszłość? I że w chwili, kiedy zaczęło się robić ciekawie, wpadłeś na parking jak John Wayne albo Brudny Harry i zacząłeś ścigać faceta, któ­ry właśnie udzielał mi informacji? - Sina wypowiedział te słowa z wście­kłością i zaciśniętymi pięściami. - A teraz się oburzasz, kiedy poruszyłem twoją przestrzeloną kanapę? Poza tym, drogi przyjacielu, ja nie muszę tu tkwić. Zobaczymy, jak sobie poradzisz beze mnie z rozwiązaniem tajem­nicy Fryderyka.

- No proszę, monsieur reaguje teraz skwaszonym głosem i zaczyna się mnie czepiać! No to zabierz sobie Fryderyka razem z jego śmiesznymi wskazówkami na swój brudny zamek i zostaw mnie w spokoju! Niepo­trzebni mi strzelający księża w moim mieszkaniu ani inscenizowane mor­derstwa w kościołach. Nie chcę zasypiać w mojej zajezdni, nie wiedząc, czy rano nie obudzę się z poderżniętym gardłem. Zabierz całe swoje śre­dniowiecze, jak będziesz odchodził, bo bez niego też sobie dotąd nieźle radziłem. Niepotrzebne mi listy z podziękowaniami od emerytowanych komisarzy... Do diabła, martwię się o Bernera.

Wagner położył dłoń na ramieniu Siny.

- No dobrze, przykro mi. Przepraszam za wszystko, cokolwiek by to błio. Nerwy mam napięte do ostatnich granic, tak jak ty.

Sina odwrócił się do niego.

- Kurwa, Paul... musiałeś to powiedzieć, „cokolwiek by to było”? - warknął. Cofnął ramię i zwinął dłoń w pięść. Wagner uchylił się instynk­townie, ale pozostał na miejscu. Sina uniósł dłoń i palcem wskazującym dotknął piersi Wagnera. Każde kolejne słowo, które wypowiadał, podkre­ślał, wciskając palec mocniej. — Przepraszasz mnie? Dość spóźnione to przeprosiny, nie uważasz? Rzucasz słowa przeprosin i nawet nie pojmujesz za co. Ale zawsze taki byłeś! Tylko pamiętaj, ja nie jestem naszą nauczy­cielką ze szkoły, którą mogłeś ugłaskać słówkami, bo zapomniałeś odrobić pracę domową, którą potem ode mnie odpisywałeś! Byłeś i nadal jesteś Everybody’s Darling. Ciągle z uśmiechem i dowcipem na ustach! Zawsze zadowolony z siebie i dlatego wszyscy cię kochają. Nawet nie wiesz, co to znaczy „ponosić odpowiedzialność”.

- Georg, ja naprawdę nie rozumiem, o co ci teraz chodzi.

- Nie rozumiesz? - krzyknął Sina. -1 właśnie na tym polega twój pro­blem, że nigdy nic nie rozumiesz. Dopiero kiedy ktoś nadepnie ci na odcisk

- Ja naprawdę nie mam już ochoty... i zaczynam powoli tracić cier­pliwość.

- Proszę bardzo, możesz sobie tracić. Myślisz, że się tego boję?

Mówiąc to, Sina cofnął się o krok i w zachęcającym geście rozłożył

ramiona.

- O co ci chodzi? Mamy się teraz zacząć okładać pięściami? Przepra­szam bardzo, ale to nie w moim stylu — odparł Wagner i powoli odsunął się od niego. - Porozmawiamy, jak się uspokoisz.

- Nie w twoim stylu? A jaki ty masz styl? Przekupywanie urzędników, ograbianie zwłok i teksty w tabloidach? Nie poznaję cię. Na przykład to wszystko tutaj? Elegancko urządzona zajezdnia tramwajowa, kolekcja ja­pońskich motocykli, modne drobiazgi, whirlpool? Komu chcesz przez to cokolwiek udowodnić? Na kim ty chcesz zrobić wrażenie? Na swojej matce?

Wagner zesztywniał, ale ostatnim wysiłkiem starał się opanować nara­stającą w nim wściekłość. Wiedział zbyt dobrze, że przyjacielowi chodzi­ło głównie o to, żeby go sprowokować. Przypomniał sobie długie spacery i rozmowy, nieprzespane noce i niezliczone poranki przy budce z kiełba­skami koło ALbertinarampe. Domyślał się, że Sina nawiązuje właśnie do

tego. Jego słowa trafiały prosto w cel, jakby to były noże. Po chwili mil­czenia powiedział:

- Matka, ojciec... Ty nie masz pojęcia, co to znaczy mieć matkę, która przez dwadzieścia lat nie obdarzyła cię nawet jednym czułym uściskiem; która na dodatek obwinia cię o to, że to przez ciebie jej kariera się załama­ła; która pociąga cię do odpowiedzialności za każdy dzień twojego życia, który niszczy jej życie. Więc nie mów mi nic o odpowiedzialności, mon cher. Może lepiej porozmawiamy o twoim ojcu - uśmiechnął się szyderczo.

- Komendant Sina, ważna osobistość w eleganckim garniturze, uosobienie poprawności i chodzące, codzienne przypomnienie w stylu „bądź taki, jak ja, synu”. W takim razie skąd u ciebie te długie włosy i brak umiejętności współpracy w grupie? Nie pomyliłeś sobie czasem małomówności i dys­krecji z odpowiedzialnością? Żałoby z siłą charakteru?

-Nie, na pewno nie. Wiem natomiast dokładnie, co to znaczy, gdy trzeba pogrzebać ukochaną osobę. Kogoś, kogo na sumieniu ma ktoś inny, kogo kochało się jak brata — odparł Sina, prostując się przed Wagnerem. -Jak to wtedy było? Czy Clarze też chciałeś udowodnić,jaki to z ciebie chojrak? Jak wspaniale jeździsz na motocyklu? Że jesteś o wiele bardziej atrakcyjnym facetem niż zwykły mól książkowy? Nigdy nie powiedziałem ani słowa, kiedy podrywałeś dziewczyny w naszej szkole albo na uniwer­ku. Nawet, jeśli były to dziewczyny, które mi się podobały, ale akurat zbyt późno przyszedłem albo byłem zbyt nieśmiały, żeby do nich zagadać. A ty jakby nigdy nic miałeś je po kilku bezczelnych zdaniach. Aż w końcu za­brałeś mi także Clarę. Nie potrafiłem tego zrozumieć, ale facet, który do mnie dzwonił, miał rację: miałem ochotę wbić ci nóż w serce! Za to, co zrobiłeś mnie i Clarze.

Sina prawie osłabł z wysiłku, tak wiele kosztowało go to wystąpie­nie. Opadł na podłogę i ukrył twarz w dłoniach. Jego ciałem wstrząsały drgawki. Wagner stał obok niego i milczał.

W końcu Sina uniósł głowę i otarł łzy z twarzy.

- Przykro mi, ale to wszystko za bardzo nadwerężyło moje nerwy. Naj­pierw ojciec Johannes, potem ten typ z telefonu, a teraz jeszcze Berner i...

Wagner usiadł obok niego na podłodze i objął go ramieniem. Na dworze zrobiło się już ciemno. Długo siedzieli w milczeniu i znowu było jak dawniej. Dziennikarz chciał kilka razy coś powiedzieć, ale za każdym razem potrząsał tylko głową. W końcu mruknął:

- Nie, Georg. To mnie jest przykro. Setki razy przeklinałem tamten dzień, kiedy Clara wsiadła na mój motocykl. Ciągle jeszcze mam w pamięci twój obraz, jak stoisz obok nas, a ona siada za mną. Jak się nam przyglądasz pełen troski, niezbyt zachwycony moim pomysłem. Nie miałem pojęcia, co wtedy czułeś. Nigdy bym ci jej nie... Nigdy nawet o tym nie pomyślałem.

Po raz kolejny przypomniał sobie tamten dzień, jak to wielokrotnie czynił podczas nieprzespanych nocy.

- Chciałem jechać wolno, ale to był przecież motocykl, a ona obej­mowała mnie ramionami i była taka zachwycona... Dodałem więc trochę więcej gazu, jak zwykle... Przejeżdżałem tamten odcinek dziesiątki razy, znałem go na pamięć... Wszystko było jak zawsze i nagle pojawił się ten samochód, wypadł z bocznej ulicy wprost na główną, nawet nie zwolnił, a potem się nie zatrzymał.

Zdarzenie, o którym opowiadał Wagner, rozgrywało się w przed ocza­mi Siny jak film na ekranie.

- Zanim zdążyłem zareagować, znalazłem się na asfalcie, a motocykl leżał przede mną i kręcił się w kółko... Nie było w tym nic szczególnego, bo zdarza mi się upaść przynajmniej raz na rok... wstałem więc i chcia­łem podejść do Clary... powiedzieć jej, że mieliśmy wielkie szczęście... i wtedy ją zobaczyłem. Jak leży niedaleko mnie. I od razu się domyśliłem

- szepnął Wagner, a uczucie pustki ponownie wypełniło jego żołądek jak olbrzymia czarna dziura. Podniósł się i zaczął szukać butelki z winem.

- Gdzie jest ten motocykl? Masz go jeszcze? Chciałbym go zobaczyć!

- usłyszał nagle za sobą głos Siny.

Obejrzał się, pokręcił głową i odparł:

- Oddałem go na złom. Nie chciałem go już więcej widzieć.

Sina skinął głową, bo nie był zdolny wypowiedzieć jednego słowa. Chciał zobaczyć ten motocykl, aby wreszcie zakończyć pewien etap swo­jego życia, zrozumieć do końca, że to wszystko nie było złym snem, tyl­ko czymś rzeczywistym. Po wypadku nie zobaczył już Clary, nie potrafił się z nią pożegnać tak, jak tego chciał. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzał, była jej trumna na cmentarzu pokryta grubą warstwą kwiatów. Potem spusz­czono ją do grobu, zasypano i zapomniano. Pośród drzew rosnących przy alei cmentarnej, w pewnej odległości od miejsca, gdzie odbywała się cere­monia, stał Paul i wyglądał jak ostatnie nieszczęście. Jednak on nie pod- szedł do niego, nie chciał się z nim widzieć, nie z nim, z zabójcą. Kątem

A 252 ¹

oka obserwował, jak ojciec Paula ściska mu dłoń, obejmuje go ramieniem i jak razem stamtąd odchodzą. Pomyślał sobie wtedy, że i on usunie go ze swojego życia. Następnego dnia pojechał na swój zamek. Podniósł most zwodzony i tak oto Georg Sina umarł dla świata, znikł z niego tak jak

Poszedł do kuchni, gdzie Paul wcisnął mu w dłoń szklankę.

- W porządku — mruknął Sina. - W porządku.

Spojrzeli po sobie i nie musieli nic mówić, żeby się zrozumieć. Wa­gner otworzył usta, ale Sina potrząsnął zdecydowanie głową.

- W porządku — powtórzył.

- Czy nadal jesteśmy... jeszcze... czy jesteśmy jeszcze przyjaciółmi?

- spytał Wagner cichym, niepewnym głosem.

- Nigdy nie było między nami wrogości, ale nigdy nie byliśmy przy­jaciółmi - odparł Sina. -1 to jest w tym wszystkim najgorsze - mruknął i wypił do dna.

SZPITAL PUBLICZNY W WIEDNIU

Komisarz Berner leżał na korytarzu oddziału zamkniętego i nie wiedział, czy ma się śmiać czy płakać. Do lewego ramienia podłączono mu kroplówkę, na głowę nałożono gruby opatrunek, przez co przypomi­nał stary wagon towarowy wymagający naprawy, który potem zamierzano odstawić na bocznicę. Nikt się nim na razie nie zajmował, bo na oddzia­le zapanował nagle zupełny chaos. Zauważono, że znikł gdzieś ojciec Jo­hannes - zabrał go jakiś nieznany mężczyzna. Przepadł bez śladu. Berner nie mógł się powstrzymać od złośliwego uśmieszku. Takie niedopatrze­nie! Z drugiej strony podziwiał zimną krew porywaczy, którzy zadziałali błyskawicznie, zdecydowanie, jak profesjonaliści. Tak jak w moim przy­padku, pomyślał i od razu przestał się uśmiechać.

Nagle otworzyły się drzwi i z pokoju pielęgniarek wyszedł Burghardt. Podszedł do Bernera i usiadł z westchnieniem na łóżku.

- Gadają, gadają, ale nadal nic nie wiedzą. A ja od kilku dni nie ro­zumiem, o co tu w ogóle chodzi. Najpierw zabójstwo w kościele Święte­go Ruprechta, potem kolejne u Świętego Karola, śmierć Mertensa, twoje nieoczekiwane przejście na emeryturę, zamach na ciebie, Wagnera i Sinę, teraz znowu zabity ksiądz i ojciec Johannes, który stąd zniknął. W całvm

Clara.

naszym biurze nikt nie dostrzega nawet małego światełka na końcu tego ciemnego tunelu.

- Ależ dostrzega go mój następca - zaprotestował z ironią Berner. - Tylko ciągle jeszcze nie zrozumiał, że to światła nadjeżdżającego pociągu.

Przerwał na chwilę, bo poczuł, jak ból promieniuje od głowy na całe ciało. Po chwili mówił dalej:

- Wszystko jest zbyt skomplikowane, żeby wyjaśnić ci to tu i teraz. Poza tym to zbyt wielka i poważna sprawa. Wagner i Sina zrozumieli to przede mną, poskładali w całość wątki, które ciągną się od setek lat, a my dostrzegamy zaledwie drobny ułamek całości — mruknął i zaczął się po­dejrzliwie przyglądać rurce podłączonej do ramienia, przez którą spływały krople jakiejś cieczy. — Do tej pory zależało mi tylko na jednym: chciałem popsuć szyki Chińczykom. To oni uruchomili cały ten mechanizm, kiedy kazali zamordować przewodnika i młodą blondynkę. Okazało się jednak, że są też inni, jak ten młody ksiądz czy ojciec Johannes. A teraz ktoś do­brał się i mnie do skóry.

- Sądziłem, że byłeś wczoraj u Wagnera przypadkowo — stwierdził Burghardt zdumiony.

- Tak, wczoraj to był przypadek, ale dzisiaj już nie. To, co wydarzyło się dzisiaj w kościele Szkockim, było wprawdzie niezaplanowane, ale ktoś błyskawicznie wykorzystał nadarzającą się sposobność. Wszystko odbyło się równie szybko, jak porwanie ojca Johannesa z tutejszego szpitala. Co zrobicie, kiedy o wszystkim dowie się prasa? Zastanawialiście się już nad tym? Czy Wagner jeszcze się tu nie zjawił?

Berner roześmiał się. Wprawdzie sprawiło mu to ból, ale i przyjem­ność. Burghardt pokręcił przecząco głową.

- Ostatnio, gdy go widziałem, siedział przed tobą na motocyklu - przypomniał sobie z kwaśną miną.

- Daj spokój - odparł łagodnie Berner. - Zapomnij o tym. Czy mógł­byś mi przynieść mój telefon? Nie wiem, kto mi go zabrał.

- Nie mogę ci pozwolić telefonować, sam wiesz najlepiej. Ciągle jesz­cze jesteś podejrzany o morderstwo - odparł niepewnie Burghardt, od­wracając wzrok.

—Więc ty naprawdę sądzisz, że to ja zastrzeliłem tego księdza w kon­fesjonale? — oburzył się Berner i natychmiast poczuł, że przez całe jego ciało przelewa się fala silnego bólu. Jęknął i opadł bezsilnie na poduszkę.

Burghardt sięgnął do kieszeni i wyjął z niej swój telefon.

I Masz, weź mój. Mogę przez to stracić pracę, ale niech tam! Kiedy widzę, jak wygląda twoja emerytura, nie mam nawet ochoty doczekać mo­jej I powiedział. Wstał i spojrzał z góry na Bernera: - Musisz mi jednak obiecać, że nie będziesz dzwonił do swojej starej bogatej ciotki w Austra­lii, bo moja policyjna pensja nie jest zbyt wysoka.

Po tych słowach odwrócił się i poszedł do pokoju pielęgniarek, gdzie nadal trwała ożywiona dyskusja.

- Masz to u mnie jak w banku - uśmiechnął się Berner i zaczął wy­bierać numer.

BREITENSEE, WIEDEŃ

Na podłodze leżało kilka butelek. Sina posuwał się na czworakach w stronę oszklonego regału w mieszkaniu Wagnera i wtedy jedna z nich znalazła się na jego drodze. Chwilę wcześniej znalazł dwie figurki jeźdźców siedzących z lancami na koniach. Wyjął je, zważył w rę­kach, obejrzał dokładnie i oznajmił z uśmiechem:

- Salada, oryginalne malarstwo... na miłość boską, to przecież figur­ki niemieckie, najpóźniej z piętnastego albo szesnastego wieku. Paul, czy ty wiesz, co masz? Obie są oryginalne.

- Tak, to możliwe. Odziedziczyłem je. Ci dwaj rycerze leżeli od nie­pamiętnych czasów na strychu w domu moich rodziców i należeli wcze­śniej do któregoś z moich przodków. Dziadek mi opowiadał, że w bardzo odległych czasach któryś z Wagnerów otrzymał je w podarunku od swo­jego przybranego ojca. Zatrzymałem je, bo pomyślałem, że będą pasować na półkę do mojej oszklonej witryny. Chciałbyś je mieć? Mnie na nich nie zależy, chętnie ci je podaruję!

- Nie, dziękuję, one należą do ciebie. Ale możemy to rozstrzygnąć inaczej. Wyzywam cię na pojedynek! - zawołał Sina, wciskając Wagnero­wi jedną z figurek do ręki.

- Czego ty ode mnie chcesz?

1 Zorganizujmy turniej na lance! Proch tej ziemi i hańba porażki dla przegranego! - zawołał Sina teatralnym głosem i popchnął jedną z figurek

- potoczyła się w stronę figurki Wagnera. Obaj rycerze pozostali w sio­dłach. Sina westchnął rozczarowany.

- Mój przyjacielu, to nie było zagranie fair! - oburzył się Wagner i popchnął swojego rycerzyka. - Dalej! Żądam rewanżu i zadośćuczynie­nia za doznaną obelgę, Sir Podstępny!

Wzięli swoje figurki w dłonie i ustawili je na podłodze naprzeciwko siebie.

- Gotowy? — mruknął Wagner.

- Gotowy, Sir Rusztyfon McKwacz!

Tym razem obaj rycerze ruszyli na siebie równocześnie. Starli się ze sobą tak mocno, że jedna z figurek pękła. Wagner wyrzucił oba ramiona w górę i zawołał:

- Ha! Zwyciężyłem! Załatwiłem cię, panie Wielki! Pióro jest potęż­niejsze od miecza! Będziesz gryzł ziemię, Sir Podstępny!

- Chwileczkę! - zawołał Sina. - Coś tu wystaje. To... to skrawek pa­pieru. Może jakaś wiadomość?

- O, nie. Bardzo dziękuję! Dzięki zagadkom mamy zagospodarowa­ny czas na następne dziesięć lat. Wyrzuć go po prostu, nie chcę go nawet oglądać - zawołał Wagner i zamknął z rozpaczą oczy. Jednak Sina zdążył już rozwinąć kruchy pergamin i zaczął głośno czytać:

Gdzie się niegdyś w Chemnitz pałac k’ niebu zwracał,

Tam, gdzie dziś wielebni milczą czarni bracia,

Gdzie przy fiucie róże wiją się na dworze,

Oplatając sobą obraz Matki Bożej,

Pochyl swe oblicze przed wielkim cesarzem Lotharem, Saksonii sławnym włodarzem.

Za to cesarzowej w oczy nie spozieraj,

Patrz, gdzie rydwan Phoeba nigdy nie dociera.

Potem idź do Lipska dobre tysiąc kroków,

Rób, jak uczy kruk, co zrywa się do lotu.

Znajdziesz tam pośrodku krzewu ciernistego Księgę Zaklęć Fausta bez uszczerbku żadnego.

Cena jest wysoka, ostrożność doradzam,

Co anioł zamyśli, zawsze śmierć sprowadza.

Na samym końcu góra będzie dołem.

Tam niebo jest puste, tu rządzą anioły.

Sina podrapał się po głowie i burknął:

i Nie rozumiem z tego ani słowa. Czy tekst rzeczywiście mówi o słyn­nym Fauście?

Wagner odwrócił wzrok, starając się znaleźć w którejś z butelek choć odrobinę wina.

I Przecież ci już mówiłem, żebyś to wyrzucił. Schowaj go gdzieś, gdzie ja go nie znajdę. A jeśli cię o niego spytam, to udaj, że nie wiesz, o co mi chodzi, aż do czasu gdy rozwiążemy naszą aktualną zagadkę. Dopiero wtedy możesz z tym do mnie przyjść... nie wcześniej! - pogroził Wagner Sinie, unosząc palec do góry. Wyprostował się, powlókł do aneksu ku­chennego, nad czymś się chwilę zastanawiał i sięgnął po swoją skórzaną kurtkę. Czegoś w niej szukał, aż w końcu znalazł białą kopertę, którą dał mu Berner. - Nastrój i tak jest już pod psem, więc możemy sobie poczy­tać, co nam napisał nasz dobry Mertens, nieprawdaż?

Sina skinął głową i wsunął zwitek papieru do kieszeni spodni. Wa­gner rozerwał kopertę i zaczął czytać na głos:

- Testament... O rany, facet chyba trochę przesadził.

- Tylko bez komentarzy, jeśli wolno prosić - mruknął Sina. Rozcią­gnął się na podłodze i założył dłonie pod głową.

Wagner mruknął coś niezrozumiale i zaczął od nowa.

Ktokolwiek znajdzie ten oto mój testament\ powinien od razu, w tej samej chwili, wysłuchać ostrzeżenia, i to potrójnego, bo tak nakazuje tradycja: raz przed władzą, która korumpuje i zatruwa, raz przed chciwością, która zżera nas od środka, i raz przed pożądaniem, które nami kieruje, gdy wszystko wy­daje się już stracone. Na drodze, która Cię czeka, spotkasz wszystkie trzy i jeśli nie zawrócisz, zniszczą Cię.

Zawsze byłem poszukiwaczem, podróżnikiem w czasie, badaczem tego, co niezbadane. Gdy nastał nowy rok, niebo pociemniało nade mną, nie jestem już pewien swego życia, bo oni zataczają wokół mnie coraz mniejsze kręgi. Nie pozostało mi więc zbyt wiele czasu. Dlatego postanowiłem spisać wyniki poszukiwań całego mojego życia, abyś i Ty uzmysłowił sobie, na co natknąłem się w mojej niewiarygodnej naiwności i lekkomyślności.

Nie wiedząc, co znajdę w środku, otwańem puszkę Pandory. Byłem ocza­rowany jej urodą, jej zmysłowymi ustami. Nie byłem przygotowany na to. że

TESTAMENT

wjej szkatule bogowie przygotowali dla mnie śmierć. Ty byłeś na tyle mądry, że domyśliłeśsię, iż to Eleonora przechowuje dla Ciebie kluczyk, a Pandora i jej puszka strzegą dostępu. To jednak dopiero początek.

Dlatego też, dla Twojego własnego dobra, zawróć i spal ten list, bo żądza władzy, chciwość i pożądanie będą Tobą nadal kierować, takjak to było ze mną. Mamjednak nadzieję, żejesteś prawdziwym Poszukiwaczem, a nie takim, który nastawiony jest tylko na korzyści albo krótkotrwały zysk. Ta droga całkowicie Cię odmieni, ta pielgrzymka wstrząśnie Tobą i wtrąci Cię wprost dopiekła.

Być może już zauważyłeś cienie, które snują się wokół Ciebie, obserwują Cię i Śledzą każdy Twój krok. Może Cię już wyśmiały, bo przeszedłeś do na­stępnej wartowni, przekonany, że ktoś wdarł się do Twojego mieszkania, szedł za Tobą albo podłączył się pod Twój telefon. Nie daj się jednak zbić z tropu, nie pozwól się zapędzić w kozi róg! Masz rację, onijuż tam są! Siedzą Ci na karku. Strzeż się klechów i ich balsamicznej mowy! Unikaj deltoidu!

Jeśli zastanawiasz się, o czym mówię, wyrzuć ten list i wyśmiej mnie. Je­ślijednak zrozumiałeś, czytaj dalej i zacznij uciekać! Bo od tej chwili będziesz uciekał przez resztę swojego żyda.

Cała ta historia zaczęła się jeszcze w latach mojej młodości, kiedy zajmo­wałem się postacią cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Byłem zafascynowany jego czynami, wspaniałym dworem i Castel del Monte, który był kamiennym odzwierciedleniem, kopią ośmiokątnej korony cesarskiej, niebiańskiego Jeruzalem i Królestwa Bożego na Ziemi. To właśnie od niego zaczyna się wielka tajemnica.

Zajrzałem w głąb jego świata nieporadnie i bez niczyjej pomocy, chot miałem wtedy umysł niemowlaka. Stało się to początkiem mojej drogi do pie­kła! Dopiero później zostało mi objawione, na jak dostojne towarzystwo sif porwałem. Upadłe anioły! Jednak początek tajemnicy był darem. Prezentem z bardzo daleka, który składał się z trzech niepozornych kamieni.

Istnieje pewna legenda z dawnej Italii, w której niejaki Ksiądz Jan pod­daje cesarza Fryderyka IIpróbie. Ksiądz Jan, który symbolizuje kapłańskiego i królewskiego „Władcę Świata", przesyła Fryderykowi, którego nazywa „Zwier­ciadłem Świata", trzy kamienie za pośrednictwem posłańca i każe mu zadał pytanie, co cesarz uważa za najlepsze na Ziemi. Władca odpowiada: „Znal miarę", ale odbiera wszystkie trzy kamienie, nie pytając, jaką posiadają moc. Johannes wnioskuje z tego, że „Cesarz był mądry w słowach, ale nie w czy­nach", ponieważ nie zapytał o moc kamieni, które wprawdzie są niepozorne z wyglądu, ale posiadają szczególną moc.

W legendach częstojest mowa o Ramieniu, który niejest kamieniem’’. Moż­na go podobno odnaleźć wyłącznie na szczycie najwyższej góry - góry polar­nej w blasku słońca podczas czerwcowego przesilenia. Jest to tzw. lapis elbrier, który poddaje czerń (nigredo) procesowi oczyszczenia (albedo), aby przemienić się w królewską czerwień (rubedo). Ten Kamień Filozoficzny jest kamieniem królewskiej sztuki, która przejawia się w ustalonym porządku alchemicznego trój koloru, tzamo-bialo-czerwonego.

Legenda mówi nam dalej, że po swojej śmierci w kwiecie wieku Fryde­ryk trajil do Etny, gdzie aż do dzisiaj oczekuje na ponowne przyjście. Według dawnych proroctw oczekiwano w ten sposób także przyjścia trzeciego cesarza

0 imieniu Fryderyk, który miał odnowić Cesarstwo. Wszystkich jednak prze­rażało pewne ostrzeżenie: jego powrót zbiegnie się z końcem świata, to zna­czy z Apokalipsą. Owym Fryderykiem, któremu objawiono tę tajemnicę, był Fryderyk III, który w pięciu niepozornych literach ukrył całą wiedzę świata przed wścibstwem innych.

Mnie jednak udało się unieść zasłonę Izis, a to, co ujrzałem, wstrząsnę­ło mną. Zobaczyłem, jak ziemię zaludniają zastępy aniołów, jak powstaje ród olbrzymów stworzony ze skrzyżowania synów niebios z ziemskimi kobietami, tak, jak nam to objawia Pismo Święte. Takiemu potomstwu nie dostoi żaden miecz, żadne działo i żadna zbroja. Dlatego zmiotą nas z powierzchni ziemi, a proch naszych kości oblepi ich zelówki Przetoczą się po armiach całego świata

1 nikt i nic ich nie powstrzyma. Takim olbrzymem był św. Krzysztof, którego odnajdziesz na sarkofagu cesarza Fryderyka w katedrze św. Stefana. Ciężar boskiego chłopca coraz mocniej odciskał się na jego barkach, podobnie jak ciężar tajemnicy coraz bardziej obciążał barki cesarza.

Trzeci z Fryderyków był jednak mądry w swych uczynkach i postano­wił sprawdzić moc kamienia. Musiał się zdecydować -jego decyzja mogła przynieść śmierć i zniszczenie światu, a przy tym wieczną chwałę Austrii. Fryderyk podjął właściwą decyzję: ukrył kamień wraz z tajemnicą. Alt on też był tylko człowiekiem i dlatego nie mógł oprzeć się pokusie. Wymyślił więc zagadkę i pozostawił nam przesłanie, które ma nas doprowadzić do tejże tajemnicy.

My obaj, to znaczy Ty i ja, podążyliśmy za jego wskazówkami. Tym samym obudziliśmy jego — Strażnika, Anioła Śmierci, który stoi groźnie u wejścia do Raju i strzeże drugiego drzewa. Na niebiepojawiła się ognista gwiazda, znak zagłady, zwiastun naszego losu i losu wszystkich tych, którzy szukali wcze-

śniej, przed nami. Byli to: Georg Faust, hrabia de Saint Germain, Cagliostro i Rasputin, a może także inni, których nie odnalazłem.

Żaden z nich nie pozostawił niczego, co mogłoby nas przybliżyć do tajemnicy choćby o cal. Żaden? A jednak. Doktorowi Faustowi udała się rzecz z pozoru niemożliwa: wszystko, czego się dowiedział i co badał, za­pisał w książce. Książka ta, zwana „Czarnym Krukiem* lub też «Księgą Zaklęć”, znalazła się w posiadaniu jego pomocnika, który nazywał się Jo- hann Wagner. Wypełnił on polecenie swego mistrza i zakopał diabelską księ­gę w Chemnitz, pod ciernistym krzakiem. Niestety, droga do tego miejsca I nie została nam objawiona. Jeśłi jednak znajdziesz tę księgę, znajdziesz także rozwiązanie!

Czarny Kruk, zauważyłeś'? Tak, przyjacielu. Maciej Korwin to też jeden z nich. Zdobył ze swym czarnym wojskiemposiadłośćFryderyka jedyniepo to, aby wejść w posiadanie tajemnicy. Jednak Fryderyk uciekając stamtąd, zabrał ją ze sobą. To jest właśnie ta druga droga, na którą możesz wstąpić, aby zna­leźć się w kręgu światła. Jeśli ją wybierzesz, radzę Ci tylko jedno: udaj się do Grazu! Wstąp na podwójnie zakręconą drogę prowadzącą w górę!

Jednak na końcu bądź rozsądny w swoich czynach i podejmuj mądre de­cyzje!

AEIOU!

NIECH BÓG ZMIŁUJE SIĘ NAD TWOJĄ I NAD M0J4 DUSZĄ.

WIEDEŃ, STYCZEŃ 2008.

Z KAŻDYM SŁOWEM WAGNER BLADŁ CORAZ BARDZIEJ. SlNA wyprostował się i wsparł na łokciach. Spojrzał na Wagnera, który z nie­dowierzaniem przyglądał się trzem kartkom

- To nie może być prawda... Johann Wagner, czyżby to był jeden z moich przodków? Czy to możliwe? - wyszeptał.

- No proszę - odparł szyderczym głosem Sina. - A więc ów pomoc­nik Fausta pochodził z twojej rodziny... Teraz rozumiem, dlaczego zabój­cy tak się tobą interesują. Sądzą, że wiesz coś, czego oni nie wiedzą. Cos na temat Księgi Zaklęć i Czarnego Kruka. A ty nawet nie wiedziałeś, ||

Faust miał pomocnika o nazwisku Wagner.

- No dobrze, jestem ignorantem i przyznaję to — mruknął Wagner.- Gdzie jest ten pergamin? Schowałeś go?

8 Wydawało mi się, że jedna zagadka już nam wystarczy i że nasze zapotrzebowanie w tym względzie zostało zaspokojone na następne dzie­sięciolecia - odparł z ironią Sina.

- Ależ skąd, możesz o tym zapomnieć. Pergamin i testament Mer- tensa wzajemnie się uzupełniają. Co teraz zrobimy?

Wagner spoglądał na niego bezradnie, ale nagle otrząsnął się, bo zno­wu zawładnęła nim chęć rozwikłania tajemnicy. Być może rozwiązanie jest już blisko.

I Rozumiem, że to pytanie retoryczne? - spytał Sina i znowu usiadł. - Sprawdź, kiedy odjeżdża najbliższy pociąg do Chemnitz.To będzie krótka noc. W czasie podróży...

W tym momencie zadzwonił telefon Wagnera.

- Mam niewiele czasu, więc proszę mi łaskawie nie przerywać - usły­szał Wagner w słuchawce. Nie wierzył własnym uszom.

- Pan komisarz... gdzie pan...?

- Powiedziałem, żeby mi nie przerywać. Proszę posłuchać. Ojciec Jo­hannes zniknął, został po prostu wyniesiony na noszach ze szpitala przez grupę zabezpieczenia pracującą dla Zakonu.Ten cholerny Zakon jest wszę­dzie i wcale bym się nie zdziwił, gdyby mieli na sumieniu także tego mło­dego księdza. Przy okazji chcieli się pozbyć mnie. Jeśli tak, to będą musieli się bardziej natrudzić. Tu, w szpitalu, wszyscy biegają jak kot z pęcherzem i nikt nawet się nie domyśla, o co w tym wszystkim chodzi. Może mi pan jednak wierzyć, że ode mnie niczego się nie dowiedzą.

Przez chwilę panowała cisza. Wagner pomyślał, że Berner zakończył rozmowę, ale komisarz znowu się odezwał:

- To Fryderyk nadal pociąga za sznurki, chociaż nie żyje już od pięciuset lat. Poruszamy się tak, jak sobie życzy i udajemy się w miejsca, w które nas wysyła. Wszystko, co wydarzyło się w ostatnich dniach, stało się z jego po­wodu i z powodu jego tajemnicy. I jeszcze coś: podejrzewam, że ta tajemnica to coś aktualnego, coś, co rozsadzi ten świat. Byłem dziś w ambasadzie chiń­skiej i zapewniam pana, że Chińczycy tkwią w tym aż po swoje żółte uszy...

W słuchawce rozległy się jakieś inne głosy i połączenie zostało prze­rwane. Kiedy Wagner odwrócił się w stronę Siny, usłyszał ciche chrapa­nie dobiegające z podłogi. Postanowił go nie budzić, tylko włączył laptopa i z westchnieniem nastawił budzik na czwartą rano. Potem wyciągnął się na kanapie i chwilę później zasnął.

ROZDZIAŁ 8

15 MARCA 2008 ROKU

POCIĄG EUROCITY NR 358 Z WIEDNIA DO DREZNA

Pociąg pospieszny nr 358 odjechał z dworca kolejowego Wiener Sudbahnhof punktualnie o godzinie 5.58. Minutę wcześniej Sina i Wagner zajęli miejsca w przedziale. Był pusty i przegrzany, pachniało w nim pyłem hamulcowym i słodką lemoniadą. Sina pociągnął nosem i skrzywił się.

- Jak coś takiego czuję, od razu odbija się to na moim żołądku - stwierdził ponurym głosem.

Wagner westchnął i usiadł na miękkim siedzeniu.

- Oprócz tego, co wczoraj rozbiłem na twej głowie, profesorku, wy­darzyło się jeszcze jedno nieszczęście, a mianowicie zniszczyłeś trzy bu­telki czerwonego wina.

- My rozbiliśmy - sprecyzował Sina.

- Mówię tylko o twoich - odparł stanowczym tonem Wagner. - Moich trzech nie liczę.

- No widzisz, ledwie się spotkaliśmy, a już wracają stare nawyki - po­wiedział Sina i spojrzał na przyjaciela z przerażeniem. - Nic dziwnego, że mi się tak kiepsko wiedzie. Z tą ilością alkoholu, jaka nam została, może­my sobie jeszcze urządzić niezłą imprezę.

- Ale i tak udało mi się dowieźć nas do dworca — pochwalił się Wa­gner. - Nie wspominając oczywiście tych kilku krawężników, na które wje- chaliśmy - dodał, spoglądając na Sinę z uśmiechem. — Zresztą nie zwracaj

lilii ¹

uwagi na to, co do ciebie mówię tak wcześnie rano. Kiedy jechaliśmy na dworzec, nadal twardo spałeś.

-1 dalej zamierzam to robić 1 odparł Sina. -1 to z całym poświę­ceniem.

Rozejrzał się po pustym przedziale i spytał:

- Czy możemy jakoś zabezpieczyć te drzwi? Bo jeśli nie, to powin­niśmy na zmianę czuwać. Wolałbym się jeszcze obudzić. A propos, czy zabrałeś ze sobą broń z sejfu?

- Jedziemy przecież za granicę — potrząsnął głową Wagner - więc nie dość, że byłoby to niepotrzebne, to jeszcze całkiem nielegalne.

-Już lepiej zrobić coś nielegalnie, niż dać się zabić - stwierdził Sina, po czym skrzyżował ramiona i oparł się wygodnie o siedzenie.

- Czy przed snem nie powinniśmy spróbować odczytać ten perga­min? - spytał go Wagner.

- Zrobimy to tuż przed przyjazdem albo na miejscu - odparł Sina, nie otwierając nawet oczu. — Nie sądzę, żeby sprawiło nam to zbytnią trudność.

- Brzmi to zupełnie inaczej niż wczoraj wieczorem, kiedy pewien znany mi profesor po przeczytaniu tego tekstu oznajmił, że nie rozumie z niego ani słowa.

- Wtedy ów znany ci profesor był nawalony jak messerschmitt, a jego szare komórki znajdowały się w stanie śpiączki. Teraz pozwól mi zasnąć. Jeśli mamy rozwiązać tę zagadkę dziś, muszę mieć jasny umysł, a nie za­ćmienie poalkoholowe.

Wagner wyjrzał przez okno na pofałdowaną okolicę. Pociąg jechał przez Dolną Austrię, przebijając się przez mrok zimowego poranka. Wa­gner zastanawiał się, czyjego przodek myślał kiedyś o tym, że kilka po­koleń później inny Wagner uda się w podróż do Chemnitz, żeby odna­leźć Księgę Zaklęć. Jego małe rycerzyki musiały „umrzeć”, żeby tajemnica została mu objawiona. Czy z Fryderykiem nie jest tak samo?

Kilka przedziałów dalej jakiś mężczyzna wyjął z kieszeni telefon ko­mórkowy i wybrał numer ambasady Izraela w Wiedniu. Mimo wczesnej godziny ktoś odebrał już po pierwszym sygnale i nie podając nazwiska, powiedział „Halo”. Mężczyzna przypomniał sobie radę eksperta, który dzień wcześniej wbijał mu do głowy podstawową zasadę: „Żadnych na­zwisk przez telefon!”.

- Wczoraj siedzieliśmy obok siebie w zielonym mercedesie, a teraz wracam do domu.

Odpowiedziało mu milczenie.

- Być może zainteresuje pana to, że osoba, która jest obiektem pań­skiego... hm... pożądania... jedzie właśnie pociągiem do Drezna, skąd zamierza udać się dalej, do Chemnitz. Ja go rozpoznałem, on mnie nie, to oczywiste. Jedzie z nim ten dziennikarz. O celu ich podróży dowiedzia­łem się zupełnie przypadkowo...

Jednostajny dźwięk, jaki usłyszał w telefonie, uzmysłowił mu, że jego rozmówca odłożył słuchawkę.

BREITENSEE, WIEDEŃ

Li Feng, który całą noc spędził w czarnej limuzynie na obserwacji zajezdni Wagnera, wysiadł w końcu, aby rozprostować kości. Kiedy czerwony golf dziennikarza zniknął za rogiem, chciał początkowo za nim jechać, ale w końcu zrezygnował. O tej porze dnia ruch na ulicach jest niewielki, więc na pewno by go zauważyli. Na wszelki wypadek od­czekał jeszcze pół godziny, by się upewnić, że w środku nikogo nie ma. Komisarz albo zrezygnował wczoraj z wizyty, albo nadal śpi. Wkrótce się okaże, jak jest naprawdę. Li Feng ucieszył się na myśl, że może uda mu się go zaskoczyć w jednym z gościnnych pokojów. Przyda mu się wtedy wiedza, jaką wyniósł ze szkolenia w Narodowej Armii Ludowej NRD i z kursu językowego. Ucieszył się, widząc w wyobraźni wyraz twarzy Bernera, kiedy zwróci się do niego po niemiecku: „dzień dobry, panie komisarzu”.

Zamknął samochód, wyjął z kieszeni klucz i pobiegł szybko w stronę bramy. Na dworze robiło się coraz jaśniej, ale po sześciu godzinach spę­dzonych na obserwacji Li Feng był pewien, że w pobliżu nie ma żywego ducha. Klucz pasował do zamka, więc bez problemu go otworzył.Ten Afry­kaner bywa czasem przydatny, pomyślał i po cichu zamknął za sobą drzwi.

Rozglądając się w półmroku, co chwilę napotykał ślady po ostatniej nocy. Puste kieliszki i szklanki, niedopite butelki z winem, talerze z reszt­kami jedzenia. Schylił się i zaciekawiony podniósł skorupy figurki ryce­rzyka. Obejrzał dokładnie puste wnętrze i odłożył figurkę na poprzed­nie miejsce. Potem zauważył drugiego rycerza, który leżał wciśnięty pod

I 264 ¹

kanapę. Ten nie był rozbity, więc złamał go palcami. Z rozczarowaniem stwierdził, że w środku nic nie ma.

W zamyśleniu spojrzał na stolik przy kanapie i zauważył kartkę z od­ręcznie sporządzoną notatką: „Dla komisarza Bemera. Jesteśmy w drodze do Chemnitz. Rozwiązanie jest bliskie. P.W.”.

Generał zaklął głośno, schował kartkę do kieszeni i wybiegł z zajezd­ni. Jak widać, istnieje kolejna wskazówka. Chińscy naukowcy od dawna przypuszczali, że informację przekazał dawniej jeden z Wagnerów. Li Feng zastanawiał się gorączkowo. Chińscy specjaliści jeszcze za czasów NRD szukali tej księgi, ale nie mając żadnych wskazówek, poruszali się po omacku. Wszystkie materiały związane z Księgą Zaklęć Fausta od lat gro­madzono w Pekinie. Kiedy pojawiała się nawet najdrobniejsza informacja, dokładnie ją sprawdzano. Do tej pory nie przynosiło to żadnych efektów.

Zapuścił silnik i ruszył z miejsca. Zastanawiał się nad dotychczaso­wymi sposobami działań. W poszukiwaniu jakichkolwiek tropów chińscy eksperci przewrócili do góry nogami wszystkie archiwa i zbiory, zbadali wszystkie ślady znalezione w gazetach, przestudiowali legendy, przeka­zy ludowe i najdrobniejsze fakty z życia Goethego. Tymczasem przez te wszystkie lata rozwiązanie było tak blisko, ukryte w jednej z figurek prze­kazywanych z pokolenia na pokolenie. Znaczenia tego rozwiązania wszy­scy zdążyli już zapomnieć, nikt też nie znał tajemnicy, jaką kryło.

Generał z wściekłością uderzył ręką w kierownicę. Zadanie, jakie mu powierzono, jest zbyt skomplikowane, po prostu nieprzewidywalne. Nie uwierzył pekińskim naukowcom, kiedy chcieli wprowadzić do gry Wagne­ra, ostatniego potomka pomocnika Fausta,Johanna Wagnera. Generał nie mial innego wyjścia, jak tylko przyznać, że popełnił błąd, że znowu karty rozdaje los. Być może nie będą musieli rozwiązywać tajemnicy Fryderyka, może Faust już to uczynił i gdzieś zapisał. Być może już dziś wieczorem Chiny wejdą w posiadanie wielkiej tajemnicy, on stanie się sławny, a Sina i Wagner na zawsze znikną.

SZPITAL PUBLICZNY W WIEDNIU

Komisarz Berner unosił się w nieprzebytym wszechświecie, gdzie roiło się od aniołów, latających księży i lekarek pogotowia ratun­kowego w czerwonych służbowych kurtkach. Bezskutecznie rozglądał się

T

wśród wąskich uliczek miasta za odpowiednim miejscem do lądowania ale wszędzie pełno było spiczastych wież kościelnych, które sterczały jak długie halabardy. W końcu dał za wygraną i po prostu zaczął opadać. Uj­rzał, jak w szybkim tempie zbliża się rynek zastawiony kolorowymi sto­iskami i kramami. Ludzie spoglądali z przerażeniem w górę i uciekali we wszystkie strony, żeby znaleźć bezpieczne schronienie...

- Dzień dobry, panie komisarzu, czy dobrze pan spał?

Berner poczuł ogromną wdzięczność dla głosu, który wyrwał go z tych majaków, nie dopuszczając do awaryjnego lądowania. Od razu po­czuł, że świdrujący ból w tylnej części głowy znowu powrócił. Mruknął coś w odpowiedzi i chciał zerknąć na zegarek, gdy zauważył, że jego nad­garstek jest pusty.

- Jest siódma - oznajmiła pielęgniarka. - Czas na lekarstwo i na smaczne śniadanko.

Jej głos przypomniał mu wspólne poranki z byłą żoną. Ona też odzy­wała się do niego szorstko, suchym tonem, zbyt władczo. Berner westchnął bezradnie. Najwidoczniej podobne głosy już nigdy nie znikną z jego życia, pomyślał, i z trudem powstrzymał się od pokusy, żeby powiedzieć pielę­gniarce, co może sobie zrobić ze swoim „smacznym śniadankiem”. Kie­dy podniosła oparcie pod jego głową, pokój zawirował mu w oczach. Na szczęście po chwili sytuacja wróciła do normy.

- Na pewno się pani za to odwdzięczę, może pani na mnie liczyć, ale śniadanie proszę stąd zabrać — mruknął i spojrzał na pielęgniarkę, która popatrzyła na niego zdziwionym wzrokiem. — Czy to pani miała dyżur, kiedy porwano stąd ojca Johannesa?

Pielęgniarka spuściła oczy, zaczerwieniła się i potwierdziła skinie­niem głowy.

- Proszę się tym nie przejmować — uspokajał ją Berner. — To byli za­wodowcy, a oni nie popełniają błędów. Wszystkich oszukali: panią, mnie, innych. Czy pani była wczoraj w recepcji?

Pielęgniarka znowu potwierdziła skinieniem głowy.

- To proszę mi dokładnie opowiedzieć, co pani widziała. Tutaj - do­dał Berner i uderzył lekko dłonią o kołdrę. — Proszę usiąść i spróbować sobie przypomnieć każdy, nawet najdrobniejszy szczegół.

Pielęgniarka zawahała się i chciała coś powiedzieć, ale po chwili za­stanowienia nic nie rzekła.

i Niech zgadnę - powiedział Berner. - Powiedzieli pani, żeby mi nic nie mówić, prawda? To na pewno ten młody policjant, który trafił do nas prosto ze szkoły policyjnej.

Pielęgniarka zachichotała i w końcu przyznała:

I Powiedział, że zajął pana miejsce i że jest pan podejrzany o morder­stwo. Ale przecież poza nim żaden z tych policjantów, którzy tu wczoraj byli, w to nie wierzy.

- Pewnie by mu taka wersja pasowała - mruknął Berner i znowu ude­rzył lekko dłonią w kołdrę.

Tym razem kobieta podeszła i usiadła na łóżku. Najpierw trochę się zacinała, ale z czasem zaczęła nawet gestykulować i pokazywać, jak zja­wili się przed nią czterej mężczyźni. Jeden był ubrany w elegancki gar­nitur, trzej pozostali w czerwone kurtki, takie, jakie nosi personel po­gotowia ratunkowego. Prawie się nie odzywali, wypowiedzieli zaledwie kilka słów. Nie, nie zauważyła, żeby mówili z obcym akcentem. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko, kilka chwil później wywieźli pa­cjenta na wózku, a ów mężczyzna w garniturze uśmiechnął się do niej na pożegnanie.

- Czy pani by go rozpoznała? - przerwał jej Berner.

- Oczywiście, panie komisarzu.To był bardzo przystojny mężczyzna. Szkoda tylko, że na szyi miał bliznę. Była czerwona i widoczna i nawet puder nie zdołał jej całkiem przykryć. Chyba się jej wstydzi.

- A czy może pani opisać wygląd tej blizny? - spytał Berner po chwi­li zastanowienia.

- Oczywiście, bo sama się nad tym zastanawiałam. Wyglądała tak, jakby ktoś poderżnął mu gardło.

AMBASADA IZRAELA, WIEDEŃ-DÓBLING

Valerie Goldmann od trzydziestu minut próbowała rozpaczliwie dodzwonić się na domowy numer telefonu Samuela Weinstei- na. Mimo czterokrotnej próby attaché wojskowy nie odbierał. Tymczasem ona miała coraz mniej czasu. Wagner i Sina jadą właśnie do Chemnitz i według rozkładu jazdy mają tam dotrzeć o godzinie 14.00. Tymczasem ona nadal tkwi w Wiedniu i czeka na obiecany samochód, broń, amunicję i inne rzeczy, które Weinstein miał jej dostarczyć.

I . —k

Może powinna obudzić ambasadora? Wczorajsza kolacja, na której bvłn obecna także jego żona, zaczęła się w miłej atmosferze. Valerie opo­wiedziała o swojej rodzinie i już po kilku minutach domyśliła się, że am­basador znał jej rodziców i że mają niemało wspólnych przyjaciół w Tel Awiwie. Od tego momentu zapomniano o wszystkich sztywnych formach. Valerie została potraktowana jak córka, która po długiej nieobecności zja­wiła się w Wiedniu, żeby spędzić tu weekend.

- Oded Shapiro zadzwonił do mnie dopiero kilka dni temu, żeby po­informować mnie o pani przyjeździe do Wiednia - wyjaśnił ambasador przy kawie i świeżym torcie Sachera z górą śnieżnobiałego kremu, któ­ry dla Valerie wyglądał jak kaloryczny Mount Everest na czekoladowym kontynencie. Mimo to zjadła dwa kawałki — przez resztę wieczoru drę­czyły ją wyrzuty sumienia.

- Rozmawiał ze mną w bardzo tajemniczy sposób, ale takie reguły obowiązują w tej branży — kontynuował ambasador, zapalając cygaro. Słod- kawy dym, jaki się z niego unosił, wypełnił wkrótce całe pomieszczenie.

- Co kilka chwil w naszej rozmowie mowa była o jakiejś tajemniczej hi­storii, która wydała mi się tak niewiarygodna, że zacząłem sobie zadawać pytanie, czy tym razem Metsada nie buja w świecie fantazji.

Ambasador dmuchnął w żarzącą się końcówkę cygara i spojrzał na Valerie.

- Proszę mnie dobrze zrozumieć, pani major. Od czasu, gdy kancle­rzem Austrii został Bruno Kreisky, Izrael ma z tym krajem świetne sto­sunki. Poczułbym się osobiście dotknięty, gdybyście państwo przez swą akcję zagrozili tym dobrym relacjom. Wiedeń to nie Synaj.

Valerie wytrzymała jego spojrzenie i przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, po czym stwierdziła:

- Ekscelencjo, zapewniam pana, że Instytut wybrał mnie do tej misji nie dlatego, że moje dotychczasowe akcje kończyły się niepowodzeniem. Jestem świadoma odpowiedzialności, jaka na mnie ciąży, ale proszę przy tym nie zapominać, że nie tylko my bierzemy udział w wyścigu do pozna­nia tajemnicy Fryderyka. Na dodatek inni mają nad nami znaczną prze­wagę i nie cackają się przy wyborze metod prowadzących do osiągnięcia celu. Wskazówki, jakie otrzymałam od Shapira, były bardzo konkretne: obserwować, w razie niebezpieczeństwa wkroczyć, a na końcu zadbać o to, żebyśmy albo ten cel osiągnęli, albo...

| Albo? 1 spytał cichym głosem ambasador.

i Albo dopilnować, żeby nikt do niego nie dotarł - odparła Valerie, spoglądając mu spokojnie w oczy. - Za wszelką cenę.

Ambasadorowi nawet nie drgnęła powieka. Spojrzał sceptycznie na Valerie i spytał:

- Czy pani naprawdę wierzy w tę niezwykłą tajemnicę, która jest w stanie całkowicie odmienić nasz świat? Od podstaw? Czy pani wierzy, że ona naprawdę istnieje? I że nie jest to wytwór chorej wyobraźni Fryde­ryka albo wymysł jakiegoś podejrzanego łowcy przygód? Czy naprawdę wierzy pani, że istnieje coś, co trzeba rozszyfrować?

Valerie pochyliła się i oparła się łokciami o kołana:

- Panie ambasadorze, nie mogę sobie w tej chwili pozwolić na luk­sus wiary, podobnie jak pan. Bowiem bez względu na to, w co pan wie­rzy albo jak dobre stosunki utrzymujemy z naszymi gospodarzami, to już wkrótce, jeśli się pomylimy i poddamy fałszywej wierze, nie będzie istnieć ani jedna ambasada.

Ambasador wzdrygnął się i pochylił w stronę Valerie.

- Dlaczego? — spytał.

- Bo wtedy nie będzie już ani Izraela, ani Austrii i wie pan o tym równie dobrze jak ja.

Dzwonek telefonu wyrwał Valerie ze wspomnień dotyczących kolacji z ambasadorem.

- Pani major?

Valerie odetchnęła z ulgą.

- Wreszcie! Powinnam już być w drodze! Zdarzyło się coś, czego nie przewidziałam. Otrzymaliśmy ważną informację i w związku z tym mu­szę zrobić to, co powinnam.

Weinstein natychmiast się obudził:

- Prawie wszystko mam już przygotowane, proszę mi dać pól godzi­ny, zaraz będę w ambasadzie.

Valerie słyszała w słuchawce, jak Weinstein w trakcie rozmowy ubiera się.

- Ma pan dwadzieścia minut, bo więcej nie mam - nalegała Valerie.

—Już jadę —jęknął Weinstein i odłożył słuchawkę.

Valerie zadzwoniła na centralę ambasady i poprosiła o bezpieczną li­nię. Potem wybrała numer, który Shapiro dał jej na wypadek, gdvbv coś

się stało. Kiedy w słuchawce usłyszała sygnał, zaczęła się zastanawiać, któ­ra godzina jest teraz w Izraelu, ale głos szefa tajnych służb zabrzmiał tak rześko, jakby od kilku godzin siedział w swoim biurze.

- Pani major Goldmann... Mamy wczesny ranek, a pani jest w Wied­niu od dwudziestu czterech godzin. Co się dzieje?

- Wolałabym, żeby pan mi to wyjaśnił — odparła Valerie — bo ja nie mam pojęcia, dlaczego Wagner i Sina siedzą właśnie w pociągu jadącym do Chemnitz.

W słuchawce zapanowała cisza, która przekonała ją, że Shapiro jest zaskoczony.

- Do Chemnitz? Jest pani pewna? O Boże, znowu chodzi o tę dawną historię z Księgą Zaklęć... Ale dlaczego?—zastanawiał się na głos Shapiro.

- Dlaczego mam wrażenie, że nie wszystko mi pan opowiedział? - spytała Valerie ze złością w głosie.

- Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że... Proszę mi uwierzyć, prawdo­podobieństwo, że ktokolwiek...

Shapiro przerwał i przez chwilę myślał o czymś intensywnie.

- No dobrze, proszę słuchać uważnie. Z wielu legend i przekazów wy­nika, że pomocnik Fausta, niejaki Johann Wagner, przechowywał zapiski swojego mistrza i nauczyciela. Natomiast wspomnianą przeze mnie księgę zakopał po kryjomu gdzieś na północ od Chemnitz. Nikomu nie udało się nigdy odnaleźć bliższych informacji na temat tego miejsca, wielu twier­dziło, że dokładnie wiedzą, gdzie się ono znajduje, a mimo to nikt go do tej pory nie odnalazł. Podobnie jak księgi. Brakowało po prostu ostatnich, najważniejszych wskazówek. Po trzystu latach bezowocnych poszukiwań nie sądziłem, że coś się pod tym względem zmieni. Jeśli więc słyszę teraz od pani, że... Wagner! Ależ naturalnie, co za przypadek! Tak, to musi być on! Paul Wagner jest potomkiem pomocnika Fausta i założę się, że zna­lazł jakąś konkretną wskazówkę!

Zdumienie w głosie Shapira było tak przekonywające, że Valerie za­częła się zastanawiać nad jego słowami:

-Jeśli dobrze pana zrozumiałam, to ta księga może zawierać najwaZ' niejsze wskazówki? Rozwiązanie tajemnicy spisane przed trzystu laty?

— Całkiem możliwe—odparł Shapiro — ale muszę wyznać, że

tak słabo

w to wierzyłem, iż poświęcałem tej ewentualności niewiele uwagi. Spró­buję to jednak nadrobić. Oddzwonię to pani za jakiś czas. Będzie paw

wprawdzie w drodze do Chemnitz, ale krótkie podsumowanie powinno wystarczyć.

—Czy powinnam jeszcze o czymkolwiek wiedzieć? - spytała Valerie,bo Shapiro nadal się nie rozłączył. - To chyba najlepsza pora na wyznania...

- Oddzwonię do pani — usłyszała w odpowiedzi.

Shapiro zakończył rozmowę, pozostawiając Valerie z uczuciem, że porusza się po drodze, z której ktoś usunął wszystkie drogowskazy.

Dokładnie dwadzieścia dwie minuty po rozmowie z attache wojskowym ktoś zapukał do jej drzwi. Otworzyła i ujrzała na progu Weinsteina - podał jej sportową torbę. Miał niezawiązany krawat i niedopiętą koszulę, przy mankietach brakowało spinek, włosy miał mo­kre i nieuczesane.

- Wszystko, co pani zamówiła, jest w tej torbie. Z braku czasu nie udało mi się załatwić semteksu, więc nie będzie można wysadzić nicze­go w powietrze, ale pozostałych rzeczy powinno wystarczyć na porządny początek trzeciej wojny światowej - wyjaśniał Weinstein, próbując nadać swoim słowom ironiczne zabarwienie, ale zamilkł na widok spojrzenia, jakim obrzuciła go Valerie.

- Samochód?

- Stoi na dole, tyle żeu .

Valerie nie słuchała, co Weinstein ma jej do powiedzenia, tylko chwy­ciła torbę i walizkę i pobiegła na podwórze ambasady. Z tyłu biegł zdy­szany Weinstein.

—Być może powinienem... — Weinstein próbował ponownie dojść do głosu, ale Valerie potrząsnęła tylko głową, więc zamilkł.

Valerie wypadła na podwórze i zamarła. Z otwartymi ustami wpatry­wała się w samochód stojący przed wejściem.

Weinstein, który dyszał jak po przebiegnięciu stu metrów, prawie na nią wpadł. W ostatniej chwili się zatrzymał i podążając za jej wzrokiem, zmarszczył czoło i powiedział:

- Próbowałem przez cały czas... - zaczął przepraszającym tonem, ale przerwał, słysząc głębokie westchnięcie Valerie.

- To chyba jaldś żart! Co ja panu mówiłam? Mały, szybki, zwrotny, nie rzucający się w oczy. Właśnie, nie rzucający się w oczy!

Valerie krzyczała tak głośno, że attaché skurczył się jeszcze bardziej.

- No cóż - odparł. - Wszystko jak pani chciała, z wyjątkiem... - w tym miejscu trochę się zająknął. — W taki krótkim czasie nie udało mi się załatwić nic lepszego.

Na podwórzu przed wejściem do budynku stała czerwona mazda 3 oklejona wielkimi napisami we włoskich barwach narodowych. Po obu stronach widać było metrowej wysokości napis „Pizza Express”.

Weinstein próbował ratować twarz:

- To najszybsza mazda, jaką kiedykolwiek zbudowano, prawie 300 KM, sześć biegów. Chciała pani coś szybkiego. Jeden z moich przyjaciół prowadzi firmę o nazwie Pizza Service...

- Kto by pomyślał - przerwała mu z ironią Valerie.

- .. .i to jest właśnie jego samochód reklamowy. Na liczniku nie ma jeszcze tysiąca kilometrów. Nie znajdzie pani takiego na żadnym parkin­gu należącym do firmy wypożyczającej samochody...

I znowu zamilkł skarcony niszczycielskim spojrzeniem Valerie.

- Wierzę, bo są jeszcze ludzie mający dobry gust — odparła Valerie, zaciskając pięści. - Obiecuję, że pan tego pożałuje, proszę mi wierzyć. Przecież mogło to być na przykład szare audi S3, albo czarna honda ci­vic R albo zielone alfa romeo, albo... Ale nie, bo pan szukał czegoś, co nie rzuca się w oczy! Weinstein, niech pan się szykuje do wyjazdu na placów­kę w Mongolii! Nawet jeśli to będzie ostatnia rzecz, jaką zrobię na tym zasr...

Nie dokończyła, tylko podbiegła do samochodu, otworzyła bagażnik i wrzuciła do środka torbę i walizkę. Weinstein pobiegł za nią.

- Pozwoli pani, że zacytuję powiedzenie pewnej zaprzyjaźnionej z nami tajnej służby: byłoby dobrze, gdyby odstawiła go pani w niezmie­nionym stanie.

Valerie spojrzała na niego z pogardą znad dachu samochodu:

- Mam nadzieję, że pański przyjaciel zdążył się pożegnać ze swoim słupem ogłoszeniowym. Będzie pan musiał opróżnić swoje konto i kupie mu nowy samochód, bo jak już będzie po wszystkim, ambasada na pewno nie zapłaci za remont tego, co z niego zostanie.

Kiedy Valerie ruszyła z piskiem opon i opuściła teren ambasady> Weinstein stał jeszcze przez chwilę bez ruchu i spoglądał za nią zmieszany.

Pielęgniarka bardzo współczuła komisarzowi Bernerowi, więc po wielu zapewnieniach z jego strony, że nikomu o niczym nie powie, przyniosła mu śniadanie złożone z czarnej kawy, jajek, tostu i marmolady. Kiedy w drzwiach pojawił się Burghardt, Bemer zdejmował właśnie ban­daż z głowy, żeby obejrzeć guz. Berner skrzywił się na widok kolegi i spoj­rzał na niego pytająco. Burghardt usiadł na łóżku i sięgnął do kieszeni.

- No już dobrze, nie zapomniałem o nich - wyznał od razu; wyjął z kieszeni paczkę papierosów i podał ją Bernerowi. - Z turbanem na gło­wie bardziej mi się podobałeś. Wyglądałeś jak jogin uczący hinduskiej medycyny.

Komisarz mruknął coś niezrozumiale i zapalił papierosa. Zaciągnął się i na jego twarzy pojawił się uśmiech szczęścia.

- No to opowiadaj, co wygnało cię z domu tak wcześnie rano. Chyba nie siedziałeś w nocy w biurze?

- Zgadnij. Twój następca uwziął się i zamierza znaleźć ojca Johan­nesa razem z porywaczami. Poza tym twierdzi, że od samego początku wszystko przed nim ukrywałeś. Wątpi w wyniki twoich ustaleń w spra­wie Mertensa, bo nie może o tym porozmawiać z ojcem Johannesem. Jest też przekonany, że to ty zastrzeliłeś księdza w kościele Szkockim. Nie wie tylko, jaki był motyw: kłótnia, a może splot nieszczęśliwych okoliczności?

Bemer wydmuchiwał dym i zdawał się nie słuchać. W pewnej chwi­li westchnął:

- No tak, a w Wigilię przychodzi Święty Mikołaj i wszystkim grzecz­nym dzieciom na całym świecie przynosi o tej samej porze prezent. Jak w takim razie nabawiłem się takiego guza i wstrząsu mózgu?

- Ksiądz zadał ci wcześniej w trakcie walki cios. Cóż, kto wie, może twój następca cię nie lubi?

- Kto nie ma wrogów, nie ma przyjaciół - stwierdził Berner, wzru­szając ramionami. — A co na to Sina?

- Na razie nic nie mówi. Wstrzymuje się z komentarzem, co w jego przypadku jest dość dziwne - odparł Burghardt, zerkając przy tym na pu­stą tacę śniadaniową. - Czy to możliwe, że czuję zapach parzonej kawy?

Berner sięgnął po dzwonek i potrząsnął nim, żeby przywołać pielę­gniarkę. Potem spojrzał na Burghardta:

- Potrzebny mi jest mój telefon komórkowy. Koniecznie. Gdzie on

jest?

Burghardt przez dłuższy czas oglądał opuszki swoich palców.

- Może da się coś załatwić. Ale w zamian musisz mi opowiedzieć,

0 co w tym wszystkim chodzi.

Bemer roześmiał się i od razu zakrztusił się dymem papierosowym. Wstrząsnął nim kaszel, od którego znowu zaczęła go potwornie boleć gło­wa. W tym momencie do pokoju weszła pielęgniarka i spojrzała z oburze­niem na papieros i na Burghardta:

- Panie komisarzu, tutaj obowiązuje zakaz palenia...

- W porządku, siostrzyczko - przerwał jej Berner. - Zaraz zapalę na­stępnego. Czy mogłaby nam pani przynieść jeszcze trochę kawy? Obecny tu mój przyjaciel, komisarz Burghardt, chciałby podnieść poziom kofeiny w swoim organizmie na rozsądny poziom.

Pielęgniarka spojrzała na Burghardta chłodnym wzrokiem i wyszła z pokoju. Berner odwrócił się do swojego kolegi z pracy:

- A więc chciałbyś usłyszeć, o co w tym wszystkim chodzi? Witamy w klubie! Nie wiem, czy ktokolwiekw ogóle wie, co tu jest grane. Poza tym

1 tak mi nie uwierzysz, jeśli ci powiem, że pewien cesarz, który od pięciu­set lat jest martwy, porusza nami, jakbyśmy byli marionetkami. Dlatego po prostu mi zaufaj. Wyjaśniłem sprawę zabójstwa Mertensa, a zbrodnię popełnioną w kościele Świętego Karola też rozwiążę. Gdzieś tak w po­łowie marca, to znaczy na świętego Heriberta, opowiem ci całą historię. A teraz daj mi mój telefon.

Kiedy Berner wyciągnął rękę, Burghhardt podał mu z westchnie­niem komórkę.

- Dzięki. Mam dla ciebie pewną robotę — powiedział Berner i popro­sił Burghardta o papier i długopis. Na kartce narysował sześcioramienną gwiazdę. - Ta gwiazda ma coś wspólnego z kościołem Świętego Karola. Wydaje mi się, że ją tam gdzieś widziałem. Chcę się dowiedzieć, w jakim kontekście się tam znalazła. I jeszcze jedno - dodał, spoglądając przeni­kliwie na Burghardta. - Nikomu ani słowa. Zrozumiałeś?

Burghardt skinął głową i schował kartkę do kieszeni. W tym momen­cie ktoś zastukał do drzwi. Berner spodziewał się pielęgniarki z kawą, ale w drzwiach ukazała się lekarka pogotowia, która poprzedniego dnia opa­trywała Bernera w kościele Szkockim. W ręku trzymała filiżankę i kaw?-

-Jak się pan czuje, panie komisarzu? Czy nadal odczuwa pan silne bóle I głowy? Jestem akurat w szpitalu, więc pomyślałam sobie, że pana odwiedzę.

Berner przedstawił jej Burghardta i zgodził się niechętnie, żeby le- I karka obejrzała jego opuchliznę na głowie.

- Mało brakowało, a doznałby pan złamania kości czaszki - stwier­dziła po chwili. Była zadowolona ze stanu swojego pacjenta, ale gdy Ber­ner poczęstował ją papierosem, odmówiła. Już chciała wyjść, gdy Berner przywołał ją do siebie.

1 Proszę mi wybaczyć zbyt osobiste pytanie, ale nie mogę o tym prze­stać myśleć. Zapach pani perfum jest bardzo charakterystyczny, kogoś mi przypomina. Czy może mi pani zdradzić, jaka to marka?

- Ależ oczywiście — roześmiała się lekarka. - To nowe perfumy firmy Givenchy. Nazywają się ,Ange ou Demon”, to znaczy,Anioł albo Demon”.

3 CZERWCA 1942 ROKU, SZPITAL NA BULOVCE, PRAGA

W Pradze NASTAŁ WIECZÓR. PlĘKNY, WIOSENNY DZIEŃ CHYLIŁ Się ku końcowi. Krwistoczerwone słońce zachodziło za ciemnymi kontura­mi Hradczan, kryjąc się wśród kopuł i wież złotego miasta. Zachód słoń­ca sprawił, że pierzaste chmury wyglądały na niebieskim tle jak różowy dywan. Wełtawa wiła się jak czerwono-złota wstęga między dzielnicami rozciągającymi się na obu jej brzegach. Wśród przechodniów na ulicach przeważały kobiety w kolorowych sukienkach i mężczyźni w mundu­rach. Nad starym mostem Wacława ozdobionym licznymi kamiennymi figurami świętych panowała atmosfera spokoju i mimo że wciąż trwała wojna, spacerowały po nim roześmiane pary młodych ludzi z aparatami fotograficznymi.

Pustymi korytarzami budynku stojącego w pobliżu rzeki kroczyło zdecydowanym krokiem pięciu mężczyzn ubranych w czarne esesmańskie mundury. Z dystynkcji wynikało, że każdy z nich ma stopień Obersturm- bannfiihrera. Pielęgniarki i lekarze ze szpitala Na Bulovce ustępowali im z drogi. Unikali kontaktu wzrokowego z esesmanami, bo ich twarze wy­rażały stanowczość. Tych, którzy nie zdążyli zejść im z drogi, odsuwali zdecydowanie na boki. Ich kroki odbijały się mocnym echem na pustych korytarzach. Jeden z nich, rosły mężczyzna w mundurze ozdobionym trupimi czaszkami, niósł przewieszony przez ramię pistolet maszynowy

MP42. Każdy mial pas z charakterystyczną klamrą i był przepasany czar­ną szarfą, która przedstawiała mantuański krzyż z niewielką sześciora- mienną gwiazdą pod spodem. Widząc ich, pielęgniarki szeptały do siebie: Ahnenerbe.

Ich dowódcą był mężczyzna wzrostu około dwóch metrów. Szedł przodem i bez wahania odnajdywał drogę do zachodniego skrzydła. Jego towarzysze dotrzymywali mu kroku.

- Ten mundur sprawia, że stałeś się zupełnie innym człowiekiem - powiedział jeden z esesmanów i jakby mimochodem odsunął na bok któ­regoś pacjenta. - Człowiek zaczyna zachowywać się przez to jak dupek, ale nieźle nam to wychodzi.

Mężczyzna skinął głową, uśmiechnął się okrutnie i mocniej zacisnął dłoń na broni.

O szpitalu zrobiło się w tych dniach głośno w całym mieście. Po za­machu, jakiego na niego dokonano SS-Obergruppenfuhrer Reinhard Heydricha został natychmiast przewieziony niewielką ciężarówką jakie­goś czeskiego policjanta do szpitala, gdzie od razu poddano go operacji. To właśnie do sali, gdzie leżał, zmierzało owych pięciu esesmanów.

-Jak na zastępcę protektora Czech i Moraw warunki bezpieczeństwa nie są tu zbyt wyszukane - zauważył półgłosem jeden z nich, widząc, że przed wejściem do budynku stoi zaledwie dwóch uzbrojonych esesmanów. Na widok pięciu wysokich rangą oficerów strażnicy zasalutowali w prze­pisowy sposób.

- Meldować! - zażądał dowódca grupy.

- Hauptscharführer Klamm i hauptscharführer Gerber skierowani do pilnowania SS-Obergruppenfuhrera Heydricha. Nic szczególnego się nie wydarzyło.

- Zmiana warty?

-Jutro o szóstej rano,Herr Obersturmbannführer.

- Czy spodziewacie się jakichś wieczornych wizyt?

-Już nie. Obergruppenführer Heydrich zabronił wszelkich wizyt na dzisiejszy wieczór — odpowiadał wyprostowany jak struna strażnik. Do­wódca grupy uśmiechnął się.

Chwilę potem wypadki potoczyły się błyskawicznie. Dwaj esesmani bez słowa wyciągnęli sztylety o nietypowych ostrzach i błyskawicznie za­topili je w piersiach obu strażników. Ci osunęli się bezgłośnie na ziemię-

Esesmani rozejrzeli się czujnie dokoła. Korytarz szpitalny był pusty, za­lany niebieskawą poświatą zapadającego półmroku i tylko gdzieniegdzie rozjaśniony słabym blaskiem lamp wiszących pod sufitem, zakrytych pła­skimi abażurami. Ich żółtawe, słabe światło ledwie docierało do podłogi.

Dowódca grupy zdążył już otworzyć drzwi do sali, gdzie ujrzał łóż­ko. Leżał na nim ciężko ranny Heydrich. Dowódca zrobił dwa duże kroki i znalazł się przy łóżku wystarczająco szybko, żeby zobaczyć, jak Heydrich sięga ręką do szuflady nocnej szafki. Kiedy esesman skierował w jego stro­nę wylot lufy, Heydrich tylko jęknął.

- Nie chcielibyśmy skracać całej procedury, Herr Obergruppenfuhrer, która przysługuje panu z racji funkcji i zajmowanego stanowiska - wy­jaśnił mu dowódca spokojnym, ironicznym tonem. - Zawsze chciał pan zostać bohaterem narodu niemieckiego, więc pomożemy panu osiągnąć ten status. Pośmiertnie.

Heydrich wyjął ostrożnie z szuflady pistolet i spojrzał na niespodzie­wanego gościa.

- Kim jesteście? — spytał swoim wysokim głosem, z powodu którego nazywano go „Kozą”.

Nieznajomy tylko się roześmiał.

- A kim pan jest? Kat Pragi, człowiek za sterami maszyny terroru, Machiavelli Trzeciej Rzeszy, pies gończy faszystowskiego reżimu, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, kochający ojciec rodziny, sprawny realizator ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej? Czy jest pan w stanie jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie?

W tym samym czasie dwaj esesmani zajęli przy wejściu miejsca za­bitych strażników. Wcześniej ich ciała zanieśli do łazienki. Pozostali trzej esesmani stanęli przy łóżku Heydricha i przyglądali mu się chłodnym wzrokiem.

1A więc to jest człowiek, przed którym wszyscy drżą ze strachu? - powiedział jeden z nich z lekkim czeskim akcentem. - Skrzypek terroru.

i Ani słowa! - zwrócił się dowódca do Heydricha i wyjął z kieszeni niewielki nóż.

- Czego chcecie się ode mnie dowiedzieć? - spytał pewnym siebie tonem Heydrich.

Powoli przesunął dłoń w kierunku dzwonka alarmowego. Dowódca grupy potrząsnął tylko głową, popatrzył na dłoń rannego, podszedł bii-

, i i

tej i jednym energicznym ruchem wyrwał ze ściany kabel dzwonka. Na błyszczącą podłogę posypał się tynk i wapno.

- Chyba nie chcemy, żeby ktokolwiek nam przeszkadzał, Herr Obeigruppenfiihrer. Enłre nous, jak mawia się w waszych mieszczań­skich kręgach. Przecież nie życzył pan sobie, żeby dziś wieczorem kto­kolwiek pana odwiedzał. Powinien pan wytrwać w tym postanowieniu. Rozumiemy się?

Heydrich jak zahipnotyzowany spoglądał na wysokiego mężczyznę w czarnym mundurze, który pewny siebie stał przy jego łóżku.

- My mamy mnóstwo czasu, za to pański czas się kończy. Nie, błęd­nie mnie pan wcześniej zrozumiał.

Dowódca podszedł jeszcze bliżej i pochylił się nad Heydrichem.

- Znam pańską tajemnicę, powód pańskiej zarozumiałości, pewnośd siebie i nadętego zachowania. Wiem, dlaczego podczas podróży na tere­nie protektoratu rezygnuje pan z uzbrojonej eskorty, dlaczego jeździ pan odkrytym samochodem, zawsze tą samą trasą. Nie ma to nic wspólnego z zaufaniem do czeskiego ludu, prawda? A to, że tak zdecydowanie wy­stąp ił pan przeciwko zamachowcom, kazał kierowcy zatrzymać samochód i wysiadł pan z niego, żeby strzelić do napastnika, miało zupełnie inną przyczynę. I tylko my obaj ją znamy.

Heydrich zbladł. Jego czoło pokryły krople potu. Dowódca konty­nuował:

- Czy rok temu nie powiedział pan swoim dwóm znajomym, z któ­rymi uprawia pan sport, że „jeśli ten stary popełni jeszcze jeden błąd”, to załatw go pan jako pierwszego? Czy w ciągu ostatniego roku nie latał pan samolotem nad linię frontu wschodniego w tak lekkomyślny sposób, że aż sam Himmler musiał panu tego zabronić? Co sprawiło, że jest pan tak pewny siebie, przekonany, że uda się panu ujść z tego wszystkiego z ży­dem? Powiem panu. Proszę otworzyć usta.

- Nigdy! — krzyknął Heydrich i zaczął wrzeszczeć na cały głos. - Na pomoc*. Na pomoc!

Jeden z mężczyzn podszedł do niego i tak mocno uderzył go kolbą pistoletu w głowę, że Heydrich na chwilę stracił przytomność.

- Powinno się go nazywać nie tylko „Kozą”, ale i „Syreną”—zadrwi

Potem otworzył Heydrichowi usta i za pomocą noża usunął mu ko­ronkę z lewego tylnego zęba. Z wnętrza wyjął kapsułkę.

i On naprawdę ją ma - stwierdził jeden z mężczyzn, kiedy dowódca wyjął białą kapsułkę i pokazał ją pozostałym.

Tymczasem Heydrich odzyskał przytomność, otworzył oczy i zastygł w bezruchu. Poczuł, że ktoś grzebał w jego zębie i nagłe ujrzał kapsułkę w dłoni nieznajomego.

- Nie 1 wyszeptał przerażony. - Nie, tylko nie to, nie wolno wam tego zrobić.

Chciał się podnieść z łóżka, ale stojący obok mężczyzna przytrzy­mał go. Heydrich z przerażeniem przyglądał się, jak dowódca upuszcza na podłogę wyjętą z kapsułki niepozorną białą kulkę i miażdży ją na pro­szek obcasem swojego błyszczącego buta. Potem skinął głową jednemu ze swoich ludzi:

- Doktorze, zastrzyk. Od teraz będziemy ze sobą rozmawiać jak rów­ny z równym.

Heydrich był kompletnie załamany i nawet nie poczuł ukłucia igły, którą lekarz wbił mu w żyłę. Powoli zamknął oczy. Młody lekarz zapa­lił światło, a dowódca przysunął do łóżka krzesło i usiadł na nim. Przy­glądał się Heydrichowi w kręgu światła rzucanego przez nocną lampkę. Miał przed sobą człowieka, którego wszyscy się bali, szefa SS i gestapo, niegdyś gorliwego chłopca z katolickiej rodziny, który w hierarchii wła­dzy w Niemczech zajmował trzecie miejsce, tuż po Hiderze i Himmlerze. Popularne stało się stwierdzenie, którym posługiwano się w formie skrótu: *HHhH”, to znaczy HimmlersHim beisst Heydrich-„Mózgiem Himmlera jest Heydrich”. Szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy znany był z zamiłowania do gromadzenia informacji. Wiedział wszystko o wszyst­kich, znał każdą mroczną tajemnicę. Podczas gdy Himmler, którego pa­sjonowały specyficzne rytuały, organizował parady przy blasku płonących pochodni i marzył o dawnych czasach, Heydrich, który był realistą, zawsze wyprzedzał go w decydujących chwilach o krok.

Heydrich powoli przychodził do siebie. Lekarz skinął przyzwalająco głową. Dowódcy przystąpił do przesłuchania.

- Nazwisko?

Zadał to pytanie rozkazującym tonem, który zrobił odpowiednie wra­żenie na Heydrichu.

- Reinhard Eugen Tristan Heydrich.

- Stopień i funkcja? .

- SS-Obergruppenfiihrer, szef Protektoratu Czech i Moraw.

Lekarz znowu skinął dowódcy głową. Zastrzyk zaczął działać, więc

można już zacząć zadawać trudniejsze pytania.

- Niech mi pan opowie o swojej młodości i o karierze — zażądał do­wódca i rozsiadł się wygodnie na krześle.

Heydrich zaczął opowiadać, od czasu do czasu zacinał się.

- Urodziłem się w 1904 roku w Halle. Ojciec był śpiewakiem opero­wym i muzykiem, założył konserwatorium, gdzie uczyłem się gry na forte­pianie i skrzypcach. Kiedy miałem szesnaście lat, wstąpiłem do miejscowego oddziału Freikorps. Dwa lata później wyjechałem z rodzinnego miasta, żeby się szkolić na oficera wywiadu marynarki wojennej operującej na Bałtyku.

Dowódca przerwał mu:

- Naukę zakończył pan w 1931 roku, kiedy admirał Raeder zwolnił pana z powodu hańbiącego uczynku. Był pan wtedy zaręczony, a mimo to zrobił pan dziecko córce pewnego właściciela stoczni. To tyle w sprawie kodeksu honorowego - stwierdził z ironią.

Heydrich chciał się unieść, ale dowódca przytrzymał go. Przy okazji podciągnął mu rękaw szlafroka, pod którym ukazał się numer 10120 wy­tatuowany pod pachą.

- No proszę, jak widać, dość późno zapisał się do SS - powiedział z ironią dowódca do lekarza, a ten wybuchnął śmiechem.

- Spokojnie, ty nie masz żadnego numeru, no może z wyjątkiem tego na cmentarzu dla osób niezidentyfikowanych. Jak tak dalej pójdzie...

Dowódca spojrzał na niego surowo, żeby nakłonić go do milczenia. Potem uzupełnił wypowiedź Heydricha:

- W 1936 roku został pan szefem służby bezpieczeństwa, gestapo i policji bezpieczeństwa na teren całej Rzeszy. Trzy lata później szefem Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. W 1941 roku Himmler po­wierzył panu zadanie ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Pod­czas słynnej konferencji w Wannsee przewodniczył pan dyskusji. O tym wszyscy wiemy. W pana życiorysie są jednak fakty — dodał dowódca po­chylając się nad Heydrichem - o których nikt nie wie. Oprócz nas. Jak wpadł pan na pomysł, żeby zainteresować się tajemnicą cesarza Fryderyka i znaleźć jej rozwiązanie?

Na twarzy Heydricha pojawił się wyraz nieskończonej dumy i nie^- wzruszonej pewności siebie.

- Himmler - zaczął Heydrich - ten prostak i hodowca kur sądził, ze sam sobie poradzi z rozwiązaniem tajemnicy. Chciał stać się jeszcze bar­dziej potężnym człowiekiem, najważniejszym w Rzeszy, potężniejszym od samego Hidera. Najpierw wysłał Ottona Rahna do Langwedocji na poszukiwania świętego Graala. Jego - takiego marzyciela, nieudacznika! Rahn badał historię katarów, otworzył we Francji restaurację i po pewnym czasie zbankrutował. Potem pokornie wrócił do Niemiec i oznajmił, że na ślad Graala nie wpadł. W 1938 roku Himmler zorganizował kosztowną wyprawę do Tybetu. W jej skład weszła SS-Standarte i ekipa filmowców, która miała to wszystko uwiecznić. Cel wyprawy był tajny, ale sformuło­wany jasno i konkretnie: Ernst Schafer miał odnaleźć Smoczych Królów i zapoznać się z ich wiedzą. Jak się później okazało, jedynym pozytywnym wynikiem tej wyprawy było odkrycie nowego gatunku daniela i duża licz­ba pomiarów głów, jakie wykonano Tybetańczykom.

Heydrich roześmiał się głośno.

- Kiedy przyszło co do czego, okazało się, że to zwykły nieudacz­nik A Otto Rahn, poszukiwacz Graala? Ten pedał popełnił samobójstwo w Tyrolu w marcu 1939 roku. Wcześniej znalazł się w sytuacji bez wyj­ścia. Potem jednak...

Heydrich zamilkł, ale jego oczy rozbłysły dziwnym blaskiem.

- Co potem? — naciskał na niego dowódca.

-.. .potem zjawił się u mnie jeden z naszych wiedeńskich informato­rów i opowiedział mi o cesarzu Fryderyku, o zagadce, o literach AEIOU i o innych wskazówkach, jakie znajdują się w Austrii, którą przecież w 1938 roku zaanektowaliśmy. Chciał uratować syna przed wysłaniem na front i zaproponował, że w zamian zaoferuje mi wyniki swoich wie­loletnich badań.

Heydrich ponownie zamilkł, ale po chwili wrócił do głównego wątku:

- Początkowo bardzo mnie to rozbawiło, ale kazałem sprawdzić jego informacje. Zleciłem to najlepszym niemieckim historykom i specjalistom

- kontynuował Heydrich. Jego głos brzmiał dość niewyraźnie.

- Niechże pan mówi głośniej - rozkazał mu dowódca, chociaż lekarz rzucał mu ostrzegawcze spojrzenia.

1 Tak jest! - odparł Heydrich, tym razem mocniejszym i bardziej wyraźnym głosem.

- Co stało się później?

I

— Kazałem zlikwidować i ojca, i syna, a poszczególne kierunki ba­dań rozdzieliłem między różne, oddalone od siebie instytuty historycz­ne, których pracownicy nawet się nie domyślali, nad czym pracują, bo nie mieli całościowego wglądu w tę sprawę. Szybko posuwaliśmy się do przodu. Wysłałem swoich ludzi do Wiednia, a potem we wszystkie za­kątki Austrii. Efekty okazały się całkiem obiecujące. Wszystkie informa- j cje wpływały bezpośrednio do mnie i to ja koordynowałem całą tę akcję, i AEIOU, pięć liter o potężnej mocy, których znaczenia nikt nie potra­fił objaśnić, zawierało kod pomocny w rozszyfrowaniu tajemnicy, choć j do jego zrozumienia potrzeba było tęgich głów... W końcu udało mi się zrozumieć prawdziwe znaczenie, rozszyfrowałem tajemnicę, a kapsułka... kapsułka...

Heydrich spojrzał na dowódcę grupy oskarżycielskim wzrokiem.

- A pan ją zniszczył. Jest pan ignorantem, który nawet się nie domy- 1 śla, co uczynił - dodał żałosnym głosem.

—Ależ wiem—odparł z zadowoleniem dowódca.—Wiem bardzo do­kładnie. Coś pan jednak przeoczył w swojej opowieści, Herr Obergruppen- I fuhrer. Chciał pan mianowicie posłużyć się tajemnicą Fryderyka dla zro- I bienia kariery. Chciał pan stanąć na czele Rzeszy Niemieckiej, nieprawdaż? I

Heydrich uniósł się z łóżka i zaczął mówić z ożywieniem. Jego sło­wom towarzyszyła nerwowa gestykulacja.

- Tak, to miała być moja cudowna broń, moja Wunderwaffe, to ona I miała rozstrzygnąć o losach wojny i uczynić Niemcy potężnym i niepoko- ■ nanym państwem pod moim przywództwem. A Hitler i Himmler? Cóż, mieli pozostać wyłącznie jako sztafaż, dekoracja. Cały naród by o tym mó­wił, snuł nadzieje i marzenia. Gdyby nieprzyjacielskie bombowce znowu zaczęły obracać niemieckie miasta w perzynę i gdyby w toczącej się wojnie naród niemiecki stracił wszelką nadzieję na końcowe zwycięstwo, gdyby

jej losy zawisły na włosku, wtedy pojawiłbym się ja, Reinhard Heydrich) wielki zbawca. Potem wystarczyłoby już tylko odsunąć od władzy Hitle­ra, Bormanna i Himmlera. Wysłałbym całą trójkę tam, gdzie ich miejsce, i w przeciętność i drobnomieszczaństwo. Tymczasem pan—zawołał piskli­wym głosem, wskazując palcem na dowódcę — wszystko zniszczył!

Skończył mówić i opadł wyczerpany na poduszkę.

- Być może niektórzy nadal będą o tej cudownej broni marzyć, ale na szczęście nigdy nie zostanie wynaleziona—oznajmił niewzruszonym gł°

| 282 I

sem dowódca.—I tak jak nadzieja umiera na końcu, tak samo wiara w cu­downą broń będzie się utrzymywać aż do ostatniego tchnienia. Doktorze?

Młody lekarz wyjął z kieszeni strzykawkę, założył długą igłę i wyci­snął ze strzykawki resztkę powietrza. W tym samym czasie dwaj esesmani odwrócili Heydricha na brzuch. Ten prawie wcale nie bronił się. Lekarz poluzował opatrunek nałożony na ranę pooperacyjną. Kilka dni wcze­śniej czescy lekarze usunęli rannemu Heydrichowi śledzionę i zszyli mu przeponę. Lekarz wbił igłę bezpośrednio w ranę i wstrzyknął zawartość strzykawki. Po nałożeniu opatrunku Heydricha z powrotem ułożono na plecach. Oddychał ciężko. Serum działało coraz słabiej. Heydrich rozej­rzał się i wszystko zawirowało mu przed oczami.

- Co pan mi... ~ zaczął, ale dowódca przerwał mu.

-Jesteśmy końcem pańskiego życia na ziemi, spełniamy treść przepo­wiedni. Czy pamięta pan 19 listopada 1942 roku? Spotkał się pan z najwyż­szymi dostojnikami państwa w kaplicy Świętego Wacława, obok pozłaca­nej furty katedry Świętego Wita. Prezydent Czech Emil Hacha przekazał panu wtedy siedem kluczy do komnaty koronacyjnej. Chwilę później stał pan już w środku, z koroną Wacława w ręce. Przypomina pan sobie?

Heydrich potwierdził pogardliwym skinieniem głowy i wydął usta.

- To jakieś zabobony — stwierdził i opadł na poduszkę.

- Korona świętego Wacława - kontynuował niezrażony tym dowód­ca - ozdobiona krzyżem wysadzanym szlachetnymi kamieniami i ople­ciona drutem pochodzącym rzekomo z cierniowej korony Chrystusa, jest obłożona klątwą: jeśli sięgnie po nią osoba nieuprawniona, umrze w cią­gu roku gwałtowną śmiercią. Potem ten sam los spotka jego najstarszego syna.

Dowódca zamilkł. W pokoju panowała prawie zupełna cisza, słychać było tylko świszczący oddech Heydricha.

—A co pan wtedy zrobił? Ku przerażeniu Czechów nałożył pan sobie koronę na głowę. Ale pan wiedział, ze nic nie może się przydarzyć, prze­cież był pan w posiadaniu tajemnicy...

Heydrich zamknął oczy i nie odpowiedział.

- To nieważne, kim jesteśmy. Istniejemy od setek lat, ale dzisiaj przy­szliśmy tutaj, ponieważ zgodnie z zasadą każdy, kto pozna tajemnicę Fry­deryka, musi umrzeć. To prawdziwa ironia losu, ale jeśli się pan nad tym zastanowi, wszystko stanie się jasne. Nie jest pan pierwszą osobą i nie .

SE

k mL^: r fi i ¿iL-MŚmj,

ostatnią. Tym samym wypełnimy dawną czeską przepowiednię, ale to już zupełnie inna historia.

Heydrich odwrócił głowę i przyglądał mu się w milczeniu.

- Czy wypełnicie ją do samego końca? — szepnął.

- Tak, do samego końca - odparł jeden z mężczyzn w mundurze.

- Cały świat będzie sądził, że zmarł pan z powodu zapalenia otrzewnej i sepsy. Podczas sekcji okaże się, że ktoś nie zauważył w pańskim brzuchu skrawka obicia z mercedesa 320 i dlatego...

Mężczyzna nie dokończył zdania, bo Heydrichem wstrząsnęły nagle pierwsze drgawki. Powoli zapadał w śpiączkę.

Trzej mężczyźni przez całą noc czuwali przy jego łóżku, siedząc na przemian na podłodze albo na jedynym krześle, jakie stało w sali. Po­zostali trzymali straż przed drzwiami z pistoletami maszynowymi go­towymi do strzału. Około północy jedna z pielęgniarek chciała spraw­dzić stan rannego, ale strażnicy nie pozwolili jej na to i odesłali ją do dyżurki.

Rankiem 4 czerwca, około 4.30, Reinhard Heydrich zmarł, nie od­zyskawszy przytomności. Młody lekarz w mundurze SS sprawdził mu puls. Kiedy go nie wyczuł, otworzył drzwi na korytarz i poszedł po nosze na wózku. Zamachowcy załadowali na nie dwóch martwych strażników, przykryli ich dużym białym prześcieradłem i wywieźli ze szpitala. Ich zdecydowane zachowanie i wzbudzające strach spojrzenia zniechęcały do wszelkich pytań.

Obaj mężczyźni w mundurach SS stojący przed wejściem zostali zluzowani o godzinie szóstej, zgodnie z grafikiem. Nikt nic nie zauważył, I nikt niczego nie podejrzewał. Ziewnęli, przeciągnęli się i wyszli ze szpita­la. Lekarz dyżurny stwierdził godzinę później, że szef Protektoratu Czech I i Moraw zmarł w nocy na skutek ran odniesionych podczas zamachu.

Już następnego dnia Himmler w obecności zaufanych osób kazał I otworzyć sejf Heydricha, żeby rzekomo zabezpieczyć materiały zgroma­dzone na temat siebie i innych osób. Kiedy nie znalazł wśród nich żad­nych notatek dotyczących Fryderyka i jego tajemnicy, bardzo się rozcza­rował. Zaczął nawet podejrzewać Heydricha o zdradę stanu. Nikt nie I zwrócił uwagi na niewielką sześcioramienną gwiazdę wyciętą z papieru, I którą ktoś przykleił do wewnętrznej ścianki sejfu. Wszyscy sądzili, że to I prezent od dzieci.

284 '

24 PAŹDZIERNIKA 1943 ROKU NAJSTARSZY SYN HeYDRICHA, dziesięcioletni Klaus, złoszcząc ogrodnika, jeździł na rowerze wśród sto­sów opadłych, zebranych na kupki liści. W posiadłości Panenske Breżany, gdzie rodzina Heydrichów zamieszkiwała od trzech lat, przyszła jesień. Drzewa stojące przy długich alejkach stopniowo gubiły liście. Klaus jeździł wokół fontanny i po grządkach, które ogrodnik przygotowywał do zimy. Dzień był piękny, z drzew rosnących przy alejkach między obu pałacami opadały ostatnie, czerwone i brązowe liście.

Esesmani stojący przed bramą na warcie żartowali z chłopcem i uśmiechali się do niego. Klaus był powszechnie łubiany. Potem wartow­nicy i wrócili do rozmowy. Chłopiec przejechał obok nich w błyskawicz­nym tempie przez bramę i wpadł wprost pod przejeżdżającą ciężarówkę. Rozległ się pisk hamulców i odgłos głośnego uderzenia. Klaus Heydrich zginął na miejscu.

Po wyczerpującym przesłuchaniu gestapo wypuściło na wolność kie­rowcę, niejakiego Kareła Kaspara. Uznano, że to nie on jest winien wy­padku. Kiedy w kwietniu 1945 roku Lina Heydrich musiała uciekać przed Armią Czerwoną, do przewozu rzeczy do Niemiec wynajęła Kaspara i jego ciężarówkę. Kaspar nigdy stamtąd nie wrócił.

- Do samego końca? - spytał przed śmiercią Heydrich.

- Tak, do samego końca - odparł nieznajomy.

POCIĄG EUROCITY NR 358 Z WIEDNIA DO DREZNA

Wagner po raz trzeci czytał testament Mf.rtensa. Krajobraz za oknem wagonu stawał się coraz bardziej pofałdowany. Kiedy dojeżdżali do Pragi, w przedziale zjawił się konduktor, żeby po raz kolej­ny skontrolować bilety. Śpiącego od samego Wiednia Sinę obrzucił spe­cyficznym spojrzeniem.

„Nie brzmi to zbyt dobrze”, pomyślał Wagner, chowając dokument do kieszeni. Kusiło go, żeby w końcu obudzić przyjaciela. Chłodny po­wiew historii na dłuższą chwilę wypełnił przedział i Wagner coraz bar­dziej utwierdzał się w przekonaniu, że jeden z jego przodków nie tylko był prawą ręką słynnego Fausta, ale także zakopał księgę, której szukał cały świat. Na dodatek ukrył w figurce rycerza opis, który tkwił tam przez całe pokolenia.

Wagner schował trzy kartki zawierające testament Mertensa, ale nie potrafi! o nich zapomnieć. Testament brzmiał jak jedno wielkie ostrze­żenie. Czyżby naprawdę byli o krok od zrozumienia wielkiej tajemnicy? Czy to w Chemnitz znajduje się klucz do wiedzy? Czy wystarczy zwykła łopata i trochę szczęścia? Co stanie się potem?,Jeśli jednak zrozumiałeś, czytaj dalej i zacznij uciekać! Bo od tej chwili będziesz uciekał przez resz­tę swojego życia”, napisał Mertens.

Wagner wstał i otworzył drzwi przedziału. Wyszedł na korytarz i oparł się czołem o chłodną szybę okna. Do Chemnitz pozostały jeszcze cztery godziny jazdy. Zamierzał właśnie obudzić Sinę, gdy ten zjawił się obok niego i spojrzał zmęczonym wzrokiem na krajobraz za oknem.

- Widzę, że zmartwychwstałeś - powiedział Wagner i w tej samej chwili uświadomił sobie, że nie było to zbyt dowcipne.

- Trzy butelki wina? - spytał w odpowiedzi Sina niepewnym głosem.

- Dobrego wina — uzupełnił dziennikarz.

- No to już coś — uśmiechnął się Sina i spojrzał na zegarek.—Mieliśmy się zająć naszym pergaminem. Co ty na to? Czas na teleturniej z udzia­łem Johanna Wagnera.

Usiedli w przedziale, Sina wyjął z kieszeni dokument i zaczął czytać.

Gdzie się niegdyś w Chemnitz pałac k’ niebu zwracał,

Tam, gdzie dziś wielebni milczą czarni bracia,

Gdzie przy furcie róże wiją się na dworze,

Oplatając sobą obraz Matki Bożej,

Pochyl swe oblicze przed wielkim cesarzem Lotharem, Saksonii tej sławnym włodarzem.

Za to cesarzowej w oczy nie spozieraj,

Patrz, gdzie rydwan Phoeba nigdy nie dociera.

Potem idź do Lipska dobre tysiąc kroków,

Rób, jak uczy kruk, co zrywa się do lotu.

Znajdziesz tam pośrodku krzewu ciernistego Księgę Zaklęć Fausta bez uszczerbku żadnego.

Cena jest wysoka, ostrożność doradzam,

Co anioł spłodzi, zawsze śmierć sprowadza.

Na samym końcu góra będzie dołem.

Tam niebo jest puste, tu rządzą anioły.

IO czym pomyślałeś po przeczytaniu tego fragmentu? - spytał Sina i podał kartkę Wagnerowi.

- Tekst składa się z dwóch części; pierwsza to rodzaj wprowadzenia i opisu drogi prowadzącej do ciernistego krzewu, którego dziś z pewno­ścią już tam nie ma. Ostatnie kilka linijek to ostrzeżenie, tak jak w testa­mencie Mertensa.

- Przyjrzyj się dokładniej - odparł Sina. - W piętnastej linijce słowo AEIOU pojawia się w takiej właśnie kolejności. Jest to klucz do wszystkie­go, to wokół niego wszystko się kręci. Ostatnia linijka to raczej rodzaj wyja­śnienia. Anioły zstąpiły z nieba na ziemię i jest ono teraz puste. Znowu nas dokądś prowadzą. Od Upadku zbuntowanych aniołów w kościele Świętego Michała poprzez upadłego anioła w kościele Świętego Karola aż do anioła na Melancholii Diirera. Na tym obrazie anioł trzyma w dłoni cyrkiel, aby za jego pomocą wyznaczyć deltoid. Fryderyk miał w swoim życiu dwie namięt­ne pasje: świętego Krzysztofa, którego głowę kazał nawet wyrzeźbić i umie­ścić na swoim sarkofagu oraz anioły, które miały go chronić, tak jak na słyn­nym anielskim napierśniku, na którym widać cesarza i jego konia. Krzysztof i anioły muszą mieć ze sobą coś wspólnego, coś, o czym jeszcze nie wiemy.

Sina przerwał, a po chwili odczytał kolejny fragment tekstu:

- „Co anioł spłodzi, zawsze śmierć sprowadza”... Hm, co takiego pło­dzą anioły? Czyje też ktoś płodzi?

Wagner zastanawiał się przez chwilę.

- Anioły na pewno mogą latać i dlatego zawsze przedstawiane są ze skrzydłami - stwierdził.

- Czy to znaczy, że mamy tu do czynienia z tajemnicą latania? Czy Fryderyk potrafił latać? Nigdzie nie istnieje wizerunek latającego Fry­deryka. Zacznijmy jeszcze raz - powiedział Sina, drapiąc się po głowie.

Sięgnął po pergamin i zaczął go ponownie czytać.

- Berner mówił wczoraj, że ta tajemnica jest aktualna także dziś, że to coś takiego, co ruszy cały świat z posad - przypomniał sobie Wagner. - Dlatego nie sądzę, żeby chodziło o latanie - dodał suchym tonem i chciał się przesiąść obok Siny, gdy zadzwonił jego telefon.

1 Panie komisarzu, właśnie o panu rozmawialiśmy - pozdrowił Ber­nera Wagner.

-Już sobie wyobrażam, jak - mruknął Berner. - Nie macie tam nic lepszego do roboty?

. Tg?

- A co innego można robić w czasie podróży pociągiem? Tylko spać albo rozmawiać o nieobecnych komisarzach policji — zażartował Wagner, Odczytał Bernerowi treść testamentu Mertensa i opowiedział o pergaminie.

- Domyślam się, że siedzicie teraz w pociągu do Chemnitz, żeby zna­leźć tę księgę? - spytał Berner i nie czekając na odpowiedź, kontynuował:

- Przykro mi, że nie mogę wam pomóc, ale przynajmniej uważajcie na siebie. Jestem święcie przekonany, że wszyscy zainteresowani krążą nad wami jak sępy i tylko czekają, aż ujrzą w waszych rękach coś, co choć­by przypomina książkę. Wtedy spadną na was jak na upatrzoną zdobycz. W takiej sytuacji podnieście od razu ręce do góry, żeby każdy je widział.

Komisarz zrobił krótką przerwę i po chwili mówił dalej:

- Nie mam żadnego pomysłu, co powinniście zrobić, gdy już znajdzie­cie tę księgę. Wiem tylko, że będziecie musieli drogo sprzedać życie. Na wszelki wypadek zachowujcie się tak, jak to robią mieszkańcy Lewantu: książka w jednej ręce, życie w drugiej. O jednej rzeczy nie wolno wam za­pominać: oni najpierw strzelają, a dopiero potem zadają pytania. Będzie­cie potrzebowali dobrego anioła stróża. No, ale muszę już kończyć, koło mnie robi się tfoczno, a ja dzwonię do was na wpół legalnie.

Na tym rozmowa się zakończyła. Wagner siedział zamyślony i zada­wał sobie w myślach pytanie, czy na pewno zrobił dobrze, kupując bilety w obie strony.

AMBASADA CHIN, WIEDEŃ

Peer van Gavint wytarł usta serwetką i rozsiadł się wygodnie na krześle. Śniadanie w ambasadzie chińskiej było jak zwy­kle smakowite, a do tego podano mu jego ulubiony gatunek kawy, „Blue Mountain”. Spał dłużej niż zamierzał, ale elektroniczny nadajnik nic nie zasygnalizował, więc żaden dźwięk go nie obudził. Oznaczało to, że Wa­gner nie korzystał dziś z motocykla. Gavint postanowił więc, że po śnia­daniu pojedzie do zajezdni i sprawdzi, co się tam dzieje. Kiedy jednak chwilę później zadzwonił do kierowcy i poprosił o podstawienie audi, spotkał się z odmową.

- Bardzo mi przykro, sir, ale dziś samochód jest zajęty - odpad kie­rowca i nie chciał odpowiadać na kolejne pytania. Poirytowany Gavint zadzwonił więc do ambasadora.

- Tak, Mr Gavint, generał Li Feng zarezerwował na dzisiaj oba wozy i pojechał z ośmioma ludźmi do Chemnitz. Wszystko wskazuje na to, że Wagner i Sina znaleźli w nocy jakąś dokładniejszą wskazówkę, która od­nosi się do zaginionych wiele lat temu notatek Fausta. Generał postano­wił więc, że osobiście zajmie się tą sprawą i dlatego natychmiast wyjechał do Chemnitz. Zrobił to bardzo wcześnie rano.

Gavint odniósł wrażenie, że podczas tej rozmowy ambasador uśmie­cha się złośliwie.

„Paskudny szczur”, pomyślał odkładając słuchawkę. Parszywy chiński szczur. Ogarnęła go wściekłość. Li Fengowi tak bardzo zależało na tym, aby cały splendor spadł na niego, że zapomniał o podstawowych środkach bezpieczeństwa. Rano, przed wyjazdem, nawet do niego nie zadzwonił, nie pozostawił też żadnej pisemnej informacji. Generał po prostu rozpłynął się w powietrzu i udał się na swoją własną wyprawę krzyżową.

Gavint wyszedł z sali jadalnej i wrócił do pokoju. Jeśli Wagner i Sina rzeczywiście znajdą księgę, Li Feng już tam będzie, odbierze im ich zdo­bycz i obu zabije. Potem wróci triumfalnie do Wiednia z księgą w jednej i powołaniem w skład Komitetu Centralnego w drugiej ręce. To dlatego przyjechał tu aż z Pekinu, to dlatego był w Tybecie, bo chce osobiście po­znać tajemnicę deltoidu.

„Ale tak łatwo ci nie pójdzie”, pomyślał Gavint. Wprost przeciwnie. Li Feng wybrał drogę samotnika, który wraz ze swoimi żołnierzami wy­stąpi przeciwko Wagnerowi i Sinie. Zbyt proste. Gavint uśmiechnął się i sięgnął do kieszeni płaszcza, wyjął niewielki kalendarz z pozłacaną datą na grzebiecie i zaczął przewracać kartki, aż doszedł do litery „T". „Posta­ram się, żebyś nie czuł się tam zbyt samotny”, pomyślał i znalazł numer, do którego dotarł kilka miesięcy wcześniej. Nauczył się kiedyś, żeby nic nie pozostawiać przypadkowi. Zawsze starał się dokładnie rozpracować swoich przeciwników, poznać tok ich myślenia i wejść w ich psychikę. W poprzednich latach często ratowało mu to życie. „Tylko ktoś ślepy pę­dzi ku zatraceniu; ten, kto widzi, zawsze może uniknąć swego losu”. To powiedzenie stało się mottem jego życia.

Wybrał numer i czekał.

Kiedy po dziesiątym sygnale ktoś w końcu podniósł słuchawkę, Ga- vint był zaskoczony, słysząc męski głos z lekkim amerykańskim akcentem. Mimo to poprosił do telefonu Franka Kohouta.

- Przy telefonie - usłyszał w słuchawce ostrożne potwierdzenie. I Kto mówi?

- To nie ma nic do rzeczy - odparł Gavint. - Znamy się z pewnego spotkania, do którego doszło przed wielu, wielu laty w zupełnie innych okolicznościach. Na pewno mnie pan już nie pamięta, ale to dobrze.

Gavint roześmiał się, a gdy Kohout nie reagował, mówił dalej:

- Proszę mnie wysłuchać. Podziękuje mi pan później. Wagner i Sina są w drodze do Chemnitz, a ja sądzę, że pan też wkrótce się tam zjawi. Kie­dy? Z określeniem godziny nie powinno być kłopotu, wystarczy sprawdzić rozkład jazdy pociągów wychodzących z Wiednia. Obaj panowie są w po­siadaniu wskazówek dotyczących księgi Fausta, które jego pomocnik spisał i zakopał gdzieś na północ od Chemnitz. Być może obaj wiedzą już, gdzie dokładnie znajduje się to miejsce. Generał Li Feng z chińskiej armii jedzie tam w towarzystwie uzbrojonych po zęby ludzi. Szkoda by było, gdyby to wielkie dzieło literatury ezoterycznej wpadło w jego ręce. Nie sądzi pan?

Gavint znowu się roześmiał, ale tym razem był już pewien, że jego I rozmówca skupił na nim całą swoją uwagę.

- Frank, powinien pan jak najszybciej wyjechać do Chemnitz albo ominie pana ta wiekopomna chwila - zakończył rozmowę i odłożył słu­chawkę, nie czekając, aż Kohout zacznie mu zadawać jakiekolwiek pytania. I

Zadowolony z siebie schował swój niebieski kalendarz i zamówił I taksówkę. Nadszedł wreszcie czas, żeby trochę namieszać i przyspieszyć I bieg wypadków.

NA AUTOSTRADZIE NR A93 Z REGENSBURGA DO HOFU (NIEMCY)

Valerie wrzuciła szósty bieg. Jechała teraz niemiecką autostradą na północ. Pogoda była coraz gorsza, czarne chmury groma­dzące się na niebie nie zwiastowały niczego dobrego. Jednak szosa nadal była sucha. Wybrała trasę na Brno i Pragę, ponieważ jej szybki wóz mógł wykorzystać swoje atuty tylko wtedy, gdy nie będzie musiał się stosować do ograniczeń prędkości na autostradzie. Valerie musiała przyznać, że jej niewielka mazda naprawdę jest szybka. Ktoś poddał ją tuningowi i usunął blokadę najwyższej dopuszczalnej prędkości. Strzałka prędkościomierza nie zatrzymała się na dwustu pięćdziesięciu kilometrach na godzinę, » ko sunęła szybko dalej.

Ekran GPS-u miała stale w zasięgu wzroku. Ignorowała przy tym wszystkie radary, mając nadzieję, że nie zatrzyma jej nagle jakiś cywil­ny patrol drogowy. Podczas takiej kontroli miałaby z pewnością kłopoty, głównie 1 powodu arsenału przewożonego w bagażniku. I nawet paszport dyplomatyczny nie uratowałby jej przed spędzeniem nocy w celi.

Jeszcze raz spojrzała na ekran GPS-u, który wskazywał, że przypusz­czalnie dotrze na dworzec główny w Chemnitz około 13.55. Nie ma więc czasu do stracenia. Kiedy zadzwonił telefon, chwyciła kierownicę prawą ręka, a w lewą wzięła komórkę i zwolniła do 200 kilometrów na godzinę.

- Słucham — powiedziała.

- Oddzwaniam, jak obiecałem - usłyszała w słuchawce głos Shapira. -Jest pani już w drodze?

- Powinnam zjawić się na czas, ale raczej mi się nie uda - odparła Valerie. - Wystarczy niewielki korek i po sprawie.

- Czy ambasada załatwiła dla pani jakiś szybki samochód?

Valerie skrzywiła się, bo przypomniała sobie sytuację, której doświad­czyła w Wiedniu. Kiedy stała na światłach, obok zatrzymał się jakiś sa­mochód, a kierujący nim młody mężczyzna pokazał jej cztery palce. Kiedy opuściła szybę i spytała, o co mu chodzi, ten spytał tylko suchym tonem: „Czy dostarczacie też pizzę Quattro Stagione?”.

- Zostawmy to na razie - odparła. Przez chwilę przytrzymała kie­rownicę kolanem, a drugą ręką zmieniła bieg. Potem znowu przyspieszyła.

- Racja. Księga, o której rozmawialiśmy, zawiera zapiski słynnego Fausta z opisem wieloletnich eksperymentów, jakie prowadził w zakresie medycyny i alchemii. Innymi słowy: w książce zawarta jest cała wiedza, jaką posiadł dzięki swoim odkryciom. Niektórzy naukowcy z Tel Awiwu są zdania, że Johann Wagner wziął formalny udział w zamordowaniu Fau­sta, żeby w spokoju kontynuować pracę nad księgą. W końcu ją zakopał. Gdyby tego nie zrobił, prześladowaliby go i zabili tak samo jak jego mi­strza. Jednak przodek Paula Wagnera - a jesteśmy na sto procent pewni, że Wagner jest potomkiem Johanna w linii prostej - nie tylko tę księgę zakopał, ale także ukrył wskazówki, które tego faktu dotyczą. Nie wiemy, gdzie to miejsce jest, ale najwidoczniej Sina i Wagner znaleźli te zapiski.

To dlatego tak szybko wyjechali do Chemnitz.

Valerie ustąpiła miejsca ciężarówce, która wyjechała nagle przed nią na lewy pas, żeby ominąć wolno jadący samochód z przyczepą camoin-

gową. Wykonała gwałtowny manewr w prawo, 'wjechała na pas awaryjny i szybko wyprzedziła samochód. Kierowca wykonał w jej stronę kilka ge­stów pełnych oburzenia.

- O ile właściwie oceniam całą tę sytuację, to wydaje mi się, że trudno im będzie ot tak, po prostu wykopać księgę bez problemu — zastanawiała się głośno Valerie. Znowu włączyła szósty bieg, a gdy strzałka prędkościo­mierza minęła podziałkę z napisem 250 km/h, nadała określeniu „Pizza Express” całkiem nowe znaczenie.

- W Chemnitz będą już na nich czekać wszyscy ci, którzy do tej pory zaprzeczali, że biorą udział w tym wyścigu: Chińczycy, Zakon i Bóg wie kto jeszcze.

-Jestem o tym przekonany — odparł spokojnie Shapiro.— To będzie randka, na której zjawią się wszyscy zainteresowani. Pierwsza, a być może także rozstrzygająca.

Przez chwilę Shapiro zastanawiał się nad czymś, a Valerie zerknęła w tym czasie na ekran nawigacji. Przewidywana godzina przyjazdu: 13.51. Znowu zyskała cztery minuty.

- Nie sądzę, żeby Chińczycy i Strażnicy spotkali się kiedykolwiek ze sobą. Moi informatorzy o niczym takim mi nie meldowali. Wyjątek sta­nowi oczywiście akcja z lat dziewięćdziesiątych, kiedy to Strażnicy zlikwi­dowali trzech naukowców, którzy w ramach wymiany policyjnej przybyli z Chin do Wiednia. Doszło wtedy do zażartej walki, a Chińczycy drogo sprzedali swoje życie. Opowiadano mi, że jednemu z napastników pode­rżnęli nawet gardło, ale facet przeżył, ponieważ natychmiast zajął się nim lekarz. Mam więc nadzieję, że jest pani odpowiednio wyposażona na spo­tkanie w Chemnitz.

—Ja też mam taką nadzieję, ale i tak na miejscu będę musiała coś wy­myślić, bo inaczej nie dotrę do Siny i Wagnera. W konkurencji z Chiń­czykami albo ze Strażnikami, którzy od pięciuset lat strzegą tajemnicy, mogę liczyć tylko na siebie - stwierdziła Valerie. W jej głosie pojawiła się nutka pesymizmu.

- Proszę wykorzystać element zaskoczenia - zaproponował Shapi­ro i po chwili dodał: - I proszę mi wierzyć, ma pani jeszcze jeden atut w zanadrzu, o którym nic pani do tej pory nie mówiłem. Ale to dobrze, bo w przeciwnym razie nie włączyłaby się pani do tej akcji bez zbytniego obciążenia. Proszę mi tylko zaufać.

1 Myślę, że w tej chwili ufam tylko samej sobie - odparła Valerie. - Szczególnie zaś nie ufam panu. Przekazuje mi pan informacje w bardzo oszczędny sposób. Wie pan co? Myślę, że wysłał pan tutaj nie tylko mnie. Testem prawie pewna, że zabezpieczył się pan podwójnie. Kto na przykład dostarczył nam dziś rano informację, że Wagner i Sina jadą do Chemnitz? Uważa mnie pan za idiotkę?

1 Źle panią słyszę, mam jakiś problem z połączeniem - zawołał do słuchawki Shapiro i rozmowa urwała się. Sygnał, który Valerie usłyszała w swoim telefonie, zabrzmiał w tym kontekście jak szyderstwo.

POCIĄG EUROCITYNR 358 Z WIEDNIA DO DREZNA

I Zróbmy więc krótkie podsumowanie - powiedział Sina.

- Potrzebujemy pilnie planu Chemnitz, mapy Saksonii, linijki i kompasu.

- Kompas mam przy wisiorku na klucze do mojego suzuki, działa sprawnie i jest wypróbowany — przerwał mu Wagner.

- Pewnie po to, żebyś wiedział, dokąd dojechałeś, ale głównie dlate­go, żebyś dojechał tam szybciej? - spytał ze złośliwym uśmiechem Sina.

- Pustelnicy nie potrzebują kompasu, wolą się zdać na swojego konia

- odparł z obrażoną miną Wagner. - Tylko po to, żeby trafić do „.. .klepu wielobranżowego”, a potem wrócić od razu do domu, do zrujnowanych murów, gdzie oprócz siedliska pcheł — o, pardon - oprócz psa pasterskiego nikt na nich nie czeka. Co właściwie zrobiłeś z Tschakiem, swoim czwo­ronożnym kompasem?

- Oddałem go na przechowanie mojemu dobremu przyjacielowi, Beniaminowi.To ten, co wyrabia noże. Zawsze się cieszy, jeśli trafi mu się na gospodarstwie trochę rozrywki - roześmiał się Sina. - Łatwiej mu się rozmawia ze zwierzętami niż z ludźmi. Po dwudziestu latach spędzo­nych na kompletnym odludziu ja też to rozumiem. Może i ze mną by się tak stało, gdybyś nie wyciągnął mnie z mojej samotni.

- Wygląda na to, że w Dreźnie będziemy punktualnie - powiedział Wagner, zerkając na zegarek - Na przesiadkę będziemy mieć całe dziewięć minut. Ty zajmiesz się obserwacją i zabezpieczaniem peronu, żeby nikt za nami nie szedł. Ja pobiegnę do dworcowej księgarni i spróbuję zdobyć plan miasta i mapę Saksonii. Potem przez ostatnie dwie godziny podróży do Chemnitz spróbujemy wykluczyć niektóre ewentualności.

Sina skinął głową i ponownie wyjął pergamin, który kiedyś zapisał Johann Wagner.

- Wydaje mi się, że nie będzie to takie trudne. Pierwsza linijka jest jasna: Gdzie się niegdyś w Chemnitzpałac k‘ niebu zwracał — oznacza to, że w przeszłości przed miejskimi bramami stał jakiś pałac, który został opusz­czony albo zniszczony. Tam, gdzie dziś wielebni milczą czarni bracia — czarni bracia to logicznie rzecz biorąc zakonnicy albo księża, których też tam już nie ma. Czyli mamy tu klasztor, zniszczony tak jak wspomniany zamek, oba stały w tym samym miejscu. Trzecia linijka brzmi tajemniczo: Gdzie przy furcie róże wiją się na dworze, oplatając sobą obraz Matki Bożej — tego do­wiemy się już na miejscu, ale wydaje mi się, że przy wejściu do zamku albo klasztoru stała statua Maryi z krzewem róż. Pochyl swe oblicze przed wiel­kim cesarzem Lotharem, Saksonii stawnym włodarzem—pomnik władcy może tam jeszcze stać, a jeśli nie, musimy się dowiedzieć, gdzie stał wcześniej. Dlaczego musimy się pokłonić? Nie mam pojęcia, ale pewnie się dowiemy.

Na widok bezradności malującej się na twarzy przyjaciela Sina roze­śmiał się głośno.

- Nie rób takiej zrozpaczonej miny, wszystko ułoży się w logiczną ca­łość, ale musimy najpierw dotrzeć tam, dokąd wysłali nas nasi przodkowie.

Po tej uwadze Sina powrócił do lektury pergaminu.

- Za to cesarzowej w oczy nie spozieraj — nie będziesz miał z tym kło­potów, Paul. Po prostu odwróć się i popatrz w tym samym kierunku, co cesarzowa. Patrz, gdzie Phoeba rydwan nigdy nie dociera — to znaczy w kie­runku północnym, bo słońce nigdy nie pojawia się od tej strony. Tyłem do cesarzowej, przodem do północy. Początek już mamy. Potem idź, do Lip­ska dobre tysiąc kroków, Rób jak uczy kruk, co zrywa się do lotu — to trudne miejsce. W kierunku Lipska —to jest jasne. Dlatego potrzebna nam mapa Saksonii. Tysiąc kroków to według dawnej miary tysiąc metrów — jeden krok to jeden metr. Tak jak naucza kruk - hm, to chyba oznacza w prostej linii od punktu, z którego patrzymy na północ, stojąc tyłem do cesarzo­wej. Zastanawiam się tylko, jak można zrobić tysiąc kroków w prostej li­nii. Wtedy było to może wykonalne, bo nie było tam nic oprócz łąk i pól, może jakiś las wokół zamku albo klasztoru. Ale dzisiaj?

Sina podrapał się po głowie.

— Potrzebna nam dobra mapa i na początek ktoś, kto zna dobrze hi­storię miasta. A teraz weźmy ostatnie dwie linijki tekstu: Znajdziesz tam

pośrodku krzewu ciernistego Księgę Zaklęć Fausta bez uszczerbku żadnego -

0 ciernistym krzewie możemy od razu zapomnieć, bo już dawno temu przekwitł i zsechł. Jeśli zaś chodzi o Księgę Zaklęć...

Wagner skinął w zamyśleniu głową.

— Zastanawiam się, w jaki sposób ją zapakowano, żeby mogła prze­trwać kilkaset lat pod ziemią w stanie nadającym się do czytania.

— Zobaczymy, jak ją znajdziemy, przyjacielu - uśmiechnął się Sina. - A jeśli jej nie znajdziemy, nie będziesz musiał się tym zamartwiać. W tej sytuacji nie będzie już ważne, co to było: metalowa kasetka czy skórza­na sakwa.

Nagle rozległ się pisk hamulców, pociąg zaczął zwalniać i po chwi­li wjechał na dworzec główny w Dreźnie. Na niebie kłębiły się ciemne chmury, które zapowiadały opady śniegu.

Kilka przedziałów dalej jakiś mężczyzna podróżujący od samego Wiednia zaczął zakładać płaszcz, szykując się do opuszczenia pociągu. Kiedy Wagner i Sina przechodzili obok niego, uśmiechnął się i zrobił im miejsce w korytarzu, żeby mogli przejść pierwsi. Potem nałożył kapelusz

1 wysiadł z pociągu.

SZPITAL PUBLICZNY W WIEDNIU

-Złe JĘZYKI POWIADAJĄ, ŻE NA EMERYTURZE PRACUJE PAN WIĘCEJ niż przedtem - zachichotał Eddy, ciesząc się jak małe dziecko, któremu udał się się bon mot. - Słyszę jednak, że jest pan zdrowy i pełen życia i nawet ktoś przyniósł panu na oddział zamknięty pański telefon komór­kowy.

Berner uśmiechnął się wyrozumiale.

— W sumie nie jest tu aż tak źle. Mam swoje łóżko, niezłe jedzenie, przyjemną atmosferę i całodobową opiekę lekarską.

— I strażnika pod drzwiami - uzupełnił ironicznie Eddy.

W słuchawce słychać było odgłosy pracy: uderzenia młotków, syk spawarek i głośnie nawoływania byłego zapaśnika.

— Słyszałem, że macie sporo roboty — powiedział Berner i usiadł na łóżku. Pokój zawirował mu w głowie, ale tylko przez chwilę. Ko­misarz poczuł się trochę lepiej. - Czy ty w ogóle masz jeszcze czas dla przyjaciół? i

- Co pan ma na myśli? - spytał ostrożnie Eddy. Berner usłyszał, jak Eddy wstaje i zamyka drzwi do swojego biura. Hałas w tle od razu się zmniejszył.

- Zastanawiam się, czy nadal jesteś taki dobry jak kiedyś. Czy po tylu latach walki z nadwagą i użerania się o zlecenia dla swojego warsztatu nie straciłeś czucia w palcach. A twoja wiedza o zamkach, czy przewyż­sza tę, jaką zdobywasz dzięki sieci swoich informatorów? Zastanawiam się też, czy nie zamierzasz się spokojnie wycofać i przekazać wszystko córce.

Eddy nie poczuł się ani trochę urażony słowami komisarza i nawet roześmiał się głośno.

- Gdybym pana nie znał, panie komisarzu, pewnie bym się na pana obraził. Ale w tej sytuacji... Niech się zastanowię... Chce pan pewnie otworzyć jakiś zamek i potrzebuje specjalisty, któremu można zaufać i któ­ry pana nie sypnie?

- A jeśli to, co przypuszczasz, jest prawdą?

- Hm, w takim razie mógłbym polecić kogoś, kto wziąłby to zlecenie

- odparł Eddy. - Kogoś naprawdę dobrego, najlepszego.

W jego głosie zabrzmiała duma. Berner chrząknął i czekał na dal­szy ciąg.

- Pod warunkiem, że robota jest legalna — dokończył po chwili Eddy, a Berner prawie słyszał jego szyderczy uśmiech.

- Nie musimy o niej wszędzie rozpowiadać — odparł Berner.

Z trudem się podniósł, ale po zrobieniu trzech kroków w stronę okna wpadł w euforię. Stał wyprostowany i kręcił głową. Pokój nie wirował mu już przed oczami. Z okna widać było trzypasmową ulicę, na której pano­wał ożywiony ruch.

- Panie komisarzu, jest pan tam jeszcze? - spytał Eddy z troską w ¿łosie.

- Tak, właśnie wracam i znowu tu jestem. Posłuchaj mnie uważnie. Chciałbym kogoś odwiedzić, ale osoba ta nigdy nie wpuści mnie do środ­ka. Potrzebuję informacji i zdobędę ją tylko wtedy, jeśli sam się o to po­staram. Ale nie jestem też nawet pewien, czy to właściwy adres. Nie mogę wie.r 'zostawić 'ż.flilTwrh ślarinw. crwłsQ'7r^/79 na '7^,amV*arln

1 Czy ja jestem jakąś wróżką? 1 odparł krótko Berner. - To właśnie dlatego chcę, żeby towarzyszył mi fachowiec, który nie tylko nie ulotni się przy pierwszych trudnościach, ale także będzie wiedział, jak takich elek­tronicznych kłopotów uniknąć.

- Wiele pan żąda, panie komisarzu - odparł Eddy.

1 Ależ skąd! Przecież mógłbym zacząć się nagle zastanawiać, gdzie właściwie siedzi ta twoja córka, co to opiłowuje sobie paznokcie i zbiera informacje. Tu, w szpitalu, mam mnóstwo czasu na takie rozważania - po­wiedział Berner niewzruszonym tonem.

-Już dobrze, okej, rozejrzę się - zgodził się szybko Eddy. - Niech mi pan da trochę czasu.

- Ale nie za dużo, bo jutro zamierzam stąd wyjść. Potem zacznie się przedstawienie.

Wypowiadając te słowa, Berner posłużył się takim tonem, jak dyry­gent orkiestry, który wzywa koncertmistrza do posłuszeństwa. Eddy zno­wu zachichotał.

- Zamierza pan opuścić bezpieczny port, gdzie tak bardzo dbają o pań­skie zdrowie? Czy jest pan przekonany, że ten uzbrojony strażnik przed drzwiami pomoże nam w naszej grze?

Berner spojrzał na malejący ruch uliczny.

- To już mój problem, Eddy — mruknął i rozłączył się.

Kiedy niecałe dziesięć minut później pielęgniarka przyniosła kolację na obdrapanej pomarańczowej tacy, Berner usiadł przy niewielkim stoliku i zadzwonił do Burghardta. Kilka tulipanów, które stały przed nim w białym porcelanowym wazonie, całkowicie straciło zapach, co go zaniepokoiło. Zaczął przebierać wśród talerzy, które przyniosła mu pielęgniarka i był wdzięczny, że po uderzeniu w głowę nie stracił zmy­słu węchu. Wprawdzie jedzenie pachniało okropnie, ale jakoś pachniało. Skończył rozmawiać i sięgnął po sztućce.

- Proszę mi powiedzieć, siostro... — zaczął, ale pielęgniarka od razu mu przerwała:

- Nie, panie komisarzu, nie mam dla pana innego jedzenia. Wszę­dzie oszczędności, również w kuchni. Musimy jadać to samo co pacjenci, i to od miesięcy.

Jej skarga wywołała śmiech Bernera.

- Proszę mi wybaczyć, ale nie o to chciałem zapytać, chociaż.- za­czął, jednak pytanie zawisło w powietrzu. - Chcę się tylko dowiedzieć, czy pani wcześniej widziała tę lekarkę z pogotowia.

- Ach, ma pan na myśli tę piękną kobietę, która odwiedziła pana dziś rano?

Pielęgniarka zerknęła zalotnie w jego stronę, a Berner skinął głową na potwierdzenie.

- Widziałam ją po raz pierwszy parę dni temu, kiedy pana do nas przewieziono. Przedtem na pewno tu nie przychodziła. Ale może to po prostu zwykły przypadek? W Wiedniu jest pewnie kilkudziesięciu leka­rzy i kilkadziesiąt lekarek jeżdżących w pogotowiu.

Bemer podziękował jej i zaczął w zamyśleniu zajadać na wpół ostygłą zupę, która w podejrzany sposób śmierdziała wodą po zmywaniu.

AUTOSTRADA NR A93, TUŻ PRZED HOFEM

Zatrzymali ją przed zjazdem na Hof, gdy przekroczyła obowiązujące tam ograniczenie do stu kilometrów na godzinę. Kiedy za­uważyła czerwone pulsujące światło, spojrzała na prędkościomierz i oka­zało się, że jedzie sto czterdzieści na godzinę. Miała nadzieję, że w tym miejscu policji drogowej nie musi się obawiać. Stało się jednak inaczej. Funkcjonariusz ubrany w żółtą kamizelkę odblaskową dał jej znak biało- -czerwonym lizakiem, żeby zjechała na parking przy autostradzie. Obok swoich samochodów stało tam już wielu innych kierowców, którzy targo­wali się z policjantami. Valerie spojrzała na ekran GPS-u. Przewidywany czas przybycia na dworzec kolejowy w Chemnitz: godzina 13.43. Czas mijał powoli, acz nieubłaganie:

13.45 — policjant zażądał od niej prawa jazdy, dokumentów wozu i paszportu, ponieważ chodziło o samochód na obcych numerach.

13.48 - po skontrolowaniu wszystkich dokumentów policjant zerk­nął do samochodu, a Valerie modliła się w duchu, żeby mu się nie chciało sprawdzać, co znajduje się w jej sportowej torbie.

13.52 - policjant pouczył ją, że jak jest ograniczenie do stu, to nie wolno jechać sto czterdzieści, nawet jak ktoś ma dyplomatyczny pasz­port. Valerie siedziała jak na szpilkach, ale starała się uśmiechać i unikać kłótni.

13.55 - policjant zajął się wypełnianiem formularza i kazał jej zapła­cić mandat w wysokości stu czterdziestu euro gotówką. Valerie zapłaciła, podając mu dwa banknoty po sto euro.

13.59 — policjant wydał jej w końcu sześćdziesiąt euro; Valerie ledwo się powtrzymała, żeby nie powiedzieć: „Reszty nie trzeba”.

14.02 - czerwona mazda ponownie wjechała na autostradę.

Z piskiem opon, odprowadzana karcącym wzrokiem policjanta, Va­lerie wyjechała na drogę. Rezerwa czasowa, jaką wypracowała sobie po drodze, zmalała do zera.

Na czeskiej autostradzie nr 8, w pobliżu miejscowości Bystfany, po ciemnym asfalcie mknął z nadmierną prędkością ciężki merce­des. Kierowca starał się nadrobić stracony czas. Po rozmowie telefonicznej z Gavintem Frank Kohout i czterej inni członkowie Rady Dziesięciu nie zwlekali ani chwili, tylko natychmiast wyruszyli w drogę. Nie mieli cza­su, żeby powiadomić swoich towarzyszy w Wiedniu, bo ci nie zdążyliby na czas do Chemnitz. Kohout próbował dodzwonić się do siostry Agnes, ale jej telefon nie odpowiadał. Czasu było coraz mniej, więc postanowił podjąć natychmiastowe działania. Teraz kierował czarnym mercedesem, jadąc w szybkim tempie w stronę niemieckiej granicy. Najpierw skierował się na Drezno, potem na Chemnitz. Żałował, że nie jedzie jeszcze nie­miecką autostradą. Jego samochód mógłby tam wykorzystać pełną moc silnika.

Czterej jadący z nim mężczyźni siedzieli w milczeniu. Skontrolowali broń i zaczęli się skarżyć, że nie mieli wystarczająco dużo czasu, aby przy­gotować się do wyjazdu. Ponieważ jednak Kohout nie włączał się w ich dyskusję, skargi ustały. GPS pokazywał, że do Chemnitz została jeszcze godzina i dwadzieścia osiem minut. Kohout był absolutnie przekonany, że dotrze na miejsce prędzej.

Kiedy nagłe ujrzał na awaryjnym pasie migoczące światła policyjne­go radiowozu, zaklął dcho i przyhamował. Czeska policja ustawiła w tym miejscu prowizoryczną zaporę i kierowała ruch z autostrady na inną dro­gę. Okazało się, że kierowca wielkiej, wyładowanej po brzegi ciężarówki przysnął za kierownicą i wpadł w poślizg. Ciężarówka z naczepą wioząca lodówki i zamrażarki przewróciła się, blokując cały pas. Policjant kierują­cy ruchem życzył Kohoutowi szerokiej drogi i skierował go na całknuiride

zablokowaną drogę krajową, gdzie mercedes natychmiast utknął w korku. Na domiar złego zaczął padać śnieg.

W TYM SAMYM CZASIE DWA SAMOCHODY MARKI AUDI 8 NALEŻĄCE do ambasady Chin w Wiedniu pędziły autostradą A4 w kierunku Chemnitz. Z nieba leciały gęste płatki śniegu i tańczyły nad szosą. Li Feng, który siedział w pierwszym samochodzie, obserwował pogodę zatroskanym wzrokiem. Na szczęście dzięki napędowi na cztery koła kierowca nie musiał się martwić coraz bardziej gęstym śniegiem. Ale i on nie był w stanie pokonać praw fizy­ki. Ważący dwie tony pojazd potrzebował wielu metrów, żeby się zatrzymać.

- Proszę jechać wolniej - pouczał szofera Lł Feng. - Tego nam tylko brakuje, żeby z powodu wypadku narazić całą operację na ryzyko.

Kierowca z ulgą zdjął nogę z gazu i zwolnił do stu kilometrów na go­dzinę. Generał spojrzał na zegarek i oparł się wygodniej o siedzenie. Mu­szą zdążyć bez względu na to, co zdarzy się w Chemnitz.

Valerie odbiła na autostradę A4 1 wkrótce uświadomiła sobie, że pierwsze trzydzieści albo czterdzieści kilometrów będą wyzwa­niem dla jej umiejętności. Droga prowadziła coraz częściej pod górę, wzgó­rza przecinały ostre zakręty, które opadały wśród pofałdowanych terenów wschodniej Turyngpi. Do Chemnitz pozostało nie więcej niż siedemdzie­siąt ldlometrów. W międzyczasie chmury wiszące na horyzoncie pociem­niały jeszcze bardziej. Teraz wyglądały już naprawdę groźnie. Valerie nie miała odwagi, żeby zerknąć na ekran GPS-u. Za każdą minutę, której jej zabraknie, odpowiedzialność będzie ponosił Weinstein, nieszczęsny atta­ché wojskowy. Na pełnej ostrych zakrętów drodze nie mogła jechać prę­dzej niż sto osiemdziesiąt na godzinę. Coraz częściej łapała się na tym, że przegrywa wyścig z czasem. Jeśli nie dotrze na dworzec na czas, nie uda jej się znaleźć ani Wagnera, ani Sun i wszystko będzie stracone. Zacisnę­ła zęby i dodała gazu. W tym momende zaczął sypać śnieg. Jej samochód zanurzył się w chmurze wirujących białych płatków.

BREITENSEE, WIEDEŃ

Peer van Gavint zapłacił za taksówkę i wysiadł. Resztę . drogi postanowił przejść piechotą, żeby się upewnić, czy nikt go nie

śledzi. Ostrożnie torował sobie drogę wśród krzaków i wysokiej tra­wy, między szynami i podkładami. Kiedy w oddali ujrzał wysokie buki, zwolnił kroku i oparł się o ścianę domu pokrytą graffiti. W oknach już dawno nie było szyb, w drzwiach wiszących na zawiasach świstał wiatr. Bezszelestnie przebiegł przed nim szczur i przepadł w jakiejś dziurze. Gavint zatrzymał się i obserwował. Stał bez ruchu ponad dwadzieścia minut i wsłuchiwał się w każdy szmer, każdy obcy dźwięki każdy ruch. Miał przed sobą rozległą, pustą przestrzeń - przeczesywał ją wzrokiem we wszystkich kierunkach. Robił to z dużą cierpliwością, mimo panują­cego chłodu. Nagle zauważył czterech mężczyzn leżących na ziemi pod krzakiem. Obserwowali przez lornetki zajezdnię tramwajową Wagnera. Jeden z nich zapalił papierosa - Gavintowi wystarczył krótki blask pło­mienia zapalniczki. Wiatr zmienił kierunek i teraz czuć było także dym tytoniowy. Palenie szkodzi zdrowiu, pomyślał Gavint rozbawiony. Zaczął się szykować do akcji.

Poruszał się powoli. Cofnął się i wielkim łukiem obszedł zajezdnię dokoła. Przez jakiś czas się rozglądał. Kiedy dwadzieścia minut później zauważył wielkiego czarnego mercedesa na czeskich numerach zaparkowa­nego przy ścianie między dwoma magazynami, sięgnął do torby przewie­szonej przez ramię i wyjął z niej ręczny granat. Odbezpieczył go i potoczył w stronę samochodu. Przez chwilę przyglądał się, jak granat podskakuje na betonowych płytach i skrawkach zieleni, aż w końcu wpadł pod samo­chód. Chwilę potem u jrzał jasny błysk, któremu towarzyszył potężny huk. Zbiornik paliwa eksplodował i czarny mercedes wyleciał pół metra w górę, po czym spowity kulą ognia opadł z powrotem na koła. W powietrze wy­strzeliły kłęby czarnego dymu. Huk eksplozji przetoczył się nad torami, zapełniając dźwiękiem wąskie uliczki i puste magazyny.

Gavint wyciągnął z torby pistolet z tłumikiem, przeładował i czekał. Szedł o zakład z samym sobą, że czterej mężczyźni popełnią jakiś błąd.

I rzeczywiście. Po zaledwie dwóch minutach jeden z nich wypadł zza rogu z karabinem szybkostrzelnym marki Steyr w ręce. Kiedy zobaczył płonący samochód, stanął jak wryty. Gavint potrząsnął głową. „Chyba jakiś no­wicjusz”, szepnął do siebie, wycelował i strzelił. Mężczyzna wypuścił ka­rabin z ręki, zachwiał się i upadł, nie wydawszy z siebie dźwięku. Gavinf odczekał chwilę, ale ponieważ nikt więcej się nie pojawił, opuścił kryjów­kę i ruszył z powrotem w stronę centrum.

ł/M 1 -

Kiedy biegł przez opuszczoną część kolejowej rampy, słyszał tylko trzask ognia. Kiedy chwilę potem rozległy się pierwsze syreny policyjnych radiowozów i straży pożarnej, przechodził właśnie przez tory, kierując się w dół po porośniętym trawą nasypie. Minął budkę z kiełbaskami, przy której stała kolejka ludzi, pochylił się, żeby otrzepać spodnie i usłyszał, jak kilka osób dyskutuje o tym, co zdarzyło się po drugiej stronie torów.

- Na pewno jakaś bomba lotnicza z czasów wojny, pewnie wyleciała w powietrze - stwierdził starszy mężczyzna w zielonym dresie treningo­wym, który trzymał w ręce butelkę z piwem.

- Albo resztki magazynu z dynamitem, który należał kiedyś do firmy Nobel, pamiętacie? — zastanawiał się głośno drugi mężczyzna. Odpowie­dział mu zgodny chór głosów.

Gavint wszedł do środka i zamówił piwo. Wziął do ręki zimną butel­kę z żółtą etykietą z napisem „Ottakringer”, przez chwilę przyglądał się spływającym z niej kroplom wody, a potem uniósł ją i skierował w stronę chmury dymu unoszącej się nad rampą kolejową.

- Twoje zdrowie, bracie Franciszku. Pan daje i Pan odbiera, i to ja je­stem Panem. Amen.

CHEMNITZ, NIEMCY

Pociąg Interregio numer 3088 z Drezna wjechał na dworzec centralny w Chemnitz z dziesięciominutowym opóźnieniem. W hali dworca rozległ się komunikat, że jest to spowodowane opadami gęste­go śniegu. Dyrekcja kolei przeprasza pasażerów za wynikłe z tego tytułu niedogodności. Wagner i Sina wyszli z wagonu i przeszli pokrytym gru­bą warstwą śniegu peronem do podziemnego przejścia, skąd udali się do dworcowej poczekalni.

- Tego nam jeszcze brakowało - skomentował warunki pogodowe Wagner, strzepując śnieg z włosów.

Sina podszedł do jednego z przechodniów i zapytał o biuro informa­cji turystycznej. Mężczyzna wskazał mu niewielką prowizoryczną budkę z charakterystycznym zielonym szyldem i białą literą „I” pośrodku.

W środku siedziała starsza, uśmiechnięta pani, która ucieszyła się na widok kogoś, kto w końcu zaczął ją wypytywać o plany, prospekty i in* fotmacie o mieście

| Wie pan, w zasadzie to my jesteśmy tylko lokalnym punktem in­formacyjnym głównego oddziału, który znajduje się przy rynku. Ale to trochę za daleko, zwłaszcza przy tej pogodzie.

Wagner spojrzał wymownie na Sinę.

- Chemnitz nazywało się kiedyś Karl-Marx-Stadt i miało prawie ćwierć miliona mieszkańców...

Sina przeglądał foldery, które rozłożyła przed nim miła pani, podczas gdy Wagner udawał, że interesuje go to, co słyszy.

- ...honorową obywatelką naszego miasta jest mistrzyni olimpijska Katarina Witt... - kontynuowała kobieta, która nie miała ochoty prze­stać. - Kiedy przyjechałam tu w 1963 roku, nawet nie potrafi pan sobie wyobrazić, co...

W końcu Wagner podniósł rękę i udało mu się powstrzymać potok słów.

- Bardzo przepraszam, że przerwę, ale mamy pewien problem.

Słysząc te słowa, kobieta okazała pewne zaciekawienie, dzięki czemu

Sina mógł jej w końcu zadać najważniejsze pytanie.

- Szukamy zamku, który kiedyś był klasztorem albo wielkim kościo­łem. Znajdował się gdzieś na północ od miasta, przed bramą wjazdową. Wiadomo jednak, że od tamtej pory miasto się rozrosło i dlatego...

Starsza pani przerwała mu i ochoczo kontynuowała swój monolog.

- Ależ oczywiście, chodzi panu o kościół zamkowy, do którego dobu­dowano kiedyś nasze muzeum miejskie. Wzniesiono go w stylu romań­skim. Niegdyś wchodził w skład opactwa benedyktynów, później w skład zamku. Dawniej był to kościół klasztorny pod wezwaniem Świętej Ma­rii, zaś sam klasztor powstał w 1136 roku. Był położony na skrzyżowaniu dwóch szlaków handlowych: solnego i frankońskiego. Wie pan, to opac­two różniło się kiedyś od wielu innych, ponieważ było podporządkowane wyłącznie cesarzowi i papieżowi.

Miła pani nawet się nie odwróciła, tylko wytrenowanym ruchem się­gnęła na półkę po folder i nawet na chwilę nie przestała mówić.

- Ale to dawna historia, bo w połowie szesnastego wieku benedykty­nów wygnano, natomiast zamek przeszedł we władanie księcia Maurycego. Jednak książę rzadko tu przebywał i dlatego na zamku nie organizowano wspaniałych imprez i nic godnego uwagi się nie działo. To naprawdę smut­ne - dodała tonem niższym o całą oktawę. - Zamek coraz bardziej pod­

upada! i w dziewiętnastym wieku służył jako magazyn, lazaret, aż w końcu przejęli go Francuzi i zamienili na magazyn wojskowy. Kościół stał jed­nak nienaruszony i mimo wieloletnich zaniedbań jest dziś ładniejszy niż kiedykolwiek. Teraz jest to kościół wyznania ewangelicko-luterańskiego, stoi niecałe pięć minut stąd.

Kobieta przerwała, żeby nabrać powietrza, więc Wagner skorzystał z okazji i rozłożył przed nią plan.

— Czy mogłaby mi pani pokazać, gdzie znajdował się dawny zamek i gdzie jest kościół?

- Ależ oczywiście, proszę tylko spojrzeć...

Podczas gdy kobieta pochyliła się wraz z Wagnerem nad mapą, Sina zaczął się rozglądać po całym pomieszczeniu. Na razie nie zauważył, żeby ktoś ich obserwował albo czekał na nich. Wzruszył ramionami i też po­chylił się nad planem miasta. Widoczny na nim czerwony duży krzyż oznaczał wyjściowy punkt ich poszukiwań.

Kiedy w końcu wyszli i udali się na postój taksówek, kobieta spoglą­dała za nimi pełnym żalu spojrzeniem. Nie zwracała uwagi ani na Chiń­czyka z wysoko podniesionym kołnierzem płaszcza, który w tej samej chwili złożył gazetę i skierował się powoli w stronę wyjścia, ani na bar­czystego siwowłosego mężczyznę w ciemnym ubraniu, który nagle stracił zainteresowanie książkami wyłożonymi w witrynie księgarni i ruszył za Siną i Wagnerem.

Taksówka zatrzymała się przed wielkim kamiennym lukiem, który przypominał, że kiedyś stał w tym miejscu klasztor benedyk­tynów. Po lewej i po prawej stronie, wzdłuż parku, ciągnął się niski, nie­regularny mur, na którym zbierał się śnieg. W pobliżu wznosił się korpus czworokątnej świątyni. Przylegała do niego jakaś współczesna budowla z napisem „Muzeum Miejskie” wykonanym z ciemnych metalowych liter. Kiedy Wagner i Sina szli po zasypanych śniegiem ścieżkach, wielki park wyglądał jak wymarły.

- Przy naszym pechu kościół na pewno jest zamknięty, proboszcz za­chorował, a jego wikary zapodział gdzieś klucz od drzwi - mruknął Wa­gner, chowając plan miasta pod kurtkę, żeby nie zamókł.

— Mylisz się, przyjacielu — odpad Sina, strzepując śnieg z włosów.

- Kościół będzie otwarty, proboszcz miły i chętny do udzielenia nam in­

formacji, a poza tym nie ma tu żadnego wikarego, bo proboszcz jest zdro­wy jak rydz. Założymy się?

- Czemu nie? - zgodził się Wagner. - Jaka stawka?

- Może załóżmy się o porządną kolację w wybranej przeze mnie re­stauracji? — zaproponował Sina.

- A dlaczego przez ciebie? - spytał zdziwiony Wagner.

1 Bo to ja wygram - roześmiał się Sina i pchnął drzwi kościoła, które otwarły się bezszelestnie. - Pierwszą część wygrałem, zacznij oszczędzać.

Siedząc w samochodzie stojącym przed kościołem, Kohout widział, jak Wagner i Sina wchodzą do środka. W tym momencie zadzwo­nił jego telefon komórkowy. Z nadzieją, że to siostra Agnes, spojrzał na wyświetlacz połyskujący zielonym kolorem. Był to jednak numer telefo­nu, który jego ludzie zabrali ze sobą do Wiednia. Odebrał i spytał krót­ko: „Tak?”. Słuchając tego, co mówi jego rozmówca, nie spuszczał wzroku z drzwi kościoła.

Trzy minuty później rozłączył się z wściekłością. Nie cierpiał, gdy jego ludzie popełniali błędy. Jeszcze bardziej nie znosił tego, gdy w taki dzień jak ten otrzymywał zewsząd chaotyczne informacje. Najpierw ano­nimowy rozmówca, który naprowadził go precyzyjnie na trop Siny i Wa­gnera; teraz wiadomość z Wiednia, że ktoś wysadził w powietrze jeden z ich samochodów i że jeden spośród Dziesięciu został zastrzelony. Co tu się dzieje? Czyżby oprócz Chińczyków działała jeszcze jakaś inna grupa, która chce zająć jego miejsce w wyścigu o wielką tajemnicę? Grupa, która Zakonowi pomaga, a zarazem go zwalcza? A może to ktoś inny niż ci, co do niego dzwonili i wysadzili w powietrze samochód? Czy są jeszcze jacyś inni chętni do rozwiązania zagadki, o których nic nie wie?

Potrząsnął głową. Wszystko to trwa już za długo. Dziennikarza i na­ukowca powinni zlikwidować już dawno temu, na przykład wtedy, gdy żył jeszcze ojciec Johannes, który obserwował Mertensa. Wagner i Sina już z pierwszej wizyty w kościele św. Ruprechta nie powinni byli wyjść cało. Żyją już zbyt długo. Biskup Kohout był więc zdeterminowany, by zakoń­czyć całą sprawę tu i teraz.

Chciał właśnie wysiąść z auta, aby dać swoim ludziom znak, że mają iść za nim, gdy nagle w gęstym padającym śniegu ujrzał dwa samochody marki Audi na wiedeńskich numerach dyplomatycznych. Podjechały do .

krawężnika i zatrzymały się w takiej odległości od kościoła, żeby siedzący w środku mężczyźni mogli go obserwować. Kierowcy nie wyłączyli nawet silników. Jedno z okien było opuszczone i przez krótką chwilę biskup miał okazję obejrzeć uśmiechniętą twarz generała Li Fenga.

Dzięki ogrzewaniu zamontowanemu pod podłogą w kościele było względnie ciepło. Wagner usiadł w ławce i na poważnie zaczął się zastanawiać, czy nie lepiej przeczekać tutaj zamieć śnieżną. Miejscowy ksiądz zaoferował mu pomoc. Sporo wiedział o historii świątyni, a na do­datek cieszył się dobrym zdrowiem. Wagner przypomniał sobie, że to dru­gi warunek zakładu. Proboszcz był sympatycznym, nieogolonym mężczy­zną. Pod rozpiętą sutanną nosił jeansy i białą koszulę. Stał razem z Siną przed wielkim ceglastym portalem, który wznosił się we wnętrzu kościoła na wysokość dziesięciu metrów. Obaj panowie rozmawiali z ożywieniem

o cesarzu Lotharze i cesarzowej Richenzie.

Zona pastora zajęta była w zakrystii polerowaniem dwóch dużych pięcioramiennych świeczników. Wagner postanowił dotrzymać jej towa­rzystwa, żeby nie zasnąć w ławce. Wziął mapę miasta, mapę landu, fol­dery i przeszedł powoli między rzędami ławek, aż stanął przed zakrystią znajdującą się na lewo od ołtarza. Tam drogę zagrodziła mu oryginalnej wielkości rzeźba przedstawiająca grupę biczowników. Wykonano ją z jed­nego pnia drzewa i pomalowano farbami na żywe kolory. Przywiązanego do drzewa Jezusa dwaj mężczyźni okładali biczem o dziewięciu rzemie­niach. Z ran Chrystusa spływała krew.

- Dość brutalni, prawda? — rozległ się nagle kobiecy głos. Kiedy Wa­gner podniósł wzrok, ujrzał żonę pastora, która stała przed nim ze szmat­ką do czyszczenia. Oba świeczniki leżały na stole w zakrystii. Błyszczały jak nowe.

- Tak, bardzo to życiowe, głównie, żeby się bać — zgodził się Wagner

i obszedł rzeźbę dokoła.

- Kiedyś był to nasz ołtarz. Jednak z czasem coraz więcej par zawie­rających małżeństwo nie chciało składać tej tak ważnej dla siebie przysięgi małżeńskiej, mając przed sobą grupę biczowników i zalanego krwią Jezusa - wyjaśniła mu pastorowa, wskazując na przepiękny ołtarz z XIV wieku, jakby stworzony dla wnętrza tego kościoła. Od pewnego czasu zajmował jednak główne miejsce w absydzie. - Potem dostaliśmy ten ołtarz ze świętym Krzysz­

tofem, a biczownicy i zakrwawiony Jezus zostali przeniesieni do bocznej nawy kościoła. Od tej pory podczas ceremonii ślubnych nikt się nie skarży.

Kobieta odwróciła się i skierowała do zakrystii. Wagner pomógł jej przenieść świeżo wypucowane, srebrne lichtarze na swoje miejsce w ko­ściele. Sina i pastor byli nadal pogrążeni w rozmowie, więc Wagner sko­rzystał z okazji i rozłożył na dużym stole mapy i plan miasta. Śnieg nadal padał gęstymi, wielkimi płatami. Wagner wyglądał przez chwilę przez okno zakrystii i nagłe zdał sobie sprawę, że świeży śnieg pokrywający zie­mię przypomina liliowobiały całun do owijania zwłok.

Valerie była zrozpaczona. Kiedy wjechała na parking przed głównym dworcem, była godzina 14.28. Od razu zrozumiała, że jest po sprawie. Minęła się z Wagnerem i Siną, straciła ich ślad, jeszcze zanim go odnalazła. Zadymka śnieżna na autostradzie rozszalała się tak bardzo, że momentami nic nie widziała, więc po prostu zdała się na łut szczęścia. A teraz stała w hali dworcowej i z nadzieją wpatrywała się w tablicę in­formującą o przyjeżdżających pociągach. Skład numer 3088, który przy­jechał z Drezna, nie był już ujęty w spisie.

Zdeprymowana opadła na ławkę i rozejrzała się po hali. Na próż­no. Po Wagnerze i Sinie nie było śladu. Ludzie przechodzili w pośpie­chu przez halę, ciągnąc za sobą walizki, inni żegnali się z bliskimi. Przed księgarnią stał obrotowy stojak z gazetami, jedna ze sprzedawczyń robiła porządek wśród książek leżących w witrynie. W przylegającej do księgar­ni pustej kwiaciarni gruba ekspedientka układała wiązankę z róż, jedno­cześnie rozmawiała z kimś przez telefon, który przyciskała ramieniem do ucha. Znudzona starsza pani siedząca w informacji turystycznej otuliła się szczelniej kurtką, bo co jakiś czas wstrząsały nią dreszcze. Nagle Vale­rie doznała olśnienia. Informacja turystyczna! Może Sina i Wagner pyta­

li tam o drogę? Może kobieta ich zapamiętała? Szybkim krokiem ruszyła w stronę pawilonu. Starsza pani wpatrywała się w nią z nadzieją w oczach

i już rozkładała na ladzie stos folderów.

SZPITAL PUBLICZNY W WIEDNIU

Po nieudanym eksperymencie, który polegał na spożyciu szpitalnego obiadu, komisarz Berner postanowił zrekompensować sobie to

-f— ji

*?fV7 I

przeżycie porządną drzemką. Kiedy się obudził, ujrzał, że na fotelu obok łóżka siedzi mężczyzna. Bemer nie wierzył własnym oczom. Na chwilę je zamknął i znowu otworzył, ale postać nie znikła.

- Chyba pan pomylił pokoje - powiedział. - Ojciec Johannes leżał pod numerem 2045.

Zrobił efektowną pauzę i dokończył:

- Ze szczególnym akcentem na słowie leżał...

Komendant główny policji, dr Sina, przyglądał mu się w zamyśleniu

i milczał.

-Jak długo już pan tu siedzi, rozkoszując się widokiem chorego eme­rytowanego policjanta, który jest podejrzany o popełnienie zabójstwa? - mruknął Bemer i usiadł w łóżku.

Z ulgą zauważył, że pokój nie wiruje mu w oczach i że nie ma zawro­tów głowy. Zawsze do przodu, pomyślał i sięgnął po paczkę papierosów leżącą na nocnej szafce.

- Czyżby ambasador Chin poskarżył się u ministra spraw wewnętrz­nych? Może bredził coś o racji stanu albo o międzynarodowej pomocy

i przy okazji odegrał swoje tradycyjne, aroganckie przedstawienie? Jest w tym całkiem dobry, doświadczyłem tego całkiem niedawno, podczas wizyty towarzyskiej — dodał prowokującym tonem, zapalając cygaretkę. -1 co wtedy zrobił nasz pan minister? spytał i dokończył: — Otóż pan minister zadzwonił do pana komisarza i on też odegrał swoje przedsta­wienie pod tytułem: „Chyba pan to rozumie”, a także „To leży w interesie Austrii” albo nawet „W interesie Europy”. Czy mam rację?

Sina westchnął, wstał i podszedł do drzwi. Wyjrzał na korytarz i po dchu je zamknął.

- Tak, mą pan rację - powiedział. — I to prawie dosłownie.

Sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął z niej coś, czego Bemer me

mógł rozpoznać. Potem zapytał:

— O co panu tak naprawdę chodzi? Dokąd prowadzi emerytowanego komisarza ta droga krzyżowa? Czy naprawdę lubi pan walkę z wiatrakami

i tylko ja nic o tym nie wiedziałem?

Bemer odwrócił się do Siny, usiadł na łóżku i spuścił nogi. Przy okazji zastanawiał się, dlaczego szpitalne łóżka są zawsze tak wysokie.

1 Opowiem panu pewną historię, panie komendande. Liczy ona juz pięćset lat, główną rolę odgrywa w niej pański syn, a jej scenariusz napisali

Chińczycy. Sześcioramienna gwiazda symbolizuje w niej anioła śmierci. Nie jest to miła historia i wszystko wskazuje na to, że nie zakończy się happy endem. Nie zrozumie pan z niej prawie nic, ale muszę przyznać, że ja rozumiem niewiele więcej. Za sznurki pociąga w niej pewien austriacki cesarz. Jedynymi osobami, które mają znikomą szansę na rozwikłanie tej zagadki, jest pana syn i Paul Wagner

Komendant spoglądał na Bemera wielkimi oczyma i widać było, że nic nie pojmuje. Niezrażony tym komisarz mówił dalej:

-Jeśli jednak uda im się w końcu tę zagadkę rozszyfrować, pozostanie im niewiele życia, żeby nam to przekazać. Czy Chińczycy nie powiedzieli panu wprost: „Lepiej, żeby pan tego nie wiedział?”. No to właśnie o tę tajem­nicę walczy naród reprezentujący najpotężniejszą gospodarkę świata. Idzie do celu po trupach i zrobi wszystko, żeby wejść w posiadanie tej tajemnicy.

Berner zrobił przerwę, zaciągnął się dymem i kontynuował:

— Problem polega na tym, że nie wiemy, czego tak naprawdę ta wiel­ka tajemnica dotyczy. Żeby się tego dowiedzieć, Chińczykom potrzebny jest Wagner i pański syn. Z kolei oni mają przeciwko sobie wszystkich, w tym między innymi pewien zdecydowany na wszystko Zakon, ucieka­jący czas i prawdopodobieństwo.

Berner zastanawiał się przez chwilę, w końcu spojrzał komendanto­wi poważnie w oczy.

— Gdyby mnie pan o to spytał, powiedziałbym, że to cud, że obaj jeszcze żyją.

Komendant przysunął swój fotel bliżej łóżka, pochylił się z zatroskaną miną i poprosił Bemera, żeby mu o wszystkim opowiedział.

Kiedy komisarz skończył, komendant wstał, położył na stole służbo­wą legitymację Bemera, którą przez cały czas trzymał w dłoni, i bez sło­wa podszedł do drzwi. Jednak zanim je otworzył, jeszcze raz się odwrócił.

— Niech pan się nie przejmuje zarzutem o popełnienie zabójstwa - powiedział. — Zanim pan stąd wyjdzie, proszę zgłosić się po odbiór bro­ni. Każę ją zostawić u pielęgniarki. Ja mam związane ręce, ale pan może działać swobodnie i dlatego sądzę, że tak będzie najlepiej.

Komendant otworzył drzwi i już chdał wyjść, gdy nagle coś sobie przypomniał. Spojrzał na Bemera, który siedział na łóżku i przyglądał się swojej legitymagi.

-1 jeszcze jedna rzecz: dziękuję - powiedział i wyszedł.

Wagner, Sina i pastor stali w zakrystii kościoła wokół dużego stołu, na którym leżały rozłożone mapy. Pergamin leżał obok. Żona pastora przyniosła z domu linijkę, cyrkiel i podała je Sinie.

- Na dworze stoją trzy duże limuzyny z włączonymi silnikami na za­granicznych numerach rejestracyjnych. Czy one należą do panów? - spytała.

Wagner obrzucił przyjaciela wymownym spojrzeniem. Sina zastana­wiał się przez chwilę.

- Cokolwiek się tu wydarzy, proszę w żadnym wypadku nie mieszać się do tego - powiedział. - Wprost przeciwnie. Proszę o wszystkim zapo­mnieć i nie próbować nam pomagać. To sprawa między nami i mężczy­znami siedzącymi w samochodach przed kościołem. Gdybyście spróbo­wali cokolwiek zrobić, minutę później będziecie martwi.

Wagner potwierdził te słowa skinieniem głowy i dodał:

- Może będzie lepiej, jeśli od razu pójdziecie do domu. Zostawcie nas samych i poszukajcie jakiegoś bezpiecznego miejsca.

Pastor zawahał się przez chwilę, ale w końcu wziął żonę za rękę.

- Jeśli tak pan uważa... - powiedział#

Wagner skinął głową:

- Proszę mi wierzyć, tak będzie lepiej.

Kiedy oboje wyszli z zakrystii, Wagner odetchnął z ulgą.

- W tej historii jest już zbyt wiele martwych osób, które nie miały z nią nic wspólnego - mruknął i pochylił się nad planem miasta.

- No cóż, od tej chwili będzie nam coraz trudniej. Jesteśmy teraz na celowniku — zauważył Sina. - Masz jakiś plan?

- Co masz na myśli? - spytał Wagner, nie rozumiejąc pytania. - Jaki plan? Zgadzam się z tym, co powiedział Bemer. Albo tej księgi nie znajdzie­my, albo będziemy mieć szczęście i ją znajdziemy. W obu wypadkach nasza sytuacja będzie trudna. Bo albo przyjaciele ojca Johannesa nie pozwolą nam opuścić miasta — i to bez względu na fakt, czy księgę znajdziemy czy nie — albo pozbędą się nas Chińczycy, którzy będą chcieli wejść w posiadanie tego cennego dokumentu. Uważam, że potrzebny nam cud, i to jak najprędzej.

W tym momencie jak na umówione hasło drzwi kościoła otwarły się z hukiem i do środka wpadła grupa uzbrojonych po zęby mężczyzn. Na ich czele szedł rosły Chińczyk.

Valerie wybiegła g hali dworca z planem miasta w jednej i stosem folderów w drugiej ręce. Nie chciała rozczarować miłej pani z punktu informacyjnego, która w najdrobniejszych szczegółach opowie­działa jej, o co wypytywali ją obaj mili panowie.

„Teraz znowu uczestniczę w wyścigu”, pomyślała zapuszczając silnik swojej mazdy. Jeśli obaj są nadal w pobliżu kościoła, na pewno ich znajdę”.

Rzuciła okiem na plan miasta i szybko włączyła się w ruch uliczny. Na ulicach nadal leżał śnieg, zamieniając je w ślizgawkę. Valerie miała wraże­nie, że wszyscy kierowcy poruszają się w zwolnionym tempie. Zniecier­pliwiona spojrzała na zegarek i ponownie sprawdziła na mapie, czy jedzie we właściwym kierunku.

Im bliżej była do dzielnicy, w której znajdował się kościół, tym bardziej mieszczański wygląd przybierały stojące tam kamieniczki. Samochodów było tu mniej, więc Valerie przyspieszyła. Jadąc wąskimi uliczkami, szu­kała wzrokiem kościoła. Chodniki były puste, bo gęsty śnieg nie zachęcał do wychodzenia z domu. Kiedy przejeżdżała obok niewielkiego parku, w ostatniej chwili ujrzała duży kościół skryty za potężnymi, pozbawiony­mi liści drzewami. Nacisnęła hamulec i samochód wpadł w poślizg, więc wykorzystała ten moment, żeby na skrzyżowaniu zawrócić. Kościół znowu pojawił się w zasięgu jej wzroku, więc instynktownie zahamowała. Drzwi świątyni otworzyły się i ze środka wyszli Sina i Wagner w towarzystwie grupy mężczyzn. Początkowy entuzjazm od razu ją opuścił, bo w rękach Chińczyków zobaczyła broń.

Frank Kohout też obserwował, jak Chińczycy prowadzą przed sobą Sinę i Wagnera. Przeszli na drugą stronę ulicy i znikli w jed­nym z bocznych zaułków. Kohout spojrzał w zamyśleniu na stojący przy wjeżdzie do zaułka znak drogowy sygnalizujący ślepą ulicę. Przez chwilę nad czymś się zastanawiał, po czym kazał jednemu ze swoich ludzi wy­siąść i iść razem z nim w bezpiecznej odległości za Chińczykami, którzy znikli w gęsto padającym śniegu. Kohout i jego ludzie odbezpieczyli broń i skręcili w uliczkę. Rozpoczęła się ostatnia faza operacji.

Valerie rozłożyła na kolanach plan miasta i zaczęła się gorączkowo zastanawiać. Uliczka, w którą zapuścili się Sina i Wagner, kończyła się w lesie. Był to znany w mieście teren rekreacyjny położony

w dzielnicy, gdzie stał zamek. Tak przynajmniej wyjaśniła jej pani z in­formacji turystycznej. Była tam polana, na której organizowano imprezy, i niewielka kolejka torowa. Wiosną i latem miejsce to z pewnością przy­ciągało wielu spacerowiczów. Ale teraz? Zimą? Dokąd ich niesie? Pewnie kierują się do miejsca, gdzie jest ukryta księga. Chińczycy nie pozostawili Sinie i Wagnerowi innego wyboru. Valerie przyjrzała się mapie dokład­niej. Las przecinały alejki, ale nie było w nim ani jednej ulicy. Przesunęła wzrok w kierunku, dokąd prowadziła biegnąca wzdłuż Leipziger Strasse boczna uliczka, która kończyła się w lesie. Jeśli skieruje się dalej w tamtą stronę, dojdzie do wielkiego centrum sportów zimowych. W jego skład wchodzą hale sportowe i obiekty pod gołym niebem. Jest tam między in­nymi tor łyżwiarski i lodowiska do hokeja. Wszystkie obiekty były do­kładnie zaznaczone na planie miasta. .

Cały kompleks zajmował duży obszar. Valerie zawahała się. Znowu traci czas. Musi się na coś zdecydować, natychmiast. Albo pójdzie tam piechotą, albo... Zapuściła silnik i wrzuciła jedynkę.

„To już nie ma znaczenia”, pomyślała. Musi to zrobić.Teraz albo nigdy.

Wagner i Sina szli przez las w kierunku Lipską. Kierowali się według planu miasta, czując na plecach oddech idących za nimi Chiń­czyków. Przez cały czas starali się iść wzdłuż linii wyznaczonej na mapie.

- Idziemy równolegle do Leipziger Strasse — zauważył Sina.

Wagner zerknął w lewo, gdzie za czarnymi pniami drzew widać było jadące samochody.

-Jeśli zdarzy się to, czego się spodziewam, nasi towarzysze nie będą zbyt szczęśliwi - szepnął Sina do Wagnera.

Ponownie sprawdził odległość na planie. Obok nich szli dwaj chiń­scy żołnierze z łopatami i oskardami, którzy liczyli także kroki. Chociaż naliczyli ich już sześćset dziewięćdziesiąt, wokół nadal rozciągał się gęsty las. Chińczycy mieli nawet wykrywacz metali. Jeśli zatem Johann Wagner schował księgę do metalowej kasety i potem ją zakopał, ich szanse auto­matycznie rosną, i to mimo padającego śniegu i niezbyt dokładnej skali na mapie. Wieczór zapadnie dopiero za trzy godziny, więc mają sporo czasu, żeby przeszukać cały teren.

Chociaż dowódca grupy był przekonany, że jego misja zakończy się nie dał tego po sobie poznać. Z kamienną twarzą i rękami scho-

wanymi głęboko w kieszeniach płaszcza szedł tuż za Wagnerem i Siną. Li Feng był bardzo zadowolony z przebiegu akcji. Jego ludzie byli uzbroje­ni po zęby. Na dodatek rozkazał im, żeby broń nieśli na wierzchu. To jest jego operacja. Teraz i tutaj musi zmazać wstyd, jaki ciągnie się za nim od nieudanej akcji w Tybecie.

Valerie starała siię nie stracić całej grupy z oczu. Bardzo powoli jechała czteropasmową Leipziger Strasse w kierunku miasta. Po­zwoliła, żeby jej niewielka mazda po prostu toczyła się po asfalcie i po raz nie wiadomo który przeklinała Weinsteina za jego wyczucie tego, co kry­je się pod określeniem „nie rzucający się w oczy”. Czerwony lalder i wiel­ki napis na masce rzucały się w oczy jak kolorowe boje pływające w sza­rym morzu,

W zasięgu jej wzroku pojawił się kompleks sportowy. Pogratulowała sobie decyzji, żeby nie iść piechotą. W gęsto padającym śniegu wyraźnie widziała Chińczyków, którzy dotarli właśnie do metalowego ogrodzenia i zaczęli się naradzać. W głębi lasu, w bezpiecznej odległości od Chińczy­ków, zauważyła grupkę mężczyzn, którzy w tym samym czasie wysiada­li z mercedesa. To na pewno Strażnicy, pomyślała. Jeśli informacje, jakie przekazał jej Shapiro, są prawdziwe, mężczyzną idącym na przedzie jest biskup Frantiśek „Frank” Kohout, były żołnierz piechoty morskiej, były najemnik, specjalista od walki wręcz i strzelec wyborowy Ktoś, komu le­piej schodzić z drogi.

Valerie sięgnęła ręką na tylne siedzenie i zabrała z niego swoją spor­tową torbę. Rozstrzygnięcie jest coraz bliżej.

Metalowe ogrodzenie pełniło raczej dekoracyjną funkcjç. Nic więc dziwnego, że po kilku chwilach wszyscy Chińczycy stali już po drugiej stronie, otaczając szczelnie Sinę i Wagnera. Naliczyli już dziewięć­set osiem kroków. Dowódca grupy przynaglał ich, żeby weszli na wzgórze i poszli dalej. Sina uśmiechnął się i ruszył przodem. Wagner podążał za nim.

Kiedy znaleźli się na szczycie, spojrzeli w dół na rozległy tor łyż­wiarski. Obiekt robił imponujące wrażenie. Rozciągał się na powierzchni ponad pięciu boisk piłkarskich. Sina szedł między ławkami dla kibiców, aż w końcu znalazł się na zaśnieżonym torze o szerokości ponad dzie­sięciu metrów, otoczonym na całej długości niebieskimi bandami Na

powierzchni w kształcie owalu o długości około czterystu metrów znaj­dowały się dwa lodowiska, które leżały o ponad dwa metry niżej od po­ziomu toru łyżwiarskiego. Sina usunął śnieg z toru i głośno się roześmiał. Jeśli na tym terenie ktoś kiedykolwiek coś ukrył, to na pewno rzecz ta jest już na zawsze stracona. Wywieziono ją razem z wykopaną ziemią albo zniszczyły ją koparki. Cały teren, na którym się znajdowali, został zalany betonem.

Chińczycy zeszli za nimi w dół trybuny. Jeden z żołnierzy nadal głośno liczył kroki. Kiedy powiedział „tysiąc”, zatrzymał się bez­radnie w samym środku potężnego owalu i spojrzał pytająco na Li Fenga. Wagner i Sina zeszli z toru i ruszyli w stronę żołnierza w towarzystwie pozostałych Chińczyków i rozwścieczonego generała Li Fenga, który na próżno starał się znaleźć błąd w ich wyliczeniach. *v

I nagle rozpętało się prawdziwe piekło. Ludzie Kohouta i sam biskup przeszli niezauważeni przez szczyt wzgórza i gdy ujrzeli Chińczyków sto­jących w samym środku kompleksu, natychmiast otworzyli ogień. Dwaj Chińczycy, którzy odpowiedzieli strzałami, padli na ziemię pod gradem kul, podczas gdy pozostali starali się dostać na drugą stronę toru łyżwiar­skiego, aby znaleźć tam jakieś schronienie. Niektórzy z nich ślizgali się po oblodzonej powierzchni, upadali i próbowali się podnieść, ale bez po­wodzenia. Kohout i jego ludzie stali w bezpiecznym miejscu i strzelali do wszystkiego, co się ruszało.

Kiedy doszło do wymiany ognia, Wagner i Sina zdołali się doczołgać do niewielkiego muru oddzielającego tor łyżwiarski od lodowiska. Kule świstały im nad głowami, unosząc fontanny śniegu. Pociski padały coraz bliżej, więc doczołgałi się do miejsca, gdzie niezbyt wysoki murek dał im jakie takie schronienie. Tam przywarli mocno do betonowej ściany.

- Berner miał rację - stwierdził krótko Wagner.—Oni faktycznie naj­pierw strzelają i o nic nie pytają.

Sina przytaknął skinieniem głowy i przełknął ślinę.

—Nie zabieraj broni za granicę, bo to poważne przestępstwo, tak? No to teraz tkwisz tu sam jak palec—zawołał, próbując przebić wzrokiem gę* sto padający śnieg, żeby się zorientować, gdzie ukryli się Chińczycy.

Wymiana ognia trwała. Chińczycy, podrażnieni śmiercią swoich ko­legów, odpowiadali zaciekle na strzały Kohouta i jego ludzi. Ledwo Sina

wystawił czubek głowy ponad krawędź muruj tuż obok przeleciało kilka pocisków. Szybko opadł na ziemię i skulił się na śniegu.

—Jesteśmy w pułapce, między dwoma liniami frontu. To genialne! - zawołał zrozpaczony Wagner, uderzając pięścią w śnieg.

Kiedy Valerie usłyszała strzały, postanowiła zdać się na plan miasta. Wcisnęła pedał gazu i przełamała czerwono-biało- czerwo­ny szlaban przy wjeździe do kompleksu sportowego. Jego kawałki rozle­ciały się na wszystkie strony, ale ona była już dalej. Skręciła w lewo i su­nęła kontrolowanym poślizgiem zaledwie o kilka centymetrów od ściany domu do miejsca, gdzie znajdował się lekki zakręt. Kątem oka dostrze­gła tabliczkę informacyjną z napisem „Tor łyżwiarski", a ponieważ po wejściu w zakręt miała przed sobą odcinek prostej, skorzystała z oka­zji, żeby otworzyć szyberdach. W tym momencie pojawiła się przed nią zielona brama złożona z dwóch skrzydeł. Jedno z nich było na szczęście otwarte.

Jej mała mazda przemknęła przez bramę. Valerie skręciła ostro w lewo, ujrzała wolną przestrzeń wśród niebieskich bocznych band i chwilę póź­niej znalazła się na liczącym czterysta metrów długości torze lodowym. Minęła Chińczyków kryjących się przed kulami i od razu zorientowała się w sytuacji. Nie wyglądało to najlepiej. Wagner i Sina czaili się mię­dzy Chińczykami a Strażnikami za niskim murkiem, o którym od biedy można było powiedzieć, że daje im jakieś schronienie. Valerie zaciągnęła ręczny hamulec i skierowała się w stronę niewielkiej rampy prowadzącej na lodowisko. Była ona zasypana śniegiem i tak śliska, na jaką wygląda­ła. Jej mazda bardziej się ślizgała niż jechała. Marginesu po obu stronach miała nie więcej niż dziesięć centymetrów.

Ostrzał z obu stron nagle ustał. Wszyscy obserwowali, jak czerwony samochód z napisem „Pizza Express” toczy się po zaśnieżonym lodowi­sku. W tym momencie Valerie wyrzuciła przez okno dwa granaty dymne. Wszystko, co było w zasięgu wzroku, znikło nagle w całkowitej bieli i za­panowała przerażająca cisza. Sina i Wagner, zaskoczeni tą sytuacją, unie­śli głowy i przez białą zasłonę, jak przez mgłę, ujrzeli napis widniejący na samochodzie. Przyglądali mu się przez krótką chwilę, a potem spojrzeli po sobie.

—Ja żadnej pizzy nie zamawiałem - powiedział Wagner.

W tej samej chwili drzwi samochodu otworzyły się, a jemu odebra­ło mowę. Clara! Clara żyje! Wróciła! Siedzi przy kierownicy... nie, to ra­czej starsza siostra Clary. Jak to możliwe? Poczuł, jak myśli kłębią mu się w głowie. Tymczasem Sina zdawał się niczego nie zauważać. Zamierzał właśnie usiąść na tylnym siedzeniu samochodu, szczęśliwy z powodu cudu, do jakiego doszło. Wagner podbiegł do wozu i usiadł z przodu, całkowicie obezwładniony tym, co się wydarzyło. Zatrzasnął drzwi i w tym momen­cie, jak na rozkaz, rozległy się strzały. Chmura dymu nadal pozostawała nieprzenikniona i sprawiała wrażenie, jakby otuliła cały samochód. Cla­ra - nie, jednak to nie była Clara, to nie jej głos - wydała mu polecenie:

— Otworzyć okno! Natychmiast!

Wagner zaczął szukać przełącznika. Kiedy go znalazł, nacisnął go. Szyba zaczęła się przesuwać w dół. Wagner przyjrzał się kobiecie. Włą­czyła jedynkę, dodała gazu i równocześnie sięgnęła po coś, co trzymała pod nogami. Z zawziętym wyrazem twarzy przesunęła do przodu pisto­let maszynowy, jedną ręką uniosła go na wysokość twarzy Wagnera i po­ciągnęła za spust.

Kiedy mały czerwony samochodzik skręcił za róg i poślizgiem wtoczył się na tor łyżwiarski, Kohout całkowicie stracił gło­wę. „Na tym świecie istnieje chyba jeszcze jakaś trzecia siła”, pomyślał obserwując reakcję Chińczyków. Byli tak samo zaskoczeni jak on. Kiedy samochód ich mijał, przestali strzelać. Chwilę później rozległy się wybu­chy granatów. Okolicę spowiła biała chmura, przez co Kohout stracił sa­mochód z pola widzenia. Sztuczny dym i gęsto padający śnieg utworzyły przed lodowiskiem nieprzeniknioną zasłonę.

„Z wiatrem bywa tak, że jak jest potrzebny, to go nie ma”, pomyślał Kohout i potrząsnął głową. Nagła seria z pistoletu maszynowego, wystrze­lona z wnętrza białej chmury, zmusiła go i jego ludzi do zajęcia bezpiecz­nych pozycji. Kule świstały wokół nich, szatkując na strzępy drewnianą oldeinę ławek na trybunach. Odłamki blachy i drewna fruwały w po­wietrzu jak szrapnele. Jeden wbił mu się w wargę. Poczuł, jak po brodzie spływa mu depła krew. Także Chińczycy otrząsnęli się już chyba z chwi­lowego odrętwienia i najwidoczniej postanowili pomóc pasażerom samo­chodu. Chwilę później Chińczycy i ludzie Kohouta zaczęli się wzajemnie ostrzeliwać.

Wagner zamknął oczy i zaczął się modlić. Z pistoletu maszynowego zaczęły wypadać łuski po nabojach, co wyglądało tak, jakby | automatu do gier wysypała się nagle garść monet. Wagner pomyślał, że nadeszła jego ostatnia chwila. Odgłos pocisków wylatujących z lufy pisto­letu, który miał tuż przed twarzą, ogłuszał go.

- Dziękuję, teraz jestem już nie tylko ślepy, ale i głuchy - zawołał przestraszonym głosem.

Trzymając rękę na dźwigni biegów, Valerie wjechała na wąską rampę z nadzieją, że skok będzie na tyle silny, iż wyniesie ją aż na tor łyżwiarski. Kiedy samochód faktycznie wykonał lekki skok i znalazł się we właściwym miejscu, skręciła w lewo i przełożyła pistolet do drugiej ręki. W tym momen­cie znalazła się za Chińczykami. Wystawiła broń przez okno i nacisnęła spust. Kiedy wystrzelała cały magazynek, położyła pistolet pod nogami i przeje­chała przez zieloną bramę, zawadzając o nią tylnym zderzakiem. Rozległ się trzask, ale Valerie z niewzruszoną miną dodała gazu. Stało się to dokładnie w tej samej chwili, gdy Wagner znowu otworzył oczy. Ujrzawszy ostry za­kręt, szybko przeliczył prędkość samochodu, dodał do niej padający śnieg i prawa fizyki. Wynik, jaki otrzymał, sprawił, że ponownie zamknął oczy.

Kohout i jego ludzie przeskoczyli przez zielone ogrodzenie i popędzili przez las do samochodu. W tym samym czasie czerwona maz­da pędziła już Leipziger Strasse w stronę autostrady A4. Valerie wiedziała, że w najlepszym wypadku jej przewaga wynosi dziesięć minut. Tym razem postanowiła, że nie straci ani sekundy.

Generał Li Feng siedział na niebieskiej bandzie toru łyżwiarskiego i przyglądał się, jak jego ludzie zbierają rannych i zabitych. Podczas strzelaniny stracił czterech ludzi, co od razu przypomniało mu akcję w Tybecie. Teraz łamał sobie głowę nad dwoma pytaniami: skąd strażnicy wiedzieli, że Wagner i Sina jadą do Chemnitz? I kim u licha była kobieta w czerwonym samochodzie, która sprzątnęła im sprzed nosa Sinę i Wagnera?

AUTOSTRADA A4 W KIERUNKU HOF

-CZY biorąc autostopowiczów, zawsze ma pani w torebce granaty dymne? - spytał Wagner. Pistolet maszynowy z pustym mae-a-

zvnkiem poda! Sinie, który ułożył się wygodnie na tylnym siedzeniu, aby nie przesuwać się ciągle z jednej strony na drugą.

- Tylko wtedy, gdy zabieram ciemnych typów — uśmiechnęła się Va­lerie i włączyła czwarty bieg. - Nazywam się Valerie Goldmann i jestem waszym aniołem stróżem, jak już pewnie panowie zauważyli.

Przez cały czas Valerie trzymała się lewego pasa. Teraz znowu przy­spieszyła, zmuszając światłami jakiegoś vana do zjazdu na prawy pas.

- Nareszcie jakiś pozytywny rodzaj anioła — odezwał się z tylnego sie­dzenia Sina. - Nazywam się Georg Sina, jestem historykiem, a obok pani siedzi mój przyjaciel Paul Wagner, dziennikarz. Ale to wszystko już pani chyba wie, skoro zjawiła się pani we właściwym miejscu i o właściwej porze. Takie rzeczy nie zdarzają się w centrum sportowym w Chemnitz na co dzień. Jednak bez względu na to, kim pani jest, dziękuję nie tylko za to, że zjawiła się pani we właściwym czasie, ale także za sposób, w jaki pani to uczyniła.

Sina spojrzał na uzi i sportową torbę leżącą obok niego na siedzeniu.

- Czy wolno mi przyjąć założenie, że na wszelki wypadek ma pani jeszcze na podorędziu kolejne niespodzianki? — spytał.

- Wolno panu tak sądzić - odparła Valerie i skupiła się na prowadze­niu samochodu, który na ośnieżonym asfalcie nie mógł w pełni wykorzy­stać całej swojej mocy.

- Nie mogę powiedzieć, że ów środek transportu nie rzuca się w oczy

- zastanawiał się głośno Wagner. -1 za nic ma pani przyzwoite zachowa­nie. A może w wolnych chwilach rozwozi pani pizzę?

Widząc lodowatą minę Valerie, Wagner uznał, że nie była to naj­szczęśliwsza uwaga.

- Woli pan iść piechotą i Uczyć płatki śniegu? - spytała Valerie. - Je­śli tak, będzie pan musiał wysiąść w trakcie jazdy, bo nie chcę, żeby mnie ktoś dogonił.

- Spokojnie - powiedział zgodnym tonem Wagner. - Nie chciałem pani urazić. Ucieszy mnie wszystko, co sprawi, że będziemy mogli jak naj­prędzej zniknąć z tego miejsca.

- Domyślam się, że chcecie panowie wrócić teraz do Wiednia? - spy­tała Valerie, spoglądając w tylne lusterko. Nie zauważyła jednak ani mer­cedesa, ani audi, co oznaczało, że nadal miała nad nimi przewagę.

- Najlepiej pojedźmy do mnie, do Grub — zaproponował Sina.—Miej- sce leży po drodze i jest bezpieczniejsze niż zajezdnia Paula. Mam tam

zwodzony most, kratę i wysokie mury obronne, które już w poprzednich stuleciach oparły się kilku atakom.

1 Mieszka pan w zamku? - roześmiała się Valerie. - To musi być ro­mantyczne!

Hm, Shapiro znowu nie wszystko jej powiedział.

- W zamku? - zdziwił się Wagner. - To raczej resztki murów, które otaczają pokój z aneksem kuchennym...

-.. .i są o wiele bezpieczniejsze niż twoja zajezdnia - dokończył Sina.

- Pojedziemy do mnie. Ale zanim to zrobimy, chciałbym się dowiedzieć jednej rzeczy. Kto mianował panią naszym aniołem stróżem?

Po chwili zastanowienia Valerie odparła:

- Ktoś, komu zależy na waszym zdrowiu. Na razie musi to panom wystarczyć.

Kilka kilometrów przed Hof zadymka śnieżna zelżała. Wkrótce po­tem śnieg w ogóle przestał padać. Samochód z napisem „Pizza Express” skręcił w autostradę A93 na Regensburg i skierował się na południe. Po pewnym czasie wjechali na suchy asfalt.

Niecałe cztery godziny później czerwona mazda wtoczyła się po drewnianych belkach mostu zwodzonego na dziedziniec starego zamku. W blasku reflektorów stare zamkowe mury wyglądały na niezdobyte. Wa­gner wysiadł z samochodu, przeciągnął się i w myślach przyznał swoje­mu przyjacielowi rację. W sytuacji, w jakiej się znaleźli, nie będą w stanie wznieść na tyle wysokich murów, aby znaleźć za nimi bezpieczne schro­nienie przed prześladowcami.

ROZDZIAŁ 9

16 MARCA 2008 ROKU

OGRÓDKI DZIAŁKOWE NAD SCHELLENSEE,

SIEBENHIRTEN, WIEDEŃ

Nad powierzchnią romantycznie położonego jeziora Schellensee, w samym środku ogródków działkowych w południo­wej części Wiednia, unosiły się cienkie strzępki porannej mgły. Sze­roka wstęga lasu otaczającego jezioro w połączeniu z zakazem wzno­szenia budynków bezpośrednio nad jego brzegiem nadały zbiornikowi wodnemu jeszcze bardziej idylliczny wygląd. W połowie marca więk­szość drewnianych domków była jeszcze zamknięta na klucz, ogród­ki nadal nie obudziły się z zimowego snu. Dopiero gdy temperatura wzrośnie, wrócą tutaj działkowicze, aby poświęcić się swoim ulubionym zajędom.

O tej porze roku większa część powierzchni wody była jeszcze sku­ta lodem i pokryta kawałkami gałęzi i konarów, które od drzew odłamały zimowe wichury, aby je potem cisnąć na jezioro. Wyglądały tam jak ko­ściste dłonie wystające ponad powierzchnię wody, gotowe do pochwyce­nia niewidzialnej zdobyczy.

Policjanci stojący nad brzegiem jeziorka nie mieli czasu, aby napawać się widokiem pięknej okolicy. Jeden z działkowiczów, który po zimie chciał sprawdzić stan swojego domku i przy okazji poszedł na spacer wokół je­ziorka, ujrzał rankiem podejrzany przedmiot wystający z wody pośrodku tafli. Dwie godziny później policja wyłowiła z wody to, co pływało wśród

kry lodowej i gałęzi. Ludzkie ciało, znajdujące się w wodzie od niecałych dwunastu godzin, jak wynikało ze wstępnych oględzin.

- To raczej nie najlepsza pora roku na pływanie - zauważył obojęt­nym tonem jeden § policjantów, zwracając się do lekarza, doktora Stras- sera, który właśnie zakończył wstępne oględziny zwłok, zdjął gumowe rę­kawiczki i wytarł dłonie w nasączony alkoholem ręcznik.

- On już nawet nie czuł, jak zimna jest woda - odparł lekarz. - Jego śmierć spowodował strzał w głowę. Sądzę, że zabity znalazł się w wodzie jakieś sześć do ośmiu godzin po swojej śmierci. Czy wydział do spraw za­bójstw został już poinformowany?

- Tak — odparł policjant i skinął głową. — Już dawno powinni tu być, ale ci panowie nie lubią zbyt wcześnie wstawać - zauważył z uśmiechem, podchodząc do radiowozu stojącego przy porosłym trawą brzegu.

Nurkowie policyjni pakowali swój sprzęt, ekipa techniczna przeczesała cały brzeg w poszukiwaniu śladów, ale nic podejrzanego nie znaleziono.

Jeden z policjantów zbliżył się z kubkiem parującej kawy i podał go lekarzowi.

- Kawa pomogła mi nie zasnąć w nocy. Teraz, rano, pozwoli mi się obudzić — powiedział.

Strasser wziął kubek w obie dłonie i uśmiechnął się z wdzięcznością.

Nad koronami drzew pojawiło się słońce. W pobliże jeziora podje­chało szare kombi i zatrzymało się przed barierką ustawioną przez policję. Samochód miał już swoje najlepsze lata za sobą. Karoseria była pokryta rdzawymi plamami i oklejona nalepkami, które tylko częściowo zasłoniły pordzewiałe miejsca. Mężczyzna, który wysiadł z samochodu, był w rów­nie kiepskim stanie jak jego pojazd.

—No proszę, nasz szef we własnej osobie - mruknął lekarz; wypił kolej­ny łyk kawy i dopiero wtedy skierował się w stronę swojego przełożonego.

Komisarz Gerald Ruzicka miał matkę Czeszkę, ojca wiedeńczyka, babkę Włoszkę i węgierskiego bogatego wuja, który jednak nie zamie­rzaI zostawiać mu niczego w spadku. Komisarz był ucieleśnieniem mo­narchii austriackiej, co napawało go dumą. Był to jego ostatni rok służ­by w policji, więc w prowadzone przez siebie sprawy nie wkładał tyle energii, co dawniej. Jednak nikt nie miał wątpliwości, że nadal jest oso­bą o bystrym umyśle i posiada umiejętność kojarzenia faktów. Uważa­no go za jednego z najbardziej kompetentnych oficerów policji w Wied- ,

niu. Jego następca na tym stanowisku na pewno nie będzie miał łatwego zadania.

- Witaj, Geraldzie - powiedział doktor Strasser, podając mu rękę na powitanie.

-Jak to milo, że nie powiedziałeś „dzień dobry”, bo by to oznaczało, że zacząłeś dzisiejszy dzień od kłamstwa—westchnął Ruzicka.—Opowiesz mi o wszystkim czy wolisz, żebym zaczął ci zadawać pytania?

- Na miłość boską - odparł z uśmiechem lekarz. - Wyluzuj trochę, jasne, że wszystko ci opowiem. Zrobię to powoli, żebyś mógł sobie zapisać.

Przykucnęli nad zwłokami, Strasser uniósł plastikową płachtę i po­kazał komisarzowi ranę.

- Broń dużego kalibru, natychmiastowa śmierć. Strzał został oddany z pewnej odległości, brak na ciele otworu wylotowego. Ciało leżało przez pewien czas w zimnej wodzie, więc nie mogę zbyt precyzyjnie określić, kiedy nastąpił zgon. Sądzę jednak, że doszło do tego wczoraj, między dwunastą a piętnastą. Potem go tu przywieziono i prawdopodobnie pod wieczór wrzucono do wody.

- Z nadzieją, że zwłoki zostaną znalezione dopiero za kilka dni, po­nieważ cały teren jest ogrodzony. Poza tym o tej porze roku działkowi- cze nie męczą jeszcze dżdżownic w swoich ogródkach — dodał Ruzicka i rozejrzał się. - Miejsce świetnie się nadaje, żeby jesienią podrzucić tu zwłoki. Wypłyną dopiero na wiosnę. Przez ten czas nikt ich nie znajdzie.

- Chciałbym ci pokazać dwie rzeczy - powiedział lekarz i odsunął kołnierz szarego swetra ofiary. - Ktoś go ubrał dopiero wtedy, gdy był już martwy. Sweter jest odwrócony na lewą stronę, etykietka jest z przodu. A taką bliznę nieczęsto się widuje - dodał wskazując na czerwoną pręgę, która ciągnęła się prawie od jednego do drugiego ucha. - Kilka lat temu ktoś prawdopodobnie próbował poderżnąć mu gardło.

ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL

Była to krótka noc. Jeszcze przed wschodem słońca Wagnera obudził stukot kopyt na zamkowym dziedzińcu. Do sypialni wpadł nagle Tschak, skoczył na Wagnera i zaczął go namiętnie lizać. Potem ruszył do wallu o swoje miejsce na kanapie. O dalszym śnie Wagner mógł już tyl­ko pomarzyć.

Nie znalazłszy kawy, nalał sobie herbaty. Do pokoju wszedł Sina, nio­sąc dwie sakwy 1 ich zawartość rozłożył na dużym stole.

- Powinno to wystarczyć dla dużej rodziny, wliczając w to świeżo zmieloną kawę dla rozpieszczonego mieszkańca wielkiego miasta - roze­śmiał się, wciskając Wagnerowi do ręki torebkę z kawą.

- No i dla zmęczonej pracownicy międzynarodowej firmy Pizza- Service — dodała Valerie, która wyszła właśnie z sypialni i przeciągała się zaspana.

Miała nieuczesane włosy i o numer za dużą piżamę Siny. Kiedy usły­szał ją Tschak, natychmiast do niej podbiegł, pomachał ogonem, obiegł ją uradowany i ostatecznie uznał za nowego przyjaciela.

- Dzięki temu kanapa znowu jest moja - ucieszy! się Wagner. - Georg, zgodzisz się chyba ze mną, że ta piżama to jedna wielka pomył­ka, jeśli chodzi o gust i wygląd? Tak wcześnie rano można od tego dostać niestrawności - zażartował złośliwie.

- Mimo to nie zamierzam jej zdejmować - stwierdziła Valerie. - Na­wet gdybym uznała to za miłą pokusę. Będziecie musieli się pogodzić, że zasiądę w niej do śniadania.

Wagnera zaskoczyło podobieństwo Valerie do Clary. Nie chodziło jednak tylko o jej długie brązowe włosy i delikatne rysy twarzy, ale także

o gesty i sposób, w jaki dotykała palcami ust. Jej uśmiech miał w sobie coś | niewinnego uśmiechu Madonny. A przecież jeszcze nie tak dawno wi­dział tę kobietę w akcji, co pozwoliło mu poznać jej ciemną stronę.

Poprzedniego wieczoru owinęli się w koce i usiedli przy kominku. Dla uczczenia pomyślnego zakończenia akcji w Chemnitz wypili butelkę czerwonego wina. Niestety, nawet rozpalony ogień nie zdołał przepędzić chłodu z wielkiego pomieszczenia. Valerie zręcznie unikała rozmów na swój temat. Ich anioł stróż pozostał dla nich tajemnicą.

Sina ze smakiem zajadał śniadanie i cieszył się, że znowu jest u sie­bie. Po nieudanej wyprawie do Chemnitz musieli kontynuować poszuki­wania tam, dokąd chciał ich wysiać Fryderyk, udzielając im dodatkowych wskazówek: na południe. Przedtem jednak Sina zamierzał sprawdzić kilka rzeczy, ale do tego potrzebna mu była jego biblioteka.

Kiedy śniadanie dobiegło końca, Valerie poszła wziąć prysznic, a Sina zabrał się za rąbanie drzewa. Wagner próbował złapać zasięg w swoim telefonie komórkowym, ale w końcu dał za wvßrana. Przvoo-

mniał sobie za to o kilkudziesięciu łuskach po nabojach leżących we­wnątrz mazdy i o metalicznym dźwięku, jaki wydawały podczas jazdy, wzbudzając jego złość. Poszedł je zebrać. Potem wrócił do salonu i za­skoczył Valerie, która stała przy oknie i oglądała zdjęcie Clary. Kiedy usłyszała, że wrócił, odwróciła się i szybko odstawiła ramkę z fotogra­fią na parapet.

- To niewiarygodne - powiedział Wagner. - Nie sądzisz, że podo­bieństwo jest duże?

Podszedł do niej i oboje zaczęli się przyglądać zdjęciu.

- Kim ona jest? - spytała Valerie.

- Była żoną Georga i przed trzema laty zginęła w wypadku motocy­klowym. Georg ciągle o niej myśli. To ja wtedy kierowałem motocyklem i z powodu tego nieszczęścia nasza przyjaźń prawie się rozpadła.

Po chwili milczenia powiedział:

- Ciągle jeszcze nie mogę sobie tego wybaczyć, chociaż Georg już to zrobił. Była dla niego wszystkim, treścią jego życia. Kiedy jej zabrakło, zagrzebał się w tej ruinie i dopiero tajemnica Fryderyka przywróciła go światu. Ale to już inna historia.

Valerie słuchała jego słów z niewzruszoną miną. Nagle pojęła strate­gię Shapira, ten „czynnik zaskoczenia”, jak go nazwał. Postawił wszystko na jedną - psychologiczną — kartę. Ową kartą było jej podobieństwo do Clary. Teraz myślała o tym ze złością. To dlatego ma rozwiązać to zadanie i dlatego Shapiro nie chciał wysłać nikogo innego. Musiała być dla niego darem niebios, okazją, która się nigdy nie powtórzy. Stworzył kombina­cję delikatnej, kochanej Clary, której brak wywoływał u Siny i Wagnera bolesne wspomnienia, z żądną sławy, wypróbowaną w walce panią major armii izraelskiej. Na wypadek, gdyby jego taktyka się nie sprawdziła, Sha­piro zostawił sobie boczną furtkę, zabezpieczył się, tworząc coś w rodzaju drugiej linii. Mossad zawsze tak czyni.

Kiedy Valerie sobie to uświadomiła, od razu wszystko zrozumia­ła. Shapiro ani razu nie zwątpił w istnienie tajemnicy. Doskonale grał i ją też w to wciągnął. Zastosował strategię o nazwie „Wszystko dla ta­jemnicy”, bez oglądania się na koszty. Nie wysłał jej do Austrii na ob­serwację. Przeciwnie. W razie niebezpieczeństwa miała interweniować. Przyjechała tutaj, żeby zdobyć dla Izraela tajemnicę i uniemożliwić to wROTstldm innym. Co powiedział Shapiro? »Za wszelką cenę”. Chodzi

0 moralność i o niewiarygodnie potężną władzę. Wagner i Sina byli jedy­ną drogą, jaka mogła go do niej zaprowadzić. Na pewno z niej skorzysta. A potem?

„Muszę jak najszybciej porozmawiać z Shapirem”, pomyślała i pobie­gła, żeby przynieść swoje rzeczy.

SZPITAL PUBLICZNY W WIEDNIU

- Będziemy za panem tęskniły, panie komisarzu

- zaszczebiotała pielęgniarka, kiedy Berner odbierał od niej paczkę owi­niętą w brązowy papier.—A ta mila lekarka z pogotowia na pewno będzie zawiedziona, gdy pana tu nie zastanie.

Bemer mruknął coś niezobowiązującym tonem, rozpakował paczkę

1 wyjął z niej colta 45 ACP. Sprawdził magazynek i z zadowoleniem scho­wał pistolet do kabury.

Pielęgniarka obserwowała go szeroko otwartymi oczami. Bemer do­tknął instynktownie opuchlizny na głowie.

- Czy nadal pana boli? - spytała z troską pielęgniarki.

- Tylko wtedy, gdy się śmieję... - zaczął grzecznie Berner.

“•••a to zdarza się dość rzadko 1 dokończył za niego Burghardt, któ­ry właśnie zbliżał się korytarzem.

Bemer spojrzał na niego ze zbolałą miną. Burghardt wzruszył ra­mionami.

- Mogłeś powiedzieć coś miłego, na przykład: „Wschodzi słońce” albo „Miło cię znowu widzieć” albo „Zapraszam cię do Heriberta”- wy­mieniał Burghardt.

- Czyżbym na takiego wyglądał? - mruknął Bemer.

- Nie - przyznał Burghardt. - Bardzo mi przykro, ze cię stąd zabieram. Bemer potrząsnął głową i poklepał go po ramieniu.

- Twoja ostatnia propozycja brzmiała najlepiej.

—Jaka ostatnia propozycja? — spytał bezradnie Burghardt.

- Ta z Heribertem, przecież chciałeś mnie zaprosić - szydził z nie­go Berner.

- Drogi Bernhardzie, za to, ze Ruzicka atakuje mnie od rana telefo­nami i pyta, co się z tobą dzieje, mógłbyś okazać mi przynajmniej choć trochę uczucia.

gM

W tym momencie zadzwonił telefon Bernera, więc nie zdążył on od­powiedzieć na zarzut Buighardta.

- Geraldzie, właśnie opowiadamy o tobie same złe rzeczy - powie­dział Bemer, kiedy w słuchawce usłyszał głos Ruzicki. Komisarz skarżył się, że Bemer chyba się gdzieś zaszył. Obaj chodzili kiedyś do tej samej klasy w szkole policyjnej i od kilkudziesięciu lat byli ze sobą zaprzyjaźnieni.

- Najważniejsze, że w ogóle o mnie coś mówicie — odparł Ruzic- ka i dodał: - Masz pozdrowienia od doktora Strassera, właśnie do mnie dzwonił. Dzisiaj rano znaleźliśmy zwłoki w jeziorze Schellensee. Wszyst­ko wskazuje na to, że użyto tej samej broni, co w kościele Świętego Ru- prechta. Poza tym ofiara miała widoczną bliznę. Wygląda ona tak, jakby przed laty ktoś poderżnął jej gardło.

Bemer przełknął ślinę i spojrzał na pielęgniarkę.

- Czy przypomina sobie pani pewnego przystojnego mężczyznę z bli­zną na szyi? - spytał. - Tego, który porwał stąd ojca Johannesa?

Pielęgniarka skinęła głową.

- Czy potrafiłaby pani go rozpoznać?

- Oczywiście, panie komisarzu — odparła pewnym tonem.

- W takim razie proszę włożyć płaszcz. Pojedzie pani ze mną. Sądzę, że właśnie go znaleźliśmy.

- Starałem się czegoś dowiedzieć na temat tej sześcioramiennej gwiazdy - zaczął Burghardt, kiedy wyjechali ze szpi­talnego parkingu i włączyli się w ruch uliczny. — Jeśli do gwiazdy dodać krzyż templariuszy, powstanie symbol zakonu, który istnieje już od po­nad ośmiuset lat i zajmuje się głównie działalnością charytatywną. Jego nazwa brzmi: „Strażnicy świątyni od płonącej gwiazdy”. Pewien biegły, specjalista od wspólnot religijnych, opowiadał mi kiedyś, że od daw­nych czasów krąży legenda, według której w strukturze zakonu istnieje Rada Dziesięciu. Pełnią oni funkcję Strażników, ale nikt nie wie, czego strzegą.

- Mogę ci o tym opowiedzieć - powiedział Bemer. - Od pięciuset lat strzegą oni tajemnicy pewnego austriackiego cesarza i robią to bezbłędnie. Sina, Wagner i ja nazwaliśmy ich Aniołami Śmierci. Ojciec Johannes był jednym z nich, podobnie jak człowiek z blizną na szyi, który wykradł go ze szpitala. Zakon nie chciał i nie mógł pozostawić go w naszych rękach,

bo ryzyko, że zacznie mówić, było zbyt duże. Założę się, że zabójca mło­dego księdza z kościoła Szkockiego też należy do Rady.

Mimo protestów Burghardta Berner zapalił papierosa.

- Wszystko to można uznać za próbę ograniczenia szkód do mini­mum. Cała sprawa wymknęła się komuś spod kontroli. W rzeczywistości Rada poluje na kogoś innego. Mają nie dopuścić do tego, żeby Wagner i Sina poznali tajemnicę Fryderyka.

- W takim razie możesz mi też z pewnością wyjaśnić, kto zastrzelił człowieka z blizną i co się stało z ojcem Johannesem - powiedział Burg- hardt i spojrzał z wyczekiwaniem na Bernera.

- Nie bądź taki niecierpliwy i patrz raczej przed siebie, na drogę. Być może dziś wieczorem dowiemy się więcej - odparł z tajemniczą miną Ber­ner. Miał nadzieję, że Eddy nie zapomniał o jego sprawie.

ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL

Kiedy Sina zamknął się w swojej bibliotece, Wagner i Valerie pojechali mazdą do Wiednia. Ledwo zostawili za sobą „...klep wielobranżowy”, gdy rozdzwonił się telefon Paula.

- Od pewnego czasu trudno się z panem skontaktować - powiedział głos w słuchawce. Wagner od razu rozpoznał jednego ze swoich informato­rów. —Wczoraj w południe w pobliżu pańskiej zajezdni doszło do eksplozji. W powietrze wyleciał mercedes na czeskich numerach. Według pierwszych wyników badań laboratoryjnych wszystko wskazuje na to, że użyto gra­natu ręcznego. Jednak technicy zabezpieczający ślady znaleźli jeszcze coś. W pobliżu wypalonego wraku, na jednej z betonowych płyt, były ślady krwi.

Kiedy głos zamilkł, Wagner zaczął się zastanawiać nad słowami in­formatora.

!-•%> Jak daleko od mojej zajezdni? - spytał.

—W zasięgu wzroku. Pomyślałem sobie, że to pana zainteresuje - za­kończył informator i rozłączył się.

§j Jakiś problem? - spytała Valerie, starając się dostosować prędkość samochodu do obowiązujących znaków.

- Szczerze? — spytał Wagner z krzywym uśmiechem. - Od kiedy sta­ramy się rozwiązać tę tajemnicę, kłopoty nas nie opuszczają. A to dopie­ro początek.

Wypowiadając te słowa, dotknął koperty z testamentem Mertensa która znajdowała się w kieszeni jego skórzanej marynarki.

- Chemnitz mogło zakończyć się wielkim sukcesem, ale koniec oka­zał się żałosny. Sama zresztą wiesz. Teraz znowu jesteśmy w tym samym miejscu, co przed dwoma dniami.

Spojrzał na Valerie, którą jedną ręką przytrzymywała kierownicę, a drugą szukała czegoś w torbie podróżnej leżącej na tylnym siedzeniu.

- Chciałbym się dowiedzieć, jak to się stało, że dokładnie o okre­ślonej godzinie znalazłaś się na tamtym torze łyżwiarskim, żeby ratować nam skórę.

- Może dostałam cynk? — odparła Valerie, ale nie brzmiało to zbyt przekonywająco.

- Nadal go szukasz? - spytał Wagner i pokazał jej niewielką czerwoną książeczkę. - Mam na myśli paszport dyplomatyczny wystawiony przed czterema dniami w Tel Awiwie na nazwisko major Valerie Goldmanń. Znalazłem go obok fotela, kiedy zbierałem łuski po nabojach. Pozwól, że zgadnę: pracujesz dla Mossadu?

-Właściwie dla armii izraelskiej, ale czasowo oddelegowano mnie do pracy w Mossadzie—wyjaśniła Valerie. Wzięła od Paula paszport i scho­wała go do torby.

- No to teraz wcale się nie dziwię, że tak dobrze posługujesz się bro­nią. Wysłali cię tutaj jako jednoosobową armię, żeby nas... — przerwał i zamilkł na chwilę. - No właśnie, żeby nas co?

- Nie mogę ci tego wyjawić — odparła Valerie i potrząsnęła głową. - Sama dokładnie nie wiem.

Wagner wyczuł w jej głosie niepewność i szczerość.

- No to ja ci coś powiem - powiedział.—Wybrali dę, bo jesteś podob­na do Clary, dzięki czemu możesz się do nas zbliżyć, bardziej niż wszyscy inni. Chdeli po prostu mieć kogoś w samym centrum wydarzeń. Nie chddi przyglądać się od zewnątrz, tylko zależało im na informacjach z pierwszej ręki. To dlatego cię tu przysłali. Chcą poznać tajemnicę Fryderyka, tak jak wszyscy pozostali. A ty jesteś ich najlepszą bronią w tej walce, pani major.

Po chwili Wagner wystąpił z ofertą:

- Wczoraj uratowałaś nam żyde. Nie wem, co usłyszałaś o tej sprawie od swoich przełożonych, ale teraz to ja przedstawię d prawdziwą wersję tej historii, od samego początku.

| 328 ¹

Z uśmiechem rozsiadł się w fotelu.

- To na wypadek, gdybyśmy mieli się już nigdy więcej nie spotkać. Będziesz mogła przynajmniej wysłać jakiś raport do centrali.

Wagner zakończył swoją opowieść dokładnie w tej samej chwili, gdy Valerie skręciła na parking przed Dworcem Południowym. W trakcie jazdy zadawała mu niewiele pytań, głównie słuchała. Kiedy skończył, siedziała przez chwilę zatopiona w myślach. Gdy zatrzymała się koło jego golfa, Wagner westchnął i wyciągnął zza wycieraczki man­dat za pozostawienie samochodu w strefie, gdzie obowiązywał zakaz dłu­giego parkowania.

— Numer mojego telefonu komórkowego masz, Georg nie używa te­lefonu — powiedział na pożegnanie. - Zresztą wiesz, gdzie możesz nas znaleźć, prawda?

Valerie skinęła głową, wcisnęła pedał gazu i znikła za rogiem.

Przed Siną, który zaszył się w swojej bibliotece, piętrzył się coraz wyższy stos książek. W poszukiwaniu szczegółów z życia Fryde­ryka dotarł do informacji o pierwszym cesarzu Chin i Oderichu z Porte- nau, który być może stanowił jakieś ogniwo łączące obu władców. Wpraw­dzie znalazł wiele nowych szczegółów, ale żadnych konkretnych powiązań. Historycy nie łączyli dotychczas komety, którą widzieli obaj cesarze, z ich wiedzą o tajemnicy albo z wyprawą Odericha.

„Będziemy musieli włączyć się tam, gdzie przerwaliśmy poszukiwa­nia w Chemnitz”, pomyślał. Trzeba też będzie połączyć informacje z te­stamentu Mertensa z tym, co powiedział profesor Meitner i ze wskazów­kami, jakie pozostawił Fryderyk.

Poszedł do kuchni, nalał sobie herbaty i znowu zagłębił się w roz­ważaniach.

Fryderyk pozostawił im wskazówki dotyczące Strażników, Hieroni­ma, Aniołów, chińskiej miary długości i deltoidu. Wskazał im też drogę na południe.

—W grę wchodzą tylko jego dwa miasta-rezydenge, Wiener Neustadt i Graz — zastanawiał się głośno. Mertens też wspominał o Grazu. Trzeba więc podjąć ten trop, kierując się śladem słowa AEIOU i dzieł sztuki, ja­kie pozostawił po sobie Fryderyk.

Z drugiej strony chińska miara długości zawarta w literach AEIOU dowodzi, że Fryderyk dowiedział się czegoś od Odericha. Oderich, któ­ry przemierzył Tybet i odwiedził Pekin, przywiózł do Europy bawełnę. W końcu stał się dla Fryderyka tak ważny, że ten zażyczył sobie, aby pod­czas jego pogrzebu wystawiono przy trumnie tylko jedną tablicę żałobną: tę z nazwą miasta Portenau. Czy możliwe jest, że cesarz Chin poznał ta­jemnicę przed Fryderykiem, a Oderich przywiózł ją do Europy?

Sina posmakował herbaty i rozkoszował się falą ciepła, która rozeszła się po całym jego ciele.

Chińczycy... to oni zjawili się w Chemnitz, wpadli na ich ślad i chcie­li zdobyć księgę. To prawdopodobnie także oni stoją za zbrodnią doko­naną w kościele św. Karola. Z drugiej strony to przecież oni udzielili mu kilku wskazówek i naprowadzili jego i Paula na właściwy ślad... a wła­ściwie zmusili ich, żeby tym śladem podążyli... Sina wypił jeszcze jeden spory łyk herbaty i nagle doznał olśnienia: to nie jest tak, że Chińczy­cy chcą tę tajemnicę zdobyć... oni chcą ją po upływie dwóch tysięcy lat odzyskać!

W kilka minut osiodłał konia i w towarzystwie Tschaka ruszył do sklepu.

CAFÉ DIGLAS, WIEDEŃ

Wagner siedział w swojej ulubionej kawiarni, popijał kawę z mlekiem i wpatrywał się w ekran laptopa leżącego na stoliku. Pisał wła­śnie drugi artykuł dla Eleny Milłt z UMG. Znalazły się w nim informacje

o testamencie Mertensa, małym skrawku pergaminu znalezionym w fi­gurce rycerzyka, o wyjeździe do Chemnitz i o Valerie, która wybawiła ich z opresji. Były to najważniejsze składniki tekstu, podane w sposób, który powinien trzymać amerykańskich czytelników w stałym napięciu.

Jak to napisała mu Elena w swoim ostatnim mailu? „Pan Weinberg, mimo złego stanu zdrowia, z dużym zainteresowaniem śledzi Pana po­stępy w tej sprawie. Ufa, że będzie nas Pan informował o wszystkim na bieżąco i że to my będziemy mieć wyłączne prawa do całego materiału .

Zrobi się, pomyślał Wagner i jednym naciśnięciem klawisza wysłał jej drugi artykuł. W tym momencie zadzwonił jego telefon komórkowy. Kiedy usłyszał głos Siny, bardzo się zdziwił.

- Od kiedy to w twoim świecie istnieją telefony? - spytał. - Niech zgadnę... znajdujesz się teraz w centrum telekomunikacyjnym w twojej miejscowości, między różowymi majtasami a najnowszymi kalendarzami dla rolników?

- Daj spokój i posłuchaj — usłyszał w odpowiedzi. - Potrzebny nam pilnie ktoś, kto mógłby opowiedzieć coś o pierwszym cesarzu Chin, Shihu- angdi. O jego życiu, grobowcu, armii z terakoty, o jego nadziejach, a może nawet o ukrytych pasjach i marzeniach. Jeśli właściwie kombinuję, Chiń­czycy domyślają się, co stanowi jądro całej tajemnicy, ale przez dwa tysiące lat jej ślady uległy zatarciu. Przez czysty przypadek dowiedzieli się jednak, że nie wszystko jest jeszcze stracone. Dłaczego? Bo Oderich z Portenau, który odbył podróż do Tybetu i Pekinu, przywiózł stamtąd tę tajemnicę do Europy. Była ona tak straszna, że jedyną osobą godną jej wysłuchania był cesarz. Przypomnij sobie testament Mertensa. Pierwszą osobą, której tajemnica została objawiona, był Fryderyk II Hohenstauf. Niestety, uznał ją za legendę, nie docenił jej wagi, jak to określił Mertens. Potem Fryderyk III nawet nie opowiedział o niej swojemu synowi. Zapisał natomiast pięć magicznych liter i przekazał nam cały szereg wskazówek, które zachowa­ły się do dzisiaj. Był jednak człowiekiem rozdartym, targanym sprzecz­nymi uczuciami. Z jednej strony bał się ujawnić tajemnicę, a jednocześnie odczuwał pokusę, żeby ją jakoś ukryć. I dlatego pozostawił światu wska­zówki, które kiedyś umożliwią jej zrozumienie. Fryderyk, który tak bardzo był dumny ze swoich tajnych tekstów, że niektóre z najbardziej wymyśl­nych zaczął nawet podpisywać zwrotem „to ja to wymyśliłem”, zabrał się do roboty i stopniowo, a zarazem bardzo ostrożnie zaczął umieszczać te wskazówki w różnych miejscach. Obawiał się jednak swojej własnej od­wagi i dlatego zlecił Strażnikom, aby stworzyli ostatnią zaporę w walce

o zachowanie całej sprawy w tajemnicy.

Wagner domyślił się, do czego zmierza Sina.

— I wtedy Chińczycy doszli do wniosku, że jest jeszcze nadzieja i że rozwiązanie zagadki nadal jest możliwe.

— Słusznie, ale musieli poczekać, aż ktoś te wskazówki odpowiednio zinterpretuje, wyciągnie właściwe wnioski i zdobędzie potrzebną wiedzę. Może nawet kiedyś sami próbowali tę tajemnicę rozwiązać i wtedy na­tknęli się na Strażników z sześcioramienną gwiazdą. W końcu postano­wili posłużyć się inną taktyką.

Sina umilkł, a Wagner dokończył jego wypowiedź:

-1 tą nową taktyką jesteśmy my, prawda?

—Tak, słusznie. To my staliśmy się ich nową taktyką, która jak na ra­zie funkcjonuje całkiem dobrze. Jesteśmy na tropie zagadki Fryderyka, ale mimo to Chińczycy chcą czegoś więcej. I niekoniecznie chodzi tu o same wskazówki, ale o coś jeszcze.

Sina oparł się o okrągły stół stojący w sklepie i przez chwilę zastana­wiał się nad czymś. W tym samym czasie Tschak kręcił się zachwycony koło półki z karmą dla psów i kośćmi do gryzienia.

—Uważam, że koniecznie powinniśmy porozmawiać z kimś, kto dużo wie o pierwszym cesarzu Chin, opowie nam o nim i jego czasach, a może nawet wskaże, co obu cesarzy łączyło. Profesor Meitner nie jest specjali­stą od tych spraw.

Wagner zamówił kolejną kawę z mlekiem i przebiegł w pamięci listę znanych sobie osób.

- Poczekaj chwilę - powiedział. - Coś mi przyszło do głowy. W po­bliżu Wiednia znajduje się Dom Misyjny pod wezwaniem Świętego Ga­briela. Urządzono w nim dom opieki dla starych misjonarzy. To spokojne miejsce, gdzie wielu księży, którzy głosili wiarę chrześcijańską w różnych zakątkach świata, dożywa swoich dni. Być może znajdziemy tam jakie­goś byłego misjonarza, który spędził w Chinach całe życie i badał historię i kulturę tego kraju. Poza tym siedziba zakonu leży na trasie, którą będzie­my jechać na południe, gdzie mamy doznać objawienia.

Sina złapał Tschaka, który żuł właśnie kawałek suszonej kiełbasy. Przy okazji rzucił karcące spojrzenie sprzedawczyni, która uśmiechnęła się do niego przepraszająco.

- Dobry pomysł - powiedział Sina. — Wpadnij po mnie, to od razu tam pojedziemy. Najwyższy czas, żebyśmy zdobyli jakąś przewagę nad Chińczykami.

AMBASADA IZRAELA, WIEDEŃ-DÓBLIN

VALERIE ZAPARKOWAŁA MAZDĘ NA DZIEDZIŃCU AMBASADY I POSZŁA prosto do małego mieszkania, które oddano jej do dyspozycji na czas akcji w Wiedniu. Rzuciła się na łóżko zła i trochę zakłopotana. Zakłopotana, ponieważ Wagner był wobec niej szczery i uczciwy, nawet nie próbował

czegokolwiek przed nią ukrywać. Razem z Siną prowadzili poszukiwania ze zwykłej ciekawości i z chęci rozwiązania zagadki, którą przed pięciu­set laty pozostawił cesarz Austrii. Obaj nie wędzą nawet, czego mogą się spodziewać na końcu drogi.

„Nie mają pojęcia, jak ciężkie jest brzemię decyzji”, pomyślała. Mu­szą jednak przejść całą drogę, bez względu na to, dokąd ich zaprowadzi.

Kiedy pomyślała o Shapirze, ogarnęła ją złość. Chwyciła za słuchawkę telefonu i poprosiła centralę o połączenie przez bezpieczną linię z głów­nym biurem Mossadu w Tel Awiwie. Niecałą minutę później usłyszała w słuchawce głos szefa Metsady.

—Pani major Goldmann, dzień dobry. Czyżby chciała pani przekazać mi swój pierwszy raport? Jak było w Chemnitz?

— Dużo ruchu i zimna — odparła Valerie. - Wszystko jednak przebie­gało dokładnie tak, jak pan to zaplanował. Przede wszystkim tę niespo­dziankę. .. — przerwała i zawiesiła głos w pół zdania.

— Co pani ma na myśli? — spytał niepewnym głosem Shapiro.

—Widziałam zdjęcie Clary, żony Siny, która zginęła w wypadku. Czy pan wiedział, że zabiła się, jadąc na motocyklu Wagnera?

Shapiro milczał.

—A czy miał pan te zdjęcia w szufladzie swojego biurka w chwili, kiedy mi pan opowiadał o różnych rzeczach z wyjątkiem jednej, a mianowicie, dlaczego właśnie mnie postanowił pan wysłać do Wiednia? Nie wybrał mnie pan dlatego, że moi rodzice pochodzą z Wiednia, albo że mówię po niemiecku, albo że czuję się w Wiedniu jak we własnym domu, albo że umiem się obchodzić z bronią. Nie, nie dlatego. Wybrał mnie pan, bo wyglądam jak siostra Clary albo może raczej jak zmartwychwstała Clara.

W słuchawce nadal panowała cisza.

— Sina do dzisiaj nie może się pogodzić z jej śmiercią i tylko uporo­wi Wagnera możemy zawdzięczać, że udało mu się go skłonić do opusz­czenia zamku. Pan o tym wszystkim wiedział. Mimo to nic mi pan nie powiedział, prowadził pan swoją psychologiczną grę, mając nadzieję, że dzięki temu prześcignie pan wszystkich pozostałych, że za jednym zama­chem zredukuje ich przewagę i Izrael wysunie się na czoło wśród innych konkurentów, którzy biorą udział w wyścigu do tajemnicy Fryderyka. Po­stanowił pan mianowicie wysłać swoją agentkę prosto na front, między obie konkurujące ze sobą strony. Genialne i cholernie nieczyste zabranie.

- W moim ¿wiecie - odparł spokojnym tonem Shapirodziała się w oparciu o zasadę „need to know”. Im mniej będzie pani wiedzieć, tym łatwiej i bardziej spontanicznie będzie pani działać. Kiedy otrzymałem pierwsze raporty z Chin i z Austrii, zacząłem się przyglądać ludziom, których Chińczycy wyznaczyli do rozwiązania tajemnicy cesarza. Zbada­łem ich życie i przeszłość, odkryłem ich słabości i pasje. Typowa robota wywiadowcza. Zdjęcia z wypadku motocyklowego stanowiły tylko jeden z wielu elementów tej układanki. I wtedy przez przypadek trafiłem na pa­nią. W jakimś czasopiśmie znalazłem pani zdjęcie z generałem Lederem. Zrobiono je na spotkaniu attaché wojskowych w hotelu Hilton w Tel Awi­wie. Natychmiast kazałem sobie przynieść wszystkie dostępne materia­ły na pani temat, zbadałem przebieg pani kariery zawodowej, obejrzałem zdjęcia i zapoznałem się z dotychczasową służbą wojskową. Nie mogłem uwierzyć we własne szczęście. Wszystko pasowało znakomicie.

Shapiro przerwał na chwilę, ale Valerie postanowiła nie ułatwiać mu zadania i dlatego dalej milczała.

— Zapewne zadaje pani sobie pytanie, dlaczego nie o wszystkim pa­nią poinformowałem. Otóż doszedłem do wniosku, że gdybym to uczy­nił, nie mogłaby pani zachować się jak przybywająca na odsiecz kawaleria, bo czekałaby pani tylko na reakcję Wagnera i Siny. Na to, co się zdarzy, jeśli otworzy pani drzwi i zawoła „wejść”. Wiedziałem, że wcześniej lub później o wszystkim się pani dowie. Miałem nadzieję, że dojdzie do tego raczej później.

- Całkowicie mnie pan uspokoił, jeśli chodzi o poziom dostępnej mi wiedzy—odparła Valerie z ironią w głosie. — Kto wie, jakie jeszcze nic nie znaczące szczegóły zachował pan dla siebie pod pretekstem, że nie pa­sują do strategii stosowanej w międzynarodowej partii szachów, jaką pan rozgrywa. Dlatego muszę powiedzieć, że informacje, jakie uzyskałam dziś przed południem od Wagnera, są o wiele bardziej szczere, niż pana gier­ki z prawdą.

Valerie opowiedziała, co wydarzyło się w Chemnitz i streściła to, co Wagner opowiedział jej w drodze powrotnej do Wiednia. Kiedy nawią­zała do zamachu na ojca Johannesa, Shapiro przerwał jej.

- Po tym, co wydarzyło się w Chemnitz, Strażnicy jeszcze bardziej będą się starać powstrzymać Wagnera i Sinę. Z kolei Chińczycy nadal wi­dzą w nich jedyną szansę na rozwikłanie tajemnicy. Dopóki obaj jej szu*

kają, Chińczycy będą trzymać się na dystans. Kiedy jednak Sina i Wagner znajdą to, czego wszyscy szukają, Chińczycy nie będą ich już potrzebować. Wtedy ich Anioł Stróż będzie miał mnóstwo pracy.

Valerie zadała pytanie, które od dawna chodziło jej po głowie:

— I co wtedy?

Shapiro natychmiast zrobił się czujny.

«Jak to, co wtedy? — powtórzył ostrożnie jej pytanie.

- Wtedy Anioł Stróż stanie się Aniołem Śmierci. A może wyobrażał pan sobie coś innego? Czy mam odebrać Sinie i Wagnerowi ich tajemni­cę, zanim uczynią to Chińczycy, potem ich pozabijać i uciec, bo nie będą nam już potrzebni? Czy na tym polegał pański plan?

Shapiro milczał, a jego milczenie było dla Valerie o wiele bardziej wymowne, niż gdyby odpowiedział na jej pytania.

- Budzi pan we mnie wstręt, Shapiro. W porównaniu z tym, co pan robi, miejska partyzantka to coś prostego i uczciwego - palnęła Valerie i z wściekłością rzuciła słuchawkę.

CENTRUM WIEDNIA

Po WIZYCIE W KOSTNICY KOMISARZ BERNER JAK ZWYKLE ODCZUWAŁ potrzebę, żeby pozbyć się zapachu formaliny. Pielęgniarkę odesłał wraz z Burghardtem do szpitala, bo identyfikacja zwłok dobiegła przed chwi­lą końca. Pielęgniarka była absolutnie pewna, że mężczyzna z blizną na szyi i nieznajomy, który razem z trzema sanitariuszami uprowadził ojca Johannesa ze szpitala w Wiedniu, to ta sama osoba.

Komisarz Ruzicka stał zdumiony obok.

—Jeśli nie chcą dę na komendzie w centrum, przenieś się do nas i daj sobie spokój z emeryturą — powiedział w przypływie podziwu.

Berner skrzywił się.

— Nie mam takich planów, Geraldzie. Z deszczu pod rynnę - mruk­nął i obronnym ruchem ręki powstrzymał Ruzickę przed zadawaniem dalszych pytań. — Lekarz uważa, że kula pochodzi z tej samej broni, którą posłużył się sprawca zabójstwa w kościele Świętego Ruprechta.To ciągle moja sprawa, choć niektórzy wciąż nie chcą tego przyznać. Pozwól mi więc działać, a nazwisko sprawcy zabójstwa ofiary z jeziora Schellensee podam d na srebrnej tacy. Czego więcej d trzeba? ,

Ruzicka przeszedł z Bernerem do swojego samochodu. Podczas jazdy Bemer opowiedział mu o planowanym wyjeździe do Apulii.

- Rozwiodę się i pojadę z tobą — zadeklarował Ruzicka, wzdychając tęsknie, gdy Berner wysiadał z samochodu.

BERNER POJECHAŁ DO DOMU I OD RAZU WSZEDŁ POD PRYSZNIC. Kiedy zastanawiał się, czy Eddy odważy się przyjąć jego propozycję, za­dzwonił jego telefon komórkowy.

- Miło mi słyszeć, że już pana wypuścili ze szpitala - powiedział Eddy, traktując to jako słowa powitania.

- Nawet nie chcę wiedzieć, skąd o tym wiesz - mruknął Berner i za­palił papierosa. - Zastanowiłeś się?

- Chodzi panu o przedstawienie, o którym niedawno rozmawiali­śmy? I spytał ostrożnie Eddy.

- Właśnie - odparł Berner. - Premiera powinna się odbyć dzisiaj, a ja ciągle czekam na solistę. Czy przejrzałeś listę z obsadą?

- Tak, ale w ostatnich tygodniach trochę się skurczyła. Kilku gwiaz­dom uniemożliwiono występ, a inne mają zobowiązania za granicą - wy­jaśnił były zapaśnik.

- Żyjemy w trudnych czasach - stwierdził krótko Berner. - W inte­resie pozostaną tylko najlepsi. Ale nie jest moim zamiarem dyskutowa­nie z tobą na temat sztuk scenicznych - powiedział z ironią, co wywołało wybuch śmiechu Eddy ego.

- Wygrał pan, panie komisarzu — odparł w końcu Eddy. — Myślę, że najlepiej będzie, jeśli to ja będę panu towarzyszył na premierze. Będzie to niezwykłe wydarzenie. Ja i pan razem na scenie!

- Krytycy będą zachwyceni - mruknął Berner.

- Czy mam załatwić jeszcze jakiegoś statystę?

- Nie, w tej sztuce występuje tylko dwóch aktorów. Niech już zosta­nie sztuką kameralną. Adres i godzinę wyślę ci esemesem. Może powi­nieneś trochę popytać swoich znajomych, jak najlepiej dojechać do sceny w dzielnicy Nobla.

- Na pewno to zrobię, panie komisarzu. Mam przynieść ze sobą ja­kieś specjalne rekwizyty czy też wystarczy zestaw podręczny?

- Żadnych fajerwerków ani żadnych ulotek z programem. Będzie­my po prostu improwizować - odparł Berner. — I jeszcze coś: jeśli ktoś się

o tym dowie, ja dopilnuję, żeby twoja córka straciła pracę w sekretariacie komendanta Siny. Wtedy będzie sobie mogła lakierować paznokcie gdzie indziej. Rozumiemy się?

Przez chwilę Eddy nie mógł wydusić z siebie słowa. W końcu zno­wu się roześmiał.

I Nic się przed panem nie ukryje, panie komisarzu. Ode mnie nikt się nic nie dowie. Daję słowo.

Wagner obszedł zajezdnię dwa razy, nim otworzył wielką bramę i ostrożnie wszedł do środka. Nie zauważył, żeby ktokolwiek obser­wował budynek. Nie znalazł też śladów grzebania przy zamkach. Mimo to przeszukał całą zajezdnię od góry do dołu i uspokoił się dopiero wte- dy, gdy sprawdził pomieszczenie z motocyklami. Poszedł na górę do ga­binetu, otworzył sejf i wyjął z niego pistolet marki Glock. Sprawdził ma­gazynek i wsunął broń za pasek od spodni. Przez chwilę się zastanawiał, w końcu odłożył pistolet z powrotem do sejfu i zamknął ciężkie drzwi. Przypomniał sobie o wydarzeniach w Chemnitz i o sile ognia, jaką mu­siała się posłużyć Valerie, żeby wybawić ich z trudnej sytuacji. Pojedynczy pistolet nie wystarczyłby przeciwko mającym przewagę liczebną Chiń­czykom i Strażnikom.

Szybko spakował torbę podróżną i rzucił ją do bagażnika samochodu. W tym momencie zadzwonił jego telefon komórkowy.

— Paul? Mówi Valerie.

— Nasz anioł stróż! Czyżbyś się za nami stęskniła? A może to tylko telefon kontrolny? — spytał Wagner i zapuścił silnik.

-Jak to: kontrolny? - spytała Valerie niepewnym głosem.

— Czy jeszcze żyjemy — odparł Wagner i ruszył z miejsca. - Właśnie wyjeżdżam po Georga. Chcemy pojechać do Domu Opieki dla Misjona­rzy. Zastanawiam się, czy nie powinniśmy tam zostać na stałe.

— Dom Opieki dla Misjonarzy? Brzmi ekscytująco. Czy mam wam towarzyszyć?

— Nie sądzę, żeby zaatakował nas tam serią z kałasznikowa jakiś sta­ruszek siedzący na wózku — zażartował Wagner. - Poza tym jeździsz zbyt gwałtownie. Nigdy nie trzymasz obu rąk na kierownicy.

— Tak naprawdę nie podoba ci się, że mazda jest równie szybka jak twoje motocykle. Przyznaj się — docięła mu żartobliwie Valerie, ale zaraz

spoważniała: — Jestem w Wiedniu i jeśli będziecie mnie potrzebować, za­dzwoń do mnie.

- Dzięki. Czy wiesz już dokładnie, na czym polega twoje zadanie? Wagner zadał jej to pytanie jakby od niechcenia, ale milczenie, jakie

w tym momencie zapadło, świadczyło, że trafił w dziesiątkę.

-Ja.. .ja nie wiem, co o tym myśleć. Wszystko jest takie zagmatwane.

- W takim razie może lepiej, żebym nie dzwonił? — spytał Wagner.

- Być może - odparła Valerie i odłożyła słuchawkę.

AMBASADA CHIN, WIEDEŃ

- Sądzę, panie ambasadorze, że sytuacja wymyka się panu spod kontroli.

Minister obrony Chin nie zamierzał ukrywać, co sądzi o sytuacji w Austrii. Ambasador Hang Weng Huan wytrzymał wzrok ministra, choć miał nadzieję, że nie zauważy on kropel potu, które zebrały mu się na czole. Zorganizowana ad hoc wideokonferenęja zaczęła się przed kilko­ma minutami. Niewielkie dźwiękoszczelne pomieszczenie w ambasadzie Chin pełniło rolę sali konferencyjnej. Siedzieli w niej również generał Ii Feng, Peer van Gavint, sekretarz ambasadora i attaché wojskowy. Wszyscy

- z wyjątkiem Gavinta, który zapisywał kolumny cyfr na kartce papieru - spoglądali na obraz rzucany przez projektor. Widać było na nim ministra obrony Chin, który siedział na krześle z rękami założonymi na brzuchu i spoglądał na nich z góry jak rozzłoszczony Budda.

—A pan, generale Li Feng, jeśli już jedzie na jakąś zagraniczną wyciecz­kę, powinien lepiej radzić sobie z miej scowymi warunkami—grzmiał mini­ster. - Bo tego, co wydarzyło się w Chemnitz, nawet mimo najszczerszych chęci nie można nazwać skoordynowaną i zaplanowaną akcją, prawda?

Li Feng siedział przy stole z kamienną twarzą.

- Mieliście przewagę, Sina i Wagner byli w waszych rękach, dyspo­nował pan żołnierzami z elitarnej jednostki armii chińskiej i jak się to wszystko skończyło?

Minister walnął pięścią w stół i pochylił się w stronę kamery:

—W trakcie strzelaniny ze Strażnikami, nad którymi mieliście prze­wagę liczebną, stracił pan czterech ludzi. Wagnera i Sinę odebrała wam jakaś kobieta, która prawdopodobnie działała w pojedynkę. Porwała ich na

waszych oczach w trakcie karkołomnej akcji i rozpłynęła się jak we mgle, wszelki ślad po niej zaginął.

Twarz ministra przybrała purpurowy kolor.

- Kim jest ta kobieta? Skąd się tam wzięła? Gdzie jest teraz? Co I Siną i Wagnerem? Czy nadal żyją? Nadal podążają śladem tajemnicy? A może zrezygnowali? Wasze zadanie było jasne i jednoznaczne. Mieliście ich chronić przed Zakonem, aby spokojnie mogli dokończyć to, na czym utknęli nasi naukowcy. Tymczasem co pan robi, generale? Przykłada im pan do głowy pistolet i zatrzymuje, zamiast po prostu chronić ich przed Strażnikami. Wpada pan w pułapkę i na dodatek trąd ich ślad. Gratuluję!

Minister położył dłonie płasko na blacie stołu i zadał generałowi naj­ważniejsze pytanie:

- Dlaczego o niczym nie poinformowano pana van Gavinta? Dla­czego nie zabrał go pan na akcję? To pytanie kieruję także do pana, panie ambasadorze.

Gavint uśmiechnął się w duchu i dalej pisał coś na kartce. Tymcza­sem minister miał jeszcze wiele do powiedzenia.

- Do tej pory wszystkie akcje, które w tej tak ważnej sprawie przepro­wadził na nasze zlecenie pan Gavint, zakończyły się sukcesem. Cieszy się on pełnym zaufaniem dowództwa armii i kierownictwa Komitetu Cen­tralnego. Jak dotąd w niczym nas nie zawiódł. Nie mogę tego powiedzieć

o panu, generale. Już po nieudanej akcji w Tybede ostrzegałem pana. Moim zdaniem wszystko wskazuje na to, że w Chemnitz znowu działał pan na własną rękę i po raz kolejny poniósł porażkę. A pan, ambasadorze, w żaden sposób nie starał się temu przedwdziałać. Zastanawiam się, czy nie powi­nienem zaproponować członkom Komitetu Centralnego, aby wymienili całe kierownictwo naszej ambasady w Wiedniu. Mam na to wielką ochotę.

Minister przerwał, żeby nabrać powietrza. Ambasador wykorzystał tę okazję, żeby coś powiedzieć:

- Panie ministrze, chcę zauważyć, że nikt nie przewidział, iż w grze pojawi się nagle trzeda strona. Nie otrzymałem w tej sprawie żadnych tajnych meldunków, które...

Minister przerwał ambasadorowi, wydając dźwięk, który przypomi­nał syczenie węża.

- Czyżby chdał pan w ten sposób zrzudć winę na nasze tajne służby, aby uniknąć zarzutu o brak kompetencji?

Gavint uznał ten fragment rozmowy za najlepszy moment, aby się W nią włączyć. Spojrzał w ekran i uśmiechnął się złośliwie.

- Panie ministrze, wydaje mi się, że już najwyższy czas, abyśmy odło­żyli na bok dyskusję o ludzkich słabościach i zaczęli działać wspólnie 1 i to po tej samej stronie.

W tym miejscu przerwał, żeby podkreślić wagę swoich słów. Mini­ster uśmiechnął się do niego.

- Niech pan mówi dalej, Mr van Gavint — powiedział.

- Wydarzenia w Chemnitz pokazały nam, że Strażnicy są zdecydo­wani na wszystko. Będą zwiększać nacisk na Wagnera i Sinę, im bliżej będą, rozwiązania tajemnicy. Jeśli zaś chodzi o tamtą kobietę, muszę czę­ściowo przyznać rację panu ambasadorowi. Mamy nadzieję, że otrzyma­my wszystkie informacje, które wasze tajne służby mogą nam dostarczyć w tej sprawie.

Minister skinął potwierdzająco głową. Gavint uśmiechał się do ka­mery jak gwiazda filmowa.

- Ta kobieta stanowi odtąd mój problem i może pan uznać go za za­łatwiony, panie ministrze. Kiedy tylko zdobędę więcej szczegółów, zajmę się nią. Jeśli zaś chodzi o Sinę i Wagnera, proszę pana o całkowitą swo­bodę działania i o nieograniczone wsparcie ze strony obecnych tu osób. Dzięki temu doprowadzimy nasze zadanie do szczęśliwego końca. Jestem

o tym przekonany.

Minister rozsiadł się wygodniej na krześle i znowu skrzyżował dło­nie na brzuchu.

- Mr van Gavint, nie widzę żadnego problemu - stwierdził, a pro­tekcjonalny wyraz znikł z jego twarzy tak szybko, jak się na niej pojawił.

- Panie ambasadorze, panie generale, słyszeliście. Oczekuję, że podejmie­cie wszelkie możliwe działania, żeby pomóc panu Gavintowi, który działa w interesie Chin.

Twarz ministra znikła ze ściany niczym duch. Wszyscy siedzieli jak porażeni. Gavint podniósł się z krzesła, strzepnął ze spodni niewidocz­ny pyłek i podszedł do drzwi. Na chwilę się zatrzymał i odwrócił się. Li Feng i ambasador nadal siedzieli jak rażeni piorunem. Widząc ich miny, Gavint powiedział:

- Uratowałem wasze chińskie tyłki, ale zapewniam, że zrobiłem to po raz ostatni. Od tej pory obowiązuje tylko jeden kierunek marszu — mój.

Jak nazywa się ta wielka pustynia na północ od Chin? No tak, Gobi, pu-

Roześmiał się, otworzył drzwi, a gdy wyszedł z sali, zamknął je ci­cho za sobą.

DOM MISYJNY ŚW. GABRIELA, MÓDLING, AUSTRIA

- Będą panowie musieli mówić trochę głośniej, ponieważ ojciec Pius nie słyszy już tak dobrze, jak kiedyś - powiedział prowincjał Domu Opieki dla Misjonarzy, gdy wchodzili na trzecie piętro. Na końcu korytarza znajdował się pokój wielce szanowanego misjonarza.

Kiedy Wagner i Sina zastukali w ciemne drewniane drzwi, spodziewali się ujrzeć pochylonego siwego staruszka wspartego na kiju, który z trudem będzie mógł dźwignąć się z fotela. Tymczasem drzwi otworzył im męż­czyzna z lwią grzywą na głowie i o bystrych, czujnych oczach. Trzymał się prosto jak świeca. Nikt nie dałby ojcu Piusowi jego dziewięćdziesięciu lat.

— Ojciec Jakob zapowiedział panów - pozdrowił obu swych gości oj­ciec Pius i zaskakująco silnie uściskał im dłonie.

— Jesteśmy bardzo wdzięczni, że ojciec zgodził się nas przyjąć z tak krótkim wyprzedzeniem — odparł Wagner, rozglądając się po małym po­koju wypełnionym pamiątkami z Azji. Pełno w nim było rzeźb, plakatów, stosów starych, pożółkłych gazet, pięknie rzeźbionych nefrytów, zdjęć w ramkach i długich wstęg zapisanych kaligrafowanym pismem. W środ­ku stało też biurko i łóżko. Ojciec Pius machnął ręką.

— Nie ma o czym mówić. Taki staruszek jak ja cieszy się z każdej od­miany. W tym miejscu rozmawiam jedynie ze swoimi wspomnieniami. Mieszkańcy tego domu przybyli tu z różnych zakątków świata. Każdy z nich to szczególny przypadek, ledwo mogą dojść do ładu sami ze sobą, że nie wspomnę o innych — filozofował ojciec Pius, który po przywitaniu się z gośćmi usiadł w fotelu przy biurku. - Niestety, nie mogę panom za­proponować krzeseł, bo nie jestem przygotowany na tego rodzaju wizyty. Musi wam wystarczyć moje łóżko.

Wagner odsunął na bok stare pamiątki i zrobił sobie trochę miejsca na łóżku, podczas gdy Sina usiadł po prostu na podłodze, u stóp starego misjonarza. Sina był w swoim żywiole, bo stosy starych gazet i książek, fotografie wiszące na ścianach i pamiątki pochodzące z różnych okresów

stynia Gobi.

’Ufam

życia misjonarza zdawały się do niego przemawiać. Czuł, jakby chciały mu opowiedzieć swoją historię. Ojciec Pius nabił sobie fajkę o długim cy­buchu i uważnie przyglądał się Sinie.

- Niech pan nie weźmie staremu człowiekowi za złe, ale mam wra­żenie, że już pana gdzieś widziałem. Moja pamięć czasem mnie zawodzi i dlatego nie bardzo teraz wiem, gdzie pana umiejscowić.

Sina potrząsnął głową.

- Nie musi się ojciec usprawiedliwiać. Nie wiem, czy w tym wieku będę jeszcze w stanie pamiętać swoje nazwisko. Może wszystko odejdzie po prostu w niepamięć?

- Chwileczkę, chyba już wiem - odparł misjonarz, unosząc dłoń.

- Proszę nic nie mówić. Profesor Sina, badacz średniowiecza. Czyż nie mam racji? Tak, nie mylę się - dodał pociągając z fajki. — Dawniej z wielką przyjemnością czytałem pańskie publikacje. Jest pan starym uparciuchem, który idzie pod prąd, enfant terrible nauki o historii. No dobrze, cofam słowo „starym” - powiedział, gdy Sina roześmiał się głośno. — A wracając do rzeczy: co taki staruszek jak ja może dla pana uczynić oprócz tego, że zabierze panu cenny czas?

- Prowincjał powiedział nam, że ojciec spędził na misjach w Chinach ponad siedemdziesiąt lat. Określił ojca mianem pełnego pasji badacza, znawcy historii Chin, kraju i ludzi. Potrzebujemy wiedzy ojca, jego czasu i wspomnień - wyjaśnił Sina.

Ojciec Pius uśmiechnął się.

- Czasu mi nie brakuje, wspomnień mam aż nadto, a jeśli chodzi o wie­dzę... mój Boże, prawdopodobnie mam jej za wiele. Ale chętnie panom pomogę, jeśli będę mógł. Czego chcielibyście się dowiedzieć?

- Czy mógłby nam ojciec opowiedzieć o pierwszym cesarzu Chin, który został pochowany w pobliżu Xi’an?

- Qin Shihuangdi, pierwszy, dostojny, boski cesarz Qin to postać peł­na sprzeczności. Do dziś fascynuje naukowców i historyków - wyjaśnił misjonarz, spoglądając w zamyśleniu na kółko dymu, które powoli unosi­ło się ku sufitowi. - Rozpoczynanie czegokolwiek to trudna praca. Cesarz przeprowadził w państwie reformy wychodzące daleko w przyszłość i zjed­noczył państwo, które obejmowało prawie cały znany ówczesnym Chiń­czykom świat. Wprowadził standaryzację jednostek wag i miar, ustanowił jednolitą walutę. Z drugiej strony wykorzystywał ludzi do przymusowej

p_racy, a jego okrutne rządy kosztowały życie dwa miliony mieszkańców Chin. Jednak dzięki temu wszystkiemu historycy uważają go za władcę, który stworzył cesarstwo chińskie. Jednolite pismo, wprowadzone w tym czasie na terenie całego państwa, stało się fundamentem chińskiej kultu­ry. Bez zastosowania twardych rządów totalitarnych z pewnością nigdy by tego nie osiągnął.

Ojciec Pius wyciągnął ze stosu papierów starą poplamioną książkę i otworzył ją.

-Jakim człowiekiem był cesarz? - spytał Wagner.

Misjonarz uniósł brwi.

- Był jednym z najważniejszych cesarzy Chin, o ile nie najważniej- szym.To on zaczął budować chiński mur - już za jego życia liczył on czte­ry tysiące kilometrów. Żeby zrealizować ten projekt, nie zawahał się nająć do pracy trzysta tysięcy robotników. Przy wznoszeniu jego mauzoleum pracowało aż siedemset tysięcy ludzi, liczba wprost niewyobrażalna. Nad całym projektem pracowali przez trzydzieści lat.

Ojciec Pius przez cały czas wertował książkę. Najwidoczniej czegoś w niej szukał.

- Dzisiaj cesarz ten znany jest przede wszystkim za sprawą swo­jej Terakotowej Armii. Kazał postawić osiem tysięcy figur wojowników, każdy z nich różni się od innych. Nie ustały spory, do czego miała słu­żyć tak potężna armia. Może mieli mu towarzyszyć w nowym życiu po śmierci? A może bronić mauzoleum? Tak się jednak składa, że owa armia to tylko drobny fragment tego wszystkiego, co w Xi’an czeka jeszcze na odkrycie. Jest tam jeszcze podobno cały cesarski dwór pełen podobnych figur. Naukowcy twierdzą, że ciągnie się na długości stu osiemdziesięciu kilometrów.

Sina spojrzał na misjonarza z niedowierzaniem.

- Czy to nie lekka przesada? - spytał.

- Zapomina pan, panie profesorze, że powierzchnia całego terenu grzebalnego w Xi’an jest prawie sześciokrotnie większa niż obszar Za­głębia Ruhry. To największy na świecie cmentarz, niektórzy określają go mianem ósmego cudu świata.

- Ja też zwiedzałem część terenów, gdzie prowadzone są wykopali­ska, kiedy byłem z żoną w Chinach - przypomniał sobie Sina. Ojciec Pius przysłuchiwał mu się z uwagą. - Odnieśliśmy wówczas wrażenie, że środki

1 - .ii

bezpieczeństwa są trochę przesadzone. Wyglądało to tak, jakby ktoś nie obawa! się intruzów z zewnątrz, tylko bardziej zależało mu na tym, aby nie uciekł stamtąd któryś z wojowników albo członków dworu cesarskiego,

Starv misjonarz skinął głową.

- Tak, ja też miałem takie wrażenie. To faktycznie niezwykła spra­wa. Dość długo mieszkałem w pobliżu Xi’an i zauważyłem cały szereg dziwnych rzeczy, które wprawiły mnie w spore zakłopotanie. Na przykład chińskim archeologom do dzisiaj brakuje odwagi, żeby rozkopać wzgórze nagrobne cesarza. Jedna z legend głosi, że pochowano go na barce, któ­ra pływa po jeziorze wypełnionym rtęcią i że jest ono zasilane rzekami, którymi też płynie rtęć. I rzeczywiście, podczas badań podłoża wokół na­grobnego wzgórza odkryto wyższą niż przeciętna ilość rtęci.

Misjonarz zamilkł i długo pociągał dym z fajki. Po chwili wrócił do swojej opowieści.

- Chciałbym panom zacytować fragment tej książki. Oto co ówczesny historyk, Sima Quian, żyjący za czasów cesarza, pisze o cesarskim grobow­cu - powiedział misjonarz, założył okulary i zaczął czytać:

Do wysokiego sufitu przymocowano tysiące pereł i kamieni szlachetnych. Mają one symbolizować gwiaździsty nieboskłon. Na podłodze znajduje się panorama Chin, na której zaznaczono wszystkie jeziora i rzeki wypełnio­ne rtęcią. Rzeki te płyną bez przerwy, jakby automatycznie. W środku tego pomieszczenia na rtęciowym jeziorze kołysze się trumna pierwszego cesarza Chin.

Misjonarz spojrzał znad okularów na Sinę.

- Wie pan, panie profesorze, że Chińczycy z szacunku do cesarza na­dal wstrzymują się z otwarciem jego grobu? Podobno prawda jest taka,że się po prostu boją. Ja osobiście nie spodziewam się, że uczynią to w ciągu najbliższych pięćdziesięciu lat. Ale jest jeszcze coś.

Misjonarz skierował wzrok najpierw na Sinę, a potem na Wagnera.

-Wspominał pan o środkach bezpieczeństwa. To, co panu teraz opo­wiem, to fakty. Nie będę wyciągał z tego żadnych wniosków, więc będzie pan musiał wyrobić sobie własny pogląd.

Ojciec Pius oparł się o fotel i zamknął oczy. Kiedy znowu zaczął opo­wiadać. w jego niewielkim pokoju panowała zupełna cisza. Historia, któ-

_rą Wagner i Sina usłyszeli, była tak niewiarygodna, że nie chcieli wierzyć własnym uszom.

- Kiedy Qin Shihuangdi miał trzydzieści osiem lat, sięgnął po królewski miecz, symbol władzy. W tym samym roku na niebie pojawiła się kometa, wielka gwiazda. Cesarz uznał to za znak od niebios, że bogowie są z nim. Miał rację. Przez jedenaście lat sprawował władzę w sposób niekwestio­nowany i uszedł z życiem z przynajmniej dwóch zamachów. Te nieudane próby miały jeden skutek: wzbudziły w cesarzu wielki strach przed śmier­cią. Mimo to uważał, że śmierć też można pokonać, a jemu, jako równemu bogom cesarzowi, przysługuje prawo żądania dla siebie nieśmiertelności.

- Qin Shihuangdi chciał być nieśmiertelny? - spytał Wagner z nie­dowierzaniem w głosie.

Ojciec Pius skinął głową.

- Kiedy podczas jednej ze swych podróży po kraju usłyszał o istnie­niu „Wyspy Nieśmiertelności”, wysłał tam trzy tysiące ludzi, którzy mie­li dla niego zdobyć eliksir życia. Podobno ekspedycja nigdy nie wróciła, a przynajmniej ówcześni kronikarze nic o tym nie wspominali. Może ce­sarz po prostu zabronił im o tym pisać? W każdym razie coś się musiało wówczas wydarzyć. Od tamtej pory cesarz zaczął się otaczać szamanami i alchemikami i wydawał mnóstwo pieniędzy z kasy państwa na prowa­dzenie badań. Chciał w końcu ujrzeć konkretne rezultaty. Może się bał, że śmierć nie będzie czekać?

Sina i Wagner spojrzeli po sobie, ale nie odezwali się ani słowem. Słuchali starego misjonarza, nie przerywając mu.

- W tym miejscu sytuacja robi się jeszcze bardziej tajemnicza. Ce­sarz nie pozostawił ostatniej woli i dlatego wielu twierdzi, że go słyszano albo widziano po jego rzekomej śmierci. Nikt do dzisiaj nie wie i przez długi czas nie będzie wiedział, czy cesarz rzeczywiście leży pogrzebany w swoim mauzoleum. Pewien historyk chiński, z którym rozmawiałem na krótko przed jego śmiercią, był przekonany, że cesarz był w stanie tchnąć życie w swoich żołnierzy z terakoty. Tak się właśnie wyraził. I właśnie dlatego kazał tę armię stworzyć. Miał nadzieję, że kiedyś wróci, a wtedy będzie miał żołnierzy do swej dyspozycji. Byłaby to potężna siła zbrojna złożona z elitarnych wojowników. Ow historyk był najzupełniej pewien, że pierwszy cesarz Chin wszedł w posiadanie tajemnicy wiecznego życia

i dysponował władzą nad śmiercią.

Stary misjonarz znowu zamknął oczy i włożył fajkę do ust.

- To legendy i dawne historie, które w miarę upływu lat obrastają ko- lejnymi sensacjami - powiedział z powątpiewaniem Sina.

Misjonarz pokiwał głową, otworzył oczy i spojrzał na niego w za­myśleniu.

- Panie profesorze, będzie pan musiał sam rozstrzygnąć, w co pan wierzy, a w co nie. Proszę jednak nie popełniać istotnego błędu: proszę nie ignorować faktów. A faktem jest, że owych osiem tysięcy wojowników zostało umieszczonych w trzech różnych sztolniach. Czwarta jest pusta i nikomu nie udało się na razie wyjaśnić dlaczego. Wojownicy strzegący grobu cesarza mają wzrost od stu osiemdziesięciu do dwustu dziesięciu centymetrów. W porównaniu z ówczesnymi Chińczykami są więc olbrzy­mami. Stanowią przykład kogoś w rodzaju ludzi doskonałych, oczywiście z perspektywy tamtych czasów: są ponadnaturalnie wysocy, nowocześnie uzbrojeni, a zrobiono ich z glinki, podobnie jak golema, którego pewien rabin stworzył w Pradze. Niech pan też nie zapomina, że już Biblia mówi: „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”.

- Chce ojciec przez to powiedzieć... — zaczął Sina, ale misjonarz prze­rwał mu, unosząc swoją kościstą dłoń.

-Ja tylko przedstawiłem panom fakty. Proszę też sobie przypomnieć szczególne środki bezpieczeństwa podjęte w Xi’an, strach archeologów przed naruszaniem nagrobnego wzgórza i fakt, że nigdy nie znaleziono zwłok cesarza. Mając to wszystko na uwadze, będzie pan musiał sam za­decydować, w co pan uwierzy, a w co nie.

Kiedy Sina i Wagner wyszli z Domu Opieki dla misjonarzy, zaczęło właśnie padać.

- Bardzo mi przykro, ale staruszek miał bardziej mroczny umysł niż to wyglądało na początku - powiedział Wagner z żalem w głosie.

Sina skinął głową w zamyśleniu.

- Tak, wygląda na to, że nie odróżnia legend od faktów. Po tej roz­mowie uważam, że cesarz Austrii nie ma nic wspólnego z cesarzem Chin. Ten pierwszy nie chciał walczyć, podczas gdy ten drugi chciał podbić świat z mieczem w ręku. Fryderyk to chciwy, zamknięty w sobie człowiek śre­dniowiecza, który nie dbał o przepych i wspaniałości tego świata. Z kolei cesarz Chin kazał zbudować dla siebie gigantyczne mauzoleum, w któ­

rym płynęły rzeki żywego srebra, posiadał liczne pałace, a na dodatek był tyranem, który miał na sumieniu miliony ludzkich istnień. Nie, obu tych władców dzieli ogromny dystans nie tylko w sensie geograficznym.

i Jeśli zamierzamy podążyć śladami cesarza, powinniśmy pojechać na południe, do Wiener Neustadt - powiedział Wagner, kiedy ruszali z par­kingu przed Domem Opieki. - Jeśli jednak głębiej się nad tym zastano­wić, to przychodzi mi na myśl pewne porównanie. W przypadku cesarza Chin sprawa nie jest taka pewna, natomiast o Fryderyku wiemy, że na pewno nie jest pochowany w katedrze św. Stefana. Przeciwnie, ciało znikło bez śladu.

13 KWIETNIA 1976 ROKU, CMENTARZYSKO W XI’AN,

PROWINCJA SHAANXI, CHINY ŚRODKOWE

Czterej archeologowie z Szanghaju już od ponad dwunastu godzin prowadzili prace konserwatorskie. Polegały one na utrwaleniu po­włoki farby pokrywającej jednego z cesarskich wojowników. Obserwacje poczynione w ciągu ostatnich dwóch lat pokazały, że farba źle znosi dzien­ne światło i zmienną temperaturę, zaczyna się pod ich wpływem łuszczyć i odpada. Zachowanie pełnej artyzmu kolorowej powłoki stało się więc od samego początku jednym z najpilniejszych zadań konserwatorów. Figury z trzech komór jeszcze przez następne dziesięciolecia miały absorbować uwagę chińskich archeologów.

— Czy grupa profesora Wu zakończyła już prace badawcze w czwar­tej komorze? — spytał Man Ho, koordynator wykopalisk, wsuwając głowę przez drzwi prowizorycznego baraku.

- O ile wiem, tak - odparła młoda pani archeolog, która specjalnie przyjechała tutaj w zeszłym roku z prowincji Guamgdong, rezygnując ze stanowiska asystentki na tamtejszym uniwersytecie. Chęć uczestniczenia w sensacyjnych wykopaliskach w Xi’an okazała się silniejsza niż pęd do kariery. — Profesor Wu zajrzał tam na chwilę i poszedł dalej, do dużej pi­ramidy nagrobnej. Dzisiaj rano ustawiono tam magnetometr i włączono urządzenia pomiarowe ustawione na terenie wykopalisk

Man Ho skinął głową i zamknął drzwi. Wyszedł z baraku i rozejrzał się wokół siebie. Następnie skierował się do głównego miejsca, w którym prowadzono prace wykopaliskowe. Nadal nie mógł się nadziwić zmianom.

jakie dokonały się tu w ciągu ostatnich dwóch lat. Pola, które od tysięcy łat uprawiali miejscowi chłopi, zostały ogrodzone, a dostępu do nich strzegli uzbrojeni po zęby żołnierze. Żeby dostać się w pobliże dużego kurhanu trzeba było posiadać specjalne zezwolenie. Man Ho przypomniał sobie, że wokół Xi’an odkryto ponad sto kopców. Oznaczało to, że nie musi się martwić o swoją przyszłość. On sam, jego synowie, a potem także ich sy­nowie będą tu pracować przez 24 godziny na dobę, 365 dni w roku, aż do końca swojego życia.

Man Ho nie żałował, że przybył do Xi’an. Historycy uważają to miej­sce za początek Jedwabnego Szlaku. Doczeka tu do emerytury, pomyślał mijając strażników, którzy po raz trzeci tego dnia sprawdzili mu prze­pustkę. Potem jeden z nich zasalutował i dał znak pozostałym, żeby go przepuścili. Man Ho skinął mu głową i skierował się w stronę nagrobnej piramidy cesarza. Znajdowała się ona w odległości dwóch chińskich mil, zwanych li, od najbliższej rzeki o nazwie Sha. Cała ta konstrukcja była tak przemyślna, że naukowcy będą potrzebować dziesięcioleci, żeby ją zbadać.

Pod sklepieniem dachu znajdującego się nad wejściem do głównego kurhanu nagrobnego grupa mężczyzn w mundurach i ubranych po cywil­nemu stała obok kilku urządzeń. Agregaty zapewniające awaryjne zasila­nie pracowały na okrągło, wyrzucając z siebie gęste chmury dymu. Man Ho zakaszlał i rozejrzał się, szukając wzrokiem profesora Wu. Drobny, prawie łysy naukowiec ubrany w znoszony garnitur, dyskutował o czymś ożywionym głosem z jednym z techników. Jego oczy ukryte za grubymi szkłami okularów wydawały się nienaturalnie wielkie. Rząd wysłał go do Xi’an jako jednego z pierwszych naukowców. Kiedy profesor dowiedział się, w jakim celu, w ciągu tygodnia zrezygnował z katedry na uniwersy­tecie w Pekinie.

- Panie profesorze Wu! - zawołał Man Ho, starając się przekrzyczeć hałas dochodzący z pracujących generatorów.

Mały człowieczek odłączył się od grupy osób i skierował się w stronę koordynatora wykopalisk.

- Panie inżynierze, właśnie pana szukałem, bo musimy zrobić de­cydujący krok. Odsłoniliśmy wejście do piramidy nagrobnej cesarza i za kilka minut będziemy musieli ustawić urządzenia pomiarowe we właści­wej pozycji. Dzięki temu będziemy mogli powiedzieć coś pewniejszego

o tym, co kryje wzgórze.

Man Ho ujrzał entuzjazm w błyszczących oczach drobnego, ener­gicznego naukowca, który ani przez chwilę nie potrafił ustać w miejscu i ciągle był w ruchu.

- Czy znalazł pan cokolwiek w czwartej komorze? - spytał Man Ho z ciekawością.

Twarz profesora przybrała dziwny wyraz.

- Hm... trudno to opisać jednym zdaniem i nawet nie wiem, jak to określić. Jak pan wie, czwarta komora jest pusta, natomiast w trzech po­zostałych zachowały się figury żołnierzy.

Man Ho skinął głową. Profesor spojrzał mu w oczy i zaskoczył go swoim pytaniem.

- Czy dobrze zna pan historię i życiorys cesarza Qin Shihuang- di? Czy wie pan coś o jego wyprawach, podróżach przez nowe państwo,

0 jego religii?

Man Ho wzruszył ramionami, bo przez chwilę poczuł się jak na eg­zaminie.

- Od dwóch lat nie zajmujemy się niczym innym jak tylko życiem

1 aktywnością cesarza - odparł.

Profesor Wu uśmiechnął się pobłażliwie.

-Ja też to wiem, ale chodzi mi o coś innego - odparł, z niecierpliwo­ścią drepcząc drobnymi krokami w tę i z powrotem. Podszedł do Man Ho i spojrzał na niego z dołu przez grube soczewki swoich okularów. - Pozwoli pan, że sformułuję to inaczej. Na podłodze czwartej komory znaleźliśmy ślady po 1735 żołnierzach z terakoty i 24 wozach bojowych zaprzężonych w 96 koni. Teraz ich tam nie ma. Były, ale przepadły.

Zanim Man Ho zdążył cokolwiek odpowiedzieć, od strony grupy techników stojących przy piramidzie dobiegło głośne wołanie. Profesor Wu pobiegł w tamtą stronę, a inżynier ruszył Man Ho za nim.

Robotnicy otworzyli wejście do grobowca. Profesor Wu pochylił się i z latarką o dużej mocy wszedł w głąb kwadratowego, zdobionego ma­lowanymi cegłami korytarza. Man Ho szedł za nim przez warstwy pyłu sięgające kostek. W starych legendach i źródłach historycznych zawsze występowali uzbrojeni w kusze strzelcy, nie brakowało też zatrutych strzał i wymyślnych pułapek. Jednak oni nie natknęli się na nic takiego aż do chwili, gdy stanęli przed dużą, obitą metalem bramą. Zdobiły ją cztery wyraziste chińskie piktogramy, nad którymi pochylał sie czerwony smok.

Wszędzie wisiały gęste pajęczyny. Polerowane cegły błyszczały jasno, j ak- by ktoś je wypalił dopiero wczoraj.

Man Ho i profesor Wu stanęli z nabożną czcią przed wysoką bramą, zamkniętą na trzy klucze i rygiel. W chwili, gdy inżynier chciał coś po­wiedzieć, jego krótkofalówka zatrzeszczała. Zgłosił się główny technik Głos miał zniekształcony, ale łatwo dało się w nim wyczuć zaniepokojenie.

- Nie wolno panu dalej iść! Przedłożono mi właśnie wyniki próbek pobranych z ziemi i okazuje się, że w podłożu wokół piramidy występu­je wysokie stężenie rtęci. Współczesne informacje o rtęciowym jeziorze i jego dopływach, które zasilają jezioro i swój początek biorą z jednego, ogromnego zbiornika rtęci, wydają się więc prawdziwe.

Profesor Wu wyglądał na rozczarowanego, a zarazem — co bardziej dziwiło - zadowolonego- Pełnym czułości gestem przesunął dłonią po gładkim drewnie bramy, starł pajęczynę pokrywającą piktogramy i czer­wonego smoka, który pod wpływem ciepła bijącego z ludzkiej ręki zda­wał się ożywać. Nie patrząc na Man Ho, profesor Wu stwierdził w końcu:

- Bez wątpienia wie pan, co oznaczają te cztery znaki? Na prawym skrzydle bramy umieszczono napis: „wieczne życie”, na lewym słowo „nie­śmiertelność”. Smok symbolizuje cesarza.

Po raz pierwszy od dwóch lat Man Ho miał okazję zobaczyć kamien­ną twarz profesora Wu. Nagle profesor odwrócił się, przeszedł obok niego bez słowa, a w miarę jak się oddalał, blask jego latarki coraz bardziej nikł w ciemnym korytarzu.

Kiedy po chwili podeszli co grupy techników, którzy przy wejściu do kurhanu tłoczyli się przed ekranami monitorów, bez trudu za­uważyli ich podekscytowanie. Kątem oka Man Ho ujrzał jakiegoś męż­czyznę w ciemnym, świetnie skrojonym garniturze, z charakterystyczną odznaką wpiętą w klapę marynarki. Mao Tse-tung i Komunistyczna Par­tia Chin doceniali znaczenie wykopalisk w Xi’an. Od dwóch lat Man Ho widywał tu codziennie któregoś z przedstawicieli KPCh. Dopytywali się

o wyniki prac, a uzyskane informacje przekazywali dalej. Man Ho i pro­fesor Wu pochylili się nad głównym technikiem, który kreślił coś w swo­im grubym notesie.

— Nasze urządzenia pomiarowe wskazują na istnienie setki małych 'i dużvch obiektów, ale większości z nich nie potrafimy rozpoznać ani okre-

|§ - poinformował technik, nie przestając pisać w zeszycie. - Udało się rozpoznać trumnę cesarza, która leży na czymś w rodzaju barki unoszącej się na jakiejś cieczy. Zakładam, że to rtęć.

Jego głos przeszedł w szept i Man Ho musiał się wysilać, żeby go zrozumieć.

-Jest jednak coś, co już teraz mogę odczytać na podstawie pomiarów. Trumna jest pusta. W grobie nie ma zwłok cesarza.

Główny technik poczuł nagle czyjąś rękę na swym ramieniu. Kiedy się odwrócił, ujrzał, że stoi przy nim polityczny opiekun z Pekinu. Męż­czyzna dał im znak, żeby poszli za nim. Odeszli od warczących genera­torów, aż znaleźli się w bezpiecznej odległości od pozostałych techników i archeologów.

- Nasz wielki przywódca, przewodniczący Mao, przewidział taką sy­tuację i pozostawił konkretne dyrektywy w tej sprawie. W jego imieniu chcę je wam teraz przekazać - zaczął obserwator bez żadnego wstępu. -Jest to oficjalna linia postępowania na następne dziesięciolecia i doty­czy piramidy nagrobnej cesarza Qin Shinuangdi. Nie wolno jej otworzyć, ponieważ nie dysponujemy na razie wiedzą dotyczącą prac konserwator­skich obejmujących kolejne obiekty w tak monumentalnym projekcie ar­cheologicznym. Każde dotychczasowe odkrycie dokonane w piramidzie należy sklasyfikować jako ściśle tajne. Od tej pory podlega ono przepi­som dotyczącym tajemnicy wojskowej łącznie z sankcjami, jakie się z tym wiążą.

Po tych słowach obserwator wyciągnął rękę i wymownym wzrokiem zażądał czegoś od głównego technika. Ten sięgnął do kieszeni i oddał obserwatorowi swój zeszyt z notatkami i rysunkami.

— Niech pan poinformuje o tym także swoich współpracowników - powiedział chłodnym tonem obserwator i zwrócił się do profesora Wu:

- Czy zauważył pan coś szczególnego w tej piramidzie, panie profesorze?

Naukowiec potrząsnął w milczeniu głową. Man Ho uprzedził pyta­nie obserwatora i zrobił to samo, co profesor. Obserwator przyglądał się przez chwilę trzem mężczyznom, odwrócił się i poszedł w kierunku przy­rządów pomiarowych.

Drżącymi ze zdenerwowania palcami profesor Wu zapalił papiero­sa i głęboko się zaciągnął. Potem powiedział coś, czego Man Ho nigdy nie zapomniał: ,

- Nikt nic wpadł na to, że samo „Xi’an”znaczy „nieśmiertelny”. Sło­wo to oznacza istotę, która osiągnęła stan nieśmiertelności, wzniosła się ponad zwykły świat. W naszej mitologii też istnieją nieśmiertelni, dlate­go liczbę osiem Chińczycy od dawna zaliczają do szczęśliwych. Jest ona także liczbą nieśmiertelności. Tu, w Xi’an, mamy do czynienia z cesarzem który nie spoczywa we własnym grobie. Mamy też 1735 żołnierzy, którzy jak wszystko na to wskazuje, znikli gdzieś razem z nim. Kiedy i jak, tego nie wie nikt i nigdy się tego nie dowiemy.

Profesor Wu zrobił ruch, jakby chciał odejść, ale odwrócił się i dodał:

- Jeśli jednak kiedyś się tego dowiemy, bo zostanie nam to obja­wione, wolałbym już nie żyć. Będzie to oznaczać, że nadszedł koniec świata. .•

I

STARY ZAMEK, WIENER NEUSTADT I

■

I

Kiedy Sina i Wagner dotarli do Wiener Neustadt i wysiadali z samochodu przy tamtejszym zamku, pogoda wcale się nie poprawiła. Mżawka w połączeniu z chłodem dawała im się nieprzyjemnie we znaki. Wysoka kamienna ściana herbowa po zewnętrznej stronie kościoła św. Je­rzego odpychała swym wyglądem. Niegdysiejsza rezydencja cesarska poło­żona na południe od Wiednia była siedzibą Akademii Wojskowej. Szkołę urządzono w dawnym zamku Fryderyka przed dwustu pięćdziesięciu laty z rozkazu cesarzowej Marii Teresy.

- Czy wiesz,że do dzisiaj sygnet do pieczętowania, jaki wręczany jest absolwentom tej uczelni, zawiera litery AEIOU? — spytał Sina, podcią­gając wysoko kołnierz płaszcza, aby w ten sposób osłonić się przed desz­czem i wiatrem.

- Jak na tak wspaniałą rezydencję chęć umieszczenia na takim sy­gnecie motta pana tego zamku nie należy chyba do zbyt wygórowanych żądań - odparł Wagner i spojrzał na ścianę, na której widniało ponad sto znaków herbowych.

Sina podążył za jego wzrokiem.

- Na środku ściany widać Fryderyka w otoczeniu czternastu herbów symbolizujących ziemie należące do Habsburgów. Ciekawe jest to, że ce­sarz ma na głowie kapelusz księcia, a nie cesarską koronę.

1A skąd tyle znaków herbowych?

I Wielu historyków uważa, że to wymyślone symbole legendarnych władców Austrii opisanych w pewnej baśniowej kronice. Dlatego do dzi­siaj nikomu nie udało się zgłębić ich znaczenia. Ale przyszło mi kiedyś na myśl, że mogą to być herby pierwszych członków zakonu rycerskiego św. Jerzego, bo tutejszy kościół był ich świątynią. Zakon ten założył Fry­deryk III. Jednak nie za bardzo zajmowałem się tą teorią - odparł Sina, wskazując na trzy figury znajdujące się na górnym końcu ściany herbo­wej. - Na górze, w samym środku, stoi słynna Madonna z czereśniami. Nosi taką nazwę, ponieważ Dzieciątko Jezus wyciąga w naszą stronę kosz z czereśniami, jakby chciało nas nimi poczęstować. Po lewej i po prawej stronie od Madonny stoją święta Barbara i święta Katarzyna.

Wagner wzruszył obojętnie ramionami, natomiast Tschak zaczął z ra­dością węszyć przy starych kamieniach ściany kościoła.

- Z tego co widzę, nie znajdziemy tu żadnej wskazówki przeznaczo­nej dla nas, chyba że odczytasz treść napisów na tych fantastycznych zna­kach herbowych, których ja nie potrafię rozróżnić.

Obaj przyglądali się kamiennym herbom z taką uwagą, że nie za­uważyli czarnego audi A8, które przejechało obok nich i zatrzymało się w pewnym oddaleniu na parkingu.

Peer van Gavint przez chwilę obserwował Wagnera i Sinę z zadowo­leniem, a potem dał kierowcy znak, żeby został.w samochodzie. Wysiadł z wozu i zabrał z tylnego siedzenia czarną aktówkę. Chodząc powoli po dziedzińcu zamkowym, rozglądał się czujnie dokoła, obrzucał uważnym spojrzeniem mijanych ludzi i zaparkowane samochody. Oglądał witryny sklepów i wchodził w boczne uliczki, gdzie nie zważając na deszcz, opie­rał się o ściany. Kiedy się upewnił, że w pobliżu nie ma żadnego z człon­ków Zakonu, a Sinie i Wagnerowi nie grozi niebezpieczeństwo, uspokoił się i wolnym krokiem wrócił do samochodu. Da im jeszcze pół godziny. Do tej pory na pewno znajdą kolejną wskazówkę.

- Na pierwszy rzut oka nie dostrzegam tu niczego, co miałoby dla nas jakieś znaczenie - oznajmił Sina, zmuszając tym samym Wagnera, żeby dokładniej przyjrzał się dziesiątkom herbów na ścianie. Deszcz zacinał im prosto w oczy, więc Wagner miał nadzieję, że znajdzie taką wskazówkę we wnętrzu kościoła. Dzięki temu pobędą trochę w su­chym miejscu.

- Jedyne, co kojarzę, to fakt, że w czasach Trzeciej Rzeszy ściana herbowa była ukryta za ceglanym murem. Rzekomo po to, aby chronić ją przed nalotami bombowymi alianckich samolotów. Jednak dla naszych poszukiwań nie ma to żadnego znaczenia. Musimy posłużyć się jakąś me­todą - mruknął Sina i spojrzał spod zmrużonych powiek na pełną orna­mentów fasadę kościoła.

- Co masz na myśli, mówiąc o metodzie? — spytał Wagner, ale w tym momencie jego uwagę zwróciło coś innego. Rozbawiony obserwował, jak Tschak tarza się z radością na wilgotnym bruku. - Widzę, piesku, że chłód i wilgoć wcale ci nie przeszkadzają. Przeciwnie, próbujesz wypolerować bruk? - roześmiał się i kucnął, aby podrapać psa po brzuchu.

- Widzę, że musimy chyba szerzej otworzyć oczy i sprawdzić, czy nie zauważymy czegoś niezwykłego, czego do tej pory nikt inny nie do­strzegł - zaproponował Sina. — Na przykład tarcze herbowe ułożone są asymetrycznie, co na pierwszy rzut oka nie jest aż tak bardzo widoczne

- dodał szybko.

Wagner spojrzał zdumiony w górę i stwierdził, że Sina ma rację: pierw­sze cztery rzędy znaków wyłamywały się z ogólnego porządku.

- Pierwszy herb po lewej stronie umieszczony jest jako jedyny w pierwszym rzędzie; pod nim znajdują się po dwa herby z lewej i z pra­wej strony; jeszcze niżej po każdej stronie widać po trzy znaki, potem po cztery i dopiero kolejne rzędy ułożone są symetrycznie.

Wagner skinął głową, potwierdzając to, o czym mówił Sina.

-W kontekście naszego cesarskiego fetyszysty od cyfr taki porządek nie wydaje mi się przypadkowy. Może to oznaczać, że Fryderyk znowu sam coś wymyślił - stwierdził Sina, wycierając krople deszczu z twarzy.

-Jeśli chodzi o herby fantazyjne, to porządek, wjakim je tam umiesz­czono, może nie mieć żadnego znaczenia - zastanawiał się głośno Sina.

- Jeden mniej czy więcej, byle tylko zachować wzór... to też nie odgrywa żadnej roli, prawda?

Sina spojrzał w górę i zaczął czytać:

- Jeden.. .cztery.. .sześć.. .osiem.

- 1468... to data! — sprecyzował szybko Wagner.

-1 o to właśnie chodzi - mruknął Sina. — Ale co wydarzyło się w 1468 roku? Co takiego chce nam Fryderyk przez to powiedzieć? Niestety, nie mam pojęcia.

Sina potrząsnął głową, złapał Wagnera za rękaw i pociągnął go za sobą do kościoła.

- To już Wiener Neustadt.

Kiedy biskup Frank Kohout usłyszał w słuchawce telefonu spokojny, kobiecy głos, nie był zachwycony.

1 Komisarz Berner wyszedł ze szpitala i wszystko wskazuje na to, że został do tego przynaglony jakąś pilną potrzebą. Poszłam dziś przed po­łudniem do szpitala, ale już go tam nie było.

I Sytuacja wymknęła się nam spod kontroli, od kiedy do gry włączyli się nie tylko Chińczycy, ale i ta nieznajoma kobieta, o której nic nie wiemy

- zauważył Kohout, spoglądając przez okno na praski zamek.

Opady śniegu zamieniły się w opady ciągłego deszczu. Kohout na­dal był zły z powodu nieudanej akcji w Chemnitz. Stracili to śmieszne, czerwone auto z oczu. Wystarczyło kilka minut przewagi, jaką zyskali nad nimi Wagner, Sina i ta kobieta.

— Czy mam to zlecić naszym ludziom w Wiedniu? Po tym, jak ich mercedes wyleciał w powietrze, rozdzielili się. Jeden obserwuje zajezdnię Wagnera, dwaj pozostali jadą właśnie do zamku Siny.

Kohout zerknął na ostatnie meldunki. Głos w słuchawce domagał się całkowitego posłuszeństwa.

— Należy jak najszybciej wysłać wszystkich do Wiener Neustadt, bo nie mamy czasu do stracenia. Jeśli Sina i Wagner są już w Grazu, oznacza to, że poznali pierwszą część tajemnicy Fryderyka. Teraz do ostatecznego rozwiązania został im już tylko krok. I tak zaszli już za daleko.

Tymczasem Wagner i Sina nadal znajdowali się w kościele św. Jerzego. Oglądali z bliska stojący za szybą relikwiarz Fryderyka. Ga­blota z eksponatem stała na samym środku świątyni. W oczy rzucił im się monogram cesarza. Relikwiarz otaczały posągi czternastu świętych, którzy według opisu powiązani byli ze szczątkami znajdującymi się we­wnątrz relikwiarza.

- Twierdzę, że ten monogram to klucz do tajemnicy — powiedział Sina. — Czuję to bardzo wyraźnie! Ten znak był dla Fryderyka strasznie ważny. Nie bez powodu kazał go umieścić także na grobowcu w katedrze

Świętego Stefana.

- Mnie też ten monogram fascynuje. Jestem przekonany, że jeśli rozszy­frujemy jego sens, zrobimy duży krok na drodze do rozwiązania całej zagadki.

Wagner, który robił już trzecią rundę wokół relikwiarza, liczył coś nagłos.

- Czternastu świętych... czternaście austriackich posiadłości dziedzicz­nych... w środku monogram. Fryderyk polecił» aby na ścianie herbowej przedstawiono go niejako cesarza, tylko jako władcę Austrii. Być może ist­nieje tu jakiś związek, którego jeszcze nie pojmujemy- powiedział, ściszając głos, bo do kościoła weszła nagle grupa turystów. Wagner przez chwilę im się przyglądał i już chciał się odwrócić, gdy nagle ujrzał, jak jakiś elegancko ubrany mężczyzna, którego przed chwilą zauważył, znika za filarem. Nie mógł sobie jednak przypomnieć, gdzie go już widział. Klepnął więc Sinę i mruknął: - Skąd my znamy tego typa? Próbuję sobie przypomnieć, ale...

Sina przerwał mu podekscytowany:

- Przecież to ten sam człowiek, który wpadł na mnie w kościele Świę­tego Michała—powiedział i spojrzał podejrzliwie na nieznajomego. - Prze­stałem wierzyć w przypadła w całej tej historii. Facet nas śledzi i wcale nie wygląda na Chińczyka. Co robimy? Czerwony alarm?

Wagner skinął głową i sięgnął po telefon. Valerie odebrała już po pierwszym sygnale.

- Cześć. Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że powinnaś chyba przyjechać do Wiener Neustadt. To sześćdziesiąt kilometrów na południe od Wied­nia. Właśnie zauważyłem problem, który czai się za rogiem.

-Już do was jadę. Gdzie jesteście?

- W kościele Świętego Jerzego. Golfa zaparkowałem na placu przed zamkiem. Znajdziesz go w swoim GPS-ie.

- Trzymajcie się w pobliżu dużych grup i nie zwiedzajcie tych częśd kościoła, które znajdują się daleko od głównej nawy. Zadzwonię, jak już będę na miejscu.

Wagner zakończył rozmowę i odsunął się na bok, żeby przepuścić ja* kąś szczupłą kobietę, która uśmiechnęła się do niego przepraszająco. Kiedy obok niego przechodziła, poczuł lekki zapach drogich perfum.

— Co POWIEDZIAŁA VALERIE? — MRUKNĄŁ SlNA LEDWO słyszalnym głosem, wskazując głową na filar, za którym widział niezna­nego mężczyznę.

- Że mamy jak najszybciej wyjść na świeże powietrze i nie zapusz­czać się w głąb kościoła - wyjaśnił krótko Wagner, idąc szybkim krokiem w kierunku wyjścia.

Sina skinął głową.

- Myślę, że tu i tak nic nie znajdziemy — mruknął zrezygnowa­nym głosem, po czym wsunął dłonie do kieszeni spodni i poszedł za Wagnerem.

Nagle zatrzymał się, usiadł w jednej z kościelnych ławek i złożył dło­nie na piersiach.

- Co ty wyprawiasz? - spytał Wagner zdumiony.

Odwrócił się i ruszył w stronę przyjaciela.

- Po pierwsze, na dworze pada deszcz, a ja zaczynam już mieć po dziurki w nosie tej zabawy w chowanego. Jeśli ów nieznajomy czegoś od nas chce, niech do nas spokojnie podejdzie. Nie może nas przecież roz­walić na oczach turystów zwiedzających kościół. Jeśli ma coś do powie­dzenia, niech mówi, zamieniam się w słuch — odparł Sina i w jego głosie pojawiła się nutka przekory.

Wagner zastanawiał się przez chwilę, ale w końcu przyznał mu rację.

- Okej, punkt dla ciebie. Jest tutaj zdecydowanie zbyt wielu świad­ków, żeby nas tak po prostu sprzątnął — powiedział zerkając na Sinę, który wpatrywał się w ołtarz. - A po drugie?

- Po drugie, chciałbym się dowiedzieć, co jest tak niezwykłego w da­cie: 1468 rok. Odpowiedź musi znajdować się w tym kościele — stwierdził stanowczym tonem Sina.

- To tylko głupi, biurokratyczny lapsus, panie profesorze - usłyszał nagle męski głos.

Wagner i Sina prawie podskoczyli na ławce. Przed nimi pojawił się nagle nieznajomy i przyglądał im się z zainteresowaniem. Wagner zdu­miony cofnął się o krok i wpadł na Sinę.

- Kim pan jest i czego pan od nas chce? - spytał, patrząc ostro na mężczyznę.

- Kim jestem? To nie ma najmniejszego znaczenia. Jestem tu od pewnego czasu i słyszałem część waszej rozmowy. Chcecie informacji? Całkiem możliwe, że będę mógł odpowiedzieć na niektóre wasze py­tania - odparł Gavint i uśmiechnął się z wyższością, mierząc Wagnera wzrokiem.

Ten poczuł się nagle tak, jakby zapomniał się elegancko ubrać. Wpraw­dzie na początku chciał dać nieznajomemu nauczkę, ale w końcu dał sobie spokój, bo górę wzięła ciekawość.

-A skąd pan wie, że zna właściwe pytania? - spytał ostrym tonem Wagner.

Nieznajomy uśmiechnął się z wyższością.

- No cóż, trzeba po prostu przyjąć takie założenie, a następnie zaufać swojemu wyborowi. Innymi słowy - dodał spoglądając Wagnerowi prosto w oczy—musicie mi panowie całkowicie zaufać.

W zachęcającym geście rozpostarł ramiona i chwycił dłonie Siny i Wagnera.

-Jeśli nie, to lepiej zostawmy to w takim stanie jak teraz. Ja pójdę swo­ją drogą, a wy nadal będziecie łowić w tym stawie śliskie ryby Fryderyka.

— Dobra przynęta zawsze je skusi, szanowny panie nieznajomy! - włączył się do rozmowy Sina. — Jeśli ma pan nam coś do powiedzenia, to słuchamy. Co pan miał na myśli, mówiąc o biurokratycznym lapsusie?

- O, to bardzo proste, panie profesorze. Ta świątynia nie zawsze była kościołem pod wezwaniem Świętego Jerzego. Kiedyś był to kościół Ma­riacki, aż do czasu, gdy w 1462 roku cesarz postanowił założyć zakon ry­cerski do walki z Turkami — wyjaśniał GavinŁ

-1 co dalej? - spytał niecierpliwie Sina.

Gavint nie dał się wyprowadzić z równowagi. Niezrażony tym pyta­niem uśmiechnął się i kontynuowali

— Co dalej? Już powiedziałem: doszło do biurokratycznej pomyłki. Fryderyk był najwidoczniej święcie przekonany, że oficjalna godzina naro­dzin jego bractwa wybije w 1468 roku. Dlatego też taką właśnie datę kazał zaszyfrować na ścianie herbowej. Niestety, Jego Świątobliwość papież Pa­weł II polecił, aby do 1 stycznia 1469 roku dostarczyć mu dokument po­twierdzający ten fakt. Biurokraci w Watykanie podstawili cesarzowi nogę. Jak panowie widzą, nawet ktoś taki jak Fryderyk, który planował z dużym wyprzedzeniem, nie mógł uniknąć błędów.

- Panu z pewnością by się to nie przytrafiło? - odparł szyderczym to­nem Wagner, którego denerwowała pewność siebie nieznajomego.

Gavint spojrzał na niego z pobłażaniem.

- Czemu zwraca się pan do mnie takim nieprzyjaznym tonem, Paul? Pozwoli pan, że będę się do pana tak zwracał? Pana przyjaciel, profesor Sina, też tak pana wcześniej nazywał. Czyżby pokaz sztucznych ogni praed

zajezdnią nie przypadł panom do gustu? Strażnikom, czyli Aniołom Śmier­ci, jak nazywają ich gazety, na pewno było to nie na rękę.

Gavint przemawiał do nich chłodnym, zdystansowanym tonem.

| O jednej rzeczy nie wolno panu zapominać, panie Wagner. Gdybym wam nie pomógł, obaj już od dawna gralibyście na harfach i radowali się razem z aniołami, które strzegą tajemnicy Fryderyka.

Wagner przełknął ślinę.

- Przez ostatnie dni byłem po waszej stronie, obserwowałem was, chroniłem. Nie ma więc powodu, żeby okazywać mi wrogość - stwierdził Gavint. Oparł się o ławkę i dodał: — Czy naprawdę pan wierzy, że z aszli- byście tak daleko bez mojej pomocy?

Wagner nie wiedział, co powiedzieć. Facet z pewnością wie, o czym mówi, ale po czyjej strome stoi naprawdę? Nie wygląda na Chińczyka, ale nie jest też jednym ze Strażników. Kolejna tajemnica? Z ilu etapów skła­da się ten wyścig ku tajemnicy?

1 Czy był pan też w Chemnitz? - spytał w końcu.

- Na tę wycieczkę się nie załapałem - odparł z uśmiechem Gavint, a chłód, jaki jeszcze przed chwilą czaił się w jego oczach, momentalnie zniknął.

Niebezpieczny typ, pomyślał Sina i rzucając spojrzenie Wagnerowi, stwierdził:

i Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Robi pan niezłe przed­stawienie, ale brakuje panu informacji. Gdybym spędził trochę czasu nad książkami, też bym dotarł do zapisów o zakonie rycerskim i o tym biuro­kratycznym lapsusie, jak go pan nazwał. A o strzelaninie w Breitensee pi­sały wszystkie gazety. Tak więc nie może nam pan zaoferować nic szcze­gólnego. Gra pan trochę w ciemno, a my - przy tych słowach wskazał na siebie i na Wagnera — gramy o cholernie wysoką stawkę. Chodzi o nasze życie. Czy pan to rozumie?

Gavint przekrzywił lekko głowę i potwierdził skinieniem słowa Siny. Ten nie dał sobie przerwać.

—A jak to wygląda w pańskim przypadku? W czyim imieniu pan ob­stawia? Muszę natychmiast sprawdzić, czy pan nie blefuje. Niech pan więc podwyższy stawkę albo wraca tam, skąd pan przyjechał.

- Chce pan, żebym wyłożył karty na stół? Ale wtedy gra straci na uroku — uśmiechnął się szyderczo Gavint i potrząsnął głową.

, — - T^r L

—Jest mi to najzupełniej obojętne — mruknął Georg, mierząc go wzro­kiem. - Przy tym stole to nasza stawka jest najwyższa i dlatego powta­rzam: sprawdzam!

- No dobrze, podwyższam stawkę. Chce pan sprawdzić? W takim razie coś panu pokażę. Chodźmy!

Gavint odwrócił się, dając im przez ramię znak, żeby poszli za nim na plac przed zamkiem.

Szczupła kobieta, która wyszła zza potężnego filaru, spojrzała na nich z zaskoczeniem i ruszyła za nimi w bezpiecznej odległości.

- Co PAN TAM WIDZI, PROFESORZE? - SPYTAŁ GaVINT, WSKAZUJĄC w górę i patrząc przy tym z wyczekiwaniem na Sinę. Nadal padał deszcz, a po herbowej ścianie spływały strużki wody.

- Madonnę z czereśniami, a właściwie jej kopię, bo oryginał znajduje się w kościele - powiedział Sina, czekając na obiecane wyjaśnienia.

Tymczasem Wagner przyprowadził Tschaka, który czekał na nich przy wejściu do kościoła, i wziął go na smycz. Kiedy pies ujrzał Gavinta, stanął na sztywnych łapach, wciągnął powietrze, zjeżył się i zaczął warczeć.

- Widzę, mój mały, że umiesz odróżniać złych ludzi od dobrych - szepnął Wagner psu prosto do ucha i na wszelki wypadek wziął go na ręce.

- Daj mi go, zanim stanie się napastliwy - zaproponował Sina. Wziął Tschaka od Wagnera i zaczął go uspokajająco drapać między uszami.

Gavint przyglądał im się lekceważąco, a na jego twarzy pojawił się szyderczy wyraz. Z obrzydzeniem odwrócił wzrok od Tschaka i wskazał na figury trzech świętych.

- Nie chodzi o Marię, tylko o kobietę na lewo od niej—wyjaśnił krótko.

- To święta Barbara - odparł Sina — a postać na prawo od Marii to święta Katarzyna. To nic nowego. Co w tym tak niezwykłego?

Tschak mruczał jak kot, najwidoczniej pieszczoty Siny sprawiały mu przyjemność.

- No cóż — zaczął Gavint.—To, że te rzeźby nie są pomalowane, nie oznacza, że nie mamy tu do czynienia z farbami - zauważył jakby mimo­chodem i kątem oka obserwował uważnie, jak zareaguje Sina.

Biedny Tschak, pomyślał Wagner, który przysłuchiwał się tej rozmowie jednym uchem. Jeśli Georg dalej będzie go tak tarmosił, pies straci sierść.

Słvsząc, co powiedział Gavint, Sina się skoncentrował.

i Ależ naturalnie! — zawołał nagle. - Czarna Barbara i czerwona Ka­tarzyna! Czarny i czerwony to tradycyjne kolory ich strojów.

Spojrzał jeszcze raz w górę i powiedział po namyśle:

| Maria jest dziewicą... niepokalaną... a więc jej kolorem jest biały!

- Posługujmy się lepiej alchemią - zaproponował Gavint. 1 Co to znaczy?

Sina nie musiał się zbyt długo zastanawiać:

- Barbara jest czarna, więc musi zostać oczyszczona. Jej oczyszcze­niem jest Maria; z kolei czerwony kolor Katarzyny to alchemiczna do­skonałość. Kamień filozoficzny?

- Tak jest — potwierdził Gavint. - To trzy kolory alchemiczne, trzy kamienie z legendy o Księdzu Janie, zwanym też Wielkim Królem albo Prezbitrem Janem. Pewnie pan o niej słyszał.

- Bardzo dużo pan wie - przyznał Sina, ale gdy spojrzał na herbo­wą ścianę, od razu zrozumiał znaczenie całej symboliki. - Barbara, której imienia wzywa się w chwili, gdy udzielany jest sakrament namaszczenia, jest czarna — zastanawiał się głośno Sina. - Maria, biały kolor, jest nie­pokalaną dziewicą, która zrodziła Syna Człowieczego, Jezusa Chrystu­sa. On z kolei poprzez swoją męczeńską śmierć sprowadził oczyszczenie. Katarzyna, patronka wszystkich uczących się, jest też patronką uniwer­sytetów i wiedzy, symbolizuje nieskończone Królestwo Boże, które swo­im zmartwychwstaniem zapoczątkował Mesjasz. To on zwyciężył śmierć

i zapoczątkował Królestwo Boże. W średniowiecznej sztuce sakralnej to odwieczne przesłanie.

Gavint skinął głową na znak, że zgadza się z taką wykładnią i znowu uśmiechnął się pobłażliwie. Tymczasem Wagner poczuł się jak uczniak, bo zrozumiał z tego nie więcej niż połowę.

- Czereśnie! - wtrącił. - Dlaczego Jezus nam je podaje?

- Bo są dobre na artretyzm! Pamiętasz szkocki ołtarz i te wszystkie trawy, zioła, przyprawy i owoce? — spytał Sina.

- Już ci kiedyś mówiłem, że twojego napoju energetyzującego napi­jemy się kiedy indziej — westchnął Wagner i odwrócił wzrok.

- O! — zawołał Gavint. — Czyżby wypróbowywał pan jakąś recepturę? Proszę mi o tym opowiedzieć.

- Nic nie wypróbowuję, niech pan o tym zapomni - machnął ręką Wagner. — Czy wie pan coś o czereśniach w koszyku?

|

- Najprościej ujmując, chodzi o owoce pestkowe, ale w zasadzie cze­reśnie to te male, czerwone kuleczki. Proszę o tym nie zapominać - wy­jaśnił Gavint, który nagle nabrał ochoty do udzielania wyjaśnień.

- Znowu jestem taki mądry jak poprzednio - stwierdził zrezygnowa­ny Wagner i spojrzał błagalnie na Sinę, który tylko wzruszył ramionami.

Gavint ponownie spoważniał.

- Fryderyk rozmieścił swoje wskazówki na różnych nośnikach i w róż­nych miejscach. Radzę o tym pamiętać w trakcie dalszych poszukiwań.

- Jest pan zadziwiająco dobrze poinformowany — przyznał Sina. - Czy jest pan historykiem?

Gavint roześmiał się znacząco:

- Touche, panie profesorze, traktuję to jako hobby. Stanowi to część mojego zawodu, ja po prostu muszę być dobrze poinformowany. Oriento­wanie się, co piszczy w trawie, jest dla mnie swego rodzaju polisą na życie.

- A jaki zawód pan wykonuje? — dopytywał się Wagner.

- Jestem aniołem stróżem tych, co szukają i błądzą — odparł tajem­niczo Gavint.

- Dziękuję bardzo, ale już mamy naszych własnych aniołów stróżów. Co pan właściwie robił w kościele św. Michała? Znalazł się pan przypad­kowo we właściwym czasie w odpowiednim miejscu?

- Powiedzmy, że udało mi się nie stracić panów z oczu. Na tym jak­by polega mój zawód.

- W takim razie co pana zdaniem powinniśmy teraz zrobić? - spytał Sina, nie spuszczając swego rozmówcy ani na chwilę z oczu.

- Muszę się przyznać, że moje informacje nie wychodzą niestety poza ten punkt - przyznał Gavint.—Tego, co jeszcze pozostało, musicie pano­wie dowiedzieć się sami. A teraz będę się już żegnał. Jestem przekonany, że wkrótce znowu się zobaczymy. Być może będę mógł wtedy trochę pa­nom pomóc.

Gavint lekko się ukłonił, odwrócił i znikł wśród zaparkowanych sa­mochodów. W tym momencie na placu pojawiła się mazda z napisem „Pizza Express”. Valerie zatrzymała samochód tuż przed Siną i Wagnerem.

- Cieszę się, że was widzę - powiedziała. - Jakieś problemy?

- Tylko jakiś dziwak, który twierdził, że jest naszym aniołem stró­żem i przekazał nam kilka wskazówek — odparł Sina, zajmując miejsce na tvlnvm siedzeniu samochodu.

Valerie spojrzała na Wagnera, który usiadł obok niej.

- Sądzicie, że to jeden ze Strażników? - spytała.

Sina i Wagner pokręcili przecząco głowami.

- Nie, ale twierdził, że to on wysadził w powietrze samochód koło mojej zajezdni - wyjaśnił Wagner. -1 to chyba on pozostawił ślady krwi na miejscu zdarzenia. Tak mi przynajmniej powiedział mój informator.

— Po rozmowie z nim wcale nie jestem mądrzejszy - wtrącił Sina i od­piął smycz Tschakowi, który zwinął się obok niego na siedzeniu. - Może to kolejna tajna służba, która włącza się w tę sprawę?

— Na razie nie wiemy, dokąd Fryderyk nas zaprowadzi - stwierdził Wagner. — W zasadzie jesteśmy oddaleni od celu tak jak przedtem. Za­czyna mnie to już frustrować. Wygląda na to, że w którymś z poprzednich stuleci zaginęła gdzieś jedna ze wskazówek.

Wagner rozpiął mokrą od deszczu kurtkę. W wewnętrznej kieszeni wyczuł jakiś kształt. Po chwili wyjął z niej wilgotną kopertę z testamen­tem Mertensa.

- Podróżuje z nami przez pół Europy - zauważył i już chciał wsunąć kopertę do bocznej kieszonki samochodu, gdy Sina wyciągnął po nią rękę.

— Poczekaj chwilę, daj mi kopertę, bo wydaje mi się, że coś przeoczy­liśmy.

Kilka minut później czerwona mazda wyjechała z Wiener Neustadt skierowała się w stronę autostrady prowadzącej na południe.

W CHWILI, GDY SZCZUPŁA KOBIETA PODCIĄGAŁA WYSOKO KOŁNIERZ płaszcza, na placu zamkowym pojawiła się mazda. Kobieta obserwowa­ła, jak Wagner i Sina do niej wsiadają i zadawała sobie pytanie, kim jest nieznany mężczyzna, z którym obaj tak długo rozmawiali. Spojrzała nie­cierpliwie na zegarek Kiedy ponownie uniosła wzrok, na placu pojawił się nowy czarny golf. Kobieta skinęła dłonią, a wtedy samochód przyspieszył

i zatrzymał się przy niej. Kobieta wsiadła do środka, podczas gdy czerwona mazda nadal stała w tym samym miejscu z włączonym silnikiem. Po chwili kobieta wysiadła z samochodu i skierowała się w stronę centrum miasta.

GaVINT OBSERWOWAŁ PRZEZ LORNETKę ZARÓWNO MAZDę, JAK

i golfa. Kiedy mazda odjechała, uśmiechnął się, bo czarny golf od razu ruszył za nią.

- Proszę się trzymać w pewnej odległości od nich - powitali do kierowcy. - Nie chciałbym, żeby nas zauważono.

Chwilę potem audi 8 ruszyło na południe.

ULICA AGNESGASSE, WIEDEŃ - SIEVERING

Komisarz Berner już od pięciu godzin obserwował dużą elegancką willę. Przez cały ten czas nikt do niej nie wchodził ani nikt z niej nie wyszedł. W oknach było ciemno i cały dwupiętrowy budynek wyglądał jak wymarły. Wiedeńska dzielnica Döbling, w której przeważały ambasa­dy, solidne mieszczańskie kamienice, wille należące do właścicieli fabryk i miejskie rezydencje zagranicznych biznesmenów, zapadła w wieczorny sen. Tylko od czasu do czasu obok samochodu Bemera przejeżdżał jakiś pojazd, gdzieniegdzie jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki otwie­rały się drzwi garażu, a blask reflektorów rozświetlał wypielęgnowane alejki i przystrzyżone trawniki. Po chwili znowu zapadała cisza.

Berner chciał się właśnie zabrać do liczenia, ile lat musiałby pracować, żeby sobie sprawić któryś z tych domów, gdy nagle ktoś zastukał cicho w boczną szybę jego wozu. Wielki cień obok samochodu świadczył o tym, że to Eddy. Ubrany na czarno całkowicie wtopił się w panującą ciemność. Były zapaśnik usiadł obok Bemera i zamknął za sobą drzwi.

- Mów, co chcesz, ale czarny kolor wyszczupla—stwierdził komisarz.

- Nawet nie zauważyłem, jak przyszedłeś.

Eddy zachichotał i postawił na podłodze niewielką torbę.

- Dobry wieczór, panie komisarzu. Zjawił się pan dużo za wcześnie. Mam nadzieję, że kurtyna nie poszła jeszcze w górę, a orkiestra nadał się stroi. Za żadną cenę nie chciałbym opuścić uwertury.

- No dobra, wszystko już na ciebie czeka - mruknął Berner, kładąc przed nim lotnicze zdjęcie. — Czy widzisz tę jasnożółtą willę za wysokim

- ogrodzeniem? To nasza scena. Jest tam tylne wejśde i tamtędy wejdzie­my do środka. Co dalej, zobaczymy. Czy zebrałeś jakieś informacje wśród swoich znajomków?

Eddy sięgnął po zdjęcie i uniósł je pod światło pobliskiej latarni.

- Tak, ale nikt nic nie wie na temat tego domu. Należy do jakiegoś zakonu, który nabył go zaraz po drugiej wojnie światowej. Wystawiono przedaż, kiedy poprzedni właściciele, którzy w 1938 roku wyje-

rkaii do USA, postanowli już tu nic wracać. Sądzę, że nic chcieli miesz­kać w zbombardowanym i podzielonym mieście. Chyba nie można wziąć im tego za de.

Eddy oddał komisarzom zdjęcie i kontynuował:

— Poza tym nic więcej nie udało mi się dowiedzieć - roześmiał się

i sięgnął po torbę. - Obecni właściciele nie są znani z działalności na rzecz innych. No to co, zaczynamy? Zakładam, że obserwuje pan tę willę już od dłuższego czasu?

Komisarz skinął głową i po raz ostatni rozejrzał się dokoła. Potem wysiadł z samochodu i obaj ruszyli w stronę pięknej, kutej żelaznej bramy. Nie zdobiła jej żadna tabliczka z nazwiskiem właściciela.

Na ulicy nie było żywego ducha. Eddy wyjął z kieszeni niewielką latar­kę i skierował promień światła na zamek w bramie prowadzącej do ogrodu.

- Bułka z masłem - mruknął, ale nie dotknął zamka, tylko sięgnął po niewielką, czworokątną plastikową kostkę ze świecącą się na niej dio­dą. Następnie przesunął nią po powierzchni zamka i górnej części bra­my. Dopiero kiedy wszystkie diody zgasły, mruknął coś z zadowoleniem

i z bocznej kieszeni torby wyjął płaski przyrząd podobny do klucza. Ber- ner spojrzał przez ramię na alejki i okna okolicznych domów, ale wszędzie panowała ciemność, a na ulicach nie było nikogo.

Kiedy Berner znowu odwrócił się w stronę Eddy ego, brama była już otwarta, a były zapaśnik wchodził żwawo po schodach, zadziwiając tym komisarza, który nigdy by go nie podejrzewał o taką sprawność.

Berner zamknął za sobą bramkę i ruszył pospiesznie za nim.

— Czy widzisz gdzieś kamery monitorujące teren? - szepnął, kiedy znaleźli się przy wejściu do budynku.

Eddy pokręcił przecząco głową.

—Musimy trzymać się blisko ściany i iść w kierunku wejścia. Dopiero kiedy przejdziemy na drugą stronę, krzaki i drzewa nas zasłonią - wyjaśnił.

Eddy chciał już iść w tamtym kierunku, gdy Berner pokazał mu cien­ką smugę czerwonego światła, widoczną przez drzwi wejściowe. Światełko pulsowało w regularnych odstępach czasu.

- Czujnik ruchu - szepnął Eddy - ale obejmuje swym zasięgiem tyl­ko wnętrze domu. Idziemy!

Obeszli budynek, wspięli się po niewielkiej skarpie i przeszli przez kępę krzaków. Po chwili znaleźli się po drugiej stronie willi. Na nie-

1

wielki tarasu wiodły trzy stopnie. Stało na nim kilka foteli ogrodowych

i duży stół. Eddy podszedł szybko do dwuskrzydłowych szklanych drzwi i zaczął po nich przesuwać skanerem.

- System alarmowy - powiedział i zaczął grzebać w kieszeni. - Kiedy otworzymy drzwi, do uruchomienia alarmu zostanie nam dziesięć sekund. Musimy działać szybko.

Bemer spojrzał na niego bezradnie, więc Eddy powiedział krótko, nie wdając się w żadne wyjaśnienia:

- Niech się pan tylko trzyma blisko mnie i robi, co każę.

Potem znowu zajął się drzwiami i kilka sekund później zdołał je otworzyć. Natychmiast wciągnął Bemera za rękę do środka, zamknął za sobą drzwi i przykleił niewielką zieloną płytkę z półprzewodnikami na jednym ze wskaźników urządzenia alarmowego przeznaczonych do emisji sygnału.

- Załatwione - stwierdził. - Teraz zajmiemy się czujnikiem ruchu- szepnął zadowolony i. zniknął w ciemnościach.

Bemer nie miał odwagi się ruszyć i w każdej chwili oczekiwał, że na­gle rozlegnie się przeraźliwy dźwięk systemu alarmowego, który z pew­nością wyrwie mieszkańców okoliczftych domów z łóżek. Tymczasem ku jego zaskoczeniu nic takiego się nie stało.

Kiedy jeden z zegarów zaczął nagle wybijać godzinę, Bemer z przy­zwyczajenia spojrzał na zegarek. Była dokładnie 22.30. Obok budynku przejechał samochód, ale po chwili na ulicy zapadła cisza. Słychać było tylko tykanie zegara.

- Teren bezpieczny, teraz może pan spokojnie udać się na poszuki­wania - powiedział Eddy, stając nagle obok Bemera.

- Ludzie faktycznie nie przesadzali, ty rzeczywiście jesteś najlepszy

- mruknął z uznaniem komisarz. Eddy roześmiał się skromnie. — Szukam dokumentów, notatek, rysunków i wszystkiego, co dotyczy tego zakonu. Chcę się dowiedzieć, kto za tym stoi i jakie zadanie mają do wykonania Anioły Śmierci. Przede wszystkim jednak szukam nazwisk—wyjaśnił Ber- ner. - Sprawdźmy najpierw, czy jest tu jakiś sejf. Jeśli nie, znikaj stąd jak najszybciej. Wystarczy, że ja się pakuję w kłopoty.

Bemer zapalił latarkę i prawą ręką zasłonił snop światła. Potem skie­rował go na ścianę i gwizdnął cicho przez zęby. Całe pomieszczenie wy­pełniały dzieła sztuki, a perski dywan leżący na podłodze miał przynaj­

mniej dwieśde lat. Portrety i rozłożyste kolorowe drzewa genealogiczne pokrywały prawie całą powierzchnię ścian.

— Nie bardzo mi to pasuje do takich instytucji jak zakon - szepnął Eddy z uznaniem i zatrzymał się na chwilę przed barokowym złotym kie­lichem ozdobionym kolorowymi kamieniami szlachetnymi. Potem zaczął się przyglądać każdemu z obrazów, ale pod żadnym nie znalazł sejfu, więc przeszedł do następnego pomieszczenia. Bemer szedł za nim. Willa miała dwie kondygnacje połączone ze sobą szerokimi schodami.

— Sprawdźmy, czy jest tu jakiś gabinet - zaproponował i wysłał Ed* dy*ego na górę.

Sam postanowił przyjrzeć się pomieszczeniom na dole. Obok kuchni

i spiżami znajdował się salon, przez który weszli przed chwilą do budyn­ku, jak również biblioteka zajmująca trzy ściany, Ucząca kilkaset książek Komisarz przesuwał światłem latarki po skórzanych grzbietach. Obok książek angielskich, francuskich i włoskich były tam także pierwsze wy­dania dzieł Goethego i Schillera. Po chwili opuścił bibliotekę i poszedł po schodach do Eddy’ego, który pokazywał mu jakiś duży pokój. Przez zadągnięte zasłony przebijał się jedynie wąski strumień światła. Komi­sarz zauważył jednak wielki biały dywan z sześdoramienną gwiazdą. Pod jednym % olejnych obrazów, który odsłonił Eddy, znajdował się sejf. Ku zdumieniu Bernera był szeroko otwarty.

— Chyba o to panu chodziło, panie komisarzu - powiedział dcho Eddy, wskazując na stos dokumentów leżących w środku.

— Tak—potwierdził Bemer. - A teraz znikaj stąd. Reszta zadania na­leży do mnie. Jak skończę i będę chdał wyjść, po prostu zamknę drzwi. Dzięki za wszystko i już dę nie ma.

—Jak pan sobie życzy, ostatni gasi światło - zachichotał Eddy i chwilę później znikł w demnośdach. Bemer zadągnął do końca zasłony i poło­żył na biurku niewielką latarkę z zieloną szybką. Potem przyniósł z sejfu pierwszy stos dokumentów i zaczął czytać.

Dwie godziny później wiedział już dokładnie, z jak potężnym przedwnikiem ma do czynienia. Zakon miał do dyspozycji wy­starczającą ilość środków finansowych, które gromadził i pomnażał przez setki lat. Cesarz Fryderyk we właściwy sposób zadbał o to, aby jego tajem­nica była chroniona. Już na samym początku umieścił na lokacie u słyn-

r¡¡¡l

f

nych bankierów Fuggerów wielką sumę pieniędzy, i to na wyśmienitych warunkach. Sama działalność charytatywna, obejmująca między innymi zakładanie szpitali i przytułków dla biednych, nigdy nie odbiła się nega­tywnie na budżecie zakonu. Rada Dziesięciu, to znaczy Strażnicy, była przez wszystkie stulecia odpowiednio wyposażona, aby pełnić swoją misję. Nawet w najtrudniejszych momentach, gdy światem wstrząsały kryzysy gospodarcze, inflacja albo gdy upadały rządy, zasoby Zakonu pozostawały nienaruszone. Rada nie poniosła nigdy ani straty finansowej, ani żadnej innej. To, o czym czytał Bemer, nie było niczym innym jak tylko liczą­cą pięćset lat historią skutecznych działań Zakonu, choć niektóre z nich były znaczone krwią.

- Dobry wieczór, panie komisarzu!

Słysząc słowa wypowiedziane cichym głosem, Berner poderwał się gwałtownie. Świadom swojej winy, zamknął teczkę z dokumentami, które właśnie czytał i rozejrzał się wokół siebie. W cieniu drzwi wejściowych, poza kręgiem światła, stała drobna postać z pistoletem w dłoni.

- Tak właśnie myślałem - odparł. W powietrzu unosił się zapach perfum „Ange ou Demon”.—To pani uderzyła mnie wtedy tak mocno, że straciłem przytomność i to pani zabiła potem młodego księdza z kościo­ła Szkockiego. Kwadrans później pojawiła się pani na scenie jako lekar­ka pogotowia. Miała pani z sobą metalową walizkę i wszystkie niezbędne przybory. I tylko zapachu perfum nie udało się pani pozbyć.

Siostra Agnes uśmiechnęła się i weszła ostrożnie w krąg światła.

- Prawidłowo pan to rozwikłał. W młodości studiowałam medycynę

i dopiero potem wstąpiłam do Zakonu. W pana przypadku nietrudno mi było postawić diagnozę.

- Zwłaszcza że wcześniej walnęła mnie pani w głowę.

- Proszę położyć na biurku pistolet i telefon i podejść do tamtej ścia­ny. Nie chciałabym pana zranić, ale nie zawaham się ani przez sekundę

i dobrze pan o tym wie.

Bemer wyciągnął powoli colta z kabury i telefon z kieszeni płaszcza. Następnie oba te przedmioty położył na teczce z napisem „Heydrich , którą czytał jako ostatnią.

- Nie cofaliście się przed niczym, aby chronić tajemnicę Fryderyka

- powiedział, podchodząc do ściany. — Faust, Brahe, Saint-Germain, Ca­gliostro, Rasputin, Heydrich... niezły korowód śmierci.

Siostra Agnes skinęła w milczeniu głową, zabrała pistolet i rozłado­wała go. Potem wyłączyła telefon komórkowy Bemera i dopiero wtedy odwróciła się do niego.

— Cieszę się, że mogę powitać pana w naszym domu. Czasem Bóg sam podejmuje za nas ważne decyzje. Winniśmy mu za to wdzięczność.

- Amen - zakończył Berner, zastanawiając się, co siostra Agnes mia­ła na myśli.

ROZDZIAŁ 10

17 MARCA 2008 ROKU

ZAMEK PANENSKŚ BREŹANY NA PÓŁNOC OD PRAGI

Słońce wzeszło już nad horyzont, gdy czarny, błyszczący helikopter Sikorsky S-76 Executive z siostrą Agnes i komisarzem Ber- nerem na pokładzie zatoczył duże koło nad Pragą, przeleciał nad wypie­lęgnowanym parkiem pełnym białych gazonów i greckich monumentów

i chwilę później wylądował tuż obok odrestaurowanego, barokowego ko­ścioła. Zamek wchodzący w skład posiadłości był już o rzut kamieniem.

Posiadłość Panenske Bfeżany położona była w pobliżu autostrady Praga-Drezno, niecałe piętnaście kilometrów na północ od Pragi. Skła­dała się ze starego parku, dwóch pałaców i przylegających do nich rozle­głych zabudowań.

- Dość skromna posiadłość jak na tak twórczy Zakon - powiedział szyderczo Berner, gdy siostra Agnes pomagała mu wysiadać z helikoptera.

Niewielki barokowy pałac, pomalowany na biały i różowy kolor, za­słaniały z trzech stron wysokie drzewa. Pałac stał na skraju rozległych zie­lonych terenów poprzecinanych grządkami róż.

- Jak widzę, w skład waszego parku pojazdów wchodzi nawet heli­kopter - stwierdził złośliwie Berner.

Siostra Agnes roześmiała się pobłażliwie.

- Działamy w długiej perspektywie czasowej i na dość szeroką skalę. Kiedy ktoś strzeże jakiejś tajemnicy przez pięćset lat, nie powinien po- deimować żadnych decyzji w krótkiej perspektywie^-czasowej. To miejsce

ma swoją historię i liczy tyle lat, co nasz Zakon. Kiedyś należał do zakonu sióstr benedyktynek z klasztoru św.Jerzego.W okresie Trzeciej Rzeszy zo­stał skonfiskowany przez Niemców, którzy nazwali go Jungfern-Breschan i urządzili w nim siedzibę protektora Czech i Moraw. Nazwisko Heydrich na pewno coś panu mówi, skoro zapoznał się pan z naszymi dokumenta­mi. Teraz wszystko to należy do nas.

Berner skinął głową.

- Podobnie jak willa przy Agnesgasse w Wiedniu? - spytał ża­łując w duchu, że nié poinformował Siny i Wagnera o swojej nocnej wizycie w tamtym miejscu. Żaden z nich nie ma pojęcia, gdzie spędził noc i co się z nim dzieje.

- Tak, podobnie zresztą jak wiele innych siedzib na terenie całej Eu- ropy- potwierdziła siostra Agnes.-W miarę upływu lat nasza działalność nabrała charakteru międzynarodowego. Lata mijały, a pieniędzy, które po­zostawił nam Fryderyk, zaczęło ubywać, więc trzeba je było jakoś zain­westować, abyśmy mogli wypełniać powierzoną nam misję. Dzięki temu zapewniliśmy sobie niezależność, co umożliwiło realizację wielu chary­tatywnych projektów na całym świecie, przede wszystkim zaś stworzy­ło warunki do tego, do czego Zakon powołano od samego początku: do ochrony tajemnicy cesarza.

Siostra Agnes poszła przodem przez rozległy taras i otworzyła drzwi prowadzące do ogrodu przy barokowym pałacu.

—Jeśli zaś chodzi o helikopter, wypożyczamy go w razie potrzeby od pewnego producenta, który posiada w pobliżu tego miejsca własne lot­nisko. Jesteśmy głównymi udziałowcami w tej firmie. Jak pan widzi, nie trwonimy pieniędzy.

Siostra Agnes zdjęła Bemerowi kajdanki i wskazała mu wzrokiem komplet wypoczynkowy, z którego rozciągał się widok na park

- Proszę się rozgościć i cieszyć pięknym widokiem. Przygotuję kawę i coś do zjedzenia, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. Tylko niech pan nie próbuje uciekać, bo pałac jest dobrze strzeżony i daleko się nie uciek­nie. Może mi pan wierzyć.

Bemer skinął zrezygnowany głową i rozejrzał się po wspaniałej alta­nie ogrodowej. Jej ściany zdobiły haftowane obicia i sceny myśliwskie ze wszystkich epok.

Siostra Agnes zauważyła to spojrzenie.

- Ten budynek ma bardzo bogatą historię, ale na pierwszy plan wy­suwało się zawsze polowanie. W1909 roku całą posiadłość kupił austriac­ki baron cukrowy Ferdinand Bloch-Bauer i przywiózł tu wszystkie swoje trofea myśliwskie i dzieła sztuki. Wszystko, co pan widzi, to przedmioty, które były tu po zajęciu Czech przez Niemcy. Niech pan spokojnie obej­rzy sobie obrazy, ja zaraz wracam.

Siostra Agnes wyszła z pokoju i Berner został sam. Kiedy podszedł do okna, żeby popatrzeć na park, kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Na ta­ras wszedł ubrany na czarno mężczyzna z karabinem szybkostrzelnym na ramieniu i zaczął obserwować przednią część pałacu. Berner zapalił pa­pierosa - na próżno rozglądał się za popielniczką. W końcu wcisnął za­pałkę w ziemię wypełniającą jeden z gazonów z tulipanami i narcyzami.

Niecałe dwadzieścia minut później do salonu ponownie weszła siostra Agnes. Tym razem towarzyszył jej inny ubrany na czarno mężczyzna. Na srebrnej tacy niósł kawę, masło, marmoladę i pieczywo. I tylko pistolet w ka­burze przypominał, że nie jest tu kelnerem. Siostra Agnes zachowywała się jak dobra gospodyni dbająca o to, aby jej gościowi na niczym nie zbywało.

- Przygotowaliśmy pokój na wypadek, gdyby po śniadaniu chciał się pan tam udać. Jeśli takie będzie pana życzenie, będę panu towarzyszyć na górę. Znajdzie pan tam coś do czytania i telewizor, więc na pewno nie bę­dzie się pan tam nudził. Ja muszę niestety wracać do Wiednia i dlatego nie mogę panu towarzyszyć.

-Jak długo chcecie mnie tu trzymać?

- Mogę to bardzo dokładnie określić: do południa, pojutrze, gdy doj­dzie do zaplanowanej wymiany.

Berner zmarszczył czoło.

- A na co albo na kogo chcecie mnie wymienić? Nie jestem na tyle sławny, żeby ktokolwiek chciał wypłacić wam za mnie pieniądze albo od­dać kogoś naprawdę ważnego. - Wskazując dłonią na ściany ozdobione różnymi dziełami sztuki, dodał: — Poza tym nie wygląda na to, żeby wam brakowało pieniędzy.

Siostra Agnes pokręciła głową ze śmiechem.

I Nie, panie komisarzu, nie chodzi nam o pieniądze. Chcemy Wagne­ra i Sinę i jesteśmy pewni, że gdy usłyszą, kogo tu gościmy, na pewno się u nas zjawią. Porozmawiamy sobie o tym wieczorem, gdy wrócę z Wied­nia. Mam nadzieję, że na kolacji dotrzyma mi pan towarzystwa.

- A jeśli Sina i Wagner nie zgodzą się tu przyjechać? Dlaczego mie­liby dobrowolnie iść na stracenie? - spytał bezradnie Berner.

Siostra Agnes przestała się uśmiechać, a na jej twarzy pojawił się zim­ny, wyrachowany wyraz.

—To proste: ze względu na lojalność, jaką wobec pana odczuwają. Poza tym jeśli nie przyjmą naszej propozycji, będziemy im co dwadzieścia cztery godziny wysyłać jakąś cząstkę pańskiego ciała. Do czasu, aż zmienią zdanie.

DONAUSTADT, WIEDEŃ

Eduard „Eddy” Bogner zaczął się martwić. Już ósmy raz wybierał numer telefonu komórkowego Bernera i za każdym razem słyszał w odpowiedzi komunikat o treści,Abonent znajduje się poza zasięgiem sieci”. Były zapaśnik rozsiadł się w swoim zużytym fotelu biurowym, a na jego okrągłej twarzy pojawiły się głębokie zmarszczki. To niepodobne do Bernera, żeby tak długo się nie zgłaszał i nie dawał znaku życia, zwłasz­cza po akcji, jaką przeprowadzili wczorajszej nocy. Komisarz został w willi sam. Eddy ego zaczęły dręczyć wyrzuty sumienia.

Powinienem był zostać i przynajmniej obserwować dom z samochodu, pomyślał. Mógłby wtedy ostrzec Bernera wystarczająco wcześnie, gdyby na przykład nagle pojawił się niespodziewany gość. Tymczasem on poje­chał do domu w przekonaniu, że komisarz wie, co robi.

Z warsztatu dobiegał go dźwięk spawarek. Duże zlecenie na win­dę towarową dla jednego z magazynów w Osthafen przyszło we wła­ściwym czasie. Eddy nie chciał zwalniać żadnego ze swoich robotników, zwłaszcza podczas kryzysu. Mieli za sobą ciemną przeszłość, każdy z nich spędził za kratkami parę lat i dlatego warsztat mieszczący się w jed­nym z zaułków dzielnicy Donaustadt był dla nich odskocznią do nowe­go życia, szansą na wydostanie się z bagna i rezygnację ze złodziejskiego fachu.

Eddy zastanawiał się, co mogło wydarzyć się w willi. Czyżby ktoś przyłapał Bernera na przeglądaniu dokumentów? A może włączył się alarm, gdy chciał opuścić dom? Może został aresztowany przez policję jako włamywacz? Cokolwiek się tam wydarzyło, komisarz nie zgłaszał się, co samo w sobie jest złym znakiem. W końcu Eddy postanowił zoriento­wać się, co w trawie piszczy.

t

Kilka minut później wiedział, że od pewnego czasu Berner przeby­wa! często w towarzystwie dziennikarza Paula Wagnera i profesora hi­storii Siny, który był podobno synem komendanta głównego policji. Eddy bębnił grubymi palcami po blacie biurka i zastanawiał się, co zrobić. Jego następne posunięcie może okazać się całkiem błędne, a w pewnych oko­licznościach przysporzyć komisarzowi kłopotów. Po raz kolejny rozważał ten problem w głowie, aż w końcu podjął decyzję. Wybrał numer telefonu i nerwowo wsłuchiwał się w sygnał. Kiedy Wagner odebrał, Eddy nadal nie wiedział, jak zacząć.

-Ja... to znaczy... no bo to jest tak... nazywam się Bogner, Eddy Bo- gner i od wielu lat znam komisarza Bernera.

W tym momencie Eddy przerwał i z niepewnością czekał na odpo­wiedź. Wagner domyślił się, że musi mu jakoś pomóc.

—Ja też go znam od pewnego czasu, ale dopiero od niedawna przy­lgnąłem do niego całym sercem — zażartował. — Niech mi pan po prostu powie, o co chodzi.

- Byłem wczoraj z panem komisarzem z wizytą w pewnej willi przy ulicy Agnesgasse w dzielnicy Dóbling... - zaczął niepewnym głosem Eddy, zastanawiając się, jak opowiedzieć o tym Wagnerowi.

- Byliście z wizytą? I co? - spytał Wagner, bo nie wiedział, do czego Eddy zmierza.

- Komisarz szukał tam pewnych dokumentów... — zaczął Eddy, ale znowu przerwał, bo nie był pewien, czy dobrze robi, dzwoniąc do dzien­nikarza.

Wagner od razu się wszystkiego domyślił.

- Muszę pana o coś zapytać. Czy to pan otworzył mu drzwi, żeby mógł się do tych papierów dostać?

Oddech Eddy ego stał się nie tylko słyszalny, ale i wyczuwalny.

- Właśnie tak było - przytaknął z ulgą Eddy. — Poszliśmy razem do tej willi, która należy do Zakonu...

- Do Zakonu? - przerwał mu Wagner. — Jest pan pewien? Jakiego Zakonu? Kiedy to było?

- Wczoraj, późnym wieczorem. To jakiś zakon religijny, komisarzowi bardzo na tym zależało. Luksusowy dom pełen antyków, mnóstwo sta­rych obrazów olejnych. Mówił coś o Aniołach Śmierci, a w pokoju, gdzie był ten sejf...

— Wystarczy, już rozumiem, chyba wiem, o co chodziło Bernerowi. Niech pan mówi dalej I powiedział Wagner.

Eddy zwilżył językiem wyschnięte wargi i ciągnął:

— W pokoju leżał ogromny biały dywan z czerwoną gwiazdą, miała chyba sześć ramion. A na parterze stał przepiękny kielich wysadzany ka­mieniami, praska szkoła, barok, około 1720 roku.

Eddy znowu zamilkł, jakby za dużo powiedział.

I Wnioskuję z tego, że jest pan zawodowcem - naciskał go Wagner.

- Ale po co mi pan to wszystko opowiada?

— Bo od rana próbuję dodzwonić się na telefon komórkowy pana ko­misarza i za każdym razem słyszę komunikat, że „abonent znajduje się poza zasięgiem sieci” - wydusił z siebie w końcu Eddy.

Jego słowa wzbudziły niepokój Wagnera.

— Co robił komisarz, gdy opuszczał pan willę? - spytał po chwili na­mysłu.

— Z tego co wiem, poszedł do dużego pokoju z sejfem i zaczął prze­glądać dokumenty. Mnie odesłał, więc wróciłem do domu - stwierdził Eddy pełen poczucia winy.

— A gdzie jest ta willa?

— Na ulicy Agnesgasse, w Dóbling - odparł Eddy. - Jasnożółty dwu­kondygnacyjny budynek z wysokim ogrodzeniem i kutą żelazną bramą.

— Czy znaleźliście wczoraj coś konkretnego na temat Zakonu? A może komisarz od razu pana odesłał?

Eddy zwlekał z odpowiedzią. Przypomniał sobie, że rozmowy z dzien­nikarzami nigdy nie wyszły nikomu na dobre.

— Tak bym tego nie określił... to było tak, że... zanim stamtąd po­szedłem...

Eddy zaciął się, ale Wagner nie odpuszczał.

— Niech pan posłucha - powiedział zniecierpliwionym tonem. - Ko­misarz Berner i ja od pewnego czasu staramy się zdobyć pewną informację i możemy to zrobić tylko za pośrednictwem Zakonu. Anioły Śmierci do­konały na nas zamachu w Wiedniu, próbowały zrzucić na komisarza winę za morderstwo, a w Chemnitz chciały nas ostatecznie zlikwidować. Do­myślam się, że teraz Berner gdzieś przepadł. Eddy, niechże pan to wreszcie z siebie wydusi! Jak pan sądzi, dlaczego komisarz podjął to ryzyko i zde­cydował się odwiedzić willę? Dla przyjemności? Co pan stamtąd zabrał?

- Skąd panu przyszło do głowy, żc...

- Co pan zabrał? - przerwał mu Wagner.

- No dobrze... kiedy stamtąd wychodziłem, zajrzałem jeszcze do bi­blioteki i zobaczyłem tam szkatułę obciągniętą czerwonym atłasem. Na wieczku jest sześcioramienna gwiazda. Pomyślałem więc sobie...

- Nieważne. Co było w środku?

- Tylko jakieś zapiski, nic wartościowego, ale może to pana zaintere­suje? - spytał z ulgą Eddy.

- Coś panu zaproponuję. Niech pan sobie zatrzyma szkatułkę, a ja wezmę dokumenty. Proszę się nie rozłączać!

Zaczął gorączkowo myśleć. Są teraz w Grazu... jego zajezdnia nie wchodzi w rachubę, zamek Siny też nie. Musi znaleźć jakieś bezpieczne miejsce...

- Eddy, niech pan włoży te dokumenty do zwykłej koperty i wyśle je pocztą kurierską komendantowi głównemu policji, Sinie. Adres zna każ­dy kurier w Wiedniu. Proszę mu tylko przekazać, że jego syn zgłosi się po odbiór koperty dzisiaj albo jutro. Na kopercie niech pan napisze dużymi literami: „Profesor dr Georg Sina - do rąk własnych”.

HOTEL „ZUM DOM”, GRAZ

- Co ZROBIŁEŚ?! - SPYTAŁ Z NIEDOWIERZANIEM SlNA. - WYSŁAŁEŚ to do biura mojego ojca? No to ładnie... a ja zamierzałem przez następne lata omijać to miejsce szerokim łukiem... teraz będę musiał tam iść, po­rozmawiać z nim i nasłuchać się znowu tego co zawsze, na przykład: Jak ty wyglądasz?” albo „Czy mógłbyś uszanować nazwisko Sina i ubrać się w coś innego?” albo „Dlaczego nie wpadniesz do nas coś zjeść?”. Dzięki, drogi przyjacielu, to było naprawdę genialne posunięcie!

Wagner wzruszył ramionami i zamknął laptopa. Właśnie zamierzał wysłać do Eleny artykuł o ostatnich wydarzeniach zatytułowany Tajem­nica pierwszego cesarza Chin, gdy przeszkodził mu w tym telefon Ed- dy’ego. Teraz jednak artykuł mknął już siecią na drugą stronę Atlanty­ku. Wagner podszedł do szwedzkiego bufetu w rogu sali restauracyjnej hotelu.

- Nie przejmuj się tak - odparł na wyrzuty przyjaciela. — Wcześniej czy później i tak musiałbyś odwiedzić ojca.

-Wolałbym później - powiedział Sina i jednym uderzeniem łyżeczki rozbił skorupkę jajka na miękko.

Poprzedniego wieczoru pojechali jeszcze do centrum Grazu i wpro­wadzili się do apartamentu luksusowego hotelu Zum Dom położonego w pobliżu zamku. Tschak pełnił funkcję czworonożnego urządzenia alar­mowego i obszczekiwał każdą osobę, która przechodziła obok drzwi ich pokoju. Dzięki temu Paul, Sina i Valerie zapadli w głęboki, bezpieczny sen.

Wagner nakładał sobie właśnie plaster wędzonego łososia, gdy do hotelu wróciła Valerie ze spaceru z Tschakiem po okolicznych uliczkach.

- Na dworze jest zimno, ale na szczęście nie pada 1 powiedziała, za­ciągając się głęboko zapachem parującej kawy i świeżych bułeczek - Ro­zejrzałam się trochę i nikogo podejrzanego nie zauważyłam. Żadnych krążących samochodów ani osób wystających na rogu ulicy.

- Człowiek popada z czasem w paranoję - mruknął Sina. Kiedy Va­lerie usiadła przy stoliku, Wagner opowiedział jej o rozmowie z Eddym i o wizycie Bernera w willi przy Agnesgasse.

- Chcesz powiedzieć, że się tam po prostu włamał? - spytał trochę zbyt głośno zdumiony Sina. - To do niego nie pasuje. Oznacza to, że Ber­ner wziął sobie do serca atak, którego padł ofiarą w kościele. Od tej pory Strażnicy mają w nim wroga. Ciekawe, co tam znalazł.

Valerie rozsmarowała masło na bułce i nałożyła sobie tak grubą war­stwę dżemu, że zaczął jej spływać na talerz.

- Chętnie bym w końcu poznała tego komisarza Bernera. Wydaje mi się, że to ciekawa postać - powiedziała. Widząc, jak dżem oblepia jej palce, Wagner uśmiechnął się do niej. Valerie dodała przepraszającym tonem: - Kto wie, kiedy znowu znajdziemy czas, żeby coś zjeść.

W tym momencie w sali restauracyjnej rozległ się dźwięk telefonu komórkowego. Trzej mężczyźni, którzy rozmawiali o czymś z ożywieniem, przerwali rozmowę. Jeden z nich wyjął telefon i odebrał. W milczeniu wsłuchiwał się w głos rozmówcy, a potem bez słowa schował telefon do kieszeni. Na jego dyskretny znak głową cała trójka wyszła z sali. Tschak, który leżał zwinięty pod stołem, otworzył czujnie oczy, uniósł na chwilę łeb i spojrzał za nimi uważnie.

Do hotelu Zur Grazer Burg było nie dalej niż pięć minut piechotą. Valerie zostawiła sportową torbę w samochodzie. Pilnował jej

^T1^T

/ \ \ \ \ V »■ ' \

j im t

Tschak, który rozciągnął się na tylnym siedzeniu. Kiedy stanęli przed wiel­ką bramą zamku z jej charakterystycznym romańskim lukiem, Sina wyją} 7 kieszeni testament Mertensa i zacytował jego fragment:

To jest właśnie ta druga droga, na którą możesz wstąpić, aby znaleźć się w kręgu światła. Jeśli ją wybierzesz, radzę Ci tylko: udaj się do Grazu! Wstąp na podwójnie zakręconą drogę prowadzącą w górę!

- Przypomniałem sobie o tych słowach dopiero wczoraj, gdy Paul znalazł w kieszeni swojej marynarki tę kopertę. Mertens przemierzył już tę drogę przed nami. Graz musi być naszym kolejnym przystankiem a wspomniana „podwójnie zakręcona droga prowadząca w górę” to nic in­nego jak słynne spiralne schody w kształcie podwójnej helisy**, które syn Fryderyka, Maksymilian, kazał zbudować zaraz po śmierci ojca.

- Podwójna helisa? Co przez to rozumiesz? - dopytywał się Wagner. Valerie wskazała na napis AEIOU wykuty wraz z datą 1493 na jednej ze ścian zamku.

-Jest tutaj para równoległych schodów, które wznoszą się symetrycz­nie w górę, jak podwójna helisa. Zaczynają się w tym samym punkcie i w tym samym punkcie się kończą, trzy piętra wyżej. Dwie drogi prowa­dzące na górę, ale dochodzi się nimi do tego samego miejsca - wyjaśnił Sina, wpatrując się kamienną tablicę z napisem AEIOU. — Kiedy przyglądam się temu napisowi, od razu pewne rzeczy stają się jasne. Jeśli porównamy wygląd tych pięciu liter, podobnie jak wygląd liczby 14 w rzędzie powyżej z liczbą 93, łatwo dojdziemy do wniosku, że wykonali je różni kamienia­rze. Samogłoski mają ostre brzegi i zostały wyryte głęboko, podobnie jak cyfra „1” i cyfra „4”. Natomiast cyfry 9 i 3 nie są powiązane z pozostałymi znakami, a kamieniarz, który je wykuwał, nie zadał sobie zbyt wiele tru­du i dlatego są płaskie i niedokładnie wykończone. Drugi z kamieniarzy w porównaniu z pierwszym to zwykły partacz.

- Co to twoim zdaniem oznacza? — spytała Valerie.

- To, że budowę rozpoczęto za rządów Fryderyka, jeszcze przed 1493 rokiem, i niewykluczone, że została ona za jego rządów także ukończo­na. Jednak zarówno mistrz kierujący budową, jak i jego zleceniodawca

i Linia śrubowa, krzywa trójwymiarowa pokazująca strukturę DNA (przyp. red.).

zostawili na górze wolne miejsce, żeby później wpisać tam datę zakoń­czenia prac. Kto wie, może Fryderyk nauczył się czegoś z błędu, jaki po­pełnił na ścianie herbowej. Faktem jest jednak, że na zlecenie Maksymi­liana ktoś inny dokończył budowy zamku i ten sam ktoś wykonał resztę napisu z datą. Jest jeszcze jedna rzecz, o wiele ważniejsza, która przyszła mi na myśl. W sierpniu 1493 roku na lewej nodze cesarza powstała zgo­rzel i trzeba ją było amputować. Na dodatek zrobiono to bez znieczulenia. Krótko po operacji, którą zniósł po męsku, zmarł w niewyjaśnionych oko­licznościach, rzekomo z powodu biegunki, która dopadła go po spożyciu melona.

— Nie mówisz tego chyba poważnie - przerwał mu Wagner wybu­chając śmiechem. — Od tego się nie umiera.

— Dziwne, prawda? — przytaknął mu Sina. - Według źródeł Fryderyk zmarł 19 sierpnia w roku 1493, to znaczy w tym samym, który widnieje na jego budowli. Być może jest to data zakończenia jego rządów. Cesarz umarł, niech żyje cesarz!

Valerie podeszła do gabloty stojącej na dziedzińcu zamkowym. Za­wierała ona informacje na temat krętych schodów i położonej naprzeciw nich prywatnej kaplicy cesarza.

— Czy ten widok nie przypomina wam Wiener Neustadt, tamtejszy kościół też był najpierw kościołem Mariackim i dopiero potem stał się świątynią pod wezwaniem Świętego Jerzego? - spytał Wagner.

— Przypatrzmy się schodom - zaproponował Sina, podszedł do nie­wielkich drzwi i nacisnął klamkę.

Dolna część klatki schodowej była podzielona dokładnie na pół, przy czym jedne schody biegły w lewą, drugie w prawą stronę. Skręcały się w sposób przeciwbieżny, spotykały się na pierwszym piętrze, znowu roz­dzielały i biegły w dwie różne strony.

— To prawdziwie mistrzowska robota - powiedziała Valerie, podzi­wiając kamienne dzieło. - Czegoś takiego jeszcze nie widziałam.

Słońce zdołało w końcu przebić się przez chmury. Jego promienie wpadały przez okna klatki schodowej, przywracając szare kamienie do życia. Rozmiary i odległości, powykręcane uchwyty i wydrążone słupy środkowe krętych schodów, śmiała konstrukcja i doskonała symetria za­pierały dech w piersiach. Powstało dzieło sztuki, któremu pod względem doskonałości mało które mogło dorównać w całej Europie.

ł;

- Dla Fryderyka była to tak ważna sprawa, że w testamencie polecił swemu synowi Maksymilianowi, aby dokończył budowy krętych scho­dów. Być może są one jedną z najważniejszych wskazówek, które Fryderyk przekazał nam jeszcze za swego życia — powiedział cicho Sina i wszedł na historyczne schody. — Musimy ją tylko zauważyć...

Valerie weszła na samą górę. Rozciągał się stamtąd wspaniały widok na cały dziedziniec zamkowy. Po rozległym placu biegali zaaferowani urzęd- nicyubrani w garnitury i krawaty. Powoli snuli się jacyś turyści, jeszcze inni pozowali do zdjęcia. Za przewodniczką z chorągiewką na kijku podążała grupa Japończyków. Valerie przyjrzała im się trochę uważniej. Jej uwagę zwróciło kilku mężczyzn, którzy nie pasowali do grupy fotografujących się japońskich turystów. Nie mieli aparatów ani żółtych peleryn przeciw­deszczowych, nie słuchali też tego, co mówiła przewodniczka. Rozglądali się ukradkiem, jakby kogoś lub czegoś szukali.

SAILFISCH MARINA, SINGER ISLAND,

PALM BEACH SHORES, FLORYDA, USA

„Incommunicado” był Stumetrowym jachtem, największą łodzią, jaka mogła wpłynąć do ekskluzywnej Sailfish Marina w znanych na całym świecie Palm Beach Shores. Głębokość wody w Intercoastal Waterway — szlaku wodnym ciągnącym się od Nowego Jorku aż po Flo­rida Keys — nie pozwalała na wejście jednostek o większym zanurzeniu.

Chociaż dochodziła dopiero 4 rano i było jeszcze ciemno, przy tra­pie stali już dwaj ubrani na biało urzędnicy mariny. Czekali, aż kapitan ustawi łódź wzdłuż kei i zacumuje ją. Cały manewr trwał nie dłużej niż pięć minut i już chwilę później niebiesko-biała łódź kołysała się w łagod­nych powiewach porannej bryzy, która niosła z sobą ciepłe powietrze znad Bahamów.

Fred Wineberg spał na leżaku ustawionym na słonecznym pokładzie swojego jachtu. Kiedy osobista pielęgniarka magnata prasowego obudzi­ła go, by podłączyć kroplówki, Wineberg drgnął gwałtownie i rozejrzał się nieprzytomnym wzrokiem. W końcu rozpoznał pielęgniarkę i na jego twarzy pojawił się szyderczy uśmiech.

— Czyżby nowa pożywka dla komórek rakowych? — spytał ironicznie, przymykając oczy.

-Wie pan dobrze, ze musimy wzmocnić pański system odpornościo­wy, choć taka kroplówka cudów nie zdziała - odgryzła się pielęgniarka, która uważała go za rozkapryszonego bogacza, czyli za trudnego pacjenta.

Zanim się oddaliła, podała mu jeszcze teczkę z ostatnią pocztą, którą wydrukowała dla niego sekretarka urzędująca w niewielkim pomieszcze­niu służącym za biuro. Staruszek otworzył oczy i zawołał:

— Moje okulary!

— Ma pan je na czole - odparła pielęgniarka, nie odwracając się do niego i opuściła pokład.

Silne światło halogenowe rozświetlało pokład łodzi, dzięki cze­mu Wineberg mógł przeczytać nowy reportaż Wagnera leżący na sa­mej górze. Dla niego nigdy nie istniały stałe godziny pracy i było tak od dnia, kiedy przed laty zjawił się w USA. Zaczynał jako zwykły dzienni­karz, aż po wielu latach stał się właścicielem trzech wielkich dzienników i dwóch stacji telewizyjnych. Kiedy doszedł do opisu wydarzeń w Chem­nitz, odłożył teczkę na bok, spojrzał w zamyśleniu na kołyszące się inne łodzie i zadzwonił na sekretarkę, która towarzyszyła mu we wszystkich podróżach.

—Maggie, proszę się dowiedzieć, kim jest Valerie Goldmann, o której jest mowa w artykule. Jeśli to konieczne, może pani zadzwonić do Paula Wagnera i dowiedzieć się od niego. Tylko niech się pani nie guzdra.

Doczytał artykuł do końca i sięgnął po telefon, żeby porozmawiać z Eleną Millt. Na horyzoncie ukazał się wąski promień światła, a nad wodą przeleciały majestatycznie dwa pelikany, które chwilę później usia­dły na jednym z pomalowanych na biało trapów. Wineberg zerknął na nie i mruknął:

— Nędzne darmozjady, wynocha stąd, bo mi wszystko zasracie!

- Mówi Millt, United Media Group.

Głos Eleny brzmiał profesjonalnie, jak zwykle zresztą, chociaż Wi­neberg wyciągnął ją właśnie z łóżka.

— Tu Wineberg. Potrzebuję wszystkiego, co można znaleźć na temat pierwszego cesarza Chin. Niech mi pani też znajdzie jak najwięcej infor­macji o cesarzu Fryderyku, o którym ciągle pisze ten Wagner.

—Widzę, że czytał pan jego ostatnie reportaże? - spytała Elena z nie­ukrywanym zachwytem w głosie.

- A niby dlaczego do pani dzwonię? - mruknął Wineberg. - Bo mi się nudzi?

- Nie, Mr Wineberg - odparła stłumionym głosem Elena.

- Chcę wiedzieć jak najwięcej o tym, co działo się w Wiedniu i o ta­jemnicy tego cesarza. W swoim ostatnim artykule wspomina o jakiejś Valerie Goldmann. Niewiele jednak pisze o jej pochodzeniu i zawodzie. Niech się pani jak najwięcej dowie na jej temat. Chcę mieć to wszystko na biurku dziś do południa.

Spojrzał na kroplówkę i z wściekłością wyrwał sobie wenflon z żyły.

- A propos, kiedy dostała pani ostatnią podwyżkę?

- Cztery lata temu - odparła Millt z nadzieją w głosie.

- No to musi pani poczekać jeszcze sześć lat — stwierdził Wineberg i odłożył słuchawkę.

STARY ZAMEK, CENTRUM GRAZU

Valerie wychyliła się z okna, żeby nie stracić z oczu trzech mężczyzn. Grupa turystów stała przy bramie prowadzącej do prywatnej kaplicy Fryderyka. Kiedy przewodniczka zaczęła coś opowiadać, mężczyźni oddzielili się dyskretnie od grupy i odeszli w drugą stronę. Nie skierowali się jednak ku schodom, tylko przeszli przez dziedziniec w stronę katedry. W tym samym czasie Sina dotarł już na górę, stanął obok Valerie i też wychylił się przez okno.

- Kiedy Fryderyk przystąpił do budowy zamku w Grazu, zaczął bu­dować nowy kościół. Jest to świątynia pod wezwaniem św. Idziego. Kie­dyś istniał korytarz łączący zamek z katedrą, ale w dziewiętnastym wieku został zburzony.

Valerie przysłuchiwała się jego słowom niezbyt uważnie, bo nie chciała stracić z oczu mężczyzn, którzy przechodzili właśnie przez ulicę Hofgasse.

- Chodźmy na drugą stronę, popatrzymy sobie na kościół — zawołał z dołu Wagner.

Oparł się o ścianę u podnóża schodów i starał się złapać trochę słoń­ca, które coraz odważniej przebijało się przez pokrywę chmur. Prawie wy^- czuwał zapach wiosny. Kiedy Valerie zbiegła po schodach, Sina spojrzał za nią ze zdziwieniem. Wagner wsadził dłonie do kieszeni spodni i ruszył orzez olać w stronę katedry.

I Tutaj już wszystko zobaczyliśmy - mruknął do siebie. - Weszliśmy słynnymi krętymi schodami na górę i...

W tym momencie zamilkł, niczym nagle pozbawiony mowy. Poczuł, że świat wali mu się przed oczami. Jak we śnie podszedł do jednej z ła­wek rozstawionych na rozległej powierzchni dziedzińca i usiadł na niej ze wzrokiem skierowanym tępo przed siebie, nie zauważając nawet, co się wokół niego dzieje. Jego umysł pracował gorączkowo, składając w całość pojedyncze elementy zagadki, odsuwając na drugi plan to, co nieistotne, wydobywając na pierwszy plan inne wspomnienia, które w ciągu ostatnich tygodni zagnieździły się w zakamarkach jego pamięci. Valerie podbiegła do niego, przyjrzała mu się uważnie i zatroskana jego dziwnym zachowa­niem usiadła obok na ławce. Wagner podniósł rękę na znak, że wszystko jest w porządku i znowu pogrążył się we własnym świecie. Tak wiele rze­czy trzeba jeszcze uporządkować...

Valerie rozejrzała się po dziedzińcu, szukając trzech mężczyzn, ale nigdzie ich nie dostrzegła. Może weszli do katedry? Na ulicy ich nie było. Podszedł do nich Sina, usiadł obok na ławce i spojrzał na nich zdumiony.

— Co wam się stało? Zobaczyliście ducha? - spytał zaskoczony, wi­dząc powagę i koncentrację na twarzy Wagnera i badawczy wzrok Valerie.

—Już wiem! — zawołał nagle Wagner. - Przecież to było całkiem lo­giczne od samego początku, tyle że myśmy tego nie dostrzegali, nie mo­gliśmy dostrzec, bo to takie straszne.

Valerie i Sina przyglądali mu się z tak wielką ciekawością, że Valerie na chwilę zapomniała o trzech mężczyznach.

— Co jest takie straszne? — dopytywał się Sina, marszcząc czoło.

— Tajemnica Fryderyka - odparł Wagner, opierając głowę na dłoniach.

1 Poczekaj - powiedział Sina, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela.

- Chcesz mi powiedzieć, że ją rozwiązałeś? Teraz i tutaj? Tak po prostu?

Wagner pokręcił przecząco głową.

1 Nie tak po prostu. Przeciwnie. Gdyby nie te schody...

— A co takiego niezwykłego jest w tych schodach? - spytał bezrad­nie Sina.

Nagle zamilkł, a w jego oczach pojawiła się iskierka zrozumienia.

— Podwójna helisa, ależ oczywiście... - szepnął. - Przecież Fryderyk znał podwójną helisę...

Wagner skinął głową, podczas gdy Valerie spoglądała nierozumieją- cym wzrokiem to na jednego, to na drugiego.

- Dlaczego od kilku minut czuję się tak, jakbym była ślepa? — wes­tchnęła.

- Nie jesteś ślepa, przynajmniej nie bardziej od nas — uspokajał ją Wa­gner. - Pamiętaj jednak, że cesarz miał pół życia, żeby zakodować swoją tajemnicę. Wymyślał tajemnicze teksty, zaprojektował monogram i prze­znaczył pięćdziesiąt lat na zbudowanie grobowca. Kazał wznosić kościoły i malować ołtarze, a własnemu synowi pozostawił wskazówki dotyczące ostatniej budowli, która też miała być wskazówką. Nie przekazał mu jed­nak samej tajemnicy, bo jest ona zbyt straszna.

Sina spoglądał przed siebie w zamyśleniu. Starał się uporządkować my­śli. Wreszcie wszystkie elementy układanki znalazły się na właściwych miej­scach. Co za niewiarygodny pomysł... Wyjął z kieszeni kopertę z testamen­tem Mertensa, wyszukał w nim odpowiedni fragment i oznajmił przejęty:

- Posłuchajcie. Mertens już na początku trzy razy nas ostrzegał.

Rozłożył kartkę i zacytował:

Raz przed władzą, która korumpuje i nas zatruwa, raz przed chciwo­ścią, która zżera nas od Środka i raz przed pożądaniem, które nas napędza, gdy wszystko wydaje się już stracone. Na drodze, która Cię czeka, spotkasz wszyst­kie trzy i jeśli nie zawrócisz, zniszczą Cię.

Sina zamilkł, a Wagner spoglądał w zamyśleniu na kartki. Następnie podniósł wzrok i powiedział cicho:

- Muszę zwrócić honor Mertensowi. Uważałem te słowa za wstęp lub wprowadzenie, rodzaj przesady z jego strony, chory wytwór wyobraź­ni starego człowieka. Jednak w prawdzie ukrywa się cały dylemat cesarza. Na swej drodze napotkał wszystkie trzy pokusy i przez całe życie z nimi walczył. Nie pokonały go, a on nie zawrócił.

- A jak to będzie z nami? - spytał Sina, obserwując Valerie, która ze zdumieniem przysłuchiwała się ich rozmowie.

- Czy znasz ukryte znaczenie krętych schodów? — spytał Sina. Vale­rie pokręciła przecząco głową.

- Podwójna helisa to nośnik DNA ludzkiego genomu. Fryderyk go znał, bo znał go pierwszy cesarz Chin i znali go jego lekarze, szamani

i alchemicy, którzy zajmowali się studiowaniem życia, jego pochodzenia i faktem, że przemija. Przypomnij sobie, co nam powiedział stary misjo­narz w domu opieki: cesarz Qin Shihuangdi chciał stać się nieśmiertelny.

— To wy naprawdę wierzycie w tajemnicę nieśmiertelności? - wy­rwało się Valerie.

Obaj najpierw spojrzeli po sobie, a potem trochę zmieszani na nią.

i Przyznaj się, ty też o tym słyszałaś? - spytał zaskoczony Sina. -Tak to przynajmniej zabrzmiało.

Valerie spuściła wzrok i nie odpowiedziała.

— A więc wiedziałaś! - stwierdził Wagner zrezygnowanym tonem i potrząsnął rozczarowany głową. Natomiast Sina tylko spojrzał na nią z wyrzutem i nie odezwał się.

— Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o tym zadaniu, doszłam do wnio­sku, że chodzi o przyszłość świata takiego, jaki znamy - zaczęła Valerie nie­pewnym głosem. - Uznałam, że to gruba przesada. Potem, kiedy już pod­jęłam się tej misji, zaczęłam dowiadywać się coraz więcej, ale coraz mniej w to wszystko wierzyłam. Uważałam to za fantazję, za wymysł kilku ludzi ze służb specjalnych. Potem pojawili się jeszcze naukowcy, historycy, znaw­cy Talmudu, Tóry i oczywiście Kabały. Uznali oni za możliwe, że zarówno cesarz Chin, jak i Fryderyk mogli wejść w posiadanie tajemnicy wiecz­nego życia. No i dodali jeszcze do tego wszystkiego legendę o Golemie.

Sina skinął głową w zamyśleniu:

— No właśnie, Praga i rabbi Löw...

— Słusznie. Na początku też to nie do końca rozumiałam, ale teraz mam już pełną jasność. Golem i chińska armia zostali ulepieni z tego sa­mego materiału: z gliny.

— No i co? — spytał Wagner.

— Uczeni w Talmudzie tak to wyjaśnili: Bóg stworzył Adama z pro­chu ziemi... — zaczęła Valerie.

— Drugi rozdział Księgi Rodzaju - wtrącił Sina.

— Tak, w Biblii — dokończyła Valerie. — Bóg tchnął w swoje Stworze­nie tchnienie i tak narodził się Adam. Jednak wprzypadku Golema mamy do czynienia z istotą ze świata żydowskich legend i mitów, sztucznym człowiekiem uformowanym z gliny. Można powiedzieć, to swego rodzaju robot, którego specjaliści od Kabały stworzyli do posług niższego rzędu, takich jak na przykład sprzątanie synagogi.

- Czy istniały Golemy rodzaju żeńskiego, które miały wykonywać wszystkie inne niegodne posługi? — spytał z uśmiechem Wagner, któremu wszystko to wydawało się zbyt fantastyczne.

- Tak, ale nie przyniosły one swoim twórcom szczęścia. Golem sym­bolizował też zagrożenie, do jakiego może dojść, gdy to, co twórca stwo­rzył, zwróci się przeciwko niemu — wyjaśnił Sina.

- To prawda—potwierdziła Valerie.—Podobno w połowie szesnastego wieku niejaki rabbi Elijahu z Chełma stworzył takiego właśnie Golema, który po pewnym czasie zaczął zagrażać ludziom. Jednak najsłynniejszy Golem to ten, którego stworzył rabbi Löw. Żył on w Pradze, w tej samej epoce, co Tycho Brahe. Razem z dwoma pomocnikami uformował z gliny ciało człowieka, a następnie je okrążył, cytując fragment Biblii o stworze­niu Adama. Człowiek z niewypalonej gliny zaczął nagle parować i żarzyć się, wyrosły mu włosy i paznokcie.

Widząc sceptycyzm i niedowierzanie na twarzy Wagnera, Valerie nie mogła się powstrzymać od śmiechu.

- A gdy rabbi Löw wyrył na ciele Golema imię Najwyższego... - za­częła. ..

- JHWH, Jahwe, imię Boga - uzupełnił Sina.

-.. .ten otworzył oczy i ożył. Nie posiadał jednak umiejętności mowy

- dokończyła Valerie. - Przez pięć dni tygodnia Józef - bo takie nadano mu imię — ciężko pracował i chronił żydowską dzielnicę. Przed szabatem usuwano z jego ciała imię Boga, żeby mógł odpocząć.

Wagner roześmiał się serdecznie.

- No tak, przecież nawet Golem musiał czasem odpocząć!

Valerie starała się zachować powagę.

- Któregoś razu rabbi zapomniał, że powinien uszanować święty dzień szabatu. Zapomniał też usunąć z ciała Golema święte Boże imię. Stracił przez to kontrolę nad nim. Golem przestał słuchać jego rozkazów i trze­ba go było zniszczyć. Jego resztek do dzisiaj szuka się na dachu synagogi w Pradze. Na próżno.

- Przykro mi, ale mnie przypomina to dawne legendy, którymi stra­szono dzieci - stwierdził Wagner zdecydowanym tonem, potrząsając gło­wą. -1 chociaż pasuje to do całości, nie wierzę, żeby Fryderyk uprawiał Kabałę. Przecież była to tajemna nauka Żydów, a on był chrześcijaninem. Wszyscy wiemy, że średniowiecze nie było epoką tolerancji.

I Dokładnie to samo powiedziałam Sha..to znaczy mojemu ofice­rowi prowadzącemu. Z drugiej strony motto Fryderyka składa się także z pięciu liter, AEIOUI zastanawiała się głośno Valerie. - Pięć liter, któ­rych poszukujecie od samego początku całej tej historii.

— Na początku Bóg stworzył Słowo. Tora też się tak zaczyna: Bere- szit bara Elochim, to znaczy: „Na początku Bóg stworzył...”. Chodzi tu

o potęgę języka, który jest nie tylko środkiem, za pomocą którego ludzie porozumiewają się ze sobą — podkreśliła Valerie. I Poza tym język tworzy też litery i słowa. Na przykład Kabała sugeruje, że hebrajskie litery zawie­rają treść całego Stworzenia i że to Stworzenie wyrażają.

— Obchodzisz ten temat szerokim łukiem - zauważył Wagner. - A mnie ciągle brakuje bezpośredniego związku z Fryderykiem.

— A ja wiem, do czego zmierza Valerie - wpadł mu w słowo Sina. - Oprócz litery oznaczanej jako „alef ” alfabet hebrajski nie zawiera samo­głosek. Ktoś, kto czyta tekst, musi je sam umieścić we właściwym miejscu. Spółgłoski symbolizują kości, materię nieożywioną lub pierwiastek mę­ski. Natomiast samogłoski symbolizują żywe tchnienie Boga, które ciału -jako pierwiastkowi żeńskiemu - nadaje życie.

— Święta Matka Boża! — wyrwało się Wagnerowi.

— Dość dobrze to ująłeś, mon eher. Wszystkie wskazówki, jakie po­zostawił nam Fryderyk, są albo były pierwotnie poświęcone Matce Bo­żej — stwierdził Sina. — A zatem AEIOU, jako pierwiastek żeński, ożywia tchnieniem ludzkie życie.

Sina wyjął z kieszeni pomiętą kartkę papieru.

— Kilka dni temu sporządziłem pewną listę, na której spisałem naj­ważniejsze tłumaczenia skrótu AEIOU. Jak wiecie, istnieją ich setki, ale tutaj ująłem tylko te, które występują najczęściej:

Austriae est imperare orbt universo - Austrii przeznaczone jest pano­wanie nad światem.

Austria erit in orbe ultima - Tylko Austria pozostanie kiedyś na Ziemi.

Augustus est iustitiae Optimus vindex - Cesarz jest najlepszym straż­nikiem sprawiedliwości.

Austria est imperatrix omnis universi — Austria jest władczynią całe­go świata.

Sina spojrzał w zamyśleniu na kartkę.

— W kontekście tajemnicy Fryderyka rozważania te nabierają nagle zupełnie innego znaczenia. Nie uważacie?

Wagner podniósł rękę, przerwał Sinie i spojrzał przenikliwym wzro­kiem na Valerie.

— Co ci jeszcze powiedzieli, zanim przyjechałaś do Wiednia?

- Nie wiem, co przede mną ukryli - stwierdziła Valerie. — Sama się nad tym nadal zastanawiam. Wiem tylko jedno. Izraelskie tajne służby podchodzą do tej sprawy bardzo, ale to bardzo poważnie. Kto odkryje ta­jemnicę wiecznego żyda i zdobędzie wiedzę pozwalającą na zatrzymanie upływającego czasu, ten zapanuje nad światem.

Kiedy chwilę później Wagner, Sina i Valerie weszli do katedry, uczynili to z mieszanymi uczudami, świadomi, że oto dokonała się znacząca zmiana, a na całą sprawę należy spojrzeć z. zupełnie nowej perspek­tywy. Nie szukali już wskazówek, które trzeba będzie wyjaśnić. Oni już roz­wiązali zagadkę i poznali tajemnicę Fryderyka. Od tej chwili, w którąkolwiek stronę zwracali wzrok, odnajdywali potwierdzenie swoich przypuszczeń.

Wagner przeszedł powoli między rzędami ławek i chłonął atmosfe­rę kośdoła zwieńczonego wysokim wąskim sklepieniem. Jego myśli na­dal krążyły wokół takich pojęć jak nieśmiertelność, siła i życie. Zatopio­ny w myślach przyglądał się posadzce świątyni wyłożonej marmurowymi płytami w czerwonym i białym kolorze. Wszystko to przypominało mu grę w szachy, gigantyczny i nigdy nie kończący się wzór, który dopuszczał niezliczoną liczbę kombinacji. Sina podszedł do niego, objął go ramie­niem i wskazał na dwa olbrzymie freski znajdujące się nad wschodnim i zachodnim wejśdem do katedry.

- Spójrzde, to święty Krzysztof, jeden z czternastu, którzy wspoma­gają w potrzebie. To do niego ludzie się modlą, aby uchronił ich od nagiej śmierd. Dla Fryderyka był najważniejszym świętym. Cesarz polecił, aby podobiznę Krzysztofa umieśdć na jego wspaniałym grobowcu w katedrze Świętego Stefana. Tu, nad tym wejśdem, święty wydaje się potężny, ma przynajmniej osiem metrów wysokośd. Naprzedwko niego widać postać cesarza, który wcielił się w Krzysztofa.

Wagner skinął głową i nagle uświadomił sobie, jak bardzo owa ta­jemnica musiała Fryderyka przytłaczać.

-Według legendy ów święty olbrzym powiedział kiedyś: „Wydaje mi się, jakbym dźwigał na swych barkach cały świat” - przypomniał Sina. - Fryderyk czuł się z pewnością podobnie i pewnie dlatego polecił, aby na­malowano go na tej ścianie jako świętego Krzysztofa.

Valerie uważnie chłonęła każde jego słowo. Była zafascynowana mo­numentalną potęgą katedry z jej krzyżowym sklepieniem, masywnymi, choć zarazem wąskimi kolumnami i wysokimi oknami, ale niepokoił ją fakt, że nigdzie nie widziała trzech mężczyzn, których zauważyła wcze­śniej. Jakby zapadli się pod ziemię. Przeglądała folder o historii kościo­ła, obserwowała turystów i modlących się, a jednocześnie nie spuszczała Siny i Wagnera z oczu.

Kiedy obaj obeszli kościół i zatrzymali się przy niej, podała im folder, zwracając uwagę na patrona kościoła, św. Idziego.

- Istnieje pewna legenda, według której syn księcia Nîmes został przywrócony do życia. Czy to też jedna ze wskazówek, które pozostawił nam Fryderyk?

Sina skinął głową.

- Z całą pewnością! Jestem przekonany, że Fryderyk nie omieszkał skorzystać z okazji, aby każdą wskazówkę odpowiednio ukierunkować.

Kiedy zwrócili się w stronę wyjścia, ujrzeli przed sobą płytę nagrobną I białego marmuru z niezwykłym okrągłym reliefem pośrodku. Nad mito­logicznym krajobrazem przedstawiającym zamek, palmy i studnię świeciło ogromne słońce. Powyżej widać było wstęgę z napisem „To świeci”. Natomiast obok słońca znajdowało się coś, co sprawiło, że przeszedł ich dreszcz - sze- ścioramienna gwiazda, prawie tak wielka jak słońce. Symbol Anioła Śmierci.

Valerie odwróciła się instynktownie i trzymając dłoń na rękojeści swojego glocka, rozejrzała się wokół siebie. Czyżby wyobraźnia drwi­ła sobie z niej? Może owi trzej mężczyźni to zwykli biznesmeni, którzy zrobili sobie wycieczkę na zamek i przypadkowo przyłączyli się do grupy japońskich turystów?

- Chodźmy już stąd — powiedziała.—Znaleźliśmy tu już wszystko, co można uznać za wskazówki.

- Właśnie wychodzą z kościoła i idą w stronç samochodu

- powiedział cicho jeden z mężczyzn do telefonu, kiedy Valerie, Wagner i Sina wyszli na zewnątrz i skierowali się w stronę hotelu Zum Dom.

T

389 J

Trzej mężczyźni, których Valerie obserwowała wcześniej, siedzieli te­raz w czarnym dwudrzwiowym golfie, którego kierowca rozmawiał przez telefon z biskupem Kohoutem.

- Poczekajcie, aż wejdą do hotelowego garażu i będą chcieli wsiąść do samochodu. Wtedy ich zgarnijcie. Nie chcę w mieście żadnego zamie­szania. Wyjedźcie z Grazu, najlepiej na południe, i zlikwidujcie ich w lesie albo nad rzeką - rozkazał Kohout i rozłączył się.

W chwili, kiedy trzej Strażnicy szykowali się do wyjścia z samochodu, od lewej strony podszedł do niego szczupły wysoki mężczyzna i przez okno przyłożył kierowcy do głowy lufę beretty z przymocowanym do niej tłumi­kiem. Przez pistolet przewiesił niedbale elegancki szal, aby zasłonić go przed spojrzeniami ciekawskich. Po drugiej strome samochodu stanął jakiś Chiń­czyk. Jedną rękę trzymał pod marynarką swojego granatowego garnituru.

— Rozumiem, że panowie jednak nigdzie się nie wybierają?—stwierdził cichym głosem elegancki mężczyzna i uśmiechnął się triumfująco.—Takie­go parkingu jak ten nigdzie indziej nie znajdziecie — dodał z szyderstwem w głosie.—Inni kierowcy gotowi by zamordować za takie miejsce parkingowe.

Kierowca skrzywił się, a na jego twarzy pojawił się grymas, który od biedy przypominał uśmiech.

Gavint schował pistolet i schylił się, aż jego oczy znalazły się na wy­sokości oczu kierowcy. Jego poprzednia uprzejmość znikła jak za dotknię­ciem czarodziejskiej różdżki.

—Przez godzinę macie zostać w samochodzie, rozumiemy się? Pierw­szy, który wysiądzie przed upływem tego czasu, dostanie kulkę, zanim zdąży policzyć do trzech. A wtedy biskup Kohout z Rady Dziesięciu bę­dzie mógł napisać pośmiertne wspomnienia na wasz temat i rozesłać je do nielicznych już żyjących członków Rady. Panowie, czy wyraziłem się wystarczająco jasno?

Cała trójka skinęła w milczeniu głowami. Gavint pokłonił się i poże­gnał ich szerokim uśmiechem gwiazdy filmowej. Kiedy znikł za rogiem, swoje stanowisko przy samochodzie opuścił też Chińczyk. Odwrócił się i odszedł w przeciwnym kierunku.

Spotkali się przy audi, które stało po drugiej stronie kwartału przy znaku z zakazem parkowania. Policjant, który akurat tamtędy prze­chodził, poszedł obojętnie dalej, widząc tablicę z dyplomatycznymi nume-

rami. Chińczyk otworzył Gavintowi drzwi i wsiadł do samochodu dopiero wtedy, gdy ten zajął w nim miejsce. Przecznicę dalej ujrzeli, jak z garażu hotelowego wyjeżdża mazda z napisem „Pizza Express”. Ich audi ruszyło za nią w bezpiecznej odległości.

SAILFISH MARINA, SINGER ISLAND, PALM BEACH, FLORYDA

Fred Wineberg zaniemówił, choć zdarzało mu się to dość rzadko. Zarówno Elena Millt, jak i jego sekretarka wcześniej niż się spo­dziewał dostarczyły mu materiały, o które prosił. Fakt ten nie był niczym niezwykłym i nie zrobił na nim najmniejszego wrażenia. Zaskoczyły go natomiast szczegóły z życia obu cesarzy. Dążenie do nieśmiertelności, które przewijało się przez całe życie cesarza Chin, jak również dążenie do poszerzenia władzy bez wojen i walk, co z kolei praktykował Fryde­ryk III. Tajemnicze litery AEIOU fascynowały Wineberga tak samo jak Wagnera, a monogram, który dziennikarz przedstawił w swoim artykule, zdradził mu, co stanowi istotę tej zagadki: nieśmiertelność. Czy to wszyst­ko może być prawdą? Czy to naprawdę możliwe, że Fryderyk już w XV wieku poznał tajemnicę ludzkich komórek, biologicznego czasu i zwią­zanego z tym przemijania?

Stary magnat prasowy wiedział, że nowotwór czyni coraz większe spustoszenia w jego organizmie. Wstał, odłożył dokumenty i rozejrzał się. Spoglądał na luksusową marinę, gdzie dominowały białe dachy, czyste uliczki, wypielęgnowane trawniki, palmy i czysta woda poruszana łagod­nymi falami. Powietrze było nagrzane i pachniało kwiatami frangipani. Codzienny popołudniowy deszcz, który wiosną jest na Florydzie czymś normalnym, już za kilka godzin przyniesie tak pożądane ochłodzenie. Wzrośnie też wilgotność powietrza. Tak, to dobre miejsce do tycia.

Mazi tov! — brzmiało powiedzenie, które zapamiętał z lat młodości, którą spędził w Wiedniu. Alfred Wimberger, dawny chłopak na posyłki, a potem młodszy księgowy w domu handlowym Herzmansky stojącym przy wiedeńskiej Mariahilier Strasse, w 1938 roku wyemigrował do Ame­ryki i na Ellis Island stał się dziennikarzem Fredem Winebergiem, który zszedł na ląd w nowojorskich dokach, skąd podziwiał Statuę Wolności. Wszystko było tu o wiele większe, bardziej żywiołowe i obce niż w jego małej prowincjonalnej Austrii. Tysiące emigrantów, głównie Żydów, roz­

jeżdżało się z tego miejsca do dużych miast. On został w Nowym Jorku i zdołał się przebić, bo zawsze był trochę szybszy i trochę lepszy, a cza­sem nawet bardziej pozbawiony skrupułów. Dziennikarz Fred Wineberg pogrzebał swoją przeszłość i przestał odstawać od innych. Teraz parł już tylko do przodu. Po 1945 roku Austria przestała dla niego istnieć. Kiedy jednak przed ośmiu albo dziesięciu laty Wagner zaczął im przysyłać swo­je pierwsze artykuły, przypomniał sobie o swoich korzeniach i poczuł, jak w okolicach serca robi mu się ciepło. Może trochę późno, ale jeśli nawet... ?

Sięgnął po telefon i wybrał numer UMG.

- Eleno, niech się pani dowie o samolot na dzisiaj, najbliższy, jaki uda się pani zarezerwować. Lecę do Wiednia, rezerwację zrobi pani dla jednej osoby, nie chcę, żeby pielęgniarka urządzała sobie wakacje na mój koszt. Za każdym razem kiedy ta kobieta jest przy mnie, czuję się śmiertelnie chory. Pierwsza klasa, bezpośredni przelot z Miami albo z Palm Beach. Niech pani przyśle kogoś do mariny, żeby mnie stąd zabrał. Niech ma ze sobą wszystkie dokumenty. I jeszcze jedno...

- Tak, słucham, panie Wineberg.

- Niech pani wyśle czek Paulowi Wagnerowi. Będzie to honorarium za jego dociekliwe artykuły. Chcę, żeby ciągnął ten temat.

Odłożył słuchawkę i zajął się drugą teczką, w której znajdowały się dokumenty na temat Valerie Goldmann. Chyba niebo zesłało mu tę dziewczynę, pomyślał oglądając jej zdjęcie podpięte do pierwszej kartki. Tajemnica cesarza Fryderyka była jednym z dwóch powodów, dla których postanowił polecieć do Wiednia. Drugim i o wiele ważniejszym była Va­lerie Goldmann.

AUTOSTRADA A2 W KIERUNKU WIEDNIA, STYRIA, AUSTRIA

Mazda z napisem „Pizza Express” pędziła autostradą A2 w kierunku Wiednia. Valerie, która siedziała za kółkiem, od wyjazdu z Grazu bez przerwy zerkała w tylne lusterko, sprawdzając, czy nie jedzie za nimi jakiś samochód. Na razie niczego nie zauważyła, więc powoli za­częła się uspokajać.

Obok niej siedział Wagner. Sina bardziej leżał niż siedział na tylnym siedzeniu, trzymając na kolanach Tschaka, który spał i chrapał. Od czasu do czasu wydawał z siebie cichy skowyt albo warczał, aż mu boki drżały.

W takich chwilach Sina spoglądał na niego i uśmiechał się wyrozumiale, gdy drobne ciało jego wiernego przyjaciela zaczynało się trząść we śnie. Jeśli drżenie stawało się zbyt gwałtowne, gładził go po głowie, wyglądając przez okno, gdzie krajobrazy zmieniały się jak elementy scenografii prze­suwane po scenie na wózku, tak jak robiono to w łatach pięćdziesiątych podczas kręcenia filmów, gdy scena „udawała” trwającą podróż. A przecież odbywała się w studio, nigdzie indziej.

Po odkryciach dokonanych w Grazu wszystko wydawało się teraz takie nierzeczywiste. Godziny odmierzane jak pod lupą, wszystko jakby zastygło w miejscu, jak podczas oddychania po długodystansowym bie­gu albo regeneracji sił przed wyczerpującym finałem. Pasażerowie mazdy też trwali w podobnym stanie, zastanawiając się w milczeniu nad aktualną sytuacją.

— Nie wiem jak wy, ale kiedy tak jadę autostradą i obserwuję okolicę, przed moimi oczyma przesuwają się obrazy, które nastrajają mnie melan­cholijnie. .. — powiedziała Valerie. Na jej twarzy pojawił się wyraz łagod­nego zamyślenia.

Wagner ocknął się i spojrzał na nią. Zauważył, że wyraz ten zupełnie nie pasuje do takiej major Valerie Goldmann, jaką zdążył już trochę poznać.

— Co masz na myśli? — spytał i wyciągnął się na siedzeniu na tyle, na ile pozwalała mu skromna przestrzeń.

— Nie śmiejcie się ze mnie! - odparła Valerie - Ta podróż jest dla mnie wyprawą w przeszłość, do moich korzeni. Początkowo sądziłam, że bę­dzie mi to dość obojętne, ale to niezwykle uczucie, gdy podróżuję po kra­ju, z którego pochodzi moja rodzina, który przez setki lat był ich domem. Wiem, naszedł mnie jakiś filozoficzny nastrój - stwierdziła i spojrzała na Wagnera z zakłopotaniem.

— Przede mną nie musisz się tego wstydzić - odparł Wagner i uśmiech­nął się do niej. — Nic, co ludzkie, nie jest mi obce. Nie jestem taki jak ty, nie szukam swoich korzeni, bo cały czas żyję we własnym kraju. Mimo to dobrze cię rozumiem.

Valerie skinęła głową z zadowoleniem i od razu odzyskała dawną pewność siebie.

— Nikt z nas nie ma zamiaru śmiać się z ciebie, twierdząc, że śnisz na jawie — dodał z tylnego siedzenia Sina. — Jak sądzisz, co robię, siedząc przez długie godziny w fotelu na moim zamku?

- Powiedz raczej: tygodniami - poprawił go z ironią Wagner.

- Wszvstkim się wydaje, że w swoim eremie profesor Sina coś dogłębnie studiuje, gdy tymczasem on siedzi po prostu zatopiony w myślach.

- Kompromitujesz mnie — odparł Sina i roześmiał się cicho.

- Wiecie... - zaczęła Valerie - czasami czuję się jak wędrowny ptak który frunie szybko na południe, aby uciec przed zimą. Ja też tak pędzę przez życie i zmierzam do jednego celu. Tymczasem po obu stronach mi­jam wiele rzeczy, którym nie mogę poświęcić ani jednej chwili, choć bar­dzo bym tego pragnęła: łudzi, przyjaciół, własną rodzinę... wszystkich zostawiam za sobą, bo nie mam dla nich czasu.

- Brzmi to tak, jakbyś czuła się bardzo samotna - zauważył Wagner, starając się podtrzymać Valerie na duchu. — Zapewniam cię jednak, że nie jesteś jakimś szarym ptaszkiem, który w zawrotnym tempie leci w po­wietrzu. Pozostawiasz trwałe, nieprzemijające wrażenia — zażartował, bo przypomniał sobie strzelaninę, jaką Valerie urządziła w Chemnitz, żeby ich ratować.

- No właśnie, i dlatego, jak mówi przysłowie Tu felix Austria nube

- „Ty, szczęśliwa Austrio, zawieraj związki małżeńskie” — wtrącił z tylne­go siedzenia Sina.

- A ja zawsze sądziłem, że to oznacza „Niech każdy, kto wiąże się na wieczność, wszystko wcześniej sprawdzi” - roześmiał się Wagner. - Skąd ci to przyszło na myśl akurat w tej chwili? Czasami, kiedy tak nagle zmie­niasz temat, zaczynam się gubić.

- Kiedy Korwin napisał te słowa, musiał czuć się w odmętach upły­wającego czasu samotny, niezwyciężony, a zarazem pewny końca. Tak jak Valerie - mruknął Sina półgłosem i zaczął kreślić jakieś znaki na udzie.

- Bella gérant alii, tu felix Austria nube. Nam quae Mars aliis, dat tibi diva Venus — to znaczy: „Niech inni prowadzą wojny, ty, szczęśliwa Austrio, za­wieraj związki małżeńskie. Bo co dla innych wyjedna Mars, tobie podaru­je boska Wenus” - zacytował w zamyśleniu, przyglądając się przez okno pierwszym zielonym listkom na rosnących przy drodze drzewach.

- A co to ma wspólnego z samotnością Valerie? — spytał Wagner, po­trząsając głową, bo już wiedział, że Sina popsuł okazję, żeby poznać Va­lerie lepiej. - Czy przyszło ci kiedyś na myśl, że gdy rozmowa toczy się na jakiś delikatny temat, zawsze palniesz coś nie w porę, przez co zatru­wasz atmosferę?

Sina machnął ręką na znak, że nie zgadza się z tą opinią.

1 Co za ignorant! Korwin, który lubił, żeby go malowano jako Ju­liusza Cezara, zdobył i podbił wszystko, co warte było korony. Wkroczył w głąb państwa Fryderyka, gnid go przed sobą, ale w końcu okazało się, że na próżno. I on to wiedział.

1 Dlaczego na próżno? - spytała Valerie marszcząc brwi.

— To proste: Korwin nie miał prawowitych potomków. Państwo roz­padło się po jego śmierci, a to co wcześniej odebrał Fryderykowi, wróciło do cesarza. Nasz cierpliwy cesarz musiał zrobić tylko jedno: przeżyć zwy­cięskiego wodza, tak jak to było przedtem i później z jego innymi wro­gami. Fryderyk nie walczył, on zawierał związki małżeńskie. Nie Mars, lecz Wenus była jego planetą, bo nie napędzała go nienawiść, a właśnie miłość. Wolał swatać swoje dzieci i wnuki, siostrzenice i siostrzeńców z następcami i następczyniami tronów w innych państwach. Potem tylko czekał. Poza tym wiemy też, że dążył do poznania tajemnicy wiecznego życia.

— Ale czy to nie straszne, kiedy się widzi, jak wszystkie dzieci, któ­re się kiedyś kochało i które były dla nas tak ważne, po kolei umierają? Dlatego uważam wizerunek Fryderyka, który zasiada na tronie i czeka na wieści o ich śmierci, aby w ten sposób powiększyć swoje państwo i władzę, za straszny — stwierdziła Valerie, spoglądając to na Wagnera, to na Sinę.

— Felix oblivio, czyli „szczęście w zapomnieniu”, tak brzmiała od­wieczna polityczna dewiza Fryderyka - wyjaśnił Sina z opuszczoną głową.

W samochodzie zapanowała napięta cisza.

— A co to właściwie znaczy, że „Korwin nie miał prawowitych następ­ców”? — spytała Valerie. - Czyżby Korwin mial jakieś nieślubne dzieci?

— Mial syna. Jego matką była nałożnica Korwina. Pochodziła z miej­scowości Stein an der Donau - zaczął Sina gotów do opowiedzenia kolej­nej historii, tym razem o węgierskim władcy i córce mieszczanina.

— Znam to miejsce - przerwał mu energicznie Wagner. - To sympa­tyczne miasteczko w pobliżu Krems. O wiele bardziej sympatyczne niż sława, jaką się cieszy.

— Dlaczego? — spytała Valerie. - A jakie są typowe skojarzenia z tym miastem?

— W Stein znajduje się słynne więzienie o zaostrzonym rygorze. By­wałem tam często, żeby przeprowadzić wywiad z niektórymi z tych, którzy

tani siedzą - wyjaśni! Wagner nie bez dumy.—Tymczasem warto pojechać do tego miasta ze względu na młode wino i przytulne gospody z drewnia­nymi ławami i ogródkami, gdzie popija się ten szlachetny trunek. Wino którego można się tam napić, z powodzeniem dorównuje takim gatunkom jak na przykład Château Rothschild. À propos, przypomniałem sobie, że na Kamiennej Bramie, która jest znakiem rozpoznawczym Krems, znaj­duje się napis AEIOU z datą. Biorąc pod uwagę wszystko, co opowiada­łeś o Stein, Korwinie i jego synu, może to być kolejną wskazówką, której powinniśmy się przyjrzeć.

Wagner zrobił poważną minę i zerknął z boku na Valerie.

- Nie możemy bowiem zapominać o jednej rzeczy. Wprawdzie zna­my już tajemnicę Fryderyka, ale nie wiemy, czym tak naprawdę jest, ani gdzie cesarz ją ukrył.

Czarne audi 8 należące do ambasady Chin jechało za nimi od samego Grazu w bezpiecznej odległości. Peer van Gavint był najzupeł­niej pewien, że cała trójka zmierza z powrotem do Wiednia. Kazał więc kierowcy, żeby trzymał się na dystans. Kiedy pod samym Wiedniem ruch na drodze się zwiększył, mogli bez większego ryzyka podjechać bliżej. W pewnej chwili Gavint stracił mazdę z oczu. Nagle ujrzał, jak zjeżdża na obwodnicę. Dzięki temu, że kierowca w ostatniej chwili wykonał ryzy­kowny manewr i zjechał na pas awaryjny, udało im się zachować niezbyt duży odstęp i po trzech kilometrach czerwona mazda ponownie pojawiła się w zasięgu ich wzroku. Gavint odetchnął z ulgą. Teraz nie wolno mu stracić ich z oczu. Zbliża się chyba rozstrzygająca faza operacji. Po tym, jak udało mu się wymanewrować Strażników, najwyższy czas zabrać się za nieznaną kobietę, która kieruje tym śmiesznym pojazdem. Gavint zaczął rozważać w myślach kilka ewentualnych rozwiązań i postanowił, że zanim ją zlikwiduje, najpierw się z nią trochę zabawi. Każde inne rozwiązanie musiałby uznać za rozrzutność. A przecież tego nie znosi.

Kiedy godzinę później kierowca czarnego golfa opowiedział

o wszystkim Kohoutowi, ten wpadł w złość. Trzej mężczyźni przez długi czas siedzieli w samochodzie. W końcu zaczęli się naradzać i po czterdzie­stu pięciu minutach jeden z nich otworzył drzwi i wyszedł z wozu. Nic się nie wydarzyło. Stał przez chwilę przy samochodzie i rozglądał się wokół

siebie, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia przechodniów. Nigdzie nie widział ani nieznajomego, który z nimi rozmawiał, ani Chińczyka.

— To najstarsza sztuczka na świecie, a wy daliście się nabrać! I krzy­czał Kohout do słuchawki.

Jednak o wiele bardziej martwił się tym, że nieznajomy zna jego na­zwisko, wie o istnieniu Rady Dziesięciu i o zmniejszającej się liczbie jej członków. Takie informacje mógł posiadać jedynie ktoś dobrze poinfor­mowany, a to nie wróży nic dobrego.

Kohout ponownie sięgnął po słuchawkę, wybrał numer siostry Agnes i poinformował ją o ostatnich wydarzeniach.

— Jeśli nie zawiedzie ich szósty zmysł, w końcu poznają tajemnicę Fryderyka - stwierdził. - Wprawdzie nie znają jej treści i nie mają poję­cia, gdzie cesarz ją ukrył, ale jeśli nadal będą działać z takim uporem jak dotychczas, nie potrwa to długo. Musimy ich jak najszybciej powstrzy­mać, bo będzie za późno. Jeśli nam się nie uda, będzie to oznaczać, że po raz pierwszy zawiedliśmy, a to byłoby rzeczą niewybaczalną.

Siostra Agnes przez chwilę milczała, a potem powiedziała spokojnie:

— Musimy odwołać naszych ludzi.

— Co siostra przełożona ma na myśli? I spytał z niedowierzaniem Kohout.

— Niech nasi ludzie natychmiast wrócą do Pragi i pozostaną w goto­wości. Nie będziemy ich więcej potrzebować.

Kohout poczuł się tak, jakby dostał obuchem w głowę.

— Zrobię, jak siostra każe - odparł z nadzieją, że usłyszy jakieś wy­jaśnienie.

I rzeczywiście, siostra Agnes nie kazała mu zbyt długo czekać.

— Bracie Franciszku, tak się przypadkowo złożyło, że w naszej posia­dłości w Panenskich Breżanach gościmy kogoś, kto za jednym zamachem rozwiąże wszystkie nasze problemy. Od dzisiejszego ranka z wygód na­szego pałacu korzysta komisarz Berner. Pojutrze zamierzam doprowadzić do jego wymiany za Sinę i Wagnera. Dzięki temu pozbędziemy się jed­nocześnie kilku problemów, i to na naszym terenie. Wagner i Sina zjawią się u nas, choć nie sądzę, żebyśmy w zamian za to pozwolili panu komi­sarzowi odejść.

— Rozumiem - odparł z radością Kohout. -1 jestem przekonany, że dokonała siostra właściwego wyboru. Nasi Judzie są już w drodze do Wied-

nia, ale od razu wyślę ich z powrotem do Pragi. A co zrobimy z nieznajo- mvm, który pojawił się razem z Chińczykiem w Grazu?

- O ile moi informatorzy się nie mylą, mamy tu do czynienia z płatnym zabójcą wynajętym przez Chińczyków — wyjaśniła siostra Agnes. - Domyślam się, gdzie teraz przebywa. Zostaw go mnie, bracie Franciszku.

KREMS-STEIN, WACHAU, DOLNA AUSTRIA

Valerie miała niesamowite szczęście: udało jej się znaleźć miejsce parkingowe bezpośrednio przed Kamienną Bramą w pobliżu pa­sażu dla pieszych na Obere Landstrasse.

- Za sześć tygodni, kiedy zaczną dojrzewać owoce, będzie tu można wjechać najwyżej rowerem - powiedział Wagner i przeciągnął się w fotelu. Sina i Tschak wyszli na zewnątrz. Pies z radością pobiegł w stronę trawnika.

- Przynajmniej przywieźliśmy z Grazu trochę słońca - odparła Va­lerie, rozglądając się wokół.

Miasteczko położone nad Dunajem zachowało wiele ze swojego daw­nego uroku. Valerie zauważyła to już przy wjeździe do centrum.

Brama była tak blisko, że wystarczyło zrobić kilka kroków, aby przed nią stanąć. W obecnych czasach oddzielała tylko ruch uliczny od strefy dla pieszych i nie decydowała już o losie jednego z niegdyś najważniejszych miast handlowych nad Dunajem.

- To urocze miasteczko było kiedyś miastem światowym. Mówię

o czasach, w których Wiedeń był jeszcze zwykłą wsią — wyjaśnił Sina. - Dziś, w szczycie sezonu, przypomina rój pszczół szukających motelowych kwiatów, a także Mariandl i radcę dworu, Geigera.

- Kogo? O niczym takim nie słyszałam - zdziwiła się Valerie.

Wagner podszedł bliżej, spojrzał na bramę i wyjaśnił:

- Bo nie mogłaś o tym słyszeć. To taki film. W Izraelu pewnie go nie pokazywali. Mariandl i radca Geiger to słynne postacie z najbardziej znanego filmu austriackiego, jaki powstał po wojnie. Później ktoś zrobił nawet jego remake z prawdziwie gwiazdorską obsadą, jak na film w nie­mieckiej wersji językowej.

- Tak tu pięknie - stwierdziła Valerie, rozglądając się dokoła. - Te dwie niskie okrągłe wieże po lewej i prawej stronie bramy ze swoimi wy­

sokimi, spiczastymi daszkami, przypominają dwa małe ogrodowe krasnale, które opierają się o trzeciego, większego od nich.

Sina wzniósł oczy ku niebu w geście pełnym cierpienia. Wagner to zauważył, roześmiał się dyskretnie i szturchnął go łokciem w bok.

1 Widzę, że serce pana na zamku cierpi - szepnął. - Ale teraz już wiem, dlaczego nosisz brodę.

Sina westchnął w teatralny sposób.

— To są specjalne wieżyczki, na których ustawiano hakownice i lekką artylerię. Można było stamtąd strzelać nawet pod kątem stu osiemdzie­sięciu stopni — mruknął Sina, obrzucając Valerie krytycznym spojrzeniem.

— Wiem, wiem, profesorku - broniła się Valerie. — Hakownice to ta­kie wielkie, proste karabiny odpalane za pomocą lontu. To z nich powstały później arkebuzy i muszkiety, a jeszcze później współczesna broń palna. Mimo to nadal twierdzę, że wieżyczki wyglądają jak skrzaty.

Po tych słowach podeszła z radosnym i lekko ironicznym uśmiechem do bramy, założyła ręce z tyłu i zaczęła skakać po chodniku, jakby była małą dziewczynką grającą w klasy.

Sina stał z otwartymi ze zdziwienia ustami. Widząc jego minę. Wa­gner parsknął śmiechem.

— No to ci się od niej dostało, panie kasztelanie. - Klepnął go po ra­mieniu i dodał: — Napis musi być gdzieś na tej kwadratowej środkowej wieży pod barokową kopułą. A może gdzieś przy łuku? Tego dokładnie nie wiem. Na pewno nie ma go na fresku przedstawiającym godło z or­łem. Musimy po prostu poszukać.

Valerie stała w milczeniu przed starą bramą i patrzyła w górę. Prze­stała być czujna, bo przez całą drogę do Krems nie zauważyła niczego po­dejrzanego. Rozkoszowała się ciepłem słonecznych promieni i atmosferą małego miasteczka nad Dunajem.

—Jest! Widzę napis AEIOU. Tuż obok kamieni przy łuku sklepienia

- zawołała nagle i wskazała w górę.

—Jest tam tylko pięć samogłosek poprzedzielanych punktami. Dalej kamienna róża i data: 1480 rok Z tablicy informacyjnej wynika, że w tym właśnie roku Fryderyk polecił odnowić miejskie fortyfikacje, żeby usunąć zniszczenia powstałe podczas najazdu Węgrów.

- Szkoda, bo niewiele z tego wynika — stwierdził Wagner z pewnym rozczarowaniem. - Z tego, czego dowiedzieliśmy się do tej pory, wynika,

że róża symbolizuje Marię. Reszta niczym szczególnym się nie odznacza i w całym miejscowym kontekście jest po prostu logiczna. Nie ma w tym nic ukrytego, żadnego drugiego dna.

- Podzielam wasze zdanie — zgodził się z nimi Sina, wzruszając ra­mionami. - Wszystko, co na temat tego napisu można było powiedzieć, zostało powiedziane.

Mówiąc to, kopnął puste pudełko po papierosach leżące na chodniku. Tschak natychmiast do niego dopadł, chwycił w zęby i przyniósł z powro­tem, czekając niecierpliwie na to, co każe mu zrobić jego pan. Sina znowu kopnął pudełko, tym razem trochę mocniej i dalej od siebie.

- A więc przyjechaliśmy tu zupełnie niepotrzebnie!

- Ależ nie! - roześmiał się Wagner. - Teraz pójdziemy się napić lokal­nego, młodego wina. Jak już tu jesteśmy, powinniśmy skorzystać z okazji. Musimy też coś zjeść, więc może zrobimy to w jakimś miłym otoczeniu?

Wagner ponownie spojrzał w górę na napis.

- Pozwolą państwo, że się przyłączę?

Sina, Valerie i Wagner obejrzeli się za siebie. Przed nimi stał uśmiech­nięty nieznajomy z rękami wsuniętymi niedbale do kieszeni płaszcza. Po­jawił się jak zjawa.

- Podróż z Grazu była o wiele bardziej uciążliwa, niż się spodziewa­łem. Zwłaszcza na samym początku, gdy wydarzyło się tyle niespodzie­wanych rzeczy i doszło do niezaplanowanych spotkań. Chętnie bym się teraz czegoś dobrego napił i zjadł.

Na twarzy Gavinta pojawił się tradycyjny uśmiech gwiazdy filmowej.

- Tu jest naprawdę ładnie - dodał z uśmiechem i widać było, że dobry humor go nie opuszcza. -1 niech mi ktoś powie, że podróże nie kształcą.

Valerie przyglądała mu się podejrzliwie. Wagner, który stał obok niej, szepnął:

- To ten oryginał. To o nim mówiłem, kiedy dzwoniłem do ciebie z Wiener Neustadt.

Valerie skinęła głową.

- Tak sobie właśnie pomyślałam - szepnęła.—Jeśli był w Grazu, a ja go nie zauważyłam, to znaczy, że jest zawodowcem. A jeśli na dodatek je­chał za nami aż stamtąd, jak twierdzi, to zrobił to z najwyższą dyskrecją. Musimy na niego uważać.

Sina przekrzywił głowę i w zamyśleniu przyglądał się Gavintowi, który zjawił się przed nimi tak nagle. Tschak obwąchiwał nogawki spodni Ga- vinta, warcząc przy tym głośno. Tym razem Sina go nie uciszał.

Gospoda serwująca młode wino, które w Austrii nazywają Heuriger, znajdowała się na Starówce w otoczeniu winnych tarasów. Roz­ciągał się z niej wspaniały widok na Dunaj. Szeroką szarozieloną rzeką płynęły barki, holowniki i statki wycieczkowe. Po drugiej stronie, na nie­wielkim wzgórzu, połyskiwały kopuły opactwa benedyktynów w Göttweig.

Sina, Wagner, Valerie i Gavint zajęli miejsca przy długim stole na tarasie. Zaraz zjawiła się kelnerka i zaproponowała im, aby najpierw spróbowali kilku win, zanim zdecydują się na konkretny gatunek

- Mamy tu też winną piwnicę, która liczy ponad sześćset lat. Jeśli so­bie państwo zażyczą, chętnie oprowadzę - zaproponowała kelnerka, zanim się oddaliła, aby przynieść małe szklanki do kosztowania wina.

Valerie rozkoszowała się widokiem i słońcem. Gdyby nie obecność Ga- vinta, mogłaby się całkowicie rozluźnić i spędzić tu resztę dnia, aż do wie­czora. Wagner i Gavint studiowali kartę win, podczas gdy Sina przyglądał się swemu eleganckiemu vis-à-vis przy stole, próbując go jakoś rozgryźć.

Ledwo złożyli zamówienie, na ich stole pojawiła się taca. Leżała na niej wieprzowa pieczeń na zimno i różne gatunki wędlin. Kelnerka przy­niosła też lokalną specjalność — bułeczki Wachauerlaberl} które świetnie pasowały do zimnych przekąsek. Sina popatrzył na przyniesione smako­łyki i dopiero teraz poczuł, jak bardzo jest głodny. O rozczarowaniu wy­wołanym brakiem wskazówek, jakich spodziewał się po napisie na bramie, zdążył już zapomnieć.

Wagner skosztował wina i spojrzał na pozostałych.

— Z Georgiem zawsze tak było - zażartował. - Jeśli bywał w kiepskim humorze, wystarczyło go nakarmić i od razu czuł się lepiej. Nieprawdaż, panie profesorze?

Sina uśmiechnął się i tylko skinął głową, bo nie mógł mówić z peł­nymi ustami. Co jakiś czas sięgał po kawałek wędzonej szynki i wkładał rękę pod stół, gdzie Tschak zdążył już zapomnieć o nogawkach Gavinta i zajął się smakołykami serwowanymi mu przez pana.

Wagner wzniósł toast za Valerie i Sinę, a potem - niezobowiązująco

- za Gavinta. Jako dziennikarz był już przyzwyczajony, że czasem trzeba

HÉMHHHÉÉiàÉiKÉÉHF '

usiąść przy stole z kimś, kogo się nie lubi i robić dobrą minę do zlej gry. Tylko Sina wiedział, że dobry humor na twarzy jego przyjaciela to tyl­ko maska.

- Co pana sprowadza do Austrii, i to zawsze w te same miejsca, gdzie my jesteśmy? - spytał Wagner Gavinta.

- Po prostu lubię tu przebywać - odparł Gavint. Uniósł kieliszek, wy­pił trochę wina i odstawił go z powrotem na stół. — To naprawdę dobry trunek - dodał z uznaniem i mlasnął językiem.

- To prawda - zgodził się z nim Wagner. - Ma smak owoców, jest niezbyt kwaśne i posiada miły bukiet. Ale chyba nie chce pan z nami roz­mawiać akurat o tym? Czy zdradzi nam pan, co skłoniło go do przyjaz­du do Austrii?

Mówiąc to, Wagner próbował odsunąć nogą pod stołem Tschaka od nogawek Gavinta.

Sina wypił łyk wina i zauważył, że także na twarzy Paula pojawił się zagadkowy uśmiech przypominający uśmiech słynnych gwiazd filmowych. Pojedynek rozpoczęty, pomyślał i wrócił do poprzedniego zajęcia, którym było pałaszowanie pieczeni.

- Mam bilety do Opery Wiedeńskiej. Dwudziestego marca wysta­wiają tam Parsifala w reżyserii Christine Mielitz. Dyryguje Georg Thie­lemann. W obsadzie pojawi się paru debiutantów. Mówię o Parsifalu Ri­charda Wagnera - sprecyzował.

- Wagnera! Czy pan lubi akurat ten rodzaj niemieckiej muzyki? - spytała ostrym tonem Valerie.

- Muszę panią rozczarować: nie jestem złym faszystą w trenczowym płaszczu, za którego mnie pani pewnie uważa. Wprawdzie utwór ten uwa­żano kiedyś za antysemicki, ale...

Gavint zawiesił głos i spojrzał na Valerie przyjaznym wzrokiem, cho­ciaż jego oczy nadal pozostały chłodne.

I Domyślam się, że jest pani Żydówką? Pracuje pani dla Mossadu? | spytał popijając wino i uważnie obserwując, jaki efekt wywołają jego słowa.

Valerie przyjęła jego słowa w milczeniu. Wagner zauważył, że jest za­kłopotana i żeby ratować sytuację, podał Gavintowi butelkę z wodą. Ten jednak nie dawał za wygraną.

- Nie uszło mojej uwadze, że pod tą piękną zwodniczą maską kry- je się w najwyższym stopniu niebezpieczny przeciwnik. Profesjonali"

sta. Piękny i śmiertelnie niebezpieczny. Jak „Fleur du Mal”, kwiat zła. Słyszałem o pani zadziwiające rzeczy. Gdzie się pani tego wszystkiego nauczyła?

- A pan? - odparła Valerie przez lekko zaciśnięte usta.

- Dajmy sobie z tym spokój - przerwał ich rozmowę Wagner i spojrzał na Gavinta. - Po co pan tu za nami przyjechał? Ma pan dla nas znowu jakąś wskazówkę? Bo ja i Georg nie mamy już więcej pomysłów, prawda, Georg?

Spojrzał na Sinę, ale ten tylko machnął ręką i zajął się jedzeniem.

1 Przecież już wyjaśniałem, że to, co wiem, sięga tylko do Wiener Neustadt i ani metra dalej. Na temat Krems i Stein nie mam państwu niestety nic do powiedzenia - usprawiedliwiał się Gavint. - Tym razem miałem nadzieję, że to wy mnie oświecicie.

- A może dla odmiany mógłby się pan nam przedstawić? - wtrącił się Sina, spoglądając na Gavinta.

- Nie mogę. Mogłoby to bowiem obedrzeć naszą znajomość z ostat­niej tajemniczej otoczki. A więc pan też nie ma pojęcia, w którym kie­runku dalej podążyć?

- Przykro mi, ale nie - odparł Wagner i wypił duży łyk wina.

- Trudno, ale w takim razie może moglibyśmy tak razem... - zasu­gerował Gavint.

Wagner zastanawiał się przez chwilę.

- Zgoda. Jak pan chce - odparł. - Poprzednim razem to pan wyłożył karty na stół. Teraz my to zrobimy.

Valerie spojrzała na niego przerażonym wzrokiem i zerknęła szybko na Sinę. Ten tylko skinął głową. Przymknął na chwilę oczy, żeby ją w ten sposób uspokoić. Bez skutku. Valerie potrząsnęła głową i demonstracyj­nym gestem skrzyżowała ramiona na piersi. Sina czekał w napięciu, jak jego przyjaciel rozegra tę partię.

Kiedy Wagner skończył wyjaśniać, jakie powody zagnały ich aż do Stein, przeciągnął dłonią po stole i powiedział:

— Teraz już pan wszystko wie.

— I naprawdę nic więcej w Grazu nie znaleźliście? — spytał Gavint, który nawet nie potrafił ukryć, jak bardzo jest rozczarowany.

— Niestety, nie - odparł Wagner. - Oprócz radości obcowania z kul­turą i możliwości przyjrzenia się prawdziwemu dziełu sztuki, jakim sa

t

schody, wyjazd do Grazu nic nam nie dał. Nadal błądzimy jak we mgle, podobnie jak pan.

- Przykro mi to słyszeć, naprawdę—westchnął Gavint.—Czy jest pan ze mną najzupełniej szczery?

- Tak samo, jak pan z nami - uśmiechnął się Wagner i wskazał pal­cem swoje prawe oko. - Niech pan spojrzy - czy te oczy mogą kłamać?

Gavint mruknął coś i nałożył sobie kawałek wędzonki. Przez chwilę nad czymś się zastanawiał, po czym stwierdził:

-Jak mawiał wasz słynny doktor Freud: „Czasami cygaro jest tylko cygarem i niczym więcej”.

- Co takiego?

- Czy zastanawialiście się państwo nad tym, że Fryderyk kazał nam przyjechać do tego miasta z jakiegoś konkretnego powodu? Ze zrobił to celowo?

- Nie chciałbym być niegrzeczny, ale zaczynam odnosić wraże­nie, że Fryderyk nawet do toalety nie chodził bez uprzedniego zaplano­wania tej czynności — rzucił ze złością Wagner. — Do czego pan znowu zmierza?

- Stein było kiedyś miastem składowym soli—zaczął Gavint.—Kościół Świętego Ruprechta był kościołem żupników. Sól to minerał. A minerał to w pewnym sensie kamień. Za czasów Fryderyka sól była bardzo kosz­townym i wartościowym produktem. Nie na darmo nazywano ją „białym złotem”. To miasto nazywa się Stein - czyli Kamień.

- Chce pan powiedzieć... - zaczął Sina, ale najpierw przełknął kęs jedzenia i dopiero wtedy podjął wątek. — Chce pan powiedzieć, że tajem­nicą Fryderyka jest kamień? Minerał? A może jakiś kamień szlachetny?

Gavint skinął potakująco głową:

- Tak właśnie myślę, panie profesorze. Uważam, że Fryderyk, ten sknera, który miał jednak słabość do kamieni szlachetnych, chciał nas za pomocą swoich wskazówek znajdujących się na bramie naprowadzić na słowo „kamień”.

- Hm... - zastanawiał się Sina. — Fryderyk miał w Norymberdze prywatny schowek z kamieniami szlachetnymi ukryty za obiciem ściany jednego z kościołów. Jego skarb był tak dobrze zamaskowany, że dopiero po dziesiątkach lat sprawa wyszła na jaw. A więc pana zdaniem chodzi

o kamień szlachetny?

L404 '

- Słynne kamienie szlachetne są przeważnie oszlifowane i oprawio- ne - wtrącił Wagner. - A jeśli już mowa o Norymberdze, to gdzie mieli­byśmy tam szukać tego kamienia?

-W kielichu - odezwała się nagle Valerie.

- Gdzie? - spytał Gavint, a Sina i Wagner spojrzeli na nią ze zdu­mieniem, jakby nie dosłyszeli jej słów.

i Parsifal - odparła Valerie, spoglądając wyzywająco na Gavinta.

- O ile dobrze pamiętam, w Parsifalu Wolframa von Eschenbacha święty Graal jest kamieniem.

Sina zaczął bębnić palcami po zielonym blacie stołu.

- Święty Graal... rodzaj kamienia filozoficznego - mruknął do siebie.

Valerie rozwijała dalej swoją teorię:

-Jednym ze zleceniodawców i patronów Wolframa był książę Styrii. To dlatego herbem ojca Parsifala w eposie jest styryjska pantera. Ojciec Parsifala posiadał magiczny hełm, który czynił go niepokonanym. Ze Stein, którego ani Fryderykowi, ani jego wojskom nigdy nie udało się zdobyć, pochodziła matka syna Korwina.

Zdumiony Sina uniósł głowę.

— To genialne! Naprawdę — zawołał. - Tajemnica Fryderyka ukryta jest w kielichu w postaci kamienia. To ma sens - stwierdził, patrząc na Valerie z uznaniem.

- To naprawdę ma sens - powtórzył Wagner. - Eddy, ten, co dzwonił do mnie z informagą, że Bemer został schwytany, wspominał, zc w willi Zakonu przy Agnesgasse znalazł barokowy kielich wysadzany kamieniami szlachetnymi.

Valerie rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

Gavint udał, że nie zwrócił uwagi na ostatnie słowa Siny, tylko te­atralnym gestem spojrzał na swój zegarek firmy Breitling.

— Ależ zrobiło się późno! Wybaczą państwo, ale muszę się już poże­gnać. Mam jeszcze spotkanie, którego nie mogę opuścić.

— Szkoda — odparł zaskoczony Wagner. - Miałem nadzieję, że do­trzyma nam pan towarzystwa trochę dłużej.

Gavint uśmiechnął się przepraszająco i skłonił się lekko Valerie.

— Przykro mi, ale obowiązki wzywają.

Kiedy Gavin wyszedł z gospody, zjawiła się kelnerka z rachunkiem. Wagner i Sina TapWili, zostawiając jej napiwek. Nagle kelnerka zawoła­ła przerażonym głosem:

- Bardzo mi przykro, ale do zapłacenia jest jeszcze dziewięć bułek - stwierdziła. - Coś mi się tu nie zgadza.

- Zgadza się, zgadza, proszę to zapisać na mój rachunek - przerwał jej zmieszany Sina, a jego twarz oblała się rumieńcem. Wszyscy od razu się domyślili, że za tę niezgodność w rozliczeniach winę ponosi Tschak.

Idąc do samochodu, śmiali się głośno i nie mogli się uspokoić. Valerie szła obok i była pewna, że obaj za dużo wypili.

W pewnej chwili Sina rzucił jakby mimochodem:

- Dobrze zrobiłaś, że w odpowiedniej chwili wrzuciłaś nowy temat.

-Jaki temat? - spytała Valerie ze zdumieniem.

- Niech nasz tajemniczy nieznajomy szuka sobie świętego Graala - wtrącił Wagner. - To sprawiedliwa kara za to, że nam nawet nie powie­dział, jak się nazywa.

Po tych słowach obaj wybuchli śmiechem, a Valerie zaczęła się zasta­nawiać, co znowu umknęło jej uwadze.

.

ULICA AGNESGASSE, WIEDEN-SIEVERING

Po telefonie od Gavinta generał Li Feng postanowił nie tracić czasu. Jeśli zdobiony kamieniami szlachetnymi kielich rzeczywi­ście znajduje się w willi przy Agnesgasse, musi go znaleźć. Pominąw­szy to, co wydarzyło się w Tybecie, jeszcze nigdy nie był tak blisko ta­jemnicy, jak teraz. Przysiągł sobie, że tym razem już żadnego błędu nie popełni.

Czterej uzbrojeni po zęby mężczyźni, którzy wsiedli z nim do sa­mochodu, byli godni zaufania i odpowiednio zmotywowani. Generał do­kładnie im wyjaśnił, o co w tej akcji chodzi. Odprawa, którą w ekspreso­wym tempie zorganizował w salce konferencyjnej ambasady, była krótka, ale treściwa. Odnalezienie numeru domu należącego do Zakonu okazało się łatwym zadaniem.

Nastał wieczór. Na ulicach Wiednia rozbłysły pierwsze latarnie. Dro­ga z ambasady do uliczki na północno-zachodnim krańcu miasta prowa­dziła wzdłuż Dunaju. Na brzegu widać było, że na statkach wycieczko­wych trwają już pierwsze przygotowania do nowego sezonu. Jednak myśli generała krążyły wokół zupełnie innego tematu. Czyżby tajemnica nie­

śmiertelności rzeczywiście ukryta była w jednym z kamieni szlachetnych zdobiących barokowy kielich?

Kiedy skręcili w ulicę Krottenbachstrasse i z dużą prędkością ruszyli w kierunku zachodnim, Li Feng uświadomił sobie, że telefon od Gavinta stwarza mu szansę na zdobycie sławy. Może więc ten Afrykaner nie jest taki najgorszy, jak wielu twierdzi, pomyślał potrząsając głową.

Jasnożółta willa tonęła w ciszy, podobnie jak sąsiednie budynki. Wy­glądała na opuszczoną. We wszystkich oknach było ciemno. Generał nie miał zamiaru tracić czasu na takie drobiazgi jak obserwacja okolicy czy kontrola sytuacji. Zielona, kuta żelazna brama ustąpiła pod naporem łomu już po dwudziestu sekundach i otworzyła się z głośnym żałosnym piskiem.

Generał pobiegł aż pod same drzwi wejściowe. W ręce trzymał od­bezpieczoną broń, jego ludzie szli krok w krok za nim. Właśnie zamie­rzał zbić szybę, gdy w ostatniej chwili zauważył pulsującą czerwoną diodę czujnika ruchu. Ruchem ręki dał znak swoim ludziom, żeby pobiegli na drugą stronę budynku, gdzie być może znajduje się jakieś inne wejście. Pół minuty później znalazł się przed drzwiami tarasu, przez który do środka weszli wcześniej Berner i Eddy.

Jeden z jego ludzi — ten z łomem - wyjął z kieszeni wykrawarkę do szkła, wyciął w szybie kółko i ostrożnie je usunął. Potem to samo zrobił w wewnętrznej szybie drzwi tarasu, wsunął rękę, obrócił klamkę i pchnął jedno skrzydło, uruchamiając tym samym alarm. Na komisariacie policji w Hohen Warte rozbłysły światełka i rozległ się ogłuszający dźwięk sy­gnału alarmowego.

Generał i jego ludzie wpadli do pierwszego pomieszczenia pełnego antyków. Nie zwracali uwagi na obrazy, meble czy kosztowne dywany. Ba­rokowy kielich wysadzany dużymi kamieniami szlachetnymi stał na wyso­kim podeście z ciemnego drewna tuż przed jednym z portretów. Generał chwycił go, zważył w dłoni, obrócił i przez chwilę przyglądał się cennym kamieniom: niektóre dorównywały wielkością gołębim jajom.

Jeden z jego ludzi wyjął z plecaka czarną torbę. Li Feng wyrwał mu ją z ręki i włożył do niej kielich. Potem odwrócił się, żeby skierować się do wyjścia, gdy nagle w ogrodzie rozległy się ciche głosy i rozbłysło światło latarek. Policja! Dwaj żołnierze bez wahania wyciągnęli pistolety z tłumi­kami i przez drzwi tarasu wyszli na zewnątrz. Natychmiast zaczęli strzelać do obu policjantów, którym dyżurny z komisariatu wydał drogą radiowa

polecenie, aby udali się pod wskazany adres. Trafieni kulami funkcjonariu­sze zmarli po kilku sekundach. Na dany znak general wyszedł z willi i bez słowa przekroczył ich ciała. W towarzystwie swoich ludzi obszedł dom zbiegł schodami do bramy i wyszedł na ulicę. Radiowóz nadal stał tam, gdzie zaparkowali go policjanci. Wąską uliczkę rozświedało niebieskie pul­sujące świado. Jeden z mężczyzn odstawił radiowóz na bok, a gdy chwilę później ich audi podjechało pod dom, akcja dobiegła końca. Generał z za­dowoleniem rozsiadł się na tylnym siedzeniu, wyjął telefon i wybrał numer.

- Słucham? - zgłosił się Gavint.

- Mamy kielich. Może pan zlikwidować Wagnera i Sinę.

i Bardzo dobrze. Co mam zrobić z kobietą?

- Pozostawiam to pańskiemu wyborowi. Dla nas jest bezwartościo­wa - zakończył generał i rozłączył się. Czarną torbę z kielichem trzymał na kolanach. Postanowił, że już się z nią nie rozstanie.

ROZDZIAŁ 11

18 MARCA 2008 ROKU BREITENSEE, WIEDEŃ

Kiedy Valerie obudziła się rano w jednym z pokojów gościnnych w zajezdni Wagnera, poczuła silny ból głowy. To był długi wieczór i chyba nawet Tschak jeszcze spał, bo w domu panowała cisza. W każdym razie do jej uszu nie dobiegał żaden dźwięk. Jednak chwilę później usłyszała trzaskanie naczyń i bulgotanie ekspresu do kawy. Kie­dy ponownie spojrzała na budzik, okazało się, że udało jej się przespać jeszcze jedną godzinę. Wstała z westchnieniem i poszła pod prysznic. Stojąc pod strumieniami gorącej ożywczej wody, myślała o niezwykłym nieznajomym, który tak nagle pożegnał się z nimi w gospodzie. W kon­taktach z ludźmi zdawała się często na swój instynkt. Tym razem ostrze­gał ją przed niebezpieczeństwem. Nie wiedziała, jaką rolę gra nieznajomy, ale na myśl o jego manierach i powściągliwej uprzejmości przeszywał ją

— Muszę przyznać, że posiadanie takiego małego psa ma pewne za­lety, zwłaszcza jeśli ktoś chce sobie zapewnić spokojny sen przed lub po północy — powiedział Wagner, witając ją filiżanką kawy, gdy Valerie ze­szła już po schodach.

Sina siedział przy herbacie i zajęty był smarowaniem bułek masłem.

— Musisz jeszcze nałożyć na to warstwę dżemu - stwierdził z ironią Wagner, podając Tschakowi kawałek chleba z masłem. Pies zlizał masło, a resztę położył mu u stóp.

dreszcz.

- Co za rozpieszczony pies - roześmiał się Wagner siadając do stołu. — Zastanawiam się, gdzie nabrał takich manier?

- No cóż, jak wiadomo starych nawyków nie można się pozbyć - mruk­nął Sina, patrząc z rozczarowaniem na Tschaka, który tylko przekrzywił głowę. - Przez ciebie stracimy dobrą opinię. Ale poczekaj, przyjdzie jesz­cze taki dzień, gdy wrócimy na nasz zamek, a wtedy wszystko wróci do normy, panie smakoszu!

Valerie położyła Sinie dłoń na ramieniu i powiedziała pojednaw­czym tonem:

- Całą noc pilnował, by nam się nic nie stało. To nie bez znaczenia przy takich typach jak ten wczoraj.

- Nasz niespodziewany gość, który dołączył do nas w Stein, to na­prawdę ktoś niezwykły - powiedział Wagner w zamyśleniu. - Zwinny jak ryba, milczący, jeśli trzeba i zawsze czujny.

Valerie sięgnęła po słoik z dżemem. Sina przesunął go po stole w jej stronę. Jej twarz przybrała poważny wyraz.

- To prawdziwy zawodowiec, w każdym calu — stwierdziła odkręcając wieczko. - Wie o wiele więcej, niż wynikałoby to z jego słów albo zacho­wania. Jeśli już coś powie, to od razu oczekuje w zamian czegoś, co jesz­cze bardziej poprawi jego sytuację. Albo pracuje dla tajnych służb, albo...

- nie dokończyła.

Sina spojrzał na nią.

-1. .albo jest zwykłym najemnikiem, jakich wielu. Jednym z tych, któ­rzy sztukę zabijania oferują za pieniądze.

- Myślisz, że to płatny zabójca? — spytał z niedowierzaniem Wagner, nalewając sobie kawy. - Jest na to zbyt mądry, zbyt elegancki i wykazuje się zbyt szeroką wiedzą w zakresie kultury.

- Ależ w żadnym razie! - zaoponowała Valerie. — Istnieją ludzie z tak zwanych szczytów, którzy pokończyli studia i podczas każdej dys­kusji naukowej w telewizji odgrywają rolę ważniaków. Nie daj się wpro­wadzić w błąd.

- Skąd o tym wiesz? - dopytywał się Wagner.

-Wiem, bo niektórzy z naszych wojskowych też poszli tą samą drogą. I żaden z nich nie był głupcem — zakończyła Valerie ironicznym stwier­dzeniem.

Sina wziął swoją filiżankę z kawą, stos papierów i rozsiadł się na wysłużonej kanapie, podczas gdy Valerie i Wagner nadal siedzieli przy stole. Sina wolał ulubioną skórzaną sofę niż kuchenny stół. Czul się całkowicie wyczerpany. W najśmielszych marzeniach nie potrafił sobie wyobrazić, jak bardzo uciążliwy byłby dla niego powrót do normalnego świata, gdyby wybraną przez siebie samotność zamienił na życie pośród ludzi. A przecież nie było to zwyczajne życie, tylko codzienny, stały ko­rowód nowych niebezpieczeństw, aktów przemocy, zaskakujących nie­spodzianek i odkryć, za które nierzadko trzeba było płacić ludzką krwią.

Rozmyślał o cesarzu, który wtargnął w jego życie i zaczął o nim de­cydować. Berner miał rację mówiąc, że Fryderyk każe im tańczyć jak ma­rionetkom i że nakłada na ich barki brzemię w postaci kolejnych zaga­dek Sina zaczął powoli odnosić wrażenie, że jeszcze trochę, a stanie się świętym Krzysztofem. Coraz lepiej rozumiał, dlaczego cesarz polecił, aby namalowano go właśnie w takiej postaci.

W jego przypadku było to coś więcej. Po długim okresie życia w sa­motności na zamku i swobodzie w podejmowaniu decyzji zamieszkał na­gle | parą ludzi, i to na tak niewielkiej przestrzeni. Wagner wiele podró­żował po świecie, podobnie jak Valerie, ale on?

„Może jestem zbyt wielkim dziwakiem jak na warunki panujące w tym świecie”, pomyślał z westchnieniem i w końcu zajął się swoimi papierami. Oprócz wszystkich powyższych niedogodności odczuwał na dodatek presję ze strony dwojga swoich towarzyszy niedoli. Spoglądali na niego z nadzieją, gdy trzeba było rozwiązać jakąś historyczną zagadkę i ani przez chwilę nie wątpili, że przetnie każdy gordyjski węzeł. Co będzie, jeśli zawiedzie? Jeśli popełni błąd? Sina znał odpowiedź i to właśnie ona napawała go strachem. Jeśli popełni błąd, będzie to dla nich wszystkich oznaczać śmierć. Jeśli nie, to ich koniec będzie pewnie podobny. Istnieje też takie rozwiązanie, że tajemnicę rozwiąże przed nimi ktoś inny, na przykład ów tajemniczy nieznajomy, który sam siebie nazywał historykiem amatorem i że to on obwieści koniec świata.

— Masz to, na co zasługujesz, genialny profesorze, specjalisto od hi­storii średniowiecza — mruknął półgłosem.

W myślach przeklinał Fryderyka za to, że przed setkami lat z tak wielką namiętnością i starannością utkał, a następnie zarzucił sieć wska­zówek. Teraz, w dwudziestym pierwszym wieku, w tę sieć ma coś złowić ich trójka: on, wiedeński dziennikarz i izraelska tajna agentka.

Im dłużej przeglądał swoje notatki, tym bardziej dochodził do prze­konania, że wszystko to nie ma sensu. Odkryli tajemnicę nieśmiertelno­ści i są pewni, że jest ukryta w jakimś kamieniu albo za nim, nieważne, w jakiej formie. Teraz jednak znalazł się u kresu drogi i nie ma pojęcia, w którym kierunku podążać dalej. Zaszedł już tak daleko, na ile to było możliwe, ale tutaj droga się kończy. Dalej jest już tylko ciemność i pustka.

W jego podświadomości tkwiło jeszcze coś, za co na razie nie potra­fił się zabrać. Idea, myśl, podejrzenie, przeczucie... coś, czego drogą me­todologii nie da się wyciągnąć na światło dzienne. Rozłożył przed sobą niewielką mapę Austrii. Przemierzyli już całą drogę, którą wyznaczył im Fryderyk. W myślach zaznaczał kolejne punkty i wyciągał wnioski. Co im jeszcze pozostało? Czego jeszcze nie dostrzegli? Jakiej zagadki nie roz­wiązali? Czyżby Paul miał rację, twierdząc, że niektóre wskazówki z cza­sem zatarły się w pamięci?

Spojrzał na listę ze słowem „monogram”.

„Ależ tak-pomyślał - ten przeklęty monogram na grobowcu cesarza i na relikwiarzu w Wiener Neustadt”. Jednak od czasów cesarza nikt nie złamał ukrytego w nim kodu, a przynajmniej nie podał jego logicznego znaczenia. Sina przyglądał się dziwnym literom tworzącym tajemniczą treść wymyśloną przez obdarzonego niezwykłą inteligencją władcę, który niemało czasu poświęcił na to, aby ukryć wiele różnych informacji w formie zagadek i niekiedy sprzecznych ze sobą wieloznacznych określeń. Uwagę Siny przykuły nierównej długości belki liter, ich podział, kreski i krzyżyki, przede wszystkim zaś krzyż mantuański umieszczony w okręgu. Sprawiał wrażenie, jakby ktoś go przekręcił o 45 stopni.

„Przypomina to różę wiatrów, której jedno ramię zawsze wskazuje północ”, pomyślał. Kiedy jego umysł gorączkowo rozważał różne wątki i hipotezy, on sam prawą ręką automatycznie kreślił trójki na blacie stołu. Potrzebował mapy, najlepiej z XV wieku.

- Takiej, jaką mógł się posługiwać Fryderyk - powiedział głośno.

- Która w najszerszym zakresie odzwierciedlała stan ówczesnej wiedzy.

Pozostaje mu tylko jedno wyjście, czy mu się to podoba czy nie.

Kiedy Wagner usłyszał jego słowa, podszedł bliżej z filiżanką kawy.

— O co chodzi? Może potrzebujesz kopa w postaci dużej dawki kofe- iny?—roześmiał się widząc przemęczone, zaczerwienione oczy przyjaciela.

— Nie, ale nie uwierzysz, co teraz powiem - odparł Sina. - Potrzebu­ję twojego laptopa.

— Zawsze potrafisz mnie czymś zaskoczyć - powiedział Wagner ze zdumieniem. — Ty, znany przeciwnik wszelkiego rodzaju maszyn i urzą­dzeń, chcesz ode mnie pożyczyć mojego laptopa? Widzę, że zdarzają się jeszcze cuda na tym świecie. No dobrze, ale kto mi zagwarantuje, że nie spowodujesz jakiejś awarii albo nie skasujesz mi moich plików na twar­dym dysku?

— Nie wygłupiaj się. Napisałem na komputerze pracę magisterską, dy­sertację doktorską i pracę habilitacyjną. Sądzisz, że zrobiłem to za pomocą maszyny do pisania i kalki? - odciął się Sina.

— Nie — stwierdził Wagner i roześmiał się cicho.—Tak naprawdę są­dziłem, że zrobiłeś to za pomocą gęsiego pióra i pergaminu.

— No dobrze — machnął ręką Sina. - Czy moglibyśmy pominąć część rozrywkową i przejść do części praktycznej? Potrzebny mi będzie Inter­net i program do obróbki zdjęć.

—Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem - odparł Wagner. Podszedł do torby, wyciągnął z niej laptopa i rozłożył go na stole przed Siną.

Nie mógł się jednak powstrzymać, więc położył z troską rękę na ra­mieniu przyjaciela i powiedział spokojnie:

— Czy jesteś absolutnie pewien? Mam na myśli to, co chcesz zrobić. Za każdym razem kiedy się za coś bierzesz, dochodzi...

— Spadaj—roześmiał się Sina i udał, że chce go uderzyć. Wagner w te­atralnym geście odskoczył poza zasięg jego ramion. Valerie roześmiała się na ten widok.

— Oboje się ode mnie odwalcie — zaproponował dobrotliwym tonem Sina. — Zawołam was, jeśli będziecie mi potrzebni. Zostawcie mi tylko jeden telefon, idźcie sobie na spacer albo pod prysznic albo w każde inne dowolne miejsce. Najlepiej jak najdalej ode mnie!

— Chcesz się za jednym zamachem pozbyć swoich uprzedzeń do kom­putera i telefonu komórkowego? No proszę, już wkrótce rewolucja tech­niczna zajrzy także w progi zamku Grub - powiedział Wagner ostrzegaw­czo do Tschaka, rzucając mu jeszcze jeden kawałek chleba.

Sina już wcześniej, na zamku, zastanawiał się nad znaczeniem monogramu. Jego umysł wypełniały litery, kreski i linie. Za

każdym razem kiedy już mu się wydawało, że monogram przemawia do niego konkretną treścią, okazywało się, że język przekazu jest niezrozu­miały. Potem, kiedy robili zdjęcia grobowca w katedrze św. Stefana, Wa­gner zobaczył znaki pozostawione przez Fryderyka. Od tamtej pory ciągle miał w głowie jego słowa: „Fryderyk porusza się na różnych płaszczyznach. Litery to tylko jedna z nich, takich płaszczyzn jest więcej”.

Teraz też, przyglądając się monogramowi, słyszał głos Wagnera: „Płaszczyzny... płaszczyzny..

0 ile krzyż mantuański umieszczony w okręgu miał dla niego jed­noznaczną wymowę, o tyle zagadkę stanowiła spirala na środkowej linii w formie trudnego do zidentyfikowania zakrętasa. Sina już wcześniej przej­rzał swoją bibliotekę, żeby znaleźć coś na ten temat, ale poza pojedyn­czym symbolem średniowiecznym, oznaczającym słowo contra, czyli „prze­ciw”, nie znalazł nic, co przypominałoby tę; spiralę chodażby w ogólnym zarysie.

1 znowu przyszła mu na myśl jedna z trywialnych teorii Wagnera: „To rybi ogon. Na sto procent. Oba koniuszki na końcu spirali nie znalazły się tam przypadkowo.To na pewno rybi ogon”.,

„Co za bzdura”, pomyślał wtedy Sina. Skąd rybi ogon na monogramie? Jednak dziwna teoria Wagnera nie dawała mu spokoju. Potem pojawił się jeszcze krzyż przypominający różę wiatrów. W tym momende Sina po­czuł, że nagle z oczu spadły mu łuski: może monogram to po prostu mapa?

Od chwili, gdy ostatni raz korzystał z komputera, upłynęło więcej czasu, niż sobie uświadamiał. Przez ostatnie lata oprogramowanie znacz­nie się zmieniło. Wszystko było takie kolorowe i jaskrawe i przypominało cukierki dla dzied. W internede szybko udało mu się znaleźć wszystko, czego potrzebował do swojego eksperymentu: monogram władzy cesar­skiej Fryderyka i mapę autorstwa Fra Mauro z 1459 roku. Jeśli cesarz po­trzebował mapy, musiała przypominać właśnie tę. W końcu była to naj­bardziej znana mapa świata w tamtej epoce.

Poczuł, jak narasta w nim napięde. Zastanawiał się, czy jest na wła- śdwym tropie, czy przeczude go nie myli i czy rzeczywiśde jest to droga prowadząca do rozwiązania zagadki z piętnastego stuleda. Kiedy znalazł mapę, umieścił na niej monogram, zorientował go na północ, a to co uj­rzał, zaparło mu dech w piersiach. Żądza władzy Fryderyka przewyższa­ła to, co Sina mógł sobie wyobrazić nawet w najśmielszych marzeniach.

Fakt że aby zostać księciem Austrii, Fryderyk wypędził z kraju ciężarną wdowę po swoim bracie. Jednak to, co pokazało się na ekranie monitora...

Z euforią w głosie Sina zawołał do Paula i Valerie:

— Znalazłem! Znalazłem! Zobaczcie tylko!

- Co powiedziałeś? — spytał Wagner. Podszedł bliżej i pochylił się nad monitorem.—To nieprawdopodobne... — zaczął i nie dokończył, bo na widok tego, co ujrzał, po prostu zaniemówił.

GavINT OBSERWOWAŁ ZAJEZDNię WAGNERA Z BEZPIECZNEJ odległości. Zjawił się tam krótko po północy. Kiedy zadzwonił do niego Li Feng i dał mu zielone światło w sprawie likwidacji Siny i Wagnera, Ga-

vint natychmiast tam pojechał. Do budynku chciał wejść jeszcze nocą, ale powstrzymało go głośne szczekanie. Nie chciał ryzykować starcia z Siną i przygotowaną do walki Amazonką. W końcu postanowił poczekać do świtu. Zrobił jeszcze rundkę wokół budynku, starając się zachować bez­pieczną odległość i po raz pierwszy od dłuższego czasu miał wrażenie, że ktoś go obserwuje.

Kiedy podczas krwawych walk służył jako najemnik na Czarnym Lą­dzie, w oparciu o własne doświadczenia, obserwacje i szybką analizę da­nych rozwinął w sobie pewnego rodzaju instynkt. Często ratował mu ży­cie, więc prawie na ślepo na nim polegał. Wysiadł z samochodu i odwrócił się, ale nikogo nie zobaczył. A jednak. Poczuł, jak po plecach przechodzi mu dziwne mrowienie. Ktoś na niego poluje, śledzi go, a co najważniejsze robi to bezbłędnie. Kiedy nagle się odwracał, nie widział, żeby ktoś pró­bował się ukryć, chował się za drzewo albo wbiegał między stosy drewna. Mimo to przeczucie nie opuszczało go. Wyglądało to tak, jakby jakiś duch deptał mu po piętach, żeby nie stracić go z oczu.

- O CO CHODZI? - SPYTAŁA VALERIE, WIDZĄC, JAK SlNA SIADA NA

kanapie z ledwo skrywanym podnieceniem.

- O monogram Fryderyka na mapie Fra Mauro - wyjaśnił Sina. - Na początku sądziłem, że zgodnie z zasadami średniowiecznej geografii centralny punkt, to znaczy krzyż mantuański umieszczony w kręgu, powi­nienem umieścić tam, gdzie znajduje się Jerozolima. Potem jednak punkt zaczepienia zacząłem nakładać na Wiedeń, Graz, Linz i Wiener Neustadt, czyli na miasta, gdzie Fryderyk miał swoje rezydencje. W końcu przekrę­ciłem monogram w taki sposób, że krzyż znalazł się dokładnie w środku.

Mówiąc te słowa, Sina dotknął palcem niewielkiego krzyża, który wskazywał teraz dokładnie kierunek północny.

- Popatrzcie: środkowa oś wskazuje z tego punktu dokładnie na Je­rozolimę, podczas gdy najbardziej w dół wysunięta linia, w prawym rogu, biegnie wzdłuż morskiego wybrzeża Palestyny.

- A litery? - spytał Wagner, siadając obok Siny z uśmiechem mają­cym dowieść, że przyłapał go na jakimś błędzie. - Co ze słynnym napi­sem AEIOU?

- Litera „A” leży dokładnie na Akwitanii, w południowo-zachodniej Francii. Litera „E” tuż nad linią Łaby lub nad Warmią. Litera „I” dokład-

nie na włoskim „bucie”, a litera „O” na Austrii. Natomiast litera „U” zna­lazła się nad Węgrami.

- Ale są tam też inne litery. Co powiesz o nich? - dopytywała się Valerie.

-Jeśli będziemy się posuwać wzdłuż linii w lewo do góry, jej koniec wskaże Lizbonę, czyli Portugalię. Jeśli zaś chodzi o litery JVTi „C”w rogu na dole... Bez wątpienia, to na pewno Majorka albo Minorka i Korsyka.

- A litera „S”? — spytała Valerie, wskazując na mapę z monogramem.

- „S” to z pewnością Saksonia, największe księstwo elektoralne w środ­kowych Niemczech. Jeśli podążę wzdłuż linii, na której zapisana jest lite­ra „S”, ta niewidzialna strzałka — podobnie jak to było w przypadku litery „P” na północnym wschodzie — wskaże nam Szwecję.

Wagner skinął w zamyśleniu głową.

- A co to oznacza dla nas? - spytał Sinę.

-Austria est impera orbi universi - Austria panuje nad całym światem. Linie monogramu dotykają północnej Afryki, opasują Skandynawię, a na wschodzie dochodzą do wybrzeży Morza Kaspijskiego. To mniej więcej ta część świata, którą znali starożytni Rzymianie, tak zwany stary świat. Oznacza to, że Fryderyk planował odbudować Imperium Rzymskie.

Gavint spojrzał niecierpliwie na zegarek i zastanawiał się niespokojnie, czy cała trójka już wstała. A może jakimś sposobem wy­mknęli się stamtąd niepostrzeżenie, zostawiając w budynku tylko tego małego kundla? Może powinien zadzwonić do drzwi i poczekać, aż ktoś otworzy? Ponieważ z akcji nocnej nic nie wyszło, na przedpołudnie zapla­nował rodzinną wycieczkę, z której wróci tylko on. Odejście w przyzwo­itym stylu, pomyślał zacierając ręce, we właściwym otoczeniu naszpiko­wanym wskazówkami dotyczącymi tajemnicy Fryderyka, którą miał już w swoim posiadaniu Li Feng.

Im dłużej Sina przypatrywał się mapie, tym wyraźniej to dostrzegał.

— Co więcej, Fryderyk chciał też podbić tereny, które nie wchodzi­ły kiedyś w skład Cesarstwa Rzymskiego. Dlatego też trzy belki asyme­trycznie zbudowanego krzyża zachodzą w górnej części symbolu na Wy­spy Brytyjskie, Irlandię i Danię.

Wagner wskazał na spiralę.

- A rybi ogon? — spytał.

- Ach, ten — roześmiał się Sina.—Tu też istnieje pewne wyjaśnienie. Zechciej się dokładnie przyjrzeć przebiegowi linii brzegowej między Gre­cją, Turcją a dzisiejszym Izraelem. Ta część morza jest ojczyzną Lewia- tana, morskiego potwora wspominanego w Starym Testamencie, którego wyobrażano sobie jako smoka lub węża. Lewiatan symbolizował niszczącą siłę morza. Tutaj symbolizuje „wodę”, to znaczy morze.

- Genialny, po prostu genialny. I Fryderyk, i ty — roześmiała się za­chwycona Valerie.

Wagner podniósł się z kanapy i spojrzał na monogram z pewnej od­ległości.

- Z tego miejsca wygląda to jak duża litera „M”—zauważył.

- Na pewno nie ma to mc wspólnego z Maciejem Korwinem - roze­śmiał się Sina.—Już raczej z manią wielkości Fryderyka. Środkowa oś to litera „I”, reszta to litera »M”. Razem daje nam to dwa słowa: Imperator Mundi - Władca Świata.

Gavint postanowił w końcu podejść; do zajezdni. Już PO i dziewiątej, najwyższy czas kończyć sprawę. Przeszedł przez stare torowi- | sko, w którym w latach siedemdziesiątych zdemontowano szyny. Kiedy dotarł do ulicy prowadzącej do wysokich bram zajezdni, instynktownie dotknął spodni i przypomniał sobie ujadanie psa, który tak bardzo dzia­łał mu na nerwy. Obok budynku stała mazda z napisem „Pizza Express”.

Z konieczności jeszcze przez dwie godziny będzie musiał znosić i psa, i samochód. Potem będzie już po wszystkim.

Tymczasem Wagner, Sina i Valerie ponownie usiedli przy stole. Z Siną nadal nie dało się rozmawiać. Trzymał przed sobą laptopa, na którego ekranie ciągle jeszcze widać było duży monogram Fryderyka na białym de. Cała trójka wpatrywała się w litery zafascynowanym wzrokiem.

- Przejdźmy jednak na następny poziom. Za każdym razem gdy spo­glądałem na monogram, w górnym rogu wyraźnie widziałem słowo Papes, czyli „papieże”. Słowo to jakby samo rzucało mi się w oczy. Na początku nie wiedziałem, jak do tego podejść, ale potem wszystko stało się jasne. Zewnętrzne litery tworzą słowo „Fridericus”, wewnętrzne słowo „Papes”,

natomiast spirala pośrodku zastępuje słowo „contra”. Jeśli tak to odczy­tamy, słowa te oznaczają ni mniej ni więcej tylko Fridericus contra Papes - „Fryderyk przeciwko papieżom”. Dziwne, nieprawdaż?

— Do czego zmierzasz? - spytał Wagner, dzieląc się po bratersku resz­tą kawy z Valerie.

— Żeby móc konkurować z głową Kościoła rzymskokatolickiego

o przywództwo w świecie chrześcijańskim i w ten sposób wypełnić pro­roctwo, o którym pisał w swoim testamencie Mertens, Fryderyk musiał zostać trzecim cesarzem o tym imieniu. Tylko w talu sposób mógł rzucić wyzwanie Świętemu Tronowi po przegranym przez Rzym sporze o inwe­styturę i zażądać rewanżu, aby doprowadzić Cesarstwo do dawnej wielko­ści i potęgi. Jednak żeby zostać cesarzem, aktu koronacji musiał w Rzymie dokonać papież. Chociaż więc było mu to nie w smak, Fryderyk potrzebo­wał papieża. Tylko on był w stanie zalegitymizować roszczenia Fryderyka do panowania nad światem.

— Zaczynam cię rozumieć. Fryderyk był ostatnim niemieckim cesa­rzem koronowanym w Rzymie. Mam rację? - spytał Wagner.

— Tak - skinął głową Sina. - Ale czym?

-Jak to czym? - nie zrozumiał go Wagner.

— Na rzymsko-niemieckiej koronie cesarskiej znajduje się napis Me reges regnant, „przeze mnie rządzą królowie”. Fryderyk musiał zostać koro­nowany przy użyciu tej właśnie korony, bo inaczej straciłby swoją godność.

— Brzmi to przekonywająco — stwierdzał Wagner w zamyśleniu.

— Dzięld koronacji, jaka odbyła się w Rzymie, Fryderyk stał się pra­wowitym dziedzicem Fryderyka Hohenstaufa, który otrzymał od Księdza Jana wspomniane trzy kamienie. Tym samym został powołany, aby oczy­ścić królestwo i doprowadzić je do nieśmiertelnej wielkości. Fryderyk był jedynym prawdziwym Imperatorem Świata.

Przez chwilę Sina zastanawiał się nad czymś, a potem dodał:

—Jeśli na wzór rzymski Fryderyk połączył urząd imperatora z urzę­dem, który po łacinie nazywa się Pontifex Maximus - czyli papieża - stał się tym samym kimś, kogo można by nazwać „Friedericus Papa”, Papie­żem Fryderykiem.

Wagner sięgnął po kartkę papieru i zaczął zapisywać na niej li­tery i cyfry, które na samym końcu podsumował. Kiedy ujrzał wynik, zbladł i wyszeptał:

- Litery w słowach „Friedericus Papa” dają nam liczbę o wartości 151. Słowa Me reges regnant na koronie też dają wynik 151. Nie wierzę w pmpadek, bo Fryderyk nie polegał na przypadkach. Kamień, symbol władzy nie tylko nad cesarstwem, ale i nad całym światem, został ukryty w cesarskiej koronie.

Dokładnie w tym samym momencie rozległ się dzwonek u drzwi. Sina błyskawicznie zamknął laptopa, a Wagner w równie szyb­kim tempie pozbierał wszystkie notatki ze stołu i podał je Valerie, a ta od razu pobiegła schodami na górę. Wagner odczekał, aż wyszła z pokoju i dopiero wtedy poszedł do bramy.

- Kto u diabła niepokoi nas tak wcześnie? - syknął do Siny. Tschak zaczął głośno ujadać, a Valerie chwyciła swoją sportową torbę, którą po­stawiła w aneksie kuchennym i wyjęła z niej pistolet marki Smith&Wes- son. Widząc to Wagner, zaczął żałować, że jego glock nadal leży w sejfie. Zdążyli jeszcze wymienić spojrzenia i skinąć głowami. W końcu Wagner przekręcił klucz w zamku i nacisnął klamkę.

- Co ZA WSPANIAŁY, WIOSENNY DZIEŃ. ŚWIETNIE SIĘ NADAJE NA krótki poranny spacer. Nie sądzicie państwo?

W drzwiach stał Gavint i z ciekawością zaglądał do środka.

- Ma pan tu niezłą kryjówkę. Widząc jednak wasze blade twarze, dochodzę do wniosku, że trochę świeżego powietrza na pewno wam nie zaszkodzi - stwierdził obrzucając całą trójkę pewnym siebie wzrokiem.

- Pański dobry humor staje się czymś odpychającym — mruknął Sina, odwrócił się i dał ostrzegawczy znak Valerie, która chwilę wcześniej wsu­nęła pistolet za pasek spodni i naciągnęła na wierzch sweter.

Wagner oparł się o otwarte drzwi i spojrzał wyzywająco na jak zwy­kle elegancko ubranego Afrykanera.

- Niech mi pan poda choć jeden powód, dla którego mielibyśmy się z panem dalej zadawać, Mr Nieznajomy. Mieliśmy pana po dziurki w no­sie już w Wiener Neustadt i w Stein. Na dzisiaj mamy inne plany.

- Ależ skąd u pana tyle niechęci? Słońce uśmiecha się do nas z nieba...

- ...i ptaki śpiewają na drzewach — dokończył Wagner, przewraca­jąc oczami.

- -1 i ktoś uważa nas tutaj chyba za durniów — dodał od siebie Sina.

I Szkoda I odparł Gavint, którego nie opuszczał dobry humor. - Chętnie bym państwu opowiedział o swoim odkryciu, choć nie o wszyst­kich związanych z nim szczegółach. Ma ono fundamentalne znaczenie dla zrozumienia tajemnicy Fryderyka. Mam na myśli ruiny pewnego klaszto­ru w pobliżu Wiednia, którego fundamenty kryją w sobie ostatnią wska­zówkę od Fryderyka.

Wagner i Sina spojrzeli na siebie i wzruszyli ramionami.

-1 właśnie te ruiny przyszły panu na myśl wczoraj, gdy tak niespo­dziewanie musiał nas pan opuścić? To dość zaskakujące, nie uważa pan?

Wagner mówił do nieznajomego coraz bardziej niegrzecznym tonem. Valerie podeszła bliżej, trzymając jedną rękę za plecami.

- Wiedziałem o tym już wcześniej, ale do tej pory uważałem je za rzecz drugorzędną pośród wszystkich innych wskazówek pozostawionych nam przez Fryderyka. Kusi mnie, żeby nazwać to Drzewem Życia.

Gavint specjalnie użył tego określenia i spojrzawszy w oczy Siny i Wa­gnera, domyślił się, że trafił ich w czuły punkt.

- Zgoda. Pojedziemy z panem, ale tylko ten jeden raz. Mam nadzieję, że te nowe wskazówki mają rzeczywiście rozstrzygające znaczenie - od­parł Wagner, zerkając na Sinę. Naukowiec słuchał ich rozmowy z dużym niedowierzaniem.

- Następnego razu już nie będzie, proszę mi wierzyć na słowo - oznaj­mił Gavint i w jego oczach pojawił się wyraz napięcia. Wagner poczuł, jak dreszcz przeszedł mu po plecach.

- Pojedziemy naszym samochodem - zdecydowała Valerie, po­wstrzymując Tschaka, który chciał zaatakować nogawki nieznajomego. Jej też coraz mniej podobał się pomysł wyjazdu, ale teraz nie mogli się już wycofać.

Wagner zastanawiał się, czy historyk amator i jego informatorzy rze­czywiście odkryli coś, czego ani on, ani Sina do tej pory nie znaleźli. Po­szedł po marynarkę i postanowił wziąć ze sobą pistolet. Tymczasem Ga­vint wyglądał na zszokowanego.

- Co takiego? Chcecie jechać tym śmiesznym czerwonym pudeł­kiem na pizzę? Niedaleko stąd zaparkowałem wygodną limuzynę, starczy w niej miejsca dla nas wszystkich. Czy nie lepiej będzie... - spytał wska­zując palcem za siebie.

Valerie potrząsnęła głową i przerwała mu w pół zdania:

-...nic, nie będzie. Fojedziemy we czwórkę naszą mazdą albo zosta­niemy na miejscu.

-Jak chcecie - westchnął Gavint, strzepując z płaszcza niewidoczny pyłek. - Ale pies zostaje.

- Pies jedzie z nami albo sam pan może tu zostać — mruknął Sina. Wziął od Valerie smycz, narzucił kurtkę na ramię i popchnął Gavinta w stronę samochodu.

AMBASADA CHIN, WIEDEŃ

Generał Li Feng siedział w małej salce konferencyjnej ambasady i był najzupełniej pewien, że zebrane w niej osoby poświęcą mu całą swoją uwagę. Na stole, na filcowej podkładce, stał barokowy kielich i waza. Obok leżały obcęgi, śrubokręt i mały rylec. Generał już wczoraj, w drodze do ambasady, chciał oderwać kamienie od cennego naczynia, ale ambasador natychmiast mu tego zabronił. Weng Huan zadzwonił z Salz­burga, gdy tylko dowiedział się od swojego sekretarza, że generał dotąd wraz z kielichem do ambasady.

- Wracam do Wiednia jutro przed południem. Do tej pory proszę schować kielich do sejfu - rozkazał generałowi przez telefon.

Li Feng z zaciśniętymi zębami spełnił polecenie swojego przełożonego.

Teraz ambasador, jego sekretarz i attache wojskowy pochylali się nad kielichem i z ciekawością mu się przyglądali. Naczynie miało 53 centy­metry wysokości i w blasku halogenowych lamp połyskiwało złocistym kolorem. Ambasador podejrzliwie przyglądał się narzędziom leżącym obok cennego antyku.

- Obawiam się, że jeśli oderwiemy od kielicha te cenne kamienie, możemy go bezpowrotnie zniszczyć, ekscelencjo ^ zasugerował sekretarz ambasadora.

- Akurat nad tym się nie zastanawiałem — odparł ambasador. - Bar­dziej się boję, że nie mając odpowiednich narzędzi, możemy zniszczyć któryś z kamieni.

Generał Li Feng pospieszył z wyjaśnieniem, które miało uspokoić ambasadora:

- Przy takim sposobie mocowania kamieni nie potrzeba żadnych spe- cjalnych narzędzi - zapewniał, biorąc kielich do ręki. - Gavint poinfor­

mował mnie, że tajemnica ukryta jest w którymś z kamieni albo za nim I dodał cichym głosem i obrócił kielich, aby obejrzeć go ze wszystkich stron.

— A jak owatajemnica wygląda? — dopytywał się attaché.

— Mr Gavint tego nie wiedział - odparł Li Feng. - Mówił coś o ka­mieniu w kielichu i o czymś za kamieniem. Więcej szczegółów nie znał.

— No to zaczynamy — rozkazał niecierpliwie ambasador.

lotnisko wiedeń-schwechat

Biało-czerwony samolot typu Gulfstream Gioo wylądował na lotnisku Schwechat punktualnie o godzinie 9.25. Był to lot czarterowy, na pokładzie maszyny znajdował się tylko jeden pasażer. Fred Wineberg wynajął samolot, płacąc za czarter ponad sto tysięcy dolarów, ponieważ nie udało mu się znaleźć żadnego szybkiego połączenia z Palm Beach do Wiednia. Wszystkie miejsca w samolotach były już zarezerwowane. Poza tym niektóre loty miały jedną albo nawet dwie przesiadki. Dopiero po wykonaniu wielu telefonów Elenie Millt udało się wynająć załogę, która wyraziła gotowość do natychmiastowego lotu przez Adantyk i zgodziła się na życzenia ekscentrycznego klienta. Samolot, który przystosowany był do wygodnego przewozu sześciu do ośmiu pasażerów, pokonał cały dystans w czasie poniżej jedenastu godzin. Wineberg zażądał bowiem od pilotów, aby wybrali najkrótszą trasę.

Kiedy samolot zaczął podchodzić do lądowania, Wineberg czuł się całkiem dobrze, a nawet o wiele lepiej, niż przez ostatnie tygodnie i mie­siące. Z wyjątkiem pierwszej godziny lotu przespał prawie całą podróż. Świeże, rześkie powietrze wiedeńskie pobudziło go do życia. Chociaż od dnia, kiedy opuścił Austrię, upłynęło już siedemdziesiąt lat, perspekty­wa ponownego ujrzenia dawnej ojczyzny sprawiła, że poziom adrenaliny w jego organizmie gwałtownie wzrósł.

Kontrola paszportowa była zwykłą formalnością. Samochód należą­cy do prywatnej firmy, która obsługiwała ruch wahadłowy między lotni­skiem a miastem, zawiózł go do hotelu Sacher położonego w centrum na tyłach Opery Wiedeńskiej. Ełena zarezerwowała tam dia niego executive suite. Apartament o powierzchni około 60 metrów kwadratowych przy­padł mu do gustu.

rarf

W drodze do centrum Wineberg co chwilę kazał kierowcy się zatrzy­mywać. Wychodził z samochodu i wracał pamięcią do dawnych czasów. Odnajdywał miejsca, które jeszcze pamiętał i takie, których nie potrafił już rozpoznać. Od lat trzydziestych minął przecież okres odpowiadający życiu jednego pokolenia. Wineberg pogrzebał wtedy na zawsze człowie­ka o nazwisku Alfred Wimberger i w obawie przed narodowym socjali­zmem, który pukał do drzwi jego kraju, porzucił swoją ciężarną żonę. Od dawna obserwował szybką karierę Hitlera i w myślach zaczął już pako­wać walizki. Na własnej skórze odczuł skutki niepokojów, jakie wstrzą­sały Pierwszą Republiką. Potem w ciągu jednej nocy przepadł jak ka­mień w wodę. Znikł nie tylko jako księgowy z firmy, ale także jako mąż swojej żony z ich wspólnego mieszkania przy Czemingasse w dzielnicy Donaustadt. Zostawił wszystko, zabrał jedynie bilet na statek i parę dia­mentów, które otrzymał w spadku po wuju, gdy skończył piętnaście lat. Jego walizka została tam, gdzie ją położono, to znaczy na wąskiej szafie w sypialni. Swojej żony już więcej nie ujrzał, nie dopominał się o zdję­cie dziecka i nigdy takiego nie otrzymał. Do rodziny nie napisał nigdy ani słowa.

Kiedy przybrał nowe nazwisko, przyszło zapomnienie, negacja i po­trzeba wyparcia z pamięci starych wspomnień. Alfred Wimberger umarł, narodził się Fred Wineberg, dziennikarz żyjący w nowojorskiej dżungli. Dzięki Ameryce stał się wielki i jej tego nie zapomniał. Nigdy jednak nie stał się tubylcem. Przez całe swoje życie czuł się wypędzony i ścigany.

Kiedy w końcu dotarł na Prater, uświadomił sobie nagle, że wrócił do domu. Wiedeń zawsze witał tych, co da niego powracali, z otwartymi ramionami i teraz w taki sam sposób witał Alfreda Wimbergera. Starszy pan rozpłakał się. Od kiedy sięgał pamięcią, zdarzyło mu się to po raz pierwszy na ulicy.

Kiedy rozgościł się w swoim apartamencie, rozłożył obie teczki z do­kumentami na biurku. Na jednej znajdowała się nalepka ze słowem „Ce­sarz”, na drugiej „Valerie Goldmann”.

Po chwili zastanowienia sięgnął po słuchawkę i poprosił, aby połą­czono go z podanym przez niego numerem telefonu komórkowego. Kie­dy po drugiej stronie ktoś odebrał i rozległ się pewny siebie głos kobiecy, Wineberg przymknął na chwilę oczy, uśmiechnął się i powiedział:

— Witaj Valerie, mówi Fred Wineberg, twój dziadek.

W SALCE KONFERENCYJNEJ PANOWAŁA TAK GŁĘBOKA CISZA, ŻE można by usłyszeć spadającą szpilkę. Li Feng usunął z powierzchni kieli­cha ostatni z trzydziestu ośmiu kamieni. Kielich wyglądał teraz jak szkie­let, ale mimo to zachował pewien rodzaj wdzięku i elegancji. Przypomi­nał starą nagą diwę, która - chociaż zdjęto z niej ubrania przysłaniające jej brzydotę — zdołała zachować godność i grację.

W misce stojącej na stole konferencyjnym leżały już rubiny, szafiry, szmaragdy, kilka cytrynów, skalenie i agaty. Generał bardzo się starał, żeby żadnego nie uszkodzić.

Potem zaczął bardzo dokładnie oglądać cały kielich. Obracał go w dło­niach i wypowiadał się na temat pustych opraw po kamieniach. Ambasa­dor pochylił się i nie spuszczał kielicha z oczu, ale niczego nie zauważył. Pod kamieniami nic nie było, oprócz niewielkiej ilości kurzu i liter „G.S.” Musiały to być inicjały złotnika albo kogoś, kto mocował kamienie.

- Niech mi go pan pokaże - powiedział ambasador i wyjął genera­łowi kielich z ręki.

Obejrzał go ze wszystkich stron, zerknął pod nóżkę i kilka razy ude­rzył nim o stół. Kielich wydał metaliczny dźwięk Ambasador potrząsnął głową i odstawił kielich na zielony filc.

— Nic na nim nie ma, jestem absolutnie pewien. Nie ma podwójne­go dna, a oprawy po kamieniach są puste. Musimy obejrzeć kamienie - zadecydował, usiadł przy stole i przyciągnął do siebie wazę. - Proszę mi przynieść jakąś białą podkładkę — polecił sekretarzowi i spojrzał nieprzy­tomnym wzrokiem na Li Fenga. - Jeśli i tu nic nie znajdziemy, to już sam nie wiem, gdzie powinniśmy szukać.

Sekretarz podbiegł i położył przed ambasadorem białą teczkę na do­kumenty. Weng Huan wysypał ostrożnie wszystkie kamienie na nieskazi­telnie białą powierzchnię i zaczął je rozkładać.

Kilka chwil później wszystko było jasne. Nic nie znaleźli. Wszyst­kie kamienie były zwykłymi kamieniami szlachetnymi i niczym więcej. Ambasador osobiście oglądał każdy z nich; brał je w pałce, podnosił do światła, a nawet brał do ust, aby się upewnić, że nie ukryto w nich jakie­goś lekarstwa w sprasowanej postaci. W końcu popatrzył na wszystkich bezradnym wzrokiem.

-1 co teraz? - spytał generała, spoglądając na niego z wyczekiwaniem.

Li Feng zbladł i od razu przypomniał sobie rozmowę telefoniczną, którą poprzedniego wieczoru przeprowadził z Gavintem. Miał nadzieję, że Afrykaner nie zlikwidował jeszcze Wagnera i Siny, bo oznaczałoby to, że podcięli gałąź, na której siedzą. Zerwał się przerażony z krzesła i wy­padł z sali. Modlił się, żeby nie było za późno.

Ambasador, sekretarz i attaché spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Na twarzy ambasadora pojawił się grymas wściekłości.

- Dlaczego mam wrażenie, że pan Li Feng znowu zrobił coś za szyb­ko i popełnił błąd? - mruknął, wstając od stołu. Udał się do gabinetu, aby natychmiast połączyć się z Pekinem

PARADIES, RIEDERBERG, DOLNA AUSTRIA

Valerie zaparkowała mazdç przy końcu piaszczystej polnej drogi i miała właśnie wysiąść z samochodu, gdy zadzwonił jej telefon. Podczas gdy Wagner, Sina i Gavint odpinali pasy bezpieczeństwa, Valerie wyjęła telefon z kieszeni, a gdy na wyświetlaczu ujrzała napis .Abonent nieznany”, odeszła kilka kroków w bok.

- Mówi Goldmann - powiedziała do słuchawki, ale przez pewien czas nikt się nie odezwał. Dopiero po chwili usłyszała słowa, po których zaniemówiła:

- Witaj Valerie, mówi Fred Wineberg, twój dziadek.

Valerie poczuła się nagle tak, jakby z przeszłości wyłoniła się ręka, chwyciła ją za gardło i pozbawiła oddechu.

- Słucham? - wydusiła w końcu z siebie, nie poznając własnego gło­su. - Moi dziadkowe już nie żyją... - zaczęła i umilkła.

-Jesteś tego absolutnie pewna? - spytał Wineberg.

W tym samym momencie Wagner zawołał w jej stronę:

- Chodź wreszcie!

Ruchem ręki dała im znać, żeby poszli przodem i wzburzona oparła się o samochód. W jednej chwili zapomniała o nieznajomym, który ich tu przywiózł. To, co usłyszała w słuchawce, było tak niesamowite, że w jej umyśle zapanował nagle kompletny chaos.

- Moi rodzice opowiadali mi, że dziadkowie zginęli w jednym z nie­mieckich obozów koncentracyjnych. Nie mam powodu, żeby w to wątpić

i stwierdziła stanowczym głosem, sądząc, że chodzi o jakąś pomyłkę Jed­nocześnie spoglądała za Wagnerem i Siną, którzy wlekli się polną drogą w stronę starego klasztoru.

- W takim razie nie powiedzieli ci prawdy - upierał się głos, który brzmiał zadziwiająco pewnie. - Twoja matka jest moją córką. Jej panień­skie nazwisko brzmi Wimberger. Zgadza się?

Valerie usłyszała nagły szum w uszach. Obok przebiegła jakaś ko­bieta w dresie z kijkami do nordic walkingu w rękach i spojrzała na nią z zaciekawieniem.

- Mój austriacki paszport wystawiony był na nazwisko Alfred Wim­berger. Jestem jej ojcem, czyli twoim dziadkiem. Kiedy w 1938 roku do Austrii wkroczyli Niemcy i przyłączyli mój kraj do Rzeszy, tej samej nocy wyjechałem do Ameryki i zmieniłem imię i nazwisko na Fred Wi- neberg. Potem znalazłem swoje miejsce w nowej ojczyźnie, jak wielu in­nych uchodźców.

Valerie nie wiedziała, co na to odpowiedzieć.

- Dzisiaj po raz pierwszy od tamtej pory przyjechałem do Austrii, ponieważ w artykułach Paula Wagnera wyczytałem, że jesteście na tropie największej tajemnicy w historii ludzkości - tajemnicy nieśmiertelności, którą poznali dwaj cesarze.

- Skąd pan o tym wie? — wykrztusiła Valerie. - Przecież my dopiero wczoraj, w Grazu...

- .. .dopiero wczoraj? — przerwał jej Wineberg. - Przecież to oczy­wiste, jeśli ktoś poważnie potraktuje to, co Wagner pisze w swoich arty­kułach i wyciągnie z tego właściwe wnioski.

Stary klasztor, po którym pozostały jedynie resztki murów, ginął w gęstej zieleni. Zielona ściana krzewów, drzew i gałęzi podchodziła coraz bliżej polany zarzuconej starymi kamieniami. Młode brzózki wyra­stały nawet z postrzępionej korony murów. I chociaż każdego roku grupy ochotników walczyły z nim za pomocą pił i siekier, straszliwy smok sym­bolizujący siły natury i tak na końcu zwyciężał. Było to tylko kwestią czasu.

W pobliżu ruin szemrało święte źródełko, Sancta Maria in Paradyso. To od niego miejsce to wzięło swoją nazwę. Podobno już od tysięcy lat za jego sprawą deszcze nawilżają suche, skaliste pola, utrzymując je przy życiu. Sądząc po liczbie wypalonych świec, świętych obrazków i innych

przedmiotów pełniących funkcje wotywne, miejsce to musiało przyciągać wielu pielgrzymów.

Opuszczony klasztor franciszkański znajdował się około 25 kilome­trów na zachód od Wiednia. Położony na uboczu, rzadko przyciągał przy­padkowych wędrowców pod cienki drewniany krzyż stojący pośród ruin dawnego gotyckiego kościoła, który przypominał o zakonie działającym niegdyś w tym świętym miejscu. Wiele osób zdążyło już o nim w ogó­le zapomnieć, a pielgrzymi, którzy szli szlakiem do Santiago di Compo- stela, mijali to miejsce obojętnie. Od czasu kiedy Turcy po raz pierwszy oblegali Wiedeń, żaden spragniony i głodny pielgrzym nie mógł tu już liczyć na gościnę.

Rodzice, którzy przyjeżdżali tu czasem na piknik, rozpalali ognisko w pobliżu szemrzącego strumienia, wśród niskich grabów i gęstych krze­wów, i pozwalali dzieciom bawić się beztrosko między pokruszonymi mu- rami dawnego kościoła klasztornego.

Wkrótce o dawnej wspaniałej przeszłości tego miejsca będą już tylko przypominać stosy kamieni. Wysokie puste okna spoglądały w stronę La­sku Wiedeńskiego, którego ściółka pokryta była gęstym listowiem. W po­wietrzu unosił się zapach czosnku niedźwiedziego. Już wkrótce podłoże zazieleni się od tej rośliny, którą wiedeńczycy tak bardzo lubią zbierać. Na raäe wszędzie panował spokój. Słychać było tylko stukanie dzięcioła i odległy głos kukułki.

- Chodaż w naszym gronie to pan jest historykiem - zaczął Gavint, zwracając się z uśmiechem do Siny — to jednak proszę mi pozwolić na krótki wstęp. Chdałbym opowiedzieć o niektórych szczegółach związa­nych z historią tego miejsca. Zgoda?

Sina skinął głową na znak zgody i ruszył w towarzystwie Gavinta i Wagnera w stronę murów, podczas gdy Valerie nadal stała przy samo­chodzie i rozmawiała przez telefon. Na oddalonej wieży kośdelnej zegar wybił jedenastą. Gavint, ubrany w długi płaszcz i wypolerowane na glanc buty, wyglądał w tym miejscu jak przybysz z innego świata. Sina musiał jednak przyznać, że ich tajemniczy towarzysz sporo wie o historii klasztoru.

-W piętnastym wieku żebraczy zakon franciszkanów opuścił wielkie miasta i przeniósł się na prowincję, żeby pobudować tam swoje klasztory. Tak też było w przypadku tutejszego klasztoru Świętego Wawrzyńca. Zo­stał on ufundowany w 1436 roku i przetrwał do 26 września 1529 roku.

Wtedy to jego los dopełnił się za sprawą tureckiego półksiężyca, który sprawił tyle kłopotu Fryderykowi, a trzy lata wcześniej, w bitwie pod Mo­haczem, doprowadził do upadku królestwo Węgier.

1 Cesarz powołał do życia zakon rycerski pod wezwaniem świętego Jerzego, który miał bronić kraju przed Turkami - uzupełnił Sina. - Nie­stety, żadnych spektakularnych sukcesów zakon nie odniósł.

1 To prawda - potwierdził Gavint. - Zakon stał się symbolem walki ze smokiem, którym w tym wypadku byli niewierni. Wrześniowego ataku hordy tureckiej na klasztor nie przeżył żaden z dwudziestu dwóch mni­chów. Rok później podjęto decyzję o odbudowie kompleksu klasztornego

i w ogóle całego miejsca.

- Klasztor znajdował się w miejscu dość odosobnionym, za wzgórza­mi, więc Turcy znaleźli go najprawdopodobniej przez przypadek Dlaczego zabili dwudziestu dwóch zakonników? - dziwił się Wagner.

Gavint uśmiechnął się.

— Zaraz pan zobaczy dlaczego — odparł. - W1839 roku pewien pro­boszcz, pasjonat historii, zaczął ten teren mierzyć i przekopywać. Wiedzę

0 tym miejscu miał zdobyć dzięki dokumentom należącym kiedyś do zako­nu. Znalazł je schowane w trumnie na poddaszu kościoła. Podobno kiedyś zapuścił się do ukrytego pomieszczenia służącego dawniej do kultowych obrzędów i w pobliżu klasztoru odkrył stare grobowce. Wygląda też na to, że otworzył zasypaną dzisiaj kryptę kościoła. Proszę nie zapominać, że był to klasztor pod wezwaniem Świętego Wawrzyńca od Raju i powstał dzięki darowiźnie cesarza Fryderyka. W świede tych faktów nie ma się więc co dziwić, że księżulo znalazł w krypcie tablicę z napisem AEIOU

1 datą 1455—wówczas rozpoczęto budowę całego kompleksu klasztornego.

Wagner i Sina zaczęli coś przeliczać w myślach, ale Gavint przyszedł im od razu z pomocą.

— Po zbadaniu całej sprawy proboszcz stwierdził, że napis jest nie tyl­ko zwykłą datą, ale też zawiera w sobie liczbę 144: AEIOU MCCCCLY. Teraz już tylko musiał odjąć wartość liczbową 51 (AEIOU) od roku 1455

i otrzymał wynik 1404. Cyfra 0 symbolizowała w tej liczbie to, czym jest

- czyli nic. Dlatego też pominął zero i otrzymał wynik 144.

Gavint uśmiechnął się ironicznie i spojrzał na nich protekcjonalnie.

- Nie jestem tak sprytny, jak się panom wydaje. Po śmierci probosz­cza znaleziono po prostu kartkę z jego wyliczeniami.

~l m~T~

Gavint zamilld i rozejrzał się wokół siebie. Znowu poczuł mrowienie między łopatkami i doznał niemiłego uczucia. Niczego jednak nie zauwa­żył, wszędzie panował spokój. Ujrzał jedynie jakąś kobietę, która biegła daleko za nimi drogą dla pielgrzymów i podpierała się kijkami.

- A skąd pan to wszystko wie? - dopytywał się podejrzliwie Wagner.

Gavint zrobił niecierpliwy ruch ręką.

- Powiedzmy, że od dwóch naukowców, którzy przed dwudziestu laty dowiedzieli się nie tylko o tym, ale i o paru innych rzeczach. Niestety, nie mieli pojęcia, co z tą wiedzą począć dalej. Muszę wyznać, że ja też do dzi­siaj nie wiem, jak się za to zabrać.

Gavint zauważył z zadowoleniem, że żaden z jego rozmówców nie wyczuł kłamstwa w jego słowach.

Valerie stała na drżących nogach i opierała się o samochód. Telefon przyciskała mocno do ucha. Głos mężczyzny, który podawał się za jej dziadka, był pewny siebie i momentami ujmujący. Wszystkie informa­cje, jakie jej przekazał, wyglądały na prawdziwe. Wiele z nich pokrywało się z tym, co od wczesnej młodości opowiadali jej rodzice. Niektóre fak­ty przemilczeli albo przekazali je w sposób okrojony. Brakujące elemen­ty układanki pokazującej przeszłość jej rodziny uzupełniał właśnie przez telefon ten stary człowiek, bez wahania i chyba bez żalu. Sylwetki Siny

i Wagnera stawały się coraz mniejsze, a ona nie potrafiła się zdecydować na przerwanie tej rozmowy. Jeśli to rzeczywiście jej dziadek, który nagle wyłonił się z niebytu, wszystko inne musi poczekać. Przynajmniej przez kilka kolejnych minut.

- Czego pan od nas oczekuje? O czym powinniśmy panu tu

i teraz jeszcze opowiedzieć? - spytał Sina, rozglądając się dokoła. Po­kruszone mury nie rokowały nadziei na dokonanie sensacyjnych odkryć w tym miejscu.

- Ależ to oczywiste, panie profesorze - odparł Gavint ujmującym tonem. - Powinniście mi panowie pomóc odnaleźć zasypane i zarośnięte wejście do podziemi kościoła. Dla pana, z jego dogłębną wiedzą na temat średniowiecznej architektury sakralnej, nie powinno to stanowić żadnego problemu. Może tamten proboszcz przeoczył w krypcie coś, co nam po­może w dalszych poszukiwaniach? Proszę zauważyć, że celowo użyłem

słowa „nam”, bo przecież wszyscy trzej jedziemy na tym samym wózku,

nieprawdaż?

Wagner spojrzał na Gavinta z powątpiewaniem.

- Na tym samym wózku, ale w dwóch różnych kierunkach - stwier­dził suchym tonem. I To, co pan mówił o krypcie, brzmi jasno, przeko­nywająco i warte jest zachodu. Proponuję, abyśmy się podzielili. Dzięki temu będziemy mogli działać szybciej i skuteczniej.

Sina skinął głową i rozejrzał się po ruinach kościoła.

1 Ja i Paul przeszukamy teren za dawnym ołtarzem. Często zda­rzało się tak, że wejście do podziemi znajdowało się właśnie w takim miejscu.

Sina wskazał ręką na bezpośrednie otoczenie, próbując sobie wyobra­zić, jak okolica wyglądała przed pięciuset laty.

— Niech pan zbada teren w pobliżu drewnianego krzyża - powiedział, spoglądając przy tym szyderczo na wypucowane buty Gavinta. - Kiedyś musiały się tam znajdować drzwi wejściowe albo przedsionek głównej nawy. Niestety, trudno będzie się dokopać do dawnego poziomu posadz­ki pod tak grubą warstwą trawy.

Mówiąc to, Sina mrugnął na Wagnera i obaj przeszli ponad niewiel­kimi nagrobkami do wnętrza ruin. Gavint został na miejscu. Rozejrzał się wokół siebie i zaczął czegoś szukać.

- Sto czterdzieści cztery; Co za przypadek.' - szepnął Sina.

- To liczba odpowiadająca liczbie szlachetnych kamieni w cesarskiej ko­ronie. Wiedziałeś o tym? — spytał, a gdy Wagner potwierdził skinieniem głowy, ciągnął dalej: — Odkrycie, jakiego dokonał ten proboszcz, potwier­dza nasze dotychczasowe ustalenia. To już druga wskazówka odnosząca się do cesarskiej korony. Okazuje się, że informacja o tym klasztorze zawiera

o wiele więcej treści, niż się spodziewałem. Teraz jednak musimy się stąd zwijać. Ten typek robi na mnie niemiłe wrażenie.

Wagner szybko się rozejrzał, żeby sprawdzić, czy uda im się oddalić od Gavinta na tyle, żeby tego nie zauważył, i wrócić do Valerie. Pistolet, który ukrył w kieszeni spodni, nie dawał mu poczucia bezpieczeństwa, jakiego pragnął.

Sina przyklęknął, wsunął rękę w gęstą trawę i dotknął palcami wil­gotnej ziemi.

- Przecież to kompletna bzdura - mruknął. - W taki sposób nigdy ni- czego nie znajdziemy. Udawaj, że czegoś szukasz, aż wymyślimy jakiś spo­sób. Nie powinienem był zostawiać Tschaka w samochodzie. Przydałby mi się teraz jego nos. Ciekaw jestem, czy pod spodem rzeczywiście coś jest.

- Nie przerywaj - szepnął Wagner. - Ja obejrzę resztki murów z tyłu, gdzie zaczyna się koryto strumienia. Może uda nam się stąd jakoś wydostać.

Gavint z lekceważącym uśmiechem na twarzy obserwował, jak Sina i Wagner przez chwilę się naradzają, a potem zaczynają czegoś szukać w tylnej części ruin.

- Są o wiele bardziej naiwni, niż sądziłem - mruknął żałując, że za­stawienie pułapki przyszło mu z taką łatwością.

Gdzie wyzwanie, nerwowe drżenie, zaspokojenie instynktu łowcy? Czuł się tak, jakby ktoś go okpił i pozbawił części przyjemności, jaką człowiek czerpie z odniesienia osobistego sukcesu. Na szczęście ostatniej przyjemności nikt mu nie odbierze. Kiedy upewnił się, że Sina i Wagner są całkowicie pochłonięci poszukiwaniami i nie zwracają na niego uwagi, wyprostował się, wyjął z kabury pistolet i przykręcił dó lufy tłumik. Roz­koszował się każdą sekundą tego rytuału, tej niewiarygodnie przyjemnej chwili. Nie spieszył się. Przeładował, uniósł dłoń i wycelował.

Tylko bez pośpiechu, upominał się w myślach. Spokojnie, na płytkim oddechu, obserwował Sinę. Wycelował między jego łopatki, a potem w tył głowy. Z zadowoleniem poczuł, że dłoń mu nie drży. Przyciągnął spust do takiego położenia, że jego naciśnięcie mogło doprowadzić do strzału. Nadeszła chwila prawdy i śmierd. Jak zwykle czuł się tak, jakby cała ta czynność miała uroczysty charakter.

W tym samym momencie głośno zadzwoniła jego komórka.

Rozmawiając przez telefon, Valerie wypuściła Tschaka z samochodu. Pies wyskoczył na zewnątrz i zaczął obwąchiwać opony. Wineberg nie chciał się z nią rozłączyć, chciał posłuchać jej głosu, dowie­dzieć się więcej ojej życiu i opowiedzieć jej o swoim. Opowiedział jej, jak w latach pięćdziesiątych przenosił się stopniowo z Nowego Jorku na za­chodnie wybrzeże, o latach spędzonych w Kalifornii i o pierwszej gazecie, którą kupił w jakiejś dziurze na granicy z Arizoną. Nazywała się „Blythe Chronicie”. Brzmiało to tak, jakby ożywił nagle minione czasy. Valerie słu­

chała go zafascynowana. Czy to rzeczywiście prawda, że człowiek, z któ­rym rozmawia, jest jej dziadkiem? Była coraz bardziej skłonna w to uwie­rzyć. Tschak tarzał się w ciepłej trawie i z przyjemnością prężył grzbiet.

Dźwięk telefonu przeciął panującą ciszę jak miecz 1 damasceńskiej stali. Sina wyprostował się przestraszony i spojrzał w kie­runku, z którego dochodził dźwięk Od pierwszego spojrzenia domyślił się, co się dzieje. Gavint ze złością na twarzy sięgnął ręką do kieszeni płaszcza, wyjął z niej telefon i przyłożył do ucha. W drugiej nadal trzy­mał pistolet | przykręconym do niego tłumikiem. Broń sprawiała dość obsceniczne wrażenie.

- Paul, spadamy stąd, facet ma broń!! - krzyknął Sina, wciągnął głowę między ramiona i pobiegł między ściany w kierunku Wagnera.

Wagner, który właśnie się zastanawiał, co zrobić, od razu przyjął czuj­ną postawę. Kątem oka ujrzał, jak Sina pędzi w jego kierunku i w kilku skokach dopadł do niego.

- Bardzo mi przykro, ale mamy tylko jedną szansę - wysapał. Prze­skoczył przez koryto potoku i pociągnął Sinę za sobą.

“Co SIĘ STAŁO, PANIE GENERALE? - FUKNĄŁ GaVINT DO SŁUCHAWKI, widząc na wyświetlaczu numer telefonu Li Fenga.

- Niech pan natychmiast przerwie akcję, w kielichu nic nie ma! - krzyknął generał histerycznym głosem.

W tym samym momencie Gavint ujrzał, jak Sina biegnie skulony, szu­kając miejsca, gdzie mógłby się schować. Natychmiast uniósł broń i chciał pociągnąć za spust, gdy nagle poczuł piekący ból w ramieniu. Jego palce straciły czucie i pistolet upadł na ziemię. Ramię opadło bezwładnie, jakby ta część ciała należała do kogoś innego. Ujrzał nagle fontannę krwi, a gdy się obejrzał, zobaczył, że w jego ciele tkwi cienki metalowy pręt. Przyglą­dał mu się bezmyślnie, nie rozumiejąc, co się stało.

„Kurwa - przeleciało mu przez głowę. - Wiedziałem. Strażnicy przez cały czas mnip śledzili”. Zachowując przytomność umysłu, krzyknął do telefonu:

- Korona, generale, korona!

Chwilę później ktoś wytrącił mu z ręki telefon - zakreślił szeroki luk i upadł w trawę.

G.irint opanował straszny ból w ramieniu i odwrócił się. Spodziewał się ujrzeć któregoś ze Strażników. Tymczasem stała przed nim drobna szczupła kobieta w stroju do joggingu, która ze spokojem ducha ściągała na jego oczach osłonę z drugiego kijka. Ukazała się spod niej długa me­talowa klinga, która rozbłysła w blasku słońca.

Gavint skoczył ku niej, starając się lewą ręką dosięgnąć jej głowy. Kobieta uchyliła się zręcznie i wbiła mu od dołu ostrze floretu w brzuch. Klinga przebiła całe ciało i wyszła drugą stroną. Gavint natychmiast po­czuł w ustach dziwny smak metalu. Zdumiony spojrzał w dół. Z warg spływały mu ciemnoczerwone strużki krwi, brudząc jego wykrochmalo- ną białą koszulę.

Sina i Wagner biegli i ciągle się potykali. Wokół nich fruwały zwiędłe liście, zeschnięte chwasty i kupki błota. W końcu położyli się w zimnej wodzie płynącej wąskim korytem strumienia.

Po kilku sekundach, ochłonąwszy nieco, Sina wyprostował się i jęcząc, pomógł Wagnerowi, który rozcierał sobie bolące plecy.

- Dzięki. Chyba nam właśnie uratowałeś życie — wysapał Sina, od­dychając ciężko.

Wagner sprawdził, czyjego pistolet nadal tkwi za paskiem i od razu go stamtąd wyjął.

-Jeszcze nie wszystko stracone. Musimy zdobyć nad nim przewagę. Wprawdzie mam pistolet, ale nie powinniśmy kusić losu i walczyć z za­wodowcem. Nie mamy innego wyjścia, jak tylko stąd uciec. Biegniemy!

- Poczekaj! - zatrzymał go Sina. - Coś mi tu nie gra.

Zmrużył oczy i zaczął obserwować ruiny klasztoru. Nic się tam nie działo. Wszędzie było cicho. Zbyt cicho.

Ból przeszywał ciało Gavinta i paraliżował jego ruchy. Mimo to wola walki, typowa dla każdego najemnika, nie pozwalała mu się poddać. Postanowił, że nie polegnie bez walki, w każdym razie nie tu­taj, na tym nędznym pustkowiu, pośród starych ruin. Bez względu na to, jaki spotka go los, weźmie ze sobą tę podstępną małą zdzirę. Resztką sił uniósł lewą rękę i chwycił kobietę za twarz. Palce zacisnął tak mocno, na ile wystarczyło mu sił. Czuł jej miękkie, jedwabne ciało, szczęki i kości noliczkowe. Zacisnął palce jeszcze mocniej.

Kobieta wydała ostry krzyk. Z całą siłą naparła na Gavinta i obie­ma rękami jeszcze mocniej chwyciła za rękojeść ostrza. Z siłą, której Ga- vint się po niej nie spodziewał, uniosła go prawie nad ziemię i zaczęła go pchać do tyłu. Gavint mógł się tylko cofać drobnymi krokami w kierun­ku, w którym go spychała. Jak z niezmierzonej dali przyglądał się swojej dłoni zaciśniętej na twarzy kobiety. Czuł, jak jego palce tracą siłę, a ręka odsuwa się w końcu od jej twarzy.

Siły opuszczały jego przebite ostrzem ciało. Nagle, w jednej chwili, sztych zakończył jego ziemski żywot. Metalowy czubek, który wystawał z jego pleców, przebił się do końca. Kobieta puściła rękojeść, ale ostrze nie złamało się pod jego ciężarem.

Gavint spoglądał na nią chłodnym, pozbawionym emocji wzrokiem. Nie miał wątpliwości: nieznajoma kobieta przygląda się, jak umiera. Przed oczami przesuwały mu się obrazy z życia: przesiąknięta krwią nigeryjska ziemia, wojny diamentowe w Botswanie, zamieszki w po­łudniowoafrykańskich slumsach, jakiś urząd pocztowy w Szwajcarii, ściany upstrzone śladami po kulach, lotniska, przedziały kolejowe, zamek tem­plariuszy w Portugalii, upadający anioł w kościele św. Karola. Wydarzenia biegły coraz szybciej, wracały wspomnienia i uczucia. W końcu film się skończył i Gavint ponownie ujrzał stojącą przed nim kobietę. Zrozumiał, że jego ziemski żywot dobiega końca. Poczuł wyraźnie ciepło bijące od jej ciała. Gdyby okoliczności były inne, mogłaby mu się nawet spodobać. ,^inge ou Démon firmy Givenchy”, pomyślał mechanicznie. Ona ma styl. Jest też równorzędnym przeciwnikiem.

Kobieta nie spuszczała z niego wzroku.

— Czy ty naprawdę myślałeś, że pozwolimy ci dotrzeć do korony? — spytała. Podeszła bliżej i szepnęła mu coś do ucha. Gavint skrzywił się.

- Tak właśnie brzmi tajemnica Fryderyka. Zabierzesz ją ze sobą do gro­bu - dodała, odwróciła się i odeszła szybkim krokiem, nie spoglądając już w jego stronę. Gavint chciał coś krzyknąć, ale nie był w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Poczuł, jak stopniowo ogarnia go ciemnos'ć,jak powoli odchodzi w cień. Nagle wpadł mu do głowy ostatni pomysł, ostat­ni wytwór jego własnego ego. Wsunął palec w otwartą ranę i nad głową narysował na krzyżu znak. Potem już na zawsze zapadł się w nieprzenik­nionym mroku.

Valerie skończyła rozmawiać z Winebergiem i stała wza- mvsleniu oparta o samochód. Spoglądała na Tschaka, który biegał po łące i łapał pierwsze owady. Nagle usłyszała kobiecy krzyk dobiegający od ruin klasztoru. Natychmiast sprawdziła ręką, czy pistolet jest na swoim miej­scu i pobiegła w tamtą stronę. Czyżby jakieś nieszczęście spotkało ko­bietę, która uprawia tu jogging? A może zauważyła coś, co zmusiło ją do krzyku? Valerie klęła w myślach, że tak długo rozmawiała przez telefon, pozostawiając Wagnera i Sinę w towarzystwie nieznajomego. Tuż za nią biegł Tschak. Zadowolony z tej odmiany szczekał radośnie. Prześcignął ją, okrążył kilka razy i przyniósł w pysku mały kij.

- Nie teraz, to nie zabawa - zawołała Valerie, biegnąc piaszczystą drogą w stronę ruin.

Wyobraziła sobie, że Sina i Wagner leżą na ziemi między ruinami klasztoru, że kobieta uprawiająca jogging znalazła zakrwawione zwłoki i stoi tam teraz przerażona z wielkimi oczyma i pobladłą twarzą.

Kiedy dobiegła do łąki, nikogo nie zauważyła. Wszędzie panowała cisza i spokój. Nad ścianami dawnego klasztoru latały chmary owadów, na drzewach śpiewały ptaki. Jednak instynkt podpowiadał jej, że powin­na zachować czujność.

„Zbyt spokojnie, zbyt cicho..pomyślała.

Wyjęła pistolet, rozejrzała się ostrożnie dokoła i powoli zaczęła się zbliżać do dawnego kościoła. W pobliżu słychać było szemranie strumyka.

Tschak wąchał z zainteresowaniem jakąś plamę na ziemi i szczekał. Valerie podeszła do niego, schyliła się i przeciągnęła palcami po wilgotnej trawie. Kiedy ją odgarnęła, ujrzała krew. Nagle Tschak rzucił się wielkimi susami przez wysoką trawę. Valerie spojrzała za nim uważnie. Kiedy się wyprostowała, ujrzała, że pies stoi przed drewnianym krzyżem wznoszą­cym się przy wejściu do ruin.

- To Tschak! - UCIESZYŁ SIĘ SlNA, SŁYSZĄC UJADANIE PSA.

- Świetnie! - wysapał Wagner. - Oznacza to, że Valerie jest gdzieś blisko nas.

Z trudem wspięli się na stromy brzeg i skierowali się z powrotem w stro­nę min. Wagner podał Sinie rękę i podciągnął go w górę. Tam, gdzie koń­czył się pokruszony mur, stała Valerie. Z przerażoniem wzrokiem wpatry­wała się w drewniany krzyż. Ręka, w której trzymała pistolet, powoli opadła.

Siostra Agnes dotarła do swojego samochodu dokładnie w tej samej chwili, gdy cała trójka stała w milczeniu przed krzyżem, wpa­trując się w zwłoki Gavinta. Zapuściła silnik i odjechała w stronę Wied­nia. Po chwili otworzyła schowek i wyjęła z niego telefon komórkowy.

Sina, Wagner i Valerie stali bez ruchu niezdolni do wypowiedzenia choćby jednego słowa. Zszokowani wpatrywali się w eleganc­ko ubranego nieznajomego, którego ciało, przybite do krzyża długą klingą, zwisało bezwładnie na cienkim metalu. Ujrzeli też drugie ostrze, wbite od tyłu, w prawe ramię. Nad głową, na krzyżu Gavint namalował własną krwią coś, co przypominało koronę. Nad nią widać było dużą literę ,A”-Tschak bie­gał podniecony dokoła, aż w końcu przywlókł ze sobą aluminiową oprawkę od jednego z kijków do nordic walkingu i pełen nadziei położył ją przed Siną.

— Czy wy też widzieliście kobietę, która biegła za wami polną dro­gą? - spytała Valerie, przypominając sobie drobną niewiastę, która skinę- ła jej głową.

— Tak, ale nie zwracałem na nią uwagi - przyznał Sina, który nie był w stanie oderwać wzroku od zabitego.—Kiedy widzę, jak wisi, przypomina mi się od razu chrząszcz przybity szpilką. Wygląda jak obiekt w gablotce należącej do miłośnika entomologii. Wprawdzie ten facet był aroganckim dupkiem, ale na taki los sobie nie zasłużył.

Sina potrząsnął głową, odwrócił się i odszedł kilka kroków, jakby raz na zawsze chciał mieć to wszystko za sobą. Tschak skakał wokół niego z nadzieją, że pan każe mu aportować.

- Co MOŻE OZNACZAĆ ZNAK NAD JEGO GŁOWĄ? - SPYTAŁA VALERIE.

Wagner próbował rozwiać jej wątpliwości:

— Wygląda to jak korona, nad którą jest litera „A". W środku korony jest jakiś punkt. Może chciał w ten sposób przekazać ostatnią wskazów­kę? Komukolwiek?

— Co z nim teraz zrobimy? — spytał bezradnie Sina.

— Absolutnie nic. Musimy stąd zniknąć, zanim ktoś się zjawi - ode­zwała się Valerie, wsuwając pistolet za pasek spodni.

Jej niewzruszony, typowo profesjonalny wyraz twarzy dał mu wiele do myślenia. Zapadło milczenie. W tej samej chwili zadzwonił telefon ko­mórkowy Wagnera. Cała trójka wzdrygnęła się jak na umówiony sygnał.

- -f —: f „

- Witam pana i bardzo się cieszę, że mimo nietypowego otoczenia i nie tak znowu godnych ubolewania okoliczności chce pan ze mną roz­mawiać - rozległ się w słuchawce przyjazny kobiecy głos, brzmiący jak gdyby osoba wypowiadająca te słowa czytała przez telefon prognozę pogo­dy. - Mam nadzieję, że śmierć pana Peera van Gavinta nie okazała się dla pana zbyt wielkim szokiem. Zasłużył sobie na nią po tysiąckroć, może pan bvć tego pewien. To on popełnił zbrodnię w kościele Świętego Ruprech- ta, w Portugalii i w kościele Świętego Karola. Niech go pan za bardzo nie żałuje.

- Kim pani jest? - spytał Wagner, choć wiedział, że na to pytanie nie otrzyma odpowiedzi.

- Już niedługo się pan dowie. Czekam na panów jutro o dwunastej trzydzieści w pałacu w Panenskych Bfeżanach, na północ od Pragi. Ko­misarz Bemer był na tyle nieostrożny, że dał się przyłapać w naszej wie­deńskiej posiadłości. Od tej pory korzysta z naszej gościny. Wystarczy, że spojrzy pan przed siebie, a znajdzie pan dowód na to, że nie cofam się przed żadnymi drastycznymi metodami. Chyba pan rozumie, co się sta­nie z komisarzem, jeśli panowie nie spełnicie mojego polecenia. A więc do jutra. I proszę pozdrowić ode mnie profesora Sinę.

Połączenie zostało przerwane.

Kierowca ambasady chińskiej czekał w audi ponad dwie godziny. W końcu wysiadł i ruszył na poszukiwanie Gavinta. Od chwili, kiedy czerwona mazda opuściła teren zajezdni, jechał za nią w bezpiecznej odległości. Jednak od przybycia na to miejsce upłynęło zbyt dużo czasu i Gavint powinien już właściwie wrócić. Kiedy czerwona mazda przejechała obok niego i ujrzał, że kieruje nią kobieta, a z tyłu siedzą obaj mężczyźni, domyślił się, że coś poszło nie tak. Pobiegł drogą w stronę ruin klasztoru,

o którym opowiadał mu Gavint. Po kilku minutach znalazł jego zwłoki; od razu zadzwonił do ambasadora. Językiem pozbawionym emocji opo­wiedział o tym, co zobaczył, i sfotografował telefonem symbol i litery nad głową Gavinta. Potem biegiem wrócił do samochodu i z dużą prędkością ruszył w stronę Wiednia.

Wagner, Sina i Valerie byli tak bardzo zatopieni w myślach, że przejechali obok czarnego audi na dyplomatycznych numerach, nie

zwracając na nie żadnej uwagi. Varlerie zastanawiała się nad rozmową I Weinbergiem, a Sina postanowił, że natychmiast pojedzie na komen­dę odebrać kopertę. Wagner opowiedział im o Bernerze, o Strażnikach i o planowanej wymianie w Czechach.

Sina wysiadł przy najbliższej stacji metra. Chciał mieć wizytę w biu­rze swojego ojca jak najszybciej za sobą. Przede wszystkim jednak musiał uporządkować myśli. Z kolei Valerie po długiej walce, jaką z sobą stoczy­ła, postanowiła udać się na rozmowę z człowiekiem, któremu tak spiesz­no było przylecieć z Ameryki do Wiednia. Okazja, żeby go poznać i cze­goś się o nim dowiedzieć, być może więcej się nie powtórzy. Czuła, że nie może tej chwili odwlekać i że nie pozostało jej zbyt wiele czasu. Razem z Wagnerem skierowali się do centrum miasta.

Wagner postanowił, że poczeka na powrót Siny i Valerie w kawiarni w pobliżu uniwersytetu. Wykorzysta ten czas i napisze jakiś tekst dla Ele- ny Millt. „Dopóki jeszcze żyję”, pomyślał gorzko i od razu przypomniał mu się mężczyzna przybity do krzyża.

KOMENDA GŁÓWNA POLICJI, SCHOTTENRING, WIEDEŃ

Sina wszedł schodami do wejścia komendy, nie zwracając uwagi na strażnika, który zmierzył go dziwnym spojrzeniem od góry do dołu. Przeszedł obok niego i podszedł do dyżurnego, zajętego spisywa­niem danych jakiejś młodej kobiety, która chciała skorzystać z archiwum i musiała się najpierw wylegitymować. Kiedy przyszła jego kolej, powie­dział tylko jedno słowo: „Sina”.

Policjant obrzucił go wzrokiem i skrzywił się:

1 Nie Sina, tylko komendant główny policji, doktor Walter Sina. Nie sądzę jednak, żeby chciał się spotkać z kimś takim jak pan - oznajmił dyżurny, widząc przed sobą człowieka z długimi włosami, zmierzwioną brodą, w wytartych dżinsach i poplamionej kurtce, którego od razu uznał za włóczęgę.

Chciał już poprosić do siebie kolejną osobę, gdy nagle Sina pochy­lił się tak nisko, że ich twarze dzieliło nie więcej niż kilka centymetrów:

- Myli się pan, i to w obu punktach. Nie komendant główny policji, tylko profesor doktor Georg Sina. Jestem też absolutnie przekonany, że pan Sina na pewno będzie chciał się ze mną spotkać. Niestety.

Niecałe trzy minuty później Sina stał przed wejściem do gabinetu ojca. Sekretarka przyjęła go z miłym uśmiechem i nie pytając

o nic, podała mu filiżankę pachnącej herbaty Daijeeling. Sina podziękował.

-Jest pani zadziwiająco dobrze poinformowana — stwierdził, popi­jając gorącą herbatę.

- To część mojej pracy - odparła z szelmowskim wyrazem twarzy, którego Sina nie potrafił bliżej określić.

Odwróciła się, wyjęła z górnej szuflady biurka dużą brązową koper­tę i podała mu ją:

- Domyślam się, że właśnie to jest powodem pańskiej wizyty. Wczo­raj po południu przyniósł ją tutaj pewien... posłaniec.

Sina zważył kopertę w ręce i odczytał napis na froncie: „Profesor dr Georg Sina - do rąk własnych”. Dopił herbatę, odstawił filiżankę na biur­ko i chciał wyjść na korytarz, gdy nagle otworzyły się drzwi obite czerwo­nym materiałem i stanął oko w oko ze swoim ojcem. Przesunął dłonią po włosach i podszedł do niego.

Komendant zaprosił go ruchem ręki do gabinetu i zamknął drzwi za sobą.

—Miło, że przyszedłeś—powiedział cicho i chciał położyć synowi rękę na ramieniu, ale w ostatniej chwili powstrzymał się przed tym.

- To Paul tak namieszał, jak zwykle, sam zresztą wiesz — westchnął Sina i usiadł w fotelu.

Komendant skinął głową, starając się nie zauważyć, w jakim stanie znajdują się włosy i broda jego syna.

- Ty i Paul byliście na tropie jakiejś tajemnicy. Tak mi przynajmniej doniesiono - powiedział, spoglądając na kopertę, którą jego syn nadal trzymał w ręce.

Sina skinął głową, zastanawiając się jednocześnie, czy powinien po­wiedzieć ojcu cokolwiek o komisarzu Bernerze. Ostatecznie zrezygnował z tego zamiaru.

- Paul wyrwał mnie z tego powodu z mojej samotni na zamku. Było to... — przerwał na moment i po chwili namysłu kontynuował:—Wydaje mi się, jakby to było dawno temu, choć przecież minęło tak niewiele dni. Uważam jednak, że tajemnica Fryderyka była tego warta.

- Czy zechciałbyś mi opowiedzieć tę historię z twojej własnej per­spektywy? - spytał ostrożnie komendant.

y 440 '

I Chętnie, ale dopiero wtedy, jak już będzie po wszystkim - odparł Sina.

Żaden z nich nie patrzył na drugiego, tylko na swoje ręce. W końcu komendant postanowił przerwać to milczenie.

- W ciągu ostatnich trzech lat kilka razy chciałem ci powiedzieć, jak bardzo było mi przykro z powodu śmierci Clary. Teraz już wiem, ile dla ciebie znaczyła.

Sina nadal nie podnosił wzroku i milczał. Nie miał zamiaru ułatwiać ojcu zadania. Komendant wstał i podszedł do okna.

- Chyba wiesz, że Paul nie był winny temu wypadkowi - powiedział i było to bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Sina potwierdził skinieniem głowy.

- Wszcząłem w tej sprawie dwa dochodzenia i oba dały ten sam wynik. Paul nie był w stanie zareagować szybciej, nie mógł też wykonać żadnego manewru. O wszystkim... - zaczął i przerwał w pół zdania, bo chciał powiedzieć, że o wszystkim zadecydował los, ale w ostatniej chwili powstrzymał się przed tym.

- O ile sobie dobrze przypominam, nigdy nie akceptowałeś Clary - odparł cichym głosem Sina. - Matka też nie. To dlatego, że Clara przerwała studia, poza tym wywodziła się z niewłaściwej rodziny. Nie odpowiadała wam, bo chcieliście innej synowej. Jedyna chwila, którą poświęciliście na nasze wesele, była jak maseczka oczyszczająca dla twojego ego. Nie przy­pominam sobie, żebyście po weselu kiedykolwiek nas odwiedzili. Miarą waszych uczuć miały być rozmowy telefoniczne. To wyznanie jest więc grubo spóźnione. Clara nie żyje już od ponad trzech lat.

Milczenie, które po jego słowach zapadło w pokoju, było jak całun, któ­ry pochłania wszystkie dźwięki, choć nie jest w stanie przykryć całej głębi.

Sina wstał z fotela i podszedł do drzwi. W tym momencie usłyszał głos ojca.

- Mam nadzieję, że już nigdy więcej nie popełnisz żadnego błędu - powiedział komendant tak cicho, że Sina musiał natężyć słuch, żeby go zrozumieć. — Są trzy rodzaje błędów: takie, które łatwo odpokutować, ta­kie, które na długo pozostają w pamięci i takie, których człowiek nigdy sobie nie wybaczy.

- Zgoda, ale każdy musi za nie sam odpowiadać - odparł Sina gorz­ko. - Clara była w czwartym miesiącu ciąży, gdy zginęła. O ile cię dobrze

T

znam, na chrzest byś nie przyszedł z braku czasu. Daj sobie więc z tym wszystkim spokój.

Zamknął za sobą głośno drzwi i wyszedł, ściskając w dłoni kopertę. Po jego policzkach spływały łzy.

HOTEL SACHER, CENTRUM WIEDNIA

Portier stojący przed wejściem do słynnego w całym świecie hotelu Sacher otworzył Valerie drzwi i skłonił się lekko. Kiedy boy zoba­czył, jak Valerie parku je swoją mazdę na miejscu należącym do hotelu, wy­konał w jej stronę gest, który wyraźnie mówił: „To absolutnie wykluczone”. Valerie pomachała w jego stronę banknotem o nominale dwudziestu euro i chłopak natychmiast zapomniał o swoich zastrzeżeniach.

- Nazywam się Valerie Goldmann. Przyjechałam tu na spotkanie z panem Winebergiem - poinformowała recepcjonistę,

Ten sprawdził listę gości, sięgnął po telefon, wykręcił numer i powie­dział do słuchawki:

- Jest tutaj pani Goldmann.

Przez chwilę słuchał, co mówi jego rozmówca, a następnie nacisnął dzwonek i dał jednemu z boyów znak, aby zaprowadził Valerie na górę.

Apartament na najwyższym piętrze hotelu był jasny, pomalowany na kremowo-niebiesko i sprawiał sympatyczne wrażenie. Okna sięgały od podłogi do sufitu, przez co wydał się on Valerie dużo większy niż był w rzeczywistości. W fotelu przed jednym z okien siedział sztywno wy­prostowany mężczyzna. Był odwrócony do niej plecami i wpatrywał się w dachy domów. Miał rzadkie włosy i brązowe plamy na dłoniach, dość typowe dla osób w starszym wieku. Valerie rozejrzała się po pokoju. Był sprzątnięty i sprawiał wrażenie niezamieszkanego. Albo Wineberg jeszcze się nie rozpakował, albo po prostu nie przywiózł żadnego bagażu.

- Słyszałem i czytałem o tobie same dobre rzeczy — powiedział za­dziwiająco mocnym, pewnym głosem, nie odwracając się do niej. - Cieszę się, że jednak zdecydowałaś się mnie odwiedzić.

Valerie stała w miejscu, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Patrzyła więc, podobnie jakWineberg, na dachy widocznych za oknem budynków: Opery Wiedeńskiej, kopuły dwóch muzeów przy Ringstrasse i dwóch waróra, _z których Wiedeń słynie: Kahlenbergu i Leopoldsbergu.

- To cudowne miasto - powiedział Wineberg. - To tutaj znajdują się moje korzenie. Nadal to czuję. Może to zabrzmi dziwnie, ale jestem wdzięczny Fryderyków, że poprzez swoją tajemnicę sprowadził mnie w to miejsce.

Przechylił głowę i spojrzał ponad dachy domów.

- I właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać w cztery oczy. Nie przez telefon.

Wstał | fotela, lekko się zachwiał, ale od razu się wyprostował. Vale­rie była zaskoczona jego wzrostem. Wineberg przerastał ją prawie o pół głowy. Jego wąska twarz była poorana zmarszczkami, głęboko osadzone oczy wpatrywały się w nią uważnie. Od razu się domyśliła, że Wineberg jest śmiertelnie chory. Był wychudzony i prawie zagłodzony. Jego stare ręce wyglądały, jakby składały się z samych kościstych palców.

„A więc to jest mój dziadek”, pomyślała. Spodziewała się, że na widok tego starego człowieka zacznie odczuwać coś w rodzaju więzi rodzinnych albo że ogarnie ją fala ciepła. Nic takiego się jednak nie stało. Stali więc naprzeciwko siebie, a Valerie postanowiła, że nie rzuci mu się na szyję, choć w innych okolicznościach może by do tego doszło. Wineberg patrzył na nią i zdawał się czytać w jej myślach.

- To nie takie łatwe, kiedy ktoś nagle odnajduje dziadka, prawda? - po­wiedział z uśmiechem, choć jego oczy pozostały nieruchome. - Dzisiaj po­rozmawialiśmy sobie wyczerpująco przez telefon, ale nie mówiliśmy o tym, co jest sprawą zasadniczą, a mianowicie o tajemnicy Fryderyka, czyli

o tajemnicy nieśmiertelności. Kiedy czytałem artykuły Wagnera, zrozumia­łem, że ten Habsburg posiadł tajemnicę wiecznego życia. Czy to prawda?

Valerie spojrzała w jego brązowe oczy. Upływające lata zdążyły już w nich przygasić dawny żar. Miała przed sobą mężczyznę, który w ob­liczu niebezpieczeństwa grożącego ze strony nazistów porzucił własną żonę i uciekł. Stał przed nią Alfred Wimbeiger, który nigdy więcej nie zainteresował się losem rodziny, nigdy o niej nie pomyślał i dopiero teraz przypomniał sobie o istnieniu wnuczki. Dlatego na jego pytanie odpo­wiedziała pytaniem:

- Dlaczego właśnie teraz przypomniał pan sobie o swojej rodzinie? Po wojnie i zagładzie Żydów, gdy przeżył pan już prawie całe swoje życie, nagle pamięta pan, że ma wnuczkę. Dlaczego nie martwił się pan o losy swojej córki? Powiedzmy sobie wprost: nie przyjechał pan do Wiednia, żeby

~v — . . 1-.":--

poznać swoją wnuczkę, tylko żeby poznać tajemnicę Fryderyka. Kierowało panem pragnienie bycia nieśmiertelnym, chęć pokonania wieku i choroby, odwieczne marzenie ludzkości o wiecznym życiu. To z tych powodów pan tu przyjechał, a nie dla mnie. Czy mam rację?

Wineberg przygląda! jej się w zamyśleniu.

-A jeśli tak, to czy jest w tym coś niezrozumiałego? Coś zdrożnego?

- spytał spokojnym tonem. - Czyż nie jest rzeczą ludzką przeciwstawia­nie się śmierci? Za wszelką cenę? Czyż nie takie jest życzenie każdego człowieka, i to już od pierwszego dnia po narodzinach?

Odwrócił się i podszedł do okna. Spoglądał na Wiedeń, który z tej perspektywy wyglądał jak miasto umieszczone w akwarium.

- Zbudowałem swoje własne, skromne imperium. Nie może się ono oczywiście równać z tymi, które stworzyli najwięksi tego świata — Turner, Murdoch albo Berlusconi. Jest to moje własne królestwo, które przynosi mi korzyści finansowe i stwarza możliwości wywierania pewnego wpły­wu na decydentów w USA. Stanowi efekt czterdziestu lat mojej ciężkiej pracy. Czy ktokolwiek może mi wziąć za złe, że nie chcę z tego wszyst­kiego zrezygnować?

Valerie nie potrafiła ukryć pogardy.

- Widzi pan — zaczęła cynicznym tonem — zdarza się czasem, że sprawiedliwość dopiero po dłuższym czasie daje nam odczuć, jak bardzo potrafi zaboleć. Żyje pan w świecie samotności, ale zawdzięcza go pan sam sobie. To pan taki świat stworzył i teraz w takim świecie umrze. Ta­jemnica Fryderyka była tak straszna, że on sam się jej bał. Wiedział, że jej wyjawienie byłoby zapowiedzią końca świata. Pan wydał swoją żonę na pewną śmierć, wykasował ze swej pamięci jej dziecko i żył w duchu egoizmu, bo w takie życie pan wierzył. Pan nie ma rodziny, a ja nie mam dziadka.

Po tych słowach Valerie odwróciła się i wyszła z pokoju. Kiedy drzwi się za nią zatrzasnęły, potraktowała to jak strzał startowy do nowego ży­da. A może oznaczał on koniec innego życia?

Wyszła z hotelu na ulicę i stanęła bezradnie, nie wiedząc, co z sobą począć. Przechodnie mijali ją zaganiani i zaprzątnięci swoimi sprawami, kilku mężczyzn w garniturach potrąciło ją i bez słowa przeprosin poszło dalej. Nagle poczuła się samotna i zagubiona w tym ruchliwym mieście, które przy bliższym poznaniu straciło dla niej swój urok.

„Człowiek pragnie zobaczyć pewne rzeczy, ale kiedy przyjrzy im się I bliska, zaczyna żałować, że nie zamknął oczu”, pomyślała. W końcu wmieszała się w dum i dała mu się ponieść w nieokreślonym kierunku. W końcu trafiła do Albertiny, znanej na całym świecie kolekcji sztuki.

Na końcu kwartału dostrzegła słynną Cafe Mozart. Ze smutkiem przy­pomniała sobie paskarza, handlarza penicyliną Harry’ego Lime’a, głównego bohatera filmu Trzeci człowiek.]ej rodzice nawiązali kiedyś w rozmowie do tej słynnej produkcji i powiedzieli jej, że takim „trzecim człowiekiem” jest Wiedeń. Kiedy spotkała Wimbergera, zrozumiała dlaczego.

Przyglądała się wielkim kamiennym bryłom pomnika wzniesione­go na wielkim placu w proteście przeciwko wojnie i faszyzmowi. Podzi­wiała masywne kształty surowych, plastycznie wykutych z kamienia brył. Kiedy stanęła przed odlaną z brązu postacią starego Żyda, który trzymał w ręce ryżową szczotkę i szykował się do wyszorowania podłogi, poczuła, jak wilgotnieją jej oczy. Czy Wiedeń już na zawsze będzie miał dla niej twarz Alfreda Wimbergera, który nawet dzisiaj, po tylu latach, nie okazał skruchy? Nie, nie może do tego dopuścić, za żadną cenę.

Poszła dalej ogrodem zamkowym między wysokimi drzewami. Idąc drogą wykładaną białą kostką, mijała wysmukłe figury. Jej umysł zaczął znowu sprawnie funkcjonować, po głowie krążyły jej różne myśli. Z podzi­wem spoglądała na masywną fasadę Hofburga. A więc to tutaj sprawowali władzę cesarze, tu znajdowało się centrum władzy. Fryderyk, z powodu którego przyjechała do Wiednia, pociągał za sznurki, pragnąc zostać pa­nem całego świata, jak niegdyś cesarz Chin, Qin Shihuangdi.

Zastanawiała się, jak odnieść się do zjawiska o nazwie Fryderyk, jak ożywić jego osobowość.

W punkcie informacji turystycznej przeczytała, że olbrzymia bry­ła pałacu kryje w sobie komnaty dworskie, salon myśliwski i zbrojownię. Może znajdzie tam coś na temat Fryderyka? Weszła po schodach do mu­zeum i spytała w kasie, czy w zbiorach placówki znajduje się coś, co kie­dyś należało do Fryderyka.

- Ależ oczywiście. Jednym z najwspanialszych obiektów jest jego zbroja - odparła uprzejmie kasjerka. - Proszę iść na górę i obejrzeć ją, bo jest tego warta.

Zbroja, która miała chronić cesarza, stanowiła jego wyobrażenie. Było to więcej, niż Valerie się spodziewała.

44S

Kiedy weszła do zbrojowni, potężnej wspaniałej budowli o prawdziwie cesarskich rozmiarach, zaniemówiła ze zdumienia. Cały gmach, półokrę- giem zamykający wielki plac, krył w środku jedno pomieszczenie, w któ­rym marmurowe schody prowadziły w górę, do poszczególnych skrzydeł. We wnętrzach nie panował mrok ani nie czuć było stęchlizny, jak to bywa w innych tego typu obiektach. Promienie wiosennego słońca wpadały do środka, oświetlając twarze na wielkich portretach umieszczonych w cięż­kich, rzeźbionych ramach.

Valerie ujrzała monumentalną figurę rycerza siedzącego w zbroi na koniu. Stal świeciła zimnym blaskiem, za to końska derka mieniła się żół­tym i czerwonym kolorem. Valerie pełna podziwu obeszła rycerza dokoła. Za nim ujrzała figury dwóch innych rycerzy, którzy szykowali się do walki. Valerie prawie słyszała stukot kopyt i parskanie koni stojących w szran­kach na turniejowym dziedzińcu. Figury rycerzy pochodziły mniej więcej z czasów Fryderyka i jego synów. Valerie wyobrażała sobie, jak tamta epo­ka musiała wyglądać: kolorowe, straszne, tryskające siłą i energią stulecie przynoszące czasem śmierć.

Szła wzdłuż rzędów zbroi i podziwiała umiejętności płatnerzy. Wi­dząc ich kunszt, łatwo jest zapomnieć, do czego zbroje tak naprawdę słu­żą. Podziwiała barwne tapiserie na ścianach, z ciekawością oglądała ele­menty rynsztunku i wspaniałą broń. Nigdzie jednak nie zauważyła zbroi Fryderyka.

W końcu zwróciła się o pomoc do ochroniarza. Starszy mężczyzna miał sumiaste wąsy, wąską twarz i ciemne, przydługie włosy z widoczny­mi siwymi pasemkami. Mundur leżał na nim tak, jakby był o jeden numer za duży. Mężczyzna musiał być chyba kościsty i chudy. Kiedy Valerie go zagadnęła, uśmiechnął się do niej przyjaźnie.

- Przepraszam bardzo, czy może mi pan powiedzieć, gdzie znajdę zbroję cesarza Fryderyka III?

Mężczyzna skinął głową zadowolony, że w jego monotonnym dniu nastąpiła interesująca odmiana w postaci młodej, ładnej i zaciekawionej kobiety. Zachęcającym gestem poprosił Valerie, aby poszła za ni m do jed­nej z sal.

- To właściwie nie jest zbroja samego Fryderyka, tylko słynny pancerz jego rumaka - wyjaśnił. - Wykonano go w 1477 roku w Augsburgu i jest jednym z najpiękniejszych dzieł tego typu z tamtego okresu.

i Pancerz rumaka? Chce pan powiedzieć, ze to taka zbroja dla konia? i spytała trochę zdziwiona Valerie.

— Tak właśnie jest - potwierdził strażnik - Dzięki niej nawet słaba kulawa szkapa wyglądała jak prawdziwy czołg - dodał z uśmiechem. - To właśnie on — powiedział, zatrzymując się z dumą. - Być może tak właśnie wyglądał cesarz Maksymilian I, kiedy po zwycięskiej bitwie pod Wenzen- bach w 1504 roku wjeżdżał do Regensburga.

Valerie spojrzała na siwka, którego w całości zasłaniały żelazne pły­ty pancerza z wizerunkiem anioła o pięknych rysach twarzy i kędzierza­wych włosach, z pustą tarczą herbową w dłoni. Anioł chronił skrzydłami pierś rumaka.

— Cudowny, prawda? - spytał z zachwytem strażnik - Anioł osłania konia i jeźdźca.

Anioł Stróż, pomyślała Valerie. Potężny Anioł Stróż.

Strażnik postanowił zwrócić jej uwagę na tylną część zbroi:

— Proszę spojrzeć! Po lewej i po prawej stronie zbroja składa się z dwóch plastycznie ukształtowanych orłów. Przedstawiają one godło państwowe Cesarstwa. Cały pancerz został założony w taki sposób, żeby koń przypominał smoka.

Valerie podeszła bliżej i ujrzała smoka ze skrzydłami nietoperza, roz­dziawionym pyskiem i spiczastymi zębami.

— Anioł i smok... -j szepnęła, z podziwem obchodząc rzeźbę dokoła. Bajkowe zwierzę wyglądało jak żywe, wręcz parskało i uśmiechało się do niej.—To wprost niewiarygodne! - stwierdziła zachwycona. - Czy wiado­mo coś o płatnerzach, którzy wykonali to wspaniałe dzieło?

Strażnik skinął głową:

— Na każdej z płyt pancerza znajdują się punce z ich nazwiskami: Lo­renz Helmschmied, Konrad Seusenhofer, Mistrz H. oraz „Mistrz Globusa”.

Valerie prawie podskoczyła:

— Jeden z mistrzów posługiwał się symbolem globusa? Ma pan na myśli prawdziwą kulę ziemską w miniaturze?

— Tak Milutko, co? — zachichotał strażnik

Valerie spojrzała nagle na posąg innymi oczyma. Kiedy myślała

o monogramie i jego ukrytym znaczeniu - Władcy Świata - nie znalazła w symbolu globusa niczego szczególnego, podobnie jak w tym, przed czym

Spojrzała w górę, na Maksymiliana, który z dobytym mieczem i z otwartą przyłbicą dosiadał konia swojego ojca i pędził od zwycięstwa do zwycięstwa. Zadrżała. Nagłe zrozumiała, dlaczego Fryderyk ukrył ta­jemnicę przed synem.

ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL

Było już prawie ciemno, gdy Valerie, Wagner i Sina wjechali po zwodzo­nym moście do zamku Grub. Kiedy Sina spuścił kratę, huknęła o podłoże, wydając dźwięk przypominający uderzenie w bęben.

- Po takim dniu jak dzisiaj mam ochotę odseparować się od świata wszystkimi możliwymi zamkami i ryglami - stwierdził Sina, niosąc drew­no do kominka.

Wagner usiadł przy stole i otworzył dużą kopertę, którą Sina przy­niósł z komendy głównej policji. Valerie zrobiła herbatę i siedziała w mil­czeniu, natomiast Tschak skupił swoją uwagę na dużej puszce z karmą dla psów.

Z brązowej koperty, którą wysłał mu Eddy, Wagner wyjął gruby plik notatek, dokumentów i rysunków. Powoli przeglądał poszczególne teksty.

- Czy wiecie, jakie jest moje zdanie? - spytał zatopiony w myślach.- Eddy zwędził szkatułkę, a w niej papiery należące kiedyś do Mertensa.Te same, które w jego mieszkaniu znalazł ojciec Johannes — dodał przejętym głosem. - Teraz mamy więc nie tylko jego testament, ale także robocze notatki. Kiedy ojciec Johannes zabił Mertensa, przeszukał jego mieszka­nie i zabrał wszystko, co miało jakikolwiek związek z Fryderykiem i jego tajemnicą. Potem przekazał to Zakonowi.

Wagner przejrzał pobieżnie poszczególne teksty, posegregował je i rozłożył na biurku:

- Nie mamy za dużo czasu, żeby wszystko dokładnie przestudiować albo nawet przeczytać. Postarajmy się więc wybrać to, co najważniejsze.

Kiedy wybiła północ, cała trójka nadal siedziała na podłodze przed płonącym kominkiem opatulona kocami. Słychać było tylko trza­skający ogień, w powietrze wystrzeliwały co jakiś czas snopy iskier.Tschak ułożył głowę na biodrach Valerie i spał.

i Śni o polowaniu na zające, popatrzcie, jak mu nogi chodzą - za­uważył Wagner. Sina skinął głową w zamyśleniu. - To tak jak z ludźmi. Tschak o czymś śni, ale nigdy tego nie zdobędzie.

Valerie pogłaskała psa po głowie.

- Mertens rzeczywiście poświęcił dużą część żyda na rozwikłanie ta­jemnicy Fryderyka — powiedział z podziwem Sina. - Znalazłem pewien dokument o kilku wielkich kośdach znalezionych w Wiedniu. Fryderyk polecił, aby na piędu z nich namalować pięć znanych nam samogłosek. Na pewno poświęcił tym literom wiele uwagi. Wprawdzie historycy uwa­żają, że to szczątki mamuta znalezione podczas budowy katedry Święte­go Stefana, ale przedeż w Wiedniu zarówno wcześniej, jak i później też wykopywano wielkie kośd. Według dawnej legendy w mieśde znaleziono wtedy szczątki biblijnych postad, Goga i Magoga.

Valerie spojrzała w zamyśleniu na pięć stron odręcznie sporządzo­nych notatek. Mertens musiał je wielokrotnie czytać. Kartki były pożółkłe, postrzępione, miały załamania i ośle uszy. Napis na samej górze brzmiał: „Kamień filozoficzny, czyli formuła żyda”. Valerie odczytała cały tekst na głos. Kiedy skończyła, spojrzała w zamyśleniu na Sinę i Wagnera.

- Mertens dowiedział się, w jaki sposób Fryderyk przechowuje swoją tajemnicę. Wiedział też, kto przez cały okres, jaki upłynął od jego śmier- d, miał dostęp do formuły, kto był bliski jej rozwiązania, a może nawet ją rozszyfrował. Nie udało mu się niestety ustalić, gdzie cesarz ukrył swoją tajemnicę.

- Albo nie chdał nam tego zdradzić - zasugerował Sina, który prze­glądał inne papiery. - W tych dokumentach znalazłem wskazówki co do miejsca i udało mi się je rozszyfrować. Muszę się jednak jeszcze nad wszystkim zastanowić.

Wagner spojrzał zafascynowany na ogień i mruknął:

- Kamień filozoficzny, którego w przeszłości poszukiwało tyle osób, formuła żyda, to czerwona kapsułka. Były też dwie inne i dlatego mówi­my o trzech kamieniach Księdza Jana.

Sina skinął głową:

- Wiedzę na ten temat posiadło niewielu, ale tylko niektórzy posta­nowili iść tą drogą do samego końca, bo wiedzieli, że to droga prowadzą­ca do zatracenia. Wszyscy, których to nie odstraszyło, zostali zabid przez Strażników, którzy od śmierci Fryderyka strzegą jego tajemnicy.

g

- Rozumiem, że jesteśmy zgodni co do jutrzejszego dnia?

- spytała jakiś czas później Valerie, gdy opadały im już ze zmęczenia po­wieki. Przez cały czas przygotowywali plan określający, w jaki sposób ma dojść do wymiany Bernera.

Wagner wzruszył ramionami.

- To nie plan, tylko ekspedycja na tamten świat, pani major. Nie ma prawa się udać. Wiem o tym ja, wie o tym Georg i ty też o tym wiesz. Mimo to nie możemy zostawić Bernera jego własnemu losowi. Zatem dobrze, przyjmujemy ten plan. Muszę zresztą przyznać, że nie przycho­dzi mi nic lepszego do głowy.

- No to chodźmy spać - zaproponowała Valerie, wstając z podłogi. Tschak spojrzał na nią z wyrzutem, podczołgał się bliżej kominka

i znowu zasnął. Valerie przeciągnęła się, otuliła szczelniej kocem i ruszy­ła w stronę sypialni. Kiedy doszła do drzwi, odwróciła się i na jej twarzy pojawił się charakterystyczny uśmiech małej dziewczynki, która nie umie dobrać właściwych słów.

- Zaufajcie mi, proszę. Róbcie dokładnie to, co wam każę, a wszyst­ko będzie dobrze.

Po tych słowach zamknęła za sobą drzwi.

Wagner siedział jeszcze chwilę nieruchomo przed kominkiem.

- O czym myślisz? - spytał go Sina, dokładając do ognia kolejną szczapę.

- O tym, że Valerie jest izraelską agentką i ma do wykonania zadanie

- odparł Wagner, opierając głowę na dłoniach i wpatrując się w płomie­nie. - Łatwo można się domyślić, jak brzmi to zadanie, więc ona sama nie musi nawet o nim opowiadać: „Pani major, proszę przywieźć tę tajemnicę do Izraela i zlikwidować wszystkich, którzy o niej wiedzą”. Wyobraź sobie, jak wiele Izrael gotów byłby dać za wiedzę o czerwonej kapsułce. Stawka jest tak wysoka, że ani ja, ani ty w ogóle się nie Uczymy.

Wagner podniósł się i podszedł do Siny, który stał oparty o kominek -Jutrzejszy dzień doskonale się do tego nadaje.

1 Do czego? - spytał Sina.

- Do usunięcia obu ostatnich przeszkód, które dzielą Valerie od wiecznej chwały.

ROZDZIAŁ 12

19 MARCA 2008 ROKU ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL

Sina siedział na konarze uschniętego, pozbawionego liści drzewa. Nie był sam. Na szczycie porośniętego trawą pagórka, niedale­ko od drzewa, ujrzał ku swemu zdumieniu Wagnera. Tak, to był Wagner. A jednocześnie nie był. Włosy zwisały mu z głowy jak cienkie strąki i miał na sobie rozpięty czarny płaszcz z kołnierzem obszytym futrem z wydry. Jego twarz miała trupioblady kolor. Tego dnia niebo, zasnute srebrzysto- szarymi chmurami, wyglądało strasznie i groźnie. Wagner trzymał w ręku wytarty, oprawiony w świńską skórę foliał.

Otworzył księgę i przeczytał na głos:

— Visita interior terrae rectificando invenies occultum lapidem! „Przeszukaj wewnętrzne zakamarki ziemi, a jeśli to uczynisz, jak na­leży, odnajdziesz ukryty kamień!” - przetłumaczył sobie w myślach Sina.

Potem nagle uniósł się w powietrze, a postać Wagnera stawała się co­raz mniejsza. Chciał coś powiedzieć, zawołać coś do przyjaciela, ale zamiast własnego głosu usłyszał skrzeczenie kruka. Spojrzał po sobie i z przera­żeniem zobaczył, że zamiast ramion ma czarne, pierzaste skrzydła. Kie­dy przyjrzał się sobie dokładniej, ujrzał też, że zamiast palców u nóg ma ptasie szpony.

Chłodny wiatr szumiał głośno i na pozór bez trudu przebijał się przez obcy żywioł, jakby to było czymś naturalnym. Ku swojemu zaskoczeniu Sina poczuł, że znajduje upodobanie w lataniu. Z zachwytem żee-Jował

nad rozległymi polami, wykorzystywał prądy wznoszące i rozkoszował się lotem.

W dole widział porośnięte lasami góry i wzgórza, błyszczące srebrem odnogi rzek i daleką dolinę pokrytą łąkami.

Nagle dostrzegł coś czerwonego. Kiedy podleciał bliżej, ujrzał na skraju lasu porastającego podnóże góry obóz władcy pełen namiotów. Czerwono-białe flagi łopotały na wietrze, konie okryte przepysznymi barwnymi derkami i przytrzymywane przez giermków tłoczyły się wokół żłobu z paszą. Sina opadł na czubek jednego z namiotów i ujrzał brodate­go króla z długimi do ramion falującymi włosami, ubranego we wspaniałą zbroję. Zamiast korony miał na głowie wieniec z liści wawrzynu. Sina od razu się domyślił, że to Maciej Korwin. Stał w towarzystwie swoich ka­pitanów i obcych heroldów. Potem wszyscy pochylili się nad stołem za­słanym mapami i zaczęli o czymś zawzięcie dyskutować. Tylko dowódca zachowywał spokój.

Wtem rozległ się dźwięk tysięcy werbli i piszczałek. Sina odwrócił się i poleciał w stronę, z której dochodziły odgłosy przypominające orgię. Im bardziej się zbliżał do tego miejsca, tym bardziej przenikliwy i ogłu­szający stawał się hałas. Tuż pod nim przetaczało się po ziemi cielsko po­tężnej armii.

Sina obniżył lot, aż pośród błyszczących grotów lanc i pik mógł roz­różnić poszczególne proporce i flagi. Na kolorowych łopocących na wie­trze sztandarach ujrzał białe lilie Francji, złote lwy Anglii, świętego Jerze­go i dwugłowego orła Rosji, jak również wiele innych znaków herbowych

„Królowie tego świata zebrali się w tym miejscu, aby stoczyć bitwę pod dowództwem króla Madeja Korwina”—uznał Sina, zataczając wielkie krę­gi nad potężną armią. Chciał zobaczyć jak najwięcej z tego, co znajdowało się w taborach. To, co ujrzał, przekroczyło jego najśmielsze wyobrażenia.

Ostrożnie przeleciał nad kolumnami jazdy i piechoty, aż znalazł się na samym przedzie. Maszerowały tu hufce landknechtów Konfederacji Szwajcarskiej, tworzące czworokątny las włóczni i pik.

I wtedy stało się. Sina przestał nagle być krukiem i wcisnął się w zbroję jakiegoś żołnierza idącego w pierwszym szeregu szyku bojowego. Czad, jak w żołnierzu rośnie poziom adrenaliny, obserwował świat przez przyłbicę ;p.«m hełmu, czuł dężar jego kirysu, udsk i szturchnięcia innych wojaków.

z całego Starego Świata.

W następnej chwili srebrzystoszare chmury rozstąpiły się, ukazując jasne niebo. Sina przeniósł wzrok na żarzącą się gwiazdę, która ciągnęła za sobą potężny pióropusz. Kometa Halleya. Na widok tego przerażającego zwiastuna z ust całej armii wydobył się okrzyk przerażenia.

Sina czuł strach i napięcie panujące wśród żołnierzy. Zrozumiał, że godzina spotkania jest blisko. Żołądek zaczęły mu nękać skurcze.

W pewnym momencie wszystkie oddziały zatrzymały się w miej­scu. Wysokie trawy łagodnie kołysały się na wietrze. Przed oczami Siny tańczyły kwiaty i nasiona lip. Hełm żołnierza wypełniało gorące, duszą­ce powietrze. Sina odnosił wrażenie, jakby ktoś zamknął go w żelaznym garnku. Poczuł, jak nagle ogarnia go panika, jak w jego żyłach rozlewa się jakiś żar, jak traci oddech. Gwałtownym ruchem zdarł z głowy hełm i z wielką ulgą zaczął wciągać chłodne, rześkie powietrze. Nagle zadrżała ziemia. Zaczęło się.

Wszystkie instrumenty zamilkły i zapadła śmiertelna cisza. Słychać było tylko głuche drżenie ziemi, które wkrótce wypełniło całą okolicę. Za każdym razem gdy rozlegało się uderzenie, trzęsła się także ziemia. Sina nasłuchiwał. Ciarki przeszły mu po plecach, dostał gęsiej skórki. To, co słyszał, na pewno przypominało odgłos kroków. Były to kroki wielu po­tężnych kolosów idących w ich stronę.

Szwajcarzy pochylili piki i czekali na atak ciężkiej jazdy, zapowia­dany przez narastający hałas. Postępowali w sposób rutynowy, bo ich taktyka święciła triumfy na całym kontynencie już od setek lat. Sina też chwycił drzewce swojej dzidy i postanowił, że za nic nie ruszy się z miejsca.

Jednak to, co zdarzyło się potem, było naprawdę straszne. Zamiast ru­maków i dosiadających ich jeźdźców ukazały się mocarne ramiona okryte pancerzem. Wojowie, którzy pojawili się przed Siną, byli potężnej postury.

O pół dała przerastali nie tylko jego, ale także innych żołnierzy w jego szeregu. Niektórzy nosili hełmy, inni mieli odkryte głowy. Sina rozpoznał brodate, wykrzywione złośdą twarze. Widział je już wcześniej, w Sali Ol­brzymów w Klosterneuburgu'. Ich płaszcze noszone na pancerzach zdobi­ły dumnie czerwono-biało-czerwone tarcze herbowe, cesarskie orły albo litery AEIOU. Byli tam także obcy żołnierze z długimi ciemnymi włosa­mi spiętymi w warkocz albo węzeł. Trochę mniejsi od olbrzymów, mieli azjatyckie rysy twarzy, ale też wzbudzali strach. Szli ustawieni w czworo- .

...... , , djt i

boki, uzbrojeni w haki o drzewcach równych wysokości człowieka, kusze i krótkie miecze.

Olbrzymi krzyknęli głośno, niektórzy z nich splunęli w dłonie. Mieli okrutne głosy i zaatakowali bez ostrzeżenia. Wywijali potężnymi miecza­mi i pokrzykiwali w bojowym uniesieniu. Ich długie ostrza siały spusto­szenie w szeregach landknechtów, którzy przeraźliwie krzyczeli i padali jak zboże pod kosą.

Szwajcarzy z rozpaczą wbijali swoje piki w opętanych amokiem prze­ciwników. Jednak zamiast ich powstrzymać, wzbudzali jeszcze większy gniew olbrzymów. Wprawdzie ostrza dziurawiły ich masywne ciała, a z ran tryskała krew, ale chwilę potem po ranach nie było już śladu.

Potężni wojownicy raz za razem rzucali się na swoich bezbronnych, słabych przeciwników. W tym samym czasie ubrani w skóry obcy żołnie­rze zasypywali obrońców chmurami strzał.

Wokół Siny łatały ludzkie szczątki, wszędzie słyszał krzyki i wycie wywołane bólem. Zanosiło się na totalną klęskę. Sina czuł się tak, jakby uczestniczył w sabacie czarownic albo w tańcu demonów. Rozpaczliwie szukał jakiegoś ratunku. Nagle poczuł tępy ból i upadł na ziemię. Zro­biło mu się czarno przed oczami, wokół niego zapadła cisza i zapanował spokój.

Na chwilę wróciła mu przytomność. Leżąc na ziemi, spoglądał pro­sto w martwe oczy jakiegoś zabitego żołnierza, który podczas walki został tak mocno uderzony, że obsunął się wprost na niego. Siną wzdrygnął się na ten widok i z pewnym trudem zepchnął z siebie ciało martwego wo­jownika. Pospiesznie wydostał się spod niego i zauważył, że ziemia w tym miejscu jest całkiem wilgotna. Uniósł dłoń na wysokość twarzy i przeraził się: ręka była czerwona od krwi, a jego ubranie przepocone i zakrwawione. Rozgrzał się i ujrzał, że leży między stosami połamanej broni i porozry­wanych ciał. Przerażony krzyknął głośno, raz i drugi.. *

- Już W PORZĄDKU, JUŻ DOBRZE — USŁYSZAŁ JAKIŚ GŁOS I STRACH natychmiast ustąpił, odpłynął jak krew, którą przed chwilą widział.

Widok krwi pozostawił w jego umyśle niepokojące ślady. Otworzył oczy. Obok łóżka stał Wagner i kładł mu uspokajająco rękę na ramieniu.

— To tylko sen — mruknął Sina z ulgą i przesunął dłonią po twarzy. -Tylko sen...

- Chętnie bym powiedział, że nie jest tak źle, ale już sam nie wiem, co jest bardziej niepokojące: twój sen czy rzeczywistość - westchną! Wa­gner. Usiadł na łóżku i spojrzał na zegarek. - Jeszcze wcześnie. Przez twoje krzyki obudziłem się. Valerie śpi spokojniej albo ma nerwy ze stali

Tschak leżał zwinięty na swoim legowisku przed wygasłym komin­kiem i był pogrążony w głębokim śnie.

- Wstawaj, napijemy się kawy, i tak już dłużej nie pośpimy - zapro­ponował Sina, podnosząc się z łóżka. — Opowiem ci mój sen, jeśli oczy­wiście będziesz chciał.

Wagner skinął głową.

- Może dzięki temu choć przez krótki czas nie będę musiał myśleć

0 tym, że za kilka godzin będziemy martwi - powiedział, patrząc w duże lustro wiszące nad komodą. - Zwycięzcy wyglądają inaczej - mruknął, za­stanawiając się jednocześnie, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy swoją za­jezdnię. Może to tylko jakiś koszmarny niewypał, a nie przemyślany plan?

- Być może błąd popełniliśmy na samym początku — powiedział głośno.

- Nie powinienem był wyciągać cię z twoich ruin. Już lepiej było zająć się innymi sprawami niż jakiś zabity facet w kościele Świętego Ruprechta.

Sina roześmiał się i nalał sobie kawy. Tschak dźwignął się z legowi­ska, spoglądając z nadzieją to na jednego, to na drugiego.

- Sam przecież wiesz. Im bardziej jakiś plan jest porąbany, tym więk­sza szansa, że wszystko się uda - stwierdził.

- W takim razie nasz plan gwarantuje nam sukces - mruknął Wagner

1 wsunął do kieszeni spodni swojego glocka. - Będziemy dziś potrzebować uśmiechu fortuny i troszkę więcej.

AMBASADA CHIN, WIEDEŃ

Generał Li Feng spojrzał na budzik stojący obok dzwoniącego telefonu i zaklął głośno. Kto u diabła ośmiela się niepokoić go tak wcześnie rano? Głośny ton wyrwał go z głębokiego, spokojnego snu. Podniósł się z łóż­ka i odebrał.

— Generał Li Feng? — głos ministra obrony był zimny i zdecydowa­ny. — Mam nadzieję, że jest pan już na tyle rozbudzony, iż będzie w stanie nadążyć za tym, o czym będę mówił. Bardzo ubolewam z powodu śmierci pana Gavinta, bo przy całej swojej próżności i zarozumiałości był praw-

dziwym profesjonalistą i godnym zaufania partnerem, który zawsze mi^j na uwadze interes Chin.

„...i stan własnego konta bankowego”, dodał w myślach Li Feng, Głośno powiedział:

- Tak jest, panie ministrze, to z pewnością wielka strata, choć sądzę, że dotarliśmy wreszcie do celu naszych poszukiwań i nasze nadzieje wkrót­ce się spełnią. Tajemnica obu cesarzy jest w naszym zasięgu i dlatego...

Minister przerwał mu w pół zdania:

- Naprawdę? Tak pan uważa? Tylko dlatego, że Gavint namalował nad głową jakąś koronę z literą „A”?

Minister rozmawiał z nim tak aroganckim tonem, że generał poczuł się jak sztubak

- Dziesiątki naszych naukowców w całym kraju pracowały nieprze­rwanie nad zdjęciem symbolu, który Gavint namalował na krzyżu, a który pan sfotografował i przesłał do nas. Oni też próbowali wskazać na jeden konkretny punkt na krzyżu.

Minister zamilkł na chwilę.

- Jeśli wyjdziemy z założenia, że chodzi o austriacką koronę cesar­ską, to jak wyobraża pan sobie swoje dalsze działania? Włamie się pan do skarbca i nie zważając na strażników ani na wymyślny system alarmowy, wykradnie koronę, wyjdzie z nią spokojnie z Hofburga i spróbuje zna­leźć na niej to, czego szukamy? Zamierza pan oddzielić od niej wszyst­kie kamienie szlachetne, tak jak pan to zrobił z kielichem? Niechże pan w końcu wróci na ziemię i spojrzy prawdzie w oczy: nigdy się panu nie uda wyjść cało z sali wystawienniczej. Skarbiec to nie willa Strażników, a korona nie jest kielichem, który - jak się okazało - zabrał pan z willi zupełnie niepotrzebnie.

Li Feng zagryzł dolną wargę.

- Korci mnie, żeby kazać panu odnieść ten kielich z powrotem - kon­tynuował minister szyderczym, lekceważącym tonem. — Jak już powie­działem, śmierć pana Gavinta spowodowała poważny ubytek w naszych szeregach. Podobnego zdania są też członkowie Komitetu Centralnego. Jednak niezależnie od tego mam panu do przekazania pewną informację, która może przeważyć szalę na naszą korzyść i na pewno tak się stanie. 1 to pan się o to postara!

Li Feng gorliwe przytaknął słowom ministra.

-W ciągu kilku najbliższych dni wydarzy się coś, co nieczęsto się zda­rza. Cesarska korona ma być wysłana do kościoła koronacyjnego w Akwi­zgranie, gdzie będzie najważniejszym eksponatem wystawy poświęconej cesarzom rzymsko-niemieckim. Oznacza to, że zostanie zabrana ze skarb­ca, gdzie chroni ją system alarmowy i przeniesiona w miejsce, gdzie będzie strzeżona trochę gorzej.

Li Feng przysłuchiwał się słowom ministra z uwagą.

— Nie powinniśmy mieć problemu z załatwieniem zaproszenia od rządu Niemiec — kontynuował minister. - Nasza delegacja będzie liczyć dziesięć osób, a na jej czele stanie pan, generale. Dziewięciu żołnierzy plus pan powinno wystarczyć, aby wykonać nagłe uderzenie. Już dzisiaj wy­syłam do Wiednia wspomnianych ludzi, żebyśmy byli przygotowani na wszystkie ewentualności.

Li Feng postanowił drążyć temat:

— No dobrze, ale czego konkretnie szukamy?

Przez pół minuty w słuchawce panowała cisza, jak gdyby minister chciał zdradzić tę tajemnicę tylko samemu generałowi. W końcu wes­tchnął głośno:

— Niech pan posłucha. Nasi naukowcy doszli do wniosku, że to rubin znajdujący się w samym środku korony zawiera tajemnicę Fryderyka albo po prostu sam jest tą tajemnicą. To dlatego na rysunku, który na krzyżu namalował swoją krwią Gavint, znalazł się czerwony punkt. Nie chodziło

o kamień w kielichu, tylko o kamień szlachetny w koronie. Czy pan o nim słyszał, panie generale?

Li Feng był tak zaskoczony tym pytaniem, że postanowił poczekać na wyjaśnienie.

— Nasi specjaliści już od dawna analizowali treść legend i uważają, że chodzi o pewną substancję, której nadano formę kapsułki, rodzaj koncen­tratu, prawdopodobnie koloru czerwonego. To wszystko, co mogę panu powiedzieć.

Ostatnie słowa minister wypowiedział zniecierpliwionym tonem.

—Jeśli kapsułka faktycznie znajduje się w koronie, powinniśmy tę ko­ronę. .. — zaczął generał, ale minister znowu mu przerwał:

— ...zabrać z gabloty wystawienniczej, znaleźć kapsułkę i usunąć ją stamtąd! Prawdopodobnie ma czerwony kolor. Czerwony jak rubin, wnio­sek nasuwa się sam. Za kamieniem niebieskim albo zielonym trudno było-

* I — T

i jfiMfffgf VA \ \ Sm

by taką czerwoną kapsułkę ukryć. Tylko na miłość boską, niech pan samą koronę zostawi na miejscu, bo jej nie potrzebujemy.

W głosie ministra generał wyczuł wyraźne podenerwowanie. Minister nadał wyrażał ubolewanie z powodu śmierci Gavinta i wątpił w rozsądek generała. Nie miał jednak zbyt dużo czasu, żeby szukać innych rozwiązań.

- Czy pan nadal nie pojmuje, że ta kapsułka uczyni z Chin najpotęż­niejsze państwo świata? Otworzy nam drogę do następnego tysiąclecia.

Pod naszym kierownictwem zjednoczymy całą ludzkość. Jest tylko jedna droga, generale, i na jej końcu znajduje się chiński świat. Qin Shihuang- di zapoczątkował ten proces dwa tysiące lat temu. Stworzył jedne Chi­ny i dokonał tego z mieczem w ręku, jednocząc siedem wzajemnie zwal­czających się państw. Niech pan sobie teraz wyobrazi, co będziemy mogli uczynić, znając tajemnicę nieśmiertelności. Nie będzie już wrogów, będą sami sojusznicy. Z mapy świata znikną poszczególne państwa i w ich miej- | sce powstanie jedno zjednoczone państwo pod naszym zwierzchnictwem.

Nie potrzeba nam do tego jakichś starodawnych symboli, jak na przykład cesarska korona. Potrzebna jest nam czerwona kapsułka, potęga nieśmier­telności, tajemnica cesarza, kamień filozoficzny!, .

Li Feng przełknął ślinę.

- Wszystkiego, o czym pan minister powiedział, jestem jak najbar­dziej świadomy - odparł, - Problemem w kościele są śluzy zabezpiecza­jące i metalowe bramki ze skanerami, które zostaną tam na pewno zain­stalowane do prześwietlania zwiedzających,

- Ten problem proszę pozostawić mnie, panie generale - powiedział minister, zbywając jego słowa machnięciem ręki.—Będzie panu wolno za­brać wszystko, co potrzebne. Może mi pan zaufać*,.

Po tych słowach znowu zapadła cisza. Li Feng zaczął przeczuwać to, co najgorsze.

-To pańska ostatnia szansa - syknął minister do słuchawki. - Niech pan nie popełni nawet najmniejszego błędu, bo inaczej sam dopilnuję) żeby pana zakopano.

ZAMEK GRUB, WALDVIERTEL

VALERIE WSTAŁA, JESZCZE ZANIM OBUDZILI SIĘ SlNA I WAGNER. Widziała, jak Sina przewraca się na kanapie z boku na bok. Wagner spał

jak dziecko na materacu rozłożonym przy kominku. Obok niego leżał Tschak, który zwinął się w kłębek i lekko chrapał. Valerie wsiadła do maz­dy i pojechała w miejsce, gdzie znalazła zasięg. Po kilku nieudanych pró­bach udało jej się w końcu obudzić Weinsteina.

— Tu major Goldmann, dzień dobry.

Attache westchnął zaspany.

— Czy mógłby się pan obudzić i posłuchać mnie uważnie?

W jej głosie Weinstein wyczuł coś, co kazało mu uruchomić zwoje mózgowe w błyskawicznym tempie:

— Czy pani wie, która godzina?

— Wiem, bo już od dawna nie śpię - odparła Valerie głosem pozba­wionym współczucia.—Bardzo bym się cieszyła, gdyby pan poszedł moim śladem. Mam cholernie mało czasu i mnóstwo problemów.

Weistein próbował zaprotestować:

— A ja miałem mnóstwo czasu i cholernie mało problemów, dopóki pani się tu nie zjawiła.

— No to mamy już inną epokę — odparła szyderczo Valerie. - Chętnie jednak zadzwonię do Shapira i poinformuję go, że jego człowiek tęskni za mniej atrakcyjną placówką niż Wiedeń, bo tu czasu ma dużo, a proble­mów niewiele. Co by pan powiedział na Bejrut?

Weinstein poddał się. Bunt się nie powiódł.

— No już dobrze, choć nie ma jeszcze siódmej. Czego pani potrzebuje?

Valerie dyktowała mu listę rzeczy i słyszała, jak Weinstein wszystko

sobie zapisuje.

— Na kiedy pani to potrzebne?

— Będę w ambasadzie o dziewiątej, niech pan przygotuje wszystko na tę godzinę — odparła Valerie tonem, który ostrzegał Weinsteina przed stosowaniem wykrętów.

— Ale to niemożliwe — zaprotestował. - Mam niecałe dwie godziny, więc nie sądzę, żebym...

Valerie przerwała mu w pół zdania*

— Niech pan nie próbuje stosować swojej taktyki odkładania wszyst­kiego na później. Za każdym razem kiedy wsiadam do tego śmiesznego samochodu, który mi pan podstawił, mam ochotę pana zamordować. Te­raz będzie pan miał szansę, żeby się za wszystko zrehabilitować.

— Postaram się jak najlepiej, ale...

- Do zobaczenia o dziewiątej w ambasadzie — przerwała mu Valerie i rozłączyła się.

Weinstein spojrzał na słuchawkę i mruknął: „Będę błogosławił dzień, kiedy pani stąd wyjedzie, pani major”. Sięgnął po notes z numerami tele­fonów i wykręcił jeden z nich.

Kiedy Valerie wróciła na zamek, poczuła uwodzicielski zapach świeżo zaparzonej kawy. Spojrzała na zmieszane twarze Siny i Wa­gnera i pogłaskała Tschaka, który obwąchiwał jej nogi.

- Myśleliśmy, że jeszcze śpisz - powiedział zdziwiony Sina i wyjął z kredensu trzecią filiżankę.

- Gdzie tam, załatwiałam różne sprawy i zbyt wcześnie obudziłam pewnego attaché wojskowego. Czy zostanę za to wynagrodzona łykiem kawy?

- Natychmiast! - uśmiechnął się Wagner i od razu podszedł do niej z parującym naczyniem. - O której wyjeżdżamy?

- Wyliczyłam sobie, że w ambasadzie musimy być najpóźniej o dzie­wiątej - odparła Valerie, popijając kawę.

- W jakiej ambasadzie? - zdziwił się Wagner.

- W izraelskiej. Muszę odebrać stamtąd kilka rzeczy, które właśnie przed chwilą zamówiłam u naszego attaché wojskowego. Znowu dopro­wadziłam go do rozpaczy.

Wagner i Sina spojrzeli na siebie. Wagner wzruszył ramionami, od­wrócił się i poszedł po kurtkę.

- Paul! - zawołała za nim Valerie.

- O co chodzi? - spytał Wagner.

- Daj mi twój pistolet. W ambasadzie nie wolno mieć przy sobie bro­ni, a w Czechach nie będzie ci potrzebna, bo pojedziecie tam nieuzbrojeni.

Valerie wyciągnęła rękę, ale Wagner zawahał się. Spojrzał jej w oczy

- Valerie wytrzymała jego spojrzenie.

- Oddaj go - włączył się do rozmowy Sina spokojnym głosem. - Va­lerie ma rację. To bez różnicy, bez względu na to, co ci się wydaje.

Wagner oddał jej glocka, odwrócił się, wziął kurtkę i wyszedł. Valerie wysunęła szufladę starej komody i schowała w niej pistolet.

1 Nikomu nie ufa, prawda? — spytała patrząc na Sinę, który nie spusz­czał z niej oczu.

S Nie możesz brać mu tego za złe, zwłaszcza po tym, co wydarzy­ło się w ciągu ostatnich dni - odparł Sina. - Ja już nawet sobie samemu przestałem ufać - dodał z lekkim uśmiechem. - Niedawno chciał się ze mną o coś założyć. Gdybym przegrał, miałem zgolić brodę i iść do fryzje­ra. Taka była stawka zakładu.

— A o co się założyliście?

— Paul twierdził, że uda nam się odkryć tajemnicę. Podzieliłem jego zdanie, bo też jestem o tym przekonany. A teraz? Tajemnica została od­kryta i właściwie obaj wygraliśmy. Ale czy na pewno?

Sina sięgnął po kurtkę i włożył ją:

— Nic nie jest takie, na jakie wygląda, pani major. Ludzie przestają sobie ufać. Proszę o tym nie zapominać.

Spojrzenie, którym ją obrzucił, było wielce wymowne. Odwrócił się i poszedł za Wagnerem na dziedziniec.

AMBASADA IZRAELA, WIEDEN-DÖBLING

Gdy tuż przed dziewiątą Valerie zaparkowała swoją mazdç na dziedzińcu ambasady, Weinstein był już u kresu wytrzymałości. Kiedy Valerie i jej dwaj towarzysze wysiadali z samochodu, Weinstein przyglądał im się ze swojego pokoju na trzecim piętrze. Jeden z mężczyzn idących obok Valerie wskazał nagle nerwowym gestem na zielonego mercedesa vana stojącego na jednym z miejsc parkingowych.

— To ten samochód, na pewno się nie mylę - zawołał Wagner.

Valerie zmarszczyła czoło.

—Jaki samochód? — spytała nie wiedząc, co Wagner ma na myśli.

— Zielony mercedes stał przed kolegiatą w Klosterneuburgu, kiedy ktoś nieznajomy rozmawiał przez telefon z Georgiem i obserwował go w trakcie rozmowy, bo udało mu się włamać do systemu monitoringu. Wybiegłem wtedy z budynku i próbowałem ustalić, kim jest ten haker i gdzie się przyczaił. Kiedy przybiegłem na parking, nieznajomy szybko zakończył rozmowę i van natychmiast odjechał w kierunku miasta. Wyglą­da na to — zwrócił się do Siny - że rozmawiałeś z kimś, kto pracuje w tej ambasadzie.

Sina spojrzał zaskoczony na Valerie:

— Czy wiesz, do kogo należy ten samochód?

- Nie - odparia Valerie, potrząsając głową. - Ale mogę się dowiedzieć

- obiecała, kierując się do gabinetu Weinsteina.

Attaché wojskowy wiedział, że Valerie nie będzie zadowolona. Od razu się tego domyślił, kiedy obejrzała wszystko, co dla niej przygotował zgodnie z listą.

- Niestety, między siódmą a dziewiątą rano nie wszystko da się zała­twić - usprawiedliwiał się, szukając wzrokiem pomocy u Wagnera i Siny.

- Każdy nieźle wyposażony attaché wojskowy ma takie rzeczy w górnej szufladzie swojego biurka - odparła chłodno Valerie, rzucając mu zabójcze spojrzenie. - Tylko z panem ciągle są jakieś kłopoty. A to co?

Dwoma palcami, jakby to była wylęgarnia rzadkiej zakaźnej choroby, podniosła kurtkę w kolorową kratę, jakiej używają drwale.

- To ta specjalna kurtka, o którą mnie pani prosiła. Nie udało mi się znaleźć nic innego...

- Niech pan już więcej nic nie mówi — przerwała mu Valerie. — To już szczyt wszystkiego.

- Raczej dno niż szczyt - skomentował jej słowa z szyderczym uśmie­chem Wagner, choć powoli zaczęło mu być żal Weinsteina.

- No dobrze, od biedy musi nam to wystarczyć. Â inne rzeczy?

Weinstein wskazał w milczeniu kanapę stojącą w drugim końcu po­koju. Valerie skinęła na Wagnera i Sinę, żeby poszli za nią.

- Po co to wszystko? - spytał Wagner, podchodząc do kanapy. Obaj z Siną spojrzeli na Valerie z ciekawością i trochę podejrzliwie.

- To wasza polisa na życie, bo musiałam trochę zmienić plan - uśmiechnęła się Valerie i opowiedziała im o swoich nowych pomysłach. Kiedy skończyła, Wagner opadł na fotel i spojrzał na nią zszokowany.

- Chyba nie mówisz poważnie? — spytał.

Sina zbladł i stał w milczeniu. Obaj znowu zaczęli coś podejrzewać, ponownie naszły ich wątpliwości. To, co zaproponowała im Valerie, wy­starczyłoby na dziesięć thrillerów, choć opowiedziała o wszystkim ze swa­dą w głosie. Obaj przyjaciele spojrzeli po sobie, mając nadzieję, że Vale­rie żartuje. Jednak jedno jej spojrzenie uświadomiło im, że mówi prawdę.

- Uważam, że tracimy czas, a nie możemy sobie pozwolić, żeby prze­szkodziły nam jakieś figle - odparia Valerie suchym tonem. - Zaczynamy. Róbcie to, co wam mówiłam.

Ponownie odwróciła się w stronę Weinsteina:

- Dzięki za wszystko - powiedziała. Weinstein wyraźnie pojaśniał na twarzy. - Ale mam jeszcze jedną sprawę. Na podwórzu stoi zielony mer­cedes. Widzi go pan?

Valerie wzięła mężczyznę za ramię, pociągnęła za sobą do okna i po­kazała mu pojazd. Weinstein skinął głową.

- To nasz E-bus, tak go nazywamy. Naszpikowany elektroniką, w tym najnowszą techniką do podsłuchów. Opowiadają o nim prawdziwe cuda, aleja go nigdy od środka nie widziałem.

- Kilka dni temu ktoś korzystał z tego samochodu podczas akcji w Klostemeuburgu. Czy pan wie, kto z personelu ambasady nim jechał?

Weinstein pokręcił przecząco głową:

- Nie mam pojęcia, ale mogę się dowiedzieć, jeśli pani chce.

Kilka minut później cała trójka była znowu w drodze. Wagner zaprogramował GPS-a, wpisując jako cel podróży Panenskć Brezany. Valerie zajęta była wyszukiwaniem najlepszej drogi wyjazdowej z Wiednia na wschód. Jej mały komputer starał się ułożyć jak najbardziej dogodną trasę. Tuż przed granicami miasta zadzwonił jej telefon komór­kowy. Zgłosił się Weinstein.

- Szybko się pan sprawił - pochwaliła go Valerie.

- W tym miesiącu nasz E-bus był użytkowany tylko przez jeden dzień — stwierdził z dumą w głosie Weinstein. — Rozumiem więc, że było to wtedy, gdy Paul Wagner widział go w Klostemeuburgu. Tamtego dnia przyjechał do nas z wizytą ktoś z Niemiec. Dowiedziałem się, że w samo­chodzie znajdował się niejaki profesor Klein z Drezna.

Valerie dodała gazu i mazda przemknęła przez skrzyżowanie, zanim na sygnalizacji zapaliło się czerwone światło.

- Kto oprócz profesora z Drezna jechał wtedy jeszcze tym samo­chodem? — spytała. Zmieniła pas, wyprzedziła miejski autobus i wróciła na ten sam pas, unikająć zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwnej stro­ny tramwajem.

- Nie uwierzy pani, ale to był nasz ambasador - stwierdził Weinstein.

Valerie skończyła rozmowę i od razu się domyśliła, kogo Oded Sha-

piro wystawił na rezerwę.

Komisarz Berner spał źle i krótko. Przez długie godziny przewraca! się z boku na bok w pięknym iożu swojego feudalnego aresz­tu i zastanawia! się nad różnymi rozwiązaniami. W końcu, około czwar­tej, doszedł do wniosku, że szanse na to, aby wydostać się z tego miejsca bez szwanku, są zatrważająco niewielkie bez względu na to, czy Wagner i Sina się tu zjawią czy nie. Wszystko, czego dowiedział się o tajemnicy Fryderyka i Radzie Dziesięciu, wykluczało szansę na przeżycie. Strażnicy chcieli dostać w swoje ręce Wagnera i Sinę, a jednocześnie zlikwidować jego. Bemer nie wierzył, że przeżyje wymianę, do której wkrótce miało dojść.

- Apulia już na zawsze pozostanie w sferze marzeń — mruknął i wstał z łóżka. Złościł się, że nie zdążył zadzwonić do córki. Pomyślał też o Burg- haxdde i Ruzicce. Na pogrzebie jego koledzy wygłoszą pewnie jakąś dwu­znaczną mowę pożegnalną, ale akurat to było mu obojętne.

- Zupełnie niepotrzebnie płaciłeś składki na ubezpieczenie emery­talne - mruknął do siebie, stojąc pod prysznicem. Zastanawiał się, na co mógł wydać te pieniądze W przeszłości.

Kiedy się ubrał, zapukał od wewnątrz do drzwi i chwilę potem po­czuł powiew „Ange ou Démon”, co oznaczało, że do jego pokoju przyszła siostra Agnes.

- Mam nadzieję, że także tej nocy czuł się pan dobrze w naszym to­warzystwie, chociaż—czego jestem najzupełniej pewna — właśnie dziś nas pan opuśd. Osobiście bardzo tego żałuję - stwierdziła z uśmiechem, po­kazując Bemerowi skinieniem ręki, żeby za nią poszedł.

Bemer szybko się rozejrzał, ale oprócz mej nikogo nie zauważył. Sio­stra Agnes zdawała się czytać w jego myślach.

- Niech pan sobie nie robi żadnych złudzeń. Moi ludzie nie są wpraw­dzie niewidzialni, ale bardzo dyskretni. Nie rzutuje to w żaden sposób na ich sprawność i skuteczność.

Bemer mruknął coś niezrozumiale i poszedł za nią do salonu, gdzie czekało już na nich śniadanie. Było tak wykwintne, że mogłoby przynieść zaszczyt jakiemuś pięciogwiazdkowemu hotelowi.

- Jak pan widzi, staramy się uwieść naszych gości — powiedziała sio­stra Agnes, zajmując miejsce przy stole naprzeciwko Bernera.

- Czy słusznie się domyślam, że to mój ostatni posiłek przed egze­kucją? I spytał, próbując wydobyć z niej coś więcej.

Siostra Agnes potrząsnęła strofująco głową.

- Panie komisarzu, musi pan wiedzieć, że chodzi nam o Wagnera i Sinę, a nie o pana. Pan tylko wypełniał swoje obowiązki. Bądźmy jednak szczerzy: bez wiedzy, jaką dysponowali Wagner z Siną, nie posunąłby się pan w tej sprawie ani o krok. Oba zabójstwa — w kościele i w mieszkaniu Mertensa - pozostałyby na zawsze niewyjaśnione. A teraz jedzmy.

Berner spojrzał na nią, ale nie uwierzył w ani jedno jej słowo. Miał nadzieję, że Sina i Wagner wpadną na jakiś genialny pomysł, spłynie na nich boskie natchnienie i wymyślą niezawodny plan. Jeśli nie, za kilka go­dzin cała trójka będzie martwa.

Czeska autostrada prowadząca do Pragi była zbudowana z betonowych płyt. Pasażerowie mazdy czuli się, jakby jechali po torze testowym jakiegoś producenta samochodów. Valerie starała się nie prze­kroczyć dozwolonej prędkości, żeby nie zatrzymał ich któryś z licznych patroli czeskiej drogówki. Na wszystko mogli sobie pozwolić, tylko nie na spóźnienie. Ramy czasowe były ściśle określone, plan ryzykowny i dlatego musiała wykluczyć czynnik przypadku.

Sina i Wagner siedzieli zatopieni w myślach. Wymiana została usta­lona na godzinę 12.30. Z każdą upływającą minutą rozstrzygnięcie sta­wało się coraz bliższe, czas uciekał im coraz bardziej.

Tuż przed obwodnicą Pragi Valerie przerwała milczenie.

—Może wolicie się jeszcze zastanowić?—spytała, spoglądając na Wa­gnera, który gapił się nieobecnym wzrokiem na ulicę. - Za pół godziny będzie za późno.

Zamiast Wagnera odpowiedział jej Sina. Jego głos był zaskakująco zdeterminowany i mocny.

—To najbardziej szalona rzecz, jaką robię w całym moim życiu. Znam siebie na tyle dobrze, że wiem, iż nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybyśmy tego nie spróbowali. Nie mamy o czym mówić.

Valerie uśmiechnęła się szeroko, jeszcze raz spojrzała na Wagnera i zobaczyła uśmiech błądzący na jego wargach.

— W młodości często kłóciliśmy się z Georgiem o różne drobiazgi. Godzinami potrafiliśmy prowadzić wojny na słowa. Powody były śmiesz-

ne, spieraliśmy się głównie dla pozoru. Mogliśmy całe wieczory walczyć na argumenty. I nigdy nie doszło między nami do prawdziwej kłótni. Traktowaliśmy to jak rodzaj sportu, mierzenia się na siły, dyskusję dla sa­mej dyskusji. Natomiast dzisiaj albo popełniamy największy błąd naszego żyda, albo dokonujemy największego wyczynu całego stulecia. I właśnie teraz, kiedy należałoby powiedzieć coś więcej, mogę rzec tylko to: całko­wicie zgadzam się z Georgiem.

Berner spojrzał na zegarek. Dochodziła dwunasta. Pomyślał, że chwila prawdy zbliża się wielkimi krokami. Był na siebie zły, że nie za­brał płaszcza. Pogoda popsuła się, a porywisty wiatr przyniósł od północy opady gradu, którym towarzyszyły burzowe chmury. Śmigła helikoptera, stojącego nieopodal kościoła, obracały się powoli. Pilot zasiadł za sterami i po chwili w kokpicie zaczęły rozbłyskiwać kolejne lampki.

- Nie trąd pani czasu — powiedział Berner do stojącej obok niego siostry Agnes.

- Musimy się trzymać ustalonego planu lotu - odparła. - Czeski urząd nadzoru lotów jest pod tym względem równie wymagający jak inne kraje Unii Europejskiej.

Do ustalonej godziny zostało jeszcze trzydzieśd minut.

Valerie od razu zauważyła helikopter, pałac i ogród, mężczyznę i kobietę, którzy stali przy wejśdu do budynku, jak również dwóch uzbrojonych, ubranych na czarno typów, którzy gdy tylko ujrze­li nadjeżdżającą mazdę, wyszli z bocznych drzwi, Spojrzała na zegarek: 12.32. Dwie minuty spóźnienia.

- Tam stoi Bemer — powiedział Wagner. Valerie postanowiła zatrzy­mać samochód w równej odległośd od budynku i od helikoptera, żeby oba te obiekty mieć na oku.

- Georg, ty podejdziesz do kobiety, to prawdopodobnie przewodni­cząca Rady Dziesiędu — poleciła Valerie.

Sina zaczął się zastanawiać, skąd Valerie o tym wie. Z powodu dużej odległośd dzielącej go od kobiety nie mógł rozpoznać jej twarzy.

- Paul — ty pójdziesz w stronę obu uzbrojonych mężczyzn. Rozdzie- lide się, kiedy Berner będzie już przy samochodzie. Idźde powoli, bar­dzo powoli.

Valerie wyjęła pistolet, przeładowała go i wsunęła za pasek spodni, potem wzięła jeszcze kurtkę drwala i wysiadła z samochodu.

- Ufasz jej? — spytał Wagner, otwierając drzwi.

- Gdybym wiedział, czy mogę, poczułbym się lepiej - westchnął Sina.

Kiedy Berńer zobaczył mazd? z napisem „Pizza Express" na drzwiach, wydała mu się oględnie mówiąc dziwna. Z takim wyglądem samochód zupełnie nie pasował do wypielęgnowanego parku, barokowe­go kościoła i rzeźb przedstawiających greckie boginie. Jednak bardziej za­skoczył go widok kobiety, która wysiadła z mazdy. Była bardzo podobna do tragicznie zmarłej Clary. Berner przypomniał sobie zdjęcia z wypad­ku i dlatego wygląd kobiety wprawił go w spore zakłopotanie. Równie zaskoczona była siostra Agnes. Czy to ta sama kobieta, która w Chem­nitz uratowała życie Wagnerowi i Sinie? Ta sama, którą widziała wczoraj w Paradies? Chwilę później drzwi samochodu otworzyły się i ze środka wysiedli Sina z Wagnerem. Stanęli obok kobiety i czekali.

- Mam nadzieję, że trafisz w cel - powiedział Wagner.

- Drugiej szansy nie będzie.

—Mam nadzieję, że jesteś wystarczająco szybki - odparła Valerie, spo­glądając na Wagnera, który wpatrywał się skupionym wzrokiem w komi­sarza. Jego twarz wyrażała zdecydowanie, jakiego Valerie nigdy wcześniej u niego nie widziała. A może to była rozpacz?

Berner marzł na chłodnym powietrzu, ale widząc Sinę i Wagnera, odczuł wielką ulgę., Jednak przyjechali, nie zostawili mnie na lodzie”, pomyślał z wdzięcznością. W tym momencie siostra Agnes prze­rwała tok jego myśli.

— Niech pan idzie — powiedziała cichym głosem.

Berner ruszył wolno przed siebie. Kiedy Sina i Wagner zobaczyli, że komisarz idzie w ich stronę, ruszyli mu naprzeciw, również powoli. Spoj­rzenia wszystkich osób skupiły się na trzech idących mężczyznach, którzy zbliżali się do siebie. W połowie drogi doszło do spotkania. Berner chciał coś powiedzieć, ale Wagner dał mu dyskretny znak.

— Niech pan robi wszystko, co każe Valerie, i niech pan idzie szybciej

— syknął do Bemera i sekundę później wyminęli się.

Komisarz przyspieszył kroku, natomiast Sina i Wagner zaczęli iść wolniej. Kiedy Bemer dotarł do Valerie, ta podała mu kurtkę mówiąc:

- Niech pan ją włoży i zapnie.

W tym momencie Wagner i Sina rozdzielili się: Sina skierował się w stronę siostry Agnes, Wagner skręcił w lewo. I nagle stało się coś, czego Bemer się nie spodziewał: Valerie wyjęła pistolet i dwa razy z niego wy­strzeliła. Wydało mu się, że czas nagle się zatrzymał. Pociski trafiły Wa­gnera i Sinę. Obaj upadli na ziemię.

Siła, z jaką pocisk uderzył Wagnera, prawie wyrwała go z butów i rzuciła na ziemię. Poczuł silny ból w całym ciele i odniósł wra­żenie, jakby nagle ktoś uderzył go ciężkim młotem. Potem poczuł, jak po plecach ścieka mu krew. Upadł i zaczął drapać palcami trawę, z ust ciekła mu strużka krwi. Rozpaczliwie walczył z ciemnością, która powoli zaczę­ła przysłaniać mu świat.

Sina spodziewał się wszystkiego, tylko nie tego. Poczuł się tak, jakby nagle od tyłu uderzyła go ciężarówka. Poleciał do przodu jak z procy i upadł przed siostrą Agnes, tuż u jej stóp. Jasnoczerwona plama krwi na jego plecach rosła w przerażającym tempie, podobnie jak ból, który promieniował z pleców na całe ciało. „Boże, pomóż mi”, jęknął.

Kiedy Berner to zobaczył, krzyknął „Nie*” i chciał się rzucić na Valerie, ale ta przytknęła mu pistolet do brody.

—Nie ruszać się! — powiedziała ostrym, nie znoszącym sprzeciwu to­nem.

Siostra Agnes dała znak i w tym momencie rozległ się strzał. Kula trafiła Bemera na wysokości serca. Komisarz upadł na samochód, chwycił się za pierś i rzężąc, osunął się na ziemię.

W tym samym momencie na ziemię rzuciła się też Valerie. Chwyciła pistolet, uniosła go i strzeliła w stronę dwóch uzbrojonych mężczyzn, którzy natychmiast się rozbiegli, żeby znaleźć jakąś osłonę przed pociskami. Sio­stra Agnes pochyliła się nad krwawiącym Siną i chciała wyczuć jego puls, gdy nagle poczuła, jak ten chwytają za szyję, oplata żelaznym chwytem i ciągnie na ziemię. W następnej chwili w jego ręce pojawił się nóż ukry­ty w rękawie. Sina dotknął ostrzem tętnicy na szyi swojej przeciwniczki.

- Od tej chwili obowiązują inne reguły gry - powiedział ostrym gło­sem. - Teraz my tu rządzimy.

Podniósł się z ziemi, pociągając za sobą siostrę Agnes, ale nóż nadal trzymał przytknięty do jej szyi.

- Rzućcie broń! - rozkazał obu uzbrojonym mężczyznom - albo wa­sza przełożona straci okazję do ostatniej modlitwy.

Wagner usłyszał szczçk broni upadającej na ziemiç i mimo ogromnego bólu w plecach zmusił się do powstania, żeby zebrać pistolety. Potem wyjął z kieszeni dwie opaski zaciskowe i związał nimi obu męż­czyzn. Jedno spojrzenie w stronę samochodu wystarczyło. Valerie klęczała obok Bernera i rozpinała mu kurtkę. W tym momencie Wagner zauważył, że za sterami helikoptera nie ma pilota!

Berner wpatrywał się w twarz Clary i doszedł do wniosku, że jest martwy. To wcale nie takie straszne uczucie, gdyby nie ten choler­ny chłód i ból w klatce piersiowej, pomyślał. Potem zobaczył, jak w jego stronę biegnie Paul. A więc on też nie żyje, pomyślał, jego też ta wariatka zabiła. Kiedy jednak ujrzał, że zbliża się Sina, prowadząc ze sobą siostrę Agnes, pojawiły się pierwsze wątpliwości.

Valerie ucieszyła się, widząc, że Berner żyje, a Sina ma wszystko pod kontrolą. „No proszę - pomyślała. - Trzy kuloodporne ka­mizelki i trochę sztucznej krwi potrafią zdziałać prawdziwe cuda”. W tym samym momencie ujrzała, jak Wagner biegnie w jej stronę z pistoletem w ręku. Valerie wyprostowała się. Wagner zatrzymał się, wycelował i wte­dy ujrzała wylot lufy skierowany w swoją stronę. Padł strzał.

Pocisk przeleciał może trzy centymetry od jej głowy i trafił pilota, który czaił się z gotowym do strzału pistoletem po drugiej stronie mazdy. Pilot wydał okrzyk bólu i rzucił pistolet. W tym momencie Valerie ock­nęła się z odrętwienia. Wagner stanął przy niej i uśmiechnął się.

- Czyżby pani mi nie ufała, pani major? - spytał, podając jej pistolet

— Możesz go zabrać, już nie będzie mi potrzebny.

- Czas się stąd zbierać - powiedział Sina i pchnął siostrę Agnes na samochód. - Pewnie niedługo zjawią się posiłki, a wtedy nie powinno nas tu być.

- Dlatego jestem zdania, że powinniśmy skorzystać z szybszego środ­ka transportu - zaproponowała Valerie, wskazując na helikopter.

Siostra Agnes potrząsnęła głową.

-Jest tylko pewien problem — oznajmiła szyderczym tonem. — Przed chwilą wyeliminowaliście pilota.

- Ale nie na trwałe, jak to było z płatnym zabójcą, którego wczoraj przygwoździła pani do krzyża - odparła Valerie. - Bo to pani go zabiła, prawda?

Siostra Agnes nie odpowiedziała na to pytanie.

- No to kto będzie sterował helikopterem? - spytał Wagner.

- Przecież wiesz, że niechętnie dopuszczam innych do sterowania

- roześmiała się Valerie. I nagle uniosła do góry Bernera, który zdumio­ny spojrzał na nią z góry. — Bez względu ńa to, czy jesteśmy na ziemi czy w powietrzu.

- Umiesz pilotować helikopter? — zdziwił się Wagner, podczas gdy Sina ruszył z siostrą Agnes w stronę maszyny, t:

-Już kiedyś to robiłam, raz, ale to coś takiego jak jazda rowerem.Tego się nigdy nie zapomina.

W jej oczach pojawił się dziwny wyraz, który zaniepokoił Wagnera.

- Czy latasz w taki sam sposób, jak jeździsz samochodem? - spytał.

- Szykuj się na przeżycia—odparła Valerie, wyciągając z mazdy swo­ją sportową torbę.

„Weinstein będzie musiał zorganizować ekipę ratunkową, żeby za­brać stąd samochód”, pomyślała i na samą myśl o tym uśmiechnęła się szeroko.

-Jasne, fajnie byłoby przeżyć - mruknął Berner, spoglądając w niebo, z którego wiatr zdążył już przegnać deszczowe, nisko zalegające chmury.

- Hej, wy tam na górze, chyba będziecie musieli jeszcze na mnie trochę poczekać — zawołał i roześmiał się na cały głos.

Mężczyzna, który obserwował te wydarzenia z okna na górnym piętrze, zaklął głośno widząc, jak Sina przystawia nóż do szyi sio- stry Agnes i sytuacja błyskawicznie wymyka im się spod kontroli. Kiedy

na dodatek ujrzał, jak wszyscy biegną w stronę helikoptera, zaniemówił. Jednak już po chwili sięgnął po telefon i wybrał numer.

Wagner usiadł w kokpicie i zapiął pas. Obserwował Valerie, która wprawnymi ruchami przesuwała dźwignie, wciskała przyciski

i sprawdzała wskaźniki. W końcu mruknęła do siebie:

— Battery switch on, fuel pumps checked\ fuel pressure checked, fuel quan­tity checked.

Przenosiła dłonie z jednego przełącznika na drugi, kontrolowała wzro­kiem odczyty wskaźników.

— Throttle closed, rotor free, area clear, starter engage.

Rozległ się dźwięk śmigła, które obracało się coraz szybciej. Valerie sprawdziła, czy ciśnienie oleju osiągnęło właściwy poziom, mocno chwy­ciła dźwignię rozrusznika, poczekała, aż śmigła uzyskają właściwą liczbę obrotów i dodała gazu.

— Silnik musi się pogrzać przynajmniej przez minutę. Zerknij od czasu do czasu, czy na zewnątrz nic się nie dzieje - zawołała do Wagne­ra, przekrzykując hałas silnika, i włączyła radio. Potem wykonała kolejne czynności niezbędne do tego, żeby wystartować. Helikopter marki Sikor­sky był elegancką, luksusowo wykończoną maszyną osiągającą prędkość do trzystu kilometrów na godzinę. „To nie maszyna bojowa, raczej ame­rykański krążownik szos”, pomyślała Valerie.

Nagle naszły ją dawne wspomnienia: najpierw pojedyncze, stopnio­wo pojawiało się ich coraz więcej. Był to prawdziwy kalejdoskop obra­zów i kolorów, krzyków i błysków, wybuchów i dźwięku wirujących śmi­gieł. Wszystko trwało tylko chwilę, bo natychmiast wyrzuciła je wszystkie z głowy. Musiała się w pełni skoncentrować przed startem.

Po raz ostatni zerknęła na instrumenty znajdujące się w części zaznaczo­nej na zielono i włączyła pełną moc. Silnik osiągnął sto procent swych możli­wości. Valerie pociągnęła za jedną z dźwigni i uniosła maszynę na wysokość kilku metrów. Pociągnęła za inną dźwignię i obróciła helikopter wokół własnej osi, żeby sprawdzić, jak wygląda jego zwrotność. Botem wykonała kilka innych prostych manewrów. W końcu skinęła z zadowoleniem głową. Kiedy Wagner nałożył słuchawki z mikrofonem, usłyszał, jak Valerie nud jakąś piosenkę.

— Co tam śpiewasz? — spytał zaskoczony.

— Lady Luck. Znasz zespół Rod the Mod?

Wagner roześmiał się i skinął głową.

Valerie spoważniała i przełączyła interkom na pozycję „Wszyscy”:

- Mam nadzieję, że wszyscy zapięli pasy. Ruszamy.

Berner rozsiadł się wygodnie obok Siny w kabinie dla pasażerów. Sześć skórzanych foteli, barek i dwa płaskie ekrany monito­rów stanowiły główne wyposażenie helikoptera przeznaczonego dla kadry kierowniczej dużych firm. Siostra Agnes siedziała z obojętną miną obok Siny. Naukowiec nie spuszczał jej z oczu.

- Ból w klatce piersiowej stopniowo ustępuje - stwierdził Berner. - A jak z pańskimi plecami, profesorze?

- Jak po masażu wykonanym przez oszalałego słonia — odparł su­chym tonem Sina.

- Kto wpadł na tak inteligentny pomysł, żeby ubrać mnie w kurtkę dla drwali? - dopytywał się Berner. - Gust tej osoby oceniam na zero, ale za to skuteczność na piątkę.

Sina skinął głową i zaczął się przyglądać swojej kamizelce z kevlaru.

- Valerie w ostatniej chwili zmieniła nasz plan i wysłała attache woj­skowego ambasady Izraela na wyprawę po sklepach. Valerie jest majorem armii izraelskiej i jak widać, umie też pilotować helikopter.

- Czy pan zauważył... to znacay.., nie wiem, jak pana o to spytać - plątał się Berner, nie wiedząc, jak dobrać właściwe słowa.

Sina spojrzał na niego zachęcająco*

- No dobrze... Czy zauważył pan, jak bardzo Valerie jest podobna do pańskiej tragicznie zmarłej żony?

Sina spojrzał na niego poirytowany:

- Do Clary? Nie, ale teraz, kiedy pan zwrócił ®a to uwagę... może istnieje jakieś dalekie podobieństwo.

Zamilkł i przez chwilę się nad czymś zastanawiał.

- Wie pan, komisarzu, Clara była jedyna w swoim rodzaju. Liczy się nie tylko sam wygląd.

Berner skinął głową.

- Ale Valerie? Ta kobieta naprawdę dużo umie: prowadzi samochód, strzela i ma nerwy ze stali. Trzeba jej to przyznać. Ale nigdy nie będzie taka jak Clara. - Sina spojrzał na barokowy kościółek w parku: —Jeśli jesz- pm* tak dobrze lata jak...

W tym momencie świat zawirował mu w oczach i sprawił, że Sina wstrzymał oddech z przerażenia. Oto bowiem Valerie prawie że postawiła helikopter na dziobie i pozwoliła mu spadać lotem nurkującym.

- Drzewa! Pałac! - krzyknął spanikowany Wagner, kiedy nagle uj­rzał, jak okna pierwszego piętra i gałęzie drzew zbliżają się w jego kierun­ku w zastraszającym tempie. Valerie pociągnęła jednak lekko za dźwignię

i helikopter przeleciał metr nad dachem. Potem skierowała go łagodnie w lewo i przeleciała metr nad ulicą biegnącą wzdłuż pałacu.

-Jesteś szalona, ale chyba o tym wiesz? Dlaczego lecisz pod prąd? - spytał Wagner z przerażeniem.

Zadał jej to pytanie, bo nagle jak na zawołanie zza rogu wyjechała ciężarówka i skierowała się wprost na helikopter. Jej kierowca miał pani­kę wypisaną na twarzy — niespodziewanie ujrzał przed sobą czarny heli­kopter. Natychmiast zaczął gwałtownie hamować. Valerie najpierw lekko uniosła maszynę, a potem skierowała ją ostro w górę, jakby to była winda ekspresowa.

- Wprawdzie nie jest to bojowy śmigłowiec typu Apacz, ale w sumie nie jest wcale taki zły—powiedziała z uśmiechem. Wzięła ostatni, szeroki zakręt i łagodnie poprowadziła maszynę kursem na zachód. Na jednym z urządzeń nawigacyjnych pojawił się zarys mapy: stopniowo stawał się coraz wyraźniejszy. — Proponuję, żebyśmy oblecieli Pragę lukiem. Potem weźmiemy kurs na południe, na Budziejowice, następnie na austriacki Waldviertel i stamtąd na Wiedeń.

Pod nimi wiła się wstęga autostrady prowadzącej do Pragi. Zaraz za nią widać było duże lądowisko z wybetonowanym pasem startowym. Przed jednym z hangarów stał helikopter, który grzał silniki.

Valerie wskazała ręką na pas startowy i hangary

- To, co widzicie na dole, to największy zakład lotniczy w Czechach, AERO Vodochody. Powstają tam maszyny szkoleniowe dla armii całego świata, w tym także dla firmy Sikorską która wyprodukowała nasz heli­kopter.

Valerie skręciła na południe, żeby nie blokować przestrzeni nad lą­dowiskiem. W pewnej chwili przez radio zgłosił się czeski kontroler lotu. Valerie podała mu destynację i orientacyjną godzinę przylotu.

—Jak wszystko dobrze pójdzie, za niecałą godzinę będziemy w Wiedniu

- powiedziała pewnym siebie głosem do Wagnera i podkręciła ogrzewanie.

- Wygląda, jakbyś się wychowywała w helikopterach — zauważył Wa­gner. - Od jak dawna latasz?

- Zbyt długo, ale miałam też dość długą przerwę - odparła tajem­niczo. W tej samej chwili w jej głowie znowu pojawiły się dawne obrazy

i wspomnienia. - Latałam helikopterem w siłach lotniczych, jeszcze zanim przeszłam do wojsk lądowych. Ale to było już sześć lat temu.

Wagner wyczuł napięcie w jej głosie.

- Niemiłe wspomnienia? - dopytywał się dalej.

Valerie skinęła w milczeniu głową.

- Czy istniał powód, dla którego przeszłaś do wojsk lądowych? Może latanie przestało ci sprawiać przyjemność?

- W pewnej chwili miałam już dość latania, bo...

Resztę zdania dopowiedział za nią Wagner:

- .. .bo uległam wypadkowi?

Valerie skinęła głową i dawne wspomnienia znowu ożyły.

- Może lepiej zmieńmy temat, musisz się skoncentrować na locie - zaproponował Wagner, spoglądając przez szybę kokpitu na okolicę. Silny wiatr ciągle wstrząsał helikopterem. Nisko wiszące chmury nie pozwalały na osiągnięcie zbyt dużej wysokości.

Z początku Valerie nie zareagowała na jego słowa. Walczyła ze sobą, chciała wyprzeć z pamięci dawne obrazy i wspomnienia, ale bez powo­dzenia.

- To się stało podczas ściśle tajnej akcji za granicą. Wysłano tam tylko ochotników - zaczęła, zacinając się co drugie słowo. - Zgłosiłam się, bo... ach, zresztą nieważne, to nie ma związku ze sprawą. Lecieliśmy helikopte­rem przez niewielką dolinę. To ja trzymałam stery, obok mnie siedział do­świadczony drugi pilot, a w kabinie sześciu uzbrojonych po zęby żołnierzy. Tamta dolina była wąska jak tunel, w dole płynęła.rzeka, na lewo i prawo rosły drzewa. Korony drzew tworzyły coś w rodzaju dachu nad tunelem. Nad sobą miałam pięć metrów wolnej przestrzeni, pod sobą może ze dwa...

Valerie zamilkła, Wagner czekał na dalszy ciąg opowieści.

- Ścigał nas obcy helikopter, jego pilot na pewno nie był żółtodzio­bem. Znał wszystkie sztuczki, fortele, każdy zakręt i kierunek, w którym płynął strumień. To był jego teren, tu się urodził, dorastał. My byliśmy in­truzami. Nie mogłam się wznieść, nie mogłam opaść. Mogłam lecieć tylko przed siebie. Niestety, tamten był coraz bliżej, a ja leciałam już na rezerwie.

Zielony tunel znowu przemknął jej przed oczami; ujrzała konary dizew, które zachłannie wyciągały po nią swoje szpony i zwodniczą po­wierzchnię wody, która z chwilą gdy jej dotknie, zamieni się w twardy beton. Kiedy wróciła do swojej opowieści, na jej czole pojawiły się krople potu.

-1 nagle tamten pilot wystrzelił w naszą stronę rakiety. Dwie pierw­sze trafiły w brzeg rzeki, ponieważ w tym miejscu znajdował się zakręt, a ja skryłam się za nim o wiele wcześniej, niż tamten się spodziewał. Za zakrętem zobaczyłam, że rzeka na długim odcinku płynie prosto i zrozu­miałam, że za chwilę nastąpi koniec. Zredukowałam prędkość ile się dało, krzyknęłam „Wyskakujemy!”, przełączyłam na autopilota i wyskoczyłam do wody. Tak zaparło mi dech, jakbym leciała co najmniej osiemdziesiąt­ką na godzinę. W tym momencie kolejna rakieta trafiła nasz helikopter. Nastąpił wybuch, powstała kula ognia, szczątki maszyny spadły do wody, a ten obcy helikopter przeleciał nade mną i znikł za zakrętem. Nikt oprócz mnie nie przeżył.

- Rozumiem - powiedział cicho Wagner i chciał uścisnąć jej dłoń.

— Nic nie rozumiesz — odparła gorzkim tonem Valerie. - Absolutnie nic. Drugi pilot... - zaczęła próbując powstrzymać łzy -.. .byliśmy zarę­czeni i za pięć tygodni mieliśmy się pobrać.

Rozmawiając ze sobą, nie zauważyli drugiego, granatowego helikoptera z charakterystycznym symbolem Aero-Logo, który powoli zbli­żył się do nich i zajął pozycję za nimi. Obok pilota siedziało trzech człon­ków Rady Dziesięciu, którzy w pałacu obserwowali wymianę Bernera na Sinę i Wagnera. Byli uzbrojeni w pistolety maszynowe i zdeterminowani, żeby wypełnić zadanie do końca. Po krótkiej rozmowie telefonicznej z Ko- houtem jednego byli pewni: nawet jeśli akcja ma się zakończyć śmiercią siostry Agnes, Wagner, Sina i izraelska agentka nie mogą się znaleźć na terytorium Austrii, a tym bardziej zjawić się w skarbcu.

Atak był równie gwałtowny, co zaskakujący. Kule zagrzechotały nagle na czarnej powierzchni helikoptera, dziurawiąc ze­wnętrzną powłokę jak papier. Jeden z pocisków trafił Sinę w ramię i wbił się w skórzane obicie fotela. Dwa inne zatrzymały się na kuloodpornej kamizelce. Valerie błyskawicznie skręciła w lewo. W dole widać było lasy, wioski i koryto rzeki, która płynęła na południowy zachód.

- Gdzie moja torba sportowa? - zawołała zdenerwowana Valerie i wy­konała kolejny skręt, który wcisnął Wagnera w fotel.

- Tutaj, obok mnie - odparł, pociągając w panice za zamek.

- Wyjmij uzi i trzymaj przed sobą.

Wagner zaczął otwierać okno.

- Daj sobie spokój, po prostu przestrzel szybę!

Szyba rozprysła się już od pierwszego strzału. Do środka wdarł się silny podmuch powietrza i zrobiło się bardzo zimno. Wagner wystawił głowę, szukając wzrokiem drugiego helikoptera. Zobaczył go po przekąt­nej, zbliżał się do nich coraz bardziej.

- Zwolnij, niech podleci do nas z boku—zawołał jak najgłośniej, żeby przekrzyczeć uderzenia wiatru, które znowu wcisnęły go w fotel. Pilot dru­giego helikoptera zareagował wolniej, więc Wagner nie tracił ani sekundy. Kolejna seria była celna i zmusiła przeciwnika do odwrotu.

- Krótka przerwa na złapanie oddechu - powiedziała Valerie, szuka­jąc rozpaczliwie jakiegoś ratunku. Wagner wskazał na koryto rzeki pełne zakoli, która w ciągu tysięcy lat zdołała przebić się przez lasy i łąki.

- Leci z taką samą prędkością jak my, ale ty robisz to lepiej. Zejdź niżej! - zawołał zdecydowanym głosem.

Valerie zawahała się przez chwilę, ale w końcu skierowała maszynę w dół, nad powierzchnię wody.

Tymczasem Berner opatrzył ramię Siny, poświęcając na to skrawek swojej koszuli. Opatrunek od razu przesiąknął krwią.

- Skrupuły to słowo, którego twoi bracia nie znają, siostro - stwier­dza! z wściekłością Bemer.

Siostra Agnes spojrzała na niego pogardliwie. ^

- Mamy zadanie do wypełnienia i pan o tym wie. Przez pięćset lat nikt nas nie powstrzymał i teraz też tak będzie.

- Postawię panią przed sądem i oskarżę o zamordowanie młodego księdza w kościele Szkockim, może być pani tego pewna — odparł Berner.

Siostra Agnes potrząsnęła głową.

- Nie sądzę. Żaden z członków Rady Dziesięciu nigdy nie stanął przed sądem i tym razem też do tego nie dojdzie.

-Na pani miejscu raczej bym na to nie liczył-odparł Bemer.- Kula, jaką wystrzeliła pani do mnie kolo pałacu, to sprawa osobista. Gdyby nie nasze kamizelki kuloodporne, profesor Sina i ja bylibyśmy już na tamtym świecie.

WÓDA ZBLIŻAŁA SIĘ DO NICH W TAK SZYBKIM TEMPIE, ŻE WAGNER odruchowo wcisnął obie stopy w podłogę kokpitu, jakby chciał nie do­puścić do katastrofy. Przez wybitą szybę wpadł do środka silny podmuch wiatru. Jego dźwięk przypominał odgłos pędzącego pociągu towarowego. Niecałe dziesięć metrów nad powierzchnią wody Valerie łagodnie wyrów­nała lot, ale prędkości nie zmniejszyła.

-To mi przypomina grę komputerową z wykorzystaniem kamery do zdjęć przyspieszonych - zawołał Wagner i nagle ujrzał, że kolejny zakręt zbliża się zbyt szybko.

Chwilę później helikopter wykonał tak ostry skręt, że wirniki śmigła prawie dotknęły powierzchni wody. Mieli teraz przed sobą dość długi, pro­sty odcinek biegnący lasem. Brzegi koryta porastały wielkie drzewa. Widać było na nich pierwsze zielone liście. Rzeka przypominała aleję, a oni pędzili przez nią jak któryś z jeźdźców Apokalipsy. Za nimi unosiła się potężna kipiel wodna i chmura liści z drzew. Wyglądało to tak, jakby chwycił ich jakiś wściekły duch i próbował cisnąć nimi o ziemię. W chwili, kiedy za­mknął się nad nimi dach utworzony przez korony drzew i rzeka zamieniła się w jasnozielony tunel, Valerie doznała déjà vu. Tuż obok nich przele­ciała seria z pistoletu maszynowego, kule wzbijały fontanny wody. Valerie jeszcze mocniej zacisnęła dłonie na drążku sterowniczym i pociągnęła go lekko w górę. Śmigło ścięło konary i gałęzie zielonego dachu, odrzucając je do tyłu, na drugi helikopter, który natychmiast zaczął się lekko cofać.

— To stara sztuczka, ale nie próbuj mnie naśladować - zawołała do Wagnera. — Wystarczy jedna gruba gałąź i koniec naszej podróży.

Wagner był zbyt zszokowany, żeby jej odpowiedzieć. Tymczasem Va­lerie postanowiła wykorzystać całe koryto rzeki i dlatego zaczęła wykony­wać lekkie skręty w kształcie litery „S”. I znowu pojawiły się obrazy z prze­szłości: atak rakietowy, kula ognia. Całą siłą woli starała się ich pozbyć. Wagner wychylił się przez okno i wystrzelił dwie serie w stronę drugiego helikoptera, który od razu zniżył lot. Kiedy opróżnił magazynek, spojrzał pytająco na Valerie. Ta pokręciła przecząco głową, więc wyrzucił broń do wody. Zbliżał się koniec leśnego tunelu i Valerie wpadła na pewien pomysł.

— Paul, złap mocno moją torbę - zawołała i kiedy tylko zielony dach się skończył, przy pełnej prędkości uniosła maszynę ostro w górę. Potem zakręciła najszybszą i najwęższą pętlę, looping, jaką Wagner kiedykolwiek widział w całym swoim życiu.

/ a - - —■ - 477 I

Tymczasem w kabinie zapanował całkowity chaos. Wszystko latało w powietrzu i przez chwilę Bemer nie wiedział, gdzie góra, gdzie dół. Kie­dy świat znowu znalazł się na swoim miejscu, siostry Agnes nie było już obok niego. Bemer rozejrzał się zmieszany i zobaczył, że kobieta stoi przy drzwiach kabiny pilota. Otworzyła je i do środka wpadł podmuch zimnego powietrza.

Valerie zakończyła looping dwadzieścia metrów wyżej

i znalazła się w bardziej korzystnej pozycji. Teraz wisiała nad końcem tu­nelu. Pilot drugiego helikoptera nie dostrzegł ich przed sobą, długa pro­sta była teraz pusta, więc nie był pewien, co się stało. Zmniejszył prędkość

i zaczął się ostrożnie zbliżać do ujścia tunelu.

- Bardzo mi przykro, panie komisarzu, ale naprawdę nie mogę lecieć z wami do Wiednia — zawołała siostra Agnes i zrobiła krok do tyłu dokładnie w tej samej chwili, gdy Berner rzucił się na drzwi, żeby ją powstrzymać. Upadł na brzuch, chciał ją chwycić, ale już jej tam nie było. Berner uniósł wzrok znad podłogi i zobaczył, jak siostra Agnes leci w dół. W chwili, kiedy drugi helikopter wynurzył się z tunelu, kobieta spadla wprost na śmigła. Berner zamknął oczy, ale dźwięku, który wtedy usłyszał, nie zapomniał do końca życia.

Pilot drugiego helikoptera, zszokowany widokiem krwi i ludzkich szczątków na szybie, szarpnął maszyną, ściął śmigłem czubki drzew po­rastających skarpę rzeki i zaczął gwałtownie spadać. Siła eksplozji, do ja­kiej doszło chwilę później, wstrząsnęła ich helikopterem. Poczuli, jakby uderzyła w niego jakaś potężna pięść.

Berner był blady jak trup. Z trudem zamknął drzwi kabiny i opadł na fotel. Patrzył na Sinę wielkimi oczami, w których czaił się strach.

Reszta lotu i lądowanie w Wiedniu przebiegły w sposób rutynowy. Z ambasady przyjechał po nich na lotnisko samochód.

- Panie profesorze, zawiozę pana do szpitala publicznego, mam tam trochę znajomości. Musi pan opatrzyć ranę - stwierdził Berner. Wagner postanowi, że się do nich przyłączy.

Valerie dała kierowcy odpowiednie wskazówki.

— Co zamierzacie zrobić potem? — spytała, pakując swoją sportową torbę i kuloodporne kamizelki do walizki.

- Wybieramy się do skarbca i domyślam się, że chciałabyś pójść tam

I _nami I odparł Wagner. - Musimy w końcu stanąć twarzą w twarz z ta­jemnicą Fryderyka.

AMBASADA IZRAELA, WIEDEN-DÖBLING

Attache wojskowy ambasady Izraela Samuel Weinstein zbiegał po schodach, biorąc po dwa stopnie na raz. Spieszyło mu się, bo

i tak był już spóźniony. Posiedzenie Międzynarodowej Komisji ds. Roz­brojenia w Hofburgu było zbyt ważne, żeby spóźnić się albo opuścić nie­formalną rundę rozmów.

Właśnie chciał otworzyć drzwi prowadzące na dziedziniec ambasady, gdy ktoś pchnął je od zewnątrz i Weinstein prawie wpadł w ramiona Va­lerie. Zagrodziła mu drogę i podsunęła pod nos kluczyki od samochodu. Weinstein chwycił je instynktownie.

- No proszę—powiedziała Valerie, obrzucając go spojrzeniem. - Dziś jakaś oficjalna misja?

— Tak... to ważne... spieszy mi się... muszę właściwie... - jąkał się attache, spoglądając na kluczyki. - Gdzie pani zaparkowała?

- Niezbyt blisko i nie za dobrze - wyjaśniła Valerie niewinnym gło­sem. — Ale na pewno pan go znajdzie, jeśli nadal tam stoi.

Po tych słowach chciała przejść obok niego, ale Weinstein spojrzał na nią podejrzliwie i przytrzymał ją za ramię.

— Chwileczkę. Gdzie dokładnie pani zaparkowała?

Valerie odwróciła się z uśmiechem:

— Słyszał pan o Panenskich Bfeżanach? To naprawdę ładne miejsce z pięknie utrzymanym parkiem.

— Panen... co takiego? - spytał Weinstein. Na jego twarzy pojawi­ło się niedowierzanie połączone z paniką. - Nie mam czasu na żarty, po­winienem już być na konferencji. Zapytam więc jeszcze raz: gdzie jest samochód?

- Przecież już powiedziałam: w Panenskich Bfeżanach, przy górnym pałacu. Stoi na środku trawnika, ale nie wiem, czy w międzyczasie nie zo­stał stamtąd usunięty z powodu obrazy dobrego smaku. Czerwień kłóci się z zielenią, zwłaszcza litery!

Weinstein przyglądał się jej i nic nie rozumiał.

— Chce mi pani powiedzieć, że zostawiła ten samochód nie wiadomo gdzie? To chyba jakiś żart. Mój znajomy mnie zabije, jeśli samochód nie wróci do niego w nienaruszonym stanie. To jego jedyny nośnik reklamy.

W jego głosie pojawiła się nutka rozpaczy.

— Nie było mowy o tym, że samochód ma wrócić nieuszkodzony. Poza tym nie stoi „nie wiadomo gdzie”, tylko w Panenskich Breżanach, około piętnastu kilometrów na północ od Pragi. Kluczyki przywiozłam, jak pan widzi. Nigdy nic nie wiadomo, prawda?

Wypowiedziawszy te słowa, przeszła obok Weinsteina i skierowała się schodami na górę.

- Ale jak ja mam się dostać do tych Panenskich Bres...? - zawołał za nią attaché.

— Pociągiem, samolotem, taksówką, samochodem z kierowcą... na pewno wpadnie pan na jakiś pomysł. Chociaż jeśli chodzi o szybkie, nie- rzucające się w oczy samochody kompaktowe, natura nie obdarzyła pana zbyt błyskotliwym umysłem.

Po tych słowach Valerie znikła za rogiem, pozostawiając za sobą kom­pletnie zdezorientowanego Weinsteina.

- Czy pan ambasador jest u siebie? — spytała sekretarkę, która zajęta była frankowaniem kopert i rzucaniem ich na wielki stos.

—Tak, jest w swoim biurze i podpisuje kartki na święto Paschy. Mam je zaraz zanieść na pocztę. Chce pani z nim porozmawiać?

Niecałe trzy minut później Valerie siedziała już w wygodnym fotelu naprzeciwko ambasadora. Opowiedziała mu o wydarzeniach, jakie roze­grały się w ciągu ostatnich godzin. Ambasador podpisywał ostatnie kart­ki i przysłuchiwał się jej uważnie, ale nie zadawał zbyt wielu pytań. Kiedy Valerie zaczęła opisywać walkę helikopterów i wspomniała o śmierci sio­stry Agnes, ambasador okazał większe zainteresowanie. -

- O ile dobrze zrozumiałem, Rada Dziesięciu została pozbawiona kierownictwa i składa się teraz z kilku mężczyzn? — spytał.

Valerie przytaknęła skinieniem głowy.

- Tak, choć jest jeszcze zastępca siostry Agnes, biskup Kohout. Wprawdzie nigdy go nie spotkałam, ale krążą o nim legendy. Oded Sha- piro pokazał mi jego zdjęcie, Kohout ma na nim mundur piechoty mor- skiej i strzela z karabinu automatycznego. To na pewno on kierował ak-

1480 ¹

cją w Chemnitz. Gdybym nie interweniowała, na pewno by mu się udało, a Wagner i Sina leżeliby teraz w grobach. Chińczycy nie mieli tam nic do powiedzenia. Gavint był ich najsilniejszym atutem w grze, ale od wczoraj on też przeszedł do historii.

— A generał Li Feng? — spytał ambasador, robiąc jakąś notatkę.

— To karierowicz, na razie ma na swoim koncie niewiele sukcesów. Według danych, jakie otrzymałam od tajnych służb, ani w armii, ani w ko­mitecie centralnym nikt mu nie dowierza. Niestety teraz, kiedy Gavint nie żyje, obie te instytucje nie mają poza nim innego wyboru. Ale generał to człowiek bez klasy i wizji.

Valerie potrząsnęła głową. Nie wiadomo dlaczego przypomniała sobie nagle rozmowę z Weinbergiem. Nerwowo przełknęła ślinę.

— Wagner i Sina rozwiązali wszystkie tajemnice Fryderyka. Czarnej kapsułki Korwina nie ma już od ponad pięciuset lat. Nikt też nie znalazł w żadnych dokumentach wskazówek, jak można ją sporządzić. Heydrich miał białą kapsułkę i zamierzał jej użyć do wyprodukowania cudownej broni dla Niemiec. Wynika tak z dokumentów, które Eddy zabrał z sej­fu Strażników i przekazał Sinie. W 1942 roku Strażnicy nie dopuścili do wyprodukowania takiej broni. Przy okazji zabrali z osobistego sejfu Heydricha szkice i analizy przygotowane przez różne instytuty i labora­toria i potem je zniszczyli. Pozostała jeszcze jedna, najcenniejsza kapsuł­ka: czerwona. Fryderyk ją miał, ale dziś nie wiemy, czy cesarz jej utył czy nie. Wagner i Sina twierdzą, że znają miejsce jej ukrycia. Dziś wieczorem chcą mi to udowodnić.

Valerie umilkła. Instynkt podpowiadał jej, żeby nie wspominała

o skarbcu.

Ambasador spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem.

— Czy naprawdę wierzy pani, że czerwona kapsułka jeszcze istnieje?

— spytał, odkładając długopis. Pochylił się w jej stronę i z zaciekawieniem czekał na odpowiedź.

— Nie wiem, ekscelencjo - odparła. - Ale najpóźniej jutro rano będę mogła panu to powiedzieć.

Ambasador skinął głową i zadał jej ostatnie pytanie:

— Czy zadzwoni pani do Shapira, żeby mu o wszystkim opowiedzieć?

Valerie wstała z fotela, podeszła do biurka i spojrzała na ambasado­

ra z góry.

- Sądzę, że pan też to może zrobić. Zresztą w ostatnich dniach już pan to robił. Proszę mnie poprawić, jeśli nie mam racji, ale czy to nie pana Shapiro ustawił w drugiej linii? Czy to nie pan kazał tu przyjechać nieja­kiemu profesorowi Kleinowi z Drezna, który siedząc obok pana, rozma­wiał przez telefon z profesorem Siną? Czy to me pan przyjechał E-busem do Klostemeuburga i podłączył się pod kamery monitorujące obraz? Czy to nie pan wywierał nacisk na profesora Sinę, sprowadzając tu kogoś, kto znał go wcześniej? Na przykład jego kolegę szkolnego?

Valerie zrozumiała po spojrzeniu, jakim obrzucił ją ambasador, że trafiła w sedno.

- Poza tym podsunął pan Sinie kilka wskazówek, żeby broń Boże się nie wycofał i żeby nie odstraszył go atak Strażników przeprowadzony po­przedniego wieczoru. Shapiro stworzył konstrukcję dwupoziomową, byle tylko dotrzeć do celu. Potrzebował kobiety podobnej do Clary Siny, żeby mogła się do nich zbliżyć i zdobyć ich zaufanie. Potem nagle zwątpił, czy wszystko będzie należycie funkcjonować, więc uznał, że należy zagrać kar­tą psychologiczną. Postanowił mianowicie rozpiąć nad całą operacją sieć bezpieczeństwa. To pan był tą siecią. Czy mam rację?

Ambasador długo się jej przyglądał. Potem pochylił się znowu nad kartkami i odparł zdecydowanym głosem.

- Proszę mnie jutro rano poinformować, ozy czerwona kapsułka ist­nieje i gdzie się znajduje. Na tym kończy się pani zadanie.

SKARBIEC WIEDEŃSKI, HOFBURG

Ośmiokątna korona cesarzy i królów Świętego Cesarstwa Rzymskiego spoczywała na ciemnoczerwonym aksamicie w strzeżonym

i klimatyzowanym pomieszczeniu wiedeńskiego skarbca. Błyszczała ta­jemniczo i bajkowo w świetle małych reflektorów punktowych oświetla­jących złoto, perły i sto czterdzieści cztery szlachetne kamienie. W pozo­stałych salach wystawienniczych panowała zupełna ciemność. Strażnicy, którzy nie spuszczali z oczu korony i trzech spóźnionych gości, stali ukryci w półmroku. Wagner musiał skorzystać ze swoich znajomości, ponieważ nie udało im się zdążyć przed zamknięciem wystawy. Dyrektor Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu był jego bliskim przyjacielem i dlatego dał mu pół godziny, kiedy wszyscy zwiedzający opuścili budynek. Dzięki temu on,

Sina i Valerie stali teraz przed gablotą, w której znajdował się najważniej­szy eksponat wiedeńskiego skarbca.

— Fryderyk był geniuszem — powiedział Sina. - Żeby ukryć czerwoną kapsułkę, musiał użyć podstępu, bo inaczej mógłby to zrobić tylko przy jednej jedynej okazji, a mianowicie podczas koronacji w Rzymie w 1452 roku. Regalia przechowywano wówczas nie w Wiedniu, tylko w Norym­berdze i tylko z okazji koronacji Fryderyka zabrano je stamtąd do Rzymu.

Sina uśmiechnął sil i wskazał na gablotę.

— Przyjrzyjcie się dokładniej tej koronie. Dla wszystkich kamieni szlachetnych i pereł wyrżnięto w złotej blasze otwory, żeby światło mogło padać także od tyłu, przez kamienie, dzięki czemu odpowiednio iskrzyły. Dlatego nie można było niczego schować za którymkolwiek z nich. Ozna­cza to, że Fryderyk musiał ukryć kapsułkę w środku któregoś kamienia. Pomógł mu w tym przypadek

Wagner i Valerie słuchali w milczeniu. Można było nawet odnieść wrażenie, że i strażnicy przysłuchują się uważnie jego słowom, chociaż żaden z nich ani przez moment się nie poruszył. Rozwiązanie ostatniej zagadki znajdowało się przed ich oczami.

— Kilka lat wcześniej z korony znikł jeden z najsłynniejszych kamie­ni szlachetnych epoki średniowiecza, „Mędrzec”. Tak go właśnie nazywa­no. Ani przedtem, ani później nie widziano go w żadnym innym miejscu oprócz korony. Chodziło o krwistoczerwony kamień, o którym ówczesny historyk Albertus Magnus pisał: „Ten kamień błyszczy tak mocno, że po­dobno świeci nawet nocą; niestety, w naszych czasach już tego nie widać. Słusznie się jednak uważa, że kamień ten skrywa w sobie chwałę Cesar­stwa”. Naukowcy do dzisiaj się spierają, w którym miejscu korony znaj­dował się „Mędrzec”. Ani szafir, ani rubin z części czołowej nie pasują do istniejących oprawek, jeśli tylko dokładnie im się przyjrzeć. Fryderyk zwró­cił się więc do swoich alchemików i kazał wywiercić dziurę w kamieniu, który był nieoszlifowany, nie błyszczał i nie był przezroczysty. W powsta­łym otworze umieścił kapsułkę. Potem kazał kamień oszlifować i oddał go zamiast „Mędrca”. Kazał go przymocować do korony i tym sposobem osiągnął swój cel. Najważniejszą z kapsułek - czerwoną - umieścił w po­tężnym symbolu — koronie cesarskiej.

— A gdzie były ukryte dwie pozostałe kapsułki? Mertens wspominał, że była też czarna i biała — Valerie przvłaoała sie na tvm. że nie sdusz-

czając z oczu kamieni umieszczonych w czołowej partii korony, zaczęła szeptać z nabożną czcią.

Sina skinął głową i kontynuował:

- Czarna kapsułka Macieja Korwina, króla Węgier zwanego Krukiem, swego czasu słynnego alchemika, została umieszczona w Szent Korona, to znaczy w koronie węgierskich królów. Służyła ona Węgrom jako „jedyna święta korona”, symbolizowała jedność Węgier i łączyła pierwiastek ziem­ski z królestwem niebieskim. W czasie koronacji używano tylko jej, żad­nej innej. Ciekawe jest to, że tradycyjnie przedstawiana była w połączeniu z dwoma aniołami na dowód jej boskiego pochodzenia.

- Znowu pojawiają się nasze anioły - przypomniała Valerie.

- Święta korona, o której mówię, powstała między jedenastym a trzy­nastym stuleciem. Dzisiaj znajduje się w Budapeszcie, w silnie strzeżonym sejfie. Oryginalna korona świętego Stefana z tysięcznego roku, wykonana w formie diademu, zaginęła na terenie Austrii około 1075 roku.

-1 nigdy jej nie odnaleziono? - spytał Wagner.

- Nigdy, przepadła na zawsze. Do dzisiaj nie wiemy, jak czarna kap­sułka znalazła się między wewnętrzną a zewnętrzną warstwą przedniej części świętej korony z wizerunkiem Chrystusa Pantokratora, czyli Chry­stusa Wszechwładnego. Wiemy, że wspominał już o niej Ksiądz Jan, kiedy przekazywał trzy „kamienie” Fryderykowi Stauferowi z rodu Hohenzol­lernów. Czarna kapsułka, będąca pierwszym stadium alchemicznej prze­miany, czyniła jej posiadacza niezwyciężonym. I faktycznie, Korwin i jego czarna armia byli naprawdę niezwyciężeni. Ruszyli na Austrię, bo szukali czerwonej kapsułki zawierającej najważniejszą tajemnicę Fryderyka. Nie zdobyli jej. Według legendy Korwin i jego armia oczekują do dzisiaj we wnętrzu góry Petzen na dzień, ldedy na świecie dojdzie do walki.

Sina zamilkł, nad czymś się zastanawiał i po chwili kontynuował:

—Biała kapsułka, będąca symbolem drugiego stopnia alchemicznej prze­miany, była ukryta w koronie Wacława, króla Czech. To tak zwana „liliowa korona”, która zgodnie z tradycją traktuje biały kolor jako główny. Kiedy dzię­ki zebranym wskazówkom Heydrich znalazł na niej białą kapsułkę, doszedł do wniosku, że to poszukiwana przez niego tajemnica Fryderyka. Przecież nigdy nie udało mu się odnaleźć czerwonej kapsułki. Przede wszystkim zaś nigdy nie wiedział o jej istnieniu. Oddał więc tę białą do analizy, ale bał się, że ktoś może rozszyfrować jego tajemnicę. A ponieważ był nieufny, ukrył ją

w zębie. Wkrótce dowiedział się, że posiadacz białej kapsułki nie musi się obawiać, jeśli zostanie ranny. Nie pozostało mu więc nic innego, jak tylko zakosztować pełni życia. Włożył koronę Wacława na głowę i zaczął lekce­ważyć ciążące na niej przekleństwo. Odbywał ryzykowne loty nad linią ro- syjsldego frontu, a nawet prowokował tych, którzy chcieli przygotować za­mach na jego życie. Gdyby nie Strażnicy, Heydrich użyłby białej kapsułki do wyprodukowania cudownej broni. Dzięki temu mógłby wkrótce stanąć na czele III Rzeszy. Historia świata potoczyłaby się wtedy zupełnie inaczej.

Sina zamilkł. Cała trójka znowu spoglądała na koronę.

- Przejdźmy jednak do czerwonej kapsułki, trzeciego i najwyższego stopnia przemiany, królewskiego koloru i ubarwienia cesarskiego smo­ka. Czerwona kapsułka nie tylko daje życie wieczne, ale także przekazu­je posiadaczowi pewien dar - jest to dar przywracania do życia martwej materii. Pomyślcie o potężnych umiejętnościach tybetańskiego dalajlamy,

o tajnych mocach Smoczych Królów, których sława dotarła aż do samej Europy i przez tysiąc ostatnich lat kusiła badaczy do odbycia podróży na Dach Świata. Fryderyk dowiedział się o czerwonej kapsułce za pośrednic­twem Odericha z Portenau, który przywiózł tajemnicę chińskiego cesa­rza do Europy. Od kiedy Fryderyk stał się nawiedzony niczym męczennik Krzysztof, tajemnica ciążyła mu coraz bardziej. To między innymi dlatego kazał się sportretować w kościele przyklasztornym w Grazu jako święty Krzysztof— w kapeluszu księcia na głowie, a nie w cesarskiej koronie, bo to by go zdradziło i za bardzo rzucałoby się w oczy.

— Masz rację, on był naprawdę genialny - szepnął Wagner, przysu­wając twarz jak najbliżej witryny. Dokładnie przyglądał się każdemu ka­mieniowi z nadzieją, że zauważy gdzieś kapsułkę.

- Czy istniał kiedykolwiek ktoś, kto posiadał wszystkie trzy kapsułki jednocześnie? — spytała Valerie, spoglądając z ciekawością na Sinę.

— Tak. Jedna osoba. Pierwszy cesarz Chin i pierwszy, który odkrył ich tajemnicę dwa tysiące lat temu. Z Chin dotarła do Europy w postaci wiedzy o tym, że można być niepokonanym, nieśmiertelnym i odpornym na rany. Cesarz stworzył swoją wielką Terakotową Armię, żeby w każdej chwili mieć do dyspozycji tysiące wojowników. Przecież w każdej chwili mógł tchnąć w nich życie. Kto wie, może faktycznie to uczynił?

Sina spojrzał na koronę wyłożoną cennymi kamieniami i podziwiał symbol władzy absolutnej.

- A dzisiaj stoimy we trójkę w obliczu tajemnicy wiecznego życia. Sto czterdzieści cztery kamienie dla Jeźdźców Apokalipsy i ośmiokąta boskiego Jeruzalem,' królestwa wieczności. Jak brzmiał poprawnie napis na koronie? Me reges regnant - „Przeze mnie rządzą królowie”. Tylko ten, kro jest panem życia i śmierci, króluje naprawdę.

Tymczasem Wagner przyklęknął przed gablotą, żeby kamienie zna­lazły się na wysokości jego oczu i mógł je lepiej widzieć.

- Marzenie o wiecznym życiu to największa tajemnica ludzkości - powiedział Wagner cicho, z nabożną czcią. - Znowu ją odkryliśmy, po pięciuset latach zapomnienia. Teraz mamy ją w zasięgu rąk, wystarczy tylko po nią sięgnąć.

Poczuł dreszcz emocji. Umilkł i wyprostował się.

- Czy potraficie sobie wyobrazić, co by to oznaczało, gdyby Fryderyk nie ukrył tajemnicy przed swoim synem Maksymilianem, ostatnim ryce­rzem, tylko pozostawił mu w spadku całą wiedzę razem z kapsułką? Au­stria byłaby niepokonana, bo jej żołnierze staliby się nieśmiertelni. AEIOU

- „Cały świat poddany Austrii”. Teraz w pełni rozumiem znaczenie tego skrótu. Na początku Austria odniosłaby zwycięstwo, bo Maksymilian stworzyłby anioły, nieśmiertelne stworzenia. Wszystkie by przeżyły, żeby potem płodzić nieśmiertelne dzieci.

Wagner umilkł przerażony wizją przeludnionej ziemi pełnej nie­śmiertelnych istot.

- Niebo by opustoszało, anioły zeszłyby na ziemię. A potem...

Valerie przerwała mu i przejęta dokończyła za niego:

-.. .a potem nastąpiłby koniec świata, koniec naszych czasów, bo sami stalibyśmy się jeźdźcami apokalipsy, upadłymi aniołami. Co za przeraża­jąca wizja! Gdyby Fryderyk nie znał umiaru, gdyby sumienie nie było dla niego ważniejsze od żądzy władzy, dzisiaj by nas już nie było, bo świat już dawno temu utonąłby pod zwałami ludzkiej masy.

W sali zapadło milczenie. Sina, Valerie i Wagner wpatrywali się w umieszczony na cesarskiej koronie krwistoczerwony rubin z jego zło­wieszczą zawartością.

W końcu Sina powiedział to, o czym cała trójka myślała:

- Fryderyk miał możliwość wyboru - między własnym sumieniem a szansą na potężne, władające całym światem Cesarstwo Rzymsko-Nie- mieckie. Widział, że nadchodzi, właściwie ocenił konsekwencje tego pro­

cesu, latami się nad tym zastanawiał. Było to dla niego ważniejsze niż to­czenie wojen i podbijanie innych krajów. Przecież mógłby je zdobyć za jednym zamachem! Jak mało znaczące musiało mu się to wszystko wydać w obliczu takiej decyzji.

Sina położył dłonie na gablocie. Poczuł moc, potęgę i złe moce, któ­re tylko czekały, aby je wzbudzić. Zdawało się, że korona wysysa z niego całą energię. W pewnej chwili poczuł się słaby i nic nie znaczący. Czy Fry­deryk też się tak czuł? Znowu wydało mu się, że cesarz stoi pośród nich w tym pomieszczeniu i obserwuje ich z pobłażliwym uśmiechem, pewny, że podejmą właściwą decyzję.

— A teraz, pięćset lat później, stoimy wobec konieczności dokonania tego samego wyboru, przed jakim stał kiedyś Fryderyk. I nic się nie zmie­niło. Zupełnie nic.

Valerie i Wagnerowi zabrakło słów, a moc tego wyznania trafiła w nich jak uderzenie pioruna. Przyszłość świata rozstrzygnie się teraz i tutaj. To oni mają ją w swoich rękach.

Strażnik strzegący korony zdawał się wyczuwać napięcie panujące w sali. Podszedł bliżej, ale nadal stał w ciemnościach. Skrzyżował dłonie z tyłu i nie spuszczał korony i stojących wokół niej osób z oczu.

— Nie mogę tego zrobić - stwierdziła w końcu Valerie cichym, łamią­cym się głosem. — Nikt nie jest w stanie podjąć takiej decyzji i żaden czło­wiek nie powinien być postawiony przed takim wyborem.

Mówiąc te słowa, myślała o swoim kraju, rodzinie, śmiertelnie cho­rym dziadku. Co stanie się później? Konsekwencje mogą być tak straszne, że jej umysł nie był w stanie sobie tego nawet wyobrazić.

Sina już podjął decyzję.

— Jeśli w tej chwili wydobędziemy kapsułkę z korony i komuś - nie­ważne komu — ją powierzymy, to wtedy świat - taki, jakim go znany - ule­gnie zagładzie już następnego dnia.

Wagner skinął głową i dodał:

— Czy pamiętacie, co napisał Mertens w swoim testamencie? „Na końcu bądźcie rozsądni w tym, co czynicie i podejmijcie właściwą decy­zję”. On też to przeczuwał.

Spojrzeli sobie głęboko w oczy i zrozumieli, że decyzja zapadła.

Korona nadal lśniła na ciemnoczerwonym atłasie. Rubin świecił ku­sząco, a oni słyszeli ciche, szatańskie głosy, które szeptały: „Nieskoriczo-

na władza na zawsze, po wsze czasy”. Jednak za tymi słowami czaiło się zniszczenie i strach, Apokalipsa i Armagedon, pokusa, aby sprowadzić na ziemię anioły i ogłosić w ten sposób koniec czasów. Od tej pory wieczne życie trwałoby już niezbyt długo.

Valerie, Wagner i Sina odwrócili się i nie byli w stanie wypowiedzieć słowa. Kiedy przy wyjściu z sali Valerie jeszcze raz się obejrzała i spojrza­ła na koronę, zobaczyła, że przy gablocie stoi biskup Kohout w mundu­rze strażnika muzeum. Spojrzał za nimi w zamyśleniu i po chwili scho­wał broń do kabury.

EPILOG

Kościół koronacyjny w Akwizgranie tonął w niebieskim, tajemniczym świetle, które przez wysokie okna wpadało do środka od strony słynnego cesarskiego tronu. Ośmiokątna kaplica palatynów odpo­wiadała swoim kształtem ośmiokątnej koronie cesarskiej spoczywającej na czerwonym atłasie w niewielkiej odległości od tronu. Ze wszystkich stron chroniła ją przeciwpancerna szyba. Sto czterdzieści cztery szlachet­ne kamienie, najwyższy symbol Świętego Cesarstwa Rzymskiego, świeciły jakby ożywiane wewnętrznym światłem.

Ochroniarze z Wiedeńskiego Skarbca prawie nie spuszczali z niej oczu. Koronę prezentowano prawie w całej Europie, w specjalnym schow­ku dostarczonym przez wyspecjalizowaną firmę, która przedstawiła od­powiednie referencje świadczące o posiadanym doświadczeniu w zakresie ochrony cennych przedmiotów. Dwaj nowi ochroniarze, którzy w ostat­niej chwili zastąpili chorych kolegów, przedstawili jak najlepsze referencje potwierdzające ich dziesięcioletnie doświadczenie w zakresie transportu dzieł sztuki. Dzięki temu korona przybyła do Akwizgranu punktualnie

i bez problemów, co zresztą nikogo specjalnie nie zdziwiło.

Grupie wysokich rangą przedstawicieli Chińskiej Republiki Ludowej towarzyszyli trzej tłumacze i specjalny wysłannik rządu Niemiec. Okazali oni obowiązkowy podziw tronowi i bogato zdobionemu kościołowi, ale ciągłe spoglądanie na zegarek zdradzało, że na coś czekają albo może się nudzą, choć kurator wystawy robił, co mńoł. żehv ich zadowolić. Nielctrf-

rzy z dyplomatów, których na prośbę rządu chińskiego wpuszczono do środka przez jedno ze specjalnie wyznaczonych wejść dla VIP-ów, przy­pominali raczej doświadczonych żołnierzy niż urzędników ambasady. Ich czujny wzrok ukryty za ciemnymi okularami przez cały czas spoczywał na ochroniarzach. Gdyby ich przepuszczono przez bramki bezpieczeń­stwa, tak jak wszystkich odwiedzających, w kościele rozległyby się głośne dzwonki alarmowe. Nie tylko mieli na sobie kuloodporne kamizelki ukry­te pod granatowymi płaszczami, ale byli także uzbrojeni w wystarczającą liczbę granatów, żeby zamienić kościół w stos ruin.

Generał Li Feng po raz ostatni spojrzał na zegarek, który wskazywał godzinę 13.55. Uniósł brwi i w tym momencie jak na komendę wszy­scy Chińczycy odwrócili się w stronę korony. Otoczyli ją z trzech stron, a dwaj, którzy stali najbliżej, pilnowali, żeby nikt nie podszedł do witryny od wschodniej strony.

Kiedy dokładnie o 14.00 promienie słońca padły na koronę i oświetliły ją od tyłu, Li Feng podszedł do witryny od wschodniej strony, wstrzymał oddech i przysunął twarz jak najbliżej pancernego szkła. Jego żołnierze zajęli pozycje.

Rubin znajdujący się w środku korony miał nieregularny, trójkątny kształt i mienił się różnymi kolorami niczym brama prowadząca do pie­kieł. Ogień wiecznego potępienia, skupiony w tym punkcie, przyciągnął wzrok generała.

Li Feng spojrzał w głąb i przyglądał się zjawisku przez dłuższy czas. Jego żołnierze czekali na umówiony znak, czuł na sobie ich spojrzenia.

Kamień tak go zahipnotyzował, że nie potrafił oderwać od niego wzro­ku. Niestety tego, czego szukał, już tam nie było. Kapsułka znikła. Gene­rał jakby się zachwiał, ale od razu odzyskał równowagę i znowu spojrzał na koronę. Nie mógł uwierzyć własnym oczom, nie chciał się przyznać przed samym sobą, że nic tam nie ma. Żołnierze stali przyczajeni, zdolni zgotować wszystkim piekło, walczyć na śmierć i życie dla korony, która kryła w sobie tajemnicę wszystkich tajemnic. ■

Li Feng nadal nie mógł uwierzyć. A więc ubiegli go, wyprzedzili o je­den krok. Po raz kolejny zawiódł w akcji, która od samego początku prze­biegała pod złą gwiazdą. Ludowe Chiny poniosły porażkę — wprawdzie udało się poznać tajemnicę cesarza, ale zjawili się za późno, żeby móc ją wykorzystać. Cluny straciły szansę, aby za jednym zamachem zapanować

nad światem. Drugiej takiej nie będzie. Największa tajemnica ludzkości nadal nią pozostanie.

General wyprostował się i szybkim krokiem opuścił kościół. Człon­kowie delegacji szli tuż za nim. Tłumacze mówili coś do generała i starali się go zatrzymać. Kuratorzy wystawy komentowali żywo jego zachowa­nie. Tymczasem promienie słoneczne przesunęły się dalej i rubin zaczął znowu świecić swoim naturalnym blaskiem.

Kiedy Chińczycy opuszczali świątynię, odprowadzali ich wzrokiem dwaj mężczyźni, którzy siedzieli na ławce w kościele. Mieli na sobie zwykłe ubrania, nie rzucali się w oczy. Jeden z nich wspierał się na lasce ze srebrną gałką przedstawiającą anioła. Mężczyzna był chudy, miał wąską, pociągłą twarz i haczykowaty nos. Duży podbródek i wąskie usta świadczyły o jego energii i zdecydowaniu. Delikatne dłonie spoczywające na srebrnej gałce mogły równie dobrze należeć do jakiegoś artysty albo muzyka.

Jego towarzysz miał azjatyckie rysy twarzy i okrągłą, lekko zarumie­nioną twarz. Ciemne, sterczące brwi nad czarnymi oczami sprawiały, że wyglądał jak ktoś, kto ma wojowniczą naturę i kapiyśne usposobienie. Nic bardziej mylnego. Starszy wiek usposobił go łagodnie, a masywne kształty przywodziły na myśl człowieka zmysłowego, konesera i smako­sza. Uśmiechnął się dó siedzącego obok starszego mężczyzny i skinął mu głową. Obaj wstali, rzucili ostatnie, długie spojrzenie na upragnioną ko­ronę i wyszli z kościoła.

Wysoki mężczyzna z orlim nosem wspierał się na lasce i lekko kulał, bo zamiast nogi miał protezę.

Pewnie jakiś kombatant z drugiej wojny światowej, pomyślał jeden z ochroniarzy. Skinął im na pożegnanie głową i wskazał ręką drogę do wyjścia.

— Li Feng to idiota i arogant. Za moich czasów powinienem był skró­cić go o głowę — powiedział Azjata po chińsku do swojego towarzysza, który przerastał go prawie o głowę i rozglądał się wśród tłumu stojącego na schodach.

— Cieszmy się, że to idiota, przyjacielu - powiedział z uśmiechem chudy mężczyzna. — Naprawdę: cieszmy się.

Po tej krótkiej wymianie zdań ruszyli schodami w dół. Ich ochronia­rze torowali im drogę wśród zgromadzonych ludzi.

W TYM SAMYM CZASIE W KAPLICY ŚW. WeRGILIUSZA POŁOŻONEJ obok katedry św. Stefana, około dwunastu metrów pod placem przed świątynią uznawaną za znak rozpoznawczy miasta nad Dunajem, pię­ciu mężczyzn utworzyło krąg wokół podziemnej studni. Ich białe płasz­cze z sześcioramiennymi gwiazdami błyszczały w blasku wielu świec, które płonęły na posadzce, rozjaśniając niewielką kaplicę z sześcioma niszami.

Jeden z mężczyzn wyciągnął przed siebie czerwoną kapsułkę i uniósł ją w górę, żeby pozostali też mogli ją zobaczyć. Spoglądali pożądliwym wzrokiem na przedmiot, który przez setki lat nazywano kamieniem filozo­ficznym, formułą żyda, Pieczęcią Salomona,Triumfem Życia nad Śmiercią.

Pochylili się z nabożną czcią i spoglądali na nią do ostatniej chwili, podczas gdy kapsułka spadała bezszelestnie w głąb studni. Oto dotarli do kresu swej wędrówki. Złożyli dłonie i odmówili „Ojcze nasz”. Ich głosy były mocne i dźwięczne.

Potem, jak na dany rozkaz, każdy wyciągnął z kieszeni płaszcza szty­let o dziwnym kształcie. Klingę z obustronnym ostrzem zdobiły tajemne znaki i słowa. Rękojeść zrobiona była z zęba wieloryba, symbolu wiecznego żyda. Głowica sztyletu miała kształt sześdoramiermej czerwonej gwiazdy

i była wysadzana w całości rubinami.

Wszystko, eo było do powiedzenia, zostało powiedziane, zadania wy­pełnione, tajemnica zachowana. Mężczyźni przytknęli sztylety do swoich piersi w miejscu, gdzie była gwiazda, to znaczy na wysokośd serca. Jeden po drugim wykonywali mocne pchnięcie i po kolei opadali na kolana, aby potem rzudć się do studni. Nie towarzyszył temu żaden dźwięk i po chwili kaplica opustoszała. Świece płonęły jeszcze przez jakiś czas, a gdyby ktoś przyjrzał im się dokładniej, zobaczyłby, że utworzyły na posadzce napis złożony z piędu liter:

AEIOU

Kilka miesięcy później...

Słońce świeciło na bezchmurnym niebie. Czerwona kula unosiła się nad szarą kamienną pustynią. Kopalnia żwiru położona na północ od Chemnitz właśnie taką pustynię przypominała. Powietrze migotało kaska­dą blasków, tysiące owadów brzęczały wśród uschniętych krzewów i nad spokojną powierzchnią niewielkiej glinianki. Szczupły chłopak, który wal­czył ze swoją starszą siostrą o piłkę, o mało nie wpadł do wody. W ostat­niej chwili złapał równowagę.

Już ja ci pokażę, jak daleko mogę kopnąć piłkę”, pomyślał i wziął długi rozbieg. Przyspieszył i kopnął piłkę z całej siły, aż zrobiła łuk i po­szybowała na drugą stronę stromej skarpy. Przeleciała nad grzbietem na­sypu i znikła dzieciom z oczu po drugiej stronie.

—Idź teraz i przynieś ją—krzyknęła dziewczyna, ale chłopak odmówił.

Dziewczyna tupnęła ze złością nogą i sama poszła po piłkę. Weszła na skarpę, wywołując przy tym małą lawinę i przeszła przez wąski grzbiet. Schodząc po stromym zboczu po drugiej stronie, straciła równowagę i po­ślizgnęła się na kamieniach, piasku i gruzie. I nagle w krzakach porastają­cych podnóże zbocza ujrzała, że coś pobłyskuje czerwono.

Podbiegła bliżej i wyjęła piłkę z zarośli. Potem zaczęła się szybko wspinać tą samą drogą, którą przyszła. Tuż przed szczytem zauważyła, że u podnóża coś się świeci. Okazało się, że gdy chwilę wcześniej upadła, obsunęło się trochę ziemi i teraz wystawał spod niej fragment jakiegoś metalowego przedmiotu.

Może to skarb, pomyślała i zawołała brata. Razem zaczęli kopać w twardej, wyschniętej ziemi i wkrótce wydobyli z niej metalową kaset­kę. Była powyginana i wyglądała na starą. Dziadek dziewczynki zawsze ostrzegał ją przed wszelkiego rodzaju żelastwem z okresu drugiej wojny światowej i mówił, że nie wolno się nim bawić, bo to niebezpieczne. Ale ta rzecz nie przypominała bomby, bo dziadek inaczej ją opisywał. Gdy przyjrzeli jej się bliżej, zobaczyli zardzewiałą pokrywę z ozdobnymi za­wiasami. Kasetkę pokrywała gruba warstwa brudu i tylko w jednym rogu można było rozpoznać delikatny wzór.

—To szkatułka jakiejś księżniczki - powiedziała z dumą dziewczynka i zaczęła usuwać brud. Chłopiec z zazdrością patrzył jej przez ramię. Po- , . . .

plątane wtóry roślinne i arabeski tworzące grawiurę zbiegały się w środku wzoru, tworząc ramy delikatnie rzeźbionego medalionu, który dzieci po­dziwiały z otwartymi ustami. W samym środku ornamentu siedział buk. który trzymał w dziobie wstęgę z jakimś napisem. Dziewczynka wzięła kasetkę ostrożnie do rąk, przesunęła palcami po napisie i powoli przeczy­tała bratu jego treść:

WIECZNY

Paul Wagner opisał zakończenie całej historii w dwóch kolejnych arty­kułach, które wysłał później do Eleny z firmy UMG. Przemilczał jednak, gdzie znajduje się czerwona kapsułka. Mimo to czek od Freda Wineberga opiewał na zaskakująco wysoką kwotę. Dzięki niemu Wagner mógł spełnić jedno ze swoich młodzieńczych marzeń - kupił sobie porsche carrera RS. Teraz samochód stoi w jego zajezdni, a on ciągle coś w nim poprawia, podczas gdy Sina jest w swoim zamku, a studentki spędzają czas w jego ulubionej kawiarni, stresują się egzaminami i nie mają czasu... Poza tym objeżdża na swoich wyścigowych rumakach różne zakątki kraju.

Georg Sina wrócił na zamek i ku radości profesora Meitnera objął swoje poprzednie stanowisko w Instytucie Historii Uniwersytetu Wiedeńskiego. Odebrał prawo jazdy, a Paul podarował mu swojego golfa i telefon komór­kowy. Kiedy przebywa w Wiedniu, nocuje w zajezdni. Jazda na motocyklu nadal go nie zachwyca.Tschak oduczył się sikać na przednie koła motocykli.

Bernhard Bemer złożył Eddy’emu pożegnalną wizytę, zaprosił Burghard- ta i Ruzickę do nocnego klubu i opowiedział im całą historię o Frydery­ku i jego tajemnicy, jak również o tym, co się wydarzyło w Panenskych Breżanach. Potem spakował walizki, zamknął mieszkanie, zadzwonił do Wagnera i Siny, żeby się z nimi pożegnać i wyjechał w długą podróż do Apulii. Obiecał sobie, że nie wyśle ani jednej widokówki. Jak dotąd dziel­nie opiera się tego rodzaju pokusom.

Valerie Goldmann wysłała raport do Shapira i tym samym uznała swoją misję za zakończoną. Kapsułki przepadły i tak jest chyba najlepiej. Taką opinię wyraziła też w raporcie, zaś Shapiro przyznał jej rację. Potem za­dzwoniła do generała Ledera i poprosiła go o czteromiesięczny urlop, na

49S

który general niechętnie się zgodził. Valerie została w Austrii, żeby bliżej poznać Wiedeń swoich rodziców. Chodzi na wykłady profesora Siny i za­stanawia się, czy nie powinna swego urlopu przedłużyć do sześciu miesię­cy... O swoim dziadku nigdy więcej nie słyszała. Samuel Weinstein n obchodzi ją szerokim łukiem. Valerie stara się nie opuszczać wycieczek motocyklowych z Wagnerem, ale to on kieruje, nie ona.

Li Feng został natychmiast wezwany do Peldnu, gdzie gęsto musiał się tłumaczyć przed ministrem obrony i sekretarzem Komitetu Centralnego. Obaj uznali, że generał popełnił zbyt wiele błędów. Mianowano go atta­che wojskowym w Ułan Bator. Teraz uczęszcza na niezbyt częste przyję­cia, a raz do roku pojawia się na manewrach wojskowych. Nie mając nic więcej do roboty, zwiedza Mongolię.

Mazdę z napisem „Pizza Express” odebrał z Panenskich Breżan Weinste­in. Samochód stał w tym samym miejscu, gdzie zaparkowała go Valerie, to znaczy na środku trawnika, w pobliżu barokowej kaplicy. Weinstein zre- perował uszkodzony błotnik i zwrócił wóz właścicielowi. Ten oddał go do czyszczenia i przy okazji znalazł w środku pięć łusek po nabojach. Obiecał sobie wtedy, że już nigdy nie poratuje Weinsteina w potrzebie, jeśli będzie jeszcze kiedyś potrzebował szybkiego auta. Kiedy po sześciu miesiącach postanowił sprzedać swoją ruchomą tablicę reklamową, kupił ją Wagner i ustawił ją potem w swojej zajezdni, między motocyklami.

POSŁOWIE

Nigdy nie potrafiłem zrozumieć przesadnych podziękowań, jakie wypowiadali laureaci Oscarów podczas uroczystości rozdania nagród, czy też słynni pisarze amerykańscy i angielscy, którzy umieszczali je w po- słowiu swoich książek. Dziękują swoim rodzicom, że ich urodzili; babci, że jeszcze żyje; żonom, że są ich żonami i dzieciom, że zachowywały się grzecznie, gdy tatuś pisał swój bestseller. No cóż, każdemu według miary, myślałem sobie za każdym razem. Nie potrafiłem jednak zrozumieć, po co wypowiadają takie frazesy, jak „bez pomocy mojej lektorki, XY, ta książka nigdy by nie powstała” (Biedaku! Do czego ci była potrzebna lektorka???) albo „mój wydawca jest najlepszy na świede i bez niego...”. I tak dalej. Czy to zwykłe formułki grzecznośdowe? Dziękują wszystkim, żeby tylko kogoś nie pominąć i nie urazić? Nawet portierowi?

Zazwyczaj pomijałem tego rodzaju podziękowania, które pojawiały się szczególnie w krajach anglojęzycznych. Taki panował obyczaj i nic się pod tym względem nie zmieniło. Uprzejma porcja wdzięcznośd, byle tylko nikogo nie pominąć, bo kiedyś może to mieć złe konsekwencje.

I wtedy powstała ta książka. Pierwsza powieść napisana wspólnie z Davidem Weissem. Już od dawna byliśmy ze sobą zaprzyjaźnieni, ale nigdy nie wyszliśmy poza kilka wspólnych projektów albo dyskusji na te­maty zawodowe. Aż do czasu, gdy któregoś dnia w czasie jakiejś rozmo­wy zrodził się pomysł napisania wspólnej książki. Było to zupełnie nieza­planowane. Od pomysłu do napisania pierwszych linijek tekstu upłynęło nie więcej niż dwadzieścia cztery godziny. O życiu Fryderyka, jego epo-

I" -

cc i tajemnicy dowiadywaliśmy się w trakcie pisania książki. Pisaliśmy ją razem, jednocześnie, czasami wspólnie. Niekiedy dopasowywaliśmy do siebie poszczególne rozdziały jak elementy układanki. Każdy z nas ma swoje silne i słabe strony. W czasie pisania książki doszliśmy do wniosku, że świetnie się uzupełniamy. Dochodziło nawet do takich sytuacji, że na przykład David przygotowywał jakąś historyczną wstawkę, uznawał, że go nie zadowala, pisał ją na nowo, opracowywał i wysyłał ją mnie. Ja ją czy­tałem, pisałem od nowa (jak się później okazywało, w wersji pierwotnej, choć o tym nie wiedziałem), aż w końcu wracaliśmy do punktu wyjścia, to znaczy do tekstu, który David napisał na początku. To znaczy do wersji najlepszej.

Dlatego też pierwsze słowa podziękowania kieruję do współautora tej książki Davida Weissa. Bez niego książka ta nigdy by nie powstała. Trud­no mi sobie wyobrazić, że mógłbym ją napisać z kimś innym. Pewnie po jakimś czasie uciekłbym od takiej osoby z głośnym krzykiem. Trzeba mieć ldasę, aby powściągnąć własną próżność i od czasu do czasu pozwolić na to, żeby nam ktoś powiedział wprost: „Nie masz racji”, aby potem samemu odpowiedzieć: „Masz rację”. Za to, że David nie wystrzelił mnie za to na orbitę ziemską, należą mu się moje szczere podziękowania.

Pierwsze pięćdziesiąt stron, jakie napisaliśmy, okrężną drogą trafiło do Tanji Frei z LangenM«//er Verlag w Monachium - bez mojej wiedzy. Kiedy pewnego dnia dotarł do mnie e-mail o treści: Je­stem zachwycona, co z kolejnymi stronami?”, jeszcze nie wiedziałem, że od tej chwili zdanie „co z kolejnymi stronami?” będzie mi coraz częściej towarzyszyć w życiu.

Od pierwszego dniaTanja Frei, nasza lektorka i szef działu programo­wego w wydawnictwie LangenMw//er, wyrażała się o naszej książce z entu­zjazmem, przekonaniem i stuprocentowym zaangażowaniem. Nigdy nam nie odpuszczała, poprzeczkę zawieszała coraz wyżej i zawsze dotrzymy­wała terminów. Z uśmiechem wyłapywała każdy pojedynczy błąd, zawsze była do naszej dyspozycji i wkrótce znała naszą książkę lepiej niż my sami

— „Co z kolejnymi stronami?”. Nasze podziękowania należą jej się za to, że od samego początku stała murem za tym projektem, że zawsze w nie­go wierzyła, że nieznanym debiutantom dała szansę i przy całym swoim . zaangażowaniu ma w sobie jeszcze coś: oczy błyszczące entuzjazmem.

Po tym, co wydarzyło się później, zacząłem rozumieć, co skłania an­gielskich i amerykańskich pisarzy do wygłaszania hymnów pochwalnych pod adresem swoich wydawnictw. Tekst naszego maszynopisu zaczął wkrótce krążyć po całym budynku wydawnictwa, zaczęto nim „handlo­wać” jak na czarnym rynku, czytano go w pociągu, w metrze i w samo­chodach stojących w korkach. Z powodu tekstu ktoś spóźnił się na pociąg, ktoś inny późno wrócił do domu. Ciągle jednak słyszeliśmy słynne zdanie: „Co z nowymi stronami?”

Ze strony wydawnictwa uderzyła nas fala dużego zaangażowania i za­chwytu, które towarzyszyły nam od samego początku.

Słowa podziękowania kieruję do naszego wydawcy, pani Brigitte Fleissner-Mokorey, i do całego jej zespołu. Wszyscy oni opiekowali się nami, nowicjuszami i pokazywali, jak się co robi, żeby było to zrobione należycie. Kiedy napisaliśmy połowę tekstu, zaczęły się dyskusje na takie tematy, jak zajawki dla prasy, konferencje, pierwsze czytania tekstu, fol­dery, katalogi, wysyłka do księgarń i wiele innych spraw organizacyjnych,

0 których autor tych słów nie miał pojęcia. Jeśli książka okaże się sukce­sem, swój udział będzie w nim miał także cały zespół redakcyjny.

Słowa podziękowania kieruję także do grona cierpliwych osób, które w trakcie powstawania tej książki znajdowały się w naszym otoczeniu i potrafiły z nami wytrzymać. Kiedy coś piszemy i zagłębiamy się w nowy świat, który tworzymy, nie da się o nas powiedzieć, że należy­my do łatwych lud». Dniami i nocami mówimy wtedy wyłącznie o boha­terach książki, o jej akcji i o tajemnicy. Jeśli więc ktoś jest w stanie z nami wtedy wytrzymać, można o nim powiedzieć, że z tej walki wyszedł obron­ną ręką. Swoim zachowaniem denerwowaliśmy przyjaciół, co prowadziło czasem do różnych ekscesów. O treści książki dyskutowaliśmy w poko­jach naszych domów, na tarasach, przy kuchennych stołach, aż do białe­go rana. Przez cały czas Fryderyk był z nami. Potrząsał głową i cieszył się z naszych pomysłów, zarówno tych zaakceptowanych, jak i odrzuconych. Dlatego dziękuję obu starszym panom, którzy trwali przy nas cierpliwie

1 wyrozumiale, chociaż wkroczyliśmy w ich przeszłe życie i odkryliśmy ich tajemnice. Jest to z pewnością cecha, która charakteryzuje cesarzy, ale obaj ciągle byli z nami. Czasami mieliśmy wrażenie, że nawet dyktują nam niektóre fragmenty tej książki.

Grupa ważnych osób, które czytały tekst w trakcie jego tworzenia, w krytycznych acz konstruktywnych słowach towarzyszyła nam na naszej drodze. Dali z siebie to, co najlepsze, umacniali nas swoimi ko­mentarzami, rozległą wiedzą lub po prostu opiniami, zwracając uwagę na błędy, które nam się przytrafiły. Serdecznie im za to dziękuję, ponieważ nie jestem w stanie zwrócić im czasu, jaki nam poświęcili. Ten czas nam podarowali i za to jestem im wdzięczny.

Książka ta była marzeniem moim i Davida już w chwili, gdy pojawił się pomysł jej napisania. Chodziło nam o taką książkę, którą sami z chęcią byśmy przeczytali, która będzie się różnić od innych książek tego gatunku, a jednocześnie będzie zawierać elementy thrillera pełnego akcji i odrobiny humoru. Mamy nadzieję, że nam się to udało. Paul Wagner, Georg Sina i mrukliwy komisarz Berner będą nam jeszcze przez jakiś czas towarzyszyć. Podobnie jak zespół LangenMüller Verlag i nieodłączne py­tanie: „Co z kolejnymi stronami?”.

Gerd Schilddorfer Wiedeń, czerwiec 2009