Rodzina dysfunkcyjna i jej wpływ na wychowanie dziecka.
Rodzina
dysfunkcyjna jest zamknięta, zakłamana (chroni „tajemnicę
rodzinną”), panuje w niej zaburzona komunikacja i zamieszanie
co do ról. Jest nastawiona raczej na sztywne utrzymanie systemu
rodzinnego, niż na rozwój swoich członków.
Dysfunkcja
rodzinna, której skutki dotykają dzieci, może przybierać różne
formy:
•
Alkoholizm, inne uzależnienia lub choroba psychiczna w rodzinie
•
Przemoc fizyczna lub psychiczna, maltretowanie i wykorzystywanie
seksualne
•
Psychiczne opuszczenie dzieci (nieobecność emocjonalna rodziców),
chłód emocjonalny
•
Czynne odrzucanie i dewaluowanie dziecka
•
Nadużycia emocjonalne, czyli używanie dziecka przez dorosłego do
zaspokajania swoich potrzeb emocjonalnych (np. czynienie z niego
powiernika spraw dorosłych, tworzenia koalicji z dzieckiem
przeciw drugiemu rodzicowi)
•
Stawianie nieadekwatnych do rozwoju i możliwości dziecka wymagań –
infantylizowanie dziecka lub żądanie spełnienia nadmiernych
oczekiwań
•
Przerost sztywnych wymagań nad okazywaniem miłości i czułości
•
Nadopiekuńczość i nadmierna kontrola
Rodzina
jest systemem, dlatego właśnie zaburzone funkcjonowanie jednego z
jej członków uderza w cały jej system rodzinny, a zwłaszcza w
dziecko, jako najsłabsze jego ogniwo. Aby możliwy był
wszechstronny i właściwy rozwój dziecka w rodzinie, powinna ona
posiadać następujące cechy:
•
Tożsamość i strukturę
•
Autonomię i wspólnotę
•
Skuteczną komunikację
•
Otwartość rodziny na świat
Dziecko
wychowujące się w dysfunkcyjnej rodzinie doświadcza:
•
Życia w ciągłym stresie i napięciu
•
Koncentracji myśli, uczuć i postępowania wokół członków
rodziny
•
Zaprzeczania na zewnątrz o istnieniu problemów w rodzinie
•
Izolacji społecznej rodziny, spowodowanej utrzymywaniem tajemnicy
rodzinnej
•
Zamiany ról w obrębie rodziny (np. matka przejmuje rolę ojca,
starsze dzieci przyjmują rolę rodziców dla młodszego
rodzeństwa)
•
Trudnych emocji: wstydu, bezradności, niepewności, lęku, strachu,
poczucia winy, żalu, tłumionej złości i wściekłości
Dziecko,
aby przetrwać w takiej rodzinie musi przystosować się do sposobu
jej życia, gdyż jest zbyt słabe, aby coś zmienić w rodzinie.
Niedostatecznie wspomaga ona jego w pokonywaniu zadań rozwojowych,
dostarcza mu natomiast urazowych doświadczeń:
•
Frustracja: niezdolność rodziny do empatycznego rozumienia
i
zaspakajania potrzeb dziecka, zaniedbywanie, opuszczenie, odrzucenie,
nieadekwatność, itp.)
•
Inwazyjność: niezdolność rodziny do powstrzymywania się od
naruszania granic dziecka (agresja słowna, przemoc fizyczna,
seksualna, nieadekwatność, itp.)
Naturalną
reakcją na niezaspokojenie podstawowych potrzeb i inwazyjność
rodziców są trudne emocje przeżywane przez dziecko:
• bunt,
złość, wściekłość
•
panika, lęk, przerażenie
•
rozpacz, żal, smutek
Członkowie
rodziny nie potrafią poradzić sobie z tymi trudnymi emocjami
dziecka. Budzą one w nich złość, dlatego rodzina:
•
Nakazuje podtrzymywanie tajemnicy rodzinnej (Nie mów!)
•
Zakazuje wyrażania prawdziwych emocji (Nie czuj!)
•
Zakazuje korzystania ze swojego rozsądku w ocenianiu sytuacji
(Nie
myśl!)
•
Podtrzymuje dysfunkcyjne relacje (Nie ufaj!)
Jedynym
sposobem przetrwania staje się przystosowanie do sytuacji, która
przekracza możliwości sprostania jej przez dziecko. Dziecko zwraca
się przeciw sobie, identyfikując się z tym, jak je postrzega,
traktuje i czego od niego wymaga dysfunkcyjna rodzina. Wzory
zachowań, które zaczyna realizować dziecko, są niezdrowym
kompromisem – przetrwanie za cenę rezygnacji z własnych potrzeb.
Nie powodują one zmiany sytuacji rodzinnej, lecz podtrzymują
„błędne koło”, są sztywne (tzn. dziecko na sytuacje reaguje
zgodnie z wyuczonymi wzorcami), wiążą się z negacją potrzeb i
naturalnych praw dziecka, a w efekcie wpływają na późniejsze
dorosłe życie, ograniczając jego możliwości i wybory. Takie
negatywne przystosowanie dziecka może objawiać się licznymi
niekorzystnymi symptomami w sferze:
•
zachowania (np. przymus kontroli postępowania innych ludzi; gotowość
do poświęcania siebie, rezygnacji z własnych potrzeb, planów,
pragnień, marzeń; odreagowanie emocji w działaniach impulsywnych –
obżarstwie, aktach agresji słownej lub fizycznej)
•
emocji (np. zaburzenia kontroli emocjonalnej; nadmierne tłumienie
lub utrata kontroli nad wyrażaniem uczuć; depresyjność).
•
samooceny (niskie poczucie własnej wartości, brak wiary w siebie)
•
relacji z ludźmi (np. trudności w tworzeniu bliskich i trwałych
związków z ludźmi; przejmowanie odpowiedzialności za innych)
•
zdrowia (np. nadużywanie leków uspokajających i przeciwbólowych,
alkoholu, narkotyków; zaburzenia psychosomatyczne)
Samotne
próby bez wsparcia ważnych dorosłych osób w próbach uporania się
z
trudnymi doświadczeniami (odrzuceniem, opuszczeniem, dewaluowaniem
wartości dziecka, pozbawieniem samodzielności poprzez nadopiekuńczą
kontrolę, stawianiem nadmiernych wymagań, wykorzystywaniem,
przemocą, zaniedbywaniem) owocują powstawaniem sądów poznawczych,
które dotyczą:
•
siebie, własnych cech, kompetencji i umiejętności, możliwości
i
ograniczeń, zakresu wpływu na zdarzenia zewnętrzne i skuteczności
własnych działań, poczucia ważności i wartości własnego
„ja”)
•
innych ludzi (np. nauczycieli – lub – ogólniej - dorosłych,
rówieśników, kobiet i mężczyzn)
•
świata (np. instytucji, takich jak szkoła, kościół, itp.)
•
przyszłości, życia, losu
Ponadto
dziecko identyfikuje się z treścią patogennych przekazów
(słownych i pozasłownych) dawanych przez ważne osoby. Zaczynają
się one zazwyczaj od słów (nie) jesteś…, powinieneś…,
musisz…. Takie przekazy komunikują dziecku, że jest „nie takie
jak trzeba”, ‘nie jest wystarczająco udane”, „nigdy nie robi
czegoś jak należy”, „zawsze są z nim kłopoty”, „powinno
się bardziej starać”, „jak zwykle nie robi tego, co do niego
należy”, itp.
Traumatyzujące
sytuacje i destrukcyjne przekazy rodzinne stanowią często dwie
strony tego samego doświadczenia. Podstawowy, powtarzający się
negatywny przekaz rodzinny może przygotować mentalny i emocjonalny
grunt dla przyszłych trudności dziecka. Nie radzenie sobie wzmacnia
patogenne przekonanie o sobie, o innych i o świecie oraz powoduje
zazwyczaj nasilenie destrukcyjnych komunikatów rodzicielskich.
Aby
dziecko mogło reagować w różnych sytuacjach inaczej niż
dotychczas, musi zostać wyposażone w konstruktywne sposoby
funkcjonowania. Bardzo ważne jest respektowania prawa dziecka do
przeżywania trudnych emocji. Wymaga to zaakceptowania faktu, że
emocje są czymś naturalnym i nie są ani dobre, ani złe. Emocje
same w sobie nie szkodzą, choć mogą prowadzić do czynów
przynoszących szkodliwe skutki. Emocje mogą być przyjemne lub
nieprzyjemne dla przeżywającej je osoby. Pojawiają się
automatycznie w przeciwieństwie do zachowań, które możemy
poddawać kontroli. Jednak kiedy emocje są tłumione, wtedy grozi
„wybuch” – utrata kontroli nad zachowaniem.
Ważna
kwestia to relacja miedzy przeżywaniem emocji i uwalnianiem się od
niej. Na przykład, płacz często uważa się za objaw cierpienia. W
związku z tym dziecku nie pozwala się wypłakać – zabrania mu
się tego lub przynajmniej próbuje szybko pocieszyć. Tymczasem
płacz jest uwalnianiem się od cierpienia. Podobnie z ożywionym
mówieniem. Często opowiadamy o nieprzyjemnych zdarzeniach,
których byliśmy świadkami. To pozwala nam się uwolnić od
napięcia. Dziecko powinno mieć okazję do opowiedzenia o dręczących
je sprawach zaufanemu dorosłemu. Samo opowiadanie daje efekt
oczyszczający. Nie trzeba radzić, pocieszać, a tym bardziej mówić
„nie musisz do tego wracać”, „nie dręcz się tym, zapomnij o
tym”.
Przy
odreagowaniu bardzo ważny jest także śmiech, który uwalnia nas od
wstydu. Nie należy więc mówić „co się głupkowato śmiejesz”,
tylko dać możliwość nazwania wprost tego, co jest zawstydzające
czy kłopotliwe w danej sytuacji (nierzadko powoduje zmieszanie sama
sytuacja rozmowy z dorosłym).
Wyrabianie
w dzieciach akceptacji własnych trudnych emocji (żalu, złości,
wstydu, lęku) oraz towarzyszenie im w ich wyrażaniu wymaga
osobistej gotowości od wychowawcy.
Formy
pomocy dla uczniów z rodzin dysfunkcyjnych:
Pomaganie
dzieciom z rodzin dysfunkcyjnych to przede wszystkim:
•
Profilaktyka (pomoc w zapobieganiu destrukcyjnym skutkom
i
pogłębianiu się urazów), która obejmuje:
ü
Zajęcia edukacyjno – rozwojowe
ü
Budowanie alternatywnego do środowiska dysfunkcyjnego środowiska
•
Pomoc psychologiczna
Proflaktyka
powinna polegać przede wszystkim na wyposażeniu ucznia w
następujące umiejętności:
-
rozpoznawanie, nazywania i wyrażania uczuć
-
odróżniania emocji od myśli i działania
-
konstruktywnego radzenia sobie ze stresem
-
organizowania czasu i planowania wykonywania zadań
-
przewidywania konsekwencji własnych zachowań
-
skutecznego komunikowania się werbalnego
-
aktywnego słuchania
-
empatii, rozumienia i wspierania innych ludzi
-
korzystania z własnych praw, realizowania własnych obowiązków
-
rozpoznawania i kierowania się w działaniu własnymi ważnymi
potrzebami i pragnieniami
-
panowania nad impulsami, kontroli emocjonalnej, odraczania,
zaspokojenia
-
stawiania granic, asertywnego egzekwowania swoich praw
-
odmawiania, nie ulegania wpływom presji
-
podejmowania dobrych decyzji
-
twórczego rozwiązywania problemów i konfliktów
-
rozpoznawania stereotypów i uprzedzeń wobec osób odmiennych niż
on sam
Nabywanie
tych kompetencji psychospołecznych w szkole jest szczególnie ważne
w przypadku dzieci z rodzin dysfunkcyjnych alternatywnego
środowiska.
Powinno
polegać to na zapewnieniu im bezpiecznych miejsc, gdzie mogłyby
spędzać czas w oderwaniu od codziennego stresu. Miejsca takie
powinny stwarzać warunki do spokojnego odrabiania lekcji i nauki,
aktywnego wypoczynku i zabawy, nawiązywania dobrych relacji z
dorosłymi oraz zdobywania pozytywnych doświadczeń i wykazywania
konstruktywnych zachowań w warunkach zwykłych codziennych
interakcji.
Oprócz
zajęć w wyspecjalizowanych miejscach takich jak świetlica
socjoterapeutyczna, olbrzymie znaczenie ma zapewnianie dzieciom
dostępu do obiektów i zajęć sportowych, kół zainteresowań oraz
uczestnictwa w imprezach kulturalnych.
Mówiąc
o formach pomocy psychologicznej, to powinniśmy zapewnić dzieciom
udział w :
-
grupach socjoterapeutycznych dla dzieci
-
grupach psychokorekcyjnych dla młodzieży
-
warsztatach i treningach psychologicznych
-
psychoindywidyalnej terapii dla dzieci i młodzieży
-
obozach profilaktyczno-terapeutycznych
-
udostępniać numer telefonu zaufania
wszystkie
tego typu działania powinny być prowadzone przez profesjonalistów
(psychologów, pedagogów, terapeutów) w ramach instytucji i
programów specjalistycznych. Programy terapeutyczne dostosowuje się
do konkretnych trudności dzieci. Mogą być one także objęte
pomocą nieprofesjonalną przez grupy samopomocowe. W przypadku
rodzin dotkniętych alkoholizmem grupy takie to AA (dla alkoholików),
Al.-Anon (dla niepijących członków rodziny), AL.-Ateen (dla dzieci
i młodzieży). Szkoły powinny dysponować bazą danych
o
tego typu działaniach i instytucjach w okolicy szkoły, w której
pracujemy.
Wychowawca
w kontakcie z uczniem z rodziny dysfunkcyjnej może przeżywać różne
trudne uczucia: bezradność, gniew, złość, rozdrażnienie, urazę,
zniecierpliwienie, itp. Wskazane jest, aby miał okazję badać także
swoje ograniczenia i możliwości w ramach różnych treningów
psychologicznych, które zapobiegają syndromowi wypalenia zawodowego
oraz ułatwiają:
-
dzielenie się własnymi problemami i sukcesami w pracy
-
zespołowe planowanie rozwiązań bieżących problemów
wychowawczych
-
samokształcenie i samodoskonalenie
-
autorefleksję
Wszystkie
te działania będą pomocne w dalszej pracy wychowawczej, w której
nauczyciel powinien unikać:
-
krzyku
-
obrażania, przezywania,
-
sarkazmu, wyśmiewania
-
braku dyskrecji
-
izolowania niektórych uczniów
-
nie dopuszczania ucznia do wypowiedzenia własnego zdania w istotnych
sprawach dotyczących jego osoby
-
niesprawiedliwości w ocenianiu
-
naznaczania ucznia
-
chłodu emocjonalnego i zbytniego dystansowania się do spraw
uczniów
-
grożenia
-
rozkazów
Mając
takiego ucznia w klasie, nauczyciel chcąc pomóc mu musi
zaakceptować jego odmienny charakter i odmiennie je traktować.
Uczeń nadpobudliwy powinien zajmować miejsce w klasie bliżej
biurka nauczyciela, co ułatwi dokładniejsze śledzenie jego pracy i
przekazywania informacji dotyczących lekcji i zachowania ucznia.
Olbrzymią rolą nauczyciela jest także zachowanie zadawalającej
współpracy ze środowiskiem rodzinnym dziecka, co w dużym stopniu
umożliwi mu zdobycie cennych informacji o dziecku, jego rodzicach,
rodzeństwie, warunkach bytowych i relacjach panujących w domu.
Posiadając powyższa wiedzę nauczyciel może umiejętnie dobrać
formy i metody pracy dla ucznia, jak też może pozyskać sympatię i
zaufanie dziecka poprzez dostarczanie mu „jawnych dowodów”
interesowania się nim i jego problemami. We współpracy z rodzicami
nauczyciel musi wykorzystać umiejętności komunikacji werbalnej i
niewerbalnej przekazując im jednocześnie jasno sprecyzowane
stanowisko co do wymagań szkoły wobec nich i ich
dziecka.
BIBLIOGRAFIA
1.M.
Łopatkowa, Jak pracować z dzieckiem i rodziną zagrożoną,
Warszawa WSiP 1976.
2.Konflikty
w rodzinie. Niszczą czy budują? Centrum Metodyczne Pomocy
Psychologiczno-Pedagogicznej MEN, Warszawa 1998.
3.Problematyka
rodzinna. Przegląd bibliograficzny. Wydawnictwo "Posłaniec",
Otwock 1998.
4.Wybrane
terapie zaburzonych systemów rodzinnych. (W:) Nauki o rodzinie, red.
J. Kłys, Wydawnictwo Ottonianum, Warszawa 1995.
5.Problemy
w rodzinie dysfunkcyjnej. (W:) Wychowanie do życia w rodzinie.
Książka dla nauczycieli, rodziców i wychowawców, pod red. K.
Ostrowskiej i M. Ryś
str.