Postanowienie

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie

z dnia 13 lutego 2007 r.

II SA/Wa 2054/06

W sytuacji otrzymania przez obrońcę orzeczenia kończącego postępowanie dyscyplinarne w późniejszym terminie niż obwiniony, stosując odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, treść art. 140 k.p.k. w związku z art. 445 § 1 k.p.k. obliguje, żeby trzydziestodniowy termin do wniesienia przez policjanta skargi do sądu administracyjnego na to orzeczenie liczyć od dnia doręczenia orzeczenia obrońcy, jako także uprawnionemu do otrzymania orzeczenia, a nie od daty doręczenia orzeczenia obwinionemu.

LEX nr 318275

318275

Dz.U.2007.43.277: art. 135(f); art. 135(p)

Dz.U.1997.89.555: art. 140; art. 445

Skład orzekający

Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Dąbrowska.

Sędziowie WSA: Andrzej Kołodziej, Asesor Jacek Fronczyk (spr.).

Protokolant: Agnieszka Kolasa.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2007 r. na rozprawie sprawy ze skargi Michała T. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia 24 sierpnia 2006 r. w przedmiocie uznania winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego i odstąpienia od ukarania postanawia

odrzucić skargę.

Uzasadnienie faktyczne

Michał T. przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uczynił orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia 24 sierpnia 2006 r., którym organ utrzymał w mocy orzeczenie dyscyplinarne Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia 23 czerwca 2006 r., uznające skarżącego winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego i odstępujące od ukarania.

W skardze Michał T. zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów prawa materialnego i naruszenie przepisów postępowania, co - w jego ocenie - nie pozostało bez wpływu na wynik sprawy. W szczególności podniósł, że postępowanie zostało wszczęte, pomimo iż nastąpił upływ przedawnienia, że złamana została zasada domniemania niewinności, że został pozbawiony obrony swych praw oraz że do dnia wniesienia skargi nie doręczono jego obrońcy przedmiotowego orzeczenia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty zawarte w zaskarżonym orzeczeniu.

Uzasadnienie prawne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Postępowanie dyscyplinarne funkcjonariuszy Policji zasadniczo reguluje ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.).

Stosownie do treści art. 135f ust. 6 tej ustawy, orzeczenia, postanowienia, zawiadomienia i inne pisma, wydane w toku postępowania dyscyplinarnego, doręcza się obwinionemu oraz obrońcy, jeżeli został ustanowiony. W razie doręczenia obwinionemu i obrońcy w różnych terminach pisma, od którego przysługuje odwołanie lub zażalenie, termin do złożenia odwołania lub zażalenia liczy się od dnia doręczenia, które nastąpiło wcześniej.

W niniejszej sprawie Michał T. w postępowaniu dyscyplinarnym korzystał z pomocy obrońcy. Jednak, jak wynika ze sprawy, zaskarżone orzeczenie Komendanta Głównego Policji - wbrew cytowanej regulacji - nie zostało doręczone obrońcy skarżącego.

Zdanie pierwsze powyższego przepisu wyraża generalną zasadę, zgodnie z którą orzeczenia, postanowienia, zawiadomienia i inne pisma, wydane w toku postępowania dyscyplinarnego, doręcza się obwinionemu oraz obrońcy, pod warunkiem że został ustanowiony w sprawie.

Przepis art. 138 ustawy o Policji stanowi, że od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne policjantowi przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Ustawodawca wskazał, że skargę do sądu może wnieść jedynie policjant, nie może zatem wnieść jej jego obrońca z postępowania dyscyplinarnego. Nie zmienia to jednak faktu, że na organie orzekającym w postępowaniu odwoławczym spoczywa obowiązek doręczenia orzeczenia również obrońcy.

Zdanie drugie cytowanego wcześniej art. 135f ust. 6 ustawy reguluje sytuację, kiedy pismo, od którego przysługuje odwołanie lub zażalenie, doręczane jest obwinionemu i obrońcy w różnych terminach i wskazuje, jak w takim przypadku należy liczyć termin do wniesienia tych środków zaskarżenia, nie wspomina natomiast nic o sposobie liczenia terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na orzeczenie kończące postępowanie dyscyplinarne.

Artykuł 135p ust. 1 ustawy wskazuje, że w zakresie nieuregulowanym w ustawie o Policji do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, dotyczące wezwań, terminów, doręczeń i świadków, z wyłączeniem możliwości nakładania kar porządkowych (...).

W literaturze z zakresu procedury karnej ugruntowany jest pogląd, że "jeżeli wyrok z uzasadnieniem zostanie doręczony oskarżonemu i jego obrońcy w różnym czasie, to termin do wniesienia apelacji biegnie zarówno dla oskarżonego, jak i dla jego obrońcy od daty późniejszego doręczenia" (J. Grajewski, L.K. Paprzycki, S. Steinborn, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, tom II, art. 425-673, Zakamycze, 2006).

W sytuacji otrzymania przez obrońcę orzeczenia w późniejszym terminie niż obwiniony, stosując odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, treść art. 140 k.p.k. w związku z art. 445 § 1 k.p.k. obliguje, żeby trzydziestodniowy termin do wniesienia przez policjanta skargi do sądu administracyjnego na to orzeczenie liczyć od tej właśnie daty, a więc od dnia doręczenia orzeczenia obrońcy, jako także uprawnionemu do otrzymania orzeczenia, a nie od daty doręczenia orzeczenia obwinionemu.

W niniejszej sprawie skarga jest niedopuszczalna, gdyż poprzez niedoręczenie obrońcy skarżącego orzeczenia Komendanta Głównego Policji nie został w ogóle otwarty trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi. Niedopuszczalność skargi prowadzi do jej odrzucenia.

Skarżący będzie miał prawo ponownie wnieść skargę do WSA w Warszawie na przedmiotowe orzeczenie po tym, jak organ prawidłowo doręczy orzeczenie jego obrońcy.

Mając na względzie powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji postanowienia.