.Założenia Programowe ruchu „ Samoobrony „ wydrukowane w załączniku książki Jana Ula „Andrzej Lepper – Samoobrona – dlaczego? Przed czym ? ( fragmenty - pominąłem preambułę , wstęp oraz będące pewnym rozwinięciem punkty o problemach oświaty, nauki i kultury, polityce zagranicznej problemach obrony narodowej koncentrując się na najbardziej żywotnych punkach dla każdego zjadacza chleba dających obraz polityczny „Samoobrony”. Obraz z 1993 roku będący dziś w 2001 roku świadectwem stabilności podstawowych założeń politycznych tego ruchu.

2. PROBLEMY SPOŁECZNO-USTROJOWE

Za podstawę ustroju politycznego przyjmujemy demokra­cję, dostosowaną do współczesnych warunków społecznych i cywilizacyjnych. Wolność, równy start życiowy i równość szans oraz społeczna życzliwość i zaufanie ludzi do siebie nawzajem — to punkty wyjścia dla szczegółowych rozwiązań prawnych i instytucjonalnych w państwie. Całość ma mieć pierwszeństwo przed częścią, wola większości przed partyku­larnym interesem mniejszości — to dalsze elementy podstaw ustroju politycznego, w którym wolność jednego człowieka nie może uszczuplać wolności innego człowieka. Szanowana musi być zasada uniwersalności dóbr materialnych i ducho­wych. Prywatna własność nie może rodzić prywatnej władzy człowieka nad człowiekiem. Wszystkie rodzaje własności mu szą być równoprawne. Nie majątek osobisty, ani urodzenie, ale skata zasług społecznych powinna być podstawą hierarchii społecznej. Podstawowym podmiotem w nowoczesnej demo­kracji jest człowiek, ale nie jako indywidualna jednostka o egoistycznych celach, a jako pewien symbol reprezentujący zespół cech i wartości przypisanej osobie ludzkiej. Dla dobra tego podmiotu funkcjonować musi i państwo, i gospodarka narodowa. Są to instytucje służebne wobec człowieka i społe­czeństwa stanowiące ich dobro o najwyższej randze material-no-organizacyjnej. Państwo nie może mieć charakteru re­presyjnego. Musi być instytucją wspomagającą swoich oby­wateli, stwarzać poczucie bezpieczeństwa egzystencji, or­ganizować procesy rozwojowe, stać na straży prawa i pod­stawowych uniwersalnych zasad moralnych.

Swobody demokratyczne obywateli nawiązywać powin­ny do naturalnych zasad ewolucji, w których potrzeba równo­ważona musi być możliwością, a prawo — poczuciem jego słuszności. Demokracja i jej instytucje bliskie więc być muszą praktyki życia, umożliwiać uczciwemu, przedsiębiorczemu i pracowitemu człowiekowi dostęp do wszystkich uroków tego życia, umożliwiać mu planowanie i realizację jego dążeń bez biurokratycznych przeszkód, w atmosferze ładu, porządku społecznego i stabilności politycznej. Jednocześnie należy wprowadzić mechanizmy zabezpieczające system społecz-no-gospodarczy przed działalnością ludzi nieuczciwych, cho­rych na władzę, zakłamanych i pospolitych politycznych prze­stępców i zdrajców.

Wychodząc z takiego pojmowania demokracji, stoimy na stanowisku demokracji parlamentarnej z jednoizbowym par­lamentem, z instytucjami konstytucyjnych trybunałów—try­bunału stanu i trybunału konstytucyjnego, którego orzeczenia powinny być ostateczne i obowiązujące.

Jesteśmy za instytucją Prezydenta R P, wybieranego w wyborach powszechnych. Rząd powoływany być powinien przez Sejm i przez Sejm odwoływany. Prezydent powinien posiadać prawo veta wobec niektórych kategorii ustaw.

W razie konieczności wcześniejszych wyborów decydo­wać powinno o tym ogólnonarodowe referendum po zebraniu minimum pół miliona podpisów obywateli.

To samo obowiązywać powinno przy odwołaniu Prezy­denta przed upływem kadencji. Przy Prezydencie powołać należy stałą radę rozwoju i bezpieczeństwa państwa pod­porządkowaną Sejmowi i przez Sejm powoływaną. Przy Sej­mie zaś izbę społeczno-zawodową złożoną z przedstawicieli związków zawodowych, pracodawców i organizacji społecz­nych oraz samorządów terytorialnych.

Szczegółowe relacje pomiędzy trzema rodzajami władzy. ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą określić powinna Konstytucja, jednak z zachowaniem najwyższej władzy par­lamentu. Konstytucja przyjęta być musi po akceptacji w po­wszechnym referendum. W konstytucji zagwarantowane być muszą prawa polityczne i socjalne obywateli, w tym wyraźnie określone zasady wyborcze, uniemożliwiające manipulacje w tej dziedzinie.

Państwo gwarantować musi właściwe warunki działania partiom politycznym, związkom zawodowym i organizacjom społecznym. Instytucje państwowe wykazywać muszą neu­tralność światopoglądową.

Mniejszości narodowe cieszyć się powinny pełną swobodą kultywowania swoich narodowych tradycji, prowadzenia działalności kulturalnej i oświatowej.

3. PROBLEMY EKONOMICZNE l GOSPODARCZE

Problemy ekonomiczne i gospodarcze rozwiązywane być powinny w ramach przemyślanej polityki odpowiadającej aktualnym i przyszłym potrzebom narodu. Musi ona zmierzać do tworzenia podstaw materialnych dla bieżącej egzystencji oraz rozwoju cywilizacyjnego społeczeństwa we wszystkich dziedzinach życia, powodować stały wzrost dochodu narodo­wego i wpływów do budżetu państwa.

Polityka ta oparta być musi nie na iluzjach obcej pomocy, obcych inwestycji i na obcych kapitałach, ale głównie na własnych możliwościach, własnych siłach ludzkich i zasobach materialnych, które trzeba ujawnić, zaktywizować i którymi trzeba pokierować we właściwym kierunku — tj. w kierunku zabezpieczenia obecnych i przyszłych interesów narodowych.

Zanim jednak możliwe się stanie rozwinięcie praktyczne takiej polityki, załatwić należy sprawę na dziś najważniejszą —zahamować proces rozkładu i demontażu gospodarki naro­dowej.

Należy więc domagać się częściowego lub całkowitego anulowania zadłużenia zagranicznego, bez żadnych warun ków politycznych i od zaraz. Dokonać głębokiej rewizji polityki kredytowej i podatkowej w stosunku do krajowych przed­siębiorstw. Dokonać rewizji programów prywatyzacyjnych tak, aby prywatyzacja nie oznaczała wzrostu bezrobocia, przejmowania majątku narodowego przez obcy kapitał lub rodzimych aferzystów, żeby nie oznaczała jego „rozpłynięcia się w nieustabilizowanej przestrzeni ekonomicznej" i utraty tytułu własności do niego przez naród.

Rewizji wymaga polityka celna narzucana Polsce przez szkodliwe dla jej gospodarki różne umowy międzynarodowe w ramach tzw. integracji europejskiej.

Przerwać należy niepohamowany wypływ dewiz z Polski za importowane towary konsumpcyjne, co niszczy produkcję kra­jową, powoduje wzrost bezrobocia, nie przynosi żadnych ko­rzyści materialnych ludności, ogranicza zakupy inwestycyjne.

Zaprzestać należy celowego, doktrynalnego ograniczania produkcji w sektorze przemysłu państwowego i powodowa­nia jego bankructwa, a następnie wyprzedaży za bezcen w pry­watne, najczęściej obce ręce.

Powstrzymać należy rozpad zaplecza naukowo-technicznego i konstrukcyjno-projektowego, oraz emigrację wysoko-wykwalifikowanych fachowców i naukowców.

Przywrócić trzeba natomiast państwowe monopole — spirytusowy, tytoniowy i loteryjny, jako poważne źródła dochodów budżetowych.

Podjąć intensywne starania w zakresie ratowania utraco­nych ze względów politycznych wschodnich rynków zbytu dla polskich towarów.

Odbudować popyt wewnętrzny przez ustalenie właści­wych proporcji płac do cen i ograniczenia wzrostu ustalanych monopolistycznie przez państwo cen na surowce, paliwo, energię, czynsze oraz opłaty za usługi publiczne. Stały wzrost tych cen jest powodem wzrostu inflacji typu kosztowego, uderza w drobną wytwórczość, usługi i przedsiębiorczość ekonomiczną ludności.

Należy szybko opracować sposoby efektywnego wykorzy­stywania kredytów zagranicznych, dbając o to, by nie były one przejadane, a wykorzystywane dla uruchamiania nowoczes­nych technologii i zakupu nowoczesnych urządzeń i aparatury.

Usunąć należy z administracji obcych doradców, którzy pobierają olbrzymie wynagrodzenia, a niewiadome, czyim interesom służą. Zastąpić ich powinni polscy fachowcy i eks­perci obecnie odsuwani od zarządzania i gospodarki.

Dopiero po przeprowadzeniu tych działań przystąpić moż­na do porządkowania stosunków własnościowych, przestrze­gając równoprawości wszystkich form własności i zachowu­jąc strukturę organiczną, która oznacza istnienie wielkiej ilości małych i średnich przedsiębiorstw prywatnych obok dużych zakładów i koncernów z przewagą własności skarbu państwa. Struktura ta związana być powinna intensywnymi procesami kooperacyjnymi.

Zakłady i przedsiębiorstwa o znaczeniu strategicznym i rozwojowym pozostawić poza procesem prywatyzacji. Doty­czy to np. sieci kolejowej, energetycznej, telekomunikacyjnej, przemysłu zbrojeniowego, wydobycia bogactw naturalnych.

Z rozsądnymi i zgodnymi z interesami narodowymi prze­kształceniami własnościowymi iść muszą w parze przekształ­cenia gałęziowe. Rozbudowywane być powinny dziedziny niosące postęp naukowo-techniczny. nauko chłonne, o wyso­kim stopniu przetwarzania surowców. Dotyczy to np. elektro­niki, automatyki, przemysłu aparaturowo-pomiarowego, pre­cyzyjnego, przetwórstwa rolnego i chemii, przemysłu infor­matycznego i telekomunikacyjnego.

Konieczne jest jednak rozwijanie i proekologiczne unowo­cześnianie niektórych zakładów przemysłu ciężkiego, bez któ­rego żadna gospodarka narodowa nie może być suwerenna.

Wraz z tymi działaniami postępować musi przyrost dóbr służących wzrostowi produkcji. Powstawać muszą coraz no­we źródła rodzimego kapitału np. z oszczędności, wzrostu wydajności pracy oraz z kontrolowanego napływu obcego kapitału obracanego głównie na inwestycje.

Dochody inwestowane powinny być niżej opodatkowy­wane.

Dopuszczony do udziału w procesach gospodarczych obcy kapitał nie może otrzymywać żadnych przywilejów rzutują­cych negatywnie na interesy kapitału rodzimego.

Zaciąganie kredytów zagranicznych podlegać powinno kontroli parlamentu i podlegać określonym zasadom (długo-okresowość, niskie oprocentowanie, cele produkcyjne, zwięk­szające nowoczesność i konkurencyjność naszej gospodarki).

Najbardziej może newralgiczną społecznie dziedziną pol­skiej gospodarki jest budownictwo mieszkaniowe. Właściwie zorganizowane i kredytowane może być siłą napędową tej gospodarki. Potrzebna jest jednak rewolucja technologiczna zarówno w produkcji materiałów budowlanych jak i samej technologii wznoszenia budowli. Wyeliminować trzeba dro­gie, materiałochłonne i energochłonne technologie. Uspraw­nić organizację przedsiębiorstw budowlanych, udostępnić każdemu przeciętnemu obywatelowi możliwość zdobycia mieszkania i jego wyposażenia przez dogodne kredyty. Chęć posiadania własnego mieszkania jest silną motywacją pobu­dzającą ludzką przedsiębiorczość i pracowitość.

Towarzyszyć temu musi właściwa gospodarka przestrzen­na. Problemów mieszkalnictwa nie można rozwiązywać tylko przez budownictwo jednorodzinne, choćby najtańsze, ani tylko przez zblokowane budownictwo w wielkich aglomerac­jach miejskich. Zachowane być tu muszą odpowiednie propor­cje, wymuszane koniecznością rozbudowy infrastruktury cy­wilizacyjnej — sieci kanalizacyjnych, wodociągowych, ener­getycznych, telekomunikacyjnych. Wymaga to olbrzymich nakładów finansowych, ale jednocześnie ożywia w wielkim stopniu gospodarkę.

Tradycyjnie niedoceniana jest w Polsce sprawa rozwoju usług, rzemiosła i drobnej wytwórczości i to zarówno w mias­tach, jak i na wsi. Niestety, wadliwa polityka czynszów, cen energii i opłat komunalnych podcina żyły tym dziedzinom. Stają się one nierentowne i niekonkurencyjne.

Problem rozwoju usług wymaga opracowania specjalnego programu rządowego, gdyż usługi rzutują zdecydowanie na efektywność całej gospodarki, na oszczędność surowców i materiałów, na żywotność wielu urządzeń, w tym sprzętu gospodarstwa domowego, co rzutuje na tak przecież ubogie budżety rodzinne. Wielką rolę ma tu do odegrania rzemiosło polskie, które zostało organizacyjnie rozformowane. Cechy i izby rzemieślnicze praktycznie przestały odgrywać rolę ele­mentów sprawnej struktury polskiego rzemiosła. Rolę tę trzeba ustawowo przywrócić, uwzględniając jednak nowe uwarunkowania systemowo-gospodarcze.

Jedną z dziedzin gospodarki o podstawowym znaczeniu dla egzystencji i przyszłości kraju jest rolnictwo.

Ziemia jest skarbem narodowym, życiodajnym zasobem, podstawą biologicznej egzystencji narodu. Ludzie uprawiają­cy tę ziemię pełnią ciężką służbę społeczną, służą sprawie wyżywienia narodu, wytwarzają wiele podstawowych surow­ców dla przemysłu. Wieś polska jest miejscem życia i pracy ponad 40-stu procent ludności kraju. Tworzy społeczność głęboko patriotyczną, przywiązaną do polskiej tradycji walki o niepodległość kraju i jego suwerenność.

Wsi polskiej należą się takie uprawnienia i takie warunki życia, które pozwalają na wypełnianie jej społecznej i gos­podarczej roli, a ludziom uprawiającym ziemię na godne, w pełni ucywilizowane życie, z szerokim dostępem do oświa­ty, kultury narodowej, do usług społecznych — nowoczesnej opieki społecznej, do nowoczesnych usług telekomunikacyj­nych, do infrastruktury technicznej, potrzebnej dla prowadze­nia gospodarstwa domowego i produkcji rolnej, produkcji polskiej taniej i zdrowej żywności w ilościach i asortymencie wystarczającym dla pełnego pokrycia podstawowego zapot­rzebowania żywnościowego ludności Polski.

Dla stworzenia odpowiednich podstaw życia, pracy i roz­woju na polskiej wsi, dla wyrównania szans życiowych, szcze­gólnie młodego pokolenia polskich rolników, dla umocnienia ekonomicznego i biologicznego potencjału Polski, skupionego na polskiej wsi, konieczne jest spełnienie następujących wa­runków:

1. Ziemia uprawna może być własnością tylko obywateli polskich, posiadających wyłącznie polskie obywatelstwo.

2. Podstawą gospodarki rolnej pozostają gospodarstwa ro­dzinne.

3. Gospodarstwa rolne przejmowane w całości przez jedno­osobowego spadkobiercę mogą ubiegać się o ulgi podat­kowe i kredytowe na określony okres czasu.

4. Wszystkie formy własności ziemi i gospodarstw traktowa­ne być powinny jednakowo przez państwo i administrację.

5. W szczególności nie mogą być ograniczane żadne formy rolniczej działalności spółdzielczej na skalę lokalną i krajo­wą.

6. Krajowa produkcja rolna chroniona Być musi przez system ceł i dopłat.

7. Państwowe i spółdzielcze gospodarstwa rolne nie mogą być prywatyzowane bez zgody załóg pracowniczych.

8. Konsekwencje własnościowe reformy rolnej dla uwłasz­czonych rolników są nienaruszalne. 9. Ewentualna reprywatyzacja wszelkiej własności ziemskiej nie dotyczy obywateli obcych.

10. Powołać należy przy min. Edukacji radę oświaty wiejskiej, która czuwać będzie nad utrzymaniem odpowiedniego poziomu szkolnictwa na wsi i bez zgody której żadna szkoła na wsi nie może być zamknięta. Dotyczy to także szkół rolniczych, działających na terenach gmin wiejskich.

11. Przy min. Kultury powołana być powinna Rada Kultury Regionalnej, która czuwać będzie nad istnieniem i funkc­jonowaniem placówek kulturalnych na wsi, świetlic, bib­liotek, domów kultury, kin itp.

12. Przy min. Zdrowia postuluje się powołanie Rady Opieki Zdrowotnej nad ludnością wiejską. Bez jej zgody nie może być zlikwidowana żadna placówka opieki zdrowotnej na wsi.

13. Opracować należy pięcioletni plan rozwoju infrastruktury cywilizacyjnej wsi obejmujący sprawy melioracji, gazo­ciągów, sieci energetycznej, telefonicznej, zbiorników wodnych i oczyszczalni ścieków.

14. Dzieci wielodzietnych rodzin chłopskich zapewnione mieć muszą miejsca w internatach oraz stypendia w razie woli kształcenia się.

15. Rolnicy uzyskują na zasadach preferencyjnych udziały w prywatyzowanych przedsiębiorstwach przemysłu rol-no-spożywczego. produkujących sprzęt rolniczy, nawozy sztuczne i przetwory rolne.

16. Jedyni żywiciele rodzin chłopskich zwalniani będą od obowiązku powszechnej służby wojskowej, a poborowi pracujący razem z rodzicami w gospodarce rodzinnej kierowani będą do służb zastępczych w pobliżu ich miejsca zamieszkania.

17. Prawa emerytalne rolników zrównane być muszą z prawa­mi innych grup społecznych.

Powyższe postulaty zawarte zostały w ogłoszonej przez Z.Z. Rolników „Samoobrona" Karcie Rozwoju Rolnictwa Pol­skiego.

4. POLITYKA WEWNĘTRZNA. SPRAWY SOCJALNE.

Wewnętrzne życie społeczne i polityczne chronione być musi od penetracji sił zewnętrznych, obcych wywiadów i dzia­łalności rezydentów obcych interesów. Sprawą haniebną jest zatrudnianie obcych doradców przez rząd i rozlokowanie ich w całej strukturze administracji państwowej. Stoimy w obliczu sytuacji, w której nie wiado­mo, kto naprawdę rządzi Polską, kto inicjuje ustawy sejmowe i kreuje prawo. Na stanowiskach państwowych i administ­racyjnych, w zarządzeniu przemysłem, zatrudnieni być muszą obywatele polscy, posłowie wolni od nacisków zewnętrznych, prasa, radio i telewizja od obcych wpływów i instrukcji. Obywatele polscy we własnym kraju nie mogą być w gorszej sytuacji prawnej, politycznej i ekonomicznej niż obywatele obcy. Wszystkich obowiązywać musi równość wobec prawa j obowiązków. Mniejszości narodowe korzystać muszą z pełni prawa, ale nie z przywielejów. Zdrada interesów polskich osądzana być musi z całą surowością.

Z całą stanowczością przeciwstawić się trzeba próbom tworzenia sztucznych narodowości w Polsce, wzorem oku­panta hitlerowskiego. Chodzi tu np. o koncepcję narodu śląskiego, o tworzenie autonomii etnicznej Wielkopolan, Pod­halan, oraz o próby tworzenia euroregionów wyłączanych spod jurysdykcji i administracji państwa polskiego. Te zdra­dzieckie manipulacje obcych agentów i ich polskich poplecz­ników uznać należy za zbrodnię stanu.

W Polsce panować musi swoboda wyznań i praktyk religij­nych. swoboda wyrażania poglądów politycznych i działalno­ści politycznej, w tym opozycyjnej. Wolność słowa i dostęp­ność do publicznych środków przekazu obywateli musi być praktycznie rozwiązana i prawnie ubezpieczona.

Państwo z całą energią przystąpić musi do likwidacji bezrobocia i bezdomności. Uruchomić należy na wielką skalę roboty publiczne i opracować program uporządkowania kraju. Budownictwo mieszkaniowe stać się musi dziedziną szczegól­nej troski państwa. Może być one i rentowne, i prowadzone na szeroką skalę. Żadne koncepcje niewidzialnej ręki rynku nie mają tu zastosowania. Czynsze mieszkaniowe, opłaty za ener­gię, sprowadzone muszą zostać do poziomu odpowiadającego poziomowi płac krajowych. Przeprowadzić należy prywatyzację mieszkań na warunkach dogodnych finansowo dla lokato­rów. Renty i emerytury nie mogą podlegać manipulacjom graniczącym z grabieżą należności wynikających z mocy pra­wa, wypracowanych wysiłkiem całego życia. Muszą być one okresowo uczciwie rewaloryzowane. Państwo otaczać musi opieką rodziny wielodzietne, wspierać materialnie uczącą się młodzież z rodzin niezamoż­nych lub pozbawionych pracy.

Cała ludność żyjąca z pracy najemnej, emeryci i ludzie niepełnosprawni objęci muszą być nadal bezpłatną opieką lekarską.

Umacniane być powinno równouprawnienie kobiet w ży­ciu zawodowym i społecznym. Udział kobiet w życiu państwa i narodu wzmacnia ich siłę.

Chronione być musi skutecznie środowisko naturalne kra­ju, oszczędzane jego zasoby przyrodnicze i surowcowe.

Uporządkowane muszą być stosunki własnościowe. Roz­wijana infrastruktura cywilizacyjna w miastach i nawsi—wo­dociągi, kanalizacja, sieci gazowe i elektryczne, telekomunika­cja, drogi i warunki sanitarne.

Czystość i ład przestrzenny panować musi w każdym zakątku kraju. Złodziejstwo, korupcja i bandytyzm wytępione.

W wyniku takiej prospołecznej polityki wewnętrznej spo­łeczeństwo polskie powinno stać się społeczeństwem szanu­jącym swoje państwo, swoją władzę reprezentującą polskie, a nie obce interesy, społeczeństwem scementowanym po­czuciem narodowej solidarności i wspólnoty interesów.

Partnerem administracji państwowej i rządu w rozwiązy­waniu problemów pracy i spraw socjalnych, muszą pozos­tawać związki zawodowe, których rola i funkcje określone powinny być ustawowo.