Broń biologiczna

Broń biologiczna jest nazywana inaczej bronią ``B``.
Należy do broni masowego rażenia, w której ładunkiem bojowym są mikroorganizmy chorobotwórcze np. wirusy, bakterie, riketsje, grzybki, liofilizat, zawiesina oraz jady. Jej użycie zostało zakazane protokołem genewskim z 1925 roku. Ponad dziesięć państw posiada tego rodzaju broń. Używają organizmy żywe lub uzyskują z nich materiały zakaźne w celu spowodowania śmierci u ludzi, zwierząt, roślin i wody poprzez wykorzystanie chorobotwórczych drobnoustrojów oraz toksyn wytwarzanych przez bakterie.

Do szczególnie niebezpiecznych chorób zakaźnych wywołanych środkami biologicznymi zalicza się między innymi: cholerę, dur brzuszny i plamisty, kleszczowe zapalenie opon mózgowych, czerwonkę bakteryjną, ospę,grypę, żółtą febrę, dżumę, wąglik, chorobę papuzią.

Mogą być one rozprzestrzenianie poprzez wiatr, samolot lub powstałe ,,obłoki bakteryjne”. Zarazki mogą być zaszczepiane owadom lub gryzoniom i poprzez nie przenoszone na żywność, wodę i ludzi. Zakażenie ludzi i zwierząt następuj również w wyniku wdychania zakażonego powietrza i picia wody, ukąszeń, przedostania się do organizmów bakterii przez śluzówkę, rany i inne uszkodzenia skóry.

W pierwszym okresie działania zakażania biologicznego powstają najczęściej pojedyncze oderwane od siebie ogniska zakażenia, łączące się w miarę rozwoju choroby w łańcuchach epidemicznych i epizootenicznych .

Oznakami używania broni biologicznej są

• ,,głuche” wybuchy bomb

• obecność w miejscach wybuchu kropel cieczy i dużych odłamków

• oraz pojawienie się większej liczby gryzoni, insektów, kleszczy lub organizmów wcześniej niespotykanych nas danym terenie.
  
  
  

Czynnikami utrudniającymi szybką lokalizację rejonów zakażeń są: utajniony okres rozwoju chorób zakaźnych; przemieszczanie się ludzi na duże odległości jeszcze przed ujawnieniem się zakażenia; wtórne; trudności w ujawnieniu niektórych nosicieli choroby zakaźnej.

Przed zakażeniem chronią tylko indywidualne i zbiorowe środki ochrony przed skażeniami, w celu ochrony ludzi przed zakażeniami przeprowadza się również szczepienia ochronne. Po wyjściu z terenu ( tylko ze zwolnieniem władz sanitario- epidemiologicznych. należy przeprowadzić zabiegi, dezynfekcje ubioru, obuwia i innych rzeczy. Rany i zadrapania należy zabezpieczyć przed drobnoustrojami. Do czasu przeprowadzenia całkowitych zabiegów sanitarnych nie wolno jeść, pić i palić papierosów. Wodę można pić tylko po trzydziestominutowym gotowaniu. W przypadku zaobserwowaniu zmian chorobowych należy natychmiast zwrócić się do lekarza.

Konwencja z dnia 26 marca 1975 rok zakazuje przeprowadzenia badań produkcji i gromadzenia zapasów broni chemicznej i biologicznej oraz nakazuje jej niszczenia.

Rozwój mikrobiologii, który nastąpił w XIX i XX wieku, stał się dobrodziejstwem dla ludzkości, miał jednak też swą drugą, ciemną stronę. Łatwość hodowli zabójczych zarazków w laboratorium natchnęła niektórych wojskowych myślą o ich zastosowaniu na polu walki. W okresie I wojny światowej po broń biologiczną sięgnęli Niemcy. Oskarża się ich o wielokrotne rozsiewanie zarazków w celu wywołania epidemii wśród ludności cywilnej, koni kawaleryjskich czy bydła domowego.
Kolejną kartę tej ponurej historii zapisali Japończycy. Już na początku lat trzydziestych na terenie okupowanej Mandżurii powołali oni do życia tzw. oddział 731, który do końca II wojny światowej pracował nad różnymi rodzajami broni biologicznej. Na jeńcach wojennych testowano skutki bojowego zastosowania zarazków wywołujących dżumę, cholerę czy wąglik. W efekcie tych bestialskich eksperymentów zginęło co najmniej 3 tys. osób. W 1940 roku, w chińskim mieście Ningbo, Japończycy rozrzucili zakażone dżumą pchły, wywołując epidemię. Z zeznań zaangażowanych w badania nad bronią biologiczną Japończyków, którzy dostali się do rosyjskiej niewoli, wynika, że co najmniej 10 dalszych chińskich miast stało się obiektem podobnych ataków.
Prace nad bronią biologiczną prowadzili podczas II wojny światowej również Niemcy (specjalna grupa Bakteriologischer Krieg). Alianci rozważali użycie takiej broni w odwecie za ewentualny niemiecki atak. Wielka Brytania, USA i ZSRR rozwijały więc własne badania w tym kierunku. Po II wojnie światowej były one kontynuowane, przede wszystkim w USA i ZSRR. Zarówno Rosjanie, jak i Amerykanie starali się skorzystać z japońskich doświadczeń. Amerykanie oficjalnie przyznają, że oferowali amnestię Japończykom za ujawnienie szczegółów ich programu zbrojeń biologicznych.
W czasie „zimnej wojny” mnożyły się posądzenia o używanie broni biologicznej. Amerykanów oskarżano m.in. o jej stosowanie podczas wojny koreańskiej oraz przeciwko Kubie. Rosjanie z kolei mieli jej użyć w Laosie, ówczesnej Kampuczy (obecnie Kambodża) i Afganistanie. Żadnego z tych zarzutów nie udowodniono. Faktem jest, że w tym okresie prace nad ofensywną bronią biologiczną szły pełną parą w obydwu supermocarstwach.