21. KAPŁANI I SPORT

29.5.1976 r.

Jezus: Pominąwszy prawdziwe wyjątki, dzisiejszy wkład w pracę duszpasterską nie jest taki, jakiego bym chciał. Obecne duszpasterstwo jest mocno przeniknięte złym wpływem, a do tego należy interesowanie się sportem. Zrównano powołanie kapłańskie z każdym innym zawodem.

Nie może być inaczej, gdyż brakuje wiary ożywiającej wszystko. Można porównać działanie wiary do roli motoru w maszynie. Motory mają różną moc, a maszyny rozmaitą możliwość, gdy motor jest niezdolny do poruszenia, maszyna również nie będzie działać.

Spójrzcie na swą wiarę, kapłani tego pokolenia, spójrzcie na swoje postępowanie. Jaką różnicę postrzegacie między waszym sposobem ubierania się, zachowania i mowy, a zachowaniem się zwykłych ludzi?

Ile to jest milczących silników (motorów), mówiąc w przenośni! Takich kapłanów nazwać można niepożytecznymi silnikami, a więc już szkodliwymi dla Ciała Mistycznego, którego są tak ważną częścią.

Istnieje różnica między powołaniem kapłana na świętego, a zwykłym zawodem sportowca człowieka świeckiego. Każdy kapłan ukrywa się z tym obłudnie, co u laika nie ma miejsca.

Wiara, nadzieja i miłość, te trzy wlane cnoty powinny u kapłana jaśnieć w szczególny sposób, bo są między sobą tak ściśle złączone, że tworzą jedną całość, którą nazywamy życiem łaski. Tymczasem...

Następnie, gdy u kapłana zabraknie wiary, to brak będzie również nadziei, czyli istotnej sprężyny koniecznej do pokonania licznych trudności w życiu duszpasterskim. Wtedy powstają upadki, zgorszenia, i wszelkie nędze. Następuje moralna i duchowa depresja, a nawet utrata wiary i odstępstwo.

Ilu już straciło wiarę! Ilu, chociaż jeszcze nie odstąpiło od wiary, to trwają jak sucha gałąź w Mistycznym Ciele - jak zaraźliwe wrzody u tylu dusz, których nie wiodą do zbawienia, tylko do zatracenia! Jakie to straszliwe okowy trzymają tych nie świętobliwych kapłanów z nieprzyjacielem.

Powołanie każdego kapłana bez wiary, nadziei i miłości staje się zimne, bezowocne i obłudne. Toteż wobec cierpienia dusz, których jest ojcem, ma on tylko próżne słowa uprzejmości, nie dające żadnego skutku, bo są to słowa bez duszy.

Co do słów pochodzących od kapłana, żyjącego w łączności z Boskim Arcykapłanem, są one słowami Życia. Są przemienione namaszczeniem i skutecznością, działając jak balsam na cierpienia wielu dusz.

Kapłan, zajęty sportem, nie jest w stanie ustalić stopnia grozy cierpiącej duszy, zwłaszcza z powodu wpływu szatana, w którego zresztą nie wierzy.

Jego dusza jest oschła, a w takim stanie nie może on nic pomóc cierpieniu duchowemu, zwłaszcza gdy ta oschłość jest zawiniona, jak u wielu kapłanów tego niewierzącego pokolenia.

Jakie stanowisko należy zająć wobec takich kapłanów?

Są oni najnieszczęśliwszymi z ludzi, ale zawsze zasługują na pomoc, by modlitwą i ofiarą błagać Boga o ich nawrócenie. Serce ich musi doznać prawdziwej przyjaźni i odczucia braterstwa.

Nie wiedzą już oni, a może nigdy nie wiedzieli, że są ludzkim i bożym stworzeniem, a przede wszystkim są uczestnikami życia, kapłaństwa i Mojej Chrystusowej Mocy.

Nie wiedzą, że są mężami bożymi, wybranymi od Boga dla wiecznego zbawienia dusz, które zostały odkupione Ofiarą Jednorodzonego Syna Bożego.

Nie wiedzą, że są ludźmi, których potrzebują dusze, by zostały obmyte, oczyszczone i zbawione przez Moją Krew.

Nie wiedzą, że są przedmiotem o który walczą nieskończona Miłość i bezgraniczna Nienawiść.

Módl się, synu, pokutuj i błogosław, by pomóc im zerwać więzy, które trzymają ich w najstraszniejszej niewoli.

Błogosławię cię. Kochaj Mnie!