Jacek Cygan

Starzy ludzie ze starymi psami

Chodzą wolno

Nie patrząc na siebie,

Jakby jeden drugiego się wstydził.

Starzy ludzie ze starymi psami

Idą, ledwo powłócząc nogami,

Coraz mniej ze sobą szczęśliwi.

Jakby mieli

Do siebie pretensje,

Kto z nich bardziej ostatnio się garbi.

Starzy ludzie ze starymi psami,

Co zostali już tylko sami,

Dwa ostatnie na ziemi skarby.

Kiedyś piesek

Biegł przodem przed Panią

Albo Panem. Niepotrzebne skreślić,

/po co skreślać, czas to za nas skreśli/,

Dzisiaj piesek wlecze się z tyłu,

Ale idzie, bo wie, że to miłość,

Chociaż słyszy : -No, chodźże wreszcie !

Znają dobrze

Wzajemne choroby,

Bóle w stawach i ... starość, ogólnie.

Z przyzwyczajeń układa się droga

Wyboista i trochę krzyżowa,

Lecz na razie idą nią wspólnie.

Człowiek myśli

- A jeśli mi umrze,

Ten złośliwiec, kochany morderca ?

Wtedy skończę ze spacerami,

Niech się lekarz wypcha z radami.

Jak tu chodzić bez kawałka serca ?

A pies myśli:

- A jeśli mi umrze,

Komu ja przypomnę o spacerze?

Już wybaczam mu, że na mnie krzyczy

O ten głupi kawał polędwicy,

Przecież mógł go schować jak należy.

I śpią razem

Czując swoje ciepło,

Czasem walczą na łóżku o miejsce.

Starzy ludzie ze starymi psami,

Słysząc nocą leciutkie chrapanie,

Myślą sobie:- Może to jest szczęście...?