AIDS - ALTERNATYWNE WYJASNIENIE

Nieszkodliwy "wirus-pasazer"

Jak widzielismy, zamiast wyjasniac mechanizmy powstawiania AIDS,

paradygmat "HIV=AIDS=Smierc" generuje niezliczone paradoksy i

sprzecznosci. W nauce jednak nie ma paradoksow, sa tylko bledne

hipotezy. Uznajac nieslusznosc oficjalnej teorii, przedstawiamy

ponizej teorie alternatywna, wedlug ktorej przyczyn AIDS nalezy

upatrywac w uposledzeniu odpornosci, spowodowanym nadmierna

intoksykacja organizmu w okreslonych grupach ryzyka, a takze

standardowa chemioterapia antyretrowirusowa. Teze taka od 1987 roku

propaguje prof. Peter Duesberg i znajduje sobie ona coraz wiecej

zwolennikow w swiecie naukowym (zob. Bibliografia). Przedstawiamy te

teorie z kilku wzgledow. Po pierwsze, prof. Duesberg jest wybitnym

autorytetem w dziedzinie wirusologii z niekwestionowanym dorobkiem i

wkladem w rozwoj badan nad wirusami. Po drugie, zaprezentowal on

najbardziej spojna i kompleksowa teorie wyjasniajaca wystepowanie

AIDS. Po trzecie, paradygmat intoksykacyjny wyjasnia, jesli nie

wszystkie, to prawie wszystkie paradoksy, jakie spotykamy przyjmujac

paradygmat infekcyjny.

Przypomnijmy, ze choroby rozprzestrzeniaja sie na dwa sposoby: (1) w

sposob infekcyjny - choroba zakazna; przekazywana droga seksualna lub

inna np. kropelkowa; (2) w sposob intoksykacyjny - przez dzialanie

toksyn; np. rak pluc powodowany moze byc paleniem tytoniu, a marskosc

watroby naduzywaniem alkoholu. Wszystkie choroby zakazne, bez wyjatku,

dziela nastepujace wlasnosci:

wystepuja u obu plci w takich samych proporcjach (po 50%) w obrebie

populacji,

wystepuja wkrotce po wniknieciu mikroba do organizmu ze wzgledu na

ograniczony czas jego przetrwania i znikaja wraz z pojawieniem sie

przeciwcial,

chorobotworczy mikrob (np. wirus) jest aktywny i wystepuje w duzych

ilosciach w zainfekowanych tkankach.

Jak pokazalismy wyzej, HIV nie spelnia zadnego z podstawowych

postulatow infekcyjnosci. Dlatego AIDS nie moze byc choroba zakazna.

Ze wzgledu na niezbadana i niedowiedziona aktywnosc chorobotworcza

wirusa oraz wystepowanie AIDS bez HIV (a takze wiele innych przyczyn

opisanych powyzej) nalezy przyjac, ze HIV nie powoduje AIDS.

Jednoczesnie HIV spelnia wszystkie cztery kryteria niegroznego wirusa

- "wirusa-pasazera":

czas infekcji jest bez znaczenia dla momentu wystapienia choroby

(infekcja HIV nastepuje zwykle 10 lat przed wystapieniem choroby),

wirus-pasazer moze byc aktywny lub nieaktywny, moze wystepowac w

dowolnym stezeniu w trakcie trwania choroby (stezenie wirusa HIV przy

AIDS jest z reguly jest znikome),

wirus-pasazer moze nie byc obecny przy chorobie (przypadki AIDS bez

HIV),

obecnosc wirusa-pasazera nie wplywa na przebieg choroby

oportunistycznej, wystepujacej w wyniku spadku odpornosci organizmu.

Na prozno by szukac w literaturze przypadkow, w ktorych chorzy na AIDS

rozniliby sie miedzy soba pod wzgledem objawow klinicznych, w

zaleznosci od obecnosci HIV. Nie udowodniono, ze gruzlica u osoby

seropozytywnej ma inne objawy i przebieg niz u osoby seronegatywnej.

Dodatkowym argumentem, ze HIV jest wirusem-pasazerem jest fakt, ze moze

byc przekazywany wertykalnie z matki na dziecko, a praktycznie nie

moze byc przekazywany droga plciowa. W zwiazku z tym nalezy zalozyc,

ze przetrwanie wirusa HIV, podobnie jak kazdego innego retrowirusa,

jest uzaleznione od drogi biologicznej, a nie seksualnej. Dlatego

przypisanie mu wlasciwosci patogennych jest bledem. Wszystkie wirusy

przekazywane wertykalnie sa niegrozne, bo ich przezycie zalezy od

przezycia gospodarza.

Dlaczego ludzie choruja na AIDS

Juz J. Carins, w ksiazce Rak: nauka i spoleczenstwo (1978) dowodzil, ze

"historycznie patrzac, aby stwierdzic przyczyne danej choroby, nalezy

przede wszystkim ustalic, czy istnieja czynniki inne niz sama choroba

wspolne dla wszystkich chorych". Jak zobaczymy ponizej, takim wspolnym

mianownikiem dla wszystkich chorych na AIDS jest intoksykacja

powodujaca immunosupresje. W zwiazku z tym, prof. Duesberg i inni

uczeni proponuja alternatywna teorie na temat zrodel AIDS:

Choroby wskaznikowe AIDS w Ameryce i Europie, ktore wystepuja w sposob

nietypowy w stosunku do ich konwencjonalnej czestotliwosci, zrodel i

tradycyjnych grup ryzyka, sa wynikiem dlugoterminowego przyjmowania

narkotykow oraz chemioterapii antyretrowirusowej.

AIDS w Afryce to nowa nazwa dla starych chorob powodowanych

niedozywieniem, infekcjami pasozytniczymi oraz fatalnymi warunkami

sanitarnymi (w kwestii Afryki patrz ponizej)

Jak wykazalismy, spektrum osob, u ktorych diagnozuje sie AIDS pozostaje

de facto niezmienne od wczesnych lat 80-tych do dnia dzisiejszego. Tak

naprawde, AIDS pojawia sie najczesciej u gejow, narkomanow i

hemofilikow. W zwiazku z tym, aby zrozumiec przyczyny epidemii AIDS w

tych grupach, nalezy im sie blizej przyjrzec.

Hemofilicy

Mowiac o hemofilii (braku krzepliwosci krwi), nalezy pamietac, ze

zawsze byla to choroba smiertelna, chociaz nowoczesne metody leczenia

znacznie przedluzaja hemofilikom zycie. W procesie leczenia hemofilii

zachodzi potrzeba czestego przeprowadzania transfuzji oraz stosowania

produktow krwi w postaci czynnika krzepliwosci VIII i IX. Obie metody

sa same w sobie immunosupresyjne, bowiem krew osoby drugiej zawierac

moze, oprocz wirusa HIV, mnostwo innych chorobotworczych mikrobow (np.

cytomegalowirus czy EBV), ktore sa obce (wrogie) dla ukladu

immunologicznego chorego i wywoluja okreslone schorzenia nalezace, lub

nie, do chorob wskaznikowych. Innym czynnikiem immunosupresyjnym u

hemofilikow sa obce proteiny, ktore dostaja sie do ich organizmow przy

kazdej transfuzji. Wysoka czestotliwosc takich zabiegow dramatycznie

oslabia odpornosc, co skutkuje wystepowaniem schorzen (np. krwotoki

wewnetrzne, zaburzenia funkcji watroby), ktore okresla sie jako AIDS

tylko dlatego, ze pacjenci sa seropozytywni. Choroby te bywaly i

bywaja jednak smiertelne bez wzgledu na seropozytywnosc pacjenta.

Dodatkowym czynnikiem immunosupresyjnym jest czeste stosowanie narkozy

przy transfuzjach, ktorej negatywne oddzialywanie na limfocyty B i

limfocyty T4 trwa do miesiaca po zabiegu. Ponadto, hemofilikom

aplikuje sie profilaktycznie antybiotyki oraz srodki przeciwbolowe

(morfina i jej derywaty), ktore takze maja destruktywny wplyw na uklad

odpornosciowy. Dlatego uposledzenie odpornosci u hemofilikow i

czestych odbiorcow transfuzji krwi jest spowodowane calym wachlarzem

czynnikow, zupelnie niezaleznych od wirusa HIV.

Homoseksualisci i narkomani

Bledem jest przypisywanie AIDS wsrod homoseksualistow ich orientacji

seksualnej. AIDS nie jest przeciez choroba zakazna, a HIV nie jest

przekazywany droga plciowa. Nie orientacja seksualna, lecz styl zycia

i rozmaite substancje toksyczne najbardziej powszechne i popularne

wsrod tej mniejszosci seksualnej, a dokladniej wsrod jej okreslonych

segmentow, sa przyczyna zalamania sie ukladu odpornosciowego.

(...)

Leki antyretrowirusowe: cudowna terapia czy smierc na recepte?

Od 1987 roku tysiacom chorych na AIDS w USA i Europie, a od 1990 coraz

wiekszej liczbie zdrowych nosicieli HIV, podaje sie dozywotnio AZT

(zydowudyna lub Retrovir), ddI, ddC, D4T, 3TC, inhibitory proteazy

(saquinavir, ritonavir, indinavir, neltinavir) oraz najnowsze

inhibitory odwrotnej transkryptazy (delavidine, nevirapine, i inne).

Wszystko to w ramach terapii AIDS. Pierwotnie substancje te podawano w

dawce 1,5 grama dziennie klinicznie chorym i 0,5 grama bezobjawowym

(klinicznie zdrowym) nosicielom. Od roku 1996 stosuje sie tzw.

koktajle lekow (drug coctails), czyli mieszanki AZT i inhibitorow

proteazy HIV w ramach tzw. skojarzonego leczenia antyretrowirusowego

HAART (Highly Active Antiretroviral Therapy). Obecnie AZT podaje sie w

dawce 500 mg dziennie. Do 1996 roku 200 tysiecy, a od 2002 roku 450

tysiecy Amerykanow poddano terapii w celu wyleczenia lub opoznienia

AIDS. Wskutek poszerzenia w 1993 listy chorob wskaznikowych AIDS przez

CDC, ponad polowa z 450 tysiecy zaczela przyjmowac leki antywirusowe

jako osoby klinicznie zdrowe. Takich ludzi poddaje sie leczeniu w mysl

hasla czas zaatakowac HIV, wczesnie i mocno!, ktore pojawilo sie w

pismie "New England Journal of Medicine" w 1995 roku. W ten sposob,

obok narkotykow, leki przeciwwirusowe sa drugim czynnikiem

intoksykacyjnym, wspolnym dla chorych na AIDS