KOTEK SIĘ UCZY
Dość już figlów. Nasz kocina
pierwszą klasę dziś zaczyna.
Ogon? Ogon jeden mam,
policzyłem sobie sam!
Nosek - jeden. Łapką czuję.
Teraz uszy porachuję.
Dwa mam uszka! Myję dwa,
więc odpowiedź nie jest zła.
Przytulę się do kanapki,
będę teraz liczyć łapki
jedna druga trzecia czwarta...
Ta odpowiedź piątki warta!
Dość już mam tych kocich psot.
Jestem uczeń a nie kot!
Stefania Szuchowa
Dwie cztery .
Jak wiadomo z zoologii, Każdy koń ma cztery nogi,
Ale kto z uczonych wie, Czemu cztery, a nie dwie?
Struś nogami biega dwiema,
A wąż nawet jednej nie ma, Gdyby jedną nogę miał,
Czyby szedł, czy pędził w cwał?
RĘCE I NOGI
Małpa nie ma nóg, lecz ręce, Obliczyłem je naprędce,
Cztery ręce ma, nie dwie dlatego tak się zwie.
Co jest lepsze? Ręce cztery? Cztery nogi? Będę szczery
i otwarcie wyznam wam: Chcę mieć to, co właśnie mam.
Taki kangur, rzec by można, To istota czworonożna,
Ale gdy go puścić w ruch, Nóg używa tylko dwóch ("')0
Ręka prawa, ręka lewa, Człowiek innych rąk nie miewa
to Noga lewa, prawa tuż,
No i dość, wystarczy już .
Jan Brzechwa
Kształtowanie pojęcia liczby 4. Zapis cyfrowy liczby 4. .
Powtórzenie i utrwalenie wiadomości o liczbach 1, 2, 3.
Wyszukanie na tablicy modeli zbiorów 1-, 2-, 3- elementowych (sylwety dzbanków różniące się wzorami). Zaznaczanie cyframi liczby elementów zbiorów.
Powstanie liczby 4.
Każde dziecko otrzymuje: 6 sylwet dzbanków (żółty, niebieski, czerwony, w duże, zielone koła, w pomarańczowe kropki, biały), 1 sylwetę płotka, 6 liczmanów, kartoniki z cyframi: 1, 2, 3, 4 (wkładka do książki).
Gospodyni umyła 3 dzbanki (pokaz).
Ułóżcie przed sobą tyle samo dzbanków.
Każde dziecko odlicza tyle samo sylwet dzbanków i układa przed sobą.
Później umyła jeszcze jeden dzbanek (nauczyciel dostawia dzbanek).
Co musicie zrobić, żeby mieć tyle samo dzbanków, co ja? (dosunąć jeszcze jedną sylwetą).
Policzcie, ile dzbanków jest teraz.
Dzieci liczą swoje sylwety.
Połóżcie pod dzbankami tyle liczmanów, ile jest dzbanków.
Ile jest liczmanów?
Czego jest więcej: dzbanków czy liczmanów? (jest tyle samo).
3.Zapoznanie dzieci z wyglądem cyfry 4.
Szukanie podobieństwa tej cyfry do znanych dzieciom przedmiotów, np. do krzesełka. Kreślenie kształtu pisanej cyfry 4 palcem w powietrzu i na podłodze.
4.Umieszczenie kartonika z cyfrą 4 przy czterech dzbankach.
5.Recytowanie przez nauczyciela wiersza H. Szayerowej Na płotku.
Sterczy żółty dzban na płocie.
Po co? żeby z wody ociekł.
I niebieski, i czerwony dnem do góry odwrócony.
A ten w kółka, duży ten, także schnie do góry dnem.
Ile dzbanków wisi, Włodku,
na rozchwianym, starym płotku?
Przeliczanie dzbanków. Umieszczenie przez dzieci sylwet dzbanków na
sylwetach płotów.
Liczenie do 4. Wyszukiwanie przez dzieci 4 dowolnych przedmiotów
znajdujących się w sali i przeliczanie ich.
Wprowadzenie liczby 4 w aspekcie porządkowym - określanie wyglądu
pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego dzbanka.
Zabawa ruchowa.
Dzieci maszerują po sali. Na sygnał tamburynu dobierają się. czwórkami i tworzą koła.
Ćwiczenia w liczeniu do 4; pisanie cyfry 4 (dla chętnych)
Temat: Najlepsze są owoce i warzywa
Cele:
wprowadzenie pojęcia cyfry 4 (cztery),
inscenizacja wiersza za pomocą tekstu poety lub własnymi słowami (co wymaga zrozumienia treści wiersza),
-rozwijanie myślenia i mowy dziecka, pobudzanie wyobraźni twórczej.
Dzieci siadają na dywanie. Nauczycielka rozdaje im warzywa i owoce.
Nauczycielka wybiera troje dzieci, które mają marchewki. Pyta je następnie, ile razem mają marchewek. Dzieci odpowiadają: trzy.
Nauczycielka pyta: Ile marchewek będzie, jeżeli dojdzie jeszcze jedno dziecko ?
Dzieci odpowiadają: Będą 4 marchewki. Podobnie bawimy się przy użyciu:
ziemniaków: 3 + 1 = 4
brukselek : 3 + 1 = 4
cebuli: 3 + 1=4
jabłek: 3 + 1=4
Dzieci ustawiają się parami, dobierając się na podstawie warzyw, które dostały: marchewka z marchewką, cebula z cebulą itd. Nauczycielka daje im czas na odszukanie swoich par, grając na grzechotce.
Dzieci ustawiają się po dwie pary. Pytamy: Ile teraz macie razem marchewek, ile cebul, ile brukselek, ziemniaków i jabłek?
Nauczycielka gra na grzechotce, a dzieci biegają po sali. Gdy gra ucichnie, każdy jak najszybciej ustawia się pod ścianą przy obrazku przedstawiającym takie warzywo lub owoc, jakie trzyma w ręku.
Wkładamy po jednej sztuce każdego z warzyw do worka, pozostałe wkładamy do pojemnika.
Nauczycielka recytuje wiersz J. Brzechwy pt. „Pomidor".
Nauczycielka prosi dzieci, aby zastanowiły się, jak na podstawie usłyszanego przed chwilą wiersza chciałyby urządzić teatrzyk.
Dzieci, które zgłosiły się, otrzymują stroje (podkoszulki), a co za tym idzie, automatycznie otrzymują role warzyw, które namalowane są na podkoszulkach.
Dzieci inscenizują wiersz własnymi słowami lub usiłują przypomnieć sobie tekst autora. W ten sposób występują 3-4 grupki.
Zabawa w odgadywanie warzyw i owoców:
Dziecko z zawiązanymi oczami sięga do worka, maca warzywo, mówi, co trzyma w ręku. Jeżeli ma na to ochotę, może zaśpiewać, co trzyma w ręku. Pozostałe dzieci uważnie słuchają.